01 - Supernatural Mates - From Pack To Pride

AMBER KELL Supernatural Mates 01 - FROM PACK TO PRIDE – (Z watahy wilków do stada lwów)

Tłumaczenie nieoficjalne: madlen Beta: AK

Rozdział 1 - Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłeś. – Adrian wpatrywał się w swojego brata tak, jakby nigdy przedtem go nie widział. Rozejrzał się po biurze Kade’a. Jego głowa obracała się, gdy przyswajał sobie ten nagły zwrot w rzeczywistości. Wszystko w tym męskim pokoju wyłożonym boazerią było na swoim miejscu. Te same miękkie dywaniki, to samo biurko, którego przed Kadem używał ich ojciec. Żadnych zmian, ponieważ jego brat był fanatykiem na punkcie tradycji. Tradycji, które łamał wysyłając swojego zmiennego wilczego brata, by zamieszkał pośród lwów. Może zasnął po obfitym posiłku i teraz śni. Tak, to musi być to. Z pewnością jego brat nie sprzedałby go bandzie owłosionych jaj. Mógłby, być może, zrozumieć sprzedanie go innej psiej watasze: wilków czy kojotów, cholera, ostatecznie nawet grupie zmiennych psów, które żyły w centrum miasta, w zaułku za lodziarnią. Ale koty! Był w piekle. Adrian uważnie przyglądał się Kade’owi mając nadzieję, że zobaczy jakieś zewnętrzne oznaki, że jego brat i alfa kompletnie stracił swój pieprzony rozum. Nie, facet nadal wyglądał tak samo. Ciemne włosy, zielone oczy, identyczne jak oczy Adriana, i dołeczek, gdy się uśmiechał, ale najwyraźniej stracił zdrowy rozum. Adrian westchnął. Jego dzień zaczął się tak cudownie, miłą przebieżką z kumplami z watahy, która zakończyła się upolowaniem zranionego jelenia. Nie mógł myśleć o przyjemniejszym rozpoczęciu dnia. A teraz, jego zły brat to wszystko zniszczył. - Co? To ma sens. – Kade odpowiedział mu niewinnym spojrzeniem. Spojrzeniem, które potężnemu alfie absolutnie nie mogło się udać. - Sprzedałeś mnie tym kiciom! - Przesadzasz – zaprotestował Kade. – Zawarłem układ pokojowy pomiędzy dwoma watahami. - Dobra, Panie Utrzymuję Pokój. Lwie watahy nazywają się stadami – Adrian uśmiechnął się ironicznie. – Jeśli zamierzasz mnie sprzedać, przynajmniej powinieneś coś wiedzieć o stworzeniach, którym składasz mnie w ofierze. - Składanie w ofierze to takie mocne słowo. – Kade powiedział to z doprowadzającym do szału uśmiechem. - Kto jest składany w ofierze? – spytała Helen, partnerka Kade’a, wchodząc do pokoju. Jak zwykle, partnerka alfy była ubrana w parę pochlapanych farbą dżinsowych rybaczek i luźny biały fartuch. Adrian zawsze myślał o tym stroju jako o jej ubraniu roboczym. Jako artystka, Helen zawsze nosiła jakąś wersję tego samego stroju. Mawiała, że aby być kreatywną, musi czuć się swobodnie. Zanim związała się z Kadem zwykła pracować 2

nago, ale opiekuńczy alfa położył kres tej praktyce. Fakt, skarżyła się na to codziennie, tylko po to, by podokuczać Kade’owi. - Ten tutaj mądrala zawarł pakt, oddając mnie stadu lwów w zamian za pokój między lwami a wilkami. - Miej trochę szacunku dla swojego alfy – warknęła Helen. Jej złote brwi uformowały się w zmarszczkę na jej gładkim czole, gdy przerzucała spojrzeniem pomiędzy braćmi. Kade przesłał mu zadowolony z siebie uśmiech. Jego efekt został zniweczony, gdy jego partnerka uderzyła go dłonią w tył głowy. - O czym ty myślałeś? – zapytała Helen. - Myślałem, że mogę wydostać swojego brata z niebezpieczeństwa i znaleźć mu partnera, by chronił go przed Olsonem. On jest zdeterminowany, aby cię skrzywdzić, bracie. Nie będzie szczęśliwy, dopóki nie będziesz leżał do góry brzuchem pod jego kłami. - Sam mogę o siebie zadbać – powiedział Adrian przez zaciśnięte zęby. – Znam podstawy samoobrony. - Olson jest dwa razy większy od ciebie i trzy razy bardziej bezwzględny – powiedział Kade. – Nie zamierzam przypatrywać się biernie i pozwolić temu bękartowi cię rozerwać. Prawa watahy stanowią, że po skończeniu dwudziestu pięciu lat, jeśli on rzuci ci wyzwanie, będziesz musiał z nim walczyć i nic nie będę mógł zrobić. Nic. W następnym tygodniu kończysz dwadzieścia pięć lat! Jeśli cię przedtem stąd odeślę, on nie będzie mógł rzucić ci wyzwania. - Wyobraź sobie, znam obie reguły watahy i wiem, kiedy skończę dwadzieścia pięć lat. Mogę walczyć z tym facetem – nalegał Adrian. - On ma rację, Adrian – powiedziała Helen. – Mogę się nie zgadzać z metodą mojego cudownego męża, ale muszę przyznać, że jestem zaniepokojona Olsonem. Poza tym, lwi alfa jest absolutnie wspaniały – dodała z szelmowskim uśmiechem. - Hej! Ja tu jestem! - Wiem, kochanie. – Helen poklepała go po piersi, ale jej oczy były skupione na Adrianie. – Wiem, że to będzie trudne, być z dala od watahy, ale twój brat podpisał ten pakt z miłości i troski o ciebie. – Odwróciła się do swojego partnera. – Jaka dokładnie była ta twoja umowa? - Taka, że dam im Adriana, ale w zamian Adrian sam będzie mógł wybrać sobie lwa na swojego partnera, z wyjątkiem wcześniejszych umów dotyczących łączenia się w pary pomiędzy lwami. - A co, nie osiągnęli wystarczającej liczby lwich-wilczych hybrydzich dziwadeł? Nawiasem, jak byś nazwał taką kombinację? Lwowilk? Wilkolew? – spytał Adrian. - Powiedziałeś im, że Adrian jest gejem, prawda? – przerwała im Helen. – Mam na myśli, że tak naprawdę nie sprzedałbyś swojego brata jako wilka rozpłodowego albo kogoś w tym rodzaju. Mogę sobie być tylko człowiekiem, ale to byłoby moralnie niewłaściwe. - Ha – powiedział Adrian, wskazując palcem na Kade’a. – Miałeś przynajmniej na tyle rozumu, żeby wybrać sobie rozsądną partnerkę. Czy nie mógłbyś mnie przynajmniej wysłać do jakichś innych wilków? - Moja rozsądna partnerka niech się trzyma od tego z daleka – wywarczał Kade.

3

Adrian widział, że cierpliwość jego brata sięga kresu. Kły zaczęły mu się wysuwać, dosłownie. - Chociaż bawi jak wieszacie na mnie psy, byłbym wdzięczny za chwilę na własną obronę. Po pierwsze, wyjaśniłem, że mój brat jest gejem i najwyraźniej to była zaleta. Szukali towarzysza dla swojego alfy, który także jest gejem, ale ma problemy ze znalezieniem partnera. Po zapoznaniu się z całym katalogiem członków watahy, alfa nalegał na Adriana. Zobaczyłem szansę, by ocalić mojego małego brata przed Olsonem i ją złapałem. Przepraszam, jeśli zrobiło to ze mnie złego faceta. Po drugie, zgodziłem się wtedy, gdy obiecali mi, że pozwolą odejść Adrianowi w ciągu sześciu miesięcy, jeśli on będzie nieszczęśliwy albo nie znajdzie swojego partnera. Ponieważ jesteś gejem, sądzę że możemy wykluczyć zmutowane wilczo-lwie hybrydy, które tak obawiasz się stworzyć. Jakieś pytania? - Nie. Nie mam żadnych – odpowiedziała Helen, odwracając się do swojego szwagra. – Adrianie? Adrian westchnął. - Świetnie. Jesteś najlepszy bratem, jak zawsze. Pójdę pobawić się milusio z kiciami. Może przyniosę im koszyk przędzy albo jakąś zdalnie sterowaną mysz w prezencie. Przynajmniej, był jakiś limit czasowy w tym wszystkim. Wolałby zdziczeć i wieść życie jak wilk, niż zostać na zawsze z tymi cholernymi kiciami. Aroganckie koty nie wiedziały nic o dobrym wyciu. Kade przewrócił oczami i już miał coś powiedzieć, kiedy przerwało mu pukanie do drzwi. Adrian pociągnął nosem, wydając niskie warczenie. - Zachowuj się, Adrian. Pakuj swoje manatki i idź się pobawić z dużymi kiciami. Zmienni muszą się jednoczyć, jeśli chcemy przetrwać wśród ludzi. Adrian skinął głową, powstrzymując się od komentarza, na który miał ochotę. Jego brat przynajmniej w tym miał rację. Ludzie zaczynali wkraczać na ziemie watahy i stada. Przysłużyłoby się każdemu, gdyby zmienni nauczyli się pracować razem, zamiast blokować swoje zasoby walcząc o sporne terytoria. Nawet jeśli Adrian wiedział, że poradziłby sobie z Olsonem, to nie chciał przysparzać bratu więcej problemów. Dostatecznie trudno było być alfą dużej watahy; Kade nie potrzebował dodatkowego obciążenia w postaci przysparzającego problemy brata geja. I chociaż opuszczenie rodziny bolało go, to Adrian był gotów dać lwom szansę. Nie znalazł partnera wśród wilków. Może nadszedł czas by rozszerzyć swoje horyzonty. Poza tym, to nie było tak, że nienawidził kotów, on po prostu ich nie rozumiał. Nie wspominając już o tym, że lwy były znane ze szczególnej złośliwości. Adrian postanowił patrzeć na to tak, jakby wybierał się na wakacje. Właśnie ukończył duży projekt i mógł wyjechać na jakiś czas. Kiedy wróci, zacznie krążyć wokół innych wilczych watah. Wilk gej nie był czymś niespotykanym, trzeba było tylko znaleźć watahę, która by go nie rozerwała i nie pozostawiła sępom. Zadowolony ze swojego planu, Arian uśmiechnął się uspokajająco do brata wiedząc, że to wkurzy Kade’a bardziej niż jakakolwiek znacząca kłótnia. Rzucając Adrianowi ostrzegawcze spojrzenie, Helen otworzyła drzwi. - Dobry wieczór, Olsonie. 4

- Dobry wieczór, partnerko alfy – odpowiedział Olson. Głos Olsona był odpowiednio pełen szacunku, ale Adrian wiedział, że powyrywałby jej żyły z szyi w ciągu sekundy, gdyby uważał, że to go przybliży o krok do pozycji alfy. Zmienny wszedł do pokoju, zatrzymując się zauważywszy Adriana. Jego oczy zaświeciły na jasno żółto, gdy jego wilk wyjrzał zza uprzejmej fasady człowieka. Po chwili wpatrywania, skinął sztywno Adrianowi głową. Adrian nie mógł nie podziwiać kontroli tego człowieka, nawet jeśli go nie lubił. Olson czekał na właściwy moment, ale Adrian widział wcześniej to spojrzenie, kiedy członkowie watahy ubijali najsłabsze zwierzę w stadzie. Starszy wilk chciał, by Adrian nie żył i nie dbał o to, jak to się stanie. - Dobry wieczór, Olsonie – powiedział Adrian. Upewnił się, że patrzy Olsonowi prosto w oczy, wiedząc, że to sprawi, iż ten będzie chciał go pociąć swoimi pazurami. - Adrianie – Olson uśmiechnął się szyderczo. Zadowolony ze swojej nocnej pracy, Adrian opuścił pokój sprężystym krokiem, który szybko stracił, jak tylko uświadomił sobie, że zostawia za sobą wszystko co znał, by zamieszkać z bandą kotów. - Założę się, że mają owłosione jaja – powiedział ponuro. *** Talan wylegiwał się na swojej ogromnej kanapie patrząc na zdjęcie w swojej dłoni. Jego oczy ciągle śledziły lśniące czarne włosy i przenikliwe zielone oczy mężczyzny na fotografii. Cholera, był piękny. To nie było słowo, które zazwyczaj przypisuje się mężczyznom, ale nie było innego słowa na określenie wilka, który będzie jego partnerem. Miał ochotę ugryźć to wrażliwe miejsce na skrzyżowaniu szyi i barku, i naznaczyć tego mężczyznę jako swojego. Cholera. Penis Talana zareagował na wizję w jego głowie. Zastanawiał się, czy jego partner będzie smakował słono czy słodko, gdy będzie go ssał. - Nadal rozmyślasz o tym wilku? – zapytała Talla wchodząc do pokoju. Nie zawracając sobie głowy czekaniem na zaproszenie, położyła się obok brata i razem z nim oglądała zdjęcie. – Jak na szczeniaka z pewnością jest ładny. - Ładny? – Talan pochylił głowę przyglądając się bliżej zdjęciu. – Nie. On jest piękny i jest mój – powiedział z satysfakcją. - Wiesz, że ma możliwość wycofania się – przypomniała mu Talla. – Alfa wyraził się całkiem jasno, że jeśli jego brat będzie nieszczęśliwy, on wezwie go z powrotem do domu. - Podstępny wilk – Talan zmarszczył brwi. – Muszę przekonać Adriana, żeby mi się oddał zanim skończy się te sześć miesięcy, ponieważ nie ma opcji, żebym pozwolił mu odejść, skoro już tu przybędzie. On jest mój i nikt mi go nie zabierze. - Alfa wilków po prostu dba o swojego brata. Talan skinął głową. Rozumiał to, naprawdę, ale nie musiało mu się to podobać. 5

- Nie podoba mi się też to, co powiedział nam o tym facecie, Olsonie. Adrian skończył wczoraj dwadzieścia pięć lat i teraz może zostać legalnie wyzwany do walki. Jeśli ten wilk się tu zbliży, zabiję go. Nie pozwolę, żeby tknął mojego partnera. – Talan okazał swoje niezadowolenie niskim dudniącym warkotem. - Musi jeszcze wybrać ciebie na swojego partnera. - Czy przyszłaś tutaj, by zepsuć mi dzień? Ponieważ byłem szczęśliwy zupełnie sam. Talla uśmiechnęła się. - Ty i twoje zdjęcie? - Zgadza się i będziemy razem szczęśliwy aż do jutra. – Talan uśmiechnął się szeroko. – Wtedy pobawię się oryginałem. - Żałosne. – Talla potrząsnęła głową spoglądając na brata. – Są inni, którzy mogą być nim zainteresowani, no wiesz. Talan wysunął kły. - Lepiej, żeby zatrzymali to zainteresowanie dla siebie. - Zamierzasz to utrudniać, prawda? Nie będzie proste zmusić stado lwów do zaakceptowania wilka jako twojego partnera. - Każdy, komu się to nie podoba, może odejść – powiedział obojętnie Talan. Talla westchnęła. - Niektórzy mogą próbować walczyć, by być twoim partnerem. Talan potrząsnął głową. - Nie rozumiesz, Talla. On jest moim przeznaczonym przez los partnerem. Poczułem to, jak tylko zobaczyłem jego zdjęcie. Nikt nie może sprzeczać się o wybór mojego partnera, skoro jesteśmy związani. Były różnego rodzaju kombinacje łączenia się w pary, ale tylko Bogowie wybierali przeznaczonego przez los partnera. To był rzadki przypadek i Talan wiedział, jak tylko zobaczył zdjęcie szczupłego zmiennego wilka, że Adrian był tym jedynym, wybranym dla niego. - Dobrze, dam znać pozostałym. To uniemożliwi im próby wywabienia go stąd albo zabicia. Talan ryknął. - Każdy, kto tknie choć włos na jego głowie, straci swoje. Upewnij się, że wszyscy w okolicy się o tym dowiedzą. - Tak, o królu dżungli – powiedziała Talla, wstając do wyjścia. – Pójdę podzielić się tą wiadomością, że jesteś nierozsądny na punkcie nowego mieszkańca i żeby się zachowywali. - Świetnie. – Talan wrócił do swojego zdjęcia, głaszcząc dołek, który dostrzegł na policzku swojego partnera. - On może być dupkiem. Wygląd to nie wszystko. Spotykałam się z wystarczającą ilością mężczyzn, żeby wiedzieć, że to fakt – powiedziała Talla, z żałosnym uśmiechem. - Nie jest. Pytałem się. Jest geniuszem, z wysokimi stopniami naukowymi w zakresie matematyki i informatyki, ma rodzinę, która go uwielbia i – powiedział Talan, machając palcem w powietrzu – w wolnym czasie uczy małe dziewczynki samoobrony. 6

- Czy on szykuje się na świętego? - Nie, kiedy z nim skończę – odpowiedział Talan z szelmowskim uśmiechem. - Fuj. Przepraszam, że spytałam. Drzwi zatrzasnęły się za nią, kiedy wyszła. - Czasami to jest zbyt łatwe – powiedział Talan, uśmiechając się do zdjęcia. – Będziemy musieli wkurzyć ją osobiście, kiedy jutro przyjedziesz. To będzie świetna zabawa – obiecał swojemu przyszłemu partnerowi.

7

Rozdział 2 Następnego ranka, Talan stał na ganku czekając na Adriana, kołysząc filiżanką kawy w jednej dłoni, a komórką w drugiej. Nie chciał przegapić dzwoniącego telefonu w przypadku, gdyby Adrian zadzwonił ponownie. Jak na matematycznego geniusza, biedaczysko nie miał za grosz zmysłu orientacji. Talanowi to nie przeszkadzało. Za każdym razem, kiedy jego wilk dzwonił, mógł słuchać tego miękkiego, seksownego głosu, który sprawiał, że chciał mruczeć.1 Zgodnie z ich ostatnim kontaktem, Talan oczekiwał wspaniałego zmiennego wilka w każdej chwili. Był otoczony przez swoje sześć sióstr, pięknych zmiennych lwic, ze złotobrązowymi włosami i pasującymi do nich oczami. Rozglądając się wokół zauważył, że stary dom potrzebuje nowej warstwy farby. Zbudowany przez przodków Talana, dom w stylu Tudorów miał dwa tysiące dwieście trzydzieści metrów kwadratowych, czterdzieści dwa pokoje i był dumą stada. Pradziadek Talana zbudował go dla swojej nowej oblubienicy, na ziemi liczącej sto pięćdziesiąt hektarów. Było powodem do dumy to, że rodzina Talana nadal była właścicielem każdego hektara. Popijając swoją kawę, Talan wędrował wzrokiem po krajobrazie swojego górskiego domu, mając nadzieję, że Adrian pokocha go tak samo, jak on. Wilk był przyzwyczajony do życia na pustyni.2 Talan miał nadzieję, że wysokość nie będzie przeszkadzała Adrianowi zbyt mocno. Dopilnuje żeby jego partner był zrelaksowany w ciągu tych kilku pierwszych dni, chociaż, jako zmienny, Adrian powinien zaadaptować się szybciej niż normalny człowiek. Talan spojrzał z miłością i rozbawieniem na swoje siostry. Wszystkie wpatrywały się w pusty podjazd, jak koty czyhające na mysz. - Musimy powitać nowego członka stada – powiedziała Talla, gdy jego siostry przybyły, by zająć miejsce na ganku. Dobrze, że to był jeden z tych szerokich, staromodnych ganków, które otaczały dom, w przeciwnym razie, nie byłoby miejsca dla nich wszystkich. Trisha, jego najstarsza siostra usiadła na gankowej balustradzie wypatrując samochodów. Reszta z nich rozproszyła się po ganku, jak opalające się koty w ludzkiej formie. Miał nadzieję, że nie odstraszą jego partnera, zanim Adrian wejdzie do domu. - Co robicie? – zapytał Kevin, jeden z mężczyzn w stadzie, wychodząc z domu. Jego oczy podziwiały kobiety, gdy się zbliżał. Kevin pochodził z głębokiego Południa i jego południowe przeciąganie samogłosek zawsze przysparzało mu kobiet. Talan warknął, gdy przypomniał sobie, że ten mężczyzna jest biseksualistą. Byłaby szkoda, gdyby musiał go zabić, jako że był ojcem dwójki siostrzeńców Talana. - Czekamy na partnera Talana – odpowiedziała Talla z huśtawki wiszącej na ganku. - Dzisiaj przyjeżdża? – Kevin wślizgnął się na huśtawkę obok Talli. - Tak – odpowiedziała Tasha ze schodów. 1

Mrrauu ;) Ja tam nie wiem, ale to dziwne, że lew żyje w górach a wilk na pustyni ;) ale to wymysł autorki, nie mój, więc nie bijcie ;)

2

8

- Hej, co się dzieje? – Dillon szedł powoli ścieżką z terenów łowieckich, wchodząc po schodach na ganek, ciężko tupał swoimi wielkimi stopami.. - Czekamy na partnera Talana. - Aha. – Dillon oparł się o front domu. – Zostanę i go przywitam. Talan przyglądał się, jak lew za lwem wymyślali kolejne kiepskie wymówki, aż wszystkie dwadzieścia pięć lwów czekało na ganku, gdy na podjeździe pojawił się mały pojazd hybrydowy. - Boże, on jest konserwatystą – powiedział Kevin. - To może być gorsze niż bycie wilkiem. - Talla, czy mogłabyś potrzymać moją kawę – zapytał uprzejmie Talan. *** Adrian trząsł się ze zdenerwowania, gdy jego oczom ukazał się widok domu. Podczas długiego podjazdu usiłował przekonać siebie, że nie zwariuje. Mógł to zrobić. Mógł spotkać się z grupą lwów i przekonać się, czy któryś z nich nie jest jego partnerem życiowym. W końcu, jego brat już zgodził się na to stado, co oznaczało, że każdy z jego członków przeszedł przez intensywny proces prześwietlania. Przy umiejętnościach Kade’a do przesłuchiwania, CIA wydawała się grupką obiboków ze szkoły średniej. Biorąc głęboki oddech, powtórzył swoją mantrę. „Mogę to zrobić” – podśpiewywał, gdy powoli jechał w górę po żwirowym podjeździe. Było tu naprawdę pięknie. Ziemie stada Talana składały się ze wspaniałego kawałka terytorium pośrodku Gór Kaskadowych3; jakże różniły się od domu Adriana na pustyni, we Wschodnim Waszyngtonie.4 Musiał widzieć ponad dwanaście orłów szybujących wysoko na niebie, gdy jechał do domu stada. Te drapieżne ptaki były jednymi z ulubionych Adriana. To był dobry znak. Adrian zatrzymał się przed domem, w miejscu, które oczywiście było przeznaczone na parking. Były tam szerokie słupki, które chroniły dom i wskazywały, gdzie można było bezpiecznie zaparkować. - Mogę to zrobić – powtórzył, odpinając pasy. Jak tylko Adrian wysiadł z samochodu, wielki mężczyzna przeleciał w powietrzu, uderzając w maskę w kakofonii gniecionego metalu i rozbijanego szkła. Szybkie spojrzenie ukazało Adrianowi zniszczoną przednią szybę i wgięcie rozmiaru mężczyzny w masce jego samochodu. Skrzywił się, współczując facetowi. Takie twarde lądowanie nie mogło zabić zmiennego, ale z pewnością musiało zranić. - Wszystko w porządku? – Adrian zapytał oszołomionego mężczyznę. Tak naprawdę nie był zmartwiony, zmiennych trudno było uszkodzić, ale chodziło mu o jego samochód. Czuł sentyment do pojazdu, który kupił za swój pierwszy niezależny kontrakt. 3

Cascade Mountains - pasmo górskie w Ameryce Północnej, wchodzące w skład Kordylierów. Rozciągają się od rzeki Fraser w Kanadzie do Mount Shasta w Kalifornii. 4 Eastern Washington – część stanu Waszyngton, na wschodzie Gór Kaskadowych.

9

- Łał, jesteś ładniejszy niż na zdjęciu – powiedział zmienny lew, patrząc na niego do góry nogami. - Yyy. Dzięki. – Jego brat go nie ostrzegł, że lwy są stuknięte. Może na razie powinien po prostu zostawić torby w samochodzie. Duży zmienny zsunął się z maski, patrząc ponuro na powyginany samochód Adriana. To było duże wgniecenie. - Talan za to zapłaci – powiedział zmienny. Potrząsnął głową, aby usunąć małe odłamki szkła. – Jestem Kevin. – Wyciągnął rękę, ale szybko ją cofnął, kiedy głośny ryk wypełnił powietrze. – Ja.. ja muszę iść. Zmienny lew uciekł, jakby goniło go stado piekielnych ogarów, albo może naprawdę wkurzony lew. Lwy były dziwne. Kręcąc głową, Adrian skierował się do domu, by się zatrzymać, gdy zobaczył cały ganek wypełniony zmiennymi lwami. Każdy z nich był duży, blondwłosy i wspaniały. Po raz pierwszy w swoim życiu Adrian pożałował, że nie jest biseksualistą. - Cześć – powiedział do grupy, nie będąc pewnym, do którego z nich powinien się zwrócić. Odpowiedział mu chór pozdrowień. Zanim Adrian zapytał o ich przywódcę, największy mężczyzna, jakiego Adrian widział w swoim życiu, przeszedł przez tłum. Połączenie siły i piękna, grube muskularne uda podkreślone były przez parę obciętych szortów, a jego cienka, obcisła koszulka nie pozostawiała nic wyobraźni. To, co zostało pominięte, analityczny umysł Adriana chętnie uzupełnił. Adrian nie wiedział, czy powinien uciec na drapieżne spojrzenie w oczach zmiennego lwa, czy uklęknąć do tych wspaniałych, złotych stóp boga. Łał. Adrian wiedział, że wydziela feromony, ale nic nie mógł na to poradzić. Olbrzymi lew był jak spełnienie seksualnej fantazji. Ponownie, szybko rozważył swoją możliwość przynależenia do stada. To może nie być takie złe, być oznaczonym wilkiem. Nie, jeśli dodatkowe korzyści będą uwzględniały mężczyznę przed nim. - Przepraszam za samochód – duży zmienny lew powiedział ze szczytu schodów. Adrian natychmiast rozpoznał głos. - W.. w porządku. Dzięki za pomoc w dotarciu tutaj, tak w ogóle. – Jeśli chodziło o Adriana, to według niego, ten duży mężczyzna mógł robić, co chciał, pod warunkiem, że dotyczyło to ich obu, nagich, w wielkim wygodnym łóżku. Naprawdę wielkim łóżku, Adrian się poprawił, biorąc pod uwagę wielkość mężczyzny. Mniam. - Każę go naprawić. – Mężczyzna zszedł po schodach i Adrian znalazł się w centrum pary ciepłych, złotobrązowych oczu. – Witaj Adrianie. Jestem Talan, alfa stada. – dodał, podając mu swoją rękę. - Poznałem cię po głosie – przyznał Adrian z nieśmiałym uśmiechem. Poczuł, jak się rumieni, ale nie mógł ukryć swojego niemal gwałtownego pociągu do tego mężczyzny. Jego wilcze zmysły rozkoszowały się piżmowym zapachem zmiennego lwa. 10

Przełykając ślinę, Adrian przyjął oferowaną dłoń, by się przywitać, ale alfa podniósł ją do swoich ust. - Napisałem prośbę, byś został moim partnerem życiowym. Zajęło to chwilę, by słowa dotarły do świadomości Adriana, gdyż był on zajęty wchłanianiem ciepła z pocałunku. Na dotyk Talana, potrzeba odbiła się rykoszetem w ciele Adriana. Jeśli on potrafił robić takie rzeczy z dłonią, to Adrian chciał poczuć usta tego mężczyzny, na całym swoim ciele. Rozpaczliwie. - Co masz na myśli, przez prośbę? – Adrian zwalczył mgłę pożądania próbującą przejąć kontrolę nad jego mózgiem, by zwrócić uwagę na to, co mówi alfa. Jeśli chciał żyć w tym stadzie, musiał się nauczyć ich zasad. - Lwy muszą zawiadomić stado, jeśli chcą stworzyć związek na wyłączność. Jeśli prośba zostanie przyjęta, pozostali członkowie stada zostawiają parę samej sobie, żeby mogła ona zbadać możliwość stworzenia więzi partnerskiej. - Aha. Lwy zdecydowanie były dziwne. Talan zmarszczył brwi patrząc na Adriana. - Czy wilki tak nie robią? Obawiam się, że nie wiem, jak to się robi w waszej kulturze. – Zmienny lew wyglądał jakby był autentycznie ciekawy. - Pieprzymy się i jeśli pasujemy do siebie, wiążemy się. Wilki były znacznie bardziej prymitywnymi stworzeniami. Nie potrzebowały oficjalnej ceremonii lub kwiatów, czy czego tam, do diabła, pluszaki chciały. Wilki łączyły się w pary, jak pierwotne zwierzęta, którymi były. Żar błysnął w złotych oczach Talana. - Choć bardzo chciałbym spróbować twojego sposobu, to chcę się jednak upewnić, że nasze wiązanie się będzie bezpieczne dla nas obu. Musimy postępować powoli i upewnić się, że mój lew może zaakceptować twojego wilka, zanim zrobimy coś nieodwracalnego. Adrian powoli zmierzył lwa swoim wzrokiem. - Jak dotąd to, co widzę, podoba mi się, ale nie chciałbym być kulturowo nietaktowny. Możesz mnie wziąć ładnie i powoli. – Adrian uśmiechnął się szeroko do Talana tak, że ten nie mógł nie zrozumieć, co miał na myśli. Talan zaśmiał się, pusząc się jak duży kot, którym był, i wyglądając na absurdalnie zadowolonego z ich przekomarzania. Ten facet był strasznie przejęty. Adrian zastanawiał się, czy Talan miał niewiele okazji, by znaleźć partnera życiowego na ziemiach stada. To by wyjaśniało umowę z Kadem. Chociaż w każdym barze dla gejów można było złapać dziesiątki propozycji, to jednak zmienni mieli czasami trudności, by się z kimś związać. Adrian oblizał wargi, gdy wyobraził sobie, jak wpada na tego dużego zmiennego w klubie i robi mu loda w jednym z tych ciemnych kątów, gdzie mężczyźni mogą robić gorące i niegrzeczne rzeczy jeden drugiemu.

11

Był zadowolony, kiedy wzrok Talana podążył za ruchem jego języka, jak gdyby wkuwał do kartkówki, a Adrian miał wszystkie odpowiedzi. Po raz pierwszy, Adrian wspomniał słowa Kade’a, że będzie mógł wybrać spośród dostępnych mężczyzn. Z pewnością żaden z nich nie był gorętszy od mężczyzny stojącego przed nim. - Ilu mężczyzn jest w twoim stadzie? - Dlaczego pytasz? Myślisz, że ktoś inny będzie bardziej kompatybilny? – Talan poderwał swoją złotą głowę, by spojrzeć groźnie na swoich ludzi. – Jak sądzisz, który z nich jest lepszy ode mnie? – warknął. Och. Temperament tego faceta sprawiał, że Kade wyglądał przy nim jak szczęśliwy, żwawy szczeniak. Adrian przezornie nie spojrzał na inne lwy, nie chcąc sprowokować alfy do zrobienia czegoś niemądrego. - Byłem po prostu ciekawy. Nie ma powodu do niepokoju. Talan chwycił Adriana za biceps swoimi dużymi dłońmi. - Pocałuj mnie, żeby moje stado wiedziało, że akceptujesz moją prośbę. - To nie zobowiązuje mnie do niczego, prawda? Adrian nie miał ochoty poślubiać faceta w kilka minut po przyjeździe. Potrzebował jazdy próbnej, nim się zwiąże z tym olśniewającym zmiennym; niech szlag trafi zasady lwów. Choć opierając się na czysto fizycznej reakcji, dałby temu facetowi jakiś milion w skali od jednego do dziesięciu, co cholernie go przestraszyło. Nie przyznał się swojemu bratu ze swojej największej obawy. Że będzie chciał się związać z jednym z lwów. Myśl, że już nigdy nie będzie polował ze swoją watahą i widzieć promiennego uśmiechu swojej bratowej, łamała mu trochę serce. Nie było opcji, by mógł sprowadzić do domu lwa, by zamieszkał z jego rodziną, nie wspominając nawet, że żaden alfa nie opuści swojego terytorium. Nie zostaje się alfą, podążając za swoim partnerem. Myśl o związaniu się z Talanem była jednocześnie radosna, ale i cholernie przerażająca. - Nie, – odpowiedział Talan, najwyraźniej nie dostrzegając lekkiego napadu paniki u Adriana. – to po prostu oznacza, że zgodziłeś się dać mi szansę, bym spróbował przekonać cię, że będę dobrym partnerem życiowym. - W porządku. – Nie było tak trudno zgodzić się, by ten facet próbował nakłonić go do związania się na całe życie, ale cieszył się, że jego brat umieścił klauzulę, że, gdyby nic z tego nie wyszło w ciągu sześciu miesięcy, będzie mógł się stąd wynieść do diabła. Proszę, żeby nic z tego nie wyszło. Adrian naprawdę nie chciał być jedynym wilkiem w stadzie lwów. *** Talan zaciągnął się zapachem swojego partnera. Stanie tak blisko drugiego człowieka utrudniało opieranie się pragnieniu rzucenia się na niego. Był poważny, kiedy mówił

12

Adrianowi, że musi to się odbyć powoli, ale patrzenie na zachwycającego zmiennego wilka z bliska sprawiło, że chciał zażądać swojej nagrody. Lew wiercił się niespokojnie pod skórą Talana, gdy patrzył na swoją zdobycz. Niejeden zmienny lew rozerwał na strzępy swojego partnera przez brak nieostrożności. Dla Talana było ważne, by jego lew zaakceptował wilka będącego tuż pod powierzchnią skóry Adriana tak samo, jak człowieka. Kojarzenia międzygatunkowe były podstępne, ale Talan był zdeterminowany, by to konkretne udało się bez przeszkód. W końcu, miał już Adriana dokładnie tam, gdzie chciał go mieć. Na swoim terytorium. Teraz, gdy go miał, nic nie mogło powstrzymać Talana przed zatrzymaniem pięknego wilka u swojego boku. Spoglądając na smukłego wilka, jedna myśl krążyła w jego umyśle. Zdjęcie nie oddawało prawdy o Adrianie. Pomimo niepokoju, który się z niego wylewał, mały wilk pachniał niesamowicie, żadnego ostrego smrodu prawdziwego strachu. Ktoś młodszy mógłby być nerwowy w grupie otaczających go większych ludzi, ale Adrian nie był tak naprawdę przerażony. Pożądanie wypełniające powietrze powiedziało Talanowi, że odczuwany pociąg jest wzajemny i uczyniło go tak twardym, że myślał, że dojdzie od samego tylko zapachu młodszego mężczyzny. Ujmując tył głowy Adriana w obie ręce, Talan, przycisnął swoje wargi do małych ust wilka. Wsuwając swój język pomiędzy wargi Adriana zakosztował smaku swojego przyszłego partnera życiowego. Adrian smakował gorącem, potrzebą i czymś słodkim, co nęciło język Talana. Och, słodkości. Ten facet musiał zjeść karmelka całkiem niedawno. Mógłby z łatwością całować Adriana wiecznie. - Hej człowieku, gdzie są twoje ubrania? Adrian wyszarpnął usta. - Co? Talan ryknął. Utrata ust Adriana była jak fizyczny cios w samo serce. Chciał zaciągnąć mniejszego mężczyznę do swojego łóżka i rozkoszować się jego zapachem, najlepiej, gdy obaj będą nadzy. Dillon stał przy samochodzie Adriana z zestawem walizek u swoich stóp. - Są dwie torby na laptopa i tylko jedna walizka. Gdzie są twoje ubrania? – Dillon zapytał ponownie, rzucając na bagaż zdumione spojrzenie. Adrian wskazał na samotną walizkę. - Tu są moje ubrania. - Och, idziemy kupować ubrania. – Talan usłyszał za sobą sapnięcie Trishy. Lwice uwielbiały zakupy. Świadczył o tym wyciąg z jego karty kredytowej. - Nie potrzebuję żadnych ubrań – oświadczył Adrian. Talan był zadowolony, widząc, że wilk nabrał większych rumieńców od ich pocałunku. - Nie. W ogóle nie potrzebujesz żadnych ubrań – zgodził się z nim Talan. 13

- To znaczy – soczyste usta Adriana zacisnęły się w wąską linię – więcej ubrań. To, co przywiozłem mi starczy. Nie potrzebuję wiele. - Zostawiłeś większość swoich ubrań w swoim starym domu? - Myśl, że ten mężczyzna asekurował swoje odejście, doprowadziła Talana do wściekłości. Adrian miał tu zostać. Talan zanotował sobie w myśli, by wysłać kilku członków stada po resztę rzeczy Adriana. Alfa czuł głęboko w swoich kościach, że Adrian jest dla niego idealnym partnerem życiowym. Adrian po prostu jeszcze o tym nie wiedział. Zmienny wilk wzruszył ramionami. - Zostawiłem trochę mebli, bo nie wiedziałem, ile będę miał miejsca. Nie przywiozłem także swojego komputera stacjonarnego. Poza tym, to wszystkie moje rzeczy. Wilki są dość proste. Biorąc pod uwagę jak wymagające są lwy, pokrzepiające było to, że jego przyszły partner jest tak wyluzowany. Nie oznaczało to jednak, że Adrian wkrótce nie będzie miał nowej garderoby. Siostry Talana nie będą w stanie się oprzeć temu wspaniałemu mężczyźnie bardzo potrzebującemu nowych ubrań. Talan zastanawiał się, który z pokojów może być najlepszy, jako biuro dla jego partnera. Za oranżerią był jeden dobrze oświetlony pokój, który mógłby się spodobać Adrianowi. Mogliby go całkowicie przeprojektować tak, by spełniał potrzeby wilka. Tak, Talanowi spodobał się ten pomysł. Udział Adriana przy projektowaniu gabinetu, mógłby pomóc cudownemu wilkowi poczuć się bardziej jak w domu. Dopóki nie zatrudni projektanta, Adrian może używać jednego z apartamentów gospodarza, zarówno jako sypialni, jak i biura. To był pokój gościnny, w którym Adrian będzie spał, dopóki oficjalnie się nie zwiążą. Było tam biurko, z którego tymczasowo mógłby korzystać. A kiedy już się ze sobą zwiążą, Adrian mógłby dalej używać tego pokoju, jako swojego biura do czasu, aż jego własne nie będzie gotowe. - Do czego potrzebne ci są te wszystkie komputery? - Dziwnie uderzyło to Talana, że o ile wiedział sporo o pochodzeniu i rodzinie Adriana, to tylko z grubsza był zorientowany, że Adrian zarabiał na życie czymś związanym z komputerami. - Doradztwo komputerowe dla firm produkujących gry. Projektowanie na zamówienie oprogramowania, gier wideo, tego typu rzeczy. Wszyscy mężczyźni ożywili się.5 - Jakiego rodzaju gry wideo? – zapytał Dillon, chwytając torby Adriana. - Byłem głównym projektantem gry Książę Stryker. - Nie! – krzyknął Dillon. – To była moja ulubiona gra w zeszłym roku. Ta bitwa pomiędzy smokiem i skorpionem była genialna. Powstał szum, kiedy pozostałe lwy zaczęły się zgadzać z tym stwierdzeniem. Adrian uśmiechnął się szeroko i dumnie, sprawiając, że Talanowi zaparło dech w piersiach. Jeśli wcześniej uważał, że ten mężczyzna jest wspaniały, to, gdy się uśmiechał, był oszałamiający. - Dzięki, to było moje dzieło. 5

Ech, ci mężczyźni, jak dzieci… ;)

14

- Możemy go zatrzymać? – poprosił Dillon, mrugając oczami na Talana. – Czy mam rację, że główni projektanci dostają nowe gry wcześniej – zapytał Adriana. - Oczywiście. Zawsze dostaję kopię przed oficjalnym wprowadzeniem gry na rynek. Słychać było zbiorowe skomlenie wśród mężczyzn.6 - Będą jeszcze bardziej bezużyteczni niż zwykle – wymamrotała Trisha. Talan nie mógł przestać się uśmiechać. Miejsce jego kochanka w stadzie było pewne. Teraz wszystko, co musiał zrobić, to przekonać Adriana, by został. - Chodź, pokażę ci twój pokój. - Pozwól mi wziąć moje torby. Talan pokręcił głową. - Chłopaki je przyniosą. - W porządku. – Adrian wzruszył ramionami i ruszył za Talanem, przez tłum zmiennych lwów zgromadzonych na ganku. Ryk zmusił ich do rozejścia się. - Często to robisz? – zapytał Adrian. - Kiedy muszę. Ważne było, by podkreślał, że jest alfą stada. Na szczęście, jako że był gejem, nie było konkurencji ze strony innych młodszych mężczyzn, by walczyć o jego partnerów. Zresztą, do diabła, i tak był spokrewniony ze wszystkimi kobietami. A jednak, nie powstrzymywało to przypadkowych obcych przed zapuszczaniem się na terytorium Talana i myśleniem, że można tak sobie wpaść i przejąć władzę. Więcej niż jednego lwiego łajdaka spotkał smutny los za takie myślenie. Gdyby żyli jego rodzicie, Talan mógłby wieść życie koczownika i poszukać innego stada, ale jego siostry go potrzebowały. Jedynym jego problemem było znalezienie partnera życiowego. Teraz, gdy miał Adriana, jego życie było kompletne. Pozostała jeszcze kwestia zatrzymania go. Kojarzenia międzygatunkowe rzadko się udawały. Oczywiście, rzadko ich próbowano, ponieważ stworzenia, które rodziły się z mieszanego krycia zwierząt były naprawdę koszmarne… jeśli przeżyły. Na szczęście, mężczyźni łączący się w parę nie musieli się tym martwić. Pozostawały tylko różnice kulturowe. Lwy lubiły luksus, podczas gdy wilki lubiły proste życie, na granicy przetrwania. Talan uznał, że prawdopodobnie łatwiej jest przekonać Adriana do polubienia luksusu, niż przekonać Talana, by zamieszkał w chacie na pustyni. Talan miał nadzieję, że jego przyszły partner nie będzie zniesmaczony tą lwią przesadą. Ekologiczny samochód Adriana nie wróżył dobrze garażowi Talana na przyszłość. Będzie musiał trzymać Hummera w tajemnicy. Talan towarzyszył pięknemu wilkowi do pokoju sąsiadującemu z jego pokojem. Był to ładny pokój, ale bez charakteru, jak większość gościnnych pokojów, ale miał własną łazienkę. Nie chciał, by inni widzieli jego wilka nagiego. Nawet, gdy wiedział, że Adrian przyjedzie, Talan nie zrobił tego pokoju bardziej osobistym, ponieważ nie planował, że wilk będzie długo w nim spał. Wkrótce, Adrian będzie dzielił pokój z Talanem, jak jego prawdziwy partner życiowy powinien. 6

A jednak, gorzej niż dzieci ;)

15

- To tutaj – zrobi szeroki zamach ręką. – Jestem tuż obok, gdybyś czegokolwiek potrzebował. – Zawieszając rękę wokół pasa wilka, pociągnął mniejszego mężczyznę w swoje ramiona. - I mam na myśli czegokolwiek. Pochylając głowę, potarł swoimi wargami o wargi Adriana, spragniony kolejnego pocałunku. Ten człowiek smakował tak samo niebiańsko jak wcześniej. Podskoczywszy, Adrian owinął nogi wokół bioder Talana. - Tak, właśnie tak, kochanie. Bierz, co chcesz – zachęcał. Chwytając wąski tyłek Adriana, przycisnął swojego przyszłego partnera bliżej. Penis Adriana był zdecydowanie większy, niż sugerował jego niski wzrost. Talan poczuł, że wybuchnie, zanim zdąży zobaczyć Adriana nagiego. Wsunął rękę pod koszulkę Adriana, rozkoszując się jedwabistą skórą. Plecy Adriana były przykładem typowej definicji mięśni zmiennego. Rzadko widywało się zmiennego z nadwagą. Ich metabolizm osiągał wysoki poziom, a przebywanie w zmiennej formie wymagało wysiłku, który spalał kalorie. Pochylając swoją głowę, Talan wciągnął słodki zapach swojego partnera. Trącił nosem kark Adriana, poszukując źródła tego zapachu. Adrian musiał się skropić jakąś wodą kolońską przed przyjazdem. To doprowadzało Talana do szaleństwa. - Mmmm. – Polizał miejsce u podstawy gardła Adriana, smakując słono-słodkiego i pysznego wilka. – Mógłbym to robić cały dzień – wymruczał wprost w skórę Adriana. - Gdzie zostawić twoje rzeczy? – zapytał Dillon, wpychając się do pokoju. Jeden z laptopów miał przewieszony przez ramię, dwie pozostałe torby niósł w rękach. - Możesz położyć walizki na łóżku – Adrian wydyszał, gdy Talan ugryzł go w szyję. – Cholera. - Chwileczkę, wielkoludzie – powiedział Dillon – niektórych rzeczy nie chcę widzieć. Nie wspominając już o tym, że wiesz, że przyspieszasz rzeczy. Dillon odłożył bagaże, owinął ramieniem Adriana i wyciągnął go delikatnie z objęć Talana, zanim postawił go na podłodze. Talan był zadowolony, gdy Adrian kłapnął zębami na młodszego lwa. - Hej, ratuję cię przed popełnieniem błędu – stwierdził Dillon. - Jakiego błędu? – zapytał wilk ponuro. - Pierwszym krokiem jest dotykanie. Coś więcej niż to, na pierwszym spotkaniu, przekracza rytuał wiązania. - Czy to prawda? – Adrian spojrzał groźnie na Talana. - Tak – Talan przyznał niechętnie. Prędzej wyrwałby sobie pazury, niż przestał dotykać tego seksownego wilka, ale Dillon miał rację, a on był na złej pozycji, by podważać prawa wiązania. Nie powinien ich zmieniać zanim rozpocznie się jego łączenie w parę z Adrianem. Każdy wiedział, że lew nie był w dobrym nastroju podczas kojarzenia. - Wynoś się stąd, Talan – powiedział Dillon, wskazując na sąsiadujące z pokojem drzwi. – Zanim będzie za późno i stracisz obiektywizm. Talan spojrzał groźnie na Dillona. Wyjątkowo nie podobało mu się, że drugi lew miał rację. Pochylając się, pocałował miękko Adriana w policzek, pocierając jego twarz w obecności drugiego lwa, by go naznaczyć zanim wyjdzie. 16

- Bardzo subtelnie – uśmiechnął się Dillon. - Nie muszę być subtelny – odpowiedział Talan. – Jestem alfą. Chcąc opuścić Adriana, zanim straci swoje zmysły, Talan wyszedł z pokoju nie oglądając się za siebie.

17

Rozdział 3

Adrian spojrzał na Dillona. - Jak długo trwa wiązanie u lwów? Dillon wzruszył ramionami. - W przypadku każdej pary wygląda to inaczej, ale Talan naprawdę nie powinien robić nic więcej przez kilka pierwszych dni, poza dotykaniem ciebie. To pomaga jego lwu dostosować się do twojej obecności. Jest to szczególnie ważne, ponieważ ty jesteś wilkiem. Musi się upewnić, że jego lew nie postrzega ciebie jako ofiary. Wiązanie się może trwać od kilku dni aż do kilku tygodni. Widziałem nawet takie trwające trzy miesiące, zanim para poczuła, że może iść dalej, bez obrażeń. - Trzy miesiące przed związaniem! – Adrian nie umiał ukryć szoku. – Myślałem o kilku dniach. Nie wiem, czy potrafię czekać tak długo. Dillon przeszył go swoimi złotymi oczami. - Lwy bardzo poważnie traktują wiązanie się. Są powody, dla których ważne jest, by poznać swojego partnera przed oznaczaniem, zwłaszcza przed wiązaniem się różnych gatunków. Jeśli bestia Talana nie będzie cię znała, możesz zostać zraniony, a nawet zabity. Mój brat nie poznał swojego partnera dostatecznie dobrze, zanim próbował się z nim związać. – Oczy lwa wypełniły się łzami. – Straciliśmy ich obu. - Och. – Adrian podszedł do Dillona, z zakłopotaniem klepiąc zmiennego po ramieniu. Ten biedny facet cierpiał, ale Adrian był całkiem pewien, że jeśli Talan wyczuje zapach Adriana na innym mężczyźnie, Dillon będzie cierpiał z całkiem innego powodu. – Tak mi przykro. Adrian współczuł Dillonowi, nie wiedział, co by zrobił bez Kade’a. Po raz pierwszy zdał sobie sprawę, że za lwim rytuałem może kryć się jakiś prawdziwy powód. Niski ryk podniósł włosy na rękach Adriana. To było zarówno przerażające, jak i trochę seksowne. - Odsuń się ode mnie bardzo powoli – wyszeptał Dillon. Powolnym ruchem, Adrian zdjął dłoń z ramienia drugiego mężczyzny i ostrożnie zrobił krok do tyłu. Odwróciwszy się, stanął twarzą w twarz z naprawdę wkurzonym alfą. - Czy jest jakiś powód, dla którego mój partner cię dotykał? – Talan zapytał Dillona. Jego głos był tak niski i chropowaty, że Adrian prawie nie zrozumiał słów. Oczy Talana były całkowicie kocie. Adrian poczuł strach przetaczający się przez Dillona. - Wyjaśniał mi, dlaczego lwy tak ostrożnie podchodzą do wiązania się. Dotknąłem go, ponieważ cierpiał. Szaleńczy wyraz twarzy Talana nieco złagodniał. - Doceniam twoje współczucie, Adrianie, ale będzie lepiej, jeśli powstrzymasz się od kontaktów z innymi mężczyznami przynajmniej do czasu, aż się zwiążemy.

18

- Rozumiem – odpowiedział Adrian. Niedobrze byłoby zrazić sobie lwa Talana. Nie chciał, żeby Dillon miał rozprute wnętrzności, dlatego że Adrian mu współczuł. W tej chwili sam nie wiedział, czy zwiąże się z Talanem, ale nie sądził, by wytykanie tego Talanowi było rozsądne. - J..ja pójdę coś zrobić – Dillon pierzchnął z pokoju. Po odejściu drugiego kota, na chwilę zapadła cisza. - Dillon wyjaśnił ci procedurę? - Mniej więcej. Talan przybliżył się do Adriana. - Więc wiesz, że dzisiaj powinniśmy się tylko całować. - Tak, zrozumiałem to z rozmowy. – Trudno było brzmieć nonszalancko, gdy wszystko, co Adrian pragnął zrobić, to rzucić się na tego dużego lwa. Adrian westchnął z zadowoleniem, gdy Talan wziął go w ramiona. Nie chciał się jeszcze do tego przyznać, ale w objęciach Talana czuł się, jakby wrócił do domu. To było coś głęboko w jego wnętrzu. Jego wilk rozpoznał tego jedynego, którego chciał zatrzymać. Talan ukrył uśmiech słysząc szczęśliwe odgłosy, jakie wydawał jego mały wilk. Pochylając się, trącił nosem szyję swojego partnera, zostawiając miękkie pocałunki na jego ciepłej skórze. - Nie pozwalasz sobie na zbyt wiele? – zapytał Adrian. – Musisz wiedzieć, że nie jestem taki łatwy. Wpierw musisz mnie nakarmić. Talan roześmiał się Adrianowi w szyję, lekko przyszczypnąwszy wrażliwą skórę czułym ugryzieniem. - Hej, Dillon mówił o całowaniu, nie gryzieniu. - Dillon nie wie wszystkiego. – Talan schował nos w kark Adriana i zaciągnął się. Cholera, jego wilk pachniał niesamowicie. Lew Talana przyczaił się tuż pod powierzchnią, pragnąc powalić drugiego mężczyznę na ziemię i właściwie go oznaczyć, ale powstrzymywała go jego bardziej ostrożna, ludzka strona. Historia Dillona była czymś więcej niż tylko lekcją na temat wiązania się, była faktem. To zniszczyłoby Talana, gdyby z powodu tego, że przyspieszył sprawy, zabił swojego przyszłego partnera życiowego. - Chodźmy coś zjeść. Talla powinna mieć już gotowy obiad. – Rzuciwszy tęskne spojrzenie na swojego partnera, Talan poprowadził ich do jadalni. Jutro będzie czas, aby podotykać całej tej cudownej skóry. Hałas w jadalni był ogłuszający. Połowa lwów robiła hałas trzy razy większy niż wilcza wataha. Oczywiście wilki jadały w pokrytym dachem długim domu7, otwartym na zewnątrz, zaś znajdująca się wewnątrz rezydencji jadalnia lwów była udekorowana wspaniałym drewnem i miała ściany pokryte jedwabiem. Wrażliwy, wilczy słuch Adriana wzdrygnął się na te wszystkie dźwięki,

7

Long house – w kulturze indiańskiej dom, który może pomieścić kilka rodzin, do pięćdziesięciu osób Współcześnie, myślę że to coś takiego http://www.balibestvillas.com/wp-content/uploads/2011/07/130_VillaOcean-Golf-01.jpg

19

ale wiedział, że musi do tego przywyknąć, przynajmniej w dającej się przewidzieć przyszłości. Zajęło mu to chwilę, zanim uświadomił sobie, że w ruchach wszystkich był pewien wzór. Adrian był prawie pewien, że wszedł do zakrzywionej czasoprzestrzeni, kiedy zobaczył mężczyzn siedzących wokół stołu i kobiety czekające na nich. Co do cholery? Talan poprowadził go ku miejscu po prawej stronie u szczytu stołu. - Usiądź proszę – powiedział, wskazując krzesło. Ledwie tyłek Adriana dotknął krzesła, a już był przed nim ładny lew z olbrzymim talerzem, na którym leżały trzy steki, góra ziemniaków i stos groszku tak mikroskopijny, że zaczął się zastanawiać, po co w ogóle zadali sobie trud, by go dodać. - Jestem Talla – powiedziała lwica, kładąc przed nim talerz. – Młodsza siostra Talana. - Miło mi cię poznać, Talla – odpowiedział Adrian – ale następnym razem nie musisz czekać na mnie. Sam mogę sobie przynieść jedzenie. Talla wydała parskniecie niegodne damy i strzeliła oczami na brata. - Już go lubię bardziej niż ciebie. Talan odpowiedział jej szerokim uśmiechem. - Ja też. Położywszy talerz przed Adrianem, Talla podeszła do kolejnego mężczyzny. W oczekiwaniu, aż wszyscy zostaną obsłużeni, Adrian poprzestawał na obserwowaniu relacji pomiędzy lwami, gdy dostawali swoje jedzenie. Mogli być głośni, ale to był radosny hałas. Lwy utrzymywały między sobą przyjacielskie stosunki. Nawet, gdy jeden z lwów klepnął kobietę w tyłek, dostał tylko pstryczek w ucho i całusa w policzek. Adrian zorientował się, że byli partnerami albo przynajmniej przyjaciółmi uprawiającymi seks bez zobowiązań.8 Gdy wszyscy zostali obsłużeni, hałas przycichł. Chwilę później Talla chwyciła talerz i usiadła na pustym krześle obok Adriana. A przynajmniej był prawie pewien, że to była Talla, gdy ta przyjacielsko się do niego uśmiechnęła i powiedziała: - Witaj ponownie. - Hmm, cześć. Adrian nigdy nie uważał siebie za z góry uprzedzonego, ale szczerze mówiąc, wszystkie lwy wyglądały podobnie. Z wyjątkiem Talana, który wyróżniał się z powodu samego swojego wzrostu. Wszystkie lwy były duże i złote, z tymi swoimi złotymi włosami, złotymi oczami i szerokimi uśmiechami. Minie trochę czasu, zanim zacznie odróżniać jednego całkiem złotego kota od drugiego. Będzie musiał ciężko pracować, by określić różnice. Nie chciał do nikogo zwracać się niewłaściwym imieniem. Wystarczająco trudno było być jedynym wilkiem w domu pełnym lwów, nie obrażając żadnego z nich.

8

Tzw. bed friends czyli przyjaciele do łóżka

20

Jedzenie było dobre, ale trudno było zepsuć tak dobry kawałek mięsa, szczególnie, gdy ten ledwo odwiedził grill. Może, kiedy nadejdzie jego kolej na gotowanie, będzie mógł dodać kilka ciekawych przypraw. Odruchowo zaczął się zastanawiać, czy lwy lubią papryczkę chilli. Spoglądając w górę zobaczył, że Talan był zajęty rozmową z lwem siedzącym po jego lewej stronie, więc zwrócił się do Talli: - Macie dyżury w kuchni? Talla patrzyła na niego przez chwilę. - Jak to działa u psów? - Jestem wilkiem – odwarknął Adrian. Talla przewróciła oczami. - Przepraszam. Jak to działa w twojej watasze? – zapytała ostrożnie. - Każdy, z wyjątkiem alfy, ma swoją kolej w przygotowywaniu jedzenia. Jemy wspólnie, więc wiemy, że każdy członek watahy dostaje to, czego on lub ona potrzebuje by przetrwać, a dzieci dostają jedzenie z podwyższoną zawartością witamin, dostosowane do ich specjalnych potrzeb w trakcie rozwoju. A jak to się robi u was? - Kobiety zajmują się polowaniem i gotowaniem, a mężczyźni jedzeniem.9 - Och. Nie jestem najlepszy kucharzem, ale lubię piec ciasta, by rozładować stres. Czy to będzie w porządku? Nie chcę zakłócić równowagi w waszym stadzie. Adrian nie wiedział, jaka była jego pozycja w tym stadzie, jako tymczasowego a może stałego gościa, ale jakkolwiek sytuacja się rozwinie, on nie był na tyle zadufany w sobie, by myśleć, że miał prawo wkraczać tu i „naprawiać” rzeczy, bez względu na to, czy myślał, że lwice były wykorzystywane. Talla obdarzyła go powolnym uśmiechem. - Nie, to byłoby cudowne. Talan dostałby kota, gdybyśmy kazały ci gotować, ale nie będzie się kłócił o twoje pieczenie dla rozładowania stresu. - O co Talan nie będzie się kłócił? – zapytał Talan. - O pieczenie ciast przez Adriana dla rozładowania stresu. Jestem pewna, że będzie miał go wiele, jeśli zamierza zostać twoim partnerem. Talan uniósł wargę w przyjaznym warknięciu. Jednak jego groźne spojrzenie złagodniało, kiedy obserwował Adriana, jakby szukając oznak załamania nerwowego. - Jeśli to sprawi, że poczujesz się lepiej, kochanie, możesz piec, co tylko chcesz. Adrian odprężył się pod spojrzeniem Talana. - Dobrze. Moja babka dała mi książkę z rodzinnymi przepisami, a miałem czas, by wypróbować tylko jakąś połowę z nich. - Wszystko w naszej kuchni jest do twojej dyspozycji. Daj nam znać, gdybyśmy coś musieli kupić. Nie mam pojęcia, ile mamy składników do pieczenia ciast. Lwy nie są dobrymi cukiernikami – oświadczył Talan.

9

Taak, i tak to właśnie wygląda w przyrodzie… lwice ciężko harują, a pan i władca się wyleguje ;)

21

- Gotujemy, by przetrwać, a nie dlatego, że to nam się podoba – zaszczebiotała Talla u jego boku. – Nikt z nas nie mógłby być uznany godnym szefa kuchni. Myśleliśmy wcześniej o zatrudnieniu kucharza, ale to trochę trudne zwerbować kogoś do domu pełnego zmiennych. Adrian potaknął. - Widzę, jak to może być trudne. Nie miał rozwiązania, więc pozwolił, aby dyskusja wygasła. Reszta obiadu poszła gładko, gdy lwy rozmawiały o polityce zmiennych, prawach dotyczących polowania i czy nowa, oszklona weranda ma wystarczającą ilość skał do drzemania na zimę. Adriana cieszyły ich żarty, ale w nich nie uczestniczył. Jako nowy, czuł się bardziej komfortowo przysłuchując się i pławiąc w spojrzeniu pewnej pary głodnych złotych oczu. W godzinę później wciąż jeszcze myślał o tych oczach, gdy zasypiał w swoim łóżku. *** Adrian obudził się i zobaczył uśmiechającą się kobietę, stojącą nad nim. Zaskoczyłoby go to, ale jego bratowa robiła to kilka razy w tygodniu, zwykle wtedy, kiedy go szkicowała. Był jednym z tych nielicznych mężczyzn, których mogła szkicować nago, bez kłopotów z Kadem. Przez chwilę zastanawiał się, jak sobie radziła bez niego. Zamiast się wkurzyć, Adrian uśmiechnął się przyjaźnie do kobiety. Nie wiedziała o tym, ale właśnie sprawiła, że poczuł się w tej dziwnej sypialni jak w domu. - Dzień dobry – udało mu się powiedzieć po tym, jak spojrzał i upewnił się, że wszystkie ważne części ciała były zasłonięte prześcieradłem. Jeśli Talan wariował na lekki dotyk ramienia innego mężczyzny, to kobieta pożerająca wzrokiem jego potencjalnego przyszłego partnera, zasłużyłaby na bardziej gwałtowną reakcję. - Dzień dobry. Talan miał spotkanie dzisiaj rano i poprosił mnie, żebym ci przyniosła coś do jedzenia – odpowiedziała Talla. Rozpoznał ją z poprzedniego wieczora. Miała niewyraźną bliznę na prawym policzku, co było raczej rzadkie u zmiennych, którzy generalnie leczyli się z wszystkiego. - Nie musisz mi przynosić śniadania do łóżka. Zamierzam tu trochę pobyć, sam mogę sobie przygotować jedzenie. – Przyjął tacę, którą Talla wyciągnęła ku niemu. Na tacy leżał talerz z jajecznicą, tost i więcej bekonu, niż wataha wilków mogłaby zjeść. Spojrzał na nią pytająco. - Co? – zapytała, krzyżując ramiona. - Jak sądzisz, ile boczku mogę zjeść? Talla tupnęła stopą. - Mówiłam Trishii, że to za dużo. Adrian poklepał miejsce obok niego na łóżku. - Chodź. Usiądź tutaj. Możesz mi opowiedzieć o stadzie i pomóc zjeść to całe jedzenie. Jestem przekonany, że 82-kilogramowy wilk je mniej niż 113-kilogramowy lew. 22

Talla uśmiechnęła się i wgramoliła obok niego. Przez następne pół godziny Adrian dowiedział się wszystkiego o wczesnym dzieciństwie Talana i więcej o wszystkich sześciu jego siostrach: Talli, Trishii, Twylii, Tabithcie i Tammy. W końcu, pozostałe pięć zawędrowało do jego pokoju z jeszcze większą ilością bekonu i dzbanem kawy, wystarczająco dużym, by całemu plutonowi żołnierzy dać po naprawdę dużej filiżance. Adrian pogodził się z losem i pozwolił, by zewsząd dobiegało go świergotanie, gdy lwice próbowały się nawzajem prześcigać, która zna najbardziej żenującą historią o Talanie. Ta, w której Talan skończył nagi w Kościele Katolickim, była jak dotąd jego ulubioną. Najwyraźniej było kilka zakonnic w mieście, które nadal nie mogły spojrzeć na niego nie rumieniąc się. - Co się tutaj dzieje? – warknął Talan. Sześć kobiet na łóżku spojrzało na niego niewzruszenie, jak to koty. - Po prostu były życzliwe. – oświadczył Adrian. Nie zniósłby myśli, gdyby dziewczyny wpadły w kłopoty za to, ze pomogły mu w jego przejściu z watahy do stada. Z drugiej strony, to warczenie było całkiem seksowne. Zastanawiał się, jakie inne dźwięki wydaje Talan w sypialni. Poprawił prześcieradło, by ukryć swój rosnący problem. - Mogą być życzliwe, kiedy już się ubierzesz. Wynocha! Gdyby miny sześciu kobiet były jakąś wskazówką, to właśnie przyszło im do głowy, że Adrian był kompletnie nagi pod prześcieradłami. Jako zmienny nie uważał, żeby musiał się wstydzić. Przykrył się, ponieważ nie znał reguł stada, ale w watasze wszyscy widzieli się nago, przynajmniej podczas pełni księżyca. - Och, - Trishii zaświeciły się oczy – rzućmy na to okiem. Instynkt przetrwania wskoczył na swoje miejsce. Adrian nie był niczyją zdobyczą. Jego kły wysunęły się i poczuł, że jego oczy się zmieniają. Warcząc, kłapnął zębami. Kobiety uciekły, krzycząc. Wkrótce, w pokoju nie było nic oprócz pachnącego bekonem talerza, pustego dzbana na kawę i dużego zmiennego lwa, patrzącego na niego z podniesionymi brwiami. Wilk Adriana, wyczuwając, że nie ma już niebezpieczeństwa, wycofał się. Kręcąc głową do tyłu, aby pozbyć się napięcia, Adrian rzucił swojemu kochankowi przepraszający uśmiech. - Przepraszam. - Za co? Jestem pewny, że spędziły tu ostatnią godzinę opowiadając o mnie żenujące historie. Poza tym, nie sądziłem, że wilki są zdolne do częściowej przemiany. Lwy potrafią tylko wysuwać kły i zmieniać oczy, ale widziałem, że twoje dłonie także się zmieniły, to było naprawdę świetne. Adrian spuchł z dumy pod pełnym zachwytu spojrzeniem lwa. - Jestem potomkiem długiej linii wilków królewskiej krwi. Moja linia jest jedną z tych nielicznych, które potrafią się częściowo przemieniać. - Więc czym jesteś? Wilczym księciem? Adrian zarumienił się.

23

- Technicznie rzecz ujmując, ale nigdy nie używam tytułu. Pozbyliśmy się większości tytułów w ciągu minionych stuleci, chociaż wielu jeszcze o nas pamięta. - Czy muszę uklęknąć? – Talan droczył się z Adrianem. - Tylko wtedy, gdy robisz mi loda – odpowiedział Adrian, ześlizgując się z łóżka. – Przepraszam. Zaraz wracam. Adrian udał się do łazienki upewniając się, że duży lew zobaczy, co traci przez swoje niespieszne działanie. Zajęło chwilę, by jego erekcja osłabła na tyle, żeby mógł się wysikać. Na szczęście było to możliwe, bo nie było obok niego tego wspaniałego zmiennego lwa, ale jak tylko wszedł z powrotem do pokoju, znalazł przystojnego mężczyznę leżącego półnago na łóżku. Talan zdjął koszulę i wyglądał bardziej smakowicie, niż jakikolwiek człowiek miał do tego prawo. - Jeśli chcesz ograniczyć się do całowania, prawdopodobnie powinieneś zachować na sobie ubrania. – Adrian zatrzymał się w bezpiecznej odległości od łóżka, przyglądając się kawałowi atrakcyjnego faceta, który na nim leżał. Był prawie pewien, że ślinienie się jest dozwolone. - Pomyślałem, że moglibyśmy lepiej się poznać – oznajmił Talan ochrypłym głosem, wpatrując się w Adriana pożądliwym wzrokiem. - Prawdopodobnie wiem o tobie więcej, niż ty wiesz o mnie, ty straszący zakonnice ekshibicjonisto. Talan roześmiał się. - Nigdy nie umieją się powstrzymać przed opowiedzeniem tej historii – Talan powiedział to bez śladu zażenowania. – Dlaczego nie podejdziesz bliżej? Lubię uczyć się przez dotyk, a do tego przedmiot musi być blisko – dodał, kiwając na niego swoim długim palcem. Adrian uśmiechnął się i przybliżył, górując nad łóżkiem i seksownym zmiennym. Miło było być wyższym od Talana, choć przez krótką chwilę, ale nie ufał szelmowskiemu uśmiechowi lwa. Był całkiem pewien, że kusili los, ale duży lew znał swoje zasady lepiej niż Adrian i jeśli chciał mieć go bliżej, Adrian nie zamierzał mu tego zabraniać. Przynajmniej taki był pomysł, zanim lew wyciągnął rękę i szarpnął Adrianem, wytrącając go z równowagi. Adrian zaskamlał głośno, gdy wylądował na większym zmiennym. - Mogłeś po prostu powiedzieć, żebym się pospieszył. - Sprawiało mi przyjemność patrzenie na ciebie. - Skoro sprawiało ci to przyjemność, dlaczego szarpnąłeś mnie na dół? - Ponieważ wiedziałem, że jeszcze większą przyjemność sprawi mi, gdy ty znajdziesz się na mnie. Ku rozbawieniu Adriana, Talan potarł swoimi policzkami policzki Adriana, jeden za drugim. - Oznaczasz mnie? - Oczywiście. Nie chcę, żebyś przebywał w promieniu piętnastu metrów od innego zmiennego, bez możliwości wyczucia mojego zapachu na tobie.

24

Trudno było kontynuować przekomarzanie się. Ciało pod nim było samym żarem i twardymi mięśniami. Adrian poczuł silny zwierzęcy przymus, by przewrócić się i pokazać swój brzuch. Gdyby Talan był innym wilkiem, do tej pory uprawialiby już gorący sex. Jednak Adrian próbował uszanować lwie metody, nawet jeśli ten lew wodził go na pokuszenie. Zszokowany, zdał sobie sprawę, że naprawdę zaczyna lubić tego wielkiego kota, który patrzył na niego ciepłymi, śmiejącymi się oczami. - A co z nią? – droczył się Adrian. - Jesteś bi? - Nie. - W takim razie o kobiety się nie martwię. Adrian nie wiedział, co takiego jest w tym wielkim kocie, ale czuł się szczęśliwy leżąc tak w objęciach Talana. Pragnienie oznaczenia tego mężczyzny przeszyło Adriana w najbardziej prymitywny sposób. Dopóki nie będzie pewien, czy chce zatrzymać lwa, czy nie, nie chciał, żeby inni zmienni węszyli wokół Talana. Miał wystarczająco dużo do myślenia o opuszczeniu swojej watahy i integracji z innym gatunkiem, żeby się jeszcze martwić zainteresowaniem postronnych osób. Podążając za swoim instynktem, Adrian polizał długą linię na szyi Talana. Zaczekał, aż lew się odpręży, otworzył szczękę i zatopił swoje kły w ramieniu zmiennego. Teraz każdy zmienny, który zbliży się na odległość dwóch metrów do Talana będzie wiedział, że duży kot jest z kimś związany. Ugryzienie nie było wystarczająco głębokie żeby być znakiem wiązania, który robiło się na szyi i znacznie głębiej. To było bardziej jak znak ‘trzymaj się z dala od mojego faceta’. - O cholera! – krzyknął Talan. Adrian poczuł ciepłą wilgoć na swoim nagim brzuchu i uświadomił sobie, że Talan doszedł wraz z jego ugryzieniem. Drzwi do sypialni otworzyły się z hukiem. Jeden z mężczyzn krzyknął w progu: - Kurwa, on go zjada. Adrian schował kły i polizał miejsce. - Nie zjadam go – odpowiedział spokojnie, choć wcale tak się nie czuł. – Oznaczam go. - To bolało – oznajmił Talan, krzywiąc się. - Nie bądź takim dzieckiem. – odpowiedział Adrian, na widok grupy tłoczącej się w drzwiach sypialni, jego fiut zwiotczał. Do mężczyzny dołączyły trzy siostry Talana. Adrian nigdy nie lubił jak mu się przyglądano i wiedział, że czas się ulotnić. Później porozmawia z Talanem o ugryzieniu. - To tyle. Spadam stąd. Ignorując stojącą w drzwiach grupę, Adrian ześlizgnął się z łóżka i chwycił dżinsy, które zostawił na podłodze. Wsuwając je na siebie, złapał książkę kucharską swojej Babci i opuścił pokój. Koty czmychnęły mu z drogi, gdy podchodził, poruszając się w milczeniu. 25

Musiał coś upiec.10

10

Biedaczek, zdenerwował się i teraz musi rozładować swój stres ;)

26

Rozdział 4

Talan doprowadzał Adriana do szaleństwa. Zanim się zwiążą, odpadną mu jaja. W przeciwieństwie do lwa, Adrian nie potrafił przestać go dotykać. Na wspomnienie tej sceny, fiut Adriana ponownie stwardniał. Cholera, ależ ten facet był seksowny. Marszcząc brwi, Adrian rozważał, czy naprawdę chce się związać z tym dużym kotem. Nie było żadnych wątpliwości, że pomiędzy nimi było przyciąganie, ale czy to było szybko wypalające się zauroczenie, czy długotrwałe uczucie? Adrian miał wiele doświadczeń z tym pierwszym typem, ale żadnego z drugim. Potrząsając głową postanowił, że po upieczeniu ciasta, zrobi coś łatwego, może znajdzie rozwiązanie nierozwiązywalnego twierdzenia albo postara się o pokój na świecie. Przetarta skórzana oprawa książki kucharskiej jego babci uspokoiła go, gdy stał pośrodku dużej kuchni. Chłodne ceramiczne płytki pod stopami koiły jego rozgrzaną skórę, gdy przerzucał kartki książki. Pismo jego babci przywróciło mu wspomnienia ze szczęśliwego dzieciństwa, gdy przypomniał sobie starszą kobietę, która kochała go od dnia jego narodzin. W trzy lata po jej śmierci nadal tęsknił za nią i jej rozsądnym podejściem do życia. Wybierając przepis, którego jeszcze nie wypróbował, Adrian zrobił szybkie rozpoznanie zaskakująco dobrze wyposażonej lwiej kuchni i zabrał się do roboty. Po jakimś czasie metodycznego odmierzania, krojenia i mieszania, miał jaśniejszy umysł, a jego serce już nie biło już dłużej szaleńczym rytmem w jego w piersi. Adrian wiedział, że jeśli takie było przeznaczenie, to wszystko pomiędzy nim i Talanem jakoś się ułoży, a jeśli nie, to będzie mógł wrócić do swojej rodziny. Dobrze było mieć wybór i naprawdę wyrozumiałego brata. Godzinę później wyciągał z piekarnika cztery partie ciasteczek orzechowych z podwójną czekoladą.11 Niepiekące lwy miały podwójny zestaw piekarników. Kto by pomyślał? Miał wrażenie, że żaden z lwów tego nie wiedział. - To pachnie świetnie. – Mężczyzna, który przerwał jego wiązanie z Talanem, usiadł ostrożnie po drugiej stronie długiego śniadaniowego blatu. Adrian spojrzał na lwa, wkładając do zmywarki brudne formy do ciasta. Nienawidził zostawiać po sobie brudnych naczyń.12 - Słuchaj, stary. Nie wiedziałem, że uprawiasz ten swój wilczy seks. Po prostu usłyszałem, jak mój alfa krzyczy. Nie potrafię działać wbrew moim instynktom.

11

Czemu on musi być gejem?? Przystojny, seksowny wilczek, matematyczny geniusz i do tego piekący ciasta :) Normalnie chodzący ideał, gdyby nie jego orientacja seksualna chlip, chlip :( A tak wygląda rzeczone ciastko – Chocolate brownie - http://chocolatefountainguide.net/wpcontent/uploads/2010/10/brownie.jpg 12

Piecze i jeszcze po sobie zmywa (a że robi to za niego zmywarka to nic nieznaczący szczegół) No ideał… :D

27

Adrian skinął głową, ale się nie odezwał. Jednakże położył ogromne ciasteczko na dnie miski, dodał gałkę lodów waniliowych, które znalazł w tylnej części zamrażarki i zwieńczył to wszystko bitą śmietaną. - Proszę bardzo. - Och. Zostało mi wybaczone. – Dillon powiedział śpiewnym tonem. Po jednym gryzie, zaczął wydawać głośne dźwięki zadowolenia. Adrian zastanawiał się, czy ten facet miał dostateczną ilość seksu, skoro deser mógł wprawić go w tego rodzaju ekstazę. - Możesz mi zawsze piec ciasteczka – powiedział Dillon, oblizując łyżkę. Telefon komórkowy Adriana zawibrował mu w kieszeni, zaskakując go. Zapomniał, że tam go miał. - Halo. - Jak się masz?- dotarł do niego głos Kade’a. - Robię ciasteczka. - Cholera. Przykro mi to słyszeć. Pomyśl tylko, że zostało ci jeszcze pięć miesięcy i dwadzieścia dziewięć dni. – Nastąpiła pauza i Adrian wiedział, że jego brat zadzwonił nie tylko po to, by go sprawdzić. - Co się dzieje, Kade? Alfa wilków odchrząknął, zanim wyznał. - Dzwonię, żeby ci powiedzieć, że Olson zniknął. Mam przeczucie, że podąża za tobą. Miej oczy otwarte, nie ufam temu wilkowi. – W tle było słychać pisk. – Czekaj, Helen chce z tobą rozmawiać. - Adrian, kochanie, jeśli oni są dla ciebie podli, daj mi znać. Mam trzech braci, którzy lubią sobie do czegoś postrzelać. Za minutę mogą iść zapolować na lwy. – Zniżyła głos. – Mogą także zabić kłopotliwego wilka, jeśli nie chcesz, żeby twój duży brat wiedział, że potrzebujesz pomocy. Adrian roześmiał się. - Dzięki, kochanie. Doceniam to. - Po prostu pamiętaj, że cię kochamy i bez względu na to jak głupi pakt zawarł mój mąż, zawsze możesz wrócić do domu i coś wymyślimy. - Też cię kocham, skarbie. Zapamiętam, co powiedziałaś i pogadamy później. - Pa. - Pa. – Z uśmiechem na ustach, rozłączył telefon. Helen zawsze go rozweselała. Była taka kochana. - Jesteś typem ‘oznacz i zostaw’, tak? – usłyszał za sobą głęboki oskarżycielski głos. - Co? – Adrian obrócił się i spostrzegł Talana stojącego bezpośrednio za nim. Duży lew skrzyżował swoje ramiona i spojrzał groźnie w dół na Adriana. - Oznaczyłeś mnie, jakbym był tym jedynym, który nigdy przed tobą nie ucieknie, a potem tu przychodzę, a ty deklarujesz swoją miłość do kogoś innego. Pomyślałem, że dam ci

28

czas, żebyś się uspokoił, ale widzę, że wykorzystałeś ten czas, by mnie zastąpić. – Z każdym słowem głos Talana był coraz głośniejszy. Kątem oka Adrian zauważył, że Dillon chwycił miskę i wyszedł z pokoju. - Dla twojej informacji, to była moja bratowa. - Och. Adrian widział, jak Talan w myślach zmieniał zdanie, ale nie był w nastroju do wybaczania. - A co do oznaczania, to jest tylko tymczasowy znak, by trzymać innych z dala, dopóki nie zdecydujemy, co chcemy zrobić. Nie chcę, żebyś się pieprzył dookoła albo żeby inni myśleli, że jesteś dostępny, gdy wciąż będziemy decydowali, czy zostaniemy partnerami. - Uważasz, że mógłbym to zrobić? – zapytał Talan, prostując się, jak gdyby próbował onieśmielić Adriana swoim wzrostem. Będąc najniższym wilkiem w watasze, wzrost nie miał onieśmielającego wpływu Adriana. Był zbyt przyzwyczajony do tego, że wszyscy inni są wyżsi. - Nie znam cię i o to chodzi – odpowiedział Adrian, mierząc Talana swoim najzimniejszym spojrzeniem. Wiedział, że to nie był czas, by się poddać, jeśli chciał przyszłości z tym mężczyzną. Wielki alfa doceni tylko siłę swojego partnera. Im więcej czasu Adrian spędzał z Talanem, tym bardziej lubił tego mężczyznę, który patrzył na niego swoimi dużymi złotymi oczami, jak gdyby był Adrian był najlepszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widział w swoim życiu. Adrian zaskamlał, gdy Talan go podniósł i przerzucił przez swoje duże lwie ramię. Klaps w tyłek wywołał kolejny okrzyk. - Co ty do cholery robisz? - Biorę cię z powrotem do mojego łóżka, gdzie twoje miejsce. Chcesz dowodu, że jesteśmy pasujemy do siebie, a ja jestem za. – powiedział Talan, jak gdyby najnaturalniejszą rzeczą na świecie było niesienie człowieka na swoim ramieniu. Do diabła, może dla niego było. - I zamykam te pieprzone drzwi – dodał wystarczająco głośno, by każdy to usłyszał. Usłyszeli go prawdopodobnie zmienni w sąsiednim hrabstwie. Kopnąwszy drzwi, by się za nimi zamknęły i przekręcając zamek, Talan położył Adriana delikatnie na materacu. - Dlaczego jesteś taki zdziwiony? – zapytał Talan. Zdjął Adrianowi spodnie czekając na odpowiedź. - Myślałem, że raczej rzucisz mną w męskim stylu i w ogóle. Talan pokręcił głową nim zdjął ubranie z siebie i resztę z Adriana. - Mógłbym cię zranić. – Uśmiechnął się nieśmiało do Adriana. – Czasami nie zdaję sobie sprawy z własnej siły. Wiem, …że jesteś twardszy niż wyglądasz, ale nie zaryzykowałbym tego z moim partnerem życiowym. - Partnerem życiowym? - Jesteśmy partnerami życiowymi. Możesz nie być gotowy, by się do tego przyznać, ale ja wiedziałem, jak tylko spojrzałem na twoje zdjęcie, że jesteś tym jedynym, wybranym dla mnie przez Bogów i nic nie stanie na mi drodze, bym cię oznaczył. 29

Adrian nigdy nie zastanawiał się wiele nad wybieraniem przez Bogów swojego partnera życiowego. Wilki podchodziły do sprawy bardziej praktycznie, nie wierzyły w przeznaczenie, dla nich wszystko sprowadzało się do chemii, ale jeśli lew chciał myśleć, że zostali dopasowani przez siłę wyższą, Adrian nie miał zamiaru mu się sprzeciwiać. Gdy Talan wślizgnął się na łóżko tuż obok niego, instynkty Adriana zakrzyczały, by oznaczył tego dużego zmiennego, ale gdyby teraz im uległ zawsze byłby tym, który poddaje się jako pierwszy. To Talan musiał zrobić pierwszy krok. - Myślałem, że wy, lwy, macie całą masę zasad do przestrzegania. Co się stało z ‘zróbmy to powoli i spokojnie’? Talan przechylił głowę, by spojrzeć na Adriana. - Chcesz uciec od naszego partnerstwa? Adrian poczuł przypływ paniki na myśl o byciu jedynym wilkiem w stadzie lwów. Jakie będzie jego życie bez watahy? - Nie wiem jak żyć bez watahy – przyznał Adrian. Talan patrzył na niego przez dłuższą chwilę. - Kochanie, nie musisz żyć bez swojej watahy. To tylko cztery godziny stąd. Możesz ich odwiedzać podczas pełni księżyca. Tak długo, jak będziesz do mnie wracał, nie zamierzam powstrzymywać cię przed odwiedzinami watahy twojego brata. - Mojej watahy. Talan spojrzał czule na Adriana. - Mam nadzieję, że za jakiś czas będziesz postrzegał moje stado jako swoją watahę. Może i będziesz jedynym wilkiem w stadzie, ale dla mnie będziesz najważniejszy. - Nie chcesz zrobić tego powoli? Mamy sześć miesięcy na podjęcie decyzji. Talan pokręcił głową. - Mam przeczucie, że jeśli teraz nie przyprę cię do muru, możesz mi się prześlizgnąć przez palce. - Po tym, co powiedział mi Dillon myślałem, że musisz przestrzegać procedur, inaczej twój lew może mnie nie zaakceptować. – Adrian nie był na to gotowy. Liczył na to, że będzie o wiele więcej negocjacji, dawania i brania. Nic nie przygotowało go na to, że wielki zmienny lew tak łatwo zaakceptuje go jako swojego partnera. - Mój lew już wystarczająco cię lubi. - Lubi, tak? – Adrian droczył się z nim, przesuwając się trochę do tyłu. - Dokąd idziesz? – zawarczał Talan. - Nigdzie. Przesunął się odrobinę do tyłu, spoglądając w duże lwie oczy obserwujące go. Nadszedł czas na mały pościg. Płynnymi ruchami, Adrian zrobił salto do tyłu, lądując po drugiej stronie łóżka i wystartował. Warcząc, Talan pobiegł za nim. - Wiesz, że koty uwielbiają dobrą zabawę w pościg. - Myślałem, że lubisz tylko gonić swój ogon? 30

Adrian był mały, ale zwinny, łatwo uchylał się przed drugim mężczyzną i uśmiechał się, widząc iskierki rozbawienia w oczach Talana. Talan skoczył ponad łóżkiem i wylądował przed Adrianem. Przewidując ten ruch, Adrian wyślizgnął mu się z rąk na sekundy zanim Talan tam dotarł. Śmiejąc się, uciekł na drugi koniec pokoju. Niezbyt szybko, on chciał być złapany. Przesłał Talanowi całusa. - Wolałbym zrobić to osobiście – roześmiał się Talan. Rozproszony obrazem w swojej głowie, Adrian stracił szansę na ucieczkę. - Mam cię. – Talan złapał Adriana, zamykając go w klatce swoich silnych ramion i zakręcając nim.13 – Myślałeś, że możesz ode mnie uciec, co? - Mmmhmm. Oszukałeś mnie – odpowiedział Adrian. Zsunął swoją rękę w dół, zapamiętując kształt fiuta Talana w swojej dłoni. Zmienny był podniecony pogonią za Adrianem i okazywał to. Adrian był zadowolony, gdy oczy większego z mężczyzn powędrowały do tyłu głowy, a on sam zaczął mruczeć. - Umm. T-tak, p-pop-pchnąłem cię. Adrian uśmiechnął się. Sprawił, że facet zaczął się jąkać, jeden punkt dla wilka. Był dumny, że krzyknął tylko odrobinę, gdy Talan uniósł go do góry. - Nie myśl, że pozwolę twojemu gorącemu ciału odwrócić moją uwagę od zrobienia z ciebie mojego partnera. - Pomyślałem sobie, że to mogłoby pomóc – Adrian sapnął, gdy ponownie został delikatnie położony na łóżku. Talan uśmiechnął się drapieżnie do Adriana, nakrywając go delikatnie własnym ciałem. Kontakt dwóch rozgrzanych ciał sprawił, że Adrian cały się zaczerwienił. Podniecenie, gdy Talan gonił go po pokoju sprawiło, że jego ciało stwardniało, ale czując lwa leżącego na sobie omal nie eksplodował. Zmusił się, by leżeć biernie pod Talanem, ponieważ widział lwa tuż pod powierzchnią skóry kochanka i nie chciał niepokoić przyczajonego stworzenia. Źrenice oczu Talan rozszerzyły się, a kły wysunęły poza wargi. - Mam zamiar sprawić, że zapomnisz każdego człowieka, który ośmielił się dotknąć tego, co moje – warknął. Zanim Adrian zdążył to skomentować, został przewrócony i nakryty większym ciałem swojego kochanka. - Marzyłem, żeby być w tym tyłku – wyszeptał Talan. Gorący, szorstki język polizał plecy Adriana, wywołując iskry w jego zakończeniach nerwowych. Nigdy nie uświadamiał sobie, jak wiele stref erogennych miał na grzbiecie, dopóki Talan nie obmył każdego kręgu swoim szorstkim językiem. Ciało Adriana stwardniało, aż zaczął myśleć, że samo tylko lizanie go przez Talana wystarczy, by doszedł. - Zaczekaj na mnie, kochanie – powiedział Talan, jak gdyby czytając w myślach Adriana. 13

Jakoś tak to zakręcanie wydaje mi się… niemęskie ;) ale co ja tam wiem, jak geje się zachowują :)

31

Pstryknięcie nakrętki środka nawilżającego dotarło do jego uszu na sekundy, zanim jeden długi palec wsunął się do środka. Prezerwatywy były zmiennym niepotrzebne, ponieważ nie mogli przenosić chorób. Adrian używał ich wyłącznie, kiedy uprawiał seks z ludźmi, ponieważ lepiej było założyć prezerwatywę, niż próbować wyjaśnić swojemu ludzkiemu kochankowi, że potrafi zamienić się w wilka. Adrian pchnął do tyłu, by zachęcić swojego kochanka. Talan włożył drugi palec, powoli. - Teraz to się po prostu ze mną droczysz– narzekał Adrian. - Tak. Jakie to uczucie? – zapytał Talan, skubiąc Adriana w ramię. - Irytujące. Włóż we mnie swojego fiuta i pieprz mnie, tak jak tego chcesz. Coś ciepłego zagościło w piersi Adriana, gdy usłyszał głęboki śmiech Talana. Uwielbiał śmiech tego mężczyzny. Miał wrażenie, jakby ten duży kot nie śmiał się dostatecznie często. Zapach ich ciał, razem, doprowadzał go do szaleństwa. Adrian chwycił prześcieradła i podniósł swój tyłek nieco wyżej, próbując skusić kochanka. - Cierpliwości, maleńki. Lwy nie lubią się spieszyć. - Możesz się nie spieszyć później.– Talan polizał kark Adriana, wysyłając dreszcze w dół po kręgosłupie zmiennego wilka. – Pieprz. - Spokojnie, kochanie. Mam całą noc. - Masz jakieś dwie minuty albo zaczynam wyrywać włosy. Talan zachichotał. Adrian poczuł niski dźwięk na swoich plecach. - Nie chcesz tego robić. Miałbym wszędzie nieregularne łyse placki. W ogóle nie byłbym seksowny. - Mniej gadania, więcej pieprzenia – powiedział Adrian przez zaciśnięte zęby. Szybko tracił cierpliwość. Straciłby swoją erekcję, gdyby nie był tak podniecony przez ciało lwa przyciśnięte do jego i dotykiem twardej długości Talana pocierającej o jego tyłek. Gdy już miał zacząć ponownie narzekać, Talan wślizgnął się w niego, odbierając Adrianowi cały oddech i dając mu to, czego potrzebował. Adrian zamrugał powstrzymując łzy, gdy poczuł swojego mężczyznę, swojego partnera, który pasował do niego tak, jakby Talan tam należał. Stracił zdolność myślenia, gdy Talan przesuwał się po jego prostacie i doprowadzał go do cholernego szału. Ciśnienie wzrosło. Adrian już prawie miał dojść, gdy ostry ból przeszył jego szyję. Kły zanurzyły się w jego ciele, znakując go głęboko. Adrian poczuł, jak jego krew spływa w dół po ciele i wsiąka w nieskazitelnie czyste prześcieradła, ale nie chciał krzyczeć. Nie chciał, by pozostali wyważyli drzwi próbując ponownie ratować swojego alfę. Jestem oznaczony. Trzeba było głębokiej rany, by zostawić bliznę na ciele zmiennego. Po ilości krwi na łóżku, Adrian nie miał wątpliwości, że Talan zostawił mu po sobie bliznę na całe życie. Znak, który będzie nosić z dumą.

32

Ta myśl była wystarczająca, by zepchnąć Adriana poza krawędź, właśnie wtedy, gdy fiut Talana uderzył w niego po raz ostatni. Wytrysk orgazmu Talana, wtłoczył ciepło do ciała Adriana, oznaczając go jako swojego. Po kilku minutach, Talan wyjął swoje kły z ramienia Adriana, wylizując ranę swoim szorstkim językiem. - Mój. Mój piękny partner. – Głęboki głos lwa zadudnił mu w uchu. – Mój na zawsze. Mój. Mój. Mój. - Ty także jesteś mój – Adrian przypomniał Talanowi, gdy leżał przyszpilony pod masywnym zmiennym. - Zawsze będę twój, mój partnerze życiowy. Jesteś wszystkim, czego zawsze pragnąłem. Talan przewrócił ich na bok tak, że teraz Adrian leżał przytulony do niego na łyżeczkę. Zlizując krew z szyi Adriana, przytulił mocniej wilka. Mężczyźni pozostawali tak przytuleni, dopóki Adrian nie poczuł, że Talan wyślizguje się z jego ciała. - Jesteśmy ze sobą związani. Możesz zadzwonić później do swojego brata i powiedzieć mu, że zostajesz – powiedział Talan, całując Adriana w czubek głowy. Pomimo słów Talana, byli ze sobą związani tylko w połowie. Dopóki Adrian nie oznaczy go w rewanżu, połączenie nie jest zakończone. Adrian odczuwał zadowolenie leżąc w ramionach Talana, czując jak rośnie więź pomiędzy nimi. To nie było powszechne dla partnerów z różnych gatunków zmiennych. Adrian miał nadzieję, że im się uda. Nawet przez ten krótki czas, jaki znał Talana, czuł się bliżej związany z tym dużym mężczyzną niż z większością wilków, które znał przez całe swoje życie. - Rozumiem, że twój kot mnie aprobuje – powiedział Adrian beznamiętnym głosem. - Mój kot uważa, że jesteś drugą najlepszą rzeczą po kocimiętce. – Głos Talana zadudnił na plecach Adriana. - A ja uważam, że jesteś również całkiem wyjątkowy. Talan przytulił swojego małego wilka bliżej i podziękował swoim szczęśliwym gwiazdom. W końcu znalazł mężczyznę, z którym spędzi życie. Aby inni nie mieli na to szans, Talan uczynił swoim tego pięknego mężczyznę. Zastanawiał się ile to potrwa zanim Adrian podda się nieuniknionemu i też go oznaczy. To małe uszczypnięcie, które Talan otrzymał wcześniej nie było wystarczająco głębokie na prawdziwe znakowanie, nawet jeśli bolało jak cholera. Ich idylla została przerwana przez kogoś dobijającego się do drzwi Lepiej, żeby mieli dobry powód, by mu przerwać albo ktoś umrze. - Talan. Chodź szybko. Mamy problem. – Tasha krzyknęła po drugiej stronie drzwi. - Będziesz miała problem, jeśli nie zostawisz mnie w spokoju z moim partnerem – ryknął Talan. Pozwolił, by warkot grzmiał w powietrzu przez kilka minut, gdy przyciągnął wilka mocniej w swoje ramiona. Pocierając swoim policzkiem o jedwabistą głowę, cieszył się kilkoma chwilami znakowania Adriana swoim zapachem, zanim walenie do drzwi rozpoczęło się ponownie. - Talan. Ja nie żartuję. W mieście jest facet, który pyta o Adriana. Myślę, że to ten wilk Olson.

33

- Cholera. – Talan klepnął Adriana w tyłek. – Ubierz się, piękny. Mam zamiar natychmiast położyć temu kres. - Najpierw się umyję. Talan złapał za nadgarstek Adriana, zanim ten wyszedł z łóżka. - Ogranicz mycie do minimum. Chcę, żeby ten facet wyczuł mój zapach na całym twoim ciele. Adrian pokiwał ze zrozumieniem głową zanim wszedł do łazienki. Talan cieszył się tym widokiem przez chwilę, zanim potrząsnął głową i założył ubranie. Cholera, jego mężczyzna wyglądał dobrze zarówno przychodząc jak i odchodząc. Talan otworzył drzwi do sypialni i zobaczył zaniepokojoną twarz Tashy. - Krąży plotka, że ten facet twierdzi, iż Adrian jest zbyt przestraszony, by się z nim spotkać. Talan, nie może być tak, że jakiś chudy wilk publicznie ogłasza, że partner alfy jest słaby. - Zajmę się nim – odpowiedział Talan nadymając pierś. – Nie rzuca się wyzwania mojemu partnerowi. Dillon wbiegł do przedpokoju. - Alfa, w mieście jest ten koleś, który rozpowiada, że rzuci wyzwanie Adrianowi. Nie możemy mu pozwolić dostać szczeniaczka. Ten facet zrobi z niego miazgę. Jest cholernie ogromny jak na wilka. Mogę być naprawdę uważny. – Dziki błysk pojawił się w oczach młodego lwa. – Nikt się nigdy nie dowie, gdzie poszedł. - Zajmę się tym. – Niski pomruk zabrzmiał za nimi. Talan odwrócił się i zobaczył, że zazwyczaj zielone oczy Adriana święcą się na złoto, znak, że jego wilk był tuż pod powierzchnią. - No już, kochanie. Nie mogę pozwolić ci, żebyś spotkał się z tym facetem. To z jego powodu twój brat był skłonny przehandlować cię nam, lwom – powiedział Talan marszcząc brwi. Martwił się, że Adrian będzie niepotrzebnie ryzykował, by udowodnić Talanowi swoją wartość. Nikt nie zbliży się wystarczająco blisko, by zranić jego małego wilka. Nie dbał o to, jak wielu ludzi będzie musiał zabić. - Powiedziałem mojemu bratu to samo, co teraz powiem tobie. Mogę się zająć Olsonem. Poza tym, chcę się dowiedzieć, dlaczego on tak się na mnie uwziął. Ściga mnie odkąd dołączył do watahy mojego brata. Talan popatrzył na swojego pięknego partnera. - Kochanie, może być więcej niż jeden powód, dlaczego ten Olson cię ściga. Adrian pokręcił głową. - Nie odczułem tego rodzaju wibracji. To tak, jakby odkrył, że zabiłem jego matkę, a potem zjadłem jego kota na śniadanie. Mam zamiar dotrzeć do sedna. Talan zacisnął dłoń na ramieniu Adriana. - Nigdzie nie idziesz beze mnie. Wąski podbródek Adriana wykrzywił się do góry. - Dobrze, możesz prowadzić. Ktoś rzucił kotem na mój samochód. 34

Talan spojrzał na swojego wilka z zadowoleniem. - W każdym razie, teraz jest u mechanika. Powiedział, że naprawa potrwa kilka dni, ale będzie wyglądał jak nowy. Jego wysiłki zostały nagrodzone olśniewającym uśmiechem. - To dobrze. Naprawdę lubię ten samochód. Jest super ekonomiczny pod względem zużycia paliwa. Kręcąc głową na swojego przyjaznego ziemi mężczyznę, Talan owinął Adriana swoim ramieniem i poprowadził go przez dom, do garażu z tyłu. Dziesiątki pojazdów było zaparkowanych w ogromnym klimatyzowanym garażu. Talan poprowadził Adriana w stronę dużego czarnego Hummera. Adrian wbił piety w ziemię. - Powiedz mi, że żartujesz! – zażądał. - Ani trochę. Jestem dużym mężczyzną i nie złożę się w pół, by ratować ziemię. Rozważę podróż hybrydowym SUVem, ale to najlepsza z moich ofert. Zignorował narzekania Adriana na temat swojego zabijającego planetę samochodu podniósłszy go do góry i wrzuciwszy na siedzenie pasażera. Siadając szybko na siedzeniu kierowcy, Talon z zadowoleniem zauważył, że Adrian zapiął pasy bezpieczeństwa. Jako zmienny nie przejmował się tym, ponieważ nawet wypadnięcie przez przednią szybę nie zabiłoby go, ale inne zasady odnosiły się do jego bardziej delikatnego partnera. - Pasy – powiedział Adrian, krzyżując ramiona. Skrywając uśmiech, Talan zapiął pasy, zadowolony, że Adrianowi zależało na tyle, by zrzędzić. Ich związek był na dobrej drodze. Uruchomił samochód i ruszył w stronę miasta. Gdy tak jechali, Talan próbował dowiedzieć się więcej o Adrianie. - Dużo pracujesz w domu? - Tak. Pracuję głównie w domu. Czasami jadę na miejsce, by przekazać firmie bezpośrednie informacje, ale niewiele jest rzeczy, których nie mogę zrobić z mojego domowego komputera. Obecnie firma z Japonii chce mojego wkładu w ich nowy projekt gry, a teraz kończę mały projekt dla firmy produkującej gry komputerowe z USA. - Lubisz to, co robisz? – zapytał Talan. - Taak, naprawdę lubię. – Głos Adriana odzwierciedlał jego radość. – To znaczy, mogłem być jakimś nudziarzem na uniwersytecie, zajmującym się matematycznymi twierdzeniami i uczącym algebry znudzonych studentów pierwszego roku, albo w najlepszym wypadku, wymyślając najbardziej krwawy sposób, w jaki ork może zabić elfa. Naprawdę, nie ma co porównywać. Talan roześmiał się. Najlepsze w jego wspaniałym, utalentowanym partnerze było to, że Talan autentycznie lubił też tego faceta. Pod czarnymi włosami i ładnymi zielonymi oczami, krył się słodki, błyskotliwy mężczyzna z szelmowskim poczuciem humoru. Talan był zakochany. Miał nadzieję, że z czasem jego uczucie zostanie odwzajemnione. Chociaż większość partnerów kończyła zakochując się w sobie, to jednak nie 35

było na to gwarancji. Było więcej niż kilka par, które związały się w pośpiechu i żałowały tego do końca życia. Talan zrobi wszystko, co w jego mocy, by się upewnić, że Adrian nigdy nie pożałuje, że należy do niego. Musiał ponadto zmusić swojego partnera, by ten zrewanżował mu się ugryzieniem. Adrianowi nie podobał się pomysł bycia jedynym wilkiem w stadzie kotów. Talan nie mógł go za to winić, ale nic nie mógł zrobić w tej sprawie. Adrian będzie musiał przywyknąć do tej myśli, ponieważ Talan nie zamierzał pozwolić mu odejść. Do diabła, zatrzyma tego jednego wilka nawet jeśli oznaczało to, że będzie musiał stawić czoło całej watasze, Jadąc, kontynuowali rozmowę. Talan podzielił się z nim swoją miłością do rodziny i zmartwieniach odnośnie stada – jak spędza większość swojego czasu organizując zasoby stada i pracując z międzynarodową radą na rzecz ochrony praw zmiennych. Adrian opowiedział mu o swojej miłości do matematyki i nauk ścisłych oraz o tym, jak wewnętrzny maniak komputerowy w nim zmusił go do tworzenia zawiłych gier komputerowych, co pomogło mu dzielić się swoją radością ze skomplikowanych zagadek z innymi. Talan poczuł, że wraz z błyskiem jasnych zielonych oczu, roztapia się kawałek jego serca. Dotarłszy do miasta, Talan zatrzymał samochód przed lokalnym barem. Doszedł do wniosku, że jeśli w pobliży był obcy, Diana w barze będzie wiedziała, gdzie on jest. Okazało się, że pytanie nie było potrzebne. - Tam jest – powiedział Adrian, wskazując na owłosionego blondyna z ramionami niemal tak dużymi jak Talana. Talan warknął. Nie było mowy, aby pozwolił, by ten facet zbliżył się do jego partnera. - Zostań w samochodzie – rozkazał Talan wychodząc z Hummera. Talan zbliżył się do blondyna i wszedł przed niego, blokując mu drogę. - Słyszałem, że szukasz Adriana. Blondyn przyglądał mu się surowo brązowymi oczami. - Gdzie on jest? Mam zamiar rzucić mu wyzwanie, rozedrzeć jego gardło i zatańczyć na jego grobie. Talan poczuł jak jego lew budzi się pod powierzchnią skóry, by chronić jego partnera. Z wielkim trudem trzymał się swojej ludzkiej formy. - Ten mężczyzna jest moim partnerem i będę bardzo zły, jeśli dotkniesz choć włosa na jego głowie. - Kurwa. – Oczy wilka płonęły wściekle na pomarańczowo. – Jak on to robi? Ten mały skurwiel ma sielankowe życie. Energia wściekłego zmiennego wilka zjeżyła włosy na plecach Talana i wiedział, że jego partner wszystko usłyszał.

36

Rozdział 5 Adrian zaczekał tylko chwilę, zanim wysiadł z Hummera i ruszył za swoim partnerem. Był zmęczony tym, że każdy mu mówi, że nie jest w stanie powstrzymać jednego wilka. Przyznawał, że facet był ogromny, ale Adrian akurat nie był bezbronny. Na pewno nie zamierzał jak dziecko czekać w ciężarówce, gdy dorośli w tym czasie wszystkim się zajmą. Oczy Olsona świeciły na pomarańczowo, gdy błyskawicznie wyrwał się, by stanąć przed Adrianem. - Wiedziałem, że jesteś blisko. Jeśli ten facet jest naprawdę twoim partnerem, nie pozwoliłbyś mu odejść tak daleko od siebie. - Jaki masz ze mną problem? Nie zamieniliśmy ze sobą więcej niż kilka słów, od kiedy dołączyłeś do watahy, a ciągle słyszę, jak bardzo mnie nie znosisz. Czy ja ci kiedykolwiek coś zrobiłem?– To było pytanie, które prześladowało Adriana. Nie mógł sobie przypomnieć ani jednego złego spotkania, ale ten facet nienawidził go z pasją. - Wszystko – syknął Olson. – Twój ojciec złamał mojej matce serce. Opuścił ją, ponieważ nie była jego „prawdziwą partnerką” – powiedział Olson, robiąc w powietrzu znak cudzysłowu przy wyrażeniu prawdziwej partnerce. - Potem odszedł z twoją matką i miał ciebie i twojego brata. Idealna rodzina – wypluł te słowa, jak gdyby były kwasem bulgoczącym w jego duszy. W przemowie Olsona było słychać ogrom bólu. Adrian nie potrafił wymyślić nic, co mógłby powiedzieć na obronę swojego ojca. - Przykro mi, że mój ojciec cię opuścił. Nie wiem, dlaczego nie utrzymywał kontaktu ze swoim synem. – Adrian miał wątpliwości, czy ojciec kiedykolwiek dowiedział się o narodzinach Olsona. Z pewnością by o tym wspomniał. Olson spojrzał szyderczo na Adriana. - Ponieważ był takim dobrym ojcem? Adrian wzruszył ramionami. - Częściowo, ale głównie dlatego, że on zawsze mówił nam, że rodzina jest wszystkim. Zmarł trzy lata temu na wakacjach z moją matką. - Wiem. Przeczytałem nekrologi. A ponieważ nie mogę wyładować swojej wściekłości na nim, mam zamiar zniszczyć jego synów. Podczas gdy ty dorastałeś szczęśliwy i chroniony przez watahę, moja mama wychowywała mnie samotnie i jej wataha ją wyrzuciła. Dorastałem bijąc się o jedzenie z tymi zmiennymi, wśród których przebywaliśmy, a moja matka puszczała się, by zapewnić nam schronienie. Wiodłeś życie, które mi się należało. - Dlaczego nie ścigasz jego brata? – zapytał Talan. Adrian nie ufał spokojowi w jaki Talan zadał to pytanie. Widział, że lew Talana jest blisko powierzchni. Jego zęby były bardziej szpiczaste, a w oczach było zdecydowanie więcej złota. Talan był gotowy zmienić się w każdej chwili i zniszczyć reputację swojego stada. Adrian nie mógł na to pozwolić. Przygotował się psychicznie na to, co wiedział, że musi zrobić. Olson uśmiechnął się nikczemnie. 37

- Ponieważ Kade jest silny, ale będzie dużo słabszy, gdy zabiję jego brata. W moim interesie było rozgryźć alfę. Jedyną słabością Kade’a są ludzie, których on kocha. Zabicie Adriana będzie podwójnie korzystne. Zabiję jednego ze swoich wrogów i wyrwę serce alfie w tym samym czasie. To sprawi, że znacznie prościej będzie go pokonać. - Więc ta cała wymyślna intryga jest po to, by zająć pozycję alfy w wilczej watasze – powiedział Adrian, by się upewnić, że dobrze zrozumiał plan. Olson uśmiechnął się do niego szeroko. - Tak, i da mi pozycję, jaką powinienem mieć od urodzenia. - To dobry plan – zgodził się Adrian. Strategicznie, to było raczej genialne. - Dzięki – odparł Olson, nadymając swoją klatkę piersiową. – Od geniusza, którym jesteś, to całkiem jak komplement. Talan nisko warknął. - Pominąłeś jeden drobny szczegół – powiedział. - Jaki? - Nie obchodzi mnie polityka wilczej watahy. Rozerwę ci gardło, jeśli dotkniesz mojego mężczyzny. Olson zbladł. - Ale jeśli rzucę mu wilcze wyzwanie, to będzie absolutnie legalne. Rada zmiennych ogłosi twoje stado wyrzutkiem, jeśli wtrącisz się do walki. - Wolałbym raczej skazać moje stado, niż stać tutaj i pozwolić ci zabić mojego partnera. Adrian wiedział, że może zrobić tylko jedno. - Olson, oficjalnie przyjmuję twoje wyzwanie. - Nie! – krzyknął Talan. Adrian widział strach i gniew wyryte na twarzy swojego kochanka, ale nie zamierzał się wycofać. Zmarnował wystarczającą ilość czasu ukrywając się przed tym mściwym wilkiem. Olson miał prawo mieć żal do ich ojca, ale Adrian nie zamierzał pozwolić temu wilkowi ścigać swojego brata albo, co gorsza, swojej bratowej. To się skończy tutaj. Olson uśmiechnął się. - Spotkajmy się dziś wieczorem na rynku. - Nie. Olson przestał się uśmiechać. - Co to znaczy “nie”? - Ty rzuciłeś wyzwanie, a ja je przyjąłem. Do mnie należy wybór miejsca i czasu. Wybieram tutaj i teraz. – W końcu, czyż nie mówi się „nigdy nie pozwól wariatowi zabrać się w inne miejsce”? Adrian czuł, że dotyczy to także niezrównoważonych wilków. - Dobra, jak chcesz – warknął Olson. Podczas ich rozmowy, Adrian przyglądał się językowi ciała Olsona. Wiedział, na długo zanim Olson zaatakował, że ten większy wilk zamierza na niego napaść bez względu na 38

to, czy Adrian się zgodzi na spotkanie, czy nie. Olson nie dbał o zasady i zwyczaje zmiennych, chyba że działały na jego korzyść. Patrząc jak Olson skacze, Adrian spokojnie zrobił krok w bok. Z namysłem, zmienił swoją prawą dłoń w łapę z długimi pazurami i od niechcenia rozpruł Olsonowi gardło. Duży wilk upadł na chodnik… martwy. - Jasna cholera. Adrian odwrócił się i zobaczył, że większość stada stoi na chodniku tuż za nim. - Pomyśleliśmy, że przyjdziemy i zobaczymy, czy jest cokolwiek, co moglibyśmy zrobić, by pomóc – oznajmił Dillon, jego blada twarz skupiła się na martwym wilku leżącym u stóp Adriana. – Ale widzę, że ten mały wilk potrafi o siebie zadbać. Adrian popatrzył na zdziwiony wyraz twarzy Talana. - Nie przeczytałeś w mojej biografii, że uczę dziewczynki samoobrony? - Taak, ale jak nauczanie małych dziewczynek karate ma się do rozpruwania człowiekowi gardła. - Moje dziewczynki to zmienne córki znaczących alf. Posiadam czarny pas dziesiątego stopnia w sztukach walki zmiennych, do którego zalicza się użycie pazurów i zębów w razie nagłego ataku i w sytuacjach, gdy jest się zakładnikiem. Jestem uważany za światowego lidera w samoobronie zmiennych. Talan i reszta stada patrzyła na niego z szeroko otwartymi ustami. - W takim razie dlaczego twój brat odesłał cię, by cię chronić przed Olsonem? – zapytał Talan. Adrian roześmiał się. - Ponieważ jest moim starszym bratem. Nieważne jak wyszkolona jest dana osoba, zawsze jest szansa, że ta druga osoba będzie szybsza, silniejsza albo będzie lepszym zawodnikiem. On nie chciał ryzykować. – Adrian wzruszył ramionami. – Mój brat mnie kocha. Dillon spojrzał w dół na ciało. Mieszkańcy wychodzili z restauracji i sklepów, by popatrzeć na martwego człowieka leżącego na ulicy. Ktoś musiał wezwać władze, ponieważ chwilę później zatrzymał się przy nich samochód szeryfa. - Pozwól mi to załatwić – powiedział Talan, nadymając klatkę piersiową i stając przed Adrianem jak żywa lwia tarcza. Mężczyzna, który wysiadł z samochodu sprawił, że Talan wyglądał na małego. Szeryf miał dobrze ponad dwa metry trzynaście centymetrów wzrostu, mięśnie kulturysty, ale jego budowa ciała krzyczała, że to wszystko było naturalne. Wystarczył mały podmuch zapachu, by zrozumieć, że szeryf był zmiennym niedźwiedziem. - Ko to zrobił? – zażądał szeryf, patrząc na ciało Olsona. - Ja. – Adrian odepchnął Talana i stanął przed ogromnym gliną. - Jestem szeryf Louis Arktos – powiedział duży mężczyzna, oceniając spojrzeniem wzrost Adriana. - Adrian Volk. 39

Szeryf rzucił okiem na ciało na ziemi. - Czy to była legalna walka? Adrian skinął głową. - Wszyscy tutaj są moimi świadkami. - A ktoś poza stadem lwów twojego kochanka? Wybacz mi moje wątpliwości, ale całe miasto wie, że te lwy szaleją na twoim punkcie. Adrian nie mógł powstrzymać uśmiechu, który wypłynął mu na usta. Miło było być chętnie widzianym członkiem stada. - Ja słyszałem rzucone wyzwanie. – Młody mężczyzna przepchnął się przez tłum. Adrian był zdziwiony całkowicie ludzkim zapachem tego mężczyzny. Intensywne spojrzenie szeryfa rozbierało wzrokiem nowo przybyłego. Adrian niemal czuł żar przepływający między nimi, gdy na siebie patrzyli. - Dzień dobry Jamesie – powiedział szeryf. Adrian był rozbawiony słysząc, że głos szeryfa jest znacznie głębszy niż wtedy, kiedy ten witał Adriana. Nie potrzeba było geniusza by stwierdzić, że ten człowiek pociągał dużego niedźwiedzia. - Dobry, Szeryfie. Jadłem właśnie w barze. – James uśmiechnął się lekko do Adriana. – Nie spotkaliśmy się, ale wiedziałem, kim jesteś, ponieważ Talan był z tobą. – Odwrócił się do szeryfa, by dokończyć opowiadanie. – Wyszedłem na zewnątrz, by poznać Adriana i usłyszałem, jak ten drugi wilk grozi mu śmiercią. Rzucił mu wyzwanie i, hmm, Adrian wszystkim się zajął. – zająknął się James przy końcówce. Adrian odchrząknął. - Dziękuję Jamesie. – Spojrzał w dół na chodnik, żeby człowiek nie mógł zobaczyć rozbawienia w jego oczach. James był słodki, ale biedaczek był absolutnie bez szans, gdyby szeryf na serio zaczął go podrywać. - Jeśli James jest gotów poświadczyć, że zostałeś wyzwany, zajmę się ciałem i zrobię porządek z oficjalną dokumentacją. – Szeryf przyszpilił Adriana zimnym spojrzeniem. – Dopilnuj, żebyś trzymał się z dala od kłopotów i nie wyrobił sobie nawyku zostawiania trupów w moim mieście. - Tak, proszę pana – odpowiedział Adrian. Celem swojego życia uczyni unikanie jakichkolwiek zwad z dużym szeryfem. Mężczyźni uścisnęli sobie dłonie. Szeryf przypatrywał mu się przez dłuższą chwilę zanim puścił dłoń Adriana, wywołując za sobą niski pomruk. Louis rzucił rozbawione spojrzenie poza Adriana. - Uspokój się, Talanie, nie próbuję ukraść twojego chłopaka. Próbowałem się właśnie dowiedzieć, jak ktoś tak mały mógł zabić tak dużego drapieżnika. - Nie zawsze liczy się rozmiar – oświadczył James zza Adriana. Adrian odwrócił głowę, by zobaczyć jak człowiek odchodzi przez tłum. - Myślę, że masz trochę własnej roboty do wykonania, Szeryfie – oznajmił Adrian, skinąwszy głową w stronę człowieka.

40

Szeryf odprowadzał Jamesa wygłodniałym wzrokiem, zanim opanował się i ponownie zwrócił swoją uwagę na Adriana. - Przypuszczam, że tak. Dobrej nocy, panowie. Zajmę się wszystkim. Talan chwycił Adriana za ramię. - Chodź, kochanku, czas wrócić do domu. Adrian posłusznie podążył za Talanem z powrotem do Hummera. Tak bardzo jak nienawidził tego dużego pojazdu, to jednak przyznawał, że stanowił on schronienie przed wścibskimi spojrzeniami mieszkańców. Nie miał wątpliwości, że wiadomości o jego walce będą na ustach wszystkich przed zmrokiem. Ku zaskoczeniu Adriana, kiedy dotarli do samochodu, alfa złapał go za biceps. - Nigdy ponownie nie narażaj się na niebezpieczeństwo – ryknął lew, potrząsając Adrianem jak szmacianą lalką. Adrian wyrwał się z jego rąk. - Nie jestem jakimś tam małym dzieciakiem, które musi być pilnowane przez dorosłych. Jestem w pełni dojrzałym dorosłym człowiekiem. Wbrew temu, co myślisz, nie potrzebuję, by mój duży silny partner staczał za mnie wszystkie moje walki. Będę w tym związku twoim równorzędnym partnerem albo wcale nie będziemy partnerami. Nie potrzebuję tatusia, by się o mnie troszczył. Potrzebuję u swojego boku mężczyzny, na którym mogę polegać i który będzie mnie wspierał. To był jakiś koszmar. Zamiast cieszyć się z tego, że jego partner potrafi o sobie zadbać, Talan zachowywał się, jakby Adrian go zdradził. Jeśli lew szukał kogoś bezbronnego i delikatnego, to w takim razie Adrian nie był dla niego. - Myślę, że nadszedł czas, bym natychmiast wrócił do domu – oznajmił Adrian złotemu lwiemu zmiennemu, unikając jego wzroku. Nie mógł patrzeć na lwa, był zbyt rozzłoszczony. Po tym, jak myślał, że znalazł swojego partnera życiowego, jego serce niemal nie mogło znieść rozczarowania. To było druzgocące. Talan skinął głową. - Powinieneś odpocząć po takim traumatycznym spotkaniu. Adrian nie trudził się, by to sprostować. Bez komentarza pozwolił odwieźć się większemu mężczyźnie z powrotem do domu stada. Mrugając, by powstrzymać łzy, poszedł do swojego pokoju i zebrał swoje walizki. - Dokąd się wybierasz? – zapytał Talan. Zablokował Adrianowi drogę, stając w drzwiach wejściowych. - Powiedziałem ci, że idę do domu. Muszę zdecydować, czy mogę żyć z mężczyzną, który uważa, że jestem całkowicie bezużyteczny. Talan zmarszczył brwi. - Dlaczego tak mówisz? Nigdy nie powiedziałem, że jesteś bezużyteczny. - Uważasz, że jestem słaby i potrzebuję ochrony. Powiedziałem ci, że potrafię zająć się Olsonem, ale ty spojrzałeś na mnie i zdecydowałeś, że jestem słabą, bezbronną rzeczą, która potrzebuje ochrony. Nie jestem delikatny, ani słaby i nie potrzebuję partnera, który mnie za takiego uważa. 41

Trudno było wyrzucić z siebie te słowa, kiedy jego serce czuło, jakby się miało rozpaść na pół. Ciężar w jego piersi sprawiał, że trudno mu było oddychać, ale musiał dać znać Talanowi, że nie zamierza znosić tego typu zachowań. Tolerował to u swojego brata, ponieważ dorastali razem. Jakkolwiek Talan nie widział, jak Adrian wyrasta z dziecka na mężczyznę, to jednak powinien bardziej ufać swojemu partnerowi. - Jak wrócisz do domu? – zapytał Talan, krzyżując ręce na piersi. - Ja go podwiozę – zaoferował stojący w korytarzu Kevin. Talan warknął na niego. Kevin podniósł dłonie w pokojowym geście. - Nie możemy powstrzymać wilka. Jeśli Adrian zadzwoni do swojego brata i powie mu, że jest nieszczęśliwy, będziemy mieć kupę problemów. I tak samo, jak lubię Adriana, nie mam ochoty rozpocząć międzygatunkowej wojny, ponieważ ty nie ufasz swojemu partnerowi. - Ufam mojemu partnerowi! – krzyknął Talan. - Podwiozę cię. – Kevin podniósł dwie z walizek Adriana. Mężczyźni szli do samochodu Kevina w milczeniu. Adrian nawet nie skomentował, gdy drugi mężczyzna otworzył przed nim drzwi do pochłaniającego benzynę pickupa. Talan patrzył na nich spod drzwi do garażu, ale nie zrobił nic więcej, by powstrzymać Adriana przed odjazdem. Przejechali kilka kilometrów zanim Kevin się odezwał. - On naprawdę cię kocha, wiesz. Nigdy nie widziałem, by był tak opiekuńczy w stosunku do kogokolwiek wcześniej. Czy to chodzi o to, że jest lwem? Nie możesz żyć z grupą kotów? Adrian westchnął. Przycisnął czoło do chłodnej szyby w oknie próbując zebrać myśli. - To nie ma nic wspólnego z tym, że jesteście kotami. Wszyscy byliście naprawdę gościnni. Lubiłem przebywać z wami, przez ten krótki czas. Tu chodzi o kwestię jego zaufania do mnie, że znam swoje ograniczenia. Nie będę żył pod kloszem. Przez całe moje życie, mój brat próbował mnie chronić przed wszystkim. Nie będę dłużej wiódł takiej egzystencji, ponieważ mój partner nie ufa mi, że potrafię na siebie uważać. Partner alfy musi być silny, a ja nie mogę zostać z Talanem, jeśli on nigdy nie uwierzy, że jestem dość silny, by być u jego boku. - A jak opuszczenie go ma udowodnić twoją siłę? – zapytał Kevin. – Sądziłbym, że bardziej sensownie byłoby z nim walczyć, niż go opuścić. Ja wiem, że gdybym miał na tyle szczęścia i znalazł swojego życiowego partnera, a potem on by mnie opuścił, byłbym zbyt załamany, by myśleć o czymkolwiek innym niż o tym, jak jestem przegrany. Jak myślisz, co on z tego wyniesie? Adrian nie warknął na Kevina ponieważ ten zmienny lew brzmiał bardziej z zaciekawieniem, niż potępiająco. - Chcę, żeby pomyślał o tym, czego oczekuje od swojego partnera życiowego. Jeśli chce prawdziwego partnera, to ja jestem chętny. Jeśli chce ślicznego partnera-maskotkę, będzie musiał poszukać gdzie indziej. – Adrian rzucił przystojnemu zmiennemu zaciekawione spojrzenie. – Myślałem, że jesteś hetero.

42

Kevin wzruszył ramionami. - Lubię kobiety i nigdy nie będę żałował, że mam chłopców, ale wiem, w głębi serca, że to mężczyzna będzie moim życiowym partnerem. – Zmienny przeszył Adriana swoim poważnym spojrzeniem, zanim zwrócił je z powrotem na drogę. – Wyrwałbym sobie serce, gdyby mój partner mnie opuścił, ponieważ kochałem go na tyle, by próbować go chronić. Poza tym, myślałem, że wy dwoje już jesteście związani. Obaj będziecie cierpieć, jeśli nie wrócisz. Adrian potrząsnął głową. - Wiązanie nie zostało ukończone. Cierpielibyśmy bardziej, skoro nie mogę być tym, kogo on potrzebuje, a cykl wiązania byłby zakończony. Nie będę odpowiedzialny za to, że inne lwy będą rzucać wyzwanie jego władzy, ponieważ będą uważać, że wybrał sobie słabego partnera. - Adrianie, mogę ci zagwarantować, że żaden z lwów w moim stadzie nie uważa, że jesteś słaby. Zabiłeś wilka dwa razy większego od siebie jednym machnięciem. To było bezwzględne, bezlitosne i jestem z ciebie cholernie dumny. Jeśli w ciągu tygodnia Talan nie zda sobie sprawy, że popełnił błąd, w takim razie nie jest liderem, za jakiego go uważałem. Adrian patrzył nieruchomo przez okno. - Mam taką nadzieję. Już za nim tęsknię.

43

Rozdział 6

Talan wylegiwał się na ganku, patrząc w błękitne niebo i pozwolił, by westchnienie wyrwało się z jego piersi. Tęsknił za swoim partnerem. Machając ogonem, pomyślał o upolowaniu jednego z tych głupich jeleni, które kręciły się w pobliżu domu. Kopnięcie w bok zmusiło go do trzepnięcia intruza. - Przestań być idiotą i jedź za nim – powiedziała Tasha, ponownie go kopiąc. – A jeśli zadrapiesz moje nowe buty, podpalę to twoje wyliniałe futro. Siadając obok niego, kontynuowała rujnowanie mu jego posępnego nastroju. - No dalej, Talan, wszyscy za nim tęsknimy. Dillon jęczy, że nie ma więcej czekoladowych ciasteczek. Dziewczyny są smutne, bo kupiły mu sporo ubrań, a on nie miał możliwości nawet ich założyć, ty zaś od kilku dni nic nie jadłeś. Nie możesz tak po prostu leżeć tutaj i usychać z tęsknoty. Jakim ty jesteś alfą? Jedź po swojego mężczyznę. Talan położył głowę na ziemi i zamknął oczy. Ciężko było wykrzesać z siebie energię, kiedy jego serce było złamane. Ała. Ryknął. Tasha wyrwała trochę włosów z jego grzywy. - Jedź. Po. Niego. – krzyknęła. Łomotanie do drzwi sprawiło, że Adrian, potykając się, ruszył w ich stronę, by powstrzymać ten okropny hałas. Czuł, jakby zaraz miała mu pęknąć głowa. Wypił zbyt dużo szkockiej zeszłej nocy; nawyk, który stał się zbyt powszedni. Warknął, gdy potknął się o ciała leżące na podłodze. Taak, o wiele zbyt powszedni. Jego kumple z watahy tęsknili za nim bardziej, niż się tego spodziewał. Ani nocy od swojego powrotu nie spędził w samotności. Wilki były zdeterminowane, pocieszyć. Nie zdawały sobie sprawy, że nic nie jest w stanie sprawić, że poczuje się oprócz bycia w ramionach pewnego złotowłosego zmiennego. Łomotanie do rozpoczęło się na nowo.

jednej by go lepiej, drzwi

- Każ im przestać, Adrianie – Scott, jeden z jego kumpli z watahy jęknął z poziomu podłogi. Scott miał na sobie tylko parę bokserek, które wciągnął na siebie po tym, jak biegali całą watahą zeszłej nocy. Większość mężczyzn i kobiet śpiących na podłodze miała na sobie niewiele więcej niż t-shirt albo bieliznę, zdobiące ich jędrne ciała. Otworzywszy drzwi, Adrian stanął twarzą w twarz ze swoim największym koszmarem. Wkurzonym partnerem, który przyszedł się z nim spotkać i znalazł dom pełen prawie całkiem nagich ludzi. Nie na takie ich ponowne spotkanie miał nadzieję. Miał wizję wykwintnej kolacji z przeprosinami Talana za przesadzoną reakcję. Nie myślał, że aż tak się pomyli. Talan ogarnął całą sytuację swoimi złotymi oczami. 44

- Co się tu do kurwy dzieje? Głośny ryk sprawił, że wilki popędziły do drzwi. Kilkoro wyszło nawet przez okno. Głowa Adriana pulsowała z bólu. - Czy to naprawdę było konieczne? Usta Talana otworzyły się, odsłaniając komplet kłów. - Głowa mnie boli zbyt mocno na takie bzdury. – Adrian opuścił swoje miejsce przy drzwiach i zataczając się poszedł do łazienki. Z zaczerwienionymi oczami otworzył szafkę, chwycił jakąś tabletkę przeciwmigrenową i popił duszkiem dawkę większą niż dla człowieka. Potrzeba było co najmniej dziesięciu, by miało to wpływ na jego metabolizm. - Przepraszam, jeśli przeszkodziłem ci w orgii – warknął Talan. - Przyszedłeś tu tylko po to, żeby być paskudnym? Wiesz, że żaden inny zmienny mnie nie dotknie. Sam mnie oznaczyłeś. Było kilka zasad, które przekładały się na każdy gatunek. Niedotykanie partnera innego zmiennego, było jednym z tych niezłomnych praw. Mimo, że ich wiązanie nie zostało dokończone, Talan wtrysnął mu swój znakujący płyn, czyniąc go niedotykalnym. Jeśli cykl wiązania nie zostanie dokończony, zapach zniknie po kilku miesiącach. Do tego czasu, nikt nie ośmieliłby się tknąć Adriana w seksualny sposób. - To nie wyjaśnia tego, dlaczego tuzin półnagich ludzi leżał u ciebie na podłodze. - Byłem w depresji. Wataha przyszła tu, by mnie pocieszyć. Poszliśmy pobiegać. Talan owinął ręce wokół Adriana i przyciągnął go do siebie. - Nie byłbyś w depresji, gdybyś był ze mną w domu, tam, gdzie twoje miejsce. - Nie mogę iść z tobą do domu, dopóki nie będziesz gotów pozwolić mi być twoim prawdziwym partnerem. Nie mogę być chronionym zwierzątkiem stada. Albo będę prawdziwym partnerem, albo zostaję z moją watahą. Oczy Talana były tak pełne bólu, że Adrian poczuł analogiczne ukłucie w swojej piersi. Biorąc dłonie Adriana w swoje własne, Talan pocałował wierzch każdej, pocierając je swoimi miękkimi ustami. - Nie wiem, co zrobiłem, że myślisz, iż ciebie nie doceniam. Przysięgam, słowo lwa, że jesteś dla mnie bardziej cenny niż cokolwiek na tym świecie. Nie krzyczałem na ciebie dlatego, że uważałem, że nie potrafisz o siebie zadbać. Krzyczałem na ciebie, ponieważ przestało bić mi serce, gdy ten wilk przyszedł tu za tobą. Nie ma nic na tej planecie, co byłoby dla mnie ważniejsze od ciebie. Słodkie słowa Talana wypełniły ziejącą pustkę w sercu Adriana. - Pozwolisz mi samemu staczać moje walki? Patrzył jak zmienny lew ciężko przełyka. A następnie Talan oplótł Adriana swoimi rękami i przycisnął do swojej piersi. - Postaram się, moje serce, ale wiedz, że moim pierwszym impulsem jest chronienie ciebie.

45

Adrian zdecydował, że może z tym żyć. To, bez czego nie mógł żyć to Talan. Duży zmienny kot wkradł się do jego serca i Adrian miał złe przeczucie, że z czasem nic nie będzie prostsze. - Przyjechałeś, żeby zabrać mnie z powrotem do domu? Talan odsunął Adriana, by móc spojrzeć mu w oczy. - Mam obowiązki, które jako przywódca stada muszę wypełniać. Przykro mi, jeśli to oznacza, że muszę cię zabrać z dala od watahy, ale możesz odwiedzać ich, kiedy tylko zechcesz i brać udział w polowaniach przy pełni księżyca. W pozostałe noce możesz biegać z lwami. Tak naprawdę, to kobiety są tymi, które polują, ale powiedziały mi, że będą szczęśliwe mając cię wśród nich. Właściwie to Talla powiedziała, że jeśli nie sprowadzę cię z powrotem, ona zaczipuje cię jak dzikiego wilka i zaciągnie z powrotem do domu w klatce. Adrian roześmiał się. Niemal słyszał jak ta pyskata lwica wypowiada to zdanie. - Tęskniłem za tobą jak szalony – przyznał Adrian. – I nawet polubiłem twoją rodzinę. Talan podniósł głowę Adriana do góry, więc wilk był zmuszony patrzeć mu prosto w oczy. - Ale czy polubiłeś mnie? Bezbronność w oczach Talana złamała Adrianowi serce. - Bardziej niż cię lubię, Talanie. Jestem w tobie zakochany. Ulga na twarzy Talana stanowiła bolesny widok dla Adriana. W tej chwili nienawidził siebie za to, że sprawił temu słodkiemu mężczyźnie tyle bólu. - Cieszę się, że nie jestem w tym sam. Gdzie twoje łóżko? Adrian roześmiał się. - Widzę, że musimy popracować nad twoją subtelnością. - Nie, musimy popracować nad znalezieniem twojego łóżka. Sądzę, że nadszedł czas, żeby mój wilk też mnie oznaczył. - To jest to, czego pragniesz? – zapytał Adrian. Musiał się upewnić, że obaj chcieli tego wiązania. - Bardziej niż czegokolwiek. Adrian wziął Talana za rękę i poprowadził go do małej sypialni z tyłu domu. W ciszy, pozbawił Talana ubrania i zdjął bokserki, w których spał zeszłej nocy. Talan pociągnął Adriana na łóżko wraz z sobą. Szybko się przetaczając, przyszpilił mniejszego mężczyznę swoim ciałem. Dotyk Adriana przyciśniętego do niego ukoił jego niespokojnego lwa tęskniącego za swoim partnerem. Tęsknił za Adrianem tak bardzo, że aż to bolało. Jego siostra miała rację – nie, żeby kiedykolwiek jej to powiedział – ale Adrian czekał na Talana, aż ten po niego przyjdzie. Powinien był przyjść wcześniej. Adrian miał pod oczami ciemne sińce wskazujące na to, że jego partner - podobnie jak on sam, niewiele spał w ciągu tych ostatnich kilku dni. - Tęskniłem za tobą. – Prawie nie usłyszał tych miękkich słów wypowiedzianych tuż przy swojej skórze. - Ja też za tobą tęskniłem. A teraz, zamierzasz się ze mną związać czy nie? 46

- Jesteś niecierpliwy, co nie? - Zielone oczy Adriana zaiskrzyły, gdy spojrzał na Talana. – Co się stało z „lwy nie lubią się spieszyć”? - Czekałem zbyt długo – warknął Talan. – Czekałem całe życie, a ty jesteś moją nagrodą. - Nie jestem nagrodą. Jestem darem, który ciągle będziesz otrzymywał od nowa. Talan był zaskoczony, gdy Adrian podniósł swoje biodra, zablokował swoje kostki u nóg za plecami Talana i przewrócił ich obu, zamieniając miejscami. - Podstępny wilk. - Tak, to ja. – Adrian potarł swoim nosem nos Talana, czuły gest całkowicie w sprzeczności z twardym fiutem pocierającym o jego fiuta. - Chcę cię mieć w środku. – Talan bardzo pragnął poczuć Adriana wewnątrz siebie. – Nigdy wcześniej nie pozwoliłem nikomu się zdominować – wyznał, dysząc. - Poważnie? Talan skinął głową. Adrian warknął. - Lepiej, żebym był ostatnim. To było urocze wilcze warknięcie, które sprawiło, że Talan chciał przytulić swojego cudownego partnera. Zatrzymał tę informację dla siebie, kiedy poważnie skinął głową Adrianowi. - Będziesz. Nie chcę nikogo z wyjątkiem ciebie. – W końcu, jego partner być zbyt słodki, by dało się to wyrazić słowami, ale nie był niczyim zwierzątkiem. Talan potrzebował kilku dni, by zdać sobie z tego sprawę i zaakceptować fakt, że jego mały wilk potrafi być lodowato zimnym zabójcą, gdy jego rodzina jest zagrożona. Nie taka zła rzecz dla partnera alfy, który musi pomagać chronić stado. Dłoń podtrzymująca jego głowę gwałtownie przyciągnęła jego uwagę z powrotem do Adriana. - To, o czymkolwiek myślisz w tej swojej wielkiej lwiej głowie może poczekać, dopóki nie skończę cię pieprzyć do nieprzytomności. Talan roześmiał się. - Całkowicie się zgadzam. Adrian przysuwał się do Talana, dopóki nie spoczął przy jego boku. - Odwróć się. Będę miał lepszy kąt, żeby cię pieprzyć i ugryźć. Talan chciał zaprotestować. Nie mógł podziwiać swojego partnera leżąc na brzuchu, ale jedno spojrzenie w te zielone oczy powiedziało mu, że to nie podlegało negocjacjom. Nie zaszkodzi, aby wilk raz na jakiś czas zrobił coś po swojemu. - Wszystko, czego chcesz. – Talan chwycił głowę Adriana i dogłębnie go pocałował, wkładając w ten uścisk całą swoją tłumioną namiętność i miłość. Odsunął się zadowolony widząc szkliste spojrzenie swojego kochanka. Z pełnym satysfakcji uśmiechem, przewrócił się na ręce i kolana. – Jestem cały twój. Ciepła dłoń pogłaskała Talana w dół i górę po jego kręgosłupie, zanim zacisnęła się na jego tyłku. 47

- Tak, jesteś. – Głos Adriana był tak pełen satysfakcji, że rozgrzał serce Talana. Cholera, kochał tego mężczyznę. Adrian sięgnął ręką do stolika nocnego i chwycił środek nawilżający. Chwilę później Talan poczuł śliskie palce kreślące znaki wokół jego dziurki. Wyczekiwanie sprawiło, że przygryzł swoją dolną wargę zębami, by powstrzymać odgłosy potrzeby, które w nim narastały. Klaps w tyłek zaskoczył go i spojrzał przez ramię - Chcę słyszeć, jak wydajesz dźwięki. – Zielone oczy Adriana patrzyły władczo sprawiając, że Talan stwardniał bardziej niż stal. - Tak, partnerze – odpowiedział potulnie Talan. Wsparty na rękach i kolanach, otoczony zapachem swojego kochanka - to było niemal wystarczające, by zmienny lew wystrzelił, zanim nawet Adrian w niego wszedł. Po wielu przygotowaniach, które pozostawiły Talana trzęsącego się z potrzeby, Adrian pchnął do środka. - Cholera – krzyknął Talan. Adrian nie wyglądał na znacznie większego niż przeciętny, gdy dotykał go swoją dłonią. Ale czuć go wewnątrz swojego ciała – to inna historia. Jego partner był cholernie wielki. - Szzzz. Odpręż się, kochanie. Delikatne głaskanie po plecach i miękkie pocałunki rozluźniły Talana na tyle, że Adrian mógł wchodzić i wychodzić z niego z łatwością. Adrian otarł się o prostatę Talana sprawiając, że alfa krzyknął. - Ahh, właśnie tutaj – rzekł Adrian z satysfakcją. Adrian dopasował swoje ruchy tak, by pocierać to idealne miejsce, wywołując u Talana spazmy rozkoszy. Kiedy Talan był pewien, że nie wytrzyma tego dłużej, Adrian mocno objął swoją dłonią jego fiuta i potarł go raz, dwa razy… Talan doszedł mocniej niż kiedykolwiek wcześniej. Wciąż zatracony w mgle po odbytym stosunku. Talan ledwo zarejestrował usta Adriana na swojej szyi, dopóki wbijające się głęboko zęby nie wysłały go gwałtownie w drugi orgazm. Kilka minut później, Adrian wycofał swoje kły, pokryte kropelkami krwi. - Mój, na zawsze. Talan opadł gwałtownie na prześcieradło, obok kałuży spermy, którą na nim zostawił. - Musimy to posprzątać za chwilę – wymamrotał. - Taak, zabierzemy się za to później. Obaj zmienni, nadal spleceni ze sobą, zasnęli.

48

Epilog

Adrian wciągnął na siebie dżinsy na chłodnym nocnym powietrzu, odwracając się do brata. - Co? - Ładny znak kojarzenia – uśmiechnął się Kade. - Ładny tatuaż. – odpowiedział Adrian. Jako że Helen nie była wilkiem, Kade dostał tatuaż zaprojektowany przez swoją żonę-artystkę, by udekorować tradycyjne miejsce znakowania na swojej szyi. Niepokój zniekształcił przystojną twarz Kade’a. - Czy jesteś naprawdę szczęśliwy, Adrianie? Czy podjąłem właściwą decyzję? Adrian przyciągnął brata i mocno uścisnął. - Nigdy nie byłem szczęśliwszy – powiedział, puszczając go. Kade westchnął z ulgą. - Jak to jest, przejść z watahy wilków do stada lwów? Adrian roześmiał się. - Dowiedziałem się, że tak długo jak dostarczam im czekoladowe ciasteczka i gry video, jestem bezcenny. - A co z twoim partnerem? Adrian odwrócił się i spojrzał na dużego lwa leżącego na głazie i spoglądającego na ziemie watahy. Bestia otworzyła swoje złote oczy i bacznie przyglądała się Adrianowi, jakby był śpiącym jeleniem czekającym na upolowanie. - Wszystko dobrze – powiedział Adrian uśmiechając się do swojego partnera. – Jest naprawdę dobrze. Zmienny lew nie różni się tak bardzo od wilka. Obaj pragniemy tych samych w życiu. Ładnego domu, szczęśliwej rodziny i kochającego partnera. Kade poklepał go po plecach spoglądając w kierunku swojej własnej partnerki. - Jak my wszyscy, bracie, jak my wszyscy.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------Powyższe tłumaczenie w całości należy do autora książki jako jego prawa autorskie. Tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto, powyższe tłumaczenie nie służy uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie, każda osoba wykorzystująca treść powyższego tłumaczenia w celu innym niż marketingowym łamie prawo. 49