01[1]. Stephanie Laurens - Narzeczona Diabla

Rozdział 1

Somersham, Cambridgeshire sierpień 1818 roku

–

Księżna jest wielce... wielce... hm, jest doprawdy niezwykle czarującą osobą. Jest taka... - pan Postlethwaite, pastor z Somersham, gestykulował zamaszyście z anielskim uśmiechem - taka kontynentalna, jeśli wie pani, co mam na myśli. Honoria Wethąrby, stojąca przy furtce domu pastora w oczekiwaniu na

sprowadzenie dwukółki, żałowała, że tego nie wie. Wyciąganie informacji z miejscowego duchownego stanowiło zawsze jedno z pierwszych działań, które podejmowała, obejmując nowa posadę. Niestety, chociaż jej potrzeba informacji była teraz bardziej paląca niż zwykle, uwagi pana Postlethwaite'a wydawały się zbyt mgliste, by z nich skorzystać. Skinęła głową zachęcająco i podchwyciła słowa, w których coś mogło się kryć. –

Czy księżna urodziła się za granicą?

–

Księżna-wdowa - rozpromienił się pastor Postlethwaite. - Woli, by tak ją teraz nazywano. Ale czy jest i uclzoziemką? - Przekrzywiwszy głowę na bok, zastanawiał się nad tym. - Sądzę, że można tak powiedzieć. Urodziła się i wychowała we Francji. Ale przebywa wśród nas od tak dawna, że wydaje się, iż wrosła w krajobraz. W rzeczy samej - zalśniły mu oczy -jest czymś na kształt gwiazdy w naszym ograniczonym świecie. Honoria z trudem sumowała kolejne fakty. Istniał jednak powód, dla którego

musiała zebrać ich więcej.

–

Czy księżna-wdowa należy do tutejszej kongregacji? Nie widziałam tu żadnych książęcych herbów. - Rzucając okiem na ładny kamienny kościół za domem pastora, przypomniała sobie liczne inskrypcje upamiętniające zmarłych z najróżniejszych arystokratycznych rodów, w tym jakichś tam przodków rodziny Claypole, której domownikiem stała się w ubiegłą niedzielę. Jednak nigdzie nie natrafiła na żadne książęce tablice z pomocnymi inskrypcjami zdradzającymi nazwisko i tytuł.

–

Niekiedy uczestniczy w nabożeństwach - odparł pastor. - Ale w Somersham Place znajduje się prywatna kaplica, w doprawdy pięknym miejscu. Kapelanem jest tam pan Merryweather. Księżna to bardzo pobożna osoba. - Pastor pokręcił głową. Nie jest to, niestety, typowa cecha tej rodziny. Honoria z trudem powstrzymała się od zazgrzytania zębami. Jakiej rodziny?

Polowała na tę informację od trzech dni. Skoro jej nowa pracodawczyni, lady Claypole, wydawała się pewna, że przeznaczeniem jej córki Melissy - obecnej podopiecznej Honorii -jest zostać kolejną księżną, byłoby rozsądnie dowiedzieć się ile się tylko da o księciu i jego rodzinie. Pomogłoby w tym poznanie jego nazwiska. Z wyboru Honoria spędzała niewiele czasu w towarzystwie osób z wyższych sfer, ale dzięki długim listom od swego brata Michaela miała wiarygodne informacje o tym, co się obecnie działo wśród rodów tworzących elitarny krąg - krąg, w którym sama przyszła na świat. Gdyby poznała nazwisko, od razu wiedziałaby o wiele więcej. Jednak choć w niedzielę lady Claypole przez całą koszmarną godzinę z najdrobniejszymi szczegółami wyjaśniała, dlaczego to właśnie Melissa miałaby

zostać księżną, nie wymieniła nazwiska książęcego szczęściarza. Zakładając, że dość łatwo się tego dowie, Honoria nie wypytywała o to jej lordowskiej mości. Dopiero co poznała tę kobietę; obwieszczanie jej swojej niewiedzy nie wydawało się rozsądne. Po zaznajomieniu się z Melissą i jej młodszą siostrą Anna-bel odrzuciła stanowczo wszelką myśl o pytaniu dziewcząt. Okazywanie ignorancji wobec podopiecznych byłoby ściąganiem na siebie kłopotów. Z tego samego powodu powstrzymała się przed wypytywaniem służby w Claypole Hall. Przekonana, że dowie się, czego tylko dusza zapragnie, gdy zjawi się na spotkaniu miejscowego kółka parafialnego, tak zorganizowała sobie popołudniowe wychodne, by pokrywało się z tym najbardziej użytecznym spośród wiejskich zgromadzeń. Zapomniała, że w tak małej społeczności książę i księżna-wdowa zawsze będą określani wyłącznie ty-tułami. Sąsiedzi wiedzieli, o kim mowa - a Honoria nadal nie! Niestety, wyraźna pogarda, z jaką inne panie postrzegały książęce aspiracje lady Claypole, sprawiała też, że zadanie prostego pytania wydawało lic zbyt niezręczne. Niezrażona Honoria wytrwała na przydługim spotkaniu dotyczącym zgromadzenia liinduszy na wymianę wiekowego dachu kościoła, po czym przeszukała sam kościół, odczytując wszystkie tablice, jakie tylko udało jej się wypatrzyć. Wszystko na próżno. Wzięła głęboki oddech, szykując się do wyznania swojej niewiedzy. –

Do jakiej...

–

Tu jesteś, Ralph! - Pani Postlethwaite z hałasem pojawiła się na ścieżce. - Przykro mi, że przerywam, moja droga. - Kobieta uśmiechnęła się do Honorii, po czym spojrzała na swego małżonka. - Przyszedł chłopak od pani Mickleham. Starsza

pani prosi, żebyś zaraz do niej przyszedł. –

A, tu panienka jest. Honoria odwróciła się i zobaczyła kościelnego ogrodnika prowadzącego

narowistego siwka, którego stajenny z Claypole Hall zaprzągł do dwukółki. Zaciskając usta, Honoria uprzejmie skinęła pani Postlethwaite i minęła furtkę, którą pastor przytrzymał dla niej otwartą. Z cierpkim uśmiechem chwyciła lejce i pozwoliła ogrodnikowi pomóc sobie wsiąść do powozu. Pastor Postlethwaite uśmiechnął się. - Spodziewam się zobaczyć panią w niedzielę, panno Wetherby. Honoria przytaknęła dumnie. - Nic nie zdoła mnie powstrzymać, pastorze. I jeżeli do tej pory nie dowiem się, pomyślała odjeżdżając, kim jest ten szczęśliwy książę, to pana nie puszczę, dopóki wszystkiego nie usłyszę! Pogrążona w niewesołych rozmyślaniach, Honoria przejechała przez wieś; kiedy tylko ostatnie domostwa zostały w tyle, zdała sobie sprawę, że zbiera się na burzę. Spojrzała w górę i zobaczyła ciemne chmury nadciągające z zachodu. Poczuła przygniatające napięcie, aż ciężko jej było oddychać. Spojrzawszy szybko przed siebie, Honoria skupiła uwagę na skrzyżowaniu dróg. Droga do Chatteris prowadziła prosto, potem skręcała na północ, prosto w paszczę burzy; długa aleja do Claypole Hall to kolejne trzy mile. Uderzył ją podmuch zawodzącego szyderczo wiatru. Chciała ruszyć naprzód, ale siwek się zaparł. Opanowując konia, Honoria zbeształa sama siebie, że została we wsi tak długo. Nazwisko księcia nie było sprawą życia i śmierci. Za to burza owszem.

Jej spojrzenie padło na dróżkę odchodzącą od głównej drogi przy drogowskazie. Biegła między ścierniskami, po czym kryła się w gęstym lesie porastającym nieduże wzniesienie. Powiedziano jej, że ta ścieżka to skrót, którym można dotrzeć do alei wiodącej do Claypole Hall niemal tuż przy samej bramie. Wydawało się, że ścieżka daje Honorii jedyną szansę dotarcia do dworu przed rozpętaniem się burzy. Jeden rzut oka na kłębiące się na prawo chmury, piętrzące się niczym fale przypływu na niebie, wystarczył, by Honoria podjęła decyzję. Wyprostowała się, potrząsnęła lejcami i skierowała siwka na lewo. Koń ruszył naprzód ochoczo, wioząc ją przez złote pola, ciemniejące w miarę gęstnienia chmur. W ciężkim i dusznym powietrzu rozległ się stłumiony huk. Honoria wpatrywała się przed siebie, w zbliżającą się linię drzew. Kłusownicy? Czy wychodziliby w taką pogodę, kiedy zwierzyna chowa się jak najgłębiej, kryjąc się przed burzą? Gdy tuż przed nią pojawił się las, nadal głowiła się nad dziwnym odgłosem. Siwek kłusował raźno i wkrótce powóz toczył się wśród drzew. Honoria postanowiła zignorować burzę i własny niepokój. Zajęła się rozmyślaniem o swych najnowszych chlebodawcach. Wątpiła, czy warto im poświęcać swe zdolności. No cóż, żebracy nie mogą wybierać, tak powiedziałaby każda guwernantka. Na szczęście Honoria nie była w takiej sytuacji, jak inne nauczycielki. Była dostatecznie zamożna, by żyć beztrosko. To był jej własny ekscentryczny wybór, by spokojne i wygodne życie zamienić na takie, które pozwalało jej wykorzystywać własne zdolności. A to oznaczało, że mogła wybierać sobie pracodawców i zwykle czyniła to jak najbardziej trafnie. Jednak tym razem

wtrąciło się przeznaczenie i posłało ją do Claypole'ów. A rodzina Clay-pole nie zrobiła na niej dobrego wrażenia. Wiatr nasilał się, zmieniając się w ogłuszające wycie, potem przycichł do żałosnego łkania. Gałęzie unosiły się i kołysały; konary ocierały się o siebie i trzeszczały. Honoria rozprostowała ramiona i znowu skupiła myśli na rodzinie Claypole na Melissie, najstarszej córce, przyszłej księżnej. Honoria skrzywiła się. Melissa była nijaka i nieco opóźniona w rozwoju; blada, żeby nie powiedzieć wręcz, że wyblakła. Jeżeli chodzi o zachowanie, wzięła sobie głęboko do serca maksymę: „Niech cię widzą, nie słyszą" - nigdy nie wypowiedziała samodzielnie dwóch słów naraz. A przynajmniej nie inteligentnych słów. Jedyna rzecz z klasą, jaką Honoria na razie u niej odkryła, to był jej powóz, bezpretensjonalnie elegancki - nad całą resztą będzie trzeba ciężko popracować, żeby Melis-sa spełniła stawiane jej wymogi. W dodatku wymogi książęce. Czerpiąc otuchę z irytacji, która odwracała jej myśli od tego, czego nie mogła dojrzeć przez gęsty baldachim liści nad głową, odsunęła również na bok nękające ją pytanie o tożsamość księcia, by zastanowić się nad cechami przypisywanymi przez lady Claypole temu tajemniczemu mężczyźnie. Był on rozważnym i znakomicie prosperującym posiadaczem ziemskim; dojrzałym, lecz nie starym, gotowym - jak zapewniała jej lordowska mość -ustatkować się i zacząć zapełniać pokój dziecinny małymi lokatorami. Po prostu ideał bez najmniejszej skazy. Z obrazu, jaki stworzyła jej lordowska mość, wyłaniał się spokojny, poważny, nieśmiały osobnik, niemal odludek. To ostatnie określenie

dodała Honoria od siebie; nie potrafiła sobie wyobrazić żadnego innego księcia, który chciałby ubiegać się, jak twierdziła lady Claypole, o rękę Melissy. Siwek szarpnął się. Honoria naprężyła lejce. Minęli rozwidlenie dwóch ścieżek; obie szybko niknęły w gęstwinie drzew. Tymczasem leśna droga na wzniesieniu ostro skręcała w lewo, a za zakrętem nie było widać dosłownie nic. Potrząsając łbem, siwek pędził przed siebie co sił. Honoria przytrzymała lejce przed zakrętem i zobaczyła, że droga przestaje się wznosić. Na płaskim terenie siwek wyrwał się do przodu. Honoria poczuła, jak lejce prześlizgują się jej między palcami. Zaklęła, energicznie zamachnęła się i chwyciła mocno lejce; zapierając się, zmagała się ze zwierzęciem. Koń wydawał się spłoszony. Honoria nawrzeszczała na niego, przez chwilę nie zważając na wypowiadane słowa. Serce łomotało jej w piersi, ale zdołała opanować konia. Nagle stanął jak wryty i zarżał. Honoria zmarszczyła brew. Nie było jeszcze słychać grzmotów. Spojrzała na drogę. Dostrzegła ciało leżące bezwładnie na poboczu. Czas stanął w miejscu, zamarł nawet wiatr. Honoria wpatrywała się w ciało. –

Wielki Boże... Na jej szept westchnieniem odpowiedziały liście. Nad drogą unosiła się

metaliczna woń świeżej krwi. Siwek zaczął się zbliżać do leżącej postaci, ale Honoria powstrzymała go, korzystając z okazji, by przełknąć ślinę i rozluźnić ściśnięte gardło. Nie musiała się wpatrywać, by widzieć powiększającą się ciemną, lśniącą kałużę obok ciała. Mężczyzna został raniony niedawno - mógł jeszcze żyć. Honoria wydostała się z dwukółki. Siwek stał spokojnie z opuszczoną głową, ona tymczasem przeszła na pobocze, owinęła lejce wokół gałęzi i zawiązała mocny węzeł. Zdjęła

rękawiczki i wsunęła je do kieszeni. Potem odwróciła się i odetchnąwszy głęboko, ruszyła przed siebie. Mężczyzna nadal żył. Zauważyła to, kiedy tylko przyklęknęła przy nim na trawie. Oddychał z trudem i chrapliwie. Leżał na boku, zgięty wpół. Ho-noria chwyciła go za prawe ramię i przewróciła na plecy. Jego oddech stał się swobodniejszy, ale ona ledwie to zauważyła. Nie mogła oderwać wzroku od dziury o postrzępionych krawędziach, szpecącej lewy bok jego jego płaszcza. Wraz z każdym urywanym oddechem mężczyzny z rany wypływała krew. Honoria musiała zatamować krwawienie. Spojrzała w dół i już trzymała w ręku chusteczkę. Kolejne spojrzenie na ranę potwierdziło, że to nie wystarczy. W pośpiechu

zdjęła z

szyi

mieniący

się

jedwabny

szal,

który

nosiła

na

zielonkawobrązowej sukni, i zwinęła z niego tampon. Uniosła nasiąknięty krwią płaszcz mężczyzny, nie ruszając jednak rozdartej koszuli, i przycisnęła ten prowizoryczny opatrunek do ziejącej rany. Dopiero wtedy spojrzała na twarz tego człowieka. Był młody - na pewno zbyt młody, by umierać. Miał bladą twarz. Jego regularne rysy nadal nosiły ślady młodzieńczej delikatności. Gęste, zmierzwione brązowe włosy opadały na szerokie, brązowe brwi, okalające lukiem zamknięte oczy. Lepka wilgoć narastała pod palcami Honorii; chusteczka i szal nie mogły zatamować bezlitosnego upływu krwi. Spojrzała na krawat młodzieńca. Odpięła szpilkę, przytrzymującą fałdy płótna, rozwiązała węzeł, zwinęła tkaninę i przycisnęła ten gruby tampon do rany. Pochylała się właśnie nad swoim pacjentem, kiedy uderzył piorun.

Głęboki dźwięczny grzmot przeszył powietrze. Siwek zarżał i pędem ruszył przed siebie; wraz z tętentem kopyt rozległ się głośny trzask. Z łomoczącym sercem Honoria bezradnie patrzyła za pędzącym w dal powozem. Gałąź, nadal obwiązana lejcami, podrygiwała za nim w dzikich podskokach. Błyskawica przecięła niebo. Gruby baldachim z liści przyćmił błysk, ale i tak drogę zalało jaskrawe, białe światło. Honoria mocno zacisnęła powieki, całą siłą woli nie dopuszczając do siebie wspomnień. Dobiegł ją cichy jęk. Otworzyła oczy i popatrzyła w dół, ale jej podopieczny nadal był nieprzytomny. –

Wspaniale. Rozejrzała się dokoła. Trzeba spojrzeć prawdzie w oczy. Była sama w lesie,

wśród drzew, z dala od schronienia, bez środka transportu, w okolicy, którą po raz pierwszy w życiu zobaczyła cztery dni temu; do tego burza szarpała konarami drzew - a obok niej leżał ciężko ranny człowiek. Jak, na Boga, mogła mu pomóc? W głowie miała straszliwą pustkę. W tej pustce zadudnił odgłos końskich kopyt. Z początku Honoria pomyślała, że śni, ale dźwięk narastał, stawał się wyraźniejszy i bliższy. Oszołomiona poczuciem ulgi, Honoria podniosła się. Przesunęła się na drogę, przytrzymując tampon koniuszkami palców i nasłuchując szybko zbliżającego się odgłosu kopyt. W ostatniej chwili wyprostowała się, odwróciła i śmiało stanęła na środku drogi. Ziemia zadrżała. Honorię otoczył grzmot. Spojrzawszy w górę, ujrzała śmierć. Potężny czarny ogier zarżał i stanął dęba. Podkute żelazem kopyta śmignęły tuż koło jej głowy. Na grzbiecie tej bestii siedział mężczyzna, dla którego ten koń był

godnym tłem - ze zmierzchu wyłoniły się ramiona okryte czernią; do tego grzywa ciemnych włosów, ostre rysy twarzy. Szatan. Kopyta ogiera zadudniły na ziemi, mijając Honorię ledwie o parę centymetrów. Rozwścieczone, dyszące zwierzę szarpało wodze, błyskając białkami oczu. Próbowało obrócić w jej stronę swój wielki łeb; powstrzymane, znów usiłowało stanąć dęba. Muskuły w ramionach jeźdźca i w jego smukłych udach, przyciśniętych do boków ogiera, napięły się. Przez moment, który wydawał się wiecznością, człowiek i zwierzę toczyli bój. Potem zapadła cisza, ogier potwierdził swoją porażkę długim, przejmującym, chrapnięciem. Z sercem w gardle Honoria podniosła wzrok na twarz jeźdźca - i napotkała jego oczy. Nawet w ciemności była pewna ich barwy. Blada, przejrzysta zieleń. Wydawały się stare jak sam świat i wszystkowidzące. Duże, osadzone głęboko pod mocno wygiętymi czarnymi brwiami, dominowały w całej impoującej twarzy. Ich spojrzenie było przejmujące, hipnotyzujące - nieziemskie. W tamtej chwili Honoria była pewna, że to sam diabeł przybył, by upomnieć się o jednego ze swoich. I o nią. Potem powietrze wokół niej stało się niebieskie.

Rozdział 2

–

Do kroćset diabłów, co ty wyczyniasz, kobieto?

Pytanie,

kończące

wiązankę

wyjątkowo

pomysłowych

przekleństw,

wypowiedziane z mocą dostateczną, by powstrzymać nawet burzę, otrzeźwiło Honorię. Skupiła uwagę na władczej postaci spoglądającej na nią z grzbietu niespokojnego ogiera, po czym z godnością przesunęła się na bok, wskazując ręką na ciało na poboczu. –

Natknęłam się na niego kilka minut temu. Został postrzelony, a ja nie mogę zatrzymać krwawienia. Wzrok jeźdźca spoczął na nieruchomej postaci. Usatysfakcjonowana Honoria

odwróciła się i pospieszyła znów do rannego, ale zdała sobie sprawę, że jeździec się nie poruszył. Spojrzała do tyłu i zobaczyła, jak jego szeroka pierś okryta czymś, co teraz rozpoznała jako ciemny surdut do konnej jazdy, nadyma się w niesamowicie głębokim westchnieniu. Mężczyzna przeniósł wzrok na nią. –

Proszę przycisnąć ten tampon, mocno! Nie sprawdzając, czy rozkaz został spełniony, zsunął się z konia ruchem

zdradzającym tyle siły, że Honoria znów zadrżała. Szybko wróciła do pacjenta. –

Tak właśnie cały czas robię - mruknęła, opadając na kolana i przyciskając obie dłonie do opatrunku. Jeździec, zajęty uwiązywaniem konia do drzewa, zerknął na nią.

–

Proszę się nad nim pochylić i uciskać ze wszystkich sił. Honoria zmarszczyła brew, ale przysunęła się bliżej i posłusznie wykonała

polecenie. W jego głosie pobrzmiewał ton nieznoszący sprzeciwu. Honoria liczyła na pomoc przy rannym, stwierdziła więc, że nie czas teraz na okazywanie urazy.

Usłyszała, jak mężczyzna podchodzi; kroki twardo zadudniły na ubitej ziemi. Potem zwolniły, jakby się wahał, wreszcie ucichły. Już miała się obejrzeć, kiedy mężczyzna znowu ruszył. Podszedł do rannego od drugiej strony, omijając wielką kałużę krwi. Przykucnął i popatrzył na młodzieńca. Honoria spojrzała na niego spod spuszczonych rzęs. Z bliska jego twarz nie wyglądała ani trochę inaczej. Jeżeli już, to tylko tyle, że teraz jego surowe, kanciaste rysy, patrycjuszowski nos oraz usta - długie, wąskie, prowokacyjnie ruchliwe - były jeszcze bardziej wyraziste. Włosy miał naprawdę czarne jak bezksiężycowa noc, gęste i falujące; oczy, utkwione w ich wspólnym podopiecznym, przesłaniały opadające ciężko powieki. Co do reszty jego postaci, Honoria stwierdziła, że rozsądniej się nie przyglądać -musiała skupić całą uwagę na rannym. –

Chcę zobaczyć tę ranę. Czyżby dosłyszała drżenie w jego mrocznym głosie, tak głębokim, że odbił się

w niej echem? Honoria zerknęła przelotnie na swojego wybawcę. Wyraz jego twarzy nie zdradzał uczuć, nie ukazywał ani śladu emocji... Nie, musiała sobie tylko wyobrazić to drżenie głosu. Uniosła nasiąknięty tampon; mężczyzna pochyli! się niżej, przechylając ramię, by na ranę padło nieco światła. Chrząknął, potem skinął głową i przysiadł na piętach, kiedy na powrót układała opatrunek. Spojrzawszy w górę, Honoria zobaczyła, jak mężczyzna marszczy brwi. Potem jego ciężkie powieki uniosły się i ich spojrzenia się spotkały. Raz jeszcze uderzył ją widok jego dziwnych oczu, zdumiała ich głęboka mądrość. Przetoczył się grzmot. Echo jeszcze nie wybrzmiało, kiedy kolejna błyskawica

rozjaśniła mrok. Honoria wzdrygnęła się, starając się zapanować nad oddechem. Ponownie skupiła uwagę na swym wybawcy, który nie spuszczał z niej spojrzenia. Krople deszczu zaszeleściły wśród liści i zaczęły rozpryskiwać się na zakurzonej drodze. Mężczyzna spojrzał w górę. –

Będziemy musieli znaleźć jemu i sobie dach nad głową. Burza już prawie tu dotarła. Podniósł się, rozprostowując długie nogi. Honoria, nadal na kolanach, musiała

prześlizgnąć się wzrokiem po cholewach jego butów i długich, muskularnych udach, smukłych biodrach i wąskiej talii, a potem po szerokiej piersi, by dotrzeć do jego twarzy. Mężczyzna był wysoki, potężny, szczupły, gibki, choć mocno umięśniony wywierał niezwykle silne wrażenie. Nagle zaschło jej w ustach i poczuła, że opanowanie ją opuszcza. –

A dokładnie, gdzie? Całe mile dzielą nas od czegokolwiek. Jej wybawca spojrzał w dól, skupiając przeszywający wzrok na jej twarzy.

Pewność siebie Honorii osłabia. –

Czyż nie mam racji? Mężczyzna spojrzał pomiędzy drzewa. - Tu niedaleko jest chata gajowego.

Prowadzi tam ścieżka. A więc to miejscowy. Honoria odetchnęła z ulgą. –

Jak go przeniesiemy?

–

Ja go zaniosę. - Nie dodał słowa „oczywiście", ale ona je usłyszała. Potem mężczyzna skrzywił się. -Ale powinniśmy lepiej opatrzyć tę ranę, zanim się go podniesie.

Zdjął surdut, narzucił go na najbliższą gałąź i zaczął zdzierać z siebie koszulę. Honoria natychmiast przeniosła wzrok na rannego. Po chwili przed jej nosem pokazały się długie, opalone palce, trzymające koszulę z delikatnego płótna. –

Niech pani zwinie koszulę i go nią obwiąże. Honoria zmarszczyła brwi. Wzięła koszulę w dłoń, po czym spojrzała w górę, prosto w twarz mężczyzny, celowo ignorując jego potężną, opaloną, nagą pierś i zdobiące ją czarne, kręcone owłosienie.

–

Jeżeli zastąpi mnie pan tutaj i będzie patrzył tylko na ranę, oferuję moją halkę. Będziemy potrzebowali więcej materiału na opatrunki. Jego kruczoczarne brwi uniosły się, po czym skinął głową i przykucnął,

przyciskając tampon silnymi palcami. Honoria cofnęła dłoń i wstała. W pośpiechu, starając się nie myśleć, co robi, przeszła na drugą stronę drogi. Odwróciła się w stronę drzew, zadarła spódnicę i pociągnęła tasiemki mocujące jej cieniutką płócienną halkę. –

Sądzę, że nie ma pani w zwyczaju nosić pantalonów. Tłumiąc okrzyk, Honoria zerknęła przez ramię, ale jej demoniczny wybawca

nadal spoglądał w przeciwną stronę. Kiedy nie odpowiedziała, dodał: –

Mielibyśmy więcej materiału. Halka zjechała w dół po nagich nogach Honorii.

–

Niestety, nie mam - odparła cicho. Uwolniła się z halki, podała mu ją zamaszystym ruchem i odsunęła się na

drugą stronę drogi. Wzruszył ramionami. –

No cóż, nie mogę powiedzieć, żebym sam był ich wielbicielem.

Sam pomysł wydał się jej komiczny. Po chwili Honoria odzyskała zimną krew i klękając, posłała mu piorunujące spojrzenie; na próżno jednak, bo jego wzrok utkwiony był w twarzy rannego młodzieńca. Zżymając się w duchu, Honoria przypisała

nieprzystojny

komentarz

jakiemuś

głęboko

zakorzenionemu

przyzwyczajeniu. Zwinęła halkę razem z koszulą; mężczyzna odsunął rękę, a Honoria dołożyła gruby zwitek na wierzch poprzedniego, który już zdecydowanie nie wystarczał. –

Proszę zostawić rękawy zwisające luźno. Ja go podniosę, a pani sięgnie w dół i mocno je zwiąże. Honoria zastanawiała się, jak mężczyzna poradzi sobie z dźwiganiem

wysokiego i ciężkiego podopiecznego. Odpowiedź okazała się niezwykle prosta: podniósł ciało i wyprostował się jednym płynnym ruchem. Ona także wstała. Mężczyzna przyciskał młodzieńca do piersi. Honoria trzymała już jeden rękaw i szukała drugiego. Jej palce musnęły przy tym rozgrzaną skórę; mięśnie mężczyzny napięły się w odpowiedzi. Udała, że nic nie zauważa. Znalazła oporny rękaw i przyciągnęła go, zawiązując mocny, plaski węzeł. Jej wybawca powoli wypuścił powietrze. Przez moment jego dziwne oczy zabłysły. - Idziemy. Pani musi poprowadzić Sulejmana. - Ruchem głowy wskazał czarną bestię skubiącą trawę przy dróżce. Honoria spojrzała na ogiera. - Sulejman był zdradzieckim Turkiem. –

Rzeczywiście. Przeniosła wzrok na mężczyznę. - Pan mówi poważnie, prawda? Nie możemy go tutaj zostawić. Jeżeli się zerwie, spłoszony przez burzę, może

coś uszkodzić. Albo kogoś. Nie do końca przekonana, Honoria zdjęła jego surdut z gałęzi. Przyjrzała się ogierowi. - Jest pan pewien, że on nie ugryzie? - Kiedy odpowiedź nie padła, odwróciła się i spojrzała na swego wybawcę ze zdumieniem. - I pan oczekuje, że ja...? –

Proszę tylko wziąć wodze, on będzie posłuszny. - W jego głosie dało się wyczuć tyle męskiej irytacji i zniecierpliwienia, że Honoria przeszła na drugą stronę drogi... choć niepewnym krokiem. Spojrzała na ogiera, a on zadziornie spojrzał na nią. Nie pozwalając, by

onieśmielił ją... koń, Honoria wetknęła surdut pod siodło i chwyciła wodze. Trzymając je mocno, powoli ruszyła drogą. Nagle musiała stanąć, bo ogier nie ruszył się z miejsca. –

Sulejman, idź. Na ten rozkaz olbrzymi koń ruszył naprzód. Honoria popędziła przodem,

starając się znajdować poza zasięgiem zębów bestii. Mężczyzna, ogarnąwszy tę scenę jednym spojrzeniem, odwrócił się i pomaszerował naprzód. Weszli głęboko w najbardziej zwartą część lasu; nad ich głowami gęste listowie splatało się w baldachim. Wiatr, jak gdyby ćwicząc przed nawałnicą, potrząsał liśćmi i strącał im na głowy kaskady kropel. Honoria obserwowała, jak jej wybawca manewruje swym osobliwy brzemieniem na wąskim zakręcie ścieżki. Kiedy się wyprostował, muskuły na jego grzbiecie napięły się, prężąc się pod gładką skórą. Pojedyncza kropla deszczu spadła na opalone ramię, zalśniła na nim i powoli spłynęła w dół, po plecach mężczyzny. Honoria śledziła ją wzrokiem przez cały czas;

kiedy kropla znikła pod paskiem, przełknęła ślinę. Dlaczego ten widok tak na nią zadziałał, nie rozumiała. Nagie męskie torsy, oglądane od dzieciństwa na polach czy w kuźni, nigdy przedtem nie wywoływały u niej kłopotów z oddechem. Przyznała jednak w duchu, że nie pamięta widoku piersi takiej, jak ta. Mężczyzna obejrzał się. Skąd się pani wzięła sama na tej drodze? - Zatrzymał się na moment, poprawił ciało młodzieńca w ramionach i ruszył dalej. –

Właściwie nie byłam tutaj pieszo - wyjaśniła Honoria jego plecom. - Wracałam powozem z wioski. Zobaczyłam, że nadciąga burza i wolałam pojechać na skróty.

–

Powozem?

–

Kiedy zobaczyłam ciało, zeszłam, żeby się zorientować. Przy pierwszym uderzeniu pioruna koń się spłoszył.

–

Ach, tak... Honoria zmrużyła oczy. Nie widziała, że mężczyzna Wzniósł wzrok do nieba,

ale wiedziała, że tak zrobił. –

Węzeł się nie rozwiązał. Złamała się gałąź, do której przywiązałam lejce. Mężczyzna spojrzał w jej stronę; choć jego twarz nadal nie zdradzała żadnych

emocji, jego usta nie były nie już tak idealnie proste. –

Rozumiem. Najbardziej nic nieznaczące słowo, jakie kiedykolwiek słyszała. Honoria

wykrzywiła się do jego irytujących pleców i wlokła się za nim w nieznośnej ciszy. Pomimo niesionego ciężaru szybko posuwał się na-przód; zaś ona, w swoich cienkich trzewiczkach koźlej skórki, nieprzeznaczonych do marszu po nierównym terenie,

ślizgała się i potykała, starając się dotrzymać mu kroku. Niestety, choć burza nasilała się z każdą chwilą, Honoria nie była w stanie utrzymać tempa, jakie narzucił. Chwila goryczy ostudziła ją. Od pierwszej chwili, kiedy spotkała swego wybawcę, odczuwała irytację i urazę. On był obcesowy, wyraźnie arogancki - w pewien trudny do opisania sposób był po prostu nie do zniesienia. Jednak robił to, co należało zrobić, szybko i skutecznie. Powinna być wdzięczna. Lawirując między wystającymi korzeniami drzew, doszła do wniosku, że najbardziej drażni ją jego władcza postawa. Nie spotkała wcześniej nikogo obdarzonego taką charyzmą - jak gdyby jego niekwestionowanym prawem było przewodzić, rozkazywać i być słuchanym. Oczywiście, będąc tym, kim była -sama przyzwyczajona, by to jej słuchano - Honoria nie lubiła takiej postawy. Przyłapała się na tym, że jej wzrok ponownie przykleił się do jego pleców i że zauroczyła ją kocia prężność jego mięśni. Irytacja znów w niej zawrzała i Honoria uchwyciła się jej dla własnego bezpieczeństwa. Ten mężczyzna był nie do zniesienia - pod każdym względem. Obejrzał się i dostrzegł jej chmurny wyraz twarzy, zanim zdążyła go ukryć. Uniósł brew; ich oczy spotkały się, po czym on spojrzał przed siebie. –

Jesteśmy prawie na miejscu. Honoria, której brakowało tchu, odetchnęła spokojniej. Z ulgą zrobiła wściekły

grymas. Kim on jest, u diabła? Z pewnością dżentelmenem - świadczyły o tym koń, ubiór, maniery. Mimo to jednak, kto wie? Honoria przemyślała swoje odczucia, potem przemyślała je jeszcze raz, ale nie dostrzegła u siebie nawet śladu skrywanej obawy; była całkowicie pewna,

że jest przy nim bezpieczna. Sześć lat pracy w charakterze guwernantki doskonale wyostrzyło jej instynkt - nie wątpiła w to, co jej podpowiadał. Kiedy znajdą schronienie, nastąpi prezentacja. Jako dobrze wychowana dama nie powinna domagać się poznania jego nazwiska, to do niego należy obowiązek przedstawienia się. Nagle zalegające pod drzewami ciemności przejaśniły się; jeszcze dziesięć kroków i znaleźli się na dużej polanie. Przed nimi, na tle drzew, stała drewniana CHAtka

kryta strzechą. Honoria zauważyła, że przy niej łącza się dwie ścieżki do

konnych przejażdżek. Jej wybawca, wydłużając krok, skierował się do drzwi chatki. –

Z boku jest coś w rodzaju stajni. Niech pani uwiąże tam Sulejmana. - Rzucił przelotne spojrzenie w jej stronę. - Do czegoś, co się nie złamie. Spojrzenie, którym mu odpowiedziała, odbiło się od jego pleców.

Przyspieszyła kroku, poganiana nasilającymi się podmuchami wiatru. Liście wirowały jak tańczący derwisze, czepiając się jej spódnicy; czarna bestia kroczyła tuż za nią. Stajnia była zaledwie prymitywną szopą dobudowaną do chaty. Honoria usilnie szukała wystającego kawałka drewna, który nadawałby się na palik do przywiązani i konia. –

Nie jest to zapewne to, do czego przywykłeś -powiedziała do swojego czworonożnego podopiecznego - ale musisz się tym zadowolić. - Udało jej się znaleźć żelazny pierścień przymocowany do ściany chaty. - O, proszę! Przewinęła przez niego wodze i z całej siły zacisnęła węzeł. Chwyciła surdut i

już miała się odwrócić, kiedy potężny czarny łeb przysunął się do niej, łypiąc ogromnym okiem z wyrazem przedziwnej wrażliwości. Honoria raźno poklepała

czarne chrapy. –

Stój spokojnie. Po tej mądrej radzie uniosła rąbek spódnicy i pospieszyła do drzwi chaty.

Burza wybrała akurat ten moment, by rozedrzeć niebo na dwoje - huknął gwałtowny grzmot, uderzyła błyskawica, rozległ się piskliwy krzyk wiatru... i Honorii. Wpadła do środka przez otwarte drzwi, okręciła się, zatrzasnęła je i z zamkniętymi oczyma oparła się o nie całym ciężarem; drżącymi dłońmi przyciskała do piersi surdut. Deszcz bębnił o dach i rozpryskiwał się na deskach za jej plecami. Wiatr szarpał okiennicami, skrzypiały krokwie. Serce Honorii łomotało. Pod powiekami wciąż widziała białe światło, które -jak wiedziała - niosło śmierć. Chwytając z trudem oddech, zmusiła się do otworzenia oczu. Zobaczyła swojego wybawcę stojącego z młodzieńcem w ramionach nad pryczą zbitą z surowych desek. W chacie było ciemno, rozświetlało ją tylko mdłe światło wpadające przez listewki okiennic. –

Niech pani zapali świecę, a potem tu przyjdzie i przygotuje posłanie. To proste polecenie popchnęło Honorię do działania. Minęła stół, który

dominował w jednoizbowej chacie. Świeca tkwiła w prostym świeczniku, obok niej leżała podpałka. Odłożywszy na bok surdut, skrzesała iskrę i zapaliła świecę. Łagodne światło zalało izbę. Zadowolona Honoria podeszła do pryczy. Maleńką chatkę wypełniał osobliwy zestaw mebli -przy kamiennym kominku stał stary fotel, naprzeciwko niego wielkie rzeźbione krzesło z wyblakłym obiciem. Krzesła, proste łóżko i stół zajmowały większość miejsca; kufer i dwie proste komody zasłaniały ściany. Łóżko stało wezgłowiem do ściany. Honoria sięgnęła po schludnie złożone

koce. –

Kto tutaj mieszka?

–

Gajowy. Ale w sierpniu przebywa w lasach koło Earith. To jego zimowa siedziba. Mężczyzna pochylił się, by położyć swój ciężar, kiedy tylko Honoria zaścieliła

łóżko kocem. –

Chwileczkę! Będzie mu wygodniej, jeżeli zdejmiemy mu płaszcz. Nieziemskie oczy skierowały się na nią, potem na ciało młodzieńca.

–

Niech pani spróbuje zdjąć rękaw. Honoria

uważała,

żeby

nie

przywiązać

płaszcza,

kiedy

mocowała

prowizoryczny opatrunek. Teraz pociągnęła delikatnie; rękaw zsuwał się cal po calu. –

Proszę ciągnąć mocniej, on w tej chwili nic nie poczuje. Tak zrobiła; wspólnymi siłami, szarpiąc i ciągnąc, zdolali uwolnić jedno ramię.

Z westchnieniem ulgi mężczyzna położył ciało na posłaniu, ściągając z młodzieńca płaszcz, kiedy tylko miał już wolne ręce. Oboje stali przez chwilę, wpatrując się w śmierlelnie bladą twarz otuloną wyblakłym kocem. Rozległ się trzask błyskawicy. Honoria drgnęła i spojrzała na swojego wybawcę. –

Czy nie powinniśmy sprowadzić doktora? Przetoczył się grom, a huk odbijał się echem. Mężczyzna odwrócił głowę;

ciężkie powieki uniosły się i jego dziwne oczy spoczęły na niej. W ich czystej zieleni - ponadczasowej, niezdradzającej wieku, przesłoniętej bezbrzeżnym smutkiem Honoria wyczytała odpowiedź. –

On nie wydobrzeje, prawda?

Intensywne spojrzenie ześlizgnęło się z niej. Czarna czupryna mężczyzny zakołysała się, gdy zdecydowanie pokręcił głową. –

Jest pan pewien? - zapytała, chociaż domyślała się, że to prawda. Jego długie wargi wygiął grymas.

–

Śmierć i ja dobrze się znamy. - Te słowa zawisły w nagle zmrożonym powietrzu. Honoria była wdzięczna, kiedy wyjaśnił: - To było pod Waterloo. Wielkie zwycięstwo, jak nam potem powiedziano. Piekło na ziemi dla tych, którzy przez to przeszli. Jednego dnia zobaczyłem więcej umierających ludzi niż jakikolwiek zdrowy na umyśle człowiek widzi przez całe życie. Jestem pewien. - Grzmot niemal zagłuszył jego słowa - On nie przetrzyma tej nocy. Odpowiedziała mu cisza. Honoria wierzyła mu; jego przygnębiony ton nie

pozostawiał cienia wątpliwości. –

Widziała pani ranę i wciąż tryskającą krew? Kula naruszyła serce, a może którąś z ważnych tętnic w pobliżu. To dlatego nie możemy zatamować krwawienia.

–

Wskazał ręką na opatrunek przesiąknięty krwią. -Z każdym uderzeniem serca jest bliższy śmierci. Spoglądając na niewinną twarz młodzieńca, Honoria powoli wciągnęła

powietrze w płuca. Potem obejrzała się na swojego wybawcę. Nie była pewna, czy wierzyć jego beznamiętnemu wyrazowi twarzy. Jego stoicyzm podsycał tylko jej podejrzenia... rozniecał współczucie. Mężczyzna pochylił się, czarne brwi ściągnęły się, kiedy chwycił płaszcz młodzieńca. Honoria patrzyła, jak przygląda się guzikowi obok krwawej dziury po kuli.

–

Co to takiego?

–

Kula ześlizgnęła się po guziku, widzi pani? -Podniósł guzik do światła, tak żeby mogła zobaczyć jego wgniecioną krawędź. Zmierzywszy wzrokiem odległości na płaszczu i na ciele młodzieńca, dodał: - Gdyby nie ten guzik, byłby to strzał prosto w serce. Honoria skrzywiła się.

–

Być może szkoda. - Kiedy mężczyzna spojrzał na nią dziwnie pustymi zielonymi oczyma, zaczęła bezradnie gestykulować. - Mam na myśli to, że w tych okolicznościach... Powolna śmierć, zamiast szybkiej. Mężczyzna nic nie odpowiedział, ale nadal pochylał się nad guzikiem. Honoria

zacisnęła wargi, próbując poskromić impuls, ale na próżno. –

I cóż?

–

I cóż... - Zawahał się, po czym zaczął mówić: - Precyzyjny strzał w samo serce z pistoletu o długiej lufie. Mały otwór, nie była to więc śrutówka ani nawet pistolet kawalerzysty. Z bezpiecznej odległości... Gdyby bardziej z bliska, zostałoby więcej prochu. To niemały wyczyn. Oddanie takiego strzału wymaga nie lada umiejętności.

–

I nie lada bezwzględności, jak sądzę. Tego także. Deszcz bębnił o ściany i okiennice. Honoria wyprostowała się.

–

Jeżeli rozpali pan ogień, zagrzeję trochę wody i obmyję go nieco z krwi. - Ta propozycja ściągnęła M,i nią zdumione spojrzenie. Wzrok Honorii pozoslał niewzruszony. - Jeżeli ma umrzeć, niech przynajmniej umiera czysty. Przez chwilę myślała, że mężczyzna jest wstrząśnięty jej słowami. Miała

wrażenie, że nie może oderwać od niej oczu. Potem skinął głową, tak wyraźnie udzielając jej zgody, że nie miała wątpliwości, iż uważał się za opiekuna rannego młodzieńca. Honoria podeszła do paleniska, a on ruszył za nią, stąpając wyjątkowo cicho jak na tak wysokiego człowieka. Zatrzymawszy się, Honoria zerknęła przez ramię - i omal serce nie wyskoczyło jej z gardła, kiedy zobaczyła, że stanął tuż obok niej. Był potężnym mężczyzną, wyższym, niż jej się przedtem wydawało. Ona była wysoką kobietą, ale len człowiek przewyższał ją przynajmniej o głowę, zasłaniając jej całe światło świecy; jego skrytą w cieniu wyrazistą twarz, niczym mroczna korona, wieńczyły kruczoczarne włosy. Wyglądał jak Książę Ciemności we własnej osobie; po raz pierwszy w życiu Honoria poczuła się mała, krucha, niesłychanie bezbronna. –

Przy stajni jest pompa. Sięgnął, omijając ją; światło świecy zatańczyło na wspaniale rzeźbionych

muskułach jego ramienia, kiedy zdejmował imbryk z haczyka. –

Lepiej sprawdzę też, co z Sulejmanem, ale najpierw rozpalę ogień. Honoria pospiesznie usunęła się na bok. Dopiero kiedy mężczyzna przykucnął

koło piecyka, układając polana, zaczęła znów oddychać normalnie. Słyszany z bliskiej odległości jego głos wibrował jej w głowie; było to zdecydowanie niepokojące doznanie. Dopóki nie rozpalił w piecu, Honoria konsekwentnie przyglądała się komodom, odkrywając przy okazji czyste ręczniki i puszkę z herbatą. Usłyszała, jak mężczyzna przechodzi obok; sięgnął wysoko i zdjął wiadro wiszące na haku. Rozległ

się szczęk zasuwy. Honoria rozejrzała się - mężczyzna stanął w drzwiach nagi do pasa, a jego sylwetkę okalało światło błyskawicy. Wyglądał jak pierwotny mieszkaniec pierwotnego świata. Wiatr wdarł się do środka, po czym nagle ucichł; drzwi zamknęły się i mężczyzna zniknął. Zanim wrócił, Honoria naliczyła siedem grzmotów. Kiedy drzwi zamknęły się za nim, zelżało dławiące ją napięcie. Zauważyła, że mężczyzna ocieka wodą. –

Proszę. Podała mu największy ręcznik, jaki znalazła, i sięgnęła po imbryk. Zajęła się

krzątaniną przy piecu; nastawiła imbryk, najzupełniej pewna, że nie musi przyglądać się, jak mężczyzna wyciera swój imponujący tors. Imbryk zaczął pogwizdywać i Honoria sięgnęła po naszykowaną już wcześniej miskę. Czekał przy łóżku. Zastanowiła się, czy nie kazać mu wysuszyć się przy piecu, ale stwierdziła, że nie warto się nawet odzywać. Mężczyzna uporczywie wpatrywał się w twarz młodzieńca. Honoria postawiła miskę na kufrze przy łóżku, wykręciła zmoczony ręcznik i delikatnie otarła twarz młodzieńca, usuwając z niej pył leśnej drogi. Czysta skóra podkreśliła jeszcze bardziej niewinny wygląd jego twarzy i uwydatniła okropieństwo śmierci. Zaciskając wargi, Honoria pochyliła się, by wypełnić swoje zadanie. Obmywała twarz i szyję rannego, aż dotarła do straszliwie zaplamionej koszuli. –

Ja to zrobię. Odsunęła się. Dwa dobrze obliczone szarpnięcia i lewy bok koszuli odsłonił

ciało. –

Proszę o ręcznik.

Zamoczyła drugi i podała mu. Pracowali ramię w ramię w migoczącym świetle świecy. Honoria zdumiała się, widząc, jak delikatne potrafią być tak wielkie dłonie. Poruszyło ją, z jakim szacunkiem ten tak pełen życia człowiek postępuje z umierającym. Po chwili skończyli. Honoria nakryła ich cichego podopiecznego jeszcze jednym kocem, zebrała przesiąknięte krwią ręczniki i włożyła je do miski. Mężczyzna wyprzedził ją, nim dotarła do piecyka. Postawiła miskę na stole i rozprostowała plecy. –

Diabeł? Głos był tak słaby, że Honoria ledwie go dosłyszała. Odwróciła się gwałtownie

i podbiegła do łóżka. Powieki młodzieńca drżały. –

Diabeł... Potrzebny mi... Diabeł.

–

Już dobrze - szepnęła, kładąc mu dłoń na czole, osłaniając oczy. - Tu nie ma diabła, nie pozwolimy, żeby cię zabrał. Młodzieniec zrobił grymas i potrząsnął głową.

–

Nie! Muszę zobaczyć. Silne dłonie spoczęły na ramionach Honorii; krzyknęła cicho, kiedy została

dosłownie przeniesiona w powietrzu. Uwolniony od dotyku jej dłoni młodzieniec otworzył błyszczące oczy i starał się unieść. –

Leż spokojnie, Tolly. Jestem tutaj. Honoria przyglądała się, jak jej wybawca zajął miejsce przy rannym, przyciskając młodzieńca do posłania. Jego głos i dotyk działały kojąco na umierającego - położył się wyraźnie uspokojony, skupiając wzrok na twarzy starszego mężczyzny.

–

Dobrze - wyszeptał. Jego głos zanikał. - Znalazłem cię. - Słaby uśmiech przemknął po bladej twarzy. Po chwili młodzieniec spoważniał. - Muszę ci powiedzieć... Pospiesznie wyrzucane słowa przerwał kaszel, który zamienił się w

wycieńczający paroksyzm. Mężczyzna objął chłopaka, jak gdyby pragnął przelać własną siłę w jego więdnące ciało. Kiedy kaszel złagodniał, Honoria chwyciła czysty ręcznik i podała mu go. Ułożywszy młodzieńca, jej wybawca otarł krew z jego warg. –

Tolly? Nie było odpowiedzi. Ranny znów stracił przytomność.

–

Jesteście krewnymi. - To nie było pytanie; odkryła to w chwili, kiedy młodzieniec otworzył oczy. Podobieństwo było widoczne nie tylko w szerokim czole, ale i w łukach brwi i kształcie oczu.

–

Kuzynami. - Zycie uciekło z surowej twarzy jej wybawcy. - Bliskimi kuzynami. On jest jednym z najmłodszych, ma ledwie dwadzieścia lat. Te słowa sprawiły, że Honoria zastanowiła się, ile on ma lat. Z pewnością po

trzydziestce, ale z jego twarzy trudno było wyczytać wiek. Jego zachowanie zdradzało obycie i wiedzę o świecie - wiedzę drogo okupioną, jak gdyby ukształtowały go trudne doświadczenia. Kiedy tak na niego patrzyła, jedną ręką delikatnie odgarnął kosmyk włosów z coraz bardziej blednącej twarzy kuzyna. Ciche jęki wiatru zmieniły się w zawodzenie.

Rozdział 3

A więc trafiła do tej chaty niczym rozbitek na wyspę, w towarzystwie konającego młodzieńca oraz mężczyzny, który swoim bliskim najwyraźniej znany był jako Diabeł. Honoria usadowiła się w fotelu przy piecyku i popijając herbatę z kubka, zastanawiała się nad swoim położeniem. Była już noc i nie wyglądało na to, żeby burza zamierzała przycichnąć. Nie mogła więc opuścić chaty, nawet gdyby bardzo tego pragnęła. Spojrzawszy na swego wybawcę, wciąż siedzącego na skraju pryczy, ściągnęła wargi; nie miała ochoty stąd wychodzić. Chociaż musiała jeszcze poznać jego nazwisko, ten człowiek już zdążył zaskarbić sobie jej szacunek i sympatię. Upłynęło pół godziny, odkąd młodzieniec się odezwał. Diabeł - Honoria nie miała dla niego innego imienia - nie ruszył się od łóżka umierającego kuzyna. Jego twarz pozostała niewzruszona, ale emocje kłębiły się pod tą maską, kładąc się cieniem na zieleni oczu. Honoria znała wstrząs i cierpienie spowodowane nagłą śmiercią, znała ciche wyczekiwanie i czuwanie przy zmarłych. Skierowała wzrok na ogień i powoli piła herbatę. Jakiś czas później usłyszała skrzypnięcie łóżka; powoli zbliżyły się ciche kroki. Bardziej wyczuła niż zobaczyła, jak mężczyzna opada na wielkie, rzeźbione krzesło; poczuła zapach kurzu z wyblakłych obić, kiedy usiadł. Imbryk zagwizdał

cichutko. Sięgnęła po niego i nalała wrzątku do kubka, który naszykowała już wcześniej. Gdy tylko para się rozwiała, podała kubek mężczyźnie. Wziął go w dłonie, przez moment dotykając długimi palcami jej palców. Zielone oczy skierowały się na jej twarz. –

Dziękuję. Popijał w milczeniu, ze wzrokiem utkwionym w płomieniach; Honoria

również. Minuty mijały powoli, aż wreszcie mężczyzna wyprostował długie nogi i założył jedną na drugą. Honoria poczuła na sobie jego spojrzenie. –

Co panią sprowadza do Somersham, panno...? -To było zagajenie, na które czekała.

–

Wetherby - odparła. Jednak zamiast w odpowiedzi podać jej własne nazwisko - pan Jakiśtam, lord

Ktośtam - on zmrużył oczy. –

A pani imię? Honoria z trudem powstrzymała się od zmarszczenia brwi.

–

Honoria Prudencja Wetherby - wyrecytowała nieco cierpkim tonem. Jedna z czarnych brwi uniosła się; niepokojące zielone spojrzenie pozostało

niewzruszone. - Chyba nie Honoria Prudencja Anstruther-Wetherby? Honoria spojrzała zdumiona. –

Skąd pan wie? Usta wygiął mu przelotny grymas.

–

Znam pani dziadka.

Odpowiedziała mu spojrzeniem pełnym niedowierzania. –

Spodziewam się, że powie pan, iż jestem do niego podobna. Stłumiony śmiech, łagodny i głęboki, połechtał jej zmysły.

–

Teraz, kiedy pani o tym wspomniała, wydaje mi się, że jest pewne podobieństwo. Może w podbródku? Honoria obrzuciła go piorunującym spojrzeniem.

–

O, teraz - ciągnął okrutnie - zupełnie jak stary Magnus. Nachmurzyła się.

–

Zupełnie co? Powoli upił łyk herbaty, nie spuszczając jej z oczu.

–

Magnus Anstruther-Wetherby to wybuchowy starszy dżentelmen, nieznośnie pewny siebie i równie uparty, jak irytujący.

–

Dobrze go pan zna?

–

Tylko pobieżnie, mój ojciec znał go lepiej. Honoria przypatrywała mu się niepewnie; jej rodowe nazwisko nie było

tajemnicą, po prostu nie zależało jej na tym, by go używać i by podkreślać związek z nieznośnym, upartym starszym dżentelmenem z Londynu. –

Miał młodszego syna, czyż nie? - Wybawca Honorii przyglądał się jej z zadumą. Który sprzeciwił się Magnusowi... Pamiętam, ożenił się wbrew woli swojego ojca. Poślubił jedną z panien Montgomery. Pani jest jego córką? - Honoria sztywno skinęła głową. - Co sprowadza nas znów do naszego pytania, panno AnstrutherWetherby. Cóż za wiatr panią tu przywiał, że zaszczyciła pani naszą spokojną prowincję?

Honoria zawahała się; jego niespokojne ruchy i przecinająca czoło zmarszczka zdradzająca zatroskanie - nie o nią, lecz o młodzieńca leżącego na pryczy za nimi nie pozostawiały wątpliwości, że rozmowa była mu potrzebna. Honoria uniosła podbródek. –

Jestem guwernantką panien-debiutantek.

–

Guwernantką panien-debiutantek? Skinęła głową. - Przygotowuję dziewczęta do wkroczenia do towarzystwa.

Zostaję u ich rodzin tylko przez ostatni rok. Mężczyzna spoglądał na nią z osłupieniem. - A co, u diaska, myśli o tym stary Magnus? –

Nie mam pojęcia. Nigdy nie pytałam go o zdanie. Zaśmiał się cicho, jego śmiech znów był gardłowy, wibrujący. Po chwili spoważniał.

–

Co się stało z pani rodziną? Honoria stwierdziła w duchu, że nie ma nic przeciwko opowiedzeniu mu

swojej historii, a jeżeli to miałoby na chwilę odwrócić jego uwagę od zmartwienia, tym lepiej. –

Moi rodzice zginęli w wypadku, kiedy miałam szesnaście lat. Mój brat miał dziewiętnaście. Mieszkaliśmy w Hampshire, ale po wypadku zamieszkałam u ciotki w Leicestershire. Mężczyzna zmarszczył czoło. - Dziwię się, że Magnus nie interweniował.

–

Michael poinformował go o śmierci rodziców, ale dziadek nie przyjechał na pogrzeb. - Honoria wzruszyła ramionami. - Nie spodziewaliśmy się, że przyjedzie. Po rozłamie między nim a papą nie utrzymywaliśmy kontaktów. - Przelotnie

zadrżały jej wargi. - Papa poprzysiągł sobie, że nigdy nie poprosi choćby o ćwierć pensa. – –

Upór jest, jak widzę, waszą cechą rodzinną. Honoria zignorowała tę uwagę. Po roku w Leicestershire postanowiłam spróbować sił jako guwernantka. Podniosła wzrok, napotykając aż nazbyt wnikliwe zielone oczy.

–

Pani ciotka nie była zbyt serdeczna? Westchnęła. - Nie, była niezwykle serdeczna. Poślubiła człowieka nie ze

swojej sfery. To nie był taki nieznaczny mezalians, jakim gorączkowała się rodzina Anstruther-Wetherbych, ona naprawdę przeniosła się do niższej klasy. - Umilkła na chwilę, znów widząc pod powiekami dom tętniący głosami psów i dzieciarni. Jednak była szczęśliwa i jej dom był serdeczny, lecz mimo to... - Honoria spojrzała na zwróconą ku niej mroczną twarz - nie dla mnie. –

Była pani jak ryba wyjęta z wody?

–

Dokładnie tak. Kiedy pokonałam żałobę, przemyślałam moje możliwości. Oczywiście, pieniądze nigdy nie stanowiły problemu. Michael chciał, żebym kupiła nieduży dom w jakiejś bezpiecznej wiejskiej okolicy i żyła tam spokojnie, ale...

–

To też nie dla pani? Honoria potrząsnęła głową. - Nie mogłabym znieść życia tak ograniczonego.

Uważam, że to niesprawiedliwe, iż kobiety zmuszone są do tak nijakiej egzystencji, a tylko dżentelmenom wolno wieść emocjonujące życie. Czarne brwi uniosły się w górę. –

Osobiście zawsze przekonywałem się, że opłaca się dzielić emocjami.

Honoria otworzyła usta, by się z nim zgodzić, ale wtedy uchwyciła jego spojrzenie. Zmrużyła oczy i spojrzała raz jeszcze, lecz namiętny błysk znikł bez śladu. –

Co do mnie, postanowiłam sama kierować swoim życiem i pracować nad tym, by było ciekawsze.

–

Jako guwernantka? - W jego zielonych oczach odbiło się szczere zainteresowanie.

–

Nie. To tylko chwilowe zajęcie. Stwierdziłam, że osiemnaście lat to za mało, by wyjechać do Afryki. Postanowiłam pójść w ślady lady Stanhope.

–

Wielki Boże! Honoria zignorowała jego ton.

–

Mam wszystko zaplanowane. Moją gorącą ambicją jest przejażdżka na wielbłądzie w cieniu Sfinksa. Podjęcie takiej podróży w zbyt młodym wieku byłoby nierozsądne. Praca guwernantki, w której spędza się tylko rok z każdą rodziną, wydała mi się doskonałym sposobem na wypełnienie tych lat. Ponieważ nie muszę ponosić wydatków na nic oprócz własnej garderoby, mój kapitał rośnie, podczas gdy ja odwiedzam różne hrabstwa, zostając w wybranych domach. To ostatnie przynajmniej uspokaja Michaela.

–

Ach, brata pani. A cóż on porabia, kiedy pani wypełnia tak te lata? Honoria uważnie spojrzała na przepytującego ją mężczyznę.

–

Michael jest sekretarzem lorda Carlisle'a. Czy pan go zna?

–

Carlisle'a? Tak. Jego sekretarza, nie. Jak rozumiem, brat pani ma ambicje polityczne?

–

Lord Carlisle był przyjacielem papy, zgodził się więc wystąpić w roli jego

protektora. Mężczyzna przelotnie uniósł brew, dopijając resztę herbaty. –

Co skłoniło panią do wybrania na tymczasowe zajęcie pracy guwernantki? Honoria wzruszyła ramionami.

–

A jakiż miałam wybór? Otrzymałam doskonałe wykształcenie, mnie

do

przygotowano

wejścia w świat. Papa niezłomnie uważał, że powinnam zostać

przedstawiona towarzystwu i przystrojona we wszystkie modne ozdoby paradować przed nosem dziadka. Miał nadzieję, że znajdę doskonała partię, by pokazać dziadkowi, że nikt inny nie podziela jego staroświeckich obiekcji. –

Jednak rodzice zginęli, zanim to się stało? Honoria przytaknęła.

–

Lady Harwell, stara przyjaciółka mamy, ma córkę o dwa lata młodszą ode mnie. Po zdjęciu żałoby zwierzyłam się jej z mojego pomysłu. Pomyślałam, że z moim pochodzeniem i wykształceniem mogłabym uczyć inne dziewczęta, jak powinny się zachowywać. Lady Harwell zgodziła się na eksperyment. Kiedy zakończyłam opiekę nad Mirandą, wyszła za hrabiego. Potem, oczywiście, nie musiałam nigdy szukać posady.

–

Ideał dla mamy swatającej swą pociechę. -W głębokim głosie zabrzmiała nutka skrywanego cynizmu. - A kimże się pani opiekuje w Somersham? To pytanie przywróciło Honorię do rzeczywistości jak cios między oczy.

–

Melissą Claypole. Jej wybawca zmarszczył czoło.

–

To ta ciemna czy ta jasna?

–

Ta jasna. - Oparłszy policzek na dłoni, Honoria zapatrzyła się w ogień. - Niezbyt interesująca panna, nie potrafi rozmawiać. Bóg jeden wie, jak mam ją uczynić atrakcyjną. Miałam jechać do lady Oxley, ale jej sześciolatek zachorował na ospę wietrzną, a potem zmarła starsza lady Oxley. Do tej pory zdążyłam już odrzucić wszystkie inne oferty, ale list od Claypole'ów przyszedł późno i jeszcze na niego nie odpowiedziałam. Przyjęłam zatem tę ofertę bez uprzedniego sprawdzenia.

–

Sprawdzenia?

–

Nie pracuję ot tak, dla każdego. - Tłumiąc ziewnięcie, Honoria usadowiła się wygodniej. - Upewniam się, czy rodzina należy do wyższych sfer, czy ma dostatecznie dobre koneksje, by otrzymywać odpowiednie zaproszenia, i czy jest przygotowana, by nie robić szumu o rachunki od modystki.

–

Nie mówiąc już o krawcowych.

–

Tak, właśnie. No cóż, żadna panna nie złapie w sidła księcia, jeżeli będzie zaniedbana.

–

Bez wątpienia. I jak rozumiem, Claypole'owie nie odpowiadają pani surowym wymaganiom? Honoria zmarszczyła brew.

–

Jestem u nich dopiero od niedzieli, ale mam niemiłe podejrzenia... - Pozwoliła, by wymknęły się jej te słowa, po czym wzruszyła ramionami. - Na szczęście wydaje się, że Melissa jest prawie zaręczona, i to ni mniej, ni więcej, tylko z księciem. Zapadła cisza. Po chwili jej wybawca skłonił ją, by mówiła dalej.

–

Z księciem?

–

Tak się wydaje. Skoro pan mieszka w okolicy, musi pan go znać. Jak sądzę, to

człowiek poważny, powściągliwy, dość zamknięty w sobie. Już całkiem w rękach lady Claypole, jeżeli jej lordowska mość mówi prawdę. - Przypominając sobie o swoim palącym pytaniu, Honoria odwróciła się do mężczyzny. - Czy pan go zna? Intensywnie zielone oczy odpowiedziały jej zmrużeniem powiek; jej wybawca potrząsnął głową. –

Nie mogę powiedzieć, abym miał tę przyjemność.

–

Och! - Honoria znów opadła na fotel. - Zaczynam sądzić, że to jakiś pustelnik. Jest pan pewien... Ale on jej już nie słuchał. Po chwili i ona usłyszała to, co przykuło jego uwagę

- chrapliwy oddech rannego młodzieńca. W okamgnieniu mężczyzna znalazł się przy łóżku. Usiadł na skraju i wziął chłopaka za rękę. Ze swego fotela Honoria słyszała, jak oddech młodzieńca staje się coraz bardziej urywany, świszczący. Po piętnastu minutach suchy charkot ustał. Niesamowita cisza wypełniła chatę, nie było słychać nawet burzy. Honoria zamknęła oczy i odmówiła cichą modlitwę. Po chwili nasilił się wiatr, zawodząc przeciągle, jak gdyby przyroda opłakiwała zmarłego żałobną pieśnią. Kiedy Honoria otworzyła oczy, zobaczyła, jak Diabeł składa dłonie kuzyna na piersi. Potem przysiadł na brzegu pryczy ze wzrokiem utkwionym w śmiertelnie bladej twarzy i znów siedział tak bez ruchu. Pamiętał swego kuzyna żywego i zdrowego, śmiejącego się, rozmawiającego. Honoria wiedziała, jak trudno poradzić sobie ze śmiercią kogoś bliskiego. Zaszyła się w fotelu i zostawiła go sam na sam z jego wspomnieniami. Musiała przysnąć. Kiedy ponownie otworzyła oczy, mężczyzna przykucnął

przy palenisku. Świeca dogasła; jedyne światło w izbie rzucały płomienie. Na wpół śpiąca jeszcze patrzyła, jak dokładał polan do ognia, zabezpieczając go na noc. W trakcie wcześniejszej rozmowy mogła spoglądać to na jego twarz, to na ogień; teraz, kiedy blask płomieni drgał na jego ramionach i barkach, miała jedno i drugie. Coś w widoku tej opalonej męskiej skóry sprawiało, że musiała toczyć walkę sama ze sobą, by pohamować pragnienie przyciśnięcia do niej palców, objęcia ramionami szerokiej i cieplej piersi, śledzenia dłonią rzeźby twardych muskułów. Drżąc, skrzyżowała ramiona i dla bezpieczeństwa chwyciła je dłońmi. W jednej chwili mężczyzna podniósł się i odwrócił. Zmarszczył czoło. –

Proszę. - Sięgnął po miękki surdut, leżący na stole, i podał go jej. Honoria spojrzała na surdut, dzielnie pokonując niemal obezwładniającą chęć,

by wpatrywać się nie w ubranie, ale w tors tuż za nim. Przełknęła ślinę, potrząsnęła głową, po czym skierowała wzrok prosto na twarz mężczyzny. –

Nie, niech pan go zatrzyma. To tylko dlatego, że się obudziłam, naprawdę nie jest mi zimno. Ostatnie zdanie było prawdą; ogień dostatecznie ogrzewał izbę. Jedna z kruczych brwi powoli podjechała do góry; spojrzenie zielonych oczu

nie opuszczało jej twarzy. –

Jak pani woli. Mężczyzna zajął stare miejsce na rzeźbionym krześle, rozglądając się po izbie.

Jego wzrok powrócił do okrytego kocem ciała na łóżku. Potem mężczyzna spojrzał na nią. –

Proponuję, żebyśmy się trochę zdrzemnęli. Burza powinna ustać do rana.

Honoria skinęła głową, odczuwając niezmierną ulgę, kiedy mężczyzna okrył surdutem burzący jej zmysły tors. Ułożył głowę na oparciu krzesła i zamknął oczy. Rzęsy ułożyły się na kształt czarnych półksiężyców na wysokich kościach policzkowych; światło migotało na surowych rysach twarzy. Twarzy silnej, a jednak niepozbawionej wrażliwości. Zmysłowa linia ust kłóciła się z mocną szczęką; miękki łuk brwi równoważył szerokie czoło. Niesforne kruczoczarne kosmyki okalały twarz. Honoria uśmiechnęła się i zamknęła oczy. Tak mógłby wyglądać pirat. Kiedy jej myśli powoli zaczął ogarniać sen, a ciało rozluźniło się w cieple bijącym od ognia, nie było trudno pogrążyć się w marzeniach.

Sylvester Sebastian Cynster, szósty książę St. Ives, znany wybranej garstce służby jako „Ten Diabeł Cynster", powszechnie w wyższych sferach jako Diabeł Cynster, a najbliższym przyjaciołom po prostu jako Diabeł, spod spuszczonych rzęs obserwował swoją przyszłą żonę. Zastanawiał się, co też jego matka, księżna-wdowa, pomyśli o Honorii Prudencji Anstruther-Wetherby? Prawie uśmiechnął się, wyobrażając sobie tę scenę, ale ciemna chmura, która zawisła nad jego myślami, nie pozwoliła ustom wygiąć się w uśmiechu. Istniała tylko jedna odpowiedź na śmierć Tolly'ego: sprawiedliwości musi stać się zadość, a zemsta pójdzie przodem. Nic innego nie zadowoliłoby jego ani innych mężczyzn z jego rodu. Mimo skłonności do niespokojnego życia, Cynsterowie umierali we własnych łóżkach. Jednak pomsta za śmierć Tolly'ego musi poczekać na swoją kolej. Dzisiaj dotarł do następnego zakrętu na własnej drodze życia: towarzyszka kolejnego etapu

wędrówki niespokojnie wierciła się w starym fotelu naprzeciwko niego. Diabeł obserwował, jak się mości, i zastanawiał się, co ją tak nęka we śnie. Miał nadzieję, że on sam. Z pewnością ona niepokoiła jego - a on wcale nie spał. Opuszczając dzisiejszego ranka Somersham Place, nie zdawał sobie sprawy, że szuka żony, lecz przeznaczenie wiedziało lepiej. Postawiło na jego drodze Honorię Prudencję w taki sposób, że nie mógł jej nie zauważyć. Niemiłe rozczarowanie, którego doznał ostatnio, wydało mu się tylko elementem, etapem planu naszkicowanego przez los. Zmęczony przykrościami związanymi ze swoim ostatnim sercowym podbojem, powrócił do Somersham Place i posłał wiadomość do Vane'a, by wybrał się z nim na kilkudniowe polowanie. Vane miał dołączyć do niego wieczorem. Mając więc przed sobą cały dzień, Diabeł osiodłał Sulejmana i wybrał się na przejażdżkę po swoich włościach. Ten ogromny kawał ziemi zawsze działał na niego kojąco, pomagał mu skupić się znowu na tym, kim -i czym - był. Potem nadciągnęła burza. Diabeł wybrał skrót przez las, zmierzając prosto do tylnego wjazdu do Somersham Place. W ten sposób natknął się na rannego Tolly'ego... i na Honorię Prudencję. Przeznaczenie z całych sił machało mu przed nosem czerwoną flagą, a nikt nigdy nie mógł nawet pomyśleć, że Diabeł nie potrafi dostrzec szansy. Zasłynął przecież z umiejętności chwytania każdej okazji. Postanowił już, że zdobędzie Honorię Prudencję. Doskonale pasowałaby do roli jego żony. Przede wszystkim była wysoka, o bardzo ponętnej figurze, ani zbyt szczupła, ani pulchna - po prostu zdecydowanie kobieca. Kasztanowe kosmyki lśniących i gęstych włosów opadały jej na czoło, wymykając się z koka upiętego na czubku głowy. Jej twarz o zarysie serca szczególnie przykuwała uwagę; klasyczna, o

regularnych rysach, z małym prostym noskiem, delikatnie zarysowanymi łukami brązowych brwi i szerokim czołem. Usta miała pełne i intensywnie różowe; zaś oczy -jej największa ozdoba - ogromne, osadzone szeroko, przesłonięte długimi rzęsami, miały barwę zamglonej szarości. Diabeł powiedział prawdę o jej podbródku - jedynie ta drobna cecha przywodziła mu na myśl jej dziadka, nie tyle pod względem kształtu, co raczej determinacji, którą wydawał się zdradzać. Pod względem fizycznym Honoria stanowiła wyjątkowo interesującą partię bez wątpienia jej uroda zaspokajała jego z reguły kapryśne gusta. Co równie istotne, była niespotykanie zrównoważona, nie ulegała panice ani nie stroiła fochów. To było jasne od samego początku, kiedy stała dumnie wyprostowana, nie drgnąwszy nawet pod gradem epitetów, jakimi tak beztrosko ją obsypał. Potem ujęła go spojrzeniem, którym nie mogłaby go spiorunować nawet jego matka, i przeszła do sedna sprawy. Odwaga Honorii zrobiła na nim wielkie wrażenie. Zamiast poddać się atakowi histerii - najpewniej zalecanej reakcji dla damy z towarzystwa, znajdującej nagle na swej drodze mężczyznę wykrwawiającego się na śmierć - okazała się pomocna i praktyczna. Jej zmagania ze sobą, by pokonać lęk przed burzą, także nie uszły jego uwagi. Zrobił, co w jego mocy, by odwrócić jej uwagę; natychmiastowe reakcje dziewczyny na jego polecenia - niemal widział, jak doprowadza ją do szału - ułatwiły sprawę. Zdjęcie koszuli także nie było tu od rzeczy. Zadrżały mu kąciki ust, lecz natychmiast bezwzględnie opanował to drżenie. Był to, rzecz jasna, jeszcze jeden dobry powód, by postąpić zgodnie z radą przeznaczenia.

Przez ostatnie siedemnaście lat, pomimo wszelkich pokus, jakich dostarczały mu liczne damy z towarzystwa, bardziej przyziemne instynkty pozostawały posłuszne jego woli, całkowicie i w pełni. Jednak Honoria Prudencja wydawała się trafiać wprost do tych zakamarków jego umysłu, którymi - jak każdy męski potomek rodu Cynsterów - nieustannie szukał odpowiedniej partnerki. Tam mieszkał kryjący się w nim myśliwy. Naturalnie te łowy nigdy nie odwracały jego uwagi od tego, co istotne. Dopiero kiedy był gotów zająć się nimi, pozwalał ujawnić się tej części swojej natury. A dzisiaj - i to nieraz - odezwało się w nim pożądanie. Wyrwał się z tym pytaniem o pantalony i chociaż zdejmując koszulę z pewnością odwrócił uwagę Honorii, rozproszyło to również jego. Czuł na sobie jej spojrzenie - kolejne zmysłowe doznanie -jakiego obiektem nie był od bardzo dawna. Miał trzydzieści dwa lata i uważał siebie za odpornego, twardego, zbyt doświadczonego, by paść ofiarą własnych pragnień. Miał nadzieję, że kiedy Honoria Prudencja będzie już jego - może kiedy posiądzie ją z dziesięć razy - ta przypadłość go opuści. Fakt, że była wnuczką Magnusa Anstruthera-Wetherby'ego, do tego zbuntowaną wnuczką, stanowiłby dodatkowy lukier na weselnym torcie. Diabeł rozkoszował się tą myślą. Nie zdradził jej, oczywiście, jak się nazywa.. Gdyby to zrobił, nie udałoby jej się zasnąć, nawet tak niespokojnie. Niemal od pierwszej chwili zorientował się, że ona nie wie, kim on jest. Nie miała powodu, by go rozpoznać. Rozpoznałaby jednak jego nazwisko. W jej osobliwej profesji znajomość ploteczek z wyższych sfer była

nieodzowna; nie miał wątpliwości, że gdyby wyjawił jej swoje nazwisko, powiązałaby je z tym, co wie i zareagowała zgodnie z tą wiedzą. A to byłoby dla nich obojga uciążliwe. Przekonanie jej, że nie ma powodu do zdenerwowania, kosztowałoby go sporo wysiłku, a w tej akurat chwili nie miał do tego głowy. Musiał przecież uporać się ze sprawą morderstwa Tolly'ego i tu była mu potrzebna Honoria spokojna i opanowana. Jej otwartość i sprawna, niemal małżeńska rzeczowość była dla niego bardzo ożywcza i w niezwykły sposób pomocna. Tańczące promienienie oświetlały jej twarz. Diabeł przyglądał się delikatnej linii policzka, zwrócił uwagę na miękkość wrażliwych warg. Wyzna jej, kim jest, o poranku. Zastanawiał się, co ona na to powie. Jak sądził, możliwości było wiele. Rozmyślał właśnie o tych najbardziej prawdopodobnych, kiedy Honoria jęknęła przez sen i poruszyła się w fotelu. Diabeł otworzył szeroko oczy. W tej samej chwili dotarło do niego, że burza uderzyła z nową siłą. Przetoczył się grzmot, jeszcze bliżej niż poprzednio. Wiatr nasilił się, wyjąc gwałtownie. Odpowiadały mu echem głośne trzaski w lesie. Honoria wstrzymała oddech i zerwała się na równe nogi. Z zamkniętymi oczyma i wyciągniętymi przed siebie rękoma zrobiła krok naprzód. Diabeł zerwał się z krzesła. Chwycił ją wpół i odciągnął od ognia. Z bolesnym łkaniem odwróciła się i oparła o niego. Otoczyły go jej ramiona. Przywarła do niego mocno, przyciskając policzek do jego piersi. Diabeł objął ją i poczuł łkanie, które wstrząsało jej ciałem. Zachwiał się nieco i cofnął o krok, by utrzymać równowagę, a wtedy stare krzesło podcięło mu nogi. Usiadł. Honoria nie

zwolniła uścisku. Wraz z nim znalazła się na krześle, podwijając nogi i wreszcie zwinęła mu się na kolanach. Cały czas łkała cichutko. Potrząsając głową, Diabeł spoglądał na jej twarz. Honoria miała na wpół przymknięte oczy, a łzy płynęły jej po policzkach. Naprawdę ciągle była pogrążona we śnie. Drżała, uwięziona w swoim sennym koszmarze. Łkanie, nawet kiedy cichło na chwilę, zaraz powracało na nowo. Obserwując ją, Diabeł czul, jak pierś przeszywa mu ostry ból. Łzy wzbierały pod powiekami Honorii, zbierały się w krople i spływały po policzkach powoli, lecz uparcie. Poczuł, jak ściskają mu się wnętrzności. I to mocno. Delikatnie uniósł jej twarz. Nie obudziła się, a łzy płynęły nadal. Diabeł nie mógł już tego znieść. Pochylił głowę i przytknął wargi do jej warg. Pogrążona w smutku tak wielkim, tak mrocznym, że nawet błyskawica nie była w stanie go rozświetlić, Honoria poczuła ciepłe i silne usta przyciśnięte do swoich. Niespodziewane doznanie wyrwało ją z okowów snu. Ciemność się rozproszyła. Honoria odsunęła się i wstrzymała oddech. Silne palce dotykały jej twarzy, powróciły oszałamiające usta. Ciepło przenikało jej kości i skórę, wypierając śmiertelny chłód. Usta trwały przy jej ustach, kojąco żywe - łącząc jeden sen z innym. Honoria przeniosła się z sennego koszmaru w sferę ukojenia, bliskości, uspokojona otaczającą ją siłą i miarowym biciem serca, nie jej własnego. Nie była już dłużej sama w swojej niedoli. Ktoś był obok, ogrzewając ją swoim ciepłem, nie dopuszczając do niej złych wspomnień. Lód w jej żyłach topniał. Usta

złagodniały; niepewnie odpowiedziała na pocałunek. Diabeł zapanował nad swoimi instynktami na moment, nim zdążyły eksplodować. Honoria nadal spała, a wystraszenie jej było ostatnią rzeczą, jakiej by pragnął. Stoczył walkę, by opanować swe demony, nakłaniające go, by przeszedł od pieszczoty do czegoś dalece mniej niewinnego. To była bitwa równie gwałtowna i zaciekła, jak burza na zewnątrz. Zwyciężył, ale wysiłek przyprawił go o drżenie. Odsunęła się. Podnosząc głowę, usłyszał jej głębokie westchnienie. Potem jej usta wygięły się w wyjątkowo kobiecym uśmiechu, uniosła się i poprawiła na jego kolanach. Diabeł wstrzymał oddech i zagryzł wargi. Przyciskając raz jeszcze policzek do jego piersi, zapadła w spokojny sen. Przynajmniej powstrzymał jej płacz. Zaciskając zęby, Diabeł przypomniał sobie, że to - i tylko to - było jego celem. Dzięki przeznaczeniu będzie miał czas - i nie tylko czas - by upomnieć się o zadośćuczynienie za ból, który mu teraz sprawiała, by upomnieć się o odpowiednią nagrodę za swoją powściągliwość. Przynajmniej raz zasłużył sobie na aureolę świętego. Pół godziny zajęły mu rozmyślania o czymś innym, nim odważył się odprężyć. Do tej pory Honoria była już pogrążona w głębokim śnie. Poprawiając się ostrożnie, usadowił się wygodniej, po czym zauważył, że ogień dogasa. Wyciągnął rękę po surdut i otulił nim uważnie swoją przyszłą żonę. Zaciskając wargi, oparł głowę o oparcie krzesła i zamknął oczy.

Diabeł obudził się z policzkiem wtulonym w jej loki. Z

amrugał. Światło słoneczne przebijało się przez okiennice. Honoria spała

przytulona do niego, z nogami podkurczonymi na jego udach. Po chwili usłyszał zbliżający się tętent końskich kopyt. Bez wątpienia to Vane przyjechał, by go szukać. Rozprostowując się, Diabeł wykrzywił twarz, kiedy zmęczone mięśnie zaprotestowały. Jego przyszła żona nie poruszyła się. Wziął ją na ręce i wstał; Honoria mruknęła coś, opierając znów głowę na jego ramieniu. Diabeł delikatnie usadowił ją w fotelu, otulając surdutem. Jej czoło zmarszczyło się przelotnie, gdy chłodny materiał dotknął jej policzka, ale szybko się wygładziło i zapadła w jeszcze głębszy sen. Diabeł przeciągnął się. Po chwili, gładząc się po piersi, skierował się w stronę drzwi. Otworzył je, ziewając. –

Do wszystkich diabłów! - syknął przez zęby. Przyjrzawszy się przybyłym, zaklął pod nosem. Nie pomylił się co do Vane'a -

jego kuzyn, dosiadający czarnego wierzchowca, właśnie zatrzymał się przed chatą. Obok przystanął inny jeździec. Twarz Diabła spochmurniała, gdy skinął głową swemu jedynemu starszemu kuzynowi, Charlesowi... przyrodniemu bratu Tolly'ego. To jednak nie było jeszcze najgorsze. Z drugiej strony nadjeżdżała kłusem grupa złożona z czterech osób: lorda Claypole'a, lady Claypole i dwóch stajennych. –

Wasza wysokość! Cóż za niespodzianka spotkać pana tutaj. - Lady Claypole, kobieta o ostrych rysach i skomplikowanej fryzurze, ledwie rzuciła okiem na Vane'a i Charlesa, by zaraz wrócić spojrzeniem rozszerzających się jak spodki wyłupiastych, niebieskich oczu do postaci Diabła.

–

Złapała mnie burza.

Opierając ramię o framugę drzwi, Diabeł zablokował wejście. –

Doprawdy? Straszna noc. - Lord Claypole, niski, pulchny dżentelmen, wytężał się, by zatrzymać konia w miejscu. - Czy mogę spytać, wasza wysokość, czy nie widział pan gdzieś naszej guwernantki? Wybrała się wczoraj powozem do Somersham. Powóz wrócił bez niej i od tej pory nie ma po niej śladu. Diabeł nie zdradził się nawet spojrzeniem.

–

Burza była bardzo gwałtowna.

–

O tak, o tak - przytaknęła żwawo jego lordowska mość. - Ośmielam się sądzić, że koń się zerwał i uciekł do domu. Narowista sztuka. Z pewnością znajdziemy pannę Wetherby całą i zdrową u pastora, nieprawdaż? - Jego lordowska mość spojrzał na żonę, nadal pochłoniętą widokiem Diabła. - Nie sądzisz, moja droga? Jej lordowska mość wzruszyła ramionami.

–

Och, pewna jestem, że nic jej nie jest. Jakież to okropnie nierozważne z jej strony robić nam tyle zamieszania. - Posyłając Diabłowi zmęczony uśmiech, lady Claypole skinęła na stajennych. - Uznaliśmy, że powinniśmy wyruszyć na poszukiwanie, ale masz rację, mój drogi. Ona pewnie siedzi sobie u pastora. Panna Wetherby - wyniośle poinformowała Diabła jej lordowska mość - posiada najlepsze referencje. Diabeł uniósł brew.

–

Doprawdy?

–

Otrzymałam je od pani Acheson-Smythe. Najwyższej klasy, zupełnie wyjątkowe. Oczywiście, kiedy usłyszała o mojej Melissie, odłożyła wszystkie inne oferty i... Lady Claypole przerwała, a oczy omal nie wyszły jej z orbit. Powoli

rozdziawiła usta, spoglądając ponad nagim ramieniem Diabła. Wzdychając ciężko w duchu, Diabeł usunął rękę, odwracając się na tyle, by zobaczyć nadchodzącą Ho-norię. Stanęła za nim, zaspana, trzymając się jedną ręką za plecy; drugą odgarniała z twarzy potargane loki. Miała opuchnięte powieki, a kok na czubku głowy rozluźnił się, uwalniając gęste kosmyki złotobrązowych włosów, które otoczyły jej głowę niczym aureola. Wyglądała rozkosznie, policzki miała lekko zaczerwienione, jak gdyby rzeczywiście zabawiali się przez całą noc w sposób, o jakim pomyśleli Claypole'owie. Honoria wyjrzała na zewnątrz i na moment zamarła. Potem wyprostowała się, roztaczając wokół atmosferę chłodnej elegancji. Na jej twarzy nie pojawił się nawet cień zażenowania. Kąciki ust Diabła drgnęły w wyrazie aprobaty i podziwu. –

No, moja panno... W przenikliwym głosie lady Claypole zabrzmiała uraza i wściekłość. Diabeł

obrzucił ją stanowczym, bardzo wyraźnym spojrzeniem, które każda zdrowa na umyśle osoba odczytałaby jako ostrzeżenie. Jej lordowska mość nie była tak bystra. –

A to dopiero! Cóż, panno Wetherby, jeżeli tu się pani wybierała, mówiąc, że odwiedza pani pastora, nie ma potrzeby, by jeszcze kiedyś przekroczyła pani próg Claypole Hall!

–

Hm... hm! - Lord Claypole, bardziej spostrzegawczy niż jego żona, pociągnął ją za rękaw. - Moja droga...

–

I pomyśleć, że zostałam tak wprowadzona w błąd! Pani Acheson-Smythe dowie się o tym...

–

Nie! Doprawdy, Margery... - Łypiąc jednym okiem na twarz Diabła, lord Claypole walczył, by powstrzymać żonę przed towarzyskim samobójstwem. - Nie trzeba...

–

Nie trzeba? - Lady Claypole spojrzała na niego, jak gdyby stracił rozum. Strząsając z ramienia jego dłoń, wyprostowała się i wyniośle oświadczyła: - Jeżeli wyśle nam pani wiadomość o miejscu swego pobytu, odeślemy tam pani kufry.

–

Jak to uprzejmie. - Szept Diabła miał w sobie dosyć stanowczości, by poskutkować tam, gdzie nie poradził sobie lord Claypole. - Może pani odesłać kufry panny Anstruther-Wetherby do Somersham Place. Po tym stwierdzeniu zapadła długa cisza. Lady Claypole pochyliła się do przodu.

–

Anstruther-Wetherby?

–

Somersham Place? - Jak ciche echo odezwał się Charles Cynster, a jego koń stanął dęba. W jednej chwili lady Claypole przeniosła wzrok na Honorię.

–

Czy to prawda, moja panno? Czy też to tylko jakaś bajeczka, którą udało ci się podsunąć do przełknięcia jego wysokości? Jego wysokości? Na moment myśli Honorii zamarły. Rzuciła okiem na

stojącego obok czarta -przelotnie napotkała jego oczy o barwie chłodnej zieleni. W tej chwili oddałaby wszystko, co posiadała, żeby pozbyć się wszystkich dookoła i odpłacić mu tak, jak na to zasłużył. Zamiast tego jednak uniosła podbródek i chłodno spojrzała na lady Claypole. –

Jak więc jego wysokość - zaakcentowała tytuł z subtelnym naciskiem - uznał za stosowne poinformować panią, w rzeczy samej pochodzę z rodziny Anstruther-

Wetherby. Zdecydowałam się nie podkreślać tych powiązań, aby uniknąć nieuzasadnionej i świadczącej o złym wychowaniu ciekawości. Ta uwaga nie zdołała przedrzeć się do świadomości jej lordowskiej mości. –

Doprawdy nie wiem, jak mam to wyjaśnić moim córkom.

–

Sugeruję, szanowna pani - odezwał się Diabeł, patrząc lady Claypole prosto w twarz, ujmując dłoń Honorii i ostrzegawczo ściskając jej palce, kiedy unosił je do ust - aby poinformowała pani swoje córki, że miały zaszczyt pobierać nauki, chociaż tylko przez krótki czas, u mojej księżnej.

–

Księżnej?! - Ten okrzyk wydały trzy gardła. Spośród szlachetnie urodzonych, tylko Vane Cynster nie odezwał się ani słowem. Myśli Honorii znów się rozszalały, a uścisk na jej palcach stał się silniejszy. Z

pogodnym wyrazem twarzy, delikatnie wyginając kąciki ust, z uczuciem spojrzała w twarz swego rzekomego narzeczonego; tylko on dostrzegł w jej oczach sztylety. –

Doprawdy, wasza wysokość! Pan nie mógł tego dobrze rozważyć. Taka sprawa nie wymaga aż takiego poświęcenia... Jestem pewna, że panna Wetherby będzie w pełni zadowolona, gdy poczyni się jakieś ustalenia... Jej głos cichł, ostatecznie zdławiony wyrazem twarzy Diabła, który przez długą

chwilę paraliżował ją wzrokiem, po czym zwrócił chłodne spojrzenie na lorda Claypole'a. –

Spodziewałem się, lordzie, że będę mógł liczyć na to, że pan i pańska małżonka serdecznie powitacie moją księżną. - W ponurym głosie czaiła się wyraźna groźba. Lord Claypole przełknął ślinę.

–

Ależ oczywiście! Nie ma co do tego wątpliwości, choćby najmniejszych. Hm... Chwycił wodze, przejmując też wodze konia żony. - Wszystkiego najlepszego i tak dalej... Ośmielam się powiedzieć, że powinniśmy już jechać. Jeżeli nam pan wybaczy, wasza wysokość. Jedźmy, moja droga. - Szarpnięciem jego lordowska mość zawrócił oba konie; kawalkada opuściła polanę w wyraźnym pośpiechu. Poczuwszy ulgę, Honoria przyjrzała się pozostałym jeźdźcom. Jeden rzut oka

wystarczył, by rozpoznać w nich najbliższych krewnych... księcia nazywanego Diabłem. Myśli Honorii krążyły wokół tej informacji, ale nie potrafiła ustalić stopnia pokrewieństwa. Jeździec, któremu się przyglądała, odwrócił głowę i nonszalancko oparł dłonie na łęku siodła. Był uderzająco przystojny. Jego brązowe włosy i brwi były mniej szokujące niż u Diabła, .ile wydawał się podobnej postury co mężczyzna stojący u jej boku. Łączyła ich pewna bardzo charakterystyczna cecha - w zwyczajnym ruchu odwrócenia głowy tkwiła taka sama kocia elegancja, typowa dla ruchów Diabła - męski wdzięk, który rozpalał zmysły. Jeździec pospiesznie omiótł ją wzrokiem - jednym bacznym spojrzeniem - po czym z subtelnym uśmiechem na ustach spojrzał na Diabła. –

Jak mniemam, nie trzeba cię ratować? Głos i zachowanie potwierdziły ich bliskie relacje ponad wszelką wątpliwość.

–

Nie potrzebuję ratunku, ale zdarzył się wypadek. Wejdź do środka. Rysy jeźdźca wyostrzyły się. Honoria mogłaby przysiąc, że pomiędzy nim a

Diabłem przemknęła jakaś wiadomość bez słów. Nie odzywając się, jeździec zsunął się z konia.

Odsłonił wtedy swego towarzysza, nadal siedzącego w siodle. Starszy mężczyzna o jasnych, rzednących włosach był masywnej budowy ciała, miał okrągłą twarz i grubsze rysy niż pozostali dwaj. On także wymienił spojrzenie z Diabłem, po czym wstrzymał oddech i zsiadł z konia. –

Kim oni są? - szepnęła Honoria, kiedy pierwszy z mężczyzn, przywiązawszy konia, ruszył w ich stronę.

–

Dwaj inni kuzyni. Ten, który tu idzie, to Vane. A przynajmniej my go tak nazywamy. Ten drugi to Charles. Brat Tolly'ego.

–

Brat? - Honoria porównała w myślach postać korpulentnego mężczyzny ze zmarłym młodzieńcem.

–

Brat przyrodni - poprawił się Diabeł. Chwycił ją za łokieć i wyszedł z chaty, pociągając ją za sobą. Minęło już sporo czasu, odkąd ktokolwiek fizycznie zmuszał Honorię do

zrobienia czegokolwiek -a z pewnością był to pierwszy raz, kiedy posunął się do tego mężczyzna. Jego bezbrzeżna arogancja odebrała jej mowę, a nieodparta siła sprawiła, że sprzeciw był niemożliwy. Serce Honorii, które wreszcie zdołało się uspokoić po tym, jak całował jej palce, znów zaczęło łomotać. Pięć kroków od drzwi Diabeł zatrzymał się i puścił ją, odwracając się do niej. –

Niech pani tu zaczeka. Proszę usiąść na tym pniaku. To może chwilę potrwać. Przez moment Honoria była bliska buntu. Za krystaliczną zielenią jego oczu

kryło się coś nieprzejednanego, moc wysyłająca rozkazy z absolutną pewnością, że zostaną spełnione. Walka z tym - walka z nim - sprawiała Honorii ból, tak jak i jego nieznoszące sprzeciwu polecenia. Jednak wiedziała, czemu musiał stawić czoła w

chacie gajowego. Zaciskając usta, skinęła głową. –

Dobrze... Odwróciła się, szeleszcząc spódnicami. Diabeł patrzył za nią, kiedy ruszyła w

kierunku pnia na skraju polany. Po chwili przystanęła i nie oglądając się, raz jeszcze skinęła głową. –

...Wasza wysokość. Nie mógł oderwać wzroku od jej kołyszących się bioder. Jego zainteresowanie

nią sięgnęło zenitu. Dotąd żadnej kobiecie nawet nie przyszło do głowy sprzeciwić się jego poleceniom - a wiedział doskonale, że jego słowa brzmiały władczo - i w dodatku rzucając mu to prosto w twarz. Ona nie tylko o tym pomyślała, ona to prawie zrobiła. Gdyby nie martwe ciało Tolly'ego w chacie, nie zawahałaby się. Dotarła do pnia. Zadowolony Diabeł odwrócił się. Vane czekał w drzwiach chaty. –

Cóż? Twarz Diabła spochmurniała. - Tolly nie żyje. Zastrzelony. Vane zamarł, nie odrywając wzroku od Diabła. - Przez kogo?

–

Nie wiem jeszcze - powiedział cicho Diabeł, zerkając na zbliżającego się Charlesa. - Wejdźmy do środka. Otoczyli półkolem proste posłanie, spoglądając na leżące na nim ciało

Tolly'ego. Vane był porucznikiem Diabła pod Waterloo, Charles służył jako adiutant. Widzieli śmierć niejeden raz, ale to nie złagodziło ciosu. Głosem pozbawionym emocji Diabeł opowiedział wszystko, co wiedział. Powtórzył ostatnie słowa

Tolly'ego. Charles, z martwym wyrazem twarzy, chłonął każdą sylabę. Potem zapadła długa cisza. W jasnym świetle wpadającym przez otwarte drzwi zwłoki Tolly'ego wyglądały jeszcze bardziej niewiarygodnie i nie na miejscu niż ostatniej nocy. –

Mój Boże. Tolly! - Charlesowi glos się załamał. Twarz mu się wykrzywiła. Zakrył ją dłonią i opadł na skraj pryczy. Diabeł zacisnął szczęki i pięści. Ludzka śmierć nie wstrząsała już nim z taką

mocą jak kiedyś. Ból pozostawał tak samo silny, ale z tym zmagał się sam. Był głową rodziny - jego najważniejszą powinnością było przewodzić. Tego od niego oczekiwano i tego sam oczekiwał od siebie. Musiał też ochronić Honorię Prudencję. Ta myśl stała się dla niego opoką, pomogła mu się otrząsnąć z bólu. Głęboko westchnął, potem cofnął się o krok, by przejść na wolne miejsce przed paleniskiem. Kilka minut później dołączył do niego Vane, który zerknął przez otwarte drzwi. –

To ona go znalazła? Diabeł przytaknął.

–

Dzięki Bogu, nie jest histeryczką. - Rozmawiali cicho, prawie szeptem. Spojrzawszy na posianie, Diabeł zmarszczył czoło. - Skąd Charles się tutaj wziął?

–

Był w Somersham Place, kiedy przyjechałem. Powiedział, że szuka Tolly'ego w jakiejś sprawie związanej z interesami. Zajrzał do domu Tolly'ego. Stary Mick powiedział mu, że Tolly pojechał tutaj. -Vane przyjrzał się nagiemu torsowi Diabła. - Gdzie twoja koszula?

– – –

Posłużyła za bandaż. Po chwili Diabeł westchnął i wyprostował się. Zabiorę pannę Anstruther-Wetherby do Somersham Place i przyślę wóz. A ja zostanę i będę czuwał przy zwłokach. - Blady uśmiech prześlizgnął się po

wargach Vane'a. - Jak zwykle, tobie przypadają najlepsze role. Uśmiech, którym odpowiedział mu Diabeł, był równie ulotny. –

Ta rola wiąże się z kajdanami. Vane spojrzał mu głęboko w oczy.

–

Mówisz poważnie?

–

Nigdy nie byłem poważniejszy. - Diabeł zerknął na pryczę. - Miej oko na Charlesa. Vane skinął głową. Na zewnątrz słoneczny blask omal nie oślepił Diabła. Zamrugał i spod

zmrużonych powiek spojrzał w stronę pnia na polanie. Nikogo tam nie było. Diabeł zaklął i popatrzył raz jeszcze. Przyszła mu do głowy okropna myśl. A jeśli próbowała dosiąść Sulejmana? Krew napłynęła mu do twarzy, poczuł nagły łomot serca, a mięśnie się napięły. Był niemal gotów do skoku, by jak najszybciej dotrzeć do stajni, kiedy jakiś niewyraźny ruch przyciągnął jego uwagę. Nie poszła do stajni. Kiedy jego oczy przywykły do ostrego słońca, Diabeł dostrzegł Honorię przechadzającą się po polanie, dosłownie kilka kroków t >d pnia. Jej zielonkawobrązowa suknia zlała się kolo-i cm z pniami drzew, przez chwile czyniąc ją niewidoczną. Diabeł poczuł, jak strach odpływa, i wytężył wzrok. Honoria wyczuła to. Podniosła głowę i dostrzegła go. Ciągle z obnażonym torsem, wyglądał jak prawdziwy pirat obserwujący ją w bezruchu i wyraźnie poirytowany. Ich spojrzenia spotkały się, lecz ona niemal natychmiast odwróciła wzrok. Z zadartym noskiem wyniośle przeszła na prawo i usiadła na pniu. Diabeł czekał, nie odrywając surowego spojrzenia zielonych oczu, po czym

wyraźnie zadowolony, że została tam, gdzie ją wysłał, skierował się do stajni. Honoria zacisnęła zęby i powiedziała sobie w duchu, że to nic nie znaczy. Najwyraźniej Diabeł to specjalista od manipulacji i zastraszania, ale dlaczego miałaby się tym przejmować? Pojedzie do tego jego Somersham Place, zaczeka na swoje kufry, a potem mszy w drogę. W wolnym czasie może się spotkać z księżnąwdową. Przynajmniej rozwiązała jedną część dręczącej ją zagadki - spotkała nieuchwytnego księcia. Przywołała obraz, który nosiła w wyobraźni przez ostatnie trzy dni - namalowany słowami lady Claypole wizerunek skromnego, żyjącego na uboczu arystokraty. Ten wizerunek nie przystawał do rzeczywistości. Książę zwany Diabłem nie był wcale łagodny ani skromny. To tyran pierwszej wody. Zaś co do twierdzenia lady Claypole, że złapała go w swoje sidła, to jej lordowskiej mości musiało się coś przyśnić. Ale przynajmniej spotkała tajemniczego księcia, nawet jeżeli wciąż nie dowiedziała się, jakie nosi nazwisko. Coraz trudniej jej było jednak uwierzyć, żeby podczas tych ostatnich piętnastu godzin myśl o przedstawieniu się nie przyszła mu nawet do głowy. To była zastanawiająca sprawa. Honoria wierciła się, żałując utraty halki. Pień był szorstki i sękaty; czuła na ciele bolesne ślady. Widziała stąd wejście do stajni. Sądząc po poruszających się cieniach, domyślała się, że Diabeł siodła swego piekielnego konia. Zapewne pojedzie do Somersham Place i przyśle jakiś transport dla niej i po ciało kuzyna. Widząc, że to już koniec tej niespodziewanej przygody, Honoria pozwoliła sobie na chwilę refleksji. Ku jej zaskoczeniu, myśli nie przestawały jednak krążyć

wokół osoby Diabła. Był despotyczny, arogancki, dominujący- lista określeń była długa. Był też jednak uderzająco przystojny. Jeśli chciał, potrafił być czarujący, i -jak podejrzewała -posiadał odpowiednio demoniczne poczucie humoru. Ujrzała w nim na tyle księcia, by obdarzyć go szacunkiem, i na tyle człowieka, by poczuć nić sympatii. Mimo to nie miała ochoty spędzić zbyt wiele czasu w towarzystwie tyrana zwanego Diabłem. Tacy dżentelmeni jak on są bardzo interesujący, dopóki nie należą do twojej rodziny i póki zachowują pełen szacunku dystans. Kiedy doszła do tej konkluzji, Diabeł pojawił się znów, prowadząc Sulejmana. Ogier tryskał energią, a mężczyzna był zasępiony. Honoria wstała, kiedy się zbliżył. Zatrzymawszy się przed nią, osadził Sulejmana w miejscu tuż obok niej. Mając za sobą pień, Honoria nie mogła się cofnąć. Zanim zdołała się uchylić, Diabeł okręcił sobie wodze wokół pięści i sięgnął po nią. Nim zdała sobie sprawę z jego zamiarów, już tkwiła chwiejnie na grzbiecie Sulejmana. Wstrzymała oddech i chwyciła się łęku. –

Co, do...? Odkręcając wodze, Diabeł rzucił jej niecierpliwe spojrzenie.

–

Zabieram panią do domu. Honoria zamrugała. Zupełnie jej się nie podobało, że w ten sposób do niej

mówi. –

Zabiera mnie pan do swego domu?

–

Tak, do Somersham Place. Z wodzami w garści Diabeł sięgnął, by przytrzymać się łęku. Wioząc przed

sobą Honorię, nie zamierzał używać strzemion.

Oczy Honorii rozszerzyły się. –

Proszę zaczekać! Spojrzenie, jakim obrzucił ją Diabeł, mogło świadczyć tylko o jego

zniecierpliwieniu. –

Co?

–

Zapomniał pan zabrać surdut z chaty. Honoria zmagała się z sobą, by ukryć przerażenie wywołane myślą o jego

piersi - nagiej piersi - przyciśniętej do swoich pleców. Czy choćby w pobliżu swoich pleców. Gdziekolwiek w pobliżu. –

Vane go przywiezie.

–

Nie! Cóż... któż to słyszał, żeby książę jeździł po okolicy z nagim torsem? Może się pan przeziębić... to znaczy... - Przerażona Honoria zdała sobie sprawę, że spogląda w bladozielone oczy, które widzą o wiele więcej, niż jej się zdawało. Diabeł odpowiedział jej niewzruszonym spojrzeniem.

–

Niech pani do tego przywyknie - poradził. Potem wskoczył na siodło, sadowiąc się tuż za nią.

Rozdział 4

Jedyną korzyścią z jazdy na grzbiecie Sulejmana był dla Honorii fakt, że jej ciemiężyciel nie mógł widzieć jej twarzy. Niestety, mógł za to dostrzec rumieniec, który oblał nie tylko twarz, ale i szyję. Był też w stanie wyczuć napięcie, które ją ogarnęło - nic w tym dziwnego - w tej samej chwili, gdy znalazł się w siodle tuż za nią, objął ją muskularnym ramieniem wpół i przyciągnął do siebie. Zamknęła oczy, kiedy tylko jej dotknął; panika zdławiła rodzący się okrzyk. Po raz pierwszy w życiu pomyślała, że może naprawdę zemdleć. Przemożna siła, która ją otoczyła, była przytłaczająca. Do chwili, kiedy zdołała stłumić swoją płomienną reakcję i znów postępować racjonalnie, zdążyli już wyjechać z leśnej ścieżki na drogę. Rozejrzawszy się dokoła, spojrzała w dół i chwyciła obejmujące ją ramię. Uścisk stał się mocniejszy. –

Proszę siedzieć spokojnie, nie spadnie pani. Oczy Honorii rozszerzyły się. Mogła wręcz poczuć każde wypowiedziane

przez niego słowo. Czuła też ogarniające ją ciepło, emanujące z jego piersi, ramion, ud. W każdym miejscu, gdzie tylko jej dotykał, jej skóra płonęła. –

Ach... Jechali tą samą trasą, którą pokonała wczoraj dwukółką; zakręt znajdował się

tuż przed nimi. –

Czy Somersham Place to pańska główna rezydencja?

–

To dom. Moja matka mieszka tam przez większą część roku. Nie istniał książę Somersham. Kiedy minęli zakręt, Honoria stwierdziła, że ma

tego dość. Jej biodra i pośladki tkwiły mocno między jego udami. Byli tak blisko siebie, a ona nawet nie znała jego nazwiska. –

Jaki nosi pan tytuł?

–

Tytuły. - Ogier próbował uskoczyć na pobocze drogi, ale został twardą ręką zmuszony do posłuszeństwa. - Książę St. Ives, markiz Earith, hrabia Strathfield, wicehrabia Wellsborough, wicehrabia Moreland... Recytował tak dłuższą chwilę. Honoria przechyliła się tak, by móc spojrzeć na

jego twarz. Kiedy lista tytułów urwała się, minęli już miejsce wczorajszej tragedii i kolejny zakręt. Diabeł spojrzał w dół. Honoria zerkała na niego spod zmrużonych powiek. –

Czyżby to już koniec?

–

Tak właściwie to nie. Całą tę litanię wbijano mi do głowy, kiedy byłem dzieckiem. Jest jeszcze parę nowszych dodatków, ale nigdy się nie nauczyłem, co się ma do czego. Znów spojrzał w dół, a Honoria wpatrywała się w niego z kamienną twarzą.

Wreszcie udało jej się uchwycić powiązanie. „Cynsterowie władali St. Ives..." Kiedyś matka nauczyła ją rymowanej wyliczanki, która wymieniała najstarsze, rody z wyższych sfer. I jeżeli Cynsterowie nadal władali St. Ives, to by znaczyło, że... Honoria skupiła całą uwagę na ostrych rysach mężczyzny, który tak beztrosko trzymał ją przed sobą. –

Pan to Diabeł Cynster?

Ich spojrzenia skrzyżowały się; kiedy ona nadal spoglądała na niego z niemym wyrzutem, jedna z czarnych brwi arogancko się uniosła. –

Chce pani dowodu? Dowodu? Jakiegoż jeszcze dowodu mogła potrzebować? Jedno spojrzenie w te

niezdradzające wieku, wszechwiedzące oczy, rzut oka na twarz ukazującą niezłomną siłę doskonale złączoną z przemożną zmysłowością wystarczyły, by rozwiać wszelkie wątpliwości. Honoria gwałtownie odwróciła głowę. Przedtem jej umysł pracował intensywnie, teraz po prostu wrzał. Cynsterowie - bez nich wyższe sfery nie wyglądałyby tak samo. Trzymali się na uboczu, byli brawurowi, hedonistyczni, nieprzewidywalni. U boku jej własnych przodków przekroczyli Kanał La Manche wraz z Wilhelmem Zdobywcą i podczas gdy jej przodkowie doszli do potęgi dzięki polityce i majątkowi, Cynsterowie dążyli do tego samego celu bardziej bezpośrednią drogą. Zawsze byli wyśmienitymi wojownikami - silni, odważni, inteligentni, urodzeni przywódcy. Przez stulecia rzucali się w wir wszelkich zapowiadających się obiecująco konfliktów z beztroską pasją, która sprawiała, że każdy zdrowo myślący przeciwnik zastanowił się dobrze, zanim z nimi zadarł. Dzięki temu książę Wilhelm uznał za roztropne nagrodzić potężnych panów na St. Ives. Na szczęście, dziwnym kaprysem losu, Cynsterowie z równą pasją troszczyli się o ziemię, co wodzili prym w bitwach. Na dodatek - czy to wyrokiem przeznaczenia, czy dzięki zwykłemu szczęściu ich heroizmowi w walce towarzyszyła niesamowita wręcz zdolność przetrwania. Po Waterloo, kiedy tak wiele rodzin z wyższych sfer straciło swych synów, o Cynsterach rozeszły się pogłoski zrodzone z pełnej żalu zawiści. Jak mówiono, Cynsterowie byli

niepokonani; siedmiu ich wyruszyło w pole i siedmiu wróciło, całych i zdrowych, ledwie z drobnymi bliznami. Byli także niesłychanie aroganccy, do czego w znacznym stopniu przyczyniał się fakt, że z reguły bywali tak utalentowani, jak sami o sobie myśleli. U ludzi gorzej obdarzonych przez los wzbudzało to pewien wymuszony respekt. Cynsterowie nie tylko domagali się takiego respektu - oni po prostu uważali go za rzecz oczywistą. Nawet gdyby tylko połowa tych opowieści była prawdą, to aktualne pokolenie było równie szalone i nieprzewidywalne jak wszyscy Cynsterowie na przestrzeni dziejów. Zaś obecnie głową rodu był mężczyzna najbardziej szalony i nieprzewidywalny spośród nich wszystkich: książę St. Ives, ten sam, który wrzucił ją sobie na siodło i oświadczył, że zabiera ją do jej nowego domu. Ten sam mężczyzna, który powiedział, by przywykła do jego nagiej piersi. Władczy herszt piratów, który bez mrugnięcia okiem oznajmił, że Honoria ma zostać jego księżną. Nagle przyszło jej do głowy, że być może za dużo sobie wyobrażała. Sprawy wcale nie muszą ułożyć się po jej myśli. Nie żeby to było aż takie ważne, wszak wiedziała, dokąd powiedzie ją los. Do Afryki. Odchrząknęła. –

Kiedy spotka pan ponownie panny Claypole, mogą się okazać męczące. Przykro mi to mówić, ale wdały się w matkę. Poczuła, jak Diabeł wzrusza ramionami.

– – –

Zostawiam je pani. Mnie tu nie będzie - oświadczyła Honoria stanowczo. Będziemy tu dosyć często. Część roku będziemy spędzać w Londynie i w innych

moich posiadłościach, lecz Somersham Place zawsze pozostanie domem. Ale nie musi się pani o mnie martwić, nie jestem na tyle głupi, by spotykać się z rozczarowanymi miejscowymi pannami na wydaniu, nie zasłaniając się pani spódnicą. –

Że co proszę? - Honoria odwróciła się i wbiła w niego wzrok. Spojrzał na nią przelotnie; usta wygięły mu się lekko.

–

Nie kryjąc się za panią. Pokusa była zbyt wielka. Honoria arogancko uniosła brew.

–

A myślałam, że Cynsterowie byli niepokonani. Uśmiech rozjaśnił mu twarz.

–

Sztuka polega na tym, by nie wystawiać się bez potrzeby na ogień nieprzyjaciela. Obezwładniona siłą tego przelotnego uśmiechu, Honoria zatrzepotała

powiekami i gwałtownie odwróciła głowę. Bądź co bądź, nie było powodu, by bez potrzeby wystawiać się na jego widok. Po chwili zdała sobie sprawę, że zgubiła wątek. –

Ogromnie mi przykro niszczyć pana strategię, ale za kilka dni wyjeżdżam.

–

Niechętnie muszę pani zaprzeczyć - usłyszała kocie mruczenie tuż koło swego lewego ucha - ale pobieramy się. Tym samym, nigdzie pani nie wyjedzie. Honoria zacisnęła zęby, czując, jak dreszcz przebiega jej po plecach.

Odwróciła głowę w jego kierunku i spojrzała prosto w hipnotyzujące oczy. –

Powiedział pan tak tylko po to, by umilkły działa lady Claypole. Kiedy nie odpowiedział, spoglądając na nią tylko, znowu odwróciła głowę do

przodu, wyniośle wzruszając ramionami.

–

Żaden z pana dżentelemen, że tak pan ze mnie drwi. Cisza, jaka po tym zapadła, została dokładnie wyliczona, żeby wzmóc jej

napięcie. Zrozumiała to w chwili, gdy usłyszała jego głęboki, aksamitny, mroczny głos. –

Nigdy nie drwię, przynajmniej nie słownie. I nie jestem dżentelmenem. Jestem arystokratą, a różnicę z pewnością rozumie pani doskonale. Honoria wiedziała, co ma przez to rozumieć -w środku cała dygotała, nie

mogąc skupić uwagi - ale nie miała zamiaru się poddawać. –

Nie poślubię pana.

–

Jeżeli pani sądzi, droga panno Anstruther-Wetherby, obawiam się, że nie wzięła pani pod uwagę kilku istotnych kwestii.

–

Takich jak...?

–

Takich jak ostatnia noc, którą spędziliśmy pod jednym dachem, w tym samym pomieszczeniu, bez przyzwoitki.

–

Jeżeli nie liczyć zmarłego, pańskiego kuzyna, do którego, co każdy z pewnością wie, tak bardzo był pan przywiązany. Skoro na posłaniu leżało jego martwe ciało, nikt nie pomyśli, że wydarzyło się cokolwiek niestosownego. Przekonana, że użyła przeważającego argumentu, Honoria nie była zaskoczona

milczeniem z jego strony. Wyjechali spośród drzew wprost w świetlisty poranek późnego lata. Było bardzo wcześnie; słońce nie rozpędziło jeszcze nocnego chłodu. Droga wiodła wzdłuż wypełnionego wodą rowu. Przed nimi horyzont zasłaniała ściana starych drzew.

–

Zamierzałem prosić panią o to, by nie wspominała nikomu, jak znaleźliśmy Tolly'ego. Oczywiście oprócz rodziny i władz. Honoria zmarszczyła czoło.

–

Co ma pan na myśli?

–

Wolałbym, żeby myślano, że znaleźliśmy go dziś rano, już martwego. Honoria zacisnęła wargi i poczuła, jak jej opór znika. Jakże mogła odmówić

temu życzeniu, tym bardziej że tak naprawdę niewiele zmieniało. –

Dobrze. Ale dlaczego?

–

I tak żądza sensacji stanie się uciążliwa, kiedy rozejdzie się wieść o tym, że zabił go bandyta. Na ile to możliwe, wolałbym oszczędzić mojej ciotce, a i pani także, dalszego przepytywania. Gdyby wiedziano, że żył jeszcze i że znaleźliśmy go, zanim umarł, stałaby się pani obiektem zainteresowania za każdym pojawieniem się publicznie. Honoria nie mogła temu zaprzeczyć. Towarzystwo aż drżało, spragnione

wszelkiej sensacji. –

Dlaczego nie możemy powiedzieć, że był już martwy, kiedy znaleźliśmy go wczoraj?

–

Ponieważ gdybyśmy tak zrobili, trudno byłoby wytłumaczyć, czemu po prostu nie zostawiłem pani przy zmarłym i nie pojechałem do domu, uwalniając panią od mojej niebezpiecznej obecności.

–

Biorąc pod uwagę, że wydaje się pan niewrażliwy na żywioły, dlaczego nie odjechał pan po jego śmierci?

–

Wtedy było już za późno.

Za późno, gdyż jej reputacja już została zrujnowana? Honoria przełknęła niecierpliwe chrząknięcie. Pomiędzy drzewami mogła już dostrzec kamienny "mur, zapewne otaczający park. Za nim widać było ogromny budynek, którego dach i najwyższe okna mogła zobaczyć ponad wysokim żywopłotem. –

W każdym razie - stwierdziła Honoria - pod jednym względem lady Claypole miała całkowitą słuszność. Nie ma potrzeby robić wokół tego wielkiego zamieszania.

–

Słucham?

–

Sprawa jest prosta. Skoro lady Claypole nie udzieli mi rekomendacji, być może pańska matka mogłaby to zrobić?

–

Sądzę, że to mało prawdopodobne.

–

Dlaczego? - Honoria odwróciła się w jego stronę. - Dowie się, kim jestem, tak jak pan się dowiedział. Spojrzały na nią zielone oczy.

–

Właśnie dlatego. Honoria żałowała, że trzepot rzęs nie wywiera na nim żadnego efektu, mimo to

spróbowała. –

W tych okolicznościach mogłabym się spodziewać, że pańska matka uczyni raczej wszystko, co w jej mocy, żeby mi pomóc.

–

Z pewnością tak postąpi. I właśnie dlatego nie kiwnie nawet palcem, żeby pomóc pani znaleźć kolejną posadę guwernantki. Tłumiąc prychnięcie, Honoria znów się odwróciła.

–

Nie może być aż tak staroświecka.

–

Nie potrafię sobie nawet przypomnieć, żeby ktoś ją tak kiedykolwiek określił.

–

Wydaje mi się, że rozsądnie byłoby może poszukać zajęcia gdzieś na północy. Westchnął. Honoria poczuła to każdym nerwem.

–

Moja droga panno Anstruther-Wetherby, pozwoli pani, że wyjaśnię jej kilka szczegółów. Po pierwsze, opowieść o nocy spędzonej przez nas w chacie mojego gajowego rozejdzie się, to absolutnie pewne. Bez względu na wszelkie zakazy ze strony swego małżonka-pantoflarza, lady Claypole nie będzie w stanie powstrzymać się przed opowiedzeniem swoim najdroższym przyjaciółkom o najnowszym skandalu związanym z księciem St. Ives. Oczywiście wszystko w najgłębszej tajemnicy, dzięki czemu historia obowiązkowo dotrze do każdej osoby z towarzystwa. Po tym pani reputacja będzie warta mniej niż ćwierć pensa. I bez względu na to, co będą mówić przy pani, nikt na świecie nie uwierzy w pani niewinność. Pani szanse na znalezienie posady w domu o dostatecznej pozycji, by uspokoić pani brata, są teraz równe zeru. Honoria zrobiła grymas w stronę drzew, przysuwając się bliżej do Diabła.

–

Pragnę pana poinformować, wasza wysokość, że nie jestem naiwnym dziewczątkiem. Jestem dorosłą kobietą o pewnym doświadczeniu.

–

Niestety, moja droga, pomyliły się pani przyczyna i skutek. Gdyby w rzeczy samej była pani młodziutkim dziewczątkiem prosto z pensji, niewiele osób pomyślałoby, że uczyniłem zeszłej nocy cokolwiek poza położeniem się spać. Ale tak... Przerwał, pozwalając Sulejmanowi zwolnić, kiedy zbliżyli się do drzew. Powszechnie wiadomo, że preferuję trudniejsze wyzwania. Zdegustowana Honoria chrząknęła.

–

To śmieszne. Tam nawet nie było łóżka. Pierś za jej plecami trzęsła się przez chwilę.

–

Proszę mi wierzyć, łóżko nie jest konieczne. Honoria zacisnęła wargi i zapatrzyła się w mijane drzewa. Ścieżka

wyprowadziła ich z zagajnika; za nim wznosił się kamienny mur szeroki na pół metra i wysoki na trzy metry. Brama prowadziła w aleję wysadzaną topolami. Rozedrgane liście nieco przesłaniały dom w oddali. Był ogromny - o długiej frontowej fasadzie, ze skrzydłami po obu stronach, niczym litera E bez środkowej kreski. Na wprost przed nimi wznosiły się rozległe stajnie, do których się zbliżali. –

Proponuję, wasza wysokość, żebyśmy zgodzili się, że mamy różne zdania co do możliwych konsekwencji ostatniej nocy - powiedziała wreszcie Honoria. Doceniam pana troskę, ale nie widzę powodów, by wiązać się węzłem małżeńskim dla uniknięcia kilkumiesięcznych plotek. Biorąc pod uwagę pańską reputację, raczej nie może się pan sprzeczać. Uznała, że tyle wystarczy.

–

Moja droga panno Anstruther-Wetherby. - Jego łagodne, ale wręcz zabójcze mruknięcie wywołało u niej dreszcz. - Proszę pozwolić, że wyłożę sprawę lak, aby była całkowicie jasna. Nie zamierzam się sprzeczać. Pani, panna z rodu Anstruther-Wetherby, została skompromitowana, jakkolwiek niechcący, przez mnie, Cynstera. Nie ma zatem wątpliwości co do konsekwencji, a tym samym nie może być sporu. Honoria zacisnęła zęby tak mocno, że aż zabolała ją szczęka. Zmagania z samą

sobą, by stłumić dreszcz, o jaki przyprawiały ją te kocie mruknięcia, nie pozwalały

jej myśleć przez całą drogę do stajni. Wjechali przez bramę i kopyta Sulejmana zadudniły na brukowanym podwórzu stajni. Dwóch stajennych ruszyło biegiem w ich stronę, ale zatrzymali się, kiedy Diabeł poskramiał swego czarnego rumaka. –

Gdzie jest Melton?

–

Jeszcze go nie ma, wasza wysokość. Honoria usłyszała, jak jej wybawca (czy może raczej porywacz?) zaklął pod

nosem. Zupełnie bez ostrzeżenia znaleźli się na ziemi - po prostu przełożył nogę nad łękiem, ściągając Honorię z konia. Nie miała nawet czasu krzyknąć. Chwytając z trudem powietrze, zdała sobie sprawę, że jej stopy wcale nie dotykają podłoża. Diabeł trzymał ją nadal, przyciskając mocno do siebie; poczuła, że grozi jej kolejny dreszcz. Nabrała powietrza, żeby zaprotestować, ale on natychmiast delikatnie postawił ją na ziemi. Zaciskając

usta,

Honoria

wyniosłym

gestem

wygładziła

suknię.

Wyprostowawszy się, zwróciła się twarzą do niego. Diabeł złapał ją za rękę, chwycił wodze i skierował się w głąb stajni, pociągając za sobą Honorię i swojego czarnego demona. Przełknęła próbę protestu. Wolała już raczej iść z nim, niż wystawać na dziedzińcu, wydana na żer ciekawości jego chłopców stajennych. Otulił ją mrok, wypełniony znajomymi zapachami siana i koni. –

Dlaczego pana stajenni nie mogą go oporządzić?

–

Zbyt się go boją. Tylko stary Melton potrafi sobie z nim radzić. Honoria spojrzała na Sulejmana. Koń odpowiedział jej hardym spojrzeniem. Jego pan zatrzymał się przed obszerną przegrodą. Uwolniona Honoria oparła

się o drzwi. Skrzyżowała ręce na piersi i zastanawiała się nad swoim kłopotliwym położeniem, jednocześnie obserwując, jak jej porywacz (nabierała coraz większej pewności, że to słowo opisuje go znacznie trafniej) wyciera swego przerażającego wierzchowca. Muskuły napinały mu się i rozluźniały; ten widok wręcz ją hipnotyzował. Diabeł powiedział jej, żeby do tego przywykła, lecz wątpiła, czy kiedykolwiek byłaby w stanie. Pochylił się, a potem miękkim ruchem wyprostował i przeszedł na drugą stronę konia; Honoria zobaczyła teraz jego pierś. Oddychała głęboko i wtedy on podchwycił jej spojrzenie. Przez krótką chwilę spoglądali sobie w oczy, lecz Honoria odwróciła wzrok, przenosząc go najpierw na kołki w ścianie stajni, potem na krokwie, besztając się w duchu za swoją reakcję, a jednocześnie żałując, że nie trzyma w ręku wachlarza. Nigdy nie było rozsądnie zadawać się z tak władczymi ludźmi, ale skoro nie miała wyboru, musiała zapamiętać, że katastrofą jest przyznać się, że on posiada nad nią jakąkolwiek władzę. Zdeterminowana, by trzymać nerwy na wodzy, nakazała sobie pilnowanie własnych spraw. Skoro jego zdaniem honor nakazywał mu ją poślubić, będzie potrzebowała innego argumentu. Zmarszczyła czoło. –

Nie wydaje mi się, aby to było w porządku, że tylko dlatego, iż zrządzeniem losu znalazłam schronienie podczas burzy w tej samej chacie, co pan, miałabym zmieniać całe moje życie. Nie jestem biernym widzem oczekującym na to, co się wydarzy. Mam własne plany. Diabeł spojrzał na nią.

–

Przejażdżka w cieniu wielkiego Sfinksa? Potrafił ją sobie wyobrazić na wielbłądzie, w otoczeniu hordy Berberów,

wyglądających zupełnie tak jak on i tak samo myślących. –

Właśnie. Planuję także zbadanie Wybrzeża Kości Słoniowej. To kolejne fascynujące miejsce, z tego, co słyszałam. Barbarzyńscy piraci i handlarze niewolników. Diabeł cisnął na bok zgrzebło i

wytarł ręce w bryczesy. –

Będzie pani musiała zadowolić się wejściem do rodziny Cynsterów, ale nikt nigdy nie mówił, że to marna perspektywa.

–

Nie zamierzam pana poślubić. Błysk w jej oczach i stanowczo ściągnięty podbródek świadczyły dobitnie, że

odezwał się w niej upór Anstrutherów-Wetherbych. Diabeł wiedział, że naprawdę będzie mógł się delektować każdą chwilą poświęconą na jego złamanie. Podszedł do niej. Jak było do przewidzenia, nie cofnęła się ani o krok, chociaż Diabeł mógł zauważyć, jak każdy jej mięsień napina się w odruchu, by to zrobić. Nie zatrzymując się, objął ją w talii i uniósł, przyciskając do ściany. Z chwalebną powściągliwością cofnął ręce i jedną dłonią chwycił górną krawędź wpółprzymkniętych drzwi, a drugą opierał płasko o ścianę tuż obok ramienia Honorii. Schwytana w pułapkę, przyglądała mu się, on zaś starał się nie zauważać, jak jej piersi falują w rytm głębokich oddechów. Odezwał się, zanim ona zdążyła to zrobić. –

Co pani ma przeciwko tej propozycji?

Honoria nie spuszczała z niego wzroku. Kiedy stał w ten sposób, naga męska pierś przesłaniała jej cały widok. Gdy tylko serce przestało jej walić jak młotem, wyniośle uniosła brew. –

Nie jest moim zamiarem wychodzić za mąż tylko z powodu jakichś staroświeckich towarzyskich wymogów.

–

To wszystkie pani obiekcje?

–

Cóż, oczywiście jest jeszcze Afryka.

–

Proszę zapomnieć o Afryce. Czy istnieje jakiś powód inny niż motywy złożenia pani moich oświadczyn, który pani zdaniem stanowi przeszkodę dla naszego małżeństwa? Jego arogancja, jego władczość, jego nieznoszące sprzeciwu decyzje - i jego

tors. Honorię kusiło, by rozpocząć recytowanie tej listy punkt po punkcie. Jednak żadne z jej zastrzeżeń nie stanowiło tak naprawdę poważnej przeszkody dla ich małżeństwa. Spojrzała mu w oczy, szukając jakichś wskazówek, by odpowiedzieć jak najlepiej, i na nowo poczuła się zafascynowana ich niesłychaną wyrazistością. Były niczym kryształowo czyste jeziora pełne bladozielonej wody, a emocje i myśli przemykały jak srebrne rybki w ich głębinach. –

Nie.

–

To dobrze. Dostrzegła ślad jakichś emocji - czyżby była to ulga? - rozbłyskujący w jego

oczach, zanim przysłoniły je ciężkie powieki. Diabeł wyprostował się, chwycił ją za rękę i skierował się ku wyjściu. Tłumiąc przekleństwo, Honoria podgarnęla suknię i starała się dotrzymać mu kroku. Kierował się ku głównej bramie; za nią wznosił się

jego dom, oaza spokoju w blasku poranka. –

Może być pani spokojna, panno Anstruther-Wetherby. - Diabeł spojrzał na nią z kamienną twarzą.

- Nie poślubię pani z powodu żadnych towarzyskich

wymogów. Taka myśl, jeżeli ją pani rozważy, jest bezsensowna. Jak pani dobrze wie, Cynsterowie za nic mają towarzyskie wymogi. Jeżeli o nas chodzi, to towarzystwo może sobie myśleć, co mu się podoba. Ono nami nie rządzi. –

Ale... w takim przypadku... i biorąc pod uwagę pańską reputację, dlaczego nalega pan, by mnie poślubić?

–

Bo tak chcę. Te słowa dały najprostszą odpowiedź na proste pytanie. Honoria pohamowała

irytację. –

Bo tak pan chce? Przytaknął.

–

I to wszystko? Po prostu, bo pan tak chce? Spojrzenie, które jej posłał, miało stłumić opór.

–

Dla Cynstera to powód całkowicie odpowiedni. Tak właściwie to dla Cynstera nie istnieje lepszy powód. Znów spojrzał przed siebie; Honoria wpatrywała się w jego profil.

–

To śmieszne. Zobaczy! mnie pan po raz pierwszy w życiu zaledwie wczoraj, a teraz chce mnie pan poślubić? Raz jeszcze przytaknął. Obrzucił ją spojrzeniem zbyt ulotnym, by zdołała coś z niego wyczytać.

–

Tak się składa, że potrzebna mi żona, a pani jest idealną kandydatką. Powiedziawszy to, skręcił w inną stronę i jeszcze przyspieszył kroku.

–

Nie jestem koniem wyścigowym. Wargi zacisnęły mu się, ale zwolnił - na tyle tylko, by nie musiała biec. Dotarli do wysypanej żwirem ścieżki okalającej dom. Honoria potrzebowała chwili, by powtórzyć sobie w myślach jego słowa, i kolejnej, by dostrzec w nich słabość.

–

To nadal jest śmieszne. Z pewnością połowa pań z towarzystwa czeka tylko, by porwać na pamiątkę pańską chusteczkę za każdym razem, gdy wytrze pan nos. Nawet nie spojrzał w jej stronę.

–

Co najmniej połowa.

–

A więc dlaczego ja? Diabeł zastanawiał się, czy ma jej powiedzieć, i to ze wszystkimi drażliwymi

szczegółami. Zamiast tego jednak zgrzytnął zębami i warknął: – –

Ponieważ pani jest wyjątkowa. Wyjątkowa! Wyjątkowa przez to, że się sprzeczała. Zatrzymał się, wzniósł oczy do nieba,

błagając o dość sił, by poradzić sobie z panną z rodu Anstruther-Wetherby, po czym spuścił wzrok i zatrzymał na sobie jej spojrzenie. –

Pozwoli pani, że ujmę to tak: jest pani atrakcyjną kobietą z rodziny AnstrutherWetherby, z którą spędziłem całą noc sam na sam, ale nie znalazłem się z nią w łóżku. - Uśmiechnął się. - Zakładam, że wolałaby pani, żebyśmy byli małżeństwem, zanim to się stanie? Zdumiony wyraz jej oczu był niczym balsam dla jego duszy. Wpatrzone w

niego szare oczy z każdą chwilą rozszerzały się coraz bardziej. Diabeł wiedział, co zobaczyła - szczere pożądanie, które go rozpalało, musiało też płonąć w jego oczach.

Spodziewał się, że Honoria zapłacze się w niezrozumiałych, bezradnych, nieskładnych słowach. Zamiast tego ona nagle wydostała się spod zaklęcia, jakie rzucił na nią, zatrzepotała rzęsami, na chwilę wstrzymała oddech - i spojrzała na niego spod zmrużonych powiek. –

Nie wyjdę za pana tylko po to, żeby móc spędzić z panem noc. To znaczy... złapała się na tym, co powiedziała i poprawiła bez wahania - żeby pan mógł spędzić noc ze mną. Diabeł obserwował wiele zdradzający rumieniec na jej policzkach. Posępnie

skinął głową. –

Znakomicie. Ścisnąwszy jej rękę jeszcze mocniej, odwrócił się i ruszył dalej. Przez całą drogę z chaty Honoria dotykała go i ocierała się o niego; kiedy

dotarli do stajni, był już podniecony do granic wytrzymałości. Jak zdołał się powstrzymać przed rzuceniem jej na siano i ulżeniem swojej męce, sam nie miał pojęcia. Teraz jednak dokuczał mu straszliwy ból głowy i gdyby zatrzymał się na chwilę - gdyby zatrzymał ją - pokusa mogłaby zwyciężyć. –

Pani może wyjść za mnie z najróżniejszych rozsądnych, akceptowanych przez towarzystwo powodów - oświadczył. - Ja poślubię panią, żeby znalazła się pani w mojej sypialni. Poczuł, jak jej wzrok przeszył go niczym sztylet.

–

To... Wielki Boże! Honoria zatrzymała się zapatrzona. Przed nimi rozciągał się widok na

posiadłość Somersham Place skąpaną w porannym słońcu. Potężna rezydencja,

wzniesiona z kamienia o barwie miodu co najmniej sto lat wcześniej, wznosiła się przed nią w całej swej elegancji - stateczna i pełna wdzięku, okolona wielkim trawnikiem. Honoria jak przez mgłę dostrzegła zarys jeziorka na skraju trawnika, dęby ocieniające kręty podjazd, kamienny mur, na który kaskadami opadały pnące białe róże o wonnych płatkach pokrytych rosą. Znad jeziorka dobiegały głosy kaczek; w powietrzu unosił się zapach świeżo skoszonej trawy. Ale to sam dom zaparł jej dech w piersiach. Solidny, zapraszający do wejścia, był wytworny w każdym calu, choć upływ lat wygładził ostre krawędzie. Promienie słońca lśniły na szybach wielu rzędów okien; ogromne, dwuskrzydłowe dębowe drzwi poprzedzał klasyczny portyk. Niczym piękna kobieta, której doświadczenie dodało powabu, dom Diabła przyciągał i wabił. On zaś proponował jej, by została panią tego wszystkiego. Ta myśl na chwilę zagościła jej w głowie; chociaż wiedziała, że Diabeł na nią patrzy, pozwoliła sobie na moment pogrążyć się w fantazjach, wyobrażając sobie, jak by to mogło być. Do takiego życia się urodziła, została wykształcona i wychowana. Rozciągało się przed nią to, co powinno być jej przeznaczeniem. Ale zostanie jego księżną to ryzyko... Nie! Obiecała sobie: nigdy więcej! Zmusiwszy się, by nie dostrzegać tego domu, tej pokusy, zaczęła oddychać głęboko. Wtedy zobaczyła herb na fasadzie - tarczę ozdobioną wizerunkiem jelenia na tle lilii. Pod tarczą wiła się szeroka kamienna wstęga z inskrypcją. Tekst był po łacinie - Honoria potrzebowała chwili, by go sobie przetłumaczyć. „Posiadać... i dzierżyć?" Mocne palce zacisnęły się na jej dłoni. –

To rodzinne motto Cynsterów.

Honoria wzniosła oczy do nieba. Z nieznoszącą sprzeciwu silą pociągnął ją w kierunku schodów. –

Gdzież mnie pan zabiera? W wyobraźni zabłysła jej wizja jedwabnych poduszek i tiulowych firanek - do

prywatnej siedziby pirata. –

Do mojej matki. Tak się składa, że woli, by zwracać się do niej tytułem księżnejwdowy. Honoria zmarszczyła czoło.

–

Ale pan przecież nie jest żonaty.

–

Jeszcze nie. To jej subtelny sposób, żeby przypominać mi o mojej powinności. Subtelny... Honoria zastanawiała się, co zrobiłaby księżna-wdowa - bądź co

bądź, jego matka - gdyby przyszło jej do głowy wyrazić swoją opinię bardziej dosadnie. No cóż, najwyższy czas wyrazić własne zdanie. Nierozsądnie byłoby przekraczać próg jego domu, w którym - co do tego Honoria nie miała najmniejszych wątpliwości - rządził niczym król, bez osiągnięcia jakiegoś porozumienia co do przyszłości ich relacji albo ich braku. Weszli na ganek; Diabeł zatrzymał się przed drzwiami i puścił rękę Honorii. Ona zaś stanęła z nim twarzą w twarz i wyprostowała się. –

Wasza wysokość, musimy... Drzwi otworzyły się od środka. Przytrzymywał je pełen majestatu kamerdyner,

jeden z bardziej imponujących okazów swego gatunku. Pozbawiona możliwości wypowiedzenia się, Honoria ledwie zdołała powstrzymać piorunujące spojrzenie. Wzrok kamerdynera powędrował ku jego panu, a uśmiech na ustach był

autentycznie serdeczny. –

Dzień dobry, wasza wysokość. Diabeł skinął na powitanie.

–

Webster. Honoria zaparta się. Nie miała zamiaru przekraczać progu jego domu, dopóki

nie przyzna jej prawa do ignorowania społecznych nakazów - tak jak sam to robił, ilekroć mu to odpowiadało. Stanął przy niej, gestem nakłaniając ją, by ruszyła przodem. W tej samej chwili Honoria poczuła, jak drugą ręką dotyka jej talii. Nie miała halki, więc tylko jedna warstwa materiału dzieliła jej skórę od jego silnej dłoni. Jego dotyk był bardzo delikatny; uwodzicielsko wodząc po jej talii, jego dłoń bardzo, bardzo powoli wędrowała coraz niżej. Kiedy spoczęła na krągłym pośladku, Honoria z sykiem wciągnęła powietrze i szybko przekroczyła próg. Diabeł ruszył za nią. –

To jest panna Anstruther-Wetherby, Webster. -Spojrzał na nią. Honoria dostrzegła w jego oczach wyraz triumfu. - Zostanie u nas. Jej kufry niedługo przyjadą. Webster ukłonił się nisko.

–

Dopilnuję, by zaniesiono rzeczy do pani pokoju. Honoria sztywno skinęła głową. Serce nadal chciało wyskoczyć jej z gardła,

skóra płonęła lub pokryła się gęsią skórką w najdziwniejszych miejscach. Nie mogła nic zarzucić zachowaniu kamerdynera; nie wydawał się zdziwiony brakiem odzienia u swego pana. Czyżby tylko ona uważała jego nagą pierś za coś wyjątkowego? Tłumiąc w sobie chęć, by prychnąć z niedowierzaniem, zadarła nosek jeszcze wyżej i rozejrzała się po holu.

Wrażenie, jakie dom wywierał z zewnątrz, jeszcze potęgowało się w jego wnętrzu. Atmosfera godności wypełniała wysoko sklepiony hol, oświetlony promieniami słońca wpadającymi przez półkoliste okienko nad drzwiami i okna od frontu. Ściany pokrywała tapeta z motywem lilii na tle barwy kości słoniowej; panele z jasnego dębu na ścianach połyskiwały dyskretnie. Wraz z biało-niebieskimi płytkami posadzkowymi cały wystrój dawał poczucie prze-stronności i elegancji. Długie i proste schody z polerowanego dębu, o bogato rzeźbionej balustradzie, prowadziły na górę, gdzie rozdzielały się na dwa biegi, a oba wiodły na wyższą galerię. Webster poinformował swego pana o obecności kuzynów. Diabeł tylko skinął głową. –

Gdzie księżna-wdowa?

–

W pokoju porannym, wasza wysokość.

–

Zaprowadzę do niej pannę Anstruther-Wetherby. Czekaj na mnie. Webster skłonił się. Diabeł rzucił okiem na Honorię. Z kocim wdziękiem, który wprawiał ją w

drżenie, skinął na nią, by mu towarzyszyła. Wewnątrz nadal cała dygotała. Powtarzała sobie, że to tylko z oburzenia. Z wysoko podniesionym czołem ruszyła w głąb holu. Kiedy Diabeł poinstruował kamerdynera, by na niego zaczekał, przypomniała sobie o sprawie, którą ich pojedynek usunął w jej myślach w cień. Pod drzwiami pokoju porannego Honoria zdała sobie sprawę, że być może spierali się niepotrzebnie. Diabeł sięgnął po klamkę, zaciskając palce na jej dłoni - szarpnęła się.

Spojrzał na nią z narastającą niecierpliwością. Uśmiechnęła się ze zrozumieniem. –

Proszę wybaczyć, zapomniałam. Musi pan być bardzo zaabsorbowany śmiercią kuzyna. - Mówiła cicho, łagodnie. - Możemy omówić to wszystko później, ale naprawdę nie ma powodu, byśmy się pobierali. Ośmielam się rzec, że kiedy wstrząs przeminie, spojrzy pan na całą sprawę tak jak ja. Patrzył jej prosto w oczy wzrokiem równie nieprzeniknionym jak wyraz jego

twarzy. Potem wyostrzyły mu się rysy. –

Na to proszę nie liczyć. Otworzył drzwi na oścież i wprowadził ją do środka. Wszedł za nią i zamknął

za sobą drzwi. Drobna kobieta o czarnych włosach przyprószonych siwizną siedziała w fotelu przed kominkiem, trzymając na kolanach tamborek do haftowania. Spojrzała w górę i uśmiechnęła się - a był to najwspanialszy powitalny uśmiech, jaki Honoria kiedykolwiek widziała - i wyciągnęła rękę. –

Jesteś już, Sylvestrze. Zastanawiałam się, dokąd pojechałeś. A któż to jest z tobą? Francuskie korzenie jego matki wyraźnie dawały się rozpoznać w jej akcencie,

można je też było dostrzec w jej twarzy: we włosach, które niegdyś musiały być równie czarne jak u jej syna, w ich połączeniu z alabastrową cerą; zdradzały je też szybkie, pełne wdzięku ruchy dłoni, ożywione rysy twarzy i pogodne, przyjazne spojrzenie, jakim obdarzyła Honorię. Dyskretnie wygładzając strasznie pomiętą suknię, Honoria dumnie trzymała głowę, kiedy Diabeł holował ją przez pokój. Księżna-wdowa nawet nie mrugnęła

okiem na widok nagiej piersi syna. –

Maman. Ku zaskoczeniu Honorii, jej diabelski porywacz skłonił się i pocałował matkę

w policzek. Przyjęła ten gest jako należny hołd. Kiedy syn się wyprostował, wbiła w niego pytający wzrok równie władczy, jak on był arogancki. Nie zrobiło to na nim wrażenia. –

Powiedziałaś mi, żebym przyprowadził ci twoją następczynię, kiedy tylko ją znajdę. Pozwól, że ci przedstawię pannę Honorię Prudencję Anstruther-Wetherby. - Spojrzał przelotnie na Honorię. - Księżna-wdowa St. Ives. - Zwracając się znów do matki, dodał: -Panna Anstruther-Wetherby mieszkała u Claypole'ów. Jej kufry wkrótce przyjadą. Zostawię was teraz, żebyście się poznały. Nieznacznie tylko skinąwszy głową, zrobił tak jak powiedział - zamknął za

sobą drzwi. Zaskoczona Honoria popatrzyła na księżną-wdowę i ucieszyła się widząc, że nie tylko ona jest zaskoczona. Po

chwili księżna-wdowa podniosła wzrok i uśmiechnęła się serdecznie i

zapraszająco, niemal lak, jak uśmiechała się do swego syna. Honoria poczuta, jak robi jej się ciepło na sercu. Twarz księżnej-wdowy wyrażała zrozumienie i zachętę. –

Podejdź bliżej, moja droga. Usiądź. - Księżna-wdowa gestem wskazała jej szezlong w pobliżu swojego fotela. - Skoro miałaś do czynienia z Sylvestrem, potrzebujesz odpoczynku. On często jest taki męczący. Broniąc się przed pokusą ochoczego przytaknięcia, Honoria usiadła.

–

Musisz wybaczyć mojemu synowi. Jest nieco... -Księżna-wdowa przerwała, wyraźnie szukając odpowiedniego słowa. Skrzywiła się. - Detresse.

–

Sądzę, że ma wiele spraw na głowie. Piękne brwi księżnej-wdowy uniosły się.

–

Na głowie? Uśmiechnęła się. W oczach pojawiły się jej iskierki, kiedy jej wzrok spoczął

znów na twarzy Honorii. –

Teraz jednak, moja droga, jak stwierdził ten mój detresse syn, zapoznamy się. A skoro masz być moją synową, będę do ciebie mówić po imieniu. - Raz jeszcze uniosła brwi. - Czy tak będzie dobrze? Honoria została „Onorią" - księżna-wdowa nie była w stanie wypowiedzieć

„H". Honoria odpowiedziała jej uśmiechem i zrobiła unik od wiodącego tematu. –

Jeżeli tak pani sobie życzy. Uśmiech księżnej-wdowy stał się jeszcze bardziej promienny.

–

Moja droga, życzę sobie tego z całego serca.

Rozdział 5

Po godzinnym subtelnym przesłuchaniu Honoria wymknęła się księżnejwdowie, zadowolona, że przez cały czas, gdy dzieliła się z nią historią swego życia, udało się jej z powodzeniem uniknąć wzmianki o śmierci Tolly'ego. Zaprowadzono ją potem do eleganckiego apartamentu, gdzie się umyła i przebrała. Odzyskawszy

pewność siebie, zeszła na dół - prosto w środek zamieszania. Nadjechał sędzia i gdy Diabeł z nim rozmawiał, Vane podzielił się wieścią z księżną-wdową. Kiedy Honoria weszła do pokoju, księżna-wdowa była u szczytu wzburzenia. Chociaż z pewnością jego częścią był żal, silniejsza wydawała się uraza i wściekłość. Księżna-wdowa natychmiast zwróciła się do niej po szczegóły. –

Nie musisz przepraszać, że nie powiedziałaś mi wcześniej. Wiem, jak to było... Ten mój aż nadto rycerski syn chciał to przede mną ukryć. Cały Cynster. Przywołana do jej fotela Honoria posłusznie opowiedziała wszystko. Ledwie

skończyła swą opowieść, kiedy chrzęst kół na żwirze przed domem zapowiedział powrót Diabła po odjeździe sędziego. –

Jaki werdykt? - zapytał Vane. Diabeł twardo spojrzał mu prosto w oczy.

–

Śmierć na skutek postrzelenia przez nieznanego sprawcę. Prawdopodobnie rabusia.

–

Rabusia? - Honoria popatrzyła na niego ze zdziwieniem. Diabeł wzruszył ramionami.

–

Rabusia albo kłusownika. - Odwrócił się do księżnej-wdowy. - Posłałem po Arthura i Louise. Lord Arthur Cynster i Louise okazali się rodzicami Tolly'ego. Potem

nastąpiło

drobiazgowe

omawianie,

kogo

zawiadomić,

jakie

odpowiednie kroki podjąć i jak pomieścić spodziewany tłum gości - sporą część socjety. Diabeł zajął się dwiema pierwszymi kwestiami, zaś organizacja pokoi i poczęstunku spadła na barki księżnej-wdowy.

Pomimo swego stanowczego postanowienia, by trzymać się z dala od rodziny Diabła, Honoria po prostu nie mogła biernie stać, pozwalając, by taki ciężar przytłoczył kruchą księżną-wdowę. Tym bardziej że miała jak najlepsze kwalifikacje, by jej w tym ulżyć. Jako przedstawicielce rodziny Anstruther-We-I herby -jakkolwiek niechętnie się do niej przyznającej - która była obecna przy śmierci Tolly'ego, wypadało jej uczestniczyć w pogrzebie; będzie więc musiała pozostać w Somersham Place co najmniej do zakończenia uroczystości. A skoro tak, nie było powodu, żeby nie zaoferować pomocy. Poza tym nie usiedziałaby bezczynnie w pokoju, kiedy wokół wszyscy domownicy biegali jak opętani. W ciągu kilku minut pogrążyła się w sporządzaniu wstępnych list, potem kolejnych ich wersji, na koniec list do ostatecznego sprawdzenia. Popołudnie i wieczór upłynęły na intensywnych pracach; Webster i gospodyni, tęga kobieta nazywana panią Hull, nadzorowali wypełnianie poleceń księżnej-wdowy. Armia pokojówek i służących trudziła się przygotowywaniem pokoi. Pomocnicy z pobliskich farm przyszli do pracy w kuchni i w stajniach. Jednak cały gwar był stłumiony, poważny; nie rozległ się najmniejszy chichot ani na żadnej twarzy nie pojawił się uśmiech. Nadeszła noc, bezsenna i niespokojna. Honoria obudziła się późno. Pogrzebowy całun rozpostarł się nad całym Somersham Place. Atmosfera pogłębiła się wraz z przybyciem pierwszego powozu. Księżna-wdowa wyszła na spotkanie i zaraz wzięła pod swoje skrzydła zrozpaczoną szwagierkę. Honoria usunęła się w cień, zamierzając schronić się w altanie na skraju głównego trawnika. Była już w połowie drogi, kiedy wśród drzew dostrzegła Diabła zmierzającego w jej kierunku. Właśnie skończył rozmowę z

kapelanem i grupą mężczyzn, którzy mieli przygotować miejsce na grób. Diabeł też ją zobaczył, więc Honoria się zatrzymała. Wyszedł z cienia drzew; miał na sobie bryczesy z koźlej skóry i wypolerowane wysokie buty. Na elegancką białą koszulę z bufiastymi rękawami, rozpiętą pod szyją, miał narzuconą skórzaną kamizelę. Choć ubrany co najmniej niekonwencjonalnie, ze swymi kruczoczarnymi włosami nadal wyglądał imponująco - i w każdym calu jak pirat. Omiótł ją szybkim spojrzeniem, zauważając lawendowoszarą suknię, odpowiednią na czas częściowej żałoby. Jego twarz pozostała niewzruszona, ale Honoria wyczuła aprobatę. –

Przyjechali pańska ciotka i stryj - oświadczyła, kiedy był jeszcze o parę metrów od niej. Czarna brew uniosła się nieco, ale Diabeł się nie zatrzymał.

–

Dzień dobry, Honorio Prudencjo. - Delikatnie ujął jej dłoń, położył ją na swoim ramieniu i zgrabnie odwrócił Honorię w kierunku domu. - Mam nadzieję, że dobrze ci się spało?

–

Doskonale, dziękuję. - Nie mając innego wyboru, Honoria dziarsko ruszyła u jego boku. Stłumiła w sobie chęć obrzucenia go piorunującym spojrzeniem. -Nie pozwoliłam panu zwracać się do mnie po imieniu. Diabeł popatrzył w stronę podjazdu.

–

Przeoczenie z twojej strony, ale ja nie przywiązuje wagi do konwenansów. Jak rozumiem, maman zajęła się moją ciotką? Czując na sobie jego wzrok, Honoria przytaknęła.

–

W takim razie - ciągnął Diabeł, spoglądając przed siebie - będę potrzebował twojej pomocy. W zasięgu wzroku pojawił się kolejny przystrojony czarną krepą powóz.

Powoli podjeżdżał do wejścia. –

To młodszy brat i siostry Tolly'ego. Zerknął na Honorię. Westchnęła i skinęła głową. Przyspieszyli kroku i dotarli

do podjazdu w chwili, kiedy powóz się zatrzymał. Drzwiczki otworzyły się gwałtownie; z powozu wyskoczył chłopiec. Oczyma wielkimi jak spodki popa-Irzył oszołomiony w kierunku domu. Po chwili usłyszał kroki Diabła i Honorii i odwrócił się w ich stronę. Szczupły i drżący ze zdenerwowania, stanął przed nimi z pobladłą twarzą, zaciskając usta. W umęczonych oczach zajaśniała iskierka, kiedy rozpoznał Diabła. Honoria dostrzegła, że gotów był pobiec do niego, ale mężnie pokonał ten odruch i wyprostował się, przełykając ślinę. Diabeł podszedł do chłopca i pocieszająco położył mu rękę na ramieniu. –

Dzielny chłopak. Zajrzał w głąb powozu i skinął ręką na jego pasażerki.

–

Chodźcie. Pomógł wyjść płaczącej cichutko dziewczynie, potem następnej. Obie mogły

się poszczycić burzą kasztanowych loków i delikatną cerą, teraz ziemistą. Z czworga ogromnych, niebieskich oczu płynęły potoki łez, smukłymi ciałami wstrząsało łkanie. Jak oceniła Honoria, dziewczęta miały około szesnastu lat i były bliźniaczkami. Nie okazując najmniejszego lęku, przytuliły się do Diabła. Obejmując każdą ramieniem, Diabeł odwrócił je tak, by stanęły przed Honorią.

–

To jest Honoria Prudencja. Dla was panna Anstruther-Wetherby. Ona się wami zajmie. - Napotkał wzrok Honorii. - Ona wie, jak to jest, kiedy się traci kogoś bliskiego. Obie dziewczęta i chłopiec byli zbyt roztrzęsieni, by przestrzegać

przepisowego powitania. Honoria nie czekała na nie, tylko zręcznie podjęła się swojej misji. Diabeł zręcznie wyswobodził się z uścisku dziewcząt i Honoria zajęła jego miejsce. Serdecznie otaczając każdą z nich ramieniem, skierowała się wraz z nimi w stronę domu. –

Chodźcie, zaprowadzę was do waszego pokoju. Rodzice są już w środku. Pozwoliły się poprowadzić na schody. Honoria wyczuwała ich zaciekawione

spojrzenia. Na ganku obie dziewczęta przystanęły, łykając łzy. Honoria szybko zerknęła do tyłu i zobaczyła, jak Diabeł, zwrócony do nich plecami, otoczył jedną ręką drobne ramiona chłopca i pochylił głowę, mówiąc coś do niego. Odwróciła się i pociągnęła swoje drżące podopieczne do drzwi. Obie wzdrygnęły się. –

Czy będziemy musiały... to znaczy... - Jedna popatrzyła na nią niepewnie.

–

Czy będziemy musiały na niego patrzeć? - wydusiła z siebie druga. - Czy ma bardzo zniekształconą twarz? Honorii ścisnęło się serce; długo skrywane podobne uczucia wezbrały.

- Nie będziecie musiały go widzieć, jeżeli nie chcecie. - Przemawiała do nich łagodnie, uspokajająco. - Ale on wygląda niezwykle spokojnie, tak jak sądzę, że zawsze wyglądał. Przystojny i szczęśliwy. Obie dziewczęta popatrzyły na nią z nadzieją w oczach.

–

Byłam przy nim, kiedy umarł. - Honoria czuła, że musi to powiedzieć.

–

Naprawdę? - W ich głosie zabrzmiało zdziwienie i nutka młodzieńczego sceptycyzmu.

– – –

Wasz kuzyn także tam był. Och! - Popatrzyły na Diabła, potem obie skinęły głowami. A teraz lepiej zajmiemy się waszymi rzeczami. Honoria zerknęła za siebie. Z powozu wyszła pokojówka; służący zmaterializowali się nagle i przystąpili do odpinania kufrów z tyłu i dachu powozu.

–

Zapewne będziecie chciały obmyć twarze i przebrać się, zanim nadjedzie reszta rodziny. Pociągając nosami i uśmiechając się blado do Webstera, panienki weszły do

holu i pozwoliły Honorii zaprowadzić się na górę. Pokój przeznaczony dla dziewcząt znajdował się na końcu korytarza w jednym ze skrzydeł domu. Honoria obiecała, że przyjdzie po nie później, zostawiła je pod opieką pokojówki i zeszła na dół. W samą porę, by powitać nowo przybyłych. Tak upłynęła reszta dnia. Powozy napływały niekończącym się strumieniem, z ich wnętrz wysypywały się matrony, kostyczni dżentelmeni i niemała gromada młodzieńców. Diabeł i Vane byli wszechobecni - witali gości, odpowiadali na pytania. Był tam też Charles. Zachowywał się sztywno i miał kamienną twarz. Zająwszy miejsce przy schodach, Honoria pomagała księżnej-wdowie witać przybyłych i przydzielać pokoje w wielkim domu rodzime i przyjaciołom na tyle bliskim, by razem zamieszkać. Stojąc u boku gospodyni jako osoba dzierżąca listę gości, zauważyła, że księżna-wdowa przedstawiają w nieco zawoalowany sposób.

–

A to jest panna Anstruther-Wetherby, która dotrzymuje mi towarzystwa. Kuzynka Cynsterów, do której były adresowane te słowa, wymieniająca akurat

ukłony z Honorią, natychmiast się zaciekawiła. –

Doprawdy? - Oczy starszej damy zdradziły, że już zaczęła się oddawać spekulacjom. - Bardzo mi miło panią poznać, moja droga. Honoria zareagowała uprzejmym, niezobowiązującym mruknięciem. Oferując

pomoc, nie przewidziała, w jak niezręcznym znajdzie się teraz położeniu; nie mogła już przecież opuścić swego posterunku. Zmuszając się do uśmiechu, postanowiła zignorować jawne manipulacje swojej gospodyni. Księżna--wdowa, jak Honoria już zdążyła zauważyć, była jeszcze bardziej uparta niż jej syn. Rodzina skupiła się wokół zwłok późnym popołudniem. Pamiętając o swojej obietnicy, Honoria poszła na górę, by sprowadzić siostry Tolly'ego. Czekały już, blade, lecz opanowane, wyglądając bardzo bezbronnie w czarnym muślinie. Honoria przyjrzała im się fachowym okiem i skinęła głową. –

Poradzicie sobie. Dziewczęta ruszyły za nią niechętnie, wyraźnie obawiając się tego, co mają

zobaczyć. Honoria uśmiechnęła się, by dodać im otuchy. –

Wasz kuzyn zapomniał podać mi wasze imiona.

–

Jestem Amelia, panno Anstruther-Wetherby. -Stojąca bliżej grzecznie dygnęła. Jej siostra zrobiła to samo, z równym wdziękiem.

–

Jestem Amanda. Honoria uniosła brwi.

–

Jak sądzę, odpowiadacie obie, kiedy ktoś zawoła A my"? Prosty żart wywołał dwa

blade uśmiechy. –

Zazwyczaj - przyznała Amelia. Amanda otrząsnęła się już. Czy to prawda, co powiedział Diabeł? Że wie pani, jak to jest stracić kogoś bliskiego? Honoria spojrzała prosto w oczy prostodusznej dziewczynie.

–

Tak... Straciłam oboje rodziców, kiedy miałam szesnaście lat. Mieli wypadek, jadąc powozem.

–

Oboje? - Amelia była wstrząśnięta. - To musiało być straszne... nawet gorsze niż śmierć brata. Honoria zamarła. Po chwili nieco sztywno skinęła głową.

–

Strata każdego członka rodziny jest bolesna, ale kiedy najbliżsi nas opuszczają, my nadal musimy żyć. Jesteśmy to winni im, ich pamięci, tak samo jak samym sobie. Ta filozoficzna uwaga zaskoczyła dziewczęta. Honoria wykorzystała ten

moment, by sprowadzić je na dół, do prywatnej kaplicy. Zatrzymawszy się w progu, bliźniaczki nerwowo rozejrzały się po gromadzie odzianych na czarno ciołek, stryjów i starszych kuzynów - wszyscy milczeli, większość ze spuszczonymi głowami. Obie dziewczęta zareagowały tak, jak spodziewała się Honoria: wyprostowały plecy i ramiona, wzięły głęboki oddech i powoli wkroczyły do pogrążonego w ciszy pomieszczenia. Trzymając się za ręce, zbliżyły się do trumny ustawionej przed ołtarzem. Honoria obserwowała je, stojąc w drzwiach; jak jęłyby widziała scenę z własnej przeszłości. Posępny spokój kaplicy ścisnął ją za gardło. Już miała ukryć się

w ławie na samym końcu, kiedy zobaczyła Diabła. W czarnym surducie i czarnych spodniach, białej koszuli i czarnym krawacie wyglądał bardzo władczo i uroczyście; dokładnie tak jak człowiek, którym byl - piekielnie przystojny hulaka, a jednocześnie głowa rodziny. Stojąc za trumną, uniósł jedną brew, co nadało jego twarzy wyraz subtelnego połączenia zachęty i wyzwania. Tolly nie był krewnym Honorii, ale była obecna przy jego śmierci. Zawahała się, ale po chwili podążyła wzdłuż nawy za siostrami Tolly'ego. Trzymając się jedna drugiej, bliźniaczki kroczyły do przodu, aż usiadły w ławie za płaczącą matką. Honoria zatrzymała się, spoglądając na obraz niewinności, której nawet śmierć nie zdołała zniszczyć. Tak jak powiedziała dziewczętom, twarz Tolly'ego była spokojna, pogodna; na jego piersi nie było widać nawet śladu rany. Jedynie szarawa barwa skóry zdradzała, że młodzieniec już się nie obudzi. Honoria widziała już zmarłych, ale nie w ten sposób. Zycie tamtych zabrał Bóg; trzeba ich było tylko opłakiwać. Zycie Tolly'ego zabrał człowiek, a to wymagało zupełnie innej reakcji. Honoria zachmurzyła się. –

Co się stało? - Głos Diabła dobiegł ją z tyłu, ledwie słyszalny. Honoria spojrzała na niego. Marszcząc brwi, spojrzała mu w oczy. On

wiedział... jakże mógłby nie wiedzieć? A zatem, dlaczego?... Poczuła, jak chłód przenika jej duszę... Zadrżała i uciekła spojrzeniem w bok. –

Chodź. - Diabeł wziął ją za ramię; Honoria pozwoliła mu poprowadzić się do ławy. Usiadł obok niej. Poczuła jego wzrok na swojej twarzy, ale nie spojrzała w jego stronę. Wtedy matka Tolly'ego wstała. Podtrzymywana przez męża, położyła na

trumnie białą różę; pożegnanie w kaplicy dobiegło końca. Nikt nie odezwał się, kiedy rodzina powoli wychodziła, podążając za księżną-wdową i rodzicami Tolly'ego do salonu. W holu Diabeł odciągnął Honorię na bok, w cień U podnóża schodów. Kiedy minęli ich już ostatni maruderzy, odezwał się przyciszonym głosem: –

Przykro mi. Nie powinienem był nalegać. Nie zdawałem sobie sprawy, że to przypomni ci o rodzicach. Honoria podniosła wzrok i popatrzyła mu prosto W oczy. Przekonała się, że nie

nadają się zbytnio do ukrywania emocji - czyste i głębokie, były zbyt łatwe do odczytania. Teraz widniała w nich skrucha. –

To nie było tak. Po prostu uderzyło mnie... -Przerwała, znów szukając jego oczu. Jak niewłaściwa była jego śmierć. - Pod wpływem impulsu zapytała: - Czy zadowala cię werdykt sędziego? Przywdział znów surową maskę wojownika. Przymknął powieki, osłaniając

zdradzające zbyt wiele oczy, a jego rzęsy utworzyły oszałamiającą zasłonę. –

Najzupełniej. - Kocim ruchem wskazał na drzwi do salonu. - Proponuję, byśmy dołączyli do innych. Nie było to całkiem jak policzek, ale z pewnością Honoria poczuła się

dotknięta. Przybrawszy stosowną do sytuacji pozę, pozwoliła mu zaprowadzić się do salonu, a potem zaklęła w duchu, kiedy tyle oczu zwróciło się na nich. Ich wejście razem, osobno od poprzedzającej ich grupy, umocniło tylko przekonanie, które Diabeł i księżna-wdowa tak chętnie rozpowszechniali - obraz Honorii jako narzeczonej Diabła. Honoria wiedziała, że dla wyższych sfer takie

subtelności są solą życia - zwykle była biegła w wykorzystywaniu ich dla własnych celów, ale w tym przypadku wyraźnie trafiła na co najmniej równego sobie mistrza. I to w dodatku dwoje mistrzów naraz, bo księżna--wdowa także nie była nowicjuszką w tej grze. Salon był zatłoczony, wypełniony rodziną i bliskimi znajomymi. Pomimo przyciszonych rozmów, hałas był spory. Księżna-wdowa siedziała na szezlongu obok matki Tolly'ego. Diabeł poprowadził Honorię do Amelii i Amandy, rozmawiających nerwowo z jakąś starszą damą. –

Jeżeli potrzebujesz pomocy w sprawie nazwisk i powiązań, zapytaj bliźniaczki. Dzięki temu poczują się przydatne. Honoria skinęła głową i odparła chłodno:

–

Bardzo bym chciała poprawić im nastrój, ale naprawdę nie ma takiej potrzeby. Ostatecznie jest mało prawdopodobne, abym spotkała znowu kogoś z pańskiej rodziny. Z powściągliwością godną królowej podniosła głowę i napotkała mroczne,

zachmurzone spojrzenie, którym obrzucił ją zawzięty Diabeł. Amanda i Amelia odwróciły się do nich, gdy tylko się pojawili - w obu parach oczu widać było identyczne błaganie. –

Ach, Sylvestrze. - Starsza dama wyciągnęła pomarszczoną dłoń i chwyciła Diabła za rękaw. - Co za wstyd, że musi nadarzyć się aż tak smutna okazja, żebym cię mogła znowu zobaczyć.

–

Doprawdy, kuzynko Claro. - Diabeł zręcznie wciągnął Honorię do ich małego kółeczka, przytrzymując jej dłoń na moment, zanim zdjęła ją z jego ramienia.

Kontynuował: - Jak sądzę, poznałaś już... - Podejrzany błysk zapalił mu się w oku; przerażona Honoria skrzyżowała z nim spojrzenia i zobaczyła, jak usta wyginają mu się, kiedy patrzy na kuzynkę Clarę. - ...pannę Anstruther-Wetherby? Honoria niemal odetchnęła z ulgą. Posłała Clarze nieco wymuszony, wyuczony, pogodny uśmiech. –

Och, tak! W rzeczy samej, tak. - Starsza dama wyraźnie się rozpromieniła. Wielce mi przyjemnie .potkać cię, moja droga. Nie mogłam się doczekać... Przyłapawszy się na gafie, Clara zerknęła figlarnie na Diabła, po czym słodko

uśmiechnęła się do Honorii. - Cóż, sama wiesz. - Poklepała dłoń Honorii. Wystarczy, jeśli powiem, że wszyscy jesteśmy nadzwyczaj uradowani, moja droga. Honoria znała pewną osobę, która była uradowana nieco mniej niż nadzwyczaj, lecz mając u boku Amandę i Amelię, musiała skwitować łatwą do odczytania aluzję Clary zaledwie pełnym wdzięku uśmiechem. Podniosła wzrok i na moment napotkała spojrzenie Diabła. Mogłaby przysiąc, że zobaczyła w jego oczach błysk zadowolenia. Natychmiast odwrócił wzrok. Puścił ją i ujął dłoń Clary, pochylając się, by dama nie musiała zadzierać głowy. –

Rozmawiałaś już z Arthurem?

–

Jeszcze nie. - Clara rozejrzała się po sali. - Nie mogłam go znaleźć w tym tłumie.

–

Stoi przy oknie. Chodź, zaprowadzę cię do niego. Clara rozpromieniła się.

–

Jak to miło... ale ty zawsze byłeś takim dobrym chłopcem. Skinąwszy szybko bliźniaczkom i bardzo wytwornie Honorii, starsza dama

pozwoliła się poprowadzić Diabłowi.

Honoria patrzyła za nimi. Diabeł - tak muskularny i potężny, tak arogancko władczy, nie okazał najmniejszego zdenerwowania z powodu fałd, jakie pokrzywione palce Clary zostawiały na jego rękawie. Dobry chłopiec? Honoria prychnęła w duchu. –

Dzięki Bogu, że pani przyszła - Amanda głośno przełknęła ślinę. - Chciała z nami rozmawiać o Tollym. A ja... a my nie wiedziałyśmy, jak...

–

Jak ją powstrzymać? - Honoria uśmiechnęła się łagodnie. - Nie martwcie się, tylko bardzo starzy ludzie zadają takie pytania. A teraz - potoczyła wzrokiem dookoła - powiedzcie mi, kim są ci młodsi krewni. Diabeł mówił mi, jak się nazywają, ale zapomniałam. To nie była prawda, ale małe kłamstewko posłużyło, by odwrócić uwagę

bliźniaczek. Oprócz Simona i jego dwóch młodszych sióstr, Henrietty i Mary, dziesięcio- i trzyletniej, dziewczęta miały jeszcze trójkę młodszych kuzynów. –

Heather ma czternaście lat. Elizabeth, myją nazywamy Eliza, ma trzynaście, a Angelica dziesięć, tak samo jak Henrietta.

–

To dzieci stryja Martina i ciotki Celii, Gabriel i Lucyfer to ich starsi bracia. Gabriel i Lucyfer! Honoria otworzyła usta, chcąc poprosić o wyjaśnienie - ałe

w tej samej chwili dostrzegła księżną-wdowę. Wraz jej twarzy wyrażał rozpaczliwe błaganie o pomoc. Szwagierka nadal ściskała ją kurczowo. Księżna-wdowa dawała wzrokiem sygnały Websterowi stojącemu dyskretnie przy drzwiach. Napięcie widoczne w jego majestatycznej sylwetce wyraźnie zdradzało, że coś jest nie w porządku. Honoria spojrzała znów na księżną-wdowę i zrozumiała, o co ta ją prosi, i że pozytywna reakcja zostanie odebrana jako potwierdzenie kolejnego porozumienia -

matrymonialnego porozumienia pomiędzy Diabłem a nią. Ale błaganie w oczach księżnej-wdowy było przejmujące, a ze wszystkich obecnych tutaj dam z pewnością właśnie Honoria najlepiej była w stanie poradzić sobie z nadchodzącą katastrofą. Rozdarta Honoria wahała się. Po chwili, krzywiąc się w duchu, skinęła głową. Spojrzała przez ramię. –

Chodźcie za mną. Z godnością ruszyła przez przez salon. Webster otworzył drzwi i cofnął się.

Honoria przekroczyła próg. Zaczekawszy na eskortującą ją parę bliźniaczek, Webster poszedł za nimi, zamykając za sobą drzwi. W holu Honoria natknęła się na czekającą panią Hull. –

Co się stało? Wzrok pani Hull pobiegł ku twarzy Webstera, po czym znów zatrzyma! się na

Honorii. Znaczenie tego spojrzenia nie uszło uwagi Honorii; Webster właśnie potwierdził, że została wysłana przez księżną-wdowę. –

Chodzi o ciasta, panienko. Tyle mieliśmy do zrobienia, że posłałam po nie do wioski. Pani Hobbs robi doskonałe ciasta. Często korzystaliśmy z jej usług w takich wypadkach.

– –

Jednak tym razem nie spisała się? Twarz pani Hull spoważniała. To nie tak, panienko. Posłałam dwóch chłopców stajennych w dwukółce, tak jak zawsze. Pani Hobbs miała już ciasta gotowe i chłopcy załadowali je na tace. Byli już prawie koło domu - pani Hull przerwała na chwilę, żeby dramatycznie wciągnąć powietrze -kiedy ten piekielny koń pana wybiegł, rżąc i tupiąc, i wystraszył starą klacz, która ciągnęła dwukółkę. Ciasta poleciały w powietrze -

oczy pani Hull zwęziły się złowieszczo - a ten piekielny koń zeżarł większą część! Przykładając palec do ust, Honoria popatrzyła na panią Hull, potem na Webstera. Twarz kamerdynera była nieprzenikniona. –

Jego wysokość nie miał dzisiaj czasu, by jeździć konno, zatem starszy stajenny zabrał konia na przebieżkę. Ścieżka z wioski biegnie przez padok za stajnią.

–

Rozumiem. - Honoria z trudem powstrzymała uśmiech. Pomimo całej powagi sytuacji i zbliżającej się kulinarnej katastrofy, obraz Sulejmana rzucającego się na delikatne petit fours był po prostu komiczny.

–

No i teraz, panienko, nie wiem, co mamy robić, tylu tych gości, a w domu nawet nie ma dość herbatników, żeby ich poczęstować. - Twarz pani Hull wciąż była pochmurna.

–

Rzeczywiście. - Honoria wyprostowała się. rozważając możliwości. - Babeczki – zadecydowała.

–

Babeczki, panienko? - Pani Hull wyglądała na zdziwioną, ale po chwili widać było, że oblicza coś w myślach. Honoria zerknęła na ścienny zegar.

–

Jest czwarta. Goście nie spodziewają się podwieczorku jeszcze co najmniej przez pół godziny. Jeżeli postaramy się o coś, co odwróci ich uwagę... - Spojrzała na Webstera. - O której zamierzaliście podać kolację?

–

O siódmej, panienko. Honoria skinęła głową.

–

Przełóżcie kolację na ósmą. Powiadomcie służących i pokojówki. Pani Hull, ma pani godzinę na upieczenie dostatecznej ilości babeczek. Niech pani weźmie tyle osób do pomocy, ile potrzeba. Zjemy zwyczajne babeczki z dżemem. Ma pani

dżem z czarnych jagód? To by ładnie wyglądało. –

O tak, panienko. - W panią Hull wstąpiło nowe życie. - Mamy własny dżem z czarnych jagód. Nie ma drugiego takiego.

–

Bardzo dobrze. Podamy babeczki śmietankowe dla tych, którzy sobie tego zażyczą, a także babeczki serowe i babeczki pikantne.

–

Zajmę się tym natychmiast, panienko. - Dygnąwszy szybko, pani Hull popędziła z powrotem do kuchni.

–

Mówiła pani o odwróceniu uwagi, panienko. To żeby zyskać dodatkowe pół godziny dla pani Hull? Honoria napotkała wzrok Webstera.

–

Niełatwe zadanie, biorąc pod uwagę przyczynę tego zgromadzenia.

–

W rzecz samej, panienko.

–

Czy możemy jakoś pomóc? Honoria i Webster odwrócili się i spojrzeli na bliźniaczki. Amanda zarumieniła się.

–

Miałam na myśli to odwrócenie uwagi. Powoli brwi Honorii uniosły się.

–

Zastanawiam się... - Rozejrzała się po holu. -Chodźcie za mną. Wraz z Websterem weszli do pokoju muzycznego obok salonu. Honoria

wskazała ręką instrumenty poustawiane wzdłuż jednej ze ścian. –

Na czym gracie? Amelia zamrugała.

–

Ja gram na pianinie.

–

A ja na harfie - wsparła ją Amanda. Piękne egzemplarze obu instrumentów stały przed nimi; Webster pospieszył,

by przysunąć harfę. Honoria odwróciła się do dziewcząt. –

Grywacie razem? Przytaknęły.

–

To dobrze. Jakie utwory gracie? Przypomnijcie sobie coś powolnego, żałobnego. Requiem, przynajmniej fragment. Ku jej uldze, bliźniaczki były prawdziwymi młodymi damami, dobrze

wykształconymi i znającymi odpowiedni repertuar. Pięć minut później odkryła też, że posiadają niemałe zdolności. –

Wyśmienicie. - Honoria wymieniła z Websterem zadowolone spojrzenia. - Nie pozwólcie, by ktokolwiek was rozproszył. Musicie grać przez co najmniej czterdzieści minut. Zacznijcie od początku znanych wam utworów i powtarzajcie, kiedy dojdziecie do końca. Możecie przestać, kiedy zostaną wniesione tace z podwieczorkiem. Dziewczęta skinęły głowami i rozpoczęły recital muzyki liturgicznej.

–

Czy mam otworzyć drzwi, panienko? - szepnął Webster.

–

Tak. Także te wychodzące na taras. Zarówno salon, jak i pokój muzyczny wychodziły na długi taras. Webster otworzył szeroko dwoje drzwi po bokach kominka, łączących oba pokoje. Kiedy ponad gwarem rozmów zaczęły unosić się akordy, głowy zwróciły się w kierunku grających. Stopniowo damy i dżentelmeni, skuszeni muzyką, przechodzili do pokoju

muzycznego. Bliźniaczki, przyzwyczajone do występowania przed dorosłymi, nie speszyły się. W pokoju było pod dostatkiem krzeseł; panowie podstawili je uczynnie,

damy zasiadły na nich grupkami, z panami stojącymi obok. Ze swego miejsca przy otwartych drzwiach na taras Honoria obserwowała, jak przebiega jej mała dywersja. Nagle poczuła za sobą znajomą obecność. –

To było pomysłowe. Zerknęła do tyłu i napotkała zielone oczy Diabła; wpatrywały się w nią

uważnie. –

Czy coś jest nie tak? Honoria zastanawiała się, czy wśród zgromadzonych jest choć jedna osoba,

która nie zauważyła przejęcia przez nią obowiązków księżnej-wdowy. Mogła przysiąc, że Diabeł był wtedy pogrążony w rozmowie w dalekim końcu salonu. –

Twój piekielny koń zjadł ciasto do popołudniowej herbaty. Pani Hull nie była uszczęśliwiona. Jak sądzę, przeszło jej przez myśl przerobienie twojego wierzchowca na karmę dla kotów. Diabeł stał blisko, opierając się ramieniem o framugę tuż za nią; poczuła, jak

pierś zatrzęsła mu się w tłumionym śmiechu. –

Hully by tego nie zrobiła.

–

Wspomnij więc przy niej o swoim koniu, a zobaczysz, jak sięga po tasak. Milczał przez chwilę, rozglądając się po pokoju.

–

Nie mów mi, że nie potrafisz grać? Honoria ugryzła się w język w samą porę i przełknęła odpowiedź.

–

Gram na klawesynie, ale nie jestem przecież siostrą Tolly'ego. A przy okazji kontynuowała tonem tak samo łagodnym - ostrzegam uczciwie, że bez względu na to, jaki obraz staracie się wykreować ty i twoja matka, nie wyjdę za ciebie.

Poczuła na sobie jego wzrok. Kiedy się odezwał, słowa wywołały u niej dreszcz. –

Założyłabyś się o to? Honoria zadarła podbródek.

–

Z łotrem takim jak ty? - Lekceważąco machnęła ręką. - Jesteś oszustem.

–

Raczej kimś, kto rzadko przegrywa. Głęboki głos wprawiał ją w drżenie. Honoria zrezygnowała z odpowiedzi i

zareagowała wyniosłym wzruszeniem ramion. Diabeł nie poruszył się. Wpatrywał się w jej twarz, ale nie powiedziała ani słowa więcej. Ku uldze Honorii, jej plan zadziałał. Podwieczorek okazał się doskonały babeczki prosto z pieca i słodki dżem. Bliźniaczki skończyły grać i rozległy się przyciszone, lecz szczere wyrazy uznania; jeden rzut oka na ich twarze wystarczył, by zrozumieć, jak wiele znaczył dla nich ten ich mały wkład. –

Poprosimy je, by jutro zagrały znowu - szepnął jej do ucha Diabeł.

–

Jutro? - Honoria zmagała się z sobą, by pokonać zdradziecki dreszcz.

–

Rano. - Diabeł popatrzy! jej w oczy. - Poczują się lepiej, robiąc znowu coś pożytecznego. Zostawił ją zadumaną i po chwili wrócił, przynosząc herbatę. Wzięła filiżankę

z jego rąk i dopiero wtedy zdała sobie sprawę, jak bardzo potrzebowała pokrzepienia. Diabeł zachowywał się tak, jak gdyby dobrze rozumiał sytuację, zręcznie przedstawiając ją przyjaciołom rodziny. Honoria nie musiała wysilać wyobraźni, by domyślić się, jak całe towarzystwo ją postrzegało - ich szacunek był wyraźny.

Wydarzenia popołudnia - manipulacje Diabła i księżnej-wdowy, na dodatek wsparte wybrykiem demonicznego wierzchowca, wykreowały jasny obraz. Była narzeczoną Diabła. Wieczór minął bez perturbacji. Kolację, na której pojawili się wszyscy, spożywano w posępnej atmosferze. Nikt nie miał ochoty na rozrywki; większość wcześnie położyła się spać. Pełna zadumy i melancholii cisza opanowała dom, jak gdyby i on był w żałobie. W swoim pokoju, otulona kołdrą, Honoria poprawiła poduszkę i nakazała sobie zasnąć. Po pięciu minutach niespokojnego wiercenia się odwróciła się na plecy i wbiła wzrok w baldachim nad łóżkiem. To wszystko wina Diabła. Jego i jego matki. Honoria starała się unikać wchodzenia w rolę przyszłej księżnej, niestety, bez skutku. Co gorsza, jak wcześniej rzucił od niechcenia Diabeł, była idealna do tej roli. Najwyraźniej wydawało się to oczywiste każdemu, kto się nad tym zastanowił. Zaczynała się czuć tak, jak gdyby przyszło jej walczyć z przeznaczeniem. Honoria przewróciła się na bok. Ona, Honoria Prudencja Anstruther-Wetherby, nie miała zamiaru ulegać jakimkolwiek naciskom. Było jasne, że zarówno Diabeł, jak i księżna-wdowa zrobią wszystko co w ich mocy, by ją skusić, by ją przekonać do przyjęcia oświadczyn... Oświadczyn, których nawet nie złożył. Tego nie zamierzała mu wybaczyć. On po prostu uznał za oczywiste, że ją poślubi. Od pierwszej chwili wiedziała, że jest nieznośny, nawet kiedy myślała, że to tylko drobny miejscowy posiadacz ziemski; jako książę był nieznośny bez porównania bardziej. Pomijając wszystko inne -na przykład nagi tors - był tyranem pierwszej wody. Zdrowe na umyśle kobiety nie wychodzą za tyranów.

Uczepiła się tej wyraźnie rozsądnej deklaracji, czerpiąc siłę z jej bezsprzecznej logiki. Obraz Diabła pod powiekami ogromnie jej w tym pomagał - jeden rzut oka na jego twarz, na całą postać wystarczył, by umocnić ją w postanowieniu. Niestety, ten wizerunek, choć z jednej strony pomocny, stał się źródłem głębszego niepokoju. Nieważne, jak bardzo się starała, i tak nie była w stanie uciec przed stwierdzeniem, że pomimo całej jego wychwalanej przez innych siły charakteru i wyraźnie widocznego przywiązania do rodziny, Diabeł odwrócił się plecami do zmarłego kuzyna. Usuwał pamięć o jego śmierci w przysłowiowy ciemny kąt zapewne po to, by nie przeszkadzała mu w pogoni za przyjemnościami. Nie chciała w to uwierzyć, ale sama słyszała co powiedział. Oświadczył, że Tolly został zabity przez rabusia albo kłusownika. Każdy mu uwierzył, także sędzia. By przecież głową rodu, niemal władcą absolutnym; dla nich i dla towarzyskiej śmietanki słowo Diabła Cynstera, księcia St. Ives, było święte Jedyną osobą, która mogła zadawać mu pytania była właśnie ona. Tolly nie został zastrzelony przez rabusia ani kłusownika. Dlaczego rabuś miałby zabijać nieuzbrojonego młodzieńca? Bandyci nakazywali swoim ofiarom zatrzymać się i oddać kosztowności. Tolly miał przy sobie wypchany portfel. Czyżby miał również broń i w młodzieńczym zapale próbował się bronić? Jednak nie widziała żadnej broni; wydawało się mało prawdopodobne, by mogła mu wypaść z rąk daleko od miejsca gdzie spadł z konia. Rabuś nie wydawał się ani trochę prawdopodobnym sprawcą Zaś co do kłusowników, jej demoniczny gospodarz sam zawęził tu obszar poszukiwań. To nie była strzelba, lecz pistolet. Kłusownicy nie używają pistoletów.

Tolly został zamordowany Nie była pewna, kiedy doszła do takiego wniosku; teraz jednak wydawał jej się nieuchronny jak nadejście świtu. Honoria usiadła i przetrzepała poduszkę

potem znów opadła na łóżko i

wpatrywała się w mrok Dlaczego tak ją to obchodziło, dlaczego tak bardzo czuła się w to wmieszana? Miała uczucie, jak gdyby na jej barkach - na jej duszy - spoczęła odpowiedzialność za to by sprawiedliwości stało się zadość. To nie pozwalało jej spać. Słyszała głos Tolly'ego w chacie, słyszała ulgę kiedy młodzieniec zdał sobie sprawę, że znalazł Diabła Sądził, ze jest bezpieczny, że jest przy nim ktoś, kto go ochroni. W chacie Honoria mogłaby przysiąc, że Diabeł troszczył się o niego, i to bardzo. Teraz jednak, kiedy zignorował dowody morderstwa Tolly'ego, jego zachowanie świadczyło o czymś zupełnie innym. Gdyby rzeczywiście się przejmował, czyż nie poszukiwałby mordercy, nie robiłby wszystkiego, co w jego mocy, by go schwytać? A może jego „troska" była tylko powierzchowną pozą? Czyżby naprawdę pod fasadą siły był słaby i płytki? Honoria nie mogła w to uwierzyć. Nie chciała w to uwierzyć. Zamknęła oczy i próbowała zasnąć.

Rozdział 6

To było złudzenie, wszystko tylko złudzenie. Typowe aroganckie manipulacje. Oczy otworzyły się Ho-norii późnym rankiem, w samym środku pogrzebu Tolly'ego. Uczestniczył w nim znaczny tłum żałobników. Krótkie nabożeństwo odbyło się w kościele na książęcych włościach, kamiennej budowli otoczonej pierścieniem starych drzew ocieniających pomniki nagrobne dawno zmarłych Cynsterów. Później Diabeł i jego kuzyni przenieśli trumnę do grobu ulokowanego na małej polance za pierwszymi rzędami drzew. Mimo iż zamiarem Honorii było wtopić się w tłum, towarzyszył jej najpierw Vane, który podał jej ramię, tym samym włączając ją w rodzinną procesję do kościoła, a potem Amanda i Amelia, które poprowadziły ją nad grób, przyznając, że robią to na polecenie Diabła. Pogrzeb to nie czas na spory. Zrezygnowana Honoria skapitulowała, zajmując miejsce za bliźniaczkami tuż przy grobie. To właśnie wtedy dotarła do niej prawda. Mężczyźni z rodziny ustawili się w szeregu po drugiej stronie grobu. Dokładnie naprzeciwko stali bracia Tolly'ego - Charles z małym Simonem u boku. Diabeł stał obok Simona. Kiedy Honoria na nich patrzyła, położył dłoń na ramieniu chłopca, a Simon spojrzał w górę. Honoria była świadkiem wymiany spojrzeń między nimi, milczącego porozumienia, w którym Diabeł był mistrzem. Vane stał u boku Diabła; za nimi i wokół nich znalazł się liczny oddział mężczyzn z rodu Cynsterów. Nie można było mieć wątpliwości co do ich pokrewieństwa: twarze, widziane jedna przy drugiej, cechowały te same nieustępliwe

rysy, te same władcze miny. Było ich sześciu, nie licząc Simona i Char-lesa, którzy różnili się od pozostałych - jeden wiekiem, drugi charakterem. Barwa włosów całej szóstki była różna, od czerni u Diabla po jasnokasz-tanowe; inny mieli też kolor oczu. Poza tym nie różniło ich nic. Ze stojącej przed nią grupy emanowała niezwykła siła - potężna, męska siła. Wprawdzie Diabeł był ich przywódcą, jednak stanowili raczej grupę indywidualności, z których każdy dawał coś od siebie. Żal po śmierci Tolly'ego stapiał się z łączącą ich siłą, był ukierunkowany, skupiony. Skupiony na grobie Tolly'ego. Honoria zmrużyła oczy. Ludzie nadal się przemieszczali, szukając sobie miejsca w tłumie. Zarówno Amelia, jak i Amanda były zdenerwowane. Honoria pochyliła się do nich i spytała szeptem: - Jak mają na imię wasi starsi kuzyni? Bliźniaczki zerknęły na nią, potem na drugą stronę grobu. Pierwsza odezwała się Amelia. – – –

Obok Diabła stoi Vane, ale jego pani zna. To nie może być jego prawdziwe imię. Naprawdę ma na imię Spencer - szepnęła Amanda - ale proszę go tak nigdy nie nazywać.

–

Ten za Diabłem to Richard, nazywamy go Skandal. To brat Diabła.

–

A ten za Vane'em to jego młodszy brat, Harry. Mówimy na niego Demon.

–

Demon Harry?

–

Właśnie tak - przytaknęła Amanda. - Ten obok Vane'a to Gabriel.

–

Jego prawdziwe imię to Rupert. To najstarszy syn stryja Martina.

–

I jak sądzę, ten za Gabrielem to Lucyfer? - zapytała Honoria. - Jego brat?

–

Zgadza się. Tak naprawdę to Alasdair. Honoria wyprostowała się. Dobrą chwilę zastanawiała się, jak zyskali sobie

takie przydomki - ale tego pytania nie miała zamiaru zadawać bliźniaczkom. Spojrzała na sześć męskich twarzy. Mogła je widzieć wyraźnie. Żadna siła na tej ziemi nie mogłaby ich powstrzymać przed wymierzeniem sprawiedliwości mordercy Tolly'ego. Byli Cynsterami, to zobowiązywało. I dlatego, że byli Cynsterami, musieli dopilnować, by ich kobiet, starców i dzieci - wszystkich, których uważali za powierzonych swej opiece - nie niepokoiła ani nie dotknęła taka przemoc. Śmierć i zemsta to męska sprawa, zaś wokół domowego ogniska miał panować spokój. Wszystko to bardzo pięknie, lecz... Odmówiono ostatnie modlitwy; ziemia posypała się na trumnę. Matka Tolly'ego osunęła się w ramiona szwagierki. Jej mąż pospieszył do niej. Amelia i Amanda uwiesiły się u ramion Honorii. Niechętnie odwróciła się od grobu, a raczej od drużyny stojącej za nim. Charles i starsi Cynsterowie odeszli, ale Simon, Diabeł i pięciu innych pozostało, wciąż wpatrując się w trumnę. Zanim Honoria się odwróciła, zobaczyła Simona wpatrującego się w twarz Diabła z niemym pytaniem w szeroko otwartych oczach. Zobaczyła też odpowiedź Diabła: zaciśnięcie dłoni na ramieniu Simona, milczącą obietnicę, którą złożył z pochyloną głową. Nie miała wątpliwości, że ta obietnica zostanie wypełniona. W towarzystwie bliźniaczek Honoria szła na przełaj przez trawniki otaczające dom, dumając nad swoją sytuacją. Jutro pośle po swego brata Michaela, ale przyjazd

po nią zajmie mu kilka dni. Te dni mogą być użyteczne. Pragnęła, by sprawiedliwości stało się zadość. Czuła obowiązek pomszczenia niewinnej ofiary. To na pewno dlatego twarz Tolly'ego tak ją prześladowała. A mężczyźni z rodu Cynsterów nie będą mścili niewinności - siłą napędową ich zemsty był wojowniczy duch, obrona własnej rodziny, swego klanu. Ona będzie obrończynią niewinności. Ona także ma rolę do spełnienia. Pragnęła emocji, przygody i intrygi - przeznaczenie posłało ją tutaj. Daleka była od tego, by się z nim spierać.

Na stypie było mnóstwo ludzi. Wielu dandysów z Londynu zostało aż do końca. W ciągu pół godziny Honoria poznała więcej niebezpiecznych młodzianów, niż spodziewała się spotkać w całym swoim życiu. Na szczęście włączenie jej w obręb rodziny było dla nich wyraźnym sygnałem i żaden z gości jej nie niepokoił. Bliźniaczki znów zagrały. Tłum wypełnił pokój muzyczny i salon, wylewając się aż na taras. Rozmawiając z krewnymi Cynsterów i ich wysoko urodzonymi znajomymi, Honoria bacznie przyglądała się Diabłowi i jego pięciu wspólnikom. Wkrótce zauważyła ich sposób działania. Diabeł stał w salonie zwrócony plecami w stronę wyjścia na taras; pozostali przemieszczali się w tłumie, co jakiś czas dyskretnie podchodząc do Diabła, by podzielić się jakąś informacją lub też odebrać sygnał od niego.

Nie mogła nic zrobić, by przechwycić te milczące komunikaty, jednak co do innych źródeł, cóż... Skupiła się na lady Sheffield, swej obecnej rozmówczyni. –

Oczywiście - mówiła jej lordowska mość - to przykre wydarzenie opóźni nieco sprawy. Celowo nie wyrażając się jasno, Honoria uniosła brwi.

–

Ach tak? Lady Sheffield spojrzała na nią z namysłem.

–

Trzy miesiące żałoby... to wypada w grudniu.

–

Zimą - zauważyła usłużnie Honoria. Uśmiechnęła się do lady Sheffield i dała jej coś, nad czym dama mogła się zastanawiać: - Proszę mi wybaczyć, madam. Muszę pomówić z Websterem. Z uśmiechem przemknęła się ku drzwiom, całkowicie pewna, jak zostaną

zinterpretowane jej słowa. W holu prześlizgnęła się między grupkami gości. Na kredensie stały talerze pełne maleńkich kanapek. Honoria wzięła jeden i ruszyła z nim przez pokój muzyczny na taras. Stanęła tuż za plecami Diabła, odwracając się do niego tyłem. Talerz z kanapkami zapewniał jej odpowiednią przykrywkę. –

Lady Harrington - przedstawiła się jej jakaś starsza dama. - Dobrze znam pani dziadka. Nie widziałam go od jakiegoś czasu. Mam nadzieję, że ma się dobrze?

–

Także mam taką nadzieję - odparła Honoria przyciszonym głosem.

–

Hurst nic nie wie, tak samo Gilford. Nie odwracając się, by nie ryzykować zauważenia przez któregoś z kuzynów Diabła, Honoria nie była w stanie stwierdzić, który z nich przyniósł tę wiadomość. Rozpoznała jednak głos Diabła:

– –

Vane sprawdził u Blackwella. Spróbuj z Gellingiem. Bardzo smaczne te kanapki. - Lady Harrington wzięła jeszcze jedną. - A oto i lady Smallworts. Ona też zna pani dziadka. Chodź do nas, Dulcie! Lady Harrington pomachała do kolejnej wystrojonej damy. Tymczasem za

plecami Honorii nadszedł następny raport: –

Nic od Dashwooda. Tak, naciskałem. On niczego nie ukrywa. To nie w jego stylu. Zapadła cisza, a po chwili Diabeł spytał:

–

Jest tu jeszcze ktoś z tej części miasta?

–

Popytam Gilesa Edgewortha. Jakiś starszy dżentelmen podszedł do Diabła i zmusił go do konwersacji;

Honoria skorzystała z okazji, by poświęcić uwagę lady Smallworts. –

O tak! - Lady Smallworts przyglądała się jej twarzy przez lorgnon. - Widać zdecydowane podobieństwo, nie sądzisz, Arethuso? Ten podbródek. Odnotowując sobie w pamięci, by przyjrzeć się swojemu podbródkowi

następnym razem, kiedy spojrzy w lustro, Honoria zmusiła się do wystudiowanego uśmiechu i zachęcała obie damy do pogawędki. Potem skupiła się na tym, co się działo z nią. –

Nie udało się z Farnsworthem ani z Girtonem. Diabeł westchnął.

–

Na pewno jest coś, gdzieś...

–

Musi być... Będziemy musieli szukać tak długo, aż znajdziemy. - Po chwili jeden z kuzynów, kimkolwiek był, dodał: - Spróbuję się skontaktować z Caffreyem.

–

Ostrożnie, nie chcę, żeby do rana wiedziało całe miasto.

–

Zaufaj mi. Honoria niemal widziała w duchu uśmiech, który towarzyszył tym słowom. I znów uwagę Diabła zaprzątnęli inni, Honoria tymczasem dorzuciła jakieś nic

nieznaczące słówko do dysputy, czy w następnym sezonie muślin w roślinne wzory nadal będzie modny. Za jakiś czas kolejny kuzyn podszedł do Diabła. Goście zaczynali wychodzić, kiedy meldunek złożył Vane; Honoria rozpoznała jego głos. –

Zapomnij Hillswortha i, jak podejrzewam, wszystkich jemu podobnych. Jeżeli tu tkwi problem, będziemy musieli posłać Harry'ego, by pokopał głębiej.

–

A mówiąc o Demonie...

–

Nie był z nikim ode mnie.

–

Nadchodzą inni - powiedział Vane.

–

Ani słowa... nawet nie drgnij.

–

Spokojnie.

–

Żeby nie było nawet cienia podejrzenia.

–

A to znaczy - rzeki Diabeł - że będziemy musieli wybrać się na polowanie.

–

Ale w jakim kierunku?

–

We wszystkich kierunkach. - Diabeł umilkł na chwilę. - Demon, zajmiesz się szlakiem i wszystkimi miejscami z nim związanymi. Vane: strażnicy i tawerny. Gabriel: szulernie i ogólnie sprawy finansowe. Skandal, ty możesz robić to, w czym jesteś najlepszy: pogadaj z paniami. I tym samym koteczki zostają dla Lucyfera.

–

A ty? - zapytał Vane.

–

Ja zajmę się najbliższą okolicą.

–

Dobrze. Dziś wieczorem jadę do Londynu.

–

Ja również.

–

I ja. Zabiorę was, jeśli chcecie.

Ich głosy oddalały się, mieszając się z gwarem rozmów. Lady Smallworts i lady Harrington przeszły do omawiania tajemnic najnowszych czepków. Dla Honorii nadeszła pora, by się wycofać. Usłyszała już wszystko, co jej było potrzebne. –

Zechcą mi panie wybaczyć?

–

Właściwie, moja droga - lady Harrington uścisnęła nadgarstek Honorii - to chciałam zapytać, czy to prawda.

–

Czy to prawda? Jednocześnie Honoria usłyszała za swoimi plecami:

–

A niech mnie, kuzynie. W jakież to kłopoty się pakujesz, kiedy nie osłaniam twoich tyłów. Przeciągły sposób mówienia zdradzał Vane'a. Honoria wiedziała, kiedy Diabeł

odwrócił się i ją zobaczył - poczuła jego spojrzenie na szyi, na ramionach. Zesztywniała. Bardzo chciała się odwrócić, ale jej lordowska mość trzymała ją mocno. –

Cóż - uśmiechała się lady Harrington. - O pani i o... - Urwała, przenosząc wzrok wysoko nad lewym ramieniem Honorii, a oczy rozszerzyły jej się radośnie. - Ach, witam, St. Ives.

–

Lady Harrington. To nie jego głos i kryjąca się w nim subtelna groźba sprawiły, że ciało Honorii

przebiegł dreszcz. To wielka dłoń, która zaborczym ruchem przesunęła się po jej talii. Diabeł chwycił jej dłoń, którą uwolniła lady Harrington. Honoria patrzyła, jak jej palce, uwięzione w jego dłoni, nieuchronnie unoszą się ku jego pięknym wargom. Poczuła na palcach dotyk jego ust. Odwrócił dłoń i przycisnął wargi do jej nadgarstka. Gdyby nie była tak silną kobietą, chyba by zemdlała. Diabeł zwrócił się do lady Harrington. - O co pani pytała, madam? Lady Harrington rozpromieniła się. –

O nic istotnego... Myślę, że udzielił mi pan wszelkich odpowiedzi, jakich potrzebowałam. -Omal nie mrugnęła okiem do Honorii, po czym szturchnęła lady Smallworts w ramię. - Chodźmy, Dulcie. Widziałam Harriet na trawniku. Jeśli się pospieszymy, możemy ją złapać, zanim odjedzie. Wasza wysokość. - Jej lordowska mość skłoniła się Honorii. - Spotkamy się w mieście, moja droga. Proszę przekazać moje uszanowanie dziadkowi.

–

Tak, oczywiście. Honoria prawie się zakrztusiła. Płucom zabrakło powietrza, a to z winy silnych

palców dotykających jej kibici. Gdyby Diabeł znów pocałował ją w nadgarstek, zemdlałaby naprawdę. –

Pomachaj ich lordowskim mościom - poinstruował ją jej oprawca.

–

Czym? - syknęła w odpowiedzi. - Talerzem?

–

Naprawdę nie wydaje mi się, żeby ten talerz był ci jeszcze potrzebny. Thomas go zabierze.

Pojawił się lokaj, który uwolnił ją od talerza. Na tarasie zostało już tylko kilka osób. Honoria czekała, ale uścisk wokół jej talii nie słabł. Zamiast tego, Diabeł objął ją ramieniem, nadal trzymając za rękę. Mogła czuć jego bliskość, dotyk jego piersi, ud, mięśni twardych jak stal, ramion otaczających ją jak klatka nie do pokonania. –

Dużo się dowiedziałaś tu, na tarasie? Jego głos, łagodny, głęboki i niski, załaskotał ją w ucho.

–

Mnóstwo na temat muślinu w roślinne wzory. Czy wiedziałeś, że najnowsze kapelusze mają lamówki na obrzeżu?

–

Doprawdy? I co dalej?

–

Tego właśnie chciała się dowiedzieć lady Smallworts.

–

A czego chce się dowiedzieć Honoria Prudencja? Miał wyjątkowo zabójczy sposób wypowiadania jej imienia - nieco przeciągłe „r", które czyniło słowa tak zmysłowymi. Honoria zmagała się z przebiegającym ją dreszczem.

–

Chcę wiedzieć, do czego zmierzasz. Poczuła jego westchnienie.

–

I co ja mam z tobą zrobić, wścibska kobieto? Potrząsnął nią delikatnie. Wrażenie utraty kontaktu z ziemią pod stopami zaparło Honorii dech. Diabeł

nawet nie zwolni! uścisku. –

Na początek możesz mnie postawić! Ocaliła ją księżna-wdowa.

–

Sylvestrze! Cóż ty wyprawiasz? Natychmiast postaw Honorię! Posłuchał, choć niechętnie. Gdy tylko stopy Honorii dotknęły podłogi, księżna-

wdowa wzięła ją pod ramię. –

Chodź, moja droga. Chcę, żebyś kogoś poznała.

Nie spojrzawszy nawet za siebie, Honoria umknęła u boku księżnej-wdowy. Przez resztę dnia starała się jak najmniej rzucać w oczy. Choć większość gości wyjechała zaraz po przyjęciu, część rodziny została dłużej. Honoria nie miała ochoty znaleźć się sam na sam z Diabłem w jego obecnym nastroju. Altana - biały drewniany sześciokąt obrośnięty żółto kwitnącym pnączem -stała się jej azylem. Z robótką na kolanach obserwowała powozy opuszczające podjazd. Patrzyła, jak Diabeł gra rolę gospodarza i macha ręką na pożegnanie. Popołudnie przechodziło w wieczór, kiedy Charles Cynster zszedł po schodach i ruszył przez trawnik, kierując się wprost do altany. Poważnie skinął głową i wszedł. –

Dobry wieczór, moja droga. Chciałem pomówić z panią, zanim wyjadę. Sylvester powiedział mi, gdzie panią znaleźć. A więc koniec z azylem. Honoria krytycznie przyjrzała się starszemu bratu

Tolly'ego. Był z pewnością starszy niż Diabeł, przez co był najstarszym w gronie kuzynów. Mógł się poszczycić imponującą posturą, ale brakowało mu rysów Cynstera. Twarz miał bardziej okrągłą, o obwisłych policzkach, oczy brązowe. Honoria dziwiła się, że mimo niedawnej straty, było w nich tyle zawziętości. W altanie znajdowała się tylko długa wiklinowa sofa pokryta poduszkami. Honoria gestem zaprosiła Charlesa, by usiadł. Ku jej uldze wybrał nie sofę, lecz parapet. Honoria uprzejmie czekała, co powie. Zapewne Diabeł wysłał go, by nakłonił ją do pozostawienia sprawy śmierci Tolly'ego Cynste-rom. –

Chciałem podziękować pani za pomoc okazaną Tolly'emu. Sylvester wspominał, że mu pani pomogła. - Usta Charlesa przez moment wygięły się w przelotnym

uśmiechu. - Jak powiedział, znacznie bardziej, niż można by się spodziewać po damie o pani pozycji. Honoria wdzięcznie skłoniła głowę. –

Pomimo opinii pańskiego kuzyna, nie zrobiłam nic więcej, niż zrobiłaby jakakolwiek inna dama obdarzona zmysłem praktycznym.

–

Niech i tak będzie... - Charles zamilkł. Honoria podniosła głowę i napotkała jego wzrok. - Droga panno Anstruther-Wetherby, mam nadzieję, że wybaczy mi pani, iż będę mówił otwarcie?

–

Wolałabym nawet, by pan tak zrobił. - Odłożywszy robótkę, Honoria zaplotła dłonie i skupiła całą uwagę na nim.

–

Wydaje mi się, że zamiast nagrody za swoją pomoc, została pani raczej postawiona w niewdzięcznej pozycji. - Charles popatrzyła na nią. - Proszę mi wybaczyć, to delikatny temat. Jednak, jak rozumiem, przez szlachetny postępek udzielenia pomocy Tolly'emu, a potem przez burzę, została pani zmuszona do spędzenia

nocy

w

towarzystwie

Sylvestra. Tym

samym

została

pani

skompromitowana, a przez to zmuszona do przyjęcia jego oświadczyn. Honoria otworzyła usta, ale Charles uniósł rękę, by ją powstrzymać. –

Proszę pozwolić mi skończyć. Zdaję sobie sprawę, że wiele dam byłoby podekscytowanych propozycją zostania księżną St. Ives, bez względu na okoliczności. Widzę jednak, że pani nie należy do tego rodzaju kobiet. Jest pani córką rodziny Anstruther-Wetherby, starego rodu z tradycjami, równie dumnego jak Cynsterowie. Jest pani kobietą rozsądną, niezależną i jak sama pani przyznała, praktyczną. Jak mniemam, wybrała pani spokojne życie. Wydaje się

niesprawiedliwe, że w zamian za pani dobre intencje miałaby pani zostać zmuszona do zostania żoną Sylwestra, a ta rola będzie nie tylko wymagająca, ale i nader niewdzięczna. - Przerwał na chwilę, po czym dodał: - Dla wrażliwej damy. Zawahał się, ważąc słowa. - Sylvester cieszy się dość specyficzną reputacją, podobnie jak większość Cynsterów. Wydaje się mało prawdopodobne, by lampart z takim upodobaniem oddający się polowaniom zechciał nagle zmienić cętki. Popatrzył na Honorię; dumnie uniosła brwi. –

W pana ocenie niewiele jest punktów, z którymi bym się nie zgodziła, panie Cynster. Przelotny uśmiech nie rozpogodził oczu Charlesa.

–

Naprawdę, moja droga, wierzę, że my dwoje dobrze się rozumiemy, dlatego właśnie mam nadzieję, że zrozumie pani moje motywy, gdy zaproponuję inne rozwiązanie pani niezasłużenie kłopotliwej sytuacji.

–

Inne? - Honoria czuła narastający niepokój. Nie spodziewała się, że Charles mógłby podważać pozycję Diabła. Była szczerze zaskoczona, że to zrobił.

–

Bardziej odpowiednią alternatywę dla damy o pani wrażliwości. Honoria spojrzała na niego pytająco.

–

Poślubienie Sylvestra nie leży w pani najlepszym interesie. Każdy, kto się zastanowi, może to zauważyć. Pani sytuacja stwarza jednak potrzebę oświadczyn, chociażby jako rekompensaty. Ponieważ Tolly był moim bratem, aby przyczynić się do naprawy pani położenia, mam zaszczyt prosić panią o rękę. Mój majątek nie może się oczywiście równać z dobrami Sylvestra, jest jednak niemały. Honoria oniemiała; tylko przez lata wpajane maniery pozwoliły jej to ukryć.

Nie musiała się nawet zastanawiać, jak ułożyć swoją odpowiedź - słowa przyszły same. –

Dziękuję panu za tę propozycję, sir, ale nie mam w planach zamążpójścia, ani z tego, ani doprawdy z żadnego innego możliwego do przewidzenia powodu. Twarz Charlesa nie zdradziła emocji. Po chwili zapytał:

–

Nie zamierza pani przyjąć oświadczyn Sylvestra? Honoria zacisnęła wargi i pokręciła przecząco głową.

–

Nie zamierzam w ogóle wychodzić za mąż. Po tej stanowczej deklaracji sięgnęła po swoją robótkę.

–

Będą na panią naciskać, by przyjęła pani propozycję Sylvestra. Zarówno Cynsterowie, jak i pani własna rodzina. Oczy Honorii rozbłysły, wyniośle uniosła brwi.

–

Drogi panie, nie jestem ani trochę podatna na niechcianą ingerencję w moje życie. W ciszy, jaka zapadła po tych słowach, Charles powoli się podniósł.

–

Proszę wybaczyć, panno Anstruther-Wetherby, jeżeli panią uraziłem. - Przerwał, a po chwili dodał: - Jednak nalegam, by pani pamiętała, że jeżeli nadejdzie chwila, gdy uzna pani za konieczne wyjść za mąż, by uniknąć niezręcznej sytuacji wynikłej wskutek śmierci Tolly'ego, ma pani alternatywę wobec poślubienia Sylvestra. Pochłonięta dziobaniem płótna igłą, Honoria nie podniosła głowy.

–

Pani uniżony sługa, panno Anstruther-Wetherby. Ledwie spoglądając na ukłon Charlesa, Honoria sztywno skinęła głową.

Charles odwrócił się na pięcie i zszedł po schodkach. Honoria, mrużąc oczy, patrzyła

za nim, aż wszedł z powrotem do domu. Kiedy zniknął, zmarszczyła czoło i wzruszyła ramionami. Gdyby kiedykolwiek miała poślubić jakiegoś Cynstera, wolałaby raczej spróbować poskromić tyrana.

Tyran zapukał do jej drzwi późnym wieczorem. Stryjowie, ciotki i młodsi kuzyni Diabła zostali na obiedzie, po czym wszyscy - poza rodziną Tolly'ego - odjechali, dając służbie wytchnienie. Spokój otulił całą posiadłość. Tę zbawienną ciszę znają tylko domy, które po wielokroć widziały narodziny i śmierć. Zostawiając księżnę-wdowę i rodziców Tolly'ego z ich słodko-gorzkimi wspomnieniami, Honoria wycofała się do swojego pokoju. Zamierzała napisać list do Michaela. Jednak zamiast pisać, skuszona spokojem panującym na zewnątrz, podeszła do okna i usiadła przy nim, pozwalając myślom popłynąć w noc. Pukanie, które przerwało wędrówkę jej myśli, było tak władcze, że nie miała wątpliwości, kto stoi za drzwiami. Zawahała się, ale po chwili wyprostowała się dumnie i podeszła do nich. Diabeł stał na korytarzu, spoglądając na schody. Kiedy drzwi się otworzyły, odwrócił się i napotkał wzrok Honorii. –

Chodź na spacer. Wyciągnął do niej rękę. Honoria przyjrzała mu się bacznie i powoli uniosła

brew. Wygiął usta, po czym złożył jej elegancki ukłon.

–

Droga Honorio Prudencjo, czy uczynisz mi zaszczyt i udasz się ze mną na spacer przy świetle księżyca? Honoria wolała już jego rozkaz niż jego prośbę. Swobodny wdzięk

przebijający przez jego słowa wypowiedziane cichym, głębokim głosem, wystarczyłby, żeby zawrócić w głowie każdej kobiecie. Ona jednak w okamgnieniu zorientowała się, po co przyszedł. –

Wezmę tylko szal. Szal z pięknego jedwabiu z Norwich leżał na krześle. Honoria udrapowała go

sobie na ramionach, spięła końce i ruszyła ku drzwiom. Zamierzała jasno dać do zrozumienia, że nie ma ochoty porzucić swego zainteresowania sprawą morderstwa Tolly'ego. Diabeł wziął ją za rękę, pociągnął na korytarz i zamknął drzwi, po czym wsunął sobie jej dłoń pod ramię. –

Są tu jeszcze inne schody, które wychodzą na trawnik. W milczeniu opuścili dom, by spacerować pod konarami olbrzymich drzew,

przechodząc z cienia na oświetloną promieniami księżyca trawę i z powrotem. Cisza była kojąca; intensywny zapach liści, zielonych traw i urodzajnej ziemi wonie, które Diabeł zawsze kojarzył z domem - tej nocy wzbogacał subtelny, ledwo uchwytny zapach, którego źródło odgadł bez trudu. To był zapach jej włosów, jej skóry, jej perfum - lilii z domieszką róży, kosztownej i uwodzicielskiej mieszanki. Spod tego przebijał się podniecający zapach kobiety, ciepły i zmysłowy, niosący w sobie obietnicę wszelkich ziemskich rozkoszy. Ta woń drażniła jego zmysły myśliwego i zwiększała napięcie, które trzymało go jak

w kleszczach. Dziś on był zwierzyną ściganą przez dwie pokusy -ale w tej chwili nie mógł poddać się żadnej z nich. Nie mógł zrobić nic dla pomszczenia śmierci Tolly'ego i nie mógł zaprowadzić Honorii Prudencji do swojej sypialni. Jeszcze nie. Było jednak coś, na czym mógł się skupić: jej podbródek. Nie miał zamiaru pozwolić jej mieszać się w sprawę morderstwa Tolly'ego, ale jego zachowanie na tarasie nie było najrozsądniejsze. Zastraszenie nie zadziałałoby na tę konkretną damę. Na szczęście nasunęła mu się inna strategia, która odpowiadała mu o wiele bardziej. Posługując się nią, mógł upiec dwie pieczenie przy jednym ogniu. Skryty w cieniu Diabeł uśmiechnął się i skierował się w stronę altany. Zanim do niej dotarli, Honoria straciła cierpliwość. –

Jakie podjąłeś kroki, by odkryć zabójcę swego kuzyna?

–

Ta sprawa doczeka się rozwiązania, bądź spokojna. - Poczuł na sobie jej płomienne spojrzenie.

–

Nie o to pytałam.

–

To jest jednak cała odpowiedź, jaką powinnaś znać. Honoria zesztywniała, po czym zapytała słodkim głosikiem:

–

Czy ktoś poinformował waszą wysokość, że bez wątpienia jest pan najbardziej aroganckim mężczyzną w całym chrześcijańskim świecie?

–

Nie dokładnie tymi słowami. Ta odpowiedź odebrała jej mowę na chwilę wystarczającą, by Diabeł

poprowadził ją po schodkach do altany. Zatrzymał się pośrodku pawilonu i puścił ją. Promienie księżycowego światła kładły się pasami na podłodze upstrzonej cętkami

cienia rzucanego przez liście. W półmroku dostrzegł, jak falują jej piersi. –

Niech to będzie... Słowa Honorii przeszły w stłumiony okrzyk. W jednej chwili jej ciemięży ciel

stał z opuszczonymi rękoma, a w następnej już jego długie palce gładziły ją po podbródku. I nagle znalazł się znacznie bliżej. –

Co ty wyprawiasz? - Oczy Honorii rozszerzyły się, zaparło jej dech. Nie próbowała uwolnić podbródka; jego dłoń była niewzruszona. Uniósł powieki i jego oczy, jeszcze jaśniejsze w tym przyćmionym świetle,

napotkały jej wzrok. –

Odwracam twoją uwagę. Jego głęboki szept z pewnością był w stanie ją rozproszyć. Honoria czuła go

całym ciałem. Jeśli nie liczyć podbródka, nie dotykał jej, lecz poczuła, jak sama wsuwa się w jego objęcia. Przyciągnął ją bliżej, a ona przeciągnęła się, odchylając głowę; jej serce zaczęło szaleć. Jego oczy przykuwały do siebie jej wzrok hipnotyzujące, ponadczasowe, uwodzicielskie, wszystkowiedzące. Powoli pochylił głowę... usta Honorii złagodniały, rozchyliły się. Nie potrafiłaby się od niego oderwać, nawet gdyby świat się wokół zawalił. Na pierwszy dotyk jego warg całe jej ciało przeszył dreszcz. Jego ramiona natychmiast zamknęły się wokół niej, przyciągając ją jeszcze bliżej. Otoczyła ją siła - muskuły jak ze stali zamknęły ją w klatce. Diabeł przechylił głowę i nacisk jego warg stał się mocniejszy. Jego pocałunek był mocny, jak i on sam - władczy, wymagający. Jedno uderzenie serca później stał się ciepły, kuszący, uwodzicielsko przekonujący. Honoria

zamarła, drżąc, jak gdyby przystając na jakimś niewidzialnym progu, a potem rzuciła się naprzód... w nieznane. Nie był to jej pierwszy pocałunek, choć z drugiej strony tak właśnie było. Nigdy wcześniej nie towarzyszyła temu taka magia, nigdy wcześniej nie została poprowadzona za rękę do świata zmysłów. Uczucie przyjemności, ciepła i ekscytacji zaczęło w niej narastać i wirować niczym w kalejdoskopie, wywołując zawrót głowy. Przyjemny zawrót głowy. Ilekroć zdołała złapać oddech, on jej go odbierał, rozsnuwając wokół niej swoją pajęczynę, dopóki nie znalazła się w pułapce bez odwrotu. Czubek jego języka wędrował po jej wargach w odurzającej i wyrafinowanej pieszczocie. Wiedziała, że rozsądniej byłoby to zignorować. Zabierał ją przecież do królestwa, do którego nie miała mapy, w którym to on miał być jej przewodnikiem. Sytuacja bardzo niewskazana, niebezpieczna. Jego usta stały się bardziej stanowcze; gorąco emanowało z niego, topiąc wszelki opór. Westchnąwszy, rozchyliła szerzej wargi, poddając się jego aroganckiemu żądaniu. Zaś on brał to, co chciał - intymna pieszczota rozpaliła jej zmysły, jak błyskawica trafiająca w sam środek duszy. Wstrząśnięta Honoria odsunęła się, tłumiąc okrzyk. Pozwolił jej się odsunąć. Zaskoczona, oszołomiona, poszukała jego twarzy. Czarna brew powoli uniosła się, ramiona objęły ją mocniej. –

Nie. - Honoria opierała się jego ramionom, a przynajmniej próbowała. Jej mięśnie stały się nagle słabe jak u dziecka.

–

Nie ma powodu się bać, chcę cię tylko pocałować. Tylko? Honoria zamrugała

szybko. –

I tego aż nadto. To znaczy... - Wzięła głęboki oddech, starając się opanować rozkojarzone myśli. -Jesteś zagrożeniem. Zaśmiał się. Ten dźwięk rozbił w puch jej dopiero co odzyskaną kontrolę nad

sobą. Zadrżała. –

Dla ciebie nie jestem zagrożeniem. - Jego dłonie wodziły uspokajająco i zarazem kusząco po jej plecach. - Zamierzam się z tobą ożenić. To zupełnie zmienia postać rzeczy. Czyżby Honoria zupełnie postradała rozum? Zmarszczyła czoło.

–

Jakiej rzeczy? Co zmienia? Diabeł błysnął zębami w uśmiechu.

–

Wedle wszelkich reguł, żony Cynsterów to jedyne istoty na ziemi, których muszą się strzec Cynsterowie.

–

Doprawdy? Wyraźnie sobie z niej drwił. Honoria starała się pokonać oburzenie, co było

niemożliwe, zważywszy fakt, że Diabeł znów pochylił głowę i delikatnie kąsał jej wargi. –

Po prostu mnie pocałuj. Wyszeptał jej te słowa prosto w twarz, mocno przyciskając ją do siebie.

Zetknięcie ciał znów wprawiło jej zmysły w drżenie. Jego wargi, prowokujące delikatnie, nie pozwalały jej myśleć o sprzeciwie. Diabeł pocałował ją znowu, czekając z cierpliwością człowieka, który wie, co robi, dopóki nie poddała mu się całkowicie. Jej stopniowa uległość była jeszcze bardziej satysfakcjonująca, zwłaszcza że wiedział, iż wolałaby, by było inaczej. Dość

mądry i doświadczony, nie naciskał zbyt mocno, trzymając własną namiętność w cuglach. Honoria spoczywała miękko w jego ramionach i cieszył się jej pocałunkiem. Słodka głębia jej ust stała przed nim otworem i mógł ją smakować, badać, zawładnąć nią. Na tę noc to musiało wystarczyć. Wolałby zawładnąć nią całą, zabrać do siebie i posiąść ją, celebrując życie w najbardziej fundamentalny sposób - w naturalnej reakcji na obecność śmierci w pobliżu. Ale była tak niewinna... Jej nieśmiałe reakcje, jej powściągliwość zdradziły mu to wyraźnie. Będzie jego i tylko jego, ale jeszcze nie dziś. Siła pragnienia zawładnęła jego umysłem. Diabeł zaklął w myślach. Jej delikatne ciało, przytulone do niego od piersi po uda, było potężną pokusą, podsycając tkwiące w nim demony, wzywając je i podburzając. Odsunął się. Dysząc ciężko, wpatrywał się w jej twarz, zastanawiając się... mimo że cały czas walczył, by okiełznać swoje pożądanie. Jej oczy lśniły pod firanką rzęs. Nadal oszołomiona Honoria pozwoliła sobie wędrować spojrzeniem po jego twarzy. W jego rysach nie było łagodności, ani śladu delikatności, tylko sita i namiętność... i żelazna wola. –

Nie zamierzam wyjść za ciebie. Te słowa spłynęły na usta prostu z umysłu w instynktownej reakcji. On tylko uniósł brew, irytująco wyniośle.

–

Zamierzam jutro posłać po brata, żeby przyjechał i zabrał mnie do domu. Oczy Diabła, w ciemności niemal srebrzyste, zwęziły się.

–

Do domu... w Hampshire? Honoria skinęła głową. Czuła się wręcz nierealnie, ledwie utrzymując kontakt

z rzeczywistym światem. –

Napisz wiadomość do brata, wyślę ją rano. Honoria uśmiechnęła się.

–

Sama ją wyślę. Diabeł odpowiedział jej uśmiechem. Miała poczucie, że śmieje się z niej,

chociaż jego pierś - tak blisko niej - nie zatrzęsła się. –

Ależ, ależ... Zobaczymy, co on myśli o twojej decyzji. Honoria uśmiechała się, zadowolona z siebie. Nieco kręciło jej się w głowie.

On, jak to Cynster, sądził, że Michael poprze jego zdanie. Michael, oczywiście, zgodzi się z nią. Diabeł sam się przekona, że brat nie uzna takiego małżeństwa za dobry pomysł. –

A teraz, skoro ustaliliśmy najbliższe kroki po twojej myśli... Musnął wargami jej usta. Honoria odpowiedziała instynktownie tym samym.

Trzasnęła gdzieś sucha gałązka. Diabeł uniósł głowę, napinając każdy mięsień. I on, i Honoria wpatrzyli się w noc. Widok, jaki ukazał się ich oczom, kazał mu się wyprostować. – –

Co do...? Psst! - Honoria przycisnęła dłoń do jego ust. Zmarszczył czoło i chwycił jej doń, ale zachował milczenie, kiedy niewielka

procesja podeszła bliżej i minęła altanę. Przecinając cienie i plamy księżycowego światła, Amelia, Amanda i Simon podążali na czele pochodu. Henrietta, Eliza, Angelica i Heather, trzymająca za rączkę Mary, podążali za nimi. Każe z dzieci niosło białą różę. Diabeł zachmurzył się bardziej, kiedy dzieci znikły w głębokim

cieniu drzew. Cel pochodu był oczywisty. –

Zaczekaj tutaj. Honoria popatrzyła na niego.

–

Chyba żartujesz. Uniosła rąbek sukni i pospiesznie zeszła po schodkach. Pędził tuż za nią, kiedy przemykali się od jednej plamy cienia do drugiej, idąc

śladem dzieci. Grupka zatrzymała się przed świeżo usypanym grobem Tolly'ego. Honoria przystanęła w głębokim cieniu po dębem, Diabeł stanął tuż obok niej. Po chwili jego ręce objęły ją wpół. Uniósł ją i przesunął na bok. Obróciła się w jego objęciach i zaparła się, by go zatrzymać. –

Nie! Jej gniewny szept zdumiał go. Mocno trzymała go za ramiona, szepcząc: - Nie

powinieneś. Spojrzał na nią chmurnie, po czym pochylił głowę, żeby szepnąć jej do ucha: – –

A dlaczegóż to, u licha? One się mnie nie boją. Nie o to chodzi! - odparła Honoria. - Jesteś dorosły, nie jesteś jednym z nich.

–

I co?

–

I to, że to jest ich chwila, ich czas, żeby się pożegnać. Nie psuj im tego. Spojrzał na nią uważnie, potem ściągnął usta. Uniósł głowę i patrzył, jak

dziecięca drużyna ustawia się w szeregu u stóp grobu, ale nie ruszył się już, by do nich dołączyć. Honoria wierciła się, więc ją puścił. Odwróciła się, by też obserwować scenę. Panujący wśród drzew chłód przedarł się przez jej cienką suknię. Zaczęła drżeć. W

następnej chwili otoczyły ją ramiona Diabła. Przyciągnął ją bliżej. Honoria zastygła, po chwili jednak poddała się i odprężyła, zbyt wdzięczna za ofiarowane ciepło, by się spierać. Przy grobie trwało małe zgromadzenie. Teraz Amelia wystąpiła naprzód i rzuciła swoją różę na mogiłę. –

Spij dobrze, Tolly. Podeszła Amanda.

–

Spoczywaj w pokoju - powiedziała i jej róża upadła obok róży jej bliźniaczej siostry. Następny był Simon.

–

Żegnaj, Tolly. Kolejna róża spoczęła na grobie. Jedno po drugim, dzieci dorzucały swoje róże i każde żegnało się z Tollym.

Kiedy skończyły, popatrzyły po sobie, po czym uformowały znów małą procesję i pospiesznie wróciły do domu. Honoria przytrzymywała Diabła, dopóki dzieci ich nie minęły. Kiedy wreszcie pozwoliła mu się ruszyć, posłał jej niezrozumiałe, wyraźnie cynsterowskie spojrzenie i wziął ją za rękę; razem podążyli za dziećmi. Na trawie pojawiła się rosa. Marsz był trudny, zwłaszcza dla małej Mary. Diabeł burknął coś i przyspieszył kroku. Honoria znów rzuciła się za nim. –

Nie! Spojrzała na niego ze złością i pociągnęła go z powrotem pod drzewa. Diabeł odpowiedział piorunującym spojrzeniem.

–

Zamoczą sobie nogi. Mogę zanieść przynajmniej dwójkę małych.

Honoria uwiesiła mu się na ramieniu. - Domyśla się, że wiesz, gdzie właśnie były. Domyśla się, że patrzyłeś. To im wszystko zepsuje. Odrobina wody im nie zaszkodzi, zwłaszcza jeśli są prawdziwymi Cynsterami. W niechętnym uśmiechu Diabła czaiła się satysfakcja. Zaczekał, burcząc pod nosem, aż dzieci znikły w bocznych drzwiach domu, po czym trzymając Honorię za rękę, pomaszerował w tę samą stronę. Kiedy znaleźli się w środku, dzieci jeszcze zmagały się ze schodami. Diabeł ruszył naprzód, trzymając się blisko ściany. Kiedy dotarli na piętro, dzieci nadal były w połowie drogi na kolejne. Diabeł pociągnął Honorię do niszy. Omal nie krzyknęła, kiedy wylądowała znów tuż przy jego piersi. Jedno ramię zamknęło się wokół niej, silne palce uniosły jej twarz. Jego usta znalazły się na jej ustach zanim zdążyła złapać oddech. Starała się opanować, ale wobec przyjemnego uczucia, jakim ją otaczał, jej opór zanikał, aż stopniał zupełnie. Przyjemność przeszła w coś tak zdradzieckiego, tak nieodparcie kradnącego całą jej duszę, tak naturalnie ekscytującego, że nie była w stanie się cofnąć. Był jej głodny - czuła to w ledwie hamowanej namiętności, nadającej siłę jego pocałunkom, tak że kiedy uchyliła dla niego usta, zagłębił się w nie jeszcze bardziej łapczywie niż poprzednio. Napięcie ogarniające każdy jego muskuł zdradzało, że narzuca sobie cugle; spętane nimi siły przerażały i fascynowały. Ich języki tańczyły ze sobą, kusząc się wzajemnie, po czym obrały powolny, powtarzający się rytm. Jej usta należały do niego. Jego władczość doprowadzała jej zmysły do szału - jeszcze żaden mężczyzna tak jej nie dotykał. Przebiegła ją fala ciepła, słodka gorączka niepodobna do niczego, co znała dotąd. Oprócz tego i wstrząsającej intymności jego pieszczot, zaznajomiła

się dziś z jeszcze jednym faktem -Diabeł pragnął jej rozpaczliwie. Nagły, niemal zwalający z nóg impuls, by oddać mu się, by zaspokoić tę gwałtowną potrzebę, wstrząsnął nią do głębi, a mimo to nadal nie potrafiła się cofnąć. Jak długo stali tak spleceni w uścisku w ciemnościach, nie miała pojęcia. Kiedy podniósł głowę, straciła już poczucie rzeczywistości. Zawahał się, po czym musnął wargami jej usta. –

Przerażam cię? -Tak. W pewnym sensie tak było. Z rozszerzonymi oczyma i łomoczącym sercem

Honoria poszukała spojrzeniem jego skrytych w cieniu oczu. –

Ale to nie ciebie się obawiam. - Sprawiał, że ogarnęły ją uczucia, tęsknota. - Ja... Zmarszczywszy czoło, urwała, nie mogąc znaleźć słów. W ciemności Diabeł uśmiechnął się łobuzersko.

–

Nie martw się. - Po raz ostatni nacieszył się jej ustami, całując ją namiętnie, zanim odepchnął ją lekko. - Idź. Idź już. To było ostrzeżenie, ale nie był pewien, czy zrozumiała.

Mrugając, wpatrywała się w niego poprzez mrok, po czym skinęła głową. –

Dobranoc. - Wyszła z niszy na schody. - Śpij dobrze. Diabeł omal nie wybuchnął śmiechem. Nie będzie miał dobrej nocy ani nie

będzie dobrze spał. Czuł już nadchodzący kolejny ból głowy.

Rozdział 7

Rano Honoria wzięta udział w niedzielnej mszy na terenie posiadłości, potem spacerowała z Louise Cynster. Matka Tolly'ego dziękowała jej za pomoc okazaną synowi, a Honoria grzecznie umniejszała swoją rolę. Louise nie potrzebowała wielkiej zachęty, by rozmawiać o Tollym i jego relacjach z Diabłem. Uwielbienie dla bohatera - tak można by je najbardziej trafnie opisać. Obiekt czci Tolly'ego nie uznał za stosowne pokazać się w kościele. Kiedy panie dotarły do stołu, gdzie czekało śniadanie, było widać, że sam zjadł przed nimi. Honoria szybko rozprawiła się z herbatą i grzanką i poszła na górę. Diabeł, była tego pewna, wybrał się na konną przejażdżkę. Dzień był idealny, więc zapewne objeżdżał swoje pola na grzbiecie piekielnego pożeracza ciast. A dzięki temu bliższe okolice były wolne od jego obecności. Zaledwie trzy minuty potrzebowała Honoria, by przywdziać swój modny strój do konnej jazdy o barwie topazu. Garderoba to jedyna rzecz, którą zawsze starała się nawiązywać do swego pochodzenia z ro-j, dżiny Anstruther-Wetherby. Potrząsnęła piórkiem na tworzącym komplet toczku, tak by opadało zawadiacko na bok, i skierowała się ku drzwiom. Na podwórzu stajni nie było nikogo. Nie niepokojona, weszła do głównej stajni. Ścianki przegród były wysokie i nie mogła ponad nimi nic zobaczyć. Uprzęże znajdowały się w pomieszczeniu na samym końcu, więc ostrożnie ruszyła w głąb stajni.

Ogromna dłoń wysunęła się zza ścianki i wciągnęła ją do przegrody. –

Co...? Otoczyło ją ramię o muskułach ze stali. Honoria zdała sobie sprawę, co jej

zagraża. –

Nie waż się mnie pocałować. Będę krzyczeć, jeśli to zrobisz!

–

A niby kto miałby cię uratować? Honoria zamrugała i starała się wymyślić właściwą odpowiedź.

–

Poza tym, nie będziesz mogła krzyczeć, kiedy będę cię całował. Rozchyliła usta i wzięła głęboki oddech. Kiedy zdała sobie sprawę, że to nie

najrozsądniejsze posunięcie, było już za późno. Diabeł wykorzystał sytuację. Przez głowę przemknęła jej mglista myśl o stawianiu oporu, ale szybko zgasła, kiedy żar i podstępna rozkosz wzięły górę. Usta Diabła poruszały się na jej ustach arogancko pewne siebie; jego język wślizgnął się między wargi w rozkosznie subtelnej i niespiesznej pieszczocie, która trwała i trwała, aż Honoria zaczęła płonąć. Czuła narastającą gorączkę, starała się wmówić sobie, że to złe -skandalicznie złe - ale każdy zmysł domagał się więcej. Nie była w stanie myśleć ani słuchać, kiedy ją całował. Dokonała tego odkrycia, kiedy Diabeł wreszcie podniósł głowę. Aż do chwili, kiedy jego wargi rozstały się z jej wargami, jej umysł był zupełnie pusty, pogrążony w błogiej nieświadomości. Dźwięki ze stajni dopadły ją nagle, jeszcze bardziej pozbawiając tchu. Ciało miała jak z galarety, lecz wciąż stała wyprostowana. Po chwili zdała sobie sprawę, że to dzięki niemu. Przytrzymywał ją blisko siebie, ziemi dotykała zaledwie palcami.

–

Wielkie nieba! - Mrugając gwałtownie, Honoria stanęła mocno na ziemi. Czy nazwała go zagrożeniem? On był zagrożeniem śmiertelnym!

–

Dzień dobry, Honorio Prudencjo. - Jego mruczenie rozbudziło w niej dreszcz. - A dokąd to się wybierasz?

–

Ach... - Wpatrując się w niego szeroko rozwartymi oczyma, Honoria opanowała wreszcie myśli. -Szukałam konia. Zapewne posiadasz więcej niż tylko jednego?

–

Jak sądzę, jest tu pewna zarozumiała, kapryśna klacz, która będzie się nadawała. A dokąd zamierzasz jechać?

–

Och, tak sobie, po okolicy. Przytrzymywał ją zbyt mocno, by mogła się wyrwać. Starała się cofnąć, ale

jego uścisk nie zelżał ani na moment. –

Nie znasz tej okolicy, zgubisz się. Będziesz bezpieczniejsza, jadąc ze mną. Rezygnując ze wszelkiej subtelności, Honoria sięgnęła za siebie i próbowała

rozpleść jego dłonie. Zaśmiał się i pozwolił jej się szarpać na próżno. Potem pochylił głowę i zaczął muskać jej lewe ucho delikatnymi pocałunkami. Nie mogąc złapać tchu, podenerwowana Honoria obrzuciła go piorunującym spojrzeniem. –

Ten, kto nazwał cię Diabłem, miał świętą rację!

–

Hully? Honoria zamrugała.

–

To pani Hull nadała ci taki przydomek? Uśmiechnął się demonicznie.

–

Kiedyś była niańką. Miałem trzy latka, kiedy przezwała mnie „Ten Diabeł

Cynster." –

Musiałeś być tyranem nawet wtedy.

–

Owszem, byłem. Nerwowe chrząknięcie oszczędziło Honorii konieczności odpowiadania.

Diabeł rozejrzał się dokoła, po czym puścił ją, odwracając się tak, żeby ją zasłonić. –

O co chodzi, Martin?

–

Przepraszam, że przeszkadzam, wasza miłość, ale pęki jeden z pierścieni w północnym numer jeden. Pan Kirby pomyślał, że gdyby pan tamtędy przejeżdżał... Miał nadzieję, że sprawdzi pan to, zanim na nowo puści w ruch śmigła. Dla Honorii wiadomość nie miała sensu. Zerknęła zza ramienia Diabła. W

przejściu, z czapką w rękach, stał robotnik. Podniosła wzrok i zobaczyła utkwione w siebie zielone oczy jego pana. –

Powiedz Kirby'emu, że będę tam za pół godziny.

–

Tak, wasza miłość. Martin oddalił się w pośpiechu. Honoria wyprostowała się.

–

O co tu chodzi?

–

Jeden z naszych wiatraków się zepsuł.

–

Wiatraków? - Honoria przypomniała sobie mnóstwo wiatraków na polach. Chyba jest ich tu niemało. Kąciki ust Diabła podniosły się. Sięgnął po jej dłoń.

–

To nizinna kraina, Honorio Prudencjo. Wiatraki napędzają pompy, które osuszają ziemię.

–

Och. - Honoria zauważyła, że Diabeł ciągnie ją przez stajnię. - Dokąd mnie

zabierasz? Uniósł pytająco brwi. –

Po konia. Czyż nie tego chciałaś? Dziesięć minut później Honoria znalazła się na podwórzu przed stajnią na

grzbiecie żwawej kasztanowej klaczy, podążając za Diabłem, który ruszył przodem. Wyjechali z parku inną drogą, niż ta prowadząca przez zagajnik. Już za murem klekot wiatraków stał się wyraźnie słyszalny i narastał stopniowo, im dalej kierowali się na południe. Wiatrak, o którym była mowa, był ogromny; Diabeł zsiadł z konia w jego cieniu i wda! się w dysputę z brygadzistą. Dla Honorii ich rozmowa nie była interesująca. Kiedy kłusowali z powrotem w stronę Somersham Place, postanowiła chwycić byka - a raczej diabła -za rogi. –

Nie masz żadnego pomysłu, kim mógł być ten „rabuś"? - Pytanie wydawało się całkiem jasne. W odpowiedzi przedstawił jej rozprawę na temat mechaniki i osuszania pól.

Zanim wrócili do stajni, Honoria usłyszała dosyć, żeby móc potwierdzić prawdziwość stwierdzenia, że Cynsterowie równie mocno pasjonują się swoją ziemią, co innymi zdobyczami. Nabrała też bardzo konkretnego przekonania, co gospodarz tej posiadłości myśli na temat zainteresowania sprawą morderstwa kuzyna. Następnego ranka wyglądała przez okno, dopóki nie zobaczyła, jak narzucany jej przez los mężczyzna odjeżdża. Wtedy udała się do stajni. Stajenni nie widzieli nic dziwnego w jej życzeniu, by znowu osiodłać klacz. Kiedy Honoria minęła bramę wiodącą do parku, omal nie krzyknęła z radości. Uśmiechając się błogo, ruszyła w stronę drzew.

Znalazła się na długim szlaku dokoła wioski. Godzinę lub więcej trwało, nim wreszcie dotarła na miejsce, gdzie został postrzelony Tolly. Wydawało się, że klacz wyczuwa feralne miejsce. Honoria ściągnęła wodze, zsunęła się z siodła i uwiązała konia kilka metrów dalej. Energicznie przemaszerowała na drugą stronę drogi i wtedy dobiegł ją tętent końskich kopyt. Zatrzymała się, nasłuchując. Nieznany jeździec zmierzał w jej stronę. –

A niech to! Honoria natychmiast pospiesznie zawróciła do swojej klaczy. Nie była w stanie znów jej dosiąść. Rozczarowana rozglądała się na wszystkie

strony. Jeździec wyraźnie się zbliżał. W tej chwili Honoria oddałaby całą swoją elegancką garderobę za odpowiedni pieniek, ale w pobliżu nie było żadnego. Nieznajomy to zapewne jakiś miejscowy, nie bardziej groźny niż pastor Postlethwaite. Honoria pogłaskała klacz po łbie i przybrała wyniosły, nonszalancki wyraz twarzy. Jeżeli miała ochotę postać sobie obok swego konia na leśnej drodze, któż miałby prawo jej w tym przeszkadzać? Zbliżający się wierzchowiec minął zakręt i ukazał się oczom Honorii. Jego jeździec nie był pastorem. Czarny demon zatrzymał się tuż obok niej. Diabeł popatrzył na nią z góry. –

Co ty tutaj robisz? Honoria otworzyła szeroko oczy, znacznie szerzej niż zazwyczaj.

–

Zatrzymałam się, żeby rozprostować nogi. Diabeł nawet nie mrugnął.

–

I żeby podziwiać widoki? Ze wszystkich stron otaczał ich las. Honoria zmrużyła oczy i popatrzyła na

niego. –

A co ty tutaj robisz? Diabeł odpowiedział jej nieprzejednanym spojrzeniem i zeskoczył z siodła.

Zacisnął zęby i uwiązał konia do drzewa. Bez słowa odwrócił się i podszedł do miejsca, gdzie leżał ranny Tolly. Honoria dziarsko pomaszerowała za nim. –

Tak jak i ja nie wierzysz, że to był rabuś. Na pewno nie był to też kłusownik. Diabeł prychnął.

–

Nie jestem głupi. Posłał jej przeszywające spojrzenie, po czym odwrócił wzrok, rozprostowując

ramiona, jak gdyby zrzucił przygniatający go ciężar. Honoria przypatrywała mu się, gdy badał ziemię przy drodze. –

I cóż? Kto twoim zdaniem to zrobił?

–

Nie wiem, ale dowiemy się tego.

–

Tak? - Honoria była najzupełniej pewna, że przez „my" nie miał na myśli siebie i jej. - Szukacie wszyscy, prawda? Ty i twoi kuzyni? W jego spojrzeniu kryło się teraz cierpienie mężczyzny. Podkreśliło je krótkie

westchnienie. –

Jak słusznie wydedukowałaś, to nie był bandyta ani kłusownik. Tolly został zamordowany. Taki mord musi mieć powód i my go właśnie szukamy. Powód doprowadzi nas do sprawcy.

–

Z tego, co słyszałam, nie macie żadnego pomysłu, co to mógł być za powód. Spojrzenie Diabła stało się drapieżne. Honoria starała się udawać, że tego nie

dostrzega. –

Tolly żył pełnią życia. Kiedy ja tu rozglądam się po okolicy, pozostali przetrząsają Londyn. Sale balowe i spelunki, wszędzie, gdzie Cynster mógł bywać. Przypominając sobie przydział zadań, jakie wyznaczył kuzynom, Honoria

zmarszczyła czoło. –

Czy Tolly szczególnie lubił koty? Diabeł popatrzył na nią z nieprzeniknionym wyrazem twarzy.

–

Kociczki? Zamrugał szybko, ale dostrzegła, że w jego oczach nie ma emocji.

–

Artystki. Z półświatka. Honoria zdołała ukryć, jak to nią wstrząsnęło.

–

Miał ledwie dwadzieścia lat.

–

Co z tego? - odparł Diabeł arogancko. - Cynsterowie wcześnie zaczynają. Honoria postanowiła porzucić ten temat. Diabeł przyglądał się leśnemu

poszyciu. –

Czego szukasz? Broni?

–

Tolly nie nosił broni.

–

Czego więc? - spytała niecierpliwie.

–

Szukam wszystkiego, co nie powinno się tutaj znaleźć. - Zatrzymał się i rozejrzał. Zadanie było zniechęcające. Podczas gdy Diabeł przeczesywał poszycie w

pobliżu miejsca, gdzie leżał Tolly, Honoria badała pobocze nieco dalej. Z mocnym

kijkiem w ręku postępowała za nim, trącając co bardziej intrygująco wyglądające kępki trawy i roztrącając liście. Diabeł rozejrzał się na boki, chrząknął i kontynuował swe poszukiwania idąc szybciej, pozostawiając drobniejsze rzeczy dla niej. Kiedy już przeczesali teren na jakiś metr od drogi, Honoria wyprostowała się i odchyliła piórko u toczka, które omal nie ukłuło ją w oko. –

Jak sądzisz, dlaczego Tolly znalazł się na tej drodze? Diabeł odpowiedział, nawet na nią nie patrząc.

–

Sądzę, że zmierzał do Somersham Place.

–

Twoja ciotka i stryj uważają, że jechał tu poszukać u ciebie rady. Popatrzył na nią.

–

Pytałaś ciotkę Louise? Jego ton zaalarmował Honorię.

–

Tak tylko gawędziłyśmy. Ona niczego nie podejrzewa. Oskarżycielski wyraz jego twarzy nie zmienił się. Honoria wzruszyła

ramionami. –

Powiedziałeś, że to był rabuś, więc to musiał być rabuś. Każdy w to wierzy, nawet twoja matka.

–

Dzięki Bogu. - Diabeł rzucił jej ostatnie wściekłe spojrzenie i powrócił do szukania. -Ostatnia rzecz, jakiej mi potrzeba, to wtrącające się kobiety.

–

Doprawdy? - Uzbrojona w kijek, roztrąciła kupkę liści. - Jak mniemam, nigdy nie przyszło ci do głowy, że my, kobiety, możemy mieć jakiś wkład?

–

Gdybyś wiedziała, jaki wkład chciałaby mieć moja matka, nie pytałabyś. Napisała list do sędziego, od którego włosy zjeżyłyby mu się na głowie, gdyby potrafił go

odczytać. Honoria trąciła grudkę ziemi. –

Gdyby nie pozostawiano nas na uboczu z takim frustrującym poczuciem bezradności, nie odsuwano na bok, mówiąc, żebyśmy dziergały na drutach, może nie reagowałybyśmy tak gwałtownie. - Wycelowała w niego kijkiem. - Wyobraź sobie tylko, jaki byłbyś sfrustrowany, gdybyś wiedział, że ty jako "osoba nigdy nic nie osiągniesz. Przyglądał jej się przez dłuższą chwilę. Potem wskazał ręką na ziemię.

–

Szukaj i tyle. Chociaż jednak przeszukali pobocze po obu stronach drogi, nie znaleźli

dosłownie nic. Dosiedli koni i pokłusowali przez pola, aż wreszcie minęli bramę parku, oboje pogrążeni w rozmyślaniach o śmierci Tolly'ego. Kiedy przejeżdżali między szpalerami topoli, Honoria zerknęła na Diabła. –

Twoja ciotka zamierza podarować ci na pamiątkę srebrną piersiówkę, którą dałeś Tolly'emu w prezencie na urodziny. Miał ją przy sobie, kiedy go zastrzelono. Diabeł tylko skinął głową, wpatrując się w drogę przed sobą, a Honoria dorzuciła cierpko: -Jak się zdaje, rabuś o niej zapomniał. Obrzucił ją ostrzegawczym spojrzeniem.

–

Twoja ciotka wspominała też - ciągnęła Honoria - że gdyby Tolly znalazł się w kłopotach, prędzej zwróciłby się do ciebie jako do głowy rodu niż do ojca czy do Charlesa. Jak myślisz, czy został zabity z tego samego powodu, dla którego szukał ciebie? Spojrzenie Diabła stało się skupione i w tej chwili Honoria zaznała uczucia

triumfu. Naprowadziła go na ten trop i wiedział, że miała rację. Nie odezwał się jednak, dopóki nie dotarli na dziedziniec stajni. –

Nie mów nic maman ani ciotce Louise, nie ma potrzeby ich niepokoić. Honoria odpowiedziała mu dumnym spojrzeniem.

–

I jeżeli coś usłyszysz albo odkryjesz, powiedz mi.

–

A czy ty powiesz mi, jeżeli co odkryjesz? - zapytała niewinnie. Spochmurniał.

–

Nie przeciągaj struny, Honorio Prudencjo.

Rozdział 8

Rankiem dwa dni później Diabeł schodził po głównych schodach, nakładając rękawiczki do konnej jazdy. Kiedy był już prawie na parterze, pojawił się Webster zmierzający ku drzwiom frontowym. –

Pański powóz czeka, wasza wysokość.

–

Dziękuję, Webster. Już prawie w drzwiach, Diabeł obejrzał się za siebie. Webster zastygł z ręką na

klamce. –

Czy coś jest nie w porządku, wasza wysokość? Diabeł odwrócił się, kiedy Webster otworzył drzwi, i zobaczył powóz

czekający tuż przed gankiem, a obok niego postać w bladoliliowym stroju. Uśmiechnął się. –

Nie, Webster. Wszystko jest tak, jak się spodziewałem. Diabeł wyszedł na zewnątrz i zatrzymał się na ganku, podziwiając Honorię.

Jego przyszła żona miała klasę i wrodzoną elegancję. Włosy upięła w modny węzeł, a piękne, bujne loki okalały jej twarz. Parasolka z falbankami chroniła jej cerę przed słońcem. Dłonie okrywały rękawiczki, a stopy - pantofelki z jasnej skórki. Liliowy strój na przejażdżki został umiejętnie skrojony i doskonale podkreślał jej smukłą talię, kobiecą krągłość bioder i bujnych piersi. Diabeł musiał się kontrolować, by na jego twarzy nie pojawił się łakomy uśmieszek. Przybrał obojętny wyraz twarzy i zszedł na dół. Kręcąc parasolką, Honoria czekała, aż do niej podejdzie. –

Jak rozumiem, wasza wysokość zamierza jechać do St. Ives. Zastanawiam się, czy mogłabym mu towarzyszyć? Ogromnie interesują mnie stare kaplice, a kaplica w St. Ives jest wyjątkowo ciekawym obiektem tego rodzaju.

–

Dzień dobry, Honorio Prudencjo. - Diabeł przystanął przed nią i ujął jej prawą dłoń. Podniósł ją delikatnie i przycisnął wargi do nadgarstka, tuż ponad rękawiczką. Honoria omal nie upuściła parasolki. Obrzuciła go piorunującym spojrzeniem,

próbując opanować łomotanie serca. –

Dzień dobry, wasza wysokość. Nie odzywając się ani słowem, poprowadził ją do powozu i podniósł bez

najmniejszego wysiłku. Honoria musiała uspokoić rozdygotane zmysły. Przesunęła

się i uchwyciła mocno, bo powóz zakołysał się, kiedy wsiadał do niego Diabeł. Potem wygładziła suknię i zaczęła się bawić parasolką. Diabeł wziął lejce, odprawił stajennego i powóz potoczył się po podjeździe. Honoria odetchnęła głęboko. Pod dębami chłodniejszy powiew otrzeźwił ją i pozwolił zastanowić się nad wydarzeniami ostatnich kilku minut. Spod przymrużonych powiek spojrzała nagle na Diabła. –

Wiedziałeś! Zerknął na nią z pobłażliwością na twarzy.

–

Powszechnie uważany jestem za człowieka, który szybko się uczy. Honorię nawiedziła niepokojąca myśl.

–

Dokąd mnie zabierasz? Tym razem jego mina wyrażała kwintesencję niewinności.

–

Do St. Ives, zwiedzić kaplicę przy moście. Honoria popatrzyła mu w oczy, były przejrzyste jak kryształ. Odwróciła

głowę... i zobaczyła konia uwiązanego za powozem. –

Jedziesz do St. Ives, żeby zwrócić konia, na którym Tolly jechał tego popołudnia, kiedy zginął. Diabeł wyglądał na poirytowanego.

–

Nie sądzę, żeby mi się udało nakłonić cię, byś zostawiła tę sprawę w moich rękach. Honoria zmarszczyła czoło.

–

Czy to koń Tolly'ego, czy może jego zabójcy? Diabeł zacisnął zęby.

–

Musiał go dosiadać. Znaleziono go, osiodłanego, na polu w pobliżu lasu dzień po burzy. Pochodzi ze stajni, z której zazwyczaj korzystał Tolly. A morderca zapewne odjechał na własnym koniu. -Przed nimi znajdował się prosty kawałek drogi. Diabeł przyhamował parę gniadoszy ciągnących powóz i popatrzył na Honorię. Honorio Prudencjo, może i natknęłaś się na Tolly'ego kilka minut wcześniej niż ja, ale nie ma powodu, żebyś brała aktywny udział w ściganiu jego mordercy. Honoria zadarła nosek.

–

Pozwolę sobie nie zgodzić się z waszą wysokością. Diabeł skrzywił się.

–

Na miłość boską, przestań mnie tytułować. Mów do mnie tak jak wszyscy: Diabeł. Bądź co bądź, mamy zostać mężem i żoną.

–

Taki obrót rzeczy - oświadczyła Honoria, unosząc podbródek wyżej -jest mało prawdopodobny. Diabeł utkwił wzrok w jej podbródku i zastanawiał się nad celowością

sprzeczania się z nią. Nie. zrobił tego. W jego głosie zabrzmiało napięcie, aleje opanował. –

Honorio, jestem głową tej rodziny. Moje barki są silniejsze od twoich i mogę znacznie więcej udźwignąć. Odnalezienie mordercy Tolly'ego spoczywa na mnie i zapewniam cię, że wypełnię to zadanie.

–

Czy zdajesz sobie sprawę, że sam sobie przeczysz? W jednej chwili deklarujesz, że mam zostać twoją żoną, a za chwilę zabraniasz mi zachowywać się tak, jak powinna zachowywać się twoja żona czy narzeczona.

–

Jeżeli chodzi o moją żonę, nawet przyszłą, to znaczy ciebie, to powinna się

trzymać z dala od wszelkich niebezpiecznych działań. - Zmuszony do skupienia uwagi na powożeniu, Diabeł usłyszał własne warknięcie i zachmurzył się jeszcze bardziej. - Morderstwo to coś brutalnego, a ściganie mordercy jest niebezpieczne. Nie powinnaś się w to angażować. –

Powszechna opinia głosi, że żona powinna pomagać mężowi i wspierać go we wszystkich poczynaniach.

–

Zapomnij o pomocy. Wsparcie mi wystarczy.

–

Obawiam się, że nie da się tego rozdzielić. Te dwie rzeczy idą ze sobą w parze. Poza tym - dodała Honoria - skoro miałabym trzymać się z dala od wszelkiego niebezpieczeństwa, to jak moglibyśmy się pobrać? Spojrzał jej w twarz z zainteresowaniem, po czym zmrużył oczy.

–

Wiesz przecież, że z mojej strony nic ci nie grozi. Nie byłoby cię tutaj, gdybyś tak myślała. Honoria musiała przyznać w duchu, że to prawda. Diabeł był potęgą zbyt

groźną, żeby się z nią mierzyć bez żelaznych zabezpieczeń. Jednak jej pozycja była niewzruszona. Skoro widział w niej swoją narzeczoną, wiedziała, że będzie dbał o jej honor nawet wbrew samemu sobie. Nie mogłaby mieć potężniejszego obrońcy. Czując się bezpieczna, uśmiechnęła się promiennie. –

Czy twoi kuzyni dowiedzieli się już czegoś? Mruknął coś i popatrzył na drogę. Nie starała się odgadywać, co powiedział.

Granit miałby w sobie więcej miękkości niż jego twarz. Najbliższy zakręt Diabeł minął szybko, potem jeszcze mocniej zaciął konie. Honoria rozsiadła się wygodniej, oglądając mijane pola.

Dostrzegła pastora Postlethwaite'a obok jego domu. Pomachała mu ręką. Pastor przetarł oczy, ale uśmiechnął się i odpowiedział tym samym gestem. Czyżby naprawdę minął ledwie tydzień od dnia, kiedy wracając od niego, wybrała skrót przez las? Rodzina Tolly'ego, od chwili pogrzebu powoli oswajająca się z bólem, wyjechała poprzedniego dnia. Honoria zajmowała się bliźniaczkami, zachęcając je, by skupiły się na czekającej je przyszłości. Złamała przy tym jedną ze swoich złotych zasad i wzięła pod skrzydła również młodsze dziewczynki, Henriettę i malutką Mary. Nie było nikogo innego, kto mógłby się nimi zająć. Opieka nad siostrami Tol-ly'ego jeszcze bardziej umocniła w niej przekonanie, że zabójcy trzeba wymierzyć sprawiedliwość. Kiedy Diabeł wreszcie się odezwał, widzieli już dachy St. Ives. –

Vane przysłał mi wczoraj wiadomość. Nikt nie znalazł nawet najmniejszego śladu ani nie usłyszał niczego przydatnego. Niczego, co by nam podpowiedziało, dlaczego Tolly wybrał się tutaj ani dlaczego mógł zostać zabity. Honoria wpatrywała się uważnie w jego twarz.

–

Oczekiwałeś czegoś więcej, prawda?

–

Wstrzymałem się z oddaniem konia. Miałem nadzieję, że dowiem się, jak wygląda człowiek, którego szukamy. Musiał jakoś dostać się do lasu. Jeżeli śledził Tolly'ego albo wcześniej przyjechał z Londynu, mógł wynająć konia w St. Ives.

–

A może przyjechał powozem? Diabeł pokręcił głową.

–

Gdyby tak było, musiałby wyjechać z lasu daleko od Somersham. W przeciwnym

razie natknąłby się na ciebie. Na polach pod lasem pracowali moi ludzie. Każdy pojazd jadący w tę stronę musiałby ich minąć. Żadnego nie widzieli. –

A jeźdźca?

–

Nie, ale w lesie jest istna plątanina ścieżek. Mogłoby się tam ukryć wielu jeźdźców.

–

Można tu przyjechać wierzchem aż z Londynu?

- Można, ale to mało prawdopodobne. - Diabeł skupił się na powożeniu. Pojawiły się przed nimi pierwsze zabudowania St. Ives. - Koń, który przebył tak daleką drogę w jakimś rozsądnym tempie, nie miałby zaraz potem sił na ucieczkę. Dotarli do głównej ulicy. Konie zwolniły. –

A zatem - skonstatowała Honoria - szukamy mężczyzny o nieznanej tożsamości i wyglądzie, który wynajął konia w dniu zabójstwa. Poczuła na sobie wzrok Diabła i usłyszała krótkie, pełne irytacji westchnienie,

poprzedzające odpowiedź. –

Dokładnie kogoś takiego szukamy. Pięć minut później, siedząc w powozie i przysłuchując się, jak Diabeł

przepytuje zarządcę stajni, Honoria starała się ukryć wyraz triumfu. Wiedziała, że nie należy się z nim obnosić. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnęła, było zranienie męskiej dumy Diabła i sprowokowanie go do zmiany decyzji. Jednak zwycięstwo miało tak słodki smak, że trudno jej było powstrzymać się od uśmiechu. Ilekroć była pewna, że Diabeł nie patrzy, pozwalała sobie uśmiechnąć się triumfalnie. Powóz zakołysał się, kiedy Diabeł wskoczył na siedzenie. –

Słyszałaś?

–

Żadnego jeźdźca prócz Tolly'ego. Czy w miasteczku są inne stajnie? Były jeszcze dwie, ale powiedziano im tam to samo, co w pierwszej. Nikt nie

wynajmował konia tego dnia, nikt nie zauważył żadnego przejeżdżającego jeźdźca. –

Co teraz? - zapytała Honoria, kiedy Diabeł wyjechał powozem na główną drogę.

–

Poślę ludzi do Huntingdon, Godmanchester i Ely. Także do Chatteris, chociaż stamtąd nie ma się co spodziewać wieści.

–

A co z Cambridge?

–

Tam mamy największe szanse - oświadczył Diabeł. - To większe miasto i tam częściej przejeżdżają dyliżansy. Honoria skinęła głową.

–

Zatem kiedy tam wyruszamy? Diabeł zerknął na nią.

–

My nie wyruszamy. Tak samo jak i do tych pozostałych miejsc. Honoria popatrzyła na niego spod zmrużonych powiek. Zobaczyła tylko, jak

krzywi usta. –

Jestem zbyt znany, żeby zadawać pytania bez wzbudzania zainteresowania. St. Ives to co innego, to miasteczko należy do rodziny i niewiele jest innych wielkich rodów w okolicy. Ty także nie możesz rozpytywać. Ale moi chłopcy stajenni mogą pogawędzić z tamtejszymi przy kufelku piwa i dowiedzieć się wszystkiego, czego nam potrzeba, tak by nikt się nie zorientował.

–

Hm... - Honoria zerkała na niego podejrzliwie.

–

Do Cambridge wyślę Meltona.

–

Twojego starszego stajennego?

–

Można go tak nazwać. Honoria nie spotkała jeszcze tego człowieka.

–

Wydaje się, że zwykle go nie ma.

–

Meltona nigdy nie ma w pobliżu, kiedy go potrzebuję. Stawia sobie to za punkt honoru. Honoria zdziwiła się.

–

Dlaczego to znosisz? Diabeł wzruszył ramionami.

–

Jest stary.

–

To jest powód? Bo jest stary? -Nie. Zaciekawiona Honoria dostrzegła, że twarz Diabła złagodniała - niezbyt

wyraźnie, ale na tyle, że dało się zauważyć różnicę. –

Melton wsadził mnie na mojego pierwszego kucyka. Można powiedzieć, że nauczył mnie jeździć. Jest w Somersham Place od zawsze. Nikt nie zna się lepiej na koniach, nawet Demon. Nie mógłbym go wyrzucić, całe życie dla nas przepracował. Na szczęście jego zięć, Hersey, to rozsądny człowiek. Zastępuje go i właściwie wykonuje całą pracę. Poza wyjątkowymi sytuacjami, no i poza zajmowaniem się Sulejmanem, stanowisko Meltona jest wyłącznie tytularne.

–

Ale on nigdy się nie pokazuje, kiedy przyprowadzasz Sulejmana.

–

Ani kiedy go wyprowadzam. Jak mówiłem, to dla niego sprawa honoru. - Diabeł spojrzał na Honorię z grymasem na twarzy. - To po to, żeby mieć pewność, że nie zapomnę tego, czego mnie nauczył. Jego zdaniem taki drobiazg jak to, że jestem księciem, wcale nie zwalnia mnie od opieki nad własnym wierzchowcem.

Honoria omal się nie zakrztusiła, ale po chwili pozwoliła sobie na swobodny śmiech. Diabeł rzucił jej zdegustowane spojrzenie i zaciął konie. Honoria ocierała oczy, co jakiś czas chichocząc, podczas gdy on nie odrywał wzroku od pary koni. Już tylko mila dzieliła ich od Somersham. Honoria spoważniała, kiedy Diabeł zjechał z głównej drogi i skierował konie na wąską boczną dróżkę, potem skręcił i zatrzymał powóz na rozległej, zielonej równinie. –

Zobacz, oto północne Cambridgeshire. Rozciągała się przed nią kraina przypominająca zielono-złoty kobierzec,

przetykany nicią ciemnozielonych drzew i żywopłotów. –

To miejsce najbardziej w okolicy nadaje się do podziwiania widoków. Honoria podziwiała krajobraz, coraz bardziej zaniepokojona. Znajdowali się na

trawiastym płaskowyżu, a rząd drzew oddzielał ich od drogi. Byli całkiem sami. –

O tam - Diabeł wskazał na prawo - możesz zobaczyć dachy Chatteris. Pierwsza zielona linia to Forty-Foot Drain, druga to Old Nene. Honoria skinęła głową; znała te nazwy z tego, co przeczytała wcześniej o tej

okolicy. –

A teraz... - Diabeł przywiązał lejce - czas na lunch.

–

Lunch? Odwróciła się, ale Diabeł już wyskoczył z powozu. W chwilę później

usłyszała, jak szpera w kufrze z tyłu. Kiedy znów się pojawił, niósł w jednej ręce pled, a w drugiej piknikowy koszyk. –

Proszę. - Rzucił pled w jej kierunku. Odebrało jej dech, kiedy chwycił ją wpół i postawił na ziemi. Spojrzał na nią z uśmiechem drapieżnika. - Może wybierzesz

jakieś dogodne miejsce, żeby rozłożyć koc? Honoria spiorunowała go wzrokiem. Nie była w stanie mówić, miała ściśnięte gardło i brakowało jej tchu. Sił wystarczyło jej jedynie, by uwolnić się z jego objęć. Ruszyła po trawie tak zdecydowanie, na ile pozwalały jej drżące nogi, cały czas świadoma, że Diabeł skrada się za nią. Rozłożyła koc i przypomniała sobie o parasolce, zawróciła więc do bezpiecznego powozu, by ją zabrać. To pozwoliło jej uspokoić nerwy i opanować chaos myśli, przypomnieć sobie, że naprawdę jest bezpieczna. Dopóki nie pozwoli mu się znowu pocałować, wszystko będzie dobrze. Trudno byłoby ją winić za poprzednie pocałunki, które skradł niczym pirat - bo nie przestawała go w myśli porównywać do pirata - zaskakując ją, porywając i biorąc to, na co miał ochotę. Tym razem jednak, choć w pułapce znalazła się nieświadomie, zdawała sobie sprawę, że to pułapka. Oczywiście, jako przyzwoitej damie wypadało jej dopilnować, by jego plany spełzły na niczym. Te pocałunki i pożądanie, które się za nimi kryło, dalekie były od niewinnej zabawy. Honoria nie mogła sobie pozwolić na pogrążenie się w tak skandalicznej grze. I w tym momencie ostro przypomniała sobie swoją rolę: ostrożność, rezerwa, niezłomna cnota. Wróciła na miejsce pikniku, powtarzając sobie w myśli tę litanię. Zobaczyła wypakowywane przez niego naczynia i frykasy - dwa kieliszki, schłodzony szampan osłonięty białą płócienną serwetą, smakołyki mające kusić podniebienie damy - wszystko wyraźnie świadczyło o jego intencjach. Spojrzała na niego spod przymkniętych powiek.

–

Zaplanowałeś to. Diabeł wyciągnął się na kocu i spojrzał na nią zdziwiony.

–

Oczywiście. Jakżeby inaczej? Chwycił jej dłoń i ścisnął lekko; nie miała innego wyboru, jak tylko opaść z

wdziękiem na drugą połowę koca. Zadbała, by rozdzielał ich koszyk. –

Nie wiedziałeś nawet, że zamierzam z tobą pojechać. W odpowiedzi uniósł tylko brew i spojrzał na nią tak protekcjonalnie, że

dosłownie odebrało jej mowę. Uśmiechnął się. –

Proszę. - Sięgnął do koszyka. - Poczęstuj się udkiem kurczaka. Honoria wzięła głęboki oddech. Popatrzyła na podany jej smakołyk - udko z

kostką ładnie owiniętą serwetką - wyciągnęła po nie rękę i zatopiła w nim ząbki. Ku jej zadowoleniu, Diabeł nie próbował nawiązywać rozmowy. Zerkała na niego, kiedy leżąc na kocu podparł się na łokciu i systematycznie opróżniał koszyk. Honoria upiła spory łyk szampana i nieco zakłopotana spróbowała zająć Diabła rozmową. –

Dlaczego Tolly jechał drogą przez St. Ives zamiast przez Cambridge? Skoro chciał się z tobą zobaczyć, dlaczego nie wybrał krótszej trasy? Diabeł wzruszył ramionami.

–

Wszyscy podróżujemy przez St. Ives.

–

Z oczywistych powodów? Błysnął zębami w uśmiechu.

–

To zrozumiałe, że czujemy pewną więź z tym miastem. - Napotkał wzrok Honorii. - W końcu to jeden z moich przodków zbudował kaplicę przy moście. Kaplicę, o zwiedzeniu której Honoria kompletnie zapomniała. Odchrząknęła.

–

Niewątpliwie dla odkupienia grzechów.

–

Możliwe. Diabeł wypił łyk szampana. Honoria wróciła do swoich rozważań.

–

Kiedy Charles przyjechał do Somersham Place?

–

Nie wiem. Vane powiedział, że on już tam był, kiedy sam dotarł późnym wieczorem, tuż przed tym, jak burza przybrała na sile. Honoria zmarszczyła czoło.

–

Skoro Charles jechał za Tollym od miasta, dlaczego nie minął się z nami na leśnej drodze?

–

Charles nie jechałby tamtędy.

–

Myślałam, że wszyscy Cynsterowie podróżują przez St. Ives?

–

Wszyscy z wyjątkiem Charlesa. - Diabeł usiadł i zaczął pakować koszyk. Zerknął na Honorię, po czym sięgnął po jej kieliszek. Opróżnił go jednym haustem. Charles, jeżeli być może nie zauważyłaś, tak naprawdę nie należy do naszego klubu. Klub - dobre słowo, by ich opisać. Klub Cynste-rów niczym wataha wilków.

–

Wydaje się, jakby... - Honoria gestykulowała, szukając słowa - był ulepiony z innej gliny. Diabeł wzruszył ramionami.

–

Wdał się w matkę pod względem wyglądu i charakteru. Ledwie można się dopatrzeć w nim cech Cynstera.

–

Hm... - Honoria usadowiła się wygodniej. Poczuła, jak ogarnia ją fala ciepła. Kiedy umarła jego matka?

–

Jakieś dwadzieścia lat temu.

–

Zatem twój stryj ożenił się powtórnie prawie natychmiast? Kiedy koszyk był już spakowany, Diabeł wyciągnął się na kocu, podkładając

ręce pod głowę. Zmrużył oczy i obserwował Honorię przez firankę rzęs. -Pierwsze małżeństwo stryja Arthura było prawdziwą katastrofą. Almira Butterworth uczyniła coś, czego nie zrobił nikt wcześniej w dziejach rodu. Zmusiła Cynstera do małżeństwa, ale nie wyszło jej to na dobre. Po dwunastu latach małżeńskich niesnasek umarła na suchoty. Arthur poślubił Louise ledwie rok później. –

Zatem jak Charles, skoro nie jest Cynsterem do szpiku kości jak wy, przyjechał do Somersham Place? Powozem?

–

On nie powozi, nie pytaj mnie dlaczego. Zawsze przyjeżdża przez Cambridge, tam wynajmuje konia i konno pojawia się na głównym podjeździe posiadłości. Kiedyś stwierdził, że pan zawsze wchodzi od frontu, a nie od kuchni. Honoria uznała na podstawie tych słów, że Charles jest właśnie tak nieznośny,

jak myślała o nim wcześniej. –

Zatem mało prawdopodobne, by on coś zobaczył?

–

Powiedział, że nie widział nikogo w pobliżu. Honoria starała się rozumować logicznie, ale nie mogła się skupić na dalszych

pytaniach. W promieniach słońca było tak przyjemnie. Parasolka leżała złożona na trawie. Powinna ją otworzyć, ale nie mogła się do tego zmusić. Ogarnęło ją rozkoszne ciepło, poczucie odprężenia i spokój - nie miała najmniejszej ochoty tego psuć. Zerknęła na Diabła i zauważyła, że zamknął oczy; czarne rzęsy oparły mu się

na policzkach. Pozwoliła sobie przez moment podziwiać jego smukłą sylwetkę, cały czas świadoma silnego pociągu, jakiego nie odczuwała nigdy wcześniej wobec żadnego mężczyzny. Podniecenie wyostrzało każdy zmysł, uwrażliwiało każdy nerw i przyspieszało bicie serca. A Diabeł przyciągał ją jak magnes, tej przemożnej sile nie dawało się zaprzeczyć. Instynkt ostrzegał ją dramatycznie, że ten mężczyzna stanowi zagrożenie, zwłaszcza dla niej. A jednak ten sam pokrętny instynkt uparcie podpowiadał, że przy nim jest bezpieczna. Cóż dziwnego, że kręciło jej się w głowie? Jednak prawdziwe było i jedno, i drugie. Nawet przy Michaelu nie czuła się tak spokojna, nawet brat nie zapewniał jej poczucia bezgranicznej ochrony. Ten czart może i był tyranem, wyniosłym autokratą, ale można było też na nim polegać. W wielu sprawach łatwo było przewidzieć, co zrobi, i niezłomnie cenił swój honor. Honoria znowu wpatrzyła się w jego twarz, oddychając głęboko. Diabeł naprawdę był niebezpieczny, ale między nimi tkwił koszyk, dostatecznie duży i nieporęczny. Z delikatnym grymasem na twarzy odwróciła wzrok, spoglądając na zielone pola, jego własność, skąpane teraz w popołudniowym słońcu. Żadne pola nie mogły się równać z jasną i czystą zielenią jego oczu. Honoria doszła do tego wniosku, kiedy świat nagle zawirował, a ona sama stwierdziła, że leży na plecach, patrząc w bezchmurne niebo. W jednej chwili połowę nieba zasłoniła jej czarna czupryna, twarz o surowych, kanciastych rysach i para oczu, które widziały o wiele za dużo. A do tego usta, wąskie i ruchliwe, których kąciki unosiły się, zdradzając ten sam radosny triumf, który mogła odczytać w zielonych oczach. Koszyk już ich nie rozdzielał. Nic ich nie rozdzielało. Honoria wstrzymała oddech. Serce łomotało jej gwałtownie. Przeszyło ją niezrozumiałe przerażenie.

Czyżby on potrafił czytać w myślach? Wyglądało na to, że tak. Spojrzenie zielonych oczu stało się bardziej intensywne, usta rozchyliły się. Potem przymknęły się powieki. Powoli, bardzo uważnie, pochylił głowę. Rosło oczekiwanie, a zdradziecka pokusa, opanowująca ją podstępnie, osłabiała chęć obrony. Honoria czuła, jak płonie coraz mocniej, czuła, jak narasta w niej pragnienie. Za każdym razem, gdy ją całował, stawało się mocniejsze, bardziej żarliwe, trudniejsze do odparcia. Poczuła, jak topi się niczym wosk w jego objęciach. Jej usta drżały. -Nie. Tyle tylko zdołała wyszeptać. Serce jej waliło jak oszalałe, nie słyszała niemal nic oprócz tego łomotu. Usłyszał i zatrzymał się. Oczy zalśniły mu spod przymrużonych powiek. –

Dlaczego nie? - Uniósł brwi, uśmiechając się coraz szerzej, kiedy spoglądał jej w twarz, w oczy. - Lubisz, kiedy cię całuję, Honorio Prudencjo. Jej imię, wypowiedziane przez ten głęboki, aksamitny glos z delikatnie

wibrującym „r", samo w sobie było zmysłową pieszczotą. Honoria walczyła, by powstrzymać dreszcz, ale przegrała tę walkę. Wystarczyło, że Diabeł uniósł jeden palec i pogładził nim jej dolną wargę. –

Lubisz moje pocałunki, a ja lubię cię całować. Dlaczego odmawiać sobie tak niewinnej przyjemności? Niewinnej? Oczy Honorii rozszerzyły się. Może i była przy nim bezpieczna,

ale jego wyobrażenie o bezpieczeństwie było inne niż jej. –

Ach... nie o to chodzi. Uśmiechnął się szerzej.

–

A więc o co chodzi?

Honoria nie miała najbledszego pojęcia. Zatrzepotała powiekami i zobaczyła jego uśmiech godny pirata. Pochylił głowę i dotknął wargami jej warg. Tym razem powinna walczyć. Taka myśl przemknęła jej przez głowę... i ulotniła się w tej samej chwili, kiedy oczekiwanie eksplodowało i odebrało jej zdolność rozumowania. Nawiedziła ją inna myśl. Jego pocałunek budził w niej jakąś nieznaną istotę - istotę zmysłową i pełną emocji - ukrywającą się gdzieś w głębi. To ta istota rozkoszowała się powolną pieszczotą, silnym naciskiem jego ust, to ta istota rozchyliła wargi, bezwstydnie zapraszając go, by smakował jej usta, zgłębiał je, sycił się nimi do upojenia. Choć dotykał tylko jej ust i długimi palcami obejmował jej twarz, Honoria czuła się otoczona przez jego siłę, jego wolę, namiętność naginającą ją jak trzcinę. Jej ciało - skóra, drżące mięśnie, a nawet kości - aż do bólu reagowały na jego bliskość, na jego siłę, na napięte, wyraźnie zarysowane mięśnie tuż przy niej, na stalową moc, której odpowiadała topniejąc jak wosk. Ich usta przywarły do siebie, języki splotły się, pieszcząc się zmysłowo. Pocałunek uderzał do głowy tak samo jak szampan, który pili wcześniej. Był równie ciepły jak oblewające ich słoneczne promienie. Diabeł uniósł się, wciąż pochylając się nad nią i jeszcze pogłębiając pocałunek. Honoria smakowała jego pożądanie. Impuls, by nasycić jego głód, narastał w niej, rozpalając ją jak gorączka, przybierając na sile z każdym mocnym uderzeniem serca, popychając ją, by opleść go ramionami, by przeczesywać palcami jego gęste włosy. Palce ją dosłownie świerzbiły. Jedna dłoń opadła na jego ramię, druga na bark. W przypływie świadomości napięła palce, zaciskając je w desperackim pragnieniu zaprzeczenia tej potrzebie dotykania go,

czucia, poznawania. Jednak przemożne odczucie bliskości jego rozpalonego, sprężystego ciała uwodziło ją. Złapana w pułapkę tego odkrycia, znów naprężyła palce, zafascynowana tym, jak jego mięśnie zadrgały pod jej dłońmi. Jego wargi natychmiast zaatakowały mocniej; pocałunek z szalonego stał się wręcz obłąkańczy. Był coraz bliżej, żar jego ciała drażnił rozkołysane zmysły Honorii. Ich usta rozstały się na chwilę. Z trudem łapała powietrze. Zanim zdołała otworzyć oczy, znów zaszarżował na jej usta, władczo, zaborczo, zniewalając jej zmysły. Jego dłoń zamknęła się na jej piersi. Dreszcz wywołany tym dotykiem, pieszczotą długich, silnych palców, stłumił nieco materiał jej podróżnej sukni. Nic jednak nie mogło stłumić tego, co działo się w niej. Jak gdyby przeszyła ją błyskawica, gwałtowny pożar rozlał się po jej żyłach. Pod jego dłonią jej pierś zadrżała. Sutek stwardniał, zanim odnalazły go jego palce. Honoria próbowała wziąć głęboki oddech, ale wciąż ją całował. Zdesperowana odebrała część oddechu jemu; odkryła, że to możliwe. Długie palce głaskały i ugniatały leciutko, a jej zagubione zmysły śpiewały. Ciepło jego pieszczot rozpalało ją, miała wrażenie, że się topi. Opanowała jednak sztukę oddychania w trakcie pocałunku i nagle przestało jej być tak słabo. Nagle też była w stanie myśleć na tyle, by mieć świadomość, co czuje. Wystarczająco, żeby docenić przenikający ją dreszcz podniecenia, emocje oczekiwania, które opanowały każdy jej nerw, każdy centymetr jej skóry. Wystarczająco, żeby rozpoznać pożądanie, które pulsowało w jej żyłach - impuls, by energicznie odpowiedzieć na jego pocałunek, by przyciągnąć jego ciało do siebie, by zapraszać,

kusić i zrobić wszystko, co w jej mocy, żeby ugasić żar i zaspokoić wewnętrzną pustkę. Ta wiedza nią wstrząsnęła... i dała jej siłę, żeby się wycofać. Diabeł wyczuł, że Honoria się oddala. Pod jego dłonią jej pierś wciąż była drżąca i rozpalona, a sutek prężył się pod palcami jak twardy guziczek. Jednak było jasne, że się oddala - wyczuł to w pocałunku, w nagłym przygaszeniu zmysłów. Zbyt dobrze znał kobiety, zbyt blisko, żeby przeoczyć bitwę, którą Honoria toczyła z samą sobą. Bitwę, by powstrzymać własne chęci, by stłumić pożądanie, które zrodziło się w odpowiedzi na jego żądzę. Zaklął w duchu. Nieustannie sprawiała mu ból. Odczuwał silną pokusę, by rozpiąć jej suknię i wsunąć pod nią dłoń. Niechby sama zobaczyła, jak na to zareaguje, i co jeszcze ją czeka. Jednak jej niewinność była barierą, której sam postanowił bronić. Świadomość, że to on będzie jej nauczycielem miłosnej sztuki, jej mężem, jedynym mężczyzną, którego kiedykolwiek pozna tak intymnie, hamowała jego zapędy. Nie była świętoszką. Łatwo rozpalał jej zmysły i podniecał go już sam ten fakt. Dojrzała do tego, by ją uwiódł. Będzie jego jako jego żona. Nie ma mowy, by pozwolił jej umknąć. Podniósł głowę i patrzył, jak drżą jej powieki. Oczy mu zalśniły szarozieloną barwą, nadal ze srebrzystą iskierką namiętności. Przykuł do siebie jej wzrok. –

Powinienem cię uprzedzić, że sam sobie złożyłem cztery obietnice. Jego głos wydawał się w ciszy jeszcze głębszy dzięki namiętności i chropawy

od frustracji. Honoria zamrugała oszołomiona. Diabeł z trudem powstrzymał się od

demonicznego uśmiechu. –

Zamierzam cieszyć się widokiem twojej twarzy za pierwszym razem, kiedy doprowadzę cię do rozkoszy. - Opuścił głowę i musnął ustami jej wargi. -A także za drugim i za trzecim. Cofnął się. Oczy Honorii stały się ogromne, była zaskoczona.

–

Rozkoszy...?

–

Kiedy sprawię, że ten gorejący w tobie żar eksploduje.

–

Eksploduje?

–

Jak wybuch wulkanu. - Diabeł zacisnął pałce, wciąż obejmujące jej pierś, po czym pozwolił im się ześlizgnąć w powolnej pieszczocie, kciukiem nadal rysując kółka wokół naprężonego sutka. Z rozmysłem spojrzał jej w oczy. - Uwierz mi, wiem wszystko na ten temat. Spojrzała mu w oczy badawczo i nagle wstrzymała oddech.

–

A moja czwarta obietnica - mówił dalej Diabeł, znów pochylając się, by posmakować jej ust i ucinając wszystko, cokolwiek zapragnęłaby powiedzieć -to wielki finał. Cofnął się i patrzył, jak Honoria rozważa swój następny ruch. Wreszcie

odchrząknęła i zapytała: –

Co jeszcze sobie obiecałeś? Twarz Diabła spoważniała.

–

Że będę patrzył ci w twarz, wypełniając cię, kiedy przyjmiesz mnie w swoje ciało, kiedy oddasz mi się cała. Honoria zamarła. Potrzebowała całej siły, żeby stłumić reakcję, gwałtowny

impuls namiętności i posiadania, palące pożądanie tak emocjonująco żywe, tak wyzywające, że dosłownie zaparło jej dech. Niespodziewana wizja tego, co działo się w niej samej i tego, co mogłoby się stać, była wstrząsająca. Lecz najbardziej wstrząsnęło nią to, że Diabeł wcale jej nie przeraził. Zresztą wiedziała, jaka będzie jej przyszłość: nie u jego boku. Wbiła w niego wzrok i potrząsnęła głową. –

Tak się nie stanie. Nie wyjdę za ciebie. Odepchnęła go. Zawahał się, ale po chwili się usunął, pozwalając jej usiąść.

Gdy tylko się podniosła, mocne palce chwyciły ją za podbródek. Odwrócił jej twarz tak, by patrzeć jej w oczy. –

Dlaczego nie? Honoria wytrzymała badawczy wzrok, po czym dumnie wysunęła bródkę z

jego dłoni. –

Mam swoje powody.

–

Mianowicie jakie? Posłała mu zrezygnowane spojrzenie.

–

Na początek taki, że jesteś tym, kim jesteś. Zachmurzył się.

–

A co to ma znaczyć? Honoria usiłowała wstać. Natychmiast podał jej pomocną dłoń. Wstał w ślad

za nią. Honoria pochyliła się i podniosła koc. –

Jesteś tyranem, niepohamowanym autokratą, nieznośnie przywykłym do własnego widzimisię. Ale to nie jest najważniejsze. - Zwinęła koc i odwróciła się do Diabła. - Nie mam aspiracji, żeby wychodzić za mąż. Ani za ciebie, ani za żadnego innego mężczyznę.

Napotkała jego wzrok. Diabeł chmurzył się coraz bardziej. –

Dlaczego nie? Tym razem jego pytanie było mniej agresywne. Honoria podniosła parasolkę i

ruszyła w kierunku powozu. –

Mam swoje powody i nie muszę ci ich wyjawiać. Diabeł jest księciem, a książęta potrzebują dziedziców. Kiedy Honoria dotarła do powozu, zerknęła za siebie. Szedł za nią, z

koszykiem w ręce, bardzo poważny. Gdy zatrzymał się przy niej, spojrzała mu prosto w oczy. –

Proszę, zrozum, nie zmienię zdania. Wpatrywał się w nią przez chwilę, po czym sięgnął po koc, cisnął go do kufra,

a za nim wrzucił kosz. Opuścił wieko i ruszył za Honoria do drzwiczek powozu. Odwróciła się i czekała na niego; wstrzymała oddech, gdy jego dłonie prześlizgnęły się po jej talii. Uścisk stał się mocniejszy, ale Diabeł nie podniósł jej. Pozbawiona nagle tchu, Honoria spojrzała w górę, w zielone oczy zdobywcy. Trzymał ją, przykuwając jej wzrok przynajmniej przez minutę, zanim się odezwał: –

Wydaje się, że oboje jesteśmy w szachu, Honorio Prudencjo. Honoria starała się przybrać wyniosłą postawę.

–

Doprawdy? Jego wargi ułożyły się niemal w prostą kreskę.

–

Doprawdy. Ponieważ ja także nie zamierzam zmienić zdania.

Przez moment Honoria wpatrywała się w jego oczy, po czym uniosła brwi i odwróciła głowę. Zaciskając zęby, Diabeł podsadził ją do powozu i sam wsiadł za nią. Po chwili byli już z powrotem na drodze. Pozwolił koniom biec bez pośpiechu, a powiew wiatru na twarzy pomagał ostudzić rozpalony umysł. Pragnienie nigdy wcześniej nie opanowało go tak mocno, nigdy nie wbiło swych szponów tak głęboko. Przeznaczenie oddawało mu ją, by ją posiadł i zatrzymał. Musiał ją mieć, wziąć ją za żonę; nie było innej drogi. Powiedziała, że ma swoje powody, takie, o których mu nie powie. Będzie je musiał zatem odkryć i wymazać. Musi to zrobić... albo oszaleje.

Rozdział 9

–

Tak? - Diabeł podniósł wzrok znad ksiąg rachunkowych, kiedy Webster wszedł do biblioteki.

–

Chatham właśnie zajechał, wasza wysokość. Dżentelmen, którego pan się spodziewał, czeka, jak pan sobie życzył.

–

Dobrze. - Diabeł zatrzasnął księgę i wstał. -Gdzie panna Anstruther-Wetherby?

–

Jak sądzę, jest w ogrodzie różanym, wasza wysokość.

–

Doskonale. - Diabeł skierował się ku drzwiom. - Jadę na konną przejażdżkę, Webster. Wrócę za godzinę razem z naszym gościem.

–

Jak pan sobie życzy, wasza wysokość. Gdy Diabeł wszedł na dziedziniec stajni, podbiegli do niego dwaj stajenni.

– –

Osiodłajcie gniadosza i zawołajcie Meltona, żeby osiodłał Sulejmana. Hm... nie widzieliśmy Meltona od rana, wasza wysokość. Diabeł wzniósł oczy do nieba.

–

W porządku. Sam przygotuję Sulejmana. Wy zajmijcie się gniadoszem. Kiedy wyprowadził Sulejmana ze stajni, gniadosz już czekał. Diabeł dosiadł

karego, wziął wodze gniadosza i ruszył. Upłynęło już sześć dni, odkąd Honoria wysłała wiadomość do brata. Wjechał na nieduże wzniesienie i zauważył przed sobą powóz stojący na drodze. Jeden z jego stajennych gawędził ze stangretem. Obok powozu niecierpliwie przechadzał się dżentelmen. Oczy Diabła zwęziły się, po czym spiął Sulejmana i pomknął drogą. Słysząc odgłos kopyt, dżentelmen spojrzał w jego kierunku. Wyprostował się, podniósł głowę i wysunął podbródek w sposób, który Diabeł rozpoznał w okamgnieniu. Ściągnął wodze i uniósł brew. –

Michael Anstruther-Wetherby, jak sądzę? Odpowiedziało mu lekkie skinienie głowy.

–

St. Ives. Michael Anstruther-Wetherby był przed trzydziestką, atletycznej budowy.

Cechowała go taka sama pewność siebie i taka sama bezpośredniość, jak jego siostrę. Nawykły do oceniania ludzi od pierwszego spojrzenia, Diabeł natychmiast zmienił swoje wyobrażenie o przyszłym szwagrze. Zadowolenie z siebie Honorii kazało mu

wcześniej myśleć o jej bracie jako człowieku słabszym od niej, któremu być może brak było cech prawdziwego Anstruther-Wetherby'ego. Jednak mężczyzna, który patrzył mu prosto w twarz z wyraźnym wyzwaniem i sceptycyzmem w niebieskich oczach, był posiadaczem tego zdecydowanie znajomego podbródka. Diabeł uśmiechnął się. –

Sądzę, że mamy sprawy do omówienia. Proponuję, żebyśmy udali się na przejażdżkę, podczas której nikt nie będzie nam przeszkadzał. Niebieskie oczy przyjrzały mu się badawczo i Michael skinął głową.

–

Doskonały pomysł. - Sięgnął po wodze gniadosza i usadowił się w siodle. - Jeżeli może pan zagwarantować, że nikt nam nie przeszkodzi, to pierwsza sprawa już załatwiona. Diabeł uśmiechnął się szeroko i skierował konia ku pobliskiej górce. Zatrzymał

się na szczycie; Michael jechał tuż obok. Diabeł spojrzał na niego. –

Nie mam pojęcia, co napisała Honoria, więc zacznę od początku. Michael skinął głową. - Tak byłoby najrozsądniej. Spoglądając z góry na swoje pola, Diabeł przedstawił mu w zarysie

wydarzenia, które doprowadziły do pojawienia się Honorii w Somersham Place. –

A zatem - podsumował - zasugerowałem, że odpowiednie byłoby małżeństwo.

–

Z panem? Brew Diabła podjechała do góry. - A z kimżeby innym?

–

Tylko się upewniam. - Na twarzy Michaela pojawił się uśmiech, który jednak szybko zgasł. - Ale skoro tak, dlaczego zostałem wezwany, żeby eskortować ją do Hampshire?

–

Dlatego - odparł Diabeł - że pańska siostra wyobraża sobie, iż jest taka ważna, że reputacja nie ma dla niej znaczenia. Zamierza zostać drugą Hester Stanhope.

–

Wielki Boże! - Michael wzniósł oczy do nieba. -Nie wybiera się chyba nadal do Afryki?

–

Jej najgorętszym pragnieniem, jak mnie poinformowała, jest przejażdżka w cieniu Sfinksa. Bez wątpienia chce być ścigana przez hordę berberyjskich rozbójników, a potem więziona przez handlarzy niewolników z północnego wybrzeża. Jak rozumiem, uważa swoje życie za rozpaczliwie pozbawione emocji, a jedyny sposób na ich przeżycie to zapuszczenie się w dzikie ostępy Afryki. Michael wyglądał na zdegustowanego. - Miałem nadzieję, że do tej pory z tego

wyrosła. Albo że pojawi się jakiś dżentelmen i zwróci jej uwagę na inne sprawy. –

Jeśli chodzi o pierwsze, to podejrzewam, że z wiekiem jej determinacja wzrosła. Bądź co bądź, nazywa się Anstruther-Wetherby, a ta rodzina znana jest z uporu. Jednak co do zwrócenia myśli na nowe tory, już nad tym pracuję. Michael popatrzył na niego. - Zgodziła się pana poślubić?

–

Jeszcze nie. - Wyraz twarzy Diabła stał się bardziej zacięty. - Ale zrobi to. Zapadła cisza, którą przerwało pytanie Michaela. - Dobrowolnie? Diabeł spojrzał mu w oczy, protekcjonalnie unosząc brew. - Naturalnie. Michael wpatrywał się w oczy Diabła, po czym jego twarz złagodniała.

Rozejrzał się po otaczających ich polach. Diabeł czekał cierpliwie. Wreszcie Michael zwrócił wzrok znów na niego. –

Przyznaję, że byłbym zadowolony widząc Honorię bezpieczną i zamężną, zwłaszcza z człowiekiem o pana pozycji. Nie będę się sprzeciwiał małżeństwu.

Będę je popierał ze wszystkich sil. Ale nie zgodzę się na wywieranie nacisku przy takiej decyzji. Diabeł skinął głową. - Pomijając wszystko inne, pańska siostra nie jest kobietą, która ulega namowom. –

W rzeczy samej. - W oczach Michaela pojawiła się podejrzliwość. - Czego zatem oczekuje pan ode mnie? Diabeł uśmiechnął się.

–

Mój sposób perswazji nie zadziała dobrze na odległość. Muszę mieć Honorię w pobliżu. - Gestem zasugerował, że powinni ruszać dalej i trącił piętami boki Sulejmana. Michael pokłusował obok niego. - Skoro Honoria postanowiła wrócić do

domu, będzie mi potrzebny jakiś powód, żeby ją powstrzymać. Diabeł rzucił mu przelotne spojrzenie. - Czy ona jest samodzielna? –

Do ukończenia dwudziestego piątego roku życia znajduje się pod moją opieką.

–

W taki razie - powiedział Diabeł - mam plan. Zanim wjechali na dziedziniec stajni, Michael czuł się już zupełnie swobodnie w towarzystwie przyszłego szwagra. Wyglądało na to, że jego nadzwyczaj uparta siostra nareszcie natknęła się na odpowiednio upartego mężczyznę. Dopasował swój krok do szybkiego kroku Diabła, kiedy szli w stronę domu.

–

Proszę mi powiedzieć - odezwał się Diabeł, omiatając wzrokiem dom i sprawdzając, kiedy ktoś im przeszkodzi - Czy ona zawsze bała się burzy? Dostrzegł grymas na twarzy Michaela.

–

Nadal ma takie lęki?

Diabeł zmarszczył czoło. - Nawet coś więcej. Michael westchnął. - Nic dziwnego. Sam nadal się denerwuję. –

Dlaczego? Michael spojrzał mu w oczy. - Powiedziała panu, że nasi rodzice zginęli w

wypadku, jadąc powozem? Diabeł przeszukał zasoby pamięci. - Powiedziała, że zginęli w wypadku. –

To było coś więcej. - Michael wziął głęboki oddech. - Ani Honoria, ani ja nie boimy się samej burzy... a przynajmniej nie baliśmy się kiedyś. Tamtego dnia nasi rodzice zabrali pozostałą dwójkę na przejażdżkę.

–

Pozostałą dwójkę? - Diabeł zwolnił kroku. Michael popatrzył na niego. - Meg i Jemmy'ego. Naszą siostrzyczkę i braciszka. Diabeł zatrzymał się, przybierając nieprzenikniony wyraz twarzy. Michael

przystanął na wprost niego. –

Nie mówiła o nich? Diabeł pokręcił głową. W jednej chwili skupił całą uwagę na twarzy Michaela.

- Proszę opowiedzieć dokładnie, co się wydarzyło. Michael spojrzał w bok, na klomby i dom. –

Papa chciał zabrać mamę na przejażdżkę. Dzień zapowiadał się pięknie. Mama chorowała. Wtedy miała jeden ze swoich lepszych dni. Papa chciał, żeby zaczerpnęła trochę świeżego powietrza. Młodsze dzieci pojechały z nimi. Honoria i ja zostaliśmy w domu. Nie zmieściliśmy się do powozu, poza tym oboje mieliśmy trochę nauki. Potem rozpętała się burza, zupełnie niespodziewanie. Uwielbialiśmy z Honoria patrzeć na kłębiące się chmury. Pobiegliśmy na górę, do

pokoju lekcyjnego, żeby popatrzeć. Przerwał na chwilę, utkwiwszy wzrok w oddali, zatopiony we wspomnieniach. –

Pokój lekcyjny był na poddaszu, okno wychodziło na podjazd. Staliśmy w oknie i wyglądaliśmy. Nigdy nie przyszło nam do głowy... - Przełknął głośno ślinę. Śmialiśmy się i żartowaliśmy, nasłuchiwaliśmy grzmotów, próbowaliśmy zgadnąć, gdzie biją pioruny. Potem rozległ się donośny huk nad naszymi głowami. W tej samej chwili zobaczyliśmy, jak po podjeździe pędzi powóz. Maluchy szalały ze strachu, przytulone do mamy. Konie się spłoszyły. Papa robił co mógł, żeby nad nimi zapanować. - Michael zrobił przerwę. - Widzę ich wciąż tak wyraźnie, nawet teraz. Potem uderzy! Piorun. Kiedy nie powiedział nic więcej, Diabeł spytał: -W powóz? Michael pokręcił przecząco głową.

–

Piorun trafił w olbrzymi wiąz przy podjeździe. Drzewo upadło. - Znów umilkł. Po chwili odetchnął głęboko i mówił dalej: - Patrzyliśmy, jak się przewraca. Tamci najpierw go nie widzieli. Potem już tak. -Zadrżał. - Ja zamknąłem oczy, ale myślę, że Honoria nie. Widziała wszystko. Diabeł dal mu chwilę, po czym zapytał:

–

Zginęli wszyscy?

–

Na miejscu. - Głos Michaela drżał. - Wciąż słyszę te konie. Musieliśmy je dobić. Bardzo łagodnie Diabeł spytał: - A wcześniej, co stało się z Honorią? Michael

zamrugał. –

Z Honorią? Kiedy otworzyłem oczy, stała przy oknie zupełnie bez ruchu. Potem wyciągnęła ręce przed siebie i zrobiła krok do przodu. Chwyciłem ją i

odciągnąłem na bok. Wtedy złapała mnie mocno. - Znów zadrżał. - Najwyraźniej zapamiętałem jedną rzecz, jej płacz. Nie wydała z siebie żadnego dźwięku, łzy płynęły jej po policzkach, jak gdyby nie była w stanie nawet szlochać. - Po chwili przerwy Michael dodał: - Chyba nigdy nie zapomnę, jak bezradny czułem się wobec tego płaczu. Diabeł pomyślał, że on również nigdy by tego nie zapomniał. Rozprostowując ramiona, Michael spojrzał Diabłowi w oczy. –

Tak to było. Uporządkowaliśmy jakoś, co się dało i żyliśmy dalej. Oczywiście, ta strata bardziej dotknęła Honorię. - Ruszył za Diabłem w stronę domu. - Ponieważ mama ciężko chorowała, Honorią stała się dla młodszej dwójki bardziej matką niż siostrą. Myślę, że ich śmierć była dla niej jak śmierć własnych dzieci. Diabeł milczał. Kiedy minęli ostatnie klomby, zbliżając się do ganku, spojrzał

w górę i na chwilę zatrzymał wzrok na inskrypcji na fasadzie. Potem popatrzył na Michaela. –

Przyda się panu szklaneczka czegoś mocniejszego. Sam też tego potrzebował. A potem musiał się zastanowić. Zaciekawiona Honorią schodziła głównymi schodami, kiedy otworzyły się

frontowe drzwi i stanął w nich jej brat. –

Michael! - Twarz Honorii rozpogodziła się, kiedy zbiegała na dół. - Czekam na ciebie od paru godzin. - Uściskała go, a potem z jej ust popłynął potok słów. Zobaczyłam, że przyjechał powóz i pomyślałam, że to na pewno ty, ale nikt nie wysiadał. Zastanawiałam się... Przerwała, kiedy potężny cień pojawił się w wejściu.

Michael spojrzał przez ramię. – –

Książę St. Ives był tak uprzejmy, że po mnie wyjechał. Wyjaśnił mi też sytuację. Wyjaśnił? To znaczy... - Honorią z trudem powstrzymała się od zazgrzytania zębami. - Cóż za uczynność. Zauważyła na twarzy Diabła wyraz prostodusznej niewinności. Zupełnie nie

pasował do rysów pirata. –

Doskonale wyglądasz. - Michael przyjrzał się jej porannej sukni o barwie ametystu. - Zupełnie nie jak ktoś zastraszany. Wpatrzona w kpiącą twarz brata Honoria wiedziała, że w tej chwili Diabeł

unosi brew, wiedziała też, że jej policzki robią się purpurowe. Wysuwając podbródek, wzięła Michaela pod ramię. –

Chodź, poznasz księżną-wdowę. - Pociągnęła go do salonu. - Potem przejdziemy się po okolicy. Wtedy będzie mogła wszystko wyprostować. Ku jej rozczarowaniu, Diabeł udał się za nimi. Kiedy weszli do pokoju,

księżna-wdowa podniosła wzrok. Z czarującym uśmiechem odłożyła na bok robótkę i wyciągnęła dłoń. –

Panie Anstruther-Wetherby, jak dobrze wreszcie pana poznać. Mam nadzieję, że podróż przebiegła bez utrudnień?

–

Jak najbardziej, madam. - Michael skłonił się nad jej dłonią. - To prawdziwa przyjemność móc poznać panią.

–

Bon! - Księżna-wdowa uśmiechnęła się do niego promiennie. - A teraz usiądziemy wygodnie i porozmawiamy, prawda? - Wskazując szezlong obok siebie, zerknęła

na Diabła. - Zadzwoń po herbatę, Sylvestrze. Panie Anstruther-Wetherby, pracuje pan z Carlisle'em, prawda? Jak też miewa się nasza Marguerite? Opadłszy na fotel, Honoria obserwowała, jak jej brat, którego znała jako zaprzysięgłego wroga wszelkich form pochlebstwa, topi się niczym wosk przy księżnej-wdowie. Co bardziej ją zaniepokoiło, zauważyła, że od czasu do czasu Michael wymienia spojrzenia z Diabłem. Zanim Webster podał herbatę, było już jasne, że w jakiś sposób Diabeł zdołał uzyskać aprobatę jej brata. Honoria wbiła ząbki w kanapkę z ogórkiem i starała się nie patrzeć wilkiem na wszystkich. Najszybciej, jak tylko mogła, wydostała brata spod uwodzicielskiego wpływu księżnej-wdowy i jej syna. –

Chodźmy nad brzeg jeziora. - Chwyciwszy Michaela mocno pod ramię, skierowała go na taras. -Jest tam ławka, tuż przy brzegu. Bardzo spokojne, przyjemne miejsce.

–

To naprawdę wspaniały dom. - Jedynie tyle powiedział Michael, kiedy szli w stronę jeziora. Znaleźli ławeczkę. Honoria usiadła, a Michael zawahał się, patrząc na nią z

góry, ale dosiadł się do niej. –

Wiesz, że mogłoby ci tu być bardzo wygodnie. Honoria spojrzała mu prosto w oczy. - Co ten czort ci naopowiadał? Michael uśmiechnął się szeroko. - Nic takiego, tylko suche fakty. Honoria odetchnęła z ulgą. - W takim razie powinno być jasne, że nie ma

potrzeby nawet mówić o małżeństwie między mną a St. Ivesem. –

Tak naprawdę to odniosłem zupełnie inne wrażenie - zdziwił się Michael.

–

Och? - Honoria rzuciła to jak wyzwanie. Michael potarł sobie ucho.

–

Może powinniśmy poukładać wszystkie fakty po kolei. Honoria była bardzo chętna, by to zrobić. Recytowała swoją dokładnie

przećwiczoną wersję wydarzeń, a Michael słuchał z uwagą. –

I wtedy zostawił mnie z księżną-wdową – ciągnęła. Michael spojrzał na nią.

–

Tak mi właśnie powiedział. –

Honoria miała przeczucie, że coś poszło jej nie tak. Michael wyprostował się, biorąc ją za rękę.

–

Honorio, jesteś niezamężną dwudziestoczteroletnią damą z dobrej rodziny i o nienagannej reputacji. W tym wypadku muszę się zgodzić z St. Ivesem. Naprawdę nie masz innego wyjścia, jak tylko przyjąć jego propozycję. Zachował się dokładnie tak, jak powinien. Nikt oczywiście nie mógłby winić ciebie, jednak okoliczności zaistniały i wymagają postępowania zgodnie z regułami.

–

Nie. - Honoria z jednego słowa uczyniła oświadczenie. - Chyba nie mówisz poważnie, że wyobrażasz sobie mnie szczęśliwie zamężną z Diabłem Cynste-rem. Michael uniósł brwi.

–

Tak naprawdę to łatwiej mi jest wyobrazić sobie to niż cokolwiek innego.

–

Michaelu! On jest tyranem! Niepohamowanym, aroganckim despotą. Michael wzruszył ramionami.

–

Nie można mieć wszystkiego, mama stale ci to powtarzała. Honoria zmrużyła oczy; odczekała chwilę, zanim kategorycznie oznajmiła:

–

Michaelu, nie zamierzam poślubić Diabła Cynstera. Puszczając jej dłoń, Michael rozsiadł się wygodniej na ławce.

–

A jakie inne wyjście widzisz? Honoria doznała ulgi. Nareszcie mówią o alternatywach. - Pomyślałam, że

wrócę do Hampshire. Za późno już, żeby dostać inną posadę w tym roku. –

Nigdy nie dostaniesz innej posady, kiedy to się rozniesie. A rozniesie się na pewno. St. Ives ma rację w tej sprawie. Jeżeli wyjdziesz za niego, jedyne plotki powstaną z zazdrości. A bez jego obrączki na palcu będą cię obmawiać złośliwie. I to cię zniszczy. Honoria wzruszyła ramionami. - To nie taka znowu katastrofa. Jak wiesz, nie

dbam o wyższe sfery. –

Wiem. Mogłabyś jednak mieć wzgląd na nasze nazwisko i na pamięć naszych rodziców - dodał Michael po chwili wahania. Honoria powoli odwróciła twarz w jego stronę. Oczy zwęziły jej się jak

szparki. - To było nie na miejscu. Z surową miną Michael potrząsnął głową. –

Nie, te słowa musiały paść. Nie możesz tak po prostu odwrócić się od tego, kim jesteś, i od faktu, że posiadasz rodzinne koneksje, a z tym wiąże się odpowiedzialność. Honoria poczuła ogarniający ją chłód, niczym generał, który dowiedział się

właśnie, że stracił ostatniego sojusznika. –

A zatem - powiedziała, przekrzywiając wyniośle podbródek - wolałbyś, żebym wyszła za mąż dla dobra rodziny, dla dobra nazwiska, na którym mi nigdy nie zależało?

–

Wolałbym, żebyś wyszła za mąż przede wszystkim dla własnego dobra. Nie ma dla ciebie przyszłości w Hampshire ani gdziekolwiek indziej, jeśli o to chodzi. Rozejrzyj się tylko. - Wskazał ręką na rezydencję, prezentującą się przed ich oczyma jak klejnot w oprawie rozległych posiadłości. - Tutaj możesz zostać tym, kim miałaś zostać. Mogłabyś być tym, kim mama i papa zawsze chcieli cię widzieć. Honoria mocno zacisnęła usta. - Nie mogę wieść życia wedle reguł

wyznaczanych przez duchy - wycedziła. –

Nie, ale powinnaś się zastanowić, skąd się te reguły wzięły. Te powody nie zniknęły ze śmiercią rodziców. Nie odzywała się. Siedziała, uparcie wpatrując się w swoje zaciśnięte dłonie.

–

Rozumiem, że to może zabrzmi pompatycznie -mówił dalej Michael, już łagodniejszym tonem - ale lepiej poznałem ten nasz świat niż ty i dlatego właśnie jestem pewien, że wyjście, do którego cię namawiam, jest słuszne. Honoria obrzuciła go zirytowanym spojrzeniem.

–

Nie jestem dzieckiem.

–

Nie. - Michael uśmiechnął się. - Gdybyś była dzieckiem, w ogóle nie byłoby tej sytuacji. Jednak -nalegał, kiedy otworzyła usta, żeby się sprzeciwić -powstrzymaj złość i posłuchaj, co mam do powiedzenia, zanim coś sobie postanowisz na amen. Honoria spojrzała mu w oczy. - Mam tylko posłuchać? Michael przytaknął. - Posłuchaj, jaką propozycję przedstawił mi St. Ives i

dlaczego uważam, że powinnaś na nią przystać. Honorii opadła szczęka. - Rozmawiałeś z nim o mnie?

Michael na moment zamknął oczy, po czym posłał jej stanowcze, męskie spojrzenie. - Honorio, moja rozmowa z St. Ivesem była konieczna. Obaj obracamy się w towarzystwie znacznie dłużej niż ty. Ty nigdy nawet nie postawiłaś stopy w całym tym towarzyskim oceanie. Tego faktu, dzięki Bogu, St. Ives jest świadom, i to legio u podstaw jego propozycji. Honoria ciskała pioruny wzrokiem. –

Propozycji! Myślałam, że to były oświadczyny. Michael mocno zacisnął powieki. - Jego oświadczyny są aktualne i będą

aktualne, dopóki nie podejmiesz decyzji! - Otworzył oczy. - Jego propozycja dotyczy tego, jak powinniśmy postąpić do czasu, aż to zrobisz. –

Och... - W obliczu rozdrażnienia brata Honoria zmieniła ton. Popatrzyła w dal, na jezioro. - A więc co to za propozycja? Michael wziął głęboki oddech.

–

Z powodu śmierci jego kuzyna zaślubiny nie mogą się odbyć przez najbliższe trzy miesiące. Księżna-wdowa będzie w głębokiej żałobie przez sześć tygodni, potem w lekkiej żałobie przez kolejne sześć. Ponieważ nie ma odpowiedniej rodziny, przy

której

mogłabyś

zamieszkać,

najbardziej

naturalne

będzie,

jeżeli

pozostaniesz u księżnej-wdowy, a ona przedstawi cię w towarzystwie jako narzeczoną swego syna. –

Ale ja nie zgodziłam się za niego wyjść.

–

A zatem w takim przypadku po prostu zostaniesz pod opieką księżnej-wdowy. Zamierza ona za kilka tygodni udać się do Londynu. Pojedziesz z nią, a ona wprowadzi cię do towarzystwa. To da ci szansę zobaczyć wyższe sfery z

perspektywy, której nigdy nie miałaś. Jeżeli potem nadal będziesz chciała odrzucić ofertę St. Ivesa, zaakceptujemy twoją decyzję i spróbujemy wymyślić jakieś możliwe do przyjęcia inne rozwiązanie. Nacisk, z jakim to powiedział, dał jej jasno do zrozumienia, że nie spodziewa się żadnego znaleźć. Honoria zachmurzyła się. –

Jak zostanie wytłumaczona moja obecność przy księżnej-wdowie?

–

Nijak. Cynsterowie nie potrzebują się tłumaczyć, podobnie jak rodzina Anstruther-Wetherby. Honoria popatrzyła na niego sceptycznie. - Ludzie na pewno będą się

zastanawiać. –

Ludzie się dowiedzą, tego możesz być pewna. Jednak, biorąc pod uwagę zaangażowanie księżnej-wdowy, będą myśleli, że ogłoszenie zaręczyn jest bliskie i zachowają się odpowiednio. - Michael skrzywił się. - Powinienem cię ostrzec, że księżna--wdowa to siła, z którą należy się liczyć. - Honoria pytająco uniosła brew. Michael wskazał gestem rezydencję. - Widziałaś ją choćby teraz. To urodzona manipulatorka. Usta Honorii wygiął uśmieszek. - Zastanawiałam się, kiedy to zauważysz.

–

Zauważyłem, ale nie było sensu się opierać. Nazwałaś St. Ivesa tyranem. Nie wątpię, że nim jest, ale ona zapewne jest równie despotyczna. A w kręgu salonów księżna-wdowa to potężna broń. Nieoceniona pomoc, jeśli jest po twojej stronie, albo groźny wróg, jeżeli jest inaczej. Nikt nie ośmieli się wywołać jej gniewu rozpowszechnianiem plotek dotyczących jej syna i damy, która może zostać księżną. Nie ma dla ciebie bezpieczniejszego miejsca niż pod skrzydłami

księżnej-wdowy. Honoria rozumiała to. Powoli skinęła głową, po czym chmurnie spojrzała na Michaela. –

Nadal myślę, że byłoby znacznie prościej, gdybym wróciła do Hampshire, dopóki wszystko nie przycichnie. Nawet jeżeli nie znajdę innej posady, jak to powiedziałeś, mam przecież dwadzieścia cztery lata. Czas już, żebym zajęła się przygotowaniami do podróży. Michael westchnął i odwrócił wzrok. - Nie możesz mieszkać w Hampshire

sama. Będziemy musieli sprowadzić ciotkę Hattie. –

Ciotkę Hattie! - Honoria zmarszczyła nos. - Doprowadzi mnie do obłędu w ciągu tygodnia. Michael zacisnął zęby. - Nie przychodzi mi do głowy nikt inny, a nie możesz

mieszkać sama, zwłaszcza kiedy twoja noc w lesie z Diabłem Cynsterem wyjdzie na jaw. Będziesz musiała sobie radzić z rozmaitej maści niechcianymi gośćmi. Honoria obrzuciła go chmurnym spojrzeniem, po czym pochyliła się nad wodą. Michael zachowywał stoicki spokój. Minuty upływały, a Honoria, zmrużywszy oczy, rozważała swoje możliwości. Zaczęła żałować, że tak pospiesznie posłała po Michaela. Wyśledzenie mordercy Tolly'ego z pewnością zajmie trochę czasu. Diabeł, który początkowo bardzo przeszkadzał w jej planach, został unieszkodliwiony. Teraz zachowywał się jak niechętny, ale zrezygnowany konspirator. Pociągała ją wizja ich obojga demaskujących wspólnie mordercę Tolly'ego. Niezależnie od poczucia, że sprawiedliwości musi się stać zadość, sytuacja mogła dostarczyć jej emocji, których tak pragnęła przez całe

życie. Wyjeżdżając teraz, straciłaby to wszystko. Nie mogła też pominąć jednej drobnej kwestii: jej rosnącego pragnienia, by doświadczyć chociaż raz rozkoszy, którą kusi! ją Diabeł. Wielokrotnie powracało do niej wspomnienie jego słów i pieszczot. Jasno dał do zrozumienia, że fizyczne posiadanie i rozkosz mogą być od siebie niezależne. Choć ta myśl nieodmiennie wywoływała u niej rumieniec, Honoria była świadoma narastającej nieodpartej chęci dowiedzenia się, czego mógłby ją nauczyć... o rozkoszy. Oddanie mu się absolutnie nie wchodziło w grę, było zupełnie nie do przyjęcia. Cynsterowie nigdy nie wypuszczali z rąk tego, co stało się ich własnością, a Honoria była zbyt rozsądna, żeby stać się jego własnością w jakiejkolwiek sferze. Zważywszy determinację, by nigdy nie wychodzić za mąż, nie powinna dopuścić do tego, by jej cnota mogła być w jakikolwiek sposób kwestionowana. Wydawało się jednak rozsądne, żeby przed wyruszeniem w podróż nabrała nieco doświadczenia w dziedzinie przyjemności, jaka może zaistnieć między mężczyzną a kobietą. A nie dało się zaprzeczyć, że przyjemność, jakiej zaznała dotąd w objęciach Diabła Cynstera, była fascynująca. Miała wszystko podane jak na tacy, więc pomijając matrymonialną fiksację Diabła, obecna sytuacja odpowiadała jej wybornie. Wcale nie chciała jechać do Hampshire, ale wobec jego nacisków na małżeństwo wydawało się, że nie może zostać. Teraz jednak- dzięki swojej demonicznej propozycji - czart ułatwił jej wszystko. Mogła pozostać w jego domu, pod opieką jego matki, niezagrożona przez niego ani przez żadnego innego dżentelmena przez całe trzy miesiące - a do tego

czasu z pewnością dopadną mordercę Tolly'ego. Nauczy się też wszystkiego, czego trzeba, o rozkoszy. Tu pojawiało się tylko jedno drobne zastrzeżenie: czy będzie dostatecznie silna, dostatecznie bystra, by uniknąć wszelkich pułapek, jakie Diabeł mógł na nią zastawić? Honoria wyprostowała się i przywołała na twarz grymas rezygnacji. –

Dobrze więc. - Odwróciła się i spojrzała Michaelowi w oczy. - Zgadzam się zostać pod opieką księżnej-wdowy przez trzy miesiące. Michael uśmiechnął się, ale Honoria zmrużyła oczy.

–

Potem pojadę do Hampshire. Z tłumionym, bolesnym warknięciem Michael podniósł się i pomógł wstać

siostrze. Trzymając się pod ręce, spacerowym krokiem wrócili do domu.

Tego wieczora Honoria siedziała w fotelu w salonie, trzymając na kolanach jedwabną przędzę do robótek, kiedy wyrósł obok niej jakiś cień. Księżna-wdowa siedziała na szezlongu, tak samo zajęta sortowaniem lśniących moteczków. Michael, wymawiając się zmęczeniem, wcześnie udał się na spoczynek, Diabeł poszedł do biblioteki. Zastawa do herbaty została przyniesiona i zabrana. Wieczór cicho przechodził w noc. Zaabsorbowana usiłowaniem rozróżnienia nici lazurowych od turkusowych, Honoria podniosła głowę i zobaczyła twarz Diabła. Stał tuż przed nią z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Przez długą chwilę po prostu przyglądał się jej, ale jego oczy kryły się w cieniu. Potem wyciągnął rękę.

- Chodźmy się przejść, Honorio Prudencjo. Kątem oka Honoria spostrzegła, że księżną-wdowę dopadł atak głuchoty. Wargi Diabła złagodniały, ale jego spojrzenie pozostawało intensywnie skupione na twarzy Honorii. –

Obiecuję, że cię nie ugryzę. Rozważyła „za" i „przeciw". Musi z nim porozmawiać, upewnić się, dopóki

jeszcze jest tu Michael, że ich umowa - jego propozycja - jest dokładnie taka, jak jej się wydaje. Spojrzała badawczo na jego twarz. –

Ale nie do altany. Może i pragnęła więcej lekcji z dziedziny rozkoszy, ale chciała, by te lekcje

odbywały się pod jej kontrolą. Tym razem piracki uśmiech zakwitł mu na twarzy w pełni, choć tylko na chwilę. - Tylko na taras. Nie chciałbym odciągać cię od twojego zajęcia. Honoria zwalczyła budzący się dreszcz, wywołany głębokim, kocim mruczeniem słyszalnym w jego głosie, i posłała mu niedowierzające spojrzenie. Z rezygnacją uniósł brwi. - Słowo Cynstera. Na tym mogła polegać. Honoria pozbierała jedwabne nici i odłożyła je na bok, po czym podała mu rękę. Pociągnął ją na równe nogi i położył jej dłoń tak, by ujęła go pod ramię. Księżna-wdowa zignorowała ich, najwyraźniej zaabsorbowana liliowym jedwabiem tak, że przesłonił jej cały świat. Podeszli do miejsca, gdzie weneckie okna otwierały się na taras przesłonięty czarną kurtyną nocy. –

Chciałam z tobą porozmawiać - zaczęła Honoria, gdy tylko znaleźli się na tarasie.

–

A ja z tobą. - Diabeł popatrzył na nią i zamilkł.

Honoria dumnie skinęła głową. –

Michael powiedział mi, że zgodziłaś się zostać z moją matką przez najbliższe trzy miesiące. Zatrzymując się przy balustradzie, Honoria wysunęła dłoń spod jego ramienia i

odwróciła się, by stanąć z nim twarzą w twarz. –

Dopóki nie skończy się czas żałoby.

–

Zaś po tym czasie zostaniesz moją księżną. Honoria zadarła podbródek.

–

Zaś po tym czasie wrócę do Hampshire. Przystanął tuż przed nią. Zasłonił sobą światło z salonu i z trudem mogła

cokolwiek wyczytać z jego aroganckiej twarzy. Z jego oczu, choć wpatrzonych w nią, ale przysłoniętych ciężkimi powiekami i skrytych w cieniu rzęs, nie mogła wyczytać nic. Honoria trzymała głowę wysoko, nie uciekając spojrzeniem ani na moment, zdeterminowana, by pokazać mu, jak potrafi być nieugięta. Chwila trwała... i trwała... Honorii zaczynało kręcić się w głowie. Wtedy Diabeł lekko uniósł brew. –

Wygląda na to, że mamy problem, Honorio Prudencjo.

–

Tylko pan tak uważa, wasza wysokość. Jego twarz drgnęła, pojawiło się na niej ostrzeżenie. Pod maską uprzejmości

kryło się rozdrażnienie. –

A może - powiedział - zanim zadecydujemy, co wydarzy się za trzy miesiące, powinniśmy się zgodzić na trzy miesiące w swoim towarzystwie?

–

Zgodziłam się pozostać przez trzy miesiące z twoją matką - odparła wyniośle

Honoria. –

Oraz poważnie rozważyć moje oświadczyny. -Wiadomość zaszyfrowana w jego tonie była jednoznaczna: wszystko albo nic. Wstrzymując na chwilę oddech, Honoria przytaknęła. - Oraz poważnie

rozważyć możliwość zostania twoją żoną. Powinnam cię jednak uprzedzić, że jest mało prawdopodobne, żebym zmieniła zdanie w tej kwestii. –

Innymi słowy, jesteś uparta, a ja mam trzy miesiące, żeby nakłonić cię do zmiany zdania. Nie spodobał jej się sposób, w jaki to powiedział.

–

Nie jestem chwiejną kobietką. Nie mam zamiaru zmieniać zdania. Błysnął zębami w pirackim uśmiechu. - Musisz jeszcze doświadczyć siły

moich argumentów. Honoria wzruszyła ramionami. Zadzierając nosek, powędrowała spojrzeniem gdzieś ponad jego ramieniem. –

Możesz sobie wytaczać argumenty. Nie poślubię ani ciebie, ani nikogo innego. I znów cisza stała się jego sprzymierzeńcem, powoli wytrącając ją z

równowagi. Omal nie podskoczyła, kiedy silne palce Diabła prześlizgnęły się po jej podbródku, zwracając jej twarz ku niemu. Nawet w ciemnościach mogła dostrzec jego przeszywające spojrzenie, odczuć jego moc. –

Kobiety znane są z tego, że czasami zmieniają zdanie. - Mówił wolno, łagodnie, głosem głębokim i pieszczotliwym. - Na ile ty jesteś prawdziwą kobietą, Honorio Prudencjo?

Honoria poczuła, jak rozszerzają jej się oczy. Jego palce muskały jej szyję. Przebiegł ją gwałtowny dreszcz. Płucom zabrakło powietrza. Niemało wysiłku musiała włożyć w to, by unieść podbródek na tyle, by uwolnić się od jego dotyku. –

Mam dość rozsądku, by nie igrać z ogniem, wasza wysokość - oznajmiła wyniośle.

–

Doprawdy? - Kąciki ust uniosły mu się. - A ja myślałem, że pragniesz w życiu emocji?

–

Na moich warunkach.

–

W takim razie, moja droga, będziemy musieli ponegocjować.

–

Doprawdy? - Honoria starała się zachować nonszalancką postawę. - A to dlaczego?

–

Ponieważ niedługo zostaniesz moją żoną, oto dlaczego. Obrzuciła go spojrzeniem, w którym postarała się zawrzeć cały swój gniew, po

czym z szelestem sukni odwróciła się i odsunęła od niego, opierając się o balustradę. –

Uprzedziłam cię. Nie mów potem, że tego nie zrobiłam. Kiedy miną te trzy miesiące, nie zamierzam cię poślubić. - Przerwała, unosząc wysoko głowę, po czym odwróciła się znów do niego, celując w niego palcem. - I nie jestem dla ciebie żadnym wyzwaniem. Ani się waż tak mnie traktować. Zaśmiał się, zupełnie jak mógłby się zaśmiać pirat, wymachujący szpadą

łotrzyk, który powinien przebywać gdzieś na pokładzie statku pośrodku oceanu, ale nie obok niej. Jego śmiech - głęboki, wibrujący i o wiele zbyt pewny siebie - niósł w sobie groźbę i obietnicę. Ten dźwięk otoczył ją, pochwycił w pułapkę i uwięził w miejscu. Po chwili i sam Diabeł znowu znalazł się tuż obok niej.

–

Ależ ty jesteś wcielonym wyzwaniem, Honorio Prudencjo.

–

Wasza wysokość kiedyś się potknie i przewróci.

–

I będę leżał na tobie jeszcze przed Bożym Narodzeniem. Świadoma aluzja wstrząsnęła Honorią, nie zamierzała jednak tego po sobie

pokazać. Zadzierając wysoko podbródek, zmrużyła oczy. –

Nie wyobrażasz sobie chyba przypadkiem, że uwiedziesz mnie i zmusisz do małżeństwa? Jedna brew uniosła się arogancko. - Taka myśl przemknęła mi przez głowę.

–

No cóż, to nie zadziała. - Kiedy druga brew podniosła mu się tak, że zrównała się z pierwszą, Honoria uśmiechnęła się, zadowolona z siebie. - Nie jestem dzieckiem. Wiem doskonale, że nie będziesz na mnie naciskał, dopóki mieszkam pod twoim dachem, pod opieką twojej matki. Przyglądał jej się przez długą chwilę, po czym zapytał: - A co ty wiesz o

uwodzeniu? Tym razem Honoria uniosła brwi. Idąc powoli wzdłuż tarasu, dyskretnie wzruszyła ramionami. -Nie będziesz pierwszym, który próbował. –

Zapewne nie, ale będę pierwszym, któremu się uda. Honoria westchnęła. - Nie będziesz pierwszym, przecież wiesz. - Zerknęła na niego i zobaczyła, jak się zachmurzył. Zmrużyła oczy. - To znaczy pierwszym, któremu się uda. Zmarszczka na jego czole wygładziła się. Szedł powoli obok niej, spacerując

po tarasie. –

Wiem, że mnie nie zmusisz. Po prostu przejrzałam cię. Poczuła na sobie jego wzrok. Dziwne, ale był mniej intensywny, mniej

niepokojący niż przedtem. Kiedy Diabeł się odezwał, wychwyciła w jego głosie nutkę rozbawienia. –

Oczywiście, że cię nie zmuszę. - Zatrzymał jej wzrok, kiedy na niego spojrzała. Musisz się wiele nauczyć o uwodzeniu, Honorio Prudencjo, ale tym razem będziesz miała do czynienia z mistrzem. Zdesperowana Honoria potrząsnęła przecząco głową. No cóż, został

uprzedzony. Jest tak arogancko pewny siebie, że wyszłoby mu na dobre, gdyby powinęła mu się noga. Miałby nauczkę, że nie wszystko na tym świecie posłusznie dostosowuje się do jego zachcianek. Wieczorny chłód przeniknął przez letnią suknię. Zadrżała. Poczuła dłoń Diabła na swoim ramieniu. - Powinniśmy wejść do środka. Honoria odwróciła się, stając nagle przed nim. Zobaczyła, jak zmienia się wyraz jego twarzy. Szybkim ruchem pochylił się ku niej. Tłumiąc okrzyk, Honoria cofała się, aż zatrzymała ją balustrada. Diabeł oparł dłonie na kamiennym parapecie, zamykając Honorię między silnymi ramionami. Z zapartym tchem i sercem bijącym jak oszalałe, zatrzepotała powiekami. Teraz ich oczy znalazły się na tej samej wysokości. –

Obiecałeś, że nie będziesz gryzł. Był bardzo poważny. - I nie gryzłem. Jak dotąd. -Badawczo patrzył jej w oczy.

- Skoro ty byłaś tak uczciwa i szczera, mogę przynajmniej odpowiedzieć ci tym samym, żebyśmy się dobrze zrozumieli. - Nie odrywał od niej wzroku. Honoria odczuwała całą przemożną siłę jego woli. - Nie pozwolę ci odwrócić się plecami do tego, kim jesteś, do losu, który był ci przeznaczony. Nie pozwolę, żebyś traciła życie

na byciu guwernantką ani żebyś stała się ekscen-tryczką wyśmiewaną w towarzystwie. Honoria zamarła. Diabeł nie miał litości. –

Urodziłaś się i wychowano cię, byś zajęła miejsce w najwyższych kręgach towarzyskich. Taka pozycja leży teraz u twoich stóp. Masz trzy miesiące, żeby się pogodzić z rzeczywistością. Nie wyobrażaj sobie, że możesz od niej uciec. Pobladła i drżąca Honoria z trudem oderwała wzrok od jego twarzy. Odwróciła

się i szarpnęła go za rękaw. Diabeł zabrał ręce z balustrady i wyprostował się, oferując jej drogę ucieczki. Honoria zawahała się. Potem z twarzą równie kamienną jak jego twarz spojrzała mu prosto w oczy. –

Nie masz prawa decydować, jak ma wyglądać moje życie.

–

Masz rację. - Wyraz twarzy Diabła nie złagodniał ani trochę. Jego oczy były bezlitosne. - Zostaniesz tym, kim miałaś zostać. Moją żoną, księżną. Nacisk, z jakim wypowiedział te ostatnie słowa, wstrząsnął Honoria do głębi.

Ledwie mogąc złapać oddech, szybko wróciła do salonu - energicznie, z wysoko podniesioną głową, z szelestem halek.

Rozdział 10

Trzy dni później Diabeł stał w oknie biblioteki, wpatrzony w altanę w ogrodzie. Jego biurko zarzucone było rozłożonymi księgami rachunkowymi, sterta listów oczekiwała na odpisanie. Miał wiele niedokończonych spraw. Nie pojawił się żaden trop prowadzący do zabójcy Tolly'ego, a proste zadanie nakłonienia narzeczonej do ślubu okazywało się wyjątkowo skomplikowane. To drugie było jeszcze bardziej problematyczne niż pierwsze. Diabeł był pewien, że prędzej czy później dopadną mordercę Tolly'ego. Był też niewzruszenie pewien, że Honoria zostanie jego żoną. Nie był tylko tak optymistyczny w swoich przewidywaniach, w jakim stanie sam będzie w dzień ślubu. Doprowadzała go do obłędu. Jakaż to siła podkusi-ła go, by tak stanowczo zaoferować jej swoje oświadczyny wtedy, na tarasie przy świetle księżyca? To było czyste szaleństwo, żeby zachowywać się jak tyran, a tak właśnie postąpił. Jednak wciąż targały nim te same emocje, chciał ją podbić, pochwycić, zatrzymać... Rozpalał się nawet teraz, na samą myśl o niej. Na szczęście upór i niekwestionowana duma nie pozwoliły jej uciec przed jego niefortunnie narzuconą deklaracją. Pozwoliła, by Michael odjechał hez niej. Teraz, zadzierając podbródek i otaczając się płaszczem chłodnej uprzejmości, trzymała go na dystans. Wszak poznał jej przeszłość i zdrowy rozsądek nakazywał mu przynajmniej się zastanowić. Zdrowy rozsądek nie miał jednak szans w starciu z głęboko

zakorzenionym przekonaniem, że Honoria należy do niego. Kiedy chodziło o nią, Diabeł czuł się niczym jego przodkowie-zdobywcy, szykujący się do oblężenia, by zdobyć upragnioną nagrodę. Teraz podejrzewał, że jej poddanie się - kiedy nastąpi zostanie obwieszczone z nieskruszonych blanków. Zastanawiał się, jak osiągnęła wiek dwudziestu czterech lat, ostatni dzwonek do zamążpójścia, i nadal była w panieńskim stanie. Nawet jeśli kryla się przed światem jako guwernantka, przecież nie wszyscy mężczyźni są ślepi. Musieli ją zauważać i doceniać jej walory. Wiele mogła tu wyjaśnić jej determinacja, by zostać starą panną i nie mieć dzieci. Jej upór był bardzo konkretny. Tym razem jednak ten upór będzie musiał usunąć się w cień. Diabeł nie zamierzał pozwolić jej odejść. Nigdy. Przynajmniej nie będzie mogła kiedyś powiedzieć, że jej nie uprzedzał. Jego wzrok, wciąż błądzący wokół altany, nagle stał się czujny. Diabeł wyprostował się i sięgnął po klamkę francuskiego okna. Honoria zobaczyła, że się do niej zbliża. Ręka zastygła jej na chwilę w pół ruchu, Honoria spuściła głowę i wróciła do wyszywania. Diabeł pokonał schodki po dwa stopnie naraz. Podniosła głowę i śmiało spojrzała mu w oczy. Powoli uniosła brwi. Zatrzymał jej spojrzenie, po chwili zerknął na miejsce obok niej. Zawahała się, ale starannie pozbierała porozrzucane nici. –

Czy twój człowiek dowiedział się czegoś w Chatteris? Diabeł spojrzał na nią zdziwiony.

–

Widziałam, jak przyjechał. Pokonując rozdrażnienie, Diabeł usiadł obok niej i obrócił się tak, żeby być z

nią twarzą w twarz.

–

Nic. Żaden jeździec nie przejeżdżał przez Chatteris. Może powinien posadzić żywopłot osłaniający altanę? Jak widać, uznała ją za

swoje schronienie. Diabeł dostrzegał w tym kilka korzyści. Honoria zmarszczyła czoło. –

Zatem tyle z miasteczek w okolicy... I żaden dżentelmen nie wynajmował nigdzie konia.

–

Poza Charlesem, który przyjechał przez Cambridge.

–

Jest tu gdzieś jakieś inne miejsce, gospoda łub coś takiego, gdzie można wynająć konie?

–

Moi ludzie sprawdzili wszystkie mniej znane gospody w okolicy. Chociaż nie możemy wykluczyć, że morderca gdzieś pożyczył konia, wydaje się możliwe, iż przyjechał na własnym.

–

Zdawało mi się, mówiłeś, że to mało prawdopodobne?

–

Mało prawdopodobne, ale nie niemożliwe.

–

Burza nadciągnęła zaraz potem. Czy nie musiałby poszukać schronienia?

–

Pozostali sprawdzili wszystkie zajazdy i gospody przy drodze do Londynu. Nie zatrzymał się tam żaden pasujący do tej zagadki dżentelmen. Ktokolwiek zastrzelił Tolly'ego, miał albo niesłychane szczęście, albo wyjątkowo dobrze zacierał ślady.

–

Skoro miał własnego konia, mógł przyjechać zewsząd, nie tylko z Londynu. To mógł być wynajęty zabójca. Diabeł przez dłuższą chwilę spoglądał na nią w milczeniu.

–

Nie komplikuj.

–

Kiedy to prawda. Miałam cię jednak zapytać... -Przerwała, skupiając się na przecięciu nitki. Diabeł zrozumiał, co miała na myśli. Miała go o to zapytać zanim zachował się jak despota. Odkładając nożyczki, Honoria zadała pytanie: - Czy powszechnie było wiadomo, że Tolly z reguły wybiera ścieżkę przez las? Diabeł skrzywił się.

–

Nie aż tak powszechnie, ale jeśli ktoś chciał, mógł się łatwo dowiedzieć. Honoria nawlokła kolejną nitkę.

–

Czy twoi kuzyni odkryli coś w Londynie?

–

Nie. Ale gdzieś musi istnieć coś, jakiś ślad. Młody dżentelmen nie zostaje zamordowany na wiejskiej drodze bez powodu. Podniósł wzrok ponad klomby i zobaczył nadchodzącą matkę. Westchnął i

wstał. –

A więc to tutaj się chowasz, Sylvesterze? Księżna-wdowa wspięła się po schodkach. Miała na sobie suknię z czarnej

koronki. Podsunęła synowi policzek do ucałowania. Diabeł posłusznie się przywitał. –

Wcale się nie chowam, maman.

–

To prawda. Jesteś o wiele za duży do tego miejsca. - Księżna-wdowa szturchnęła go. - Usiądź, nie stój jak wieża. Kiedy matka ochoczo zajęła miejsce obok Honorii, Diabeł mógł przysiąść już

tylko na parapecie. Księżna-wdowa rzuciła okiem na robótkę Honorii i wskazała jej pomylony ścieg. Honoria przyjrzała mu się, po czym mrucząc coś pod nosem odłożyła igłę i sięgnęła po nożyczki.

Diabeł skorzystał z okazji. –

Chciałem z tobą pomówić, maman. Jutro rano wyjeżdżam do Londynu.

–

Do Londynu? Okrzyk wyrwał się z dwojga ust. Dwie głowy nagle się podniosły i dwie pary

oczu skierowały się na jego twarz. Diabeł wzruszył ramionami. –

To tylko interesy. Honoria poparzyła na księżną-wdowę, księżna--wdowa popatrzyła na nią.

Kiedy księżna-wdowa odwróciła się znów do syna, jej twarz była zachmurzona. Pomyślałam, cheri, że także powinnam pojechać do Londynu. Teraz, kiedy nasza droga 'Onoria dotrzymuje mi towarzystwa, uważam, że byłoby to całkiem rozsądne. Diabeł zamrugał. - Jesteś w żałobie. W głębokiej żałobie. –

Cóż z tego? - Księżna-wdowa szeroko otworzyła zdziwione oczy. - Będę w głębokiej żałobie i w Londynie. Dobrze się składa, zawsze jest tam tak szaro o tej porze roku.

–

Sądziłem - powiedział Diabeł - że będziesz wolała pozostać tutaj jeszcze co najmniej tydzień albo dłużej. Księżna-wdowa uniosła dłonie. - A po co? Jest trochę za wcześnie na bale, tu

przyznaję ci rację, ale przecież nie proponuję, żebyśmy jechali do Londynu dla rozrywki. Nie. Uważam, że byłoby stosownie, żebym przedstawiła 'Onorię, nawet jeśli rodzina jest jeszcze w żałobie. Nie jest osobą afektowaną. Omawiałam to z twoją ciotką Gratią. Podobnie jak ja, ciotka uważa, że im prędzej towarzystwo pozna 'Onorię, tym lepiej.

Diabeł szybko zerknął na Honorię; konsternacja w jej oczach była jak miód na jego serce. –

Doskonały pomysł, maman. Srebrzyste iskierki zapłonęły w oczach Honorii; pospiesznie odwróciła głowę.

–

Ale będziecie musiały uważać, żeby komuś nie nastąpić na odcisk. Księżna-wdowa machnęła lekceważąco ręką.

–

Nie ucz swojej matki, jak ma się zachowywać. Twoja ciotka i ja będziemy wiedziały, jak sobie poradzić. Wszystko będzie tout comme Uf aut - upierała się księżna-wdowa. - Nie musisz się martwić. Wiem, jaki stajesz się konserwatywny. Nie zrobimy niczego, co mogłoby cię urazić. Po tej uwadze Diabłowi zabrakło słów.

–

W rzeczy samej, dziś rano myślałam właśnie, że powinnam być w Londynie z twoją ciotką Louise. Jestem kobiecą głową tego rodu, czy nie? Moim obowiązkiem jest przebywać z rodziną. - Księżna--wdowa wbiła w milczącego syna niepodważalnie matriarchalne spojrzenie. - Twój ojciec by sobie tego życzył. To, oczywiście, oznaczało koniec wszelkich protestów, nawet gdyby Diabeł

zamierzał się sprzeciwiać. Udając westchnienie pełne irytacji, rozłożył ręce. –

Jeżeli naprawdę tego sobie życzysz, maman, natychmiast wydam polecenia. Wyjedziemy jutro przed południem i będziemy w mieście przed wieczorem.

–

Bon! - Księżna-wdowa spojrzała na Honorię. -Lepiej zacznijmy się pakować.

–

Oczywiście. - Honoria odłożyła robótkę do koszyka i obrzuciła Diabła przelotnym, triumfującym spojrzeniem. Diabeł nie dał po sobie nic poznać. Wstał jeszcze raz, kiedy Honoria i jego

matka opuszczały altanę. Dopiero kiedy były już daleko, zszedł po schodkach, leniwie podążył ich śladem, pieszcząc zadowolonym wzrokiem krągłości Honorii.

Rezydencja St. Ives House przy Grosvenor Sąuare była o wiele mniejsza niż Somersham Place. Nadal jednak mógłby się w niej pomieścić batalion wojska. Dodatkowo podkreślał to fakt, że domem zajmował się dziwaczny osobnik o posuwie wojskowego. Honoria, przechodząc przez hol, skinęła mu głową i zastanowiła się nad sympatiami i antypatiami Diabła Cynstera. Kiedy przybyli tu dwa dni temu o zmierzchu, była zaskoczona widokiem przygarbionego, chudego i żylastego Sliga, pełniącego funkcję majordomusa. Jego ponura twarz przypominała księżyc, a strój, choć skromny, wydawał się niezupełnie na miejscu. Mężczyzna mówił obcesowo, jak gdyby nadal znajdował się w koszarach. Później Honoria podpytała księżną-wdowę. Jak się okazało, Sligo był osobistym ordynansem Diabła pod Waterloo. Był fanatycznie oddany swojemu niegdysiejszemu kapitanowi. Po demobilizacji po prostu podążył za nim. Diabeł uczynił go swoim służącym do wszelkich poruczeń. Sligo zamieszkiwał w St. Ives House, opiekując się rezydencją pod nieobecność rodziny. Jak zauważyła Honoria, kiedy w domu pojawiał się jego pan, powracał do swojej poprzedniej roli. A to, jak podejrzewała, oznaczało, że Sligo bacznie wszystko obserwuje. Lokaj otworzył drzwi do pokoju jadalnego.

–

Jesteś wreszcie, moja droga. - Księżna-wdowa uśmiechnęła się promiennie znad elegancko nakrytego stołu. Honoria dygnęła i skłoniła głowę. - Wasza wysokość. Diabeł odkłonił się, omiatając ją spojrzeniem. -Mam nadzieję, że dobrze się

spało? Gestem przywołał Webstera, by podsunął jej krzesło - tuż obok niego. –

Całkiem dobrze, dziękuję. Zmuszona

do

pominięcia

dziewięciu

innych

pustych

krzeseł

przy

nieskazitelnym stole, Honoria poprawiła suknię i podziękowała Websterowi, kiedy napełnił jej filiżankę. Poprzedni dzień upłynął na rozpakowywaniu i zadomawianiu się. Po południu spad! gwałtowny deszcz. Na pobliski park mogła więc tylko popatrzeć z okien salonu. –

Mówiłam właśnie Sylvestrowi, że planujemy na dzisiejszy ranek wizyty u krawcowych. - Księżna-wdowa wycelowała w nią nóż do masła. - On mi na to, że w dzisiejszych czasach towarzystwo dobiera krawcowe wedle wieku.

–

Według wieku? - zdziwiła się Honoria. Zaabsorbowana swoją grzanką z marmoladą, księżna-wdowa przytaknęła.

–

Najwyraźniej jest zupełnie stosowne, abym nadal zaopatrywała się u mojej starej Franchot, ale dla ciebie to powinna być... - Zerknęła na syna. - Qu'estce quel

–

Celestine - podpowiedział Diabeł. Honoria spojrzała na niego z dezaprobatą. Zareagował, bez powodzenia udając

znudzenie. –

To całkiem proste. Jeżeli chcesz żałobny kapelusz albo turban, idziesz do

Franchot. Jeżeli bardziej odpowiadają ci falbanki i futrzane lamówki, odpowiedniejsza będzie madame Abelard. Słyszałem, że dla niewinnych panienek z prowincji - przerwał, zerkając na piękny koronkowy szal Honorii -niezrównana jest mademoiselle Cocotte. Jednak prawdziwa elegantka powinna znać tylko jedno imię: Celestine. –

Doprawdy? - Honoria upiła łyk herbaty, odstawiła filiżankę i sięgnęła po grzankę. - Czy ona ma pracownię przy Bruton Street? Diabeł uniósł brwi. - A gdzieżby indziej? - Spojrzał na Sliga zbliżającego się ze

srebrną tacą pełną listów. Diabeł wziął je i szybko przerzucił stertę. - Zaryzykuję stwierdzenie, że jeżeli przejdziesz się przez całą Bruton Street, znajdziesz tam dowolną liczbę modystek, które przypadną ci do gustu. Kątem oka Honoria obserwowała, jak Diabeł sortuje pocztę. Zatrudniał prawdziwą armię zarządców; jeden przyjechał zaraz za nimi z Somersham Place i spędził cały wczorajszy dzień sam na sam ze swoim chlebodawcą. Zarządzanie majątkiem tak rozległym jak włości księcia St. Ives każdemu zajęłoby mnóstwo czasu. Z tego, co mogła zauważyć, do tej pory interesy powstrzymywały Diabła od zajmowania się śledztwem. Sięgając na samo dno sterty, przemieszał wszystkie listy, po czym spojrzał na matkę. –

Wybacz mi, maman. - Przelotnie jego wzrok spoczął na Honorii. - Honorio Prudencjo, przepraszam. - Z eleganckim ukłonem wstał od stołu i zaabsorbowany listami opuścił pokój. Honoria patrzyła za nim, dopóki nie zniknął za drzwiami, i wypiła kolejny łyk

herbaty.

Miejski powóz St. Ivesa właśnie zaturkotał na rogu, wioząc księżną-wdowę i Honorię na Bruton Street, kiedy Vane Cynster pojawił się na Grosvenor Sąuare. Przemierzył chodnik długimi krokami i wywijając laseczką, wspiął się po schodkach do drzwi imponującej rezydencji kuzyna. Już miał energicznie w nie zastukać, kiedy drzwi otworzyły się same. Wypadł z nich Sligo. –

Och! Proszę wybaczyć, sir. - Sligo usunął się na bok. - Nie wiedziałem, że pan tu jest, sir. Vane uśmiechnął się.

–

Nic się nie stało, Sligo.

–

Rozkazy kapitana. Pilna przesyłka. - Sligo poklepał się po piersi, a szelest pergaminu potwierdził jego słowa. - Pan wybaczy, sir? Rozbawiony Vane skinął mu, że może odejść, a Sligo pędem ruszył po

schodach w dół i na róg. Przywołał dorożkę i wsiadł do niej szybko. Vane pokręcił głową i odwrócił się w stronę otwartych drzwi. Stał w nich Webster. –

Pan jest w bibliotece, sir. Jak mniemam, oczekuje pana. Czy życzy pan sobie zostać zaanonsowanym?

–

Nie trzeba. Vane zostawił laskę, kapelusz i rękawiczki i skierował się do azylu Diabła.

Otworzył drzwi; od progu spoczął na nim wzrok kuzyna.

Diabeł siedział na obitym skórą krześle za ogromnym biurkiem, trzymając w dłoni otwarty list. –

Jesteś pierwszy. Vane uśmiechnął się szeroko. - A ty jesteś niecierpliwy.

–

Ty nie jesteś? Vane uniósł brwi.

–

Jeszcze przed chwilą myślałem, że masz jakieś wieści. Vane przeszedł przez pokój i opadł na krzesło po drugiej stronie biurka,

krzywiąc się. - Nie. Diabeł także odpowiedział grymasem. Złożył trzymany list i odłożył go na bok. - Mam tylko nadzieję, że pozostali coś znaleźli. –

Dokąd Sligo tak pędził? Kiedy Diabeł spojrzał pytająco, Vane wyjaśnił: -Zderzyłem się z nim na

schodach. Wyglądało na to, że bardzo się spieszy. Diabeł lekceważąco machnął ręką. - Drobna kwestia przyszłej strategii. –

A właśnie. Zdołałeś już przekonać swoją przyszłą małżonkę, że śledztwo w sprawie morderstwa to nie jest zajęcie odpowiednie dla damy? Diabeł uśmiechnął się.

–

Zawsze można liczyć na to, że maman odwiedzi krawcowe w ciągu czterdziestu ośmiu godzin od przyjazdu do miasta. Vane uniósł brwi. - A więc nie udało ci się wybić pannie Anstruther-Wetherby

śledztwa z głowy? Uśmiech Diabła stał się demoniczny. - Wziąłem pod ostrzał inny cel. Kiedy go osiągnę, będzie miała głowę zaprzątniętą czymś innym.

Vane błysnął zębami w uśmiechu. - Biedna Honoria Prudencja... Czy ona wie, z czym przyjdzie jej się zmierzyć? –

Dowie się.

–

Kiedy będzie za późno?

–

Taki jest ogólny zamysł. Krótkie pukanie do drzwi zapowiedziało pojawienie się Richarda Cynstera,

zwanego Skandalem; za nim wkroczyli Gabriel i Demon Harry, brat Vane'a. Przestronny pokój zapełnił się nagle rosłymi mężczyznami. –

Czemu tak późno? - zapytał Harry, sadowiąc się na szezlongu. - Spodziewałem się wiadomości już wczoraj.

–

Diabeł musiał się upewnić, że teren jest bezpieczny - odparł Vane. W odpowiedzi Diabeł obrzucił go surowym spojrzeniem.

–

Lucyfer przesyła swoje przeprosiny - poinformował zebranych Gabriel. Wyczerpały go starania, by zdobyć jakieś informacje o grzeszkach Tolly'ego. Jak dotąd, te wysiłki nie dały zupełnie nic.

– – –

W to jakoś wyjątkowo trudno mi uwierzyć -wtrącił Harry. Nic, co byłoby przydatne w naszym śledztwie -poprawił Gabriel. Pod tym względem - ciągnął Harry - wiem dokładnie, jak on się teraz czuje. Pomimo znacznych starań przy zgłębianiu powierzonych im sfer życia

Tolly'ego, żaden nie zdobył dowodów świadczących o tym, że Tolly był w niebezpieczeństwie. Diabeł wysunął myśl, że być może sam Tolly wcale nie popadł w tarapaty. –

Mógł niechcący natknąć się na coś, o czym nie miał się dowiedzieć. Niespodziewanie mógł stać się groźny dla kogoś.

–

Taka wersja bardziej pasuje do Tolly'ego - przytaknął Gabriel. Harry prychnął. - Trafił na coś przypadkiem, w niewinnym zapale się wygadał,

potem popędził prosto do ciebie, żeby ci wszystko wyłożyć. –

A potem poprosić, żebyś to naprawił. -W uśmiechu Richarda było sporo goryczy. Taki przebieg wypadków brzmi bardziej prawdziwie niż cokolwiek innego. Ze wzrokiem utkwionym w Richarda, Diabeł powiedział: - Sam fakt, że jechał,

żeby się ze mną zobaczyć, mógł stać się przyczyną jego śmierci. Vane pokiwał głową. - To by wyjaśniało, dlaczego zabito go w Somersham. –

Będziemy musieli ponownie wybadać wszystkich przyjaciół Tolly'ego. Gabriel, Harry i Richard zgodzili się wypełnić to zadanie wedle wskazówek

Diabła. –

A ja? - zapytał Vane. - Jakiż to emocjonujący fragment śledztwa został dla mnie?

–

Ty musisz wycisnąć coś ze starego Micka.

– –

Ze starego Micka?! -jęknął Vane. - Ależ on pije jak smok. Ty masz najmocniejszą głowę z nas wszystkich, a ktoś musi z nim pogadać. Był służącym Tolly'ego, więc to nasz najpewniejszy trop. Vane mruczał coś pod nosem, ale nikt nie zwracał na niego uwagi.

–

Spotkamy się tutaj za dwa dni. Diabeł wstał; inni poszli w jego ślady. Gabriel, Harry i Richard ruszyli w

stronę drzwi. –

Zauważyłem - odezwał się Vane, powoli idąc za kuzynami - że najnowszy nabytek naszej rodziny może nie być taki skłonny, by się podporządkować twojemu autorytetowi.

Diabeł skrzywił się. - Nauczy się. –

Stale to powtarzasz. - Już przy drzwiach, Vane zerknął na niego jeszcze raz. Wiesz, jak to ludzie mówią: strzeż się zabłąkanej kuli. Spojrzenie, jakim obrzucił go Diabeł, było kwintesencją arogancji. Vane

zachichotał i wyszedł, zamykając za sobą drzwi.

Wyciśnięcie jakichś informacji z czarta nie jest łatwym zadaniem, zwłaszcza kiedy ten udaje brak zainteresowania czyimś towarzystwem. Honoria, stojąc u szczytu schodów, rozważała swój następny ruch. Skorzystała z rady Diabła i odwiedziła salon Cele-stine. Jej podejrzliwa natura odezwała się głośno, kiedy tuż po jej wejściu do salonu nadeszła wiadomość napisana wyraźnym, czarnym atramentem i opatrzona czerwoną pieczęcią. Kiedy Honoria przymierzała nieco niedoceniane suknie poranne, modne suknie podróżne i olśniewające kreacje wieczorowe, krawcowa - która od chwili przeczytania listu nieustannie była na jej usługi - robiła dostatecznie wiele uwag na temat gustu monsieur le duc, by potwierdzić jej podejrzenia. Jednak do tej pory Honoria obejrzała już zbyt wiele kreacji Celestine, by zdecydować się na opuszczenie jej pracowni. Nie tylko pozostała w pracowni, ale kupiła całą garderobę, wszystko po to, by zagrać na nosie monsieur le duc. Wieczorowe suknie Celestine, choć bez wątpienia stosowne, były nieco prowokacyjne. Jednak sylwetka i wiek Honorii pozwalały jej

nosić je z korzyścią dla siebie. Nocne koszule, peniuary i halki, wszystkie uszyte z jedwabiu i satyny, były podobnie śmiałe. Wszystko to było też - oczywiście niesłychanie drogie. Na szczęście stać ją było na taki wybryk. Przez całą drogę powrotną na Grosvenor Sąuare wyobrażała sobie minę Diabła, kiedy zobaczy ją w którejś szczególnie prowokującej nocnej koszuli. Dopiero kiedy powóz dotarł pod St. Ives House, uderzyła ją niespójność we własnym myśleniu. Kiedy to niby Diabeł miałby ją zobaczyć w nocnej koszuli? Nigdy, jeżeli będzie dość mądra. Pozbyła się jak najszybciej tej myśli. Przez dwa następne poranki wkraczała do jadalni przyodziana w zachęcający uśmiech i jedną z bardziej twarzowych kreacji od Celestine. Kiedy czart ją zauważał, obserwując z błyskiem w zielonych oczach, Honoria nie wykazywała żadnej chęci, by okazać mu zainteresowanie wykraczające poza obojętne skinienie głowy. On natomiast za każdym razem nieprzyjemnie prędko czymś się wymawiał i umykał do swojego gabinetu. Przypuszczała, że jest zajęty. Nie była gotowa pogodzić się z myślą, że to wymówka, by ją ignorować, tym bardziej że do tej pory musiał się dowiedzieć już czegoś w sprawie śmierci kuzyna. Odetchnęła głęboko i ruszyła w dół po schodach. Tu potrzebne było bezpośrednie działanie. Postanowiła wkroczyć do jaskini lwa. Czy może ten lew to raczej sam czart w swoim piekle? Na szczęście jego jaskinia była też biblioteką. Z ręką na klamce Honoria się zawahała. Zza drzwi nie dobiegał żaden dźwięk. Zebrała się w sobie, przywołała na twarz beztroski i promienny uśmiech, otworzyła drzwi i energicznie weszła do środka.

Nie rozglądając się, zamknęła za sobą drzwi i odwrócił się. Zrobiła dwa kroki w głąb pokoju, zanim jej wzrok padł na biurko. –

Och! - Rozdziawiając usta i otwierając szeroko oczy, stanęła jak wryta. Przepraszam. Nie miałam pojęcia... Demoniczny gospodarz siedział za olbrzymim biurkiem, przed nim piętrzyły

się listy. Przy oknie Sligo układał księgi rachunkowe. Obaj mężczyźni spojrzeli na nią. Podczas gdy Sligo wpatrywał się w nią z zainteresowaniem, wyraz twarzy Diabła był nieprzenikniony. Rzucając tęskne spojrzenie na półki z książkami, Honoria zdobyła się na przepraszający uśmiech. -Nie chciałam przeszkadzać. Proszę mi wybaczyć. Ujęła fałdy sukni i prawie się już odwróciła, gdy powstrzymał ją elegancki ruch dłoni. –

Jeżeli poszukujesz rozrywki, to jak najbardziej szukaj jej tutaj. Oczy Diabła odnalazły jej oczy, chociaż towarzyszącym spojrzeniu gestem

wskazywał na półki pełne woluminów, Honoria wcale nie była pewną, czy taką rozrywkę miał na myśli. Unosząc podbródek, z wdziękiem skinęła głową. –

Nie będę panom przeszkadzać. Już to zrobiła. Diabeł poprawił się w krześle, potem poprzesuwał listy. Kątem

oka obserwował Honorię oglądającą półki. Zatrzymywała się to tu, to tam, przybierając artystyczne pozy, żeby sięgnąć po jakąś książkę. Zastanawiał się, kogo chciała oszukać. Dwa ostatnie dni były trudne. Opieranie się zaproszeniu w jej oczach wymagało znacznej siły woli, ale Diabeł przeprowadził zbyt wiele zwycięskich

kampanii, by nie doceniać znaczenia zachowania Honorii. Przynajmniej jej opór osłabł. Z rosnącą niecierpliwością czekał, aż przejdzie do rzeczy. Ujął pióro i podpisał list, osuszył nadmiar atramentu i odłożył kartkę na bok. Zerkając znad biurka, zaskoczył ją, gdy go obserwowała. Szybko spojrzała w inną stronę. Promień słońca wpadający przez okno rozświetlił lśniący kasztanowy kok na czubku jej głowy. Bujne kędziory wiły się na karku i czole. W swojej kremowej sukni porannej wyglądała tak apetycznie, że mógłby ją pożreć; dla wygłodniałego wilka pokusa była wielka. Diabeł patrzył, jak wyciąga rękę po ciężki tom dotyczący rolnictwa. Zawahała się, ale po chwili zdjęła książkę z półki i otworzyła. Kiedy zdała sobie sprawę, co czyta, pospiesznie zamknęła książkę i odstawiła ją na miejsce. Potem przeniosła się do półek bliżej drzwi i wzięła pierwszą lepszą książkę. Wzdychając w duchu, Diabeł odłożył pióro i wstał. Nie miał wiele czasu dziś po południu mieli przyjść kuzyni. Okrążył biurko i podszedł do półek z książkami. Wyczuwając, że się zbliża, Honoria podniosła wzrok. Diabeł wyjął książkę z jej dłoni, zamknął ją i odstawił na półkę, po czym spojrzał w jej zdziwione oczy. –

Co to ma być, przejażdżka po parku czy spacer po placu? Honoria zatrzepotała powiekami. Popatrzyła na niego badawczo, po czym

dumnie uniosła podbródek. - Przejażdżka. Park mógł być zatłoczony, ale na siedzeniu powozu mogła wypytywać Diabła bez ograniczeń. On nie spuszczał z niej oczu. –

Sligo, niech zaprzęgają gniadosze.

–

Tak jest, wasza wysokość kapitanie. Sligo pomknął ku drzwiom. Zamierzając ruszyć za nim, Honoria stwierdziła,

że znalazła się w pułapce. Zatrzymywały ją zielone oczy Diabła. Porzucając patrzenie jej w oczy, jego wzrok ześlizgiwał się w dół, mierząc ją krótko, ale z mocą, od której rumieńce pojawiły się jej na policzkach. Diabeł spojrzał jej w twarz. –

Moja droga, może lepiej się przebierz. Nie chciałbym, żebyś się przeziębiła. Miałaby się przeziębić, próbując go podejść? Ho-noria wyniośle zadarła

podbródek jeszcze wyżej. –

Rzeczywiście, wasza wysokość. Nie powinnam zająć waszej wysokości więcej niż pół godziny. Umknęła z szelestem falban. Nawet celowo przeciągając czynności, była z

powrotem w holu po niecałych dziesięciu minutach. Ku jej uldze, czart powstrzymał się od komentarza, obrzucając ją tylko spojrzeniem, jak na jej gust zbyt aroganckim i pewnym siebie. Omiótł ją wzrokiem; wyglądała elegancko i zgrabnie w zielonej sukni. Diabeł podał jej ramię. Nadal zadzierając nosek, pozwoliła się sprowadzić po schodach. Diabeł podsadził ją do powozu. Przejechali przez bramę parku. Powozy osób z towarzystwa zajmowały zakręcającą przed nimi aleję. Zerkając do tyłu, Honoria zobaczyła Sliga. Diabeł zauważył jej zaskoczenie. –

Nie wątpię, że poczujesz się lepiej, wiedząc, iż postanowiłem przestrzegać surowych zasad wszędzie, gdzie to możliwe.

Honoria wskazała dłonią do tyłu. –

Czy to już jednak nie przesada?

–

Nie pozwoliłbym, żeby coś stłumiło twój zapał, Honorio Prudencjo. - Diabeł zerknął na nią z ukosa. - Sligo jest prawie głuchy. Szybki rzut oka do tyłu potwierdził to; chociaż Diabeł mówił pełnym głosem,

twarz Sliga ani drgnęła. Usatysfakcjonowana Honoria głęboko odetchnęła. –

W takim razie...

–

To hrabina Tonbridge, tam po twojej prawej. Serdeczna przyjaciółka maman. Honoria uśmiechnęła się do zażywającej przejażdżki wyniosłej damy, której

monokl dziwacznie powiększał wyłupiaste oko. Dama z wdziękiem skłoniła głowę. Honoria oddała ukłon. –

Co...

–

Przed nami lady Havelock. Czy to turban, to co ma na głowie?

–

Toczek - odparła Honoria uśmiechając się na pokaz. - Ale...

–

Pani Bingham i lady Carstairs tam w landzie. Honoria odkryła, że trudno jest uśmiechać się, kiedy się zaciska zęby. Jednak

wychowanie nakazywało jej zachowywać się jak należy, nawet w takich okolicznościach. Spokojna i pogodna, z gracją rozdawała na lewo i prawo uśmiechy i ukłony. Tak naprawdę ledwie dostrzegała ludzi, którym musiała poświęcać uwagę. Nawet widok Skiffy'ego Skeffingtona ubranego w jego ulubioną odrażającą zieleń jej nie zainteresował. Skupiła się całkowicie na niegodziwcu siedzącym obok. Pożałowała, że nie wybrała spaceru po placu. Po pierwszych trzech spotkaniach zauważyła, jakie wzbudzili zainteresowanie. Spojrzenia dam, którym się

odkłoniła, nie były obojętne. Raczej bystre, domyślne, wielce znaczące. Jej obecność u boku Diabła była wyraźnym komunikatem; Honoria nie bez powodu podejrzewała, że nie takim, jaki chciałaby przekazać innym. Kłaniając się rozpromienionej lady Sefton, zapytała: - Kiedy ostatnio jeździłeś po parku z jakąś damą? –

Nigdy.

–

Nigdy? - Honoria odwróciła się i spojrzała na niego ze zdumieniem. - Dlaczego nie? Nie powiesz mi chyba, że jesteś takim wrogiem kobiet? Usta Diabła wygięły się w uśmiechu. Ich spojrzenia skrzyżowały się

przelotnie. –

Jeżeli się nad tym zastanowisz, Honorio Pruden-cjo, zrozumiesz, że pokazanie się ze mną w parku jest równoznaczne z deklaracją. Taką deklaracją, do jakiej nie zachęciłem nigdy wcześniej żadnej niezamężnej damy, a której żadna mężatka nie zechciałaby upubliczniać. Lady Chetwynd czekała, by zwrócili na nią uwagę. Kiedy wreszcie Honoria

spełniła towarzyski obowiązek, wszystko się w niej gotowało. –

A co ze mną? Diabeł zerknął na nią. Tym razem jego twarz przybrała poważniejszy wyraz.

–

Z tobą jest inaczej. Ty za mnie wychodzisz. Nie do pomyślenia było, żeby sprzeczać się w parku. Honoria wrzała gniewem,

ale nie mogla tego po sobie pokazać inaczej, niż tylko spojrzeniem. To zaś, skoro tylko on mógł je dostrzec, nie na wiele jej się zdało. Zirytowany uniósł arogancko brwi i skupił się na koniach. Pozbawiona możliwości zaplanowanego przesłuchania go i wygłoszenia

tyrady, na którą zasłużył, Honoria bardzo się starała nie tyle stłumić gniew, co bardziej skierować go w inną stronę. Wybuch wściekłości raczej nie wyszedłby jej na korzyść. Spojrzała na Diabła z ukosa; był zaabsorbowany końmi. Miał wyraźny, ostry, charakterystyczny profil. Mrużąc oczy, Honoria popatrzyła przed siebie, na alejkę, na której uformował się ogonek powozów czekających, by zawrócić. Diabeł podjechał na koniec i wtedy Honoria dostrzegła i wykorzystała szansę. –

Czy ty i twoi kuzyni dowiedzieliście się, jaki mógł być powód zamordowania Tolly'ego? Jedna czarna brew podjechała do góry.

–

Słyszałem... Honoria czekała na ciąg dalszy z zapartym tchem.

–

Że ciotka Horatia zamierza wydać bal, mniej więcej za tydzień. - Na Honorię spojrzały nieprzeniknione zielone oczy. - Że tak powiem: po to, żeby oznajmić, iż rodzina znowu jest w mieście i ma się dobrze. Sądzę, że do tej pory powinniśmy powstrzymać się od przejażdżek. Park i podobne niewinne rozrywki są jednak moim zdaniem dopuszczalne. Później... Niesłychanie rozczarowana Honoria wysłuchała listy zaplanowanych rozrywek

- zwyczajowych sposobów spędzania czasu przez wyższe sfery. Nie zadała sobie nawet trudu, by mu przerwać. Wtedy, na leśnej drodzę, zaakceptował jej pomoc, przyznał, że jego ludzie nie znaleźli śladów w miasteczkach w okolicy Somersham. Myślała więc, że się poddał, że zrozumiał i przyjął jej prawo do angażowania się w rozwiązywanie zagadki, a przynajmniej uznał jej prawo do dowiedzenia się tego,

czego sam się dowiedział. Kiedy litania przewidzianych dla niej rozrywek trwała, Honoria zrozumiała, że się pomyliła. Bardzo sztywna, nie okazując emocji, powściągnęła się od komentarzy, dopóki nie minęli zakrętu, a lista rozrywek nie dobiegła końca. Wtedy raz tylko spojrzała na niego, prosto w oczy. - Nie jesteś w porządku. Jego twarz przybrała surowy wyraz. –

Taki właśnie jest nasz świat.

–

Być może - stwierdziła Honoria, zadzierając podbródek - czas, by nasz świat się zmienił. Nic nie odpowiedział. Szarpnął wodze i konie ruszyły z powrotem aleją. Honoria omal nie przeoczyła dżentelmena stojącego na poboczu alejki. Uniósł

laskę w geście powitania, potem nią zamachał. Diabeł zatrzymał konie na skraju trawnika. –

Dzień dobry, Charlesie. Charles Cynster ukłonił się.

–

Sylvestrze. - Jego wzrok powędrował ku Honorii. - Panno Anstruther-Wetherby. Powściągając instynktowną chęć ucieczki w wyniosłą pozę, Honoria odkłoniła

się. - Sir. Czy wolno mi spytać, jak miewa się pańska rodzina? Charles nosił zwyczajową czarną opaskę na rękawie, wyraźnie widoczną na tle brązowego płaszcza. Diabeł podobnie nosił żałobną opaskę, lecz była na czarnym rękawie nie było jej widać. Honoria wychyliła się z powozu i podała Charlesowi rękę. –

Nie spotkałam jeszcze pańskiego brata ani sióstr od przyjazdu do miasta.

–

Mają się... - Charles zawahała się - dobrze, jak sądzę. - Napotkał wzrok Honorii. -

Wychodzą z przeżytego wstrząsu. A jak pani się miewa? Przyznaję, że jestem zdziwiony, widząc panią tutaj. Myślałem, że miała pani inne plany. Honoria uśmiechnęła się serdecznie. –

Bo tak jest. To - wskazała dłonią dookoła - to zaledwie chwilowa sytuacja. Zgodziłam się dotrzymywać towarzystwa księżnej-wdowie przez trzy miesiące. Po tym czasie zamierzam rozpocząć przygotowania do podróży do Afryki. Myślę o dłuższym tam pobycie. Tyle jest do zobaczenia. - Jej uśmiech przygasł. -1 do zrobienia.

–

Doprawdy? - Charles zmarszczy! czoło. - Jeśli się nie mylę, w muzeum jest bardzo ciekawa wystawa. Jeżeli Sylvester jest zbyt zajęty, by pani towarzyszyć, proszę tylko powiedzieć. Jak już zapewniałem panią poprzednio, zawsze gotów jestem pomóc pani, jak tylko zdołam. Honoria dumnie skłoniła głowę. Charles obiecał, że przekaże wyrazy

uszanowania swojej rodzinie i cofnął się. Diabeł ujął wodze i konie ruszyły kłusem. –

Honorio Prudencjo, wystawiłabyś na próbę cierpliwość świętego. W żartobliwych słowach kryła się irytacja.

–

Ty - oświadczyła Honoria - świętym nie jesteś.

–

I lepiej dobrze to sobie zapamiętaj. Tłumiąc nader podejrzany dreszcz, Honoria patrzyła prosto przed siebie. Raz jeszcze zrobili kółko, paradując przed licznymi wytwornymi damami z

towarzystwa, siedzącymi w stojących wzdłuż alei powozach, i Diabeł zawrócił do domu. Kiedy dojechali na Grosvenor Sąuare, Honoria skupiła się znów na swoim celu. Celu, którego jeszcze nie osiągnęła.

Diabeł zatrzymał powóz przed rezydencją. Rzucił lejce Sligowi, wysiadł i pomógł zejść Honorii. Zanim zdążyła złapać oddech, byli już na ganku. Uznała, że wejście do rezydencji to nie miejsce na sprzeczkę. Drzwi otworzyły się i Diabeł wszedł za nią do środka. W holu oprócz Webstera był Lucyfer. –

Jesteś za wcześnie. Honoria zerknęła na Diabła, zaskoczona naganą, którą wychwycił w jego

głosie. Zdziwienie odbiło się na twarzy Lucyfera, ale uśmiechnął się wdziękiem i ukłonił Honorii, ujmując jej dłoń. Wyprostował się i spojrzał na Diabła. –

Jeśli sobie życzysz, niech to będzie rekompensata za moją wcześniejszą nieobecność. Wcześniejszą nieobecność? Honoria popatrzyła na Diabła. Nie dał nic po

sobie poznać. –

Będziesz musiała nam wybaczyć, moja droga. Musimy zająć się interesami. Interesy, akurat, pomyślała Honoria. Pospiesznie przemyślała możliwości,

szukając jakiegoś odpowiedniego pretekstu, żeby zostać z nimi. Żadnego nie było. Przeklinając w duchu, wyniośle skłoniła głowę - najpierw swojemu ciemiężycielowi, potem jego kuzynowi, po czym odwróciła się i ruszyła na górę po schodach.

–

Nie znoszę mówić rzeczy oczywistych, ale nie ruszamy się z miejsca. Dla mnie te niepowodzenia robią się już nieco męczące.

Ogólny pomruk zgody przywitał wypowiedź Gabriela. W bibliotece Diabła znalazła się cała szóstka kuzynów. Wszyscy wysocy i szczupli, porozsiadali się w pokoju w rozmaitych pozach. –

Jeśli o mnie chodzi - odezwał się Vane - to wolałbym nie mieć żadnych wieści. Tak się składa, że stary Mick, od wielu lat służący naszej rodzinie, opuścił kraj. Harry zmarszczył czoło.

–

Wyjechał z Anglii?

–

Tak powiedział mi Charles. - Vane strzepnął pyłek ze spodni. - Poszedłem do mieszkania Tolly'ego i zastałem je puste. Według mieszkającego na dole właściciela domu, dzień po pogrzebie Tolly'ego pojawił się tam Charles. Nikt nie powiedział Mickowi o Tollym. Nie trzeba dodawać, że był załamany. Richard gwizdnął pod nosem.

–

Był z naszą rodziną od zawsze i przywiązał się do Tolly'ego. Vane przytaknął.

–

Sądziłem, że Charles zadba o to, żeby Mick dowiedział się na czas i mógł pojawić się na pogrzebie. Musiał być jednak bardziej roztrzęsiony, niż myśleliśmy. Jak się okazało, doszło do jakiejś sprzeczki. Właściciel domu powiedział, że Mick wypadł stamtąd jak burza. Według słów Charlesa, Mick był tak wstrząśnięty śmiercią Tolly'ego, że postanowić opuścić Londyn i wrócić do swojej rodziny w Irlandii. Harry był nieufny. - Czy znamy nazwisko Micka?

–

0'Shannessy - odparł Richard. Diabeł zmarszczył czoło. - A czy wiemy, gdzie mieszka jego rodzina?

Vane pokręcił przecząco głową. Harry westchnął. - Miałem jechać do Irlandii w tym tygodniu, żeby poszukać dobrych klaczy do stadniny. Mogę się rozejrzeć za naszym Mickiem O'Shannessy. Diabeł skinął z aprobatą. - Zrób tak. - Twarz mu spoważniała. - A kiedy go znajdziesz, oprócz zadania mu naszych pytań, sprawdź, czy Charles należy-cie o niego zadbał. Jeżeli nie, poczyń zwyczajowe kroki i prześlij mi rachunki. Harry pokiwał głową. –

Tak się składa - odezwał się Vane - że służący Charlesa, Holthorpe, także udał się tam, gdzie trawa bardziej zielona. W jego przypadku to Ameryka.

–

Ameryka? - zawołał Lucyfer.

–

Najwyraźniej Holthorpe zaoszczędził dosyć, żeby odwiedzić mieszkającą tam siostrę. Kiedy Charles wrócił do Somersham, Holthorpe'a już nie było. Nowy służący Charlesa prezentuje się jeszcze gorzej niż Sligo, a przedstawia się jako się Smiggs. Wydaje się, że Charlesowi będzie odpowiadał -prychnął Harry. Lucyfer westchnął. - A zatem, gdzie szukamy dalej?

– – –

Coś musieliśmy przeoczyć - zmarszczył czoło Diabeł. Ale i sam diabeł nie wie co - uśmiechnął się krzywo Vane. Niestety, sam diabeł nie wie. Ale jeżeli Tolly natrafi! na czyjś sekret, coś nielegalnego albo skandalicznego, to zapewne, jeśli się dostatecznie postaramy, i my dowiemy się, co to za sekret.

–

I czyj to sekret - dodał ponuro Gabriel.

–

To może dotyczyć czegokolwiek - powiedział Lucyfer. - Tolly mógł o tym

usłyszeć od obcego człowieka na ulicy albo od jakiejś głupiutkiej pannicy na balu. –

Dlatego musimy zarzucić wielką sieć. Cokolwiek to jest, gdzieś istnieje ślad. Będziemy musieli go wyłuskać. - Diabeł popatrzy! po ich rozczarowanych, ale nadal pełnych determinacji twarzach. - Nie widzę innego wyjścia, jak tylko szukać dalej, dopóki nie znajdziemy jakichś faktów, na których można by się oprzeć.

–

Masz rację - przytaknął Gabriel. Wstał i z uśmiechem na ustach spojrzał Diabłowi w oczy. - Nikt z nas nie zamierza porzucić tej sprawy. Pozostali przytaknęli. Niespiesznie opuścili bibliotekę. W ich oczach odbijała

się hamowana niecierpliwość. Diabeł odprowadził ich do wyjścia, po czym wrócił do biblioteki i zamyślił się. Zachmurzony, zerknął przez ramię. –

Webster...

–

Jak sądzę, panna Anstruther-Wetherby jest w saloniku na górze, wasza wysokość. Diabeł skinął głową i ruszył po schodach. Brak postępów ciążył mu i zaprzątał

myśli, a pragnienie Ho-norii, by włączyć się w poszukiwania dodatkowo go irytowało. Jednak przekonanie jej do siebie okazywało się trudne nawet i bez tej komplikacji. Na piętrze Diabeł uśmiechnął się ponuro. Istnieje wiele sposobów, by się osłonić przed ciosem, tak samo jak i przed zabłąkaną kulą. Drzwi saloniku otworzyły się bezgłośnie. Honoria chodziła tam i z powrotem przed kominkiem. Nie usłyszała, jak wchodził. Mruczała coś sobie pod nosem, silnie wzburzona. Zbliżywszy się, Diabeł uchwycił słowa „sprawiedliwe" i „uparta bestia". Honoria podniosła wzrok i uskoczyła do tyłu. Diabeł chwycił ją za ręce i przyciągnął do siebie, odsuwając od ognia. Z zapartym tchem i sercem w gardle, Honoria odepchnęła go. Puścił ją

natychmiast, ale nie przestała drżeć. Rozzłoszczona z wielu powodów, oparła dłonie na biodrach i obrzuciła go piorunującym spojrzeniem. –

Nie rób tak! - Odsunęła z twarzy niesforny kędzior. - Czy nikt ci nie powiedział, że nie wolno tak się zakradać?

–

Nie zakradałem się. - Mina Diabła pozostała łagodna. - Po prostu mnie nie usłyszałaś. Byłaś zbyt zajęta powtarzaniem sobie przemowy. Honoria zatrzepotała rzęsami. Spóźniła się z ostrożnością.

–

Jestem tu teraz - ciągnął Diabeł. - Czemu mi jej nie wygłosisz? - Zaproszenie było jednak mało zachęcające. - A zmieniając temat, może chciałabyś wiedzieć, co mieli do powiedzenia moi kuzyni. Honoria dusiła w sobie tyle rozgoryczenia, że bała się, iż eksploduje.

Zrozumiała, że w jego słowach kryło się ostrzeżenie - to albo to. Jeżeli zaleje go swoją tyradą przygotowywaną od godziny, nie usłyszy, czego się dowiedzieli o zabójcy Tolly'ego. Rozbolała ją od tego głowa. –

Dobrze, powiedz mi, czego dowiedzieliście się ty i twoi kuzyni. Diabeł gestem zaprosił ją na szezlong i zaczekał, póki nie usiadła, po czym

sam usadowił się na drugim końcu. –

Niestety, mimo znacznych wysiłków, nie znaleźliśmy dotąd dokładnie nic. Żadnej wskazówki, co mogło popchnąć Tolly'ego do podróży do Somersham.

–

Nic? - Honoria przyjrzała mu się badawczo. W jego oczach nie odnalazła ani śladu ukrywania czegokolwiek. - Gdzie szukaliście i właściwie czego? Diabeł

opowiedział

jej.

Chłonęła

każde

słowo

dotyczące

starań

poszczególnych kuzynów i zakresu ich poszukiwań. Była pewna, że Diabeł nie

kłamie, zastanawiała się tylko, czy mówi jej całą prawdę. Zadawała mu pytania, ale odpowiedzi brzmiały spójnie. –

A więc co teraz? W oddali usłyszeli gong wzywający na obiad.

–

Teraz - powiedział Diabeł, wstając z gracją i podając jej rękę - będziemy szukać dalej. - Wyjaśnił jej, że szukają jakiegoś cudzego sekretu. - Dopóki nie będziemy mieć konkretnego tropu, nie możemy zrobić nic więcej. Honoria nie była tego taka pewna. Pozwoliła mu pomóc sobie wstać.

–

Być może... Smukły palec pogładził jej podbródek; Diabeł uniósł jej twarz ku swojej.

–

Będę cię informował o wynikach, Honorio Prudencjo. Kiedy wypowiadał jej imię, jego glos przybierał głęboką barwę. Jak

zahipnotyzowana, Honoria dostrzegła, że zmienia się kolor jego oczu - w ich głębi zapalają się srebrzyste iskierki. Przesunął spojrzenie na jej usta. Honoria poczuła, że łagodnieją i rozchylają się, a jej powieki stają się ciężkie. –

Ach... tak. - Nie mogąc złapać oddechu, odsunęła podbródek od jego dłoni i przesunęła się o krok w stronę drzwi. - Lepiej się przebiorę. Uniosła się jedna czarna brew, ale poza tym i poza zagadkowym spojrzeniem

Diabeł nie okazał żadnej reakcji. Odprowadził ją do drzwi i przytrzymał je, kiedy umykała z saloniku. Olśnienie przyszło dopiero pół godziny później, kiedy siedziała przed lustrem, a pokojówka Cassie układała jej włosy. Powiedział jej, co odkryli: nic. Obiecał, że będzie ją informował o wynikach. Zmrużywszy oczy, Honoria zdała sobie sprawę, że miał na myśli informowanie o

wydarzeniach już po fakcie. Co więcej, powstrzyma! ją tym samym przed zaoferowaniem swojej pomocy - tak żeby nie musiał jej odmawiać i mówić wprost, że nadal nie wolno jej się w to mieszać. Kiedy weszła do salonu, była opanowana i pewna siebie, gotowa spokojnie spojrzeć Diabłowi w oczy. Przez cały obiad myślami była daleko, przysłuchując się rozmowie jednym uchem, ale umysł miała zaprzątnięty układaniem własnej strategii. Diabłowi i jego kuzynom nie udało się dotąd odkryć niczego użytecznego, co pozostawiało jej szerokie pole do popisu. Znała staroświeckie poglądy jego wysokości, jednak była pewna, że kiedy sama znajdzie klucz do zagadki, nie będzie mógł jej zabronić udziału w poszukiwaniach. Jakżeby mógł? Nie powiedziałaby mu potem nic, aż do chwili, kiedy byłoby za późno, żeby ją wykluczyć.

Rozdział 11

Śledztwo w sprawie morderstwa Tolly'ego okazało się trudniejsze, niż myślała Honoria. Podczas gdy jego kuzyni mieli wstęp do świata Tolły'ego - głównie męskiego świata - ona go nie miała. Także, w przeciwieństwie do nich, nie znała Tolly'ego, jego zwyczajów i zainteresowań. Z drugiej strony, powtarzała sobie, właśnie dlatego mogła spojrzeć na ostatnie dni jego życia bezstronnie, oceniać fakty

niewypaczone założonymi z góry opiniami. Poza tym wiadomo, że kobiety są bardziej spostrzegawcze od mężczyzn. Celia, najmłodsza z ciotek Tolly'ego, została wyznaczona przez „konklawe" złożone z pań Cynsterowych do wydania pierwszego przyjęcia - deklaracji dla towarzystwa, że rodzina wydobyła się już z najgłębszej żałoby. Obecna była nawet Louise, nadal cała „w czerni. Opanowanie służyło jej jak tarcza chroniąca przed osobami zarzucającymi ją wyrazami współczucia. W St. Ives House czarna krepa spowijała kołatkę u drzwi od chwili przyjazdu właścicieli do miasta. Na polecenie księżnej-wdowy tego ranka ją zdjęto. Pierwszy tydzień w stolicy upłynął spokojnie, z dala od zobowiązań towarzyskich. Gdy od śmierci Tolly'ego minęły już trzy tygodnie, ciotki oznajmiły, że najgłębsza żałoba dobiegła końca. Nadal wszystkie ubierały się na czarno i miały się tak nosić jeszcze przez trzy tygodnie, potem zaś, przez kolejne sześć tygodni, będą przywdziewać lekką żałobę. Honoria krążyła wśród gości Celii, wyszukując tych, których spostrzegawczość mogłaby się okazać użyteczna. Niestety, jako że było to jej pierwsze pojawienie się w towarzystwie, wiele osób się nią interesowało. –

Honorio. Odwróciwszy się, Honoria zobaczyła u swego boku Celię z tacą ciastek w ręce.

Wzrokiem wskazała jej szezlong po drugiej stronie sali. –

Wybacz, że cię proszę, ale wiem, że sobie z tym poradzisz. - Z uśmiechem na ustach Celia wręczyła jej tacę. - Lady Osbaldestone to prawdziwe utrapienie. Jeżeli ja tam pójdę, przykuje mnie do kanapy i nigdy się nie uwolnię. Ale jeżeli

nie pojawi się nikt z rodziny, żeby nasycić jej ciekawość, uwiesi się na Louise. Masz, a ja wezmę twoją filiżankę. Uwolniona od pustej filiżanki, Honoria została z tacą ciastek w ręce. Otworzyła usta, żeby powiedzieć, że nie jest nikim z rodziny, ale Celia już znikła w tłumie gości. Honoria zawahała się, po czym z westchnieniem rezygnacji wyprostowała plecy i ruszyła w stronę lady Osbaldestone. Jej lordowska mość powitała ją spojrzeniem bazyliszka. –

Nareszcie. - Podobna do ptasiego szpona dłoń wysunęła się i chwyciła ciasteczko. - No i cóż, panienko? - Dama wpatrywała się w Honorię. Kiedy ta odpowiedziała jej tylko spojrzeniem, uprzejmie obojętnym, jej lordowska mość prychnęła. Usiądź wreszcie! Skręcę sobie przez ciebie kark. Można by powiedzieć, że ten diabeł St. Ives wybrał cię ze względu na twój wzrost, nie mam pojęcia dlaczego. Ostatnie

słowa

dama

wypowiedziała

ze

zdecydowanie

lubieżnym

uśmieszkiem. Honoria przełknęła cisnące się na usta żądanie wyjaśnienia. Zamiast tego przysiadła bardzo dystyngowanie na skraju szezlonga, trzymając tacę z ciastkami w zasięgu lady Osbaldestone. Czarne oczka jej lordowskiej mości przypatrywały jej się uważnie, a ciastka znikały z tacy. - Nie w zwyczajny sposób i to w dodatku jak na Anstruther-We-therby, hę? Co twój dziadek powiada o tym związku, panienko? –

Nie mam pojęcia - odparła spokojnie Honoria. - Jednak zaszło pewne nieporozumienie. Za nikogo nie wyjdę za mąż. Lady Osbaldestone zamrugała.

–

Nawet za St. Ivesa?

–

Zwłaszcza za St. Ivesa. Honoria wzięła małe ciastko i skubała je dyskretnie. Jej deklaracja odebrała

mowę lady Osbaldestone. Przez dobrą minutę jej zmrużone czarne oczy badały profil Honorii, po czym rysy jej lordowskiej mości wykrzywiły się w uśmiechu. Zaskrzeczała rozradowana: - Och, świetnie się nadasz. Utrzymuj taką pozę, panienko, a pięknie się nadasz dla Diabła Cyn-stera. Honoria spojrzała na nią wyniośle. –

Nie jestem zainteresowana jego wysokością księciem St. Ives.

–

Ho ho! - Jej lordowska mość wycelowała w nią kościsty palec. - Ale jego wysokość jest zainteresowany tobą? Wijąc się pod spojrzeniem jej lordowskiej mości, Honoria żałowała, że nie

potrafi skłamać. Lady Osbaldestone uśmiechała się coraz szerzej. –

Posłuchaj mojej rady, dziewczyno. Zadbaj, by nigdy nie stracił tego zainteresowania. Nigdy nie pozwól, żeby uznał, że ty mu się należysz. Najlepszy sposób, by utrzymać takiego mężczyznę, to kazać mu zapracować na chwilę przyjemności. Z miną męczennicy Honoria westchnęła. - Ja naprawdę nie zamierzam go

poślubić. Lady Osbaldestone, nagle zatrważająco poważna, wbiła wzrok w Honorię. –

Dziewczyno, ty nie masz wyboru. Nie masz! -Pokiwała chudym palcem. - Nie udawaj i nie zadzieraj tak tego podbródka. Na nic ci się nie zda uciekać przed przeznaczeniem. Diabeł Cynster już zadeklarował, że cię chce, a to oznacza, że będzie cię miał. I jeżeli ten podbródek to jakaś wskazówka, to wszystko wyjdzie

na

dobre.

On

ma

zbyt

wiele

doświadczenia

w

przełamywaniu

nieodwzajemnianych uczuć, więc nie powinnaś nawet myśleć, żeby się sprzeciwiać. - Jej lordowska mość parsknęła. - Musiałabyś być trupem, żeby nie ulec jego pokusie. I nie patrz na mnie takim zgorszonym wzrokiem. Rumieniec oblał policzki Honorii. Lady Osbaldestone pokiwała głową. –

Twoja matka nie żyje, tak jak twoja babka, zatem ja daję ci dobrą radę w ich zastępstwie. Przyjmij wyrok przeznaczenia. Wyjdź za tego diabła i postaraj się, żeby było dobrze. Jest przystojny, owszem, ale to nie wszystko. W głębi duszy to dobry człowiek. Jesteś silną kobietą, tak powinno być. I na przekór temu, co myślisz, w tej sprawie ten diabeł ma rację. Cynsterowie cię potrzebują. Dziwnie to zabrzmi, ale rodzina Anstruther-Wetherby też potrzebuje cię jako księżnej St. Ives. Przeznaczenie posłało cię dokładnie tam, gdzie miałaś się znaleźć. - Nachylając się ku Honorii, dama patrzyła na nią bezlitośnie. - A poza tym, jeżeli nie ty go dostaniesz, to niby kto? Jakaś postrzelona pannica, która ma więcej loczków niż rozumu? Czyżbyś nienawidziła go tak bardzo, że chciałabyś go skazać na takie... małżeństwo bez namiętności? Honorii zaparło dech. Dobiegł ich śmiech, a szelest jedwabiu zapowiedział

pojawienie się kolejnej damy. –

Tutaj jesteś, Josephine. Zamęczasz biedną pannę Anstruther-Wetherby? Lady Osbaldestone postanowiła wreszcie wypuścić ze swoich szponów

Honorię i przeniosła wzrok na nowo przybyłą. –

Dzień dobry, Emily. Pozwoliłam tylko pannie Anstruther-Wetherby skorzystać z mojego doświadczenia. - Gestem pozwoliła Honorii wstać. - Idź. Zapamiętaj, co ci

powiedziałam. I zabierz te ciastka, są tuczące. Wstrząśnięta Honoria z kamienną twarzą dygnęła przed Emily, lady Cowper, po czym z wysoko uniesioną głową wtopiła się w tłum. Niestety, wiele dam już się przyszykowało, by ją zatrzymać i wypytać o nowy związek. –

Czy St. Ives zabrał już panią do Richmond? Drzewa są tam śliczne o tej porze roku.

–

A gdzie zamierzacie spędzić święta, moja droga? Wymigiwanie się od takich dociekań wymagało taktu i zręczności, o co trudno było Honorii teraz, kiedy w myślach powtarzała wykład lady Osbaldestone. Dostrzegłszy Amandę i Amelię chowające się za palmą, Honoria schroniła się tam również. Oczy im rozbłysły na widok tacy z ciastkami, którą im wręczyła bez zbędnych słów.

–

Mama mówi, że powinnyśmy były tu przyjść i zobaczyć, jak wyglądają przyjęcia na salonach - powiedziała Amanda, zabierając się za maleńkie ciastko z porzeczkami.

–

Nasz debiut w towarzystwie ma się odbyć w przyszłym roku - dodała Amelia. Honoria parzyła, jak dziewczęta jedzą.

–

Jak się czujecie? Obie panny spojrzały na nią otwarcie i nie okazując żadnych oznak cierpienia.

Obie zmarszczyły noski, zastanawiając się nad odpowiedzią, aż wreszcie odezwała się Amanda: - Chyba dobrze. –

Ciągle czekamy, że przyjdzie na obiad jak zawsze. - Amelia zabrała z talerza ostatni okruszek. Amanda przytaknęła jej. - Że będzie się śmiał i żartował, jak ostatniego

wieczora. Honoria nastawiła uszu. –

Ostatniego wieczora?

–

Zanim go zastrzelono. Honoria zamrugała. - Tolly przyszedł na obiad w dniu swojej śmierci? Amelia skinęła potakująco.

–

Był w znakomitym nastroju. Zawsze taki był. Graliśmy w bierki z młodszym rodzeństwem, a po obiedzie bawiliśmy się w zgadywanki. Było bardzo wesoło.

–

To... - Honoria znów zamrugała. - To miłe. Mam na myśli to, że macie o nim takie dobre wspomnienia.

–

Tak - zgodziła się Amanda. - To miłe. - Wyglądało na to, że się nad tym zastanawia, a po chwili spojrzała pytająco na Honorię. - Kiedy zamierzasz poślubić Diabła? To pytanie spadło na Honorię jak grom. Popatrzyła bliźniaczkom w oczy - w

dwie pary błękitnych niewinnych ocząt - i odchrząknęła. –

Jeszcze nie podjęliśmy decyzji.

–

Och... - odparły chórem i uśmiechnęły się dobrodusznie. Honoria wycofała się szybko i schroniła w pustej niszy. Zaklęła w duchu. Najpierw lady Osbaldestone, teraz siostry Tolly'ego. Kto jeszcze ustawi się w kolejce, żeby skruszyć jej silne postanowienie? Odpowiedź była całkiem niespodziewana.

–

Jak sobie radzisz z poznawaniem spraw rodziny? - Łagodne pytanie poderwało Honorię. Odwróciła się i napotkała nadal zmęczony wzrok Louise Cynster. Matka Tolly'ego uśmiechnęła się. - Potrzeba trochę czasu, żeby się przyzwyczaić, wiem. Honoria głęboko odetchnęła. - To nie tak. - Zawahała się, ale zachęcona

spokojem Louise, mówiła dalej: - Właściwie nie zgodziłam się wyjść za Diabła, tylko rozważam taki pomysł. - Wskazała dłonią na salon. - Czuję się jak oszustka. Ulżyło jej, kiedy Louise nie roześmiała się ani nie skwitowała jej słów czymś błahym. Zamiast tego popatrzyła na nią uważnie i położyła jej dłoń na ramieniu. –

Nie jesteś pewna, prawda?

–

Nie jestem - szepnęła Honoria. - Myślałam, że jestem. To była prosta prawda, pozbawiona wszelkich upiększeń. Uświadomienie sobie

tej prawdy wstrząsnęło Honoria. Co on... co oni z nią zrobili? Co się stało z Afryką? –

Wahanie to normalna sprawa. - Louise mówiła uspokajającym tonem, bez cienia protekcjonalności. -Zwłaszcza w takim przypadku, kiedy decyzja tak bardzo zależy od ciebie samej. - Zerknęła na Honorię. -Ze mną było podobnie. Arthur był gotów złożyć u moich stóp swoje serce i wszystko, co miał, a decyzja zależała od mojej woli. - Kąciki jej ust uniosły się w uśmiechu, kiedy pogrążyła się we wspomnieniach. -Łatwo jest podejmować decyzje, kiedy nie dotyczą one nikogo więcej prócz nas samych, ale kiedy trzeba liczyć się z innymi, naturalne, że nie jest się pewnym własnego osądu. Szczególnie jeżeli chodzi o dżentelmena takiego jak któryś z Cynsterów. - Louise uśmiechnęła się wyraźniej, zerkając znów na Honorię. - A dwa razy bardziej, gdy chodzi o Diabła Cynstera.

–

On jest tyranem - oświadczyła Honoria. Louise się zaśmiała. - W tej materii nie będę się z tobą spierać. Wszyscy Cynsterowie mają skłonności do dyrygowania ludźmi, ale Diabeł dyryguje nimi wszystkimi.

–

On jest uparty i o wiele za mocno przyzwyczaił się do swoich metod - prychnęła Honoria.

–

Powinnaś porozmawiać o tym kiedyś z Heleną. Zna opowieści, od których włosy stanęłyby ci dęba. Honoria zachmurzyła się. - Wydawało mi się, że to miała być zachęta. Louise uśmiechnęła się. - Zachęcam cię, ale to nie znaczy, że nie dostrzegam

przewin Diabła. Muszę ci jednak powiedzieć, że chociaż nie znajdziesz żony Cynstera, która nie musiałaby się z tym zmagać, trzeba docenić mężczyznę, który jest przy tobie, niezłomnie znosząc trudy i który niezależnie od wszystkiego jest oddany rodzinie. Diabeł może sobie być przywódcą tego wilczego stada i wodzem klubu Cynsterów, ale daj mu syna lub córkę, a będzie uszczęśliwiony, siedząc w Cambridgeshire i co wieczór grając w bierki. Obraz wykreowany przez słowa Louise przybrał w wyobraźni Honorii postać potężnego, czarnowłosego mężczyzny o surowych rysach, rozciągniętego na dywanie przed kominkiem z małym dzieckiem, gramolącym mu się na plecy. Widząc tę scenę, czuła ciepłą falę dumy i satysfakcji; mogła niemal usłyszeć cienki, roześmiany głosik dziecka tonący w głębokim i dźwięcznym śmiechu - mogła ich prawie dotknąć. Czekała. Czekała na lęk, który zawsze przedtem dopadał ją, pożerając cały obraz, przepędzając go do królestwa nieosiągalnych marzeń. Czekała, ale obraz wciąż promieniował ciepłem. Poblask ognia z kominka igrał na obu czarnowłosych głowach o bujnych i niesfornych kędziorach. Ozłacał twarzyczkę dziecka... W swojej wyobraźni Honoria wyciągnęła dłoń ku znajomemu ramieniu mężczyzny, w dotyku twardemu i niewzruszonemu jak skała. Nie mogąc się powstrzymać, zafascynowana, sięgnęła niepewnie - tak bardzo niepewnie - ku twarzyczce dziecka. Maluch zapiszczał z

radości i schował buzię, a jej palce dotknęły włosów miękkich jak jedwab, delikatnych jak skrzydła motyla. Oszołomiona, potrząsnęła głową. Potem szybko zatrzepotała powiekami i wzięła głęboki oddech. Skupiła się na Louise, niedbale spoglądając na tłum gości. Co też powiedziała Louise? –

Klub Cynsterów?

–

Ach! - Louise zerknęła na nią porozumiewawczo, po czym rozejrzała się dokoła. Nikt nie stał na tyle blisko, by coś usłyszeć. - Oni myślą, że my nie wiemy, ale to taki stały żart wśród dżentelmenów w stolicy. Ktoś ukuł tę nazwę, kiedy Richard i Harry ruszyli za Diabłem i Vane'em do Londynu, rzekomo w celu... przejścia pewnego rytuału inicjacji. Jeśli chodzi o Richarda i Harry'ego, to oczywiście nigdy nie było najmniejszych możliwości, żeby nie poszli w ślady Diabła i Vane'a, wdając się w ich zwyczajowe cynsterowskie podboje. - Jej ton i spojrzenie nie pozostawiały wątpliwości co do natury tych podbojów. - Później, kiedy Rupert i Alasdair zaczęli bywać w mieście, było już tylko kwestią czasu, kiedy i oni przystąpią do klubu Cynsterów.

–

To jakieś wtajemniczone grono? - Honoria skupiła się, by dowiedzieć się więcej na ten temat.

–

Dokładnie tak. - Uśmiech Louise zgasł. - Tolly byłby następny. Tym razem to Honoria położyła dłoń na ramieniu Louise, ściskając ją

pocieszająco. –

A Charles?

–

Charles? - Louise machnęła ręką lekceważąco.

–

Och, on nigdy w tym nie uczestniczył.

Obok damy szykowały się już do wyjścia. Kiedy skończyły się pożegnania i znów znalazły się sam na sam, Louise odwróciła się do Honorii. –

Jeżeli potrzebujesz oparcia, zawsze jesteśmy do dyspozycji. My, żony Cynsterów. Zwracaj się do nas bez wahania. To niepodważalna reguła, że żony Cynsterów pomagają sobie nawzajem. Bądź co bądź, tylko my naprawdę rozumiemy, co to znaczy mieć za męża Cynstera. Honoria spojrzała na przerzedzony tłum gości. Zauważyła innych członków

rodziny, nie tylko księżną-wdowę, Horatię i Celię, lecz także innych kuzynów i dalszych krewnych. –

Naprawdę trzymacie się razem.

–

Jesteśmy rodziną, moja droga. - Louise po raz ostatni uściskała Honorię. - I mam ogromną nadzieję, że do nas dołączysz.

–

Gotowe! Z westchnieniem ulgi Honoria wetknęła list zaadresowany do brata do

szufladki sekretarzyka. Opisanie Michaelowi swoich uczuć bez wspominania o niepewności okazało się zadaniem godnym Herkulesa. Niemal tak trudnym, jak stawienie czoła faktowi, że może się mylić i że to Diabeł, księżna-wdowa, Michael i cała reszta mogą mieć rację. Siedziała w buduarze przylegającym do sypialni. Okna po obu stronach kominka wychodziły na podwórze poniżej. Honoria oparła łokieć na biurku, położyła

podbródek na dłoni i zapatrzyła się w okno. Osiem lat temu przeżyła bolesną stratę. Siedem lat temu postanowiła sobie, że nie zaryzykuje nigdy ponownej straty. Jeszcze trzy dni temu ta decyzja była niezachwiana - nigdy nie było powodów, by ją zmieniać. Żaden mężczyzna, w żadnych okolicznościach, nie miał dość siły, by zmusić ją do przemyślenia decyzji. Trzy dni temu zmieniło się wszystko. Kazanie lady Osbaldestone wstrząsnęło Honorią, każąc jej usilnie myśleć o konsekwencjach odrzucenia Diabła. Louise i bliźniaczki wzbudziły w niej niepewność, pokazując, jak bliska już się stalą tej rodzinie. Ale najbardziej zaskakującym odkryciem była wizja wywołana przez Louise, obraz, który Honoria przywoływała w każdej wolnej chwili: obraz Diabła i ich dziecka. Lęk przed stratą bliskich wciąż był obecny, bardzo prawdziwy i głęboki. Kolejna strata byłaby dla niej nie do zniesienia. Honoria wiedziała o tym od ośmiu lat. Jednak nigdy wcześniej tak naprawdę nie pragnęła dziecka. Nigdy przedtem nie odczuwała tej palącej potrzeby, tego pragnienia, życzenia, które ją męczyło, które gdyby mogła - chętnie odsunęłaby na bok. Siła tej potrzeby była niepokojąca, nie dawała się łatwo wytłumaczyć. Czyżby rodził się w niej instynkt macierzyński pod wpływem świadomości, że Diabeł byłby taki opiekuńczy, a do tego, będąc tak bogaty, zapewniłby dziecku najlepsze warunki? Czy to może dlatego, że jako Cynsterowie, zarówno ona, jak i jej dziecko, byliby otoczeni przez kochający i wspierający ich rodzinny klan? A może to dlatego, że wiedziała, iż jako matka dziecka Diabła zyskałaby pozycję, jakiej żadna inna nigdy by

nie zdobyła? Gdyby dała Diabłowi dziecko, jego uwielbienie dla niej nie miałoby granic. Honoria odetchnęła głęboko, wstała i podeszła do okna, niewidzącym wzrokiem błądząc po artystycznie zwieszających się gałęziach japońskiej wiśni na podwórzu. Czy to jej pragnienie bycia z Diabłem, panowania nad nim, było powodem, że tak zapragnęła dziecka? Czy też po prostu dojrzała, stała się bardziej kobietą niż nią była, mając siedemnaście lat? A może obie te rzeczy? Sama nie wiedziała. Wewnętrzna rozterka przytłoczyła wszystko i całkiem zmąciła jej myśli. Honoria czuła się tak, jak gdyby nareszcie przebudziła się w niej dorosła kobieta, ale wcale z tego powodu nie było jej lżej. Zaskoczyło ją pukanie do drzwi. Wyprostowała plecy i odwróciła się od okna. –

Proszę wejść! W progu stanął Diabeł. Unosząc jedną czarną brew z wrodzonym wdziękiem,

wkroczył do pokoju. –

Czy zechciałabyś wybrać się na przejażdżkę, Honorio Prudencjo? Honoria wbiła w niego wzrok, nie pozwalając, by rozproszyły ją inne myśli.

–

Do parku? Spojrzał na nią ze zdziwieniem.

–

A gdzieżby indziej? Honoria zerknęła na swój list, w którym starannie unikała prawdy. Było

jeszcze za wcześnie, by poczynić jakieś wyznania. Nie była wciąż pewna, na czym stoi. –

Może mógłbyś olakować mój list, kiedy ja będę się przebierać?

Skinął głową. Honoria minęła go i nie patrząc wstecz, wróciła do sypialni. Dziesięć minut później, ubrana w suknię barwy topazów, zastała go stojącego przy oknie, z rękoma zaplecionymi z tyłu; w dłoniach trzymał jej list. Odwrócił się, kiedy nadeszła. Jak zawsze, ilekroć widział ją po przerwie, objął ją łapczywym spojrzeniem od stóp po czubek głowy. –

Twój list - wręczył jej list z przesadnym ukłonem. Honoria wzięła go, zauważając wyraźne, czarne pismo w rogu. Mogłaby

przysiąc, że takie samo pismo widniało na karteczce, którą w tak podejrzanej chwili otrzymała Celestine. –

Chodźmy. Webster nada list na poczcie. Na korytarzu Honoria zaczęła się zastanawiać. Celestine nie przysłała jej

rachunku. Minął już tydzień, odkąd nadeszły ostatnie suknie. Kiedy list został powierzony trosce Webstera, Honoria i Diabeł skierowali się w stronę parku. Sligo, jak zwykle, siedział z tyłu powozu. Przejechali modną aleją bez przygód, nie licząc zwyczajowych uśmiechów i ukłonów. Pojawienie się Honorii w powozie u boku Diabła nie wywoływało już takiego zaciekawienia jak za pierwszym razem. Kiedy minęli główne skupisko powozów, Honoria spojrzała na Diabła z chmurną miną. - Co oni powiedzą, kiedy za ciebie nie wyjdę? To pytanie nękało ją przez ostatnie trzy dni. Popatrzył na nią tak samo poważnie. - Wyjdziesz za mnie. –

Ale co, jeżeli nie? - Honoria utkwiła uparte spojrzenie w jego równie zaciętej twarzy. - Powinieneś zacząć to rozważać.

Towarzystwo mogłoby być bardzo nieżyczliwe. Aż do kazania lady Osbaldestone Honoria postrzegała Diabła jako przeciwnika nieczułego na szpileczki i strzały ze strony wyższych sfer. Jej lordowska mość otworzyła jej oczy i Honoria zaczęła się przejmować. –

Od początku ostrzegam cię raz po raz, że nie zamierzam zmieniać zdania. Jego westchnienie zdradzało mnóstwo irytacji. -Honorio Prudencjo, nie

obchodzi mnie ani trochę, co powie ktokolwiek oprócz ciebie. A wszystko, co pragnę usłyszeć od ciebie, to „tak". Zaś co do naszego ślubu, to taki obrót spraw jest o wiele bardziej prawdopodobny niż to, że dotrzesz w pobliże Kairu, nie mówiąc już Sfinksie! Jego ton nie pozostawiał wątpliwości, że temat został wyczerpany. Honoria zadarła nosek i obrzuciła wyniosłym spojrzeniem grupkę niewinnych spacerowiczów. Ponura cisza trwała do chwili, kiedy zawrócili i zaczęli się zbliżać do najbardziej uczęszczanej części parku. Kiedy Honoria zerknęła z ukosa na zaciętą twarz Diabła, w uszach zabrzmiały jej słowa lady Osbaldestone: „Postaraj się, żeby było dobrze". Czy to możliwe? –

Czy Tolly potrafi! dobrze skrywać emocje? - zapytała beztrosko, zapatrzona gdzieś przed siebie. Diabeł zmierzył ją wzrokiem. Mogła poczuć na sobie spojrzenie zielonych

oczu, ostre i przenikliwe, ale uparcie odwracała twarz. W okamgnieniu Diabeł skierował powóz na skraj alei i zatrzymał. Sligo podbiegł, by przytrzymać konie. –

Trzymaj je i czekaj tutaj. Rzuciwszy mu polecenie, Diabeł przywiązał lejce, wstał i zeskoczył na ziemię.

Zręcznym ruchem ściągnął Honorię na dół. Ignorując jej stłumiony okrzyk, pociągnął ją za rękę i ruszyli przez trawnik. Honoria przytrzymywała kapelusz. –

Dokąd idziemy? Diabeł rzucił jej chmurne spojrzenie. - Tam, gdzie będziemy mogli

porozmawiać swobodnie. –

A powiedziałeś, że Sligo jest prawie głuchy?

–

On tak, ale inni nie są. Diabeł zrobił groźną minę na widok grupki młodych ludzi. Im dalej się

zapuszczali, tym mniej było spacerowiczów. –

Poza tym Sligo wie wszystko o Tollym i o naszych poszukiwaniach. Oczy Honorii zwęziły się jak szparki, po czym rozszerzyły ze zdumienia.

Zbliżali się szybko do alejki ocienionej rododendronami. –

Zdawało mi się, że chciałeś przestrzegać zasad?

–

Kiedy to tylko możliwe - warknął Diabeł, ciągnąc ją w stronę pustej alejki. Za zasłoną gęstych krzewów zatrzymał się i stanął z nią twarzą w twarz.

–

Mów! - Stanowczo spojrzał jej prosto w oczy. -Po co, u licha, chcesz wiedzieć, czy Tolly potrafił dobrze maskować uczucia? Honoria odpowiedziała mu dumnym spojrzeniem, zadzierając głowę i starając

się nie myśleć, jakiż on potężny. A był na tyle wysoki i barczysty, by zupełnie ją zasłonić. Gdyby nawet ktoś się na nich natknął, dojrzałby tylko wystający rąbek spódnicy. Honoria zadarła podbródek jeszcze wyżej. –

Zatem jak było z Tollym?

Zatopił w niej spojrzenie ostre jak skalpel chirurga. Zobaczyła, jak zaciska zęby. Kiedy już się odezwał, w jego głosie zabrzmiał złowieszczy ton. –

Tolly nie potrafiłby udawać, żeby się ocalić. Nigdy nie miał takich zdolności.

–

Hm. - Honoria błądziła wzrokiem po krzewach.

–

Dlaczego chciałaś to wiedzieć? Wzruszyła ramionami. - Ja tylko... - Zerknęła na niego i odpowiedź zamarła jej

na ustach, ucięta wyrazem jego oczu. Serce podskoczyło do gardła. - Ja tylko pomyślałam, że to może ważne, iż cały wieczór przed zabójstwem spędził, bawiąc się z bratem i siostrami, najwyraźniej w świetnym nastroju. Zadarła nosek i przeniosła wzrok na lśniące zielone liście. Diabeł wpatrywał się w nią. –

Bawił się? Honoria przytaknęła. Oboje milczeli. Obserwując krzewy, czekała, ledwie

oddychając. Czuła na twarzy jego wzrok, wciąż palący. Potem z głębokim westchnieniem ponownie podał jej ramię i ruszyli alejką. –

Powiedz mi, jak się o tym dowiedziałaś? Nie było to najbardziej fortunne zaproszenie do współpracy, ale Honoria

stwierdziła, że to wystarczy. –

Bliźniaczki wspominały o swoim ostatnim wspólnym obiedzie z Tollym, kiedy spotkałam je w środę. Drepcząc obok niego zaciszną alejką, zrelacjonowała mu słowa bliźniaczek. -

Odniosłam wrażenie, że Tolly i jego siostry byli ze sobą blisko. Gdyby byt zdenerwowany, to nawet jeśli starałby się to ukryć, zpewnością by zauważyły.

Diabeł przytaknął. –

O tak, są bystre. - Skrzywił się. - Stryj Arthur mówił mi, że Tolly przyszedł do nich na obiad. Z jego słów wynikało, że Tolly był dość niespokojny. Zapomniałem, jak młodzi mężczyźni zachowują się wobec ojców, a zapewne nie było w tym nic więcej. Umilkł i powoli kroczył wijącą się alejką. Honoria powstrzymała się od

komentarza, zadowolona, że Diabeł rozważa jej odkrycie. Nawet kiedy szedł obok niej, czuła się otulona jego siłą. Cóż takiego powiedziała o nim Louise? „Będzie przy tobie, niezłomnie znosząc trudy". Musiała przyznać, że to brzmiało pocieszająco. Rząd rododendronów skończył się wreszcie. Alejka szerokim łukiem opasywała teraz trawnik. –

Twoja informacja - odezwał się wreszcie Diabeł, kiedy wyszli na otwartą przestrzeń - dość mocno zawęża obszar poszukiwań.

–

Czegokolwiek dowiedział się Tolly, cokolwiek skłoniło go do udania się do ciebie, musiało się pojawić po tym, jak po obiedzie opuścił dom rodziców. - Spojrzała na Diabła i zobaczyła grymas na jego twarzy. - O co chodzi? Zerknął na nią, zagryzając wargi i rozważając coś. Po chwili odpowiedział. -

Służący Tolly'ego wyjechał do rodziny do Irlandii, zanim mogliśmy z nim pomówić. On z pewnością wie, czy Tolly'ego coś gryzło, kiedy wrócił wieczorem do domu. Honoria zdążyła tylko otworzyć usta. –

Odpowiedź brzmi: tak. Szukamy go. Demon już tam jest. Honoria rozejrzała się, widząc dokoła liczne bony i guwernantki z

podopiecznymi, bawiącymi się na trawniku.

–

Gdzie my jesteśmy? Diabeł zatrzymał się.

–

W części dla dzieci. Różaneczniki kryją dzieciarnię przed zasięgiem wzroku i słuchu ich kochających mam. Odwracał się już, by wrócić tą samą drogą, kiedy rozdzierający okrzyk zakłócił

spokój placu zabaw. –

Diaaaaaabeł! Wszystkie głowy zwróciły się w ich stronę, a większość twarzy wyrażała

dezaprobatę. Diabeł odwrócił się akurat w porę, by chwycić Simona, który rzucił się w objęcia kuzyna. –

Witaj! Nie spodziewałem się ciebie tutaj!

–

Ani ja ciebie - odparł Diabeł. - Ukłoń się Honorii Prudencji. Simon grzecznie spełnił to życzenie. Uśmiechając się do niego, Honoria

zauważyła, że chłopiec ma rumiane policzki i błyszczące oczy i zadumała się nad odpornością, jaką daje młodość. W ślad za Simonem pospieszyły ku nim dwie kobiety, a oprócz nich bliźniaczki, Henrietta i mała Mary. Diabeł przedstawił jej panią Hawlings, opiekunkę młodszych dziewczynek, oraz pannę Pritchard, guwernantkę bliźniaczek. –

Pomyślałyśmy, że skorzystamy z pogody, dopóki można - wyjaśniła pani Hawlings.

–

Mgły i deszcze zaczną się niedługo.

–

Rzeczywiście. Honoria zobaczyła, że Diabeł odciąga Simona na bok. Mogła łatwo zgadnąć, o

czym rozmawiali. Zostawił ją, by radziła sobie sama z guwernantką i boną - a może

miała odwrócić ich uwagę? - wymieniała więc z nimi uprzejme błahe komentarze z wprawą nabytą przez lata praktyki. Nie umknęła jej uwagi ciekawość w błyszczących oczach bliźniaczek, kiedy zerkały to na nią, to na Diabła. Mogła tylko być wdzięczna, że nie wypowiedziały głośno pytania, które je nękało. Słońce znalazło dla siebie jakąś szczelinę w chmurach i oświetliło park. Bliźniaczki i Henrietta zabrały się za plecenie wianków ze stokrotek. Mała Mary, której paluszki były zbyt pulchne, by radzić sobie z cieniutkimi łodyżkami, siedziała na trawie obok sióstr, wielkimi niebieskimi oczyma obserwując najpierw trzy kobiety, gawędzące nieopodal, potem Diabła nadal rozmawiającego z Simonem. Po długim namyśle podniosła swoją lalkę i na grubiutkich nóżkach potuptała do Honorii. Honoria nie zauważyła jej, dopóki nie poczuła, jak mała rączka wsuwa się w jej dłoń. Zaskoczona, spojrzała w dół. Mary podniosła główkę i uśmiechnęła się śmiało, otwarcie i ufnie - po czym zacisnęła pulchną piąstkę i oglądając się na siostry, przytuliła się do Honorii. Tylko lata praktyki sprawiły, że Honoria zachowała spokój, spoglądając na panią Hawlings i pannę Pritchard i kontynuując konwersację, tak jak gdyby nic się nie wydarzyło. Jak gdyby spocona, miękka rączka nie tkwiła w jej dłoni, jak gdyby ciepły ciężar nie opierał się o jej kolana, a delikatny policzek nie przytulał się do jej uda. Na szczęście żadna z tych kobiet nie znała jej na tyle, by wiedzieć, że normalnie jej twarz nie ma tak obojętnego wyrazu. Po chwili podszedł do nich Diabeł z Simonem, trzymając dłoń na ramieniu chłopca. Zobaczył Mary i badawczo przyjrzał się Honorii. Zachowała nieprzenikniony wyraz twarzy. Diabeł wyciągnął ręce. Mary puściła dłoń Honorii i

podeszła do niego. Diabeł podniósł ją, a dziewczynka chwyciła go mocno i przytuliła głowę do jego ramienia. Honoria oddychała głęboko, nie mogąc oderwać oczu od małej Mary; porwała ją fala emocji, palące pragnienie, które stłumiło wszelki strach. Zakręciło jej się w głowie. Diabeł oznajmił, że pora wracać. Pożegnali się, a kiedy pani Hawlings odwróciła się z Mary w ramionach, dziewczynka pomachała im pulchną rączką. Honoria uśmiechnęła się łagodnie i pomachała do dziecka. –

Chodźmy. Do tej pory Sligo pewnie wyruszył już na poszukiwania. Honoria odwróciła się. Diabeł podał jej ramię, przytrzymując na dłużej jej

palce ciepłą i silną dłonią. Jego dotyk był dla niej ukojeniem, a także źródłem niepokoju, ale starała się zapanować nad emocjami. Szybkim krokiem wrócili na główną aleję. Powóz był już w zasięgu wzroku, kiedy Diabeł odezwał się: - Czy jako guwernantka opiekowałaś się kiedykolwiek młodszymi dziećmi? Honoria pokręciła przecząco głową. - Jako guwernantka dorastających panien zajmowałam się wyłącznie dziewczętami na rok przed towarzyskim debiutem. Jeśli w rodzinach, dla których pracowałam, były młodsze dzieci, zawsze wynajmowali dla nich inną, zwyczajną guwernantkę. Diabeł skinął głową, po czym rozejrzał się dokoła. Droga powrotna na Grosvenor Square dała Honorii czas na uporządkowanie myśli. Wspólna wycieczka okazała się nadspodziewanie owocna. Zweryfikowała teorię lady Osbaldestone, że jest dostatecznie silna, by

wywrzeć wpływ na Diabła, nawet w sprawach, które mu się bardzo nie podobają -jak jej udział w poszukiwaniach mordercy Tolly'ego. Uzyskała potwierdzenie, że zdecydowanie pragnie mieć dziecko. Ze wszystkich mężczyzn na świecie on wydawał się dla niej najodpowiedniejszym partnerem i już była pewna, że chce zobaczyć tego aroganckiego tyrana u swoich stóp. Część teorii lady Osbaldestone dopiero czekała na weryfikację, chociaż Diabeł od pierwszej chwili nie ukrywał, że zamierza poślubić Honorię, by ją posiąść. Czy to namiętność? Czy to właśnie zaistniało między nimi? Od czasu rozmowy na tarasie w Somersham Place nie dała mu żadnej szansy, by się do niej zbliżył. Jego zaborczość zniweczyła jej zainteresowanie tym, co dla niego było przyjemnością. Jednak w ciągu ostatnich trzech dni znów zaczęło ją to intrygować. I to coraz bardziej. Webster otworzył im drzwi. Honoria weszła do środka. –

Jeżeli zechce mi pan poświęcić chwilę, wasza wysokość, jest sprawa, o której pragnęłabym pomówić. Honoria dumnie skierowała się prosto ku drzwiom biblioteki. Służący

podbiegł, by jej otworzyć, a ona wkroczyła do tej czarciej kryjówki. Diabeł obserwował ją z nieprzeniknioną miną. Potem podał Websterowi rękawiczki. –

Spodziewam się, że nie będę sobie życzył, by mi przeszkadzano.

–

Oczywiście, wasza wysokość. Odesławszy uczynnego służącego, Diabeł wszedł do biblioteki i zamknął za

sobą drzwi.

Honoria stała przy biurku, nerwowo postukując palcami o blat. Usłyszała szczęk klamki i odwróciła się. Diabeł zbliżył się powoli. –

Chciałabym pomówić o możliwej reakcji towarzystwa, kiedy dowie się, że nie zamierzam cię poślubić. Uznała to za odpowiedni temat, by się z nim podrażnić. Diabeł uniósł brwi. - O

to chodziło? –

Tak. - Honoria pamiętała o tym, by zrobić chmurną minę, kiedy Diabeł podchodził coraz bliżej. - Nie ma sensu udawać, że się nie dostrzega, jakie poruszenie wywoła taki obrót sprawy. - Ruszyła powoli, obchodząc biurko. - Wiesz doskonale, że to dotknie nie tylko ciebie, ale i twoją rodzinę. - Zerkając przez ramię, zobaczyła go o kilka kroków za sobą. Nie przystanęła. - Po prostu nie ma sensu pozwalać, by narastały oczekiwania.

–

A zatem co proponujesz? Okrążywszy biurko, Honoria ruszyła w stronę kominka.

–

Mógłbyś zasugerować tu i ówdzie, że nie poczyniliśmy jeszcze żadnych ustaleń.

–

Na jakiej podstawie?

–

A skąd ja mam to wiedzieć? - Zerknęła szybko przez ramię. - Jestem pewna, że jesteś na tyle pomysłowy, by coś wymyślić. Diabeł wpatrywał się w nią intensywnie, posuwając się za nią krok w krok.

–

Dlaczego?

–

Dlaczego...?

–

Dlaczego miałbym coś wymyślać?

–

Ponieważ... - Gestykulując niepewnie, Honoria przeszła w kąt pokoju. Zatrzymała

się i wbiła wzrok w tomy stojące na półkach przed jej nosem. - Ponieważ to konieczne. - Odetchnęła głęboko, przygotowując się do kłamstewka, i odwróciła się ku niemu. -Ponieważ nie chcę, żeby ktoś naraził się na śmieszność z powodu mojej decyzji. Tak jak miała nadzieję, Diabeł był tuż obok. Spojrzał jej w oczy z bardzo bliska. –

Tylko ja ryzykuję narażenie się na śmieszność w oczach towarzystwa. A ja nie jestem wstydliwy. Honoria zmrużyła oczy i starała się nie zauważać, że znalazła się w pułapce. -

Bez wątpienia jesteś najbardziej nieznośnym i aroganckim, zarozumiałym... Odwrócił wzrok. Honoria złapała oddech. –

Skończyłaś już? Powiedział to spokojnym tonem, jak gdyby to była błaha rozmowa. Uniósł

powieki i ich spojrzenia skrzyżowały się. Honoria zdołała tylko skinąć głową. –

To dobrze. Znowu opuścił wzrok. Uniósł dłoń, obejmując twarz Honorii, i pochylił głowę. Oczy Honorii same się przymknęły; w jednej chwili pocałunkiem zamknął jej

usta. Chwyciła mocno znajdującą się za nią półkę z książkami, ciesząc się ze zwycięstwa. Zmusiła swojego wilka, by się na nią rzucił, a on nawet nie zdawał sobie sprawy, że został zwabiony. Radość z sukcesu zmieszała się z radością z jego rozkosznego pocałunku. Honoria rozchyliła wargi, gotowa uczyć się od niego namiętności i doświadczyć raz jeszcze rozkoszy, jaką odnalazła w jego ramionach. Poruszył się. Wydawało jej się,

że usłyszała jęk. Przez moment przycisnął ją całym ciężarem, kiedy jego wargi atakowały jej usta, a język sycił się nią łapczywie. Nagła fala podniecenia zaskoczyła ją. Natychmiast to wykorzystał, przechodząc do powolnego, ale nieubłaganego oblężenia, które w zamyśle miało rozbić w pył wszelkie próby oporu. Ten przebłysk dzikiej, prymitywnej emocji popchnął Honorię do działania. Chciała go lepiej poznać, posmakować znowu; musiała nauczyć się więcej. Puściła półkę, wsunęła dłonie pod płaszcz Diabła. Kamizelka skutecznie chroniła jego pierś, na szczęście guziki były duże. Zmagając się z nimi, przechyliła głowę do tyłu pod naporem jego ust. Ich wargi zgubiły się na moment, by złączyć się jeszcze mocniej; najpierw nieśmiało, potem coraz pewniej odpowiedziała na jego pocałunek. Minęło stanowczo zbyt wiele czasu, odkąd ją ostatnio całował. Diabeł wiedział, że tak właśnie jest; był tak wygłodniały, tak urzeczony spijaniem słodyczy jej ust, że długie minuty upłynęły, zanim zdał sobie sprawę z jej reakcji. Nie pozwalała mu już biernie się całować, nawet nie podsuwała mu delikatnych ust. Całowała go namiętnie. Być może bez doświadczenia, ale z tą samą stanowczą otwartością, która cechowała wszystko, cokolwiek robiła. To było dla niego zaskoczenie. Honoria przytuliła się mocniej, z własnej woli całując go jeszcze bardziej namiętnie. Otrząsając się z zamyślenia, przyjął wszystko, co zaoferowała i łakomie sięgnął po więcej. Wtedy poczuł dotyk jej rąk na piersi. Przesuwając dłonie, gładziła napięte mięśnie, a delikatne płótno koszuli nie stanowiło bariery dla jej dotyku. Doprowadzała go do wrzenia! Niespodziewanie Diabeł wyprostował się, odrywając usta od jej ust. To nie zadziałało. Dłonie Honorii prześlizgnęły się na jego

ramiona, a ona sama wyciągnęła się ku niemu. Kto zainicjował kolejny pocałunek, pozostało zagadką. Diabeł, mrucząc, przyjął podarunek, zaborczo zamykając ją w objęciach. Czy ona wiedziała, co robi? Jej gotowość, entuzjazm, z jakim tuliła się do niego, mówiły mu, że zapomniała o wszystkich zasadach dobrze wychowanej panny, których się kiedykolwiek nauczyła. Powiedziały mu też, że czas posunąć się dalej. Odrzucając powściągliwość, Diabeł całował ją mocno, łakomie, tak łapczywie, jak tylko chciał, świadomie nie dając jej odetchnąć. Podniósł głowę i pociągnął Honorię w stronę wielkiego fotela przy kominku, trzymając jej dłonie w swoich, rozpiął ostatnie dwa guziki kamizelki i usiadł w fotelu. Spojrzał na nią, unosząc brew. Oszołomiona, trzymana przez niego za ręce, Honoria odczytała pytanie w jego oczach. Już pytał ją o to wcześniej: na ile jesteś prawdziwą kobietą? Jej piersi, już rozpalone, zadrżały, gdy nabierała powietrza. Uważnie podeszła bliżej i usiadła mu na kolanach, odwracając się twarzą do niego i błądząc rękoma po jego piersi, rozchylając rozpiętą kamizelkę. Pod jej dotykiem wypiął pierś. Jego wargi odnalazły jej usta, kiedy uniósł ją lekko, sadowiąc ją sobie wygodniej na kolanach. Przez głowę przemknęła jej myśl, że już tak kiedyś było. Odrzuciła ją jako absurd. Nigdy nie zapomniałaby tego poczucia jego bliskości, dotyku twardych ud, ramion otaczających ją jak klatka, piersi niczym mur ze stalowych muskułów. Przycisnęła, do nich dłonie i wędrowała nimi tak daleko, jak tylko mogła sięgnąć. Przygarnął ją bliżej do siebie, jej piersi ocierały się o jego tors. Potem Diabeł przechylił ją i ułożył na plecach, podpierając ramieniem i cały czas nie przerywając pocałunku.

Natychmiast ich pocałunek stał się inny. Język Diabła błądził zmysłowo tam i z powrotem, wyczuła jego zaproszenie. Odpowiadając, została wciągnięta w intymną grę w zadawanie i parowanie pchnięć, dzikich i poruszających pieszczot, rosnącego coraz bardziej pragnienia. Kiedy jego dłoń zamknęła się na jej piersi, wyprężyła się, a kiedy smukłe pałce odnalazły sutek, krążąc wokół niego kusząco, zanim ścisnęły go pieszczotliwie, cierpiała z pragnienia jeszcze bardziej. Jednak jego dłoń znikła. Pochwycona w pułapkę jego warg, Honoria pomyślała, czy by nie odepchnąć go w geście protestu, ale nagle poczuła, jak stanik jej sukni się rozchyla. W okamgnieniu jego dłoń wślizgnęła się pod materiał, obejmując jej pierś. Ogarnął ją żar, kiedy jego palce zacisnęły się, a potem zaczęły ją gładzić, poczuła, jak piersi jej nabrzmiewają. Próbowała przerwać pocałunek, by nabrać tchu, ale nie pozwolił jej uciec, całując ją jeszcze mocniej, podczas gdy jego dłoń zmagała się z jedwabnymi wstążkami halki. Oszołomiona, upojona poczuła, jak wstążki się poddają, jak jedwab unosi się i zsuwa... i za chwilę jego dłoń, jego palce gładziły jej nagą skórę - czule, bez pośpiechu. Słodka gorączka opanowała ją całą; jej zmysły śpiewały. Każda cząstka świadomości, jaka jej jeszcze została, skupiła się na jego pieszczocie. Z każdym badawczym ruchem palców poznawał ją lepiej. Diabeł przerwał upojny pocałunek, by móc się przesunąć i poświęcić uwagę drugiej piersi. Honoria, drżąc, złapała oddech, ale nie otwierała oczu i nie protestowała. Uśmiechając się leciutko, dał jej to, czego pragnęła. Jej skóra była gładka i jedwabista, rozkoszna w dotyku. Czuł mrowienie w czubkach palców, gdy jej dotykał, a dłonie paliły go, kiedy obejmował delikatne krągłości. Jej wzrost maskował to, jak pełne ma piersi. Każda ledwie

mieściła się w dłoni, wywołując u niego rozkoszny dreszcz. Mógł się poskarżyć tylko na to, że nie widzi, po czym błądzą jego palce; wyjściowa suknia Honorii była zbyt sztywna i zbyt dopasowana w kroju, by łatwo zsunąć ją z ramion. Powrócił do pierwszej piersi, zaciskając mocniej palce. Oczy Honorii lśniły pod spuszczoną firanką rzęs. Uchwycił jej spojrzenie. –

Pragnę cię, moja słodka Honorio. - Jego głos, zdradzający ledwie trzymaną na wodzy żądzę, był bardzo głęboki. - Chcę patrzeć na ciebie, jak naga drżysz w moich ramionach. Chcę cię widzieć nagą, leżącą u mego boku. Honoria nie zdołała powstrzymać dreszczu, który przebiegł ją całą. Nie mogąc

oderwać wzroku od Diabła, starała się złapać oddech, opanować zawrót głowy. Jego twarz była stanowcza, a w oczach płonęło pragnienie. Poruszył palcami i Honorię przebiegła fala płomiennej rozkoszy. Znów zadrżała. –

Mogę cię nauczyć o wiele więcej. Wyjdź za mnie, a ja pokażę ci całą rozkosz, jaką mogę ci dać... i tę, którą ty możesz dać mnie. Gdyby

Honoria

nie

usłyszała

dotąd

żadnego

ostrzeżenia,

jak

jest

niebezpieczny, jak stanowczy, to znalazłaby je w tym ostatnim zdaniu. Dostrzegła w tych słowach jego zaborczość. Odpłaciłaby za każdą rozkosz, jaką by jej ofiarował, ale czy posiadanie jej naprawdę byłoby taką rozkoszą dla niego? I czy biorąc pod uwagę wszystko, co teraz wiedziała, oddanie się w jego posiadanie to wciąż los, którego należałoby się obawiać? Oddychając z trudem, uniosła rękę i znów zaczęła dłonią wędrować po jego piersi. Mięśnie zagrały mu i znieruchomiały pod jej dotykiem. Poza zaciętością widoczną w rysach, jego twarz pozostała niewzruszona. Honoria uśmiechnęła się. Śmiało sięgnęła, by pogładzić jego twarz, zmysłową

linię ust. –

Nie, udam się raczej na górę. Oboje zamarli, wpatrując się w siebie nawzajem. Głos księżnej-wdowy

wyraźnie dobiegał z holu, kiedy wydawała polecenia Websterowi. Po chwili rozległo się stukanie obcasów, gdy mijała drzwi biblioteki. Boleśnie świadoma dotyku jego dłoni spoczywającej na jej nagiej piersi, Honoria głośno przełknęła ślinę. –

Chyba lepiej pójdę na górę. Jak długo tu byli, skandalicznie tracąc czas? Uśmiech Diabła stał się

demoniczny. –

Za minutę. Nie była to jedna minuta, a przynajmniej dziesięć. Kiedy Honoria wreszcie

ruszyła po schodach na górę, czuła się tak, jakby płynęła. Na piętrze zmarszczyła czoło. Rozkosz oferowana przez Diabła, tak jak podejrzewała, potrafiła być niepokojąco wciągająca. Co do jego zaborczości nie miała żadnych wątpliwości. Ale namiętność? Ta powinna być intensywna, szalona, nie do opanowania, tymczasem Diabeł cały czas zachował opanowanie. Chmurząc się coraz bardziej, potrząsnęła głową i udała się do buduaru.

Rozdział 12

–

Nie mogę w to uwierzyć! Siedząc przy swoim sekretarzyku, Honoria wpatrywała się w kartkę trzymaną

w ręce. Po raz trzeci przeczytała prostą treść, po czym zacisnęła złowieszczo zęby i z listem w dłoni pomaszerowała do biblioteki. Nie trudziła się pukaniem. Z impetem otworzyła drzwi i weszła do środka. Diabeł, który siedział na swoim ulubionym miejscu za biurkiem, uniósł pytająco brwi. –

Widzę, że jest jakiś problem.

–

W rzeczy samej. - Oczy Honorii zalśniły. - Oto on! - Z przesadnym ukłonem położyła mu list na biurku. - Proszę mi to wyjaśnić, jeśli pan zdoła, wasza wysokość. Diabeł wziął list i rzucił na niego okiem. Zacisnął usta, gdy dotarła do niego

jego treść. Rzucił go na suszkę i rozsiadł się w krześle, wpatrując się w Honorię, wciąż stojącą przed nim z rękoma założonymi na piersi i ciskającą gromy wzrokiem istne wcielenie nieokiełznanej złośnicy. –

Nie sądziłem, że będziesz o to pytać.

–

Nie sądziłeś, że zapytam? - Obrzuciła go spojrzeniem wyrażającym bezbrzeżną pogardę. - Kiedy wydaję majątek na krawcową, spodziewam się otrzymać rachunek. Oczywiście, że pytam! Diabeł wskazał spojrzeniem list.

–

Wygląda na to, że otrzymałaś już odpowiedź.

–

Nie taką, jaką życzyłabym sobie dostać. - Honoria zaczęła przechadzać się po pokoju, szeleszcząc halkami. - Zatrzymała się tylko na chwilę wystarczającą, by wycedzić przez zaciśnięte zęby: - Jak dobrze wiesz, to absolutnie nie do przyjęcia, żebyś płacił za moją garderobę.

–

Dlaczego? Oniemiała, zatrzymała się i wbiła w niego wzrok.

–

Zbyt długo miał pan do czynienia z damami lekkich obyczajów, wasza wysokość. Być może de rigueur jest wydawanie fortuny na najlepsze kreacje od Celestine dla takich kobiet, ale dżentelmeni nie powinni kupować garderoby dla dam cieszących się dobrą reputacją.

–

Chociaż przykro mi ci zaprzeczać, Honorio Prudencjo, mylisz się w obu kwestiach. - Z niewzruszonym spokojem Diabeł wziął do ręki pióro i kolejny list czekający na dokończenie. - Najzupełniej zwyczajne jest, by dżentelmeni kupowali garderobę dla swoich żon. Zapytaj którejkolwiek z przyjaciółek maman, one na pewno to potwierdzą. Honoria otworzyła już usta, ale zanim zdążyła coś powiedzieć, Diabeł dodał: -

Zaś tego drugiego nie robiłem. Honoria zmarszczyła czoło. - Nie robiłeś czego? Diabeł podniósł głowę i spojrzał jej prosto w oczy. –

Nie wydawałem fortuny na moje przyjaciółki. -Uniósł pytająco brew. - O to ci chodziło, prawda? Honoria opanowała się. - To nieistotne. Liczy się fakt, że ja nie jestem twoją

żoną. Diabeł przeniósł wzrok na biurko. –

Drobna nieścisłość, którą skoryguje się z czasem. Śmiałymi pociągnięciami pióra podpisał list. Nabierając głęboko powietrza,

Honoria klasnęła w dłonie i patrząc gdzieś na ścianę ponad jego głową, rzekła: Obawiam się, wasza wysokość, że nie mogę przystać na obecną sytuację. Jest wysoce niewłaściwa. - Zerknęła w dół i zobaczyła, że Diabeł bierze kolejny list. - Każdy, kto ma odrobinę rozumu, natychmiast to zauważy i zgodzi się z tym. Nieporuszony Diabeł umoczył pióro w kałamarzu. Honoria zacisnęła zęby. –

Muszę zażądać, abyś poinformował mnie o łącznej kwocie, na jaką opiewał rachunek od Celestine, żebym mogła ci tę kwotę zrekompensować. Diabeł złożył podpis, osuszył list, odłożył pióro i spojrzał na Honorię.

–

Nie. Honoria popatrzyła na niego badawczo. Jego oczy były czyste jak kryształ,

zawzięte i bezkompromisowe. Piersi jej zafalowały, kiedy westchnęła głęboko. Skinęła głową. –

Zatem dobrze. Odeślę wszystko z powrotem. Odwróciła się i ruszyła w stronę drzwi. Diabeł zaklął pod nosem i wstał. Wyszedł zza biurka i zrównał się z Honoria,

zanim zdążyła dojść na środek pokoju. Sięgała już po klamkę, kiedy złapał ją i podniósł. –

Co...! - Honoria okładała go po rękach, które mocno chwyciły ją wpół. - Postaw mnie, ty arogancki gburze! Diabeł posłuchał, ale tylko na tyle, żeby ją odwrócić twarzą do siebie. Wciąż

trzymał ją z dala od siebie. Dla jej własnego bezpieczeństwa. Jej wpływ na niego, kiedy był pobudzony, i tak był dostatecznie trudny do wytrzymania, a gdy dochodziła do tego duma i złość, było tego za wiele. Jeden nieostrożny dotyk i mógł nie zapanować nad sobą, a to z pewnością by ją niemile zaskoczyło. –

Przestań się wiercić. Uspokój się. - Odpowiedziało mu wściekłe spojrzenie. Diabeł westchnął. -Wiesz, że nie możesz odesłać tych rzeczy Celestine. Skoro już za nie zapłaciłem, ona po prostu przyśle je znowu tutaj. Wszystko, co uzyskasz, to poinformowanie Celestine, jej pracowników i mojej służby, że miewasz jakieś niezrozumiałe napady złości.

–

Nie miewam napadów złości - oświadczyła Honoria. - Zachowuję się z przykładną powściągliwością. Gdybym chciała wyrazić, co myślę, zaczęłabym krzyczeć! Diabeł ścisnął ją mocniej. - Właśnie to robisz. Honoria spojrzała na niego złowrogo. - Wcale nie. Potrafię krzyczeć o wiele

głośniej. Diabeł skrzywił się i napiął mięśnie. Zdecydowanie zamierzał sprawdzić prawdziwość tych słów, ale nie teraz. –

Honorio, nie zamierzam wyjawiać ci kwoty, której nie musisz znać, a ty wcale nie zwrócisz sukni Celestine. Oczy Honorii zrobiły się zimne jak stal. - Sir, jest pan najbardziej aroganckim,

nieznośnym, wyniosłym, tyranizującym innych despotą, jakiego kiedykolwiek miałam nieprzyjemność spotkać. Diabeł uniósł brew. - Zapomniałaś dodać „autokratycznym".

Wbiła w niego wzrok. Czuł, jak frustracja narasta w niej i wrze niczym lawa w wulkanie. –

Jesteś niemożliwy. - Jej głos zabrzmiał jak syk pary gotującego się czajnika. - To ja kupiłam te suknie i mam prawo i obowiązek za nie zapłacić.

–

Mylisz się. To moje prawo i obowiązek jako twojego męża.

–

Tylko gdybym poprosiła cię o pomoc! A ja tego nie zrobiłam! I nawet gdybym potrzebowała pomocy, nie mogłabym cię poprosić, bo... - Honoria wzięła głęboki oddech i dokończyła, starannie wypowiadając słowa: - Nie... jesteśmy... małżeństwem!

–

Jeszcze nie. Trudno było znaleźć odpowiedź, która wygrałaby z tymi dwoma słowami.

Honoria posłużyła się odpowiednio zabójczym spojrzeniem i niezrażona ciągnęła dalej: - Jeżeli żywisz jakieś niejasne obawy, że nie jestem w stanie zapłacić takiej kwoty, to się mylisz. Z przyjemnością przedstawię ci Roberta Childa z banku, który zajmuje się moim spadkiem. Jestem pewna, że on chętnie poinformuje cię, iż nie jestem nędzarką. Znów zaczęła się wyrywać z uścisku Diabła. –

Zapłaciłem nie dlatego, że pomyślałem, iż nie będziesz mogła. Honoria przyjrzała mu się. W jego oczach wyczytała, że mówi prawdę.

–

Cóż - powiedziała, nieco ułagodzona - skoro to nie był powód, to dlaczego?

–

Już ci powiedziałem. Honoria musiała się chwilę zastanowić. Potrząsnęła głową.

–

Nie, nie, nie! Nawet gdybyśmy byli małżeństwem, nie masz prawa płacić moich

rachunków, chyba że bym cię o to poprosiła. Prawdę mówiąc, zupełnie nie wiem, dlaczego Celestine wysłała ten rachunek do ciebie. - Ostatnie słowa wypowiedziała z naciskiem, patrząc mu prosto w oczy. Nagle zmrużyła powieki. To ty, prawda? Ty przysłałeś wiadomość do Celestine? Zdesperowany Diabeł zmarszczył czoło. - Tylko cię przedstawiłem. –

Jako kogo? Twoją żonę! - Kiedy nie odpowiedział, Honoria zazgrzytała ząbkami. -I co, u licha, ja mam z tobą zrobić? Diabeł spoważniał. - Wyjść za mnie. - W jego głosie zabrzmiał pomruk

frustracji. - Reszta przyjdzie sama. Honoria zadarła podbródek. - Celowo udajesz, że nic do ciebie nie dociera. Czy mogę otrzymać swój rachunek od Celestine? Diabeł zachmurzył się bardziej; jego oczy pociemniały, kiedy na nią spoglądał. - Nie. Za tym jednym słowem stały stulecia niekwestionowanej władzy. Honoria twardo wytrzymała jego spojrzenie, czując, jak nerwy jej puszczają, a uraza nabrzmiewa. Czuła pojedynek dwóch silnych woli, jak gdyby dwa spierające się byty stanęły naprzeciwko siebie, a żaden nie ustępował ani na krok. Powoli zmrużyła oczy. - Jak twoim zdaniem - zapytała głosem lodowato spokojnym - czuję się teraz, wiedząc, że każdy szew ubrania, jakie mam na sobie, został opłacony przez ciebie? Natychmiast dostrzegła swój błąd. Zobaczyła to w jego oczach, w subtelnej iskierce, która rozjaśniła ich zieleń, w namyśle, który się w nich odbił. Przysunął się bliżej.

–

Nie wiem. - Jego głos przeszedł w kocie mruczenie, spojrzenie stało się hipnotyzujące. - Ty mi powiedz. Honoria zrozumiała, że szanse na odzyskanie rachunku od Celestine przepadły.

–

Nie wydaje mi się, abyśmy mieli o czym dalej rozmawiać, wasza wysokość. Pan pozwoli, że się oddalę. Usłyszała swoje własne słowa - zimne i obce. Jego spojrzenie spoważniało, twarz stała się równie kamienna jak jej własna. Popatrzył jej uważnie w oczy, po czym sztywno i oficjalnie skinął głową i odsunął się, pozwalając jej dostać się do drzwi. Honoria próbowała odetchnąć, ale zabrakło jej powietrza. Dygnęła i z dumnie

podniesioną głową ruszyła ku drzwiom, świadoma, że Diabeł się jej przygląda. Czuła jego palące spojrzenie na plecach, dopóki nie rozdzieliły ich drzwi. Zamknęła je za sobą głośno.

Pogoda jakby naśladowała atmosferę panującą w St. Ives House - zrobiło się zdecydowanie chłodniej. Trzy dni później, wieczorem, Honoria usadowioną w kącie powozu St. Ivesów, spoglądała na ciemną i ponurą okolicę smaganą nieustającym deszczem. Byli w drodze do Richmond na bal u księżnej Richmond. Miała tam być obecna cała śmietanka towarzyska, a więc także Cynsterowie. Nikt z rodziny nie mógł tańczyć, ale pojawienie się tam było koniecznością. Jednak to nie perspektywa pierwszego balu odbierała Honorii spokój. Napięcie, które męczyło ją przez cały czas, w całości wiązało się z imponującą postacią w czerni, siedzącą dokładnie naprzeciwko niej. Jego niepokój był równie

silny, emanował ku niej w ciemnym wnętrzu powozu. Nawet sam książę piekieł nie zdołałby jej teraz bardziej zaabsorbować swoją osobą. Honoria zaciskała zęby, jej upór rósł. Ze wzrokiem utkwionym w smutnym widoku za oknem wyobrażała sobie obraz wielkiego Sfinksa. Swoje przeznaczenie. Już zaczynała się wahać, zastanawiać, czy może... aż do chwili tej demonstracji siły, kiedy zobaczyła, że tyran wcale się nie zmienił. Przyznawała, że było to dla niej głębokim rozczarowaniem, które pozostawiło po sobie wewnętrzną pustkę - jak gdyby zaproponowano jej rozejm, a potem go zerwano. Jasno oświetlony Richmond House błyszczał w ciemnościach. Powóz dołączył do długiej kolejki innych, czekających na zajechanie przed frontowe drzwi. Wielokrotnie powóz ruszał z miejsca i za moment się zatrzymywał, aż wreszcie stangret otworzył drzwi przed głównym wejściem. Diabeł wyprostował długie nogi i wyszedł pierwszy. Pomógł księżnej-wdowie wspiąć się na schody rezydencji i zaraz zawrócił. Unikając jego spojrzenia, Honoria podała mu rękę i pozwoliła pomóc sobie przy wysiadaniu, a potem poprowadzić się za księżną-wdową. Pokonanie schodów okazało się nieoczekiwaną próbą. Napór tłumu zmusił ich, by szli bardzo blisko siebie. Tak blisko, że mogła poczuć bijący od niego żar, emanującą z niego siłę. Cienki materiał jej lawendowej sukni tylko zwiększał wrażliwość ciała na takie bodźce. Kiedy dotarli do końca schodów, rozłożyła wachlarz. Księżna Richmond powitała ich z radością. –

Horatia jest przy oranżerii. - Księżna musnęła ustami uperfumowany policzek księżnej-wdowy, po czym wyciągnęła dłoń do Honorii. - Hm... tak. -Księżna

przyjrzała jej się krytycznie, kiedy Honoria, dygnąwszy, stanęła przed nią wyprostowana. Na jej twarzy pojawił się promienny uśmiech. - Miło mi cię poznać, moja droga. Uporawszy się z Honorią, księżna zerknęła figlarnie na Diabła. –

A pan, St. Ives? Jak pan znajduje życie prawie żonatego dżentelmena?

–

Niełatwe. - Diabeł uścisnął jej dłoń. Księżna uśmiechnęła się szeroko. - Ciekawe dlaczego? - Rzuciwszy

rozbawione spojrzenie na Hono-rię, księżna gestem zaprosiła ich do środka. - Polegam na panu, St. Ives, że zadba pan o to, by panna Anstruther-Wetherby dobrze się bawiła. Z nienaganną poprawnością manier Diabeł podał jej ramię. Tak samo uprzejmie Honoria oparła na jego ramieniu czubki palców i pozwoliła, by poprowadził ją w ślad za księżną-wdową. Z wysoko podniesioną głową rozglądała się po tłumie gości, szukając znajomych twarzy. Wiele było dla niej aż zbyt znajomych. Wolałaby zdjąć rękę z rękawa Diabła i odsunąć się o krok, by dzieliła ich pewna odległość. Towarzystwo jednak tak już przywykło do faktu, że jest przyszłą księżną, iż jakakolwiek oznaka rozdźwięku między nimi natychmiast przyciągnęłaby uwagę wszystkich, a to byłoby jeszcze gorsze. Przywdziała maskę zadowolenia, ale musiała godzić się z bólem, jaki sprawiała jej jego bliskość. Diabeł poprowadził ją na miejsce za szezlon-giem, na którym zasiadły księżnawdowa i Horatia Cynster, otoczone wianuszkiem starszych dam. W ciągu kilku minut

i oni zostali otoczeni przez przyjaciół, znajomych oraz przez nieodłącznych Cynsterów. Grupka wokół nich na przemian to pęczniała, to malała. Po chwili przed Honorią wyłonił się z tłumu uprzedzająco grzeczny dżentelmen, który skłonił się przed nią z wdziękiem. –

Chillingworth, droga panno Anstruther-Wetherby. - Wyprostował się i uśmiechnął czarująco. - Nie zostaliśmy sobie przedstawieni, ale jestem znajomym pani brata.

–

Michaela? - Honoria podała mu dłoń. Słyszała o hrabim Chillingworth; reputacją dorównywał Dia-błowi Cynsterowi. - Czy widział go pan ostatnio?

–

Ach, nie. - Chillingworth zwrócił się z ukłonami ku lady Waltham i pannie Mott. Do grupy dołączyli lord Hill i pan Pringle, odwracając uwagę obydwu pań. Chillingworth odwrócił się znów do Honorii. -Michael i ja należymy do tego samego klubu. I niewiele więcej was łączy, pomyślała Honoria.

–

Doprawdy? A pan widział tę sztukę w Theatre Royal? - Lady Waltham zaczęła się rozwodzić nad przedstawieniem, którego tytułu nie mogła sobie przypomnieć. Hrabia uniósł brwi.

–

Rzeczywiście wyborna. - Zerknął na Diabła zajętego rozmową z lordem Malmsbury. - Gdyby St. Ives nie mógł pani towarzyszyć, może ja zebrałbym grupę, do której zechciałaby się pani przyłączyć? Obdarzony klasyczną urodą, elegancki, na tyle wysoki, by móc patrzeć na

Honorię z góry, Chillingworth był marzeniem każdej panienki - i koszmarem każdej surowej mamy. Honoria spojrzała na niego.

–

Ależ pan już oglądał tę sztukę, sir.

–

Oglądanie sztuki nie byłoby moim celem, moja droga. Honoria uśmiechnęła się. - Ale byłoby moim, sir, a to mogłoby pana

rozczarować. Uznanie zaiskrzyło w oczach Chillingwortha. –

Przypuszczam, panno Anstruther-Wetherby, że wcale nie byłbym rozczarowany pani towarzystwem. Honoria uniosła brew. Jednocześnie poczuła jakieś poruszenie u swego boku. Chillingworth spojrzał ponad jej głową i skłonił się.

–

St. Ives.

–

Chillingworth. - W tonie głosu Diabła pojawiła się subtelna groźba. - Jakież to wiatry cię tu przygnały? Hrabia uśmiechnął się w odpowiedzi. - Czysty przypadek. Przyszedłem, by

złożyć uszanowanie pannie Anstruther-Wetherby. - Uśmiechał się coraz szerzej. - Nie widuję cię ostatnio przy stołach do gry. Zajmują cię inne sprawy? –

Jak powiedziałeś - odparł nonszalancko Diabeł. - Jestem zdziwiony, że nie pojechałeś na północ, na polowanie. Słyszałem, że lord i lady Ormeskirk już wyruszyli.

–

Rzeczywiście, ale nie można przekraczać pewnych granic, na pewno się z tym zgodzisz. Diabeł uniósł brew. - Zakładając, że ktoś ma jeszcze jakieś granice do

przekroczenia. Honoria z trudem oparła się chęci, by wznieść oczy do nieba. Przez następne

pięć minut Diabeł i Chillingworth przerzucali się ciętymi uwagami, ostrymi jak brzytwy. Ich rywalizacja nie mogła pozostać niezauważona. Potem, jak gdyby dopełnili już jakiegoś umówionego obyczaju, przeszli do dyskusji o koniach i bardziej przyjacielskiego tonu. Kiedy i ten temat się wyczerpał, Chillingworth zaczął mówić o polityce, próbując wciągnąć do rozmowy Honorię. Zastanawiała się, dlaczego. Zgrzytliwy hałas stał się pierwszym ostrzeżeniem nadciągających trudności. Wszyscy spojrzeli w kierunku podium w kącie sali. Rozległ się brzęk, a po nim popłynęła seria melodyjnych dźwięków. W tłumie natomiast rozległ się szmer, kiedy szukano partnerów do pierwszego walca. Kiedy Honoria ponownie spojrzała na Chillingwortha, zobaczyła, że się do niej uśmiecha. –

Czy mógłbym porwać panią do tańca, panno Anstruther-Wetherby? Tym prostym pytaniem przyparł ją do muru. Nie miała żadnego pola manewru.

Przyglądając się zagadkowym oczom Chillingwortha, Honoria myślała gorączkowo, ale nie musiała się zastanawiać, by wiedzieć, jakiego zdania jest Diabeł. Ramię, na którym się opierała, było naprężone. Chociaż wydawał się beztrosko odprężony jak zwykle, napiął każdy mięsień. Honoria chciała zatańczyć, zamierzała zatańczyć -wyczekiwała na swój pierwszy walc w stolicy. A wiedziała, że Diabeł, nadal z żałobną opaską na ramieniu, tańczyć nie będzie. Aż do przyjęcia u Celii bardzo chciała zatańczyć z innymi partnerami, tym samym wyraźnie pokazując, że zamierza wieść własne życie, podejmować samodzielne decyzje, że to ona sama stanowi o swoim losie, a nie on.

Ten walc miał się stać jej deklaracją... A jakiż partner byłby lepszy, by podkreślić jej intencje, niż Chillingworth? Hrabia czekał, pozornie czarujący, ale obserwował ją jak jastrząb. Muzycy jeszcze stroili instrumenty. Diabeł także się jej przyglądał. Mógł być hedoni-stą, mógł być nieprzewidywalny, ale tutaj - w sali balowej rezydencji księżnej Richmond - był bezradny, nie mógł przeszkodzić jej w zrobieniu tego, co zechce. Czego zatem chce? Honoria spokojnie wyciągnęła dłoń ku hrabiemu. –

Dziękuję, sir. - Satysfakcja zalśniła w oczach Chillingwortha. Honoria uniosła brew. - Ale dziś nie tańczę. Iskierki w jego oczach nie przygasły, chociaż triumfująca mina - tak. Przez

moment ich spojrzenia skrzyżowały się, po czym hrabia zerknął na panie stojące obok. Spoglądając raz jeszcze na Honorię, zrezygnowany uniósł brew. - Ależ jest pani okrutna, moja droga. Powiedział to zbyt cicho, by jego słowa dosłyszał ktoś oprócz Honorii albo Diabła. Chillingworth rzucił przelotne spojrzenie na Diabła, po czym ukłoniwszy się ostatni raz Honorii, odwrócił się i z niekłamanym wdziękiem zaoferował towarzystwo pannie Mott. Diabeł zaczekał do końca walca, po czym zwrócił na siebie uwagę matki. Skrzywiła się, ale kiedy wpatrywał się w nią uporczywie, niechętnie dała za wygraną. Opierając dłoń na dłoni Honorii, nadal spoczywającej na jego ramieniu, odwrócił ją w stronę księżnej-wdowy. Spojrzała na niego, zaskoczona. –

Maman życzy sobie wrócić do domu. Zabrali księżną-wdowę i pożegnali się z gospodynią. Odbierając od służącego

płaszcz Honorii, Diabeł otuli! ją nim, zmagając się z chęcią dotknięcia - choćby tylko przez moment -jej krągłych kształtów. Matce towarzyszył lokaj Richmondów, dzięki czemu Diabeł mógł sprowadzić Honorię po schodach i pomóc jej wsiąść do powozu. Drzwiczki zatrzasnęły się za nimi i osłoniła go bezpieczna ciemność. Pobrzękiwała uprząż, a powóz wiózł ich do domu. Diabeł wciąż zachowywał zdrowe zmysły. No, może prawie zdrowe. Usadowiwszy się w swoim kącie powozu, Diabeł starał się odprężyć. Był zdenerwowany w drodze do Richmond House i przez cały pobyt tam. Również teraz zdenerwowanie nie mijało, sam nie wiedział dlaczego. Gdyby Honoria przyjęła zaproszenie Chillingwor-iha, demony wzięłyby nad nim górę. Jednak możliwość, że odmówiła tylko po to, żeby oszczędzić jego uczucia, była niemal równie niemożliwa do zniesienia jak ulga, że tak postąpiła. Rozumiał opiekuńczość, rozumiał zaborczość - obie były utrwalone w jego wizerunku. Ale czymże, u licha, było to, czego doświadczał teraz, ten wewnętrzny przymus, który odczuwał z jej powodu? Nie miał pojęcia, co to takiego, ale wiedział, że mu się to nie podoba. Częścią uczucia była wrażliwość na ciosy, a tego żaden Cynster nie był w stanie zaakceptować. Nasuwało się jedno pytanie -jaka jest inna możliwość? Powóz toczył się z hałasem. Diabeł siedział w ro-gu, wpatrując się w twarz Honorii, i próbował pojąć niepojęte. Kiedy powóz zatrzymał się przed drzwiami jego domu, nie doszedł jeszcze do żadnych wniosków. Służba zbiegła po schodach. Pierwsza wysiadła matka, po niej Honoria. Diabeł wszedł do holu niemal równo z nią.

–

Idę prosto na górę. Zobaczymy się rano, moi drodzy. - Z iście królewskim skinieniem dłoni księżna-wdowa ruszyła po schodach na piętro. Cassie podbiegła, żeby zdjąć Honorii ciężki płaszcz. Webster pojawił się u

boku Diabła, który zrzucił z ramion pelerynę. –

Panicz Alasdair czeka w bibliotece, wasza wysokość. Webster przekazał mu tę wiadomość szeptem, ale kiedy Diabeł odwrócił się, żeby spojrzeć na lokaja, zauważył błysk w oku Honorii i zainteresowanie na jej twarzy.

–

Dziękuję, Webster. - Poprawiając rękawy, Diabeł zwrócił się do Honorii. - Dobrej nocy, Honorio Prudencjo. Zawahała się, zerkając na niego, ale sztywno skinęła głową. -1 ja życzę dobre

nocy waszej wysokości. Wyniośle odwróciła się i ruszyła po schodach. Diabeł patrzył, jak szła, lekko kołysząc biodrami. Kiedy znikła mu z oczu, wziął głęboki oddech i poszedł do biblioteki.

Na pewno łatwiej byłoby zmusić do mówienia martwy głaz, ale Honoria nie zamierzała pozwolić Diabłowi ukryć przed nią najnowszych wieści. Nie planowała wyjść za niego, o czym przecież uprzedzała go nieustannie, ale nadal była zaangażowana w zdemaskowanie mordercy Tolly'ego. Sama podzieliła się informacją, którą zdobyła; teraz jego kolej. Usłyszała, że porusza się klamka w drzwiach do saloniku, odwróciła się więc i

czekała wyprostowana. Diabeł wszedł i zamknął za sobą drzwi. Objął spojrzeniem jej sylwetkę,

potem

skupił

się

na

twarzy,

a

wreszcie

zbliżył

się

swoim

charakterystycznym krokiem drapieżnika. –

Przekazano mi, że chcesz się ze mną widzieć. -Jego ton i uniesiona brew sugerowały, że jest nieco znudzony. Honoria majestatycznie skinęła głową i spojrzała mu w oczy. Obojętny wyraz

twarzy i opanowane ruchy miały podkreślać jego autorytet. Na innych to połączenie znudzenia i władczości mogło wpływać onieśmielająco, dla Honorii było tylko zabawne. –

Istotnie. Diabeł stanął przed nią. Zadzierając podbródek, wbiła w niego spojrzenie

równie ostre, jak jego własne było obojętne. –

Chcę poznać ostatnie nowiny w sprawie poszukiwania mordercy Tolly'ego. Czego dowiedział się Lucyfer? Brwi Diabła uniosły się wyżej. - Niczego istotnego. Honoria zmrużyła oczy. - I czekał aż do pierwszej w nocy, żeby przekazać ci to

„nic istotnego"? Diabeł przytaknął. Honoria spojrzała mu uważnie w oczy. Jej własne się rozszerzyły. - Kłamiesz! Diabeł zaklął w duchu. Co go mogło zdradzić? –

Lucyfer nie odkrył niczego, co mogłoby nas doprowadzić do mordercy Tolly'ego. Honoria wciąż się w niego wpatrywała. - To też nie jest prawda. Diabeł zamknął oczy i zaklął pod nosem.

–

Honorio...

–

To nie do wiary! Ja ci pomogłam. To ja się dowiedziałam, że Tolly nie miał żadnego problemu, kiedy opuszczał dom rodziców. Otwierając oczy, Diabeł zobaczył, jak Honoria przekrzywia podbródek. Zanim

zdążyła rozpocząć swoją charakterystyczną wędrówkę po pokoju, oparł obie ręce na gzymsie nad kominkiem, zamykając ją między nimi jak w klatce. Rozzłoszczona, posłała mu przeszywające spojrzenie. –

Uwierz mi - powiedział. - Jestem wdzięczny za twoją pomoc. Pozostali skupili się na odkryciu, dokąd Tolly udał się po wyjściu z domu przy Mount Street. Lucyfer przyszedł, żeby powiedzieć mi o czymś zupełnie innym. - Przerwał, zastanawiając się nad doborem słów. - To raczej nic ważnego, a na pewno nic takiego, w czego zbadaniu ty możesz pomóc. Honoria szukała potwierdzenia prawdziwości tych słów w jego oczach -

pozostały czyste jak kryształ. Ilekroć kłamał, zasnuwały się mgiełką. Skinęła głową. –

Dobrze więc. Będę kontynuować własne poszukiwania moimi metodami. Diabeł mocno zacisnął dłonie na gzymsie.

–

Honorio, mówimy o wyśledzeniu mordercy, bezlitosnego złoczyńcy, a nie o wykryciu, kto ukradł ciasteczka.

–

Przyjęłam ten fakt do wiadomości, wasza wysokość. - Honoria jeszcze wyżej zadarła podbródek. -Jednak zanim wyjadę do Afryki, chciałabym zobaczyć tego złoczyńcę w więzieniu. Diabeł zgrzytnął zębami. - Nie pojedziesz do Afryki i będziesz się trzymać z

dala od tego złoczyńcy.

Oczy jej zalśniły. Uniosła podbródek tak, że już wyżej się nie dało. - Wasza wysokość jest bardzo dobry w wydawaniu rozkazów, ale zapomniał o pewnej rzeczy. Otóż ja nie jestem jego poddaną. I nigdy nie będę. Te cztery ostatnie słowa zgubiły Diabła. Odruchowo wyprostował się, objął ją i pocałował. W takiej chwili próba zmuszania jej, narzucania jej swojej woli w taki sposób była czystym szaleństwem. Czystym, nieopanowanym szaleństwem. Zaskoczył Honorię, atakując jej zmysły, odrywając ją od rzeczywistości. Tylko wściekłość i intuicyjne wyczucie, do czego zmierza, pozwoliły jej się oprzeć. Jego wargi były twarde, zaborcze, wymagające. Domagały się odpowiedzi, której pragnęła udzielić, pragnęła aż do bólu, jednak zacisnęła usta. Zamknął ją w ramionach, mocnych jak stal, przycisnął z całą męską siłą. Zmysłowe wrażenia wzięły ją we władanie, poczuła mrowienie na skórze. Nadal trzymała się w ryzach, opierając się na swoim gniewie, osłaniając nim jak tarczą. Diabeł przechylił głowę, przesuwając wargami po jej skórze. To było potężne, obezwładniające zaproszenie dla jej zmysłów. Oszołomiona Honoria resztkami sił uparcie zachowywała świadomość, pewna tylko jednej rzeczy. Pocałunkami zmuszał ją do poddania się. I to mu się udawało. Stopniowo wściekłość przestawała ją chronić i ogarnęło ją znajome ciepło. Poczuła, jak jej ciało łagodnieje, usta przestają stawiać opór, cały sprzeciw się ulatnia. Ogarnęła ją rozpacz. Poddanie się było zbyt irytujące, by je brać pod uwagę. To zmusiło ją do skorzystania z jedynej możliwości. Musiała przejąć inicjatywę. Dłonie miała uwięzione na jego piersi. Przesuwając je w górę, odnalazła

twarde zarysy jego twarzy. Zamarł pod jej dotykiem. Zanim zdążył zareagować, objęła jego twarz i pocałowała go. Miał rozchylone wargi, wsunęła więc między nie czubek języka, by wyzwać jego język na pojedynek. Silny i cudowny smak, pierwotny i męski, zniewolił jej zmysły. Diabeł nie poruszył się nawet. Instynktownie posunęła się więc dalej w pieszczocie, wędrując ustami po jego ustach. Namiętność. Zalała ją całą, wszystkie zmysły, niczym gorąca fala. Jej źródłem był on, ich bliskość; przepływała przez nią kaskadami niesamowitych wrażeń, głębokich i porywających emocji, wewnętrznego przymusu kradnącego duszę. Przez chwilę to ona przewodziła, potem on odzyskał komendę i atakował silnymi ustami, ciałem więżąc ją jak w stalowej klatce. W klatce, z której nie chciała już uciekać. Poddała się z ochotą, on zaś łapczywie kradł jej każdy oddech. Z bólem w piersiach i łomotaniem serca Honoria wykradała go z powrotem. Pożądanie między nimi rozżarzyło się i eksplodowało, a płomienie objęły ich łakomie, obracając w popiół wszelką powściągliwość. Honoria poddała się im, tej kuszącej rozkoszy, dreszczowi emocji, sile obezwładniającego pragnienia. Przycisnęła się do niego, kusząc go bezwstydnie, w podświadomej prośbie kołysząc biodrami. Palcami przeczesując jego gęste włosy, zatopiła się w dzikim głodzie, który - nagi i pierwotny - narastał między nimi. Ich usta rozstały się na chwilę, na krócej niż jedno uderzenie serca. Nie wiedzieli sami, które znów przycisnęło wargi do ust drugiego. Zatracili się oboje, uwięzieni w wielkim wirze, wszystko znalazło się poza ich kontrolą i zrozumieniem.

Głód rósł, potrzeba stawała się paląca, nieuchronna, nie do odparcia. Potężny huk wstrząsnął nimi, przywracając im rozsądek. Diabeł podniósł głowę, w obronnym geście obejmując ją i spoglądając w stronę drzwi. Z trudem łapiąca oddech, oszołomiona Honoria przytuliła się do niego i powędrowała wzrokiem za jego spojrzeniem. Zza drzwi dobiegały dźwięki świadczące o jakiejś katastrofie zawodzenie i wzajemne oskarżenia pokojówek. Potem donośny głos Webstera uciął zamieszanie, kończąc narzekania. Zastąpił je brzęk szkła i szuranie miotły na wypolerowanej podłodze. Honoria ledwie mogła rozeznać odgłosy, tak mocno biło jej serce. Spojrzała w twarz Diabła szeroko rozwartymi oczyma i zobaczyła to samo przemożne pragnienie i tę samą niejasną tęsknotę, która ogarnęła i ją, odbijające się srebrzystymi iskierkami w jego oczach. Miał tak samo urywany oddech jak ona. Każdy mięsień jego ciała był napięty niczym sprężyna gotowa pęknąć. –

Nie ruszaj się. Wycedził te słowa przez zęby. Oczy mu płonęły. Odurzona, ledwie zdolna

oddychać, Honoria nie pomyślała nawet, by się sprzeciwić. Nigdy nie miał tak poważnej twarzy, tak wyostrzonych rysów. Wpatrywał się w nią intensywnie. Nie ośmieliła się nawet mrugnąć, kiedy w napięciu toczył walkę z potęgą, która mogła ich pożreć - z namiętnością, jaką spuściła z łańcucha. Stopniowo, nie bez bólu, napięcie opadało. Diabeł przymknął powieki, zasłaniając firaną rzęs dogorywającą burzę. Powoli jego mięśnie rozluźniały się.

Honoria znowu mogła oddychać. –

Następnym razem, kiedy tak zrobisz, wylądujesz na plecach. - W jego słowach nie było groźby, tylko stwierdzenie faktu. Niepohamowany, nieprzewidywalny... zapomniała jeszcze dodać, że dziki.

Honorię przebiegł dziwny dreszcz, natychmiast utopiony w fali poczucia winy. Przekonała się, ile go kosztowała jej naiwna taktyka. Resztki rozbudzonej namiętności wciąż żarzyły się między nimi, nie pozwalając do końca wygasnąć zmysłom. Powoli uniósł powieki. Pewnie spojrzała mu w oczy i podniosła dłoń, by dotknąć jego policzka. –

Nie wiedziałam... Diabeł odsunął się raptownie. - Nie. - Jego twarz przybrała zacięty wyraz,

przeszył ją wzrokiem. - Idź już. Honoria spojrzała mu w oczy i posłuchała. Wycofała się z jego ramion. Opuścił je niechętnie. Odwróciła się, rzucając mu jeszcze ostatnie spojrzenie, i odeszła z wysoko podniesioną głową, wstrząśnięta do głębi.

Trzy kolejne dni były dla Honorii najtrudniejsze, jakie pamiętała. Rozkojarzona, bez przerwy podenerwowana, z żołądkiem ściśniętym aż do bólu, starała się znaleźć jakieś wyjście z impasu, w którym się znalazła. swojego

stanu

Ukrywanie

umysłu przed księżną-wdową wyczerpywało ją, ale przebywanie w

samotności nie było kuszącą alternatywą. Kiedy zostawała sama, jej umysł

bezustannie roztrząsał to, co zobaczyła, co czuła, czego się dowiedziała. Wszystko to wytrącało ją z równowagi jeszcze bardziej. Jedynym pocieszeniem był fakt, że Diabeł najwyraźniej czuł się podobnie. Za niemą zgodą obojga ich spojrzenia spotykały się najwyżej przelotnie. Każdy dotyk - kiedy brał ją za rękę lub podawał jej ramię wstrząsał nimi obojgiem. Powiedział jej na samym początku, że jej pragnie, lecz ona nie rozumiała, co to znaczy. Teraz się dowiedziała i ta fizyczna głębia jego pragnienia, zamiast ją przestraszyć czy zgorszyć, ekscytowała ją. Rozkoszowała się nią. Gdzieś w głębi, na jakimś pierwotnym poziomie, jej serce śpiewało z radości. A przez to czuła się wyjątkowo niepewnie. Stała przy oknie w swoim buduarze, rozważając własny stan, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Serce podskoczyło jej do gardła. Wyprostowała się. –

Proszę. Drzwi otworzyły się i na progu stanął Diabeł. Pytająco uniósł brew. Honoria odpowiedziała tym samym. Zaciskając usta, wszedł do pokoju i zamknął za sobą drzwi. Z wyrazu jego

twarzy nie dało się nic wyczytać. Był nie tyle obojętny, co raczej świadomie mylący. –

Przyszedłem, żeby cię przeprosić. Honoria śmiało spojrzała mu w oczy, pewna, że słowo „przepraszam" rzadko

pojawiało się w jego ustach. Jej uczucia wzleciały ku niebu, tylko po to, by za chwilę opaść kamieniem. –

Za co? - zapytała ze ściśniętym żołądkiem i sercem w gardle. Cień przemknął po jego twarzy i zniknął, a spojrzenie stało się poważne.

–

Za podpisanie rachunku od Celestine. Jego ton jasno dawał do zrozumienia, że jeżeli Honoria spodziewa się

przeprosin za to, co się stało w saloniku przed trzema dniami, może sobie czekać aż do końca świata. Niepokorne serce Honorii zaśpiewało. Postarała się zmazać z twarzy niemądry - zupełnie niepotrzebny - uśmiech. –

Zatem dasz mi ten rachunek? Popatrzył na nią uważnie, zaciskając wargi.

–

To dlaczego przepraszasz, skoro nie chcesz oddać mi rachunku? - zdziwiła się Honoria. Przez długą chwilę parzył na nią, wyraźnie sfrustrowany. - Nie przepraszam za

to, że zapłaciłem Celestine. Przepraszam za naruszenie twojego poczucia niezależności, to nie było moim zamiarem. Ale jak słusznie powiedziałaś, jedyny powód, dla którego ten rachunek mógł trafić na moje biurko, byłby taki, że przekazałabyś mi go ty, jako moja żona. - Uśmiechnął się blado. - Nie mogłem się oprzeć. Honoria niemal rozdziawiła usta. Opanowując się w ostatniej chwili, pohamowała wybuch śmiechu. -Podpisałeś go... udając, że jesteś moim mężem? -Z trudem zachowała powagę. Pomogło zdenerwowanie widoczne w oczach Diabła. –

Ćwicząc bycie twoim mężem. W jednej chwili Honoria spoważniała na dobre.

–

Nie powinieneś ćwiczyć tej akurat umiejętności moim kosztem. Będę płacić swoje rachunki bez względu na to, czy wyjdę za ciebie, czy nie.

Jej szorstkie „czy nie" zawisło między nimi. Diabeł wyprostował się i skinął głową. - Jak sobie życzysz. - Jego wzrok powędrował gdzieś na pejzaż wiszący nad kominkiem. Honoria zmrużyła oczy. - Musimy jeszcze porozumieć się co do tego rachunku, który wasza wysokość zapłacił nieproszony. Te słowa dotknęły Diabła do żywego. Oparł się o gzyms nad kominkiem i spojrzał Honorii w oczy. -Nie wyobrażasz sobie chyba, że przyjmę zapłatę... pieniężną zapłatę... od ciebie. Doskonale wiesz, że to już za wiele. Honoria uniosła brwi. - Nie rozumiem, dlaczego. Gdybyś zapłacił jakąś drobną kwotę za któregoś ze swoich przyjaciół, pozwoliłbyś mu zwrócić pieniądze bez stwarzania problemów. –

Kwota nie jest drobna, a ty nie jesteś jednym z moich przyjaciół. A gdyby to uszło twojej uwagi, nie jestem tego typu mężczyzną, który może wysłuchiwać od kobiety, iż każdą nitkę w swoim stroju zawdzięcza sama sobie, ani też takim, który zamierza od kobiety przyjmować pieniądze. Honorii nagle zrobiło się za gorąco w jedwabnej tunice. Zaplotła ręce na

piersiach i uniosła podbródek. Maska zdobywcy na jego twarzy, cała z surowych rysów i żelaznego uporu, ostrzegła ją, że na tym froncie nie odniesie zwycięstwa. Spojrzawszy mu głęboko w oczy, poczuła mrowienie na skórze. Zachmurzyła się. –

Ty... ty diable! Usta wygięły mu się w uśmiechu. Honoria zrobiła dwa kroki w głąb pokoju, okręciła się i wróciła.

–

Ta sytuacja jest więcej niż niestosowna, jest oburzająca!

Diabeł odepchnął się od kominka i arogancko uniósł brew. – –

Panie, które prowadzą ze mną grę, stwierdzają, że tak się to kończy. Ja - oświadczyła Honoria, stając z nim twarzą w twarz i spoglądając mu w oczy mam zbyt wiele rozsądku, by grać w coś z tobą. Musimy coś uzgodnić w sprawie tego rachunku. Diabeł przyjrzał się jej uważnie i zaklął w duchu. Za każdym razem, kiedy

dostrzegał łatwy sposób wykręcenia się od problemu, ona stawała mu na drodze. I żądała, żeby negocjował. Nie przyszło jej do głowy, że to ona jest obleganą twierdzą, a on oblegającym? Najwyraźniej nie. Od pierwszej chwili, kiedy zadeklarował chęć poślubienia jej, rzucała mu kłody pod nogi. Pokonał każdą z nich i zapędził ją do jej twierdzy, wokół której natychmiast rozłożył oblężenie. Udało mu się nękać ją do chwili, aż osłabła, rozważając otwarcie bram i zaproszenie go do środka, teraz zaś wykorzystała chwilę jego słabości i zwróciła ją przeciwko niemu jako broń. I dzierżyła tę broń z uporem godnym Anstruther-Wetherbych. –

Nie możesz o tym zapomnieć? Nikt o tym nie wie, oprócz ciebie i mnie.

–

I Celestine.

–

Ona nie zechce stracić cennego klienta.

–

Mów, co chcesz.

–

Czy mogę coś zaproponować? Możesz z powodzeniem odłożyć sprawę rachunku na bok i podjąć decyzję, gdy już miną trzy miesiące. Kiedy już zostaniesz moją żoną, będziesz mogła o tym zapomnieć.

–

Jeszcze się nie zgodziłam wyjść za ciebie.

–

Zgodzisz się. Honoria usłyszała w jego słowach absolutną pewność. Wpatrywała się w jego

kamienną twarz, po czym uniosła brew. –

Trudno mi przyjąć oświadczyny, których nawet nie usłyszałam. Zdobywcy nie składają uprzejmych próśb. Instynkt nakazywał mu mocno

chwytać to, czego chciał - a im bardziej tego chciał, tym mocniej chwytał. Diabeł popatrzył jej w oczy wpatrujące się w niego ze spokojem, spokojnie oczekujące. W jej twarzy wyczytał subtelne wyzwanie, a w zadartym podbródku wrodzony upór. Jak bardzo pragnął tej nagrody? Odetchnął głęboko, podszedł bliżej i sięgnął po jej dłoń. Patrząc jej w oczy, musnął ustami koniuszki palców. - Droga Honorio Prudencjo, czy uczynisz mi zaszczyt i zostaniesz moją żoną, księżną... - Przerwał, po chwili dodając z rozmysłem: Matką moich dzieci? Zatrzepotała rzęsami i odwróciła wzrok. Diabeł ujął jej podbródek i obrócił ku sobie. Po chwili wahania Honoria otworzyła oczy i napotkała jego wzrok. - Jeszcze nie podjęłam decyzji. On być może nie był w stanie kłamać, ona potrafiła. Diabeł był jednak siłą zbyt potężną, by poddać się jej bez absolutnej pewności. Kilka dodatkowych dni da jej czas na przemyślenie decyzji. Wpatrywał się w jej oczy. Między nimi rozpalała się namiętność. –

Niech ci to nie zajmie zbyt dużo czasu. Te słowa, wypowiedziane łagodnie, mogły nieść w sobie groźbę lub błaganie.

Uwalniając palce z jego uścisku, Honoria wysunęła też podbródek z jego dłoni.

–

Jeżeli za ciebie wyjdę, będę chciała mieć pewność, że żaden incydent podobny do obecnego nieporozumienia nie będzie miał miejsca.

–

Powiedziałem ci, że nie jestem głupi. - Oczy Diabła zalśniły. - I na pewno nie przepadam za tym, by mnie dręczono. Honoria pohamowała uśmiech. Rysy twarzy Diabła złagodniały. Chwycił

Honorię za rękę. - Wybierzmy się na przejażdżkę. –

Jeszcze jedna sprawa... - Honoria była twarda. Dostrzegła irytację w jego oczach. Starała się nie zauważać ciepła i uwodzicielskiej siły ściskającej ją dłoni. Morderstwo Tolly'ego. Diabeł zacisnął zęby. - Nie pozwolę ci mieszać się w poszukiwania jego

zabójcy. Honoria spojrzała mu prosto w oczy. Ponownie wyczuła pojedynek, tym razem pozbawiony żaru. –

Nie musiałabym aktywnie angażować się w szukanie śladów, gdybyś mówił mi, co odkryliście, kiedy tego się tego dowiesz. Wykorzystała już wszelkie dostępne jej środki. Potrzebowała teraz jego

współpracy, by ruszyć dalej. Zmarszczył czoło i odwrócił wzrok. Honoria zaczęła się zastanawiać, co dzieje się w jego głowie. Wreszcie ponownie na nią spojrzał. –

Zgodzę się pod jednym warunkiem. Honoria pytająco uniosła brwi.

–

Że obiecasz mi, iż w żadnych okolicznościach nigdy osobiście nie będziesz szukać mordercy Tolly'ego.

Honoria skinęła potakująco. Jej możliwości spotkania z jakimkolwiek zbrodniarzem-mężczyzną i tak mocno ograniczał kodeks społeczny. Jej wkład w śledztwo polegałby przede wszystkim na dedukcji. –

Czego zatem dowiedział się Lucyfer? Diabeł skrzywił się.

–

Nie mogę ci powiedzieć. Honoria zamarła.

–

Nie! - Ścisnął jej dłoń. - Nie złość się na mnie. Powiedziałem „nie mogę", a nie „nie powiem". Honoria zmrużyła oczy. - Dlaczego nie możesz? Diabeł spojrzał na nią, potem

w dół, na ich splecione dłonie. –

Ponieważ to, czego dowiedział się Lucyfer, rzuca niezbyt korzystne światło na kogoś z rodziny, być może na samego Tolly'ego. Niestety, informacja Lucyfera to tylko plotka. Musimy jeszcze ustalić fakty. - Wpatrywał się w jej smukłe palce, przeplecione z jego palcami, po chwili ścisnął jej dłoń mocniej i spojrzał jej w oczy. - Jednak jeżeli Tolly był w to wmieszany, to sugerowałoby możliwy przebieg wypadków, w którym ktoś... ktoś zdolny do takiego czynu lub do jego przygotowania, mógł pragnąć jego śmierci. Honoria zauważyła zakłopotanie, które pojawiło się na jego twarzy.

–

To coś niestosownego, czyż nie? - Pomyślała o Louise Cynster. Po chwili Diabeł przytaknął. - Wielce niestosownego. Honoria nabrała głęboko powietrza i omal się nie zakrztusiła, kiedy Diabeł

pociągnął ją w stronę drzwi.

–

Potrzebujesz świeżego powietrza - oświadczył. -Zerknął na nią i wydusił przez zaciśnięte zęby: -I ja też. Idąc za nim, Honoria uśmiechnęła się. Jej suknia była zbyt cienka, ale może

narzucić pelisę w holu. Wygrała dziś wiele ustępstw, mogła sobie pozwolić na wspaniałomyślność. Dzień był piękny, a jej było lekko na sercu. Zaś czart był u kresu wytrzymałości.

Rozdział 13

–

Razem to będzie 334. - Honoria położyła sobie listę na kolanach i zaczęła podliczanie od początku. Diabeł, ze wzrokiem skupionym na jej profilu, uniósł brwi. Znajdowali się w

saloniku. Honoria siedziała w jednym końcu szezlonga, zaś on wyciągnął się z gracją w drugim. Ona sumowała przyjęte zaproszenia na wielki bal, który jutrzejszego wieczora miała wydać jego ciotka Horatia przy Berkeley Square, aby oznajmić koniec rodzinnej żałoby. Diabeł z uśmiechem podniósł listę, która zsunęła się z kolan Honorii na podłogę. –

To niezła liczba jak na tę porę roku. Pogoda nie sprzyja polowaniom, więc wielu zostało w mieście. Jak Chillingworth... wygląda na to, że ciotka uznała za stosowne go zaprosić.

–

Jest hrabią. - Honoria podniosła wzrok, zmarszczyła czoło i zabrała mu listę. - Ale rozumiem, że znasz go od zawsze.

–

Tak się wydaje. Byliśmy razem w Eton.

–

Rywale od czasów młodości?

–

Nie nazwałbym Chillingwortha rywalem, raczej utrapieniem. Honoria zerknęła na niego, maskując uśmieszek. Diabeł postanowił dołączyć

do niej w saloniku tuż po lunchu, podczas gdy księżna-wdowa odpoczywała, jak to miała w zwyczaju. Miał zostać jeszcze pół godziny. Wyciągnąwszy smukłe kończyny w drugim końcu szezlonga, wypełnił sobą niemal cały pokój i zdominował jej zmysły. Rozmawiali. Gdyby wcześniej dowiedział się czegoś od kuzynów, powiedziałby jej, zwyczajnie i otwarcie, bez wykręcania się. Własne wysiłki Honorii nie przyniosły więcej efektów.

Księżna-wdowa

wypełniła złożoną obietnicę i wprowadziła ją do towarzystwa. W toku niezliczonych przedpołudniowych wizyt, bywania na salonach i popołudniowych herbatkach poznała wszystkie najważniejsze damy i została przyjęta do ich grona. Jednak wśród wszystkich ploteczek i skandali opowiadanych w gronie żeńskiej połowy wyższych sfer ani jedno zdanie, które usłyszała, nie dotyczyło Tolly'ego. Podniosła wzrok. –

Słyszałeś coś nowego?

–

Tak się składa, że owszem. Honoria otworzyła szeroko oczy, ale Diabeł się skrzywił.

–

Nie oczekuj zbyt wiele, ale wrócił Demon.

–

Znalazł służącego Tolly'ego?

–

Tak. Mick zapamiętał ten ostatni wieczór dokładnie. Tolly, mówiąc słowami

Micka, był nieźle wkurzony, kiedy wrócił. Niestety, nie chciał mu powiedzieć, z jakiego powodu. –

Nie chciał powiedzieć? - zdziwiła się Honoria.

–

Mick, jak to Mick. Zapytał. -I...?

– –

Dziwne, ale usłyszał bardzo stanowczo, że ma pilnować własnych spraw. To było dziwne? Diabeł przytaknął. - Mick był z Tollym od czasów, kiedy Tolly biegał w krótkich spodenkach. Gdyby Tolly czymś się martwił, można by się spodziewać, że bez oporów powiedziałby o tym Mickowi.

–

Ach, tak. - Honoria zastanowiła się. - Jakiego rodzaju sekretu Tolly nie chciałby omawiać z Mickiem?

–

To właśnie jest zasadnicze pytanie. - Wpatrując się w jej twarz, na której lekka zmarszczka przecięła czoło, Diabeł dodał: - A także zagadka z czasem.

–

Z czasem?

–

Tamtego wieczora Tolly miał niecałą godzinę, odkąd opuścił Mount Street. Zakładali, że Tolly był poza domem przez pół wieczoru i w którymś momencie

poznał sekret, który doprowadził do jego śmierci. Twarz Honorii zachmurzyła się bardziej. –

Czy Mick jest pewien?

–

Jak najbardziej. Pamięta dokładnie, bo nie spodziewał się Tolly'ego tak wcześnie. Honoria pokiwała głową. - Jak daleko jest z Mount Street do mieszkania

Tolly'ego? –

Mieszkał przy Wigmore Street, około dwudziestu minut drogi od domu mojego stryja.

–

Czy jest jakiś konkretny dom... być może dom przyjaciela... w którym mógłby się zatrzymać po drodze?

–

Nic bezpośrednio po drodze. I żadnego w pobliżu, którego byśmy nie sprawdzili. Żaden z przyjaciół nie widział się z nim tamtego wieczora. Honoria napotkała wzrok Diabła. - Jak tak krótki czas ma się do skandalicznej

plotki Lucyfera? –

Nie za dobrze. - Diabeł zawahał się, ale dodał: -Nie wyklucza jej, ale bardzo zmniejsza prawdopodobieństwo. Gdyby Tolly poszedł... - Przerwał na chwilę, po czym podjął: - Gdyby stało się to, o czym myśleliśmy, to najpewniej wydarzyłoby się wcześniej, a to nie wyjaśnia, dlaczego Tolly zaniepokoił się dopiero po opuszczeniu Mount Street. Przyjrzała mu się i nieco się zmartwiła. Teraz, kiedy nie kontrolował się tak w

jej obecności, mogła więcej wyczytać z jego twarzy. Wciąż niepokoiła go zniesławiająca plotka, nawet jeżeli teraz mogła nie wiązać się ze śmiercią Tolly'ego. –

O co tu chodzi? Diabeł spojrzał na nią i skrzywił się. - Po prostu o to, że jako głowa rodziny nie

jestem zachwycony tym, że jakiś szkielet nie będzie bezpiecznie zamknięty w szafie. Usta Honorii złagodniały. Odwróciła wzrok. Przez dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu. Honoria głowiła się nad tym, co usłyszała. Diabeł był na pozór zrelaksowany, spoglądał na nią łagodnie i z zamyśleniem. –

Powiedziałeś pozostałym? - spytała po chwili Honoria.

–

Oni też usłyszeli to od niego. Podczas gdy ja zajmuję się tą oczerniającą plotką, oni próbują wykopać informacje spod każdego kamienia, jaki napotkają. Richard i

Demon wypytują miejscowych dorożkarzy, a Gabriel, możesz mi wierzyć lub nie, zna ulicę. Vane i Lucyfer przeczesują tawerny w nadziei, że trafią na jakiegoś pijaka, który widział, dokąd poszedł Tolly. –

Ta sieć jest spora, ale ma duże oczka. Diabeł westchnął i oparł głowę o szezlong. - Właśnie tak. - Pogapił się przez

chwilę w sufit, po czym dodał: - Wydaje mi się, że pozostali są równie sfrustrowani jak ja. Honoria spojrzała mu w oczy. - Sprawy nie zawsze układają się po naszej myśli. Trzeba się liczyć z przeciwnościami losu. –

Rozumiem to. W jego głosie zabrzmiała nutka subtelnej dezaprobaty dla samego siebie i

niemal natychmiast w ślad za tymi słowami w atmosferze panującej w pokoju pojawiła się niemal namacalna chmura. Zamarli, a po chwili Diabeł jakby nigdy nic sięgnął po listę gości. –

Jak rozumiem - powiedział, ostentacyjnie przeglądając listę - każda z tych dam będzie obecna?

–

Naturalnie. - Równie swobodnie odparła Honoria, ignorując brak tchu, który nękał ją przed chwilą. Kilka następnych minut upłynęło im na wymianie uwag bez znaczenia,

podczas gdy nienasycony żar, tlący się miedzy nimi, przygasał. Nieważne, jak swobodnie zaczęli się czuć w swoim towarzystwie, ten płomień nadal się palił, gotów przerodzić się w pożar przy najlżejszym dotknięciu, najdrobniejszym nieostrożnym słowie. Honorię kusiło aż do bólu, by wyznać mu, że

podjęła decyzję, ostateczną i pewną, niepodważalną. Myślała nad nią długo i uporczywie, rozważając wszystkie możliwości. Postanowiła podjąć wyzwanie. Jakiż sposób byłby lepszy na rozpoczęcie tego^ co zamierzyła? Postanowiła wykorzystać bal u Horatii jako scenerię dla przyjęcia oświadczyn. Zdążyła już dobrze przećwiczyć swoją odpowiedź... Zatrzepotała powiekami i wróciła do rzeczywistości, zdając sobie sprawę, że urwała w pół zdania. Diabeł wpatrywał się w jej twarz - zbyt bystro, zbyt domyślnie. Policzki zaczęły ją palić. A on uśmiechnął się drapieżnie i wstał. - Pójdę lepiej zobaczyć się z Hobdenem. Przyjechał z St. Ives z dokumentami. - Napotkał wzrok Honorii i ukłonił się wytwornie. - Życzę miłego popołudnia, moja droga. –

I wzajemnie, wasza wysokość. - Honoria z wdziękiem skłoniła głowę. Kiedy Diabeł szedł w stronę drzwi, jej spojrzenie przykuła czarna opaska,

którą nadal nosił. Honoria zadumała się. Sześć tygodni, które rodzina wyznaczyła jako ścisłą żałobę, kończyło się dziś wieczorem. Zapewne jutro Diabeł zdejmie czarną opaskę. Lepiej, żeby jutro wieczorem ją zdjął. Dla Honorii następny wieczór zaczął się pomyślnie. Trzymając nerwy na wodzy, zeszła po schodach, ubrana stosownie na podbój. Jak zwykle, Webster pojawił się w holu zanim pokonała ostatni stopień. Podszedł do drzwi salonu i położył dłoń na klamce, a dopiero potem podniósł wzrok na Honorię. Przez chwilę patrzył na nią z podziwem, ale ten krótki moment zdziałał cuda dla umocnienia pewności siebie Honorii.

–

Dobry wieczór, Webster. Czyjego wysokość jest na dole?

–

Tak, jaśnie pani... to znaczy, tak, panienko. - Webster szybko odetchnął i przywdział swoją codzienną maskę. - Jego wysokość oczekuje. Skłonił się nisko i szeroko otworzył przed nią drzwi. Spokojnie, pogodnie, choć wewnątrz tak napięta jak struna, która może zaraz

pęknąć, Honoria weszła do środka. Diabeł, stojący przy kominku, odwrócił się w jej stronę. Jak zawsze omiótł ją spojrzeniem od stóp po czubek głowy. Dzisiaj, kiedy jego wzrok padł na jej srebrzyste sandałki, których czubki wystawały spod rąbka sukni, zatrzymał się i niesłychanie powoli przesuwał spojrzenie w górę, wzdłuż fałd lazurowego jedwabiu podkreślającego smukłość jej długich nóg. Jego oczy pieściły po kolei wszystkie krągłości podkreślone doskonale skrojoną suknią, potem powędrowały wyżej, by nasycić się jej ramionami, okrytymi tylko w miejscu, gdzie prostą suknię przypominającą togę spinała złota zapinka na lewym ramieniu. Jedwabny szal z cekinami, który Honoria zarzuciła na ręce, zakrywał tylko łokcie i był cieniutki; żadna przeszkoda dla wzroku. Nie miała na sobie biżuterii oprócz złotego grzebyka we włosach, zaczesanych do góry w rzędy lśniących loków. Honoria poczuła, jak intensywne stało się nagle jego spojrzenie. Wstrzymała oddech. Długimi krokami powoli przemierzył pokój, wciąż w nią zapatrzony. Kiedy się zbliżył, wyciągnął rękę. Bez wahania podała mu swoją. Bez pośpiechu okręcił ją, a ona posłusznie obróciła się dokoła. Czuła żar jego spojrzenia, kiedy tak z bliska podziwiał jej ciało, okryte tylko delikatnym jedwabiem. Kiedy stanęła przed nim

znów twarzą w twarz, zobaczyła uśmiech na jego ustach. Ich oczy się spotkały. –

Celestine należy się moje uznanie. Jego głos zawibrował gdzieś w głębi niej. Honoria zrobiła zdziwioną minkę.

–

Celestine? A powiedz, co w takim razie należy się mnie?

–

Moja uwaga. - Mówiąc to, Diabeł przyciągnął ją bliżej. Jego wzrok prześlizgnął się po jej lokach, potem powędrował ku oczom, aż wreszcie ku wargom. Niepodzielna uwaga. Poddając się naciskowi dłoni na swoich plecach, Honoria przysunęła się bliżej

i uniosła usta, by odszukać jego usta. Spotkali się w pół drogi, jednak Honoria była pewna, że to on pierwszy położył swoje ciepłe i silne wargi na jej wargach. To był ich pierwszy pocałunek od czasu konfrontacji w saloniku. Oprócz tego, że ich usta się spotkały, ta pieszczota nie miała nic wspólnego z tamtym uściskiem. Teraz było tylko przyjemne ciepło, radość zabarwiona dreszczykiem fascynacji, kiedy usta złączyły się i przywarły do siebie. Niespokojne dłonie Honorii spoczęły na kołnierzu Diabła. Jego wolna ręka łakomie wodziła po jej otulonym w jedwab biodrze. Pod jego palcami skóra ją paliła. Dwie warstwy delikatnego jedwabiu nie stanowiły bariery dla tego dotyku. Ochoczo wtuliła się w ramiona Diabła, poddając się pokusie jego ust i własnemu płonącemu pożądaniu. Otoczyła ich jakaś magia. Ile czasu trwał ten odurzający pocałunek, żadne z nich nie umiałoby powiedzieć. Położył mu kres dopiero stukot obcasów w holu. Diabeł podniósł głowę i spojrzał na drzwi. Honoria czekała, ale on się nie odsunął. Kiedy drzwi się otworzyły i na progu pojawiła się jego matka, zdjął tylko

rękę z uda Honorii i trzymając drugą dłoń na jej plecach, delikatnie odwrócił ją w kierunku drzwi. Najwyraźniej w żaden sposób nie zamierzał maskować faktu, że przed chwilą ją całował. Honoria zamrugała. Zbyt wolno poszła w ślady Diabła i kiedy spoczął na nich wzrok księżnej-wdowy, nadal stała na palcach, trzymając dłoń na jego piersi. Księżna-wdowa, jak przystało na prawdziwą damę, udała, że niczego nie zauważa. –

Jeżeli jesteście gotowi, moi drodzy, proponuję, żebyśmy wyruszyli. Nie ma sensu czekać dłużej w tym salonie. Diabeł skłonił głowę i podał ramię Honorii. Delikatnie położyła na nim dłoń.

Kiedy opuszczała pokój u jego boku, było jej o wiele cieplej niż kiedy tu wchodziła. Przejazd do domu lorda George'a Cynstera przy Berkeley Square zabrał ledwie pięć minut. Upłynęło jeszcze pięć i Honoria w towarzystwie Diabła została otoczona przez Cynsterów. Salon był ich pełen. Energiczne dumne damy oraz wysocy, władczy i aroganccy dżentelmeni dosłownie usuwali w cień pozostałych członków socjety zaproszonych na kolację. Honoria wywołała poruszenie swoją suknią. Nie wiedziała wcześniej, czego się spodziewać. Reakcją były szerokie uśmiechy i pełne zachęty potakiwania ze strony innych dam z rodziny Cynsterów... i zaintrygowane spojrzenia wszystkich panów Cynsterów. Lucyfer przełożył te spojrzenia na język słów. –

Czy zdajesz sobie sprawę, że gdyby Diabeł już cię nie porwał, stałabyś się obiektem zmasowanego ataku? Honoria próbowała zrobić niewinną minkę. Kolację przesunięto na siódmą; bal

miał się zacząć o dziewiątej.

Pokonując gwar dwudziestu różnych rozmów, kamerdyner oznajmił, że obiad podano. Diabeł odprowadził ciotkę do jadalni, zostawiając Honorię w towarzystwie Vane'a. Przypominając sobie inną okazję, pogrzeb Tolly'ego, Honoria zerknęła na Vane'a. - Zawsze go zastępujesz? Obrzucił ją zdziwionym spojrzeniem. - Właściwie szepnął z pewną nutką wyniosłości, która była jego najbardziej charakterystyczną cechą, - lepiej byłoby powiedzieć, że wspieramy się nawzajem. Diabeł jest tylko o kilka miesięcy starszy ode mnie. Znamy się całe życie. Honoria zauważyła oddanie w jego głosie i ucieszyła się w duchu. Vane poprowadził ją do krzesła obok Diabła i sam zajął kolejne. W otoczeniu takich partnerów podekscytowana wyczekiwała obiadu. Rozmowy dotyczyły polityki i bieżących wydarzeń. Honoria przysłuchiwała się z zainteresowaniem, którego nie odkryła u siebie wcześniej, zapamiętując poglądy Diabła i porównując je z tym, co wiedziała o jego wysokości księciu St. Ives. Kiedy podawano drugie danie, rozglądała się bez konkretnego celu. Zauważyła czarną opaskę na ramieniu każdego z kuzynów Diabła. Jego ramię znajdowało się tuż obok niej; odwróciła głowę i zobaczyła na wysokości swojej brody czarną opaskę, ledwie widoczną na tle czarnego rękawa. Skupiła uwagę na talerzu i zajęła się daniem. Zaczekała na chwilę, kiedy znaleźli się w ogromnej sali balowej, niby to podziwiając dekoracyjne ornamenty. Mieli tu dość spokoju. Goście przybyli na bal dopiero pojawiali się w holu na dole. Kiedy przeszli do końca sali, wsunęła palec pod czarną opaskę i pociągnęła ją. Diabeł spojrzał na nią zaskoczony.

–

Dlaczego nadal to nosisz? Ich spojrzenia się skrzyżowały. Wyczuła jego wahanie. Po chwili westchnął i

popatrzył przed siebie. –

Ponieważ wciąż nie złapaliśmy mordercy Tolly'ego. Biorąc pod uwagę niedostatek tropów, mogą go nigdy nie złapać. Honoria

zatrzymała jednak tę myśl dla siebie. –

Czy to naprawdę konieczne? - Zerknęła na jego surowy profil. - Z pewnością jeden walc nie przeszkodzi ci w myśleniu? Uśmiechnął się, spoglądając na nią, ale potrząsnął głową. - Mam wrażenie... -

Urwał zachmurzony, patrząc przed siebie. - Jestem pewien, że o czymś zapomniałem... o jakiejś wskazówce... jakimś istotnym tropie. Z jego tonu wynikało jasno, że zmienił sposób działania. Honoria nie sprzeczała się z nim. Rozumiała, że miał poczucie winy za to, iż nie jest w stanie postawić zabójcy Tolly'ego przed obliczem sprawiedliwości. Nie musiał jej tego mówić. –

Pamiętasz cokolwiek o tej wskazówce?

–

Nie, i to jest najgorsze. Jestem pewien, że to jest coś, co zobaczyłem, coś, o czym już wiem, ale po prostu nie potrafię tego powiązać. To jak cień widziany gdzieś kątem oka... Ciągle odwracam głowę, żeby lepiej zobaczyć, ale nie mogę go uchwycić. W jego glosie zabrzmiała wyraźna frustracja. Honoria postanowiła zmienić

temat. - Powiedz mi, czy lady Osbaldestone to krewna Cynsterów? Diabeł zerknął na szezlong, w którego rogu usadowiła się jej lordowska mość,

świdrująca ich wzrokiem. –

Bardzo daleka. - Diabeł wzruszył ramionami. -Ale to określenie pasuje do połowy towarzystwa. Przechadzali się, gawędząc z innymi gośćmi. Przemieszczali się coraz wolniej

w miarę napływania wytwornego towarzystwa. Każdy chciał być widziany na jedynym balu u Cynsterów w tym sezonie. W ciągu zaledwie pół godziny sala balowa została zalana jedwabiami i satynami, w powietrzu unosił się ciężki zapach perfum. Blask pukli i loków podkreślały błyszczące i mieniące się klejnoty. Setki ust poruszały się, współtworząc gwar uprzejmych rozmów. Miejsce u boku Diabła gwarantowało Honorii dość miejsca, by swobodnie oddychać; nikt się wokół niej nie tłoczył. Znalazło się jednak sporo osób, które widząc ją, poczuły chęć prawienia jej komplementów. Niektórzy wyglądali tak, jakby chcieli ją adorować, nawet w obliczu zagrożenia otrzymaniem błyskawicznego i celnie wymierzonego kopniaka od jej towarzysza. Stale u boku Honorii, zmuszony do oglądania wrażenia, jakie wywoływała na innych mężczyznach, Diabeł zacisnął zęby i starał się nie dać po sobie nic poznać. Popadał w coraz gorszy nastrój, a to nie było dobrym znakiem, zważywszy to, co dopiero miał przejść. Rozważał poproszenie jej, by nie tańczyła, ale nie była przecież jeszcze jego żoną. Raz przekroczył granicę, a ona łaskawym wyrokiem losu zgodziła się mu przebaczyć. Nie miał zamiaru próbować po raz drugi. Zaś ona lubiła tańczyć. Nie musiał pytać, by to wiedzieć. Jej zainteresowanie muzyką było wystarczającym dowodem. Jak miałby się zmusić, by pozwolić jej zatańczyć z innym dżentelmenem, nie miał pojęcia. Myślał, że zastąpią go kuzyni,

tymczasem oni również trzymali się postanowienia. A przez to Diabeł musiał się teraz zmagać z dziką zaborczością, której wcale nie miał zamiaru tamować. Ku jego niezadowoleniu, muzycy pojawili się szybko. Kiedy zabrzmiały nieuniknione dźwięki strojenia instrumentów, lord Ainsworth odezwał się: –

Droga panno Anstruther-Wetherby, byłbym niezwykle zaszczycony, doprawdy głęboko wdzięczny, gdyby zgodziła się pani towarzyszyć mi i pozwolić, bym partnerował jej w tym tańcu. - Jego lordowska mość zakończył prośbę wykwintnym ukłonem, po czym spojrzał na Honorię z powagą, niemal z czcią i uwielbieniem w oczach. Diabeł zesztywniał, zmagając się z chętką, by zdzielić pięścią bezmyślną twarz

Ainswortha. Powściągając wszystkie krnąbrne impulsy, przygotował się na to, że usłyszy zgodę Honorii... i pozwoli jej się oddalić bez robienia sceny. Honoria wyciągnęła dłoń. Diabeł poczuł, jak jego opanowanie się ulatnia. –

Dziękuję, sir - z pogodnym uśmiechem Honoria ledwie dotknęła ręki Ainswortha końcami palców -ale nie będę dziś tańczyć.

–

Droga panno Anstruther-Wetherby, pani zachowanie świadczy o pani niezwykłej wrażliwości. Proszę o wybaczenie, droga pani, że okazałem się tak grubiański i ośmieliłem się choćby zaproponować... Lord Ainsworth ciągnął bez końca. Diabeł ledwie go słuchał. Kiedy dotarło do

niego, że kobieta trzymająca go pod ramię także najprawdopodobniej tego nie słucha, krótko uciął oratorski popis jego lordowskiej mości. –

Wybacz, Ainsworth, ale musimy spotkać się z lady Jersey. Ponieważ Sally Jersey żywiła wyjątkową awersję do pompatycznego

Ainswortha, jego lordowska mość nie zaproponował, że będzie im towarzyszył. Oddalił się. Także inne osoby stojące wokół nich po kolei znikały z uśmiechem na twarzy, wiele dlatego, że zabrzmiały właśnie pierwsze takty walca. Diabeł położył dłoń na dłoni Honorii i bezceremonialnie pociągnął ją za sobą. Kiedy przechodzili skrajem tanecznego parkietu, krokiem na tyle energicznym, by zniechęcić innych do zatrzymywania ich na błahe rozmowy, Diabeł zastanawiał się, co powiedzieć. –

Nie ma powodu, żebyś nie tańczyła - odezwał się wreszcie. Powiedział to ponurym tonem, bez cienia entuzjazmu. Spojrzał w dół, a

Honoria w górę. Wpatrywała się w jego oczy. Uśmiech, który powoli pojawił się na jej ustach, świadczył o zrozumieniu podszytym odrobiną kobiecej satysfakcji. –

Owszem, jest. W jej oczach czaiło się wyzwanie, by jej zaprzeczył. Kiedy nie powiedział nic,

uśmiechnęła się szerzej i spojrzała przed siebie. –

Sądzę, że powinniśmy zatrzymać się przy lady Osbaldestone, a ty? Diabeł tak nie uważał. Dla niego było pewne, że ta stara baba będzie go celowo

drażnić. Z drugiej strony potrzebował zająć czymś uwagę. Westchnął głęboko, ale przytaknął i skierował kroki ku szezlongo-wi, na którym spoczywała jej lordowska mość.

–

Jeżeli kiedykolwiek były jakieś wątpliwości -Vane skinieniem głowy wskazał grupkę przy szezlongu po drugiej stronie sali balowej - to je rozwiewa. Stojący obok oparty ramieniem o ścianę Gabriel przytaknął. - Bez wątpienia.

Lady Osbadestone z trudem można by nazwać pożądaną rozmówczynią. Vane utkwił wzrok w szerokich plecach Diabła. ; - Zastanawiam się, co Honoria mu powiedziała, ze tam poszedł? –

Cokolwiek to było-odparł Gabriel, przerywając na chwilę, by opróżnić kieliszek wygląda na to, że straciliśmy naszego wodza.

–

Doprawdy?-Vane zmrużył oczy. - Może raczej on jak zwykle jest górą?

–

Co za okropna perspektywa. -Gabriel otrząsnął się i wzruszył potężnymi ramionami Vane zaśmiał się. - Nie ma sensu uciekać przed przeznaczeniem, jak chętnie

powtarza nasz drogi wódz. Jak myślisz, kiedy? Przyglądając się parze, Gabriel się skrzywił. - Przed Bożym Narodzeniem. Vane zachichotał znacząco - Lepiej niech to będzie

przed Bożym

Narodzeniem –

Co lepiej niech będzie przed Bożym Narodzeniem? Zaskoczyło ich to pytanie. Odwrócili się i natychmiast ich twarze spoważniały

–

Dobry wieczór, Charlesie. - Gabriel skinął kuzynowi i i odwrócił wzrok.

- Omawialiśmy - powiedział Vane łagodnym tonem zbliżające się zaślubiny –

Doprawdy? - Charles zainteresował się uprzejmie - Czyje? Gabriel popatrzył na niego zdumiony, a Vane zamrugał.

–

Oczywiście, Diabła.

–

Sylvestra? - Marszcząc brew, Charles spojrzał na drugą stronę sali i odprężył się. Och, macie na myśli tę starą sprawę z jego ślubem z panną Anstruther-Wetherby.

–

Starą sprawę?

–

Wielkie nieba, tak! - Charles pedantycznie wygładził rękaw. Spojrzał na kuzynów, zobaczył ich zdziwione twarze i westchnął. - Skoro musicie wiedzieć rozmawiałem wyczerpująco na ten temat z panną Anstruther-Wetherby. Stanowczo me wyjdzie za Sylvestra. Vane spojrzał na Gabriela. Gabriel na Vane a. Potem Vane zwrócił się do

Charlesa. - Kiedy rozmawiałeś z Honorią Prudencją? Charles wyniośle uniósł brew. - W Somersham, po pogrzebie. Rozmawiałem z nią też wkrótce po jej przyjeździe do miasta. –

Ach, tak... - Vane raz jeszcze wymienił spojrzenia z Gabrielem. Gabriel westchnął. - Charlesie, czyżby nikt ci nigdy nie powiedział, że damy

mają skłonność do zmiany zdania? W odpowiedzi Charles obrzucił ich pogardliwym spojrzeniem. - Panna Anstruther-Wetherby jest niezwykle dobrze wykształconą damą wyjątkowej wrażliwości. –

.

I tak się składa, że jest przy tym niezwykle urodziwa a przez to wyjątkowo nadaje się na obiekt zainteresowania Diabła, w tym przypadku w uczciwych zamiarach. Gabriel wskazał dłonią w kierunku pary przy szezlongu. - A jeśli nam nie wierzysz, sam popatrz. Charles podążył wzrokiem za jego dłonią i zmarszczył czoło. Honoria,

trzymając Diabła pod ramię, nachyliła się ku niemu, coś mówiąc. Diabeł pochylił

głowę, by ją lepiej słyszeć. To wyraźnie świadczyło o istniejącej między nimi bliskości. Charles zachmurzył się jeszcze bardziej. Vane zerknął na niego. –

Stawiamy na Diabła. Niestety, nie znaleźliśmy nikogo, kto by się chciał założyć.

–

Hm - mruknął Gabriel. - Ślub przed Bożym Narodzeniem. - Posłał Vane'owi pytające spojrzenie. -I dziedzic na dzień świętego Walentego?

–

A teraz - odezwał się Vane - rozerwijmy się trochę. Ich słowa utonęły w gwarze. Zostawiony samemu sobie, Charles nadal się

chmurzył, wpatrując się uparcie w parę stojącą przed szezlongiem, na którym zasiadała lady Osbaldestone.

Rozdział 14

Wraz z upływem czasu noc stawała się coraz bardziej radosna. Kolację podano o pierwszej. Siedząc u boku Diabła przy jednym z większych stołów, Honoria śmiała się i gawędziła. Z promiennym uśmiechem przyglądała się kuzynom Diabła i ich partnerkom przy kolacji; wiedziała, co czują te damy. Takie same oczekiwania wywoływały ich niepokój, rozbudzały zmysły. Śmiejąc się z jakiejś ciętej uwagi Gabriela, napotkała wzrok Diabła i zrozumiała dokładnie, dlaczego damy z towarzystwa celowo igrały z ogniem. Dźwięki muzyki przyciągnęły gości z powrotem do sali balowej. Wszyscy już wstali, Honoria jednak ociągała się, bawiąc się szalem, potem wstążkami przy

wachlarzu. Zamierzała poinformować Diabła o swojej decyzji podczas pierwszego walca. Wprawdzie została pozbawiona tej okazji, była jednak pewna, że jeżeli teraz dyskretnie zasugeruje, że ma mu coś ważnego do powiedzenia, on stworzy kolejną. Podniosła wzrok i zobaczyła Diabła stojącego przy niej z wyrazem cierpliwego znudzenia na twarzy. Wyciągnęła rękę; delikatnie pomógł jej wstać. Rozejrzała się byli sami w jadalni. Odwróciła się do Diabła, ale on pociągnął ją w stronę przeciwną niż sala balowa. Zaskoczona spojrzała na niego. Uśmiechnął się niczym łakomy wilk. –

Zaufaj mi. Poprowadził ją do ściany i otworzył drzwi ukryte za boazerią. Drzwi

wychodziły na mniejszy korytarz, teraz opuszczony. Diabeł przepuścił ją przodem i sam wszedł tam za nią. Oszołomiona Honoria rozejrzała się dokoła. Korytarz biegł wzdłuż sali balowej, aż do samego jej końca. –

Dokąd...?

–

Chodź za mną. Diabeł wziął ją za rękę i ruszył korytarzem. Jak zwykle, musiała przyspieszyć kroku, żeby za nim nadążyć. Zanim zdążyła

pomyśleć o odpowiednim komentarzu, dotarli do schodów. Ku jej zdumieniu, Diabeł skierował się na dół. – –

Dokąd idziemy? - Sama nie wiedziała, czemu mówi szeptem. Zobaczysz za chwilę - odpowiedział również szeptem. Schody doprowadziły ich do innego korytarza, równoległego do tego powyżej.

Diabeł zatrzymał się przed drzwiami na jego końcu. Otworzył je i cofnął się,

przepuszczając Honorię przodem. W środku Honoria stanęła i zamrugała zdumiona. Usłyszała za sobą zamykające się drzwi i Diabeł pociągnął ją w dół po trzech niskich kamiennych stopniach na wyłożoną kamiennymi płytami posadzkę. Honoria rozglądała się wokół coraz większymi oczyma. Ogromne tafle szkła tworzyły połowę sufitu, całą jedną ścianę i po pół każdej z bocznych ścian. Srebrzystobiałe promienie księżyca przenikały do środka, oświetlając starannie przycięte drzewka pomarańczowe w glinianych donicach, ustawione w dwa półkola na środku pomieszczenia. Honoria wysunęła dłoń z dłoni Diabła i weszła między drzewka. W świetle księżyca błyszczące listki lśniły. Dotknęła ich i cytrusowy zapach przeszedł na jej dłoń. Pośrodku tego ogrodu stała ozdobna ławka z kutego żelaza, zarzucona mnóstwem jedwabnych poduszek. Obok niej, na kamiennej posadzce, stał koszyk z robótkami, pełen haftów i koronek. Zerkając przez ramię, Honoria zobaczyła oświetloną srebrnymi promieniami ciemną sylwetkę Diabła, kroczącego w jej stronę. –

To oranżeria. — Zobaczyła, jak w uśmiechu unoszą mu się kąciki ust. - Jeden z kaprysów mojej ciotki. Ton jego głosu nasunął jej pytanie, jaki też mógł być jego kaprys. Przebiegł ją

dreszcz oczekiwania. Nagle usłyszała skrzypce. –

Jesteśmy pod salą balową? Diabeł błysnął zębami w uśmiechu i wyciągnął rękę. - Mój taniec, jak sądzę.

Znalazła się w jego objęciach i zawirowali, zanim zdążyła zdać sobie sprawę z jego zamiarów. Nie, żeby chciała się sprzeciwiać, ale mógł ją uprzedzić -wtedy nagły

wstrząs wywołany jego bliskością byłby łatwiejszy do zniesienia. Tak jednak, kiedy żelazne ramiona otoczyły ją, a smukłe uda silne jak młode dęby dotknęły jej ud, natychmiast padła ofiarą ataku zmysłów, nader przyjemnego... Diabeł tańczył walca tak, jak robił większość rzeczy - po mistrzowsku. Prowadził ją tak pewnie, że nie musiała robić nic, tylko obracać się i sunąć po posadzce. W tańcu wyszli z kręgu drzewek pomarańczowych i wolno sunęli dokoła sali. Kiedy mijali wejście do tego zaczarowanego kręgu, Diabeł spojrzał na nią i z rozmysłem przytulił do siebie. Honorii zabrakło tchu. Serce najpierw jej zamarło, potem zaczęło bić jak szalone. Jasny jedwab okrywający jej piersi otarł się o jego frak; poczuła mrowienie. Kiedy robili obrót, ich biodra spotykały się; jedwab szeleścił cicho, niczym zew syreny w ciemnościach nocy. Twardość spotykała się z miękkością, potem odsuwała się zwodniczo, aby natychmiast powrócić, jeszcze mocniejsza, bardziej stanowcza. Zbliżanie się i oddalanie w tańcu pobudzało jej stęsknione zmysły. Wpatrując się rozszerzonymi oczyma w intensywną zieleń jego oczu, Honoria czuła, jak otulają srebrzyste światło księżyca. Rozchylone usta były dziwnie suche, pulsowały w rytm bicia jej serca. Jej zaproszenie nie mogło być bardziej czytelne. Natychmiast nim oczarowany, Diabeł nawet nie pomyślał, by odmówić. Wprawnie pochylił głowę, smakując jej usta, pewien swej mistrzowskiej sztuki, lecz kiedy go przyciągnęła, poczuł, że kręci mu się w głowie. Zaklął w myślach i wziął się w garść, odzyskując samokontrolę, zadowalając się tylko próbką skarbów, jakie miała do zaoferowania, subtelnie podtrzymując płonący w niej ogień. Tańczyli walca wśród drzewek pomarańczowych. Muzyka ucichła, a oni jeszcze obracali się wkoło. Stopniowo zwalniali, aż zatrzymali się przy sofie.

Honoria poczuła dreszczyk oczekiwania. Nie przerywając pocałunku, Diabeł puścił jej rękę. Przesuwał dłońmi po otulonych jedwabiem krągłościach, aż zatrzymał je na biodrach, przez cienką suknię czując, jak są rozpalone. Powoli, z rozmysłem, jego dłonie przesuwały się dalej, obejmując jej pośladki, przyciągając ją jeszcze bliżej. Honoria poczuła jego nieodpartą żądzę, jego pożądanie - odpowiedź na narastający w niej żar. Jej oddech należał do niego; złapana w pułapkę pocałunku, uniosła ramiona i zarzuciła mu je na szyję. Przycisnęła się do niego, w dotyku jego potężnego jak mur torsu szukając ulgi dla obolałych piersi. Silny dreszcz, który nim targnął, udzielił się i jej. Przygotowała sobie przemowę, ale to było nawet lepsze. W końcu to czyny przemówiły głośniej niż słowa. Z westchnieniem czystej rozkoszy wtuliła się mocniej w jego objęcia, odpowiadając na pocałunek z niekłamaną gotowością. Napięcie było dla niego nie do zniesienia. Podniósł ją i nie odrywając od niej ust, ułożył na sofie. I sam położył się obok. Honorii zabrakło tchu. Wiedziała, że jego ciało jest twarde, ale nigdy przedtem nie czuła go tak całkowicie przyciśniętego do siebie. Wstrząs był rozkoszny. Z niemym westchnieniem położyła mu dłonie na piersi. I poczuła, że nagle zabrakło mu powietrza. Zmysły podpowiedziały jej, jak wielkie ogarnęło go pożądanie. Odpowiedziała na nie, bezwstydnie wyzywając jego język na pojedynek i do tańca. Przeplotła długie nogi z jego nogami, a jej dłonie sięgały coraz dalej. Nie chciała być biernym obserwatorem, chciała czuć, doświadczać, poznawać. Taka zachęta to było więcej, niż Diabeł mógł znieść. Nagle odsunął się,

chwycił jej ręce i przytrzymał je ponad głową. Natychmiast też wziął w niewolę jej usta. Pragnienie rosło, nasilając się dziko, ledwie tylko powściągane. Łapczywie pogłębił pocałunek, szukając zaspokojenia, a jednocześnie walcząc z sobą samym o zachowanie kontroli. Prawie uwięziona w pułapce pod nim, Honoria wyprężyła ciało, odpowiadając na pieszczoty, na wciąż rosnący żar. Pożądanie wzbierało jak wzburzona fala. Wierciła się, a jedwab zmysłowo prześlizgiwał się między nimi. Po chwili jęknęła i szarpnęła się, chcąc wyzwolić ręce. Diabeł przerwał pocałunek na tyle tylko, by powiedzieć jedno słowo: - Nie. Odwróciła głowę, unikając jego ust. –

Chcę cię tylko dotknąć.

–

Nawet o tym nie myśl - warknął. Był niebezpiecznie rozpalony, porwała go żądza, której sam nie docenił.

Dłonie Honorii wędrujące po jego ciele byłyby jak kropla przepełniająca kielich. –

Dlaczego? Honoria próbowała się wyrwać, potem wierciła się, starając się znaleźć punkt

oparcia. Przycisnęła do niego jedno delikatne udo i przesuwała je w dół, prowokacyjnie łaskocząc tę część jego anatomii, o której desperacko pragnąłby teraz zapomnieć. Ze świstem wciągnął powietrze. Przycisnęła się mocniej... Diabeł zapomniał o całym świecie, o wszystkim prócz potrzeby, by poddać się przemożnej sile, która nim kierowała. Pożądanie skrystalizowało się, napinając mu każdy mięsień, wyczulając każdy zmysł. I wymazując resztki ostrożności. Chwycił

Honorię za podbródek i uwięził jej usta w gwałtownym pocałunku. Przesunął się, jedną nogą zamykając ją w pułapce, wykorzystując własny ciężar, by ją ujarzmić. Ale ona nie walczyła. Jej usta przywarły do jego ust, namiętnie i kusząco. Pojękiwała znów, tym razem prosząco. Jej ciało wyginało się, łaskocząc go, zapraszając, prowokując. Przesunął dłoń z jej twarzy, by zaborczo pochwycić jej pierś. Ścisnął twardą wypukłość, potem krążąc palcami wyczuł na jej czubku wyraźny pączek. Honoria westchnęła. Pierś ją mrowiła, potem rozbolała pod dotykiem jego palców. Wierciła się w odpowiedzi, rozkoszując się prężnością jego mięśni. Był tak blisko... aż do bólu pragnęła mieć go jeszcze bliżej. O wiele bliżej. Gdzie tylko jej dotykał, jej skóra płonęła. Potrzebowała jego siły, by ugasić ten pożar, by nasycić ogień krążący w jej żyłach. Pragnęła go, potrzebowała go; nie było już powodu, aby nie mogła go mieć. Desperacko* szarpała się, ale jego chwyt stał się tylko silniejszy. Puścił jej pierś zanim zdążyła zaprotestować, usłyszała cichy trzask. Zamarła; stanik jej sukni opadł. Serce omal nie wyskoczyło jej z gardła. Tasiemki puściły i delikatna tkanina spłynęła w dół, odsłaniając nagie piersi. Diabeł uniósł głowę; Honoria z drżeniem wciągnęła powietrze. Czuła chłodny powiew nocy, rozgrzewany przez ogień w jego oczach. Sutki zmarszczyły się lekko. Podnosząc dziwnie ciężkie powieki, spojrzała w górę. Jego twarz była poważna, rysy pełne napięcia. Piersi nabrzmiały jej aż do bólu, on zaś - jak gdyby też to czuł pochylił ku nim głowę. Dotknął wargami rozpalonej skóry. Honoria znieruchomiała; jej zmysły

oszalały. Diabeł zasypał jedną rozetkę gorącymi całusami, potem wciągnął delikatne ciało do ust. Napięła się cała. Myślała, że chyba zaraz umrze, kiedy tak ssał. Przeszywał ją dreszcz, zacisnęła mocno palce. Jęknęła, naprężając i unosząc się cała. Torturował jej wrażliwe ciało, aż krzyknęła; wtedy przeniósł uwagę na drugą pierś. Dopiero kiedy i ta pierś rozpaliła się aż do bólu, kiedy Honoria poczuła, jak opada z sił, pulsując pragnieniem, Diabeł uniósł głowę. Przez firankę rzęs Honoria patrzyła, jak przesuwa dłonią w dół, zaborczo pieszcząc łagodny łuk biodra, potem wędrując po smukłym udzie. Zabrakło jej tchu w płucach, kiedy jego palce wślizgnęły się pod rąbek sukni; serce jej zamarło, gdy jednym zręcznym ruchem podniósł jej suknię aż do pasa. Honoria zadrżała. Chłodne powietrze owiało rozgorączkowane ciało; spojrzenie Diabła, palące jak promień słońca, odpędziło chłód, przesuwając się po każdym zakamarku, poznając to, co zamierzał posiąść. Po chwili odwrócił głowę i napotka! jej wzrok. Dłoń na jej nagim udzie zacisnęła się, potem przesunęła niżej w kuszącej pieszczocie. Twarda dłoń i długie palce ze znawstwem przesuwały się w górę i w dół. Honoria drżała, nie mogąc oderwać od niego oczu. Pochylił się bardziej. Zamknęła wreszcie oczy, kiedy jego wargi odnalazły jej usta. Poddała się jemu i jego pocałunkowi; poddała się słodkiej pożodze, która ich ogarnęła. Diabeł, w duchu urodzony zdobywca, delektował się zwycięstwem, gotów na ostateczny podbój. Długa krzywizna jej porcelanowego uda przyciągała go, jej jedwabista skóra promieniowała ciepłem. Delikatnie zaokrąglony brzuszek naprężył się pod jego dłonią.

Przesunął ręką po jej udzie i otoczył dłonią jędrny pośladek. Ze znawstwem wodził dłonią i pieścił jej ciało; zatopił palce w miękkich loczkach na złączeniu ud i delikatnie się z nią przekomarzał. Honoria wierciła się pod nim niespokojnie, przywierając do niego ustami. Odsunął się, przelotnie przyglądając się jej twarzy opanowanej przez namiętność. Na jego wypowiedziane szeptem polecenie rozchyliła uda... i omal nie krzyknęła, kiedy jej dotknął i nakrył dłonią. Dopiero kiedy uspokoiła się po tym pierwszym wstrząsie, pieścił ją dalej, zmysłowo gładząc delikatne płatki, rozchylając je, by znaleźć pączek, w którym skupiało się jej pożądanie, już twardy i nabrzmiały. Wodził palcami wkoło i czuł, jak jej pasja narasta - poczuł śliskość i zaczął się delikatnie zagłębiać, celowo prowokując falę podniecenia, porywającą ich oboje. Im silniejsza była ta fala, tym śmielej posuwał się naprzód, tym potężniejsze miało być ostateczne rozbicie się o brzeg. Korzystając z łat doświadczeń, sycił jej namiętność, dopóki fala nie stała się rozszalałym morskim bałwanem. Do Honorii nie docierało nic oprócz poczucia gwałtownego pragnienia, skupionego w obrzmiałym i pulsującym ciele, które tak umiejętnie gładził, pieścił tak kusząco. Potem jeden smukły palec wsunął się głębiej i zaczął krążyć, napierając coraz mocniej. Z jękiem złapała oddech. Wciąż ją pieścił, a żar wewnątrz niej rozpalał się coraz mocniej. Raz za razem powtarzała się ta najintymniejsza inwazja. Z zamkniętymi oczyma i rozszalałymi zmysłami Honoria chciała więcej. A on o tym wiedział. Jego usta znów spoczęły na jej wargach, jego język zawładnął jej ustami, poruszając się w tym samym hipnotyzującym rytmie, z jakim poznawał jej rozpalone ciało.

Honoria wyginała się coraz mocniej, ocierając o niego wezbranymi, ciężkimi do bólu piersiami, próbując znaleźć ulgę. Nagle przerwał pocałunek. Chwilę później jego wargi otoczyły jeden z napiętych sutków. Stłumiony okrzyk wyrwał się z ust Honorii. Przeszyła ją błyskawica, a pożoga w jej ciele jeszcze się wzmogła. Dłoń, która przytrzymywała jej ręce w pułapce, znikła. Diabeł podniósł się; jedną obolałą pierś Honorii kojąc dotykiem dłoni, drugą pierś pieścił ustami i językiem. Palec skryty między jej udami wsuwał się głębiej i głębiej. Mając uwolnione ręce, Honoria sięgnęła ku niemu. W okamgnieniu ich gra stała się bardziej płomienna i gwałtowna. Zmagała się z jego krawatem, zdjąwszy go, zabrała się za rozpinanie mu guzików u koszuli. Jak szalona przerwała w połowie i wyginając się, wiercąc i dysząc ciężko - walczyła z frakiem. Diabeł zaś zmagał się z nią, by ją uspokoić. Mrucząc pod nosem przekleństwo, nagle odsunął się i wzruszył ramionami, po czym zrzucił z siebie frak i kamizelkę. Honoria powitała go z otwartymi ramionami, podekscytowana, kiedy nareszcie mogła dotknął jego nagiej piersi. Łakomie wodziła dłońmi po jego muskułach. Delikatne włosy oplotły jej palce; pod jej dłonią jego ciało płonęło. Diabeł poczuł, jak Honoria wyszarpuje mu koszulę zza pasa, poczuł, jak jej drobne dłonie prześlizgują się po jego bokach, sięgając ku plecom. Uniósł głowę. Objął Honorię mocniej. Bliźniacze pagórki jej piersi przyciśnięte do jego nagiego torsu i żar między jej udami parzyły go. Uścisk w nagości wprawił go w drżenie, odebrał mu dech i utrudnił zachowanie ostatnich przebłysków samokontroli. Każdy

zmysł popychał go, by posunął się dalej, by przyjął wszystko, co mu oferowała, by zatopił się w jej wilgotnym żarze i wziął ją, posiadł bez granic. Presja instynktu była przytłaczająca. Jego palce już były na guzikach od spodni, natura hulaki popychała go tylko w jednym kierunku - i wtedy przypomniał sobie o jej obawach. O przyczynie, dla której nie chciała wyjść za mąż. Zastygł. Potem zamrugał. Usłyszał własny zduszony oddech, poczuł pulsowanie w piersi. Rozszalałe pożądanie zmagało się z jego zmysłami, spuszczona z łańcucha namiętność walczyła, by się uzewnętrznić. Ale... W tej chwili szaleństwa żądza i wola zderzyły się ze sobą. Wstrząs był niemal fizycznie odczuwalny. Potwornym wysiłkiem zmusił się, by oderwać dłonie od ciała Honorii i usiąść. Zakręciło mu się od tego w głowie. Honoria z jękiem przyciągała go z powrotem. A przynajmniej próbowała. Nie mogła go chwycić - zacisnęła dłonie na koszuli i szarpała ją desperacko. Nie udało się jej go poruszyć. Diabeł delikatnie pochwycił jej dłonie i rozplótł zaciśnięte palce. –

Nie.

–

Nie? - Pytanie zabrzmiało jak stłumione skomlenie. Nie wierząc własnym uszom, Honoria wpatrywała się w niego ze zdumieniem. - Niezły rozpustnik z ciebie, a tacy nie mówią „nie"!

–

To nie tak - skrzywił się. Honoria westchnęła głęboko. Jej

oszołomione zmysły domagały się

zaspokojenia. - Sypiasz z kobietami Bóg jeden wie od jak dawna, na pewno wiesz, co robić! Diabeł obrzucił ją wyjątkowo surowym spojrzeniem. - Miałem na myśli to, że

nie w ten sposób zamierzam sypiać z tobą. Honoria otworzyła szeroko oczy. –

A to ma znaczenie?

–

Tak! - Potrząsnął głową z ponurym wyrazem twarzy. - To się nie miało wydarzyć już teraz! Dłonie Honorii nadal tkwiły uwięzione w jego uścisku. Spojrzała na niego ze

zdziwieniem. - Dlaczego więc mnie tu przyprowadziłeś? –

Wierz mi lub nie, ale planowałem tylko potajemnego walca, a nie uwiedzenie.

–

No to co my robimy na tej ławce?

–

Poniosło mnie... przez ciebie! - zgrzytnął zębami Diabeł.

–

Ach, tak... - zmrużyła oczy. - Tobie wolno uwieść mnie, ale ja nie mam prawa skorzystać z tego samego przywileju? Oczy, które teraz na nią spojrzały, były chłodne jak dwa kawałki zielonego

szkła. - Właśnie tak. Uwodzenie to sztuka, którą lepiej zostawić ekspertom. –

Wyraźnie szybko się uczę. Miałam znakomitego nauczyciela. Wciąż przytrzymywał jej ręce, więc szarpała się, próbując przewrócić go na

plecy. Gdyby tylko udało się jej położyć go z powrotem obok siebie... –

Nie! - W jednej chwili Diabeł puścił jej ręce i wstał. Spojrzał na nią poważnie. To nie ona go uwodziła, to coś w nim samym jej w tym pomagało. Czymkolwiek to było, nie mógł temu ufać; tej sile, szepczącej mu w głowie, nakłaniającej go do kapitulacji, do odrzucenia na bok misternych planów i zatracenia się wraz z nią w żądzy. - Kiedy przyjdziesz do mnie jako moja żona, chcę, żebyś to zrobiła z własnej woli. Dlatego że podjęłaś decyzję, by zostać moją księżną. A na to się jeszcze

nie zdecydowałaś. Wstrząśnięta Honoria popatrzyła na niego ze zdumieniem. –

A niby dlaczego to wszystko...? - wskazała na własne półnagie ciało. Diabeł zmrużył oczy. - Ciekawość.

–

Ciekawość...? - Honoria rozdziawiła usta, po czym zamknęła je szybko. Złowieszczo zaciskając wargi, wsparła się na łokciu. Diabeł odezwał się, zanim ona zdążyła: - Nawet jeśli tak nie było, nawet jeśli

podjęłaś decyzję świadomie, jak, u licha, mam być tego pewien, skoro jesteś taka rozpalona, że prawie płoniesz? Honoria spojrzała mu w oczy i żałowała, że nie wie, co odpowiedzieć. –

Jesteś pijana namiętnością, nawet nie próbuj zaprzeczać. Nie zaprzeczała. Nie mogłaby. Omdlewała już, tylko próbując usiąść. Czuła

pulsowanie w uszach. W jednej chwili oblewała się rumieńcem, w kolejnej ogarniało ją desperackie pragnienie, pragnienie jego bliskości. Odczuwała też dziwną, nienasyconą pustkę. Oddech miała tak płytki, że trudno jej" było zebrać myśli. Spojrzenie Diabła na jej twarzy stało się bardziej intensywnie, po czym prześlizgnęło się w dół, omiatając ją szybko. Fałdy jej sukni opadły aż do ud. Jego wzrok natychmiast przeniósł się na jej twarz; zobaczyła zaciśniętą szczękę i rysy stężałe w pętach żelaznej woli. Mówił przez zaciśnięte zęby, z wyczuwalną frustracją. –

To dla mnie ważne, żebym wiedział, iż podjęłaś decyzję świadomie. Że postanowiłaś zostać moją żoną, matką moich dzieci z własnej woli, a nie dlatego, że cię uwiodłem, zmusiłem albo że manipulowałem tobą.

– –

Podjęłam decyzję. - Honoria próbowała wstać. -Jak mam cię przekonać? Muszę usłyszeć, jak mówisz... jak oświadczasz, będąc całkiem przy zdrowych zmysłach... - Diabeł spojrzał jej w oczy - Chcę usłyszeć, jak stwierdzasz, że zostaniesz moją księżną, że chcesz mieć ze mną dzieci. W oczach Honorii, zamglonych jeszcze namiętnością, zabłysła niespodziewana

iskierka. Zmrużyła powieki. - A dlaczego potrzebna ci taka deklaracja? Diabeł spojrzał na nią i także zmrużył oczy. - Czy zaprzeczysz, że unikałaś małżeństwa dlatego, że postanowiłaś nie ryzykować utraty dzieci... tak jak straciłaś brata i siostrę? Popatrzyła na niego, zaskoczona. - Skąd wiedziałeś? Diabeł zacisnął zęby. - Michael powiedział mi o waszym rodzeństwie. Reszta jest oczywista. Musiałaś mieć powód, by nie wychodzić za mąż. Unikasz małych dzieci. Ta celność w odgadywaniu jej najskrytszych obaw była irytująca. Honoria wiedziała, że powinna zareagować, zrobić coś, by pokazać mu, gdzie jest jego miejsce. Tymczasem ta rozmowa o dzieciach wywołała u niej o wiele silniejszą reakcję... Przemożną, pierwotną chęć pokazania mu, gdzie jego miejsce, w całkiem innym sensie. Ich rozmowa nie zdołała zdławić pożądania płonącego ciągle w jej żyłach. Oboje byli na wpół nadzy, oboje oddychali gwałtownie; namiętność wciąż iskrzyła między nimi. Każdy jego mięsień rysował się wyraźnie, napięty pod presją targającego nim pragnienia. Ona nie potrafiła się tak bronić. Zdała sobie z tego sprawę i przebiegł ją dreszcz.

–

Ja... - Poszukała spojrzeniem jego oczu i bezradnie rozłożyła ramiona. - Nie możesz mnie tak zostawić. Diabeł popatrzył jej w oczy i zaklął w duchu - zły na siebie, na nią i na

piekielną suknię od Celestine, udrapowaną w błyszczące fałdy wokół jej kibici, opływającej jej uda bogactwem jedwabiu. Kiedy tak patrzył, wstrząsnął nią ledwie zauważalny, ale wiele mówiący dreszcz. Wyciągnęła rękę, zacisnęła palce na jego koszuli i pociągnęła. Opornie przysunął się bliżej. Celowo ją przedtem rozbudził, świadomie doprowadził do stanu graniczącego z szaleństwem. –

Proszę... - Z jej zaczerwienionych ust wyszło ciche błaganie, czytelne też w jej oczach. Cóż mógł zrobić dżentelmen? Zakląwszy w myślach po raz ostatni, Diabeł

wziął ją w objęcia i przyłożył usta do jej ust. Otworzyła się na niego natychmiast, zatracając się w nim. Dał jej to, czego pragnęła, stopniowo rozniecając w niej płomień, choć sam pozostał chłodny. Trzymał znów własne demony pod kontrolą i nie zamierzał powtórnie wypuścić smyczy z rąk. Honoria wyczuła jego postanowienie. Mięśnie, które ją otoczyły, pozostały napięte, ale chłodne. Miała zostać jego żoną, ale jeszcze nie dziś. Nie miała jednak sił, by spierać się z przeznaczeniem - cała jej istota skupiła się na pożarze, który w niej szalał. Zaś ogień ten ogarniał ją raz po raz, zostawiając w niej pustkę i tęsknotę, bezsilną wobec pragnienia. Jak miał teraz zaspokoić jej głód - nie wiedziała. Bezwolna, poddała się jego pocałunkom, skapitulowała wobec tego piekła i wydała się w jego ręce.

Kiedy podniósł głowę, była oszołomiona i bardziej rozpalona niż kiedykolwiek w całym swoim życiu. Cała była jedną rozżarzoną, bolesną pustką. Z westchnieniem przywarła do jego ramion. - Zaufaj mi. Wyszeptał te słowa prawie dotykając ustami jej szyi, po czym powędrował w dół wzdłuż niebieskiej linii żyły, zostawiając pocałunek za pocałunkiem. Honoria pozwoliła, by jej głowa opadła do tyłu, i zadrżała. Natychmiast porwał ją w ramiona. Czekała, że położy ją na ławce. On jednak, niosąc ją, okrążył ławkę i mając ją za plecami, postawił Honorię przed sobą, zwróconą twarzą do wielkiego lustra na ścianie. Honoria zatrzepotała rzęsami. Światło księżyca oblało jej skórę i sprawiło, że zalśniła. Stojący za nią Diabeł wyglądał jak cień, z ciemnymi rękoma na jej jasnym ciele. Honoria oblizała wargi. –

Co ty chcesz zrobić? Pochylił głowę i drażnił językiem ucho Honorii.

–

Zadowolić cię. Zaspokoić. - Ich oczy spotkały się w lustrze. - Sprawić ci rozkosz. Szept przechodzący w mruczenie wywołał u niej gwałtowny dreszcz. Ręce

Diabła przesunęły się, by ująć jej obie piersi; palce zacisnęły się, a ona zadrżała. Musisz tylko robić dokładnie to, co ci powiem. -Raz jeszcze poszuka! jej wzroku. - Nie zamykaj oczu i patrz na moje ręce. Skoncentruj się na tym, co czujesz, na doznaniach... Mówił głębokim tonem, hipnotyzujące Honoria nie mogła oderwać wzroku od jego dłoni, rytmicznie ugniatających jej piersi. Patrzyła, jak jego długie palce sięgają do jej sutków; okrążyły je i ścisnęły, a ją przeszył gwałtowny dreszcz. Pochyliła się

do tyłu i poczuła za sobą jego nagą pierś, kręcone włoski ocierały się o jej nagie ramiona. Zdjął dłonie z jej piersi, a ona skupiła się znów na odbiciu w lustrze. Jedna ciemna ręka spoczęła płasko na jej brzuchu, przyciskając ją, druga chwyciła jej suknię, opadającą fałdami na biodra. Honoria zdała sobie sprawę z jego zamiarów i zamarła -chciała zaprotestować, ale ani słowo nie wydostało się z jej ust. Zsunął z niej suknię i halkę, obnażając biodra, potem pozwolił, by jedwab ześlizgnął się na podłogę. Drogocenna tkanina spłynęła falą do jej stóp. Honoria zignorowała suknię, wstrząśnięta, zauroczona, zahipnotyzowana widokiem ciemnych dłoni tak swobodnie wędrujących po jej ciele. Usłyszała cichy jęk i zrozumiała, że to jej własny głos. Przechyliła głowę do tyłu, opierając ją na jego ramieniu, jej ciało się wyprężyło. Zmysły, w pełni świadome,

rejestrowały

każdy

dotyk,

każdą

umiejętną

pieszczotę.

Spod

spuszczonych powiek obserwowała każdy erotyczny gest. Po chwili Diabeł poruszył się i otoczył ją ramionami, jedną dłoń układając na piersi, drugą na brzuchu. Naciskiem kolana rozchylił jej nogi. Pochylając głowę, muskał ustami jej delikatną skórę koło ucha. –

Patrz. Honoria patrzyła... Patrzyła, jak jego dłoń ześlizguje się niżej, jak długie palce

wplątują się w skręcone włoski, a potem przesuwają dalej, brnąc do środka. Dotknął delikatnych płatków, poczuł ich żar i gładził je. Honoria - bez tchu, napięta aż do bólu - czuła, jak drgają mu mięśnie, kiedy sięgał dalej, czuła nacisk jego dłoni między udami, czuła powolną, nieuchronną inwazję smukłego palca.

Doznania targały nią falami. Dłoń na jej piersi pieściła ją czule, potem palce zacisnęły się na pobudzonym sutku. Jej ręce, jakby kierowały się własną wolą, odszukały jego dłonie i zamknęły się na mocnych nadgarstkach. Kręcone włoski na przedramieniu ocierały się o delikatną skórę jej rąk, pod jej palcami grały twarde muskuły i stalowe ścięgna. Dłoń między jej udami poruszyła się. Kiedy jeden z palców wślizgnął się głęboko, kciuk łagodnieją pieścił. Błyskawica, pożar - porwały ją doznania pierwotne jak żywioły. Jej ciało naprężyło się i wygięło w łuk. Honoria jęknęła. Pieszczota trwała, coraz bardziej intensywna, w niej zaś doznania wrzały i zaczęły kipieć - jak wulkan wrażeń. - Patrz. Naga, rozpalona, z trudem podniosła powieki i zobaczyła, jak jego dłoń wciska się głęboko między jej uda. Porwała ją eksplozja. Wrażenia skrystalizowały się, spiętrzyły, potem coś pękło. Milion srebrnych okruchów opadł jak deszcz, przeszywając ją, spływając z nurtem wezbranych nerwów, wywołując mrowienie pod skórą. Zaspokojenie. Fala porwała ją, zmywając gdzieś napięcie, zastępując je rozkoszą tak głęboką, aż myślała, że właśnie umarła. Poczuła dotyk jego warg na swojej skroni i jego dłonie w kojącej, intymnej pieszczocie. Zapadła w stan słodkiego upojenia. Kiedy odzyskała już kontakt z rzeczywistością, odkryła, że jest zupełnie ubrana i siedzi na ławce. Diabeł stał przed lustrem, zawiązując krawat. Honoria patrzyła, jak jego palce zręcznie zginają i wiążą szerokie fałdy, i uśmiechnęła się. W lustrze, oczy Diabła natknęły się na jej oczy. Kiedy uśmiechnęła się szerzej,

pytająco uniósł brew. –

Właśnie zdałam sobie sprawę - powiedziała, rozsiadając się wygodniej na ławce dlaczego nie masz osobistego służącego. Jako wytrawny rozpustnik musisz umieć w każdej sytuacji sam zadbać o swój nienaganny wygląd. Ułożywszy końce krawata, Diabeł rzucił jej cyniczne spojrzenie.

–

Właśnie tak. - Odwrócił się. - Skoro powróciłaś już do świata żywych na tyle, żeby to wymyślić, to wróćmy lepiej na bal. Pochylił się, by podnieść frak z podłogi. Honoria już otworzyła usta, by

poinformować go, że podjęła decyzję, ale zrezygnowała. Znikli z sali balowej na zbyt długo, więc to nie czas ani miejsce. Jutrzejszy ranek będzie w sam raz. Czuła się, jakby unosiła się w powietrzu, w niezwykły sposób oderwana od rzeczywistości. Patrzyła, jak Diabeł się ubiera. Kiedy wygładzał klapy, coś zauważyła kątem oka. Obróciła się i zerknęła między drzewka pomarańczowe. - Co się stało? - Diabeł podążył za jej wzrokiem. - Wydawało mi się, że kogoś widziałam, ale to musiał być cień. Diabeł wziął ją za rękę. - Chodźmy. Plotkarze i tak będą mieli o czym gadać. Szybkim krokiem opuścili pomarańczowy ogród. Za chwilę zamknęły się drzwi i wszystko ucichło. Jakiś cień zakłócił ten spokój. Na drzewka padł cień układający się w sylwetkę mężczyzny, zniekształconą w złowieszczych proporcjach. Po chwili postać znikła za rogiem oranżerii i nie było już żadnego cienia. Promienie księżyca zalały scenerię białym światłem, oświetlając drzewka

pomarańczowe, koszyk z robótkami i ławkę z pomiętymi poduszkami.

Rozdział 15

–

Dziękuję, Emmy. - Stojąc z założonymi rękoma przy oknie w buduarze, Honoria patrzyła, jak pokojówka sprząta jej lunch. - Czy jego wysokość wrócił już do domu?

–

Nie sądzę, panienko. - Emmy wyprostowała się, dźwigając tacę. - Mogę zapytać Webstera, jeżeli sobie pani życzy?

–

Nie, dziękuję, Emmy. - Honoria zmusiła się do uśmiechu. - Tak tylko zapytałam. Zupełnie ot, tak. Odwracając się z powrotem do okna, Honoria zastanawiała

się, ile jeszcze błahych rzeczy może znieść. Wrócili z Berkeley Square dobrze po trzeciej w nocy. Zasnęła szybko, snem głębokim i bez sennych marzeń. Sprawianie przyjemności Diabłowi najwyraźniej jej odpowiadało, więc gdy tylko się obudziła, postanowiła nie marnować więcej czasu. Przywdziała jedną z najbardziej twarzowych sukien od Celestine i zeszła na dół. Tylko po to, by stwierdzić, że pokój śniadaniowy jest pusty. Żadnych wilków. Webster poinformował ją, że jego wysokość zjadł dziś wcześnie i udał się na długą przejażdżkę.

Po

samotnym

śniadaniu

-gdyż

księżna-wdowa

już

wczoraj

zapowiedziała, że nie zamierza wstawać aż do popołudnia - Honoria wycofała się do swojego buduaru. Aby czekać. Niecierpliwie.

Jak śmiał zażądać od niej deklaracji, a potem pojechać sobie na przejażdżkę? Zacisnęła zęby i wtedy usłyszała trzaśniecie drzwi wejściowych. Dobiegły ją podniesione głosy. Zmarszczyła czoło i podeszła do drzwi. Otworzyła je i rozpoznała głos wykrzykującego coś Webstera. Webster wtrącony z równowagi? Honoria pospieszyła ku schodom. Na pewno nie zdarzyło się nic złego... Wstrzymała oddech. Oczy jej się rozszerzyły, zadarła suknię i puściła się biegiem. Na galerii wychyliła się przez poręcz. Widok, jaki ukazał się jej oczom, wcale jej nie uspokoił. Na dole, w holu, służący kręcili się wokół sponiewieranej postaci, podpierając ją i wykrzykując. To był Sligo, blady, wstrząśnięty, zjedna ręką na prowizorycznym temblaku. Całą twarz miał pokaleczoną i posiniaczoną. Z sercem w gardle Honoria ruszyła po schodach... i usłyszała głos Diabła: głęboki, mocny, składny i donośny. Ulga była tak silna, że Honoria musiała oprzeć się o balustradę, żeby przeczekać zawrót głowy. Oddychała chwilę głęboko i ruszyła znowu na dół. Diabeł wyszedł z biblioteki. Honoria raz jeszcze chwyciła się poręczy. Jego płaszcz był porwany prawie na strzępy, skórzane bryczesy, zwykłe nieskazitelnie czyste, miał podrapane i brudne, tak samo jak buty. Rozczochrane czarne kędziory okalały zachmurzoną twarz, wzdłuż szczęki biegła nieładna rysa. –

Sprowadźcie lekarza dla Sliga. Trzeba zająć się tym ramieniem.

–

Ale co z panem, sir? - Webster drepczący tuż za nim uniósł ręce, jak gdyby miał ochotę pochwycić swego pana.

Diabeł odwrócił się i zobaczył Honorię na schodach. Ich spojrzenia się skrzyżowały. –

Nic mi nie jest, ledwie parę zadrapań. - Po chwili zerknął na lewo, robiąc grymas do Webstera. -Przestań się tak przejmować. Cynsterowie są niepokonani, pamiętasz? - Postawił nogę na pierwszym stopniu schodów. - Po prostu przyślij na górę trochę gorącej wody, to wszystko, czego mi trzeba.

–

Przyniosę ją na górę osobiście, wasza wysokość. - Urażony Webster skierował się w stronę kuchni. Diabeł wspinał się po schodach. Honoria czekała. W jego płaszczu tkwiły

drewniane drzazgi, niektóre ze śladami farby. Honoria poczuła bolesny ucisk w piersi. –

Co się stało? Diabeł stanął przy niej i spojrzał jej w oczy. - Pękła oś w moim faetonie*. Na jego koszuli było widać małe plamki krwi. Szedł szybko, ale bez swojej

zwykłej gracji. Honoria obróciła się i podążyła za nim. –

Gdzie?

–

W Hampstead Heath. - Nie czekając na jej następne pytanie, dodał: Potrzebowałem trochę świeżego powietrza, więc tam pojechałem i puściłem konie galopem. Wtedy poszła oś. Honoria poczuł, jak krew odpływa jej z twarzy. -Poszła? Diabeł wzruszył ramionami. - Pękła. Był jeden wielki trzask. Być może w coś

uderzyliśmy, ale chyba jednak nie. Dotarłszy na szczyt schodów, obrócił się i ruszył korytarzem. Wyobrażająca

sobie całą scenę i niezbyt zachwycona tą wizją Honoria pospieszyła za nim. –

A twoje konie? Gniadosze?

–

Nie. - Diabeł zerknął na nią. - Miałem zaprzężoną parę młodych karych koni. Chciałem je wypróbować. - Jego twarz wykrzywił grymas. - Zastrzeliłem jednego na miejscu, ale noszę przy sobie tylko jeden pistolet. Na szczęście nadjechał Sherringham. Pożyczyłem pistolet od niego, a potem on nas tu przywiózł.

–

Ale... - Honoria zmarszczyła brew. - Co się właściwie stało? Posłał jej spojrzenie pełne rozdrażnienia.

–

Oś trzasnęła pod siedzeniem. W zasadzie faeton się rozpadł. Sligo i ja mieliśmy piekielne szczęście, że nas wyrzuciło. Odbijam się od ziemi lepiej niż on.

–

A powóz?

–

Nadaje się na podpałkę. Dotarli do końca długiego korytarza. Diabeł otworzył ciężkie dębowe drzwi i

wszedł do pokoju. Zatrzymał się na środku, na barwnym dywanie. Uniósł jedną rękę, zaczął zdejmować płaszcz... i syknął. –

Pozwól. Honoria sięgnęła ponad jego ramionami i pociągnęła delikatnie, uwalniając z

rękawa najpierw jedną, potem drugą rękę. –

Wielkie nieba! - zawołała, upuszczając zniszczony płaszcz. Koszulę miał paskudnie rozdartą; drogie płótno odsłaniało bok i plecy, które

najbardziej ucierpiały podczas upadku. Rozcięcia krwawiły, tak samo jak liczne drobne skaleczenia. Na szczęście bryczesy i wysokie buty okazały się solidniejszą ochroną i poniżej pasa nie było obrażeń.

Zanim Honoria zdążyła zareagować, Diabeł wyszarpnął koszulę z bryczesów i ściągnął ją przez głowę. I zamarł. Potem obrócił głowę. –

A co ty tu, u licha, robisz? Chwilę trwało, nim przeniosła wzrok z jego pokrwawionych pleców na twarz.

Wyraz jego oczu początkowo nie miał dla niej sensu, ale potem rozejrzała się - i zobaczyła masywne, nakryte baldachimem łoże z czterema kolumienkami, które dominowało w całym pokoju. Szybkim spojrzeniem objęła okazałe draperie, wszystkie w odcieniach zieleni, bogato rzeźbiony zagłówek i kolumienki w kolorze karmelu, jedwabne prześcieradła, puchowy materac i stertę miękkich poduszek. Z łagodnym wyrazem twarzy spojrzała znowu na niego. –

Twoje zranienia krwawią, trzeba je opatrzyć. Diabeł zaklął pod nosem. - Nie powinnaś tu wchodzić. Zmagał się z koszulą, starając się uwolnić ręce.

–

Nie bądź śmieszny. - Honoria chwyciła go za ręce i zręcznie odpięła mankiety. Okoliczności usprawiedliwiają tę niestosowność. Diabeł zerwał koszulę i odrzucił ją na bok.

–

Nie leżę na łożu śmierci.

–

Ale jesteś paskudnie podrapany. - Honoria spokojnie zniosła jego spojrzenie. - Nie możesz tego widzieć. Diabeł popatrzył na nią spod zmrużonych powiek, po czym okręcił się,

próbując zobaczyć własne plecy. –

Nie czuję, żeby było aż tak źle. Sam mogę o siebie zadbać.

–

Na miłość boską! - Honoria wsparła ręce na biodrach i obrzuciła go piorunującym

spojrzeniem. -Przestań zachowywać się jak sześciolatek. Zamierzam tylko przemyć rany i nałożyć jakiś opatrunek. Głowa Diabła odskoczyła z powrotem. –

To właśnie mam na myśli. Nie jestem sześciolatkiem ani nie jestem martwy.

–

Oczywiście - przytaknęła Honoria. - Jesteś Cyn-sterem, jesteś niepokonany, pamiętasz? Diabeł zgrzytnął zębami. - Honorio, skoro chcesz odgrywać rolę pomocnego

anioła, to do licha, możesz najpierw za mnie wyjść. Honoria straciła cierpliwość. Czekała, żeby złożyć deklarację, którą chciał usłyszeć, a on tak się zachowuje! Zrobiła krok w jego stronę i wycelowała palec w sam środek jego nagiej piersi. –

Jeżeli - oświadczyła, podkreślając to słowo zdecydowanym dźgnięciem palca zdecyduję się za ciebie wyjść... - Próbowała dźgnąć go jeszcze raz. Kiedy odruchowo się odsunął, ona podeszła bliżej. - Będę chciała mieć pewność. Kolejne dziabnięcie i kolejny krok. - Że będziesz się zachowywał rozsądnie. -Palec zaczynał ją już boleć. - W każdej sytuacji! -Trzy szybkie dźgnięcia palcem, trzy szybkie kroki; nogi Diabła oparły się o skraj łóżka. Honoria nie przerywała. Tak jak teraz! - Sypiąc iskry z oczu, wycelowała w niego ostatni raz. - Siadaj! Twarz, w którą spoglądała, była zacięta. Oczy przybrały barwę ciemnej zieleni.

Stali naprzeciwko siebie, mierząc się wzrokiem i siłując na upór i wolę. Nagle wzrok Diabła pobiegł ku drzwiom. Honoria wykorzystała moment. Oparła obie dłonie na jego silnej piersi i pchnęła. Mocno. Tłumiąc przekleństwo, Diabeł zachwiał się... i usiadł.

–

Woda dla pana, wasza wysokość. - Webster łokciem otworzył sobie drzwi, które zostawili na wpół uchylone. Honoria obróciła się i wyciągnęła ręce po wodę.

–

Będzie mi potrzebna jakaś maść, Webster.

–

W rzeczy samej, panienko. - Nie mrugnąwszy nawet okiem, Webster powierzył jej miskę z wodą. -Natychmiast przyniosę. Gdy tylko wyszedł, Honoria odwróciła się i natrafiła na rozwścieczone

spojrzenie. –

To nie jest dobry pomysł. Uniosła brew, pochyliła się i postawiła miskę na podłodze. - Przestań narzekać,

przeżyjesz to. Diabeł zapatrzył się, jak ciasno suknia przylgnęła jej do pośladków... i gwałtownie pokręci! głową. –

Może i tak, ale czy nie oszaleję? Wykręcając chustę, Honoria zmierzyła go wzrokiem. Złożyła chustę i przeszła

tak, by stanąć za nim, prawie ocierając się o niego nogami. Położyła jedną dłoń na jego ramieniu i przyciągnęła go, żeby lepiej widzieć zranienia. Pod jej palcami skóra była ciepła, sprężysta i grała jak żywe srebro. –

Myśl o czymś innym. Ostrożnie zaczęła przemywać rany. Diabeł zamknął oczy i wziął głęboki oddech. „Myśl o czymś innym". Gdyby teraz nie siedział, zobaczyłaby, czym jest to

„coś innego". Skaleczenia i otarcia nie dokuczały mu najbardziej. Największe cierpienie ciągle narastało, a miało być coraz gorzej. Była tak blisko, pochylała się

nad nim, dotykała jego ramion. Otoczył go zapach jej perfum, oddziałując na zmysły, wprawiając w osłabienie z pragnienia. Drobne dłonie dotykały go delikatnie, z wahaniem. Kiedy zaczęła, jego mięśnie zadrgały pod jej palcami. Zaciskając pięści, Diabeł przycisnął ręce do kolan. Kiedy wrócił Webster, niosąc słoiczek z maścią, Diabeł wydał westchnienie ulgi. –

Jak ma się Sligo? To nie było łatwe, ale udało mu się jakoś zmusić lokaja, aby mówił aż do

chwili, gdy wszystkie zadrapania i rozcięcia zostały obmyte i posmarowane, a Honoria wreszcie się odsunęła. –

Gotowe. Wycierając ręce w ręcznik, który podał jej Webster, posłała Diabłowi pytające

spojrzenie. Odpowiedział enigmatycznym wyrazem twarzy. Zaczekał, aż Webster pozbiera ubrania i ręczniki, zabierze maść i miskę i majestatycznie opuści pokój. Honoria odwróciła się, patrząc za nim. Diabeł bezszelestnie wstał i podszedł do niej od tyłu. Pięć minut temu przegrał bitwę z własnymi demonami. Honoria obróciła się, by znaleźć się wprost w jego ramionach. –

Co...? Słowa zamarły jej na ustach, kiedy spojrzała w jego oczy. Spłynęła na nią fala

zadowolenia, że jest obiektem jego apetytu. Poczuła na szyi jego dłoń, która przesuwała się coraz wyżej, aż objęła jej twarz, kiedy Diabeł pochylił głowę. Nie czekał na pozwolenie, lecz łapczywie dopadł jej ust. Honoria poczuła, jak topnieje mu w rękach. Diabeł przesunął ją, aż oparła się nogami o łóżko. Podniósł ją i

ukląkł na łóżku, a już za chwilę oboje leżeli. Honoria opadła na plecy, a on wylądował dokładnie na niej. Nie było już nawet śladu myśli o powściągliwości. Głód, który nim targał, sam ciężar jego muskularnego ciała - napiętego, twardego i gotowego ją posiąść rozpaliły ją natychmiast. Honoria objęła go i całowała żarliwie. Wsunął ręce pod jej biodra, obejmując ją, i przycisnął do siebie. Wyraźniej niż poprzednio zafascynowana Honoria poczuła twardy dotyk jego pożądania. Instynktownie zaczęła się wić pod tym pulsującym ciężarem, ogarnięta pragnieniem. –

Wielki Boże! Ciężar Diabła nagle znikł, a ona została bezceremonialnie zepchnięta z łóżka.

Uwięziona w jego objęciach, mrugająca w oszołomieniu Honoria zobaczyła, że zbliża się do drzwi. Niosąc ją, Diabeł otworzył je na oścież. Chwilę potem postawił ją na podłodze -za drzwiami. –

Co...? Honoria obróciła się, by stanąć z nim twarzą w twarz, z pytaniem wypisanym

na twarzy. Diabeł wycelował w nią palcem. - Twoja deklaracja. Miał dziki wzrok, ciemne włosy potargane, czarne brwi ściągnięte, a usta tworzyły cienką, ostrą linię. Pierś falowała mu ciężko. Honoria nabrała powietrza do płuc. –

Nie teraz! - skrzywił się Diabeł. - Kiedy przemyślisz to jak należy. I zatrzasnął drzwi. Zdumiona Honoria otworzyła usta i popatrzyła na dębowe drzwi. Szybko

zamknęła buzię i sięgnęła po klamkę. Wtedy usłyszała szczęk klucza w zamku. Nie mogąc w to uwierzyć, wpatrywała się w drzwi, znowu z rozdziawionymi ustami. Po chwili zacisnęła zęby, powieki i pięści, i pozwoliła sobie na pełen frustracji krzyk. Otworzyła oczy... a drzwi nadal były zamknięte. Złowrogo zaciskając zęby, Honoria obróciła się na pięcie i odeszła.

Diabeł salwował się ucieczką z domu i poszukał schronienia u Mantona. Było późne popołudnie -pora, kiedy można było liczyć, że jego znajomi, przebywający akurat w mieście, zajrzą tam, by spędzić godzinkę lub dwie na strzelaniu w wesołym towarzystwie. Przyjrzał się tym, którzy zajmowali strzelnicę, i twarz mu się rozpromieniła, gdy dostrzegł pewną ciemnowłosą głowę. Podszedł bliżej i zaczekał, aż jej właściciel odda strzał, wtedy powiedział przeciągle: - Nie wziąłeś poprawki na odrzut, braciszku. Richard odwrócił głowę i uniósł brew. - Chcesz mnie uczyć, bracie? Diabeł błysnął zębami w uśmiechu. - Zakończyłem uczenie cię lata temu. Mam na myśli raczej małe przyjacielskie zawody. Richard odpowiedział uśmiechem. - Dziesięć funtów za każdą tarczę? –

Dlaczego by nie pięć setek za wszystko?

–

Stoi. Zgodnie dziurawili tarczę za tarczą. Podchodzili do nich znajomi, rzucając

beztroskie komentarze, na które bracia odpowiadali równie pogodnym tonem. Widząc ich razem, nikt nie mógł wątpić, że to bliscy krewni. Diabeł był ciut wyższy i lepiej zbudowany, ale bardziej dzieliły ich cztery lata różnicy wieku. Gdy byli osobno, podobieństwo nie było tak uderzające. Diabeł miał szczuplejszą twarz, rysy ostrzejsze, bardziej surowe; lecz kiedy stali ramię w ramię, wyraźnie widać było te same patriarchalne rysy, arogancję emanującą z linii nosa i brwi, ten sam agresywnie wysunięty podbródek. Diabeł cofnął się, pozwalając Richardowi oddać strzał, i uśmiechnął się pod nosem. Poza Vane'em, którego znał na wylot, nikt nie był mu bliższy niż Richard. Ich podobieństwo sięgało głębiej niż tylko rysy twarzy. Spośród całego klanu Cynsterów, Richard był tym, którego zachowanie najłatwiej mógł przewidzieć - ponieważ Richard zawsze reagował tak, jak on sam. Odgłos wystrzału pistoletu Richarda odbił się echem; Diabeł zobaczył dziurę o cal na lewo od środka tarczy. Korzystali z pary pistoletów i jednego ze specjalnych zabójczych, długolufowych modeli Mantona. Chociaż dobrze wyważona, przy odległości do celu, jaką wybrali - największej dozwolonej na tej strzelnicy - broń różniła się między sobą zdecydowanie; strzelając z trzech sztuk na przemian, musieli stale korygować celność. Usługujący im pomocnik załadował kolejny pistolet; Diabeł zważył go w dłoni. Richard odsunął się. Diabeł zajął miejsce i podniósł rękę. Jego kula przedziurawiła planszę pomiędzy środkiem a trafieniem Richarda.

–

Ach, Sylvester, jak zawsze w gorącej wodzie kąpany. Ułamek sekundy dłużej i rezultat byłby lepszy. Richard, który czekał oparty o ścianę, zamarł. Swobodny wyraz twarzy ustąpił

obojętności. Przelotnie skinął Charlesowi i odwrócił się, by dopilnować przeładowywania broni. Diabeł wręcz przeciwnie - uśmiechnął się szelmowsko. - Jak wiesz, Charlesie, marnowanie czasu nie jest w moim stylu. Jasne rzęsy Charlesa zatrzepotały, a w jego oczach pojawił się przelotny cień. Diabeł zauważył to. Niezmiennie uprzejmy, podniósł dopiero co naładowany pistolet. - Czy zechcesz nam pokazać? Obrócił broń w dłoni i podał ją Charlesowi, kierując pistolet lufą do siebie. Charles sięgnął po broń i... nagle jego dłoń zawisła w powietrzu. Zacisnął szczęki i obejmując palcami wypolerowaną rękojeść, uniósł pistolet. Zastąpił Diabła na stanowisku, naprężył ramiona i podniósł rękę. Poszukał wzrokiem celu, czekając jak przed chwilą powiedział - zaledwie moment dłużej niż Diabeł, zanim wypalił. Środek planszy znikł. Ze szczerym „brawo" Diabeł poklepał Charlesa po ramieniu. –

Jesteś jednym z niewielu, którzy potrafią trafić dokładnie tam, gdzie celują Charles spojrzał na niego, a Diabeł się uśmiechnął. - Zechcesz się do nas przyłączyć? Charles zgodził się. Pomimo początkowej rezerwy, nawet Richard obserwował

styl starszego kuzyna. Strzelanie było jedną z niewielu męskich rozrywek, które Charles dzielił z Cynsterami, a w strzelaniu z pistoletu był mistrzem. Charles przyjął

komplementy Diabła jako całkowicie należne, ale po dwudziestu minutach wymówił się innym spotkaniem i opuścił kuzynów. Patrząc za odchodzącym Charlesem, Richard potrząsnął głową. –

Gdyby tak nie zadzierał nosa, można by go było znieść. Diabeł przestudiował zapis wyników.

–

Gdzie punkty?

–

Straciłem rachubę, kiedy pojawił się Charles. -Richard zerknął na zapisy i skrzywił się. - Pewnie ty wygrałeś, jak zawsze.

–

Uznajmy, że był remis. - Diabeł odłożył pistolety. - Co dla mnie, to mam to, czego chciałem.

–

Czyli co? - Richard poszedł za Diabłem, unosząc pytająco brew.

–

Zająłem czymś myśli. Skinąwszy głową Mantonowi, który w odpowiedzi skłonił się z uśmiechem,

Diabeł opuścił strzelnicę. Richard wlókł się za nim, zrównując się z nim dopiero na ulicy. Zerkając na zachmurzoną twarz Diabła, Richard wyżej uniósł brwi. –

No cóż, to ci się z pewnością udaje. Diabeł zamrugał i wrócił do rzeczywistości. - Co takiego?

–

Mieć zajęte myśli. Diabeł skrzywił się. - To dlatego, że... Zapomniałem o czymś... o czymś, co

dotyczy śmierci Tolly'ego. Richard spoważniał w jednej chwili. –

To coś ważnego?

–

Mam okropne uczucie, że to może być kluczowa rzecz, ale za każdym razem,

kiedy staram się to uchwycić, znowu wymyka mi się z rąk. –

Przestań tak bardzo się starać, - Richard poklepał go po ramieniu. - Idź, porozmawiaj z Honorią Prudencją... pomyśl o czymś innym. - Uśmiechnął się łobuzersko. - Twój kluczowy ślad zapewne przypomni ci się w najmniej oczekiwanej sytuacji. Powstrzymując się przed wyznaniem bratu, że to od Honorii Prudencji chciał

odwrócić myśli, Diabeł przytaknął. Rozstali się i Richard skierował się do swojego mieszkania, a Diabeł ruszył w stronę Grosvenor Sąuare. W jego obecnym stanie spacer mu nie zaszkodzi.

Zanim Diabeł wczesnym rankiem dotarł do domu, wiatr się wzmógł. Po wczorajszym spotkaniu z Richardem wrócił do rezydencji akurat, by się przebrać do kolacji. Jak większość wieczorów ostatnio, także poprzednią noc poświęcił na analizowanie „oczerniającej plotki Lucyfera", jak nazywał ją w myślach, używając słów Honorii. Nie było to coś, co on sam i jego kuzyni mogliby badać bezpośrednio ich poglądy były znane zbyt szeroko. Nikt nie mówiłby otwarcie w ich obecności, obawiając się konsekwencji. A to znaczyło, że Diabeł musiał znaleźć kogoś, kto przeprowadzi śledztwo za nich. Ostatecznie zdecydował się na wicehrabiego Bromleya. Jego lordow-ska mość był znudzonym rozpustnikiem i zawołanym hazardzistą, zawsze gotowym na wszelkie rozrywki. Sam będąc słynnym karciarzem, Diabeł nie miał trudności w znalezieniu

odpowiedniej pokusy dla jego lordowskiej mości. Dzisiaj wicehrabia omal nie zgrai się do ostatniej koszuli. Potem jego lordowska mość miał się okazać wyjątkowo użyteczny. Zapewne też nigdy nie zagra już więcej w pikietę*. Uśmiechając się ponuro, Diabeł zatrzymał się przed drzwiami z kluczem w dłoni, zmrużył oczy i wpatrzył się w nocne niebo. Było ciemno, ale nie aż tak ciemno, by nie zauważył kłębiących się burzowych chmur, sunących nisko nad dachami domów. Szybko otworzył sobie drzwi. Miał nadzieję, że Webster zapamiętał jego polecenia.

Burza zaczęła się od ogłuszającego grzmotu. Honoria poczuła się tak, jakby trafiła do piekła. Tylko że tym razem było to inne piekło, scena innej tragedii. Z góry spoglądała na pogruchotany powóz, na roztrzaskane drewno i połamane skórzane siedzenia. Konie, zaplątane w uprząż i poranione, rżały przeraźliwie. Obok powozu leżał nieruchomo mężczyzna, a jego kończyny wygięły się pod nieprawdopodobnym kątem. Czarne kędziory zakrywały mu oczy; twarz miał bladą jak samo oblicze śmierci. Leżał w całkowitym bezruchu, charakterystycznym dla tych, którzy odeszli już z tego świata. Mroczna rozpacz, która ogarnęła Honorię, była jeszcze silniejsza niż

poprzednio. Pochwyciła ją i bez trudu kręciła nią jak szmacianą lalką, by wreszcie powlec ją w wir opuszczenia, w dolinę niekończących się .łez. On odszedł - a ona nie była w stanie oddychać, wydobyć głosu, by zaprotestować, znaleźć sił, by przywołać go z powrotem. Z dławiącym łkaniem, wyciągając przed siebie ręce, błagając wszystkie bóstwa, zrobiła krok naprzód. Jej palce natknęły się na twarde ciało. Ciepłe ciało. –

Sza... Koszmar rozwiał się. Rozpacz zawyła i wycofała się, wtapiając się na powrót

w mrok, zwalniając uścisk. Honoria się obudziła. Nie leżała w łóżku, lecz stała przy oknie. Było jej zimno w stopy. Na zewnątrz zawodził wiatr. Wzdrygnęła się, kiedy deszcz zabębnił o szybę. Policzki miała mokre od łez, a nie pamiętała, kiedy je uroniła. Elegancka nocna koszula nie chroniła jej przed zimnem w pokoju. Honoria zaczęła drżeć. Ciepłe ramiona otoczyły ją, podparły. Obejrzała się zdumiona. Przez moment nie była pewna, co jest rzeczywistością, a co snem. Potem dotarło do niej ciepło przenikające przez jego cienką koszulę. Z łkaniem rzuciła się w jego ramiona. –

Wszystko w porządku. Diabeł otulił ją ramionami, jedną dłonią gładząc jej włosy. Drżała, w pięściach

zaciśniętych z całej siły trzymając jego koszulę. Diabeł gładził jej kark, przytulając policzek do jej włosów. –

Wszystko jest dobrze. Energicznie potrząsnęła głową.

–

Nie jest dobrze. - Głos miała stłumiony, wtulała się w jego pierś. Diabeł poczuł na

skórze jej palące łzy. Trzymając go za koszulę, bezskutecznie próbowała nim potrząsnąć. - Ty zginąłeś. Nie żyłeś! Diabeł zamrugał. Myślał, że jej koszmar dotyczył śmierci rodziców i rodzeństwa. –

Nie umarłem. Tego jednego był pewny. Nie miała na sobie nic oprócz jednej warstwy

cienkiej materii, a to natychmiast zauważyły jego lubieżne zmysły. Na szczęście przyszedł tu przygotowany. Sięgnął po koc, który zostawił na krześle przy oknie. –

Chodź, usiądź przy ogniu. Była napięta, zmarznięta i drżała. Nie zaśnie, dopóki się nie uspokoi i nie

ogrzeje. –

Nie ma ognia. Jeden z służących go zgasił. Coś było nie tak z kominem. Honoria podzieliła się tą wiadomością, nie podnosząc nawet głowy. Nie miała

pojęcia, co się dzieje; serce waliło jej jak oszalałe, była na skraju paniki. Diabeł odwrócił ją w stronę drzwi. –

Przy ogniu w saloniku. Próbowała się od niego uwolnić. Nie puszczał jej jednak, tylko westchnął

ciężko i okrył jej kocem ramiona i plecy, otulając najlepiej, jak potrafił. Honoria potulnie przyjmowała jego zabiegi, dopóki nie musiała się ruszać z miejsca. Wyczuła jego wahanie. Mruknął pod nosem coś niezrozumiałego, po czym wziął ją na ręce. Wypuściła go z rąk, ale zaraz chwyciła znów jego koszulę i przycisnęła policzek do piersi, czując niewypowiedzianą ulgę, kiedy mocne ramiona

zamknęły się wokół niej. Jak gdyby była dzieckiem, zaniósł ją do saloniku i usiadł z nią w wielkim fotelu przy buzującym ogniu. Posadził ją sobie na kolanach, przyciskając mocno do siebie. I fotel, i kominek zmieniły się od chwili, gdy położyła się spać. Zauważyła to, ale to była najmniejsza część chaosu w jej głowie. Serce nadal podchodziło jej do gardła, wargi miała spieczone. Czuła metaliczny posmak w ustach, a skórę pokrywał zimny pot. W głowie kłębiły się jej myśli i lęki, obecne i dawne, przepychając się i domagając odpowiedzi. Rzeczywistość i wymyślone strachy to splatały się, to uciekały od siebie, niczym partnerzy w pijanym tańcu. Nie była w stanie myśleć ani mówić - nie wiedziała nawet, co sama czuje. Diabeł nie zadawał pytań, lecz po prostu obejmował ją, gładząc po włosach, po plecach. Jego wielkie dłonie przesuwały się powoli, hipnotyzuj ąco, ale bez zmysłowej intensywności. Jego dotyk był kojący. Honoria zamknęła oczy i zatopiła się w emanującej z niego sile. Wyrwało się jej drżące westchnienie i napięcie nieco opadło. Nie wiedziała, jak długo leżała w jego ramionach, słuchając bicia jego serca, pewnego i równego. Jego silą była dla niej opoką. Dzięki niej kalejdoskop wirujących emocji uspokajał się, aż wreszcie stanął w miejscu. Nagle wszystko stało się jasne. –

Twój powóz. - Obróciła się, by na niego spojrzeć. - To nie był wypadek. Ty miałeś zginąć. Płomienie oświetlały jego twarz, mogła więc wyraźnie dostrzec zmarszczkę na

jego czole.

–

Honorio, to był wypadek. Powiedziałem ci, że złamała się oś.

–

Dlaczego się złamała? Czy osie tak łatwo się łamią, zwłaszcza w powozach od twojego wytwórcy? Zagryzł wargi. - Mogliśmy w coś uderzyć.

–

Powiedziałeś, że tak nie było. Westchnął. - Honorio, to był wypadek, a cała reszta to senny koszmar. Fakty są

takie, że żyję. –

Ale miałeś już nie żyć! - Chciała usiąść, ale przytrzymał ją w ramionach. - Nie miewam koszmarów o śmierci, która się nie wydarzyła. Miałeś zginąć. Jedyny powód, że żyjesz, to... - Zabrakło jej słów.

–

To, że jestem Cynsterem - podpowiedział. - Jestem niezniszczalny, pamiętasz? Ale nie był. Nikt lepiej od niej nie wiedział, że to mężczyzna z krwi i kości.

Honoria nie zgadzała się z nim. –

Gdyby ktoś majstrował przy osi, czy byłoby to widać? Diabeł patrzył jej w oczy, nienaturalnie błyszczące, i zastanawiał się, czy

lunatycy dostają gorączki. –

Cały powóz, oś i wszystko rozleciało się w drzazgi. - Co mógł, co powinien powiedzieć, żeby ją uspokoić? - Dlaczego ktokolwiek miałby chcieć mnie zabić? Natychmiast zdał sobie sprawę, że to nie były mądre słowa. Zmagając się z

jego uściskiem, Honoria wierciła się, aż usiadła prosto. –

To oczywiste! - Wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczyma. - Tolly... Tolly jechał, by cię ostrzec. Ktokolwiek próbuje cię zabić, musiał zabić najpierw jego.

Diabeł na moment zamknął oczy z bólu. Kiedy je otworzył, podniósł Honorię i usadowił ją sobie ponownie na kolanach, otaczając ramionami. Potem spojrzał jej w oczy. –

Wyciągasz wnioski z domysłów i z resztek koszmarnego snu. Jeżeli chcesz, możemy pomówić o tym rano, kiedy będziesz mogła spojrzeć na fakty chłodnym okiem. Nawet w jej obecnym stanie mógł wyczuć rodzący się w niej bunt. Jej

podbródek podniósł się i przekrzywił. Odwróciła się do niego plecami. –

Jak sobie życzysz. Nie zrażając się tym tonem, czekał cierpliwie, aż nieco tej wyniosłej urazy z

niej uleci, i znowu mocniej ją objął. Wpatrując się w tańczące płomienie, Honoria zastanowiła się raz jeszcze nad swoim nowym odkryciem i nie mogła niczego podważyć. Wiedziała swoje, nawet jeżeli on nie chciał tego dostrzec. Był Cynsterem, wierzył, że jest niepokonany. Nie zamierzała sprzeczać się z nim o to, tak samo jak nie chciała zmieniać swojego punktu widzenia. Jej „fakty" mogły nie wydawać się tak konkretne w świetle dnia, ale nie miała zamiaru im zaprzeczać. Cel życia wydawał jej się teraz całkowicie jasny. Wiedziała dokładnie i była w pełni przekonana, co ma zrobić. Diabeł rzucił jej wyzwanie, by stawiła czoło swojemu najgorszemu lękowi. Teraz przeznaczenie rzucało jej wyzwanie, by stawiła czoło najprawdziwszej prawdzie: prawdzie o tym, co do niego czuje. Da mu wszystko, o co prosił, i jeszcze więcej. Nie pozwoli, by coś - lub ktoś - jej go zabrał. Są sobie przeznaczeni i należą do siebie. Nic na tym świecie nie może tego

zmienić. Ostatnim razem, gdy śmierć zagroziła ludziom, których kochała, była bezradna, nie mogła ich uratować. Tym razem nie zamierzała stać biernie. Nie pozwoli, by jakiś zwykły śmiertelnik skradł jej przeznaczenie. Przekonanie i całkowita pewność dały jej inspirację. Wcześniejsze zmieszanie znikło. Czuła się spokojna, opanowana. Skupiona. Świadoma. Zachmurzyła się. –

Dlaczego tu przyszedłeś? Zawahał się, zanim odpowiedział. - Zawsze lunatykujesz w czasie burzy.

–

Zawsze? - Przypomniała sobie noc, kiedy zginął Tolly. - Wtedy w chacie? Poczuła, jak Diabeł przytaknął. Bezpieczna w jego ramionach, namyślała się, wreszcie potrząsnęła głową. - To nie tak. Od wypadku minęło osiem lat. Nie budziłam się nigdzie indziej niż we własnym łóżku, a sypiałam w wielu różnych domach podczas wielu różnych burz. To się zdarzało tylko wtedy, kiedy śmierć czaiła się w pobliżu - w chacie i

teraz, na skutek wypadku Diabła. Honoria w myślach pokiwała głową, utwierdzając się w swych wnioskach. Jeżeli to obecność śmierci prowokowała u niej taki sen, to znaczy, że poprzedniego ranka śmierć wyciągała po niego rękę. Diabeł wzruszył ramionami. –

Chodziłaś we śnie, tylko to się liczy. Zostanę tutaj, póki nie zaśniesz. Wpatrując się w płomienie, Honoria uniosła brwi. Rozważała to szczegółowo,

a szczegóły stawały się coraz bardziej zmysłowe. Potem skrzywiła się. Jego muskuły były napięte, najwyraźniej po to, by trzymać namiętność na wodzy. Odwróciła głowę, by spojrzeć mu w twarz, na surowe i ostre rysy. Podniosła

dłoń i pogładziła szczupły policzek. Diabeł zamarł pod jej dotykiem. –

Nie wydaje mi się, żebyś zamierzał zabrać mnie do łóżka. Zacisnął zęby, a płomienie zatańczyły w jego oczach. -Nie.

–

Dlaczego nie? Diabeł napotkał jej wzrok. Kiedy się odezwał, jego głos zabrzmiał głucho.

–

Jesteś zdenerwowana, rozkojarzona. I nie podjęłaś jeszcze decyzji. Honoria usiadła, tak by być z nim twarzą w twarz.

–

Już nie jestem zdenerwowana. I podjęłam decyzję. Diabeł skrzywił się. Zazgrzytał zębami i ponownie poprawił ją sobie na

kolanach. –

Nie zamierzam zabierać cię do łóżka tylko dlatego, że boisz się piorunów! Honoria zmrużyła oczy, ale jego mina nie była zachęcająca.

–

To śmieszne. Czuła się wewnątrz miękka, rozgrzana i pusta.

–

Zapomnij o tym - wycedził Diabeł. - Po prostu siedź spokojnie. Honoria przypatrzyła mu się, potem wydała stłumione, zdegustowane

westchnienie i opadła z powrotem na jego pierś. –

Idź spać. Ugryzła się w język. W oranżerii zaskoczyła go. Jej pieszczoty to było dla

niego zbyt wiele. Nie zamierzał powtórzyć błędu i pozwolić się dotykać - a bez tego nie miała szans, by nakłonić jego ciało do złamania postanowienia. Ciepło, które ją otoczyło, rozluźniło ją. Bezpieczna, pewna, zdeterminowana, by postawić na swoim, zapadła w spokojną drzemkę.

Rano obudziła się starannie ułożona na łóżku. Przecierając oczy, już miała odrzucić swoje wspomnienia jako część snu, kiedy jej wzrok padł na obcy koc w rogu łóżka. Przyjrzała się niewinnej tkaninie i przypomniała sobie wszystko wyraźnie. Z gniewnym fuknięciem usiadła i odrzuciła narzutę. Najwyraźniej nadszedł czas na długą rozmowę z jego upartą wysokością księciem St. Ives. Ubrawszy się odpowiednio, wślizgnęła się do jadalni z postanowieniem, że zadeklaruje swoją kapitulację... i dowiedziała się, że Diabeł opuścił dom wcześnie rano, rzekomo w interesach. Nie spodziewano się go aż do obiadu, po którym miał jej towarzyszyć do Theater Royal. Skorygowała swoje plany i zaprosiła sąsiadów z prowincji odwiedzających miasto, by dołączyli do nich w loży. Państwo Draycott byli uroczy i niczym się nie przejmowali. Na zaproszenie Diabła lord Draycott towarzyszył im na Grosvenor Sąuare, by lepiej przedyskutować kwestię naprawy ogrodzeń. Tej nocy nie było burzy. Następnego ranka Honoria wstała wcześnie, zdeterminowana, by dać się złapać na przynętę. Diabeł nawet się nie pojawił, zjadł śniadanie w bibliotece, bezpieczny dzięki obecności służącego. Do wieczora Honoria była już na skraju wyczerpania. Nie miała pojęcia, dlaczego jej unikał, ale jego postępowanie nie zostawiało jej wyboru. Tylko jeden sposób gwarantował jej zdobycie jego pełnej i niepodzielnej uwagi - zaś jeśli o nią chodziło, nie widziała powodu, by z niego nie skorzystać.

Rozdział 16

- Dzyńńńńń. Diabeł nie zadał sobie nawet trudu, by spojrzeć na zegar, tylko minął go i ruszył po schodach. Na piętrze uniósł świecę w łobuzerskim hołdzie dla portretu ojca i pomaszerował długim korytarzem, który prowadził do jego pokoi. Jego ojczulek przyklasnąłby tej nocnej pracy, tego był pewien. W kieszeni Diabła spoczywały trzy kartki zapisane kanciastym pismem wicehrabiego Bromleya. Bromley tkwił już po uszy w długach, chociaż sam pewnie nie był świadom, jak bardzo. Diabeł uśmiechnął się. W niecały tydzień miał Bromleya w kieszeni. Pomimo udanego wieczoru, w miarę zbliżania się do drzwi jego niepokój rósł. Frustracja, nieustannie tłumiona, przybrała na sile. Czuł ucisk w dołku, a mięśnie jeden za drugim napinały się, jak gdyby walczy! sam ze sobą. Diabeł skrzywił się i sięgnął do klamki. Dopóki ograniczał przebywanie z Honorią do miejsc publicznych, jakoś udawało mu się wytrzymać. Powiedział jej prawdę: był absolutnie zdolny do manipulowania, nakłaniania, a wreszcie uwiedzenia jej, by zmusić ją do ślubu. Natura popychała go do tego i dlatego czuł się niczym dzika bestia w klatce. Był urodzonym zdobywcą - brał sobie to, co chciał i przychodziło mu to naturalnie. Subtelności, wrażliwość - to nie miało większego znaczenia.

Wszedł do pokoju. Zamknął drzwi i podszedł do komody; postawił świecę przy lustrze, zdjął czarną opaskę z ramienia i rozpiął kamizelkę. Kiedy wyciągnął rękę, by schować diamentową szpilę do szkatułki, jego wzrok prześlizgnął się po jego własnym odbiciu - coś białego zamajaczyło w cieniu za jego plecami. Natychmiast odwrócił głowę. Potem jak najciszej podszedł do krzesła przy kominku. Jeszcze zanim dotknął kawałka jedwabiu, wiedział, do kogo należy. Ogień, choć prawie przygasł, dawał dość ciepła, by wzmocnić jej zapach na tyle, by do niego dotarł. Ledwie powstrzymał się przed wtuleniem twarzy w delikatny jedwab, przed wciągnięciem w nozdrza zniewalającej woni. Tłumiąc przekleństwo, upuścił peniuar, jakby to był rozżarzony kawałek węgla. Powoli odwrócił się w stronę łóżka. Nie wierzył własnym oczom. Nawet z tej odległości widział jej włosy, wzburzoną kasztanową falę na tle poduszek. Leżała na boku i smacznie spała. Ten widok przykuwał jego wzrok jak magnes. Zanim zdążył pomyśleć, już patrzył na nią, stojąc przy łóżku. Żadna kobieta nie spała nigdy w jego sypialni, a przynajmniej od kiedy objął tytuł. Ojciec był zdania, że łoże księcia ma być zarezerwowane dla księżnej, a Diabeł się z tym zgadzał. W tej jedwabnej pościeli nie leżała więc żadna kobieta. Kiedy wracając tu w nocy, zastał tę pościel rozgrzaną przez tę jedyną kobietę, którą pragnął tu zobaczyć, śpiącą spokojnie, zakręciło mu się w głowie. Nie mógł zebrać myśli. Kiedy ochłonął, był wstrząśnięty i zmagał się z aż nazbyt potężną chęcią, by odłożyć na bok wszelkie wyjaśnienia, przejść do działania i postąpić, tak jak chciał i jak podpowiadała mu natura zdobywcy.

Musiał się jednak zastanowić, mieć pewność, że ktoś nie wodzi go za nos właściwie niezupełnie za nos, lecz za inną wystającą część jego anatomii -żeby zrobił coś, czego potem będzie żałował. Podjął decyzję i wiedział, że jest słuszna. Domaganie się od Honorii świadomego udziału ciała, serca, umysłu i duszy może i nie było zwyczajnym żądaniem, ale dla niego - gdy chodziło o nią - musiało właśnie tak być. Jego wzrok błądził po jej lekko zaróżowionej twarzy, potem ześlizgnął się niżej, a wyobraźnia dopowiedziała, co zakrywa narzuta. Przełknąwszy ciężkie przekleństwo, odwrócił się. Zaczął chodzić po pokoju. Dywan tłumił odgłos kroków. Do licha, jak ona się tutaj znalazła? Obrzucił ją płomiennym spojrzeniem. Wzrok padł na jej usta, lekko rozchylone. Znowu zabrzmiał mu w uszach kuszący jęk namiętności, który wydała z siebie w oranżerii w jego objęciach. Klnąc bezgłośnie, przeszedł na drugą stronę łóżka. Widok stąd był mniejszą torturą. Trzy minuty później nadal nie potrafił zmusić się do jednej myśli niepodszytej pożądaniem. Mrucząc ostatnie, gniewne przekleństwo, zawrócił w stronę łóżka. Zbyt niebezpiecznie było tam siadać, zważywszy bliskość jej rąk tak skłonnych do dotykania. Stojąc przy rzeźbionej kolumience w jednym rogu, wyciągnął rękę, przez narzutę chwycił Honorię za kostkę i potrząsnął. Zamruczała i próbowała się uwolnić. Diabeł zacisnął dłoń, zamykając palce na szczupłej kostce i potrząsnął raz jeszcze. Honoria otworzyła zaspane oczy. - Wróciłeś. –

Jak widzisz. - Puściwszy ją, Diabeł wyprostował się i oparł o kolumienkę,

zaplatając ręce na piersi. - Czy byłabyś uprzejma wytłumaczyć, dlaczego ze wszystkich łóżek w tym domu wybrałaś moje, żeby w nim zasnąć? Honoria uniosła brew. –

Można by pomyśleć, że to oczywiste. Czekałam na ciebie. Diabeł zawahał się. Jego zdolności umysłowe przyćmiewała rozbudzona żądza.

–

W jakim celu?

–

Mam kilka pytań. Zacisnął zęby. - Pierwsza w nocy, w moim łóżku, to nie najmądrzej wybrany

czas i miejsce, by zadawać pytania. –

Wręcz przeciwnie. - Honoria podnosiła się powoli. - To doskonałe miejsce. Diabeł patrzył, jak narzuta zsuwa się, odsłaniając ramiona Honorii, widoczne

wyraźnie przez półprzejrzysty jedwab, odsłaniając też bujne piersi... –

Dość! - Zacisnął zęby z całej siły. - Honorio, po prostu usiądź... spokojnie. Urażona podciągnęła narzutę i zaplotła ręce na piersiach. Spojrzała na niego

chmurnie. –

Dlaczego mnie unikasz? Diabeł odpowiedział równie chmurną miną.

–

Można by pomyśleć, że to oczywiste. Masz podjąć decyzję, a ja nie uważam, żeby w tej chwili takie prywatne spotkania były w tym pomocne. Mnie z pewnością nie pomagają. Zamierzał dać jej czas, co najmniej tydzień. Jak dotąd, trzy dni już były

piekłem. Honoria spojrzała mu w oczy. –

Co do tej decyzji... Powiedziałeś, że to dla ciebie ważne, ale nie powiedziałeś

dlaczego. Przez chwilę Diabeł stał w milczeniu, potem wziął głęboki oddech. –

Jestem Cynsterem. Wychowano mnie, bym zdobywał, bronił i chronił. Rodzina jest dla mnie najważniejsza, a bez rodziny, bez dzieci, nie miałbym ani czego bronić i chronić, ani powodów, by coś zdobywać. Biorąc pod uwagę twoją przeszłość, chcę usłyszeć twoją deklarację. Pochodzisz z rodu AnstrutherWetherby i z tego, co o tobie wiem, jeżeli złożysz deklarację, wytrwasz w postanowieniu. Bez względu na okoliczności nie wycofasz się. Honoria nie spuszczała z niego wzroku.

–

ważywszy to, co o mnie wiesz, jesteś pewien, że byłabym dla ciebie odpowiednią żoną? Odpowiedź była dźwięczna i pewna.

–

Jesteś moja. Atmosfera stawała się napięta. Mimo że jego bliskość zapierała jej dech - a

tylko on potrafił to sprawić - Honoria odpowiedziała: –

Czy zgodzisz się, że w tej chwili nie podlegam twojemu uwodzicielskiemu wpływowi? Ani przymusowi czy manipulacji? Obserwował ją uważnie, wahając się.

–

W takim razie... - Honoria odrzuciła narzutę i przesunęła się ku niemu na łóżku. Zanim Diabeł zdołał się poruszyć, Honoria chwyciła go za koszulę i podciągnęła się, unosząc się na kolana. - Chcę złożyć pewną deklarację! Wbijając w niego wzrok i zaciskając dłonie na jego koszuli, wzięła głęboki

oddech.

–

Chcę cię poślubić. Chcę zostać twoją żoną, twoją księżną, i stawiać czoło światu, stojąc u twego boku. Chcę być matką twoich dzieci. Ostatnie zdanie wypowiedziała z przekonaniem płynącym z głębi duszy. Diabeł zamarł. Honoria przyciągnęła go bliżej. Stal tuż przed nią, gdy tak

klęczała z rozchylonymi nogami na skraju łóżka. –

A co najważniejsze... - Przerwała, żeby nabrać powietrza. Zapatrzona w niego, ułożyła mu dłonie na piersi. - Chcę ciebie. Teraz. - Na wypadek, gdyby nie zrozumiał, dodała: - Dziś w nocy. Diabeł poczuł gwałtowny, triumfalny przypływ pożądania. Aż do bólu

świadom dotyku jej dłoni ślizgających się po jego piersi, zmusił się, by zapytać: - Jesteś pewna? W jej oczach pokazało się rozdrażnienie. Diabeł pokręcił głową. –

Pytam o dzisiejszą noc. Co do reszty, nie miał wątpliwości. Jej rozdrażnienie nie malało.

–

Tak! - odparła... i pocałowała go. Powstrzymał się jakoś przed zmiażdżeniem jej w objęciach, udało mu się

zachować nieco kontroli, kiedy otoczyła ramionami jego szyję, przytulając się do niego w przemożnym pragnieniu i rozbudzając jego apetyt. Chwycił ją wpół, powstrzymując... a po chwili odpowiedział na jej zaproszenie. Otworzyła się przed nim natychmiast. Jej usta stały się słodką jaskinią do zbadania i zajęcia. Pochwyciła go i zatrzymała. Pochwyciła jego oddech i oddała mu go za moment. Dłonie Diabła powędrowały na jej uda. Jej nocna koszula była tylko pajęczyną z najdelikatniejszego jedwabiu. Diabeł pozwolił swoim rękom zsunąć się

niżej, wodził nimi po smukłych nogach, zanim chwycił ją za kolana. Powoli przesuwał palcami w górę, czując, jak jedwab ślizga się po gładkiej skórze, rysując kciukami kółka po wewnętrznej stronie jej ud. Coraz wyżej i wyżej, centymetr za centymetrem... a jej uda naprężyły się i zaczęły drżeć. Zatrzymał się tuż przed miękkimi kędziorkami. Przerwał pocałunek i patrzył na nią, czekając, aż otworzy oczy. Kiedy powieki podniosły się, spojrzał jej w oczy... i narysował kciukami jeszcze dwa kółka. Zadrżała. –

Kiedy już będziesz moja, nie będzie odwrotu. Żelazna determinacja zabłysła w jej oczach.

–

Alleluja. Ich usta znowu się spotkały. Diabeł przestał nad sobą panować. Pożądanie,

gorące i gwałtowne, wzmagało się; jego tropem podążała namiętność. Honoria wyczuła w nim zmianę, napięcie mięśni, silniejszy uścisk dłoni na udach. Dreszcz oczekiwania przebiegł jej naprężone ciało. Rozluźniła je. Jedna dłoń prześlizgnęła się na jej pośladki. Od tego dotyku skóra zaczęła płonąć. Pieścił ją powoli, rysując zmysłowe koła. Jej zmysły wirowały również, rozproszone dotykiem jedwabiu między dłonią a nagą skórą. Potem dłoń zamknęła się na jej pośladku. W tej samej chwili poczuła, jak druga dłoń wsuwa się między jej rozchylone uda. Jego pocałunek stał się bardziej zaborczy. Głaskał ją przez jedwabną koszulę, gładził i pieścił, i kusił, aż jedwab przywarł do ciała niczym druga skóra, tłumiąca dotyk, igrająca ze zmysłami. Honoria napięła się, wbijając koniuszki palców w jego plecy. Poczuła, jak jego dłoń się przesuwa. Szczupły palec wsunął się w nią, badając

grunt delikatnie, a potem bardziej pewnie. Nagle zabrakło jej tchu. Odsunęła się - pozwolił jej na to, zdejmując z niej dłonie. Chwycił ją wpół i przewrócił na plecy. –

Zaczekaj. Diabeł podszedł do drzwi od garderoby, otworzył je, upewniając się, że Sligo

na niego nie czeka, po czym zamknął drzwi. Wracając, zrzucił z siebie surdut i cisnął na krzesło. Rozplatał skomplikowane fałdy krawata i zdjął z szyi długi pas materiału, potem ściągnął kamizelkę, rzucił ją na to samo krzesło i pozbył się koszuli. Płomień świecy na komodzie oświetlił jego plecy. Diabeł odwrócił się i podniósł świecznik. Rozciągnięta bez tchu na łóżku Honoria patrzyła, jak Diabeł zapala dwie świece w pięcioramiennym kandelabrze na kominku. Skupiając się na każdym pełnym wdzięku geście, na grze światła na umięśnionej sylwetce, nie dopuszczała do siebie myśli zbyt skandalicznych, by wypowiedzieć je na głos. Oczekiwanie się nawarstwiało, emocje wprawiały ją w drżenie. Zabrakło jej powietrza, rozkoszny lęk wyostrzył każdy zmysł. Zostawiając pojedynczą świecę na kominku, Diabeł przeniósł kandelabr w pobliże łóżka i przyciągnął bliżej nocny stoliczek, tak by światło padało na pościel. Mrużąc oczy, świadoma, że w świetle świec wygląda niemal jak naga, Honoria patrzyła na Diabła ustawiającego drugi kandelabr po drugiej stronie łóżka. Zmarszczyła czoło. –

Czy zwykle to nie jest noc? To znaczy... ciemno? Diabeł spojrzał jej w oczy.

–

Zapomniałaś o czymś.

Honoria nie potrafiła domyślić się, co to, i nie była pewna, czyją to obchodzi. Jej spojrzenie błądziło po jego piersi, kiedy zbliżał się do łóżka skąpany w złotym blasku. Zatrzymał się przy jej stopach, obrócił i usiadł. Kiedy ściągał buty, zajęła myśli widokiem jego pleców. Rozcięcia i zadrapania zaleczyły się już. Honoria wyciągnęła rękę i dotknęła blizny. Drgnął i mruknął coś pod nosem. Honoria uśmiechnęła się i rozłożyła palce. Diabeł wstał, zerkając na nią, nim zdjął spodnie. Usiadł, żeby uwolnić z nich stopy. Honoria wpatrywała się w potężne mięśnie jego grzbietu, zbiegające ku dwóm zagłębieniom poniżej pasa. Poruszył się i mięśnie zagrały. Widok był niemal równie wspaniały, jak jego pierś. Wolny od ostatnich ograniczeń, Diabeł odwrócił się i opadł na łóżko. Wiedział, co się wydarzy - a Honoria nie. Tłumiąc dzielnie okrzyk, sturlała się w jego ramiona, nie mogąc znaleźć podparcia na śliskich prześcieradłach. Uniósł ją nad sobą; ich nogi się splotły, a jej włosy opadły jak wachlarz na jego nagi tors. Spodziewał się, że będzie wstrząśnięta, że będzie się wahać - to musiał być pierwszy raz, kiedy dotykała nagiego mężczyzny. Wstrząśnięta była na pewno, dostrzegł to w jej zdumionym wyrazie twarzy, w którym pojawiło się zawahanie... ale trwało ułamek sekundy. Za moment ich usta się spotkały i nie było już żadnej różnicy, czy to on całuje ją, czy ona jego. Poczuł jej dłonie na swojej piersi, badające zaborczo; zaatakował jej usta i poczuł głęboko wbijające się palce. Objął dłońmi prężne krągłości jej pupy i przycisnął ją mocniej, łagodząc pulsujący ból swej erekcji dotykiem jej delikatnego brzucha. Wierciła się, rozpalona i chętna. Cieniutki jedwab nie był żadną przeszkodą dla jego zmysłów.

Niektóre kobiety są jak kocice, subtelnie uwodzicielskie - ona była zbyt śmiała jak na kotkę. Była wymagająca, agresywna, uparta; nie tylko szarpała cugle, które sobie narzucił, ale wręcz darła je w strzępy. Celowo rozbudzała jego pożądanie, jego demony - całą zaborczą stronę jego duszy. A biorąc pod uwagę jej dziewictwo, to było skrajne szaleństwo. Ciężko dysząc, Diabeł wyzwolił się spod jej pocałunku. –

Na miłość boską, nie śpiesz się tak! Pochłonięta pieszczeniem jego sutka, Honoria nie spojrzała mu w oczy.

–

Mam dwadzieścia cztery lata. Zmarnowałam już dość czasu. Wiła się, a Diabeł zazgrzyta! zębami.

–

Masz dwadzieścia cztery lata, więc powinnaś być rozsądniejsza. Powinnaś przynajmniej trochę na siebie uważać. Zdecydowana, by rzucić się w nurt swego przeznaczenia, wydawała się nie

mieć pojęcia, jaki ból może jej sprawić, jak bardzo góruje nad nią silą, o ile bardziej jest odporny. Bardzo chciała się tego dowiedzieć. Jej dłonie sięgnęły niżej, wędrując po jego podbrzuszu. Diabeł czuł rosnące pożądanie, nieokiełznane, gwałtowne... zbyt silne, by mogła je znieść. Puścił jej pośladki i chwycił ją za ramiona. W tej samej chwili ona pochwyciła jego. Wstrząs niemal pozbawił go kontroli. Diabeł zamarł. Tak samo jak Honoria. Spojrzała mu w twarz. Miał zamknięte oczy i poważną minę. Ostrożnie raz jeszcze stuliła dłoń, zafascynowana swoim odkryciem. Jak coś tak twardego, tak sztywnego, tak ewidentnie męskiego może być tak jedwabiście gładkie, tak delikatne? Znowu

dotknęła gładkiego, zaokrąglonego zwieńczenia i poczuła, jakby gładziła rozpaloną stal przez najdelikatniejszy, pokryty meszkiem jedwab. Diabeł jęknął. Sięgnął w dół i zamknął jej dłonie w swoich; nie żeby je odciągnąć, ale by mocniej zacisnąć jej palce. Ochoczo podążyła za jego niewypowiedzianymi wskazówkami. Wyraźnie bardziej jej to było w smak niż niespieszenie się. Pozwolił jej się pieścić, dopóki zaciśnięte szczęki omal mu nie pękły. Wtedy musiał odsunąć jej dłonie. Walczyła z nim, ocierając się o niego, a rozgrzane, obleczone jedwabiem ciało dotykało jego przyprawiającej go już o ból erekcji. Z przekleństwem na ustach chwycił jej dłonie i okręcił się, więżąc ją pod własnym ciałem. Przycisnął jej dłonie do pościeli i całował ją, głęboko, coraz głębiej, pozwalając sobie opaść na nią całym ciężarem, aż zabrakło jej tchu, by z nim walczyć, i sił, by mu się przeciwstawiać. Oboje zastygli. W tej chwili otworzyła się na niego, rozpalona, rozchylając uda, delikatne i zapraszające, tworząc z bioder kołyskę, w której leżał. Teraz musiał już tylko sięgnąć i zerwać cienki jedwab, który ich rozdzielał, zatopić pulsującą męskość w jej miękkim ciele i wziąć ją. Proste. Zgrzytając zębami, Diabeł puścił jej dłonie i podniósł się. Przysiadł na piętach na środku łóżka. Wbił w nią spojrzenie i przywołał ją ruchem rąk. –

Chodź tutaj. Oczy rozszerzyły jej się ze zdziwienia. Spojrzała na niego badawczo i spuściła

wzrok. Diabeł dostrzegł w jej oczach pytanie stare jak świat. Oszołomiona, i to nie tylko brakiem oddechu, Ho-noria mrużyła powoli oczy,

aż znowu podniosła wzrok na jego twarz. Wyglądał jak bóstwo, siedząc w świetle świec i ukazując swą męskość w pełnej krasie. Łagodne światło złociło jego ramiona, pierś i całe ciało. Honoria wzięła głęboki oddech. Słyszała łomotanie własnego serca. Powoli podniosła się na łokciu, wyplątała nogi z fałd nocnej koszuli i podsunęła się do niego na kolanach. Ujął jej dłonie i przyciągnął ją bliżej, potem objął ją wpół i podniósł. Kiedy sadowił ją sobie na udach, Honoria groźnie spojrzała mu w oczy. –

Jeśli mi powiesz, że musimy czekać, to będę krzyczeć. Jego rysy były twardsze niż u granitowego posągu.

–

I tak będziesz krzyczeć. Zachmurzyła się bardziej... i zobaczyła, jak usta wyginają mu się w uśmiechu.

–

Z rozkoszy. Ta myśl była dla niej nowa. Wciąż się zastanawiała, kiedy Diabeł przyciągnął

ją bliżej. Klęczała, więc jej biodra łaskotały jego podbrzusze. –

Pocałuj mnie. Nie musiał prosić dwa razy. Ochoczo zarzuciła mu ramiona na szyję i

przywarła do niego ustami. Podtrzymując ją jedną ręką za plecy, Diabeł pogłębiał pocałunek, przesuwając drugą dłoń ku górze, aż zamknął ją na jej piersi. Już rozpalone ciało nabrzmiało i stwardniało. Diabeł ścisnął mocniej i usłyszał jej jęk. Oderwał usta; głowa Honorii opadła do tyłu. Osłonięty łuk szyi stanowił pokusę nie do odparcia. Diabeł zasypał pocałunkami pulsującą nitkę, a Honoria przytuliła się bliżej, naciskając piersią na jego dłoń.

Pochylając ją do tyłu, Diabeł zniżył głowę. Honoria zastygła, oddychając z trudem. Jego język zwilżył jedwab okrywający jej pierś. Omal nie krzyknęła, kiedy jego wargi dotknęły samego czubka. Diabeł ssał go delikatnie, czując, jak jej ciało topnieje. Nie potrafił sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz kochał się z dziewicą. Nawet wtedy,

kimkolwiek

była,

nie

była

to

jednak

nienagannie

wychowana

dwudziestoczterolatka, zdolna do nieoczekiwanych wybuchów entuzjazmu. Nie miał złudzeń, jak trudne będzie następne pół godziny. Po raz pierwszy w swojej długiej karierze modlił się, by znaleźć dość sił, aby sobie poradzić - z nią i z namiętnością, którą w nim wyzwalała. Ze spuszczoną głową torturował jedną twardo wyprężoną brodawkę, potem skupił się na jej bliźniaczej siostrze. Zatapiając palce w jego ramionach, Honoria pojękiwała i wierciła się. Czuła, że jej kości są jak roztopiony wosk, a uścisk osłabł. Tylko dłoń, którą trzymał na jej plecach, i słodko dręczące wargi nie pozwalały jej upaść. Gorące i wilgotne usta przesuwały się po jej piersiach, kusząc najpierw jeden obolały sutek, potem drugi, aż oba nabrzmiały. Rozpaczliwie chciała badać jego ciało rękoma, ale nie odważyła się go puścić. Dotyk warg znikł; za moment jego zęby otarły się o podrażnioną brodawkę. Przeszyło ją gwałtowne doznanie, aż z ust wyrwał jej się stłumiony okrzyk. Jego wargi wróciły, łagodząc jej ciało, potem ssąc mocno - a żar w jej wnętrzu narastał. Fala za falą, był odpowiedzią na jego wezwanie, na rosnącą z każdą chwilą pierwotną potrzebę. Z przeciągłym jękiem Honoria pochyliła się do przodu, ku jego ustom. Jego pocałunek porwał ją, a rozpalone dłonie błądziły po jej ciele. Dotarł do

każdego zakamarka, a mrowienie objęło całą jej skórę, która chciała więcej. Plecy, boki, zaokrąglenie brzucha, smukłe uda, ramiona, pośladki - nic nie uszło jego uwagi. Kiedy uniósł skraj jej koszuli, jej skóra była zaróżowiona i pokryta potem. Dreszcz, który nią wstrząsnął, był ostatecznym pożegnaniem z dziewictwem, z którym rozstawała się ostatecznie. Dłonie Diabła podniosły się, usta oddaliły. Spod opadających powiek Honoria zobaczyła w jego rękach uniesioną jedwabną tkaninę. Biorąc głęboki oddech, który i tak nie wystarczył, by odpędzić jej zawrót głowy, podniosła ręce. Koszula spłynęła z niej. Sfruwając za łóżko, przesłoniła świece. Honoria patrzyła za nią, czując na skórze powiew, a potem dotyk. Zamknęły się wokół niej jego ramiona. Otoczyły ją rozgrzane mięśnie, a kręcone czarne włosy na piersi drażniły jej wyczulone sutki. Stanowcze usta odnalazły jej wargi, zaborcze, władcze, dominujące nad jej zmysłami. Nie żądał, by się poddała. Wziął ją całą, ciało i duszę, a nawet więcej. Przez moment ogarnął ją ból, potem zadrżała w jego ramionach... i jego pragnienia spotkały się z jej własnymi. Namiętność wirowała, rozwijała się między nimi. Honoria wbiła czubki palców w jego pierś i poczuła napięcie jego mięśni. Pocałowała go z pasją równą jego pasji, rozkoszując się ogarniającą ich potrzebą, szalonym rytmem, rozpędzonym huraganem ich pragnień. Emocje kłębiły się, kiedy splatały się usta, oddechy, języki. Zatopiła się w bijącym od niego cieple, upijała się nim, czuła, jak ją przenika. Jego dłonie przesuwały się, równie zaborcze jak usta. Nadal na kolanach, obejmując udami jego uda, przyciskając biodra do jego brzucha, Honoria poczuła, jak jego dłonie otaczają jej

pośladki. Jedna dłoń uniosła ją, a druga zsunęła się niżej. Smukłe palce odnalazły źródło żaru i wślizgnęły się dalej, naciskając i drażniąc rozpalone i wilgotne płatki, pieszcząc je i wsuwając się głębiej. I jeszcze głębiej, wywołując w niej pożar. Ogarnęła ją dzika pożoga, paląca aż do bólu. Jego jedyną odpowiedzią był jeszcze mocniejszy pocałunek i trzymanie jej w niewoli, wydanej na pastwę tego pożaru. Jego palce gładziły ją powoli, celowo, a pożar przybierał na sile, aż wreszcie przerodził się w piekło podsycane niecierpiącym zwłoki pragnieniem. Piekło pulsowało w jej żyłach; ten sam rytm huczał jej w uszach, rytm pożądania pchającego ją naprzód. Nagle Diabeł przerwał pocałunek. Wycofał palce i objął ją za pośladki obiema rękami. –

Zsuń się. Honoria nie mogła uwierzyć, że pochwycił ją tak silny zew - potrzebowała

poczuć go w sobie, bardziej niż potrzebowała oddechu. Ale... Pokręciła głową. –

Nigdy się nie zmieścisz. Jego dłonie zacisnęły się na jej biodrach.

–

Po prostu się zsuń. Tak zrobiła, opuszczając się niżej, kierowana przez jego dłonie. Poczuła

pierwszy dotyk jego męskości, gorącej i sztywnej, i zatrzymała się. Wsunął palce między jej uda i rozchylił ją; poczuła pierwsze wtargnięcie jego ciała w głąb własnego. Ze zduszonym okrzykiem osunęła się niżej i poczuła, jak zaokrąglony kształt wślizguje się do środka. Był ogromny, znacznie potężniejszy, niż się spodziewała. Wciągnęła głośno

powietrze. Pod naporem jego dłoni zsuwała się coraz niżej. Twardy jak kute żelazo, rozpalony jak stal w hutniczym piecu, wciskał się w nią. Znów potrząsnęła głową. –

To się nie uda.

–

Ależ tak. Poczuła wibrowanie jego głosu. Diabeł był jeszcze bardziej napięty niż ona,

stalowe muskuły tańczyły. –

Dopasujesz się, żeby mnie przyjąć. Kobiece ciała już tak są zbudowane. Był ekspertem. W wirze ogarniających ją emocji -niepewności, pożądania i

oszołomienia potrzebą podszytą odległymi resztkami skromności, wszystkiego, co było podporządkowane najbardziej desperackiemu pragnieniu, jakiego kiedykolwiek zaznała - Honoria uchwyciła się tego faktu. Piekło w jej wnętrzu szalało. Osunęła się. I zatrzymała. Natychmiast Diabeł uniósł ją, nie przerywając jednak palącego dotyku. –

Zsuń się znowu. Zrobiła, jak chciał, aż do momentu, gdy jej dziewictwo nie stanęło im na

przeszkodzie. Kierowana jego dłońmi powtarzała ten manewr raz po raz. Była rozgrzana, wilgotna i bardzo wąska. Kiedy się poruszała, musnął wargami jej skroń. –

Pocałuj mnie. Honoria natychmiast podniosła głowę, rozchylając usta, gotowa na więcej.

Dopadł żarłocznie jej warg, zmagając się, by okiełznać kierującą nim dziką pasję, walcząc o zachowanie resztek kontroli na tyle, by uniknąć niepotrzebnego zadawania jej bólu. I tak miał go zadać.

Ledwie to pomyślał, stało się. Jedno potężne pchnięcie ku górze, wymierzone tak, by wyjść naprzeciw jej osuwaniu się w dół, wzmocnione naciskiem dłoni na jej biodra, i było po wszystkim. Jednym ruchem wdarł się głęboko w jej ciało, wypełniając ją, rozpychając. Krzyknęła, ale pocałunek stłumił jej głos. Jej ciało naprężyło się, tak samo jak jego. Skupił się całkowicie na niej, czekając, aż się rozluźni, czekając na pierwszy znak akceptacji i wiedząc, że ten znak nadejdzie, Diabeł surowo zabronił sobie poddania się pierwotnemu pragnieniu zatracenia się w jej żarze, splądrowania rozpalonych miękkości, które go objęły, zaspokojenia swojej przemożnej potrzeby. Ich usta rozstały się i oboje oddychali z trudem. Spod na wpół spuszczonych powiek patrzył, jak Honoria oblizuje wargi. –

Czy to był ten krzyk, o którym mówiłeś?

–

Nie. - Musnął ustami kąciki jej warg. - Nie będzie więcej bólu. Od tej chwili będziesz krzyczeć tylko z rozkoszy. Nie będzie więcej bólu. Jej zmysły były przeciążone wrażeniami, więc Honoria

mogła tylko mieć nadzieję. Wspomnienie rozdzierającego bólu było lak intensywne, że nadal go czuła. Jednak z każdym oddechem, z każdym uderzeniem serca jego obejmujące ją ciepło łagodziło cierpienie. Spróbowała się ruszyć; jego dłonie zacisnęły się, powstrzymując ją. –

Zaczekaj. Musiała posłuchać. Aż do tej chwili nie zdawała sobie sprawy, jak całkowicie

była pod jego władaniem. Twarda i pulsująca rzeczywistość, która w nią wtargnęła i

wypełniła ją, zupełnie przesłoniła jej zdolność myślenia. Wszystkie zmysły skupiły się na miejscu, w którym się połączyli. Usłyszała pomruk Diabła. Spojrzała w górę - miał zamknięte oczy i kamienną twarz. Mu-skuły, których dotykała, drgały, jakby toczył walkę. Czuła wewnątrz pulsowanie, emanujące z niego gorąco i z trudem hamowaną żądzę. Ból znikł. Kiedy o tym pomyślała, jej napięcie opadło i resztki oporu się ulotniły. Niepewnie, ze wzrokiem utkwionym w jego twarzy, uwolniła się z jego objęć i powoli podniosła. –

Tak. W tym słowie zabrzmiała zachęta. Zatrzymał ją na moment, zanim ich kontakt

mógłby być przerwany. Wyczuła jego gotowość, tę samą popychającą do działania chęć, która ogarnęła i ją; nie potrzebowała dalszych wskazówek, by powoli się zsunąć, zafascynowana dotykiem jego stalowej, rozpalonej męskości wślizgującej się w nią głęboko. Powtórzyła to jeszcze raz, i jeszcze, odchylając do tyłu głowę, kiedy zmysłowo opadała na niego, delektując się każdą chwilą. Skoro nie musiał więcej nią kierować, jego dłonie zaczęły wędrówkę, zawłaszczając znów jej piersi, krągłe pośladki, wrażliwe uda. Nie było już śladu zakłopotania, nieśmiałości. Honoria zarzuciła mu ręce na szyję i odszukała jego usta. Ruch ich ciał, jednoczących się w rytmie starym jak świat, wydawał się czymś cudownie właściwym. Podała mu usta. Kiedy je przyjął, objęła go mocniej, przyciskając się do niego, skuszona obietnicą kryjącą się w jego potężnym ciele, śmiało domagając się więcej. Odsunął głowę. Honoria dostrzegła jego błyszczące oczy pod przymkniętymi powiekami.

–

Wszystko w porządku? Uwodzicielsko krążył dłońmi po jej pośladkach. Przesunąwszy się jak

najwyżej, Honoria napotkała jego wzrok... i powoli, skupiona na wbijającej się w nią twardej stali, opadła na nią. Poczuła, jak przeszywa go dreszcz i zobaczyła zaciśniętą szczękę. Oczy mu rozbłysły. Ośmielona, polizała jego szyję w miejscu, gdzie pulsowała krew. –

Tak właściwie, to uważam, że to całkiem... - Tak brakowało jej oddechu, że głos jej drżał.

–

Zaskakujące? - Jego głos był ledwie słyszalnym pomrukiem. Chwytając rozpaczliwie powietrze, Honoria zamknęła oczy.

–

Wspaniałe. Jego śmiech zawibrował jej w uszach.

–

Zaufaj mi. - Jego wargi powędrowały skrajem jej ucha. - O wiele więcej przyjemności dopiero nadejdzie.

–

Ach, tak - mruknęła Honoria, desperacko starając się nie stracić głowy. - Jak sądzę, uważasz się za mistrza w tej sferze. - Nabierając nieco tchu, podniosła się. Czy to mnie czyni twoją kochanką?

–

Nie. - Diabeł wstrzymał oddech, kiedy osuwała się, nieznośnie powoli. - To cię czyni moją uczennicą. To miało ją uczynić jego niewolnicą, ale nie zamierza! jej tego mówić; ani też

tego, że jeżeli pilnie się przyłoży do nauki, ten kij może mieć dwa końce. Przy kolejnym ruchu opadła niżej, a on wbił się głębiej. Syknęła i instynktownie się przycisnęła. Diabeł zacisnął zęby, żeby nie jęknąć.

Spojrzała na niego rozszerzonymi oczyma, oddychając płytko i szybko. –

To bardzo dziwne uczucie... mieć cię... w sobie. -Piersi jej falowały, łaskocząc go w pierś. Honoria oblizała usta. - Naprawdę nie myślałam... że się zmieścisz. Diabeł zacisnął zęby i napiął wszystkie mięśnie. Po chwili milczenia zdołał

powiedzieć: - Zmieszczę się... w końcu. –

W końcu...? Miała oczy jak spodki. Diabeł nie czekał już na więcej. Pochwycił jej usta w

łapczywym pocałunku i przytrzymując ją za biodra, przewrócił na poduszki. Wybrał poprzednią pozycję, by pozbawić ją dziewictwa, wyznaczając sobie granicę, jak głęboko może się poruszać, polegając na swoim instynkcie. Ale czas trzymania się wyznaczonej granicy już "minął. Szybkim ruchem ułożył ją na plecach wśród poduszek, leżąc między jej udami, wciąż w niej zatopiony. Napięła się, gdy przygwoździł ją ciężar jego ciała. Natychmiast uniósł się i podparł na rękach. Kiedy zabrakło pocałunku, otworzyła oczy. Przykuł do siebie jej spojrzenie. Powoli, z rozmysłem, wycofał się z niej, po czym miękkim ruchem wyginając plecy, wszedł w nią znowu. Nieubłaganie, cal po calu, brał ją w posiadanie; jej rozpalone i wilgotne ciało witało go serdecznie, dopasowując się na jego przyjęcie. Patrzył, jak rozszerzają się jej oczy, a ich szaroniebieska barwa przechodzi w srebro, kiedy wkraczał głębiej. Zatapiał w niej swój oręż aż po rękojeść. Odpoczywał wtulony w nią, a ona trzymała go w uścisku jedwabistego ciała. Zapatrzeni w siebie, zastygli oboje. Honoria nie mogła złapać tchu, wypełnił ją tak całkowicie; wyczuwała jego rytmiczny puls u podnóża własnej szyi. Spoglądając

mu w twarz, dostrzegła, jak powstrzymywana pasja wyostrza mu rysy. Ciemnozielonymi oczyma poznaczonymi srebrem patrzył na nią zdobywca. Zdobywca, któremu się oddała. Przeniknęło ją poczucie przynależności. Jej serce zaśpiewało. On czekał, ale na co? Na jakiś znak poddania się? Kiedy o tym pomyślała, wypełniło ją radosne poczucie pewności. Uśmiechnęła się. Podniosła ręce i przyciągnęła do siebie jego twarz. Usłyszała jego pomruk, kiedy tylko ich usta się spotkały. Oparł się na łokciach, odsuną! na bok jej włosy i objął dłońmi twarz. Pocałował ją mocno i jej zmysły zawirowały. Jego ciało przesuwało się na niej i w niej, a przyjemność narastała. Kołysali się niczym fale uderzające o brzeg. Doznania piętrzyły się, wzbierając jak nadciągający przypływ. Honoria uchwyciła rytm i partnerowała mu, pozwalając, by jej ciało go przyjmowało, zatrzymując go uściskiem na mgnienie chwili, zanim uwolniła go niechętnie. Raz za razem tworzyli ten intymny splot; za każdym razem, za każdym niepohamowanym pchnięciem przybliżał ją do jakiegoś kuszącego brzegu, który mogła sobie tylko w zarysie wyobrażać. Jej umysł i zmysły stopiły się w jedno i wzbiły w powietrze w szalonym locie. Żar i światło pulsowały jej w żyłach, rozpalając każdy nerw. Potem żar zmienił się w ogień, a światło w niebiańską poświatę. Pożar - podsycany przez ich spragnione ciała, każdy ciężki oddech, każdy łagodny jęk, każdy pomruk stawał się większy, jaśniejszy, coraz bardziej intensywny. Aż wreszcie eksplodował, a Honoria zatraciła się w pierwotnej energii, ognistej i promienistej, w zniewalającym doznaniu. Oślepiona, nic nie widziała; ogłuszona, nic

nie słyszała. Mogła tylko czuć - czuć go dłońmi i wiedzieć, że jest z nią, czuć ogarniające ich emocje wykute w ogniu tego pożaru i wiedzieć, że nic na świecie nigdy tego nie zmieni. Pożar przygasł i oboje wrócili na ziemię, do sennych szeptów i zaspokojonych pocałunków, do radości z wtulenia się nawzajem w swoje ramiona.

Diabeł poruszył się, kiedy ostatnia świeca dogasła. Jeszcze zanim podniósł głowę, dotarł do niego fakt, że obok, a właściwie niemal pod nim, leży kobieta śpiąca spokojnym snem. Zanim się odsunął i popatrzył na nią, przypomniał sobie, kim ona jest. Ta świadomość rozbudziła emocje, które chwyciły go za gardło. Błądził wzrokiem po jej twarzy, delikatnie zaróżowionej, o rozchylonych ustach. Jej nagie piersi falowały. Spała głębokim snem. Rozpierało go poczucie triumfu i samozadowolenia. Z uśmiechem - za który by się zapewne obraziła, gdyby mogła go widzieć - wstał uważnie, by jej nie obudzić. Próbował odsunąć się od niej już wcześniej, jeszcze zanim zapadł w sen, ale trzymała go mocno, mrucząc prośby, którym nie miał siły się oprzeć. Pomimo jego ciężaru chciała przedłużyć intymną chwilę, a temu nie miał ochoty się sprzeciwiać. Intymna chwila była wspaniała. Wyjątkowa. Na tyle niezwykła, by zadziwić nawet jego. Ułożył się na brzuchu, czując ją u swego boku. To doznanie miało swój

nieunikniony skutek, który celowo zignorował. Miał mnóstwo czasu na zbadanie innych możliwości - całe życie. Dawną frustrację zastąpiło oczekiwanie. Od początku wyczuwał w niej ukrytą zmysłowość, rzadką u kobiet jej pokroju. Teraz się przekonał, że tak jest istotnie, i chciał się tym zająć; pod jego pieczą ta cecha rozkwitnie. Potem będzie miał mnóstwo czasu, by zbierać żniwo swojej władzy, troski i wiedzy, by sycić zmysły nią i z nią, by uczynić ją swoją niewolnicą. Odwrócił głowę na poduszce i przyglądał się jej twarzy. Odsunął niesforny kosmyk z policzka. Zmarszczyła nos i obróciła się na bok, przytulając się do niego, szukając go dłonią, która w końcu spoczęła na jego plecach. Diabeł zastygł. Emocje, które się w nim kłębiły, zaskoczyły go. Odbierały mu dech, czuł się dziwnie słaby i wstrząśnięty. Marszcząc czoło, próbował się na nich skupić, ale już uleciały. Nie znikły, lecz ukryły się znów głęboko, w czeluściach, gdzie było ich miejsce. Otrząsając się z tego uczucia, zawahał się, po czym bardzo delikatnie objął Honorię wpół. Westchnęła przez sen i wtuliła się w niego bardziej. Uśmiechając się leciutko, Diabeł zamknął oczy. Kiedy obudził się ponownie, był w łóżku sam. W niedowierzaniu wpatrywał się w puste miejsce obok siebie. Potem zamknął oczy i z jękiem opadł na poduszki. Przeklęta kobieta, czyżby nie wiedziała...? Najwyraźniej nie. To punkt z etykiety obowiązującej żonę, którego będzie musiał ją nauczyć. Miała nie opuszczać łóżka, dopóki on tego nie zrobi. Tak właśnie miało być. I tak będzie. Od tej pory. Jednak tego ranka będzie musiał się wybrać na długą przejażdżkę.

Rozdział 17

Sukces rodzi sukces. Późnym wieczorem, wchodząc do holu, Diabeł zamyślił się nad tą maksymą. Miał wiele powodów do świętowania. Właściwie tylko jeden zasadniczy punkt w jego planach pozostawał niewypełniony i tu, niestety, postępy były wolne. Wziął świecznik i skierował się do biblioteki. Podszedł prosto do biurka. Na wierzchu leżał złożony list. Diabeł przełamał zwykłą pieczęć. W migotliwym świetle świecy obejrzał list oraz to, co było do niego dołączone, i uśmiechnął się. Heathcote Montague, jego pomocnik w interesach, jak zwykle dostarczył to, co trzeba. Diabeł wyjął z kieszeni kamizelki dwa weksle, które otrzymał od wicehrabiego Bromleya tego wieczora. Kluczykiem przypiętym do dewizki otworzył środkową szufladę biurka, kryjącą stosik dwunastu innych kartek z podpisem Bromleya. Nowe dołączyły do poprzednich. Sześć dyskretnie kupił przez Montague'a od innego dżentelmena, który - od dawna zwodzony przez Bromleya - aż nazbyt chętnie zamienił obietnice wicehrabiego na żywą gotówkę. Diabeł podliczył karteczki i porównał ich ilość z oceną wypłacalności Bromleya dokonaną przez Montague'a. Nie było trudno zgadnąć, jak teraz stoi wicehrabia - po kolana w grzęzawisku, na najlepszej drodze, by zapaść się po uszy. Czyli dokładnie tak, jak chciał Diabeł. Z uśmiechem zadowolenia Diabeł włożył list i weksle do szuflady, zamknął ją i wstał. Ze świecznikiem w dłoni opuścił bibliotekę. Skierował się na górę, aby

świętować odniesione zwycięstwo. W całym domu panowała cisza, kiedy szedł szybko do swego pokoju. Zanim dotknął klamki, już ogarnął go nastrój oczekiwania; był najzwyczajniej podniecony. Wszedł, zamykając za sobą drzwi, i jego wzrok natychmiast pobiegł w kierunku cieni na łóżku. Tylko po to, by za moment zdzielić pięścią dębową boazerię i zakląć soczyście. Nie było jej tam. Zastygł, oddychając głęboko, ze wzrokiem wbitym w nietkniętą pościel, próbując się otrząsnąć z rozczarowania i gniewu - i z nieprzyjemnego ukłucia w piersi. Musiał się zastanowić. Raz jeszcze. Postawił świecznik na komodzie i skrzywił się na widok łóżka. Górę wzięło znajome napięcie. Diabeł zaklął. Zamknąwszy oczy, wyrzucił z siebie długą wiązankę dosadnych przekleństw i z ponurą miną zdjął płaszcz. Rozebranie się zajęło mu niecałą minutę. Narzucił na siebie nocny strój i spojrzał na swoje bose stopy. Zawahał się, zanim mocno zawiązał pasek szlafroka. Ochłodzenie się spacerem mogło pomóc. Nie zabierając świecy, zamknął za sobą drzwi i ruszył stanowczym krokiem ciemnymi korytarzami. Myślenie go wykańczało. Nie interesowało go, jaki powód miała Honoria, żeby nie czekać dziś na niego w łóżku, choć cały wieczór fantazjował, że ją tam znajdzie. Nie miał zamiaru się spierać ani nawet o tym rozmawiać. Z pewnością jednak nawet nienagannie wychowana dwudziestoczterolatka, do wczoraj dziewica, nie sądziła, że jeden raz wystarczy. Że on wytrwa do nocy poślubnej, jak zamierzał.

Nie, nie po tym, jak posmakował jej ciała, jej namiętności, wyzwania, jakie rzucało mu jej nieoszlifowane doświadczeniem pożądanie. Mijając portrety przodków, Diabeł zerknął na nie spode łba. Z galerii skręcił w lewo, w korytarz wiodący do pokojów Honorii. I zderzył się nagle z furią odzianą w atłasy. Odbiłaby się od niego, gdyby jej nie pochwycił, przyciskając do siebie. Jej ciało rozpoznało go natychmiast. Pożądanie przeszyło go aż do bólu. Jej otulone atłasem kształty pobudziły jego zmysły. Instynktowny okrzyk zgasł po krótkim „Och!". Przerwał go, zamykając jej usta pocałunkiem. Natychmiast się uspokoiła. Uwolniła ręce i zarzuciła mu je na szyję. Przyciągnęła go bliżej, podniecająco odpowiadając na pocałunek. Podała mu usta, a on dopadł ich łapczywie. Kołysząc się zalotnie, łaskotała go czubkami piersi. Diabeł objął ją mocniej, a drugą dłonią sięgnął do nabrzmiałych piersi. Poczuł pod palcami sutek twardy jak kamyk. Z westchnieniem wtuliła się w niego, a jej miękkie poddanie się zawróciło mu w głowie. Jej dłonie wślizgnęły się pod jego szlafrok, gładząc umięśnioną pierś; palce wplotła w kręcone kędziorki. Każdy dotyk zdradzał potrzebę, taką samą, jaka pulsowała w jego żyłach. Tłumiąc pomruk, Diabeł objął jej pośladki i przyciągnął energicznie. Uniósł ją, ustawiając jej biodra tak, by z całą mocą poczuła jego pulsującą erekcję. Sugestywnie kołysał nią, naśladując językiem rytm. Honoria przytrzymała wargami jego język, ciepły, wilgotny i delikatny. Celowe kuszenie, wyraźna obietnica w tej intymnej pieszczocie, uwolniła jego demony. Lekkie pociągnięcie, kiedy jej dłonie odnalazły węzeł paska przy szlafroku,

było niczym dzwonek alarmowy. Zaskoczony, oszołomiony, ledwie panując nad sobą, Diabeł nie był w stanie znaleźć dość siły, by choćby jęknąć. Ona chyba chciała go zabić. Drzwi do sypialni matki znajdowały się po drugiej stronie korytarza. Gdyby miała więcej doświadczenia, dałby się skusić, żeby usadowić ją na małym stoliku przy drzwiach do pokoju matki i zatopić się między jej udami. Taka zakazana przyjemność, gdy nie śmieliby wydać choćby jednego dźwięku, związałaby ich jeszcze bardziej. Przecież i tak byli już sobie bliscy. A nawet gdyby I lonoria mogła znieść taką pozycję, nigdy nie zdołałaby zachowywać się cicho. Krzyczała zeszłej nocy, i lo nie raz, w chwili boleśnie słodkiej kobiecej rozkoszy. Diabeł chciał słyszeć ją znowu, i znowu. Dziś. leraz. Ale nie tutaj. Przerywając pocałunek, Diabeł wziął ją na ręce. –

Co...?

–

Pssst - syknął. Poły szlafroka rozchyliły mu się; gdyby zaczekał jeszcze moment, dotknęłaby

go i... jeden Bóg wie, co mogłoby się wydarzyć. Krocząc szybko korytarzem, skierował się do jej pokoi. Żonglując nią, otworzył sobie drzwi i wszedł do buduaru. Odwrócił się, by zamknąć drzwi. Honoria wierciła się w jego ramionach, dopóki jej ręce nie znalazły się przy jego szyi. Drzwi się zamknęły, Diabeł obrócił się... by trafić wprost na jej czekające usta. Postawił ją i porzucając wszelkie opory, pozwolił dłoniom powędrować tam, gdzie chciały. Znał ją już i to od intymnej strony - i chciał poznawać na nowo. Jego

pieszczoty były śmiałe, wyraźnie zmierzały do tego, by rozpalić jej potrzeby jeszcze mocniej. Jego emocje nie pozostały w tyle. W obronnym geście przytrzymał jej ręce. Wzajemne pieszczoty - jego wprawne, jej nieco mniej - szybko zmieniły się w namiętną grę, błyskawicznie dodając drew do już ogarniającego ich ognia. Honoria cofnęła usta i z wyraźną frustracją w głosie powiedziała: - Chcę... –

Nie tutaj - mruknął Diabeł. - W sypialni. Znów zapanował nad jej ustami. Kiedy gra została podjęta na nowo, żadne nie

chciało jej przerwać. Zdesperowana, niemal z krzykiem, Honoria uwolniła się z jego objęć. Jej skóra płonęła, podobnie jak całe ciało. Czuła, że jeżeli nie weźmie jej szybko, chyba zemdleje... Chwyciła go za rękę i pociągnęła ku drzwiom sypialni. Otwierając je, puściła jego dłoń i weszła do środka. Zatrzymała się w jeziorze księżycowego światła wpadającego przez okno i zwróciła twarz w stronę Diabła. Rozwiązała niemal przejrzystą szatkę i zrzuciła ją z ramion. Kiedy tkanina ułożyła się wokół jej stóp, Honoria wyciągnęła ręce. Diabeł zamknął drzwi i przystanął. Czuła, jak jego spojrzenie, palące jak promień słońca, przesuwa się po jej ciele, nadal osłoniętym delikatnym atłasem. Diabeł nie odrywał dłoni od zimnej, metalowej klamki i chłonął ten widok, jakby miał być ostatnim w jego życiu. Starał się przypominać sam sobie o opanowaniu i że wziął ją dotąd tylko raz, że nadal może być obolała i że z pewnością potrzebuje jeszcze czasu, by przywyknąć do jego wtargnięcia. Maleńka cząstka jego trzeźwej świadomości, która jeszcze funkcjonowała, zanotowała sobie te fakty. Cała reszta skupiła się na niej i na pulsującym bólu w lędźwiach - na desperackim pragnieniu, by ją posiąść.

Nocna koszula Honorii była cudowną kreacją -z doskonałego atłasu, z rozcięciami aż po uda. Ukazywała przelotnie i kusząco jej smukłe nogi. Honoria zatrzymała się i materia ułożyła się nieskazitelnie równo, tworząc iluzję sukni cnotliwej damy. Honoria przebierała palcami z niecierpliwości. Diabeł podszedł do niej powoli, po drodze rzucając na podłogę części garderoby. Nagi, ignorował jej dłonie, pozwalając jej się dotykać tak, jak tego chciała. Sam zaś ujął jej twarz i bez pośpiechu, przeciągając każdy gest tak długo, aż w obojgu rodził się dreszcz, pochylił głowę i przytknął wargi do jej ust. Całował ją mocno, łapczywie, z całej siły. Powtarzał sobie w myśli, że musi zachować panowanie nad sobą. Muskuły napięły mu się, kiedy jej dłonie przesunęły się wokół jego torsu. Zatrzymała go w uścisku, przyjmując pocałunek, otwierając się nań bez oporu. Potem jej dłonie prześlizgnęły się po jego plecach; przytuliła się do niego na moment, by za chwilę - ku jego zdziwieniu - odsunąć się. Zaskoczony Diabeł pozwolił jej na to. Spoglądając tajemniczo, wzięła go za rękę i poprowadziła do łoża z baldachimem. Zatrzymała się tam i stanęła z nim twarzą w twarz. Nie spuszczając z nie-go oczu, podniosła ręce i rozwiązała ramiączka koszuli. Materia zsunęła się, odsłaniając pełne piersi, w bladym świetle księżyca jasne niczym kość słoniowa, i zatrzymała się na biodrach. Honoria poruszyła się, by się z niej uwolnić, i materiał bezszelestnie spłynął na podłogę. Bez śladu wahania, wstydu czy nieśmiałości, z bezpośredniością, od której zaparło mu dech, podeszła bliżej. Położyła dłonie na jego torsie i sunęła w górę.

Przeciągnęła się zmysłowo, zarzucając mu ramio-na na szyję, unosząc usta do pocałunku, przyciskając piersi do jego piersi i biodra do jego ud. Ofiarowując mu się. Coś w nim pękło. Wyciągnął ręce, a ona tam była. Nie był już pewien, czy to on przyciągnął ją mocno do siebie, czy to ona przycisnęła się bardziej. Jej usta były tuż obok, rozchylone i czekające. Języki splotły się, budząc uśpioną namiętność. Nie liczyło się nic więcej. Spełnienie, zaspokojenie było ich jedynym celem -jedyną myślą w opanowanych przez gorączkę głowach. Diabeł wiedział, że ponoszą go emocje, ale nie był w stanie narzucić sobie cugli. Zawładnęła jego zmysłami, jego siłą, każdą cząstką jego świadomości. Pragnienie zjednoczenia porwało ich jak rzeka, jak potężna, nieokiełznana siła. Pulsowało w ich żyłach, dało się słyszeć w urywanych oddechach. Każdy dotyk, każdą śmiałą pieszczotę przesycało rozkoszą tak intensywną, że aż podobną do bólu. Odsunąwszy się z westchnieniem, Honoria oparła się kolanem o łóżko. Diabeł uniósł ją i położył, pozwalając jej się przyciągnąć. Dał jej poczuć swój ciężar, rozkoszując się delikatnością otaczających go smukłych ramion i falującego pod nim ciała. Rozchyliła uda. Diabeł cofnął się na tyle tylko, by mocją pogładzić, czując wilgoć i żar jej podniecenia. Z jej ust wyrwało się niezrozumiałe błaganie, a uda poruszyły się w jednoznacznym geście zaproszenia. Dłonie powędrowały w dół i spoczęły na torsie Diabła, który już całkiem znalazł się nad nią i ułożył biodra między jej udami. Oczy Honorii, lśniące pod na wpół przymkniętymi powiekami, napotkały jego wzrok. Diabeł celowo oparł dłonie po bokach jej głowy. Nie mógł już myśleć, kompletnie

tracił kontrolę. Siła, która pchała go do działania, opanowała go całkiem, zmuszając, by ją posiadł. Całkowicie. Bez granic. Jego pulsująca męskość pławiła się w gorącej wilgoci między jej udami; rozchylił szerzej jej nogi -poddawała się, ale mimo to zdołała go zaskoczyć, układając biodra tak, by idealnie dopasować się do niego, rozluźniając napięte uda i otwierając się, bezbronna. Zapraszając go, by ją wziął. Ich usta spotkały się i stopiły w jedno; ogień przybrał na sile. Jednym potężnym pchnięciem złączył się z nią i ogarnął ich pożar. Poruszał się na niej i w niej, a ona pod nim i wokół niego. Jej ciało pieściło go na tak wiele sposobów, że zatracił rozeznanie, gdzie kończy się on sam, a zaczyna ona. Wsuwał się w nią głęboko i czuł, jak jej zmysły zaczynają szybować. Honoria poddawała się temu pierwotnemu ognistemu żywiołowi, który płonął między nimi. Spalał ich, jak czysty żywy ogień, obracający w proch wszelkie pozory, zostawiający tylko prawdę i uczucie wykute w tym płomieniu. Czuła go w sobie i akceptowała z radością, przyjmując go, jednocześnie brana i biorąca w posiadanie. Żar wzmagał się i obejmował ich gwałtownie; ciała nieuchronnie spieszyły ku spełnieniu swego przeznaczenia. I wtedy ono na nich spadło. Pochwyciło ich swoim żarem, nienasyconą rozkoszą, odczuciem tak niezwykłym, że aż krzyknęła. Przywarła do niego z całej siły. Spleceni razem oddychali ciężko, aż opadli oboje na obłoku ukojenia poza zasięgiem rozumu, gdzie zacierała się jaźń. Diabeł pierwszy powrócił do realnego świata. Powoli, czując każdym mięśniem zaspokojone pożądanie, podniósł się i poprawił poduszki. Jego wzrok wę-

drował po twarzy Honorii, spokojnej i radosnej. Delikatnie pogładził jej włosy, przeczesując palcami jedwabiste loki, pozwalając im opaść na pościel. Przez długą chwilę przypatrywał się jej nieruchomy i milczący. Potem powędrował wzrokiem niżej, po jej ciele, po jasnej skórze lśniącej w srebrzystym świetle. Kilka chwil później sięgnął po nakrycie i otulił ją aż po szyję. Ułożył się na plecach obok niej, podkładając jedną rękę pod głowę, i zmarszczył czarne brwi. Leżał w takiej pozycji, kiedy Honoria się poruszyła. Spod przymkniętych powiek przypatrywała się jego twarzy, na której światło księżyca pogłębiało ostre rysy. Wydawał się zamyślony. Sama też zamyślona, błądziła wzrokiem po jego szerokiej piersi, na której doskonale widać było każdy mięsień. Narzuta zasłaniała go do pasa, pod nią Honoria czuła jego silne udo tuż obok swojego. Uśmiechnęła się jak kot, który dobrał się do śmietanki. Miała zaróżowioną skórę, była cudownie odprężona. Czuła spokój, spełnienie i głęboką, całkowitą przynależność. Już sama myśl o tym napawała ją rozkosznym dreszczem. Dręcząca niepewność, która ogarnęła ją w chwili, gdy wróciła do swego pokoju po tym, jak błąkała się nad ranem po korytarzach niczym rozwiązła pokojówka, ulotniła się wreszcie w ogniu nocnych przeżyć. Honoria uśmiechnęła się. Nadal czuła wewnętrzną radość. Zerknęła w górę - Diabeł ją obserwował. Wyraźnie się zawahał, po czym wyciągnął rękę i odgarnął jej z czoła pasemko włosów. –

Dlaczego nie czekałaś w moim łóżku? Honoria wpatrywała się w jego oczy, chociaż było zbyt ciemno, żeby mogła je

dobrze widzieć.

–

Nie wiedziałam, czy chcesz, żebym tam była. Zachmurzył się, ale tylko na chwilę. Nie uśmiechał się już jednak, kiedy pogładził palcem jej policzek.

–

Chcę ciebie i chcę, żebyś tam była. Jego głęboki głos zabrzmiał dźwięczniej w blasku księżyca. Honoria

uśmiechnęła się. –

Jutro. Usłyszała jego westchnienie i zobaczyła grymas na twarzy.

–

Niestety, nie. - Położył się na plecach, nie spuszczając z niej oczu. - Chociaż o wiele bardziej wolałbym cię widzieć we własnym łóżku, dopóki się nie pobierzemy będę musiał znosić niewygody twojego. Ułożył wygodniej nogę, pokazując, że mimo iż spoczywał na stosie poduszek,

nadal dosięgał stopą do krawędzi łóżka. Honoria zmarszczyła czoło. - Dlaczego nie możemy sypiać w twoim łóżku? –

Nie wypada. Otworzyła szeroko oczy. - A to wypada? -Wskazała na jego nagą postać,

zajmującą połowę jej łóżka. –

Nikt nie może cię zobaczyć wędrującej co rano W nocnym stroju. Służba by tego nie pochwaliła. Jeżeli zobaczą mnie przechadzającego się w szlafroku, przyjmą ten widok bez mrugnięcia okiem. Bądź co bądź, to jest mój dom. Honoria prychnęła. Wiercąc się, ułożyła się na boku, odwracając od niego

twarz. - Jak mniemam, znasz wszelkie stosowne procedury. Poczuła jego poruszenie i za moment otoczyło ją Ciepłe ramię. Delikatny zarost na twarzy Diabła potarł jej nagi bark, jego usta dotknęły jej ucha.

–

Możesz być pewna. - Ułożył się przy niej wygodnie. - Zaś skoro mowa o stosownych procedurach, powinienem wysłać wiadomość do „The Gazette" i ogłosić dzień naszego ślubu. Honoria wpatrywała się w ciemność.

–

Kiedy to miałoby być? I Diabeł pocałował ją w kark. - Sama zadecydujesz, ale miałem nadzieję, że

pierwszego grudnia. Za cztery tygodnie. Honoria zmarszczyła czoło. – – –

Będzie mi potrzebna suknia. Możesz zamówić każdą krawcową. Pobiją się o ten zaszczyt. Celestine wystarczy. - Honoria nie widziała powodu, by nie korzystać z talentu Celestine tylko dlatego, że Diabeł wcześniej narobił zamieszania.

–

Wszystkie inne przygotowania możesz zostawić maman i moim cioteczkom.

–

Wiem - odparła Honoria. - Spędziłam okropny ranek, bo twoja matka postanowiła odwiedzić starą gospodynię, która pracowała w Sommersham Place, kiedy twoi rodzice się pobrali. Cała rozmowa dotyczyła tego, jak i gdzie organizować weselne przyjęcie w Somersham. Diabeł zaśmiał się cicho. - Skąd się dowiedziała?

–

Nie mam pojęcia - skłamała Honoria. Była pewna, że wydały ją jej dziwne, niewytłumaczalne rumieńce. - Będę musiała napisać do Michaela.

–

Sam napiszę do niego rano. Daj mi swój list, dołączę go do mojego. - Diabeł wpatrywał się w tył jej głowy. - Tak się składa, że rozmawiałem dziś rano ze starym Magnusem. Honoria odwróciła się. - Z dziadkiem? - Popatrzyła na niego z

niedowierzaniem. - Dlaczego? Diabeł uniósł brew. - Jest głową waszej rodziny. –

Nie potrzebujesz jego zgody, żeby mnie poślubić.

–

Nie. Jednak rodziny Anstruther-Wetherbych i Cynsterów znają się od dawna. Rywalizujemy ze sobą od niepamiętnych czasów. Honoria spojrzała mu badawczo w twarz. - Jak dziadek przyjął tę nowinę? Diabeł błysnął zębami w uśmiechu. - Filozoficznie, pod koniec. Wiedział, że

mieszkasz w moim domu, zatem to nie było całkowite zaskoczenie. Honoria zmrużyła oczy, prychnęła i odwróciła się do niego plecami. Łobuzerski uśmieszek Diabła zmieniła się w łagodny uśmiech. Pochylił się i pocałował ją za uchem. –

Spij, będzie ci potrzebne sporo siły. W jego słowach tkwiła wyraźna obietnica. Uśmiechnąwszy się, Honoria

przyłożyła twarz do poduszki, przytuliła plecami do jego piersi... i zrobiła lak, jak sobie życzył. Nazajutrz oba listy do Michaela zostały wysłane zgodnie z planem. Dzień później w „The Gazette" ukazała się wiadomość, że zaślubiny Honorii Prudencji Anstruther-Wetherby, najstarszej córki Geoffreya Anstruther-Wetherby'ego i jego żony Heather Z Nottings Grange w Hampshire, z Sylvestrem Sebastianem Cynsterem, księciem St. Ives, odbędą się pierwszego grudnia w Somersham Place. Mimo że towarzystwo zaabsorbowane było opuszczaniem Londynu, nowina ogarnęła miasto jak pożar. Honoria była szczęśliwa, że jedynymi towarzyskimi wydarzeniami sezonu były już tylko niewielkie popołudniowe herbatki i małe przyjęcia w wybranym gronie, pożegnania ze znajomymi, zanim towarzyska śmietanka uda się

za miasto na polowania i wreszcie do swoich posiadłości na święta. Na kandelabrach spoczęły płachty chroniące przed kurzem - wyższe sfery opuszczały Londyn i miały powrócić dopiero w lutym. Jak przewidzieli Honoria i Diabeł, jego matka i inne panie Cynsterowe z wyraźną radością rzuciły się w wir weselnych przygotowań. Księżna-wdowa ostrzegła Honorię, że rodzinna tradycja wymaga, by panna młoda - choć ostatecznie podejmująca wszystkie decyzje - nie zajmowała się niczym. Jej jedyną rola, wedle wszelkich reguł, polegała na tym, by robić dobre wrażenie i pilnować męża. Honoria szybko stwierdziła, że to nienajgorsza tradycja. Diabeł obserwował wszystko z oddali, uspokojony jej gotowością do zajęcia pozycji księżnej-żony. Honoria wywarła już dobre wrażenie na ciotkach. Przy ich zachęcie przejęła matriarchalne rządy w domu. Matka Diabła była wprost wniebowzięta. Nim upłynęło pięć zwariowanych dni, byli gotowi do opuszczenia Londynu. Ostatnim zadaniem Diabła było wyciągnięcie czegoś z wicehrabiego Bromłeya. Kiedy ogrom jego strat i katastrofalny stan jego finansów został mu przedstawiony w pełni, Bromley filozoficznie wzruszył ramionami i przystał na warunki Diabła. Miał możliwość dotarcia do prawdy o „oczerniającej plotce Lucyfera", zidentyfikowania zamieszanego w nią Cynstera i poznania wszystkich faktów. Zgodził się zrobić to wszystko do pierwszego lutego. Zadowolony pod każdym względem Diabeł zdjął czarną żałobną opaskę i ze swoją przyszłą żoną u boku udał się do Somersham Place.

Rozdział 18

Sala balowa w Somersham Place była wypełniona po brzegi. Popołudniowe słońce przenikało przez wysokie okna, lśniąc na lokach i nakryciach głów panien i wdów, hulaków i bawidamków, dżentelmenów i statecznych matron. Suknie we wszystkich kolorach tęczy konkurowały z mieniącymi się

klejnotami i równie

błyszczącymi oczyma. Pojawił się cały kwiat wyższych sfer - żeby popatrzeć i ocenić. –

To ostatnia nadająca się do zamęścia panna z Anstruther-Wetherbych i jest do tego bogata. Czyż to nie w stylu Diabła, żeby trafić na taką perłę?

–

Jaka ładna para. Widać, że to Celestine zaprojektowała jej suknię. Otoczona przez takie komentarze, życzenia szczęścia i gratulacje, Honoria

krążyła wśród tłumu, uśmiechając się, wdzięcznie skłaniając głowę i wymieniając niezbędne uprzejmości ze wszystkimi, któ-i xy przybyli na jej ślub. Teraz była księżną St. Ives. Miesiące namyślania się, w tym ostatnie tygodnie pełne gorączkowych działań, znalazły swój kulminacyjny punkt w skromnej ceremonii w kaplicy na terenie posiadłości. Kościół był pełen. Tłum, który się nie zmieścił, wylewał się na zewnątrz jak roziskrzone klejnotami morze. Pastor Merryweather ogłosił ich mężem i żoną, polem Diabeł ją pocałował - tak że nie zapomni tego do końca życia. Pokazało się słońce, kiedy tłum rozstąpił się, formując długi szpaler. Skąpani w słonecznym blasku byli otoczeni przez gości składających życzenia przez całą drogę do sali balowej.

Przyjęcie ślubne rozpoczęło się w południe; teraz dochodziła trzecia. Muzycy odpoczywali. Przewidziano tylko sześć walców, ale Honoria zatańczyła więcej. Pierwszego z Diabłem, co byto wzruszającym przeżyciem. Pod koniec zabrakło jej tchu, ale zaraz poprosił ją do tańca Vane, potem Richard, za nim jeden po drugim Harry, Gabriel i Lucyfer. Kiedy muzyka wreszcie ucichła, wirowało jej w głowie. Honoria wypatrzyła Diabła rozmawiającego z Michaelem i jej dziadkiem w pobliżu kominka. Ruszyła w ich kierunku. Amelia podbiegła do niej z boku. –

Musisz nakłonić Diabła do pokrojenia tortu. Ustawiają go na środku sali. Ciotka Helena powiedziała, że Diabeł podporządkuje się łatwiej, jeżeli ty go poprosisz.

–

Powiedz jej, że już idziemy - roześmiała się Honoria. Podekscytowana, że bierze w czymś udział, Amelia ruszyła biegiem. Diabeł

zobaczył Honorię na długo zanim się przy nim znalazła; ona też poczuła jego ciepłe spojrzenie, przedzierając się przez grupy odwracających jej uwagę gości. Dotarła do niego i na moment ich oczy się spotkały. Poczuła rosnące napięcie, cień oczekiwania, iskrę poprzedzającą płomień. Dzielili loże już od czterech tygodni, ciągle jednak nie mijał dreszcz, nagły brak tchu, głuchy ból tęsknoty, potrzeba dawania i brania. Honoria zastanawiała się, czy to uczucie kiedykolwiek wyblaknie. Spokojnie skinęła dziadkowi. Na życzenie Diabła spotkali się przelotnie przed wyjazdem z Londynu. Skupiona na swej przyszłości stwierdziła, że nadspodziewanie łatwo jest jej wybaczyć przeszłość. –

Cóż, wasza wysokość! - Przechylając się do tyłu, Magnus spojrzał w górę na Honorię. - Twój brat zamierza kandydować w najbliższych wyborach. Co o tym

sądzisz, hę? Honoria popatrzyła na Michaela, który odpowiedział na jej niewypowiedziane na głos pytanie, zerkając na Diabła. –

St. Ives to zasugerował. Diabeł wzruszył ramionami.

–

Carlisle był gotów wysunąć twoje nazwisko, a dla mnie to wystarczy. Przy wspólnym poparciu Anstruther-Wetherbych i Cynsterów powinieneś być pewien sporej liczby głosów.

–

Będzie miał pewne miejsce, już ja wiem, co i jak - prychnął Magnus. Honoria uśmiechnęła się szeroko, wspięła się na palce i cmoknęła Michaela w

policzek. - Moje gratulacje - szepnęła. Michael odpowiedział na jej serdeczny pocałunek. –

I moje dla ciebie. - Uścisnął jej dłoń. - Podjęłaś słuszną decyzję. Honoria uniosła brew, ale uśmiech nie zniknął z jej twarzy. Odwróciła się do

Magnusa. - Przyszłam, żeby porwać swojego męża, sir. Już pora pokroić tort. –

Ach tak? Cóż, zabierz go więc. - Magnus skinął zachęcająco. - Nie chciałbym przegapić takie-go wydarzenia. Cynster ręka w rękę z Anstruther- Wetherby. Honoria uniosła brew. - Nie nazywam się już Anstruther-Wetherby.

–

Właśnie. Diabeł spojrzał w oczy Magnusowi z pewnością siebie zdobywcy, unosząc

dłoń Honorii do ust. Odwrócił się do niej, wskazując na środek sali i mówiąc: Chodźmy, moja droga. Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. Honoria obrzuciła go sceptycznym spojrzeniem. –

Doprawdy?

–

Bez wątpienia. Diabeł z wprawą przeprowadził ją przez tłum.

–

Tak właściwie - mruknął jej do ucha - nie mogę się doczekać spełnienia całego mnóstwa twoich życzeń jeszcze tej nocy. Uśmiechając się, jakby nigdy nic, Honoria wymieniła ukłony z księżną

Leicester. –

Sprawiasz, że się rumienię.

–

Panny młode mają się rumienić, nikt ci nie powiedział? - Słowa Diabła załaskotały jej ucho. - Poza tym wyglądasz ślicznie, kiedy się rumienisz. Czy wiedziałaś, że twój rumieniec sięga na całe...

–

Tutaj jesteście, moi drodzy! Ku uldze Honorii, pojawiła się przed nimi księżna-wdowa.

–

Gdybyście mogli stanąć przy torcie. Nóż już przygotowany. Popędziła ich przed sobą do stołu; rodzina i goście stłoczyli się dokoła.

Weselny tort wznosił się dumnie ku górze, siedem warstw owocowego ciasta pokrytego marcepanem i udekorowanego skomplikowanym wzorem. Na szczycie stał jeleń unoszący się do skoku na tarczy herbowej Cynsterów. –

Wielki Boże! - Diabeł zamrugał na ten widok.

–

To dzieło pani Hull - szepnęła Honoria. - Pamiętaj, żeby wspomnieć o tym później.

–

Przejście! Przejście! Nieoczekiwane

poruszenie

przyciągnęło

uwagę

wszystkich.

Honoria

zobaczyła, że ktoś niesie długi, cienki pakunek. Goście stojący z brzegu zaczęli się

śmiać, posypały się komentarze. Utworzył się szpaler, umożliwiając posłańcowi przejście. Posłańcem był Lucyfer, a jego misją - dostarczenie pakunku Vane'owi, stojącemu przy stole naprzeciwko Diabła. Z przesadnym pietyzmem Vane przyjął pakunek -szablę w pochwie, odwrócił go i ofiarował Diabłowi. –

Twoja broń, wasza wysokość. Sala zatrzęsła się od śmiechu. Z szatańskim uśmieszkiem Diabeł sięgnął po

broń. Ostrze jego kawaleryjskiej szabli ze świstem wysunęło się z pochwy. Przy radosnych pokrzykiwaniach i rozmaitych podejrzanych sugestiach gości Diabeł uniósł ostrze ku górze niczym pirat, który wpadł w środek arystokratycznego przyjęcia. Potem spojrzał na Honorię. Cofnął się o krok i stanął za nią, otaczając ją ramionami. –

Połóż dłonie na rękojeści. Rozbawiona Honoria zrobiła, jak chciał, chwytając oburącz uchwyt z

wyraźnymi karbami. Diabeł nałożył swoje dłonie na jej... i Honoria nagle poczuła, że omdlewa. Głęboki, łagodny śmiech zabrzmiał jej w prawym uchu. –

Zupełnie jak wczorajszej nocy. Ostatniej nocy, którą spędzał jako swój wieczór kawalerski z kuzynami.

Widząc Webstera niosącego beczułkę brandy do biblioteki, Honoria z rezygnacją stwierdziła, że swoją ostatnią noc spędzi samotnie. Położyła się do łóżka i próbowała zasnąć, ale przekonała się, że zbyt się już przyzwyczaiła do potężnego, ciepłego i bardzo prężnego ciała leżącego obok niej. To właśnie potężne, ciepłe, bardzo prężne ciało wsunęło się cichutko do jej pokoju nad ranem i wślizgnęło pod kołdrę. Honoria

udawała, że śpi, aż wreszcie uznała, że robienie sobie samej na złość nie ma sensu. Pokazała więc, na co ma ochotę. Odpowiedział jej, śmiejąc się cicho i sennie, że za dużo wypił, by być na górze. Zaproponował, żeby zamienili się rolami - i zaczął ją uczyć, w jaki sposób, lej lekcji nigdy nie zapomni. Kiedy tylko zupełnie wyczerpana i zaspokojona opadła na niego bezwładnie, on przejął kontrolę, biorąc ją w posiadanie tak całkowicie, że omal nie postradała zmysłów. Wtedy zdała sobie sprawę, że panowie z rodu Cynsterów mają nie tylko silne ciała, ale i mocne głowy. Na samo wspomnienie zrobiło jej się słabo. Odwróciła nieznacznie głowę i napotkała wzrok Diabła. Ucieszyła się, że wczoraj nie zobaczyła tego triumfującego uśmiechu, teraz widziała go w nadmiarze. Niezwykłego wysiłku wymagało od niej wyprostowanie pleców i zaciśnięcie dłoni, pod jego dłońmi, na uchwycie szabli, bez przywoływania na myśl tego, co jej się przypomniało. Wzięła głęboki oddech i najuważniej, jak potrafiła, popatrzyła na tort. Z pomocą Diabła uniosła szablę. Ostrze opadło ze świstem. Kierując szablą, Diabeł odciągnął Honorię do tyłu, dbając, by wyciąć zgrabny kawałek w każdej z siedmiu warstw. Dookoła rozległy się okrzyki i oklaski, nie brakło i rubasznych komentarzy. Czując uginające się kolana, Honoria modliła się w duchu, żeby to na karb tych komentarzy wszyscy złożyli jej oblane rumieńcem policzki. Modliła się jeszcze usilniej, żeby nikt prócz tego łotra, którego poślubiła, nie zauważył, gdzie spoczęła głowica rękojeści. Otoczeni ciasno ludźmi, nie mogli cofnąć się zbyt daleko i zaokrąglona końcówka rękojeści ześlizgnęła się w zagłębienie między jej udami.

Tym razem nie mogła go obwiniać. Był spięty i tak samo poruszony jak ona. Ich spojrzenia spotkały się... Czy pragnienie w jej oczach było tak oczywiste, jak w jego? Ostrożnie wyjął broń z jej słabnących dłoni i wręczył ją Vane'owi, po czym szybko pochylił głowę i musnął jej usta wargami. –

Później. W szepcie kryła się obietnica. Honoria zadrżała i poczuła, jak w odpowiedzi

dreszcz przenika i jego. Raz jeszcze spojrzeli sobie w oczy, mrugając i wstrzymując oddech, i odwrócili się do siebie, rozłączając rozgrzane ciała. Oszołomiona Honoria obeszła swoich krewnych z rodziny AnstrutherWetherby - stryjów i ciotki, których nigdy wcześniej nie poznała, kuzynów, którzy teraz uważali ją niemal za cud świata. Powrót do kręgu Cynsterów, do ciepłych uśmiechów, nieskrywanej sympatii, dodających otuchy gestów i niesłabnącego poparcia, był ulgą. Honoria zatrzymała się przy Louise. Arthur stanął obok niej. Arthur ujął dłoń Honorii. - Jesteś doskonałą księżną, moja droga. - Pomimo zmarszczek, które wyrysowało na jego twarzy cierpienie, kiedy podniósł jej dłoń do ust, Honoria dojrzała w nim eleganckiego, piekielnie czarującego dżentelmena, jakim musiał niegdyś być. - Sylvester to szczęściarz. –

Jestem pewna, że twój bratanek docenia Honorię, tak jak powinien - wtrąciła się Louise. Arthur uśmiechnął się w typowy dla Cynsterów, niespieszny sposób.

–

Nigdy nie słyszałem, by ktoś mu odmawiał bystrości. Spojrzał przez ramię Honorii. - Ach, jest i Charles. Honoria odwróciła się, dumnie witając dołączającego do nich Charlesa.

–

A oto i lady Perry! - Louise położyła dłoń na ramieniu Arthura. - Honorio, wybacz nam, proszę. Musimy porozmawiać z jej lordowską mością, zanim odjedzie. Posyłając uśmiech Honorii i chłodne „O, Charles" swemu synowi, Arthur

podążył za wskazówką żony i ruszył z nią w tłum. Skłoniwszy się przepisowo, Charles popatrzył za nimi, po czym odwrócił się do Honorii. –

Cieszę się, że mam okazję porozmawiać z panią chwilę, panno... - Jego twarz przybrała surowszy wyraz. - Wasza wysokość. Honoria nie miała zaufania do jego uśmiechu. Kolejne spotkania z nim nie

zatarły jej pierwszego wrażenia i braku sympatii. Był to jedyny z Cynsterów, którego odbierała w ten sposób - wszystkich innych instynktownie polubiła. –

Miałam nadzieję, że będę mieć przyjemność zatańczenia z panem, sir, ale jak sądzę, tańce już się skończyły. Uniósł brew. Wyniosła arogancja była jedną z niewielu cynsterowskich cech,

jakie posiadał. –

Obawiam się, że zapomniała pani, wasza wysokość. Nadal jestem w żałobie. Wygładził czarną opaskę na ramieniu. - Inni, oczywiście, zapomnieli o Tollym, ale jego strata nadal jest dla mnie bolesna. Zagryzając wargi, Honoria skinęła głową. Ze wszystkich obecnych na sali

Cynsterów tylko Charles i jego ojciec wciąż nosili czarne opaski. –

Ale, jak mniemam, gratulacje są de rigueur. -Charles zaskoczył ją dziwacznym sposobem wyrażania się. Chłodno skinął jej głową. - Jestem pewien, że przypomina sobie pani treść naszej wcześniejszej rozmowy. W świetle zastrzeżeń,

które wyraziłem wtedy, żywię najszczerszą nadzieję, że nie będzie pani żałować swego nowego statusu. Honoria zesztywniała. Wpatrzony w tłum Charles nie zauważył tego. –

Cokolwiek jednak może się zdarzyć, życzę pani dobrze. Chociaż znając Sylvestra całe życie, nie mogę nie żywić wątpliwości co do jego stałości, proszę wierzyć, że obecna sytuacja nie umniejsza w żaden sposób szczerości mojej nadziei, iż będzie pani szczęśliwa.

–

Jednak, jeśli dobrze pana rozumiem, nie wierzy pan, że takie szczęście jest możliwe. Honoria obserwowała, jak jej słowa docierają do niego. Powoli Charles

przeniósł wzrok z powrotem na jej twarz. Jego oczy były bardzo jasne, chłodne, dziwnie pozbawione wyrazu. –

Pani postępowanie było nadzwyczaj nierozsądne. Nie powinna była pani wychodzić za Sylvestra. Honoria nigdy nie zdołała się przekonać, co odpowiedziałaby na tak

oburzającą uwagę. Amelia i Amanda, obie nadal podekscytowane, podbiegły, powiewając obłokami muślinowych halek. –

Ciotka Helena mówi, że powinnaś podejść do drzwi. Niektórzy goście zaczynają zbierać się do wyjścia. Honoria skinęła głową. Kątem oka dostrzegła, jak Charles się cofa.

–

Za pani pozwoleniem, wasza wysokość. - Ukłonił się jej szybko, skinął głową przyrodnim siostrom, obrócił na pięcie i odszedł. Amanda zrobiła minę w stronę jego pleców, potem wzięła Honorię pod rękę.

–

To taki staroświecki nudziarz. On się nigdy z niczego nie cieszy.

–

Przemądrzalec - oznajmiła Amelia, chwytając drugą rękę Honorii. - Do rzeczy. Jak myślisz, gdzie powinnaś stanąć? Krótki grudniowy dzień kończył się szybko. Kiedy zegar przy schodach wybił

piątą, na dworze było już całkiem ciemno. Stojąc na werandzie u boku swojego męża i patrząc na ostatnie odjeżdżające powozy, Honoria westchnęła w duchu. Napotkała wzrok Diabła, uśmiechnęła się i wróciła do holu. Ruszył za nią i chwycił jej dłoń, spletli palce. Większość członków rodziny miała pozostać do następnego dnia. Przenieśli się do salonu, zostawiając państwa młodych, by sami czynili honory domu. Diabeł zatrzymał się raptownie tuż przed drzwiami salonu. Honoria zatrzymała się także, spoglądając na niego. Odpowiedział jej uśmiechem. Diabeł podniósł jej dłoń do ust i ucałował jej palce. –

I cóż, moja droga księżno? Drugą ręką zaczął unosić jej podbródek wyżej i wyżej. Odruchowo stanęła na

palcach. Pochylił głowę i pocałował ją, najpierw delikatnie, potem bardziej intensywnie. Kiedy się wyprostował, oboje znów byli rozpaleni. Honoria mrugnęła na niego. - Przed nami jeszcze kolacja. Diabeł uśmiechnął się szerzej. - Nie spodziewają się, że się pojawimy. Pociągnął ją przez próg. - Tutaj się wymkniemy. Usta Honorii ułożyły się do niemego „Och!". Wygląd holu, w którym nie było nikogo prócz zajętego zamykaniem drzwi Webstera, sugerował, że jej mąż - jak zwykle - znał właściwą procedurę. Kiedy pytająco uniósł brew, przytaknęła i

spokojnie weszła na schody u jego boku. W ciągu kilku ostatnich tygodni na tyle często razem udawali się na górę, że nie czuła niepokoju. Tak było przynajmniej do chwili, kiedy dotarli na piętro. Tam Honoria skierowała się na prawo, w stronę korytarza prowadzącego do jej pokoi. Diabeł zatrzymał ją w miejscu. Odwróciła się zaskoczona i zobaczyła, jak mąż unosi brew, wpatrując się w nią intensywnie zielonymi oczyma. Potrząsnął głową. Nigdy więcej. Wtedy zrozumiała. Przytaknęła mu. Z wysoko uniesioną głową, na pozór pewna siebie, pozwoliła mu poprowadzić się galerią i dalej w głąb korytarza wiodącego do książęcych apartamentów. Czuła, jak jej zdenerwowanie rośnie i chwytają za gardło. To śmieszne, powiedziała sobie, i starała się pokonać to uczucie. Do tej pory była w apartamencie książęcym tylko raz, żeby zaakceptować kolory nowego wystroju o barwie kremowej śmietanki, delikatnych topazów i starego złota, wzbogaconego ciepłym odcieniem polerowanej dębiny. Diabeł otworzył drzwi i wprowadził ją do środka. Honoria zmrużyła oczy od blasku, który ją powitał. Kandelabry pełne płonących świec zdobiły toaletkę, półkę nad kominkiem, komodę, sekretarzyk stojący przy ścianie i przeszklony barek przy jednym /, okien. W blasku świec pokój wydawał się prawie taki sam jak wtedy, gdy widziała go pierwszy raz. Ogromne łoże z baldachimem dumnie rozpierało się między dwoma wysokimi oknami. Jedynymi nowymi przedmiotami były wazon z żółtymi i białymi kwiatami, stojący na skrzyni, szczotki do włosów Honorii, lśniące srebrem na wypolerowanym blacie toaletki, i jej nocna koszula z jedwabiu o barwie kości słonio-

wej wraz z peniuarem do kompletu, rozłożone na łóżku. Cassie musiała je tam położyć. Honoria z pewnością by o tym nie pomyślała. Zastanawiała się, czy kandelabry to także pomysł Cassie - zobaczyła jednak, że Diabeł nie wydawał się w ogóle nimi zdziwiony. Wszedł w głąb pokoju, pociągając ją za sobą, zatrzymał się przy kominku i wziął ją w ramiona. Jakiekolwiek wątpliwości co do jego intencji ulotniły się jeszcze przed pocałunkiem, pełnym ledwie maskowanej niecierpliwości i chęci, by i ją rozpalić. Utonęła w jego ramionach. Jego instynktowna odpowiedź popychała ją, by przyjmować ofiarowywaną rozkosz i odwzajemniać ją w pełni. Kiedy się wyprostował, szumiało jej w głowie, a ręce i nogi miała jak z wosku. –

Chodź. Nasze dzieci mogą rodzić się w twoim łóżku, ale poczniemy je w moim. Wziął ją na ręce, a Honoria zarzuciła mu ramiona na szyję. Nie zwlekając,

zaniósł ją do uchylonych drzwi i otworzył je szerzej, odsłaniając mały korytarzyk wiodący do jego pokoju. –

Po co to wszystko? - zapytała. - Te światła? Diabeł zerknął na nią. W korytarzyku było ciemno, ale zobaczyła, jak błysnął

zębami w uśmiechu. - Dla odwrócenia uwagi. Poprosiłaby o wyjaśnienie, ale kiedy wniósł ją do swojego pokoju, wszystko uleciało jej z głowy. Jego pokój w Londynie był wielki - ten byl olbrzymi. Łoże przy najbliższej ścianie było największe, jakie kiedykolwiek widziała. Po obu stronach były wysokie okna, zajmujące też ścianę naprzeciwko. Przy rozsuniętych zasłonach pokój zalewało światło księżyca, zamieniając bladą zieleń obić w matowe srebro.

Diabeł, niosąc ją, okrążył łóżko i postawił ją w miejscu, gdzie promień księżyca kładł się na podłodze migotliwą strugą. Jej ślubna suknia - z wielu warstw szerokiej koronki z Mechelen - lśniła i falowała. Diabeł wyprostował się, nie spuszczając oczu z unoszącej się i opadającej koronki, ujął w dłoń delikatną krągłość i poczuł, jak jest napięta. Jego palce rozpoczęły poszukiwania, znalazły twardniejący sutek i pieściły go, aż stal się niczym kamyk. Honoria wstrzymała oddech, przymknęła powieki i zachwiała się. Diabeł podtrzymał ją, przytulając do piersi, nadal obejmując dłonią jej pierś. Honoria poruszyła się niespokojnie, odwracając się, by mógł dosięgnąć jej pleców. - Sznurowanie jest ukryte pod koronką. Diabeł uśmiechnął się i zabrał się do pracy, pieszcząc najpierw jedną, potem drugą pierś i znacząc pocałunkami jej szyję. Kiedy rozwiązał ostatnie tasiemki i suknia - przy jego pomocy - spłynęła na podłogę, Honoria była w jego rękach jak wosk, opierając się o niego. Uwielbia! ją taką, delikatną i kobiecą, zatracającą się, ale świadomie... Później zatraci się jeszcze bardziej, ale do tej poiy nie będzie już świadoma niczego prócz płomienia tańczącego w jej żyłach. Objął ją, biorąc w dłonie obie jej piersi, okryte pojedynczą warstwą śliskiego jedwabiu. Z ust wyrwał jej się cichy pomruk zadowolenia. Kiedy Diabeł masował wierzchołki palcem wskazującym i kciukiem, sugestywnie ocierała się o niego biodrami. –

Jeszcze nie - mruknął. - Dzisiejsza noc powinna być doświadczeniem, którego nigdy nie zapomnisz. Och? - szepnęła niemal bezgłośnie. Odwróciła się i zarzucając mu ramiona na szyję, przycisnęła się do niego. - Co zamierzasz? Uśmiechnął się. - Poszerzyć twoje horyzonty. Honoria próbowała wyglądać dumnie, ale udało jej się tylko pokazać, jak jest

zafascynowana. Diabeł cofnął się, zrzucając surdut i kamizelkę. Pozwolił, by opadły na ziemię, i wyciągnął ręce do Honorii. Opadła w jego ramiona niczym uwodzicielska syrena - syrena, którą przez ostatnie dwa tygodnie uwalniał z okowów konwenansu. Nadal była pod wieloma względami nadzwyczaj niewinna, jednak czegokolwiek ją uczył, opanowywała to z gorącym entuzjazmem, od którego czasem brakowało mu sił. Z doświadczenia wiedział już, czego się spodziewać, i nadchodzące lata będą wyglądały rzeczywiście bajecznie. Niecierpliwie czekał na każdy kolejny rok. Teraz zaś niecierpliwie czekał na tę noc. Usta Honorii rozwarły się pod jego ustami, jej język, wabił i kusił. Wyprężyła się jak struna, stając na palcach, jej ciało okrywała tylko delikatna halka. Pozwalając, by pożądanie wzięło górę, przyciągnął ją do siebie, dłońmi na nowo poznając krągłości jej ciała. Kiedy wsunął rękę z tyłu pod jej halkę, poczuł, że ma mokrą skórę. Dwie minuty później halka spłynęła na podłogę, zapomniana w świetle księżyca. Diabeł pogłębił pocałunek - Honoria wyszła mu naprzeciw, zachęcająca i chętna. Jej dłonie prześlizgiwały się od jego karku w dół, wędrując po piersi, potem wplatając się w fałdy koszuli, by przycisnąć się do mięśni na plecach, zacisnąć na biodrach, udach, osunąć niżej. Nagle Diabeł poruszył się, chwycił jej dłonie i przytrzymał jedną ręką za plecami. Nie przerywając pocałunku, przyciągnął ją mocno do siebie, pozwalając odczuć swoją siłę i uwodzicielską moc jej własnej wrażliwości. Lekko przechylił ją

do tyłu, tak że jej biodra przylgnęły do niego. Jęknęła, ale głos utonął w pocałunku, i zaczęła się wiercić - nie po to, by się uwolnić, lecz by być bliżej. Jej niespokojne ruchy bioder to więcej, niż mógł znieść. Przerywając pocałunek, wziął ją na ręce i ułożył na jedwabnych prześcieradłach. Przeciągnęła się, patrząc mu w oczy i wyciągając ręce. Szybko cofnął się, by nie mogła go dosięgnąć. –

Jeżeli mnie kochasz, trzymaj ręce przy sobie. Fantazjował o tej nocy przez cały tydzień. Gdyby teraz pozwolił, by jej

entuzjazm wziął górę, jak to się stało już nieraz, nie miałby szansy zamienić fantazji w rzeczywistość. Przeciągając się leniwie, z rękoma ponad głową, Honoria wpatrywała się w niego namiętnie. –

Ja tylko chciałam cię dotknąć. - Patrzyła, jak się rozbiera. - Wczorajszej nocy ci się podobało.

–

Dzisiaj będzie inaczej. Nie patrzył na nią tylko przez moment, gdy ściągał koszulę. Honoria

uśmiechnęła się, wiercąc się uwodzicielsko pod jego płomiennym wzrokiem, rozkoszując się poczuciem siły, jakie dawała jej jego fascynacja jej nagim ciałem. Dał bardzo jasno do zrozumienia, że lubi widzieć ją rozebraną, całkowicie nagą, bez śladu nieśmiałości. Bycie tak nagą początkowo nie było dla niej łatwe, ale szybko się oswoiła i nabrała pewności, tak że teraz, będąc przy nim rozpalona, spragniona i naga, czuła się naturalnie - tak jak powinno być, przynajmniej między nimi. –

Jak? - zapytała, kiedy usiadł na łóżku, żeby zdjąć buty.

Zerknął na nią, przesuwając spojrzeniem po jej piersiach, a potem w dół na brzuch i uda. –

Dziś w nocy moja przyjemność będzie polegała na tym, by ofiarować lawinę przyjemności tobie. Honoria patrzyła na niego z zastanowieniem. Potrafił doprowadzić ją do

krzyku - do tego, żeby krzyczała, jęczała i łkała z rozkoszy. Ona była uczennicą - on jej mistrzem. –

Co zamierzasz? Uśmiechnął się i wstał, rozpinając spodnie.

–

Zobaczysz... albo raczej poczujesz - poprawił się. Oczekiwanie, rozgrzewające jej krew, gwałtownie wzrosło. Nerwy Honorii

zadrżały. Znajome napięcie pochwyciło ją znowu, zamykając w słodkim uścisku. Za moment Diabeł, nagi tak jak ona, wślizgnął się do łóżka. Dziki i męski, w pełni rozbudzony, na czworakach zbliżał się do niej, po czym ułożył się na niej. Honorii zabrakło tchu. Rozszerzonymi oczyma wpatrywała się w jego oczy, lśniące w słabym świetle. Potem jego powieki opadły i pochylił głowę. Ich usta się spotkały. W namiętnym pocałunku sięgał głęboko... tam, gdzie kryła się jej spragniona świadomość. Wezwał ją i posłuchała, ochoczo dając mu rozkosz. Otworzyła się dla niego zapraszająco, jej ciało pod nim było uległe; szeptała jego imię i poruszała się pod nim, ale on nie zrobił nic, by ją posiąść. Oparł dłonie po bokach jej głowy i kiedy pocałunek trwał, jej skóra płonęła, pragnąc jego dotyku. Podniecona wygięła się w łuk, ale ciężar jego ciała trzymał ją jak w pułapce. Unieruchomił jej nogi między

swoimi, nie dając jej ulgi od rosnącego między nimi żaru. Potem oderwał usta od jej ust i poczuła gorące pocałunki na szyi. Dysząc, Honoria wcisnęła głowę w poduszki, złakniona więcej i więcej. Diabeł przesunął się i jego wargi muskały jej obojczyk, potem wróciły, po drodze odwiedzając ramię i pierś. Powtórzył cały manewr, tym razem wędrując wzdłuż ramienia do łokcia, potem do nadgarstka, aby zakończyć na koniuszkach palców. Łaskotana przez jego wargi, owłosioną pierś i brodę, Honoria zachichotała. Zobaczyła jego grymas, ale nic nie powiedział, tylko podniósł jej rękę i zarzucił sobie na ramię. Powtórzył całe doświadczenie z drugim ramieniem, aż ostatecznie miał oba wokół szyi. Zaplatając palce na jego karku, Honoria z nadzieją ułożyła się wygodnie i czekała, co będzie dalej. Dotyk jego ust na piersi był znanym jej już wrażeniem, słodkim i obiecującym. Kiedy jego wargi zacisnęły się wokół jednej brodawki i zaczął ją ssać, Honoria westchnęła. Gorąca i mokra pieszczota trwała, rozpalając jej krew. Jęczała, niespokojnie unosząc biodra. Ale on przesunął się niżej. Nie miała styczności z najbardziej wrażliwą na perswazję częścią jego anatomii. Nie opuszczało jej przeczucie, że jego „dziś w nocy" nie skończy się prędko. Mówił jej nieraz, że za bardzo się spieszy, że gdyby pozwoliła mu wykorzystać więcej czasu, odczucie byłoby lepsze - silniejsze, bardziej intensywne. Ale skoro ledwie radziła sobie z tym, co już znała, wcale nie była pewna, czy „wolniej" to dobry pomysł. On do tego przywykł - ona nie. Nie była nawet pewna, czy to doświadczenie miało na niego taki sam wpływ- oszałamiając, porywając odbierając zmysły -jak to się działo z nią.

Jego wargi rozstały się z jej piersiami. Oddychając ciężko, czekała aż poczuła jego pieszczoty niżej. Ustami przebiegał po jej wrażliwym brzuchu i dalej w dół. Była tak pochłonięta nowymi wrażeniami, gorącym łaskotaniem na skórze, że zdołał przewrócić ją na brzuch, zanim zdążyła zaprotestować. Przesunął własnym ciałem po jej ciele. Jego wargi odnalazły jej kark i zaczaj zasypywać jej plecy pocałunkami, delikatnymi i ciepłymi na ramionach, przechodzącymi w delikatne skubnięcia, im niżej się przemieszczał. Ogień w jej żyłach przycichł, ale kiedy Diabeł dotarł do krągłych pośladków, oczekiwanie znów wybuchło płomieniem. Wierciła się, oddychając z trudem. Cięzkie ramię wokół talii trzymało ją w miejscu. Kied y szeroko rozłożył jej kolana i przytrzymał je, Honoria wstrzymała oddech i czekała. Leżał obok niej, nie naciskając na nią swoim ciężarem. Chłodne powietrze studziło rozpaloną skórę; chciała, by znowu ją sobą nakryć Oczekiwania kłębiły się. Pragnęła, by się przesunął i znalazł między jej udami. Zamiast tego poczuła delikatne ocieranie się jego włosów i lekkie drapanie zarostu, kiedy składał jeden za drugim ciepłe pocałunki, sunąc w dół po jej udzie. Zatroszczył się o wrażliwe miejsce pod kolanami, dalej wracał w górę po drugim udzie. Honoria oddychała powoli i czekała, aż będzie jej wolno się obrocie. Za chwilę z sykiem wciągnęła powietrze. Jej dłonie zacisnęły się na poduszce. Zadziwiona poczuła, jak delikatne pocałunki znaczą drogę w górę po jednym z ud. Po skórze przebiegł dreszcz. Kiedy pocałunki systematycznie zbliżały się do miejsca, w którym czuła ogień, wydała cichy okrzyk, stłumiony przez poduszkę. Poczuła bardziej niż usłyszała jego cichy śmiech. Powtórzył doświadczenie na drugim jej udzie. Honoria zacisnęła zęby, postanawiając sobie nie krzyknąć znowu.

Całe jej ciało drżało od rosnącego pragnienia. Kiedy wędrówka jego ust sięgnęła kresu i po raz ostatni pocałował miejsce, które nigdy wcześniej nie poznało dotyku ust mężczyzny, Honoria westchnęła... a potem krzyknęła, kiedy jego język przesunął się dalej, na pulsujące ciało - tylko raz, ale to wystarczyło. On też chyba tak myślał. Cofnął się i przewrócił ją na plecy, przyciskając swoim cezarem, kiedy jego wargi wróciły do jej ust w zapierającym dech, rozpalającym pocałunku - dokładnie tak, jak tego chciała. Zarzuciwszy mu ręce na szyję, Honoria podarowała mu pożar w zamian za płomień i namiętność za pożądanie, w szale narastającego pragnienia. Tym razem jej nogi były szeroko rozchylone, a on leżał między nimi; czuła, jak jego pulsująca męskość naciska na jej udo. cofnął się i uklęknął.

Nagle

Oszołomiona zobaczyła, jak sięga po grubą poduszkę.

Umieścił ją pod jej biodrami, potem pochylając się nad nią znowu, odszukał jej usta. Kiedy podniósł głowę, oddychała ciężko, każdy nerw jej ciała był rozbudzony, w żyłach płynął ogień. Z jedną dłonią na jej piersi opuścił głowę i zaczął ssać, aż Honoria jęknęła: - Proszę... teraz. Wyciągnęła rękę, ale on się odsunął. –

Wkrótce. Znowu przesunął się nad nią, ale zbyt nisko - głowę miał przy jej piersiach.

Lizał każdy rozpalony sutek, aż nie mogła już znieść tego dłużej, potem całując miejsce przy miejscu, przeszedł do jej pępka. Krążył językiem wokół dołeczka, potem zapuścił się do środka. Powolne, powtarzające się pchnięcia wyciskały jej łzy z oczu. Wiła się i wyginała, unosząc biodra wysoko nad poduszką. - Wkrótce. - Wyszeptał to tuż przy wrażliwej skórze na jej brzuchu i przypieczętował

pocałunkiem. Potem kolejnym i kolejnym, powoli schodząc niżej. Kiedy pierwszy pocałunek dotknął delikatnych włosków, oczy Honorii rozszerzyły się. –

Diabeł? Wrażenie było niepodobne do wszystkiego, czego dotąd doświadczyła, było

gwałtowniejsze, silniejsze, gorętsze. Po pierwszym nadeszło więcej pocałunków i wstrzymała oddech, wyciągając ręce i zaciskając palce na jego włosach. –

Och, Boże! - Okrzyk wyrwał się, gdy wargi Diabla dotknęły jej delikatnego wejścia. Nagły dreszcz wystarczył, by jej rozum zawirował.

–

Nie - potrząsnęła głową.

–

Wkrótce - padła odpowiedź. Jego usta oderwały się od jej napiętego ciała, by całować, miejsce przy

miejscu, wewnętrzną stronę ud. Podnosił je, przesuwając się niżej, aż założył sobie jej nogi na ramiona. Zapominając się, Honoria poczuła, jak jego oddech pieści jej pulsujące ciało. Zabrakło jej słów. Wydawało jej się, że umrze. Z podniecenia, z rozkoszy tak intensywnej, aż przerażającej. Konwulsyjnie chwytając prześcieradło, głęboko wciągała powietrze i gwałtownie potrząsała głową. Diabeł nie zwracał uwagi. Świadomie przyłożył usta do jej delikatnego ciała, gorącego i nabrzmiałego, czule pieszcząc każdą delikatną fałdkę; stłumiony dźwięk, ni to pisk ni okrzyk, był jego nagrodą. Odnalazł jej pulsujący guziczek, już nabrzmiały i twardy. Lizał go delikatnie, krążąc językiem to w jedną, to w drugą stronę, dokoła wrażliwego miejsca. Nie zdziwiła go cisza. Słyszał urywany oddech Honorii, czuł jej napięcie. Jak zwykle spieszyło jej się - przygotował się, by ją

przyhamować, sprowadzając ją na płaszczyznę, na której mogłaby raczej docenić jego kunszt i rozkoszować się tym, co mógł jej dać, zamiast pędzić szaleńczo ku swemu przeznaczeniu. Powtarzał pieszczoty raz po raz, aż zaznajomiła się z nowym wrażeniem. Jej oddech uspokoił się, stał się głębszy, ciało rozluźniło się pod jego dłońmi. Pojękiwała cicho i wierciła się w jego uścisku, ale już z nim nie walczyła. Dryfowała świadoma każdej pieszczoty, otwarta na przyjemności, z którymi chciał ją zaznajomić. Dopiero wtedy, wykorzystawszy w pełni swoją znaczącą wiedzę, otworzył drzwi i wprowadził ją do wszystkiego, co się za nimi kryło. Wargami i językiem z niezaprzeczalnym znawstwem dawał jej pieszczoty, od których raz po raz wzlatywała ku niebu; on raz po raz sprowadzał ją na ziemię. Dopiero kiedy nie mogła znieść już więcej, kiedy jej oddech stał się chaotyczny, a każdy mięsień jej ciała drżał, błagając o spełnienie, pozwolił jej odlecieć swobodnie, wypełniając ją jeżykiem, czując, jak jej dłonie mocno zaciskają się na jego włosach, a potem rozluźniają, gdy porwała ją ekstaza. Smakował ją, czerpiąc przyjemność z jej ciepłej, pikantnej esencji. Kiedy ostatnie targające nią dreszcze się uspokoiły, powoli uniósł się nad nią. Szeroko rozchylając jej uda, ulokował się między nimi. Jednym powolnym, silnym pchnięciem wypełnił ją, czując, jak jej delikatne wejście, wilgotne i gorące, rozchyla się, by go przyjąć, czując, jak jej ciało dostosowuje się do jego inwazji, do tego, by do niego należeć. Była całkowicie odprężona, otwarta. Poruszał się W niej potężnymi pchnięciami i nie zdziwił się, kiedy za moment poruszyła się i dołączyła do niego w tym tańcu. Oczy zalśniły jej pod na wpół przymkniętymi powiekami. Obserwował ją,

dopóki nie nabrał pewności, że była z nim, potem zamknął oczy i pozwolił sobie całkiem się w niej zatracić. Eksplozja, która porwała ich do samego nieba, by-la silniejsza niż wszystko, co odczuwał do tej pory -dokładnie tak, jak przewidział. Obudził się kilka godzin później. Honoria leżała u jego boku, delikatna i ciepła; jej splątane włosy przykrywały poduszkę. Diabeł pozwolił sobie na uśmiech uśmiech zdobywcy - zanim ostrożnie zsunął się z łóżka. Świece w jej pokoju wciąż się paliły. Rozgrzany wspomnieniami sprzed chwili, poczłapał nagi do przeszklonego barku przy oknie. Czekało tam wino z wodą i coś odpowiedniego do przekąszenia. Diabeł nalał wina i jednym haustem wypił pół kieliszka, potem podniósł pokrywę i zajrzał, co jest na tacy, skrzywił się i przykrył jedzenie z powrotem. Byt głodny, ale nie najedzenie miał apetyt. Usłyszał za sobą jakiś dźwięk. Odwrócił się i zobaczył Honorię. Owinięta jednym z jego szlafroków, spojrzała na niego, osłaniając dłonią oczy. –

Co ty robisz? Diabeł podniósł kieliszek. Opuściła dłoń i podeszła bliżej, przytrzymując szlafrok jedną ręką.

–

Też się napiję. W ogrodzie za oknem panowała cisza i spokój. Z daleka sześć par zdumionych

oczu wpatrywało się w oświetlone okno sypialni księżnej, przesłonięte koronkową firanką. Sześciu mężczyzn zobaczyło, jak Diabeł odwraca się i unosi kieliszek w geście powitania. Wszystkim sześciu zaparło dech, kiedy dołączyła do niego Honoria. Domysły, co też działo się w tym fantastycznie oświetlonym pokoju,

zaprzątały wszystkie sześć głów. Obserwowali, wstrzymując oddech, jak Honoria -osłonięta powiewającą materią i z włosami ułożonymi niczym aureola wokół głowy - bierze od Diabła kieliszek i pije. Wręczyła mu go z powrotem i Diabeł dopił resztę. Postawił kieliszek i pochylił głowę, kiedy Honoria wtuliła się w jego objęcia. Wytężając wzrok, sześciu Cynsterów obserwowało, jak ich kuzyn i jego żona zwierają usta w niesłychanie długim pocałunku. Poruszyli się niespokojnie, kiedy młoda para przerwała pocałunek, i na nowo stanęli jak wryci, gdy Honoria podniosła ramiona i pozwoliła, by materiał opadł na podłogę. Jej cień złączył się z cieniem Diabła, otaczając ramionami jego szyję. Jego głowa pochyliła się ku niej, gdy wrócili znów do pocałunku. W ogrodzie panowała cisza. Nie zahukała nawet sowa. Potem głowa Diabła uniosła się. Otoczył Ho-norię ramieniem i ich cienie znów zlały się ze sobą, kiedy odeszli od okna. –

Boże! - Zdumiony okrzyk Harry'ego zawarł w sobie wszystko. Richardowi błyszczały oczy. - Nie wyobrażałeś sobie chyba, że Diabeł ożenił

się tylko po to, żeby zadbać o sukcesję? –

Wygląda na to - zauważył sucho Gabriel - że sukcesja nie jest zagrożona. Jeżeli posunęli się tak daleko w ciągu pięciu godzin, to nasze,szanse wygranej w zakładzie z dniem św. Walentego rosną. Z ciemności dobiegł ich głęboki śmiech Vane'a.

–

Waham się, czy wam to mówić, ale nie wierzę, Żeby Diabeł zaczynał od zera pięć godzin temu.

Cztery głowy odwróciły się w jego kierunku. –

Ach, tak! - Lucyfer odwrócił się do brata. - W ta-kim razie stanowczo stawiam na dzień Św. Walentego. Jeżeli zaczął z wyprzedzeniem, to będzie miał więcej niż trzy miesiące na dokonanie dzieła. Czasu aż nadto.

–

Fakt. - Gabriel szedł o krok za Lucyferem, kiedy grupka ruszyła w stronę domu. Biorąc pod uwagę reputację Diabła, można z powodzeniem założyć, że każdy mógłby się tego domyślić. Zatem nie musimy się zbytnio przejmować żadnym zakładem.

–

Sądzę - odezwał się Richard idący tuż za Gabrielem - że powinniśmy raczej uważać, żeby żadna z pań nie dowiedziała się o naszym zakładzie. Nie ma się co spodziewać, że podzielą naszą ciekawość. Vane popatrzył za odchodzącymi, po czym spojrzał na rozświetlone okna we

wschodnim skrzydle. Po chwili przeniósł wzrok na ciemne okna wielkiej sypialni na skraju. Milczący, skryty w cieniu, obserwował okna z coraz szerszym uśmiechem na twarzy. Odwrócił się, chowając ręce do kieszeni, i stanął jak wryty. Je-go przyzwyczajone już do mroku oczy uchwyciły przysadzistą sylwetkę mężczyzny poruszającą się niespiesznie w zaroślach. Mężczyzna szedł w stronę domu. Po chwili Vane uspokoił się. Nadal trzymając ręce w kieszeniach, ruszył naprzód. –

Co tam, Charlesie? Wyszedłeś zaczerpnąć świeżego powietrza? Krępa postać zatrzymała się raptownie, odwracając się w stronę Vane'a. Po

chwili Charles skinął mu głową. –

Właśnie tak.

Vane już miał na końcu języka pytanie, czy Charles zobaczył książęcy pokaz, jednak znając skłonność Charlesa do moralizowania, wolał się ugryźć w język. Zrównując krok z Charlesem, który wracał do domu, zapytał: - Planujesz zostać tu kilka dni? –

Nie. - Charles przeszedł kilka kroków, nim dodał: - Jutro wracam do miasta. Czy wiadomo ci, kiedy Sylvester planuje powrót? Vane pokręcił przecząco głową. - Nie słyszałem, żeby o tym wspominał, ale

zdziwiłbym się, gdybyśmy ich zobaczyli przed Bożym Narodzeniem. Święta będą obchodzone tutaj, jak zwykle. –

Doprawdy? - W głosie Charlesa zabrzmiało szczere zaskoczenie. - Zatem Sylvester zamierza przejąć rolę głowy rodziny we wszystkich sferach? Vane obrzucił go chłodnym spojrzeniem. - A kiedyż to nie zamierzał? Charles

przytaknął. –

Święta prawda.

Rozdział 19

Kiedy po latach Honoria wspominała pierwsze miesiące swego małżeństwa, zastanawiała się, jakiż to życzliwy los sprawił, że wzięli ślub pierwszego grudnia. Pora była idealna, doskonała dla jej potrzeb - grudzień i styczeń, zimne i śnieżne, zatrzymały towarzystwo w domach. Przedświąteczny tydzień, kiedy to zjechała cała

rodzina, był radosnym przerywnikiem. Te zimowe miesiące dały Honorii czas, by stanąć pewnie na nogach, przywdziać kostium księżnej St. Ives, nauczyć się tego, czego potrzebowała, by sobie aadzić.. Przejęcie rządów nad książęcą siedzibą samo w sobie nic było trudne. Służba była doskonała, dobrze wyćwiczona i przyjaźnie nastawiona; na tym polu nie napotkała wielu trudności. Jednak decyzje, jakie musiała podejmować dotyczyły najróżniejszych spraw - od krów po rabatki, od przetworów po obrusy. Nie tylko dla Somersham Place, ale i dla trzech innych rezydencji utrzymywanych przez jej męża. Organizowanie zaplecza było absorbujące. W gronie rodziny oczekiwano, że będzie przywódczynią kobiecej części rodu Cynsterów - rola wymagająca, choć dająca satysfakcję. Wszystko to, i jeszcze więcej, spadło na nią już W ciągu pierwszych miesięcy, jednak w tym czasie sferą życia, której poświęcała najwięcej uwagi, były wciąż relacje z Diabłem. Nie potrafiłaby powiedzieć, czego się właściwie spodziewała. Wkraczała w małżeństwo bez ustalonych oczekiwań oprócz samego faktu podjęcia się roli jego żony i przyszłej matki jego dzieci. A jak odkryła podczas tych długich, spokojnych tygodni, w tej materii pozostawało wiele decyzji do podjęcia. Dla «»bojga. Raz po raz, kiedy ich drogi w ciągu dnia się krzyżowały, ich oczy się spotykały i Honoria dostrzegała w jego oczach wyraz zainteresowania, zastanowienia. Wiedziała, że takie same emocje odbijają się również w jej oczach. Trzeba było przystosować się także w innych sferach. Na przykład znaleźć czas tylko dla siebie, nauczyć się czuć swobodnie w towarzystwie tego drugiego,

prowadzić dyskusje o niezliczonych sprawach dotyczących ich teraz juz wspólnego życia, a wszystko to w ramach tego, kim i czym byli i co oboje mogli zaakceptować. Niektóre sprawy Przyszły łatwo, bez świadomej wysiłku. Inne wymagały poświęceń z obu stron. Wspólne noce stały się stałym punktem, sferą, której granice zostały już nakreślone, a decyzje podjęte Nawet tam jednak, kiedy fizyczna potrzeba bycia razem nie malała trwając jak niewzruszony płomień wraz z każdą kolejną nocą ich bliskość pogłębiała się' stawała się wyraźniejsza, bardziej znacząca. Zanim skończył się styczeń i nastała odwilż, oboje mieli świadomość, że nie tylko nastąpiła zmiana, a e tez ze powstało coś nowego, jakaś subtelna pajęczyna powiązań, w której teraz żyli. Nigdy o tym nie dyskutowali, nawet nie wspominali. Jednak Honoria była tego świadoma przez cały czas i wiedziała, że Diabeł też.

–

Wybieram się na przejażdżkę. Honoria, siedząca przy stoliku pod oknem zasłanym stertą rachunków,

podniosła wzrok i zobaczyła Diabła przechodzącego przez salon na tyłach domu Omiótł ją spojrzeniem, po czym jego wzrok powrócił do jej twarzy. –

Jazda będzie trudna, powolna. Chcesz spróbować? Lód pokrywający ścieżki i kiepska pogoda przez ostatnich kilka tygodni

przemawiały przeciwko przejażdżkom. Dziś jednak świeciło słońce - i skoro on to zaproponował, na pewno była bezpieczna –

Muszę się przebrać

Honoria wstała bez namysłu porzucając rachunki Diabeł uśmiechnął

%

-

Przyprowadzę konie do bocznego wyjścia. Po dziesięciu minutach już byli w siodłach. W doskonałej zgodzie jechali przez pola, kierując się okrężną drogą na pobliskie wzgórze. Wrócili drogą przez wieś, zatrzymując się na pogawędkę z pastorem Postlethwaite'em, jak zwykle w ogrodzie plebanii. Stamtąd ich trasa do domu wiodła dróżką przez las. Umilkli, zwalniając z kłusa do stępa. Minęli miejsce, gdzie znaleźli Tolly'ego, aż dotarli do ścieżki prowadzącej do chaty. Diabeł ściągnął wodze wierzchowca. Zerknął na Honorię. Zatrzymała się obok, patrząc i nu w oczy. Spoglądał na nią badawczo, po czym bez słowa skierował Sulejmana na wąską ścieżynę. W zimie zarówno chata, jak i polana wydawały się całkiem inne. Poszycie nadal było gęste, trudne do przebycia, choć drzewa pozbawione były liści. Gruby brązowy dywan pełen cętek pokrywał ziemię, tłumiąc odgłos kopyt. Chata była bardziej schludna, zadbana, kamienie przed drzwiami wyszorowane; smuga dymu wydostawała się z komina. –

Keenan jest u siebie. - Diabeł zsiadł z konia i przywiązał wodze do drzewa, po czym podszedł do Honorii. Kiedy zdejmował ją z konia, przypomniała sobie, jaki mętlik w głowie czuła,

gdy po raz pierwszy objął ją wpół. Teraz jego dotyk był kojący, przyjazny. –

Czy on będzie w środku?

–

Mało prawdopodobne. W zimie całe dnie spędza w wiosce. Diabeł umocował wodze jej konia i razem podeszli do chaty.

–

Czy wypada nam tam wchodzić?

Diabeł przytaknął. - Keenan nie ma prawdziwego domu. Po prostu mieszka w chatach, które mu zapewniam, i dba o moje lasy. Otworzył drzwi i wszedł do środka, Honoria za nim. Patrzyła, jak przeszedł przez małą izbę, zwalniając w miarę zbliżania się do pryczy, na której zmarł Tolly. Przystanął u stóp pryczy i spojrzał na skromny, szary koc. Jego twarz zastygła jak kamienna maska. Minęło sporo czasu, odkąd widziała jego twarz taką jak dziś - ostatnio rzadko ukrywał przed nią swoje uczucia. Zawahała się, po czym stanęła u jego boku. To jej miejsce - czasem trzeba mu było o tym przypomnieć. Myśląc o tym, wsunęła palce w jego dłoń, która z początku była bierna, by po chwili zacisnąć się mocno. Kiedy Diabeł wpatrywał się wciąż w posłanie, Honoria przytuliła się do niego. To podziałało. Spojrzał na nią, zawahał się, aż wreszcie uniósł ramię i przyciągnął ją bliżej. I znów obejrzał się na pryczę zachmurzony. –

Minęło sześć miesięcy, a my jeszcze go nie dostaliśmy. Honoria oparła głowę na jego ramieniu. - Nie wyobrażam sobie, żeby klub

Cynsterów akceptował porażki. –

Nigdy.

–

A zatem... - Zerknęła na niego i zobaczyła, że zmarszczka na jego czole się pogłębia. Bolesny cień widoczny był w jego oczach.

–

Coś uciekło mi z pamięci. Coś związanego z tym, jak Tolly umarł. Coś, co zauważyłem, co powinienem pamiętać. - Wpatrywał się w posłanie. - Wciąż mam nadzieję że mi się to przypomni.

Stanowczość w jego oczach i głosie nie zostawiały miejsca na żadne pocieszenie. Po chwili Honoria poczuła, jak pierś Diabla unosi się, na moment otoczył ją ramieniem, po czym wskazał na drzwi. –

Chodź. Jedźmy do domu. Wracali powoli w zapadającym zmierzchu. Diabeł nie wspominał już o zabójcy

Tolly'ego. W holu rezydencji się rozstali. Diabeł skierował się do biblioteki, i Honoria na górę. Pomyślała, że wykąpie się przed obiadem. Znając już teraz jego nastroje, poznała od razu, kiedy chciał powrócić do tematu zabójstwa. Byli wtedy w bibliotece, on zasiadł w głębokim fotelu, ona na szezlongu z robótką na kolanach. Ogień buzował u kominku, ogrzewając pokój. Zapadła już noc, więc Zasłony były zaciągnięte. Webster podał Diabłowi kieliszek brandy i opuścił pokój. Księżna-wdowa poszła już do siebie na górę. Spod spuszczonych rzęs Honoria zobaczyła, jak Diabeł wypił spory łyk brandy, zanim na nią spojrzał. –

Powinienem wrócić do Londynu. Podniosła wzrok, wpatrując się w jego twarz, po czym zapytała spokojnie: - Co

to za informacje w sprawie śmierci Tolly'ego, które wymagają naszego powrotu właśnie teraz? Zmierzył ją spojrzeniem. Wytrzymała je spokojnie, niewzruszona, nie rzucając mu wyzwania, nawet kiedy zielone oczy zwęziły się, a wargi zacisnęły. Po chwili Diabeł skrzywił się i rozparł w fotelu, przenosząc wzrok na sufit. Honoria odłożyła robótkę na bok i czekała.

Diabeł zastanawiał się długo i intensywnie, potem pomyślał jednak, że przecież to jego żona i że jest zbyt inteligentna i zbyt uparta, by zadowolić się jakimś wykrętem. Znów spojrzał jej w twarz. –

Wicehrabia Bromley pracuje dla mnie. Honoria zmarszczyła czoło. - Czyja go znam?

–

To nie jest dżentelmen takiego pokroju, żebyś musiała go znać.

–

Aha, tego rodzaju dżentelmen.

–

Dokładnie tak. Wicehrabia stara się obecnie odkryć prawdę o „oczerniającej plotce Lucyfera". Ma mi złożyć raport w przyszłym tygodniu.

–

Rozumiem. - Marszcząc czoło, Honoria spojrzała na ogień w kominku, potem odruchowo pozbierała jedwabne nici do robótki. - Nie mamy tutaj zobowiązań. Natychmiast pomówię z panią Hull i Websterem. - Podniosła się i zerknęła na niego. - Jak rozumiem, wyjeżdżamy jutro? Diabeł patrzył jej w oczy przez nieznośnie długą chwilę, aż wreszcie westchnął

i przytaknął. - Jutro. Po lunchu. Honoria skinęła głową i odwróciła się. Diabeł patrzył, jak kołysze biodrami, podchodząc do wyjścia. Kiedy drzwi zamknęły się za nią, opróżnił kieliszek... i zaczął się zastanawiać, nie po raz pierwszy, co też go naszło.

–

Jak bardzo pogrążył się Bromley? Vane zadał to pytanie, opadając na krzesło przy biurku Diabła. Wicehrabia

Bromley wyszedł ledwie pięć minut temu, zielony na twarzy. Zamykając notatki wicehrabiego w szufladzie biurka, Diabeł wymienił kwotę. –

Naprawdę wykończyłeś go z klasą - zdumiony Vane aż gwizdnął. Diabeł wzruszył ramionami. - Lubię być dokładny. Drzwi otworzyły się. Diabeł podniósł wzrok i wy-dedukował z wyrazu oczu

Honorii, że usłyszała ostatnie zdanie. Spojrzał jej w oczy z wyraźnie szelmowskim uśmiechem. –

Dzień dobry, moja droga. Honoria zatrzepotała rzęsami i dumnie skłoniła głowę. Diabeł obserwował, jak wymienia grzeczności z Vane'em. Była ubrana do

wyjścia, w pelisę z wełny merynosów, a w dłoni trzymała za wstążki aksamitny kapelusz. Dłoń, otulona giemzową rękawiczką o barwie kości słoniowej, trzymała mufkę ze złocistego aksamitu, podbitą puchem łabędzim; ten sam kosztowny puch ocieplał wewnętrzną warstwę stojącego kołnierza jej pelisy. Włosy Honorii były zaczesane w elegancki kok - nie były już tą dziką plątaniną, co dziś rano, kiedy zostawił ją w małżeńskim łóżku. Wspomnienie wywołało falę ciepła. Świadomie pozwolił sobie na uśmiech. Włożywszy kluczyki od szuflady biurka do kieszonki kamizelki, podszedł do niej zadowolony z siebie. Odwróciła się, kiedy się zbliżył, i uniosła brwi. –

Czy wicehrabia miał informacje, których oczekiwałeś? Diabeł zawahał się, patrząc jej w oczy. Nie potrzebował się oglądać, żeby

wiedzieć, że Vane jest zaskoczony. –

Tak się składa, że nie. Bromley potrzebuje więcej czasu.

–

Dałeś mu go? Po chwili wahania Diabeł przytaknął. Honoria znów uniosła brwi.

–

Skoro jego lordowska mość jest tak powolny, może na jego miejsce mógłbyś zatrudnić kogoś innego?

–

To nie takie proste. - Ubiegając pytanie, które dostrzegł w jej oczach, Diabeł ciągnął: -Bromley posiada pewne cechy, które sprawiają, że jest idealny do tego zadania. Honoria wyglądała na zdumioną. - Widziałam go tylko przez moment, ale nie

wydał mi się człowiekiem wzbudzającym wielkie zaufanie. - Przerwała, marszcząc czoło i wpatrując się w niezdradzającą niczego twarz Diabła. - Skoro teraz jesteśmy tutaj, czy nie mógłbyś zrezygnować z Bromleya i badać sprawę sam? W mieście jest już całkiem dużo ludzi. Gdybyś powiedział mi, jakich informacji szukasz, mogłabym sama się czegoś dowiedzieć. Vane zachłysnął się i próbował zamaskować to kaszlem. Honoria spojrzała na niego. Napotkawszy wzrok Vane'a, Diabeł się zachmurzył. Obserwując tę niemą wymianę zdań, Honoria zmrużyła oczy. –

Co dokładnie bada Bromley? Po tym pytaniu obaj mężczyźni spojrzeli na Honorię. Popatrzyła im w oczy,

odczytując ich instynktowną reakcję, i zadarła podbródek. Potem znacząco popatrzyła na Vane'a. Vane uśmiechnął się do Honorii z przesadną grzecznością.

–

Zostawię was, żebyście porozmawiali. Podała mu rękę. Skłonił się nad jej dłonią i rzuciwszy znaczące spojrzenie

Diabłowi, skierował się ku drzwiom. Kiedy się za nim zamknęły, Diabeł spojrzał Honorii w oczy. W tym spojrzeniu czytelne było niewzruszone postanowienie. –

Nie musisz znać szczegółów zadania Bromleya. Podszedłby bliżej, ale jej dostojna poza powstrzymała go. Patrzyła mu uważnie

w oczy. Nie potrafiłby powiedzieć, co tam wyczytała. Mimo wszystko odczuwał swego rodzaju podziw, którego nie spodziewał się nigdy odczuwać w stosunku do kobiety; miał tylko szczerą nadzieję, że tego po nim nie widać. Honoria wyprostowała się, zadzierając głowę jeszcze wyżej. –

Jestem twoją żoną, księżną. Jeżeli coś zagraża naszej rodzinie, muszę o tym wiedzieć. Diabeł zauważył nacisk w jej słowach. Nie spuszczała z niego wzroku, patrząc

mu w twarz ze stanowczością. Chwila wydawała się nie mieć końca, pełna napięcia, naładowana milczącym sporem. Honoria rzucała wyzwanie jego autorytetowi i wiedziała o tym - ale nie cofnęłaby się już. Jej oczy dawały to wyraźnie do rozumienia. Diabeł zmrużył oczy. Jesteś niesłychanie upartą kobietą. Honoria wyniośle uniosła brew. - Wiedziałeś o tym przed naszym ślubem. Przytaknął. - Niestety, ta cecha była nieodłączną częścią całości. Przytyk zabolał. Honoria znów zadarła podbródek. –

Zaakceptowałeś mnie, na dobre i na złe. Oczy Diabła rozbłysły. - Ty zrobiłaś to samo.

Raz jeszcze ich spojrzenia starły się ze sobą. I po chwili pełnej napięcia ciszy Honoria bardzo powoli uniosła władczo brew. Diabeł patrzył na ten gest z nieskrywaną irytacją - aż wreszcie z cichym pomrukiem wskazał ręką na szezlong. –

Właściwie ta sprawa nie nadaje się dla uszu damy. Maskując wyraz triumfu, Honoria posłusznie usiadła; Diabeł usiadł obok niej.

Krótko i zwięźle opowiedział jej o istocie plotki Lucyfera - wiele źródeł doniosło, że pewien Cynster był częstym bywalcem pałaców". –

Pałaców? - Honoria nie zrozumiała. Diabeł zacisnął zęby. - Burdeli, niesłychanie wytwornych. Honoria popatrzyła mu w oczy. - Nie wierzysz, że to ktoś z klubu Cynsterów. To było stwierdzenie, nie pytanie. Diabeł ponuro potrząsnął głową.

–

Wiem, że to żaden z nas. Nikt z nas nie przekroczyłby progu takiego miejsca. Nie widział powodu, by obarczać Honorię szczegółami tego, co działo się w owych „pałacach". Najgorsze ekscesy wiążące się z prostytucją to nie coś, o czym jego żona powinna wiedzieć. - Istnieje możliwość, że Tolly wybrał się tam z ciekawości i że będąc tam usłyszał lub zobaczył coś, przez co stał się dla kogoś zagrożeniem. - Poszukał wzroku Honorii. - Bywalcy tych „pałaców" niekoniecznie muszą być bogaci, niektórzy są potężni w prawdziwym znaczeniu tego słowa. To ludzie, którzy mają sekrety do ukrycia i są zdolni do uciszania tych, którzy się o nich dowiedzą. Honoria wpatrywała się badawczo w jego twarz.

–

Dlatego potrzebujesz Bromleya? Usta Diabła wykrzywiły się. - Niestety, poglądy klubu Cynsterów na ten

konkretny temat są powszechnie znane. Właściciele są ostrożni. Żaden z nas nie uzyskałby odpowiedzi. –

Myślisz, że to był Tolly? - zapytała po chwili Honoria. Diabeł popatrzył jej w oczy i potrząsnął głową.

–

W taki razie pozostaje... - Zmarszczył czoło i skrzywił się. - Ale w to wierzę jeszcze mniej niż w to, że był to Tolly. Oboje zamyślili się, aż wreszcie Honoria ocknęła się i spojrzała na zegar. -

Wielkie nieba, spóźnię się. - Chwyciła mufkę i wstała. Diabeł także się podniósł. - Dokąd się wybierasz? –

Odwiedzić Louise, potem mam być na lunchu u lady Colebourne.

–

Ani słowa o tym Louise albo maman. Honoria posłała mu czule protekcjonalne spojrzenie. - Ależ oczywiście. Odwróciła się do drzwi, ale Diabeł zatrzymał ją, unosząc palcem jej podbródek

i odwracając ją, by stanęła z nim twarzą w twarz. Spojrzał jej głęboko w oczy, zaczekał, aż pojawi się w nich odpowiedź, i pochylił głowę, by dotknąć wargami jej ust. Jak na pocałunek było to tylko muśnięcie, kuszący delikatny dotyk, zbyt ulotny, by zadowolić, lecz zbyt realny, by go zignorować. Kiedy uniósł głowę, Honoria zatrzepotała rzęsami, zobaczyła jego uśmiech i ledwie powstrzymała się przed obrzuceniem go zagniewanym spojrzeniem. Skinęła dumnie głową. –

Życzę udanego dnia, sir. Diabeł uśmiechnął się.

–

Miłego dnia, moja pani.

Przez cale popołudnie Honoria przeklinała swojego męża - i niemilknące efekty jego diabelskiego pocałunku. Nie mogąc wytłumaczyć dreszczy, przebiegających ją od czasu do czasu, była zmuszona spełnić życzenie Louise i wypić kieliszek ratafii, by powstrzymać przeziębienie. Siedząc na szezlongu w salonie Louise, z bliźniaczkami, które przysiadły u jej stóp na podnóżkach, wykorzystała okazję, by ogłosić pomysł, który nie dawał jej spokoju. –

Myślę, żeby wydać bal. Czuła, że koniecznie musi pokazać się publicznie w roli nowej księżnej St.

Ives, a naprędce zorganizowany bal wydawał się doskonałym rozwiązaniem. –

Bal? - Oczy Amandy zrobiły się okrągłe. Odwróciła się do matki. - Będzie nam wolno na nim być? Patrząc na rozpromienione twarze córek, Louise z trudem powstrzymywała

uśmiech. - To będzie zależało od tego, czy zostaniecie zaproszone i jakiego rodzaju to ma być bal. Amanda i Amelia obróciły się znów do Honorii, lecz ona udawała, że tego nie zauważa. - Myślę, że to powinien być niezobowiązujący bal - mówiła do Louise tylko dla rodziny i przyjaciół. –

Niewiele osób z towarzystwa jest już w mieście. Księżnej St. Ives nie wypada wydawać pierwszego oficjalnego balu, kiedy połowa towarzystwa jest jeszcze na wsi - zgodziła się Louise.

–

Rzeczywiście, to by się równało towarzyskiej gafie. Pewny sposób, żeby zrazić sobie wielkie damy. Zbyt wiele byłoby urażonych, gdybym teraz wydała swój pierwszy oficjalny bal, ale taki niezobowiązujący bal nie powinien wywołać

zamieszania. –

Skoro interesy wymagały waszego powrotu do miasta, nikt nie może podważyć waszego

prawa

do

drobnej,

nieformalnej

rozrywki

-

zgodziła

się

wspaniałomyślnie Louise. - No i oczywiście musi wrócić Helena. Nie mogłabyś wydać swojego pierwszego oficjalnego balu bez niej. –

W rzeczy samej - przytaknęła Honoria. Księżna--wdowa wybrała się z wizytą do znajomych i miała do nich dołączyć dopiero, kiedy sezon rozpocznie się na dobre. - Ale skoro to tylko dla przyjaciół...

–

I rodziny - dodała Louise.

–

Zatem - zastanawiała się Honoria - można go zorganizować już niedługo. Amanda i Amelia patrzyły to na jedną, to na drugą.

–

Ale my dostaniemy zaproszenie?! - wołały płaczliwie. Honoria przyjrzała im się z wyraźnym zdziwieniem. - Wielkie nieba!

Potargałyście sobie włosy! Louise roześmiała się. Bliźniaczki stroiły miny do Honorii, po chwili zeskoczyły ze swoich stołków i usiadły po obu jej bokach na szezlongu. –

Obiecujemy, że będziemy wyglądać wzorowo.

–

Jak najporządniejsze panienki, jakie widziałaś w życiu.

–

I mamy mnóstwo kuzynów do tańca, więc nie będziesz musiała bez przerwy szukać nam partnerów. Honoria wpatrywała się w ich roziskrzone oczy, zastanawiając się, jak

postrzegałyby swoich cudownych kuzynów, gdyby zobaczyły ich takimi, jacy są naprawdę, w sali balowej pośród wyższych sfer. Jej wahanie zaowocowało

błagalnymi spojrzeniami dwóch par oczu. Honoria roześmiała się. –

Oczywiście, jesteście zaproszone. - Zerkała to na jedną, to na drugą rozentuzjazmowaną buzię. -Ale to wasza mama zadecyduje, czy możecie przyjść. Wszystkie spojrzały na Louise, ona zaś serdecznie uśmiechnęła się do córek.

–

Podejmę decyzję, kiedy porozmawiam z waszym ojcem, ale skoro macie zadebiutować w tym sezonie, taki nieoficjalny bal, zwłaszcza w St. Ives House, powinien być dla was wybornym rozpoczęciem roku. Bliźniaczki ogarnęła gorączka oczekiwania. Wprost promieniały radością.

Zostawiwszy je w takim stanie (już zaczęły wiercić Louise dziurę w brzuchu pytaniami o swoje balowe suknie), Honoria pojechała do miejskiego domu lady Colebourne, by uczestniczyć w lunchu w gronie innych młodych mężatek. Wszelkie kołaczące się jeszcze wątpliwości, czy bal jest potrzebny, szybko usunęły się w cień. Zwłaszcza przy iskierkach nadziei, które pojawiły się w zbyt wielu oczach na wieść, że jej mąż powrócił do miasta - teraz jako żonaty dżentelmen, a więc o wiele bardziej nadający się do poflirtowania niż jako niezwiązany zobowiązaniami hulaka, którym niegdyś był. Uśmiechając się słodko, Honoria brała pod uwagę pokazanie wszem i wobec także tego, że on należy do niej. Może tatuaż? Jeden na czole, a drugi na innej ważnej części jego ciała. Znudzone mężatki z towarzystwa mogą poszukać sobie rozrywki gdzie indziej. Diabeł należy do niej - musiała zmagać się z chęcią zadeklarowania tego publicznie.

Zanim wsiadła do powozu, by wrócić na Grosvenor Square,

opanowała ją dzika zaborczość. Siła tego uczucia była wstrząsająca, ale Honoria dobrze wiedziała, skąd się wzięło. W wyższych sferach można było stracić męża na

wiele sposobów. Ani razu od tamtej nocy podczas burzy, kiedy obudziła się i zastała go w swoim pokoju, nie myślała o tym, że mogłaby go stracić. Pomimo różnych obaw, pomimo tego, że Sligo i koniuszy Diabła podzielali jej podejrzenia, nie wydarzyło się nic więcej. Teraz wydawało się, że Diabeł miał jednak rację, a zdarzenie z faetonem było tylko osobliwym wypadkiem. Spoglądając z okna powozu na mijane ulice, Honoria odczuwała zupełnie niespodziewaną determinację. Poznała, co to takiego. Była zaskoczona, ale nie zaprzeczała. Zbyt wiele osób mówiło jej przedtem, że jej przeznaczeniem jest zostać jego żoną. A to znaczyło, że należał do niej, i miała zamiar zadbać o to, by to się nie zmieniło.

Diabeł zjadł lunch z przyjaciółmi, potem zajrzał do White'a. To był ich trzeci dzień w stolicy. Mimo ożenku wygodny dla niego schemat z poprzednich czasów powoli wracał. –

Jedyna różnica - wyjaśnił Vane'owi, kiedy weszli razem do czytelni - jest taka, że nie muszę już sam zajmować się kwestią rozgrzewania łóżka. Vane uśmiechnął się łobuzersko. Szturchnął Diabła łokciem i wskazał dwa

wolne fotele. Obaj zasiedli z gazetami. Diabeł wpatrywał się w swoją niewidzącym wzrokiem. Jego myśli zaprzątała żona i jej upór. Jak to się stało, że poślubił kobietę

jedną na milion, tak niewrażliwą na męską władzę. Sam nie wiedział. To przeznaczenie, przypomniał sobie. Wydawało się, że ma tylko jedno wyjście - żywić nadzieję, iż los da mu też możliwość radzenia sobie z nią bez zniszczenia subtelnej więzi, która między nimi istnieje. A była ona niezwykła, przynajmniej dla niego. Nie potrafiłby jej zdefiniować ani nawet opisać -wiedział jednak, że to rzecz cenna, zbyt cenna, by ryzykować. Honoria także była zbyt cenna, by ryzykować, w jakikolwiek sposób. Marszcząc czoło nad gazetą, zastanawiał się, co też ona teraz robi. Później, kiedy już się rozstał z Vane'em, poszedł do domu pieszo. Zapadał zmierzch. Diabeł przeciął Piccadilly i skręcił w Berkeley Street. –

Ha! Sylvester! Diabeł zatrzymał się i odwrócił. Zaczekał, aż Charles go dogoni, nim ruszył

dalej. Charles zrównał z nim krok. Jego mieszkanie znajdowało się przy Duke Street, tuż za Grosvenor Sąuare. –

Z powrotem na polowanku, jak widzę? Diabeł uśmiechnął się. - Skoro tak mówisz.

–

Jestem zdumiony. Myślałem, że Leicestershire zatrzyma cię dłużej. Wyśmienicie się tam bawili, jak słyszałem.

–

Nie pojechałem do Lodge w tym sezonie. - Manor Lodge to książęcy domek myśliwski. - Jeździłem trochę w Somersham, ale nie było szczególnie po co. Charles wyglądał na zdziwionego. - Czy ciotka Helena ma się dobrze?

–

Doskonale. - Diabeł zerknął na niego spod oka. - Miałem co innego na głowie.

–

Och?

–

Ożeniłem się niedawno, zapomniałeś? Charles przelotnie uniósł brew. - Nie sądziłem, że małżeństwo zmieni twoje nawyki. Diabeł tylko wzruszył ramionami. Minęli Berkeley Square i skręcili w aleję

miedzy dwoma domami, łączącą plac z Hays Mews. –

Jak rozumiem, Honoria została w Somersham? Diabeł zmarszczył brew. - Nie. Jest tutaj, ze mną.

–

Doprawdy? - Charles zamrugał szybko i po chwili mruknął: - Muszę pamiętać, żeby złożyć jej wyrazy uszanowania. Diabeł skinął głową. Wiedział doskonale, jak inni kuzyni postrzegali Charlesa.

Sam zawsze starał się okazywać tolerancję. Szli razem, aż zatrzymali się na rogu Grosvenor Square. Duke Street znajdowała się nieopodal. Od drzwi domu dzieliły Diabła zaledwie metry. Nagle Charles obrócił się, stając z nim twarzą w twarz. - Niechętnie wspominam o tak delikatnej sprawie, ale czuję, że muszę to powiedzieć. Diabeł chłodno uniósł brwi... i powtórzył sobie, że miał być tolerancyjny. - Przywiezienie Honorii do Londynu w jej nowej roli tak wcześnie, wymaganie od niej, by aprobowała twoje szerokie kontakty już parę miesięcy po ślubie to niepotrzebne okrucieństwo. Być może nie ma ona doświadczenia w przebywaniu w wyższych sferach, .ile jej wyczucie jest, jak sądzę, wyjątkowe. Bez wątpienia zda sobie sprawę, że darzysz zainteresowaniem inne osoby. Kobiety są bardzo wrażliwe na tym punkcie. Gdybyś zostawił ją w Somersham, nie byłaby narażona na takie przykrości. Z kamienną twarzą Diabeł zmierzył Charlesa wzrokiem. Cała tolerancja

ulotniła się i zmagał się teraz z sobą, by okiełznać gniew. Gdyby Charles nie lwi członkiem rodziny, wepchnąłby mu te słowa z powrotem do gardła. Ogromnym wysiłkiem woli nie pozwolił sobie warknąć. –

Pomyliłeś się, Charlesie. To Honoria życzyła sobie, by mi towarzyszyć, a ja nie widziałem powodu, by się l emu życzeniu sprzeciwiać. - Jego lodowato spokojny I on sprawił, że Charles zesztywniał; jego spojrzenie zmroziłoby samo piekło. Co więcej, wydaje się, że żywisz błędne mniemanie. Obecnie nie zamierzam szukać żadnych „szerszych kontaktów", moja żona zaprząta moją uwagę, wykluczając wszelkie inne osoby. To była prawda, święta prawda, wypowiedziana bardziej wyraźnie niż

pozwalał dotąd sobie to uzmysłowić. Charles zamrugał. Wyglądał na zaskoczonego. Usta Diabła wykrzywiły się w grymasie dezaprobaty. –

Naprawdę, małżeństwo to coś znacznie więcej, niż się spodziewałem. Powinieneś sam spróbować. Mogę je polecić jako doświadczenie, z którym każdy mężczyzna powinien się zmierzyć. Skłonił się szybko i pomaszerował do drzwi, zostawiając Charlesa patrzącego

za nim z nieodgadnionym. wyrazem twarzy.

Rozdział 20

Następnego ranka Diabeł, kiedy tylko uwolnił się od najpilniejszych spraw, wspiął się po schodach do saloniku. Honoria podniosła wzrok, a gdy wszedł, uśmiechnęła się ciepło. - Myślałam, że będziesz zajęty godzinami. –

Hobden wraca już do Somersham Place. - Diabeł podszedł do szezlonga i usiadł na oparciu, tuż przy niej. Podniósł jeden z wielu listów leżących na kolanach Honorii. - Nasi goście? Zerknęła na list. - Ten do rodziny. Tamte są do znajomych. Diabeł pozbierał listy i przejrzał je. Poprzedniego wieczora rozmawiali o jej

pomyśle nieoficjalnego balu. Diabeł pomyślał, że to przedsięwzięcie zajmie ją, odciągnie od tematu Bromleya i jego poczynań, i zgodził się bez problemu. - Jest jeszcze parę nazwisk, które możesz dodać. Honoria wzięła ołówek i posłusznie zapisywała, podczas gdy on dyktował jej swoją krótką listę. Kiedy powiedział „Chillingworth", spojrzała na niego zdziwiona. –

Myślałam, że nie pałasz sympatią do hrabiego?

–

Wręcz przeciwnie, to mój ulubieniec. - Diabeł uśmiechnął się jednym z uśmieszków godnych Księcia Ciemności. - Kogo miałbym drażnić, nie mając pod ręką Chillingwortha? Honoria w odpowiedzi zmierzyła go wzrokiem, ale zostawiła hrabiego na

liście. Chillingworth potrafi sam o siebie zadbać.

–

Tak sobie myślę - odezwał się Diabeł, wpatrując się w jej profil - czy nie wybrałabyś się na przejażdżkę powozem? Honoria podniosła wzrok i otarła się ramieniem o jego udo. Spojrzała mu w

oczy i skrzywiła się. - Nie mogę. - Wskazała na przybory piśmienne na sekretarzyku. - Skoro bal ma się odbyć w piątek, muszę wysiać te zaproszenia jeszcze dzisiaj. Diabeł nigdy w życiu nie napisał nawet jednego zaproszenia na bal. Już miał zaproponować, że się lego nauczy, kiedy Honoria dodała: –

Louise przyprowadzi bliźniaczki, żeby pomogły. Uśmiechając się, Diabeł rozprostował długie nogi.

–

W takim razie zostawiam cię z twoim zadaniem. Kiedy wstał, jego palce musnęły jej policzek. Ruszył ku drzwiom, a Honoria

patrzyła, jak się za nim zamykają. Z tęsknym wyrazem twarzy spojrzała na panele na ścianie, skrzywiła się i wróciła do swoich listów.

Następnego ranka, kiedy znów otworzyły się drzwi do saloniku na górze, Honoria podniosła wzrok z radosnym uśmiechem. Odkryła jednak, że to Vane szuka jej towarzystwa. –

Diabeł powiedział, że tutaj cię znajdę. - Podszedł do niej z czarującym uśmiechem.

–

Mam prośbę. Błysk w jego oku zasugerował, jaka to może być prośba. Honoria zmierzyła go

karcącym wzrokiem. –

Kto? - zapytała.

–

Lady Canterton. A Harry zaproponował lady Pinney. Honoria zatrzymała jego wzrok na długą chwilę, po czym sięgnęła po ołówek.

–

Dzisiaj wyślę zaproszenia.

–

Dziękuję.

–

Pod jednym warunkiem. - Podniosła wzrok akurat w porę, by zobaczyć niepokój w jego oczach.

–

Jakim warunkiem? W tym pytaniu kryło się wyzwanie. Honoria je zignorowała.

–

Każdy z was zatańczy po jednym tańcu z każdą z bliźniaczek.

–

Bliźniaczki! - Vane spojrzał na nią zdziwiony. -Ile one mają lat?

–

Siedemnaście. Debiutują w tym roku. Piątkowy bal będzie dla nich pierwszy. Vane zadrżał. Honoria uniosła pytająco brew. - A więc? Popatrzył na nią z wyrazem ponurej

rezygnacji w oczach. - Dobrze, z każdą po jednym tańcu. Powiem Harry'emu. Honoria skinęła głową. - Zrób to. Kolejni goście pojawiali się szybko jeden po drugim, a wszyscy w tym samym celu. Po Vanie przyszedł Gabriel, po nim Lucyfer. Jako ostatni w drzwiach saloniku stanął Richard. –

Wiem - powiedziała Honoria, sięgając po tyle razy poprawianą listę. - Lady Grey.

–

Lady Grey? - Richard zamrugał. - Dlaczego lady Grey? Teraz Honoria była zdumiona. Sama widziała go, jak wymykał się z balu u

Horatii z ciemnowłosą pięknością o alabastrowej cerze.

–

Czy ona nie...? - zrobiła gest dłonią uzbrojoną w ołówek.

–

Ach, nie. - Szelmowski uśmiech Richarda przypomina! Diabła w jego najgorszych chwilach. - To było w zeszłym roku. Zamierzałem poprosić o lady Walton. Poprosić o nią... jak o smaczny kąsek. I bez wątpienia lady Walton jak smaczny

kąsek, jak dojrzały owoc, wpadnie mu w ręce. Honoria stwierdziła, że dezaprobata nie ma sensu, i dołączyła lady Walton do listy gości. –

I posłusznie obiecuję zatańczyć z Amandą i Amelią.

–

Dobrze. - Honoria zerknęła w porę i zdążyła zobaczyć beztroski ukłon Richarda.

–

To bardzo dobry pomysł, ten twój bal. - Zatrzymał się przy drzwiach z uśmiechem na twarzy. - Wszyscy szukaliśmy sposobu, żeby rozkręcić sezon. Nie mogłoby się zdarzyć nic lepszego niż nieformalny bal. Honoria posłała mu ostrzegawcze spojrzenie. Richard wyszedł, chichocząc. Wróciła do planowania, starając się nie wsłuchiwać w kroki za drzwiami, nie

zastanawiać się, czy Diabeł zajrzy do niej, by posłuchać o wyborach jego kuzynów, by zapytać ją, co porabia, by przedstawić swoją opinię. Nie zajrzał. Kiedy następnego ranka zeszła na śniadanie, z zadowoleniem zobaczyła, że Diabeł jeszcze siedzi, popijając kawę i przeglądając „The Gazette". Teraz jej miejsce znajdowało się na drugim końcu stołu i rozdzielał ich polerowany mahoń. Zajmując miejsce, posłała Diabłowi ciepły uśmiech ponad srebrną zastawą. Diabeł odpowiedział tym samym, emocje bardziej wyrażając oczyma niż ustami. Złożył „The Gazette" i odłożył ją na bok. –

Jak ci idzie z planowaniem?

Chociaż poprzedniego dnia jadł kolację w domu, był zajęty interesami. Późno położył się do łóżka i nie miał ochoty na rozmowę. Między łykami herbaty i kęsami grzanki Honoria opowiedziała mu szczegóły. Słuchał uważnie, wtrącając uwagi, aż na koniec powiedział: - Ustalasz nową modę. Słyszałem już o dwóch innych paniach domu, które planują wczesne, nieoficjalne przyjęcia. Uśmiechając się promiennie, Honoria wzruszyła ramionami. - Tam, gdzie prowadzą St. Ivesowie, pójdą i inni. Diabeł z zadowoleniem błysnął zębami w uśmiechu, po czym spojrzał jej w oczy. - Sprowadziłem konie z Somersham Place. Jest ładna pogoda, pomyślałem, że może chciałabyś wybrać się na przejażdżkę? Serce Honorii załomotało. Tak tęskniła za wspólnymi chwilami na osobności. –

Ja...

–

Za pozwoleniem, wasza wysokość. Honoria odwróciła się, kiedy pani Hull dygnęła przed Diabłem, a potem zwróciła się do niej:

–

Przyjechali dostawcy, jaśnie pani. Wpuściłam ich na parter.

–

Och... tak. - Szczęście prysło jak przekłuty balonik. Honoria uśmiechnęła się blado. - Wkrótce do nich zejdę. Tego ranka mieli przyjść także kwiaciarze i muzycy. Pani Hull wyszła, a

Honoria odwróciła się, by napotkać wzrok Diabła. –

Zapomniałam. Decyzję co do menu trzeba podjąć dzisiaj. Rano nie będę miała czasu na przejażdżkę. Diabeł machnął ręką, uśmiechając się nadzwyczaj uprzejmie. - Nic się nie

stało.

Honoria nie okazała niepokoju, ale widziała, że ten uśmiech nie był szczery. Żadne odpowiednie słowa nie przyszły jej jednak do głowy. Uśmiechnęła się przepraszająco i wstała. –

Jeśli pozwolisz... Diabeł skinął głową. Sztuczny uśmiech nie zniknął z jego twarzy. Popatrzył za wychodzącą Honoria, po czym odstawił filiżankę i podniósł się. Powoli zmarszczka na czole zastąpiła uśmiech. Diabeł wyszedł do holu. Webster wydał polecenie, by posprzątano pokój. Po chwili pojawił się u boku Diabła.

–

Czy mam posłać po konia, wasza wysokość? Diabeł skupił się i zdał sobie sprawę, że wciąż wpatruje się w schody, którymi poszła Honoria.

–

Nie. - Jeżeli jeździł sam, wychodził wcześnie rano, zanim robiło się tłoczno. Z poważną miną skierował się do biblioteki. - Będę zajęty przez cały ranek.

W dniu, w którym księżna St. Ives wydawała swój nieoficjalny bal, poranek był rześki i pogodny. W parku mgły snuły się pod drzewami, a ćwierkanie ptaków odbijało się echem w cichej pustce. Diabeł jechał samotną dróżką. Donośny tętent końskich kopyt dudnił mu w uszach. Jechał pogrążony w myślach, choć panował nad wszystkim; jeździec i koń tworzyli harmonijną jedność, pędząc przed siebie w chłodzie poranka. Przy końcu ścieżki Diabeł zawrócił parskającego kasztana i pognał z powrotem -jeszcze szybciej. Dojeżdżając do drugiego końca ścieżki, zwolnił i zatrzymał się przed dębową aleją. Potężny koń, zdolny wytrzymać spore trudy, parsknął głośno i opuścił łeb.

Diabeł popuścił wodze. Pierś mu zafalowała, gdy głęboko wciągnął powietrze. W pobliżu nie było widać nikogo. Nic tylko drzewa i starannie utrzymane trawniki. Rozniósł się zapach wilgotnej trawy, kiedy kasztan poruszył się i zaczął ją skubać. Diabeł znów głęboko odetchnął i poczuł, jak mróz ścina jego myśli. I jak to się często działo, kiedy był sam, jego niepewność i dręczący go od kilku dni niepokój wykrystalizowały się i nabrały wyraźnych konturów. Wizja nie była jednak zachęcająca. Nie mógł się pogodzić z myślą, że o irytację przyprawia go fakt, iż jego żona jest tak zajęta organizowaniem balu, że nie ma dla niego czasu. Nie mógł jednak zaprzeczyć, że był zazdrosny, że czekał, że chciał z nią być. Nawet teraz czuł, jak kłębią się w nim mroczne emocje. Nie miał jednak prawdziwych powodów, by się skarżyć. Od księżnych oczekiwano, że będą organizować bale. Honoria postępowała dokładnie tak, jak powinna postępować żona: nie wysuwała żadnych dziwacznych żądań, nie domagała się uwagi, kiedy był zajęty. Mało tego - nawet nie oderwała się od swoich zajęć, gdy aż nazbyt chętnie chciał jej poświęcić uwagę. To go dotknęło. I to głęboko. Zachmurzony Diabeł wzruszył ramionami. Zachowywał się nierozsądnie. Nie miał prawa oczekiwać, że jego żona będzie inna, że będzie postępować według jakiegoś innego wzorca - którego nie potrafił nawet określić. A jednak tego właśnie chciał i to pragnienie było sednem jego niezadowolenia. Myśli same podsunęły mu obraz chwili, kiedy w chacie gajowego Honoria przytulała się do niego. Spoglądał na nią, widział w jej oczach ciepło i zrozumienie, czuł ciężar jej ciała, delikatnego i kobiecego. Zdał sobie sprawę, jak wielu rzeczy on

sam teraz by nie miał i nigdy nie miałby szansy doświadczyć, gdy by Tolly nie znalazł się na tamtej ścieżce. Głęboko odetchnął; chłód zmroził mu krew w żyłach. Diabeł pragnął Honorii pragnął jej od same go początku - ale nie tylko o tym pragnieniu rozmyślał. Fizyczne pragnienie, pragnienie zdobywania, pragnienie chronienia... potrzeba lojalności z jej strony, jej zaangażowania - wszystko to zostało spełnione. Co pozostało? Coś na pewno... coś na tyle potężnego, by wywoływać jego niepokój, wzbudzać obsesję, z łatwością podważać jego zazwyczaj niezłomną zdolność panowania nad wszystkim. Coś wymykającego się jego doświadczeniu. Z grymasem na twarzy zastanowił się nad tym wnioskiem i nie potrafił go obalić. Zacisnął usta i ujął wodze. Wiedział, że nie posunie się tak naprawdę do przodu, dopóki nie zaspokoi i tej potrzeby. Poczuł chłód. Pochylił się, poklepał szyję konia i trącił go piętami. Kasztan posłusznie ruszył, płynnie przechodząc do kłusa. Kora drzewa, przy którym stali, pękła nagle. Diabeł uchwycił ten dźwięk; obejrzał się do tyłu i zobaczył świeży ślad na pniu, na wysokości swojej piersi. W tej samej chwili dotarło do jego uszu wiele mówiące kaszlnięcie. Nie zatrzymywał się, by to zbadać; nie zwolnił, dopóki nie znalazł się przy bramie parku, gdzie gromadzili się już inni chętni na poranną przejażdżkę. Diabeł pozwolił kasztanowi ochłonąć. Broń palna nie była dozwolona w parku. Wyjątkiem byli strażnicy, ale do czego mieliby strzelać - do wiewiórek? Kasztan uspokoił się. Sam również śmiertelnie opanowany, Diabeł skierował się z powrotem na Grosvenor Square.

Nieoficjalny bal u księżnej St. Ives był niesłychanym sukcesem. Odbył się nie w wielkiej sali balowej, lecz w nieco bardziej kameralnym pokoju muzycznym. Wieczór pełen był śmiechu, tańca i swobodnej wesołości, nie tak często spotykanej w przywykłych do sztywnych manier wyższych sferach. Wielu gości było krewnymi; reszta to długoletni znajomi. Miły nastrój zapanował od samego początku, kiedy to książę i księżna poprowadzili towarzystwo w żywiołowym, zapierającym dech walcu. Cała setka gości odczytała wskazówkę i zaczęła się bawić w pogodnej atmosferze, przy lejącym się strumieniami szampanie, znakomitej kolacji i w równie znakomitym towarzystwie. Po pięciu godzinach od przybycia pierwszych gości wyszli ostatni z nich, zmęczeni, ale uśmiechnięci. Webster zamknął frontowe drzwi na zasuwy. Pośrodku holu Diabeł spojrzał na Honorię, tulącą się do jego ramienia. Iskierki wciąż tańczyły w jej oczach. Uśmiechnął się. –

Wyjątkowy sukces, moja droga. Honoria odpowiedziała uśmiechem, opierając mu głowę na ramieniu.

–

Myślę, że poszło bardzo dobrze.

–

Rzeczywiście. - Diabeł przytrzymał jej dłoń spoczywającą na jego rękawie i skierował się z Honoria w stronę biblioteki. Stało się już ich nawykiem, by kończyć tam wieczory, popijając brandy i wymieniając uwagi. Zatrzymali się na progu. Służba czyściła szkło i porządkowała meble. Diabeł zerknął na Honorię. Może dzisiaj powinniśmy wypić drinki na górze.

Honoria przytaknęła. Diabeł przyjął z rąk Webstera kandelabr pełen płonących świec i ruszyli na górę. –

Amelia i Amanda padały z nóg.

–

Po raz pierwszy w życiu - uśmiechnęła się życzliwie Honoria. - Tańczyły wszystkie tańce oprócz walców. Zatańczyłyby i to, gdyby mogły. Zerknęła na męża i zauważyła leciutką zmarszczkę na jego urodziwej twarzy.

Zaśmiała się w duchu. Obecność bliźniaczek wywołała intrygujące reakcje u ich kuzynów płci męskiej - karcące spojrzenia były de rigueur. Przewidywała niejedną ciekawą sytuację, kiedy sezon w pełni się rozwinie. Ta myśl przypomniała jej o innej ciekawej sytuacji, w której brała udział. –

Tak nawiasem mówiąc, ostrzegam cię uczciwie, że nie zaproszę więcej Chillingwortha, jeżeli będzie się zachowywał tak jak dzisiaj.

–

Ach? - Wyrazu niewinności, jaki odmalował się na twarzy Diabła, pozazdrościłby mu cherubin. - To nie ja zacząłem. Honoria zmarszczyła czoło. - Miałam na myśli was obu. On nie zachował się

lepiej. –

Nie mogłem pozwolić, żeby uszło mu na sucho kwestionowanie moich możliwości, by cię usatysfakcjonować.

–

Nie zrobił nic takiego! To ty przekręciłeś jego słowa.

–

To miał na myśli.

–

Może i tak, ale nie musiałeś go informować, że ja... - przerwała mu Honoria, rumieniąc się na nowo. Dostrzegła błysk zadowolenia w zielonych oczach Diabła. Puściła jego ramię i popchnęła go. Nawet się nie zachwiał. - Jesteś niemożliwy. -

Uniosła skraj sukni i pokonała szybko ostatnie stopnie. - Nie wiem, dlaczego nalegałeś, żeby go zaprosić, skoro jedyna rozmowa, jaką z nim prowadziłeś, była litanią słabo zawoalowanych obelg. –

Właśnie dlatego. - Ujmując z powrotem jej rękę, Diabeł położył ją na swoim ramieniu, kiedy przechodzili galerią. - Chillingworth to idelny kamień szlifierski do ostrzenia mojego dowcipu. Skórę ma grubą jak nosorożec.

–

Też coś! - Honoria zadarła podbródek.

–

Pozwoliłem mu zatańczyć z tobą walca.

–

Tylko dlatego, że postarałam się, żebyś nie mógł się nie zgodzić. Honoria wykorzystała walca, żeby rozdzielić dwóch pojedynkujących się na

słowa szelmów - jak się okazało, bez skutku. –

Honorio, gdybym nie chciał, żebyś tańczyła walca z jakimś konkretnym dżentelmenem, to byś nie zatańczyła. Spojrzała na niego gotowa zaprotestować. Dostrzegła jednak podtekst kryjący

się w jego słowach, wyraz oczu - i stwierdziła, że bezpieczniej będzie po prostu prychnąć raz jeszcze. Kiedy spojrzała przed siebie, Diabeł szczerzył zęby w uśmiechu. Tego wieczora bawił się świetnie bez zastrzeżeń. Nawet pojawienie się bliźniaczek jako przyszłych Afrodyt nie mogło popsuć jego pogodnego nastroju. Kiedy skręcili do apartamentów książęcych, objął Honorię ramieniem i przyciągnął do siebie. Honoria pozwoliła mu na to, ciesząc się z jego bliskości. Relacje jej męża z Chillingworthem nadal pozostawały dla niej zagadką. Tańcząc walca z Vane'em, zapytała go o zdanie, lecz on tylko się uśmiechnął. - Gdyby nie byli tak zajęci

rywalizowaniem ze sobą, byliby przyjaciółmi - rzekł. Ich rywalizacja, którą teraz zobaczyła z bliska, nie była tylko żartem, nie była też jednak poważna. Z daleka wydawali się jednak zapiekłymi wrogami. –

Czy Charles zawsze jest taki przygnębiony? -Honoria zauważyła, jak Charles obserwował ją, gdy tańczyła walca z Chillingworthem. Miał dziwnie nieodgadniony wyraz twarzy.

–

Charles?

To

jedyna

osoba,

która

nie

zaakceptuje

twojego

pomysłu.

Nieskrępowana zabawa nigdy nie była jego mocną stroną. –

Twoi inni kuzyni zachwycali się nieskrępowaną zabawą. - Honoria rzuciła mu znaczące spojrzenie. - Całkowicie nieskrępowaną. Każdy członek klubu Cynsterów, poza Diabłem, w pewnym momencie znikał z

przyjęcia, pojawiając się po jakimś czasie zadowolony z siebie, z uśmiechem kota, który dobrał się do śmietanki. Diabeł uśmiechnął szelmowsko. - Gabriel przekazuje ci podziękowania wraz z gorącą nadzieją, że z ten twój nieoficjalny bal co roku będzie stałym punktem w rodzinnym kalendarzu. Honoria otworzyła szeroko oczy. - Naprawdę w naszej sferze jest aż tyle życzliwych młodym mężczyznom dam? –

Zdziwiłabyś się - powiedział Diabeł, otwierając drzwi na oścież. Honoria posłała mu znaczące spojrzenie i zadzierając nosek, weszła do pokoju.

Jednak uśmiechała się, gdy stanęła w pokoju oświetlonym przez ogień radośnie trzaskający na kominku. Trzymając kandelabr wysoko, żeby rozproszyć cienie, Diabeł podszedł do wysokiej komódki i ustawił na niej świecznik obok srebrnej tacy

z karafką i dwoma kieliszkami. Nalał brandy i podał kieliszek Honorii. Ogrzewając szkło w dłoniach, tanecznym krokiem podeszła do fotela przy kominku i przysiadła tam. Podniosła kieliszek i wciągnęła zapach alkoholu. W jednej chwili zamarła. Zamrugała. Znad krawędzi swojego kieliszka zobaczyła, jak Diabeł bierze drugi kieliszek, do połowy napełniony bursztynowym płynem. Zaczął unosić go do ust. –

Nie! Jej niespodziewany krzyk zmusił go, by się odwrócił. Ale kieliszek wędrował

coraz wyżej... Już za moment Diabeł miał, jak zwykle, wypić pierwszy łyk. Honoria upuściła kieliszek. Upadł, a bursztynowy płyn rozlał się na wielobarwny dywan. Nie mogąc wykrztusić słowa, rzuciła się na Diabła, wytrącając mu kieliszek z dłoni. Szkło rozbiło się o komodę. –

Co...?

-

Diabeł

podniósł

ją,

chroniąc przed okruchami spadającymi jak

deszcz. Honoria, z pobladłą twarzą, przywarła do niego, wpatrując się w płyn skapujący po komodzie. –

Co się stało? - Diabeł spoglądał na nią. Gdy nie odpowiedziała, rozejrzał się, po czym chwytając ją za ramiona, odsunął od siebie i popatrzył jej w twarz. -Co? Niepewnie odetchnęła, po czym spojrzała mu w oczy. Przełknęła ślinę.

–

Brandy. - Głos miała słaby, drżący; znowu wzięła głęboki oddech. - Gorzkie migdały.

–

Diabeł dosłownie zastygł. Chłód zaczął go ogarniać od stóp i wędrował ku górze,

obejmując każdy mięsień po kolei, aż Diabeł poczuł się jak sopel lodu. Oderwał dłonie od Honorii, kiedy przylgnęła do niego mocno, obejmując go z całej siły, aż ledwie mógł oddychać. Oddychanie

rzeczywiście

stało

się

trudne. Na chwilę w ogóle

wstrzymał oddech - w momencie, kiedy zdał sobie sprawę, że podał jej kieliszek z trucizną. Ścisnęły mu się wnętrzności. Zamknął oczy, wtulając policzek w jej loki i otaczając ją ramionami. Poczuł zapach jej perfum. Wzmocnił uścisk, czując dotyk jej ciała, ciepłego i żywego. Nagle Honoria podniosła wzrok, niemal zderzając się z nim podbródkiem. –

Omal nie zginąłeś! - To zabrzmiało jak oskarżenie. Z gniewnym wyrazem twarzy chwyciła go za kamizelkę i próbowała nim potrząsnąć. - Mówiłam ci przedtem, ostrzegałam cię! To ciebie próbowali zabić. Wniosek, z którym trudno mu było się nie zgodzić.

–

Ale im się nie udało. Dzięki tobie. - Diabeł próbował przyciągnąć ją do siebie z powrotem. Honoria się opierała.

–

Jeden łyk dzielił cię od śmierci. Widziałam! Jej oczy lśniły gorączkowo, policzki płonęły rumieńcem. Diabeł przełknął

przekleństwo. Nie był zły na nią, lecz na swojego niedoszłego zabójcę. –

Nie zginąłem.

–

Ale mało brakowało! - Honoria ciskała gromy wzrokiem. - Jak oni śmieli? Diabeł widział, że jest w szoku.

–

Oboje żyjemy - pocieszał ją. Była głucha na jego uspokajające słowa. Odsunęła się i zaczęła chodzić po pokoju.

–

Nie mogę w to uwierzyć! - Gestykulowała intensywnie. - To zupełnie nie w porządku! Diabeł poszedł za nią, kiedy zbliżyła się do łóżka.

–

Nie pozwolę... Zabraniam! Jesteś mój... nie możesz dostać się w ich ręce. Odwróciła się i chwyciła go za ubranie. - Słyszysz? - Jej oczy lśniły jak srebrne talerzyki pełne łez. - Nie zamierzam stracić i ciebie.

–

Jestem tutaj... Nigdy mnie nie stracisz. - Diabeł otoczył ją ramionami. Była tak zdenerwowana, że aż drżała. - Zaufaj mi. Spojrzała mu uważnie w oczy. Łzy zawisły na jej rzęsach.

–

Obejmij mnie – powiedział. Zawahała się, po czym posłuchała, powoli rozprostowując zaciśnięte dłonie i

obejmując go. Oparła głowę na jego ramieniu, ale wciąż była napięta i zdenerwowana. Diabeł uniósł jej twarz, spojrzał na pobladłe policzki, na oczy zalane łzami i pochylił się, by pocałować zaciśnięte usta. –

Nigdy mnie nie stracisz - wyszeptał - a ja nigdy nie stracę ciebie. Przebiegł ją dreszcz. Spuściwszy wilgotne rzęsy, Honoria podała mu usta.

Diabeł przyjął ten dar i zaczął ją całować. Pieszczota trwała bez końca, intensywnie, powoli, ale nieubłaganie przeradzając się w namiętność. Potrzebował jej, a ona potrzebowała jego. Musieli swą miłością sławić życie, by odpędzić widmo śmierci. Honoria odsunęła się tylko na chwilę, by zarzucić mu ręce na szyję. Przywarła do niego w szczęśliwym pocałunku. Jego ramiona otoczyły ją, tors przygniótł jej piersi, jego silny i rytmiczny puls tętnił w niej echem. Pożądanie między nimi

narastało, nie jako namiętna gorączka, ale coraz silniejsza moc niemożliwa do odrzucenia. Jak rzeka występująca z brzegów wylewało się z nich obojga, stapiając w jeden nurt -unoszący ze sobą każdą myśl, całą świadomą wolę -popychający do działania, napędzający nie potrzebą brania, ale potrzebą dawania. Żadne z nich nie kwestionowało jego słuszności, żadne nie próbowało z nim walczyć - była to siła tak potężna, że wystarczyła, by zadać kłam śmierci, z którą stanęli twarzą w twarz. Poddając się jej i sobie nawzajem, zdjęli ubrania, ledwie świadomi, że zostawiają je rozrzucone na podłodze. Dotyk skóry na ciepłej skórze, pieszczoty dłoni, ust i języków poszukujących się wzajem - wszystko to oddziaływało na ich zmysły, napędzając wzmagające się crescendo. Nadzy, podnieceni podeszli do łóżka. Ręce i nogi splatały się i oddalały od siebie po to tylko, by spleść się na nowo. Narastały delikatne szepty, na tle głębokiego pomruku Diabła ciche westchnienia Honorii. Czas przestał istnieć. Jak gdyby zobaczyli się po raz pierwszy, z wyostrzonymi zmysłami odkrywali się nawzajem na nowo. Diabeł znów pieścił każdą delikatną krągłość, każdy fragment jasnej skóry Honorii, każde miejsce, gdzie czuł pulsujące tętno, każdą ero-genną strefę jej ciała. Nie mniej zafascynowana Honoria na nowo odkrywała jego prężne ciało, jego silę, jego reakcje, jego niezawodny kunszt. Czas nie miał znaczenia, kiedy tak poznawali się nawzajem, obdarzając się rozkoszą, a ich szepty przechodziły w ciche okrzyki i stłumione pomruki. Dopiero kiedy wyczerpali już cały zasób pieszczot, Diabeł położył się na plecach, unosząc Honorię nad sobą. Siadła na nim okrakiem, wyprężyła ciało i przyjęła go, osuwając się na niego powoli, delektując się każdą sekundą, aż znalazł się w niej głęboko.

Czas rozpadł się na okruchy. Krystalicznie wyraźna chwila zawisła między nimi, drżąca, naładowana wrażeniami. Spojrzenia spotkały się, oboje znieruchomieli, a potem powieki Honorii opadły. Z łomoczącym sercem, słysząc i czując jego puls głęboko w sobie, rozkoszowała się siłą, która w nią wtargnęła, w milczeniu uznając potęgę, która ją wzięła we władanie. Potem się poruszyli, oba ciała w idealnym zjednoczeniu, dusze oddane sobie głębiej, niż sięga wola i myśl. Zbyt doświadczeni, by się spieszyć, delektowali się każdym krokiem długiej drogi, aż otworzyły się przed nimi bramy raju. Wkroczyli tam razem.

- Nigdy, w żadnej sytuacji, jej wysokość nie może zostać bez asysty. - Diabeł wzmocnił swoje słowa stanowczym spojrzeniem posłanym trojgu ludziom stojącym przed nim rzędem w bibliotece. Wszyscy troje - Webster, sztywny, jakby kij połknął, z wyrazem twarzy jeszcze bardziej pozbawionym emocji niż na co dzień, pani Hull, wyprężona jak struna, z ustami zaciśniętymi ze zdenerwowania, i Sligo o twarzy bardziej ponurej niż zazwyczaj -wyglądali na zmieszanych. –

Chyba że w naszych apartamentach - poprawił się niechętnie Diabeł. Tam właśnie Honoria przebywała w tej chwili i jeżeli doświadczenie mogło

coś podpowiedzieć, miała pozostać jeszcze dobre kilka godzin. Spała głęboko, kiedy ją opuszczał po tym, jak w pełni zaspokoił jej zmysły i swoje własne. To przeżycie

sprawiło, że poczuł się bardziej wrażliwy niż kiedykolwiek przedtem. Ale w książęcych pokojach była bezpieczna, bo krzepki lokaj już zajął miejsce, z którego miał widok na drzwi. –

Kiedy nie będzie mnie w domu, Webster, nie wpuszczaj nikogo oprócz moich ciotek i Vane'a. Jeżeli ktoś się pojawi, jej wysokość jest niedysponowana. Nie będziemy przyjmować w najbliższym czasie, dopóki ta sprawa nie zostanie rozwiązana.

–

Tak jest, wasza wysokość.

–

Oboje z panią Hull zadbacie, aby nikt nie miał okazji majstrować nic przy naszym jedzeniu i zapasach. A tak nawiasem mówiąc - spojrzenie Diabła spoczęło na twarzy Webstera - czy sprawdziłeś resztę tej brandy?

–

Tak, wasza wysokość. Brandy w butelce nie została zatruta. - Webster wyprostował się jeszcze bardziej. - Mogę zapewnić waszą wysokość, że nie napełniłem karafki alkoholem z trucizną. Diabeł spojrzał mu prosto w oczy. - Tak zakładałem. Rozumiem też, że nie

zatrudnialiśmy ostatnio nowych pracowników? Webster nieco się rozluźnił. –

Nie, wasza wysokość. Jak to mamy w zwyczaju, wczoraj sprowadziliśmy więcej naszych ludzi z Somersham do pomocy, ludzi już obeznanych z naszymi oczekiwaniami. Wśród służby nie było obcych, sir. - Wpatrzony w punkt gdzieś nad głową Diabła, Webster kontynuował: - Zeszłego wieczora każdy zatrudniony pracownik miał wyznaczone zajęcia, które musiał wykonywać dosłownie przez cały czas. - Webster pozwolił sobie spojrzeć nieco niżej, tak by napotkać wzrok

Diabła. - To oznacza, że nikt z personelu nie odszedł od swoich obowiązków na czas dostatecznie długi, by dotrzeć do apartamentów państwa i wrócić niezauważony. Jak sądzę, musimy założyć, że to jacyś goście, którzy wiedzieli, gdzie znajdują się książęce apartamenty, wnieśli truciznę, sir. –

Właśnie. - Diabeł już rozmyślał o tym i o wielu innych sprawach. Przeniósł wzrok na Sliga. - Ty, Sligo, będziesz towarzyszył jej wysokości, dokądkolwiek się uda. Jeżeli zdecyduje się spacerować w miejscu publicznym, będziesz szedł przy niej, a nie za nią. - Spojrzał Sligowi prosto w oczy. - Masz ją osłaniać własnym ciałem. Sligo przytaknął. Wiele razy Diabeł ratował jego życie i teraz nie widział nic

niezwykłego w tym życzeniu. –

Dopilnuję, żeby nikt nie tknął jej wysokości. Ale... - Zachmurzył się. - Jeżeli ja będę z księżną, to kto będzie z panem?

–

Stawiałem czoło śmierci już wcześniej, to żadna różnica.

–

Jeżeli mógłbym coś zasugerować, wasza wysokość - wtrącił się Webster. Przynajmniej jeden lokaj...

–

Nie. - To jedno słowo ucięło wszelkie protesty. Diabeł spoglądał otwarcie na swoich pracowników. -Jestem w stanie obronić się sam. - W jego tonie kryło się wyzwanie, by mu zaprzeczyli, na co oczywiście żadne z nich sobie nie pozwoliło. Skinął im głową. -Możecie odejść. Webster i Sligo wyszli, ale pani Hull cofnęła się od drzwi. Kiedy spojrzała na

niego, sznurując usta, zrezygnowany Diabeł pytająco uniósł brew. – –

Nie jest pan niezwyciężony, wie pan o tym. Wiem, Hully, wiem. Ale na miłość boską, nie mów tego jej wysokości - skrzywił

się Diabeł. Ułagodzona tym, że posłużył się zdrobnieniem, którym nazywał ją w dzieciństwie, pani Hull pociągnęła nosem. –

Jakżebym mogła. Pan niech się zajmie znalezieniem tego pozbawionego wszelkich uczuć potwora, który wsypał truciznę do tej karafki, a my się zaopiekujemy jej wysokością. Diabeł patrzył za nią, kiedy wychodziła, zastanawiając się, czy któreś z nich

trojga ma pojęcie, jak wiele powierzał ich opiece. Powiedział im prawdę - po wielokroć spoglądał śmierci w oczy. Jednak śmierci Honorii nie mógłby znieść.

–

Pokładam w was zaufanie, że postaracie się, by żadna krzywda nie stała się jego wysokości. - Chodząc tam i z powrotem przy oknie w saloniku, Honoria spojrzała surowo na troje służących stojących przed nią w rządku: Webstera, panią Hull i Sliga. - Jak sądzę, już rozmawiał z wami o incydencie z ubiegłej nocy? Wszyscy troje przytaknęli. Webster wystąpił jako ich rzecznik.

–

Jego wysokość wydał nam polecenia, aby zapobiec powtórzeniu się takiego incydentu, jaśnie pani.

–

Tego jestem pewna. Diabeł wyszedł z domu, zanim się obudziła, a po nocnych rozkoszach wstała

późno. Nie pozwalał jej zasnąć aż do rana; jeszcze nigdy nie był tak wymagający. Kiedy obudził ją o świcie, zaangażowała się całym sercem w zaspokajanie jego ogromnego apetytu, oceniając odrobiną świadomości, jaką była zdolna przywołać, że

to odwleczone w czasie uświadomienie sobie własnej śmiertelności wywołało w nim taki apetyt na życie. Spodziewała się, że omówi z nim wstrząsający incydent z trucizną przy śniadaniu, tymczasem przespała także śniadanie. –

Nie mam zamiaru odwoływać żadnych rozkazów jego wysokości. Cokolwiek zarządził, musi zostać wykonane. Jednakże - przerwała, zerkając na trzy twarze przed sobą - czy mam rację, zakładając, że nie wydał żadnych poleceń dotyczących jego własnego bezpieczeństwa? Webster skrzywił się. - Wysunęliśmy taką sugestię, jaśnie pani. Niestety, jego

wysokość sprzeciwił się temu pomysłowi. –

Stanowczo - potwierdził Sligo, którego ton jasno dawał do zrozumienia, co służący myśli o tej decyzji. Pani Hull ściągnęła wargi. - Zawsze był niesłychanie uparty.

–

Rzeczywiście. - Z tego, jak wszyscy troje na nią patrzyli, Honoria wywnioskowała, że mogła powiedzieć tylko tyle. Sprawa była dość delikatna. Wszak nie mogła świadomie podważać decyzji męża. Spojrzała na Webstera. Jakiej to sugestii sprzeciwił się jego wysokość?

–

Zasugerowałem lokaja dla ochrony, jaśnie pani. Honoria uniosła brew. - Mamy innych zdatnych mężczyzn na służbie, prawda? Nie tylko lokajów?

–

W rzeczy samej, jaśnie pani - zgodził się Webster. - Od młodszych kamerdynerów po kuchtów.

–

I są jeszcze stajenni i ich pomocnicy - dodał SligoHonoria skinęła głową.

–

Doskonale. - Spojrzała w oczy każdemu z nich po kolei. - Będę mogła zachować spokój, jeśli zawsze będziecie mogli mi powiedzieć, gdzie w danej chwili przebywa jego wysokość, kiedy jest poza domem. Nie należy jednak robić niczego wbrew wyraźnym życzeniom jego wysokości. Mam nadzieję, że to jasne? Webster skłonił się. - W rzeczy samej, jaśnie pani. Jestem pewien, że jego

wysokość oczekuje od nas dołożenia wszelkich starań, by oszczędzić pani zmartwienia. –

Właśnie tak. A czy orientujecie się, gdzie on jest w tej chwili? Webster i pani Hull pokręcili głowami. Sligo wbił wzrok w sufit.

–

Myślę - powiedział, kołysząc się lekko na piętach - że kapitan jest z panem Vane'em. - Spuścił wzrok, spoglądając w oczy Honorii. - W jego mieszkaniu przy Jerniyn Street, wasza wysokość. - Kiedy Honoria, tak samo jak jego koledzy, spojrzeli na niego pytająco, Sligo otworzył szeroko oczy. - Chłopak ze stajni musiał tamtędy jechać z wiadomością.

–

Rozumiem. - Po raz pierwszy od chwili, kiedy poczuła zapach gorzkich migdałów, Honoria doznała ulgi. Miała sojuszników. - Myślicie, że chłopak ze stajni będzie jeszcze w drodze, kiedy jego wysokość wyjdzie od kuzyna? Sligo przytaknął.

–

Bardzo możliwe, wasza wysokość. Honoria zdecydowanie skinęła głową, dając im znak do odejścia.

–

Dostaliście polecenia, zarówno ode mnie, jak i od jego wysokości. Jestem pewna, że je dokładnie wypełnicie. Sligo przytaknął; pani Hull dygnęła. Webster ukłonił się nisko.

–

Może pani na nas polegać, wasza wysokość.

Rozdział 21

Vane wpatrywał się w Diabła z niekłamanym przerażeniem. –

Ile zamachów na twoje życie było do tej pory? Diabeł zastanowił się. - Jeżeli podejrzenia Honorii były słuszne, to trzy. Nadal

nic nie sugeruje, że ktoś majstrował przy moim faetonie, ale biorąc pod uwagę pozostałe dwa zdarzenia, zaczynam myśleć, że mogła mieć rację. Znajdowali się w mieszkaniu Vane'a. Diabeł siedział przy stole. Podniósł kufel piwa i upił spory łyk. Vane, który stał przy oknie, nie odrywał od niego wzroku. –

Faeton, trucizna... co było trzecie?

–

Ktoś strzelił do mnie w parku wczoraj rano.

–

Wychodziłeś wcześnie? Diabeł przytaknął. Vane odwrócił się, patrząc nie-widzącym wzrokiem w okno.

Diabeł czekał. Po dramatycznych wydarzeniach ostatniego wieczora czuł się dziwnie spokojny. Tę część nocy, kiedy nie kochał się z żoną, spędził na rozmyślaniach. Zetknięcie ze śmiercią doskonale sprzyjało skupieniu - groźba utraty Honorii zmazała wszelkie udawanie, obnażyła fakt, że wszystkie logiczne powody, które wykorzystywał dla usprawiedliwienia swego małżeństwa, były tylko fasadą. To, co czuł do

swojej żony, nie miało nic wspólnego z logiką. Nagle poruszył się i zerknął na Vane'a - po czym lekceważąco pokiwał głową, drwiąc sam z siebie. Ilekroć choćby zbliżył się myślami do tego punktu -do emocji, których nie umiał, nie zdołałby zdefiniować - cofał się, uciekał. To nienazwane uczucie czyniło go tak wrażliwym, że nie niemal nie potrafił go zaakceptować ani nawet przyznać, że ono istnieje. Czyniło wyłom w jego obronnym murze, więc instynktowną reakcją było jak najszybsze odbudowywanie fortecy. Musiał jednak wkrótce stawić mu czoło. Poczucie zagrożenia ciążyło mu jak balast; niepewność doprowadzała do obłędu. Honorii zależało na nim - ostatnia noc tego dowiodła. Może nawet w taki sposób, w jaki czasem zależy kobietom, na innym poziomie niż jakiekolwiek zainteresowanie erotyczne. Winnej sferze. Koniecznie musiał to wiedzieć. Dowiedzenie się tego bez zadawania pytań, be/, ujawniania, jak bardzo mu zależy na odpowiedzi, było wyzwaniem, któremu zamierzał poświęcić całą uwagę, oczywiście kiedy tylko upora się ze swoim niedoszłym zabójcą. Zabójcą, który omal nie zamordował mu żony. Diabeł podniósł wzrok, kiedy Vane się odwrócił i spojrzał na niego z zatroskaniem. –

To bardzo poważna sprawa. - Vane zaczął krążyć po pokoju. - Dlaczego tylko w Londynie? - Zerknął na Diabła. - Nic więcej podejrzanego nie wydarzyło się w Somersham Place? Diabeł pokręcił przecząco głową.

–

W Londynie, bo tu jest bezpieczniej. Więcej znajomych ludzi dokoła. Cambridgeshire to wiejska okolica i wszędzie można spotkać moich

pracowników. –

To nam nie pomogło w znalezieniu zabójcy Tolly'ego. Diabeł spuścił wzrok i zakołysał kuflem.

–

Żeby zepsuć twój faeton, musieli dostać się do wozowni niezauważeni, musieli wiedzieć, który to powóz i jak najlepiej upozorować wypadek, a to zakłada posiadanie pewnej wiedzy o twoich zwyczajach. Ktokolwiek strzelił do ciebie w parku, musiał wcześniej wiedzieć, że masz zwyczaj jeździć tak wcześnie. A ktokolwiek umieścił truciznę w karafce... - z ponurym wyrazem twarzy Vane spojrzał Diabłowi w oczy -ktokolwiek to zrobił, musiał wiedzieć, gdzie są książęce apartamenty, a także znać twój sposób picia. Diabeł przytaknął.

–

Gdyby tego nie wiedzieli, byliby ostrożniejsi z dawkowaniem. W jednym łyku było dość trucizny, by powalić wołu, dlatego Honoria tak łatwo ją wyczuła

–

Tak więc - odrzekł Vane - ktokolwiek to jest, wiedział to wszystko, ale... - urwał i spojrzał na Diabła. Ten skrzywił się. - Nie wiedział, że z Honorią nie tylko sypiamy razem, ale i

pijemy brandy. Vane odpowiedział podobnym grymasem. –

Nawet ja tego nie wiedziałem, więc to nam nie pomoże zawęzić kręgu podejrzanych. - Przerwał na chwilę, po czym zapytał: - A więc Tolly został zabity, bo jechał cię ostrzec? Powoli Diabeł skinął głową. - Taka wersja lepiej niż jakaś inna tłumaczyłaby

to, co powiedział w chacie.

Obaj umilkli na chwilę. –

Co zrobisz? - przerwał milczenie Vane.

–

Co zrobię? - Diabeł uniósł brwi. - Dokładnie to samo, co zamierzałem wcześniej, tylko mając oczy szeroko otwarte.

–

I mnie do osłaniania tyłów. Diabeł uśmiechnął się. - Skoro nalegasz. To byl ich stary żart. Napięcie Vane'a

nieco zelżało. Usiadł na krześle naprzeciwko Diabła. –

A zatem czy Bromley wreszcie się wykazał?

–

Jeszcze nie, ale sądzi, że ma wreszcie mocne karty w ręku. Przyszedł wczoraj z propozycją spotkania. Dama, o której mowa, chciała mieć pewne gwarancje. Powiedziałem mu, co może dostać. Poszedł negocjować porę spotkania.

–

A miejsce?

–

W samym pałacu. Vane zmarszczył czoło. - Pójdziesz? Diabeł wzruszył ramionami. - Rozumiem, że tak jej będzie wygodniej.

–

To może być pułapka.

–

Mało prawdopodobne. Ona ma więcej do stracenia, działając przeciwko mnie niż dla mnie. A Bromley zbyt dba o własną wygodę, żeby zachęcać do podstępu. Vane nie wyglądał na przekonanego. - Nie podoba mi się to ani trochę. Osuszywszy kufel, Diabeł pokręcił głową.

–

Mnie też nie, ale nie chciałbym pominąć żadnego tropu. - Zerknął na Vane'a. Ciągle nie przypomniałem sobie tego, co zapomniałem w związku ze morderstwem Tolly'ego.

–

Wciąż jesteś przekonany, że to coś istotnego?

–

O, tak. - Diabeł podniósł się z ponurą miną. - To było coś tak istotnego, że zwróciłem na to uwagę, ale przy umierającym Tollym wyleciało mi z pamięci.

–

To wróci. Diabeł spojrzał mu w oczy.

–

Ale czy wróci na czas?

Ktoś stanowczym krokiem zbliżył się do saloniku. Honorią odeszła od okna i usiadła na szezlongu. Spędziła dzień na metodycznym analizowaniu zamachów na życie Diabła i doszła do jedynego możliwego logicznego wniosku. Chociaż odruchowo chciała wyłuszczyć swoje odkrycia Diabłowi, po zastanowieniu uznała, że tym razem mąż mógłby tak łatwo nie przyjąć jej wniosków. Po stosownym namyśle wysłała wiadomość do osoby, o której wiedziała, że może jej zaufać bez wahania. –

Proszę wejść - zabrzmiało w tej samej chwili co energiczne pukanie. Drzwi otworzyły się i wszedł Vane. Odszukał ją spojrzeniem. Zamknął drzwi i podszedł do bliżej; jego sposób chodzenia przypominał jej Diabła.

–

Jak się miewasz? Honorią skrzywiła się. - Jestem zaniepokojona. Skinął głową i usiadł na krześle naprzeciwko niej. - Jak mogę pomóc? - spytał,

unosząc brew. - Napisałaś, że sprawa jest pilna. Zaciskając wargi, Honoria wpatrywała się w jego twarz. - Przemyślałam to, co

się stało. Musi być powód, dla którego ktoś stara się zabić Diabla. Nie spuszczając z niej wzroku, Vane przytaknął. – –

Mów dalej. Istnieje tylko jedna zwracająca uwagę przyczyna, o której wiem, łącząca Diabła z osobą, która mogła wiedzieć dość, by zepsuć jego faeton i umieścić truciznę w jego brandy. Spadek. Który, bądź co bądź, jest co najmniej znaczny. To mogłoby wyjaśnić też, dlaczego ataki zaczęły się po tym, jak stało się jasne, że się pobierzemy. Na twarzy Vane'a odbiła się reakcja na to odkrycie.

–

Ależ oczywiście. Skupiałem się na Tollym... Nie pomyślałem o takiej możliwości.

–

Zgadzasz się ze mną? - Honoria pochyliła się bliżej ku niemu. - Zgadzasz się, że to musi być Richard? Vane spojrzał na nią osłupiały. - Richard? Honoria zmarszczyła czoło. -

Dziedziczy po Diable. –

Ach... - Vane spojrzał na nią uważnie. - Honorio, twoja logika jest bez zarzutu. Niestety, Diabeł nie poinformował cię o wszystkich szczegółach niezbędnych, by dojść do właściwego wniosku. - Zawahał się, po czym pokręcił głową. - Przykro mi, ale wyjaśnienie tego nie należy do mnie. Będziesz musiała zapytać Diabła. Honoria z desperacją spojrzała mu w oczy. - O co mam go zapytać? Oczy Vane'a zachmurzyły się. - Zapytaj go, kto po nim dziedziczy.

–

To nie Richard? Zaciskając wargi, Vane wstał. - Muszę iść, ale obiecaj mi, że opowiesz

Diabłowi o swoich wnioskach.

Oczy Honorii rozbłysły. - Tego możesz być całkowicie pewien. - To dobrze. - Vane popatrzył jej w oczy. - Jeżeli to może coś ułatwić, założę się, że on już podążył tym samym tropem. –

Sądzisz, że on wie? - spytała Honoria, wyciągając rękę.

–

Wie, ale jak to ma w zwyczaju, nic nie powie, dopóki nie będzie miał dowodu. Vane puścił dłoń Honorii. - Za pozwoleniem, pójdę. Mam się czym zająć. Im szybciej dostarczymy twojemu mężowi dowodu, jakiego potrzebuje, tym szybciej uwolnimy się od tego mordercy. Nie chcąc zabierać mu czasu, Honoria skinęła głową i pozwoliła mu odejść.

Jeszcze długo po tym, jak drzwi się zamknęły, siedziała, wpatrując się w boazerię, nie mogąc ogarnąć rozumem tego, co się dzieje. Cynsterowie - stanowiący prawo sami dla siebie. Z wyrażającym niesmak prychnięciem wstała i poszła na górę, by się przebrać.

Jego wysokość St. Ives tego wieczora jadł obiad w domu. Honoria zaczekała, aż udadzą się do siebie, zdjęła suknię i założyła nocny strój, przemknęła niczym pilna pokojówka do komnaty księcia, gdzie zrzuciła peniuar i pantofelki i wślizgnęła się do łóżka. W drugim końcu pokoju Diabeł, zajęty rozwiązywaniem krawata, obserwował jej zachowanie z zainteresowaniem - z zainteresowaniem, które zignorowała. Oparta na poduszkach utkwiła wzrok w jego twarzy.

–

Rozmyślałam. Dłoń Diabła zastygła, zanim zdjął biały płócienny kołnierzyk. Rozpinając

guziki kamizelki, podszedł do łóżka. –

O czym?

–

O tym, kto chciałby twojej śmierci. Diabeł zrzucił z ramion kamizelkę i przysiadł na łóżku, żeby ściągnąć buty.

–

Doszłaś do jakichś wniosków?

–

Tak, ale Vane powiedział mi, że moje wnioski nie są właściwe. Diabeł popatrzył na nią. - Vane? Honoria wyjaśniła.

–

Naturalnie, myślałam, że dziedziczy po tobie Richard.

–

Ach... - Diabeł upuścił drugi but. Wstał, zdjął koszulę i spodnie i wślizgnął się do pościeli. Honoria przeturlała się do niego. Ułożył ją wygodnie u swego boku. Pewnie powinienem był ci o tym powiedzieć. W półmroku Honoria spoglądała na niego spod zmrużonych powiek. Była

pewna, że się śmieje. –

Sądzę, że powinieneś. Czegóż to ja nie wiem? Diabeł położył się na poduszkach. Znasz przydomek Richarda?

–

Skandal? Diabeł przytaknął. - Tak jak mój wziął się od powiedzenia „ten diabeł

Cynster", przydomek Richarda pochodzi od słów „skandal, który się nigdy nie wydarzył". – –

On jest tym skandalem? Richard jest moim bratem, ale nie jest synem mojej matki.

Honoria zamrugała zdziwiona. - Ach. - Po chwili zmarszczyła czoło. - Ale jesteście tacy podobni. –

Jesteśmy podobni do ojca. Widziałaś jego portret. Tylko kolor włosów, i w moim przypadku także oczu, mamy po naszych matkach. Matka Richarda także była ciemnowłosa. To skandal na wielką skalę, Richard jest młodszy od Diabła. A jednak Honoria

nie zauważyła najlżejszego śladu dezaprobaty w reakcji towarzystwa na Richarda Cynstera. –

Nie rozumiem. - Zerknęła na Diabła i zobaczyła, jak szczerzy zęby w uśmiechu.

–

Prawda o narodzinach Richarda jest tajemnicą poliszynela od trzech dziesięcioleci. To stara sprawa. Oczywiście, kluczem do całości jest maman. Honoria skrzyżowała ręce na piersiach i utkwiła spojrzenie w jego twarzy.

–

Opowiedz mi. Diabeł otoczył ją ramionami. - Kiedy miałem trzy lata, mój ojciec został

poproszony o udanie się z misją dyplomatyczną do północnej Szkocji. Nastąpił wybuch niezadowolenia i jajogłowi z dworu chcieli trochę postraszyć, nie wysyłając naprawdę oddziałów. Wysłanie Cynstera uważano za najlepsze wyjście. Maman postanowiła mu nie towarzyszyć. Kiedy się urodziłem, powiedziano jej, że nie będzie mogła mieć więcej dzieci, była zatem nadopiekuńcza wobec mnie, ku mojemu niezadowoleniu. I tak mój ojciec pojechał na północ sam. Magnat, do którego go posłano, żeby go... - Przerwał, szukając odpowiednich słów. –

Zastraszyć? - podsunęła Honoria. Diabeł przytaknął. - Ten magnat, rudzielec, niedawno się ożenił. Zaaranżowane

małżeństwo z pięknością z południa. –

Musiała być pięknością - mruknęła Honoria. Diabeł zerknął na nią. - Wiesz, że my, Cynsterowie, mamy swoje standardy. Honoria prychnęła i wycelowała palec w jego pierś. - Mów, co było dalej.

–

Dość dziwne, ale nie jesteśmy całkiem pewni. Wiemy, że misja ojca okazała się sukcesem. Wrócił do domu po czterech tygodniach. Richard pojawił się dwanaście miesięcy później.

–

Dwanaście miesięcy?

–

Jego matka zmarła kilka miesięcy po jego narodzinach. Nie wiemy, czy wyznała prawdę mężowi, czy sam się domyślił po wyglądzie dziecka, że to nie jego krew. Ale nawet wtedy nie było wątpliwości, że Richard to syn mojego ojca. Wyglądał dokładnie tak samo jak ja w jego wieku, a było dość ludzi, którzy to pamiętali. Co więcej, los Richarda został przypieczętowany, kiedy Webster przyniósł go sprzed frontowych drzwi. Podjechał powóz, zostawiono zawiniątko i konie natychmiast ruszyły. Żadnej wiadomości, tylko Richard. Webster wniósł go do środka i Richard od razu zaczął robić piekło. Odgłosy były okropne. Zapamiętałem, bo nie słyszałem tego nigdy wcześniej. Maman czesała mnie właśnie w pokoju dziecinnym i usłyszeliśmy go aż tam. Upuściła szczotkę i zbiegła na dół. Wzięła i mnie. Byłem na ostatnim półpiętrze, kiedy zobaczyłem, jak schodzi do Webstera i mojego ojca, którzy starali się uciszyć Richarda. Maman wyrwała im go z rąk, szepnęła coś i Richard przestał płakać. Ona tylko uśmiechnęła się promiennie, wiesz, jak to ona potrafi. Przytulona do jego piersi Honoria przytaknęła.

–

Od razu zdałem sobie sprawę, że Richard to dar boży. Maman była nim tak zaaferowana, że zapomniała o moich poplątanych włosach. Od tamtej chwili Richard miał moje pełne poparcie. Mój ojciec podszedł, myślę, że starał się coś wyjaśnić. Patrząc wstecz, żałuję, że tego nie słyszałem, nawet jeśli nie zrozumiałbym tego wtedy. Ale maman natychmiast powiedziała mu, jakie to było rozsądne z jego strony, że dostała coś, czego naprawdę pragnęła: drugiego syna. Oczywiście ojciec zamilkł. Od tamtej pory maman odrzucała wszelkie zastrzeżenia. Od pięciu lat była księżną i w towarzystwie bardzo liczono się z jej zdaniem. Publicznie ogłosiła, że Richard jest jej synem. Nikt nie śmiał jej zaprzeczyć, ani wtedy; ani teraz. - Honoria usłyszała, że Diabeł mówi to z uśmiechem. - Nie ma wątpliwości, że zajmowanie się Richardem naprawdę uszczęśliwiło maman. W całej sprawie nikomu nie stała się krzywda. Mój ojciec uznał go i poczynił w testamencie zapisy na jego rzecz. - Diabeł wziął głęboki oddech. - I oto opowieść o skandalu, który się nigdy nie wydarzył. Honoria leżała bez ruchu; dłoń Diabła gładziła jej włosy.

–

Teraz wiesz więc, że Richard nie dziedziczy po mnie. - Jego dłoń przesunęła się na jej kark. - To nie on próbuje mnie zabić. Honoria nasłuchiwała silnego bicia jego serca. Cieszyła się, że to nie Richard.

Polubiła go i wiedziała, że Diabeł był do niego przywiązany. Nie podnosząc głowy, mruknęła: - Twoja matka to fascynująca kobieta. Diabeł obrócił się, układając ją pod sobą. Wsparty na łokciach, odgarnął jej włosy z twarzy.

–

Z pewnością fascynowała mojego ojca. Honoria poczuła na sobie jego wzrok, potem jego głowa pochyliła się, a usta musnęły jej wargi.

–

Tak jak moja księżna fascynuje mnie. To były ostatnie logiczne słowa wypowiedziane tej nocy.

Musiała odbyć z mężem długą, poważną rozmowę. Ubrana w półprzejrzysty peniuar barwy kości słoniowej, ozdobiony piórami, Honoria przemierzała książęcą sypialnię i czekała, aż Diabeł się pojawi. Spotkali się przy śniadaniu i potem znów przy obiedzie, ale nie mogła go przepytywać przy służbie. Teraz był u White'a na spotkaniu z wicehrabią Bromleyem. Tyle wiedziała, tyle jej powiedział. Nie powiedział jej za to, co myślał, kogo podejrzewał. Skoro Richard był nieślubnym dzieckiem, nie mógł dziedziczyć - nie przy tak wielu prawowitych męskich potomkach w rodzinie. Po tym, jak dowiedziała się, skąd wziął się przydomek Skandal, Honoria nie musiała już pytać, kto dziedziczy po Diable. W ciągu tygodni poprzedzających ślub wypytała Horatię o ojca Diabła przelotnie Horatia wspomniała, że George, jej mąż i ojciec Vane'a, był tylko o rok młodszy od ojca Diabła. A to oznaczało (skoro Richard był z nieprawego łoża), że George jest spadkobiercą Diabła, a Vane jest następny. Nawet w najbardziej szalonych snach nie potrafiłaby sobie wyobrazić George'a w roli czarnego charakteru. Diabeł traktował go jak zastępczego ojca, a George

otwarcie odpowiadał mu podobnym uczuciem. Zaś przywiązanie Vane'a do Diabła nie podlegało dyskusji. Zabójcą nie był zatem spadkobierca Diabła, ale kiedy tylko Honoria zwróciła uwagę Vane'a na ten trop, jemu objawiło się rozwiązanie. Z pomrukiem irytacji Honoria kopnięciem odrzuciła na bok obszyty piórami rąbek peniuaru. –

Co takiego jest w osobie spadkobiercy, że wszystko stało się jasne? Diabeł wiedział. Vane był pewien, że podążył tym samym tropem i uzyskał

odpowiedź. Zapewne, skoro nie był to spadkobierca, jakiś proces eliminacji ukazał prawdziwego zabójcę. Którym był... Honoria zerknęła na zegar. Starając się nie myśleć o innych przyczynach, chodziła tam i z powrotem, nie mogąc się doczekać męża. Ktoś próbował go zabić. Ten dom był bezpiecznym schronieniem, tu nic nie powinno mu grozić. Ale na zewnątrz...? Chciała, żeby był tutaj, bezpieczny w jej ramionach. Honoria zadrżała, otuliła się ramionami i znów chmurnie zerknęła na zegar. Zaciskając usta, podeszła do drzwi. Otworzyła je i nasłuchiwała. Jak dokładnie przepowiedział zegar nad kominkiem, zegar przy schodach zazgrzytał i zaczął wybijać godzinę. Dwanaście dźwięcznych uderzeń odbiło się echem w całym domu. Północ... a Diabeł ciągle nie wraca. Zamykała właśnie drzwi, kiedy usłyszała stukanie kołatki u drzwi frontowych szybkie, energiczne. Honoria zatrzymała się, zmarszczka na jej czole pogłębiła się. Kto dobijałby się o północy? Diabeł miał swój klucz, zatem... Krew odpłynęła jej z twarzy. Serce zaczęło walić jak młotem. Była już w połowie schodów, zanim w ogóle zdała sobie sprawę, że się poruszyła. Wtedy uniosła

rąbek koszuli i uciekła. Bez tchu popędziła przez galerię na szczyt schodów. Chwyciła szeroką poręcz i spojrzała w dół. Webster otworzył drzwi, odsłaniając postać skrytą w cieniu. Ten ktoś zrobił krok i światło z palących się w holu lamp padło na kasztanowe loki Vane'a. Wręczył Websterowi swoją laskę. –

Gdzie jest Diabeł? Webster wziął od niego laskę i zamknął drzwi.

–

Jego wysokość jeszcze nie wrócił, sir.

–

Nie wrócił? Nawet stojąc u szczytu schodów, Honoria usłyszała zdziwienie Vane'a.

–

Jak sądzę, udał się do White'a, sir.

–

Tak, wiem. - Vane nie wydawał się przekonany. - Wyszedłem przed nim... Musiałem odwiedzić przyjaciół, ale on zamierzał wyjść tuż po mnie. Myślałem, że już tu jest. Z łomoczącym sercem Honoria patrzyła, jak mężczyźni spojrzeli jeden na

drugiego - mroczne widmo, które odpędzała przez cały dzień, nagle się zbliżyło. Przechyliła się przez poręcz. –

Vane? Spojrzał w górę i zamrugał. Zaskoczenie znikło z jego twarzy, zostawiając ją

dziwnie pozbawioną wyrazu. Webster także zerknął w górę, ale natychmiast spuścił wzrok. Vane odchrząknął i starał się nie przyglądać. –

Słucham, Honorio?

–

Idź i poszukaj go. Proszę. - W ostatnim słowie krył się strach. Vane postarał się przybrać obojętną minę. - Zapewne natknął się na jakichś

przyjaciół i się spóźni. Honoria gwałtownie potrząsnęła głową. Czuła, jak wewnątrz narasta znana już panika. - Nie... coś się stało. Wiem to. - Jej palce zacisnęły się na poręczy, kostki pobielały. - Proszę... idź już! Vane sięgał już po laskę, zanim Honoria dopowiedziała ostatnie słowa. Emocje dźwięczące w jej „proszę" popchnęły go do działania. Udzielił mu się jej niepokój, strach wykluczający logiczne wytłumaczenia. Szybko odwrócił się ku drzwiom. Webster, reagując w podobnym tempie, otworzył je. Vane szybko zszedł po schodach. Przyspieszając kroku, odtwarzał w myślach zwyczajową trasę Diabła wracającego do domu z ulubionego klubu. Dziesięć metrów od schodów Vane przypomniał sobie o alei między Berkeley Square i Hays Mews. Przeklinając, zaczął biec.

W St. Ives House Honoria zaciskała dłonie na poręczy i zmagała się z falą paniki. Kiedy Webster zamknął drzwi, przelotnie zerknął w jej kierunku. –

Za pani pozwoleniem, wasza wysokość, powiadomię Sliga. Honoria przytaknęła. - Tak, proszę. Przypomniała sobie, że nakazała, by Diabeł był obserwowany. Z ulgą

uchwyciła się tej myśli. Sligo, opiekuńczy, uważny Sligo, na pewno dopilnował, by jego kapitan był dobrze strzeżony. Poniżej gwałtownie otworzyły się drzwi, obijając się o ścianę. Sligo wbiegł do

holu, wypadł przez drzwi frontowe i zbiegł po schodach. Kiedy znikł, Honoria poczuła, jak cienka nić nadziei, której się chwytała, wysuwa jej się z rąk - i stanęła znów twarzą w twarz z mroczną czeluścią swoich obaw. –

Ha! - Diabeł nie marnował sił, by krzyknąć głośniej. Aleja była długa i wąska, a wysokie ściany z cegły pozbawione były okien. Zatoczywszy szeroki łuk szpadą ukrytą w lasce, wykorzystał moment, kiedy trzej napastnicy cofnęli się, by sięgnąć w dół i przyciągnąć ciało leżące bezwładnie na bruku w jego zasięgu. Stanął pewnie i wyprostował się natychmiast. Ostrze śmigało tam i z

powrotem, jego stalowy czubek naznaczony był krwią. W drugiej ręce Diabeł trzymał pustą laskę, sztywny drążek, niczym floret przeciwko groźniejszej broni. Z demonicznym uśmiechem wskazał pustym futerałem. –

No, panowie? Który pierwszy? Wyzywające spojrzenie omiotło twarze mężczyzn nasłanych, by go zabić.

Czekali, aż pojawi się w alei, rozmyślając o innych sprawach. Dwóch poszło za nim, trzeci dołączył z przeciwnego końca. Wszyscy trzej byli krzepkimi, rosłymi typami - marynarze, sądząc po kiepsko dopasowanych ubraniach. Wszyscy trzej mieli broń - nie cienkie ostrza, jak to, które trzymało ich w szachu, lecz długie, proste, jednosieczne pałasze. Nie spuszczając z nich wzroku, z drwiącą miną, Diabeł w myślach szukał drogi ucieczki. Nie znalazł żadnej. Łut szczęścia - w postaci dwóch wielkich beczek, pozostawionych w zazwyczaj pustej alei, i mężczyzny,

który pogonił za

marynarzami do słabo oświetlonego przejścia - pomógł mu utrzymać się przy życiu do tej pory. Z wrzaskiem mężczyzna ten rzucił się na opryszków, ostrzegając go o ich

obecności. Reakcja mężczyzny była bardziej heroiczna niż rozsądna. Po chwili szarpaniny jeden z marynarzy uniósł pałasz i powalił go na ziemię. Jednak do tej pory Diabeł miał już za plecami ścianę, a w rękach szpadę dobytą z laski, zaś beczki po lewej ograniczały pole, którego musiał bronić. –

Chodźcie - kpił, przywołując ich gestem. - Nie trzeba się wstydzić śmierci. Patrzyli po sobie, czekając, który ruszy się pierwszy. To była jego jedyna

nadzieja - ich niezdecydowanie. Kątem oka obserwował oba wyloty alei oświetlone odblaskami z ulicy i placu za nimi. Gdy ktoś będzie przechodził, pojawi się jego cień. Diabeł musiał przetrzymać napastników, aż to się stanie, aż będzie mógł zawołać o pomoc. Niestety, po północy w obszarze modnych rezydencji, gdy sezon jeszcze się nie rozpoczął, niewielu ludzi przebywało poza domem. Stopy zaszurały na bruku. Najpotężniejszy z marynarzy, stojący z przodu, próbował zadać cios. Diabeł odparował, blokując pałasz laską, podczas gdy jego ostrze pomknęło ze świstem, by ciąć ramię marynarza. Skrzywiony mężczyzna odskoczył z przekleństwem na ustach, a w jego świńskich oczkach pojawiło się zastanowienie. Diabeł modlił się, żeby nie zastanawiał się za bardzo. W walce jeden na jednego mógł sprostać każdemu z nich. Wszyscy napastnicy byli lepiej zbudowani, ale on był wyższy i miał dłuższe, bardziej gibkie ramiona. Gdyby jednak runęli na niego wszyscy naraz, dopadliby go. Nie mógł zrozumieć, dlaczego już go nie pokonali. Chociaż miał czarny płaszcz, to jego śnieżnobiały gors i mankiety były wyraźnie widoczne w ciemności. Zobaczył, jak wszyscy trzej wymieniają kolejne ostrożne spojrzenia. Coś im zaświtało. Uśmiechnął się demonicznie. –

Piekło to nie takie złe miejsce, daję słowo. Oczywiście wściekle gorąco i ból bez

końca, ale gwarantuję, że dla was wszystkich znajdzie się miejsce. Trzech drabów znów wymieniło spojrzenia, a ich przywódca próbował przywołać na twarz szyderczy uśmieszek. –

Może i wyglądasz jak szatan, ale nim nie jesteś. Jesteś tylko człowiekiem i twoja krew łatwo popłynie. To nie my dzisiaj zginiemy. - Rzucił okiem na pozostałych. Bierzmy się do roboty. - To powiedziawszy, podniósł pałasz. Ostrzeżenie nie było oczywiście najmądrzejszym zachowaniem. Diabeł bronił

się od przodu i od prawej. Napastnik z lewej strony, któremu przeszkadzały beczki, cofnął się, jak było do przewidzenia. Posypały się iskry, kiedy pałasz spotkał się z hartowaną stalą ostrza szpady i ześlizgnął po nim. Zablokowawszy cięcie herszta napastników, Diabeł sam pospieszył z szybkim cięciem, które przebiło ciało. Wyciągnął broń, jednocześnie parując laską drugi cios przywódcy. Pałasz, pchnięty z wielką siłą, przesunął się po wypolerowanym drewnie i ciął go w dłoń zaciśniętą na lasce. Rana nie była poważna, Diabeł zdążył się cofnąć na czas, ale laska szybko zrobiła się śliska. Maskując reakcję na zranienie, Diabeł pchnął szpadą w przywódcę. Mężczyzna odskoczył, kiedy czubek ukłuł go w pierś. Diabeł zaklął. Napastnik z lewej napierał, popychany żądzą mordu. Trzej bandyci przegrupowali się, unosząc broń. –

Hej tam! Stać! Wysoka postać zasłoniła światło od strony Hays Mews. Odgłos kroków

biegnącego człowieka odbił się echem od ścian; druga postać pojawiła się w ślad za pierwszą. Diabeł wykorzystał moment, czystym cięciem trafiając herszta.

Mężczyzna krzyknął, potem zachwiał się, chwytając się za prawe ramię. Pałasz wypadł mu z pozbawionych czucia palców. Hałas zaskoczył jego kompanów rozejrzeli się i upuścili broń. Wszyscy trzej uciekli. Diabeł chciał ich gonić, lecz potknął się o bezwładne ciało swojego niedoszłego wybawcy, leżące wciąż u jego stóp. Vane, z obnażoną bronią w dłoni, zatrzymał się gwałtownie przy Diable. –

Kim oni byli? Stojąc ramię w ramię, kuzyni patrzyli, jak trzy spore cienie roztapiają się w

światłach Berkeley Square. Diabeł wzruszył ramionami. –

Nie zostaliśmy sobie przedstawieni. Vane spojrzał w dół. - Dopadłeś jednego. Nachylił się i przewrócił mężczyznę na plecy.

–

Nie. - Diabeł zerknął na nieprzytomnego człowieka. - On próbował pomóc i za swoje starania dostał po głowie. Może to dziwne, ale wydaje mi się, że to jeden z moich młodszych stajennych. Teraz dotarł do nich zdyszany Sligo. Omiótł spojrzeniem Diabła i oparł się na

ścianę. –

Wszystko w porządku? Diabeł uniósł brew, potem ukrył ostrze w lasce. Przerzucił niewinnie teraz

wyglądającą laskę do prawej dłoni i obejrzał lewą. - Poza cięciem, które nie wygląda na nic poważnego. –

Bogu dzięki. - Wsparty o ścianę Sligo zamknął oczy. - Nasza pani by mi nigdy nie wybaczyła. Diabeł popatrzył chmurnie najpierw na Sliga, polem na Vane'a. Vane

przyglądał się trzem porzuconym pałaszom. –

Dziwna sprawa. - Podniósł jeden z nich. - To nietypowa broń z ciemnych zaułków. Diabeł podniósł jeden z pałaszy i zważył go w dłoni. - Rzeczywiście dziwne.

Wyglądają jak stara broń kawalerii. - Po chwili dodał: - Zapewne wiedzieli, że noszę szpadę w lasce i że jej użyję. Wiedzieli też, że potrzeba będzie trzech do tej roboty. –

Gdyby nie on - Diabeł wskazał na mężczyznę leżącego na bruku - udałoby im się. - Odwrócił się do Sliga. - Może wiesz, skąd on się tu wziął? Pytanie było zadane łagodnym tonem. Sligo potrząsnął przecząco głową.

–

Pewnie wychodził wieczorem i był w drodze do domu. Zobaczył pana i tamtych... Pana łatwo rozpoznać. Diabeł wzruszył ramionami.

–

Lepiej zabierz go do domu i dopilnuj, żeby miał opiekę. Odwiedzę go jutro. Takie poświęcenie nie powinno pozostać bez nagrody. Sligo przerzucił sobie mężczyznę przez ramię. Silny i nawykły do takich

ciężarów, miarowo kroczył alejką. Diabeł i Vane ruszyli za nim. Kiedy wyszli z alejki, Diabeł zerknął na Vane'a. A przy okazji zrządzeń losu, co sprowadziło tutaj was dwóch? Vane spojrzał mu w oczy. - Twoja żona. Diabeł uniósł brew. - Powinienem sam się domyślić. –

Odchodziła od zmysłów, kiedy ją zostawiłem. Martwi się o ciebie. Diabeł skrzywił się, a Vane wzruszył ramionami.

–

Może i wyciąga pospieszne wnioski, ale zbyt często okazują się one trafne.

Postanowiłem się nie sprzeczać. Alejka była oczywistym miejscem na zasadzkę. Diabeł przytaknął. - Całkiem oczywistym. Vane spojrzał przed siebie. Sligo pokonywał właśnie Grosvenor Square. Vane zwolnił kroku. - Czy Honoria mówiła ci o spadkobiercy? Diabeł posłał mu porozumiewawcze spojrzenie. -Tak. Vane odpowiedział mu takim samym spojrzeniem i spytał: - Od jak dawna wiesz? Diabeł westchnął. - Nadal nie wiem, tylko podejrzewam. Nie potrafię powiedzieć, kiedy dokładnie zdałem sobie sprawę... Nagle zaświtała mi taka możliwość. –

A więc? Twarz Diabła spoważniała. - A więc chcę się dowiedzieć, ile tylko zdołam, od

tej damy i połączyć brakujące ogniwa, jeżeli to rzeczywiście będą brakujące ogniwa. Bromley potwierdził miejsce i czas spotkania. Potem... - Diabeł skrzywił się. - Mamy niezwykle mało dowodów. Może będzie trzeba go wywabić. –

Pułapka? Diabeł przytaknął. Mina Vane'a spochmurniała. - Z tobą jako przynętą? Dotarli do schodów St. Ives House. Diabeł spojrzał na drzwi.

–

Ze mną... i z Honorią Prudencją... jako przynętą. Ta myśl zaskoczyła Vane'a, a kiedy doszedł do siebie, Diabeł był już na

schodach. Webster otworzył drzwi, kiedy dobrnął do nich Sligo, dźwigający swój ciężar. Zawołał służbę i pomógł nieść ciało. Chodząca tam i z powrotem po galerii i załamująca ręce z niepokoju i irytacji

Honoria usłyszała poruszenie. Otoczona obłoczkiem jedwabiu i piór podbiegła do balustrady. Widok, który zobaczyła, nie uspokoił jej. Webster i Sligo nieśli ciało. Honoria pobladła. Na moment serce przestało jej bić. Zabrakło jej powietrza. Potem zdała sobie sprawę, że to nie jest ciało Diabła. Ulga wywołała zawrót głowy. Za chwilę jej mąż przekroczył próg z właściwą sobie elegancją. Za nim wszedł Vane. Vane niósł trzy pałasze i laskę. Diabeł trzymał własną laskę ze srebrną gałką. Laska była mokra od krwi, tak jak i lewa ręka Diabła. Honoria zapomniała o wszystkim i wszystkich. Z szelestem jedwabiu i furkotem piór zbiegła po schodach. Sligo i dwóch lokajów zajmowało się nieprzytomnym stajennym, Webster zamykał właśnie drzwi. Vane, który zobaczył ją pierwszy, trącił Diabła łokciem. Diabeł podniósł wzrok i omal nie opadła mu szczęka. Peniuar jego żony nie był przezroczysty, ale nie skrywał wiele. Delikatny, cienki jedwab przylegał do jej krągłości i długich smukłych kończyn. Nagle twarz mu spoważniała i przełykając przekleństwo, pomaszerował ku schodom. Miał czas tylko podać laskę Websterowi, nim Honoria rzuciła się w jego objęcia. –

Gdzie jesteś ranny? - Gorączkowo przesunęła rękoma po jego piersi, szukając ran. Potem próbowała się odsunąć, by mu się przyjrzeć.

–

Jestem cały. - Diabeł przyciągnął ją do siebie prawą ręką. Unosząc ją, zaczął wchodzić na schody, zasłaniając ją sobą od strony holu.

–

Ale ty krwawisz! - Honoria wyrywała się, starając się kontynuować przegląd jego ran.

–

To tylko draśnięcie, możesz je opatrzyć w naszym pokoju. - Ostatnie dwa słowa Diabeł wypowiedział z wyraźnym naciskiem. Będąc już na górze schodów, zerknął na Vane'a. -Zobaczymy się jutro - rzucił.

Vane spojrzał mu w oczy. - Jutro. –

Tę ranę masz na dłoni czy na ramieniu? - Honoria, trzymana przez Diabła, omal nie upadła, starając się zobaczyć. Diabeł przełknął przekleństwo.

–

Na dłoni. Stój spokojnie. - Wzmacniając uścisk, skierował się do ich pokoju. Jeżeli zamierzasz doprowadzać się do obłędu czekaniem na mnie, będziesz musiała zainwestować w bardziej odpowiednie nocne stroje. Cierpka uwaga nawet nie dotarła do Honorii. Zrezygnowany Diabeł postawił ją na podłodze małżeńskiej sypialni i poddał

się nieuniknionemu. Posłusznie zdjął koszulę, usiadł na skraju łóżka i pozwolił jej przemyć ranę. Uczciwie odpowiedział na jej pytania. I tak usłyszałaby jutro szczegóły od swojej pokojówki. Pani Hull pojawiła się ze słojem maści i bandażami. Dołączyła do Honorii w narzekaniach. Wspólnie zabandażowały ranę, zużywając dwa razy więcej opatrunków niż wydawało się konieczne. Diabeł jednak trzymał język za zębami i potulnie poddawał się wszelkim zabiegom, aż pani Hull, wychodząc, obrzuciła go podejrzliwym spojrzeniem. Honoria nie przestawała mówić, ale głos jej się załamywał, traciła oddech, a wzrok miała rozbiegany. –

Pałasze! Co za bandyci atakują dżentelmenów pałaszami? - Gestykulowała gwałtownie. - To powinno być zabronione.

Diabeł wstał, chwycił jej dłonie i pociągnął ją w głąb pokoju. Zatrzymał się przy komodzie, nalał dwa kieliszki brandy i trzymając oba w jednej ręce, pociągnął Honorię na fotel przy kominku. Litania jej narzekań stopniowo cichła. Opadł na fotel i posadził ją sobie na kolanach, po czym wręczył jej kieliszek. Wzięła go i zamilkła. Po chwili zadrżała. –

Wypij. - Diabeł nakierował kieliszek do jej ust. Obejmując kieliszek dłońmi, Honoria upiła jeden łyk, potem następny. Znowu zadrżała, zamknęła oczy i oparła się o Diabła. Otoczył ją ramieniem i przyciągnął bliżej. - Ciągle tu jestem. - Przycisnął

wargi do jej skroni. - Powiedziałem ci, że cię nie opuszczę. Honoria z westchnieniem wtuliła się w niego, układając głowę na jego ramieniu. Diabeł zaczekał, aż dopije brandy, potem zaniósł ją łóżka, zdejmując z niej peniuar, nim ułożył ją w pościeli. Po chwili położył się przy niej, biorąc ją w ramiona. I przystąpił do udowadniania jej w najbardziej przekonujący sposób, jaki znał, że jest cały i zdrowy i jak najbardziej żywy.

Następnego ranka Honoria długo spała, ale kiedy się obudziła, wcale nie czuła się wypoczęta. Po lekkim śniadaniu, które przyniesiono jej do sypialni, udała się do swego saloniku. Czuła zamęt w głowie, nie mogła zebrać myśli. Usiadła na szezlongu i wzięła robótkę. Po

piętnastu minutach nie zrobiła jeszcze ani jednego ściegu. Westchnęła i odłożyła płótno. Czuła się równie wiotka jak delikatny wzór, który miała zamiar wyhaftować. Nerwy miała napięte jak postronki. Była przekonana, że w skłębionych chmurach na horyzoncie nadciąga burza, gotowa, by nadejść i uderzyć -i zabrać jej Diabła. Tak wiele dla niej znaczył. Był centralnym punktem jej istnienia - nie potrafiłaby sobie wyobrazić życia bez niego, chociaż był aroganckim tyranem. Tak dobrze się z czasem dopasowali, jednak komuś to przeszkadzało. Ta myśl wywołała zmarszczkę na jej czole. Mogła myśleć o mordercy jako o czarnej chmurze, zbierającej się nad głową, ale był to tylko człowiek. Obudziła się wcześnie i zastała Diabła siedzącego obok niej na łóżku i gładzącego ją po włosach. –

Odpoczywaj - powiedział. - Nie ma powodu, żebyś wstawała. - Popatrzył uważnie na jej twarz i pocałował. - Uważaj na siebie. Nie spodobasz mi się, jeżeli będziesz chuda i blada. Wstał z niewyraźnym uśmiechem.

–

Będziesz tutaj? - zapytała.

–

Wrócę na obiad. To bardzo dobrze, ale do obiadu pozostało jeszcze wiele godzin. Honoria

wpatrywała się w drzwi. Coś miało się wydarzyć - czuła to w kościach. Chłód przebiegł jej po plecach. Niepokojące myśli nie dawały jej spokoju. Nie mogła jednak ustalić żadnego planu działania, nie mogła nic zrobić, by zmusić do odwrotu nadciągające fatum. Była bezradna.

Pukanie do drzwi przerwało jej ponure rozmyślania. Wszedł Sligo, niosąc tacę. –

Pani Hull pomyślała, że może zechce pani napić się jej specjalnej herbatki. Sama ją robi, naprawdę. Postawił tacę na stoliczku i zręcznie napełnił filiżankę. Pierwszą reakcją Honorii był stanowczy sprzeciw. Żołądek miała w równie

delikatnym stanie co nerwy. Kojący aromat, który rozszedł się z filiżanki, sprawił, że zmieniła zdanie. –

To rumianek. Sligo podał jej filiżankę. Honoria wzięła ją i napiła się, a po chwili

przypomniała sobie o stajennym. –

Jak się ma Carter?

–

Lepiej. Ma na głowie guza wielkiego jak jajo, ale kapitan podziękował mu dziś rano. Carter mówi, że już prawie nic nie czuje.

–

To dobrze. Proszę przekazać mu i moje podziękowania. - Honoria wypiła kolejny łyk rumianku. -Czy Carter orientuje się, skąd pochodzą ludzie, którzy zaatakowali jego wysokość? Sligo przekładał serwetkę na tacy. - Aż tak to nie. Powiedział, że wyglądali jak

marynarze. Honoria utkwiła wzrok w jego twarzy. –

Sligo, czy Carter coś podsłuchał?

–

Sligo zaczął niespokojnie przestępować z nogi na nogę. - Usłyszał, jak ci dwaj, których śledził, umawiali się na spotkanie później „Pod Kotwicą".

–

„Pod Kotwicą"?

–

To tawerna w pobliżu doków.

Jakiś czart popychał Honorię do działania. Zignorowała go. – –

Czyjego wysokość został poinformowany o tym, co zapamiętał Carter? Nie, jaśnie pani. Carter doszedł w pełni do siebie dopiero godzinę temu. Honoria wybrała rozsądne rozwiązanie. - Poinformuj natychmiast jego

wysokość o słowach Cartera. Sligo zagryzł wargi i przestąpił z nogi na nogę. Honoria wpatrywała się w jego niezbyt przystojną twarz z rosnącym niedowierzaniem. - Sligo... gdzie on jest? Sligo wyprostował się. - Kapitan musiał przejrzeć nasz plan. Kiedy dziś rano chłopcy wyszli, żeby go śledzić, zgubił ich. Elegancko, jak mi Bóg miły. –

Elegancko! - Honoria usiadła na łóżku. - Nie ma w tym nic eleganckiego. Oto mieli do zbadania potencjalnie cenny trop, a jej mąż się ulotnił. Umknął

czujnym oczom. Oddała Sligowi filiżankę, gratulując sobie w duchu, że nią nie cisnęła. Nie brakło jej rozsądku na tyle, by wpadać w histerię, że ktoś chce zabić Diabła w sercu Londynu w biały dzień. Chciała jednak, by jego niedoszły zabójca został schwytany bez zwłoki. Mrużąc oczy, spojrzała na Sliga. –

Gdzie jego wysokość zwykle jada lunch?

–

W jednym ze swoich klubów, jaśnie pani. U White'a, u Waitiera albo w Boodles.

–

Poślij lokajów, żeby czekali we wszystkich trzech. Mają poinformować jego wysokość natychmiast, kiedy się pojawi, że jak najszybciej chcę z nim mówić.

–

Oczywiście, jaśnie pani.

Rozdział 22

Przed drugą Honoria zaczęła krążyć po pokoju. O czwartej wezwała Sliga. –

Znaleźliście jego wysokość?

–

Nie, jaśnie pani. Mam ludzi u White'a, u Waitiera i w Boodles. Będziemy wiedzieć, kiedy tylko się pojawi.

–

Czy Carter rozpoznałby opryszków, których śledził?

–

Pewnie. Pozna ich, tak mówi.

–

Jak długo statki zazwyczaj pozostają w dokach?

–

Najwyżej dwa, trzy dni. Honoria odetchnęła głęboko. - Każ przygotować powóz. Ten bez herbu. Sligo zamrugał. - Jaśnie pani?

– –

Jak rozumiem, Carter czuje się na siłach, by nam towarzyszyć? Towarzyszyć nam? - Twarz Sliga wyrażała zdumienie. Honoria zmarszczyła czoło. - Żeby zidentyfikować mężczyzn, którzy napadli

na jego wysokość, jeżeli będą w „Pod Kotwicą". –

„Pod Kotwicą"? - Przerażenie zastąpiło wyraz zdumienia na twarzy Sliga. - Nie może pani tam jechać, wasza wysokość.

–

Dlaczego nie?

–

Pani... po prostu pani nie może. To tawerna w dokach... to nie miejsce, gdzie czułaby się pani dobrze.

–

W tej chwili mój komfort nie jest najważniejszy. Sligo był zdesperowany. -

Kapitan by tego nie pochwalił. Honoria posłała mu spojrzenie równie złowrogie, jak niekiedy jego pan. –

Sligo, twojego kapitana tu nie ma. Zerwał się ze smyczy i zapodział Bóg wie gdzie. W tej chwili posiadamy informację, która może pomóc w zidentyfikowaniu jego niedoszłego zabójcy, jeżeli zadziałamy od razu. Jeżeli będziemy czekać, aż kapitan raczy wrócić, nasza szansa może pożeglować w dal wraz z wieczornym odpływem. Pod nieobecność jego wysokości my, to znaczy ty i ja, udamy się z Carterem do tawerny „Pod Kotwicą". Sądzę, że wyraziłam się jasno? Sligo otworzył usta... i zamknął je bez słowa. Honoria skinęła głową.

–

Powóz. Idę się przebrać. Dziesięć minut później, ubrana w ciemnobrązową suknię podróżną, wyszła na

galerię. Pani Hull stała przy schodach. –

Proszę mi wybaczyć, jaśnie pani, ale słyszałam, jakoby zamierzała pani odwiedzić tę gospodę w dokach. Okropnie obskurna okolica, w rzeczy samej. Nie sądzi pani, że może byłoby lepiej poczekać...?

–

Pani Hull, nie spodziewa się pani chyba, że pozwolę, by niedoszły zabójca mojego męża nadal się na niego czaił, bo brakuje mi odwagi. Gospoda może być taka, jak się pani obawia, ale jestem pewna, że to przeżyję. Pani Hull skrzywiła się. - Zrobiłabym to samo, jaśnie pani, ale panu się to nie

spodoba. Honoria zaczęła schodzić po schodach. Webster czekał na półpiętrze, ruszył o krok za nią. –

Chciałbym zasugerować, żeby pozwoliła mi pani udać się tam w pani imieniu.

Jeżeli znajdziemy opryszków, którzy zaatakowali jego wysokość, Sligo i ja będziemy ich namawiać, żeby wrócili z nami tutaj i pomówili z jego wysokością. –

Właśnie! - Pani Hull, idąca tuż za Honoria, pochyliła się do przodu. - To kolejny sposób. Honoria zatrzymała się na ostatnim stopniu. Sligo czekał przy kolumnie.

–

Webster, ani ty, ani Sligo nie możecie zaoferować dostatecznej sumy, żeby zapewnić sobie współpracę takich ludzi. Jeżeli znajdziemy ich „Pod Kotwicą", zamierzam zaproponować im znaczną nagrodę w zamian za podanie pod przysięgą nazwiska człowieka, który ich wynajął. Nie będą się mnie obawiali, bo jestem kobietą. Zastanowią się nad moją propozycją. Kiedy poproszą o nagrodę, zamierzam udać się do banku Childa. Pan Child będzie mi asystował przy negocjacjach. - Przerwała, spoglądając po kolei na wszystkie zatroskane twarze. Chociaż jego wysokość zapewne nie zaaprobuje mojego udziału, ja nie aprobuję tego, że ktoś próbuje go zabić. Wolę raczej stawić czoło niezadowoleniu jego wysokości niż ryzykować jego śmierć. Mówię wam o tym, ponieważ doceniam waszą troskę. Jednak nie zamierzam zmieniać planów. Po krótkiej chwili wahania Webster podążył za nią.

–

W rzeczy samej, wasza wysokość. Ale proszę... niech pani będzie ostrożna. Z dumnym skinieniem głowy Honoria minęła drzwi i zeszła po schodach na

ulicę. Sligo musiał podbiec, żeby otworzyć drzwiczki powozu, ponieważ w tej chwili nie było w całym St. Ives House ani jednego lokaja ani stajennego.

Luki w planie Honorii stały się widoczne, kiedy tylko dotarli do tawerny „Pod Kotwicą" przy ubogiej, wąskiej uliczce w pobliżu doków. Gęsta żółtawa mgła kłębiła się pod niskimi okapami gospody. Przez otwarte drzwi na ulicę wylewał się gwar męskich głosów, którym akompaniowały od czasu do czasu damskie piski. Sligo i Carter jechali na koźle. Zeskoczywszy zgrabnie na bruk, Sligo rozejrzał się wokoło, po czym otworzył drzwiczki powozu. Honoria, której twarz oświetliła jedna z lamp powozu, uniosła brew. –

Mamy problem.

–

Problem? - Honoria wyjrzała przez drzwiczki, zerkając na gospodę w głębi. Skórzane zasłony na oknach powozu były opuszczone. - Jaki problem?

–

Okolica nie jest bezpieczna. - Sligo przypatrywał się cieniom. - Powinniśmy sprowadzić więcej ludzi.

–

Po co? Ja zostanę tutaj, kiedy ty i Carter wejdziecie do środka. Jeżeli ci mężczyźni tu są, sprowadzicie ich, żeby się ze mną spotkali.

–

Kto będzie miał oko na panią, kiedy my będziemy w gospodzie? Honoria zamrugała zdziwiona. - Przecież na górze jest stangret. - Mimo że to

powiedziała, udzielił jej się niepokój Sliga. On zaś potrząsnął głową. - Będzie zajęty pilnowaniem koni. Gdyby ktoś chciał panią porwać, wystarczy tylko je spłoszyć. A nie chcę posyłać Cartera samego. Jeżeli ci ludzie tam są, mógłby już nie wrócić. Honoria zrozumiała, ale przecież musiała się dowiedzieć, czy oni tam są. –

Pójdę z wami. Oświetlenie nie jest tam najlepsze. Jeżeli będę się trzymać w cieniu, nikt nie zwróci na mnie uwagi.

Mówiąc to, podniosła się z miejsca. Sligo rozdziawił usta, ale nic nie mógł poradzić. Pomógł Honorii wysiąść z powozu, po czym przywołał Cartera. –

Jeżeli my dwaj pójdziemy przodem, ramię przy ramieniu, to pani będzie mniej widoczna, wasza wysokość. Honoria skinęła głową. Ruszyła tuż za Sligiem, kiedy wraz z Carterem

przekraczał próg tawerny. Kiedy weszli, w zadymionym, niskim pomieszczeniu zapadła martwa cisza. Wszystkie rozmowy ucichły, ucięte jak nożem. Sligo i Carter przystanęli; Honoria wyczuła ich zaniepokojenie. Mężczyźni rozpierali się i pokładali na długim kontuarze, inni siedzieli na surowych ławach przy prostych stołach. Wszystkie głowy zwróciły się w ich stronę; oczy przywykłe do półmroku od razu skupiły się na niej. Na niektórych twarzach odmalowało się zdziwienie; na większości szybko pojawiło się sprytne zaciekawienie. Gdzieniegdzie wrogość. Niebezpieczeństwo, ewidentne i wyczuwalne, zawisło w powietrzu. Honoria czuła jego smak, czuła, jak pełznie dreszczem po jej skórze. Oberżysta, typ o zmizerowanym wyglądzie, zareagował pierwszy. Przyszliście w nieodpowiednie miejsce. - Gestem wskazał, żeby wyszli. - Nie mamy tego, czego chcecie. –

Zara, zara... - Potężne ramię powstrzymało go. Równie potężne cielsko podniosło się z ławy. - Coś taki w gorącej wodzie kąpany, Willie. Kto wie, czego im się zachciało? Lubieżny uśmieszek, który posłał Honorii, przekonał ją, że oberżysta miał

rację. –

Pewnie. Dama jak wchodzi, to musi wie, czego szuka. - Jeszcze jeden szczerzący zęby robotnik, szeroki w barach jak holownik, podniósł się chwiejnie. -Każden jeden tutaj może ma to, czego jej potrzeba. Honoria spojrzała mu prosto w oczy.

–

Ma pan całkowitą rację. - Jedyną drogą obrony był najzwyklejszy tupet. Odpychając Cartera na bok, Honoria stanęła z przodu. - Rzeczywiście możecie mi panowie pomóc. Jednakże - omiotła spojrzeniem stoły - muszę ostrzec, że mój mąż i jego kuzyni zmierzają tu w tej chwili. Cała szóstka. - Przyjrzała się robotnikowi. - Wszyscy są wyżsi od pana. Odwróciła się do oberżysty. - Śmiem sądzić, że domyśla się pan, dlaczego nazywają ich panami z piekła rodem. Teraz dowiedzieli się, że trzech spośród gości oberży zaatakowało wczoraj w nocy jednego z nich. Jadą, żeby wziąć odwet, ale kiedy tu dotrą, nie będą marnować czasu na znalezienie winowajców. Oberżysta i jego klienci mieli kłopoty ze zrozumieniem jej słów. Honoria

westchnęła w duchu. –

Myślę, że zamierzają zdemolować tę tawernę... razem ze wszystkimi w środku. Robotnicy poruszyli się; rozniosły się buntownicze pomruki.

–

Jak szukają rozróby, to im ją damy - zadeklarował krzepki wilk morski.

–

Poskarżę się w magistracie - jęknął oberżysta. Honoria zmierzyła marynarzy wzrokiem.

–

Jest ich sześciu... wszyscy bardzo rośli. I... -Spojrzała na oberżystę. - Czy wspominałam, że mój mąż jest księciem? - Twarz mężczyzny pobladła, a Honoria

się uśmiechnęła. - Nazywają go Diabłem. Będą z nim Lucyfer i Demon. Zerknęła przez otwarte drzwi. - Nie widziałam policji na zewnątrz. Marynarze popatrzyli po sobie. Opowieści o najazdach niezbyt elegancko zachowujących się męskich przedstawicieli wyższych sfer były powszechnie znane; biedacy często cierpieli przez takie niszczycielskie napaści. Bywalcy tawerny „Pod Kotwicą" byli zbyt starzy, żeby ryzykować, że niepotrzebnie dostaną po głowie. Mężczyzna, który przemówił, najpierw wyzywająco zmierzył ją wzrokiem. –

A co właściwie pani... eee... tu robi? Księżna, i w ogóle? Honoria spojrzała na niego z góry. - Mój dobry człowieku, z pewnością

słyszeliście, że od księżnych oczekuje się działalności dobroczynnej? Ocalenie tawerny „Pod Kotwicą" to mój dobry uczynek na dzisiaj. - Przerwała. - Pod warunkiem, oczywiście, że powiecie mi to, co chcę wiedzieć. Robotnik rzucił okiem na swoich kompanów -wielu kiwało głowami. Nadal podejrzliwy, odwrócił się z powrotem do niej. –

Skąd mamy wiedzieć, że jeśli pani pomożemy, to pani będzie mogła powstrzymać tego tam Diabła od rozrabiania?

–

Nie możecie tego wiedzieć. - Honoria spojrzała mu w oczy. - Możecie tylko mieć nadzieję.

–

A co pani chce wiedzieć? - padło pytanie z tyłu sali. Honoria uniosła wyżej głowę. - Niedawno spotkało się tu trzech marynarzy.

Muszę z nimi pomówić. Carter, opisz tych dwóch, których widziałeś. Carter zrobił to; zapamiętało ich paru ludzi. –

Byli wczoraj wieczorem. Odpłynęli na „Wschodzącej Gwieździe".

–

„Wschodząca Gwiazda" podniosła kotwicę dziś rano. Płynie do Rotterdamu.

–

Jesteście pewni? Potwierdziło to kilka głosów z sali. Potem zapadła cisza. Przytłaczająca, lodowata cisza. Honoria nie zdążyła się

jeszcze obrócić, a już wiedziała, że pojawił się Diabeł. Spojrzała na niego i zamarła. Przełknęła ślinę. To był on, ale nie taki, jakim go zwykle widywała. Ten Diabeł emanował gniewem. Ledwie powstrzymywana wściekłość niemal go rozsadzała. Jego elegancki strój nie zdołał ukryć jego potężnej postury ani tego, że był gotów unicestwić wszystko i wszystkich którzy byliby na tyle nierozsądni, by dać mu najmniejszy pretekst. Doskonale pasował do obrazu, jaki odmalowała przed chwilą Honoria. Jego wzrok, zimny i stanowczy, spoczął na niej, potem przesunął się po sali. Kryło się w nim nie tyle wyzwanie, co obietnica, intencja wyczuwalna dla każdego z obecnych. Vane stał u jego boku; wystarczyło ich dwóch, by tawerna wydała się nieprzyjemnie zatłoczona. Kiedy Diabeł utkwił wzrok w twarzy przerażonego oberżysty, Honoria zmusiła się do uśmiechu i przerwała ciszę. –

Ach, jesteś, panie. Obawiam się, że ludzi, których szukasz, już tu nie ma. Odpłynęli dziś rano. Diabeł nawet nie mrugnął. Przeniósł wzrok na jej twarz - płomień zastąpił

lodowaty chłód, ale oczy pozostały dziwnie surowe. Jedna brew uniosła się lekko. –

Doprawdy? To jedno słowo, wypowiedziane niskim głosem, nie zdradzało jego myśli. Na

moment ludzie w całej tawernie wstrzymali oddech. Po chwili Diabeł skinął głową

oberżyście. –

W takim razie proszę nam wybaczyć. To mówiąc, Diabeł odwrócił się, chwycił ramię Honorii, pociągając ją do

wyjścia, i wsadził do bezpiecznego powozu, którego drzwiczki pospiesznie otworzył Sligo. Vane zatrzasnął za nimi drzwi tawerny i za moment pojawił się obok Diabla, który zatrzymał się na stopniach powozu. –

Pojadę oddzielnie. - rzekł Vane i ruszył w stronę czekającej dorożki. Z przytłaczająco ponurym wyrazem twarzy Diabeł przytaknął i wsiadł za

Honoria do powozu. Sligo zatrzasnął drzwi, a stangret John ujął lejce. Trzy pełne napięcia minuty upłynęły w ciszy, nim wydostali się z wąskiej uliczki, i kolejne równie ciche pół godziny, nim zajechali na Grosvenor Sąuare. Diabeł wysiadł. Zaczekał, aż Sligo opuści schodki i wyciągnął rękę. Honoria podała mu dłoń; pomógł jej wysiąść i wprowadził po schodach domu. Webster otworzył drzwi. Wyraźna ulga odmalowała się na jego twarzy. Potem zobaczył twarz swego pana i natychmiast przybrał obojętną minę. Wkraczając do holu z dłonią wspartą na ramieniu przypominającym bardziej skałę niż ludzkie ciało, Honoria trzymała głowę wysoko. Diabeł zatrzymał się w holu. –

Jeżeli wybaczysz, moja droga, muszę pomówić ze Sligiem. - Jego głos był chłodny, posępny i nie do końca opanowany. Lodowata poza z trudem kryła tłumioną wściekłość. - Dołączę do ciebie wkrótce. Na górze. Po raz pierwszy tego wieczora Honoria zobaczyła jego twarz wyraźnie,

oświetloną światłem z kandelabru. Był bledszy niż zazwyczaj, ostre rysy uwydatniły się jeszcze, a cała twarz stężała niczym pośmiertna maska, w której płonęły dziwnie ciemne oczy. Spojrzała prosto w te mroczne oczy. –

Sligo wypełniał moje polecenia. Diabeł uniósł brew, zachowując chłód.

–

Doprawdy? Honoria wpatrywała się w jego oczy, a po chwili skinęła głową i odwróciła się

w stronę schodów. Skoro był w takim nastroju, powiedzenie czegokolwiek więcej mogło nie wyjść na dobre. Zesztywniały Diabeł patrzył za nią, gdy wchodziła po schodach. Gdy zniknęła mu z oczu, przeniósł wzrok na Sliga. –

Do biblioteki. Sligo pomknął do środka. Diabeł podążył za nim bez pośpiechu. Zatrzymał się

tuż przy wejściu. Lokaj zamknął za nim drzwi. Sligo stał na baczność obok biurka. Diabeł zbliżał się powoli, milcząc. Normalnie usiadłby za biurkiem, dziś jednak wściekłość, która go rozsadzała, nie pozwoliłaby mu spocząć. Zatrzymał się przy wysokim oknie wychodzącym na ciemny dziedziniec. Słowa kłębiły mu się w głowie, walcząc o pierwszeństwo - tyrada gniewnych wrzasków sama pchała się na usta. Zaciskając zęby, starał się ją powstrzymać. Nie pamiętał u siebie nigdy wcześniej równej wściekłości - tak groźnej, że przerażała go do szpiku kości, tak potężnej, że omal go nie rozsadziła. Spojrzał na Sliga. - Lokaj, na którego przypadkiem natknąłem się w St. James, poinformował mnie, że

jej wysokość jest w drodze do tawerny „Pod Kotwicą". Zanim zdążyłem wezwać dorożkę, pojawiło się trzech innych służących. Wygląda na to, że dobra połowa moich pracowników przemierzała ulice, szukając mnie, zamiast wypełniać moje polecenia i pilnować mojej żony! Skąd, u diabła, ona w ogóle dowiedziała się o tej tawernie? Sligo wzdrygnął się. – –

Zapytała... powiedziałem jej. Coś ci przyszło do głowy, na miłość boską, żeś ją tam zabrał? Drzwi otworzyły się, zanim Diabeł przestał krzyczeć. Obrzucił złowrogim

spojrzeniem Webstera. –

Nie życzę sobie, by mi przeszkadzano.

–

Oczywiście, wasza wysokość. - Webster wszedł do pokoju i wpuścił panią Hull, po czym zamknął drzwi. - Pani Hull i ja pragnęlibyśmy, aby nie działał pan pod wpływem błędnego osądu.

–

Nadzwyczaj trudno źle osądzić spotkanie żony w portowej tawernie. Jego ton był ostry jak brzytwa. Webster pobladł, ale się nie wycofał.

–

Sądzę, że chce pan dowiedzieć się, jak do tego doszło, sir. Sligo nie działał na własną rękę. My wszyscy tutaj, ja, pani Hull i Sligo, byliśmy świadomi, co jej wysokość zamierza. Wszyscy próbowaliśmy ją od tego odwieść, ale kiedy poznaliśmy powody, nie mieliśmy prawa jej tego utrudniać. Diabeł wycedził przez zęby, zaciskając pieści aż do bólu: - Jakie powody? Webster wyłuszczył mu plan Honorii, a pani Hull objaśniła jej powody. -

Całkowicie zrozumiałe, moim zdaniem. - Pociągnęła nosem. - Martwiła się... tak jak i

my. Wydawało się, że to słuszny krok. Diabeł przełknął tyradę, cisnącą mu się na usta. Pod fasadą stosownego zachowania wrzał w nim gniew. Popatrzył na nich, mrużąc oczy. –

Precz! Wszyscy! Wyszli, ostrożnie zamykając za sobą drzwi. Diabeł odwrócił się i wbił wzrok w

ciemność za oknem. Sligo nie aprobował światowych kobiet, Webster był mu bezgranicznie oddany, a pani Hull była konserwatywna do przesady - a jednak wszyscy podporządkowali się jego żonie. I tym jej powodom. Od chwili, gdy poślubił Honorię Prudencję Anstruther-Wetherby, wpadł po kolana w gąszcz powodów - jej powodów. On też miał powody, aż nazbyt dobre, rozsądne, solidne powody. Jednak to nie ze służbą chciał się nimi dzielić. Wysnuwszy taki wniosek, Diabeł obrócił się na pięcie i wyszedł z biblioteki. Maszerując do apartamentów książęcych, zdał sobie sprawę, że Honorii udało się osłonić przed jego gniewem trójkę swoich współkonspiratorów, choć nawet jej przy nim nie było. Oczywiście, gdyby choćby częściowo mógł dać upust kipiącej w nim furii, wyładowując się na nich, nie musiałaby sama stawiać mu czoła. Ale tak... Dotarł do końca korytarza, gwałtownie otworzył drzwi i zatrzasnął je za sobą. Honoria nawet nie drgnęła. Stała przy kominku z wysoko uniesioną głową, niewzruszona jak posąg. Na jej aksamitną brązową suknię padał złoty poblask od ognia, jej kasztanowe loki lśniły. Miała splecione luźno dłonie, twarz bladą, lecz opanowaną; szaroniebieskie oczy, choć rozszerzone, nie zdradzały trwogi. Delikatnie zaokrąglony podbródek Anstruther-Wetherbych był uniesiony. Diabeł podszedł do niej krokiem polującego drapieżnika, obserwując, jak jej

podbródek wędruje jeszcze wyżej, kiedy Honoria zamyka oczy. Zatrzymał się tuż przed nią. –

Dałaś mi słowo, że nie będziesz brała udziału w pościgu za zabójcą Tolly'ego. Honoria spokojnie uniosła brew. - Owszem, za zabójcą Tolly'ego. Nie

zobowiązałam się siedzieć bezczynnie, kiedy ktoś próbuje zabić ciebie. Cienie zagrały w mrocznych oczach Diabła. Skinął głową. - Dobrze więc. Możesz dać mi takie przyrzeczenie teraz. Honoria wyprostowała się. Diabeł nadal nad nią górował. –

Tego nie mogę zrobić. Zmrużywszy oczy, w tej chwili bardziej czarne niż zielone, przysunął się

bliżej. - Nie możesz czy nie chcesz? Honoria nie ustępowała. - Nie mogę. - Kiedy tak na nią patrzył, jej twarz robiła się coraz bardziej stanowcza. - I nie złożę. Nie możesz tego poważnie ode mnie oczekiwać. Przez trzy długie uderzenia serca Diabeł wpatrywał się w jej oczy. - Mówię śmiertelnie poważnie. - Oparł dłoń na półce nad kominkiem, przybliżył się jeszcze. -Kobieta... żona... powinna siedzieć spokojnie w domu i wyszywać, a nie uczestniczyć w polowaniach na przestępców. Ma być w domu, kiedy mąż wraca, a nie narażać się na niebezpieczeństwa w dokach! - Zamknął na moment oczy i starał się stłumić w sobie potrzebę wrzaśnięcia na cały głos. Potem spojrzał w oczy Honorii i mówił dalej: - Chcę mieć twoje słowo, że nie wybierzesz się więcej na taką eskapadę jak dzisiejsza, że zostaniesz bezpiecznie w domu i że nie będziesz się dalej angażować w śledzenie jakiegokolwiek zabójcy. - Nie spuszczając z niej oczu, uniósł

pytająco brew. - A więc? Honoria spoglądała na niego niewzruszona. - Co „więc"? Diabeł ledwie zdołał pohamować ryk wściekłości. - A więc daj mi słowo! –

Prędzej piekło zamarznie! - Oczy Honorii zaiskrzyły. - Nie będę siedziała potulnie, kiedy ktoś próbuje mi cię zabrać. Jestem twoją księżną, nie obojętnym obserwatorem. Nie będę siedziała cichutko, haftując i czekając na wiadomość, kiedy ta wiadomość może dotyczyć twojej śmierci. Jako twoja żona mam obowiązek ci pomagać... Jeżeli w tej sytuacji to oznacza zetknięcie się z niebezpieczeństwem, niech i tak będzie. - Jej podbródek, zadarty buntowniczo, uniósł się jeszcze nieco. - Pochodzę z Anstruther-Wetherbych, jestem równie zdolna stawić czoło niebezpieczeństwu i śmierci, jak ty. Skoro chciałeś mieć żonę potulną i uległą, nie powinieneś był żenić się ze mną. Diabeł, na chwilę zbity z tropu - bardziej jej pasją niż słowami - patrzył na nią

zaskoczony. Zmarszczka na jego czole pogłębiła się; potrząsnął głową. –

Nie. Honoria też zmarszczyła czoło.

–

Co „nie"?

–

Nie na to wszystko, ale przede wszystkim nie masz obowiązku asystować mi przy ściganiu mordercy. Jako moja żona nie masz innych obowiązków poza tymi, które ja uważam za stosowne. A ja nie widzę żadnego obowiązku, żadnego powodu, który mógłby usprawiedliwić twoje narażanie się na niebezpieczeństwo. Ich twarze dzieliło ledwie dwadzieścia centymetrów; gdyby nawet Honoria nie

wyczuła wcześniej emanującej z niego tłumionej furii, nie umknąłby jej groźny ton

jego słów. –

Na to się nie zgadzam. - Honoria nie miała zamiaru skłaniać się przed jego gniewem." Usta Diabła wygięły się lekko. Kiedy się odezwał, jego głos brzmiał

hipnotyzująco. - Zgodzisz się na to. Wiele wysiłku kosztowało ją, by nie zadrżeć, nie spuścić ulegle oczu pod jego spojrzeniem tak przenikliwym, tak intensywnym, że przypominało użycie fizycznej siły. Dzięki silnej woli i uporowi Honoria patrzyła prosto w te onieśmielające oczy. –

Mylisz się pod każdym względem. Straciłam już bliskich przez siły, na które nie miałam wpływu... Nie mogłam im pomóc, nie mogłam ich uratować. -Jej twarz stężała; na moment zacisnęła zęby. - Nie będę siedzieć spokojnie, pozwalając, by mi cię zabrano. Głos jej zadrżał. Srebrzyste iskierki zalśniły w oczach Diabła. - Do czarta!

Myślisz, że zamierzam pozwolić, żeby ktoś ci mnie zabrał? –

Nieświadomie, ale przecież to ja wykryłam truciznę. Diabeł machnął na to ręką. - To było tutaj. - Wpatrywał się w jej twarz, w jej

oczy. - W domu możesz mieć mnie na oku, ile dusza zapragnie, ale masz się trzymać z dala od niebezpieczeństwa. Mówiłaś o obowiązku... To mój obowiązek chronić ciebie, a nie twój chronić mnie. Honoria zaczęła potrząsać głową. Diabeł chwycił ją za podbródek czubkami palców i zmusił do spojrzenia mu w oczy. - Obiecaj mi, że zrobisz to, o co proszę. Honoria wzięła najgłębszy oddech, na jaki pozwalała ciasna suknia, i potrząsnęła głową. - Nie. Obowiązki odłóżmy na bok. Mówiliśmy też o powodach, o

powodzie, który usprawiedliwia wszystko, co zrobię, by strzec twego życia. - Mówiła szybko, bez tchu. Musiała przekonać męża. - Mój powód jest taki, że nie da się podważyć. Twarz Diabła stała się zacięta. Ręce mu opadły, cofnął się. Nie spuszczając z niego wzroku, nie pozwalając mu schować się całkowicie za maską, szybko nabrała powietrza i pozwoliła słowom płynąć jak potok. - Kocham cię... Bardziej niż kochałam kiedykolwiek i kogokolwiek. Kocham cię tak bardzo, że nie da się tego opisać. I nigdy nie potrafiłabym pozwolić ci odejść... pozwolić, by mi cię zabrano... to byłoby tak samo, jak stracić życie, bo ty jesteś dla mnie życiem. Diabeł zastygł. Przez chwilę, która wydawała się nie mieć końca, spoglądał w oczy Honorii, a to, co tam ujrzał, ścisnęło mu serce. Oderwał wzrok i odwrócił się. Podszedł do drzwi, ale się zatrzymał. Zaciskając pięści, oddychając ciężko, odchylił głowę do tyłu i wbił wzrok w sufit. Wziął głęboki oddech i spuścił głowę. Przemówił, nie odwracając się. –

Twoje powody nie są wystarczające. Honoria zadarła podbródek. - Dla mnie są.

–

Do licha, kobieto! - Rozwścieczony Diabeł odwrócił się do niej. - Jak niby mam działać, twoim zdaniem, wiedząc, że w każdej chwili możesz się narazić na Bóg wie jakie niebezpieczeństwo, a wszystko po to, żeby ochraniać mnie? - Jego głos przybrał na sile tak, że żyrandol dosłownie zakołysał się od tego krzyku. Gestykulując gwałtownie, zaczął krążyć po pokoju jak uwięziony w klatce tygrys. - Czy masz pojęcie, co czułem, dowiadując się, gdzie dzisiaj pojechałaś? Wpatrywał się w nią oskarżycielskim wzrokiem. - Czy możesz sobie w ogóle wyobrazić, co czułem, przekraczając próg tej tawerny?

Zatrzymał się tuż przed nią. Honoria wstrzymała oddech. –

Czy wiesz, co mogło się wydarzyć w takim miejscu? - zapytał, zniżając głos, w którym zabrzmiała nuta godna mrożącej krew w żyłach przepowiedni. Honoria ani drgnęła.

–

Oni mogli zadźgać Sliga i Cartera, zabić ich bez mrugnięcia okiem. Potem mogliby cię zgwałcić, jeden po drugim. Gdybyś to przeżyła, poderżnęliby ci gardło. Diabeł mówił ze śmiertelną powagą i pewnością. To była prawda - prawda,

której musiał stawić czoło. Muskularne ramiona zadrżały. Naprężył je, powstrzymując gniew. Skupił się na tym, co widział w tej chwili - na kobiecie stojącej przed nim dumnie, bezpiecznej. Za moment przyłapał się na tym, że wyciąga do niej ręce... Nagle odwrócił się, odszedł kilka kroków i przystanął. Odwrócony plecami do Honorii, głęboko odetchnął. –

Czy wyobrażasz sobie, u diabła, jak ja bym się wtedy czuł? Gdyby coś ci się stało? - Przerwał, a po chwili oznajmił stanowczo: - Nie mogę zaaprobować tego, byś narażała się na niebezpieczeństwo z mojego powodu. O to nie możesz mnie prosić. Zapadła cisza. Diabeł spojrzał znów na Honorię.

–

Czy dasz mi słowo, że nie będziesz się świadomie narażać? Honoria wytrzymała jego spojrzenie, a po chwili powoli pokręciła głową. - Nie

mogę. Natychmiast oderwał od niej wzrok. Jego furia wyraźnie odmalowała się w napięciu pleców i zabrzmiała w krótkim i gniewnym okrzyku.

–

Po prostu nie mogę. - Honoria rozłożyła ręce. - Nie próbuję być uparta, ale musisz zrozumieć, że nie mogę... Jej słowa zagłuszył na wpół stłumiony ryk. Diabeł otworzył drzwi.

–

Dokąd idziesz?

–

Na dół.

–

Nie waż się wychodzić. - Jeżeli wyjdzie, to czy wróci? - Jeszcze nie skończyłam... Z ręką na klamce Diabeł odwrócił się, przeszywając ją spojrzeniem zielonych

oczu. –

Jeżeli nie wyjdę, nie będziesz mogła siedzieć przez tydzień. Zanim Honoria zdążyła zareagować, zatrzasnął drzwi. Nasłuchiwała odgłosu

jego oddalających się kroków. Bardzo długo stała przy kominku, niewidzącym wzrokiem wpatrując się w drzwi.

W bibliotece Diabeł rzucił się na fotel. Za moment poderwał się i zaczął krążyć po pokoju. Nigdy nie chodził w ten sposób - takie zachowanie za bardzo zdradzało utratę opanowania. Gdyby nie przestał, wydeptałby pewnie dziurę w dywanie. Zatrzymał się z przeciągłym mruknięciem. Zamknął oczy, odchylił głowę do tyłu i skupił się na oddechu, starając się uspokoić bezradny gniew. Kipiało w nim morze emocji wywołanych przez kobietę, którą wziął sobie za żonę. Zacisnął pięści i zęby, po czym znów zmusił się do uspokojenia. Jeden po drugim, mięśnie się rozluźniały, aż wreszcie mógł stać swobodnie. Nadal miał

zamknięte oczy i skupił się na własnej reakcji na to, co zobaczył w głębi własnej duszy. Kiedy dojrzał, co to takiego, nie ucieszył się za bardzo. Honoria radziła sobie z tym nieoczekiwanym rozwojem sytuacji o wiele lepiej niż on. Ona już jednak przez to kiedyś przechodziła, znała to uczucie. On zaś nigdy jeszcze czegoś takiego nie doświadczył. Nie poznał właściwie prawdziwego strachu, nawet na polu bitwy. Był Cynsterem, a los dbał o Cynsterów. Niestety, Diabeł nie miał w sobie tyle optymizmu, by zakładać, że przychylność losu rozciąga się także na żony Cynsterów. A to kazało mu się zmierzyć ze strachem, z którym nie miał pojęcia, jak się uporać. Oddychając powoli, otworzył oczy. Przyjrzał się swoim palcom - już prawie przestały drżeć. W mięśniach, napiętych przez tak długi czas, poczuł chłód. Rzucił okiem na karafkę i skrzywił się. Przeniósł wzrok na płomienie tańczące przyjemnie w kominku, zawahał się, po czym świadomie otworzył drzwi do własnej pamięci i pozwolił, by ogrzały go słowa Honorii. Wpatrywał się w płomienie tak długo, że kiedy z głębokim westchnieniem odwrócił się ku drzwiom, nadal tańczyły mu przed oczami.

Honoria drżała pod nakryciem w obcym dla siebie własnym łóżku. Po długiej debacie z własnymi myślami wróciła do swoich apartamentów, rozebrała się i wsunęła do łóżka. Nie jadła obiadu, ale to nie miało znaczenia, i tak straciła apetyt.

Nie wiedziała, czy jeszcze w ogóle go odzyska, ale gdyby mogła przeżyć raz jeszcze swą rozmowę z Diabłem, nie zmieniłaby ani słowa z tego, co powiedziała. Ta deklaracja była niepotrzebna. Honoria nie spodziewała się, że jemu się to spodoba. Nie miała pojęcia, jak przyjął jej wyznanie. Odwrócił się od niej w tej samej chwili, kiedy zobaczył potwierdzenie słów w jej spojrzeniu. Zachmurzona wpatrywała się w ciemność, starając się po raz nie wiadomo który zrozumieć jego reakcję. Na zewnątrz wydawał się jak zwykle sobą - dominującym tyranem, nalegającym, by bez dyskusji poddała się jego rozkazom, uciekającym się do zastraszania, kiedy pozostała stanowcza. Jednak nie wszystko, co powiedział,

pasowało

do

tego

wizerunku.

Sama

myśl

o

grożącym

jej

niebezpieczeństwie poruszyła go do głębi. Prawie jak gdyby... Niejasna myśl krążyła jej po głowie i nie dawała spokoju nawet we śnie. Kiedy się obudziła, zobaczyła ogromny czarny cień nad sobą. –

Do licha, głupia kobieto... Co ty tu, do diabła, robisz? Jego ton jasno dawał do zrozumienia, że to pytanie retoryczne. Honoria

dzielnie stłumiła chichot. Jego głos zabrzmiał tak nieszczęśnie... Biedaczysko, urażony mężczyzna, już nie jeden z najpotężniejszych ludzi w kraju. Kiedy jej oczy przyzwyczaiły się do ciemności, zobaczyła go, jak stał z rękoma na biodrach, potrząsając głową. Potem pochylił się nad nią. Odkrył ją i wsunął pod nią ręce. Podniósł ją z łatwością. Honoria udawała, że śpi. –

I ta przeklęta nocna koszula. - Niesmak w jego głosie był wyraźny. - Co ta kobieta sobie myśli, u diabła? Ramieniem otworzył sobie drzwi prowadzące na krótki korytarz i po chwili

Honoria została bardzo delikatnie ułożona na jego łóżku. Zdecydowała się mruknąć; a wiercenie się posłużyło tylko uwiarygodnieniu jej snu. Usłyszała jego prychnięcie, potem nasłuchiwała znajomych odgłosów zdejmowania ubrania, a pamięć podpowiadała jej to, czego nie widziały oczy. Ulga, jaką poczuła, kiedy położył się do łóżka obok niej - ciepły, potężny, jak bezpieczna skała - aż ścisnęła jej serce. Ostrożnie wsunął rękę pod jej plecy, dłonią delikatnie przesunął między jej piersiami, a długie palce zaborczo otoczyły jedną. Poczuła, jak wydał z siebie długie, głębokie westchnienie. Wreszcie napięcie go opuściło. Za chwilę, zanim zdążyła podjąć decyzję, czy się „obudzić" czy nie, jego oddech stał się głębszy. Uśmiechnięta i wciąż zatopiona w myślach Honoria zamknęła oczy.

Rozdział 23

Następnego ranka Honoria obudziła się późno, sama. Diabeł już dawno wstał i zajął

się

swoimi

sprawami.

Jego

niesłabnąca

energia uderzyła

ją

jako

niesprawiedliwość - ją wydarzenia poprzedniej nocy zupełnie wyczerpały. Jej błędny wzrok spoczął na jedwabiu o barwie kości słoniowej na dywanie. Nocna koszula... Koło północy zaczęła się na wpół sennie poruszać, ale niechętnie zrezygnowała z ciepłego jedwabiu. Diabeł jednak nalegał, a potem wynagrodził jej to

z nawiązką. Nawet teraz czuła przyjemne ciepło na ciele i wewnątrz. Uśmiechając się, zakopała się głębiej w pościeli, rozkoszując się uczuciem rozgrzewającego spełnienia. Nie wiedziała ani nie dbała już o to, kto zrobił pierwszy krok. Zwrócili się ku sobie i pozwolili swoim ciałom przypieczętować niewypowiedziane przekonanie, że pomimo wszelkich różnic nadal są mężem i żoną i że ich związek jest solidny i trwały jak Somersham Place. Drzwi apartamentu otworzyły się i Cassie zajrzała, po czym raźno wkroczyła do środka. –

Dzień dobry, jaśnie pani. Jest prawie jedenasta.

–

Jedenasta? - Honoria zamrugała ze zdziwienia.

–

Webster pytał, czy chce pani, żeby zatrzymać dla niej śniadanie. Bo pani nie zjadła kolacji i w ogóle... Honoria usiadła. - Zjedliśmy później. Godzinę po tym, jak jej nocna koszula wylądowała na podłodze, Diabeł

przypomniał sobie o jedzeniu. Zasnęła smacznie, a on wybrał się do kuchni, po czym bez pardonu obudził ją, nalegając, by zjadła po kawałku kurczaka, szynki i sera, a wszystko popiła białym winem. –

Jest kedgeree*, jajka na twardo i kiełbaski.

* kedgeree - angielskie danie, którego składnikami są m.in. ryż, ryba i jajka (przyp. ttum.).

Honoria zmarszczyła nosek. - Wezmę kąpiel. Kąpiel pasowała do jej nastroju - rozleniwiona, nie miała ochoty nic robić. Przyglądała się obłokom pary, odtwarzając w myślach ostatni wieczór. Słyszała niski głos swego męża dobiegający z ciemności, kiedy zaspokojony i spełniony opadł na łóżko obok niej. –

Nie możesz bać się, że mnie stracisz, bardziej niż ja się boję, że stracę ciebie. To nie było świadome wyznanie. Myślał, że ona już śpi. Dlaczego miałby bać się jej utraty bardziej niż ona lękała się stracić jego? Minuty upływały powoli, woda stygła, a Honoria nadal znajdowała tylko jedną

możliwą odpowiedź. Kiedy podniosła się z wanny, jej serce podskoczyło -spędziła potem prawie pół godziny, surowo upominając sama siebie za brak rozsądku w pospiesznym wyciąganiu wniosków, zwłaszcza takich wniosków. Wróciła do buduaru, ale nie mogła usiedzieć spokojnie i rozkojarzona krążyła między oknem a kominkiem, zżerana pragnieniem zobaczenia znów swego męża. Spojrzenia mu w twarz, przyjrzenia się jego oczom. Pani Hull przyniosła dzbanek ziołowej herbaty. Wdzięczna Honoria wzięła filiżankę, ale herbata stygła, podczas gdy ona wpatrywała się w ścianę. Louise i bliźniaczki okazały się miłą ucieczką. Przyszły na lunch, a dziewczęta opowiadały o swoich najnowszych sukienkach. Honoria dziobała widelcem rybę gotowaną na parze i słuchała, nie przykładając uwagi do ich słów. Odwołała wszystkie swoje zobowiązania, chociaż wiadomość, że młoda księżna St. Ives jest niedysponowana z pewnością wywoływała spekulacje.

W tym przypadku domysły były trafne. Honoria wahała się powiedzieć to sobie jasno, ale teraz śpi wa wydawała się oczywista. Mdłości każdego rani I i brak apetytu potwierdzały ten fakt. Nosiła dziecko Diabła. Na samą myśl o tym poczuła radosny zawini głowy. Niecierpliwe oczekiwanie znaczyła ledwie nuta całkiem zrozumiałej obawy. Prawdziwy strach nie miał szans się tu wedrzeć, wszak Diabeł i jego rodzina nieustannie byli obok niej. Jakby na potwierdzenie tej bliskości, Louise, już stojąc z bliźniaczkami na schodach przed domem, spojrzała na nią z uczuciem. –

Dobrze wyglądasz, ale jeżeli chcesz o coś zapytać, masz mnie, Horatię albo Celię... Wszystkie przez to przeszłyśmy.

–

Och... tak. - Honoria zaczerwieniła się. Nie powiedziała jeszcze Diabłowi, jakże więc mogła najpierw mówić jego ciotce. - To znaczy... - Zrobiła bezradny gest. Jeżeli... Uśmiechając się, Louise poklepała ją po ramieniu. - Nie jeżeli, moja droga.

Kiedy. Pożegnawszy się skinieniem głowy, odeszła, a bliźniaczki ruszyły za nią. Wracając po schodach do domu, Honoria zastanawiała się, jak przekazać Diabłowi nowinę. Za każdym razem, kiedy sobie to wyobrażała, w jej myśli wdzierało się widmo jego niedoszłego mordercy. Byli coraz bliżej. Diabeł powiedział, że szukają z Va-ne'em dowodu, lecz nie powiedział, czego dokładnie. Obiecał ujawnić wszystko dziś wieczorem. Odwracanie uwagi od tego byłoby nie na miejscu. Obwieszczenie, że wkrótce narodzi się dziedzic Diabła, wywołałoby ogromne poruszenie i skupiło na sobie przesadne zainteresowanie.

Wchodząc do saloniku, Honoria postanowiła poinformować Diabła o jego bliskim ojcostwie, kiedy jego niedoszły zostanie ujęty. Do tej pory pochłaniała ją sprawa jego bezpieczeństwa i nawet dziecko nie znaczyło dla niej więcej niż on. Poza tym chciała.

Żeby

nowina

była

szczęśliwym

wtdarzeniem,

pamiętną

chwilą,

nieprzesłoniętą cieniem zabójcy. Kiedy opadła na szezląg, Webster zapukał i wszedł. –

Wiadomość, jaśnie pani. - Podał jej srebrną tacę. Podniósłszy złożoną kartkę Honoria zobaczyła czarne litery - konserwatywny, staranny charakter pisma, nie ekstrawaganckie gryzmoły jej męża.

–

Dziękuję, Webster. Przełamała zwykłą pieczęć, odłożyła nożyk do papieru na tacę i skinęła

Websterowi, że może odejść. Kiedy otwierała list, już go nie było. Dla Jej Wysokości księżnej St. Ives: Jeżeli chce się Pani dowiedzieć więcej o osobie, która zamierza skrzywdzić Pani męża, proszę przyjść natychmiast na Green Street 17. Proszę przyjść sama i nie mówić nikomu o swoim zamiarze, inaczej wszystko przepadnie. A szczególnie proszę zniszczyć ten list, tak by nikt nie mógł się na niego natknąć i śledzić Pani, a tym samym spłoszyć małego ptaszka, który chciałby zaśpiewać Pani do ucha. Życzliwy Honoria przez chwilę wpatrywała się w list, potem przeczytała go raz jeszcze. Odetchnęła, by się uspokoić, i rozsiadła się na szezlongu. Diabeł nie chciałby, żeby tam szła. Ale co, jeśli nie pójdzie? Owszem, to wiązało się z wyraźnym niebezpieczeństwem, szybko jednak odpędziła od siebie tę myśl. O wiele ważniejsze było, jak zareagowałby Diabeł.

Zerknęła na czarne litery i skrzywiła się. Słowa Diabła wypowiedziane w nocy znów zabrzmiały jej w uszach. Jeżeli zrozumiała je właściwie, to jego łęk był lustrzanym odbiciem jej własnego. Tylko jedno uczucie mogło zrodzić taki lęk. To uczucie, jeżeli było prawdziwe, wymagało jej zastanowienia, jej troski. To samo uczucie pchało ją na Green Street. Jak je pogodzić? Pięć minut później wstała i podeszła do sekretarzyka. Piętnaście minut później posypała list piaskiem, złożyła go i zapieczętowała pieczęcią, którą dał jej Diabeł - z wizerunkiem cynsterowskiego jelenia na tle szewronów rodu Anstruther-Wetherby. Wstała, przeszła przez pokój i zadzwoniła trzy razy. Sligo odpowiedział na wezwanie. –

Tak, jaśnie pani? Honoria zerknęła okiem na zegar nad kominkiem. Prawie trzecia.

–

Gdzie jest w tej chwili jego wysokość?

–

U White'a z paniczem Vane'm. - Sligo prawie się uśmiechnął. - Nie próbował dzisiaj pozbyć się ludzi, których za nim posłałem.

–

Dobrze. - Honoria podała mu list. - Chcę, by dostarczono to do rąk własnych jego wysokości najszybciej, jak to możliwe.

–

Natychmiast, jaśnie pani. Sligo wziął list i ruszył ku drzwiom.

–

I niech Webster przywoła mi dorożkę.

–

Dorożkę, jaśnie pani? - Sligo odwrócił się z zaniepokojeniem na twarzy. - Stangret John może przygotować powóz w okamgnieniu.

–

Nie. - Honoria pozwoliła sobie na władczą nutkę w głosie. - Dorożkę. Jadę

niedaleko, nie ma potrzeby wyprowadzać powozu. - Skinieniem godnym królowej zwolniła Sliga. - Powiedz Websterowi, że zamierzam jechać za dziesięć minut. Sligo wyszedł. Honoria podniosła list od „Życzliwego". Rzuciła na niego okiem raz jeszcze, złożyła go starannie i udała się na górę. Dziesięć minut później, w złotej pelisie, ściskając w ręku torebeczkę wyszywaną koralikami z kości słoniowej, usadowiła się w dorożce. Lokaj skłonił się i zaczął zamykać drzwi. Ktoś wyrwał mu klamkę... Sligo wgramolił się do powozu i skulił w kącie. Honoria spojrzała na niego. –

Gdzie mój list? Sligo popatrzył na nią wzrokiem kurczaka zamkniętego w pułapce z lisicą.

–

W drodze, wysłałem Daleya. Doręczy go do rąk własnych jego wysokości, tak jak pani chciała.

–

Ach, tak? A co ty tutaj robisz?

–

Ach... - Sligo zamrugał. - Pomyślałem, że to nie w porządku, aby pani jechała sama... mogłaby pani zabłądzić, nie znając Londynu, i ten tego... Honoria zacisnęła wargi i wygładziła suknię. -Udaję się zaledwie kilka ulic

dalej, żeby odwiedzić znajomą. Sligo przełknął głośno ślinę. - Niech i tak będzie, wasza wysokość, ale pojadę z panią... jeżeli nie ma pani nic przeciwko. Honoria miała mu właśnie oznajmić, że ma wiele przeciwko, kiedy nadeszło olśnienie. - Czy jego wysokość kazał ci ze mną zostać? Przybity Sligo przytaknął. Honoria westchnęła. - Dobrze więc, ale będziesz musiał zostać w powozie.

Otworzyło się okienko nad nimi i dorożkarz zajrzał do środka. - Jedziemy dokądś? Czy chcieli państwo tylko skorzystać z mojej dorożki do pogawędki? Honoria uciszyła go piorunującym spojrzeniem. -Green Street. Jedź powoli, powiem, gdzie się zatrzymać. –

Jak pani chce. - Dorożkarz opuścił klapę i po chwili ruszyli. Przy Green Street, pod numerem 13, mieszkał jej dziadek. Numer 17

znajdował się bliżej parku. Dorożkarz nie popędzał konia, Honoria mogła się przyjrzeć fasadom domów. Pod numerem 17 stała elegancka rezydencja, siedziba godna dżentelmena. Honoria zaczekała, aż miną jeszcze dwa budynki, i odezwała się: - Niech dorożkarz się zatrzyma. Ty zaczekaj tutaj. Sligo wypełnił polecenie. Dorożka stanęła, Sligo wyskoczył i pomógł wysiąść Honorii. Stojąc po drugiej stronie ulicy, zasłonięta od numeru 17 przez dorożkę, Honoria zatrzymała Sliga rozkazującym spojrzeniem. –

Czekaj na mnie tutaj, w powozie. Sligo zamrugał. - Nie powinienem odprowadzić pani do drzwi?

–

Sligo, to Green Street, a nie Billingsgate. Zostaniesz w powozie. Sligo przytaknął ponuro. Honoria zaczekała, aż zajmie miejsce w dorożce, po

czym odwróciła się na pięcie, cofnęła kawałek i szybko przeszła przez ulicę. Zdeterminowana, energicznie weszła po schodkach domu numer 17. Sięgając po kołatkę, zamarła w pół ruchu. Mosiężna kołatka przedstawiała nagą sylfidę. Honoria zmarszczyła czoło, ale zacisnęła otuloną rękawiczką dłoń wokół frywolnej figurki i zastukała dobitnie. Czekała, ściskając torebkę, starając się nie myśleć o okrzykach, które wyda jej

mąż, czytając list od niej; miała nadzieję, że zarząd klubu White'a okaże mu wyrozumiałość. Po chwili zza drzwi usłyszała odgłos zbliżających się kroków. Nie miarowy dobrze wyszkolonego lokaja, ale powolny znajomy, męski chód. Jeszcze zanim drzwi się otworzyły, Honoria wiedziała, że nie zobaczy w nich lokaja. Kiedy ujrzała, kto je otworzył, ze zdziwienia otworzyła usta. Hrabiemu Chillingworthowi także opadła szczęka. Przez chwilę stali jak wryci, wpatrując się w siebie nawzajem. Umysł Honorii pracował na najwyższych obrotach, tworząc chaos możliwości i przypuszczeń. Wtedy Chillingworth skrzywił się. - Na miłość boską, nie stój tak! Ktoś mógł cię zobaczyć. Oszołomiona Honoria zamrugała, ale stała na progu jak słup soli. Tłumiąc warknięcie, Chillingworth chwycił ją za ramię i wciągnął do środka. Zamknął drzwi i stanął z nią twarzą w twarz. Choć nie tak wysoki jak Diabeł, Chillingworth nie należał do niskich mężczyzn. W wąskim holu Honoria była tego aż nadto świadoma. Wyprostowawszy się, nie mając pojęcia, co się dzieje, wbiła w niego władcze spojrzenie. - Gdzie pański lokaj? Chillingworth odpowiedział jej ze spojrzeniem, którego nie potrafiła rozszyfrować. - Mój lokaj wyszedł. Podobnie jak reszta służby. - Oczy Honorii rozszerzyły się, a Chillingworth posępnie potrząsnął głową. - Nie wierzę, że nie żartujesz. Wpatrywał się w jej twarz, w jej oczy. Honoria zadziornie podniosła podbródek. –

Oczywiście, że nie żartuję.

Na twarzy Chillingwortha odmalowała się mieszanina niedowierzania i rozczarowania, które szybko przesłoniła maska bardzo podobna, jak u jego największego rywala. Z gracją wzruszył ramionami. -Skoro nalegasz. Bez dalszych ceregieli pochylił głowę ku Honorii. Ze stłumionym okrzykiem odskoczyła i uderzyła go.

Tuż przed drugą zamyślony Diabeł wchodził po schodach do White'a. Na progu dosłownie wpadł na Vane'a. –

Jesteś! - Vane cofnął się. - Gdzieś ty był, niech cię diabli! Szukałem wszędzie. Diabeł uśmiechnął się łobuzersko. - Zatem dziwne, żeś mnie nie znalazł, bo

tam właśnie byłem. Wszędzie. Marszcząc czoło, Vane otworzył usta, ale Diabeł uprzedził jego pytanie. –

Jadłeś już? Nadal zachmurzony Vane przytaknął. Diabeł wręczył laskę portierowi, Vane

zrobił to samo. –

Będę mówił, a ty jedz. Sala jadalna była pełna dżentelmenów leniwie sączących brandy. Obsłużony

nadzwyczaj szybko, Diabeł pytająco uniósł brew. Vane skrzywił się na widok tylu ludzi dokoła. –

Powiem ci później. Diabeł przytaknął i zabrał się za posiłek, zadowolony z wymówki, by nic nie

mówić. Wyjaśnianie, dlaczego spędził cały ranek, krążąc po mieście, ciągnąc za sobą

dwóch stajennych, których wysłał za nim Sligo, to było dla niego zbyt wiele. Przypuszczał, że to zawsze będzie dla niego zbyt wiele - tej przypadłości czas nie leczył. No i jakże mógłby powiedzieć Vane'owi, że unika swojej żony, bo ta powiedziała, że go kocha. Powiedziała to. Oświadczyła to jednoznacznie, z całkowitym przekonaniem. Diabeł wychylił pół kieliszka wina jednym haustem. To ekscytujące wiedzieć, że żona czuje coś takiego. Do niego. Że bez mrugnięcia okiem naraziłaby się na niebezpieczeństwo i nie cofnęłaby się, nawet w obliczu zastraszania, które złamałoby doświadczonego w boju sierżanta – A wszystko z powodu miłości. Istniał tylko jeden problem, jak jedna łyżka dziegciu w beczce miodu. Wypił kolejny łyk wina i powrócił do jedzenia. I do dylematu, z którym zmagał się cały ranek. Gdyby powiedział teraz Honorii, co czuje w obliczu jej miłości, nawet gdyby uznał jej deklarację, jednocześnie uznałby jej „usprawiedliwienie" dla narażania się na niebezpieczeństwo. A tego nigdy nie zrobi. W trudnych chwilach żony Cynsterów miały wycofywać się do bezpiecznej twierdzy, podczas gdy ich mężowie walczyli na murach. Wyobrażenie Honorii najwyraźniej było inne, ona chciała być na murach wraz z nim. Rozumiał jej racje, lecz po prostu nie mógł ich zaakceptować. Wyjaśnienie tego nie będzie łatwe, nawet po wyznaniu, do którego - jak przekonywał sam siebie -zmuszał go honor. Poczucie, że ma się słaby punkt, było już wystarczająco złe. Przyznanie tego na głos, ubranie w słowa, było nieskończenie gorsze. A słów raz wypowiedzianych

cofnąć już nie można. To byłoby tak, jakby dał jej wolną rękę. A zważywszy na to, jak zareagowała, kiedy znalazł się w niebezpieczeństwie, z pewnością nie mógł uznać tego za rozsądne posunięcie. Nie wiedział, czy podejrzewała, co on czuje - wiedział, że nie może liczyć na to, że jej błoga nieświadomość potrwa długo. Nie taka była jego Honoria Prudencja. A to znaczyło, że jedyny sposób, by zatrzymać ją z dala od niebezpieczeństwa, to usunąć niebezpieczeństwo - znaleźć wreszcie zabójcę Tolly'ego. Odsunął talerz i spojrzał na Vane'a. - Czego się dowiedziałeś? Vane skrzywił się. - Przejdźmy do palarni. Znaleźli pusty kącik i rozsiedli się tam. Vane zaczął bez zbędnych wstępów. W zasadzie miałem rację. Moje źródło sprawdziło wszystkie... –

Proszę wybaczyć, wasza wysokość. Obaj podnieśli wzrok. Jeden ze służących klubu stał przy Diable, podając mu

na tacy zapieczętowany list. –

To nadeszło przed chwilą, wasza wysokość. Posłaniec ogromnie nalegał, by dostarczono to panu natychmiast.

–

Dziękuję. Diabeł wziął list i złamał pieczęć, bezwiednie skinąwszy służącemu, że może

odejść. Rozłożył list i rzucił na niego okiem. Vane zobaczył, jak twarz mu poważnieje. Wzrok Diabła przemknął na początek listu, z nieodgadnionym wyrazem twarzy przeczytał go raz jeszcze. –

I cóż? - zapytał Vane, kiedy Diabeł podniósł wzrok. Diabeł uniósł brwi. - Coś się szykuje. - Nie patrzył Vane'owi w oczy. -

Niespodziewany rozwój sytuacji. - Złożył list i podniósł się. - Musisz mi wybaczyć. Przyślę po ciebie, kiedy tylko będę wolny. Powiedziawszy to, odwrócił się i chowając list do kieszeni, wyszedł. Zaskoczony Vane patrzył za nim. Po chwili i jego twarz spoważniała.

–

Honorio Prudencjo... w coś ty się, u licha, znowu wpakowała?

–

Nie! Zaczekaj! Nie możesz tak po prostu wyjść. Dlaczego nie? - Honoria odwróciła się.

Przyciskając do twarzy zimny kompres, Chillingworth podążył za nią do holu. –

Dlatego, że nie ma sensu niepotrzebnie ryzykować. Twój mąż tego nie pochwali, nie warto pogarszać sytuacji. - Odkładając kompres na stolik w holu, spojrzał na nią. - Masz przekrzywiony kapelusz. Zacisnąwszy wargi, Honoria obróciła się do lustra. Poprawiając kapelusz,

wpatrywała się w odbicie Chillingwortha. –

Już! - Odwróciła się. - Czy już w porządku? Chillingworth zmrużył oczy. - Może być. - Spojrzał jej w oczy. - I nie

zapomnij... Pokaż ten list Diabłowi, kiedy tylko go zobaczysz. Nie czekaj, aż sam zapyta. Honoria zadarła podbródek. Chillingworth patrzył na to z wyraźną dezaprobatą. - Dzięki niebiosom, że jesteś jego, a nie moja. Zaczekaj tutaj, a ja sprawdzę, czy ktoś się nie kręci, na przykład twój dziadek albo lokaj.

Honoria obserwowała, jak otwiera drzwi. Stanąwszy na schodkach rozejrzał się po ulicy. –

Droga wolna. - Chillingworth przytrzymał otwarte drzwi. - Poza twoją dorożką nie widać nikogo. Z wysoko uniesioną głową Honoria wyszła na zewnątrz, ale zatrzymała się i

obejrzała za siebie. Zmarszczyła czoło. –

Dobry Boże, kobieto... idźże wreszcie! Odwróciła się i energicznie zeszła po schodach. Kiedy znalazła się na trotuarze, zobaczyła czekającą dorożkę. Spojrzała w

drugą stronę - czarny powóz wytoczył się powoli zza rogu na Green Street. Za nią stuknął rygiel u Chillingwortha. Było po czwartej, zapadał zmierzch. Tak jak powiedział Chillingworth, nikogo nie było widać. Wzdychając w duchu, Honoria ruszyła trotuarem. Nie zauważyła ciemnej postaci ubranej na czarno, która wyłoniła się zza schodów domu Chillingwortha. Nie miała żadnych obaw, nie przeczuwała niebezpieczeństwa, kiedy postać się zbliżyła, kiedy była tuż za nią. Uprząż zadzwoniła, kopyta zadudniły, kiedy czarny powóz zrównał się z nią, zasłaniając dorożkę. Honoria zerknęła na powóz... Opadło na nią coś czarnego, zasłaniając światło, owijając ją plątaniną fałd. Chwyciła materiał, ale on owinął ją ciaśniej. Otworzyła usta, żeby krzyknąć, ale silna ręka zasłoniła jej usta. Honoria zamarła. Ramię jak ze stali chwyciło ją wpół i uniosło w górę. Nie walczyła, tylko cierpliwie czekała, aż Diabeł ją puści. Zrobił to wreszcie - na siedzeniu powozu. Zaś powóz ruszył z miejsca i nabrał szybkości.

–

Zaczekaj! - Nadal zaplątana w coś, co jak sądziła było płaszczem Diabła, Honoria szarpała się, by się wydostać. - A Sligo? Cisza. Kiedy po chwili Diabeł się odezwał, zabrzmiało to tak, jakby nie wierzył

własnym uszom. - Sligo? –

Kazałeś mu mnie pilnować, pamiętasz? - Honoria zmagała się z płaszczem. Za moment zdjęto go z niej. Głośno wypuściła powietrze i zobaczyła, że jej mąż patrzy na nią z wyrazem twarzy, którego zupełnie nie potrafiła rozszyfrować. Jest w dorożce, czeka na mnie. Diabeł wpatrywał się w nią, po czym jakby oszołomiony, potrząsnął głową.

–

Czekaj tutaj. Zastukał w okienko i kazał stangretowi Johnowi zatrzymać się, po czym

wyskoczył z powozu. Honoria usłyszała jego kroki na trotuarze. Nic nie mogła zobaczyć - okna były zasłonięte. Po dwóch minutach powóz zakołysał się, kiedy Sligo ulokował się z tyłu. –

Jedź dokoła parku, póki nie powiem inaczej. Diabeł szarpnięciem otworzył drzwiczki, wsiadł i zajął miejsce obok niej. Powóz ruszył. Diabeł napotkał szczere spojrzenie Honorii. Ostrożnie wciągnął

powietrze, starając się ukryć napięcie. - Może powiedz mi lepiej, co tu się dzieje. Najwyraźniej popełnił straszliwą pomyłkę. Nie chciał, żeby odgadła, co pomyślał, jak się poczuł, kiedy zobaczył Chillingwortha - rozebranego do koszuli wyglądającego przez drzwi, a potem ją wychodzącą tanecznym krokiem, odwracającą się, żeby powiedzieć jeszcze kilka słów przed odejściem.

Z miejsca, gdzie się ukrył, nie mógł usłyszeć jej słów, jednak jego wyobraźnia podsunęła mu dość słów i pasujących do nich czynów. Zdrada Honorii zmroziła go. Myśl, że jej deklaracja miłości była bezwartościowa, że to były puste słowa, stanowiła cios w samo serce. Porwała go ślepa furia, wykraczająca poza zwykły gniew. Ledwie pamiętał, jak za nią ruszył. Pamiętał za to chwilę, kiedy złapał ją w pułapkę... i myśl, jak łatwo byłoby położyć kres cierpieniu, zanim się zaczęło. To wspomnienie przeszyło go chłodem, nawet kiedy ogarnęła go ulga. Poczucie winy z powodu własnej nieufności sprawiało mu ból. Honoria obserwowała go z niepokojem w oczach. Diabeł odchrząknął. –

Sligo powiedział, że dostałaś wiadomość? Rzucił pytanie, żeby sprowokować ją do mówienia. Zamiast tego ona

zachmurzyła się jeszcze bardziej. - Napisałam ci o niej w moim liście. Diabeł zamrugał powoli. –

W jakim liście? Honoria zaczęła przetrząsać torebkę, aż wreszcie wyciągnęła kartkę.

–

Dostałam to... Diabeł wziął ją i obejrzał, potem spojrzał na nią oskarżycielsko. Zadarła podbródek.

–

Napisano tu, że mam przyjść natychmiast, więc napisałam do ciebie list z wyjaśnieniem i poprosiłam Sliga, żeby go dostarczył. On wiedział, że jesteś u White'a. Nie wiedziałam, że kazałeś mu zostać ze mną. Aby wypełnić moje polecenie, wysłał z listem Daleya. Diabeł zmarszczył czoło i spojrzał na wiadomość. - Nie dostałem twojego listu.

Widocznie wyszedłem, zanim przybył Daley. - Wyrwało mu się to, zanim zdążył się zastanowić. –

Ale... - Honoria zmarszczyła czoło. - Skoro nie dostałeś mojego listu, dlaczego tu jesteś? Diabeł zastygł. Minęła minuta... Powoli podniósł głowę i napotka!

zaciekawione spojrzenie żony. Przyglądała mu się badawczo. Nagle spuścił głowę. -Przyjechałem, bo dostałem to. Zmusił się, by wyciągnąć z kieszeni złożoną kartkę. Nie chciał pokazywać listu Honorii, ale jej szczerość, uczciwość - jej miłość - nie pozostawiały mu wyboru. Z ciężkim sercem wręczył jej list. Honoria rozłożyła go i przeczytała. Kiedy doczytała do końca, zastygła i zabrakło jej powietrza. Poczuła ucisk w piersi i serce jej załomotało. Nie podniosła głowy, tylko przeczytała list jeszcze raz. Kiedy zrozumiała, co zaszło, jej dłonie, trzymające list, zadrżały. Starała się powstrzymać drżenie. Potem bardzo powoli uniosła głowę i spojrzała wprost na Diabła, w te czy, które zwykle dostrzegały zbyt wiele, ale potrafiły też dać się zaślepić furii. Czas płynął. Wpatrywała się w oczy Diabła, a jej własne pełne były zarzutów i niedowierzania. –

To nieprawda... Nigdy bym tego nie zrobiła. Wiesz to. - Boleśnie cichym szeptem dodała: - Kocham cię. Diabeł zamknął oczy. - Wiem. Zacisnął zęby. Targała nim wściekłość na niedoszłego zabójcę, który uderzył w

jedyne naprawdę wrażliwe miejsce w jego pancerzu... i zranił Honorię. Głęboko odetchnął, otworzył oczy i napotkał jej wzrok. –

Nie myślałem... zareagowałem. Kiedy dostałem tę wiadomość, nie mogłem myśleć. Potem zobaczyłem, jak wychodzisz od Chillingwortha... - Urwał, zaciskając mocniej zęby, ale zmusił się, by nie spuszczać wzroku z oczu Honorii. Bardzo cicho powiedział: - Zależy mi na tobie... za bardzo. Jego słowa dotarły do Honorii. To, co zobaczyła w jego oczach, złagodziło jej

ból. Ucisk w piersi zelżał. –

Tak jest sprawiedliwie. - Przesunęła się na siedzeniu, objęła go i położyła mu głowę na ramieniu. -Ja też kocham cię aż do bólu. Skoro on nie potrafił wypowiedzieć tych słów, powiedziała je za niego. Była w

nich prawda, potwierdzały to jego oczy. Jego ramiona zamknęły się wokół niej, ściskając z całych sił. Po chwili wsparł policzek o jej loki. Był tak spięty, że mięśnie mu drżały. Stopniowo, w miarę jak powóz posuwał się naprzód, czuła, jak napięcie opada, a mięśnie ramion rozluźniają się. Otoczył ją swoim ciepłem, serce mocno biło tuż przy jej twarzy. Głęboko odetchnął, a smukłe palce odszukały jej podbródek i uniosły jej twarz. Ich oczy spotkały się, a potem Diabeł pochylił głowę. Rzęsy Honorii opadły na policzki, kiedy przytknął wargi do jej ust w delikatnym, niewypowiedzianie słodkim pocałunku. Odsunął się i pytająco uniósł brew. - Nie sądzę, żebyś chciała mi opowiedzieć, co zaszło? Nie rozkaz i nie żądanie, tylko łagodna prośba -Honoria nie potrafiła się nie

uśmiechnąć. –

Właściwie to Chillingworth bardzo nalegał, żebym powiedziała ci wszystko, od tego muszę zacząć.

–

Bardzo możliwe. Zacznij od początku, jak zapukałaś do jego drzwi. Czy się ciebie spodziewał?

–

Niezupełnie. - Honoria usiadła sztywno. - On także otrzymał list, widziałam go. Napisany tą samą ręką, co nasze. - Położyła list, który ciągle trzymała w dłoni, na siedzeniu obok Diabła. - Widzisz? Nie można stwierdzić, czy to pisał mężczyzna, czy kobieta.

–

Hm... zatem wiedział, że do niego przyjdziesz?

–

Nie. - Honoria mówiła jasno, pamiętając o instrukcjach Chillingwortha... i o skłonnościach własnego męża. - Jego list pochodził od tajemniczej damy o nieznanym nazwisku i wyznaczał spotkanie dziś po południu. List był dosyć... zrobiła beztroski gest - frywolny. Diabeł zmrużył oczy. - Chcesz przez to powiedzieć, że Chillingworth był

podekscytowany. Co powiedział, kiedy pojawiłaś się na jego progu? Honoria rzuciła Diabłowi figlarne spojrzenie. -Właściwie to sądzę, że był jeszcze bardziej zaskoczony niż ja. Był niemal oburzony. Diabeł sceptycznie uniósł brwi. - I...? –

To, co nastąpiło potem, było faktycznie moją winą... Powiedział mi, że chyba żartuję. Oczywiście zapewniłam go, że nie.

–

I..? Honoria spojrzała Diabłowi w oczy. - Próbował mnie pocałować... a ja go

spoliczkowałam. Diabeł zamrugał... potem zamrugał znowu... –

Spoliczkowałaś go? Honoria przytaknęła. - Michael nauczył mnie, jak się zachowywać w takich

sytuacjach, zanim pozwolił mi zostać guwernantką. - Zmarszczyła czoło. - Wydaje mi się, że powinnam była użyć kolana, ale wtedy o tym nie pomyślałam. Diabeł ledwie się powstrzymał, by nie wybuchnąć śmiechem. –

Myślę - powiedział niezupełnie pewnym głosem - że Chillingworth jest raczej wdzięczny, że go tylko spoliczkowałaś. Muszę pamiętać, żeby go poinformować, jakie miał szczęście. Honoria zachmurzyła się. - Tak, cóż... Niestety, to nie wszystko. Kiedy go

uderzyłam, nos mu zaczął krwawić. Tego już było za wiele. Diabeł zaczął się zwijać ze śmiechu. - Och, Boże odezwał się, kiedy znowu był w stanie mówić. - Biedny Chillingworth. –

On też najwyraźniej tak myślał. Zniszczył sobie kamizelkę. Obawiam się, że czuje się raczej nieszczególnie.

–

Mogę sobie wyobrazić. Diabeł spoważniał. Honoria spojrzała na niego badawczo. Popatrzył jej w oczy.

- On i ja będziemy to musieli sobie wyjaśnić. Honoria zesztywniała. - Co masz na myśli? Usta Diabla złagodniały, kiedy przyciągnął ją znów do siebie. –

Tylko to, że będziemy musieli dopilnować, by nasze historyjki były spójne, na wypadek gdyby ktoś coś zauważył albo rozeszła się plotka. - Uścisnął mocno

Honorię. - Nie martw się, nie zamierzam wyzywać człowieka na pojedynek dlatego, że moja żona rozbiła mu nos. Honoria zmartwiła się. - Tak, ale czy on nie ma zamiaru wyzwać ciebie, dlatego że mu rozbiłam nos? Pierś Diabła zatrzęsła się. - O, to raczej nieprawdopodobne. - Śmiejąc się, pogładził twarz Honorii. -Wiesz, jesteś nadzwyczaj zaradną kobietą. Zamrugała, zdziwiona. - Naturalnie. Wyrosłam jako Anstruther-Wetherby. Diabeł z uśmiechem opuścił głowę. - Wyrosłaś, żeby być jedną z Cynsterów. Pocałował ją... i nie zamierzał przestać. Powóz toczy! się powoli w gęstniejącym pod drzewami mroku. Po kilku chwilach zapierających dech w piersiach Honoria odkryła, że i on potrafi być bardzo zaradny. –

Wielkie nieba! - Ledwie zdołała wyszeptać kilka stów. - Nie możemy... - Jej dłonie zacisnęły się mocno na nadgarstkach Diabła. Odchyliła głowę do tyłu, z trudem łapiąc oddech. - Gdzie my jesteśmy?

–

W parku. - Skupiony na tym, co robi, Diabeł nie podnosił głowy. - Jeżeli wyjrzysz na zewnątrz, zobaczysz sporo powozów krążących powoli aleją.

–

Nie mogę uwierzyć... Przyjemny

dreszcz

odebrał

Honorii

zdolność

myślenia.

Starała

się

powstrzymać jęk. Myśl, która zastąpiła poprzednią, zaniepokoiła ją. –

A John i Sligo? - Wstrzymując oddech, napotkała wzrok Diabła. - Czy oni się nie zorientują? Uśmiechu na twarzy jej męża nie można było nazwać inaczej niż piekielnym.

–

Sedno w tym, by dopasować wszystko w czasie. Zaufaj mi, nic nie zauważą. Oni nie... ale ona z pewnością tak. Wydawało się, że upłynęły godziny,

niezliczone sapnięcia, westchnienia, desperacko ciche minuty potem, kiedy Honoria, opadając bezwładnie na pierś Diabła, wierciła się, i znów, i znów. Marszcząc czoło, usiadła i przyjrzała się guzikom jego kamizelki. –

Okropieństwo... Uwierają mnie. - Obróciła w palcach guziki z macicy perłowej. Nie są tak duże jak te, które miał Tolly, ale i tak są okropne. Oczy Diabła, zamknięte w błogiej ekstazie, otworzyły się gwałtownie.

–

Co?

–

Te guziki... są za duże.

–

Nie... Co jeszcze powiedziałaś? Honoria jeszcze bardziej zmarszczyła czoło.

–

Że są jak te na ubraniu Tolly'ego? Diabeł wpatrywał się przed siebie, potem zamknął oczy i objął Honorię,

przyciągając ją bliżej. –

To jest to. - Szeptał wtulony w jej włosy. - To właśnie próbowałem sobie przypomnieć o śmierci Tolly'ego.

–

To, że kula odbiła się od guzika? Czy to pomoże? Diabeł przytaknął.

–

Pomoże. To będzie gwóźdź do trumny mordercy. Honoria próbowała spojrzeć mu w twarz, ale trzymał ją zbyt mocno. - Jesteś pewien, kto to taki? Diabeł westchnął. - Bez wątpienia. Trzy minuty później, znów nienagannie

ubrani, książę i księżna St. Ives udali się na Grosvenor Sąuare.

Rozdział 24

Vane czekał w bibliotece, kiedy weszli Honoria i Diabeł. Spojrzał na nich badawczo, po czym odprężył się. –

Koniec jest blisko. Diabeł podprowadził Honorię do szezlonga i sam też usiadł obok niej. Vane zajął fotel. - Co się stało? Diabeł podał mu mocno okrojoną wersję, skupiając się tylko na liście, jaki

otrzymała Honoria. - Ten, który ja dostałem, został napisany tą samą ręką. Vane przestudiował wiadomość i zmarszczył czoło. –

Popatrz na samo pismo, nie na styl - podpowiedział Diabeł. Twarz Vane'a rozjaśniła się. - Stalówka! On zawsze używa tych szerokich

stalówek, żeby pismo wyglądało poważniej. Mamy go! –

Tak i nie. Wszystko, co odkryliśmy, to poszlaki. Biorąc pod uwagę to, co sobie dzisiaj przypomniałem...

– –

I moje nowiny, które miałem ci przekazać -wtrącił Vane. Złóżmy to razem - ciągnął Diabeł - a tożsamość mordercy staje się oczywista. To jednak nadal nie jest dowód. Vane skrzywił się. Wyraz twarzy Diabła był nieodgadniony. Honoria zerkała to

na jednego, to na drugiego. –

Ale kto to jest? - Kiedy patrzyli na nią zagadkowo, omal nie zazgrzytała zębami. Nie powiedzieliście mi jeszcze.

Diabeł zamrugał. - Ale ty mi to powiedziałaś. Ty pierwsza ubrałaś to w słowa. –

Myślałam, że to Richard, pamiętasz? Obaj powiedzieliście mi, że się pomyliłam.

–

Bo tak było - odparł Vane. - To nie Richard.

–

Ty zasugerowałaś, że morderca to mój spadkobierca. - Diabeł zaczekał, aż Honoria na niego spojrzy. - Faktycznie, to on. Oczy Honorii rozszerzyły się. Zerknęła na Vane'a, potem z powrotem na

Diabła. –

Ale... Mówisz, że to George?

–

George?

–

Ojciec? Diabeł i Vane wpatrywali się w nią.

–

Dlaczego George? - zapytał Diabeł. - On po mnie nie dziedziczy.

–

Nie? - Teraz to Honoria spojrzała na nich zdziwiona. - Ale Horatia powiedziała mi, że on jest ledwie rok młodszy od twojego ojca.

– –

Bo jest - przyznał Vane. Wielkie nieba! - Oczy Honorii nie mogłyby być już większe. - Ile jeszcze szkieletów w szafach kryją Cynsterowie? Czy George to kolejny Cynster taki jak Richard?

–

Pominęłaś istotną sprawę. George i Arthur to bliźniacy. - Diabeł uchwycił wzrok Honorii. - Arthur jest starszy z nich dwóch. Ale nie, to także nie on.

–

Charles? - Twarz Honorii spoważniała. - Jak... -Przez długą chwilę nie mogła znaleźć słów, potem jej oczy rozbłysły. - Cóż za tchórzostwo. Zabił własnego brata.

–

Przyrodniego brata - poprawił Diabeł. - Jak sam bardzo skrzętnie podkreślał. A teraz próbował zabić takie mnie.

–

Kilka razy - dorzucił Vane.

–

Próbował też zabić ciebie. - Diabeł sięgnął po dłoń Honorii.

–

A teraz wygląda na to, że zabił też swojego poprzedniego służącego, Holthorpe'a. Diabeł i Honoria spojrzeli na Vane'a.

–

Co odkryłeś? - zapytał Diabeł.

–

Nadal tylko poszlaki, ale sprawdziłem wszystkie listy pasażerów i żaden Holthorpe nie popłynął do Ameryki ani nigdzie indziej. Holthorpe nigdy nie opuścił Anglii. Diabeł zachmurzył się.

–

Zacznijmy od początku. Tolly opuścił Mount Street wieczorem na dzień przed swoją śmiercią. Z tego co wiemy, udał się do domu pieszo. Jego mieszkanie znajdowało się przy Wigmore Street, po drodze wstąpił tutaj. Sligo twierdzi, że przyszedł i dowiedział się, że pojechałem do Somersham Place. Ruszył dalej w dobrym nastroju...

–

I zatrzymał się, żeby zobaczyć się z Charlesem -powiedział Vane. - Przy rogu Duke Street.

–

Biorąc pod uwagę zniknięcie Holthorpe'a, takie założenie wydaje się rozsądne. Zmarszczka na czole Diabła pogłębiła się. - Zapewne Tolly dowiedział się czegoś, może coś podsłuchał... Coś, co dało mu do zrozumienia, że Charles planuje mnie zabić. Weźmy to za pewnik. Co zrobiłby Tolly?

–

Oskarżyłby Charlesa - odparł Vane. - Tolly nie zatrzymałby się, żeby pomyśleć o

niebezpieczeństwie. Był zbyt otwarty, uczciwy i naiwny, żeby wyobrażać sobie, że inni tacy nie są. – –

Załóżmy, że Charles nie zaprzeczył, więc Tolly wyszedł. Zapewne mówiąc przy tym dość, by przypieczętować los Holthorpe'a. - Vane sposępniał. - Następnego ranka, najwcześniej jak się dało, Tolly wyruszył do Somersham Place.

–

Ale Charles wybrał krótszą drogę, wiemy o tym. Nie znaleźliśmy nikogo, kto by widział

Charlesa

w

pobliżu

ścieżki,

kiedy

zastrzelono Tolly'ego,

ale

udowodniliśmy, że w okolicy nie było też nikogo innego. Tego dnia z Londynu nie przyjechał żaden inny dżentelmen. - Diabeł zerknął na Vane'a. –

Racja. Zatem to Charles zastrzelił Tolly'ego...

–

I o tym zapomniałem. O guziku na ubraniu Tolly'ego. Vane wyglądał na zaskoczonego. - Co z tym guzikiem? Diabeł westchnął. - Strzał, który zabił Tolly'ego, był idealny. Jedyny powód, że

Tolly nie umarł natychmiast z dziurą w sercu, to to, że jeden z jego guzików... Diabeł spojrzał w dół, na własne guziki -taki jak te, tylko większy... odbił kulę. Napotkał wzrok Vane'a, potem spojrzał na Honorię. - Jedyny prawdziwy talent Charlesa to wyjątkowe umiejętności strzeleckie. –

Zwłaszcza z broni długolufowej - przytaknął Vane.

–

Zgadza się. A zatem mamy martwego Tolly'ego. Charles „przyjeżdża" do Somersham Place, potem następnego dnia odgrywa zasmuconego brata.

–

Bardzo przekonująco. - Twarz Diabła stężała.

–

Musiał przeżyć piekielny wstrząs, kiedy zdał sobie sprawę, że Tolly żył na tyle

długo, by z tobą mówić. Diabeł przytaknął. - Jednak nie puścił pary z ust i wszystkiego dopilnował, pogrzebu Tolly'ego i tak dalej. –

Ale potem nadszedł największy wstrząs ze wszystkich. - Vane przeniósł wzrok z Diabła na Honorię. - Charles dowiedział się, że zamierzasz poślubić Honorię. Honoria zmarszczyła czoło. - Właściwie to nie. Nie wtedy. Odrzuciłam go. -

Kiedy Diabeł spojrzał na nią pytająco, skrzywiła się. - Przyszedł do altany, żeby się ze mną zobaczyć po wszystkim. Zaproponował, że mnie poślubi w zamian za ciebie, zakładając, że martwię się zniszczeniem mojej reputacji. –

Co takiego? - Diabeł stanął jak wryty. Honoria wzruszyła ramionami. - Powiedziałam mu, że nie mam zamiaru wyjść

ani za ciebie, ani za nikogo innego. –

Uwierzył ci - powiedział Vane. - Później był zbity z tropu, na balu, kiedy Gabriel i ja sugerowaliśmy, że zmieniłaś zdanie.

–

Trudno się dziwić. - Diabeł zerknął na Honorię. - Zatrzymał nas w parku niedługo przedtem i stanowczo zapewniłaś go, że za kilka tygodni wyjeżdżasz do Afryki. Honoria znów wzruszyła ramionami.

–

I wtedy - odezwał się Vane - zaczęły się ataki na ciebie.

–

Twój wypadek z faetonem. - Honoria pobladła. Diabeł uścisnął jej dłoń.

–

Impulsywna pierwsza próba. Potem byłem bardzo zajęty, a potem nadszedł nasz ślub. Honoria zadrżała. - Właśnie sobie przypomniałam... Charles ostrzegł mnie w

dniu naszego ślubu, że nie powinnam za ciebie wychodzić.

Diabeł przyciągnął ją do siebie. –

Kiedy przebywaliśmy w Somersham Place, niczego nie próbował.

–

Zbyt niebezpieczne - zgodził się Vane. - Zbyt prawdopodobne, że tam by wpadł.

–

Ale kiedy tylko wróciliśmy do miasta, zaczął knuć na dobre. - Diabeł spojrzał na Honorię. - Najpierw próbował mnie przekonać, że powinienem odesłać cię do Somersham Place. - Wargi Diabła wygięły się. - Obawiam się, że powiedziałem mu wyraźnie, jakie są moje uczucia wobec ciebie. Od tej pory więc także ty stałaś się jego celem. Nie mógł ryzykować dziedzica-pogrobowca. Odwracając się do Vane'a, Diabeł nie zauważył zaskoczenia na twarzy Honorii.

–

Następny był incydent z brandy, potem trzech marynarzy z pałaszami, znających trasę, którą wracam do domu. Obie próby Charles mógł przygotować z łatwością. Vane spojrzał w oczy Diabła. - Ta brandy powinna was uśmiercić.

–

Czując drżenie Honorii, Diabeł posłał mu ostrzegawcze spojrzenie. - Ale nie uśmierciła, więc on nie ustawał. Marynarze, jak podejrzewam, to okazja, której nie mógł przepuścić. Dość często wracał ze mną do domu od White'a. Vane zmarszczył nos. - A co z tą sprawą z pałacykami? Jak to się ma do reszty? Diabeł skrzywił się. - Może nijak, ale założę się, że to znowu okaże się

Charles. Cokolwiek to jest, dowiemy się dziś w nocy. –

Dziś w nocy? - Vane zamrugał. - Przy tym wszystkim zapomniałem. Jaki mamy plan? Diabeł zerknął na Honorię. Pochłonięta własnymi myślami, odczuła wreszcie

na sobie jego wzrok. Spojrzała w górę i zaczerwieniła się. –

Właśnie sobie przypomniałam - odezwała się, patrząc Diabłowi w oczy - coś, o

czym wspomniała lady Herring. Diabłowi nic to nie mówiło. - Lady Herring? Honoria przytaknęła. - Powiedziała, że Charles zwrócił się do niej... Powiedział coś na temat zastąpienia jej poprzedniego obiektu uczuć. Odmówiła mu, z tego co słyszałam, dość pogardliwie. –

Hm. - Diabeł zamyślił się.

–

To Charlesowi nie pomogło. - Vane pokręcił głową. - On zawsze zazdrościł ci sukcesów, najwyraźniej na tym polu również. Diabeł obrzucił go ostro karcącym spojrzeniem. Vane tylko uniósł brwi.

–

To by mogło wyjaśnić, dlaczego zaczął bywać w pałacykach... Czas się zgadza. Żaden Cynster nie mógłby długo uczęszczać do takich miejsc bez naszej wiedzy, a usłyszeliśmy o tym wkrótce po pogrzebie Tolly'ego. Diabeł przytaknął.

–

Wciąż jednak chcę mieć pewność.

–

Kiedy spotkanie?

–

O północy. Vane spojrzał na zegar. - Ja będę powoził. Sligo może jechać za nami. Lucyfer

będzie trzyma! straż na ulicy, Skandal stanie na rogu. - Kiedy Diabeł spojrzał na niego zdumiony, Vane uniósł brwi. - Nie wyobrażałeś sobie chyba, że pozwolimy ci kręcić się tam bez obstawy? Honoria nie powiedziała na głos tego, co pomyślała, a czego w tym przypadku Diabeł by nie docenił: Dzięki Bogu, że istnieje klub Cynsterów. Diabeł tak nie pomyślał. Obruszył się.

–

Co jeszcze przygotowaliście?

–

Nic - odparł Vane z łagodną miną. - Ale nie przyszło ci chyba do głowy, że pozwolimy, by Charles znowu łatwo cię podszedł. Gdybyś zginął, on zostałby głową rodziny... Żaden z nas by tego nie przeżył. Diabeł spojrzał na Honorię, a kiedy się nie odezwała, wrócił spojrzeniem do

Vane'a. –

W porządku. Ale nie chcę szarżującej kawalerii, zanim zabrzmi trąbka. Musimy pozwolić Charlesowi działać według jego doskonałego planu i połknąć przynętę z linką tak długą, żeby się na niej powiesił.

–

Jego doskonały plan. - Vane rzucił okiem na list leżący mu na kolanach. - To jego część? Diabeł przytaknął. - Owszem. Niepokoiłem się, że wszystkie pozostałe próby

były zbyt proste, zbyt spontaniczne... zupełnie nie jak u Charlesa. Znasz jego sposób myślenia. Każdy jego plan jest zawiły i skomplikowany. Charles jest też bardzo konserwatywny, sztywny w sprawach towarzyskich. Ta ostatnia próba jest zupełnie w jego stylu. Zawiła, pełna intryg i mocno oparta na opinii towarzystwa o mnie, Honorii i Chillingworcie. –

Ale skąd tu się wziął Chillingworth? - Vane zdziwił się. - Dlaczego on?

–

Bo wydawał się idealny do podsycania.

–

Czego? Diabeł uśmiechnął się lodowato. - Mojego gniewu. Vane zamrugał, przypominając sobie wiadomość, którą otrzymał Diabeł, a

której nie pozwolono mu zobaczyć. - Mhm...

–

Właśnie tak. Tym razem Charles przeszedł samego siebie. To naprawdę był bardzo dobry plan. Mógł zadziałać - Diabeł zerknął na Honorię - gdyby sprawy potoczyły się inaczej. Wpatrując mu się badawczo w oczy, Honoria uniosła brew.

–

Nie jestem zaznajomiona z procesami myślowymi Charlesa. Czy mógłbyś wytłumaczyć mi ten doskonały plan? Wargi Diabła drgnęły. Uniósł jej dłoń i musnął ustami.

–

Charles musi zabić mnie, a teraz także i ciebie, żeby przejąć tytuł. Próbował uniknąć bezpośredniego działania; faeton, brandy, marynarze... Nie ma sposobu, by to z nim powiązać. Ale takie przypadkowe metody zawiodły. Zastanów się więc... Potrzebny mu powód, dla którego ja i ty mielibyśmy zginąć. Po śmierci Tolly'ego przypadkowe postrzelenie nawet jednego z nas wywołałoby poruszenie.

–

Nikt nie przełknąłby tego dwa razy - wtrącił Vane. - A on wie, że nie pozwolilibyśmy na to, żeby wasza śmierć w podejrzanych okolicznościach przeszła bez echa.

–

Dlatego właśnie skupił się na takim rodzaju śmierci, o którym nie rozmawiano by w towarzystwie, a rodzina nie tylko pogodziłaby się z tragedią, ale też czyniła wszystko, by zatuszować okoliczności. Twarz Vane'a stężała. - Nie podoba mi się to, co myślę, ale jeżeli on tak to

ułożył, to znaczy, że poznał nas bardzo dobrze. Diabeł przytaknął. - Jest sprytny. Nie mądry, ale sprytny. –

Dalej nie rozumiem - powiedziała Honoria -jaką dokładnie śmierć zaplanował dla nas Charles?

Diabeł spojrzał na nią z posępną miną. - Charles zna mnie całe życie. Zna mój temperament i wie, jak daleko sięga moja wściekłość. Ma też pojęcie, co mogłoby ją wywołać. Tymi trzema starannie ułożonymi listami sprawił, że zastałem cię wychodzącą z domu Chillingwortha. –

Tego sama się domyśliłam.

–

Od tego momentu zdał się na mnie, na moją wściekłość, że to ja dopiszę zakończenie. Liczy na to, że odegram rolę zazdrosnego męża-furiata, tak żeby on mógł zabić nas oboje i zrzucić winę na mój powszechnie znany piekielny temperament. Honoria spojrzała mu w oczy. - Charles zamierza upozorować, że zabiłeś mnie

w szale zazdrości, a potem odebrałeś sobie życie? Diabeł przytaknął. Oczy Honorii zwęziły się i rozbłysły. - Charles wyraźnie nie jest Cynsterem oświadczyła. - Jaki mamy plan, żeby go złapać? –

Jedyny sposób, jaki mamy, to pozwolić mu odkryć karty.

–

Jaki jest więc nasz następny krok? Vane wręczył listy z powrotem Diabłowi.

–

Nasz następny krok to poczynienie własnych planów, które muszą uwzględnić wszystko, co trzeba, by Charles uwierzył, że jego plan działa. W każdej dobrej sztuce złoczyńca sam ujawnia się w ostatniej scenie. Charles nie pojawi się, dopóki my, zamierzone ofiary, nie odegramy wcześniejszych scen jak należy. Diabeł zerknął na Vane'a, pochylającego się ku niemu uważnie, potem na Honorię, oczekującą spokojnie u jego boku. Uśmiechnął się zimno. - Odegraliśmy już akt

otwierający nasz melodramat. Zaś co do kolejnych...

O szóstej następnego ranka dwie wysokie postaci, otulone mgłą, z pistoletami w dłoniach, stanęły naprzeciwko siebie w Paddington Green. Sekundanci stali obok. Opadła biała chustka. Rozległy się dwa wystrzały. Jedna z postaci zwaliła się na ziemię; druga, ubrana na czarno, zaczekała, aż lekarz pochyli się nad pacjentem, po czym wręczyła swój pistolet sekundantowi i odwróciła się wyniośle. Człowiek ten wraz z sekundantem wsiadł do czarnego, nieoznaczonego powozu i zniknął ze sceny.

Trzeci akt dramatu rozegrał się później tego samego ranka. Szacowne osoby, które wybrały się na poranny spacer na Grosvenor Sąuare - nianie z podopiecznymi, guwernantki z panienkami, starsi i młodsi - były świadkami niecodziennego widoku, kiedy na plac wtoczyła się kareta podróżna St. Ivesów. Zatrzymała się przed St. Ives House, a armia lokajów wyszła z domu, by załadować górę bagażu. Wielu patrzyło z zaciekawieniem, kiedy otworzyły się drzwi. Pojawił się jego wysokość książę St. lves, z kamienną twarzą, prowadząc kobietę skrytą pod gęstym woalem. Widząc, jak jest wysoka, mało kto nie rozpoznałby w niej księżnej. Jej sztywna postawa i sposób, w jaki trzymała głowę, skłoniły większość świadków do spekulacji, że nastąpił jakiś kryzys, być może jakiś skandaliczny rozłam w związku,

który dotychczas wydawał się szczęśliwy. Na oczach zdziwionych przechodniów książę zaprowadził księżną do karety i wsiadł za nią. Lokaj zatrzasnął drzwiczki, stangret zaciął konie. Rozeszła się plotka - powtarzana ukradkiem, z rozszerzonymi oczyma, w zaufaniu przekazywana dalej szeptem pod osłoną dłoni w eleganckich rękawiczkach i to na długo przed tym, nim kareta opuściła wytworną dzielnicę. Państwo St. Ives opuścili Londyn niespodziewanie, tuż przed otwarciem sezonu. Cóż miało myśleć towarzystwo? Jak było do przewidzenia, towarzystwo myślało i mówiło dokładnie to, co zamierzono. Cztery potężne karosze pędziły, ciągnąc karetę państwa St. Ives do Cambridgeshire. Oparta na ramieniu Diabła, Honoria spoglądała na przemykający za oknem krajobraz. –

Rozmyślałam. Diabeł otworzył oczy na tyle tylko, by zerknąć na nią. - Tak?

–

Będziemy musieli wydać oficjalny bal, kiedy tylko wrócimy do miasta. Żeby zatrzeć to mylne wrażenie, które z takim wysiłkiem wywołaliśmy. Kąciki ust Diabła drgnęły. - Oczywiście będziesz musiała zaprosić

Chillingwortha. Honoria posłała mu ostrzegawcze spojrzenie. -Przypuszczam, że to nieuniknione. –

Jak najbardziej. - Diabeł przyglądał się, jak blade światło słońca tańczy na jej twarzy. - Nawiasem mówiąc, powinienem cię uprzedzić, że chociaż to była

północ, ktoś mógł mnie wiedzieć w pałacyku wczoraj w nocy. Nieznanym Cynsterem okazał się Charles, a opowieść damy z pałacyku była bardzo przekonująca. Honoria dumnie wzruszyła ramionami. - Jeżeli komukolwiek przyjdzie do głowy wspomnieć mi o twojej tam wizycie, zapewniam cię, że spotka się z nader chłodnym przyjęciem. Obserwując jej władczo zadarty podbródek, Diabeł stwierdził, że mało prawdopodobne, aby nawet najbardziej gruboskórny plotkarz się na to ośmielił. Jego żona szybko stawała się równie onieśmielającą i władczą damą jak jego matka. –

Myślisz, że ktokolwiek widział was dziś rano w Paddington Green? - zapytała Honoria.

–

Gabriel zauważył człowieka, podobnego do nowego służącego Charlesa, niejakiego Smiggsa.

–

Zatem zakładamy, że Charles wie o twoim pojedynku z Chillingworthem?

–

Założę się, o co chcesz. - Diabeł usadowi! ją obok siebie wygodniej. - Spróbuj odpocząć. - Kiedy spojrzała na niego zdziwiona, dodał: - Jutrzejszy dzień może być męczący. Honoria skrzywiła się. - Nie chce mi się spać. -Spojrzała w dal i nie zauważyła

zdesperowanego grymasu Diabła. –

Właśnie pomyślałem... - odezwał się nieśmiało po chwili.

–

Jak myślisz, kiedy pojawi się Charles? Diabeł westchnął w duchu. - Albo dziś w nocy, a w takim razie przybędzie do

domu i oznajmi o swojej obecności, albo jutro i w takim razie się nie pokaże.

Kiedy ona miała mu to powiedzieć? –

Posłałem kilku stajennych do Cambridge, żeby nas uprzedzili, kiedy tam przyjedzie.

–

Myślisz, że wybierze swoją zwyczajową trasę?

–

Nie ma powodu robić inaczej. Nawiasem mówiąc, cokolwiek się okaże, musisz na jedną rzecz zwrócić szczególną uwagę. Honoria podniosła głowę i spojrzała na niego, zaskoczona. - Na co?

–

Masz wypełniać moje polecenia bez zastrzeżeń. A jeżeli nie będzie mnie w pobliżu, będę trzymał cię za słowo, że bez oporu zrobisz to, co powie ci Vane. Honoria popatrzyła uważnie w jego oczy, potem przed siebie. - Dobrze.

Dostosuję się do twoich rozkazów. I Vane'a, pod twoją nieobecność. Diabeł znów przyciągnął ją do siebie i musnął wargami jej włosy. –

Dziękuję. Pod maską pewności siebie skrywał głęboki niepokój. Plan pozwolenia

Charlesowi na działanie, a tym samym wystawianie siebie na niebezpieczeństwo, już sam w sobie był ryzykowny, jednak włączanie w to Honorii pogarszało sprawę po stokroć. Obejmując ją mocniej, wtulił policzek w jej włosy. –

Będziemy musieli współpracować, polegać jedno na drugim. To samo odnosi się do Vane'a, jeżeli zamierzamy wytrącić Charlesowi broń z ręki. Otaczając go ramieniem, Honoria prychnęła. -Możemy to zrobić nawet

dosłownie, skoro ulubioną bronią Charlesa są pistolety. Diabeł zamknął oczy i modlił się, żeby do tego nie doszło. Poczuł ulgę, kiedy Honoria przysnęła, uśpiona kołysaniem karety i łagodnym słońcem rozświetlającym

wiejski krajobraz. Obudziła się, kiedy powóz zatrzymał się przed frontowym wejściem Somersham Place. –

Och... hm..

- Powstrzymując ziewnięcie,

Honoria pozwoliła Diabłowi

wyprowadzić się z karety. Webster już na nich czekał. - Nie było problemów, wasza wysokość? –

Żadnych. - Diabeł rozejrzał się dokoła. - Gdzie Vane? Vane wyruszył do Cambridgeshire natychmiast, kiedy wyszli z Paddington

Green. Webster i pani Hull opuścili Grosvenor Square o pierwszym brzasku. –

Są kłopoty z wiatrakiem w Trotter's Field. - Webster posłał lokajów po bagaż. Panicz Vane był tutaj, kiedy Kirby o tym zakomunikował. Pojechał zobaczyć. Diabeł napotkał wzrok Honorii. - Powinienem jechać i sprawdzić. To

niedaleko, nie zajmie mi to dużo czasu. Honoria machnęła ręką. - Jedź i daj popalić temu twojemu czarnemu demonowi. Pewnie już wyczuł, że wróciłeś i z niecierpliwości ryje ziemię kopytami na pastwisku. Diabeł zaśmiał się. Chwycił jej dłoń i pocałował w nadgarstek. - Wrócę za godzinę. Honoria popatrzyła za nim, potem z westchnieniem zadowolenia wbiegła po schodach do swego domu. Bo był to jej dom - poczuła to natychmiast, gdy tylko weszła. Zdjęła kapelusz i uśmiechnęła się do pani Hull, niosącej misę do jadalni. Odetchnęła głęboko i poczuła, jak wstępuje w nią siła - siła pokoleń cynsterowskich kobiet. Wypiła herbatę na parterze, potem, nie mogąc usiedzieć spokojnie,

przechadzała się po pokojach, zaznajamiając się z ich widokiem na nowo. Wróciła do holu i przystanęła. Było jeszcze za wcześnie, żeby przebierać się do obiadu. Dwie minuty później wspinała się już po schodkach altany. Usadowiła się na wiklinowej sofie i przypatrywała rezydencji, imponującej fasadzie, która wywarła na niej tak duże wrażenie już na pierwszy rzut oka. Przypomniawszy sobie, jak Diabeł wiózł ją tego dnia, uśmiechnęła się. Myśl o mężu wzmogła jej niepokój; nie było go już prawie godzinę. Podniosła się i skierowała w stronę stajni. Nie było nikogo, kiedy weszła na podwórze, ale stajni nigdy nie zostawiano bez opieki. Chłopcy stajenni byli pewnie zajęci trenowaniem zwierząt należących do jej męża, a starsi asystowali przy zepsutym wiatraku. Jednak Melton kryl się gdzieś. Wyszedłby, gdyby go zawołała, ale inaczej wolał, by go nie widziano. Honoria weszła do głównego budynku stajni - nie było tam Diabła ani Sulejmana. Niezrażona, spędziła następne pięć minut, witając się ze swoją klaczą. Potem usłyszała tętent kopyt. Podniosła głowę i nasłuchiwała. Kopyta zadudniły na podwórzu. Uśmiechnęła się, podsunęła klaczy ostatnie suszone jabłko, potem wytarła ręce w suknię i energicznie przeszła z powrotem przez stajnię i wyszła na podwórze. Wprost na mężczyznę. Zachwiała się, z rozszerzonymi oczyma, z okrzykiem, który uwiązł jej w krtani. –

Proszę o wybaczenie, moja droga. Nie zamierzałem cię przestraszyć. - Charles zrobił krok w tył z przelotnym, przepraszającym uśmiechem.

–

Ach... - Przyciskając dłoń do piersi, z łomoczącym sercem, Honoria nie wiedziała,

co powiedzieć. Gdzie Diabeł? Albo Vane? Czyż to nie oni mieli powiedzieć jej, jaki jest plan? - Ja... hm... Charles zachmurzył się. –

Naprawdę cię przestraszyłem. Przepraszam. Ale niestety, przynoszę złe wieści. Krew odpłynęła z twarzy Hon.orii. - Jakie wieści?

–

Obawiam się... - Ściągając wargi, Charles omiótł jej twarz spojrzeniem. - Zdarzył się wypadek - powiedział wreszcie. - Sylvester jest ranny... prosił, żebyś przyjechała. Honoria wpatrywała się badawczo w jego twarz rozszerzonymi oczyma. Czy to

prawda, czy pierwszy krok do finałowej sceny? Jeżeli Diabeł był ranny, nie dbała o to - pojedzie do niego i tak. Ale jeżeli Charles kłamie? Wyrównała oddech i starała się uspokoić łomoczące serce. –

Gdzie? Gdzie on jest?

–

W chacie w lesie. Zamrugała. - Tam, gdzie umarł Tolly?

–

Niestety, tak. - Charles wyglądał na zasmuconego. - Nieszczęsne miejsce. Rzeczywiście... Ale zepsuty wiatrak znajdował się w przeciwnym kierunku.

–

Och, nie. - Starając się wyglądać na omdlewającą, Honoria załamywała ręce, czego nie zrobiła nigdy wcześniej w całym swoim życiu. Pod nieobecność Diabła i Vane'a musiała sama napisać scenariusz tego aktu. Najpierw przyszła jej do głowy taktyka grania na zwłokę. - Słabo mi. Charles skrzywił się.

–

Nie ma na to czasu. - Kiedy zachwiała się i osunęła bezwładnie na ścianę stajni,

zmarszczył się jeszcze bardziej. - Nie pomyślałbym, że należysz do kobiet miewających humory. Niestety, Honoria nie miała pojęcia, co pociągało za sobą poddanie się humorom. –

Co... co się stało? Co z Diabłem?

–

Został postrzelony. - Charles skrzywił się w grymasie, który wyraźnie miał zostać uznany za uczucia do kuzyna. - Wyraźnie to jakiś łajdak mający pretensje do rodziny wykorzystuje las jako kryjówkę. Łajdak stal z nią twarzą w twarz. Honoria starała się usilnie ukryć swoje myśli.

–

Jak poważnie jest ranny?

–

Bardzo poważnie. - Charles wyciągnął do niej rękę. - Trzeba szybko jechać... Bóg jeden wie, ile on jeszcze wytrzyma. Chwycił ją za łokieć. Honoria walczyła z chęcią wyrwania mu się. Po chwili

poczuła, jak silny był to chwyt i nie była pewna, czy dałaby radę. Na wpół ją niosąc, Charles zapędził ją do stajni. –

Musimy się spieszyć. Który to twój koń? Honoria potrząsnęła głową. - Nie jeżdżę konno. Charles popatrzył na nią ostro. - Co to znaczy? Brzemienne kobiety nie jeżdżą konno. Honoria trzepotała rzęsami.

–

Boję się koni. - O ile dobrze pamiętała, Charles nigdy nie wiedział jej w siodle. A konie Diabła są niemożliwe. - Zdołała wyrwać łokieć z jego uchwytu. Będziemy musieli wziąć dwukółkę.

–

Dwukółkę! - Grymas Charlesa był najzupełniej prawdziwy. - Nie ma na to czasu!

–

Ale... ale... inaczej nie będę mogła pojechać! Honoria stała pośrodku stajni,

wpatrując się w niego bezradnie. Żałośnie. Charles piorunował ją wzrokiem; ona załamywała ręce. Zazgrzytał zębami. - Och... dobrze! Wypadł ze stajni i skierował się do wozowni. Honoria zatrzymała się na podwórzu. Kiedy tylko Charles zniknął w wozowni, zaczęła szukać, rozglądając się po sąsiednich placach, zaglądając do ciemnego wnętrza stajni naprzeciwko. Gdzie jest Mel-ton? Po chwili usłyszała łoskot kół. –

A niech to! Pomknęła z powrotem przez podwórze. Jej rola była prosta - powinna

postępować zgodnie z planem Charlesa i tym samym pozwolić mu samemu się obciążyć. Panika szarpała jej nerwy, dreszcz przebiegał po plecach, starała się jednak zapanować nad nerwami. Musieli złapać Charlesa na gorącym uczynku, wszak jego zamiary były jak miecz wiszący nad ich głowami - nad głową Diabła, jej własną i dziecka, które nosiła. Ale jak Diabeł ma ją uratować, skoro nie będzie wiedział, gdzie ona jest? Osłabiona, oparła się o ścianę stajni. I nagle zobaczyła Meltona w mrocznym wnętrzu stajni naprzeciwko. Honoria powstrzymała okrzyk radości. Pospiesznie przybrała poważną minę, kiedy Charles wyprowadzał dwukółkę z wozowni. Obrzucił ją ponurym spojrzeniem. - Proszę przytrzymać dyszel, a ja sprowadzę konia. Maskując wszelkie oznaki oporu, Honoria pokornie posłuchała. Charles wszedł do stajni, a Honoria zerknęła na tę po przeciwnej stronie. Czapka Meltona była ledwie widoczna przez otwarte drzwi stajni; trzymał się w cieniu.

Wtedy wrócił Charles, prowadząc silnego siwka. –

Proszę równo trzymać dyszel. Honoria raz go upuściła, potem ukradkiem potrąciła konia, tak że trzeba było

zaczynać od nowa. Z ponurą miną Charles pracował gorączkowo, zapinając uprząż, wyraźnie świadom, że czas ucieka. Honoria miała wielką nadzieję, że oceniła jego pośpiech właściwie i że Diabeł nie zdecydował się na dłuższą przejażdżkę. Charles zapiął ostatnią sprzączkę i cofnął się, przyglądając się dwukółce. Na chwilę maska opadła. W uśmiechu, który wykrzywił mu wargi, widoczne było rosnące oczekiwanie... Honoria nie była zachwycona. W tym momencie zobaczyła pod maską zabójcę. Melton może i był stary, ale słuch miał wyśmienity - to dlatego tak mu się udawało unikać Diabła. Honoria uraczyła Charlesa swym najbardziej bezradnym spojrzeniem. –

Czy Keenan jest z Diabłem? - Zachowywała niejasny, rozkojarzony wyraz twarzy. - Powiedziałeś, że jest w chacie Keenana, czyż nie?

–

Tak, ale Keenana tam nie ma. - Charles poprawiał lejce.

–

To znaczy, że jest sam? - Oczy Honorii stały się okrągłe. - Umiera w chacie Keenana całkiem sam?

–

Tak! - Charles chwycił ją za ramię i prawie wepchnął do dwukółki. - On tam umiera, kiedy ty tutaj histeryzujesz. - Wcisnął jej lejce w dłonie. - Musimy się spieszyć. Honoria zaczekała, aż dosiądzie swojego kasztana, i odwróciła się w stronę

wejścia do stajni, nim zapytała: - Jedziesz od razu z powrotem?

Charles zmarszczył brew. - Od razu? –

Cóż... - Omdlewającym gestem wskazała na dwukółkę. - To nie przejedzie przez furtkę w murze... Będę musiała wyjechać przez główną bramę, a potem znaleźć ścieżkę do chaty. Charles zazgrzytał zębami tak głośno, że to usłyszała.

–

Lepiej zostanę z tobą - powiedział dobitnie. -Inaczej możesz się zgubić. Oniemiała Honoria przytaknęła i potulnie ruszyła dwukółką. Zrobiła wszystko,

co mogła - opóźniła wyjazd wszelkimi sposobami, jakie jej przyszły do głowy. Reszta należała do Diabła.

Rozdział 25

Diabeł wiedział, że coś straszliwie poszło nie tak, kiedy tylko dostrzegł Meltona, stojącego w bramie prowadzącej na podwórze stajni, gwałtownie wymachującego czapką. Klnąc pod nosem, trącił piętami Sulejemana. Vane krzyknął za nim, a po chwili zadudniły kopyta jego konia. – –

Co? - zapytał Diabeł, osadzając Sulejmana w miejscu. Panicz Charles. - Melton przycisnął czapkę do piersi. - Pana żona pojechała z nim. Powiedział jej, że pana postrzelili i że... pan umiera w chacie Keenana. Diabeł zaklął. - Jak dawno wyjechali?

–

Pięć minut, nie więcej. Ale pana żona jest bystra, nalegała, żeby wziąć dwukółkę.

–

Dwukółkę? - zdumiał się Diabeł. - Charles pojechał z nią?

–

Tak jest. Chciał dopilnować, żeby nie zabłądziła. Nie dopuszczając do siebie ścinającej krew w żyłach obawy, Diabeł rzucił

przelotne spojrzenie Vane'owi. - Jedziesz? –

Nic na świecie mnie nie powstrzyma. Pojechali prosto do chaty; nikogo tam nie było. Uwiązali konie dalej przy ścieżce wiodącej na południe, w kierunku

przeciwnym niż ten, z którego mieli nadjechać Charles i Honoria, i rozejrzeli się po okolicy. W lesie niedaleko chaty odkryli rów, dość głęboki, by ich ukryć. Okalał polanę po obu stronach ścieżki odchodzącej od drogi przez las. Zastanawiali się, jak go najlepiej wykorzystać, kiedy usłyszeli tętent kopyt. Wgramolili się do rowu i obserwowali. Nadjechał Charles. Zsiadł z konia kolo stajni, sprawdził, czy Honoria wciąż za nim jedzie, i wprowadził konia do środka. Zatrzymawszy dwukółkę przed chatą, Honoria nie próbowała z niej wysiadać. Kiedy tylko Charles zniknął z oczu, nerwowo rozejrzała się dokoła. Tak jej zachowanie, jak i wyraz twarzy świadczyły o prawdziwym strachu. Diabeł zaklął pod nosem. - Tym razem spuszczę ci lanie! Nie ośmielił się zasygnalizować jej swojej obecności. Mógłby postawić cały swój majątek na to, że Charles przyjechał z bronią. I Diabeł, i Vane trzymali naładowaną broń, ale Diabeł nie chciał strzelaniny, kiedy Honoria była na linii ognia. Charles otarł dłonie i wyszedł ze stajni. Zmarszczył czoło, widząc, że Honoria nadal

siedzi w dwukółce, trzymając luźno lejce. –

A myślałbym, że będzie ci się spieszyło, by zobaczyć męża. - Skinął w stronę chaty. Honoria spojrzała w jego zimne oczy. - Chcę go zobaczyć. Czuła w kościach, że Diabła nie ma w chacie. Przez ułamek sekundy

wydawało jej się, że jest w lesie, blisko, ale nic nie zobaczyła. Ale on musiał się pojawić... zaś sprawy z Charlesem zaszły już dość daleko. Charles zwolnił, chmurząc się bardziej. Honoria wzięła głęboki oddech i wyprostowała ramiona. –

Tylko że jego nie ma w chacie. Charles zamarł. Przez chwilę jego twarz była zupełnie bez wyrazu. Potem

uniósł brwi i powiedział protekcjonalnie: - Jesteś wytrącona z równowagi. -Podszedł do dwukółki i wyciągnął rękę. –

Nie! Honoria szarpnęła się do tyłu. Twarz Charlesa zadrgała. To, co Honoria

zobaczyła w jego oczach, przegnało jej panikę. Nie pora teraz tracić głowę. –

Wiemy. Myślałeś, że się nie zorientujemy? Wiemy, że próbujesz zabić Diabła, wiemy, że zabiłeś Tolly'ego. Charles zastygł. Kiedy tak na niego patrzyła, maska ogłady opadała z jego

twarzy warstwa za warstwą, odsłaniając zimne wyrachowanie, wyzute ze wszelkich ludzkich emocji. –

To, że wiesz - odezwał się Charles nienaturalnym głosem - nie uratuje cię. Honoria mu wierzyła. Jedyną nadzieję widziała w zachęcaniu go do mówienia,

dopóki nie nadjedzie Diabeł.

–

Wiemy o twoim służącym nazwiskiem Holthorpe i o marynarzach, których nasłałeś na Diabła, o truciźnie dosypanej do brandy. - Co jeszcze wiedzieli? Wyliczanie nie powstrzyma Charlesa na długo. Wzmocniona przez strach, uniosła głowę i zmarszczyła brew. - Wiemy o wszystkim, co zrobiłeś, ale nie wiemy dlaczego. Zabiłeś Tolly'ego, żeby nie ostrzegł Diabła, że planujesz go zabić. Ale dlaczego tak ci zależy na przejęciu tytułu? - W desperacji przywołała wszystkie swoje odczucia związane z Charlesem, każdy przebłysk intuicji, jaki udało jej się przypomnieć. - Tu nie chodzi o pieniądze, i tak jesteś dostatecznie bogaty. Pragniesz tytułu, ale pogardzasz rodziną. Dlaczego więc chcesz być jej głową? Przerwała, mając nadzieję, że Charles wyczyta z jej twarzy szczere zainteresowanie. - Co tobą kieruje? Charles wpatrywał się w nią oczyma bez wyrazu. Honoria poczuła, jak serce

bije jej coraz wolniej. Potem Charles uniósł brew - w typowo cynsterowski, arogancki sposób. –

Jesteś bardzo spostrzegawcza, moja droga. -Uśmiechnął się blado. - A skoro wkrótce umrzesz, nie widzę przeszkód, żeby ci powiedzieć. - Spojrzał jej prosto w oczy. - Mogę nosić nazwisko Cynster, ale nigdy nie byłem jednym z nich... Zawsze bliższa mi była rodzina mojej matki. Teraz oni wszyscy nie żyją. Przytrzymując jedną ręką dwukółkę, Charles rozglądał się po lesie płonącymi oczyma. - Jestem ostatnim z Butterworthów, nieskończenie lepszej krwi, choć żaden z Cynsterów tego nie przyzna. -Wargi wygięły mu się kpiąco. - Wkrótce nie będą mieli wyboru. Kiedy przejmę stery, zamierzam całkowicie odmienić rodzinę. Nie tylko zachowanie wiązane z naszym nazwiskiem, ale i samo nazwisko. -

Spojrzał znów na Honorię. - Nic mnie nie powstrzyma. Zdumiona Honoria wpatrywała się w niego z otwartymi ustami. Uśmiechając się, Charles przytaknął. –

O tak, można to zrobić. I tak właśnie miało być. Przeznaczeniem Butterworthów było zostać główną linią; moja matka miała być księżną. To dlatego poślubiła Arthura.

–

Ale... - Honoria zamrugała. - A co z...

–

Ojcem Sylvestra? - Charles przybrał urażony wyraz twarzy. - Mama nie spodziewała się, że on się ożeni. Kiedy poślubiła Arthura, wszystko wydawało się jasne... Ostatecznie miał dziedziczyć Arthur, po nim jego syn, czyli ja. - Twarz przesłoniła mu ciemna chmura. - Potem ta lafirynda Helena zakręciła biodrami i stryj Sebastian dał się na to złapać, no i urodził się Sylvester. Ale nawet wtedy moja matka wiedziała, że w końcu wszystko się ułoży. Po Diable Helena nie mogła mieć więcej dzieci, a przez to ojciec, po nim ja, byliśmy następni. - Charles nie spuszczał wzroku z Honorii. - Chcesz wiedzieć, dlaczego nie robiłem nic przez tak długi czas? Dlaczego czekałem aż do teraz, żeby pozbyć się Sylvestra? Honoria przytaknęła. Charles westchnął. - Wyjaśniałem to mamie, przed jej portretem, tamtego

wieczora, kiedy przyszedł Tolly. Nie usłyszałem go... Ten kretyn Holthorpe pozwolił mu wejść bez zapowiedzi i z powodu swojego lenistwa musiał umrzeć. - Jego głos przepełniała nienawiść. Charles zamrugał i znów skupił wzrok na Honorii. - Jak powiedziałem mamie, musiałem mieć powód. Nie mogłem tak po prostu zabić Sylvestra i mieć nadzieję, że nikt nie zauważy. Kiedy był młodszy, zawsze był przy

nim Vane. Wypadki, które aranżowałem, nigdy nie poskutkowały. Czekałem, ale oni nigdy się nie rozstawali. Co gorsza, dołączył do nich Richard, a potem reszta. - Wargi Charlesa wykrzywiły się. - Klub Cynsterów. - Jego głos stał się bardziej dobitny, rysy się wyostrzyły. - Przez całe lata byli mi cierniem w boku. Chciałem, żeby Sylvester zginął w taki sposób, żeby pozbawić ich i resztę rodziny uwielbienia, w jakim się pławią. Chcę tytułu, chcę władzy. - Oczy mu rozgorzały. - Nad nimi wszystkimi. Nagle jego twarz zmieniła się, znów była pozbawiona wyrazu. –

Obiecałem mamie, że przejmę tytuł, nawet jeżeli nie ma jej już i tego nie zobaczy. Butterworthowie zawsze mieli zatriumfować... Wyjaśniałem jej, dlaczego powstrzymywałem się tak długo i dlaczego myślałem, że być może, skoro Diabeł robi się tak niespokojny, nareszcie nadchodzi czas. Znowu pogrążył się we wspomnieniach. Honoria siedziała bez ruchu

zadowolona, że Charles skupił uwagę na czym innym. Za moment odwrócił się ku niej złowrogo. –

Ale potem ty się pojawiłaś... i zupełnie zabrakło mi czasu. Honoria skuliła się. Koń się poruszył, jego sierść zalśniła. Oczy Charlesa

zaiskrzyły; przez moment myślała, że może ją uderzyć. Zamiast tego, z widocznym wysiłkiem cofnął się, ze wszystkich sił starając się zapanować nad wyrazem twarzy. Kiedy znów się opanował, mówił dalej takim tonem, jakby rozmawiał o pogodzie. –

Początkowo myślałem, że jesteś zbyt inteligentna, być dać się nabrać na sztuczki Diabła. - Obrzucił ją pogardliwym spojrzeniem. - Myliłem się. Ostrzegałem cię, że małżeństwo z Sylvestrem to błąd. Stracisz przez to życie, ale byłaś zbyt głupia,

żeby mnie posłuchać. Nie zamierzam ryzykować, że mój cel się oddali. Arthur jest stary, nie sprawi kłopotów. Ale jeżeli ty i jakiś syn, którego urodzisz, przeżyjecie Diabła, będę musiał się zmagać z całą resztą. Oni nigdy nie spuszczą z oczu syna Diabła! Trzymając się mocno powozu, Honoria nie spuszczała oczu z Charlesa i modliła się, żeby Diabeł albo Vane przybyli na czas, by usłyszeć chociaż część jego tyrady. Połknął haczyk i ciągnął już za sobą tyle linki, że wystarczyłoby, by powiesił się na niej ze dwa razy. Charles głęboko odetchnął i spojrzał w bok, między drzewa. Wyprostował się, puścił dwukółkę i poprawił płaszcz. Honoria wykorzystała okazję, żeby się rozejrzeć. Wciąż miała uczucie, że jest obserwowana, ale w lesie nie poruszyła się nawet jedna gałązka. Osiągnęła swój główny cel. Jej zniknięcie i śmierć dostarczą dowodu winy Charlesa; Melton mógł zeznać, że Charles wywabił ją z domu. Diabeł byłby wolny... wolny od Charlesa i jego niekończących się knowań. Ale Honoria wolała pozostać przy życiu, świętować z innymi i cieszyć się dzieckiem. Z pewnością nie chciała umierać. Charles nagle ją chwycił. Honoria krzyknęła. Puściła lejce i zaczęła walczyć, ale on był zbyt silny. Wywlókł ją z powozu. Zmagali się ze sobą, ślizgając na liściach zaścielających polanę. Siwek cofnął się. Charles uderzy! o powóz. Koń ruszył pędem, a dwukółka turkotała za nim. Honoria zobaczyła, jak powóz ucieka, i uderzyło ją uczucie, że to już się kiedyś zdarzyło. Inny siwy koń umykał z inną dwukółka, tym razem jednak zostawiając ją z

mordercą, a nie z jego ofiarą. Ona miała być następną. Otoczywszy ramieniem jej szyję, Charles pociągnął ją na równe nogi. –

Charles! Ryk Diabła wypełnił polanę. Honoria omal nie zemdlała. Rozejrzała się

gorączkowo dokoła. Trzymający ją Charles okręcał nią to w jedną, to w drugą stronę, ale nie potrafił wypatrzyć pozycji Diabła. Zaklął; za moment Honoria poczuła twardą lufę pistoletu przyciśniętą tuż pod lewą piersią. –

Wychodź, Sylvestrze... czy chcesz, żebym zastrzelił żonę na twoich oczach?

Odchyliwszy głowę do tyłu, Honoria zerknęła na triumfującą twarz Charlesa; jego oczy dziko błyszczały. Jak szalona próbowała walczyć, ale Charles ściskał ją za gardło. Uniósł łokieć i zmusił ją do zadarcia głowy. Musiała stanąć na palcach, tracąc punkt oparcia. –

Diabeł? - Honoria rzuciła w powietrze. - Nie waż się wychodzić, słyszysz? Nigdy ci nie wybaczę, jeżeli to zrobisz, więc nie wychodź. - Opadła ją panika, głęboko zatapiając swoje szpony. Mroczne cienie tańczyły jej przed oczyma. - Nie chcę, żebyś mnie ratował. Będziesz miał inne dzieci, nie ma potrzeby, żebyś mnie ratował. - Głos jej się załamał, zaczęły ją dławić łzy. Uszy wypełnił przytłumiony okrzyk. Nie chciała być uratowana, jeżeli ceną za to miało być jego życie. W rowie Diabeł sprawdzał pistolet. Vane, którego brwi podjechały już prawie

pod linię włosów, wpatrywał się w niego. –

Inne dzieci? Diabeł zaklął przez zaciśnięte zęby. - A to sobie wybrała czas na oznajmianie o

swoim stanie.

–

Wiedziałeś!

–

Jeden z zasadniczych warunków, jaki musisz spełniać, będąc księciem: umieć liczyć. - Diabeł zatknął pistolet za pas z tyłu i poprawił płaszcz. -Przejdź na drugi koniec rowu, za ścieżkę. Honoria paplała histerycznie; nie mógł sobie pozwolić na to, by tego słuchać.

Wyjął z kieszeni piersiówkę Tolly'ego; nosił ją od chwili, gdy Louise mu ją oddała jako pamiątkę po niepomszczonym kuzynie. Pospiesznie wpychał ją do lewej kieszeni płaszcza, na piersi. Klnąc po cichu ostrożnie rozdarł podszewkę, aż wreszcie piersiówka się zmieściła. Poprawił płaszcz i sprawdził, gdzie jest. Vane przypatrywał się temu. –

Nie wierzę.

–

To uwierz - poradził Diabeł. Podniósł wzrok. Honoria nadal szalała. Charles, z pistoletem przytkniętym do

jej piersi, wpatrywał się w las. –

Nie wydaje mi się, by był sens próbować cię od tego odwieść. - Vane, leżąc na plecach, sprawdzał pistolet. Kiedy Diabeł nie odpowiedział, Vane westchnął. - Tak sądziłem.

–

Sylvester? -Tutaj jestem. Odpowiedź pozwoliła Charlesowi zwrócić się twarzą w ich kierunku.

–

Wstań. I nie bierz pistoletu.

–

Czy zdajesz sobie sprawę - syknął Vane, wijąc się na brzuchu - że ten twój szalony pomysł może rzucić poważny cień na niezwyciężoną sławę naszej rodziny?

–

A to jak? - Diabeł rozpiął płaszcz, upewniając się, że guziki są wyraźnie po lewej stronie.

–

Kiedy Charles zabije ciebie, ja zabiję Charlesa, potem twoja matka zabije mnie za to, że pozwoliłem Charlesowi cię zabić. Wygląda na to, że ten twój obłęd skosi nas trzech za jednym zamachem. Diabeł prychnął. - Zaczynasz gadać jak Honoria.

–

To rozsądna kobieta. Gotów, by wstać, Diabeł posłał ostatnie spojrzenie Vane'owi. - Osłonisz mnie z

tyłu? Vane spojrzał mu w oczy. - Czyż nie robię tego zawsze? - odparł. Potem obrócił się i skulony ruszył w odległy kraniec rowu. Diabeł popatrzył za nim, odetchnął głęboko i wstał. Charles zobaczył go i mocniej chwycił Honorię. –

Puść ją, Charlesie. - Diabeł mówił spokojnym tonem. Ostatnią rzeczą, jakiej chciał, było wywołanie paniki u Charlesa. Liczył tylko na to, że trafi celnie. - To mnie chcesz, nie jej. Ruszył przez gęste poszycie, omijając zarośla i młode drzewka. Nie patrzył na

Honorię. –

Wracaj! - wrzasnęła. - Odejdź! - Jej głos załamał się i zmienił w łkanie. - Proszę... nie. - Rozpłakała się na dobre. - Nie... Nie! - Potrząsając głową łykała łzy, z błaganiem w oczach, tracąc głos. Diabeł twardo szedł naprzód. Zbliżył się do skraju polany, a Charles

uśmiechnął się jak zadowolony z siebie zwycięzca. Nagle odepchnął Honorię.

Krzyknęła, upadając. Diabeł słyszał szelest liści, kiedy gorączkowo próbowała wyplątać stopy z fałd sukni. Opanowany wkroczył na polanę. Charles uniósł rękę, wycelował starannie... i strzelił prosto w serce. Uderzenie było silniejsze, niż Diabeł się spodziewał. Mocno zachwiał się na nogach. Przechylił się do tyłu, zawisł w bezruchu na ułamek sekundy - sekundy, w której zdał sobie sprawę, że wciąż żyje, że Charles zgodnie ze swoim zwyczajem wycelował w serce, a nie w głowę, że piersiówka Tolly'ego spełniła swoje zadanie potem pozwolił sobie upaść, wsuwając jednocześnie prawą rękę do tyłu pod płaszcz. Wylądował, opierając się na lewym biodrze i ramieniu; w prawej ręce już trzymał pistolet wyjęty zza pasa. Dramatycznie jęknął i przeturlał się na plecy, nogami w stronę Charlesa. Teraz Honoria - choć raz w życiu - miała zachować się tak, jak tego oczekiwał. Tak też zrobiła. Jej krzyk niemal zagłuszył odgłos wystrzału. Chwilę później rzuciła się na niego całym ciałem. Łzy płynęły jej po policzkach; kiedy nie odpowiadał, łkała i gorączkowo szukała rany... której nie miał. Nie myśląc, nie działając racjonalnie, Honoria rozchyliła płaszcz Diabła i nie znalazła nic prócz nietkniętej białej koszuli, okrywającej ciepłe, prężne ciało. Wstrzymując oddech, z gardłem ochrypłym od krzyku, z chaosem w głowie, nie mogła tego pojąć. Diabeł był martwy... właśnie widziała, jak go zastrzelono. Odchylił połę jego płaszcza... Mokra plama zaczynała się powiększać. Palce Honorii namacały metal. Zastygła. Potem jej wzrok przemknął na jego twarz. Zobaczyła zielone iskierki pod długimi rzęsami. Pod jej dłonią, jego pierś unosiła się odrobinę.

–

Jaka wzruszająca scena. Honoria odwróciła głowę. Charles podchodził bliżej, aż zatrzyma! się dziesięć

kroków od nich. Upuścił pistolet, z którego strzelał do Diabla; w jego dłoni pojawił się mniejszy. –

Szkoda, że trzeba to zakończyć. Wciąż się uśmiechając, Charles podniósł pistolet i wycelował w pierś Honorii.

–

Charles! Charles okręcił się wokół swojej osi na okrzyk Vane'a. Diabeł przeturlał się na

lewy łokieć, uwalniając prawe ramię, jednocześnie przyciskając Honorię do ziemi i zasłaniając własnym ciałem. Charles odchylił głowę do tyłu, wargi wygięły mu się w piekielnym grymasie. Podniósł pistolet. I wtedy zastygł na ułamek sekundy, żeby wycelować. Ani Diabeł, ani Vane się nie zawahali. Rozległy się dwa strzały; Charles szarpnął się. Na jego twarzy odmalował się wyraz całkowitego zaskoczenia. Cofnął się chwiejnie; jego ramię powoli opadło. Pistolet wysunął mu się z palców. Oczy zamykały mu się powoli, aż wreszcie runął na ziemię. Diabeł obrócił się; bolesny cios trafił go w ucho. –

Jak śmiesz? - Z oczu Honorii sypały się iskry. -Jak śmiesz tak wychodzić, żeby dać się zabić! -Chwyciła go za koszulę i próbowała nim potrząsnąć. - Jeżeli kiedykolwiek zrobisz to znowu, to...

–

Ja? A co z tobą? Jak gdyby nigdy nic, jedziesz sobie z mordercą. Powinienem cię zamknąć w pokoju...

–

To do ciebie strzelał... Prawie cię zabił! - Honoria uderzyła mocno w jego pierś. -

Do diabla, jak twoim zdaniem miałabym żyć bez ciebie, ty nieznośny człowieku! Diabeł spiorunował ją wzrokiem. - O niebo lepiej niż ja bez ciebie! Podniósł głos aż do wrzasku. Ich spojrzenia się skrzyżowały, oczy skrzyły od furii. Honoria wpatrywała się w niego, on w nią. Jednocześnie zamrugali. Honoria wstrzymała oddech, potem go objęła. Diabeł próbował utrzymać słuszny gniew, ale westchnął i otoczył ją ramionami. Honoria ściskała go tak mocno, że ledwie mógł oddychać. Posadził ją sobie na kolanach. –

Wciąż tu jestem. - Pogładził ją po włosach. - Powiedziałem ci, że nigdy cię nie opuszczę. - Po chwili zapytał: - Wszystko w porządku? Z obojgiem? Honoria podniosła wzrok; szaroniebieskie oczy wpatrywały się w niego.

–

Z nami wszystko w porządku.

–

Nic ci się nie stało przy upadku? Potrząsnęła głową. - Nie sądzę. Nie czuję, żeby

coś się stało. Diabeł zmarszczył czoło. - Zabiorę cię do domu. Do pani Hull, która zna się na takich sprawach. –

Ale najpierw... - Zerknął na Charlesa leżącego na suchych liściach. Honoria też spojrzała, potem, pociągając nosem, poprawiła suknię i zaczęła się

podnosić. Diabeł pomógł jej wstać. Głęboko odetchnął i zrobił krok naprzód, Honoria wciąż przytulała się do niego. Diabeł zawahał się, potem otoczył ją ramieniem i poczuł, jak jej ramię oplata go w pasie. Razem podeszli do Vane'a, który stał, spoglądając na Charlesa. Dwie kule, które trafiły go w pierś z różnych stron, poczyniły straszne spustoszenia. Od razu było widać, że Charles nie przeżyje. Jednak jeszcze nie umarł.

Kiedy Diabeł zatrzymał się nad nim i spojrzał w dół, powieki Charlesa zadrgały. –

Jak? - wyszeptał chrapliwie. Diabeł wyciągnął z kieszeni piersiówkę Tolly'ego. Nigdy nie miała już

posłużyć jako naczynie; kula przedziurawiła jedną ściankę i utkwiła w drugiej. Charles wpatrywał się w nią. Zdał sobie sprawę, co się stało. Twarz mu się wykrzywiła. –

A więc - wystękał, z trudem wypowiadając słowa. - Mój mały przyrodni braciszek w końcu wygrał. Tak starał się cię ocalić... - Kaszel odebrał mu głos.

–

Tolly był o wiele lepszym człowiekiem niż ty -powiedział cicho Diabeł. Charles próbował uśmiechnąć się kpiąco.

–

Na twoim miejscu - odezwał się Vane - wykorzystałbym czas, jaki mi jeszcze został, żeby pogodzić się z Bogiem. W niebie wiedzą, że nigdy nie pogodzisz się z Cynsterami. - Powiedziawszy to, odszedł. Z wyniosłością wypisaną na twarzy Charles otworzył usta, żeby to

skomentować... Jego rysy stężały, oczy otworzyły się szeroko. Znieruchomiał. Potem powieki mu opadły, a głowa bezwładnie przechyliła się na bok. Honoria mocniej ścisnęła Diabła, ale nie spuszczała wzroku z twarzy Charlesa. –

Czy on umarł? Diabeł przytaknął.

–

To koniec. Usłyszeli odgłos końskich kopyt, dobiegający od południa. Vane wyszedł z

chaty i spojrzał na Diabla, który wzruszył ramionami. Podeszli, by spotkać nowo przybyłych. Honoria towarzyszyła Diabłowi; nie była jeszcze gotowa, by go puścić.

Jeźdźcy pojawili się na ścieżce, zbliżając się szybko. Za chwilę na polanie zaroiło się od Cynsterów. –

Co wy tu robicie? - zapytał Diabeł.

–

Przyjechaliśmy z pomocą - odparł Richard tonem człowieka urażonego, że ktoś w ogóle go pyta. Spoglądając na ciało rozciągnięte na ziemi, prychnąl. - Wygląda na to, że

poradziliście sobie bez nas. Był tak diabelnie pewny, że zatańczysz, jak ci zagra, że wyjechał z Londynu przed wami. –

Co dalej? - Gabriel, uwiązawszy konia do drzewa, dołączył do nich.

–

Nie można brać pod uwagę, że to zostanie uznane za wypadek. - Lucyfer podszedł tuż za nim. - Pomijając wszystko inne, ja na przykład stanowczo odmawiam uczestniczenia w pogrzebie Charlesa.

–

Racja. - Harry ustawił się u boku Vane'a. - I jeżeli nawet wy znieślibyście pochowanie Charlesa obok Tolly'ego, ja nie zniosę.

–

A więc co mamy zrobić z ciałem, bracie? - Richard pytająco uniósł brwi, patrząc na Diabła. Tak jak wszyscy pozostali. Honoria zerknęła na niego, ale on znowu przywdział swą maskę. Popatrzył na

nią, potem na chatę. - Nie możemy ryzykować pochowania go, ktoś mógłby natknąć się na jego grób. - Przeniósł wzrok z chaty na drzewa dokoła. - Od dawna nie padało. Drewno jest dosyć suche. Vane przyjrzał się chacie. - W końcu należy do ciebie... nikt nie będzie wiedział, poza Keenanem.

–

Keenana biorę na siebie. W wiosce mieszka pewna wdowa, która jest nader chętna przyjąć go jako lokatora.

–

Racja. - Richard zrzuci! płaszcz. - Musimy zwalić dach i przewrócić ściany, żeby na pewno spaliła się jak należy.

–

Lepiej bierzmy się do roboty. - Gabriel zerknął na niebo. - Będziemy musieli mieć pewność, że ogień dogasł, zanim stąd odjedziemy. Honoria patrzyła, jak zdejmują płaszcze, kamizelki i koszule. Diabeł i Vane

także. Richard i Gabriel znaleźli w stajni siekiery, Harry i Lucyfer wyprowadzili konie, wśród nich wynajętego kasztana Charlesa. –

Puśćcie go wolno na polach jak najbliżej Cambridge Road - zawołał za nimi Diabeł. Harry przytaknął. - Zrobię to dziś wieczorem. Już za chwilę odgłosy siekier uderzających w sezonowane drewno wypełniły

polanę. Diabeł i Vane chwycili Charlesa za ręce i wciągnęli jego ciało do chaty. Honoria poszła za nimi. Od progu patrzyła, jak układają Charlesa na nagiej pryczy, na której skonał Tolly. –

To odpowiednie miejsce. - Vane otrzepał ręce. Honoria cofnęła się - obok jej głowy przeleciał kawałek drewna.

–

Co do...! - Richard, z siekierą w dłoni, obrzucił ją piorunującym spojrzeniem.

–

Diabeł! Nie musiał wyjaśniać, w czym problem. Diabeł pojawił się obok i chmurnie

spojrzał na Honorię. –

Co ty tu, u diabla, robisz? Siadaj. - Wskazał pień po drugiej stronie polany, ten

sam, na którym kazał jej usiąść sześć miesięcy wcześniej. - Tam. Bezpiecznie, na uboczu. W ciągu tych sześciu miesięcy zaszło wiele zmian. Honoria nie ruszyła się z miejsca. Przesunęła wzrokiem po nagiej piersi Diabła i zobaczyła, jak Vane jednym uderzeniem siekiery rozwalił zniszczony stołek na kawałki. –

Co robicie z meblami? Diabeł westchnął. - Zawalimy wszystko na ciało Charlesa. Potrzebujemy sporo

opału, żeby ognia wystarczyło na stos pogrzebowy. –

Ale... - Honoria cofnęła się o krok i popatrzyła na chatę, na szerokie przepołowione bale w ścianach i grube belki pod okapem.

–

Macie mnóstwo opału... Nie musicie palić mebli Keenana.

–

Honorio, meble należą do mnie.

–

Skąd wiesz, że nie przywiązał się do nich do tej pory? - Uparcie patrzyła mu w oczy. Diabeł zacisnął wargi. Honoria zadarła podbródek. - Wyniesienie ich zajmie dwie minuty. Można je

nakryć kocami, a potem Keenan będzie mógł je sobie zabrać. Diabeł potrząsnął rękoma i odwrócił się w stronę chaty. –

Dobrze już, dobrze... Ale musimy się pospieszyć. Vane tylko patrzył, jak Diabeł się tłumaczy. Pokręcił głową, ale nie sprzeczał

się. Wraz z Diabłem wynieśli cięższe przedmioty. Honoria pozbierała drobiazgi do koszy i wiader. Harry i Lucyfer wrócili... i nie mogli uwierzyć własnym oczom. Honoria od razu zapędziła Lucyfera do roboty. Harry umknął pod pretekstem, że

musi sprowadzić konie Diabła i Vane'a i zabrać je z dala od chaty. Podczas gdy Richard i Gabriel obluzowywali kliny, sterta dobytku Keenana rosła. Wreszcie Harry, którego Honoria przydybała i wysłała, by opróżnił szopę, wrócił ze starą płachtą i zakurzoną lampą. Postawił lampę na stosie przedmiotów i nakrył wszystko płachtą. –

Proszę! Gotowe. - Diabeł popatrzy! na Honorię: nie wyzywająco, nie z irytacją, ale z nadzieją. - Teraz możesz usiąść. Na uboczu.

–

Zanim zdążyła odpowiedzieć, Lucyfer wyciągnął spod płachty wielkie rzeźbione krzesło, podniósł poduszkę z frędzlami i wytrzepał ją. Zanosząc się kaszlem, rzucił ją z powrotem na krzesło i ekstrawagancko skłonił się przed Honoria.

–

Pani krzesło, wasza wysokość. Zechce pani spocząć. Cóż miała na to powiedzieć? - Na miłość boską, Honorio, siadaj... zanim do-

prowadzisz nas wszystkich do obłędu. Honoria obrzuciła go wyniosłym spojrzeniem, po czym dumnie usiadła. Mogła niemal usłyszeć ich westchnienia. Od tej pory ignorowali ją, dopóki siedziała. Kiedy wstała i zrobiła kilka kroków tylko po to, by rozprostować nogi, natychmiast skierowały się na nią zachmurzone spojrzenia - póki znów nie usiadła. Szybko i sprawnie rozebrali chatę. Honoria obserwowała to ze swej królewskiej loży - opalone męskie torsy, wszystkie błyszczące od potu, muskuły napinające się i drgające, kiedy zmagali się z belkami i krokwiami. Jej wrażliwość na tę scenę była mocno zawężona. Robiła na niej wrażenie tylko naga pierś męża. Ten szczególny widok nadal przykuwał jej uwagę, sprawiając, że zasychało jej w ustach.

To jedno nie zmieniło się w ciągu ostatnich sześciu miesięcy. Między nimi niewiele rzeczy pozostało takich jak przed pół rokiem. Rosnące w jej łonie dziecko miało być kolejnym etapem zmian, miało zapoczątkować ich gałęź rodu oraz nowe pokolenie Cynsterów. Diabeł podszedł, kiedy tylko zatlił się ogień. Honoria popatrzyła na niego, uśmiechając się przez łzy. - To tylko dym - powiedziała w odpowiedzi na jego spojrzenie. Z dzikim sykiem płomienie wystrzeliły przez zawalony dach. Honoria wstała. Diabeł wsunął rzeźbione krzesło z powrotem pod płachtę i wziął Honorię za rękę. - Czas jechać do domu. Honoria pozwoliła mu się zawieźć. Richard i Lucyfer zostali, by dopilnować, aż ogień dogaśnie. Harry odjechał, prowadząc konia wynajętego przez Charlesa. Pozostali wrócili przez ciemniejący las. Honoria, siedząca przed Diabłem, oparła się o jego pierś i zamknęła oczy. Byli bezpieczni... i jechali do domu.

Kilka godzin później Honoria, zanurzona po szyję w książęcej wannie, ukojona zapachem wonnych olejków, usłyszała nagle coś jakby chrobot myszy. Otworzyła oczy i zobaczyła, jak wymykająca się Cassie zamyka za sobą drzwi. Zmarszczyłaby czoło, ale to było zbyt męczące. Kilka chwil później zagadka się wyjaśniła. Do wody wślizgnął się Diabeł. Wanna była aż nadto obszerna dla obojga kazał ją specjalnie zaprojektować.

–

Aaaaach... - Zanurzając się w wodzie, Diabeł zamknął oczy i oparł się o wygodnie. Honoria przyglądała mu się. Dostrzegła ślady zmęczenia i wydarzeń ostatnich

dni, które wyryły zmarszczki na jego twarzy. –

Musiało tak być – mruknęła. Westchnął. - Wiem. Ale on należał do rodziny. Wolałbym, żeby życie napisało

inny scenariusz. –

Zrobiłeś to, co należało. Gdyby postępki Charlesa kiedykolwiek wyszły na jaw, życie Arthura i Louise ległoby w gruzach, że nie wspomnę już o przyszłości Simona, bliźniaczek i reszty. Plotki ścigałyby ich przez całe życie. Towarzystwo nigdy nie jest sprawiedliwe. - Mówiła spokojnie, zapewniając mu wsparcie. Niech prawda obroni się sama. - Jak rozumiem, Charles po prostu zniknie?

–

W niewyjaśnionych okolicznościach. Vane odczeka kilka dni, potem zwolni Smiggsa. Cała rodzina będzie zdziwiona. Zniknięcie Charlesa pozostanie niewyjaśnioną tajemnicą. Jego dusza może odnajdzie kiedyś spokój, a ciało będzie spoczywać w lesie, tam gdzie zginął Tolly. Honoria zachmurzyła się.

–

Będziemy musieli powiedzieć prawdę Arthurowi i Louise.

–

Hm. - Oczy Diabła zaiskrzyły pod osłoną rzęs. -Później. Sięgnął po mydło i podał je Honorii. Wzięła je z jego rąk i z łagodnym uśmiechem uklękła między jego zgiętymi w

kolanach nogami. To zaliczała do swoich ulubionych zajęć - namydlanie jego piersi, obmywanie wspaniałego ciała. Kiedy kręcone włoski na jego torsie szybko pokryły się pianą, zaczęła pieścić dłońmi każdy twardy mięsień, z uczuciem masując ramiona

i ręce. Kocham cię, kocham cię - te słowa brzmiały jej w głowie jak refren. Przekazywała mu to wyznanie dłońmi, tę muzykę, która przesycała jej miłością każdy dotyk i każdą pieszczotę. Jego ręce uniosły się w odpowiedzi, wędrując po jej krągłościach, bez pośpiechu biorąc każdą z nich w posiadanie, akompaniując jej pieśni. Wielka dłoń masowała jej delikatnie zaokrąglony brzuch. Honoria podniosła wzrok i dostrzegła iskierkę radości w zielonych oczach przysłoniętych rzęsami; zmarszczyła czoło. - Wiedziałeś. Uniósł brew w swój typowy, arogancki sposób; wargi powoli wygięły się w uśmiechu. - Czekałem, aż sama mi powiesz. –

Jutro jest dzień świętego Walentego. Wtedy ci powiem. Jego uśmiech znów przywodził na myśl pirata. -Będziemy musieli

przygotować odpowiednią ceremonię. Honoria pochwyciła jego wzrok i musiała się starać, żeby też się nie uśmiechnąć. Prychnęła i klepnęła go w twarde jak skała udo. –

Odwróć się. Namydliła mu plecy, potem włosy, i popchnęła go pod wodę, by je spłukał.

Ponownie usiadła przed nim, między jego udami, zwrócona do niego plecami, namydlając jedną z długich nóg, kiedy Diabeł pochylił się i otoczył ją ramionami. Ocierał się o jej ucho. – –

Na pewno dobrze się czujesz? Jestem w doskonałym zdrowiu, tak samo jak twój syn. Przestań się martwić.

–

Jak mam się przestać martwić? - parsknął. -Ciekawe, że ty to mówisz. Opuściwszy jego nogę, Honoria uśmiechnęła się i odchyliła do tyłu,

rozkoszując się ciepłem i twardością jego wilgotnej piersi, o którą opierała się ramionami i plecami. - Och, ja już przestałam się martwić o ciebie. Diabeł wydał z siebie sceptyczne mruknięcie. –

Cóż... zastanów się. - Honoria gestykulowała z mydłem w ręku. - Tylko ostatnimi czasy wypadłeś z rozpadającego się faetonu, byłeś truty, napadany z bronią, a teraz strzelono ci prosto w serce. I nadal tu jesteś. - Rozłożyła ręce w wymownym geście. -W obliczu tak niezłomnej żywotności wyraźnie nie ma potrzeby się o ciebie martwić. Przeznaczenie, jak często mi mówiono, najwyraźniej opiekuje się Cynsterami. Diabeł uśmiechnął się za jej plecami. Honoria przestanie się o niego martwić

nie wcześniej niż on przestanie się martwić o nią. Obejmując mocno w talii, uniósł ją i przyciągnął biodra. –

Powiedziałem ci, że twoim przeznaczeniem jest zostać żoną Cynstera. Niezwyciężony mąż jest do tego koniecznie potrzebny. - Podkreślił swoją wypowiedź napierając na delikatne miejsce między jej udami; jego erekcja zanurzyła się na cal w tej dobrze mu znanej przystani. Honoria upuściła mydło na podłogę, wygięła się w łuk i przyciągnęła Diabła

bliżej. - Ostrzegam cię, że służący zaczną się zastanawiać, jeżeli znowu będą musieli malować sufit w pokoju poniżej. –

Czy to wyzwanie? Uśmiechnęła się figlarnie.

–

Tak. Zaśmiał się tak, że poczuła jego śmiech w kościach.

–

Ani kropli na podłodze - ostrzegła go.

–

Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. I tak było. Sprostał jej wyzwaniu w każdej sferze... Kołysał ją w kołysce

swoich ud, aż poczuła, że traci zmysły. Jego dłonie wędrowały,, pieszcząc jej nabrzmiałe piersi, drażniąc tkliwe sutki. Pożerała ją słodka gorączka, rozgrzewając jej skórę, sprawiając, że stygnąca woda wydawała się chłodniejsza, uzmysławiając jej własną nagość, uwrażliwiając jej skórę na jego ocierające się o nią owłosione ciało. Stopniowo żar narastał. Honoria przełożyła kolana na zewnątrz jego nóg. Próbowała unieść się wyżej, ale mocno przytrzymał ją za biodra. –

Bez chlapania, pamiętasz? Mogła tylko jęknąć, kiedy pociągnął ją niżej, a jego gorąca męskość naparła

głębiej. Po trzech kontrolowanych, lecz potężnych pchnięciach jej gorączka eksplodowała. Wyszeptała jego imię, kiedy jej zmysły wzleciały do nieba. Z zamkniętymi oczyma rozkoszowała się tym lotem, zatracając się, zawieszona na moment u szczytu, potem delikatnie sprowadzona na ziemię. On jeszcze nie osiągnął szczytu, lecz otoczył ją ramionami, przytrzymując bezpiecznie, kiedy wracały jej zmysły. Błogo zadowolona, Honoria uśmiechnęła się i napinając mięśnie, ściskała go wewnątrz siebie rytmicznie. Nie powiedział jej, że ją kocha, ale nie potrzebowała słów. Powiedział dość. Jak u każdego Cynstera, jego czyny przemawiały głośniej od słów. To, co zrodziło się między nimi, co zrodziło się w niej, było odtąd ich życiem.

Kiedy Honoria wróciła na ziemię, skupiła się i pieściła go ze znawstwem, intymnie i zachęcająco. Poczuła, jak napinają się jego mięśnie. Nagle uniósł ją. W następnej chwili stał i trzymał ją na rękach. Kiedy wyszedł z wanny i skierował się do sypialni, oczy Honorii rozszerzyły się. - Jesteśmy mokrzy! –

Szybko wyschniemy - odpowiedział jej podniecony mąż. I rzeczywiście osuszyli się, tarzając się, wijąc, splątując kończyny na

jedwabnej pościeli w triumfalnej afirmacji życia i miłości, którą dzielili. Później, kiedy Diabeł leżał na plecach, Honoria opadła bezwładnie i usnęła na jego piersi, kąciki jego warg uniosły się. Prawdziwi Cynsterowie - wszyscy męscy potomkowie rodu - umierali we własnych łóżkach. Tłumiąc śmiech, zerknął na żonę. Nie widział jej twarzy. Delikatnie przesunął ją na bok, układając przy sobie. Przytuliła się mocniej, obejmując jego pierś. Przytknął wargi do jej skroni i otoczył ją ramionami. „Posiadać i dzierżyć" - to było rodzinne motto; zawarto je też w małżeńskiej przysiędze. Jeden z jego przodków zapłacił straszliwą sumę, żeby je tam umieścić. Poślubiwszy Honorię Prudencję, Diabeł potrafi! zrozumieć dlaczego. Posiadanie było bardzo przyjemne; dzierżenie - kochanie, bycie razem na zawsze - było jeszcze lepsze.

Epilog

Sumersham Place, Cambridgeshire

Klub Cynsterów miał spotkanie. Byli na nim wszyscy. Rozsiedli się w bibliotece, rozleniwieni jak najedzone drapieżniki. Diabeł odsunął krzesło od biurka i założył nogę na nogę, żeby zrobić siedzisko dla swojego dziedzica. Sebastian Sylvester Jeremy Bartholo-mew Cynster. Sensacja dzisiejszego spotkania klanu została ochrzczona kilka godzin temu, teraz przyjmowano go do innej wspólnoty. Vane siedział w fotelu obok biurka, Gabriel i Harry zajęli szezlong. Lucyfer wyciągnął się w fotelu przy kominku, Richard rozsiadł się po drugiej stronie niczym jego lustrzane odbicie. Każdy trzymał lampkę brandy hojnie napełnioną najlepszym trunkiem jego wysokości St. Ivesa. Senna atmosfera głębokiego zadowolenia przesycała ten mały męski świat. Staccato damskich obcasików w holu zapowiedziało nadejście przeznaczenia. Potem otworzyły się drzwi i Honoria wpłynęła do środka. Jeden rzut oka na jej twarz, w jej roziskrzone oczy wystarczył, by wiedzieli, że ktoś tu jest w tarapatach. Przekonany, że cokolwiek wywołało jej gniew, nie było jego winą, Diabeł uśmiechnął się niepewnie. Honoria odpowiedziała krótkim, złowrogo poważnym skinieniem głowy. Kiedy inni zaczęli się podnosić z miejsc, skinęła, by nie wstawali. Szeleszcząc falbanami przemaszerowała przez pokój, potem okręciła się przed biurkiem Diabła. Skrzyżowała ręce na piersi i spojrzała na nich gniewnym wzrokiem. Tylko Diabeł był bezpieczny.

–

Doszło moich uszu - zaintonowała Honoria, precyzyjnie dobierając słowa - że prowadzono pewną liczbę zakładów... Przedmiotem ich była nie data narodzin Sebastiana, co już samo w sobie byłoby okropne, ale data jego poczęcia. - Jej wzrok spoczął na Gabrielu. Uniosła brwi. - Czy to się zgadza? Gabriel patrzył na nią czujnie. Cień rumieńca pojawił się na jego szczupłej

twarzy. Zerknął przelotnie na Diabła, który w odpowiedzi tylko uniósł brwi. Speszony Gabriel spojrzał na Honorię. - Te informacje są prawdziwe. –

Ach tak? - Oczy Honorii zalśniły jak zimna stal. - A dokładnie, ile ty... wy wszyscy... wygraliście? Gabriel zamrugał. Sebastian gaworzył, nie było więc sensu szukać pomocy u

Diabła. Jego wysokość książę był równie ogłupiały na punkcie swego syna, jak na punkcie żony. Kątem oka Gabriel dostrzegł przy drzwiach barwny oddział popleczniczek Honorii - ich matek. Wyczuł napięcie u siedzącego w pobliżu Harry'ego. Vane poruszył się, prostując nogi; Richard i Lucyfer powoli wstali. Gabriel bez trudu mógł zinterpretować ich milczenie. No cóż, nie tylko oni stanęli w obliczy gniewu jej wysokości księżnej St. Ives. –

Siedem tysięcy sześćset czterdzieści trzy funty. Honoria uniosła brwi. Potem uśmiechnęła się.

–

Pastor Postlethwaite będzie zadowolony.

–

Pastor? - W głosie Richarda odbił się rosnący niepokój ich wszystkich. - A co on ma z tym wspólnego? Honoria otworzyła szeroko oczy. - Kościół we wsi potrzebuje nowego dachu.

Pastor się martwi, bo dobry ołów strasznie podrożał. Ale skoro my utrzymujemy

kaplicę tutaj, oczywiście nie chciał się do nas zwracać po prośbie. Gabriel zerknął na Vane'a, Vane spojrzał na Richarda, który patrzył na Harry'ego. Lucyfer posłał bratu spojrzenie pełne niedowierzania. Diabeł zaciskał zęby i pochylał głowę, zapatrzony w anielską twarzyczkę synka. Milczenie przerwał Vane. - A więc? W tych dwóch sylabach kryła się nieznosząca sprzeciwu wyższość. Wobec innej kobiety to mogło zadziałać. Honoria tylko odwróciła głowę, spojrzała Vane'owi w oczy, po czym zwróciła się do Gabriela. -Złożycie cały dochód z waszego przedsięwzięcia, wraz z odsetkami, jako datek dla pastora do wykorzystania wedle jego uznania. Ponieważ ty prowadziłeś tę niesławną księgę zakładów, ciebie czynię odpowiedzialnym za zebranie funduszy i przekazanie ich Wielebnemu. - Jej ton przywodził na myśl urzędnika sądowego wygłaszającego wyrok; nie było możliwości sprzeciwu. - Co więcej, w ramach ostatecznej kary, wszyscy będziecie obecni przy poświęceniu dachu. Przerwała, omiatając wzrokiem zebranych. -Mam nadzieję, że wyraziłam się jasno? Spojrzeniem rzucała im wyzwanie, by się sprzeciwili - każdy o tym pomyślał, ale nikt tego nie zrobił. Honoria energicznie skinęła głową. Sebastian zapłakał, mądrze uprzedzając o rosnącym głodzie. Honoria natychmiast straciła zainteresowanie zakładami, dachami i niedyskretnymi spekulacjami. Odwróciła się i rozkazująco wyciągnęła ramiona - Diabeł wręczył jej synka, a figlarny uśmiech rozświetlił jego oczy i wygiął kąciki ust. Z Sebastianem na ręku Honoria skierowała się ku drzwiom, ignorując pięciu

potężnych mężczyzn. Panie podążyły za nią, zwierając szyk. Sześciu mężczyzn patrzyło za nią -jeden z rozpierającą go dumą, pozostałych pięciu z trwogą.

Zapłacili bez szemrania. Pastor był zachwycony. Miesiąc później wzięli udział w poświęceniu. Każdy odmówił krótką modlitwę, aby przeznaczenie nie ściągnęło znów jej uwagi w ich stronę. Na ich nieszczęście, przeznaczenie akurat nie słuchało.