02.Banks Leanne - Pokochac milionera

Leanne Banks Pokochać milionera

1

ROZDZIAŁ PIERWSZY Jeszcze jeden dzień, i jeszcze sto tysięcy dolarów. Gdyby nie dokuczliwy ból żołądka, Justin Langdon czułby się zupełnie zadowolony, wchodząc po schodach wiodących do szkoły podstawowej w St. Albans. „Kronika St. Albans" nie na darmo nazywała go miejscowym asem gry na giełdzie. Zażywając dwie tabletki środka na niestrawność, Justin pomyślał, że giełda papierów wartościowych to wspaniała sprawa, bo przy odrobinie sprytu można na niej zarobić forsę zarówno wtedy, gdy akcje idą w górę, jak i wtedy, gdy idą w dół. Jego zdaniem, obie okazje były równie dobre. Pożegnawszy się przed laty z miejscowym domem opieki dla

RS

chłopców, w którym spędził dzieciństwo, Justin zaczął pracować i każdego odłożonego centa inwestował na giełdzie. Opłaciły mu się sowicie wyrzeczenia, kiedy skąpił sobie wszystkiego i odżywiał się prawie wyłącznie fasolką z puszki. Teraz był multimilionerem i mógłby dać głowę, że już nigdy w życiu nie weźmie do ust tej przeklętej fasolki. Jeśli czasami coś mu się nie udawało, to nie zaprzątał sobie tym przesadnie głowy. Było, minęło. Ostatnio dwaj kumple z domu opieki dla chłopców, którym też świetnie się powiodło w interesach, namówili go, by przyłączył się do nich i został członkiem tajnej fundacji charytatywnej, Klubu Milionerów, dzięki której kwoty wyasygnowane na cele dobroczynne można było odpisywać od podatków. Justin wciąż nie był do końca przekonany, czy dobrze robi, wstępując do Klubu, ale postanowił spełnić swój obowiązek. Ruszył korytarzem starego budynku w stronę, skąd dobiegały głosy małych dzieci.

2

Przyszedł tu, aby przyjrzeć się, jak funkcjonuje program pozalekcyjnych zajęć dla dzieci z zerówki. Na podstawie jego opinii Klub Milionerów miał potem zdecydować, jaką darowiznę warto przeznaczyć na ten cel. Masując sobie lekko bolący żołądek, Justin skręcił w boczny, korytarz i zajrzał do klasy, z której dochodziła wrzawa. Zgrabna młoda kobieta o bujnych, rudych włosach, w bluzce ozdobionej wielką czerwoną literą ,,j", dyrygowała chórem dzieci, recytujących słowa zaczynające się na tę literę. Czyżby to właśnie była nauczycielka, Amy Monroe? Gestami i tanecznymi ruchami zachęcała dzieci, by głośno powtarzały słowa zaczynające się na , j". Promieniowała energią i entuzjazmem. - Japonia, jodła, jajko, jaśmin! Justin zmarszczył brwi, czując znów silny ból w żołądku. Może to z

RS

powodu tego hałasu, pomyślał, ale musiał jednocześnie przyznać, że metoda nauczania panny Monroe jest bardzo skuteczna. O mały włos sam nie dołączył do chóru maluchów.

Amy spostrzegła go i pokiwała ręką.

- Proszę wejść i przyłączyć się do nas! - zawołała, po czym z uśmiechem zapytała dzieci: - Na jaką literę zaczyna się słowo: jabłko? - Na jot! - wykrzyknęły chórem. Justin wszedł do klasy i z ulgą opadł na krzesło, na którym z trudem się zmieścił. Żołądek dokuczał mu dotkliwiej niż zwykle, ale starał się o tym zapomnieć. Ból z pewnością przejdzie, kiedy tylko ustanie ten piekielny harmider. Justin lubił dzieci. Z dawnych lat zapamiętał sobie jednak, że żona, była żona i dzieci potrafią bez litości wyczyścić człowiekowi konto w banku. Lekcji tej uczył się boleśnie każdego miesiąca, kiedy po rozwodzie

3

jego matka podejmowała w banku alimenty, które płacił ojciec Justina, po czym gnała do sklepów i wydawała wszystko co do centa. A nawet więcej niż wszystko, tak że wreszcie trzeba było przenieść chłopca do domu opieki. Justin poprzysiągł sobie, że nigdy w życiu nie postawi siebie lub kogoś z bliskich w podobnej sytuacji. I dlatego nie zamierzał się żenić ani mieć dzieci. Po chwili jego wzrok znowu przyciągnęła wyjątkowo zgrabna sylwetka Amy Monroe. To fakt, że ani mu w głowie się żenić, ale może mógłby od czasu do czasu umówić się na randkę z jakąś kobietą, pomyślał, i przypomniał sobie, jak jego dobry przyjaciel Michael radził mu, by odrywał się czasami od komputera i wychodził się zabawić. - Do zobaczenia w czwartek - powiedziała tymczasem nauczycielka, poznawać literę „k".

RS

odprawiając swoich podopiecznych. - Następnym razem będziemy Kiedy dzieci wybiegły pędem na korytarz, w klasie zapadła cisza jak makiem zasiał. Justin podniósł się ze swego krzesełka i spojrzał Amy w oczy. - Wiem, że nazywa się pani Amy Monroe i że koordynuje pani specjalny program dla dzieci z zerówki - odezwał się. - A pan nazywa się Justin Langdon - skinęła głową Amy. Uprzedzono mnie, że może pan do nas wpaść, ale właściwie nie wiem, o co chodzi. Czy zamierza pan zapisać dziecko na zajęcia? - Nie, nic z tych rzeczy. Po prostu chciałbym się zorientować, na czym polega ten program. Muszę trochę więcej się o nim dowiedzieć. Czy da się pani zaprosić dziś wieczorem na kolację? Amy pomyślała, że chętnie przyjęłaby jego zaproszenie, ale postanowiła nie dać się skusić. A także zignorować fakt, że inteligentne

4

spojrzenie Langdona wzbudziło jej zainteresowanie, pociągały ją rysy jego twarzy i zarys zmysłowych ust. Nakazała sobie nie myśleć o tym, że jego szerokie ramiona znamionują siłę i opiekuńczość. Musiała po prostu wszystko to odrzucić. Chociaż nie umiała sobie nawet przypomnieć, kiedy ostatnio jadła kolację z przystojnym, inteligentnym mężczyzną, świetnie wiedziała, że w jej życiu nie ma miejsca na randki. - Przykro mi, ale dzisiaj nie mogę. - To może jutro? - Jutro też nie. Właściwie to odpadają wszystkie wieczory do końca roku. - Ale dlaczego? - zapytał z niedowierzaniem. - Z trzech powodów - odparła, chcąc raz na zawsze uciąć rozmowy

RS

na ten temat. - Mają lat pięć, trzy i trzy. Moje dzieci. - Nie wyjaśniła mu, że kiedy przed ośmioma tygodniami zginęli w wypadku jej siostra i szwagier, ich dzieci - Emily, Jeremy i Nick - stały się jej podopiecznymi. - Ma pani trójkę dzieci? - zdziwił się. - Ale nie widzę na palcu obrączki... - Ach, nie jestem mężatką. I nigdy nie byłam. - Teraz już rozumiem, dlaczego jest pani taka zajęta - rzucił Justin, masując bolący żołądek z wyrazem roztargnienia na twarzy. - Czy jest tu może toaleta? - zapytał nieoczekiwanie. - Oczywiście, tuż za tymi drzwiami - powiedziała Amy, wskazując wyjście w głębi pokoju. - Czy pan się dobrze czuje? - zagadnęła, zaniepokojona wyrazem jego twarzy. Justin mruknął coś pod nosem i ruszył we wskazanym kierunku. Amy zmarszczyła brwi. Wielu mężczyzn po prostu czuje się nieswojo wśród dzieci, ale nie spodziewała się, że mogą one doprowadzić

5

kogoś do mdłości. Wzruszyła ramionami i szybko uporządkowała klasę przed wyjściem. Słysząc po chwili przytłumiony dźwięk, jakby kaszlnięcie, podeszła do drzwi i zapukała. - Justin, dobrze się czujesz? W odpowiedzi usłyszała kaszlnięcie. - Czy mogę wejść? - Tak, ale... Gdy otworzyła drzwi, natychmiast uderzyła ją bladość jego twarzy. W ręku trzymał poplamiony krwią papierowy ręcznik. - Krwotok z nosa? - zapytała. - Nie, kasłałem i... coś jest nie w porządku.

RS

Amy nie wiedziała, co mu dolega, ale od razu się zorientowała, że - Musimy pojechać do szpitala - oznajmiła. Justin zaprotestował, ale wkrótce poczuł, że znów musi zakasłać. Ze wszystkich sił starał się powstrzymać i opanować wrażenie, jakby głowę spowiła mu gęsta mgła. W krótkich chwilach przytomności widział, jak Amy niczym kierowca rajdowy prowadzi swojego volkswagena garbusa i w sposób, który zupełnie nie przystoi nauczycielce, klnie na kierowców, zanadto jej zdaniem opieszałych. Justin wstrzymał na chwilę oddech, gdy złapał go znowu atak palącego bólu. Kątem oka zauważył, że Amy zerka na niego z niepokojem. - Oddychaj - przykazała mu. - Jesteś zanadto spięty i wtedy boli cię jeszcze bardziej. To jest trochę tak jak z porodem. Kiedy oddychasz, łatwiej ci znieść ból.

6

- Z pewnością wiesz, co mówisz - odparł i z wysiłkiem wciągnął powietrze. Miał wrażenie, że powieki uciska mu jakiś wielki ciężar. Gdyby tylko mógł choć przez chwilę odpocząć... - Justin! Obudź się! - Co takiego? - wyszeptał, krzywiąc się z bólu, ale nie otwierając oczu. - Dojeżdżamy do szpitala. Nigdy w życiu nie czuł się tak bardzo zmęczony. Otworzył usta, żeby podziękować Amy, ale nie mógł wydobyć z siebie głosu. Gdy samochód zatrzymał się z piskiem hamulców, posłyszał wokół siebie głosy. - Pluje krwią - wyjaśniła Amy. - Mam wrażenie, że go boli żołądek. pójdzie na stół.

RS

- To może być wrzód żołądka - odezwał się męski głos. - Chyba Justin znowu usiłował protestować, ale bez rezultatu. Całą energię skupił na tym, by otworzyć oczy, i gdy mu się to w końcu udało, napotkał pełen niepokoju wzrok Amy. - Dzięku... - zdołał wyszeptać, zanim położyła mu palec na ustach i potrząsnęła głową. - Nie marnuj sił. I nie zapomnij głęboko oddychać - powiedziała, musnąwszy wargami jego policzek. Justin czuł, jak wiozą go chodnikiem i dalej przez drzwi szpitala. Ból stał się nieznośny, więc przestał już z nim walczyć i przymknął oczy. Ogarnęła go ciemność. Zdążył jeszcze usłyszeć, że jakaś kobieta kazała go szybko zawieźć na ostry dyżur chirurgiczny. Potem nie słyszał już nic.

7

Oczyma wyobraźni ujrzał swoich dobrych przyjaciół, Michaela i Dylana. Obaj ze smutnymi minami stali nad jego łóżkiem i kiwali głowami. - Taki młody człowiek - westchnął Michael. - Jaka szkoda - dodał Dylan. - Pomyśl tylko, całe życie tylko pracował i martwił się o szmal. - I nigdy mu się to nie udało - rzekła ze smutkiem Kate, żona Michaela, biorąc męża za rękę. - Chyba był tego blisko, ale niestety... Blisko czego? - zdumiał się Justin. - Aż trudno uwierzyć, że nie napisał testamentu. Wściekłby się, gdyby wiedział, że lwią część jego majątku może zagarnąć rząd. Testamentu! Justin poczuł, jak ogarnia go panika. Nie sporządził

RS

dotąd testamentu, bo zawsze uważał, że ma jeszcze mnóstwo czasu. Oblał go zimny pot. Czyżby już nie żył?

- Żałuję, że go to ominęło - powiedziała Kate, ocierając łzę z policzka. - Naprawdę wielka szkoda. To musi być straszne, pod sam koniec zdać sobie sprawę, że się zmarnowało życie. Że się nigdy nikogo nie kochało. Wielka szkoda - powtórzyła z naciskiem a zarazem z żalem, przytulając się do Michaela. Justin wciąż zastanawiał się, czy jeszcze żyje, czy też nie. Przypominał sobie różne rzeczy, które zamierzał zrobić, ale dopiero później, znacznie później. Najgorsze było jednak przygniatające poczucie niewyobrażalnej pustki. Znowu ogarnął go paniczny lęk. Czyżby rzeczywiście zmarnował życie? Zajmował się wyłącznie pomnażaniem i zabezpieczaniem swego majątku i nie dostrzegał niczego i nikogo wokół siebie? Czy dzięki niemu świat stał się lepszy? Poczuł, jak pochłania go fala żalu na myśl o tym, ile powinien był zrobić.

8

Panie Boże, jeśli mnie słyszysz, proszę Cię, wybacz mi. Wszystko schrzaniłem. Gdybyś mi tylko dał jeszcze jedną szansę... Idiotyczny pomysł, pomyślał. A cóż takiego ten Justin zrobił, żeby na nią zasłużyć? A może Bóg da mi jeszcze jedną szansę... Z wielkim trudem otworzył powieki, które ciążyły mu jak ołów. - Chyba się budzi - odezwał się znajomy głos. - Hej, Justin, witaj w krainie żywych - zagadnął inny znajomy głos. Justin zamrugał powiekami i ujrzał przed sobą twarze stojących przy łóżku dwóch przyjaciół, Michaela Hawkinsa i Dylana Barrowsa. - Ależ nam napędziłeś stracha - powiedział Michael z troską w głosie. Justin pomyślał w tym momencie, że Michael bardzo się zmienił na

RS

korzyść, odkąd się ożenił i został ojcem.

- Wiem, że nie bardzo ci się chciało zająć tą sprawą programu dla dzieci z zerówki - wtrącił Dylan - ale czy to możliwe, żebyś od wizytacji wolał operację?

Justin miał ochotę się zaśmiać, ale przeszkodził mu ostry ból w boku. - Litości, Dylan - zdołał wykrztusić. - Wyglądasz, jakby przejechała cię ciężarówka - dodał Dylan i pokręcił głową. - Wielkie dzięki - odparł z przekąsem Justin. - Dobra - powiedział Dylan. - Dosyć tego. Naprawdę, stary, musisz bardziej na siebie uważać. Nie chcę, żeby ci się coś stało. Fajny z ciebie gość, chociaż takie skąpiradło. - No, może nie dość fajny - mruknął pod nosem Justin.

9

- Teraz niestety muszę lecieć, w zeszłym tygodniu wykupiłem bilet na ten lot czarterowy - oznajmił z żalem Dylan. - Ale przynajmniej będę miał spokojną głowę, wiedząc, że się wykaraskasz. - Czarter do Rio czy do Paryża? - zaciekawił się Justin. Dylan wciąż gdzieś podróżował. Czasami można było odnieść wrażenie, że chce uciec od samego siebie. - Na Wyspy Karaibskie. Weekend w Belize. - Blondynka czy brunetka? - zagadnął Justin. - Tym razem ani jedno, ani drugie. Zaprosiłem Alisę Jennings, ale mi dała kosza. Już trzeci raz w tym miesiącu. Mówi się trudno, będę łowił ryby i muszę sobie to i owo przemyśleć. No, na mnie pora - powiedział, zerkając na złoty zegarek. - Trzymajcie się, chłopaki.

RS

Gdy tylko zamknęły się za nim drzwi, Justin spojrzał z niedowierzaniem na Michaela.

- Dylan? Musi sobie to i owo przemyśleć? - No wiesz, on ma fioła na punkcie Alisy. - A ja sądziłem, że do niego zawsze ustawia się długa kolejka kobiet. - Sądzę, że między nim i Alisą było więcej, niż Dylan gotów jest przyznać. Ale ty pewnie chciałbyś się już zdrzemnąć, więc sobie pójdę... - Posłuchaj... - odezwał się z wahaniem Justin. - Mam wrażenie, że... mogłem wykorkować. - Tak to wyglądało - przyznał Michael. - Wiesz, myślałem o tysiącu rzeczy, których dotąd nie zrobiłem. - Na przykład, nie poleciałeś do Belize? - uśmiechnął się Michael. - Nie - potrząsnął głową Justin. - Myślałem o naprawdę ważnych sprawach. Na przykład, wydaje mi się, że ty żyjesz w harmonii. Jak ty to robisz?

10

- Och, to nic trudnego. Po prostu mam Kate i naszą małą. Wiem, że mogę stracić wszystko i wszystkich, ale Kate pozostanie przy mnie. Poza tym cieszy mnie nasza wspólna działalność - powiedział i zaśmiał się cicho. - Kate uważa, że wszyscy trzej czujemy się trochę jak naciągacze z powodu forsy, jaką zarobiliśmy. Dzięki temu, że część pieniędzy oddaję na zbożne cele, czuję się mniejszym naciągaczem. Ale teraz - Michael spojrzał uważnie na Justina - powinieneś odpocząć. Wszystko będzie dobrze. Po wyjściu przyjaciela, zapadając w sen, Justin próbował sobie wyobrazić, że gdyby był mężem i ojcem, to miałby wrażenie, że jego życie ma sens, ale nie bardzo mu się to udawało. Trzy tygodnie później, już we własnym domu, Justin wciąż czuł, że

RS

coś go nęka, ale to coś nie miało nic wspólnego z wrzodem żołądka. Ponieważ chciał podziękować Amy Monroe za to, że go zawiozła do szpitala, odszukał jej adres i po zamknięciu giełdy pojechał odwiedzić ją w domu. Zaparkował samochód za jej volkswagenem. Rozglądając się po okolicy, spostrzegł duży jednopiętrowy dom, okolony dębami i płaczącymi wierzbami, który wyglądał na nieco starszy niż inne. W pobliżu bawiła się spora gromadka dzieci. Wyjął z samochodu bukiet herbacianych róż, wszedł po schodach na ganek i nacisnął dzwonek. Zaraz potem przez szybę wyjrzała dziewczynka ze sterczącymi warkoczykami i zlustrowała go spojrzeniem. - Jakiś pan stoi za drzwiami! - zawołała głośno. W tym momencie dwójka maluchów z tupotem podbiegła do drzwi i zaczęła mu się przyglądać. Jeden z chłopców wsadził palec do ust. Bliźniaki, pomyślał Justin, wdzięczny jak zawsze, że ojcostwo nie jest sensem jego życia.

11

Po chwili przy drzwiach pojawiła się Amy, ubrana w szorty, które odsłaniały jej długie, zgrabne nogi. Ciepłym gestem przygarnęła do siebie malców, po czym ze zdziwieniem spojrzała na Justina stojącego z bukietem róż w ręku. Napotkawszy jego wzrok, uśmiechnęła się. Justin poczuł, jak niespodzianie drgnęło mu serce. Amy otworzyła drzwi i powiedziała: - Wejdź, proszę. Dzwoniłam kilka razy do szpitala, żeby się dowiedzieć, czy udało ci się przeżyć moją szaloną jazdę. Jak się czujesz? Czy to był wrzód żołądka? - Czuję się znacznie lepiej - odparł, potakując głową. - Tak, to był wrzód żołądka. Po operacji podawali mi antybiotyki. Był zażenowany, kiedy w szpitalu mu powiedziano, że gdyby operacji.

RS

bardziej dbał o siebie i zażywał odpowiednie leki, mógłby uniknąć - Mężczyźni nie lubią chodzić do lekarza, prawda? - zagadnęła Amy.

- W każdym razie nie lubi ten, którego widzisz przed sobą - odrzekł, podając jej kwiaty. - To dla ciebie. Z podziękowaniem, że uratowałaś mi życie. Róże były tylko drobnym gestem z jego strony i Justin nie zamierzał na nich poprzestać. Obiecał sobie, że przyjdzie z pomocą finansową Amy i jej programowi zajęć dla przedszkolaków. - Nie ma za co - uśmiechnęła się i przyjęła od niego kwiaty. Oba szkraby obejmowały ją za nogi. Justin świetnie rozumiał, dlaczego pragną jej bliskości. Amy promieniowała optymizmem, kobiecą siłą i opiekuńczością - te cechy pociągają wszystkich chłopców, małych i

12

dużych - a także zmysłowością, przywodzącą na myśl kuszące, egzotyczne perfumy. - Ach, zapomniałam o dobrym wychowaniu - powiedziała, spoglądając na główki chłopców. - Justinie, pozwól, że ci przedstawię moje dzieciaki. Oto Jeremy, Nick i Emily. Powąchajcie, chłopcy, jak cudnie pachną te przepiękne róże. A ty, kochanie - zwróciła się do dziewczynki - czy mogłabyś tu przynieść wazon z wodą? Znajdziesz go pod zlewem w kuchni. Kolacja już prawie gotowa - dodała - biegnijcie myć ręce. - Ja pierwszy! - zawołał Nick. - Nie, ja pierwszy! - odkrzyknął Jeremy. - Kurczak z knedlami to ich ulubione danie - wyjaśniła Amy. - Coś siostra i jej mąż.

RS

na pocieszenie. Robimy dużo rzeczy na pocieszenie, odkąd zginęła moja - To się stało niedawno? - zapytał Justin, marszcząc brwi. - Tak. - Amy pokiwała głową ze smutkiem w brązowych oczach. Dzieciaki tego samego dnia straciły oboje rodziców. Zginęli w wypadku samochodowym. - Więc to nie są twoje dzieci? - Teraz są moje - odrzekła z naciskiem. - I zostaną ze mną bez względu na to, co pewna kobieta z opieki społecznej będzie wygadywać na temat mojego wieku i za co jeszcze zechce mnie skrytykować. W tym momencie przybiegła Emily, pociągnęła Amy za rąbek bluzki i szepnęła jej coś na ucho. Amy uśmiechnęła się do niej i skinęła głową, po czym powiedziała: - Emily chciała zapytać, czy zostaniesz z nami na kolacji.

13

Justin, spojrzawszy w smutne brązowe oczy dziewczynki, przypomniał sobie swoje własne, niewesołe dzieciństwo. Nie potrafiłby odmówić takiemu zaproszeniu. Poza tym mógłby skorzystać z okazji i dowiedzieć się więcej szczegółów o prowadzonym przez Amy programie. No i, co tu dużo mówić, miał ochotę jeszcze trochę na nią popatrzeć. - Bardzo chętnie zostanę - powiedział bez wahania w głosie.

ROZDZIAŁ DRUGI - Chciałabym objąć tym programem jeszcze przynajmniej pięć szkół podstawowych w naszym okręgu - odparła Amy, gdy Justin zagadnął ją o

RS

dalsze plany. - Tak naprawdę, to pragnę nim objąć szkoły w całym okręgu, a jeśli już mam być szczera, to wyznam, że marzy mi się rozszerzenie go na cały nasz stan, a potem na cały kraj. - Powiedziawszy to, zamilkła, wpatrując się w twarz Justina. Wiedziała, że niektórym ludziom jej marzenia wydawały się zbyt ambitne, ale miała wrażenie, że Justin ją rozumie. - Amy, królowa liter dużych i małych - uśmiechnął się, zerkając na nią z ukosa. - Cóż, nie zaprzeczę - przyznała. - Dwie i pół godziny tygodniowo mogą zdziałać wiele dobrego dla dzieci, które uczestniczą w naszym programie. - Czego potrzebujesz, aby zrealizować swój plan? Pieniędzy? - Z pewnością - odparła. - Byłoby dobrze, gdyby uczestniczący w nim nauczyciele wiedzieli, że nagradza się ich czas i doświadczenie. Należałoby też zrobić tej inicjatywie reklamę, powinna zdobyć poparcie

14

jakiejś organizacji kobiecej, no i sponsora, który zechciałby nas wesprzeć. Niestety, sama nie mogę się tym zająć, odkąd zostałam mamusią tej kochanej trójki - dodała. Spoglądając na dzieci, zauważyła, że Nick wierci się na krześle. - Potrzebujesz pójść do łazienki? - spytała. - Aha, ale boję się, że mi deser ucieknie. - Biegnij. Obiecuję, że deser poczeka na ciebie. - Widząc pytanie w oczach Justina, wyjaśniła: - On czasami za długo się wstrzymuje. Ale czekaj, chciałam cię zapytać, czy wolno ci jeść czekoladę? - Wolno mi jeść wszystko, na co tylko mam ochotę - odparł cicho, z niebezpiecznym błyskiem w oku. powiedziała:

RS

Amy przygryzła lekko wargę. Odchrząknęła, wstała z miejsca i - To świetnie, więc proszę, poczęstuj się ciastem czekoladowym, które upiekłyśmy dziś z Emily.

- Ciociu Amy, już jestem! - zawołał Nick, wbiegając do pokoju. - Czy pan jest nauczycielem, jak ciocia Amy? - zagadnęła Emily. - Nie, handluję akcjami. - W którym biurze maklerskim? - zaciekawiła się Amy. - W żadnym. Kupuję i sprzedaję za pośrednictwem Internetu. Amy przyjrzała mu się uważniej. Jej zdaniem, wcale nie wyglądał na spekulanta giełdowego. - A co się dzieje, kiedy na giełdzie jest bessa? - Wtedy pożyczam akcje w danej cenie, mając nadzieję, że je zwrócę po niższej cenie. Składam zamówienie, licząc na to, że cena będzie wysoka, i wycofuję się, kiedy spada. - W życiu o tym nie słyszałam.

15

- Bo tylko w Ameryce można zarobić albo stracić pieniądze na czymś, czego nie jest się właścicielem. To zabawa nie dla mięczaków wyjaśnił Justin, uśmiechając się. - I właśnie z tego powodu dostaje się wrzodów żołądka? - zapytała Amy. - No, pewnie tak - przyznał niechętnie. - Ale ten, kto w ogóle nie zarabia, może mieć jeszcze więcej wrzodów żołądka. - Jak wygląda taki wrzód? - zaciekawiła się Emily. - On siedzi w brzuchu i czasami bardzo boli - wyjaśniła Amy. - Kiedy mnie boli brzuszek, puszczam pawia - powiedział Jeremy, ale zerkając na ciasto, szybko dodał: - Ale teraz mnie nie boli. Cieszy się, bo wie, że dostanie kawałek ciasta.

RS

- Mój brzuszek jeszcze bardziej się cieszy! - zawołał Nick. - Jeśli wasze brzuszki się nie uspokoją, to mogą wcale nie dostać ciasta - uprzedziła Emily.

Zapadła głucha cisza. Na całą minutę. Po czym odezwał się dzwonek do drzwi. - Pójdę otworzyć - oznajmiła Emily, wybiegając z kuchni. - Kto to może być? - zdziwiła się Amy, stawiając przed chłopcami talerzyki z ciastem. - Przyszła pani Hatcher! - zawołała Emily z holu. - To jedna z tych pań z opieki społecznej - wyjaśniła Amy, widząc, że Justin spogląda na nią pytająco. - Mam wrażenie, że mnie nie lubi. - Co tu ma do roboty opieka społeczna? - zapytał. - Przecież jesteś najbliższą z żyjących krewnych, czy tak? - To prawda. Ale to jest trochę skomplikowane, bo moja siostra nie zostawiła testamentu.

16

Zerkając na ciasto, Amy zauważyła: - No, z pewnością nie spodoba się jej nasze ciasto. - Ciasto? - powtórzył Justin z niedowierzaniem. - A to dlaczego? - Z pewnością do czegoś się przyczepi - odparła Amy, odgarniając włosy z czoła. Po chwili w drzwiach stanęła korpulentna kobieta. Amy powitała ją, uśmiechając się promiennie. - Pani Hatcher! - zawołała. - Jaka miła niespodzianka. Właśnie jesteśmy przy deserze. Czy zechce się pani do nas przyłączyć? Kobieta obrzuciła wzrokiem pokruszone ciasto i chłopców, którzy twarze i ręce mieli umazane czekoladą. - O tej porze dzieci jedzą słodycze? - zapytała z dezaprobatą w

RS

głosie. - Nie będą mogli zasnąć - dodała, spoglądając wyniośle na Amy. Poza tym mała Emily nie powinna sama otwierać drzwi, to niebezpieczne. Dziwię się, że jej pani pozwala.

- Właśnie kroiłam... - zaczęła się tłumaczyć Amy, po czym nagle urwała. Ciekawe, dlaczego za sprawą pani Hatcher poczuła się jakby nie na miejscu. Wiedziała przecież, że chce i musi być matką dla dzieci swojej siostry, że one bardzo jej potrzebują. - Z pewnością pani zauważyła, że Emily wprawdzie podchodzi do drzwi, ale otwiera je tylko temu, kogo zna. Czy mogłabym jeszcze w czymś pani pomóc? - Wydział zdrowia przeprowadzi tu w przyszłym tygodniu inspekcję - oznajmiła niechętnie pani Hatcher. Amy zrobiło się lżej na sercu. No, wreszcie jakiś postęp, w końcu coś się będzie działo. - Dziękuję za dobrą wiadomość - powiedziała. - Może zrobimy jakiś krok do przodu.

17

- To dopiero początek całej procedury - przypomniała jej pani Hatcher, spoglądając na Justina, który wstał i wyciągnął do niej rękę. - Jestem Justin Langdon. Poznałem Amy, gdy prowadziła w szkole zajęcia dla dzieci z zerówki. Z pewnością musiała pani słyszeć, jakie ma świetne wyniki w pracy. Amy, zaskoczona, że znalazła w nim sojusznika, podziękowała mu spojrzeniem. W jego zielonych oczach zapalił się wesoły ognik. - Doskonale zdaję sobie sprawę, że panna Monroe wzięła na siebie dużo obowiązków - oznajmiła z godnością pani Hatcher. - A teraz może mnie pani odprowadzić do drzwi. W przedpokoju Amy musiała wysłuchać dłuższego wykładu na temat metod wychowywania dzieci, którym uraczyła ją pani Hatcher. Po

RS

jej wyjściu oparta się o framugę drzwi, chcąc zebrać myśli. Zadziwiające, jak obecność jednej tylko osoby może popsuć radosną atmosferę w rodzinnym gronie. Amy czuła się urażona, nie potrafiła pojąć, co właściwie ta kobieta ma przeciwko niej. Możliwe, że chodziło jej o to, iż Amy jest jeszcze bardzo młoda i nie jest mężatką. Jedno było pewne: pani Hatcher nic się nie podobało. Mogła na wiele sposobów utrudnić jej życie, i czyniła to z upodobaniem. Amy westchnęła i wróciła do kuchni. Bliźniaki właśnie oblizywały palce, a Emily kończyła pałaszować duży kawał lukrowanego ciasta. Cała trójka miała uśmiechnięte buzie, umazane czekoladą. Jak ja bardzo kocham te szkraby, pomyślała z rozczuleniem. - Dlaczego ta pani tak się czepia? - zapytał Nick. - Jest zła, bo niedawno ciocia Amy trafiła piłką baseballową w przednią szybę jej samochodu i szyba się stłukła - wyjaśniła Emily.

18

- Przecież ją przeprosiłam i zapłaciłam za wymianę szyby usprawiedliwiła się Amy, czując, jak płoną jej policzki. - Ale ona wciąż jest zła - oznajmiła Emily, potrząsając warkoczykami. - Pewnie powinna jadać więcej ciasta - odezwał się Jeremy. - Mogę jeszcze kawałek? - Nie, kochanie, już dosyć. A teraz ten, kto pierwszy się umyje i znajdzie się w łóżku, będzie miał prawo wybrać bajkę na dobranoc. Cała trójka co sił w nogach wybiegła z kuchni. - A więc rozbiłaś szybę jej samochodu podczas pierwszego spotkania - zaśmiał się Justin i potrząsnął głową. - Niechcący - powiedziała Amy, zbierając naczynia ze stołu. -

RS

Właściwie to jeszcze się wtedy nawet nie znałyśmy. - Wzruszyła ramionami. - Skąd miałam wiedzieć, że ona wjedzie na mój podjazd? - Ta kobieta kogoś mi przypomina - odezwał się Justin. - Babę Jagę?

- Zgadłaś - ucieszył się, po chwili jednak zapytał poważnie: - Czy ona może ci przeszkodzić w uzyskaniu prawa do opieki nad dziećmi? - Nie sądzę - odrzekła Amy z wahaniem. - Ale z upodobaniem rzuca mi kłody pod nogi. Wciąż ma mi coś za złe. - Czy ma jakieś inne powody, poza tym, że jej rozbiłaś szybę? - Uważa, że jestem za młoda, pracuję zawodowo, no i nie mam męża. - I za często się uśmiechasz. A przede wszystkim jesteś zbyt ładna. Dam głowę, że nie może ci tego darować. Amy spojrzała w jego zielone oczy i nagle zrobiło jej się żal, że ma dla siebie tak mało czasu. Justin był zdecydowanie najbardziej

19

interesującym mężczyzną, jakiego poznała, i już sama jego obecność w domu przypominała jej, że jest kobietą. Gdy tylko ta myśl przemknęła jej przez głowę, z łazienki rozległy się krzyki dzieci. No tak, nie ma czasu, więc trzeba wykorzystać każdą dobrą chwilę. - Dziękuję ci, że do nas wpadłeś - powiedziała i pod wpływem jakiegoś niezrozumiałego impulsu pocałowała go. Powinna go była pocałować w policzek, ale ku własnemu zaskoczeniu złożyła ten pocałunek na jego ustach. Przez moment poczuła piżmowy zapach jego wody toaletowej i czekolady. Było to bardzo pociągające połączenie. - Czy masz zwyczaj całować każdego mężczyznę, któremu uratujesz życie? - zapytał z zaciekawieniem Justin, kiedy się od niego odsunęła.

RS

- Nieczęsto ratuję ludziom życie - odparła. - Ostatnio klepałam po plecach pewnego pierwszoklasistę, który dławił się, próbując połknąć całego hot doga. Szczęśliwie udało mu się przeżyć. - Amy przygryzła wargę i po chwili odezwała się: - Dziękuję, że wstawiłeś się za mną u pani Hatcher. - Ciociu Amy! - zawołały chórem bliźniaki. - Muszę do nich iść - powiedziała z żalem, a zarazem z ulgą. Pozwolisz, że nie odprowadzę cię do drzwi? Justin skinął głową, przyglądając się jej z zadumą. - Dobranoc - uśmiechnęła się do niego i wychodząc z kuchni, pomyślała, że kiedy tu wróci, zastanie górę nie pozmywanych naczyń, ale Justina już nie będzie. Po przeczytaniu trzech bajek, zaśpiewaniu pięciu piosenek i utuleniu dzieci do snu Amy cicho zamknęła drzwi do ich sypialni. W przedpokoju

20

oparła się na chwilę o ścianę i skrzyżowawszy ręce na piersi, rozkoszowała się w ciemności chwilą ciszy i spokoju. - Jakoś sobie poradzę - szepnęła, walcząc ze zmęczeniem. - Muszę dać tym szkrabom to, czego potrzebują. Amy zawsze uważała siebie za osobę dzielną i silną, gotową pomagać słabszym, dlatego zdziwiło ją, że obowiązki mamy tak ją dziś utrudziły. Zaskoczyło ją także, że poczuła się taka samotna. Ale nie było na to rady, musiała się przemóc i pozmywać naczynia. U progu kuchni stanęła jak wryta. Jej przewidywania okazały się tylko częściowo słuszne. Justin wprawdzie już dawno wyszedł, ale przed wyjściem wszystko pozmywał. Serce zabiło jej mocniej. Przeciągnęła palcami po czystym blacie.

RS

Justin kompletnie ją zaskoczył. Poza tym uznała, że jest bardzo interesujący. Może innym razem uda się jej rozwiązać tę zagadkę, którą dostrzegła w jego oczach. Może... Ale po chwili pomyślała o dzieciach i pokręciła głową. Nie innym razem, ale w innym życiu. Justin wysiadł z samochodu i stanął przed swoim domem, położonym w zamożnej dzielnicy miasta, dobrze oświetlonej i patrolowanej przez policję. Kiedy wszedł po schodkach i otworzył drzwi wejściowe, uderzyła go panująca wewnątrz cisza. W porównaniu z domem Amy, pełnym hałasu i chaosu, jego własny wydał mu się teraz trochę zanadto cichy i spokojny. Na myśl o tym zmarszczył brwi. Co za nonsens. Przecież jej dom był przykładem tego wszystkiego, czego zawsze pragnął w życiu unikać. Osób, które byłyby na jego utrzymaniu. Niezliczoną ilość razy, wypełniając kwestionariusze podatkowe, w rubryce „Ile osób na utrzymaniu" pisał „nie mam". I nie zamierzał tego zmieniać. Zero to liczba

21

ładna, bezpieczna, okrągła. Jako dziecko tyle razy przeżywał rozczarowanie ze strony osób, które oświadczały, że Justin pozostaje na ich utrzymaniu. Teraz on sam nie chciał nikogo rozczarować. Poczuł dziwny niepokój na myśl o Amy i jej sytuacji. Wzięła na siebie dużą odpowiedzialność, a nie miała chyba odpowiednich środków, by się z niej wywiązać. Justin przeszedł korytarzem do pokoju, w którym zainstalował najnowocześniejszą aparaturę wideo i stereo. Sięgnął po DVD z jednym ze starych filmów z Jamesem Bondem. Łagodnie oświetlony pokój i wygodne, kryte skórą włoskie meble zapraszały do miłego wypoczynku. Justin bez trudu mógł tu sobie wyobrazić Amy, wyciągniętą leniwie na kanapie; oczami wyobraźni widział jej ponętne kształty. Wzdrygnął się

RS

jednak na myśl o maluchach, bardzo skądinąd sympatycznych, które by szalały w jego azylu ciszy i spokoju.

Odsunął od siebie te wyobrażenia i wsunął DVD do odtwarzacza. Zgoda, zmył naczynia w domu Amy i zamierzał ofiarować okrągłą sumę na jej program dla dzieci z zerówki, ale był przekonany, że w przyszłości nie będą mieli ze sobą nic wspólnego. W ciągu następnego tygodnia Justin starał się nie myśleć o Amy i powrócił do swych codziennych zajęć, czyli handlu papierami wartościowymi. Ale całkiem nieoczekiwanie wiele razy dziennie widział przed sobą jej uśmiechniętą twarz, słyszał wesoły śmiech i nieomalże czuł na wargach jej usta. Ponieważ wkrótce miał się spotkać z pozostałymi członkami Klubu Milionerów, aby im przekazać najnowsze informacje, wyszedł ze swego gabinetu w domu i pojechał do szkoły, gdzie Amy prowadziła zajęcia. Wszedł do klasy akurat w chwili, gdy kończyła lekcję.

22

- A teraz słowa na „p" - oznajmiła Amy, ubrana w pomarańczowy dres i stroik na głowę z wielką literą „p". Na jej widok Justin poczuł, że żywiej zabiło mu serce. - Pirat! - zawołał mały chłopaczek. - Placek - wyrwała się dziewczynka. - Pomarańcza - pisnął inny malec. Po paru minutach wyliczania Amy uniosła ręce i przerwała zabawę. - Myślę, że już pamiętacie - powiedziała, akcentując głoskę „p". - A teraz pora się pożegnać. Przepięknie mi podpowiadaliście. Poproście rodziców, żeby poćwiczyli z wami literę „r". No, zmykajcie do domu. Patrząc za wybiegającymi dziećmi, Amy ujrzała Justina. Przeciągle spojrzała mu w oczy, a on odwzajemnił to spojrzenie i ruszył w jej stronę.

RS

- Znowu mnie zaskoczyłeś - odezwała się z uśmiechem. - Mam nadzieję, że nie odnowiły ci się wrzody żołądka. - Nie - odrzekł. - Ze mną wszystko w porządku. Ale już kilka razy pytałem cię o twój program zajęć i potrzeby finansowe, a ty mi nigdy nie odpowiedziałaś. - A ty nigdy mi nie wyjaśniłeś, dlaczego cię to interesuje - odparła. - Po prostu znam kogoś, kto chciałby pomóc w realizacji tego programu. - Ach, to by było cudownie - powiedziała Amy, a jej twarz się rozpromieniła. - Wspaniały byłby też czek in blanco - zażartowała, po czym dodała z poważniejszą już miną: - Życie byłoby piękne, gdyby nie pani Hatcher... Zaczynam się obawiać, że ona rzeczywiście może mi przeszkodzić w adopcji dzieci. - Mam trochę znajomości - odezwał się Justin, widząc jej zniechęcenie. Właściwie nie powinno go to wcale obchodzić, ale ku

23

własnemu zdziwieniu poczuł, że pragnąłby jej przyjść z pomocą. - Czy chcesz się poradzić jeszcze jednego adwokata? - Myślę, że wystarczyłoby, gdybym była starsza o dziesięć lat i zamężna. To znaczy, że musiałby się wydarzyć jakiś cud. Czy masz coś takiego pod ręką? - zapytała. Cud. Słowo to wstrząsnęło Justinem i trochę go zaniepokoiło. - Więc twierdzisz, że gdybyś była starsza o dziesięć lat albo miała męża, sąd powierzyłby ci opiekę nad dziećmi? - Przypuszczam, że tak. - I oddałabyś dziesięć lat życia za te dzieciaki? - Och, naturalnie - oparła bez namysłu. - Kochający ojciec czy matka, poczucie stabilizacji, to wielka sprawa.

RS

Można było pomyśleć, że sama wychowała się w takiej rodzinie. Justin poczuł w sercu ukłucie zazdrości. - Sama tego doświadczyłaś?

- Nie, bynajmniej - odrzekła, patrząc mu prosto w oczy. - Zawsze pragnęłam czegoś innego, niż miałam. I tego właśnie chcę dla dzieci mojej siostry. W tym momencie Justin miał wrażenie, jakby ziemia pod nim zadrżała. Ich doświadczenia były tak podobne! Spoglądając w brązowe, płonące oczy Amy, uświadomił sobie, że widzi chyba wreszcie sens swojego życia.

24

ROZDZIAŁ TRZECI - Nie, mowy nie ma - mruczał pod nosem Justin, wchodząc tego samego dnia wieczorem do baru U O'Malleya. - To chyba jakiś kiepski żart. Panie Boże, myślałem, że to już ustaliliśmy. Ty wiesz lepiej niż ktokolwiek, że nie nadaję się ani na męża, ani na opiekuna dzieci. - Justin przeszedł przez cały bar i dotarł do miejsca, gdzie siedzieli Michael i Dylan. - Zdaję sobie sprawę, Boże, że jesteś nieomylny, ale w tym wypadku chyba popełniłeś mały błąd. - Justin, z kim ty rozmawiasz? - zagadnął go Dylan. - Nie zrozumiałbyś - wzruszył ramionami Justin.

RS

- Czy masz już jakiś pogląd na temat tego programu dla dzieci z zerówki? Wiem, że nie lubisz rozstawać się z pieniędzmi, ale o tej nauce czytania dla małych dzieci mówimy już od wielu miesięcy. - Rozmawiałem z nauczycielką, która zajmuje się tym programem, podała mi kwotę, jaka byłaby potrzebna. W moim przekonaniu to za mało. Dylan i Michael popatrzyli na niego ze zdziwieniem. - Za mało? - powtórzył Michael. - Czy to znaczy, że twoim zdaniem powinniśmy dać więcej? - Uważam, że tak. Może uda nam się zainteresować jakiś klub dla pań lub inną organizację, która zechciałaby być sponsorem tego programu. Potrzebna mu jest reklama. - Nie mogę uwierzyć, że twoim zdaniem powinniśmy wyłożyć więcej. Że ty sam jesteś gotów rozstać się z większą sumą pieniędzy. - Cóż, ludzie się zmieniają - mruknął Justin. - A co słychać na rynku giełdowym? - zagadnął Dylan.

25

- Nic specjalnego, raz jest hossa, raz bessa. Dlaczego pytasz? - Nadal tak dobrze ci się powodzi? - naciskał Dylan. Nawet lepiej niż dobrze, pomyślał Justin. - Tak, całkiem nieźle - odparł głośno. - Potrzebujesz porady? - Nie, po prostu jesteś jakiś inny niż zwykle. Coś tu nie gra. Justin wyciągnął rękę po kufel piwa, który podał mu Michael. - No bo jestem inny. Nie wystarcza mi robienie i gromadzenie szmalu. Nigdy nie lubiłem wydawać dla samej przyjemności wydawania. - Powiem wam jedno, moi panowie - odezwał się Michael. Gdybyście sobie wzięli żony i mieli dzieci, wasze życie byłoby o wiele lepsze. Skoro o tym mówimy, to mam nowe zdjęcia naszej małej Michelle. - Fajnie, że tobie i Kate wszystko dobrze się układa, ale to jeszcze

RS

nie powód, żebyśmy my dwaj mieli się żenić - powiedział Dylan, trącając Justina łokciem. - Może nie mam racji? W każdym razie Justin jest dla mnie najdoskonalszym wzorem starego kawalera. Dobrze mówię? Justin rozważał jego słowa. Udane małżeństwo, pomyślał, wymaga nie lada cudu. - Tak, dobrze mówisz - mruknął pod nosem i pociągnął duży łyk piwa. Poczuł na sobie zaciekawione spojrzenie Michaela, ale nie miał ochoty odpowiadać na jego pytania. - Macie coś jeszcze? - zapytał Dylan. - Nie, nic ważnego, chciałem tylko w imieniu Kate i swoim zaprosić was obu na grilla w przyszłą sobotę - odparł Michael. - Czy będzie Alisa? - zaciekawił się Dylan. - Nie wiem - odrzekł Michael, wzruszając ramionami. - Mówiłeś chyba, że to już skończone? - Bo tak jest - rzucił chłodno Dylan.

26

- Będziesz mógł wpaść? - zagadnął Michael Justina. - Dam ci jeszcze znać. Nigdy nie wiadomo, kiedy w rodzinie coś może nagle się zdarzyć. - Przecież ty nie masz rodziny - zauważył ze zdziwieniem Michael. - No właśnie - zgodził się Justin, myśląc o Amy i jej dziatwie. Gdyby założył rodzinę, z pewnością zawsze coś by się w niej zdarzało. - Teraz muszę pędzić i sprawdzić najnowsze notowania giełdowe. Cześć, chłopaki, do zobaczenia. - Wychodząc z baru, odwrócił się i zauważył, jak jego przyjaciele z niedowierzaniem kręcą głowami. Po sprawdzeniu tabel notowań giełdowych Justin zaczął oglądać jakiś nowy thriller, ale myślami wciąż wracał do Amy. Postanowił wypisać czek na pokrycie wydatków związanych z programem dla dzieci z zerówki

RS

i zaangażować najlepszego adwokata w mieście, ale różne inne myśli wciąż nie dawały mu spokoju. Wreszcie położył się i długo przewracał w łóżku, aż zasnął.

Przyśniły mu się dzieci Amy, biedne, głodne i nędznie odziane. Z buzi małej Emily zniknął uśmiech, a oczy bliźniaków straciły blask. Pani Hatcher jawiła się jako wiedźma, ale postać durnia żywo przypominała mu samego siebie. To właśnie on był władny zmienić wszystko, sprawić, by życie Amy i dzieci stało się o wiele łatwiejsze i przyjemniejsze, ale wcale nie kwapił się z pomocą i w końcu zmarł, zanim zdążył kiwnąć palcem w tej sprawie. Amy, gotowa na wszystko, byle tylko powierzono jej prawo do opieki nad dziećmi, zgodziła się poślubić jakiegoś typa, który wkrótce miał złamać jej serce. Z przerażeniem Justin widział w kolorze, jak Amy składa przysięgę małżeńską, wiążąc się z taką kanalią. Wszystko się w nim buntowało.

27

- Nie! Nie! Nie! - zawołał i obudził się, cały zlany zimnym potem, a serce biło mu jak szalone. Wziął kilka głębokich oddechów i gdy trochę rozjaśniło mu się w głowie, wstał z łóżka i podszedł do okna, odsunął zasłonę i przez chwilę wpatrywał się w księżycową noc. A więc nie umarł. Amy i dzieciom nic nie groziło. Ale to nie był zwykły sen. To był celnie wymierzony kopniak. Justin zrozumiał, że nie może już dłużej uciekać. Cel jego życia rysował mu się wyraźnie. Nie ma rady, musi poślubić Amy. - Co takiego powinniśmy zrobić? - zapytała Amy, która nie mogła uwierzyć własnym uszom i wpatrywała się w Justina z niedowierzaniem. Pół godziny przedtem zadzwonił do niej i powiedział, że chciałby do niej

RS

przyjechać i chwilę porozmawiać, kiedy dzieci będą już w łóżkach. Zgodziła się, chociaż czuła się zmęczona po całym długim dniu. - Uważam, że powinniśmy się pobrać - powtórzył Justin. Powiedziałaś, że aby móc adoptować dzieci, powinnaś mieć męża. Skoro tak, to gotów jestem nim zostać. - Ale przecież my się nie kochamy. - Właśnie. - Prawdę powiedziawszy, to nawet się nie lubimy. - Z tym nie mogę się zgodzić. Ja w każdym razie cię lubię. Amy spuściła głowę i potarła dłonią czoło. - Ja też cię lubię. Zgoda, pobierzmy się - szepnęła do siebie, po czym uniosła znów głowę i powiedziała: - Dlaczego to robisz? Może chcesz się ubiegać o zieloną kartę? - Nie - potrząsnął głową. - Mam obywatelstwo amerykańskie. Trudno mi to wyjaśnić...

28

- Może jednak spróbuj. - Wiesz sama, jak to jest z tobą - czujesz, że jednym z celów twojego życia jest pomaganie tym dzieciakom z biednych domów, prawda? - Tak - skinęła głową Amy, która wciąż jeszcze nie pojmowała, o co mu chodzi. Justin wsunął ręce do kieszeni i zaczął niespokojnie krążyć po pokoju. - - Więc ze mną było tak: po operacji miałem dziwny sen, który mi objawił, że jest jakiś cel, dla którego znalazłem się na świecie. - No i? - naciskała Amy, wciąż nie wiedząc, co to ma z nią wspólnego. - Wczoraj znowu miałem dziwny sen - oświadczył Justin, przystając

RS

przed nią i patrząc jej w oczy. - Śniłem o tobie i o dzieciach i wydaje mi się, nie, ja jestem pewien, że powinienem się z tobą ożenić. - Ale heca - odezwała się Amy, która poczuła się tak, jakby ktoś wylał na nią kubeł zimnej wody. - Czyli uważasz, że poślubienie mnie jest twoją misją. - Nie nazwałbym tego misją - odrzekł Justin, marszcząc brwi. - Więc jak byś to nazwał? - To jest ten powód, jaki ty mi podałaś, kiedy mnie wiozłaś do szpitala. Ty jesteś jednym z powodów, dla którego znalazłem się na tej planecie. W jego głosie brzmiała taka determinacja, że Amy prawie mu uwierzyła, lecz w porę sobie uświadomiła, że ten pomysł to czyste szaleństwo. - Proszę, nie zrozum mnie źle, ale czy w twojej rodzinie był ktoś chory psychicznie?

29

- Nie - zaśmiał się krótko. - Nie, to jest pomysł bardziej rozsądny, niż może się na pozór wydawać. Ty potrzebujesz męża, a ja muszę dotrzymać mojej umowy ze Wszechmogącym. - Ale co mnie obchodzi twoja umowa? - zapytała Amy, która wciąż nie mogła ochłonąć z wrażenia. - Poza tym, ja przecież nic o tobie nie wiem. Może jesteś przestępcą? - Nie jestem. - Nie wspominałeś, jakie masz wykształcenie. - Ukończyłem college w St. Albans, mam dyplom z finansów. - Może pijesz... - Nie. Jego spojrzenie było tak szczere, że nie mogła mu nie uwierzyć.

RS

- Ale wychowywanie dzieci jest bardzo kosztowne. Może nie dość dobrze zarabiasz. Nie stać mnie na utrzymywanie w domu jeszcze jednej osoby.

- Zarabiam wystarczająco dużo - odparł z ognikiem w oczach. Amy rozłożyła ręce i westchnęła. Obiecała sobie ugryźć się w język, zanim zada mu następne pytanie. - Jestem milionerem - wyznał niechętnie, po dłuższej chwili milczenia. Amy zupełnie osłupiała. - Co takiego? - Milion - potwierdził. - Sześć zer. - Ale ty wcale nie wyglądasz na milionera - szepnęła. - A jak wygląda milioner? - Nie mam pojęcia - przyznała, myśląc w duchu, że Justin jest stanowczo zbyt przystojny jak na milionera. - Może jak Bill Gates?

30

- On jest miliarderem - wyjaśnił Justin. - To spora różnica. Miliard ma dziewięć zer. - Ach, to doprawdy nieważne - powiedziała Amy, rzucając mu spojrzenie z ukosa. - Na pewno nie jesteś stuknięty? Spojrzał jej prosto w oczy i było to spojrzenie człowieka absolutnie zrównoważonego i przytomnego. - Nie jestem stuknięty. Proponuję ci małżeństwo, ponieważ uważam... Jest to jeden z powodów, dla których jestem na świecie... Możesz sobie myśleć, że to szalony pomysł, ale chciałbym, abyś go uszanowała. - Zgoda - odparła Amy, pocierając czoło. Wszystko to wydawało się jej nierealne.

RS

- Sobota ci odpowiada?

- Ależ to za cztery dni...

- Wolałabyś wcześniej? - zapytał głosem tak spokojnym, że znów ogarnęły ją wątpliwości, czy Justin jest przy zdrowych zmysłach. - Nie - odrzekła, a serce stanęło jej w gardle. - Tylko nie jestem pewna, czy się na to zdecyduję. Nie wiem, czy to dobry pomysł. Muszę się jeszcze zastanowić. - Zgoda - powiedział Justin. - Ja też na początku miałem opory. Coś we mnie protestowało, oblewał mnie zimny pot. - W tej chwili nie wyglądasz na faceta, który się bije z myślami. - To prawda. Nigdy nie sądziłem, że wypowiem te słowa, ale stało się inaczej. - Uścisnął mocno jej rękę. - Zastanów się jeszcze przez noc, ale pomyśl o pani Hatcher. - W ogóle nie uda mi się zasnąć, jeśli o niej pomyślę.

31

- Mogę sprawić, że już jej więcej nie zobaczysz - obiecał ciepłym głosem, rzucając jej przeciągłe spojrzenie. - Tak, na pewno się zastanowię - powiedziała Amy, poruszona tym spojrzeniem, które obiecywało znacznie więcej. Takiej oferty nie otrzymała od lat. Jej marzenie miało się spełnić. Nie będzie już musiała tłumaczyć się przed tą okropną panią Hatcher. - Wyznacz tylko dzień - odezwał się Justin tonem tak spokojnym, jakby mieli się spotkać na kawie i pączkach - a ja już się wszystkim zajmę. Dobrej nocy - rzucił. Ruszając w stronę drzwi, podszedł do niej i pogłaskał ją po policzku. Gdy odprowadzała go wzrokiem do samochodu, podniosła rękę i przyłożyła ją w miejscu, którego dotknął i które ją teraz paliło. Poczuła, jak

RS

mocniej zabiło jej serce. Sama była tym zaskoczona. Powiedziała wprawdzie, że potrzebuje męża, aby poskromić panią Hatcher, ale to były tylko żarty. W każdym razie, tak się jej zdawało. Od samego początku jej znajomość z Justinem układała się nietypowo. Oświadczył się jej akurat wtedy, gdy pomyślała sobie, że miło byłoby umówić się z nim na randkę. Na twarzy wystąpił jej rumieniec. Jak to możliwe, żeby on podchodził do tego tak spokojnie? Z pewnością musi być stuknięty. Nigdy nie wyobrażała sobie siebie jako mężatki. Ale trzeba przyznać, że nie wyobrażała też sobie matkowania trójce dzieci swojej siostry. Zamknęła drzwi wejściowe na klucz, po czym zajrzała do pokoju bliźniaków. Jeremy odrzucił swoją kołderkę i spał z kciukiem w buzi. Nick leżał na brzuszku, z głową przekręconą lekko na bok.

32

We śnie chłopcy wyglądali tak słodko. Amy zabolało serce na ich widok. Takie małe dzieci, a tak wiele straciły, pomyślała i znów ogarnęła ją fala żalu z powodu śmierci siostry. Podeszła do łóżeczka Jeremy'ego i otuliła go kołderką. Pochyliła się i bardzo delikatnie go pocałowała. Mały westchnął cichutko i uśmiechnął się przez sen. Po chwili Amy zamknęła za sobą drzwi do pokoju chłopców i poszła sprawdzić, czy Emily też już śpi. Łzy zakręciły się jej w oczach na widok małej, która tuliła do siebie starego pluszowego misia. Emily była już dość dużą dziewczynką, by zdawać sobie sprawę, jak wielką poniosła stratę. Amy zauważyła, że jej siostrzenica bardzo potrzebuje akceptacji, że stara się zachowywać jak osoba dorosła, która ze wszystkim potrafi się uporać.

RS

Amy miała wrażenie, że dziewczynka boi się płakać i że sytuacja, w jakiej się znalazła, nie daje jej pełnego poczucia bezpieczeństwa. Uklękła przy łóżeczku Emily i lekko pogłaskała ją po czole. Pomyślała, że mała czułaby się lepiej, gdyby w domu był mężczyzna, choć jako feministka uważała taki pomysł za absurdalny. Oczywiście, odpowiedni mężczyzna, dzięki któremu poczułaby się pewnie i bezpiecznie. Czy Justin był tym odpowiednim mężczyzną? Znowu oczyma wyobraźni Amy ujrzała panią Hatcher. Na myśl o niej oblał ją zimny pot. Dzieci tak bardzo potrzebują mojej miłości i stabilizacji, pomyślała, muszą wiedzieć, że zastępuję im mamę i tatę. Znów pomyślała o oświadczynach Justina. Dawno, dawno temu, kiedy była dziewczynką, marzyła, że znajdzie mężczyznę, którego pokocha, który będzie ją chronił przed różnymi przeciwnościami losu. Kiedy dorosła, uświadomiła sobie, że sama będzie musiała stworzyć sobie taki azyl i że będzie się czuła bezpieczniej bez

33

mężczyzny. Jeszcze będąc nastolatką, wolała sama stać u steru swego okrętu, niż dzielić go z kimś innym. Rano zatelefonowała do Justina. Chciała się z nim zobaczyć po wyjściu dzieci z domu. Zadzwoniła do szkoły i uprzedziła, że przyjedzie trochę później. Justin zaparkował samochód na podjeździe za jej „garbusem" i ruszył usłaną zabawkami ścieżką w stronę domu. Zerkając na zegarek, zadzwonił do drzwi. Miał nadzieję, że zdąży wrócić do domu przed otwarciem giełdy. Jeśli ma wziąć odpowiedzialność za trójkę dzieci, to będzie musiał nadal zarabiać, i to dobrze. Trójka dzieci. Na myśl o tym serce zabiło mu żywiej. Będzie potrzebował pomocy Opatrzności, w końcu to nie był jego pomysł...

RS

Amy powitała go w drzwiach. Na jej twarzy nie widać było uśmiechu. Justinowi przemknęło przez myśl, że chciałby, żeby się do niego uśmiechnęła. Ona jednak zaprowadziła go do saloniku i wskazała miejsce na kanapie.

Justin usiadł, Amy zaś krążyła po pokoju. Jej krótka spódniczka odsłaniała długie, zgrabne nogi. - Mam wiele pytań w związku z twoimi oświad... - zawahała się - na temat twojej propozycji. Justin zauważył, że słowo „oświadczyny" nie mogło jej przejść przez gardło. Zresztą wcale się temu nie dziwił. Do niedawna on sam robił przecież wszystko, aby tylko uniknąć małżeństwa. - Jakie masz pytania? - Gdzie będziemy mieszkali, jak długo pozostaniemy małżeństwem, czy lubisz dzieci - powiedziała, patrząc na niego z ukosa. - Bo mam wrażenie, że nie lubisz.

34

- Nie jest tak, że nie lubię dzieci - odparł Justin, zakładając nogę na nogę. - Po prostu nie miałem z nimi wiele do czynienia. A jeśli chodzi o to, gdzie będziemy mieszkali... - Musimy mieszkać tutaj - oznajmiła. - Nie można narażać dzieci na nowe mocne przeżycia, które zakłóciłyby ich spokój. Za wiele już przeszły. - Będzie mi potrzebny pokój do pracy - uprzedził Justin. - Mam tu jeden wolny pokój - powiedziała Amy i wzięła głęboki oddech. - Jeśli zdecydujemy się pobrać, sądzę, że powinniśmy umówić się na dwa lata, a potem zdecydować, czy chcemy ciągnąć to dalej. - To mi odpowiada - powiedział Justin. - Załatwię spisanie majątkowej umowy małżeńskiej, aby zabezpieczyć ciebie i dzieci.

RS

- Ależ nie! - zawołała z przerażeniem. - Nie będę od ciebie oczekiwała alimentów, kiedy nasze małżeństwo zostanie rozwiązane. - A ja uważam, że tak właśnie być powinno - wzruszył ramionami Justin.

Amy przyglądała mu się przez dłuższą chwilę, aż w końcu przypomniała sobie, w czym rzecz. - Więc robisz to dlatego, że tak pojmujesz swoją misję? Było mu trochę przykro, że użyła takich słów, ale musiał przyznać, że jej głos mógłby rzucić na kolana każdego mężczyznę, w wieku od lat trzech do dziewięćdziesięciu trzech. A jej ciało z pewnością budziło w nim reakcję nie mającą nic wspólnego z pracą misyjną. - Nie, jest to jeden z powodów, dlaczego znalazłem się na świecie poprawił ją. - Niech będzie - powiedziała Amy. - Myślę, że powinniśmy grać w otwarte karty, więc od razu cię uprzedzę, że jestem kobietą bardzo

35

niezależną i nie pozwolę, by mi ktoś rozkazywał albo wtrącał się w moje sprawy. - Wcale mnie to nie dziwi - zauważył Justin, który pamiętał, jak dobrze Amy radziła sobie z panią Hatcher. - Nie mam zamiaru ci rozkazywać ani się wtrącać, moją rolą jest umożliwić ci uzyskanie prawa do opieki nad dziećmi i udzielić ci pomocy finansowej. Amy kiwnęła głową na znak zgody, po czym spojrzała na niego niepewnie. - Co jeszcze? - zapytał Justin, trochę już zniecierpliwiony. - Powinniśmy porozmawiać o seksie - odparła, krzyżując ręce na piersiach.

RS

ROZDZIAŁ CZWARTY Justin zaniemówił z wrażenia. W rzadkich chwilach, kiedy nie zmagał się z obawą, że to małżeństwo wykończy go nie tylko finansowo, ale i psychicznie, wyobrażał sobie Amy nagą, tulącą się do niego mocno, bardzo mocno... Żyła na co dzień z taką pasją, że był bardzo ciekaw, czy w sypialni ta pasja przerodziłaby się w namiętność. W jej brązowych oczach dostrzegł mieszaninę niepewności i zaciekawienia. Mimo całej swej czupurności Amy była kobietą delikatną. - Więc myślałaś o seksie? - zagadnął, podnosząc się z kanapy. Przyszło mu do głowy, że pewnie postradałby zmysły, żyjąc w tym domu tak blisko Amy, a zarazem nie dość blisko. - No tak, a właściwie nie... - poprawiła się szybko. - Urządzimy ci sypialnię w tym pokoju, w którym będziesz pracował.

36

- Może potem to się zmieni - zaryzykował Justin, spoglądając jej prosto w oczy. - Dobrze. W porządku. To znaczy... później. Prawie się nie znamy, ani razu nie umówiliśmy się na randkę. Kto wie, czy się sobie spodobamy? - dodała niepewnym głosem. Justin był ciekaw, czy w ogóle jej przyszło na myśl, że mogłaby się z nim kochać. Z jej ukrytych spojrzeń wnioskował, że uważa go za interesującego mężczyznę. Pewnie zachowywałaby się inaczej, gdyby nie to, że jej głównym celem było uratowanie dzieci siostry, a potem całej reszty świata. Nawet Amy musi mieć własne potrzeby i czasami przychodzi jej z nimi walczyć. Zbliżył się do niej i dotknął dłonią jej policzka. pragniesz.

RS

- Jesteś piękną kobietą, Amy - szepnął. - Pragnę cię. I ty mnie Otworzyła szeroko oczy ze zdumienia i pokręciła z niedowierzaniem głową.

- Czy aby nie jesteś trochę zarozumiały? - Nie, po prostu mówię prawdę. Na widok twojego ciała każdy facet w St. Albans poczułby się stuprocentowym mężczyzną. Amy poczuła, że jego słowa sprawiają jej przyjemność, ale przykazała sobie, że nie da się zwieść pochlebstwom. - Takich ciał jest więcej. - Ale nie wszystkie poruszają się tak, jak twoje. W tobie płonie ogień, widać go w twoich oczach, słychać w twoim głosie. Mężczyźni od zarania dziejów lubili igrać z ogniem. Amy przymknęła na chwilę oczy i wyobraziła sobie, jak Justin bierze ją w ramiona. Zanim zdążyła się zorientować, co się dzieje, poczuła na

37

swoich wargach jego usta. Całował ją najpierw delikatnie, a potem mocniej, bardziej natarczywie, jak gdyby otwierał drzwi i okna domu, który stał zamknięty od wielu miesięcy. A może lat? Amy miała ochotę przylgnąć do niego, poczuć ciepło - jego ciała. Serce waliło jej jak młotem, w uszach szumiało. Ależ to szaleństwo, nie jestem dziś na to gotowa, pomyślała. Mam ważniejsze rzeczy na głowie. Przypomniała też sobie, dlaczego Justin chciał się z nią ożenić, i odsunęła się od niego. - Ale to nie dlatego chcesz się ze mną ożenić - przypomniała. Prawda jest taka, że uważasz to za swoją misję. - Za jeden z powodów, dla których znalazłem się na świecie poprawił ją.

RS

- Wszystko jedno, jak to nazwiesz. Oświadczyłeś mi się nie z powodu wielkiej miłości i namiętności. Oboje świetnie to wiemy. - A ty zgodziłaś się wyjść za mnie nie dlatego, że nie możesz beze mnie żyć - odparował.

- Wcale się nie zgodziłam. - Jak to? Nie rozumiem. Amy skrzywiła się. W tym momencie wcale go nie lubiła. Właśnie dlatego, że miał rację. - No dobrze, niech ci będzie. Wyjdę za ciebie. Dla dobra dzieci. Może nawet trochę mi się podobasz, ale to nie znaczy, że mam zamiar pójść z tobą do łóżka - oznajmiła, próbując zagłuszyć wewnętrzny głos, który jej szeptał, że to nieprawda. - I chcę, żeby wszystko było jasne. Mam pewne priorytety. Nie wychodzę za ciebie po to, żebyś mnie ratował czy się mną opiekował. Dawno temu nauczyłam się sama dbać o siebie.

38

- Więc świetnie się dobraliśmy - powiedział Justin. - Ja też się tego nauczyłem. Amy miała na końcu języka mnóstwo pytań. Jak to się stało, że i on musiał się tego nauczyć? Justin spojrzał na zegarek. - Skoro mowa o priorytetach, to muszę już lecieć. Za kwadrans otworzą giełdę. Więc ustalmy tylko - kiedy chcesz wziąć ślub? - Czy ja wiem? - odparła sucho. - Może w piątek lub w sobotę. - Wolałbym, żeby to się odbyło poza godzinami pracy giełdy oznajmił Justin. - No więc w sobotę - zgodziła się Amy. To tylko na dwa lata, pomyślała. Będzie gotowa zrobić prawie wszystko przez te dwa lata, byle tylko dzieci jej siostry mogły poczuć się bezpiecznie. wyjścia.

RS

- Czyli w sobotę. Odezwę się do ciebie - rzucił Justin i ruszył do Amy mogłaby przysiąc, że czuje, jak pętla zaciska się jej na szyi. Ani się obejrzała, a nadeszła sobota. Nagle ogarnęło ją przerażenie. Co też ona zamierza zrobić! Do drzwi jej sypialni zapukała Emily i zaraz potem wbiegła w podskokach do środka. Wskoczyła na łóżko Amy, która w oczach dziewczynki dostrzegła iskierki podniecenia. - To dzisiaj bierzemy ślub! - Aha - potwierdziła Amy z uśmiechem. - Może chcesz, żebym usmażyła naleśniki na śniadanie? Na samą myśl o tym Amy poczuła skurcz w żołądku. - To świetny pomysł, ale wiesz, jestem taka przejęta, że chyba nie mogłabym nic przełknąć. Może je zrobisz innym razem? - Jasne, kiedy Justin się tu wprowadzi - rozpromieniła się Emily.

39

- Świetnie, bardzo się cieszę - powiedziała Amy, wstając z łóżka. Wczoraj wieczorem wybrałaś sobie sukienkę na tę uroczystość, a czy pomyślałaś, jak chciałabyś się uczesać? - Chyba w koński ogon - odparta mała. - Może z kokardą? - Już się robi - powiedziała Amy, sięgając po szczotkę, która leżała na toaletce. Emily stała przed nią, patrząc bacznie w lustro, kiedy Amy szczotkowała jej włosy. - Czy włożysz długą białą suknię, taką, jaką ma moja lalka Barbie? Amy w ogóle jeszcze się nad tym nie zastanawiała. - Nie, kochanie. Długą suknię noszą te panny młode, które planują swój ślub na długo naprzód. - Właśnie. - Więc co włożysz?

RS

- Dłużej niż tydzień? Cztery dni, pomyślała Amy.

Amy wciąż jeszcze nie miała pojęcia. Poprzedniego dnia kupiła dla Justina złotą obrączkę. Oby tylko utrafiła z rozmiarem. Zamówiła też skromną wiązankę kwiatów, które zamierzała odebrać w drodze do urzędu sędziego pokoju. Miała nadzieję, że perspektywa dużej porcji lodów i tortu po powrocie do domu nie pozwoli dzieciom zauważyć, że podczas tej uroczystości państwo młodzi nie okazali sobie głębszych uczuć. - No więc, co włożysz? - Emily pociągnęła ją za rękaw. - Niespodzianka! - zawołała Amy, która sama wciąż jeszcze nie wiedziała. - I ty to nazywasz nagłym wypadkiem rodzinnym? - zapytał Dylan, wchodząc do holu urzędu. - Dla mnie każdy ślub jest takim wypadkiem - odparł Justin.

40

Zwykły zbieg okoliczności, pomyślał, ale wiedział z całą pewnością, że koniecznie musi to zrobić. Ożenić się z Amy Monroe. - Wciąż nie mogę się w tym wszystkim połapać - powiedział Dylan, kręcąc z niedowierzaniem głową. - Stale powtarzasz, że zawarłeś umowę z Panem Bogiem. Czy jesteś pewien, że podczas operacji anestezjolog nie spartaczył roboty i nie pomieszał ci czegoś w mózgu? - Poprosiłem cię, żebyś był naszym świadkiem - odparł Justin. - Nie potrzebuję psychoanalityka. - No dobra, muszę cię jednak zapytać, czy jesteś pewien, że ona nie wychodzi za ciebie dla pieniędzy? - Już ci mówiłem. Tu nie chodzi o forsę, ale o prawo do opieki nad dziećmi.

RS

Gdy to mówił, do holu weszli Michael i jego żona Kate. Michael spojrzał na Justina ze źle ukrywanym podziwem. - No, stary, muszę przyznać, że udało ci się uniknąć zwykłej parady. Nie bierzesz ślubu w kościele, nie będzie wesela... - Mało elegancko - dodała Kate z dezaprobatą w głosie. - Ale wygodnie - odburknął Justin. - Dziękuję, że przyszliście. - Wielkie nieba! - wykrzyknęła Kate na widok Amy, która właśnie ukazała się w drzwiach, prowadząc za ręce chłopców. Za nią maszerowała Emily w różowej sukience z falbankami. Justinowi zaparło dech na widok Amy, która miała na sobie kremową koronkową suknię, uwydatniającą jej świetną figurę. Włosy upięła wysoko i lekko polakierowała, ale kilka niesfornych loczków uwolniło się i zdobiło jej szyję. Policzki płonęły jej na myśl o tym, co się miało za chwilę wydarzyć, i ze zdenerwowania przygryzała dolną wargę.

41

Oto moja przyszła żona, pomyślał Justin i ogarnęło go niespodziewane wzruszenie. - Jakie urocze dzieci... - wyszeptała Kate. - Dlaczego nam nie powiedziałeś, że ona jest... - zdziwił się Dylan. - Że ona jest jaka? - No... taka diabelnie ładna i zgrabna. Słuchaj, stary, coś mi mówi, że to małżeństwo nie będzie dla ciebie wielkim ciężarem. Justin nie miał jeszcze na ten temat zdania. W oczach Amy dostrzegł nieme pytanie: Czy myśmy upadli na głowę? - Ślicznie wyglądasz - powiedział, podchodząc do niej i biorąc ją za rękę. - Dziękuję - odrzekła, spoglądając na jego krawat. - Ty też

RS

znakomicie się prezentujesz. Mnie pomagała przy ubieraniu Emily. - Ty także bardzo ładnie wyglądasz - zwrócił się Justin do dziewczynki.

- A jak ci się podobają nasze kwiatki? - zagadnęła Emily, uśmiechając się szeroko. - Są prawie równie ładne jak ty. - Potrzebuję iść do toalety - odezwał się Nicholas, Przestępując z nogi na nogę. - Ciocia Amy powiedziała, że po powrocie do domu dostaniemy lody i tort - oznajmił Jeremy. - To prawda - przytaknęła Amy. - Wszystkim nam należy się jakaś nagroda. A teraz lepiej zaprowadzę Nicholasa, dokąd trzeba, zanim będzie za późno. - Niech Justin z nim pójdzie - wtrąciła się Kate, robiąc krok w kierunku Amy. - Ja jestem Kate Hawkins. A to mój mąż, Michael, i nasz

42

przyjaciel, Dylan. Może wy dwaj poszlibyście z dziećmi do automatu i kupili im coś do picia, a ja tymczasem pomogę pannie młodej? - W czym masz jej pomóc? - zdziwił się Michael. - No jak to? To jasne, że w przygotowaniu się do uroczystości wyjaśniła Kate, wznosząc w górę oczy. - Ta uroczystość nie potrwa dłużej niż pięć minut... - Kochanie, proszę cię, zabierzcie dzieci do automatu. - Dobrze, już dobrze - zgodził się Michael. - Ja już naprawdę muszę - odezwał się Nicholas, znów Przestępując z nogi na nogę. - Idziemy - powiedziała Amy. W tym momencie jednak Justin podszedł do małego i wziął go za

RS

rękę.

- Ja go zaprowadzę - oznajmił.

- Jesteś pewien, że wiesz, jak... - zapytała zdumiona. - Na pewno sobie poradzimy.

- Nie wiem czemu, ale trudno mi sobie wyobrazić, że Justin pomagał kiedyś trzylatkowi w toalecie. A co ty o tym sądzisz? - zwróciła się Amy do Kate. - Bardzo by mnie to zdziwiło, zważywszy na jego niechęć do dzieci. - Niechęć? - powtórzyła z niepokojem Amy. - Ale to było jeszcze przed tą operacją. Od tego czasu mam wrażenie, że się trochę zmienił. Ale może chwilkę odpoczniemy, zanim wróci ta cała czereda? Kiedy usiadły na kanapce pod oknem, Amy zapytała: - Więc jaki był Justin przed operacją?

43

- Superostrożny. Zawsze sądziłam, że nie ma zamiaru kiedykolwiek się ożenić ani mieć dzieci. - To znaczy, że nie lubi dzieci? - westchnęła z żalem Amy. - Tego nie mogę powiedzieć - odparła Kate. - Zupełnie zbzikował na punkcie naszej małej Michelle. Oni wszyscy, Michael, Justin i Dylan, mają swoje tajemnice. Może dlatego, że wszyscy trzej przeżyli tyle lat w domu opieki dla chłopców. - Justin był w domu opieki dla chłopców? - spytała z niedowierzaniem Amy. - Tak. Nie wiedziałaś? Amy potrząsnęła głową, starając się przyswoić sobie tę nową informację, która utwierdziła ją w przekonaniu, że Justin nie wszystko jej o

RS

sobie opowiedział. Jeśli rzeczywiście mieszkał w domu opieki, to na podstawie własnego doświadczenia mógł się domyślać, dlaczego Amy tak bardzo zależało na przyznaniu jej opieki nad dziećmi i stworzeniu im bezpiecznego miejsca.

- Ale chyba wiesz, że handluje papierami wartościowymi i świetnie mu się powodzi? - Wiem. Kiedy mi się oświadczył, uprzedziłam go, że nie mogę sobie pozwolić na utrzymanie jeszcze jednego domownika, a on mi na to, że jest milionerem. - To wszystko wydarzyło się tak szybko, że z pewnością nie miał czasu przedstawić ci do podpisania majątkowej umowy małżeńskiej powiedziała Kate. - Już ją podpisałam. Justin okazał się bardzo wspaniałomyślny. Ale mnie nie interesują jego pieniądze - oznajmiła Amy, po czym dodała, z wahaniem ujawniając swoje uczucia: - Wychodzę za Justina, bo dzięki

44

temu będzie mi łatwiej uzyskać prawo do opieki nad dziećmi. Szczerze mówiąc, nigdy nie zamierzałam wyjść za mąż, a już najmniej za człowieka bogatego. Zawsze miałam wrażenie, że za taką decyzję kobieta płaci utratą szacunku do samej siebie i swojej niezależności. - Coś mi się zdaje, że będziesz odpowiednią żoną dla Justina uśmiechnęła się Kate, przyglądając się Amy ze zdziwieniem. - To małżeństwo pewnie nie potrwa długo - wyznała szeptem Amy. - Michael mówi, że Justin jest facetem, na którym można polegać. Kiedy wszystko zawiedzie i wszyscy się poddadzą, Justin zostanie i nie opuści cię. Amy taka perspektywa wydała się bardzo kusząca. Czasami miała wrażenie, że to ona jest opoką dla innych. No cóż, robię to dla dzieci,

RS

powtarzała sobie, tak jakby to była mantra.

- Na dzisiejsze popołudnie zaplanowaliśmy grilla - oznajmiła Kate. Co byś powiedziała, gdybyśmy to jednocześnie uznali za wasze przyjęcie weselne?

- Kupiłam już tort i lody, czekają na dzieci w domu. - Więc przywieź wszystko - zaproponowała Kate. W ten sposób nie będziesz musiała gotować obiadu. A moja mała uraduje się, widząc dzieci, które umieją już chodzić i biegać. - Dziękuję za zaproszenie. Ale najpierw musimy przebrnąć przez tę całą ceremonię - powiedziała Amy, gotowa niemal rzucić się do ucieczki. - To nie potrwa długo - zapewniła ją Kate. W tym momencie w holu pojawiła się reszta towarzystwa. - Jesteś gotowa? - zagadnął Amy Justin, ujmując ją za rękę. - Tak - odparła. - Poradziliście sobie? - Bez problemu.

45

- Ciociu Amy! - wykrzyknął Nick, pociągając ją za suknię i uśmiechając się szeroko. - Justin nauczył mnie, jak można inaczej siusiać. O wiele wygodniej, niż kiedy się siedzi. Teraz Jeremy chciałby też się nauczyć. - Dzięki za pomoc - powiedziała Amy, podnosząc wzrok na Justina. - Nie ma sprawy. Na pewno jesteś gotowa? - Tak, miejmy to już z głowy - odparła i ruszyła do gabinetu sędziego pokoju. Sędzia Bishop, sympatyczny mężczyzna po pięćdziesiątce, wrócił właśnie w świetnym humorze z pola golfowego. - To naprawdę wspaniały dzień na ślub - powiedział. - Miałem dziś szczęście, udało mi się zdobyć więcej punktów niż cała czwórka

RS

pozostałych graczy. Postaram się, żeby ta uroczystość nie trwała długo, macie z pewnością coś lepszego do roboty - dodał, robiąc oko do stremowanych nowożeńców.

Amy nagle zabrakło tchu w piersiach. Tymczasem Justin wciąż trzymał ją za rękę. - Czy bierzesz sobie tego mężczyznę... - zaczął sędzia. Amy bała się, że zaraz zemdleje z wrażenia. - ...i chcesz wytrwać w tym związku w zdrowiu i w chorobie... - Chcę - wyszeptała Amy. - ...w dobrej i złej doli... - Chcę - szepnęła. - ...aż do końca życia? - Chcę - potwierdziła Amy głośno.

46

Jak przez mgłę widziała i słyszała Justina, wypowiadającego te same słowa. Gdy Emily podała jej obrączkę, Amy drżącą ręką wsunęła mu ją na palec, mówiąc: - Przyjmij tę obrączkę na znak mojej miłości i wierności. Po chwili Justin nałożył na jej palec złotą obrączkę z dużym migoczącym diamentem i powtórzył te same słowa. Amy ze zdumieniem spoglądała na ten piękny klejnot, rada, że nie musi już nic mówić. Zerknęła na Justina, który również nie mógł uwierzyć własnym oczom, widząc na swoim palcu złotą obrączkę. - Może pan pocałować pannę młodą - powiedział sędzia. Amy uzmysłowiła sobie, że w tej chwili jej los został poważnie.

RS

przypieczętowany, nawet jeśli oboje nie traktowali tego małżeństwa Gdy Justin pocałował ją w usta, poczuła, że nie był to pocałunek na niby.

ROZDZIAŁ PIĄTY Po uroczystości ślubnej wszyscy spotkali się u Hawkinsów na grillu. Dzieci świetnie się bawiły i tryskały energią po spałaszowaniu olbrzymich porcji lodów i tortu. W rezultacie po powrocie do domu nie potrzebowały poobiedniej drzemki i „pomagały" Justinowi w zagospodarowaniu się w jego pokoju. Amy przygotowała pyszną, chociaż niezbyt pracochłonną kolację. Maluchy ze smakiem wcinały rosół z makaronem oraz kanapki z masłem orzechowym i galaretką. Kiedy wreszcie położyła je spać, nieco wcześniej

47

niż zwykle, mogła wreszcie odetchnąć. Oparła się o ścianę w przedpokoju, w którym zgasiła już światło, przymknęła oczy i wydała z siebie głębokie westchnienie. W ciszy słychać było tylko szmery dochodzące z pokoju Justina, który podłączał swój komputer i modem, oraz stłumione tykanie zegara ściennego na dole. Amy pogładziła palcem swoją obrączkę, do której nie zdążyła się jeszcze przyzwyczaić. Chciała być przez chwilę sama, ale nie miała jeszcze ochoty iść do sypialni, zeszła więc na dół i położyła się na kanapie w małym pokoju, który służył jej do pracy. Niedługo potem w drzwiach stanął Justin. Z jego ciemnej sylwetki o szerokich ramionach emanowały spokój i siła. Amy zastanawiała się, czy o nim wiedziała.

RS

ta siła nie jest wytworem jej wyobraźni. W grancie rzeczy bardzo niewiele - Mam pytanie - odezwał się przyciszonym głosem. - Jak możesz cokolwiek zrobić, kiedy dzieci są takie pomocne? - Praktyczna zasada brzmi następująco - odparła z uśmiechem, rozbawiona jego zniechęceniem - na każde dziecko, które ci pomaga, trzeba dodać godzinę do przewidywanego czasu ukończenia pracy, jeśli jest się kobietą. - A jeśli się jest mężczyzną? - zapytał, podchodząc do niej i spoglądając jej w oczy. - Trzeba dodać osiem godzin na każde dziecko, które ci pomaga odparła Amy. - Niestety prawda jest taka, że mężczyźni mają trudności, gdy przychodzi im skupić się na wykonywaniu więcej niż jednego zadania na raz. Nie mam pojęcia, czy dzieje się tak za sprawą hormonów, czy chromosomu Y. - Bardzo zabawne. Gdzie się tego dowiedziałaś?

48

- Ach, każda matka ci to powie. Amy zaczerpnęła powietrza i spojrzała na tego obcego człowieka, który mieszkał w jej domu i był jej mężem. Serce zabiło jej mocniej. Przymknęła oczy w nadziei, że gdy nie będzie go widziała, zrobi na niej mniejsze wrażenie. - Czy zaproponowałeś mi małżeństwo między innymi dlatego, że wychowywałeś się w domu opieki dla chłopców? - Widzę, że Kate opowiadała ci o mnie... - No, troszkę - przyznała Amy, wsłuchując się w jego głęboki, męski głos. - Nie mówiła zresztą nic złego. Ale nie odpowiedziałeś na moje pytanie. decydującym czynnikiem.

RS

- Cóż, pobyt w domu opieki miał tu pewien wpływ, ale nie był - Decydującym czynnikiem była misja, jaką miałeś do spełnienia. - Posłuchaj - odezwał się, kładąc jej rękę na ramieniu. - Jeśli mamy razem mieszkać, powinniśmy wyjaśnić sobie kilka spraw. Powiedziałem, że był to jeden z celów mojego życia. - Dobrze - odparła. - Niech ci będzie. Już się rozumiemy. - Niezupełnie - powiedział, wciąż nie zdejmując ręki z jej ramienia. Jeszcze się nie rozumiemy. Jeszcze się nie znamy. - Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytała Amy, bezskutecznie próbując uwolnić ramię. - Że nie musimy stwarzać sobie nawzajem piekła. - Co proponujesz? - Musimy się lepiej poznać - odparł głosem, w którym pobrzmiewała obietnica. - Zgoda.

49

- Zaczniemy od dziś. Najpierw ja ci zadam pytanie, a potem ty mnie. I będziemy mówić tylko prawdę. - Zgoda, damy mają pierwszeństwo - oznajmiła. Usiadła na kanapie, gotowa zadać pytanie, które nurtowało ją przez cały dzień. - Jak to się stało, że trafiłeś do domu opieki dla chłopców? - Moja matka nie mogła się mną zajmować - odpowiedział krótko, zaciskając zęby. - Dlaczego? - Miało być po jednym pytaniu. Teraz moja kolej. W dniu, kiedy się poznaliśmy, zaprosiłem cię na kolację. Odmówiłaś. Czy twoja odpowiedź byłaby inna, gdybyś nie musiała opiekować się dziećmi swojej siostry? Amy poprawiła się na kanapie. Z pewnością zabawniej było zadawać

RS

pytania, niż na nie odpowiadać.

- O rety, to było tak dawno temu, minęły już prawie dwa miesiące... Poza tym trudno mi się było skupić, miałeś wtedy atak bólu - dodała, starając się go odwieść od pierwotnego pytania. - Nie wymiguj się. Jaka byłaby twoja odpowiedź? - No, może bym się zgodziła. - Nie bardzo rozumiem. - Może powiedziałabym „tak". - Nie rozumiem, co to znaczy „może tak". - To znaczy „tak" - odparła Amy, mierząc go wzrokiem. Interesowałeś się moim programem dla dzieci z zerówki. Jak mogłabym ci odmówić? Amy usiłowała przekonać samą siebie, że w ogóle nie robiły na niej wrażenia jego czujne, inteligentne zielone oczy, regularne, męskie rysy ani

50

szerokie ramiona, które mogłyby z pewnością unieść każdy problem, przed jakim stanęłaby kobieta. Justin skinął głową i ruszył w stronę drzwi. - Śpij dobrze - rzucił, wychodząc. Amy, nieco zaskoczona, zerwała się z kanapy. - Śpij dobrze? I to wszystko? Spojrzał na nią, unosząc lekko brwi. - Trzymam się tego, co sam zaproponowałem. Po jednym pytaniu dla każdego. Chciałaś coś jeszcze? - Nie - odpowiedziała, splatając ręce na piersi i potrząsając głową. Dobranoc. Po jego wyjściu stała jeszcze chwilę w tym samym miejscu, starając się odzyskać spokój, który jednak opuścił ją w tajemniczy sposób. Poszła

RS

na górę do swojej sypialni, rozebrała się i włożyła bawełnianą nocną koszulę. Wchodząc do łóżka, usiłowała nie myśleć o tym, że w pokoju obok leży nieznajomy mężczyzna i że jest to jej mąż. Justin leżał w niezbyt wygodnym łóżku w pokoju dwa razy mniejszym od garderoby w jego domu. Świeżo poślubiona żona, która miała w nim budzić palące pożądanie każdej nocy w niedalekiej przyszłości, spała w łóżku oddalonym o zaledwie dziesięć metrów. Justin czekał, aż odzyska spokój, którego oczekiwał w nagrodę za realizację wstępnej fazy swoich poczynań, zmierzających do osiągnięcia celu. Zamiast tego, kiedy zamknął oczy, ujrzał Amy wyciągniętą na kanapie w pokoju na dole. Pamiętał nawet, jak wyglądały jej stopy, szczupłe, gładkie i delikatne. Miał wielką ochotę pogładzić te stopy i sięgnąć wyżej, najpierw do łydek, a potem jeszcze wyżej... Zastanawiał się, czy może być na świecie coś gorszego niż poślubienie kobiety, która jednocześnie go nie lubiła i potrzebowała.

51

Jęknął cicho, ale gdy pomyślał o trójce maluchów, ciężar, jaki czuł w piersiach, nieco zelżał. Nawet jeśli dzieciaki były wścibskie, hałaśliwe i ich utrzymanie kosztowało masę forsy, nie próbowałby ich wychowywać. Podziwiał Amy za jej zaangażowanie i poświęcenie. W przedziwny sposób związał ich ze sobą wspólny cel. Wszystko pięknie, pomyślał, przewracając się na materacu, ale ciekawe, czy za dwa lata nie skończy się na tym, że on sam popadnie w łagodny obłęd i kompletne bankructwo. Myśl o tym nie dawała mu usnąć przez wiele godzin. Wreszcie zapadł w niespokojny sen, który przerwał jakiś dźwięk. Wtulił głowę w poduszkę, ale dźwięk nie ustawał. Wreszcie dotarło do Tak, to musi być Nick.

RS

niego, że to płacze dziecko. Justin usiadł na łóżku i zaczął nasłuchiwać. Zerwał się z łóżka i pobiegł do pokoju chłopców, ale przed drzwiami zderzył się z Amy. Instynktownie chwycił ją w ramiona, zanim zdążyła upaść. Poczuł na sobie ekscytujący dotyk jej piersi. Amy zacisnęła dłonie na jego bicepsach. - O rety, czyżbyś był nagi? - szepnęła. - Mam na sobie bokserki - odpowiedział. Tymczasem Nick znowu zapłakał żałośnie. - To Nick - dodał. - Wiem. - Próbowała się oswobodzić. - To mu się zdarza dość często. Ale na początku było tak co noc. Myślę, że opłakuje w ten sposób rodziców. Zaraz się nim zajmę. Ostrożnie otworzyła drzwi, podeszła do łóżeczka malca, dotknęła jego rączki i cichutko powiedziała: - No, już dobrze, dobrze, mój maleńki.

52

- Ciociu Amy - odezwał się cienki głosik. - Miałem okropny sen. Byliśmy w pizzerii i wszyscy sobie gdzieś poszli. Zostałem zupełnie sam i nie mogłem cię odnaleźć. - Na pewno nigdy tak nie będzie - zapewniła go Amy. - Jesteś ze mną na dobre i na złe. Czy chciałbyś napić się wody i zrobić siusiu? - Tak. - Pójdę z tobą - ofiarował się Justin, biorąc chłopca za rękę. Kiedy wrócili, Amy, wciąż zdumiona pomocą Justina, pochyliła się nad Nickiem i ucałowała go w czoło. - Utulę go teraz do snu - powiedziała. - A co będzie ze mną? - zagadnął Justin, mając nadzieję, że późna - Jak to: z tobą?

RS

pora usprawiedliwi to pytanie. - No, kiedy mnie utulisz do snu? To moja pierwsza noc w twoim domu. Mogą mnie nawiedzić jakieś koszmarne sny. - Spróbuj liczyć barany - poradziła mu Amy. Justin nie mógł zrozumieć, jak to możliwe, że Amy, wyjątkowo ciepła i dobra dla dzieci, dla niego w ogóle nie miała serca. Takie były początki nie rokującego większych nadziei małżeństwa Amy i Justina. Nazajutrz dzieci nadal starały się „pomóc" Justinowi w ustawieniu jego komputera. Nie opuszczały go ani na krok, tak że Amy zaczęła się zastanawiać, czy się do niego zanadto nie przywiążą. Wieczorem Justin znów zjawił się w jej pokoiku na dole. Tym razem była przygotowana na jego przyjście i siedziała na kanapie. - Więc dlaczego twoja mama nie mogła się tobą opiekować? Czy była chora?

53

Justin podszedł do niej i dotknął jej włosów. Amy uniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. - Nie, nie była chora fizycznie - odparł - ani nawet umysłowo. Po prostu nie umiała gospodarować pieniędzmi. Co miesiąc ojciec przysyłał jej czek na moje utrzymanie, a ona wydawała wszystko w trzy dni. Nie płaciła rachunków, właściciel naszego mieszkania wiele razy nas wyrzucał, wyłączano nam prąd. Czasami mama w ogóle nie wracała na noc. Dowiedziała się o tym sąsiadka i zawiadomiła kogoś z opieki społecznej. Wkrótce potem zabrano mnie do domu opieki dla chłopców. Amy serce się ścisnęło na myśl o tym, jak musiało wyglądać dzieciństwo Justina. Jej własne też nie było jak z bajki, ale przynajmniej nieprzytomności.

RS

mama była zazwyczaj w domu, chociaż prawie co noc upijała się do - Więc cię zaniedbywała - szepnęła z żalem. - Ile miałeś wtedy lat? - Zawarliśmy umowę - pokręcił głową Justin. - Jedno pytanie na wieczór. Teraz moja kolej. Jaki jest powód tego, że postanowiłaś próbować zmienić świat? Amy przygryzła wargę, słysząc to pytanie. Wielu przyjaciół żartowało sobie z jej gorącego zaangażowania. - Wcale nie muszę zmieniać świata - powiedziała. - Chociaż nie miałabym nic przeciwko temu. Zupełnie by mi wystarczyło, gdybym mogła popracować nad jego małym zakątkiem. - Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Jaki jest powód tego, że...? - No dobrze. Kiedy miałam trzynaście czy czternaście lat, zauważyłam, że na świecie żyją dwa rodzaje ludzi. Tacy, którzy sprawiają, że coś się zmienia na lepsze, i tacy, którzy marnują własne życie.

54

Widziałam zbyt wielu marnujących swoje życie, żebym chciała należeć do tego rodzaju. Zauważyła, że chciał jej zadać jeszcze jedno pytanie, ale powstrzymał się, skinął głową i powiedział tylko: - Dobranoc. Znowu, podobnie jak poprzedniej nocy, ogarnęła ją irytacja zaprawiona oburzeniem. Najwidoczniej Justin lepiej panował nad sobą i był mniej od niej ciekawy. Niech go wszyscy diabli, pomyślała. - Dobranoc - odrzekła, starając się nie dać po sobie poznać, że czuje się urażona. - Byłoby znacznie lepiej dla nas obojga, gdybyś przestała być taka schodom.

RS

zła, że przyjęłaś moją pomoc. Spij dobrze - rzucił, kierując się ku Amy popatrzała za nim z oburzeniem. Zła? Ja miałabym być zła? Z trudem powstrzymała się przed tym, żeby nie pobiec za nim i pokazać mu, jak to wygląda, kiedy jest naprawdę zła. To fakt, że trudno jej było pogodzić się z obowiązującymi przepisami i z tym, że wyjście za mąż miało jej ułatwić uzyskanie prawa do opieki nad dziećmi, ale doprawdy nie była zła na Justina. Nie zachwycało jej, że musiała poślubić człowieka, którego nie znała, ale miała na pieńku z prawnikami i z pewną kobietą z opieki społecznej. Nie z Justinem. Koniec, kropka. W poniedziałek pojawiły się różne problemy, jak to zwykle bywa w pierwszym dniu tygodnia. Justin wcześnie wyszedł, mówiąc, że w godzinach pracy giełdy będzie u siebie w domu do czasu, kiedy uda mu się uruchomić nowy system komputerowy. Emily spóźniła się na autobus do szkoły, Nick nie zdążył w porę do łazienki, Amy zaś po przyjściu do

55

szkoły przekonała się, że większość dzieci złapała jakiegoś wirusa i rodzice powinni byli zatrzymać je w domu. Kiedy wieczorem Justin nie zjawił się w porze kolacji, Amy zaczęła się zastanawiać, czy może pożałował decyzji, jaką podjął. Dzieci, wyczuwając zapewne jej zdenerwowanie, dały popis złego zachowania. Jakby nie dość było tego wszystkiego, do drzwi zadzwoniła pani Hatcher. Amy ledwo udało się tam dobiec przed Emily. Zmuszając się do uśmiechu, otworzyła. - Dobry wieczór, pani Hatcher. Niech pani wejdzie. Znów trafiła pani na porę, kiedy jadamy kolację - zauważyła, starając się, by w jej głosie nie było słychać irytacji. - O mały włos nie przewróciłam się o rower na trzech kółkach,

RS

porzucony na chodniku - burknęła pani Hatcher, zmierzając do kuchni. - Bardzo mi przykro - powiedziała Amy, myśląc w duchu, że wcale by się nie zmartwiła, gdyby ta baba skręciła sobie kark. W następnej sekundzie przeraziła się, czy za taką myśl nie porazi jej grom z jasnego nieba. - Chętnie poczęstowałabym panią deserem, ale... W tym momencie Amy posłyszała, jak drzwi otwierają się i zamykają. Zerknąwszy przez ramię pani Hatcher, ujrzała Justina. Serce stanęło jej w gardle. Nie zdążyli się jeszcze przygotować na taką ewentualność, a przecież od efektów wizyty tej kobiety wiele zależało. Amy zastanawiała się, czy ma go pocałować, czy też powiedzieć, żeby sobie poszedł. Wreszcie rozsądek wziął górę i wybąkała: - Justin, przyszła pani Hatcher. - Hej, Justin! - zawołały bliźnięta. Pomachał im ręką, po czym podszedł do Amy.

56

- To miło, że pani przyszła - odezwał się. - Czy Amy zdążyła już podzielić się z panią naszą nowiną? - Nowiną? Jaką nowiną? - Pani Hatcher zmarszczyła brwi. - Pobraliśmy się w zeszłą sobotę - wyjaśnił Justin, obejmując Amy ramieniem. - Jak to? - zapytała kobieta, której ze zdumienia oczy omal nie wyszły na wierzch. - Pobraliście się? Tak nagle? - Kiedy wszystko dobrze się układa, nie ma na co czekać - oznajmił Justin, całując Amy we włosy. - Amy i ja mamy siebie, a dzieci mają oboje rodziców. - Nie wybieracie się w podróż poślubną? Amy osłupiała, słysząc to pytanie.

RS

- O niczym innym nie marzę, jak o tym, żeby pobyć sam na sam z moją żoną - odparł Justin, splatając dłoń z jej dłonią - ale uznaliśmy, że będzie lepiej dla dzieci, jeśli zostaniemy i odłożymy na jakiś czas nasz miodowy miesiąc. Prawda, kochanie?

- Prawda - przytaknęła Amy. - Dzieci naprawdę bardzo polubiły Justina. Ogromnie się cieszę, że chłopcy i Emily będą mieli w domu mężczyznę, który stanie się dla nich wzorem. - No tak, pomyślała, gdyby nie brak perełek, wysokich obcasów i odkurzacza, byłabym modelową panią domu z lat pięćdziesiątych. - Cóż, będziemy musieli jeszcze porozmawiać z panem Langdonem i wszystko dokładnie sprawdzić - oświadczyła pani Hatcher, najwyraźniej wciąż zaskoczona tym, co usłyszała. Amy znowu się zaniepokoiła. Co będzie, jeśli się okaże, że przeszłość Justina kryje jakąś mroczną tajemnicę?

57

- Proszę bardzo, nie mam nic do ukrycia, a pani musi wykonać swoją powinność - powiedział Justin. Amy marzyła tylko o tym, żeby jak najszybciej pozbyć się pani Hatcher. Czuła, że nie zdoła już dłużej odgrywać roli układnej pani domu z telewizyjnej opery mydlanej. - Czy możemy jeszcze pani w czymś pomóc? - zagadnęła. - Nie sądzę... - Wobec tego pozwoli pani, że ją odprowadzę do drzwi zaproponował Justin i ujął panią Hatcher pod ramię. Wrócił po chwili i powiedział krótko: - Poszła sobie. wargi do jego ust.

RS

Amy odetchnęła z ulgą i podbiegła do niego. Objęła go i przycisnęła - Nie wiem doprawdy, jak ci dziękować, że zjawiłeś się akurat w tym momencie. Dziękuję, bardzo dziękuję. Jestem twoją dłużniczką. Justin spojrzał na nią przeciągle, ciepło, a zarazem uwodzicielsko. - Doprawdy? Jak zamierzasz spłacić swój dług? - zapytał aksamitnym głosem. Ale wpadłam, pomyślała Amy. Coś mi się wydaje, że zamieniłam Babę Jagę na wilka.

58

ROZDZIAŁ SZÓSTY Amy poczuła, że ktoś ją ciągnie za szorty. Gdy opuściła głowę, ujrzała Jeremy'ego. - Co to takiego: podróż poślubna? - To jest taka specjalna podróż, w jaką wyjeżdżają nowożeńcy. - Na przykład do Disneylandu? - Małemu zaiskrzyły się oczy. - Tak. Albo nad morze. Albo jeszcze gdzie indziej. - Powinniśmy wszyscy pojechać w taką podróż! - wykrzyknął Jeremy. - Tak! - zawtórował mu Nicholas. - Jedźmy w podróż poślubną.

RS

Emily uniosła w górę oczy, pokazując w ten sposób, że jako starsza siostra wie od nich znacznie więcej.

- Chłopaki, nie pojedziemy w podróż poślubną. Dzieci nie jeżdżą. Tylko dorośli.

- Ale chała - skrzywił się Jeremy. - No właśnie - potwierdziła Amy. - Za bardzo tęsknilibyśmy za wami, więc nie będzie podróży. - Fajnie - rozpogodził się Jeremy. - Czy są ciasteczka czekoladowe? - A zjadłeś zielony groszek? - zapytała Amy, zerkając na jego talerz. - Zjadłem dwa groszki - przyznał się mały, wiercąc się na krześle. A ty jadasz groszek? - zagadnął Justina. - Tak, i to chętnie. Od groszku się rośnie. - Naprawdę? - zdumiał się Jeremy, spoglądając na Justina i oceniając jego wzrost oczyma, które zrobiły się okrągłe jak talerzyki. - Powiedziałeś, że od groszku się rośnie? - szepnęła Amy.

59

- Nie zaszkodzi tak powiedzieć - odparł Justin, wskazując na stół. Popatrz, poskutkowało. Amy odwróciła się i zobaczyła, że Jeremy wsuwa groszek, aż mu się uszy trzęsą. - Zadziwiające - mruknęła pod nosem i zerknęła na Justina z ukosa. Nauczyłeś już bliźniaki siusiać po męsku, wystraszyłeś panią Hatcher, a teraz udało ci się przekonać Jeremy'ego, żeby zjadł zielony groszek. Czy ty aby nie chcesz zostać świętym? - Skądże! - odparł, taksując ją spojrzeniem od stóp do głów, tak że poczuła, jak jej twarz oblewa rumieniec. - Zapewniam cię, że mi na tym nie zależy. Chciałbym natomiast się przekonać, jak zamierzasz spłacić swój dług.

RS

Amy zrobiło się gorąco na myśl o tym, czego mógłby od niej zażądać, i pomyślała, że dobrze byłoby się trochę ochłodzić. - Zaraz będą lody - zapowiedziała. - Może ktoś nie chce lodów? Po uprzątnięciu naczyń Amy padła na kanapę w swoim pokoiku i zamknęła oczy. Wkrótce potem usłyszała kroki Justina i poczuła jego obecność obok siebie, ale przez chwilę nie otwierała oczu. Wytworzyło się między nimi pełne napięcia oczekiwanie. Amy obróciła obrączkę na palcu i uniosła rękę. - Dlaczego dałeś mi taką piękną obrączkę? Przecież mogłeś kupić cyrkonię zamiast diamentu. Zapanowała cisza. - A skąd wiesz, że to nie cyrkonia? - Nie wiem. Może mi powiesz?

60

- Nie, to rzeczywiście nie jest cyrkonia - wyjaśnił i lekko się uśmiechnął. - Mówią, że niezłe ze mnie skąpiradło, ale nawet ja wiem, że w tym przypadku cyrkonia nie byłaby stosowna. - Powiedziałabym, że byłaby bardzo stosowna - wtrąciła Amy, siadając na kanapie. - Nasze małżeństwo nie jest zupełnie normalne. - Z tego, co słyszę od innych, to te normalne często nie bywają takie znów wspaniałe. Wybrałem tę obrączkę dlatego, że dla mnie jest ona jakby odbiciem ciebie. Uważam cię za osobę szlachetną, zasługującą na szlachetny kamień. Amy, wzruszona, znowu spojrzała na obrączkę. Nigdy dotąd żaden mężczyzna nie powiedział jej niczego tak miłego i szczerego. Poczuła się trochę bezbronna i nieco zagubiona. Powoli podniosła na niego oczy,

RS

świadoma swoich mieszanych uczuć. Korciło ją, by dotknąć jego lekko falujących włosów i mocno zarysowanego podbródka. Bardzo pragnęła poznać jego myśli. Czując, że porusza się po niebezpiecznym terenie, zmieniła temat.

- Jak ci dziś poszło na giełdzie? - Zarobiłem - odparł. - Teraz moja kolej. Co będzie z tym długiem, który mam u ciebie? - Nie wiem, o jakim długu mówisz. Oboje możemy to sobie różnie wyobrażać. - A czas spłacenia? - zagadnął, siadając przy niej na kanapie. - Cóż, to też można sobie różnie wyobrażać. Ja uważam, że nie dłuższy niż trzy minuty - odrzekła Amy, która pomyślała, że w trzy minuty Justin nie zdoła zbyt wiele zdziałać. W trzy minuty nie można... No cóż, jeśli w trzy minuty coś by osiągnął, to znaczy, że to coś nie byłoby niczym nadzwyczajnym. Na twarz znów wystąpił jej rumieniec.

61

- A więc, trzy minuty - potwierdził Justin. Amy skinęła głową, nie mogąc oderwać wzroku od jego oczu. - Trzy minuty wszystko jedno czego? - No, w granicach rozsądku - powiedziała. - Dobrze, to teraz proszę cię o zwrot długu. - Tak szybko? - Powiedziałem ci, że nie jestem świętym. - Ale jeśli dzisiaj zwrócę ci ten dług, to nie zostanie nic na potem zauważyła Amy, grając na zwłokę. - Nie szkodzi. Trzy minuty. - Trzy minuty czego? - Trzy minuty na pocałunek. dreszcz oczekiwania.

RS

- To długo, jak na jeden pocałunek - szepnęła Amy, którą przeszył - To zależy, z kim się całujesz.

Amy cofnęła się trochę, a serce zabiło jej jeszcze żywiej. - Boisz się? - Oczywiście, że nie - odparła, dumnie unosząc brodę. - To tylko pocałunek. Czy mam przynieść z kuchni minutnik? - Nie trzeba - zachichotał Justin. - Mam minutnik w zegarku. Zaraz go nastawię - powiedział i wcisnął kilka guziczków. Po chwili spojrzał na nią, zbliżył się, przeczesał palcami jej gęste włosy i przycisnął do siebie, niczym bukiet kwiatów. Bez pośpiechu, nie zważając na tykanie zegara, muskał wargami jej usta, delektując się ich dotykiem. Amy westchnęła cicho, ulegając wrażeniu ciepła i bliskości. Justin delikatnie przechylił jej głowę i zaczął całować ją mocniej i bardziej

62

namiętnie. Jedną dłonią podtrzymywał jej głowę, drugą wodził po szyi i podbródku. Poczuła, jak ogarnia ją podniecenie. Wdychając jego męski zapach, chciała jeszcze pogłębić ten pocałunek, rozchylając usta. Justin zaczął ją całować bardziej natarczywie, objął ramionami i mocno przygarnął do siebie. Zrozumiała, że nie zdoła mu się oprzeć, że nie może się doczekać jego pieszczot. Gdy położył dłonie na jej piersiach, wiedziała, że pragnie go całą sobą. Wtem posłyszała cichutki brzęczyk. Justin mruknął coś pod nosem, niezadowolony. Brzęczenie stało się głośniejsze. Justin oderwał się od niej, a ona z trudem pokonała chęć zbliżenia się do niego. To zadzwonił minutnik. Upłynęły trzy minuty. Wbrew sobie,

RS

uwolniła się z jego objęć i kilka razy głęboko odetchnęła. Była zaskoczona i poruszona wrażeniem, jakie wywarły na niej te trzy minuty. Wyprostowała się i splotła ręce na karku. Nie miała wątpliwości, że w grę wchodzi coś więcej niż tylko pokusa seksualna, że z jej strony grały rolę także uczucia. Tak bardzo się tego zlękła, że zadrżały jej dłonie. Różne myśli kłębiły się jej w głowie. Od początku podejrzewała, że Justin może być niebezpieczny. Łączył w sobie siłę, inteligencję i męską atrakcyjność i był za bardzo pociągający, by mogła mu się oprzeć. Przymknęła na chwilę oczy, aby uciszyć szalejące emocje. Justin dotknął jej ramienia, a ona wzdrygnęła się i niemal od niego odskoczyła. - Nie! - szepnęła i wstrzymała oddech. - Proszę, nie dotykaj mnie. Zastosował się do jej prośby, ale jego ściszony głos był dla niej prawie równie niebezpieczny.

63

- Dobrze - powiedział i zbliżył usta do jej ucha, tak że poczuła jego oddech i znów wstrząsnął nią dreszcz. - Pragnę znacznie więcej niż tylko cię dotykać. Pragnę wsłuchiwać się w twoje ciało, zamiast słuchać brzęczenia tego idiotycznego minutnika. Pragnę całować ciebie całą, ale trzy minuty to tyle co nic. Nawet trzy godziny to byłoby dla mnie za mało. W jego głosie Amy wyczuła obietnicę wielu podniecających pieszczot. - Śpij dobrze - powiedział, ale Amy zdawało się, że jego słowa zabrzmiały raczej jak wyzwanie. Pomyślała, że trudno jej będzie usnąć tej nocy. Dopiero teraz zdała sobie sprawę, jak bardzo pociągający stał się dla niej Justin.

RS

Przez godzinę przewracał się z boku na bok w łóżku. Zupełnie nie mógł się uspokoić. Już przedtem wyczuwał, że Amy jest kobietą namiętną, ale nie miał pojęcia, że jej reakcja doprowadzi go do tak silnego podniecenia.

Za każdym razem, kiedy zamykał oczy, przypominał sobie, jaką namiętność budził w nim dotyk jej ust, włosów, piersi. To niesłychane. Przecież była jego żoną. Ale zarazem nią nie była. Wiedząc, że nie uśnie, odrzucił kołdrę, wstał z łóżka, zapalił lampkę na biurku i włączył komputer. Skoro nie może spać, to lepiej zrobi, analizując tabele notowań giełdowych. Nazajutrz rano Amy sprawiała wrażenie bardzo zdenerwowanej i miała do siebie o to pretensję. Nie powinna się była doprowadzić do takiego stanu z powodu głupiego pocałunku. Ale jaki to był pocałunek! podpowiadało jej uczciwe, kobiece i mało w tej chwili pomocne serce. Z

64

impetem postawiła szklankę z sokiem pomarańczowym, który rozprysnął się po całym stole. - Ajaj - zauważył Nicholas. - Ajaj - zachichotał Jeremy. - Ajaj! - zawołali obaj chłopcy. Amy poczuła, że jej nerwy są napięte jak postronki, kiedy bliźniaki wykrzyknęły z radością: - Justin, Justin! Zawsze wydawali się tacy szczęśliwi na jego widok, pomyślała Amy, pochylając się nad zlewem. Problem polegał na tym, że sama czuła się nie mniej od nich szczęśliwa, wprost dziecinnie szczęśliwa. - Dzień dobry - powitała go cichym głosem.

RS

Zauważyła, że oczy miał trochę bardziej zmrużone niż zwykle i zmierzwione włosy. Może on także marnie spał tej nocy, pomyślała z nadzieją w sercu.

- Dzień dobry, chłopaki - zwrócił się do nich wesoło Justin, po czym powitał Amy, lekko się do niej uśmiechając. - Dobry - odezwała się Emily słodkim, zaspanym głosikiem i podniosła do ust łyżkę musli. Justin odwzajemnił powitanie. Amy pogładziła małą po główce. - Wiesz, może zapytam Colemanów, czy pozwolą ci pograć dziś na pianinie, co ty na to? - zapytała. Emily, która miała pełną buzię, uśmiechnęła się szeroko i skinęła głową. - Kto to są ci Colemanowie? - zagadnął Justin. - Mieszkają przy tej samej ulicy. Emily chętnie do nich chodzi. Mam wrażenie, że chciałaby się uczyć grać.

65

Amy nie myślała jeszcze, za co mogłaby kupić pianino i opłacić lekcje, ale postanowiła martwić się o to później. - To chyba dobry pomysł - powiedział Justin. - Teraz jadę do biura, a wieczorem spotkam się z przyjaciółmi, więc wrócę późno. No to cześć, dzieciaki, życzę wam dobrego dnia. - I po chwili dodał miękkim, aksamitnym głosem: - I tobie też, Amy. Wieczorem, chcąc nieco odetchnąć od swoich problemów, Justin miał się spotkać z przyjaciółmi z czasów kawalerskich w barze U O'Malleya. Umówili się tam na piwo i hamburgera. Dylan już na niego czekał przy stoliku, skąd można było wygodnie oglądać mecz na ekranie dużego telewizora. - Jakieś kłopoty?

RS

- Michael trochę się spóźni - uprzedził Justina. - No cóż, musiał zostać w domu i w rodzinnym gronie zjeść prawdziwą domową kolację zamiast hamburgera. Nie zdziwiłbym się, gdyby Kate urodziła niebawem drugie dziecko. - Tak szybko? - Myślę, że oni chcą mieć dużą rodzinę - wyjaśnił Dylan. Patrząc na niego, Justin przypomniał sobie lata ich pobytu w domu opieki dla chłopców. - Pamiętasz, jak wszyscy marzyliśmy o dużych rodzinach? zagadnął, pociągając łyk piwa. - Tak, chcieliśmy mieć mamę, tatę i mnóstwo rodzeństwa. Ale powiedz mi, jak ci się wiedzie w małżeństwie? - Wciąż jeszcze mało się znamy - odparł Justin, wzdychając ciężko. No i trzeba ci wiedzieć, że ożeniłem się z kobietą, która chce zbawić świat i uważa, że z tego powodu nie powinna żywić żadnych ludzkich potrzeb.

66

- To marnie - skrzywił się Dylan. - A jak z forsą? Płynie jak woda? - Jeszcze nie - odrzekł Justin, który, pamiętając o tym, co wyprawiała z pieniędzmi jego mama, wzdrygnął się na myśl o niekontrolowanych wydatkach. - Kupiłem dziś coś dla naszej małej i otworzyłem w banku rachunki na wykształcenie dzieci. - No, to brzmi całkiem poważnie - zdumiał się Dylan. - Bo to jest poważna sprawa, kiedy się ma dzieci - oznajmił Justin, wzruszając ramionami, aby ukryć swe prawdziwe uczucia. - Trzeba się wtedy liczyć z dużymi wydatkami i wiele rzeczy planować naprzód. Zawsze wiedziałem, że tak jest. Ale nie wiedziałem, jaka to frajda mieć dzieci. - A Amy?

RS

- Z Amy też byłoby wspaniale, gdyby tylko na piętnaście minut przestała myśleć o zbawieniu świata.

- Może uda ci się ją namówić, żeby zbawiła ciebie? - zażartował Dylan, uśmiechając się szelmowsko.

Amy siedziała po ciemku w swoim pokoiku. Dzieci już spały. Justin jeszcze nie wrócił. Pomyślała, że powinna być zachwycona, mając dla siebie te cenne chwile samotności. Zamiast się cieszyć, zerkała jednak co chwila na zegar. Była ciekawa, gdzie on teraz jest i z kim. Powiedziała sobie, że to nie jej sprawa, wstała z kanapy i zaczęła krążyć po pokoju. Przecież byli małżeństwem tylko formalnie. Nic jej do tego, jeśli Justin spotkał się z kobietą, która spełniłaby jakieś jego potrzeby. Amy nie mogła sobie rościć do niego żadnych praw. Dlaczego więc na samą myśl, że może być teraz z jakąś kobietą, zadrżało jej serce?

67

Zirytowała ją świadomość, jak silne żywi wobec niego uczucia. Nie powinna się nim w ogóle przejmować. - Właśnie dlatego nie chciałam wyjść za mąż - mruknęła pod nosem. - Nie powinno mi tak zależeć na żadnym mężczyźnie. To tylko przeszkadza, przyćmiewa umysł i pozbawia człowieka energii. Znów zerknęła na zegar. Jedenasta trzydzieści. Brakowało jej tych wieczornych pytań, bez nich dzień wydawał się jakiś niepełny. Tylu rzeczy chciała się od niego dowiedzieć. Wzięła głęboki oddech, aby się trochę uspokoić, opuściła pokój i weszła na górę. Właśnie dlatego powinna zawsze panować nad swymi uczuciami. Dzisiejszy dzień dobitnie jej o tym przypomniał. Musi polegać

RS

tylko i wyłącznie na sobie. Zawsze.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Nazajutrz po południu Amy miała niespodziewane kłopoty. Dokładnie w chwili, kiedy miały przyjść na zajęcia dzieciaki z zerówki, zatelefonowała kobieta, która opiekowała się trójką maluchów, że wydarzyło się coś nieprzewidzianego i będzie musiała zaraz wyjść z domu. Prosiła, by Amy jak najszybciej odebrała od niej dzieci. Pech chciał, że rezerwowa opiekunka wyjechała akurat na wakacje. Amy nie wiedziała, co począć. Wreszcie przełamała się i postanowiła skontaktować się z Justinem. Nie zastała go w jego domu, gdzie najpierw zadzwoniła, ale, ku jej zdziwieniu, okazało się, że jest u niej. - Co się stało? - zapytał. Jego silny głos podziałał na nią uspokajająco.

68

- Mam kłopot. Okazuje się, że opiekunka ma jakiś problem i musi nagle wyjść, a ja zaraz zaczynam zajęcia w szkole i nie mogę sama odebrać dzieci. Nastąpiła długa cisza, podczas której Amy wstrzymała oddech. Po chwili pożałowała, że w ogóle zadzwoniła do Justina, i powiedziała: - Nieważne, zapomnij o tym... - Na Boga, daj mi chwilę czasu, muszę zebrać myśli - przerwał jej Justin. - Właśnie zamierzałem kupić pakiet akcji. Zaraz to zrobię, potrwa chwilkę. Powiedz mi, gdzie mieszka opiekunka? Amy szybko podała mu adres i wyjaśniła, jak tam dojechać. Z jednej strony poczuła ulgę na myśl o tym, że Justin wybawi ją z opresji, z drugiej było jej przykro prosić go o pomoc.

RS

- Naprawdę bardzo ci dziękuję - powiedziała. - Znowu jestem twoją dłużniczką, możesz być pewien że... - i tu przerwała, gdyż przypomniała sobie tarapaty, w jakie wpadła ostatnim razem, oddając mu dług. - Porozmawiamy o tym później - odrzekł Justin. - Do zobaczenia w domu. Tym razem nie było z jego strony żadnych aluzji. Amy stwierdziła, że sprawiło jej to przykrość i niechętnie odwiesiła słuchawkę. Może te sprawy przestały go już interesować. Starała się przekonać samą siebie, że niczego innego nie pragnie. Powtarzała to sobie w kółko podczas zajęć z dziećmi i kiedy kupowała hamburgery w drodze do domu. Pomyślała, że jeszcze tak niedawno, po uroczystości ślubnej, jedli hamburgery w ogrodzie u Kate i Michaela. Zrobiło się jej smutno. Wyjęła z samochodu papierową torbę z hamburgerami i postawiła ją przy drzwiach, modląc się w duchu, by pani Hatcher nie złożyła im niespodziewanej wizyty. Tylko tego by brakowało.

69

Wyjęła z torebki klucz i otwierając zamek, obiecała sobie nie okazywać Justinowi nadmiernej wdzięczności. Nie miała zamiaru wpadać w nowe kłopoty. Gdy tylko uchyliła drzwi, natychmiast posłyszała dźwięki pianina. Przez krótką chwilę zastanawiała się, czy jest to jakieś nagranie, ale zaraz się zorientowała, że ktoś po prostu brzdąka, a nie gra jakiś utwór. Szybko przeszła przez hol i stanęła w progu saloniku. Przy niewielkim pianinie siedziała Emily, a jej braciszkowie stali po obu jej stronach. Amy omal nie upuściła torby z hamburgerami. - Emily, skąd się wzięło to pianino? - zapytała. - To prezent od Justina! - wykrzyknęli jednocześnie chłopcy. Emily obróciła się na taborecie i uśmiechnęła promiennie.

RS

- To prawda, dostaliśmy je od Justina! - oznajmiła radośnie. W tym momencie do pokoju zajrzał on sam, z telefonem komórkowym przy uchu. Spojrzał na Amy, ale nie odezwał się ani nie skinął jej głową na powitanie.

Amy wzięła głęboki oddech i podeszła do pianina. Ten niewielki instrument, złocistobrązowy, o pięknie wypolerowanym drewnie i klawiszach z kości słoniowej, wspaniale pasował do pokoju i nie zabierał w nim zbyt wiele miejsca. Sama Amy nie dokonałaby lepszego wyboru. W jakiej formie powinna wyrazić Justinowi wdzięczność za ten piękny prezent? Nicholas głośno wciągnął przez nos powietrze i pogładził się po brzuszku. - Pachną hamburgery - stwierdził z zadowoleniem. - Ty ich na pewno nie będziesz jadł, bo puściłeś pawia w samochodzie Justina - przypomniał mu Jeremy.

70

Amy wzdrygnęła się. Ładna historia. Wiadomo, że mężczyźni nie lubią, jak ktoś brudzi w ich samochodach. To nadzwyczajne, że Justin jeszcze się nie pożegnał i nie zabrał stąd swoich manatków. Amy przyjrzała się uważnie Nicholasowi, chcąc się zorientować, czy nie jest chory. - Kochanie, czy źle się czujesz? Mały potrząsnął głową. - Nick dobrał się do puszki z ciasteczkami, które nasza opiekunka trzyma na półce w kuchni. No i za dużo zjadł - wyjaśniła Emily. - A teraz Justin nie pozwolił mi nic jeść - odezwał się malec i niezadowolony odął usta. - Powiedział, że nie chce, żebym znowu zwymiotował. Amy, zdziwiona, że Justin tak trafnie ocenił sytuację, poczuła, jak

RS

wpatrują się w nią trzy pary oczu, tak jakby czekały na jej wyrok. - Justin ma rację. Twój brzuszek musi trochę odpocząć, zanim znowu coś zjesz - oznajmiła.

- Ale co z moim hamburgerem? - chciał się koniecznie dowiedzieć Nick, nie odrywając oczu od papierowej torby. - Zobaczymy. Zawołam was wszystkich za kilka minut - rzuciła Amy i skierowała kroki do kuchni. Idąc korytarzem, wpadła na Justina, który, wciąż rozmawiając przez telefon, podtrzymał ją, żeby nie upadła. Czując miły zapach jego wody po goleniu, Amy przypomniała sobie, jak ją niedawno całował i jakie to było przyjemne. Trudno jej będzie udawać obrażoną po tej niespodziance z pianinem, jaką im dzisiaj sprawił. - No dobra, jutro rano skończę instalowanie mojego systemu komputerowego - powiedział i wyłączył telefon. - Właśnie znalazłem błąd i muszę to skorygować.

71

Amy, czując na sobie jego wzrok, walczyła z uczuciami, które głęboko skrywała. - Dlaczego kupiłeś to pianino? - Kto ci powiedział, że je kupiłem? - zapytał, z trudem powstrzymując uśmiech. - No cóż, do Bożego Narodzenia daleko, więc wiem, że Święty Mikołaj nie spuścił go przez komin. A jeśli dobrze pamiętam, sam mi powiedziałeś, że niezłe z ciebie skąpiradło - wyjaśniła Amy, uśmiechając się do niego. - Bo to prawda - powiedział. - Ale to zupełnie inna sprawa. - Jak to: inna? Justin wzruszył ramionami, jakby chciał zrzucić z siebie jakiś w kuchni.

RS

niewygodny ciężar, wziął od niej torbę z hamburgerami i położył na blacie - Emily chce się uczyć gry na pianinie, więc to oczywiste, że potrzebny jest jej instrument. - Potrzebny? - Naprawdę to nic wielkiego, nie ma o czym mówić. - Moim zdaniem, to właśnie jest coś wielkiego i jest o czym mówić powiedziała z naciskiem Amy. - Bardzo ci dziękuję. Do kuchni wbiegli Nicholas i Jeremy, zakłócając atmosferę intymności, która się między nimi wytworzyła. - Chcemy zjeść hamburgery! - darli się na całe gardło. - Jeszcze chwila, a wybuchnie rewolucja - uprzedził Justin. - Lepiej nakarmić tę gawiedź. Amy czuła, że w ciągu tego wieczoru między nią a Justinem narastało oczekiwanie, gęstniejące z minuty na minutę. Justin spoglądał jej

72

w oczy i nie odwracał wzroku. Uczucia Amy oscylowały między fascynacją a lękiem, a jej serce biło żywiej. Gdy kładła dzieci spać, miała wrażenie, jakby ktoś wsadził ją do wagonika kolejki górskiej. Zeszła potem na dół do swego pokoiku. Czekając, zastanawiała się, o co Justin ją dzisiaj zapyta. I które z wielu nurtujących ją pytań doczeka się tego wieczoru odpowiedzi? Rozmyślając, oparta się wygodnie na kanapie i zdrzemnęła. Gdy się obudziła po godzinie, Justina wciąż jeszcze nie było. Rozczarowana i trochę poirytowana, wróciła na górę. Pod drzwiami do jego pokoju ujrzała smugę światła. Tak bardzo paliła ją ciekawość i tyle chciała mu zadać pytań, że podniosła rękę, aby zapukać do drzwi. Zatrzymała się dokładnie w chwili, gdy jej palce dotknęły drewna. Lepiej zachować dystans, pomyślała. I powściągnąć rodzącą się fascynację. On

RS

jest wprawdzie jej mężem, ale tylko formalnie. Nazajutrz rano Justin unikał Amy. Jej oczy mówiły wprawdzie „tak", ale wiedział, że usta powiedzą „nie".

I jeśli nie będzie uważał, pragnienie, by owo „nie" zmieniło się w „tak", może się stać obsesją. Może? - pomyślał i cicho się zaśmiał. Słysząc odgłos kroków i trzaśnięcie drzwi, poszedł do kuchni zrobić sobie kawę. Gdy spostrzegł torebkę z kanapkami na lunch na blacie kuchennym, przez chwilę walczył z sumieniem, po czym złapał torebkę i wybiegł przed dom. Amy właśnie zapinała w samochodzie pasy Jeremy'ego. - Czegoś zapomniałaś! - zawołał Justin, wymachując torebką. Amy spojrzała najpierw na niego, potem na torebkę i odrzekła, potrząsając przecząco głową: - Nie, nie zapomniałam. Zdezorientowany Justin popatrzył na torebkę.

73

- To nie są kanapki na lunch? - Zgadza się - odparła Amy i wsiadła do swego garbusa. - Więc czemu ich nie zabierasz? Amy rzuciła mu zalotne spojrzenie i obdarowała go uśmiechem tak seksownym, że aż zakręciło mu się w głowie. - To są kanapki dla ciebie - rzuciła i zatrzasnęła drzwi. - Muszę już jechać. Życzę ci miłego dnia. Justin nie mógł uwierzyć własnym oczom. Kiedy odjeżdżała i dzieci machały mu na pożegnanie, stał wciąż wpatrzony w torebkę z kanapkami. Amy nie mogła przecież wiedzieć, że nigdy przedtem nikt nie szykował mu lunchu w torebce. Zajrzał do środka, chcąc sprawdzić, co mu zapakowała. Znalazł

RS

kanapki z szynką i z serem, batonik czekoladowy i banana. I karteczkę, na której napisała: „Nie włożyłam ciasteczek, bo nie wiem, jakie lubisz. Z masłem orzechowym czy z kawałkami czekolady"? Niezłe z niej ziółko, pomyślał Justin i poczuł, jak ogarnia go jakiś dziwny, miły dreszcz. Pragnął Amy od chwili, kiedy wypowiedział słowa przysięgi małżeńskiej. Nigdy nie przypuszczał, że ten ślub, który oboje uznali za czystą formalność, zbliży go do niej tak bardzo, że wciąż będzie o niej myślał. „Lubię wszystkie. Dzięki. J." Amy nie mogła powstrzymać uśmiechu, czytając po raz trzeci słowa skreślone zamaszystym pismem Justina w odpowiedzi na jej pytanie. A więc w jej domu zamieszkał jeszcze jeden pożeracz ciasteczek. Schowała kartkę do kieszeni spodni i zapamiętała dobrze jej treść. Kiedy zadzwonił minutnik, wyciągnęła z piecyka drugą blachę z ciasteczkami. Kuchnię wypełnił zapach świeżo upieczonych słodyczy.

74

- Czy zadawanie mi tortur jest twoją misją życiową? - zagadnął ją Justin, który właśnie stanął w progu. Amy odwróciła się, by na niego spojrzeć, i stanęła jak wryta. Włosy miał jeszcze wilgotne i zmierzwione po natrysku, spod którego przed chwilą wyszedł. Był bez koszuli, a przewiązane u góry bawełniane luźne spodnie opadały mu na biodra. Amy wstrzymała oddech na widok jego obnażonego torsu i brzucha. - No więc jak to jest? - nalegał na odpowiedź. - W jaki sposób miałabym ciebie torturować? - Na bardzo wiele sposobów, aż trudno zliczyć - mruknął pod nosem i wskazał brodą ciasteczka. - Już sam ich zapach może przyprawić o zawrót głowy. - Za co? - Za to, że jesteś.

RS

- Upiekłam je, żeby ci podziękować.

Justin zamrugał oczami, rozłożył ręce, wskazując, że nie wie, o co chodzi, po czym sięgnął po ciasteczko. - Nie chcę się sprzeczać, ale właściwie za co masz mi dziękować? - Za to, że odebrałeś dzieci od opiekunki i nie skrzyczałeś Nicka, który zabrudził ci samochód. - Przyjemność po mojej stronie - odparł i zatopił zęby w gorącym jeszcze ciastku. Amy tymczasem nie mogła oderwać oczu od jego torsu. - Czemu się tak przyglądasz? - zagadnął. - Niczemu - mruknęła. Zażenowana, pragnąc ukryć rumieniec wstydu, odwróciła się od niego i zaczęła szybko zgarniać ciastka z blachy.

75

- Jak to: niczemu? - nalegał Justin. Chwycił ją za ramiona i obrócił twarzą do siebie. - Co się właściwie dzieje? - Nic takiego - odburknęła nieprzekonująco. - Nie wierzę ci - stwierdził stanowczo. - Odpowiedz na moje pytanie. - No więc... chodzi o twój tors. - Coś z nim nie w porządku? - Ależ wprost przeciwnie. W tym cały problem. - Nie rozumiem - westchnął i zmarszczył brwi. - Wcale nie musisz rozumieć - szepnęła. - Zarumieniłaś się... - Bardzo jesteś bystry. Trzymając ją pod brodę, Justin długo i bacznie się jej przyglądał. Po

RS

chwili z wyrazu jego twarzy odczytała, że pojął, w czym rzecz. - A więc mój tors jest w porządku, i w tym cały problem - powtórzył ze zdziwieniem w głosie. - To znaczy, że podoba ci się mój tors. Nie mogę w to uwierzyć. Kobiecie, która chce zbawić świat, podoba się mój tors. Niesłychane. - Ja wcale nie chcę zbawić świata - odparła Amy, ale w jej głosie zabrakło przekonania. Justin przyciągnął ją do siebie. - Jesteś taki umięśniony - odezwała się niepewnie, próbując się oswobodzić. - Pewnie dużo ćwiczysz. - Kilka razy w tygodniu - powiedział Justin i mocno otoczył ją ramionami, po czym pochylił głowę i musnął ustami jej włosy. - Czego byś chciała? - Żebyś mnie pocałował - szepnęła i uniosła ku niemu głowę.

76

Nigdy nie przypuszczała, że może odczuwać tak silne pożądanie. W świetle prawa Justin był jej mężem, lecz przecież tylko formalnie. Powinien być owocem zakazanym, ale wiedziała, że nie będzie umiała mu się oprzeć. Jego dotyk, jego usta rozpalały w niej ogień. - Amy, tak bardzo chcę być z tobą - wyznał, całując ją delikatnie w usta. - Ale powiedz, może chcesz, żebym przestał? W odpowiedzi objęła go za szyję i mocno się do niego przytuliła. Justin wziął ją na ręce i zaniósł na górę, do swojego pokoju. - Chyba mnie zaczarowałaś - westchnął. - Przez ciebie spędzam bezsenne noce... Położył ją delikatnie na łóżku i pochylił się nad nią. - Sam nie wiem, jak to się stało... Czy to jakieś szaleństwo, czy

RS

przeznaczenie, ale jesteś moją żoną. Muszę ciebie poznać. Całą. Amy trudno było zebrać myśli.

- Jeśli jestem czarownicą i nie pozwalam ci zasnąć - odezwała się wreszcie cicho, otaczając rękami jego szyję, aby zbliżyć usta do jego warg - to pokaż mi teraz, co mam zrobić, żeby cię uśpić. Na te słowa Justinowi rozbłysły oczy. - Z pewnością szybko ci się to nie uda - uprzedził ją.

77

ROZDZIAŁ ÓSMY Justin miał rację. Amy nigdy przedtem czegoś podobnego nie doświadczyła. Poznawali się powoli, wiedząc, że mają przed sobą wiele czasu. Zbliżając się do siebie, odkrywali nawzajem dotyk i ciepło swojej skóry. Ich pragnienie absolutnego zespolenia narastało coraz bardziej, aż wreszcie oboje odczuli je jednocześnie, tak jakby pod nimi zadrżała ziemia. Serce Amy waliło jak młotem, myślała, że Justin musi słyszeć jego bicie. Z trudem łapała oddech, kręciło się jej w głowie. Nigdy nikomu nie oddała się tak całkowicie, nigdy też nie czuła się taka bezbronna. Marzyła

RS

tylko o jednym - żeby znów wziął ją w ramiona. - Wszystko w porządku? - Pochylił się nad nią. Zamknęła oczy, żeby nie mógł z nich wyczytać, jak bardzo jest wzruszona. - Tak - odrzekła cicho. - Jesteś pewna? - Tak - powtórzyła, trochę zbyt szybko. Dlaczego miała wrażenie, jakby rozpadła się na tysiąc kawałeczków, których już nigdy nie będzie mogła ułożyć tak, jak poprzednio? Nagle wezbrały w niej łzy, które udało się jej powstrzymać tylko dlatego, że aż do bólu zacisnęła zęby. Justin objął ją w talii, ułożył na boku i mocno przytulił do siebie, a ona przylgnęła do niego z pełnym zaufaniem. - Byłaś wspaniała - szepnął jej do ucha. Amy przypuszczała, że każde z nich miało inną skalę „wspaniałości", ale było jej przyjemnie, że i ona miała swój udział w jego odczuciu tego, co wspólnie przeżyli. Westchnęła głęboko i rozluźniła się.

78

Obudziła się dopiero po kilku godzinach, nie wiedząc, gdzie się właściwie znajduje. Nie było to przecież jej własne łóżko. Nadal otaczało ją ramię Justina, przypominając o chwilach cudownej bliskości. Poruszyła się delikatnie i ułożyła wygodniej. Po chwili ogarnęła ją niepewność. Pomyślała, że jest jej zbyt dobrze, że zbyt łatwo mogłaby przywyknąć do Justina i na, niego liczyć. Wprawdzie tej nocy połączyli się ze sobą bardzo mocno, ale żadne z nich nie wyznało drugiemu miłości. Jej serce drgnęło na myśl o tym. Powiedziała sobie, że nie mogłaby pokochać Justina. Nie znała go dość dobrze, aby móc go pokochać. Poza tym, gdyby oddała mu serce, jaki los by ją czekał po jego odejściu? Zanadto wzburzona, by pozostać na miejscu, wzięła głęboki oddech i

RS

ostrożnie wstała, nie budząc Justina. Zebrała swoją garderobę i, cicho stąpając, przeszła do swojego pokoju. Włożyła nocną koszulę i wślizgnęła się do łóżka. Miała nadzieję, że tutaj poczuje się bezpieczniej, że bardziej będzie sobą. Wciąż jednak była wstrząśnięta i zaniepokojona. Wiedząc, że rano będzie musiała wykrzesać z siebie dużo energii i mieć jasny umysł, przykazała sobie nie myśleć już o Justinie. Naciągnęła na głowę prześcieradło i usnęła. Justin przyglądał się Amy, która nalewała do szklanek sok pomarańczowy i szykowała śniadanie. Był ciekaw, dlaczego nie została z nim do rana. Przypuszczał, że będąc mało doświadczoną w sztuce miłości, poczuła się trochę wytrącona z równowagi intensywnością ich zbliżenia. Musiała być świadoma, że na nią patrzy, bo uniosła wzrok znad szklanki z sokiem, po czym wstała szybko od stołu i podeszła do niego. - Ja... ty... - wyszeptała niepewnie - czy nalać ci soku pomarańczowego?

79

- Dziękuję, sam sobie naleję - powiedział. Zauważył, że jest bardzo zdenerwowana i szybko mruga powiekami. Postanowił, że musi z nią porozmawiać w cztery oczy, i zaciągnął ją do przedpokoju. - Uciekłaś do swojego pokoju - powiedział. - Dlaczego? - Bo... - Przygryzła wargę i rozejrzała się wokół bezradnie. - No bo... to było za silne przeżycie. Ty... - Rozumiem, byłaś ze mną pierwszy raz - zgodził się z nią Justin. Ale z czasem do mnie przywykniesz. - Nie o to chodzi - zaprzeczyła, a jej twarz oblał rumieniec. Przymknęła oczy i pokręciła głową, jakby ta rozmowa była dla niej za trudna. - Wszystko to było zbyt silnym przeżyciem. Nigdy z nikim tak się nie kochałam.

RS

- No, mam nadzieję, że nie...

- I w ogóle nie myślałam wtedy o dzieciach. - Amy - powiedział Justin, kładąc jej rękę na ramieniu. - O czym ty właściwie mówisz? To, co było między nami tej nocy, nie miało nic wspólnego z dziećmi. Amy odwróciła od niego oczy. - Chciałam powiedzieć, że nie zastanowiłam się nawet, co by pomyślały dzieci, gdyby zastały nas w jednym łóżku. - To chyba całkiem oczywiste w wypadku normalnej pary małżeńskiej. - Ale my nie jesteśmy normalną parą małżeńską - odparła Amy. Poza tym, zaczęłam się zastanawiać, co się stanie, kiedy upłyną te dwa lata i ty odejdziesz. Jestem pewna, że dzieci bardzo boleśnie to odczują. Ale nie Amy. Justin usiłował pokonać piekący ból w piersi. Zrobiło mu się przykro.

80

- Mam wrażenie, że żałujesz tego, co się stało tej nocy. - Trochę - przyznała. - Mogę się wyprowadzić, jeśli uznasz, że tak będzie lepiej powiedział i jednocześnie pomyślał, że jego życie z pewnością byłoby wtedy łatwiejsze. - Ale przecież chodzi o dzieci - przypomniała mu Amy, w której oczach ujrzał lęk. - W porządku - zgodził się. - W takim razie nie odejdę stąd do czasu, kiedy zostanie rozstrzygnięta kwestia opieki nad dziećmi. Po prostu nie będziemy sobie wchodzili w drogę. Amy rozłożyła bezradnie ręce, lecz nic nie odpowiedziała. Justin zastanawiał się, skąd wziąć klapki na oczy, żeby jej nie

RS

widzieć Bóg wie ile razy dziennie. I stopery do uszu, żeby nie słyszeć jej głosu. I myślał, co by tu zrobić, żeby wymazać z pamięci te cudowne chwile, kiedy trzymał ją w objęciach i całował. Kiedy byli z sobą tak blisko, że już bliżej być nie można.

Zupełnie nie wiedział, jak tego wszystkiego dokonać. Ale przecież nie miał innego wyjścia. Amy zostawiła na blacie w kuchni lunch dla Justina. Wieczorem, kiedy wróciła do domu, zastała torebkę nienaruszoną, w tym samym miejscu. Nie zjadł też ciasteczek, które dla niego upiekła. Kiedy przez szparę w drzwiach zerknęła do jego pokoju, ujrzała kilka wykresów z notowaniami giełdowymi przyklejonych do ściany. Justin nie zszedł na kolację ani nie pokazał się później. Może to i lepiej, pomyślała Amy, że nie ma okazji wyjaśnić mu swego dziwnego zachowania. Sama w tej chwili nie rozumiała, co właściwie czuje.

81

Jednego była pewna: że jest gotowa zrobić wszystko, byle tylko zapewnić dzieciom swojej siostry bezpieczny dom, a wydawało się, że Justin może w tym zarazem pomóc, jak i przeszkodzić. Przypomniał jej, że jest kobietą. Z łatwością uświadomił jej, jak wiele może pragnąć jako kobieta. Za jego sprawą jej życie nabrało ekscytującego wymiaru. Jednocześnie jednak rozpraszał jej uwagę, odwodził od głównego celu, który przed sobą postawiła. I to właśnie najbardziej ją niepokoiło. Miała do zrobienia coś zbyt ważnego, by pozwolić sobie ulec namiętności do mężczyzny o zielonych oczach, którego siła pociągała ją jak magnes. Więc dlaczego o nim teraz myślała? - zapytała samą siebie, przygotowując mu znowu lunch. Zawinęła dwa ciasteczka w folię i

RS

włożyła do papierowej torebki. Nieoczekiwanie, oczyma wyobraźni ujrzała Justina, jak pochylał się nad nią w łóżku i zbliżał usta do jej ust. Ogarnęła ją taka fala gorąca, że musiała spryskać twarz zimną wodą. Tak, bez wątpienia Justin nie był jej już obojętny.

Kiedy po południu Amy znów znalazła na blacie w kuchni nietknięty lunch, doszła do wniosku, że Justin postanowił ją ignorować. Nie mogła natomiast niczego mu zarzucić, jeśli chodziło o traktowanie dzieci. Emily namalowała specjalnie dla niego kilka akwarelek i napisała piękne podziękowanie za pianino, które jej kupił. Amy zauważyła, jak Justin pochwalił dziewczynkę za trud, jaki sobie zadała. Chłopcy prosili, żeby się trochę z nimi pobawił, więc ich zabrał przed dom i zagrał z nimi w dwa ognie. Mijając Amy w drodze do pokoju, w którym miał popracować nad notowaniami giełdowymi, Justin skinął jej głową. - Dzwoniła Kate Hawkins - powiedziała Amy.

82

- I co? - Justin na chwilę przystanął i odwrócił głowę w jej stronę. - Chciała nas zaprosić na grilla. Przyjęłam zaproszenie. - Dobrze zrobiłaś. Pójdziemy - oznajmił. - Był też telefon ze stowarzyszenia maklerów giełdowych. Chcieli się dowiedzieć, czy na kolację, podczas której masz wygłosić prelekcję, będziesz wolał polędwicę wołową, czy naleśniki z owocami morza. Powiedziałam, że polędwicę. Kiedy ta kobieta, która telefonowała, dowiedziała się, że jestem twoją żoną, zaprosiła także i mnie. - Nudziłabyś się jak mops - oznajmił Justin. Amy uniosła hardo brodę i popatrzyła mu prosto w oczy. - A ja jej powiedziałam, że mogą na mnie liczyć. Justin nie ukrywał irytacji.

RS

- Nie rozumiem, dlaczego to zrobiłaś? - zapytał ostro. - Uważaj - odparła ze słodkim uśmiechem - bo jeszcze sobie pomyślę, że nie chcesz, żebym z tobą poszła. - A ja sobie pomyślałem, że nie chcesz się ze mną kochać. Więc jesteśmy kwita. Oczy jej się zaokrągliły ze zdziwienia i twarz pokrył rumieniec. Podeszła do niego i spojrzała mu w oczy. - Zapewne trudno ci to będzie zrozumieć, ale nie mam instrukcji, z której mogłabym wyczytać, jak sobie radzić z taką sytuacją. Nie łączy nas normalny związek, cokolwiek znaczy tu słowo „normalny". Daleko mi do twojego doświadczenia w sprawach seksu, więc nie powinieneś się dziwić, że zupełnie nie byłam przygotowana na to, co między nami zaszło. Wybacz mi, jeśli muszę złapać oddech i po prostu zebrać myśli - wypaliła.

83

Justin, zupełnie zaskoczony, napotkał jej pełen oburzenia wzrok. Poczuł, że znowu ciągnie go do niej jakaś magiczna siła, której za wszelką cenę chciał się oprzeć. - Powiedz mi szczerze: kiedy ostatnio się z kimś kochałaś? Amy spojrzała na niego z ukosa i odpowiedziała cicho, ociągając się: - Trzy i pół roku temu. - Dlaczego tak długo... - zapytał z niedowierzaniem. Skrzyżowała ręce na piersiach i odpowiedziała, śmiało patrząc mu w oczy: - Byłam bardzo zajęta. Podczas studiów w college'u pracowałam, żeby opłacić czesne. Nie chciałam uwikłać się w jakiś związek, z którego mogły wyniknąć różne komplikacje. Nie miałam na to ani czasu, ani - Kto to był?

RS

energii. - Pewien bardzo natarczywy facet. Napastował mnie tak długo, aż trafił na moment mojej... - tu zawahała się.

- Słabości - podpowiedział jej Justin.

- Raczej ciekawości - poprawiła go szybko, tak jakby słowo „słabość" nie figurowało w jej słowniku. - Czy zaspokoił twoją ciekawość? Amy zawahała się, po czym przyznała: - Owszem, ale niewiele więcej. - Nie sprawdził się w łóżku? - Nie wiem, nie miałam go z kim porównać. - To był twój jedyny kochanek? - zapytał Justin, z niedowierzaniem kręcąc głową. - Tak, pierwszy i ostatni, zanim poznałam ciebie. I muszę przyznać, że z tobą było zupełnie inaczej...

84

Justin miał szczerą chęć przyłożyć temu facetowi, który kochał się z Amy, ale nie zadał sobie trudu, by o nią zadbać. Jednocześnie rozpierała go radość, że to właśnie on odsłonił przed nią uroki miłości. Podszedł do niej i, mimo że starała się go zniechęcić, przybierając surową minę, położył jej dłoń na szyi, odgarnąwszy włosy. Miał wrażenie, że chociaż chciała sprawiać wrażenie twardej i nieugiętej wobec mężczyzn, potrzebowała dużo łagodności, czyli tego, czego jej dotąd nie okazał. - Nigdy bym nie przypuszczał, że jesteś tak mało doświadczona powiedział. Spojrzała na niego i zapytała: - Nie rozumiem, dlaczego? - No cóż, Amy, masz figurę modelki, mogłabyś śmiało pozować do przed tobą na kolana.

RS

„Playboya". Wystarczy, że się uśmiechniesz, a każdy mężczyzna padnie - Naprawdę myślisz, że mogłabym pozować do „Playboya"? Justin wzdrygnął się na samą myśl o tym i przeczesał palcami włosy. - Niech ci to tylko nie przyjdzie do głowy. Radzie szkolnej z pewnością by się to nie spodobało, a mnie jeszcze mniej. Nie znałem cię dotąd, nie miałem pojęcia, jaka naprawdę jesteś. - To właśnie chciałam powiedzieć - odezwała się Amy i głośno westchnęła. - Nie znasz mnie. I ja nie znam ciebie. Nie kochasz mnie dodała, wpatrując się w jego twarz. - Ale mam nadzieję, że pociągniemy ten układ przez przynajmniej dwa lata. Co ty na to? Justin skinął głową na znak zgody, zastanawiając się, czy w ciągu dwóch lat zdąży dowiedzieć się o niej wszystkiego, czego by pragnął.

85

- Słuchaj, powiedz mi szczerze - poprosiła go Amy, spuszczając oczy - czy gdybyśmy widywali się niecały miesiąc i potem poszli do łóżka, spodziewałbyś się, że zostanę z tobą całą noc? - To znaczy, po tym, co przeżyliśmy ostatnio? Możesz być pewna, że gdybyś nie uciekła, nie wypuściłbym cię z łóżka przez trzy dni i trzy noce. - No tak, widzę, że nie znam się na miłosnej etykiecie... - Do diabła z etykietą, Amy - wyszeptał, gładząc jej szyję. Chciałem ci tylko powiedzieć, że nigdy nie miałbym ciebie dosyć.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

RS

Amy zakręciło się w głowie z wrażenia. Za każdym razem, kiedy była blisko niego, ogarniała ją jakaś dziwna fala ciepła. Miała nadzieję, że to uczucie minie.

Jak to się właściwie stało, że zaczęli o tym rozmawiać? Jakim cudem od rozmowy o kolacji w stowarzyszeniu maklerów giełdowych przeszli do szczegółowej dyskusji o jej nieszczęsnym życiu seksualnym? Wolałaby już chodzić po rozżarzonych węglach niż przyznać się, że nie przeżyła prawdziwego romansu, ale - skoro chciała uzyskać odpowiedzi na swoje pytania, a tak przecież było - sama też musiała odpowiedzieć na jego pytania. - Może porozmawiamy o tej kolacji w stowarzyszeniu maklerów? zagadnęła, składając dłonie. - Już ci powiedziałem, to nudy na pudy. - Nie, na pewno by tak nie było. Po wysłuchaniu twojej prelekcji mogłabym lepiej zrozumieć, na czym polega twoja praca.

86

- W każdej chwili jestem gotów pokazać ci wykresy. - Gdybyśmy razem poszli na tę kolację, byłaby to nasza pierwsza randka. Justin zawahał się i spojrzał na nią zaciekawiony. - Chcesz się ze mną umówić na randkę? - zapytał z niedowierzaniem. - Tak - przyznała, tłumiąc westchnienie. - Zapewniam cię, że ta kolacja w niczym nie przypominałaby randki. - No tak - wyrwało się Amy. - Podobnie jak nasze małżeństwo. To tylko fikcja dla nas obojga, w niczym nie przypominająca prawdziwego małżeństwa. Justinowi pociemniało w oczach, gdy to usłyszał. - I kto to mówi - powiedział z wyrzutem. - Chyba nie ja w środku

RS

nocy wymknąłem się ukradkiem z łóżka. Ale dobrze, niech ci będzie. Chcesz iść na tę kolację, proszę bardzo.

- Dziękuję, nie mam już ochoty - burknęła pod nosem Amy, zbyt rozgoryczona, by zachowywać się rozsądnie, po czym wyszła przed dom, żeby pobawić się z dziećmi. Justin, który poczuł na twarzy podmuch od zamykanych drzwi, omal nie wyrwał ich z zawiasów. Jeszcze trochę, a Amy doprowadzi go do szału. Gdyby jego przyjaciele byli prawdziwymi przyjaciółmi, kiedy ich powiadomił, że zamierza się ożenić, powinni go byli zamknąć w domu i wyrzucić klucz, hen, daleko. Najpierw zadawała mu tortury," kiedy nie chciała się z nim kochać, potem w łóżku było mu z nią tak cudownie, wreszcie śmiertelnie go obraziła, uciekając od niego ukradkiem. Kiedy starał się zachować rozsądny dystans, ona upierała się, żeby wybrać się z nim na spotkanie maklerów, nudne jak flaki z olejem.

87

Wyjrzawszy przez okno, zobaczył Amy bawiącą się z Nickiem. Doprawdy, to anioł nie kobieta i jaka wspaniała kochanka. Zarazem miękka jak aksamit i twarda jak stal. Nie sposób było nad nią zapanować i najlepiej by uczynił, gdyby uciekł od niej gdzie pieprz rośnie. Na swoje nieszczęście, teraz, kiedy już był z nią ten jeden jedyny cudowny raz, znowu jej pragnął. W ciągu kilku następnych dni Amy zadzierała trochę nosa, ale zachowywała się raczej przyjaźnie. Wieczorem szła do pokoju z podniesioną głową, ale rano zawsze zostawiała dla niego lunch w torebce. Pewnego dnia, widząc, że torebka jest nietknięta, przykleiła mu na monitorze komputera kartkę, na której napisała, żeby nie zapomniał o lunchu. Zrobiło mu się ciepło na sercu na widok tej kartki. Nie pamiętał,

RS

żeby komuś kiedykolwiek zależało na tym, żeby coś jadł. Wreszcie nadszedł dzień grilla u Hawkinsów. Justin cieszył się na to spotkanie z przyjaciółmi. Ciekaw był, czy jego niedawno poślubiona żona zechce z nim rozmawiać w obecności innych. Nieładnie jest chować do kogoś urazę. Amy dobrze pamiętała słowa swojej matki. Może nieładnie, ale za to bezpiecznie, odpowiedziała jej Amy w duchu. No i dobrze jest zachować pewien dystans. Ale trudno jej było dąsać się długo na mężczyznę, z którego żarcików chichotała mała Emily. Kiedy Justin zatrzymał samochód na podjeździe domu Hawkinsów, dzieci natychmiast chciały wysiadać. Amy rozpięła pas Nicka, a Justin Jeremy'ego. Emily wygramoliła się z samochodu z wielką torbą chipsów. - Witajcie! - zawołała Kate Hawkins, podchodząc do nich z malutką dziewczynką na ręku. - Patrzcie, Michelle już na was czeka. - Mogę ją trochę pohuśtać? - zapytała Emily.

88

- Oczywiście, kochanie - odparła z uśmiechem Kate i pogładziła ją po włosach. Chłopcy rzucili się do huśtawki. - My też możemy się pohuśtać? - zapytał Nick. - Proszę bardzo - zachęciła ich Kate i wskazała ustawioną w ogrodzie huśtawkę. Spojrzała na Amy i Justina i w jej oczach pojawił się figlarny ognik. - Justin - zwróciła się do niego - wyglądasz znakomicie, jak na ojca rodziny, taki jesteś wyluzowany. Spodziewałam się, że będziesz cały w nerwach i że mogą ci się odnowić wrzody żołądka. Amy pomyślała, że to raczej ona była cała w nerwach, ale robiła wszystko, by to ukryć.

RS

- Justin świetnie sobie radzi z dziećmi - wtrąciła z dumą w głosie. - Jak widać, cuda się zdarzają - przyznała Kate. Justin wydał z siebie długie westchnienie, po czym powiedział:

- Pewnie nigdy mi nie wybaczysz tego, co mówiłem kiedyś w barze U O'Malleya... Teraz muszę ci oświadczyć, że nigdy nie widziałem Michaela szczęśliwszym i że ty jesteś tego przyczyną. Kate uśmiechnęła się łagodnie i wyciągnęła do niego ręce. - Oczywiście, że ci wybaczę. Mam wrażenie, że ty sam masz teraz to i owo do przemyślenia i do zrobienia. Ale przepraszam was na chwilę, widzę, że idzie Alisa. - Dylan wywinie chyba koziołka, kiedy zastanie tu Alisę - mruknął Justin. Amy śledziła wzrokiem Kate, która witała się ze szczupłą młodą kobietą o długich, prostych jasnych włosach. - Czyżby Dylan nie lubił Alisy? - zapytała, zerkając na Justina.

89

- Oni się znają od bardzo dawna - odparł, wyciągając z samochodu prowiant. - Od jak dawna? - Od czasów pobytu w domu opieki dla chłopców. Jej matka była kierowniczką kantyny i Alisa podkradała dla nas ciasteczka. Chyba zawsze mieli się ku sobie. Teraz Dylan marzy, żeby się z nią umówić, ale ona nie chce mieć z nim nic wspólnego. Wiesz co - zagadnął, zerkając na nią z ukosa - strasznie jestem głodny. Ty pewnie też. A propos, może porozmawialibyśmy o tej kolacji w stowarzyszeniu maklerów? - Nie ma o czym mówić - odparła Amy i uniosła dumnie głowę. - O, znów kaprysisz. - Nigdy nie kapryszę. - W jaki sposób?

RS

- Może chcesz tego dowieść? - Pocałuj mnie tu i teraz.

- Nie mogę - bąknęła. - Masz zajęte ręce. - Ale usta mam wolne. Amy o mały włos nie zawołała „ratunku". Nie miała zamiaru zrobić dziś z siebie bezwolnej idiotki. Na pomoc, całkiem nieświadomie, przyszła jej Kate. - Amy, chciałabym, żebyś poznała Alisę Jennings. - No, to ci się tym razem udało... - mruknął pod nosem Justin. Amy z ulgą zwróciła się w stronę Kate i Alisy. - Przepraszam cię, muszę się przywitać - rzuciła i szybko podeszła do obu kobiet.

90

- Amy, pozwól, że ci przedstawię Alisę Jennings, która zna Justina od czasu, kiedy miał może... - tu Kate urwała, czekając, aż Alisa jej podpowie. - Jakieś dziesięć lat - powiedziała Alisa i podała Amy rękę. - Muszę ci pogratulować, że udało ci się nałożyć obrączkę na palec Justina. Odkąd pamiętam, był zaprzysiężonym wrogiem małżeństwa. Z pewnością musisz być kimś nadzwyczajnym, skoro tak zmienił poglądy. Amy pomyślała, że Alisa z pewnością nie zna okoliczności ich ślubu. - Wiesz - odezwała się Kate - Alisa mogłaby ci wiele opowiedzieć o Michaelu i Justinie, kiedy byli jeszcze dziećmi. Zaciekawiona, Amy podeszła do Alisy, spojrzała jej w oczy i zapytała:

RS

- Naprawdę? Co byś mi mogła opowiedzieć o Justinie? - Odkąd pamiętam, zawsze pracował, zdarzało się, że w paru miejscach jednocześnie. Najpierw pomagał sprzątać dom opieki, a potem dostał lepiej płatną pracę w niepełnym wymiarze godzin. No i żaden z chłopców nie umiał tak dobrze gospodarować pieniędzmi, jak Justin. Inni kupowali cukierki albo przepuszczali forsę w sklepie sportowym, ale nie Justin. On oszczędzał to, co zarobił. Wszyscy usiłowali go naciągnąć na pożyczkę, jednak ustanowił limit dwóch dolarów i nie pożyczał nigdy temu, kto jeszcze nie spłacił poprzedniego długu. - Może przejdziemy teraz do stołu, pewnie wszyscy umierają już z głodu - zaproponowała Kate. - Powiedz nam tylko, Aliso, czy Justina już wtedy nazywano skąpiradłem? - Nie - odparła Alisa z łagodnym uśmiechem. - Pewnego roku jakiś chłopiec chciał pojechać do domu na święta Bożego Narodzenia, ale

91

rodzina nie mogła mu przesłać pieniędzy, bo jego ojciec poważnie zachorował. Wtedy Justin zapłacił za bilet na autobus dla kolegi. Słysząc to, Kate przystanęła z wyrazem zdziwienia na twarzy. - Naprawdę? Nigdy bym nie pomyślała, że... Amy poczuła, jak przenika ją dreszcz na myśl o tym, że Justin, jeszcze jako dziecko, podzielił się z kolegą swymi w pocie czoła zapracowanymi pieniędzmi. Zapragnęła stanąć w jego obronie i powiedziała, przerywając Kate w pół zdania: - Ja w ogóle nie zauważyłam, żeby Justin był skąpy - wypaliła, przygryzając wargę. - On sam tak o sobie mówi, ale ja w to nie wierzę. Dwa dni po tym, kiedy wspomniałam mimochodem, że Emily chciałaby uczyć się grać na pianinie, kupił jej instrument. A na konto specjalnego anonimowa darowizna.

RS

programu dla dzieci z zerówki, który prowadzę, wpłynęła ostatnio Kate ruchem głowy wskazała swego męża. - Anonimowy dar wpłynął także na konto domu dla samotnych nastolatek w ciąży, w którym pracuję jako wolontariuszka. Kiedy zagadnęłam o to Michaela, nie chciał się do niczego przyznać. Czasami zastanawiam się, czy oni w trójkę czegoś nie kombinują, ale kiedykolwiek o to pytam, Michael po prostu zmienia temat, żeby odwrócić moją uwagę. - Czy nie tak powinien zachować się dobry mąż? - wtrąciła Alisa. W odpowiedniej chwili odwrócić uwagę swojej żony? - Być może - odparła Kate. - A propos, czy spotkałaś może ostatnio kogoś, kto by skutecznie odwracał twoją uwagę? - Niestety, nie - westchnęła z żalem Alisa. - Kate! - zawołał Michael. - Dzwoni twoja mama.

92

- O, właśnie nadchodzi Dylan - powiedziała Kate. - Przepraszam was na chwilę. - Myślałam, że on nie przyjdzie - wyznała Alisa, kiedy Kate oddaliła się w stronę domu. - Nie rozumiem, dlaczego? Alisa machnęła ręką, jakby chciała odsunąć ten temat. - To nic ważnego. Dylan i ja bardzo się przyjaźniliśmy jako dzieci, ale dziś nic już nas nie łączy. - Justin mówił mi, że sympatyzowaliście ze sobą jeszcze w wieku kilkunastu lat - powiedziała Amy. - I że Dylan chciałby się z tobą umówić, ale ty nie chcesz mieć z nim nic wspólnego. - Justin zawsze miał talent do stawiania kropki nad i. Jeśli o nas

RS

idzie, to uważam, że historia już się raz powtórzyła i nie musi powtarzać się jeszcze raz. Spotkaliśmy się znów w college'u i... Amy dostrzegła ból w oczach Alisy i chociaż w ogóle jej nie znała, ogarnęło ją współczucie.

- ...i jakoś nie wyszło - dokończyła za nią. - Rzeczywiście - potwierdziła Alisa. Ich spojrzenia skrzyżowały się i obie poczuły, że się dobrze rozumieją i że zostaną przyjaciółkami. - Mam wrażenie, że w tobie Justin znalazł właśnie tę kobietę, której potrzebował. Amy zerknęła na Justina, który stał w głębi ogrodu. Czy to los ich połączył w jakiś przedziwny sposób? A może kryło się w tym coś więcej niż tylko sprawa prawnej opieki nad dziećmi i umowy, którą Justin zawarł z Panem Bogiem? Może się spotkali, ponieważ byli sobie przeznaczeni i mieli się pobrać?

93

Ta myśl, zrazu lekka jak piórko, uderzyła ją po chwili z całą mocą. Los? Przeznaczenie? Słowa te brzmiały jak wyjęte z bajki, a przecież Amy nie miała jeszcze dwunastu lat, kiedy pożegnała się z bajką o Kopciuszku. Poza tym tak się złożyło, że nie przeżyła nigdy żadnego romansu. Ale co by było, gdyby na tym świecie istniał jeden jedyny przeznaczony jej mężczyzna, i tym mężczyzną był Justin? Amy przymknęła oczy, próbując zebrać myśli. Jeśli tak, to niech Bóg ma ich oboje w swojej opiece. Wszyscy spędzili miły wieczór, wypełniony szczebiotem dzieci i dobrym jedzeniem. Wreszcie niebo zasnuło się ciężkimi, burzowymi chmurami i wkrótce lunął deszcz. Co sił w nogach popędzili do domu, szukając schronienia. żalem stół.

RS

Nicholas przystanął na chwilę i obejrzał się za siebie, wskazując z - Babeczki z owocami! Nie zdążyłem spróbować! - Zaraz ci przyniosę! - powiedziała Amy i pospieszyła z powrotem na ratunek babeczkom. Wyprzedził ją jednak Justin i porwał plastikowy pojemnik. Drugą ręką złapał Amy za ramię i wyprowadził spod ulewy pod daszek altany. Mokre włosy kleiły mu się do głowy, a z brody skapywały krople deszczu. - Jesteś okropnie mokry - zaśmiała się Amy. - A ty myślisz, że jesteś sucha? - mówiąc to, potrząsnął głową i opryskał ją wodą. Amy podniosła ręce, aby osłonić twarz. - Przestań!

94

Gdy odgarnęła z twarzy włosy, zobaczyła, że bawełniana koszulka przylgnęła jej do piersi i stała się prawie przezroczysta. W tej chwili spostrzegła na sobie wzrok Justina i, zawstydzona, zasłoniła piersi rękami. - Ładna historia - bąknęła. - Bardzo ładna - powiedział, taksując ją wzrokiem. - Gdyby urządzano konkursy na mokre bawełniane koszulki, ty z pewnością dostałabyś pierwszą nagrodę. Ale wolę, żeby inni cię w tym stroju nie oglądali. Mówiąc to, zdjął przez głowę swoją koszulę i pomógł jej się ubrać. Amy nie wiedziała, jak zareagować na ten szarmancki, opiekuńczy gest z jego strony. Stała pod daszkiem altanki i spoglądała w oczy Justina, a w głowie kłębiły się jej różne myśli. Ten mężczyzna z obnażonym

RS

torsem był tym samym człowiekiem, który mieszkał wiele lat w domu opieki dla chłopców i który dał pieniądze koledze, by ten mógł pojechać na święta do rodziny. I tym samym człowiekiem, który świetnie umiał liczyć i który był tak wspaniałym kochankiem. Jej mężem. Nie mogąc się powstrzymać, wspięła się na palce i pocałowała go. Zarzuciła mu ręce na szyję i poprzez swój pocałunek usiłowała powiedzieć to wszystko, do czego nie chciała się przyznać przed samą sobą, a tym bardziej przed nim. Poczuła, jak bardzo jest zaskoczony i jak mocno jej pragnie, i pomyślała, już nie po raz pierwszy, że i ona jego pragnie. Justin odsunął się nieco, aby lepiej się jej przyjrzeć. - Za co ten pocałunek? - zapytał. Amy przez jakiś czas nie mogła wydobyć z siebie głosu ani uciszyć serca, ani pozbierać myśli. - Chciałam ci podziękować - odrzekła wreszcie, żeby coś powiedzieć. - Za to, że mi oddałeś swoją koszulę.

95

Justin odsunął z jej czoła mokre włosy i po chwili milczenia odezwał się: - Może kiedyś mi się zrewanżujesz. Późnym wieczorem, kiedy dzieci już zasnęły, Justin odszukał Amy, która w pokoju na dole wyglądała przez okno, patrząc na księżyc w pełni. - Zastanawiałam się właśnie, czy zejdziesz dziś na dół. Ostatnio siedziałeś w swoim pokoju zagrzebany po uszy w wykresach i tabelach giełdowych - zauważyła. - Sezon handlu na giełdzie zbliża się do końca - usiłował się wytłumaczyć Justin, ale sam dobrze wiedział, że starał się jej unikać. Kiedy ujrzał ją w poświacie księżyca, kiedy ogarnął wzrokiem jej kształtną, kobiecą sylwetkę i przypomniał sobie, jak wyglądała w unikać jej również dzisiaj.

RS

strumieniach deszczu, prawie naga, zaczął się zastanawiać, czy powinien - Sezon handlu? Sądziłam, że giełda jest czynna przez cały rok odezwała się Amy i spojrzała na niego pytająco. - To prawda, ale istnieje też teoria, że najlepiej się handluje między październikiem a majem. Ponieważ do maja już niedaleko, skupiam uwagę głównie na krótkoterminowych transakcjach. - Co cię najbardziej pociąga w twojej pracy? Justinowi sprawiła przyjemność jej kobieca ciekawość. - Pociąga mnie złudzenie, że panuję nad sytuacją. Oczywiście nie panuję nad rynkiem giełdowym, ale kiedy analizuję notowania i stosuję różne teorie do wykresów notowań, okazuje się, że potrafię wygrać. - Czy świętujesz wygraną? - Na ogół nie. Amy przez chwilę wpatrywała się w niego, po czym powiedziała:

96

- Pewnie dlatego nie świętujesz, że zawsze wygrywasz. - No, dość często - przyznał. Odsunęła się od ściany i z uśmiechem wskazała na niego palcem, mówiąc: - Jeśli tak świetnie sobie radzisz w pracy, że zapraszają cię maklerzy giełdowi, abyś do nich przemówił, to twoje „dosyć często" musi znaczyć „prawie zawsze". Justin ujął ją za rękę i przyciągnął do ust. - W spekulacjach giełdowych istnieje pewna subtelna różnica między pewnością siebie a nadmierną pewnością siebie. I przekroczenie tej granicy może cię kosztować majątek. Mnie powodzi się tak dobrze dlatego, że wyczuwam tę różnicę i skupiam się na dyscyplinie i samym procesie

RS

handlu papierami wartościowymi.

Mówiąc to, Justin zastanawiał się, czego by było trzeba, żeby taka kobieta jak Amy zainteresowała się nim poważnie. I jak wyglądałoby jego życie, gdyby pokochała go taka kobieta jak ona. Niebezpieczne myśli. Zawsze sobie powtarzał, że takich rzeczy nie należy pragnąć. I był pewien, że nie powinien ich pragnąć właśnie teraz. Amy zbliżyła się znów do niego, uniosła głowę, spojrzała mu w oczy i powiedziała: - Jesteś jak książka, której, jak sądziłam, nigdy nie będę chciała przeczytać, ale od której nie sposób się oderwać, gdy się ją raz otworzy. Za każdym razem, kiedy dowiaduję się czegoś o tobie, chciałabym wiedzieć jeszcze więcej. Patrząc na nią i słuchając jej, Justin pomyślał, że Amy przypomina mu kwiat, który pragnie być zerwany. Pamiętał wprawdzie, jak uciekła od niego w środku nocy, ale teraz pozwolił sobie na pocałunek. Delikatnie

97

przechylił jej głowę i dotknął ustami jej ust, a ona natychmiast do niego przylgnęła. Poczuł, jak jej ręka otacza jego szyję i przyciąga go jeszcze bliżej, jak nie może się od niego oderwać. Owładnęła nim fala gorąca i nieprzeparta chęć przytulenia jej, tak by oboje stanowili jedność. Kiedy zaczął rozpinać guziki jej bluzki, usłyszał dochodzący z daleka cienki głosik. Tak, bez wątpienia był to płacz dziecka. Całym wysiłkiem woli Justin wypuścił Amy z objęć i zaczął nasłuchiwać. - Ciociu Amy! - wołał z góry Nicholas. - Miałem zły sen. Justin wziął głęboki oddech, potem drugi i trzeci i wreszcie szepnął: - Musisz do niego pójść.

RS

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Jeszcze w godzinę potem, i po wzięciu zimnego natrysku, Justin wciąż bardzo jej pragnął. Ale nie poszedł do niej. Chodził tam i z powrotem po swoim pokoju jak tygrys w klatce. Tak, to pewne, że bardzo jej pragnął, ale jego żona była istotą niezwykle skomplikowaną. Zarazem odważna i nieśmiała, nieustraszona i delikatna. Justin marzył o tym, żeby nie powtórzyła się sytuacja, kiedy Amy zostawiła go samego w środku nocy. Chciał widzieć ją obok siebie rano, kiedy się obudzą. Był ciekaw, jak ułożyłyby się ich stosunki, gdyby nie pobrali się z powodu dzieci. Usiłował sobie wyobrazić randkę z Amy, ale nie bardzo potrafił. To by chyba było bardzo trudne, zważywszy na obecność trojga dzieci w domu, choćby najlepiej wychowanych. A gdyby tak Amy oddała mu serce? Czy byłaby szczęśliwa?

98

Na samą myśl o tym po plecach przeszły mu ciarki. Ze sprawami serca łączyły się same problemy. No tak, ale z małżeństwem wiązało się jeszcze więcej problemów, w każdym razie dla mężczyzny. Gdyby zdobył serce Amy, ona zapragnęłaby w zamian jego serca. Wszystko, tylko nie to. Justin wolałby już oddać swój portfel. - Baw się dobrze! - zawołała za nim Amy, kiedy Justin wychodził na kolację dla maklerów giełdowych. Zauważyła, jak świetnie prezentował się w smokingu. - Nie idę się bawić, tylko wygłosić odczyt - poprawił ją, marszcząc brwi. - No więc połam ręce i nogi - wzruszyła ramionami. do dzieci:

RS

- Do zobaczenia - rzucił, zamykając za sobą drzwi. Amy zwróciła się - Dziś wieczorem wychodzę, opiekunka da wam pizzę. - Ale fajnie! Dostaniemy pizzę! - wykrzyknął Nicholas. Emily wykazała większą rezerwę.

- Kim będzie nasza opiekunka? - zapytała. - Nazywa się Jennifer Stalling. Już ją kiedyś poznaliście. Mieszka przy tej samej ulicy, jest bardzo miła i ma duże doświadczenie. Emily z wahaniem kiwnęła głową. Zaniepokojona Amy pochyliła się i uważnie popatrzyła na swoją małą siostrzenicę. - O co chodzi, kochanie? Czy źle się czujesz? - Nie, nic mi nie jest - powiedziała Emily i po chwili wahania znów zapytała cichutko: - Nie zdarzy ci się jakiś wypadek, prawda? Amy ścisnęło się serce. Mocno objęła dziewczynkę i oświadczyła z przekonaniem w głosie:

99

- Zapewniam cię, że nie. Wiem, że trudno jest się nie bać, ale przecież nie możemy się zamknąć w domu. I ty, i ja musimy wychodzić, prawda? Słuchaj, mam pomysł. Zamierzam być w domu najpóźniej o północy i kiedy wrócę, wpadnę i dam ci buziaka. - Zgoda - odrzekła Emily z ulgą w głosie. - Dokąd idziesz? - Mam zamiar sprawić Justinowi niespodziankę. - Czy to jego urodziny? - Nie - zaśmiała się Amy. - Ale ma wygłosić odczyt, a ja go chcę zaskoczyć i posłuchać, co będzie mówił. Czy mogłabyś popilnować braci, kiedy pójdę się ubierać? Emily skinęła głową, Amy zaś popędziła do swego pokoju i

RS

otworzyła drzwi szafy. Nie miała właściwie żadnego stroju wizytowego na taką okazję, ponieważ prawie zawsze ubierała się jak nauczycielka szkoły podstawowej. Po dłuższej chwili, gdy już wszystko przejrzała, wybrała czarny sweterek bez rękawów i pasującą do niego czarną spódniczkę. Gdy doda do tego wysokie obcasy i sztuczne perełki, będzie się mogła jakoś pokazać na tej kolacji. Nie chciała wprawić w zakłopotanie ani siebie, ani Justina. Nie opuszczały jej wątpliwości. A jeśli Justin będzie niezadowolony, gdy ją zobaczy wśród gości? A jeśli, próbując ją zniechęcić do przyjścia, miał jakiś inny powód niż tylko to, że może być nudno? Może spodziewał się tam obecności innej, bardziej od niej doświadczonej kobiety? Na samą myśl o tym poczuła ciarki na plecach. Szybko się ubrała, zrobiła makijaż i ułożyła fryzurę z niesfornych włosów.

100

- A może byś je upięła tak samo, jak miałaś na ślubie - odezwała się Emily, która właśnie stanęła w drzwiach. - Świetny pomysł, moja najmilsza panienko - uśmiechnęła się do niej Amy. - Idealne rozwiązanie. Cóż ja bym bez ciebie zrobiła? Emily rozpromieniła się, słysząc tę pochwałę. - Może byś chciała, żebym zebrała trochę kwiatków w ogrodzie? - Tam są tylko mlecze - mruknęła pod nosem Amy. - Nie, z chwastami lepiej sobie dać spokój. - Spryskała włosy i uniosła, by je upiąć na czubku głowy. - Emily, mam kilka błyszczących spinek do włosów, nigdy przedtem ich nie nosiłam, nie miałam okazji. Może mi trochę pomożesz? Emily nie dała się prosić i wpięła spinki wyjątkowo zgrabnie jak na

RS

pięcioletnią dziewczynkę. W odróżnieniu od Amy, wcale nie trzęsły się jej ręce.

Amy wydała ostatnie instrukcje opiekunce, po czym, ucałowawszy po dwa razy całą trójkę dzieci, wyszła z domu. Spotkanie odbywało się w ekskluzywnym klubie w centrum St. Albans. Amy zatrzymała samochód przed wejściem i podała kluczyki kierowcy, który miał go odprowadzić na parking. Ze zdziwieniem spojrzał na starego garbusa, który wydawał się zupełnie nie na miejscu pośród stojących tam luksusowych wozów. Speszona i jednocześnie zdenerwowana, Amy odezwała się do niego ze słodkim uśmiechem: - To auto to zabytek. Proszę ostrożnie się z nim obchodzić. Po wejściu do wystawnie urządzonego holu, udekorowanego rzeźbami i fontannami, Amy odnalazła salę, w której uczestnicy spotkania mieli jeść kolację. Prawie wszystkie miejsca przy okrągłych

101

ośmioosobowych stołach, włącznie ze stołem Justina, były już zajęte. Wreszcie, po dłuższej chwili, udało jej się wypatrzyć jedno wolne miejsce przy stole pośrodku sali. Czuła się bardzo niepewnie wśród nieznanych osób. Dłubała widelcem w talerzu i starała się, by jej nikt nie zauważył. Rozglądając się ukradkiem po sali, zauważyła, że Justin siedzi przy najbardziej reprezentacyjnym stole, pomiędzy dwiema elegancko ubranymi kobietami, które z pewnością nie potrzebowały, żeby pięcioletnia dziewczynka pomagała im ułożyć włosy. Patrząc na nie, Amy usiłowała nie wpaść w kompleksy. We własnym mniemaniu pod żadnym względem nie dorastała im do pięt. Brunetka siedząca po prawej stronie Justina co chwila dotykała jego ręki. Amy poczuła, jak przepełnia ją zazdrość.

RS

- Mamy dzisiaj komplet - odezwał się do niej jakiś facet w średnim wieku, w ohydnym, jaskrawym krawacie. - Nawet szpilki nie dałoby się wcisnąć. Każdy chce usłyszeć, co ma do powiedzenia supergwiazdor spekulantów giełdowych, a zarazem milioner, który sam od zera doszedł do swojej fortuny. Moim zdaniem, on ma więcej szczęścia niż rozumu. Po prostu udało mu się ominąć pułapki, w które wpadła większość z nas. Amy, oburzona, z trudem się powstrzymała od złośliwej riposty. Tymczasem jakiś młody człowiek, jej sąsiad przy stole, powiedział z niezmąconym spokojem: - Nie mogę się z panem zgodzić. Czyżby pan nie wiedział? Langdon już od wielu lat gra na giełdzie, nie zbił fortuny w jeden wieczór tylko dlatego, że miał farta. - Coś mi się wydaje, że jest pan fanem tego Langdona, młodzieńcze zauważył z przekąsem Ohydny Krawat.

102

- Nic podobnego - zaprzeczył młody człowiek. - Po prostu jestem bardzo ciekaw, co on nam powie, podobnie jak te trzysta osób, które się tu dzisiaj pofatygowały. Jeśli zechce nam wyjawić swój sekret, z wielką radością skorzystam z jego doświadczenia, żeby trochę zarobić. - Gdyby to było takie proste, każdy by go naśladował - mruknął z dezaprobatą Ohydny Krawat, po czym zwrócił się do Amy: - Nazywam się Allan Walters. Pierwszy raz tu panią widzę. Z którą firmą jest pani związana? - Nie pracuję w biurze maklerskim - odparła Amy po chwili, zaskoczona tym pytaniem. - Uczę... - Z pewnością biznesu i marketingu - dokończył za nią Ohydny Krawat, trafiając jak kulą w płot. - To znakomicie, że przyszła pani na tę

RS

imprezę, ale chyba powie pani uczciwie swoim studentom, że przypadek Langdona należy do rzadkości i pieniądze można stracić równie szybko, jak się je zarobiło.

- Ten facet powinien już dawno pójść na zieloną trawkę - szepnął Amy do ucha sympatyczny młodzieniec. - Wie pani, słyszałem, że Langdon przebiera nie tylko w akcjach, ale też w ładnych kobietach - dodał Ohydny Krawat, wlepiając wzrok w dekolt Amy. - Można sobie pozwolić na taki luksus, kiedy się jest młodym i bogatym. Amy, urażona jego słowami, policzyła do dziesięciu, po czym odezwała się spokojnym tonem: - Mam wrażenie, że pan dużo wie o panu Langdonie. Czyżby go pan znał? - Nie, ale ludzie gadają... Wie pani, jak to jest.

103

- Czyli w gruncie rzeczy opiera pan swoją opinię na plotkach podsumowała Amy. Allan poprawił ohydny krawat, chrząknął i powiedział: - No cóż, to chyba jasne, że niezły z niego podrywacz. Niech pani tylko spojrzy, po obu jego stronach przy stole siedzą kobiety. - Jasne jest tylko to, że przy jego stole posadzono na przemian kobiety i mężczyzn - wypaliła Amy, która w głębi duszy usiłowała przekonać samą siebie, że tak jest w istocie, chociaż nie była tego do końca pewna. - W każdym razie ten facet nie jest żonaty, inaczej pisaliby o tym w gazetach. - Nie mogę panu powiedzieć nic ciekawego o romantycznej

RS

przeszłości pana Langdona, ale tego przynajmniej jestem pewna, że wskazówek, jak grać na giełdzie, nie czerpie ani z gazet, ani z plotek. Może między innymi dlatego odnosi takie sukcesy. - Brawo, świetnie go pani usadziła - szepnął do niej młody człowiek i podał jej rękę. - Jestem Ben Haynes - przedstawił się. - A pani jak się nazywa, jeśli mogę wiedzieć? - Amy Monroe - odparła, zadając sobie przy tej okazji pytanie, czy kiedykolwiek przyjęłaby nazwisko Justina. - Nie jest pani w typie kobiet, które pojawiają się na takich imprezach - oświadczył Ben. W jego ustach zabrzmiało to jak komplement. - A jaki to typ? - Proszę sobie wyobrazić piranię - uśmiechnął się szeroko. Amy wzdrygnęła się. A więc jej rywalką, gdyby oczywiście Amy chciała z nią rywalizować o względy Justina, był przebiegły stwór, który

104

ostrymi zębami szarpał na kawałki swoją ofiarę. Przerażająca wizja. Może lepiej było tu nie przychodzić... Justin westchnął w duchu. Mimo że ostentacyjnie pokazywał swoją obrączkę i kilkakrotnie podczas kolacji wspomniał o żonie, brunetka z jego lewej strony przypuściła na niego tak ostry atak, że tylko z trudem zdołał się jej oprzeć. Wcale nie palił się do tego, by wystąpić przed tym zgromadzeniem. Wiedział wprawdzie, że wiele osób szanowało go i podziwiało, ale drugie tyle zazdrościło mu sukcesów. Wszyscy na tej sali byli zawodowcami. On jeden był amatorem i dlatego mieli mu za złe, że tak świetnie sobie radzi. - Chciałam ci powiedzieć - ciągnęła brunetka, ale Justin odwrócił od niej głowę i sięgnął po szklankę z wodą.

RS

Tymczasem prezes stowarzyszenia wszedł po kilku stopniach na podium i stanął przy mównicy.

- Panie i panowie - zaczął. - Mam zaszczyt przedstawić państwu naszego dzisiejszego gościa, który przemówi do nas podczas wiosennego spotkania maklerów giełdowych ze stanu Wirginia. Zaczynał praktycznie od zera, ale dziś jego majątek znacznie przekracza milion dolarów. Justin stłumił ziewnięcie i ukradkiem spojrzał na zegarek. Po chwili prezes zakończył swoje wystąpienie, mówiąc: - Panie i panowie, oto Justin Langdon. W sali rozbrzmiały głośne brawa, które zaskoczyły Justina. Wstał od stołu, wszedł na podium i stanął za mównicą. Sala była szczelnie wypełniona, światła właśnie przygaszono, tak że nie mógł odróżnić twarzy osób siedzących nieco dalej. - Witam państwa, nazywam się Justin Langdon i jestem... - tu zrobił pauzę dla wywołania większego efektu - ... jestem skąpiradłem.

105

Amy poczuła, jak rozpiera ją duma, bardzo niebezpiecznie bliska miłości. Justin był doprawdy niezwykłym mężczyzną. Kiedy na sali ucichły śmiechy, Justin kontynuował: - Wiem, że wielu z państwa musi diabelnie irytować fakt, że zrobiłem majątek na rynku papierów wartościowych, nie korzystając z pomocy maklerów giełdowych. Co ważniejsze, żaden z nich nie zarobił na moich zleceniach. Sam stałem się własnym maklerem. System gry na giełdzie opracowałem specjalnie dla siebie, biorąc pod uwagę własne cele i postanowienie, że będę stale i sumiennie analizował rynek, właściwą mi skłonność do podejmowania ryzyka, nie tak wprawdzie wielką, by mi to spędzało sen z powiek, a także zamiłowanie do handlu, w który angażuję się na chłodno, bez emocji. Taki system sami musicie opracować

RS

indywidualnie dla waszych klientów, którzy nie są niestety klonami. Wszystko, co mówił, poza uwagą o tym, że jest skąpiradłem, było zgodne z prawdą. Od początku Amy miała wrażenie, że Justin jest człowiekiem, który dobrze zna samego siebie. Musiał przejść przez wiele prób i one go umocniły. Amy sądziła, że ludzie podziwiają go za to, że zrobił duży majątek. Ona natomiast podziwiała go za to, jakim stał się człowiekiem. - Większość waszych klientów to ludzie zupełnie inni niż ja - ciągnął Justin - więc poszczególne elementy mego planu nie byłyby stosowne w ich przypadku. Ale mogę państwu podpowiedzieć, jak powinniście zareagować następnym razem, kiedy któryś z klientów powie coś równie irytującego, jak na przykład to: „Czytałem, że Justin Langdon bez niczyjej pomocy zamienił trzycyfrowy portfel akcji na siedmiocyfrowy. Może ja też powinienem spróbować".

106

- Oto więc, krok po kroku, metoda Langdona: Po pierwsze, należy mieszkać najtaniej, jak się tylko da. Najlepiej w jednoizbowej klitce w parszywej dzielnicy miasta, w której zamiast kołysanki na dobranoc słychać przez okno krzyki, odgłosy bójek i wycie policyjnych syren. Po drugie, warto tanio jadać. Najlepiej puszkę fasoli i makaron z paczki. Raz w roku można sobie pozwolić na szaleństwo, czyli posiłek na mieście. W McDonaldzie. - W tym momencie Justin posłyszał chichoty na sali. Pewnie jego słuchacze myśleli, że sobie żartuje, ale on naprawdę tak żył. - Po trzecie, przez trzy lata nie należy kupować samochodu. Chodzi się pieszo albo jeździ autobusem. Każdego centa, którego by się wydało na spłatę rat, naprawy, paliwo i parkowanie, odkłada się na rachunek, aby móc za to kupować akcje. Po czwarte, koniec ze snem. Kiedy zaczniecie

RS

już nieźle zarabiać na giełdzie, poszukajcie sobie zajęcia na nocną zmianę, abyście przez cały dzień mogli gapić się w monitor komputera, a potem całą noc pracować. Po piąte, na trzy lata zapomnijcie o życiu towarzyskim. Piwo jest w tym czasie luksusem, dobre wino niedościgłym marzeniem. Justin uśmiechnął się do siebie i pomyślał, że do tej chwili zdążył już wyeliminować jakieś dziewięćdziesiąt procent tych, którzy pragnęli „iść w ślady Justina Langdona". - Po szóste, nie ma mowy o randkach przez te trzy lata. Randki są bardzo kosztowne, a jeśli chcecie naśladować Justina, to musicie każdy cent inwestować w grę na giełdzie. Pociągnął łyk wody i rozejrzał się po sali. Gdzieś przy stole w środku spostrzegł błysk światła na rudych włosach. Zrobił przerwę w prelekcji i zmrużył oczy. Czyżby to była Amy? Serce zabiło mu mocno, poczuł, jak ogarnia go jakaś dziwna radość, połączona z niepewnością. Kiedy przyszła? Dlaczego nie dała mu znać, że

107

tu jest? Amy odwróciła w tej chwili głowę, po czym spojrzała mu prosto w oczy i uśmiechnęła się, tak jakby wiedziała, że on na nią patrzy. Justin znów podniósł do ust szklankę wody i zauważył, że ona ma na sobie obcisły, uwydatniający kształty czarny strój. Spostrzegł też, że jej sąsiedzi spoglądają na nią łakomym wzrokiem. Nic dziwnego, bo wyglądała naprawdę odlotowo. Justin powrócił do swojej prelekcji i zmierzał do jej końca szybciej, niż sobie założył. Chciał usłyszeć jej odpowiedź na kilka pytań. Kiedy łysawy jegomość w średnim wieku zaczął zagadywać Amy, Justin o mały włos nie zeskoczył z podium. Zamiast tego powiedział: - Drodzy państwo, chciałbym skorzystać z tej okazji i przedstawić państwu moją żonę. Trochę się spóźniła, ale już jest pośród nas. Amy, nie

RS

wstydź się, proszę. Pokaż się i pomachaj wszystkim na powitanie. Amy niechętnie posłuchała, ale jej twarz oblał rumieniec i Justin był pewien, że przyjdzie mu za to słono zapłacić. Skończył przemowę, skinieniem głowy podziękował za oklaski, uścisnął rękę prezesowi stowarzyszenia maklerów, a następnie zszedł z podium i skierował się prosto do stolika Amy. Młody człowiek, jej sąsiad, wstał, podał Justinowi rękę i powiedział: - Proszę pana, od dawna jestem pańskim wielbicielem. Justin uścisnął mu rękę, po czym pochylił się nad Amy. - Starałam się, żeby mnie nikt nie zauważył - syknęła przez zęby. - Chyba nie w tym stroju - szepnął jej do ucha. - Amy - zwrócił się do niej facet w średnim wieku głosem równie obleśnym, jak jego uśmiech - teraz już wiem, dlaczego go tak broniłaś. - Broniłaś mnie? - zdziwił się Justin. - Później ci to wyjaśnię.

108

- Słodka ta pańska żoneczka... Amy, oburzona jego protekcjonalnym tonem, spojrzała na Justina, który zacisnął gniewnie szczęki, po czym odezwał się ze zjadliwym uśmiechem: - Radziłbym panu, stary capie, żeby pan oderwał oczy od dekoltu mojej żony. Idziemy, Amy. Gdy kierowali się do wyjścia, Justin zagadnął: - Dlaczego mnie nie uprzedziłaś, że przyjdziesz? - Chciałam ci sprawić niespodziankę - wyjaśniła Amy, która starała się dotrzymać mu kroku. - Muszę przyznać, że ci się to udało - mruknął, prowadząc ją przez wyłożony marmurem hol. - Dlaczego nie podeszłaś do mojego stolika?

RS

- Kiedy przyszłam, wszystkie miejsca były już zajęte. No i otaczał cię wianuszek kobiet. Darzących cię, jak zauważyłam, wyjątkową uwagą. Ale dokąd mnie właściwie prowadzisz? - zapytała, kiedy wcisnął guzik przy drzwiach windy.

- Pozwolę sobie powiedzieć, że ciebie z kolei otaczali mężczyźni darzący cię nie mniejszą uwagą - odparował Justin z nutką pretensji w głosie, która zupełnie ją zaskoczyła. - A prowadzę cię do saloniku, który na ten wieczór wynajęło dla mnie stowarzyszenie. - Do saloniku? - zdziwiła się Amy. Kryte brązem drzwi windy rozsunęły się bezszelestnie i Justin pociągnął ją do środka. - Może cię to zdziwi, ale wyobraź sobie, że są na świecie ludzie, którzy uważają, że jestem coś wart. Niektórzy nawet są zdania, że jestem wiele wart.

109

- Ależ ja też tak sądzę - powiedziała Amy z przekonaniem. - Może tylko mam do tego inne powody niż wiele osób na tej sali. - A jakież to powody? - zapytał Justin z błyskiem w zielonych oczach. Tymczasem winda stanęła, drzwi się otworzyły i Amy miała chwilkę czasu, by zebrać myśli. Jednak wszystko działo się zbyt szybko, tak że nie wiedziała, co mu odpowiedzieć, kiedy wziął ją pod rękę i poprowadził do saloniku. - Chyba nie dosłyszałem, co powiedziałaś - przynaglił ją. Amy, nie bardzo pewna, w jakim Justin jest nastroju, wciąż jeszcze nie mogła odzyskać równowagi. - Podziwiam cię za to, że koledze z domu opieki dałeś pieniądze na

RS

bilet, aby mógł pojechać odwiedzić rodzinę. - Widząc zaskoczenie w jego oczach, ciągnęła: - Podziwiam cię za to, że nie krzyczałeś, kiedy Nicolas zabrudził ci samochód. I podziwiam cię za to, że umiesz dawać sobie ze mną radę.

Justin przechylił głowę na bok i zapytał: - Nie rozumiem, co chcesz przez to powiedzieć? Amy w zakłopotaniu odwróciła głowę i zaczęła się rozglądać po saloniku umeblowanym luksusowo i ze smakiem. - No cóż... - odparła wreszcie - poślubiłeś mnie, a ja nie jestem dobrym materiałem na żonę. - Właściwie miałbyś prawo nazywać mnie swoją niby-żoną. - W życiu nie słyszałem o czymś takim, jak niby-żona. - W moim przypadku jest to kobieta, która nie chciała nigdy wyjść za mąż i która sądziła, że nie nadaje się na żonę. Mogę jeszcze dodać, że czuję się nieswojo, ponieważ bardzo mi się podobasz i żywię dla ciebie

110

pewne uczucia. I to, że umiesz radzić sobie ze mną, jest zapewne dla ciebie samego prawdziwą niespodzianką. Milczenie, jakie zapadło po jej słowach, było tak brzemienne w sekretne nadzieje i obawy, że Amy modliła się, by coś wybawiło ją z opresji. - Dlaczego dziś tu przyszłaś? - Już ci mówiłam. Chciałam ci sprawić niespodziankę i... - Urwała. Za bardzo się już odsłoniła. Poczuła, jak Justin okręca sobie wokół palca kosmyk jej włosów, który wysunął się z misternie upiętej fryzury. - Poza tym chciałam, żebyśmy spędzili ze sobą trochę czasu bez dzieci. Kilka minut tylko we dwoje.

RS

- Te kilka minut we dwoje to zupełnie dobry pomysł, ale nie powinnaś się była tak ubierać - powiedział Justin, głaszcząc lekko jej szyję. Amy zamarła. Rzeczywiście, sama czuła się w tym zgromadzeniu nie na miejscu, a on tylko ją w tym mniemaniu utwierdzał. - Nie podoba ci się? - zapytała, okręcając się. - Dlaczego? Sądziłam, że całkiem nieźle wybrałam ten strój, zważywszy, że normalnie ubieram się jak nauczycielka szkoły podstawowej. - Ależ nie. Jesteś bardzo ładnie ubrana. I świetnie wyglądasz w tym kompleciku. Problem w tym, że wszyscy faceci na tej sali marzyli tylko o tym, by cię zobaczyć bez tych fatałaszków. - Ach tak... - Amy poczuła, jak cały bunt ulatuje z niej niczym z przekłutego balonu. Zerknęła na Justina i po raz któryś zauważyła, jak świetnie prezentuje się w smokingu. Zaintrygowana, spojrzała mu prosto w oczy i powiedziała:

111

- Mam pytanie. Czy wśród tych wszystkich facetów, którzy o tym marzyli, byłeś także ty?

ROZDZIAŁ JEDENASTY Justin podszedł powoli do Amy i spoglądał na nią z góry. Był tak blisko, ale wciąż nie dość blisko, pomyślała. Jej serce zabiło mocno, gdy ujrzała wyraz jego twarzy. Wyciągnął rękę i ujął ją pod brodę. - Teraz moja kolej - odezwał się. Z wrażenia Amy zaparło dech w piersi. - Twoja kolej? zbawiła.

RS

- Cały czas jesteś zajęta zbawianiem świata. Pora, żebyś teraz mnie Amy nie mogła uwierzyć własnym uszom. W jego ustach brzmiało to po prostu śmiesznie. Był taki silny, bardzo zrównoważony, i dobrze wiedział, czego chce. Kto jak kto, ale Justin z pewnością nie należał do mężczyzn, których trzeba zbawiać. - No, może byłam tego bliska, kiedy cię wiozłam do szpitala powiedziała stłumionym głosem. - Wolałbym, żebyś była jeszcze bliżej - powiedział i opuścił głowę, by pocałować ją w usta. Nie spieszył się, tak jakby wiedział, że Amy potrzebuje czasu oraz uwagi z jego strony. Kilku minut spokoju, wolnych od presji zewnętrznego świata. Teraz nie musiała się martwić, że w każdej chwili mogą wpaść do pokoju dzieci albo zadzwoni telefon, albo pani Hatcher złoży im niespo-

112

dziewaną wizytę. Kilka chwil tylko dla nich obojga. Usta przy ustach, serce przy sercu. Amy zdawała sobie sprawę z rosnącej siły swych uczuć dla Justina. Tak silnych uczuć do mężczyzny nigdy dotąd nie doświadczyła. Nie mogła znaleźć odpowiednich słów, a może bała się je wypowiedzieć. Musiała w inny sposób go o nich przekonać. Tymczasem Justin całował ją coraz namiętniej, coraz bardziej niecierpliwie. - Za szybko - mruknął. - Zawsze pragnę cię za szybko. Muszę trochę zwolnić. Chcę cię całować całą... - Mówiąc to, ściągnął jej przez głowę czarny sweterek. Amy, która także pragnęła poczuć dotyk jego skóry, pomogła mu zdjąć koszulę. Po chwili obydwoje, mocno przytuleni i objęci ramionami,

RS

stali, czując bicie swoich serc i nie mogąc się od siebie oderwać. Porwała ich fala namiętności i uniosła daleko, wysoko, głęboko... Wreszcie, gdy oboje ochłonęli, Justin odezwał się: - To niesłychane, ale ciągle mi ciebie za mało. Amy westchnęła i przymknęła oczy. Pomyślała, że choć przez chwilę pozwoli sobie zdać się na jego siłę. Czy nie byłoby cudownie, gdyby zawsze mogła liczyć na jego obecność, na jego oparcie? Na myśl o tym ogarnęła ją wielka radość. A może rzeczywiście tak się stanie, może nie będzie temu końca? Justin, pomagając jej się ubrać, powiedział: - Bardzo mi z tobą dobrze. Chciałbym, żeby już tak zostało. Na jak długo zaangażowałaś opiekunkę do dzieci? Na tydzień? - zapytał i zerknął na nią, udając, że mówi poważnie. - Nie żartuj - roześmiała się. - Kiedy wybije północ, zamienię się w dynię.

113

Spojrzawszy na zegar, Justin zauważył, że zrobiło się późno, i jęknął: - Przyjdzie czas, kiedy zatrzymam cię na całą noc - ostrzegł. Amy zadrżała z rozkoszy, słysząc te słowa. - Pod warunkiem, że nikt nie będzie chorował i że znajdziemy odpowiednią opiekunkę do dzieci - powiedziała z uśmiechem. - I że będzie sprzyjająca konfiguracja gwiazd. - To wszystko musi nastąpić szybko - zapewnił ją Justin. Zaprowadził ją do jej garbusa, pomógł wsiąść i pocałował, zanim odjechała, po czym poszedł do swojego samochodu. Ale w drodze do domu owładnęły nią mniej wesołe myśli. Pewne bardzo ważne sprawy w ogóle nie uległy zmianie. Zgodzili się oboje, że to małżeństwo będzie trwało dwa lata. Podpisali umowę, w której zostały kochają.

RS

wyszczególnione warunki rozwodu. Byli też zgodni co do tego, że się nie Ta ostatnia myśl była dla niej tak bolesna, jak pchnięcie nożem. Justin dojechał do domu pierwszy i zapłacił opiekunce, zanim Amy zdążyła otworzyć torebkę. - To nie było konieczne - powiedziała. - Mogłam to sama zrobić. Justin spojrzał na nią uważnie i przekonał się, że znów sprawia wrażenie spiętej. Ciekaw był dlaczego. Zdziwiło go, że ta namiętna kobieta, z którą dopiero co szybował nieomal w przestworzach, w czasie krótkiej drogi do domu zdążyła wznieść między nimi niewidzialny mur. - Stałaś się bardzo milcząca - zauważył. - Bo jestem zmęczona. I muszę zaraz pójść do Emily, obiecałam, że po powrocie ją ucałuję. - W porządku. Amy przygryzła wargę i popatrzyła mu prosto w oczy.

114

- Byłeś naprawdę cudowny... podczas prelekcji i potem. Tak, cudowny - powtórzyła. - Dobranoc. - Znowu obleciał cię strach? - zapytał Justin, któremu zrobiło się trochę przykro. Gdy na nią spojrzał, zobaczył, że walczą w niej różne uczucia, i powstrzymał się od komentarza. - Myślę, że idzie raczej o to, że dopadła mnie rzeczywistość wyznała wreszcie stłumionym głosem. - Więc to, co się wydarzyło dziś wieczór, nie było dla ciebie dość rzeczywiste? Amy westchnęła i cicho powiedziała: - Nasze małżeństwo nie wydaje mi się rzeczywiste. - Może gdybyśmy razem sypiali...

RS

- Nie wydaje mi się, żeby to było dobre rozwiązanie. Obiecaliśmy sobie, że nasz związek potrwa dwa lata. Gdyby nasze małżeństwo było prawdziwe, uważalibyśmy, że wiążemy się na zawsze. Mówiąc to, spuściła oczy. - Prawda jest taka, że się nie kochamy - dodała z nutką bólu w głosie. - A ukoronowaniem tego wszystkiego jest nasza intercyza. Justin zaniepokoił się. Adwokat ostrzegał go, że po ślubie żony czasami domagają się zmian w takiej umowie. Zdarza się, że kobiety posuwają się do szantażu uczuciowego lub seksualnego, aby wyciągnąć dla siebie więcej pieniędzy. Mógł tylko mieć nadzieję, że Amy nie należy do takich kobiet. - O co ci chodzi? Uważasz, że warunki tej umowy są dla ciebie niesprawiedliwe?

115

- Nie, wcale tak nie uważam - odrzekła, potrząsając głową. - Ale pomyśl tylko. Taka intercyza to w gruncie rzeczy wstęp do rozwodu. Instrukcja, jak postępować, aby rozwiązać nasze małżeństwo. - Czy chcesz przez to powiedzieć, że jeśli wyrzucimy umowę przez okno, zdecydujesz się zostać ze mną na noc? Słysząc to, Amy pobladła. Wyglądała tak, jakby jej wymierzył policzek. - Nie. Widzę, że nic nie rozumiesz. Idzie o coś znacznie ważniejszego niż idiotyczna umowa małżeńska. O coś o wiele ważniejszego - powiedziała i odwróciwszy się na pięcie, odeszła. Po tym wieczorze znów nabrali do siebie dystansu. Amy była uprzejma i sympatyczna, ale zachowywała się wobec Justina z rezerwą. On

RS

zaś miał wrażenie, że utracił skarb, który już prawie trzymał w ręku. Przecież zdążyli tak bardzo się do siebie zbliżyć. Justin wysoko cenił zaufanie i wspaniałomyślność, jakie okazywała mu Amy. Niestety, wszystko to należało do przeszłości. Któż by przypuszczał, że życie pod jednym dachem okaże się dla niego tak bolesne? Chyba nigdy przedtem nie doświadczył podobnego bólu. Nawet wtedy, gdy matka zostawiła go w domu opieki. Z każdą godziną ogarniała go coraz większa rozpacz i frustracja. Pewnego dnia, kiedy wyszedł z domu po jakąś część do komputera, zajęło mu to znacznie więcej czasu, niż przewidywał. Kiedy wrócił, zastał na podjeździe nowy samochód i dostawczą półciężarówkę. Zaciekawiony, ruszył ścieżką w stronę ogródka. Amy rozmawiała z dwoma mężczyznami, którzy montowali piękną drewnianą huśtawkę. Emily stała grzecznie obok niej, a chłopcy biegali w kółko. Po chwili Nicholas zauważył Justina.

116

- Justin, Justin! Będziemy mieli huśtawkę! - zawołał na cały głos. Zaraz będzie gotowa! I ja pierwszy będę się na niej huśtał. - Akurat - odezwał się Jeremy. - Ja będę pierwszy. - Akurat! - odpowiedział mu Nicholas. - Akurat! - wtrąciła się Emily. - Najpierw pohuśtamy się my, ciocia Amy i ja, bo my jesteśmy grzeczne, a wy nie. Nicholas i Jeremy natychmiast ucichli. Amy spojrzała w stronę Justina i uśmiechnęła się. Na ten widok drgnęło mu serce. W oczach miała tyle blasku, jak gdyby zapomniała o ich sprzeczce z zeszłego tygodnia. Nagle jednak chyba sobie przypomniała, bo uśmiech jej przygasł. - Kupiłam dzieciom huśtawkę - wyjaśniła. podjeździe?

RS

- Właśnie widzę - powiedział. - A co to za samochód stoi na Amy znów uśmiechnęła się lekko, z zakłopotaniem. - Kupiłam go trochę pod wpływem impulsu, a trochę ze względów praktycznych. Zapinanie pasów w tym starym garbusie to była mordęga. Więc zatrzymałam się u dealera po drodze do domu i oto mamy nowy samochód. Justinowi zrobiło się trochę nieswojo. - Dlaczego mnie nie poprosiłaś? Mogłem ci przecież pomóc w kupnie huśtawki i samochodu. - Nie, huśtawka to prezent ode mnie, przymierzałam się do tego już od paru tygodni. A garbusa już dawno trzeba było wymienić na coś lepszego. Chyba po to jest dzień wypłaty, żeby człowiek mógł wydać trochę forsy - zaśmiała się Amy. - No, niby tak - zgodził się niechętnie Justin.

117

- Poza tym, dziś wieczorem wszystko się wyrówna. - Nie rozumiem, co masz na myśli? - Będzie marna kolacja - odparła. - A teraz, dzieciaki, wracamy do domu, trzeba zostawić tych panów w spokoju, żeby spokojnie zakończyli pracę. Do tego czasu pewnie się już ściemni, ale może się nam uda jeszcze dziś wypróbować huśtawkę. Poprowadziła dzieci do środka, a one pobiegły umyć ręce przed kolacją. Justin tymczasem próbował opanować niemiłe uczucie zaniepokojenia, jakie go ogarnęło z powodu zakupów Amy. Nie przypuszczał, że w jej naturze leży szastanie pieniędzmi pod wpływem nagłego impulsu. - No, kochani, siadamy do stołu.

RS

- Ja bym się wolał pohuśtać - powiedział Nicholas. - Każdy by wolał - dodał Jeremy.

- Na razie musimy zjeść kolację - oznajmiła Amy. - Przepraszam za te dzisiejsze frykasy, ale czasami zdarza się tak, że do wyboru mamy tylko fasolkę z puszki. Justin natychmiast poczuł, jak buntuje się jego żołądek. O mały włos głośno nie zaprotestował. Nawiedziły go obrazy z przeszłości, tak żywe, jakby to było dziś. Przypomniał sobie, jak pewnego dnia jego mama kupiła mu śliczny błyszczący wóz strażacki, a sobie nową sukienkę i sandałki. Na kolację mieli fasolkę z puszki. Innym znów razem na Boże Narodzenie kupiła lodówkę i telewizor, a dla Justina gry wideo. Ponieważ nie zapłaciła rachunku, odcięto im elektryczność i fasolkę mama podgrzewała w kominku. Justin na okrągło jadał fasolkę, kiedy odkładał, aby zapewnić sobie poczucie bezpieczeństwa, którego nigdy nie doświadczył w dzieciństwie.

118

Tego już było za wiele. Wszystko, tylko nie fasolka z puszki. Podszedł do Amy i odezwał się cicho, tak by nie słyszały go dzieci: - Jadę do domu. Dam ci znać, kiedy wrócę. - Nie czekał na jej odpowiedź, po prostu wyszedł. W kilka godzin później siedział na skórzanej kanapie we własnym domu. Nie zapalił światła i na początku delektował się panującą wokół ciszą, która działała na niego kojąco. Po jakimś czasie jednak ogarnął go dziwny niepokój. Cisza zaczęła mu ciążyć. Już się przyzwyczaił do skrzypiących schodów w domu Amy, do jej melodyjnego głosu i szczebiotu dzieci. Przywykł do ograniczonej samotności. Spojrzał na zegar i pomyślał, że właśnie w tej chwili mógłby pomagać Amy ułożyć chłopców do snu albo poczytać Emily na dobranoc.

RS

Potem, kiedy dzieci już spały, Justin zawsze był świadomy obecności Amy. Mogła być w innej części domu, a nawet spać, kiedy on jeszcze czuwał, ale wiedział, czuł, że jest gdzieś niedaleko. Zastanawiał się, czy ona kiedykolwiek za nim tęskniła podczas długich godzin nocnych. Miał takie dziwne wrażenie, jakby widział tuż obok siebie brakujący element układanki, jaką jest życie każdego człowieka, ale nie potrafił go zatrzymać i bardzo go to dręczyło. Wrócił do własnego domu, gdyż poszukiwał samotności i spokoju, ale samotność go przytłaczała, a spokoju też nie mógł znaleźć. Po jakimś czasie z niespokojnego snu wyrwał go telefon. - Hej, mówi Michael - odezwał się znajomy głos. Słuchaj, właśnie dzwonił Dylan, pomyślałem, że zechcesz do niego pojechać. Jest w szpitalu. Justin usiadł na łóżku. - Czy jest ranny?

119

- Nie, ale Alisa Jennings miała wypadek. To poważna sprawa. Leży na Oddziale Intensywnej Terapii i jest nieprzytomna, a Dylan postanowił nie ruszyć się na krok ze szpitala, dopóki ona się nie obudzi. - Skąd się dowiedział, że Alisa jest ranna? - Okazało się, że jej matka wyjechała w długą podróż za granicę, więc szpital nie mógł się z nią skontaktować. Znaleźli w torebce Alisy wizytówkę Dylana i dlatego do niego zadzwonili. Możesz sobie wyobrazić, jak bardzo jest zdenerwowany. Ja przyjadę trochę później, ty mieszkasz bliżej, więc. szybciej dotrzesz do kliniki West County. Próbowałem cię najpierw złapać u twojej żony... - dodał Michael i zawiesił głos. - Jestem u siebie, musiałem przemyśleć różne sprawy...

RS

- Rozumiem. Ale proszę cię, pospiesz się. Do zobaczenia w szpitalu. Justin pospiesznie się ubrał, złapał kluczyki do samochodu i pojechał do szpitala. Kupił w automacie dwa kubki kawy i ruszył do poczekalni. Zastał w niej Dylana, który siedział na krześle i nie widzącymi oczyma wpatrywał się w szklane drzwi pokoju pielęgniarek. Dylan, najbardziej beztroski facet, jakiego znał Justin, wyglądał tak, jakby spotkał na swej drodze śmierć. - Hej - odezwał się do niego Justin, podając mu kubek z kawą. - Co się stało? Dylan wziął od niego kawę, ale nie podniósł kubka do ust. - Chciała złapać psa sąsiadów, który zerwał się ze smyczy, i potrącił ją samochód wyjeżdżający zza rogu. Moment nieuwagi... - O mój Boże - westchnął Justin. Gdy przymknął oczy, zobaczył Alisę jako małą dziewczynkę. - Była takim miłym dzieckiem i wyrosła na

120

śliczną kobietę - powiedział z żalem w głosie. - Co za pech. Jakie są rokowania? Co mówią lekarze? - Nie chcą mi wszystkiego powiedzieć - odparł Dylan. - Wiem tylko, że ma poważny uraz głowy i obrażenia wewnętrzne. Nawet nie są pewni, czy się w ogóle obudzi - dodał łamiącym się głosem. - Czy pozwolili ci ją zobaczyć? Dylan zawahał się, po czym rzekł: - Tak, powiedziałem, że jestem jej narzeczonym. Justin nie mógł uwierzyć w to, co właśnie usłyszał. Wiedział wprawdzie, że Dylan kocha się bez wzajemności w Alisie, ale nie wyobrażał sobie, że aż tak bardzo mu na niej zależy. - Nie miałem innego wyjścia, inaczej w ogóle nie chcieliby ze mną

RS

rozmawiać. A jej matka wyjechała na długo do Europy, na wycieczkę objazdową. Wiesz, jak to jest, co parę dni nocujesz w innym mieście. Może Alisa mnie teraz nie chce - dodał z przygnębioną miną - ale potrzebuje...

- Od jak dawna ją kochasz? Dylan zaśmiał się w odpowiedzi, ale w jego śmiechu nie było radości. - Odkąd pamiętam. Zawsze mi się podobała, jeszcze na długo przedtem, zanim wiedziałem, co to słowo znaczy, ale zachowywałem się jak kretyn, kiedy spotkaliśmy się znów w college'u. Miałem zupełnie przewrócone w głowie. Nie traktowałem jej tak, jak na to zasługiwała. I teraz przyszło mi za to zapłacić. Dobry Boże, co ja pocznę, jeśli ona umrze? - Ale przecież nie byliście razem - zdziwił się Justin.

121

- Nic nie rozumiesz - odpowiedział Dylan, patrząc mu z rozpaczą w oczy. - Dla mnie ważna jest sama świadomość, że ona istnieje, że żyje. Bez niej mój świat byłby pusty. Justin świetnie wiedział, o czym mówi przyjaciel. Jego świat też byłby pusty, gdyby nie było w nim Amy. Ogarnął go lęk na myśl o tym, co też by począł, gdyby Amy coś się stało. Na samą myśl o tym przeszył go dreszcz przerażenia. A gdyby umarła? Gdyby już jej nie było? Gdyby nie mógł już jej widzieć, być z nią? Zrobiło mu się słabo, gdy usiłował to sobie wyobrazić. - Kiedy człowiek jest zakochany, na świecie są tylko dwa miejsca: tam, gdzie ona jest, i tam, gdzie jej nie ma. Justin solidarnie przesiedział z Dylanem całą noc, ale silny

RS

wewnętrzny głos nakazywał mu wrócić do Amy. I zrobił tak o świcie, zostawiając z Dylanem Michaela.

W drodze do jej domu zatelefonował do swojego adwokata i polecił mu zniszczyć intercyzę. Gdy adwokat usiłował mu to wyperswadować, Justin nie chciał go w ogóle słuchać. - Albo ją pan unieważni, albo zrobi to inny adwokat i jemu zapłacę wypalił. Kiedy wczesnym rankiem zatrzymał samochód na podjeździe, poczuł, że dojrzało w nim nieodwołalne postanowienie. Wszedł szybko do domu i pobiegł prosto na górę. Zatrzymał go głos Amy. - Jak się czuje Alisa? - zapytała cicho, stając w drzwiach swojej sypialni.

122

Justin odwrócił głowę w jej stronę i nie mógł oderwać od niej oczu. Wyglądała bardzo ładnie, w bladozielonej nocnej koszuli, ale miała podkrążone oczy. - Niestety, nie odzyskała jeszcze przytomności. - To straszne - powiedziała, krzyżując ręce na piersi, tak jakby chciała samą siebie utulić i uspokoić. - Nie mogłam spać. Próbowałam się do ciebie dodzwonić, kiedy zatelefonował do mnie Michael, ale pewnie już wyjechałeś do szpitala. - Tak, teraz jest tam Michael. A ja musiałem się z tobą zobaczyć. Amy skinęła głową. Nerwy miała napięte do ostateczności. - To dobrze. Ja też chciałam z tobą porozmawiać - powiedziała. Justin podniósł rękę, chcąc jej przerwać.

RS

- Poczekaj, mam ci coś do powiedzenia. Przestraszona, że on chce w ogóle wycofać się z ich małżeństwa, Amy potrząsnęła głową i zaczęła szybko mówić: - Nie, proszę cię, poczekaj. Muszę ci powiedzieć, że jest mi bardzo przykro. Wiem, że byłam niemożliwa. Żałuję, że w niczym nie przypominałam normalnej żony. Z jednej strony byłam zdecydowana na wszystko, z drugiej bałam się, uważałam, że nie mogę sobie pozwolić na to, żeby na tobie polegać - szepnęła niepewnie. To wyznanie wiele ją kosztowało. - Widzisz, jesteś taki silny... Jesteś najsilniejszym mężczyzną, jakiego spotkałam, i chcę na tobie polegać, ale jednocześnie się boję. W moim życiu nie było nikogo, na kim mogłabym się oprzeć. Obydwoje moi rodzice byli alkoholikami i bardzo wcześnie nauczyłam się polegać tylko na sobie. Nawet nie wiem, jak to zrobić, by dojść do jakiejś równowagi... wyznała ze ściśniętym gardłem. - Ale chciałabym się przy tobie nauczyć. Właśnie przy tobie.

123

Justin podszedł do niej, spojrzał jej w oczy i powiedział: - W drodze ze szpitala zatelefonowałem do mojego adwokata. Amy poczuła, jak robi jej się słabo. Więc podjął już kroki zmierzające do separacji. Spóźniła się. Przegrała. - Poleciłem mu unieważnić naszą umowę. Amy, chcę, żebyś naprawdę była moją żoną. Zakręciło jej się w głowie. Przez chwilę nie potrafiła pojąć w pełni znaczenia jego słów. Zdumiona, pokręciła głową i odezwała się: - Nic nie rozumiem. Sądziłam, że już masz dość naszego małżeństwa i że chcesz je rozwiązać. - Mam dość udawania, że jest to małżeństwo tymczasowe, ponieważ dla mnie nie jest ono tymczasowe. Nie umiem ci tego wyjaśnić, wiem, że

RS

to zabrzmi może dziwacznie, ale myślę, że ty i ja jesteśmy sobie przeznaczeni. Jesteś kobietą, której na pewno bym pragnął, gdybym tylko wiedział, że istnieje. Dzięki tobie świat nabrał dla mnie sensu. Ja nie... przerwał na chwilę, po czym zapytał z przerażeniem: - Dlaczego płaczesz? Amy, wzruszona jego wyznaniem, wyszeptała: - A ja myślałam, że odchodzisz na dobre. Justin wziął ją w ramiona i mocno przytulił. - Nie, chociaż ta historia z fasolką to było mocne uderzenie, ale... - Czy ja dobrze słyszę? Historia z fasolką? - To długa opowieść... Widzisz, fasolka z puszki źle mi się kojarzy z moją przeszłością. - Coś podobnego! - zdziwiła się Amy. - Jeremy ją uwielbia. - Wobec tego z radością mu oddam wszystkie moje porcje. W ramionach Justina Amy poczuła, jak ogarnia ją miłe ciepło i przepełnia nadzieja.

124

- Nie zrozumiałam, co mówiłeś na temat naszej umowy małżeńskiej zagadnęła cicho. - Jest unieważniona - wyjaśnił. - Nie potrzebujemy jej. - Nie musiałeś tego robić - powiedziała, wiedząc, że potrzebował intercyzy ze względu na swoje poczucie bezpieczeństwa. Bardziej niż czegokolwiek Amy pragnęła, by Justin czuł się bezpieczny i kochany, by miał to, czego mu brakowało w dzieciństwie. Chciała być tą kobietą, która da mu to wszystko. - Owszem, musiałem - oświadczył. - Chcę spędzić z tobą całe życie. Chcę, żebyśmy byli ze sobą związani pod każdym względem. Nie mogę sobie wyobrazić, żebyś ode mnie odeszła. Oczy Amy znów wypełniły się łzami.

RS

- Bardzo bałam się ciebie pokochać, ale wiem, że cię kocham. Kocham to dziecko, którym byłeś, tego mężczyznę, którym jesteś, i chcę mieć szansę kochania tego człowieka, którym się staniesz. Justin schylił głowę i pocałował ją z tak wielką czułością i miłością, że poczuła się oszołomiona. Jak to się stało, pytała samą siebie, że spotkało ją takie ogromne szczęście? - Przedtem sądziłem, że moją misją jest poślubić cię dla dobra dzieci. Dzisiaj wiem, że moją misja jest kochać ciebie dla mojego własnego dobra. Tydzień później Amy zaskoczyła Justina, kiedy wróciła do domu z kolacją z chińskiej restauracji i z szampanem, ale bez dzieci. - A gdzie są nasze skrzaty? - zapytał, całując ją na powitanie. - Zostały na noc u Kate i Michaela - wyjaśniła, nie mogąc powstrzymać się od uśmiechu. - Mam dla ciebie dobrą wiadomość.

125

Zostaliśmy uznani za odpowiednich opiekunów dla dzieci. Teraz są naprawdę nasze. - Cudownie - uradował się. - Powinniśmy to uczcić. - Taki właśnie jest mój plan. - Coś podobnego! - ucieszył się. - A jaki to plan? - Myślę, że powinniśmy się rozebrać i natychmiast pójść do łóżka. Justin porwał ją w ramiona i zaniósł do pokoju, który przez ostatni tydzień był ich małżeńską sypialnią. - Nie będę protestował - powiedział. - A co z kolacją? - Później - odrzekła krótko. Kochali się długo, namiętnie i czule. Później Amy narzuciła na siebie krótką nocną koszulkę i przyniosła do sypialni na tacy chińskie specjały i

RS

szampana. Po wyśmienitej kolacji zapytała;

- Czy słyszałeś ostatnie nowiny o Alisie? Dzwoniła Kate i powiedziała, że Alisa odzyskała przytomność, ale niczego nie pamięta. - Tak, do mnie telefonował Dylan. Myślę, że w tej chwili po prostu czuje ulgę, wiedząc, że ona będzie żyć. Powiedział mi, że nie opuści Alisy, nawet jeśli ona każe mu iść precz, kiedy odzyska pamięć. - Nie umiem ci powiedzieć, jaka jestem z tobą szczęśliwa. - A ja nawet nie chcę wspominać czasów, kiedy nie było cię w moim życiu. Amy czuła, jak jej serce wypełnia ogromna radość. - Musze ci teraz coś wyznać - zwróciła się do niego i ujęła jego dłonie w swoje. Patrząc prosto w oczy mężczyźnie, którego kochała nade wszystko, wypowiedziała słowa przysięgi, której miała dotrzymać do końca życia.

126

- Ja, Amy, biorę sobie ciebie, Justinie, za męża, i chcę wytrwać w tym związku w zdrowiu i w chorobie, w dobrej i złej doli. Pochyliła się i pocałowała go, a jej serce przepełniała miłość. - Aż do końca życia - dodała. - Ja, Justin, biorę sobie ciebie, Amy, za żonę. Będę cię kochał i będę przy tobie do końca życia - powiedział uroczyście, po czym szepnął jej na ucho: - Nawet jeśli czasami podasz fasolkę. Amy roześmiała się, a po jej policzku spłynęła łza. W ciągu ostatniego tygodnia Justin wiele jej o sobie opowiedział, włącznie z historyjką o znienawidzonej fasolce.

RS

- Jeśli tak, to chyba naprawdę mnie kochasz.

127