04. Chmiel K. K. - Syn Gondoru 04. Minas Tirith

CHMIEL KATARZYNA KARINA

MINAS TIRITH SYN GONDORU CZĘŚĆ CZWARTA

Rozdział I Dom Namiestników - Niech to wszyscy Bagginsowie z Sackville! Niech to zaraza, pomór i zakalec! - warczał Pippin pod nosem, karkołomnie przeskakując po dwa stopnie na raz. Kolejna fala dymu buchnęła mu prosto w twarz. Kaszląc, zasłonił usta i nos rękawem. Zwinnie wyminął biegnącego w przeciwnym kierunku człowieka i pognał dalej. - Hej, a ty gdzie?! Heeej!!!! - doleciały go gniewne słowa, ale je zignorował. Początkowo próbował się tłumaczyć przygodnie napotkanym Gondorczykom, cóż to za pilne sprawy go wzywają, ale szybko dał sobie spokój. Za długo to trwało, a poza tym i tak nikt nie potrafił go zrozumieć. Zupełnie, jakby jakaś mgła spowiła im umysły, jakby szaleństwo Władcy udzieliło się wszystkim mieszkańcom grodu. Krzycząc miotali się tylko bez celu, to tu to tam, próbując uciekać przed pożarami. Jedynie Beregond zdawał się zachować trzeźwość umysłu. Oby mnie posłuchał. Oby tam poszedł... Pędził więc w dół, starając się nie słyszeć ostrych słów - ludzie, widząc jego srebrno-czarne szaty gwardzisty, odwracali się za nim wygrażając mu pięściami. Myśleli najwyraźniej, że dezerteruje. Pippin, przyzwyczajony do sławy „księcia niziołków i przyjaciela Boromira” i co za tym idzie do życzliwego powitania, gdziekolwiek się pojawił, teraz cierpiał w dwójnasób słysząc te obelgi. Wielu na szczęście nie rozumiał, bo ludzie krzyczeli często w języku Gondoru. Wyłapywał tylko poszczególne słowa, których zdążył się nauczyć podczas pobytu w Mieście. Tchórz... hańba... Mam nadzieję, że docenisz wszystko to, co dla ciebie robię i co musiałem wycierpieć pomyślał, przywołując w pamięci twarz Boromira. - I mam nadzieję, że żyjesz, bo w przeciwnym wypadku będziesz miał ze mną do czynienia! Nagle zatrzymał się, opierając dla równowagi dłoń na skalnej ścianie. Droga rozdwajała się. Jedna uliczka wiodła na wprost, szeroka i zachęcająca, druga, wąska, odbijała ostro w lewo. Problem w tym, że pierwsza biegła mniej więcej w dobrym kierunku, druga zaś dla odmiany prowadziła w przeciwną stronę, ale za to w dół - czyli tam, gdzie powinien się kierować, jeśli chciał trafić do drugiej bramy. - I bądź tu mądry, Peregrinie Tuku - jęknął. O ile bowiem siódmy i szósty krąg zdążył poznać dość dobrze dzięki Bergilowi, to od piątego w dół zaczynały się kompletnie nieznane mu rejony Miasta. Obejrzał się przez ramię. Dom z wykuszem zasłaniał Cytadelę, ale powinna być...tam mniej więcej. Czyli droga do bramy to musi być...ta. I Pippin pobiegł na wprost, by odkryć, że kawałek dalej, za zakrętem, ulica skręca w prawo pod kątem prostym i dla odmiany zaczyna piąć się z powrotem pod górę.

- Kto budował to durne miasto?! - ryknął Pippin, niemal przez łzy i zawrócił ku tamtej drugiej drodze. Tam, w Domu Namiestników umierał Faramir, a on nie mógł trafić do bramy, by sprowadzić pomoc! Gdyby nie był tak zrozpaczony, pewnie i by się zaśmiał nad tą ironią losu. Ale daleko mu było do śmiechu. Życie Faramira wisiało na włosku, a Denethor... hobbit zadrżał na wspomnienie wyrazu twarzy Władcy, kiedy ów wyszedł wreszcie ze swej tajemniczej komnaty na szczycie wieży wyszedł, by powiedzieć, że...Boromir nie żyje. Oznajmił to z absolutną pewnością naocznego świadka, co, zważywszy na fakt, że nie opuszczał Cytadeli, było dość osobliwe. Tym niemniej jego rozpacz była tak porażająca i tak prawdziwa, że pod Pippinem ugięły się kolana. Boromir dołączył do umarłych. Mój syn nie żyje. W pierwszej chwili Pippin dał się ponieść rozpaczy i łzy same napłynęły mu do oczu. Boromir nie żyje... Za sprawą służby wieść lotem błyskawicy rozniosła się po Cytadeli i dalej do Miasta, przekazywana gorączkowo z ust do ust. Lord Boromir nie żyje. Minas Tirith straciła swego Dziedzica i wodza. A Faramir? dopytywali się niektórzy. - Umarł - odpowiadali inni. - Ponieśli go do Domu Namiestnika. To już koniec... I ludzie w rozpaczy zaczynali lamentować nad stratą obu ukochanych synów Gondoru. Lecz Pippin, otrząsnąwszy się z pierwszego szoku, postanowił nie poddawać się rozpaczy - ktoś tu wszak musiał pozostać przy zdrowych zmysłach w tym mieście szaleńców. Skorzystał z tego, ze Władca zwolnił go ze służby i pobiegł na poszukiwanie Gandalfa. Biedny Faramir! Jemu bardziej przydałyby się lekarstwa, a nie łzy! - powtarzał gniewnie w myślach. Im bardziej też oddalał się od Cytadeli, tym bardziej jego serce i umysł zaczynały burzyć się przeciwko słowom Denethora. To nieprawda, że Boromir zginął! Skąd ta pewność?! Boromir nie mógł zginąć...nie mógł, bo on, Tuk, wiedziałby o tym! Miałby jakieś przeczucie...czy coś. Na pewno. Boromir żyje! I Merry też żyje. I Fro... Nagle zatrzymał się gwałtownie. Drogę zagrodził mu rosły żołnierz. Siwe oczy błysnęły groźnie na widok „zbiega” w barwach Cytadeli, a ręka z mieczem przesunęła się w bok blokując przejście. - Boromir żyje, słyszysz?!!! - wrzasnął Pippin z pasją, ile sił w płucach. Żołnierz zagapił się na niego w osłupieniu, nieruchomiejąc na chwilę. Korzystając z tego zawahania, hobbit natychmiast zanurkował pod jego mieczem i, nie oglądając się, pognał do wylotu owej stromej uliczki. Dopadł zakrętu i rzucił się po schodach w dół. Dopiero w połowie drogi zaryzykował spojrzenie wstecz. Nikt go nie ścigał. Uliczka doprowadziła go kilka pięter w dół, by zakończyć się niewielkim placykiem, ozdobionym posągiem wojownika na koniu. Teraz dla odmiany miał do wyboru trzy ulice. I kompletnie nie wiedział, którą pójść. - Hej, ty! - krzyknął, widząc młodego, osmalonego na czarno chłopaka, który pobrzękując kolczugą wynurzył się spomiędzy domów. - Tak, ty! Którędy do drugiej bramy? Gondorczyk zbliżył się szybko, obrzucił hobbita uważnym spojrzeniem i zmarszczył groźnie brwi widząc srebrno-czarne barwy. Pippin miał tego dość.

- Ernil i Feriannath w służbie Namiestnika! - zakrzyknął, prostując się dumnie. - Którędy do drugiej bramy? Chłopak zawahał się, zaskoczony. - Szybciej, człowieku! - Pippin ponaglił go ostro. - Czas ucieka! A ja mam pilną misję do wykonania! Ku jego wielkiej uldze młodzik mu uwierzył i pospiesznie wytłumaczył jak iść. Tuk podziękował mu skinieniem głowy i pobiegł we wskazanym kierunku. Mam misję do wykonania. A to, że sam ją sobie zleciłem to już nieistotny szczegół. Boromir zrozumie. Sam by tak zrobił na moim miejscu. Teraz, kiedy już wiedział jak iść, nabrał otuchy. Sprawnie przedostał się przez czwarty krąg. I trzeci. Tu na moment się zawahał, bo nie był pewien, którą ulicę ma wybrać. Znów więc posłużył się „pilnymi rozkazami Namiestnika”, by zdobyć dalsze wskazówki. Dawno już zdążył się zorientować, że nic tak nie ułatwia życia, jak pewność siebie. Nie prosił więc, nie pytał, tylko *żądał* wskazania mu drogi i ludzie odruchowo udzielali mu odpowiedzi. Na szczęście też nie zwracano tu na niego aż takiej uwagi - w gorączce bitwy żołnierze nie przyglądali się dokładnie barwom jego stroju. Usłyszał tylko parę komentarzy na swój temat, ale hasło „Giermek Namiestnika w pilnej misji” działało jak zaklęcie. Nikt już nie próbował go zatrzymać ani złapać. Drugi i pierwszy krąg ucierpiały najbardziej. Na ulicach pełno było gruzu. I trupów. Pippin zagryzł zęby i skupił się na biegu, starając się nie rozglądać. Ulica rozszerzała się, do bramy musiało być niedaleko. Miał jeszcze dwa zygzaki schodów do pokonania. Kolana i stopy bolały go dotkliwie, ale nie zwracał na to uwagi. Kiedy dopadał ostatniego zakrętu kątem oka złowił ruch i białą plamę, przemieszczającą się niczym błyskawica między budynkami... - Gandalf?! - wydyszał, szeroko otwierając oczy. Tak, to był czarodziej na Cienistogrzywym. Mignął w prześwicie między budynkami, by zniknąć za kamiennym murem. - Gandaaaalf!!! - krzyknął Pippin i ruszył biegiem, nie zważając na gruz pod stopami. - Gandalfie, zaczekaaaj!!! Wypadł na plac wiodący ku bramie, skręcił przy rzędzie filarów i wtedy właśnie Miasto zatrzęsło się w posadach. Rozległ się potworny łoskot i huk, a wraz z nim upiorny, znajomy krzyk, w którym nienawiść mieszała się z triumfem. Pippin zwolnił, wziął głęboki wdech, przycisnął rękę do serca, które tłukło się jak oszalałe i zbierając całą swą odwagę ruszył dalej. Muszę. Dla Faramira. I dla Boromira. Zaczął biec. Jeszcze tylko kilkanaście kroków, a zobaczy bramę. Gandalf musi tam być. Jeszcze tylko parę kroków - już! Wypadł na otwartą przestrzeń i w tej samej sekundzie zatrzymał się raptownie, zdjęty grozą, jakby uderzył w niewidzialny mur. Szeroko otworzył oczy i natychmiast cofnął się w cień, przywierając plecami do ściany. Znalazł czarodzieja. Ale Gandalf nie był sam. Na ruinach bramy stał ogromny, ohydny zwierz, przypominający konia. Wnętrze chrap płonęło szkarłatem, oczy przypominały wilcze. Z daleka sprawiał wrażenie, jakby pokryty był szczeciną, a

nie sierścią, a grzywa jak płachta postrzępionego materiału zwieszała mu się do piersi. Dosiadał go Nazgul, obramowany łuną pożaru, niczym Balrog w Morii. Pippin spojrzał w pustkę kaptura i zrozumiał, że nie będzie już w stanie odwrócić od niego wzroku o własnych siłach. Zastygł w bezruchu. Wiedział, że nie oddycha, ale nic nie mógł zrobić. Upiorny koń ruszył do przodu, gruz zachrzęścił mu pod kopytami. Cienistogrzywy stał nieruchomo jak posąg.. - Nie wejdziesz! - rzekł Gandalf, spokojnie i dobitnie, a na dźwięk jego głosu Pippin zamrugał oczami i chciwie zaczerpnął tchu. Czarny cień zatrzymał się. Uniósł dłoń do góry i ściągnął kaptur. Pippin stłumił okrzyk grozy. Król Upiorów nie miał twarzy. Między koroną a ramionami kotłowały się płomienie. Nazgul zaśmiał się szyderczo, a słysząc ten makabryczny dźwięk Pippin wprost wtopił się w mur, dygocąc. - Stary głupcze! - rzekł upiór. - Stary głupcze! Dziś wybiła moja godzina. Czy nie poznajesz śmierci, kiedy patrzysz w jej oblicze? Daremne są twoje zaklęcia. Umrzesz w tej chwili - to mówiąc, wzniósł ku górze swój miecz, a płomienie pomknęły po klindze. Jego koń zachrapał i wyszczerzył zęby, długie i ostre, jak u wilka. Gandalf ani drgnął, a jedyną reakcją ze strony Cienistogrzywego było stulenie uszu. I dokładnie w tej chwili osłupiały Pippin usłyszał ostatni dźwięk, jakiego by się w tym miejscu i w tej sytuacji spodziewał. Pianie koguta. Gdzieś niedaleko, na którymś podwórku, ptak donośnie obwieszczał wschód słońca. Mając za nic Nazgula, pożary i gwar bitwy kogut ochoczo witał nowy dzień. To wszystko razem było tak nierealne, że zły czar, który paraliżował hobbita do tej pory, zaczął się rozwiewać. Ptak nie próżnował. Kolejne pianie, jeszcze głośniejsze od poprzedniego odbiło się echem po ruinach i nagle dołączył do niego nowy głos, wspaniały i utęskniony. Granie rogów. - Rohan! Merry... - wyszeptał Pippin i łzy radości popłynęły mu po policzkach. - Rohan nadciąga z odsieczą. Nazgul szarpnął wodze i czarny zwierz zrobił błyskawiczny zwrot. Jedno machniecie ogona, łopot płaszcza i brama opustoszała. Zupełnie tak, jakby nikogo tu nigdy nie było. Pippin w niedowierzaniu zamrugał oczami. Dopiero teraz, kiedy Król Nazguli zniknął, hobbit odzyskał swobodę ruchu i głos. - Gandalfie! - krzyknął, przypominając sobie po co tu przyszedł. - Gandalfie!!!! Czarodziej, który właśnie pochylał się, by szepnąć Cienistogrzywemu jakieś polecenie do ucha, gwałtownie poderwał głowę. - A ty co tutaj robisz? - spytał zdumiony. Cienistogrzywy parsknął przyjaźnie i bez żadnej zachęty sam ruszył w stronę hobbita. Spotkali się na środku placu. Mearas pochylił łeb, a hobbit przymrużył oczy, kiedy twarz owiał mu koński oddech. Cienistogrzywy lekko trącił Pippina w pierś, w ten sam sposób w jaki zwykł witać go w stajni. Tuk uśmiechnął się i pogłaskał go po aksamitnych chrapach. - O ile wiem, wedle praw grodu, tym, którzy noszą srebrno-czarne barwy nie wolno opuszczać Cytadeli bez specjalnego pozwolenia. - Gandalf nasrożył krzaczaste brwi. Pippin pomyślał sobie, że jeśli jeszcze raz usłyszy to zdanie, zacznie krzyczeć. - Denethor zwolnił mnie ze służby - odparł, opanowując się z trudem. - Odprawił mnie.

Gandalfie, ja... ja się boję. On chyba oszalał. Powiedział, że Boromir nie żyje i kazał zabrać Faramira do Domu Namiestników. Coś strasznego tam się dzieje. Boję się, że on zamierza zabić nie tylko siebie, ale i Faramira. Musisz tam natychmiast jechać! Powstrzymaj go! Gandalf odwrócił się, by spojrzeć na wylot Bramy. Zgiełk bitwy narastał z każdą chwilą. - Błagam cię! - zawołał Pippin, wyczuwając jego wahanie. - Muszę być tam, gdzie toczy się bitwa. - Czarodziej potrząsnął głową. - Czarny Jeździec krąży wolny po polu. Może ściągnąć na nas zgubę. Nie mam teraz czasu na nic innego. - A Faramir?!!! - krzyknął Pippin łamiącym się z rozpaczy głosem. - Co będzie z Faramirem?! Przecież on żyje! Nie można go tak zostawić! Denethor gotów spalić go żywcem, jeśli nikt go nie powstrzyma! - Spalić żywcem? - powtórzył Gandalf, nachylając się nad nim. - O czym ty mówisz? Wytłumacz mi, ale prędko. I Pippin uczepił się tej szansy kurczowo. W możliwie najdramatyczniejszy sposób zaczął streszczać wydarzenia ostatnich godzin. Opowiedział o zachowaniu Denethora, o stosie pogrzebowym i o Beregondzie. I o tym, że cało miasto mówi już o śmierci Boromira. - Ale to przecież bzdura. On żyje, prawda? - dodał, spoglądając pytająco na Gandalfa. - Nie odpowiem ci na to pytanie, mości Peregrinie. Nie potrafię go dostrzec, jego droga jest dla mnie zakryta. - Przyjedzie z Rohirrimami - Pippin próbował włożyć w te słowa całą swą wiarę. - Na pewno przyjedzie. Zobaczysz, zaraz tu będzie. - Niewątpliwie bardzo by się tu przydał - zgodził się z nim Gandalf. - Jeśli ktokolwiek mógłby powstrzymać Denethora, to chyba tylko on. - A ty? - Pippin podniósł ręce i chwycił za szatę czarodzieja. - Czy nie możesz go powstrzymać i ocalić Faramira? - Może bym i mógł - czarodziej znów obejrzał się na bramę. - Lecz jeśli nim się zajmę, obawiam się, że w tym czasie poginą inni. No tak, skoro powiadasz, że oprócz mnie nikt nie może mu pomóc, pojadę. Ale pociągnie to za sobą złe skutki i nieszczęścia. Jad Nieprzyjaciela przesączył się do samego serca Miasta, jego to bowiem wola działa w tej sprawie! - to mówiąc wyciągnął ręce po Hobbita. Uradowany Pippin dał się podnieść do góry. Nie obchodziły go owe „złe skutki i nieszczęścia”. Najważniejsze, że zdołał przekonać Gandalfa. Sprawnie usadowił się przed czarodziejem i odruchowo pogładził Cienistogrzywego po szyi. Koń parsknął i uderzył w bruk kopytem. - Do Cytadeli, mój przyjacielu! - zawołał Gandalf. - Do Cytadeli, co tchu! I znów Pippin posuwał się pod prąd. Tym razem to ludzie zbiegali w dół, a on dla odmiany parł pod górę. - Rohan! Rohan nadciągnął z odsieczą! - dobiegały zewsząd okrzyki. Żołnierze otrząsnęli się z rozpaczy i chwycili za broń. Dowódcy pośpiesznie zbierali rozproszone oddziały, by podążyć czym prędzej na pole bitwy. Na wysokości trzeciego kręgu Gandalf i Pippin spotkali Imrahila wraz z grupą rycerzy z Dol Amroth. - Dokąd spieszysz, Mithrandirze? - zagadnął książę, osadzając swego siwka w kropierzu zdobionym godłami łabędzia. - Rohirrimowie walczą na polu bitwy. Tam trzeba skupić wszystkie nasze siły! - Tak, wiem, ze każde ręce są teraz potrzebne - odparł Gandalf. - Wrócę, kiedy tylko będę mógł.

Ale teraz mam do Denethora sprawę nie cierpiącą zwłoki. Obejmij dowództwo pod nieobecność Namiestnika. Imrahil skinął głową i nie pytał o nic więcej. Na moment jego spojrzenie przylgnęło do hobbita. Książę uśmiechnął się przyjaźnie i Pippin odpowiedział tym samym. Odkąd pierwszy raz ujrzał Imrahila, nadciągającego ze swymi oddziałami na pomoc Minas Tirith, Pippin zapałał wielką sympatią do tego człowieka. Właściwie nie do końca wiedział dlaczego. Jak dotąd nie miał okazji, by zamienić z nim choćby dwa słowa, ze trzy razy minął go w korytarzu, kiedy książę spieszył na naradę do Namiestnika - i to wszystko. W zasadzie go nie znał i nic o nim nie wiedział. Ale w oczach Imrahila było coś budzącego zaufanie, coś bliskiego. A poza tym książę był bardzo podobny do Boromira, czy raczej odwrotnie - Boromir do niego. Nic dziwnego, skoro łączyło ich bliskie pokrewieństwo. Nawet, gdyby hobbit nie wiedział, że Imrahil jest wujem Boromira to i tak na pierwszy rzut oka pomyślałby, że tych dwóch łączą więzy krwi. Co ciekawe, Boromir był znacznie bardziej podobny do wuja niż do swego ojca. Miał takie same oczy jak Imrahil i bardzo podobne rysy twarzy, nawet uśmiechali się podobnie. Denethor ze swymi surowymi, czarnymi oczami i długim, orlim nosem przywodził na myśl raczej Aragorna. Czarodziej gwizdnął cicho i Cienistogrzywy ruszył do przodu, mijając Imrahilowego siwka, który usłużnie ustąpił mu z drogi. W miarę jak pokonywali krąg za kręgiem, coraz wyraźniej czuli na twarzach świeży, ożywczy wiatr. W pewnym momencie Pippin spojrzał w bok i z radosnym niedowierzaniem zauważył niebo jaśniejące na wschodzie. Po tylu dniach nieustających ciemności, kiedy to wydawało się, że nigdy już nie zaświeci słońce, widok ten zaparł mu dech w piersi. - Zobacz, Gandalfie! - zawołał uradowany. - Wstaje nowy dzień! - Ciemności przemijają - zamruczał Gandalf - ale nad miastem jeszcze ciąży mrok. Pippin przełknął ślinę i niespokojnie spojrzał na bielejącą przed nimi Cytadelę. Co zastaną w Domu Namiestników? Czy nie przybywają za późno? Plac przed Cytadelą był opustoszały, a przed jej wrotami nie było straży. A więc Beregond poszedł do Domu Namiestników. Pippin, nieco pocieszony, odetchnął głębiej. Cienistogrzywy pogalopował na zachód wzdłuż długiego muru i na znak Gandalfa zatrzymał się przed Fen Hollen, wrotami prowadzącymi do Domów Umarłych. Czarodziej zeskoczył na ziemię i pomógł zsiąść Pippinowi. Hobbit zrobił krok w stronę drzwi i natychmiast zatrzymał się ze stłumionym okrzykiem grozy. Wrota były otwarte, a na ich progu leżał odźwierny, martwy. - To też robota Nieprzyjaciela - westchnął Gandalf, przyklękając i zamykając oczy zabitego. - Nic go tak nie cieszy, jak bratobójcza walka i niezgoda posiana między wierne serca, które nie potrafią rozeznać drogi obowiązku - Czarodziej wyprostował się i spojrzał na Cienistogrzywego. - Wracaj do stajni, mój przyjacielu. Wezwę cię w razie potrzeby. Chodź, Pippinie. Hobbit ostrożnie przestąpił nad zabitym i czym prędzej pobiegł za Gandalfem, stromymi schodami w dół. Rozwidniło się już na tyle, że z mroku zaczęły wyłaniać się smukłe kolumny i białe posągi. Kiedy Pippin schodził tędy z Denethorem światła pochodni wydobywały z mroku jedynie zarysy długich, rzeźbionych balustrad. Teraz było widać znacznie więcej. Niestety nie było czasu na rozglądanie się. Gandalf narzucił ostre tempo, zwłaszcza, kiedy z dołu dobiegły ich odgłosy walki szczęk mieczy i krzyki. Pippin skupił się więc na patrzeniu pod nogi, bo schody były wyjątkowo strome i kręte. Niebawem znaleźli się na ulicy Milczenia. Kopuła Domu Namiestników majaczyła w mroku.

- Wstrzymajcie się! - krzyknął Gandalf gromko. - Wstrzymajcie się, szaleńcy! Czterech pachołków Denethora, z mieczami i żagwiami w dłoniach, nacierało na Beregonda, który samotnie bronił dostępu do drzwi. Z lewą ręką wspartą o wrota, gwardzista z trudem odpierał ciosy, ale nie zamierzał ustąpić. Znakiem desperacji obu stron były dwa ciała leżące na schodach w kałuży krwi. Pachołkowie wciąż nacierali, miotając przekleństwa i nazywając Beregonda zdrajcą. Tak zawzięci byli w walce, że nie zwrócili uwagi na czarodzieja. Gandalf ruszył w ich kierunku, a Pippin, po krótkim zawahaniu, podążył za nim. W tej właśnie chwili usłyszeli głos Denethora dobiegający z wnętrza Domu: - Prędzej! Róbcie, co wam rozkazałem. Zabijcie tego zdrajcę, albo ukarzę go sam! I nagle drzwi, które Beregond usiłował podeprzeć, otworzyły się, pchnięte od środka z wielką siłą. Gwardzista zatoczył się i, z trudem łapiąc równowagę, odskoczył, opierając się plecami o ścianę. Pachołkowie zamarli. Na progu stanął Denethor. Pippin zagapił się na niego w osłupieniu. Do Domu Namiestników schodził złamany cierpieniem starzec, zgarbiony, podpierający się laską. Teraz stał przed nimi Władca, wspaniały i groźny. Wyprostowany na całą swą imponującą wysokość, wydawał się ogromny jak nigdy przedtem, oczy mu lśniły, kiedy spojrzał najpierw na Gandalfa, a potem na Beregonda. Gwardzista zamarł, jak mysz przyszpilona spojrzeniem węża. Otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, ale nie zdołał z siebie dobyć głosu, ręka dzierżąca miecz opadła nagle i broń z brzękiem uderzyła o schody. Wparł się plecami w mur, z nabożną niemalże czcią obserwując jak ostrze w dłoni Denethora wznosi się do góry, by zadać mu ostateczny, karzący cios. W trzech krokach Gandalf znalazł się na schodach. Słudzy osłonili oczy, bo od czarodzieja biło światło, niczym błyskawica w ciemnościach. Gandalf uniósł dłoń z laską i w tej samej chwili miecz wysunął się z osłabłej nagle dłoni Denethora. Namiestnik cofnął się oślepiony, a czarodziej postąpił za nim. - Co tu się dzieje, Denethorze? - zapytał Gandalf surowo. - Dom Umarłych to nie miejsce dla żywych. Dlaczego twoi słudzy biją się pośród grobów, gdy pod bramą grodu toczy się rozstrzygająca walka? Czyżby Nieprzyjaciel dotarł aż tu, na ulicę Milczenia? - Odkąd to Władca Gondoru obowiązany jest zdawać ci sprawę ze swych zarządzeń? - syknął Denethor. - Czy nie wolno mi już rozkazywać własnym pachołkom? - Wolno ci, Denethorze - odparł Gandalf łagodniejszym już tonem, a blask bijący od niego zaczął przygasać. - Ale wolno też ludziom przeciwstawić się twoim rozkazom, jeśli są szaleńcze i złe. Gdzie jest twój syn, Faramir? Pippin zerknął niespokojnie w głąb Domu, ale nic nie mógł wypatrzyć w mroku. - Jest tu, w Domu Namiestników - Denethor uniósł głowę. - Płonie, już płonie! Podłożyli ogień pod jego ciało. Wkrótce spłoniemy wszyscy. Zachód ginie. Mój pierworodny syn nie żyje. Wkrótce dołączę do niego wraz z Faramirem. Odejdziemy stąd w wielkim ognistym całopaleniu. Niech wszystko skończy się w ogniu. Niech się skończy w popiele i dymie, które ulecą z wiatrem. Na Białe Drzewo. On naprawdę jest obłąkany. - Pippin poczuł, jak ze zgrozy uginają się pod nim kolana. - Rozum mu z tej rozpaczy odjęło. Widząc, że Gandalf wdziera się do środka, Pippin rzucił się za nim. Beregond też odzyskał panowanie nad sobą i czym prędzej skoczył ku drzwiom.

Faramir leżał na tym samym stole, na którym Denethor kazał go złożyć godzinę temu. Ku nieopisanej uldze Pippina żył jeszcze. Jego głowa i ręce wciąż poruszały się niespokojnie, owymi dziwnymi, płynnymi ruchami typowymi dla chorych majaczących w wysokiej gorączce. Oddychał płytko i szybko. Pippin stanął obok Gandalfa i zmarszczył nos, czując przenikliwy, ostry zapach. Wszystko przesycone było oliwą. Odzież Faramira, posłanie na którym leżał i koc, którym był okryty. Wystarczyłaby jedna iskra i... Pippina przeszył dreszcz. Gandalf jednym ruchem zdarł ciemny koc i ku zdumieniu hobbita porwał Faramira na ręce, kompletnie bez wysiłku, jakby unosił słomianą lalkę. Skojarzenie z lalką było tym silniejsze, bo Faramir przelewał się przez ręce. Głowa opadła mu do tyłu, a lewa ręka bezwładnie dyndała w rytm kroków czarodzieja. - Gandalfie, zaczekaj! - wyrwało się Pippinowi. Czarodziej zatrzymał się i obejrzał na niego. Hobbit podbiegł do jego boku i ostrożnie podtrzymał głowę chorego. Włosy Faramira były mokre i lepkie, a jego skóra niemal parzyła przy dotknięciu. Gandalf uśmiechnął się lekko i pochylił, tak by Pippin mógł ułożyć głowę rannego na jego ramieniu. Faramir wyprężył się nagle, jęknął i przez sen wymówił imię swego ojca. - Nie odbierajcie mi syna! On mnie woła! - Denethor nagle jakby się ocknął, dziki, nawiedzony błysk w jego oczach przygasł, ustępując miejsca łzom. - Tak - odrzekł Gandalf. - Twój syn cię woła, lecz jeszcze nie możesz się do niego zbliżyć. Faramir stanął na progu śmierci, lecz być może go nie przekroczy. Może uda się go uzdrowić. Ty zaś powinieneś być na polu bitwy, pod bramą twego grodu, wiesz o tym w głębi serca. - Faramir już się nie obudzi - Denethor pokręcił głową z uporem - a walka jest daremna. Dlaczego miałbym pragnąć przedłużenia życia? Dlaczego nie możemy umrzeć razem? Pippin obserwował go ze ściśniętym gardłem. W oczach Denethora było coś, co przywodziło na myśl Boromira i jego załamanie po Parth Galen. Rozpacz człowieka, który sądzi, że stracił wszystko, który nie ma już nadziei i w śmierci upatruje jedyny ratunek. Tyle, że Boromira udało się uratować, między innymi dlatego, że można się z nim było porozumieć. Denethor zdawał się być kompletnie głuchy na wszelkie argumenty. W pierwszej chwili Pippin otwierał już usta, by mu powiedzieć, że wstaje nowy dzień, że Rohan nadciągnął z odsieczą, ale nie odważył się odezwać, bo bał się reakcji Władcy. Wszystkie słowa w zamierzeniu mające dodać otuchy wywoływały wręcz przeciwny skutek. Hobbit chyba jeszcze nigdy nie czuł się tak bezradny, a na widok łez Denethora ścisnęło mu się serce. Chyba wolał już wybuchy gniewu Namiestnika, niż tę rozpacz, którą ciężko było znieść. - Ani tobie, ani żadnemu władcy na ziemi nie przysługuje prawo wyznaczania godziny własnej śmierci! - rzekł Gandalf. - Tylko pogańscy królowie w czasach ciemności sami zadawali sobie śmierć, zaślepieni pychą i rozpaczą, zabijając też swoich najbliższych, aby lżej im było rozstać się z tym światem. Denethor nie odpowiedział. Zacisnął dłonie w pięści, a jego spojrzenie powędrowało ku twarzy syna. Gandalf odwrócił się i wyszedł do sieni, w której wciąż jeszcze stało łoże Faramira. Czarodziej ostrożnie złożył na nim chorego. Wszystkie koce, zalane łatwopalną oliwą, zostały na stole w Domu, więc Beregond pospiesznie ściągnął swój płaszcz i z pomocą Pippina okrył Faramira, którym znów zaczynały wstrząsać dreszcze. Hobbit poprawił poduszki pod głową rannego i na moment przyłożył dłoń do jego rozpalonego czoła. Przypomniała mu się polana w Fangornie i Boromir majaczący w

gorączce, orkowie i światła ognisk. Wzdrygnął się i podniósł wzrok. Denethor stał w progu Domu Umarłych, tak jakby jakaś niewidzialna granica nie pozwalała mu wyjść. Udręka i niezdecydowanie malowały się na jego twarzy, a oczy ani na chwilę nie opuszczały twarzy syna. Wszyscy zamarli w oczekiwaniu, ale czas płynął, a Denethor nie zrobił nic. Stał i patrzył. I jeśli Pippina wzrok nie mylił - trząsł się cały. - Pójdź z nami, Denethorze - odezwał się nagle Gandalf, niespodziewanie łagodnym i życzliwym tonem. - Obaj jesteśmy w grodzie potrzebni. Możesz jeszcze wiele dokonać. Pippin, pełen nadziei, zwrócił wzrok na Namiestnika i zimny dreszcze przebiegł mu po plecach. Dziki blask rozjarzył się na nowo w oczach Denethora, a usta wykrzywił okropny, obłąkańczy uśmiech. Namiestnik odrzucił głowę do tyłu i zaniósł się szyderczym śmiechem. Kątem oka Pippin dostrzegł, że pachołkowie cofają się w trwodze. Namiestnik odwrócił się z furkotem płaszcza i zniknął w mrokach Domu. Przez chwilę słychać było jedynie jego kroki - szybkie i pewne, najpierw oddalające się, a potem znów przybliżające. Denethor ponownie stanął w progu i rozerwał powłoczkę poduszki, na której wcześniej opierał głowę. Pippin szeroko otworzył oczy i głośno przełknął ślinę. Palantir. Namiestnik trzymał w dłoni palantir. Hobbit pomknął wzrokiem ku Gandalfowi, ale czarodziej stał nieruchomo. Nie wyglądał na szczególnie zaskoczonego. Z bijącym sercem hobbit zmarszczył brwi próbując się przyjrzeć kryształowi spoczywającemu w dłoni Denethora. Czy to palantir Sarumana? To przecież niemożliwe. Skąd niby miałby się tu wziąć? Jeden z zaginionych, o którym wspominał Gandalf? Czy i w nim też pojawia się...nagle zorientował się, że trzęsą mu się ręce. - Pycha i rozpacz! - zagrzmiał Denethor unosząc palantir w górę. Blask bijący z kryształu obramował jego twarz czerwienią, wyostrzając rysy i cienie pod oczami. - Czy myślisz, że na Białej Wieży oczy były ślepe? Nie! Widziały więcej, niż ty z całą swą mądrością dostrzegasz, Szary Głupcze! Twoja nadzieja polega na niewiedzy. Idź, próbuj uzdrawiać umarłych. Idź i walcz! Wszystko daremne! Na krótko, na jeden dzień może zatriumfujesz na polu bitwy. Ale przeciw potędze, która rozrosła się w Czarnej Wieży nic nie wskórasz! Tylko jeden palec tej potęgi sięgnął po nasz gród. Cały wschód rusza na podbój! Ten wiatr, który złudził cię nadzieją, pędzi po Anduinie flotę czarnych żagli. Zachód ginie. Pora, by wszyscy, którzy nie chcą być niewolnikami, odeszli z tego świata. - Gdybyśmy słuchali takich rad - rzekł Gandalf z wolna - rzeczywiście oddalibyśmy zwycięstwo Nieprzyjacielowi. - A więc łudź się nadzieją! - zaśmiał się Denethor. - Czyż nie znam cię, Mithrandirze? Masz nadzieję, że obejmiesz po mnie władzę, że staniesz za tronami wszystkich władców północy, południa i zachodu. Czytam w twoich myślach i przeniknąłem twoje plany. Wiem, żeś temu niziołkowi kazał przemilczeć prawdę! Żeś go wprowadził do mnie, jako swojego szpiega - Pippin wybałuszył oczy, zamierając w niedowierzaniu. - Mimo to z rozmów z nim dowiedziałem się imion i zamiarów wszystkich twoich sojuszników... Jakich rozmów?! Jakich sojuszników?! - Pippin gapił się na niego szeroko otwartymi oczami. - ...tak! Jedną ręką chciałeś mnie pchnąć przeciw Mordorowi, bym ci posłużył za tarczę, drugą zaś ściągałeś tutaj owego Strażnika Północy, aby zajął moje miejsce! Ale powiadam ci, Mithrandirze,

nie będę w twoim ręku narzędziem! Jestem Namiestnikiem rodu Anariona! Nie dam się poniżyć do roli zgrzybiałego szambelana na dworze byle przybłędy. Nawet gdyby udowodnił swoje prawa, jest tylko dalekim potomkiem Isildura. Nie skłonię głowy przed ostatnim z rodu od dawna wyzutego z władzy i godności! - Za pozwoleniem, mój panie! - Pippin zebrał się wreszcie na odwagę i wyprostował dumnie. Nie jestem niczyim szpiegiem! I nie zasłużyłem sobie na takie oskarżenia. Wstąpiłem do ciebie na służbę z szacunku do Boromira, który był - TFU!!! - jest!!! moim przyjacielem! - hobbit zacisnął pięści, wściekły na siebie o to przejęzyczenie. - Zawdzięczam mu życie i chciałem jakoś wyrazić mą wdzięczność. A Aragorn nie jest przybłędą! Sam Boromir uznał jego roszczenia i...- Boromir nie żyje - uciął mu Denethor wpół słowa. - I łatwo teraz wkładać w jego usta rozmaite słowa, mości niziołku! Słysząc to, Pippin poczuł jak gorąco uderza mu na policzki. - Nie jestem kłamcą! - zawołał zaperzony. - A Boromir żyje! - Pippinie! - odezwał się Gandalf łagodnie, ale hobbit nie dał się uciszyć. - Sam go spytaj, kiedy tu wróci, mój panie! - wykrzyknął. Denethor spojrzał na niego z dziwną mieszaniną współczucia i złości. - Boromir nie wróci - rzekł dobitnie. - Skąd możesz to wiedzieć? - Pippin rozłożył ręce, w zacietrzewieniu zapominając dodać „panie”. - Stąd! - Władca ponownie uniósł do góry palantir. - Widziałem w nim mego syna, martwego. Osiem dni temu spotkała go śmierć. Ten kryształ nie kłamie. Pippin zbladł. Tego źródła informacji nie brał pod uwagę. Osiem dni temu? Czy to możliwe? Spojrzał błagalnie na czarodzieja, ale wzrok Gandalfa był nieodgadniony. - To prawda, że kryształy jasnowidzenia nie kłamią - przyznał czarodziej. Na dźwięk tych słów pod Pippinem ugięły się kolana i ciężko usiadł na ziemi przy łożu Faramira. - Ale mogą pokazywać tylko część prawdy i podsuwać zły trop - ciągnął Gandalf. - Zwłaszcza, kiedy kieruje nimi zaprawiony w podstępach umysł. - Nie dbam o okoliczności śmierci mego syna, sam fakt mi wystarczy - odparł Denethor. - Nie chcę widzieć więcej. Nie chcę trwać, podczas gdy wszystko dookoła się wali. Skoro los odmawia memu rodowi błogosławieństwa - niech się tak stanie! Niech przyjdzie śmierć! - Jakże chciałbyś ułożyć twoje sprawy, Denethorze - zapytał Gandalf cicho - gdybyś mógł przeprowadzić swoją wolę? - Chciałbym, by wszystko pozostało tak, jak było za dni życia mego - Namiestnik dumnie uniósł głowę - i za dni moich pradziadów. Chciałbym w pokoju władać grodem i przekazać rządy synowi, który by miał własną wolę i nie ulegał podszeptom czarodzieja. Jeśli tego mi los odmawia, niech raczej wszystko przepadnie, nie chcę życia poniżonego, miłości podzielonej, czci uszczuplonej. - W moim przeświadczeniu - głos Gandalfa nadal był spokojny i łagodny - Namiestnik, który wiernie zwraca władzę prawowitemu królowi nie traci miłości ani czci. W każdym zaś razie nie powinieneś swego syna pozbawiać prawa wyboru, gdy jeszcze nie zgasła nadzieja, że może uniknąć śmierci. Lecz jego słowa przyniosły wprost odwrotny skutek. Zamiast ochłonąć Denethor zaciął usta w gniewnym grymasie, wsunął kryształ pod pachę i błyskawicznym ruchem dobył sztyletu. Z oczami utkwionymi w Faramirze ruszył do przodu.

Beregond był jednak szybszy i zasłonił rannego własnym ciałem. Na całe szczęście, bo Pippin, skamieniały ze zgrozy i niedowierzania, nie był w stanie zareagować. - A więc to tak! - krzyknął Denethor, posyłając Gandalfowi dzikie, nienawistne spojrzenie. - Już mi ukradłeś połowę synowskiego serca! Teraz okradasz mnie nawet z miłości moich sług, aby pomogli ci obrabować mnie nawet ze szczątków mego syna! Ale w jednym przynajmniej nie zdołasz mi przeszkodzić, umrę tak, jak postanowiłem. Do mnie! - zakrzyknął wielkim głosem, zwracając się do pachołków. - Do mnie! Czy sami zaprzańcy zostali między wami?! Dwaj słudzy wbiegli czym prędzej po schodach. Namiestnik wyrwał pochodnię najbliższemu i nim Gandalf zdążył zagrodzić mu drogę, cofnął się do Domu Umarłych. - Denethorze, stój! - czarodziej skoczył za nim. Pippin i Beregond też się poderwali i wbiegli do środka. Namiestnik dopadł do stosu, wziął głęboki wdech i uniósł pochodnię do góry. Pippin krzyknął bezwiednie. - Nie rób tego, pomyśl o swoich synach! - zawołał Gandalf, nie próbując podchodzić bliżej, bo Namiestnik uczynił wyraźny znak, że jeśli ktokolwiek podejdzie o krok, on podpali stos. - Właśnie o nich myślę - rzekł Denethor martwym głosem. - Nie pozwól, by... - zaczął Gandalf, ale przerwały mu odgłosy zamieszania dochodzące sprzed Domu. - Panie! Mój panie! Tutaj! - ktoś wołał, chyba jeden z pachołków. Pippin zerknął na Gandalfa, a potem odwrócił się tknięty nagłym przeczuciem i dokładnie w tej samej chwili uchylone skrzydło drzwi z hukiem uderzyło o ścianę sieni, jakby pchnięte kopniakiem. Można by przysiąc, że od tego uderzenia zatrząsł się cały Dom i posypały tynki. W jasnym prostokącie wejścia pojawiła się ciemna sylwetka. Ktoś wpadł do środka i po dwóch krokach zatrzymał się jak wryty na widok łoża stojącego w sieni. Pippin wysilił wzrok. Jeszcze nie dowierzał, choć serce tłukło mu się w piersi jak oszalałe. Przybysz, otrząsnąwszy się z zaskoczenia, błyskawicznie przyklęknął przy Faramirze, wyciągając ku niemu rękę. Potem poderwał głowę, a długie włosy omiotły mu ramiona. Blask pochodni odbił się iskierką na jego szyi. Pippin dobrze znał błysk tego klejnotu. - Boromir! - hobbit przymknął oczy i zaśmiał się dziko. - Wiedziałem. Wiedziałem! Starszy syn Denethora wstał i jak burza wkroczył do Domu Umarłych, oglądając się jeszcze w marszu przez ramię na sień i stojące tam łoże. - Co tu się... - zaczął gniewnie, zadyszany, i raptownie zatrzymał się na widok stosu i Namiestnika z pochodnią. - Mój panie! - wykrzyknął Beregond z wielką ulgą i osunął się na jedno kolano, nisko pochylając głowę. Ale Boromir nie zwrócił na niego uwagi. - Ojcze?... - zapytał niepewnie, a jego szeroko otwarte oczy raz jeszcze omiotły przedziwną scenę przed nim. Pippin spojrzał na Namiestnika i serce mu się ścisnęło. Pełne niedowierzania oczy Denethora zaszkliły się nagle w bezbrzeżnej, rozdzierającej tęsknocie, gdy tak wpatrywał się w syna, skamieniały jak posąg. Jedynie jego ręka dzierżąca pochodnię zaczęła się trząść. Boromir również sprawiał wrażenie zaklętego w kamień. Przez nieznośnie przeciągającą się chwilę nikt się nie poruszył ani nie odezwał. Jakby wszyscy zamienili się w jeden z obrazów

zdobiących Pałac Namiestników - władca z pochodnią, czarodziej ściskający laskę, klęczący gwardzista, hobbit i wojownik. - Twój syn powrócił, panie - rzekł czarodziej z uśmiechem, łamiąc tę dziwaczną ciszę i bezruch. Przez jedną krótką chwilę Denethor pełnym miłości spojrzeniem omiótł postać Boromira, tak jakby próbował zapamiętać każdy szczegół, a potem zwrócił twarz ku Gandalfowi, a jego oblicze zmieniło się w maskę wściekłości i nienawiści. - Przejrzałem twoją grę! - warknął. - Zachowaj swoje sztuczki dla motłochu. Jak widzę, jesteś w zmowie nie tylko ze Strażnikiem z Północy ale i z Tamtym! Pippin osłupiał. Gandalf też zaniemówił. - Ojcze...? - wykrztusił Boromir, postępując krok do przodu i zatrzymując się, jakby nie wiedział, czy może się zbliżyć. - Jak śmiesz zwodzić mnie nasyłając tu widma! - Denethor nie zwracał uwagi na swego syna, patrząc wciąż na Gandalfa. - Naprawdę myślałeś, że dam się nabrać na tę ułudę?! Mój Boromir nie żyje! - i z tymi słowy cisnął pochodnię i wstąpił na stos. Boromir krzyknął przeraźliwie i rzucił się na ratunek. Płomienie wystrzeliły do góry, pnąc się żarłocznie po płaszczu Namiestnika. Denethor, niewzruszony, ułożył się na wznak, przyciskając palantir do piersi. Jego szaty stanęły w ogniu. Nie minęły trzy uderzenia serca, a żywioł pochłonął Denethora, zasłaniając go przed oczyma zebranych. - Boromirze, nie!!! - Gandalf zastąpił drogę synowi Denethora, tuż przed ścianą ognia i chwycił go za ramiona. Przerażony Pippin z osłupieniem patrzył, jak ten siwowłosy starzec, osadza wyrywającego się, potężnego wojownika w miejscu i odciąga go wstecz. Podobnie, jak przedtem przy Faramirze, tak i teraz Gandalf okazał swą prawdziwą siłę. - Ojcze!!! - zawył Boromir, próbując się bezskutecznie wyswobodzić. - Ojczeee!!!... - Jest za późno! Nie możesz mu pomóc. Sam spłoniesz! - czarodziej nie ustępował i nie zwalniał chwytu. Całe szczęście, że Boromir, w szoku, koncentrował się jedynie na tym, by biec do stosu i nie przyszło mu do głowy, że może użyć pięści. - Jest za późno! - Gandalf krzyknął mu do ucha. Jakby na potwierdzenie jego słów z morza płomieni dobiegł głośny, straszny krzyk. Jeden. Po nim salę wypełnił jedynie szum szalejących płomieni. - Nieee!!! - głos Boromira zabrzmiał tak rozdzierająco, że Pippin zamknął oczy. - Faramir! - Gandalf na wszelkie sposoby próbował zwrócić na siebie uwagę Boromira. Faramir umiera! Posłuchaj mnie synu Denethora! Twój brat potrzebuje pomocy!!! Boromir zwrócił na niego półprzytomne spojrzenie. - Faramir umrze, jeśli mu nie pomożesz! Szybko, nie ma czasu! - Gandalf spojrzał na Pippina i hobbit odzyskał władzę w nogach. - Chodź! - zawołał, dopadając Boromira i łapiąc go za rękę. - Trzeba pomóc Faramirowi! - Faramir?... - jęknął głucho starszy syn Denethora, odrywając wreszcie wzrok od stosu, by obejrzeć się na łoże w sieni. - Chodź! Szybko! - Pippin z całej siły pociągnął go za rękę. Beregond też oprzytomniał i podbiegł, by pomóc. We trzech wyprowadzili Boromira do sieni - a właściwie wywlekli, bo Gondorczyk poruszał się jak we śnie, a nogi się pod nim uginały. Przy łożu Faramira osunął się na kolana, tocząc dookoła błędnym, otępiałym wzrokiem. Pippin przyklęknął przy nim, by w razie czego

służyć pomocą. Z wnętrza domu dobiegł głośniejszy trzask ognia. Boromir odwrócił głowę w tamtym kierunku. - Nie patrz, dziecko - rzekł Gandalf z wielkim współczuciem, zasłaniając mu widok i zamykając drzwi. - Tak zginął Denethor, syn Ectheliona - rzekł cicho, spoglądając na pachołków. Pippin ostrożnie uścisnął dłoń Boromira, który podniósł na niego pusty wzrok i bezdźwięcznie poruszył ustami. Nie, błagam, oszczędźcie go. Zróbcie coś, bo on też zaraz oszaleje - Pippin nie za bardzo wiedział do kogo się zwraca, wiedział tylko, że nie zniesie, jeśli po Namiestniku i jego syn postrada zmysły. A widać było, że Boromir jest tego bliski. Faramir poruszył się, odrzucając głowę do tyłu i jęknął boleśnie, rozpaczliwie. Boromir drgnął, a jego wzrok wyostrzył się w poszukiwaniu twarzy brata. Pippin z ogromną ulgą zobaczył, jak jego przyjaciel przytomnieje i nachyla się na chorym. - Faramir ma straszną gorączkę - hobbit zaczął tłumaczyć pospiesznie. - To od rany, którą...- Wiem, spotkałem Imrahila - rzekł Boromir krótko, oschle niemal, dotykając policzka, a potem czoła brata. - Gdzie jest ta rana? - Prawe ramię - szepnął Pippin, trochę wystraszony tym ostrym, zimnym tonem i surowym spojrzeniem. W milczeniu obserwował, jak Boromir odrzuca płaszcz Beregonda i sięga do rozcięcia bratowej koszuli. Jego ruchy były szybkie i zdecydowane. Rozsznurował troczki i ujął połę ubrania, by je zsunąć z ramienia Faramira, gdy wtem cofnął dłoń, jakby się oparzył. - Co to jest?! - spojrzał na swoją rękę, a potem powąchał ją i odsunął od twarzy z grymasem obrzydzenia. - Oliwa - mruknął Pippin, spuszczając wzrok. - Jak to oliwa? - Boromir spojrzał na niego marszcząc brwi, a potem krzywiąc się dotknął poduszki i włosów Faramira. - Valarowie, przecież on jest cały mokry! Wszystko pływa w tym świństwie! - Lord Denethor kazał go przygotować do... - zaczął Pippin nieszczęśliwym głosem i urwał. Boromir zamarł i przez moment patrzył na niego szeroko otwierając oczy, a potem gwałtownie szarpnął za troczki u koszuli brata. - Zdejmijcie to z niego!!! - krzyknął histerycznie. Gandalf powstrzymał go, kładąc mu rękę na ramieniu. - On zmarznie, jeśli go teraz rozbierzemy - rzekł łagodnie. - Zobacz, trzęsie się z zimna, trzeba go okryć i czym prędzej zabrać do Domów Uzdrowień. Boromir rzucił mu szybkie spojrzenie, w którym błysnęła jawna niechęć, strząsnął jego dłoń ze swego ramienia i wstał energicznie. - Pomożesz mi go zanieść - rzekł do Beregonda i jednym ruchem zdarł swój płaszcz, okrywając nim chorego. Gwardzista podbiegł i stanął przy wezgłowiu łoża. - Nie tu, z drugiej strony - pouczył go Boromir. Pippin odsunął się, bezradnie spoglądając na czarodzieja. Gandalf westchnął i ruszył ku schodom. - To bez sensu! - warknął Boromir, kiedy tylko postawił stopę na pierwszym stopniu. - Cofnij się!

- przykazał Beregondowi. - Postaw je na ziemi - to mówiąc, obszedł łoże, schylił się i wziął Faramira na ręce. Pippin odsunął mu się z drogi i starszy syn Denethora szybko zaczął piąć się po schodach w górę, niosąc swego brata z taką łatwością, jakby Faramir nic nie ważył. Wtem zatrzymał się i odwrócił. - Staniecie na Straży pod wrotami Domu Namiestnika - rzekł groźnie, spoglądając na pachołków. - Nikomu nie wolno tam wejść bez mojej zgody. Pod karą śmierci! - i nie czekając na odpowiedź ruszył dalej. - I tak oto brzmi pierwszy rozkaz nowego Namiestnika Gondoru - rzekł Gandalf cicho do Pippina, a jego oczy były smutne i przygaszone.

Rozdział II Domy Uzdrowień Byli już u wylotu ulicy Milczenia, gdy zatrzymał ich potworny huk. W popłochu obejrzeli się wstecz. Kopuła Domu Namiestników pękła z trzaskiem, a kłęby czarnego dymu buchnęły w niebo. Posypał się gruz, a pachołkowie odskoczyli przerażeni, chroniąc się pod pobliskimi krużgankami. Nie ośmieli się jednak uciec dalej, związani rozkazem. Wśród łomotu spadających kamieni kopuła na oczach zebranych zawaliła się do środka budynku. Pippin zadrżał i przeniósł wzrok na Boromira. Wyraz twarzy jego przyjaciela był wprost nie do opisania - coś jakby przemieszanie grozy, szoku i fascynacji zarazem. Boromir szeroko otwartymi oczami wpatrywał się w Dom Umarłych, sprawiając wrażenie wrośniętego w ziemię. Dopiero jęk Faramira wyrwał go z tego przedziwnego odrętwienia. Drgnął, przybrał na powrót swój chłodny i zacięty wyraz twarzy i odwrócił się, by już nigdy się nie obejrzeć. Szedł tak szybko, że Pippin musiał biec, by dotrzymać mu kroku. Hobbit, który pokonał niedawno niezliczone ilości schodów i przemierzył całe miasto na piechotę był tak zmęczony, że z trudem przebierał nogami. W dodatku miał za sobą kolejną nieprzespaną noc, co w połączeniu z grozą ostatnich wydarzeń sprawiło, że czuł się, jakby uleciało z niego powietrze. Szedł, a właściwie biegł za Boromirem niemal po omacku. Przy Fen Hollen stał nieznany Pippinowi siwy koń. Zwierzę dosłownie spływało potem, nawet grzywę miało mokrą. Na widok wychodzących siwek podniósł łeb i parsknął cicho, jakby pytająco, ale Boromir minął go i poszedł dalej. Pippin obejrzał się jeszcze przez ramię - koń stał niezdecydowany, strzygąc uszami i patrzył za nimi. Przez moment hobbit zawahał się, czy aby nie poprosić kogoś o zaopiekowanie się zwierzęciem, ale ponieważ ani Beregond ani Gandalf nie zwrócili uwagi na wierzchowca dał sobie spokój. Wstał nowy dzień, białe mury różowiły się w świetle poranka. Pippin chciwie wystawił twarz ku słońcu. Cudownie było poczuć na sobie ciepło promieni słonecznych, cudownie było... żyć. Domy Uzdrowień były niedaleko. Panował tu ruch i gwar, zewsząd znoszono rannych. Ci w lżejszym stanie układali się na kocach i prowizorycznych posłaniach wzdłuż ścian Domów. Wielu opatrywało się nawzajem, bo nieliczne, pozostałe w grodzie kobiety miały pełne ręce roboty przy ciężko rannych. Prawdziwe poruszenie rozpętało się, kiedy dostrzeżono Boromira. Ludzie zaczęli krzyczeć, najpierw z niedowierzaniem a potem radośnie. Ci, którzy mogli - wstawali i pozdrawiali swego wodza, wołając go po imieniu. Inni machali rękami i śmiali się, jeszcze inni ocierali łzy wzruszenia. Pippinowi od razu przypomniało się powitanie, jakie kilka dni wcześniej zgotowano Faramirowi. Wtedy wydawało mu się żywiołowe, ale to, co działo się teraz przechodziło jego najśmielsze

oczekiwania. Nie spodziewał się, że Duzi Ludzie mogą być tacy... hobbiccy w okazywaniu radości. Przez te ostatnie dni przywykł do posępnej atmosfery, jaka otaczała starego Namiestnika, więc teraz entuzjazm tłumu zdawał mu się dziwny i nie na miejscu. Ale przecież Gondorczycy nie wiedzieli jeszcze o śmierci Denethora... Tymczasem Boromir niewzruszony szedł dalej, jakby całe to zamieszanie go nie dotyczyło. Ani razu nie zerknął na boki, nie zwolnił, nie odpowiedział na żadne powitanie. Ludzie zaczęli milknąć, z niepokojem zerkając na nieprzytomnego Faramira na jego rękach. Radosne okrzyki zmieniły się w szepty, a śmiechy zgasły. Boromir skierował się w lewo, ku misternie rzeźbionej furcie. Była otwarta, a za nią zielenił się ogród Minas Tirith, jedno z najpiękniejszych miejsc grodu. W chwili, kiedy dochodzili do głównego budynku miastem wstrząsnął przeraźliwy krzyk. Zatrzymali się jak wryci, a Pippin poczuł, jak krew ścina mu się w lód ze zgrozy. Odruchowo spojrzał w górę, wypatrując skrzydlatego potwora, ale nie, dźwięk dobiegał z dołu, z pola bitwy. Faramir targnął się nagle w ramionach brata i jęknął. Boromir opiekuńczym gestem wzmocnił chwyt i przytulił go do siebie, szepcząc coś uspokajającego. Krzyk odbił się echem wśród murów, ale zamiast kończyć się znajomą wysoką nutą, pełną jadu i triumfu, załamał się nagle, przechodząc w rozpaczliwy, zawodzący jęk. Nie minęło kilka uderzeń serca, a zmienił się w westchnienie i zniknął wraz z powiewem wiatru. A kiedy przebrzmiał, Pippin odczuł niespodziewanie taką otuchę i radość, jakiej chyba jeszcze nie doświadczył, chyba że owego pamiętnego dnia ubiegłej jesieni na widok Rivendell, gdy uświadomił sobie, że oto po całej tej szalonej ucieczce z Shire wreszcie są bezpieczni i nikt ich nie ściga. Nagle jakby pojaśniało i powietrze stało się bardziej rześkie. Lżej było oddychać. I chyba wszyscy to odczuli, bo Beregond uśmiechnął się, biorąc głęboki wdech, a Gandalf z wyrazem wielkiej ulgi przymknął na moment oczy. Z wnętrza Domu wybiegł człowiek w prostej, białej szacie, zatrzymał się jak wryty na widok dziedzica Denethora i natychmiast zawrócił, by przytrzymać mu drzwi. Boromir wszedł na pierwsze piętro i bez pytania skręcił w lewo. Widocznie rodzinie Namiestnika przysługiwały specjalne kwatery i syn Denethora dobrze znał drogę. Pippin nigdy wcześniej tu nie był, ponieważ Władca kazał zanieść rannego Faramira do swojej komnaty w Wieży i tam przy nim czuwał. Boromir stanął przed dwuskrzydłowymi, dębowymi drzwiami i obejrzał się przez ramię. Człowiek w białej szacie podbiegł, wyminął go i pchnął oba skrzydła na oścież, a potem zaczął zwoływać służbę. Pippin wszedł za Boromirem i rozejrzał się z zainteresowaniem. Komnata była niewielka, ale przez białe ściany i dwa wysokie okna sprawiała wrażenie jasnej i przestronnej. Stały tu trzy łóżka, z tego jedno bardzo wąskie, dwie szafki, dwa krzesła i malutki stolik, na który padała właśnie słoneczna plama. Boromir złożył brata na szerokim łożu po prawej stronie. Faramir nie reagował, nie poruszył się i gdyby nie rumieńce na jego policzkach, można by wątpić, czy w ogóle żyje. - Przynieście czyste ubranie, trzeba go przebrać - nie bawiąc się w żadne wstępy Boromir zaczął wydawać polecenia służbie. - Przygotujcie leki na obniżenie gorączki i zimne kompresy. Dwie kobiety skinęły głowami i wybiegły. Boromir wyprostował się i odwrócił. - Nie pamiętam twojego imienia - rzekł chłodno do Beregonda.

Gwardzista natychmiast przedstawił się, skłaniając głowę. - Co Strażnik w barwach Cytadeli robił w Domach Umarłych? - Ja... - Beregond zawahał się. - Wiesz może kto zabił odźwiernego i tamtych dwóch na schodach? - padło następne pytanie, a Pippin się wzdrygnął. Gwardzista wziął głęboki wdech. - Ja to uczyniłem, panie - wyznał szczerze. - I ten uczynek będę opłakiwał do śmierci. Oto jest klucz do Fen Hollen, tobie go powierzam, mój panie. Ten klucz i moje życie - to rzekłszy przyklęknął i wyciągnął rękę. - Musiałem go ratować, nie miałem wyboru - dodał ledwo dosłyszalnym szeptem. Boromir nie sięgnął po klucz. - Nie możesz już nosić barw Cytadeli - rzekł spokojnie. - Rozumiem, mój panie - szepnął Beregond i zwiesił głowę. - Nie zamierzam się wtrącać do decyzji Najwyższego Strażnika Białej Wieży - odezwał się czarodziej - ale wiedz mój panie, że gdyby nie ten człowiek, twój brat byłby teraz garstką popiołu. - On uratował Faramirowi życie! - dorzucił Pippin żarliwie. - Skoro, tak, nie zapomnę mu tego - na pozór niewzruszony Boromir odebrał od gwardzisty klucz. - Tym niemniej muszę wykluczyć cię z Gwardii, Beregondzie synu Baranora. Tymczasem jednak zostaniesz tu ze mną i pomożesz mi przy bracie. - A ja? - chciał spytać Pippin, ale nie odważył się. Ten chłodny i oficjalny Boromir budził w nim dziwne onieśmielenie. Było obcy i równie niedostępny jak Denethor. Czy to aby na pewno ten sam człowiek, z którym robił grzanki w Isengardzie? Słudzy wnieśli ubrania i kompresy, więc hobbit usunął się pod ścianę. Czuł się coraz bardziej nie na miejscu i właśnie wzorem Gandalfa zamierzał wyjść po cichu, by popytać o Merry’ego, kiedy jedna z kobiet wcisnęła mu do ręki nożyce i płótno z poleceniem przygotowania opatrunków. Został poinstruowany jakiej szerokości pasy ma ciąć, więc nie pozostało mu nic innego, jak przysiąść pod ścianą i wziąć się do roboty. Ledwo uporał się z tym zadaniem, a już dostał drugie: rozcieranie jakiś ostro pachnących grudek na drobny proszek. Nie miał pojęcia co to mogło być - jakieś zioła, albo skamieniała maść? Woniało to jak skrzyżowanie przypraw do piernika, czosnku i babcinej pasty do polerowania srebra. Od tego zapachu wierciło go w nosie i z trudem powstrzymywał kichanie. W międzyczasie zalana oliwą odzież Faramira wylądowała w kuble, ranny został umyty, opatrzony i ubrany w czyste, luźne szaty. Pippin pilnował, by nie podnosić wzroku znad bandaży i dopiero gdy Faramir został otulony kocami spojrzał w górę. - Powinienem mu podać dużą dawkę leku na obniżenie gorączki - powiedział Uzdrowiciel. Większą niż zazwyczaj, ale muszę ostrzec, że to może spowodować torsje. - Zwykła dawka to za mało? - upewnił się Boromir. - Obawiam się, że nie wystarczy. - W takim razie zaryzykujmy. Trzeba za wszelką cenę zbić tę gorączkę. Uzdrowiciel skłonił się i ruszył przygotować lekarstwo. Boromir zaś zmarszczył brwi i podszedł do okna. Z zewnątrz dobiegł ich bowiem głos Gandalfa: - Przyjaciele moi i wy wszyscy, obywatele tego grodu i mieszkańcy zachodnich krajów! - wołał czarodziej. - Zdarzyło się dziś wiele rzeczy bolesnych i wiele chlubnych...-Pippin dostrzegł, że Boromir cały się spina i zaciska dłoń na parapecie. - Czy powinniśmy płakać, czy też się radować? - grzmiał Gandalf, a jego głos zwielokrotniony

przez echa słychać było w komnacie wyraźnie. Zbyt wyraźnie. - Stało się coś, czego w najśmielszych nadziejach nie mogliśmy się spodziewać, zginął bowiem wódz wrogiej armii! Słyszeliśmy echo jego ostatniego krzyku. Lecz triumf ten został przypłacony ciężką żałobą i wielką stratą. Mógłbym jej zapobiec, gdyby nie szaleństwo Denethora. Boromir poderwał głowę i zacisnął pięści. Pippin skulił się, rzucając niespokojne spojrzenie ku oknu. Co też ten czarodziej wyprawia! Mówić takie rzeczy w zasięgu słuchu Boromira? To jak jawna prośba o kłopoty. Gandalf zaś mówił dalej, o palantirze i o tym, jak wola Nieprzyjaciela wdarła się do Miasta. Potem zaczął opowiadać, jak to żaden z poprzednich namiestników w przeciwieństwie do Denethora nie ośmielił się zajrzeć w kryształ. Gdy doszedł do słów „lecz rozum starca osłabł” Boromir gwałtownie odepchnął się od okna, a Pippin zamarł. Syn Denethora miał bowiem tak straszny wyraz twarzy, że hobbit wstrzymał oddech. Boromir wielkimi krokami dopadł drzwi, chcąc zapewne wyjść i położyć kres tej przemowie, ale zderzył się z wchodzącym właśnie uzdrowicielem. - Napój gotowy, mój panie - rzekł medyk, uchylając się, tak by ratować wywar przed rozlaniem. A teraz trzeba dokonać sztuk i podać go tak, by chory się nim nie zakrztusił. Boromir opanował się, skinął głową i zawrócił do łoża Faramira. Razem z uzdrowicielem podsadzili rannego i powtarzając głośno, że musi to wypić, ostrożnie podali mu pierwszy łyk. Lecz Faramir nie reagował na żadne słowa zachęty, napój ulał mu się po brodzie, kiedy zaś próbowali wlać więcej, wydał z siebie jeden niepokojący, urwany bulgot. Kolejna porcja leku pociekła mu po brodzie plamiąc koszulę. Mimo fachowego masowania gardła nie przełknął nic. Uzdrowiciel z westchnieniem odstawił puchar, a widząc pytające spojrzenie Boromira wyjaśnił: - Nie ma odruchu przełykania. To na nic. Utopimy go, jeśli będziemy dalej próbować. - Może go położyć w chłodnej wodzie? - zapytał Boromir, na powrót układając brata na poduszkach. - Mnie to ponoć pomogło, kiedy w dzieciństwie zachorowałem na wschodnią zarazę. - Obawiam się, że w jego stanie nic to nie da. Pozostają kompresy. I nadzieja, że to może przesilenie... - uzdrowiciel rozłożył ręce. - Nie bredź mi tu o przesileniach, człowieku - warknął gniewnie starszy syn Denethora. - Przecież widzę, że jest źle. Chcę znać prawdę. - On umiera, panie - rzekł medyk zbolałym tonem. Boromir przygryzł wargę i pokiwał głową. - Wracaj do innych chorych, którym będziesz mógł pomóc - powiedział cicho. - Będę zaglądał na wypadek jakiejś odmiany na dobre lub na złe - zapewnił go uzdrowiciel i szybko wyszedł. Beregond z nieszczęśliwą miną postał jeszcze przez chwilę, a potem przysiadł na wolnym krześle, nerwowo zaplatając ręce. Pippin zaś patrzył na Boromira, który z kamienną twarzą przemywał chłodnym ręcznikiem twarz i ręce brata. Mimo iż znajdowali się w tej samej komnacie, obaj synowie Denethora zdawali się przebywać w innym świecie niż Pippin i Beregond - Faramir zatopiony w swoich majakach, a Boromir całkowicie skupiony na nim, tak jakby nic innego nie istniało dookoła. Pippin przełknął z trudem i zamrugał zaszklonymi oczami. Nie tak wyobrażał sobie ponowne spotkanie z Boromirem. Miało być inaczej. Powinno być inaczej. Bardzo dokładnie to sobie wymarzył - po zwycięstwie nad wojskami Mordoru Denethor wyszedłby powitać sojuszników i powracającego do domu syna. U boku Namiestnika stałby on, Peregrin Tuk, w swym pięknym, czarno-srebrnym stroju, a Boromir zatrzymałby się jak wryty na jego

widok. „Niziołek w barwach Cytadeli? Jakże to?”- zdumiałby się, niby to na poważnie, a Pippin skłoniłby mu się dumnie. A potem parsknęliby śmiechem i objęli się, nie bacząc na ceremoniał. I Denethor patrzyłby na nich ciepło i też by się uśmiechał. I Faramir śmiałby się z nimi, zdrów i szczęśliwy. Pippin zagryzł wargę, walcząc z powodzią łez, jakie napłynęły mu do oczu. I pewnie by się w końcu rozpłakał, gdyby nie skrzypnęły drzwi. - Przyniosłem nowe kompresy - powiedział uzdrowiciel. - A ta chusta przesycona jest maścią wspomagającą oddychanie - wyjaśnił i za zgodą Boromira przykrył nos i dolną część twarzy Faramira. - To powinno mu ulżyć. - Dziękuję - rzekł Boromir i bezmyślnym ruchem wygładził brzeg chusty. - Nieprzyjaciel został odparty. Zwyciężyliśmy - rozległ się od drzwi głos Gandalfa. - Muszę zejść na dół, na pola Pelennoru. Niebawem wrócę. - Czarodziej zbliżył się parę kroków i z zatroskaniem spojrzał na twarz Faramira. - Mogę przekazać Imrahilowi, by dowodził jeszcze czas jakiś, tak abyś nie musiał opuszczać boku brata - zaproponował. - Zrób tak - rzekł Boromir krótko, nie odrywając wzroku od Faramira. - A teraz wyjdźcie, zostawcie nas. Gandalf skinął na Beregonda i wycofał się cicho. Pippin podniósł się z wysiłkiem i smętnie ruszył do drzwi. - Ty nie, Pippinie - oświadczył Boromir niespodziewanie. Hobbit zatrzymał się w pół kroku. - Ty zostaniesz. Zamknij drzwi. - Zdejmij niedługo tę chustę, mój panie - polecił uzdrowiciel z progu i zniknął za Gandalfem i Beregondem w korytarzu. Pippin posłusznie zamknął za nimi drzwi. - Weź sobie krzesło i usiądź tu obok mnie - rzekł Boromir, patrząc na swego brata. Hobbit westchnął i przytaszczył sobie krzesło, o wiele za duże jak dla niego, ale do tego zdążył się już w Minas Tirith przyzwyczaić. Usadowił się i spojrzał wyczekująco. Boromir ściągnął chustę z twarzy Faramira i rzucił ją w nogi łóżka, a potem ujął rękę brata w obie swoje. - Chcę ci zadać kilka pytań - Boromir wreszcie przeniósł na niego wzrok. Hobbit spodziewał się ujrzeć ból i rozpacz, więc zaskoczył go kompletny brak wyrazu w jego oczach. Spojrzenie Boromira było pozbawione emocji. Puste. I dziwnie nieruchome. Pierwszy raz też Pippin miał okazję przyjrzeć mu się z bliska. Starszy syn Denethora musiał przybiec do Domów Umarłych prosto z pola bitwy. Był brudny i potargany. Bił od niego silny zapach potu, własnego i końskiego. Przez czoło skosem szła czarna smuga, jakby chlapnęło na niego błoto, albo orkowa krew, którą rozmazał rękawem. Miał żółty siniak na policzku i podkrążone oczy. Wyglądał bardzo mizernie, chyba nawet gorzej niż w Fangornie. Pippin chciał mu powiedzieć, żeby wytarł sobie tę plamę, ale jakoś dziwnie nie miał śmiałości. I chyba wszyscy też podzielali jego odczucia, skoro do tej pory nikt nie odważył się zwrócić Boromirowi uwagi. - Czy widywałeś może mojego ojca w przeciągu ostatnich dni? - zapytał Boromir, przyglądając się uważnie strojowi hobbita, jakby go zobaczył po raz pierwszy. - Byłem jego giermkiem - odparł Pippin cicho, nie bez cienia dumy. Brwi Boromira nieznacznie podjechały ku górze.

- Naprawdę? Giermkiem? Pasował cię? - Czy co mi zrobił? - wystraszył się Pippin. - Pytam, czy cię mianował i zaprzysiągł. - No, a jak inaczej? - zapytał Pippin nieco urażonym tonem. Co to niby ma znaczyć? Boromir myśli, że się samowolnie wyznaczył? - A więc byłeś przy nim? - Od przyjazdu do Miasta niemal przez cały czas. - To dobrze - Boromir spojrzał za okno, znów przybierając ten nieobecny wyraz twarzy. - Jesteś więc zorientowany w tym, co się działo. - Czy zaraz „zorientowany”, to nie do... - zaczął Pippin, ale Boromir mu przerwał. - Możesz mi opowiedzieć jak doszło do tego... - urwał. - Jak to się stało, że... - Nie wiem - odparł hobbit cicho, garbiąc się. - On... - Tak? - siwe oczy wpatrywały się w niego bacznie i surowo i hobbitowi nagle przypomniało się przesłuchanie przed obliczem Denethora owego pierwszego dnia zaraz po przyjeździe. - Wszystko wydawało się być w porządku, naprawdę. Twój ojciec, lord Denethor, był w dobrej formie... to znaczy do czasu... - Pippin rozpaczliwie usiłował uporządkować chaos myśli. - Do czasu czego? - padło natychmiastowe pytanie, kiedy tylko urwał dla zaczerpnięcia oddechu. - Zaczekaj proszę, nie pospieszaj mnie - Pippin ugryzł się w język, bo o mały włos, a dodałby „panie”. - Wszystko ci opowiem. Od początku, tylko daj mi pozbierać myśli. No więc, źle zaczęło się dziać, kiedy przyniesiono Namiestnikowi twój Róg. - Mój Róg?! - zdumiał się Boromir. - Róg *Gondoru*? - No właśnie, przedziwna sprawa - Pippin wzruszył ramionami. - Pamiętasz jak Obieżyświat i Gimli mówili, że włożyli Róg do łodzi, prawda? Wyobraź sobie, że ktoś wyłowił obie połówki z Anduiny, tutaj, niedaleko i przyniósł Namiestnikowi. Wieść rozniosła się po całym mieście, wszyscy zaczęli mówić, że to zły znak. Lord Denethor bardzo się zaniepokoił, ale opowiedziałem mu w jakich okolicznościach Róg został roztrzaskany i zapewniałem, że choć zostałeś pod Parth Galen ranny, to kiedy się rozstawaliśmy byłeś już zdrów i w pełni sił. Nie patrz tak na mnie, nikt nie ma pojęcia skąd Róg się tu wziął. Faramir wyraził przypuszczenie, że to może wiosenne roztopy zmyły nasze łodzie do rzeki. To chyba jedyne sensowne wytłumaczenie. Ale i tak wszyscy bardzo się o ciebie niepokoili. Zwłaszcza, że podobno tego dnia, kiedy walczyliśmy pod Parth Galen dobiegło ich echo twojego Rogu. Dokładnie tak, jak w tej legendzie, o której mi opowiadałeś. Boromir zmarszczył czoło i na chwilę zamyślił się nad tymi wieściami. - A Faramir miał jakiś okropny sen, wizję, w której spotyka cię śmierć - dorzucił Pippin. - I to nie od strzał orków. Więcej nie chciał powiedzieć, słyszałem tylko fragment jego rozmowy z Gandalfem. Boromir spojrzał na swego brata, odetchnął głębiej i puszczając jego rękę sięgnął po nowy, chłodny kompres. - Opowiadaj mi o ojcu - rzekł. - Chcę wiedzieć wszystko. Co mówił i co robił przez te ostatnie dni. - Zachowywał się najzupełniej normalnie - odpowiedział Pippin ostrożnie. - rządził Miastem, przygotowywał je na oblężenie. Jeszcze przedwczoraj szykował się, by osobiście wyjść na mury. Założył nawet kolczugę...- On zawsze chodził w kolczudze - przerwał mu Boromir.

- Zawsze? - zdziwił się Pippin. - No, nie przez cały czas - Boromir skończył przemywanie twarzy Faramira i znów ujął go za rękę. - Ale zwykł ją nosić na co dzień pod wierzchnim ubraniem. Mawiał, że to hartuje ducha. - No, tak. W każdym razie zamierzał dołączyć do obrońców...- Więc jak to się stało, że nie dołączył?! - Boromir gwałtownie odwrócił się ku niemu. - Nie wiem! Nie mam pojęcia - Pippin odchylił się nieco do tyłu, zaskoczony tym nagłym wybuchem. - Ostatniej nocy, nie, zaraz, kiedy to było - wczoraj? Wszystko mi się już zaczęło plątać, zszedł z tej swojej komnaty na Wieży i wydał mi się kompletnie odmieniony. Jakby się postarzał o sto lat. Boromir zmrużył oczy. - Czy przypadkiem nie spotkał się tam z Gandalfem? - zapytał. - Z Gandalfem? - zdumiał się Pippin. - Jak to z Gandalfem? Nie, skąd, tego dnia chyba się w ogóle nawet nie widzieli. Czarodziej był w pierwszym kręgu i pomagał Imrahilowi. Boromir uniósł dłoń, przerywając mu. - Opowiedz mi wszystko po kolei - zażądał. - Dzień po dniu. Pippin westchnął i posłusznie zaczął składać raport. Boromir miał rację, tak rzeczywiście będzie chyba najlepiej - od początku i rzeczowo. Opowiedział więc o własnym pobycie w mieście, o przyjeździe, a potem odjeździe Faramira (przemilczał tylko wieść o tym, że młodszy syn namiestnika spotkał Froda i Sama, uznał, że lepiej będzie o tym nie wspominać), o oblężeniu i o tym, jak Faramir został ranny. Opisał zachowanie Denethora starając się oszczędzić Boromirowi wielu szczegółów, ale i tak nie mógł ukryć, że Namiestnik zamierzał spalić nie tylko siebie, ale i rannego syna i bardzo starannie się do tego przygotował. Przedstawił też sprawę Beregonda, kilkakrotnie powtarzając, że gdyby nie jego poświęcenie i odwaga, Faramir już by nie żył. Boromir z kamienną twarzą wysłuchał do końca jego opowieści, wtrącając od czasu do czasu jakieś pytanie. Potem na dłuższą chwilę zapadła cisza, przerywana jedynie szybkim i płytkim oddechem Faramira. Wreszcie Boromir poruszył się i skrzywił, jakby go coś zabolało. Przetarł twarz oburącz, a potem uniósł głowę, prostując obolałe plecy. - Nie będę cię już dłużej trzymać - powiedział cicho. - Idź, odpocznij. Dziękuję ci za wszystko - i zmęczonym gestem podparł czoło. Zarówno w jego tonie, jak i tym ruchu błysnęło wreszcie coś znajomego, na co Pippin czekał tak długo. Jakiś cień dawnego Boromira. - Może jesteś głodny? - zapytał, nie chcąc stracić tej chwili. Boromir bez słowa potrząsnął głową, pozwalając, by włosy opadły mu na twarz - A może przyniosę ci coś do picia. Wody? Wina? - Tu w dzbanku jest woda, dziękuję, wystarczy mi - Boromir spojrzał na niego i Pippinowi ścisnęło się serce. Wydawało się bowiem, że z każdą chwilą starszemu synowi Denethora przybywa lat. Oczy starca. To było to. - W takim razie wytrzyj chociaż twarz - Pippin podsunął mu mokry ręcznik. - Masz całe czoło w czymś czarnym. Weź, odświeżysz się. Boromir wziął ręcznik i powolnym, sennym ruchem wytarł twarz. - Gdybyś mnie potrzebował... - zaczął Pippin cichutko, ale widząc, że Boromir znów zatapia się w tym niedostępnym dla niego świecie zamilkł i wycofał się, odstawiając krzesło. - Pójdę poszukać Merry’ego - rzekł jeszcze. Jego słowa nie wywołały żadnej reakcji.

Hobbit odwrócił się i wyszedł na korytarz, z progu rzucając ostatnie spojrzenie na nieruchome sylwetki braci. A potem cicho zamknął za sobą drzwi, mając wrażenie, że zamyka wrota grobowca. * - Martwię się o niego - Gandalf uniósł głowę i spojrzał na zabudowania szóstego kręgu, dobrze widoczne z tego miejsca przed namiotem. - Źle się stało, że ta tragedia rozegrała się w jego obecności i...- - On to widział?! - Aragorn odwrócił się gwałtownie, przerywając czarodziejowi. Chcesz powiedzieć, że Denethor zabił się na jego oczach?! Dlaczego dopiero teraz mi to mówisz? Przecież ci mówiłem, w południe, kiedy tylko się spotkaliśmy. Sądziłem, że jasno się wyrażam. Gandalf spojrzał na niego ze zdziwieniem. - Powiedziałeś, że Boromir nie zdążył i że... mniejsza z tym. Valarowie! - Aragorn niespokojnie zerknął w górę, ku Domom Uzdrowień. - Gdzie on teraz jest? - Zapewne nadal czuwa przy bracie. Nie widziałem go od rana. - Powinienem się zainteresować wcześniej. - Aragorn przygryzł wargę i nerwowo potrząsnął głową. - Przecież ledwo co zjechałeś z pola wraz z oddziałami - zauważył Gandalf. - To zmienia postać rzeczy - mruknął Aragorn, bardziej do siebie niż do czarodzieja. - W tej sytuacji nie będę czekał na oficjalne zaproszenie Namiestnika, wejdę do Miasta. Może będę mógł pomóc. - Idź - odparł krótko Gandalf, skinąwszy głową. Aragorn chwycił płaszcz i zarzucił go na ramiona - było dość chłodno. Wbrew obiecującemu porankowi pogoda popsuła się i po południu zaczął padać deszcz. Powinienem od razu pójść razem z Imrahilem i Eomerem. - Dopilnujesz obozu pod moją nieobecność? - zagadnął Elrohira. - Nie. Podpalę namioty i rozegnam wszystkich na cztery strony świata - brat pojrzał na niego kwaśno. - Dziękuję - Aragorn narzucił kaptur. - Wiedziałem, że mogę na tobie polegać. Elrohir wzruszył ramionami i zasiadł przed namiotem, pod podniesioną płachtą chroniącą przed siąpiącym deszczem. Był nie w humorze, co w jego przypadku stanowiło interesującą odmianę. Nawet nie czytał, co dobitnie świadczyło o jego nastroju. Podczas bitwy został ranny, na szczęście lekko, ale zarówno Aragorn jak i Elladan szantażem wymogli na nim obietnicę, że będzie się oszczędzał i przynajmniej przez kilka godzin odpocznie w obozie, co, rzecz jasna, nie przypadło mu do gustu. Może istotnie była to nadopiekuńczość, ale Aragorn nie mógł znieść myśli, że coś złego mogłoby się przytrafić następnej bliskiej mu osobie. Dość już, że stracili Halbarada - nie! Teraz nie wolno o tym myśleć. Na wszystko przyjdzie czas. Na żałobę też. - Mam iść z tobą? - spytał Elladan, swoim zwyczajem pojawiając się nie wiadomo skąd. - Tak. Twoja wiedza na pewno przyda się w Domach Uzdrowień - Aragorn z wdzięcznością skinął głową. - W odróżnieniu od mojej - burknął Elrohir. - Oczywiście. - Przyjdź do nas po zachodzie słońca, dobrze? - zaproponował mu Aragorn. - I radzę ci odpocznij, ponieważ zamierzam cię bezlitośnie ganiać od jednego chorego do drugiego przez całą noc. Jesteś usatysfakcjonowany? Elrohir zaprezentował mu beznamiętny uśmiech od ucha do ucha w ramach odpowiedzi. Uznając dyskusję za zakończoną Aragorn gwizdnął na Roheryna. - Pojedziemy konno? - zdziwił się Elladan. - Zależy mi na czasie. Zdaje się, że nasz przyjaciel potrzebuje pomocy. I to bardzo. Przy Bramie Cytadeli w szóstym kręgu zostawili konie i dalej poszli już na piechotę. Nikt ich nie zatrzymywał, ani nie wypytywał. Jedynie Elladan swą elfią urodą ściągał od czasu do czasu

zaciekawione spojrzenia; na Aragorna nikt nie zwracał uwagi. I o to mu zresztą chodziło. Nie chciał wzbudzać sensacji i dlatego właśnie przy wjeździe do Miasta przedstawił się gwardzistom jako Obieżyświat, Strażnik Północy. Szybko przedostali się do głównego Domu Uzdrowień. Aragorn zagadnął przebiegającego pachołka o Boromira i chłopiec pokazał mu drogę. Na korytarzu na pierwszym piętrze kręciło się mnóstwo osób, ale wszyscy zachowywali pełną powagi ciszę. Bez trudu wyłowił więc znajomy głos: - ...i do tego wszystkiego jeszcze ten deszcz. Nie mogło dalej świecić słońce? Przynajmniej byłoby raźniej. I dlaczego nikt nie pośle po Obieżyświata...- Bo jest już pośród was - Aragorn uśmiechnął się i odrzucił kaptur. Peregrin Tuk podskoczył na dźwięk jego głosu i odwrócił się gwałtownie. Wyglądał niezwykle w tych czarno-srebrnych szatach. Jeszcze niedawno Aragorn skłonny był przypuszczać, że Tuk w stroju Gwardzisty Białej Wieży budziłby jedynie chęć do żartów i uśmiech. Teraz jednak musiał zrewidować to zdanie - paradne, gondorskie szaty leżały na nim, jakby młody hobbit się w nich urodził. - Jesteś! - zawołał Pippin żarliwie. - Nareszcie! Aragorn przyklęknął, by się z nim przywitać i Tuk bez słowa rzucił się mu na szyję z takim impetem, że Strażnik się zachwiał i musiał podeprzeć się dłonią o ścianę, by odzyskać równowagę. Drobne ręce kurczowo zacisnęły się na jego ramionach. Zbyt kurczowo, jak na zwykłe powitanie. Aragorn zmarszczył brwi i położył dłoń w rękawicy na kudłatej czuprynie. - Witaj, Pippinie - rzekł. Zamiast odpowiedzieć hobbit objął go jeszcze mocniej. - Jesteś cały i zdrów? Wciśnięta pod jego podbródek głowa wykonała energiczne potaknięcie. - Gdzie jest Boromir? - W komnacie za tamtymi ciemnymi drzwiami, w końcu korytarza - dobiegła go stłumiona odpowiedź. - Dobrze, że jesteś - dodał Pippin szeptem. - Dobrze, ze jesteś - powtórzył, wziął głębszy oddech i odsunął się. - Co z Faramirem? - zapytał Aragorn kładąc mu dłoń na ramieniu. - Jeszcze żyje, ale... - Pippin urwał i w oczach błysnęła mu rozpacz. - Zrób coś - dodał błagalnie. - I ratuj Merry’ego. Aragorn wstał i ruszył ku ciemnym drzwiom. Stał tam Imrahil, rozmawiając z jakąś kobietą w szatach służącej Domu. Na widok nadchodzącego Strażnika książę przerwał i skłonił głowę. Jego wzrok, pełen smutku i zatroskania, znacząco wskazał uchylone drzwi. Aragorn pchnął je lekko i wsunął się do środka. Boromir siedział na łóżku brata, zgarbiony i nieruchomy, wciąż odziany jak do bitwy. Nie zareagował na skrzypnięcie drzwi. - Boromirze? - Aragorn podszedł i położył mu dłoń na ramieniu. Starszy syn Denethora drgnął i powoli podniósł na niego wzrok. Zimny dreszcz przeszył Aragorna - oczy Boromira były martwe, puste. Nie wyrażały nic. I... Valarowie, jego włosy! Strażnik spojrzał niedowierzająco i ze współczuciem zacisnął dłoń na ramieniu towarzysza. Jego czarne włosy były teraz na skroniach poprzetykane jasnoszarymi pasmami. Aragorn przeniósł uważne spojrzenie na Faramira. Na pot perlący się na czole chorego, niezdrowe wypieki, spękane usta. Pochylił się i sprawdził tętno, a potem przytknął rękę do jego czoła

i policzka. Niedobrze. Bardzo niedobrze. - Kto ma pieczę nad ziołami w tym domu? - zapytał, odwracając się ku drzwiom, skąd obserwowali ich niespokojni ludzie. Starsza, acz krzepka niewiasta energicznie przepchnęła się do przodu. Aragorn otworzył usta, by spytać o athelas, ale nie zdążył, bowiem kobieta przedstawiwszy się, zaczęła wylewać z siebie istny potok słów, za którym nie sposób było nadążyć. Oszołomiony nieco Aragorn dowiedział się, że straszne czasy nastały, że nikt nie szanuje spokoju chorych, że brakuje ziół, brakuje chłopców na posyłki, że wozy z Lossarnach nie przybywają z dostawami, że ogień zniszczył tyle domów i że to okropne. Kiedy doszła do opisu, jak to zmuszeni są sobie radzić mając tak mizerne zapasy do dyspozycji, zdołał jej wreszcie przerwać. - Brak nie tylko ziół, ale i czasu na dłuższe gawędy - rzekł, może nawet nieco ostrzej niż należało. - Czy macie liście athelas? - Nie wiem, dostojny panie - odparła kobieta, nie przejmując się specjalnie jego tonem. Pierwsze słyszę. Zapytam mistrza zielarza, on zna stare nazwy. - Niekiedy zwą je również królewskimi liśćmi - podpowiedział Aragorn. - Może słyszałaś tę nazwę? - Ach, *te* liście - kobiecina rozpromieniła się. - Owszem, gdyby wielmożny pan od razu tak je nazwał...- I znów popłynął potok słów. Nie, liści królewskich nie mają. Co więcej ona, Joreth, wątpi osobiście w ich przydatność. Aragornowi zostało opowiedziane, co zwykła mawiać swoim siostrom i że królowie powinni hodować ładniejsze rośliny, choć te, ona nie przeczy, pachną całkiem orzeźwiająco. - i, co zdumiewające, wszystko to zdołała powiedzieć na jednym wydechu. - Tak, bardzo orzeźwiająco - rzekł szybko Aragorn, nim zdołała zaczerpnąć kolejny oddech. - Ale teraz, jeśli kochasz Faramira, puść w ruch nogi, zamiast języka i pobiegnij po te zioła. Przetrząśnij miasto i przynieś mi choćby jeden liść. - A jeśli nie znajdzie się nic w grodzie - zagrzmiał znajomy głos - pogalopuję do Lossarnach i wezmę ze sobą Joreth, żeby tym razem nie swoim siostrom, ale mnie wskazała w lesie owe liście. W zamian Cienistogrzywy pokaże jej, jak należy się spieszyć w potrzebie. Aragorn uśmiechnął się z wdzięcznością do czarodzieja, który właśnie pojawił się w drzwiach. Kiedy Joreth wyszła, odwrócił się do Boromira, który, nie zważając na całą tę toczącą się nad jego głową dyskusję, zatopiony był w swojej milczącej, bacznej obserwacji brata. - Boromirze - Aragorn nachylił się nad nim, kładąc mu obie ręce na ramionach. - Wstań, zrób mi miejsce. Muszę mieć do niego swobodny dostęp. Starszy syn Denethora podniósł na niego tępy wzrok, jakby nie rozumiał co się do niego mówi. - No już - Aragorn ujął go za ramiona i pociągnął do góry. - Przesuń się. Nie ma czasu do stracenia. Każda chwila może zdecydować o życiu. Boromir wstał, poruszając się jak we śnie, i odsunął się nieco. Imrahil zbliżył się i stanął tuż za nim. Aragorn przysiadł na łóżku i raz jeszcze dotknął czoła Faramira. Tak wysokiej gorączki chyba jeszcze nie leczył. Ranny nie zareagował na dotyk, oddychał płytko, coraz płyciej. - Resztki sił z niego uchodzą. Szkoda, że nie mogłem przyjść wcześniej - mruknął Strażnik. Zza rozcięcia koszuli Faramira wyzierała biel bandażu, rozchylił ją więc, by zerknąć na ranę. - To nie ona jest przyczyną gorączki - mruczał do siebie. - Goi się dobrze. Nie ma śladu opuchlizny. Gdyby go zraniła strzała Nazgula, już by nie żył. Musiał go postrzelić jakiś południowiec

- a głośniej dodał - Kto wyciągnął strzałę? Czy ją zachowano? - Strzałę wyciągnąłem ja - odrzekł Imrahil. - I założyłem pierwszy opatrunek. Nie zachowałem jej w gorączce bitwy, ale przyjrzałem się dobrze i jeśli mnie pamięć nie myli, wyglądała jak typowa, haradzka strzała. Ale sądzę, że zesłał ją z powietrza skrzydlaty Cień, bo jak tłumaczyć uporczywą gorączkę i całą tę chorobę? Przecież rana nie jest głęboka i nie zostały naruszone żadne ważne narządy. Jak to wyjaśnić? - Wiele rzeczy mogło się tu sprzysiąc - odpowiedział Aragorn. - Od wyczerpania po tchnienie Ciemnych Sił. Faramir ma wiele hartu, ale z tego, co mi wiadomo, długo przebywał w cieniu kraju Nieprzyjaciela i ten cień stopniowo go przenikał. - O ojcowskiej niełasce nie chciał wspominać przy Boromirze. - To wszystko się dołożyło do rany. Przypuszczam też, że grot był zatruty. Skrzypnęły drzwi i do komnaty zajrzał posiwiały mężczyzna o niewiarygodnie wprost wąskiej i długiej twarzy. - Dostojny pan zapytywał o królewskie liście, jak zwie je lud - zaczął, a Aragorn domyślił się, że ma do czynienia z mistrzem zielarstwa - czyli athelas w języku uczonych, lub tych, którzy mają niejakie pojęcie o mowie Valinoru...- Tak, pytałem - przerwał mu Strażnik, czując rosnącą irytację. Mniej gadania, a więcej działania zdecydowanie bardziej przydałoby się w Domach Uzdrowień. - I jest mi obojętne czy nazwiecie to ziele asea aranion, czy królewskim liściem, byle bym je dostał! - Proszę mi wybaczyć, dostojny panie - zaczął zielarz nieco nadętym tonem. - Widzę, że mam przed sobą człowieka uczonego, nie zaś zwykłego wojaka. Niestety nie trzymamy tego ziela w naszych Domach Uzdrowień, gdzie pielęgnujemy wyłącznie poważnie rannych lub chorych. Ziele to bowiem nie posiada, o ile nam wiadomo, cennych właściwości poza tą, że odświeża powietrze oraz...I mistrz zielarstwa rozpoczął monolog godny Joreth. Aragorn zagryzł zęby, czując, że jego cierpliwość niebezpiecznie topnieje. Kiedy monolog zmienił się w recytację ludowego wietrzyka i komentarz, że niektórzy staruszkowie piją wywar z tego ziela, bo rzekomo pomaga im na ból głowy, nawet Gandalf nie wytrzymał: - A więc w imieniu króla idź i poszukaj jakiegoś człowieka, mniej uczonego, ale za to rozumniejszego od mędrców rządzących w tym domu! - krzyknął czarodziej. Zielarz zmarszczył brwi i dumnie uniósł głowę. - Gondor nie ma króla, mój panie - zauważył chłodno. - A zatem rozkaz w jego im...- Idź po to przeklęte ziele, człowieku, zanim flaki z ciebie wypruję!!! - ryknął niespodziewanie Boromir i to z taką furią, że wszyscy bez wyjątku podskoczyli. Mistrz zielarstwa uderzył z wrażenia plecami o framugę drzwi i mamrocząc coś pod nosem pospiesznie zrejterował. Aragorn podziękował Boromirowi ruchem głowy, ucieszony tym, że starszy syn Denethora zaczyna okazywać oznaki życia. Na moment ich spojrzenia spotkały się. Boromir patrzył teraz na niego w napięciu, niemal z nabożeństwem, a jego oczy lśniły. Była w nich rozpacz i lęk, nieme błaganie i bardzo nikły cień nadziei. Valarowie, użyczcie mi sił i sprawcie, bym zdołał wyleczyć Faramira - Aragorn uspokoił się głębszym oddechem. - Bo w przeciwnym wypadku stracę ich obu. I z tą myślą odwrócił się ku Faramirowi, kładąc mu dłoń na czole i ujmując go za rękę. Skupił

wzrok na twarzy rannego i zaczął wsłuchiwać się w jego oddech, by wkrótce samemu przejąć rytm wdechów i wydechów chorego, tak jak go uczył Elrond. Kiedy już oddychał tak jak Faramir, zacisnął palce na jego przegubie. Wyczuł słaby puls i porównał go z biciem własnego serca, o wiele mocniejszym i wyraźniejszym. Komnata w tle, wraz ze zgromadzonymi tam ludźmi zaczęła zanikać, rozmazywać się. - Faramirze! - rzekł głośno, przywołując chorego. Nie było odzewu, tylko ściany komnaty jeszcze się poszerzyły, rozmywając się po bokach. - Faramirze? Gdzieś na obrzeżach świadomości zapłonęło światełko i zaczęło się rozlewać w większą plamę, aż po horyzont. Piasek. Jasny piasek. W prażących promieniach słońca. Plaża, ogromna i opustoszała. Odległy szum fal zlewa się z szumem krwi w żyłach. Daleko przed nim niewyraźna sylwetka, nieruchoma na brzegu morza. Ciężko oddychać w tym upale. Faramirze... Młody mężczyzna stoi na brzegu po kostki w wodzie, odwrócony do niego plecami, wpatrzony w dal. Potwornie gorąco. Jak w piecu. Wdech i wydech. Nieco wolniejszy i głębszy. Głębiej - oddychać głębiej, spokojniej. Faramirze! Ciemne włosy rozwiewa pierwszy, nieśmiały podmuch wiatru i jest to jedyny ruch, jedyna odpowiedź na wołanie Aragorna. Jeszcze kilka kroków, coraz bliżej morza. Szum fal jest coraz wyraźniejszy, żywiej krąży krew w żyłach. Oddech uspokaja się, wyrównuje. Faramirze! Aragorn bierze głęboki wdech i widzi, że ramiona stojącego przed nim mężczyzny też się unoszą. Serca biją równo i mocno. Płuca chciwie zaczerpują tchu. Wiatr wzmaga się, kojąco chłodzi rozpaloną skórę. Kolejny wspólny oddech. Faramirze? Mężczyzna odwraca się, by ponad ramieniem spojrzeć mu w oczy- - głośny tupot, skrzypienie drzwi... - Proszę, oto królewskie liście - brzmi zadyszany, chłopięcy głos. - Niestety, nie są świeże. Zerwano je co najmniej przed dwoma tygodniami. Mam nadzieję, że mimo to przydadzą się na coś. Aragorn zamrugał oczami i spojrzał na podsuwane mu pod nos liście zawinięte w chusteczkę. Plaża i piasek zniknęły, a z nimi upał. Oddychał normalnie, choć czuł się okropnie znużony. Zerknął w dół. Pierś Faramira unosiła się w głębokim, równym oddechu, jego puls bił mocno i miarowo. Aragorn zdjął dłoń z czoła chorego i przyłożył ją do jego policzka, a potem skroni. Gorączka spadała. Tłumione chlipnięcie wyrwało go z zamyślenia. Mały chłopiec wpatrywał się w twarz Faramira i płakał. - Daj mi te liście - rzekł Aragorn i uśmiechnął się do niego. - Przydadzą się na pewno. Zostań tutaj i bądź dobrej myśli - a spoglądając w górę na Boromira, dodał - najgorsze już przeminęło. Straszy syn Denethora niepewnie zmarszczył brwi i pomknął spojrzeniem ku twarzy brata.

Jeszcze nie dowierzał, a może nie chciał się łudzić nadzieją. Imrahil uśmiechnął radośnie i objął go ramieniem, ale Boromir nie zwrócił nań uwagi. Aragorn wybrał dwa liście spośród sześciu, chuchnął na nie i roztarł w dłoniach. Misa z wrzątkiem była już przygotowana, skinął więc, by mu ją bliżej podstawiono, a potem wsypał liście do wody. Ożywcza woń wypełniła komnatę i Aragorn odetchnął nią chciwie. Uwielbiał ten zapach jakby powietrze po burzy mieszało się ze wspomnieniem porannej rosy. Z uśmiechem podsunął misę pod uśpioną twarz Faramira, świadom tego, ze każdy jego ruch śledzą rozgorączkowane oczy Boromira. Gdzieś z tyłu komnaty Joreth paplała coś z przejęciem o rękach króla, ale puścił jej słowa mimo uszu. Patrzył na Faramira. Ranny poruszył się, odetchnął głębiej. Nagle otworzył oczy, a jego wzrok, kompletnie przytomny i pełen miłości spoczął na Aragornie. - Wołałeś mnie, królu - powiedział cicho, lecz wyraźnie. - Jestem. Co mój król rozkaże? Za plecami Aragorna rozległ się zduszony jęk i Strażnik kątem oka ujrzał, jak nogi uginają się pod Boromirem i starszy syn Denethora ciężko osuwa się na stojące obok krzesło. - Abyś się dłużej nie błąkał w ciemnościach. Zbudź się, Faramirze - odparł Aragorn ciepło, patrząc w szare oczy, tak podobne do oczu Boromira. - Jesteś zmęczony. Odpocznij, posil się i bądź gotów, gdy po ciebie wrócę. - Będę gotów, miłościwy panie - rzekł Faramir z powagą. - Któż chciałby leżeć bezczynnie, gdy król powraca? Aragorn uścisnął jego dłoń. - Muszę iść do innych, którzy także mnie potrzebują - odparł, czując z każdą chwilą rosnącą sympatię do tego młodzieńca. - A tymczasem jest tu ktoś, kto jak sądzę, nie może się doczekać, żeby zamienić z tobą parę słów - to rzekłszy, wstał, by odsłonić mu widok. Faramir głośno zaczerpnął tchu. Jego oczy rozszerzyły się raptownie, w niedowierzaniu, a lewa ręka gorączkowo uniosła się ku bratu. Boromir bez słowa natychmiast znalazł się u jego boku, ujmując tę wyciągniętą dłoń w obie swoje. - Wróciłeś... Valarowie, wróciłeś... - powtarzał Faramir łamiącym się głosem. - Żyjesz. Aragorn z uśmiechem i ulgą odwrócił się do zebranych. Pippin i Beregond otwarcie ocierali łzy, a na twarzy Hobbita malowała się taka wdzięczność i szczęście, że dla samego tego widoku warto się było trudzić. Nie mówiąc już o Boromirze nachylonym nad bratem, szepczącym mu coś cicho. - A nie mówiłam! - Joreth nie milkła ani na chwilę. - Ręce króla mają moc uzdrawiania. Od dawna o tym wiedziałam. - Chory potrzebuje spokoju. - Aragorn podniósł nieco głos i znacząco pokazał zebranym drzwi. Braciom należała się chwila prywatności. Rozradowani gapie przywołani do porządku przez Gandalfa i Imrahila zaczęli się posłusznie wycofywać. Pociągnięcie za rękaw odwróciło jego uwagę od wychodzących. - Chodź teraz do Merry’ego, dobrze? - prosił Pippin gorączkowo. - Szybko, chodźchodźchodź, pójdziesz, prawda? On też jest nieprzytomny. Powiedz, że pójdziesz - powtarzał bez tchu. - Już idę. Prowadź, mości Tuku - i uśmiechnął się, bo hobbit zdecydowanie pociągnął go za rękaw, torując sobie przejście. - Przepraszam, przepraszam! - wołał Pippin przenikliwym głosem. Droga dla rąk króla! Proszę się odsunąć. Z drogi, przepraszam, z drogi!!! Aragorn pokręcił głową z rozbawieniem.

I to by było na tyle, jeśli chodzi o potajemny pobyt w Mieście - pomyślał z rezygnacją. Istotnie, nie minęło nawet godzina i całe Miasto mówiło tylko o jednym - że prawowity król powrócił i uzdrawia tych, którzy w bitwie odnieśli rany. * Dopiero kiedy ich dłonie się zetknęły i palce Boromira zacisnęły się wokół jego, mocno, niemal boleśnie, Faramir uwierzył, że to nie jest przywidzenie. Po tylu miesiącach wyczekiwania na jakąkolwiek wiadomość, po tych wszystkich okropnych wizjach i po wybuchu wojny stracił nadzieję, że kiedykolwiek ujrzy jeszcze brata. Chyba nie mógł sobie wymarzyć wspanialszego przebudzenia. Kiedy tracił przytomność na polu bitwy, otoczony zewsząd zgiełkiem, krzykiem i śmiercią był przekonany, że żegna się z tym światem. A tymczasem budził się w wygodnym łóżku, przywołany przez... króla, by odkryć, że jego ukochany brat powrócił. Usłyszał własny głos zacinający się ze wzruszenia, gdy bez ładu i składu próbował sklecić słowa powitania. Zabawne - w myślach wielokrotnie układał sobie, co powie Boromirowi, kiedy wreszcie się zobaczą, a teraz jak na ironię w tej najważniejszej chwili zawodził go język. - Witaj, braciszku - Boromir przysiadł przy nim. Jego głos też drżał. - Wróciłem. Wróciłem, tak jak ci obiecywałem. - to rzekłszy, szybko rzucił okiem za siebie, by przekonać się czy wszyscy wyszli. Faramir też zerknął na drzwi. Od dzieciństwa obaj nauczeni byli powściągać odruchy serca w obecności osób trzecich. Synom Namiestnika nie uchodziło bowiem publicznie okazywać emocji. Lecz kiedy tylko drzwi się zamknęły, Boromir natychmiast pochylił się i ujmując jego twarz w dłonie pocałował go w czoło. Faramir otoczył jego szyję ramieniem i gdy Boromir się prostował podciągnął się wraz z nim. Objęli się, Faramir wkładając w ten uścisk całą swoją siłę, Boromir ostrożnie, by nie urazić zranionego ramienia brata. - Wróciłeś... - powtórzył Faramir szeptem i przymknął oczy, bo od tej raptownej zmiany pozycji zakręciło mu się w głowie. - Dzięki niech będą Valarom! Zacisnął palce na tunice brata i zatopił się cały w tej cudownej chwili, pragnąc, by trwała jak najdłużej. Nie wiedział, ile tak siedzieli. Po pewnym czasie ramię zaczęło mu doskwierać, więc poruszył się ostrożnie, ale ku jego zaskoczeniu Boromir go nie puścił, tylko przywarł do niego tym mocniej. Faramir przesunął dłonią po jego plecach, po kółkach kolczugi rysujących się pod tkaniną. Odczekał chwilę i ponownie spróbował wysunąć się z objęć brata, lecz tak samo jak przedtem, został przytrzymany. Jego radość zmąciło pierwsze ukłucie niepokoju. - Bracie? - zapytał cicho. Boromir wziął głęboki, rozedrgany oddech i nie odpowiedział. - Bracie? - powtórzył Faramir głośniej, zaalarmowany. - Wszystko dobrze? Boromir, po chwili zawahania, bez słowa pokręcił głową. Faramir cofnął rękę i zdecydowanym ruchem dał znać, żeby go puścić. Odsunęli się od siebie. Pozbawiony podparcia Faramir musiał kurczowo przytrzymać się brzegu łóżka, by nie osunąć się na plecy. Nie zwracając uwagi na zawroty głowy i dziwne uczucie lekkości, zmarszczył brwi, niespokojnie wpatrując się w Boromira. Jego wzrok zatrzymał się nagle na siwych pasmach we włosach brata, a serce zaczęło tłuc się szybciej na ten widok. - Boromirze? - zapytał, walcząc z uczuciem grozy, która niczym kula lodu ścisnęła mu żołądek. -

Czy... czy widziałeś się już z ojcem? Wystarczył jeden rzut oka na twarz brata i Faramir wiedział już, że to o to chodzi. - Powiedz mi - zażądał. - Powiedz, co się stało. Boromir zwiesił głowę. - Powiedz mi! - Ojciec nie żyje - rzekł Boromir płaskim głosem. - Co? Jak...? - Faramir poczuł, że ziemia się spod niego osuwa. Dobrze, że siedział. Wyobraźnia natychmiast podsunęła mu całą masę obrazów: ojciec na murach, zabłąkana strzała, atak skrzydlatej bestii, ojciec prowadzący oddziały do walki, orkowie, zakrzywiona szabla uniesiona do ciosu, a może haradzka włócznia? A może... a może ojciec pożałował swoich gorzkich słów i postanowił ruszyć z odsieczą, by pomóc młodszemu synowi i śmierć spotkała go na polach Pelennoru? - Kto go zabił? Boromir odetchnął głęboko z udręczonym wyrazem twarzy. - Powiedz mi prawdę, bracie! - rzekł Faramir nagląco. - Ojciec nie żyje - powtórzył Boromir z trudem. - Myślał, że bitwa jest przegrana i Miasto zgubione. Nie mógł na to patrzeć i... - Boromir urwał i potrząsnął głową, jakby się chciał opędzić od jakiejś nie chcianej myśli. Podniósł wzrok i spojrzał bratu w oczy. - Ojciec się zabił, Faramirze. - Jak to „zabił się”? - Faramir w pierwszej chwili nie zrozumiał. - Chcesz powiedzieć, że...- Że odebrał sobie życie. Popełnił samobójstwo. Dziś o świcie. - G..gdzie to się stało? Dlaczego? - zmartwiałe usta z trudem sformułowały pytanie. - W Domu Umarłych. - Ale... dlaczego? - wyjąkał Faramir, mając wrażenie, że mu się to znowu śni. Cała radość i szczęście sprzed paru chwil ulotniły się jak zdmuchnięty płomień świecy. - Powiedziałem ci już dlaczego - rzekł Boromir niespodziewanie oschłym tonem. - Dał się ogarnąć rozpaczy. Był przekonany, że Miasto ginie i chciał umrzeć wraz z nim. - A ty? Kiedy wróciłeś do...- Niedawno! - przerwał mu Boromir zdecydowanie. - Zbyt późno - dorzucił, odwracając wzrok. - Więc nie wiedział, że ty... - Faramir urwał i zamknął oczy. Nagle zakręciło mu się w głowie a dookoła pociemniało, jakby leciał w głąb ogromnej studni. Ojciec popełnił samobójstwo... Następną rzeczą, jaką poczuł, była poduszka pod głową i silne ręce asekurujące go troskliwie. - Musisz odpocząć - mówił Boromir, układając go starannie. - Nie myśl o tym, co się stało. Najważniejsze, że Minas Tirith ocalała. I że ty żyjesz - z tymi słowy energicznie nakrył go kocem, najpierw jednym, potem drugim, ściągniętym z sąsiedniego łóżka. Jego ruchy były szybkie i gwałtowne, a ton rzeczowy i kategoryczny, jakby i swoją własną uwagę próbował odwrócić od tych strasznych wieści. Jakby próbował zamknąć ten rozdział i skupić się a tym, co działo się tu i teraz. Nie chciałem ci o tym mówić, ale i tak nie zdołałbym tego przed tobą ukryć. Nigdy niczego nie potrafiłem przed tobą ukryć. Trudno, teraz już wiesz. Ale postaraj się o tym nie myśleć. Musisz wypoczywać. Ta gorączka na pewno cię osłabiła. - Boromir wyciągnął rękę i dotknął jego czoła, upewniając się, że jest chłodne. Faramir przymknął oczy i leżał tak dłuższą chwilę, walcząc ze łzami i uciskiem w gardle. To było zbyt wiele. Za dużo na raz. Starał się tego nie roztrząsać, nie myśleć, nie czuć, ale jedno nie dawało mu spokoju.

- Czy zostawił jakiś list? Cokolwiek? - szepnął. Wciąż myślał o ostatnich słowach ojca i o tym, że rozstawali się w gniewie. - Nie - odparł Boromir krótko. - Jak...w jaki sposób on się zabił, wiesz może? - Nie musisz teraz znać szczegółów - odparł Boromir autorytatywnie. - Po co ci to wiedzieć? Dowiesz się w swoim czasie. Nie myśl teraz o tym, musisz szybko wyzdrowieć. Nie myśleć o tym! Łatwo powiedzieć. - A ty wiesz? - Tak. - Powiedz mi. - Nie. Nie teraz, później. Proszę cię, Faramirze - Boromir uniósł dłoń. - Później. Faramir nie próbował więc dłużej się dopytywać, przynajmniej na razie. Nie miał też siły tłumaczyć bratu, że czasami niewiedza jest gorszą męką od wiedzy. Teraz bowiem, siłą rzeczy, gorączkowo zaczynał zastanawiać się jak zginał ojciec. Co zrobił? Rzucił się z murów? Przebił mieczem? A może, uchowaj Eru, powiesił...Valarowie... Co za potworność. Co za niesprawiedliwość losu. Czuł, że nie zapanuje nad łzami. Spróbował się opanować, bo jakoś niezręcznie było mu płakać, gdy oczy Boromira pozostawały suche. Odwrócił twarz ku oknu i wtedy właśnie brat przysiadł się bliżej i zdecydowanie, choć delikatnie, wsunął mu ręce pod plecy przyciągając go ku sobie. Zamknięty w tym serdecznym i ciepłym uścisku Faramir oparł głowę na ramieniu brata i zapłakał cicho, dając się ponieść rozpaczy. Tak samo, jak owego dnia, kiedy przekazano im wieść o śmierci matki. - Co za szczęście, że on tu jest, przy mnie - pomyślał. - Co za szczęście, że wrócił. Odetchnął głębiej i przymknął oczy. Poczuł się ogromnie wyczerpany, jakby całe powietrze z niego uszło. Teraz dopiero uświadomił sobie, jak bardzo jest zmęczony. Ramiona brata zacisnęły się wokół niego. Boromir uścisnął go, a potem uwolnił ze swych objęć, pomagając mu się ułożyć. Na jego twarzy nie było śladu łez. Faramir otarł policzki wierzchem dłoni, a potem odetchnął głębiej. Chyba jeszcze nigdy w swoim życiu nie czuł się tak osłabiony i wyczerpany. Długą chwilę trwali tak w milczeniu, blisko siebie, napawając się tym, że wreszcie są razem. - Jakie to szczęście, że się obudziłeś - powiedział Boromir wreszcie. - Wystraszyłeś mnie, braciszku - dodał tonem lekkiej pretensji, choć jego spojrzenie pełne było miłości i oddania. - Długo spałem? - Długo - potaknął Boromir. - Z tego co wiem, ponad dobę. - Ponad dobę?! - Przespałeś bitwę, mój drogi. Szkoda, że nie widziałeś szarży Rohirrimów i okrętów w Harlond. - Przypłynęli korsarze? - Nie, wprost przeciwnie. Ja. - Ty? Nic nie rozumiem. - Czy pocieszy cię, jeśli ci powiem, że ja też nic nie rozumiem? Przynajmniej raz jesteśmy w tej samej sytuacji. - Szarża Rohirrimów? Chcesz powiedzieć, że wygraliśmy? - zapytał słabo Faramir, mrugając oczami, bo słowa brata docierały do niego z opóźnieniem. - Czy to znaczy, że Miasto nie jest

oblężone? - Oczywiście, że nie jest. A jak w przeciwnym wypadku miałbym się tu dostać, mój ty geniuszu strategii? - Boromir spojrzał na niego, unosząc znacząco brew. - Na skrzydłach gniewu i po trupach wrogów, tak jak się zawsze chełpiłeś, mój ty geniuszu wojowania - odparł Faramir z cieniem uśmiechu. - W zasadzie - Boromir wydął usta w zamyśleniu - dokładnie tak się stało. Można powiedzieć, że tak właśnie przerwałem oblężenie. - Sam jeden? - Czyżbyś wątpił, bracie? - Przenigdy. Uśmiechnęli się słabo. - Brakowało nam tu ciebie - szepnął Faramir. Jego wzrok przesunął się po wynędzniałej twarzy brata, nieznanej tunice i kolczudze o zębato zakończonych rękawach, by spocząć na misternie splatanym złotym pasie, którego ogniwa wyrzeźbiono w formie drobnych listków podobnych do głogu. - Tyle miesięcy! Rok prawie. Gdzieś ty był? - Spytaj lepiej, gdzie nie byłem - westchnął Boromir i spojrzał na dzban stojący nieopodal. - Chcesz pić? - zapytał i nie czekając na odpowiedź sięgnął po naczynie. - Na pewno chcesz. Jesteś wysuszony na wiór przez tę gorączkę. Faramir zwilżył spierzchnięte usta językiem, patrząc chciwie na strumień wody wlewany do pucharu. Dopiero pytanie brata uzmysłowiło mu, jak bardzo jest spragniony. Boromir nachylił się i wsuwając mu ramię pod głowę, pomógł mu się unieść. - Mogę sam, naprawdę... - zaprotestował Faramir. - Pij, nie dyskutuj. Posłusznie wypił więc do dna, rozkoszując się każdym łykiem. - Pójdę rozkazać, by przyrządzili ci coś do jedzenia - Boromir odstawił pucharek i zebrał się do wstania, ale Faramir złapał go za rękaw. - Za chwilę - poprosił. - Nie odchodź. Posiedź przy mnie jeszcze chwilę. - Nie zamierzałem odchodzić, chciałem tylko...- Posiedź, proszę. Boromir ustąpił i zasiadł wygodniej, prostując nogi. Faramir znów złapał się na tym, że zaczyna gapić się na posiwiałe włosy brata. Te szaro-białe smugi od samego początku przykuwały jego uwagę, ale jakoś nie mógł się zdobyć, by o nie spytać. Były tak nierealne i tak nie pasowały do tej kochanej, znanej w każdym szczególe twarzy, że aż wyciągnął rękę i dotknął ich ostrożnie, przesuwając po długich pasmach palcami. Boromir biorąc to za zwykły, braterski gest uśmiechnął się do niego. Faramir odgarnął mu włosy za ramię i zmarszczył brwi - i to, to też było nowe. Przesunął kciukiem po białej kresce blizny, ciągnącej się poziomo wzdłuż szczęki Boromira. Ślad był niepokojąco długi, rana musiała być rozległa. - Co to? - spytał. - Skąd ta blizna? - Od orkowego bata - wyjaśnił jego brat spokojnie. - Ale ta historia będzie musiała trochę zaczekać. Nie chcę zaczynać mej opowieści od opisywania dziejów blizn. - I Boromir uśmiechnął się ponownie. Ale Faramir zamiast się pokrzepić tym widokiem poczuł nagły chłód. Jego brat uśmiechał się bowiem niczym ktoś, kto wie, jaki grymas wykonać, by usta ułożyły się do uśmiechu i czyni to, ponieważ jest przekonany, że tak trzeba, że tego się od niego oczekuje. Boromir nie robił tego w

sposób jawnie wymuszony, po prostu jego usta uśmiechały się, a oczy nie. I było w tym coś przerażającego. Śmiech Boromira był zawsze bardzo zaraźliwy, nawet ojciec nie potrafił mu się oprzeć. Faramir też bardzo lubił patrzeć na uśmiechającego się brata. Lubił ten błysk w oku i drobną sieć kreseczek, które tworzyły się poniżej dolnych powiek. Ten „uśmiech” był tak nienaturalny, że Boromir wydał mu się kompletnie odmieniony. Inny. Obcy. Wstrzymując dech zapatrzył się w oczy brata i nagle, zupełnie nieoczekiwanie przypomniało mu się inne spojrzenie, smutne i pełne napięcia. Świetliste oczy niziołka spoglądające na niego z wielką powagą i zmęczony głos: Dokąd radzisz iść? Jakże mógłbym stanąć przed elfami i ludźmi, gdybym teraz zawrócił, wzdragając się przed ostatnią, najcięższą próbą? Czy przyjąłbyś mnie w Gondorze, gdybym się tam zjawił z brzemieniem, które noszę i które opętało szaleństwem twojego brata? Opętało szaleństwem... Faramir przełknął z trudem, czując nagłą suchość w ustach. Nie! Wszystko tylko nie to. Tego nie zniesie. Świat mógł się zmieniać, walić, ale jego brat pozostawał sobą. Był niczym skała, zawsze ten sam, niezmienny (złośliwcy powiedzieliby zapewne, że niereformowalny) i dzięki tej jego niezmienności Faramir był w stanie pokonać wiele przeciwności losu. Sama świadomość, że może na niego liczyć, zawsze i wszędzie, dodawała mu sił. - Dlaczego tak na mnie patrzysz? - Boromir przechylił lekko głowę. - Zmieniłeś się - szepnął w odpowiedzi. - Ba! - powiedział na to Boromir i znów zapadła cisza. Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu, a potem Boromir zmarszczył brwi i przybrał swój charakterystyczny wyraz twarzy, świadczący o tym, że zbiera się do zadania pytania. - Tak? - Faramir spojrzał na niego pytająco. - Skąd wiedziałeś - zaczął jego brat z wolna - skąd wiedziałeś, że Aragorn to król? Czyżby jakieś wieści nas wyprzedziły? - Nie wiedziałem. - Ale nazwałeś go królem. I z twojego zachowania można by sądzić, że jesteście dobrymi znajomymi. Czyżbym coś przeoczył? - znowu ten uśmiech, przeszywający dreszczem. - Widziałem go w snach - odrzekł Faramir ostrożnie. - Kilka razy. - A - Boromir uniósł głowę. - W snach. Oczywiście, głupie pytanie. Faramir zerknął na niego bacznie, czy aby nie kpi, ale nie. - A co widziałeś konkretnie? - Boromir spojrzał na niego z zaciekawieniem. - Pamiętasz jakieś szczegóły? Pytam, bo jak rozumiesz, szalenie mnie to interesuje, zarówno prywatnie, jak i z urzędu, jeśli mogę się tak wyrazić. A Faramir wstrzymał oddech, bo dopiero teraz to do niego dotarło - skoro ojciec zginął, Boromir był teraz Namiestnikiem. Boromir był Namiestnikiem Gondoru, a w Minas Tirith pojawił się...król! Zorientował się, że brat wciąż patrzy na niego wyczekująco. O co pytał? Ach, tak: - Widziałem go w kilku wizjach - odrzekł. - W kilku snach. Widziałem jak jeden z posągów w sali tronowej ożywa i przybiera jego twarz, widziałem jak czyjeś ręce sięgają po koronę i podnoszą ją do góry. I pamiętam też sen, w którym pojawiał się na polu bitwy, a zastępy nieprzyjaciela pierzchały przed nim. Boromir w zamyśleniu pokiwał głową.

- Znasz go? - zapytał Faramir z ciekawością. - Znam. Wędrowałem z nim - Boromir brat zapatrzył się w okno. - Spotkałem go w Imladris. To on ma Miecz, Co Był Złamany. To jego tyczy się przepowiednia. Aragorn syn Arathorna, poprzez wiele pokoleń, spadkobierca Isildura. - Co nim sądzisz? - drążył Faramir. - To szlachetny człowiek. Dobry towarzysz podróży. Dobry wojownik - odparł Boromir wciąż patrząc w okno. - A jego roszczenia? - Póki co, jeszcze ich nie przedstawił - Boromir wzruszył ramionami. - A na razie mamy Mordor w ramach zmartwień. Jedna wygrana bitwa nie zmienia zbytnio naszej sytuacji. Udało się nam odwlec koniec, ot co. - A jeśli wygramy, uznasz jego roszczenia? - A jeśli mumakile zaczną latać, zabraknie nieba dla skowronków! - Ponowne wzruszenie ramionami. - Bracie mój! - Boromir oderwał wreszcie wzrok od okna i nachylił się nad nim. - Za to, że cię przywrócił do życia jestem gotów zrobić dla niego wszystko! Faramir uśmiechnął się, bo jego ton był żarliwy i szczery. Nie uszło jednak jego uwadze, że w ten sposób brat zręcznie uchylił się od odpowiedzi. Przez chwilę patrzyli się sobie w oczy. - Żebyś ty wiedział, braciszku - Boromir pokręcił głową - jakie cuda i jakie zaczarowane miejsca widziałem, nie uwierzyłbyś. Nie wiem od czego zacząć. I chyba do zimy nie skończę opowieści. - A elfowie? Widziałeś ich, prawda? - zapytał Faramir skwapliwie. - A jakże, za wszystkie czasy się ich naoglądałem. Mieszkałem nawet z nimi. I wędrowałem. - I jacy oni są? - Faramir poczuł, że zaczyna w niego wstępować życie. Elfowie! To musi być nieprawdopodobne; zobaczyć Pierworodnych na własne oczy. Rozmawiać z nimi! Marzył o tym przez całe życie. - Jacy są? - zamyślił się Boromir. - Ano dokładnie tacy, jak się obawiałem. Dziwni. Chodzą z głową w chmurach. Bez przerwy śpiewają albo recytują poezję. Albo siedzą i patrzą, jak drzewa rosną, a kiedy już się raczą odezwać plotą bez ładu i składu. Spodobają ci się, jestem tego pewien. Dogadacie się bez trudu. - Bracie - jęknął Faramir, wznosząc wzrok ku niebu. - Choć, muszę to przyznać, potrafią walczyć w potrzebie. Są naprawdę dobrzy w łuku. Twoi Strażnicy mogliby się sporo od nich nauczyć. - A czy naprawdę są tacy piękni? - Rzecz gustu, powiedziałbym. No, brzydcy nie są. Zresztą, przywiozłem ci jednego w prezencie, to sam się przekonasz. - Jak to przywiozłeś?... - Faramir szerzej otworzył oczy. - Nazywa się Legolas i jest synem króla Mrocznej Puszczy. Całkiem miły, jak na elfa. A, i jeszcze jest do kompletu krasnolud. Gimli, syn Gloina spod Samotnej Góry. Krasnoluda też ci przywiozłem. Musisz go koniecznie spytać o zabudowę Minas Tirith. - I obaj są tutaj, w Mieście? - Tak. Powiedz tylko słowo, a ci ich sprowadzę. Na pewno chętnie cię odwiedzą, po tym, jak w drodze bez przerwy o tobie opowiadałem. Mam po nich posłać? - Nie! - wyrwało się Faramirowi w popłochu. - Zwariowałeś? Zobacz, tylko jak ja wyglądam!

Nie chcę podejmować takich gości w łóżku. Nie w takim stanie. - E, tam. Mnie widzieli w gorszym - Boromir machnął ręką. - I to ma mnie pocieszyć? Nie, bracie, muszę się trochę ogarnąć i stanąć na nogi. - No, właśnie - Boromir obrzucił go uważnym spojrzeniem. - Jak się czujesz? - Jakby mnie mumakil rozdeptał. - I tak też wyglądasz. - Dzięki serdeczne. Spójrz lepiej na siebie. - Strasznie jesteś wymizerowany - Boromir spojrzał na niego z troską, puszczając mimo uszu zaczepkę brata. - Trzeba cię odkarmić. Musisz coś zjeść! - to mówiąc, wstał energicznie. - Nie jestem głodny - zaprotestował Faramir słabo. - Owszem, jesteś - Boromir otworzył drzwi i przywołał służbę. - Masz ochotę na jajecznicę? zapytał, odwracając się. - Wszystko, tylko nie jajecznica - Faramir skrzywił się boleśnie. - A może jakaś zupa? - drążył Boromir. - Za pozwoleniem wielmożnych panów, jeśli mogę coś doradzić - odezwała się młoda dziewczyna nieśmiało - w kuchni już warzą potrawkę z kurczaka. - O, doskonale - pochwalił Boromir. - Przynieś solidną miskę. - Małą miskę... - zaczął Faramir, ale dziewczyna już zniknęła, a Boromir właśnie zamykał drzwi. - Będę musiał niedługo zejść do Miasta - oznajmił, podchodząc do okna i wyglądając. - Muszę się zorientować w skali zniszczeń. Ten pomiot Nieprzyjaciela zburzył Bramę - warknął. - Może i dobrze, że tego nie widziałem - mruknął Faramir. - Ale nim pójdziesz, opowiedz mi coś jeszcze. Nie myśl, że dam się zbyć tymi paroma słówkami. Siadaj i mów. - Chciałbym i ja usłyszeć *twoją* historię, braciszku - Boromir odszedł od okna i przysunął sobie krzesło. - O, nie - Faramir pokręcił głową. - To ciebie tu nie było, ty widziałeś niezwykłe krainy i to ty będziesz opowiadał pierwszy. Mów co widziałeś, jak wygląda Imladris i kiedy dokładnie tam dotarłeś, co ci powiedział Elrond i czy...- Wolnego, braciszku - Boromir uniósł dłoń. - Nie tak szybko. Do Imladris trafiłem pod koniec jesieni i...- Tak późno? - Biorąc poprawkę na to, że straciłem konia w Tharbadzie i resztę drogi przebyłem pieszo, uważam, że to i tak przyzwoity czas. - I nie zgubiłeś się? - W zasadzie to gubiłem się bez przerwy. Jak inaczej nazwać tułanie się w dziczy, gdy nie zna się położenia miejsca, do którego się wędruje? Cieszę się, że mogłem ci tego oszczędzić. Sto dziesięć dni w głuszy, w towarzystwie stad komarów, a na obiad suszone mięso. Moja lista rzeczy, których już nigdy nie tknę, choćbym miał umrzeć z głodu, znacznie się wydłużyła podczas tej podróży... przerwało mu pukanie do drzwi. - Wejść! Do komnaty zajrzał mały Bergil, uśmiechnięty od ucha do ucha z tacą zastawioną miskami i kubkami. - Wybaczcie, dostojni panowie - powiedziała służąca, niosąc srebrną misę z wodą i ręcznik przerzucony przez rękę. - Ten mały gwardzista uparł się, że przyniesie jedzenie osobiście.

- Witaj, Bergilu - Faramir uśmiechnął się do chłopca, a mały odpowiedział mu promiennym uśmiechem i karkołomnym ukłonem nad parującymi miskami. - Postaw to na stole - poleciła mu służąca. - Joreth kazała przygotować jedzenie dla obu dostojnych panów. - Znakomicie! - powiedział Faramir szybko, by nie dać bratu okazji do protestu. - Zostaw wodę na stole, poradzimy sobie sami - polecił jej Boromir z westchnieniem. - I podziękuj Joreth. Kobieta skłoniła się, skinęła na Bergila i oboje wyszli cicho zamykając za sobą drzwi. Boromir wstał i podszedł do stołu. - Wreszcie jakieś normalne jedzenie - orzekł. - I prawdziwy chleb z Minas Tirith, chyba się zaraz rozpłaczę ze wzruszenia. Valarowie, jak dobrze być w domu. Chcesz opłukać ręce? Faramir z uśmiechem skinął głową i brat podsunął mu misę. Umył ręce, skorzystał z okazji i ochlapał też twarz. A potem mokrymi palcami przeczesał włosy, nieprzyjemnie brudne w dotyku. - Cały się lepię, okropność - oświadczył z obrzydzeniem. - Co? - dodał zaskoczony, widząc dziwny grymas na twarzy Boromira. - Nic - jego brat szybko odwrócił wzrok, odstawił misę na stół i podał mu ręcznik, wciąż unikając jego wzroku. Potem sam umył twarz i ręce, obficie rozchlapując wodę. - Czekaj, nie wstawaj. Pomogę ci poprawić te poduszki - przerwał, widząc wysiłki Faramira. - Dziękuję, jestem wprawdzie chory, ale jeszcze nie zgrzybiałem do reszty. Poradzę sobie Faramir podparł się na łokciu i ostrożnie zaczął się podnosić. Oczywiście, Boromir natychmiast rzucił się na pomoc i podparł mu plecy poduszkami. - Poradzisz sobie lewą ręką? - upewnił się z troską. - Domyślam się, że byłbyś zachwycony mogąc mnie karmić łyżeczką, ale zapewniam cię, że jeszcze potrafię własnoręcznie trafić jedzeniem do ust. Boromir zgromił go wzrokiem i podał mu miskę. - To dla ciebie - oznajmił, wręczając mu łyżkę. - I chleb. - A ty? - Nie jestem głodny. Wezmę trochę chleba i...- Mowy nie ma - Faramir wycelował w niego łyżką. - Zjem tylko pod warunkiem, że i ty zjesz. Boromir wydał z siebie nieokreślony pomruk i sięgnął po jedzenie. Zjedli w milczeniu, ponieważ wbrew zarzekaniom obaj z zaskoczeniem stwierdzili, że są bardzo głodni. Kiedy skończyli, odchylili się wygodnie, Faramir na poduszki, a Boromir na oparcie swego krzesła. Deszcz przestał padać i zachodzące słońce zaczęło przebijać się przez chmury. - Muszę się ogolić - mruknął Boromir, przesuwając dłonią po twarzy. - Nie mogę się w takim stanie pokazać ludziom. - Przede wszystkim porządnie się umyj - poradził mu Faramir. - I przebierz się. Woniejesz jak kwintesencja garnizonu w Osgiliath - Myślisz, że nie marzę o kąpieli? - Boromir odebrał od niego miskę i włożył w swoją. Następnie zrobił taki ruch, jakby chciał wstać, ale się rozmyślił. Schylił się i postawił miski na podłodze, obok krzesła. - Ale nie mam na to czasu. Powinienem już być na dole. Tyle, że nie mogę zebrać sił - dodał szczerze i odchylił głowę na oparcie krzesła. - Zanim pójdziesz, opowiedz mi chociaż w paru słowach, gdzie byłeś i co widziałeś. - Faramir stłumił ziewnięcie. To nieprawdopodobne, żeby znowu chciało mu się spać, skoro dopiero co się

obudził. - Widziałem elfów. I krasnoludy. I hobbitów - zaczął wyliczać Boromir. - I potwory wszelkiej maści. I coś, co jak sądzę, szczególnie cię zainteresuje: entów. Widziałem Pasterzy Drzew. - Spotkałeś entów?! - Faramir aż się poderwał. - To nie do wiary! A więc oni istnieją! Ilu widziałeś i gdzie? - Widziałem chyba wszystkich, jacy mieszkają w Fangornie. Byłem gościem na entowym wiecu. Ale, co tam wiec, żebyś ty wiedział jak oni walczą! - i tu Boromir zagłębił się w opis Fangornu i spotkania z entami. Faramir słuchał oszołomiony, czując jak wypieki uderzają mu na policzki. - Potrafiłbyś go narysować? - zapytał żarliwie. - Drzewca? - Boromir wzruszył ramionami. - Mogę spróbować, ale nie ręczę za efekt. Wiesz przecież, jak rysuję. - Moim zdaniem masz talent i gdybyś tylko przemógł lenistwo, mógłbyś rysować równie dobrze jak mama - zauważył Faramir. - Wątpię - Boromir spojrzał na niego i nagle posmutniał. - Robiłem notatki w trakcie podróży, wiesz? Zacząłem w Imladris. Nudziłem się tam potwornie i dla zabicia czasu wypisywałem dla ciebie różne fragmenty z ksiąg w bibliotece Elronda. Starałem się skopiować co ciekawsze ryciny, tam był nawet plan zabudowy głównych miast Numenoru, wiedziałem, że dasz się pokroić za coś takiego. To miał być mój prezent z podróży. - I co się z nim stało? - Został pod Parth Galen. A potem spłynął z Anduiną, jak sądzę - Boromir westchnął cicho. Bardzo mi przykro, ale nic dla ciebie nie mam, a tak chciałem przywieźć ci coś na urodziny. - Braciszku - wzruszony Faramir ujął go za rękę. - Wróciłeś i to jest najpiękniejszy prezent, jaki sobie mogę wymarzyć. A co do tego planu, narysujesz mi go z pamięci. - Nie będzie już taki ładny. Nie pamiętam szczegółów. - Nie szkodzi. I tak będzie dla mnie bezcenny. - Najlepiej mi wyszedł plan tego miasta, gdzie rosła pierwsza Nimloth - Boromir znowu westchnął. - No, tego na „F”. - Armenelos? - uśmiechnął się Faramir domyślnie. - O, właśnie, z ust mi to wyjąłeś. Co? - Nic - Faramir spojrzał na niego z rozrzewnieniem. - Stęskniłem się za tobą, bracie. - I ja za tobą też - w uśmiechu Boromira mignęło wreszcie coś znajomego. - Mów, co jeszcze widziałeś, gdzie byłeś. - Poczekaj, wyliczę ci - Boromir usadowił się wygodniej. - Meduseld. To raz - oznajmił unosząc dłoń i zaginając palec. - Raz - zgodził się Faramir - Tharbad. Dwa. Imladris. Trzy. Miejsc takich jak Hollin czy Caradhras nie liczę. Niech pomyślę, co dalej. Moria! Cztery. - Trudno mi uwierzyć, że byłeś w Morii. - Ba! Przeszedłem całą, pod górami. Tam pierwszy raz widziałem trolla jaskiniowego. I Balroga. - Balroga? - Demona z biczem ognistym. Zagrałem mu na Rogu na przywitanie - Boromir uśmiechnął się drapieżnie. - Szkoda, że tego nie widziałeś. Osłupiał. A potem był most Khazad-Dum... - Boromir

snuł swoją opowieść Faramir kiwał głową, czując się z każdą chwilą coraz bardziej niezręcznie. Jak tu bowiem powiedzieć bratu, że zna tę historię? Że już mu ją opowiedział kto inny... - A potem trafiłem do Fangornu razem z Merrym i Pippinem - mówił Boromir dalej - a stamtąd do Isengardu, nie, zaczekaj! Przecież jeszcze po drodze było wcześniej Lorien. Stamtąd pochodzi ten złoty pas... - Dała ci go pani Galadriela, tak wiem - rzucił Faramir odruchowo. Boromir zesztywniał. - Skąd wiesz? Faramir odetchnął głęboko. Trudno. Teraz już nie było odwrotu. - Od Froda - odparł, uważnie obserwując brata. - Frodo Baggins mi powiedział. - Nie rozumiem - Boromir zmarszczył brwi i jeśli wzrok Faramira nie mylił, przybladł. - Jak to „Frodo ci powiedział”? - Spotkałem go w Ithilien - wyjaśnił Faramir. - Spotkałeś Froda?! - w Boromira jakby piorun strzelił. - Kiedy?! - Jakiś tydzień temu. Nie, dawniej, niecałe dwa. - Rozmawiałeś z nim?! - oczy Boromira był tak rozgorączkowane, że Faramir poczuł zimny dreszcz. - Oczywiście. Był moim gościem w Henneth Annun. On i jego towarzysz, Samwise Gamgee. - I co? Co potem?! - Poszedł dalej swoją drogą. Dałem im prowiant, zaopatrzyłem w dodatkowe koce i laski i życzyłem szczęścia. Boromir spojrzał w okno i widać było, że rozmyśla pilnie. - Czy... - zaczął niespokojnie i urwał, przygryzając wargę. Faramir czekał nie spuszczając z niego wzroku. - Czy Frodo mówił coś... o mnie? - Rozmawialiśmy głównie o tobie. To było wkrótce potem, kiedy z Anduiny wyłowiono pęknięty Róg, a ja miałem okropną wizję. Baliśmy się o ciebie. Zbierałem wszelkie możliwe informacje. - I co ci powiedział? - Wystarczająco wiele, a tego, czego mi nie powiedział, domyśliłem się sam - rzekł Faramir cicho. - A więc wiesz o... - Boromir spojrzał na niego udręczonymi oczami. - Wiem o Pierścieniu, tak - Faramir pokiwał głową. - I wiem, że stało się coś złego pod Amon Hen. Boromir wziął głęboki wdech i wstał gwałtownie, przeczesując włosy obiema dłońmi. Podszedł do okna i stanął tam, plecami do łóżka. Faramir, który znał go dobrze, wiedział, że jest to znak głębokiego wzburzenia. Kiedy rozmowa wymykała się Boromirowi spod kontroli i zaczynała być zbyt bolesna, jego brat tak właśnie reagował; odwracając się od rozmówcy, jakby przez dystans chciał zmniejszyć napięcie. - Muszę ci zadać jedno pytanie - ciągnął Faramir spokojnie. - Tylko jedno. Gdybyś mógł cofnąć czas, czy postąpiłbyś tak samo, jak tego dnia pod Amon Hen? Cisza. - Odpowiedz mi. Muszę to wiedzieć.

- Gdybym mógł cofnąć czas - dobiegł go zduszony głos - w ogóle bym nie wyruszał na tą przeklętą wyprawę. Powinienem zostać w domu. - Nie o to pytałem, bracie. - Odpowiem ci tak - Boromir nadal trwał przy oknie, uparcie odwrócony plecami - gdybym pozostał przy zdrowych zmysłach, zrobiłbym wszystko, by nie dopuścić do tego, co się tam stało. Zrobiłbym wszystko... - tak ściszył głos, że Faramir musiał wytężyć słuch - ...by zachować honor. - to powiedziawszy, umilkł i objął się ramionami. - Bracie - rzekł Faramir łagodnie. - Usiądź tu przy mnie. Boromir ani drgnął. - I nie odwracaj się, kiedy do ciebie mówię. Wiesz, że tego nie znoszę. Chodź tu, braciszku. Boromir niechętnie odwrócił głowę i spojrzał na niego ponad ramieniem. Faramir bez słowa pokazał mu miejsce obok siebie, w zapraszającym geście. Po krótkim zawahaniu Boromir ruszył ku niemu i przysiadł na łóżku z nieszczęśliwą miną. - Twoja odpowiedź na razie mi wystarczy - powiedział Faramir. - Obaj jesteśmy zmęczeni. Zbyt zmęczeni, żeby teraz o tym rozmawiać. Wiedz jednak, że Frodo uważał i nadal uważa cię za przyjaciela. - Naprawdę? - Boromir podniósł na niego niedowierzający, zbolały wzrok. - Naprawdę - zapewnił go Faramir z uśmiechem. - Powiedział mi o tym. Boromir zagryzł wargi, a oczy zaszkliły mu się lekko. Faramir krzepiąco zacisnął palce na jego dłoni i spojrzał wyczekująco. Nie widział dokładnie dlaczego, ale miał przekonanie, że Boromir powinien dać ujście łzom, że to dobrze. Ten rzeczowy, formalny sposób zachowania, tak jakby nic się nie stało, był dziwnie nienaturalny. Faramir czuł, że jego brat okropnie cierpi i ucieszył się, że oto pojawia się pierwsza rysa w tym murze. Ale jego nadzieje były płonne. Boromir pozbierał się błyskawicznie, odetchnął i potrząsnął głową, przybierając starannie wypracowany wyraz twarzy. Uśmiechnął się lekko, w ten swój obcy, straszny sposób i uścisnął w odpowiedzi rękę brata, raz i mocno, a następnie szybko wyswobodził dłoń. - Połóż się - rzekł. - Musisz odpocząć. - Przecież leżę. - Siedzisz, a nie leżysz. Na siedząco źle się śpi - i Boromir wyciągnął mu poduszkę spod pleców. - No już, kładź się. - Nie jestem śpiący. - I dlatego bez przerwy ziewasz, rozumiem. - Nie mogę się do ciebie przyzwyczaić - Faramir zmarszczył brwi spoglądając od dołu na pochylającego się nad nim brata. - Do tego nowego wyglądu. - Jakiego nowego wyglądu? - zapytał Boromir, podciągając mu koc pod brodę. - Chodzi ci o tę kolczugę, to przecież tylko...- Nie - przerwał mu Faramir. - Chodzi mi o twoje siwe włosy. - Jakie siwe włosy?! - brat spojrzał na niego z osłupieniem. - To ty nie wiesz?! - Faramir spojrzał na niego z równym zdumieniem. - Ja *osiwiałem*?! Żarty sobie ze mnie stroisz?! - Boromir ujął w dłoń pasmo swoich włosów, zezując na nie spod zmarszczonych brwi. - Nic nie widzę! - Tak nie zobaczysz. Musisz przejrzeć się w lustrze. Masz posiwiałe skronie.

- Bardzo? - No, nie będę ukrywał, że to się rzuca w oczy. Boromir bezradnie rozejrzał się po komnacie w poszukiwaniu lustra, ale niestety żadnego tu nie było. Faramir pociągnął go za rękaw, by zwrócić jego uwagę. - Muszę przyznać, że wyglądasz bardzo dostojnie. Zaryzykuję nawet twierdzenie, że zbyt dostojnie, jak na ciebie - uśmiechnął się, chcąc go uspokoić. - Niemal jak prawdziwy Namiestnik. Boromir przymrużył oczy, a potem pacnął go w policzek, w niby to karcącym geście. Faramir spróbował mu oddać, ale brat uchylił się. - No pewnie, bij rannego, pięknie - Faramir spojrzał na niego z wyrzutem. - Nikomu nie wolno obrażać majestatu urzędu. - To nie majestat urzędu, a twój własny poddałem w wątpliwość, mój drogi. - Od dziś to to samo. - O nieszczęsny Gondorze, ciężkie czasy nadchodzą. - Żebyś wiedział. I obaj spoważnieli natychmiast. Faramir poszukał ręki brata i westchnął. - Czy naprawdę nie możesz mi powiedzieć, jak... - zaczął, bo mimo całej tej rozmowy jego myśli i tak krążyły wokół jednej, jedynej sprawy. Podobnie jak myśli Boromira, był tego pewien. - Nie! - przerwał mu Boromir kategorycznie. - Ja też jestem jego synem i...- Nie, Faramirze! - jego brat potrząsnął głową. - Później. Faramir odetchnął głębiej, starając się ukryć irytację. - Myślisz, że mamy jakąkolwiek szansę? - zapytał cicho, zmieniając temat. - Czy Gondor zdoła przetrwać mimo wszystko? - Myślę, że nic nie myślę w tej chwili - Boromir odwrócił wzrok. - Pozwól, że nie będę się teraz nad tym zastanawiał. Odparliśmy pierwsze natarcie, mamy chwilę oddechu i trzeba się tym cieszyć. Śpij, odpoczywaj. Uprzedzam, że nic więcej nie będę ci opowiadał, zamierzam za to siedzieć nad tobą i spoglądać surowo, dopóki nie zaśniesz. - A siedź sobie - Faramir uśmiechnął się lekko i przymknął oczy. Tylko na moment, żeby odpocząć, ale powieki okazały się zbyt ciężkie, by je ponownie otworzyć. Głowa przechyliła mu się na bok, mięśnie rozluźniły. Najwyraźniej bardzo potrzebował snu. Boromir miał rację. Jak zwykle. Nie minęła chwila, a już spał głęboko. I po raz pierwszy od wielu, wielu dni nie śnił mu się ogień. * - Pippinie - Aragorn nachylił się nad hobbitem, kładąc mu dłoń na ramieniu. - Nim zostawię was tu samych, chciałbym zamienić z tobą słówko. - Co tylko zechcesz - Tuk poderwał się natychmiast, spoglądając na niego z oddaniem i wiernością. - A może posilisz się z nami, Obieżyświacie? - zapytał Merry, sadowiąc się wygodnie i prostując nogi pod kocem, by służąca mogła postawić mu tacę z miską na kolanach. - Skoro nie jadłeś od wczoraj. - Dziękuję ci, mój drogi, ale nie mam teraz czasu.

- To weź chociaż kawałek chleba! - Merry gorliwie wyciągnął ku niemu kromkę. - Mam aż trzy, wystarczy mi. Weź, proszę. Aragorn uśmiechnął się i wyciągnął rękę. - Czekaj! - Merry szybko zanurzył łyżkę w polewce, wyłowił kawałek kurczaka i położył go na kromce. - Weź, będzie pożywniejsze. Aragorn uśmiechnął się jeszcze szerzej, wziął chleb, a drugą ręką pogłaskał Merry’ego po czuprynie. - Obieżyświacie - powiedział Pippin z nieoczekiwanie poważnym i zatroskanym wyrazem twarzy. - Martwię się o niego. Obawiam się, że nie wyleczyłeś go końca. Nadal jest z nim źle. - Że niby co jest źle? - Merry zmarszczył brwi. - Meriadoku Brandybuck! - zaczął Pippin uroczyście. - Czy masz świadomość tego, co przed chwilą powiedziałeś? - Nooo... - Merry, zdezorientowany nieco, uniósł brwi ku górze. - Przypomnę ci zatem. Powiedziałeś, cytuję „mam aż trzy kromki”. Żaden hobbit przy zdrowych zmysłach nie powie czegoś podobnego. - Że się podzieli? - Merry spojrzał na niego z osłupieniem. - Nie! „Aż”! „Aż trzy kromki”. Żaden hobbit nie użyje słowa „aż” w odniesieniu do jedzenia. - Podczas drogi do Minas Tirith dostawałem dwie dziennie, Peregrinie Tuku - rzekł Merry z godnością. - Trzy to jest „aż” - A ja miałem tutaj jedną przydziałową kromkę dziennie! - odparował Tuk. - I co z tego? Hobbici nie mówią „aż”. Z zasady. - Ale wojownicy Rohanu, tak! - rzekł Merry z dumą. - Widzisz, widzisz? On odhobbiciał! - poskarżył się Pippin Aragornowi. - Tak samo jak Boromir. - Musisz im obu dać trochę czasu - Aragorn właśnie kończył swoją kromkę. - Jest tylko jedno lekarstwo na ponowne zhobbicenie i zostało już Merry’emu zaaplikowane. Tylko musi chwilę podziałać, nim zobaczymy efekty. - Jakie lekarstwo? - spytali Pippin i Merry jednocześnie. - Twoje towarzystwo, Peregrinie Tuku. Obaj hobbici parsknęli śmiechem i po tych wszystkich odgłosach bitwy był to cudowny dźwięk - Chodź. Zaraz tu wrócisz i będziesz mógł działać bez przeszkód - Aragorn pchnął go lekko ku drzwiom. - Odpoczywaj, Merry. I nie wstawaj. - To najwspanialszy rozkaz, jaki dostałem w życiu - Merry uśmiechnął się do niego promiennie. Na korytarzu panował spory ruch. Aragorn rozejrzał się w poszukiwaniu jakiegoś w miarę zacisznego miejsca i wybrał niewielką niszę okienną po lewej. Tam przysiadł na kamiennej ławce, by jego twarz znalazła się na poziomie twarzy Pippina. - Chcę zamienić z tobą parę słów na temat Boromira - zaczął cicho. Pippin natychmiast spoważniał. - Wszystko będzie z nim dobrze, prawda? I z Faramirem też? - upewnił się. - Faramir wyzdrowieje - odpowiedział Aragorn. - A Boromir potrzebuje czasu, by... pogodzić się z tym, co się stało. - Ale pogodzi się? - drążył Pippin. - I będzie taki, jak dawniej? Wątpię, Peregrinie Tuku... - Mam nadzieję.

- Czyli nie wiesz na pewno. - Tego nikt nie może wiedzieć na pewno. - Ale nie zostawisz go... nie zostawimy go samego? - poprawił się Tuk, patrząc na niego niespokojnie. - Oczywiście, że go nie zostawimy - Aragorn skinął głową. - Między innymi dlatego poprosiłem cię o parę słów na osobności. Czy rozmawiałeś z nim dzisiaj? Pippin pokiwał głową. - Sam na sam? Znów potaknięcie. - Już po tym, jak Namiestnik się zabił? Pippin przełknął ślinę i nerwowo przestąpił z nogi na nogę. - Tak - szepnął. Aragorn położył mu dłoń na ramieniu. - Wiem, że to straszne wspomnienia i nie obarczałbym cię opowiadaniem o nich, gdyby nie było takiej potrzeby. - Jeśli tylko mogę pomóc... - Pippin podniósł na niego wzrok, a kiedy tak patrzył wyglądał na dużo starszego i poważniejszego. - Wiem od Gandalfa, co stało się tam, w Domu Umarłych. Nie znam jednak szczegółów. Pamiętasz może, czy Denethor mówił coś o Boromirze, a jeśli tak, to, co? Pippin przetarł twarz dłońmi. - Mam taki chaos w głowie... - jęknął. - Tak mówił o nim. Mówił, że Boromir nie żyje. - Powiedział, skąd o tym wie? - Tak. Twierdził, że zobaczył w palantirze jego śmierć, a kryształy nie kłamią. - Powiedział, jaka to była śmierć? - Aragorn zmarszczył czoło. - Nie - Pippin potrząsnął głową. - Powiedział tylko, że Boromir zginął osiem dni temu. „Osiem dni temu” - pomyślał Aragorn z bijącym sercem. - Osiem dni temu Boromir był na Erech... - Czy Denethor wspominał coś o Umarłych? - zapytał na głos. - Hmmm - Tuk wydął w zamyśleniu usta. - Powiedział coś w stylu, że Boromir dołączył do umarłych, albo, że jest już jednym z umarłych. Albo z martwych. Wybacz, ale ja naprawdę mam taki mętlik... - Rozumiem. Ale czy powiedział to przy Boromirze? - Nnnnie... chyba wcześniej. Tak, na pewno wcześniej. Przy Boromirze powiedział tylko, że to Gandalf nasłał mu tu widmo syna i że jest na usługach Nieprzyjaciela. To znaczy Gandalf jest na usługach, nie Boromir. To znaczy, Denethor powiedział, że Gandalf wyczarował widmo Boromira...- Już dobrze, zrozumiałem - przerwał mu Aragorn cierpliwie. - I nie mówił nic więcej w obecności Boromira? - Nie. Zaraz potem zapalił stos - Pippin ściszył głos do szeptu na widok zbliżającej się dziewczyny ze stosem prześcieradeł w rękach. Kiedy ich minęła, Aragorn ciągnął dalej: - Boromir zapewne wypytywał cię o ojca. - Tak, kazał sobie wszystko opowiedzieć. - Czy powtórzyłeś mu te słowa Denethora o Umarłych? O tym, że do nich dołączył? Pippin spojrzał na niego zaalarmowany.

- Nie pamiętam! - zdenerwował się. - To ważne, prawda? - Tak. Spróbuj sobie przypomnieć. - Naprawdę nie wiem. Może tak. Nie. Chyba nie - Pippin przyłożył dłoń do czoła. - On pytał o tyle rzeczy. - Powiedziałeś mu o tych ośmiu dniach? - Chyba nie. Powiedziałem tylko, że Denethor ogłosił, że on nie żyje. I że zobaczył jego śmierć w palantirze. Nie, chyba nic nie powtórzyłem o umarłych. Nie wiem, Obieżyświacie. Ja naprawdę nie pamiętam! Na Białe Drzewo, jeśli ja coś niechcący chlapnąłem i...- Spokojnie - Aragorn zacisnął mu palce na ramieniu. - Grunt, że nie padły żadne słowa o Ścieżce Umarłych. - O czym? - Pippinie - powiedział Aragorn poważnie - nie mogę ci teraz tego wytłumaczyć, ale mam do ciebie wielką prośbę. Nie mów Boromirowi o tym, że Denethor zobaczył go, jak to ujął „wśród umarłych” i że ujrzał wydarzenia sprzed ośmiu dni. Nawet jeśli Boromir będzie cię o to pytał. - Mam go okłamać? - zdumiał się Tuk. - Spróbuj po prostu użyć innego sformułowania. Jeśli Boromir będzie cię jeszcze wypytywał nie mów nic o umarłych, tylko o śmierci, zabitych, cokolwiek, byle nie padło słowo „umarli”. Pomiń też te osiem dni. Ale mam nadzieję, że nie będzie drążył tej sprawy. - Dobrze. Jeśli uważasz, że w ten sposób mogę oszczędzić Boromirowi cierpień, zrobię wszystko. Aragorn uśmiechnął się do niego w podziękowaniu. Nawet nie wiesz, mój zacny hobbicie, jakie to ważne. Gdyby Boromir skojarzył, że ostatecznym krokiem, który popchnął jego ojca ku samobójstwu była wizja starszego syna wchodzącego na Ścieżkę Umarłych zadręczyłby się wyrzutami sumienia. Lepiej, by się o tym nigdy nie dowiedział. - Czy ktoś jeszcze, poza tobą i Gandalfem był świadkiem tych słów Denethora? - upewnił się jeszcze Aragorn. - Pachołkowie stali chyba zbyt daleko. Ale Beregond mógł słyszeć. - Beregond? Niedobrze. Aragorn nie mógł prosić gwardzisty, by zataił fakty przed swoim własnym dowódcą. Cała nadzieja w tym, że Boromir nie będzie Beregonda wypytywał. - Mam jeszcze jedną prośbę - rzekł Strażnik cicho. - Boromir zapewne powiedział bratu o śmierci ojca, ale nie wiadomo ile i jak to zrobił. Jeśli więc zdarzy się tak, że będziesz rozmawiał z Faramirem, nie mów nic o tym, że Denethor chciał go spalić. - Oczywiście! Przecież nie jestem głupi - oświadczył Pippin z oburzeniem. - Nie aż tak - dodał po krótkim namyśle. - W porządku - Aragorn klepnął hobbita w ramię i wstał. - Wracaj kurować Merry’ego. Bardzo ci dziękuję. - Peregrin Tuk, do usług - I Pippin skłonił się, ale nie po hobbicku, tylko zwyczajem Gondoru krzyżując dłonie na piersi. Aragorn odprowadził go ciepłym spojrzeniem, a gdy Tuk zniknął za drzwiami, przeniósł wzrok na Imrahila, który wraz z Pierwszym Uzdrowicielem czekał na niego w pewnym oddaleniu. Książę przyszedł już chwilę temu, ale dał z daleka znak Aragornowi, że mu się nie spieszy i zaczeka, aż Strażnik skończy rozmowę z hobbitem.

- Jakie są twoje zalecenia względem chorych, dostojny panie? - główny opiekun Domu schylił głowę. W odróżnieniu od mistrza zielarstwa sprawiał wrażenie bardzo sympatycznej osoby. Miał krótkie, szpakowate włosy, odstające uszy i armię drobnych pieprzyków usianych po całej twarzy.Tobie zawdzięczamy ich powrót do zdrowia, więc twoje zdanie jest tu rozkazem. - Lord Faramir i księżniczka Eowina nie powinni jeszcze wstawać - odparł Aragorn. Księżniczka będzie się zapewne rwała z łóżka, ale nie można jej jeszcze na to pozwolić. Faramir jest bardzo osłabiony. Lepiej niech poleży jeszcze parę dni i nabierze sił. Natomiast niziołek Merry może od jutra wstawać, jeśli zechce. - Tak szybko? - zdziwił się opiekun. - Tak. Niech pospaceruje trochę pod opieką przyjaciół. - Bardzo dziwne plemię - stwierdził Uzdrowiciel kręcąc głową. - Kijem się ich nie dobije. Czy mamy podawać chorym jakieś leki? - zapytał jeszcze. - Nie ma takiej potrzeby. Raczej dużo jedzenia. A Faramir powinien...- Co mój brat powinien? - rozległ się za nimi głos Boromira. Obejrzeli się, a Uzdrowiciel skłonił się głęboko. - ...powinien mieć zapewnione dużo świeżego powietrza. Niech leży przy otwartym oknie ciągnął Aragorn, uśmiechając się do Boromira na przywitanie. - A kiedy tylko nabierze sił, niech wychodzi do ogrodu. Ale nie przed upływem trzech dni. A najlepiej by było, żeby poleżał co najmniej tydzień. Eowina też. - Niełatwo będzie utrzymać mego siostrzeńca w łóżku przez tyle czasu - wtrącił Imrahil pogodnie. - Akurat na to jest prosty sposób - rzekł Boromir. - Podam wam tytuły ulubionych książek Faramira i poślecie po nie gońca do jego komnat i do biblioteki. Jeśli dostanie „Kroniki namiestnikowskie czasów Hurina” gwarantuję, że nie wstanie z łóżka do jesieni. - Z tego, co pamiętam, te kroniki wolno czytać tylko na miejscu. Istnieje zakaz wynoszenia ich poza teren biblioteki - zauważył Imrahil. - Faramir *dostanie* te kroniki, już moja w tym głowa - powtórzył Boromir spokojnie i Aragorn pomyślał, że nie chciałby być na miejscu bibliotekarza, który powie Namiestnikowi „nie”. - Trzeba tylko dopilnować, by nie czytał po nocach. Proponuję mu je konfiskować wieczorami i... - Boromir urwał i przybrał nieokreślony wyraz twarzy. Aragorn podążył za jego spojrzeniem i ujrzał nadchodzącego Gandalfa. - Sądząc po kłębach dymu wydobywającego się zza drzwi Meriadoka, nasi hobbici nie marnują czasu - rzekł czarodziej z uśmiechem. - Pozwalacie im palić?! - Boromir spojrzał groźnie na Uzdrowiciela. - W Domach Uzdrowień? - To nikomu nie szkodzi - rzekł Aragorn pojednawczo. - Chyba nie chcesz pozbawiać Merry’ego fajkowego ziela. - Jak uważasz - odparł Boromir. - Ty się znasz na leczeniu, nie ja. W każdym razie, jeśli mogę mieć na coś wpływ, w komnacie Faramira nikt nie będzie palił. To moja osobista prośba. - Oczywiście - potaknął Uzdrowiciel. - Muszę wracać do mych obowiązków. Czy mogę się oddalić? Boromir odprawił go, a następnie zwrócił się do Aragorna. - Z twoich słów wnioskuję, że Merry i księżniczka Eowina mają się dobrze. - Księżniczka jest osłabiona i ranna, ale wyzdrowieje. Najgorsze już minęło. No, a Merry niedługo zacznie wstawać.

- O ile nie uwędzi się żywcem. - Nic mu nie będzie. Możesz do niego zajrzeć - zaproponował Aragorn. - Ucieszy się. Pytał o ciebie. - Może później - mruknął Boromir. - A jak się czuje Faramir? - zapytał Aragorn nieco zdziwiony tą odmową. - Śpi - rzekł starszy syn Denethora krótko. - Powiedziałeś mu o Denethorze? - wtrącił się Imrahil cicho. - Tak. Tyle, ile uznałem za słuszne. - Wie, że sam o mało nie zginął? - A skąd *ty* o tym wiesz, wuju? - zapytał Boromir niespodziewanie ostro, a potem rzucił niechętne spojrzenie w stronę Gandalfa. - Czy całe Miasto już o tym mówi? Ogłoszono to z murów pod moją nieobecność? A może śpiewają o tym w tawernach? - Nie, mój chłopcze - Imrahil spojrzał na niego, marszcząc brwi. - Rozmawiałem niedawno z Beregondem i... - Beregond stanowczo jest zbyt gadatliwy - warknął Boromir, przerywając mu w pół słowa. Będę musiał z nim porozmawiać. - On nie jest gadatliwy. To ja zadałem mu kilka pytań i jako podwładny musiał na nie odpowiedzieć - wyjaśnił Imrahil. - W każdym razie - wtrącił się Gandalf - trzeba dopilnować, by ani on ani Peregrin Tuk, którzy byli świadkami tamtych strasznych wydarzeń w Domu Umarłych nie wygadali się w obecności Faramira. - Doprawdy! - prychnął Boromir. - Cóż za wzruszająca troska, mości czarodzieju! I jakże interesujące zdanie w ustach kogoś, kto dziś rano wygłosił płomienną mowę do moich poddanych informując ich o szaleństwie i śmierci mego ojca! Aragorn spojrzał pytająco na czarodzieja. Naprawdę Gandalf zrobił coś takiego? - Twoi podani mają prawo wiedzieć co się stało - czarodziej nasrożył brwi. - A ty byłeś zajęty bratem. - Co nie zmienia faktu, że zręcznie mnie zastąpiłeś, nie pytając o zgodę. To był mój ojciec i Namiestnik Gondoru. Nie uważasz, że to ja powinienem ogłosić wieść o jego śmierci? - Boromir uśmiechnął się krzywo, choć jego oczy ciskały skry. - Ale jak widzę, nie mam nic do powiedzenia we własnym mieście! Nie mówiąc już o tym, że w mojej obecności wydaje się rozkazy w imieniu króla! - O czym ty mówisz, Boromirze? - wtrącił się Imrahil zdumiony. - Jak widzę, oprócz mnie, tylko mistrz zielarstwa zwrócił uwagę na ten *drobny szczegół* Boromir założył ręce na piersi. - Gandalf posłał zielarza po athelas w imieniu króla. A może się przesłyszałem? - i powiódł wzrokiem po zebranych. Imrahil opuścił głowę, a Aragorn wziął głębszy wdech. Rzeczywiście Gandalf powiedział coś takiego w komnacie Faramira, ale w zamieszaniu mało kto zwrócił na to uwagę... Czarodziej chciał coś odpowiedzieć, ale się rozmyślił. Zapadła krępująca cisza, podczas której Boromir i Gandalf mierzyli się wzrokiem. Atmosfera zrobiła się okropnie napięta. Nagle, ku zaskoczeniu wszystkich, czarodziej skłonił się przed Boromirem i rzekł: - Proszę cię o wybaczenie, panie. Zapomniałem się. To się nigdy więcej nie powtórzy. Boromir zamrugał oczami, zachowanie Gandalfa zbiło go z tropu. Nie oczekiwał przeprosin,

więc przez chwilę nie wiedział jak zareagować. - Co się stało już się nie odstanie - mruknął w końcu, biorąc głębszy wdech, a potem znowu spojrzał po zebranych. - Poleciłem służbie, by przygotowała dla was wieczerzę, dostojni panowie. Stoły zastawiono w Małym Refektarzu. To niedaleko stąd. Wuju, wskażesz pozostałym drogę? - A ty nie idziesz? - zapytał Imrahil z troską. - Niestety nie mogę dotrzymać wam towarzystwa. Wzywają mnie obowiązki w mieście. Muszę zejść na dół. - Odpocznij i posil się z nami - wtrącił się Aragorn. - Odpocząłem u Faramira. Nim jednak pójdę, chciałbym jeszcze ustalić termin narady. - Proponuję jutro w południe.-rzekł Aragorn. - Doskonale - Boromir skinął głową. - Zapraszam do Białej Wieży. Aha, byłbym zapomniał: Aragornie, twoje kwatery znajdują się w lewym skrzydle domu...- Dziękuję - przerwał mu Aragorn z uśmiechem. - Ale zatrzymam się w moim obozie, pod murami Miasta wraz ze Strażnikami i synami Elronda. - Ależ oni też są zaproszeni. Znajdzie się miejsce dla wszystkich - Boromir rzucił mu zdziwione spojrzenie. - Namioty już są rozstawione, nie ma teraz sensu zwijać obozu i przenosić się do Miasta. - Nie będziesz koczował pod murami Minas Tirith jak żebrak! - Nie jak żebrak, tylko jak dowódca Strażników, którzy nie przywykli do miast i domów z kamienia - odparł Aragorn uśmiechem. Boromir spojrzał na niego z urazą, ewidentnie dotknięty. - I tym sposobem rozniesie się wieść, że niedobry Namiestnik wyrzucił Dziedzica Isildura za bramę, ale, dobrze - uniósł dłoń, by Aragorn mu nie przerywał. - Będzie jak zechcesz. Twoja wola. Panowie - skłonił się i energicznie odwrócił na pięcie. - Wuju - rzekł jeszcze, zatrzymując się i oglądając na Imrahila. - Czy mógłbyś przygotować na jutro listę twych oddziałów i wykaz strat? Przynajmniej szacunkowo. - Oczywiście. Boromir skinął im głową i szybko wyszedł. Po chwili z dziedzińca przed Domami buchnęły wiwaty. Dzięki tym okrzykom można było łatwo ustalić, gdzie w danej chwili Boromir się znajduje i dokąd się przemieszcza. Aragorn przez moment patrzył na schody, po których zbiegł starszy syn Denethora. Chciał mu wytłumaczyć, że obyczaj i zdrowy rozsądek nakazuje, by pozostał poza murami Minas Tirith, choćby dla zachowania ładu. Ale teraz widział już, że popełnił błąd. Wyszło tak, jakby zaproszenie Boromira było mu niemiłe i przez chwilę zastanawiał się, czy nie pójść za nim i nie wyjaśnić sprawy, ale instynkt podpowiadał mu, że lepiej go teraz zostawić samego. Przynajmniej na razie. - Chodźmy do refektarza - rzucił Gandalf. - Pójdę pierwszy, znam drogę. Aragorn w dość ponurym zamyśleniu podążył za nim. Zebrani na dziedzińcu ludzie zaczęli go radośnie pozdrawiać, a potem ku jego zakłopotaniu ruszyli za nim falą, odprowadzając go do refektarza. Wyglądało na to, że cało Miasto pielgrzymuje do szóstego kręgu, by na własne oczy ujrzeć „ręce króla”. W Małym Refektarzu czekał już na nich Elladan z Legolasem i Gimlim. Aragorn przedstawił ich Imrahilowi i wszyscy zasiedli za jednym stołem. Jedzenie było skromne, choć smaczne. Korzystając z

tego, że ogólna dyskusja zeszła po chwili na kuchnię gondorską, Imrahil nachylił się ku Aragornowi, ściszając głos. - Nie wiem, co robić - szepnął z zatroskaniem. - Martwię się o mojego siostrzeńca. Próbowałem z nim wcześniej porozmawiać, ale... - bezradnie rozłożył ręce. - Boromir potrzebuje więcej czasu - odrzekł Aragorn. - Czy jesteście sobie bliscy, jeśli wolno spytać? - zagadnął, choć właściwie odpowiedź już znał. W trakcie wspólnej podróży Boromir mówił dużo o Faramirze, czasem o ojcu. Ale ani razu nie padło imię Imrahila. - Mój starszy siostrzeniec jest bardzo zamknięty w sobie - Imrahil dolał sobie wody. - Faramir, wbrew pierwszemu wrażeniu, jest znacznie bardziej otwarty i przystępny. O niego się tak nie boję. Boromir nie zwykł nikomu zwierzać się z kłopotów, a już na pewno nie mnie. Nawet jako dziecko. Zawsze był „tym silnym”, twardym. Wszystko trzeba było z niego wyciągać niemalże przemocą. Tak naprawdę, bardzo mało o nim wiem. To ciekawe, prawda? - Imrahil podniósł na Aragorna siwoszare oczy, tak charakterystyczne dla całego rodu z Dol Amroth. - Boromir sprawia wrażenie dość otwartego, takiej duszy towarzystwa, jego żołnierze go uwielbiają, lud wiwatuje, gdy przejeżdża. Faramir dla kontrastu, na pierwszy rzut oka wydaje się być zamknięty i na dystans. A tymczasem jest dokładnie na odwrót. - Czy on ma tu jakiś przyjaciół, poza Faramirem? Kogoś, komu ufa? - Nie wiem - Imrahil wzruszył ramionami. - Kiedyś bardzo przyjaźnił się z synem lorda Ciryandira, młodym Ondoherem, byli w tym samym wieku i razem przydzielono ich do oddziału żółtodziobów w Osgiliath. Kiedy wiele lat później Boromir został kapitanem, Ondoher objął posterunki w Harlondzie. - On zginął, prawda? - domyślił się Aragorn. - Jakieś dziewięć lat temu - westchnął ciężko Imrahil. - W okropny i bezsensowny sposób. Ścigali niedużą bandę orków na wschodnim brzegu i wpadli w pułapkę. Wilcze doły. Ondoher jechał pierwszy i jego koń nie zdołał ani wyhamować ani się uratować skokiem. Szkoda chłopaka. Był naprawdę świetnym żołnierzem. I szkoda Boromira. To był dla niego potworny cios. - Czy on widział śmierć Ondohera? - Nie, dzięki Valarom. Był wtedy na zachodnim brzegu rzeki. Ale i tak się dowiedział szczegółów od żołnierzy. A ja to wiem od Faramira, który mi wszystko opisał w listach. A pisał codziennie, przez ponad miesiąc. Bał się wtedy o brata, bo Boromir szalał. Mszcząc się za śmierć przyjaciela poprowadził kilka straceńczych-choć na szczęście skutecznych - ataków na Nieprzyjaciela, aż Denethor musiał interweniować. Mój szwagier posunął się do tego, że osobiście pojechał do Osgiliath, samo to niech świadczy o powadze sprawy. Rozmawiali w cztery oczy, więc nikt nie wie, co tam się działo między nimi, ale po tym spotkaniu Boromir ochłonął i uspokoił się. Dwa lata później zaprzyjaźnił się z dwoma dowódcami z garnizonu, jeden zwał się Falastur z Lossarnach, imienia drugiego nie pomnę. Obaj stali za Boromirem i Faramirem, kiedy runął most w Osgilitah. Ciała Falastura nigdy nie odnaleziono. W przeciwieństwie do ciała tamtego drugiego nieszczęśnika. Wiem to od Faramira, oczywiście. Boromir nie pisze do mnie o takich sprawach. - Imrahil westchnął i pokręcił głową. - Biedny chłopak. Nie miał szczęścia do przyjaciół. A teraz ojciec. Doprawdy, Valarowie nam cię zesłali, panie. Gdyby Faramir umarł...-książę urwał i spojrzał Aragornowi w oczy. - Dziękuję ci za pomoc. Aragorn uśmiechnął się, ale zanim zdążył odpowiedzieć zbliżył się do niego jeden ze służących. - Wybacz, dostojny panie, że ośmielam się zakłócać twój spokój - rzekł, kłaniając się głęboko, a

potem po zastanowieniu, jeszcze raz, głębiej - ale ludzi przybywa pod drzwiami. Błagają byś do nich wyszedł. Niektórzy przynoszą swoich rannych bliskich prosząc o pomoc. Co mam im przekazać? - Że zaraz do nich wyjdę - Aragorn sięgnął po puchar, by szybko dokończyć wina. - Bracie - rzekł do Elladana. - Poślij po Elrohira. Trzeba brać się do pracy. Ranni czekają. A przy okazji może uda mi się spotkać Boromira i choć chwilę z nim porozmawiam. Ale mimo iż rozglądał się za Namiestnikiem i wypytywał o niego, nie zdołał go odnaleźć. Ludzie odpowiadali, że widzieli go a to przy Cytadeli, a to przy Bramie, to tu, to tam, ale mimo starań Aragorn wciąż się z nim rozmijał. Co więcej ani Imrahil, ani Gandalf, ani nawet Elladan też nie widzieli Boromira i Aragorn zrozumiał, że starszy syn Denethora celowo ich unika. Kiedy nad ranem Aragorn schodził do obozu pod Miastem, zmordowany po całej nocy pracy przy chorych, spojrzał ostatni raz w górę, na Wieżę Ectheliona. Okno na piętrze rozjaśniał blask świecy. Być może Boromir wrócił, a być może rozpalił ją ktoś ze służby. Aragorn nie miał już siły, by sprawdzać. No dobrze, bracie. Skoro tak bardzo chcesz samotności, twoja wola. Masz zatem czas do jutra, do narady. Jeśli do południa nie poradzisz sobie sam, będę zmuszony „wyciągnąć to z ciebie”, jak to ujął Imrahil. Nawet siłą, jeśli będzie trzeba.

Rozdział III Wieża Ectheliona Nazajutrz po bitwie rozpogodziło się. Silny, rześki wiatr pędził po niebie pierzaste obłoki, a powietrze pachniało deszczem. Wojna oszczędziła szósty i siódmy krąg Miasta. Pociski z katapult nie dolatywały tak wysoko (a może Nieprzyjaciel chciał sobie zachować Białą Wieżę na sam koniec i skoncentrował się na najbardziej zaludnionych rejonach), grunt, że tu, „na dachu” Minas Tirith można było na chwilę zapomnieć o grozie oblężenia. Wczorajszy deszcz zgasił pożary i obmył ulice. Powróciły też wróble - hałaśliwa, rozćwierkana gromada, a ze skalnych ścian co i rusz dobiegały przenikliwe nawoływania sokołów. Miasto zdawało się budzić do życia. Ludzie z radością pokazywali sobie powracające ptaki biorąc to za dobry znak. Aragorn wkroczył na Dziedziniec Fontanny i przymrużył oczy, bo od Wieży Ectheliona bił niemal oślepiający blask. Smukła i piękna, Wieża rysowała się na tle nieba niczym iglica z pereł i srebra, a chorągiew namiestnikowska trzepotała dumnie na wietrze. Strażnik osłonił oczy dłonią i zatrzymał się na chwilę, by ponapawać się tym widokiem. Zawsze ogarniało go dziwne wzruszenie, kiedy patrzył na tę Wieżę, która cała swą krasę ukazywała w promieniach słońca. Teraz właśnie najlepiej było ją oglądać - w południe, kiedy światło padało pod odpowiednim kątem. Teraz lub o świcie, kiedy to skrzyła się jak kryształ. Pozostali członkowie Drużyny zaczęli po pewnym czasie zdradzać oznaki znudzenia, zniecierpliwienia bądź rozbawienia, kiedy Boromir niemal dzień w dzień opowiadał im, jak to niewyobrażalnie piękna jest Biała Wieża. Aragorn był wyjątkiem. Doskonale rozumiał, dlaczego syn Denethora opisuje ją z taką pasją. - Mój panie? Aragorn oderwał wzrok od białych murów. Strażnik Wieży skłonił się z szacunkiem. - Lord Boromir oczekuje cię w komnacie nad salą tronową. Książę Imrahil i Marszałek Eomer już tam są. - oznajmił z oficjalną miną. - Już idę - Aragorn pokiwał głową i raz jeszcze omiótł Wieżę spojrzeniem. - Co za piękny dzień rzekł z rozmarzeniem. - O, tak - Strażnik Wieży uśmiechnął się promiennie i też zapatrzył się na budowlę rozmiłowanym spojrzeniem. - Piękny dzień - powtórzył cicho. Aragorn ruszył ku wejściu, uśmiechając się na widok stadka wróbli, które bezczelnie kąpały się w fontannie pod samym nosem Strażników. Drzwi otworzyły się, nim zdążył w nie zapukać. Powitał go mrok i chłód. Wrażenie było

niezwykłe. Jakby przechodził od życia do śmierci. Zalany słońcem dziedziniec, błękitne niebo, wróble pryskające wodą w fontannie wszystko to przeniosło się do innego świata. Daleko przed nim ciemną plamą rysował się opustoszały namiestnikowski tron, przykryty czarnym suknem, a wyżej bielił się tron królewski. - Tędy, mój panie - odźwierny w czarnych szatach wskazał mu drogę ruchem ręki. - Pozwól, że cię poprowadzę. Poszli lewą nawą, wzdłuż kolumnady, mijając posągi z białego marmuru. Ich kroki odbijały się echem pod złotym sklepieniem sali. Nic się tu nie zmieniło od czasów, kiedy jako Thorongil kroczył tędy u boku Ectheliona. Nic a nic. Jedynie ten kir spowijający tron Namiestnika... Wspięli się po wąskich, krętych schodach na pierwsze piętro. Przy czarnych drzwiach, okutych srebrnymi zdobieniami imitującymi splątane gałęzie stał drugi odźwierny. Na widok Aragorna skłonił sztywno głowę, a potem, z ceremonialnym namaszczeniem, zapukał drewnianą laską w drzwi, trzykrotnie. Wrota otworzyły się bez jednego choćby skrzypnięcia i Aragorn wszedł do środka. Imrahil siedział za długim, masywnym stołem, a Eomer stał przy oknie, z założonymi do tyłu rękami. Obaj odwrócili się ku wchodzącemu, pozdrawiając go uśmiechami i ukłonami. Książę Dol Amroth ubrany był w prostą, ciemnoniebieską tunikę bez żadnych ornamentów czy haftów. Jedyną ozdobą jego stroju była duża brosza ze stylizowanym białym łabędziem spinająca koszulę pod szyją. Przyszły król Rohanu zaś miał na sobie swoje zwyczajowe ubranie, w którym się chyba urodził - misterną kolczugę założoną na skórzany kaftan w odcieniach czerwieni i brązu, a włosy splótł w jeden warkocz, odrzucony na plecy. - Gdzie jest Boromir? - zapytał Aragorn, bo syna Denethora nigdzie nie było widać. - Na górze. Poszedł po mapy - wyjaśnił Imrahil. - Zaraz wróci. - Jak on się ma? - Aragorn ściszył głos. Imrahil z zatroskanym wyrazem twarzy pokręcił głową na znak, że nie najlepiej. - Nie mogę pojąć, w jaki sposób ludzie mogli zbudować takie miasto bez pomocy czarów odezwał się Eomer od okna, kontemplując widok z młodzieńczym entuzjazmem. - Tak po prostu zbudowali je kładąc kamień na kamieniu?... - Numenorejczycy dysponowali ogromną wiedzą i kunsztem - odparł Imrahil z uśmiechem. - Z tamtego okna możesz zobaczyć ruiny Osgiliath, panie marszałku. Eomer skwapliwie przesunął się w lewo i wychylił, by jak najwięcej dojrzeć. - Ogromne... - szepnął z podziwem. - Minas Tirith było zaledwie *zwykłą* strażnicą - ciągnął Imrahil. - Jednym z posterunków. A Osgiliath za czasów swej świetności było jedynie bladym cieniem chwały Numenoru...Przerwało mu trzykrotne pukanie do drzwi. Przybył Gandalf wraz z synami Elronda. - Jak długo potrwa ta narada? - zagadnął Elrohir, kiedy tylko wszyscy się przywitali. - Nie wiem - odrzekł Aragorn. - Zapewne nie bardzo długo. Dlaczego pytasz? - Bo myśli tylko o tym, kiedy będzie mógł zniknąć w bibliotece - westchnął Elladan. - No i czegóż to się krzywisz, mój drogi bracie. Nalegaliście z Estelem, żebym się oszczędzał, więc nie rozumiem dlaczego nie mogę się pooszczędzać w bibliotece? - Jeśli o mnie chodzi, oszczędzaj się gdzie chcesz - Elladan wzruszył ramionami.

- Ojciec mówił, że w Minas Tirith mają zacne zbiory. - Oczy Elrohira aż błyszczały od nieskrywanego entuzjazmu. - Wiedziałeś, że jest tu pierwotna wersja Kompendium z notacjami samego Maglora najprawdopodobniej? - To to dzieło, o którym mówisz nawet przez sen, tak? - Wyobrażasz sobie? Spojrzeć na uwagi, które *on* być może spisał własną ręką? - Bracie, martwię się o ciebie, ty zaczynasz mieć wypieki... - Widzę, że jesteśmy w komplecie - zabrzmiał znajomy głos. - Witajcie, panowie. - Witaj, Boromirze - Aragorn obejrzał się nieco zaskoczony, bo nie słyszał kroków. Syn Denethora energicznie przeszedł przez komnatę i rzucił pergaminy i pozwijane mapy na stół. Był porządnie ogolony, nieskazitelny w każdym calu i od stóp do głów odziany w czerń. Prostą, aksamitną szatę zdobił dyskretny haft ciągnący się niczym srebrna gałązka wokół kołnierzyka i nie licząc klamry od pasa był to jedyny jasny akcent stroju. Czarne były i spodnie, wysokie buty z cienkiej skóry i pas. - Siadajcie, proszę. Zasiedli więc, wybierając takie miejsca, jakie mieli pod ręką. Wszystkie siedziska były jednakowe. Jedyne wyróżniające się, wysokie i pięknie rzeźbione krzesło odstawiono na bok, pod ścianę. Aragorn usadowił się między Imrahilem i Gandalfem, mając naprzeciwko Elladana i Eomera. - Tradycja nakazuje - zaczął Boromir formalnym tonem - by tego typu spotkanie rozpoczynała osoba najstarsza wiekiem. Oddaję ci więc głos, mości czarodzieju. Aragorn przymrużył lekko oczy. Sprytnie. Pierwszy głos w tej naradzie i tak należał do Gandalfa, jako do tego, kto najbardziej i najdłużej z nich wszystkich zaangażowany był w walkę z Nieprzyjacielem. Zasłaniając się tradycją Boromir oddał mu glos bez konieczności powoływania się na zasługi czarodzieja. W ten sposób nie uchybiając etykiecie dał jednocześnie wyraz swej niechęci. Gandalf, na pozór niewzruszony, skinął głową a następnie złączył dłonie w geście zamyślenia. - Chcę, oczywiście za twoją zgodą, panie - rzekł zwracając się do Boromira. - przekazać wam słowa Namiestnika Gondoru, które wypowiedział w mojej obecności. Aragorn niespokojne zmarszczył brwi, spoglądając na Boromira, który zamarł. - A jeśli powiem „nie ”- wycedził syn Denethora lodowatym tonem - to czy cokolwiek to zmieni w twym postanowieniu? - Jeśli powiesz „nie ”- odpowiedział Gandalf spokojnie - zachowam te słowa dla siebie. Boromir zawahał się. Widać było, że ma ogromną ochotę się nie zgodzić, a jednocześnie ciekawość walczy w nim z niechęcią. Chciał wiedzieć możliwie jak najwięcej o Denethorze i szkoda mu było zmarnować taką okazję. - Jeśli w niczym nie uchybi to czci mego ojca - rzekł wreszcie - wyrażam zgodę. Gandalf skinął głową. - Denethor rzekł: „Na krótko, na jeden dzień może, zatriumfujesz na polu bitwy. Ale przeciwko potędze, która rozrosła się w Czarnej Wieży nic nie wskórasz”. Nie wzywam was, za jego przykładem, do rozpaczy, ale do rozważenia zawartej w tych słowach prawdy. Kryształy nie kłamią. Nawet władca Barad-Duru nie umie ich do tego zmusić. Może jednak podsuwać słabszemu duchem człowiekowi te widoki, które sam wybierze, lub też narzucić mu błędne ich rozumienie. Mimo wszystko nie wątpię, że Denethor, gdy zobaczył potężne siły zgromadzone przeciw nam w Mordorze i wciąż narastające - zobaczył rzeczy prawdziwe. I czarodziej zaczął mówić o braku szans na zwycięstwo w otwartym polu, o ich szansach, o

jedynej nadziei, jaką jest zniszczenie Pierścienia. Aragorn słuchał uważnie i jednocześnie dyskretnie obserwował Boromira. Syn Denethora, jako jedyny, nie patrzył na mówiącego czarodzieja tylko utkwił wzrok w mapach na stole. Jedną dłonią podparł podbródek, drugą położył na oparciu krzesła i lekko bębnił po nim palcami, jakby był zniecierpliwiony. Światło padające z okna jeszcze pogłębiło cienie na jego twarzy i podkreśliło bladość, a czerń ubioru i siwe pasma we włosach dodawały mu lat. I choć z twarzy nie był podobny do ojca, coś w jego sposobie mówienia, poruszania się i chłodzie, jaki wprost od niego bił, nasuwało natychmiastowe skojarzenie ze starym Namiestnikiem. Zwłaszcza, że - świadomie bądź nieświadomie - przybrał też charakterystyczną pozę ojca. Denethor tak samo układał ręce, kiedy przysłuchiwał się obradom. Aragorn zerkał na Boromira i nie mógł się oprzeć wrażeniu, że czas się cofnął i ma przed sobą młodego Denethora. Brakowało tylko Ectheliona i wspomnienie z dawnych narad byłoby kompletne. - A więc radzisz zamknąć się w Minas Tirith, Dol Amroth albo w Dunharrow - odezwał się Imrahil, gdy tylko Gandalf skończył mówić. - I siedzieć tam, jak dzieci w zamku z piasku, gdy nadciąga fala przypływu? - Nie byłoby to nic nowego - odparł czarodziej. - Czy wiele więcej robiliście przez cały czas panowania Denethora? Ale...- Czy „robiliśmy więcej”?! - Boromir poderwał głowę i zacisnął obie dłonie na oparciu krzesła. - Czy „robiliśmy więcej”?! - powtórzył z przekąsem. - Ależ skąd! Jedynie walczyliśmy bez ustanku, odpieraliśmy jeden atak za drugim i nękaliśmy wroga na drugim brzegu rzeki! Mój ojciec odbił Ithilien z rąk Nieprzyjaciela, przez dziesiątki lat skutecznie zagradzaliśmy przeprawę przez Anduinę, pobiliśmy korsarzy! Tysiące Gondorczyków poległy w obronie Śródziemia, ale czymże to jest w skali całego świata? Niczym, oczywiście!!! - z każdym słowem mówił coraz głośniej, a jego zapamiętanie i gniew rosły. - Boromirze - Imrahil nachylił się i położył mu dłoń na przedramieniu w uspokajającym, pojednawczym geście. Siostrzeniec nie zwrócił na niego uwagi. - Ile *setek* tysięcy powinno przelać krew w bitwach, byś mógł poczuć się usatysfakcjonowany, Gandalfie?! Czym moglibyśmy zasłużyć na twoje uznanie?! Może głowa Nieprzyjaciela na tacy i klucze do Barad-Duru cię zadowolą? - Boromirze! - Imrahil podniósł głos i mocniej ścisnął go za rękę. Syn Denethora umilkł i powiódł po zebranych niechętnym spojrzeniem. Oddychał szybko, w wielkim wzburzeniu, a jego pobielałe dłonie zacisnęły się kurczowo na poręczach krzesła. - Źle mnie zrozumiałeś - rzekł czarodziej spokojnie, bez gniewu. - Nie było moim zamiarem pomniejszanie waszych zasług. Chodziło mi jedynie o to, że w obliczu przewagi Mordoru Gondor zmuszony został do grania roli napadniętego i do wyczekiwania na następny atak. Broniliście mężnie waszych ziem, zdając się na ostrożność. I słusznie, bo ryzykować otwartej bitwy nie mogliście. Teraz jednak sytuacja się zmieniła. Ja osobiście nie jestem zwolennikiem ostrożności - i czarodziej zaczął tłumaczyć w czym leży szansa na zwycięstwo. Opowiadał o Sauronie, o konsekwencjach zniszczenia Pierścienia i wyzwaniach czekających przyszłe pokolenia. Aragorn zaś nadal obserwował Boromira. Patrzy na nas jak na wrogów. Jakby był sam jeden w oblężonej twierdzy, a każdy szykował na niego atak. Każde odezwanie się czarodzieja traktuje jak osobistą zniewagę. Co nie zmienia faktu, że Gandalf mógłby staranniej dobierać słowa.

Widział już teraz jasno, że jest źle. Że Boromir miast ochłonąć coraz bardziej odgradza się murem i to nie tylko od Gandalfa, ale od wszystkich. Od najbliższych też - Aragorn widział, w jaki sposób cofnął rękę, by uniknąć dotyku Imrahila. To otwarte, błagalne spojrzenie, jakie rzucił w Domach Uzdrowień, kiedy losy Faramira wisiały na włosku, zastąpił lód. Przepaść między synem Denethora a resztą świata pogłębiała się coraz bardziej. Aragorn rozumiał jego stan ducha, tym niemniej nie uważał, by agresja i alienacja były najlepszym lekarstwem na rozpacz i ból. Dokładnie w tym momencie Boromir podniósł wzrok i zorientował się, że Aragorn go obserwuje. Natychmiast spiął się w sobie i odpowiedział tym samym, spoglądając wyzywająco prosto w oczy Strażnika. Nie minęła dłuższa chwila, a Aragorn zmusił go do spuszczenia wzroku. Nie próbuj mi tu urządzać pola walki, przyjacielu. Jeśli chcesz się za mną zmierzyć, zrobimy to sam na sam. - ...nie mylę się chyba, Aragornie, zgadując że pokazałeś mu się w krysztale Orthanku? - pytanie czarodzieja wyrwało go z ponurego zamyślenia. - Tak. Zrobiłem to przed wyjazdem z Rogatego Grodu - odparł, przenosząc wzrok na Gandalfa. Osądziłem, że czas już do tego dojrzał i że kryształ nie przypadkiem wpadł mi w ręce. Było to w dziesięć dni po wyruszeniu powiernika Pierścienia znad wodogrzmotów Rauros na wschód. Chciałem odciągnąć Oko Saurona od jego własnej krainy i zamącić mu obraz w „sprawie isengardzkiej” Po klęsce Sarumana Sauron zaczął zapewne podejrzewać Boromira o zagarnięcie Pierścienia. Potem pojawił się Pippin, a wreszcie ja. Zbyt nieliczni byli śmiałkowie, którzy odważali się rzucać mu wyzwanie odkąd powrócił do Czarnej Wieży. Gdybym jednak przewidział, jak błyskawicznie odpowie przyspieszeniem napaści, może bym się nie ośmielił mu pokazać. O mały włos, a nie zdążylibyśmy z odsieczą do Minas Tirith. - Nie rozumiem - odezwał się Eomer. - Powiedziałeś, Gandalfie, że wszystkie wysiłki byłyby daremne, gdyby Sauron odzyskał Pierścień. A czy on by nie zaniechał daremnej napaści, gdyby podejrzewał, że my ten skarb posiadamy? - Nie jest pewny - odpowiedział mu Gandalf. - I nie budował swej potęgi na biernym oczekiwaniu, aż przeciwnik umocni swoje stanowisko, jak to my robiliśmy i...nie unoś się gniewem, Boromirze, zważ, że mówię „my”. Sobie też mam bardzo wiele do zarzucenia. Zbyt długo obserwowałem zdarzenia z boku, zamiast działać i gdyby nie poświęcenie i odwaga czterech hobbitów Śródziemie już byłoby zgubione. Sauron nie popełni takiego błędu. Wie też, że z dnia na dzień nie nauczymy się wykorzystywać w pełni władzy Pierścienia. Pierścień może mieć tylko jednego pana, nigdy kilku na raz. Może Sauron czyha na wybuch sporu między nami; gdyby jeden z najsilniejszych wśród nas zagarnął skarb poniżając innych, Sauron mógłby może coś na tym zyskać, gdyby się w porę zorientował. Toteż czuwa i śledzi nas. Dużo widzi, dużo słyszy. Nazgule wciąż krążą nad światem. Dzisiaj przed wschodem słońca przelatywały nad Pelennorem, chociaż mało kto z utrudzonych i śpiących ludzi to zauważył. - Nad Miastem też przelatywały.-mruknął Boromir, krzywiąc się. - I to nie raz. - Otóż to. Wypatrują jakichkolwiek oznak obecności Pierścienia. - Gandalf pokiwał głową. Sauron bada znaki: miecz, który ongi zabrał mu Pierścień, a który teraz przekuto na nowo: wiatr, który się obrócił na naszą korzyść, niespodziewaną porażkę pierwszego natarcia, upadek swego wielkiego wodza - czarodziej kontynuował swą przemowę.

Tym razem wszyscy, łącznie z Boromirem, utkwili w nim wzrok. A Gandalf jasno i dobitnie wyłożył im swój plan, a mianowicie - za wszelką cenę odwrócić uwagę Saurona od jego własnego kraju, wywabić z Mordoru wszystkie jego siły. Należy wyruszyć natychmiast, otwarcie, tak, by Nieprzyjaciel wziął to za zuchwałość nowego władcy Pierścienia. - Musimy z otwartymi oczyma wejść do pułapki, odważnie, bez wielkiej nadziei na własne ocalenie. Bardzo prawdopodobne jest, że zginiemy w boju z ciemnością, w krainie cieni, z dala od ojczyzny i przyjaciół; nawet jeżeli Barad-Dur rozsypie się w gruzy, my nie dożyjemy nowych, lepszych czasów. Mimo to uważam, że obowiązek nakazuje nam tak właśnie postąpić. Zresztą lepiej zginąć w ten sposób niż inaczej, bo zguba nieuchronnie spotkałaby nas i tak, gdybyśmy bezczynnie tutaj czekali, ale wtedy ginęlibyśmy wiedząc, że nowy, lepszy dzień nigdy nie wzejdzie nad światem Gandalf wziął głęboki wdech i umilkł, odchylając się na oparcie krzesła. Zapadła cisza. - Każdy sam powinien dokonać wyboru - odezwał się Aragorn. - Stoimy na krawędzi, gdzie spotyka się nadzieja z rozpaczą. Wahanie się oznacza upadek w przepaść. Postawiłem pierwsze kroki na mej drodze, więc pójdę nią do końca. Uważam, ze nie wolno odrzucać rady Gandalfa. Gdyby nie on, dawno wszystko byłoby stracone. Jednakże nie chcę nikomu narzucać mej woli. - Długo wędrowaliśmy z dalekiej północy, by przynieść taką samą radę od naszego ojca Elronda - odezwał się Elrohir, a Elladan kiwał głową dla potwierdzenia jego słów. - Nie zawrócimy z drogi. - Co do mnie - wtrącił się szybko Eomer, który już od pewnego czasu sprawiał wrażenie, że nie może się doczekać, by zabrać głos - niewiele wiem o tych trudnych i tajemniczych sprawach. Ale też niepotrzebna mi głębsza wiedza. Wystarczy mi wiedzieć, że mój przyjaciel Aragorn ocalił mnie i mój lud. Pójdę za jego wezwaniem. - Imrahilu? - spytał Gandalf. - Jestem gotów ruszyć do Mordoru - odrzekł książę spokojnie. - Ale ślubowałem posłuszeństwo Namiestnikowi Gondoru i jego woli się podporządkuję. Zrobię to, co mi rozkażesz, Boromirze. Syn Denethora skinął głową i odprężył się nieco. Aragorn spojrzał na Imrahila z uznaniem. To było mądre posunięcie i dobrze się stało, że książę przypomniał zebranym o autorytecie Namiestnika. W końcu formalnie to dziedzic Denethora sprawował rządy. - Chciałbym, byś dołączył do oddziałów maszerujących na Mordor - oznajmił Boromir. Poprowadzisz zastępy Dol Amrothu, wuju. Imrahil zaakceptował jego decyzję skinieniem głowy. - Żołnierzy z Minas Tirith, Lossarnach, i niedobitki z Ithilien proponuję połączyć w jeden duży oddział. Ja stanę na ich czele. - Chyba nie chcesz opuszczać Minas Tirith?! - Imrahil spojrzał na niego ze zdumieniem. - Twoje miejsce jest...- Moje miejsce jest u boku walczących - wszedł mu w słowo Boromir. - Ja również, za przykładem tu obecnych, chcę skończyć to, co zacząłem. - I zostawisz Minas Tirith bez obrony? Bez Namiestnika? - Oczywiście, że nie! Nawet jeśli będziemy pracować bez wytchnienia dzień i noc, to i tak nie wyjedziemy z Miasta przed upływem dwóch dni. Nie sposób jest szybciej ogarnąć i wyprawić taką armię. Pod Czarną Bramą staniemy więc za dni dziesięć, jak dobrze pójdzie. Do tego czasu Faramir będzie już na nogach i w pełni sił. Miasto zostanie w dobrych rękach, zapewniam cię, wuju.

- Nie wątpię w zdolności Faramira, ale co jeśli kolejny atak na Minas Tirith nastąpi nim on wydobrzeje? Rohirrimowie donoszą, że na prawym skrzydle pozostała nietknięta armia nieprzyjacielska. - Nie zamierzam ogołacać Miasta z obrońców - odparł Boromir spokojnie. - Nasz „atak” na Mordor to przecież tylko manewr taktyczny. Jak już nieraz było tu mówione, nie mamy najmniejszych szans, więc to czy weźmiemy tysiąc żołnierzy więcej czy mniej, nie stanowi różnicy, skoro i tak idziemy na rzeź. Zostawię w Minas Tirith silną załogę, by choć przez parę dni mogli się skutecznie bronić, odwlekając koniec. - Byłoby im lżej, gdybyś stał na murach wraz z nimi. - Myślę, że przywykli już do mej nieobecności, zresztą będą mieli Faramira. Mój brat cieszy się wielkim zaufaniem. Dla niego wszyscy chętnie pójdą w ogień i... - Boromir urwał raptownie i kurczowo zacisnął palce na poręczy. Zebrani w milczeniu opuścili wzrok. Syn Denethora z wyraźnym wysiłkiem uspokoił się biorąc głębszy oddech. Szybkim, nerwowym ruchem przetarł czoło i odgarnął włosy za ucho. - Faramir... da sobie radę - dokończył pospiesznie, a potem podniósł wzrok na Imrahila i uśmiechnął się nieprzyjemnie. - Doprawdy, wuju! Gdybym nie znał cię lepiej mógłbym pomyśleć, że za wszelką cenę usiłujesz uwolnić się od mego towarzystwa. Ale - uniósł dłoń, by uciąć protest oburzonego księcia - wiemy wszak obaj, że tak nie jest. Poza tym jest jeszcze coś. - Syn Denethora powiódł wzrokiem po zebranych. - Skoro mamy skupić na sobie uwagę Nieprzyjaciela, lepiej bym nie zostawał w Minas Tirith. Jestem jedną z osób podejrzanych o posiadanie Pierścienia i jeśli nie pojadę do Mordoru, Nieprzyjaciel może to uznać za podejrzane. Pomyśli na przykład, że zostałem, by strzec skarbu przy sobie. Wolę odciągnąć jego uwagę od Miasta - niech się ślepo skoncentruje na nadciągającej armii. Dlatego podjąłem już decyzję i nie zamierzam jej zmieniać. - Myślę, że ta decyzja jest słuszna - Aragorn uśmiechnął się do niego. - Rad będę z twego towarzystwa. Syn Denethora z powagą skinął mu głową w podziękowaniu. - Boromir ma rację - wtrącił się Gandalf. - Nie potrzebna nam w tej wyprawie na wschód armia, która by mogła poważnie zagrozić Mordorowi, lecz taka, która wystarczy, by skusić Nieprzyjaciela do stoczenia bitwy. Ważny jest też pośpiech. Pytam więc dowódców wojskowych, jakie siły mogą zebrać i czy istotnie mogą je przygotować do wymarszu za dwa dni? - Wszyscy są strudzeni - powiedział Eomer. - Ponieśliśmy duże straty w koniach, co dotkliwie umniejsza gotowość naszych oddziałów. Jeśli mamy ruszyć już za dwa dni, nie spodziewam się zgromadzić więcej niż dwa tysiące jeźdźców, tym bardziej, że trzeba drugie tyle zostawić dla obrony grodu. - Możemy liczyć nie tylko na oddziały, które walczyły pod Minas Tirith - zauważył Aragorn. Nowe nadciągną z południowych krajów lennych, skoro wybrzeże zostało wyzwolone ze szponów Nieprzyjaciela. Lada chwila spodziewam się czterech tysięcy ludzi pod wodzą Angbora, który ruszył z Pelargiru dwa dni temu. Skoro wyruszamy najwcześniej pojutrze, powinni zdążyć na czas. Poza tym liczniejsze jeszcze zastępy wezwałem do przybycia drogą wodną, wszelkimi statkami i barkami, jakimi mogą rozporządzać. Wiatr jest pomyślny, więc przypłyną wkrótce. - Dziesięć okrętów przybiło do Harlondu dziś o świcie - wtrącił się Boromir. - A to dopiero początek - ciągnął Aragorn. - Myślę, że zbierzemy około siedmiu tysięcy konnych i

pieszych i mimo to zostawimy w grodzie silniejszą załogę, niż miało Minas Tirith w momencie pierwszej napaści. - Brama została zburzona - przypomniał mu Imrahil. - Gdzie znaleźć rzemieślników, zdolnych ją odbudować jak należy? - W Ereborze, w królestwie Daina - odpowiedział Aragorn. - Jeśli nasze nadzieje nie zawiodą, wyślę później Gimlego, syna Gloina, z prośbą o użyczenie nam biegłych robotników spod Samotnej Góry. Ludzie jednak więcej znaczą, niż najmocniejsze bramy. Nie zatrzyma Nieprzyjaciela żadna brama, jeśli opuszczą ją obrońcy. - Nie bardzo rozumiem - Boromir zmarszczył czoło. - To kiedy chcesz wysłać Gimlego? - Jeśli wyjdziemy z bitwy zwycięsko, wtedy będzie czas, by zająć się naprawami. - Aaa-haaa - syn Denethora powoli pokiwał głową. - „Kiedy wyjdziemy z bitwy zwycięscy ”powtórzył, jakby był to dobry żart. - Ale problem polega na tym, że Miasto *teraz* najbardziej potrzebuje ochrony. W tej chwili brama stoi otworem i można je zdobyć z marszu. Wydam rozkaz, by po naszym wyjeździe obrońcy zablokowali wejście barykadą z gruzu i kamieni. - Wtedy nikt nie wejdzie, to prawda - zgodził się Aragorn. - Przynajmniej od razu. Ale też żaden z obrońców nie będzie się mógł wydostać z Miasta. Będą tam zamknięci jak w pułapce. - A dokąd mieliby wychodzić? - Boromir wzruszył ramionami. - Jeśli Nieprzyjaciel wygra i zmiecie naszą armię, całe Śródziemie będzie jedną wielką pułapką. Poza tym - dodał z dumą - jest kilka tajemnych sposobów, by wydostać się z Miasta. Ered Nimrais to jeden z nich. Ale po co uciekać? - Niektórzy mogą chcieć przedłużyć życie, choćby o kilka dni - odparł Aragorn. - Przed zamknięciem Bramy, każdy będzie miał wybór, czy chce ginąć tu, czy podczas ucieczki Boromir sięgnął po mapę. - Nikogo siłą nie będę zatrzymywał w mieście. Niech każdy umiera, tak jak uzna za stosowne. - Nie zapominaj, że wciąż jest nadzieja - zauważył Aragorn. - Misja Froda trwa. Boromir rzucił mu wymowne spojrzenie, z rodzaju „sam nie wierzysz, w to co mówisz”, rozwinął mapę i przystawił jej brzeg pucharem. - Rzućcie okiem, panowie - rzekł, zmieniając temat. - Oto północne Ithilien. Trzeba by pokrótce ustalić trasę marszu. Będzie problem z przeprawą. O ile wiem, Nieprzyjaciel zbudował prowizoryczny most, ale jeszcze nie byłem w Osgiliath i nie wiem, w jakim jest on stanie. Mogli go zburzyć, uciekając. - Część wojsk przerzucimy okrętami i barkami. Mamy ich sporo, więc przeprawa powinna pójść sprawnie - wtrącił Aragorn. - To prawda. Tym niemniej most bardzo przyspieszył by sprawę - Boromir skinął głową i ponownie pochylił się nad mapą. - Tu możemy nadrobić trochę czasu - popukał palcem w kreskę traktu prowadzącego ku Minas Morgul. - Można ściąć cały ten zakręt i pojechać od razu na skos, znam ten skrót. Aragornie, możesz mi podać tamten zwój, ten z czerwonym rzemieniem, dziękuję, tu mamy szczegółowe opracowanie tej okolicy. Czas jakiś spędzili pochyleni nad mapami. Ustalili trasę i z grubsza przeliczyli ilość dni i zapasy prowiantu. - A zatem postanowione - Boromir wyprostował się i klepnął dłonią w poręcz krzesła. - Jutro spotkamy się tu ponownie, o zachodzie słońca. Poproszę wszystkich dowódców, by postarali się

sporządzić, jak najprecyzyjniejsze spisy wojsk. Jutro musimy już wiedzieć, iloma dokładnie tysiącami dysponujemy. Może do tego czasu nadciągnie Angborn. To chyba wszystko, na razie dodał, rozkładając ręce, a potem, nie czekając, czy Gandalf zechce coś wtrącić, wstał i zabrał się za zwijanie map. Zebrani zaczęli się pomału podnosić. - Czy mogę prosić cię o przysługę, Boromirze? - zapytał Elrohir. - Tak? - syn Denethora spojrzał na niego z zaskoczeniem. - Czy mógłbyś zapewnić mi wstęp do biblioteki, w tym do najstarszych archiwów? Był to pierwszy miły uśmiech Boromira od początku tej narady. - Ależ, oczywiście - rzekł i schyliwszy się, uderzył w gong, który stał przy jego krześle. - Pchnij gońca do biblioteki - rozkazał służącemu, który ukazał się w drzwiach. - Niech udostępnią zbiory lordowi Elrohirowi. Może oglądać, co tylko zechce, ma namiestnikowskie zezwolenie na pobyt w komnacie Mardila. Odźwierny skłonił się i zniknął bezszelestnie, jakby się rozpłynął w mroku korytarza. - Dziękuję - rzekł Elrohir przykładając dłoń do serca. - Nie wiesz przypadkiem, mój zacny dobroczyńco, gdzie znajdują się notacje Maglora? - Co kogo? - Boromir uniósł brwi. Elrohir westchnął. - Nieważne. Jeśli tam są, znajdę je - oświadczył z przekonaniem. - Za dwa dni wyruszamy - powiedział Elladan z naciskiem. - Dogonię was! - zawołał Elrohir, już ze schodów. Jako drugi wyszedł Gandalf, a po nim Eomer i Elladan. - Czy jesteś teraz bardzo zajęty? - zagadnął Imrahil, podając Boromirowi jedną z map. - Może mógłbyś poświęcić mi...- Jestem zajęty i obawiam się, że nie mam teraz ani chwili - odrzekł szybko syn Denethora. Muszę załatwić jeszcze parę spraw, a już powinienem być u Faramira. Może zrobimy tak: skoro ty, jak widzę, masz teraz czas, czy mógłbyś go odwiedzić? Powiedz mu, co ustaliliśmy na naradzie. Zrobisz to dla mnie? Przekaż mu, że przyjdę jak tylko będę mógł, bliżej zachodu słońca zapewne. Bardzo ci dziękuję. - I Boromir nie patrząc na niego, zebrał skrzętnie resztę papierów i map, a potem odwrócił się i ruszył ku schodom wiodącym na wyższe piętro. Nie przebrzmiały trzy uderzenia serca, a już go nie było. Imrahil westchnął i bezsilnie rozłożył ręce, spojrzawszy na Aragorna z rezygnacją. Ruszyli razem do drzwi wyjściowych. Imrahil podszedł pierwszy i chciał przepuścić Strażnika przodem, ale Aragorn ruchem ręki kazał mu przejść, a potem położył dłoń na klamce i uśmiechnął się znacząco. Książę spojrzał na niego bacznie, a potem jakby się odprężył, widząc, że Dziedzic Isildura zostaje. - Powodzenia - szepnął i zszedł po schodach. Aragorn, ignorując pytające spojrzenie służącego, zamknął drzwi, a potem ruszył za Boromirem na górę. Kotary w oknach były zasunięte, komnatę spowijał półmrok. Boromir stał przy stole, odwrócony plecami do wejścia, z ręką wspartą na oparciu rzeźbionego krzesła. Nieruchomy, ze spuszczoną głową, zatopiony był w myślach. Aragorn zapukał we framugę (między komnatą na pierwszym piętrze a tym gabinetem nie było drzwi - wchodziło się wprost ze

schodów). Efekt przeszedł jego najśmielsze oczekiwania. Boromir podskoczył z cichym okrzykiem i odwrócił się raptownie, cofając rękę, jakby wystraszył się, że przyłapano go na gorącym uczynku. Aragorn uważniej spojrzał na krzesło - przez oparcie przewieszona była ciemna szata - płaszcz? obramowana futrem. To w nią Boromir był tak zapatrzony i to jej dotykał. - Wybacz, że cię nachodzę - rzekł Aragorn. - Ale chciałem zamienić z tobą parę słów na osobności, jeśli można. - Sądziłem, że wszystko już omówiliśmy na naradzie - Boromir opanował się, wyraźnie zły, że dał się zaskoczyć. - Nie chodzi o naradę. Chcę porozmawiać z tobą już od wczoraj, ale w czarodziejski wręcz sposób bez przerwy się rozmijamy. - Jestem dość zajęty - rzekł Boromir oschle i sięgnął po jakiś papier, leżący na stole - Teraz też, jeśli mo...- Nie zajmę ci dużo czasu - przerwał mu Aragorn i, widząc, że nie doczeka się zaproszenia, wszedł bez pytania. - Dlaczego nie odsłonisz okien? Ciemno tu jak w Morii. Boromir zmarszczył brwi, ale nim zdążył odpowiedzieć Aragorn podszedł do kotary i szarpnięciem przesunął ją w bok. Światło słońca wtargnęło do komnaty, rozjaśniając ją w mgnieniu oka. - Ej...?! - Boromir z oburzeniem przymrużył oczy. Aragorn spokojnie odsunął też drugą kotarę. - Wzrok sobie popsujesz - oświadczył Strażnik. - Jak można czytać w takich warunkach? - dodał, wskazując papier, który Boromir trzymał w ręku. - Bardzo dziękuję ci za troskę - warknął syn Denethora. - A teraz, skoro już zadbałeś o mój wzrok, chciałbym cię przeprosić. Mam dużo pracy, więc zechciej... - urwał zaskoczony, widząc, że gość zamiast wyjść podchodzi do okna. Aragorn oparł się ramieniem o ścianę i spojrzał w dół na Minas Tirith. Z tego miejsca widać było zwieńczenie Wielkiej Bramy. Wysokość była imponująca. - Ptaki wracają do Miasta - rzekł Strażnik z uśmiechem. - Słyszysz, jak śpiewają? Odpowiedział mu szelest papieru. Zerknął ponad ramieniem. Boromir oparł się biodrem o stół i zajął ostentacyjnym studiowaniem dokumentu. Ale mimo pozoru spokoju widać było, że jest spięty i czujny. Jakby ze wstrzymanym oddechem czekał na spadnięcie ciosu. Aragorn ostatni raz rzucił okiem na Miasto i zwrócił się ku niemu. - Byłem dziś rano na Rath Dinen - zaczął spokojnie. Boromir na mgnienie oka znieruchomiał nad dokumentem i, o ile to w ogóle możliwe, spiął się w sobie jeszcze bardziej, po czym odłożył pergamin i jakby nigdy nic sięgnął po następny. - Obejrzałem z zewnątrz szkody, jakie wyrządził pożar - ciągnął Aragorn, widząc, że nie doczeka się żadnej innej reakcji. - Myślę, że bez większego trudu da się zrekonstruować kopułę. To oczywiście plany na szeroko pojętą przyszłość, ale pomyślałem, że Denethorowi należy oddać szacunek i kiedy Dom zostanie wyremontowany, odprawić ceremonię pogrzebową, choćby nawet miał to być symbolicz...- Bardzo to szlachetne z twojej strony - Boromir przerwał mu ostrym tonem. - Ale mój ojciec nie życzył sobie pogrzebu i sam zadbał o odpowiednią oprawę. I nie widzę powodu, dla którego trzeba by było odprawiać kolejne przedstawienie. Dziękuję ci za troskę, ale byłbym wdzięczny, gdybyś na przyszłość nie wtrącał się do spraw mojej rodziny. A teraz wybacz, ale naprawdę jestem zajęty. - I odwrócił się do niego plecami, rozkładając pergamin.

Ale Aragorn nie dał za wygraną. - Będzie jak zechcesz. Skoro jesteś przeciwny ceremonii pogrzebowej to trudno, nie nalegam. I nie było moim zamiarem wtrącać się do twoich rodzinnych spraw. Boromir nie odpowiedział, udając, że czyta. - Nawet nie miałem okazji, by złożyć ci kondolencje w całym tym zamieszaniu - ciągnął Aragorn. - Chciałem ci powiedzieć, że jest mi okropnie przykro... - nie zdołał jednak nawet dokończyć zdania, gdy Boromir odwrócił się ku niemu z furią. - Przykro?! - żachnął się syn Denethora, a jego twarz wykrzywiła się w nieprzyjemnym grymasie. - Doprawdy? Jak może ci być przykro? Przecież to, co się stało jest ci bardzo na rękę, nie zaprzeczysz chyba! Lepiej podziękuj za wygodny prezent od losu, który ci... - nagle urwał i pobladł, bo uświadomił sobie, że posunął się za daleko. Przez mgnienie oka zawahał się, wystraszony wagą słów, które nieopatrznie mu się w gniewie wymknęły, ale zaraz potem przymrużył oczy i uniósł dumnie głowę szykując się do odparcia spodziewanej reprymendy. I do walki. Ale Aragorn nie zamierzał dać się sprowokować. W innej sytuacji na pewno ostro by na takie stwierdzenie zareagował, ale tu miał przed sobą człowieka chorego z bólu po stracie ojca i współczucie nie pozwalało mu na podsycanie konfliktu, mimo iż Boromir ewidentnie do niego dążył. Zamiast więc zareagować z oburzeniem na to oskarżenie, postąpił krok do przodu, zachowując spokój i powagę. Wiedział, że wiele zależy od tego, co teraz powie. - Jak możesz tak mówić? - zapytał z wyrzutem, patrząc mu w oczy. Boromir hardo nie odwrócił spojrzenia i zacisnął szczęki. - Czy masz mnie za małego człowieka, który cieszy się z tragedii rywala? Naprawdę tak uważasz, czy mówisz to tylko po to, by sprawić mi przykrość? Jeśli to drugie było twoim zamiarem, wiedz, że ci się udało. Nadal nic. Tylko to spojrzenie, wyzywające i wrogie. - Milczysz - Aragorn pokiwał głową. - I myślisz sobie: „może teraz wyjdzie i da mi spokój”. Syn Denethora zaskoczony nieco, zamrugał oczami. - Nie, Boromirze, nie wyjdę. I nie dam ci spokoju, dopóki nie porozmawiamy szczerze. O tobie, o mnie i o twoim ojcu. O tym, co się stało. - Nie chcę o tym rozmawiać - warknął Boromir gniewnie. - Wierzę ci, że nie chcesz. Ale im dłużej będziesz to w sobie dusił, tym gorzej. - Niczego w sobie nie duszę! - uniósł się syn Denethora. - I nic ci do tego. Wypełniam sumiennie moje obowiązki i nie masz żadnych powodów...- Mam wiele powodów do niepokoju, a głównym jest twoje zachowanie względem mnie i innych - przerwał mu Aragorn zdecydowanie. - Nie wiem, o czym mówisz! - Doprawdy? Zachowujesz się tak, jakby cię otaczali sami wrogowie, a nie rodzina i przyjaciele. Boromir prychnął gniewnie, ale nie rzekł nic. - Nie odpowiedziałeś mi też na moje pytanie - ciągnął dalej Aragorn. - Jakie pytanie? - Czy naprawdę uważasz, że cieszy mnie śmierć Denethora. - Sam sobie na to odpowiedz - odparł Boromir wyzywająco. - A więc dobrze. Odpowiem i sobie i tobie - na moment umilkł, robiąc znaczącą pauzę - Denethor był wielkim człowiekiem - oświadczył dobitnie, patrząc Boromirowi prosto w oczy. - I wielkim

namiestnikiem. Wiedz, że jego śmierć jest ciosem dla wszystkich, nie tylko dla ciebie, Boromirze. Gondorczyk, który ewidentnie nie spodziewał się takich słów, zawahał się zbity z tropu. Podejrzliwie zmarszczył brwi, ale w głosie Aragorna nie było fałszu. Strażnik zaś mówił dalej, nie spuszczając zeń wzroku: - To prawda, że w wielu sprawach się nie zgadzaliśmy i nie przeczę, iż nie przepadaliśmy za sobą, ale ubolewam z powodu tego, co się stało. Nawet nie przypuszczasz, jak bardzo. Moje osobiste sympatie nie mają tu nic do rzeczy. Liczyłem na jego pomoc, na jego wiedzę. Gondor stracił wybitnego człowieka, który mógłby jeszcze wiele dobrego zdziałać dla jego chwały - Aragorn obserwował jak wyzwanie z wolna przygasa w oczach Boromira, ustępując miejsca bólowi. - To, że Sauron nam go odebrał jest wielką stratą i nieszczęściem dla wszystkich. Dla mnie też, niezależnie od tego, co sobie myślisz. Nadchodzi czas ostatecznej próby i będzie nam brakowało Denethora, syna Ectheliona. Boromir przełknął z trudem i wbił wzrok w ziemię, a palce jego lewej dłoni zacisnęły się na blacie stołu. Szybko podniósł wzrok, omiatając otoczenie, jakby szykował się do odwrotu. Wyraźnie nie w smak była mu ta rozmowa i chciał ją przerwać odchodząc. Był jednak w tej niekorzystnej sytuacji, że za plecami miał ścianę, z boku stół, a przed nim, blokując drogę, stał Strażnik. - Nie tak wyobrażałem sobie mój powrót - Aragorn nie zamierzał ruszyć się z miejsca. - Długo przygotowywałem się na spotkanie z Namiestnikiem, nie po to, by zastać śmierć i pożogę. Nie tak miało być, Boromirze. Oczekiwał, że syn Denethora spyta „a jak?”, ale tak się nie stało. Boromir wciąż milczał, starannie unikając teraz jego wzroku. Aragorn też umilkł i ograniczył się do uważnej obserwacji. Milczenie przeciągało się. Boromir poruszył się przestępując z nogi na nogę i rzucił mu pytające, szybkie spojrzenie raz i drugi. Widać było, że czuje się coraz bardziej niepewnie. Wyzwanie i agresja, jakimi powitał Strażnika, topniały z każdą chwilą. - Po co tu naprawdę przyszedłeś? - wybuchnął wreszcie. - Czego ty ode mnie chcesz? - Niczego od ciebie nie chcę. Tradycja Gondoru nakazuje, by przyjaciel wspomógł rodzinę pogrążoną w żałobie. Jeśli pozwolisz, chciałbym zostać Opiekunem rodu Denethora. - Doprawdy! - żachnął się Boromir. - To chyba jakaś epidemia. Wszyscy raptownie chcą zostać moimi Opiekunami. Ty, wuj... - I kto jeszcze? - zainteresował się Aragorn. - No, wy dwaj - Boromir zmieszał się odrobinę. - Dziękuję za troskę, ale nie potrzebuję Opiekuna! - A może Faramir go potrzebuje? - zasugerował Aragorn spokojnie. - Nie tylko ty straciłeś ojca. - Pozwól, że ja będę się martwił o Faramira! - oczy Boromira zalśniły. - Zostaw mojego brata w spokoju! - Wybacz więc, że się wtrąciłem w Domu Uzdrowień. Jak rozumiem, powinienem go zostawić w spokoju, wedle twego życzenia - wytknął mu Aragorn chłodno. Boromir przybladł. - Nie! - wyrwało mu się w popłochu. - To znaczy... nie o to mi chodziło - dodał szybko, umykając wzrokiem w bok. - Ja... - spojrzał bezradnie i widać było, jak bardzo jest mu głupio - jestem ci oczywiście bardzo wdzięczny za twą pomoc. Chciałem tylko... nieważne! - urwał ze złością i obronnym gestem założył ręce na piersi.

- Jeśli Faramir zechce Opiekuna, zgodzisz się? - Aragorn postanowił cisnąć dalej. - Jego spytaj! - Ty jesteś głową rodu i ciebie pytam pierwszego. - Znasz moją odpowiedź! Co... dlaczego tak na mnie patrzysz? - Wiesz, to niezwykłe - Aragorn też założył ręce na piersi i uśmiechnął się lekko. - W błędzie są ci, którzy twierdzą, że z was dwóch to Faramir bardziej przypomina waszego ojca. Szkoda, że siebie teraz nie widzisz - przerwał na moment. - I szkoda, że Denethor cię nie widzi. Byłby dumny. Boromir zamrugał oczami i umilkł. - Mam wrażenie, jakby czas się cofnął - mruczał Aragorn w zadumie. Boromir zacisnął zęby i wbił wzrok w podłogę. I znów trwali naprzeciw siebie w przeciągającym się milczeniu. Aragorn spokojnie przyglądał się towarzyszowi, podczas, gdy syn Denethora uparcie wpatrywał się w posadzkę, jakby chciał wypalić w niej dziury spojrzeniem. - Gandalf powiedział mi - Aragorn odezwał się po dłużej chwili - że byłeś świadkiem śmier...- Nie chcę o tym rozmawiać!!! - krzyknął Boromir histerycznie, machając rękami. - Nie życzę sobie!!!! Ile razy mam ci to powtarzać? Nie będę o tym rozmawiać!!! - Tylko będziesz o tym myśleć. Bez przerwy - przerwał mu Aragorn zdecydowanie. - I śnić o tym. Boromir żachnął się wściekle i zrobił zwrot przez lewe ramię, by obrócić się plecami do Strażnika, ale Aragorn chwycił go za łokieć i przytrzymał w miejscu. - Bo myślisz o tym bez przerwy, prawda? - rzekł, puszczając rękę Boromira, by nie dać mu okazji do wyrwania się. Syn Denethora otwierał już usta do ostrej odpowiedzi, ale Aragorn go ubiegł. - Chciałbym ci jakoś pomóc, Boromirze - rzekł cicho. - Stałeś mi się bliski jak brat i nie umiem stać z boku widząc jak cierpisz. Nie będę cię zapewniał, że wiem, co czujesz, bo nie wiem. Mój ojciec zginął, kiedy byłem małym dzieckiem. Mogę się tylko domyślać, jak to jest, kiedy serce pęka z bólu. Boromir wziął głęboki, rozedrgany wdech i znów opuścił wzrok. - Może zdołasz znaleźć pociechę w tym - ciągnął Aragorn - że twój ojciec uwolnił się już od cierpień i trosk i jest szczęśliwy w lepszym świecie, poza granicami Ardy. - Nie, nie jest! - wybuchnął Gondorczyk z pasją. - On się zabił, Aragornie! Nie rozumiesz?! Popełnił samobójstwo, łamiąc prawo Valarów, prawo Eru. Niewiele brakowało, a zabiłby też... Boromir urwał, próbując znów uspokoić się głębokim oddechem. - Nie będzie dla niego spokoju na tamtym świecie, tylko potępienie...- Tego nie możesz wiedzieć! - Strażnik przerwał mu szybko. - Tylko pogańscy królowie w czasach ciemności odbierali sobie życie - ciągnął Boromir z pasją. - Nam tego nie wolno pod żadnym pozorem, czyż nie? - To prawda - odparł Aragorn poważnie. - Samobójstwo to wielkie zło, ale Denethor nie panował już nad swoim umysłem, kiedy podnosił na siebie rękę. Sauron zaćmił mu rozum, odebrał nadzieję. Twój ojciec uwikłał się w pojedynek z Potęgą, która go przerosła, ale duma i zła ocena własnych sił nigdy nie jest powodem wiecznego potępienia. Pamiętaj, że Eru jest miłosierny, a mało kto zasługuje na miłosierdzie tak, jak twój ojciec. Za ciężki los, za wszystkie trudy i życie poświęcone obronie Gondoru. Denethor był dobrym człowiekiem. Nie trać nadziei, Boromirze Aragorn uśmiechnął się krzepiąco. - Czyż nie lepiej myśleć, że oni są tam już razem, szczęśliwi? Denethor ze swoją ukochaną Finduilas?

Broda Boromira zadrżała nagle i Gondorczyk opanował się z wyraźnym trudem. Jeszcze mocniej zacisnął szczęki, aż mu zęby zazgrzytały i potoczył dookoła zaszklonym wzrokiem w poszukiwaniu drogi ucieczki, ale tak się niefortunnie składało, że Strażnik wciąż stał mu na przeszkodzie, blokując jedyne wyjście. Mimo to desperacko spróbował go wyminąć, przeciskając się między nim a stołem. Aragorn go nie przepuścił i oburącz chwytając za ramiona przytrzymał w miejscu. - Nie wszystkie łzy są złe, Boromirze - powiedział cicho, głosem pełnym współczucia. - A prawem syna jest opłakiwać ojca. Boromirowi wyrwał się pojedynczy szloch, ale szybko odwrócił głowę, tak, by włosy zasłaniały mu twarz i znowu spróbował się wyrwać, lecz z mniejszą determinacją niż poprzednio. Aragorn zdecydowanie przyciągnął go siebie, nie zważając na opór. Jedną ręką przytrzymał przyjaciela za kark, drugą otoczył jego plecy. - Zwłaszcza takiego ojca - szepnął mu do ucha. - I tak potworną śmierć. I dopiero te słowa wywołały w końcu pożądany skutek. Boromir wybuchnął rozdzierającym płaczem i osunął się na niego całym ciężarem, tak jakby nie tylko wola ale i siły fizyczne nagle się w nim załamały. Jego dłonie kurczowo zmięły tunikę na plecach Strażnika, a ramiona odwzajemniły uścisk z wielką siłą. Aragorn w pierwszym odruchu spróbował go podtrzymać, ale kiedy kolana zaczęły mu się uginać zdecydował, że lepiej będzie usiąść. Nie wypuszczając łkającego Boromira z objęć, ostrożnie wymanewrował tak, że obaj usiedli na podłodze. - Właśnie tak. Płacz - wyszeptał i skrzywił się lekko, bo Boromir wzmocnił kurczowy uścisk rąk, niemal łamiąc mu żebra. Mimo to nic nie powiedział, tylko oparł podbródek na głowie towarzysza i odetchnął głęboko. Kiedy już runęły zapory, Boromir tak gwałtownie dawał upust żalowi, jakby płacz rozrywał go od środka. - Nie zdą...żyłem!... - szlochał rozpaczliwie. - Nie.. zdą...żyY-y...łem... Aragorn objął go bardzo mocno, a serce ścisnęło mu się w przypływie współczucia. - Zdążyłeś! - oświadczył z mocą. - Tyle, że nic nie mogłeś zrobić. To duża różnica. - Spóź...ni...łem się! To... przeze.. mnie... - To nie twoja wina! - Aragorn podniósł nieco głos, by Boromir zwrócił na niego uwagę. - Nie mów tak! To nieprawda. - Spó...źni...łem... się... - Boromir powtarzał swoje, zdając się go w ogóle nie słyszeć. Strażnik więc zamilkł, postanawiając zaczekać z argumentami, aż przyjaciel uspokoi się i wypłacze. Oddech Boromira niemalże parzył. Gorące łzy, łaskocząc, spływały Aragornowi po szyi prosto za kołnierz, mokra plama na tunice powiększała się z każdą chwilą, tworząc ciepły kompres w okolicy obojczyka. Strażnik ostrożnie podniósł dłoń z pleców przyjaciela i położył mu ją na głowie uspokajającym gestem, ale Boromir zdawał się tego nie zauważać. Płakał tak żałośnie i rozpaczliwie, że aż się serce krajało. Czas płynął i wreszcie łkania zaczęły przycichać. Boromir uspokajał się z wolna. W końcu odetchnął głębiej, zbierając siły i szybko wyplątał się z objęć, jakby zdjęty wstydem. Usiadł obok, tak by zasłona włosów kryła jego twarz przed Strażnikiem. Aragorn ostrożnie rozprostował lewą nogę, która zdążyła mu już zdrętwieć w tej niezbyt wygodnej pozycji i spojrzał na towarzysza. Syn Denethora ocierał łzy rękawem, próbując się doprowadzić do porządku. - Przepraszam - powiedział niewyraźnie, z twarzą wciąż skrytą za włosami, jak za tarczą. -

Bardzo cię przepraszam za to, co powiedziałem o Faramirze, nie chciałem... - Nie gniewam się. Wiem, że nie chciałeś. - Ja naprawdę..nie wiem, jak mogłem...to powiedzieć. Gdyby nie ty... - Już, cicho - Aragorn przerwał mu zdecydowanie. - Zapomnijmy o tym. - Jeszcze ci nie podziękowałem za to, że uratowałeś mu życie. Dziękuję. Jestem twoim dłużnikiem. - A ja twoim. Pamiętasz Pelargir? Proponuję ustalić, że jesteśmy kwita, jeśli już koniecznie musisz patrzeć na to w aspekcie długu. - Dlaczego... - zaczął Boromir po chwili wahania i przerwał. Nadal siedział tak, skulony, ze zwieszoną głową. Jego place nerwowym, bezmyślnym gestem mięły luźno zwisający koniec pasa, skubiąc srebrne okucie. Aragornowi stanęła przed oczami bliźniacza scena - rumowisko kamieni w Isengardzie, Boromir z tak samo pochyloną głową, nawijający na palec nitkę wyprutą z nogawki. - Dlaczego co? - zapytał Strażnik, gdy cisza zaczęła się przedłużać. - Dlaczego Gandalf opowiada wszystkim... okropne rzeczy o ojcu? - głos Boromira się łamał. - Jakie rzeczy? - Aragorn zmarszczył brwi. - Opowiada ludziom... że Sauron go opętał, że... szaleństwo... zaćmiło mu rozum. Dlaczego mi to robi?... - Boromirze - Aragorn obserwował, jak czarna skóra pasa zyskuje nowe zagięcie. - Gandalf nie powiedział tego, by cię ukarać. Po prostu przekazał Gondorczykom fakty. Ludzie mają prawo wiedzieć, co się stało. Choćby ku przestrodze. - Ale... - Boromir zacisnął pięści - teraz wszyscy będą myśleć o ojcu, jak o szalonym starcu i takim go zapamiętają! - Nie - rzekł Aragorn stanowczo. - Twoja w tym głowa, i moja, by pamiętali, jaki był naprawdę. Wiele zależy od ciebie, Boromirze. Masz wpływ na ludzi, więc to wykorzystaj. Przypominaj im, jakim był namiestnikiem, nim padł na niego Cień i...- Nie rozumiem, jak to mogło się stać - jęknął Boromir, potrząsając głową. - Kiedy wyjeżdżałem był w pełni sił... Nic nie wskazywało, by... - przerwał, próbując powstrzymać łzy - ...owszem, był przemęczony i drażliwy, ale żeby zaraz „opętany”? Nic nie rozumiem...nie rozumiem - powtórzył żałośnie. - Walczył z Sauronem poprzez palantir - odparł Aragorn, spoglądając na pochyloną głowę Boromira. Dziwnie się tak rozmawiało, nie widząc twarzy rozmówcy. - Był silny, ale z czasem Cień go ogarnął. A kiedy Minas Tirith chwiało się pod naporem Mordoru, a Faramir umierał mu na rękach, jego siły w końcu się załamały. Nie chciał dodawać na głos, tego co sobie pomyślał - a mianowicie podejrzenia, że Sauron zaatakował przez palantir z całą swą siłą i nienawiścią, kiedy po zatopieniu Isengardu odkrył, iż to Boromir może posiadać Pierścień. Nie mógł dostać syna, więc całą wolę skupił na ojcu. Tak potężnego i zmasowanego ataku Denethor nie mógł wytrzymać. A Sauron osiągnął swój cel - pozbył się jednego, bardzo groźnego wroga jego własnymi rękami, czyli tak jak lubił najbardziej i jednocześnie zadał Boromirowi cios prosto w serce. Iście „mistrzowski” odwet. - Nie poznał mnie... powiedział, że jestem upiorem wysłanym przez... Tamtego - Boromir zaczął się trząść. Aragorn położył mu rękę na ramieniu.

- To kara, prawd...prawda? - szepnął Boromir. - Co? - To kara za Amon Hen... - Boromirze! - zaalarmowany Aragorn wyprostował się, zdecydowanym ruchem wzmocnił chwyt na jego ramieniu i odwrócił go ku sobie. - Spójrz na mnie! Boromir niechętnie uniósł spłakaną twarz. - Na litość Eru, skąd ci to przyszło do głowy?! - Aragorn zmarszczył brwi. - Co to za bzdury?! Jaka kara? I niby przez kogo wymierzona? Boromir pociągnął nosem i otarł twarz rękawem, nie odpowiadając. - A jak się ma do tego Faramir? - drążył Aragorn nieustępliwie. - On też ma być „ukarany” za Amon Hen? Jego tam wszak nie było. Podobnie jak reszty mieszkańców Minas Tirith, którzy też stracili Namiestnika. I co, oni wszyscy zostali ukarani z powodu Amon Hen? Z powodu *twojego* błędu? Boromirze, bardzo cię lubię, ale czasami masz wprost porażające ataki megalomanii. Powiedziałbym nawet, że typowo hobbickie. Nie wiem, czy wiesz, ale Pippin oznajmił mi kiedyś, że Gandalf zginął w Morii ponieważ on wrzucił kamień do studni. Doprawdy nie wiem, który z was dwóch jest gorszy. Przez twarz Boromira przemknął coś jakby cień uśmiechu. Aragorn wziął to za dobry znak i odczekawszy chwilę, spytał łagodnie: - Trochę lżej? - Nie! - padła natychmiastowa odpowiedź, w której pobrzmiewała lekka pretensja. - Przez ciebie boli mnie teraz głowa, nie widzę na oczy i mam zapchany nos! Aragorn uśmiechnął się i wyciągnął rękę, by ściągnąć zwisającą ze stołu niewielką serwetę. - Proszę. - To ulubiona serweta dziadka - oznajmił Boromir z wyrzutem. - Z pewnością wolałby, by wnuk użył jej, zamiast nieobyczajnie wycierać nos w rękaw. Wnuk Ectheliona łypnął na niego, wziął serwetę i z godnością wydmuchał nos. Ponieważ nie wyglądało na to, ze zamierza podnieść się z podłogi, Aragorn skorzystał z okazji i usadowił się wygodniej, krzyżując nogi i opierając plecami o ścianę. Boromir spojrzał na niego, a potem opuścił wzrok na ciemną plamę na tunice Strażnika. - Przepraszam - mruknął. - Okropnie cię... obfafluniłem. - To nic - rzekł Aragorn rozbawiony tym doborem słów. Na moment zawahał się i po krótkim namyśle zdecydował się mówić dalej. - Zresztą, nie pierwszy to raz. Przywykłem. - Że co, proszę? - zdezorientowany Boromir zmarszczył brwi. - Poprzednim razem obfafluniłeś mi spodnie - wyjaśnił i roześmiał się mimo woli, widząc okrągłe oczy Boromira. - Miałeś nieco ponad rok i właśnie kończyły ci się wyrzynać zęby - tłumaczył cierpliwie, poważniejąc. - Gryzłeś wszystko w zasięgu ręki, z rodziną i służbą włącznie. Ja nieopatrznie wziąłem cię na kolana, zlekceważywszy ostrzeżenia Ectheliona. Boromir nadal wytrzeszczał na niego oczy, spoglądając tak, jakby się zastanawiał skąd dyskretnie ściągnąć pomoc, skoro Dziedzic Isildura oszalał. - Odgryzłeś mi też rzemień od sakiewki. Ale nie żywię urazy - dodał Aragorn. - Chcesz powiedzieć - zaczął Boromir z wolna, tonem jakim się mówi do szaleńców - że znałeś mnie jako roczne dziecko? - Tak.

- Byłeś w Minas Tirith *czterdzieści* lat temu? - Służyłem wtedy Ecthelionowi. - Znałeś dziadka? - Tak. - A moją matkę? - Tak. Boromir podejrzliwie zmarszczył brwi. - To jakiś żart? - Nie, Boromirze. Mieszkałem w Minas Tirith przez jakiś czas. - Gdzie konkretnie? - W Domu Sokolników, w komnatach na pierwszym piętrze - odpowiedział Aragorn cierpliwie. - Musiałbyś mieć jakieś sześćdziesiąt, siedemdziesiąt lat. - Osiemdziesiąt dziewięć, jeśli chodzi o ścisłość. - A-ha - Boromir spojrzał na niego, jak ktoś kto oczekuje na puentę żartu. Kiedy jednak nie nastąpiła, zamarł, przetrawiając tę informację i upewniając się wzrokiem, że Aragorn nie żartuje. - Ależ...mógłbyś być moim ojcem! - wykrzyknął w osłupieniu. - Nie mógłbym, ponieważ twoja matka świata nie widziała poza Denethorem - spróbował zażartować, ale Boromir wciąż gapił się na niego okrągłymi oczami. - Na upartego mógłbym być nawet twoim dziadkiem, ale, za pozwoleniem, wolę w tobie widzieć brata. Zawsze chciałem mieć młodszego brata. - Przecież masz braci - zauważył Boromir odruchowo. - Elladana i Elrohira. - To elfowie - odparł Aragorn porozumiewawczym tonem. Syn Denethora uśmiechnął się, ale czym prędzej spoważniał, wracając do przerwanego tematu. - A co robiłeś w Minas Tirith? - kontynuował swe dochodzenie. - Walczyłem w obronie Gondoru. - Z kim? - Z orkami. I z korsarzami. Przede wszystkim z korsarzami. Boromir zaniemówił, a Aragorn z zainteresowaniem obserwował, jak jego oczy rozszerzają się w nagłym zrozumieniu. - Nnnie... - powiedział w końcu. - Ty jesteś.. Ty nie możesz być... Aragorn uśmiechnął się leciutko. - Thorongil? Aragorn skinął głową dla potwierdzenia. Raz, żołnierskim sposobem. Boromir zaczął kręcić głową, jakby nie przyjmował tej rewelacji do wiadomości. - Nie wierzę - oświadczył bez przekonania. Aragorn nadal obserwował go z rozbawieniem. - Thorongil... - Boromir nagle zmarszczył brwi. - Dlaczego mi nie powiedziałeś?! - wybuchnął z wyrzutem. - Dlaczego się nie przedstawiłeś w Rivendell? Dlaczego nie przyznałeś się, że mnie znasz? - Chciałem byś najpierw mnie poznał i wyrobił sobie sąd na podstawie własnych obserwacji. Twój ojciec za mną nie przepadał, obawiałem się więc, byś się na wstępie do mnie nie uprzedził odpowiedział Aragorn, opierając się plecami o ścianę. - A poza tym - dodał z uśmiechem - twa sława wielkiego wojownika cię wyprzedzała. Trochę niezręcznie było mi na przywitanie tłumaczyć

dziedzicowi Gondoru, że dawno temu... obfaflunił mi spodnie. Boromir przewrócił oczami i spróbował się nie uśmiechnąć. - Mówiąc oględnie, wyrosłeś od czasu, kiedy cię ostatnio widziałem - Aragorn zmierzył go wzrokiem. - Masz może dla mnie jeszcze jakieś rewelacje? - Boromir uniósł brew. - O czym to jeszcze nie wiem? Jacyś zaginieni bracia rozdzieleni po urodzeniu? Ktoś widział Earnura w Mieście? Albo koty królowej Beruthiel? - Nie. Ale podobno w gwardii służy niziołek, a po ulicach chadza elf w towarzystwie krasnoluda. - Czego to ludzie z nudów nie wymyślą. Przez dłuższą chwilę panowała cisza. - Naprawdę... obfafluniłem ci spodnie? - Próbowałeś odgryźć mi kolano. Z trudem odwróciłem twą uwagę za pomocą paska od sakiewki. Który to pasek przegryzłeś na pół, nawiasem mówiąc. - Valarowie - jęknął Boromir, a potem spojrzał na niego błagalnie - nie mów nikomu, dobrze? A szczególnie Pippinowi... - Nikomu nie powiem. - Jeśli jeszcze usłyszę, że byłeś świadkiem jak mi zmieniają pieluchy...NIE! nie chcę wiedzieć, nic nie mów, błagam. Aragorn, ubawiony, posłusznie zamknął usta. Boromir milczał przez chwilę, ale w końcu nie wytrzymał: - Widziałeś, prawda? - zapytał grobowym głosem patrząc w ścianę. - Widziałem, jak stawiasz pierwsze kroki - odpowiedział Aragorn z uśmiechem. - Naprawdę? - Boromir spojrzał na niego zainteresowaniem. - I jak mi szło? - Nie tyle szło, co biegało ci się, rzekłbym. Owszem, dobrze. Z chwilą, kiedy odkryłeś do czego służą nogi ruszyłeś biegiem i...- I tak mi zostało - dokończył Boromir. - Wiem. Mówili mi, że byłem dość ruchliwym dzieckiem. - Owszem. Nie dziwię się, że od Tharbadu przywędrowałeś do Rivendell na piechotę. Kiedy patrzyłem jak niańki ścigają cię po całym dziedzińcu myślałem sobie, że z pewnością daleko zajdziesz. To był piękny widok - Aragorn uśmiechnął się do wspomnień. - Wielki plac i mały człowieczek pędzący na przełaj z szybkością błyskawicy, a za nim armia niań w powiewających czepcach. Z niewiadomych przyczyn uparcie próbowałeś staranować fontannę. Wystarczyło cię postawić na ziemi a już ku niej biegłeś. Pamiętam, jak Ecthelion się zaśmiewał, widząc twój godny podziwu upór. To były inne, szczęśliwsze czasy - westchnął i spojrzał w okno. Cichy jęk skierował jego uwagę z powrotem na Boromira. Syn Denethora zwiesił nagle głowę, a łzy jak groch znów zaczęły kapać mu na tunikę i posadzkę. - Ja nie wiem... jak mam z tym dalej żyć - jęknął Boromir przez zaciśnięte zęby. Głos mu się łamał. - Nie... potrafię. Nie... dam rady, oszaleję... - Dasz radę - Aragorn położył mu rękę na kolanie i zacisnął palce. - Jesteś silny. I dzielny. - To nazywasz dzielnością? - Boromir podniósł głowę, demonstrując mu zalaną łzami twarz. - Tak - odparł Aragorn poważnie. Boromir zaczął intensywnie kręcić głową. - Nie mam siły - rzekł zduszonym głosem. - Trudno, żebyś ją miał, skoro nie dajesz sobie ani chwili wytchnienia - zauważył Aragorn. - Czy

spałeś dziś choć trochę? - Zdrzemnąłem się na chwilę dziś rano, w strażnicy na dole. - Nie mówię o drzemaniu, tylko o śnie. Powinieneś odpocząć. - Powinienem pojechać do Harlondu i zobaczyć, w jakim stanie jest most. - Harlond nie ucieknie, a morale załogi z pewnością się nie poprawi jeśli dowódca zemdleje w trakcie inspekcji. Bo tylko tak dalej, a padniesz nieprzytomny podczas pełnienia obowiązków - rzekł Aragorn łagodnie. - Ze szczerego serca ci radzę, idź odpocząć. - Nie mogę! Nie rozumiesz?! - zawołał Boromir z rozpaczą, a z oczu znów popłynęły mu łzy. Nie mogę spać, bo ilekroć tylko zamknę oczy, widzę... - urwał i ze zduszonym jękiem, zasłonił dłońmi twarz... - Ja ciągle to widzę... Słyszę... jego krzyk... Aragorn przysunął się do niego i objął go ramieniem, mocno. - Wiem, ze teraz jest najgorzej - rzekł ze współczuciem. - I nie będę ci wmawiał, że kiedykolwiek zdołasz o tym zapomnieć. Ale uwierz mi, z czasem wspomnienie zacznie blaknąć. - ...widzę jak pochodnia...- Nie! - przerwał mu Aragorn zdecydowanie, tak ostrym tonem, że Boromir drgnął i podniósł na niego zaskoczony wzrok. - Nie - powtórzył. - Masz tego nie rozpamiętywać. Opisz mi jakieś inne wspomnienie związane z ojcem, jakąś miłą chwilę. Z dzieciństwa z młodości, cokolwiek. - Teraz? - Boromir pociągnął nosem z żałosną miną. - Tak, teraz. Boromir zmarszczył czoło i spojrzał na ścianę. - Ja...nie potrafię - wyszeptał po chwili. - Widzę tylko ten ogień i...- Potrafisz - przerwał mu Aragorn. - No już, rusz głową, przypomnij sobie, bracie. Choćby jakiś jeden obraz z przeszłości. - Wracaliśmy z Dol Amroth, mama, Faramir i ja - zaczął Boromir z wahaniem. - A on wyjechał nam na spotkanie i czekał na pomoście. Wyglądał jak... król Numenoru z dawnych legend. Machałem do... niego z pokładu i... - Boromir przygryzł wargę usiłując zapanować nad łzami. - Jak był ubrany, pamiętasz? - Miał ten swój płaszcz i chyba stój Strażnika Wieży. Tak, był w paradnych szatach. - A jaka była wtedy pogoda? - Pochmurna. I wietrzna. Wiało tak, że bałem się, czy pozwolą mi wyjść na pokład. Ale pozwolili. Faramir miał katar, pamiętam, i został a nianią w kajucie, a ja z mamą stałem na dziobie. I złościłem się, bo nic nie widziałem w tym kapturze. - W miarę jak mówił, uspokajał się. Aragorn zadał mu jeszcze parę konkretnych pytań, a potem uśmiechnął się. - Widzisz? Potrafisz. Tak właśnie próbuj odganiać złe wspomnienia. Ilekroć będą ci się narzucać, walcz z tym i na siłę przypominaj sobie różne miłe chwile, a przede wszystkim staraj się skupiać na szczegółach. To bardzo ważne. Przypomnij sobie na przykład jakąś ucztę, rodzinne spotkanie, może na mettare i tak, jakbyś składał raport: z kim rozmawiał twój ojciec, jaki miał strój, co było na stole, co ci najbardziej smakowało. Nie twierdzę, że to niezawodne lekarstwo, ale na pewno pomoże odwrócić myśli. - Domyślam się do czego zmierzasz - Boromir pokiwał głową. - Zaraz będziesz mnie próbował odesłać do łóżka. Nie ma mowy. Jeśli sądzisz, że zdołam dziś zasnąć, ze szczegółami lub bez, to się grubo mylisz. Nie! Nawet nie próbuj. - Nie zamierzam. Ale kiedyś będziesz się musiał położyć.

Boromir wzruszył ramionami i raptem podniósł wzrok na płaszcz zwisający nieopodal z krzesła. - Powinienem uporządkować jego komnaty - wyszeptał, a twarz ściągnęła mu się w bólu. - Ale... nie mogę. Stałem dzisiaj pod jego drzwiami i... i nie mogłem tam wejść. Po prostu nie mogłem - z wściekłością otarł kolejną łzę grzbietem dłoni. - Nie musisz tego robić dzisiaj. - Nie mogę znieść, że to nade mną wisi. Powinienem to zrobić jak najszybciej. - Zróbcie to we dwóch, z Faramirem - poradził mu Aragorn. - Tak będzie wam łatwiej. - Wolę mu tego oszczędzić. - A jeśli on nie chce, by mu tego oszczędzać? - Aragorn uniósł brew. - Pomyśl, gdybyś był na jego miejscu, czy byłbyś zadowolony, gdyby twój brat bez porozumienia z tobą, rozdysponował mienie ojca? - No... - Boromir spojrzał na niego niepewnie. - Chyba nie... - odparł ze zdziwieniem. - A, widzisz. Odłóż tę sprawę na później. Zaczekaj, aż Faramir wydobrzeje. - Valarowie, Faramir! - jęknął Boromir, zwieszając głowę. - Jak ja mu to powiem? - Normalnie: że musicie pójść do komnat i...- Nie to! - przerwał mu Boromir niecierpliwie. - O ojcu! Jak ja mu powiem, że ojciec zginął na stosie i że próbował spalić też jego, żywcem?! - jęknął, zaciskając ręce w pięści. - Nie powiedziałeś mu, jak zginął ojciec? - Oczywiście, że nie!...nie mogłem. Powiedziałem tylko, że popełnił samobójstwo. - A wiesz, co on teraz przeżywa nie znając żadnych szczegółów? - Nie mogłem! - Boromir podniósł głos i spojrzał na niego gniewnie. Aragorn uniósł dłoń w pojednawczym geście. - Rozumiem - rzekł spokojnie. - Ale musisz mu o tym powiedzieć. Jak najkrócej i jak najprościej. - Wiem, wiem - Boromir przyłożył do czoła rękę zmęczonym gestem. - Jeśli chcesz, ja mogę z nim porozmawiać. - Nie, dziękuję. Doceniam twoją pomoc, ale to ode mnie powinien się dowiedzieć. - Więc, jeśli można ci coś doradzić, powiedz mu tylko, że ojciec zginął na stosie w Domu Umarłych. I nie wdawaj się na razie w żadne szczegóły. Z dalszym ciągiem zaczekaj, aż Faramir będzie silniejszy. Aż obaj będziecie silniejsi. I powiedz mu, że ojciec czuwał przy nim do samego końca. Boromir pokiwał głową. - A skoro już o nim mówimy, może pójdziemy razem do Domów Uzdrowień? - zaproponował Aragorn. - Powinienem i tak zajrzeć do chorych. Przy okazji odwiedzimy też Faramira. - Przecież nie mogę się ludziom pokazać w tym stanie! - Boromir spojrzał na niego w popłochu. - W jakim stanie? - No... - Boromir wymownie pokazał mu gestem swoją zaczerwienioną twarz i zapuchnięte oczy. - Przecież widzisz, jak ja wyglądam! - Tak, jak powinieneś, czyli jak syn, który właśnie stracił ojca. - Nie wyjdę tak na ulice! - Nie przesadzaj, jakie ulice, stąd jest przecież niedaleko do Domów Uzdrowień. - Aragorn wstał, opierając się na jego ramieniu. Wypatrzył dzban na parapecie, więc podszedł do okna i zajrzał do naczynia. W środku było wino. - Czego szukasz? - zapytał Boromir z podłogi.

- Wody. - Jest w karafce, na tamtej ławie. - Daj mi tę serwetę - Aragorn wyciągnął rękę, wziął od Boromira tkaninę i zmoczył ją wodą z karafki. - Obmyj twarz i zrób sobie na chwilę zimny kompres na oczy. W czasie, kiedy Boromir doprowadzał się do porządku Aragorn oparł łokcie na parapecie i wystawił twarz ku słońcu. Z dołu dobiegały odgłosy młotów i pokrzykiwania ludzi. Naprawianie szkód szło pełną parą. Za jego plecami rozległ się szelest, a potem kroki. - Gotów? - zapytał, nie odwracając twarzy od słońca. - Nie. Ale nie mogę spędzić całego dnia chowając się w Wieży, ponieważ pewien Strażnik doprowadził mnie do stanu galarety. Aragorn odwrócił się od okna i uniósł brew. - Nie patrz tak na mnie - oświadczył Boromir. - To było zawoalowane podziękowanie. - Bardzo zawoalowane, jeśli mam być szczery. - Ale się liczy. - M-hm. Gdybyś kiedyś jeszcze miał ochotę poćwiczyć, mój drogi, nie krępuj się - stwierdził Aragorn z uśmiechem. Boromir też się uśmiechnął, szczerze i miło, a potem przeczesał palcami włosy i poprawił pas. - Czuję się, jakbym miał gorączkę - oznajmił, przykładając dłoń do czoła. - Czy mam takie wypieki, jak się obawiam? - Nie. - Na pewno mam. Myślisz, że to będzie bardzo dziwnie wyglądało, jeśli wyjdę w hełmie? - Nieee, skąd. Tylko pamiętaj, żeby czołgać się od cienia do cienia - Aragorn wskazał mu wyjście ruchem ręki. - Nie kpij sobie ze mnie - pouczył go Boromir surowo. - Sam zacząłeś. Boromir uśmiechnął się krzywo i ruszył ku schodom. Tuż przed nimi zatrzymał się jednak i odwrócił, by spojrzeć Aragornowi w oczy. Otworzył usta i zamknął je, wahając się bezradnie, jakby nie potrafił ubrać myśli w słowa. Aragorn pokiwał głową. - Znacznie lepiej - pochwalił go ciepło. - Teraz znacznie lepiej. Nie ma za co, przyjacielu - i klepnięciem w ramię, ponaglił go do wyjścia. Tuż za bramą dziedzińca natknęli się na młodego chłopaka z ręką na temblaku i bandażem na czole, który pędził w przeciwną stronę, ku Wieży. Na widok Boromira młodzian rozpromienił się i spróbował wyhamować, wpadając w poślizg na mokrych kamieniach. - Mój...mój panie! - zipnął i z rozpędu wykonał przyklęk, który wyglądał jak efektowne zakończenie poślizgu. - Wszędzie cię szukałem! - Bern - Boromir uśmiechnął się szeroko i wyciągnął rękę ku klęczącemu, jakby chciał położyć mu ją na głowie, ale chłopak chwycił jego dłoń i ze czcią złożył na niej pocałunek. - Wróciłeś, panie - rzekł, unosząc głowę, a jego oczy aż promieniały z radości. - Mówili mi, że wróciłeś. Wczoraj się dowiedziałem, ale nie chcieli mnie puścić. Tłumaczyłem, że to tylko draśnięcie, ale ojciec nie pozwolił mi wyjść z...-

- Twój ojciec zna się na rzeczy i powinieneś go słuchać - przerwał mu Boromir. - Wstań, klęczysz w kałuży. Chłopak podniósł się i zamaszystym gestem otrzepał spodnie. Było w nim coś dziwnie bliskiego, jakieś nieuchwytne, męczące podobieństwo do kogoś znajomego. Aragorn zmarszczył brwi, nie mogąc sobie przypomnieć, gdzie podobną twarz mógł widzieć. Chłopak miał szlachetne, surowe rysy gondorskiego szlachcica i byłby niewątpliwie bardzo urodziwy, gdyby nie jeden mankament wielkie, okrągłe i niezwykle odstające uszy. Szczególnie teraz, gdy długie włosy młodzieńca ściśnięte były bandażem ów szczodry dar natury wybił się na pierwszy plan. Do tego stopnia rzucały się one w oczy, że twarz właściciela sprawiała wrażenie drugorzędnej części anatomii, czegoś w rodzaju spoiwa dla tych frapujących uszu. - To Bern, syn Brandira, zwany... - zaczął Boromir, zwracając się do Aragorna. - Ależ, mój panie! - zaprotestował chłopak oburzonym głosem. - No dobrze, nie zwany - ulitował się Boromir. - To mój giermek i adiutant. Najlepszy ze wszystkich, jakich miałem. - A którego mimo to nie wziąłeś ze sobą na wyprawę - zauważył chłopak chłodno. - I najbardziej pamiętliwy - odparł Boromir z uśmiechem. - Jak rozumiem nadal jesteś obrażony za to, że cię zostawiłem w domu? - Tak. - To dobrze. Lubię konsekwencję i stanowczość u młodych ludzi - pochwalił go Boromir. Wiesz, kto to jest? - zapytał, wskazując Dziedzica Islidura. - Tak. Zaszczyt to dla mnie móc cię poznać, lordzie Aragornie - chłopak skłonił się dwornie. - Wieści szybko się rozchodzą - zauważył Strażnik z uśmiechem. - Zaiste - rzekł chłopak sztywno, posyłając mu pełne rezerwy spojrzenie. Oho - pomyślał Aragorn z rozbawieniem. - Nie lubimy tych, którzy mogą zagrozić pozycji naszego pana - a na głos dodał: - Bern. To dość nietypowe imię. Pierwszy raz się z nim spotykam. - Tak naprawdę to nazywam się Beren - oznajmił chłopak ze znużeniem. - Tylko ojciec mógł wpaść na pomysł, by przy moich.. moim wyglądzie dać mi tak legendarne imię. Wolałem je zmienić, by ciężar odpowiedzialności zanadto mnie nie przytłoczył. - A co na to twój ojciec? - zainteresował się Aragorn. - To, co wszyscy ojcowie w takiej sytuacji - Beren zwany Bernem wzruszył ramionami. - Nie przyjmuje zmiany do wiadomości. - Miałeś okazję spotkać wczoraj lorda Brandira - wtrącił się Boromir. - Ojciec Berna jest Pierwszym Uzdrowicielem. Oczywiście! Aragorn w przebłysku olśnienia ujrzał tę sympatyczną twarz, pieprzyki i odstające uszy. Że też wcześniej na to nie wpadł. Podobieństwo było uderzające. To ciekawe. Rzadko się zdarzało, by wysoko urodzeni decydowali się na pracę w Domach Uzdrowień, choć z drugiej strony Pierwszy Uzdrowiciel to bardzo zaszczytny tytuł. - Jesteś cały? - Boromir zmierzył chłopaka uważnym spojrzeniem. - Co się stało? - Nic - Bern machnął zdrową ręką. - Stałem na murach, kiedy w dach domu nade mną uderzył pocisk. Oberwałem gruzem. Głupstwo. - Wypuścili cię z Domów Uzdrowień? - zapytał Boromir. - Nie kłam! - dodał surowo. - Sam się wypuściłem - odparł chłopak wyzywająco. - Moje miejsce jest u twego boku i tym

razem nie dam się odpędzić! - Nie zamierzam cię odpędzać, ale tak się dla ciebie niefortunnie składa, że właśnie zmierzam z lordem Aragornem do Domów Uzdrowień. Skoro więc chcesz być u mego boku, będziesz zmuszony mi towarzyszyć. - Pod warunkiem, że przypomnisz mojemu ojcu, jakie są obowiązki giermka, mój panie oświadczył chłopak zuchwale. - Od stawiania warunków to ja tutaj jestem - przypomniał mu Boromir, przyszpilając go spojrzeniem. - Idziemy. Marsz do Domów Uzdrowień zajął im nieco więcej czasu, bo wielu napotkanych ludzi chciało zamienić choć słowo z Dziedzicem Isildura i z Namiestnikiem. Kiedy wreszcie dotarli do głównego wejścia, napotkali starszego, przygarbionego mężczyznę, który czuwał nad noszami rannego syna, czekając na króla-uzdrowiciela. Wystarczyło, by Aragorn tylko przystanął przy chorym, by natychmiast pojawili się dookoła następni, proszący o pomoc dla siebie, lub dla swoich bliskich. - Idźcie, ja tu chwilę zabawię - rzekł Aragorn do Boromira i Berna. - Kiedy skończę, przyjdę do komnaty Faramira. Boromir pokiwał głową i ruszył ku schodom, ale zdołał postąpić jedynie parę kroków, kiedy w drzwiach stanął lord Brandir. - Tuś mi, bratku! - rzekł, spoglądając wymownie na swego syna. - Witaj, panie - dodał, skłaniając głowę przed Boromirem. - Rad jestem, że mi go przyprowadziłeś z powrotem. - Przyszedłem tu z moim panem i razem z nim wyjdę! - oznajmił Bern dobitnie. Aragorn, pochylony nad noszami, przysłuchiwał się jednym uchem. - Mój drogi - rzekł Boromir - jesteśmy w Domach Uzdrowień, tu rozkazuje Pierwszy Uzdrowiciel i nawet Namiestnik nie ma nic do gadania. Jeśli twój ojciec zdecyduje, że masz zostać, zostaniesz, bez dyskusji. Ma zostać? - zwrócił się z pytaniem do lorda Brandira. - Powinien poleżeć z jeden dzień, dopóki nie wykluczymy wstrząsu mózgu. Rano miał jeszcze zawroty głowy, a w nocy zemdlał. - Marsz do łóżka - Boromir wskazał chłopakowi drzwi ruchem głowy. - Ale ja... - zaczął Bern oburzonym głosem. - Dajmy spokój alei - przerwał mu Boromir. - Raz-dwa na górę. - Nie, bo...- Niebo też ci nie pomoże. Jazda, już cię nie ma. Jutro z rana masz zameldować się u mnie na służbie. Do tej pory nie życzę sobie ciebie oglądać. - Ja się naprawdę znakomicie czuję! Nic mi nie jest. - Rozsądny żołnierz zawsze korzysta z okazji, by odpocząć i nie naraża swego zdrowia bez potrzeby - oświadczył Boromir. - Należy słuchać zaleceń Uzdrowicieli. Nie! Jeszcze jedno słowo, a naprawdę się rozgniewam! Chłopak westchnął, ukłonił się i ze zwieszoną głową powlókł się na górę. - Dziękuję - rzekł Brandir z uśmiechem. - Nie zatrzymywałbym go bez potrzeby. - Wiem - odparł Boromir. - Jak się miewa mój brat? - Dużo lepiej. Nie ma ani śladu gorączki, a rana goi się dobrze. - Wspaniale - syn Denethora podziękował mu ruchem głowy i wszedł do środka. Aragorn uśmiechnął się skrycie.

Bardzo dobrze się złożyło, że był świadkiem tej rozmowy. Faramir drgnął na dźwięk energicznego pukania do drzwi i wyprostował się, biorąc głębszy wdech. Imrahil spojrzał na niego pytająco, jakby chciał mu przekazać, że w razie potrzeby może wyprosić gościa, ale chory przecząco pokręcił głową, odgarnął włosy za ucho i zebrał się w sobie, przybierając neutralny wyraz twarzy. - Proszę! - powiedział. Drzwi uchyliły się, ukazując jego brata odzianego w czerń. Boromir zawahał się na widok Imrahila. - Nie spodziewałem się, że jeszcze tu jesteś, wuju - rzekł, zamykając starannie drzwi, a potem spojrzał na Faramira. - Dobrze się czujesz? - zapytał niespokojnie, widząc niewyraźne miny obydwu. - Wuj powiedział mi właśnie, co się stało w Domu Umarłych - rzekł Faramir, siląc się na spokój. - Powiedziałeś mu?! - Boromir postąpił krok do przodu, przenosząc wzrok na Imrahila. - Bez uzgodnienia ze mną?! To do mnie należało...Nim książę zdążył odpowiedzieć, Faramir przerwał mu dość ostro: - Skoro to do ciebie należało, bracie, trzeba to było zrobić. Wuj powiedział mi na moją wyraźną prośbę - rzekł, marszcząc brwi. - Nie chciał, ale go zmusiłem. Musiałem znać prawdę, choćby i najgorszą, a skoro nie mogłem się ciebie doprosić zwróciłem się do niego! Boromir zmarszczył brwi i zaczerpnął tchu, a Faramir przyszykował się na gniewny wybuch, ale o dziwo, brat rozmyślił się. Jego złość ulotniła się, a twarz posmutniała. - Chciałem ci powiedzieć dziś rano - rzekł przepraszającym tonem - ale spałeś, kiedy do ciebie zajrzałem i... - urwał bezradnie i rozłożył ręce. - Można spytać, co powiedziałeś? - zapytał cicho Imrahila, podchodząc. Dopiero teraz, kiedy Boromir stanął przy łóżku Faramir dostrzegł jego zaczerwienione i zapuchnięte oczy i serce w nim stopniało. - Usiądź - powiedział łagodnie. Boromir rozejrzał się w poszukiwaniu krzesła. - Co to za przemeblowanie? - zapytał, spoglądając na łóżko, które dawniej stało pod ścianą, a teraz zostało przysunięte w stronę okna, tak, że wezgłowiem stykało się z łożem Faramira. Jedyne wolne krzesło stało zablokowane za stolikiem, więc Boromir przysiadł na przykrytym kocem sienniku. - Powiedziałem służbie, żeby wzięli wolne łóżko dla chorych - wyjaśnił Faramir. - W tej komnacie nie potrzeba aż trzech. - Trzeba było wziąć i to - Boromir wzruszył ramionami. - Na razie potrzebowali jednego - odparł Faramir. Przez chwilę bracia patrzyli na siebie w milczeniu, jakby żaden z nich nie chciał poruszać bolesnego tematu pierwszy. Imrahil, widząc tę wymianę spojrzeń, poruszył się i westchnął. - Pójdę już - stwierdził cicho i zebrał się do wstania. - Nie, zostań - powiedzieli jego siostrzeńcy jednocześnie, więc zaskoczony nieco przysiadł z powrotem. - Wracając do twego pytania, bracie... - zaczął Faramir spokojnym, przyciszonym głosem. - Wuj powiedział mi o stosie i o Beregondzie. I o tym, że Gandalf próbował ojca powstrzymać. I o palantirze.

- A czy...? - zaczął Boromir i urwał. - Tak? - ...wiesz, że ojciec czuwał przy tobie całą noc? - dokończył Boromir. - Naprawdę? - Faramir uniósł brwi. Miał dziwne przeczucie, że nie o to jego brat chciał spytać. - Chciał ci przekazać ojcowskie błogosławieństwo, miał nadzieję, że gorączka minie i będzie mógł z tobą porozmawiać. - Skąd wiesz? - zapytał Faramir spoglądając na niego bacznie. W pierwszej chwili wystraszył się, że jego brat celowo mówi mu to, o czym tak bardzo chciałby usłyszeć, żeby mu dodać otuchy, ale w oczach Boromira nie było fałszu. - Pippin, to znaczy Peregrin Tuk, mi powiedział. Ojciec rozpaczał, że rozstaliście się w gniewie i chciał to naprawić. Faramir zamrugał nagle piekącymi oczami i wziął głębszy oddech dla uspokojenia. - Myślałem, ze mi się to śniło - szepnął. - Że siedzi przy mnie i trzyma mnie za rękę... - Nie, to nie był sen. Naprawdę przy tobie czuwał - oczy Boromira też się zaszkliły. Szybko pochylił głowę i wygładził jakiś wyimaginowany fałd tuniki. Zapadła cisza i przez długą chwilę nikt się nie odzywał, nie licząc wróbla, który tuż za oknem, z uporem godnym lepszej sprawy ćwierkał przeszywająco raz za razem. - Spotkałem po drodze Myszę, wiesz? - rzekł nagle Boromir, a potem podniósł wzrok. - Wygląda na to, że w Minas Tirith zapanowała moda na temblaki. - I uśmiechnął się, swym normalnym, znajomym uśmiechem. Faramir poczuł, że wielki, ogromny kamień spada mu z serca i odpowiedział tym samym. Jak pod dotknięciem czarodziejskiej różdżki rozwiała się ponura atmosfera, nawet Imrahil odetchnął głębiej. - A poza hołdowaniem modzie wszystko u niego dobrze? - spytał Faramir. Lubił Berna i cieszył się, że chłopak przeżył oblężenie. Jego giermek nie miał takiego szczęścia... - Oberwał w łepetynę, ale na szczęście jego uszy nie ucierpiały - odparł Boromir. - Jest tu w Domu Uzdrowień na obserwacji. Stęskniłem się za łobuzem. - Dzielnie się spisywał pod Rammas Echor. Masz godnego siebie giermka. - Wiem. Nie tylko z powodu uszu go sobie wybrałem. A jak ma się Elphir, wuju? - zagadnął Boromir. - Nawet nie zdążyłem spytać w tym zamęcie. Jak reszta rodziny i dzieciaki? - Wszyscy zdrowi, dziękuję. A Elphira wezwałem z morza, by został na straży Dol Amroth. Chłopak stanął na czele swej pierwszej chorągwi. - A nie chciał jechać z tobą? - zainteresował się Boromir. - A jak myślisz? - uśmiechnął się Imrahil. - Myślę, że stąd ta chorągiew - starszy syn Denethora pokiwał głową. - Na otarcie łez... przerwało mu pukanie do drzwi. - Wejść! - powiedział. - Witaj, panie - Faramir skłonił głowę na widok Aragorna i czym prędzej podniósł ją, by z zaciekawieniem popatrzeć na wchodzącego. Wczoraj nie miał okazji, by przyjrzeć się dokładniej, obrazy wywołane przez gorączkę nakładały mu się na prawdziwe wspomnienia. Ledwo tylko się wybudził, a jego wybawca zostawił go z bratem, teraz więc miał wreszcie okazję spojrzeć na tę postać z legend i ze snów. Aragorn, syn Arathorna wydał mu się teraz bardziej zwyczajny, przygaszony, ale ta moc, której

wcześniej doświadczył, była w nim wciąż - w tych niezwykłych, szarych oczach, ukryta pod prostym płaszczem i wysłużonym ubraniem. Faramir uświadomił sobie, że się gapi, więc czym prędzej opuścił wzrok. - Dobrze spałeś, Faramirze? - zagadnął Dziedzic Isildura, podchodząc do łóżka. - Nie, dziękuję, siedź Imrahilu - rzekł, widząc, że książę wstaje, by mu oddać swoje krzesło. - Jak się czujesz? - Dobrze, mój panie. Tylko słaby jestem jak dziecko, nawet wstać mi ciężko. - Za wcześnie jeszcze na wstawanie - odparł Aragorn i przysiadł na brzegu jego łóżka. - Rana ci dokucza? - Coraz mniej. Czy naprawdę muszę mieć ten temblak? Niewygodnie mi z nim w łóżku. - Musisz - oświadczył Boromir autorytarnie. - Zaraz zobaczymy - Aragorn uśmiechnął się i wyjął rękę Faramira z płótna. - Boli przy takim ruchu? - spytał. Faramir pokręcił głową. - A takim? - Nie. - Na pewno? - Tylko trochę. - A teraz? Faramir skrzywił się. Aragorn pokiwał głową, puścił jego rękę i ściągnął mu temblak przez głowę. - Pod warunkiem, że będziesz ją oszczędzał - rzekł. - Tak jest. - Czy to aby rozsądne? - zaniepokoił się Boromir. - To nie jest złamanie i ręka nie musi być unieruchomiona - orzekł Aragorn, odkładając temblak na bok. - Ale teraz może niechcący urazić ranę - upierał się Boromir. - Nie zwracaj na niego uwagi, mój panie - Faramir zwrócił się do Aragorna. - Mój brat cierpi na nieuleczalną nadopiekuńczość, szczególnie jeśli chodzi o rodzinę. - Szkoda, że względem siebie nie jest taki troskliwy - odrzekł Aragorn, nim Boromir zdążył wyrazić swój protest. - To prawda - Faramir pokiwał głową. - Powinien bardziej dbać o własne zdrowie. - A odpoczynek jest warunkiem dobrego zdrowia - dodał Imrahil znacząco. - Front zjednoczony się znalazł - mruknął Boromir pod nosem. - Do waszej wiadomości: nie mogę leżeć do góry brzuchem, kiedy jest tyle rzeczy do zrobienia. - Powiedz, co konkretnie, a ja i książę Imrahil dopilnujemy, by wszystko było wykonane zgodnie z twoją wolą - zaproponował Aragorn, a Imrahil pokiwał głową. - Są rzeczy, których nie może zrobić nikt inny! - Na przykład? - drążył książę Dol Amroth. Boromir opuścił wzrok. - Na przykład muszę zejść na Rath Dinen i zająć się... pogorzeliskiem - powiedział cicho. Wszyscy trzej natychmiast spoważnieli. - Mowy nie ma! - rzekł Aragorn z mocą. - Nawet o tym nie myśl. - Muszę - Boromir spojrzał na niego twardo, z uporem. - Chyba nie sądzisz, że pozwolę komuś

obcemu dotknąć stosu. Zabroniłem komukolwiek tam wchodzić, w sali wszystko jest tak, jak...zostało. Muszę tam zrobić porządek. Faramir przełknął ślinę. Wizja Boromira zbierającego resztki stosu pogrzebowego ojca sprawiła, że zrobiło mu się słabo. Zwłaszcza, kiedy uświadomił sobie, że przecież nie tak łatwo jest spalić ciało ludzkie na popiół, zawsze zostaje...Zacisnął powieki, chcąc przepędzić makabryczne wizje i jak przez mgłę usłyszał głos Aragorna, stanowczy i nieustępliwy. - Nie, Boromirze. Nie będziesz się tym zajmował. Nie przerywaj mi, nie pójdziesz na Rath Dinen, a wiesz dlaczego? Faramir otworzył oczy i spojrzał na Aragorna, który zrobił krótką pauzę dla zaakcentowania swych słów. - Ponieważ wasz ojciec by tego nie chciał - oświadczył Dziedzic Isildura spokojnie. Boromir, który zbierał się już do ostrej kłótni, otworzył usta i zamknął je, kiedy znaczenie słów do niego dotarło. Na jego twarzy zamiast zaciętego uporu pojawiło się wahanie i zaskoczenie. Aragorn zaś szedł za ciosem: - Denethor zabił się, ponieważ był przekonany, że wszystko się wali, że stracił obu synów i Minas Tirith ginie. Jego stos miał rozwiać się na zgliszczach Miasta. Ostatnią rzeczą, jakiej by chciał to to, by którykolwiek z jego synów zobaczył pogorzelisko. A już na pewno nie życzyłby sobie, żebyś ty, Boromirze, zbierał szczątki. Ojciec kochał was obu i nigdy nie naraziłby was na taki widok. A już na pewno nie chciałby, żebyście zachowali w pamięci resztki stosu jako ostatnie wspomnienie. - Ja się tym zajmę - rzekł szybko Imrahil. - Wezmę ze dwóch zaufanych, dyskretnych ludzi i pójdziemy zaraz do Domów Umarłych. Złożymy wszystko w urnie, z czcią i szacunkiem. I sprzątniemy tak, by można tam było wpuścić służbę. - Ja...sam nie wiem - Boromir spojrzał bezradnie na brata. - Jak myślisz? - Myślę, że lord Aragorn ma rację - Faramir spojrzał mu w oczy. - On nie chciałby, żebyśmy oglądali to co zostało ze stosu. - Ale ja nie mogę znieść myśli, że ktoś obcy...- Wuj nie jest obcy - przerwał mu Faramir. - Ale rozumiem cię. I jeśli mimo wszystko zdecydujesz, że my powinniśmy to zrobić, pójdziemy tam razem. - Nie wejdziesz tam! - przeraził się Boromir. - Oczywiście, że wejdę. To był też mój ojciec i chcę przy tym być. Jeśli ty pójdziesz to i ja. Choćby mnie mieli nieść! - Żaden z was tam nie wejdzie - przerwał im Aragorn spokojnie, acz kategorycznie. - Wasz wuj się tym zajmie. I na tym proponuję zakończyć dyskusję. Imrahilu, zechcesz otworzyć szerzej okno, siedzisz najbliżej. - Oczywiście - książę wstał, odsunął zasłonę na bok i pchnął ramę okienną. Wróbel umilkł i czmychnął, dzięki czemu w komnacie zapanowała cisza. - Czas już na mnie - rzekł Imrahil, odwracając się ku nim. - Idziesz może na Rath Dinen? - zapytał Boromir cicho. - Tak, pójdę tam od razu. - W takim razie zaczekaj, muszę dać ci przepustkę. Zostawiłem tam strażników, nie wpuszczą cię bez mojego wyraźnego pozwolenia - starszy syn Denethora wstał energicznie i nieoczekiwanie zatoczył się, blednąc. Imrahil rzucił się ku niemu, ale Aragorn był szybszy i podtrzymał go, ratując

przed upadkiem. - To nic, nic takiego - Boromir odzyskawszy równowagę, odsunął się od Aragorna. - Zakręciło mi się w głowie, nic mi nie jest, dziękuję. Co ja miałem, ach, tak, list - i ruszył do drzwi. Aragorn, Imrahil i Faramir wymienili między sobą spojrzenia. - Potrzebuję pergaminu i pióra - powiedział Boromir do kogoś za drzwiami. - Przekaż lordowi Brandirowi, żeby mi je przysłał. Jak najszybciej - to rzekłszy, zamknął drzwi. - Nie wystarczy, jeśli powiem, że mam twoje pozwolenie? - zdziwił się Imrahil. - Obawiam się, że może nie wystarczyć. Nie wolno im nikogo wpuszczać pod karą śmierci, więc będą woleli mieć moje pozwolenie czarno na białym - wyjaśnił Boromir. - Pod karą śmierci? - Imrahil zmarszczył brwi. Boromir nie odpowiedział, tylko spojrzał w okno. - O, nie. Wrócił - rzekł. - Kto? - spytali Imrahil i Faramir jednocześnie. - Ten przeklęty wróbel! Niech go ktoś przegoni. - A od kiedy to przeszkadzają ci wróble? - zdziwił się Faramir. - Chyba żartujesz, wam nie przeszkadza? Toż głowa pęka od tego ćwierkania. - Ma prawo tu być, to pewnie jego teren - stwierdził Faramir. - A to dobre. Może wyjaśnisz mu, że jego teren jest na moim terenie i ja będę decydował komu tu wolno ćwierkać! - Sam mi to powiedz - zaproponował Faramir z uśmiechem. - Już ja mu... - zaczął jego brat, ale przerwało mu pukanie. - No, proszę jak szybko - rzekł z uznaniem i otworzył drzwi, ale była to służąca z tacą, a nie z pergaminami. - Leki, mój panie - powiedziała. - Postaw na stole - Boromir odsunął się od drzwi, by ją przepuścić. - To jest środek wzmacniający i przeciwgorączkowy - Aragorn wziął jeden z dwóch pucharków i podał Faramirowi. - Nie mam już gorączki - rzekł młodszy syn Denethora, ale posłusznie wziął od niego lek. - To zapobiega jej nawrotom. - Mam wypić cały? - Do dna, mój drogi, do dna - wtrącił się Boromir ze znawstwem. - Jakiż ty jesteś wprawny w aplikowaniu leków innym, bracie - stwierdził Faramir z przekąsem. - Skoro ja ich nie biorę, ktoś musi - Boromir uśmiechnął się z satysfakcją. - Też mógłbym się zaprzeć, dla zasady. - Nie chcesz być zdrowy? Trzeba słuchać Uzdrowicieli. O, teraz to na pewno pergaminy. Istotnie, tym razem posłaniec przyniósł inkaust, pióro i teczkę z ciemnej skóry. Boromir zasiadł przy stoliku i zabrał się za pisanie przepustki. - Ojcowy sygnet przepadł, a mój dałem Pippinowi, więc nie mam jak zapieczętować listu mruknął, susząc pergamin. - Ale mój podpis powinien wystarczyć. Proszę - i wręczył złożony glejt Imrahilowi. - Napisałem, że wolno ci tam wejść, wraz z ludźmi, których sobie wybierzesz. - Wuju? - rzekł Faramir, a kiedy książę odwrócił się do niego, dodał cicho. - Dziękujemy. Imrahil skinął mu głową, a potem ukłonił się Aragornowi. - Byłbym zapomniał - oznajmił, zatrzymując się przy drzwiach. - Boromirze, czy możemy wprowadzić nasze konie do drugiego kręgu? Na Targowisku jest sporo wolnego miejsca, a część

stajni na dole została zniszczona. - Tak, oczywiś.. o, Valarowie, *konie*! - jęknął Boromir i pacnął się w czoło. Wszyscy spojrzeli na niego ze zdziwieniem. - Co „konie”? - spytał Imrahil nieco zdezorientowany. - Nieee, nic - Boromir skrzywił się. - Wuju, mogę mieć do ciebie jeszcze jedną prośbę? Imrahil skinął głową. - No więc... czy mógłbyś popytać... to znaczy... bo, widzisz... - Boromir plątał się coraz bardziej z pełną boleści miną, a Faramir obserwował go zafrapowany, bowiem jego brat zachowywał się tak, jak wtedy kiedy wieki temu został przyłapany z łukiem na podgrodziu. - Mógłbyś popytać, czy ktoś nie widział przypadkiem bezpańskiej, siwej klaczy? - Boromirze, chcesz powiedzieć, że zgubiłeś następnego konia? - w głosie Aragorna pobrzmiewały zarówno rozbawienie i przygana. - Nie zgubiłem! - uniósł się Boromir. - Ja tylko na chwilę zostawiłem ją przy Fen Hollen i...- Kiedy? - No... wczoraj. I na śmierć o niej zapomniałem. - Dobrze, że Eomer tego nie słyszy - rzekł Aragorn. - Przepraszam, ale miałem nieco ważniejsze rzeczy na głowie! - zauważył Boromir gniewnie. - Wiem - Aragorn uniósł dłoń w pojednawczym geście. - Jak ta klacz wyglądała, tak dokładniej? - zapytał Imrahil. - Duża, siwa w brązowe ciapki. Typowy, rohański rząd, zielony czaprak z żółtą lamówką. Albo z białym haftem, nie pamiętam. I moja tarcza wisiała na przednim łęku. A w jukach - o, nie! - jęknął Boromir robiąc zrozpaczoną minę. - Ta koszula dla Faramira! Została w sakwie przy siodle! Nie daruje sobie, jeśli zginie! - Na pewno ktoś się zajął tym koniem. Poszukam, popytam przy okazji - uspokoił go Imrahil. - Jaka koszula? - zainteresował się Faramir. - Zobaczysz - jego brat mrugnął znacząco. - Mam nadzieję. - Jak ta klacz ma na imię? - zapytał jeszcze Imrahil. - Koń. - Tak, twój koń - jak ma na imię? - Koń. - Boromirze, mój chłopcze. Twój. Koń. Czy. Nazywa. Się. Jakoś? - Nazywa się Koń, wuju - wyjaśnił Boromir cierpliwie. - Koń. Tak jak „koń”, tylko z dużej litery. - Twoja klacz ma na imię Koń? - upewnił się jeszcze Imrahil. - A co, nieładnie? - zapytał Boromir zaczepnym tonem. - Doprawdy, wuju - uśmiechnął się Faramir. - Powinieneś się już przyzwyczaić. - Znam ten jego osobliwy zwyczaj - Imrahil pokiwał głową - ale jak dotąd spotykałem tylko Koniów. Klaczy o tym wdzięcznym imieniu jeszcze nie widziałem. Boromirze, mój drogi, tym razem przeszedłeś samego siebie. - Przeszedł samego siebie, bo w ogóle ją nazwał - wtrącił się Faramir. - Rzadko kiedy chce mu się to robić. Tylko dwa jego wierzchowce nosiły to zaszczytne imię, reszta była bezimienna. Ta klacz nawet nie przypuszcza, jakie wyróżnienie ją spotkało. - A może to nie ja ją tak nazwałem. Dlaczego od razu zakładacie, że moje dzieło? - Boromir założył ręce na piersi.

- Mój drogi, bez urazy, ale tylko w twoim, niepowtarzalnym umyśle mógł powstać pomysł, by klacz nazwać Konią - Faramir uśmiechnął się szeroko. - To się nie odmienia, bracie. To jest ta Koń, a nie „Konia”. Jeśli już musisz mówić od rzeczy, przynajmniej rób to poprawnie. - Popytam o twoją Koń - rzekł Imrahil z uśmiechem i ujął klamkę. - Tymczasem, panowie - i to rzekłszy, wyszedł. - Co zamierasz dziś jeszcze robić, Boromirze? - zapytał Aragorn, przystawiając sobie krzesło Imrahila. - Muszę pojechać do Harlondu, zobaczyć most, przejrzeć raporty o stanie wojsk, takie tam, różne. - Nic bardzo pilnego, jak widzę - zauważył Aragorn. - To jest pilne - sprzeciwił się Boromir. - Ale jeszcze nie idziesz? - zagadnął Faramir. - Niestety, powinienem się zaraz zbierać. - Chciałbym kiedyś zamienić z tobą więcej niż dwa słowa. I może chodź tu bliżej, usiądź z nami jeszcze na moment - Faramir pokazał mu wolne łóżko obok. Boromir podniósł się ciężko zza stolika i przeniósł na wskazane miejsce. - Muszę sprawdzić, czy nie nadjechał Angborn - odezwał się Aragorn. - I tak wybierałem się do Harlondu, więc przy okazji zerknę na most. Nie ma potrzeby, żebyś tam jechał. - Ja naprawdę... - zaczął Boromir. - Naprawdę to ty musisz odpocząć - rzekł Aragorn tonem nie znoszącym sprzeciwu, wstał i nieoczekiwanie schylając się, ujął Boromira za kostkę, by jednym sprawnym ruchem ściągnąć mu but. A potem drugi, korzystając z osłupienia swej ofiary. - Kładź się - zażądał i bez ceregieli zabrał się za odpinanie jego pasa. - Hej, no! Co... - zdołał wykrztusić Boromir, ale nim się obejrzał, jego pas dołączył do butów na podłodze. Faramir również zamarł w zdumieniu, patrząc na Aragorna z niedowierzaniem, ale i z uznaniem jednocześnie. - Prześpisz się parę godzin to od razu lepiej się poczujesz - Aragorn odrzucił połę koca i poprawił poduszkę. - Ale ja... - Boromir zamrugał oczami. - Aleja ci nie pomoże, mój drogi - przerwał mu Aragorn z uśmiechem. - Niebo też. - Ty... - Boromir wycelował w niego palcem. - Co ja? Rozmawialiście nad moją głową, więc trudno było nie słyszeć. No dalej, do łóżka, trzeba słuchać uzdrowicieli, sam tak powiedziałeś! - Nie jesteś uzdrowicielem! To znaczy... jesteś, ale nie ty wydajesz tutaj rozkazy. - I tu się mylisz mój drogi. Z polecenia Pierwszego Uzdrowiciela wszyscy chorzy znajdujący się w tej i sąsiedniej komnacie są pod moją wyłączną opieką. Ja tu rządzę. - Ja nie jestem chory. Proszę mi natychmiast oddać buty! - Nie jesteś chory, tylko słaniasz się nogach z przyzwyczajenia, oczywiście. Boromirze, prawdziwy żołnierz zawsze korzysta z okazji do odpoczynku i nie naraża swego zdrowia bez potrzeby. Mam ci przypomnieć kto i w jakich okolicznościach wypowiedział te słowa? Chcesz sam sobie przeczyć? Jako Namiestnik powinieneś dawać innym przykład. - Brawo - wtrącił Faramir z uciechą. Może nie było to zbyt lojalne wobec brata, ale widok

Boromira zapędzonego w kozi róg był wart wszystkich skarbów świata. Poza ojcem nikt nie pozwalał sobie na takie traktowanie wodza-kapitana Gondoru. Lord Aragorn z każdą chwilą coraz bardziej zyskiwał w oczach Faramira. - A ty lepiej siedź cicho, dobrze ci radzę! - Boromir spiorunował brata wzrokiem, a potem zwrócił się do Aragorna. - Nie przeczę sobie! I nie przekręcaj moich słów. Wszystko zależy od okoliczności, a „zawsze” to nie znaczy kosztem obowiązków i...- Zawsze to zawsze. Plączesz się, mój przyjacielu. Namiestnik nie może się plątać, ani zmieniać wersji rozkazów. A wiesz dlaczego? Boromir zmarszczył brwi i zamiast odpowiedzieć spróbował zabić go spojrzeniem. - To podważa namiestnikowski autorytet - dopowiedział Aragorn i mrugnął do niego porozumiewawczo. - Ty... - Boromir zmarszczył groźnie brwi, ale nie wytrzymał i uśmiechnął się. - No już, kładź się - Aragorn poklepał go po kolanie i wstał, by podejść do stolika. - Ja nie zasnę... - rzekł Boromir cicho, poważniejąc. - Jest tu coś co ci pomoże - Aragorn podniósł drugi pucharek. - Specjalnie dla ciebie. - Kiedy kazałeś go... - zaczął Boromir, a potem szerzej otworzył oczy. - Wszystko zaplanowałeś! To dlatego to łóżko tu zostało! Przygotowałeś jakąś piekielną mieszankę i zwabiłeś mnie tu podstępem. Wiedziałeś o tym! - rzekł oskarżycielsko do brata. - Niby skąd? - Faramir wzruszył ramionami. - „Przypadkowa” wizyta, napój i wolne łóżko. Pułapka zaplanowana w każdym calu, jak widzę. Nie chcę! - Boromir założył ręce na pierś, odmawiając przyjęcia pucharu. - Chcieć nie musisz, bylebyś to wypił. No, już - Aragorn wyciągnął rękę z pucharem. - Nie. - Boromirze. - Nie! Tyle ci powiem. I co mi zrobisz? - Każę przywiązać cię do łóżka, a potem wleję ci je przez nos. - Jedno moje słowo i zaroi się tu od Straży. - Pozwól, że przypomnę ci kolejną mądrość, jaką niedawno sam wygłosiłeś publicznie - Aragorn nie przejął się tą groźbą. - „To są Domy Uzdrowień i władza Namiestnika tu nie sięga”. Zapomnij o Straży. Boromirze - Aragorn spoważniał. - Bardzo cię proszę. To dla twojego dobra, niewiele już trzeba, żebyś doprowadził się do stanu całkowitego wycieńczenia. Nie spałeś od kilku dni, musisz odpocząć, nie pociągniesz tak długo. Zemdlejesz jak nie teraz, to za chwilę. I sam o tym dobrze wiesz w głębi serca. Boromir żachnął się, ale po jego minie Faramir widział, że Aragorn już wygrał. - Ściągnij tę tunikę - polecił Aragorn i Boromir odruchowo sięgnął do rozcięcia przy szyi, ale nagle się rozmyślił. - Nie chce mi się - wyznał. - To się połóż tak. Boromir westchnął i wsunął się pod koc. - Pod jednym warunkiem - oświadczył. Aragorn uniósł brew. - Zrób coś z tym ptaszydłem, błagam. Przegoń go, zaknebluj albo zastrzel. Cokolwiek. Aragorn pokręcił głową, oddał mu puchar i podszedł do okna.

- Zamknąć dziób! Rozkaz Namiestnika! - oświadczył wychylając się. - Poszedł! - machnął ręką i ćwierkanie ustało. - Obawiam się, że on zaraz wróci - zauważył Faramir. - Proponuję postawić tu straż z zadaniem odpędzania dywersanta. - Widzę, że gorączka wyostrzyła ci dowcip - oznajmił Boromir ponuro. - Niczym brzytwa, bracie, niczym brzytwa. - Ile ja po tym będę spał? - Boromir z powątpiewaniem zamieszał zawartością pucharu. - Tyle, ile twój organizm potrzebuje - wyjaśnił Aragorn. - To nie jest żaden narkotyk, tylko łagodny wywar wspomagający sen. - Ja nie chcę spać, wiesz dlaczego - Boromir ściszył głos, rzucając Aragornowi spojrzenie, w którym Faramir, ku swemu zdumieniu, dojrzał coś na kształt paniki. - A co jeśli mi się przyśni...- Bracie - Aragorn przysiadł na jego łóżku i spojrzał mu w oczy. - Ufasz mi? Boromir przez chwilę patrzył na niego, a potem odetchnął głębiej. - Tak. Przecież wiesz, że tak. - Więc możesz spać spokojnie. Nic ci się nie będzie śniło. Wypij to. Boromir uniósł się na łokciu i napił się posłusznie, a potem oddał puste naczynie Aragornowi. - Ułóż się wygodnie i zamknij oczy - Strażnik odstawił pucharek na podłogę, a kiedy Boromir umościł się na lewym boku, ujął go za rękę, a drugą dłoń położył mu na czole. Faramir obserwował ich niemal na wstrzymanym oddechu. Miał wrażenie, że spod palców Aragorna przebłyskuje światło, ale to było chyba złudzenie, wywołane plamą słońca padającą na łóżko. No właśnie, słońce. Faramir, zerknął na okno. Światło padało akurat na łóżko Boromira. Gdyby mu się udało zasunąć trochę tę kotarę... Ostrożnie przesunął się w lewo, spuszczając nogi na podłogę i wyciągnął rękę. - Co robisz, Faramirze? - dobiegł go cichy głos Aragorna. - Usiłuję zasłonić okno - odparł szeptem. - Nie trzeba - Aragorn uśmiechnął się i zdjął dłoń z czoła Boromira. - Już śpi. Faramir zerknął z niedowierzaniem - rzeczywiście wyglądało na to, że jego brat zasnął. Aragorn przesunął nogą leżące na podłodze buty i pas głębiej pod łóżko, a potem wstał i starannie okrył śpiącego kocem. - Nic złego nie powinno mu się przyśnić - powiedział przyciszonym głosem. - Gdyby jednak tak się zdarzyło, od razu go obudź. Ale tak, jak mówię, to mało prawdopodobne. - Dziękuję ci, panie - Faramir spojrzał na niego z oddaniem. - I daruj mi moją śmiałość, ale czy mogę cię o coś prosić? - Tak? - Słyszałem, że Boromir wybiera się wraz z tobą do Mordoru. On nie musi o tym wiedzieć, ale czy mógłbyś... czy zechciałbyś wziąć go pod swoją opiekę? Lord Aragorn uśmiechnął się ciepło i położył mu rękę na ramieniu, zaciskając palce. - Obiecuję. Wróbel, ze znakomitym wyczuciem czasu, powrócił chwilę po tym, jak za lordem Aragornem zamknęły się drzwi. Faramirowi zdało się, że jego brat drgnął, kiedy ćwierkanie rozległo się znowu tuż za oknem. Wstał więc powoli i przytrzymując się najpierw wezgłowia, a potem parapetu zdrową ręką, wychylił

się i przegonił hałaśliwego gościa. Kiedy tylko przemógł zawroty głowy, powolutku ułożył się z powrotem, zdyszany i mokry nawet po tak nieznacznym wysiłku. Przez chwilę odpoczywał z zamkniętymi oczami, a potem sięgnął po księgę i położył ją sobie na kolanach. Nie otworzył jej jednak. Jego wzrok pobiegł ku bratu i przez dłuższy czas Faramir po prostu patrzył na śpiącego, opierając wygodnie głowę na podwyższonej poduszce. Wiosenny, ciepły wiatr poruszał kotarami. Zza okna dobiegały stłumione uderzenia młotków, strzępki rozmów - życie w Mieście toczyło się pełną parą. Co więcej, co chwila rozbrzmiewało coś, czego już od dawna nie słychać było w Minas Tirith - śmiechy i piosenki. Nawet teraz, wraz z wiatrem dolatywał młody kobiecy głos podśpiewujący gdzieś w dali skoczną balladę. Faramir usiłował wyłowić poszczególne słowa, ale nie zdołał. Uśmiechnął się z rozrzewnieniem. Czuł się tak, jakby znalazł się w innym świecie. Wciąż nie mógł uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę - że wróg został odparty, że jego brat, cały i zdrowy, śpi sobie obok niego. Zbyt świeże były w jego pamięci obrazy bitwy. Kiedy przymykał oczy widział wykrzywione twarze, krew, błysk mieczy i konie pokryte pianą: słyszał krzyki umierających i przeszywające wrzaski Upiorów. Wciąż miał poczucie, że przecież nie może tak leżeć bezczynnie, musi pędzić, działać, walczyć. Ostatnie tygodnie spędził bez chwili wytchnienia, nieustannie podróżując między Ithilien, Minas Tirith i Osgiliath. Nie potrafił już nawet powiedzieć, gdzie i kiedy był, wydarzenia zlały mu się we wspomnieniach w jeden wielki, przytłaczający wir. Chaos, nad którym nie potrafił zapanować. Westchnął i spojrzał na księgę, przesuwając palcami po starej, spękanej skórze okładki. Tom drugi Kronik Hurina. Jak jego brat zdołał wypożyczyć taki skarb z biblioteki? - No, nie... - jęknął nagle, wznosząc oczy ku niebu, gdy przenikliwy, znajomy ćwierk przeszył komnatę niczym dźwięk dokuczliwego dzwonka. Spojrzał w bok, ale Boromir spał twardo, nie poruszył się i nie wyglądało na to, że wróbel mu przeszkadza. Dał więc sobie spokój ze wstawaniem, w nadziei, że ptasi dyżur wkrótce się skończy. Było już po południu, a im bliżej zachodu słońca tym więcej ptaków cichło. Ledwo zdążył przeczytać dwie linijki, a przerwało mu pukanie do drzwi. - Proszę - rzekł przyciszonym głosem, a kiedy tylko służąca uchyliła drzwi przyłożył palec do ust na znak, żeby zachować ciszę. Dziewczyna skinęła głową i ostrożnie na palcach podeszła z tacą do stołu. - Obiad, mój panie - szepnęła. Faramir odłożył książkę, robiąc miejsce na tacę. - A co z porcją pana Boromira? - zapytała, zerkając na śpiącego. - Zanieś z powrotem do kuchni. Jak się obudzi, to podgrzejecie. Aha, zostaw drzwi uchylone, i przekaż pozostałym, żeby nikt nie pukał. Jeśli ktoś będzie miał do mnie sprawę, niech po prostu zajrzy i da mi znak. Namiestnik musi się wyspać. Dziewczyna wycofała się cicho, a Faramir starając się nie brzękać miskami zabrał się do jedzenia.

Jeden tom i dwa rozdziały Kronik później, Boromir spał nadal. Słońce zaczęło chylić się ku zachodowi, wróbel opuścił swój posterunek, a namiestnik Gondoru jak padł, tak leżał - na lewym boku, zakopany pod kocem. Przez komnatę przewinęło się w międzyczasie wielu gości. Najpierw sam lord Brandir przyszedł zmienić opatrunek na ramieniu Faramira. Potem wpadł na chwilę Imrahil, by zameldować, że Domy Umarłych zostały uporządkowane, a Koń, jak się okazało, zadbała o siebie sama i w nocy zjadła większą część żywopłotu okalającego północne wejście do Ogrodów. Ponoć tylko wieść o tym, czyja to klacz, powstrzymała ogrodnika przed mordem. Następnie na chwilę zajrzał Aragorn, by sprawdzić jak się miewają jego podopieczni. Był też Mysza. Przez ostatnią godzinę zdążył już zajrzeć trzykrotnie. Na swe usilne błagania został zwolniony z Domów Uzdrowień i nie mógł się doczekać, aż jego pan się obudzi. Doniósł też, że kucharki szykują placki z jabłkami na cześć Boromira. Faramir zaczynał mieć już trochę dość tych odwiedzin, zwłaszcza, że za każdym razem bał się, iż obudzą mu brata. Kiedy więc znowu rozległo się delikatne pukanie, syknął z irytacją i podniósł wzrok, zamierzając przytemperować nieco - jak sądził - niecierpliwość Myszy. Ale nie był to uszaty giermek Boromira. - Mablung! - wyrwało się radośnie Faramirowi na widok znajomej twarzy w szczelinie uchylonych drzwi. - Wejdź.-dodał już znacznie ciszej i na wszelki wypadek przyłożył palec do ust pokazując śpiącego brata. Jego zastępca uśmiechnął się i wślizgnął cicho do komnaty. Jak każdy Strażnik Ithilien potrafił poruszać się bezszelestnie. - Wydelegowałem się samowolnie w imieniu oddziału z Ithilien, by przekazać ci, kapitanie, życzenia rychłego powrotu do zdrowia i wyrazić radość z powodu powrotu lorda Boromira szepnął. Starannie i powoli przysunął krzesło, pilnując, by nie stuknęło. Nie brzęknęło też ani jedno kółko kolczugi, kiedy się sadowił. - I... - zawahał się, posępniejąc - kondolencje z powodu śmierci lorda Denethora. - Dziękuję - odparł krótko Faramir. I zmieniając temat dodał - Opowiadaj, co z oddziałem. Kogo straciliśmy? Mablug szeptem złożył mu raport, a Faramir na wieść o zadziwiająco niewielkiej liczbie zabitych, poczuł przypływ dumy i radości. A więc, jego desperacka decyzja, by pozostać do samego końca i osłaniać odwrót swych ludzi nie poszła na marne. Wyglądało na to, że udało mu się skupić na sobie uwagę atakujących i dzięki temu zdołał podarować Strażnikom tyle czasu, ile potrzebowali, by się bezpiecznie wycofać. A myślał, że stając do walki z Haradrimami popełnia samobójstwo, które i tak nie odmieni losów bitwy. Kto by przypuścił... To będzie zależało od tego z czym powrócisz - przypomniał mu się zimny głos ojca. Ciekawe, jak teraz byś mnie osądził, Ojcze? Jakimi słowami byś mnie powitał? Podobno czuwałeś przy mnie do samego końca. Co chciałeś mi powiedzieć, gdybym się przebudził? - Mój panie? - cichy szept Mablunga wyrwał go z zamyślenia. - Wszystko w porządku? - Tak - Faramir odetchnął głębiej i odgarnął włosy za ucho. - Jestem po prostu zmęczony. - Pójdę już, nie będę przeszkadzał. Gdybyś mnie potrzebował, kapitanie, poślij gońca, a przybędę, nie zwlekając. Przydzielono nam na kwatery stolarnię i warsztaty w drugim kręgu. - Idź, odpocznij - Faramir odprawił go ruchem ręki. Mablung skłonił się, wstał i starannie odstawił krzesło na miejsce. - Przekaż przy okazji w kuchni, żeby nie przynosili mi kolacji. Nie

jestem głodny. Dziękuję, to wszystko - dodał, widząc pełną dezaprobaty minę swego zastępcy. Mablung z wyraźnym trudem powstrzymał się przed wygłoszeniem pouczenia o konieczności regularnego spożywania posiłków i skinąwszy głową ruszył do drzwi. - Mysza, precz - syknął Faramir, widząc, że giermek zagląda właśnie do komnaty po raz czwarty. - Mablungu, zabierz go stąd i przymknij drzwi. Koniec wizyt na dziś. Odprawienie gości i służby miało też złe strony. Nikt nie zaglądał do komnaty, więc Faramir nie miał okazji, by poprosić o zapalenie świec. Zmierzchało. Z każdą chwilą coraz trudniej było czytać i w końcu zmuszony był się poddać i odłożyć księgę na bok, bo i oczy i głowa zaczynały go boleć. Miał wprawdzie pod ręką dzwoneczek, ale nie chciał hałasować Boromirowi nad uchem, więc z braku zajęć przymknął na chwilę oczy i ani się obejrzał, jak usnął. Obudził go ruch w komnacie. Ktoś przymykał okno, na stole paliła się niewielka świeczka i w jej świetle Faramir zdołał rozpoznać gościa. - Która godzina? - szepnął, przecierając zaspane oczy. - Jedna po północy. Śpij, Faramirze - odparł lord Aragorn, domykając okno i zasuwając kotarę. - Muszę się napić - ranny sięgnął po puchar stojący na podręcznym stoliku. Aragorn ubiegł go i podał mu wodę. - Jak się czujesz? - zapytał Dziedzic Isildura przysiadając na brzegu łóżka. - Dobrze, dziękuję - mruknął Faramir i upił parę łyków, a potem przeczesał włosy palcami, krzywiąc się, bo wprost lepiły się z brudu. - Dobrze, że zajrzałem, by sprawdzić jak się macie, bo przeciąg wyziębił komnatę - oznajmił lord Aragorn cicho. - Zerwał się silny wiatr od wschodu. Faramir spojrzał w stronę sąsiedniego łóżka, gdzie na poduszce czerniła się plątanina włosów. - Śpi - stwierdził raczej niż spytał. - Śpi - przytaknął Aragorn. - I dobrze. - Nawet się nie poruszył. I nie chrapie - zauważył Faramir. - Zazwyczaj kręci się we śnie. Parę razy miałem ochotę wstać i zobaczyć, czy żyje. Sprawdzałeś może, mój panie? - dodał, uśmiechając się lekko. - Zapewniam cię, że żyje - lord Aragorn odpowiedział uśmiechem. - Jest po prostu wycieńczony. Niech śpi do rana - przechylił głowę i krytycznie przyjrzał się Faramirowi - Odnoszę wrażenie, że znowu masz gorączkę - orzekł i nim ten zdążył odpowiedzieć wyciągnął rękę i dotknął dłonią jego czoła. - Ano, masz. Nie bardzo wysoką, ale jednak - Nie czuję się źle. - Na wszelki wypadek wypij jeszcze jedną porcję naparu - Aragorn wstał i podszedł do stołu. Tu jest jeszcze trochę pieczywa i jabłko. Zjedz coś, żebyś nie brał leku na pusty żołądek - i podał mu talerz wraz z pucharkiem. - Dziękuję - odparł Faramir. - A jeśli ja mogę dać jakąś radę, sugerowałbym, żebyś i ty udał się na spoczynek, mój panie. Jest środek nocy. - Właśnie się nań udaję - Aragorn wydawał się rozbawiony. - Zostawię ci tu świeczkę. I nawzajem radzę ci spać. Pokusa Kronik Hurina okazała się jednak silniejsza. Faramir dostawił sobie drugą świecę i

pogrążył się w lekturze. Planował doczytać tylko do końca rozdziału, ale kolejny zaczynał się opisem starożytnej ceremonii koronacji, więc trudno było odłożyć księgę w takim momencie. Czas płynął. Wtem od strony sąsiedniego łóżka dobiegł pomruk i szelest. Faramir podniósł wzrok i ujrzał, że jego brat przekręca się na plecy. Na tym jednak skończyły się przejawy aktywności - Boromir znieruchomiał i spał dalej. Faramir przyglądał mu się przez chwilę, a potem stłumił ziewnięcie. Był zmęczony, ale jakoś dziwnie nie miał ochoty zasypiać. To była najspokojniejsza i najprzyjemniejsza noc... no, właśnie, od kiedy? Nawet nie potrafił sobie przypomnieć, kiedy mógł się nacieszyć obecnością brata (nawet jeśli była to - tak jak teraz - obecność li i jedynie ciałem) i dobrą księgą bez świadomości, że zaraz może nastąpić atak, że zaraz trzeba się będzie zerwać, walczyć. Odkąd Boromir wyjechał, większość obowiązków wodza wojsk Gondoru spadła na Faramira. Jakby mało miał zajęć w Ithilien. Dlatego teraz możliwość odpoczywania w ciszy, choćby i była to cisza przed burzą, była rajskim darem. Leżeć sobie w łóżku - po prostu leżeć, słysząc obok równy oddech brata, szum wiatru za oknem i patrzeć na chybotliwy płomyk świecy... chyba tak właśnie wygląda szczęście. I byłoby to szczęście pełne, gdyby nie... Rath Dinen. Faramir odetchnął głębiej i potrząsnął głową, by odgonić niechciane myśli, które i tak co chwila powracały. Nie będzie teraz myśleć o ojcu, nie będzie myśleć o tym, że Boromir najdalej pojutrze będzie w drodze do Mordoru i najprawdopodobniej nigdy już się więcej nie zobaczą... Nie, ta noc należy do niego. Odeśpi ją kiedy indziej, po wyjeździe Boromira. Nie uroni ani odrobiny z tych paru wspólnych chwil, jakie im los podarował. Boromir poruszył się i zamruczał coś przez sen. Faramir nadstawił ucha. - Lembas nie! - oznajmił jego brat wyraźnie i z mocą, z powrotem przekręcając się na bok, nie otwierając oczu. - M-hm. Faramir uśmiechnął się szeroko. Przez chwilę nasłuchiwał, ale Boromir nie powiedział nic więcej. Szkoda, jego senne mamrotania były zawsze bardzo fascynujące, a zwłaszcza ta dawka absurdu, jaka się w nich pojawiała. Kiedy byli dziećmi, dzielili jedną komnatę. Faramir często cierpiał na bezsenność, męczyły go wizje, dar w spadku po numenorejskich przodkach. Wiele nocy przeleżał, słuchając jak brat przeżywa we śnie wrażenia z dnia i jak zabawnie splatają się one ze sennymi marzeniami. Uśmiechnął się do wspomnień i przeniósł wzrok na księgę. „Młódź na murach pozostała, radując się pochodu widokiem. Wszystka ta fala głów ludzkich, jako morze wiatrem nagle wzdęte, poruszyła się i zakipiała, a gwar ogromny rozniósł się w powietrzu. Król rękę uniósł i na ów znak najpierw ozwały się u stóp góry, a potem dalej i dalej, po mieście całym, jakby głosy sobie podając, trąby i rogi, Gondorowi na chwałę, nieprzyjacioły zasię na pohybel...” Faramir był już przy opisie panowania następnego króla, kiedy lekturę przerwał mu szelest koca. Łóżko obok zaskrzypiało. - Witaj, bracie, radości moja - rzekł z uśmiechem, zaznaczając stronę zakładką. Boromir dźwignął się na łokciu, odrzucając koc. Usiadł na łóżku i półprzytomnie odgarnął włosy z twarzy. Następnie skrzywił się i przetarł oczy. - Która godzina? - zapytał niewyraźnie, tłumiąc ziewnięcie. - Jest środek nocy, śpij - rzekł Faramir.

Boromir spojrzał na świecę, a potem na okno, jakby ciemność stanowiła dla niego osobistą obrazę. Znów spróbował odgarnąć włosy z twarzy i uładzić je, z miernym skutkiem. Faramir przyglądał się mu z zainteresowaniem. Może sprawiło to przyćmione światło świecy, które wyolbrzymiało cienie, ale włosy brata wydawały mu się znacznie bujniejsze i dłuższe. Dłuższe, to pewnie to. Kiedy wyjeżdżał ledwo sięgały ramion, teraz wiły się po nich ciemnymi falami. - Dlaczego czytasz po ciemku? - Boromir zdołał wreszcie skoncentrować na nim wzrok. Powinieneś spać. - Obudziłem się czas jakiś temu i nie mogę zasnąć. Jak się masz? Boromir jęknął i pomasował kark. - Jestem półżywy - mruknął. - To kładź się. Po co wstajesz? - Muszę się zająć Miastem i...- Bracie mój, oszalałeś? Jest środek nocy, wszyscy śpią. Zlitujże się nad sobą i nad poddanymi. Gdzie chcesz iść? Boromir odpowiedział niewyraźnym, gniewnym pomrukiem, nie przejawiając jednakże chęci do wstania. Przygładził tylko przód swej czarnej szaty. - Jak smokowi z gardła - mruknął. - Mój drogi, jak się kładzie do łóżka w swoim najlepszym ubraniu, to trudno się dziwić, że...- Daruj, ale nie jestem na siłach, by słuchać kazań o tej porze. - To nie było kazanie, lecz luźna obserwacja. Boromir ziewnął, a potem spojrzał na brata i uśmiechnął się nagle. - I cóż, śpimy czy gadamy? - zapytał. - Głupie pytanie, bracie - Faramir odpowiedział uśmiechem. - Jak się masz? - Boromir przyjrzał mu się uważnie. - Całkiem nieźle. - A ręka? - Goi się. - A gorączka? - Brak. - A morale? - Zaobserwowano przyrost. - To dobrze. Pochwalam - podsumował Boromir, owijając się kocem. - A ty? - teraz Faramir przystąpił do przesłuchania. - Dobrze spałeś? - Mhm. - Nic ci się nie śniło? - Śniło mi się. - Co? - Kotlet z wróbla. - Jesteś głodny? - Faramir uśmiechnął się. - Wściekle - przyznał jego brat. - Mamy tu coś dobrego? - Chleb i pół jabłka. - Czyli nie mamy. A wino? - Jest woda.

- No dobrze, znaczy się muszę przedsięwziąć odpowiednie działania - Boromir odrzucił koc, przeciągnął się i zwiesił nogi z łóżka. - Masz ochotę na coś konkretnego? - Tak, na twoje towarzystwo. - Jakbym z elfem rozmawiał, doprawdy - westchnął Boromir, schylając się i rozglądając za butami. - Są tam - powiedział Faramir, pokazując mu miejsce ręką. - Widzę - Boromir wyciągnął buty, założył i wstał. - Zaraz wracam - oznajmił i ruszył do drzwi. Kiedy je jednak uchylił, zatrzymał się. - O - Faramir usłyszał jego lekko zaskoczony głos. - Witam. Nie sądziłem, że ktoś może tu nie spać o tej porze. Niech któryś z was przejdzie się do kuchni po coś do jedzenia. - To mówiąc, wyszedł i zamknął za sobą drzwi, a korytarz ożył odgłosami kroków. Faramir szybko przemknął wzrokiem po pożółkłej stronicy, zapamiętując miejsce, w którym skończył czytać i przerzucił parę kartek, by upewnić się ile smakowitego rozdziału ma jeszcze przed sobą. Potem odłożył Kronikę na bok i ostrożnie przesunął się wraz z poduszką w stronę okna, robiąc miejsce po swej prawicy. Boromir wrócił po chwili, odświeżony i energiczny. - Też bym się umył - przyznał Faramir. - Jeśli choć odrobinę dłużej będę obnosił na głowie tę skorupę, oszaleję. Pomożesz mi umyć włosy? Uwiniemy się raz-dwa, a ja od razu poczuję się zdrowszy. - Może być teraz kłopot z zagrzaniem wody - Boromir usiadł z rozmachem na swoim łóżku, aż skrzypnęła drewniana rama. - Mogę się umyć w zimnej. - Nie możesz. Wytrzymaj do rana. Proszę! - Boromir spojrzał ku drzwiom. - Dostojni panowie - służka dygnęła, skłaniając głowę. - Pani Erwaine zapytuje czy życzycie sobie polewkę, placki, grzanki z jajkiem, czy może ser i chleb? - Tak - powiedział Boromir. - To znaczy...? - dziewczyna, spłoszona nieco, zamrugała oczami. - Tak znaczy tak, życzymy sobie. Po prostu przekaż swojej pani, że jesteśmy bardzo głodni. - Ja nie jestem - zaprotestował Faramir. - Jesteś - uciął Boromir. - Idź i pamiętaj o winie - nakazał jeszcze służce. - Jesteśmy też obaj bardzo spragnieni. No już, prędziutko. - Błąd - zauważył Faramir, kiedy tylko za dziewczyną zamknęły się drzwi. - Teraz obaj zginiemy pod lawiną jadła. - Piękna śmierć - Boromir ściągnął buty i przysiadł się do niego, zgarniając koc ze swego łóżka. Wiesz, że pod drzwiami czuwa Straż Namiestnikowska? - Nie wiedziałem. Wyjątkowo cicho się zachowywali. Boromir umościł się obok niego, opierając plecami o wysokie, rzeźbione wezgłowie. - Jakieś wieści ze świata? Co przespałem? - zagadnął. - Imrahil uporządkował Domy Umarłych - odparł Faramir cicho. Boromir pokiwał głową i opuścił wzrok. - Był też lord Aragorn. I Brandir. I Mablung. No i Mysza zaglądał tu ze sto razy. - Coś pilnego? - Nie. Po prostu nie mógł się doczekać, kiedy wstaniesz.

- No to się nie doczekał, biedaczek. - Byłbym zapomniał - twoja klacz o wdzięcznym imieniu się znalazła. - O? Gdzie była? - W ogrodach. Zjadła je, jak wieść niesie. Ogrodnik nie może doczekać się, by z tobą porozmawiać. - Proszę bardzo. Niech wie, że jeśli cokolwiek jej zaszkodzi, odpowie przed sądem. Faramir zaśmiał się cicho. - A juki? - Boromir spojrzał na niego bacznie. - Są i juki. Nie zginęły. Mysza się nimi zajął. - Przednio - Boromir umościł się wreszcie. Na chwilę zapadła cisza, kiedy to obaj spoglądali na siebie wyczekująco. - No - ponaglił go wreszcie Faramir. - Co „no”? - Mów. O elfach, Imladris, Lorien, entach. Mów. - Ja z kolei chciałbym usłyszeć twoją relację, jeśli łaska. - Wybacz, ale to nie ja zniknąłem na prawie rok. Ty pierwszy. - Ba - Boromir wzruszył ramionami. - Nawet nie wiem od czego zacząć. - Proponuję od początku. I bądź łaskaw nie skąpić szczegółów. - Do rana nie skończymy. - Jeśli nie zaczniemy to nie skończymy na pewno. No już. Pomogę ci: wyruszyłeś czwartego dnia...- Tak, tak - Boromir machnął ręką. - Wyruszyłem. Dotarłem gdzie trzeba i wróciłem - urwał i uśmiechnął się na widok miny brata. - No już, dobrze, dobrze. Tylko naprawdę tyle się wydarzyło, że sam się w tym wszystkim gubię. - Powinieneś spisać historię tej wyprawy - poradził mu Faramir. - Może i powinienem - przyznał Boromir. - Choć są tam rzeczy, które... - urwał, posępniejąc i zapatrzył się w płomień świecy. - Opowiesz mi o tym? - zapytał Faramir cicho. Boromir uśmiechnął się gorzko. - A jesteś pewien, że chcesz o tym usłyszeć? Chcesz się dowiedzieć, że twój wspaniały, kryształowy brat, pierwszy syn Gondoru, wcale nie jest taki wspaniały? Że kryształ ma skazę i to paskudną? - Boromir wciąż patrzył w płomień. - O tym, że mój wielki brat nie jest kryształowy wiem od dawna - odparł Faramir spokojnie. - I tym bardziej go kocham. A choćby i... - przerwało mu pukanie do drzwi. - Wejść! - rzekł z lekką irytacją. Bał się bowiem, że ten nastrój ulotni się bezpowrotnie i że potem nie zdoła już skłonić brata do zwierzeń. Do komnaty wkroczył pochód służby z tacami. - A nie mówiłem - mruknął Faramir. Wokół nich zaroiło się, stół został przysunięty do łóżka i jego blat wkrótce zniknął pod tacami, talerzami i parującymi miskami. - Witaj, Erwaine. Mam nadzieję, że nie postawiłaś całej kuchni na nogi - rzekł Boromir, przysuwając sobie dzban z winem. - Kuchnia od tego jest, proszę panicza, żeby żywiła głodnych o każdej porze - odparła pani

Erwaine, od trzydziestu siedmiu lat pulchną, acz żelazną ręką zarządzająca armią kucharek i kuchcików w Cytadeli. Niewiasta ta za życia stała się legendą i jeśli w Minas Tirith panowała jakaś Szara Eminencja, to z całą pewnością była to ona. Obaj bracia w dzieciństwie odrobinę się jej bali, choć nie przeszkodziło to im w toczeniu kuchennej wojny podjazdowej, w której to łupami były smakołyki, a zakładnikami oni sami (jeśli nie byli dostatecznie szybcy). Po śmierci Finduilas wojna podjazdowa zmieniła się w szeroko zakrojoną kampanię żywieniową, bowiem pani Erwaine za punkt honoru postawiła sobie dopieszczenie i dokarmienie „biednych sierot”. Od tamtego czasu należało starannie wystrzegać się używania w jej obecności słowa „głodny”. - Grzanki serowe. Polewka drobiowa z majerankiem i cebulką - tłumaczyła pani Erwaine unosząc po kolei przykrycia. - Placuszki z jabłkami dla panicza Boromira, prosto z rusztu - pokazała im półmisek z porcją, która wystarczyłaby na wyżywienie całej obsady Domów Uzdrowień. - No, oczywiście. Dla Boromira, nie dla mnie - Faramir starannie przybrał wielce urażoną minę. Niemal natychmiast kolana przygniotła mu ogromna taca. - Panicz Boromir lubi placki, to ma placki, a dla panicza Faramira, chudzinki naszej, są krokieciki dwojga rodzajów, z pastą jajeczną, a te ciemniejsze z mięsnym nadzieniem. A tam pod białą przykrywką są na słodko, z cynamonem - pani Erwaine krzątała się wokół nich jak miniaturowy huragan, szeleszcząc spódnicami. - Tu jest grzane wino, w imbryku parzy się herbata. Nie! Zostawi to, ale już! Kto to słyszał od słodkiego zaczynać - burcząc gniewnie wyjęła Boromirowi półmisek z plackami z ręki, odstawiła z hukiem i zamiast niego wcisnęła mu miskę z polewką. - A Faramir dostał krokieciki dwojga rodzajów przed zupą - zauważył Boromir, sięgając wolną ręką po placka i obrywając po łapie. - Bo krokieciki to przystawka. Jak chce panicz przystawki do zupy to grzankę niech zje, a nie plackami się opycha na wstępie niby chłop na jarmarku. - Uświadamiam ci, kobieto, że mówisz do namiestnika Gondoru. - Jak się panicz namiestnik Gondoru plackami na dzień dobry zapcha, to potem reszcie nie uradzi. I niech się panicz namiestnik wreszcie manier nauczy, co by Gondorowi wstydu na ucztach nie przynosić. Patrzy, jak panicz Faramir obyczajnie i wedle kolejności pożywa i niech się uczy. - Niech się uczy - potaknął Faramir, krojąc swojego krokieta na pół. - Skoro już przy obyczajach jesteśmy to niech panicz Faramir nie mówi z pełnym ustami zauważył Boromir z przekąsem. - Grzanki weźmie - pani Erwaine podsunęła Boromirowi tacę. - Co tak mało, więcej sobie nałoży - nagle oczy jej zwilgotniały. - Witaj w domu, paniczu - rzekła drżącym głosem. Szybko wyprostowała się i huknęła na służki, każąc im wracać do kuchni. - Gdyby panicze czegoś potrzebowali - oświadczyła - niech poślą do kuchni. - Dziękujemy. Mamy wszystko, czego do szczęścia potrzeba - Boromir uśmiechnął się do niej. Idź odpocząć, Erwaine. Zamruczała coś i wyszła, a komnata z miejsca zdała się większa i bardziej przestronna. Boromir odczekał chwilę, uśmiechnął się pod nosem, włożył łyżkę do miski i wolną ręką sięgnął po placek. Drzwi otworzyły się natychmiast i stanęła w nich pani Erwaine, podpierając bok. Boromir błyskawicznie cofnął rękę i ujął łyżkę, całą uwagę poświęcając zupie. - No! On uważa - zabrzmiał ostrzegawczy głos i drzwi zamknęły się znowu. Przez chwilę jedli w milczeniu.

- On myśli, że już poszła? - spytał Boromir szeptem. - Kończy lepiej zupę, placków nie tykając - odparł Faramir znad swego krokieta z pastą jajeczną. - Zawsze się zastanawiałem, skąd ona wie - Boromir pokręcił głową. - Instynkt, bracie, instynkt. - Powinna zostać Strażnikiem Ithilien. - Masz jeszcze jakieś interesujące pomysły? - Faramir uśmiechnął się krzywo. - To wcale nie miało być śmieszne. Wiedziałaby, że orkowie nadciągają, zanim oni sami wpadliby na to, że mają atakować - Boromir zjadł jeszcze parę łyżek polewki, odstawił miskę i przysunął sobie półmisek z plackami. - Dlaczego więc nie mianujesz jej swoim adiu... - zaproponował Faramir, ale Boromir wgryzłszy się w placek, zaczął uciszać brata gwałtownymi gestami. - Co znowu? Oparzyłeś się? - Faramir zmarszczył brwi. - Nic nie móf, szekaj, momencik - jego brat zamknął oczy i odchylił głowę, żując intensywnie. Mmmmmm. - Dobrze się czujesz? - Ummmm. Delektuję się. - Aha. Przez chwilę w komnacie rozlegały się pełne ukontentowania pomruki. Wreszcie Boromir otworzył oczy. - Valarowie, jakie to dobre - oznajmił. - Jak cudownie być w domu. Jakże ja tęskniłem za naszym jedzeniem. - A kuchnia elfów ci nie odpowiadała? - Dajże spokój! Jaka kuchnia? Wiesz co oni jedzą? Kasztany! I kwiatki, takie białe, od akacji bodajże. Nazywają to deserem. I trawę jedzą. Siekają na drobne kawałki, zalewają jakąś miksturą i podają do dziczyzny. A ich wino smakuje jak rozmoczony tynk z piołunem! - Boromir hojnie nalał sobie grzańca. - A wiesz, co podali w Lorien? Talerze wielkie były jak tarcza Tuora, a na środku taki maleńki wyprztyk liliowego kremu. W tym orzeszek, jeden!, imaginuj sobie, żeby im się goście nie przejedli, przy nim kwiatek z łodyżką i takie coś niby opłatek na sztorc wetknięte. A całość miodem upaprana. Szkoda, że nie widziałeś min niziołków, kiedy podali ten z dawna zapowiedziany deser. - Szkoda, że nie widziałem twojej. Można spytać, co to jest „wyprztyk”? - To było dokładnie to, co podali. O genezie tego słowa porozmawiaj z niziołkami. Wymienię placek na krokiecik rodzaju jajecznego, co ty na to? - Bierz - Faramir podsunął mu talerz. - Placka na razie nie chcę. - Wina? - zrewanżował się Boromir. - A chętnie. Przez czas jakiś jedli w milczeniu. - Nie polubiłeś elfów, prawda? - zapytał cicho Faramir, odstawiając swój talerz wraz z trzema krokietami, których już nie zmógł. - Nie, to nie w tym rzecz. Nie powiedziałbym, że ich nie lubię. Nie jesz? Na pewno? To daj, ja skończę. Oni są po prostu obcy. Kompletnie inni. Nie znają śmierci, chorób, zmęczenia. Nie muszą spać. Są piękni, większość z nich zdaje się być zupełnie beztroska, jakby nie obchodziły ich losy tego świata. I choćby nie wiem, jak podkreślali, że wszystkie Dzieci Iluvatara są równe, to jednocześnie uważają się za lepszych. I okazują to na każdym kroku. W Imladris mieszka jeden z niziołków, niejaki

Bilbo, pierwszy Powiernik Pierścienia. Traktują go jako coś w rodzaju maskotki, śmieją się z niego, a jemu to o dziwo nie przeszkadza. Mmmm, ten mięsny też zjawiskowy, pyszności. Nie mówię, że dla mnie byli niemili. Wprost przeciwnie, starali się być gościnni. Ale na każdym kroku czułem to, że jestem *zwykłym* śmiertelnikiem, twarzą w tłumie. Może lord Elrond był inny. I jego synowie. Ale to pewnie dlatego, że sami są półelfami. Musisz poznać Elladana, to niezwykły człowiek, to znaczy, chciałem powiedzieć - elf - Boromir uśmiechnął się. - Legolas, syn Thranduila z Mrocznej Puszczy też okazał się dobrym towarzyszem podróży. Ale taka pani Galadriela na przykład... - Tak? - Faramir uważnie spojrzał na brata. - ...ona była najgorsza ze wszystkich. - Dlaczego? Boromir wziął głęboki wdech. - Przy pierwszym spotkaniu spojrzała na mnie, prosto w oczy i zaczęła czytać moje myśli. Nie umiałem się obronić. To było potworne. I cały czas patrzyła na mnie tak, jakbym był prochem i pyłem na jej sandałach. Jakbym był godzien politowania. Jakbym był człowiekiem bez honoru. I co gorsza... - Boromir wykrzywił się w gorzkim uśmiechu. - ...miała rację - dodał szeptem i duszkiem wypił resztkę wina z pucharu, a potem odstawił na bok talerz z napoczętym krokietem. - Nie wierzę - orzekł Faramir z przekonaniem. - Nie wierzę, bo cię znam. - Wcale mnie nie znasz. I jak się okazuje ja też się nie znałem. Kompletnie - westchnął i umilkł. Faramir czekał cierpliwie. Boromir dolał sobie kolejną porcję wina i oparł się wygodniej, ujmując puchar w obie dłonie. - Tam, pod Amon Hen... próbowałem odebrać Frodowi Pierścień. Domyślałeś się tego, nieprawdaż? Faramir pokiwał w milczeniu głową. - Zaatakowałem mniejszego od siebie, bezbronnego towarzysza podróży, którego powinienem chronić bardziej niż własne życie. Rzuciłem się na niego i tylko przypadek go ocalił. Gdyby nie ten głaz, który nas dzielił...Gdybym go dopadł, a on zacząłby się bronić, zabiłbym go, jestem tego pewien. Szał mnie opętał i byłem gotów zrobić wszystko, byle tylko zdobyć Pierścień. Ot, i masz swego dzielnego brata. - Dlaczego to zrobiłeś? - Chciałem, by Frodo zaniósł Pierścień naszemu ojcu. Misja Powiernika nie ma większych szans na powodzenie, nigdy nie miała, więc wydało mi się szaleństwem puszczać go do Mordoru z garstką przyjaciół. Chciałem go namówić na podróż do Minas Tirith. Rozmawialiśmy sam na sam. I w trakcie tej rozmowy coś się zaczęło ze mną dziać, Nieprzyjaciel zawładnął moim umysłem i kiedy się ocknąłem, było już za późno. Frodo zniknął. A wraz nim mój honor i dobre imię. - Skoro nie panowałeś nad swoim umysłem twoja wina jest...- Tak, tak, już to słyszałem - przerwał mu Boromir niecierpliwie. - Ale chyba wolę już być winny, niż mieć świadomość, że jestem słabego umysłu i mięknę jak wosk pod wpływem czaru Nieprzyjaciela. - Słabość nie musi oznaczać utraty honoru. - Słabość to słabość, Faramirze. - Czy mogę spytać, od kogo już to słyszałeś? - Co? - Wspomniałeś przed chwilą, że już ci to mówiono. Ktoś jeszcze, poza mną i Frodem, wie co się

stało pod Amon Hen? - Tak. Aragorn i hobbici. Merry i Pippin. - I jak zareagowali? - Wybaczyli mi, choć na to nie zasługuję. - Dlaczego to robisz? - Faramir zmarszczył brwi. - Dlaczego się nad sobą pastwisz? - Nie pastwię się. - Owszem, pastwisz. I to bez litości. Dobrze, że nie jesteś sędzią z powołania, bo nikt żywy z twojego sądu by nie uszedł. - Bez urazy, bracie, ale bredzisz. - Bredzę, powiadasz? A załóżmy, że to ja był na twoim...- Ty, Aragorn, Pippin, to bez różnicy - Boromir znów mu przerwał. - Bo to ja tam byłem. I ja poniosłem klęskę. - A jeśli Frodo powie, że ci wybacza? - To nie zmieni sytuacji. Bo ja sobie tego nie wybaczę. Nigdy. I od tamtego nieszczęsnego dnia muszę żyć ze świadomością, że nie mogę już na sobie polegać. - Boromirze - Faramir spojrzał na niego z miłością. - Mój ty kochany, zapatrzony w siebie durniu. Nareszcie to do ciebie dotarło. To na sobie nawzajem mamy polegać. Może i jesteśmy słabi, ale umiemy uczyć się na błędach i - dlaczego się krzywisz? - Słowa, słowa, słowa - Boromir wzruszył ramionami. - Siła słabości. Potęga miłosierdzia. A poza tym, wypraszam sobie nazywanie mnie zapatrzonym w siebie durniem. Powinienem się na ciebie śmiertelnie obrazić. - Więc dlaczego się nie obrażasz? - Bo...w zasadzie masz rację - Boromir zaśmiał się nieoczekiwanie. - Właśnie taki jestem. A żyłem w przekonaniu, że nie. I bolesne jest to zderzenie z rzeczywistością. - Może i bolesne, ale jakże owocne. Przysłużyło ci się to Amon Hen, wiesz? Zyskałeś. Może i jest skaza na krysztale, ale niewątpliwie jest on najwyższej próby. I jego blask przyćmi tę rysę. Już przyćmił. Niech raduje się Gondor z takiego Namiestnika. - Nie kpij sobie ze mnie - Boromir pochylił głowę, zawstydzony. - Nie kpię. - Przyznaj, podlizujesz mi się, bo chcesz urząd pierwszego doradcy. - A niech to, przejrzałeś mój niecny plan. Jesteś nie tylko kryształowy, ale i mądry niczym wszyscy czarodzieje razem wzięci. - Mów dalej. - I upaprałeś się tłuszczem z placka, o tu, na samym środku. Brawo, zniszczyłeś twoją najlepszą szatę. - Upierze się. Wiesz co? - Boromir spojrzał na niego i uśmiechnął się. - No co? - spytał Faramir, kiedy milczenie się przeciągało. - Okropnie się za tobą stęskniłem, braciszku. - A ja za tobą - odszepnął Faramir. - Nie jedź do Mordoru. - Imrahil ci powiedział? - Tak. Zostań. I jeśli pisane nam zginąć, gińmy razem. - Muszę jechać. - Dlaczego?

- Bo z przyczyn, które zaraz spróbuję ci wyjaśnić Nieprzyjaciel myśli, że mam Pierścień, a w każdym razie, że mogę go mieć. I Miasto będzie bezpieczniejsze, jeśli odjadę. A poza tym, jako namiestnik powinienem być przy Aragornie. - Aragorn, syn Arathorna - Faramir spojrzał w okno. - Dziedzic Isildura i pretendent do tronu. Kto by pomyślał... - Jest jeszcze coś - wtrącił Boromir. Faramir zwrócił nań pytający wzrok. - Nigdy byś się nie domyślił - ciągnął jego brat z satysfakcją. - Aragorn syn Arathorna ma jeszcze jedno imię. Wiesz jakie? - Nie wiem. - Zgadnij. - Nawet nie będę próbował. - Thorongil. - Żartujesz?! - Faramir aż się poderwał. - To jest Thorongil? Słynny, tajemniczy Thorongil? Nie wierzę! - A jednak. - Skąd wiesz? - Powiedział mi. - Kiedy? - Wczoraj. - Ludzie wiedzą? - Chyba nie. Jeszcze tego nie ogłosił. Ale to tylko kwestia czasu, nim ktoś go rozpozna. Myślę, że dlatego mi powiedział. - Thorongil... - Faramir pokręcił głową. - To ile on ma lat? - Prawie dziewięćdziesiąt. - A nie wygląda. - No cóż, krew nie woda. On naprawdę pochodzi od Isildura, choć z bocznej linii, ale dziedzictwo numenorejskie nadal jest w nim silne. - Sądzisz, że ojciec wiedział? - Że Thorongil pochodzi z królewskiego rodu? - Boromir wzruszył ramionami. - Nie mam pojęcia. Nigdy o nim nie mówił. Ale myślę, że nie bez powodu Thorongil zniknął tuż przed tym, jak ojciec objął rządy. Nie lubili się, to pewne. - Ciekawe, jakby ojciec teraz zareagował. Jak wyglądałoby ich spotkanie. - Tego się nie dowiemy - rzekł Boromir cicho. Siedzieli tak przez chwilę, słuchając syku dopalającej się świeczki. - Chyba nadszedł już czas - odezwał się w końcu Faramir. - Na co? - Na twoją opowieść. Wyruszyłeś czwartego dnia lipca, o świcie. I? - I wędrowałem dni sto dziesięć, by dnia sto jedenastego ujrzeć gościnne progi Imladris, zwanego Ostatnim Przyjaznym Domem - zaczął Boromir, a Faramir uśmiechnął się i oparł wygodnie głowę o poduszkę. Świeczka zasyczała i dopaliła się, ale żaden nie zwrócił na to uwagi.

Rozdział IV Cytadela - Wiem już, co jest nie tak - Merry odprowadził wzrokiem dwóch gwardzistów. - Zauważyłeś jacy oni wszyscy są szczupli? I kobiety też - wysokie i smukłe. Nie widziałem jeszcze żadnego przyzwoicie grubego Gondorczyka. - Dziwisz się? - Pippin wzruszył ramionami, za przykładem przyjaciela opierając łokcie na murze. - Jakbyś tak bez przerwy dyrdał tam i z powrotem po niekończących się schodach, też byś był jak przecinek. Zobacz - rzekł, wychylając się, by pokazać Merry’emu uliczkę, hen w dole. - Widzisz tamten dach przylegający do muru, koło dziedzińca z fontanną? - Tam, gdzie stoi ten wóz, czy coś w tym rodzaju? - Merry wychylił się i spojrzał w dół. - To chyba jakaś szopa, ale mniejsza z tym. Tamten maciupki punkcik to człowiek, widzisz? No. To teraz wyobraź sobie, że ty mieszkasz tu, gdzie teraz stoimy, a ja tam. I teraz zachciewa mi się wpaść do ciebie na popołudniową herbatkę. Drobiazg, jakieś pięć tysięcy schodów. Zdążyłbyś tę herbatę zasadzić i wyhodować, nim bym dotarł. A to i tak tylko różnica trzech kręgów. Nie chciałbym być posłańcem w tym mieście. Nie dziwota, że Boromir ma taką krzepę. Skoro na co dzień mieszka w Cytadeli, taki Caradhras to dla niego pestka i dlatego bez trudu mógł...Merry, dobrze się czujesz?! - Taak, tylko w głowie mi się zakręciło od tego patrzenia w dół - pobladły Meriadok dał się podeprzeć Pippinowi i odprowadzić od muru. - Idiota ze mnie, powinienem był to przewidzieć - mruczał Pippin. - Chodź, usiądź na chwilę na tej ławeczce. Odpocznij. Merry przysiadł posłusznie i odetchnął głębiej. - Chcesz wody? Może skoczę po jakąś kanapkę? - zatroskany Pippin kręcił się koło niego. Jesteś okropnie zielony na twarzy. - Jako giermek niziołek preferuję po prostu barwy narodowe. Pasują do tuniki - Merry uśmiechnął się słabo. - Bałwan - Pippin pokręcił głową. - To jak? Skoczę po coś do picia. Zaczekaj tu na mnie. - Nie, nie trzeba. Już mi lepiej - Merry przeczesał czuprynę palcami i odetchnął głębiej. - Skoro już o nim wspomniałeś - zagadnął - to czy widziałeś dziś może Boromira? - Nie. Dzisiaj nie. Wczoraj przed południem zamieniłem z nim ze dwa słowa, kiedy wracał od ciebie. Merry pokiwał głową. Boromir zajrzał do niego rankiem ubiegłego dnia. Była to krótka, dziwnie sztywna wizyta, chciałoby się wręcz rzec - ceremonialna. Obaj nie wiedzieli co powiedzieć. Merry, który znał losy Denethora z opowieści Pippina, wybąkał nerwowo jakieś nieskładne kondolencje i na równie nieskładne pytanie o jego własne samopoczucie, odpowiedział, że dziękuje, czuje się dobrze.

Rozmowa kompletnie się nie kleiła i Boromir przy pierwszym pretekście natychmiast skorzystał z okazji, by zakończyć odwiedziny, tłumacząc się obowiązkami. Merry go nie zatrzymywał, a po tym spotkaniu zostało mu uczucie dziwnego smutku i rozżalenia. Boromir był teraz jeszcze bardziej odległy i obcy, niż kiedy go poznali w Rivendell. Do tego ten czarny strój i posiwiałe włosy. I te oczy... Merry wzdrygnął się na to wspomnienie. - Zimno ci? - zapytał Pippin natychmiast.-Chcesz mój płaszcz? - Nie. Wszystko dobrze. Powiedz, jak ci się mieszka w boromirowych komnatach? Zajrzałeś do słynnej szafy w sypialni? No przyznaj się, na pewno zajrzałeś już pierwszego dnia - Merry trącił przyjaciela łokciem. - Zwariowałeś? - Pippin spojrzał na niego ze zdumieniem. - Nie mów, że nie zajrzałeś, bo i tak nie uwierzę. - Ja tam *w ogóle* nie byłem! - Jak to? - Mieszkam z Gandalfem w domu dla gości, niedaleko stąd. - A nie korciło cię żeby zajrzeć do komnat Boromira? - Żartujesz? - Pippin aż obejrzał się przez ramię, upewniając się, czy nikt ich nie słyszy. - Chyba nie sądzisz, że ktokolwiek by mnie tam wpuścił! - Ale Boromir powiedział... - zaczął Meriadok ze zdziwieniem. - To nieważne, co mówił. Merry, oni go tutaj czczą niemalże - Pippin konspiracyjnie ściszył głos. - Uwielbiają go, naprawdę. Nie śmiałbym komukolwiek wspominać o wizycie w jego komnatach. Wiesz, kiedy się rozeszła wieść, iż znam go osobiście, uznali mnie za księcia? Bo przecież tylko książę może być godnym zaszczytu obcowania z Boromirem II, synem Denethora! A kiedy pierwszy raz wymieniłem jego imię bez tych wszystkich tytułów honorowych, tak po prostu wspomniałem, że Boromir mówił mi to a to, myślałem, że Beregond zemdleje z wrażenia. - No popatrz, a my obcowaliśmy z Boromirem przez wiele miesięcy i jakoś nie poprawiał nas, kiedy zaczęliśmy się do niego zwracać po imieniu. Czy myśmy w ogóle mówili kiedyś do niego „panie”? - Ja nie. A zresztą on się na początku i tak prawie nie odzywał. - Mhm - Merry pokiwał głową. - Tak jak teraz - dodał za smutkiem. - Daj mu trochę czasu - Pippin westchnął. - Też byś taki był, gdyby twój ojciec...- Wiem, wiem - przerwał mu Merry szybko. - I nie chcę, by to brzmiało jakbym mu czynił jakiekolwiek zarzuty. Po prostu bardzo mi go żal. - Mnie też - Pippin spuścił wzrok, ale zaraz potem pozbierał się i boromirowym zwyczajem klepnął się w kolana, dając do zrozumienia, że dyskusja skończona. - No, myślę, że wystarczy już tego spacerowania na dziś - to rzekłszy, wstał i wyciągnął rękę, a Merry ujął ją i dał się podciągnąć w górę. Tuk poprawił mu energicznie płaszcz i skinął głową w stronę budynków. - Wracajmy do Domów Uzdrowień. Odprowadzę cię. - Nie chce mi się siedzieć w murach przy takiej pogodzie. - Otworzymy okno. No chodź, zorganizujemy sobie drugie śniadanie. - A, to trzeba było tak mówić od razu. Poszli powoli, uśmiechami odpowiadając na pozdrowienia ludzi. Merry rumienił się i spuszczał wzrok, ilekroć ktoś wołał: „Chwała niziołkowi, pogromcy Nazgula”. Na początku próbował prostować, że to wszak księżniczka Eowina zasłużyła się na polu bitwy, a jego rola była nader

skromna, ale nie dano mu dojść do słowa. Zastanawiał się też, kto tak skwapliwie rozpuścił wieści o jego czynach na polach Pelennoru. Miał podejrzenia, co do pewnej osoby słynącej z niepohamowanego języka, ale na razie wolał się w to nie wgłębiać. Miał tylko nadzieję, że fala zainteresowania „giermkiem Rohanu” szybko minie. Choć z drugiej strony nie mógł zaprzeczyć, że mimo skrępowania czuł się mile połechtany. W cichości ducha żałował, że jego rodzina nie może usłyszeć tych okrzyków, ani zobaczyć go w stroju królewskiego giermka (Merry bowiem nie dał sobie odebrać zielonej tuniki z godłem Theodena. Chorzy przebywający w Domach Uzdrowień tradycyjnie dostawali długie i luźne koszule z delikatnego płótna, ale hobbit nie chciał się rozstać ze swoim strojem i kiedy tylko podniósł się z łóżka natychmiast zażądał, by mu go oddać. Giermek Rohanu nie będzie paradować po ogrodach w płóciennych przaśnościach!) - Jakie masz plany na dziś? - zagadnął Pippina, gdy powoli wspinali się po schodach prowadzących do wejścia. - Beregond zaprosił mnie na obiad w kwaterach trzeciej Kompanii. Póki co, nie mam wyznaczonych obowiązków na dziś - Pippin wzruszył ramionami. - W zasadzie nie wiem, czy nadal jestem giermkiem namiestnikowskim, skoro mój pan, Denethor, nie żyje. Boromir nic mi nie mówił, a ja wolałem na razie nie pytać. - Znalazłbyś więc dla mnie trochę czasu przed obiadem? - Merry dał znak ręką, żeby się zatrzymali, bo zadyszał się od wspinaczki po schodach. - Pewnie. A co? - Chciałbym, żebyś przeszedł się ze mną do Sali Wieżowej. - Nie wypuszczą cię z Domów Uzdrowień. - W takim razie wyjdziemy nie pytając. Albo załatwisz mi u Boromira zwolnienie - Merry ujął przyjaciela za ramię. - Pip, ja muszę iść na to czuwanie, choćby i na chwilę. Chcę się pożegnać z Theodenem i pobyć przy nim, jak na giermka przystało. To dla mnie bardzo ważne. - No dobrze, coś wymyślimy. - Wiedziałem, że mogę na ciebie liczyć. Hej, a dokąd my idziemy? - Merry zmarszczył brwi, widząc, że Pippin skręca w prawo. - Mój pokój jest przecież tam. - Chcę ci kogoś przedstawić - Peregrin uśmiechnął się tajemniczo. - No chodź, nie bądź taki Brandybuck - dodał, pociągając za rękaw wahającego się przyjaciela. - A kogo? - Merry, nie mając wyjścia, poszedł za nim. Prawdę mówiąc był trochę zmęczony i nie miał ochoty na żadne odwiedziny. - Zobaczysz - Pippin mrugnął do niego znacząco, zatrzymał się pod dębowymi, kutymi drzwiami i zapukał. - Wejść! - rozległ się dźwięczny, męski głos. Pippin uchylił drzwi i wetknął głowę do środka. Nie przeszkadzam? Czy możemy zajrzeć na chwilkę? - Oczywiście mości niziołku, zapraszam - odparł ów głos. Pippin pchnął drzwi mocniej i puścił Merry’ego przodem. Pod oknem, na rzeźbionym krześle siedział szczupły mężczyzna z wielką księgą na kolanach. Nogi oparł na łóżku, a pod głowę podłożył sobie poduszkę. Jego prawą rękę podtrzymywał płócienny temblak, niemal identyczny, jak ten Merry’ego. - To mój przyjaciel, Meriadok Brandybuck, syn Saradoka - powiedział Pippin, zamykając drzwi. - Merry, mam zaszczyt przedstawić ci...- Faramira... - szepnął Merry, nieruchomiejąc.

Kiedy potem się nad tym zastanawiał, nie był w stanie powiedzieć, skąd ta pewność, że oto ujrzał młodszego brata Boromira. Od pierwszego spojrzenia wiedział już, kogo ma przed sobą, choć o dziwo, Faramir wyglądał kompletnie inaczej, niż go sobie wyobrażał. Na podstawie opowieści Merry wytworzył sobie pewien obraz brata Boromira - kogoś w rodzaju jego młodszej i chudszej kopii. Boromir był krzepki, mocarny i taki - jakby to ująć - dosłowny w mowie i wyglądzie. Jego młodszy brat powinien być po prostu mniejszy. I już. Może cichszy i mniej wybuchowy, ale z całą pewnością równie solidny i twardo stąpający po ziemi. Merry wszystkiego się spodziewał, ale nie tej wąskiej, niemal elfiej twarzy o przeszywających oczach i wyraźnie zarysowanych kościach policzkowych. Mężczyzna, który siedział przed nim w niczym nie przypominał Boromira, już prędzej sprawiał wrażenia elfa w ludzkiej skórze. - Rad jestem mogąc cię wreszcie poznać, Meriadoku synu Saradoka - rzekł Faramir, odkładając na bok opasłą księgę. - Weźcie sobie krzesła i chodźcie tu bliżej. - No już, Merry, pobudka - rozbawiony Pippin trącił przyjaciela w bok i sięgnął po krzesło. Meriadok drgnął i zaczerwienił się, uświadomiwszy sobie, że gapi się jak cielę. - I ja rad cię widzę, mój panie - bąknął. - Boromir wiele nam opowiadał o waszych przygodach w dzieciństwie - oznajmi Pippin, stawiając krzesło przy łóżku i sadzając na nim Merry’ego. W odróżnieniu od swego przyjaciela wydawał się czuć swobodnie w obecności Faramira i Merry mu tego pozazdrościł. - Doprawdy? - Faramir uśmiechnął się i uniósł brew. - Wiele bym dał, by usłyszeć, co też takiego wam naopowiadał, ten mój braciszek. - Przy tym uśmiechu i przy tych słowach jego twarz ożyła, upodabniając się do boromirowej i to tak, że Merry aż wstrzymał oddech. Sposób mówienia, barwa głosu, oczy - wszystko to było tak znajome, że owo pierwsze wrażenie „elfickości” rozwiało się, nie zostawiając cienia wątpliwości, że jest to rodzony brat Boromira. Niepodobny i podobny jednocześnie. Merry nie był w stanie oderwać od niego zafascynowanego wzroku. Szare oczy spoczęły na nim, przeszywające, a mimo to życzliwe. - Opowiedział nam o Gondolinie - odparł Pippin wesoło. - O prażynkach i o potrawce z trolla. - A zatem odebrał mi szansę, by zrobić dobre wrażenie przy naszym pierwszym spotkaniu Faramir uśmiechnął się znowu. - Niecnie obnażając moje mroczne sekrety. - Gondolin nie był przecież mroczną tajemnicą. Ot, niebezpieczną wyprawą, rzekłbym zaprotestował Pippin. - To zależy o którym Gondolinie mówisz - stwierdził Faramir swobodnie. - O jego ukryciu, czy też o obronie. - O tym, jak uciekaliście z oblężonego miasta. Czy to znaczy, że były dwie przygody? - oczy Pippina zalśniły. - Trzy, jeśli chodzi o ścisłość. - Ale Boromir mówił, że już się nie bawił w Gondolin po tej awanturze z Rogiem i w ogóle. - On nie - odparł Faramir zdawkowo. - O? - Pippin przechylił głowę. - Ktoś musiał dbać o grobowiec Fingolfina. - Kogo? - Mniejsza z tym - Faramir przeniósł wzrok na Merry’go. - Słyszałem o twych zasługach na polu chwały, mości Meriadoku - rzekł. - Zaszczyt to dla mnie poznać tak walecznego i dzielnego żołnierza - spojrzał na Merry’ego, a potem na Pippina. - Oto siedzą przede mną dwaj hobbici, jeden w stroju

Gwardii, drugi w barwach Rohanu. Zupełnie jakbym śnił na jawie. - My też się tak chwilami czujemy, szczerze mówiąc - Pippin pokiwał głową. - Chcę wam podziękować - rzekł Faramir, poważniejąc. - Boromir opowiedział mi o Parth Galen i o waszej tułaczce po stepach Rohanu, o tym, jak uratowaliście mu życie. Jestem waszym dłużnikiem. - O, nie, nie! - wyrwało się Pippinowi. - Nie ma tu mowy o żadnych długach. My pomogliśmy jemu, a on nam. Gdyby nie twój brat, zginęlibyśmy marnie już pod Caradhrasem. Faramir jednak znów zaczął im dziękować, więc rozmowa zeszła na wzajemne zapewnianie się o tym, kto komu więcej zawdzięcza. Merry słuchał jednym uchem, jednocześnie wciąż obserwując młodszego syna Denethora. Wcześniej bał się, że opowieści Boromira sprawią, iż będzie patrzył na Faramira przez pryzmat prażynek i obrażania się za potrawkę z trolla - że przyćmi mu to znajomość, tak jak bobry z historii Aragorna rzuciły cień na Elladana i Elrohira. (Merry nie mógł teraz spojrzeć na synów Elronda bez prób wyobrażenia sobie, jak podpuszczają biednego, małoletniego myśliwego i jak z kamiennymi twarzami uczą go śpiewać przepisy na marynaty). Z Faramirem było inaczej. Prażynki odeszły w niepamięć w obliczu tego niezwykłego młodzieńca o poważnych oczach i pięknym uśmiechu. Faramir sprawiał wrażenie surowego, a z drugiej strony, dla kontrastu, było w nim wiele ciepła i łagodności. Miał głębię spojrzenia elfa, ale bez tego ostrza, które cięło na wskroś. Boromir też często spoglądał surowo i władczo, ale wtedy miało się wrażenie, że ocenia i sądzi bez litości. W Rivendell Merry początkowo go unikał, bo bariera stworzona przez tę surowość wydawała się nieprzekraczalna. Hobbit miał wrażenie, że Gondorczyk jest o coś na niego zły i kiedy Boromir przybierał swą władczą postawę, miał ochotę zacząć go przepraszać. Faramir był inny. Dostojeństwo mieszało się u niego z wyrozumiałością i Merry zrozumiał, dlaczego Boromir opowiadał o bracie z taką miłością i oddaniem. - Jak ci się podoba w Białym Mieście, mości Meriadoku? - szare oczy znów spoczęły na nim. - Jest takie ogromne - odparł Merry i szybko dodał: - I piękne. - Tyle, że strasznie dużo tu schodów - wtrącił się Pippin. - My, hobbici nie lubimy schodów. I unikamy ich, na ile tylko się da. - Jak w takim razie dostajecie się na piętro? - zainteresował się Faramir. - W bardzo prosty sposób - Pippin wyszczerzył zęby. - Nie budując go. Roześmieli się wszyscy trzej i Merry wreszcie odprężył się nieco. - Chciałbym zobaczyć Shire - westchnął Faramir. - W imieniu thana, mego ojca, zapraszam cię serdecznie - oświadczył Pippin natychmiast. Musisz koniecznie przyjechać razem z Boromirem. Pokażemy wam cały Hobbiton. I Wielkie Smajale. No i wstąpimy na piwo pod Zielonego Smoka. Dla tego piwa warto jechać choćby i przez pół świata. - I dla słynnej kuchni Brandybucków - Merry poczuł się w obowiązku przypomnieć o swojej rodzinie, by Faramir nie odniósł mylnego wrażenia, że w Shire mieszkają wyłącznie Tukowie. Musisz skosztować słynnej pieczeni mej babki i naszego ciasta z malinami. - Jakiej słynnej pieczeni? Mówisz o polędwicy z rożna? - zaciekawił się Pippin. - Nie, o sztufadzie faszerowanej pieczarkami i cebulką. - Pah! „Kuchnia Brandybucków”, dobre sobie - Pippin zadarł nos do góry. - Moja prababka przyrządzała sztufadę, zanim twoja babka nauczyła się wymawiać to słowo. - Jasne! Wy, Tukowie, nie możecie ścierpieć, kiedy ktoś robi coś lepiej od was. Sztufada to nasz rodowy przepis.

- Przywędrował do was przez przypadek. Twoja matka, Esmeralda *Tuk*, że ci to uświadomię z naciskiem, wniosła go twemu ojcu w posagu. - Bezczelny uzurpator! Zaraz powie, że Brandy Hall zbudowali Tukowie! - Oczywiście, że tak! Przypomnę ci, że Gorhendad, zanim w przypływie niezrozumiałego zaćmienia umysłu zdecydował się zmienić nazwisko na „Brandybuck”, zwał się uprzednio Oldbuck i pochodził z Marish, a te tereny od dawna zasiedlane były przez Tuków! - Ciekawe od jak dawna, skoro pierwsi Tukowie pojawili się w Shire trzysta lat później! - Jesteście spokrewnieni? - Faramir zdołał się wreszcie wtrącić. - Jesteśmy kuzynami, niestety - Merry pokiwał głową. - Moja matka pochodzi z rodu Tuków. - I jest moją ciotką. Siostrą ojca - dodał Pippin. - A ja jestem bratem mego brata i wolałbym, żeby tenże brat leżał w łóżku i odpoczywał, zamiast przesiadywać w przeciągu! - zagrzmiał znajomy głos. Boromir wkroczył do komnaty jak burza, zamknął drzwi i podszedł do nich. - Witaj, Merry, jak się masz Pippinie - pozdrowił ich z uśmiechem, a potem przeniósł wzrok na Faramira. - Kto ci pozwolił wstać? - zapytał groźnie. - I ja też się cieszę, że cię widzę - odparł Faramir spokojnie. - Po pierwsze zwrócę ci uwagę na to, że siedzę, a nie stoję. Po drugie, na powrót zakułeś mnie dziś od rana w temblak, więc powinieneś być zadowolony. - To twoja wina, bo nadwerężyłeś rękę i zaczęła cię boleć - Boromir przecisnął się między krzesłami i przymknął okno. - Mam mieć dużo świeżego powietrza, pamiętasz? - wtrącił się Faramir. - W takim razie, okryj się chociaż kocem - Boromir ściągnął pled z łóżka i narzucił bratu na kolana. - Jeśli ma cię to uszczęśliwić - westchnął Faramir wygładzając koc. - Tak, to mnie bardzo uszczęśliwi - Boromir odemknął na powrót okno, a potem wychylił się i ryknął - Poszedł precz!!! - aż hobbici podskoczyli. - To może my też pójdziemy - bąknął Merry. - Nie będziemy przeszkadzać. - Nie przeszkadzacie - zapewnił go Faramir, a Boromir nieoczekiwanie uśmiechnął się do niego. - Mówiłem do Glaurunga - rzekł. - To jego ulubiony wróbel - wyjaśnił Faramir z rozbawieniem. - Po dzisiejszym, porannym koncercie dzielna ptaszyna zyskała imię. Boromir stanął przy krześle Faramira i zmierzył zebranych spojrzeniem. - Widzę, że już się poznaliście - rzekł, a potem jakby pod wpływem nagłego impulsu, przechylił się nad oparciem, zaborczym gestem objął brata ramieniem i oparł mu podbródek na głowie. - No i jak? Cóż sądzicie? - zwrócił się do niziołków. - Całkiem do rzeczy brata sobie wychowałem, nieprawdaż? - zapytał z dumą i zaraz potem drgnął, gdy łokieć Faramira wprawnym ruchem dźgnął go w bok. Merry i Pippin entuzjastycznie pokiwali głowami, obserwując braci z fascynacją i rozbawieniem. - Troszeczkę... mi się wprawdzie... rozbestwił podczas mej nieobecności - Boromir zdołał w końcu chwycić rękę brata i unieruchomił ją zręcznie. - Ale przy odrobinie wysiłku i dobrych chęciach rychło to naprawimy. Prawda, braciszku? - Czy drugą rękę też zamierzasz zapakować mi w temblak? - Faramir uśmiechnął się, a brat natychmiast go uwolnił. - Powinieneś leżeć - stwierdził Boromir. - Przespałeś się chociaż trochę?

- Zdrzemnąłem się po twoim wyjściu. - Toś długo sobie nie pospał. - Wystarczy mi - Faramir wzruszył ramionami. - Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się ujrzeć cię tak szybko, bracie, radości moja. Cóż cię tu sprowadza, jeśli można spytać? I jeśli odpowiesz, że przyszedłeś sprawdzić, czy nie siedzę w przeciągu, daję słowo, że zacznę się ciebie bać. - Głód mnie tu sprowadził, bracie, głód. Zew placuszków spoczywających w zapomnieniu pod tymże talerzem. - Placuszki? - Pippin wyprostował się bacznie. - Jedliście już drugie śniadanie? - zapytał Boromir, widząc jego reakcję. - Też mi pytanie - Tuk spojrzał na niego wymownie. - Nawet jeśli już zjedliśmy, zawsze możemy zjeść je jeszcze raz. - Zawsze lepiej zjeść, niż nie zjeść - dorzucił Merry skwapliwie, bo słowo „placuszki” przypomniało mu, że nie jadł nic od co najmniej trzech godzin. - Właściwie to ja też zgłodniałem - przyznał Faramir. - Akurat tak się składa, że mamy tu zapasy, które starczyłyby na wyżywienie całego garnizonu - ruchem głowy wskazał stół zastawiony talerzami i półmiskami. - Zostało nam po nocnej uczcie. - A zatem przekąsimy sobie małe co nieco. Można by przysunąć ten stół bliżej - stwierdził Boromir. - Przenieś się na łóżko, będzie więcej miejsca - zaproponował bratu. - Cóż za błyskotliwie podstępny plan - Faramir znacząco uniósł brew. - Jestem pod wrażeniem, doprawdy. - No już, już. Blokujesz dostęp do stołu. - Taaak, a z której strony? - Ze strategicznej, czyli mojej. No dalej, rusz się. - Słowo daję, jesteś gorszy niż cały zastęp nianiek, wiesz? - mruknął Faramir. Odrzucił koc na łóżko i dźwignął się powoli. - I dziękuję, nie musisz mnie podtrzymywać, jeszcze nie jestem zgrzybiałym starcem...czekaj, stój! - Co się stało? - zaniepokoił się Boromir, nieruchomiejąc, a potem za przykładem brata spoglądając na podłogę i potem do góry. - Coś ci upadło? - Masz buty na koturnach? - zapytał Faramir, marszcząc brwi. - Że co? - Boromir zrobił okrągłe oczy. - Dlaczego jesteś ode mnie wyższy? Skurczyłem się przez tę gorączkę? Hobbici zachichotali. - Ach, o to ci chodzi - Boromir też się uśmiechnął. - To nie ty. To ja. Zapomniałem ci powiedzieć. Bo widzisz, ja urosłem. - Jak to urosłeś?! - Po wodzie entów przybyło mi parę cali. - Parę?! Przecież ty mnie przewyższasz prawie o pół głowy! To niemożliwe - Faramir znów spojrzał w dół. - Żartujesz sobie ze mnie, włożyłeś coś do butów, przyznaj się. - Tak, stopy - Boromir ruchem głowy ponaglił brata w stronę łóżka. - No, już, kładź się. - Jak dorosły człowiek może urosnąć? - osłupiały Faramir dał się posadzić na łóżku. - Toż to wbrew naturze! - Dobrze to podsumowałeś. Wbrew naturze. Jak cała moja wyprawa do Imladris - oznajmił Boromir.

Faramir spojrzał na śmiejących się hobbitów i zmarszczył brwi. - To kolejny z twoich niezapomnianych dowcipów, czy tak? - zapytał podejrzliwie. - Przyznaję, dałem się nabrać. - Nie, to nie dowcip - Boromir zaczął się śmiać i podsunął mu pod nos rękaw swojej szaty, który kończył się mniej więcej w połowie przedramienia. - Zobacz, ze wszystkiego wyrosłem. Przeglądałem dziś rano zawartość szafy. Dramat. Nie mam się w co ubrać, wszystko za małe. - To akurat zauważyłem już wcześniej, ale sądziłem, że ubranie skurczyło się po praniu - Faramir raz jeszcze zmierzył go wzrokiem od stóp do głów. - Po prawdzie, to od początku wydawałeś mi się dziwnie wielki, ale myślałem, że mi się zdaje, bo cię oglądam cię z perspektywy łóżka. I włosy też masz bujniejsze, to nie jest złudzenie. Aż takiej grzywy nie miałeś. - Nie miałem. Wszystko to zawdzięczam entowemu napojowi. A to są jedyne buty, w które się wcisnąłem - Boromir klepnął się w czarną cholewę. - Mysza zaniósł resztę do szewca. Mam nadzieję, że uda się rozciągnąć chociaż te brązowe, które przywiozłem sobie z Dol Amroth. Kolczugę też trzeba będzie poszerzyć, bo mnie ciśnie. O właśnie, to mi przypomina, że muszę dziś jeszcze zajrzeć do zbrojowni. No, panowie, czas ucieka, jemy! W południe mam odprawę Straży, a zaraz potem jadę do Harlondu. No już, bracie, nie rób takiej miny, patrz na to z dobrej strony - będziesz miał mnie więcej do uwielbiania. Pippinie, weź ten dzban, a ja przesunę stół. Merry, potrzymasz imbryk z herbatą? - My też urośliśmy, Pippin i ja - powiedział Merry z uśmiechem, biorąc imbryk. - I włosy bardziej się nam kręcą. Ciekawe, co by w domu powiedzieli na nasz widok. - Macie małą próbkę - Boromir pokazał palcem swego brata. - Widzisz, braciszku, jakbyś czytał mniej mądrych ksiąg, to byś miał bardziej elastyczny umysł, otwarty na cuda tego świata. A ponieważ wydaje ci się, że zjadłeś wszystkie rozumy, to teraz nie możesz ogarnąć czegoś co ci nie pasuje do reguł. Zawsze powtarzałem, że nadmiar lektury stępia zmysły. - Jak smakowała ta woda? - zapytał Faramir, puszczając mimo uszu przytyk brata. - Jak woda z przyprawami. - Jakimi? - Lekko korzennymi. - Nam przypominała w smaku miód - wtrącił się Pippin. - Tak? To ciekawe, bo mi nie - Boromir wzruszył ramionami i przesunął stół w stronę łóżka. - A ile jej wypiłeś? - drążył Faramir. - Niedużo - Boromir podniósł jeden z pucharków. - Tyle, ile się zmieści w tym. - A czułeś, że rośniesz? - Czułem, że zasypiam. Spałem po tym świństwie prawie dwa dni. A kiedy się obudziłem, miałem brodę do pasa i stóg siana zamiast włosów. A moje ubranie...- Bardzo cię proszę, żebyś nie nazywał wody entów świństwem! - wszedł mu w słowo Merry. Bądź łaskaw pamiętać, że dzięki niej żyjesz! - Tak, tak - Boromir z roztargnieniem machnął nań ręką. - Placki, proszę - rzekł, wręczając mu półmisek. - Zimne, ale nadal zjawiskowe. A tu są smętne resztki krokiecików obojga rodzajów, a nie, niestety, już tylko rodzaju jednego. Jajecznego, o ile się nie mylę. - Tam są jeszcze z cynamonem - odezwał się Faramir. - Gdzie? - Pod tym niebieskim przykryciem.

- A, proszę, są, nietknięte i uśmiechnięte. Komu zimnego grzańca, a komu herbaty? Też wystudzonej, uprzedzam. Merry dawno nie jadł tak smakowitego drugiego śniadania i to w tak doborowym towarzystwie. Najważniejsze zaś było to, że Boromir w porównaniu z dniem wczorajszym, zdawał się być innym człowiekiem. Jego oczy i ruchy nabrały życia, wyglądał zdrowiej, choć wciąż był bardzo blady. Merry był bardzo ciekaw, z czego ta zmiana nastroju wynikała, choć oczywiście nie zamierzał pytać. Cieszył się po prostu, że jest lepiej. Nawet posiwiałe włosy Boromira i jego czarny strój już go tak nie raziły - zaczął się przyzwyczajać do tego nowego wyglądu. Z zadowoleniem więc pałaszował placki, przysłuchując się, jak Faramir opowiada o obronie Rammas Echor i dyskretnie przyglądał się braciom, porównując ich twarze. Wkrótce też zaczął się łapać na ziewaniu i zaraził nim Faramira. Boromir i Pippin oczywiście zaraz to zauważyli i orzekli, że obaj ranni na pewno są zmęczeni. Kiedy w paszczy Tuka zniknął ostatni krokiecik jajeczny, Boromir poskładał puste półmiski i zarządził wymarsz, oznajmiając, że wraz z Pippinem odprowadzą Merry’ego do jego pokoju. Obaj hobbici skłonili się Faramirowi i ruszyli za Boromirem do drzwi. - Zjesz ze mną obiad? - zawołał jeszcze za bratem Faramir. - Nie wiem, czy zdążę - Boromir ujął klamkę. - Ale postaram się. Jak nie obiad, to kolację. A ty wiesz, co masz robić w międzyczasie? - Czytać. - Spać! I zdrowieć. Żebyś był duży i silny jak twój brat. Dobranoc - I Boromir zamknął drzwi. Pippin nie mógł się wprost doczekać, kiedy znajdzie się z Merry’m sam na sam. Był dziko ciekaw jego wrażeń po spotkaniu z Faramirem. Że też Boromir akurat teraz musiał ich odprowadzać! Nigdy tego nie robił. Jak się okazało, nie był to wcale koniec niespodzianek. Kiedy tylko Merry zapakowany został do łóżka, Boromir spojrzał na Pippina. - Masz teraz chwilę czasu? - zagadnął. - Chciałbym zamienić z tobą słowo, jeśli można. Tuk wymienił zaskoczone spojrzenia z Merrym. - Noo, oczywiście - odparł, marszcząc brwi. - Mów, zamieniam się w słuch. - Nie tutaj - odpowiedział Boromir. - Merry potrzebuje spokoju. - Wcale nie potrzebuję... - zaczął Meriadok, ale nie został dopuszczony do głosu. - Potrzebujesz - uciął Boromir. - Skorzystaj z okazji i zdrzemnij się trochę. Chodź, Pippinie. Nie rób takiej miny, zdążycie nas jeszcze obgadać. - Jakich „was”? - Pippin zamrugał oczami. - Mnie i Faramira - Boromir uśmiechnął się lekko. - Skąd...to znaczy... wcale nie zamierzaliśmy was obgadywać! - Więc tym bardziej nie ma żadnych przeszkód, byś mógł ze mną pójść, prawda? Tuk raz jeszcze zerknął na Merry’ego, wzruszył bezradnie ramionami i pożegnał się z nim skinieniem ręki. - Dokąd idziemy? - zapytał, kiedy już zamknęli drzwi do pokoju Merry’ego. Boromir rozejrzał się po zatłoczonym korytarzu, po którym krzątała się służba. - Za duży tu ruch i gwar - oświadczył. - Chodźmy do mnie. - O? - Pippin żywo uniósł głowę. - Do twoich komnat? - Tak.

- Daruj to pytanie, ale czy coś się stało? Coś złego, uchowaj-przed-Lobelią? - Nie - Boromir spojrzał na niego ze zdziwieniem. - Nic się nie stało. Chcę z tobą po prostu porozmawiać w spokoju. - Aha. - Chodźmy zatem, szkoda czasu. Ruszyli szybkim krokiem ku schodom. Po wyjściu z Domu Uzdrowień skierowali się w lewo, przecięli na skos ogrody, a potem wąską, półkoliście zakręcającą uliczką powędrowali ku głównym zabudowaniom Cytadeli, mając wysoki mur po prawej ręce. Pippin rozglądał się ciekawie, bo nie znał tego skrótu. Nawet nie przypuszczał, że w ten sposób można się przedostać z Domów Uzdrowień do głównych budynków siódmego kręgu. Boromir skręcił w prawo, pokonał dwa skosy schodów, skacząc po trzy stopnie na raz i na górze zatrzymał się, czekając, aż Pippin go dogoni. Następnie ruszył dalej ciasnym przejściem między ścianami budynków, zanurkował pod wykuszem i znów skręcił w prawo, w uliczkę wybrukowaną na biało kocimi łbami. Jeszcze jedne schody i przejście wyprowadziło ich na przestronny plac. Dopiero wtedy Pippin zorientował się, że są już na tyłach Pałacu Namiestnikowskiego, który jednym bokiem wtapiał się w ścianę Mindolluiny, a drugim wyciągał ku Wieży Ectheliona. Boromir poprowadził hobbita ku tylnemu wejściu, przy którym czuwało dwóch Gwardzistów. Zasalutowali bronią na widok Namiestnika, a on odpowiedział im skinieniem ręki, pchnął ramieniem ciężkie, czarne drzwi i puścił Pippina przodem. - W lewo, a potem na górę - przykazał. Pippin posłusznie zanurzył się w chłód korytarza, wdychając zapach świec i starych tkanin. Na szczęście schody nie były wysokie. Na pierwszym piętrze zatrzymał się i obejrzał na Boromira. - W prawo - dobiegło go polecenie. Ruszył więc we wskazanym kierunku, zadzierając głowę, by przyjrzeć się zbrojom ustawionym na stojakach wzdłuż ścian. Wyglądały na okropnie stare. Podobnie jak wyblakłe freski. Ściana kończyła się sporą wnęką, którą wypełniała solidna, rzeźbiona ława. Na ławie zaś, w pozie niedbałej, spoczywał młodzieniec z białym opatrunkiem na głowie. Na odgłos kroków podniósł głowę i wyprostował się, ale bez nadgorliwości cechującej prostą służbę. - Posłaniec Imrahila zostawił wiadomość dla ciebie, panie - rzekł i podniósł z ławy zwinięty ciasno pergamin. - Daj - Boromir odebrał od niego zwój. - Wy się jeszcze nie znacie, prawda? Pippinie, to jest Bern, syn Brandira, mój giermek i adiutant. Bernie, oto Peregrin Tuk, syn Paladina, mój towarzysz i giermek Denethora. - W skrócie Pippin - Tuk z trudem oderwał się od kontemplacji uszu młodego Gondorczyka. - W skrócie Bern - odparł giermek Boromira i w odpowiedzi na natarczywe spojrzenie hobbita zmierzył go chłodnym wzrokiem. Musiał być chyba przewrażliwiony na punkcie swego wyglądu. - To zaszczyt poznać przesławnego niziołka. - Jaki tam przesławny - Pippin wzruszył ramionami, a jego wzrok bez udziału woli znów powędrował ku tym fascynującym uszom. Niesamowite. Ten chłopak wyglądał jak.. jak.. - Mysza, mam dla ciebie jeszcze jedno zadanie - rzekł Boromir roztargnionym głosem, czytając jednocześnie dokument. - Przejdź się do zbrojowni i dowiedz, czy moja kolczuga jest już gotowa. Aha, i na drugą po południu będę potrzebował konia. Tylko znajdź mi przyzwoity rząd, od tej rohańskiej kulbaki mam nogi całe w sińcach. - Tak jest. Kazać osiodłać karego? - O, kary nadal tu jest? Przeżył?

- Przeżył. Lord Faramir dosiadał go w bitwie. Koń wrócił bez jednego draśnięcia. W odróżnieniu od jeźdźca - przemknęło Pippinowi przez myśl i hobbit się wzdrygnął na wspomnienie nieprzytomnego Faramira w ramionach wuja. - Siodłać ogiera, czy tę siwą klacz, na której przyjechałeś, panie? - dopytywał się Mysza. - Niech będzie klacz. Przyzwyczaiłem się do niej. Tylko pamiętaj, żeby zmienić rząd. To na razie wszystko. A tak w ogóle, to gdzie twój temblak? - Został w Domu Uzdrowień. - Nie chciał iść z tobą? - Nie chciał. - W takim razie masz go odwiedzić, zanim udasz się do zbrojowni. Czy wyrażam się jasno? - Tak, panie - westchnął chłopak. - Chodź, Pippinie - Boromir podszedł do intarsjowanych, ciemnych drzwi i otworzył je, zachęcając swego gościa do wejścia. Pippinowi nie trzeba było tego dwa razy powtarzać. Skwapliwie przestąpił próg i znalazł się w królestwie Boromira. Komnata była duża i zaskakująco mroczna. Na wprost drzwi znajdowały się tylko dwa strzeliste, wąskie okna, zakończone ostrymi łukami. Na podłodze leżał wielki, brązowo-płowy kobierzec, sięgający niemal od ściany do ściany. Podobne w tonacji kilimy zdobiły ścianę po prawej. Kotary, teraz rozsunięte, też były brązowe, odcieniem zbliżone do koloru miodu spadziowego. Wielkie i ciężkie biurko czaiło się obok okien, przypominając hobbitowi przysadziste zwierzę. Poza nim w komnacie stały jeszcze dwa czarne krzesła, czarna ława, niewielki stolik. Na ścianach, w starannie zaaranżowanych kompozycjach wisiała broń - dokładnie, jak to sobie Pippin wyobrażał. Prawdziwie, była to komnata wojownika - surowa i posępna. Boromir zamknął drzwi. - Tutaj mieszkam - oznajmił. - Od kiedy? - Od zawsze. Pippin uniósł brwi - dość nietypowe miejsce dla dzieci. W Shire dziecinne pokoje były kolorowe, zagracone, ozdabiane pstrokatymi zasłonkami, kwieciem i wycinankami, Żadnemu hobbitowi nie przyszło by nawet do głowy, żeby umieścić dziecko we wnętrzu takim jak to. - Pozwól, że cię oprowadzę - Boromir ruszył w bok i dopiero wtedy Pippin zauważył, że tuż obok szafy znajdują się drzwi do drugiego pomieszczenia. Czym prędzej podążył więc za gospodarzem, który zniknął w przejściu. - Nazywam to swoim gabinetem - rzekł Boromir, rzucając pergamin od Imrahila na podręczne biurko, gdzie w miłym dla oka nieładzie, leżało sporo innych papierów. Pippin rozejrzał się zaskoczony. Ta komnata była kompletnie inna. Nieco mniejsza od poprzedniej, jednocześnie wydawała się jaśniejsza. Przez okno w wykuszu wlewała się fala światła. Na półkach piętrzyły się księgi, ze ściany na wprost drzwi zwieszał się piękny błękitno-srebrny kilim, zdobiony zawiłymi haftami. Na okutej skrzyni leżało gęste, szare futro, chyba wilcze, a zamiast ponurych fresków na hobbita spoglądały dwie pary oczu z portretów w pięknych ramach - młody mężczyzna, dziwnie znajomy i kruczowłosa kobieta w białej sukni. Pippin przyjrzał się uważniej. - To twój...to lord Denethor! - wykrzyknął zdumiony. - Tak - Boromir podniósł wzrok na obraz, lecz niemal natychmiast odwrócił głowę. - A to twoja mama, czy tak?

- Tak. To Finduilas z Dol Amroth. - Jaka piękna - szepnął Pippin w niekłamanym podziwie. - Naprawdę taka była? - zapytał, poniewczasie orientując się, że właśnie popełnia potężna gafę. Ale Boromir się nie rozgniewał; uśmiechnął się tylko. - Jeszcze piękniejsza, Pippinie, jeszcze piękniejsza - rzekł cicho. - A to? Jakie to ładne... - Jesienne niebo nad Osgiliath. Mój brat to namalował. Ten pejzaż obok też. - Naprawdę? - Pippin aż zaniemówił. - Nie chwaliłeś się, że twój brat jest taki zdolny! - Jeszcze wielu rzeczy wam o nim nie mówiłem. - A to kto? - Pippin przysunął się, by spojrzeć na obrazek narysowany niewątpliwie dziecięcą ręką, a przedstawiający garbate czupiradło na przeraźliwie cienkich, pająkowatych nogach, zakończonych gigantycznymi stopami jak dwie łodzie. W ręku owo coś dzierżyło wielki trójkąt, a mniejszy wbijał mu się w bok. Obok wisiał bardzo podobny portret, tak samo ładnie oprawiony, z tym, że czupiradło miało malutkie nóżki i wielkie ręce o rozczapierzonych palcach, dużo zębów, a zamiast brzucha koślawy kwadrat. - To ja. Ten portret wyszedł spod pędzla mej kuzynki, Lothi - Boromir puknął palcem w obrazek z zębatym czupiradłem. - Miała wtedy cztery lata, a ja przyjechałem do Dol Amroth na paradę. Pierwszy raz zobaczyła mnie w zbroi i podobno zrobiłem na niej spore wrażenie. - A dlaczego masz tyle zębów? - Głupiś. Uśmiecham się, bo jestem piękny. - A-haaa. A ten drugi rysunek? - To dzieło trzyletniego Faramira. Jest zresztą podpisany. - A, rzeczywiście. A te trójkąty? - Jakie trójkąty? To jest miecz - Boromir palcem pokazał większy. - A to Róg Gondoru - jego palec powędrował ku mniejszemu. - A dlaczego jesteś garbaty? - To tarcza, nie garb, ty profanie. - Aha. Czekaj, czekaj - Pippin zmarszczył brwi, bo coś mu się nie chciało zgodzić w rachunku. Jeśli Faramir miał trzy lata... - Trzy i pół, konkretnie - przerwał mu Boromir. - Nawet trzy i pół. To ty miałeś osiem z kawałkiem. Nie mów mi, że już wtedy chodziłeś w takim rynsztunku. - Nie chodziłem, ale bez przerwy opowiadałem, że taki dostanę. Faramir bardzo to przeżywał i tak właśnie mnie narysował. Pippinie! - Boromir niespodziewanie położył mu rękę na ramieniu, a potem obrócił go ku sobie i przyklęknął, tak by ich twarze znalazły się na tej samej wysokości. Miałem dużo na głowie przez te ostatnie dni i dlatego jeszcze nie podziękowałem ci tak jak trzeba, wybacz mi to zaniedbanie - powiedział patrząc hobbitowi w oczy. - Uratowałeś Faramirowi życie. Gdyby nie ty...nie miałbym do czego wracać, nie, nie przerywaj mi proszę. Dziękuję ci za to, że nie opuściłeś mego brata w potrzebie. I dziękuję ci, że byłeś przy moim ojcu. Lżej mi na sercu, wiedząc, że w tę ostatnią, czarną noc czuwałeś przy nim. - Ale ja przecież nic nie zrobiłem, nie umiałem mu pomóc... - zaczął Pippin żałośnie, ale Boromir znów mu przerwał. - Mylisz się. Byłeś przy nim, a to bardzo ważne. On cię lubił.

- Skąd wiesz? - Bo cię mianował swoim giermkiem. Od szesnastu lat nikogo nie wyznaczył na to stanowisko. Nie bez powodu cię wybrał. Musiał cię bardzo polubić. - Ja... - Pippin spuścił wzrok, czując nagle w gardle rosnący ucisk. - Tak mi strasznie przykro, że on... - Wiem - Boromir uścisnął jego ramię. - Dziękuję ci, Pippinie. Za wszystko. Niech błogosławione będą wyroki losu, które sprawiły, że przyłączyłeś się do Drużyny. Mam dług wobec ciebie, nigdy nie zdołam go spłacić, ale pamiętaj, ze gdybyś tylko czegoś potrzebował, zawsze możesz na mnie liczyć. - Dziękuję - szepnął Pippin, starając się zapanować nad drżeniem głosu i w odpowiedzi zacisnął palce na nadgarstku Boromira. - To był zaszczyt, móc służyć twemu ojcu - dodał, a jego wzrok padł na pierścień, który nosił na środkowym placu prawej dłoni. - O. Wciąż zapominam, twój sygnet, Boromirze, miałem ci go oddać już pierwszego...- Nie, nie! - Boromir przerwał mu zdecydowanie i potrząsnął głową. - Zachowaj go, proszę. W dowód mej wdzięczności i przyjaźni. - Ale to na pewno pamiątka rodzinna! - Jest twój - Boromir uśmiechnął się do niego. - Dziękuję... Boromirze? - Tak? - Lord Denethor zwolnił mnie ze służby. Pomyślałem więc, że skoro ty jesteś nowym Namiestnikiem, to może odnowię przysięgę... - Chciałbyś mi służyć? - Boromir spojrzał na niego ze zdumieniem. - Przynajmniej na coś bym się przydał. Od dwóch dni snuję się po Mieście bez sensu. Może ty mi wyznaczysz nowe obowiązki. - Mój zacny Pippinie. Po pierwsze, gwoli wyjaśnienia, muszę zaznaczyć, że formalnie nie jestem jeszcze Namiestnikiem. - Jak to nie?! - Nie zostałem zaprzysiężony. Sprawuję ten urząd niejako z rozpędu, bo ktoś musi. Po drugie jeśli ktoś tu komuś powinien służyć to raczej ja tobie. - Nie kpij sobie ze mnie. Mówię poważnie. Chcę dalej służyć Namiestnikowi! - Czy ty mnie w ogóle słuchasz? Miasto nie ma jeszcze Namiestnika. Mógłbym, oczywiście, przyjąć twą przysięgę, ale radzę ci się dobrze zastanowić, czy aby na pewno chcesz iść pod moje rozkazy. Musiałbyś mi usługiwać, tak jak memu ojcu. I gdybym sobie zażyczył jajecznicy codziennie do łóżka, to musiałbyś ją robić bez gadania. I sprzątać po mnie. - Po lordzie Denethorze nie sprzątałem! - Ale po mnie byś musiał. I co ty na to? - Hmmm - powiedział Pippin, marszcząc brwi. - No, właśnie - zaśmiał się Boromir, klepnął go w ramię i wstał, rozmasowując kolano. - Siadaj dodał, podsuwając mu krzesło. - Na stojąco źle się rozmawia. Usadowili się za stołem. Boromir odsunął na bok papiery, postawił na środku karafkę z winem i bez pytania napełnił dwa kielichy. - Co w takim razie mam robić? - zapytał Pippin. - W zasadzie nie przysługuje mi już prawo do tych szat - dorzucił z żalem, przesuwając dłonią po Białym Drzewie na froncie paradnej tuniki.

- Będzie ci przysługiwać po wiek wieków. I nawet jeśli nie pełnisz już obowiązków giermka Namiestnika, to wciąż jesteś żołnierzem Gondoru. Twoje zdrowie, Pip! - I Boromir uniósł kielich. Pippin sięgnął po swój, ale raptem znieruchomiał, a jego oczy rozszerzyły się. - Powiedziałeś to! - wykrzyknął. - Wreszcie to powiedziałeś! Nie wierzę własnym uszom! - Co takiego? - zdumiał się Boromir. - Powiedziałeś do mnie „Pip”. Pierwszy raz. Tylko moi bliscy tak do mnie mówią. - Rzeczywiście - Boromir uniósł brwi. - No cóż, stało się. Oficjalnie dołączyłem do wielkiej, hobbickiej rodziny. - Twoje zdrowie - Pippin podniósł swój puchar. Stuknęli się kielichami i upili parę łyków. - Powiedz mi - zagadnął Pippin. - Czy twoje imię zdrabnia się jakoś? - Nie - padła krótka, zdecydowana odpowiedź. - A masz może jakieś przezwisko? - Nie. - A Faramir nie nadał ci jakiegoś, jak był mały? - Przez krótki czas, kiedy nie radził sobie jeszcze z wymową „r”, mówił do mnie „Bomil” - Bomil. Ładnie. Mogę tak do ciebie mówić? - Nie! - Dlaczego? - Bo nie! Nie życzę sobie. - No dobrze. A co powiesz na hm-hm „Bori” na przykład? - Pippinie! - Boromir zrobił groźną minę i ostrzegawczo uniósł palec ku górze. - Oj, ale ty jesteś, *Bo-ro-mi-rze* synu Denethora. - O, tak jest dobrze i tak niech zostanie. - Uhm. Boromirze? - Mmmm? - Co dalej będzie? - zapytał Pippin, poważniejąc. - Co postanowiono na naradzie? Boromir westchnął. - Zbierzemy wojsko i ruszymy do Mordoru, by odwrócić uwagę Nieprzyjaciela od misji Froda. - Powiedz mi, tak szczerze. Mamy choćby cień szansy na zwycięstwo? - Nie. - Kiedy wojsko wyruszy? - Tak szybko, jak tylko się da. Za dzień, dwa najdalej. - Jedziesz do Mordoru, czy zostajesz? - Jadę do Mordoru. - A Aragorn? - Też jedzie. - A Faramir zostaje, czy tak? - Zostaje. I Merry zostaje, więc myślę, że ty...- Ja pojadę z wami. Z tobą - przerwał mu Pippin. - Nie chcesz zostać z Merrym? - Boromir zrobił zaskoczoną minę. - Chcę. Ale moje miejsce jest u boku walczących. Chcę bronić Minas Tirith. Jestem żołnierzem Gondoru i zamierzam dowieść, że zasługuję na to miano. - Nie musisz niczego dowodzić, Pippinie. Jesteś pewien swej decyzji? Pippinie, my jedziemy na

śmierć. - Jak ginąć, to w doborowym towarzystwie. - Przemyśl to jeszcze. - Już zdecydowałem. Za Gondor! - I Pippin ponownie wzniósł puchar. - I za Shire! - odpowiedział Boromir z uśmiechem. Przez chwilę siedzieli w milczeniu. - Merry wie, że jedziesz? - Nie, niby skąd skoro właśnie podjąłem decyzję. Powiem mu niebawem. Ile czasu potrwa marsz do Mordoru? - Z tydzień. - Poduczysz mnie przez ten czas szermierki? Chcę usiec tylu orków, ile tylko się da. Wstyd byłoby zmarnować taką okazję. - Myślę, że znajdziemy czas, żeby poćwiczyć - odparł Boromir z uśmiechem. - Znakomicie. I... jest jeszcze coś... - Proś o co tylko chcesz. - W takim razie proszę cię o łaskę dla Beregonda. Gdyby nie jego pomoc, Faramir by zginął. Boromir westchnął i odchylił się na oparcie krzesła. - To trudna sprawa, Pippinie. - Okaż mu łaskę. - Już okazałem. Przecież żyje, choć zasłużył na karę śmierci. Prawo jest prawem, Pippinie, a on je złamał. Z drugiej strony nie chcę wydawać wyroku na człowieka, który poświęcił się dla ratowania Faramira. Postanowiłem wstrzymać się więc z wszelkimi decyzjami. W obliczu naszego „ataku” na Mordor rozsądzanie między życiem a śmiercią wydaje się czczym zajęciem. Jeśli przeżyjemy tę kampanię, w co osobiście śmiem wątpić, wtedy będę się zastanawiał nad sprawą Beregonda. Czy taka odpowiedź cię satysfakcjonuje? - Na razie tak. - Dobrze więc. Zbliża się południe. Muszę się przebrać w mój strój Strażnika. Zaczekasz na mnie? - A idziesz może do słynnej szafy w sypialni? Jeszcze nie widziałem twojej sypialni, chciałem zaznaczyć. I o które drzwiczki biurka ci chodziło? O te? - Tak. - Nie wolno ich otwierać? - Nie wolno. A sypialnia jest tutaj, za tymi drzwiami. - Masz bardzo fajny dom, wiesz? - Wiem. - Mogę ją zwiedzić? Twoją sypialnię, znaczy się, skoro już tu jestem. - A mogę się najpierw przebrać? - A nie mogę jej zwiedzać w czasie, gdy ty się będziesz przebierał? - Nie. Posiedź tu sobie i poczekaj. - Zaczynam podejrzewać, że masz coś do ukrycia. - Tak, włosy mi rosną na stopach i nie chcę żeby ktokolwiek to widział. Tymczasem, Pippinie. Zaraz wracam.

- No, no - Pippin cmoknął z uznaniem. - Jak ci się podoba? - Boromir poprawił pas i wygładził tunikę. - No, źle nie wyglądasz, muszę rzec. Ja też chcę mieć taki hełm! - Tuk zmierzył wzrokiem lśniącą, grawerowaną srebrem gładź. - Przykro mi, ale to hełm przypisany tylko Najwyższemu Strażnikowi. Jeśli cię to pocieszy ledwo się w niego wcisnąłem. Masz, potrzymaj - Boromir podał hełm Pippinowi. - Jeszcze płaszcz i rękawice i jestem gotów. - Zniż się, to ci poprawię kołnierz - Pippin skinął na niego ręką i Boromir przyklęknął posłusznie. - O, teraz jest idealnie. Nie zapomnij rękawic, leżą na łóżku. - Wiem - Boromir sięgnął po nie i wrzucił je do hełmu, a następnie odebrał go od Pippina i wsunął pod pachę. Lustro wiszące nieopodal na ścianie złowiło odbicie wychodzących. Pippin zatrzymał się i przechylił głowę. - Zobacz - powiedział. - Ale z nas piękni hobbici. Boromir uśmiechnął się i pchnął go lekko przed sobą, zgarniając czarny płaszcz z oparcia krzesła. - Ponieść ci coś? - Pippin spojrzał do tyłu. - Dziękuję, nie trzeba. Przeszli przez gabinet i znaleźli się z powrotem w tej wielkiej, mrocznej komnacie. Pippin postąpił ku drzwiom, ale po paru krokach zatrzymał się i uniósł głowę. - O, a cóż to? - zapytał, spoglądając na rozległy fresk, zdobiący ścianę na prawo od drzwi. Wcześniej jakoś nie zwrócił nań uwagi, może dlatego, że malowidło znajdowało się tuż przy wejściu. Przedstawiało ono pochód dumnych i pięknych ludzi w rozwianych szatach i niczym nie różniłoby się od fresków w korytarzu, gdyby nie jeden, istotny szczegół. Czyjaś niewprawna, acz zdecydowana dłoń domalowała bohaterom wielkie miecze, tarcze i włócznie. Tu i ówdzie owa ręka dodała plamy posoki, albo wąsy, jeśli jakaś twarz uznana została za mało atrakcyjną. Kobiety potraktowano na równych prawach - też dostały miecze i włócznie. Jedna nawet obnosiła iście krasnoludzką brodę. - To Elendil biorący we władanie Śródziemie - wyjaśnił Boromir. - Bardzo stary i zabytkowy fresk. Pippin przyjrzał się Elendilowi, któremu z rozmachem dorysowano wielki hełm, a miecz ulepszono za pomocą gigantycznych kropli krwi ściekających po ostrzu. Pod stopami władcy zaś wiło się małe, pokraczne coś - powalony ork, po zębach sądząc. Fresk wokół hełmu był rozjaśniony, a czarny inkaust, którego samozwańczy twórca użył, rozmazany. Najwyraźniej ktoś próbował zmyć te dodatki, ale musiał przerwać pracę, ponieważ oryginał schodził wraz z przeróbkami. Przy pozostałych postaciach nie było już rozjaśnień. - A kto domalował te wszystkie miecze i wąsy? - Historia milczy na ten temat - coś w tonie Boromira sprawiło, że Pippin wykręcił głowę i przyjrzał się przyjacielowi uważnie. Następnie, tłumiąc śmiech, na powrót zwrócił się ku freskowi i rzekł równie poważnym tonem: - A ile Historia miała wtedy lat? - Pięć. - Nie dało się zmyć? - Nie dało. - A można wiedzieć dlaczego Historia to zrobiła?

- Historia uznała, że obrazowi brakuje ekspresji. - I słusznie. Teraz jest znacznie ciekawszy. - Historia też tak to osądziła. - A co ojciec Historii powiedział, kiedy zobaczył dzieło? - Historia woli nie wracać wspomnieniami do tamtego dnia. - Rozumiem. Czy Historia upiększyła coś jeszcze? - Nie. Od tamtej pory Historia nabrała trwałej urazy do wysiłku twórczego. I w ten sposób zaprzepaszczony został wielki talent - Boromir westchnął i otworzył drzwi. - Co będziesz teraz robił? Idziesz od razu na odprawę? - zagadnął Pippin, wychodząc na korytarz. - Tak. - A gdzie ona się odbędzie? - Tam, gdzie zawsze. Na Placu Fontanny. - Będę mógł popatrzeć? - Oczywiście. - Świetnie - ucieszył się Pippin. - O, idzie Mysza - dodał na widok giermka wyłaniającego się zza zakrętu. - Jak tam w zbrojowni? - zagadnął syn Denethora, zamykając drzwi. Kiedy Bern się zbliżył, Boromir wręczył mu hełm i zamaszystym ruchem zarzucił sobie płaszcz na ramiona, potem wziął rękawice, odgarnął włosy za uszy i wcisnął hełm. - Kolczuga gotowa - rzekł Bern, poprawiając mu płaszcz i otrzepując jakieś niewidoczne pyłki. - Świetnie - I Boromir ruszył korytarzem ku wyjściu. Pippin zrobił krok, by podążyć za nim, ale w tej samej chwili spadła mu na ramię silna dłoń, zatrzymując go w miejscu. Bern nachylił się nad nim, a jego szare oczy przypominały chmury burzowe. - Dla ciebie *pan* Mysza, mości niziołku - syknął, groźnie obniżając głos. - Jasne? - i puszczając osłupiałego hobbita ruszył za Boromirem. - Jak sobie życzysz, mój drogi - mruknął pod nosem Pippin i raptem uśmiechnął się szeroko. Tukowie bowiem uwielbiali wyzwania. * Pippin odruchowo przysiadł na kamiennym murku, obejmując kolana ramionami, lecz niemal natychmiast rozmyślił się i wstał, zakładając ręce na piersi; w tych szatach i na takiej gali nie uchodziło przybierać niedbałej pozy. Co sobie Pan Mysza pomyśli... - Pippin uśmiechnął się pod nosem. Od początku odprawy konsekwentnie przyglądał się nie tyle Boromirowi, co jego giermkowi. Pan Mysza postępował kilka kroków za swoim panem niczym cień, wyprostowany jakby kij połknął. Zdaniem Pippina wcale nie musiał za Boromirem chodzić, wystarczyłoby w zupełności gdyby stanął w jednym miejscu, ale widocznie musiał podkreślić jaki to jest ważny. Hobbit przesunął wzrokiem wzdłuż szpaleru Strażników. Musiał przyznać, że wyglądali imponująco. Naliczył ich trzydziestu jeden. Teraz wszyscy pochylili głowy w milczącym wspomnieniu poległych towarzyszy, których wcześniej - o ile Pippin dobrze zrozumiał - Boromir wymienił z imienia. Hobbit też pochylił głowę, ale zamiast myśleć o zabitych, zaczął się zastanawiać nad losem Beregonda, który - jako wykluczony z Gwardii - był oczywiście nieobecny. Pippin nie widział go od czasu czuwania przy nieprzytomnym Faramirze. Ciekawe, czy teraz obserwował odprawę z jakiegoś odległego okna? Pewnie nie. Po co miał się niepotrzebnie dręczyć...

Chwila ciszy dobiegła końca, Boromir wyprostował się i rzucił jakieś hasło, na które zgromadzeni rycerze odpowiedzieli krótkim, gromkim okrzykiem, aż wróble poderwały się z murów. Trzykrotnie powtórzył okrzyk i za każdym razem odpowiedź budziła echa. Pippin chętnie by sobie krzyknął z nimi, gdyby tylko wiedział, o co chodzi. Niestety, tego jednego nie przewidział, kiedy ochoczo wybierał się na odprawę - a mianowicie, że będzie ona wygłaszana w języku Gondoru, czyli mowie, z której hobbit rozumiał jedynie kilka słów. Z całej początkowej przemowy Boromira i raportu jednego z oficerów Straży zrozumiał jedynie: „służba Gondorowi”, „chwała” komuś-tam, „kapitan Strażników”. Reszta stanowiła zagadkę i hobbit wbrew początkowemu entuzjastycznemu nastawieniu dość szybko się znudził. Miał nadzieję, że to wszystko niebawem się skończy. Obiecał przecież Merry’emu, że z nim pójdzie na czuwanie, nie chciał się więc spóźniać, a z drugiej strony nie wypadało mu opuszczać Placu Fontanny przed czasem. Czekał więc, przestępując z nogi na nogę i wypalając wzrokiem dziurę w plecach Pana Myszy. A może by tak na osobności, niby to z głupia frant, wypytać Boromira o Pana Myszę? Trzeba by się o nim dowiedzieć jak najwięcej. Jak to się stało, że został giermkiem i skąd pochodzi. Może Boromir nie nabierze podejrzeń i odpowie? A może by tak spytać Faramira? Odprawa zbliżała się chyba ku końcowi. Boromir podchodził teraz kolejno do każdego ze Strażników, by zamienić z nim parę słów. Powiał silniejszy wiatr targając płaszczami rycerzy. Pippin spojrzał w niebo. Z zachodu nadciągały chmury, a chorągiew namiestnikowska, przedtem lekko falująca, teraz trzepotała dumnie, tak, że wizerunek drzewa zdawał się migotać w słońcu. No, wreszcie - Pippin odetchnął i ruszył w stronę Boromira, widząc, że Strażnicy Wieży zaczynają się rozchodzić. Boromir zdjął hełm i stał, czekając na hobbita. - Czy pozwolisz, że cię teraz porzucę? - zapytał Pippin z marszu. - Muszę biec do Merry’ego. Obiecałem, że pójdę z nim na czuwanie. Obiecałem mu też twoją przepustkę, na wypadek, gdyby nie chcieli go puścić z Domów. Boromir uniósł brew z rozbawieniem, a Pan Mysza - co nie uszło uwadze Tuka - prychnął z dezaprobatą. - Dla Merry’ego to bardzo ważne - rzekł Pippin prosząco. - I nic mu się nie stanie, jeśli wyjdzie na moment poza teren Domów, skoro wolno mu spacerować po ogrodach. Boromirze, proszę... - No, dobrze - syn Denethora skinął głową. - Ale nie mam teraz czasu pisać glejtu, moje słowo musi ci wystarczyć. - Zapewniam cię, że zrobię z niego dobry użytek - Pippin uśmiechnął się szeroko i nim Boromir zdołał wyrazić podejrzenie, dodał: - Piękna odprawa. Piękna. I cieszę się, żeś całkiem już wydobrzał, mości giermku - dorzucił z niewinnym wyrazem twarzy, zwracając się do Berna. - Hę? - Pan Mysza zmarszczył brwi. - No, twoja ręka - zaczął Tuk, ale nie zdążył wspomnieć o temblaku, kiedy ponad miastem poszybowały glosy rogów. - To Angbor - oświadczył Boromir i uśmiechnął się z zadowoleniem. - Proszę, proszę, co za tempo! - Kto to jest Angbor? - zainteresował się Pippin. - Władca Lamedonu. Prowadzi posiłki z Pelargiru. - Skąd pewność, że to właśnie on? Boromir spojrzał na hobbita ze zdziwieniem.

- Przecież słyszę. - Chcesz powiedzieć, że potrafisz z brzmienia rogu wywnioskować kto nadciąga? - Oczywiście. Każdy władca ma swoją własną nutę. A to jest właśnie zawołanie Angbora. Bern! - Tak, panie? - giermek postąpił krok do przodu. - Moja Koń gotowa? - Tak, panie. Życzysz sobie, by przyprowadzić ją tutaj, czy zejdziesz do Starej Bramy? - Zejdę. A ty idź odszukać lorda Aragorna i powiedz mu, że jadę Angborowi naprzeciw. Jeśli chce, może się ze mną spotkać w Harlondzie. Giermek zmarszczył brwi. - Mogę pchnąć posłańca, a sam pojadę z to... - zaczął, ale Boromir nie dał mu dojść do słowa. - Możesz pchnąć siebie. Przy okazji będziesz miał chwilę na refleksję, dlaczegoż to nie wypełniasz należycie moich rozkazów. - Mój panie?! - Nie myśl, że nie zauważyłem. Możesz mi wyjaśnić dlaczego postanowiłeś zignorować moje polecenie odnośnie temblaka? He he - powiedział sobie Pippin w duchu. - Nie zignorowałem żadnego polecenia! - odparł Pan Mysza oburzonym tonem. - Kazałeś mi go odwiedzić, to go odwiedziłem, a potem... tego... pozdrowiłem i...no właśnie... - ku zachwytowi Pippina Pan Mysza zdawał się topnieć pod bacznym spojrzeniem Boromira. - Pogrążam się, tak? zapytał, poddając się i zwieszając ramiona. - Mhm - Boromir wciąż patrzył na niego w ten swój niepowtarzalny sposób, który kilka tygodni wcześniej Smoczego Języka zmienił w roztrzęsioną galaretę. - Mam szukać lorda Aragorna? - Mhm. - Pozdrów go ode mnie serdecznie - dorzucił Pippin. Pan Mysza, już zza pleców Boromira, przyszpilił hobbita morderczym spojrzeniem, a potem bez słowa odwrócił się na pięcie i pomaszerował do wyjścia. - Spotkamy się na kolacji? - Pippin zagadnął jeszcze Boromira na odchodnym. - Być może - Boromir skinął mu dłonią na pożegnanie i ruszył ku bramie, po kilku krokach zatrzymał się jednak. - Pippinie, spotkałeś dziś może Legolasa i Gimlego? Nie widziałem ich od.. od bitwy w zasadzie. Hobbit pokręcił głową. - Ciekawe, gdzie się podziewają - mruknął Boromir, a widząc, że Pippin wzrusza ramionami, dodał jakiś komentarz pod nosem i poszedł. Aragorn nie potrzebował pomocy Elladana, by wypatrzyć Boromira w Harlondzie. Na rosłej Koń i przy swoim obecnym wzroście Namiestnik wyróżniał się w tłumie niczym wyspa na morzu. Kolumna wojsk Lamedonu ciągnęła się niemal po horyzont. - Będzie z kilka tysięcy chłopa - rzekł z uznaniem Imrahil, jadący po lewicy Aragorna. Książę skorzystał z okazji i przyłączył się do Strażnika i Elladana. Jechali do przystani we trzech, niespiesznie, choć gorącokrwisty siwek Imrahila co krok dawał do zrozumienia, że chętnie by sobie pogalopował. - W istocie, zebrał chyba nawet więcej niż obiecał - Aragorn pokiwał głową, a potem uniósł w

dłoń w geście powitania widząc, że Boromir z Anborem wyjeżdżają im naprzeciw. - Ponad cztery tysiące żołnierzy - oświadczył syn Denethora zamiast przywitania. - z tego w większości konnica. Lord Angbor jest nieocenionym sojusznikiem. Witaj wuju, Aragornie, Elladanie - skinął im kolejno głową - W tym budynku po prawej jest wygodna komnata. - Ruchem głowy pokazał portowe zabudowania. - Brakuje tylko lorda Eomera, a dowódcy będą w komplecie, proponuję więc zasiąść do narady nie zwlekając. Główny trzon posiłków już nadciągnął, możemy podliczyć wojska i ustalić czas wymarszu. Pchnąłem już gońca po władcę Rohanu, powinien tu być lada moment. - To dobry pomysł - rzekł Aragorn, a potem zwrócił się do Elladana - Bracie, czy zechciałbyś pojechać po Gandalfa? - Czas nas goni - zauważył Boromir spokojnie. - Więc im szybciej znajdziemy czarodzieja, tym prędzej będziemy mogli zacząć naradę - wyjaśnił Aragorn takim samym tonem, dając jednocześnie Elladanowi znać, by jechał. Boromir nic nie odpowiedział, tylko zawrócił Koń ku zabudowaniom. Eomer dogonił ich wkrótce potem. Nic dziwnego zresztą, zważywszy na to, że jak na jeźdźca Rohanu przystało, cały dystans między miastem a portem przebył dzikim cwałem. W oczekiwaniu na Gandalfa Imrahil streścił Angborowi wydarzenia ostatnich dni i ustalenia pierwszej narady, a Boromir oddawał się w tym czasie spoglądaniu w okno z nieobecnym wyrazem twarzy. - Wyspany? - zagadnął go Aragorn, korzystając z tego, że Angbor zajęty jest rozmową z Imrahilem i Eomerem. - Co? - Boromir zamrugał oczami, budząc się z zamyślenia. - Pytałem, czy się wyspałeś. - Za wszystkie czasy, dziękuję. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem w dziwnie niezręcznej ciszy. Aragorn miał ochotę zapytać Boromira o samopoczucie, ale zrezygnował, pewny, że usłyszy tradycyjne i zdawkowe „wszystko w porządku”. Niepokoiło go to, że nawet po dłuższym wypoczynku syn Denethora sprawiał wrażenie skrajnie zmęczonego. Miał zapadnięte, podkrążone oczy chorego człowieka, a od kredowobiałej cery odcinały się niezdrowe rumieńce, jakie zwykle towarzyszą gorączce. - A jak ma się Merry? - zagadnął Boromir, po chwili poszukiwań tematu do rozmowy. - Zupełnie dobrze. Wraca mu czucie i władza w ręku, choć obawiam się, że cień Morgulu może pozostać. - W jakim sensie? - Boromir zmarszczył brwi. - Każdy, kto fizycznie zetknie się z Nazgulem zachowa w sobie jakąś cząstkę jego, nazwijmy to, jadu. Nawet najlepsi uzdrowiciele nie mogą tu pomóc. Zarówno Frodo po zranieniu pod Wichrowym Czubem, jak i Merry, do końca życia będą od czasu do czasu odczuwać skutki konfrontacji. Eowina zresztą też. - „Czarny dech” - mruknął Boromir, krzywiąc się - Podobno tak zginał mój imiennik, wieki temu. Zatruli go swoimi czarami. - Boromir I, tak, wiem - Aragorn skinął głową. - Zastanawiałem się nieraz, jak naprawdę było. I czy rzeczywiście zginął od choroby wywołanej przez czary. - To jak najbardziej możliwe. Czyżbyś nigdy nie widział ludzi chorych po wejściu do doliny

Morgulu? - Kto wchodzi do doliny Morgulu, ten już z niej nie wraca - zauważył Boromir. - Ale owszem, widziałem ludzi, których groza tego miejsca doprowadziła do obłędu. - Sam więc widzisz, do jakiego stopnia upiory mają wpływ na ludzi. - Jeśli wierzyć kronikom, Boromir I nie zginał od razu - ciągnął syn Denethora. - Cierpiał męki przez wiele lat, nim umarł z wycieńczenia. Wiesz, że miał dokładnie tyle lat, co ja teraz, kiedy odniósł tę zatrutą ranę w walce z Królem Upiorów? - Boromir znów sennie spojrzał w okno, a Aragorn zmarszczył czoło, przyglądając mu się z nagłym ukłuciem niepokoju. - Moja matka była ponoć przeciwna nadaniu mi jego imienia. Uważała, że to zły znak. Bała się, że jego los stanie się moim... - Dlaczego mi to mówisz? Boromir przeniósł na niego wzrok i wzruszył ramionami. - A, tak mi się nagle przypomniało - rzekł na pozór beztrosko. - A mój brat? - zapytał, zmieniając temat - Czy on też będzie cierpiał z powodu tych czarów? - Faramir miał więcej szczęścia niż Merry, czy Eowina. Padł na niego Cień, ale nie było to spowodowane bezpośrednim kontaktem z upiorem. Nazgul nie zranił go, ani nie dotknął. Nie, twój brat wyzdrowieje i zapomni o Cieniu. - Faramir niczego nie zapomina - rzekł Boromir dziwnie ostrym tonem, patrząc Aragornowi w oczy. Nim Strażnik zdołał odpowiedzieć, drzwi otworzyły się i do komnaty wkroczył Gandalf. Narada rozpoczęła się od razu, ale uczucie niepokoju nie chciało Aragorna opuścić. Co ty mi chcesz powiedzieć, Boromirze? - zapytał w duchu, patrząc, jak Namiestnik na odwrocie jakiegoś dokumentu spisuje podawane mu liczby wojsk. Dlaczego właśnie teraz wspominasz o twym imienniku? - ...pięciuset pieszych Rohirrimów, drugie pięćset konnych Dol Amroth, sześć tysięcy pieszych i tysiąc konnych - mruczał syn Denethora. - Wszystko to razem daje nam okrągłą sumę dziesięciu tysięcy wojska. Nieco ponad. Dokładnie dziesięć tysięcy, czterysta - oznajmił, z rozmachem podkreślając ostateczny wynik podwójną linią. - Jakieś trzy tysiące proponuję zostawić do obrony Miasta i na wypadek ataku armii Nieprzyjaciela z Anorien. Czyli możemy ruszyć na Mordor w siedem tysięcy - oznajmił zakreślając te siedem tysięcy kółkiem i stawiając obok jakąś tajemniczą, ekspresyjną parafkę. Jego styl pisania w niczym nie przypominał idealnie równego, surowego pisma Denethora. Aragornowi za to natychmiast przypomniały się listy Finduilas. - Siedem tysięcy - powtórzył Boromir, odkładając pióro i prostując się. Imrahil parsknął śmiechem. - Doprawdy! - rzekł z przekąsem - To najwspanialszy żart w dziejach Gondoru. Ruszamy w siedem tysięcy, z oddziałem, godnym stanowić w najlepszym razie tylko przednią straż tej armii, którą rozporządzaliśmy za dni naszej potęgi, aby sforsować ścianę gór i niezdobytą Czarną Bramę! Równie dobrze mogłoby dziecko napaść na zakutego w zbroję rycerza, mając łuk ze sznurka i strzałę z wierzbowej gałązki. Jeżeli Władca Ciemności rzeczywiście tak dużo wie, jak nam to mówiłeś, Mithrandirze, to pewnie zamiast drżeć ze strachu uśmiecha się w tej chwili, pewny, że zgniecie nas jednym palcem niby natrętną osę, która go chciała ukłuć. - Nie. Będzie próbował złowić osę, żeby jej wyrwać żądło - odparł Gandalf, do tej pory milczący. - Są też wśród nas tacy, których imię więcej na wojnie znaczy, niż tysiąc zakutych w zbroję rycerzy. Nie. Sauron nie będzie się uśmiechał.

- Ani my - dodał Aragorn. - Jeśli to żart, to zbyt gorzki, by pobudzać do uśmiechów. Ale to nie żart, a ostatnie posunięcie, które rozstrzygnie i tak czy owak zakończy bardzo groźną grę - to rzekłszy spojrzał na Boromira. Syn Denethora patrzył jednak na Gandalfa ze zmarszczonym czołem. - Tu, w Gondorze, hołdujemy z dawna przyjętym obyczajom - zaczął Boromir dumnie. - Między innymi wystrzegamy się wymawiania imienia Nieprzyjaciela. Nie wynika to jedynie z czczych zabobonów, ale z popartego doświadczeniem przekonania, że w imionach tkwi moc i nie ma potrzeby jej przywoływać. Dlatego chciałbym cię prosić, Gandalfie, byś w miarę możności powstrzymywał się przed nazywaniem Nieprzyjaciela po imieniu, przynajmniej tak długo, dopóki jesteś tu gościem. - Boromirze! - syknął Imrahil z wyrzutem. Aragorn spojrzał na czarodzieja, ale ten wydawał się nieporuszony. - Wielce chwalebną jest twa troska o przestrzeganie obyczajów, mości Namiestniku - rzekł Gandalf spokojnie. - I masz oczywiście rację, twierdząc, że w imionach tkwi moc. Tym niemniej Sauron nie jest prawdziwym imieniem Czarnego Władcy, lecz przezwiskiem, które w Dawnych Latach nadali mu elfowie. Pochodzi ono z języka quenejskiego i oznacza tyle, co „Ohydny”. Zapewniam cię, że sam Sauron nienawidzi go z całego serca i zakazuje wymawiać go swym sługom. Prawdziwego imienia Saurona, które w przeciwieństwie do ciebie znam, nigdy nie wymawiam. Nie uchybiam więc chyba żadnym obyczajom, nazywając Nieprzyjaciela „Ohydnym”? - Skoro tak twierdzisz - Boromir skłonieniem głowy ustąpił mu pola. I o ile wzrok Aragorna nie mylił, zaczerwienił się lekko. Imrahil raz jeszcze przyszpilił siostrzeńca karcącym spojrzeniem, odchrząknął i zmienił temat: - Pozostaje ostatnia sprawa, panowie. Kiedy wyruszamy? Aragornie? - Myślę, że nie później niż jutro - odparł Strażnik. - Tak szybko? - zaniepokoił się Angbor. - Ledwie przybyliśmy. Moi ludzie są zdrożeni. - Każdy dzień się liczy, nie mamy chwili do stracenia - powiedział Aragorn. - Najważniejsze jest wyruszyć - wtrącił się Boromir - Nie będziemy pędzić pod bramy Mordoru na wyścigi, tylko pojedziemy zwykłym, spokojnym tempem, by nie forsować ludzi ani koni. - To spora ulga, ale czy nie dałoby się dać moim ludziom choćby dzień wytchnienia? - drążył Angbor. - Niestety, nie mamy ani godziny do stracenia - odparł Aragorn - Czekaliśmy już tylko na was. Im szybciej wyruszymy, tym lepiej. Niech twoi ludzie nie jadą pod Minas Tirith, tylko tu rozbiją się obozem. Będziemy jechać do mostów w Osgiliath przez Harlond, więc dołączycie po drodze. W ten sposób oszczędzicie nieco drogi. Angbor pokiwał głową, poddając się, ale widać było po nim, że nie jest zachwycony. - Ruszymy z Minas Tirith zaraz po wschodzie słońca - ciągnął Aragorn. - Dobrze by było, gdybyśmy zdołali dotrzeć do Osgiliath przed południem i by z końcem jutrzejszego dnia cała armia znalazła się po drugiej stronie rzeki. - Myślę, że da się to zrobić - Boromir skinął głową. - Czy ktoś ma jeszcze coś do dodania? Nie? Zatem naradę uznaję za skończoną. Omówiliśmy już, jak sądzę, najważniejsze sprawy, niech więc dowódcy wracają do swoich oddziałów i przygotują się do wymarszu. Ja wracam do Miasta. Panowie - Boromir skinął głową zebranym, wstał i nie czekając, wyszedł. Imrahil westchnął. - Na mnie też już pora - rzekł i podniósł się z wolna. - Na nas również - zauważył Aragorn. - Bo, jak rozumiem, poza lordem Angborem wszyscy

wracamy do Miasta. Kiedy wyszli na dziedziniec, Boromir właśnie wsiadał na Koń. - Może na nas zaczekasz, mój chłopcze? - zapytał Imrahil. - Spieszy mi... - zaczął Boromir, ale książę Dol Amroth przerwał mu z miejsca: - Wszystkim nam spieszno - rzucił lekko i odbierając wodze swego ogiera od sługi, wskoczył na siodło z zadziwiającą sprawnością. Koń zatańczył pod nim, zamiatając ogonem i wybijając kopytami szybki rytm. - Idę o zakład, że będę w Mieście przed tobą! - Ale na pewno nie przede mną - zaśmiał się Eomer, już z grzbietu swego konia i dla większego efektu pozwolił mu stanąć dęba. - Rohaaan! - Rivendell! - Elladana nigdy nie trzeba było zachęcać do wyścigów. Jego zdobyczny, wielki karosz przysiadł na zadzie i zarżał, wyczuwając na co się zanosi. - Dol Amroth! - Imrahil poluzował wodze i wbił pięty w boki swego siwka. - Haaaaa!!!! I trzy konie jak burza wyrwały ku Miastu. Boromir wzniósł oczy ku niebu, a potem leniwie odwrócił głowę w kierunku Aragorna, który w międzyczasie podjechał do niego stępa. Przez chwilę mierzyli się wyzywającym wzrokiem. - Gondor - oznajmił Boromir dobitnie i z wielką godnością. - Gondor - odparł Aragorn uprzejmie. Po czym obaj, w tym samym mgnieniu oka, pchnęli zaskoczone wierzchowce do cwału. Oczywiście, zaraz potem całą piątkę wyprzedził lekko Cienistogrzywy i to Czarodziej stanął w mieście jako pierwszy, na długo przed Imrahilem. Słońce chyliło się już ku zachodowi, kiedy Pippin dopadł wreszcie Boromira przy wejściu do Domów Uzdrowień. Syn Denethora szedł razem z Imrahilem, obaj książęta rozmawiali z ożywieniem i nie zauważyli zbliżającego się hobbita. - ...nie, wuju - mówił Boromir gniewnie - nie musisz mi tego powtarzać po raz trzeci, wierz mi, zrozumiałem cię już za pierwszym. - Chyba jednak nie zrozumiałeś, skoro nadal zachowujesz się jak...- Wuju, nie jestem teraz w nastroju, by wysłuchiwać mów umoralniających. - A czy ty kiedykolwiek jesteś w nastroju, żeby kogoś wysłuchać? - To zależy od tego, co ma mi do powiedzenia. Jeśli więc masz chęć pozachwycać się, jak dzielnie moja Koń spisała się w wyścigu, nie powstrzymuj się. Zamieniam się w słuch. - Boromirze, ja z kolei nie jestem w nastroju, by wysłuchiwać kpin! - Skoro więc nastrój nie dopisuje nam obu, proponuję...o, Peregrin Tuk, w swej własnej zadyszanej osobie - Boromir wreszcie go zauważył. Pippin skłonił się Imrahilowi, a potem wysapał: - Wszędzie cię szukam, Boromirze, pół Miasta obleciałem, a ty tutaj. Mogłem posiedzieć tu na murku i poczekać, zamiast tracić zdrowie i wagę na tych schodach. - Idziemy właśnie do Faramira - wyjaśnił Boromir. - Ale najpierw musisz zajrzeć do Merry’ego - oznajmił Pippin zdecydowanie. - Muszę? - syn Denethora uniósł brwi. - Czy coś się stało? - Tak, musisz. I nie, nic się nie stało. Nic złego w każdym razie. Powiedziałbym nawet, że wprost przeciwnie. - A możesz wyrażać się jaśniej?

- Nie. I pospiesz się. Czekają na ciebie. - Kto? - Nie mogę powiedzieć - Pippin pokręcił głową. - Moim zadaniem jest jedynie ciebie przyprowadzić. Boromir wymienił zdezorientowane spojrzenie z Imrahilem. - Miałem się spotkać z Aragornem u Faramira - zaczął ostrożnie. - Obieżyświat jest już u Merry’ego, nie nie, nie denerwuj się, Merry ma się świetnie. Chodź. - Idź zatem - zaproponował książę Dol Amroth. - A ja skorzystam z okazji i zajrzę do Faramira sam. Opowiem mu, jakiego ma okropnego brata. - On to wie, nie trudź się, wuju. Do zobaczenia. - Do zobaczenia, mój drogi. Pippin odczekał chwilkę i kiedy tylko Imrahil się odwrócił, pociągnął Boromira za rękaw. - Pippinie! - syn Denethora ani drgnął. - Masz mi natychmiast powiedzieć o co chodzi. Powinieneś znać mnie już na tyle dobrze, by wiedzieć, że nie znoszę niespodzianek i...- Żeby hobbit nie lubił niespodzianek, doprawdy - Pippin nie przejął się ani jego surową miną, ani tonem. - Świat staje na głowie. No chodź, sprawa jest najwyższej wagi i, jak to się mawia w Gondorze, nie cierpi zwłok. - *Zwłoki*, Pippinie, zwłoki - poprawił go Boromir odruchowo. - Więc tym bardziej powinniśmy się spieszyć. Boromir ruszył za nim, w równym stopniu niechętny, co zaintrygowany. W drodze próbował jeszcze kilkakrotnie dowiedzieć się, o co chodzi, ale Pippin pozostał nieugięty. - Gotów? - zagadnął, gdy stanęli wreszcie pod drzwiami wiodącymi do komnaty Merry’ego. - NA CO?! - Boromir rozłożył ręce. Pippin zapukał i otworzył drzwi. Merry wyprostował się nieznacznie na dźwięk pukania i wyciągnął szyję, tak by lepiej widzieć. - Mam go - oznajmił Pippin i popchnął Boromira do środka. - Legolas? Gimli? Wy wszyscy tutaj? - zaskoczony syn Denethora zatrzymał się po dwóch krokach i przesunął wzrokiem po zebranych, od Gandalfa ćmiącego fajkę na krześle pod oknem do uśmiechniętego Aragorna, który przysiadł na łóżku Merry’ego. - Co to za zebranie? Czyżbym przeoczył jakąś okazję? - zapytał, marszcząc brwi i raz jeszcze podejrzliwie spoglądając kolejno po wszystkich. Merry z rozbawieniem obserwował jak jego pewność siebie raptownie topnieje. - Drużyna zebrała się tu z twojego powodu, drogi chłopcze - zagrzmiał Gimli. - Naprawdę? - Boromir nieoczekiwanie zbladł. - Owszem - potwierdził Legolas. - Trochę to trwało, ale wreszcie przyszedł czas, by załatwić pewną zaległą, znaną nam wszystkim sprawę. Która tobie, jak sądzę, mocno ciąży na sercu. Wzrok Boromira pomknął jak błyskawica ku Aragornowi, jakby szukał u niego wyjaśnienia, a potem na moment spoczął na Merrym. Nim jednak hobbit zdążył się odezwać, wtrącił się Gimli. - Podejdź no tutaj, bliżej, mój chłopcze. Czegoś się tak spłoszył? Czy mogę prosić wszystkich o powstanie. Ty, Merry, nie musisz. - Ale chcę - rzekł hobbit i zsunął nogi z łóżka. Zaszurały krzesła, zebrani wstali i otoczyli Boromira półkolem. Syn Denethora, o ile to możliwe, przybladł jeszcze bardziej i założył ręce na piersi, w odruchu, który Merry nauczył się już rozpoznawać jako obronny.

Gimli odchrząknął. - Boromirze, synu Denethora - zaczął swym grzmiącym głosem - my, krasnoludowie, nie jesteśmy mocni w mowie, jeno w czynach. Dlatego też nie będę się tu silił na krasomówcze popisy. Zamiast gadać wolę działać i dlatego, pozwól, że w imieniu zebranej tu Drużyny, wręczę ci ten znak naszej przyjaźni i szacunku - to mówiąc, odwrócił się i podniósł ukryty za oparciem krzesła owinięty aksamitem, podłużny przedmiot. - Legolasie? Elf pochylił się i ściągnął materiał odsłaniając oczom zebranych oprawiony w srebro wielki, ciemny róg, o nader znajomych okuciach. - Oto nowy Róg Gondoru, zwany odtąd Rogiem Boromira II - oświadczył krasnolud z dumą. Niech ci dobrze służy, tobie i następnym pokoleniom. Zapadła cisza. Merry pierwszy raz miał okazję podziwiać Boromira, któremu ze szczętem odebrało mowę. Przez twarz Gondorczyka przemknęło zaskoczenie, osłupienie, niedowierzanie, a wreszcie taka ulga i wzruszenie, na widok którego Merry’emu zaszkliły się oczy. Jednocześnie uszło z Gondorczyka całe napięcie, tak że w widoczny sposób ugięły się pod nim kolana. Jak widać Boromir spodziewał się wszystkiego, tylko nie tego. - No, śmiało, weź go, jest twój - zachęcił go Gimli, zadowolony z reakcji obdarowanego. Boromir jednakże nie był w stanie się ruszyć. - Gimli pracował nad nim od przedwczoraj wieczór! I całą ostatnią noc też - wtrącił się Pippin. A Legolas mu pomagał. - Przeszkadzał, chciałeś chyba rzec - mruknął Gimli pod wąsem. - No, jak ci się podoba RógPrzekuty-Na-Nowo, drogi chłopcze? - I podniósł ręce, by syn Denethora mógł się lepiej przyjrzeć. - I uchwyt ulepszony, proszę, jak malowanie. - Ja... - wykrztusił Boromir z trudem i urwał, bo głos mu się załamał. Palce jego prawej dłoni ostrożnie dotknęły okucia Rogu, jakby chciał się upewnić, że to nie sen. - To... - spróbował znowu, ale i tym razem głos odmówił mu posłuszeństwa. Wziął głębszy wdech, usiłując się opanować, ale kiedy podniósł wzrok i ujrzał rozpromienione, przyjazne twarze towarzyszy, nie wytrzymał. I Boromir z Gondoru po raz pierwszy, i zarazem jedyny w swym życiu, uronił łzy wzruszenia przy świadkach. Widząc to, Merry i Pippin nie zdzierżyli i przyłączyli się do niego solidarnie. Boromir pochylił głowę, gwałtownym gestem ocierając oczy, ale widać było, że nie jest w stanie zapanować nad łzami i - kiedy już zaczął - z każdą chwilą rozklejał się coraz bardziej. Sytuację uratował Legolas. - No i czyż nie ostrzegałem, że widok twojej roboty doprowadzi go do łez? - oświadczył lekko, zwracając się do Gimlego - Musiałeś mu psuć ten uchwyt? Trzeba było zostawić Róg elfom. - Coś ty powiedział?! - Gimli aż podskoczył, a Boromir mimo woli się roześmiał. - Żartowałem, żartowałem - Legolas uniósł do góry dłonie. - Za takie żarty to ja ci... - zaczął Gimli, ale w tej samej chwili utonął w objęciach Boromira, który opadł przed nim na kolano. - Dziękuję, Gimli. Bardzo ci dziękuję - wyszeptał Gondorczyk żarliwie. - Nie potrafię znaleźć słów... - To ich nie szukaj, drogi chłopcze - odparł zadowolony krasnolud, jedną ręką poklepując go po

plecach, a drugą asekurując Róg. - Tylko go bierz i niech ci dobrze służy. Boromir puścił go i wciąż w przyklęku ostrożnie wyciągnął rękę. - Śmiało, nie jest ze szkła - Gimli błysnął zębami pod wąsem. - Zadmij w niego! - zaproponował Pippin z entuzjazmem. - Szszsz! - Merry zgromił go wzrokiem. - To nie pora, ani miejsce. - Wiedzieliście o tym? - Boromir wstał i spojrzał po towarzyszach. - O tym, że Gimli i Legolas pracują nad Rogiem? - Pippin wzruszył ramionami i zatknął kciuki za pas. - Pewno, że wiedzieliśmy. Myślisz, że łatwo było znaleźć odpowiedni materiał? Takiej wielkiej krowy nie...- Pippinie - jęknął Merry, wznosząc wzrok ku niebu. - No co? - Tuk spojrzał na niego ze zdziwieniem. - Przecież to z krowich rogów robi się yyy rogi. - Z bawolich, tak dokładniej - poprawił go Boromir, nie podnosząc wzroku i przesuwając palcami po błyszczącej wypolerowanej gładzi. - Jest piękny... Gdzie znaleźliście taki róg? - Z tym był największy problem - wyjaśnił Gimli. - Przekopaliśmy całe Miasto, rozesłaliśmy wici po całej okolicy i nic. I wiesz, gdzie się znalazł? Elladan wypatrzył go na stosie pozbieranej z pobojowiska broni. Należał najprawdopodobniej do jakiegoś haradzkiego dowódcy. Brzmi niezgorzej, próbowałem. Aż tak daleko nie niesie, jak poprzedni, ale głos ma miły dla ucha. - To Elladan też szukał? - zapytał Boromir, pomijając milczeniem uwagę o donośności rogu.. - Całe Miasto szukało - odparł Legolas z uśmiechem. - I ja o tym nic nie wiedziałem. No, pięknie. - Przecież gdybyś wiedział, to nie mielibyśmy takiej frajdy z niespodzianki - wtrącił Tuk. - Taśma wyblakła w wodzie - zaznaczył Gimli widząc, że Boromir przygląda się ozdobnej plecionce - ale zdecydowaliśmy się ją zostawić. Skoro przypłynęła z nurtem aż do samej Minas Tirith, uznaliśmy, że była ci pisana. Źle nie wygląda, w każdym razie. - Dobrze, że ją zostawiliście - Boromir przełożył taśmę przez głowę i przesunął Róg na prawe biodro. - No i jak? - Pippin wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. - Jak ulał - Boromir odpowiedział uśmiechem i uścisnął ramię Gimlego. - Dziękuję - szepnął i podniósł wzrok, spoglądając po zebranych. - Dziękuję wam wszystkim. Nawet nie wiecie, ile to dla mnie znaczy - to rzekłszy, pod wpływem impulsu znów przyklęknął i objął Pippina, raz i mocno, a następnie Merry’ego. Potem wstał i po chwili zawahania, uścisnął też Legolasa i Aragorna, a na koniec ostrożnie i z rezerwą skinął głową Gandalfowi. - Jest piękny - powtórzył, przesuwając palcami po Rogu. - Taką okoliczność wypadałoby uczcić. Nie mamy za wiele czasu, ale może zechcecie przyjąć zaproszenie na skromną kolację? Trzeba to opić. - Jasne! - zawołał Pippin entuzjastycznie. - Powiedz tylko, gdzie. Tutaj? - Może u Faramira, tam jest więcej miejsca. Jeśli nie macie nic przeciwko, chciałbym, żeby i on się przyłączył. - Oczywiście! Sami mieliśmy to zaproponować - oznajmił Merry z uśmiechem. - Znakomicie. Zaczekajcie więc chwilkę, zajrzę tylko i sprawdzę, czy nie śpi. - I Boromir szybko wyszedł z komnaty. Merry wymienił uśmiechy z Pippinem, ale w głębi serca było mu dziwnie ciężko. Ganił się za to, oczywiście, ale nic nie mógł poradzić na to, że początkowe zdenerwowanie Boromira pozbawiło go

pełnej radości z wręczania prezentu. Może to tylko jego wyolbrzymione obawy, może był przewrażliwiony, ale podejrzewał, że Boromir w pierwszym odruchu pomyślał, iż chodzi o sprawę Pierścienia. Że Drużyna zebrała się po to, by go ukarać. Widać to było w całej jego postawie. To jego przerażone spojrzenie, jakie na moment spoczęło na Merry’m nie dawało hobbitowi spokoju. Jakby Boromir w ten niemy sposób pytał, skąd Legolas i Gimli wiedzą i czy to on, Merry im powiedział. Albo Aragorn. Jeśli Merry miał rację i rzeczywiście Boromir pomyślał, że czeka go coś w rodzaju sądu za Amon Hen, było to podwójnie przykre. Raz, bo założył, że ktoś z przyjaciół zdradził jego tajemnicę, a dwa - że w sytuacji zaskoczenia sprawa Pierścienia była jego pierwszym, odruchowym skojarzeniem. A to wskazywało, jak głęboko nieszczęsne Amon Hen w nim tkwi. I że jest to rana z rodzaju tych, które nigdy się nie zabliźniają. Merry najchętniej spytałby Boromira wprost, ale niestety nie miał odwagi. Może porozmawiać o tym z Pippinem? Spojrzał na Tuka, na jego roześmiane oblicze i zrezygnował. Pip niczego chyba nie zauważył. Po co dodawać mu zmartwień przed i tak ciężką drogą? Drzwi otworzyły się i stanął w nich Boromir. - Zapraszam - rzekł z szerokim uśmiechem. - Służba dostawia krzesła, zmieścimy się wszyscy. Chodźcie. Merry odetchnął głębiej i ruszył ku drzwiom. A może to tylko moje urojenia... Oby. * Drzwi otworzyły się, zanim Faramir zdążył odpowiedzieć na pukanie i do komnaty wkroczyli hobbici, kłaniając mu się w pas w marszu, co wyglądało zabawnie i karkołomnie zarazem. Jako trzeci w drzwiach pojawił się Gandalf, a po nim Aragorn. Faramir wstał na powitanie dostojnych gości. Jego oczy rozszerzyły się lekko, a serce zabiło na widok wchodzącego elfa. Na moment zamarł, po raz pierwszy w życiu stając twarzą w twarz z istotą z legend, ale zaraz potem zganił się w duchu za to gapienie się i przeniósł wzrok na kolejnego gościa - następny był krasnolud, Boromir zaś zamykał ten pochód. - Witajcie, zaszczyt to dla mnie, dla nas - poprawił się Faramir, zerkając na Imrahila, który również wstał - podejmować tak zacną Drużynę. Żal tylko, że w tak skromnych warunkach przyszło nam się spotykać. Siadajcie, proszę, wedle uznania. - Wy się jeszcze nie znacie, prawda? - Boromir podszedł do niego i położył mu rękę na ramieniu. - Pozwól, bracie, że ci przedstawię moich towarzyszy z Drużyny. Oto, Gimli, syn Gloina i Legolas, syn Thranduila z Mrocznej Puszczy. Panowie, oto mój legendarny brat, Faramir, kapitan Strażników z Ithilien. - Sam jesteś legendarny - powiedział Faramir z uśmiechem, puszczając mimo uszu uwagę brata, że o tym to on doskonale wie. - Witajcie, rad jestem, mogąc was poznać. - I zaszczyt to dla nas, szlachetny panie - rzekł Gimli, po czym i on i Legolas ukłonili mu się. - Do ciebie mówi „szlachetny panie”, a do mnie „chłopcze” - oznajmił Boromir z westchnieniem. - Nie ma sprawiedliwości na tym świecie. No nic, siadajcie, proszę. Zasiedli więc, a po krótkiej naradzie i zbiorowej aprobacie, Boromir wysłał posłańca do kuchni po placki, piwo i wino. Namiestnik wraz z bratem i wujem zajął jedno łóżko pod ścianą, hobbici drugie, to bliżej okna, a reszta wybrała sobie krzesła.

- Może poślę też po Elladana? - Boromir zwrócił się do Aragorna. - Dogląda rannych w naszymi obozie, a potem, z tego co wiem, ma spotkanie z Eomerem w sprawie wymiany koni - odparł Aragorn. - Jak to wymiany? - Zostało nam kilka po zabitych - przez twarz Aragorna przemknął cień bólu. - Pięć koni jest rannych, jeden okulał, czyli aż sześć nie nadaje się do dalszej drogi. Rohirrimowie też ponieśli srogie straty w wierzchowcach, ale zdołali wziąć około czterdziestu zdobycznych koni. Wymienimy się z Eomerem. On weźmie nasze luzaki, a my wybierzemy sobie kilka spośród haradzkich koni. - Skoro macie luzaki, to po co wam konie Eomera? - drążył Boromir z typowym dla siebie uporem. - Wszyscy żołnierze świata są przesądni, Boromirze, a...- Moi nie są - przerwał mu Boromir uprzejmie. - Wszyscy poza twoimi zatem. Dosiadanie konia po zabitym towarzyszu uznawane jest za kuszenie losu i zły znak. Lepiej wziąć zupełnie obcego wierzchowca i na nim jechać do bitwy. - Rozumiem - Boromir skinął głową. - Skoro więc Elladan jest nieosiągalny to może zaproszę Elrohira... acha - dodał ze zrozumieniem, widząc minę Aragorna. - Nadal stracony dla świata, jak mniemam. Może więc posłać mu parę placków i wino do biblioteki? - Będzie mu bardzo miło, o ile to zauważy - odparł Aragorn z uśmiechem. - Mogę go zobaczyć? - Faramir skorzystał z okazji i skinął głową w kierunku Rogu, spoczywającego na kolanach właściciela. - A nie widzisz go? - zapytał Boromir z udawanym zdziwieniem. Faramir zmierzył go wymownym spojrzeniem. - Przepraszam, źle sformułowałem pytanie. Czy mogę go obejrzeć, biorąc w tym celu do ręki? - No, nie wiem - odparł Boromir przeciągle. - A zasłużyłeś sobie? Wziąłeś grzecznie swoje lekarstwa? Faramir nie odpowiedział, tylko przechylił się i wziął sobie Róg z kolan brata, przysuwając go na tyle, na ile pozwalała taśma opasująca Boromira. - Piękny. Podoba mi się ten kolor - oznajmił. - I chyba jest cięższy od poprzednika - dodał, ważąc go w rękach. - Nie zauważyłem. - Czy ja też mogę go obejrzeć? - Pippin wychylił się ze swego miejsca. - Nie zdołałem mu się nawet dokładniej przyjrzeć. Podasz mi go potem, Boromirze? - Nie - powiedział Boromir przyjaźnie, acz definitywnie. - A mogę spróbować w niego zadąć? - Nie! - A tylko się przymierzyć? - Nie. - A czy...- Nie. Zebrani roześmieli się cicho. - A JA mogę go potrzymać, Boromirze? - zapytał wesoło Merry. - Nie. - A komuś w ogóle wolno go dotknąć?

- No, jemu - Boromir ruchem głowy wskazał swego brata. - Ale on i tak już trzyma za długo. Słyszy? Odciski palców robi - dodał z wystudiowanym naciskiem. - I taśmę skręca. Faramir zaśmiał się i przesunął kciukiem po srebrnej oprawie. - Na okuciach nie ma nawet śladu po pęknięciu - zauważył. - No, ba! - odezwał się Gimli z dumą. - Chwała krasnoludzkim dłoniom - Boromir uśmiechnął do niego, a Faramir odłożył Róg na kolana brata z rozbawieniem patrząc, jak dłoń Boromira, w nawyku natychmiast wędruje w dół i w pieszczotliwym geście przesuwa się po ciemnej gładzi. - I chwała elfiemu oku - ciągnął Boromir. No właśnie, przyznajcie, naprawdę robiliście go wspólnie? Bo jakoś trudno mi sobie wyobrazić elfa i krasnoluda pracujących razem... - Było to wyzwanie, nie ukrywam - odparł Legolas. - Ale w końcu zdołaliśmy wznieść się ponad różnice zdań. Gimli ma nade mną tę przewagę, że jest kowalem z urodzenia, ograniczyłem się więc do dawania rad...- Wtrącania się - wtrącił Gimli. - ...wyrażania opinii... - Krytykowania. - ...i pomagania przy miechach. - Przeszkadzania. No nie, nie, nie nadymaj się, mości elfie, teraz ja żartowałem. Twa pomoc była bardzo cenna i ze szczerego serca płynąca, nawet jeśli taki z ciebie kowal, jak z...- Ehm! - przerwał mu Boromir szybko. - A ty, mój chłopcze, nie myślałeś nigdy o kuźni? - nie zrażony krasnolud zwrócił się do niego. - Z twoją parą w rękach mógłbyś być kowalem, co się zowie. - Niestety - Boromir z powagą pokręcił głową. - W rodzie Namiestników nie ma tradycji pracy w kuźni. - Dlaczego? - zdziwił się krasnolud. - Sam zadaję sobie to pytanie i nie znajduję odpowiedzi. - Jeśli chcesz, chętnie cię przyuczę. - Przemyślę to - Boromir zgromił wzrokiem hobbitów, którzy chichocząc, wymienili szeptem uwagi. - Kiedy już uporamy się z tą przeklętą wojną zapraszam cię pod Samotną Górę. Tam to dopiero są kuźnie! - westchnął Gimli z rozmarzeniem. - Nauczę cię fachu. Spędzimy parę tygodni przy palenisku, odpoczniemy. Tylko żar, syk miechów, woń roztapiającego się żelaza i my. - Słów mi brak, by wyrazić to, co czuję. - No, właśnie - ucieszył się Gimli. - A tak z ciekawości, pracowałeś chyba kiedyś młotem? - Nie. - A przy wytopie? - Nie. - No, a przy miechach chociaż? - Też nie. Obawiam się, mój zacny Gimli, że nigdy nie byłem w kuźni. - Jak to nigdy?! - krasnolud wyglądał na wstrząśniętego. - Ano, nigdy. Ani razu. Jestem niczym chryzolit, któren pozornie barwy nieciekawej, oszlifowan całkiem zielony się w środku okazuje - zadeklamował Boromir z zadowoleniem. - Chryzolit? - Faramir spojrzał z zaskoczeniem na brata.

- Taki kamień półszlachetny, bracie - wyjaśnił Boromir gładko. - A ma zgrabna analogia sugeruje, że jeśli idzie o kowalstwo jestem jeszcze bardziej zielony, niż można by sądzić z wierzchu. Jak ów chryzolit właśnie. No co tak patrzysz, drogi Gimli, dziwisz się, że zapamiętałem twoje nauki o odmianach oliwinów? Ano słuchałem uważnie i zapamiętałem, jak widzisz. - Serce rośnie, doprawdy - rzekł krasnolud wyraźnie ucieszony. - Więc pamiętasz też, jakiego rodzaju...- O, wino! - Boromir uśmiechnął się i poderwał. - Postaw na stole - polecił słudze i wziął dwa pucharki. - Nalewać, panie? - paź sięgnął po gąsiorek. - Nie, idź po piwo, poradzimy sobie. Tu jest za ciasno, żeby jeszcze jedna osoba tłoczyła się przy stole - i to rzekłszy, sam zabrał się za rozdawanie towarzyszom pucharków, obyczajnie zaczynając od Gandalfa. W międzyczasie kolejny paź wniósł talerze i sztućce, a Faramir skorzystał z zamieszania, by ukradkiem przyjrzeć się elfowi. Od samego początku usilnie starał się na niego nie gapić, choć Legolas przyciągał jego wzrok, tak jak światło przyciąga ćmę. Wszystko go w nim fascynowało - i głos, i jego sposób poruszania się, i przede wszystkim oczy. Oczy elfa. Niesamowite, przeszywające, mądre i łagodne zarazem. Wiedział, że to banalne i wyświechtane, ale z miejsca stanęło mu w myślach porównanie do bezdennej studni pełnej przejrzystej wody. To niezwykłe, do jakiego stopnia Legolas odpowiadał jego wyobrażeniom. Był taki, jaki powinien być elf - idealny w każdym calu od pięknie rzeźbionych dłoni, po smukłą, wąską twarz i włosy w kolorze ciemnego miodu. W zasadzie nie miodu. Raczej wierzbowej kory. Tylko jedno się nie zgadzało. Pierworodni z marzeń Faramira byli odlegli i nieprzystępni, a ten elf siedział wśród nich ze swobodą towarzysza broni. Był wśród swoich, równych sobie, odprężony i zadowolony. A kiedy się uśmiechał wyglądał jeszcze bardziej niezwykle. Faramir przesunął wzrokiem po jego sylwetce, przyglądając się szacie i sztyletowi, umocowanemu przy ozdobnym pasie. Legolas przysiadł na jednej, podwiniętej nodze, a drugą stopę oparł o siedzisko swego krzesła, obejmując kolano ramieniem. W tej pozie skojarzył się Faramirowi z drapieżnym ptakiem, który odpoczywa na gałęzi. Z sokołem. Tak, zdecydowanie z sokołem. Dalsze obserwacje przerwało mu pojawienie się pani Erwaine, dźwigającej ogromną tacę. - Placuszki, dostojni panowie - zagrzmiała i podeszła do stołu. - A ta druga taca? - zainteresował się Boromir widząc, że w drzwiach staje następna służka, a za jej plecami czeka jeszcze jedna. - Naleśniki z miodem i serem - odparła Erwaine wyzywająco. - A trzecia? - Też. - Prosiłem tylko o placki - zauważył Boromir, z naciskiem na słowo „tylko ”- Czy naprawdę tak ci trudno wykonać moje polecenie, moja droga Erwaine? Musisz zasypywać nas jedzeniem? - Jeszcze nie słyszano, by w Białym Mieście podejmować gości jednym daniem, proszę panicza. Tak nie uchodzi. Toć obraza świętej gościnności jest. - Szkoda, że słowo Namiestnika nie jest dla ciebie równie święte - oznajmił Boromir z rozbawieniem. - Za przeproszeniem panicza! - Erwaine zmarszczyła brwi - Nic Namiestnikom do kuchni. Panicza Namiestnika sprawa rządzić, moja gotować. Jest porządek na tym świecie, a po to jest, co by

go panicz Namiestnik nie burzył. Krokieciki obojga rodzajów przyniosę za chwilę - ukłoniła się zebranym i wyszła, powiewając fartuchem i spódnicami. - Taaak - rzekł z westchnieniem Boromir, rozdając talerze. - To fascynujące. Odkąd zostałem namiestnikiem, nikt mnie nie słucha. Wszyscy lekceważą moje polecenia, mój własny giermek, kucharka... - I cale szczęście, że ta mądra kobieta zlekceważyła twoje rozkazy, dzięki temu mamy całą masę pyszności. Brawa dla naszej dzielnej kucharki - oświadczył Gimli z szerokim uśmiechem. - Bardzo ci dziękuję - rzekł Boromir z wyrzutem. - Ależ nie ma za co. Czy panicz Namiestnik zechce podać mi nóż, bo nie sięgam? - zapytał krasnolud, ku wesołości hobbitów. Boromir wyprostował się i spojrzał na niego groźnie. - Myślisz, że skoro zrobiłeś Róg, to jesteś teraz nietykalny? - Tak. - To słusznie myślisz - Boromir wzruszył ramionami z westchnieniem. - Niestety. Nóż, proszę. Chciałbym tylko, zauważyć, że...Przerwało mu pukanie do drzwi. - Wejść! Bern, właśnie o tobie myślałem - oznajmił Boromir na widok swego giermka, zaglądającego do komnaty i kłaniającego się zebranym. - Mam dla ciebie zadanie. A cóż to? zapytał, bowiem Bern, z wielce zdeterminowaną miną, podszedł i wręczył mu zwinięty pergamin. - List od mojego ojca, panie. - Do mnie? - Tak jest. Do natychmiastowego przeczytania. - Natychmiastowego? - powtórzył Boromir, unosząc brew. - No... niezwłocznego - Bern spuścił nieco z tonu. - To znaczy, kiedy będziesz mógł, panie. - Jeśli już przy niezwłocznym jesteśmy, zechciej udać się czym prędzej do mojej komnaty i wyciągnij gąsiorek z kredensu przy oknie. Prawe drzwiczki, środkowa półka. - Ten duży z czerwoną pieczęcią? - Ten sam, raz-dwa. - O - rzekł Legolas zainteresowaniem. - Czuję, że jakieś wykwintności nas czekają. - Owszem. To moje wino na specjalną okazję. Uratowałem je z zasobów dziadka i planowałem otworzyć na ślub Faramira, no, ale przecież Róg jest ważniejszy. - A, dziękuję ci bardzo - rzekł Faramir z naciskiem, kryjąc rozbawienie. - Ależ proszę. Poza tym znudziło mi się czekanie, aż mój brat raczy przełamać swój kawalerski marazm. - Przyganiał mumakil olifantowi! - odciął się Faramir - Czekam na twój świetlany przykład, bracie. I jakoś doczekać się nie mogę! - Proszę, proszę - zawtórował mu Imrahil - odezwał się, pierwszy kawaler Gondoru. A właśnie Boromirze, jak tam twoje sprawy sercowe? Czy spotkałeś może w trakcie podróży jakąś pannę, która zdołała się wreszcie przebić przez mur twej obojętności? - Moje sprawy sercowe - powtórzył Boromir z roztargnieniem, podając Aragornowi tacę z plackami - Nałóż sobie i podaj dalej, jeśli łaska. Moje sprawy sercowe. Komu naleśnika? Proszę. No cóż, nie licząc wszystkich niewiast z Rivendell i Lorien, którym załamałem serca swym nazbyt rychłym odjazdem, skoro mowa o murze obojętności, to ja się o niego rozbiłem tym razem, tak,

Pippinie, te są chyba z serem, a moje oświadczyny zostały odrzucone. - Twoje oświadczyny?! - zapytali jednocześnie Faramir, Imrahil i Pippin. - Mhm. Oświadczyłem się pewnej pannie w Rohanie i zostałem odtrącony. Piwo, proszę. Jeszcze komuś? Merry? Chyba będę potrzebował wielu lat, by się z tego otrząsnąć. Tak, zdecydowanie wielu lat. I wielu, wielu koni. Faramir spojrzał na śmiejącego się Merry’ego i rozbawionych Gimlego i Legolasa i podejrzliwie uniósł brew. - Żarty sobie z nas stroicie, tak? - Nie, on się naprawdę usiłował oświadczyć, dość nieudolnie wprawdzie, ale jednak - Gimli pokiwał głową. - Komu? - dociekał Imrahil. - Księżniczce Eowinie? Pytanie spowodowało nowy wybuch śmiechu Merry’ego, Gimlego i Legolasa. - Nazywała się Ilke, o ile mnie pamięć nie myli - stwierdził Merry. - Zaraz, chwileczkę, to ty przy tym byłeś?! - Pippin aż podskoczył. Merry pokiwał głową. - I NIC mi nie powiedziałeś?! On się oświadczył, a ja nic o tym nie wiem?!! Jak mogłeś? Jak ona wyglądała? - Niewysoka, jasne włosy, dwa warkocze - ciągnął Merry z lubością. - I trochę ciekło jej z nosa. Ale za to była bardzo bystra. - A ile miała lat? - zapytał Faramir przytomnie. - Bracie mój, to niegrzecznie dopytywać się o wiek niewiasty. Doprawdy, czyż wiecznie muszę cię uczyć manier? - pouczył go Boromir, podając mu talerz, na który bez pytania nałożył trzy naleśniki. - A można wiedzieć, dlaczego cię nie chciała? - pytał Faramir dalej. - Bo miałem za dużo włosów, a za mało koni - odparł Boromir z szerokim uśmiechem. - Że co? - Pippin zmarszczył czoło. - To ma być jakaś zagadka, tak? - Nie, to jej własne słowa i należy je rozumieć dosłownie. - Jak to „za dużo włosów”? - Tuk pokręcił głową. - Gdzie? - Na stopach - Boromir mrugnął do niego i wcisnął mu talerz z naleśnikami. - Masz, zajmij się jedzeniem, mój drogi hobbicie i nie frasuj się mymi niepowodzeniami z przeszłości. Bo ponoć nie jestem bardzo brzydki i może kiedyś jakaś żona się we mnie zakocha. Słysząc to, Merry parsknął piwem do kufla i Aragorn musiał poklepać go między łopatkami. - Boromirze, czy ty coś piłeś? - zainteresował się Imrahil. - Nie, ale zaraz to nadrobię - Boromir hojnie nalał sobie wina, wziął talerz i zasiadł obok Faramira, na swoim miejscu. - Miałeś przeczytać list od ojca pana M... Berna. Natychmiast i niezwłocznie - podpowiedział mu Pippin usłużnie. - A, rzeczywiście, dziękuję za przypomnienie - Boromir rozejrzał się dookoła. - A gdzie to ja go... - Położyłeś go za tym dużym dzbankiem, na stole - wyjaśnił Tuk. Legolas, który siedział najbliżej wskazanego miejsca, sięgnął po pergamin i podał go Boromirowi. Ten odstawił pucharek na podłogę, złamał pieczęć Pierwszego Uzdrowiciela i rozwinął list.

- „Do jego lordowskiej mości, namiestnika tra ta ta” - mruczał pod nosem - „Niniejszym oświadczam, iż syn mój, Beren, nie potrzebuje już...”- Boromir uśmiechnął się krzywo i resztę listu doczytał już w milczeniu, z nieodłącznym uśmiechem na ustach. - No i? - ponaglił go Pippin. - Taaak - Boromir zwinął list i rzucił go na łóżko za siebie, a potem z zaskakującą szybkością dwoma haustami opróżnił swój puchar niemal do dna. - Jak nie potrzebuje, to nie potrzebuje. A coś ty taki dociekliwy, mości hobbicie? - Nie, nic. Tak tylko pytam z wrodzonej, hobbickiej ciekawości. Dobre te naleśniki z serem. Ile sztuk przypada na jedną osobę? - Jest to ten typ pytania, które zdecydowanie powinieneś zadać Erwaine - odpowiedział Boromir, dopijając swoje wino. - Uszczęśliwisz ją. - Ale ja pytam poważnie! Nie wiem, ile mogę zjeść! - Więc spróbuj to sprawdzić w praktyce, nie zawracając sobie głowy liczeniem. Tylko zostaw sobie miejsce na prace badawcze nad krokiecikami, które nas niebawem przysypią. - Skoro tak mówisz - i Tuk nałożył sobie na talerz od razu trzy serowe naleśniki. Przez chwilę niemal wszyscy zajęli się jedzeniem i w komnacie zapadła cisza, nie licząc cichej rozmowy w kącie pod oknem, gdzie Imrahil streszczał Aragornowi i Gandalfowi nowiny z Dol Amroth. - No, jesteś - stwierdził Boromir na widok swego giermka i odebrał od niego pokaźnych rozmiarów gąsiorek. - Weź sobie jakiś talerz i zjedz z nami, bo jak cię znam zapomniałeś o kolacji. Bern wziął sobie talerz, nałożył dwa placki i rozejrzawszy się, zasiadł na podłodze, obok swego pana. Ale zamiast jeść, zaczął dziubać placki widelcem, wyraźnie zbierając się do zadania pytania. Pippin obserwował go uważnie znad swojego talerza, nadstawiając ucha, ale akurat tuż obok niego Obieżyświat, Gandalf i Imrahil zaczęli rozmowę o Strażnikach i jakimś moście-gdzieś-tam i zagłuszyli hobbitowi pierwsze słowa Pana Myszy. Pippin jednym wprawnym ruchem pochłonął ostatni kawał naleśnika i z pustym talerzem przecisnął się między Merrym a Obieżyświatem do stołu, czyli znacznie bliżej interesującej go dyskusji. Niespiesznie nakładając sobie placki, słuchał, jak Boromir odpowiada krótko, że tak, czytał i że przyjął do wiadomości. - Bo chodzi mi o to - mówił Pan Mysza ostrożnie - że jutro wojsko rusza do Mordoru. I mam nadzieję... to znaczy... Pippin zaryzykował rzut oka przez ramię. Pan Mysza siedział z pochyloną głową, a Boromir obserwował go z zainteresowaniem i lekko zmarszczonym czołem. - Chyba mnie znowu nie zostawisz, mój panie... - Mysza podniósł głowę, a w jego oczach lśniła determinacja. - Jestem już w pełni sił i nic nie stoi na przeszkodzie, żebym...no... Boromir uśmiechnął się, a potem spoważniał. - Jadę pod Czarną Bramę, Bern. I nie sądzę, by ktokolwiek stamtąd wrócił. Zastanów się dobrze, możesz zostać w Mieście, z ojcem i rodziną. Możesz walczyć tutaj. Jest duża szansa, że wtedy pożyjesz dłużej. - Chcę jechać z tobą, podjąłem już decyzję. - Czy twój ojciec o tym wie? - Tak. Pobłogosławi mnie na drogę. - No to się pakuj - rzekł Boromir ciepło, uśmiechając się na widok rozpromienionego oblicza swego giermka. - A skoro już mowa o pakowaniu, jesteś gotów do drogi, Pippinie? Wyruszamy o

świcie - dodał, widząc, że Tuk im się przysłuchuje. - To on jedzie z nami?! - giermek i hobbit zapytali jednocześnie. - On jedzie, to znaczy, obaj jedziecie ze mną - odparł Boromir, wodząc wzrokiem od jednego do drugiego. - Coś nie tak? - Nie, wprost przeciwnie - powiedział Pippin szybko - zawsze chciałem zobaczyć giermka przy pracy. - A ja walczącego hobbita - rzekł Mysza ze słodkim uśmiechem. - Stawcie się jutro obaj o świcie na dziedzińcu stajni w szóstym kręgu. - Tak jest! - znów odparli jednocześnie. Pippin spojrzał na świecący pustkami talerz Boromira i wtrącił: - Przecież ty prawie nic ni zjadłeś! Wszystko będzie zimne. Znalazłem tu istne zagłębie znakomitych placuszków. Nałożyć ci parę? - A, chętnie - Boromir podał mu talerz. - Dolać ci wina, korzystając z tego, że już tu stoję? Masz skandalicznie pusty puchar. - Czemu nie. Dziękuję. Pippin dolał mu wina, ignorując spojrzenie Pana Myszy. Chciał jeszcze zaproponować toast, ale przerwało mu małe zamieszanie - Imrahil pożegnał zebranych, tłumacząc się obowiązkami i życząc wszystkim dobrej nocy. Tuż po jego wyjściu na stół wjechały krokieciki obojga rodzajów i jeszcze jeden półmisek z plackami. Pippin nałożył sobie wszystkiego po trochu i wrócił na swoje miejsce, by zamiast Merry’ego zastać na łóżku Obieżyświata. Aragorn przeniósł się pod okno, kontynuując rozmowę z czarodziejem, do której przyłączył się teraz Faramir. Brandybuck natomiast przysiadł się do Gimlego i Legolasa i wraz z Boromirem zaczęli wspominać pobyt w Rogatym Grodzie. Pippin został na swoim miejscu, starając się słuchać wszystkich naraz. Rozmowa o Rogatym Grodzie wydała mu się ciekawsza od rozważania zasobów Ithilien i właśnie zamierzał przenieść się na łóżko Boromira, kiedy materac ugiął się obok niego. - A taki mały niziołek nie boi się jechać do Mordoru? - zagadnął Mysza tonem, jakim zwykle mówi się do dzieci, przysiadając się i nachylając się nad nim, niby to poufnie - Tam jest pełno orków, brzydkich, niedobrych orków z wielkimi zębiskami. I straszne trolle tam są. I wilkołaki. Nie strach to, wypuszczać się w tak daleką i mroczną drogę? Pippin z godnością i spokojem skończył konsumpcję napoczętego krokiecika. - Czy mogę prosić o serwetkę? - zapytał uprzejmie. Mysza uniósł brwi, ale wychylił się w stronę stołu i podał mu ją. - Na Wichrowym Czubie - zaczął Pippin, starannie wycierając sobie kąciki ust - wraz z czwórką przyjaciół stanąłem przeciw pięciu Nazgulom mając jedynie miecz i pochodnię - Tuk podniósł głowę i spojrzał Myszy prosto w oczy - i nie cofnąłem się! - rzekł dobitnie. Mysza spojrzał na niego z niedowierzaniem, jakby się chciał przekonać czy hobbit nie zmyśla. Pippin zaś, ignorując to jego spojrzenie, ciągnął dalej z powagą i naciskiem - Walczyłem u boku Boromira z wilkami. Widziałem trolle i demona ognia w czeluściach Morii, byłem w niewoli orków i uciekłem z niej. Zabiłem dwóch Uruk-hai. Wiem o strasznych i mrocznych drogach więcej niż ty kiedykolwiek będziesz wiedział, mości giermku. I nic mnie już teraz nie przerazi. Nic a nic. Mysza pokręcił głową. - Nie wierzę - oświadczył. - Wymyśliłeś to wszystko. - Wierz mi, chciałbym. Naprawdę chciałbym. I jeszcze jedno.

- Tak? - Byłbym wielce zobowiązany, gdybyś zechciał nazywać mnie hobbitem, a nie niziołkiem. Niby drobiazg, a bardzo dla mnie ważny. Z góry dziękuję. Mysza poruszył ustami, ale nic nie odpowiedział. - Proponuję wznieść toast! - zagrzmiał nieoczekiwanie Gimli - Za naszą Drużynę! - Za Froda! - dodał Merry. - I Sama! - zawtórował mu Pippin. - Za nowy Róg Gondoru i jego właściciela - Faramir uniósł swój puchar. - I za jego brata - Boromir zasalutował mu swoim kielichem i wstał, a za jego przykładem podnieśli się wszyscy. - Chciałbym - zaczął Boromir, kiedy już spełnili toast - żebyśmy też wypili za pamięć poległych. Za tych, których zabrakło i których zły los nam odebrał. W milczeniu unieśli puchary i osuszyli kielichy do dna. - O, tak. Rzeczywiście wyjątkowe to wino - powiedział Gimli po chwili ciszy, kiedy znów zasiedli na swoich miejscach. - Cieszę się, że ci smakuje. A co powie nasz znawca win z Mrocznej Puszczy? - Boromir spojrzał na Legolasa. - Niczego sobie, muszę przyznać - elf skłonił głowę. - Interesujący bukiet. - Ale i tak wolałbyś wino z Lorien, prawda? - Boromir uśmiechnął się domyślnie. - Przez grzeczność nie będę ci zaprzeczał. - Boromirze - odezwał się Aragorn spod okna. - Czy będzie ci przeszkadzało, jeśli sobie zapalimy? - Tak! - O, właśnie! - ucieszył się Gimli - Wiedziałem, że mi czegoś brak. - Mowy nie ma! - oświadczył Boromir kategorycznie. - To są Domy Uzdrowień, a nie palarnia. - Otworzymy szerzej okno - zaproponował Aragorn. - I drzwi - dodał Merry. - Po moim trupie! - Bracie, nie bądź taki - odezwał się Faramir pojednawczo. - To nikomu nie szkodzi. - Owszem, szkodzi. Wiem coś o tym, bo wdycham to świństwo od grudnia. Mam już na stałe stępione powonienie i oczy mnie drapią. Oni palili nawet w tunelach Morii, wyobrażasz sobie?! - Patrzcie no, patrzcie, jaki delikacik. Jak panienka - zakpił Gimli. - Uważaj, nie obrażaj panienki, dzierżącej duży talerz ze śliskimi krokietami - Boromir wymownie uniósł półmisek. - Kto chce palić, tego zapraszam na gustowny i wygodny murek przed Domami Uzdrowień. Rośnie tam urokliwy bluszczyk czy inne zielsko, pogoda piękna, nie pada. - No wiesz, gości wyganiasz?! - Faramir zgromił go wzrokiem. - Ależ ja nikogo nie wyganiam. Wprost przeciwnie zachęcam, by zostali jak najdłużej, walcząc z nakazami zgubnych przyzwyczajeń. Im dłużej tu zostaną, tym będą zdrowsi. Krokiecika? - Niezależnie od naszych zgubnych przyzwyczajeń i tak powinniśmy się pomału zbierać zauważył Aragorn. - Skoro świt większość z nas wyjeżdża, powinniśmy się przyszykować do drogi i wyspać, a ciemna noc już za pasem. - Która to może być godzina? - zainteresował się Pippin. - Do północy zostało jeszcze sporo czasu - odparł Boromir. - Zjedzcie jeszcze po krokiecie,

dopijcie w spokoju wino. To w końcu nasz ostatni, wspólny wieczór. - Bez fajki - mruknął smętnie Pippin. - Przestańcie tak na mnie patrzeć, bo się czuję jak ostatni oprawca! - Boromir rozłożył ręce. - I słusznie - Gimli pokiwał głową. Boromir spojrzał na brata, jakby szukając u niego wsparcia i pomocy. - No już, w drodze wyjątku - Faramir mrugnął do niego. - Zgódź się. Nikomu nie stanie się krzywda. - A, jak sobie chcecie - Boromir machnął ręką z rezygnacją. - Wolna wola. - Hura! - powiedział Merry. - Pippinie, drzwi na oścież, prosimy. Boromirze, może się przesiądziesz pod okno? - Po co? Przecież dym i tak mnie znajdzie - odparł Boromir ponuro. - Zaczniemy palić tu, a potem przeniesiemy się na dwór - zarządził Aragorn. - Ech, nie ma to jak fajeczka po zacnym posiłku - Pippin wyłuskał swoją fajkę z sakwy i zaczął ją nabijać. - Tylko nie nasyp mi na łóżko, jeśli łaska - burknął Boromir. - I odsuń się ode mnie. - Zaraz, tylko ją napełnię - Pippin dopchnął ziele i przed zawiązaniem woreczka zaciągnął się jeszcze z lubością. - Mmmmm, nie wiesz, co tracisz. - Wiem za to, czego nie tracę - rzekł Boromir. - Płuc. - Mój dziadek palił całe swoje życie i dożył stu dwóch lat - oświadczył Tuk. - A twój, jeśli wolno spytać? - Mój nie palił i zmarł w wieku dziewięćdziesięciu jeden lat - odparł Boromir. - Na zapalenie płuc - dodał wyzywająco. Pippin spojrzał na niego z politowaniem. - Może jednak? - zapytał, podtykając mu fajkę. - Precz - rzekł Boromir krótko i dobitnie. - Skoro nie chcesz żyć dłużej... - Pippin wzruszył ramionami. - A może Faramir zechce spróbować? - Nie zechce. Faramir nie pali, a poza tym nie chce przysparzać zmartwień bratu, prawda? Faramirze? - Tak? - Faramir z roztargnieniem oderwał się od rozmowy z Legolasem. - Zgadzasz się ze mną, prawda? - Zawsze. - Sam widzisz, Pippinie. - A można wiedzieć z czym konkretnie się właśnie zgodziłem? - Z tym, że dbasz o swoje zdrowie. - Oczywiście. Nawiasem mówiąc, fajkowego ziela zakosztowałem w wieku lat szesnastu i bardzo mi smakowało - Faramir uśmiechnął się łobuzersko. - Że co proszę?! - Boromir zrobił okrągłe oczy. - Tak długo nudziłem Mithrandira, aż wreszcie pozwolił mi się zaciągnąć - Faramir uśmiechnął się do czarodzieja, a ten odpowiedział mu równie ciepłym uśmiechem. - Ja się chyba załamię. Ładnych rzeczy się dowiaduję! - Wypalimy sobie, jak nie będzie patrzył - Faramir mrugnął do zachwyconego Pippina i wrócił do rozmowy z elfem.

- Mój własny brat przeciwko mnie - jęknął Boromir. - Zaiste czas umierać. Muszę się napić. Komuś jeszcze wina? Aragornie? - Poproszę. Rzeczywiście jest wyjątkowo zacne. A nim się rozejdziemy proponuję jeszcze jeden toast. - Jaki, jaki? - zainteresował się Pippin. - Za ponowne spotkanie w tym samym składzie. Za zwycięstwo, panowie! - I Aragorn uniósł kielich do góry. - Za zwycięstwo! - podchwycił Pippin - Niech następnym razem Drużyna spotka się w komplecie! - Za zwycięstwo!!! - zagrzmiał gromki, chóralny okrzyk. - Przenocujesz tu, czy u siebie? - zapytał Faramir, kiedy już za ostatnim z gości zamknęły się drzwi. Sięgnął w bok i podał paziowi tacę, która stała jego na łóżku. - Właśnie się zastanawiam - odparł jego brat od okna. - Nie przeczę, że wolałbym tutaj, ale w mojej komnacie mam wszystkie rzeczy. Z drugiej strony, tak się objadłem, że nie mam siły się ruszyć. - Chwała Erwaine i jej naleśnikom - Faramir uśmiechnął się i wstał. - Przesuń się, olbrzymie. Boromir posłusznie zrobił krok w prawo, żeby obaj mogli zmieścić się przy oknie. Przez chwilę stali w milczeniu, wdychając rześkie, nocne powietrze i czekając, aż służba uwinie się ze sprzątaniem po kolacji. - Myślę, że zdrzemnę się tutaj, wstanę przed świtem i pójdę do siebie, żeby się przygotować do drogi. - Rad jestem to słyszeć - odpowiedział Faramir. - Przynajmniej nacieszę się tobą jeszcze kilka godzin, mój chryzolicie zielony. Boromir zaśmiał się cicho, a potem wziął głęboki wdech. - Piękna noc - mruknął. - Zaiste. Boromir zerknął przez ramię, by sprawdzić postępy służby. W komnacie został już tylko jeden paź, który kończył zbierać kielichy na tacę. Boromir odczekał, aż wyjdzie, a następnie zwrócił się do brata. - Powiedz mi, jak się czujesz - zażądał - ale tak szczerze. - Osłabiony. I trochę boli mnie głowa. A poza tym jest zupełnie nieźle. A ty? Też szczerze. - Zmęczony jestem. I śpiący. - To kładź się zaraz. - Zaraz się położę - Boromir z wolna pokiwał głową, ale nie ruszył się od okna. Zapatrzyli się w przygasające tu i tam latarenki. Minas Tirith pogrążało się we śnie. - Zostawiam to wszystko pod twoją opieką, czyli w najlepszych i najgodniejszych rękach powiedział cicho Boromir - i odjeżdżam z lekkim sercem, wiedząc, że ty tu czuwasz. - Chciałbym móc rzec o sobie, że zostaję tu z lekkim sercem, ale tak nie jest. Wolałbym, żebyś nie wyjeżdżał. - Tłumaczyłem ci już...- Pamiętam, bracie, i rozumiem twoją decyzję, ale niech mi chociaż będzie wolno powiedzieć, że wolałbym walczyć u twego boku. - Wierz mi, też bym tak wolał. W moich marzeniach ginęliśmy ramię w ramię, otoczeni, jak

Hurin, stosami pobitych wrogów. Niestety wygląda na to, że pisana nam śmierć z dala od siebie. - Chciałbym zauważyć, bracie - Faramir zmarszczył brwi - że masz dość osobliwe marzenia. Dlaczego nie możesz sobie wyobrażać, jak zwyciężamy ramię w ramię? - Jestem realistą, mój drogi. Przecież wiemy od dawna, że z Mordorem nie wygramy. Klęska jest tylko kwestią czasu, a czas ten właśnie nadchodzi i...- Na litość Eru, może byś tak spróbował wykrzesać z siebie dla odmiany choćby odrobinę optymizmu?! - Chryzolity nie nadają się do krzesania czegokolwiek - Boromir błysnął zębami w uśmiechu. - A poza tym - dodał, poważniejąc - my naprawdę nie mamy szans w tej wojnie, a ja jestem na tyle uczciwy, żeby to przyznać otwarcie. - Aragorn i inni tak nie uważają. Twierdzą, że wciąż jest nadzieja. - Jeśli tak łatwiej im jest iść na śmierć, to niech tak sobie myślą. Ja swoje wiem. - Skoro tak, to jaki ma sens cała ta wyprawa? Równie dobrze możesz ginąć tutaj. - Nie mogę, bo chcę odciągnąć uwagę Nieprzyjaciela od Miasta. Chcę opóźnić upadek Minas Tirith. I chcę ginąć ze świadomością, że coś zrobiłem, że nie czekałem biernie na cios. - I w związku z tym mnie zostawiasz niewdzięczne zadanie czekania na śmierć - powiedział Faramir gorzko. - Bracie! - Boromir spojrzał na niego z wyrzutem. - Jak możesz? Przecież wiesz, że to nie tak! - Tak, wiem - Faramir westchnął. - Ktoś musi zostać, żeby jechać mógł ktoś - to rzekłszy, odszedł od okna i usiadł na łóżku. Boromir niemal natychmiast przysiadł się do niego. - Byłoby mi lżej - zaczął Faramir cicho - gdybyś nie mówił tak otwarcie o własnej śmierci. Gdybyś zamiast „żegnaj” powiedział „do zobaczenia”. - Bracie, zawsze byliśmy wobec siebie szczerzy. Nie ma się co oszukiwać. Ja jadę na śmierć, ale muszę ci powiedzieć, że wbrew pozorom jest mi łatwiej z tą świadomością. Nie muszę już dłużej czekać na nieuniknione. Jadę mu naprzeciw. Całe moje życie to nieustające odsuwanie wizji klęski, ciągły strach o wszystko, co mi drogie. Teraz, kiedy klęska jest już na wyciągnięcie ręki, w pewien sposób odczuwam dziwną ulgę. - Mimo wszystko przeraża mnie to, co mówisz, wiesz? - Niech cię to nie przeraża. Tak widocznie ma być. I muszę ci przyznać, że dlatego właśnie cieszę się, iż nie mamy dzieci, ani ty, ani ja. To by było nie do zniesienia - patrzeć jak Cień je zagarnia, jak ich przyszłość sypie się w gruzy. A tak, jesteśmy wolni. I z lżejszym sercem możemy odejść z tego świata. I nic się nie martw, braciszku - Boromir nieoczekiwanie trącił go łokciem w bok - zaczekam na ciebie w salach Mandosa. Obłapię jakiś filar, czy co tam będzie i żadna siła mnie stamtąd nie ruszy, dopóki nie przyjdziesz. Oczywiście - Boromir uśmiechnął się krzywo - nie żebym cię pospieszał. Obym czekał jak najdłużej. - Dureń! - Faramir w odwecie dźgnął go łokciem pod żebro. Ale nie wytrzymał i uśmiechnął się mimo woli, bo wizja Boromira uczepionego filara w Domu Umarłych nieproszona stanęła mu przed oczami. - Takiś pewien, że zginiesz pierwszy? - Tak to już jest urządzone - Boromir wzruszył ramionami. - Pierwszy pojawiłem się na tym świecie to i pierwszy z niego zejdę. I tak powinno być - Boromir spojrzał na niego uważnie, tak jakby chciał zapamiętać każdy szczegół, a potem wyciągnął rękę i ujął go za kark, mocno - Dziękuję Valarom za każdą godzinę twojego życia, za to, że los dał mi tak wspaniałego brata - powiedział z miłością.

Faramir położył dłoń na jego przedramieniu i zacisnął palce. - I ja im dziękuję - szepnął głosem ściśniętym ze wzruszenia. - Dziękuję za najlepszego brata na świecie. - To mój jest najlepszy! - Nieprawda, bo mój! Uśmiechnęli się do siebie i przez chwilę siedzieli w milczeniu. - Boromirze? - Tak? - Obiecaj mi coś. Obiecaj, że mimo wszystko będziesz na siebie uważał. - Hm, postaram się... - Nie, masz się nie starać, tylko masz *uważać*, rozumiesz. Obiecaj mi to. - To nie jest takie... - Obiecaj mi! - Mogę ci tylko obiecać, że się postaram. - Uparty muł. - Też cię kocham. - Nie ryzykuj bez potrzeby, błagam. - Dobrze, będę ryzykował tylko w potrzebie. Faramir pokręcił głową i wzniósł oczy ku niebu. - Ty też masz na siebie uważać, zrozumiano? - powiedział Boromir z naciskiem. - Będę równie ostrożny, jak mój brat. - W salach Mandosa rozliczę cię z każdego siniaka, sprawdzając, czy aby na pewno nie mogłeś go uniknąć, więc dobrze ci radzę, uważaj - Boromir pogroził mu palcem. - I nawzajem, mój drogi bracie, i nawzajem! A tak w ogóle to może być już poszedł spać, zamiast mi tu bredzić o śmierci i nieuchronnej klęsce. A następnym razem bądź łaskaw upijać się na wesoło. - Ależ ja jestem wesoły! - O tak, można wprost umrzeć ze śmiechu, doprawdy. Marsz spać! - Dobrze, ale najpierw... - Boromir wyprostował się i wziął głębszy wdech. Faramir spojrzał na niego zaskoczony wyrazem uroczystej powagi, jaka pojawiła się na jego obliczu. Boromir odczekał chwilę, dla większego efektu, a potem spojrzał mu w oczy. - Bracie mój - zaczął uroczyście - jeślim ci kiedykolwiek w czym uchybił, w zamyśle czy to w nieświadomości będąc, wybacz mi i urazy nie chowaj. W cieniu śmierci proszę cię o przebaczenie krzywd wszelkich i przykrości każdej, jakiem ci mógł wyrządzić, w mowie, czynie i sercu. Niech cię Valarowie w opiece mają, a moje błogosławieństwo ode zła wszelkiego osłoni - to rzekłszy, Boromir ujął jego twarz w dłonie i ucałował go w czoło. Faramir zamrugał nagle załzawionymi oczami. Znał tę starożytną, gondorską formułę, choć nigdy wcześniej nie słyszał, by ktokolwiek ją wypowiadał. Kiedy Boromir odjeżdżał na poszukiwanie Imladris, pożegnali się zwyczajnie, po bratersku, choć i droga i czasy były niebezpieczne. Z ojcem Faramir rozstał się w żalu i bez błogosławieństwa. Nie spodziewał się usłyszeć tej nocy tak sformułowanej prośby o pojednanie, więc serce mu się ścisnęło w przypływie wzruszenia. Nie po raz pierwszy jego brat go zaskakiwał. To, że teraz Boromir żegnał się z nim w taki sposób, uświadomiło mu boleśnie, że naprawdę mogą się już więcej nie zobaczyć. Mimo to jego głos brzmiał pewnie i spokojnie, kiedy zaczął:

- Bracie mój, wybaczam ci z serca szczerego, a i ja wzajemnie o przebaczenie chcę cię prosić. Jeślim ci kiedykolwiek w czym uchybił... koniec części IV cdn.