04 - Kot i mysz

Patterson James

KOT I MYSZ Przekład

Michał Przeczek

Tytuł oryginału CAT & MOUSE

Ilustracja na okładce KLAUDIUSZ MAJKOWSKI

Redakcja stylistyczna IRENA ZARUKIEWICZ

Redakcja techniczna ANNA BON I SŁAWSKA

Korekta GRAśYNA NAWROCKA

Skład WYDAWNICTWO AMBER

Informacje o nowościach i pozostałych ksiąŜkach Wydawnictwa AMBER oraz moŜliwość zamówienia moŜecie Państwo znaleźć na stronie Internetu http://www.amber.supermedia.pl

Copyright ©1997 by James Patterson Ali rights reserved. No part of this book may be reproduced in any form or by any electronic or mechanical means, inciuding information storage and retrieval systems, without permission in writing from publisher. except by a reviewer who may quote brief passages in a review. For the Polish edition © Copyright by Wydawnictwo Amber Sp. z o.o. 1998

ISBN 83-7169-814-3

Prolog

Złapać pająka

1. WASZYNGTON, D.C. Dom Crossów stał oddalony zaledwie o dwadzieścia kroków. Jego bliskość i widok spowodowały, Ŝe Gary Soneji dostał gęsiej skórki. Był to budynek w stylu wiktoriańskim, pokryty białym gontem i znakomicie utrzymany. Soneji patrzył nań z drugiej strony Piątej ulicy, powoli odsłaniając zęby w grymasie, który od biedy mógł uchodzić za uśmiech. Wszystko układa się doskonale. Przyjechał tu, Ŝeby zamordować Alexa Crossa i jego rodzinę. Przesuwał z wolna wzrok z jednego okna na drugie, dostrzegając wszystko, od marszczonych białych zasłon po stare pianino Crossa stojące na słonecznej werandzie i przypominający Batmana i Robina latawiec, który utknął w rynnie na dachu. Latawiec Damona, pomyślał. Dwukrotnie dostrzegł sylwetkę starszej pani, babci Crossa, poruszającą się za jednym z okien na parterze. Długie, bezcelowe Ŝycie mamy Nany wkrótce dobiegnie kresu. Ciesz się kaŜdą chwilą, zatrzymaj się, by powąchać róŜe - przypominał sobie. - Skosztuj róŜ, zjedz róŜe Alexa Crossa, ich pąki, łodygi i kolce. Wreszcie przeszedł przez ulicę, pamiętając, by trzymać się cienia, potem zniknął w gęstwinie cisów i krzewów forsycji stojących niczym straŜnicy przed frontem domu. OstroŜnie zbliŜył się do wyszorowanych do białości drzwi piwnicy, znajdujących się obok werandy, tuŜ przy kuchni. Były zamknięte na kłódkę, z którą Soneji poradził sobie w kilka sekund. Znalazł się w domu Crossa! Był w piwnicy, najwaŜniejszym pomieszczeniu, wartym tysiąca słów, a takŜe tysiąca zdjęć wykonanych przez specjalistów od kryminalistyki. Miało to istotne znaczenie dla wszystkiego, co się tu wydarzy w niedalekiej przyszłości. Dla zabójstwa Crossów! Pomimo półmroku Soneji postanowił nie ryzykować i nie palić światła. PosłuŜył się latarką, aby się trochę rozejrzeć, dowiedzieć jeszcze kilku rzeczy o Crossie i jego rodzinie, rozbudzić nienawiść, o ile to moŜliwe. 7

Piwnica była zamieciona do czysta - czego się zresztą spodziewał, a narzędzia Crossa rozwieszono gdzie popadło na kołkach. Poplamiona czapka baseballowa z napisem Georgetown wisiała na wieszaku. Soneji włoŜył ją na głowę - nie potrafił się temu oprzeć. Macał wyprane ubrania, ułoŜone na długim drewnianym stole; poczuł się bliŜszy skazanej na śmierć rodzinie. Pogardzał tymi ludźmi bardziej niŜ kiedykolwiek. Badał palcami miseczki stanika starej kobiety. Dotknął małych, chłopięcych spodenek. Czuł się jak najgorsza kreatura i było mu z tym dobrze. Wyciągnął czerwony sweterek z wielbłądziej wełny, zapewne córeczki Crossa, Jannie. Podniósł go do twarzy, starając się wyczuć zapach dziewczynki. WyobraŜał sobie, jak zamorduje Jannie, i pragnął tylko, aby Cross mógł to zobaczyć. ZauwaŜył parę rękawic i czarne sportowe buty przywiązane do haka obok starego, zniszczonego worka treningowego. NaleŜały do Damona, syna Crossa, który teraz musi mieć jakieś dziewięć lat. Pomyślał, Ŝe wydrze z chłopaka serce. W końcu zgasił latarkę i samotny usiadł w ciemności. Swego czasu był sławnym kidnaperem i mordercą. Zamierzał wrócić do tych zajęć z takim pragnieniem zemsty, Ŝe kaŜdego doprowadziłoby to do szaleństwa. Splótł ręce na brzuchu i westchnął. Rozsnuwał pajęczynę w sposób znakomity. Alex Cross będzie niebawem martwy, tak samo jak wszyscy, których kocha.

2. LONDYN Zabójca, który terroryzował całą Europę, znany był jako bezimienny pan Smith. Tak określała go bostońska prasa, a podchwyciła to i rozpowszechniła policja. On sam zaakceptował nazwisko tak, jak dzieci przyjmują imiona nadane przez rodziców, niezaleŜnie od tego, jak bardzo mogą okazać się kłopotliwe lub prozaiczne. Pan Smith - dobrze, niech będzie. W rzeczywistości jednak przywiązywał do nazwisk wielkie znaczenie. Miał obsesję na ich punkcie. Nazwiska ofiar wŜerały się w jego mózg i serce. Pierwsze i najwaŜniejsze miejsce zajmowała Isabella Calais, następnie Stephanie Michaela Apt, Ursula Davies, Robert Michael Neel i wielu innych. Potrafił recytować pełne nazwiska w dowolnym porządku, tak jakby zapamiętywał je do historycznego kwizu czy jakiejś dziwacznej rundy programu Trywialna Pogoń. Bo chodziło przecieŜ o trywialny pościg, czyŜ nie? Do tej pory wydawało się, Ŝe nikt tego nie rozumie, nie chwyta. Ani osławione FBI, szeroko opisywany Interpol, Scotland Yard ani teŜ lokalna policja z miast, w których popełniał morderstwa. Nikt nie odkrył tajemniczego systemu, według którego wybierał kolejne ofiary, poczynając od Isabelli Calais z Cambridge w Massachusetts, zamordowanej 22 marca 1993 roku, aŜ do dzisiejszej sprawy w Londynie. 8

Tym razem ofiarą padł Drew Cabot, główny inspektor policji - a przecieŜ istniało tyle innych beznadziejnie czczych rzeczy, które mógł robić w Ŝyciu. W Londynie uznano go za „spalonego”, poniewaŜ niedawno schwytał zabójcę z IRA. Zamordowanie Cabota zelektryzuje miasto, doprowadzi wszystkich do szaleństwa. Cywilizowany, wyrafinowany Londyn uwielbia krwawe zbrodnie tak samo jak byle jakie miasteczko. Tego popołudnia pan Smith znalazł się w modnej, stylowej dzielnicy Knightsbridge, by „studiować ludzką rasę” - tak w kaŜdym razie o jego działalności pisały gazety. Londyńska i europejska prasa oprócz nazwiska nadała mu równieŜ przezwisko - Obcy. PrzewaŜała teoria, Ŝe pan Smith jest istotą pozaziemską, gdyŜ Ŝaden człowiek nie byłby w stanie robić takich rzeczy. Przynajmniej tak twierdzili. Pan Smith musiał się mocno pochylić, mówiąc do ucha Drew Cabota, Ŝeby bardziej zbliŜyć się do swej ofiary. Przy pracy miał zwyczaj słuchać róŜnego rodzaju muzyki. Dzisiaj wybrał uwerturę do Don Giovanniego. Opera komiczna wydała mu się najodpowiedniejszym utworem. Pasowała do autopsji na Ŝywo. Około dziesięciu minut po twojej śmierci - mówił pan Smith - muchy wyczują zapach gazu powstającego przy rozkładzie tkanek. Zielone muchy złoŜą maleńkie jajeczka w otworach twego ciała. Ironia chce, by ten język przypomniał mi doktora Seussa - „zielone muchy i szynka”. Co to moŜe znaczyć? Nie wiem. To dziwaczne połączenie. Drew Cabot stracił mnóstwo krwi, ale nie dawał za wygraną. Był wysokim, krzepkim męŜczyzną o jasnosrebrzystych włosach. Facet z gatunku tych co to nigdy nie mówią „nigdy”. Inspektor przechylał głowę w przód i w tył, dopóki Smith nie wyciągnął mu z ust knebla. - O co chodzi, Drew? - zapytał. - Mów. - Mam Ŝonę i dwoje dzieci. Dlaczego mi to robisz? Dlaczego mnie? - wyszeptał torturowany. - CóŜ, powiedzmy dlatego, Ŝe nazywasz się Drew. Podejdź do tego po prostu, bez sentymentów. Ty, Drew, jesteś elementem układanki. Ponownie zakneblował mu usta. Wystarczy tych pogaduszek z Drew. Pan Smith kontynuował obserwację podczas wykonywania następnych cięć chirurgicznych przy dźwiękach Don Giovanniego. - Kiedy zbliŜa się śmierć, oddech staje się cięŜszy, przerywany. Właśnie tego doświadczasz w tej chwili, masz wraŜenie, Ŝe kaŜdy haust powietrza moŜe okazać się ostatni. Koniec nastąpi w ciągu dwóch lub trzech minut - szeptał pan Smith, straszliwy Obcy. - Twoje Ŝycie dobiegnie końca. Pozwolę sobie pogratulować ci jako pierwszy. Mówię powaŜnie, Drew. MoŜesz mi wierzyć lub nie, ale ja ci zazdroszczę. Chciałbym być tobą.

Część pierwsza

Morderczy dworzec kolejowy

ROZDZIAŁ 1 - Jestem wielki Cornholio! Czy rzucasz mi wyzwanie? Jestem Cornholio! wołały chórem chichoczące dzieciaki. Beavis i Butthead uderzają ponownie - w mojej dzielnicy. Przygryzłem wargi i postanowiłem nie interweniować. Po co z tym walczyć? Po co tłumić dziecięcy zapał? Damon, Jannie i ja siedzieliśmy stłoczeni na przednim siedzeniu starego, czarnego porsche. Powinniśmy kupić nowy samochód, ale nikt nie chciał rozstać się z porsche. Nauczono nas przywiązania do tradycji, do klasyki. Uwielbialiśmy ten stary samochód, nazywając go „puszką sardynek” i „starym odrapańcem”. W gruncie rzeczy juŜ od siódmej czterdzieści rano byłem pochłonięty myślami. To nie najlepszy sposób na rozpoczęcie dnia. Poprzedniego wieczoru w rzece Anacostia znaleziono trzynastoletnią dziewczynkę ze średniej szkoły Ballou. Zastrzelono ją, a następnie utopiono. Zmarła od wystrzału z broni przystawionej do ust. Koronerzy określają to mianem „jednej wielkiej dziury”. Dziwaczna statystyka rujnowała mój Ŝołądek i system nerwowy. W ciągu ostatnich trzech lat odnotowano ponad sto niewyjaśnionych zabójstw młodych kobiet z biednych dzielnic śródmiejskich. Nikt nie domagał się szeroko zakrojonego dochodzenia. Wydawało się, Ŝe Ŝaden człowiek sprawujący władzę nie przejmuje się zmarłymi murzyńskimi i latynoskimi dziewczynami. Kiedy zatrzymaliśmy się przed frontem szkoły Sojourner Truth, spostrzegłem Christine Johnson witającą przybywające dzieci i ich rodziców; scena ta uświadamiała wszystkim, Ŝe w tej okolicy mieszkają dobrzy, troskliwi ludzie. Christine z pewnością do takich naleŜała. Pamiętam nasze pierwsze spotkanie minionej jesieni, w jak najgorszych dla nas obojga okolicznościach. Znaleźliśmy się razem w miejscu śmierci słodkiej dziewczynki o nazwisku Shanelle Green. Christine była dyrektorką szkoły, do której chodziła Shanelle, tej samej, do której teraz dowoŜę swoje dzieci. Jannie zaczęła się w niej uczyć dopiero 13

w ubiegłym semestrze, Damon zaś naleŜał juŜ do weteranów - chodził do czwartej klasy. - Na co się gapicie, podpuszczacze? - zwróciłem się do dzieci, które przyglądały się na przemian mnie i Christine, jakby obserwowały mecz tenisowy. - Gapimy się na ciebie, tatusiu, i gapimy się na Christine! - powiedziała Jannie i roześmiała się niczym mała bajkowa wiedźma. - Dla ciebie to jest pani Johnson - odrzekłem, spoglądając na Jannie najsurowszym wzrokiem, na jaki umiałem się zdobyć. Mała zbyła złowrogie spojrzenie wzruszeniem ramion i wykrzywiła się. - Wiem o tym, tatusiu. To dyrektorka mojej szkoły. Wiem dokładnie, kim ona jest. Moja córka rozumiała juŜ wiele z istotnych powiązań i tajemnic Ŝycia. Miałem nadzieję, Ŝe któregoś dnia zechce mi je wyjaśnić. - Damon, czy chciałbyś wyrazić swoją opinię? - zapytałem. - MoŜe chcesz coś dodać? Albo podzielić się z nami tego ranka dobrym nastrojem i bystrym umysłem? Syn z uśmiechem pokręcił głową. Bardzo lubił Christine Johnson. Wszyscy ją lubili. Nawet mama Nana ją aprobowała, co było zjawiskiem niesłychanym i dla mnie niepokojącym. Wyglądało na to, Ŝe Nana i ja nie zgadzamy się w Ŝadnej kwestii, a sytuacja w miarę upływu czasu staje się coraz gorsza. Dzieciaki gramoliły się, wysiadając z samochodu; Jannie pocałowała mnie, a Christine pomachała ręką, zanim do nas podeszła. - Jest pan takim wspaniałym, obowiązkowym ojcem - powiedziała z błyskiem w oczach. - Któregoś dnia uszczęśliwi pan jakąś panią z sąsiedztwa. Doskonała partia - z dziećmi, dosyć przystojny, jeŜdŜący stylowym sportowym wozem. No, no. - Odpowiem pani tym samym: no, no - odparłem. Na domiar wszystkiego był piękny poranek wczesnego lata z połyskującym błękitnym niebem, temperaturą trochę ponad dwadzieścia stopni i stosunkowo czystym, rześkim powietrzem. Christine miała na sobie miękki beŜowy Ŝakiet, niebieską spódniczkę i beŜowe pantofle bez obcasów. Milcz, serce. Przelotny uśmiech zagościł na mojej twarzy. Nie potrafiłem go powstrzymać, zmazać, a co więcej, nie chciałem tego. Pasował do pięknego dnia, który rozpoczynałem. - Mam nadzieję, Ŝe nie uczy pani moich dzieci tego cynizmu i ironii. - Oczywiście, Ŝe uczę, tak samo jak wszyscy moi nauczyciele. Z najlepszymi z nich rozmawiamy językiem educanto. Jesteśmy wyszkoleni w dziedzinie cynizmu, jesteśmy takŜe ekspertami od ironii, a co waŜniejsze, wybitnymi sceptykami. Muszę wracać, Ŝeby nie stracić nawet jednej cennej chwili przeznaczonej na indoktrynację. - Na indoktrynację Damona i Jannie jest juŜ za późno. Wcześniej ich zaprogramowałem. Dzieci karmi się mlekiem i pochwałami. One mają największe skłonności w naszej okolicy, przypuszczalnie w całej dzielnicy południowo-wschodniej, a moŜe nawet w całym Waszyngtonie. - Jasne, zwróciliśmy na to uwagę i przyjmujemy wyzwanie. Muszę uciekać kształtować i zmieniać młode umysły. 14

- Zobaczymy się wieczorem? - zapytałem, kiedy Christine miała się odwrócić i wejść do szkoły. - Jest pan pociągający niczym grzech, jeździ fajnym porsche, oczywiście, Ŝe się z panem dzisiaj spotkam - odrzekła, po czym ruszyła w stronę szkoły. Tego wieczoru mieliśmy odbyć naszą pierwszą oficjalną randkę. Jej mąŜ, George, zmarł ubiegłej zimy, i oto dziś Christine jest gotowa wybrać się ze mną na kolację. W Ŝadnym razie nie naciskałem na nią, ale nie mogłem juŜ dłuŜej czekać. Sześć lat po śmierci mojej Ŝony Marii czułem, Ŝe wydostaję się z głębokiej koleiny, moŜe nawet z klinicznej depresji. śycie znowu wydawało mi się tak atrakcyjne jak dawno, dawno temu. Mama Nana jednak mnie ostrzegała: Nie pomyl brzegów koleiny z horyzontem.

ROZDZIAŁ 2 Alex Cross jest juŜ martwy. Niepowodzenie nie wchodzi w grę. Gary Soneji zezował przez celownik optyczny, który okazał się prawdziwym cackiem wymontowanym z automatycznego browninga. Zabójca obserwował wielce poruszającą scenę. Widział, jak Alex Cross wypuszcza z samochodu dwoje brzdąców i gawędzi z ładną znajomą przed szkolnym budynkiem. Myśl o niewyobraŜalnym, upomniał siebie Soneji. Zazgrzytał zębami, pochylając się na przednim siedzeniu czarnego jeepa. Obserwował, jak Damon i Janelle biegną przez szkolne boisko, witając się z kolegami uderzeniami dłoni. Przed laty stał się prawie sławny dzięki porwaniu dwóch małych uczniów właśnie tu, w Waszyngtonie. To były czasy, moi kochani! To były czasy. Przez chwilę został czarnym bohaterem telewizji i gazet w całym kraju. Teraz będzie tak samo, był tego pewny. W końcu uczciwość wymaga przyznania mu palmy pierwszeństwa. Pozwolił, by środek celownika karabinu delikatnie spoczął na czole Christine Johnson. No i jak, czy to nie jest przyjemne? Miała bardzo wyraziste, piwne oczy i szeroki uśmiech, który z tej odległości wyglądał na szczery. Była wysoka, atrakcyjna, o władczej postawie. Dyrektorka szkoły, z kosmykiem kędzierzawych włosów na policzku. Łatwo się zorientować, co Cross w niej widzi. Jaka ładna z nich para. Doprawdy, cóŜ to będzie za tragedia. Mimo zmęczenia Cross wyglądał dobrze, z olśniewającym uśmiechem wywierał wraŜenie niczym Muhammad Ali w swych najlepszych latach. Kiedy Christine Johnson skierowała się do szkolnego budynku z czerwonej cegły, Alex Cross nagle spojrzał w kierunku jeepa Sonejiego. Odnosiło się wraŜenie, Ŝe wysoki detektyw patrzy prosto na miejsce, gdzie siedział kierowca. Prosto w oczy Sonejiego. 15

No i dobrze. Nie było powodu do zmartwienia, a tym bardziej do strachu. Dobrze wiedział, co robi. Nie podejmował Ŝadnego ryzyka. Nie tutaj, nie teraz. Wszystko miało się zacząć za kilka minut, ale w jego umyśle juŜ się wydarzyło ze sto razy. Miał świadomość kaŜdego, najmniejszego ruchu od początku do końca. Gary Soneji uruchomił jeepa i odjechał w kierunku Union Station. Tam znajdowała się scena przyszłej zbrodni, scena jego wspaniałego teatru. - Myśl o niewyobraŜalnym - mruknął do siebie półgłosem - a potem zrób to, co niewyobraŜalne.

ROZDZIAŁ 3 Kiedy rozległ się ostatni dzwonek, dzieci w większości siedziały bezpiecznie w swoich klasach, a Christine Johnson szła wolnym krokiem po opustoszałych szkolnych korytarzach. Robiła to prawie kaŜdego ranka, traktując ten spacer jak luksus, na który moŜe sobie pozwolić. Czasem trzeba się zdobyć na trochę przyjemności - w tym przypadku w grę wchodziła wyprawa do „Starbucks” na kawę z mlekiem. Pusty, sympatycznie cichy hol jak zawsze lśnił czystością, co według niej powinno być regułą w przyzwoitej szkole. Dawniej sama wraz z kilkoma nauczycielami pucowała korytarze, a teraz pan Gomez i portier Lonnie Walker poświęcali temu zajęciu dwa wieczory w tygodniu. Zadziwiające, ile osób zgadza się, Ŝe szkoła powinna być czysta i bezpieczna, jeŜeli tylko trafi się na odpowiednio myślących, chętnych do pomocy ludzi. Gdy uwierzą, Ŝe słuszna sprawa jest realna, często się to sprawdza. Ściany korytarza pokrywały dziecięce rysunki w Ŝywych kolorach; emanowały wprost nadzieją i energią, które silnie na wszystkich działały. Christine przyglądała się im codziennie i za kaŜdym razem dostrzegała coś nowego, co przyciągało jej uwagę i radowało serce. Tego poranka zatrzymała się, by popatrzeć na prosty, a jednocześnie urzekający rysunek wykonany ołówkiem, na którym mała dziewczynka, trzymając za ręce rodziców, stała przed ich nowym domem. Cała trójka miała okrągłe rozjaśnione szczęśliwymi uśmiechami twarze i sympatyczne poczucie świadomości, Ŝe wiedzą, o co im chodzi. Zwróciła teŜ uwagę na kilka innych historyjek obrazkowych zatytułowanych: „Nasza okolica”, „Nigeria”, „Połów wielorybów”. JednakŜe dzisiaj Christine przyszła tu z innego powodu. Myślała o swym męŜu George'u, o tym, w jaki sposób i dlaczego zmarł. Marzyła, Ŝeby go odzyskać, móc z nim porozmawiać. Chciała przytulić się do niego, choćby ten jeden, ostami raz. O BoŜe, potrzebowała takiej rozmowy. Dobrnęła do końca korytarza, gdzie znajdowała się pomalowana na jasnoŜółty kolor sala nr 111 nazywana maselniczką. Dzieciaki same nadawały klasom nazwy, zmieniając je co roku jesienią, No cóŜ, to jest ich szkoła. 16

Powoli, cicho uchyliła drzwi. Bobbie Shaw, nauczycielka klasy drugiej, pisała coś na tablicy. Potem przeniosła wzrok na szeregi dziecięcych, skupionych twarzy, wśród nich Jannie Cross. Uśmiechnęła się, obserwując Jannie, która akurat rozmawiała z panią Shaw. śywa i bystra Jannie Cross o przyjaznym spojrzeniu na świat. Jest bardzo podobna do ojca. Mądra, wraŜliwa, pociągająca niczym grzech. Christine ruszyła dalej. Szła zamyślona i dopiero po pewnym czasie zorientowała się, Ŝe wchodzi po betonowych schodach na piętro. Ściany klatki schodowej równieŜ udekorowano rysunkami i pracami plastycznymi w jaskrawych kolorach. Właśnie z tego powodu większość dzieciaków uwaŜała to miejsce za swoją szkołę. Kiedy uwaŜasz coś za swoje, chronisz to, czujesz się z tym związany. Prawda dość oczywista, a mimo to wydaje się, Ŝe rząd w Waszyngtonie nie jest w stanie jej przyswoić. Choć Christine czuła się trochę głupio, postanowiła jednak sprawdzić, co się dzieje z Damonem. Spośród wszystkich uczniów i uczennic tylko on został jej faworytem. I to jeszcze, zanim poznała Alexa. Nie chodziło wyłącznie o to, Ŝe Damon jest bystry, dobrze się wysławia i potrafi być czarujący - on naprawdę jest dobrym człowiekiem. Przejawia się to w stosunku do innych dzieci, do nauczycieli, a nawet do młodszej siostry, gdy pojawiła się w szkole w ubiegłym semestrze. Traktuje Jannie jak najlepszego przyjaciela - i chyba naprawdę za kogoś takiego ją uwaŜa. W końcu Christine skierowała się do swego gabinetu, gdzie czekała ją codzienna praca pochłaniająca dziesięć do dwunastu godzin. Myślała o Alexie i o tym, Ŝe to z jego powodu poszła popatrzeć na dzieciaki. Przyszło jej równieŜ na myśl, Ŝe nie wyczekuje z niecierpliwością wieczornej randki przy kolacji. Obawiała się tego spotkania, nawet wpadła p lekką panikę, i chyba wiedziała, dlaczego tak się dzieje.

ROZDZIAŁ 4 Kilka minut przed ósmą rano Gary Soneji wkroczył do budynku Union Station tak, jakby był jego właścicielem. Czuł się wyśmienicie. Przyspieszył kroku, a jego samopoczucie zdawało się rosnąć aŜ pod wysoko sklepiony sufit dworca. Wiedział wszystko, co naleŜało wiedzieć o słynnych wrotach kolejowych prowadzących do stołecznego miasta. Od dawna podziwiał neoklasyczną fasadę, przypominającą termy Karakalli w staroŜytnym Rzymie. Jako młody chłopak godzinami studiował architekturę dworca. Odwiedzał nawet „Great Train Store”, gdzie sprzedawano doskonałe modele pociągów i inne pamiątki związane z transportem kolejowym. Słyszał i wyczuwał pociągi hałasujące pod nogami. Marmurowa posadzka drŜała, kiedy potęŜne maszyny Amtrak przyjeŜdŜały i odjeŜdŜały, na ogół zgodnie 17

z rozkładem. Oszklone drzwi prowadzące na zewnątrz dzwoniły; Gary słyszał dźwięk szyb obijających się o ramę. Uwielbiał to miejsce, kochał w nim kaŜdy szczegół. NajwaŜniejszymi słowami w tym dniu były „pociąg i piwnica”, i tylko on wiedział, dlaczego tak naprawdę jest. Informacja to potęga, a on dysponował nią bez reszty. Gary Soneji pomyślał, Ŝe moŜe zginąć w ciągu najbliŜszej godziny, ale ta myśl, ten obraz nie wpędzały go w zakłopotanie. Cokolwiek nastąpi, będzie z góry przesądzone, a poza tym zdecydował się wyjść z głośnym hukiem, nie z tchórzliwym skamleniem. DlaczegóŜ by nie, do diabła? Planował długą i podniecającą karierę po śmierci. Miał na sobie lekki, czarny dres z czerwonym symbolem firmy Nike. Dźwigał trzy wypchane walizy. W wyobraźni widział siebie jako jednego z wielu podróŜników na tej stacji pozujących na yuppie. Wydawał się nieco przycięŜki - z siwymi w tym dniu włosami. W rzeczywistości liczył pięć stóp i dziesięć cali wzrostu, lecz grube podeszwy butów nadawały mu wygląd człowieka mierzącego sześć stóp i jeden cal. Gdyby ktoś starał się odgadnąć, kim jest z zawodu, uznałby, Ŝe nauczycielem. Nic z taniej ironii. Niegdyś był przecieŜ nauczycielem, jednym z najgorszych, jacy w ogóle istnieli. Nazywano go „pan Soneji - Człowiek-Pająk”. Porwał dwóch własnych uczniów. ZdąŜył juŜ kupić bilet na Metroliner, ale nie skierował się do pociągu, tylko przeszedł przez główny hol, szybko oddalając się od poczekalni. Skorzystał ze schodów obok „Center Cafe” i wspiął się na balkon pierwszego piętra, z którego miał widok na połoŜoną dwadzieścia stóp niŜej dworcową halę. Patrzył w dół, obserwując strumień samotnych ludzi, zmierzających we wszystkich kierunkach w przypominającej pieczarę hali. Większość tych dupków nie miała najmniejszego pojęcia, jak wielkie i niezasłuŜone szczęście dopisało im akurat tego poranka. Będą bezpiecznie siedzieć w swoich podmiejskich pociągach, gdy zacznie się spektakl z cyklu „światło i dźwięk”, co nastąpi za parę minut. Jakie to piękne miejsce, pomyślał Soneji. Wiele razy oglądał tę scenę w marzeniach. Właśnie tę scenę na Union Station. Długie promienie porannego słońca przenikały przez delikatne świetliki, odbijając się od ścian i umieszczonego wysoko pozłacanego sufitu. W hali głównej znajdowało się stanowisko informacji, wspaniała tablica elektroniczna pokazująca godziny przyjazdu i odjazdu pociągów, „Center Cafe” oraz restauracje „Sfuzzi” i „America”. Z hali głównej przechodziło się do poczekalni nazywanej kiedyś „największą salą świata”. Jak wspaniałe, obrosłe historią otoczenie wybrał na ten dzień, dzień swych urodzin. Gary Soneji wyjął z kieszeni niewielki kluczyk, podrzucił go do góry i złapał w powietrzu. Otworzył srebrzystoszare metalowe drzwi prowadzące do pokoju 18

znajdującego się na balkonie. Myślał o nim jako o swoim pokoju. W końcu miał własne pomieszczenie - na piętrze, razem ze wszystkimi. Zamknął za sobą drzwi. „Wszystkiego najlepszego, kochany Gary, wszystkiego najlepszego z okazji urodzin.”

ROZDZIAŁ 5 To będzie coś niewiarygodnego, wykraczającego poza wszystko, czego podejmował się dotychczas. Następną część zadania mógł wykonać prawie z zamkniętymi oczami, działając na pamięć. Tyle razy to przećwiczył w wyobraźni, w marzeniach. Czekał na ten dzień od ponad dwudziestu lat. W małym pokoju ustawił składany aluminiowy trójnóg i oparł na nim browninga BAR; pierwszorzędna broń ze specjalnym wojskowym urządzeniem celowniczym oraz elektronicznym spustem, który sam wymyślił. Marmurowa posadzka drgała nadal, kiedy na stację wjeŜdŜały i opuszczały ją jego ukochane pociągi; ogromne, mistyczne bestie, które przybywały tu, by się najeść i odpocząć. Wolał to miejsce od wszystkich innych. Tak bardzo kochał tę chwilę. Soneji wiedział wszystko o Union Station, a takŜe o masowych morderstwach popełnianych w pełnych ludzi miejscach publicznych. Gdy był chłopcem, miał obsesję na punkcie tak zwanych zbrodni stulecia. WyobraŜał sobie, Ŝe popełnia takie czyny, staje się sławny, wzbudza przeraŜenie. Najpierw planował morderstwa doskonałe, przypadkowe, a potem zaczaj je realizować. Swą pierwszą ofiarę pochował na farmie naleŜącej do krewnego, kiedy miał piętnaście lat. Ciała nie znaleziono do dziś. Stawał się Charlesem Starkweatherem, Bruno Hauptmannem i Charliem Whitmanem, z tą tylko róŜnicą, Ŝe był od nich o wiele sprytniejszy i mniej szalony. Wymyślił sobie nawet nazwisko Soneji, które wymawia się SonidŜi. Nazwiska wydawały mu się przeraŜające juŜ w wieku trzynastu czy czternastu lat. Teraz było tak samo. Starkweather, Hauptmann, Whitman, Soneji. Z karabinu strzelał od dzieciństwa - robił to w wielkim, ciemnym lesie otaczającym Princeton w stanie New Jersey. W zeszłym roku więcej czasu niŜ kiedykolwiek wcześniej poświęcił praktyce strzeleckiej i polowaniu. Doskonale przygotował się na ten dzień. Do diabła, był gotów do tego od lat. Soneji usiadł na składanym stołku, przyjmując moŜliwie najwygodniejszą pozycję. Zaciągnął zasłonę z szarego, marynarskiego brezentu, która zlewała się z ciemnymi ścianami dworca, i skulił się pod nią. Chciał zniknąć, stać się częścią otaczającej go scenerii, snajperem w publicznym miejscu. Na Union Station! Staroświecko brzmiący głos spikera wyśpiewywał rozkład jazdy kolejnego pociągu Metroliner do Baltimore, Wilmington, Filadelfii i nowojorskiej Penn Station. Soneji uśmiechnął się - tym pociągiem miał uciec. 19

Bilet kupił wcześniej i zamierzał wsiąść do Metrolinera. Nie ma problemu, wystarczy zarezerwować miejsce. Znajdzie się w tym pociągu albo go rozwali. Teraz nikt nie jest w stanie go powstrzymać, moŜe z wyjątkiem Alexa Crossa, ale nawet on juŜ się nie liczy. Zaplanował zabezpieczenie na kaŜdą okoliczność, nawet własną śmierć. Potem Soneji zatopił się w myślach. Wspomnienia izolowały go od otoczenia niczym kokon. Miał dziewięć lat, kiedy student Charles Whitman otworzył ogień z wieŜy Uniwersytetu Teksaskiego w Austin. Whitman był dawniej marynarzem, miał dwadzieścia pięć lat. To przeraŜające, sensacyjne wydarzenie wpłynęło na Sonejiego pobudzająco. Zaczął kolekcjonować wszelkie doniesienia o strzelaninach i długie artykuły z czasopism „Time”, „Life”, „Newsweek”, „The New York Times”, „The Philadelphia Inquirer”,,.London Times”, „Paris Match”, „Los Angeles Times”, „Baltimore Sun”. Zachował te cenne materiały. Znajdowały się w domu jego przyjaciela, przechowywane dla potomności. Były świadectwem minionych, teraźniejszych i przyszłych zbrodni. Gary Soneji wiedział, Ŝe jest dobrym strzelcem, choć w tym tłumie pełnym ludzkich celów wcale nie musiał być mistrzem. Na dworcu nie trzeba strzelać na odległość większą niŜ sto jardów, a on umiał trafić do celu oddalonego o pięćset jardów. Teraz wyjdę z krainy koszmarów i wkroczę w realny świat, pomyślał, kiedy czas się wypełniał. Przez ciało przebiegł mu zimny dreszcz, wspaniałe, zniewalające uczucie. Spojrzał przez teleskop na ruchliwy, nerwowy, uśmiechnięty tłum. Szukał pierwszej ofiary. śycie jest o wiele piękniejsze i bardziej interesujące, gdy ogląda się je przez celownik karabinu.

ROZDZIAŁ 6 Tu was mam. Zlustrował wzrokiem halę dworca wypełnioną tysiącami ludzi spieszących się do pracy lub wyjeŜdŜających na letnie wakacje. W tym momencie nikt nie miał pojęcia o czekającej go śmierci. Wydawało się, Ŝe nie przeczuwają strasznych wydarzeń. Soneji obserwował grupę uczniów w jasnoniebieskich kurtkach i wykrochmalonych białych koszulach. Cholerni uczniacy ze szkoły przygotowawczej. Biegnąc w kierunku pociągu, chichotali z nienaturalną radością. Nie lubił szczęśliwych ludzi, a zwłaszcza głupkowatych dzieciaków, którym wydaje się, Ŝe świat leŜy u ich stóp. Wyczuwał dochodzące stamtąd zapachy: woń dieslowskiego paliwa, bzu i róŜ ze straganów z kwiatami, mięsa i krewetek z czosnkiem z restauracji w holu. Poczuł głód. 20

Środkowy punkt w jego celowniku miał kształt czarnego słupka, a nie najczęściej stosowanego środka tarczy strzelniczej. Takie rozwiązanie bardziej mu odpowiadało. Patrzył, jak mieszanina kształtów i kolorów przypływa i odpływa z drogi śmierci. Malutkie kółko „ponurego Ŝniwiarza” było teraz całym jego światem, zamkniętym w sobie, hipnotyzującym. Soneji ustawił wskaźnik celownika na szerokim, pomarszczonym czole zmęczonej pięćdziesięciokilkuletniej bizneswoman, kobiety szczupłej i nerwowej, o błędnym spojrzeniu i bladych wargach. - PoŜegnaj się, Gracie - wyszeptał cicho. - Dobrej nocy, Irenę. Dobranoc, pani Calabash. JuŜ miał nacisnąć spust, rozpocząć poranną masakrę, lecz w ostatnim ułamku sekundy powstrzymał się. Nie jest warta pierwszego strzału, pomyślał, ganiąc się za brak cierpliwości. To przecieŜ nic specjalnego, tylko przelotny kaprys. Jeszcze jedna krowa z klasy średniej. Celownik, jakby przyciągnięty magnesem, zatrzymał się na dolnej części kręgosłupa tragarza pchającego wózek z niewyrównanym stosem pakunków i walizek. BagaŜowy był wysokim, przystojnym Murzynem o skórze połyskującej jak mahoń - bardzo podobny do Alexa Crossa, pomyślał Soneji. To był atrakcyjny cel. Podobał mu się ten obraz, ale kto poza nim zrozumie subtelne, szczególne przesłanie? Nie, trzeba myśleć takŜe o innych. Teraz nie moŜe być samolubny. Jeszcze raz przesunął celownik z kręgiem śmierci. Zobaczył wielu podróŜnych w czarnych garniturach i takich samych krawatach. Głupi biznesmeni. W polu celownika pojawił się ojciec z kilkunastoletnim synem - wyglądali tak, jak gdyby kierowała nimi ręka Boga. Soneji wciągnął powietrze, a następnie powoli je wypuścił. NaleŜało to do jego strzeleckiego rytuału, praktykowanego przez wiele lat samotnie spędzonych w lasach. Tyle razy wyobraŜał sobie, jak to robi. Wybiera kogoś zupełnie obcego, bez Ŝadnej konkretnej przyczyny. Delikatnie, bardzo delikatnie przyciągnął spust do siebie. Ciało miał zupełnie nieruchome, jak pozbawione Ŝycia. Wyczuwał delikatne pulsowanie w ramieniu i gardle, obrazujące w przybliŜeniu tempo pracy serca. Wystrzałowi towarzyszył głośny trzask, który, wydawało się, podąŜa za pociskiem w dół, do dworcowej hali. Kilka centymetrów przed wylotem lufy pojawił się dym, spiralnie unoszący się w górę. Bardzo piękne zjawisko. W kółku teleskopu eksplodowała głowa nastolatka. Przepiękne. Głowa rozpadła się na kawałki przed oczami Gary'ego. Wielki Wybuch w miniaturze, prawda? Wtedy Gary Soneji pociągnął za cyngiel po raz drugi. Zabił ojca, zanim ten miał czas pogrąŜyć się w Ŝalu. Nie czuł do swych ofiar dosłownie nic. Ani miłości, ani nienawiści, ani współczucia. Nie zadrŜał, nawet nie mrugnął. Teraz juŜ nic nie mogło powstrzymać Sonejiego, nie miał odwrotu.

ROZDZIAŁ 7 Godzina szczytu! Ósma dwadzieścia rano. BoŜe Wszechmogący, tylko nie to! Na Union Station grasuje szaleniec. Pędziliśmy z Sampsonem szeroką aleją Massachusetts, dokładnie zapchaną aŜ po horyzont tkwiącymi w korkach pojazdami. Kiedy nie wiesz, co robić, galopuj. To stara zasada Legii Cudzoziemskiej. Zdenerwowani kierowcy samochodów osobowych i cięŜarówek naciskali klaksony. Przechodnie krzyczeli i szybkim krokiem lub biegiem oddalali się od stacji kolejowej. Wszędzie pełno było policyjnych radiowozów. Przed sobą, od strony północnego Kapitolu widziałem masywny, granitowy gmach Union Station z licznymi dobudówkami i odnowionymi fragmentami. Wszystko wokół wyglądało ponuro i szaro - z wyjątkiem trawy, która robiła wraŜenie wyjątkowo zielonej. Razem z Sampsonem przemknęliśmy obok nowego Thurgood Marshall Justice Building. Słyszeliśmy dobiegające z dworca strzały z broni palnej. Odgłosy napływały z oddali, zagłuszane przez grube kamienne ściany. - Do cholery, to prawda - powiedział biegnący obok mnie Sampson. - On tu jest. Nie ma wątpliwości. Ja wiedziałem, Ŝe on tam jest. Niespełna dziesięć minut wcześniej odebrałem telefon. Podniosłem słuchawkę, zajęty inną wiadomością - faksem od Kyle'a Craiga z FBI. Czytałem faks od Kyle'a, który rozpaczliwie potrzebował pomocy przy bardzo trudnej sprawie pana Smitha. Prosił, abym spotkał się z agentem Thomasem Pierce'em. Tym razem jednak nie mogłem udzielić Kyle'owi pomocy. Zamierzałem skończyć z morderstwami, nie brać więcej tego rodzaju spraw, szczególnie tak powaŜnych jak przypadek pana Smitha. Poznałem głos człowieka, który do mnie zatelefonował. - Tu Gary Soneji, doktorze Cross. To naprawdę ja. Dzwonię z Union Station. PrzejeŜdŜam akurat przez dystrykt Columbia i mam nadzieję, Ŝe zechce pan się ze mną jeszcze raz spotkać. A więc niech się pan pospieszy i pędzi, jeśli chce mnie pan złapać. - W słuchawce zapanowała cisza. Soneji wyłączył się. Uwielbiał panować nad sytuacją. I oto teraz pędzimy z Sampsonem przez aleję Massachusetts. Poruszamy się znacznie szybciej niŜ samochody na jezdni. Nasz wóz zostawiłem na rogu Trzeciej ulicy. Obaj włoŜyliśmy kuloodporne kamizelki na sportowe koszule. Pędzimy dokładnie tak, jak poradził Soneji przez telefon. - Co on tam robi, do cholery? - zapytał Sampson przez zaciśnięte zęby. - Ten sukinsyn zawsze był szalony. Znajdowaliśmy się pięćdziesiąt jardów od drewnianych, oszklonych drzwi dworca. Ze środka w dalszym ciągu wypływał strumień ludzi. - Strzelał z broni palnej jako chłopak - poinformowałem Sampsona. - Zabijał zwierzęta domowe w swojej okolicy, koło Princeton. Robił to jak snajper z lasu. 22

W owym czasie nikt tego nie wykrył. Opowiedział mi o tych wyczynach, kiedy robiłem z nim wywiad w więzieniu Lorton. Mianował się mordercą zwierząt. - Wygląda na to, Ŝe dorósł do zabijania ludzi - mruknął Sampson. Biegliśmy teraz długim podjazdem, kierując się do głównego wejścia liczącego osiemdziesiąt osiem lat dworca. Poruszaliśmy się tak szybko, jakbyśmy chcieli zedrzeć zelówki, a wydawało się, Ŝe od telefonu Sonejiego upłynęła cała wieczność. Kanonada ucichła na pewien czas, po czym rozległa się ponownie. Cholernie dziwne. Odgłosy nie pozostawiały wątpliwości, Ŝe z głębi dworca słychać wystrzały karabinowe. Z podjazdu dworcowego odjeŜdŜały samochody i taksówki usiłujące zwiać z miejsca szaleńczej strzelaniny. PodróŜni w dalszym ciągu przepychali się przez frontowe drzwi na zewnątrz. Nigdy wcześniej nie miałem do czynienia ze snajperem. Mieszkając w Waszyngtonie, odwiedziłem Union Station kilkaset razy. Nigdy jednak nie widziałem nic podobnego. Nic, co choćby w przybliŜeniu przypominało dzisiejszy ranek. - On dał się zamknąć w pułapce. Zrobił to świadomie! Dlaczego, do diabła? spytał Sampson, gdy dotarliśmy do wejścia. - Mnie to równieŜ niepokoi - odpowiedziałem. I dlaczego Soneji do mnie zatelefonował? Dlaczego dał się uwięzić na Union Station? Wślizgnęliśmy się do hali dworcowej. Strzelanina z balkonu - lub z innego wysoko połoŜonego miejsca - rozległa się ponownie. Obaj rozpłaszczyliśmy się na posadzce. Czy Soneji zdąŜył nas juŜ zauwaŜyć?

ROZDZIAŁ 8 Trzymałem głowę jak najniŜej, starając się jednocześnie obserwować ogromny, złowieszczy hol dworcowy. Intensywnie wypatrywałem Sonejiego. Czy on moŜe mnie widzieć? W głowie kołatało mi jedno z powiedzonek Nany: Śmierć to sposób, w jaki natura mówi „cześć”. Imponującą halę główną otaczały posągi rzymskich legionistów, stojących niczym wartownicy. Swego czasu poprawni politycznie szefowie linii Pennsylvania Railroad domagali się, aby ci wojownicy byli ubrani od stóp do głów. Rzeźbiarz, Louis Saint-Gaudens, potrafił jednak przemycić jedną trzecią postaci w strojach odpowiadających rzeczywistości historycznej. ZauwaŜyłem trzech ludzi leŜących na podłodze - zapewne juŜ martwych. śołądek podskoczył mi do gardła, serce zaczęło bić szybciej. Jedną z ofiar był nastolatek ubrany w szorty zrobione z długich spodni przez obcięcie nogawek i w sportowy trykot Redskins. Drugą ofiarą mógł być młody ojciec. śaden się nie poruszał. 23

Setki podróŜnych i pracowników dworca tkwiło uwięzionych w sklepach i restauracjach pod arkadami. Dziesiątki wystraszonych ludzi stłoczyło się w małym sklepie ze słodyczami „Godiva Chocolates” i otwartej restauracji „America”. Strzelanina znowu ucichła. Co robi Soneji? I gdzie on jest? Chwilowa cisza przyprawiała o obłęd, była upiorna. Na dworcu kolejowym panuje zazwyczaj straszny hałas, a tu, gdy ktoś przesunął krzesło po marmurowej posadzce, skrzypienie rozniosło się donośnym echem. Pokazałem odznakę detektywa umundurowanemu policjantowi, który zabarykadował się za przewróconym stolikiem kawiarnianym. Po twarzy gliniarza spływały krople potu niknące w fałdach tłuszczu na szyi. LeŜał parę kroków w głębi jednego z korytarzy prowadzących od drzwi do głównego holu. CięŜko oddychał. - Wszystko w porządku? - zapytałem, chowając się z Sampsonem za stołem. Policjant przytaknął ruchem głowy i coś mruknął, lecz mu nie uwierzyłem. Szeroko otwarte ze strachu oczy pozwalały mi przypuszczać, Ŝe nigdy wcześniej nie miał do czynienia ze snajperem. - Skąd strzela? - zapytałem gliniarza. - Widziałeś go? - Trudno powiedzieć. Ale siedzi gdzieś tam, z tamtej strony - wskazał ręką na południowy balkon biegnący nad długą linią drzwi we frontowej ścianie Union Station. Teraz nikt z tych wejść nie korzysta. Soneji w pełni kontrolował sytuację. - Nie widzę go stąd, z dołu - warknął leŜący obok mnie Sampson. - Być moŜe on się porusza, zmienia pozycję. Tak zrobiłby dobry snajper. - Czy coś mówił? Składał oświadczenia? Zgłaszał jakieś Ŝądania? - zapytałem policjanta. - Nic z tych rzeczy. Zaczął strzelać do ludzi, jakby był na ćwiczeniach. Dotychczas są cztery ofiary. Skubaniec umie strzelać. Nie widziałem czwartego ciała. MoŜe ktoś inny odciągnął zwłoki gdzieś na bok. Pomyślałem o własnej rodzinie. Kiedyś Soneji przyszedł do naszego domu, a teraz zatelefonował do mnie - zapraszając na zabawę na Union Station. Nagle na górze, na znajdującym się nad nami balkonie szczeknął karabin! Suchy trzask wystrzału odbił się echem od grubych murów budynku dworcowego. To była strzelnica, a ludzie słuŜyli za tarcze. W głębi restauracji „America” rozległ się krzyk kobiety. Widziałem, jak cięŜko upadła, jakby poślizgnęła się na lodzie. Zaraz po tym w lokalu rozległy się jęki. Strzelanina znowu ustała. Do cholery, co on robi tam na górze? - Wygarnijmy go, zanim znowu wystrzeli - szepnąłem do Sampsona. - Zrób my to.

ROZDZIAŁ 9 Nasze nogi pracowały niczym pompy w jednakowym rytmie, z ust wydobywał się urywany, chrapliwy oddech; razem z Sampsonem wspinaliśmy się schodami 24

z ciemnego marmuru na zwieszający się nad halą dworcową balkon. Znajdowali się tam umundurowani policjanci i kilku detektywów - pochyleni, przyjęli pozycje strzeleckie. Zobaczyłem detektywa z komisariatu dworcowego, który zazwyczaj zajmował się drobnymi przestępstwami. Z takimi sytuacjami jak obecna nie miał do czynienia, nawet nie ocierał się o snajperów strzelających ostrą amunicją. - Czego zdąŜyłeś się dowiedzieć? - zapytałem. Wydawało mi się, Ŝe detektyw nazywa się Vincent Mazzeo, lecz nie byłem pewny. Dobiegał pięćdziesiątki, choć zdaje się, nie miało to dla niego większego znaczenia. Przypominałem sobie jak przez mgłę, Ŝe Mazzea uwaŜano za całkiem równego gościa. - Siedzi w jednej z poczekalni. Widzisz tamte drzwi? Pomieszczenie, w którym się zamknął, nie jest przykryte dachem. MoŜe udałoby się nam dostać do niego z góry. Co o tym myślisz? Spojrzałem w kierunku wysokiego, miedzianego sufitu. Przypomniałem sobie, Ŝe Union Station uznawano za największą pokrytą dachem kolumnadę w Stanach Zjednoczonych. Z pewnością tak to wyglądało. Gary Soneji zawsze lubił wielkie namioty. Tutaj miał coś w podobnym stylu. Detektyw wyciągnął z kieszeni jakiś przedmiot. - Mam klucz uniwersalny. Dzięki niemu dostaniemy się do niektórych poczekalni. MoŜe do tej, w której on się znajduje. Wziąłem od niego klucz. Detektyw nie zamierzał odgrywać bohatera i stawać tego dnia oko w oko z Garym Sonejim i jego karabinem. Z poczekalni znowu dobiegł odgłos gwałtownej strzelaniny. Policzyłem - padło sześć strzałów, tyle samo co poprzednim razem. Jak wielu innych psycholi, Soneji pasjonował się szyframi, magicznymi słowami i liczbami. Zastanawiałem się nad tą szóstką. Sześć, sześć, sześć? Ta cyfra nie wiązała się z jego wcześniejszą działalnością. Ruszyliśmy z Sampsonem do przodu. Znajdowaliśmy się niespełna dwadzieścia stóp od pomieszczenia, z którego dobiegały odgłosy kanonady. Przylgnęliśmy do ściany z bronią gotową do strzału. - W porządku? - zapytałem szeptem. Byliśmy tu juŜ kiedyś w podobnie trudnej sytuacji, ale to nie było Ŝadnym pocieszeniem. - Gówniana sytuacja, co, Alex? I w dodatku pierwsza sprawa dziś rano. Nie miałem nawet czasu na kawę i pączka. - Kiedy wystrzeli następnym razem, idziemy po niego - powiedziałem. - Za kaŜdym razem oddaje sześć strzałów. - ZauwaŜyłem - odparł Sampson, nie patrząc na mnie. Poklepał mnie po nodze. Głęboko wciągnęliśmy powietrze. Nie musieliśmy długo czekać - Soneji rozpoczął następną serię. Sześć strzałów. Dlaczego za kaŜdym razem pada sześć strzałów? Wiedział, Ŝe idziemy po niego. Do cholery, sam zaprosił mnie do tej zabawy w strzelanie. - Ruszamy - powiedziałem. 25

Przebiegliśmy przez marmurowy korytarz. Wyciągnąłem klucz, ściskając go między palcem wskazującym i kciukiem, włoŜyłem do zamka i przekręciłem. Klik! Drzwi nie chciały się otworzyć. Szarpnąłem klamkę. Nic. - Co jest, do diabła? - odezwał się z tyłu Sampson gniewnym głosem. - Co się dzieje z tymi drzwiami? - Ja je zamknąłem - odpowiedziałem. - Soneji zostawił je dla nas otwarte.

ROZDZIAŁ 10 Przez hol na dole zaczęła biec jakaś para ludzi z dwojgiem małych dzieci. Rzucili się w stronę oszklonych drzwi, za którymi byliby wolni. Jedno z dzieci potknęło się i cięŜko upadło na kolana. Matka ciągnęła je za sobą. Obserwowałem ich z przeraŜeniem, ale poradzili sobie. Strzelanina rozległa się kolejny raz! Wpadliśmy z Sampsonem do poczekalni, nisko pochyleni, z wyciągniętymi pistoletami. ZauwaŜyłem przed sobą ciemnoszarą płachtę brezentu. Karabin snajperski wychylał się spod płóciennej kamuflującej osłony. Soneji był pod spodem, niewidoczny. Otworzyliśmy ogień równocześnie - Sampson i ja. W niewielkim pomieszczeniu wystrzały pistoletowe dudniły jak gromy. Podziurawiliśmy brezent kulami. Karabin milczał. Skoczyłem przed siebie i zdarłem płócienną płachtę. Jęknąłem, wydając głuchy, dobywający się z głębi ciała jęk. Pod brezentem nie było nikogo. Nie było Gary'ego Sonejiego! Automatyczny browning przywiązano do metalowego trójnoga, a do drąŜka i spustu przymocowano mechanizm zegarowy. To zostało zaprogramowane. Karabin strzelał w przewidzianym czasie: sześć strzałów, potem pauza i następne sześć strzałów. Bez Gary'ego Sonejiego. Rozejrzałem się. Na dwóch przeciwległych ścianach, po stronie południowej i północnej znajdowały się metalowe drzwi. Szarpnięciem otworzyłem te najbliŜsze. Spodziewałem się pułapki. Ale pomieszczenie było puste. Na drugiej ścianie kolejne drzwi. Zamknięte. Gary Soneji uwielbiał takie zabawy. Jego ulubiony fortel: tylko on zna zasady. Przeskoczyłem drugi pokój i otworzyłem następne drzwi. O co tu chodzi? O niespodziankę? O ładunek wybuchowy za pierwszymi, drugimi lub trzecimi drzwiami? Zlustrowałem wzrokiem kolejne pomieszczenie, równieŜ puste. Po Sonejim nie było najmniejszego śladu. Znajdowały się tu jednak metalowe schody - prowadzące prawdopodobnie na wyŜsze piętro albo na niski stryszek nad pokojem. 26

Wspiąłem się powoli, zatrzymując się i ruszając ponownie, Ŝeby utrudnić mu oddanie celnego strzału z góry. Serce waliło mi jak młot, nogi drŜały. Miałem nadzieję, Ŝe Sampson idzie tuŜ za mną. Potrzebowałem osłony. U szczytu schodów widniał otwarty właz. Tu równieŜ nie było Sonejiego. Coraz głębiej wciągał mnie w jakąś pułapkę, w swoją sieć pajęczą. śołądek podchodził mi do gardła. Poczułem narastający ostry ból w czaszce za oczodołami. Soneji jest gdzieś na Union Station. Musi tu być. Powiedział, Ŝe chce się ze mną spotkać.

ROZDZIAŁ 11 Soneji, spokojny niczym małomiasteczkowy bankier, siedział w pociągu Metroliner, odjeŜdŜającym o ósmej czterdzieści pięć do Penn Station w Nowym Jorku, i udawał, Ŝe czyta „Washington Post”. Serce wciąŜ mu tłukło się jak oszalałe, lecz twarz nie zdradzała najmniejszego podniecenia. Ubrany w szary garnitur, niebieską koszulę i niebieski krawat w paski - wyglądał tak samo jak cała reszta tych dojeŜdŜających do pracy dupków. Odtańczył niezły kawałek, prawda? Doszedł do miejsca, o którym niewielu ludzi waŜyło się w ogóle pomyśleć. PrzewyŜszył legendarnego Charlesa Whitmana, a był to przecieŜ zaledwie początek jego przedstawienia w porze największej oglądalności. Bardzo lubił powiedzonko: Zwycięstwo przypada graczowi, który myli się ostatni. Soneji co chwilę pogrąŜał się w marzeniach, wracając do ukochanych lasów koło Princeton w New Jersey. Znowu był chłopcem. Dokładnie pamiętał szczegóły tego gęsto zalesionego, miejscami przepięknego terenu. Kiedy miał jedenaście lat, jednemu z okolicznych farmerów ukradł karabin kaliber 22 i ukrył go w kamieniołomach niedaleko swego domu. Troskliwie owinął broń w naoliwioną szmatę, folię i surowe płótno. Ten karabin był jedynym ziemskim dobrem, jakim się przejmował, jedyną rzeczą, która naprawdę naleŜała do niego. Przypominał sobie, jak schodził stromym zboczem skalistego parowu do spokojnego zakątka, gdzie leśne podłoŜe wyrównywało się tuŜ za gęstą plątaniną kolczastych krzaków dzikich jagód. W tym zagłębieniu znajdowała się pusta polanka - tajne, odludne miejsce jego pierwszych prób strzeleckich. Któregoś dnia z pobliskiej farmy Ruocco przyniósł głowę królika i kota. Niewiele jest rzeczy, które kot lubi bardziej od świeŜej głowy królika. Koty to takie małe wampiry, podobnie jak i on. Do dziś uwaŜa je za istoty magiczne. Nikt nie potrafi skradać się i polować lepiej niŜ one. Właśnie dlatego podarował kota doktorowi Crossowi i jego rodzinie. Małą Rosie. Po umieszczeniu głowy królika na środku polanki rozwiązał płócienny worek i wypuścił kotka. Mimo Ŝe w worku zrobił kilka dziur, zwierzak był bliski uduszenia. 27

„Bierz go. Bierz królika!” - rozkazał. Kot zwęszył woń świeŜej krwi i rzucił się do przodu. Gary przyłoŜył karabin do ramienia i mierzył, obserwując ruchomy cel. Delikatnie pieścił cyngiel swej zabawki, potem wystrzelił. Uczył się zabijać. Jesteś takim nałogowcem! - robił sobie teraz wyrzuty; znowu siedział w pociągu, wrócił do teraźniejszości. Niewiele zmienił się od czasu, gdy zaczynał jako niegrzeczny chłopak z okolic Princeton. Jego macocha - okropna, głupia dziwka miała wówczas zwyczaj zamykać go w piwnicy, zostawiać samego w ciemności, czasem nawet przez dziesięć czy dwanaście godzin. Nauczył się kochać ciemność, wtapiać w ciemność. Nauczył się teŜ kochać piwnicę, uczynił ją swym ulubionym miejscem. Gary pobił macochę jej własną bronią. śył w podziemnym świecie, w swoim prywatnym piekle. Naprawdę uwierzył, Ŝe jest Księciem Ciemności. Gary Soneji z trudem wracał do teraźniejszości, do Union Station i swego wspaniałego planu. Stołeczna policja juŜ przeszukiwała pociągi. Gliniarze są tuŜ-tuŜ! A z nimi pewnie Alex Cross. Jaki wspaniały moment, a to przecieŜ dopiero początek.

ROZDZIAŁ 12 Widział tych osłów z policji, szwendających się po peronach Union Station. Wyglądali na przestraszonych, zagubionych, zmieszanych, juŜ na pół pokonanych. To była waŜna, bezcenna informacja. Popatrzył na bizneswoman siedzącą po drugiej stronie przejścia. Ona takŜe wyglądała na przestraszoną. Oczy miała jak sama oślepiona reflektorami samochodu, dłonie zaciskała tak mocno, Ŝe aŜ zbielały kostki, ramiona ściągnęła do tyłu niczym kadet ze szkoły wojskowej. Soneji zagadnął ją. Był miły i grzeczny - umiał się odpowiednio zachować, jeśli miał na to ochotę. - Czuję, Ŝe dzisiejszy poranek zmieni się w koszmarny sen. Kiedy byłem dzieckiem, miałem zwyczaj liczyć do trzech i mówić: budzę się! W ten sposób po zbywałem się koszmarów. Ale teraz to się na pewno nie sprawdzi. Kobieta skinęła głową, jakby wypowiedział jakąś głęboką myśl. Nawiązał z nią kontakt. Gary zawsze potrafił wykonać pierwszy ruch, zwrócić się do kogoś, jeŜeli tego potrzebował. Pomyślał, Ŝe teraz jest mu to potrzebne. Lepiej będzie wyglądało, gdy policja zobaczy go pogrąŜonego w rozmowie ze współpasaŜerką. - Raz, dwa, trzy, budzę się - powiedziała kobieta cichym głosem. - Mój BoŜe, mam nadzieję, Ŝe tutaj jesteśmy bezpieczni. Mam nadzieję, Ŝe juŜ go złapali. Ktokolwiek albo cokolwiek to jest. - Jestem pewny, Ŝe tak - odrzekł Soneji. - PrzecieŜ zawsze tak się dzieje. Szaleńcy umieją łapać się nawzajem. 28

Kobieta przytaknęła, choć nie wydawała się zbytnio przekonana. - To prawda. Z pewnością ma pan rację. Mam nadzieję. Modlę się, Ŝeby tak było. Z wagonu klubowego wyszli dwaj detektywi z dystryktu Columbia. Twarze mieli wykrzywione napięciem. Teraz zrobi się ciekawie. ZauwaŜył, Ŝe z sąsiedniego wagonu restauracyjnego wychodzą następni policjanci. Na dworcu musi się w tej chwili znajdować ze dwustu gliniarzy. Zaczynał się drugi akt spektaklu. - Jestem z Wilmington w Delaware. Mieszkam w Wilmington - mówił do swej towarzyszki Soneji. - Gdyby nie to, juŜ bym wydostał się z tej stacji. To znaczy, gdyby pozwolili nam skorzystać z tylnych schodów. - Nie pozwalają, próbowałam - odpowiedziała kobieta. Patrzyła przed siebie martwym wzrokiem. Uwielbiał takie spojrzenie. Trudno mu było oderwać od niej wzrok, skupić uwagę na zbliŜających się policjantach i zagroŜeniu, jakie mogli przynosić. - Musimy sprawdzić toŜsamość wszystkich osób - zapowiedział jeden z detektywów. Miał głęboki, przykuwający uwagę głos. - Proszę o pokazanie kart identyfikacyjnych ze zdjęciem, kiedy będziemy przechodzić. Dziękuję. Do rzędu siedzeń, z których jedno zajmował Soneji, zbliŜało się dwóch detektywów. Właśnie o to chodziło, nieprawdaŜ? Zabawne, ale nie odczuwał prawie nic. Był gotów załatwić tych dwóch. Kontrolował oddech i rytm serca. OstroŜnie, oto bilet. Panował nad mięśniami twarzy, a zwłaszcza nad wyrazem oczu. Dzisiaj zmienił ich barwę na bardzo jasną, prawie szarą. Robił wraŜenie człowieka uległego, nieszkodliwego niczym przeciętny komiwojaŜer. Pokazał prawo jazdy i kartę Amex, wystawione na nazwisko Neila Stuarta z Wilmington w Delaware. Miał równieŜ kartę Visa i opatrzoną zdjęciem legitymację klubu sportowego w Wilmington. W jego wyglądzie nie było nic godnego zapamiętania. Jeszcze jeden pracujący baran. W chwili, gdy detektywi kontrolowali jego dokumenty, Soneji spostrzegł Alexa Crossa, stojącego koło pociągu. To będzie mój dzień, pomyślał. Cross szedł w jego stronę, zaglądając w okna, obserwując pasaŜerów. W dalszym ciągu był przystojnym, mocno zbudowanym męŜczyzną o wzroście sześciu stóp i trzech cali. Przypominał atletę i nie wyglądał na swoje czterdzieści jeden lat. „Jezu, Jezu, Jezu, co za szaleństwo. Fantastyczny taniec. Jestem tutaj, Cross. MoŜesz mnie dotknąć, jeśli chcesz. Spójrz na mnie. Rozkazuję ci natychmiast na mnie spojrzeć!” Soneji zdawał sobie sprawę, Ŝe narasta w nim potworny gniew, prawie furia, i Ŝe jest to groźne. Mógł poczekać, aŜ Alex Cross znajdzie się tuŜ przed nim, poderwać się i wsadzić mu w łeb kilka kul. Sześć strzałów w głowę. KaŜdy z nich będzie w pełni zasłuŜoną zapłatą za to, co Cross mu zrobił. Zrujnował mu Ŝycie - więcej, zrujnował jego samego. To Cross spowodował to, co teraz się dzieje. Cross ponosi odpowiedzialność za morderstwa na dworcu. Wszystkiemu jest winien Alex Cross. 29

„Cross, Cross, Cross! CzyŜby właśnie nadchodził koniec? Czy to jest wielki finał?” Cross kroczył niczym istota wszechmocna, taki był wyniosły. Soneji musiał to przyznać. WyŜszy o dwa lub trzy cale od pozostałych policjantów miał gładką, brązową skórę. Sugar - tak nazywał go jego przyjaciel Sampson. Dobrze - Soneji ma niespodziankę dla Sugara. Wielką niespodziankę. Niespodziankę stulecia. „JeŜeli mnie pan złapie, doktorze Cross, złapie pan siebie samego. Czy pan to rozumie? Proszę się nie martwić - wkrótce to się stanie.” - Dziękuję, panie Stuart - powiedział detektyw, oddając Sonejiemu kartę kredytową i prawo jazdy ze stanu Delaware. Soneji podziękował ruchem głowy i lekkim uśmiechem, po czym znowu spojrzał w stronę okna. Za szybą był Alex Cross. „Nie czuj się tak upokorzony, Cross. Nie jesteś aŜ taki wielki.” Chciał natychmiast zacząć strzelać. Był jak w gorączce. Odnosił wraŜenie, Ŝe przeszywa go błyskawica. Mógł załatwić Alexa Crossa w tym momencie. Nie miał co do tego Ŝadnych wątpliwości. Nienawidził jego twarzy, sposobu chodzenia, wszystkiego, co łączyło się z tym detektywem-doktorem. Alex Cross zwolnił kroku, po czym z odległości pięciu stóp spojrzał wprost na Sonejiego. Gary powoli przeniósł wzrok na niego, następnie w bardzo naturalny sposób spojrzał rai innych detektywów i znowu na Crossa. „Cześć, Sugar.” Cross nie poznał go. Jak on to zrobił? Popatrzył mu prosto w twarz, po czym ruszył po peronie, przyspieszając kroku. Odwrócony plecami do Sonejiego stał się zachęcającym celem. Któryś z detektywów wzywał Crossa, kiwał na niego. Gary'emu spodobał się pomysł strzelenia Crossowi w plecy. Tchórzliwy sposób, ale najlepszy. Ludzie tego nienawidzą. Soneji rozsiadł się wygodnie w fotelu. „Cross mnie nie poznał. Jestem aŜ tak dobry. Najlepszy ze wszystkich, na których się natknął, i dowiodę tego. Nie popełnijcie pomyłki w tej sprawie, bo ja zwycięŜę. Zamierzam zamordować Alexa Crossa i jego rodzinę i nikt nie jest w stanie mnie od tego odwieść.”

ROZDZIAŁ 13 Było juŜ wpół do szóstej wieczorem, kiedy po raz pierwszy pomyślałem o opuszczeniu Union Station. Tkwiłem tam przez cały dzień, rozmawiałem ze świadkami, specjalistami od balistyki, ekspertem medycznym, szkicowałem w notatniku scenę morderstwa. Sampson zaczął się wiercić juŜ koło czwartej po południu. 30

Widziałem, Ŝe gotów jest wynieść się stamtąd, lecz przywykł do mojej drobiazgowości. Pojawiło się FBI, odebrałem telefon z Quantico od Kyle'a Craiga, który siedział nad sprawą pana Smitha. Przed dworcem kłębił się tłum dziennikarzy. Czy moŜe zdarzyć się jeszcze coś gorszego? Ciągle sobie powtarzałem, Ŝe pociąg juŜ ze stacji odjechał. Takie zdania mają zwyczaj kołatać się po głowie i ani rusz nie chcą z niej wyjść. Pod koniec dnia bolały mnie oczy, byłem do cna wyczerpany, a gdy przypominałem sobie widok tego morderstwa, opanowywał mnie smutek. Oczywiście nie było to zwyczajne miejsce zabójstwa. Odsunąłem się od sprawy Gary'ego Sonejiego, ale w jakiś sposób czułem się odpowiedzialny za to, Ŝe znowu się pojawił. Soneji postępował metodycznie: chciał, Ŝebym znalazł się na Union Station. Pytanie, dlaczego? Nie znałem właściwej odpowiedzi. W końcu wymknąłem się z dworca tunelami, aby uniknąć prasy i tego całego zamieszania. Poszedłem do domu, wziąłem prysznic, włoŜyłem świeŜe ubranie. Trochę mi to pomogło. Przez dziesięć minut leŜałem na łóŜku z zamkniętymi oczami. Chciałem przestać myśleć o wszystkim, co wydarzyło się tego dnia. Nie udało mi się. Pomyślałem, Ŝe moŜe lepiej odwołać wieczorne spotkanie z Christine Johnson, lecz jakiś wewnętrzny głos ostrzegał, Ŝeby tego nie robić. „Nie niszcz tego. Nie strasz jej swoją pracą. Ona jest ta jedyna.” Orientowałem się, Ŝe dla Christine moja praca detektywa jest problemem. Trudno mieć do niej o to pretensję, szczególnie dziś. Przyszła Rosie, przytuliła się do mojej piersi. - Koty są przechery - powiedziałem cichutko. - Wiadomo, Ŝe strasznie rozrabiają, ale nigdy nie udaje się ich złapać na gorącym uczynku. Zamruczała z aprobatą i zaśmiała się po swojemu. Tacy dobrzy z nas przyjaciele. Kiedy w końcu zszedłem na parter, dopadły mnie dzieciaki. Nawet Rosie przyłączyła się do zabawy i biegała po bawialni niczym rodzinny wodzirej. - Tak ładnie wyglądasz, tatusiu. Wyglądasz pięknie - powiedziała Jannie mrugając i dając mi znak, Ŝe jest okay. Zawsze jest szczera, a teraz Ŝartowała sobie równieŜ z mojej wieczornej randki. Najwyraźniej rozkoszowała się myślą, Ŝe wystroiłem się na spotkanie z dyrektorką jej szkoły. Damon zachowywał się jeszcze gorzej. Kiedy zobaczył mnie na schodach, zaczął chichotać. W dodatku, gdy raz zaczął, nie umiał przestać. Powtarzał: pięknie, pięknie. - Jeszcze cię za to dopadnę - ostrzegłem. - Dziesięć, moŜe sto razy. Poczekam, aŜ kogoś zaprosisz do domu. Twój dzień dopiero nadejdzie. - Mimo wszystko warto - odpowiedział Damon i śmiał się w dalszym ciągu jak szaleniec, tak jak on nieraz potrafi. Jego zachowanie udzieliło się Jannie, która W końcu zaczęła się turlać po dywanie. Rosie skakała od jednego dzieciaka do drugiego. Wreszcie stanąłem, warknąłem niczym Jabba Hut i wdałem się w zapasy z dziećmi. One zawsze poprawiają mi humor. Spojrzałem na mamę Nanę, która 31

stanęła w drzwiach między kuchnią a jadalnią. Była dziwnie spokojna, nie przyłączyła się nawet da zabawy. - Chcesz wziąć w tym udział, staruszko? - zapytałem, przytrzymując Damona i delikatnie pocierając jego głową o pierś. - Nie, nie. Jesteś dzisiaj taki nerwowy jak Rosie - odparła Nana i takŜe się roześmiała. - Nie widziałam cię takim od czasu, gdy miałeś czternaście lat i wybierałeś się na randkę z Jeanne Allen, jeŜeli dobrze pamiętam nazwisko. Jannie ma rację, wyglądasz szałowo. W końcu pozwoliłem Damonowi podnieść się z podłogi. Sam teŜ wstałem i zacząłem doprowadzać do porządku swój szykowny strój wieczorowy. - No cóŜ, chcę wam podziękować za wsparcie w chwili, gdy tego potrzebuję - stwierdziłem z fałszywą powagą i wyrazem bólu na twarzy. - Prosimy bardzo! - odkrzyknęli chórem. - śyczymy udanej randki! Wyglądasz ślicznie! Poszedłem do samochodu, nie odwracając się, Ŝeby nie dać im satysfakcji ani okazji do kolejnego uśmiechu lub wybuchu wesołości. Poczułem się jednak lepiej, byłem dziwnie oŜywiony. Obiecałem rodzinie, a takŜe sobie, Ŝe będę prowadził w miarę normalne Ŝycie, wypełnione nie tylko pracą zawodową i kolejnymi dochodzeniami w sprawie morderstw. Gdy odjeŜdŜałem spod domu, pomyślałem: Gary Soneji znowu jest tutaj. Co mam z tym zrobić? Na początek miałem fantastyczną, spokojną, podniecającą kolację w towarzystwie Christine Johnson. Przez resztę wieczoru nie zamierzałem wracać pamięcią do Gary'ego Sonejiego. Chciałem być szałowy, a moŜe nawet piękny.

ROZDZIAŁ 14 Restauracja Kinkeada w Foggy Bottom jest jedną z najlepszych, w jakiej kiedykolwiek jadłem. Jedzenie jest tam chyba jeszcze smaczniejsze niŜ w domu, lecz nigdy bym Nanie o tym nie powiedział. Tego wieczoru dołoŜyłem wszelkich starań, by wypaść jak najlepiej. Umówiliśmy się w barze koło siódmej. Zjawiłem się kilka minut przed siódmą, Christine przyszła zaraz po mnie. Pokrewieństwo dusz. Tak zaczęła się nasza pierwsza randka. Na parterze Hilton Felton grał na pianinie diabelnie uwodzicielskie utwory jazzowe - dokładnie tak samo jak sześć tygodni temu. W weekendy przyłączał się do niego Ephrain Woolfolk na kontrabasie. Bob Kinkead znikał w kuchni lub wybiegał z niej, dekorował i sprawdzał kaŜdą potrawę. Wszystko wyglądało tak, jak naleŜy. Nie mogło być lepiej. 32

- To rzeczywiście wspaniałe miejsce. Od lat chciałam tu przyjść - powiedziała Christine, przyglądając się z aprobatą barowi z wiśniowego drewna i kręconym schodom wiodącym do sali restauracyjnej. Nigdy jej takiej nie widziałem - elegancko ubranej i jeszcze piękniejszej, niŜ sądziłem. Miała na sobie długą, czarną suknię odsłaniającą zgrabne ramiona, na które narzuciła kremowy szal obszyty czarną koronką. Szyję ozdobiła gustownym naszyjnikiem zrobionym ze staroświeckiej broszki, stroju dopełniały czarne wieczorowe pantofle na płaskim obcasie, co zrozumiałe przy wzroście dochodzącym do sześciu stóp. Pachniała kwiatami. Szeroko otwarte aksamitne piwne oczy emanowały zachwytem - podejrzewam, Ŝe częściej widywanym u dzieci w szkole niŜ na twarzach większości dorosłych. Jej uśmiech nie miał w sobie nic wymuszonego. Wydawała się zadowolona, Ŝe jest tutaj. Ja natomiast nie zamierzałem wyglądać jak detektyw z wydziału zabójstw, włoŜyłem więc czarną jedwabną koszulę, którą dostałem na urodziny od Jannie. Nazywała ją koszulą fajnego faceta. Miałem takŜe czarne spodnie, szykowny czarny skórzany pasek i czarne pantofle. JuŜ wcześniej usłyszałem, Ŝe wyglądam pięknie. Zaprowadzono nas do przytulnej, małej kabiny na antresoli. Zazwyczaj staram się powstrzymywać od uwag na temat fizycznej atrakcyjności, ale kiedy z Christine przechodziliśmy przez salę, ludzie oglądali się za nami. Zupełnie zapomniałem, jak to jest, gdy człowiek się z kimś umawia, więc poddałem się nastrojowi. Muszę przyznać, Ŝe spodobało mi się to uczucie, starałem się teŜ przypomnieć, jak moŜna czuć się z kimś, z kim chce się przebywać. Przywołałem z zakamarków pamięci stan doskonałego samopoczucia, a przynajmniej dąŜyłem do tego, by znowu się doskonale poczuć. Z naszej przytulnej kabinki rozciągał się widok na Pennsylvania Avenue, a ja w dodatku mogłem patrzeć na Hiltona grającego na swoim pianinie. Prawie idealnie. - Jak ci upłynął dzień? - zapytała Christine, kiedy usiedliśmy. - Bez sensacji - odparłem, wzruszając ramionami. - Kolejny dzień w Ŝyciu detektywa policji dystryktu Columbia. Christine równieŜ wzruszyła ramionami. - Słyszałam przez radio o jakiejś strzelaninie na Union Station. Czy w jakimś momencie swej świetnej kariery nie miałeś do czynienia z Garym Sonejim? - Wybacz, jestem po słuŜbie - odrzekłem. - Nawiasem mówiąc, bardzo mi się podoba twoja suknia. „Uwielbiam takŜe twoją starą broszkę przerobioną na naszyjnik. Podoba mi się, Ŝe włoŜyłaś pantofle na płaskim obcasie na wypadek, gdybym dziś wieczór chciał być wyŜszy.” - Trzydzieści jeden dolarów - wtrąciła, uśmiechając się wstydliwie, lecz przepięknie. Na niej ta suknia wyglądała tak, jakby kosztowała milion dolarów. W kaŜdym razie mnie się tak wydawało. Popatrzyłem jej w oczy, Ŝeby się przekonać, czy czuje się dobrze. Od śmierci męŜa Christine upłynęło ponad pół roku, co w gruncie rzeczy wcale nie było długo. Odniosłem wraŜenie, Ŝe wszystko jest w porządku i Ŝe powie mi, jeŜeli coś się zmieni. 33

Zamówiliśmy butelkę merlota oraz mięczaki z Ipswich, grube, trochę paskudnie wyglądające, ale dobre na przystawkę przed kolacją u Kinkeada. Jako danie główne wybrałem duszonego łososia. Christine zdecydowała się na homara z masłem, sałatę i puree z groszku. Jedliśmy, nie przerywając rozmowy nawet na chwilę. Od dawna, od bardzo dawna nie czułem się tak dobrze i swobodnie w towarzystwie drugiego człowieka. - Damon i Jannie mówią, Ŝe jesteś najlepszą dyrektorką szkoły od niepamiętnych czasów. Zapłacili mi po dolarze od głowy, Ŝebym ci o tym wspomniał. Na czym polega ta tajemnica? - zapytałem Christine w pewnym momencie. ZauwaŜyłem, Ŝe kiedy jestem z nią, muszę walczyć ze skłonnością do zwykłego paplania. Christine zastanowiła się przez chwilę, zanim odpowiedziała. - No cóŜ, sądzę, Ŝe najłatwiejsza i być moŜe najbliŜsza prawdy jest odpowiedź, Ŝe po prostu lubię uczyć. Inna odpowiedź, która mi przychodzi do głowy, brzmi mniej więcej tak: jeŜeli ktoś jest praworęczny, prawdziwą trudność sprawia mu pisanie lewą ręką. Ale większość dzieci, rozpoczynając naukę, jest leworęczna. Zawsze staram się o tym pamiętać. I to jest mój sekret. - Opowiedz mi o dzisiejszym dniu w szkole - poprosiłem, patrząc jej w oczy. Nie umiałem się powstrzymać. To ją zaskoczyło. - Naprawdę chcesz usłyszeć o moim dniu pracy w szkole? Dlaczego? - Chcę, bardzo. Nie wiem nawet, dlaczego. „Jeśli pominąć, Ŝe kocham brzmienie twojego głosu i uwielbiam twój sposób myślenia.” - Prawdę mówiąc, dzisiaj był wspaniały dzień - odpowiedziała z błyskiem w oczach. - Czy na pewno chcesz tego słuchać, Alex? Nie chcę cię zanudzać opowiadaniem o pracy. Skinąłem głową. - Chcę, na pewno. Nie zadawałbym tylu pytań, gdybym nie chciał słyszeć odpowiedzi. - No dobrze, opowiem ci o tym dniu. Dzisiaj wszystkie dzieci udawały, Ŝe mają po siedemdziesiąt albo osiemdziesiąt lat. Musiały poruszać się trochę wolniej niŜ normalnie, radzić sobie ze zniedołęŜnieniem i Ŝyciem w samotności, bez zwykłego zainteresowania, do jakiego są przyzwyczajone. Nazywamy to „postawieniem się na miejscu innych ludzi” - w Truth School przeprowadzamy wiele tego typu zajęć. Program jest wspaniały, a ja miałam doskonały dzień. Dziękuję, Ŝe o to zapytałeś, Alex. To miłe. Potem Christine drugi raz zapytała mnie, jak upłynął dzień, a ja opowiedziałem moŜliwie jak najmniej. Nie chciałem jej denerwować, a i sam nie zamierzałem przeŜywać tego powtórnie. Rozmawialiśmy więc o jazzie, muzyce klasycznej i o najnowszej powieści Amy Tan. Robiła wraŜenie, jakby wiedziała wszystko o wszystkim - zaskoczyło mnie, Ŝe czytała Sto tajemnych zmysłów, a jeszcze bardziej, Ŝe ksiąŜka się jej podobała. Mówiła, jak wyglądało Ŝycie na Południu, gdzie dorastała, po czym zwierzyła się z wielkiego sekretu: opowiedziała o Dumbo-Gumbo. 34

- AŜ do końca szkoły byłam Dumbo-Gumbo - ciągnęła Christine. - Tak mnie przezywały niektóre dzieci. Wiesz, mam duŜe uszy. Jak latający słoń Dumbo. Odgarnęła włosy. - Popatrz. - Są bardzo ładne - odrzekłem. Roześmiała się. - Nie ryzykuj swojej wiarygodności. Ja naprawdę mam duŜe uszy, za szeroki uśmiech, mnóstwo zębów i zbyt widoczne dziąsła. - A zatem jakiś cwany dzieciak nazwał cię Dumbo-Gumbo? - To zrobił mój brat Dwight. Wymyślił teŜ Gumbo Din. I do tej pory mnie nie przeprosił. - No cóŜ, przykro mi z tego powodu. Twój uśmiech jest olśniewający, a uszy w sam raz. Znowu się roześmiała. Uwielbiałem jej śmiech. Prawdę mówiąc, uwielbiałem wszystko, co się z nią łączyło. Nasz pierwszy wspólny wieczór nie mógł być bardziej udany.

ROZDZIAŁ 15 Czas uciekał z niespotykaną szybkością. Rozmawialiśmy o szkołach z cenzusem, o ogólnokrajowym programie nauki, o wystawie Gordona Parksa w Corcoranie, a takŜe o róŜnych głupstwach. Zanim spojrzałem na zegarek, wydawało mi się, Ŝe jest najwyŜej wpół do dziesiątej, w rzeczywistości była za dziesięć dwunasta. - Jutro rano idę do szkoły - powiedziała Christine. - Muszę juŜ pójść, Alex, naprawdę muszę, bo mój powóz zamieni się w dynię... Zaparkowała samochód na Dziewięćdziesiątej ulicy - poszliśmy tam razem. Ciche, puste ulice połyskiwały w świetle latarni. Miałem wraŜenie, jakbym trochę za duŜo wypił, lecz dobrze wiedziałem, Ŝe to nieprawda. Czułem się beztroski, przypominałem sobie, jak to jest, gdy człowieka ogarnia taki nastrój. - Chciałbym kiedyś powtórzyć to spotkanie. MoŜe jutro wieczorem? - zapytałem i uśmiechnąłem się. BoŜe, jak bardzo podobała mi się ta znajomość. Nagle coś się popsuło. Nie podobał mi się wyraz jej twarzy - pełen smutku i zatroskania. Christine popatrzyła mi prosto w oczy. - Raczej nie, Alex Przykro mi - powiedziała. - Naprawdę bardzo mi przykro. Sadziłam, Ŝe jestem gotowa, ale teraz myślę, Ŝe chyba jeszcze za wcześnie. Jest takie powiedzenie: Blizny rosną razem z nami. Gwałtownie wciągnąłem powietrze. Tego się nie spodziewałem. Prawdę rzekłszy, nie pamiętam, Ŝebym kiedykolwiek tak bardzo się mylił w ocenie sytuacji. To było jak niespodziewane uderzenie w pierś. 35

- Dziękuję, Ŝe zaprosiłeś mnie do najmilszej restauracji, w jakiej kiedykolwiek byłam. śałuję, naprawdę mi przykro. To nie twoja wina, Alex, nie zrobiłeś nic niewłaściwego. Christine w dalszym ciągu patrzyła mi w oczy. Miałem wraŜenie, Ŝe szuka w nich czegoś, lecz, jak sądziłem, nie znajduje tego, na czym jej zaleŜy. Wsiadła do samochodu, nic nie mówiąc. Nagle zrobiła się taka sprawnie działająca, tak doskonale opanowana. Zapaliła silnik i odjechała. Stałem na pustej ulicy i patrzyłem za nią, aŜ znikły tylne światła jej wozu. „Nie zrobiłeś nic niewłaściwego, Alex” - dźwięczały mi w uszach słowa Christine.

ROZDZIAŁ 16 Zły chłopiec wrócił do Wilmington w Delaware. Miał tu coś do załatwienia. W pewnym sensie to mogła nawet być najlepsza rola. Gary Soneji szedł dobrze oświetlonymi ulicami miasta i najwidoczniej niczym się nie przejmował. Czym miałby się martwić? Na tyle dobrze opanował makijaŜ i przebieranie się, Ŝe mógł wyprowadzić w pole sztywniaków mieszkających w Wilmington. Oszukał przecieŜ ludzi w Waszyngtonie, prawda? Przystanął przed wielkim plakatem koło stacji kolejowej, przyciągającym uwagę czerwonymi literami na białym tle. „Wilmington jest miejscem, w którym człowiek staje się kimś” - głosił napis. Co za wspaniały, niezamierzony Ŝart, pomyślał. Podobnie jak wysokie na trzy piętra malowidło na ścianie, przedstawiające potęŜne wieloryby i delfiny, które wyglądało tak, jakby ktoś ukradł je z plaŜy w południowej Kalifornii. Radę miejską Wilmington powinno się zatrudnić przy pracy nad programem „Sobotnia noc na Ŝywo”. Oni są dobrzy, naprawdę dobrzy. Miał ze sobą worek na ubranie, ale nie zwrócił na siebie niczyjej uwagi. Ludzie, których mijał w trakcie przechadzki, robili wraŜenie wyjętych Ŝywcem z katalogu Searsa z 1961 roku. Mnóstwo grubych tkanin przypominających samodział, z pewnością nie poprawiających sylwetki, kraciaste ubrania w kiepskich kolorach. Wszyscy nosili wygodne brązowe buty. Kilkakrotnie usłyszał zgrzytliwą wymowę typową dla środkowej części atlantyckiego wybrzeŜa. „Mysze zadzwynić dy dymy”, co miało znaczyć „Muszę zadzwonić do domu”. Prostacki, paskudny dialekt słuŜący wyraŜaniu prostackich, paskudnych myśli. Jezu, jak moŜna Ŝyć w takim miejscu. Jak, u diabła, udało mu się przetrzymać te jałowe lata? I dlaczego teraz wracał? Znał odpowiedź na ostatnie pytanie. Soneji dobrze wiedział, dlaczego wrócił. Zemsta. Czas zapłaty. 36

Skręcił z North Street w Central Avenue, przy której kiedyś mieszkał. Zatrzymał się naprzeciwko pomalowanego na biało domu. Długo mu się przyglądał. Był to skromny, piętrowy budynek w stylu kolonialnym. Pierwotnie naleŜał do dziadków Missy, która właśnie z tego powodu nigdzie się nie wyprowadziła. „Stań na baczność, Gary. Jezu, nie ma nic lepszego niŜ własny dom.” Otworzył worek i wydobył broń wybraną na ten dzień. Był z niej wyjątkowo dumny. Od dawna czekał na chwilę, kiedy jej uŜyje. W końcu przeszedł przez ulicę, kierując się do frontowych drzwi, jakby posiadłość naleŜała do niego, i skorzystał z klucza zabranego cztery lata temu, kiedy był tu ostami raz. Tego samego dnia w Ŝycie Sonejiego wpakował się Alex Cross wraz ze swym partnerem Johnem Sampsonem. Gary otworzył drzwi i przekonał się - jakie to miłe - Ŝe jego Ŝona i córka oczekują go, pogryzając praŜoną kukurydzę i oglądając w telewizji program „Przyjaciele”. - Cześć. Pamiętacie mnie? - zapytał łagodnym głosem. Obie zaczęły krzyczeć: jego słodka Ŝoneczka Missy i ukochana córeczka Roni. Wrzeszczały jak opętane, poniewaŜ znały go aŜ za dobrze, a takŜe dlatego, Ŝe zobaczyły broń.

ROZDZIAŁ 17 JeŜeli człowiek zacznie się przejmować wszystkimi wydarzeniami, to najpewniej następnego dnia w ogóle nie będzie w stanie podnieść się z łóŜka. Salę operacyjną w budynku komendy policji wypełniały dzwoniące telefony, komputery i cały ten wyrafinowany sprzęt słuŜący do sprawowania nadzoru. Ale nie dałem się oszukać gorączkowej aktywności i panującemu wokół szumowi. W sprawie strzelaniny nie posunęliśmy się ani o krok. Przede wszystkim poproszono mnie o przygotowanie informacji na temat Sonejiego. UwaŜano, Ŝe znam go lepiej niŜ ktokolwiek inny, ja jednak miałem wraŜenie, Ŝe nie wiem o nim wystarczająco duŜo, zwłaszcza teraz. Zorganizowaliśmy posiedzenie, które moŜna określić mianem okrągłego stołu. W godzinę zapisałem w skrócie szczegóły związane z porwaniem przez niego dwojga dzieci w Georgetown, które miało miejsce kilka lat wcześniej, następnie okoliczności schwytania przestępcy i przygotowałem wyniki dziesiątków przesłuchań, jakie przeprowadziliśmy w więzieniu Lorton, zanim Soneji stamtąd uciekł. PoniewaŜ wszyscy członkowie naszego zespołu specjalnego działają szybko, ja teŜ wziąłem się do pracy. Musiałem ustalić, kim jest Soneji, kim jest naprawdę, i dlaczego właśnie teraz zdecydował się na powrót do Waszyngtonu. Pracowałem takŜe w porze lunchu, nie zwracając uwagi na godzinę. Tyle czasu zabrało mi przekopanie sterty informacji na temat Sonejiego, jakie zdołaliśmy zgromadzić. Około drugiej po południu miałem bolesną wręcz świadomość 37

niewielkiej przydatności pionków umieszczonych na wielkiej tablicy, na której gromadzimy waŜne informacje. Sala operacyjna nie spełnia swej funkcji, jeŜeli nie ma w niej map z kolorowymi pinezkami i wielkiej tablicy z najnowszymi wiadomościami. Na szczycie naszej tablicy widniała nazwa „Pajęczyna”, jaką nadał tej sprawie szef detektywów. Wybrał to określenie, poniewaŜ Soneji uzyskał w kręgach policyjnych przydomek Pająk, które prawdę mówiąc, ja wymyśliłem z powodu skomplikowanych sieci pajęczych, jakie zawsze potrafił rozsnuć. Jedna część wielkiej tablicy została przeznaczona na „ślady cywilne”. Chodziło o najbardziej wiarygodne zeznania świadków wydarzeń z poprzedniego dnia na Union Station. Inna część zawierała „ślady policyjne”, czyli raporty detektywów z dworca kolejowego. Ślady cywilne są źródłem informacji nieprofesjonalnych, natomiast raporty policyjne źródłem informacji zawodowych. Ze wszystkich dotychczasowych doniesień wynikało, Ŝe nikt nie wie, jak dzisiaj naprawdę wygląda Gary Soneji. PoniewaŜ w przeszłości dowiódł, Ŝe ma niezwykłe zdolności do przebierania się, nie było w tym nic dziwnego, ale ta sytuacja bardzo nas zmartwiła. Osobiste koleje losu Sonejiego zostały zaprezentowane w innej części tablicy. Długi, poskręcany wydruk z komputera przedstawiał wszystkie przypadki, kiedy wymiar sprawiedliwości podejrzewał go o przestępstwo, łącznie z kilkoma nie wyjaśnionymi zabójstwami z czasów jego młodości w Princeton w New Jersey. Na tablicy przypięto równieŜ wykonane aparatem polaroid zdjęcia, przedstawiające zabrane dotychczas dowody. Podpisy naniesione mazakiem brzmiały: „Znane umiejętności”, „Kryjówki”, „Charakterystyka fizyczna”, „Ulubiona broń”. Wszystkie oczywiście dotyczyły Sonejiego. Przewidziano teŜ miejsce dla znanych wspólników, ale było ono puste i takie najprawdopodobniej pozostanie. Według mojego rozeznania Soneji zawsze działał samotnie. Czy jednak to załoŜenie jest nadal aktualne? Nie byłem tego pewny. MoŜe zmienił się od naszego ostatniego spotkania? Mniej więcej o wpół do siódmej wieczorem odebrałem telefon z laboratoriów FBI badających dowody w Quantico. Mój przyjaciel Curtis Waddle dobrze wiedział, co myślę o Sonejim. Przyrzekł, Ŝe przekaŜe mi wiadomości natychmiast po ich otrzymaniu. - Siedzisz na krześle, Alex, czy moŜe spacerujesz z tym durnym, bezprzewodowym telefonem w ręce? - zapytał. - Spaceruję, Curtis, ale noszę ze sobą staroświecki aparat. Co więcej, on jest czarny. Nawet Alexander Graham byłby zadowolony. Szef laboratorium roześmiał się - w wyobraźni widziałem jego szeroką, piegowatą twarz i skręcone w drobne loczki rude włosy, związane z tyłu gumką w koński ogon. Curtis bardzo lubił gadać, a ja nauczyłem się cierpliwie go słuchać, bo inaczej obraŜał się, a nawet mógł stać się złośliwy. - Dobry z ciebie facet, naprawdę. Słuchaj, Alex, mam tu coś, lecz wątpię, czy będziesz z tego zadowolony. Mnie się to nie podoba. Nie jestem nawet pewien, czy moŜemy w to uwierzyć. 38

- No, a co to takiego, Curtis? - przerwałem mu. - Krew znaleziona na kolbie i lufie karabinu z Union Station. Zbadaliśmy ją bardzo dokładnie. Tylko, jak powiedziałem, nie jestem pewien, czy moŜemy te wyniki zaakceptować. Kyle zgadza się ze mną. Wiesz, w czym rzecz? To nie jest krew Sonejiego. Curtis miał rację. To mi się zupełnie nie spodobało. Nie znoszę niespodzianek w sprawach związanych z morderstwami. - Co to ma znaczyć, do cholery? Więc czyja jest ta krew, Curtis? Czy juŜ wiesz? Usłyszałem, jak głośno wzdycha. - Alex, to twoja krew. Na snajperskim karabinie była twoja krew.

Część druga

Polowanie na bestię

ROZDZIAŁ 18 Do Penn Station w Nowym Jorku Soneji dotarł w godzinie szczytu. Przyjechał punktualnie, zgodnie z rozkładem, gotowy do następnego występu. Ten moment przeŜył juŜ wcześniej tysiąc razy. Rzesze patetycznych palantów zmierzały do domów, by ułoŜyć się na miękkich poduszkach, przespać noc, która wydaje się chwilką, a następnego dnia rano wstać i znowu wsiąść do pociągu. Jezu - i w dodatku wszyscy twierdzą, Ŝe to on jest szaleńcem! To była bezwzględnie najlepsza chwila - marzył o niej od ponad dwudziestu lat. Właśnie o tym momencie! Zaplanował przyjazd do Nowego Jorku pomiędzy piątą a piątą trzydzieści - i oto jest. Oto jest on, Gary! W wyobraźni widział samego siebie, jak wychodzi z ciemnego tunelu Penn Station. Wiedział równieŜ, Ŝe kiedy dotrze na górę, ogarnie go furia odbierająca rozum. Wiedział o tym, zanim zaczął słuchać muzyki cyrkowej, jakiejś zupełnie kretyńskiej orkiestry grającej marsza Johna Philipa Sousy, na tle której rozlegały się metaliczne dźwięki zapowiedzi dworcowych. - Obecnie na peron ósmy, w kierunku Bay Head Junction moŜna wchodzić wejściem A - wyrecytował głos o ojcowskim brzmieniu. „Proszę wsiadać do pociągu w kierunku Bay Head Junction. Wsiadajcie, wy patetyczni kretyni, wy pomylone roboty!” Wyszukał osła-tragarza o tak nędznym wyglądzie, jak gdyby Ŝycie uszło z niego przed trzydziestu laty. - Nie moŜna stłamsić złego człowieka - powiedział do przechodzącego obok jegomościa w czerwonej czapce. - Kapujesz? Słyszysz, co mówię? - Odpieprz się - odpowiedziała czerwona czapka. Gary Soneji wybuchnął śmiechem. Ale wierzgnął ten biedny głąb. Tacy ludzie są dzisiaj wszędzie. Patrzył na gbura w czerwonej czapce. Postanowił wymierzyć mu karę - czyli pozostawić go przy Ŝyciu. „Dzisiaj nie umrzesz. Twoje imię pozostanie w księdze Ŝycia. Idź sobie dalej.” 43

Był wściekły - z góry wiedział, Ŝe tak zareaguje. Czerwono przed oczami, gwałtownie pulsująca w mózgu krew wydawała ogłuszający, jednostajny dźwięk. To nie jest przyjemne. Nie słuŜy racjonalnemu, rozsądnemu myśleniu. Krew? Czy psy gończe juŜ ją wyczuły? Budynek dworcowy wypchany był po brzegi przepychającymi się, narzekającymi nowojorczykami, którzy w tym miejscu prezentowali się z jak najgorsze! strony. Ci cholerni podróŜni są nieprawdopodobnie agresywni i irytujący. Czy Ŝaden z nich tego nie dostrzega? Gdzie tam, niektórzy z pewnością to widzą. I co robią? Stają się jeszcze bardziej agresywni i wredni. Jednak złość Ŝadnego z tych ludzi nawet w przybliŜeniu nie dorównywała kipiącej w nim wściekłości. Nawet w przybliŜeniu. Jego nienawiść była nieskalana, czysta, przedestylowana. On cały składał się z wściekłości. Robił rzeczy, o jakich większość ludzi jedynie fantazjowała. Ich gniew był nie skoordynowany, nie skoncentrowany na wyznaczonym celu, tylko wybuchał w pustych łbach. Widział wyraźnie tę wściekłość i sprytnie ją wykorzystywał. To wspaniałe być na Penn Station i przygotowywać następną scenę. Teraz naprawdę czuł, jak poprawia mu się nastrój. Dostrzegał wszystko, widział bardzo wyraźnie trójwymiarowe reklamy: pączki Dunkin, precle Knot Just, pasta do butów Shoetrician. Wszechobecny łomot pociągów dochodził z dołu, dokładnie tak, jak sobie to zawsze wyobraŜał. Wiedział, co będzie dalej - czym to wszystko się skończy. Gary Soneji przyciskał do nogi nóŜ o ostrzu sześciocalowej długości. Prawdziwie kolekcjonerski okaz z rękojeścią z macicy perłowej i ząbkowanym z obu stron ostrzem. „Ozdobny nóŜ dla wyjątkowego klienta” - powiedział mu dawno temu sprzedawca w zatłuszczonym ubraniu. „Niech pan zapakuje!” - brzmiała odpowiedź Gary'ego. Ma go od tamtej pory. Na specjalne okazje, takie jak dzisiejsza, albo po to, Ŝeby zabić agenta FBI o nazwisku Roger Graham. Minął pełne czasopism stoisko Hudson News, z okładek spozierały czyjeś twarze, wpatrujące się w niego, usiłujące szerzyć swoją propagandę. Bez przerwy popychali go lub trącali łokciami inni pasaŜerowie. O rany, czy to się nigdy nie skończy? No, wreszcie! Znalazł człowieka niczym ze snu, z czasów dzieciństwa. To jest ten. Nie miał najmniejszych wątpliwości. Rozpoznał jego twarz, postawę, wszystko. Ten facet przypominający mu ojca w urzędowym ubraniu w szare paski. - Od dawna się o to prosiłeś! - warknął Soneji w kierunku męŜczyzny w szare paski. - Sam tego chciałeś. Wysunął nóŜ ostrzem przed siebie, poczuł, jak stal zagłębia się w ciele. Dokładnie tak, jak sobie wyobraził. Biznesmen popatrzył na nóŜ, który trafił go w okolicę serca, i na jego twarzy pojawił się wyraz strachu i zaskoczenia. Potem juŜ martwy przewrócił się na posadzkę, z wywróconymi oczami i ustami otwartymi w niemym wołaniu. Soneji wiedział, co teraz robić. Odwrócił się na pięcie, przesunął w lewo i dźgnął następną ofiarę - faceta wyglądającego na kogoś, kto uchyla się od słuŜby w wojsku. Miał na sobie koszulkę z napisem Naked Lacrosse. Szczegóły nie 44

mają znaczenia, ale niekiedy utrwalają się w pamięci. Następnie Gary uśmiercił sprzedawcę gazety „Street News”. Trzy podejścia, trzy trafienia. Tym, co się naprawdę liczyło, była krew. Soneji obserwował, jak cenny płyn wycieka na brudną, poplamioną betonową podłogą. Pryskała na odzieŜ podróŜnych, tworzyła kałuŜe pod zwłokami. Krew jest najwaŜniejsza, to ona jest poddawana testowi Rorschacha, który muszą przeprowadzić policjanci i myśliwi z FBI. Krew jest teŜ potrzebna, Ŝeby Alex Cross mógł popróbować swych sił. Gary Soneji upuścił nóŜ. Zapanowało niewiarygodne zamieszanie; Penn Station wreszcie się przebudził, zewsząd dobiegały krzyki, szerzyła się panika. Spojrzał w górę, na plątaninę oznaczeń wypisanych czytelną helwetiką: Wyjście na Trzydziestą Pierwszą ulicę; Przyjmowanie paczek; Informacja turystyczna; Stacja metra; Ósma Aleja. Wiedział, w jaki sposób opuścić Penn Station. Przewidział to z góry. Wcześniej podejmował tę decyzję tysiąc razy. Pospiesznie wrócił do tunelu. Nikt nie starał się go zatrzymać. Znowu był niegrzecznym chłopcem. A moŜe macocha miała rację? Za karę będzie jeździł nowojorskim metrem. Brrr. To okropne!

ROZDZIAŁ 19 Ten sam dzień, siódma wieczorem. Doznałem bardzo dziwnego, potęŜnego objawienia. Miałem wraŜenie, Ŝe wyszedłem z własnego ciała, Ŝe obserwują samego siebie. PrzejeŜdŜałem obok Sojourner Truth School, zmierzając do domu, gdy zauwaŜyłem samochód Christine. Zatrzymałem się. Wysiadłem z wozu i czekałem z poczuciem zupełnej bezbronności. Czułem się trochę głupio. Nie spodziewałem się, Ŝe Christine będzie w szkole tak długo. Wyszła wreszcie piętnaście po siódmej. Kiedy ją spostrzegłem, nie mogłem złapać tchu. Czułem się jak sztubak, a moŜe tak właśnie powinno być, moŜe wszystko jest w porządku. Przynajmniej znowu coś czuję. Wyglądała tak świeŜo i pociągająco, jakby dopiero przyszła do pracy. Miała na sobie Ŝółto-niebieską sukienkę w kwiaty, ciasno ściągniętą w wąskiej talii, granatowe pantofle na wysokim obcasie i niebieską torebkę na ramieniu. Po głowie kołatał mi się motyw piosenki „Waiting to Exhale”. No właśnie, czekałem. Christine zauwaŜyła mnie i natychmiast zmieniła się w osobę zmartwioną. Szła, jakby gdzieś się spieszyła, jak gdyby wolała znaleźć się w kaŜdym innym miejscu, tylko nie tu. SkrzyŜowała ramiona na piersiach. Zły znak, pomyślałem. Symbol strachu i chęci obrony. Jedno było oczywiste: Christine nie miała ochoty mnie widzieć. Zdawałem sobie sprawę, Ŝe nie powinienem tu przyjeŜdŜać, zatrzymywać się, ale nie potrafiłem się powstrzymać. Chciałem zrozumieć, co wydarzyło się, kiedy 45

wyszliśmy z restauracji Kinkeada. Tylko tyle, nic więcej. Potrzebowałem prostego, uczciwego wytłumaczenia, nawet gdyby miało być bolesne. Wciągnąłem głęboko powietrze i podszedłem do niej. - Cześć - powiedziałem. - Przejdziemy się trochę? Taki miły wieczór. Ledwie mogłem mówić, chociaŜ w innych sytuacjach nie brakuje mi słów. - Zrobiłeś sobie przerwę w dwudziestoczterogodzinnej pracy? - uśmiechnęła się lekko, a w kaŜdym razie miała taki zamiar. Odpowiedziałem uśmiechem, czując, Ŝe robi mi się słabo, i zaprzeczyłem ruchem głowy. - Skończyłem pracę. - Ach tak. Jasne, przejdźmy się trochę, kilka minut. Masz rację, ładny wieczór. Skręciliśmy w stronę parku Garfielda, który wczesnym latem wyglądał szczególnie pięknie. Szliśmy w milczeniu. Zatrzymaliśmy się koło boiska piłkarskiego, na którym roiło się od dzieci. Trwał zacięty mecz baseballa. Znajdowaliśmy się niedaleko Eisenhower Freeway - skąd dochodził nieprzerwany, prawie kojący szum pojazdów przejeŜdŜających w czasie szczytowego natęŜenia ruchu. Rozkwitły magnolie i tulipany. Rodzice bawili się ze swoimi pociechami; tego dnia wszystko wyglądało sympatycznie. Od prawie trzydziestu lat ten park znajdował się w mojej dzielnicy, a teraz w świetle dnia wyglądał niemal idyllicznie. Przychodziliśmy tu często z Marią, kiedy Damon uczył się chodzić, a ona była w ciąŜy z Jannie. Te wspomnienia zaczynają juŜ blednąc, co z jednej strony jest pewnie naturalne, lecz z drugiej smutne. W końcu Christine przemówiła: - Przykro mi, Alex. - Patrzyła pod nogi, ale wreszcie podniosła głowę i spojrzała na mnie swoimi cudownymi oczami. - Chodzi o wczorajszy wieczór. O tę przykrą scenę koło mojego samochodu. Wydaje mi się, Ŝe wpadłam w panikę. Szczerze mówiąc, nie wiem nawet dokładnie, co się stało. - Bądźmy uczciwi - wtrąciłem. - DlaczegóŜ by nie? Wiedziałem, Ŝe jest jej trudno, ale musiałem wiedzieć, co czuje. Chciałem usłyszeć coś więcej niŜ wczoraj po wyjściu z restauracji. - Postaram się wyjaśnić - odpowiedziała, mocno splatając ręce i gwałtownie przytupując jedną stopą. Same złe sygnały. - MoŜe to moja wina - odezwałem się. - Ja zadawałem ci pytania przez cały wieczór, aŜ... Christine połoŜyła rękę na moich dłoniach. - Pozwól mi skończyć, proszę - powiedziała z lekkim uśmiechem. - Postaram się wyjaśnić to do końca. I tak zamierzałam zadzwonić dziś do ciebie. Jestem zdenerwowana, tak samo jak ty - ciągnęła cichym głosem. - Zdaję sobie sprawę, Ŝe ranie twoje uczucia, i wcale mi się to nie podoba. To ostatnia rzecz, którą bym zrobiła. Nie zasługujesz na to, Ŝeby cię krzywdzić. Christine drŜała lekko, drŜał takŜe jej głos. - Alex, mój mąŜ zginął na skutek przemocy, z jaką ty masz do czynienia na co dzień. Ty akceptujesz taki świat, ale ja chyba nie potrafię. Jestem człowiekiem 46

innego pokroju. Nie umiem się pogodzić ze stratą kogoś, z kim byłam tak bardzo związana. Czy w tym, co mówię, jest jakiś sens? Czuję się trochę zagubiona. Teraz wszystko stało się dla mnie jasne. MąŜ Christine został zabity w grudniu. Powiedziała, Ŝe ich małŜeństwo przeŜywało kryzys, ale Ŝe go kochała. Widziała, jak postrzelono go w domu, patrzyła, jak umiera. Podtrzymywałem ją wtedy na duchu, lecz byłem częścią tamtego morderstwa. Teraz znowu chciałem ją wziąć w ramiona, ale rozumiałem, Ŝe nie byłoby to właściwe zachowanie. Mocno tuliła ręce do piersi, a ja zdawałem sobie sprawę, co czuje. - Christine, posłuchaj mnie, proszę. Nie zamierzam umierać, no, moŜe dobrze po osiemdziesiątce. Jestem za bardzo uparty i twardy, Ŝeby umrzeć. Dzięki temu moŜemy razem przeŜyć więcej, niŜ udało się nam dotychczas - ponad czterdzieści lat. To takŜe długi czas, aby siebie unikać. Lekko pokręciła głową. W dalszym ciągu patrzyła mi w oczy. Wreszcie zdobyła się na uśmiech. - Podoba mi się droga, po której krąŜy twój szalony umysł. W jednym momencie jesteś detektywem Crossem, a po chwili bardzo szczerym, cudownym dzieckiem - zakryła twarz dłońmi. - Mój BoŜe, nie wiem nawet, co mówię. KaŜdy instynkt, wszystkie uczucia podpowiadały mi, Ŝe muszę to zrobić, więc powoli, ostroŜnie wyciągnąłem ramiona i objąłem Christine. Tak dobrze było czuć ją przy sobie. Spodobało mi się, Ŝe topnieje jak śnieg, i to, Ŝe nogi miałem jak z waty. Pocałowaliśmy się pierwszy raz. Usta Christine były miękkie i słodkie. Czułem jej wargi napierające na moje. Nie odsunęła się, choć spodziewałem się tego. Opuszkami palców dotknąłem najpierw jednego jej policzka, potem drugiego. Miała gładką skórę; poczułem mrowienie w koniuszkach palców. Miałem wraŜenie, jakbym przez długi, długi czas był pozbawiony powietrza i nagle odzyskał oddech. Czułem, Ŝe Ŝyję. Christine zamknęła oczy, ale zaraz otworzyła je znowu i spotkaliśmy się wzrokiem na dłuŜej. - Dokładnie tak, jak to sobie wyobraŜałam - wyszeptała. - Mniej więcej czterysta pięćdziesiąt razy. I właśnie w tym momencie zdarzyła się rzecz najgorsza z moŜliwych - zadźwięczał mój pager.

ROZDZIAŁ 20 O szóstej syreny wozów patrolowych nowojorskiej policji i karetek pogotowia ratunkowego rozbrzmiewały w kaŜdym punkcie wiecznie zatłoczonego rejonu w promieniu pięciu przecznic od Perm Station. Detektyw Manning Goldman zaparkował swojego granatowego forda taurusa przed budynkiem biurowym na Szóstej Alei i pędem ruszył w kierunku miejsca wielokrotnego zabójstwa. 47

Przechodnie przystawali na zatłoczonej ulicy, patrząc na Goldmana. Odwracali głowy, Ŝeby zorientować się, co się dzieje i kim jest ten biegnący facet. Goldman miał długie, faliste, szarokasztanowe włosy, taką samą kozią bródkę i błyszczący złoty kolczyk w jednym uchu. Bardziej przypominał podstarzałego muzyka rockowego albo jazzowego niŜ detektywa z wydziału zabójstw. Partnerem Goldmana był pracujący pierwszy rok detektyw Carmine Groza. Silnie zbudowany, o długich, falistych czarnych włosach. Kojarzył się ludziom z młodym Sylvestrem Stallone, choć Groza nie znosił takich porównań. Goldman rzadko z nim rozmawiał, poniewaŜ uwaŜał, Ŝe Groza nigdy nie powiedział jednego słowa wartego uwagi. Mimo wszystko Groza trzymał się tuŜ za swoim pięćdziesięcioośmioletnim partnerem, który obecnie był najstarszym detektywem w wydziale zabójstw na Manhattanie biorącym bezpośredni udział w akcjach, być moŜe najsprytniejszym, a juŜ na pewno najbardziej wrednym i opryskliwym sukinsynem, jakiego Groza w ogóle spotkał. Jeśli chodzi o politykę, mówiono, Ŝe Goldman jest bardziej prawicowy niŜ Pat Buchanan i Rush Limbaugh, ale, podobnie jak większość plotek, które on nazywał „karykaturalnymi zabójstwami”, i ta była nieuzasadniona. W pewnych kwestiach takich jak zamykanie przestępców, prawa kryminalistów w porównaniu z prawami innych obywateli i stosowanie kary śmierci - Goldman faktycznie był konserwatystą. Zdawał sobie sprawę, Ŝe nawet półgłówek, jeŜeli tylko przepracuje w wydziale zabójstw kilka godzin, dojdzie do takich samych wniosków jak on. Z drugiej strony, Kiedy chodziło o prawa wyborcze kobiet, małŜeństwa ludzi tej samej płci czy nawet Howarda Sterna, Goldman okazywał się nie mniejszym liberałem niŜ jego trzydziestoletni syn, który akurat objął posadę prawnika w Amerykańskiej Unii Wolności Praw Obywatelskich. Goldman trzymał to naturalnie w tajemnicy. Ostatnią rzeczą, o jakiej marzył, było rujnowanie sobie reputacji drania, z którym nie da się wytrzymać. Gdyby nie to, mógłby rozmawiać z początkującymi dupkami, takimi jak „Sly” Groza. Goldman utrzymywał dobrą formę - lepszą niŜ Groza, który bez przerwy odŜywiał się w fast foodach, popijał wysokooktanową colę i słodką herbatkę. Teraz biegł w kierunku tłumu ludzi wylewających się z Penn Station. Zabójstwa, przynajmniej te, o których zdąŜył się dowiedzieć, zdarzyły się na terenie głównej poczekalni dworcowej lub w jej najbliŜszym sąsiedztwie. Morderca chyba z jakiegoś powodu wybrał godziny największego natęŜenia ruchu - myślał Goldman, kiedy jego oczom ukazała się poczekalnia. To jedna moŜliwość, a druga, Ŝe sprawca przypadkowo wpadł w szał w momencie, gdy stacja była zapchana potencjalnymi ofiarami. Ale co przyciągnęło tego świra na dworzec Penn Station w godzinach szczytowego ruchu? - zastanawiał się Manning Goldman. Miał juŜ jedną przeraŜającą teorię, lecz zatrzymał ją dla siebie. - Manning, sądzisz, Ŝe on tu jeszcze jest? - zapytał biegnący z tyłu Groza. Jego zwyczaj mówienia wszystkim po imieniu, jakby naleŜeli do rady obozu harcerskiego, był doprawdy irytujący. 48

Goldman zignorował partnera. Nie, nie wierzył, Ŝeby morderca nadal przebywał na Penn Station. Zapewne był gdzieś w mieście, zupełnie wolny. To go martwiło jak wszyscy diabli, wywoływało ból brzucha, bo nie miał juŜ takiej odporności jak dawniej; prawdę mówiąc, Ŝołądek sprawiał mu kłopoty od paru lat. Drogę na miejsce zbrodni blokowało dwóch handlarzy z wózkami. Na przenośnych straganach widniały napisy „Montego City Slickers Leather” i „From Russia With Love”. Goldman wolałby, aby sprzedawcy wrócili do siebie, jeden na Jamajkę, a drugi do Rosji. - Departament policji Nowego Jorku. Zwolnić przejście. Zabierajcie te pieprzone wózki! - wrzeszczał Goldman. Przebił się przez tłum złoŜony z gapiów, policjantów oraz personelu stacji, który zebrał się w pobliŜu ciała czarnoskórego męŜczyzny z włosami zaplecionymi w warkoczyki. Obok leŜały porozrzucane, poplamione krwią egzemplarze „Street News” - dzięki czemu Goldman zorientował się, co robił zabity i z jakiego powodu znalazł się na dworcu. Podszedł bliŜej i ustalił wiek ofiary na blisko trzydzieści lat. Dookoła było mnóstwo krwi. Za duŜo tego. Ciało leŜało w jasnoczerwonej kałuŜy. Goldman skierował się do męŜczyzny w granatowym garniturze z widocznym w klapie niebiesko-czerwonym znaczkiem Amtraku. - Detektyw Goldman z wydziału zabójstw - powiedział, machając odznaką. Wskazał ręką na oznaczenia nad ich głowami. - Tory dziesiąty i jedenasty. Jaki pociąg przejeŜdŜał po kaŜdym z nich tuŜ przed morderstwami? Dyrektor z Amtraku sprawdzał w grubej broszurze wyciągniętej z wewnętrznej kieszeni rnarynarki. - Ostatni pociąg na torze dziesiątym to Metroliner jadący z Waszyngtonu przez Filadelfię, Wilmington, Baltimore. Goldman pokiwał głową. Właśnie tego obawiał się, gdy usłyszał o zabójcy atakującym na stacji kolejowej; bał się teŜ, Ŝe mordercy uda się uciec. To oznaczało, Ŝe facet ma dobrze poukładane pod sufitem i działa według planu. Goldman podejrzewał, Ŝe zabójca z Union Station i Penn Station moŜe być jedną i tą samą osobą - i Ŝe obecnie ten maniak siedzi sobie tutaj, w Nowym Jorku. - Masz juŜ jakiś pomysł, Manning? - paplał znowu Groza. Goldman odpowiedział wreszcie partnerowi, nie patrząc na niego: - Tak, właśnie zastanawiam się, dlaczego są zatyczki do uszu, zatyczki do beczek, a nie ma zatyczek do gęby. Następnie Manning Goldman skierował się do publicznego telefonu. Zamierzał zadzwonić do Waszyngtonu w dystrykcie Columbia. Podejrzewał, Ŝe Gary Soneji przyjechał do Nowego Jorku. Być moŜe wybrał się w znaczoną zabójstwami podróŜ do dwudziestu lub trzydziestu miast. W tych czasach wszystko jest moŜliwe.

49

ROZDZIAŁ 21 Spojrzałem na pager - chodziło o niepokojące wiadomości od policji nowojorskiej. Tam równieŜ miały miejsce zabójstwa na zatłoczonym dworcu, co zatrzymało mnie w pracy długo po północy. Gary Soneji przypuszczalnie znajdował się w Nowym Jorku, o ile nie przeniósł się juŜ do następnego miasta, które wybrał na miejsce zbrodni. Boston? Chicago? Filadelfia? Kiedy wróciłem do domu, światła były wygaszone. Znalazłem w lodówce ciasto cytrynowe i zjadłem je do końca. Do drzwi lodówki Nana przyczepiła artykuł o Oseoli McCarty. Przez ponad pięćdziesiąt lat Oseola była praczką w Hattiesburgu w stanie Missisipi. Zaoszczędziła sto pięćdziesiąt tysięcy dolarów i podarowała je Uniwersytetowi Południowego Missisipi. Prezydent Clinton zaprosił ją do Waszyngtonu i odznaczył medalem. Ciasto smakowało wybornie, aleja potrzebowałem jeszcze poŜywienia innego rodzaju. Poszedłem zobaczyć się z moim szamanem. - Nie śpisz, staruszko? - szepnąłem na progu sypialni Nany. Ona zawsze zostawia drzwi otwarte, na wypadek, gdyby dzieci chciały z nią porozmawiać albo przytulić się w nocy. „Otwarte przez całą dobę”, zawsze powtarza Nana. Tak samo było, kiedy ja dorastałem. - To zaleŜy od twoich zamiarów - usłyszałem jej głos w ciemności. - Ach, to ty, Alex? - zachichotała, po czym dostała lekkiego ataku kaszlu. - A któŜ inny mógłby być? MoŜe mi powiesz? Kto mógłby przyjść w środku nocy do twojej sypialni? - Ktokolwiek. Jakiś tajemniczy gość. Albo włamywacz, co bardzo prawdopodobne w tak niebezpiecznej okolicy jak nasza. Albo jeden z moich admiratorów. Z nami tak zawsze było i zawsze będzie. - Czy chcesz mi opowiedzieć o jakimś konkretnym adoratorze? Nana znowu zachichotała. - Nie, ale mam wraŜenie, Ŝe ty masz dziewczynę i chcesz mi o niej opowiedzieć. Pozwól mi się ogarnąć. Postaw wodę na herbatę dla mnie. W lodówce jest placek cytrynowy, a przynajmniej tam był. PrzecieŜ wiesz, Ŝe dŜentelmeni mnie adorują, prawda, Alex? - Postawię wodę na herbatę - odrzekłem. - Ciasto cytrynowe trafiło juŜ do piekła dla słodyczy. Upłynęło kilka minut, zanim w kuchni zjawiła się Nana. WłoŜyła bardzo ładną domową sukienkę w niebieskie paski z duŜymi białymi guzikami. Wyglądała na gotową do rozpoczęcia nowego dnia o wpół do pierwszej w nocy. - Powiem ci krótko: oŜeń się z nią. Przewróciłem oczami. - Z pewnością wcale tak nie myślisz, staruszko. To nie takie proste. Nalała sobie kubek gorącej, parującej herbaty. 50

- Oczywiście, Ŝe to zupełnie proste, wnusiu. Ostatnio wrócił ci spręŜysty chód, rozbłysły oczy. Wpadłeś juŜ dawno temu. NaleŜysz do ostatnich, którzy się o tym dowiadują. Odpowiedz mi na jedno powaŜne pytanie. Westchnąłem. - Nie wyzwoliłaś się jeszcze ze swych słodkich snów. O co chodzi? Zadaj wreszcie to pytanie. - Chodzi o taką sprawę... Gdybym, załóŜmy, kazała ci płacić po dziewięćdziesiąt dolarów za nasze sesje, czy wtedy istniałoby większe prawdopodobieństwo, Ŝe skorzystasz z mojej fantastycznej rady? Roześmialiśmy się z tego filuternego Ŝartu, próbki jej wyjątkowego poczucia humoru. - Christine nie chce się ze mną spotykać. - O BoŜe. - Właśnie, o BoŜe. UwaŜa, Ŝe nie moŜe związać się z detektywem z wydziału zabójstw. Nana uśmiechnęła się. - Im więcej słyszę o Christine Johnson, tym bardziej mi się podoba. Rozsądna kobieta. Mądra głowa na pięknej szyi. - Czy mogę coś powiedzieć? - zapytałem. Nana zmarszczyła się i popatrzyła na mnie z powagą. - Zawsze mówisz, co chcesz, nie tylko wtedy, kiedy chcesz coś powiedzieć. Czy kochasz tę kobietę? - Odkąd ją pierwszy raz ujrzałem, czuję coś niezwykłego. Serce kieruje głową. Wiem, Ŝe to brzmi głupio. Pokiwała głową i dalej popijała gorącą herbatę. - Alex, jesteś taki bystry, ale czasami wydaje się, Ŝe wszystko wywracasz do góry nogami. Wcale nie mówisz jak szaleniec. Odnoszę wraŜenie, Ŝe jesteś w lepszej formie - pierwszy raz od śmierci Marii. Przyjrzyjmy się dowodom, jakie mamy, zgoda? Odzyskałeś spręŜysty chód, oczy nabrały blasku, ostatnio stałeś się miły nawet dla mnie. ZłóŜmy to do kupy - twoje serce znowu pracuje. - Ona się boi, Ŝe mogę zginąć w pracy. Jej mąŜ został zamordowany, pamiętasz? Nana wstała od kuchennego stołu, podeszła do mnie, stanęła tuŜ obok. Była o wiele drobniejsza niŜ dawniej - to mnie martwiło. Nie byłem w stanie wyobrazić sobie Ŝycia bez niej. - Kocham cię, Alex - powiedziała. - Cokolwiek zrobisz, będę cię kochała. OŜeń się z nią. A przynajmniej Ŝyj z nią. - Roześmiała się do siebie. - Nie mogę uwierzyć, Ŝe to powiedziałam. Później Nana pocałowała mnie i wróciła do łóŜka. - Ja naprawdę mam fatygantów - zawołała do mnie z przedpokoju. - Wyjdź za któregoś - odkrzyknąłem. - Ja, w przeciwieństwie do ciebie, nie jestem zakochana, ty poŜeraczu cytrynowego ciasta. 51

ROZDZIAŁ 22 Pierwszą rzeczą, jaką zrobiliśmy z Sampsonem następnego dnia rano, dokładnie o szóstej trzydzieści pięć, było zajęcie miejsc w pociągu Metroliner jadącym do Penn Station w Nowym Jorku. PodróŜ pociągiem trwała niemal tyle samo co dojazd na lotnisko, zaparkowanie samochodu, wykłócanie się z obsługą linii lotniczych - a poza wszystkim chciałem trochę pomyśleć o pociągach. Przypuszczenie, Ŝe rzeźnikiem z Penn Station jest Soneji, wysunął nowojorski departament policji. Nie miałem wystarczających informacji na temat tamtejszych zabójstw, ale Soneji angaŜował się w podobne sytuacje juŜ dawniej. PodróŜ pociągiem przebiegała spokojnie i wygodnie, co pozwoliło mi poświęcić większość czasu na zastanawianie się nad Sonejim. Nie mogłem zrozumieć, dlaczego popełnia on zbrodnie, które sprawiają wraŜenie czynów desperackich. Wydawały mi się działaniami samobójczymi. Dziesiątki razy przesłuchiwałem Sonejiego po tym, jak ująłem go kilka lat temu. Wiązało się to ze sprawą Dunne-Goldberg. Na pewno nie wykazywał wtedy skłonności samobójczych. Był na to zbyt wielkim egocentrykiem, a nawet megalomanem. MoŜe obecne przestępstwa były ślepym naśladownictwem. Nic z tego, co robił teraz, nie pasowało do schematu. Co się zmieniło? Czy to na pewno Soneji popełnia te zbrodnie? Czy szykuje jakąś nową sztuczkę lub popis? Czy moŜe jest to chytra pułapka? Skąd, u diabła, wzięła się moja krew na snajperskim karabinie na Union Station? Co to za pułapka? I czemu ma słuŜyć? Soneji ma obsesję na punkcie swoich zbrodni. Wszystko, co robi, ma jakiś cel. Skoro tak, to dlaczego zabija nieznajomych na Union Station i Penn Station? Dlaczego wybiera dworce kolejowe? - Ho, ho, Sugar, aŜ dym ci leci z głowy. ZauwaŜyłeś? - Sampson przyjrzał mi się i zwrócił się do sympatycznych ludzi siedzących koło nas. - Obłoczki białego dymu! Widzicie? O, tutaj i tam. Pochylił się i zaczął uderzać mnie gazetą, jakby chciał ugasić poŜar. Sampson zazwyczaj woli Ŝarty opowiadane z kamienną miną niŜ błazeńskie krotochwile. Ta zmiana nastroju okazała się skuteczna. Roześmialiśmy się obaj. Ludzie dookoła takŜe się uśmiechnęli, podnosząc wzrok znad gazet, filiŜanek z kawą i laptopów. - No i juŜ. Ogień chyba ugaszony - stwierdził Sampson i zachichotał. - Człowieku, masz głowę gorącą niczym piekło. Musiałeś rozwaŜać jakieś wyjątkowo skomplikowane kwestie. Mam rację? - Nie, myślałem o Christine. - ŁŜesz w Ŝywe oczy. Ale fakt, powinieneś myśleć o Christine Johnson. Wtedy musiałbym gasić poŜar gdzie indziej. No i jak wam idzie? O ile, naturalnie, wolno mi o to zapytać. - Ona jest wspaniała, jest najlepsza, John. To coś zupełnie innego. Mądra i wesoła. Ho ho, ha ha. 52

- I prawie tak ładna jak Whitney Houston, a do tego seksowna jak wszyscy diabli. Ale to nie jest odpowiedź na moje pytanie. Jak sobie radzicie we dwójkę? Czy starasz się ukryć przede mną swoją miłość? Mój szpieg, panienka Jannie, powiedział mi, Ŝe pewnego wieczoru wybrałeś się z nią na randkę. Czy dobrze wypadł wieczór, o którym mi nie opowiedziałeś? - Poszliśmy na kolację do Kinkeada. Bawiliśmy się doskonale. Dobre jedzenie, świetne towarzystwo. Jest jednak pewien szkopuł: ona boi się, Ŝe dam się zabić, więc nie chce się ze mną więcej umawiać. Christine wciąŜ opłakuje swego męŜa. Sampson pokiwał głową, zsunął z twarzy okulary przeciwsłoneczne i przyjrzał mi się uwaŜnie. - Interesujące. Nadal w Ŝałobie, mówisz? To dowód, Ŝe jest dobrym człowiekiem. Ale, ale, skoro juŜ poruszyłeś ten zakazany temat, powiem ci coś, moja gwiazdeczko. JeŜeli kiedyś polegniesz w akcji, twoja rodzina będzie cię opłakiwać nie przyzwoicie długo. Sam będę dźwigał pochodnię Ŝalu podczas ceremonii pogrzebowej. Tak to jest. Myślałem, Ŝe wiesz o tym. A więc wy, para wspaniałych kochanków, wybieracie się na kolejną randkę? Sampson lubił zachowywać się tak, jakbyśmy byli przyjaciółkami z powieści Terry'ego McMillana. Czasami zresztą tak się dzieje, co jest niezwykłe w przypadku męŜczyzn, a zwłaszcza dwóch takich facetów jak my. Teraz nabrał rozpędu. - UwaŜam, Ŝe wyglądacie bardzo pięknie, gdy jesteście razem. Wszyscy tak myślą. Całe miasto o was mówi. Dzieci, Nana, twoje ciotunie. - Naprawdę? Przesiadłem się na drugą stronę, zwalniając fotel obok Sampsona. RozłoŜyłem notatki na temat Gary'ego Sonejiego i zacząłem je czytać od początku. - JuŜ myślałem, Ŝe nie zrozumiesz aluzji - powiedział Sampson, rozsiadając się na podwójnym siedzeniu. Jak zawsze, nic nie dało się porównać z naszą współpracą. Christine nie miała racji, sądząc, Ŝe kiedyś coś mi się stanie. Sampson i ja będziemy Ŝyć wiecznie. Nie będziemy nawet musieli ratować się DHEA ani melatoniną. - Umoczymy dupsko tego Gary’ego Sonejiego. Christine zakocha się w tobie bez pamięci, tak jak ty najwidoczniej juŜ się zakochałeś w niej. Wszystko będzie świetnie, Sugar. Musi tak być. Nie wiem dlaczego, ale nie bardzo w to wierzyłem. - Spodziewam się, Ŝe teraz masz cholernie przygnębiające myśli - ciągnął Sampson, nie patrząc na mnie - ale poczekaj. To musi się skończyć happy endem.

ROZDZIAŁ 23 Do Nowego Jorku przyjechaliśmy około dziewiątej. Doskonale pamiętam piosenkę Stevie Wondera o tym, jak pierwszy raz wysiadł w Nowym Jorku z autobusu. 53

Mieszanina nadziei, strachu i oczekiwań, kojarząca się większości ludzi z tym miastem, wydaje się reakcją uniwersalną. Stromymi kamiennymi schodami wydostaliśmy się z podziemnego peronu do budynku Penn Station - w tym momencie miałem juŜ dokładny pogląd na naszą sprawę. JeŜeli się nie myliłem, z obydwiema masakrami na dworcach związany jest z pewnością Soneji. - Być moŜe mam coś na Sonejiego powiedziałem do Sampsona, kiedy zbliŜaliśmy się do rzędu lamp świecących u szczytu schodów. Nie przerywając marszu, odwrócił twarz w moją stronę. - Nie będę zgadywał, Alex, bo mój rozum nigdy nie chodzi twoimi ścieŜkami - powiedział, a potem mruknął: - Dziękuję za to Panu Bogu i Zbawicielowi Jezusowi, bracie z pustą głową. - Dlaczego usiłujesz mnie rozśmieszyć? - zapytałem. Z hali dworcowej dobiegały dźwięki muzyki przypominającej Cztery pory roku Vivaldiego. - Prawdę mówiąc, staram się, aby fakt, Ŝe Gary Soneji wyruszył w swój obłąkańczy rejs, nie zakłócił mojej równowagi i nie wpędził mnie w głęboką depresję. Powiedz, o czym myślisz. - Kiedy Soneji siedział w więzieniu Lorton, gdzie z nim rozmawiałem, ciągle opowiadał o macosze, która zamykała go w piwnicy ich domu. Miał obsesję na tym punkcie. Sampson pokiwał głową. - Znając Gary'ego tak dobrze, nie mogę winić tej biednej kobiety. Trzymała go tam godzinami, nieraz cały dzień, jeŜeli ojciec był poza domem. Gasiła lampę, ale on nauczył się chować świeczki. Przy ich świetle czytał o porywaczach, gwałcicielach, wielokrotnych mordercach i innych paskudnikach. - No to mamy doktora Freuda, co? Wielokrotni mordercy byli wzorcowymi bohaterami jego dzieciństwa? - Coś w tym guście. Gary mówił, Ŝe kiedy siedział w piwnicy, wyobraŜał sobie, jak popełnia masowe morderstwa i inne okrucieństwa - dopóki go stamtąd nie wypuszczono. Miał taką idee fixe, Ŝe kiedy wychodzi z piwnicy, natychmiast odzyskuje wolność i siłę. Czy przychodzi ci na myśl jakieś tutejsze pomieszczenie kojarzące się z piwnicą? Albo na Union Station? Sampson wyszczerzył wielkie i olśniewająco białe zęby - taki uśmiech pozwala człowiekowi wierzyć, Ŝe jest lubiany bardziej niŜ w rzeczywistości. - Te dworcowe tunele są namiastką piwnicy z domu młodego Gary'ego, zgadza się? Kiedy stamtąd wychodzi, czar traci moc. W końcu mści się na całym świecie. - Myślę, Ŝe jest to pewien fragment tego, z czym mamy do czynienia - powiedziałem. - Ale z Garym nie pójdzie tak łatwo. W kaŜdym razie znaleźliśmy jakiś punkt zaczepienia. Wydostaliśmy się na główny poziom Penn Station. Przypuszczalnie w taki sam sposób Gary Soneji zjawił się tutaj poprzedniego popołudnia. Im więcej o tym myślałem, tym bardziej byłem przekonany, Ŝe departament policji Nowego Jorku ma słuszność. Soneji z pewnością był zabójcą równieŜ na Penn Station. 54

Patrzyłem na tłum pasaŜerów zatrzymujących się pod migoczącymi napisami na tablicy odjazdów. WyobraŜałem sobie Gary'ego Sonejiego, jak stoi w miejscu, obserwuje i zapamiętuje, co dzieje się dookoła. Zły chłopiec znowu został wypuszczony z piwnicy! Ciągle marzy o sławnych zbrodniach, o sukcesie, jaki nie mieści się w nawet najkoszmarniejszych snach. - Doktor Cross, jak sądzę. Usłyszałem swoje nazwisko, gdy szedłem z Sampsonem w kierunku jasno oświetlonej poczekalni dworcowej. Brodaty męŜczyzna ze złotym kolczykiem w uchu uśmiechnął się z własnego Ŝarciku. Wyciągnął rękę. - Jestem detektyw Manning Goldman. Dobrze, Ŝe przyjechaliście. Wczoraj był tu Gary Soneji - powiedział z przekonaniem.

ROZDZIAŁ 24 Przywitaliśmy się z Goldmanem i jego partnerem, młodym detektywem, który jak gdyby pozostawał w cieniu starszego kolegi. Manning Goldman ubrany był w jasnoniebieską sportową koszulę, z odpiętymi trzema guzikami. Pod spodem miał podkoszulek odsłaniający srebrzyste i rudawozłote włosy, podchodzące aŜ do podbródka. Jego towarzysz był od stóp do głowy w czerni. Jeśli chodzi o dziwaczne duety, mnie najbardziej podobają się Oscar i Felix. Na początek Goldman podzielił się z nami wiadomościami o dokonanych noŜem zabójstwach na Penn Station. Nowojorski detektyw mówił energicznie i bardzo szybko. Bez ustanku gestykulował i wydawał się całkowicie pewny własnych umiejętności oraz poglądów. Dowodził tego fakt, Ŝe zwrócił się do nas w sprawie, którą sam prowadził. Nie byliśmy dla niego groźni. - Ustaliliśmy, Ŝe zabójca dostał się schodami przy torze dziesiątym, tak jak wy teraz. Rozmawialiśmy z trzema świadkami, którzy być moŜe widzieli go w pociągu Metroliner z Waszyngtonu - relacjonował Goldman. Jego śniady, czarnowłosy partner nie powiedział ani słowa. - Mimo to nie dysponujemy porządnym rysopisem mordercy, bo kaŜdy ze świadków opisał go inaczej; moim zdaniem to jest bez sensu. Czy macie jakiś pomysł na temat tej kwestii? - Soneji jest dobry w makijaŜu i przebierankach. Lubi oszukiwać innych, a zwłaszcza policję. Czy wiadomo, gdzie wsiadł do pociągu? - zapytałem. Goldman sprawdził zapiski w czarnym skórzanym notesie. - Ten pociąg zatrzymuje się w Waszyngtonie, Baltimore, Filadelfii, Wilmington, Princeton Junction i w Nowym Jorku. Zakładamy, Ŝe wsiadał w Waszyngtonie. Spojrzałem na Sampsona, a potem znowu na nowojorskiego detektywa. - Soneji mieszkał kiedyś w Wilmington z Ŝoną i córeczką. Pochodzi z okolic Princeton. - O tym nie wiedzieliśmy - przyznał Goldman. 55

Nie mogłem nie zauwaŜyć, Ŝe zwraca się tylko do mnie, jakby Sampsona i Grozy w ogóle nie było. Dziwne zachowanie, wprawiające w zakłopotanie pozostałych. - Załatw mi rozkład jazdy wczorajszego Metrolinera, tego, który przyjechał tu o piątej dziesięć po południu. Chcę sprawdzić przystanki - warknął do Grozy Goldman. Młody detektyw pospieszył spełnić polecenie. - Słyszeliśmy, Ŝe dźgnięto trzy osoby, wszystkie ze skutkiem śmiertelnym odezwał się w końcu Sampson. Wiedziałem, Ŝe wystawia Goldmana na próbę. Przypuszczalnie doszedł do przekonania, Ŝe detektyw jest nowojorskim dupkiem pierwszej klasy. - O tym moŜna przeczytać na pierwszych stronach we wszystkich gazetach rzucił półgębkiem Goldman. Wredna uwaga, sformułowana krótko i węzłowato. - Pytam dlatego, Ŝe... - zaczął Sampson, zachowując kamienny spokój. Goldman przerwał mu niecierpliwym machnięciem ręki. - PokaŜę miejsca, w których dokonano zabójstw - znowu zwracał się tylko do mnie. - MoŜe dzięki temu dowiem się od was czegoś więcej na temat Sonejiego. - Detektyw Sampson zadał pytanie - wtrąciłem. - Tak, ale bezsensowne. Nie mam czasu ani na głupie rozmowy, ani na durne pytania. Mówiłem, Ŝe mamy iść dalej. Soneji rozrabia w moim mieście. - Co wiecie o noŜach? DuŜo macie przypadków zadźgania? - zapytał Sampson. Wyczuwałem, Ŝe zaczyna tracić cierpliwość. Obaj byliśmy znacznie wyŜsi od Goldmana. - Owszem, mieliśmy sporo przypadków zabójstw noŜem - odrzekł Goldman. - Wiem, do czego pan zmierza. Jest mało prawdopodobne, by Soneji zabił noŜem trzy osoby w trzech podejściach. UŜywał bardzo ostrego noŜa o dwustronnym ząbkowanym ostrzu. Mógł rozerŜnąć kaŜdą ofiarę niczym chirurg z ośrodka medycznego Nowojorskiego Uniwersytetu. A właśnie, dodatkowo umoczył nóŜ w cyjanku potasu. To zabija w ciągu minuty. Właśnie do tego zmierzałem. Sampson powstrzymał się od dalszych pytań. Informacja o truciźnie była dla nas nowością. John zdał sobie sprawę, Ŝe trzeba wysłuchać, co Goldman ma do powiedzenia. Tutaj, w Nowym Jorku nie mogliśmy sobie pozwolić na przepychanki personalne. W kaŜdym razie jeszcze nie teraz. - Czy Soneji wcześniej uŜywał noŜa? - zapytał Goldman, ponownie zwracając się do mnie. - Albo trucizny? Wiedziałem, Ŝe stara się mnie wysondować i wykorzystać. Nie miałem nic przeciw temu. Zasada „bierz i daj” jest stosowana przy większości spraw angaŜujących róŜne komórki wymiaru sprawiedliwości. - NóŜ? Kiedyś zabił noŜem agenta FBI. Trucizna? Nie wiem. Ale nie byłbym zaskoczony. Kiedy dorastał, strzelał równieŜ z rozmaitej broni ręcznej i karabinów. Detektywie Goldman, Soneji lubi zabijać. Szybko się uczy, więc mógł to zrobić. Broń palna, noŜe i trucizna. - Niech pan mi wierzy, on to zrobił. Był tu zaledwie parę minut i zostawił za sobą trzy martwe ciała, ot tak - Goldman pstryknął palcami. 56

- Czy na miejscu zabójstwa było duŜo krwi? - zapytałem. To pytanie chodziło mi po głowie od samego Waszyngtonu. - Krwi było od cholery. KaŜdą ofiarę chlasnął dość głęboko. Dwóm poderŜnął gardła. Dlaczego? - Z tą krwią moŜe się coś wiązać. - Opowiedziałem Goldmanowi o swoich ustaleniach z Union Station. - Snajper z Waszyngtonu narobił niezłego bałaganu. Jestem prawie pewny, Ŝe Soneji zrobił to celowo. Wykorzystał puste miejsca. Zostawił teŜ ślad mojej krwi na swojej broni. Prawdopodobnie wie równieŜ, Ŝe jestem w Nowym Jorku - pomyślałem. - Nie jestem do końca przekonany, kto tu kogo śledzi.

ROZDZIAŁ 25 Przez następną godzinę Goldman i jego partner zdzierali podeszwy, oprowadzając nas po Penn Station, a szczególnie po miejscach, w których trzy osoby zginęły od ciosów noŜa. Na posadzce jeszcze widoczne były obrysy ciał, a odgrodzone obszary powodowały większy niŜ zazwyczaj tłok na dworcu. Kiedy zakończyliśmy oględziny stacji, miejscowi detektywi wyprowadzili nas na ulicę, gdzie ich zdaniem Soneji wsiadł do taksówki, którą wyjechał ze śródmieścia. Obserwowałem Goldmana, przypatrywałem się, jak pracuje. Fakt, był całkiem dobry. Oprowadzał nas w interesujący sposób. Tyle Ŝe trzymał nos trochę wyŜej niŜ reszta przeciętnych ludzi. Ta maniera, mimo dziwacznego ubierania się, nadawała mu aurę pewnej wyniosłości. - Byłbym skłonny twierdzić, Ŝe uciekając, skorzystał raczej z metra - powie działem, gdy stanęliśmy na hałaśliwej Ósmej Alei. Nad naszymi głowami widniał napis informujący, Ŝe w Madison Square Garden występuje Kiss. Szkoda, Ŝe nie mogę się tam wybrać. Goldman uśmiechnął się szeroko. - Mnie równieŜ to przyszło do głowy. Świadkowie mówią o róŜnych drogach ucieczki. Byłem ciekaw, czy ma pan na tę sprawę własny pogląd. Ja teŜ sądzę, Ŝe Soneji pojechał metrem. - Pociągi mają dla niego szczególne znaczenie. Myślę, Ŝe są częścią jego rytuału. Jako dzieciak marzył o kolejce do zabawy, ale nigdy jej nie dostał. - Aha, quod erat demonstrandum* - skwitował Goldman z nieszczerym uśmiechem. - I teraz zabija ludzi na dworcach. To wydaje mi się w pełni przekonujące. Dziwne tylko, Ŝe nie wysadził w powietrze tego całego pieprzonego pociągu. Nawet Sampson roześmiał się, słysząc taką ripostę. * quod erat demonstrandum (łac.) - co było do dowiedzenia.

57

Po zakończeniu wycieczki po Penn Square i okolicznych ulicach pojechaliśmy do śródmieścia, na One Police Plaza. Do czwartej po południu wysłuchiwałem, czym zajmuje się departament policji Nowego Jorku, a przynajmniej musiałem słuchać tego, co Manning Goldman zdecydował się ujawnić. Byłem prawie pewny, Ŝe mordercą z Penn Station jest Gary Soneji. Osobiście skontaktowałem się z Bostonem, Filadelfią i Baltimore, by delikatnie dać im do zrozumienia, Ŝeby zwrócili uwagę na dworce kolejowe. To samo zasugerowałem Kyle'owi Craigowi oraz FBI. - Teraz wracamy do Waszyngtonu - powiedziałem wreszcie do Goldmana i Grozy. - Dziękujemy, Ŝe zwróciliście się do nas w tej sprawie. Bardzo nam to pomogło. - Zadzwonię, jeŜeli pojawi się coś nowego. Pan zrobi tak samo, co? - zapytał Manning Goldman, wyciągając rękę na poŜegnanie. - Mam przeczucie, Ŝe jeszcze usłyszymy o Garym Sonejim. Skinąłem głową. Podzielałem to przeczucie.

ROZDZIAŁ 26 W swoich wyobraŜeniach Gary Soneji leŜał obok Charlesa Josepha Whitmana na dachu wieŜy Uniwersytetu Teksaskiego - było to gdzieś koło 1966 roku. Wszystko to dzieje się w jego cholernym, niewiarygodnym mózgu! Był tam z Charliem Whitmanem wiele, wiele razy - odkąd sprawca masowych zabójstw z 1966 roku stał się idolem jego chłopięcych lat. W następnych latach wyobraźnię Gary'ego zdominowali inni mordercy, ale Ŝaden z nich nie przypominał Charliego Whitmana. Whitman naleŜał do pierwotnych Amerykanów, a niewiele juŜ takich zostało. Popatrzmy - Soneji prześledził nazwiska swoich faworytów. James Herberty, który bez ostrzeŜenia otworzył ogień w restauracji McDonalda w San Ysidio w Kalifornii. Zabił dwadzieścia jeden osób, zanim zdąŜyły pochłonąć swoje tłuste hamburgery. Przed kilku laty Soneji skopiował strzelaninę z McDonalda. Właśnie wtedy stanął pierwszy raz twarzą w twarz z Crossem. Następnym na liście wybrańców był listonosz Patrick Sherill, który w Edmond w Oklahomie rozwalił czternastu współpracowników i przypuszczalnie stał się powodem paranoicznego strachu przed szalonymi listonoszami. Później Gary został admiratorem dzieła dokonanego przez Martina Bryanta w karnej kolonii w Port Arthur na Tasmanii. Był równieŜ Thomas Watt Hamilton, który zawładnął umysłami niemal wszystkich mieszkańców planety dzięki strzelaninie w szkole podstawowej w szkockiej miejscowości Dunblane. Gary Soneji z desperacją starał się zawładnąć umysłami wszystkich ludzi, zmienić się w wielką, niepokojącą ikonę ogólnoświatowego internetu. On teŜ zamierzał odnieść sukces. Wszystko sobie dokładnie obmyślił. 58

Jednak jego ulubionym bohaterem nadal pozostał Charlie Whitman jako pierwszy, „szaleniec z wieŜy”, niegrzeczny chłopiec z Teksasu. BoŜe, ileŜ to razy kładł się na dachu tej wieŜy w palących promieniach sierpniowego słońca, obok niegrzecznego chłopca Charliego? Wszystko działo się w jego umyśle! Whitman miał dwadzieścia pięć lat i studiował na wydziale architektury Uniwersytetu Teksaskiego, kiedy dostał szału. Na taras widokowy stumetrowej kamiennej wieŜy górującej nad kampusem wniósł cały swój arsenał; gdy się tam znalazł, musiał się poczuć jak Bóg. Zanim dotarł na wieŜę, zamordował Ŝonę i matkę. To Whitman spowodował, Ŝe tego dnia Charlie Starkweather wydawał się pętakiem, zwyczajnym głupkiem. To samo moŜna powiedzieć o Dickie Hickocku i Perrym Smicie, punkach wywodzących się z białej biedoty Południa, których unieśmiertelnił Truman Capote w ksiąŜce Z zimną krwią. Lecz przy Charlesie Whitmanie ci dwaj takŜe wyglądali na pętaków. Soneji nigdy nie zapomni pewnego fragmentu z artykułu tygodnika „Time”, opisującego strzelaninę z teksaskiej wieŜy. Umiał go na pamięć: „Jak wielu innych masowych zabójców, Charles Whitman był w dzieciństwie chłopcem wzorowym, takim, jakich kobiety z sąsiedztwa stawiają za wzór własnym nieznośnym dzieciakom. SłuŜył jako ministrant w kościele katolickim, zarabiał pieniądze, roznosząc gazety”. Cholerny cwaniaczek. I kolejny specjalista od kamuflaŜu, to fakt. Nikt nie miał pojęcia, Q czym Charlie myśli ani jaki numer zamierza na koniec wykręcić. Usadowił się pod szóstką na zegarowej tarczy, po czym otworzył ogień - była jedenasta czterdzieści osiem przed południem. Na otaczającym wieŜę podeście szerokości sześciu stóp połoŜył obok siebie maczetę, nóŜ, sześciomilimetrowy karabin remington z ryglem, inny remington kaliber 35 mm, pistolet luger oraz rewolwer marki Smith & Wesson kaliber .357. Policjanci z jednostek miejscowych i stanowych opróŜnili tysiące magazynków, strzelając do wieŜy, niewiele brakowało, by odstrzelili całą tarczę zegara ale potrzebowali ponad półtorej godziny, Ŝeby dostać Charlesa Whitmana. Cały świat podziwiał jego odwagę i niepowtarzalny wygląd. Cały cholerny świat go zauwaŜył. Ktoś zapukał do drzwi pokoju hotelowego, który zajmował Soneji! Ten odgłos przywrócił go rzeczywistości. Od razu przypomniał sobie, gdzie się znajduje. Jest w Nowym Jorku, w pokoju 419 hotelu „Plaza”, o którym tyle czytał jako dziecko. Zawsze marzył, Ŝe przyjedzie do Nowego Jorku pociągiem i zatrzyma się w „Plaza”. No i wreszcie tu jest. - Kto tam? - zawołał, nie podnosząc się z łóŜka. Wyciągnął spod kołdry półautomatyczną broń i wycelował w szybkę wziernika w drzwiach. - Pokojówka - odpowiedział kobiecy głos z hiszpańskim akcentem. - Czy mam panu poprawić łóŜko? - Nie, moŜe być tak, jak jest - rzekł Soneji i uśmiechnął się do siebie. 59

„No cóŜ, senorita, zamierzam zrobić z nowojorskich gliniarzy amatorów, którymi zresztą na ogół są. Zapomnij o ścieleniu łóŜka, zatrzymaj dla siebie miętowe czekoladki. Teraz na to za późno.” ChociaŜ z drugiej strony - Soneji zastanowił się jeszcze raz. - Hej! Proszę mi przynieść miętowe czekoladki. Lubię je. Mam ochotę na coś słodkiego. Gary Soneji oparł się o zagłówek na łóŜku i patrzył z uśmiechem, jak pokojówka otwiera kluczem drzwi i wchodzi do pokoju. MoŜe warto ją załatwić, zlać tę dziewczynę na kwaśne jabłko? Doszedł jednak do wniosku, Ŝe nie jest to dobry pomysł. Chciał spędzić jedną noc w „Plaza”. Czekał na to od wielu lat. Cel wart ryzyka. Najbardziej zachwycało go, Ŝe nikt nie ma zielonego pojęcia, gdzie on się wybiera. Ten fakt sprawiał, Ŝe sytuacja była tak doskonała. Nikt nie zgadnie, czym to się zakończy. Ani Alex Cross, ani nikt inny.

ROZDZIAŁ 27 Przyrzekłem sobie, Ŝe tym razem nie pozwolę, by Soneji wystrychnął mnie na Judka. Nic zamierzałem teŜ dopuścić, Ŝeby ponownie zawładnął moją duszą. ZdąŜyłem wrócić z Nowego Jorku na późną kolację z Naną i dziećmi. Damon, Jannie i ja posprzątaliśmy na parterze, po czym usiedliśmy do stołu w jadalni. W tle rozbrzmiewała słodka muzyka Keitha Jarretta. Było bardzo przyjemnie. Właśnie taki nastrój powinien panować - widziałem w nim korzystne dla siebie przesłanie. - Jestem pod wielkim wraŜeniem, tatusiu - skomentowała Jannie, kiedy po chyliliśmy się nad stołem, by rozłoŜyć „elegancką” srebrną zastawę oraz szklanki i talerze, które przed laty wybierałem z moją Ŝoną Marią. - Przyjechałeś aŜ z Nowego Jorku. Wróciłeś z tak daleka. I zdąŜyłeś na kolację. Wspaniale, tatusiu. Uśmiechała się promiennie, chichotała i głaskała mnie po ręce, kiedy nakrywaliśmy do stołu. Dziś wieczorem byłem dobrym ojcem. Jannie zaaprobowała moje postępowanie bez zastrzeŜeń. ZłoŜyłem jej formalny ukłon. - Dziękuję ci, moja kochana córeczko. A jeśli chodzi o Nowy Jork, gdzie dzisiaj byłem - jak myślicie, jak daleko on leŜy? - W kilometrach czy milach? - zapytał Damon z drugiej strony stołu, gdzie na wzór eleganckich restauracji układał serwetki w kształcie wachlarzy. Damon potrafi dobrze podpatrywać róŜne rzeczy. - Obie miary są do przyjęcia. - Mniej więcej dwieście czterdzieści osiem mil w jedną stronę - odpowiedziała Jannie. - Co ty na to? 60

Otworzyłem oczy najszerzej jak mogłem, zacząłem nimi wywracać i zrobiłem śmieszną minę. Ciągle jeszcze potrafię odegrać jedną czy dwie takie scenki. - Teraz ja jestem pod wraŜeniem. Doskonale, Jannie. Dygnęła skromnie, na co ja odpowiedziałem dwornym ukłonem. - Dziś rano zapytałam Nanę, jak to daleko - zwierzyła się. - Czy dobrze zrobiłam? - Wspaniale - Damon postanowił wypowiedzieć się na temat zasad moralnych siostry. - To się nazywa powołanie odkrywcy. - Tak, wspaniale, dziecinko - dodałem, po czym roześmialiśmy się z jej sprytu i poczucia humoru. - A podróŜ tam i z powrotem to razem czterysta dziewięćdziesiąt sześć mil dodał Damon. - Oboje jesteście bardzo bystrzy! - powiedziałem Ŝartobliwym tonem. - Oboje jesteście spryciule, bystrzaki, cwaniury pierwszej klasy! - Co tam się dzieje? Czy przeoczyłam coś waŜnego? - zawołała Nana z kuchni, skąd płynęły smakowite zapachy. Nie lubi, jak ją coś omija. O ile się orientuję, nigdy do tego nie dopuściła. - G.E. College Bowl! - zawołałem w odpowiedzi. - Stracisz ostatnią koszulę, Alex, jeŜeli staniesz przeciwko tej dwójce uczniaków - ostrzegła mnie. - Ich głód informacji nie zna granic. Szybko zdobywają wiedzę prawdziwie encyklopedyczną. - En-cy-klo-pe-dycz-ną! - Jannie uśmiechnęła się szeroko. - Cakewalk! - wykrzyknęła po chwili i odtańczyła Ŝwawy, stary taniec, pochodzący z czasów plantatorów. Któregoś dnia nauczyłem Jannie tańczyć go przy wtórze pianina. Forma muzyczna cakewalku stała się podstawą nowoczesnego jazzu. Łączyła polirytmiczność muzyki z Afryki Zachodniej z klasycznymi melodiami i marszami europejskimi. W czasach plantatorów ten, kto najlepiej tańczył danego wieczoru, wygrywał ciasto. Stąd powiedzenie „zasłuŜyłeś na ciastko”. Jannie znała całą tę historię, wiedziała teŜ, jak naleŜy tańczyć ten taniec w tradycyjnym stylu, dodając jeden lub dwa współczesne wygibasy. Potrafiła równieŜ odtworzyć słynny „Krok słonia” Jamesa Browna i „Spacer po księŜycu” Michaela Jordana. Po kolacji pozmywaliśmy naczynia, po czym zeszliśmy do piwnicy na lekcję boksu, którą odbywaliśmy raz na dwa tygodnie. Damon i Jannie byli nie tylko rozgarnięci, ale takŜe twardzi i zadziorni. W szkole nikt nie śmiał ich zaczepiać. Jannie czasem mówi: Rozum i mocny lewy hak! Taką kombinację trudno przełamać. W końcu powróciliśmy do bawialni. Kotka Rosie zwinęła się w kłębek na kolanach Jannie. Oglądaliśmy w telewizji mecz baseballa, kiedy znowu przyszedł mi na myśl Soneji. Ze wszystkich morderców, z jakimi miałem kiedykolwiek do czynienia, on był najbardziej przeraŜający. Myślał tylko o jednym, miał obsesję na tym punkcie, był teŜ całkowicie pomylony, by uŜyć terminu medycznego, którego nauczono mnie 61

przed laty na Uniwersytecie Johna Hopkinsa. Jego wyobraźnię pobudzał gniew, natomiast fantazja stała się impulsem do działania. Kilka miesięcy temu Soneji poinformował mnie przez telefon, Ŝe podrzucił nam w prezencie kota. Wiedział, Ŝe przygarnęliśmy i pokochaliśmy kotkę - małą Rosie. Powiedział, Ŝe ilekroć na nią popatrzę, powinienem pomyśleć: Gary jest w tym domu. Jest właśnie tu. Pomyślałem, Ŝe Gary zauwaŜył bezpańskiego kota koło naszego domu i wymyślił kolejną paskudną historię. Uwielbiał kłamać, zwłaszcza kiedy jego kłamstwa raniły innych. JednakŜe tego wieczoru, wiedząc, Ŝe Soneji znowu umknął spod kontroli, miałem złe przeczucia co do Rosie. Bardzo się tym przejąłem. Gary jest w domu. Jest właśnie tu. JuŜ chciałem wyrzucić kota z mieszkania, lecz to niczego by nie rozwiązało, postanowiłem więc zaczekać do rana, aby zrobić z Rosie to, co naleŜało. Przeklęty Soneji. Czego on ode mnie chce, do cholery? Czego chce od mojej rodziny? Co on zrobił Rosie, zanim podrzucił ją nam do domu?

ROZDZIAŁ 28 Czułem się zdrajcą wobec dzieci i biednej małej Rosie. Kiedy następnego dnia rano jechałem do odległego o trzydzieści sześć mil Quantico, miałem wraŜenie, Ŝe nie jestem ludzką istotą. Zawiodłem zaufanie dzieci i prawdopodobnie robiłem coś strasznego, lecz nie widziałem innego wyjścia. Przed wyjazdem wsadziłem Rosie do jednej z tych paskudnych, drucianych klatek dla zwierząt. Biedactwo protestowało, miauczało i drapało pręty klatki tak gwałtownie, Ŝe ją w końcu wypuściłem. - A teraz bądź grzeczna - ostrzegłem delikatnie. - Idź sobie i rób, co chcesz. Rosie ciąŜyła mi niczym wyrzut sumienia, wywoływała podły nastrój. Wiadomo, nauczyła się tego od Damona i Jannie. Zapewne nie wiedziała, jak bardzo powinna być na mnie zła. A moŜe i wiedziała - koty mają intuicję. Obawiałem się, Ŝe piękna rudobrązowa abisynka będzie musiała zginąć, moŜe nawet tego dnia. Nie miałem pojęcia, jak wytłumaczę to dzieciom. - Nie drap siedzeń. I ani mi się waŜ wskakiwać na głowę! - ostrzegałem Rosie łagodnym, pojednawczym tonem. Miauknęła kilka razy, po czym w miarę spokojnie dojechaliśmy do kwatery głównej FBI w Quantico. Wcześniej zapowiedziałem swój przyjazd Chetowi Elliottowi z tamtejszej sekcji analiz naukowych. Oczekiwał nas. Niosłem kota w jednej ręce, w drugiej trzymałem kołyszącą się klatkę. Teraz miało się zacząć najgorsze. śeby jeszcze bardziej utrudnić mi zadanie, Rosie wspięła się na tylne łapki i potarła noskiem moją twarz. Patrzyłem w jej piękne, zielone oczy i trudno mi było to wszystko znieść. 62

Chet miał na sobie ubranie ochronne: biały fartuch laboranta, białe plastikowe rękawiczki, nawet zabarwione na złoto gogle. Wyglądał jak król karnawałowych przebierańców. Popatrzył na Rosie, potem na mnie i powiedział: - Dziwaczna dziedzina wiedzy. - Co teraz będzie? - zapytałem. Kiedy zobaczyłem go w tym stroju ochronnym, serce uciekło mi w pięty. Potraktował sprawę z pełną powagą. - Idź teraz do administracji - rzekł. - Kyle Craig chce się z tobą widzieć. Mówił, Ŝe to waŜna sprawa. Jak wiadomo, dla Kyle'a wszystko jest bardzo waŜne, nie moŜe poczekać nawet sekundy. Wiem, Ŝe dostaje obłędu w związku z panem Smithem, podobnie jak my wszyscy. Smith jest najbardziej zwariowanym skurwielem, z jakim mamy do czynienia. - Co się stanie z Rosie? - zapytałem. - Najpierw rentgen. Mam nadzieję, Ŝe mała Rosie nie jest chodzącą bombą dostarczoną przez Sonejiego z najlepszymi Ŝyczeniami. JeŜeli mam rację, to potem zajmiemy się toksykologią. Zbadamy ją, szukając śladu narkotyków lub trucizny w tkankach i płynach organicznych. Ty jesteś wolny. Idź do Kyle'a. Ona i ja poradzimy sobie sami. Postaram się postępować z nią jak najdelikatniej, Alex. W mojej rodzinie wszyscy przepadają za kotami. Ja takŜe, wiesz? Rozumiem te sprawy. Pokiwał głową i nałoŜył gogle przypominające okulary pływaka. Rosie otarła się o niego, z czego wywnioskowałem, Ŝe zdaje sobie sprawę, iŜ nic jej nie grozi. Przynajmniej na razie. Zaniepokoiłem się dopiero później; niewiele brakowało, Ŝebym się popłakał.

ROZDZIAŁ 29 Poszedłem do Kyle'a, chociaŜ domyślałem się, o co mu chodzi. Bałem się tej konfrontacji, starcia dwóch silnych osobowości, do czego niekiedy między nami dochodziło. Kyle chciał porozmawiać o sprawie pana Smitha, brutalnego zabójcy, który zamordował kilkunastu ludzi w Ameryce i Europie. Kyle twierdził, Ŝe były to najpotworniejsze, najbardziej przeraŜające zbrodnie, jakie oglądał. MoŜna mu wierzyć, poniewaŜ Kyle'a znano z braku skłonności do przesady. Jego gabinet mieścił się na najwyŜszym piętrze budynku akademickiego, ale tym razem Kyle pracował w piwnicy administracji. Z tego, co mówił, wynikało, Ŝe właściwie tam mieszka razem z wielką tablicą, wymyślnymi komputerami, telefonami i licznym personelem FBI. W czasie mojej porannej wizyty Ŝadna z tych osób nie robiła wraŜenia szczęśliwej. Na wielkiej tablicy widniał wynik wypisany jasnoczerwonymi znakami: PAN SMITH - PORZĄDNI LUDZIE 19:0. - Wygląda na to, Ŝe znowu czeka cię sława. MoŜesz iść tylko w górę - powiedziałem. Kyle siedział przy duŜym biurku z włoskiego orzecha, pochłonięty studiowaniem zapisków na tablicy dowodów. W końcu mnie zauwaŜył. 63

Znałem juŜ tę sprawę - wiedziałem o niej więcej, niŜ bym sobie Ŝyczył. Smith rozpoczął łańcuch krwawych zbrodni w Cambridge w Massachusetts. Następnie przeniósł się do Europy, gdzie do tej pory znaczy ten przeraŜający szlak. Jego ostatnią ofiarą był londyński policjant - znany inspektor, którego akurat wyznaczono do prowadzenia sprawy pana Smitha. Zbrodnie pana Smitha były tak dziwaczne, obłędne i nietypowe, Ŝe media zastanawiały się powaŜnie, czy nie są one dziełem kosmity, przybysza z innej planety. śadna ludzka istota nie zdobyłaby się na takie okrucieństwo jak on. Wydawało się, Ŝe ta teoria się potwierdza. - Myślałem, Ŝe nigdy tu nie trafisz - przywitał mnie Kyle. Uniosłem ręce w obronnym geście. - Nic nie poradzę. Nie dam rady, Kyle. Po pierwsze, jestem juŜ zarŜnięty sprawą Sonejiego, po drugie, rezygnuję z Ŝycia rodzinnego, bo za duŜo pracuję. Kyle skinął głową. - Dobrze, dobrze. Słyszę, rozumiem i do pewnego stopnia zgadzam się z tobą. Ale skoro juŜ tu jesteś i masz wolną chwilkę, chcę pogadać na temat pana Smitha. Wierz mi, Alex, czegoś takiego jeszcze nie widziałeś. Sam byś się zainteresował. - Nie zainteresuję się. Prawdę powiedziawszy, muszę zaraz wyjść przez te same drzwi, przez które tu się dostałem. - Mamy wyjątkowo parszywy problem, Alex. Pozwól, Ŝe będę mówił, a ty słuchaj. Tylko posłuchaj, nic więcej - prosił Kyle. Ustąpiłem odrobinę. - Posłucham. Tylko tyle. Nie dam się w to wciągnąć. Kyle wykonał ceremonialny ukłon w moim kierunku. - No to słuchaj - powiedział. - Słuchaj uwaŜnie, Alex. Zobaczysz, zakręci ci się w głowie, masz na to moje słowo. Ja teŜ to przeŜyłem. Następnie opowiedział o agencie noszącym nazwisko Thomas Pierce, który zajmował się sprawą pana Smitha. Intrygujące, bo kilka lat temu Smith zamordował brutalnie narzeczoną Pierce'a. - Thomas Pierce jest najbardziej wnikliwym śledczym i najbystrzejszym człowiekiem, jakiego poznałem - mówił Kyle. - Nie pozwalaliśmy mu się nawet zbliŜyć do sprawy Smitha z oczywistych powodów. On pracował samodzielnie, w pojedynkę. Osiągał postęp tam, gdzie my goniliśmy w piętkę. W końcu jednak oznajmił, Ŝe jeŜeli nie damy mu pracować nad sprawą Smitha, odejdzie z Biura. Groził, Ŝe rozwiąŜe ten problem samodzielnie, na własną rękę. - Więc daliście mu tę sprawę? - zapytałem. - On jest bardzo przekonywający. W ostateczności poszedł z tym do dyrektora. Sprzedał Burnsa. Pierce myśli logicznie, jest twórczy. Nie widziałem nikogo, kto umiałby tak jak on analizować problem. A w sprawie pana Smitha zachowuje się jak fanatyk. Pracuje po osiemnaście-dwadzieścia godzin na dobę. - Ale nawet Pierce nie jest w stanie jej rozgryźć - powiedziałem, wskazując palcem na wielką tablicę. Kyle skinął głową. - W końcu zaczynasz rozumieć, Alex. Koniecznie potrzebny mi twój udział. Chcę, Ŝebyś poznał Thomasa Pierce'a. Musisz się z nim spotkać. 64

- Zgodziłem się posłuchać - odrzekłem Kyle'owi - ale nie muszę się z nikim spotykać. Kyle wypuścił mnie ze swych szponów jakieś cztery godziny później. Faktycznie, dostałem zawrotu głowy od opowiadań o panu Smisie i Thomasie Pierce, lecz nie dałem się w to wciągnąć. Po prostu nie mogłem. Poszedłem sprawdzić, co się dzieje z Rosie. Chet Elliott przyjął mnie natychmiast. W dalszym ciągu miał na sobie laboratoryjny fartuch, rękawice i złote gogle. Szedł w moją stronę powolnym, drobnym kroczkiem - z czego wywnioskowałem, Ŝe ma złe wiadomości. Nie miałem ochoty ich słuchać. Po chwili uśmiechnął się szeroko, czym mnie zaskoczył. - Nie widzimy u niej nic niepokojącego, Alex. Nie wydaje mi się, aby Soneji coś jej zrobił. Chciał cię wpuścić w kanał. Sprawdziliśmy lotne związki - i nic. Później niegazowe organiczne związki chemiczne, których obecność w jej ciele byłaby czymś niezwykłym. TakŜe nic. Serologia kryminalna zbadała krew. Powinieneś zostawić ją u nas na kilka dni, chociaŜ wątpię, czy wykryjemy cokolwiek. To faktycznie wspaniały kotek. - Wiem o tym - powiedziałem, odetchnąwszy z ulgą. - Czy mogę ją zobaczyć? - Oczywiście. Cały dzień pyta o ciebie. Nie wiem dlaczego, ale chyba cię lubi. Zaprowadził mnie do Rosie. Umieszczono ją w małej klatce wyglądała na bardzo spłoszoną. To ja ją tu przywiozłem, nikt inny. Równie dobrze mogłem sam przeprowadzić badania laboratoryjne. - To nie moja wina - tłumaczyłem najlepiej, jak mogłem. - Miej pretensje do Sonejiego, a nie do mnie. Nie patrz na mnie w ten sposób. W końcu pozwoliła się wyciągnąć z klatki, a nawet potarła noskiem moją szyję. - Jesteś bardzo dzielną dziewczynką - powiedziałem szeptem. - Mam wobec ciebie dług, a długi zawsze spłacam. Mruknęła coś i polizała mnie w policzek języczkiem szorstkim jak papier ścierny. Słodka Rosie O’Grady.

ROZDZIAŁ 30 Londyn, Anglia Pan Smith, ubrany jak anonimowy ulicznik w porwany, poplamiony czarny skafander, szedł szybkim krokiem Lower Regent Street w stronę Piccadilly Circus. Idziemy do cyrku, no, no! - podśpiewywał w myślach. Jego cynizm był równie cięŜki i mętny jak londyńskie powietrze. Nikt nie zauwaŜył go tego popołudnia w tłumie przechodniów. W wielkich, cywilizowanych stolicach nikt nie zwraca uwagi na biedaków. Pan Smith wiedział o tym i wykorzystał to we własnym interesie. 65

Szedł pospiesznie, niosąc swój bagaŜ, aŜ dotarł do zatłoczonego Piccadilly. Bystrym wzrokiem zlustrował intensywny jak zwykle w tym miejscu ruch czego moŜna się w końcu spodziewać u wylotu pięciu duŜych ulic. Popatrzył na Tower Records, McDonalda, Trocadero - i uznał, Ŝe stanowczo za duŜo tu neonowych reklam. Wokół kręcili się ludzie z plecakami i czatujący fotoreporterzy. Oto on - jedyny Obcy. Jedyna istota nie pasująca pod Ŝadnym względem do pozostałych. Pan Smith nagle poczuł się taki samotny, tak niesłychanie samotny wśród wielu osób w śródmieściu Londynu. Postawił długą, cięŜką torbę pod słynnym posągiem Erosa na Piccadilly Circus. Nadal nikt nie zwracał na niego uwagi. Zostawił torbę i odszedł wzdłuŜ Piccadilly w kierunku Haymarket. Kiedy znalazł się kilka przecznic dalej, zatelefonował na policję. Zawsze tak robił. Informacja była prosta, jasna, rzeczowa. Ich czas nadszedł. - Inspektor Drew Cabot znajduje się na Piccadilly Circus. Jest w szarej torbie na ubrania. Dokładnie mówiąc, jest w niej to, co z niego zostało. Spieprzyliście sprawę. Cześć.

ROZDZIAŁ 31 Sondra Greenberg z Interpolu zauwaŜyła Thomasa Pierce'a na środku Piccadilly Circus, gdy szedł na miejsce zbrodni. WyróŜniał się z tłumu, nawet takiego jak ten. Wysoki, o długich blond włosach związanych z tyłu w koński ogon, zazwyczaj nosił ciemne okulary. Nie wyglądał na typowego agenta FBI i, prawdę mówiąc, nie był ani trochę podobny do Ŝadnego agenta, z którym Greenberg kiedykolwiek pracowała albo się zetknęła. - Skąd takie podniecenie? - zapytał, podchodząc bliŜej. - Pan Smith co ty dzień zabija człowieka i tak zrobił tym razem. To w końcu nic nadzwyczajnego. Tego rodzaju sarkazm był dla niego typowy. Sondra spojrzała na tłum cisnący się na miejscu zbrodni i pokręciła głową. Wszędzie widać było dziennikarzy prasowych i telewizyjne wozy transmisyjne. - Co robią ci miejscowi geniusze, to znaczy policja? - zapytał Pierce. - Zadają pytania. To jasne, Ŝe Smith był tutaj. - Gliniarze chcą się dowiedzieć, czy ktoś widział małego zielonego ludzika z krwią kapiącą z malutkich zielonych ząbków? - Właśnie tak, Thomas. Chcesz się przyjrzeć? Pierce uśmiechnął się zniewalająco. Z pewnością nie reprezentował stylu typowego dla FBI. - Powiedziałaś „przyjrzyjmy się”? Zrobiłaś to tak obojętnie, jakbyś mówiła o filiŜance herbaty. 66

Greenberg potrząsnęła głową pokrytą ciemnymi loczkami. Prawie dorównywała Pierce'owi wzrostem i była teŜ niebrzydka. Zawsze starała się być miła dla Pierce'a, co przychodziło jej bez trudu. - Chyba w końcu zaczynam się do tego przyzwyczajać - powiedziała. - Ciekawe dlaczego. Podeszli do miejsca zbrodni, znajdującego się pod figurą Erosa, jednego z ulubionych symboli Londynu, zdobiącego teŜ winietę gazety „Evening Standard” ChociaŜ powszechnie uwaŜany za reprezentanta erotycznej miłości, tutaj został potraktowany jako symbol chrześcijańskiej dobroczynności. Thomas Pierce machnął legitymacją i zbliŜył się do torby, uŜytej przez pana Smitha do przeniesienia tego, co pozostało ze starszego inspektora Cabota. - MoŜna odnieść wraŜenie, Ŝe on jest bohaterem gotyckiej powieści - powiedziała Sondra Greenberg. Uklękła obok Pierce'a. Wyglądali na współpracowników, a moŜe nawet na parę kochanków. - Ciebie takŜe Smith ściągnął do Londynu? Dostałaś nagraną informację? zapytał Pierce. Greenberg przytaknęła. - Co sądzisz o zwłokach? O tym ostatnim zabójstwie? Smith zapakował po ćwiartowane ciało w wyjątkowo troskliwy, przemyślny sposób. Postąpiłbyś identycznie, gdybyś chciał upchnąć wszystko w walizce. Thomas Pierce nachmurzył się. - To świr, cholerny rzeźnik. - Ale dlaczego Piccadilly? Samo centrum Londynu. Dlaczego pod posągiem Erosa? - Zostawia nam wskazówki, i to całkiem wyraźne. Tylko Ŝe my ich nie rozumiemy - powiedział Thomas Pierce, kiwając głową. - Masz rację, Thomas. Dlatego, Ŝe nie umiemy po marsjańsku.

ROZDZIAŁ 32 Zbrodnia maszeruje przez świat. Następnego dnia rano pojechaliśmy z Sampsonem samochodem do Wilmington w Delaware. Przed kilku laty, podczas pierwszego polowania na Sonejiego, odwiedziliśmy to miasto rozsławione juŜ przez Dupontow. Całą drogę, trwającą kilka godzin, mocno przyciskałem pedał gazu mojego porsche. Tego ranka otrzymałem trochę dobrych wiadomości. Rozwiązaliśmy jedną z bardziej dokuczliwych zagadek. Skonsultowałem się z bankiem krwi w szpitalu św. Antoniego i dowiedziałem się, Ŝe zniknął stamtąd pojemnik z moją krwią przechowywaną tam z racji naszych rodzinnych dostaw. Ktoś zadał sobie trud, by włamać się i zabrać tę krew. Gary Soneji? A któŜby inny? W dalszym ciągu daje mi do zrozumienia, Ŝe nic w moim Ŝyciu nie jest pewne. 67

Tak naprawdę Soneji to tylko pseudonim, którego Gary uŜywał podczas planu porwania dwojga dzieci w Waszyngtonie. To dziwaczne nazwisko dobrze wyglądało w doniesieniach prasowych, więc podchwyciły je wszystkie media, a takŜe FBI. Naprawdę nazywał się Gary Murphy i mieszkał w Wilmington z Ŝoną Meredith, zwaną Missy, i córką Roni. Gary wymyślił nazwisko Soneji w czasie fantazjowania o zbrodniach, gdy jako młody chłopiec siedział zamknięty w piwnicy rodzinnego domu. Twierdził, Ŝe był wykorzystywany seksualnie przez nauczyciela Martina Sonejiego, sąsiada z Princeton. Podejrzewałem, Ŝe miał powaŜne kłopoty z bliskim krewnym - prawdopodobnie chodziło tu o dziadka ze strony ojca. Kilka minut po dziesiątej rano zatrzymaliśmy się przed domem przy Central Avenue, ładnej, prawie pustej ulicy, na której widać było tylko małego chłopca jeŜdŜącego na łyŜworolkach po trawniku przed domem. Ten rejon powinna nadzorować miejscowa policja, ale jakoś nie dostrzegłem Ŝadnych oznak takiej obserwacji. - Człowieku, co za wspaniała prowincjonalna uliczka - odezwał się Sampson. - Mam wraŜenie, Ŝe za chwilę z któregoś domu wyskoczy Jimmy Stewart. - Albo Soneji - mruknąłem. Niemal wszystkie samochody zaparkowane przy Central Avenue były amerykańskiej produkcji, co w dzisiejszych czasach wydaje się dziwaczne: chevrolety, oldsmobile, fordy, kilka furgonetek firmy Dodge Ram Pickup. Meredith Murphy nie odbierała tego dnia telefonów, co mnie wcale nie zaskoczyło. - Przykro mi z powodu pani Murphy, a jeszcze bardziej z powodu dziewczynki - powiedziałem do Sampsona, gdy zajechaliśmy przed drzwi frontowe. - Pani Murphy nie miała pojęcia, kim naprawdę jest Gary. Sampson zgodził się ze mną. - Pamiętam, Ŝe wydawali się dość sympatyczni. MoŜe nawet za bardzo. Cholerny Gary Oszust. W domu paliły się światła, na podjeździe stał biały chevrolet lumina. Ulica wyglądała tak samo cicho i spokojnie jak podczas naszej ostatniej wizyty, kiedy spokój okazał się krótkotrwały. Wysiedliśmy z porsche'a i zbliŜyliśmy się do drzwi wejściowych. Po drodze dotknąłem kolby swego glocka. Nie mogłem pozbyć się myśli, Ŝe Soneji moŜe na nas czekać, Ŝe przygotował jakąś pułapkę. Ta okolica, podobnie jak całe miasto, przypominała mi lata pięćdziesiąte. Dom wyglądał na porządnie utrzymany, jakby niedawno odmalowany. Lecz był to tylko element fasady, o którą Gary tak bardzo dbał. Znakomita kryjówka: sympatyczny domek przy Central Avenue z białym płotem z palików i kamiennym chodniczkiem przecinającym trawnik od frontu. - Jak uwaŜasz, co się dzieje z Sonejim? - zapytał Sampson. - Trochę się zmienił, nie sądzisz? Nie planuje wszystkiego tak precyzyjnie jak dawniej. Zrobił się bardziej impulsywny. Chyba Sampson miał rację. 68

- Nie wszystko się zmieniło. On nadal gra róŜne role, a przy tym szaleje jak nigdy dotąd. Robi wraŜenie, jakby w ogóle nie martwił się, Ŝe zostanie złapany, a mimo to wszystko dokładnie planuje. On ucieka. - Dlaczego tak się dzieje, doktorze Freud? - Tego właśnie mamy się dowiedzieć. Dlatego jutro pojedziemy do więzienia Lorton. Tu dzieje się coś dziwnego, nawet jak na przypadek Gary'ego Sonejiego. Zadzwoniłem do drzwi. Czekaliśmy na Missy Murphy na ganku. Nie pasowaliśmy do tego małomiasteczkowego otoczenia, ale przywykliśmy do tego. Nie pasowaliśmy równieŜ do swoich dzielnic w Waszyngtonie. Tego dnia obaj nosiliśmy czarne ubrania i ciemne okulary, co upodabniało nas do muzyków z jakiegoś zespołu bluesowego. - Nikt nie reaguje - mruknąłem. - W środku pali się światło - odrzekł Sampson. - Ktoś musi tam być. MoŜe tylko nie chce rozmawiać z ludźmi ubranymi na czarno. - Pani Murphy! - zawołałem głośno na wypadek, gdyby ktoś wewnątrz nie chciał otworzyć drzwi. - Pani Murphy, proszę otworzyć. Jestem Alex Cross z Waszyngtonu. Nie odejdziemy, dopóki nie porozmawiamy z panią. - W motelu „Bates” nie ma nikogo - mruknął Sampson. Poszedł za naroŜnik domu, a ja ruszyłem za nim. Trawa była świeŜo skoszona, niedawno ktoś przyciął Ŝywopłot. Otoczenie wyglądało tak sympatycznie, czysto i nieszkodliwie. Doszedłem do tylnych drzwi, za którymi, o ile dobrze pamiętałem, znajdowała się kuchnia. Zastanawiałem się, czy ktoś moŜe się kryć w środku. Z Sonejim wszystko jest moŜliwe - im bardziej pokręcone i nieprawdopodobne, tym lepsze dla niego. Przypomniały mi się szczegóły poprzedniej wizyty. Paskudne wspomnienia. Akurat w dzień urodzin Roni. Kończyła siedem lat. Gary Soneji był wówczas w domu, lecz udało mu się uciec. Prawdziwy Houdini. Bardzo przebiegła, parszywa kreatura. Soneji moŜe siedzieć w środku. Skąd bierze się to denerwujące uczucie, Ŝe wpadam w pułapkę? Zatrzymałem się na ganku, niepewny, co robić dalej. Jeszcze raz nacisnąłem dzwonek. Coś tu było wyraźnie nie w porządku, więcej - nic nie było w porządku. Soneji w Wilmington? Dlaczego akurat tutaj? Dlaczego zabijał ludzi na dworcach Union i Penn? - Alex! - zawołał nagle Sampson. - Alex! Tutaj! Chodź szybko! Alex, szybko! Rzuciłem się w jego stronę, czując, jak serce staje mi w gardle. John klęczał przed psią budą, pomalowaną na biało i pokrytą gontem niczym dom mieszkalny. Co tam jest w środku, do cholery? Podszedłem bliŜej i dostrzegłem kłębiący się rój czarnych much. Potem usłyszałem bzyczenie. 69

ROZDZIAŁ 33 - Cholera, Alex, zobacz, co zrobił ten szaleniec. Zobacz, co on jej zrobił! Chętnie bym się odwrócił, ale musiałem spojrzeć. Przykucnąłem obok Sampsona. Odpędziliśmy końskie muchy i inne niesympatyczne owady. W budzie i na trawniku roiło się od białych larw. Zasłoniłem chusteczką usta i nos, co jednak nie uchroniło mnie od okropnego smrodu i łzawienia oczu. - Co z nim jest nie tak, do diabła? - pytał Sampson. Skąd bierze takie obłąkańcze pomysły? W budzie leŜały zwłoki myśliwskiego psa o złotawej sierści, a raczej to, co z nich pozostało. Drewniane ścianki były pochlapane krwią. Psu oderŜnięto łeb a do jego szyi przymocowano głowę Meredith Murphy. ChociaŜ doskonale osadzona, wydawała się za duŜa do ciała zwierzęcia. Efekt wykraczał poza granice groteski, przypominał stare zabawki nazywane „Pan Ziemniaczana Głowa”. Martwe oczy Meredith Murphy patrzyły na mnie nieruchomo. Spotkałem ją tylko raz - prawie cztery lata temu. Zastanawiałem się, co takiego zrobiła, Ŝeby do tego stopnia rozwścieczyć Sonejiego. Podczas prowadzonych przeze mnie przesłuchań nie mówił wiele o Ŝonie, ale nią pogardzał. Pamiętam epitety, jakimi ją określał: zupełne zero, kura domowa bez głowy, krowa o blond włosach. - Co się dzieje w głowie tego chorego, parszywego sukinsyna? Czy ty coś z te go rozumiesz? - mamrotał Sampson przez chusteczkę zasłaniającą usta. Myślałem, Ŝe znam się na psychotycznych napadach wściekłości, obserwowałem teŜ kilka takich stanów u Sonejiego, ale zupełnie zaskoczyły mnie wydarzenia ostatnich kilku dni. Te morderstwa naleŜały do skrajnych i wyjątkowo krwawych przypadków. Dodatkowo powtarzały się zbyt często, następowały tuŜ po sobie. Odnosiłem niemiłe wraŜenie, Ŝe Soneji nie potrafi ukoić gniewu, nawet po dokonaniu kolejnego zabójstwa. śadne z dotychczasowych morderstw nie przyniosło mu satysfakcji. - Mój BoŜe - powiedziałem, wstając z kolan. - John, a jego córeczka Roni? Co on z nią zrobił? Przeszukaliśmy zalesioną, niewielką działkę, łącznie z kępą powyginanych przez wiatr krzewów na północny wschód od domu. Nie znaleźliśmy ani Roni, ani innych zwłok całych bądź teŜ poćwiartowanych. Nie było równieŜ innych ponurych niespodzianek. Szukaliśmy dziewczynki w garaŜu, później w niskiej, ciasnej, zatęchłej skrytce pod gankiem, na koniec sprawdziliśmy trzy metalowe pojemniki na śmiecie porządnie ustawione przy ścianie garaŜu. Gdzie mogła być Roni Murphy? CzyŜby Soneji ją zabrał ze sobą? Uprowadził własną córkę? Ruszyłem ponownie w kierunku domu; Sampson szedł za mną. Rozbiłem szybę w drzwiach kuchennych, otworzyłem zamek i wszedłem do środka. Obawiałem się najgorszego. CzyŜby jeszcze jedno zamordowane dziecko? 70

- Spokojnie, człowieku. Nie spiesz się - szepnął zza moich pleców Sampson. On wiedział, jak się czuję, gdy chodzi o dzieci. Przeczuwał równieŜ, Ŝe to moŜe być pułapka zastawiona przez Sonejiego. Miejsce było wymarzone. - Roni! - zawołałem. Roni, jesteś tu? Roni, czy mnie słyszysz? Od poprzedniej wizyty dobrze pamiętałem jej buzię. Mógłbym z pamięci narysować portret Roni. Kiedyś Gary powiedział, Ŝe w jego Ŝyciu liczy się tylko Roni, jest jedynym, co mu się udało. Wtedy uwierzyłem. Przypuszczalnie zobiektywizowałem własne uczucia wobec moich dzieci. MoŜe dałem się teŜ nakłonić do przypuszczenia, Ŝe Soneji ma jednak jakąś świadomość lub uczucia, bo chciałem w to uwierzyć. - Roni! Tu policja. MoŜesz juŜ wyjść, kochanie. Roni Murphy, jesteś tam? Roni? - Roni! - przyłączył się Sampson; jego głęboki głos brzmiał równie donośnie jak mój, a moŜe jeszcze głośniej. Przeszukaliśmy parter, otwierając po drodze wszystkie napotkane drzwi i schowki. Głośno powtarzaliśmy jej imię. Dobry BoŜe, zacząłem się nawet modlić. W kaŜdym razie było to coś w rodzaju modlitwy. „Gary, tylko nie twoja córeczka. Nie musisz jej zabijać, by nam udowodnić, jaki jesteś zły, jaki wściekły. Rozumiemy, co chcesz powiedzieć. Rozumiemy.” Pobiegliśmy na piętro, przeskakując po dwa stopnie trzeszczących, drewnianych schodów. Sampson trzymał się blisko mnie, jak cień. Zazwyczaj nie widać tego po nim, lecz jest tak samo wraŜliwy jak ja. śaden z nas nie zdąŜył jeszcze do tego przywyknąć. Słyszałem to w jego głosie, w płytkim oddechu. - Roni! Jesteś tam? Gdzie się schowałaś? - wykrzykiwał. - Roni! Tu policja. Jesteś juŜ bezpieczna. MoŜesz wyjść. Ktoś splądrował sypialnię, wdarł się tam, popełnił świętokradztwo, porozbijał meble, poprzewracał łóŜka i komody. - Pamiętasz ją, John? - zapytałem, gdy przetrząsaliśmy pozostałe pokoje. - Pamiętam bardzo dobrze - powiedział cicho Sampson. - Śliczna mała dziewczynka... - Och nie... nieeee... Gwałtownie rzuciłem się ku schodom, zbiegłem na dół, wpadłem do kuchni i otworzyłem drzwi pomiędzy lodówką a kuchenką. Obaj spiesznie zeszliśmy do piwnicy. Serce omal nie wyrwało mi się z piersi, pulsowało, waliło, tłukło się głośno. Nie chciałem tu być, oglądać kolejnych dzieł Sonejiego ani jego wstrętnych niespodzianek. Piwnica jego domu. Symboliczne miejsce z dziecięcych koszmarów Gary'ego. Piwnica. Krew. Pociągi. Piwnica domu Murphych była niewielka i schludna. Rozejrzałem się dookoła. Pociągi zniknęły! Kiedy byliśmy tu pierwszy raz, widzieliśmy dziecinną kolejkę. 71

Nie znalazłem jednak Ŝadnych śladów dziewczynki. Wyglądało na to, Ŝe wszystko leŜy na swoim miejscu. Zacząłem kontrolować szafki. Sampson sprawdził pralnię, a potem suszarnię. Po jednej stronie bojlera podgrzewającego wodę znajdowały się drewniane, nie pomalowane drzwi i zlew. Nie natknęliśmy się tam na ślady krwi ani pokrwawione ubrania. Czy stąd moŜna się wydostać? MoŜe dziewczynka uciekła, kiedy ojciec przyszedł do domu? Schowek! Szarpnięciem otworzyłem drzwi na ościeŜ. Związana sznurem, z ustami zakneblowanymi starymi szmatami była w nim Roni Murphy. Patrzyła na nas szeroko otwartymi ze strachu niebieskimi oczami. śyła! DrŜała jak liść. On nie zabił Roni, ale zabił jej dzieciństwo, tak jak wcześniej zrobił z własnym dzieciństwem. Przed kilka laty tak samo postąpił z małą Maggie Rose. - Och, moje złotko - wyszeptałem, rozplątując sznur i wyciągając z ust knebel wciśnięty przez ojca. - JuŜ wszystko dobrze. Wszystko w porządku, Roni. JuŜ jesteś bezpieczna. Nie powiedziałem tego, co pomyślałem: „Twój ojciec kocha cię tak bardzo, Ŝe nie zabił ciebie - mimo Ŝe chce zabić wszystko i wszystkich”. - JuŜ dobrze, jesteś bezpieczna, kochanie. Wszystko w porządku - oszukiwałem biedne dziecko. - Teraz juŜ wszystko w porządku. Jasne, Ŝe tak.

ROZDZIAŁ 34 Dawno, dawno temu mama Nana uczyła mnie grać na pianinie. W tamtych czasach w naszym pokoju stał stary instrument, który wprost zapraszał do muzykowania. Pewnego popołudnia, po szkole, Nana usłyszała, jak gram boogie-woogie. Miałem wtedy jedenaście lat. Pamiętam doskonale, jakby to działo się wczoraj. Nana pojawiła się nagle niczym delikatny wietrzyk i usiadła obok mnie przy pianinie, tak jak ja teraz siadam obok Jannie i Damona. - Myślę, Ŝe trochę za wcześnie bierzesz się za ten jazz, Alex - powiedziała. Pozwól, Ŝe zagram ci coś pięknego, od czego mógłbyś zacząć muzyczną karierę. Kazała mi codziennie ćwiczyć palcówki Czernego, aŜ dojrzałem do tego, by grać i doceniać Mozarta, Beethovena, Haendla, Haydna - wszystko dzięki Nanie. Uczyła mnie gry od jedenastego do osiemnastego roku Ŝycia, kiedy to poszedłem do szkoły w Georgetown, a następnie na Uniwersytet Johna Hopkinsa. Wówczas umiałem juŜ grać te fajne kawałki jazzowe, wiedziałem, co gram, a nawet, dlaczego podoba mi się to, co mi się podoba. Kiedy bardzo późno wróciłem do domu z Delaware, zastałem Nanę na werandzie grającą na pianinie. Od lat nie słyszałem, Ŝeby tak grała. 72

Nie usłyszała, jak wchodzę, więc zatrzymałem się w drzwiach i obserwowałem ją przez kilka minut. Grała Mozarta - ciągle wkładając wiele uczucia w swą ulubioną muzykę. Kiedyś mówiła, Ŝe to bardzo smutne, iŜ nikt nie wie, gdzie pochowano Mozarta. Gdy skończyła, powiedziałem cicho: - Brawo, brawo. Po prostu pięknie. Nana odwróciła się do mnie. - Głupia staruszka ze mnie - powiedziała i otarła łzę, której nie mogłem dostrzec z daleka. - Wcale nie głupia - odrzekłem. Usiadłem obok i przytuliłem ją do siebie. Owszem, dosyć stara i grymaśna, ale na pewno nie głupia. - Myślałam o tym trzecim przejściu w koncercie opus 21 Mozarta, a potem przypomniałam sobie, jak potrafiłam to grać dawno, dawno temu - powiedziała wzdychając. - Więc sobie troszkę popłakałam. I dobrze się z tym czułam. - Przepraszam, Ŝe przeszkodziłem - wtrąciłem, trzymając ją w ramionach. - Kocham cię, Alex - wyszeptała babcia. - Czy umiesz jeszcze zagrać „Światło księŜyca”? Zagraj mi Debussy'ego. No i zagrałem, a Nana siedziała przy mnie.

ROZDZIAŁ 35 Następnego dnia dalej trwała cięŜka praca. Najpierw Kyle przefaksował mi kilka artykułów na temat swojego agenta Thomasa Pierce'a. Dotyczyły one miast, w których popełniał morderstwa pan Smith: Atlanty, St. Louis, Seattle, San Francisco, Londynu, Hamburga, Frankfurtu, Rzymu. Wiosną Pierce przyczynił się do ujęcia mordercy w Fort Lauderdale, co nie miało związku z panem Smithem. A oto inne nagłówki: „Thomas Pierce wyobraŜa sobie scenę zbrodni” „Ekspert od zabójstw w St. Louis” „Thomas Pierce - jak utoŜsamić się z zabójcą” „Nie wszyscy zabójcy działający według utartego schematu są błyskotliwi lecz taki jest agent Tom Pierce” „Najbardziej przeraŜające ze wszystkiego jest mordowanie myśli”. Gdybym go nie znał, pomyślałbym, Ŝe Kyle usiłuje wzbudzić we mnie zazdrość o Pierce'a. Ale ja nie jestem zazdrosny. Nie mam po prostu na to czasu. Przed południem pojechałem do więzienia Lorton, jednego z moich ulubionych miejsc we wszechświecie. W tym pilnie strzeŜonym więzieniu federalnym Ŝycie biegnie powoli. Człowiek czuje się w nim tak, jakby go trzymano pod wodą i topiono niewidzialnymi, nadludzkimi rękami. Rozciąga się to w dni, lata, czasami dziesięciolecia. 73

Więźniowie z najsurowszymi wyrokami przesiadują w celach przez dwadzieścia dwie lub dwadzieścia trzy godziny dziennie. Panująca tu nuda jest nie do pojęcia dla kogoś, kto nie odsiadywał wyroku. To przekracza wszelkie wyobraŜenia. Opowiadał mi o tym Gary Soneji, kiedy przesłuchiwałem go tu przed kilku laty, a przytoczona metafora o tonięciu jest jego autorstwa. Podziękował mi wtedy i za to, Ŝe dałem mu okazję doświadczyć pobytu w więzieniu. Zapowiedział, Ŝe któregoś dnia zrewanŜuje się, jeŜeli tylko znajdzie po te mu sposobność. Coraz dotkliwiej czułem, Ŝe nadszedł mój czas. Musiałem tylko zgadywać, jaką wyznaczy mi pokutę. Tego nie sposób sobie wyobrazić. Przechadzając się po niewielkim pomieszczeniu administracyjnym obok gabinetu naczelnika na czwartym piętrze budynku więziennego w Lorton, czułem się tak, jakbym tonął. Czekałem na spotkanie z dwukrotnym mordercą Jamalem Autrym, który twierdził, Ŝe dysponuje istotnymi informacjami na temat Sonejiego. W Lorton znany był pod pseudonimem Real Deal. Uosabiał typ drapieŜnego, waŜącego trzysta funtów alfonsa. Odsiadywał wyrok za zamordowanie dwóch małoletnich prostytutek w Baltimore. Do niewielkiego, schludnego pomieszczenia biurowego Real Deal został doprowadzony w kajdankach przez dwóch uzbrojonych w policyjne pałki straŜników. - Alex Cross? Cholera. Coś takiego. Jamal Autry posługiwał się dialektem ze środkowej części Południa. Mówiąc, uśmiechał się chytrze, przy czym dolna część jego twarzy przypominała otwór gębowy jamochłona. Miał dziwne, niesymetrycznie rozstawione świńskie oczka, w które trudno było patrzeć. Bez przerwy się uśmiechał, jakby wygrał na loterii albo dzisiaj miał zostać przedterminowo wypuszczony. Powiedziałem straŜnikom, Ŝe chcę porozmawiać z Autrym w cztery oczy, wobec czego odeszli, ociągając się, mimo Ŝe więzień był skuty kajdankami. Ja jednak nie obawiałem się jego potęŜnej postury, nie byłem przecieŜ bezbronną nastolatką, którą moŜe załatwić. - Przepraszam, nie chwyciłem dowcipu - odezwałem się w końcu do Autry'ego. - Nie wiem dokładnie, z czego się śmiejesz. - Och, tym się nie martw, człowieku. Dobrze wiesz, w czym rzecz. W końcu - powiedział w powolny, charakterystyczny sposób - znasz się na Ŝartach, doktorze Cross. Rozumiesz, Ŝart dotyczy ciebie. Wzruszyłem ramionami. - Chciałeś się ze mną widzieć, Autry. Ty oczekujesz czegoś po tym spotkaniu i ja takŜe. Nie przyszedłem słuchać twoich dowcipów ani cię rozweselać. Jeśli chcesz wracać do celi, to wypieprzaj, ale juŜ. Jamal Autry uśmiechał się nadal, lecz nie podnosił się z dwóch krzeseł, na których siedział, przeznaczonych dla nas obu. - Obaj czegoś chcemy - zaczaj i nawiązał ze mną powaŜny kontakt wzrokowy. Przestał się uśmiechać i patrzył, jakby chciał powiedzieć: Nie graj ze mną w bambuko. 74

- Powiedz, co masz do zaoferowania. Zobaczymy, ile to warte - zaproponowałem. - Postaram się zrobić, co się da. - Soneji mówił, Ŝe jesteś twardziel. Cwany, jak na gliniarza. Zobaczymy, zobaczymy - ciągnął słowa jak gumę do Ŝucia. Zignorowałem głupoty, które tak swobodnie wypływały z jego wielkiej gęby. Nic mogłem przestać myśleć o dwóch dziewczynach, które zamordował. WyobraŜałem sobie, Ŝe do nich teŜ się uśmiechał. - Rozmawialiście czasem ze sobą? Soneji był twoim przyjacielem? zapytałem. Autry zaprzeczył. Utkwił we mnie wzrok - jego świńskie oczka wpatrywały się uporczywie w moją twarz. - Nie, człowieku. Rozmawialiśmy tylko wtedy, kiedy on czegoś chciał. Soneji najczęściej siedział w celi i gapił się w niebo, jakby w Marsa albo co. On nie miał tu przyjaciół. Ani mnie, ani nikogo innego. Autry pochylił się ku mnie. Chciał mi coś przekazać, co według niego było wiele warte. Ściszył głos, jak gdyby w pokoju był jeszcze ktoś poza nami. Ktoś taki jak Gary Soneji.

ROZDZIAŁ 36 - Widzisz, Soneji nie miał tu Ŝadnych przyjaciół. Nikogo nie potrzebował. Miał nierówno pod sufitem. Kapujesz, o co mi chodzi? Gadał ze mną tylko wtedy, kiedy czegoś chciał. - Co robiłeś dla Sonejiego? - Soneji miał proste potrzeby. Cygara, ksiąŜki pornograficzne, musztarda do tych jego Fruit-Loops. Płacił za trzymanie z daleka od niego pewnych ludzi. Soneji zawsze miał forsę. Zastanowiłem się, kto dawał pieniądze Sonejiemu, gdy siedział w Lorton. Na pewno nie Ŝona - przynajmniej tak mi się wydawało. Jego dziadek nadal mieszkał w New Jersey. MoŜe ta forsa pochodziła od dziadka. O ile się orientowałem, miał tylko jednego przyjaciela, dawno temu, kiedy był jeszcze nastolatkiem. Jamal Autry dalej bawił się w słowne gierki. - Sprawdź to, człowieku. Ochrona, którą Gary u mnie kupował, była najlepsza, jaką tu moŜna dostać. - Chyba nie nadąŜam za tobą - wtrąciłem. - Wyjaśnij mi to, Jamal. Potrzebuję szczegółów. - MoŜna zapewnić ochronę pewnym ludziom w określonym czasie. To wszystko. Był tu inny więzień, nazywał się Shareef Thomas. Zwariowany czarnuch z Nowego Jorku. Trzymał się razem z dwoma innymi zwariowanymi czarnuchami, Goofym i Coco Loco. Shareef juŜ wyszedł, ale kiedy tu był, robił, co chciał. MoŜna go było uspokoić tylko przez danie mu szprycy. Dla pewności dwa razy. 75

Autry zaczynał mówić interesujące rzeczy. Z pewnością miał coś do zaoferowania. - Co wiązało Gary'ego z Shareefem? - zapytałem. - Soneji kazał szprycować Shareefa. Płacił za to. Ale Shareef teŜ był bystry i miał fart. - Czy Soneji chciał zabić Shareefa? Autry popatrzył na mnie chłodno. - Mamy układ, zgoda? Będę miał za to przywileje? - Słucham pilnie, Jamal. Jestem tutaj i słucham cię. Powiedz, co wydarzyło się między Shareefem Thomasem a Sonejim. - Soneji chciał zabić Shareefa, bo Shareef go pieprzył. I to nie jeden raz. Chciał, Ŝeby Gary dowiedział się, jaki to z niego duŜy gość. On był jeszcze bardziej szalony niŜ Soneji. Potrząsnąłem głową i pochyliłem się, Ŝeby lepiej słyszeć. Poświęciłem temu całą uwagę, lecz coś mi tu nie grało. - Gary'ego oddzielono od reszty więźniów. NajwyŜszy poziom bezpieczeństwa. Jak Thomas dobrał się do niego? - Cholera, juŜ ci mówiłem, tu da się robić róŜne rzeczy. Nie wierz temu, co opowiadają na zewnątrz, człowieku. Tak to juŜ jest, i zawsze tak było. Popatrzyłem Autry'emu w oczy. - A więc ty wziąłeś od Sonejiego forsę za ochronę, a Shareef Thomas i tak go dopadł? Jest jeszcze coś, prawda? Wyczułem, Ŝe Autry rozkoszuje się posiadaną przewagą, a moŜe po prostu chce mieć władzę nade mną. - Jest jeszcze coś, to fakt. Shareef przekazał Sonejiemu gorączkę. Soneji jest zaraŜony. Umiera. Twój stary kumpel Gary Soneji zdycha. Dostał znak od Boga. Ta wiadomość mną wstrząsnęła. Nie okazałem jednak nic po sobie, nie dopuściłem do zwiększenia przewagi, ale Jamal Autry i tak zdawał sobie sprawę z tego, co Soneji dotychczas zrobił. Gary Soneji ma gorączkę. Ma AIDS. Umiera. Nie ma juŜ nic do stracenia. Czy Autry mówi prawdę? To bardzo waŜne pytanie. Potrząsnąłem głową. - Nie wierzę ci, Autry. Dlaczego miałbym ci wierzyć? Wyglądał na uraŜonego, co zresztą mieściło się w roli, jaką odgrywał. - Wierz, w co chcesz. Ale powinieneś mi uwierzyć. Gary przekazał tutaj wiadomość. Skontaktował się ze mną w tym tygodniu, dwa dni temu. Powiedział, Ŝe ma gorączkę. Zatoczyliśmy pełne koło. Autry od początku wiedział, Ŝe ma mnie w garści. Teraz muszę tańczyć tak, jak on zagra, co przyrzekł juŜ przed rozpoczęciem rozmowy. Postanowiłem więc pozostać jeszcze jakiś czas naiwniakiem. - Dlaczego? Dlaczego miałby ci mówić, Ŝe jest umierający? - grałem dalej. - Soneji przewidział, Ŝe przyjdziesz tu i będziesz zadawać pytania. Człowieku, on cię zna lepiej niŜ ty jego. Soneji chciał, abym osobiście przekazał ci tą wiadomość. Kazał, Ŝebym ci to powiedział. 76

Jamal Autry uśmiechnął się chytrze. - I co pan teraz powie, doktorze Cross? Czy wie pan, po co pan tu przyszedł? Dowiedziałem się tego, co mi było potrzebne. Gary Soneji jest umierający. Chciał, abym poszedł do piekła razem z nim. Nie miał nic do stracenia, nikogo nie musiał się bać.

ROZDZIAŁ 37 Po powrocie z więzienia Lorton do domu zatelefonowałem do Christine Johnson. Musiałem się z nią zobaczyć. Musiałem oderwać się od tej sprawy. Wstrzymując oddech, zaprosiłem ją na kolację do Georgia Brown's na placu McPhersona. Ku mojemu zdziwieniu zgodziła się. Z uczuciem niepewności, które zaczynało mi się podobać, i z jedną czerwoną róŜą pojechałem do jej mieszkania. Christine uśmiechnęła się i wstawiła róŜę do wazonu, jak gdybym ofiarował jej jakiś cenny kwiat. Miała na sobie szarą spódniczkę midi i dopasowaną do niej kolorystycznie miękką, szarą bluzkę z trójkątnym dekoltem. Wyglądała wyjątkowo ładnie. Po drodze do restauracji rozmawialiśmy, jak upłynął nam dzień. To, co ona robiła, podobało mi się o wiele bardziej od moich własnych przeŜyć. Zgłodniali, zaczęliśmy pałaszować biszkopty z duŜą ilością masła brzoskwiniowego. Ten dzień robił się coraz bardziej sympatyczny. Christine zamówiła krewetki, ja zaś wziąłem czerwony ryŜ z solidnymi kawałkami kaczki, krewetek i kiełbasy. - Tak dawno od nikogo nie dostałam róŜy - powiedziała. - Jestem wzruszona, Ŝe pomyślałeś o tym. - Jesteś dziś dla mnie aŜ za miła - odrzekłem, kiedy zabieraliśmy się do jedzenia. Przechyliła głowę i popatrzyła na mnie z ukosa. - Dlaczego mówisz, Ŝe jestem aŜ za miła? - No cóŜ, chyba sama zauwaŜyłaś, Ŝe nie najlepszy dziś ze mnie towarzysz. Obawiasz się, Ŝe nie potrafię zapomnieć o pracy, prawda? Upiła łyczek wina, potrząsnęła głową i roześmiała się. - Jesteś taki szczery. Co więcej, umiesz spojrzeć na to z humorem. Prawdę powiedziawszy, nie zauwaŜyłam, Ŝebyś zachowywał się poniŜej normy. - Przez cały wieczór błądziłem myślami daleko stąd, zajęty swoimi sprawami - odpowiedziałem. - Dzieciaki mówią wtedy, Ŝe zamykam się w strefie mroku. Roześmiała się, przewracając oczami. - Daj spokój. Jesteś chyba najmniej zapatrzonym w siebie człowiekiem, jakie go poznałam. Bardzo przyjemnie spędzam tu czas. Na dzisiejszą kolację zaplanowałam w domu miskę słodkiej kukurydzy. 77

- Słodka kukurydza z mlekiem jest całkiem smaczna, jeśli jesz ją w łóŜku, czytając ksiąŜkę albo oglądając film. Nie ma w tym nic złego. - Właśnie taki miałam zamiar. Potem dałam sobie spokój i zaczęłam czytać The Horse Whisperer. Cieszę się, Ŝe zadzwoniłeś, przerywając tę samotność, i wyrwałeś mnie z mojej strefy mroku. - Na pewno myślisz, Ŝe jestem szalony. Christine uśmiechnęła się, a po chwili powiedziała; - Wcale nie, sądzę, Ŝe to ja zwariowałam. - Dlatego, Ŝe wychodzisz gdzieś ze mną? PrzecieŜ to bzdura - roześmiałem się. - Nie. Dlatego, Ŝe mówiłam ci wcześniej, iŜ moim zdaniem nie powinniśmy się spotykać, a teraz jemy późną kolację w Georgia Brown's i ja zrezygnowałam ze słodkiej kukurydzy i The Horse Whisperer. Patrzyłem jej w oczy - mógłbym to robić bardzo długo, aŜ do zamknięcia restauracji. - Co się stało? Co się zmieniło? - zapytałem. - Przestałam się bać - odrzekła - no, prawie przestałam. Ale skłaniam się ku temu. - MoŜe oboje do tego zmierzamy. Ja teŜ się bałem. - Miło to słyszeć. Cieszę się, Ŝe mi o tym powiedziałeś. Nie sądziłam, Ŝe moŜesz się bać. Odwiozłem Christine do domu około północy. Kiedy jechaliśmy szosą Johna Hansona, myślałem tylko o dotknięciu jej włosów, pogładzeniu po policzku i moŜe jeszcze o kilku innych rzeczach. Tak, nawet na pewno było teŜ kilka innych myśli. Gdy odprowadzałem Christine do frontowych drzwi, ledwo mogłem oddychać. Znowu to uczucie. Delikatnie ująłem ją za łokieć. Czułem zapach jej perfum. Powiedziała, Ŝe nazywają się Gardenia Passion - bardzo mi się spodobały. Nasze buty cicho skrzypiały na betonowym chodniku. Nagle Christine odwróciła się i objęła mnie gestem bardzo wdzięcznym, lecz niespodziewanym. - Muszę coś sprawdzić - powiedziała. Pocałowała mnie tak, jak całowaliśmy się kilka dni temu. Najpierw przylgnęliśmy do siebie ustami delikatnie, potem mocniej. Jej wargi początkowo miękkie i wilgotne, po chwili zrobiły się twardsze, bardziej natarczywe. Poczułem napór jej piersi, brzucha i silnych nóg. Otworzyła oczy, spojrzała na mnie i uśmiechnęła się. Kochałem ten jej naturalny uśmiech - po prostu uwielbiałem go. Właśnie ten uśmiech - Ŝaden inny. Delikatnie odsunęła się ode mnie. Nie chciałem jej puścić, ale wyczuwałem, wiedziałem, Ŝe nie trzeba Ŝądać więcej. Christine otworzyła drzwi i powoli weszła do domu. Nie chciałem, Ŝeby odchodziła. Chciałem wiedzieć, co myśli, poznać jej wszystkie myśli. - Pierwszy pocałunek nie był przypadkowy - szepnęła. - Nie, to nie był przypadek - potwierdziłem. 78

ROZDZIAŁ 38 Gary Soneji ponownie siedzi w piwnicy. Ale do kogo naleŜy ten wilgotny, ciemny loch? Oto pytanie za sto tysięcy. Nie wiedział, która godzina, ale musiał być wczesny poranek, gdyŜ na wyŜszych kondygnacjach domu panowała grobowa cisza. Lubił ten obraz, niemal namacalny w jego wyobraźni. Kochał przebywać w ciemności. Wracał do czasów dzieciństwa. Czuł się tak, jakby to wszystko wydarzyło się nie dalej niŜ wczoraj. Jego macochę Fionę Morrison wszyscy uwaŜali za ładną kobietę, dobrego człowieka, przyjaciółkę i sąsiadkę, za dobrą matkę. Same kłamstwa! Zamykała go niczym znienawidzone zwierzę - nie, jeszcze gorzej niŜ zwierzę! Przypominał sobie, jak drŜał w tej piwnicy, na początku siusiał w spodnie i siedział zmoczony własną uryną, która z ciepłej stopniowo zmieniała się w lodowatą. Pamiętał, Ŝe róŜnił się od reszty rodziny. Nie było w nim nic, co inni mogliby pokochać. Jak gdyby nie miał duszy. Siedział teraz w ciemnej piwnicy i zastanawiał się, czy naprawdę się tam znajduje, czy teŜ mu się tylko wydaje. W jakiej rzeczywistości przebywa? W jakiej fantazji? W jakim horrorze Ŝyje? Dotykiem ręki badał podłogę. Hmmm. To nie jest piwnica w starym domu w Princeton. Na pewno nie. Tutaj podłoga jest gładka, cementowa, zakurzona i pokryta pleśnią. Gdzie on się znajduje? Zapalił latarkę. Aha! Nikt by w to nie uwierzył! Nikt by nie odgadł, czyj to dom, w czyjej piwnicy się ukrył. Odpychając się ręką, Soneji podniósł się z podłogi. Czuł się lekko obolały i miał nudności, lecz zlekcewaŜył przejściowy ból. Teraz gotów był ruszyć po schodach na górę. Nikt by nie uwierzył, co zamierza zrobić. To takie odraŜające. O kilka stopni wyprzedzał innych. Jak zawsze był na czele.

ROZDZIAŁ 39 Soneji wszedł do pokoju bawialnego i sprawdził czas na cyfrowym zegarze telewizora. Były dwadzieścia cztery minuty po trzeciej nad ranem. Znowu godzina duchów. Kiedy dotarł na piętro, postanowił dalej iść na czworakach. 79

Miał dobry plan. Nie naleŜał do ludzi bezwartościowych, nie nadających się do niczego. Nie zasługiwał na zamykanie w piwnicy. Gorące łzy napłynęły mu do oczu - znał to uczucie aŜ nazbyt dobrze. Macocha zawsze nazywała go płaksą i maminsynkiem. Zawsze go wyzywała, aŜ wreszcie usmaŜył ją z ustami otwartymi w niemym wołaniu. Gorące łzy spływały mu po policzkach i ciekły za kołnierz koszuli. Umierał, a przecieŜ nie zasłuŜył na śmierć. Zatem ktoś musi za to zapłacić. Po cichu, ostroŜnie czołgał się na brzuchu jak wąŜ. Deski podłogi nawet nie zaskrzypiały. Ciemność wydawała się naładowana elektrycznością, sprzyjała nieograniczonymi działaniom. Myślał, jak bardzo ludzie boją się intruzów we własnych domach i mieszkaniach. Słusznie, powinni się bać. Bestie czają się tuŜ za zamkniętymi drzwiami, obserwują w nocy ich okna. W kaŜdym mieście, małym czy duŜym, są podglądacze tacy jak on. A do tego tysiące zwariowanych zboczeńców, którzy tylko czekają, by się wedrzeć do środka i rozpocząć orgię. Mieszkańcy najlepiej zabezpieczonych domów są karmą dla potworów. ZauwaŜył na piętrze ściany pomalowane na zielono. Zielone ściany. Co za szczęście! Soneji wyczytał gdzieś, Ŝe często maluje się na zielono szpitalne sale operacyjne. JeŜeli są białe, lekarze i pielęgniarki widzą niekiedy urojone obrazy związane z prowadzoną operacją, świeŜą i zakrzepłą krew. Nazywa się to efektem duchów. Tymczasem zielone ściany maskują krew. Koniec z myślami krąŜącymi po głowie, choćby najbardziej aktualnymi, powiedział sobie Soneji. śadnych przerw. Masz być idealnie spokojny i ostroŜny. NajbliŜsze minuty mogą okazać się niebezpieczne. Ten dom był niebezpieczny - i właśnie dlatego prowadzona przez niego gra zmieniała się w taką dobrą zabawę, godną zapamiętania wyprawę. Drzwi sypialni były nie domknięte. Soneji powoli otworzył je szerzej. Usłyszał ciche pochrapywanie śpiącego człowieka. Na nocnym stoliku stał zegar. Wskazywał trzecią dwadzieścia trzy. CzyŜby czas się cofał? Podniósł się z ziemi, wyprostował. W końcu wydostał się z piwnicy i teraz czuł niewiarygodny przypływ złości. Był wściekły i miał ku temu powody. Z furią rzucił się na leŜącą w łóŜku postać. Obiema dłońmi ściskał metalową rurkę. Uderzył z całej siły. - Detektywie Goldman, bardzo miło mi pana poznać - wyszeptał.

ROZDZIAŁ 40 Praca prześladowała mnie nieustannie, czaiła się, gotowa dopaść w kaŜdej chwili, Ŝądała wszystkiego, co mogłem dać, a moŜe nawet więcej. Następnego dnia rano poleciałem do Nowego Jorku uŜyczonym przez FBI helikopterem. Kyle Craig jest dobrym kumplem, ale stosuje wobec mnie gierki. 80

Dobrze o tym wie, a przy tym ma świadomość, Ŝe ja takŜe wiem. Kyle ciągle łudzi się nadzieją, Ŝe pozwolę się w końcu wciągnąć w sprawę pana Smitha i spotkam się z agentem Thomasem Pierce'em. Ja natomiast byłem pewny, Ŝe tego nie zrobię. Najpierw musiałem zobaczyć się jeszcze raz z Garym Sonejim. Przed ósmą trzydzieści znalazłem się nad lądowiskiem śmigłowców we wschodnim rejonie ulic Dwudziestych. Niektórzy nazywali to miejsce diabelskim portem Nowego Jorku. Nad zatłoczonym FDR Drive i East River unosił się czarny Belljet Federalnego Biura Śledczego. Helikopter opadał tak, jakby całe miasto naleŜało do niego, co było tylko jeszcze jednym przejawem arogancji FBI. PrzecieŜ nikt nie jest właścicielem Nowego Jorku, no, moŜe z wyjątkiem Gary'ego Soneji’ego. Na dole oczekiwał mnie detektyw Carmine Groza, z którym wsiadłem do nie oznakowanego samochodu mercury marquis. Szybko ruszyliśmy wzdłuŜ FDR Drive w kierunku wylotu na Major Deegan. Kiedy jechaliśmy do Bronksu, przypomniałem sobie zabawny fragment wiersza poety Ogdena Nasha. „The Bronx, no thonx.” W Ŝyciu potrzebne są wesołe strofki. Głowę nadal wypełniał mi irytujący szum śmigieł helikopterów. Przypominał parszywe bzyczenie owadów w psiej budzie w Wilmington. To wszystko działo się za szybko. Gary Soneji wytrącił nas z równowagi, o co mu zresztą chodziło - zawsze w ten sposób wykorzystywał swe paskudne skłonności. Stawał twarz w twarz z przeciwnikiem, wywierał silną presję i czekał na zasadniczy błąd. Starałem się uniknąć pomyłki, aby nie skończyć jak Manning Goldman. Ostatnie zabójstwo miało miejsce w Riverdale. O tej okolicy opowiadał zdenerwowany detektyw Groza, kiedy jechaliśmy ulicą Deegan. Jego gadanina przywiodła mi na myśl starą maksymę, której staram się przestrzegać w Ŝyciu: Mowa jest srebrem, lecz milczenie złotem. Twierdził, Ŝe logicznie rzecz biorąc, rejon Riverdale powinien naleŜeć do Manhattanu. Tymczasem jest częścią Bronksu. śeby jeszcze bardziej wszystko pogmatwać, w Riverdale mieści się Manhattan College, niewielka prywatna szkoła, która nie ma związku ani z Manhattanem, ani z Bronksem. Groza poinformował mnie, Ŝe w tej szkole uczył się Rudy Giuliani, burmistrz Nowego Jorku. Słuchając paplaniny detektywa, doszedłem do wniosku, Ŝe po prostu chce się przed kimś wygadać. Zachowywał się dziś inaczej niŜ kilka dni wcześniej, kiedy poznałem go na Penn Station jako partnera Manninga Goldmana. - Z tobą wszystko w porządku? - zapytałem w końcu. Sam nigdy nie straciłem partnera, ale przyjaźniłem się z Sampsonem. Kiedyś został ugodzony noŜem w plecy. Zdarzyło się to w Północnej Karolinie. Porwano teŜ moją siostrzenicę Naomi. Rozmawiałem z detektywami, których partnerzy zostali zabici - to nigdy nie jest łatwa sytuacja. - W gruncie rzeczy nie lubiłem Manninga Goldmana - zwierzył się Groza lecz szanowałem go jako detektywa. śaden człowiek nie zasługuje na taką śmierć. - Fakt, nikt nie powinien umierać w ten sposób - zgodziłem się. Nikt nie jest bezpieczny. Ani bogaci, ani tym bardziej biedni, ani nawet policjanci. Ten refren 81

nieustannie towarzyszył mi w Ŝyciu jako najbardziej przeraŜająca prawda naszej epoki. W końcu skręciliśmy z zatłoczonej autostrady Deegan, w jeszcze bardziej rojny i hałaśliwy Broadway. Tego dnia detektyw Groza był najwidoczniej bardzo poruszony. Ja nic po sobie nie pokazywałem, ale czułem to samo. Gary Soneji udowodnił nam, z jaką łatwością potrafi się dostać do domu gliniarza.

ROZDZIAŁ 41 Dom Manninga Goldmana znajdował się w górnej części Riverdale, znanej jako Fieldstone. Jak na Bronx, była to zaskakująco atrakcyjna okolica. Policyjne radiowozy i liczne wozy telewizyjne stały zaparkowane w wąskich uliczkach zabudowanych ładnymi domkami. Nad głowami kołysał się śmigłowiec FOX TV, widoczny między gałęziami i liśćmi drzew. Dom Goldmana był bardziej nowoczesny niŜ okoliczne budynki w stylu Tudorów. Musiało się tu przyjemnie mieszkać. Nic nie przypominało typowego osiedla zamieszkanego przez policjantów, ale teŜ Manning Goldman nie zaliczał się do typowych glin. - Ojciec Goldmana był znanym lekarzem w Mamaroneck - ciągnął swą opowieść Groza. - Po jego śmierci Manning otrzymał trochę forsy. W rodzinie miał opinię buntownika i czarnej owcy, bo został gliniarzem. Jego dwaj bracia są dentystami na Florydzie. Nie spodobało mi się to, co działo się wokół miejsca zbrodni, więc chcieliśmy zatrzymać się dwie przecznice dalej. Za duŜo było biało-niebieskich wozów policyjnych i samochodów władz miejskich. Zbyt duŜo chęci niesienia pomocy i wtrącania się. - Wcześniej przyjechał tu sam burmistrz. To pistolet, ale jest w porządku - powiedział Groza. - Śmierć gliniarza w Nowym Jorku jest wielkim wydarzeniem. Wiadomość nadająca się na czołówkę we wszystkich mediach. - Szczególnie Ŝe chodzi o zabójstwo detektywa w jego własnym domu - dodałem. Groza zaparkował wreszcie samochód w obsadzonej drzewami uliczce, jedną przecznicę od domu Goldmana. Nad głowami świergotały obojętne na ludzką śmierć ptaki. Idąc w kierunku miejsca zbrodni, doceniłem anonimowość, jaką czułem w Nowym Jorku. W Waszyngtonie zbyt wielu reporterów wie, kim jestem. JeŜeli pojawiam się na miejscu morderstwa, to na ogół oznacza, Ŝe w grę wchodzi szczególnie parszywe, wielkie przestępstwo. Nikt nie zwrócił na nas uwagi, kiedy przedarliśmy się z Grozą przez tłum gapiów do domu Goldmana. Groza oprowadził mnie po wnętrzu - pozwolono mi 82

nawet obejrzeć sypialnię Goldmana, w której tak brutalnie go zamordowano. Wydawało się, Ŝe nowojorscy gliniarze wiedzą, kim jestem i dlaczego się tu znalazłem. Kilka razy usłyszałem wypowiedziane półgłosem nazwisko Sonejiego. Złe wiadomości szybko się rozchodzą. Zwłoki detektywa juŜ wywieziono, a ja nie lubię pojawiać się na miejscu zbrodni za późno. W pokoju pracowało kilku techników z nowojorskiego departamentu policji. Wszędzie była krew Goldmana. Zaplamiła łóŜko, ściany, beŜową wykładzinę na podłodze, biurko, półki z ksiąŜkami, nawet złotą menorę. Teraz juŜ wiedziałem, dlaczego Soneji z takim upodobaniem rozlewa krew - dlatego, Ŝe jego własna krew niesie śmierć. Wyczuwałem w pokoju Goldmana obecność Sonejiego, widziałem go; zaskoczyło mnie, Ŝe czuję jego obecność prawie namacalnie. Pamiętałem moment, gdy Gary Soneji wtargnął w nocy do mojego domu z noŜem w ręce. Ale dlaczego zjawił się tutaj, zastanawiałem się. Czy w ten sposób ostrzega mnie, igra z moją wyobraźnią? - Z pewnością chodziło mu o wywołanie wraŜenia - mruknąłem bardziej do samego siebie niŜ do Carrnine'a Grozy. - Orientował się, Ŝe Goldman prowadzi jego sprawę w Nowym Jorku. Chce nam pokazać, Ŝe całkowicie panuje nad sytuacją. Musiało jednak być jeszcze coś, czego na razie nie zauwaŜyłem. Spacerowałem po sypialni tam i z powrotem. Spostrzegłem na biurku włączony komputer. Zaczepiłem jednego z techników, niskiego człowieczka z ponuro zaciśniętymi ustami, który idealnie pasował do scenerii zabójstwa. - Czy kiedy znaleźliście detektywa Goldmana, komputer był włączony? - za pytałem. - Tak. Mac pracował. Był zakurzony. Spojrzałem na Grozę. - Wiadomo, Ŝe Gary szuka Shareefa Thomasa, a Thomas pochodzi z Nowego Jorku i prawdopodobnie tu powrócił. MoŜe Soneji zmusił Goldmana do wyświetlenia pliku z danymi Thomasa, zanim go zabił. Po raz pierwszy detektyw Groza zamilkł. Ja teŜ nie miałem całkowitej pewności, lecz wierzyłem własnemu instynktowi, zwłaszcza gdy w grę wchodził Soneji. Szedłem po jego krwawych śladach przekonany, Ŝe nie zdąŜył mnie zbytnio wyprzedzić.

ROZDZIAŁ 42 Nadspodziewanie gościnna policja nowojorska zarezerwowała mi pokój w hotelu „Marriott” przy Czterdziestej Drugiej ulicy. Na moją prośbę zdąŜyli się juŜ zająć sprawdzaniem Shareefa Thomasa. Zadbano o wszystko, ale Soneji był na wolności i spędzał w mieście kolejną noc. 83

Thomas mieszkał w dystrykcie Columbia, lecz pochodził z Brooklynu. Byłem prawie pewien, Ŝe Soneji dotarł tutaj po jego tropie. Czy nie zapowiedział tego, korzystając z pośrednictwa Jamala Autry'ego z więzienia Lorton? Miał do wyrównania rachunki z Thomasem, a Soneji nie zostawia takich spraw nie załatwionych, powinienem o tym wiedzieć. Kiedy o wpół do dziewiątej wieczorem opuściłem wreszcie Police Plaza, czułem się zupełnie wyczerpany fizycznie. Radiowóz zawiózł mnie do hotelu. Miałem ze sobą niezbędne rzeczy, więc w razie potrzeby mogłem spędzić kilka dni poza domem. Wolałbym, Ŝeby nie okazało się to konieczne. W pewnych sytuacjach lubię Nowy Jork, ale obecnego pobytu nie sposób porównać z przedświątecznymi zakupami na Piątej Alei ani z jesiennym meczem Yankee World Series. Około dziewiątej zatelefonowałem do domu. Odezwała się nasza rodzinna sekretarka automatyczna, czyli Jannie. - Czy to E.T.? Dzwonisz do domu? - taka jest cwana. Musiała przewidzieć, Ŝe to ja. Zresztą zawsze telefonuję, choćby nie wiem co się działo. - Jak się masz, moje szczęście, światło mego Ŝycia. - Wystarczyło, Ŝe usłyszałem jej głos, bym zaczął tęsknić do niej, do domu i całej rodziny. - Był tutaj Sampson. Sprawdzał, czy wszystko w porządku. Dzisiaj mieliśmy trenować boks, pamiętasz, tatusiu? - Jannie odgrywała swą rolę dość topornie, ale osiągała poŜądane rezultaty. Potrafiła teŜ stworzyć z dźwięków Ŝywy obraz: - Buch, buch, trach. Trach, trach, buch. - Czy mimo wszystko ćwiczyliście dziś z Damonem? - zapytałem. W wyobraźni zobaczyłem ich twarze - Damona i Nany. Widziałem kuchnię, w której siedzi Jannie i rozmawia ze mną przez telefon. Tęskniłem za kolacją w rodzinnym gronie. - Jasne, Ŝe tak. Rozbiłam jego gardę. Zgasiłam mu światło. Ale to nie to samo co z tobą. Nie ma się przed kim popisywać. - Musisz zaprezentować się przed sobą - odpowiedziałem. - Wiem, tatusiu. Tak zrobiłam. Popisywałam się przed sobą i uznałam, Ŝe to dobry występ. Roześmiałem się głośno. - Przykro mi, Ŝe nie zdąŜyłem na lekcję boksu z takimi dwoma zakapiorami jak wy. Przepraszam, przepraszam, przepraszam - powiedziałem głosem przypominającym bluesowy zaśpiew. - Przepraszam, przepraszam, przepraszam, przepraszam. - Ty zawsze tak mówisz - szepnęła Jannie; wyczułem Ŝal w jej głosie. - Któregoś dnia to okaŜe się niewystarczające. Wspomnisz moje słowa. I zapamiętaj, kto pierwszy ci o tym powiedział. Pamiętaj, pamiętaj, pamiętaj. ' Wziąłem sobie tę radę do serca. Siedziałem samotnie w nowojorskim hotelu, poŜywiając się hamburgerem, którego przyniesiono mi do pokoju, i wyglądałem przez okno na Times Square. Schizofrenia bywa gorsza niŜ jadanie w samotności. Myślałem o dzieciach, o Christine Johnson, a potem o Garym Sonejim i Manningu Goldmanie, zamordowanym we własnym domu. Usiłowałem przeczytać kilka stron ksiąŜki Angela's Ashes, którą zabrałem ze sobą, lecz tego wieczoru nie byłem w stanie strawić opisu getta w Limerick. 34

Kiedy się trochę pozbierałem, zadzwoniłem do Christine. Rozmawialiśmy prawie godzinę. To była przyjemna, nie wymagająca wysiłku pogaduszka. Między nami coś się zmieniało. Zapytałem, czy chce, abyśmy spędzili razem najbliŜszy weekend w Nowym Jorku, jeŜeli będę musiał tu zostać. Zadanie tego pytania wymagało ode mnie sporo odwagi. Zastanawiałem się, czy ona słyszy niepokój w moim głosie. Christine znowu mnie zaskoczyła. Zgodziła się przyjechać do Nowego Jorku. Śmiejąc się odpowiedziała, Ŝe teraz, w lipcu, moŜe z wyprzedzeniem zrobić świąteczne zakupy, ale muszę przyrzec, Ŝe uprzyjemnię jej ten pobyt. Obiecałem. Potem widocznie zasnąłem, poniewaŜ obudziłem się w obcym łóŜku, w obcym mieście, owinięty pościelą niczym kaftanem bezpieczeństwa. Naszły mnie dziwaczne, nieprzyjemne myśli. Gary Soneji idzie za mną krok w krok. Nie ma innej drogi.

ROZDZIAŁ 43 Był Aniołem Śmierci. Wiedział o tym, odkąd skończył jedenaście lub dwanaście lat. Zabił wtedy swą pierwszą ofiarę tylko po to, by się przekonać, czy potrafi to zrobić. Policja do dziś nie odnalazła ciała. Jedynie on wie, gdzie zakopał zwłoki, a sam przecieŜ tego nie powie. Gary Soneji powrócił nagle do rzeczywistości, do chwil spędzanych tutaj, w Nowym Jorku. „Chryste, śmieję się do siebie samego w barze na East Side. MoŜe nawet mówię do siebie.” Barman w Dowd&McGoey's zwrócił juŜ na niego uwagę, na to, Ŝe gada do siebie jak w transie. Wścibski, rudowłosy Irlandczyk udaje, Ŝe wyciera kufle, ale bez przerwy obserwuje go kątem oka. Irlandzkie oczy szpiegują. Soneji natychmiast kiwnął na barmana, uśmiechając się z zawstydzeniem. - Niech pan się nie martwi, juŜ oprzytomniałem. Na chwilę straciłem nad sobą kontrolę. Ile płacę, Michael? Imię barmana było wypisane na plakietce przypiętej do koszuli. Wydawało mu się, Ŝe to udane, usprawiedliwiające przedstawienie spełniło swoje zadanie, więc uregulował rachunek i wyszedł. Ruszył Pierwszą Aleją na południe, minął kilka przecznic, po czym skręcił we wschodnią Pięćdziesiątą ulicę. Spostrzegł zatłoczony lokal o nazwie „Tatou”. Wyglądał obiecująco. Przypomniał sobie o czekającym go zadaniu: musi znaleźć w Nowym Jorku jakieś bezpieczne miejsce na nocleg. „Plaza” to w gruncie rzeczy nie najlepszy pomysł. „Tatou” było zapchane po brzegi oŜywionym tłumem - ludzie przychodzili tu porozmawiać, pogapić się na innych, zjeść i wypić. Na parterze mieściła się sala restauracyjna, a na piętrze tańczono. Czym charakteryzuje się to miejsce? 85

zastanawiał się Soneji. Musiał to zrozumieć. Doszedł do wniosku, Ŝe liczy się status gości. Do „Tatou” przychodzili biznesmeni lub pracujące kobiety po trzydziestce i czterdziestce, prawdopodobnie zjawiali się tu prosto z pracy w śródmieściu. Był czwartkowy wieczór. Większość chce sobie zapewnić jakąś rozrywkę na najbliŜszy weekend. Soneji zamówił białe wino i lustrował ludzi siedzących rzędem przy barze. Wyglądali na idealnie dopasowanych do swego czasu, na rozpaczliwie wyczekujących. Wybierz mnie, poderwij, zauwaŜ, zdawali się prosić. Zagadał do dwóch prawniczek, które, niestety, okazały się nierozłączne. Przypominały mu dziwne dziewczyny z francuskiego filmu „La Cermonie”. Dowiedział się, Ŝe Theresa i Jessie mieszkają wspólnie od jedenastu lat. Jezu! Miały po trzydzieści sześć lat. Ich czas zaczął się juŜ liczyć podwójnie. Pracowały w instytucji religijnej Vertical Club na Pięćdziesiątej Dziewiątej ulicy. Letnie wakacje spędzały w Bridgehampton, oddalonym milę od morza. Nie podobały się ani jemu, ani nikomu innemu w tym barze. Soneji ruszył dalej. Zaczynał odczuwać lekką presję. Policja wie, Ŝe korzysta z przebrania. Nie orientuje się natomiast, jak wygląda tego czy innego dnia. Wczoraj występował jako czterdziestokilkuletni brunet rodem z Hiszpanii, dzisiaj jako brodaty blondyn, dobrze pasujący do „Tatou”. A jutro - kto to wie? Mógłby jednak popełnić głupią pomyłkę, dać się poderwać i wtedy wszystko by się skończyło. Poznał dyrektora artystycznego - kobietę odpowiadającą za oprawę plastyczną ogłoszeń w duŜej spółce reklamowej mieszczącej się na Lexington Avenue. Jean Summerhill powiedziała mu, Ŝe pochodzi z Atlanty. Była niska, bardzo szczupła, o obfitych blond włosach, które splatała w modny, zwisający z jednej strony głowy warkocz. Typ kobiety bardzo samodzielnej. Przypominała mu nieco Meredith, jego Missy. Mieszkała sama we własnym mieszkaniu, kilka przecznic od „Tatou”. Za ładna, by samotnie przesiadywać w takim miejscu, szukać towarzystwa w nieodpowiednich lokalach, ale Soneji wkrótce zrozumiał, Ŝe Jean Summerhill jest dla większości męŜczyzn zbyt mądra, zbyt silna psychicznie. Była teŜ wielką indywidualistką. Odstraszała męŜczyzn, nie mając takiego zamiaru, a nawet nie zdając sobie z tego sprawy. Jego jednak nie odstraszyła. Rozmawiali swobodnie, jak to robią niekiedy nieznajomi przy barze, nie mając nic do stracenia, nie ponosząc Ŝadnego ryzyka. Jean była bardzo rzeczowa. Kobieta, która chce uchodzić za miłą, lecz nie ma szczęścia w miłości. Podzielił się z nią tą obserwacją, a ona chyba mu uwierzyła, poniewaŜ właśnie to chciała usłyszeć. - Łatwo się z tobą rozmawia - stwierdziła przy trzecim czy czwartym drinku. - Jesteś bardzo spokojny. ZrównowaŜony, prawda? - Owszem, jestem trochę nudny - odrzekł Soneji. Oczywiście doskonale wiedział, Ŝe moŜna o nim powiedzieć wszystko, tylko nie to. - MoŜe dlatego opuściła mnie Ŝona. Missy zakochała się w bogatym facecie, swoim szefie z Wall Street. Płakaliśmy oboje, kiedy mi o tym powiedziała. Teraz mieszka w wielkim apartamencie na 86

Beekman Place. Fajny kącik, naprawdę. - Uśmiechnął się. Pozostaliśmy przyjaciółmi. Niedawno się z nią widziałem. Jean popatrzyła mu w oczy. W jej spojrzeniu krył się jakiś smutek. - Wiesz, co mi się w tobie podoba? - zapytała. - To, Ŝe się mnie nie boisz. Gary Soneji się znowu uśmiechnął. - Nie, chyba nie. - Ja równieŜ się ciebie nie boję - wyszeptała Jean Summerhill. - I tak powinno być - odrzekł Soneji. Tylko nie strać dla mnie głowy. Przyrzekasz? - Postaram się. Razem opuścili „Tatou”, kierując się do jej mieszkania.

ROZDZIAŁ 44 Stałem samotnie na Czterdziestej Drugiej ulicy na Manhattanie i niecierpliwie wyglądałem Carmine'a Grozy. W końcu młody detektyw zabrał mnie sprzed głównego wejścia do „Marriotta”. Wskoczyłem do jego samochodu i pojechaliśmy do Brooklynu. W tej sprawie wydarzyło się wreszcie coś dobrego, obiecującego. Shareef Thomas został wyśledzony w naleŜącej do Brooklynu dzielnicy Bedford-Stuyvesant. Czy Gary Soneji równieŜ wie, gdzie jest Thomas? Jak duŜo dowiedział się z zapisów komputerowych Manninga Goldmana, jeŜeli dowiedział się czegokolwiek? O siódmej rano w sobotę poruszanie się po miejskich jezdniach było czystą przyjemnością. Gnaliśmy z zachodu na wschód, przejeŜdŜając przez Manhattan w niespełna dziesięć minut. Przez most Brooklyński dostaliśmy się na drugi brzeg East River. Nad skupiskiem wysokich budynków mieszkalnych akurat wschodziło słońce. Widok oślepiająco Ŝółtej ognistej kuli natychmiast przyprawił mnie o ból głowy. Do Bed-Stuy dojechaliśmy nieco przed wpół do ósmej. Znałem tę okolicę Brooklynu z kiepskiej reputacji. O tej porze dnia wyglądała na wymarłą. Rasistowscy gliniarze z dystryktu Columbia uŜywają paskudnego określenia na tego rodzaju śródmiejskie getta: samooczyszczające się piece. Wystarczy zatrzasnąć drzwi i pozwolić, Ŝeby wnętrze samo się wyczyściło. Niech wszystko się spali. Mama Nana o lekcewaŜeniu problemów socjalnych w takich miejscach mówi: ludobójstwo. Jeden ze sklepów szczycił się wymalowanym ręcznie szyldem, na którym czerwone litery na Ŝółtym tle głosiły: Delikatesy i Tytoń, First Street, Otwarte 24 godziny. Sklep był zamknięty. To tyle, jeśli chodzi o prawdziwość informacji. Przed frontem delikatesów stała brunatnobrązowa furgonetka z pomalowanymi na srebrny kolor szybami i pejzaŜem w stylu „księŜyc nad Miami” na bocznych ścianach. Ulicą szła nierównym, plączącym się krokiem samotna narkomanka. Poza nią nie było widać nikogo. 87

Budynek, w którym przebywał Shareef Thomas, miał dwie kondygnacje, wyblakłe szare gonty i częściowo powybijane okna. Wyglądał na przeznaczony do rozbiórki juŜ dawno temu. Thomas siedział w melinie, w której sprzedawano narkotyki. Groza i ja nastawiliśmy się na długie czekanie. Mieliśmy nadzieję, Ŝe pojawi się tu Gary Soneji. Wcisnąłem się w kąt przedniego siedzenia i odczytałem obłaŜący z farby napis na szczycie budynku z czerwonej cegły: 10 000 DOLARÓW NAGRODY ZA ZASTRZELENIE POLICJANTA. Niezbyt dobry omen, ale uczciwe ostrzeŜenie. Okolica zaczęła się budzić do Ŝycia około dziewiątej, wtedy teŜ moŜna było poznać jej prawdziwe oblicze. Dwie starsze kobiety w białych sukniach szły do kościoła Pentecostal. Ich widok przypomniał mi mamę Nanę i jej kumy z Waszyngtonu. Znowu poczułem Ŝal, Ŝe nie mogę spędzić weekendu we własnym domu. Sześcioletnia lub moŜe siedmioletnia dziewczynka skakała przez skakankę zrobioną z kawałka pokrytego izolacją kabla. Poruszała się jak w jakimś apatycznym transie. Na widok tej dziecinnej zabawy zrobiło mi się smutno. Zacząłem myśleć, co z niej wyrośnie. Jaką ma szansę na wyrwanie się stąd? Pomyślałem teŜ o Jannie i Damonie, o tym, Ŝe prawdopodobnie będą bardzo rozczarowani moją nieobecnością w domu w sobotę rano. „Sobota to nasz wolny dzień, tatusiu. Mamy tylko soboty i niedziele, Ŝeby być razem.” Czas płynął powoli. Zawsze tak jest, gdy pełni się słuŜbę obserwacyjną. Myślałem o tutejszej okolicy - tragedia teŜ moŜe być zaraźliwa. Mniej więcej o dziesiątej trzydzieści czarną cięŜarówką bez Ŝadnych oznaczeń podjechało dwóch podejrzanie wyglądających facetów w podkoszulkach bez rękawów i szortach zrobionych z długich spodni przez obcięcie nogawek. Otworzyli sklep i wynosili na ulicę melony, kolby kukurydzy, pomidory, kapustę. Melony zwalili na wysoką stertę w cuchnącym rynsztoku. Dochodziła jedenasta, zaczynałem się powaŜnie niepokoić. W głowie kłębiły się paranoiczne myśli. MoŜe dostaliśmy nieprawdziwą informację, albo Gary Soneji był juŜ w tej ruderze. Umie korzystać z przebrania. MoŜe nawet jest tam w tej chwili. Otworzyłem drzwi samochodu i wysiadłem. Uderzyła mnie fala gorąca - jakbym wpadł do rozpalonego pieca - ale w samochodzie czułem się jeszcze gorzej. - Co robisz? - zapytał Groza. Wyglądało na to, Ŝe gotów jest przesiedzieć w wozie zgodnie z regulaminem cały dzień, czekając na pojawienie się Sonejiego. - MoŜesz mi zaufać - odrzekłem.

ROZDZIAŁ 45 Zdjąłem białą koszulę i przewiązałem się nią w pasie. ZmruŜyłem oczy, przyzwyczajając je do ostrego światła. 88

Groza zawołał: Alex!, lecz zignorowałem go i powoli ruszyłem w kierunku zrujnowanego domu-kryjówki. Zupełnie nieźle udawałem ulicznego narkomana To nie jest zbyt trudne. Jeden Bóg wie, ile razy widziałem podobnych ludzi w swojej okolicy. Mój starszy brat był przed śmiercią takim ulicznym włóczęgą-narkomanem. Do meliny wchodziło się z drugiej strony opuszczonego budynku. Wyglądało to identycznie we wszystkich duŜych miastach, które odwiedziłem: w Waszyngtonie, Baltimore, Filadelfii, Miami, Nowym Jorku. Człowiek zastanawia się, dlaczego tak jest. Otworzyłem pokryte graffiti drzwi i stwierdziłem, Ŝe to zupełne dno, nawet jak na melinę narkomanów. Koniec był bliski. Zwłaszcza Ŝe Shareef Thomas jest nosicielem wirusa. Na zaświnionej, pokrytej plamami podłodze walały się śmiecie, puste puszki po wodzie sodowej, butelki po piwie, opakowania po gotowych potrawach, potłuczone ampułki i druty uŜywane do czyszczenia rurek destylacyjnych. Upalne lato w środku miasta. WyobraŜałem sobie, Ŝe w takiej dziurze pracuje tylko jeden urzędnik, który pobiera dwa lub trzy dolary za kawałek miejsca na podłodze. MoŜna tu zapewne kupić strzykawki, rurki, papier, wypoŜyczyć palnik butanowy, moŜe nawet oferują wodę sodową albo piwo. Na ścianach widniały nabazgrane hasła: „Pieprzyć to”, „AIDS”, „Narkomani Świata”. W powietrzu unosiła się gęsta, pełna dymu mgła. Wszędzie obrzydliwie śmierdziało, gorzej niŜ na miejskim śmietnisku. Mimo to w pomieszczeniu panował niespotykany spokój i pogodny nastrój. Ogarnąłem wszystko jednym rzutem oka, ale nie dostrzegłem ani Shareefa Thomasa, ani Gary'ego Sonejiego. W kaŜdym razie jeszcze nie w tej chwili. Tego dnia na rannej zmianie dyŜur pełnił męŜczyzna wyglądający na Latynosa, o nie zdradzającej wieku twarzy ozdobionej sumiastym wąsem, odziany w brudny podkoszulek z napisem Bacardi i zawieszoną na ramionach pochwą na broń. Ledwie rozbudzony, sprawiał jednak wraŜenie, Ŝe panuje nad tym, co się tu dzieje. Wyglądało na to, Ŝe Shareef Thomas spadł o kilka szczebli. JeŜeli zamelinował się tutaj, znaczyło, Ŝe doszedł kresu. Czy jest umierający? A moŜe się ukrywa? Czy zdaje sobie sprawę, Ŝe prawdopodobnie szuka go Soneji? - Czego potrzebujesz, szefie? - zapytał Latynos niskim, chrapliwym głosem. Jego oczy przypominały wąziutkie szparki. - Trochę spokoju - odrzekłem. Zachowywałem się godnie, jak w kościele, którym zapewne dla wielu było to miejsce. Wręczyłem mu dwa zmięte banknoty. Wziął pieniądze i poprowadził mnie w bok. - Tam - powiedział. Ponad jego głową zajrzałem do głównego pomieszczenia i poczułem, jak jakaś niewidzialna ręka chwyta mnie za serce i ściska je mocno. W sali dziesięciu, moŜe dwunastu męŜczyzn i kilka kobiet siedziało albo leŜało na podłodze i nielicznych, brudnych, wyjątkowo cienkich materacach. 89

Większość wpatrywała się w dal i nic nie robiła. Dobrze im to szło. Odnosiło się wraŜenie, Ŝe powoli nikną w dymie i kurzu. Nikt nie zwrócił na mnie uwagi, co bardzo mi odpowiadało. W takich miejscach ludzie nie troszczą się zbytnio o przychodzących lub wychodzących. Ale w dalszym ciągu nie widziałem ani Shareefa, ani Sonejiego. W tym pokoju było ciemno niczym w bezksięŜycową noc. Nie paliło się Ŝadne światło, jeśli pominąć błyskającą zapałkę od czasu do czasu i towarzyszący jej odgłos pocierania o draskę, a potem długi syk. Rozglądałem się za Thomasem, lecz jednocześnie skrupulatnie odgrywałem swoją rolę. Jeszcze jeden wynaturzony narkoman, szukający miejsca, w którym moŜe coś wypalić i pokiwać się w spokoju, nie przeszkadzając innym. Wreszcie na jednym z materaców dostrzegłem Shareefa Thomasa - leŜał w tylnej części ciemnego, brudnego pomieszczenia. Rozpoznałem go dzięki zdjęciom przestudiowanym w Lorton. Z wysiłkiem skierowałem wzrok w inną stronę. Moje serce zaczęło tłuc się jak oszalałe. Czy jest tu takŜe Soneji? Czasami przypominał ducha albo widmo. Zastanawiałem się, gdzie moŜe być tylne wyjście. Musiałem szybko usiąść, zanim Thomas mnie zauwaŜy. Oparłem się o ścianę i z wolna osunąłem się na podłogę. Kątem oka obserwowałem Thomasa. Po chwili w melinie rozpętało się istne piekło. Drzwi otworzyły się z impetem i do wnętrza wpadł Groza w towarzystwie dwóch umundurowanych policjantów. To tyle, jeśli chodzi o zaufanie. - Skurwysyny - jęknął obudzony hałasem facet koło mnie, spowity kłębami dymu. - Policja! Nie ruszać się! - krzyknął Groza. - Niech nikt się nie rusza. Wszyscy zachowują spokój! Wrzeszczał jak posterunkowy patrolujący ulice. Nie spuszczałem z oczu Thomasa. ZdąŜył juŜ poderwać się z materaca, na którym kilka sekund wcześniej leŜał niczym rozleniwiony kot. MoŜe w ogóle nie był naćpany. MoŜe się ukrywa. Złapałem półautomatyczny pistolet zatknięty za pasem pod zrolowaną koszulą. Wyciągnąłem broń przed siebie. Miałem jednak nadzieję, Ŝe nie będę musiał strzelać z tak małej odległości. Thomas wydobył strzelbę, którą wcześniej widocznie schował pod materacem. Pozostali narkomani nie mogli się nawet ruszyć ani usunąć z drogi, tylko szeroko otwierali ze strachu zaczerwienione oczy. Thomas wystrzelił ze swej pukawki! Groza i policjanci w mundurach w jednej chwili padli na ziemię. Nie wiedziałem, czy któryś z nich oberwał. Latynos wydzierał się przy drzwiach: - Skończcie z tym gównem! Skończcie z tym gównem! On takŜe leŜał na podłodze i wrzeszczał, nie unosząc głowy. - Thomas! - krzyknąłem najgłośniej, jak potrafiłem. Shareef poruszał się zaskakująco szybko i zwinnie. Jego ciemne oczy pałały. Zachował bystrość i refleks, nawet jeśli był naćpany. Zwrócił strzelbę w moim kierunku. 90

Niczego nie da się porównać z widokiem lufy wymierzonej w człowieka. Teraz juŜ nie miałem wyboru. Nacisnąłem spust glocka. Shareef Thomas oberwał w prawe ramię. Zrobił zręczny obrót w lewą stronę, lecz utrzymał się na nogach. Na pewno juŜ wcześniej był w takiej sytuacji. Ja zresztą teŜ. Wystrzeliłem drugi raz, trafiając go w gardło lub dolną szczękę. Kula odrzuciła Thomasa do tyłu - upadając walnął w cieniutką ścianę, od czego zatrzęsła się cała buda. Oczy Shareefa zapadły się, usta otwarły szeroko. Umarł, zanim zdąŜył dotknąć podłogi. Zabiłem jedynego człowieka, który mógł mnie doprowadzić do Sonejiego.

ROZDZIAŁ 46 Słyszałem, jak Groza nawołuje przez krótkofalówkę. Jego słowa zmroziły mnie. - Funkcjonariusz postrzelony przy Macon 412. Postrzelony funkcjonariusz! Nigdy wcześniej nie byłem świadkiem śmierci policjanta. Kiedy jednak wszedłem do głównego pomieszczenia meliny, przewidywałem, Ŝe jeden z mundurowych musi umrzeć. Dlaczego Groza wtargnął tu w taki sposób? Dlaczego zabrał ze sobą posterunkowych? No cóŜ, teraz to juŜ nie miało większego znaczenia. MęŜczyzna w mundurze leŜał na wznak na zaśmieconej podłodze opodal drzwi wejściowych. Miał szklany wzrok - pomyślałem, Ŝe jest w szoku. Z kącika ust sączyła mu się struŜka krwi. Strzelba wykonała swoje przeraŜające zadanie - tak samo byłoby ze mną, gdyby Shareef zdąŜył mnie trafić. Ściany i drewniana podłoga były zachlapane krwią. Ślady po kulach niczym tatuaŜ zdobiły ścianę powyŜej ciała leŜącego policjanta. Nie mogliśmy mu w Ŝaden sposób pomóc. Stanąłem obok Grozy, ciągle trzymając w ręce glocka. Zacisnąłem zęby. Starałem się opanować złość na Grozę, za przesadne zareagowanie i sprowokowanie tego zajścia. Chciałem odzyskać panowanie nad sobą, zanim otworzę usta. Gliniarz na lewo ode mnie mamrotał bez przerwy: - Chryste, Chryste. PrzeŜywał silny wstrząs. Co chwila przecierał ręką czoło i oczy, jakby chciał wymazać obraz krwawej łaźni. Karetka przyjechała po kilku minutach. Patrzyliśmy, jak dwaj sanitariusze desperacko starają się uratować Ŝycie policjanta. Był młody, wyglądał na dwadzieścia kilka lat. Miał rudawe, ostrzyŜone na jeŜa włosy. Gors jego niebieskiej koszuli, w którą był ubrany, zrobił się czarny od krwi. W tylnej części meliny inny sanitariusz usiłował ratować Shareefa Thomasa, ale ja wiedziałem, Ŝe on nie Ŝyje. W końcu cichym i powaŜnym głosem odezwałem się do Grozy. 91

- My wiemy, Ŝe Thomas nie Ŝyje, lecz nie ma powodu, aby dowiedział się o tym Soneji. MoŜe go dostaniemy, jeśli będzie myślał, Ŝe Thomas leŜy w nowojorskim szpitalu. Groza przytaknął. - Pogadam z kim trzeba, Ŝeby zabrać Thomasa do szpitala. Moglibyśmy teŜ podrzucić słówko prasie. Warto spróbować. Głos Grozy nie brzmiał zbyt pewnie, a młody detektyw nie wyglądał za dobrze, co zdaje się moŜna powiedzieć i o mnie. Ciągle miałem przed oczami złowieszczy napis na odległym murze: 10 000 DOLARÓW NAGRODY ZA ZASTRZELENIE POLICJANTA.

ROZDZIAŁ 47 śaden z uczestników policyjnego polowania na bandytę nie jest w stanie zgadnąć, od czego ono się zacznie, jak będzie przebiegać i czym się skończy. Nikt nie potrafi sobie wyobrazić, jakimi drogami podąŜy od wydarzeń na Union Station i dokąd dotrze. Gary Soneji dysponował wszelkimi informacjami, miał pełną kontrolę nad sytuacją. Ponownie zdobywał sławę. Był kimś. Mówiono o nim w wiadomościach nadawanych co dziesięć minut. To, Ŝe pokazywano jego zdjęcia, nie miało większego znaczenia. Nikt nie orientował się, jak Soneji wygląda dzisiaj, jak wyglądał wczoraj i jak zaprezentuje się jutro. Nie moŜna przecieŜ aresztować wszystkich ludzi w Nowym Jorku, prawda? Z mieszkania nieŜyjącej juŜ Jean Summerhill wyszedł koło południa. Ta ładna kobieta najwidoczniej straciła dla niego głowę. Tak samo jak Missy w Wilmington. Skorzystał z klucza Jean, dokładnie zamknął apartament, a potem ruszył na zachód Siedemdziesiątą Trzecią ulicą i szedł nią aŜ do Piątej Alei, w którą skręcił, kierując się na południe. Pociąg wracał na swój tor. Kupił czarną kawę w tekturowym pojemniku ozdobionym wizerunkami greckich bogów. Przypominała najprawdziwsze pomyje, co było typowe dla Nowego Jorku, ale Soneji powoli sączył podejrzany napój. Zamierzał dokonać następnej zbrodni - właśnie w tym miejscu, na Piątej Alei. Miał zamiar to zrobić, naprawdę. WyobraŜał sobie masakrę i nadawane na Ŝywo relacje stacji telewizyjnych CBS, ABC, CNN, FOX. Jeśli mowa o wiadomościach telewizyjnych, to Soneji juŜ gościł tego ranka na ekranach. Cross i departament policji Nowego Jorku dopadli Shareefa Thomasa. No cóŜ, zasłuŜyli na hura! Udowodnili, Ŝe przynajmniej potrafią korzystać ze wskazówek. Mijając szykownych, dobrze ubranych nowojorczyków, nie mógł się powstrzymać od zachwytu nad własnym sprytem, tak dalece przewyŜszającym 92

moŜliwości tych tępych dupków. Gdyby któryś z tych snobistycznych palantów mógł zajrzeć do jego głowy, choćby na minutę, przekonałby się o tym. Ale tego nikt nie jest w stanie zrobić. Nikt nie zdoła odgadnąć ani początku, ani środka, ani zakończenia. Znowu ogarniała go prawie niemoŜliwa do opanowania wściekłość. Poczuł, jak wzbiera, gdy przemierzał pełne ludzi ulice. Ledwie widział. W gardle czuł smak Ŝółci. Rzucił kubkiem z gorącą kawą w przechodzącego obok biznesmena. Roześmiał się, widząc jego zaskoczenie i oburzenie. Ryknął z zachwytu, obserwując krople kawy skapujące z orlego nosa i kwadratowego podbródka nowojorczyka. Ciemne plamy pokrywały kosztowną koszulę i krawat nieszczęśnika. Gary Soneji moŜe robić wszystko, co chce. Tylko patrzcie.

ROZDZIAŁ 48 Tego samego dnia o siódmej wieczorem wróciłem na Penn Station. Nie było tam zwykłego tłumu podróŜnych, bo w soboty ruch jest znacznie mniejszy. Bez przerwy myślałem o zbrodniach popełnionych i tutaj, i na Union Station w Waszyngtonie. Ciemne tunele dworcowe były dla Sonejiego piwnicą, symbolem tortur z lat chłopięcych. Tyle zrozumiałem z jego skomplikowanej łamigłówki. Kiedy Soneji opuszczał piwnicę, ruszał w świat w morderczym szale. Zobaczyłem Christine wychodzącą po schodach z tunelu. Uśmiechnąłem się mimo nieprzyjemnych skojarzeń związanych z tym miejscem. Przestępowałem z nogi na nogę. Czułem lekkość i podniecenie połączone z nadzieją i poŜądaniem, jakich nie zaznałem od dawna. Naprawdę przyjechała. Christine niosła małą czarną torbę z nadrukiem Sojourner Truth School. PodróŜowała bez obciąŜenia. Była piękna, dumna i, o ile moŜna tak powiedzieć, bardziej pociągająca niŜ kiedykolwiek. Miała na sobie białą sukienkę z krótkimi rękawami, naszyjnik i czarne skórzane pantofle na płaskim obcasie. ZauwaŜyłem, Ŝe ludzie oglądają się za nią. Zawsze tak jest. Pocałowaliśmy się w jakimś kącie, starając się zachować jak najwięcej prywatności. Przylgnęliśmy do siebie - czułem ciepło jej ciała. Usłyszałem, jak czarna torba upadła na ziemię. Piwne oczy Christine wpatrywały się we mnie; najpierw szeroko otwarte, pytające, po chwili miękkie, rozjaśnione. - Trochę się obawiałam, Ŝe nie przyjdziesz na dworzec - powiedziała. - Miałam przeczucie, Ŝe poślą cię na jakąś nagłą akcję, a ja będę stała samotnie na środku Penn Station. - Nie dopuściłbym do tego w Ŝadnym wypadku - odrzekłem. - Tak się cieszę, Ŝe jesteś. 93

Pocałowaliśmy się znowu, przytulając się jeszcze mocniej. Nie mogłem przestać jej całować, wypuścić z objęć. Chciałem zabrać ją gdzieś, gdzie będziemy sami. Czułem, jak moje ciało skręca się w konwulsjach. - Starałam się - powiedziała - lecz nie umiem trzymać się od ciebie z daleka. Nowy Jork trochę mnie przeraŜa, ale jestem. - Będzie wspaniale. Zobaczysz. - Przyrzekasz, Ŝe nigdy tego nie zapomnę? - droczyła się ze mną. - Nie zapomnisz. Obiecuję - odparłem. Obejmowałem ją z całej siły. Po prostu nie mogłem oderwać się od niej.

ROZDZIAŁ 49 To niezapomniane rozpoczęło się dokładnie tak, jak powinno. Sala Tęczowa, sobotni wieczór, godzina ósma trzydzieści wieczorem. Christine i ja przytuleni tańczymy walca koło eleganckiej windy. Błyskawicznie przenieśliśmy się w inną epokę, inny styl, moŜe nawet w inne Ŝycie. Wymyślny plakat kusił srebrnymi literami na czarnym tle: „Weź udział w musicalu MGM. Sala Tęczowa”. Setki światełek odbijały się od chromowanego metalu i kryształu. Czułem się doskonale, po prostu jak w siódmym niebie. - Nie jestem pewna, czy ubrałam się odpowiednio na musical MGM, ale nie przejmuję się zbytnio. To cudowny pomysł - powiedziała Christine, kiedy mijaliśmy znudzonych, sprawiających wraŜenie obraŜonych portierów. Skierowano nas do obsługi zajmującej biurko w miejscu, z którego widać było udekorowaną salę balową, a takŜe panoramę Nowego Jorku. Jak zwykłe w sobotni wieczór pomieszczenie było pełne gości, wszystkie stoliki zajęte, a parkiet pełen tańczących par. Christine miała na sobie prostą, czarną, obcisłą suknię. WłoŜyła ten sam co poprzednim razem naszyjnik zrobiony ze starej broszki. Widziałem go juŜ u Kinkeada. Broszka naleŜała niegdyś do jej babci. Moje sześć stóp i trzy cale wzrostu skłoniły ją do włoŜenia elegantszych butów na obcasie i zrezygnowania z wygodnych pantofli, jakie zazwyczaj nosi. Wcześniej nigdy mi to nie przyszło do głowy, ale teraz zdałem sobie sprawę, Ŝe lubię być z kobietą prawie tak wysoką jak ja. Ja teŜ wystroiłem się stosownie do okazji. Wybrałem letni garnitur marengo, białą koszulę z marszczonej tkaniny i jedwabny, niebieski krawat. Przynajmniej tego wieczoru nie przypominałem detektywa z dystryktu Columbia, doktora Crossa z południowo-wschodniej dzielnicy Waszyngtonu. JeŜeli juŜ byłem do kogoś podobny, to chyba raczej do Denzela Washingtona w roli Jaya Gatsby'ego. I było mi z tym dobrze, przynajmniej tego wieczoru. MoŜe nawet to uczucie będzie mi towarzyszyło przez cały weekend. Dostaliśmy stolik przy duŜym oknie, z którego mogliśmy patrzeć na błyszczące światła wschodniego Manhattanu. Na scenie całkiem nieźle grał pięcioosobowy 94

zespół latynoski. Obracający się powoli parkiet nadal był pełen ludzi. Wszyscy doskonale się bawili, wiele osób tańczyło. - Tu jest zabawnie, pięknie i śmiesznie; chyba nigdy nie byłam w takim miejscu - powiedziała Christine, kiedy usiedliśmy. - To jest największa pochwała, jaką dziś ode mnie usłyszałeś. - Jeszcze nie wiesz, jak tańczę - wtrąciłem. - Dobrze wiem, Ŝe umiesz tańczyć - odpowiedziała ze śmiechem - Kobiety zawsze orientują się, który męŜczyzna umie tańczyć, a który nie. Zamówiliśmy drinki - dla mnie szkocką bez dodatków, dla Christine sherry. Wybraliśmy takŜe butelkę białego chauvignon, a potem spędziliśmy kilka rozkosznych chwil, obserwując spektakl. Latynosi ustąpili miejsca zespołowi swingującemu, a nawet próbującemu grać bluesa. Goście tańczyli w rytm muzyki jazzowej, walce, a takŜe tanga - i niektórzy robili to zupełnie dobrze. - Czy juŜ tu byłaś? - zapytałem Christine, gdy kelner przyniósł drinki. - Tylko wtedy, gdy samotnie oglądałam „Księcia przypływów” w swojej sypialni - odpowiedziała ze śmiechem. - A ty? Często tu przypływasz, marynarzu? - Tylko raz, kiedy ścigałem w Nowym Jorku zabójcę z siekierą, cierpiącego na rozdwojenie jaźni. Wyszedł przez tamto szerokie okno, trzecie od lewej. Christine roześmiała się. - Nie zdziwiłabym się, gdyby to była prawda, Alex. Nie byłabym ani trochę zaskoczona. Orkiestra zagrała „Światło księŜyca”; w rytm tej ładnej piosenki ruszyliśmy do tańca, jak przyciągnięci siłą grawitacji. Nie byłem w stanie myśleć o niczym innym, poza tym, by wziąć Christine w ramiona. Prawdę powiedziawszy, w ogóle nie mogłem myśleć. W pewnym momencie oboje zdecydowaliśmy się zaryzykować i zobaczyć, co z tego wyniknie. KaŜde z nas straciło ukochaną osobę. Wiedzieliśmy, jak czuje się człowiek zraniony, i oto jesteśmy, gotowi wrócić na taneczny parkiet Ŝycia. Mam wraŜenie, Ŝe chciałem z nią tańczyć od chwili, gdy zobaczyłem ją pierwszy raz przed Sojourner Truth School. Przyciągnąłem Christine bliŜej, prawą ręką objąłem w pasie, a lewą ująłem jej dłoń. Poczułem, jak delikatnie wciąga powietrze. Gotów byłbym załoŜyć się, Ŝe teŜ była trochę zdenerwowana. Cicho nuciłem, nawet lekko się kołysałem. Nasze wargi się spotkały; wtedy zamknąłem oczy. Pod palcami czułem gładki jedwab sukni Christine. Fakt, umiem nieźle tańczyć, ale ona robiła to równie dobrze. - Spójrz na mnie - szepnęła. Otworzyłem oczy. Miała rację, tak było duŜo lepiej. - Co się dzieje? Co to takiego? Chyba nigdy się tak nie czułam, Alex. - Ani ja. Ale myślę, Ŝe mógłbym się do tego przyzwyczaić. Spodobałoby mi się to, na pewno. 95

Delikatnie pogładziłem palcami jej policzek. Muzyka robiła swoje i wydawało się nam, Ŝe płyniemy po sali. Przepiękna, księŜycowa choreografia. Poruszał się we mnie kaŜdy mięsień. Oddychałem z trudnością. Byliśmy ze sobą doskonale zgrani. KaŜde z nas umiało nieźle tańczyć, ale razem robiliśmy to wyjątkowo dobrze. Poruszałem się powoli, płynnie, trzymając Christine w ramionach. Jej dłoń przylegała do mojej jak namagnesowana. Nie spiesząc się, obróciłem ją i przepuściłem pod ręką. Kiedy objęliśmy się ponownie, nasze usta oddalone były tylko o kilka centymetrów. Znowu poczułem ciepło jej ciała. Pocałowaliśmy się przelotnie i - muzyka ucichła. Zaczynała się kolejna piosenka. - No, tego się nie spodziewałam - powiedziała Christine, gdy wracaliśmy do stolika. - Wiedziałam, Ŝe umiesz tańczyć, nigdy w to nie wątpiłam, ale nie miałam pojęcia, Ŝe tak tańczysz. - To jeszcze nic. Poczekaj, aŜ zagrają sambę - odparłem. Nadal trzymałem ją za rękę - po prostu nie mogłem jej puścić. Nie mogłem i nie chciałem. - Myślę, Ŝe umiem tańczyć sambę - odpowiedziała. DuŜo tańczyliśmy, bez przerwy trzymaliśmy się za ręce i, tak mi się przynajmniej zdaje, zjedliśmy nawet kolację. Jeszcze trochę potańczyliśmy, a ja nadal nie potrafiłem uwolnić dłoni Christine, której ona zresztą nie wyrywała. Rozmawialiśmy bez przerwy, choć później nie potrafiłem sobie przypomnieć, o czym. Myślę, Ŝe zwykle tak się dzieje w Tęczowej Sali, gdzieś wysoko ponad Nowym Jorkiem. Kiedy po raz pierwszy tej nocy spojrzałem na zegarek, była pierwsza. Nie mogłem w to uwierzyć. Co prawda taka utrata kontroli nad upływającym czasem zdarzyła mi się juŜ kilka razy, gdy byłem w towarzystwie Christine. Zapłaciłem rachunek, duŜy rachunek, i stwierdziłem, Ŝe Tęczowa Sala jest prawie pusta. Gdzie się podziali ci wszyscy ludzie? - Czy umiesz dotrzymać tajemnicy? - zapytała szeptem, kiedy we dwoje zjeŜdŜaliśmy windą wyłoŜoną orzechowym drewnem i oświetloną dyskretnym, Ŝółtym światłem. Trzymałem Christine w ramionach. - Znam mnóstwo sekretów. - No więc, chodzi o to... - zaczęła, gdy winda bezszelestnie zatrzymała się na parterze. Christine nie wysiadała z niej, mimo Ŝe drzwi juŜ się otwarły. Nie chciała, abym wyszedł do holu, zanim nie dokończy mówić. - Bardzo mi się podoba, Ŝe zarezerwowałeś dla mnie osobny pokój w „Astor” - ciągnęła. - Nie wydaje mi się jednak, Alex, Ŝebym go potrzebowała. Zgadzasz się? Staliśmy w otwartej windzie i bez słowa znowu zaczęliśmy się całować. Drzwi zasunęły się, a kabina powoli ruszyła w górę. Całowaliśmy się nadal, takŜe podczas powrotu na parter i ciągle było nam mało. - Wiesz, co będzie teraz? - zapytała, kiedy drugi raz zjechaliśmy na parter Rockefeller Center. - Co takiego? - zapytałem. - To, czego naleŜy się spodziewać, gdy idzie się do Tęczowej Sali. 96

ROZDZIAŁ 50 To rzeczywiście było niezapomniane. Tak samo jak magiczna piosenka Nata King Cole'a i jej późniejsza wersja w wykonaniu Natalie Cole. Staliśmy przed drzwiami mojego pokoju - i wtedy kompletnie się pogubiłem. Gdy puściłem rękę Christine, przestałem pojmować, co robię. Nie umiałem trafić kluczem do dziurki. Delikatnie ujęła moją dłoń i pomogła otworzyć drzwi. Sekundy przemieniły się w wieczność, a w kaŜdym razie tak mi się wydawało. Byłem pewien, Ŝe z tego, co się dzieje, nie zapomnę ani jednej chwili. Nie pozwolę teŜ, Ŝeby sceptycyzm albo cynizm pomniejszył to wraŜenie. Wiedziałem, co przeŜywam. Czułem oszołomienie na skutek powrotu do intymności. Wcześniej nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo mi tego brakuje. Przez kilka ostatnich lat pozwoliłem sobie na gnuśne Ŝycie. Jak łatwo dojść do takiego stanu. Tak łatwo, Ŝe człowiek nawet nie zauwaŜa, kiedy jego Ŝycie wpada w głęboką koleinę. Drzwi pokoju hotelowego otworzyły się powoli; odniosłem wraŜenie, Ŝe w tym momencie rezygnujemy z czegoś, co było w naszej przeszłości. Na progu Christine odwróciła się do mnie. Jej jedwabna sukienka szeleściła cichutko. Uniosła ku mnie śliczną buzię, a ja wyciągnąłem rękę i koniuszkami palców ująłem jej podbródek. Od chwili, gdy zjawiła się na Penn Station, przez cały wieczór nie potrafię głębiej odetchnąć. - Masz ręce muzyka, palce pianisty - powiedziała. - Uwielbiam sposób, w jaki mnie dotykasz. Nigdy nie spodziewałam się, Ŝe tak to będę odczuwać. JuŜ się nie boję, Alex. - Cieszę się. Ja teŜ się nie boję. CięŜkie, drewniane drzwi pokoju zamknęły się same. Pomyślałem, Ŝe nie ma większego znaczenia, gdzie się znajdujemy. Za oknem błyskały światła, czy moŜe łódź przemykała po tafli wody - co robiło wraŜenie, Ŝe podłoga porusza się delikatnie, tak jak parkiet do tańca w Tęczowej Sali. W czasie weekendu zmieniłem hotel, przenosząc się do „Astor” na manhattańskiej East Side. Szukałem jakiegoś wyjątkowego miejsca. Dostałem pokój na dwunastym piętrze, z widokiem na rzekę. Oświetlone drapacze chmur, widoczne na tle nieba na południowym wschodzie, przyciągnęły nas do panoramicznego okna. Obserwowaliśmy cichy, dziwnie piękny sznur pojazdów mijających budynek Organizacji Narodów Zjednoczonych w kierunku mostu Brooklyńskiego. Przypomniałem sobie, Ŝe przez ten most jechaliśmy dziś rano do meliny narkomanów w Brooklynie. Wydawało się, Ŝe od tamtej chwili upłynęły całe wieki. Przed oczami ujrzałem twarz Shareefa Thomasa, potem zabitego policjanta, wreszcie Sonejiego. Natychmiast odsunąłem od siebie te widma. Tutaj nie jestem policyjnym detektywem. Poczułem, jak wargi Christine dotykają mojej skóry - delikatnie pocałowała mnie w szyję. - Dokąd odszedłeś? Bo gdzieś odszedłeś, prawda? - wyszeptała. - W jakieś ciemne miejsce. 97

- Tylko na kilka sekund - przyznałem szczerze, co jest zresztą moją wadą. Wspomnienie związane z pracą. JuŜ minęło. Znowu ująłem jej rękę. Pocałowała mnie lekko w policzek, a potem bardzo delikatnie w usta. - Nie umiesz kłamać, prawda, Alex? Nawet w banalnych sytuacjach. - Staram się tego nie robić. Nie lubię kłamstwa. JeŜeli okłamywałbym ciebie, to kim bym był? - powiedziałem i uśmiechnąłem się. - A o co chodzi? - Uwielbiam to u ciebie - szepnęła. - I mnóstwo innych rzeczy teŜ. Za kaŜdym razem, kiedy jestem z tobą, odkrywam coś nowego. Pogładziłem japo czubku głowy, a potem całowałem czoło, policzki, wargi, wreszcie słodki dołeczek u nasady szyi. Christine drŜała lekko. Tak samo jak ja. Dzięki Bogu, Ŝe Ŝadne z nas się nie boi. Wyraźnie czułem krew pulsującą pod jej skórą. - Jesteś taka piękna - wyszeptałem. - Czy wiesz o tym? - Jestem o wiele za wysoka i za chuda. To ty jesteś piękny i dobrze o tym wiesz. Wszyscy tak mówią. Sytuacja była pełna napięcia, dokładnie taka, jaka powinna być. To, Ŝe się znaleźliśmy i Ŝe jesteśmy tutaj razem, zakrawało na cud. Byłem tak radosny, taki szczęśliwy, Ŝe zdecydowaliśmy się podjąć to ryzyko. - Zerknij tam, w lustro. Sam zobacz, jaki jesteś piękny - powiedziała Christine. - Masz taką uroczą twarz, Alex. Ale umiesz prowokować kłopoty, co, Sugar? - Dzisiaj nie sprawię ci większych kłopotów - odrzekłem. Chciałem rozebrać Christine. robić wszystko z nią i dla niej. W głowie kołatało mi śmieszne, dziwaczne słowo „ekstaza”. Dotknęła ręką moich spodni. Hmmm wyszeptała i uśmiechnęła się. Zacząłem rozpinać suwak jej sukni. Nie przypominam sobie, Ŝebym tak bardzo chciał z kimś być jak z nią. W kaŜdym razie od dawna nie zaznałem takiego poŜądania. Dotykałem jej twarzy, zapamiętując kaŜdy szczegół, kaŜdy rys. Pod palcami czułem miękką i jedwabistą skórę Christine. Znowu zaczęliśmy tańczyć. W hotelowym pokoju nie było muzyki, ale my mieliśmy własny akompaniament. Przyciągnąłem ją bliŜej, mocno przytuliłem. Powróciła księŜycowa choreografia. Koło szerokiego okna powoli kołysaliśmy się w przód i w tył w zmysłowej cza-czy. Objąłem dłońmi jej pośladki, co spodobało się Christine. Mnie równieŜ. I to bardzo. - Ty naprawdę dobrze tańczysz, Alex. Przewidziałam to. Christine silnie pociągnęła za pasek od moich spodni, rozpięła go, rozsunęła zamek i delikatnie zaczęła mnie pieścić. Uwielbiałem jej dotknięcia, w kaŜdym miejscu. Znowu poczułem na swojej skórze jej usta. Wszystko w niej było takie erotyczne, nieodparte, niezapomniane. Oboje wiedzieliśmy, Ŝe musimy to zrobić powoli; dzisiejszej nocy nie ma potrzeby się spieszyć. Pośpiech zniszczyłby wszystko, a do tego w Ŝadnym razie nie wolno dopuścić. Pomyślałem, Ŝe juŜ wcześniej byliśmy w podobnej sytuacji, ale nigdy w taki sposób. W tym wyjątkowym miejscu znaleźliśmy się pierwszy raz. To zdarza się tylko raz. 98

Powoli pokrywałem pocałunkami jej ramiona, czułem miarowo unoszące się i opadające piersi, płaski brzuch i napór nóg. Zamknąłem w dłoniach piersi Christine i nagle opanowała mnie ochota, by wziąć ją całą. Osunąłem się na kolana, przesuwając ręce po jej nogach i talii. Wstałem z podłogi. Rozpiąłem do końca sukienkę, która zsunęła się po długich ramionach Christine i ułoŜyła niczym czarna falbanka wokół szczupłych stóp. W końcu pozbyliśmy się resztek ubrania i spojrzeliśmy na siebie. Jej wzrok bezwstydnie przesuwał się w dół po moim torsie, przekroczył talię. W dalszym ciągu byłem bardzo podniecony. Tak bardzo chciałem ją mieć. Cofnęła się o pół kroku. Wstrzymałem oddech. Nie mogłem juŜ tego wytrzymać, ale nie chciałem niczego przyspieszać. Znowu coś czułem, przypominałem sobie, jak się to robi, jakie to moŜe być wspaniałe. Odgarnęła włosy na jedną stronę, zakładając je za ucho. Taki prosty, wdzięczny gest. - Zrób to jeszcze raz uśmiechnąłem się. Odpowiedziała śmiechem i powtórzyła ten gest, - Wszystko dla ciebie. Stój tak wyszeptała. Nic ruszaj się, Alex. Nie zbliŜaj się - moglibyśmy zapłonąć Ŝywym ogniem. PowaŜnie. I mogłoby nam to zająć resztę weekendu odparłem, śmiejąc się. - Mam nadzieję, Ŝe tak się stanie. Wtedy usłyszałem cichutki, metaliczny dźwięk. CzyŜby dochodził od drzwi do naszego pokoju? Czy je zamknąłem? Czy ktoś jest na zewnątrz? Jezu, tylko nie to.

ROZDZIAŁ 51 Nagle zdenerwowany, ogarnięty paranoicznymi myślami odwróciłem się, obserwując drzwi. Były zamknięte jak naleŜy. Nie ma się czym martwić, nikogo tam nie ma. Christine i ja jesteśmy bezpieczni. Dzisiejszej nocy Ŝadnemu z nas nie zdarzy się nic złego. Mimo to poczułem, jak chwila strachu i niepewności podnosi mi włosy na głowie. Soneji ma zwyczaj robić mi takie numery. Do cholery, czego on ode mnie chce? - Co się stało, Alex? Odszedłeś ode mnie Christine dotknęła mnie, przywracając do rzeczywistości. Jej palce na moim policzku były delikatne jak piórka. Bądź tu ze mną, Alex. Jestem z tobą. Po prostu zdawało mi się, Ŝe coś słyszę. - Wiem. Nikogo tam nie ma. Zamknąłeś drzwi, kiedy weszliśmy. Wszystko jest w porządku. 99

Ponownie przytuliłem Christine - była jak naelektryzowana i niewiarygodnie ciepła. PołoŜyłem ją na łóŜku i ułoŜyłem się nad nią, utrzymując cięŜar ciała na rękach. Potem opadłem, całowałem jej śliczną twarz i piersi, jedną po drugiej. Obejmowałem wargami, lizałem sutki. Całowałem między nogami, same nogi na całej długości, smukłe kostki i palce. „Bądź tu ze mną, Alex.” NapręŜyła ciało jak łuk i westchnęła, lecz jednocześnie uśmiechała się szeroko. Zaczęła się poruszać - od razu znaleźliśmy wspólny rytm. Oddychaliśmy coraz szybciej. - Proszę, zrób to teraz - szepnęła i ugryzła mnie w ramię tuŜ koło obojczyka. - Teraz, proszę, juŜ. Chcę cię poczuć w środku. Jej dłonie pocierały moje ciało tak, jakby tarła o siebie kawałki drewna, Ŝeby wykrzesać ogień. I płomień wybuchnął. Czułem, jak ogarnia całe moje ciało. Powoli wślizgnąłem się do środka, wchodząc tak głęboko, jak tylko mogłem. Serce waliło mi jak oszalałe, czułem słabość w nogach, napięte mięśnie brzucha i erekcję tak mocną, Ŝe aŜ bolesną. Teraz byłem juŜ w Christine i chciałem zostać tam jak najdłuŜej. Przyszło mi do głowy, Ŝe zostałem stworzony po to, by być w łóŜku z tą kobietą. Zgrabnym ruchem wydostała się na wierzch i usiadła na mnie, dumna i wysoka. Zaczęliśmy się powoli kołysać. Czułem, jak wspinamy się coraz wyŜej, jak sięgamy szczytu. Usłyszałem własny głos wołający „tak, tak, tak!”. Po chwili zdałem sobie sprawę, Ŝe krzyczymy oboje. Wtedy Christine powiedziała coś magicznego. - To jesteś właśnie ty - wyszeptała.

Część trzecia

Piwnica nad piwnicami

ROZDZIAŁ 52 ParyŜ, Francja Doktor Abel Sante miał trzydzieści pięć lat, długie czarne włosy, chłopięcy Wygląd i piękną przyjaciółkę, Reginę Becker, która była malarką, jego zdaniem bardzo dobrą. Przed chwilą wyszedł z jej mieszkania i bocznymi ulicami szóstej dzielnicy wracał do domu. Było koło północy. Na prostych, wąskich uliczkach panowała cisza - bardzo lubił tę porę, kiedy mógł albo pozbierać myśli, albo nie myśleć o niczym. Dziś Abel Sante rozmyślał o wydarzeniu, które nastąpiło tego dnia wcześniej - o śmierci młodej kobiety, jego dwudziestosześcioletniej pacjentki. Miała kochającego męŜa i dwie śliczne córeczki. Na śmierć patrzył z własnego punktu widzenia, który uwaŜał za najwłaściwszy: dlaczego odejście ze świata i połączenie się z kosmosem miałoby być czymś bardziej przeraŜającym niŜ pojawienie się na tym świecie? A przecieŜ to ostatnie w ogóle nie kojarzy się ze strachem. Doktor Sante nie zauwaŜył, skąd wyłonił się ten człowiek, włóczęga w szarej, poplamionej marynarce i podartych, wypchanych dŜinsach. Niespodziewanie znalazł się tuŜ obok, niemalŜe dotykał jego łokcia. Pięknie - odezwał się nieznajomy. - Słucham, co takiego? - zapytał Abel Sante, zaskoczony, nagle wyrwany z za myślenia. - Jest piękna noc, a nasze miasto doskonale nadaje się do późnych spacerów. - No cóŜ, miło mi pana poznać powiedział Sante do włóczęgi. ZauwaŜył, Ŝe mówi on po francusku z lekkim obcym akcentem. Widocznie jest Anglikiem, a moŜe Amerykaninem. - Nie powinien pan opuszczać jej mieszkania. Lepiej było zostać na noc. DŜentelmen zawsze zostaje na noc - o ile naturalnie nie zostanie wyproszony. Doktor Sante poczuł, jak sztywnieją mu kark i plecy. Wyjął ręce z kieszeni spodni. Nagle poczuł ogromny strach. Odepchnął włóczęgę łokciem. 103

- O czym pan mówi? Proszę odejść. - Mówię o panu i Reginie. O malarce Reginie Becker. Jej prace nie są złe, ale, obawiam się, nie są teŜ dobre. - Wynoś się pan do diabła. Abel Sante przyspieszył kroku. Był juŜ niedaleko domu. Natrętny włóczęga z łatwością dotrzymywał mu kroku - potęŜniejszy, zbudowany bardziej atletycznie, niŜ wydawało się na pierwszy rzut oka. - Powinien pan mieć z nią dzieci. Takie jest moje zdanie. - Wynoś się. Won! Sante nagle uniósł ręce i mocno zacisnął pięści. To niewiarygodne! Był gotów walczyć, jeśli nie dałoby się tego uniknąć. Nie bił się od dwudziestu lat, ale nadal był silny i zachował dobrą formę. Włóczęga błyskawicznie obrócił się i jednym ciosem powalił go na ziemię. Zrobił to bez najmniejszego wysiłku. Doktor Sante poczuł gwałtowne przyspieszenie pulsu. Oberwał w lewe oko i nie widział na nie dobrze. - Zwariowałeś? Jesteś kompletnym maniakiem! - krzyczał na nieznajomego, który nagle, mimo brudnego ubrania, wydał mu się kimś potęŜnym i waŜnym. - Tak, oczywiście - odparł włóczęga. -- Jestem niespełna rozumu. Nazywam się Smith, a ty jesteś następny.

ROZDZIAŁ 53 Gary Soneji niczym przeraŜający wielkomiejski szczur pędził przez nie oświetlone, poskręcane niczym ludzkie wnętrzności podziemne tunele pod nowojorskim szpitalem Bellevue. Odór zakrzepłej krwi i środków dezynfekujących przyprawiał go o mdłości. Nie lubił tego, czego tak wiele było wokół niego, co przypominało o chorobie i śmierci. Ale nie miało to teraz większego znaczenia; był naleŜycie ustawiony w tym dniu, napalony, latał wysoko. Był Śmiercią, a Śmierć w Nowym Jorku nie bierze urlopu. Starannie przygotował się na wielkie wydarzenie: obcisłe białe spodnie, biały fartuch laboratoryjny, białe pantofle; na szyi laminowana plakietka identyfikacyjna ze zdjęciem, zawieszona na srebrnym łańcuszku z paciorków. Odbywał poranny obchód w Bellevue. On w kaŜdym razie tak właśnie wyobraŜał sobie obchód w szpitalu! Nie ma sposobu, by to wszystko powstrzymać: jego piekielnego pociągu, jego przeznaczenia, jego ostatniego okrzyku zwycięstwa. Nikt nie moŜe w tym przeszkodzić, poniewaŜ nikt nie domyśla się, w jakim kierunku zmierza ostatni pociąg. Wie o tym tylko on, Soneji, i tylko on jest w stanie go odwołać. 104

Zastanawiał się, jak duŜą część tej łamigłówki Cross zdąŜył juŜ poskładać. Pod względem zdolności kojarzenia Cross ustępował mu klasą, ale ten psycholog i detektyw w jednej osobie wykazywał jednak pewne podstawowe instynkty w określonych, wyspecjalizowanych dziedzinach. MoŜe znowu nie docenia doktora Crossa, tak jak zdarzyło mu się to dawniej. Czy tym razem mogą go schwytać? Być moŜe, ale to jest bez znaczenia. Gra będzie trwała nadal, nawet bez niego, aŜ do końca. W tym tkwił cały urok, całe piękno zła, które wyrządził. Gary Soneji wsiadł do windy z nierdzewnej stali w piwnicy znanego szpitala na Manhattanie. W ciasnej kabinie jechało z nim dwóch portierów - Soneji przeŜył krótki paranoiczny atak. To mogli być przebrani nowojorscy gliniarze. Nowojorski departament policji rzeczywiście uruchomił biuro w głównej części szpitala. Działało tam w prawie normalnych warunkach. „Bellevue. Jezu, co to za potworny dom wariatów. Szpital z komisariatem policji w środku.” Przyjrzał się portierom w sposób typowy dla mieszkańca wielkiego miasta jakby od niechcenia, obojętnie. To nie mogą być policjanci, pomyślał. Oni nie wyglądają tak głupio. Ci tutaj są dokładnie tacy, na jakich wyglądają - rozlazłe, opieszale myślące szpitalne bałwany. Jeden pchał wózek o dwóch uszkodzonych kołach. AŜ dziw, Ŝe niektórym pacjentom udaje się ujść stąd z Ŝyciem. Personel w szpitalach dobierany jest według takich samych standardów jak w restauracjach McDonalda, a moŜe nawet jeszcze gorszych. Wiedział, który pacjent nie wyjdzie Ŝywy ze szpitala Bellevue. W wiadomościach podali, Ŝe policja umieściła tu Shareefa Thomasa. No cóŜ, Thomas jeszcze pocierpi, zanim, jak się to mówi, opuści ten padół łez. Czeka go morze cierpienia. Na parterze Gary Soneji wysiadł z windy. Odetchnął z ulgą. Portierzy zajmowali się swoimi sprawami. To nie są Ŝadni gliniarze. Za wielkie głąby. Wszędzie było pełno lasek, wózków dla niepełnosprawnych i metalowych parawaników ułatwiających chodzenie. Te szpitalne rekwizyty przypomniały mu, Ŝe on teŜ jest człowiekiem śmiertelnym. Korytarze pomalowano na biało, a drzwi i kaloryfery na specyficzny odcień róŜu. Przed nim widniała dziwna kawiarenka, oświetlona tak słabo jak przejście w metrze. JeŜeli ktoś tu jada, pomyślał, to powinno się go zamknąć w Bellevue! Po wyjściu z windy Soneji dostrzegł swoje odbicie w stalowej blasze pokrywającej jeden z filarów. Człowiek o tysiącu twarzy. Nie mógł przestać myśleć o swej specjalności. To określenie jest prawdziwe. Własna macocha nie poznałaby go teraz, a gdyby nawet jej się udało, zaraz wyplułaby zakrwawione płuca, wrzeszcząc ze strachu. Dobrze wiedziała, Ŝe poszedłby nawet do piekła, by ją dostać. Szedł korytarzem, podśpiewując cicho w stylu reggae: „Zastrzeliłem szeryfa, nie jego zastępcę”. Nikt nie zwracał na niego uwagi. Gary Soneji świetnie pasował do Bellevue.

105

ROZDZIAŁ 54 Soneji miał znakomitą pamięć, był więc w stanie przypomnieć sobie kaŜdy szczegół tego ranka. Mógł odtworzyć ten niedługi czas z najdrobniejszymi detalami. Tak było w przypadku wszystkich dokonanych przez niego morderstw. Śledził wąskie, wysokie korytarze, jakby miał zamontowaną w głowie kamerę kontrolną. Umiejętność koncentracji dawała mu wielką przewagę. Dysponował niemal ponadnaturalną zdolnością dostrzegania wszystkiego, co dzieje się wokół. Przed kafejką facet z ochrony rozmawiał z młodymi Murzynami. Z pewnością wszyscy byli szpitalnymi detektywami, gliniarzami do zabawy. Z ich strony nie groziło Ŝadne niebezpieczeństwo. Dookoła widział głupie baseballowe czapki: New York Janquis, San Francisco Jints, San Jose Sharks. śaden z ich właścicieli nie wyglądał na takiego, który choćby w przybliŜeniu ma pojęcie o grze. śaden teŜ nie potrafiłby zrobić mu krzywdy ani go powstrzymać. Przed sobą miał szpitalny komisariat policji. Zgaszone wewnątrz światła wskazywały, Ŝe w środku nie ma teraz nikogo. A zatem, gdzie siedzą ci szpitalni posterunkowi? Czy czekają na niego w innym miejscu? Dlaczego nie widać ani jednego? CzyŜby to była pierwsza zapowiedź kłopotów? Obok windy widniał napis: „Obowiązuje karta identyfikacyjna”. Przygotował się na taką ewentualność. W tej maskaradzie występował jako Francis Michael Nicolo. Na ścianie wisiał oprawiony w ramki regulamin: „Prawa i Obowiązki Pacjentów”. Za matowymi osłonami z pleksiglasu inne napisy. Pełno tego, gdziekolwiek by spojrzeć. Gorzej niŜ w nowojorskim metrze: Radiologia, Urologia, Hematologia. Ja teŜ jestem chory - chciało mu się krzyczeć. - Jestem tak samo chory jak wszyscy tutaj. Umieram. I nikt się tym nie przejmuje. Nikt się nigdy o mnie nie zatroszczył. Główną windą pojechał na trzecie piętro. Jak na razie, Ŝadnych problemów, Ŝadnych przepychanek. Nie ma teŜ policji. Wysiadł gotowy do spotkania z Shareefem Thomasem, do zobaczenia szoku i przeraŜenia na jego twarzy. W korytarzu na trzecim piętrze poczuł się jak w piwnicy. Budynek sprawiał wraŜenie wzniesionego z betonu. Soneji zerknął w głąb korytarza, gdzie, jak się orientował, trzymano Shareefa. Jego pokój był na samym końcu. Izolacja zapewniająca bezpieczeństwo, co? Właśnie tak działa potęŜna nowojorska policja. To po prostu śmieszne. JeŜeli się dobrze zastanowić, wszystko jest tylko Ŝartem. Soneji opuścił głowę i ruszył w kierunku sali, w której leŜał Shareef Thomas. 106

ROZDZIAŁ 55 Carmine Groza i ja czekaliśmy na Sonejiego w szpitalnej izolatce, mając nadzieję, Ŝe się tu pojawi. Siedzieliśmy od wielu godzin. Jak Soneji wygląda dzisiaj? To był problem, lecz zdołamy się z mm uporać. Usłyszeliśmy hałas przy drzwiach, które ktoś nagle otworzył gwałtownym ruchem. Soneji wpadł do pokoju, w którym spodziewał się znaleźć Shareefa Thomasa. Spojrzał na Grozę i na mnie. Ufarbowane na srebrnoszary kolor włosy miał zaczesane do tyłu, wyglądał więc na człowieka około sześćdziesiątki. Zgadzał się tylko wzrost. Patrzył na mnie szeroko otwartymi, jasnoniebieskimi oczami i właśnie te oczy najpierw rozpoznałem. Uśmiechnął się z pogardą i lekcewaŜeniem ileŜ to razy widziałem ten grymas, niekiedy nawet w snach. UwaŜał się za kogoś wyŜszego od całej reszty. Wiedział, Ŝe jest lepszy. Powiedział tylko dwa słowa: - Jeszcze lepiej. - Nowojorska policja! Stój! - krzyknął Groza rozkazująco. Soneji nadal się uśmiechał, jakby to niespodziewane powitanie sprawiało mu przyjemność, jak gdyby on sam je zaplanował. Jego pewność siebie i arogancja były nie do zniesienia. Ma na sobie kamizelkę kuloodporną - moje oczy zarejestrowany zgrubienie na jego torsie. - Przygotował się na kaŜdą moŜliwość, na wszystko, co moŜemy zrobić. W lewej dłoni trzymał jakiś nieduŜy przedmiot. Nie wiedziałem, co to takiego. Do pokoju wszedł z uniesioną ręką. Rzucił w naszym kierunku małą zieloną buteleczkę. Po prostu machnął ręką. Naczynie z brzękiem upadło na podłogę i podskoczyło. Nagle zrozumiałem, co to jest - ale było juŜ za późno, o ułamek sekundy za późno. - Bomba! wrzasnąłem do Grozy. - Na podłogę! Prędko! Odskoczyliśmy od łóŜka i rozbitej zielonej buteleczki. Zdołaliśmy schować się za krzesła. W pokoju nastąpił wybuch - nieprawdopodobnie jaskrawy błysk białego światła, które wkrótce zmieniło barwę na jasnoŜółtą. W tym momencie wszystko zaczęło się palić. Oślepłem na sekundę, moŜe dwie. Poczułem, Ŝe płonę. Moje spodnie i buty ogarnęły płomienie. Osłoniłem rękami twarz, usta, oczy. - Jezu, mój BoŜe - krzyczał Groza. Słyszałem syk przypominający odgłos smaŜonego bekonu. Modliłem się, Ŝebym to nie ja płonął. Poczułem, Ŝe się dławię, zacząłem bełkotać. Groza zachowywał się tak samo. Płomienie ogarnęły juŜ moją koszulę. Usłyszałem głos Sonejiego. Śmiał się z nas. - Witaj w piekle, Cross - powiedział. - Pal się, dziecinko, pal. 107

ROZDZIAŁ 56 Groza i ja zerwaliśmy z łóŜka koce i prześcieradła, Ŝeby owinąć nimi płonące ubranie. Chyba nie opuściło nas szczęście. Zdusiliśmy płomienie. W kaŜdym razie na nogach. - Chciał Thomasa spalić Ŝywcem - powiedziałem. - Ma jeszcze jedną bombę zapalającą. Widziałem inną zieloną buteleczkę, co najmniej jeszcze jedną. Poruszając się moŜliwie najsprawniej, pobiegliśmy korytarzem za Sonejim. Na zewnątrz ranił dwóch innych detektywów. Soneji był prawdziwym widmem. Zbiegliśmy po schodach. Tupot naszych nóg odbijał się głośnym echem w klatce schodowej. Oczy mi łzawiły, ale widziałem dobrze. Groza zaalarmował innych detektywów, informując krótko: - Podejrzany ma bombę zapalającą! Soneji ma bombę! Zachować największą ostroŜność. - O co mu chodzi, do cholery? - zawołał do mnie jeden z policjantów. - Co zrobi teraz? - Myślę, Ŝe chce umrzeć - sapnąłem, nie przerywając biegu. - I zyskać sławę. Odejść z hukiem. Tak sobie umyślił. MoŜe właśnie tu, w Bellevue. Gary Soneji zawsze starał się zwracać na siebie uwagę. Od najmłodszych lat miał obsesję na punkcie zbrodni stulecia. Byłem przekonany, Ŝe teraz chce umrzeć, lecz z wielkim hałasem. Postanowił zachować kontrolę nad własną śmiercią. , Kiedy dotarliśmy wreszcie do holu na parterze, łapczywie chwytałem oddech. Dym drapał mnie w gardle, ale poza tym czułem się dobrze. Kręciło mi się tylko w głowie - nie wiedziałem, co robić dalej. Przed sobą, w odległości niespełna trzydziestu metrów, zobaczyłem gorączkowo krzątających się ludzi. Przepchnąłem się przez podenerwowany tłum w kierunku wyjścia. Wiadomość o poŜarze juŜ się rozeszła. Strumień ludzi wchodzących i wychodzących ze szpitala Bellevue był równie duŜy jak przy wejściu do metra - w kaŜdym razie zanim wybuchła ta bomba. Wybiegłem przed budynek szpitalny. Na dworze padał gęsty deszcz, było szaro i paskudnie. Rozglądałem się dookoła, szukając Sonejiego. Pod daszkiem nad wejściem grupa pracowników szpitala i gości odwiedzających chorych paliła papierosy. Wyglądali na nieświadomych niebezpieczeństwa, chociaŜ moŜe pracujący tu ludzie są do takich sytuacji przyzwyczajeni. Na wyłoŜonej cegłami ścieŜce prowadzącej do budynku było pełno ludzi. Jedni wychodzili, a inni szli do szpitala. Widok ograniczały rozpostarte parasole. Gdzie, u diabła, podział się Gary Soneji? Gdzie mógł zniknąć? Ogarniało mnie przygnębienie, Ŝe znowu uciekł. To stawało się nie do wytrzymania. Na Pierwszej Alei pod kolorowymi, brudnymi parasolami uliczni sprzedawcy oferowali hot dogi i nowojorskie precle. Ani śladu Sonejiego. 108

Szukałem dalej, rozglądając się gorączkowo po tłocznej, hałaśliwej ulicy. Nie mógł uciec daleko. Tak doskonałej szansy nie będzie miał juŜ nigdy. W gęstym tłumie znalazłem lukę, przez którą mogłem zobaczyć, co dzieje się kilkaset metrów dalej. Jest tam! Szedł chodnikiem w grupce przechodniów kierujących się na północ. Ruszyłem za nim, mając obok siebie Grozę. Wyciągnęliśmy półautomatyczne pistolety, lecz nie mogliśmy ryzykować strzelaniny w tłumie matek z dziećmi, starszych ludzi, pacjentów wchodzących i wychodzących ze szpitala. Soneji spojrzał w lewo, w prawo, a potem za siebie. Widział, jak się zbliŜamy. Jestem pewien, Ŝe mnie zauwaŜył. Zaimprowizował tę ucieczkę, Ŝeby wydostać się z wyjątkowo niebezpiecznej sytuacji. Ostatnie wydarzenia dowodziły, Ŝe utracił zdolność sprawnego myślenia. Tracił ostrość i jasność spojrzenia. To dlatego jest gotów umrzeć. Zmęczyło go powolne umieranie. Traci orientację. Nie moŜe juŜ tego znieść. Połowę skrzyŜowania zablokowała ekipa robotników drogowych. Ich kaski poruszały się w deszczu. Pojazdy starały się ominąć zator, zewsząd dobiegał dźwięk klaksonów. Zobaczyłem Sonejiego, który nagle wyrwał się z tłumu. Co jest, do diabła? Ślizgając się na mokrej nawierzchni, szybkim sprintem pobiegł w kierunku Pierwszej Alei. ZauwaŜyłem, jak zachwiał się i uskoczył w prawo. „Zrób nam przyjemność, przewróć się!” On jednak biegł dalej, do jasnoniebieskiego miejskiego autobusu, czekającego na pasaŜerów. Ciągle ślizgał się i potykał, ledwie uniknął upadku. Wreszcie wskoczył do tego cholernego autobusu. Miejsca siedzące były juŜ zajęte. Widziałem, jak Soneji gestykuluje, głośnym krzykiem wydaje polecenia pasaŜerom. Jezu Chryste, on wsiadł z bombą do zatłoczonego autobusu.

ROZDZIAŁ 57 Obok mnie pojawił się detektyw Groza. Twarz miał pobrudzoną sadzą i nadpalone włosy. Gwałtownie machając rękami, starał się zatrzymać jakiś samochód. Podjechał policyjny sedan - wskoczyliśmy do środka. - Dobrze się czujesz? - zapytałem Grozę. - Chyba tak. Jestem z tobą. Dopadniemy go. Jechaliśmy za autobusem Pierwszą Aleją, manewrując w gęstwinie pojazdów, z syreną włączoną na pełny regulator. Niewiele brakowało, a wyrŜnęlibyśmy w taksówkę - ominęliśmy ją o włos. - Jesteś pewny, Ŝe on ma inną bombę? 109

Skinąłem głową. - Co najmniej jedną. Pamiętasz „szalonego bombardiera” z Nowego Jorku? Soneji na pewno o nim nie zapomniał. „Szalony bombardier” był sławny. Wszystko wydawało się obłąkane, surrealistyczne. Deszcz padał coraz mocniej, głośno bębnił w dach samochodu. - On ma zakładników - powiedział znaczącym tonem Groza do mikrofonu. Jedzie miejskim autobusem wzdłuŜ Pierwszej Alei. Zdaje się, Ŝe ma bombę. Autobus linii M-15. Niech wszystkie radiowozy trzymają się w pobliŜu tego autobusu. Teraz nie interweniować. On siedzi w autobusie z tą cholerną bombą. Obliczyłem, Ŝe w pościgu bierze udział co najmniej pół tuzina biało-niebieskich samochodów policyjnych. Autobus zatrzymywał się na czerwonych światłach, lecz nie zabierał pasaŜerów z przystanków. Ludzie stali na deszczu, a widząc mijający ich wóz, ze złością machali rękami i wygraŜali kierowcy. Nie mieli pojęcia, jakie to szczęście, Ŝe drzwi autobusu nie otwierają się przed nimi. - Postaraj się podjechać bliŜej - zwróciłem się do kierowcy radiowozu. - Chcę z nim porozmawiać, a przynajmniej przekonać się, czy on zechce rozmawiać. War to spróbować. Policyjny sedan przyspieszył, jadąc zygzakiem po mokrej jezdni. Byliśmy juŜ blisko, jechaliśmy równolegle z jasnoniebieskim autobusem. Wymalowany na nadwoziu plakat reklamowy zachwalał tłustym drukiem spektakl Upiór w Operze. Tymczasem Ŝywy upiór znajdował się w autobusie. Gary Soneji znowu miał to, co tak bardzo kochał - stanął w świetle reflektorów. Teraz bawił się z Nowym Jorkiem. Opuściłem szybę w drzwiach radiowozu. Deszcz i wiatr uderzały mnie w twarz, lecz udało mi się dojrzeć Sonejiego we wnętrzu autobusu. Jezusie, on bez przerwy improwizuje - odebrał komuś malutkie dziecko w róŜowo-niebieskim beciku i trzyma je na ramieniu. Krzyczy, wydaje rozkazy, przy tym gwałtownie wymachuje wolną ręką. Wychyliłem się z samochodu i wrzasnąłem: - Gary! Czego chcesz? - Wydzierałem się dalej, starając się przekrzyczeć szum ulicznego ruchu. - Gary! To ja, Alex Cross! - Widzieli mnie pasaŜerowie autobusu, sterroryzowani, sztywni z przeraŜenia. Na skrzyŜowaniu Pierwszej Alei i Czterdziestej Drugiej ulicy autobus nieoczekiwanie skręcił w lewo! Spojrzałem na Grozę. - Czy to jego zwykła trasa? - zapytałem. - W Ŝyciu - odpowiedział. - To on wybrał taką drogę. - Co jest na Czterdziestej Drugiej? Co jest tam dalej? Dokąd on jedzie, do cholery? Groza z desperacją rozłoŜył ręce. - Z drugiej strony miasta jest Times Square, azyl najgorszych wykolejeńców i nieudaczników, a takŜe dzielnica teatrów. Jest tam teŜ dworzec autobusowy zarządu portu. Jedziemy w kierunku Grand Central Station. - A więc on chce dotrzeć do Grand Central - powiedziałem Grozie. - Jestem pewny, Ŝe tam chce to zrobić. Na stacji kolejowej! 110

Jeszcze jedna piwnica, wspaniała, wielkością dorównująca czterem miejskim przecznicom. Piwnica nad piwnicami. Gary Soneji wysiadł z autobusu i ruszył biegiem Czterdziestą Drugą ulicą. Kierował się do domu, do Grand Central Station. Ramieniem ciągle obejmował dziecko, ale robił to niedbale, jakby chcąc nam zademonstrować, jak mało troszczy się o jego Ŝycie. Niech go piekło pochłonie. Ciągnęło go do domu, a tylko on wiedział, co to znaczy.

ROZDZIAŁ 58 Szedłem zatłoczonym pasaŜem, zbudowanym z kamieni połączonych zaprawą murarską, odchodzącym od Czterdziestej Drugiej ulicy do jeszcze bardziej zatłoczonego Grand Central Station. Na ten dworzec przyjeŜdŜały tysiące udręczonych ludzi, by dostać się do pracy w śródmieściu. PasaŜerowie nie mieli pojęcia, co im grozi. Grand Central jest stacją końcową linii New York Central oraz innych pociągów z Nowego Jorku, New Haven, Hartfordu i kilku innych miast, a takŜe dla trzech linii metra, prowadzących do Lexington Avenue, dzielnicy Queens oraz do wahadłowego połączenia z Times Square. Stacja zajmuje obszerny teren pomiędzy ulicami Czterdziestą Drugą a Czterdziestą Piątą. Na górnym poziomie dworca znajduje się czterdzieści jeden torów, na dolnym dwadzieścia sześć; w rejonie Dziewięćdziesiątej Szóstej ulicy łączą się one w jednopoziomową czterotorową linię. Dolny poziom tworzy olbrzymi labirynt, jeden z największych, jakie istnieją na świecie. To jest piwnica Gary'ego. Przepychałem się przez zbity tłum pasaŜerów w okresie szczytu komunikacyjnego. Przeszedłem przez poczekalnię i znalazłem się w potęŜnej, przypominającej pieczarę hali głównej, w której przeprowadzano jakieś prace budowlane. Na ścianach wisiały ogromne plakaty linii lotniczych Pan American, American Express i pantofli firmy Nike. Z miejsca, w którym się znalazłem, widać było wejścia na dziesiątki peronów. Tutaj dogonił mnie detektyw Groza. Obaj odczuwaliśmy oŜywienie wywołane wzrostem poziomu adrenaliny. - On ciągle ma to dziecko - warknął Groza. - Ktoś widział, jak zbiegał na niŜszy poziom. Wesoły pościg, nie ma co. Gary Soneji zmierza do piwnicy. To nie najlepszy prognostyk dla tysięcy stłoczonych tam ludzi. Ma przy sobie bombę, moŜe nawet kilka. Poszliśmy z Grozą w dół po stromych schodach, pod neonem informującym, Ŝe na tym poziomie znajduje się bar z ostrygami. Cały dworzec poddawano 111

właśnie szeroko zakrojonej renowacji i rozbudowie, co dodatkowo powiększało zamęt. Mijaliśmy zatłoczone piekarnie i delikatesy oferujące oczekującym na pociąg mnóstwo jedzenia; będzie teŜ co wysadzać w powietrze. Nieco dalej zauwaŜyłem sklep z noŜami Hoffritza. MoŜe właśnie u Hoffritza Soneji zaopatrzył się w nóŜ, którym mordował na Penn Station. Po dotarciu na drugi poziom znaleźliśmy się na obszernym kruŜganku z wyjściami na perony. Napisy wskazywały drogę do metra w kierunku Times Square. Groza przyciskał do ucha krótkofalówkę, odbierając informacje z całego terenu stacji. - On jest w tunelach na dole. Jesteśmy blisko - przekazał mi. Biegnąc tuŜ obok siebie, pokonaliśmy następne strome schody. Na dole było tak gorąco, Ŝe spociliśmy się. Cały budynek drŜał. Wibrowały szare, kamienne ściany i podłoga pod naszymi stopami. Jesteśmy w piekle, pytanie tylko, w którym jego kręgu. W końcu zauwaŜyłem przed sobą Gary'ego, lecz po chwili gdzieś mi zginął. Na ręku nadal trzymał dziecko, a moŜe juŜ tylko zwinięty róŜowo-niebieski kocyk. Znowu znalazł się w moim polu widzenia. Zatrzymał się niespodziewanie, odwrócił i patrzył w głąb tunelu. Niczego się juŜ nie bał. Dostrzegłem to w jego oczach. - Doktorze Cross! - zawołał. - Znakomicie wykonuje pan instrukcje.

ROZDZIAŁ 59 Ponura tajemnica Sonejiego nadal miała nad nim władzę, kierowała jego poczynaniami: robił wszystko, Ŝeby ludzi rozwścieczyć, wpędzić w bezgraniczny smutek, zranić. Obserwował zbliŜającego się Alexa Crossa. „Wysoki, arogancki sukinsyn. Czy ty teŜ jesteś gotów umrzeć, Cross? I to akurat teraz, kiedy Ŝycie staje się takie obiecujące, kiedy twoje dzieci rosną i masz nową, piękną kochankę. Bo śmierć zaraz nadejdzie. Nie moŜesz juŜ jej powstrzymać. Umrzesz za to, co mi zrobiłeś.” Alex Cross, idąc przez betonowy peron, ciągle zbliŜał się do Gary'ego. Nie było po nim widać strachu. Najwyraźniej chciał porozmawiać. W tym tkwiła nie tylko jego siła, ale i szaleństwo. Soneji miał wraŜenie, Ŝe unosi się w powietrzu. Czuł się wolny, jak gdyby nic złego nie mogło mu się przytrafić. MoŜe być tym, kim zechce, i robić to, co zechce. Przez całe Ŝycie usiłował się tu dostać. Alex Cross był coraz bliŜej. Głośno o coś zapytał. Cross zawsze zadaje jakieś pytania. - Czego ty chcesz, Gary? Czego od nas oczekujesz, do cholery? - Zamknij się! A jak myślisz, czego chcę? - odkrzyknął Soneji. - Ciebie! I w końcu cię dopadłem. 112

ROZDZIAŁ 60 Słyszałem słowa Sonejiego, lecz nie miały one juŜ Ŝadnego znaczenia. Ta sprawa ciągnąca się między nami musi znaleźć rozwiązanie. Musi nastąpić koniec - on albo ja. Zszedłem po kilku stopniach, nie odrywając wzroku od Sonejiego. Po prostu nie byłem w stanie. Nie mogłem teŜ teraz zrezygnować. W płucach ciągle czułem dym szpitalnego poŜaru. Nie pomagało mi powietrze w kolejowym tunelu. Złapał mnie kaszel. Czy to koniec Sonejiego? Trudno mi było uwierzyć. Co on miał na myśli, mówiąc, Ŝe w końcu mnie dopadł? - Niech nikt się nie rusza! Stop! Ani kroku dalej! - krzyknął Soneji. Miał broń - malutkie dziecko. - Ja powiem, komu wolno się poruszyć, a komu nie. To dotyczy takŜe ciebie, Cross. A więc lepiej zatrzymaj się. Stanąłem. Inni teŜ zamarli. Na peronie ulokowanym głęboko w Grand Central Station zapanowała niezwykła cisza. Wybuch bomby mógłby poranić około dwudziestu osób stojących koło Sonejiego. Porwane w autobusie dziecko uniósł wysoko, tak aby wszyscy zwrócili na nie uwagę. Detektywi i umundurowani policjanci stali jak sparaliŜowani w szerokich drzwiach tunelu. Byliśmy bezradni, nie mogliśmy powstrzymać Sonejiego w Ŝaden sposób. Musieliśmy go słuchać. Zaczął się obracać w kółko, kręcił się jak fryga w oszalałym rytmie. Jego ciało szybko wirowało. Dziwaczny, wirujący derwisz. Jedną ręką trzymał dziecko tak, jak trzyma się lalkę. Nie miałem pojęcia, co się dzieje z matką niemowlęcia. Soneji wyglądał jak w transie. Sprawiał teraz wraŜenie szaleńca - a moŜe właśnie nim był. - Jest tutaj dobry doktor Cross - wrzeszczał na cały peron. - No i co pan wie? Ile pan wie, według pana? MoŜe dla odmiany ja o coś zapytam. - Nie wiem tyle, ile trzeba, Gary - odrzekłem, starając się zwracać jak najmniej uwagi. Nie chciałem grać przed tłumem, jego tłumem. - Ty chyba ciągle lubisz publiczność. - AleŜ tak, doktorze Cross, lubię. Uwielbiam przyjazny tłum. Jaki sens ma wspaniały spektakl, którego nikt nie ogląda? Marzę o tym szczególnym wyrazie waszych oczu, o waszym strachu, waszej nienawiści. - Bez przerwy obracał się, wirował w nieustającym piruecie. - Wszyscy chcielibyście mnie zabić. Wy teŜ jesteście mordercami! - wrzeszczał. Wykonał jeszcze jeden powolny obrót i wycelował we mnie. Na ugiętej lewej ręce trzymał dziecko jak w kołysce. Niemowlę nie płakało, co bardzo mnie przeraziło. Bomba mogła znajdować się w kieszeni spodni Gary'ego. Gdzieś przecieŜ musiała być. Miałem tylko nadzieję, Ŝe nie ukrył jej w dziecięcym kocyku. - Wróciłeś do swej piwnicy, co? - zapytałem. W jakimś momencie uwierzyłem, Ŝe Gary Soneji jest schizofrenikiem. Później w to zwątpiłem. A teraz nie byłem juŜ niczego pewien. 113

Wolną ręką wskazał podziemne pieczary. Powoli szedł w kierunku końca peronu. Nie byliśmy w stanie go zatrzymać. - Jako dziecko zawsze marzyłem, Ŝeby ukryć się w takim miejscu. Pojechać wielkim, szybkim pociągiem na Grand Central Station w Nowym Jorku. Uciec, stać się wolny. Uciec od wszystkiego. - No i robisz to. W końcu zwycięŜyłeś. Czy nie dlatego sprowadziłeś nas tutaj? śebyśmy cię złapali? - pytałem. - To nie koniec. Daleko do tego. Jeszcze z tobą nie skończyłem, Cross - szydził. Znowu te groźby. Słuchając go, czułem, jak wywraca mi się Ŝołądek. - No, a co ze mną? - zawołałem. - Ciągle rzucasz groźby, ale nie widzę, Ŝe byś coś robił. Soneji zatrzymał się. Stał teraz zwrócony plecami do końca peronu. Wszyscy wpatrywali się w niego, jak gdyby nie wierzyli własnym oczom. Ja chyba teŜ nie wierzyłem. - To się tutaj nie skończy, Cross. Dorwę cię, nawet zza grobu, jeśli będę mu siał. Nie zdołasz mnie powstrzymać. Pamiętaj! Jestem pewien, Ŝe nie zapomnisz. Następnie Soneji zrobił coś, czego nigdy nie zrozumiem. Jego lewe ramię wystrzeliło w górę. Wyrzucił dziecko wysoko w powietrze. Ludzie z przeraŜeniem obserwowali lecące w ich kierunku niemowlę. Gdy złapał je stojący kilka metrów dalej męŜczyzna, rozległo się głośne westchnienie ulgi. W tym momencie maleństwo zaczęło płakać. - Gary, nie! - krzyknąłem do Sonejiego, kiedy ponownie zaczął biec. - Czy jest pan gotów na śmierć, doktorze Cross? - odkrzyknął. - Czy jest pan gotowy?

ROZDZIAŁ 61 Soneji zniknął za srebrzystymi metalowymi drzwiami na końcu peronu. Działał szybko, przez zaskoczenie. Usłyszałem strzały z pistoletu Grozy, lecz nie sądziłem, Ŝeby któraś kula trafiła Sonejiego. - Tam z tyłu są następne tunele i mnóstwo torów - powiedział Groza. - Wejdziemy w ciemny, brudny labirynt. - Ale mimo wszystko chodźmy - odparłem. - Gary uwielbia takie miejsca. Zrobimy, ile się da. Po drodze natknąłem się na robotnika konserwującego tory i zabrałem mu latarkę. Wyciągnąłem glocka. Dwanaście strzałów. Groza ma magnum .357 - następne dwanaście strzałów. Ile kul potrzeba, aby zabić Sonejiego? Czy on kiedykolwiek zginie? - Ma tę cholerną kamizelkę - ostrzegł Groza. - Tak, zauwaŜyłem - odparłem i odbezpieczyłem pistolet. - To harcerzyk, zawsze przygotowany. 114

Otworzyłem drzwi, za którymi skrył się Soneji, i nagle ogarnęły mnie grobowe ciemności. Z lufą pistoletu wycelowaną przed siebie ruszyłem dalej. To była ta piwnica, jego prywatne piekło w wielkiej skali. „Czy jest pan gotów umrzeć, doktorze Cross? Nie zdoła pan tego w Ŝaden sposób powstrzymać.” Obracałem się we wszystkie strony, a snop światła latarki padał na ściany. Przed sobą zauwaŜyłem przyćmione, zakurzone lampy, więc zgasiłem latarkę. Czułem ból w płucach. Nie mogłem swobodnie oddychać, ale fizyczne dolegliwości mogły być częściowo wywołane przez klaustrofobię i strach. „Nie podoba mi się w tej piwnicy. Tak samo musiał czuć się Gary Soneji jako mały chłopiec. Czy właśnie to chce nam powiedzieć? Chce, abyśmy sami tego doświadczyli?” - Jezu Chryste - mruknął Groza tuŜ za mną. Domyśliłem się, Ŝe tak samo jak ja jest wystraszony i zdezorientowany. Skądś dochodziły podmuchy wiatru. Nie wiele widzieliśmy przed sobą. W takich ciemnościach trzeba uruchomić wyobraźnię, myślałem posuwając się do przodu. Soneji nauczył się tego jako dziecko. Z tyłu dobiegały nas odległe głosy. Niesamowite dźwięki odbijały się echem od ścian tunelu. Nikt się nie spieszył, by schwytać Sonejiego w tym ciemnym, ponurym miejscu. Gdzieś za poczerniałym, kamiennym murem rozległ się zgrzyt hamulców pociągu. Równolegle przebiegała linia metra. Im dalej brnęliśmy w ciemnościach, tym silniejszy był odór rozkładających się śmieci. Wiedziałem, Ŝe w niektórych tunelach mieszkają bezdomni. Nowojorski departament policji utworzył specjalny wydział, który się nimi zajmował. - Czy jest tam coś? - wymamrotał Groza niepewnym, wystraszonym głosem. - Czy widzisz coś przed sobą? - Nic - odpowiedziałem szeptem. Nie chciałem robić hałasu większego niŜ to konieczne. Z trudnością wciągnąłem powietrze. Usłyszałem gwizd pociągu z przeciwnej strony. Poszczególne części tunelu oświetlały słabe lampy. Pod stopami wyczuwałem piętrzące się odpadki, opakowania po jedzeniu, porwane, brudne ubrania. Spostrzegłem teŜ kilka olbrzymich szczurów, przemykających koło moich stóp w poszukiwaniu poŜywienia. TuŜ nad głową usłyszałem krzyk. Poczułem, jak sztywnieje mi kark. To Groza! Przewrócił się. Nie wiedziałem, co go trafiło. Nie wydawał głosu, leŜał nieruchomo na dnie tunelu. Okręciłem się wokół własnej osi. Z początku nic nie widziałem, otaczała mnie ciemność. W snopie światła latarki pojawiła się twarz Sonejiego - niknący w ciemności profil z jednym okiem i połową twarzy. Uderzył mnie, zanim zdąŜyłem unieść pistolet. Soneji wrzeszczał brutalnym krzykiem człowieka pierwotnego. Nie potrafiłem rozróŜnić słów. Uderzył mnie z ogromną siłą. Cios trafił w lewą skroń. Przypomniałem sobie, jaki jest niewiarygodnie silny i szalony. Dzwoniło mi w uchu, czułem zawrót 115

głowy, nogi miałem jak z waty. NiemalŜe przewrócił mnie pierwszym ciosem. MoŜe był w stanie mnie zabić, ale chodziło mu o to, Ŝeby mnie ukarać, szukał zemsty i zapłaty. Znowu usłyszałem jego krzyk - tym razem zaledwie kilka centymetrów od mojej twarzy. Muszę mu coś zrobić, powiedziałem sobie w duchu. Zranię go w tej chwili albo nie doczekam następnej szansy. Soneji popisywał się teraz siłą równie brutalną jak podczas naszego poprzedniego spotkania, szczególnie w walce na mały dystans. Uwięził mnie w uścisku czułem jego oddech. Chciał mnie zgnieść w potęŜnych ramionach. Przed oczami zaczęły mi tańczyć białe świetlne punkciki. Wreszcie udało mi się wyprostować. Jeszcze raz usłyszałem jego krzyk. Uderzyłem go głową. Był zaskoczony. Rozluźnił uścisk, więc wyrwałem się na sekundę. Zadałem najsilniejszy cios w Ŝyciu i usłyszałem odgłos pękającej szczęki. Ale Soneji nie pada na ziemię! Co trzeba zrobić, Ŝeby go złamać? Rzucił się na mnie znowu, a ja trafiłem go w lewy policzek. Pod pięścią poczułem łamiącą się kość. Wrzasnął, potem jęknął, lecz nie przewrócił się, nadal napierał. - Nie moŜesz mi nic zrobić - charczał. - Umrzesz. Nie moŜesz temu zapobiec. JuŜ tego nie powstrzymasz. Gary Soneji nacierał na mnie. Uniosłem wreszcie glocka, wycelowałem. „Zrobić mu krzywdę, zabić, zabić go teraz.” Strzeliłem. ChociaŜ trwało to tylko ułamek sekundy, wydawało się powolnym długo trwającym ruchem. Prawie czułem, jak pocisk przeszywa ciało Sonejiego. Kula zmiaŜdŜyła mu szczękę, musiała teŜ rozwalić język i zęby. To, co z niego zostało, rwało się do mnie, usiłowało uchwycić, złapać w szpony moją twarz i gardło. Odepchnąłem go. „Zranić go, zabić, zniszczyć.” Soneji pokonał kilka schodów prowadzących w głąb tunelu. Nie mam pojęcia, skąd brał na to siły. Byłem zbyt wyczerpany, by go gonić, ale zaraz zdałem sobie sprawę, Ŝe nie muszę tego robić. Przewrócił się na kamienną posadzkę. Upadł niczym cięŜki wór. Kiedy walnął o ziemię, zapaliła się bomba, którą miał przy sobie. Gary Soneji stanął w płomieniach. Oświetliły co najmniej trzydzieści metrów tunelu. Krzyczał przez kilka sekund, a potem palił się w ciszy - ludzka pochodnia w jego piwnicy. Poszedł wprost do piekła. Wreszcie nadszedł koniec.

ROZDZIAŁ 62 Japończycy mają takie powiedzenie: Jeśli zwycięŜyłeś, zapnij mocniej hełm. Starałem się o nim nie zapominać. 116

We wtorek rano wróciłem do Waszyngtonu i spędziłem cały dzień w domu z Naną, dziećmi i kotką Rosie. Dzień rozpoczął się od przygotowanej dla mnie przez dzieci „kąpieli bubba”, jak ją nazywają. To mi pomogło. Nie tylko nie poprawiłem zapięcia hełmu, ale nawet go zdjąłem. Starałem się nie poddawać przygnębiającym wspomnieniom o okropnej śmierci Sonejiego, zapomnieć o groźbach pod moim adresem. W przeszłości robił mi juŜ gorsze rzeczy. O wiele gorsze. Ale Soneji nie Ŝyje, zniknął z naszego Ŝycia. Na własne oczy widziałem, jak go diabli wzięli. Pomogłem mu trafić do piekła. Lecz wciąŜ słyszałem jego głos wypowiadający ostrzeŜenia i groźby - prześladowało mnie to przez cały dzień. „Umrzesz. Nie powstrzymasz tego. Dorwę cię, nawet zza grobu, jeśli będę musiał.” Z Quantico zatelefonował Kyle Craig, aby mi pogratulować i zapytać, jak się czuję. Miał równieŜ inny powód: usiłował mnie wciągnąć w sprawę pana Smitha, ale odmówiłem definitywnie. Nie miałem teraz serca do pana Smitha. Kyle chciał, Ŝebym spotkał się z jego superagentem Thomasem Pierce'em. Zapytał, czy przeczytałem przysłane mi faksem informacje o nim. Odpowiedziałem, Ŝe nie. Tego wieczoru odwiedziłem Christine i upewniłem się, Ŝe podjąłem słuszną decyzję, jeśli chodzi o pana Smitha i ustawiczne problemy FBI z tym człowiekiem. Nie zostałem u niej na noc ze względu na dzieci, choć mogłem to zrobić. Mogłem i chciałem. - Przyrzekłeś, Ŝe będziesz ze mną, aŜ oboje skończymy co najmniej osiemdziesiąt lat. To całkiem nieźle, na początek - powiedziała, kiedy wychodziłem. W środę musiałem pojechać do biura, by zacząć likwidować sprawę Sonejiego. Nie byłem poruszony faktem, Ŝe go zabiłem, ale cieszyłem się, Ŝe mam to juŜ za sobą. Dość tych cholernych papierków. Około szóstej wróciłem do domu. Miałem ochotę na kolejną „kąpiel bubba”, moŜe teŜ na lekcję boksu i na spędzenie nocy z Christine. Otworzyłem drzwi - i nagle rozpętało się prawdziwe piekło.

ROZDZIAŁ 63 Przede mną w bawialni stała Nana z dziećmi, a takŜe Sampson, kilku zaprzyjaźnionych detektywów, sąsiedzi, moje cioteczki, paru wujków i wszystkie ich dzieci w komplecie. Jannie i Damon pierwsi zaczęli wołać: - Niespodzianka, tatusiu! Niespodzianka! Pozostali przyłączyli się do nich: - Niespodzianka, Alex, niespodzianka! - Jaki Alex? Jaki tatuś? - udawałem głupiego. - Ci się tu dzieje, do diabła? 117

W głębi pokoju zauwaŜyłem Christine, a w kaŜdym razie jej uśmiechniętą twarz. Pomachałem jej ręką, czując, Ŝe tonę w objęciach przyjaciół i uginam się pod ich serdecznymi klepnięciami. Uznałem, Ŝe Damon zachowuje się zbyt wstrzemięźliwie, więc podrzuciłem go w górę (to chyba ostatni rok, kiedy mogę sobie na to pozwolić); równocześnie wydawaliśmy sportowe i wojenne okrzyki, które doskonale pasowały do ogólnego nastroju. W normalnych warunkach niezbyt szlachetne byłoby organizowanie zabawy z powodu śmierci innego człowieka, ale w tym przypadku uznałem to za doskonały pomysł, za najbardziej odpowiedni sposób zakończenia okresu, który nam wszystkim przynosił smutek i strach. Nad drzwiami z pokoju bawialnego do jadalni ktoś nieudolnie zawiesił niezbyt wyraźny transparent z ręcznie wykonanym napisem: Gratulacje, Alex! śyczę więcej szczęścia w następnym Ŝyciu. Gary S.! Sampson poprowadził mnie na podwórko za domem, gdzie czekali inni przyjaciele w przygotowanej przez siebie zasadzce. Sampson ubrał się w obwisłe, czarne szorty, wojskowe buty i ciemne okulary. Na głowę włoŜył czapkę z napisem Homicide (Wydział Zabójstw), a w ucho wetknął srebrne kółko. Był w pełni gotów do zabawy, podobnie jak ja. Detektywi z całego dystryktu Columbia przybyli złoŜyć mi serdeczne gratulacje, skosztować mojego jedzenia i wypić mój alkohol. Podano soczysty kebab i Ŝeberka z domowym chlebem, bułkami oraz imponującym zestawem ostrych sosów. Wytoczono teŜ aluminiowe baryłki z piwem i wodą sodową z lodem, ustawiono miski ze świeŜą kukurydzą w kolbach, kolorowymi sałatkami owocowymi i makaronem. Oczy zaczęły mi łzawić na sam widok takiej uczty. Sampson chwycił mnie za ramię i wrzeszczał tak, Ŝe usłyszałem go mimo chóru radosnych głosów oraz Toni Braxton, śpiewającej z nastawionego na pełny regulator kompaktu. - Masz swoje party, Sugar. Przywitaj się ze wszystkimi gośćmi. Zamierzam być tu do samego końca. - Zobaczymy się później - odpowiedziałem. - Swoją drogą, masz ładne buty, ładne szorty i ładne nogi. - Stokrotne dzięki. Dostałeś tego skurwiela, Alex! Dobrze zrobiłeś. Niech jego wredne, owłosione dupsko płonie i gnije w piekle. śałuję tylko, Ŝe nie było mnie tam razem z tobą. Christine znalazła sobie spokojne miejsce w kącie podwórza, w cieniu rosnącego tam drzewa. Rozmawiała z moją ulubioną ciotką Tią i szwagierką Cillą. Miała zwyczaj trzymać się na uboczu. Ucałowałem Tię i Cillę, a potem przytuliłem Christine. Nie mogłem wypuścić jej z objęć. - Dzięki, Ŝe przyszłaś mimo tego całego bałaganu - powiedziałem. - Ty jesteś dla mnie najmilszą niespodzianką. Pocałowała mnie, po czym odsunęliśmy się od siebie, chyba pod wpływem świadomości, Ŝe Damon i Jannie nigdy nie widzieli nas razem. W kaŜdym razie nie w takiej sytuacji. 118

- O, cholera - mruknąłem. - Spójrz tam. Te dwa diablątka obserwowały nas. Damon mrugał w okropny sposób, a Jannie dawała znak, Ŝe wszystko jest okay. - Oni są o wiele lepsi od nas - roześmiała się Christine. - Te ich znaki, Alex. Mogliśmy się domyślić. - Dlaczego nie zbieracie się do łóŜka? - zapytałem Ŝartem. - Jest dopiero szósta, tatusiu! - zaprotestowała Jannie i śmiała się przy tym razem z innymi. Było to swobodne, wolne od konwenansów przyjęcie, i wszystkich szybko ogarnął dobry nastrój. W końcu z moich pleców zdjęto małpę symbolizującą Sonejiego. ZauwaŜyłem Nanę rozmawiającą z kilkoma moimi kolegami z policji. Przechodząc obok, usłyszałem, co mówiła. To była cała mama Nana. - Nic nie wiem o historii dzielącej niewolnictwo od wolności, ale z pewnością istnieje historia pomiędzy okresem procy a uzi - tłumaczyła detektywom z wydziału zabójstw. Koledzy uśmiechali się i przytakiwali, jakby rozumieli, co chce powiedzieć i skąd się wywodzi. Ja wiedziałem, bo mniej lub bardziej dobrze, ale mama Nana nauczyła mnie myśleć. Inni goście preferowali lŜejszą rozrywkę - tańczono przy najróŜniejszej muzyce, od Marsalisa po hip-hop. Nawet Nana trochę potańczyła. Na podwórku Sampson obsługiwał barbecue, przygotowując gorące, ostro przyprawione kiełbaski, pieczone kurczęta i nowe Ŝeberka - starczyłoby tego dla sporej grupy kowbojów organizujących pogoń za Indianami. Proszono mnie o zagranie czegoś, więc wybębniłem ,,'s Wonderful”, a następnie jazzową wersję „Jotta, jotta, jotta, jotta, jing, jing, jing”. - To taka głupiutka melodyjka - zanuciła stojąca obok mnie Jannie - ale tak bardzo mnie uspokaja i tak silnie do mnie przemawia. Zatańczyłem kilka wolnych kawałków z Christine - słońce juŜ zaszło, gęstniał mrok. Nasze ciała w dalszym ciągu były ze sobą zgrane w idealny sposób, wręcz magiczny, jak w Tęczowej Sali. Odnosiłem wraŜenie, Ŝe ona czuje się wyjątkowo dobrze w otoczeniu mojej rodziny i przyjaciół. Byłem równieŜ przekonany, Ŝe oni zaakceptowali ją bez reszty. Tańczyliśmy przy świetle księŜyca, a ja śpiewałem na głos piosenkę Seala: „Nie, nigdy nie uda się nam przeŜyć - chyba Ŝe - będziemy trochę zwariowani”. - Seal byłby baaardzo dumny - szepnęła mi do ucha Christine. - Pewnie, Ŝe tak. - Umiesz tak wspaniale, płynnie tańczyć - powiedziała, tuląc się do mojego policzka. - Jak na łamagę i platfusa - odparłem. - Ale tańczę wyłącznie z tobą. Roześmiała się i dała mi sójkę w bok. - Nie waŜ się łgać! Widziałam, jak tańczyłeś z Johnem Sampsonem. - Owszem, lecz to nic nie znaczy. Chodziło tylko o tani seks. Christine śmiała się, a ja czułem lekkie drganie jej brzucha. Uświadomiłem sobie, ile ma w sobie Ŝycia, Ŝe tęskni za dziećmi i Ŝe powinna je mieć. Pamiętałem 119

kaŜdy szczegół naszego pobytu w Tęczowej Sali, a potem w hotelu „Astor”. Wydawało mi się, Ŝe znam ją od zawsze. „To jest ta jedyna, Alex.” - Rano mam zajęcia w letniej szkole - powiedziała wreszcie. JuŜ minęła północ. - Przyjechałam samochodem, lecz czuję się dobrze, bo piłam przewaŜnie dziecinne koktajle. Baw się dalej na swym przyjęciu, Alex. - Na pewno? - Absolutnie. Czuję się dobrze. I juŜ mnie tu nie ma - odparła zdecydowanym głosem. Całowaliśmy się długo na poŜegnanie, a kiedy oderwaliśmy się od siebie, by zaczerpnąć tchu, wybuchnęliśmy śmiechem. Odprowadziłem Christine do samochodu. - Pozwól, Ŝe chociaŜ odwiozę cię do domu - upierałem się, obejmując ją mocno. - Chcę to zrobić. Nalegam. - Nie. Raczej zostawię tu samochód. Baw się dalej z przyjaciółmi, proszę. Ciesz się. MoŜemy spotkać się jutro, jeŜeli chcesz. Ja chcę. I nie przyjmuję odmownej odpowiedzi. Pocałowaliśmy się jeszcze raz, a potem Christine odjechała swoim wozem do Mitchellville. Natychmiast zacząłem za nią tęsknić.

ROZDZIAŁ 64 Ciągle czułem obecność Christine, zapach jej perfum, słyszałem charakterystyczny tembr głosu. Czasem ma się w Ŝyciu szczęście. Niekiedy wszechświat opiekuje się człowiekiem jak naleŜy. Wróciłem na przyjęcie. Zostało jeszcze kilku moich kolegów z policji, między nimi Sampson. śartowali, Ŝe Soneji ma „anielskie poŜądanie”, co miało określać erekcję u znajdujących się w kostnicy zwłok. Przyjęcie rozwijało się w najlepsze. Wypiłem z Sampsonem morze piwa, a potem poprawiliśmy B&B na werandzie z tyłu domu. Inni goście wyszli dawno temu. - To dopiero było przyjęcie - powiedział John. Widziałem go podwójnie. Wszyscy bawili się do upadłego. - Zupełnie nieźle. Ale, ale, dlaczego ciągle stoimy? Usiądźmy. Na razie czuję się świetnie, ale jutro będzie gorzej. Sampson śmiał się, aŜ okulary przeciwsłoneczne przekrzywiły mu się na nosie. Oparł potęŜne łokcie na kolanach. - Jestem z ciebie dumny. Inni teŜ. Zdjąłeś nam z barków cholerny cięŜar. Od dawna nie widziałem, Ŝebyś się tak śmiał. Im częściej widuję Christine Johnson, tym bardziej mi się podoba, chociaŜ polubiłem ją od początku. Siedzieliśmy na werandzie, przyglądając się ogródkowi Nany: dzikim kwiatom, bladoŜółtym narcyzom obficie kwitnącym wiosną, liliom ogrodowym i pozostałościom po przyjęciu - mnóstwie jedzenia i gorzały. 120

Zrobiło się późno. Zaczął się nowy dzień. Ten ogródek był tutaj od naszego dzieciństwa. Tej nocy dolatujący stamtąd zapach nawozów i świeŜej ziemi wydawał się szczególnie uspokajający i ponadczasowy. - Pamiętasz to lato, kiedy się poznaliśmy? - zapytałem Johna. Powiedziałeś, Ŝe mam dupę jak melon, czym poczułem się uraŜony, bo to była kompletna bzdura. Zawsze byłem szczupły. - Nieźle sobie powalczyliśmy w ogrodzie Nany, tam, koło dzikiej róŜy. Nie mogłem uwierzyć, Ŝe chcesz się ze mną bić. Nikt inny by się na to nie odwaŜył, do tej pory nie ma chętnych. Wtedy teŜ nie znałeś granic własnych moŜliwości. Uśmiechnąłem się do niego. W końcu zdjął te ciemne okulary. Zawsze mnie zadziwiają jego wraŜliwe, ciepłe oczy. - Powtórz, Ŝe mam dupsko jak melon, a znowu zaczniemy się bić. Sampson ciągle uśmiechał się i kiwał głową. Chyba nie śmiał się tyle przez ca łe Ŝycie. To był najsympatyczniejszy wieczór, jaki pamiętam od dłuŜszego czasu. - Ty naprawdę lubisz Christine. Myślę, Ŝe znowu trafiłeś na wyjątkową kobietę. Nawet jestem tego pewny. Wpadłeś, chłopie. - Jesteś zazdrosny? - zapytałem. - Jestem, pewnie, Ŝe jestem. Jak cholera. Christine jest wspaniała. Aleja wszystko potrafię spieprzyć, nawet gdybym spotkał kogoś tak słodkiego i miłego jak ona. Ty dobrze Ŝyjesz z ludźmi, Sugar. Zawsze tak było, nawet kiedy miałeś dupsko jak melon. Jesteś twardziel, ale umiesz okazać uczucie. Jakkolwiek by było, Christine przepada za tobą. Prawie tak samo jak ty za nią. Sampson potknął się o obluzowany schodek. - JeŜeli Bóg pozwoli, przespaceruję się teraz do domu. Prawdę rzekłszy, wybieram się do Cee Walker. Piękna diwa trochę za wcześnie wyszła z przyjęcia, ale była tak uprzejma, Ŝe wręczyła mi klucz. Wrócę jutro rano zabrać samochód. Lepiej nie siadać za kierownicą, jak ledwo się chodzi. - Lepiej nie - przyznałem mu rację. - I dzięki za przyjęcie. Sampson pomachał na poŜegnanie, zasalutował i, obijając się o ścianę, skręcił za róg domu. Zostałem sam na werandzie. Patrzyłem na zalany księŜycową poświatą ogród Nany. Uśmiechałem się przy tym jak głupiec, jakim niekiedy bywam, choć moŜe uśmiecham się zbyt rzadko. Sprzed domu dobiegł mnie głos Sampsona i jego głośny śmiech. - Dobranoc, melonowa dupo.

ROZDZIAŁ 65 Całkowicie rozbudzony zastanawiałem się, czego właściwie się boję, co się tutaj dzieje. Pierwszą świadomą myślą było, Ŝe dostałem ataku serca we własnym łóŜku. 121

Byłem oszołomiony po wczorajszym przyjęciu. Serce pracowało cięŜko, bijąc głośno. Wydawało mi się, Ŝe słyszę niski, głuchy odgłos uderzeń, dochodzący z holu. Jak gdyby ktoś uderzał jakimś cięŜkim przedmiotem, na przykład pałką. Wzrok jeszcze nie zdąŜył przyzwyczaić się do ciemności. Czekałem na powtórzenie hałasu. Przestraszyłem się. Nie mogłem sobie przypomnieć, gdzie zostawiłem glocka. Co mogło wywołać takie odgłosy w moim domu? Nasłuchiwałem w skupieniu. W kuchni włączyła się lodówka. Gdzieś na ulicy kierowca cięŜarówki zmieniał biegi. Jednak ten bliski dźwięk, te silne uderzenia powaŜnie mnie zaniepokoiły. Czy to rzeczywiście jest odgłos dochodzący z zewnątrz? - zastanawiałem się. - Czy moŜe pierwsza oznaka nadciągającego gigantycznego kaca? Zanim zdałem sobie sprawę z tego, co się dzieje, z drugiej strony łóŜka pojawiła się ciemna, niewyraźna postać. Soneji! Dotrzymał obietnicy. Jest tutaj, w moim domu! - Aaaaaa! - wrzasnął napastnik, zamierzając się na mnie wielką maczugą. Chciałem się przeturlać na bok, ale ciało i rozum nie były w stanie zgodnie współpracować. Za duŜo wypiłem, za długo balowałem. Poczułem mocne uderzenie w bark! Ciało mi zwiotczało, usiłowałem krzyczeć, ale głos uwiązł mi w gardle. Nie mogłem wydobyć z siebie Ŝadnego dźwięku. Ledwie zdołałem się obrócić. Pałka opadła ponownie - tym razem trafiła mnie w dolną część pleców. Ktoś stara się zatłuc mnie na śmierć. Jezu Chryste. Przypomniałem sobie wcześniejsze odgłosy uderzeń. Czy on przedtem wszedł do pokoju Nany? A moŜe do Damona i Jannie? Co się dzieje w naszym domu? Wyciągnąłem ręce - udało mi się chwycić napastnika za ramię. Szarpnąłem z całej siły. Krzyknął z bólu wysokim, piskliwym, lecz z całą pewnością ludzkim głosem. „Soneji? Jak to moŜliwe? PrzecieŜ widziałem, jak umiera w tunelu Grand Central Station. Co się ze mną dzieje? Kto jest w mojej sypialni? Kto wszedł na piętro naszego domu?” - Jannie? Damon? - bełkotałem, usiłując zawołać dzieci. - Nana? Nana? Zacząłem drapać jego pierś i ramiona, poczułem lepką ciecz - prawdopodobnie krew. Walczyłem jedną ręką, radząc sobie z wielkim trudem. - Kim jesteś? Co tu robisz? Damon! Damon! - tym razem krzyczałem o wiele głośniej. Wyrwał się, a ja spadłem z łóŜka, uderzyłem z wielką siłą o podłogę, poczułem ból głowy. Całe moje ciało paliło jak ogień. Zwymiotowałem na dywan. Kij, młot, metalowa sztaba - cokolwiek to było - opadła jeszcze raz, rozłupując moje ciało na dwie części. Znowu pojawił się palący ból. Siekiera! To musi być siekiera! 122

Na podłodze wymacałem krew - pełno jej było dookoła. Czy to moja krew? - Mówiłem, Ŝe nie zdołasz mnie powstrzymać! - wykrzyknął napastnik. Mówiłem ci. Spojrzałem w górę - wydawało mi się, Ŝe rozpoznaję majaczącą nade mną twarz. Gary Soneji? Czy to moŜe być Gary Soneji? Jak to moŜliwe? To nierealne! Zrozumiałem, Ŝe umieram, a nie chciałem umierać. Chciałem się poderwać, pobiec do dzieci, zobaczyć je ostatni raz. Choćby tylko rzucić na nie okiem. Zdawałem sobie sprawę, Ŝe nie potrafię powstrzymać tego ataku, nie mogę nic zrobić, by przerwać ten koszmar. Pomyślałem o Nanie, Jannie, Damonie, o Christine. Poczułem ból w sercu. A potem poddałem się woli Boga.

Część czwarta

Thomas Pierce

ROZDZIAŁ 66 Matthew Lewis miał nocną zmianę; pracował jako kierowca linii autobusowej w Waszyngtonie. Jechał ulicą East Capitol, pogwizdując melodię Marvina Gaya „Whafs Goin' On”. Jeździł tą trasą od dziewiętnastu lat i był zadowolony, Ŝe ma robotę. Odpowiadała mu samotność. Lewis zawsze duŜo rozmyślał tak przynajmniej twierdzili jego przyjaciele i Alva, kobieta, która od dwudziestu lat była jego Ŝoną. Interesował się historią, polityką, niekiedy socjologią. Zamiłowania te rozwijał jeszcze na Jamajce, z której pochodził, i kultywował je do dziś. Od kilku miesięcy słuchał nagranych na taśmie lekcji dla samouków firmy Teaching Company w Wirginii. Teraz, o piątej nad ranem, jechał autobusem ulicą East Capitol. Trafił akurat na znakomity wykład zatytułowany „Dobry król - prezydentura w Stanach Zjednoczonych po kryzysie”. Niekiedy przerabiał dwie lub trzy lekcje w ciągu jednej nocy, innym razem interesującą go kasetę przesłuchiwał kilkakrotnie. Kątem oka dostrzegł, Ŝe coś się dzieje. Szarpnął kierownicę, nacisnął hamulec. Autobus ostro skręcił w prawo i wydając głośny syk, zatrzymał w poprzek jezdni. Na szczęście w okolicy nie było innych samochodów. Jak okiem sięgnąć, fala zielonych świateł. Matthew Lewis otworzył drzwi i zeskoczył na jezdnię. Miał nadzieję, Ŝe nie potrącił tego kogoś czy teŜ czegoś, na co się natknął. Nie był jednak tego pewien, więc obawiał się, co moŜe znaleźć. Dookoła panowała cisza, przerywana jedynie szumem taśmy magnetofonowej w autobusie. Pomyślał, Ŝe to bardzo dziwne i nie wróŜy niczego dobrego. Po chwili zobaczył leŜącą na jezdni starszą, czarnoskórą kobietę, odzianą w długi szlafrok w niebieskie pasy, spod którego wystawała czerwona nocna koszula. Kobieta była bosa. Serce kierowcy niebezpiecznie załopotało. Przebiegł przez ulicę, Ŝeby jej pomóc, i poczuł, jak robi mu się niedobrze. W światłach autobusu zobaczył, Ŝe jej koszula wcale nie była czerwona, lecz 127

zabarwiona jaskrawoczerwoną krwią, której wszędzie było pełno. Przygnębiający, okropny widok. W ciągu tylu lat spędzonych za kierownicą nieraz znajdował się w gorszych sytuacjach, lecz w tej chwili liczył się tylko ostami wypadek. Otwarte oczy kobiety wpatrywały się weń przytomnie. Wyciągnęła kruchą, chudą rękę. To jakaś rodzinna awantura - pomyślał. - A moŜe napad na mieszkanie. - PomóŜ nam, proszę - wyszeptała mama Nana. - Proszę, pomóŜ nam.

ROZDZIAŁ 67 Piątą ulicę całkowicie zablokowały pojazdy! John Sampson wysiadł z czarnego nissana i biegiem pokonał drogę dzielącą go od domu Alexa. Na ulicy, którą tak doskonale znał i prawie uwaŜał za własną, rozlegały się syreny policyjnych radiowozów i karetek pogotowia. Sampson nigdy w Ŝyciu nie biegł tak szybko - gnało go uczucie niewiarygodnego strachu. Nogi mocno uderzały w kamienny chodnik, serce waliło potęŜnie, gotowe wyrwać się z piersi. Nie mógł złapać oddechu; miał wraŜenie, Ŝe zwymiotuje, jeŜeli się zaraz nie zatrzyma. Kac po wczorajszej nocy trochę osłabił jego zmysły. Na miejscu przestępstwa, pełnym zamieszania i hałasu, pojawiali się coraz to nowi ludzie ze stołecznej policji. Sampson przecisnął się przez tłum gapiów z sąsiedztwa. Pogardzał nimi jak nigdy dotąd. Gdziekolwiek spojrzał, widział płaczących ludzi - znał ich, byli sąsiadami i przyjaciółmi Alexa. Słyszał wymawiane szeptem jego imię. Dotarł do drewnianego płotu otaczającego posesję Crossów i wtedy usłyszał słowa, od których dostał mdłości. Musiał się oprzeć o wyszorowany do czysta płotek. - W środku wszyscy są martwi. Cała rodzina Crossów - mówiła policjantka o ospowatej twarzy, stojąca w tłumie ludzi. Charakteryzował ją taki sam brak wraŜliwości jak bohaterkę telewizyjnego programu „Gliny”. Zraniony tymi słowami odwrócił się, popatrzył na nią szklistym wzrokiem i poszedł w stronę podwórza, omijając blokujące drogę kozły i Ŝółtą taśmę odgradzającą miejsce zdarzenia. Schody pokonał dwoma potęŜnymi susami i niemalŜe zderzył się z sanitariuszami z pogotowia, którzy pospiesznie wynosili z bawialni nosze. Zamarł w bezruchu na ganku domu Crossów. Na noszach leŜała Jannie - wydawała się taka malutka. Pochylił się, a potem osunął na kolana, aŜ ganek zatrząsł się pod jego cięŜarem. Z ust detektywa wydobył się głuchy jęk. Nie czuł się juŜ ani silny, ani odwaŜny. Serce pękało mu z Ŝalu, ledwie zdołał powstrzymać łkanie. Jannie zauwaŜyła go i zaczęła płakać. 128

- Wujku Johnie, wujku Johnie - powtarzała słabym, Ŝałosnym głosikiem. Jannie nie zginęła, Jannie Ŝyje, pomyślał najpierw, a później niemalŜe wykrzyczał te słowa. Chciał tą prawdą obezwładnić gapiów. „Skończcie z tymi cholernymi domysłami i kłamstwami!” Chciał dowiedzieć się wszystkiego od razu, lecz to nie było moŜliwe. Sampson pochylił się nad Jannie, swoją chrzestną córeczką, którą kochał jak własne dziecko. Z nocnej koszulki ubrudzonej krwią rozchodził się zapach, który znowu przyprawił go o mdłości. Smugi krwi widniały teŜ we włosach Jannie, troskliwie zaplecionych w warkoczyki. Była taka dumna z tych warkoczy, ze swoich wspaniałych włosów. BoŜe kochany, jak mogło do tego dojść? Jak to się stało? Przypomniał sobie, jak poprzedniego wieczoru śpiewała „Jadda Jadda”. - Wszystko dobrze, kochanie - wyszeptał, choć słowa z trudem przechodziły mu przez gardło. - Za moment wrócę do ciebie. Nic ci nie grozi, Jannie. Muszę po biec na górę. Zaraz wracam, dziecinko. Obiecuję. - Co z Damonem? Co z moim tatusiem? - pytała Jannie, cicho pochlipując. Oczy miała szeroko rozwarte ze strachu, z przeraŜenia, od którego Sampsonowi omal nie pękło serce. Jest taka mała. Jak ktoś mógł zrobić coś takiego? - Wszyscy Ŝyją, dziecinko. Nic im nie grozi - wyszeptał. Miał spuchnięty język i usta szorstkie jak papier ścierny. Ledwie zdołał wykrztusić tych kilka słów. „Wszyscy są Ŝywi, dziecinko.” Modlił się, aby to była prawda. Medycy z pogotowia robili, co mogli, by się pozbyć Sampsona, i wreszcie odnieśli Jannie do czekającego ambulansu. Przed domem pojawiały się coraz to nowe karetki i radiowozy. Przedarł się do domu pełnego policjantów - funkcjonariuszy patrolujących ulice i detektywów”. Widocznie po otrzymaniu pierwszej wiadomości, do domu Crossów ruszyła co najmniej połowa ludzi z komendy rejonowej. Nigdy nie widział tylu gliniarzy w jednym miejscu. Spóźnił się jak zwykle - „spóźnialski” Sampson, tak często nazywał go Alex. Tę noc spędził w mieszkaniu Cee Walker, więc nie mogli szybko przekazać mu informacji. Wyłączył pager, biorąc wolne z powodu przyjęcia u Alexa, tej wspaniałej uroczystości z okazji jego zwycięstwa. Ktoś musiał wiedzieć, Ŝe Alex będzie mniej ostroŜny, pomyślał w duchu, wracając do roli detektywa z wydziału zabójstw. Kto mógł o tym wiedzieć? Kto zrobił tak straszną rzecz? I co, na Boga, działo się w tym domu?

ROZDZIAŁ 68 Sampson pobiegł na piętro wąskimi, krętymi schodami. Chciał przekrzyczeć panujący hałas, szum towarzyszący rozpoczynającemu się policyjnemu dochodzeniu, zawołać Alexa i zobaczyć, jak wychodzi z sypialni. 129

Poprzedniego wieczoru za duŜo wypił i teraz czuł się niepewnie, kręciło mu się w głowie, był osłabiony. Wpadł do pokoju Damona i jęknął głucho. Chłopca przenoszono właśnie z łóŜka na nosze. Damon był tak bardzo podobny do ojca z jego chłopięcych lat. Wyglądał gorzej niŜ Jannie. Jedna strona twarzy przypominała surowe mięso. Oko miał zamknięte i tak opuchnięte, Ŝe wydawało się dwukrotnie większe niŜ normalnie. Ciało pokrywały purpurowe i szkarłatne otarcia, stłuczenia i rany. „Gary Soneji nie Ŝyje - zginął na Grand Central Station. Nie mógł być sprawcą tych okropności w domu Alexa. Ale przecieŜ zapowiadał, Ŝe to zrobi!” Dla Sampsona to wszystko nie miało sensu. DuŜo by dał, Ŝeby okazało się tylko sennym koszmarem, lecz nie było na to Ŝadnej nadziei. Detektyw Rakeem Powell chwycił go mocno za ramię i potrząsnął. - Z Damonem wszystko w porządku, John. Ktoś tu przyszedł i stłukł dzieciaki na miazgę. Wygląda na to, Ŝe bił pięściami. Zadawał silne ciosy, ale nie zamierzał ich zabić, a moŜe po prostu okazał się tchórzem i nie potrafił dokończyć tego, co zaczął. Na tym etapie nie sposób jeszcze nic określić. Z Damonem wszystko w porządku. Co z tobą, John? Czy dobrze się czujesz? Sampson odepchnął Rakeema, z niecierpliwością strząsnął jego rękę z ramienia. - A co z Alexem? Z Naną? - Nana jest cięŜko pobita. Kierowca autobusu znalazł ją na ulicy i zawiózł do szpitala św. Antoniego. Nie straciła przytomności, ale to starsza osoba. Starym ludziom łatwo pęka skóra. Alexa postrzelono w sypialni, John. Są tam u niego. - Kto tam jest? - jęknął Sampson. Był bliski łez, choć nigdy nie zdarzyło mu się płakać. Teraz nie mógł sobie z tym poradzić, nie potrafił ukryć swych uczuć. - Mój BoŜe, a kogo tam nie ma? - odrzekł Rakeem, kiwając głową. - Pogotowie, my, FBI. Przyjechał Kyle Craig. Sampson wyrwał się z rąk Powella i rzucił do sypialni Alexa. „Nikt w tym domu nie zginął - ale Alex został postrzelony. Ktoś przyszedł po niego! Kto to mógł być?” John próbował dostać się do sypialni Alexa, lecz zatrzymali go jacyś nieznani ludzie - sądząc z wyglądu, pracownicy FBI. W pokoju Alexa był Kyle Craig, tyle Sampson juŜ się dowiedział, a takŜe ludzie z FBI. - Powiedzcie Kyle'owi, Ŝe jestem - poprosił facetów stojących przy drzwiach. - Powiedzcie Kyle'owi Craigowi, Ŝe przyszedł Sampson. Jeden z agentów wszedł do środka. Kyle pojawił się natychmiast i przepchnął do Sampsona. - Kyle, co jest, do diabła? Co tu się stało? - Dostał dwie kule. Jest postrzelony i pobity - odrzekł Kyle. - Muszę z tobą pogadać, John. Posłuchaj mnie, tylko mnie posłuchaj, zgoda? 130

ROZDZIAŁ 69 Sampson starał się oddalić obawy, ukryć prawdziwe uczucia i zachować kontrolę nad własnym umysłem. W wąskim przejściu koło drzwi do sypialni cisnęli się detektywi i personel policyjny. Kilka osób płakało, inni starali się powstrzymać łzy„To nie mogło się zdarzyć!” Sampson odwrócił się. Obawiał się utraty przytomności, co mu się jeszcze nigdy nie przytrafiło. Kyle nie przestawał mówić, ale do Johna nie docierało ani jedno słowo. Nie był w stanie się skoncentrować. Odetchnął głęboko, usiłując odegnać resztki wstrząsu. Bo to był wstrząs, czyŜ nie? Po twarzy spływały mu gorące łzy. Nie dbał o to, czy Kyle je widzi. Czuł na wskroś potworny, przenikający ból i ostre podraŜnienie zakończenia nerwów. Nigdy wcześniej nie przydarzyło mu się nic podobnego. - Posłuchaj, John - ponaglił Kyle, ale Sampson nie słuchał. Oparł się całym cięŜarem o ścianę. Zapytał Kyle'a, jakim sposobem dotarł tutaj tak szybko. Kyle znalazł odpowiedź - on zawsze potrafił odpowiedzieć na kaŜde pytanie. Ale dla Sampsona nic z tego, co mówił, nie miało sensu. Wpatrywał się w coś nad ramieniem funkcjonariusza FBI. Nie mógł uwierzyć w to, co widzi. Za oknem na pustym placyku po drugiej stronie Piątej ulicy lądował helikopter FBI. Robiło się coraz dziwaczniej. Ze śmigłowca wyłoniła się jakaś postać, pochylona szła pod łopatami śmigła i skierowała się do domu Crossów. Wydawało się, Ŝe ten człowiek płynie ponad trawą porastającą podwórze. Był to wysoki, szczupły męŜczyzna w ciemnych przeciwsłonecznych okularach z małymi, okrągłymi szkłami, o długich blond włosach związanych z tyłu w kucyk. Nie wyglądał na faceta z FBI. Coś wskazywało, Ŝe jest inny, zbyt radykalny jak na Federalne Biuro Śledcze. Ze złością rozepchnął gapiów. Robił wraŜenie kogoś, kto tu dowodzi, a przynajmniej kieruje sobą. A co to takiego?, myślał Sampson. Co się tutaj dzieje? - Kto to jest, do cholery? - zapytał Kyle'a Craiga. - Co to za gość, Kyle? Kim jest ten dupek z kucykiem?

ROZDZIAŁ 70 Nazywam się Thomas Pierce, natomiast prasa zwykła nazywać mnie „doc”. Kiedyś studiowałem medycynę w Harwardzie, zrobiłem dyplom, ale nie przepracowałem ani jednego dnia w szpitalu, nigdy nie praktykowałem. Obecnie naleŜę do zespołu nauk behawioralnych FBI. Mam trzydzieści trzy lata. Prawdę mówiąc, 131

jedynym miejscem, w jakim mógłbym uchodzić za „doca”, byłby jakiś odcinek telewizyjnego serialu „Ostry dyŜur” Dzisiaj wczesnym rankiem wysłano mnie z centrum treningowego w Quantico do Waszyngtonu i polecono pomóc w dochodzeniu związanym z napadem na doktora Alexa Crossa i członków jego najbliŜszej rodziny. Mówiąc szczerze, z wielu powodów nie chciałem się w to angaŜować. Przede wszystkim dlatego, Ŝe biorę juŜ udział w trudnym śledztwie, które wyczerpuje prawie całą moją energię chodzi o sprawę pana Smitha. Instynktownie przewidywałem, Ŝe niektórzy wezmą mi za złe zbyt szybkie przybycie na miejsce zdarzenia, uznają mnie za oportunistę, mimo Ŝe prawda jest zupełnie inna. Ale nie mogłem nic na to poradzić. Biuro wydało rozkaz, więc przestałem myśleć o swych zastrzeŜeniach. Przynajmniej starałem się przestać o nich myśleć. Robiłem to, co do mnie naleŜało; tak samo postąpiłby wobec mnie doktor Cross, gdyby przydarzyło mi się coś równie niefortunnego. Natomiast byłem pewien, Ŝe od chwili, gdy się tam znalazłem, wyglądałem na równie wstrząśniętego i wzburzonego jak tłum zgromadzony przed domem na Piątej ulicy. Przypuszczalnie niektórzy odnieśli wraŜenie, Ŝe jestem wściekły. Byłem wściekły, to fakt. Ogarnął mnie strach przed nieznanym i ewentualną poraŜką. Mój stan duchowy moŜna by określić jako „spalenie się”. Zbyt długo, przez wiele dni, tygodni i miesięcy walczę z panem Smithem. A tu jeszcze jedno bluźnierstwo. Kiedyś wysłuchałem wystąpienia Alexa Crossa podczas seminarium na Uniwersytecie Chicagowskim. Wywarł na mnie duŜe wraŜenie. Miałem nadzieję, Ŝe przeŜyje, choć rokowania nie były optymistyczne. Z pokoju, w którym go znaleźli, nie przedostała się dotychczas Ŝadna wiadomość, która uzasadniałaby tę nadzieję. Pomyślałem, Ŝe właśnie z tego powodu mnie tu sprowadzono. Podstępny napad na Crossa zdominuje czołówki najwaŜniejszych mediów, a przy tym będzie wywierać nieznośny nacisk na waszyngtońską policję i FBI. Na Piątej ulicy pojawiłem się z prostego powodu - miałem złagodzić tę presję. ZbliŜając się do schludnego domu Crossów pokrytego białą dachówką, wyczułem mało sympatyczną atmosferą, jaka powstała po niedawnym napadzie. Część mijanych policjantów miała zaczerwienione oczy, kilku było w stanie szoku. Wszystko wyglądało bardzo dziwnie i niepokojąco. Zastanawiałem się, czy Alex Cross nie umrze w czasie mojego przejazdu z Quantico. Miałem juŜ niejasne przeczucia co do straszliwego, nieoczekiwanego gwałtu, jaki miał miejsce w tym skromnym, z pozoru spokojnym domu. Wolałbym, aby na miejscu zbrodni nie było nikogo poza mną, Ŝebym bez przeszkód mógł prowadzić obserwację. Po to właśnie skierowano mnie tutaj. Miałem obserwować miejsce niewiarygodnego bestialstwa. Wyczuć instynktownie, co zdarzyło się tu w pierwszych godzinach tego dnia. Szybko i skutecznie wyobrazić sobie całe zajście. Kątem oka dostrzegłem wybiegającego z domu Kyle'a Craiga. Westchnąłem. „Zaczyna się.” 132

Kyle truchtem przebiegł przez Piątą ulicę, zbliŜył się do mnie, przywitał uściskiem ręki. Cieszyłem się, Ŝe go widzę. Kyle jest bardzo sprytny, dobrze zorganizowany i chętny do pomocy swoim współpracownikom. Jest równieŜ znany z umiejętności załatwiania najróŜniejszych spraw. - Właśnie odwieźli Alexa - powiedział. - Jego Ŝycie wisi na włosku. - Jakie są rokowania? Powiedz mi, Kyle. Musiałem wiedzieć wszystko. Przyjechałem zbierać fakty. Właśnie zaczynałem. Kyle odwrócił wzrok. - Niedobre. Mówią, Ŝe nie przeŜyje. Pewni są, Ŝe nie przeŜyje.

ROZDZIAŁ 71 Po drodze do domu Crossów Kyle'a i mnie zatrzymali dziennikarze. Na miejsce zdąŜyło dojechać juŜ kilkudziesięciu reporterów i kamerzystów. Te sępy skutecznie zatarasowały nam drogę, nie pozwalając przejść. Wiedzieli, kim jest Kyle, przypuszczalnie znali teŜ mnie. - Dlaczego tak szybko powiadomiono FBI? - zapytał jeden, przekrzykując uliczny hałas i huk dwóch helikopterów nad naszymi głowami. Oni uwielbiają takie nieszczęścia. - Słyszeliśmy, Ŝe to ma związek ze sprawą Sonejiego. Czy to prawda? - Pozwól, Ŝe ja z nimi porozmawiam - poprosił szeptem Kyle. Zaprzeczyłem ruchem głowy. - I tak będą chcieli rozmawiać ze mną. Dowiedzą się, kim jestem. Miejmy to z głowy od razu. Kyle nachmurzył się, lecz powoli skinął głową na znak zgody. Podszedłem do bandy reporterów, starając się pohamować zniecierpliwienie. Pomachałem rękami nad głową, co ich częściowo uciszyło. Media są bardzo wraŜliwe na efekty wizualne, nawet dziennikarze prasowi nazywani kowalami słów. Przekonałem się o tym na własnej skórze. Oglądają zbyt duŜo filmów, dlatego najlepiej reagują na sygnały wizualne. - Odpowiem na pytania państwa - zaproponowałem z nikłym uśmiechem najlepiej jak potrafię. - Po pierwsze, kim pan jest? - wykrzyknął stojący w pierwszym rzędzie męŜczyzna z postrzępioną rudą brodą, którego wygląd wskazywał na gustowanie w ciuchach oferowanych przez Armię Zbawienia. Przypominał Ŝyjącego w samotności powieściopisarza Thomasa Harrisa; a moŜe to był Harris. - To łatwe pytanie - odparłem. - Nazywam się Thomas Pierce i pracuję w zespole nauk behawioralnych. Dziennikarze ucichli na moment. Ci, którzy mnie poznali, wiedzieli, jak się nazywam. Fakt ściągnięcia Thomasa Pierce'a w sprawie Alexa Crossa był juŜ informacją samą w sobie. Zabłysły flesze aparatów fotograficznych, ale do tego zdąŜyłem się juŜ przyzwyczaić. 133

- Czy Alex Cross jeszcze Ŝyje? - padło następne pytanie. Spodziewałem się go na początku, lecz w kontaktach z dziennikarzami niczego nie da się przewidzieć. - Doktor Cross Ŝyje. Dopiero przyjechałem, więc jeszcze nie wiem zbyt duŜo. Dotychczas nie mamy Ŝadnych podejrzanych, Ŝadnych teorii ani śladów, w ogóle nic szczególnego, o czym warto byłoby mówić - odpowiedziałem. - A co ze sprawą pana Smitha? - zawołała jakaś ciemnowłosa reporterka. śwawa jak wiewiórka robiła wraŜenie gospodyni własnego programu. - Czy odsuwa pan teraz na bok pana Smitha? Jak moŜna zajmować się naraz dwoma duŜymi dochodzeniami? Co jest grane, doc? - pytała z uśmiechem. Najwyraźniej była bardziej cwana, niŜ moŜna by to przypuszczać na pierwszy rzut oka. Skrzywiłem się, uniosłem wzrok i odwzajemniłem uśmiech. - śadnych podejrzanych, teorii ani śladów. Nie mam nic ciekawego do powiedzenia - powtórzyłem. - Teraz musimy wejść do środka. Wywiad zakończony. Dziękujemy państwu za zainteresowanie. Wiem, Ŝe w przypadku tego potwornego zdarzenia jest ono szczere. Ja takŜe podziwiam Alexa Crossa. - Powiedział pan „podziwiam” czy „podziwiałem”? - wtrącił głośno inny dziennikarz, stojący za moimi plecami. - Dlaczego pana tu ściągnęli, panie Pierce? Czy to wiąŜe się z panem Smithem? Usłyszawszy to pytanie, nie potrafiłem ukryć zaskoczenia. Poczułem nieprzyjemny ucisk w mózgu. - Jestem tutaj, bo niekiedy dopisuje mi szczęście, przyznaję. MoŜe znowu oka Ŝe się, Ŝe mam fart. Ale teraz musimy juŜ iść. Obiecuję, Ŝe porozmawiam z państwem wtedy, gdy będę miał coś do powiedzenia. Wątpię, Ŝeby to pan Smith zaatakował tej nocy Alexa Crossa. Mówiąc, Ŝe podziwiam Alexa, uŜyłem czasu teraźniejszego. Opierając się na jego ramieniu, wyciągnąłem Kyle'a Craiga z tego zamieszania. Kiedy pozostawiliśmy dziennikarską zgraję za plecami, uśmiechnął się szeroko. - To było bardzo dobre - powiedział. - Myślę, Ŝe niekiepsko im namieszałeś. - Wściekłe psy „czwartej władzy” - wzruszyłem ramionami. - Mają na pyskach ślady krwi. Nic ich nie obchodzi Cross i jego rodzina. Nikt nie zapytał, co z dziećmi. Edison powiedział, Ŝe nie znamy nawet ułamka procentu prawdy na jakikolwiek temat! Prasa tego nie pojmuje. Chcą mieć wszystko czarno na białym. Mieszają prawdę z prostodusznością i prawdomównością. - Bądź miły dla policji z dystryktu Columbia - przymilał się Kyle, choć moŜe starał się w ten sposób przekazać mi przyjacielskie ostrzeŜenie. - PrzeŜywają bardzo nerwowe chwile. Ten facet na ganku to detektyw John Sampson. Jest przyjacielem Alexa, mówiąc dokładnie, najbliŜszym przyjacielem. - Wspaniale - mruknąłem. - Właśnie jego wolałbym teraz nie spotkać. Przelotnie spojrzałem na detektywa Sampsona, którego wygląd pozwalał przypuszczać, Ŝe za chwilę rozpęta się tu straszna burza. Nie chciałem być w tym miejscu. Do niczego mi to niepotrzebne. Kyle poklepał mnie po ramieniu. - Jesteś nam potrzebny w tej sprawie. Soneji przyrzekał, Ŝe tak się stanie - powiedział niespodziewanie. - On to przepowiedział. 134

Popatrzyłem na niego. Ujawnił tę niesłychanie istotną wiadomość w swój zwykły, spokojny, pełen niedomówień sposób, trochę jak Sam Shepherd w Quaalude. - Powtórz. Co powiedziałeś? - Gary Soneji ostrzegł Alexa, Ŝe go dopadnie, nawet jeśli sam zginie. Mówił, Ŝe nie sposób go powstrzymać. Wygląda na to, Ŝe spełnił swą obietnicę. Chcę, abyś mi wyjaśnił, jak to się stało. Powiedz, jak Soneji to zrobił. Dlatego wezwaliśmy cię tutaj, Thomas.

ROZDZIAŁ 72 Nerwy miałem napięte do granic moŜliwości, a świadomość stała się niemalŜe bolesna. Nie mogłem uwierzyć, Ŝe znajduję się tu, w Waszyngtonie, Ŝe zostałem zamieszany w tę sprawę. „Powiedz mi, jak Gary Soneji to zrobił? Powiedz mi, jak to się mogło stać.” I to właśnie ja mam odpowiedzieć na te pytania. Dziennikarze mieli rację co do jednego. Jestem obecnie specjalistą FBI do zadań specjalnych. Powinienem juŜ przyzwyczaić się do przeraŜających, brutalnych zabójstw, ale tak nie jest. Okrutna sceneria za silnie na mnie działa, budzi wspomnienia o Isabelli. O Isabelli i o mnie. O innych czasach, innych miejscach, innym Ŝyciu. Mam szósty zmysł, lecz nie ma w tym nic nienormalnego, nic z tych rzeczy. Po prostu potrafię interpretować wstępne informacje lepiej niŜ inni, a w kaŜdym razie lepiej niŜ większość policjantów. Bardzo mocno przeŜywam róŜne rzeczy, i niekiedy odniesione przeze mnie wraŜenia okazują się przydatne nie tylko dla FBI, ale równieŜ dla Interpolu i Scotland Yardu. Moje metody pracy bardzo się róŜnią od osławionych procedur dochodzeniowych Federalnego Biura Śledczego. NiezaleŜnie od tego, co się o tym mówi, zespół nauk behawioralnych FBI wierzy w sformalizowane śledztwo, w którym nie ma zbyt duŜo miejsca na zaskakujące przypuszczenia. Ja z kolei widzę sens w uwzględnianiu jak najszerszego zakresu przeczuć i instynktu, wspieranych ścisłą wiedzą. FBI i ja znajdujemy się na przeciwległych biegunach, chociaŜ na korzyść biura przemawia fakt, Ŝe nadal korzysta z moich usług - do czasu, kiedy czegoś nie schrzanię, co moŜe nastąpić w kaŜdej chwili. Na przykład teraz. Kiedy dotarła do mnie wiadomość o ataku na Crossa, cięŜko pracowałem w Quantico, składając meldunki w ponurej, skomplikowanej sprawie pana Smitha. Prawdę mówiąc, spędziłem tam niecały dzień, poniewaŜ akurat wróciłem z Anglii, gdzie śledziłem morderczy szlak pana Smitha. I oto teraz jestem w Waszyngtonie, w samym środku burzy wywołanej atakiem na rodzinę Crossa. Spojrzałem na zegarek, prezent od Isabelli, jedyny przedmiot, na którym mi zaleŜy. Gdy wchodziłem na posesję Crossów, zapamiętałem, Ŝe było 135

kilka minut po jedenastej. Coś mnie w związku z tym zaniepokoiło, ale jeszcze nie wiedziałem, co to mogło być. Zatrzymałem się przy poobtłukiwanej, rdzewiejącej karetce pogotowia. Stała z włączonymi światłami i szeroko otwartymi tylnymi drzwiami. W środku zobaczyłem chłopca - to musiał być Damon Cross. CięŜko pobity, z pokrytymi krwią twarzą i rękami, zachował jednak przytomność i mówił coś po cichu do sanitariuszy, którzy starali się pocieszać go, jak umieli. - Dlaczego on nie zabił dzieci? Dlaczego je tylko skatował? - pytał Kyle. Zastanawiałem się nad tym samym. - Nie włoŜył w tę sprawę dość serca - powiedziałem pierwsze zdanie, jakie mi przyszło do głowy, podzieliłem się pierwszym wraŜeniem. - Wykonał symboliczny gest wobec dzieci Crossa, nic więcej. Odwróciłem się do Kyle'a. - Nie wiem, Kyle. MoŜe się wystraszył albo dał się ponieść emocjom. MoŜe się bał, Ŝe zbudzi Crossa. Wszystkie te myśli przeleciały mi przez głowę w ciągu ułamka sekundy. Czułem się tak, jakbym przez moment spotkał się z napastnikiem. Spojrzałem na górną część domu Crossa. - Dobra, chodźmy teraz do sypialni, jeŜeli nie masz nic przeciwko temu. Chcę ją obejrzeć, zanim technicy zaczną te swoje ceregiele. Muszę zobaczyć pokój Alexa Crossa. Nie wiem co, ale coś mi tu wyraźnie nie gra. Oczywiście nie zrobił tego Gary Soneji ani jego duch. - Skąd to wiesz? - Kyle chwycił mnie za rękę i popatrzył w oczy. - Skąd wiesz, Ŝe tak było? - Soneji zabiłby dzieci i babcię.

ROZDZIAŁ 73 Kąt sypialni Alexa Crossa był cały zachlapany krwią. ZauwaŜyłem miejsce, w którym kula wyleciała przez okno, tuŜ za łóŜkiem Crossa. Pęknięcie szkła było wyraźne, od dziurki biegły proste, promieniście rozchodzące się rysy: napastnik strzelał z pozycji stojącej, prosto w kierunku łóŜka. Zrobiłem pierwsze notatki, a takŜe szybki szkic małej, pozbawionej dekoracji sypialni. Znalazły się teŜ inne dowody. Niedaleko piwnicy odkryto odcisk buta i policja stołeczna pracowała nad odtworzeniem nóg napastnika. Około północy ktoś widział białego męŜczyznę w tej zamieszkanej głównie przez czarnych okolicy. Przez chwilę nawet ucieszyłem się, Ŝe sprowadzono mnie tu z Wirginii. To miejsce obfitowało we wstępne informacje, było ich aŜ za duŜo. Wgniecione łóŜko, na którym przypuszczalnie spał Cross bez zdejmowania ręcznie wyszywanej narzuty; fotografie dzieci na ścianach. 136

Alexa Crossa przewieziono do szpitala Św. Antoniego, ale jego sypialnia pozostała nie tknięta, dokładnie w takim stanie, w jakim zostawił ją tajemniczy napastnik. „Czy celowo zostawił pokój w takim stanie? Czy to jego pierwsze przesłanie dla nas? Jasne, Ŝe tak.” Przejrzałem papiery leŜące na niewielkim biurku Crossa. Były to notatki dotyczące Sonejiego. Napastnik zostawił je uporządkowane. Czy to ma znaczenie? Na ścianie koło biurka ktoś powiesił krótki wiersz napisany na maszynie. Bogactwo kryje grzechy - biedni są zupełnie nadzy. Cross czytał powieść zatytułowaną Push (Pchnięcie). Między kartki ktoś wetknął kawałek Ŝółtego liniowanego papieru, na którym zanotowano: Napisz do utalentowanej autorki o jej cudownej ksiąŜce! Czas spędzony w tym pokoju minął błyskawicznie, jak z bicza trząsł. Wypiłem kilka kubków kawy i przypomniało mi się powiedzenie z popularnego serialu telewizyjnego „Miasteczko Twin Peaks”: Cholernie dobra kawa, i do tego gorąca. W sypialni Crossa przesiedziałem prawie półtorej godziny, pogrąŜony w szczegółach dotyczących miejsca zbrodni. Ta sprawa wciągnęła mnie wbrew mojej woli. Była parszywą, kłopotliwą zagadką, ale zaintrygowała mnie. Wszystko okazało się niezwykłe, wywołujące napięcie. Usłyszałem zza drzwi czyjeś cięŜkie kroki i uniosłem głowę. Koncentrację diabli wzięli. Drzwi pokoju otworzyły się gwałtownie, uderzając o ścianę. Pojawiła się w nich głowa Kyle'a Craiga. Wyglądał na przejętego, twarz miał białą jak kreda. Coś musiało się stać. - Muszę natychmiast jechać. Alex ma zawał serca!

ROZDZIAŁ 74 - Pojadę z tobą - powiedziałem Kyle'owi, przekonany, Ŝe bardzo potrzebne mu towarzystwo. Poza tym chciałem zobaczyć Alexa Crossa przed śmiercią, jeŜeli ona nadejdzie, a na to moim zdaniem wyglądało. Kiedy jechaliśmy do św. Antoniego, delikatnie wypytałem Kyle'a, jak cięŜkie i rozległe są rany doktora Crossa i co na ten temat mówią lekarze. Zastanawiałem się teŜ nad przyczyną zatrzymania pracy serca. - Wydaje się, Ŝe spowodowała ją utrata krwi. W sypialni jest jej mnóstwo plamy na pościeli, podłodze i ścianach. Soneji ma obsesję na punkcie krwi, prawda? Usłyszałem o tym w Quantico, dziś rano, przed wyjazdem. Kyle milczał przez chwilę, a potem zadał pytanie, którego oczekiwałem. Niekiedy w rozmowie wyprzedzam rozmówców o krok czy dwa. - Czy czasem Ŝałujesz, Ŝe nie jesteś lekarzem? Potrząsnąłem głową przecząco i zmarszczyłem brwi. - Nie, naprawdę. Kiedy umarła Isabella, coś we mnie pękło - nastąpiła delikatna, lecz zasadnicza zmiana. Tego juŜ się nie uda naprawić, Kyle. W kaŜdym 137

razie mnie się tak wydaje. Nie mógłbym teraz zostać lekarzem. Trudno byłoby mi uwierzyć, Ŝe mógłbym kogoś wyleczyć. - Przykro mi - powiedział z powagą. - I mnie jest przykro z powodu twojego przyjaciela, Alexa Crossa - odrzekłem. Wiosną 1992 roku ukończyłem szkołę medyczną w Harwardzie. Wydawało się, Ŝe świat stoi przede mną otworem, kiedy kobietę, którą kochałem nad własne Ŝycie, zamordowano w jej mieszkaniu w Cambridge. Isabella Calais była moją kochanką i najbliŜszym przyjacielem. Była teŜ jedną z pierwszych ofiar pana Smitha. Po tym zabójstwie w ogóle nie pokazałem się w szpitalu Massachusetts General, gdzie otrzymałem miejsce praktykanta. Nawet się z nimi nie skontaktowałem. Wiedziałem, Ŝe nigdy nie będę uprawiał zawodu lekarza. W jakiś dziwny sposób moje Ŝycie skończyło się wraz ze śmiercią Isabelli, a w kaŜdym razie mnie się tak wydawało. Półtora roku po morderstwie przyjęto mnie do zespołu nauk behawioralnych FBI, niekiedy nazywanym w skrócie „grupą n.b.”. Tego właśnie chciałem i potrzebowałem. Kiedy się tam znalazłem, poprosiłem, aby przydzielono mi sprawę pana Smitha. Początkowo przełoŜeni nie chcieli się zgodzić, lecz ostatecznie ustąpili. - MoŜe któregoś dnia zmienisz zdanie - powiedział Kyle. On chyba sądził, Ŝe tak się stanie. Kyle chętnie wierzył, Ŝe wszyscy myślą tak jak on, odrzucając emocje i podporządkowując się zasadom czystej logiki. - Nie sądzę - odpowiedziałem, zdając sobie sprawę, Ŝe nie brzmi to zbyt przekonująco. - Ale, kto wie? - MoŜe wtedy, gdy juŜ w końcu dorwiesz pana Smitha - upierał się Kyle. - Być moŜe. - Nie myślisz chyba, Ŝe Smith... - zaczął, lecz szybko wycofał się z absurdalnego pomysłu, jakoby Smith mógł dokonać tego zamachu w Waszyngtonie. - Nie, nie myślę. Smith nie mógł być sprawcą tego ataku. Gdyby on to zrobił, wszyscy byliby martwi albo okaleczeni.

ROZDZIAŁ 75 W szpitalu św. Antoniego pozostawiłem Kyle'a samego i zacząłem udawać lekarza. Zastanawiałem się, jak tu się pracuje, i doszedłem do wniosku, Ŝe nie byłoby źle. Starałem się dowiedzieć jak najwięcej o stanie zdrowia Alexa Crossa i jego szansach na przeŜycie. Pielęgniarki i lekarze byli zaskoczeni, Ŝe tak dobrze orientuję się w sprawach urazów i ran postrzałowych, ale nikt nie dopytywał się, skąd i dlaczego o tym wiem. Wszystkich bez reszty absorbowało ratowanie Ŝycia Alexa Crossa, który przez wiele lat pracował społecznie w tym szpitalu i nikt nie chciał pogodzić się z myślą, Ŝe moŜe umrzeć. Nawet dziennikarze lubili go i szanowali, nazywając swoim bratem. 138

Dowiedziałem się, Ŝe zatrzymanie pracy serca nastąpiło z powodu nadmiernego upływu krwi, co potwierdziło moje przypuszczenia. Według lekarza prowadzą-. cego, zatrzymanie krąŜenia miało miejsce na kilka minut po przywiezieniu do szpitala. Ciśnienie krwi okazało się niebezpiecznie niskie: 60/0. Lekarze prognozowali, Ŝe moŜe umrzeć w trakcie operacji, która okazała się niezbędna z powodu odniesionych obraŜeń wewnętrznych, lecz utrzymywali, Ŝe bez zabiegu chirurgicznego umrze na pewno. Im więcej wiadomości do mnie docierało, tym bardziej byłem przekonany, Ŝe mają rację. Przypomniało się mi stare przysłowie powtarzane przez moją matkę: Niech jego ciało trafi do nieba, zanim diabły upomną się o duszę. Spotkałem Kyle'a w pełnym spieszących się ludzi korytarzu na trzecim piętrze szpitala pod wezwaniem Św. Antoniego. Wiele pracujących tu osób znało Crossa osobiście. Byli wyraźnie przygnębieni wypadkiem i zdenerwowani własną bezsilnością. Ja równieŜ uległem panującym tu emocjom, nawet silniej niŜ w domu Crossa. Kyle był blady, na jego zmarszczonym czole wystąpiły kropelki potu. Nieobecnym wzrokiem wpatrywał się w szpitalny korytarz. - Czego się dowiedziałeś? Wiem, Ŝe bobrowałeś, gdzie się da - powiedział. Słusznie przypuszczał, Ŝe wykorzystam okazję, by przeprowadzić własne miniśledztwo. Znał mój styl działania, a nawet motto: Nie robić Ŝadnych załoŜeń, wszystko kwestionować. - On teraz jest operowany. Nie spodziewają się, Ŝeby przeŜył - podzieliłem się z Kyle'em złymi wiadomościami. Przekazałem je w sposób obojętny i rzeczowy, wiedząc, Ŝe taka forma najbardziej mu odpowiada. - Tak uwaŜają lekarze. Ale co oni w końcu wiedzą? - A jak ty myślisz? - zapytał. Źrenice jego oczu zwęziły się do malutkich ciemnych punkcików. Znałem Kyle^ dobrze - i wiedziałem, jak bardzo przeŜywa tę sytuację. Zrozumiałem, Ŝe on i Cross byli sobie bardzo bliscy. Westchnąłem i zamknąłem oczy. Zastanawiałem się, czy powinienem mu powiedzieć, co naprawdę myślę. - Kyle, moŜe byłoby lepiej, gdyby nie przeŜył - odpowiedziałem wreszcie.

ROZDZIAŁ 76 - Chodź ze mną - powiedział, ciągnąc mnie za sobą. - Chcę, Ŝebyś kogoś poznał. No, chodź. Wszedłem za nim do pokoju na trzecim piętrze, w którym leŜała pacjentka, starsza czarnoskóra kobieta. Głowę miała owiniętą bandaŜem jak turbanem, spod którego wysunęło się kilka siwych kosmyków. Opatrunki z plastra zakrywały rany na twarzy. 139

Podłączono jej dwie kroplówki - jedną podawano krew, drugą antybiotyki i inne płyny. Oprócz tego pacjentkę podłączono do kardiomonitora. Spojrzała na nas jak na intruzów, ale zaraz rozpoznała Kyle'a. - Jak się czuje Alex? Proszę mi powiedzieć prawdę - zapytała się ochrypłym szeptem, z którego mimo tragicznych przeŜyć przebijała siła. - Nikt nie chce powiedzieć mi prawdy. A ty, Kyle? - Jest teraz operowany, Nana. Nie dowiemy się niczego, dopóki nie skończą operacji - odparł Kyle. - A i wtedy nie jest to pewne. Oczy starszej kobiety zwęziły się. Pokiwała głową ze smutkiem. - Prosiłam, Ŝebyś powiedział prawdę. Zasługuję przynajmniej na tyle. No więc, co z Alexem? Czy on Ŝyje? Kyle głośno westchnął - było to bardzo smutne westchnienie. Kyle i Alex Cross pracowali razem od wielu lat. - Jego stan jest bardzo cięŜki - powiedziałem moŜliwie najdelikatniej. - To znaczy... - Wiem, co to znaczy - przerwała kobieta. - Przez czterdzieści siedem lat byłam nauczycielką. Uczyłam angielskiego, historii, algebry. - Przepraszam - odparłem. - Nie chciałem wydać się przemądrzały. Po chwili wróciłem do odpowiedzi na zadane pytanie. - ObraŜenia wewnętrzne o typie ran szarpanych, prawdopodobnie silnie zakaŜonych. NajpowaŜniejsze jest uszkodzenie brzucha. Kula przebiła wątrobę i za pewne drasnęła tętnicę wątrobową wspólną. Tak mi powiedziano. Ta kula utkwiła za Ŝołądkiem i uciska rdzeń kręgowy. Zamknęła oczy, ale słuchała uwaŜnie, do końca. Pomyślałem, Ŝe jeśli Alex Cross jest choćby w przybliŜeniu tak silny i zdeterminowany jak ta kobieta, to musi być wyjątkowym detektywem. Wyjaśniałem dalej. - Przerwanie tętnicy wywołało silny krwotok. Z kolei zawartość Ŝołądka i jelita cienkiego moŜe być źródłem zakaŜenia bakteriami E.coli. Istnieje niebezpieczeństwo zapalenia otrzewnej, a moŜe i trzustki, co byłoby fatalne. Kula spowodowała obraŜenia, a infekcja oznacza komplikacje. Druga kula trafiła w nadgarstek, ale ominęła tętnicę promieniową i nie uszkodziła kości. Oto cała prawda. Zamilkłem, lecz wciąŜ patrzyliśmy sobie prosto w oczy. - Dziękuję - powiedziała z rezygnacją. - Dziękuję, Ŝe uniknął pan uproszczeń. Czy pan pracuje w tym szpitalu? Mówi pan jak lekarz. Zaprzeczyłem ruchem głowy. - Nie, nie jestem. Pracuję w FBI. Studiowałem medycynę. Otworzyła szeroko oczy i spojrzała jeszcze uwaŜniej, niŜ kiedy tu weszliśmy. - Alex jest lekarzem i detektywem. - Ja równieŜ jestem detektywem. - A ja jestem mama Nana. Babcia Alexa. Jak pan się nazywa? - Thomas - odrzekłem. - Nazywam się Thomas Pierce. - Dziękuję, Ŝe powiedział mi pan prawdę. 140

ROZDZIAŁ 77

ParyŜ, Francja Policja nigdy by się do tego nie przyznała, ale pan Smith objął władzę nad ParyŜem. Wziął miasto szturmem i tylko on jeden wiedział dlaczego. Przygnębiające wiadomości o jego pojawieniu się obiegły bulwar Saint-Michel, a potem ulicę Vaugirard. Coś takiego nie zdarza się w szóstej dzielnicy, zaliczonej do tres luxe. Szykowne sklepy na bulwarze Saint-Michel przyciągały zarówno turystów, jak i paryŜan. Nieopodal znajdował się Panteon i piękny Ogród Luksemburski. W takim miejscu nie powinny się zdarzać krwawe zabójstwa. Pracownicy drogich magazynów jako pierwsi opuścili miejsca pracy, spiesząc do budynku przy ulicy Vaugirard 11. Chcieli obejrzeć pana Smitha, a przynajmniej jego dzieło. Na własne oczy zobaczyć Obcego. Klienci, a nawet właściciele wyszli ze sklepów z modną odzieŜą i z okolicznych kawiarni. JeŜeli nie szli na ulicę Vaugirard, to przynajmniej z oddalenia przypatrywali się miejscu, w którym stało kilka czarno-białych furgonetek policyjnych i samochodów wojskowych. W powietrzu unosiło się stado podekscytowanych, gruchających gołębi, jakby i one chciały zobaczyć sławnego zbrodniarza. Za bulwarem Saint-Michel mieści się Sorbona z kaplicą, wielkim zegarem i otwartym dziedzińcem wybrukowanym kocimi łbami. Na placu zaparkował jeszcze jeden autobus pełen Ŝołnierzy. Ulicą Champollion szli studenci, którzy teŜ chcieli coś zobaczyć. Ta maleńka uliczka nosiła imię Jeana Francois Champolliona, francuskiego egiptologa, który znalazł klucz do egipskich hieroglifów podczas odczytywania napisów na kamieniu z Rosetty. Inspektor policji Rene Faulks zatrzymał samochód na ulicy Champolliona i pokręcił głową na widok tłumu gapiów. Rozumiał powszechną, niezdrową fascynację panem Smithem. Tym, co skłaniało przeciętnych ludzi do interesowania się takimi niezwykłymi morderstwami, był strach przed nieznanym, a zwłaszcza obawa przed nagłą, straszliwą śmiercią. Pan Smith zdobył sławę, poniewaŜ jego poczynania były zupełnie nie do przewidzenia. Robił wraŜenie istoty z innego świata. Niewiele ludzi mogło sobie wyobrazić, Ŝeby jakiś człowiek mógł postępować tak jak pan Smith. Inspektor uwaŜnie obserwował okolicę. ZauwaŜył reklamę umieszczoną na naroŜniku liceum św. Ludwika. Dziś zachwalała „Tour de France Femina” oraz coś, co kryło się pod nazwą „Formation d'artistes”. Kolejny kretynizm, pomyślał policjant i roześmiał się cynicznie. Dostrzegł ulicznego malarza kontemplującego własne arcydzieło wykonane kredą na chodniku. Ten w ogóle nie zwracał uwagi na policyjne pogotowie w okolicy. To samo moŜna by powiedzieć o bezdomnej kobiecie, która z zadowoleniem zmywała naczynia po śniadaniu w publicznej fontannie. Niech im będzie. Oboje przeszli współczesny test zdrowia psychicznego, autorstwa Faulksa. 141

Idąc w górę po szarych, kamiennych schodach, prowadzących do pomalowanych na niebiesko drzwi, inspektor miał chęć odwrócić się do tłumu gapiów zgromadzonych na ulicy Vaugirard i krzyknąć: „Wracajcie do swoich małych nieciekawych zajęć domowych i jeszcze mniej ciekawego Ŝycia. Idźcie obejrzeć w kinie „Champollion” dobry film. Nic tu dla was nie ma. Smith wybiera tylko interesujące, zasługujące na wyróŜnienie jednostki - wy nie macie najmniejszego powodu do strachu”. Tego samego dnia rano zgłoszono zaginięcie jednego z najlepszych młodych chirurgów z Ecole Pratique de Medicine. JeŜeli pan Smith nie zmienił dotychczasowych metod postępowania, za kilka dni lekarz zostanie odnaleziony - martwy i zmasakrowany. Tak stało się ze wszystkimi poprzednimi ofiarami pana Smitha. Istniała tylko jedna wspólna cecha tych zabójstw - śmierć przez okaleczanie. W gustownie umeblowanym mieszkaniu chirurga, pełnym antycznych mebli i kosztownych dzieł sztuki, Faulks przywitał się z kilkoma gliniarzami oraz inspektorem niŜszej rangi. No cóŜ, cudowny chłopiec z Ecole Pratique de Medicine w końcu wyciągnął zły los. Tak, sprawy doktora Abela Sante niespodziewanie przybrały zły obrót. - Nic, Ŝadnych śladów walki? - zapytał Faulks najbliŜej stojącego policjanta po wejściu do mieszkania. - Ani śladu, tak samo jak w innych przypadkach. Ale ten zamoŜny biedaczek przepadł. Zniknął - dorwał go pan Smith. - Pewnie siedzi w statku kosmicznym Smitha - wtrącił młody policjant z długimi rudymi włosami i modnymi okularami przeciwsłonecznymi na nosie. Faulks odwrócił się raptownie. - Wynoście się stąd! Idźcie na ulicę, do innych szaleńców podobnych do was i do tych cholernych gołębi! Chciałbym, aby pan Smith teŜ was zabrał do swego statku kosmicznego, ale obawiam się, Ŝe nie sprostacie jego wymaganiom. Po ostrym upomnieniu niewłaściwie zachowującego się posterunkowego inspektor poszedł poznać dzieło pana Smitha. Musiał napisać protokoły i znaleźć jakiś sens w tym szaleństwie. Cała Francja, cała Europa czekała na nowe wiadomości.

ROZDZIAŁ 78 Kwatera główna FBI w Waszyngtonie mieści się przy Pennsylvania Avenue między ulicami Dziewiątą a Dziesiątą. Spędziłem cztery godziny - prawie do siódmej - w BOGSATT na rozmowie z kilkoma agentami specjalnymi, w tym równieŜ z Kyle'em Craigiem. BOGSATT to banda facetów siedzących wokół stołu. Ta oŜywiona dyskusja o ataku na Crossa odbywała się w sali konferencyjnej centrum operacji strategicznych. 142

O siódmej wieczorem otrzymaliśmy wiadomość, Ŝe Alex Cross przetrzymał pierwszy etap operacji. Ludzie siedzący przy stole powitali ją okrzykami radości. Powiedziałem Kyle'owi, Ŝe zamierzam wrócić do szpitala św. Antoniego. - Muszę zobaczyć się z Alexem Crossem - powiedziałem. - Naprawdę muszę się z nim spotkać, nawet jeśli nie jest w stanie mówić. NiezaleŜnie od tego, w jakim jest stanie Dwadzieścia minut później wjeŜdŜałem windą na piąte piętro szpitala. Było tam spokojniej niŜ w pozostałej części budynku. Górne piętro sprawiało nieco upiorne wraŜenie, szczególnie w zaistniałych okolicznościach. Wszedłem do jednoosobowego pokoju mieszczącego się w połowie mrocznego korytarza. Spóźniłem się jednak, u Alexa ktoś juŜ był. Na straŜy przy łóŜku swego przyjaciela stał detektyw John Sampson. Wysoki, co najmniej sześć stóp i sześć cali wzrostu, potęŜnie zbudowany, robił wraŜenie nieprawdopodobnie zmęczonego. Wydawało się, Ŝe lada moment zwali się na ziemię z powodu wyczerpania i stresów, jakich doświadczył w ciągu tego długiego dnia. Sampson spojrzał na mnie, lekko skinął głową, po czym znowu skupił uwagę na doktorze Crossie. W jego oczach widziałem gniew pomieszany ze smutkiem. Chyba zdawał sobie sprawę z tego, co tu nastąpi. Alexa Crossa podłączono do tylu przyrządów, Ŝe sam ten widok przyprawiał o nudności. Wiedziałem, Ŝe przekroczył juŜ czterdziestkę, choć nie wyglądał na swój wiek. To była jedyna dobra wiadomość. Przestudiowałem kartę zawieszoną w nogach łóŜka. Cierpiał z powodu znacznej utraty krwi na skutek rozerwania tętnicy promieniowej, miał zapadnięte płuco, liczne obraŜenia, krwiaki, rany szarpane, strzaskany lewy nadgarstek i do tego zakaŜenie krwi. ObraŜenia były tak powaŜne, Ŝe uzasadniały wpisanie go na listę pacjentów do „skreślenia”. Alex Cross był przytomny - przez długi czas wpatrywałem się w jego piwne oczy. Jakie tajemnice skrywa w głowie? Co wie? Czy widział napastnika? „Kto ci to zrobił? To nie był Soneji. Kto ośmielił się wtargnąć do twojej sypialni?” Nie mógł mówić, a ja nie byłem w stanie nic wyczytać z jego oczu. Nie dochodziło do niego, Ŝe jesteśmy z Sampsonem w pokoju. Sampsona takŜe nie poznawał. To przygnębiające. Doktor Cross miał tu doskonałą opiekę. Do łóŜka przymocowano ramę Strykera, uszkodzony nadgarstek unieruchomiono opatrunkiem, ramię umocowano na podpórce. Przezroczystą, wychodzącą ze ściany rurką dostarczano tlen, a skomplikowany monitor kontrolował puls, temperaturę, ciśnienie krwi oraz odczyt EKG. - Dlaczego nie zostawisz go w spokoju? - zapytał Sampson po kilku minutach. - Dlaczego nie zostawisz nas obu? Nie moŜesz pomóc. Idź stąd, proszę. Przytaknąłem ruchem głowy, ale jeszcze przez kilka sekund patrzyłem w oczy Alexa. Niestety, nic mi nie powiedział. W końcu zostawiłem go z Sampsonem. Zastanawiałem się, czy jeszcze kiedyś zobaczę Alexa Crossa. Wątpiłem w to. Przestałem juŜ wierzyć w cuda. 143

ROZDZIAŁ 79 Tej nocy, jak zwykle, nie mogłem pozbyć się myśli o panu Smisie, do czego doszły jeszcze kłopoty Alexa Crossa i jego rodziny. Przed oczami przewijały mi się róŜne sceny ze szpitala i domu Crossów. Kto wdarł się do ich mieszkania? Kogo posłał tam Gary Soneji? Bo chyba tak to musiało wyglądać. Przenikające się nawzajem obrazy działały ogłupiająco, umykały spod kontroli, co mi się zupełnie nie podobało. Nie wiedziałem teŜ, czy w tak trudnych, niemalŜe klaustrofobicznych warunkach będę w stanie prowadzić dochodzenie. Minęły właśnie dwadzieścia cztery godziny tego piekła. Przyleciałem do Stanów Zjednoczonych z Londynu. Wylądowałem na lotnisku w Waszyngtonie i pojechałem do Quantico w Wirginii, skąd posłano mnie pilnie z powrotem do Waszyngtonu, a tam pracowałem do dziesiątej wieczorem, starając się rozgryźć zagadkę Crossa. Co gorsza, o ile w tej sytuacji moŜe się jeszcze zdarzyć coś gorszego, kiedy w końcu dotarłem do mojego pokoju w waszyngtońskim hotelu „Hilton & Towers”, stwierdziłem, Ŝe nie mogę zasnąć. Mój umysł pogrąŜył się w chaosie. Nie spodobała mi się robocza hipoteza w sprawie Crossa, którą tego wieczoru słyszałem w kwaterze głównej od śledczych FBI. Szli utartą koleiną: przypominali kiepskich uczniów, szukających na suficie odpowiedzi na zadane pytanie. Prawdę mówiąc, policyjni detektywi przywodzą mi na myśl przenikliwą definicję Einsteina opisującą obłęd. Po raz pierwszy usłyszałem ją w Harwardzie: Nieustanne powtarzanie tych samych czynności z nadzieją na uzyskanie innego rezultatu. Pamięć ciągle wracała do sypialni na piętrze, gdzie miał miejsce ten wyjątkowo brutalny napad na Alexa Crossa. Czegoś szukałem - ale czego? Widziałem plamy krwi Alexa na ścianach, zasłonach, pościeli i dywaniku. Czy coś umknęło mojej uwadze? Nie mogę usnąć, niech to wszyscy diabli. Postanowiłem popracować, mając nadzieję, Ŝe to podziała nasennie. Ten zwyczaj wszedł mi w nawyk, stał się antidotum. JuŜ na miejscu zbrodni zacząłem robić obszerne notatki i rysować szkice. Wstałem z łóŜka i wróciłem do pisania. Laptop leŜał obok, jak zawsze pod ręką. W dalszym ciągu dokuczał mi Ŝołądek, a pulsujący ból rozsadzał głowę. Zacząłem stukać w klawiaturę: Czy istnieje szansa, Ŝe Gary Soneji jeszcze Ŝyje? Nie wolno na razie niczego wykluczać, nawet najbardziej absurdalnej ewentualności. W razie potrzeby dokonać ekshumacji Sonejiego. Przeczytać ksiąŜkę Crossa - Along Came A Spider. Odwiedzić więzienie Lorton, gdzie trzymano Sonejiego. Po godzinie pracy odsunąłem komputer. Dochodziła druga w nocy. W głowie miałem pustkę, dostałem dreszczy, jakbym był straszliwie przeziębiony. Ciągle nie mogłem usnąć. Miałem zaledwie trzydzieści trzy lata, a czułem się jak starzec. 144

Bez przerwy wracał widok pełnej krwi sypialni w domu Crossów. Nikt nie potrafi sobie wyobrazić, co znaczy Ŝyć dzień i noc wśród takich obrazów. Widziałem Alexa Crossa takiego, jakiego obserwowałem w szpitalu św. Antoniego. Przypominałem sobie ofiary pana Smitha i jego studia, jak to określał. W głowie bez przerwy pojawiały mi się przeraŜające sceny. Wszystko prowadziło do takiego samego zakończenia, do identycznej konkluzji. Oto widzę inną sypialnię w Cambridge w stanie Massachusetts. Jestem w mieszkaniu, które zajmowaliśmy we dwoje z Isabellą. Z niezwykłą jasnością przypominam sobie, jak biegłem wąskim korytarzem tamtej straszliwej nocy. Pamiętam podchodzące mi do gardła serce, dławiące niczym potęŜna, zaciśnięta pięść. Przypominam sobie kaŜdy krok i kaŜdą rzecz, którą zauwaŜyłem po drodze. W końcu dostrzegam Isabellę i sądzę, Ŝe to tylko sen lub jakiś koszmar. Isabella leŜała na łóŜku. Od razu zorientowałem się, Ŝe jest martwa. Nikt nie przeŜyłby takiej rzeźni, jakiej byłem świadkiem. I nikt teŜ - Ŝaden z nas - tego nie przeŜył. Isabellą została bestialsko zamordowana w wieku dwudziestu trzech lat, w okresie pierwszej młodości, zanim zdąŜyła zostać matką, Ŝoną, antropologiem, bo o takim zawodzie marzyła. Nie potrafiłem sobie z tym poradzić, nie umiałem. Schyliłem się i uniosłem to, co pozostało z Isabelli. Czy kiedykolwiek zdołam o tym zapomnieć, choćby tylko częściowo? W jaki sposób mam wymazać z pamięci ten obraz? Odpowiedź jest prosta - nigdy o tym nie zapomnę.

ROZDZIAŁ 80 Znowu wyruszyłem na polowanie, krocząc najbardziej samotną ścieŜką na ziemi. Prawdę powiedziawszy, tylko to podtrzymywało mnie na duchu w ciągu ostatnich czterech lat, od śmierci Isabelli. Rano natychmiast po przebudzeniu zatelefonowałem do szpitala św. Antoniego. Alex Cross Ŝył, ale znajdował się w stanie śpiączki. Jego stan określano jako skrajnie krytyczny. Zastanawiałem się, czy John Sampson nadal jest przy jego łóŜku. Podejrzewałem, Ŝe tak. Była dziewiąta rano, kiedy wróciłem do domu Crossów. Musiałem jeszcze raz, znacznie dokładniej przestudiować scenę przestępstwa, zebrać wszystkie fakty, odnaleźć najmniejsze nawet ślady. Próbowałem usystematyzować to, czego się dowiedziałem podczas wstępnego etapu śledztwa albo co wydawało mi się, Ŝe wiem. Przypomniałem sobie maksymę często powtarzaną w Quantico: W tym, co ludzie mówią, jest zawsze pół prawdy. Wrogi wampir rzekomo zaatakował zza grobu, napadając na znanego policjanta i jego rodzinę w ich własnym domu. Ten duch ostrzegł doktora Crossa, Ŝe się 145

pojawi. Nie było sposobu, aby mu przeszkodzić. Jest to najwyŜszy poziom okrutnej i skutecznej zemsty. Jednak z jakiegoś powodu napastnik nie przeprowadził egzekucji. Nie zginął Ŝaden z członków rodziny, nawet Alex Cross. To jest dla mnie najbardziej niezrozumiała część łamigłówki. W niej tkwi klucz! TuŜ przed jedenastą zszedłem do piwnicy domu Crossów Poprosiłem policję stołeczną i techników z FBI, aby nie plątali się tam, dopóki nie zakończę przeglądu pozostałych kondygnacji. Zbierałem dane metodycznie, krok po kroku. Napastnik (męŜczyzna czy kobieta?) ukrył się w piwnicy, kiedy na parterze i na podwórku za domem trwało przyjęcie. Koło wejścia do piwnicy znaleziono fragment odcisku nogi. Badania wykazały, Ŝe nosił dziewiąty numer obuwia. Nie było to zbyt duŜo jak na początek, zwłaszcza Ŝe prześladowca mógł specjalnie zostawić ten ślad. Uderzyła mnie jedna rzecz. W dzieciństwie Sonejiego zamykano w piwnicy. Odsuwano od Ŝycia rodzinnego toczącego się w innych częściach domu. W zamknięciu przeŜywał podobne katusze jak człowiek w domu Crossa. Napastnik z całą pewnością ukrył się w piwnicy. To nie mógł być zbieg okoliczności. Czy wiedział o jawnym ostrzeŜeniu Sonejiego pod adresem Crossa? Taka moŜliwość była diabelnie denerwująca. Nie chciałem na razie opierać się na jakiejkolwiek teorii czy teŜ wyciągać przedwczesnych wniosków. Musiałem zgromadzić tyle danych, ile tylko zdołam. Podchodziłem do tego rodzaju spraw w sposób typowy dla naukowca-klinicysty, przypuszczalnie dlatego, Ŝe studiowałem medycynę. Najpierw zebrać wszystkie dane. One są zawsze najwaŜniejsze. W piwnicy panowała cisza, więc mogłem pracować w całkowitym skupieniu. Starałem się wyobrazić sobie napastnika czającego się tutaj w ciemności podczas przyjęcia i później, kiedy w domu zapadła cisza i Alex Cross poszedł spać. Napastnik był tchórzem. Nie działał pod wpływem złości. Postępował metodycznie. Nie była to zbrodnia w afekcie. Intruz najpierw zaatakował dzieci, ale ich nie pozabijał. Pobił babcię Alexa Crossa, zostawiając ją przy Ŝyciu. Jedynie Alex Cross miał umrzeć, lecz do tego nie doszło. Dlaczego napastnik nie zabijał? Gdzie jest obecnie? Czy nadal przebywa w Waszyngtonie? MoŜe w tej chwili przeszukuje dom Crossów? A moŜe jest w szpitalu Św. Antoniego, gdzie Alexa pilnuje stołeczna policja. Kiedy przechodziłem koło starego pieca węglowego, dostrzegłem lekko uchylone metalowe drzwiczki. Ujmując je przez chusteczkę, rozwarłem szerzej i zajrzałem do środka. Niewiele widziałem w ciemności, więc wydobyłem latarkę. Ruszt pokrywała gruba warstwa jasnoszarego popiołu. Ktoś niedawno palił tu jakąś łatwo palną substancję, przypuszczalnie gazety albo czasopisma. Po co komu ogień w środku lata? Na stole obok pieca leŜała mała szufelka. Odgarnąłem popiół. 146

OstroŜnie poskrobałem dno pieca. Usłyszałem brzęk, jaki wydają uderzające o siebie dwa metalowe przedmioty. Nabrałem popiołu na szuflą. Znajdowało się w nim coś twardego, cięŜszego. Nie oczekiwałem Ŝadnych rewelacji. PrzecieŜ dopiero gromadziłem dane, badałem wszelkie szczegóły, takŜe zawartość starego pieca. Wysypałem popiół na blat stołu i rozgarnąłem stertę po powierzchni. JuŜ wiedziałem, o jaki przedmiot uderzyła szufelka. Odwróciłem go, - Tak - powiedziałem do siebie. W końcu coś znalazłem. To pierwszy dowód. Była to spalona, osmalona metalowa odznaka policyjna Alexa Crossa. Komuś zaleŜało, Ŝebyśmy ją znaleźli. Intruz chce się bawić dalej!, pomyślałem. W kotka i myszkę.

ROZDZIAŁ 81 lle-de-France Doktor Abel Sante był spokojnym, zrównowaŜonym człowiekiem i sympatycznym, uprzejmym lekarzem. W środowisku medycznym znany jako erudyta, jednocześnie zadziwiająco mocno stąpał po ziemi. Teraz on ze wszystkich sił starał się oderwać myśli od miejsca, w którym się znajdowały. KaŜdy inny punkt zaczepienia ułatwiłby sprawę. Spędził kilka godzin na rozpamiętywaniu najdrobniejszych szczegółów ze swego przyjemnego, niemalŜe idyllicznego dzieciństwa w Rennes, a następnie lata na Sorbonie i w Ecole Pratique de Medicine; przeŜywał na nowo mecze tenisa i golfa; od nowa śledził trwający siedem lat romans z Reginą Becker - kochaną, słodką Reginą. Chciał się znaleźć w jakimś innym miejscu, wszędzie, byle nie tu, gdzie faktycznie przebywał. Marzył o egzystencji w przeszłości, a nawet przyszłości, Ŝeby tylko ominąć teraźniejszość. Przypomniał sobie Angielskiego pacjenta - zarówno ksiąŜkę, jak i film. Przeobraził się w myślach w hrabiego Almasy - no co, moŜe nim nie jest? Tyle Ŝe przeŜywa straszniejsze katusze niŜ Almasy w spalonym ciele. Dostał się w szpony pana Smitha. Bez przerwy myślał o Reginie - dopiero teraz pojął, jak bardzo ją kochał i jak wielkim głupcem się okazał, nie Ŝeniąc się z nią przed laty. Co za arogancki sukinsyn, a w dodatku co za dureń! Tak bardzo chciał jeszcze Ŝyć i znowu spotkać się z Reginą. Teraz Ŝycie wydawało mu się wielką wartością - tu, w tym okropnym miejscu, w tych koszmarnych okolicznościach. Ale nie był to dobry sposób rozumowania. Ciągnął go w dół - sprowadzał do rzeczywistości, do teraźniejszości. „Nie, nie, nie! Trzeba skierować myśli gdzie indziej. Wszędzie, byle nie tu.” 147

Myśli jednak zagnały go z powrotem do malutkiej klatki, do tego nieskończenie małego punktu na wielkim globie, w którym był teraz uwięziony i gdzie prawdopodobnie nikt go nie znajdzie. Ani fliki - francuscy gliniarze, ani cała armia francuska, ani teŜ Anglicy, Amerykanie czy nawet Izraelczycy! Doktor Sante bez trudu wyobraŜał sobie ekscytację, oburzenie i panikę ogarniające ParyŜ i całą Francję „Le Monde” zatytułowałby artykuł na ten temat mniej więcej w taki sposób: PORWANIE CENIONEGO LEKARZA I NAUKOWCA1 A moŜe inaczej? Na przykład: KOLEJNY PARYSKI HORROR PANA SMITHA. Bo on jest uosobieniem horroru! Był przekonany, Ŝe teraz, w tej chwili polują na niego dziesiątki tysięcy policjantów i Ŝołnierzy. Rzecz jasna, Ŝe z kaŜdą zmarnowaną godziną jego szanse przeŜycia maleją. Zdawał sobie z tego sprawę, poniewaŜ czytał artykuły na temat niezwykłych poczynań pana Smitha porywającego ludzi i tego, co przydarzyło się jego ofiarom. „Dlaczego ja? BoŜe Wszechmogący!” Nie wytrzymywał juŜ tego piekielnego monologu. Nie wytrzymywał tej pozycji nogami do góry ani zaśmieconego otoczenia. Po prostu nie moŜe juŜ tego znieść. Nawet przez sekundę! Nawet przez sekundę! Ani jednej sekundy dłuŜej! Nie jest w stanie oddychać! Z pewnością umrze w tym miejscu. Właśnie tu, unieruchomiony w tym cholernym wyciągu między piętrami parszywego domu w, Ile-de-France, gdzieś na peryferiach ParyŜa. To pan Smith wsadził go do tego szybu, wepchnął jak tobół brudnej bielizny i zostawił - Bóg wie, na jak długo. Wydawało się, Ŝe upłynęły długie godziny, przynajmniej kilka godzin, ale tego Abel Sante nie był juŜ pewny. Przenikliwy ból przypływał i odpływał falami, lecz najczęściej dręczył ciało potęŜnymi atakami. Szyja, ramiona i piersi bolały go straszliwie, niewiarygodnie, cierpienie przekraczało wszelkie granice wytrzymałości. Odnosił wraŜenie, Ŝe jakaś siła powoli miaŜdŜy go, tworząc z jego ciała nieregularną stertę. JeŜeli poprzednio nie miał przypadłości klaustrofobicznych, to teraz z pewnością ich doświadczał. Jednak nie to było najgorsze. Z pewnością nie to. Najstraszniejsza była świadomość, Ŝe on wiedział to, co cała Francja i cały świat chciały wiedzieć. Wiedział coś na temat toŜsamości pana Smitha, znał jego sposób mówienia. Sądził, Ŝe pan Smith jest filozofem, moŜe profesorem albo studentem uniwersytetu. A nawet widział pana Smitha. Patrzył w głąb szybu wentylacyjnego - ciągle zawieszony nogami do góry - i widział jego twardy, zimny wzrok, jego nos i wargi. Pan Smith dostrzegł to spojrzenie. Nie ma juŜ dla niego nadziei. - Do diabła z tobą, panie Smith. Idź do piekła. Znam twoją gównianą tajemnicę. Teraz juŜ wiem wszystko. Ty jesteś pieprzonym kosmitą! Nie jesteś człowiekiem. 148

ROZDZIAŁ 82 - Naprawdę myślisz, Ŝe wyśledzisz tego skurwiela? UwaŜasz, Ŝe to głupek? John Sampson rzucił mi wyzwanie, zadał pytanie prosto z mostu. Ubrał się cały na czarno, włoŜył teŜ ciemne przeciwsłoneczne okulary. Wyglądał, jakby juŜ rozpoczął Ŝałobę. Lecieliśmy we dwóch śmigłowcem FBI z Waszyngtonu do Princeton w New Jersey. Przez pewien czas mieliśmy pracować razem. - Czy sądzisz, Ŝe mógł to zrobić Gary Soneji? Myślisz, Ŝe to Houdini? A moŜe jesteś zdania, Ŝe on nadal Ŝyje? - naciskał Sampson. - Co ty właściwie myślisz, do cholery? - Jeszcze nie wiem - powiedziałem wzdychając. - Ciągle zbieram fakty. Nie umiem pracować w inny sposób. Nie, nie uwaŜam, Ŝe to zrobił Soneji. Wcześniej zawsze działał sam. Zawsze. Wiedziałem, Ŝe Soneji wychował się w stanie New Jersey, a potem został jednym z najbardziej brutalnych morderców wszech czasów. Nie mogłem uwierzyć, Ŝe jego szaleńczy wypad dobiegł końca. Soneji stał się częścią nadal nie rozwikłanej tajemnicy. Alex Cross sporządził obszerne notatki na temat Sonejiego. Znalazłem w nich szereg poŜytecznych i interesujących poglądów, a przejrzałem dopiero niespełna jedną trzecią. ZdąŜyłem jednak dojść do przekonania, Ŝe Alex Cross był bardzo dobrym policyjnym detektywem, a jeszcze lepszym psychologiem. Jego hipotezy i przeczucia moŜna określić nie tylko jako przenikliwe i działające na wyobraźnię - często teŜ okazywały się słuszne. Jest to powaŜna róŜnica, której nie dostrzega wiele osób zajmujących kierownicze stanowiska średniego szczebla. Podniosłem wzrok znad lektury. - Miałem nieco szczęścia w sprawach kłopotliwych zabójców - powiedziałem Sampsonowi - z wyjątkiem tego przestępcy, którego naprawdę chcę złapać. Skinął głową, lecz nie przestawał wpatrywać się we mnie. - Czy ten pan Smith nie zamienił się w kultowego bohatera? Szczególnie w Europie, w Londynie, ParyŜu, Frankfurcie? - zapytał. Nie zdziwiłem się, Ŝe Sampson zna przebieg tej sprawy. Gazety uczyniły pana Smitha bohaterem. Artykuły na jego temat stały się atrakcyjną lekturą. Sugerowały bowiem, Ŝe pan Smith moŜe okazać się istotą nie z tej ziemi. Nawet takie powaŜne dzienniki jak „New York Times” i londyński „Times” publikowały teksty o przypuszczeniach policji, jakoby Smith mógł być istotą pozaziemską, która zjawiła się u nas, by prowadzić studia nad rodzajem ludzkim. „Zrozumieć nas”, jak pisano. - Smith zmienił się w rodzaj złowrogiego E.T. W coś, co wielbiciele serialu „Z archiwum X” kontemplują między jednym a drugim odcinkiem. Kto wie, moŜe pan Smith jest przybyszem z kosmosu, a przynajmniej z innego świata. Nie ma nic wspólnego z istotami ludzkimi, to wiem na pewno. Widziałem miejsca zbrodni. Sampson przytaknął. 149

- Gary Soneji niewiele miał wspólnego z rasą ludzką - powiedział głębokim, dziwnie spokojnym głosem. - I pochodził z innej planety. To obca forma Ŝycia. - Nie jestem pewien, czy ma taką samą psychikę jak Smith. - Dlaczego? - zapytał Sampson, mruŜąc oczy. - Czy uwaŜasz, Ŝe twój wielokrotny morderca jest mądrzejszy od naszego wielokrotnego mordercy? - Tego nie powiedziałem. Gary Soneji był bardzo bystry, ale popełniał błędy Jak dotychczas, pan Smith nie zrobił Ŝadnego błędu. - I w ten sposób masz zamiar rozwiązać tę zagadkę? Dzięki błędom Sonejiego? - Nie uciekam się do przepowiedni - odrzekłem Sampsonowi. - Znam lepszy sposób. Ty teŜ. - Czy Gary Soneji popełnił błąd w domu Alexa Crossa? - zapytał niespodziewanie, a jego ciemne oczy bacznie mnie obserwowały. Westchnąłem głośno. - Myślę, Ŝe ktoś się pomylił. Helikopter schodził do lądowania w pobliŜu Princeton. Jadące jeden za drugim samochody bezgłośnie mijały lotnisko przy stanowej autostradzie, a siedzący w nich ludzie obserwowali nas. Bez ryzyka moŜna przyjąć załoŜenie, Ŝe wszystko rozpoczęło się tutaj. Dom, w którym wychowywał się Gary Soneji, znajdował się sześć mil stąd. To było pierwsze legowisko bestii. - Czy jesteś pewny, Ŝe Soneji nie Ŝyje? - zapytał jeszcze raz Sampson. - Czy jesteś tego całkowicie pewny? - Nie - odrzekłem. - Jeszcze niczego nie jestem pewny.

ROZDZIAŁ 83 Nie czynić Ŝadnych załoŜeń, wszystko kwestionować. Po wylądowaniu na małym, prywatnym lotnisku poczułem, Ŝe włosy stają mi dęba na głowie. Co tu nie gra? I jaki to ma związek ze sprawą Crossa? Za wąskim pasem lądowania rozciągały się hektary wzgórz i sosnowych lasów. Piękno krajobrazu, niezwykłe odcienie zieleni przypomniały mi dawne powiedzenie Cezanne'a: Kiedy barwa jest najbogatsza, forma jest najpełniejsza. Po usłyszeniu tych słów inaczej zacząłem patrzeć na świat. W tej okolicy wyrastał Gary Soneji - pomyślałem w duchu. - Czy to moŜliwe, aby nadal był wśród Ŝywych? Nie, w to nie wierzę. Ale co z jego koneksjami? Przywitali nas dwaj miejscowi agenci, przekazując do dyspozycji niebieskiego sedana lincolna. Pojechaliśmy z Sampsonem na wschód od Lambertville, w kierunku Rocky Hill. Wiedziałem, Ŝe Sampson i Alex Cross odwiedzili Princeton niespełna tydzień temu, ale szukałem odpowiedzi na własne pytania, zamierzałem teŜ sprawdzić na miejscu swoje teorie. 150

Chciałem równieŜ zapoznać się z rejonem, w którym dorastał Gary Soneji, gdzie zrodziła się i ugruntowała jego obsesja. Przede wszystkim zaś zamierzałem porozmawiać z kimś, komu ani Cross, ani Sampson nie poświęcili zbyt wiele czasu podczas swojego dochodzenia - z najnowszym podejrzanym. Nie czynić Ŝadnych załoŜeń, wszystko kwestionować i wszystkich podejrzewać. Siedemdziesięciopięcioletni Walter Murphy, dziadek Gary'ego, czekał na długiej, wysprzątanej werandzie. Nie zaprosił nas do środka. Z werandy wiejskiego domu rozpościerał się sympatyczny widok na rosnące dzikie róŜe, tworzące nieprzenikniony, ciernisty gąszcz, oraz na obrastające stojącą w pobliŜu stodołę sumaki i trujący bluszcz. Domyśliłem się, Ŝe dziadek nie ma nic przeciwko temu. Na farmie dziadka wyczuwałem obecność Gary'ego w kaŜdym miejscu. Walter Murphy twierdził, Ŝe nic nie wiedział o morderczych skłonnościach Gary'ego. Nigdy nie miał o tym zielonego pojęcia. - Niekiedy myślę, Ŝe przyzwyczaiłem się do tego, co się stało, ale potem znowu jest to dla mnie czymś nowym i niezrozumiałym - mówił, siedząc na werandzie, a lekki wiatr rozwiewał jego długie, siwe włosy. - Czy łączyły pana bliskie stosunki z Garym, kiedy podrósł? - zapytałem ostroŜnie. Obserwowałem, jak silnie był zbudowany; grube, potęŜne ręce sprawiały wraŜenie ciągle zdolnych do wyrządzenia fizycznej krzywdy. - Pamiętam długie rozmowy z Garym od czasu, gdy był chłopcem, do chwili, gdy został podejrzany o porwanie dwojga dzieci w Waszyngtonie. Podejrzany. - Zaskoczyło to pana? - zapytałem. - Nie wiedział pan o tym? Walter Murphy popatrzył na mnie - zrobił to po raz pierwszy. Zdawałem sobie sprawę, Ŝe irytuje go mój ton i zawarta w pytaniu ironia. Czy bardzo go zdenerwowałem? Jak wielki temperament drzemie w tym starcu? Pochyliłem się do przodu i słuchałem w napięciu. Zwracałem uwagę na kaŜdy gest, kaŜdy tik. Zbierałem dane. - Gary zawsze chciał się przystosować, tak samo jak kaŜdy człowiek powiedział nagle Murphy. - Ufał mi, poniewaŜ wiedział, Ŝe akceptuję go takim, jaki jest. - W jakim sensie Gary potrzebował akceptacji? Stary człowiek przeniósł wzrok na spokojny, sosnowy las otaczający farmę. Czułem, Ŝe wśród tych drzew czai się Soneji. Miałem wraŜenie, Ŝe nas obserwuje. - Niekiedy zachowywał się nieprzyjaźnie, przyznaję. Miał ostry język, bardzo ostry. Lubił się wywyŜszać, co zraŜało do niego ludzi. Naciskałem, nie dawałem Walterowi Murphy'emu odetchnąć. - Ale nie wtedy, gdy był z panem? - pytałem. - On pana nie zraŜał? Jasnoniebieskie oczy starca przestały lustrować las. - Nie, my zawsze byliśmy sobie bliscy. Wiem to na pewno, mimo Ŝe jacyś kosztowni psychoanalitycy twierdzą, Ŝe Gary nie potrafił kochać, Ŝe nie czuł nic do innych ludzi. Ja nigdy nie stałem się obiektem wybuchów jego gniewu. 151

To brzmiało rewelacyjnie, ale wyczuwałem w jego słowach kłamstwo. Zerknąłem na Sampsona, który teraz spoglądał na mnie inaczej niŜ poprzednio. - A jego wybuchy gniewu wobec innych - czy zdarzało się, Ŝe robił to z premedytacją? - naciskałem. - No, wie pan przecieŜ doskonale, Ŝe spalił dom, a w nim swojego ojca, macochę, przyrodniego brata i siostrę. W tym czasie powinien być w szkole. WyróŜniał się jako uczeń Peddie School w Highstown. Miał tam kolegów. - Czy pan poznał jakichś jego przyjaciół z tej szkoły? - coraz szybsze tempo zadawanych pytań denerwowało Waltera Murphy'ego. Czy jest tak samo pobudliwy jak wnuk? W oczach starego człowieka zapaliła się iskierka, niewątpliwy dowód wzbierającego gniewu. MoŜe to jest właśnie prawdziwy Walter Murphy. - Nie, tutaj nigdy nie przyprowadzał kolegów ze szkoły. Chyba chce pan zasugerować, Ŝe on nie miał przyjaciół i tylko starał się udawać bardziej normalnego, niŜ był w rzeczywistości. To taka pańska analiza podwójnej osobowości? A swoją drogą, czy jest pan sądowym psychologiem? W co pan gra? - A co z pociągami? - przerwałem. Chciałem się przekonać, dokąd to pytanie doprowadzi Murphy'ego. Była to waŜna sprawa, test, chwila prawdy i obrachunku. „Dalej, staruszku. Co z tymi pociągami?” Znowu patrzył na czysty, piękny las. - Hmmm. Zapomniałem, przez chwilę przestałem myśleć o pociągach. Syn Fiony, jej własny syn, miał drogą kolejkę firmy Lionel. Gary'emu nie pozwalano nawet przebywać w pokoju, w którym ona się znajdowała. Kiedy miał dziesięć czy jedenaście lat, kolejka znikła. Zginął cały ten cholerny zestaw. - Co się z nim stało? Walter Murphy uśmiechnął się nieznacznie. - Wszyscy wiedzieli, Ŝe zabrał go Gary. Zniszczył, a moŜe gdzieś zakopał. Przez całe lato wypytywali go, gdzie jest ta kolejka, lecz nie pisnął ani słowa. Męczyli go całe lato, ale nic nie powiedział. - To była jego tajemnica, jego przewaga nad nimi - wróciłem do swej głębokiej analizy. Zaczęły mi się nasuwać pewne niepokojące skojarzenia związane z Garym i jego dziadkiem. Stopniowo poznawałem Sonejiego i, być moŜe dlatego, przybliŜałem się do człowieka, który napadł na dom Crossów w Waszyngtonie. Quantico zajmowało się analizą standardowych teorii. Ja preferowałem spojrzenie partnerskie - mimo Ŝe Soneji nigdy nie miał partnera. „Kto włamał się do domu Crossa? W jaki sposób?” - Jadąc tutaj, czytałem notatki doktora Crossa - powiedziałem Murphy'emu. Gary'ego dręczył jakiś ciągle powracający nocny koszmar. Miało to związek z tą farmą. Czy pan o tym wie? O koszmarze Gary'ego na pańskiej farmie? Walter Murphy zaprzeczył ruchem głowy, przy czym zmruŜył oczy i nie zdołał powstrzymać skurczu mięśni twarzy. On coś wiedział. 152

- Za pańskim pozwoleniem, chciałbym coś tutaj zrobić - odezwałem się w końcu. - Potrzebuję dwóch łopat albo ostro zakończonych kołków. - A jeŜeli się nie zgodzę? - stary nagle podniósł głos. Pierwszy raz otwarcie odmówił współpracy. Zaskoczyło mnie to. Ten stary człowiek udawał. Dlatego tak dobrze rozumiał Gary'cgo. Wpatrywał się w drzewa, by zyskać czas na zastanowienie i uleŜenie sobie w myśli kilku odpowiedzi. Dziadek jest aktorem! Tyle Ŝe gorszym niŜ Gary. - Załatwimy nakaz rewizji - odparłem. - Niech pan nie ma złudzeń. I tak przeszukamy farmę.

ROZDZIAŁ 84 - O co w tym wszystkim chodzi, do diabła? - zapytał Sampson, kiedy szliśmy spod rozwalającej się stodoły w kierunku ułoŜonego z kamieni paleniska na otwartym powietrzu. - UwaŜasz, Ŝe w ten sposób schwytamy „obłąkaną bestią”? Męcząc starego człowieka? Obaj nieśliśmy stare metalowe łopaty, a ja dodatkowo dźwigałem zardzewiały kilof. - Mówiłem ci - chodzi o dane. Jestem wyszkolonym naukowcem. Zaufaj mi i daj pół godziny czasu. Ten stary jest większym twardzielem, niŜ na to wygląda. Kamienne palenisko zbudowano dawno temu dla potrzeb rodziny, ale najwidoczniej w ostatnich latach nikt go nie uŜywał. Zarosło pędami sumaka i innych pnączy, niknęło w ich gąszczu. TuŜ obok stał butwiejący stół piknikowy z prostych desek z połamanymi ławeczkami po obu stronach. Dookoła rosły sosny, dęby i cukrowe klony. - Gary przeŜywał powtarzający się koszmar. Właśnie on przywiódł mnie tutaj. Wydaje mi się, Ŝe otoczenie paleniska i stołu piknikowego na farmie dziadka jest źródłem tych majaków. To straszne. Ten sen pojawia się kilkakrotnie w notatkach Alexa na temat Sonejiego, kiedy ten siedział w więzieniu Lorton. - To znaczy tam, gdzie Gary powinien zostać upieczony, aŜ stałby się zrumieniony na zewnątrz i chrupki w środku - odrzekł Sampson. Rozbawił mnie jego wisielczy humor. Była to od dawna pierwsza chwila odpręŜenia. Dobrze, Ŝe mogłem ją z kimś dzielić. Wyznaczyłem miejsce połoŜone w połowie drogi od paleniska do wysokiego dębu pochylonego w kierunku domu. Wbiłem ostrze kilofa głęboko w ziemię. „Gary Soneji. Jego aura, potworne zło, którym emanował. Jego dziadek ze strony ojca. Więcej danych.” - W swoich dziwacznych snach Gary popełnił okropne morderstwo jako młody chłopak - powiedziałem Sampsonowi. - MoŜe tutaj zakopał ofiarę. Sam nie był tego pewien. Czasami nie umiał oddzielić wyobraźni od rzeczywistości. 153

Poświęćmy nieco czasu na przeszukanie starego cmentarza Sonejiego. MoŜe mamy okazję wedrzeć się do najstarszego koszmaru Gary'ego. - A jeŜeli ja nie chcę wdzierać się do najstarszego koszmaru Gary'ego? - roześmiał się Sampson. Utrzymujące się do tej pory między nami napięcie wyraźnie ustępowało. Tak jest lepiej. Uniosłem kilof i jeszcze raz uderzyłem nim w ziemię z duŜą siłą Powtórzyłem tę czynność wielokrotnie, aŜ wreszcie wpadłem we właściwy rytm. Sampson ze zdziwieniem obserwował, jak posługuję się narzędziem. - Musiałeś juŜ wcześniej pracować w polu, chłopcze - powiedział i zaczął kopać ziemię obok mnie. - Tak, wychowałem się na farmie w El Toro w Kalifornii. Mój ojciec, jego ojciec, a takŜe ojciec mojego dziadka byli lekarzami w miasteczku, ale mieszkali na rodzinnej farmie, gdzie hodowali konie. Miałem tam wrócić i podjąć praktykę medyczną, lecz nigdy nie ukończyłem nauki w tym zawodzie. Obaj cięŜko pracowaliśmy. To dobre, uczciwe zajęcie: poszukiwanie starych zwłok, odgrzebywanie duchów z przeszłości Sonejiego. DraŜnienie dziadka Murphy'ego. Zdjęliśmy koszule, nasze ciała wkrótce pokryły się potem i kurzem. - Czy to była farma ziemiańska? Ta w Kalifornii, gdzie mieszkałeś jako chłopiec? Parsknąłem śmiechem, wyobraziwszy sobie szlachecki majątek. - To była bardzo mała farma. Musieliśmy walczyć ojej utrzymanie. Moja rodzina nie wierzyła, Ŝe lekarz moŜe się wzbogacić dzięki opiece nad innymi. Ojciec mawiał: Nie wolno korzystać z nieszczęścia innych. Dalej w to wierzy. - Aha. Twoja rodzinka to dziwni ludzie? - To w miarę precyzyjne określenie.

ROZDZIAŁ 85 Kopiąc ziemię na podwórzu Waltera Murphy'ego, wróciłem myślami do naszej farmy na południu Kalifornii. Przed oczami miałem duŜą, czerwoną stodołę i dwie małe zagrody dla koni. Kiedy tam mieszkałem, było w nich sześć koni, w tym dwa rozpłodowe ogiery, Fadl i Rithsar. Codziennie rano brałem grabie, widły oraz taczkę i szedłem sprzątać stajnię. Gnój wywoziłem na stos, następnie rozrzucałem wapno i słomę, myłem i na nowo napełniałem wiadra wodą, dokonywałem teŜ drobniejszych napraw. Tak wyglądał kaŜdy poranek mojego dzieciństwa. A więc tak, wiem, jak naleŜy posługiwać się szpadlem i kilofem. Upłynęło pół godziny, zanim razem z Sampsonem wykopaliśmy płytki rów biegnący w kierunku starego dębu na podwórzu Murphy'ego. To wielkie drzewo kilkakrotnie pojawiało się w majaczeniach Sonejiego. 154

Podejrzewałem, Ŝe Walter Murphy zdecyduje się wezwać miejscową policję, ale tego nie zrobił. Miałem wraŜenie, Ŝe lada chwila pojawi się tu Gary Soneji. To się równieŜ nie sprawdziło. - Szkoda, Ŝe wredny Gary nie zostawił nam mapy - mruknął Sampson, pojękując w palących promieniach słońca. On w szczególny sposób odnosił się do swych koszmarów. Sądzę, Ŝe chciał, aby Alex tu przyjechał. Alex albo ktoś inny. - No i przyjechał ktoś inny. My dwaj. O, kurczę, tutaj coś jest. Czuję coś pod nogami - powiedział Sampson. Stanąłem koło niego. Zaczęliśmy kopać szybciej. Pracowaliśmy ramię w ramię, pocąc się obficie. Dane - przypominałem sobie. - To tylko kolejne dane zbierane w celu uzyskania odpowiedzi. Początek rozwiązania. Po chwili rozpoznałem szczątki w płytkim grobie, w kryjówce Gary'ego obok paleniska. - Jezu Chryste, nie wierzę. Mój BoŜe! - odezwał się Sampson. - Kości zwierzęce. Mam wraŜenie, Ŝe to czaszka i kość biodrowa psa średniej wielkości - odparłem. - Mnóstwo kości! - dorzucił Sampson. Zaczęliśmy kopać jeszcze szybciej. Oddychaliśmy cięŜko, z coraz większym wysiłkiem. Ta praca w upalnym słońcu trwała prawie od godziny. Temperatura znacznie przekraczała trzydzieści stopni Celsjusza, panował lepki upał. Staliśmy w wykopie do pasa. - Cholera! Znowu coś mam. Czy widziałeś ten kształt na którejś lekcji anatomii? - zapytał Sampson. Patrzyliśmy na fragmenty szkieletu człowieka. - To jest pas barkowy i szczęka. Mogły naleŜeć do młodego chłopca albo dziewczyny - stwierdziłem. - A więc to dzieło młodego Gary'ego? Jego pierwsza ofiara? Jakieś dziecko? - Nie potrafię powiedzieć z całą pewnością. Nie zapominajmy o dziadku Murphym. Miejmy go na oku. JeŜeli to był Gary, moŜe zostawił znak. Byłyby to najstarsze pamiątki jego działalności. Bardzo cenne dla niego. Kopaliśmy dalej i po kilku minutach znaleźliśmy inną skrytkę. Ciszę przerywały jedynie nasze cięŜkie oddechy. Następne kości mogły naleŜeć do duŜego zwierzęcia, na przykład sarny, lecz najprawdopodobniej były to kości człowieka. Odkryliśmy jeszcze coś, jednoznaczną wskazówkę pozostawioną przez młodego Gary'ego, jakiś przedmiot zawinięty w cynfolię, który ostroŜnie wydobyłem z ziemi. Była to lokomotywa od dziecięcej kolejki Lionela, z całą pewnością tej, którą skradł przyrodniemu bratu. Ten dziecięcy pociąg dał początek stu morderstwom.

155

ROZDZIAŁ 86 Christine Johnson wiedziała, Ŝe musi pojechać do Sojourner Truth School, ale kiedy tam dotarła, nie była pewna, czy jest gotowa przystąpić do pracy. Zdenerwowana i roztargniona, czuła się nieswojo. MoŜe jednak pobyt w szkole pomoŜe jej uwolnić się od myśli o Alexie. Podczas codziennego, porannego obchodu zatrzymała się przy pierwszej klasie Laury Dixon. Laura naleŜała do jej najbliŜszych przyjaciółek, a zarazem nauczycielek, które umieją prowadzić zajęcia w zabawny i inspirujący sposób. Obcowanie z maluchami było wspaniałym przeŜyciem. Mówiła o nich „pociechy Laury” albo „kotki i pieski Laury”. - Popatrzcie tylko, kto tu jest, kto przyszedł do nas z wizytą. Jesteśmy najszczęśliwszą pierwszą klasą na całym świecie! - wykrzyknęła nauczycielka, widząc w drzwiach Christine. Laura była niską - nieco ponad metr pięćdziesiąt wzrostu - tęgą dziewczyną, o potęŜnym biuście i biodrach. Christine uśmiechnęła się, słysząc tak przyjazne powitanie. Kłopot w tym, Ŝe miała ochotę się rozpłakać. Zdała sobie sprawę, Ŝe nie jest gotowa do podjęcia pracy w szkole. - Dzień dobry, pani Johnson! - wykrzyknęły pierwszaki zgodnym chórem, jak w klubie kibica. BoŜe, one są cudowne! Takie bystre, pełne entuzjazmu, słodkie i kochane. - Ja wam teŜ Ŝyczę dobrego dnia - rozjaśniła się Christine. Poczuła się nieco raźniej. Na tablicy widniała wielka litera B, a obok ułatwiające zapamiętanie tej litery zdanie „Bumblebee Buzzing around Batman and a Big Blue Boat” („trzmiel bzyka koło Batmana i wielkiej niebieskiej łodzi”). - Nie przerywajcie sobie, proszę - powiedziała. - Podpowiem wam inne zdanie. Litera B występuje teŜ w słowach „Beautiful Beginnings, Babies” („Piękne początki, dzieciaki”). Cała klasa roześmiała się, a Christine poczuła więź łączącą ją z tymi szkrabami - dzięki Bogu. Niekiedy tak bardzo chciała mieć własne dzieci. Uwielbiała pierwszoklasistów, kochała dzieci, a poniewaŜ miała trzydzieści dwa lata, był juŜ najwyŜszy czas na potomstwo. W tym momencie ni stąd, ni zowąd, przed jej oczami pojawił się koszmarny obraz sprzed kilku dni. Zobaczyła, jak sanitariusze wynoszą Alexa z domu przy Piątej ulicy do karetki pogotowia. Pojechała tam zawiadomiona przez zaprzyjaźnionych sąsiadów. Alex był przytomny. Powiedział: „Christine, wyglądasz tak pięknie jak zawsze”. A potem go zabrali. Wspomnienie tamtego poranka i ostatnie słowa Alexa przyprawiły ją o dreszcz. W głowie kołatało się stare powiedzenie, wywołujące teraz niemiłe uczucie: Zbrodnia rodzi się w społeczeństwie, przestępca tylko ją popełnia. - Czy dobrze się czujesz? - Laura Dixon podeszła do niej, widząc, Ŝe Christine zachwiała się. 156

- Przepraszam was, panie i panowie - zwróciła się do uczniów - pani Johnson i ja musimy przez chwilę porozmawiać na korytarzu. Wy teŜ moŜecie sobie pogadać. Tylko po cichu. Tak jak przystoi damom i dŜentelmenom, którymi jesteście, mam nadzieję. Ujęła Christine pod rękę i wyprowadziła z klasy. - Czy wyglądam aŜ tak źle? - zapytała Christine. - Czy to widać po mojej twarzy? Nauczycielka przytuliła ją mocno - dobrze było poczuć ciepło jej obfitego ciała. Laura to wspaniała dziewczyna. - Nie staraj się być tak cholernie silna, taka dzielna - odpowiedziała Laura. Czy dowiedziałaś się czegoś nowego? Powiedz Laurze. Porozmawiaj ze mną. Christine ukryła twarz we włosach Laury, wdzięczna, Ŝe moŜe jej dotknąć, oprzeć się na niej. - Jego stan jest nadal krytyczny. Odwiedziny zabronione, o ile nie jest się wysokim funkcjonariuszem policji stołecznej albo FBI. - Christine, Christine - szepnęła cichutko Laura. - Co mam z tobą zrobić? - A co? JuŜ wszystko dobrze. Naprawdę. - Jesteś taką dzielną dziewczyną, najlepszym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek poznałam. Bardzo cię kocham. To wszystko, co chcę ci w tej chwili powiedzieć. To wystarczy. Dziękuję - odrzekła Christine. Czuła się juŜ nieco lepiej, mniej pusta w środku, lecz poprawa nie trwała długo. Ruszyła z powrotem do gabinetu. Kiedy odwróciła się, zauwaŜyła, Ŝe czeka na nią Kyle Craig z FBI. To nie zapowiada nic dobrego - powiedziała sobie w duchu. - BoŜe drogi, tylko nie to. Dlaczego Kyle tu przyszedł? Co chce mi powiedzieć? - O co chodzi, Kyle? - zapytała drŜącym głosem, panując nad sobą ostatkiem woli. - Muszę z tobą porozmawiać - odrzekł, ujmując jej rękę. - Posłuchaj mnie, proszę. Wejdźmy do gabinetu, Christine.

ROZDZIAŁ 87 Wieczorem tego dnia, po powrocie do pokoju w hotelu „Marriott” w Princeton, znowu nie mogłem zasnąć. Bez przerwy myślałem o dwóch sprawach, w które byłem zaangaŜowany. Zbierając dane, przejrzałem kilka rozdziałów dosyć nudnej ksiąŜki o pociągach. Zacząłem się oswajać z branŜowym słownictwem: westybule, tunele, poczekalnie, numeratory, blokady maszyn. Zdawałem sobie sprawę, Ŝe pociągi są podstawą zagadki, o rozwiązanie której mnie poproszono. Jaką rolę odgrywał Gary Soneji w napadzie na dom Alexa Crossa? 157

Kto był jego partnerem? Zacząłem pracować na laptopie, rozłoŜonym na hotelowym biurku. Jak powiedziałem później Craigowi, gdy tylko usiadłem do komputera, rozległ się przerywany sygnał. Ktoś nadawał do mnie faks. Natychmiast domyśliłem się, o kogo chodzi - to był Smith. Od ponad roku kontaktował się ze mną w regularnych odstępach czasu. Kto tu kogo śledzi? zadawałem sobie czasami pytanie. Przesłana faksem wiadomość była klasycznym przykładem działania Smitha Przeczytałem wiersz po wierszu na skręconym w rolkę kawałku papieru. ParyŜ - środa W swej pracy „Sumeiller et Punir” Foucault utrzymuje, Ŝe w czasach współczesnych ludzkość przechodzi od kary indywidualnej do paradygmatu penalizacji zgeneralizowanej. Ja na przykład sądzą, Ŝe jest to niekorzystne zjawisko. Czy wyobraŜasz sobie, dokąd mógłbym trafić, trzymając się tego toku myślenia, i jaki byłby charakter mojej ostatniej misji? Tutaj, na kontynencie tęsknię za Tobą, i to bardzo. Alex Cross nie jest wart Twego cennego czasu i energii. W ParyŜu dopadłem kogoś na Twoją cześć - lekarza! To doktor, chirurg, jakim swego czasu i Ty chciałeś zostać. Zawsze Twój Smith

ROZDZIAŁ 88 W taki oto sposób zabójca komunikuje się ze mną co najmniej od roku. O róŜnych porach dnia i nocy odbieram faksy lub nagrania, które następnie przesyłam do FBI. Pan Smith bardzo ceni sobie nowoczesność, jest istotą lat dziewięćdziesiątych. Skierowałem ostatni faks do zespołu nauk behawioralnych w Quantico, gdzie na pewno kilku specjalistów jeszcze było w pracy. WyobraŜałem sobie rozgrywającą się scenę pełną konsternacji i frustracji. Otrzymałem zgodę na wyjazd do Francji. Kyle Craig zadzwonił do „Marriotta” kilka minut po tym, jak odebrałem faks. Pan Smith dawał mi następną szansę schwytania go, w czasie nie dłuŜszym niŜ dzień lub niekiedy kilka godzin. Rzucał mi wyzwanie, proponując, Ŝebym uwolnił lekarza porwanego w ParyŜu. Jestem przekonany, Ŝe pan Smith zarówno pod względem umysłowym, jak i stosowanej metodologii góruje nad bardziej prymitywnym podejściem Sonejiego. Minęła północ, gdy opuściłem hotel, niosąc torbę podróŜną i komputer. W okolicy hotelowego parkingu zauwaŜyłem Sampsona. Zastanawiałem się, czy zamierza spędzić noc w Princeton. 158

- Co się dzieje, Pierce? Dokąd się wybierasz? - zapytał głośno, ze złością w głosie. Był znacznie wyŜszy ode mnie, patrzył z góry, a cień, który rzucał w światłach budynku, ciągnął się na trzydzieści lub czterdzieści stóp. - Pół godziny temu skontaktował się ze mną Smith. Niebawem kogoś zabije. Podał mi lokalizację i zachęcił, abym nie dopuścił do morderstwa. Nozdrza Sampsona rozszerzyły się Zaczął kręcić głową w obie strony. On myślał tylko o jednej sprawie. - To znaczy, Ŝe po prostu rzucasz to, nad czym wspólnie pracujemy? Nawet nie zamierzałeś mi o tym powiedzieć, prawda? Chciałeś wymknąć się nocą z Princeton, ot tak - Sampson patrzył na mnie zimno, nieprzyjaźnie. Straciłem jego zaufanie. - John, w recepcji zostawiłem ci wiadomość, która wszystko wyjaśnia. Rozmawiałem juŜ z Kyle'em. Na pewno wrócę za kilka dni. Smith nigdy nie zabiera mi wiele czasu. On wie, Ŝe to zbyt niebezpieczne. I tak potrzebuję przerwy, by sobie przemyśleć naszą sprawę. Sampson zmarszczył czoło i nadal potrząsał głową. - Powiedziałeś, Ŝe wizyta w więzieniu Lorton to waŜna sprawa. Mówiłeś, Ŝe Lorton jest jedynym miejscem, w którym Soneji mógł znaleźć kogoś do brudnej roboty. Jego partner przypuszczalnie wywodzi się stamtąd. - Nadal zamierzam odwiedzić Lorton. Teraz jednak muszę spróbować zapobiec morderstwu. W ParyŜu Smith porwał lekarza. Zadedykował to zabójstwo mnie. - Moje słowa nie wywarły na Sampsonie Ŝadnego wraŜenia. - Miej do mnie odrobinę zaufania - starałem się go przekonać, ale on odwrócił się i odszedł. Nie zdąŜyłem powiedzieć mu o czymś, co zaintrygowało mnie w najwyŜszym stopniu. Nie wspomniałem o tym równieŜ Craigowi. Isabella pochodziła z ParyŜa. To było jej rodzinne miasto. Nie byłem tam od czasu jej śmierci. Pan Smith wiedział o tym.

ROZDZIAŁ 89 Piękny zakątek - pan Smith chciał go zniszczyć, zrujnować na zawsze jego obraz w swoim umyśle. Mały domek z kamienia z białymi okiennicami i koronkowymi firankami sprawiał spokojne, sielankowe wraŜenie. Ogród otaczał płot z gałęzi. Pod samotną jabłonią stał długi, drewniany stół, przy którym przyjaciele, rodzina i sąsiedzi mogli się gromadzić na posiłki czy pogawędkę. Smith troskliwie rozłoŜył poszczególne strony gazety „Le Monde” na pokrytej linoleum podłodze obszernej, wiejskiej kuchni. Patti Smith - nie było między nimi Ŝadnego pokrewieństwa - skrzeczała z płyty kompaktowej piosenkę „Letni kanibale” - a pan Smith, rzecz jasna, zauwaŜył tę oczywistą ironię. Na pierwszej stronie gazety bijący w oczy tytuł: PAN SMITH BIERZE W PARYśU CHIRURGA W NIEWOLĘ! 159

Tak właśnie było, dokładnie tak. Wyobraźnię i obawy ludzi podsycały urojone podejrzenia, Ŝe pan Smith moŜe być przybyszem z innej planety, terroryzującym ziemię z jakichś mrocznych, nieznanych, niepojętych przyczyn. Nie ma on Ŝadnych cech wspólnych z istotami ludzkimi - sugerowały sensacyjne informacje w mediach. Opisywano go jako istotę „nie z tej ziemi”, „niezdolną do przeŜywania jakichkolwiek ludzkich uczuć”. Jego nazwisko - pan Smith - pochodziło od Valentine'a Michaela Smitha przybysza z Marsa, bohatera powieści science fiction Roberta Heinleina, zatytułowanej Obcy w dziwnym kraju. Ta powieść stała się kultowym bestsellerem w swojej kategorii. Była teŜ jedyną ksiąŜką, jaką znaleziono w plecaku Charlesa Mansona, kiedy ujęto go w Kalifornii. UwaŜnie obserwował francuskiego chirurga, który prawie nieprzytomny leŜał na kuchennej podłodze. W jednym z raportów FBI stwierdzono, Ŝe pan Smith, jak się wydaje, umie docenić piękno. Na kompozycję patrzy jak artysta. Wystarczy zwrócić uwagę na przemyślany sposób, w jaki układa zwłoki. Spojrzenie artysty na piękno i kompozycję. Tak, to prawdziwe stwierdzenie. Kiedyś kochał piękno, wręcz Ŝył dla niego. Artystyczne układy były jedną z najwaŜniejszych rzeczy, które pozostawiał swoim następcom. Patti Smith skończyła śpiewać, zastąpił ją natychmiast zespół The Doors i piosenka „Ludzie są dziwni”. Stary kawałek, a jaka cudowna, nastrojowa muzyka. Oczy Smitha penetrowały wiejską kuchnię. Zbudowane z kamienia palenisko zajmowało całą ścianę. Drugą ścianę wyłoŜono białymi płytkami. Wisiały tam staromodne półki zastawione miedzianymi rondlami, białymi kubkami do kawy z mlekiem, słojami z dŜemem, czyli confitures fines, jak je tutaj nazywano. Znał to określenie, po prostu wiedział wszystko o wszystkim. Był teŜ stary, czarny piec Ŝeliwny z mosięŜnymi uchwytami i wielki zlew z białej porcelany. TuŜ obok, ponad rzeźniczym pniem pełniącym funkcję roboczego stołu, zawieszono imponującą kolekcję kuchennych noŜy, pięknych i pod kaŜdym względem doskonałych. Starał się nie patrzeć na swą ofiarę, czyŜ nie? Oczywiście, zawsze tak robił. W końcu jednak spojrzał porwanemu w oczy. Więc to jest Abel Sante. Szczęśliwy numer dziewiętnasty.

ROZDZIAŁ 90 Jego ofiarą został znakomity, trzydziestopięcioletni chirurg. Przystojny na swój galijski sposób, utrzymujący doskonałą formę, mimo szczupłości ciała. Wydawało się, Ŝe to sympatyczny człowiek, szacowna osobistość, dobry lekarz. 160

Co to znaczy ludzki? Co to dokładnie znaczy? - zastanawiał się pan Smith. WciąŜ zadawał sobie to podstawowe pytanie, pomimo podobnych do obecnego sprawdzianów fizycznych, jakie przeprowadził w ponad dziesięciu krajach na cajym świecie. Co to znaczy ludzki? Co dokładnie oznacza to słowo? Czy wreszcie znajdzie odpowiedź na to pytanie tutaj, w kuchni francuskiego, wiejskiego domu? Filozof Heidegger uwaŜał, Ŝe jaźń ujawnia się w tym, o co się naprawdę troszczymy. Czy Heidegger odkrył coś waŜnego? O co naprawdę troszczy się pan Smith? Na pewno warto zadać takie pytanie. Francuski chirurg miał ręce mocno skrępowane na plecach, kostki nóg przywiązane do dłoni, a kolana ugięte w kierunku głowy. Sznur kończył się pętlą załoŜoną na szyję. Abel Sante rozumiał, Ŝe wszelka walka i szamotanina prowadzą do uduszenia. Kiedy jego nogi w końcu się zmęczą, zaczną boleć i staną się bezwładne, wtedy pojawi się przemoŜna pokusa, by wyprostować ciało. Jeśli jej ulegnie, udusi się. Pan Smith był przygotowany. Trzymał się swego planu. Autopsję rozpocznie od górnej części ciała i stopniowo przejdzie do innych partii. Oto właściwa kolejność: szyja, plecy, klatka piersiowa, potem brzuch, okolice miednicy, genitalia. głowa i mózg zostaną zbadane na końcu - chodzi o to, by zostawić czas na odpłynięcie krwi i zapewnić jak najlepszą widoczność. Doktor Sante krzyczał, ale tu nikt go nie słyszał. Krzyk brzmiał tak przejmująco, Ŝe omal nie sprowokował do krzyku pana Smitha. Otworzył klatkę piersiową, wykonując klasyczne nacięcie w kształcie litery Y. Pierwsze cięcie biegło od jednego barku do drugiego, przechodząc przez szczytowy punkt mostka. Rozciął swą ofiarę przez całą długość brzucha, aŜ po łono. Brutalne zabójstwo niewinnego chirurga Abela Sante. Absolutnie nieludzkie, pomyślał w duchu. Abel Sante jest kluczem do wszystkiego, a Ŝaden z policyjnych geniuszy nie moŜe tego pojąć. Oni są nic niewarci jako detektywi, specjaliści od dochodzenia, są nikim. A wszystko okazałoby się takie proste, gdyby tylko ruszyli głową. Abel Sante. Abel Sante. Abel Sante. Po zakończeniu autopsji pan Smith połoŜył się na kuchennej podłodze obok szczątków biednego doktora Sante. Robił tak z kaŜdą ofiarą. Zamknął w uścisku krwawiące ciało, przytulając je do siebie, szepcząc i wzdychając bez końca. Zawsze tak się działo. Wreszcie załkał na głos. - Przepraszam. śałuję. Proszę o wybaczenie. Wybaczcie mi - jęczał w pustym, wiejskim domu. Abel Sante. Abel Sante. Abel Sante. Czy ktoś to rozumie? 161

ROZDZIAŁ 91 Podczas lotu samolotem American Airlines do Europy nad Atlantykiem zauwaŜyłem, Ŝe tylko nad moim fotelem pali się lampka. Co jakiś czas zatrzymywała się koło mnie stewardesa, proponując kawę albo kieliszek alkoholu, ale ja przez większość drogi wpatrywałem się w nocną ciemność. śaden inny wielokrotny morderca nie dorównywał panu Smithowi w podejściu do zbrodni, przynajmniej z punktu widzenia naukowej precyzji. Zgoda, w tym miejscu trzeba przyznać rację zespołowi nauk behawioralnych z Quantico. Nawet opozycjoniści z Interpolu, tej międzynarodowej izby rozrachunkowej w sferze policyjnej informacji, przyznali nam rację. Prawdę mówiąc, środowisko psychologów sądowych jest, a w kaŜdym razie było dawniej, mniej więcej zgodne w klasyfikowaniu róŜnych typów wielokrotnych morderców lub działających zgodnie z upatrzonym schematem, a takŜe w dziedzinie zasadniczej charakterystyki zaburzeń, na jakie oni cierpią. Siedziałem w samolocie i dokonywałem przeglądu danych. Zaburzenia związane z osobowością schizoidalną, jak się je obecnie określa, bywają przejawem introwertyzmu i nie są podatne na więzi społeczne. Osobnik tego rodzaju jest klasycznym odludkiem. Zwykle nie ma przyjaciół, moŜe z wyjątkiem rodziny. Demonstruje brak umiejętności okazywania uczuć w powszechnie akceptowanych formach. Wolny czas spędza na ogół w samotności. Seksem nie interesuje się w ogóle albo tylko w niewielkim stopniu. Inaczej jest z tymi, którzy cierpiana narcyzm. Tacy ludzie przejawiają niewielkie zainteresowanie kimkolwiek poza sobą albo w ogóle go nie przejawiają. Nie potrafią się z nikim identyfikować uczuciowo. Mają nadmiernie rozbudowane ego, bardzo silnie przeŜywają krytykę, która wywołuje u nich brak stabilności, uwaŜają, Ŝe naleŜy się im specjalne traktowanie. Przesadną uwagę poświęcają wielkim uczuciom, takim jak powodzenie, potęga, piękno i miłość. Jednostki cierpiące na zaburzenia wynikające z osobowości typu unikowego zazwyczaj nie angaŜują się w związki z innymi ludźmi, chyba Ŝe są całkowicie pewne akceptacji. Unikają pracy i sytuacji wymagających kontaktów społecznych. Zazwyczaj są spokojni, łatwo wpadają w zakłopotanie. Powszechnie uwaŜa się ich za skrytych i niebezpiecznych. Najgroźniejsze są sadystyczne zaburzenia osobowości. Ludzie, którzy na nie cierpią, zazwyczaj zdobywają przewagę przez przemoc i okrucieństwo. Zadawanie bólu fizycznego i psychicznego sprawia im przyjemność. Chętnie kłamią tylko po to, by komuś innemu zadać ból. Mają obsesję na punkcie przemocy, tortur, a zwłaszcza zabijania. Jak juŜ mówiłem, wszystkie te wiadomości przelatywały mi przez głowę, gdy siedziałem w samolocie lecącym wysoko nad Atlantykiem. Ale najbardziej zaciekawiła mnie konkluzja, do jakiej doszedłem, pracując nad sprawą pana Smitha, a którą ostatnio podzieliłem się z Kyle'em Craigiem w Quantico. 162

W poszczególnych fazach długiego i skomplikowanego śledztwa obraz pana Smitha pasował do wszystkich czterech typów klasycznego mordercy. Niemal idealnie odpowiadał jednemu rodzajowi zaburzeń osobowości, po czym nagle zaczynał się kojarzyć z innym, i tak w koło Wojtek. MoŜe jest on psychopatycznym zabójcą piątego rodzaju, o zupełnie nowym charakterze zaburzeń. MoŜliwe, Ŝe gazety brukowe mają rację - on pochodzi z innego świata. Nie przypomina innych istot ludzkich i zdaje sobie z tego sprawę. Zamordował Isabellę, Właśnie dlatego nie mogłem usnąć podczas lotu do ParyŜa. Dlatego w ogóle nie mogę juŜ spać.

ROZDZIAŁ 92 Czy moŜna zapomnieć o morderstwie z zimną krwią popełnionym na ukochanej osobie? W ciągu prawie czterech lat, jakie upłynęły od tamtej chwili, obraz i nierealność owego wydarzenia nie zostały ani odrobinę złagodzone. Tak to właśnie jest, dokładnie tak, jak powiedziałem policji z Cambridge. Jest mniej więcej druga nad ranem; kluczem otwieram drzwi do naszego mieszkania przy ulicy Inman w Cambridge. Nagle zatrzymuję się. Mam przeczucie, Ŝe coś jest nie tak. Wyjątkowo dobrze zapamiętałem szczegóły. Nigdy ich nie zapomnę. Napis na plakacie w przedpokoju: Język to coś więcej niŜ mowa. Isabella jest zamiłowaną lingwistką, miłośniczką słów i gier słownych. Tak samo jak ja. To waŜny związek, który nas łączy. Oto ulubiona lampa Isabelli, zrobiona z papieru ryŜowego. Ulubione ksiąŜki Przywiezione z domu, w większości wydane przez wydawnictwo Folio. Jednolite, białe grzbiety z czarnymi napisami, doskonałe w swej schludności. Z okazji ukończenia szkoły wypiłem u Julliana kilka kieliszków wina z kolegami z medycyny. OdpręŜyłem się po wielu dniach, nocach, tygodniach i latach spędzonych w harwardzkim kotle. Wymienialiśmy się informacjami na temat szpitali, w których jesienią podejmiemy pracę. Obiecywaliśmy sobie utrzymanie kontaktów, choć wiedzieliśmy, Ŝe prawdopodobnie nic z tego nie będzie. Była z nami trójka moich najbliŜszych przyjaciół z wydziału. Maria Jane Ruocco, która miała podjąć pracę w szpitalu dziecięcym w Bostonie, Chris Sharp, wyjeŜdŜający niebawem do Beth Israel, oraz Michael Fescoe, nagrodzony prestiŜowym stanowiskiem specjalisty od interny na Uniwersytecie Nowojorskim. Mnie równieŜ sprzyjało szczęście, przecieŜ otrzymałem skierowanie do szpitala Massachusetts General, jednego z najlepszych szpitali klinicznych na świecie. Miałem zapewnioną przyszłość. Wino szumiało mi w głowie, ale do domu wróciłem daleki od stanu upojenia, w doskonałym, beztroskim nastroju, co rzadko się zdarzało. Jeszcze jeden dziwaczny szczegół, wywołujący poczucie winy - byłem napalony na Isabellę. I wolny. 163

Pamiętam, jak śpiewałem „Z tobą albo bez ciebie”, kiedy wracałem do domu dziesięcioletnim volvem, wozem odpowiadającym statusowi studenta medycyny. Pamiętam z całą dokładnością, jak wszedłem do przedpokoju oraz pierwszy moment po zapaleniu światła. Na podłodze leŜy torebka Isabelli, a jej zawartość wala się w promieniu trzech czy czterech stóp. To dziwne, bardzo dziwne. Rozrzucony bilon, ulubione kolczyki z firmy George’a Jensena, szminka, przybory do makijaŜu, cynamonowa guma do Ŝucia - wszystko na podłodze. Dlaczego Isabella nie podniosła torebki? Czy jest aŜ tak bardzo wkurzona, Ŝe wyszedłem z kolegami? To do niej niepodobne. Jest dziewczyną otwartą, liberalną aŜ do przesady. Zacząłem jej szukać w wąskim, pełnym zakamarków mieszkaniu. Ten apartament zaprojektowano w stylu „kolejowym”; szereg pokoików przylegających do ciasnego korytarza z jednym oknem wychodzącym na ulicę Inman. W holu stoi część naszego sprzętu do nurkowania, kupionego z drugiej ręki, bo właśnie wybieraliśmy się na wakacje do Kalifornii. Dwie butle tlenowe, pasy z cięŜarkami, wodoszczelne kombinezony, dwa komplety gumowych płetw. Na wszelki wypadek chwytam harpun. Na wypadek czego? Nie mam pojęcia. Skąd miałbym wiedzieć? Czuję narastające podniecenie, a potem strach. - Isabella! - wołam na cały głos. - Isabella? Gdzie jesteś? Nagle zatrzymuję się i mam wraŜenie, Ŝe świat teŜ się zatrzymał w tym momencie. Wypuszczam z ręki harpun, który z hukiem spada na drewnianą podłogę. Nigdy nie napomnę tego, co zobaczyłem w naszej sypialni. Ciągle to widzę, czuję, niemalŜe pamiętam smak - kaŜdy straszliwy szczegół. MoŜe wtedy narodził się szósty zmysł, jakieś dziwne przeczucie, które obecnie tak wiele znaczy w moim Ŝyciu. - O BoŜe! Jezu Chryste, tylko nie to! - krzyczę tak głośno, Ŝe budzę parę mieszkającą piętro wyŜej. To nie jest Isabella - pomyślałem. Nie mogłem w to uwierzyć. MoŜliwe, Ŝe mówiłem do siebie. To nie Isabella. To nie moŜe być Isabella. Nie w taki sposób. I nagle rozpoznaję falujące kasztanowe włosy, które tak bardzo kocham, lubię dotykać, gładzić, szczotkować, wydatne wargi wywołujące mój uśmiech, zmuszające do głośnego śmiechu, a czasem nawet do zabawy w chowanego, i spinkę do włosów w kształcie wachlarza z macicy perłowej, której Isabella uŜywa, gdy chce wyglądać szczególnie pociągająco. W mgnieniu oka zmieniło się całe moje Ŝycie. Szukam śladu oddechu, śladu Ŝycia. Nie wyczuwam pulsu w tętnicy udowej ani szyjnej. Ani drgnięcia. Zupełnie nic. Byle nie Isabella. To nie moŜe być prawda. Sinica, czyli niebieskawe zabarwienie warg, paznokci i skóry, jest juŜ dostrzegalna. Krew odpływa do dolnej części ciała. Rozluźniły się zwieracze jelit i pęcherza, ale wypływające odchody nie robią na mnie wraŜenia. W obecnych okolicznościach to drobiazg. Piękna skóra Isabelli przybrała odcień wosku, stała się niemal połyskliwa, zupełnie jakby naleŜała do kogoś innego. Bladozielone oczy straciły blask, przybrały 164

bardziej płaski kształt. One juŜ mnie nie widzą, prawda? Zdaję sobie sprawę, Ŝe juŜ nigdy na mnie nie spojrzą. Za czyjąś sprawą w naszym mieszkaniu pojawiają się miejscowi policjanci. Nagle wszędzie ich pełno - wyglądają na równie wstrząśniętych jak ja. Przyszli teŜ sąsiedzi z budynku, chcą mnie pocieszyć, uspokoić, lecz sami ledwie powstrzymują mdłości. Isabella odeszła. Nawet nie mieliśmy okazji się poŜegnać. Isabella nie Ŝyje, a ja nie potrafię w to uwierzyć. Po głowie krąŜy mi ulubiony stary limeryk Jamesa Taylora: Ale zawsze sądziłem, Ŝe cię zobaczę, jeszcze jeden raz. To fragment piosenki „Ogień i deszcz”. Naszej piosenki. Pozostała nią nadal. W Cambridge grasuje straszliwy bandyta. Zaatakował ofiarę w odległości kilku przecznic od Uniwersytetu Harwardzkiego. Niedługo otrzyma pseudonim: pan Smith, literacką aluzję, jaka mogła zrodzić się tylko w takim mieście uniwersyteckim jak Cambridge. Najgorsze jest coś, czego nigdy nie zapomnę i nie wybaczę, coś o wymiarze ostatecznym. Pan Smith wykroił serce Isabelli. Mój sen na jawie dobiegł końca. Samolot wylądował na lotnisku Charlesa de Gaulle'a. Jestem w ParyŜu. Pan Smith jest tu równieŜ.

ROZDZIAŁ 93 Zameldowałem się w hotelu „de la Seine”. Ze swego pokoju zatelefonowałem do szpitala Św. Antoniego w Waszyngtonie. Alex Cross ciągle był w stanie krytycznym. Celowo unikałem kontaktu z policją francuską i zespołem kryzysowym. Wiedząc, Ŝe miejscowa policja nigdy w niczym nie pomaga, wolałem pracować samodzielnie, i tak działo się przez pół dnia. W tym czasie pan Smith nawiązał kontakt z Surete. Zawsze tak robi: osobiście telefonuje do miejscowych słuŜb porządkowych i obraŜa kogoś, kto uczestniczy w polowaniu na niego. Przekazuje złe, wręcz okropne wiadomości: Nikomu z was nie udało się mnie złapać. Poniosłeś poraŜkę, Pierce. Ujawnił, gdzie znajdują się zwłoki doktora Abela Sante. Wyzywał nas od patetycznych, niekompetentnych nieudaczników. Zawsze pozwala sobie na kpiny po dokonaniu zbrodni. Przy wejściu do parku de Montsouris zebrała się liczna grupa policjantów i pracowników Interpolu. Ja dotarłem na miejsce dziesięć po pierwszej w nocy. Aby uniknąć obecności gapiów i dziennikarzy, do zabezpieczenia okolicy wezwano CRS, specjalny oddział paryskiej policji. Dostrzegłem znajomą inspektorkę z Interpolu i pomachałem ręką. Sondra Greenberg miała prawie taką samą obsesję na punkcie ujęcia pana Smitha jak ja. Była uparta, doskonała w swoim zawodzie. Mogła złapać go równie dobrze jak inni. 165

Kiedy podeszła, zauwaŜyłem, Ŝe jest wyjątkowo spięta i zakłopotana. - Nie sądzę, abyśmy potrzebowali tych wszystkich ludzi, całej tej pomocy powiedziałem ze słabym uśmiechem. - Znalezienie zwłok nie powinno być tak bardzo kłopotliwe, Sandy. On nam powiedział, gdzie szukać. Zgadzam się z tobą, ale przecieŜ znasz Francuzów - odrzekła. - Postanowili zrobić to właśnie w ten sposób. Le grand polowanie na le grand zbrodniarza, przybysza z kosmosu. - Uśmiechnęła się cynicznie. - Miło cię widzieć, Thomas Zaczynamy nasze małe polowanko? A tak przy okazji, jak z twoim francuskim? - Il n’y a rien a voir, Madame, rentrez chez vous! Sandy roześmiała się półgłosem. Część francuskich policjantów patrzyła na nas, jakbyśmy byli szaleni. - Z wielką przyjemnością poszedłbym do domu. Ale trudno. MoŜna powiedzieć flikom, czego od nich oczekujemy, a potem oni i tak zrobią coś zupełnie innego. Tego jestem pewien. - Jasne, Ŝe tak. To Francuzi. Sondra jest wysoką brunetką, szczupłą od pasa w górę, lecz o nogach tak mocnych, jak gdyby łączyła w sobie dwa typy budowy fizycznej. Jest Brytyjką, kobietą mądrą i bystrą, a przy tym tolerancyjną, nawet wobec Amerykanów. Zdeklarowana śydówka i aktywistka w walce o prawa gejów. Lubiłem z nią pracować, nawet w takich sytuacjach jak ta. Weszliśmy do parku de Montsouris. Zaczynała się następna afera. - Jak myślisz, dlaczego on wysyła wiadomości nam obojgu? Dlaczego chce, abyśmy oboje się tu zjawili? - zapytała, gdy ramię w ramię kroczyliśmy przez wilgotne trawniki połyskujące w świetle ulicznych latarni. - Jesteśmy gwiazdami z jego obłędnej galaktyki, taka jest w kaŜdym razie moja teoria, i reprezentantami władzy. MoŜe on lubi naigrawać się z autorytetów, albo darzy nas nawet pewnym respektem. - Szczerze w to wątpię - odpowiedziała Sandy. - No więc moŜe chce nas zdemaskować, okazując swoją wyŜszość. Co myślisz o takiej koncepcji? - W gruncie rzeczy całkiem mi się podoba. MoŜe teraz nas obserwuje. Wiem, Ŝe to megaloman najwyŜszej klasy. Hej tam, panie Smith z planety Mars. Czy pan nas widzi? Podoba się panu to piekło? BoŜe, jak ja nie cierpię tego parszywego sukinsyna! Pilnie obserwowałem rosnące w pobliŜu ciemne wiązy, w których doskonale mógł schować się ktoś, kto chciałby nas obserwować. - MoŜe on tu jest. MoŜliwe, Ŝe umie zmieniać wygląd. Mógłby być tym oto balayeur des rues, tamtym Ŝandarmem albo nawet przebraną fille de trottoir, o tam - pokazałem. Piętnaście po pierwszej rozpoczęliśmy poszukiwania. Do drugiej nad ranem nie zdołaliśmy odnaleźć zwłok doktora Abela Sante. Wszyscy uczestnicy tej akcji byli zdziwieni i zaniepokojeni. Dla mnie stało się oczywiste, Ŝe Smith chciał nam utrudnić znalezienie ciała. Dawniej nigdy tego nie robił. PrzewaŜnie pozbywał się zwłok tak, jak inni pozbywają się opakowania po gumie do Ŝucia. O co chodzi Smithowi? 166

Ktoś musiał powiadomić paryskie gazety, Ŝe przeszukujemy park. śądały obfitej porcji krwi i flaków do porannych wydań. Telewizyjne helikoptery krąŜyły nad naszymi głowami jak sępy. Na ulicy policja ustawiła barykady. Mieliśmy wszystko z wyjątkiem ofiary. W tłumie gapiów stały juŜ setki ludzi - a minęła dopiero druga w nocy. Sandy przyglądała się im. - Pieprzony fan club pana Smitha sarknęła. - Co za czasy! Co za cywilizacja! Wiesz, tak mówił Cyceron. O wpół do trzeciej zabrzęczał mój pager. Jego dźwięk nas zaskoczył. Po chwili zabrzęczał jej pager. Pojedynek na pagery. Faktycznie, co za świat. Dowiedziałem się, Ŝe otrzymałem faks albo nagranie - byłem przekonany, Ŝe nadawcą jest Smith. Spojrzałem na Sandy. - O co mu chodzi tym razem? - zapytała, patrząc na mnie z przestrachem. A moŜe to ona - o co jej chodzi? Zaczęła odtwarzać nagrane wiadomości, ale ja pierwszy dokopałem się do faksu o następującej treści: Pierce, Pozdrowienia z okazji powrotu do powaŜnej roboty, prawdziwego polowania. Okłamałem cię. To była kara za Twój brak wiary. Chciałem Cię wpędzić w zakłopotanie, cokolwiek to znaczy. Chciałem Ci przypomnieć, Ŝe nie moŜesz wierzyć ani mnie, ani nikomu innemu nawet Twojej przyjaciółce, pani Greenberg. Ponadto naprawdę nie lubię Francuzów. Dręczę ich tej nocy z wielką przyjemnością. Biedny doktor Abel Sante znajduje się w parku Buttes-Chaumont. Niedaleko świątyni. Przysięgam. Zaufaj mi. Ha, ha! Czy nie taki dźwięk wydajecie wy, ludzie, kiedy się śmiejecie? Nie umiem powtórzyć dokładnie tego głosu. Rozumiesz, właściwie nigdy się nie śmieję. Zawsze oddany Smith Sandy Greenberg kiwała głową, miotając w ciemności przekleństwa. Ona teŜ otrzymała wiadomość. - Park Buttes-Chaumont - powtórzyła adres i dodała - powiedział, Ŝe nie moŜesz mu wierzyć. Ha, ha! Czy nie taki dźwięk wydajemy my, ludzie, kiedy się śmiejemy?

ROZDZIAŁ 94 PotęŜna, niezborna grupa poszukiwawcza jechała przez ParyŜ w kierunku północno-wschodnim, w stronę parku Buttes-Chaumont. Synkopowe zawodzenie 167

policyjnych syren przeszkadzało, budziło niepokój. Pan Smith późną nocą wywoływał w ParyŜu straszliwy zgiełk. - Teraz on kontroluje sytuację - odezwałem się do Sandy Greenberg. Mknęliśmy przez ciemne ulice miasta wypoŜyczonym przeze mnie niebieskim citroenem. Opony piszczały na gładkiej nawierzchni, a wydawany przez nie dźwięk doskonale pasował do wszechobecnego hałasu. - Smith chodzi teraz w glorii, choćby miała się okazać krótkotrwała. To jest jego czas, jego pięć minut - trajkotałem. Sandy zmarszczyła twarz. - Thomas, bez przerwy przypisujesz Smithowi ludzkie uczucia. Kiedy wreszcie wbijesz sobie do czaszki, Ŝe szukamy małego, zielonego ludzika? - Ja jestem praktykiem. Uwierzę dopiero wtedy, gdy zobaczę małego, zielonego ludzika z krwią kapiącą z małej, zielonej buzi. śadne z nas ani przez moment nie wierzyło w Obcego, ale dowcipy na temat przybysza z kosmosu z pewnością mieściły się w konwencji czarnego humoru związanego z tym polowaniem. Pomagały nam kontynuować pracę przy świadomości, Ŝe niebawem znajdziemy się na miejscu wyjątkowo bestialskiej i kłopotliwej zbrodni. Kiedy dotarliśmy do Buttes-Chaumont, dochodziła trzecia nad ranem. Dla mnie to Ŝadna róŜnica - i tak nie mogę spać. Park był opustoszały, ale jasno oświetlony latarniami ulicznymi oraz policyjnymi i wojskowymi reflektorami. Nad ziemią kłębiła się błękitnoszara mgła, lecz widoczność okalała się na tyle dobra, Ŝe mogliśmy kontynuować poszukiwania. Buttes-Chaumont zajmuje ogromny obszar, powierzchnią zbliŜony do Central Parku w Nowym Jorku. W połowie dziewiętnastego wieku wykopano tu sztuczny staw zasilany wodą przez kanał Saint Martin oraz wzniesiono skalistą górę pełną pieczar i wodospadów. Listowie jest tak gęste, Ŝe gdziekolwiek się obrócić, wszędzie mnóstwo miejsc na ukrycie zwłok. Kilka minut później przez policyjne radio otrzymaliśmy informację: ciało doktora Sante znaleziono niedaleko wejścia do parku. Pan Smith przestał się z nami bawić - przynajmniej na razie. Sandy i ja wysiedliśmy z samochodu koło domku ogrodnika przy świątyni i rozpoczęliśmy wspinaczkę po stromych, kamiennych schodach. Francuscy gliniarze i Ŝołnierze byli nie tylko zmęczeni i zszokowani, ale teŜ bardzo wystraszeni. Scenę odnalezienia zwłok będą pamiętali do końca Ŝycia. Podczas studiów w Harwardzie czytałem The White Devil Johna Webstera. Ta dziwaczna, siedemnastowieczna ksiąŜka pełna jest diabłów, demonów i wilkołaków, a wszystkie są istotami ludzkimi. Wierzyłem, Ŝe pan Smith jest takŜe ludzkim demonem, i to najgorszego rodzaju. Przedzieraliśmy się przez gęste krzaki i zarośla. Gdzieś niedaleko rozległo się Ŝałosne zawodzenie psów policyjnych, a po chwili zobaczyłem przytrzymywane przez ludzi wypręŜone, drŜące zwierzęta. Jak było do przewidzenia, scena ostatniej zbrodni okazała się jedyna w swoim rodzaju. Wybrał bardzo ładne miejsce, z rozległym widokiem na Montmartre i Saint-Denis. W ciągu dnia ludzie przychodzą tu pospacerować, wspinać się na skałki, 168

wyprowadzają domowe zwierzęta, robią to, co się robi w zwyczajnym Ŝyciu. Ze Względu na bezpieczeństwo park jest zamykany o jedenastej wieczorem. - Na górę - szepnęła Sandy. - Tam coś jest. Obserwowałem Ŝołnierzy i policjantów poruszających się małymi grupami. Pan Smith był tu z całą pewnością. Na kępie trawy na zboczu leŜało kilkanaście paczek troskliwie zawiniętych w papier. - Czy na pewno tego szukamy? - zwrócił się do mnie po francusku inspektor Faulks. - Co to takiego, do cholery? Czy on sobie robi Ŝarty? - To nie jest Ŝart, proszę mi wierzyć. Niech pan rozwinie jakiś pakunek. Wszystko jedno który - instruowałem francuskiego policjanta, a on patrzył na mnie jak na wariata. - To twój show, jak mówią Amerykanie - odparł po francusku. - Czy znasz angielski? - wystrzeliłem. - Owszem, znam - odparł szorstko. - No to się odpieprz. Podszedłem do stosu pakunków - moŜe lepiej byłoby je nazwać prezentami. Miały róŜne kształty, lecz wszystkie były pedantycznie zawinięte w gazetę. Pan Smith jest artystą. Kształt duŜej paczki przypominał głowę. - Francuski sklep mięsny. To jego motto na dzisiejszą noc. Dla niego to wyłącznie mięso - mruknąłem do Sondry Greenberg. - On sobie kpi z francuskiej policji. WłoŜyłem plastikowe rękawiczki i ostroŜnie rozwinąłem pakunek. - Jezu Chryste, Sandy. To nie była cała głowa - to było pół głowy. Głowę doktora Abela Sante pieczołowicie oddzielono od reszty ciała, niby porcję kosztownego mięsa. Potem przecięto ją na pół, twarz umyto, delikatnie odciągnięto skórę. Sante wołał do nas połową otwartych ust, a jedno oko patrzyło w najwyŜszym przeraŜeniu. - Masz rację. Dla niego to tylko mięso - powiedziała Sandy. - Jak wytrzymujesz ze świadomością, Ŝe jeŜeli chodzi o niego, zawsze masz rację? - Nie mogę - odparłem szeptem. - Zupełnie nie mogę tego wytrzymać.

ROZDZIAŁ 95 Sedan FBI zatrzymał się na przedmieściu Waszyngtonu, by zabrać Christine Johnson. Była gotowa, czekała przy drzwiach. ZałoŜyła ręce tak, jak gdyby sama miała się objąć. W ostatnim czasie zawsze przybierała taką pozę, Ŝyła na krawędzi strachu. Wypiła dwa kieliszki czerwonego wina i z trudem powstrzymywała się przed sięgnięciem po więcej. Szybkim krokiem ruszyła do samochodu. Po drodze rozglądała się, czy koło jej domu nie czai się jakiś dziennikarz. Ci ludzie są niczym ogary, które chwyciły świeŜy trop. Uparci, czasem niewiarygodnie wręcz niewraŜliwi i chamscy. 169

Z wozu wyskoczył czarnoskóry agent, Ŝeby otworzyć przed nią tylne drzwi. Znała go - bystry, sympatyczny, nazywał się Charles Dampier. - Dobry wieczór, pani Johnson - powitał ją uprzejmie, jakby był jednym z jej uczniów. Pomyślała, Ŝe chyba mu się podoba. Przyzwyczajona do adoracji męŜczyzn, starała się zachowywać uprzejmie. - Dziękuję - powiedziała, poprawiając się na siedzeniu pokrytym szarą skórą. - Dobry wieczór - powitała Charlesa i kierowcę, Josepha Denjeau. Jechali w całkowitym milczeniu. Najwidoczniej agenci otrzymali polecenie, by unikać pogaduszek, o ile ona sama nie zacznie mówić. śyją w takim obcym, zimnym świecie, pomyślała Christine. Teraz chyba i ja Ŝyję w takim świecie i wcale mi się to nie podoba. Przed przyjazdem agentów wzięła kąpiel, siedziała w wannie z kieliszkiem czerwonego wina i analizowała własne Ŝycie. Dobrze znała swoje dobre, gorsze i złe cechy. Zdawała sobie sprawę, Ŝe w przeszłości zawsze trochę bała się skoku do głębokiej wody, ale chciała tego i była tuŜ-tuŜ, zaledwie o krok. Wyczuwała w sobie teŜ pewną dzikość, dobrą dzikość. W pierwszym okresie małŜeństwa opuściła George'a na pół roku. Poleciała do San Francisco, studiowała fotografię w Berkeley, miała maleńkie mieszkanko na wzgórzach. Przez jakiś czas cieszyła się samotnością, miała czas na rozmyślanie, rozkoszowała się codziennym prostym zapisywaniem piękna Ŝycia za pomocą aparatu. Potem wróciła do George'a, została nauczycielką, a w końcu otrzymała posadę w Sojourner Truth School. Pokochała pracę w szkole być moŜe za sprawą ścisłego kontaktu z dziećmi. Tak bardzo kocha dzieci, jest dla nich dobra. Tak bardzo marzy o własnych dzieciach. Tego wieczoru jej umysł nie był zdolny do koncentracji. MoŜe to wina późnej pory, a moŜe tej drugiej szklanki wina Merlot. Minęła północ, ciemny ford mknął opustoszałymi ulicami. Jechali zwykłą trasą, jej stałym szlakiem z Mitchellville do Waszyngtonu. Zastanawiała się, czy to rozsądne wyjście, lecz uznała, Ŝe oni z pewnością wiedzą, co robią. Od czasu do czasu Christine rozglądała się, sprawdzając, czy nikt za nimi nie jedzie. Czuła się przy tym trochę głupio, ale nie mogła się powstrzymać. Została zaangaŜowana w sprawę, którą pasjonuje się prasa. To teŜ jest niebezpieczne. Dziennikarze nie mają najmniejszego szacunku dla prywatności i ludzkich uczuć. Przychodzili do szkoły, usiłowali wypytywać innych nauczycieli. Tak często dzwonili do Christine do domu, Ŝe wystąpiła o zmianę i zastrzeŜenie numeru telefonu. Znienacka usłyszała wycie syreny wozu policyjnego czy teŜ karetki pogotowia - ostry dźwięk przywrócił ją do rzeczywistości. Westchnęła. Byli juŜ prawie na miejscu. Zamknęła oczy, oddychała powoli, głęboko. Opuściła głowę na piersi. Czuła się zmęczona; pomyślała, Ŝe ulgę przyniosłoby jej porządne wypłakanie. - Czy dobrze się pani czuje, pani Johnson? - zapytał agent Dampier. On ma oczy dokoła głowy. Obserwuje mnie, pomyślała Christine. Widzi wszystko, co się dzieje, ale to chyba dobrze. 170

- Wszystko w porządku - otworzyła oczy i uśmiechnęła się. - Jestem tylko nieco zmęczona. Za wcześnie wstaję i za późno chodzę spać. I - Przepraszam, Ŝe tak wypadło - powiedział Dampier po chwili wahania. - Dzięki pańskiej uprzejmości znacznie łatwiej to znoszę. A pan jest naprawdę dobrym kierowcą - zwróciła się do agenta Denjeau, który siedział cicho, lecz teraz roześmiał się. Samochód FBI stoczył się w dół po stromej, betonowej rampie i wjechał do tylnej części budynku. Znała juŜ tę drogę przeznaczoną dla zaopatrzenia. ZauwaŜyła, Ŝe znowu obejmuje się własnymi ramionami. Ta nocna wyprawa wydawała się taka nierealna. Obaj agenci odprowadzili ją na górę, pod same drzwi, po czym odeszli. Christine została sama. Weszła do środka, delikatnie zamknęła drzwi i oparła się o nie. Czuła walące serce - zawsze tak jest. - Cześć, Christine - powitał ją Alex. Podeszła do łóŜka i przytuliła go z całej siły. Od razu poczuła się lepiej. Nagle wszystko nabrało sensu.

ROZDZIAŁ 96 Zaraz po powrocie do Waszyngtonu postanowiłem pofatygować się jeszcze raz do domu Crossa przy Piątej ulicy. Chciałem ponownie przejrzeć notatki dotyczące Sonejiego. Umacniałem się w przeświadczeniu, Ŝe Alex Cross znał napastnika, widział się z nim przed tym okrutnym atakiem. Jechałem zatłoczonymi waszyngtońskimi ulicami i po drodze jeszcze raz analizowałem dowody. Pierwszy, prawdziwie znaczący wiązał się z sypialnią, w której zaatakowano Crossa, i z tym, Ŝe owa akcja przebiegała pod ścisłą kontrolą. Prawie Ŝadnych śladów chaosu czy działania osoby, która wpadła w szał. To wyraźny sygnał, Ŝe napastnik atakował z zimną krwią. Inny waŜny czynnik odnosił się do zbyt daleko posuniętych działań mordercy. Crossa kilkakrotnie uderzono, a potem jeszcze do niego strzelano, co wydaje się pozostawać w sprzeczności ze wspomnianym wyŜej, ściśle kontrolowanym działaniem zbrodniarza - ale nie dla mnie: człowiek, który wtargnął do tego domu, głęboko nienawidził Crossa. Po wejściu do środka napastnik zachowywał się tak, jak to by robił Soneji. Ukrył się w piwnicy, a później dokładnie naśladował postępowanie Sonejiego z czasu, gdy wcześniej napadł na ten dom. Nie znaleziono Ŝadnej broni, a zatem napastnik działał z pełną świadomością. Nie zabrał Ŝadnej pamiątki z pokoju Crossa. Zostawił policyjną odznakę Alexa. Chciał, Ŝeby ją znaleziono. Co zamierzał w ten sposób przekazać - Ŝe jest dumny ze swego czynu? Nieustannie wracałem do najwaŜniejszej informacji, jaką dotychczas uzyskałem. Spostrzegłem to natychmiast po przyjeździe na Piątą ulicę, gdy tylko zacząłem zbierać dane. 171

Napastnik pozostawił Alexa Crossa i jego rodzinę przy Ŝyciu. Nawet gdyby Cross umarł później, to prześladowca wychodził z jego domu ze świadomością, Ŝe ranny nadal oddycha. Dlaczego tak postąpił? Mógł przecieŜ zabić Crossa. A moŜe jego plan zakładał, Ŝe Cross pozostanie Ŝywy? Jeśli tak, to z jakiego powodu? Wyjaśnienie tej zagadki, odpowiedź na to pytanie jest równoznaczna z rozwiązaniem całej sprawy.

ROZDZIAŁ 97 W domu panowała cisza i uczucie smutnej pustki, charakterystyczne dla mieszkań opuszczonych przez znaczącą część rodziny. Mama Nana robiła coś w kuchni, pracowała w gorączkowym rytmie. W całym domu czuło się zapach świeŜego chleba, pieczonych kurcząt i słodkich ziemniaków - ta woń działała uspokajająco. Starsza pani zajęta była gotowaniem, a ja nie chciałem jej przeszkadzać. - Czy ona dobrze się czuje? - zapytałem Sampsona, który zgodził się spotkać tu ze mną, choć byłem przekonany, Ŝe nadal jest zły z powodu mojego kilkudniowego wyjazdu. Wzruszył Imionami. - Nie moŜe się pogodzić z nieobecnością Alexa, jeŜeli o to ci chodzi - odpowiedział. - Jeśli on umrze, nie wiem, co się z nią stanie. W milczeniu weszliśmy na górę. Byliśmy w połowie korytarza, kiedy z bocznej sypialni wyszły dzieci Crossa. Dotychczas nie poznałem Damona i Jannie, ale słyszałem o nich. Oboje wyglądali bardzo dobrze, choć jeszcze pozostały im szramy i otarcia po zadanych ranach. Urodę i błyszczące inteligencją oczy odziedziczyli po ojcu. - To jest pan Pierce - powiedział Sampson - nasz przyjaciel. NaleŜy do dobrych facetów. - Pracuję z Sampsonem - wtrąciłem. - Staram się mu pomóc. - Czy tak, wujku Johnie? - zapytała dziewczynka. Chłopiec przyglądał mi się w milczeniu - nie był rozgniewany, tylko wstrzemięźliwy wobec nieznajomych. DuŜe, piwne oczy Damona przypominały oczy jego ojca. - Tak, pracuje ze mną, i jest w tym bardzo dobry - odrzekł Sampson. Zaskakujący komplement. Podeszła do mnie Jannie, śliczna mała dziewczynka, mimo szram i wielkich strupów pokrywających policzki i szyję. Jej matka musiała być piękną kobietą. Podała mi rękę na powitanie. - No cóŜ, na pewno nie jesteś taki dobry jak mój tatuś, ale moŜesz wchodzić do jego sypialni - powiedziała. - Tylko do czasu, gdy on wróci do domu. 172

Podziękowałem Jannie i z szacunkiem skinąłem głową Damonowi. Następne półtorej godziny spędziłem na szperaniu w obszernych notatkach i materiałach Crossa na temat Sonejiego. Szukałem partnera Sonejiego. Pierwsze zapiski pochodziły sprzed czterech lat. Byłem przekonany, Ŝe ktokolwiek napadł na dom Crossa, nie zrobił tego przez przypadek. Musiał istnieć jakiś istotny związek z Sonejim, który twierdził, Ŝe zawsze działa sam. To trudny problem, z którym nie radzą sobie teŜ analitycy z Quantico. Kiedy w końcu zszedłem na parter, zastałem Sampsona i Nanę w kuchni. Schludne, praktycznie umeblowane pomieszczenie, przytulne i pełne ciepła, przywiodło na myśl Isabellę, która umiała i lubiła gotować. Wspominałem nasz dom i wspólne Ŝycie. Nana spojrzała na mnie bystro. - Przypominam sobie pana - stwierdziła. - To pan powiedział mi prawdę. Czy posunął się pan dalej? Czy rozwiąŜe pan tę straszną zagadkę? - Jeszcze jej nie rozwiązałem, Nano - odrzekłem zgodnie z prawdą. - Ale my ślę, Ŝe Alex to zrobił. Gary Soneji mógł cały czas mieć wspólnika.

ROZDZIAŁ 98 W głowie ustawicznie kołatała mi się myśl: Komu moŜesz zaufać? Komu naprawdę moŜesz uwierzyć? Dawniej miałem kogoś takiego - Isabellę. Następnego dnia koło jedenastej rano wszedłem z Johnem Sampsonem na pokład Belljeta Rangera naleŜącego do FBI. Przygotowaliśmy się na kilkudniowy pobyt poza domem. - Kim jest ten partner Sonejiego? Kiedy go wreszcie zobaczę? – zapytał Sampson w czasie lotu. - JuŜ go poznałeś - odrzekłem. Przed południem dotarliśmy do Princeton, po czym udaliśmy się na spotkanie z niejakim Simonem Conklinem. Sampson i Cross juŜ go kiedyś przesłuchiwali. Alex Cross poświęcił Conklinowi kilka stron notatek podczas śledztwa w sprawie sensacyjnego porwania dwojga dzieci kilka lat temu: ofiary nazywały się Maggie Rosę Dunne i Michael „Shrimpie” Goldberg. FBI nie poszło tropem ówczesnych, obszernych raportów. Woleli zamknąć tę głośną sprawę jak najszybciej. Ostatnio kilkakrotnie przeczytałem te zapiski z wielką dokładnością. Simon Conklin i Gary dorastali w tej samej okolicy, o kilka mil od Princeton. Byli przyjaciółmi, uwaŜali się za lepszych od innych dzieci, a takŜe od większości dorosłych. Gary określał siebie i Conklina mianem „wielkich”. Przypominali Leopolda i Loeba, dwóch bardzo inteligentnych nastolatków, sprawców słynnego, przeraŜającego zabójstwa w Chicago. Jako młodzi chłopcy Gary i Simon Conklin uznali, Ŝe Ŝycie jest niewiarygodną bajką, celowo wymyśloną przez ludzi sprawujących władzę. A zatem albo się 173

postępuje zgodnie ze scenariuszem napisanym przez społeczeństwo, albo trzeba napisać własny scenariusz. Cross dwa razy podkreślił informację, Ŝe Gary naleŜał do pięciu najgorszych uczniów w klasie w średniej szkole w Princeton, zanim został przeniesiony do The Peddie School. Simon Conklin był w szkole najlepszy i poszedł na uniwersytet w Princeton. Kilka minut po dwunastej Sampson i ja wysiedliśmy z samochodu na pokrytym Ŝwirem parkingu przy nędznie wyglądającym lokalu ze striptizem w połowie drogi między Princeton a Trenton w stanie New Jersey. Było gorąco, wilgotno, okolica wydawała się spalona przez słońce. - Conklin doskonale wykorzystał wiedzę nabytą w Princeton - powiedział z sarkazmem Sampson. - To robi wielkie wraŜenie. Przez ostatnie cztery lata Simon Conklin prowadził tu księgarnię dla dorosłych. Sklep mieścił się w parterowym budynku z czerwonej cegły. Drzwi wejściowe i kłódki były pomalowane na czarno, na froncie widniał napis: dla dorosłych. - Co ci się kojarzy z Simonem Conklinem? Czy dobrze go pamiętasz? - zapytałem Sampsona, kiedy zbliŜaliśmy się do wejścia. Przypuszczałem, Ŝe ten dom ma równieŜ tylne drzwi, choć nie wydawało mi się, by Conklin miał nas zaskoczyć. - Och, to z pewnością dewiant światowej klasy. Swego czasu zajmował wysokie miejsce na mojej liście podejrzanych w sprawie Unabombera. Ma alibi na tę noc, kiedy ktoś zaatakował Alexa. - Jasne, Ŝe tak - mruknąłem. Oczywiście, Ŝe ma alibi. Sprytny gość. Nigdy o tym nie zapominaj. Weszliśmy do wnętrza - sklep wyglądał nędznie, nieporządnie. Pokazaliśmy odznaki policyjne. Zza kontuaru wyszedł Conklin, wysoki, niezgrabny, przeraźliwie chudy o nieobecnych, mlecznobrązowych oczach. Takiego faceta nie sposób polubić. Był ubrany w wypłowiałe czarne dŜinsy i nabijaną gwoździami kamizelkę z czarnej skóry, bez koszuli pod spodem. Gdybym sam nie znał paru abnegatów po Harwardzie, nigdy bym nie uwierzył, Ŝe absolwent Princeton moŜe skończyć w taki sposób. Wokół pełno było przedmiotów zapewniających przyjemność seksualną, przyrządów do masturbacji, sztucznych penisów, pompek, powstrzymywaczy. Wydawało się, Ŝe Simon Conklin jest w swoim Ŝywiole. - Zaczynam lubić niespodziewane wizyty takich dupków jak wy. Kiedyś nie lubiłem, ale teraz zaczyna mnie to wciągać - powiedział. - Pamiętam pana, detektywie Sampson. A pan jest nowy w tym zespole podróŜników. Musi pan być nic niewartą namiastką Alexa Crossa. - Niezupełnie - odparłem. - Po prostu nie chciało mi się przyjeŜdŜać do takiej zasranej dziury. Conklin chrząknął, wydając z siebie coś na kształt śmiechu. - Nie chciało się. To znaczy, Ŝe niekiedy kieruje się pan odczuciami. Jakie to wzruszające. W takim razie musi pan być z FBI, z programu analiz dochodzeń kryminalnych. Mam rację? Odwróciłem się tyłem, lustrując pozostałą część sklepu. 174

- Cześć - powiedziałem do faceta studiującego zawartość półki z pudrem z hiszpańską muchą, Sta-Hard i podobnymi specyfikami. - Znalazł pan tu coś dla siebie? Czy pochodzi pan z okolic Princeton? Jestem Thomas Pierce z FBI. Facet wymamrotał coś niezrozumiałego i wypadł na zewnątrz, wpuszczając do środka trochę słonecznego światła. - Och, to nie było sympatyczne - powiedział Conklin i znowu chrząknął, coś jakby się śmiał. - Czasem bywam niesympatyczny - odpowiedziałem. Conklin zareagował potęŜnym ziewnięciem, które omal nie wywichnęło mu szczęki. - Tę noc, kiedy postrzelono Alexa Crossa, spędziłem z przyjaciółką. Wasze sprawne kohorty rozmawiały juŜ z moją panienką, Daną. Mniej więcej do północy byliśmy na przyjęciu w Hopewell. Mamy mnóstwo świadków. Kiwnąłem głową, udając równie znudzonego jak on. - Poszukajmy bardziej interesującego tematu. Co się stało z pociągami Gary'ego? Z kolejką, którą ukradł przyrodniemu bratu? Conklin przestał się uśmiechać. - Słuchaj pan, to gówniarstwo zaczyna mnie trochę męczyć. Nudzi mnie powtarzanie wciąŜ tego samego, nie jestem teŜ miłośnikiem historii staroŜytnej. Gary i ja byliśmy przyjaciółmi około dwunastego roku Ŝycia. Potem juŜ nie spędzaliśmy czasu razem. On miał swoich przyjaciół, ja swoich. Koniec, kropka. A teraz wynoście się do diabła. Pokręciłem przecząco głową. - Nie, nie, Gary nie miał Ŝadnych przyjaciół. Jeśli pominąć okres „wielkich”. Pana uwaŜał za jednego z nich. Powiedział o tym Alexowi Crossowi. Pan miał powód, by napaść na dom Crossa. Miał pan motyw, Conklin, i to właśnie pan zrobił. Conklin parsknął pogardliwie. - JeŜeli pan to udowodni, pójdę prościutko do pudła. Ale pan nie moŜe tego dowieść. Dana. Hopewell. Kilku świadków. Pa, pa, dupki. Wyszedłem z księgarni dla dorosłych i stanąłem w palącym słońcu, czekając, aŜ dołączy do mnie Sampson. - Co się stało? Dlaczego tak nagle wyszedłeś? - zapytał. - To Conklin jest liderem - powiedziałem. - Soneji szedł za nim.

ROZDZIAŁ 99 Prędzej czy później kaŜde policyjne dochodzenie staje się grą w kotka i myszkę. Tak zawsze dzieje się z trudnymi, długotrwałymi dochodzeniami. Najpierw jednak trzeba zdecydować, kto jest kotem, a kto myszą. Przez kilka następnych dni Sampson i ja obserwowaliśmy Simona Conklina. Daliśmy mu do zrozumienia, Ŝe jesteśmy, czekamy, obserwujemy, czaimy się za 175

najbliŜszym rogiem i za następnym. Chcieliśmy się przekonać, czy zdołamy go zmusić do jakiegoś znaczącego działania, a moŜe nawet do popełnienia błędu. Conklin reagował na to niekiedy obraźliwym pozdrowieniem, pokazując wyprostowany środkowy palec. No i dobrze. Obserwowaliśmy go na radarze. Dobrze wiedział, Ŝe jesteśmy obok niego bez przerwy, Ŝe go obserwujemy. Zdałem sobie sprawę, Ŝe zaczyna go to denerwować i rozpocząłem grę. John Sampson musiał po kilku dniach wrócić do Waszyngtonu. Spodziewałem się, Ŝe tak będzie. Departament policji dystryktu Columbia nie mógł mu pozwolić na prowadzenie tej sprawy w nieskończoność. Poza tym rodzina Alexa Crossa potrzebowała jego obecności w Waszyngtonie. Zostałem w Princeton sam i, szczerze mówiąc, bardzo mi to odpowiadało. Simon Conklin wyszedł z domu we wtorek wieczorem. Wykonałem kilka manewrów i pojechałem za nim swoim fordem escortem. Pozwoliłem, by mnie szybko zauwaŜył. Potem zostałem w tyle z powodu korków ulicznych w pobliŜu centrum handlowego i puściłem go wolno! Zawróciłem prosto do jego domu i zaparkowałem samochód niedaleko głównej ulicy, w miejscu dobrze osłoniętym przez gęste sosenki i cierniste krzewy. MoŜliwie najszybciej przedostałem się przez gęsty las. Zdawałem sobie sprawę, Ŝe mogę nie mieć za duŜo czasu. Bez latarki, bez najmniejszego światełka wiedziałem, gdzie mam iść. Byłem naładowany, gotowy. Wszystko sobie dobrze przemyślałem. Zrozumiałem, na czym polega gra i jaki jest w niej mój udział. Mój szósty zmysł oŜywił się. Zbudowanym cegieł i drewna dom od frontu miał ozdobne, sześciokątne okno. O ściany od czasu do czasu uderzały nie zamocowane, połupane, pomalowane wodną farbą okiennice. Posesja była oddalona od najbliŜszego sąsiada więcej niŜ milę. Nikt nie zauwaŜy, jak będę się włamywał przez kuchenne drzwi. Miałem świadomość, Ŝe Simon Conklin moŜe zrobić kółko i wrócić w ślad za mną - jeŜeli faktycznie jest taki bystry, jak sądzi. Ale o to się nie bałem. Miałem roboczą teorię na temat Conklina i jego wizyty w domu Crossa. Musiałem ją tylko sprawdzić. Otwierając zamek, pomyślałem ni stąd, ni zowąd o panu Smisie. Smith miał obsesję na punkcie obserwowania innych, włamywania się, wdzierania do ich Ŝycia. W środku było nie do wytrzymania: mieszkanie Simona Conklina śmierdziało niczym meble z Armii Zbawienia przesycone zatęchłym stęŜałym odorem ciała. A właściwie, było jeszcze gorzej. Chusteczką zakryłem nos i usta, po czym zacząłem rewidować tę parszywą norę. Obawiałem się, Ŝe mogę się natknąć na zwłoki. W takim miejscu wszystko jest moŜliwe. Pokoje i przedmioty pokrywała gruba warstwa kurzu i brudu. Na korzyść Simona Conklina świadczyło tylko to, Ŝe jest zapalonym czytelnikiem. W kaŜdym pokoju walały się otwarte ksiąŜki, kilka tomów leŜało na łóŜku. Odniosłem wraŜenie, Ŝe najbardziej lubi socjologię, filozofię i psychologię: Marks, Jung, Bruno Bettelheim, Malraux, Jean Baudrillarid. Trzy sięgające od podłogi do sufitu półki z nie malowanych desek były zapchane ułoŜonymi poziomo ksiąŜkami. Od początku miałem wraŜenie, Ŝe ktoś juŜ zdąŜył obszukać to miejsce. 176

Wszystko pasowało do wydarzeń w domu Alexa Crossa. Nad wygniecionym, nie zasłanym łóŜkiem Conklina wisiał oprawiony plakat przedstawiający nagą dziewczynę z podpisem modelki i odciskiem uszminkowanych ust w okolicach jej tyłka. Pod łóŜkiem znalazłem karabin. Browning BAR - model identyczny, jakiego Gary Soneji uŜywał w Waszyngtonie. Uśmiechnąłem się powoli. Simon Conklin wiedział, Ŝe ten karabin jest tylko pośrednim dowodem, Ŝe nie świadczy o jego winie lub niewinności. Chciał, aby został odnaleziony. Tak jak chciał, Ŝebyśmy odnaleźli odznakę Crossa. Pasjonuje go gra. Jasne, Ŝe tak. Po drewnianych, skrzypiących schodach zszedłem do piwnicy. Zgasiłem światło, przyświecałem sobie tylko małą latarką. W piwnicy nie było okien, za to pełno kurzu, pajęczyn i zlew z głośno kapiącą wodą. Z sufitu zwieszały się sznurki, do których przyczepiono poskręcane fotografie. Serce zaczęło mi pracować z podwójną szybkością. Obejrzałem zdjęcia. Był na nich tylko Simon Conklin w rozmaitych ujęciach pokazujących, jak baraszkuje na golasa. Odniosłem wraŜenie, Ŝe zdjęcia zrobiono w tym domu. Omiotłem piwnicę snopem światła, rozglądając się na wszystkie strony. Pod nogami miałem klepisko i duŜe kamienie - dom został zbudowany na skale. Zgromadzono tu staroświecki sprzęt medyczny: przyrząd ułatwiający chodzenie niepełnosprawnym, dziecięcy nocnik w aluminiowej ramie, pojemnik na tlen z węŜem i miarką, glukometr. Spojrzałem w najdalszy kąt, pod południową ścianę domu. Dziecięca kolejka Gary'ego Sonejiego! Byłem w domu najbliŜszego przyjaciela Gary'ego, jego jedynego przyjaciela, człowieka, który napadł na Alexa Crossa i jego rodzinę w Waszyngtonie. Teraz byłem przekonany, Ŝe rozwiązałem zagadkę. Okazałem się lepszy niŜ Alex Cross. Przewidziałem to. To jest początek prawdy. Kto jest kotem? Kto jest myszą?

Część piąta

Kot i mysz

ROZDZIAŁ 100 Na lotnisku w Quantico w stanie Wirginia zgromadziło się kilkunastu agentów FBI, najlepszych, jakich moŜna znaleźć. TuŜ za nimi czekały dwa czarne helikoptery, gotowe do startu. Agenci wyglądali na zdecydowanych, skupionych, ale teŜ mocno zdziwionych. Kiedy stanąłem przed nimi, nogi tak mi drŜały, Ŝe aŜ kolana uderzały o siebie. Nigdy w Ŝyciu nie byłem bardziej zdenerwowany i mniej pewny siebie. Nigdy teŜ bardziej nie skoncentrowałem się na sprawie morderstwa. - Niektórzy z was mnie nie znają - odezwałem się, robiąc przerwę nie dla wy wołania efektu, tylko z powodu zdenerwowania. - Nazywam się Alex Cross. Starałem się im dowieść, Ŝe fizycznie jestem zupełnie zdrowy. Miałem na sobie luźne spodnie koloru khaki oraz granatową, bawełnianą bluzę marynarską z długimi rękawami i otwartym kołnierzem. Starałem się moŜliwie jak najlepiej ukryć szramy i obraŜenia. Właśnie teraz miały się wyjaśnić liczne zagadki. Tajemnica okrutnego, tchórzliwego napadu na mój dom w Waszyngtonie - i człowieka, który to zrobił, sekrety związane z wielokrotnym mordercą, panem Smithem oraz to, co dotyczy Thomasa Pierce'a z FBI. ZauwaŜyłem po wyrazie twarzy, Ŝe niektórzy agenci czuli się zmieszani. Sprawiali wraŜenie, jak gdyby moje pojawienie ich oślepiło. Nie moŜna mieć im tego za złe, choć z drugiej strony wiadomo, Ŝe to, co się stało, było konieczne. W zasadzie nie istniał inny sposób umoŜliwiający ujęcie tego przeraŜającego, diabolicznego zabójcy. Tak więc powstał plan, któremu wszystko zostało podporządkowane. - Jak widzicie, pogłoski o mojej śmierci są znacznie przesadzone. W rzeczywistości czuję się całkiem dobrze - powiedziałem z uśmiechem. Chyba częściowo udało mi się przełamać lody. - Oficjalne komunikaty wydawane przez szpital św. Antoniego - w których znalazły się stwierdzenia: trudno się spodziewać, by pacjent przeŜył, stan bardzo cięŜki, jest wysoce nieprawdopodobne, by człowiek w takim stanie jak doktor 181

Cross wyzdrowiał - były przesadzone, a niekiedy zawierały oczywistą nieprawdę. Te oświadczenia zostały opublikowane dla Thomasa Pierce'a. To bujda. JeŜeli mielibyśmy kogoś za nie obciąŜyć, to Kyle'a Craiga. - Fakt, tylko ja za to odpowiadam - wtrącił Kyle, który stał obok mnie wraz z Johnem Sampsonem i Sondrą Greenberg z Interpolu. - Alex nie chciał się na to zgodzić. Prawdę mówiąc, nie chciał w tym w ogóle brać udziału, jeśli mnie pamięć nie myli. - To prawda, ale teraz jestem w to zaangaŜowany. Po same uszy. Niebawem wy znajdziecie się w identycznej sytuacji. Kyle i ja wszystko wam wytłumaczymy. Odetchnąłem głęboko i mówiłem dalej. Zdenerwowanie ustąpiło całkowicie. Cztery lata temu świeŜo upieczony absolwent medycyny na Harwardzie, Thomas Pierce, znalazł zwłoki swej przyjaciółki w ich wspólnym mieszkaniu w Cambridge. Sprawą zajmowała się policja, przy późniejszej pomocy Biura. A teraz opowiem wam o współczesnym morderstwie. Zrelacjonuję przebieg wydarzeń, tak jak wyglądały one według Kyle'a i mnie. Oto co się zdarzyło owej nocy w Cambridge.

ROZDZIAŁ 101 Thomas Pierce spędził wieczór z przyjaciółmi - byli w barze u Julliana w Cambridge. Ukończyli właśnie studia medyczne i ostro pili mniej więcej od drugiej po południu. Pierce zaprosił teŜ Isabellę, ale odmówiła, Ŝycząc mu dobrej zabawy i Ŝeby się wreszcie trochę odpręŜył. NaleŜało mu się. Tego wieczoru, tak jak to się działo od pół roku, do mieszkania zajmowanego przez Isabellę i Pierce'a przyszedł doktor Martin Straw. Straw i Isabella mieli romans - on przyrzekł, Ŝe odejdzie dla niej od Ŝony i dzieci. Kiedy Pierce wrócił do domu, Isabella spała. Wiedział, Ŝe wcześniej odwiedził ją doktor Straw. Niekiedy widywał ich razem. Kilkakrotnie śledził ich w Cambridge, a takŜe podczas całodziennych wypadów za miasto. Kiedy otworzył drzwi do mieszkania, kaŜdym nerwem, kaŜdą cząstką ciała wyczuwał, Ŝe Straw tu był. Jego zapachu nie dało się pomylić z Ŝadnym innym. Thomas Pierce miał ochotę wrzeszczeć. On nigdy nie oszukiwał Isabelli, nawet o tym nie myślał. Dziewczyna mocno spała w ich wspólnym łóŜku. Stał nad nią przez jakiś czas - nawet się nie poruszyła. Tak bardzo lubił przyglądać się jej podczas snu. Ale nigdy nie brał jej pozy w tym stanie za przejaw niewinności. Był przekonany, Ŝe Isabella piła wino - charakterystyczny zapach czuł w miejscu, gdzie stał. Tego wieczoru uperfumowała się dla Martina Strawa kosztownymi perfumami Jean Patou, zwanej Joy. Kupił jej te perfumy na Gwiazdkę. Thomas Pierce rozpłakał się, łkał ukrywając twarz w dłoniach. 182

Widział długie rozpuszczone włosy Isabelli, kasztanowe pukle i kosmyki rozrzucone na poduszkach. Wszystko dla Martina Strawa. Martin Straw zawsze kładł się po lewej stronie łóŜka. Miał uszkodzoną przegrodę nosową, która wymagała operacji, lecz lekarze odkładali zabieg. Mógł sprawnie oddychać tylko prawą dziurką. Thomas Pierce wiedział o tym. Bardzo duŜo uwagi poświęcał Strawowi, usiłował zrozumieć go i jego tak zwany humanitaryzm. Pierce zdawał sobie sprawę, Ŝe musi zacząć działać, bo nie ma zbyt wiele czasu. Usiadł na Isabellę całym cięŜarem, całą siłą. Przygotował sobie narzędzia. Dziewczyna broniła się, ale ją unieruchomił. Silnymi rękami ścisnął łabędzią szyję. Stopy wcisnął pod materac, by zdobyć lepsze oparcie. W czasie szamotaniny piersi Isabelli odkryły się, co przypomniało mu, jaka jest seksowna i absolutnie piękna, jak pięknie razem wyglądają. Nazywano ich Romeo i Julia z Cambridge. Co za brednie. Jaki Ŝałosny mit. Tak mogą mówić tylko ci, którzy nie widzą rzeczy oczywistych. Ona nie kochała go naprawdę, podczas gdy on kochał ją tak bardzo. Dzięki Isabelli pierwszy i jedyny raz w Ŝyciu przeŜył wielkie uczucie. Thomas Pierce spojrzał w dół. Oczy Isabelli wyglądały jak przetarte piaskiem lustra, małe, piękne usta miała rozchylone, a skórę, gdy jej dotknął, delikatną jak satyna. W tej chwili leŜała bezbronna, ale przecieŜ doskonale wiedziała, co się dzieje. Isabella miała świadomość własnych przestępstw i kary, która nadejdzie. - Sam nie wiem, co robię - powiedział wreszcie. - Czuję się tak, jak gdybym wyszedł z siebie i przyglądał się temu z boku. A mimo to - nie potrafię ci powiedzieć, jak mocno teraz czuję, Ŝe Ŝyję. Wszystkie gazety, czasopisma, telewizja i radio poinformowały o tym wydarzeniu, podawały ponure szczegóły, ale nikt nie mówił o tym, co się naprawdę stało, jak on się czuł w sypialni, patrząc w oczy Isabelli, gdy ją mordował. Wyciął Isabelli serce. Trzymał je w dłoniach, wciąŜ tłoczące krew, wciąŜ Ŝywe i patrzył, jak umiera. Potem nadział serce na harpun z ekwipunku do nurkowania. Przedziurawił je. Szósty zmysł podpowiadał mu, Ŝe jest świadkiem, jak dusza Isabelli opuszcza ciało. Czuł teŜ, jak z niego samego ulatuje dusza. Sądził, Ŝe umrze tej nocy. Tamtej nocy w Cambridge ze śmierci narodził się Smith. Thomas Pierce jest panem Smithem.

ROZDZIAŁ 102 - Thomas Pierce to pan Smith - mówiłem do agentów zebranych w Quantico. - JeŜeli macie jeszcze jakieś wątpliwości, nawet najdrobniejsze, to się ich 183

pozbądźcie. Mogłyby się one okazać niebezpieczne dla was i wszystkich członków grupy. Pierce to Smith, który dotychczas zamordował dziewiętnaście osób. I będzie to robił nadal. Mówiłem parę minut, potem przerwałem. Ktoś z grupy chciał zadać pytanie. Prawdę mówiąc, kilka pytań. Nie mogłem ich za to winić - sam miałem mnóstwo wątpliwości. - Czy moŜemy się na moment cofnąć? Zaatakowano pańską rodzinę? - zapytał młody, ostrzyŜony na jeŜa agent. - Rzeczywiście odniósł pan obraŜenia? - Miał miejsce napad na mój dom. Z nieznanych jeszcze powodów intruz powstrzymał się od morderstwa. Moja rodzina czuje się dobrze. Wierzcie mi, bardziej niŜ komukolwiek zaleŜy mi na tym, by zrozumieć napastnika i sens tego ataku. Chcę dostać tego sukinsyna, kimkolwiek on jest. Wyciągnąłem przed siebie rękę z gipsowym opatrunkiem, by wszyscy mogli ją zobaczyć. - Jedna kula trafiła mnie w nadgarstek. Druga w brzuch, ale przeszła na wylot. Wbrew oficjalnym komunikatom, tętnica udowa nie została draśnięta. Byłem poraniony, ale elektrokardiogram okazał się w normie. To mogło działać na korzyść Pierce'a. Kyle? Czy zechcesz wypełnić pewne luki, do powstania których się przyczyniłeś? Autorem tego planu był Kyle Craig, który teraz zabrał głos. - Alex ma rację, jeśli chodzi o Pierce'a. To morderca działający z zimną krwią, a zadanie, które mamy nadzieję wykonać tej nocy, jest niebezpieczne. Podejmujemy nietypową akcję, ale usprawiedliwia nas zaistniała sytuacja. W ciągu kilku ostatnich tygodni Interpol i Biuro pracowały nad zastawieniem bezbłędnej pułapki na nieuchwytnego pana Smitha, którym według nas jest Thomas Pierce - powtórzył. - Dotychczas nie udało się złapać go na gorącym uczynku, a nie chcemy, aby coś go spłoszyło, skłoniło do ucieczki. - To przeraŜający, nawiedzony skurwiel, mówię wam - wtrącił stojący obok mnie John Sampson. Byłem pewien, Ŝe stara się opanować, pohamować gniew. W dodatku jest bardzo ostroŜny. Kiedy pracowaliśmy razem, nigdy nie złapałem go na najmniejszym potknięciu. Znakomicie grał swoją rolę. - Ty teŜ, John - pochwalił go Kyle i dodał - detektyw Sampson brał udział w tym podstępie. Kilka godzin wcześniej John Sampson był z Pierce'em w New Jersey. Znał go lepiej niŜ ja, ale nie tak dobrze jak Kyle czy Sondra Greenberg z Interpolu, która pierwotnie pracowała nad sylwetką Pierce'a, a teraz była z nami w Quantico. - W jaki sposób on działa, Sondro? - zapytał Kyle. - Co zaobserwowałaś? Była wysoką kobietą o wywierającej wraŜenie aparycji. Od niemal dwóch lat pracowała nad tą sprawą w Europie. - Thomas Pierce to arogancki sukinsyn. MoŜecie mi wierzyć, wyśmiewa się z nas wszystkich. Ma do siebie stuprocentowe zaufanie. śyje w nieustannym napięciu, bez przerwy ogląda się za siebie. Niekiedy myślę, Ŝe nie jest istotą ludzką. Wydaje mi się jednak, Ŝe niebawem nawali. Zastosowany przez nas nacisk przynosi efekty. 184

- To staje się coraz bardziej oczywiste - podjął wątek Kyle. - Pierce był z początku bardzo cwany. Wprowadził wszystkich w błąd. Jest profesjonalistą, jak nasi agenci. Pierwotnie nikt z policji w Cambridge nie wierzył, Ŝe to on zamordował Isabellę Calais. Nie popełniał najmniejszych błędów. Jego Ŝal po śmierci dziewczyny był bardzo przekonujący. - Tak jest, panie i panowie - jeszcze raz zabrał głos Sampson. - Jest sprytny jak wszyscy diabli. A takŜe całkiem dobry w prowadzeniu śledztwa. Ma instynkt, działa w sposób zdyscyplinowany. Odrobił pracę domową, poszedł prosto do Simona Conklina. Myślę, Ŝe współzawodniczy z Alexem. - Ja takŜe - zgodził się Kyle. - Jest to postać bardzo złoŜona. Przypuszczalnie nie wiemy o nim nawet połowy. To mnie martwi. Kyle przyszedł do mnie ze sprawą pana Smitha, zanim Soneji urządził kanonadę na dworcu Union Station. Kiedy zawiozłem Rosie na badania do Quantico, rozmawialiśmy ponownie. Współpracowałem z nim nieoficjalnie. Pomagałem w analizowaniu sylwetki Pierce'a, tak samo jak Sondra Greenberg. Kiedy postrzelono mnie we własnym domu, Kyle natychmiast ruszył do Waszyngtonu. Na szczęście napad okazał się znacznie mniej groźny, niŜ wszyscy sądzili, czy teŜ jak my kazaliśmy im wierzyć. Człowiekiem, który podjął decyzję, by skorzystać z tej szansy, był Kyle. Jak dotychczas, Pierce był wolnym strzelcem. A gdyby tak włączyć go w moją sprawę? MoŜna by go obserwować, wywierać presję. Kyle uwaŜał, Ŝe Pierce nie zdoła oprzeć się takiemu wyzwaniu. To jego rozbudowane ego, niesłychana pewność siebie. Okazało się, Ŝe miał słuszność. - Pierce wkrótce nawali - powtórzyła Sondra Greenberg. - Wierzcie mi. Nie wiem do końca, co się dzieje w jego głowie, ale dochodzi do granicy. Zgadzałem się z nią. - Powiem wam, co się moŜe zdarzyć później. Rozpocznie się fuzja dwóch osób. Pan Smith i Thomas Pierce wkrótce się połączą. Prawdę mówiąc, wydaje się, Ŝe zmniejsza się nie ta część jego osobowości, która jest Thomasem Pierce'em. Myślę, Ŝe on spowodował, Ŝeby pan Smith wydał Simona Conklina. - Chyba juŜ czas, abyś spotkał się z panem Pierce'em i panem Smithem szepnął mi do ucha Sampson.

ROZDZIAŁ 103 No właśnie. To juŜ koniec. Tak musiało się stać. Tego wieczoru w Princeton, około siódmej wszystko, co zaplanowaliśmy, było zapięte na ostami guzik. Thomas Pierce uchodził dawniej za postać nieuchwytną, niemalŜe iluzoryczną. W tajemniczy sposób wcielał się w rolę „pana Smitha”, a później tak samo się jej pozbywał. Teraz najwyraźniej musiał pęknąć. 185

Nikt nie wie, w jaki sposób uprawiał swą czarną magię. Nie było Ŝadnych świadków, nikt tego nie przeŜył. Kyle Craig obawiał się, Ŝe jeśli nie zdołamy przyłapać Pierce'a na gorącym uczynku, nie będziemy mieli podstaw do zatrzymania go na dłuŜej niŜ czterdzieści osiem godzin Kyle uwaŜał, Ŝe jest on sprytniejszy niŜ Gary Soneji, niŜ my wszyscy. Sprzeciwiał się przydzieleniu Thomasa Pierce'a do sprawy pana Smitha, lecz został przegłosowany. Obserwował go, słuchał i w miarę upływu czasu umacniał się coraz bardziej w przekonaniu, Ŝe Pierce ma coś na sumieniu - przynajmniej zabójstwo Isabelli Calais. Jednak z drugiej strony wydawało się, Ŝe Pierce nie popełni najmniejszego błędu. Zawsze zacierał za sobą ślady. I oto nastąpił przełom. Widziano Pierce'a we Frankfurcie w Niemczech tego samego dnia, kiedy popełniono tam morderstwo. A wtedy powinien przecieŜ być w Rzymie. To wystarczyło, by Kyle wyraził zgodę na przeszukanie mieszkania Pierce’a w Cambridge. Niczego nie znaleziono. Kyle ściągnął ekspertów komputerowych, którzy podejrzewali Pierce'a o wysyłanie do siebie informacji przypisywanych panu Smithowi, lecz nie mieli na to Ŝadnych dowodów. Później widziano Pierce'a w ParyŜu tego dnia, kiedy zaginął doktor Abel Sante, choć z dziennika podróŜy wynikało, Ŝe spędził ten dzień w Londynie. Była to tylko poszlaka, ale Kyle wiedział, Ŝe znalazł zabójcę. Ja teŜ to wiedziałem. Potrzebowaliśmy teraz konkretnych dowodów. W okolicach Princeton rozlokowano prawie pięćdziesięciu agentów FBI. Wydawało się, Ŝe jest to ostatnie miejsce na świecie, w którym moŜe nastąpić zakończenie szokującej zbrodni czy teŜ serii zabójstw. Czekaliśmy z Sampsonem na przednim siedzeniu ciemnego sedana zaparkowanego w anonimowej, na pierwszy rzut oka, uliczce. Nie naleŜeliśmy do głównej ekipy prowadzącej obserwację, ale trzymaliśmy się blisko, milę lub dwie od Pierce'a. Był wczesny wieczór, Sampson okazywał zaniepokojenie i irytację. Walkę z Pierce'em przeŜywał bardzo osobiście. Ja teŜ miałem prywatną sprawę do załatwienia w Princeton. Chciałem dopaść Simona Conklina. Niestety, w tej chwili stoi między nami Thomas Pierce. Znajdowaliśmy się o kilka przecznic od miejscowego hotelu „Marriott”, w którym zatrzymał się Pierce. - Wcale niezły plan - mruknął Sampson, gdy tak czekaliśmy bez ruchu. - FBI próbowało juŜ wszystkiego. Kyle uwaŜa, Ŝe to zadziała. Przypuszcza, Ŝe Pierce nie zdoła się powstrzymać od napadu na mój dom. To będzie dla mego największe wyzwanie. Kto wie? Sampson zmruŜył oczy. Znałem to spojrzenie - ostre, świadczące, Ŝe rozumie, o czym mowa. - No tak, a ty nie miałeś z tym nic wspólnego, co? 186

- Powiedzmy, Ŝe podpowiedziałem, dlaczego taka kombinacja moŜe okazać się atrakcyjna dla Pierce'a, dla jego ogromnego ego. Zasugerowałem, Ŝe moŜe okazać się na tyle zadufany w sobie, by dać się złapać. Sampson wywrócił oczami, co robił od czasu, gdy skończył dziesięć lat. - No, moŜe i tak było. Nawiasem mówiąc, we wspólnej pracy on jest jeszcze bardziej upierdliwy niŜ ty. Siedzieliśmy w samochodzie stojącym w bocznej uliczce, patrząc, jak nad uniwersyteckim miasteczkiem zapada noc. Nieraz byliśmy w takiej sytuacji - i oto znowu jesteśmy razem. John Sampson i Alex Cross na posterunku. - Ale ty mnie nadal kochasz - powiedział Sampson, szczerząc zęby. Nieczęsto zdarza mu się rozrabiać w taki sposób, lecz gdy do tego dochodzi, lepiej mieć się na baczności. - Kochasz mnie, Sugar? PołoŜyłem rękę na jego udzie, wysoko. - Jasne, Ŝe tak, chłopie. Uderzył mnie mocno w ramię. Poczułem ból i mrowienie w palcach. Ten facet ma łapę jak z Ŝelaza. - Chcę zrobić krzywdę Thomasowi Pierce'owi! Zrobię krzywdę Thomasowi Pierce'owi! - wrzasnął na cały głos. - Zrobić krzywdę Thomasowi Pierce'owi! - wołałem razem z nim. - A takŜe panu Smithowi! - Zrobić krzywdę panu Smithowi i panu Pierce'owi - zaśpiewaliśmy w duecie, naśladując film „Bad Boy”. Tak! Było jak dawniej. Jak gdyby nic się nie zmieniło.

ROZDZIAŁ 104 Thomas Pierce sądził, Ŝe jest niezwycięŜony, Ŝe nikt go nie powstrzyma. Czekał w ciemności jak skamieniały, jakby był w transie. Myślał o Isabelli, miał przed oczami jej piękną uśmiechniętą twarz, słyszał jej głos. Pozostał w takim stanie do chwili, gdy w bawialni zapaliło się światło i pojawił się Simon Conklin. - W domu znajduje się intruz - wyszeptał Pierce. - Czy to brzmi znajomo? Czy jakieś dzwony biją dla ciebie, Conklin? Magnum .357 wycelował w głowę Conklina. Mógł go rozwalić tuŜ obok drzwi wejściowych i schodów na werandę. - Co to znaczy... - Conklin mrugał powiekami w ostrym świetle. Po chwili jego wzrok stwardniał. - Prawo nic nie znaczy w tym kraju! - wrzasnął. - Nie ma pan prawa przebywać w moim domu. Jazda stąd! 187

Pierce nie zdołał powściągnąć uśmiechu. Oczywiście, dostrzegał humorystyczne strony Ŝycia, ale nie zawsze czerpał z tego prawdziwą przyjemność. Teraz wstał z krzesła, trzymając broń wycelowaną prosto w Conklina. W pokoju brakowało wolnej przestrzeni - pełno tu było wysokich półek zawalonych gazetami, ksiąŜkami, czasopismami i wycinkami prasowymi. Wszystko posegregowane według dat i tematów. Pierce był przekonany, Ŝe Simon nie jest wcale takim prostakiem, lecz cierpi na zaburzenia obsesyjno-kompulsywne. - Schodami na dół. Idziemy do twojej piwnicy - powiedział. - Dalej, do piwnicy. Na dole świeciło się światło. Thomas Pierce zadbał o wszystko. Na środku zagraconej piwnicy stało przenośne łóŜko. Pierce musiał uprzątnąć stosy ksiąŜek z serii science fiction i na temat umiejętności przetrwania, Ŝeby zrobić miejsce na tę leŜankę. Nie był pewny, choć podejrzewał, Ŝe obsesja Conklina ma związek z wyginięciem ludzkiej rasy. Gromadził ksiąŜki, czasopisma i artykuły z gazet, podtrzymujące jego patologiczną teorię. Na ścianie wisiała okładka magazynu naukowego z tytułem: „Zmiany płciowe u ryb - spojrzenie na hermafrodytyzm symultaniczny i sekwencyjny”. - Co się dzieje, do cholery!? - krzyknął Conklin, spostrzegłszy skutki przygotowań Pierce'a. Wszyscy o to pytają odparł Pierce i popchnął go do przodu. Conklin zsunął się z kilku stopni. - Myślisz, Ŝe się ciebie boję? - warknął. - Nie, nie boję się. Pierce pokiwał głową i uniósł brwi. - Słyszę, co mówisz, i zamierzam to od razu sprostować. Popchnął jeszcze mocniej Conklina i patrzył, jak ten stacza się po schodach. Powoli zszedł za nim. - No i co, zaczynasz się mnie bać? - zapytał. Uderzył go trzymanym w ręce pistoletem, a później obserwował krew płynącą z rozbitej głowy. - Nie znasz za bardzo bólu. Tyle juŜ o tobie wiem - wyszeptał. - Nie jesteś przy tym zbyt odwaŜny. Byłeś w domu Crossów, ale nie potrafiłeś zabić Alexa, prawda? Nie umiałeś zabić jego rodziny. Stchórzyłeś w jego domu. Nawaliłeś. Tyle juŜ wiem. Thomas Pierce rozkoszował się tą konfrontacją, czerpał z niej satysfakcję. Był ciekaw, skąd bierze się tik Simona Conklina. Miał zamiar przeprowadzić studia nad Conklinem, zrozumieć jego naturę. Poznając Simona, mógł się teŜ dowiedzieć czegoś o sobie. Wpatrywał się w twarz Conklina. - Po pierwsze, chcę, Ŝebyś przyznał, Ŝe to ty wślizgnąłeś się do domu Alexa Crossa. To byłeś ty! Masz zaraz powiedzieć, Ŝe to ty. Nic z tego, co powiesz, nie zostanie uŜyte przeciwko tobie, nie będzie teŜ wykorzystane w sądzie. To sprawa tylko między nami. 188

Simon Conklin patrzył na Pierce'a jak na zupełnego świra. „Patrzcie, jaki dobry obserwator.” - Zwariowałeś. Nie moŜesz tego zrobić. W sądzie to nie będzie miało znaczenia - kwilił Conklin. Pierce szeroko otworzył oczy ze zdumienia. Popatrzył na niego, jak gdyby to Conklin był wariatem. - PrzecieŜ tak właśnie powiedziałem. Nie słuchasz mnie? Czy myślisz, Ŝe gadam do siebie? Nie, w ich sądzie to nie będzie miało znaczenia. Ale tu jest mój sąd. Jak na razie, przegrywasz tę sprawę, prostaczku Simonie. Jednak z ciebie niezły spryciarz. Jestem przekonany, Ŝe w ciągu najbliŜszych kilku godzin lepiej się postarasz. Simon Conklin aŜ westchnął z zaskoczenia, gdy zobaczył wymierzone w piersi błyszczące ostrze skalpela z nierdzewnej stali.

ROZDZIAŁ 105 - Patrz na mnie! Masz się skoncentrować na tym, co mówię, Simonie. Ja nie jestem kolejnym urzędnikiem z FBI - będę ci zadawał waŜne pytania. Oczekują, Ŝe odpowiesz na nie zgodnie z prawdą. To ty wdarłeś się do domu Crossów! Ty na padłeś Crossa. Zacznijmy od tej kwestii. Zręcznym ruchem lewej ręki z zaskakującą siłą przeciągnął leŜącego Conklina po podłodze. OdłoŜył na bok skalpel i przywiązał ofiarę sznurem do łóŜka. Pochylił się, przysuwając twarz do unieruchomionego człowieka. - Mam dla ciebie istotną wiadomość - nie podoba mi się demonstrowanie poczucia wyŜszości. MoŜesz mi wierzyć, ty nie jesteś lepszy od innych. To dziwne, ale wydaje mi się, Ŝe wyraziłem się dostatecznie jasno. Ty jesteś niezły okaz, Conklin. PokaŜę ci coś, co przyprawi cię o dreszcze na grzbiecie. - Nie! - zaskrzeczał Conklin. Bezradnie przyglądał się, jak Pierce niespodziewanie naciął górną część jego klatki piersiowej. Nie był w stanie uwierzyć w to, co widzi. Zaczął krzyczeć. - Czy teraz łatwiej ci się skoncentrować, Simonie? Czy widzisz, co stoi tam, na stole? To twój magnetofon. Oczekuję od ciebie wyznania prawdy. Masz mi powiedzieć, co się wydarzyło w domu doktora Crossa. Chcę usłyszeć wszystko. - Zostaw mnie w spokoju - wyszeptał cicho Conklin. - Nie! Nie zrobię tego na pewno. No dobrze, nie zwracaj uwagi na skalpel i magnetofon. Chcę, abyś się skupił na tym. To zwyczajna puszka coca-coli. To twoja cola, Simon. Mocno potrząsnął jaskrawoczerwoną puszką i otworzył ją. Następnie chwycił Conklina za długie, brudne włosy i odchylając jego głowę do tyłu, podstawił mu pod nos niewinnie wyglądające naczynie. 189

Nasycona gazem, brązowa ciecz eksplodowała, pieniąc się z szumem. Dostała się do nosa, popłynęła do mózgu Conklina. Tę sztuczkę stosowali przesłuchujący w armii. Nieprawdopodobnie bolesny, ale zawsze skuteczny sposób. Simon Conklin zakrztusił się, zaczął kasłać i dławić się. - Spodziewam się, Ŝe doceniasz moją przemyślność. Potrafię wykorzystać kaŜdy przedmiot uŜywany w domu. Czy jesteś gotów do spowiedzi? A moŜe chcesz jeszcze trochę coli? Simon Conklin szeroko otworzył oczy. - Powiem wszystko, co chcesz! Tylko przestań, proszę. Thomas Pierce z uznaniem skinął głową. - Oczekuję prawdy. Faktów. Chcę mieć pewność, Ŝe rozwiązałem zagadkę. z którą nie poradził sobie Alex Cross. Włączył magnetofon i podsunął go pod zarośnięty podbródek Conklina. - Mów, co się wydarzyło. - To ja napadłem na Crossa i jego rodzinę. Tak, tak, to ja - mówił Simon Conklin zdławionym głosem, w którym wyczuwało się silne emocje. - Gary mnie zmusił. Powiedział, Ŝe jeśli tego nie zrobię, ktoś mnie dopadnie, będzie torturować, a potem zabije. To miał być ktoś, kogo on poznał w więzieniu Lorton. To prawda, przysięgam. To Gary był szefem, a nie ja! Thomas Pierce nieoczekiwanie stał się niemal czuły, jego łagodny g3os działał uspokajająco. - O tym wiem, Simon. Nie jestem głupi. Wiem, Ŝe to Gary ci polecił. Ale kiedy juŜ wszedłeś do domu Crossa, nie potrafiłeś go zabić, prawda? WyobraŜałeś sobie, jak to będzie, ale potem nie potrafiłeś tego zrobić. Simon Conklin przytaknął. Był wyczerpany i przeraŜony. Zastanawiał się, czy to nie Gary przysłał tego szaleńca, i uznał, Ŝe to jest bardzo prawdopodobne. Pierce ponaglił go, wymownie pokazując puszkę coca-coli. Słuchając wypił łyk. - Dalej, Simonie. Opowiedz mi o sobie i Garym. Conklin płakał, łkał jak dziecko, ale mówił. - Mieliśmy nieszczęśliwe dzieciństwo. Staliśmy się nierozłączni. Byłem przy tym, jak Gary spalił własny dom. W środku znajdował się jego ojciec i macocha z dwojgiem swoich dzieciaków. Pilnowałem teŜ dwoje dzieci, które on porwał z Waszyngtonu. To ja wszedłem do domu Crossa. Masz rację! Ale to równie dobrze mógł być Gary. On wszystko zaplanował. Pierce przełoŜył taśmę na drugą stronę. - Teraz juŜ lepiej, Simon. Wierzę ci. Wyznanie Simona Conklina wydawało się waŜnym punktem przełomowym, umoŜliwiającym dobrnięcie do końca. Śledztwo zamknięte. Pierce udowodnił, Ŝe jest lepszy niŜ Alex Cross. - Powiem ci coś zaskakującego, Simonie. Spodziewam się, Ŝe to docenisz. Uniósł skalpel. Simon Conklin usiłował krzyczeć - wiedział, co się za chwilę wydarzy. - W porównaniu ze mną Gary Soneji był niewinnym kociątkiem - oświadczył Thomas Pierce. - Ja jestem pan Smith. 190

ROZDZIAŁ 106 Popędziliśmy z Sampsonem przez Princeton, łamiąc wszelkie ograniczenia prędkości. Agenci śledzący Thomasa Pierce'a na jakiś czas stracili go z oczu. Nieuchwytny Pierce - czy moŜe pan Smith - był na swobodzie. Wydawało się, Ŝe w końcu odnaleźli go u Simona Conklina. Powstał straszliwy chaos. Zaraz po naszym przyjeździe Kyle dał sygnał do ataku na dom. Sampson i ja mieliśmy być tylko pieprzonymi obserwatorami. Podobnie jak obecna tam Sondra Greenberg. Kilku agentów, Sampson, ja i Sondra rzuciliśmy się biegiem przez podwórze. Rozdzieliliśmy się. Niektórzy wpadli do środka przez drzwi frontowe, inni tylnym wejściem. Poruszaliśmy się szybko, sprawnie, z bronią przygotowaną do strzału. Wszyscy mieliśmy na sobie skafandry z duŜym napisem FBI na plecach. - Myślę, Ŝe on tu jest - powiedziałem do Sampsona. - Chyba zaraz spotkamy pana Smitha! Bawialnią była ciemniejsza i bardziej mroczna niŜ w czasie mojej pierwszej wizyty. Nie zauwaŜyliśmy nikogo - ani Pierce'a, ani Simona Conklina. Dom wyglądał, jakby ktoś go splądrował, panował w nim straszliwy smród. Kyle dał znak ręką; ustawiliśmy się w tyralierę i w wielkim napięciu przeczesywaliśmy cały dom. - Nie widzę i nie słyszę niebezpieczeństwa - mruczał stojący obok mnie Sampson - ale ono tu się czai. Chciałem załatwić Pierce'a, lecz jeszcze bardziej zaleŜało mi na dopadnięciu Conklina. To on wdarł się do mego domu, napadł moją rodzinę. Potrzebowałem pięciu minut sam na sam z Conklinem. Dla mnie byłby to czas terapii. MoŜe pogadalibyśmy sobie o Garym Sonejim, o „wielkich”, jak sami siebie nazywali. - Piwnica! Na dół! Szybko! - krzyczał jakiś agent. Zabrakło mi tchu, poczułem ból. Prawy bok palił mnie jak wszyscy diabli. Zbiegłem za innymi wąskimi, krętymi schodami. Usłyszałem słowa Kyle'a, który znalazł się przede mną: Jezu drogi. Dostrzegłem Simona Conklina rozkrzyŜowanego na podłodze, na starym materacu w niebieskie paski. Człowiek, który zaatakował mnie i moją rodzinę, był strasznie pokaleczony. Dzięki niezliczonym zajęciom z anatomii na Uniwersytecie Johna Hopkinsa lepiej od innych zniosłem ten przygnębiający widok. Simon Conklin miał rozciętą klatkę piersiową, brzuch i podbrzusze, jakby „zimny chirurg” przygotował go właśnie do sekcji. - Cały wypatroszony - mruknął agent FBI, odwracając twarz. - Dlaczego, w imię Boga? Simon Conklin nie miał twarzy. Na szczycie czaszki widniało głębokie nacięcie, odsłaniające kość. Zdjęto mu skalp razem ze skórą twarzy. Długie, czarne włosy Conklina zwieszały się tylko w miejscu, w którym powinien znajdować się podbródek. Wyglądały jak broda. Podejrzewałem, Ŝe dla Pierce'a to moŜe mieć jakieś znaczenie. Jakie znaczenie moŜe mieć dla niego zacieranie twarzy? 191

W piwnicy znajdowały się drewniane, nie malowane drzwi, przez które wychodziło się na zewnątrz, ale Ŝaden z agentów stojących na dworze nie widział, Ŝeby Pierce wychodził. Kilku ludzi rzuciło się w pogoń. Ja zostałem w środku ze zmaltretowanym ciałem. Tym razem nie mógłbym skrytykować mamy Nany. Pierwszy raz zrozumiałem, co to znaczy poczuć się stary fizycznie. - On zrobił to w ciągu kilku minut? - zapytał Kyle Craig. - Alex, czy moŜna działać tak szybko? - Tak, jeŜeli jest tak szalony, jak sądzę. Pamiętaj, Ŝe on ćwiczył to w szkole medycznej, nie wspominając juŜ o innych ofiarach. Musi być nieprawdopodobnie silny, Kyle. Nie ma specjalnych narzędzi ani piły elektrycznej. Posługuje się skalpelem i własnymi rękami. Stałem obok materaca, wpatrując się w szczątki Simona Conklina. Myślałem o tchórzliwym napadzie na mnie i moją rodzinę. Chciałem, Ŝeby został złapany, ale nie w taki sposób. Nikt nie zasługuje na taki koniec. Tylko u Dantego potępieni otrzymują równie surową karę. Pochyliłem się niŜej, przyglądając się zwłokom Simona Conklina. Dlaczego Thomas Pierce był taki wściekły na Conklina? Dlaczego tak strasznie go ukarał? W piwnicy panowała głucha cisza. Sondra Greenberg oparła się o ścianę - była bardzo blada. Sądziłem, Ŝe jest przyzwyczajona do widoku zabójstw, ale moŜe tego nikt nie potrafi wytrzymać. Musiałem odchrząknąć, zanim przemówiłem. - On odciął przednią część czaszki - powiedziałem. Przeprowadził trepanację. Wygląda na te, Ŝe Thomas Pierce wrócił do praktyki medycznej.

ROZDZIAŁ 107 Kyle'a Craiga znałem od dziesięciu lat, a nasza przyjaźń trwała prawie tak samo długo. Ale nigdy wcześniej nie widziałem go tak zakłopotanego i niepocieszonego z powodu jakiejś sprawy, choćby nawet najbardziej skomplikowanej i przygnębiającej. Dochodzenie w sprawie Thomasa Pierce'a rujnowało jego karierę -w kaŜdym razie on tak uwaŜał, być moŜe nie bez racji. - Jak to jest, do cholery, Ŝe jemu ciągle udaje się wymykać? - zapytałem. Był juŜ ranek następnego dnia, a my ciągle przebywaliśmy w Princeton. Wybraliśmy się na śniadanie do Pancake House. Jedzenie było doskonałe, lecz ja nie czułem głodu. - Najgorsze jest to - Ŝe on wie o wszystkim, co moŜemy zrobić. Przewiduje nasze poczynania i procedury. Był jednym z nas. - MoŜe on faktycznie jest Obcym - powiedziałem, a Kyle przytaknął ze zniechęceniem. Jadł jajka sadzone, nisko pochylając twarz nad talerzem. Nie zdawał sobie sprawy, jak komicznie wygląda z tym przygnębieniem. - Te jajka na pewno są bardzo smaczne - przerwałem milczenie, zakłócane dotychczas jedynie odgłosem uderzeń widelca o talerz. 192

Kyle popatrzył na mnie ponuro. - Ja to rzeczywiście spieprzyłem, Alex. Powinienem zamknąć Pierce'a, kiedy miałem okazję. Rozmawialiśmy o tym w Quantico. - I musiałbyś go zwolnić, wypuścić po kilku godzinach. I co byś zrobił później? Nie mógłbyś go trzymać pod obserwacją bez końca. - Dyrektor Burns chciał postawić Pierce'a przed sądem, wyrzucić go, ale ja się ostro sprzeciwiłem. Myślałem, Ŝe zdołam go dorwać. Powiedziałem Burnsowi, Ŝe to zrobię. Pokręciłem przecząco głową. Nie mogłem uwierzyć w to, co właśnie usłyszałem. - Dyrektor FBI zgadzał się na sankcję dla Pierce'a? Jezu. Kyle oblizał zęby językiem. - Tak, i nie tylko Burns. Ta sprawa doszła aŜ do biura prokuratora generalnego i Bóg jeden wie, gdzie jeszcze. Przekonywałem ich, Ŝe Pierce to pan Smith, lecz pomysł, Ŝe agent FBI jest jednocześnie wielokrotnym mordercą, nie bardzo do nich trafiał. Teraz juŜ go nie złapiemy. Nie ma odpowiednich wzorów, Alex, po prostu nie mamy się na czym wzorować. Nie umiemy go wyśledzić. On się z nas śmieje. - Pewnie tak - zgodziłem się. - To z pewnością trudny przeciwnik o pewnym poziomie inteligencji. Lubi czuć własną wyŜszość. Ale to przecieŜ jeszcze nie wszystko. Odkąd pierwszy raz usłyszałem o tej skomplikowanej sprawie, zastanawiałem się nad moŜliwością zastosowania jakiejś abstrakcyjnej, specyficznej koncepcji. Dobrze wiedziałem o istnieniu teorii mówiącej, Ŝe kaŜde morderstwo jest inne i, co gorsza, jest róŜnie odbierane. Jeśli tak, to schwytanie Pierce’a jest niemal niemoŜliwe. Jednak im dłuŜej myślałem o serii morderstw, a zwłaszcza o historii Thomasa Pierce'a, tym bliŜszy byłem przekonania, Ŝe musi za tym stać jakaś reguła, jakaś misja. FBI zwyczajnie to przeoczyło, a teraz i ja nie potrafię ustalić tej prawidłowości. - Co chcesz zrobić, Alex? - zapytał w końcu Kyle. - To znaczy, jeŜeli juŜ nie zamierzasz zajmować się tym problemem, jeśli masz go juŜ dość. Pomyślałem o swojej rodzinie, domu, o Christine Johnson i tych wszystkich rzeczach, o których z nią rozmawiałem. Ale nie wiedziałem, w jaki sposób miałbym teraz wycofać się z tej koszmarnej sprawy. Co więcej, obawiałem się zemsty Pierce'a. Nie sposób przewidzieć, jak on zareaguje. - Zostanę z tobą przez kilka dni. Będę pod ręką, Kyle. Nie składam Ŝadnych obietnic na przyszłość. Cholera, nie podoba mi się to, co powiedziałem. Do diabła! - uderzyłem pięścią w stół, aŜ podskoczyły naczynia i sztućce. Pierwszy raz tego dnia Kyle uśmiechnął się nieznacznie. - A zatem, jaki masz plan? Powiedz, co zamierzasz. W zamyśleniu kiwałem głową. Nie mogłem uwierzyć, Ŝe to robię. - Mój plan jest następujący. Wracam do domu, do Waszyngtonu, to jest poza dyskusją. Jutro albo pojutrze polecę do Bostonu. Chcę obejrzeć mieszkanie Pierce'a. On chciał zobaczyć mój dom, prawda? A potem zobaczymy, Kyle. Trzymaj na smyczy swoich zbieraczy dowodów, zanim nie wejdę do jego apartamentu. Niech patrzą, fotografują, ale niech niczego nie przestawiają. Pan Smith jest bardzo 193

przywiązany do uporządkowanych rzeczy. Chcę zobaczyć, jak wygląda mieszkanie Pierce'a, jak je dla nas urządził. Twarz Kyle'a znów oblekła się śmiertelną powagą, która, mówiąc szczerze, bardziej mi odpowiadała. - Nie schwytamy go, Alex. Został ostrzeŜony. Teraz będzie bardziej ostroŜny. MoŜe się ukryje, tak jak kilku innych zabójców, po prostu zniknie z powierzchni ziemi. - To byłoby niezłe - odrzekłem - ale moim zdaniem, nieprawdopodobne. Musi być jakaś reguła, Kyle. Tyle Ŝe my jej nie znamy.

ROZDZIAŁ 108 Na Dzikim Zachodzie mówią, Ŝe człowiek musi znowu wsiąść na konia, który go przed chwilą zrzucił. Spędziłem w Waszyngtonie dwa dni, a wydawało mi się, Ŝe zaledwie kilka godzin. Wszyscy byli wściekli, Ŝe znowu wyruszam na polowanie: Nana, dzieciaki, Christine. Trudno, niech będzie. Poleciałem do Bostonu pierwszym samolotem i o dziewiątej rano znalazłem się w mieszkaniu Thomasa Pierce'a w Cambridge. Morderczy smok niechętnie wracał do gry. Pierwotny plan Kyle'a Craiga, mający na celu ujęcie Pierce'a, był jednym z najodwaŜniejszych, jakie kiedykolwiek powstały w zazwyczaj bardzo konserwatywnym FBI. Obecnie naleŜało odpowiedzieć na pytanie, czy Thomas Pierce zdołał wydostać się w jakiś, sposób z rejonu Princeton. A moŜe nadal się tam znajduje? Czy wrócił do Bostonu? Uciekł do Europy? Nikt tego nie wiedział. MoŜliwe, Ŝe przez dłuŜszy czas nie usłyszymy ani słowa od Pierce'a albo, jeśli ktoś woli, od pana Smitha. Na pewno jest jakiś wzorzec. Trzeba go tylko znaleźć. Przez trzy lata Pierce mieszkał razem z Isabellą Calais w apartamencie na pierwszym piętrze domu w Cambridge. Drzwi wejściowe otwierały się do kuchni, dalej znajdował się długi hol, przypominający korytarz w pociągu. To mieszkanie okazało się rewelacją. Wszędzie pełno pamiątek po Isabelli Calais. Sprawiało to dziwne, nieodparte wprost wraŜenie, Ŝe ona nadal tu mieszka i moŜe nagle wyjść z któregoś pokoju. We wszystkich pomieszczeniach znajdowały się jej fotografie. Podczas pierwszego, pobieŜnego przeglądu naliczyłem ponad dwadzieścia zdjęć Isabelli. Jak Pierce moŜe znosić obecną wszędzie twarz tej kobiety, spoglądającą na niego, oskarŜającą go w milczeniu o niewyobraŜalne morderstwo? Na zdjęciach Isabellą Calais ma przepiękne kasztanowe włosy, długie i znakomicie utrzymane, piękną twarz i cudowny, naturalny uśmiech. Łatwo się domyślić, jak bardzo ją kochał. Tylko w jej piwnych oczach czai się wyraz zamyślenia, nieobecności, jak gdyby znajdowała się daleko stąd.

194

Oględziny mieszkania wywoływały u mnie zawrót głowy, spowodowały, Ŝe wywracały mi się wnętrzności. Czy Pierce usiłuje dać nam, a moŜe sobie, do zrozumienia, Ŝe absolutnie nic nie czuje - Ŝadnej winy, smutku, miłości? Myśląc o tym, sam czułem Ŝal. WyobraŜałem sobie, jak straszną torturą jest dla niego kaŜdy dzień Ŝycia, w którym nie potrafi doświadczyć głębokiej miłości, prawdziwego uczucia. Czy w swoim obłędzie Pierce uwaŜał, Ŝe tnąc na części kaŜdą z ofiar, znajdzie właściwą odpowiedź na własne problemy? A moŜe prawda jest zupełnie inna. MoŜe Pierce szukał poczucia jej obecności, chciał odczuwać wszystko z największą intensywnością, jaką sobie moŜna wyobrazić? Czy Thomas Pierce sądził, Ŝe kochał Isabellę Calais bardziej niŜ mógłby kochać kogoś innego? Czy czuł się zbawiony przez tę miłość? Potem dowiedział się o jej romansie z doktorem o nazwisku Martin Straw - czy ten fakt doprowadził go do szaleństwa i do tego niesłychanego czynu: zamordowania jedynej osoby, którą kochał? Dlaczego jej fotografie nadal są w kaŜdym zakątku tego mieszkania? Dlaczego Thomas Pierce torturuje się nieustannymi wspomnieniami? Isabella Calais patrzyła na mnie, gdy przeszukiwałem kolejne pokoje. Czy chciała mi coś powiedzieć? - Kim on jest, Isabello? - wyszeptałem. - Co zamierza zrobić?

ROZDZIAŁ 109 Rozpocząłem szczegółową rewizję apartamentu. Zwracałem pilną uwagę nie tylko na rzeczy związane z Isabella, ale takŜe na dobytek Pierce'a. Oboje studiowali, wiec nie zdziwiło mnie, Ŝe wokół pełno było papierów i akademickich podręczników. Znalazłem intrygującą półeczkę zastawioną zakorkowanymi fiolkami wypełnionymi piaskiem. Na kaŜdej fiolce widniała nazwa innej plaŜy: Laguna, Montauk, Normandia, Parma, Virgin Gorda, Oahu. Zdziwiłem się, Ŝe Pierce zamknął w buteleczkach coś tak niezmierzonego, nieskończonego i przypadkowego, starając się nadać temu treść. Pytanie, jaka zasada systematyzuje morderstwa pana Smitha. Co moŜe je wytłumaczyć? W mieszkaniu znalazłem dwa rowery górskie GT Zaskar i dwa kaski GT Machete. Isabella i Thomas jeździli wspólnie po New Hampshire i dalej, aŜ do Vermont. Byłem coraz bardziej pewny, Ŝe Pierce kochał ją bardzo mocno. Później ta miłość przekształciła się w nienawiść tak wielką, Ŝe niewiele osób moŜe ją sobie wyobrazić. W pierwszym sprawozdaniu policyjnym z Cambridge w przekonujący sposób opisywano Ŝal Pierce'a na miejscu zbrodni jako „niemoŜliwy do udawania”. Jeden z detektywów napisał: „On jest zszokowany, zaskoczony, wyraźnie ma złamane serce”. 195

Ale co jeszcze? Co poza tym? Trzeba przecieŜ wysnuć z tego jakiś wniosek, musi istnieć jakiś wzorzec. W korytarzu wisiał oprawiony w ramki cytat: Bez Boga jesteśmy skazani na wolność. Czy to Sartre? Tak mi się zdaje. Zastanawiałem się, czyj sposób myślenia odzwierciedla to zdanie. Czy Pierce brał je powaŜnie, czy traktował jak Ŝart? Zainteresowało mnie słowo „skazani”. Czy Pierce był człowiekiem skazanym? W głównej sypialni stała biblioteczka z dobrze utrzymaną, trzytomową pracą H. L. Menckena The American Language. KsiąŜki znajdowały się na górnej półce. Naturalnie, jest to rzecz godna wyeksponowania. MoŜe to prezent? Pamiętałem, Ŝe Pierce przed dyplomem studiował dwa kierunki: biologię i filozofię. Teksty filozoficzne leŜały rozrzucone po całym mieszkaniu. Przeczytałem napisy na grzbietach: Jacques Derrida, Foucault, Jean Baudrillard, Heidegger, Habermas, Sartre. Znalazłem teŜ kilka słowników, francuski, niemiecki, angielski, włoski i hiszpański. Zwięzły, dwutomowy Oxford English Dictionary miał tak drobny druk, Ŝe dołączono do niego szkło powiększające. Nad biurkiem Pierce'a wisiał oprawiony wykres prezentujący mechanizm ludzkiego głosu. Obok zaś kolejny cytat: Język to więcej niŜ mowa. Na blacie ułoŜono kilka ksiąŜek napisanych przez lingwistę i działacza społecznego, Noama Chomsky'ego. Chomsky sugerował, Ŝe proces przyswajania języka obejmuje skomplikowany składnik biologiczny. Traktował rozum jako zbiór organów umysłowych. Wydaje mi się, Ŝe to właśnie mówił Chomsky. Zastanawiałem się, co Noam Chomsky lub diagram mechanizmu ludzkiego głosu mogą mieć wspólnego ze Smithem albo śmiercią Isabelli Calais. Siedziałem pogrąŜony w myślach, gdy nagle wyrwał mnie z tego stanu donośny głos przypominający buczenie, który dochodził z kuchni leŜącej po drugiej stronie korytarza. Wydawało mi się, Ŝe jestem sam, więc buczenie wystraszyło mnie. Wyciągnąłem spod pachy glocka i ruszyłem biegiem przez hol. Wpadłem do kuchni z pistoletem w pozycji do strzału i natychmiast zorientowałem się, skąd dobiega niepokojący dźwięk. Przyniosłem ze sobą komputer, zostawiony przez Pierce'a w hotelu w Princeton. Czy zapomniał go tam celowo? Czy moŜe chciał zostawić kolejną wskazówkę? Hałasował specjalny alarm zamontowany w laptopie. CzyŜby przesłał nam wiadomość? Faksem czy pocztą głosową? A moŜe ktoś wysłał informację dla Pierce'a? Kto mógłby przekazywać mu wiadomości? Najpierw sprawdziłem pocztę głosową. To był Pierce. Jego silny, równy głos działał prawie uspokajająco. Był to głos człowieka, który zachowuje kontrolę nad sobą i sytuacją. To doprawdy coś nadzwyczajnego w istniejących okolicznościach - słuchać go samotnie w jego własnym mieszkaniu. „Doktorze Cross - mam nadzieję, Ŝe pan mnie słyszy. Oto przesłanie z gatunku tych, jakie otrzymywałem, gdy śledziłem Smitha. 196

Oczywiście sam teŜ korzystałem z takich przekazów dla dezinformacji, wysyłałem je do siebie. Chciałem wyprowadzić w pole policję i FBI. Kto wie, moŜe nadal mam taki zamiar. Tak czy owak, oto pierwsza wiadomość dla pana - Anthony Bruno, Brielle, New Jersey. MoŜe zechce się pan wybrać nad morze, by ze mną popływać? Czy doszedł pan juŜ do jakichś wniosków dotyczących Isabelli? Ona odgrywa istotną rolę w całej tej sprawie. Słusznie pan zrobił, jadąc do Cambridge. Smith-Pierce.”

ROZDZIAŁ 110 FBI udostępniło mi helikopter na przelot z międzynarodowego lotniska Logan do Brielle w New Jersey. Czas podróŜy spędziłem na obsesyjnych rozmyślaniach o Pierce, jego mieszkaniu, Isabelli Calais, ich apartamencie, jego studiach biologicznych i filozoficznych oraz o Noamie Chomskym. ChociaŜ nigdy nie śmiałbym pomyśleć, Ŝe to moŜliwe, Pierce przyćmił Gary'ego Sonejiego i Simona Conklina. Nienawidziłem wszystkiego, co miało związek z Thomasem Pierce'em. Zawdzięczałem to zdjęciom Isabelli. Obcy? - napisałem na kartce z notatnika, trzymanego na kolanach. On identyfikuje się z autorem opisu. Wyalienowany? Wyalienowany z czego? Sielankowa młodość w Kalifornii. Nie pasuje do Ŝadnego z typów psychopatycznych, którymi posługiwaliśmy się wcześniej. Jest jedyny w swoim rodzaju. Chyba rozkoszuje się tym faktem w sekrecie. Nie występuje Ŝadna wyraźna wspólna cecha tych zabójstw, związana z motywem psychologicznym. Morderstwa wydają się przypadkowe i zaleŜne od jego uznania! On zachwyca się własną oryginalnością. Doktor Sante, Simon Conklin, a teraz Anthony Bruno. Dlaczego oni? Czy Conklin się liczy? Przewidzenie następnego ruchu, następnego zabójstwa Thomasa Pierce'a wydaje się niemoŜliwe. Skąd pomysł wyprawy na południe, na wybrzeŜe New Jersey? Wydawało mi się, Ŝe on pochodzi z nadmorskiej miejscowości połoŜonej w okolicy Laguna Beach w południowej Kalifornii. CzyŜby wracał, oczywiście w przenośni, do domu? Czy wybrzeŜe New Jersey jest taką namiastką domu, na jaką on moŜe się zdobyć? Czy to oznacza, Ŝe nie ma odwagi posunąć się dalej? Obecnie dysponowałem sporym zasobem wiadomości na temat jego dzieciństwa w Kalifornii, zanim przyjechał na wschód. Mieszkał na farmie niedaleko słynnego majątku Irvine Ranch. W rodzinie były trzy pokolenia lekarzy. Dobrzy, cięŜko pracujący ludzie. Jego rodzeństwo nieźle sobie radziło, nikt nie uwierzy, Ŝe 197

Thomas byłby zdolny popełnić choćby jedno z licznych przestępstw, o które jest oskarŜony. FBI twierdzi, Ŝe pan Smith jest niezorganizowany, chaotyczny, nieodgadniony - zapisałem w notatniku. A jeŜeli oni się mylą? PrzecieŜ to Pierce jest odpowiedzialny za dane na temat Smitha, którymi dysponują. Pierce stworzył pana Smitha, a potem opracował jego charakterystykę. W myśli odbywałem kolejną wizytę w mieszkaniu Thomasa i Isabelli, miejscu schludnym i dobrze zorganizowanym. Ten dom z pewnością był podporządkowany pewnej regule organizacyjnej. Wszystko kręciło się wokół Isabelli - jej zdjęcia, ubrania, nawet flakoniki perfum znajdowały się na swoim miejscu. Zapach perfum l'Air du Temps czy Je Reviens unosi się w sypialni do dziś. Thomas Pierce kochał ją. Pierce był zakochany. PrzeŜywał pasję i emocje. W tej sprawie FBI teŜ się myliło. Zabił, poniewaŜ sądził, Ŝe ją traci, i nie potrafił tego znieść. Czy Isabella była jedyną osobą, która kiedykolwiek kochała Pierce^? Nagle następny kawałek układanki trafił na swoje miejsce! Ta myśl uderzyła mnie z tak wielką siłą, Ŝe siedząc w helikopterze, powiedziałem na głos: Jej serce na ostrzu oszczepu! He had pierced her heart! On nadział jej serce! Jezu Chryste! Przyznał się do najwcześniejszego ze swych morderstw! Przyznał się! Zostawił wyraźną wskazówkę, ale policja jej nie zauwaŜyła. Czego jeszcze nie zrozumieliśmy? Co on zamierza obecnie? Co pan Smith zamyśla teraz? Czy wszystko ma dla niego znaczenie symboliczne? A moŜe wymiar artystyczny? Czy stara się stworzyć swoisty język, którym mamy się kierować? A moŜe to wszystko jest znacznie prostsze? On nadział jej serce, przedziurawił je. Zrobił to, by nam dać wskazówkę. Pierce chciał zostać złapany. Złapany i ukarany. Zbrodnia i kara. Dlaczego nie mogliśmy go ująć? Około piątej wylądowałem w New Jersey. Czekał na mnie Kyle Craig. Siedział na bagaŜniku granatowego samochodu i pił piwo z butelki. - Znalazłeś juŜ Anthony'ego Bruna? - zawołałem, idąc w jego kierunku. - Znalazłeś ciało?

ROZDZIAŁ 111 Pan Smith jedzie nad morze. To brzmi jak początek opowiastki dla dzieci. Świecący księŜyc ułatwiał Thomasowi Pierce'owi maszerowanie długą wstęgą białego, połyskliwego piasku w Point Pleasant Beach. Niósł ze sobą zwłoki, a właściwie to, co z nich pozostało. Na barkach i plecach dźwigał Anthony'ego Bruna. 198

Szedł na południe od popularnego mola Jenkinsona i znacznie nowszego Seaquarium. Zabite deskami arkady parku rozrywki przylegały do samej plaŜy. Małe, szare budynki były zniszczone, wyglądały na opustoszałe. W głowie, jak zwykle, rozbrzmiewała mu muzyka - najpierw „Clubland” Elvisa Costello, później dwudziesta pierwsza sonata fortepianowa Beethovena, wreszcie „Mother, mother” Tracy Bonham. Dzika bestia w jego wnętrzu nie uspokoiła się ani trochę, lecz przynajmniej słyszał rytm. Było piętnaście po trzeciej w nocy, wokół zupełna pustka - nie pojawili się jeszcze nawet rybacy łowiący z brzegu. Widział tylko jeden policyjny wóz patrolowy, ale policja w maleńkim miasteczku nad morzem to po prostu Ŝart. Pan Smith przeciwko gliniarzom z Keystone. Cały ten wzbudzający strach obszar nadmorski przypominał mu Laguna Beach, a w kaŜdym razie jej część turystyczną. Szczegółowo zapamiętał sklepiki ciągnące się wzdłuŜ Pacific Coast Highway w swoich rodzinnych stronach. Sprzedawano w nich wyroby z południowej Kalifornii: sandały Flogo, koszulki Stussy, wodoszczelne rękawice, impregnowane kombinezony i buty plaŜowe. Czuł charakterystyczny zapach wosku do smarowania desek. Zbudowany jak robotnik, miał duŜą siłę fizyczną. Niósł Anthony'ego Bruna na jednym ramieniu bez szczególnego wysiłku. Wyciął z jego ciała wszystkie najwaŜniejsze organy, więc pozostało niewiele. Anthony był teraz zwykłą skorupą, bez serca, wątroby, wnętrzności, płuc i mózgu. Thomas Pierce myślał o dochodzeniu kontynuowanym przez FBI. Osławione „polowania na ludzi” w wykonaniu Biura były stanowczo przereklamowane - ot, taki przeŜytek z chwalebnych czasów Johna Dilingera oraz Bonnie i Clyde'a. Wie dział, Ŝe ma rację, poniewaŜ od lat obserwował pogoń FBI za panem Smithem. Nie złapią go nigdy, nawet za sto lat. FBI szukało zawsze w niewłaściwych miejscach. Z pewnością robią „numery”, czyli wystawiają zwiększone siły, to ich firmowy trik. Obstawią lotniska, poniewaŜ prawdopodobnie spodziewają się, Ŝe on wyruszy do Europy. A co z asami biorącymi udział w tym pościgu, z ludźmi takimi jak Alex Cross? On juŜ zabijał, nie ma co do tego wątpliwości. MoŜe jest groźniejszy, niŜ się wydaje. Pierce rozkoszował się myślą, Ŝe Cross uczestniczy w tej akcji. Lubił współzawodnictwo. Niesione na plecach zwłoki zaczynały mu ciąŜyć, rozbolało go ramię. Nadchodził poranek, zaraz zacznie świtać. Niedobrze by było, gdyby znaleziono go na Point Pleasant Beach, dźwigającego poćwiartowane ciało. Poniósł Anthony'ego Bruna kilkadziesiąt metrów dalej, do miejsca, w którym na drewnianym rusztowaniu znajdował się biały, błyszczący fotel ratownika. Wspiął się po skrzypiących szczeblach i umieścił ciało na siedzeniu. Szczątki zamordowanego były obnaŜone, wystawione na publiczny widok. Jest na co popatrzeć. Anthony to teŜ wskazówka, o ile ktokolwiek w tym zespole poszukiwaczy ma choćby połowę mózgu i umie jej uŜyć jak naleŜy. - Nie jestem Obcym! Czy ktoś z was jest w stanie to pojąć!? - wołał Pierce, przekrzykując monotonny ryk oceanu. - Jestem człowiekiem. Zupełnie normalnym. Takim samym jak wy. 199

ROZDZIAŁ 112 To jest tylko rozgrywka myślowa - Thomas Pierce przeciwko nam wszystkim. W czasie, gdy ja przeszukiwałem jego mieszkanie w Bostonie, grupa agentów FBI udała się do południowej Kalifornii na spotkanie z rodziną Thomasa Pierce'a. Jego rodzice wciąŜ mieszkali na znanej nam farmie, gdzie Thomas dorastał pomiędzy Laguna a El Toro. Henry Pierce pracował jako lekarz w środowisku miejscowych robotników rolnych. śył skromnie, a jego rodzina cieszyła się nieposzlakowaną opinią. Pierce miał starszego brata i siostrę, którzy pracowali jako lekarze w północnej Kalifornii; opiekowali się biednymi, byli powszechnie szanowani. śadna z osób, z którymi rozmawiali analitycy FBI, nie mogła sobie wyobrazić, Ŝe Thomas jest mordercą. Zawsze był dobrym synem i bratem, zdolnym uczniem mającym bliskich przyjaciół i Ŝadnych wrogów. Thomas Pierce nie odpowiada Ŝadnej z typowych charakterystyk zabójców, jakie znam. Jest jedyny w swoim rodzaju. Nienaganny - oto słowo, jakie wyłoniło się ze sprawozdań analityków FBI. A moŜe Pierce nie chciał być taki nienaganny. Jeszcze raz przeanalizowałem artykuły prasowe i wycinki dotyczące Pierce^ od czasu zabójstwa Isabelli Calais. Bardziej intrygujące określenia zapisywałem na fiszkach o wymiarach trzy na pięć cali. Ich stos rósł w szybkim tempie. Laguna Beach - handlowe miasteczko nad morzem, trochę podobne do Point Pleasant i Boy Head,, Czy w przeszłości Pierce mordował w Laguna Beach? Czy teraz ta zaraza rozprzestrzenia się na północny wschód? Ojciec Pierce'a jest lekarzem. On sam nie został doktorem Pierce'em, ale jako student medycyny przeprowadzał sekcje zwłok. Czy zabijając szuka ludzkich cech? Studiuje istoty ludzkie, poniewaŜ obawia się, Ŝe sam nie ma kwalifikacji odpowiednich dla człowieka? Podczas studiów zajmował się dwiema dziedzinami - biologią i filozofią. Był wielbicielem lingwisty Noama Chomsky'ego. A moŜe to polityczne teksty Chomsky'ego wywarły na nim takie wraŜenie? W swoim komputerze uprawia gry słowne i matematyczne. Czego jeszcze nie zauwaŜyliśmy do tej pory? Czego ja nie dostrzegłem? Dlaczego Thomas Pierce zabił tych ludzi? Jest przecieŜ „nienaganny”.

ROZDZIAŁ 113 Pierce ukradł ciemnozielony kabriolet BMW w zamoŜnym, malowniczym, bardzo ładnym nadmorskim mieście Bay Head w New Jersey. Na rogu Wschodniej 200

Alei i ulicy Harris, to znaczy w najlepszej okolicy, włączył silnik, zwierając przewody, i zgarnął ten pojazd równie sprawnie jak kieszonkowiec działający na promenadzie koło Point Pleasant Beach. Był w tym bardzo dobry, miał aŜ nazbyt wysokie kwalifikacje na złodziejaszka. Z umiarkowaną prędkością pojechał na zachód przez Bricktown do Garden State Parkway. Po drodze słuchał muzyki: Talking Heads, Alanis Morissette, Melissa Etheridge, Blind Faith. Muzyka pomagała mu przeŜywać. Tak było zawsze, od lat chłopięcych. Po godzinie i piętnastu minutach wjechał do Atlantic City. Odetchnął z zadowoleniem. Natychmiast pokochał to miejsce - jego bezwstydną tandetność, niechlujność, szmatławą grzeszność, bezduszny charakter. Czuł się jak w domu. Zastanawiał się, czy geniusze z FBI powiązali juŜ wybrzeŜe Jersey z Laguna Beach. WjeŜdŜając do Atlantic City, spodziewał się, Ŝe zobaczy przepięknie utrzymany trawnik łagodnie schodzący w kierunku oceanu, surfingowcow z utlenionymi, kędzierzawymi włosami i ludzi grających dzień i noc w siatkówkę. Ale nie, nic z tego, to przecieŜ New Jersey. Jego prawdziwy dom, południowa Kalifornia, leŜy o tysiące mil stąd. Teraz nie wolno się pomylić. Zameldował się w hotelu „Bally's Park Place”. Kiedy znalazł się w swoim pokoju, zasiadł do telefonu. Chciał wejść w tutejszy klimat. Stanął przy szerokim oknie i patrzył na niewiarygodne wprost fale Atlantyku co chwila chłoszczące piaszczysty brzeg. W oddali widział Trump Plaza. Sławne, najdroŜsze apartamenty na szczycie głównego budynku przypominającego prom kosmiczny, który za moment oderwie się od ziemi. Tak jest, panie i panowie, naturalnie, jest taka reguła. Dlaczego nikt jej nie odkrył? Dlaczego zawsze towarzyszy mu brak zrozumienia? O drugiej w nocy Thomas Pierce przekazał śledzącym go funkcjonariuszom kolejną wiadomość pocztą głosową: Inez w Atlantic City.

ROZDZIAŁ 114 Do diabła z tym! Kilka godzin po odnalezieniu ciała Anthony'ego Bruna otrzymaliśmy kolejną wiadomość od Pierce'a. Zabrał się juŜ do następnej ofiary. Ruszyliśmy natychmiast. Dwa tuziny ludzi pospieszyły do Atlantic City, mozoląc się, aby on tam był, a osoba nosząca imię Inez nie została jeszcze zaszlachtowana, poddana „studiom” pana Smitha i następnie wyrzucona jak śmieć. WzdłuŜ autostrady do Atlantic City stały jaskrawe tablice z ogłoszeniami: Caesars Atlantic City, Harrah's, Merv Griffin's Resorts Casino Hotel, Trump's Castle, Trump Taj Mahal. Telefon 1-800-GAMBLER. To po prostu śmieszne. Inez, Atlantic City - te słowa nieustannie huczały mi w głowie. To brzmi jak Isabella. 201

W okręgowej kwaterze FBI uruchomiliśmy własny punkt dowodzenia - znajdował się w niewielkiej odległości od starego mola stalowego i tak zwanej Great Wooden Way. W małym biurze urzędowało zazwyczaj czterech agentów specjalizujących się w sprawach przestępczości zorganizowanej i hazardzie. W FBI nie uwaŜano ich za szczególnie obrotnych. Nie byli przygotowani do walki z dzikim, nieodgadnionym mordercą, który niegdyś sam pełnił funkcję agenta i to bardzo dobrego. Ktoś kupił plik gazet, które teraz leŜały zwalone na stos na stole konferencyjnym. Autorzy artykułów pierwszych stron dzienników wychodzących w Nowym Jorku, Filadelfii i Jersey zostali zmuszeni do wyruszenia w teren. KOSMICZNY ZABÓJCA ODWIEDZA WYBRZEśE JERSEY MORDERCA KPI Z FBI W ATLANTIC CITY POLOWANIE NA PANA SMITHA: Setki agentów federalnych tłoczą się na wybrzeŜu New Jersey BESTIA GRASUJE W NEW JERSEY! Sampson dotarł tu z Waszyngtonu. Był tak samo napalony na Pierce'a jak kaŜdy z nas. On, Kyle i ja pracowaliśmy wspólnie, rozwaŜając ewentualne następne posunięcia Pierce'a-pana Smitha. Współpracowała z nami Sondra Greenberg z Interpolu. Była bardzo zmęczona, miała silnie podkrąŜone oczy, ale znała Pier-ce'a i widziała większość miejsc zbrodni w Europie. - Czy on nie cierpi na cholerne rozdwojenie jaźni? - zapytał Sampson. - Smith i Pierce? Pokręciłem przecząco głową. - Robi wraŜenie, Ŝe cały czas panuje nad sobą. Postać Smitha stworzył dla innych celów. - Zgadzam się z Alexem - dodała siedząca po drugiej stronie stołu Sondra Greenberg - lecz jakie są te cele? - Sprawdzają się w działaniu, jakiekolwiek by były - wtrącił Kyle. - Doprowadził do tego, Ŝe goniliśmy pana Smitha przez pół świata. I gonimy nadal. Nikt jeszcze nie wziął Biura tak do galopu. - Nawet wielki Herbert Hoover? - zapytała Sondra, mrugając. - No cóŜ - odparł łagodniej Kyle - jako ewidentny psychopata czystej wody, Hoover był klasą sam w sobie. Wstałem z krzesła i zacząłem spacerować po pokoju. Rozbolał mnie zraniony bok, lecz nie chciałem, Ŝeby inni to zauwaŜyli. Wtedy na pewno staraliby się odesłać mnie do domu i pozbawić zabawy. Zresztą ruch niekiedy w takich sytuacjach pomaga. - On chce nam coś przekazać, ale komunikuje się w bardzo dziwny sposób. Inez? To imię ma nam przypomnieć o Isabelli. On ma obsesję na punkcie Isabelli. Powinniście obejrzeć jego mieszkanie w Cambridge. Czy Inez ma być substytutem Isabelli? Czy Atlantic City to substytut Laguna Beach? Czy zabrał Isabellę do do mu? Po co miałby przywozić Isabellę do domu? 202

Dalej rozwaŜałem w ten sam sposób: nieprawdopodobne kombinacje, swobodne skojarzenia, niepewność, strach, nieznośna frustracja. Miałem wraŜenie, Ŝe przez cały dzień i pół nocy Ŝadne z nas nie powiedziało nic sensownego, ale kto to moŜe wiedzieć na pewno. Pierce nie starał się nawiązać z nami nowego kontaktu. Nie otrzymaliśmy dalszych informacji. To nas nieco zdziwiło. Kyle obawiał się, Ŝe Pierce gdzieś wyjechał i będzie nas wodził za nos aŜ do kompletnego ogłupienia. W ciągu nocy i wczesnego rana w biurze przebywało sześć osób. Spaliśmy w ubraniach na krzesłach, na stole, na podłodze. Spacerowałem po pokoju, a tylko od czasu do czasu wychodziłem na zewnątrz, na połyskliwą, zasnutą mgłą promenadę. Na wszelki wypadek zabrałem ze sobą torbę słonych cukierków Fralingera i usiłowałem przyprawić się o ból brzucha. Na czym polega jego system logiczny? Pan Smith jest postacią wykreowaną przez Pierce'a, to jego Mr. Hyde. Jaką misję spełnia Smith? Dlaczego zjawił się tutaj? - myślałem, przechadzając się po pustym deptaku i od czasu do czasu mówiąc do siebie. Czy Inez to Isabella? To nie moŜe być aŜ tak proste. Pierce nie ułatwiłby nam sprawy w taki sposób. Inez nie jest Isabella. Była tylko jedna Isabella. Jeśli tak, to dlaczego Pierce ciągle morduje? Kiedy doszedłem do rogu Park Place i Boardwalk, uśmiechnąłem się. Monopol. Czy chodzi o odmianę tej gry? Czy naprawdę o to chodzi? Wróciłem do biura FBI i postanowiłem się przespać, choćby, kilka godzin. Pierce jest tutaj. Pan Smith teŜ.

ROZDZIAŁ 115 Płaski, cichy obszar z piaskami i łąkami - wspaniały pas oceanicznej plaŜy ciągnący się przez wiele mil. Jaskrawe słońce, skrzące się fale, piana, rozległy widok - tu i ówdzie widoczny w oddali Ŝagiel. Tak Walt Whitman napisał o Atlantic City sto lat temu. Jego słowa znalazły się teraz na ścianie stoiska z pizzą i hot dogami. Poeta byłby zaskoczony, widząc swoje wersety potraktowane w taki sposób. Około dziesiątej rano wybrałem się na kolejny spacer nadmorską promenadą. Była sobota, panował wielki upał, słońce świeciło, więc mimo wczesnej pory ulegająca erozji plaŜa juŜ zapełniła się zwolennikami morskich i słonecznych kąpieli. Do tej pory nie odnaleźliśmy Inez. Nie otrzymaliśmy Ŝadnej wskazówki. Nie mieliśmy pojęcia, kim ona jest. Odnosiłem nieprzyjemne wraŜenie, Ŝe Thomas Pierce obserwuje nas i Ŝe niespodziewanie mogę się na niego natknąć w tym gęstym, omdlewającym z gorąca 203

tłumie. Wziąłem ze sobą pager na wypadek, gdyby chciał się z nami skontaktować w terenowym biurze FBI. W tej chwili nie mogliśmy zrobić nic więcej. Pierce-Smith panował nad sytuacją, nad naszym Ŝyciem. Szaleniec rządzi planetą. Tak to dokładnie wyglądało. Zatrzymałem się koło mola Steeplechase i Resorts Casino Hotel. W palących promieniach słońca wczasowicze taplali się w wysokiej, zakręcającej przy boi tali. Wyglądali na zadowolonych, nie zwracali uwagi na nic innego. No i bardzo dobrze. Tak właśnie powinno być - zacząłem myśleć o Jannie i Damonie, o mojej rodzinie, o Christine. Ona tak bardzo nalegała, Ŝebym zrezygnował z tej pracy - trudno mieć o to do niej pretensję. Nie wiedziałem jednak, czy zdobędę się na odejście z policji. „Lekarzu, lecz się sam.” MoŜe zresztą kiedyś do tego dojdzie. Kontynuowałem przechadzkę po deptaku, usiłując przekonać samego siebie, Ŝe zrobiliśmy wszystko, co moŜna zrobić, Ŝeby schwytać Pierce'a. Minąłem Fralingera, a potem sklep James Candy i stary Peanut Shoppe, przy którym w niemal czterdziestostopniowym upale krąŜył odziany w kostium pan Peanut. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu z powodu nasuwającego się skojarzenia, gdy mijałem Muzeum Ripleya pod nazwą „Chcesz, to wierz”, gdzie moŜna obejrzeć pukiel włosów Jerzego Waszyngtona i stół do ruletki zrobiony z cukierków. Nie, ja w to nie wierzę. Nie sądzę, aby mógł uwierzyć ktokolwiek z naszego zespołu kryzysowego, a jednak tu przyjechaliśmy. Dźwięk pagera wyrwał mnie z zamyślenia. Pobiegłem do najbliŜszego telefonu. Pierce przekazał kolejną wiadomość. Kyle i Sampson zdąŜyli juŜ wybiec na promenadę. Morderca znajdował się w pobliŜu stalowego mola. Twierdził, Ŝe Inez jest z nim! Powiedział, Ŝe jeszcze zdąŜymy ich ocalić! Powiedział wyraźnie - ich. Nie powinienem tak szybko biegać. Czułem pulsowanie i straszny ból w boku. Nigdy w Ŝyciu nie znajdowałem się w tak złej formie i wcale mi się to nie podobało. Dawniej nie byłem taki wraŜliwy i bezbronny. W końcu zrozumiałem: w gruncie rzeczy boję się Pierce'a i pana Smitha. Zanim dotarłem do stalowego mola, miałem zupełnie przepocone ubranie i z trudem oddychałem. Ściągnąłem koszulkę i wtopiłem się w tłum rozebranych wczasowiczów. Mijałem staroświeckie autobusy i nowoczesne wozy, rowery typu tandem i ludzi biegających dla sportu. ObandaŜowany, oblepiony opatrunkami, wyglądałem prawdopodobnie na uciekiniera z miejscowego pogotowia ratunkowego. Nie mogłem jednak spokojnie ustać na plaŜy w Atlantic City. Obok sprzedawca lodów z wielkim pudłem na ramieniu wołał: Zafunduj swemu językowi lodową zjeŜdŜalnię! Kupuj moje Fudgy Wudgies! Czy Thomas Pierce przygląda się temu i śmieje się z nas? MoŜe przebrał się za lodziarza? W tym podekscytowanym tłumie mógł być kimkolwiek. Osłaniając oczy przed raŜącym słońcem, zacząłem obserwować plaŜę. ZauwaŜyłem ukrywających się w tłumie policjantów i funkcjonariuszy FBI. Wszędzie pełno ludzi - nie mniej niŜ pięćdziesiąt tysięcy. Z jednego z pobliskich 204

hoteli docierał do mnie przytłumiony odgłos elektronicznych dzwonków w automatach do gry. Inez, Atlantic City. BoŜe! Szaleniec grasujący w pobliŜu słynnego stalowego mola. Wypatrywałem Sampsona lub Kyle'a, ale nigdzie ich nie zauwaŜyłem. Szukałem Pierce'a, Inez, pana Smitha. Usłyszałem podniesiony głos i zatrzymałem się. Tu FBI.

ROZDZIAŁ 116 Głos dobiegał z megafonu, zamontowanego prawdopodobnie w jednym z hoteli albo na policyjnym radiowozie. - „Tu FBI” - oznajmił Kyle Craig. - Nasi agenci znajdują się na plaŜy. Prosimy, aby państwo współpracowali z nimi i z policją z Atlantic City. Nie ma powodu do najmniejszego niepokoju. Prosimy o współpracę z funkcjonariuszami policji. W tłumie zapanował dziwny spokój. Wszyscy zaczęli się rozglądać, szukając agentów FBI. Faktycznie, nie ma powodu do niepokoju - w kaŜdym razie do chwili, gdy znajdziemy Pierce'a. Dopóki nie odkryjemy pana Smitha operującego kogoś na środku zatłoczonej plaŜy. Poszedłem w kierunku osławionego mola, zarazem centrum rozrywki, gdzie jako młody chłopak widziałem słynnego nurkującego konia. Ludzie stali w płytkiej wodzie, patrząc na brzeg. Przypomniał mi się film „Szczęki”.* „Thomas Pierce kontroluje sytuację.” Czarny helikopter Belljet kołysał się w powietrzu jakieś pięćdziesiąt metrów od brzegu. Na pomocnym wschodzie pojawił się drugi śmigłowiec. Początkowo zbliŜył się do nas, po czym odleciał w kierunku hotelu „Taj Mahal”. W obu helikopterach siedzieli przyczajeni strzelcy wyborowi. Mógł ich teŜ zobaczyć Pierce i ludzie na plaŜy. Wiedziałem, Ŝe w pobliskich hotelach rozlokowano snajperów FBI. Pierce z pewnością się tego spodziewa. Był przecieŜ w FBI. Wie wszystko, co my zrobimy. Ma nad nami przewagę i wykorzystuje ją na naszą niekorzyść. W rezultacie wygrywa. Niedaleko mola powstało jakieś zamieszanie. Jedni podchodzili, Ŝeby lepiej widzieć, inni oddalali się jak najszybciej. Ruszyłem w tamtym kierunku. Hałas na plaŜy wzmagał się. Z magnetofonu dobiegała muzyka En Vogue. W powietrzu unosił się zapach słodyczy, piwa i hot dogów. Pobiegłem wzdłuŜ stalowego mola, wspominając nurkującego konia i Lucy, słonicę z Margate z dawnych, dobrych czasów. Przed sobą zobaczyłem Sampsona i Kyle'a. Pochylali się nad czymś. „BoŜe wielki! Jezu, nie! Inez, Atlantic City!” Mój puls wymykał się spod kontroli. 205

To nic dobrego. Ciemnowłosa nastolatka płakała, wtulona w pierś starszego męŜczyzny. Inni spoglądali na zwłoki niechlujnie owinięte plaŜowym kocem. Nie wiedziałem, w jaki sposób zwłoki się tu znalazły - ale przecieŜ są. „Inez, Atlantic City. To musi być ona.” Zamordowana kobieta miała długie, bardzo jasne włosy i lekko purpurową, woskową skórę. Wyglądała na niewiele ponad dwadzieścia lat. W takich warunkach trudno dokładnie określić wiek. Oczy zapadły się na skutek utraty płynów, jej wargi i paznokcie zbladły. Morderca przeprowadził operację na Inez: Ŝebra i chrząstki rozkroił, odsłonił płuca, przełyk, tchawicę i serce. „Inez brzmi jak Isabella. Pierce wiedział o tym. Wyrwał Inez serce.” Jajniki i jajowody ułoŜył równo obok ciała. Wyglądały jak para kolczyków i naszyjnik. PlaŜowicze zaczęli nagle wskazywać coś na powierzchni oceanu. Spojrzałem w tamtą stronę, osłaniając oczy dłonią. Na północy pojawił się samolot śmigłowy, powoli leciał wzdłuŜ wybrzeŜa. Takie maszyny zazwyczaj wynajmuje się do prezentowania reklam. Na kilkunastometrowych transparentach ogłaszają się przewaŜnie lokalne hotele, bary, restauracje i kasyna. Za ogonem przybliŜającego się, terkoczącego samolotu powiewał jakiś napis. Nie mogłem uwierzyć w to, co czytam. Oto kolejna wiadomość dla nas. Pan Smith wyjechał! Do zobaczenia.

ROZDZIAŁ 117 Wczesnym rankiem następnego dnia wracałem do Waszyngtonu. Musiałem zobaczyć dzieci, chciałem pospać we własnym łóŜku, znaleźć się daleko, jak najdalej od Thomasa Pierce'a i jego monstrualnego tworu - pana Smitha. Okazało się, Ŝe Inez była hostessą w miejscowej agencji towarzyskiej. Pierce wezwał ją do swego pokoju w „Bally's Park Place”. Zaczynałem wierzyć, Ŝe teraz stać go na intymność jedynie ze swymi ofiarami, ale co takiego popychało go do tych okropnych morderstw? Dlaczego Inez? Dlaczego wybrzeŜe Jersey? Musiałem uciec od tego na parę dni, a choćby tylko na kilka godzin, jeŜeli nie uda się aa dłuŜej. My przynajmniej nie mieliśmy innych nazwisk ani miejsca, do którego moŜna się oddalić. Z Atlantic City zatelefonowałem do Christine, pytając, czy tego dnia zje kolację ze mną i moją rodziną. Zgodziła się bardzo chętnie. Powiedziała, Ŝe będzie „cała w dzwoneczkach”. Bardzo miło to słyszeć. To najlepsze lekarstwo na moje dolegliwości. 206

Jej głos towarzyszył mi przez całą drogę do Waszyngtonu. Będzie tam, „cała w dzwoneczkach”. Damon, Jannie i ja spędziliśmy pracowity poranek na przygotowaniu przyjęcia. Zakupy zrobiliśmy w Citronelli i Giancie. Veni, vidi, Visa. Prawie udało mi się wyrzucić z pamięci Pierce'a, jednak na zakupy zabrałem pistolet ukryty w futerale przymocowanym do ncogi. W Giancie Damon wyrwał się naprzód, by znaleźć R.C. Colę i chipsy tortilla. Pozwoliło mi to porozmawiać z Jannie. Wiedziałem, Ŝe nie moŜe się juŜ doczekać, Ŝeby się wygadać. Zawsze wyczuwam takie rzeczy. Ona ma wspaniałą, bardzo Ŝywą wyobraźnię. Chciałem się dowiedzieć, co jej chodzi po główce. Jannie podjęła się pchania wózka z zakupami - metalowa rączka znajdowała się trochę powyŜej linii jej oczu. Przyglądała się; róŜnorodnym produktom zboŜowym, szukając najatrakcyjniejszej ceny. Mama Nana nauczyła ją trudnej sztuki robienia zakupów spoŜywczych, i teraz Jannie potrafi szybko i skutecznie liczyć w pamięci. - Pogadaj ze mną - powiedziałem. - Mamy mnóstwo czasu. Tatuś wrócił do domu. - Na dziś. Zaczęła mi brzęczeć koło ucha. - Nie jest łatwo być zielonym - wtrąciłem. To nasz ulubiony Ŝarcik - pozdrowienia od Kermita z „Muppet Show”. Ale dzisiaj nie zareagowała na te słowa. Nic nie utarguję. To nie pójdzie tak łatwo. - Jesteście na mnie źli, ty i Damon? zapytałem najdelikatniej, jak mogłem Powiedz prawdę, koleŜanko. Trochę złagodniała. - Och, właściwie nie o to chodzi, tatusiu. Ty robisz, co moŜesz - odpowiedziała. W końcu zaakceptowała mój punkt widzenia. - Starasz się, prawda? Ale jest cięŜko, gdy wyjeŜdŜasz z domu. Tęsknię za tobą. Jest inaczej, kiedy ciebie nie ma. Pokiwałem głową i uśmiechnąłem się, myśląc, skąd u niej biorą się takie myśli. Mama Nana przysięga, Ŝe Jannie ma swój własny rozum. - Zgadzasz się na takie potrawy? - zapytałem, próbując nadal przełamywać lody. - Tak, oczywiście - rozpromieniła się nagle. - To Ŝaden kłopot. Uwielbiam proszone kolacje. - A Damon? Czy nie ma nic przeciwko temu, Ŝe wieczorem przyjdzie Christine? - naciskałem moją powierniczkę. - Trochę się boi, bo to dyrektorka naszej szkoły. Ale teŜ jest zadowolony. Znasz Damona. To facet. Przytaknąłem. - Fakt. A więc z kolacją nie ma sprawy? Nie jesteś ani trochę wystraszona? Jannie pokręciła głową. - Nie. To nie to. Kolacji się nie boję. Kolacja to kolacja. Jest bardzo bystra i taka subtelna, jak na swój wiek. Wydawało mi się, Ŝę rozmawiam z bardzo mądrym, dorosłym człowiekiem. Jannie jest teŜ poetką i filozofem. 207

Pewnego dnia okaŜe się konkurentką Mayi Angelou i Toni Morrison. Bardzo mi się to podoba. - Czy ty musisz się za nim uganiać? Za tym dupkiem, panem Smithem? - zapytała wreszcie i sama sobie odpowiedziała: Chyba musisz. - Robię, co mogę - powtórzyłem jak echo. Jannie wspięła się na palce. Pochyliłem się, ale nie tak nisko, jak zwykle. Dostałem całusa w policzek, sympatycznego „smackera” - jak nazywa pocałunki. - Buuu! - rozległo się zza stoiska z napojami, skąd podglądał nas Damon. Widziałem jego głowę na tle czerwono-biało-niebieskich butelek i puszek pepsi-coli. Przyciągnąłem go do siebie i pocałowałem w policzek, a potem w czubek głowy. Tuliłem go tak, jak mój ojciec tulił mnie wiele lat temu. Daliśmy niezły spektakl w przejściu między sklepowymi półkami. Sympatyczny spektakl. BoŜe, jak ja kocham tę dwójkę, i jak dręczący dylemat się z tym wiąŜe. Przypięty do nogi glock waŜył tonę, a grzał niczym rozpalony pogrzebacz. Chciałbym go zdjąć i juŜ nigdy nie brać ze sobą. Oczywiście wiedziałem, Ŝe nie mogę tego zrobić. Thomas Pierce wciąŜ jest na wolności, gdzieś się czai, tak samo jak pan Smith i cała reszta. Z jakiegoś powodu uwaŜałem, Ŝe jestem odpowiedzialny za trzymanie ich z dala, za zapewnienie ludziom większego bezpieczeństwa. - Ziemia do taty - odezwała się Jannie. Miała trochę zafrasowaną minkę. Widzisz? Znowu odjechałeś. Byłeś z panem Smithem, prawda?

ROZDZIAŁ 118 „Christine moŜe cię uratować. JeŜeli w ogóle jest ktoś, kto moŜe to zrobić, jeŜeli moŜliwe jest, abyś teraz został uratowany.” Dojechałem do domu Christine około wpół do siódmej wieczorem. Wcześniej zapowiedziałem, Ŝe odbiorę ją z Mitchellville. Znowu rozbolał mnie bok, czułem się bardzo źle, ale za nic nie przepuściłbym takiej okazji. Podeszła do drzwi frontowych w jasnej, pomarańczowej sukience i sandałkach na wysokich obcasach. Wyglądała wspaniale. Miała teŜ spinkę w kształcie sztabki z maleńkimi srebrnymi dzwoneczkami. A więc rzeczywiście jest „w dzwoneczkach”. - Dzwoneczki - uśmiechnąłem się. - Jasne. Myślałeś, Ŝe Ŝartuję. Wziąłem ją w ramiona na progu domu z czerwonej cegły, wśród kwitnących czerwonych i białych kwiatów, wśród pnących róŜ. Mocno przytuliłem Christine do piersi, zaczęliśmy się całować. Zatraciłem się w jej słodkich, miękkich ustach, w uścisku ramion. Uniosłem dłonie i delikatnie głaskałem ją po policzkach, nosie, powiekach. To zbliŜenie wstrząsnęło mną, wywołało jakieś wyjątkowe, potęŜne uczucie. Było mi tak dobrze, tak wspaniale. Tęskniłem do niej od dawna. 208

Otworzyłem oczy. Christine patrzyła na mnie. Miała najbardziej wyraziste oczy, jakie kiedykolwiek widziałem. - Uwielbiam, jak mnie obejmujesz, Alex - wyszeptała, choć jej oczy mówiły znacznie więcej. - Kocham twój dotyk. Weszliśmy do domu, nie przerywając pocałunku. - Czy mamy czas? - zapytała ze śmiechem. - Ciii! Bylibyśmy szaleni, gdybyśmy go nie znaleźli. A przecieŜ nie jesteśmy szaleni. - Oczywiście, Ŝe jesteśmy. Jasnopomarańczowa sukienka opadła na podłogę. Bardzo lubię dotykać jedwabiu, ale jeszcze bardziej nagiej skóry Christine. Miała na sobie Shalimar - to równieŜ mi odpowiadało. Odnosiłem wraŜenie, Ŝe juŜ wcześniej byłem tu z nią, moŜe tylko w marzeniach. Działo się tak, jak gdybym przeŜywał chwilę, którą od dawna znałem z wyobraźni. I oto nadeszła. Pomogła mi przy zdejmowaniu białego, koronkowego staniczka. Wspólnie zsunęliśmy pasujące do kompletu majteczki - nasze ręce współpracowały bardzo zgodnie. Teraz byliśmy całkiem nadzy, jeśli pominąć wspaniały naszyjnik z ognistym opalem na szyi Christine. Przypomniał mi się wiersz sławiący magiczną nagość kochanków, która jednak potrzebuje odrobiny biŜuterii. Czy to Baudelaire? Delikatnie ugryzłem ją w ramię. ZrewanŜowała się tym samym. Mięśnie miałem tak napięte, Ŝe ugryzienie zabolało mnie, lecz był to ból bardzo przyjemny, kojący. Kochałem tę kobietę bez pamięci, podniecała mnie kaŜdą cząstką swej istoty. - Wiesz, Ŝe doprowadzasz mnie prawie do szaleństwa - szepnąłem. - Tylko prawie? Przesuwałem wargi w dół po jej piersiach i brzuchu. Czułem lekki zapach perfum. Całowałem ją pomiędzy nogami - zaczęła najpierw cicho, a później coraz głośniej wymawiać moje imię. Wszedłem w Christine na stojąco, pod kremową ścianą bawialni; moŜna było odnieść wraŜenie, Ŝe usiłujemy wbić się w tę ścianę naszymi ciałami. - Kocham cię - szeptałem. - Kocham cię, Alex. Była taka silna, delikatna i wdzięczna zarazem. Tańczyliśmy ze sobą, i to wcale nie w sensie metaforycznym. Tańczyliśmy naprawdę. Uwielbiałem dźwięk jej głosu, cichy krzyk, pieśń, jaką przy tym śpiewała. Ja równieŜ śpiewałem. Od wielu lat po raz pierwszy odnalazłem swój głos. Nie wiem, jak długo trwało nasze zbliŜenie. Czas przestał istnieć. Był w tym jakiś element wieczności, a równocześnie coś bardzo realnego i w pełni teraźniejszego. Christine i ja ociekaliśmy potem. Ściana za moimi plecami zrobiła się śliska i wilgotna. Początkowy dziki rytm, kołysanie, obracanie się przeszło w wolniejsze, lecz jeszcze mocniejsze tempo. Byłem przekonany, Ŝe bez takiej pasji nie moŜe istnieć prawdziwe Ŝycie. Ledwie poruszałem się w jej wnętrzu. Oplotła mnie ciasno, zdawało mi się, Ŝe czuję granicę jej ciała. Wbiłem się jeszcze głębiej, Christine objęła mnie jeszcze 209

ciaśniej. Zaczęliśmy się zderzać, starając się być jak najbliŜej. DrŜeliśmy, zbliŜając się coraz bardziej. Christine doszła do szczytu - przeŜyliśmy równoczesny orgazm. Tańczyliśmy i śpiewaliśmy. Czułem, jak rozpływam się w jej wnętrzu. Oboje powtarzaliśmy szeptem: tak, tak, tak, tak, tak, tak. Tutaj nikt nas nie mógł dotknąć, ani Thomas Pierce, ani nikt inny. - Słuchaj, czy juŜ mówiłem, Ŝe cię kocham? - Tak, ale powiedz to jeszcze raz.

ROZDZIAŁ 119 Dzieciaki są znacznie bardziej przemyślne, niŜ nam się zazwyczaj wydaje. Wszystko wiedzą, i to często wcześniej niŜ dorośli. - Spóźniliście się! Złapaliście gumę czy po prostu migdaliliście się? - dopytywała Jannie, kiedy zajechaliśmy przed dom. Ona czasami potrafi mówić bez Ŝenady okropne rzeczy, co zresztą uchodzi jej płazem. Dobrze o tym wie i próbuje, na ile moŜe sobie pozwolić. - Migdaliliśmy się - odpowiedziałem. - Jesteś zadowolona? - Owszem - uśmiechnęła się Jannie. - Właściwie nawet się nie spóźniliście. Jesteście na czas. Trafiliście idealnie. Kolacja z Naną i dziećmi nie była męczącym, lecz bardzo sympatycznym, zabawnym wydarzeniem. W końcu po to warto być w domu. Wszyscy przyłączyliśmy się do ubierania stołu i podawania potraw, a potem beztrosko poświęciliśmy się jedzeniu. Posiłek składał się z rybnych filetów, smaŜonych ziemniaków, fasolki i maślanych biszkoptów. Wszystko podane na gorąco, znakomicie przygotowane przez Nanę, Jannie i Damona. Na deser - sławne w całym świecie cytrynowe ciasto Nany. Zrobiła je specjalnie na cześć Christine. Jestem zwolennikiem prostej, choć w gruncie rzeczy skomplikowanej prawdy, Ŝe człowiek szuka w Ŝyciu radości. Przy naszym stole widać ją było w sposób oczywisty w rozpromienionych oczach Nany, Damona i Jannie, a takŜe w spojrzeniu Christine. Obserwując ją podczas jedzenia, pomyślałem, Ŝe gdyby chciała, mogłaby zostać kimś sławnym, ale ona wybrała zawód nauczycielki - kochałem ją za to. Opowiadaliśmy anegdoty od lat powtarzane w naszej rodzinie i zawsze przypominane przy takich okazjach. Nana była oŜywiona i wesoła przez cały wieczór. Poradziła nam, jak sobie radzić ze starzeniem się: JeŜeli nie moŜna sobie czegoś przypomnieć, najlepiej o tym zapomnieć. Potem grałem na pianinie i śpiewałem piosenki w stylu rythm and blues. Jannie dała popis, tańcząc cakewalk przy wtórze jazzowej wersji „Blueberry Hill”. Nawet Nana pokołysała się przez chwilę, i robiła to znakomicie, choć cały czas narzekała: Zupełnie nie umiem tańczyć, nigdy nie umiałam. 210

W pamięci utkwiła mi jedna chwila, jeden obraz - jestem pewien, Ŝe nie zapomnę go do końca Ŝycia. Było to zaraz po skończeniu kolacji, kiedy sprzątaliśmy w kuchni. Ja zmywałem naczynia nad zlewem i sięgając po sztućce, nagle zatrzymałem się. Christine trzymała Jannie w ramionach - tak pięknie razem wyglądały. Nie miałem pojęcia, jak doszło do tej sceny, ale obie śmiały się w bardzo naturalny sposób. Po raz pierwszy zobaczyłem, jak Jannie i Damon tęsknią za matką. Radość - oto właściwe słowo. Tak łatwo je powiedzieć, a niekiedy tak trudno znaleźć. Nazajutrz rano musiałem wracać do pracy. Ciągle byłem pogromcą smoków.

ROZDZIAŁ 120 Zamknąłem się, by móc w samotności pomyśleć, poddać się obsesji na tle Thomasa Pierce'a i pana Smitha. Poinformowałem Kyle'a Craiga o moich przewidywaniach co do następnych posunięć Pierce'a i środków ostroŜności, jakie powinniśmy rozwaŜyć. Wyznaczono agentów do obserwacji apartamentu Pierce'a w Cambridge. Inni funkcjonariusze obozowali w okolicy jego domu rodzinnego w Laguna Beach, a nawet przy grobie Isabelli Calais. „Pierce był zakochany w Isabelli Calais! Ona była dla niego tą jedną, jedyną!” Isabella i Thomas Pierce! To jest klucz - jego obsesyjna miłość do tej dziewczyny. Cierpi z powodu winy, z którą nie moŜe sobie poradzić - zapisałem w notatniku. JeŜeli moja hipoteza jest słuszna, to jakich wskazówek nam brakuje? Po powrocie do Quantico zespół analityków FBI usiłował rozwiązać ten problem na papierze. Wszyscy blisko współpracowali z Pierce'em w zespole nauk behawioralnych. W sylwetce i przeszłości Pierce'a nie znaleziono absolutnie nic, co by pasowało do psychopatycznych morderców, z jakimi wcześniej mieli do czynienia. Pierce nigdy nie był wykorzystywany seksualnie ani poszkodowany w sensie fizycznym. W jego przypadku nie moŜna mówić o Ŝadnej przemocy - przynajmniej nam nic o tym nie wiadomo. Nie mieliśmy teŜ Ŝadnego ostrzeŜenia, Ŝadnej sugestii, Ŝe moŜe być szalony. I nagle taki numer. On jest jedyny w swoim rodzaju. Nigdy nie znano bestii podobnej do niego. Nie istnieją precedensy. Zapisałem: Thomas Pierce był bardzo zakochany. Ty równieŜ jesteś zakochany. Co to znaczy - zamordować jedyną na świecie osobę, którą się kocha? 211

ROZDZIAŁ 121 Nie byłem w stanie wykrzesać z siebie ani odrobiny sympatii lub nawet śladu uczuć dla Pierce'a. Nienawidziłem go i tych jego okrutnych morderstw z zimną krwią bardziej niŜ któregokolwiek innego mordercy, z jakim się zetknąłem włącznie z Sonejim. Kyle Craig i Sampson czuli to samo, podobnie jak większość ludzi z Federalnego Biura Śledczego, a szczególnie pracownicy zespołu nauk behawioralnych. Znajdowaliśmy się w stanie prawdziwego wrzenia. Mieliśmy obsesję na punkcie powstrzymania Pierce'a. Czy wykorzystywał ten fakt, Ŝeby doprowadzić nas do obłędu? Następnego dnia pracowałem w domu. Zamknąłem się w swoim pokoju z komputerem, kilkoma ksiąŜkami i notatkami robionymi w miejscach zbrodni. Oderwałem się tylko na chwilę, by odprowadzić Damona i Jannie do szkoły, a potem szybko zjeść śniadanie w towarzystwie Nany. Miałem usta pełne jedzenia - jajek na miękko i grzanek - kiedy Nana pochyliła się nad stołem i przypuściła na mnie podstępny atak w typowym dla siebie stylu. - Czy mylę się, uwaŜając, Ŝe nie zamierzasz dyskutować ze mną na temat tych morderstw, którymi się teraz zajmujesz? - zapytała. - Wolałbym raczej porozmawiać o pogodzie albo czymkolwiek innym. Twój ogródek wygląda wspaniale. Masz piękne włosy. - Wszyscy bardzo lubimy Christine, Alex. Ona nas po prostu oczarowała. To na wypadek, gdybyś chciał wiedzieć i zapomniał zapytać. Ta znajomość to najlepsza rzecz, jaka cię spotkała od czasów Marii. No, mów, co zamierzasz z tym zrobić? Jakie masz plany? Zrobiłem nieszczęśliwą minę, ale musiałem się uśmiechnąć, obserwując poranną ofensywę Nany. - Przede wszystkim chcę skończyć wspaniałe śniadanie, które przyrządziłaś. Potem zajmę się tą cholerną robotą w swoim pokoju. Co ty na to? - Nie wolno ci jej stracić, Alex. Nie dopuść do tego - Nana wypowiedziała jednocześnie radę i ostrzeŜenie. - Ale ty przecieŜ nie będziesz słuchał starej, niedołęŜnej kobiety. Zresztą, co ja mogę wiedzieć? PrzecieŜ ja tu tylko gotuję i sprzątam. - I mówisz - odparłem z pełnymi ustami. - Nie zapominaj, Ŝe jeszcze mówisz, staruszko. - Nie tylko mówię, rozkoszniaczku. Potrafię teŜ dokonać rozsądnej analizy psychologicznej, a czasem rozweselić i znakomicie doradzić. - Mam dokładny plan rozgrywki - odrzekłem, kończąc temat. - Lepiej, Ŝebyś miał plan zwycięstwa. - Nana zawsze musi mieć ostatnie słowo. - Alex, jeŜeli ją stracisz, nigdy sobie tego nie wybaczysz. Spacer z dziećmi i rozmowa z Naną wyraźnie mnie oŜywiły. Resztę przedpołudnia spędziłem, pracując przy swoim starym biurku. Miałem jasny umysł, dobrze mi się myślało. 212

Na ścianach sypialni wieszałem kartki z zapisanymi uwagami i teoriami, wysnuwałem teŜ następne teorie na temat Thomasa Pierce'a. Nastąpiła inflacja pomysłów. Siedząc w swoim pokoju, miałem wraŜenie, Ŝe wiem, co robię, lecz w przeciwieństwie do powszechnej opinii, taki punkt widzenia prawie zawsze bywa zwodniczy. Miałem setki tropów, ale brakowało mi tego jednego - najwaŜniejszego. Przypomniałem sobie wiadomość, jaką pan Smith przekazał kiedyś Pierce'owi, a którą ten ostatni dał następnie FBI: Tkwiący w nas „bóg” nadaje prawa i jest władny je zmieniać. A Bóg znajduje się w nas. Te słowa wydały mi się znajome, więc w końcu postanowiłem ustalić, skąd pochodzą. Był to cytat z Josepha Campbella, amerykańskiego mitologa i znawcy folkloru, który wykładał w Harwardzie, kiedy Pierce tam studiował. Spróbowałem podejść do tej zagadki z innej strony. Zaintrygowały mnie zwłaszcza dwa tematy. Po pierwsze, Pierce'a interesowały zagadnienia językowe. W Harwardzie studiował lingwistykę. Podziwiał Noama Chomsky'ego. A więc, co z językiem i słowami? Po drugie, Pierce jest znakomicie zorganizowany. Świadomie stwarzał fałszywe wraŜenie, Ŝe pan Smith działa w sposób przypadkowy. Celowo wyprowadził w pole FBI i Interpol. Od samego początku Pierce zostawiał ślady. Niekiedy zupełnie oczywiste. Morderstwo, kara. Czy Thomas Pierce sam wymierza sobie karę, czy teŜ karze innych? Teraz z pewnością chce uderzyć we mnie z całej siły. MoŜe i na to zasługuję. Około trzeciej po południu wyszedłem na spacer, zamierzając odebrać Damona i Jannie z Sojourner Truth School. Dzieciom wprawdzie wolno samym wracać do domu, ale bardzo się za nimi stęskniłem. Musiałem zobaczyć je jak najszybciej, nie mogłem się powstrzymać. Poza tym rozbolała mnie głowa i chciałem się przejść, oderwać od tych wszystkich myśli. Na podwórzu szkoły zauwaŜyłem Christine otoczoną przez małe szkraby. Przypomniałem sobie, jak bardzo chce mieć własne maleństwo. Wyglądała na szczęśliwą, a dzieciaki na zadowolone, Ŝe są razem z nią. Pewnie, kaŜdy byłby zachwycony. Miała na sobie oficjalny, granatowy kostium, ale kiedy wywijała skakanką, wyglądała bardzo naturalnie. Uśmiechnęła się, widząc, jak zbliŜam się do niej przez pełen dzieciaków dziedziniec. Ten uśmiech ukoił dręczące mnie niepokoje. - Popatrzcie, kto się wybrał na przechadzkę - powiedziała. - Skuś baba na dziada. - Kiedy byłem w ogólniaku - powiedziałem, a ona w dalszym ciągu kręciła róŜową skakanką - w drugiej klasie i później miałem dziewczynę ze szkoły Johna Carrolla. - No, no! Sympatyczna katolicka panienka? Biała bluzka, spódniczka w kratę, tradycyjne buty? 213

- Bardzo miła. Teraz jest botanikiem. Fajnie, prawda? Chodziłem aŜ na South Carolina Avenue w nadziei, Ŝe uda mi się z nią spotkać choć na parę minut po lekcjach. Byłem powaŜnie zadurzony. - To pewnie przez te buty. Czy zamierzasz powiedzieć, Ŝe znowu się zadurzyłeś? - roześmiała się Christine. Dzieci nie mogły nas rozumieć, lecz teŜ się śmiały. - Jestem bardziej niŜ zadurzony. Wpadłem po same uszy. - A to świetnie - ciągnęła, nie przerywając zabawy ze skakanką - bo ja tak samo. I kiedy wreszcie skończysz tę swoją sprawę, Alex... - Co tylko zechcesz, tylko powiedz. Jej oczy pojaśniały jeszcze bardziej. - Chodzi o weekend z dala od tego wszystkiego. MoŜe w jakiejś wiejskiej gospodzie, choć kaŜde ustronie będzie dobre. Tak bardzo chciałem ją wziąć w ramiona. Marzyłem o pocałowaniu jej tu, zaraz, ale dobrze wiedziałem, Ŝe na szkolnym placu nie jest to moŜliwe. - No to zaklepane - odrzekłem. - Obiecuję. - Trzymam cię za słowo. Po same uszy, mówisz? Fajnie. Sprawdzimy podczas naszego weekendu.

ROZDZIAŁ 122 Po powrocie do domu zabrałem się znowu do sprawy Pierce'a - pracowałem aŜ do kolacji. Szybko przełknąłem posiłek złoŜony z hamburgerów i soku owocowego, Nana i dzieci jadły razem ze mną. Oberwało mi się za to, Ŝe jestem takim nieuleczalnym, niepoprawnym pracoholikiem. Nana ukroiła mi jeszcze kawałek ciasta, po czym wróciłem do siebie na górę. Byłem najedzony, ale bardzo z siebie niezadowolony. Nic na to nie mogłem poradzić - po prostu bałem się. Być moŜe Thomas Pierce dopadł juŜ kolejną ofiarę i właśnie teraz przeprowadza następną sekcję zwłok. W kaŜdej chwili moŜemy otrzymać od niego komunikat. Jeszcze raz przeczytałem uwagi na kartkach przylepionych do ścian sypialni. Czułem, Ŝe mam odpowiedź na końcu języka, i to doprowadzało mnie do szaleństwa. Ludzkie Ŝycie wciąŜ waŜyło się na szali. Przebił serce Isabelli Calais. Jego mieszkanie w Cambridge to przesycona obsesją świątynia poświęcona jej pamięci. Udając się do Point Pleasant Beach, wracał „do domu”. Mieliśmy okazję schwytać go tam - gdybyśmy byli dostatecznie sprytni, tak dobrzy jak on. Czego nie dostrzegamy - FBI i ja? Zacząłem zastanawiać się nad gierkami słownymi związanymi z jego wskazówkami. 214

On zawsze „dziurawi” swoje ofiary. RozwaŜałem, czy jest impotentem albo stał się nim, nie był zdolny do utrzymywania stosunków seksualnych z Isabellą. Pan Smith operuje niczym lekarz - a Pierce niemalŜe został lekarzem, w tym zawodzie pracuje teŜ jego ojciec i rodzeństwo. Mimo wszystko on jednak nie jest doktorem. Tego dnia połoŜyłem się wcześnie, około jedenastej, ale nie mogłem zasnąć. Chyba musiałem uporać się wreszcie z tą sprawą. W końcu zatelefonowałem do Christine; rozmawialiśmy prawie godzinę. Słuchając jej melodyjnego głosu, nie mogłem jednak przestać myśleć o Pierce i Isabelli Calais. Pierce kochał ją obsesyjną miłością. Co by się stało, gdybym stracił teraz Christine? Co się stało z Pierce'em po zamordowaniu Isabelli? Czy wtedy zwariował? Po zakończeniu rozmowy ponownie zabrałem się do pracy. Przez chwilę wydawało mi się, Ŝe ta sprawa moŜe mieć związek z „Odyseją” Homera. Zabójca wraca do domu po wielu tragediach i niepowodzeniach? Nie, to nie to. Jaki klucz pasuje do jego szyfru? JeŜeli chce nas doprowadzić do obłędu, to idzie mu całkiem dobrze. Zacząłem robić układankę z nazwisk ofiar, poczynając od Isabelli, a kończąc na Inez. Czy cała kombinacja ma zaczynać się i kończyć na literze I? Zataczać wielki krąg? A moŜe kilka kręgów? Spojrzałem na zegar na biurku - dochodziło wpół do drugiej w nocy, ale nie rezygnowałem. Zapisałem pierwszą literę - I. To moŜe być początek. Lecz w jakim sensie? Czy jako zaimek osobowy ,.ja”? Spróbowałem kombinacji z literami nazwisk ofiar. I-S-U...R C-A-D... I-A-D... Przerwałem po następnych trzech literach: IMU. Patrzyłem na zapisaną stronicę. Pamiętałem o słowie „pierced” (przedziurawiony), o jego oczywistym znaczeniu. To najprostsza kombinacja. Isabellą, Michaela, Ursula - imiona trzech pierwszych ofiar. Jezu Chryste! Przyjrzałem się nazwiskom wszystkich ofiar, zapisanym w kolejności popełnionych morderstw. Spojrzałem na pierwsze, ostatnie i środkowe nazwisko. Zacząłem je przestawiać, dopasowywać. Serce biło mi mocniej. Coś w tym jest. Pierce zostawił nam nowe ślady, a nawet całą ich serię. W dodatku mieliśmy je cały czas przed oczami. Nikt na to nie wpadł, poniewaŜ Smith miał opinię człowieka działającego bez Ŝadnej reguły. Ale to przecieŜ sam Pierce podsunął nam taką teorię. Zapisywałem kolejne kombinacje, segregując dane według pierwszej litery obu imion i nazwiska. Zaczynało się od IMU. Potem musi być R, od Roberta, i D od Dwyer. Czy istnieje jakiś dodatkowy system, wyróŜniający nazwiska? To moŜe być ciąg arytmetyczny. Z całą pewnością istnieje metoda uwzględniająca nazwiska Pierce-Smith. Jego misja zaczęła się tamtej strasznej nocy w Cambridge. Choć on był obłąkany, udało mi się odtworzyć zastosowaną kombinację. Opierała się na jego miłości do słów. 215

Thomas Pierce chciał, Ŝeby go schwytano! Ale później coś uległo zmianie. Zobojętniał. Z jakiego powodu? Przyjrzałem się swojej układance. - A to skurwiel - mruczałem. - To jest to. On ma własny rytuał. I M U R D E R E D I S A B E L L A C A L A I S

Isabella Calais Stephanie Michaela Apt Ursula Davies Robert Michael Neel Brigid Dwyer Mary Ellen Klauk Robin Annę Schwartz Clark Daniel Ebel David Hale Isadore Morris Theresa Annę Secrest Elizabeth Allison Gragnano Barbara Maddalena Edwin Mueller Laurie Garnier Lewis Lavine Andrew Klauk Drew Cabot Abel Sante Simon Lewis Conklin Anthony Bruno Inez Marquez ?

Odczytałem tekst: I MURDERED ISABELLA CALAIS - Zamordowałem Isabellę Calais. Tak bardzo nam to ułatwiał. Podpowiadał od samego początku. Pierce chciał, aby ktoś go powstrzymał, chciał zostać złapany. Ale dlaczego nie zatrzymał się sam, do cholery? Dlaczego ciągnął tę serię brutalnych zabójstw? I MURDERED ISABELLA CALAIS. Te morderstwa były jego spowiedzią; moŜe Pierce chciał je przerwać wcześniej, lecz później coś się wydarzyło. Co takiego? I kto się kryje pod ostatnią literą - S? MoŜe sam Smith? Czy S oznacza Smitha? Czy on chce w symboliczny sposób zamordować Smitha? A później pan Smith zniknie na zawsze? Zadzwoniłem do Kyle'a Craiga, a następnie do Sampsona. Poinformowałem ich o swoim odkryciu. Minęła druga w nocy, więc Ŝaden nie przyjął mojego telefonu z entuzjazmem. Tak samo jak ja nie mieli pojęcia, co robić z tym słownym rebusem. 216

- Nie jestem pewny, czy to coś nam daje - powiedział Kyle - i czego to dowodzi, Alex. - Ja równieŜ tego nie wiem. Jeszcze nie wiem. Wiemy tyle, Ŝe on zamierza zabić kogoś o nazwisku zaczynającym się na literę S. - George Steinbrenner - mamrotał Kyle - Strom Thurmond. Sting. - Wracaj do łóŜka - powiedziałem w końcu. Myśli kotłowały mi się pod czaszką. Sen nie wchodził w grę. Podświadomie oczekiwałem nowej wiadomości od Pierce'a, moŜe jeszcze tej nocy. On z nas kpi od samego początku. Chciałbym przekazać mu komunikat. MoŜe powinienem zrobić to za pośrednictwem gazet albo telewizji? Powinniśmy skończyć z taktyką defensywną i przejść do ataku. LeŜałem w pogrąŜonej w ciemności sypialni. Czy S to pan Smith? Ciągle o tym myślałem. Rozbolała mnie głowa, poczułem się wyczerpany. W końcu zaczął morzyć mnie sen. JuŜ, juŜ miałem odpłynąć w nicość - i nagle złapałem sens. Podniosłem się z łóŜka. Znowu byłem zupełnie przytomny. S to nie Smith. Wiedziałem juŜ, kogo oznacza ta litera.

ROZDZIAŁ 123 Thomas Pierce przebywał w Concord w Massachusetts. Pan Smith był tam równieŜ. W końcu udało mi się odgadnąć jego myśli. Znajdowaliśmy się z Sampsonem w malowniczej, bocznej uliczce koło domu doktora Martina Strawa, człowieka, który był kochankiem Isabelli Calais. W tej zagadce S oznaczało właśnie Martina Strawa. FBI zorganizowało w jego domu zasadzkę na Pierce'a. Tym razem nie ściągnięto zbyt duŜej grupy agentów. Obawiano się odstraszyć Pierce'a. Kyle Craig bał się strzelaniny i miał po temu wszelkie powody. A moŜe istniał teŜ inny powód? Czekaliśmy prawie całe rano i część popołudnia. Concord to samowystarczalne, nieco ograniczone miasto, które ładnie się starzeje. Domy Thoreau i Alcotta prawdopodobnie były gdzieś niedaleko. Zresztą wszystkie tutejsze budynki wyglądały tak, jak gdyby miały na ścianach historyczne tabliczki z datami. Czekaliśmy na Pierce'a bardzo długo. Zasadzka w Podunk ciągnęła się bez końca. A moŜe nie mam racji z tym S? W końcu usłyszeliśmy głos z radia w samochodzie. Mówił Kyle. - ZauwaŜyliśmy Pierce'a. On tu jest. Ale coś się stało, Alex. Wycofuje się w kierunku drogi numer dwa - mówił Craig. - Nie wybiera się do doktora Strawa. Zobaczył coś, co mu się nie spodobało. Sampson popatrzył na mnie. 217

- Mówiłem ci, Ŝe on jest bardzo ostroŜny. Ma instynkt. To cholerny Marsjanin, Alex. - Musiał coś zauwaŜyć - odparłem. - Jest dobry, co Kyle zawsze powtarza. Wie, jak działa Biuro, a w dodatku coś wpadło mu w oko. Kyle i jego ludzie chcieli schwytać Pierce'a w domu Strawa Doktora, jego Ŝonę i dzieci ewakuowano stamtąd. Potrzebowaliśmy moŜliwie jak najwięcej solidnych dowodów przeciw Pierce'owi. Z całą pewnością nie wolno nam było ryzykować poraŜki. Nadajnik zaskrzeczał na krótkich falach. - Jedzie do drogi numer dwa. Coś go spłoszyło. On ucieka! - Ma krótkofalówkę! Dostroił się do naszego pasma! - ostrzegłem Kyle'a przez mikrofon. - Koniec rozmów przez radio. Pierce słucha. Dzięki temu nas wyśledził. Zapaliłem silnik i ostro ruszyłem z miejsca. Na gęsto zaludnionej Lowell Road przyspieszyłem do sześćdziesięciu mil. Do drogi numer dwa mieliśmy bliŜej od innych. W dalszym ciągu istniała szansa ujęcia Pierce'a. Minęło nas lśniące, srebrzyste BMW, nadjeŜdŜające z przeciwnej strony. Widząc, Ŝe jedziemy z duŜą szybkością, kierująca nim kobieta nacisnęła klakson. Trudno mieć do niej o to pretensję. Sześćdziesiąt mil na godzinę jest niebezpieczną prędkością na wąskiej, prowincjonalnej ulicy. Wszystko znowu zaczęło toczyć się po wariacku, kaprys szaleńca sprawił, Ŝe sprawy wymknęły się spod kontroli. - Jest tam! - krzyknął Sampson. Samochód Pierce'a kierował się do centrum Concord, najgęściej zaludnionej części miasta. Jechał o wiele za szybko. Pędem mijaliśmy domy w stylu kolonialnym, później sklepy, w końcu dojechaliśmy do Monument Square. Kątem oka dostrzegłem budynek miejskiego ratusza, Concord Inn, salę Mason's, a następnie drogowskazy do dróg numer sześćdziesiąt dwa i numer dwa. Nasz sedan wyprzedzał kolejne pojazdy na ulicach małego miasta. Wokół rozlegał się pisk hamulców. Kierowcy trąbili, rozgniewani i wystraszeni tyra samochodowym pościgiem. Obaj z Sampsonem wstrzymaliśmy oddech. Jest taki dowcip o murzyńskim kierowcy, którego policja zatrzymała za łamanie przepisów podczas przejazdu przez podmiejskie dzielnice. Powód? Paragraf PPPC - prowadzenie pojazdu przez czarnego. W granicach miasta wolno nam jechać z maksymalną prędkością siedemdziesięciu mii. Bez Ŝadnej szkody przebiliśmy się przez centrum miasta ulicami Walden, Main, potem znowu Lowell Road w stronę szosy wylotowej. Wyskoczyliśmy na drogę numer dwa - na zakręcie wpadliśmy w poślizg, przez co omal nie straciłem kontroli nad samochodem. Gaz do dechy. Tylko w ten sposób mamy szansę ująć Thomasa Pierce'a, być moŜe ostatnią szansę. Szybko do przodu, Pierce teŜ dobrze wie, o co chodzi. Na szosie zwiększyłem prędkość prawie do dziewięćdziesięciu mil na godzinę, wyprzedzając inne pojazdy z taką łatwością, jakby stały w miejscu. Thunderbird 218

Pierce'a musiał wyciągać co najmniej osiemdziesiąt pięć mil. JuŜ dawno zauwaŜył, Ŝe go ścigamy. - Wreszcie dopadamy tego śliskiego sukinsyna! - wrzeszczał Sampson. - Pierce jest załatwiony! Trafiliśmy na potęŜny wybój, samochód natychmiast wyskoczył w górę. Po chwili z głośnym trzaskiem spadliśmy na drogę. Zraniony bok dał o sobie znać gwałtownym spazmem bólu. Bolała mnie równieŜ głowa. Sampson bez przerwy krzyczał mi do ucha, Ŝe Pierce ucieka. Widziałem, jak jego ciemny thunderbird tańczy na szosie i zygzakiem zmyka do przodu. Wyprzedzał nas juŜ tylko o kilka długości. On jest przewidujący, ostrzegłem sam siebie. Wie, Ŝe to się moŜe zdarzyć. W końcu dogoniłem Pierce'a i ustawiłem się obok niego. Nasze wozy jechały z prędkością dochodzącą do dziewięćdziesięciu mil. Pierce popatrzył na nas przelotnie. Poczułem nagły przypływ wesołości. Adrenalina pulsowała w całym ciele. MoŜe w końcu go mamy. Przez sekundą czy dwie byłem równie obłąkany jak Pierce. A on zasalutował. - Doktorze Cross! - zawołał przez otwarte okno. - W końcu się spotykamy!

ROZDZIAŁ 124 - Wiem o Sankcji FBI! - Pierce przekrzykiwał świst i szum wiatru. Wyglądał na spokojnego, opanowanego, pogodzonego z rzeczywistością. - Dalej, Cross. Zrób to. Wyciągnij mnie stąd, Cross! - Nie ma nakazu sankcji! - odpowiedziałem. - Zatrzymaj samochód! Nikt nie będzie do ciebie strzelał. Pierce wyszczerzył zęby w prawdziwie zabójczym uśmiechu. Miał na sobie czarny golf, jasne włosy związał z tyłu w koński ogon. Wyglądał na zadowolonego z siebie, mógł uchodzić za lokalnego prawnika, właściciela sklepu, lekarza. - Jak myślisz, dlaczego FBI wysłało tu taką małą jednostkę? - zawołał. Skończ z tymi uprzedzeniami. Zapytaj swego przyjaciela Kyle'a Craiga. To dlatego chcieli, abym znalazł się w domu Strawa! Czy ja rozmawiam z Thomasem Pierce'em? A moŜe z panem Smithem? Czy istnieje jeszcze jakaś róŜnica? Cofnął głowę do wnętrza samochodu i wybuchnął śmiechem. Było to jedno z najdziwniejszych, najbardziej szalonych zachowań, jakie widziałem. Ten wyraz jego twarzy, mowa ciała, spokój. Prowokuje nas, Ŝebyśmy zastrzelili go przy szybkości dziewięćdziesięciu mil na godzinę, na drodze numer dwa w okolicach Concord w Massachusetts. Chce się rozbić, spłonąć. 219

Znaleźliśmy się na odcinku drogi osłoniętym z obu stron jodłowym lasem. Dogoniły nas dwa wozy FBI. Jechały za samochodem Pierce'a, draŜniąc go i popychając. CzyŜby Biuro rzeczywiście miało zamiar go zabić? JeŜeli chcą go dopaść, to znajdujemy się w odpowiednim miejscu; odludny zakątek, daleko od zabudowań i oŜywionego ruchu samochodowego. Oto miejsce, w którym trzeba skończyć z Thomasem Pierce'em. Nadszedł właściwy czas. - Wiesz, co musimy zrobić - powiedział Sampson. Na ile się orientujemy, on zabił ponad dwudziestu ludzi - pomyślałem, starając się znaleźć uzasadnienie - i nigdy się nie podda. - Zatrzymaj się - krzyknąłem jeszcze raz do Pierce'a. - Ja zamordowałem Isabellę Calais - odpowiedział. Jego twarz przybrała kolor szkarłatu. - Nie potrafię się zatrzymać. Nie chcę się zatrzymać. Lubię to! Przekonałem się, Ŝe lubię to, Cross! - Zatrzymaj się natychmiast! - zahuczał Sampson. John wyciągnął glocka i wycelował do Pierce'a. - Ty rzeźniku! Ty gnoju! - Zamordowałem Isabellę Calais i nie mogę się powstrzymać od dalszych zabójstw. Słyszysz mnie, Cross? Zamordowałem Isabellę Calais i nie mogę powstrzymać się od zabijania. Zrozumiałem to przeraŜające przesłanie. Dotarło do mnie po raz pierwszy. On wydłuŜa listę swoich ofiar o dalsze litery. Pierce tworzy nowy, dłuŜszy szyfr: zamordowałem Isabellę Calais i nie mogę przerwać zabijania. JeŜeli nam ucieknie, będzie mordował bez końca. MoŜe faktycznie Thomas Pierce nie jest istotą ludzką. Mówił juŜ przecieŜ, Ŝe jest „bogiem” sam dla siebie. Pierce wyciągnął automatyczny pistolet i wystrzelił do nas. Szarpnąłem kierownicę, skręciłem ostro w lewo, desperacko starając się zejść z linii ognia. Nasz samochód przechylił się na dwa koła. Świat tańczył mi przed oczami. Mocno trzymałem kierownicę. Wydawało mi się, Ŝe za chwilę wylecimy na pobocze. Gwałtownie skręcając w boczną drogę, thunderbird Pierce'a znikł z trasy numer dwa. Nie mam pojęcia, jak udało mu się pokonać zakręt przy takiej prędkości. MoŜe wcale się nie zastanawiał, czy mu się to uda, czy nie. Nasz sedan wyprostował się i opadł na cztery koła. Samochody FBI w pędzie minęły zakręt. Nikt z nas nie był w stanie się zatrzymać. Po chwili wykonaliśmy nieskładny balet w postaci gwałtownego hamowania i zwrotów o sto osiemdziesiąt stopni przy wtórze pisku opon i hamulców. Straciliśmy Pierce'a z oczu. Pozostał gdzieś za nami. Wróciliśmy do zakrętu, po czym pojechaliśmy krętą, wiejską drogą. W odległości jakichś dwóch mil od trasy numer dwa znaleźliśmy porzuconego thunderbirda. Poczułem, Ŝe serce tłucze mi się jak szalone. Pierce'a nie było w samochodzie. Pierce zniknął. Po obu stronach drogi rósł gęsty las, w którym doskonale moŜna się ukryć. Sampson i ja wysiedliśmy z samochodu. Z bronią gotową do strzału szybko zagłębiliśmy się w jedlinę. Przedarcie się przez gęste poszycie okazało się niemoŜliwe. Wokół ani śladu Pierce'a. 220

ROZDZIAŁ 125 Thomas Pierce jeszcze raz rozpłynął się w powietrzu. Byłem prawie przekonany, Ŝe on naprawdę Ŝyje w jakimś innym świecie. MoŜe istotnie jest Obcym. Razem z Sampsonem jechałem na międzynarodowe lotnisko Logan. Wracaliśmy do domu, do Waszyngtonu. DuŜy ruch w Bostonie w godzinie szczytu nie sprzyjał temu planowi. Mieliśmy jeszcze ponad milę do tunelu Callaghana, tkwiliśmy w ledwie poruszającym się strumieniu pojazdów. Otaczały nas hałasujące samochody osobowe i cięŜarowe. Boston był świadkiem naszej poraŜki. - To metafora obrazująca nasze połoŜenie i cały ten przeklęty pościg za Pierce'em - powiedział Sampson, obserwując bałagan na drodze, wywołany przez potęŜny korek. Sampson ma tę dobrą cechę, Ŝe kiedy sprawy idą naprawdę źle, on zachowuje się jak stoik albo Ŝartuje. Nie ma zamiaru babrać się w gównie, tylko wydostaje się z niego jak najszybciej. - Wiem, o czym mówisz - odpowiedziałem, dając do zrozumienia, Ŝe kontroluję sytuację. - Chyba przez chwilę znalazłeś się gdzieś daleko, we własnym wszechświecie. Tak, jakbyś wysiadł z samochodu i nie słuchał, co mówię. - JeŜeli się nie ruszymy, utkwimy na dobre na drodze do tunelu Sampson przytaknął. - Aha. Jesteśmy w Bostonie. Wolałbym nie wracać tu jutro, Ŝeby sprawdzić jeden z twoich śladów. Najlepiej zrobić to od razu. Ścigać zwierzynę, póki jest okazja. Wycofałem się z kolumny unieruchomionych pojazdów i wbrew zakazom zawróciłem w niedozwolonym miejscu. - Tylko jedno zwierzę przychodzi mi na myśl. - Czy zechcesz mnie poinformować, dokąd zmierzamy? Czy znowu powinienem włoŜyć kuloodporną kamizelkę? - To zaleŜy od tego, co myślisz o moich przeczuciach. Jechałem, kierując się zielonymi drogowskazami do Storrow Drive, opuszczając Boston tą samą drogą, którą tu dotarliśmy. Teraz teŜ jechaliśmy w duŜym ruchu. W obecnych czasach wszędzie jest za duŜo ludzi, gdziekolwiek się człowiek obróci. Za duŜy tłok, chaos, zbyt wielkie stresy obciąŜające wszystkich. - Lepiej włóŜ tę kamizelkę - poradziłem Sampsonowi. Posłuchał bez sprzeciwu. Sięgnął na tylne siedzenie, gdzie leŜały nasze okrycia. Nie puszczając kierownicy, wtłoczyłem się w kamizelkę ochronną. - Myślę, Ŝe Thomas Pierce chce doprowadzić sprawę do końca. Chyba jest na to przygotowany. Widziałem to w jego oczach. - JeŜeli tak, miał okazję zrobić to w Concord. „Zjedź z drogi. Zatrzymaj się, Pierce!” Coś ci to przypomina, Alex? 221

Spojrzałem na niego. - On musi kontrolować sytuację. S oznacza Strawa, ale takŜe Smitha. Tak sobie wymyślił, John. Wie, w jaki sposób chce to zakończyć. Zawsze wiedział. Dla niego jest istotne, Ŝeby on sam z tym skończył. Kątem oka obserwowałem Sampsona. - No i co? Co to wszystko ma znaczyć, do diabła? A ty wiesz, w jaki sposób to się zakończy? - Chce skończyć na literze S. Ta sprawa ma dla niego znaczenie magiczne. Tak sobie postanowił, chce, Ŝeby tak wyglądało. To jego gra umysłowa, jego obsesja. Nie potrafi przerwać tej gry. Powiedział nam o tym. Gra dalej. Sampson najwyraźniej nie mógł tego zrozumieć. Przed godziną nie udało się nam schwytać Pierce'a. Czy on zechce znowu wystawić się na ryzyko? - UwaŜasz, Ŝe to wariat? - Myślę, Ŝe to wariat, John. Jestem tego pewny.

ROZDZIAŁ 126 Na ulicy Inman w Cambridge stało kilka radiowozów. Niebiesko-białe samochody patrolowe znajdowały się w pobliŜu mieszkania, w którym niegdyś mieszkali Thomas Pierce i Isabella Calais i w którym cztery lata temu Isabellę zamordowano. Karetki pogotowia ratunkowego zostały zaparkowane koło podjazdu wzniesionego z szarego kamienia. Zawodziły syreny. Gdybyśmy nie zawrócili przed tunelem Callaghana, nie bylibyśmy świadkami tego zdarzenia. Sampson i ja pokazaliśmy identyfikatory policyjnych detektywów i szybko posuwaliśmy się do przodu. Nikt nas nie zatrzymywał. Nikt nie byłby w stanie tego zrobić, nawet gdyby chciał. Na górze znajduje się Pierce. Jest tam równieŜ pan Smith. Gra wróciła do punktu wyjścia. - Ktoś poinformował nas przez telefon o zabójstwie - powiedział nam jeden z miejscowych policjantów, kiedy wchodziliśmy po schodach. - Słyszałem, Ŝe otoczyli faceta na górze. To bandzior pierwszej klasy. - Wiemy o nim wszystko - odrzekł Sampson. Winda gdzieś utknęła, więc poszliśmy schodami na piętro. - Myślisz, Ŝe to Pierce ściągnął na siebie taki ogień? - pytał Sampson. Ja walczyłem z brakiem tchu, bólem poranionego ciała, zaskoczeniem i szokiem. Oto sposób, w jaki on chce to zakończyć. Nie wiedziałem, co myśleć o Thomasie Pierce. Oszołomił mnie, oszołomił nas wszystkich. Tu nie wystarczało myślenie, zwyczajne, logiczne koncepcje. Nigdy nie mieliśmy do czynienia z takim mordercą jak Pierce. Nie znałem nikogo, kto byłby 222

choć trochę do niego podobny. To najbardziej wyalienowany osobnik, jakiego spotkałem. Nie Obcy, tylko wyobcowany. - Jesteś tu, Alex? - na moim ramieniu zacisnęła się dłoń Sampsona. - Przepraszam - odpowiedziałem. - Z początku sądziłem, Ŝe Pierce nic nie czuje, Ŝe jest tylko kolejnym psychopatą działającym z chłodną wściekłością, mordującym kiedy i jak mu się podoba. - A teraz? Teraz rozumowałem jak Pierce. - Zastanawiam się, czy Pierce jednak tego wszystkiego nie czuje. Myślę, Ŝe właśnie to doprowadziło go do szaleństwa. On potrafi przeŜywać. W niewielkim, krętym korytarzu mieszkania pełno było policjantów z Cambridge. Wyglądali na bardzo wstrząśniętych, patrzyli ze strachem w oczach. Ze zdjęcia wiszącego w foyer przyglądała się im piękna jak królowa bardzo smutna Isabella. - Witamy w dzikim, pełnym gwałtu świecie Thomasa Pierce'a - powiedział Sampson. Detektyw z Cambridge zapoznał nas z sytuacją. Miał jasne, niemal srebrne włosy i twarz o ostrych rysach, nie pozwalającą określić wieku. Mówił cichym, konfidencjonalnym, przypominającym szept tonem. - Pierce zabarykadował się w sypialni na końcu korytarza. - Główna sypialnia, pokój jego i Isabelli - wtrąciłem. Detektyw przytaknął. - Zgadza się, główna sypialnia. Zajmowałem się tamtym morderstwem. Nienawidzę tego palanta. Widziałem, co zrobił z dziewczyną. - Co on robi w tamtym pokoju? - zapytałem. Detektyw pokręcił głową. - Sądzimy, Ŝe chce popełnić samobójstwo. Nie wpadło mu do głowy, Ŝeby wytłumaczyć to nam, durnym chłopkom. Ma pistolet. Ludzie z kierownictwa usiłują podjąć decyzję, czy naleŜy tam wejść. - Czy ktoś został ranny? - zapytał Sampson. Miejscowy detektyw znów pokręcił głową. - Nie, o ile się orientuję. Jeszcze nie. Sampson zmruŜył oczy. - Wobec tego moŜe lepiej mu nie przeszkadzać. Przeciskając się przez wąski korytarz, doszliśmy do miejsca, w którym stało kilku innych detektywów. Rozmawiali ze sobą. Mówili coś, pokazując palcami drzwi sypialni. „On chce, Ŝeby to tak wyglądało. Ciągle kontroluje sytuację.” - Nazywam się Alex Cross - przedstawiłem się obecnemu tam porucznikowi. Znałem tego człowieka. - Czy coś mówił? Porucznik, chłop na schwał, z niemałą nadwagą, obficie się pocił. - Przyznał się, Ŝe zabił Isabellę Calais. Ale to chyba juŜ sami odkryliśmy. Po wiedział teŜ, Ŝe sam zamierza się zabić. Staramy się dowiedzieć, czy naleŜy mu w tym przeszkodzić. FBI jest juŜ w drodze. 223

Odszedłem na bok. Pierce! - zawołałem. Rozmowy w korytarzu natychmiast ucichły. - Pierce! Tu Alex Cross. Chcę wejść do ciebie, Pierce! Poczułem nagły chłód. Wszędzie zapanowała cisza. Najmniejszego dźwięku. Potem usłyszałem dobiegający z sypialni słaby, zduszony głos Pierce'a. MoŜe jednak to zrobił. Kto wie, co wymyśli dalej. - Chodź, jeśli chcesz. Ale tylko ty, Cross. - Zostawcie go - szepnął z tyłu Sampson. - Alex, pozwól, niech robi, co chce. - Gdybym tylko mógł - odrzekłem, zwracając się do Johna. Przecisnąłem się przez grupę policjantów stojących na końcu korytarza. Wiszący tam plakat widziałem juŜ wcześniej. Pamiętałem znajdujący się na nim napis: Bez Boga jesteśmy skazani na wolność. Czy właśnie o to chodzi w tej sprawie? Wyciągnąłem pistolet i powoli, delikatnie uchyliłem drzwi do sypialni. Nie byłem przygotowany na taki widok. Thomas Pierce leŜał rozciągnięty na łóŜku, które niegdyś dzielił z Isabellą. W ręce trzymał błyszczący, ostry jak brzytwa skalpel.

ROZDZIAŁ 127 Przez klatkę piersiową Pierce'a biegło głębokie cięcie. PrzerŜnął samego siebie tak, jak przedtem swoje ofiary. Jeszcze kołatały się w nim resztki Ŝycia. AŜ niewiarygodne, Ŝe w takim stanie zachowywał świadomość i kojarzył, co się dzieje dookoła. Nie wiem, jak to zrobił, ale odezwał się do mnie. - Nigdy wcześniej nie widziałeś dzieła pana Smitha? - zapytał. W oszołomieniu potrząsnąłem głową. Z niczym podobnym jeszcze się nie spotkałem, mimo tylu lat przepracowanych w sekcji okrutnych przestępstw i wydziale zabójstw. Nad jego Ŝebrami zwieszały się kawałki luźnej skóry, odsłaniając przezroczyste mięśnie i ścięgna. Byłem wystraszony, zdegustowany, zaszokowany wszystko naraz. „Thomas Pierce stał się ofiarą pana Smitha. Czy to ostatnia ofiara?” - Nie zbliŜaj się. Stój tam, gdzie jesteś - rozkazał Pierce. - Z kim rozmawiam? Z Thomasem Pierce'em czy panem Smithem? Wzruszył ramionami. - Nie igraj ze mną w ten sposób. Jestem sprytniejszy niŜ ty. Przytaknąłem ruchem głowy. Po co miałbym się z nim spierać - z Pierce'em czy moŜe z panem Smithem. - To ja zabiłem Isabellę Calais - powiedział powoli. Miał przymknięte oczy, wyglądał jak w transie. - Zamordowałem Isabellę Calais. Przycisnął skalpel do piersi, gotowy do kolejnego dźgnięcia. Usiłowałem się odwrócić, ale nie potrafiłem. 224

Ten człowiek chce wbić ostrze we własne serce, pomyślałem. Koło się zamyka, wszystko wraca do punktu wyjścia. Czy S oznacza pana Smitha? Oczywiście, Ŝe tak. - Nie pozbyłeś się rzeczy Isabelli - powiedziałem. - Zachowałeś jej fotografie. Pierce skinął głową. - Tak, doktorze Cross. Odbyłem Ŝałobę po niej, czyŜ nie? - Tak na początku myślałem. Podobnie uwaŜali ludzie z zespołu nauk behawioralnych w Quantico. Ale w końcu zrozumiałem. - Co takiego zrozumiałeś? Czy opowiesz mi o mnie samym? - kpił Pierce. Był przytomny, jego umysł pracował sprawnie. - Chodzi o inne morderstwa - nie chciałeś zabijać tych ludzi, prawda? Thomas Pierce z wysiłkiem skupił na mnie wzrok. Jego arogancja przypominała Sonejiego. - Więc dlaczego to robiłem? - Chciałeś ukarać siebie. KaŜde kolejne morderstwo było ponownym przeŜywaniem śmierci Isabelli. Powtarzałeś ten rytuał wielokrotnie. Cierpiałeś z powodu jej śmierci, ilekroć kogoś zabijałeś. Thomas Pierce jęknął. - O, o, zamordowałem ją tutaj, na tym łóŜku!... Czy moŜesz to sobie wyobrazić? Jasne, Ŝe nie moŜesz. Nikt nie moŜe. Uniósł rękę trzymającą skalpel. - Pierce, nie! Musiałem coś zrobić; rzuciłem się do niego. Ostrze skalpela wbiło mi się w prawą dłoń. Kiedy Pierce je wyciągnął, krzyknąłem z bólu. Chwyciłem złoŜoną, biało-Ŝółtą kołdrę w kwiatki i przycisnąłem ją do piersi Pierce'a. Walczył ze mną, rzucał się jak epileptyk. - Alex, nie. Alex, patrz! - usłyszałem za sobą głos Sampsona. Kątem oka widziałem, Ŝe szybko zbliŜa się do łóŜka. - Alex, uwaŜaj na skalpel! - krzyczał. Pierce z zadziwiającą siłą wciąŜ poruszał się pod cięŜarem mojego ciała. Wykrzykiwał przekleństwa. Nie wiedziałem, gdzie jest skalpel, czy Pierce nadal trzymał go w ręce. - Smith zabije Pierce'a! - wrzasnął. - Nie! - odpowiedziałem. - Chcę cię mieć Ŝywego. I nagle nastąpiło coś, czego nie mogłem przewidzieć. Sampson wystrzelił z bliskiej odległości. Ogłuszył mnie huk wystrzału w małym pomieszczeniu. Ciało Thomasa Pierce'a wiło się w konwulsjach, nogi wierzgały w powietrzu. Wył jak śmiertelnie zranione zwierzę. Jego głos brzmiał nieludzko - jak głos istoty z innego świata. Sampson wystrzelił po raz drugi. Z gardła Pierce'a wydobył się dziwny, głęboki dźwięk, oczy wywróciły się, ukazując białka, a skalpel wysunął się z ręki. Potrząsnąłem głową. - Wystarczy, John. Pierce jest martwy. Pan Smith równieŜ. Niech spoczywa w piekle. 225

ROZDZIAŁ 128 Czułem się wyzuty z wszelkich uczuć. Lekko ranny, z obandaŜowaną ręką wróciłem jednak do domu w jednym kawałku, w dodatku na tyle wcześnie, by powiedzieć dzieciom dobranoc. Damon i Jannie dostali oddzielne pokoje. ZaleŜało im na tym. Nana oddała Jannie własną sypialnię na piętrze i przeniosła się do mniejszego pokoju koło kuchni, który jej bardzo odpowiadał. Jak dobrze znów znaleźć się u siebie. - Ktoś udekorował to miejsce - powiedziałem, rozglądając się po pokoju Jannie. Zaskoczona, Ŝe wreszcie wróciłem z wojny do domu, rozjaśniła się niczym lampion na Halloween. - Sama to zrobiłam - Jannie napręŜyła muskuły - ale Nana pomogła mi zawiesić nowe zasłony. Same uszyłyśmy je na maszynie. Podobają ci się? - Jesteście bardzo przedsiębiorcze. Chyba ominęła mnie dobra zabawa - zauwaŜyłem. - Pewnie - roześmiała się Jannie. - Chodź no tu. ZbliŜyłem się, a ona obdarzyła mnie najsłodszym uściskiem, jaki miał miejsce w długiej, wspaniałej historii ojców i córek. Później poszedłem do pokoju Damona, w którym przez długi czas dzieci mieszkały razem. Na progu stanąłem jak wryty, taka tu zaszła zmiana. Damon zdecydował się na styl sportowy, urozmaicony scenami z filmów o róŜnych straszydłach. Pokój nie pozbawionego wraŜliwości męŜczyzny. Spodobał mi się sposób, w jaki ozdobił swą sypialnię. Oto cały Damon. - Musisz mi pomóc w urządzeniu mojego pokoju - powiedziałem. - Nie mieliśmy dziś lekcji boksu - odparł, ale nie w formie wymówki, tylko zwyczajnego stwierdzenia faktu. - Chcesz od razu zejść do piwnicy? - podniosłem zaciśnięte pięści. - Mogę rozegrać z tobą jedną czy dwie rundy, Busterze Douglasie. Damon roześmiał się głośno. - I myślisz, Ŝe dasz mi radę? Jestem innego zdania. W końcu zdecydowaliśmy się na walkę zapaśniczą na łóŜku, lecz musiałem obiecać, Ŝe następnego wieczoru odbędziemy podwójną lekcję boksu w piwnicy. Powinienem się spieszyć. Damon tak szybko rośnie, podobnie jak Jannie. Z nimi jestem najszczęśliwszy. No i z Christine. Dzisiaj mogę do niej zatelefonować, a jutro się spotkamy. Mam takie ulubione powiedzonko: Serce kieruje głową. Dzięki Christine znowu wiedziałem, Ŝe jestem sobą. Czułem kontakt z wszechświatem i wszystkim co dobre. Brakowało mi tego uczucia przez wiele lat. Byłem szczęśliwy. Wróciłem do domu.

Epilog

Nad morze, nad morze

ROZDZIAŁ 129 W niedzielę, dwudziestego piątego sierpnia Damon, Jannie, Nana, Christine i ja wylądowaliśmy na międzynarodowym lotnisku na Bermudach. Znakomicie pamiętam pewną scenę z tego dnia - Christine i Jannie stoją w kolejce do kontroli paszportowej, trzymają się za ręce i śpiewają „Jadda, jadda”. Moja pamięć pieczołowicie przechowuje ten obraz. Opatrzność nagrodziła nas wspaniałą pogodą, najlepszą, jaką sobie moŜna wyobrazić. Dnie spędzałem z dziećmi. Pływaliśmy, nurkowaliśmy w Elbow i w zatoce Horseshoe, ścigaliśmy się na motorowerach po Middle Road. Noce naleŜały do mnie i Christine. Bawiliśmy się w dobrych lokalach, i to ostro - w barze „Terrace” w Palm Reef, „Gazebo Lounge” w JPrinceSs, „Clay House Inn”. Byłem zachwycony, Ŝe spędzamy razem więcej czasu niŜ kiedykolwiek wcześniej. Czułem się bardzo dobrze. WciąŜ myślałem o naszym pierwszym spotkaniu na dziedzińcu Sojourner Truth School. „To ona, Alex. Ta jedna, jedyna.” Pewnego ranka zobaczyłem ją przechadzającą się po ogrodzie z kwiatami wpiętymi we włosy. - Jest takie stare porzekadło - powiedziała. - JeŜeli masz tylko dwa pensy, za jednego kup chleb, a za drugiego kwiat lilii. Po południu tego dnia wybrałem się z dziećmi do zatoki Horseshoe. Nie mogliśmy się nacieszyć błękitem morza. Christine pojechała na mopedzie do Hamilton, by kupić pamiątki dla kilku nauczycielek ze swojej szkoły. Około piątej Damon, Jannie i ja wróciliśmy do hotelu „Belmont”, który wyglądał niczym straŜnik spoczywający na zarośniętych bujną zielenią pagórkach widocznych na tle ultramarynowego nieba. Wokół domki o pastelowych barwach z białymi dachami. Nana siedziała na werandzie, pogrąŜona w rozmowie ze swymi nowymi przyjaciółkami. Pomyślałem, Ŝe to raj odzyskany. Patrzyłem na idealnie czysty błękit nieba i Ŝałowałem, Ŝe Christine nie ogląda tego wraz ze mną. Rozstaliśmy się na tak krótko, a juŜ za nią tęskniłem. Uścisnąłem dzieciaki - wszyscy uśmiechaliśmy się z oczywistego powodu. 229

- Brakuje ci jej - szepnęła Jannie. - To dobrze, tatusiu. To bardzo miłe. Minęła szósta, a Christine ciągle nie wracała. Nie mogłem się zdecydować, czy mam na nią czekać w hotelu, czy lepiej pojechać do Hamilton. MoŜe miała wypadek. To przez te cholerne mopedy - pomyślałem. Jeszcze wczoraj uwaŜałem, Ŝe są całkiem fajne i bezpieczne. ZauwaŜyłem wysoką, szczupłą kobietę, wchodzącą do hotelu „Belmont”. Odetchnąłem z ulgą, ale kiedy zbiegłem pędem po schodach, przekonałem się, Ŝe to ktoś zupełnie obcy. Christine ciągle nie wracała, nie zadzwoniła teŜ do hotelu. Minęło wpół do siódmej, potem siódma. Zawiadomiłem policję.

ROZDZIAŁ 130 Inspektor Patrick Busby zjawił się o wpół do ósmej. Powiedział, Ŝe turyści często tracą na Bermudach głowę i poczucie czasu. Niekiedy zdarzają się teŜ wypadki z motorowerami. Pocieszał, Ŝe Christine z pewnością odnajdzie się z niegroźnie skręconą kostką lub szokiem po lekkiej wywrotce. Nie zgadzałem się z takimi wyjaśnieniami. Jeździłem z inspektorem między hotelem a Hamilton, a potem krąŜyliśmy po ulicach miasta. W milczeniu wyglądałem przez okno samochodu, mając nadzieję, Ŝe zauwaŜę Christine, robiącą zakupy w jakimś zaułku. Kiedy nie wróciła do dziewiątej, inspektor Busby niechętnie przyznał, Ŝe być moŜe zaginęła. Dopytywał się, czy wcześniej nie doszło między nami do sprzeczki albo nieporozumień. - Jestem detektywem wydziału zabójstw w Waszyngtonie - powiedziałem mu wreszcie. Nie ujawniałem tego wcześniej, by nie doprowadzić do konfliktu dotyczącego kompetencji. - Byłem zaangaŜowany w sprawę wielokrotnego morderstwa. - Rozumiem - odparł Busby, niski, schludny Murzyn z cienkim wąsikiem. Wyglądał raczej jak zdyscyplinowany nauczyciel, a nie jak policjant. - Czy ma pan dla mnie jeszcze inne niespodzianki, detektywie? - Nie, to wszystko. Ale teraz pan rozumie, dlaczego się denerwuję. - Tak, wiem, z jakiego powodu pan się martwi. Nadam komunikat o zaginięciu. Westchnąłem cięŜko, a potem poszedłem porozmawiać z dziećmi i Naną. Starałem się przedstawić sprawę w sposób moŜliwie spokojny, lecz Damon i Jannie zaczęli płakać, a niebawem dołączyła do nich mama Nana. Do północy nie otrzymaliśmy Ŝadnych nowych informacji na temat miejsca pobytu Christine. Piętnaście po dwunastej inspektor Busby opuścił hotel. Był tak uprzejmy, Ŝe zostawił mi numer swego domowego telefonu i prosił, abym go natychmiast powiadomił, jeśli dowiem się czegoś nowego. 230

O trzeciej nad ranem wciąŜ niespokojnie krąŜyłem po pokoju. Chwilę wcześniej odebrałem telefon z Quantico. FBI analizowało prowadzone przeze mnie sprawy o zabójstwo, aby się przekonać, czy mają one jakiekolwiek powiązania z Bermudami albo jakimś innym miejscem na Karaibach. Chyba ponownie zadzwonią do mnie dopiero przed południem. Stałem przy oknie, przyglądając się czarnym cieniom na tle oświetlonego księŜycem nieba. Przypominałem sobie, z jaką przyjemnością trzymałem Christine w ramionach. Poczułem się samotny i bezradny. Mocno splotłem ręce na piersiach. Przeszył mnie ból przenikający od klatki piersiowej do głowy. Przed oczami miałem twarz Christine, jej urzekający uśmiech, tańce w Tęczowej Sali, pierwsze spotkanie przed Sojourner Truth School. Czy Christine znajduje się gdzieś na wyspie? Na pewno tak. Modliłem się, Ŝeby nie spotkało ją nic złego. Nie dopuszczałem do siebie myśli, Ŝe coś się stało. Kilka minut po czwartej rano zadzwonił telefon. Serce podskoczyło mi do gardła. Przeskoczyłem przez pokój jednym susem, chwyciłem słuchawkę, zanim dzwonek rozległ się po raz drugi. Obcy, zduszony głos powiedział: - E-mail do pana. Nie byłem w stanie rozsądnie myśleć. W ogóle nie mogłem myśleć. Dopiero po chwili zorientowałem się, co to znaczy. Zabrałem ze sobą laptop, lecz zamknąłem go w szafie Kto mógł wiedzieć, Ŝe mam go tutaj? Kto zna aŜ takie szczegóły na mój temat? Kto mnie obserwuje? Kto obserwuje nas wszystkich? Nie mogłem oddychać. Tego nie da się wytrzymać. W końcu otworzyłem drzwi schowka, chwyciłem komputer, włączyłem do sieci i otworzyłem na hasło. Przejrzałem listę przekazów poczty elektronicznej, szukając ostatniej wiadomości. Była krótka i bardzo zwięzła. „Na razie jest bezpieczna. Mamy ją.” To było gorsze, niŜ mogłem sobie wyobrazić. KaŜde słowo paliło w mózgu Ŝywym ogniem, powtarzałem je raz po raz. Na razie jest bezpieczna. Mamy ją.

WYDAWNICTWO AMBER Sp. z o.o. 00-108 Warszawa, ul. Zielna 39, tel. 620 40 13, 620 81 62 Warszawa 1998. Wydanie I Druk: Zakłady Graficzne .,ATEXT” S. A. w Gdańsku