05. - Robb J. D. (Roberts Nora) - In Death - Czarna ceremonia

1

Śmierć była wokół niej. Towarzyszyła w dzień i w nocy. Eve znała jej brzmienie, zapach, nawet czuła fizycznie jej obecność. Potrafiła patrzeć prosto w ponure i przebiegłe oczy tego bez­ względnego wroga, wykorzystującego najmniejszy moment wa­ hania, by uderzyć i zwyciężyć. Mimo że pracowała w policji już dziesięć lat, nie przyjmowała jej ze spokojem, nie akceptowała. Tym razem odszedł ktoś bliski. Frank Wojinski był dobrym policjantem, choć zdaniem nie­ których zbyt pracowitym. Pamiętała go jako miłego człowieka, który nigdy na nic się nie skarżył, nawet na nudną i żmudną papierkową robotę i na to, że mimo iż był już po sześćdziesiątce, nadal pozostawał w stopniu sierżanta. Posiwiał i zestarzał się z godnością, nie korzystając z usług popularnych w trzecim tysiącleciu chirurgów plastycznych. Teraz, leżąc w trumnie, otoczony liliami, przypominał śpiącego mnicha z odległych czasów. Zresztą urodził się w końcu tysiąclecia. Pamiętał wojny miejskie, ale nie mówił o nich tak dużo jak jego starsi koledzy. O wiele chętniej pokazywał zdjęcia i hologramy dzieci i wnuków. Opowiadał kiepskie dowcipy, interesował się sportem i miał słabość do sojowych parówek.

7

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Ten człowiek, dla którego wiele znaczyła rodzina, zapewne był gorzko opłakiwany przez bliskich. Wszyscy, którzy go znali, kochali go. Zmarł, mając przed sobą jeszcze połowę życia. Jego serce, jak się wydawało, mocne i zdrowe, ni stąd, ni zowąd przestało bić. - Cholera jasna! Eve odwróciła się i położyła dłoń na ramieniu stojącego za nią mężczyzny. - Przepraszam, Feeney. Popatrzył na nią zgnębiony. - Łatwiej bym to przyjął, gdyby zmarł na służbie. Ale we własnym fotelu, oglądając telewizję! Tak po prostu wysiadło mu serce? To niesprawiedliwe, Dallas. Jeszcze nie musiał umierać. - Wiem. - Objęła kolegę i odciągnęła od trumny. - Opiekował się mną, wyszkolił mnie i nigdy nie zawiódł - ciągnął zbolałym i drżącym głosem. - Na Franka zawsze można było liczyć. - Wiem - powtórzyła, nie znajdując słów pocieszenia. Feeney był zawsze opanowany i silny. Jego przygnębienie trochę jąprzerażało. Przeszli przez pokój, przedzierając się między krewnymi zmarłego i jego kolegami z pracy. Oczywiście podawano tu kawę, a raczej jej namiastkę. Tam gdzie policja i śmierć, tam też i kawa. Eve napełniła kubek i podała go Feeneyowi. - Nie mogę przestać o nim myśleć, nie mogę przeboleć tej śmierci - westchnął ciężko. Ten wysoki i silny mężczyzna nie krył głębokiego wzruszenia. - Nie rozmawiałem z Sally, to ponad moje siły. Jest z nią moja żona. - Nie martw się. Ja też jeszcze nie składałam Sally kondolencji. Chyba dla uspokojenia drżących dłoni nalała sobie kawę, chociaż nie zamierzała jej wypić. - Zaskoczył nas wszystkich. Nie wiedziałam, że miał kłopoty z sercem. - Nikt o tym nie wiedział - odparł cicho. - Nikt. Eve rozejrzała się po zatłoczonym pomieszczeniu. Wyczuwała dokoła bezsilność, sama też czuła się bezradna wobec prze-

znaczenia. Policjant łatwiej znosi utratę kolegi, kiedy ten ginie na służbie. Można wtedy zatrzymać i ukarać winnego, co innego, gdy śmierć nastąpi z przyczyn naturalnych. Urzędnik domu pogrzebowego, ubrany w tradycyjny czarny garnitur, o twarzy bladej niczym twarze jego klientów, badawczo lustrując salę, wygłosił zwyczajową mowę. Eve z trudem wy­ słuchała pustych frazesów. - Podejdźmy do rodziny. Feeney skinął głową. - Frank cię lubił, Dallas. „Ten dzieciak jest twardy i potrafi myśleć", mówił. Uważał, że można na tobie polegać. Mile zaskoczona pochwałą, poczuła jeszcze większe przy­ gnębienie. - Nie przypuszczałam, że miał o mnie tak dobre zdanie. Popatrzył na nią uważniej. Była wysoka i szczupła. Jej interesującą wyraźnie zarysowaną twarz wyróżniał mały dołeczek w podbródku. Oczy miały typowy dla policjantki badawczy wyraz. Tylko krótko obcięte złocistokasztanowe włosy domagały się nożyczek fryzjera. - Miał o tobie dobre mniemanie, podobnie jak ja. Chodźmy przywitać się z Sally i dzieciakami. Przeszli przez salę, której i tak już ponury nastrój potęgowały ściany wyłożone ciemną boazerią ciężkie czerwone zasłony i duszący zapach kwiatów. Eve zastanawiała się, dlaczego zmarłym zawsze towarzyszą kwiaty i czerwień. Skąd taka tradycja i dlaczego ludzie nadal ją kultywują? Postanowiła, że nie pozwoli, by, gdy nadejdzie jej czas, wystawiono jej ciało w przegrzanym pokoju, zawalonym wieńcami, których woń kojarzy się ze zgnilizną. Zobaczyła Sally w otoczeniu dzieci i wnuków. Patrząc na tę grupkę, zrozumiała, że ceremonia przeznaczona jest dla żywych. - Ryan... - Sally wyciągnęła kruchą dłoń w stronę Feeneya, a następnie podsunęła mu policzek do pocałunku. Zamknęła oczy i zastygła w tej pozycji na krótką chwilę.

8

9

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Ta szczupła kobieta o łagodnym głosie zawsze była dla Eve uosobieniem delikatności. A przecież musiała mieć nerwy ze stali, jeżeli wytrwała ponad czterdzieści lat u boku męża policjanta. Na jej szyi dostrzegła łańcuszek z zawieszonym na nim policyjnym sygnetem Franka. Następny obrządek, następny symbol, podsumowała w duchu Eve. - Dobrze, że jesteś - cicho powiedziała Sally. - Będzie go nam brakowało - odparł Feeney, niezręcznie poklepując ją po ramieniu. Dławił go smutek. - Wiesz, że jeśli tylko czegoś ci zabraknie... - Wiem... - Sally uśmiechnęła się i uścisnęła mu dłoń. Potem zwróciła się do Eve. - Jesteśmy wdzięczni, że jesteście tu z nami. - Frank cieszył się opinią dobrego człowieka i doskonałego policjanta. - Był dumny ze służby w policji - odrzekła z łagodnym uśmiechem Sally. - Jest tu komendant Whitney z żoną i komisarz Tibble. I wielu innych. - Wędrowała zamglonym wzrokiem po sali. - Tyle przyszło osób. Frank coś dla nich znaczył. - Oczywiście, Sally. - Feeney przestępował z nogi na nogę. Chyba wiesz o... funduszu dla rodzin. Znowu się uśmiechnęła i poklepała go po dłoni. - Dziękuję za troskę, Feeney, ale nic nam nie potrzeba. Eve, zdaje się, że nie znasz mojej rodziny. Porucznik Dallas, moja córka Brenda. Niska, dość tęga. Ciemne włosy i oczy. Podobna do ojca, notowała w pamięci Eve. - Syn, Curtis. Szczupły, drobna budowa, delikatne dłonie, oczy suche, ale jest wyraźnie przybity. - Moje wnuki. Było ich pięcioro. Najmłodszy chłopiec w wieku około ośmiu lat z zadartym, piegowatym nosem, przyglądał się Eve z zainte­ resowaniem.

- Dlaczego nosisz broń? Zmieszana, zasłoniła kaburę kurtką. - Przyjechałam prosto z komisariatu. Nie miałam czasu wrócić do domu, aby się przebrać. - Pete. - Curtis spojrzał na Eve przepraszająco. - Nie męcz pani porucznik. - Gdyby ludzie docenili siłę woli i ducha, wszelka broń stałaby się zbędna. Mam na imię Alice. Do przodu wysunęła się szczupła blondynka o zdumiewającej urodzie. Zdumiewającej tym bardziej, że reszta rodziny miała dość pospolite rysy. Dziewczyna miała rozmarzone niebieskie oczy i piękne wydatne usta bez cienia szminki. Proste włosy opadały jej na ramiona. Z szyi zwisał długi, sięgający pasa łańcuszek, a na nim czarny kamień oprawiony w srebro. - Alice, jesteś stuknięta. Dziewczyna zerknęła przez ramię na szesnastoletniego chłopca, oplatając dłońmi czarny kamień, jakby go przed czymś chroniła. - Mój brat, Jamie - rzuciła słodko. - Ciągle jeszcze sądzi, że będę reagowała na jego impertynencje. Dziadek opowiadał mi o pani, pani porucznik. - Miło mi. - A gdzie pani mąż? Eve wyczuwała w dziewczynie nie tylko smutek, ale także zdenerwowanie. - Niestety nie ma go na planecie. - Spojrzała na Sally. - Jednak przesyła wyrazy współczucia. - Chyba niełatwo pani było robić karierę przy takim człowieku jak Roarke - przerwała Alice. - Dziadek mówił, że jest pani bardzo uparta i wytrwała. To prawda? - Jeśli się nie jest upartym, przegrywa się, a ja przegrywać nie lubię. - Popatrzyła prosto w dziwne oczy Alice, po czym pochyliła się do Pete'a i szepnęła mu do ucha: - Kiedyś widziałam, jak Frank sprzątnął faceta z tysiąca metrów. Twój dziadek był

10

11

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

najlepszy. Nie zapomnimy go - powiedziała, wysuwając do Sally dłoń na pożegnanie. Chciała odejść, ale Alice złapała ją za ramię. Ręka dziewczyny lekko drżała. - Cieszę się, że panią poznałam. Dziękuję, że pani przyszła. Eve skinęła głową i zniknęła w tłumie. Potem dotknęła kartki, którą Alice wsunęła do jej kieszeni. Jeszcze pół godziny kręciła się po sali i dopiero kiedy znalazła się w samochodzie, sięgnęła po liścik i przeczytała go.

Po pracy nie miała czasu niczego przegryźć, dlatego też natychmiast zaprogramowała kanapkę z szynką i prawdziwą kawę. Autokucharz zrealizował zamówienie w sekundę, ale nim ugryzła szynkę, z lubością wciągnęła w nozdrza jej zapach. W takich chwilach dziękowała opatrzności, że jest żoną człowieka, którego stać na kupno prawdziwego pożywienia, a nie jego chemicznych imitacji. Podeszła do biurka i włączyła komputer. Przełknęła kęs kanapki i popiła łykiem kawy. - Podaj dostępne dane na temat obiektu Alice. Nazwisko nieznane. Matka Brenda, z domu Wojinska, dziadkowie ze strony matki, Frank i Sally Wojinscy.

Spotkajmy się jutro o północy w klubie „Akwarium". Proszą nic nikomu nie mówić. Pani życie jest w niebezpieczeń­ stwie.

Przetwarzanie... Zamiast podpisu widniał rysunek przypominający labirynt otoczony ciemną linią koła. Poirytowana, ale też zaintrygowana wcisnęła kartkę do kieszeni i uruchomiła samochód. Dzięki czujności typowej dla policjantki dostrzegła kryjącą się w cieniu postać. Ktoś ją obserwował.

Kiedy Roarke wyjeżdżał, starała się wmówić sobie, że została sama. Ignorowała obecność Summerseta, służącego Roarke'a, co nie stanowiło większego problemu w dużym domu, składającym się z labiryntu pokoi. Weszła do szerokiego holu i rzuciła zniszczoną skórzaną kurtkę na rzeźbiony słupek, wiedząc, że doprowadzi tym Summerseta do wściekłości. Nie znosił, kiedy coś zakłócało elegancki wygląd domu, zwłaszcza ona. Po pokonaniu schodów prowadzących na piętro, zamiast do sypialni, skierowała się do swojego gabinetu. Skoro Roarke ma jeszcze jedną noc przebywać poza planetą, postanowiła, że prześpi się w fotelu relaksującym. 12

Zabębniła palcami o blat biurka, po czym wyciągnęła tajemniczy list i jeszcze raz go przeczytała. Obiekt Alice Lingstrom. Urodzona 10 czerwca 2040 roku. Pierwsze dziecko i jedyna córka Jana Lingstroma i Brendy Wojinski, rozwiedzeni. Zamieszkała: West Eight Street 486, apartament nr 4B, Nowy Jork. Rodzeństwo: James Lingstrom, ur. 22 marca 2042 r. Wykształcenie: ukończona szkoła średnia, dwa semestry na stu­ diach: Harvard. Specjalizacja: antropologia. Drugi kierunek: mitologia. Obecnie pracuje jako sprzedawczyni w sklepie „Moc Ducha " przy West Tenth Street 228, Nowy Jork. Stanu wolnego. - Kartoteka kryminalna? Brak. - Nic specjalnego - mruknęła do siebie Eve. - Dane o „Mocy Ducha". 13

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

„Moc Ducha". Sklep wyznawców kultu Wicca oraz centrum konsultingowe, właściciel: Isis Paige i Charles Forte. Trzy lata przy Tenth Street. Roczny dochód 125 000 dolarów. Licencjonowane wróżki i zielarki oraz hipnoterapeuci.

- Wystarczy. - Westchnęła ciężko. Nie interesuje jej definicja magicznych wierzeń, ale odpowiedź na pytanie, dlaczego wnuczka gliniarza zajmuje się rzucaniem uroków i czytaniem ze szklanej kuli, a przede wszystkim, po co chce się z nią spotkać? Dowie się wszystkiego, jeśli pójdzie do „Akwarium". Popatrzyła na podejrzany liścik. Z chęcią by o nim zapomniała, gdyby nie pochodził od osoby bliskiej człowiekowi, którego szanowała. Przypomniała sobie postać kryjącą się w cieniu. Przeszła do łazienki i zaczęła się rozbierać. Pomyślała z żalem, że nie będzie mogła zabrać na spotkanie Mavis, a szkoda, bo przyjaciółce z pewnością spodobałoby się w „Akwarium". Prostując zmęczone po całym dniu ciało, zastanawiała się, co będzie robiła przez resztę wieczoru. Nie przyniosła z biura niczego do pracy. Z ostatnim zabójstwem uporała się w osiem godzin. Może obejrzy telewizję, a może wybierze coś z arsenału Roarke'a, zejdzie do strzelnicy i wyładuje resztki energii? Nigdy nie próbowała broni z okresu wojen miejskich. To mogłoby być ciekawe doświadczenie. Weszła pod prysznic. - Pełny strumień, pulsujący - rzuciła. - 40 stopni. Żałowała, że nie prowadzi żadnej sprawy o morderstwo. Zajęłaby umysł, uspokoiła nerwy. Nagle z irytacją zrozumiała, że czuje się samotna, a Roarke wyjechał dopiero przed trzema dniami.

Każde z nich miało własne życie. Tak było przed ślubem i tak pozostało. Ich zajęcia wymagały pełnego zaangażowania czasu i uwagi. Choć ciągle ją to zdumiewało, jednak jej związek z Roarkiem trwał, i to właśnie dlatego, że obydwoje są osobami niezależnymi. Przybita własną tęsknotą, wsadziła głowę pod strumień wody. Nie poruszyła się, kiedy poczuła na biodrach dotyk rąk, które zaraz przesunęły się na piersi. Znała ten dotyk, znała te długie i wąskie palce. Odchyliła głowę. - Och, Summerset. Ty dzikusie - jęknęła, czując ucisk na sutkach. - I tak go nie zwolnię. - Roarke zsunął rękę na jej brzuch. - Warto było spróbować. Wróciłeś... -przerwała, bo w tej chwili poczuła, jak jego palce wchodzą w nią- ...wcześniej - skończyła. - Powiedziałbym, że zjawiłem się w samą porę. - Odwrócił ją do siebie i mocno pocałował. Myślał o żonie w trakcie nie kończącego się lotu na Ziemię. Myślał właśnie o tym: o pieszczotach i wsłuchiwaniu się w jej urywany oddech. Ustawił ją w rogu pod ścianą i przywarł do jej bioder. - Tęskniłaś? Czuła bicie serca na myśl, że zaraz będą się kochać. - Raczej nie. - W takim razie... - Pocałował ją w czoło. - Pozwolę ci w spokoju dokończyć kąpiel. Natychmiast mocno zacisnęła nogi. - Tylko spróbuj, a cię zastrzelę. - Tak więc, w obawie o własną skórę... - szepnął i wszedł w nią wolno, patrząc, jak mętnieje jej wzrok. Kochali się spokojnie, z czułością, jakiej oboje po sobie nie oczekiwali. Wreszcie osiągnęli orgazm z cichym westchnieniem. - Witaj w domu. - Patrzyła z zachwytem na twarz męża, na mądre niebieskie oczy, na ciemne włosy ociekające wodą.

14

15

- Wicca? - sarknęła. - Magia? Jezu. Co to za bagno? Wicca, pradawna religia i sztuka, kult oparty na wierze w naturą, która...

J.D. ROBB

Zawsze po rozłące, kiedy mu się przyglądała, ogarniało ją to samo zaskakujące uczucie. Wątpiła, że kiedykolwiek przyzwyczai się do myśli, iż nie tylko pożąda jej ciała, ale także ją kocha. - Wszystko w porządku z ośrodkiem „Olympus"? - Zmiany i opóźnienia. Nic poważnego. - Pomyślała, że nie musi się martwić, bo Roarke potrafi dopilnować, żeby kosmiczna stacja i centrum rozrywki, w które zainwestował, zostały otwarte na czas. Wydał polecenie zamknięcia strumienia wody, po czym sięgnął po ręcznik, by ją wytrzeć, choć mogła wejść do kabiny suszącej. - Zaczynam rozumieć, dlaczego wolisz spać w gabinecie, kiedy wyjeżdżam. Ja nie mogłem zasnąć w prezydenckim apartamencie. Wziął drugi ręcznik i okręcił jej głowę. - Zasnąć bez ciebie. Przytuliła się do niego. - Robimy się cholernie sentymentalni. - Mnie to nie przeszkadza. W końcu jestem Irlandczykiem. Uśmiechnęła się. Nie sądziła, żeby któryś z partnerów w inte­ resach męża albo któryś z jego wrogów uważał go za sentymen­ talnego. - Żadnych nowych blizn - zaobserwował, pomagaj ąc j ej włożyć szlafrok. - Wnioskuję z tego, że ostatnie kilka dni minęły bez wstrząsów. - Prawie. Nie licząc pewnego młodzika, którego poniosło w czasie erotycznej sesji z płatną panienką. Zadusił ją. -Zawiązała szlafrok i przeczesała palcami włosy. - Przestraszył się i uciekł. Ale widocznie dręczyły go wyrzuty sumienia i po kilku godzinach sam się do nas zgłosił. Prokuratura podciągnęła jego czyn pod nieumyślne spowodowanie morderstwa. Przekazałam sprawę Peabody. - Aha. - Podszedł do kredensu i wyjął butelkę wina, po czym nalał dwa kieliszki. - A więc było spokojnie. ' - Tak, oprócz dzisiejszego pogrzebu. Najpierw zmarszczył brwi, ale zaraz twarz mu pojaśniała. 16

CZARNA CEREMONIA

- A tak, mówiłaś mi. Szkoda, że nie mogłem wrócić wcześniej, żeby ci towarzyszyć. - Feeney bardzo przeżył śmierć Franka. Chyba łatwiej by się z nią pogodził, gdyby Frank zginął na służbie. Roarke mocniej zmarszczył czoło. - Wolelibyście, żeby wasz kolega został zabity, niż opuścił ten padół łez bez cierpień? - Przynajmniej bym to rozumiała. - Nie próbowała informować męża, że sama też wolałaby szybką i gwałtowną śmierć. - Ale na tym pogrzebie zdarzyło się coś dziwnego. Poznałam rodzinę Franka. Jego najstarsza wnuczka jest dość oryginalna. - To znaczy? - Ma taki dziwny sposób mówienia. Wyszukałam o niej wiadomości w komputerze. - Sprawdzałaś ją? - Bardzo pobieżnie. Głównie dlatego, że coś mi podrzuciła. Eve podeszła do biurka i podała mu liścik. - Labirynt Ziemi - rzucił Roarke po przeczytaniu listu. - Słucham? - Mówię o rysunku. To celtycki symbol. Potrząsnęła głową ze zdumieniem. - Skąd ty wiesz tyle dziwnych rzeczy? - To wcale nie jest takie dziwne. W końcu wywodzę się z Celtów. Ten pradawny symbol jest magiczny i święty. - Wszystko do siebie pasuje. Wygląda na to, że dziewczyna zajmuje się magią, chociaż ma dyplom z Harvardu. Mimo że studiowała w najlepszej uczelni, jest teraz sprzedawczynią w jakimś sklepie z kryształami i ziołami. Roarke powiódł palcem po rysunku. W dzieciństwie, w Dublinie, widział niejeden taki. Pradawne kultowe religie wykorzystywane były przez różne gangi, ale też przez zagorzałych pacyfistów. Oczywiście obydwie strony używały haseł religijnych jako uspra­ wiedliwienia dla zabijania lub ofiarowania życia. 17

J.D. ROBB

- Domyślasz się, dlaczego chce się z tobą spotkać? - Nie. Pewnie jej się wydaje, że zobaczyła moją aurę albo coś takiego. Mavis, dopóki jej nie przymknęłam za wykradanie portfeli przechodniom, prowadziła taki oszukańczy interes zwią­ zany z wróżbiarstwem. Twierdzi, że ludzie zapłacą każde pieniądze za to, że powiesz im to, co chcą usłyszeć. A jeszcze więcej, jeśli powiesz im to, czego nie chcą wiedzieć. - I dlatego właśnie oszuści i politycy to ludzie tego samego pokroju. - Uśmiechnął się. - Zakładam, że tak czy inaczej, wybierasz się na spotkanie? - Jasne. Jeszcze raz zerknął na kartkę. - Idę z tobą. - Ale ona napisała... - Mało istotne, co napisała. - Opróżnił kieliszek zdecydowanym ruchem osoby, która jest przyzwyczajona, że dostaje to, czego pragnie. - Nie będę ci wchodził w drogę, ale będę ci towarzyszył. Mimo że „Akwarium" to w zasadzie spokojne miejsce, mogą się tam kręcić podejrzane elementy. - Podejrzane elementy to moje życie - zauważyła rzeczowo, po czym przekrzywiła głowę. - Czy ty przypadkiem nie jesteś właścicielem tego klubu? - Nie - uśmiechnął się. - A chciałabyś? Roześmiała się i pociągnęła go za rękę. - Chodźmy spać.

Zrelaksowana i wtulona w męża zasnęła jak dziecko. Tym większe było jej zdziwienie, gdy zaledwie po dwóch godzinach całkowicie się rozbudziła. Nie męczył jej żaden koszmar, bo nie była spocona, nie drżała i nic jej nie dolegało. A jednak coś ją rozbudziło. Leżała nieruchomo, wpatrując się w szerokie okno i wsłuchując w równy oddech Roarke'a. 18

CZARNA CEREMONIA

Uniosła się i spojrzała w nogi łóżka. W jej stronę błysnęły ciemne ślepia. W ostatniej chwili pohamowała krzyk. Zdała sobie sprawę z ciężaru na stopach. To Galadah, pomyślała i odetchnęła. Kot musiał wskoczyć na łóżko i to ją obudziło. Ot i cała tajemnica. Położyła się z powrotem, przytuliła do męża, westchnęła i zamknęła oczy. Tylko kot, myślała, zapadając w sen. Jednak mogłaby przysiąc, że słyszała czyjeś nucenie.

CZARNA CEREMONIA

2

Następny dzień zaczął się od nawału pracy i Eve nie miała czasu myśleć o dziwnym przebudzeniu w nocy. W mieście panował spokój, więc uznała, że to świetny moment na porządki w biurze, a raczej na zlecenie ich swej asystentce. - Jak można mieć taki bałagan w komputerze. - Szczera i solidna twarz Peabody wyrażała prawdziwe rozżalenie. - Wiem, gdzie co mam - odparła Eve. - Uporządkuj pliki tak, żebym nadal się orientowała, gdzie co jest, ale też żeby to miało jakąś logikę. To zadanie jest dla ciebie za trudne? - Dam sobie radę. - Peabody wykrzywiła twarz za jej plecami. - To wspaniale i proszę nie robić do mnie min. Nawet jeśli mam bałagan w komputerze, jak to ujęłaś, to dlatego, że ten rok był trochę napięty. Ponieważ to ja cię szkolę, mogę ci zlecić tę pracę. - Uśmiechnęła się lekko. - Mam nadzieję, że w przyszłości ty także, Peabody, dorobisz się podwładnego, któremu będziesz zlecać upierdliwe zajęcia. - Pani wiara we mnie jest wzruszająca, pani porucznik. Aż brakuje mi tchu. - Peabody syknęła w stronę komputera. - A może duszę się, ponieważ są tu pliki sprzed pięciu lat, które już od roku powinny być przesłane do centrali. - Więc wyślij je teraz. - Eve uśmiechnęła się szerzej, słysząc hurkot w komputerze, a zaraz potem zawiadomienie o błędzie systemowym. - Życzę powodzenia.

- Technika może być naszym sprzymierzeńcem, tylko trzeba ją rozumieć. - Ja wszystko rozumiem - Eve dwukrotnie walnęła pięścią w komputer. Maszyna znów zaczęła działać. - Widzisz? - Jest pani niesamowicie delikatna, porucznik Dallas. Teraz rozumiem, dlaczego chłopaki z laboratorium celują rzutkami w twoje zdjęcie. - Dalej to robią? Chryste, ale są pamiętliwi. - Ze wzruszeniem ramion usiadła na rogu biurka. - Co wiesz na temat magii? Czarów? - Jeśli chce pani rzucić urok na komputer, to na niewiele się zdam. Peabody z zaciśniętymi zębami przesuwała pliki. - Jesteś wyznawczynią Wolnej Ery - zauważyła Eve. - Zawiesza się. No, popracuj jeszcze trochę- popędzała komputer dziewczyna. - Tak, ale - nawiązała do stwierdzenia Eve - wolnoerowcy nie są wyznawcami Wicca. Niby obydwie religie są religiami Ziemi, opartymi na naturalnym porządku kosmosu, ale... ty sukinsynu, gdzie to się podziało? - Słucham? Gdzie co się podziało? - Nic. - Peabody z napięciem wpatrywała się w monitor. - Nic. Proszę się o nic nie martwić. Zresztą i tak pewnie nie potrzebowała pani tych plików. - Czy to jakiś żart, Peabody? - No właśnie. Ha, ha. - Krople potu spływały po czole policjantki. Z zawzięciem uderzała w klawiaturę. - O jest. Już po sprawie. Wszystko wróciło na miejsce. A teraz wyślemy to do centrali. - Odetchnęła ciężko. - Czy mogłabym się napić kawy? Żeby zachować przytomność umysłu. Eve spojrzała na ekran monitora, ale nie zobaczyła niczego zatrważającego. Bez słowa wstała i zleciła autokucharzowi przy­ gotowanie kawy. - Dlaczego interesują panią wiccanie? Chce się pani prze­ chrzcie? - Peabody uśmiechnęła się, a widząc złość w oczach przełożonej, dodała: - Znowu tylko żartowałam.

20

21

J.D. ROBB

- Widzę, że masz dzisiaj dobry humor. Jestem po prostu ciekawa. - No cóż, istnieje zbieżność głównych zasad w Wolnej Erze i kulcie Wicca. Poszukiwanie harmonii, czczenie pór roku wywo­ dzące się z zamierzchłych czasów, całkowity zakaz używania przemocy. - Zakaz używania przemocy? - Eve zmrużyła oczy. - A co z urokami, zaklęciami i ofiarami? Naga dziewica na ołtarzu i czarne koguty, którym odcina się głowy? - To obraz z literatury, choćby z Szekspira. Główne źródło mylnych sądów. Kapłanki nie są wiedźmowatymi, przerażającymi staruchami pichcącymi w wielkich kotłach podejrzane wywary. Nie straszą małych dzieci. Wiccanie lubią nagość, ale nikogo nie krzywdzą. Korzystają wyłącznie z białej magii. - Jej przeciwieństwem jest... - ...czarna magia. Eve przyglądała się podwładnej. - Ty chyba nie wierzysz w te zabobony? - Nie. - Orzeźwiona kawą Peabody wróciła do pracy przy komputerze. - Znam kilka podstawowych zaklęć, ponieważ mój kuzyn przeniósł się do Wicca. Już jakiś czas należy do zgroma­ dzenia w Cincinnati. - Masz kuzyna, który należy do zgromadzenia w Cincinnati? Eve wybuchnęła śmiechem i odstawiła na biurko kubek z kawą. Peabody, ty mnie ciągle zaskakujesz. - Któregoś razu opowiem pani o mojej babci i jej pięciu kochankach. - Pięciu kochanków w życiu to wcale nie tak wielu. - Nie w życiu, ale w miesiącu. Naraz. - Podniosła poważny wzrok. - Babcia ma dziewięćdziesiąt osiem lat. Mam nadzieję, że się w nią wrodziłam. Eve, hamując śmiech, spojrzała na wideofon, którego brzęczyk właśnie się odezwał. 22

CZARNA CEREMONIA

- Dallas... - Na ekranie pojawiła się twarz komendanta Whitneya. - Tak, komendancie. - Chciałbym z panią jak najszybciej porozmawiać. Proszę do mnie. - Tak, sir, będę za pięć minut. - Eve rozłączyła się i z nadzieją popatrzyła na Peabody. - Może jakaś nowa sprawa. Dokończ czyszczenie komputera. Dam ci znać, jeśli coś się wydarzy. - Na odchodnym jeszcze się odwróciła i powiedziała: - Tylko nie zjedz mojego batonika. - Cholera - zaklęła pod nosem Peabody. - Czy ona zawsze musi trafiać w dziesiątkę?

W h i t n e y większość zawodowego życia zajmował kierownicze stanowisko. Zależało mu na tym, by znać swoich podwładnych, wiedzieć, w czym są najlepsi i jakie są ich słabości. Umiał też zrobić użytek z obydwu. Był to potężny mężczyzna o dużych dłoniach robotnika i ciem­ nych bystrych oczach, o których niejeden mówił, że są zimne. Zachowywał wręcz przerażający spokój, ale jak to bywa, pod maską opanowania drzemał wulkan. Eve go szanowała, czasami lubiła i zawsze podziwiała. Kiedy weszła do biura, Whitney siedział przy biurku i ze zmarszczonym czołem czytał jakiś dokument. Nie oderwał wzroku, tylko gestem dłoni wskazał na krzesło. Usiadła, przyglądając się powietrznemu tramwajowi, przepływającemu akurat za oknem. Jak zawsze zdziwiła ją liczba pasażerów z lornetkami i szpiegow­ skimi okularami. Zastanawiała się, co też ci ludzie spodziewają się ujrzeć za oknami budynku policji? Torturowanie podejrzanych, strzelaninę, zakrwawione ofiary? I dlaczego bawią ich takie fantazje? - Widziałem panią wczoraj na pogrzebie. 23

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Wróciła myślami do gabinetu. - Zdaje się, że byli tam wszyscy policjanci z komendy. - Frank był lubiany. - To prawda. - Nigdy pani z nim nie pracowała? - Dał mi kilka wskazówek, kiedy zaczynałam. Whitney, nie przestając kiwać głową, nie spuszczał z niej wzroku. - Był partnerem Feeneya. Potem, kiedy przeszedł ze służby na ulicy do biura, pani została partnerką Feeneya. Eve zaczynała czuć się nieswojo. - Tak, sir. Feeney bardzo przejął się śmiercią Franka. - Wiem. Dlatego nie ma go dzisiaj w pracy. - Whitney oparł łokcie na biurku i splótł dłonie. - Pani porucznik, mamy tu do czynienia z delikatną sprawą. - Dotyczącą sierżanta Wojinskiego? - Informacja, którą zamierzam pani powierzyć, jest w najwyż­ szym stopniu poufna. Oprócz pani podwładnej nikt nie może o niczym wiedzieć. Proszę o zachowanie dyskrecji. Rozkazuję poprawił się - żeby pracowała pani nad tą sprawą zupełnie sama. W tej chwili poczuła już strach. Pomyślała o Feeneyu. - Zrozumiałam. - Istnieją pewne okoliczności dotyczące śmierci sierżanta Wojinskiego, które wymagają wyjaśnienia. - Okoliczności? - Muszę zaznajomić panią z zastrzeżonymi danymi. - Opuścił dłonie na biurko. - Jakiś czas temu powiadomiono mnie, że sierżant Wojinski albo prowadził śledztwo na własną rękę, albo zajął się nielegalnym procederem. - Narkotyki? Frank? To niemożliwe. Whitney nawet nie mrugnął. - Dwudziestego drugiego września tego roku jeden z detek­ tywów z wydziału do spraw narkotyków widział Wojinskiego w obserwowanym przez policję podejrzanym centrum dystrybucji

nielegalnych substancji. W prywatnym klubie „Athame", związa­ nym z jakimś kultem religijnym. W tym klubie odbywają się indywidualne i grupowe sesje seksualne. Wydział od narkotyków ma go na oku już od dwóch lat. Widziano, jak Frank kupował tam narkotyki. Eve milczała, więc nabrał głęboko powietrza i kontynuował. - Zostałem natychmiast powiadomiony o zajściu. Zwróciłem się do Franka z prośbą o wyjaśnienie, ale on nie był skory do rozmowy. - Zawahał się, jednak postanowił skończyć. - Szcze­ rze mówiąc fakt, że Frank ani nie potwierdził, ani nie zaprze­ czył, że w gruncie rzeczy w ogóle nie chciał rozmawiać na ten temat, zupełnie mi do niego nie pasował. Martwiłem się. Nakazałem mu zrobienie testów na obecność w organizmie narkotyków i poradziłem, żeby wziął tydzień urlopu. Zgodził się na wszystko. Wtedy testy nic nie wykazały. Ze względu na jego nieskazitelną przeszłość oraz ponieważ dobrze go znałem, to wydarzenie zostało pominięte w jego aktach. - Wstał i odwrócił się do okna. - Być może popełniłem błąd. Gdybym wtedy nie zostawił sprawy, może teraz Frank by żył i nie byłoby tej rozmowy.

24

25

- Zaufał pan swojemu osądowi. Ufał pan Frankowi. Spojrzał na nią. Jego oczy nie były zimne, tylko pełne napięcia. - Tak, to prawda. Ale teraz mam więcej danych. Standardowa autopsja wykazała we krwi Wojinskiego obecność naparstnicy, środka nasercowego oraz Zeusa. - Zeus. - Teraz Eve wstała. - Frank nie zażywał narkotyków, komendancie. Pomijając to, jakim był człowiekiem, zażywanie tak mocnego narkotyku jak Zeus pozostawia widoczne ślady. Widać to po oczach, po zmianie w zachowaniu. Gdyby brał Zeusa, wiedziałby o tym każdy funkcjonariusz w centrali. Poza tym testy by to wykazały. Musiała nastąpić jakaś pomyłka. - Wepchnęła ręce w kieszenie, z trudem hamując przymus chodzenia. - To prawda, że niektórzy policjanci zażywają narkotyki i na dodatek

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

sądzą, że odznaka chroni ich przed prawem. Ale Frank do nich nie należał. Nie, on był czysty. - Niemniej wykryto w jego krwi kilka narkotyków. To właśnie przez tę mieszankę doszło do zahamowania pracy serca i śmierci. - Podejrzewa pan, że przedawkował? - Potrząsnęła głową. To niemożliwe. - Powtarzam, wykryto narkotyki. - W takim razie musi istnieć jakieś inne wytłumaczenie. Środki nasercowe? - Zmarszczyła brwi. - Mówił pan, że przed kilkoma tygodniami robił sobie badania. Dlaczego nie wykazały, że miał kłopoty z sercem? - Najbliższy przyjaciel Franka jest najlepszym informatykiem w mieście. - Feeney? - Zrobiła dwa kroki do przodu. - Myśli pan, że Feeney go krył i wyczyścił mu akta? Do diabła, komendancie. - Nie mogę wykluczyć takiej możliwości - odparł sucho. - Ani pani. Przyjaźń może i zazwyczaj wpływa na obiektywizm oceny. Ufam, że pani przyjaźń z Feeneyem nie wpłynie na pani osąd. Znowu podszedł do biurka, symbolu swojej władzy. - Te zarzuty i podejrzenia trzeba bezwzględnie wyjaśnić. Gorące języki strachu w żołądku Eve zmieniły się w prawdziwy płomień. - Chce pan, żebym poprowadziła dochodzenie przeciwko moim kolegom, z których jeden nie żyje, a drugi mnie szkolił i jest moim przyjacielem. - Położyła dłonie na biurku. - Jest także pana przyjacielem, komendancie. Spodziewał się gniewu. Tak jak się spodziewał, że jednak Eve zgodzi się przyjąć sprawę. - Wolałaby pani, żebym zlecił śledztwo komuś innemu? Uniósł pytająco brwi. - Chcę, żeby to było przeprowadzone po cichu. Wszelkie dane i nowe fakty ma pani bezpośrednio mnie przekazywać. Jeśli będzie pani zmuszona porozmawiać z rodziną

Wojinskiego, proszę uczynić to dyskretnie i taktownie. Nie ma potrzeby pogłębiać ich smutku. - A jeśli wywącham coś, co zapaskudzi Frankowi kartotekę? - Wtedy ja się tym zajmę. Wyprostowała się. - Prosi mnie pan o cholerną przysługę. - To nie prośba, lecz rozkaz - poprawił. - Tak będzie dla pani łatwiej, pani porucznik. - Podał jej dwie zapieczętowane dyskietki. Niech to pani przejrzy w domu. Proszę się komunikować ze mną za pomocą swojego domowego komputera. Nic nie może przechodzić przez centralę, dopóki nie zmienię rozkazu. Jest pani wolna. Obróciła się na pięcie i ruszyła do drzwi, ale zatrzymała się przy nich. Nie spojrzała jednak do tyłu. - Do cholery, nie będę kapowała na Feeneya. Whitney odprowadził ją wzrokiem, potem zamknął oczy. Wiedział, że Eve zrobi to, co do niej należy. Miał tylko nadzieję, że nie będzie musiała zrobić więcej, niż będzie mogła znieść.

26

27

Kiedy szła do biura, krew w niej wrzała. Peabody siedziała przed monitorem komputera z dumnym uśmieszkiem. - Właśnie się z nim uporałam. Stawiał niezły opór, ale go pokonałam. - Wyłącz komputer, Peabody- rzuciła krótko i sięgnęła po kurtkę i torbę. - Zbieraj się. - Mamy sprawę? - Policjantka podskoczyła na równe nogi. Jaką? Dokąd idziemy? - Musiała biec, żeby nadążyć za Eve. Dallas? Pani porucznik? Eve z całej siły wcisnęła guzik windy. Jej wściekłe spojrzenie zamknęło usta podopiecznej. Wsiadły do windy pełnej policjantów. - Hej, Dallas, jak tam świeżo upieczeni małżonkowie? Namów swojego bogatego męża, żeby wykupił naszą kantynę i zaopatrzył ją w coś dobrego do żarcia.

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Rzuciła przez ramię lodowate spojrzenie na rozradowaną twarz policjanta. - Możesz mnie ugryźć wiesz gdzie, Carter. - Próbowałem trzy lata temu i nieomal połamałaś mi zęby. Wolę nie ryzykować - odciął się. W windzie wybuchł głośny śmiech. - Bo jesteś dupkiem, Carter - parsknął inny policjant. - Nie gorszym niż ty, Forenski. Hej, Peabody - ciągnął Carter chcesz, żebym cię ugryzł? - A kiedy ostatnio byłeś u dentysty? - Obiecuję, że zaraz po wizycie zgłoszę się do ciebie. Mrugnął okiem i wraz z resztą policjantów wytoczył się z windy. - Carter jest niczego sobie - zagaiła Peabody, przestraszona, że Eve ciągle wpatruje się przed siebie. - Szkoda, że to taki pajac. - Żadnej odpowiedzi. - Ale Forenski też jest milutki ciągnęła dalej nie zrażając się milczeniem. - Chyba nie ma nikogo na stałe? - Nie interesuje mnie prywatne życie kolegów - warknęła Eve i kiedy zjechały na poziom garażu, zdecydowanym krokiem wyszła z windy. - Ale moje cię interesuje- mruknęła Peabody pod nosem. Zaczekała, aż Eve wyłączy alarm, po czym usiadła na miejscu dla pasażera.- Mam zaprogramować drogę, czy chcesz mi zrobić niespodziankę? - Zamrugała, widząc, że Eve opuściła głowę na kierownicę. - Hej, dobrze się pani czuje? Co się dzieje, Dallas? - Wpisz trasę do mnie do domu.- Eve nabrała powietrza i wyprostowała się. - Powiem ci wszystko w czasie jazdy. To są ściśle poufne informacje. - Wyprowadziła samochód z garażu na ulicę. - Masz prawo składać raport jedynie mnie lub komendantowi. - Rozumiem. - Peabody przełknęła ślinę. - Chodzi o kogoś z naszych, prawda?

U ej domowy komputer nie był tak zanieczyszczony jak biurowy. Roarke tego dopilnował. Dane szybko pojawiły się na ekranie. Detektyw Marion Burns. To ona była tajniakiem w „Athame". Pracowała w klubie przez osiem miesięcy jako barmanka. Eve zacisnęła usta. - Burns. Nie znam jej. - A ja trochę znam. - Peabody przysunęła bliżej swoje krzesło. Poznałam ją, kiedy byłam... no wiesz, w czasie tej sprawy z Casto. Zrobiła na mnie wrażenie solidnej. Jeśli dobrze pamiętam, jest policjantką w trzecim pokoleniu. Jej matka nadal pracuje, w stopniu kapitana, chyba w Bunko. Dziadek przeszedł na emeryturę w czasie wojen miejskich. Nie mam pojęcia, dlaczego zagięła parol na Wojinskiego. - Może po prostu zameldowała o tym, co widziała. Będziemy musiały sprawdzić. Raport złożony Whitneyowi jest dość krótki i suchy. 22 września 2058 o godzinie dziesiątej trzydzieści zauważyła sierżanta Wojinskiego siedzącego w klubie przy stoliku ze znaną dealerką narkotyków Seliną Cross. Wojinski przekazał Cross kilka żetonów kredytowych w zamian za małą paczkę, która zawierała nielegalne substancje. Rozmowa trwała nie więcej niż kwadrans, po czym Cross przesiadła się do innego stolika. Wojinski pozostał w klubie jeszcze dziesięć minut, potem wyszedł. Detektyw Burns śledziła go przez dwie przecznice, aż Wojinski wsiadł do publicznego środka lokomocji.

28

29

- A więc nie widziała, jak zażywał narkotyki? - Nie. Nie widziała też, żeby tej nocy ani żadnej następnej w czasie jej zmiany pojawił się ponownie w klubie. Burns znajduje się na pierwszym miejscu na liście osób, które musimy przesłuchać. - Tak jest. Dallas, może Wojinski zwierzył się Feeneyowi, skoro się przyjaźnili? A może Feeney sam coś zauważył? - No nie wiem. - Eve potarła oczy. - „Athame". Co to, do diabła, jest to „Athame?"

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Nie mam pojęcia. - Peabody wyciągnęła podręczny wideokom i wprowadziła dane. -Athame, obrzędowy nóż, narzędzie rytualne, zazwyczaj wykonane ze stali. Tradycyjnie athame nie jest używany do cięcia, ale do rysowania kół w religiach ziemskich. Peabody popatrzyła na Eve. - Znowu czary. To raczej nie przypadek. - Raczej nie. - Sięgnęła do szuflady po list od Alice, po czym pokazała go podwładnej. - Dostałam to od wnuczki Franka na pogrzebie. Okazuje się, że dziewczyna pracuje w jakimś sklepie, który nosi nazwę „Moc Ducha". Znasz go? - Tak. - Z wyrazem zaniepokojenia Peabody odłożyła list na biurko. - Wiccanie nie są agresywni, Dallas. Stosują zioła, nie narkotyki. Żaden ortodoksyjny wiccanin nie kupi, nie sprzeda ani nie zażyje Zeusa. - A naparstnica? - Przekrzywiła głowę. - To rodzaj zioła podawanego chorym na serce, prawda? - Tak. Medycyna używa jej od wieków. - Czy działa pobudzająco? - Nie znam się na sztuce uzdrawiania, ale sądzę, że tak. - Tak jak Zeus. Ciekawe, co się dzieje, kiedy się połączy te dwa środki? Nie zdziwiłabym się, gdyby źle dobrane dawki mogły być przyczyną zawału serca. - Myślisz, że Wojinski sam się zabił? - Komendant coś o tym wspominał. Dręczy mnie tyle pytań rzuciła ze zniecierpliwieniem. - Musimy działać i zaczniemy od Alice. Chcę, żebyś zjawiła się w klubie o jedenastej w cywilnym ubraniu. Staraj się wyglądać jak wyznawczyni Wolnej Ery, a nie jak gliniarz. Peabody skrzywiła usta. - Mam sukienkę, którą mama uszyła mi na urodziny. Włożę ją, ale wścieknę się, jeśli będzie się pani ze mnie śmiała. - Postaram się opanować. A na razie spróbujmy wykopać coś na temat tej Seliny Cross i klubu „Athame".

Pięć minut później uśmiechała się ponuro do monitora. - Interesujące. Nasza Selina to niezłe ziółko. Tylko popatrz na kartotekę. Trochę sobie w życiu posiedziała. Za prostytucję w 43 i 44 roku. Oskarżenie o napad też w 44. W 47 zamknięta w Bunko za prowadzenie nielegalnego studia mediumicznego. Po co ludzie chcą gadać ze zmarłymi? Podejrzana o okaleczanie zwierząt w 49. Za mało dowodów, żeby ją aresztować. Produkcja i dystrybucja narkotyków. Za to ją zamknęli w 50. Przesiedziała rok. Płotka. Ale w 55 była przesłuchiwana w sprawie związanej z rytualnym zabójstwem nieletniego. Miała alibi. - Dział narkotyków obserwował ją od 51 roku - dodała Peabody. - Ale jej nie zamknęli. - Sama powiedziałaś, że to płotka. Szukają grubszych ryb. - No cóż, zobaczymy, co ma do powiedzenia Marion. Popatrz, tu jest napisane, że Selina Cross jest właścicielką klubu „Athame". Zasznurowała usta. - Skąd taka miernota wzięła pieniądze na kupno klubu i na prowadzenie go? Jest tylko czyjąś przykrywką. Ciekawe, czy „Narkotyki" wiedzą czyją? Zobaczmy, jak ona wygląda. Komputer, proszę pokazać zdjęcie obiektu Cross, Selina. - Uf- sapnęła Peabody, kiedy podobizna pojawiła się na ekranie. - Straszna. - Takiej twarzy się nie zapomina - mruknęła Eve. Kobieta na zdjęciu miała pociągłe i ostre rysy. Do tego pełne, bardzo czerwone usta, oczy czarne jak onyks, cerę jasną i gładką. Ogólnie sprawiała wrażenie zimnej i przerażającej, jak zauważyła Peabody. Czarne włosy, z przedziałkiem na środku, opadały luźno na ramiona. Na lewej powiece widniał mały tatuaż. - Co to za znak? - zainteresowała się. Powiększ obraz o trzy­ dzieści procent. - Pentagram - oświadczyła Peabody drżącym głosem, aż Eve zerknęła na nią z zaciekawieniem. - Odwrócony. Ona nie jest wiccanką, Dallas - odchrząknęła. - To satanistka.

30

31

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

t ve nie wierzyła w magię - ani białą, ani czarną. Rozumiała jednak, że ludzie wierzą w takie bzdury, a co więcej, często je wykorzystują. - Bądź ostrożna, Eve. Spojrzała w bok. Roarke uparł się, że będzie prowadził. Nie mogła się skarżyć, bo wszystkie jego samochody były sto razy lepsze od jej policyjnego gruchota. - Co masz na myśli? - Musi istnieć przyczyna, dla której pewne religie trwają przez wieki. - Ta przyczyna to ludzka łatwowierność, którą daje się bez większych kłopotów wykorzystać. Zamierzam sprawdzić, czy ktoś nie wykorzystał Franka. Opowiedziała mężowi o dochodzeniu, nie przejmując się, że zdradza tajemnicę. Bardzo chciała, by jej pomógł. - Jesteś dobrą policjantką i wrażliwą kobietą. Czasami aż nazbyt dobrą i nazbyt wrażliwą. - Zatrzymał się na światłach i spojrzał na nią. - Proszę cię, byś przy tej sprawie zachowała szczególną ostrożność. Jego twarz kryła się w cieniu, a głos brzmiał poważnie. - Mówisz o czarownicach i czcicielach diabła? Roarke, mamy trzecie tysiąclecie. Sataniści, też coś! - Strzepnęła włosy z twarzy. Ciekawa jestem, co oni chcieliby zrobić z tym szatanem, gdyby istniał. I jak zwróciliby na siebie jego uwagę? - W tym cały problem - odparł cicho i skręcił na zachód do klubu „Akwarium". - Diabły rzeczywiście istnieją- sarknęła, kiedy parkował na drugim poziomie nad ziemią. - Mają ciało i chodzą na dwóch nogach. Widzieliśmy takich wielu. Wysiadła i zeszła na ulicę. Wiał lekki wiatr. Na czarnym niebie nie widać było ani księżyca, ani gwiazd, migały tylko światła powietrznego ruchu ulicznego. Znajdowali się w części miasta, którą upodobali sobie artyści.

Tu nawet restauracje były czyste i zamiast parówek z soi oferowały hybrydowe owoce. Większość ulicznych sprzedawców zwinęła na noc swoje kramy, ale za dnia kusiły one przechodniów ręcznie wykonaną biżuterią, tkanymi gobelinami oraz ziołowymi płynami do kąpieli i herbatkami. Byli tu żebracy, ale nie pozwalali sobie na namolność, a ich licencje widać było już z daleka. Dzienny urobek, zamiast na chemiczne używki, przeznaczali najedzenie. W tej okolicy nawet liczba przestępstw była mniejsza niż gdzie indziej. Tylko czynsze osiągały tu mordercze kwoty, za to wiek mieszkańców i sprzedaw­ ców był zadziwiająco niski. Eve nie miałaby nic przeciwko temu, żeby tu mieszkać. - Przyjechaliśmy za wcześnie - stwierdziła, z przyzwyczajenia uważnie lustrując ulicę. Potem na jej twarzy pojawił się kpiący uśmieszek. - Popatrz na to. „Psychic Deli". Pewnie na główne danie serwują haszysz z jarzynami, a na przystawkę wróżbę z ręki. Otwarte. Wchodzimy? - zwróciła się do Roarke'a pod wpływem nagłego impulsu i chęci zmiany ponurej atmosfery. - Chcesz, żeby ci powróżyli? - A co mi tam. - Złapała go za rękę. - To mnie wprowadzi w odpowiedni nastrój do ścigania satanistycznych handlarzy narkotyków. Może dadzą nam zniżkę i powróżą też tobie. - Nie chcę wróżenia z ręki. - Tchórz - mruknęła i pchnęła go przez drzwi. - Raczej ostrożny. Musiała przyznać, że w środku roznosił się wspaniały zapach. Nie jakiejś tam smażonej cebuli i ciężkich sosów, tylko delikatna woń przypraw i kwiatowej esencji doskonale pasujące do cichej muzyczki sączącej się w tle. Małe białe stoły z białymi krzesłami stały w odpowiedniej odległości od lady, na której za błyszczącą czystością szklaną taflą wystawiono miski i talerze z kolorowym jedzeniem. W lokalu

32

33

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

było tylko dwoje gości. Mieli ogolone głowy, białe ubrania i sandały na gołych stopach. Siedzieli pochyleni nad miskami z zupą. Za ladą stał jegomość w obszernej niebieskiej koszuli. Na palcach obu rąk błyszczały srebrne pierścienie, a ściągnięte w warkocz włosy opasywała srebrna przepaska. Uśmiechnął się do wchodzących. - Bądźcie błogosławieni. Pragniecie pokarmu dla ciała czy dla^ ducha? - Sądziłam, że pan nam doradzi - Eve uśmiechnęła się kąś­ liwie. - Może jakieś wróżby? - Z ręki, tarot, runy czy aura? - Z ręki. - Dobrze się bawiąc, wyciągnęła dłoń. - Naszą wróżbitką jest Cassandra. Proszę usiąść wygodnie, a ona zaraz do ciebie podejdzie, siostro. Wasze aury są bardzo mocne - dodał, kiedy odchodzili. - Dobrze się dobraliście. Sięgnął po drewnianą pałeczkę z zaokrąglonym rantem i przeciąg­ nął delikatnie po brzegu zmrożonej misy. Rozległ się wibrujący dźwięk, na co zaraz zza paciorkowej kurtyny wyłoniła się jakaś kobieta w srebrnej tunice. Jej ramiona zdobiły srebrne bransolety. Eve zwróciła uwagę, że kobieta jest bardzo młoda. Miała nie więcej niż dwadzieścia lat. - Witam. - Odezwała się z lekkim irlandzkim akcentem. Usiądźcie wygodnie. Czy mam powróżyć obojgu? - Nie, tylko mnie. - Eve zajęła miejsce przy najdalszym stoliku. - Ile to kosztuje? - Wróżenie z ręki jest bezpłatne. Prosimy wyłącznie o dob­ rowolne datki. - Usiadła z gracją i uśmiechnęła się do Roarke'a. Będziemy wdzięczni za szczodrość. Madam, proszę o rękę, z którą się pani urodziła. - Urodziłam się z obydwiema. - Poproszę lewą. - Delikatnie ujęła w palce dłoń Eve. - Siła i odwaga. Pani przeznaczenie nie zostało wyznaczone. Jakaś

trauma, przerwa w życiu, kiedy była pani jeszcze dzieckiem. Uniosła szare oczy. - Nie ciąży na pani żadna wina. Zacisnęła palce, bo Eve instynktownie chciała cofnąć dłoń. - Nie musi pani wszystkiego pamiętać, przynajmniej do czasu, aż będzie pani gotowa. Żal i zwątpienie w siebie, zablokowane emocje. Samotna kobieta, która ustaliła sobie jeden cel. Duża potrzeba sprawiedliwości. Zdyscyplinowana, z motywacją... zaniepokojona. Pani serce było złamane, więcej niż złamane, pokiereszowane. Teraz strzeże pani tego, co zostało. To silna dłoń. Można jej zaufać. Stanowczym gestem sięgnęła po prawą rękę. Szare oczy nie przestawały obserwować twarzy Eve. - Większość przeszłości nosi pani w sobie. Przeszłość nie da pani spokoju, nie ucichnie. Ale znalazła pani swoje miejsce. Władza pani odpowiada, a także związana z nią odpowiedzialność. Jest pani uparta, często jednostronna, ale pani serce jest prawie wyleczone. Pani kocha. Znowu zerknęła na Roarke'a, a jej usta złagodniały, kiedy ponownie zwróciła wzrok ku Eve. - Jest pani zaskoczona głębią tego uczucia. To panią zbija z tropu, choć zazwyczaj nie jest łatwo wyprowadzić panią z równowagi. - Przeciągnęła kciukiem po wierzchu dłoni. - Pani serce sięga głęboko. Jest... wybredne. Jest ostrożne, ale kiedy się oddaje, to całkowicie. Nosi pani identyfikator. Odznakę. - Uśmiech­ nęła się. - Tak, dokonała pani słusznego wyboru. Być może jedynego dostępnego. Zabijała pani. Nieraz. Nie miała pani wyjścia, jednak ciąży to na pani umyśle i sercu. Z trudem oddziela pani intelekt od emocji. Zabije pani znowu. Szare oczy zeszkliły się i delikatny uścisk stężał. - Jest ciemno. To ciemne moce. Zło. Już niejedno życie padło ofiarą będą następne. Ból i strach. Ciało i dusza. Musi pani chronić siebie i tych, których pani kocha. Odwróciła się do Roarke'a, złapała jego dłoń i zaczęła mówić szybko po celtycku. Twarz jej pobladła.

34

35

J.D. ROBB

- Wystarczy. - Eve przerażona wyrwała dłoń. - Ale pokaz. Zirytowana faktem, że czuje na dłoni ciarki, potarła niąo spodnie. Masz dobre oko, Cassandro. I niezłą gadkę. - Sięgnęła do kieszeni, wyciągnęła pięćdziesiąt żetonów kredytowych i położyła na stole. - Poczekaj. - Cassandra otworzyła małą wyszywaną torebkę i wyjęła z niej gładki, jasnozielony kamień. - To prezent. Symboliczna pamiątka. - Wepchnęła kamień w dłoń Eve. - Noś go przy sobie. - Dlaczego? - A dlaczego nie? Proszę, przyjdźcie ponownie. Pozostańcie błogosławieni. Eve jeszcze raz przed odejściem dziewczyny przyjrzała się jej pobladłej twarzy. - A więc nici z „przepowiadam ci długą zamorską podróż" mruknęła, idąc do wyjścia. - Co ona ci powiedziała? - Nie bardzo znam ten dialekt. Chyba pochodzi z zachodnich hrabstw. - Roarke zaczerpnął świeżego powietrza. - Mówiła głównie o tym, że jeżeli cię kocham tak bardzo, jak ona sądzi, to będę przy tobie. Powiedziała, że twoje życie jest w niebezpieczeń­ stwie, a być może także dusza, i że mnie potrzebujesz, aby przetrwać. - Co za bzdury. - Spojrzała na kamień w dłoni. - Zatrzymaj go. - Zamknął na kamieniu jej palce. - Nie zaszkodzi ci. Ze wzruszeniem ramion wepchnęła kamień do kieszeni. - Myślę, że będę się trzymała z dala od psycholi. - Wspaniały pomysł - pochwalił. Przeszli przez ulicę i stanęli u wejścia do „Akwarium".

3

„ Akwarium" zrobiło na Eve wrażenie. Przede wszystkim było tu ciszej niż w innych klubach. Lekki szum eleganckiej muzyki mieszał się ze szmerem rozmów gości. Ustawienie stolików przypominało rysunek z liściku od Alice. Ściany wyłożone były lustrami w kształcie gwiazd i księżyców. Na każdym z luster wisiał kandelabr ze świecą której płomień odbijał się w szklanej tafli. Pomiędzy nimi wisiały plakietki z nieznanymi Eve symbolami i postaciami. Była tam mała scena i bar, przy którym siedzieli goście na stołkach przedstawiających znaki zodiaku. Dopiero po chwili Eve uzmysłowiła sobie, że zna osobę siedzącą na stołku przedstawiającym dwie twarze Bliźniąt. - Jezu, to Peabody. Roarke przeniósł wzrok na kobietę w długiej zielononiebieskiej sukni. Z jej pasa zwieszały się trzy sznury paciorków, a z uszu podłużne kolczyki z kolorowego metalu. - No, no - powiedział.i uśmiechnął się lekko. - Nasza groźna policjantka wygląda niczego sobie. - Z pewnością... się nie wyróżnia- uznała Eve. - Idź z nią pogadać, a ja poczekam na Alice. - Z przyjemnością pani porucznik. - Spojrzał na jej wytarte dżinsy, zniszczoną skórzaną kurtkę i uszy pozbawione ozdób. Natomiast ty się wyróżniasz. - Czy to przytyk? 37

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Nie. - Dotknął dołeczka w jej podbródku. - Tylko stwier­ dzenie. - Odszedł i usiadł obok Peabody. - Co taka miła wiedźma robi w tym lokalu? Dziewczyna skrzywiła usta i obrzuciła go ponurym spojrzeniem. - Czuję się w tym przebraniu jak pajac. - Wyglądasz ślicznie. Sarknęła. - To nie mój styl. - Wiesz, jaka jest prawda o kobietach, Peabody? - Pchnął palcem długi kolczyk, wprawiając go w wahadłowy ruch. - Macie wiele stylów. Co pijesz? Zaczerwieniła się, mimo wszystko zadowolona z pochwały. - Strzelec. To mój znak. Drink jest ponoć metabolicznie i duchowo dopasowany do mojej osobowości. - Upiła łyk z prze­ zroczystego kielicha. - Nawet niezły. A jaki jest twój znak? - Nie mam pojęcia. O ile dobrze pamiętam, urodziłem się w pierwszym tygodniu października. - To musi być Waga- osądziła, zdziwiona, że można nie wiedzieć takich rzeczy. - W takim razie bądźmy metabolicznie i duchowo poprawni. Odwrócił się, żeby zamówić drinka i spojrzał na Eve siedzącą samotnie przy stoliku. - Jaki znak przypisałabyś swojej szefowej? - Ją trudno określić. - Zgadza się - mruknął. Z miejsca, w którym siedziała, Eve widziała całą salę. Nigdzie nie dostrzegła zespołu muzycznego ani jego holograficznego wizerun­ ku. Muzyka zdawała się dobiegać znikąd i zewsząd. W melodii przeważały delikatne dźwięki fletu i gitary wraz z niewymownie słodkim głosem kobiety śpiewającej w obcym języku. Goście pogrążeni byli w rozmowie. Ktoś roześmiał się cicho. Nikt nie zwrócił uwagi, kiedy pewna kobieta w białej sukni wstała i zaczęła tańczyć. Eve kazała podać sobie wodę, którą, ku jej zaskoczeniu, dostała w pięknym kielichu ze sztucznego srebra.

Zaczęła się przysłuchiwać rozmowie za plecami. Ze zdumieniem przekonała się, że towarzystwo za nią zupełnie naturalnym tonem opowiada sobie o astralnych podróżach. Przy innym stoliku dwie kobiety rozprawiały o przeszłych wcieleniach. Jedna była ponoć tancerką w świątyni na Atlantydzie. Eve nigdy nie mogła zrozumieć, dlaczego ludzi bardziej interesują poprzednie wcielenia niż obecne. Zresztą uważała, że żyje się tylko raz. Nieszkodliwi wariaci, uznała w duchu, ale nadal pocierała o spodnie swędzącą dłoń. Dostrzegła Alice, jak tylko pojawiła się w drzwiach. Wyglądała na podenerwowaną. Niespokojne ruchy dłoni, ściągnięte ramiona, rozbiegane oczy. Eve skinęła jej głową na przywitanie. Dziewczyna spojrzała za siebie, po czym pospiesznie ruszyła do stolika. - Przyszła pani. Nie byłam tego pewna. - Szybkim ruchem sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła czarny kamień w srebrnej oprawie. - Proszę to założyć, proszę - nalegała, widząc, że Eve nie kwapi się do wykonania polecenia. - To obsydian. Został poświęcony. Będzie panią chronił przed złem. - Cieszę się. - Założyła łańcuszek. - Teraz lepiej? - To najbezpieczniejsze miejsce, jakie znam. Czyste. - Alice usiadła, ale nie przestawała rozglądać się po sali. - Często tu przychodzę. - Widząc, że do stolika zbliża się kelnerka, złapała w obydwie dłonie amulet wiszący na szyi. - Poproszę golden sun. - Spojrzała na Eve i ciężko westchnęła. - Potrzebuję odwagi. Cały dzień próbowałam medytować, ale jestem za­ blokowana. Boję się. - Czego się boisz, Alice? - Boję się, że ci, którzy zabili mojego dziadka, szykują się teraz na mnie. - Kto zabił twojego dziadka? - Zło. Zabijanie to jego specjalność. Nie uwierzy pani w to, co powiem. Jest pani zbyt przywiązana do rzeczy, które można

38

39

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

zobaczyć oczami. - Sięgnęła po drinka i przymknęła na chwilę powieki, jakby się modliła. Potem wolno uniosła napój do ust. Ale wiem, że nie zignoruje pani moich słów. Jest pani policjantką. Nie chcę umierać - powiedziała i odstawiła szklankę. To było jej pierwsze sensowne zdanie. Eve uznała, że Alice nie udaje strachu. Zdjęła maskę, którą przywdziała na czas pogrzebu. Wtedy udawała spokój i opanowanie. Ze względu na rodzinę, pomyślała. - Kogo się boisz i dlaczego? - Muszę to pani wyjaśnić. Wszystko. W ten sposób się oczyszczę. Mój dziadek panią szanował. Dlatego właśnie zwróciłam się do pani. Nie urodziłam się wiedźmą. - Nie? - powtórzyła Eve sucho. - Niektórzy rodzą się nimi, a niektórzy, tacy jak ja, po prostu zostają wciągnięci w tę sztukę. Zainteresowałam się religią Wicca na studiach. Im więcej się o niej dowiadywałam, tym bardziej czułam, że chcę zostać jej adeptką. Pociągały mnie rytuały, poszukiwanie harmonii, radość i pozytywna etyka. Nie ujawniłam moich zainteresowań rodzinie. Nie zrozumiano by mnie. Opuściła głowę, a włosy zakryły jej twarz niczym zasłona. - Podobała mi się tajemniczość tego kultu. Byłam na tyle młoda, że sabaty nagich czarownic pod gołym niebem wydały mi się kuszące. Moja rodzina... - Uniosła głowę. - Oni są konser­ watywni. Jakaś część mnie chciała zrobić coś wyzywającego. - Taka mała rebelia? - Tak, zgadza się. Gdybym tylko na tym poprzestała - mruknę­ ła. -Gdybym wtedy szczerze zaakceptowała inicjację i wszystko, co się z nią wiązało, moje życie wyglądałoby teraz zupełnie inaczej. Byłam słaba i zbyt ambitna. - Znowu sięgnęła po napój i przepłuka­ ła nim wyschnięte gardło. - Chciałam wiedzieć, porównywać i analizować. Chciałam się przekonać, na czym polegają różnice między białą a czarną magią. Jak mogłam w pełni przyjąć jedną, nie znając jej przeciwieństwa, pytałam siebie.

- Mówisz całkiem logicznie. - To zdradziecka logika - sprzeciwiła się Alice. - Oszukiwałam się. Moje ego i intelekt były tak aroganckie. Wmawiałam sobie, że zajmę się czarną magią tylko od strony naukowej. Będę przeprowadzała rozmowy z tymi, którzy wybrali inną drogę, i odkryję, co ich odciągnęło od światła. To wydało mi się ekscytujące. - Uśmiechnęła się z goryczą. - Tak sądziłam i przez jakiś czas rzeczywiście dobrze się bawiłam. Dziecko, osądzała w myśli Eve. Dziecko w ciele oszałamiającej kobiety. Błyskotliwa i ciekawa, ale całkiem naiwna. Aż wstyd, jak łatwo wyciągać informacje z młodych. - I to wtedy poznałaś Selinę Cross? Dziewczyna zbladła. - Skąd pani o niej wie? - Przeprowadziłam małe dochodzenie. Jako wnuczka policjanta powinnaś się domyślić, że nie zjawię się tu całkiem zielona. - Proszę się jej wystrzegać. - Zacisnęła usta. - Niech pani uważa. - Selina to podrzędna kryminalistka, handlująca narkotykami. - Nie, myli się pani. Ona jest kimś więcej. - Ponownie zacisnęła dłoń na amulecie. - Niech mi pani uwierzy, pani porucznik. Teraz zajmie się panią. Ja to wiem. Jest pani dla niej wyzwaniem. - Czy sądzisz, że miała coś wspólnego ze śmiercią Franka? - Tak. — Do oczu napłynęły jej łzy. - I to przeze mnie. Eve pochyliła się, by nikt na sali nie mógł zobaczyć zapłakanej twarzy Alice. - Opowiedz mi o niej. - Poznałam Selinę rok temu. Na sabacie w czasie Samhain, to znaczy w święto zmarłych. Mówiłam sobie, że tylko prowadzę badania. Nie rozumiałam wtedy, jak głęboko już byłam wciągnięta, uwiedziona przez wielką moc egoistycznej żądzy. Nie uczest­ niczyłam w żadnych rytuałach, jeszcze nie. Tylko obserwowałam. Potem spotkałam ją i kogoś, kogo nazywali Alban.

40

41

J.D. ROBB

- Alban? - To jej służący. - Dotknęła palcami ust. - Nadał nie potrafię sobie dobrze przypomnieć tamtej nocy. Teraz wiem, że rzucili na mnie przekleństwo. Pozwoliłam wprowadzić się w krąg, obedrzeć z ubrań. Słyszałam dzwonki i śpiew ciemnego księcia. Przy­ glądałam się ofiarowaniu kozła i wypiłam jego krew. - Zwiesiła głowę, jakby pod ciężarem wstydu. - Piłam krew i dobrze się bawiłam. Tej nocy to ja leżałam na ołtarzu. Przywiązali mnie do niego. Nie wiem, kiedy i kto to zrobił, ale wcale się nie bałam. Byłam pobudzona. Głos dziewczyny zmienił się w szept. Zmieniła się też muzyka rozbrzmiewająca w sali. Teraz słychać było radosne i zmysłowe bębenki i dzwonki, ale Alice nie zwracała na to uwagi. - Dotykał mnie każdy członek zgrupowania, wcierali we mnie olejki i krew. W środku słyszałam nucenie, byłam w transie. Selina położyła się na mnie. Robiła różne... rzeczy. Nie miałam żadnego doświadczenia seksualnego. Selina obnażyła mnie, a wte­ dy Alban wszedł we mnie. Selina się temu przyglądała. Alban trzymał jej piersi, a ona obserwowała moją twarz. Chciałam zamknąć oczy, ale to było ponad moje siły. Nie mogłam przestać wpatrywać się w jej oczy. To wyglądało tak, jakby to ona... jakby to ona była we mnie. Łzy kapały gęsto na blat stolika. Choć Eve odgrodziła dziew­ czynę od spojrzeń gości, a ona mówiła szeptem, to i tak odwróciło się w ich stronę kilka głów. - Podali ci narkotyk, Alice, a potem wykorzystali. Nie masz się czego wstydzić. Spojrzała na Eve wzrokiem pełnym cierpienia, które rozszar­ pywało serce. - To dlaczego jest mi tak bardzo wstyd? Byłam dziewicą i stosunek sprawił mi ból, ale nawet było to podniecające. Bardzo. Przyjemność, jaką odczuwałam, trudno opisać. Wykorzystali mnie, a ja ich błagałam, żeby zrobili to jeszcze raz. I tak się stało. 42

CZARNA CEREMONIA

Zgwałciło mnie całe zgromadzenie. Do rana należałam już do nich, zostałam ich sługą. Obudziłam się w łóżku między Ałbanem i Selina. Zostałam ich uczennicą. I zabawką. Upiła łyk drinka, a łzy nie przestawały kapać jej z policzków. - Pozwalałam im na każdą seksualną zachciankę. Dotknęłam ciemności, a ona mnie pochłonęła. Stałam się arogancka i przez to nieostrożna. Ktoś powiedział o moich wyczynach dziadkowi. Nie chciał mi zdradzić, kto, ale ja wiem, że to ktoś z Wicca. Dziadek zapytał mnie, czy to prawda, a ja go wyśmiałam. Prosiłam, by nie wtrącał się w moje życie. Myślałam, że mnie posłuchał. Eve bez słowa pchnęła w jej stronę kielich z wodą. Alice z wdzięcznością go przyjęła i natychmiast opróżniła. - Kilka miesięcy temu odkryłam, że Selina i Alban odprawiają w swoim domu rytuały. Wróciłam z uczelni dzień wcześniej. Poszłam do nich i usłyszałam ceremonialne pieśni. Otworzyłam drzwi komnaty rytualnej. Byli tam obydwoje. Składali ofiarę. Ręce dziewczyny drżały. - Ale tym razem nie z kozła, ale z dziecka. Małego chłopca. Eve mocno ujęła jej dłonie. - Widziałaś, jak mordowali małego chłopca? - Mordowali to za słabe określenie na to, co robili. - Przerażenie osuszyło łzy na jej twarzy. - Niech mi pani nie każe opowiadać szczegółów. Wiedziała, że kiedyś będzie musiała o to poprosić, ale nie była to teraz odpowiednia chwila. - Opowiedz mi tyle, ile możesz. - Zobaczyłam... Selinę z rytualnym nożem. Widziałam krew, słyszałam krzyki. Przysięgam, że krzyk można zobaczyć tak jak ciemną łunę na niebie. Było za późno, żeby ich powstrzymać. Znowu popatrzyła na Eve. W jej oczach czaiło się błaganie, by uwierzyła. - Wiedziałam, że jest za późno, żeby pomóc temu chłopcu, nawet gdybym miała siłę i odwagę to uczynić. 43

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

~ Byłaś tam sama, zdrętwiała z przerażenia. - W głosie Eve zabrzmiało współczucie. - Selina miała nóż, chłopiec już nie żył. Nie mogłaś mu pomóc. Alice wpatrywała się w Eve przez długą chwilę, potem zakryła dłońmi pobladłą twarz. - Wmawiałam to sobie. Starałam się ze wszystkich sił. Nie potrafię żyć z tym wspomnieniem. Ono mnie zabija. Uciekłam, po prostu uciekłam. - Nie możesz już nic zrobić. - Nadal trzymała dziewczynę za nadgarstek, ale jej uścisk nieco zelżał. Kiedyś widziała okaleczone dziecko. Też się wtedy spóźniła, ale nie uciekła. Zabiła oprawcę, ale dziecku już nic nie mogło wrócić życia. - Nie da się cofnąć czasu i zmienić przeszłości. Musisz nauczyć się z nią żyć. - Wiem. To samo mówi Isis. - Nabrała powietrza i opuściła dłonie. - Oni byli tak zajęci, że mnie nie widzieli. Przynajmniej mam taką nadzieję. Nie powiedziałam niczego ani dziadkowi, ani policji. Byłam chora z przerażenia. Nie wiem, ile czasu minęło, ale w końcu poszłam do Isis, głównej kapłanki, która prze­ prowadziła moją inicjację do Wicca. Przyjęła mnie. Mimo że uciekłam, ona mnie przygarnęła. - Nie opowiedziałaś Frankowi, co widziałaś? Alice zamrugała oczami, słysząc naganę w głosie Eve. - Wtedy nie. Jakiś czas spędziłam na refleksji i oczyszczaniu. Isis przeprowadziła kilka obrządków, które miały uleczyć moją aurę. Razem uznałyśmy, że powinnam pozostać w odosobnieniu, skoncentrować się na odnalezieniu światła i zadośćuczynienia. Eve pochyliła się do niej, ale tym razem jej oczy były chłodne i ostre. - Alice, widziałaś, jak ktoś morduje dziecko, i powiedziałaś o tym tylko czarownicy? - Wiem, że trudno w to uwierzyć. - Jej usta drgały, więc przygryzła je zębami. - Nie mogłam już pomóc fizycznej powłoce tego dziecka. Mogłam jedynie modlić się o bezpieczne przejście

jego duszy na inny poziom. Bałam się powiedzieć dziadkowi. Bałam się tego, co mógłby zrobić, jak zareagowałaby Selina. Jednak miesiąc temu poszłam do niego i wszystko opowiedziałam. Teraz on nie żyje i wiem, że to za sprawą Seliny. - Skąd ta pewność? - Widziałam ją. - Zaczekaj. - Eve ze zwężonymi oczami podniosła dłoń. Widziałaś, jak Selina go zabijała? - Nie. Widziałam ją pod moim oknem. Wyjrzałam przez nie tego wieczoru, kiedy dziadek umarł, i zobaczyłam ją. Stała tam i patrzyła w górę. Patrzyła na mnie. Wtedy zadzwoniła matka z wiadomością, że dziadek nie żyje. Selina się uśmiechnęła. Uśmiechnęła i kiwnęła głową. - Alice zanurzyła twarz w dło­ niach. - Wysłała przeciwko niemu swoje siły. Użyła swojej mocy, żeby zatrzymać bicie jego serca. Przeze mnie. Od tamtej pory na moim oknie przesiaduje kruk i wpatruje się we mnie jej oczyma. Mój Boże, pomyślała Eve, dokąd to wszystko zmierza. - Patrzy na ciebie ptak? Dziewczyna położyła roztrzęsione ręce na stole. - Ona potrafi przybierać taką formę, jaką zapragnie. Unikałam jej, jak umiałam, ale moja wiara może się okazać zbyt słaba. Oni mnie do siebie ciągną, nawołują. - Alice... - Eve nadal współczuła dziewczynie, ale jej cierp­ liwość już się kończyła. - Być może Selina Cross rzeczywiście maczała palce w śmierci twojego dziadka, ale jeśli został zamor­ dowany, to doszło do tego na skutek przemyślanej akcji, a nie przez urok rzucony przez wiedźmę. Znajdziemy na to dowody i postawimy Selinę przed sądem. - Nie można udowodnić rzucenia uroku. Eve miała dosyć. - Byłaś prawdopodobnie jedynym świadkiem zbrodni. Jeśli się boisz, mogę zapewnić ci ochronę. - Mówiła rzeczowo i zwięźle, jak policjantka. -Musisz mi opisać tamtego chłopca, żebym mogła

44

45

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

porównać opis z listą osób zaginionych. Jeśli złożysz oficjalne zeznanie, dostanę nakaz na przeszukanie miejsca, w którym widziałaś morderstwo. Podaj mi wszelkie szczegóły. Czas, adres i nazwiska. Mogę ci pomóc. - Pani mnie nie rozumie - odparła Alice, wolno kręcąc głową. Pani mi nie wierzy. - Wierzę w to, że jesteś inteligentną i ciekawą świata kobietą, która się zadała z paskudnymi ludźmi. Wierzę w to, że jesteś przybita i zagubiona. Znam kogoś, z kim mogłabyś porozmawiać i kto ci pomoże się odnaleźć. - Kogo? - Głos dziewczyny stał się chłodny i twardy. Psychiatrę? Sądzi pani, że sobie wszystko wymyśliłam. - Wstała, cała drżąc. - To nie mój umysł jest w niebezpieczeństwie, tylko życie. Zycie, pani porucznik, i moja dusza. Kiedy rozpocznie pani walkę z Seliną, uwierzy mi pani. I niech bogowie mają panią w swojej opiece. Zrobiła zwrot i uciekła. Eve została, klnąc pod nosem. - Wygląda na to, że rozmowa nie przebiegła pomyślnie - rzucił Roarke, stając za jej plecami. - Dziewczyna jest przerażona i wykończona- westchnęła ciężko i wstała. - Chodźmy z tego piekielnego miejsca. - Dała znak Peabody i ruszyła do drzwi. Na zewnątrz przywitała ich nieruchoma mgła. Siąpił zimny deszcz. - Tam jest - powiedziała Eve, dostrzegając Alice znikającą za rogiem. - Peabody, idź za nią i dopilnuj, żeby bezpiecznie dotarła do domu. - Tak jest - odparła karnie dziewczyna. - To dziecko jest w rozsypce, Roarke. Pieprzyli ją na każdy możliwy sposób. - Eve z obrzydzeniem wepchnęła ręce do kieszeni. - Mogłam inaczej z nią rozmawiać, ale nie chciałam utwierdzać jej w złudzeniach. Uroki, przekleństwa i ludzie zmieniający kształty. Jezu!

- Kochana Eve. - Pocałował ją w czoło. - Moja praktyczna policjantka. - Z opowiadania Alice wynikało, że została narzeczoną diabła. Złorzecząc pod nosem, zrobiła kilka kroków w stronę samochodu, ale zaraz wróciła do męża. - Powiem ci, jak było, Roarke. Chciała się zabawić, poigrać z okultyzmem i była świadkiem czegoś naprawdę ohydnego. Jest naiwną, piękną dziewczyną i nie potrzebna kryształowa kula, żeby to stwierdzić. Tak więc poszła na jeden z tych ich sabatów, czy jak to zwą, i nafaszerowali ją tam narkotykami. Potem dranie gwałcili. Wszyscy po kolei. Para zawodowych oszustów z łatwością przekonała naćpaną i zszoko­ waną dziewczynę, że należy do nich. Zrobili kilka sztuczek, żeby jej zaimponować, i użyli seksu, żeby ją zatrzymać. - Wzruszyła c i ę - mruknął i pogładził żonę po włosach, strzepując z nich wilgotne krople. - Tak. Ale do cholery, czy ty widziałeś, jak ona wygląda? Jej imię do niej pasuje. Pewnie wierzy w gadające króliki. - Wes­ tchnęła, starając się pohamować wzburzenie. - Tylko że to nie bajka. Twierdzi, że widziała rytualne morderstwo. Ofiarowanie małego chłopca. Muszę zaprowadzić ją do Miry. Psychiatra będzie umiał oddzielić fikcję od prawdy. Wierzę, że Alice nie wymyśliła morderstwa i jeśli widziała, jak zabijają jedno dziecko, na pewno zabili ich więcej. Tacy ludzie żerują na bezbronnych. - Wiem. - Dotknął jej ramienia. - Coś ci to przypomina? - Nie. To nie to, co przytrafiło się mnie albo tobie. - Nagle wróciły przykre wspomnienia. - My nadal żyjemy, prawda? Dotknęła jego dłoni, ale odwróciła twarz. - Dlaczego Frank nie zgłosił tego, co Alice mu powiedziała? Dlaczego, do diabła, zajął się rozwikłaniem sprawy na własną rękę. - Może gdzieś pozostawił zapiski na temat swojego dochodzenia? Eve zamrugała i spojrzała na męża. - Boże, dlaczego ja tak wolno myślę! - Złapała jego twarz w dłonie i ucałowała. - Jesteś geniuszem.

46

47

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Wiem. - Przyciągnął ją do siebie, bo nagle z cienia wyskoczyła jakaś postać. - Czarny kot - stwierdził trochę zaniepokojony i zdziwiony. - Zły omen. - Tak, jasne. - Ruszyła kładką pod górę i z przekrzywioną głową przyglądała się kotu, który przysiadł przy samochodzie Roarke'a i wlepił w nich zielone, błyszczące ślepia. - Nie wyglądasz na wygłodniałego. Jesteś zbyt lśniący i zadbany jak na dachowca. Zbyt doskonały - uzmysłowiła sobie nagle. - To robot. - Wysunęła dłoń, żeby pogłaskać zwierzę. Kot syknął, wygiął się w łuk i zamachnął łapą. W ostatniej chwili usunęła rękę. - Mało przyjazny. - Nie powinnaś dotykać obcych zwierząt, nawet robotów. Odblokowując alarm samochodu, Roarke wpatrywał się w zielone ślepia. Kiedy Eve znalazła się w środku, odezwał się łagodnie do kota. Ten najeżył sierść, postawił ogon, po czym zwinnie zeskoczył z rampy na ulicę i zniknął w szarej mgle. Nie umiał wyjaśnić, dlaczego po celtycku wydał polecenie komputerowi pokładowemu. Zastanawiał się nad tym jeszcze, kiedy zajmował miejsce koło żony. - Słuchaj, Roarke, nie mogę prosić o pomoc Feeneya. Nie chcę, żeby coś podejrzewał. Zostawię go w spokoju przynajmniej do czasu, aż komendant zmieni zdanie na jego temat. Żeby się dostać do osobistego komputera Franka, muszę odwiedzić jego bliskich, ale wtedy będę musiała jakoś im to wytłumaczyć. - A nie chcesz tego robić. - Na razie nie. Może byś ty użył swojego talentu w celu dotarcia do prywatnych plików Franka? - A czy dostanę odznakę? Uśmiechnęła się lekko. - Nie, ale będziesz mógł się kochać z policjantką. - Czy "mam do wyboru tylko policjantkę? - Uśmiechnął się, kiedy trąciła go w ramię. - I tak wybrałbym ciebie. Tak sądzę. Pewnie chcesz, żebym rozpoczął moje nieoficjalne dochodzenie już dzisiaj?

- To dobry pomysł. - Zgoda, ale najpierw seks. Z tobą, bo Peabody jest zajęta. Tylko żartuję - dodał pospiesznie, widząc zły wzrok żony. Chociaż dzisiejszego wieczoru wyglądała całkiem pociągająco. Z głośnym śmiechem złapał w powietrzu zaciśniętą w pięść rękę Eve. Drugą dłoń położył jej na piersi. - Słuchaj, kochasiu, i tak już masz kłopoty, bo uprawianie seksu w pojeździe to wykroczenie - postraszyła go. - Aresztuj mnie - zaproponował i uszczypnął jej dolną wargę. - Jak tylko z tobą skończę. - Oswobodziła ręce i pchnęła go do tyłu. - A za te dowcipne uwagi na temat mojej podwładnej seks dopiero po wykonaniu zadania. Włączył silnik i rzucił jej przeciągłe spojrzenie. - Chcesz się założyć? W odpowiedzi zmrużyła oczy. - Pięćdziesiąt żetonów kredytowych, równe szanse. - Zgoda. - Nie przestawał pogwizdywać aż do żelaznej bramy prowadzącej do domu.

48

CZARNA CEREMONIA

- Eve przekręciła się na brzuch i potarła nagie pośladki, zastanawiając się, czy sana nich odciski. Jeszcze się nie otrząsnęła po orgazmie. - Słucham? - Pięćdziesiąt żetonów kredytowych. - Pochylił się i delikatnie pocałował jej pierś. - Przegrała pani, pani porucznik. Otworzyła szeroko oczy i spojrzała na uradowaną twarz męża. Leżeli na dywanie w gabinecie Roarke'a, a ich ubrania walały się wszędzie. Zerknęła w stronę schodów, gdzie przyparł ją do ściany i zaczął... wygrywać zakład. - Jestem naga - zauważyła. - Zazwyczaj nie trzymam żetonów w... - Zadowolę się wekslem. - Wstał i podniósł z biurka notes cyfrowy. - Proszę. Patrzyła na notes, wiedząc, że jej godność i pięćdziesiąt żetonów kredytowych są już stracone. - Naprawdę dobrze się bawisz. - Lepiej, niż sobie wyobrażasz. Rzucając mu złe spojrzenie, sięgnęła po notes. - Jestem winna Roarke'owi pięćdziesiąt żetonów. Porucznik Eve Dallas. Zadowolony? - Pod każdym względem. - Podjął sentymentalną decyzję, że dołączy weksel do małego szarego guzika od marynarki, pamiątki

z ich pierwszego spotkania. - Kocham panią pani porucznik Dallas, pod każdym względem. Nie mogła mu się oprzeć, kiedy tak do niej mówił i na nią patrzył. - O nie, wcale mnie nie kochasz. Ty mnie wziąłeś za pięćdziesiąt żetonów kredytowych. - Podniosła się, nim znowu zdążył się do niej dorwać. - Gdzie, do diabła, są moje majtki? - Nie mam najmniejszego pojęcia. - Podszedł do ściany i nacisnął przycisk szafy. Wyciągnął z niej lekki jedwabny szlafroczek. Eve aż przymrużyła oczy z zachwytu. Często kupował jej prezenty, które niby to przypadkiem znajdował akurat w tej części domu, w której chciał jej wręczyć. - To nie jest strój do pracy. - Możemy zostać nadzy, ale wtedy z pewnością stracisz następną pięćdziesiątkę. - Założył swój szlafrok. - Czeka nas żmudna dłubanina, więc musimy napić się kawy. Zajęła się zamówieniem kawy, a on przeszedł za konsolę. Miał tu sprzęt pierwszej jakości, na dodatek nigdzie nie rejestrowany. Jednostki straży informatycznej nie mogły go wyśledzić ani powstrzymać przed dostaniem się do innych systemów. Niemniej odszukanie prywatnego pliku, który może, ale nie musi istnieć, przypominało szukanie igły w stogu siana. - Włączyć - wydał słowną komendę. - Chyba zacznę od domowego komputera Franka, jak sądzisz? - Wszystko, co miał w biurowym pececie, przeszło do centrali. Jeśli chciał zachować coś dla siebie, z pewnością ma to w domu. - Znasz jego adres? Zresztą nieważne - rzucił, zanim zdążyła odpowiedzieć.- Sam znajdę. Dane: Wojinski Frank... jaki miał stopień? - Sierżant. Pracował w archiwum. - Dane na ekran, proszę. Czekając na wyświetlenie informacji, sięgnął po kawę, po czym machnął ręką na dźwięk brzęczyka wideofonu. - Odbierzesz?

50

51

4

Płać.

J.D. ROBB

Eve najeżyła się, ale zaraz poskromiła irytację. Po pierwsze, Roarke był przyzwyczajony do wydawania rozkazów, a poza tym uznała, że sytuacja wymaga, żeby mu asystowała. - Rezydencja Roarke'a. To ty, Peabody? - Nie odebrałaś wiadomości. - Nie, rzeczywiście... - odparła, starając się nie myśleć, co robiła, kiedy podwładna starała się z nią skontaktować. - O co chodzi? - Złe wieści, Dallas. Bardzo złe. - Choć głos dziewczyny brzmiał spokojnie, jej twarz przypominała białą plamę. - Alice nie żyje. Byłam bezradna. Nie zdążyłam do niej dobiec. Ona po prostu... - Gdzie jesteś? - Na Dziesiątej, między Broad i Siódmą. Zadzwoniłam po pogotowie, ale to nic nie... - Czy coś ci grozi? - Nie, nie, tylko nie mogłam jej zatrzymać. Patrzyłam, jak... - Trzeba zabezpieczyć miejsce. Już tam jadę. Zadzwoń po grupę dochodzeniową i czekaj. Zrozumiano? - Tak jest. - Zawiozę cię. - Roarke już stał przy niej. - Nie, to moje zadanie - odparła, modląc się w duchu, żeby się nie okazało, iż jest winna śmierci Alice. - Będę wdzięczna, jeśli tu zostaniesz i wydobędziesz z komputera, co tylko się da. - W porządku. - Złapał ją mocno za ramię. - Eve, spójrz na mnie. To nie twoja wina. Popatrzyła na niego smutnymi oczami. - Mam taką nadzieję.

CZARNA CEREMONIA

z firmy Rapid Cap zaparkowaną krzywo przy krawężniku i męż­ czyznę za kierownicą trzymającego twarz w dłoniach. Rozmawiał z nim funkcjonariusz z drogówki. Na mokrej ulicy oświetlonej policyjnymi reflektorami, otoczona chmurą mgły, leżała Alice. Jej ciało było skręcone i odwrócone twarzą do góry. Rozpostarte ręce i nogi sprawiały wrażenie, jakby dziewczyna chciała kogoś powitać. Krew przesiąkła przez suknię. Obok stała Peabody, pomagając policjantom rozstawić ekran. - Posterunkowa Peabody - Eve powiedziała to miękko, czeka­ jąc, aż podwładna się odwróci. - Proszę o raport. - Zgodnie z rozkazem podążałam za Alice do jej domu, pani porucznik. Widziałam, jak weszła do budynku i zaraz potem zapaliły się światła w drugim wschodnim oknie na trzecim piętrze. Postanowiłam, że poczekam przed wejściem jeszcze piętnaście minut, by się upewnić, że dziewczyna nie opuści ponownie budynku. Zamilkła i spojrzała na ciało. Eve przesunęła się i zasłoniła sobą Alice. - Proszę na mnie patrzeć. - Tak jest. - Odwróciła głowę. - Alice wyszła z budynku już po dziesięciu minutach. Wyglądała na podnieconą i oglądała się za siebie, podążając na zachód pospiesznym krokiem. Płakała. Zachowałam przepisową odległość. Dlatego właśnie nie mogłam jej zatrzymać. - Peabody zaczerpnęła powietrza. - Zachowałam standardową odległość.

Odetchnęła z ulgą, przekonawszy się, że na miejscu wypadku nie zastała tłumu gapiów. Dochodziła druga w nocy i tylko kilku niedobitków przystanęło za taśmą policyjną. Dostrzegła taksówkę

- Weź się w garść - Eve mocno potrząsnęła podwładną. Dokończ raport. Oczy Peabody zrobiły się puste i zimne. - Tak jest. Alice nagle się zatrzymała, a potem zrobiła kilka kroków do tyłu. Coś mówiła. Byłam za daleko, żeby zrozumieć, ale odniosłam wrażenie, że z kimś rozmawia. Odgrywała wszystko w pamięci jak z nagranej taśmy, każdy najmniejszy krok.

52

53

J.D. ROBB

- Zbliżyłam się nieco, ale nikogo nie zauważyłam na ulicy. Trudno było dojrzeć cokolwiek przez tę mgłę. - Alice stała na ulicy i rozmawiała z kimś, kogo nie było? upewniła się Eve. - Tak to wyglądało, pani porucznik. Nagle bardzo się zdener­ wowała. Błagała, żeby ją zostawiono. Wykrzyknęła: „Czy nie wystarczy wam to, co zrobiliście?! Zostawcie mnie w spokoju!". Peabody zerknęła na chodnik i znowu zobaczyła całą scenę. Powtórnie w jej uszach zabrzmiał zdesperowany i przerażony głos Alice. - Wydało mi się, że usłyszałam czyjąś odpowiedź, ale nie jestem pewna. Alice mówiła zbyt głośno i zbyt szybko. Po­ stanowiłam się zbliżyć, żeby się przekonać. Usta dziewczyny zaczęły drżeć. Patrzyła przez ramię Eve. - W tym momencie nadjechała taksówka. Alice obróciła się i wybiegła na jezdnię, dokładnie pod koła samochodu. Kierowca próbował się zatrzymać i ją ominąć, ale nie zdołał i uderzył w nią przodem.- Zamilkła, aby odetchnąć. - Nawet przy lepszych warunkach atmosferycznych nie miałby szansy tak wymanew­ rować, żeby w nią nie uderzyć. - Zrozumiałam. Mów dalej. - Dobiegłam do ciała i chociaż widziałam, że Alice nie żyje, wezwałam pogotowie. Potem próbowałam się skontaktować z panią przez nadajnik. Nie udało mi się, więc uruchomiłam przenośny wideofon i połączyłam się z pani domem. Zgodnie z rozkazami, wezwałam grupę dochodzeniową potem zabezpieczyłam miejsce wypadku. Eve wiedziała, jak tragicznie czuje się człowiek, który nie zdążył zapobiec czyjejś śmierci, więc nie próbowała nawet pocieszać podwładnej. - Bardzo dobrze. Czy to jest kierowca? Dziewczyna nadal patrzyła przez ramię przełożonej, a jej głos był przytłumiony. - Tak, pani porucznik. 54

CZARNA^ CEREMONIA

- Każ zabrać taksówkę do ekspertyzy, potem sprawdź, czy kierowca jest w stanie zeznawać. - Tak jest. - Ścisnęła dłoń w pięść. Nie podnosiła głosu, ale wibrowały w nim emocje. - Jeszcze przed godziną siedziała pani z nią przy jednym stole i piłyście drinka. Jej śmierć nic pani nie obeszła? Eve nie odezwała się. Dopiero kiedy podwładna się oddaliła, mruknęła pod nosem: - Owszem, obeszła. I w tym cały problem. Otworzyła zestaw polowy i ukucnąwszy, zabrała się do pracy.

To był wypadek uliczny i Eve w zasadzie powinna przekazać sprawę drogówce. Jednak kiedy przyglądała się karetce pogotowia zabierającej ciało Alice, wiedziała, że tego nie uczyni. Rzuciła ostatnie spojrzenie na miejsce wypadku. Deszcz prawie przestał padać, więc kałuża krwi nadal tkwiła na jezdni. Gapowicze rozchodzili się powoli, rozbijając zasłonę mgły. Miejska służba holownicza załadowała już taksówkę na cięża­ rówkę, żeby przewieźć ją do policyjnych garaży. - Masz za sobą długą noc, Peabody. Jesteś wolna i pozwalam ci wracać do domu - rozkazała. - Wolałabym zostać, pani porucznik, i dopilnować wszystkiego do końca. - Nie pomożesz ani jej, ani mnie, jeśli nie zdobędziesz się na obiektywny punkt wiedzenia. - Jestem w stanie wykonywać swoje obowiązki, pani porucznik. Moje uczucia nie mają tu znaczenia. Eve zebrała zestaw polowy i przyjrzała się uważniej swej asystentce. - Owszem, mają. Tylko niech nie wchodzą mi w drogę. Wyjęła z torby kamerę. - Zaczynamy rejestrację. Najpierw obej­ rzymy mieszkanie Alice. - Czy zamierza pani powiadomić rodzinę? 55

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Zrobię to po zakończeniu oględzin. Skierowały się do domu Alice. Po drodze Eve myślała o tym, że biedna dziewczyna nie uszła daleko, zaledwie jedną przecznicę. Co ją zmusiło do wyjścia z domu? I co spowodowało, że rzuciła się pod taksówkę? Trzypiętrowy budynek, w którym mieszkała, miał ładną fasadę z brązowego kamienia. Drzwi wejściowe były przeszklone. Nad nimi wisiała kamera, a zamiast zamka zainstalowany był czytnik linii papilarnych. Eve użyła klucza uniwersalnego i po przejściu małego i pachnącego czystością foyer o wypolerowanej mar­ murowej posadzce wsiadły do wyłożonej przyciemnionymi lustrami windy. Alice miała dobry gust i pieniądze na to, żeby go zaspokajać. Na trzecim piętrze znajdowały się trzy mieszkania. Eve ponownie użyła uniwersalnego klucza. - Tu porucznik Eve Dallas. Wraz z posterunkową Peabody weszłyśmy do mieszkania zmarłej, aby przeprowadzić rutynowe oględziny. Światło - wydała polecenie, ale pokój pozostał w ciem­ ności. Peabody sięgnęła do ściany i wcisnęła kontakt. - Najwyraźniej wolała ręczne sterowanie. Pokój był zagracony i kolorowy. Na krzesłach i stolikach wisiały piękne chusty i makatki. Na ścianach gobeliny przed­ stawiające nagich ludzi i mitologiczne zwierzęta. Wszędzie - na stołach, półkach, nawet na podłodze - stały świece. Dużo też było mis pełnych kolorowych kamieni, ziół i suszonych płatków kwiatów. Kawałki lśniących kryształów o różnych kształtach pokrywały każdą wolną powierzchnię. Włączony korektor samopoczucia pokazywał rozległą łąkę z kwiatami polnymi poruszającymi się w powiewie delikatnej bryzy. Obrazowi towarzyszył o '.głos śpiewu ptaków i szumu wiatru. - Lubiła ładne rzeczy - skomentowała Eve. - Dużo ich tu.

Podeszła do kontrolki korektora samopoczucia i potwierdziła swoje przypuszczenie. - Włączyła ekran zaraz po wejściu. Zapew­ ne chciała się uspokoić. Zostawiając Peabody, przeszła do następnego pokoju. Znalazła się w niewielkiej sypialni, przytulnej i zagraconej tak jak salon. Narzuta okrywająca wąskie łóżko wyszyta była księżycami i gwiazdami. Nad łóżkiem wisiała ozdoba ze szklanych paciorków pobrzękujących melodyjnie za każdym razem, kiedy poruszył je powiew powietrza płynącego od otwartego okna. - To jest to okno, którego światło widziałaś. - Tak sądzę. - A więc włączyła ekran, po czym zaraz przeszła do sypialni. Prawdopodobnie chciała zdjąć przemoczoną sukienkę i przebrać się w coś suchego. Ale nie zrobiła tego. - Stanęła na małym dywaniku, na którym widniała uśmiechnięta twarz słońca. - Pełno tu rupieci, ale mieszkanie jest na swój sposób czyste. Żadnych śladów walki. - Walki? - Powiedziałaś, że wyglądała na podnieconą i że płakała. Obrazek z łąką jej nie uspokoił. - Nie wyłączyła go wychodząc. Jakby zapomniała. - Zgadza się - przytaknęła Eve. - Możliwe, że kiedy przyszła, w mieszkaniu ktoś na nią czekał. Ktoś, kto ją zdenerwował lub przestraszył. Sprawdzimy zamki bezpieczeństwa. - Otworzyła drzwi do pomieszczenia, które, jak sądziła, było garderobą. Gwizdnęła. - Spójrz. Urządziła tu coś na kształt pokoju. Mniejszy bałagan niż w reszcie mieszkania. Sfilmuj to. Peabody weszła i powiodła kamerą po małym pokoiku o białych ścianach. Miał drewnianą podłogę, na której środku wyrysowany był biały pentagram. Na jego obrzeżach stały białe świece. Na małym stoliku zauważyła kryształową kulę, wazę, lustro i nóż o krótkim ostrzu i ciemnym trzonku.

56

57 .

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Eve pociągnęła nosem, ale nie wyczuła ani dymu, ani zapachu palonych świec. - Jak myślisz, co tu robiła? - Powiedziałabym, że to rodzaj rytualnej komnaty przeznaczonej do medytacji albo rzucania zaklęć. - Jezu. - Eve opuściła pokój, kręcąc głową. - Zostawimy to na razie i sprawdzimy jej wideofon. Jeśli nikogo tu nie było, to może dostała wiadomość, którą ją przestraszyła. Najpierw weszła do sypialni - mamrotała pod nosem, wracając do zamontowanego przy łóżku wideofonu. - Może planowała po przebraniu się pobawić się w czarownicę. Kiedy wychodziła z domu po raz drugi, nie miała przy sobie niczego. Nie przyszła tu, żeby coś zabrać, a potem wyjść. Była przybita, więc po prostu wróciła do domu. Włączyła wideofon, poprosiła o powtórkę ostatnich nadchodzą­ cych i wychodzących połączeń. Pokój wypełnił się niskim i ryt­ micznym nuceniem. - Co to jest, do diabła? - Nie wiem. - Peabody z niepokojem na twarzy podeszła bliżej. - Powtórka - nakazała Eve. - Słuchaj imion. Słuchaj imion i bój się. Loki, Belzebub, Bachomet. Jestem zniszczeniem. Jestem zemstą. In nomine Dei nostri Satanas Luciferi excelsi. Zemsta tobie, która odeszłaś od prawa. Słuchaj imion i drzyj. - Stop. - Eve nieświadomie wzdrygnęła się. - Belzebub to to diabelskie gówno, tak? Ci dranie ją prześladowali. A ona była na skraju wyczerpania. Nic dziwnego, że stąd uciekła. Skąd nadawaliś­ cie, wy sukinsyny, skąd? Miejsce ostatniej transmisji? Wyświetl. Zacisnęła usta, odczytując dane. - Dziesiąta i Siódma. Po prostu nadawali z ulicy. Prawdopodobnie z publicznego wideokomu. Cholerne dranie. Wybiegła prosto na nich. - Tam nikogo nie było. - Peabody przyglądała się twarzy Eve, na której malowała się furia. - Nawet pomimo deszczu i mgły zobaczyłabym, gdyby ktoś tam stał. Nie było nikogo oprócz kota.

Serce Eve zamarło. - Oprócz czego? - Zwykłego kota. Tak, oprócz kota nikogo nie widziałam na ulicy. - Kot. - Podeszła do okna. Nagle poczuła ogromną potrzebę nabrania powietrza. Na parapecie dostrzegła długie czarne pióro. I ptak - mruknęła. Wyciągnęła szczypce i podniosła nimi pióro pod światło. - Czy w Nowym Jorku nadal są wrony? Wrona to to samo co kruk, prawda? - Mniej więcej. - Zapieczętuj to - rozkazała. - Pójdzie do analizy. - Potarła oczy, próbując odgonić zmęczenie. Matka Alice nazywa się Brenda Wojinski. Znajdź jej adres. - Tak jest. - Peabody wyciągnęła podręczny pecet i w tej samej chwili oblała ją fala wstydu. - Pani porucznik, chcę przeprosić za moje uwagi i zachowanie. Eve wyjęła z wideokomu dyskietkę i sama ją zapieczętowała. - Nie przypominam sobie żadnych uwag, Peabody, ani żadnego nagannego zachowania. - Spojrzała znacząco na podwładną. Skoro kamera nadal działa, jeszcze raz sfilmuj mieszkanie. Peabody skinęła głową na znak, że zrozumiała. - Pamiętam o tym, że kamera jest włączona, pani porucznik. Chcę, żeby moja wypowiedź została utrwalona. Byłam niesubordynowana i zachowałam się niestosownie, zarówno od strony zawodowej, jak i osobistej. Cholerna, przemądrzała idiotka, pomyślała Eve i przełknęła przekleństwo. - Nie dostrzegłam żadnej niesubordynacji, posterunkowa Pea­ body. - Dallas - Dziewczyna westchnęła. - Zachowałam się potwor­ nie, ale byłam roztrzęsiona i nie potrafiłam dać sobie rady z sytuacją. Co innego zobaczyć trupa, a co innego widzieć, jak kobieta zostaje wystrzelona w powietrze na dziesięć stóp, a potem ląduje na chodniku. Miałam jej pilnować.

58

59

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Potraktowałam cię ostro. - Tak, to prawda. I tak należało. Myślałam, że skoro jest pani opanowana i może wykonywać obowiązki, to znaczy, że niczym się nie przejmuje. Myliłam się i przepraszam. - Przyjęłam przeprosiny. A teraz włącz nagrywanie, Peabody. Wykonałaś rozkazy, tak jak należy, i postępowałaś zgodnie z procedurą. To, co się wydarzyło tej nocy, nie jest twoją winą. Nie mogłaś zapobiec wypadkowi. Zapomnij o tym, teraz musimy dojść, dlaczego Alice nie żyje.

Eve pomyślała, że córka policjanta będzie wiedziała, że jeżeli o piątej nad ranem do jej drzwi puka policjant, to stało się coś najgorszego. Przekonała się, że miała rację, kiedy tylko Brenda otworzyła im drzwi. - O Boże! Mama! - Nie, nie chodzi o pani matkę. - Eve uznała, że należy to załatwić szybko. - Chodzi o Alice. Czy możemy wejść? - Alice? - Brenda zamrugała i oparła się o klamkę. - O Alice? - Wejdźmy jednak do środka. -Najłagodniej, jak potrafiła, Eve wzięła ją za ramię i wprowadziła do mieszkania. - Usiądźmy. - Alice? - powtórzyła. - Oczy zamglił jej smutek, w kącikach pojawiły się łzy. - O nie, nie moja Alice. Nie moje dziecko. Zachwiała się i upadłaby, ale Eve złapała ją mocniej i szybko zaprowadziła do najbliższego krzesła. - Przykro mi, bardzo mi przykro, pani Wojinski. Wczesnym rankiem zdarzył się wypadek, w którym Alice zginęła. - Wypadek? Nie, pani się pomyliła. Chodzi o kogoś innego. To nie Alice. - Kurczowo chwyciła rękę policjantki i wpatrywała się w nią błagalnym wzrokiem. - Skąd ta pewność, że to moja córka? - Niestety, jestem pewna. Kobieta pochyliła się jak pod ciosem i zakryła twarz dłońmi.

- Zrobię jej herbaty - zaproponowała cicho Peabody. - Tak, zrób. - Ta część pracy była dla Eve najtrudniejsza. W podobnych sytuacjach czuła się bezradna. Nie potrafiła znaleźć słów pocieszenia. - Czy mam do kogoś zadzwonić? Kogoś zawiadomić? Może pani matkę? Brata? - Mamę? O Boże, Alice. Jak my to zniesiemy? Nie istnieje odpowiedź na to pytanie, myślała w duchu Eve. A jednak będą musieli jakoś przez to przejść. Takie jest życie. - Może podam pani coś na uspokojenie albo wezwę lekarza? - Mamo? Brenda nie przestawała się huśtać. Eve spojrzała ponad jej ramieniem i zobaczyła w drzwiach półprzytomnego chłopca, sennie mrugającego powiekami. Miał rozczochrane włosy i był ubrany w podarte na kolanach spodnie od dresu. To brat Alice. Zupełnie zapomniała o jego istnieniu. Chłopak przeniósł na nią wzrok, w którym nie było już senności, tylko powaga. - Co się stało? - zapytał. - Stało się coś złego? Jak on ma na imię, próbowała sobie przypomnieć. W końcu uznała, że i tak nie ma to teraz większego znaczenia. Wstała. Chłopak był wysoki jak na swój wiek. Na jego policzkach dostrzegła odgniecenia od poduszki. Pochylił się, jakby przygotował się na najgorsze. - Był wypadek. Przykro mi, ale... - Alice? - Jego podbródek drżał. - Ona nie żyje. - Tak. Przykro mi. Do pokoju weszła Peabody z herbatą na tacy. - Jaki wypadek? - Wcześnie rano najechał na nią samochód. - Kierowca uciekł? - Nie. - Eve spojrzała na niego uważniej. - Wbiegła wprost pod koła nadjeżdżającej taksówki. Kierowca nie mógł się za­ trzymać. Oddaliśmy samochód do ekspertyzy, jednak na miejscu

60

61

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

znajdował się świadek, który poświadczył zeznanie taksówkarza. Nie sądzę, żeby to była jego wina. Nie próbował zbiec z miejsca wypadku, a jego akta jako kierowcy są czyste. Chłopiec tylko skinął głową. Nie płakał, za to jęk jego matki wypełniał cały pokój. - Zajmę się nią- powiedział. - Najlepiej, żebyście zostawiły nas samych. - Dobrze. Jeśli będziecie chcieli o coś zapytać, można mnie złapać w centrali. Nazywam się Dallas, porucznik Dallas. - Wiem, kim pani jest. Zostawcie nas teraz - powtórzył i usiadł obok matki. - Ten dzieciak coś wie - stwierdziła Eve zaraz po wyjściu. - Też tak uważam. Może Alice nie bała się z nim rozmawiać tak jak z resztą rodziny. Są prawie równolatkami. Rodzeństwo często się kłóci, ale zwierza się sobie. - Jakbym nie wiedziała. - Eve sięgnęła do samochodu po kawę. - Peabody, gdzie ty, do diabła, mieszkasz? - Dlaczego pytasz? - Odwiozę cię do domu. Prześpij się i staw w centrali o jedenastej. - Ty też zamierzasz się przespać? - Tak. - Prawdopodobnie pójdzie spać, ale nie zamierzała opowiadać się podwładnej. - Którędy mam jechać? - Mieszkam na Huston. - Huston? Peabody, należysz do bohemy. - To mieszkanie mojej kuzynki. Zamieszkałam u niej, kiedy postanowiła się przenieść do Kolorado i zająć tkaniem dy­ wanów. - To mi do ciebie pasuje. Pewnie cały wolny czas przesiadujesz w barach dla poetów albo w klubach dla artystów. - Wolę kawiarnie dla samotnych. Dają lepsze jedzenie. - Nie miałabyś kłopotów z seksem, gdybyś tyle o nim nie myślała.

- Nie, tego też próbowałam. - Ziewnęła niespodziewanie i głośno. - Przepraszam. - Nie ma za co. Kiedy zjawisz się w pracy, sprawdź wynik autopsji. Chcę mieć pewność, że Alice była czysta od toksyn. I nie zapomnij zmienić tej śmiesznej sukienki. Peabody poruszyła się nieswojo w fotelu. - Nie jest taka śmieszna. Zdaje się, że spodobała się kilku facetom w „Akwarium". Roarke'owi też. - Rzeczywiście. Coś o tym wspominał. Dziewczyna otworzyła szeroko usta i spojrzała na przełożoną. - Naprawdę? - Mówił, że wyglądasz pociągająco, więc mu przyłożyłam. Jako przestrogę. - Pociągająco, Jezu! - Uderzyła się w pierś. - Przejrzę inne ciuchy, które uszyła mi matka. Pociągająco... - westchnęła. Roarke ma jakichś braci, kuzynów albo wujków? - Jeśli się nie mylę, jest jedyny w swoim rodzaju.

62

63

Drzemał, kiedy wróciła. Nie w łóżku, ale na sofie w swoim gabinecie. Zaraz gdy weszła, otworzył oczy. - Miała pani ciężką noc, pani porucznik. - Wyciągnął do niej rękę. - Chodź tu. - Chcę wziąć prysznic i napić się kawy. Muszę wykonać kilka telefonów. Roarke doskonale wiedział, przez co przeszła, bo wcześniej podłączył się do policyjnego nadajnika. - Chodź - powtórzył i zacisnął dłoń na j ej ręce, kiedy podeszła do niego niechętnie. - Czy coś to zmieni, jeśli zadzwonisz za godzinę? - Nie, ale... Pociągnął ją na kanapę i objął, a potem pocałował. - Prześpij się trochę - powiedział cicho. - Potrzebujesz od­ poczynku.

J.D. ROBB

Była taka młoda, Roarke. Wiem. Odetnij się od tego, chociaż na moment. A dane? Pliki Franka? Znalazłeś coś? Porozmawiamy, jak się obudzisz. Tylko godzinkę. - Poczuła, że zapada w sen.

5

Sen pomógł, a także gorąca kąpiel i posiłek. Eve połykała jajka i wpatrywała się w monitor na dane, które wyszukał mąż. - Bardziej przypominają zapiski w pamiętniku niż policyjny raport - uznała. - Z wielu osobistych uwag wynika, że bardzo martwił się o Alice. Nie jestem pewien, jak dalece wpłynęli na jej umysł i zranili serce. Myślał jak dziadek, nie jak policjant. Wydostałeś to z jego domowego komputera? - Tak. Plik był zakodowany i zabezpieczony hasłem. Podej­ rzewam, że ukrył go przed żoną. - To jak go otworzyłeś? Roarke. wyciągnął z paczki papierosa. - Pani porucznik, chyba raczej nie powinienem pani tego tłumaczyć. - Chyba nie.-Nabrała na widelec następną porcję jajecznicy. Te osobiste uwagi niewiele mi pomogą. Ważne jest to, czego się dowiedział, i jak daleko posunął się w śledztwie, zanim umarł. - Jest tego więcej. - Przesunął strony na monitorze. - Opisuje, jak śledził Selinę Cross, i podaje nazwiska jej... współpracowników. - Ale tu brakuje faktów. Pisze, że podejrzewa ją o handel narkotykami i że odprawia w swoim klubie i być może w domu niedozwolone ceremonie. Spotkał w jej towarzystwie podejrzane osoby, ale wszystko to nie fakty, tylko emocje. Frank zbyt długo pracował w biurze. - Odsunęła talerz i wstała. - Skoro nie chciał 65

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

wciągnąć policji, dlaczego, do diabła, przynajmniej nie wynajął prywatnego detektywa? Co to? Zmarszczyła czoło i pochyliła się do monitora.

~ To wszystko. Plik był założony w noc, kiedy umarł. Może jest tego więcej pod innym kodem.

A więc nie doczekał się zemsty, pomyślała Eve. Nie starczyło mu też czasu, żeby znaleźć kogoś do pomocy, pomyślała z żalem, ale też z ulgą. Zapiski w pamiętniku oczyściły i jego samego, i Feeneya. - Ale tak nie sądzisz. Nie sądzisz, że napisał coś więcej? - Nie, nie sądzę. Frank nie należał do ekspertów w dziedzinie informatyki - wyjaśnił. - Odnalezienie tych plików było dziecinnie łatwe. Ale jeszcze poszukam. To mi zajmie trochę czasu i zabiorę się do tego nieco później, bo z samego rana mam kilka umówionych spotkań. Odwróciła się do męża. Nagle zdała sobie sprawę, że całkowicie zapomniała, iż Roarke z nią nie pracuje. Jego firma zajmuje się zupełnie innymi sprawami. Wiedziała, że nawet nie zerknął do porannych notowań giełdowych ani nie odebrał porannych rozmów, których nigdy nie brakowało. - Zajmuję ci dużo czasu. - Zgadza się. - Obszedł konsolę i oparł się o nią. - Ale odpłaci mi się pani swoim czasem, pani porucznik. Dzień lub dwa poza miastem, kiedy obydwoje będziemy mogli sobie na to pozwolić. W tej chwili jego uśmiech przybladł. Wziął ją za rękę. - Eve, nie lubię się wtrącać do twojej pracy, ale proszę, byś w tej akurat sprawie zachowała szczególną ostrożność. - Dobry gliniarz jest zawsze ostrożny. - Nie - sprzeciwił się, patrząc jej prosto w oczy. - Jest odważny, sprytny, zręczny, ale nie ostrożny. - Nie martw się, miałam do czynienia z bardziej niebezpiecz­ nymi typami niż Selina Cross. - Pocałowała go lekko. - Muszę iść do siebie i zerknąć do raportów. Postaram się powiadomić cię, czy wrócę do domu normalnie czy później. - Tylko nie zapomnij - mruknął i odprowadził ją wzrokiem. Jego zdaniem myliła się. Nigdy wcześniej nie zetknęła się z kimś takim jak Selina Cross. Nie zamierzał zostawić żony samej. Podszedł Cto wideofonu i przekazał swojemu asystentowi, żeby

66

67

Chyba już czas. To ona. Nie jestem pewien, ale jest tak, jakby ona mnie prowadziła. Wkrótce będą musiał wykonać swój ruch. Alice jest przerażona, błaga mnie, żebym trzymał się z daleka od Seliny, a także od niej. To biedne dziecko za dużo czasu spędza z tą Isis. Isis to dziwaczka, ale nieszkodliwa. Jednak nie ma dobrego wpływu na Alice. Zapowiedziałem Sally, że muszę dłużej zostać w pracy. Tej nocy wychodzą. Cross w czwartkowe wieczory jest w klubie. Jej mieszkanie powinno być puste. Pójdę tam i przeszukam, może znajdą cokolwiek, co potwierdzi, że Alice widziała to morderstwo. Wtedy bądą mógł zawiadomić anonimowo Whitneya. Selina zapłaci za to, co ona i ten jej obrzydliwy kochanek zrobili mojej malej dziewczynce. Tak czy inaczej, zapłaci. - Chryste. Chciał włamać się do mieszkania i przeszukać je bez zezwolenia. - Eve przeciągnęła rękami po włosach. - Czy on zwariował? Przecież wiedział, że sąd nie uznałby w takich okolicznościach żadnego dowodu rzeczowego. - Odnoszę wrażenie, że Franka nie obchodził sąd. Zależało mu na sprawiedliwości. - I nie żyje. Także Alice. Gdzie jest reszta zapisków? Roarke otworzył ostatni plik. Nie mogłem przejść niepostrzeżenie przez ochroną budynku. Cholera, za długo pracują przy papierkowej robocie. Chyba jednak bądą musiał wziąć kogoś do pomocy. Nawet gdyby to miała być ostatnia rzecz, którą zrobią, ta wiedźma mi zapłaci.

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

przełożył wszystkie wyjazdy z miasta i z planety na przyszły miesiąc. Postanowił trzymać się blisko domu i Eve.

Brak obecności narkotyków- stwierdziła Eve przeglądając raport z badań toksykologicznych Alice. - Brak alkoholu. Nie była pod wpływem środków odurzających, ale twierdzisz, że rozmawiała z kimś, kogo tam nie było, i że świadomie wbiegła pod nadjeż­ dżającą taksówkę. Była przerażona, doprowadzona do ostateczności przez pieśń z wideofonu. Wiedzieli, jak się do niej dobrać, jak nią manipulować. - Śpiewanie przez wideofon nie jest karalne. - Nie - przyznała. - Ale karalne jest straszenie. - To tylko wykroczenie - odparła Peabody. - Dobre i to na początek. Jeśli uda się nam połączyć to z Seliną Cross, możemy ją oskarżyć o znęcanie się. W każdym razie, uważam, że czas, byśmy się spotkali. Co myślisz o małej wyprawie do piekła, Peabody? - Marzyłam o tym. - A kto nie? - JMhak nim zdążyła się podnieść, do biura wpadł Feeney. Miał poszarzałą i nieogoloną twarz. - Dlaczego tobie przydzielono sprawę Alice? To był wypadek drogowy. Dlaczego, do diabła, porucznik z wydziału morderstw zajmuje się pracą drogówki? - Feeney... - Była moją córką chrzestną. Nawet do mnie nie zadzwoniłaś. Dowiedziałem się o jej śmierci z wiadomości. - Przykro mi. Usiądź, Feeney. Odepchnął ją, kiedy lekko dotknęła jego ramienia. - Nie muszę siadać. Żądam odpowiedzi, Dallas. Żądam pie­ przonych wyjaśnień. - Peabody- mruknęła i poczekała, aż podwładna wyjdzie

i zamknie za sobą drzwi. - Przykro mi, Feeney. Nie wiedziałam, że byłeś ojcem chrzestnym Alice. Rozmawiałam z jej matką i bratem, i po prostu uznałam, że sami powiadomią resztę rodziny. - Brenda jest na środkach uspokajających - warknął. - Czego się, do diabła, spodziewałaś? W ciągu kilku dni straciła ojca i córkę. Jamie ma tylko szesnaście lat. Nim załatwił lekarza dla matki i zadzwonił do Sally, ja już wszystko wiedziałem z wiadomo­ ści. Jezu, Jezu, ona była jeszcze dzieckiem. Odwrócił się, tarmosząc włosy. - Woziłem ją na barana, dawałem ukradkiem słodycze. Tak to jest, kiedy się traci kogoś, kogo się kocha, pomyślała Eve. I odczuła ulgę, że jest tak niewiele osób, które ona kocha. - Proszę, Feeney, usiądź. Nie powinieneś dzisiaj pracować. - Powiedziałem już, że nie chcę siedzieć bezczynnie - burknął gniewnie i odwrócił się do niej. - Wyjaśnij mi, Eve, dlaczego to ty zajmujesz się wypadkiem Alice? Nie mogła się zawahać i nie mogła też kłamać. - Bo świadkiem była Peabody - zaczęła, szczęśliwa, że wolno jej powiedzieć przynajmniej tyle. - Miała wolny wieczór i wybrała się do klubu. Widziała wypadek. Wstrząsnął nią i dlatego mnie wezwała. Działała pod wpływem impulsu. Nie wiedziałam, co się wydarzyło, więc kazałam jej wezwać drogówkę, żeby zabez­ pieczono miejsce. Ponieważ już tam byłam, powiadomiłam rodzinę. Uznałam, że łatwiej zniosą, kiedy ja im to przekażę. - Wzruszyła ramionami, zawstydzona, że oszukuje przyjaciela. - Pomyślałam, że choć tyle mogę zrobić dla Franka. Feeney nie odrywał od niej wzroku. - To wszystko? - A co jeszcze? Posłuchaj, dopiero co dostałam raport z tok­ sycznego. Nic nie brała, Feeney. Nie była pijana. Może była przybita po śmierci Franka albo z innego powodu. Nie wiem. Czy to możliwe, że nie zauważyła tej przeklętej taksówki? Tamta noc była okropna, mgła, deszcz.

68

69

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Ten drań jechał za szybko? - Nie. - Nie potrafiła wskazać mu winnego. - Jechał przepi­ sowo. Ma czyste akta, nie był pijany ani pod wpływem narkotyków. Feeney, ona mu wskoczyła pod koła. Nie mógł nic na to poradzić. Chcę, żebyś to zrozumiał. Sama rozmawiałam z kierowcą i obej­ rzałam miejsce wypadku. To nie była jego wina. To nie była niczyja wina. Czyjaś musiała być, pomyślał. Dwie bliskie osoby nie umierają jedna po drugiej bez powodu. - Chcę porozmawiać z Peabody. - Daj jej trochę czasu. Już i tak męczyli ją przesłuchaniami, jest wyczerpana. Wolałabym zająć ją czymś innym, dopóki się nie uspokoi. Nabrał powietrza, potem głośno je wypuścił. Za smutkiem czaiła się wdzięczność, że ktoś, komu ufa, zajmie się jego córką chrzestną. - Zamkniesz sprawę osobiście? I podasz mi wszystkie dane? - Zamknę. Przyrzekam. Skinął głową i potarł twarz dłońmi. - Dobrze. Przepraszam, że na ciebie naskoczyłem. - W porządku. Nic się nie stało. - Zawahała się, ale potem lekko go dotknęła. - Idź do domu. Nie powinieneś tu dzisiaj zostawać. - Masz rację. - Położył dłoń na klamce. - Ona była taka kochana, Dallas - powiedział cicho. - Boże, nie chcę iść na następny pogrzeb. Kiedy wyszedł, Eve zatopiła się w fotelu. Żałość i smutek, a także gniew zaciskały się na jej gardle niczym pętla. Wstała i chwyciła torebkę. Uznała, że jest w stosownym nastroju, by spotkać się z Seliną Cross.

Jak chcesz to rozegrać? - zapytała Peabody, kiedy parkowały przed eleganckim budynkiem w centrum miasta. - Bez owijania w bawełnę. Chcę, żeby wiedziała, że Alice ze

mną rozmawiała i że podejrzewam ją o znęcanie się, handel narkotykami i współudział w morderstwie. Jeśli jest choć trochę inteligentna, domyśli się, że nie mam żadnych poważnych dowo­ dów. Ale dam jej tym do myślenia. Wysiadła z samochodu i obrzuciła wzrokiem budynek o zabyt­ kowych oknach i fasadzie upstrzonej kamiennymi rzeźbami. - Skoro mieszka w takim miejscu, z pewnością nie cierpi na brak pieniędzy. Musimy sprawdzić, skąd je bierze. Nagrywaj wszystko, Peabody, i miej oczy otwarte. Potem zapytam cię o wrażenia. - Jedno już mi się nasuwa. - Peabody umieściła podręczny rekorder w kieszeni marynarki munduru, ale nie odrywała oczu od szerokiego okna na szczycie budynku. - T o następny odwrócony pentagram. Symbol satanistów. A i te chimeryczne głowy też nie są przyjazne. - Uśmiechnęła się słabo. - Na mój gust wyglądają tak, jakby były głodne. - Wrażenia, Peabody. Staraj się do minimum pohamować fantazję. - Eve podeszła do kamery przy wejściu. - Proszę podać nazwisko i sprawę. - Porucznik Eve Dallas wraz z podwładną. Nowojorska poli­ cja. - Podniosła odznakę. - Do pani Seliny Cross. - Czy są panie umówione? - Nie, ale nie sądzę, żeby pani Cross była zaskoczona naszą wizytą. - Chwileczkę. Eve, czekając, lustrowała ulicę. Zanotowała, że w pobliżu budynku ruch uliczny jest dość duży. Jednak większość przechod­ niów trzymała się przeciwnej strony jezdni i wielu przyglądało się budynkowi jakby ze strachem. Co dziwne, nigdzie w pobliżu nie dostrzegła straganów z je­ dzeniem ani domokrążców. - Proszę wejść, pani porucznik, i skierować się do windy numer jeden. Jest już zaprogramowana.

70

71

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Wspaniale. - Zerknęła do góry i spostrzegła czyjś cień w oknie na ostatnim piętrze. - Zachowaj oficjalny wygląd, Peabody - mruknęła, kiedy podchodziły do ciężkich okratowanych drzwi frontowych - Jesteśmy obserwowane. Usłyszały zgrzyt zamków i kraty się rozsunęły. Światełko na panelu bezpieczeństwa zmieniło się na zielone. - Sporo tu zabezpieczeń, jak na zwykły budynek mieszkalny skomentowała Peabody, podążając za przełożoną i starając się nie przejmować uciskiem w żołądku. Podobnie jak przedsionek hol również skąpany był w czerwieni. Na krwistym dywanie wił się dwugłowy wąż, złotymi oczyma wpatrując się w czarno odzianego osobnika podcinającego gardło białej kozicy. - Piękne dzieło sztuki. - Eve ze zdziwieniem przyglądała się Peabody, która łukiem omijała rysunek węża. - Wełna nie gryzie. - Trzeba zachować ostrożność. - Kiedy wsiadały do windy, obejrzała się za siebie. - Nienawidzę węży. Mój brat łapał je w lesie i potem mnie nimi straszył. Zawsze miałam fobię na ich punkcie. W windzie Eve dostrzegła następną kamerę. Drzwi otworzyły się na obszerny hol o czarnej marmurowej posadzce. Kończył się łukowatym przejściem, po jego obu stronach stały wyściełane czerwonym wełurem kanapki z poręczami w kształcie szczerzących kły wilczych łbów. Głowa dzika służyła jako wazon dla kwiatów. - Tojad - cicho zauważyła Peabody - belladona i naparstnica. Wzdrygnęła się, widząc pytający wzrok Eve. - Moja matka interesuje się botaniką. Uwierz mi, nie jest to zwykły bukiet. - Ale zwykły jest taki nudny. Pod łukiem stała Selina Cross. Miała na sobie spływającą do ziemi czarną suknię i bose stopy z pomalowanymi na krwisto­ czerwony kolor paznokciami. Uśmiechała się. Jej cera biała jak u wampira i czerwona szminka na ustach, przypominająca świeżą

krew, sprawiały przerażające wrażenie. Zielone oczy kota błyskały w wąskiej wyzywającej twarzy. Czarne włosy opadały aż do pasa. Miała pierścionki na każdym palcu, nawet na kciuku. Do każdego dołączony był srebrny łańcuszek. - Porucznik Dallas i posterunkowa Peabody, czyż nie? Cóż za interesujący goście w ten ponury dzień. Czy wejdziecie panie do mojego... salonu? - Czy jest pani sama, pani Cross? Byłoby prościej, gdybyśmy jednocześnie mogły porozmawiać z panem Albanem. - Och, jaka szkoda. - Selina odwróciła się i przeszła pod łukiem. - Alban jest zajęty. Proszę siadać. - Zrobiła ruch ręką po bogato umeblowanym pokoju. Każde siedzenie miało zamiast poręczy głowę, szpony lub dziób jakiegoś dzikiego zwierzęcia. Czy mogę paniom coś podać? - Dziękujemy za napoje. - Eve usiadła w fotelu z oparciami w kształcie psich głów. Uznała, że będzie najbardziej odpowiedni. ~ Może przynajmniej kawę? To pani ulubiony napój, prawda? Selina dotknęła palcem pentagramu na powiece. - Ale jak panie sobie życzą. - Wystudiowanym ruchem oparła się o rzeźbioną kanapkę i położyła na poręczach długie ramiona. - Czym mogę paniom służyć? - Dzisiaj rano zginęła Alice Lingstrom. - Tak, wiem. - Nadal uśmiechała się uprzejmie, jakby roz­ mawiała o pogodzie. - Widziałam wypadek w mojej szklanej kuli, ale pewnie mi nie uwierzycie. Oczywiście, nie odżegnuję się od nowoczesności i często oglądam też telewizję. Ta informacja została podana do ogólnej wiadomości przed paroma godzinami. - Pani znała Alice. - Oczywiście, przez jakiś czas była moją uczennicą. Jak się okazało, niezbyt pojętną. Alice skarżyła się na mnie pani. Nie było to pytanie, ale zdawało się, że Selina oczekuje na odpowiedź. - Jeśli ma pani na myśli fakt, że mówiła o odurzeniu nar-

72

73

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

kotykami, gwałcie oraz przymuszeniu do oglądania okrucieństw, to zgadza się, skarżyła się. - Narkotyki, seks i okrucieństwa. - Selina wybuchła cichym śmiechem. - Nasza mała Alice miała niezwykłą wyobraźnię. Szkoda, że nie potrafiła poszerzyć swojej zdolności widzenia. A jak z pani wyobraźnią, pani porucznik?- Poruszyła dłonią otoczoną łańcuszkami. W małym marmurowym kominku rozgorzał ogień. Peabody podskoczyła i cicho krzyknęła, ale Eve i Selina nie zwracały na nią uwagi. Wpatrywały się w siebie bez zmrużenia powiek. - A może mogę mówić do pani Eve? - Nie. Proszę się zwracać do mnie porucznik Dallas. Jest trochę za ciepło na kominek, nie sądzi pani? I nieco za wczesna pora na salonowe sztuczki. - Lubię ciepło. Jest pani bardzo opanowana, pani porucznik. - I bardzo nie lubię oszustów, handlarzy narkotyków i morder­ ców dzieci. - Czy ja jestem tym wszystkim?- Zastukała czerwonymi paznokciami po oparciu. - Proszę to w takim razie udowodnić. - Zrobię to, niech się pani nie martwi. Gdzie była pani wczoraj w nocy między pierwszą a trzecią? - Tutaj, w komnacie rytualnej z Albanem i młodym adeptem, Lobarem. Byliśmy zajęci prywatną ceremonią od północy aż do brzasku. Lobar jest młody i... pełen entuzjazmu. - Będę chciała porozmawiać z nimi obydwoma. - Może się pani skontaktować z Lobarem w naszym klubie między ósmą a jedenastą wieczorem. Jeśli chodzi o Albana, to nie znam jego planów, ale zazwyczaj spędza noce albo tutaj, albo w klubie. Jeśli nie wierzy pani w magię, pani porucznik, marnuje pani czas. Trudno sobie wyobrazić, że w tym samym czasie, gdy pieprzyłam się z dwoma bardzo pociągającymi mężczyznami, spowodowałam śmierć Alice.

- Czy właśnie dlatego uważa się pani za czarodziejkę? - Eve zerknęła z kpiną w stronę płonącego kominka. - To nic więcej niż sztuczka oszukująca oko. Mogłaby pani wyrobić sobie licencję na takie pokazy i nieźle na nich zarobić. Selina zacisnęła zęby i pochyliła się do przodu. Jej oczy płonęły. - Jestem najwyższą kapłanką ciemnego Pana. Nasza liczba to legiony. Posiadam moce, które potrafią zmusić do wycia z bólu. - Nie jest łatwo zmusić mnie do płaczu, pani Cross. - Jest nerwowa, pomyślała Eve z satysfakcją, i nietrudno zranić jej dumę. - Nie ma pani do czynienia z osiemnastoletnim podlotkiem ani z jej przerażonym dziadkiem. Kto z pani legionów zadzwonił do Alice i puścił jej pieśni z groźbami? - Nie mam pojęcia, o czym pani mówi. I zaczyna mnie pani nudzić. - Czarne pióro na parapecie za oknem to też niezły pomysł. A raczej symulacja pióra, choć Alice tego nie wiedziała. Zajmuje się pani sztucznymi zwierzętami, pani Cross. Selina leniwie podniosła dłoń, po czym zsunęła ją po włosach. - W ogóle nie lubię... zwierząt. - Nie? Nawet kotów i kruków? - To by było takie oczywiste. - Alice wierzyła, że potrafi pani zmieniać kształt. - Eve zauważyła, że Selina się uśmiecha. - Mogłaby nam pani coś zaprezentować - ciągnęła kpiąco. Selina znowu zaczęła stukać paznokciami o sofę. - Nie muszę nikogo zabawiać ani wysłuchiwać pani iro­ nicznych uwag. - A więc to jest zabawa, pani zdaniem? Podobnie zabawiała pani Alice. Koty, ptaki, przerażające pieśni przez wideofon? Chciała jąpani zastraszyć? Czy była dla pani aż takim zagrożeniem? - Jakim zagrożeniem? To jakieś nieporozumienie. - Widziano, jak sprzedawała pani narkotyki Frankowi Wojinskiemu.

74

75

J.D. ROBB

Nagła zmiana tematu zaskoczyła Selinę. Niby się uśmiechnęła, ale jej oczy pozostały skupione. - Gdyby to była prawda, nie rozmawiałybyśmy tutaj, lecz zostałabym wezwana na przesłuchanie. Jestem licencjonowaną zielarką i często rozprowadzam całkowicie legalne substancje. - Hoduje pani zioła w domu? - Owszem. - Chciałabym zobaczyć to miejsce. - Musiałaby pani mieć nakaz, a obydwie wiemy, że brakuje pani podstaw do uzyskania go. - To prawda. Pewnie z tego powodu Frank nie przejmował się nakazem. - Eve podniosła się powoli. - Wiedziałaś, że cię śledził, ale czy przypuszczałaś, że się tu włamał? Nie zobaczyłaś tego w swojej magicznej kuli, co? - Spostrzegła, że oddech Seliny stał się płytki i urywany. - Co powiesz na to, że tu był i zebrał dowody przeciwko tobie? - Nic na mnie nie masz. Nic. - Selina skoczyła na nogi. - Frank był starcem, brakowało mu refleksu i polotu. Od razu, kiedy zaczął za mną łazić, rozpoznałam, że jest gliniarzem. Nigdy nie był w moim mieszkaniu. Nic ci nie powiedział i z pewnością nic już nie powie. - Nie? Nie wierzy pani, że można porozumieć się ze zmarłymi, pani Cross? - Myśli pani, że dam się zwieść?- Starała się wyrównać oddech. - Alice była głupią dziewuchą, która sądziła, że wolno jej igrać z ciemnymi mocami. Potem uciekła w objęcia tej patetycznej białej magii i swojej czyściutkiej rodzinki. Zapłaciła za ignorancję i tchórzostwo, ale nie ja się do tego przyczyniłam. Nie mam wam nic więcej do powiedzenia. - To na razie wystarczy. Peabody? - Eve ruszyła do wyjścia. Ogień wygasa, pani Cross - rzuciła jeszcze uprzejmym tonem. Już wkrótce pozostanie pani tylko ta kupka prochu. Selina stała w miejscu, jakby porażona wściekłością. Kiedy 76

CZARNA CEREMONIA

drzwi się zamknęły i uruchomił się alarm, zacisnęła dłonie w pięści i zawyła. Rozsunęła się część ściany. Pojawił się wysoki mężczyzna o złotych włosach. Na piersiach miał tatuaż przedstawiający rogatego kozła. Ubrany był jedynie w czarny szlafrok niedbale związany w pasie. - Alban! - Podbiegła i zarzuciła mu ramiona na szyję. - Moja kochana. - Jego głos był głęboki i uspokajający. Na palcu u ręki, którą gładził jej włosy, widniał duży srebrny pierścień z wygrawerowanym odwróconym pentagramem. - Nie wolno ci zachwiać równowagi twoich czakr. - Pieprzę moje czakry. - Płakała i jak dziecko uderzała wściekłe pięściami w jego pierś. -Nienawidzę jej. Nienawidzę. Musi zostać ukarana. Z westchnieniem wypuścił ją z objęć, pozwalając, by z prze­ kleństwami na ustach biegała po pokoju i rozbijała przedmioty. Wiedział, że gniew szybciej ją opuści, jeśli będzie stał z boku i pozwoli mu się wypalić. - Chcę jej śmierci, Alban. Chcę, żeby umarła. Żeby umierała w cierpieniu, żeby błagała o zlitowanie, by krwawiła. Obraziła mnie. Wyzwała. Ona śmiała mi się prosto w twarz. - Selino, ona nie wierzy. Nie posiada daru widzenia. Wyczerpana, jak zawsze po wybuchu gniewu, opadła na sofę. - Gliny, nienawidziłam ich całe życie. - Wiem. - Podniósł wysoką, wąską butelkę i nalał do kieliszka gęsty, parujący płyn. Podał go Selinie. - Musimy postępować z nią ostrożnie. Jest wyrafinowana, ale coś wymyślimy. - Oczywiście. - Uśmiechnęła się, popijając wolno wywar. Wymyślimy coś specjalnego. Pan chce, byśmy w tym przypadku wykazali się inwencją. - Roześmiała się już na pełne gardło, odchylając głowę do tyłu. Policja zawsze była zmorą jej życia, dopóki nie odkryła wyższych mocy. - Zrobimy z niej wierzącą, prawda, Albanie? 77

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Będzie wierzyła. Piła już na całego, czując w głowie zniewalającą mgiełkę. Upuściła kielich. - Chodź tu i weź mnie. - Z błyszczącymi oczyma zsunęła się na podłogę. - Siłą. Kiedy padł na nią wbiła zęby w jego ramię aż do krwi. - Chcę, żeby mnie bolało. Potem, kiedy już się rozdzieli i leżeli obok siebie, Alban czekał, aż Selina całkiem ochłonie i zacznie myśleć. - Powinniśmy dziś w nocy odprawić ceremonię. Zwołaj całe zgromadzenie na czarną mszę. Potrzebujemy mocy. Ona nie jest słaba i chce nas zniszczyć. - Nie uda się jej. - Z czułością gładził ją po policzku. - Nie jest w stanie. W końcu to tylko policjantka, bez przeszłości i z ograniczoną przyszłością. Ale naturalnie masz rację, zwołamy zgromadzenie i odprawimy ceremoniał. Myślę, że zapewnimy porucznik Dallas nieco rozrywki. Już wkrótce zabraknie jej chęci i czasu, aby się zamartwiać małą Alice. Poczuła świeżą falę podniecenia. - Kto umrze? Uniósł ją i położył na sobie. - Tylko wybierz.

- Skoro już jesteśmy przy wiedźmach, to może sprawdzimy tę Isis i „Moc Ducha". - Zerknęła z rozbawieniem na Peabody. Będziesz miała okazję zaopatrzyć się w talizman albo jakieś zioła - dorzuciła z powagą. - Wiesz, takie, co odstraszają zło. Dziewczyna poruszyła się niespokojnie na siedzeniu. Poczucie, że robi z siebie idiotkę, nie dorównywało strachowi, że zostanie obrzucona klątwą. - Właśnie tak zrobię. - Po rozmowie z Isis pójdziemy na pizzę z dużą ilością czosnku. - Czosnek jest na wampiry. - Och, w takim razie poprosimy Roarke'a, żeby nam wypoży­ czył którąś z jego zabytkowych strzelb, tę ze srebrnymi kulami. - To na wilkołaki, porucznik Dallas. Peabody, nieco weselsza, uniosła oczy do nieba. - W takim razie co chroni przed wiedźmami? - Nie mam pojęcia - wyznała - ale z pewnością się dowiem.

Nieźle ją pani wkurzyła. - Peabody starała się nie zwracać uwagi na strużki potu, spływające po jej policzkach. Ruszyły spod budynku. - O to mi chodziło. Teraz już wiem, że nie najlepiej panuje nad nerwami. Jeszcze nieraz ją wkurzę. Jest zarozumiała - uznała Eve. - Sądziła, że damy się nabrać na tę drugorzędną sztuczkę z ogniem. - Tak. - Peabody zmusiła się do słabego uśmiechu. - Też coś. Eve postanowiła w duchu, że nie będzie dokuczać podopiecznej. 78

CZARNA CEREMONIA

6

Eve nie lubiła robić zakupów. Nie pociągało jej chodzenie po sklepach, przyglądanie się wystawom ani zamawianie towarów za pomocą elektronicznych katalogów. Jak mogła, unikała butików i aż się wzdrygała na myśl o wizycie w jednym z powietrznych supermarketów. Podejrzewała, że właśnie przez tę niechęć, której nie umiała ukryć, Isis natychmiast zorientowała się, że nie ma do czynienia ze zwykłą klientką „Mocy Ducha". Sklep sprawiał miłe wrażenie. Jednak Eve nie zainteresowały kryształy, talie kart, figurki i świece, choć były atrakcyjnie podane. W tle sączyła się cicha muzyka. Przebijające się przez kryształowe kamienie światło wydobywało z nich feerię kolorów. Pachniało lasem. Przyglądając się właścicielce sklepu, Eve uznała, że trudno o dwie bardziej różniące się osoby jak Isis i Selina. Selina ze swoją bladością, szczupłym ciałem i kocimi oczami miała w sobie coś przerażającego. Isis przypominała egzotyczną piękność. Urzekały jej rude kręcone włosy, okrągłe czarne oczy i wystające kości policzkowe. Jej skóra miała ciepły koloryt mieszanych ras. Była dość tęga. Miała na sobie śnieżnobiałą suknię z paskiem wybitym nieoszlifowanymi kamieniami. Jej prawe ramię od łokcia w górę oplatały złote bransolety, a na palcach pobłyskiwało co najmniej dwanaście pierścieni. 80

- Witam - odezwała się pasującym do jej wyglądu, niskim, lekko zachrypniętym głosem. Uśmiechnęła się, ale raczej smutno. Pani jest znajomą Alice, policjantką. Eve ze zdziwieniem sięgnęła po odznakę. Pomyślała, że jej zawód można rozpoznać zapewne po wyglądzie, poza tym od ślubu z Roarkiem jej twarz często pojawiała się w me­ diach. - Porucznik Dallas, a pani, w takim razie, nazywa się Isis? - Zgadza się. Chciałaby pani porozmawiać. Przepraszam na chwilę. - Odeszła, a Eve patrząc za nią, podziwiała jej wdzięcz­ ne ruchy. Isis wywiesiła staromodną odręcznie napisaną tablicz­ kę „zamknięte", opuściła na szklane drzwi roletę i przekręciła zamek. Kiedy się odwróciła, w jej oczach widać było napięcie, a usta wykrzywiał ponury grymas. - Przyniosłyście ze sobą czarny cień. Jej smród przylega do ludzi. - Na pytające spojrzenie Eve wyjaśniła. - Mówię o Selinie. Jeszcze chwileczkę. Przeszła do długiej półki i zapaliła stojące tam zapachowe świece. - To dla oczyszczenia i ochrony. Ścigają panią własne cienie, Dallas. - Uśmiechnęła się do Peabody. - Pani nie. - Przyszłam porozmawiać o Alice. - Wiem. I jak widzę, jest pani niecierpliwa, a także rozbawiona moim sklepem. Nic nie szkodzi. Każda religia winna być otwarta na pytania i zmiany. Proszę usiąść. Gestem dłoni wskazała na dwa krzesła stojące przy okrągłym stoliku z wyrysowanymi na nim symbolami. Znowu uśmiechnęła się do Peabody. - Mogę przynieść dla pani krzesło z zaplecza. - Nie potrzeba. Postoję. - Peabody nie potrafiła się opanować; jej zgłodniały wzrok krążył po sklepie, wyszukując co ciekawsze przedmioty. - Proszę się rozejrzeć. 81

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Nie przyszłyśmy tu na zakupy. - Eve, siadając, obrzuciła podwładną piorunującym spojrzeniem. - Kiedy ostatnio widziała się pani lub rozmawiała z Alice? - W noc, w którą zginęła. - O której? - Zdaje się, że-około drugiej. Już nie żyła- wyjaśniła Isis, splatając piękne, duże dłonie. - Widziała się z nią pani po jej śmierci? - Jej duszę. Rozumiem, że dla pani to głupie. Ale mogę tylko powiedzieć, jak jest i jak było. Spałam i nagle się obudziłam. Stała obok mojego łóżka. Wiedziałam, że ją straciliśmy. Ona czuje się zawiedziona. Straciła zaufanie do siebie, rodziny, mnie. Jej dusza jest niespokojna i pełna zgryzoty. - Jej ciało jest martwe, Isis. I to mój kłopot. - Tak. - Podniosła ze stolika gładki różowawy kamień i zamknęła go w dłoni.- Nawet mnie, mimo mej wiary, trudno jest się pogodzić z jej śmiercią. Taka młoda i bystra. Duże ciemne oczy zeszkliły się. - Kochałam ją jak młodszą siostrę. Ale nie było mi przeznaczone uratować ją w tym życiu. Jej duch powróci, odrodzi się. Wierzę, że się jeszcze spotkamy. - Wspaniale, a teraz skoncentrujmy się na tym wcieleniu. I śmierci. Isis przełknęła łzy i zmusiła się do uśmiechu. - Dla pani to wszystko musi się zdawać ogromnie nużące. Pani umysł jest taki logiczny. Pragnę pani pomóc, Dallas, ze względu na Alice. Chyba także ze względu na siebie, no i na panią. Rozpoznaję panią. - Rozumiem. - Nie, mówię o innym wcieleniu. Inne miejsce, inny wymiar. Rozpostarła ramiona. - Ostatnio widziałam Alice na pogrzebie jej dziadka. Obwiniała się, pragnęła odpokutować. Zeszła na złą ścieżkę, dokonała złego wyboru, ale na krótko. Miała silne i jasne

serce. Kochała swoją rodzinę. I bała się, straszliwie się bała, co Selina zrobi jej ciału i duszy. - Zna pani Selinę Cross? - Tak, spotkałyśmy się. - W tym życiu?- sucho zapytała Eve, a Isis znowu się uśmiechnęła. - W tym i w innych. Nie stanowi dla mnie zagrożenia, ale ona jest niebezpieczna. Zwodzi słabych, zbłąkanych i tych, którzy wybrali jej drogę. - Jako wiedźma... - Ona nie jest wiedźmą. - Isis ściągnęła ramiona i uniosła głowę. - My, którzy dostąpiliśmy zaszczytu poznania najwyższej sztuki, uprawiamy ją w świetle, kierując się niezłomnym kodem. I nikogo nie krzywdzimy. Selina użyła swoich godnych pożało­ wania mocy do wezwania ciemnej strony, do wykorzystania jej agresywności i brzydoty. Wiemy, co to jest zło, Dallas. Obydwie je widziałyśmy. Przybiera różne formy, ale jego podstawowa natura pozostaje nie zmieniona. - Tu się zgadzamy. Dlaczego chciała skrzywdzić Alice? - Ponieważ było to w jej mocy. Ponieważ ją to bawi. Nie ulega wątpliwości, że jest odpowiedzialna za śmierć Alice. Jednak nie będzie pani łatwo tego udowodnić. Pani się nie podda. - Wpatrywała się w Eve dziwnym, napiętym wzrokiem. Selina będzie zdumiona i rozwścieczona pani nieustępliwością i siłą. Śmierć jest dla pani obrazą a śmierć dziecka rzeźbi w pani sercu bolesne bruzdy. Pamięta pani dobrze, ale nie wszystko. Nie urodziła się pani jako Eve Dallas, ale stała się pani nią, a ona panią. Kiedy stoi pani przy umarłym, stoi pani w jego obronie, nic nie ruszy pani z miejsca. Jego śmierć była w pani. życiu konieczna.

82

83

- Proszę przestać - nakazała Eve. - Dlaczego ma to panią prześladować? - Isis oddychała wolno i ciężko, jej oczy pociemniały. - Wybór był słuszny. Straciłaś

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

niewinność, ale jej miejsce zajęła siła. W przypadku niektórych tak być musi. Przed zakończeniem cyklu będziesz potrzebowała wszystkich. Wilka, dzika i srebrnego ostrza. Ogień, dym i śmierć. Zaufaj wilkowi, zarżnij dzika i żyj. Zamrugała oczami, które zakryła mgła. Uniosła dłonie do czoła. - Przepraszam. Nie zamierzałam... -jęknęła cicho i przymknęła powieki. - Ból głowy. Straszliwy. Proszę mi wybaczyć na chwilę. Wstała drżąc i wybiegła na zaplecze. - Jezu, to się robi coraz bardziej niesamowite. Czy wiesz, o czym ona mówiła? „Jego śmierć była w pani życiu konieczna". Przez ciało Eve przebiegł dreszcz, przypomniała sobie ojca. Zimny pokój, noc i krew na nożu ściskanym rączką zdesperowanego dziecka. - Nie, to jakiś bełkot. - Czuła, że ma spocone dłonie, co ją doprowadzało do furii. - Ci ludzie uważają że aby nas zaintere­ sować, muszą zaskoczyć nas jakimiś sztuczkami. - Studiowałam w Instytucie Kinskiego w Pradze - wchodząc z powrotem do sklepu poinformowała Isis. -1 mnie tam studiowano. Moje parapsychiczne zdolności są udokumentowane; to dla tych, którzy potrzebują formalnego potwierdzenia. Niemniej przepraszam panią, Dallas. Nie chciałam sprowadzić rozmowy na te tory. Bardzo rzadko zdarza mi się stracić nad sobą kontrolę. Usiadła na swoim miejscu, wdzięcznym gestem rozkładając fałdy sukni. - To prawdziwa udręka mieć dostęp do czyichś myśli i wspo­ mnień, i nie umieć tego kontrolować. Nie lubię wchodzić w czyjeś myśli. To boli - dodała, znowu pocierając skronie. - Pomogę pani wykonać to, czego pragnęła Alice. Dla niej pragnę, by spoczęła w pokoju. Także ze względów osobistych chcę, by Selina zapłaciła za swoje uczynki. Zrobię to, co mogę i na co mi pani pozwoli. Eve nie należała do osób ufnych i postanowiła bardzo dokładnie sprawdzić przeszłość Isis. Jednak uznała, że na razie może ją wykorzystać.

- Proszę mi opowiedzieć wszystko, co pani wie na temat Seliny Cross. - Wiem, że ta kobieta nie ma sumienia i poczucia moralności. Pani zapewne nazwałaby ją socjopatką, ale dla mnie to określenie jest zbyt proste i zbyt czyste. Wolę nazywać ją wcielonym złem. Jest przebiegła i umie w ludziach dostrzec ich słabości. Jeśli chodzi o jej moce, nie umiem nic powiedzieć. Nie wiem, co czyta, widzi lub robi. - A Alban? - O nim nie wiem prawie nic. Trzyma go krótko przy sobie. Zakładam, że jest jej kochankiem i prawdopodobnie do czegoś się jej przydaje, bo inaczej już dawno by się go pozbyła. - A jej klub? Isis uśmiechnęła się słabo. - Nie odwiedzam takich... miejsc. - Ale wie pani o jego istnieniu? - Słyszy się plotki, rozmowy. - Wzruszyła ramionami. - Ce­ remonie zła, czarne msze, picie krwi i ofiary z ludzi. Gwałt, morderstwa, przywoływanie demonów. - Westchnęła. - Z drugiej strony to samo usłyszy pani o Wicca z ust tych, którzy nie rozumieją naszej religii. - Alice zarzekała się, że była świadkiem morderstwa dokona­ nego na dziecku. - Wierzę jej. Nie potrafiłaby sama czegoś podobnego wymyślić. Kiedy do mnie przyszła, była w szoku. - Zacisnęła usta. Zrobiłam dla niej, co mogłam. - Poradziła jej pani, żeby zwróciła się do policji? - Decyzja należała do niej. - Isis uniosła głowę i natknęła się na gniewne oczy Eve. - Bardziej się martwiłam o jej emocje i duszę. Dziecko już nie żyło; bałam się, że to samo spotka Alice. Opuściła wzrok, a w jej oczach zamigotały łzy. - Gorzko żałuję, że nie postąpiłam inaczej. Zawiodłam ją. Być może to wina mojej

84

85

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

dumy. - Ponownie spojrzała na Eve. - Zapewne zna pani moc i zwodniczość poczucia dumy. Sądziłam, że sobie poradzę, że jestem wystarczająco mądra i silna. Myliłam się. Tak więc, pani porucznik, w ramach odkupienia moich grzechów uczynię wszyst­ ko, o co mnie pani poprosi, podzielę się wiedzą i mocą jaką obdarowali mnie bogowie. - Wystarczą mi informacje. - Eve przekrzywiła na bok gło­ wę. - Selina przywitała nas małą sztuczką twierdząc, że jej wykonanie zawdzięcza wyższym mocom. Zrobiła wrażenie na Peabody. - Zaskoczyła mnie - odburknęła posterunkowa, z zawstydze­ niem patrząc na Isis. Ta nagle odchyliła głowę i roześmiała się. Brzmiało to jak tysiące perełek spadających na jedwab. - Czy mam sprowadzić wiatr? - Trzymając się za serce, zanosiła się śmiechem. - Obudzić zmarłych, wzniecić płomień? Dallas, przecież i tak w to nie uwierzysz, więc traciłabym tylko czas i energię. Być może jednak zainteresuje panią nasze spotkanie. Jedno z nich odbędzie się pod koniec przyszłego tygodnia. Mogę załatwić zaproszenie. - Zastanowię się. - Drwi pani z magii - lekko rzuciła Isis - a jednak na pierścieniu, który nosi pani na palcu, widnieje jeden z pradawnych symboli ochrony. - Co? - Twój pierścionek zaręczynowy, Dallas. - Z tym samym łagodnym uśmiechem uniosła lewą dłoń Eve. - To stary celtycki znak ochrony. Eve ze zmieszaniem przyglądała się rysunkowi. - To tylko wzorek. - Bardzo specyficzny i posiadający wielką moc ochraniającą właściciela przed złem. - Rozbawiona uniosła brwi. - Podej­ rzewam, że nie wiedziała pani tego. Czy to aż tak bardzo zaskakujące? W żyłach pani męża płynie celtycka krew, a pani

przecież prowadzi bardzo niebezpieczne życie. Roarke ogromnie panią kocha, czego dowód znajduje się na pani palcu. - Wolę fakty od przesądów - odparła Eve i podniosła się. - Słusznie - zgodziła się Isis. - Tak czy inaczej, zapraszam na nasze spotkanie. Proszę zabrać Roarke'a. - Uśmiechnęła się do Peabody. - A także swoją podwładną. Czy przyjmiecie ode mnie prezent? - To wbrew przepisom. - A przepisów należy przestrzegać. - Wstała i przeszła do małej lady. Podniosła z niej niewielką przezroczystą misę z sze­ rokim obrzeżem. - W końcu przez waszą wizytę musiałam zamknąć sklep i straciłam potencjalnych klientów. Dwadzieścia dolarów. - Sprawiedliwe. - Eve sięgnęła do kieszeni po żetony kredy­ towe. - Co to jest? - Nazywamy to misą strachu. Składa się w niej swoje bóle, żale i lęki. Potem należy ją odstawić na bok. Będzie pani spokojnie spać. - Wspaniale - rzuciła Eve, kładąc na ladzie żetony.

86

87

Eve jak rzadko kiedy wróciła do domu dość wcześnie. Zamierzała popracować w ciszy swojego gabinetu. Przejeżdżając przez bramę myślała o Summersecie, ale doszła do wniosku, że nie będzie z nim kłopotu. Pewnie jak zawsze prychnie na jej widok, a potem ją zignoruje. Miała przed sobą kilka godzin, w czasie których zbierze informacje o Isis i zadzwoni do biura Miry, żeby się z nią umówić na wizytę. Ciekawe, co psychiatra powie o takich indywidualnościach jak Isis i Selina. Zaledwie zdążyła zamknąć za sobą drzwi, zrozumiała, że musi pożegnać się ze swoimi planami. Z salonu dobiegały grzmiące dźwięki muzyki. Zasłoniła uszy. Nikt nie musiał jej mówić, że w domu jest Mavis. Nikt z jej

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

znajomych nie słuchał takiej dzikiej i na dodatek tak głośnej muzyki. Mimo że krzykiem wydała rozkaz wyciszenia magneto­ fonu, sprzęt nie zareagował. Na kanapie, ubrana w kusą, jaskrawą sukienkę, leżała Mavis Freestone. Choć wydawało się to niemożliwe, spała jak dziecko. ~ Jezu Chryste. - Ponieważ komendy nie skutkowały, Eve zaryzykowała odjęcie dłoni od uszu i poszukała zdalnego pilota. Jęknęła z ulgą, kiedy muzyka ucichła. Mavis otworzyła oczy. - Hej, jak się masz? - C o ? - Potrząsnęła głową, by pozbyć się dźwięczenia w uszach. - Co? - To nowy zespół, który odkryłam dziś rano. „Mayhem", jest całkie niezły. - Co? Mavis ze śmiechem zeskoczyła z kanapy i podeszła do barku. - Zdaje się, że przydałby ci się drink, Dallas. Przysnęłam. Zarwałam kilka ostatnich nocy. Chciałam z tobą pogadać. - Twoje usta się poruszają- stwierdziła. - Czy ty coś do mnie mówisz? - Przecież nie było aż tak głośno. Masz, napij się. Summerset powiedział, że mogę tu na ciebie poczekać. Nie wiedział, kiedy wrócisz. Z jakichś niezrozumiałych dla niej powodów sztywny kamer­ dyner upodobał sobie jej koleżankę. - Pewnie siedzi w swojej norze i układa ody na cześć twoich nóg. - Hej, to nie ma nic wspólnego z seksem. On mnie po prostu lubi, a więc... - Mavis uderzyła swoją szklaneczką w szklankę gospodyni. - Roarke'a nie ma, tak? - Nie wytrzymałby tej muzyki - sarknęła. - To się dobrze składa, bo chciałam pogadać tylko z tobą. Usiadła i przekręciła szklankę w dłoniach, ale milczała. - Masz jakiś kłopot? Pokłóciliście się z Leonardem?

- Nie, nie. Z nim nie można się kłócić. Jest za słodki. Wyjechał na kilka dni do Mediolanu. Jakiś biznes z ciuchami. - Dlaczego z nim nie pojechałaś? - Usiadła i oparła obute nogi na bezcennym stoliku do kawy. - Mam koncert w „Down and Dirty". Nie chcę zawieść Cracka. - Hm. - Oparła się wygodniej o kanapę. Kariera Mavis jako wykonawczyni piosenek, bo trudno użyć słowa piosenkarka, biorąc pod uwagę jej talenty, rozwijała się. Miała chwile załamania, ale to już za nią. -Nie sądziłam, że tam jeszcze pracujesz. Przecież masz kontrakt. - No tak, o to właśnie chodzi. Kontrakt. Wiesz, po tym, jak się okazało, że Jess mnie wykorzystywał, i ciebie, i Roarke'a, nie sądziłam, że demo, które z nim nagrałam, gdziekolwiek pójdzie. - Było dobre, Mavis; żywe i oryginalne. Dlatego zostało wybrane. - Tak? - Podniosła się. - Dowiedziałam się dzisiaj, że kontrakt podpisała firma płytowa należąca do Roarke'a. - Upiła łyk. Wiem, Dallas, że o mnie dbasz, i chcę ci podziękować, nawet za to, że wciągnęłaś Roarke'a. Ale muszę odrzucić ten kontrakt. Eve zasznurowała usta. - Mavis, nie mam pojęcia, o czym mówisz, do cholery. Twierdzisz, że Roarke, facet, który tu mieszka, jest producentem twojego dysku? - To jego firma. „Eclectic". Wydaje wszystko od klasyki do wyżymaczy mózgu. Wielka firma, dlatego byłam taka zachwycona. „Eclectic", zastanawiała się w duchu. Wielka firma. To pasuje do Roarke'a. - Pierwszy raz słyszę, Mavis. Nie prosiłam go o pomoc. - Nie prosiłaś. Słowo? - pochyliła się. - Słowo - powtórzyła. - A on o niczym mi nie mówił. - Co także do niego pasowało. - Uważam, że jeśli jego firma proponuje ci kontrakt, to dlatego, że Roarke lub któryś z dyrektorów firmy uznali twoją twórczość za wartościową.

88

89

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Mavis nabrała powietrza. Tyle się napracowała nad decyzją, by odrzucić ofertę, nie chcąc wykorzystywać przyjaźni. Teraz musiała na nowo wszystko przemyśleć. - Może Roarke to zaaranżował, zrobił mi uprzejmość? Eve spojrzała na nią z powątpiewaniem. - Dla niego biznes to biznes. Raczej bym powiedziała, że oczekuje, że powiększysz jego majątek. A jeśli nawet chciał ci zrobić uprzejmość, w co wątpię, będziesz musiała po prostu udowodnić mu, że jesteś tego warta. Zgadzasz się, Mavis? - Tak - westchnęła przeciągle. - Ja im wszystkim pokażę, zobaczysz. - Rozpromieniła się. - Przyjdź na mój koncert wie­ czorem. Opracowałam nowy materiał i Roarke mógłby się przekonać na żywo, jak się sprawdza jego najnowsza inwestycja. - Mam robotę. Muszę odwiedzić klub „Athame". Mavis skrzywiła usta. - Co tam będziesz robić? To obrzydliwe miejsce. - Byłaś tam? - Kiedyś przypadkowo. - Muszę tam z kimś porozmawiać w związku ze sprawą, którą prowadzę. - Zamyśliła się. - Znasz jakieś wiedźmy, Mavis? - Tak jakby. Kilku pracowników z Blue Sąuirrel bawiło się w to. - Wierzysz w zaklęcia, wróżenie z ręki i tym podobne? Mavis przekrzywiła głowę i zamyśliła się. - To wielkie bzdury. - Jesteś niesamowita - stwierdziła Eve. - Wydawało mi się, że to w twoim stylu. - Prowadziłam kiedyś taki lipny interes. Doradztwo duchowe. Nazywałam się Ariel i byłam reinkarnacją wróżki. Zdziwiłabyś się, ile mi płacili za rozmowę ze zmarłymi albo przepowiedzenie przyszłości. Dla demonstracji odrzuciła głowę do tyłu, zamrugała powiekami i otworzyła usta. Powoli uniosła ramiona z rozpostartymi dłońmi.

- Czuję czyjąś obecność, silną, poszukującą, żałosną. - Zni­ żyła ton głosu przyjmując dziwny akcent. - Ciemne moce działają przeciwko tobie. Kryją się, ale chcą cię skrzywdzić. Uważaj. - Opuściła ramiona i uśmiechnęła się. - Potem tłu­ maczysz, co trzeba zrobić, żeby obronić się przed siłami zła. Należy zapieczętować w kopercie tysiąc dolarów specjalnym rodzajem laki, którą tylko ja sprzedawałam. Następnie trzeba zakopać kopertę nocą w specjalnym miejscu, odśpiewać nad nią rytualną pieśń, a po jednym cyklu księżyca wykopać ją i zwrócić mnie. Petent jest już bezpieczny. Moc zła została zniweczona. - I ludzie tak po prostu dawali ci pieniądze? - No, czasami trzeba było trochę się napocić. Sprawdzić przeszłość klienta, żeby nieco zbić go z tropu nazwiskami i wydarzeniami. Ale zazwyczaj to nie było potrzebne. Ludzie chcą wierzyć. - Dlaczego? - Ponieważ życie bywa paskudne.

90

91

To prawda, myślała Eve, kiedy została sama. Życie bywa paskudne. Jej także takie bywało. Teraz mieszka w wielkim domu z mężczyzną, który z jakichś powodów ją kocha. Nie zawsze go rozumiała, ale starała się dostosować. Tak bardzo, że postanowiła nie pogrążać się w pracy, tylko wyjść na godzinny spacer, korzystając z pięknej jesiennej pogody. Była przyzwyczajona do zatłoczonych ulic, spieszących się przechodniów, ulicznego zgiełku. Teren należący do Roar­ k e ^ ją zadziwiał. Był to w rzeczywistości doskonale utrzymany ogród, cichy i bogaty w drzewa i rośliny. Pachniał jesienią. Spojrzała w górę na prawie puste niebo. Żadnych rozkle­ kotanych powietrznych autobusów ani ciekawskich turystów zerkających w dół.

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Świat, który znała i który znał ją, znajdował się za murami tego domu. Tutaj mogła na krótko zapomnieć, że istnieje Nowy Jork, zbrodnie i gwałt. Potrzebowała ciszy i świeżego powietrza. Krocząc po bujnej, gęstej trawie przyglądała się pierścionkowi na palcu. Po północnej stronie domu rosły winne krzewy o purpurowych kwiatach. To tutaj brali z Roarkiem tradycyjny ślub. Starodawna ceremonia nie zmieniająca się od wieków: goście, kwiaty, te same zwroty, te same słowa i gesty. Niektóre obrzędy trwają i ludzie nieustannie wierzą w ich moc. I tak jest od Kaina i Abla. Jeden uprawiał pole, drugi opiekował się stadem. Obydwaj składali ofiary. Jeden został przyjęty, drugi odrzucony. Tak, można by rzec, urodziło się dobro i zło. Dobro i zło, które potrzebują siebie nawzajem dla zachowania równowagi. I tak od wieków. Można zignorować wiedzę i logikę, ale zwyczaje, rytuały, kadzidła, śpiew i wino symbolizujące krew trwają. I ofiary z niewinnych. Poirytowana własnymi myślami, potarła dłońmi twarz. Uważała filozofowanie za bezużyteczną głupotę. Ludzie zabijają i ludzie też wymierzają sprawiedliwość. To w końcu jest ta równowaga między złem a dobrem. Usiadła na trawie pod winnym krzewem i mocno zaciągnęła się wieczornym powietrzem. - To do ciebie niepodobne- zza jej pleców wyłonił się Roarke. - Rozmyślanie na łonie natury? - Chyba za dużo czasu spędziłam dziś w zamkniętych pomiesz­ czeniach. - Uśmiechnęła się, kiedy podał jej jeden z czerwonych kwiatów. Przyjrzała się mężowi. Położył się koło niej na trawie i podparł twarz dłońmi. Wyglądał na zrelaksowanego. Z przerażeniem pomyślała, co powie Summerset o plamach z trawy na jego ubraniu. Ładnie pachniał, wodą męską i drogą. Poczuła falę pożądania. - Udany dzień? - zapytała.

- Najdalej za dwa dni dostaniemy forsę. Wsunęła palce w jego włosy. - Nie chodzi o pieniądze, prawda? Chodzi o ich zarabianie? - Och, o pieniądze - jego oczy śmiały się do niej. - I zarabia­ nie. - Zerwał się nagle, objął ją i pocałował. - Poczekaj. Nie zdążyła mu umknąć i znalazła się pod nim. - Czekam. Jego usta chciwie zamknęły się na jej szyi. - Chcę z tobą porozmawiać. - W porządku. Ty mów, a ja zdejmę z ciebie te ubrania. Nadal masz broń - zdziwił się. - Zamierzałaś coś upolować? - To niezgodne z regulaminem miasta. - Złapała go za rękę, kiedy dotknął jej piersi. - Chcę pogadać. - A ja chcę się z tobą kochać. Zobaczymy, kto wygra. Powinna czuć złość, że już rozpiął jej bluzkę i że czuła w piersiach ciepły ból pożądania. Dosięgnął do nich ustami. Mimo odczuwanej przyjemności, nie chciała tak łatwo mu się poddać. Rozluźniła się, jęknęła i wsunęła rękę w jego włosy. - Twoja kurtka- mruknęła, ciągnąc za rękaw. Kiedy się odchylił, żeby się rozebrać, przygniotła mu krocze kolanem, a ramię zacisnęła na gardle. - Jesteś podstępna. - Bez trudu mógłby uwolnić się od ramienia, ale kolano?... Są rzeczy, których mężczyzna nigdy nie ryzykuję. Nie odwracając wzroku od oczu żony, powoli uniósł dłonie i okrężnymi ruchami zaczął wodzić nimi po jej piersiach. Podziwiam to u kobiet. - Nie jesteś trudnym przeciwnikiem. - Poczuła muśnięcie palców na brodawce. - Podziwiam to u mężczyzn. - No teraz mnie masz. - Odpiął pasek spodni. - Bądź miła. Uśmiechnęła się, rozpostarła ręce i pochyliła się. Dotknęła ustami jego ust.

92

93

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Usłyszała, jak wstrzymuje oddech, obejmując ją. - Kolano - wystękał. - Hm? - Pożądanie rozpalało już całe jej ciało. Przesunęła usta na jego szyję. - Weź kolano, kochanie. - Rzuciła się do jego ucha, prawie zgniatając mu krocze. - To boli. - Och, przepraszam. - Opuściła kolano i pozwoliła, żeby się na niej położył. - Zapomniałam. - Na to wygląda. Mogłaś mnie uszkodzić na zawsze. - Aa. - Z dzikim grymasem odsunęła suwak jego spodni. Założę się, że mogę ci to wynagrodzić. Wpatrywał się w nią, kiedy ich usta się połączyły. Niebo nad nimi poczerwieniało, cienie wydłużyły się, rozległ się wieczorny śpiew ptaków, liście szemrały. Dotyk jego rąk był jak cudowne lekarstwo usuwające z niej brzydotę i ból świata. Nawet nie wiedziała, że potrzebuje ukojenia, pomyślał Roarke, doprowadzając żonę do powolnego i pełnego czułości orgazmu. Sam też tego potrzebował, pomyślał, całując w świetle za­ chodzącego słońca kobietę, która tak bardzo go fascynowała. Otoczyła go ściśle ramionami. - Pozwoliłam ci się uwieść. - Uhu. - Nie chciałam urazić twoich uczuć. - Jestem wdzięczny. Zniosłaś moje zaloty ze stoickim spokojem. - Policjanci muszą umieć się opanować. Roarke przeciągnął dłonią po trawie i podniósł jej odznakę. - Pani odznaka, pani porucznik. Klepnęła go w pośladek. - Złaź ze mnie, ty słoniu. - Mów do mnie tak słodko, a nie wiem, co się jeszcze wydarzy. - Przekręcił się leniwie na bok, zauważając przy okazji, że niebo z niebieskiego stało się jasnoszare. - Jestem głodny. Zajęłaś mi czas i minęła pora obiadu.

Eve usiadła i zaczęła ciągnąć go za ubranie. - Miałeś swój seks, a teraz moja kolej. Musimy pogadać. - Możemy porozmawiać przy obiedzie. - Westchnął, widząc jej stalowe spojrzenie. - Albo tutaj. Jakiś problem? - zapytał i wcisnął kciuk w dołeczek w jej podbródku. - Powiedzmy, że mam kilka pytań. - Mogę znać odpowiedzi. Pytaj. - Zacznę od... - przerwała i odetchnęła. Roarke siedział na trawie prawie nagi. Przypominał lśniącego i zadowolonego z życia kota. - Ubierz się, dobrze? Rozpraszasz mnie. - Rzuciła mu koszulę, a on w odpowiedzi uśmiechnął się z przekorą. - Kiedy wróciłam dziś do domu, czekała na mnie Mavis. - O c h - Obejrzał koszulę i mimo że nie wyglądała najlepiej, zarzucił ją na ramiona. - Dlaczego nie została? - Ma dzisiaj koncert w „Down and Dirty". Roarke, dlaczego mi nie powiedziałeś, że jesteś właścicielem „Eclectic"? - To nie jest tajemnica. - Wsunął spodnie, po czym podał jej kaburę. - Jestem właścicielem jeszcze kilku przedsiębiorstw. - Wiesz, o czym mówię. - Postanowiła zachować cierpliwość, bo wkraczała na teren delikatny dla nich obojga. - „Eclectic" zaproponował Mavis kontrakt. - Wiem. - Wiem, że ty wiesz - warknęła, odtrącając jego rękę, kiedy chciał poprawić jej włosy. - Do cholery, Roarke, mogłeś mi powiedzieć. Byłabym przygotowana, kiedy mnie zapytała. - O co? To zwyczajny kontrakt. Oczywiście jej agent lub ktoś ją reprezentujący powinien go przejrzeć, ale... - Czy zrobiłeś to dla mnie? - przerwała, patrząc mu prosto w oczy. - Czy co dla ciebie zrobiłem? Teraz już zgrzytała zębami. - Zaoferowałeś Mavis kontrakt. Skrzyżował ramiona i przekrzywił na bok głowę. - Nie planujesz chyba rzucić policji i zostać agentem artys­ tycznym?

94

95

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- W takim razie ta sprawa nie ma z tobą nic wspólnego. - Chyba nie powiesz, że podoba ci się muzyka Mavis. - Nie jestem pewien, czy można użyć słowa muzyka na określenie tego, co tworzy Mavis. - A widzisz - wycelowała w niego palcem. - Niemniej jej twórczość jest, powiedziałbym, komercyjna. „Eclectic" ma za cel produkować i wydawać nagrania artystów komercyjnych. Eve zaczęła bębnić palcami po kolanie. - A więc to czysty interes. - Naturalnie. Podchodzę do interesów bardzo poważnie. - Równie dobrze możesz mnie nabierać- stwierdziła po chwili. - Umiesz oszukiwać. - To prawda. - Uśmiechnął się, zadowolony, że jest jednym z niewielu, którzy są w stanie nabrać jego żonę. - Tak czy inaczej, umowa jest już podpisana. To wszystko? - Nie - syknęła, potem pochyliła się i pocałowała go. - Dzięki. - Proszę. - Jeśli chodzi o drugą sprawę, to umówiłam się dziś wieczorem z pewnym facetem w klubie „Athame". - Zauważyła, że oczy mu zalśniły i że zacisnął zęby. - Chciałabym, żebyś ze mną poszedł. - Tak po prostu? To twoja zawodowa sprawa, czy nie robisz z niej wielkiego halo? - Nie. Po pierwsze chcę, żebyś był, bo możesz się przydać, po drugie, zaoszczędzę czas. Najpierw byśmy się kłócili, czy masz ze mną pójść, a w końcu i tak postawiłbyś na swoim. Kiedy ja cię proszę, żebyś poszedł, pójdziesz, przecież ja rządzę. - Sprytne. - Chwycił ją za rękę i podciągnął na nogi. - Zgoda, ale po lunchu. Straciłem obiad. - Jeszcze jedno. Dlaczego kazałeś wygrawerować na moim zaręczynowym pierścionku celtycki symbol? Zaskoczyła go, ale próbował to ukryć. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz.

- Nie, tym razem nie byłeś dość szybki. - Ucieszyła się, że spostrzegła świetnie krytą chwilę zawahania. - Doskonale wiesz, o czym mówię. Jedna z wiedźm z sąsiedztwa dzisiaj mi to powiedziała. - Rozumiem. - Podniósł jej dłoń, by przyjrzeć się pierścion­ kowi. - Wspaniały wzór. - Nie rób ze mnie idiotki, Roarke. Jestem profesjonalistką. Zajrzała mu w oczy. - Ty to kupujesz. Ty naprawdę wierzysz w te hokus-pokus. - To nie tak - motał się. - Zmieszałeś się. - Była zaskoczona i rozbawiona. - To do ciebie niepodobne, ale nawet słodkie. - Wcale się nie zmieszałem. Po prostu nie bardzo lubię się tłumaczyć. Kocham cię - zamilkł, bo przeszkodził mu gardłowy kaszel. - Ryzykujesz życie, a ono jest dla mnie najważniejsze. To jest taka...- musnął pierścionek- mała, osobista tarcza ochronna. - Miło z twojej strony, Roarke, naprawdę. Ale chyba nie wierzysz w te magiczne nonsensy. Uniósł oczy, które w wieczornym świetle zamigotały jak oczy wilka. A właśnie wilkowi ma zaufać, przypomniała sobie. - Twój świat jest relatywnie mały, Eve. Nie widziałaś tańców olbrzymów ani nie czułaś mocy pradawnych kamieni. Nie dotykałaś rzeźby Ogham w pniu drzewa wyżartym przez czas ani nie słyszałaś szeptów rozchodzących się nad sekretnymi miejscami. Zaskoczona, potrząsnęła głową. - Bo tylko Irlandczycy to potrafią? , - Nie chodzi tu o narodowość czy rasę. Ty trzymasz się blisko ziemi. - Pogładził jej ramię. - Jesteś niemal brutalnie uczciwa. Mój styl życia, z drugiej strony, można by nazwać dość giętkim. Potrzebuję cię i wykorzystam każdy sposób, by cię chronić. Uniósł pierścionek do ust.

96

97

J.D. ROBB

- W porządku. - Nie znała go od tej strony. Ciekawe. - Ale nie kryjesz gdzieś rytualnej komnaty, gdzie tańczysz i śpiewasz? - Miałem taką, ale przerobiłem na garsonierę. To bardziej użyteczne. - Dobry pomysł. Chodźmy coś zjeść. - Dzięki Bogu. - Złapał ją za rękę i pociągnął do domu.

7

„Athame" lśniła elegancją która była zasłoną dla deprawacji, podobnie jak uśmiech dziecka na twarzy polityka. Jedno spojrzenie wystarczyło, że Eve wolałaby spędzić wieczór w podrzędnej knajpce, śmierdzącej zatęchłym odorem alkoholu i potem gości, niż tutaj. Klub składał się z dwóch kondygnacji. Dokoła parteru ciągnął się balkon otoczony szklaną balustradą o chromowych poręczach. Ci, którzy chcieli mieć widok z góry, mogli powoli krążyć wokół sali. W centralnym punkcie znajdował się bar, rozchodzący się w pięciu kierunkach, a przy każdej odnodze siedzieli goście na wysokich barowych stołkach przedstawiających przesadzonej wielkości części ludzkiego ciała. Dwie kobiety w kusych spódniczkach z rozłożonymi nogami zajmowało stołki w kształcie prącia w stanie erekcji. Śmiały się głośno. Ogolony na łyso kelner wsadzał im ręce za bluzki. Na ścianach wisiały duże lustra, oświetlone przyćmionymi czerwonymi lampkami. Niektóre ze stolików przy parkiecie tanecznym otoczone były parawanami oddzielającymi je od reszty sali. Inne znów osłaniały szklane ścianki. Była też scena, na której produkował się akurat jakiś zespół. Grali ciężko i głośno. Eve zastanawiała się, co Mavis powiedziałaby o pomalowanych twarzach członków grupy, ich wytatuowanych piersiach i czarnych skórzanych kurtkach z ćwiekami. Pewnie by ich wyśmiała. 99

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Usiądziemy? - zapytał wprost do jej ucha Roarke? - Idziemy na górę - postanowiła. - Co to za zapach? Weszli na ruchome schody. - Cannabis, kadzidła. Pot. Potrząsnęła głową. Czuła coś jeszcze, coś metalicznego. - Krew. Świeża krew. On też to wyczuł. - W takich miejscach puszczają wentylacją środki odurzające. - Urocze. Znaleźli się na balkonie. Na podłodze leżały poduchy i grube dywaniki. Ciekawscy przewieszali się przez chromową poręcz, rozglądając się po sali. Eve domyślała się, że polują na poten­ cjalnego partnera, którego da się namówić na seks w specjalnym pokoju. Takich pokoi na piętrze znajdowało się około dwunastu. Do każdego prowadziły ciężkie, pomalowane na czarno drzwi, na których wisiały plakietki z napisami „Zatracenie", „Lewiatan" i- bardziej bezpośrednie zdaniem E v e - „Piekło" i „Przekleń­ stwo". Z łatwością wyobraziła sobie typ ludzi, których pociągają takie nazwy. Mężczyzna obok niej, z oczami lśniącymi od alkoholu, zaczął obmacywać swoją towarzyszkę. Wkładał jej rękę pod spódnicę, a ona śmiała się głośno. Teoretycznie mogłaby zatrzymać ich za uprawianie seksu w publicznym miejscu. - Nie ma sensu - rzucił Roarke, odgadując jej myśli. Mówił ściszonym głosem. Gdyby ktoś mu się przyjrzał, zobaczyłby lekko znudzonego mężczyznę, jednak w rzeczywistości był przygotowany na obronę lub atak, zależnie od sytuacji. - Masz ważniejsze rzeczy do zrobienia niż zamykanie tej parki z Queens. - Skąd wiesz, że są z Queens? Zanim zdążył odpowiedzieć, młody przystojny wykidajło z buj­ nymi blond włosami i gołymi błyszczącymi ramionami opadł

z hukiem na ziemię obok zajętej sobą parki. Coś powiedział, a kobieta zaczęła chichotać, po czym obdarowała go wyuzdanym pocałunkiem. - Chodź z nami, co? - zawołała ochoczo z akcentem z Queens. Goryl wstał i gestem zachęcił parę, żeby za nim poszła. - Queens - powtórzył z przekonaniem Roarke. - Sprytnie. Z zaciekawieniem odprowadzał wzrokiem parę, którą wykidajło skierował do jednego z pokoi. - Dopłacą za wypożyczenie pokoju i po kłopocie. - Wynajęcie go musi nieźle kosztować - zauważyła Eve. Jednak... - rozejrzała się. Goście klubu byli w różnym wieku, od bardzo młodych, którzy z pewnością weszli na podrobionych dokumentach, do zupełnie leciwych. Sądząc po biżuterii i ubra­ niach, klientela zaliczała się do wyższej średniej klasy. - Nie ma tu biedaków. Dostrzegłam co najmniej pięć drogich pro­ stytutek. - Ja się doliczyłem dziesięciu. Zmarszczyła czoło. - Mamy też około dwunastu uzbrojonych goryli. - Zgadza się. - Objął ją w pasie i podprowadził do poręczy. Na parkiecie tłoczyły się pary ocierające się o siebie wymownie. Dzikie okrzyki i śmiech odbijały się od lustrzanych ścian. Orkiestra rozpoczęła swój pokazowy numer. Dwie wokalistki zostały przywiązane skórzanymi pasami do zwisających z sufitu srebrnych łańcuchów. Bębny waliły. Tancerki podpłynęły na skraj sceny, na którą po chwili wskoczył jakiś mężczyzna z widowni i zabrał się do zdzierania skąpych sukienek tancerek. Po sekundzie były nagie, nie licząc lśniących gwiazdek na brodawkach i łonach. Tłum wył i wiwatował. Mężczyzna namaszczał kobiety olejkami, a one wiły się w łańcuchach, błagając o zlitowanie. - Przeginają- skomentowała Eve. - To występ. - Roarke przyglądał się, jak jeden z muzyków okłada wokalistkę pluszowym sznurem. - Nadal w granicach prawa.

100

101

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- To upadlające przedstawienie zachęca do rzeczywistego czynu. - Zacisnęła zęby, kiedy drugi z muzyków zaczął bić po twarzy jedną z tancerek. - Świat powinien już dawno porzucić ten rodzaj wyzysku kobiet. Ale tak nie jest. Czego oni oczekują? - Tanich wrażeń. - Pogładził ją po karku. Wiedziała, co to znaczy być związaną i bitą. - Nie ma sensu na to patrzeć, Eve. - Dlaczego oni to robią? - zastanawiała się. - Dlaczego kobieta godzi się na takie traktowanie, nieważne, czy na scenie, czy w rzeczywistości? Dlaczego nie kopnie go w jaja, aż mu wyjdą gardłem? - Nie jest tobą. - Pocałował ją i stanowczo oderwał od poręczy. Tłoczyło się przy niej mnóstwo zaciekawionych występem gości. Kiedy schodzili z piętra, podeszła do nich kobieta w zwiewnej czarnej sukni. - Witam na górnym poziomie. Czy macie rezerwację? Cierpliwość Eve wyczerpała się. Wyciągnęła odznakę. - Nie interesuje mnie to, co tu podajecie. - Dobre jedzenie i wino - odparła kelnerka, zerkając szybko na odznakę. - Prowadzimy legalny interes, pani porucznik. Jednak, jeśli życzy sobie pani porozmawiać z właścicielem... - Już to zrobiłam. Chcę się zobaczyć z Lobarem. Gdzie go znajdę? - Nie pracuje na tym poziomie. - Z dyskrecją i subtelnością wytrawnego maitre d'hótel wskazała na parter. - Proszę tam przejść, a Lobar zaraz do was dołączy. - Dobrze. - Przyjrzała się atrakcyjnej twarzy kelnerki. Dziew­ czyna miała nie więcej niż dwadzieścia pięć łat. - Dlaczego to robisz? - zapytała i spojrzała na jeden z ekranów, na którym szamotała się jakaś kobieta przywiązana do marmurowego pala. Jak możesz to robić? Kelnerka tylko zerknęła na jej odznakę, po czym uśmiechnęła się słodko.

- A pani? - odrzekła i odeszła. Zespół nie przestawał grać, ale teraz uwaga wszystkich skupiła się na szerokim ekranie ustawionym w głębi sceny. Eve od razu zrozumiała dlaczego. Klub nie miał pozwolenia na występy przedstawiające seks na żywo, ale poradzono sobie z problemem za pomocą wideo. Dwie wokalistki nadal śpiewały, wypluwając sobie płuca, tyle tylko że za sceną, przed kamerą, w towarzystwie mężczyzny z widowni i jeszcze jakiegoś drugiego, nagiego, za to z maską dzika na twarzy. - Świnie - wyrwało się Eve, po czym jej wzrok padł na czyjeś przekrwione, lśniące oczy. - Proszę do stolika. - Młody mężczyzna uśmiechnął się, pokazując połyskujące zęby, których kły zostały opiłowane na kształt wampirzych. Odwrócił się. Czarne włosy z czerwonymi pasmami opadały mu na kark. Otworzył szklane drzwi przepie­ rzenia. - Nazywam się Lobar. - Znowu się uśmiechnął. - Spodziewa­ łem się was. Byłby zupełnie przystojny, gdyby nie te wampirze kły i czerwone białka. Eve kojarzył się z przerośniętym chłopcem przebranym na Halloween. Musiał zupełnie niedawno skończyć osiemnastkę. Miał delikatną pozbawioną owłosienia pierś, ramiona szczupłe jak u dziewczyny. Jednak to nie czerwień oczu odbierała mu niewinność. To ich wyraz. - Usiądź, Lobar. • - Jasne. - Opadł na krzesło. - Napiję się czegoś. Pani płaci stwierdził. - Zajmujecie mi czas, więc płacicie. - Wystukał zamówienie na elektronicznym menu, po czym przekręcił krzesło, by móc widzieć ekran. - Wspaniały show. Zerknęła w stronę sceny. - Przydałoby się poprawić scenariusz - odrzekła sucho. - Masz jakiś dokument, Lobar?

102

103

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Chłopak uniósł dłonie. - Nie przy sobie. Chyba że myśli pani, że ukrywam na skórze sekretne kieszenie? - Jak masz naprawdę na imię? Uśmiech z jego twarzy znikł, a w to miejsce pojawił się dziecinny grymas. - Lobar. Tak się nazywam. Nie muszę odpowiadać na pani pytania, chociaż jestem skłonny do współpracy. - Jesteś prawdziwie oddanym obywatelem. - Poczekała, aż drink wyłoni się ze specjalnego otworu. - Alice Lingstrom. Co o niej wiesz? - Niewiele, oprócz tego, że to była głupia zdzira. - Wziął łyk. Kręciła się tu jakiś czas, potem zwiała. Pan nie potrzebuje takich słabeuszy. - Pan? Znowu upił drinka i uśmiechnął się. - Szatan-wyjaśnił. - Wierzysz w szatana? - Jasne. - Pochylił się i wysunął w stronę Eve dłoń z długimi palcami o paznokciach pomalowanych czarnym lakierem. - A on wierzy w ciebie. - Uważaj - mruknął Roarke. - Jesteś za młody i za głupi, żeby stracić rękę. Lobar sarknął, ale cofnął dłoń. - Twój pies? - rzucił w stronę Eve. - Twój bogaty pies. Wiemy, kim jesteś - dodał, wlepiając czerwone oczy w Roarke'a. Pieprzony dupek. Tu nie masz żadnych wpływów, ani ty, ani twoja pieprzona gliniara. - Nie jestem jego gliniara- odpowiedziała spokojnie, spog­ lądając ostrzegawczo na męża. - Jestem swoją własną gliniara. A jeśli chodzi o wpływy... - Wyprostowała się. - No cóż, mogę zabrać cię do centrali na przesłuchanie. - Uśmiechnęła się, opuszczając wzrok na jego nagą pierś i pobłyskujące w brodawkach

kółka. - Chłopcy byliby szczęśliwi, gdyby cię dostali w swoje ręce. Miluśki, prawda, Roarke? - W demonicznym stylu. Masz bardzo... interesującego den­ tystę. - Wyjął papierosa i zapalił. - Mógłbym też zapalić? - zapytał Lobar. - T a k ? - Roarke ze wzruszeniem ramion pchnął drugiego papierosa po stoliku. Lobar podniósł go i patrzył wyczekująco. Roarke skrzywił usta w kpiącym uśmiechu. - Pewnie chcesz ognia? Sądziłem, że umiesz go wzniecić tymi czarnymi paznokciami. - Nie robię sztuczek dla zabawy. - Chłopak pochylił się po ogień. - Słuchajcie, chcecie się dowiedzieć czegoś o Alice, ale ja nie mogę wam pomóc. Nie była w moim typie. Zbyt ograniczona i ciągle zadawała pytania. Jasne, że klika razy ją przeleciałem, ale tylko w czasie ceremonii. Nic w tym nie było osobistego. - A tej nocy, kiedy została zabita? Wypuścił dym i ponownie mocno się zaciągnął. Nigdy wcześniej nie palił tytoniu i ten drogi narkotyk odurzył go lekko. - Nie widziałem jej. Byłem zajęty. Miałem prywatną ceremonię z Seliną i Albanem. Seksualny rytuał. Pieprzyliśmy się prawie całą noc. Znowu się zaciągnął, wstrzymał powietrze, tak jakby palił marihuanę, następnie wydmuchał dym nosem. - Selina lubi dwóch kochanków naraz, a potem przygląda się i sama sobie dogadza. Miała dosyć dopiero nad ranem. - A więc we troje spędziliście razem całą noc? Nikt nie wychodził, nawet na kilka minut? Poruszył kościstymi ramionami. - Tak to jest w trójkącie. Nie trzeba czekać. - Opuścił suges­ tywnie wzrok na jej biust. - Chcesz spróbować? - Nie zamierzasz chyba uwieść gliny, Lobar. Poza tym ja lubię mężczyzn, a nie chudych chłopców w idiotycznym przebraniu. Kto zadzwonił do Alice i puścił jej nagranie. Pieśń? Znowu wydął dziecinnie usta, bo zraniła jego dumę. W duchu

104

105

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

powiedział sobie, że gdyby z tą dziwką policjantką został sam na sam pokazałby jej kilka sztuczek. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. Alice nikogo nie ob­ chodziła, była nikim. - Obchodziła jej dziadka. - Słyszałem, że też nie żyje. - Czerwone oczy zabłysły. - Stary piernik, taki gliniarz zza biurka, przyciskający guziki. - Wystarczy, że był policjantem - zaznaczyła Eve. - Pracował za biurkiem, to prawda, ale skąd ty o tym wiesz, Lobar? Zorientowawszy się, że popełnił błąd, chłopak zdusił resztkę papierosa krótkimi silnymi ruchami. - Musiałem od kogoś usłyszeć. - Odsłonił kły w szerokim uśmiechu. - Pewnie od Alice, kiedy ją pieprzyłem. - Źle to świadczy o twoich talentach, skoro opowiadała o dziadku, podczas gdy ją... pieprzyłeś. - Dobra, usłyszałem to gdzieś indziej. - Złapał kielich i upił spory łyk. - Co to za wielka pieprzona sprawa? Był stary. - Czy go tu kiedykolwiek widziałeś? - Widzę tu wiele osób. Nie przypominam sobie żadnego starego gliny. - Machnął ręką. - Tutaj co wieczór jest kupa luda. Skąd mam wiedzieć, kto wchodzi? Selina wynajęła mnie, żebym zajmował się tymi, którzy przeszkadzają a nie żeby zapamiętywać twarze gości. - Selina prowadzi tu niczego sobie interes. Czy nadał sprzedaje narkotyki? Tobie też? Spojrzał na nią chytrze. - Czerpię moc z wiary. Nie potrzebuję narkotyków. - Czy widziałeś kiedyś składanie ofiary z człowieka? Czy zarżnąłeś dziecko dla swojego Pana, Lobar? Skończył drinka jednym haustem. - To fantazje niewierzących. To tacy ludzie jak wy robią z satanistów potwory. - Tacy jak my - mruknął Roarke, mierząc Lobara od czarnych

włosów do kółek w piersiach. - Tak, rzeczywiście, my jesteśmy stronniczy, a ty, po prostu... pobożny. - Słuchajcie, to jest religia. A w tym kraju mamy wolność wyznania. Chcecie nam wepchnąć waszego Boga w gardło? Cóż, my go odrzucamy. Odrzucamy te jego idiotyczne przykazania. Będziemy rządzić w piekle. Poderwał się od stołu. - Nie mam nic więcej do powiedzenia. - W porządku - Eve spokojnie spojrzała mu w oczy. - Ale zastanów się, Lobar. Już są trupy. Będą następne. Żebyś to nie był ty. Usta mu zadrżały, potem je zacisnął. - Albo ty - odwarknął i wybiegł z kabiny. - Jaki atrakcyjny młodzieniec - skwitował Roarke. - Doskonały nabytek dla piekieł. - Tam właśnie podąża. - Rozejrzała się szybko, po czym wepchnęła pusty kielich do torebki. - Chcę sprawdzić, skąd pochodzi. Odczytam odciski w domu. - Dobrze. - Podniósł się i podał jej rękę. - Ale najpierw wezmę prysznic. To miejsce zostawia na skórze ohydny odór. - To prawda.

106

107

Robert Allen Mathias - odczytała dane z monitora. - Skończył osiemnaście lat przed rokiem. Urodził się w Kansas, syn Jonathana i Elaine Mathiasów, obydwoje są diakonami w kościele baptystów. - O, dziecko księdza - wtrącił Roarke. - Te dzieciaki często się buntują. Wygląda na to, że mały Robert nie był inny. - Mam tu jego akta - ciągnęła. - Same problemy: małe kradzieże, włamania, ucieczki, napad. Zanim skończył trzynaście lat, uciekał z domu cztery razy. Kiedy miał piętnaście ukradł samochód. Dostał kuratora. Posłali go do szkoły stanowej, ale po roku wypchnięto go do poprawczaka za usiłowanie zgwałcenia nauczycielki.

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Słodki chłopczyk - burknął Roarke. - Wiedziałem, że musi istnieć powód, dla którego miałem ochotę wydłubać mu te krwiste oczęta. Ciągle je wgapiał w twój biust. - Tak. - Eve nieświadomie potarła piersi, jakby starała się zetrzeć z nich coś wstrętnego. - Portret psychologiczny zgadza się z twoimi przypuszczeniami: socjopatyczne skłonności, brak kontroli, silne wahania nastroju. Obiekt żywi głęboką niechęć do rodziców i innych autorytetów, w tym zwłaszcza do osób płci żeńskiej. Wysoki poziom inteligencji oraz gwałtowności. Wykazuje całkowity brak sumienia i wysoce przesadzone zainteresowanie okultyzmem. - Co on, w takim razie, robi na ulicy. Dlaczego nie siedzi? - Ponieważ takie jest prawo. Nie można go było zamknąć, dopóki nie uzyskał pełnoletności. - Wydęła policzki i wydmuchnęła powietrze. - To niebezpieczny mały drań, ale niewiele mogę z nim zrobić. Potwierdza wersję Seliny dotyczącą nocy, w której zginęła Alice. - Został poinstruowany - zauważył Roarke. - Ale wszystko do siebie pasuje. Chyba że uda mi się znaleźć słaby punkt w ich wersji. Wiem, gdzie mieszka. Mogę tam powęszyć, może sąsiedzi coś mi powiedzą. Może go na czymś przyłapię i trochę ponaciskam. Sądzę, że mały Bobby się złamie. - A jeśli nie? - Jeśli nie, będę dalej szukała. - Potarła oczy. - Dopadniemy go wcześniej czy później. W końcu przecież kogoś napadnie, zgwałci jakąś kobietę, kopnie nie ten tyłek, co trzeba. Wtedy go przymkniemy. - Twoja praca jest beznadziejna. - To prawda - zgodziła się. - Jesteś zmęczony? - To zależy. - Spojrzał na monitor. Domyślał się, że żona chce jeszcze popracować. Westchnął. - Czego potrzebujesz? - Ciebie. - Czuła, że się rumieni, na co Roarke zrobił zdziwioną minę. - Wiem, że jest późno i mieliśmy ciężki dzień, ale

chciałabym jakoś go z siebie zmazać.- Zmieszana zwróciła twarz do monitora. - To głupie. Roarke zawsze się zastanawiał, dlaczego Eve tak trudno jest o coś poprosić. O cokolwiek. - Nie jest to najbardziej romantyczna propozycja, jaką otrzy­ małem. - Położył dłoń na jej ramieniu. - Ale na pewno niegłupia. Zamknij - rzucił w stronę komputera i monitor zrobił się czarny. Okręcił fotel, na którym siedziała, i złapał ją za dłonie. - Chodźmy do łóżka. - Roarke. - Objęła go za szyję. Nie potrafiła wytłumaczyć, dlaczego wydarzenia z dnia pozostawiły w niej nieprzyjemne uczucie. Cała drżała w środku. Przy mężu się uspokajała. - Kocham cię. Uśmiechnęła się lekko i uniosła głowę. - Coraz łatwiej mi to przechodzi przez gardło. Chyba spodobało mi się wyznawanie ci miłości. Z krótkim śmiechem ucałował ją w policzek. - Chodźmy do łóżka - powtórzył. - Tam powiesz mi to jeszcze raz.

108

109

Obrządek miał korzenie w pradawnych czasach, a jego celem było wezwanie zła. Cały zbór zgromadził się w maskach i habitach w prywatnej komnacie Seliny. Roznosił się tu ostry zapach świeżej krwi. Czarne świece szkarłatnym płomieniem rzucały złowieszcze cienie na ściany i sufit. Tym razem na ołtarzu leżała Selina. Była naga. Między jej udami paliła się czarna świeca, a pomiędzy bujnymi piersiami stała misa ze świeżą krwią. Uśmiechała się, spoglądając w stronę wielkiej kadzi wypełnionej po brzegi banknotami i żetonami kredytowymi, które złożyli tam członkowie zboru za przywilej należenia do niego. Ich bogactwo stało się teraz jej bogactwem. Pan uratował ją przed żebraczym życiem na ulicy i przyprowadził tutaj, do władzy i komfortu.

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Z całą radością przehandlowała swoją duszę za te dobra. Tego wieczoru zbierze jeszcze więcej. Tego wieczoru będzie śmierć, będzie dzielenie się ciałem i krwią. Oni nic nie zapamiętają, pomyślała. Dodała narkotyki do mszalnego wina. Dzięki nim wykonają każde polecenie Pana. Tylko ona i Alban będą wiedzieli, że Pan domagał się ofiary i że jego żądanie zostało wykonane. Zbór ją otoczył. Ludzie mieli twarze zakryte kapturami, huśtali się na boki, odurzeni narkotykami, dymem i śpiewami. Nad jej głową stał Alban z maską dzika na twarzy i z athame. - Czcimy jednego Pana - zaczął pięknym, czystym głosem. A zbór odpowiedział: - Szatan jest naszym Panem. - Co jest jego, jest nasze. - Ave, szatanie. Alban uniósł misę i jego wzrok napotkał wzrok Seliny. Uniósł nóż i kłuł nim powietrze w cztery strony świata. Zaczął wzywać demony podziemi. Lista była długa i egzotyczna. Głosy wiernych przeszły w jednostajne nucenie. Trzeszczał ogień w kotle usta­ wionym na marmurowej płycie. Selina zaintonowała błagalną pieśń. - Zniszcz naszych wrogów. - Sprowadź chorobę i ból na tych, którzy chcą nas skrzywdzić. Kiedy Alban położył rękę na jej ciele, zaczęła wyć. - Dla ciebie zniesiemy wszystko. Śmierć dla słabych. Bogactwo dla silnych. Alban zrobił krok do tyłu i po namyśle uznał, że to Lobar ma dzisiaj prawo być pierwszy. Skinął w jego kierunku. - Nagroda za wierność. Weź j ą - rozkazał.- Daj jej ból i rozkosz. Chłopak zawahał się. Nie było jeszcze ofiary. Ofiary z krwi. Najpierw powinni zarżnąć kozła. Kiedy jednak spojrzał na Selinę, jego odurzony narkotykami umysł przestał pracować. Tam le-

ży kobieta. Dziwka. Patrzy na niego zimnym, taksującym wzrokiem. On jej pokaże. Udowodni, że jest mężczyzną. Teraz nie będzie tak jak ostatnim razem, kiedy go wykorzystała i upokorzyła. Tym razem to on będzie górą. Zrzucił z ramion habit i zrobił krok przed siebie.

110

CZARNA CEREMONIA

8

E ve obudził ciągły sygnał. - To niemożliwe, żeby już było rano. Dopiero co położyliśmy się spać. - To dzwonek alarmu domowego. - Co? - Usiadła. - Naszego alarmu? Roarke już wyskoczył z łóżka i wciągał spodnie. Eve najpierw sięgnęła po broń, dopiero potem po ubranie. - Ktoś się włamał. - Chyba t a k - potwierdził spokojnie. Ponieważ światło było nadal zgaszone, widziała jedynie kontury jego sylwetki na tle okna. Dostrzegła w jego dłoni zarys pistoletu. - Skąd, do diabła, go wziąłeś? Myślałam, że broń jest zamknięta. Do diaska, Roarke, to zabronione. Odłóż pistolet. - Nie - odpowiedział chłodno, ładując wycofanego z użytku dziewięciomilimetrowego Glocka. - Cholera. - Złapała nadajnik i z przyzwyczajenia wsadziła go do tylnej kieszeni spodni. - Nie wolno ci tego użyć. Sama sprawdzę, co się dzieje, to moje zadanie. Ty zawiadom komisariat o prawdopodobnym włamaniu. - Nie - powtórzył i ruszył do drzwi. Eve szła dwa kroki za nim. - Jeśli postrzelisz kogoś z tej broni, będę musiała cię zaaresz­ tować. - W porządku.

- Roarke. - Chwyciła go za ramię. - Przepisy nie istnieją bez powodu. Wezwij policję. To mój dom, myślał. Moja kobieta. Fakt, że jest policjantką, nie ma w tej chwili najmniejszego znaczenia. - Nie będzie się pani czuła jak idiotka, pani porucznik, kiedy się okaże, że coś się tylko popsuło. - Twoje rzeczy nigdy się nie psują - mruknęła, a on uśmiechnął się mimo zagrożenia. - Dzięki. - Otworzył drzwi. Stał za nimi Summerset. - Zdaje się, że ktoś jest na terenie. - W którym miejscu przerwało obwód? - Sekcja piętnasta, sektor południowo-zachodni. - Kiedy wyjdziemy, włącz wszystkie kamery i alarm w całej rezydencji. Sprawdzimy ogród. - Odruchowym gestem pogłaskał Eve po plecach. - Dobrze jest mieć w domu gliniarza. Spojrzała na pistolet w jego dłoni i pomyślała, że z pewnoś­ cią nie zdoła rozbroić męża, poza tym szkoda jej było na to czasu. - Jeszcze sobie porozmawiamy- warknęła przez zaciśnięte zęby. - Z przyjemnością. Schodzili po schodach ramię przy ramieniu. W domu panowała już cisza. - Nie weszli do środka - stwierdził Roarke, zatrzymując się przy drzwiach prowadzących na szerokie patio. - Odgłos alarmu zawiadamiający o włamaniu do samego domu jest inny. Ale przeszli przez mur. - A to oznacza, że na naszego gościa czy gości możemy natknąć się wszędzie. Księżyc był prawie w pełni, ale zasłaniały go gęste chmury. Eve powiodła wzrokiem po drzewach i krzewach. Wspaniałe punkty obserwacyjne łub na zasadzkę. Słyszała jedynie szelest liści. - Musimy się rozdzielić. Tylko, na Boga, nie użyj pistoletu,

112

113

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

chyba że w obronie życia. Zwykli włamywacze zazwyczaj nie są uzbrojeni. - Do mojej posiadłości nie włamują się zwykli złodzieje. Uważaj na siebie - powiedział cicho i znikł w cieniu. Popatrzyła za nim z wahaniem, ale w końcu uznała w duchu, że nie potrzebuje martwić się o męża. Wiedziała, że potrafi poradzić sobie w trudnych sytuacjach. Skierowała się na zachód. Otaczała ją niemal bajkowa cisza. Kiedy stąpała po gęstej murawie, prawie nie słyszała własnych kroków. Za jej plecami wznosiła się ciemna i ponura sylwetka starego domu, strzeżonego przez chuderlawegó kamerdynera. Uśmiechnęła się. Chciałaby zobaczyć scenę spotkania Summerseta z włamywaczem. Dotarła do muru i zaczęła rozglądać się za przerwą w obwodzie. Mur był wysoki i szeroki, miał zainstalowany system porażający prądem wszystko, co ważyło ponad siedem kilogramów. Kamery i reflektory były rozstawione co trzysta metrów. Nagle zobaczyła, że w pewnym miejscu światełka kontrolne alarmu świecą się na czerwono zamiast na zielono. To tutaj jakiś sukinsyn przerwał obwód. Skierowała się na południe. Roarke kupił posiadłość przed ośmiu laty. Kazał ją przerobić i urządzić na nowo. Sam zaprojektował system alarmowy. Był to jego pierwszy prawdziwy dom, w którym postanowił osiedlić się na stałe po wielu latach szwendania. Teraz, kiedy przeszukiwał ogród, mimo że było chłodno, w środku aż kipiał od furii, zły, że ktoś śmiał najść jego posesję. Cały czas kalkulował, z kim ma do czynienia. Może z kimś wynajętym przez konkurencję lub wroga - bo przecież dorabiał się, pokonując po drodze licznych wrogów. Zwłaszcza że większość jego interesów nie była legalna. A może powodem jest Eve? Ona także ma wrogów, i to niebezpiecznych. Obejrzał się przez ramię, ale zaraz pomyślał, że

nie powinien martwić się o żonę. Nie zna nikogo, kto lepiej potrafiłby o siebie zadbać. I właśnie w tej chwili, kiedy tak stał, wahając się, czy jednak nie należałoby wrócić do Eve, usłyszał słaby odgłos kroków. Ścisnął rękojeść pistoletu i skrył się w cieniu. Czekał. Ktoś się skradał, oddychając ciężko i nerwowo. Roarke przy­ glądając się niewyraźnej sylwetce uznał, że jest to mężczyzna, wzrostu około metra sześćdziesięciu, szczupły. Raczej nie uzbro­ jony, więc Roarke też schował pistolet za pasek spodni. Poczekał na dogodny moment, a potem skoczył z uniesioną pięścią, gotowy do wymierzenia kary za najście. Gdy zacisnął ramię na gardle włamywacza, zorientował się, że trzyma nie dorosłego mężczyznę, ale chłopca. Bardzo wulgarnego i bardzo przestraszonego chłopca. - Hej, ty sukinsynu, puszczaj, bo cię zabiję. Walka była krótka i z góry przesądzona. Roarke w mgnieniu oka przyszpilił przeciwnika do drzewa. - Jak, do diabła, tu się dostałeś? - krzyknął. Chłopak rzęził, a jego twarz zrobiła się biała jak papier. - Ty jesteś Roarke. - Przestał się szamotać i uśmiechnął się kpiąco.- Masz niezły system alarmowy. - Do tej pory też tak sądziłem. - To nie złodziej, myślał, ale jakiś wścibski dzieciak.- Jak ci się udało go złamać? - Ja... - Oczy chłopaka stały się wielkie. - Za tobą! Roarke zręcznie się okręcił, ale nie puścił jeńca. Zobaczył nadchodzącą Eve. - Mamy złodziejaszka, pani porucznik. - Widzę. - Opuściła broń. - Jezu, Roarke, to dziecko. To jest... - zatrzymała się i zmrużyła oczy. - Ja go znam. - W takim razie może mi go przedstawisz. - Jamie, tak? Jamie Lingstrom, brat Alice. - Ma pani dobrą pamięć wzrokową pani porucznik. A teraz niech pani powie mężowi, żeby przestał mnie dusić.

114

115

J.D. ROBB

- Nie tak szybko.- Schowała broń i podeszła bliżej. - Dlaczego, do cholery, włamujesz się na cudzą posesję w środku nocy? Na Boga, przecież jesteś wnukiem policjanta. Chcesz wylądować w poprawczaku? - W tej chwili to nie ja jestem pani problemem, porucznik Dallas. - Starał się zgrywać twardziela, ale głos mu się łamał. Za waszym murem leży trup. Prawdziwy trup - dodał i zadrżał. - Czy ty kogoś zabiłeś, Jamie? - spokojnie zapytał Roarke. - On już tam leżał, kiedy przyszedłem. ~ Przerażony, że nie pohamuje buntującego się żołądka, przełknął ślinę. - Pokażę wam. Eve uznała, że jeśli chłopak blefuje, to przynajmniej z wyobraźnią. - W porządku, chodźmy. Ale jeśli będziesz próbował uciec, zastrzelę cię. - Ucieczka nie miałaby większego sensu, skoro tyle mnie kosztowało, żeby się tu dostać. Tędy. - Miał nogi jak z gumy i nadzieję, że Eve i Roarke nie słyszą klekotu kolan obijających się o siebie. - Chciałbym się dowiedzieć, w jaki sposób się tu dostałeś? zapytał Roarke, kiedy szli w stronę głównej bramy.- Jak ominąłeś alarm? - Elektronika to moje hobby. Ma pan tutaj wysokiej klasy system. Najlepszy. - Tak też myślałem. - Sądzę, że nie udało mi się wyłączyć całego alarmu. - Jamie uśmiechnął się słabo. - Pan wiedział, że się włamałem. - Znalazłeś się w środku - powtórzył Roarke. - Jak? - Za pomocą tego. - Chłopak wyciągnął z kieszeni mały ręczny komputer. - To jest łamacz alarmów, nad którym pracowałem przez kilka lat. Czyta większość systemów - wyjaśnił, po czym zmarszczył brwi, kiedy Roarke zabrał mu urządzenie. - Włączam go i komputer zaczyna odczytywać wszystkie chipy i klonuje program. Potem to już tylko sprawa odtworzenia programu do tyłu krok po kroku. Zajmuje trochę czasu, ale działa. 116

CZARNA CEREMONIA

Roarke wpatrywał się w urządzenie. Nie było większe od cartridge'ów do gier, produkowanych przez jedną z jego kom­ puterowych firm. Obudowa wydała mu się nawet znajoma. - Zaadaptowałeś obudowę gry. Stworzyłeś mechanizm, który odczytał, sklonował i złamał mój system alarmowy? - Przynajmniej jego część. - Oczy chłopaka zakryła mgiełka irytacji. - Musiałem coś pominąć, pewnie któryś z programów zapasowych. Chciałbym zobaczyć schemat pańskiego alarmu. - Nie za mojego życia - burknął Roarke i wsunął urządzenie do kieszeni. Kiedy dotarli do bramy, ręcznie odblokował alarm wejściowy, zerkając na chłopca, który go uważnie obserwował. - Interesujące - rzekł. - Nie przyszło mi do głowy, że mogę wejść tędy. Niepotrzebnie trudziłem się z przełażeniem przez mur i przynoszeniem drabiny. Roarke zamknął oczy. - Drabina - rzucił w powietrze. - Wszedł po drabinie. Wspa­ niale. A kamery? - Och, wyłączyłem je z ulicy, Moje urządzenie ma zasięg do dziewięciuset metrów. - Pani porucznik. - Pochwycił chłopaka za kołnierz. - Chcę, żeby on został ukarany. - Później. No, gdzie jest to ciało, które podobno widziałeś? Buńczuczny uśmiech znikł z twarzy Jamiego. - Na lewo - powiedział, znowu blednąc. - Nie puszczaj go, Roarke. Zostańcie tu. - Nie puszczę - zapewnił, ale nikt nie zmusiłby go do pozostania na miejscu. Pociągnął chłopaka za bramę, napotykając gniewne spojrzenie żony. - Nasz dom, nasz problem. Rzuciła pod nosem jakieś niemiłe słowo i skręciła w lewo. Nie musiała iść daleko. Ciało leżało na środku chodnika. Trup był nagi i przywiązany do drewnianej konstrukcji w kształ­ cie gwiazdy. Dopiero po chwili Eve uświadomiła sobie, że jest to 117

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

odwrócony pentagram, tak więc głowa mężczyzna o martwych mętnych oczach i poderżniętym gardle opadała na chodnik. Miał rozpostarte nogi i ramiona. W piersi ziajała dziura większa od męskiej pięści otoczona plamą sczerniałej krwi. Eve pomyślała, że lekarz w czasie autopsji zwłok z pewnością nie znajdzie w nich serca. Usłyszała za sobą zdławiony kaszel. Odwróciła się i zobaczy­ ła, że Roarke, nie puszczając chłopaka, zasłania mu sobą widok. - Lobar - powiedział. - Tak. - Podeszła bliżej do trupa. Ktoś, kto wyrwał mu serce, wbił też w jego jądra nóż, a wraz z nim kartkę.

- Zabierz chłopca do domu, dobrze, Roarke? - Spojrzała na składaną drabinkę opartą o mur. - I pozbądź się tego. Niech Summerset zajmie się chłopakiem. Nie mogę stąd odejść. Odwróciła w ich stronę pobladłą i pozbawioną wyrazu twarz. Twarz policjantki. - Przyniesiesz mi mój zestaw polowy? - Tak. Chodź, Jamie. - Wiem, kto to jest. - Do oczu chłopca napłynęły łzy. - To jeden z tych sukinsynów, którzy zabili moją siostrę. Mam nadzieję, że zgnije w piekle. Na końcu głos mu się załamał, więc Roarke objął go ramieniem. - Tak się stanie. Chodźmy do środka. Pozwólmy pani porucznik wykonywać jej pracę. - Spojrzał jeszcze raz w stronę Eve, po czym podniósł drabinę i odeszli. Nie odrywając oczu od ciała, sięgnęła po nadajnik. - Komisariat, tu porucznik Dallas, Eve Dallas. Zawiadamiam

o zabójstwie i proszę o pomoc. - Podała dane, po czym schowała nadajnik. Odwróciła się i spojrzała w głąb cichej i ciemnej ulicy. Na wschodzie zaczęły się pojawiać pierwsze zwiastuny dnia. Nie po raz pierwszy w życiu zetknęła się z morderstwem i zapewne nie po raz ostatni. Ale ten, który sprowadził je do jej domu, zapłaci za to. Nadszedł Roarke, niosąc zestaw polowy, a także jej wysłużoną skórzaną kurtkę. - O tej porze robi się zimno - stwierdził i podał jej kurtkę. - Dzięki. Co z Jamiem? - Przyglądają się sobie z Summersetem ze wzajemną niechęcią i brakiem zaufania. - Wiedziałam, że polubię tego dzieciaka. Możesz do nich wrócić i im posędziować. - Zostaję. Ponieważ spodziewała się takiej odpowiedzi, nie oponowała. - W takim razie, pomóż mi i nagrywaj. - Wyjęła z torby kamerę i podała jąmężowi. - Przepraszam -powiedziała, dotykając jego dłoni. - Jesteś za mądra, żeby przepraszać za coś, czemu nie jesteś winna. Nie zabili go tutaj, prawda? - Nie. - Znowu podeszła do ciała. - Jest niewiele krwi. Wykrwawił się przez tętnicę szyjną. Prawdopodobnie to spowodowało śmierć. Przypuszczam, że reszta ran została zadana już po zgonie. Ale sprawdzimy to. Włączyłeś kamerę? - Tak. - Ofiara rozpoznana jako Robert Mathias, alias Lobar. Męż­ czyzna rasy białej, lat dziewiętnaście. Wstępne oględziny wykazują, że śmierć nastąpiła na skutek poderżnięcia gardła ostrym narzę­ dziem. - Blokując emocje, Eve poświeciła latarką na dziurę w piersiach. - Dodatkowe obrażenia to rana w piersi. Serce ofiary

118

119

CZCICIEL DIABŁA ZABÓJCA DZIECI NIECH PIEKŁO CIĘ POCHŁONIE.

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

zostało wyjęte. Nie ma tego organu nigdzie w pobliżu miejsca oględzin. Potrzebuję zbliżenia - rzuciła do męża. Wyjęła z torby przyrządy do pomiaru. - W ciele, w okolicy jąder, wbity jest nóż z czarną, rzeźbioną rękojeścią. Nożem została przybita do jąder kartka, wyglądająca na wydruk z komputera - kończyła raport. W tej chwili rozległ się dochodzący z oddali dźwięk syren policyjnych. - Drogówka - stwierdziła. - Zabezpieczą miejsce. O tej porze nocy nie ma tu wielkiego ruchu. - Na całe szczęście. - Ciało zostało przywiązane skórzanymi pasami do drewnianej konstrukcji w kształcie pentagramu. Mała ilość krwi oraz jej układ na ciele wskazują, że mężczyzna został zabity w innym miejscu, dopiero potem przetransportowany tutaj. Należy zrobić obchód okolicy. Istnieje podejrzenie, że mogło dojść do włamania na teren prywatnej posesji. Ciało zostało znalezione około 4.30 nad ranem przez porucznik Eve Dallas i Roarke'a, właściciela posesji przylegającej do ulicy, na której leżą zwłoki. Odwróciła się i podeszła do zbliżających się policjantów. - Zasłońcie ciało ekranem. Proszę zablokować ulicę. Nie chcę tu żadnych gapiów ani pieprzonych dziennikarzy. Zro­ zumiano? - Tak jest. - Dwóch policjantów wyskoczyło z samochodu i pospiesznie zajęło się wyjmowaniem z bagażnika ekranu. - Muszę tu jeszcze zostać - zwróciła się do męża. Odebrała mu kamerę i podała jednemu z policjantów. - Ty wracaj do domu i przypilnuj chłopaka. - Zmęczonym wzrokiem patrzyła na funk­ cjonariuszy rozstawiających ekran. - Powinniśmy chyba zawia­ domić matkę chłopaka, ale chciałabym najpierw z nim poroz­ mawiać. - Zajmę się tym. Odwołam dzisiejsze spotkania i będę do twojej dyspozycji.

- To wspaniale. - Chciała go dotknąć, ale w ostatnim momencie przypomniała sobie, że ma na rękach ochronne rękawiczki całe we krwi. - Zajmij go czymś, żeby nie myślał o morderstwie. Do cholery, Roarke, to jest okropne. - Rytualne zabójstwo - mruknął i pogładził ją po policzku ze współczuciem. - Tylko której strony to dzieło? - Coś mi się zdaje, że czeka mnie długie przesłuchiwanie czarownic. - Westchnęła, a potem zmarszczyła czoło, dostrzegając biegnącą ulicą Peabody. - Gdzie, do diabła, masz swój pojazd? krzyknęła. Dziewczyna dyszała ciężko. - Nie posiadam samochodu, pani porucznik. Poruszam się miejskim transportem. Najbliższy przystanek znajduje się cztery przecznice stąd. - Spojrzała z wyrzutem na Roarke'a, jakby to była jego wina. - Bogacze nie jeżdżą autobusami. - W takim razie złóż zapotrzebowanie na cholerne auto rozkazała Eve. - Wracamy do domu, jak tylko tu skończymy rzuciła do męża, potem się odwróciła. - Ciało jest za ekranem. Zabierz temu policjantowi kamerę. Coś za bardzo mu się ręce trzęsą. Zmierz plamy krwi i sfilmuj zranienia pod każdym kątem. Zabezpiecz ręce. Nie sądzę, żeby ci od daktyloskopii coś tu znaleźli, ale nie chcę kompromitacji. Roarke patrzył, jak żona znika za ekranem, domyślając się, że na razie nie jest jej potrzebny.

120

121

W domu Summerset pilnował Jamiego. - Nie wolno ci się tu szwendać - warczał do chłopca. -Niczego nie dotykaj. Jeśli coś zbijesz lub zniszczysz, dostaniesz w skórę. Jamie nie usiadł nawet na chwilę. Chodził po małym salonie i dotykał wszystkiego. - No, teraz to jestem przerażony, naprawdę napędziłeś mi stracha, staruszku.

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Brakuje ci manier - stwierdził Roarke, wchodząc do pokoju.Ktoś powinien nauczyć cię szacunku dla starszych. - A jego ktoś powinien nauczyć uprzejmości dla gości. - Goście nie łamią systemów alarmowych, nie przeskakują pizez mur i nie łażą po mojej posesji. Jamie spuścił z tonu. Niełatwo mu było udawać twardziela pod spojrzeniem zimnych oczu Roarke'a. - Chciałem się spotkać z panią porucznik, tak żeby nikt o tym nie wiedział - tłumaczył się. - Następnym razem spróbuj użyć wideofonu - zaproponował Roarke.- W porządku, Summersert. Już sobie poradzę. - Jak pan sobie życzy. - Służący posłał chłopakowi ostatnie chłodne spojrzenie i sztywny, jakby połknął kij, opuścił salon. - Gdzie pan znalazł tego Księcia Nudziarzy? - zakpił Jamie, opadając na krzesło. - W kostnicy? Roarke usiadł na oparciu sofy i sięgnął po papierosa. - Summerset takich spryciarzy jak ty zjada na śniadanie odparł ze spokojem i pstryknął zapalniczką. - Akurat- prychnął chłopak, jednak zerknął z niepokojem w stronę drzwi. - A propos śniadania, jest tu coś do jedzenia? Nie miałem nic w ustach od kilku godzin. Roarke wydmuchnął dym. - Chcesz, żebym cię jeszcze nakarmił? - No, wie pan, jak mamy tu siedzieć, równie dobrze moglibyśmy coś przegryźć. Mały spryciarz, pomyślał nie bez sympatii dla chłopaka. Tylko młody może odczuwać apetyt po tym, co widzieli na ulicy. - A na co masz ochotę? Naleśniki, a może mleko z płatkami? - Myślałem raczej o pizzy albo o jakimś hamburgerze. Uśmiechnął się szelmowsko. - Moja mama ma fioła na punkcie zdrowego odżywiania się. W domu dostajemy tylko to zdrowe świństwo. - Jest piąta rano, a ty chcesz pizzę?

- Pizza jest dobra o każdej porze. - Może i masz rację. - Pomyślał, że w zasadzie sam także mógłby coś przekąsić. - Chodźmy więc. - Tu jest jak w muzeum - zauważył chłopak, idąc za gos­ podarzem przez lśniący hol, na którego ścianach wisiały obrazy w starych ramach. - Ale podoba mi się. Pewnie kąpie się pan w forsie. - Pewnie tak. - Ludzie mówią że jak tylko się pan czegoś dotknie, od razu zamienia pan to w kupę szmalu. - Tak mówią? - Tak. I jeszcze, że niekoniecznie robi pan czyste interesy. Ale przez ten ślub z policjantką będzie się pan musiał ustatkować. - Kto by pomyślał- mruknął pod nosem i pchnął drzwi prowadzące do dużej kuchni. - O! Ekstra. Ma pan ludzi, którzy, no, dla pana gotują? - Wiedziałem, że tak będzie. - Wodził wzrokiem za chłopcem, który z zafascynowaniem dotykał komputerowych przycisków przy kuchennych urządzeniach. - Tak, ale nie jest to możliwe w tej chwili. - Podszedł do ogromnego autokucharza. - No więc co ma być, pizza czy hamburger? Jamie uśmiechnął się z zadowolenia. - I to, i to? I jeszcze napiłbym się pepsi. Roarke wprowadził zamówienie, po czym podszedł do lodówki. - Usiądź. - Zimną poproszę - rzucił chłopak, widząc, że Roarke wystukuje zamówienie na pepsi. - Jeśli chcesz zadzwonić do matki, możesz to zrobić stądwskazał na wideofon. - Nie. - Jamie potarł dłonie o kolana. -1 tak już jest na skraju wyczerpania. Nie zniosłaby tego. Zresztą wzięła coś na uspokojenie. Załatwialiśmy dzisiaj pogrzeb Alice. - Rozumiem. - I ponieważ rzeczywiście rozumiał, odpuścił

122

123

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

temat. Podał chłopcu napój, a następnie wyjął z autokucharza olbrzymią chrapiącą i gorącą pizzę. Postawił na stole, a zaraz potem doniósł hamburgera. - Fajno. - Z apetytem, właściwym młodym, Jamie złapał hamburgera. - Człowieku! Człowieku, to jest prawdziwe mięso zawołał z pełnymi ustami. - Mięso! Roarke z trudem hamował śmiech. - Wolałbyś sojowe? - zapytał uprzejmie. - Wegetariańskie? - Nigdy w życiu. - Wytarł usta wierzchem dłoni i uśmiechnął się szeroko. - To jest pyszne. Dzięki. Roarke przyniósł dwa talerze i nóż. Zajął się dzieleniem pizzy. - Jak widzę włamywanie się do domów pobudza apetyt. - Ja zawsze jestem głodny. - Bez żenady Jamie zsunął na swój talerz pierwszy kawałek pizzy. - Mama twierdzi, że to taki wiek i że rosnę, ale ja po prostu lubię jeść. Martwi się, że opycham się tymi świństwami, więc prawdziwe żarcie muszę przemycać do domu. Wie pan, jakie są matki. - Nie, nie wiem. Ale ci wierzę. - I Iponieważ nigdy tak naprawdę nie był tak młody jak Jamie ani tak niewinny, nałożył sobie jeden kawałek pizzy i patrzył z zadowoleniem, jak chłopak pochłania resztę. - Rodzice są w porządku. - Jamie wzruszył ramionami. - Nie widuję ojca od kilku lat. Przeniósł się do Europy. Żyje w Morningsun Community pod Londynem. - Programowane mieszkalnictwo - wtrącił Roarke. - Bardzo czyste. - Tak i bardzo nudne. Nawet trawa jest komputerowa. Ale on i tak się grzebie w ziemi, on i ta jego cwana żoneczka, trzecia z kolei. - Znowu wzruszył ramionami i sięgnął po Pepsi. - Nie bardzo interesuje go bycie ojcem. To przeszkadzało Alice, ale nie mnie. Dla mnie to obojętne. Nieprawda, pomyślał Roarke. Chłopak jest rozgoryczony. Dziw­ ne, że rodzice potrafią głęboko i trwale skrzywdzić własne dziecko.

- Matka nie wyszła powtórnie za mąż? - Nie. Nie ma do tego głowy. Nieźle ją rąbnęło, kiedy staruszek odszedł. Miałem wtedy sześć lat. Teraz mam szesnaście, a ona dalej uważa, że jestem dzieckiem. Musiałem ją błagać kilka tygodni, zanim pozwoliła mi zrobić kurs na prawo jazdy. Nie jest zła. Tylko... - Przerwał i spojrzał na talerz, jakby się zdziwił, skąd się na nim wzięło jedzenie. - Ona na to nie zasługuje. Robi wszystko, co może. Nie zasługuje na to. Kochała dziadka, byli ze sobą naprawdę blisko. A teraz Alice. Ona była dziwaczką, ale... - Ale to twoja siostra - dopowiedział cicho. - Kochałeś ją. - To nie powinno jej spotkać. - Powoli uniósł wzrok i spojrzał na Roarke'a z przerażającą furią. - Kiedy znajdę tych, którzy ją skrzywdzili, zabiję. - Uważaj, co mówisz, Jamie - ostrzegła Eve, pojawiając się w kuchni. Miała poszarzałą, bladą ze zmęczenia twarz. Mimo że starała się uważać, na spodniach widniało kilka krwawych plam. Zostaw zemstę policji. - Oni zabili moją siostrę. - To nie jest jeszcze potwierdzone. - Podeszła do autokucharza i zamówiła kawę. - A ty i tak znalazłeś się w niezłych tarapatach dodała. - Bądź rozsądny- wtrącił się Roarke, widząc, że dzieciak otwiera usta, żeby coś powiedzieć. - Milcz. Weszła Peabody. Spojrzała na Jamiego i poczuła ukłucie w sercu. Miała brata w jego wieku. Wspominając go, uśmiechnęła się. - Pizza na śniadanie - rzuciła wesoło. - Macie jeszcze? - Częstuj się - zaprosił Roarke, wskazując miejsce na ławce koło siebie. - Jamie, poznaj posterunkową Peabody. - Mój dziadek panią znał. - Chłopak przyglądał się uważnie podwładnej Eve. - Naprawdę? - Sięgnęła po kawałek pizzy. - Nie sądzę, żebym go kiedykolwiek spotkała. Ale słyszałam o nim. Wszyscy w centrali bardzo żałowali, kiedy umarł.

124

125

J.D. ROBB

- Znał panią. Mówił, że Dallas panią modeluje, urabia. - Peabody jest policjantką- wtrąciła Eve~ a nie grudką gliny. - Poirytowana, wzięła ostatni kawałek pizzy. - Już jest zimna. - Ekstra. - Peabody mrugnęła do Jamiego. - Nie ma nic lepszego na śniadanie niż zimna pizza. - Trzeba jeść, kiedy się d a - stwierdziła filozoficznie Eve i ugryzła następny kęs. - Czeka nas długi dzień. - Przyszpiliła Jamiego wzrokiem. - Właśnie się dla nas zaczął. Skoro nie ma tu ani twojego opiekuna, ani adwokata, mogę cię oficjalnie prze­ słuchać, zrozumiałeś? - Nie jestem idiotą ani dzieckiem. Mogę... - Możesz zamilknąć - przerwała mu. - Czy masz, czy też nie masz adwokata, mogę cię zamknąć w areszcie dla młodocianych za włamanie. Jeśli Roarke zechce zgłosić... - Eve, naprawdę... - Ty także milcz. To nie jest zabawa. Doszło do zabójstwa. Na zewnątrz pojawili się dziennikarze ze wszystkich agencji prasowych. Są żądni krwi. Nie uda ci się opuścić własnego domu, żeby cię nie dorwali. - Sądzisz, że się tym przejmuję? - Ja tak. I to cholernie. Moja praca nie powinna wlec się za mną aż tutaj. - Odwróciła się. Zdała sobie sprawę, że właśnie to przez cały czas ją gryzło. Sprowadziła do swojego domu rozlew krwi. - Na razie jednak zajmę się czymś innym. Musisz mi wyjaśnić kilka rzeczy, mój chłopcze - zwróciła się do Jamiego. - Chcesz to zrobić tutaj czy w centrali, po tym, jak powiadomię twojąmatkę? Milczał przez chwilę i przyglądał się jej, jakby ją oceniał. To samo dojrzałe spojrzenie dostrzegła w jego oczach, kiedy mu powiedziała, że jego siostra nie żyje. - Wiem, kim był ten trup. Nazywał się Lobar i był jednym z tych sukinsynów, którzy zabili moją siostrę. Widziałem go.

9

Oczy Jamiego płonęły furią. Eve nie spuszczała z nich wzroku. Oparła dłonie na stole i pochyliła się. - Chcesz mi powiedzieć, że widziałeś jak Lobar zabija twoją siostrę? Chłopiec przeżuwał słowa w ustach, wreszcie wypalił gorzko: - Nie. Ale ja to wiem. Wiem, że to jeden z nich. Widziałem go z Alice. Widziałem ich wszystkich. - Drżał mu głos i podbródek, co przypomniało Eve, że ma do czynienia z szesnastolatkiem. Jednej nocy włamałem się do tego mieszkania w centrum. - Jakiego mieszkania? - Do mieszkania tej okropnej Seliny i tego dupka Albana. Wzruszył ramionami, ale raczej nerwowo niż buńczucznie. - Wi­ działem ten ich diabelski show. - Ujął w drżącą dłoń szklankę z pepsi. - Pozwolili ci przyglądać się ceremonii? - Niczego mi nie pozwolili. Nie wiedzieli, że tam jestem. Można powiedzieć, że sam się zaprosiłem. - Zerknął na Roarke'a. Ich system alarmowy nie jest nawet w połowie tak dobry jak pana. - Pocieszająca wiadomość. - Napracowałeś się, Jamie - gniewnie sarknęła Eve. - Planujesz zrobić karierę jako włamywacz? - Nie. - Nie rozśmieszyła go tym żartem. - Będę policjantem. Tak jak pani. 127

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Głośno wypuściła powietrze, potem potarła twarz i usiadła. - Policjanci, którzy mają zwyczaj włamywać się do mieszkań, lądują w końcu po drugiej stronie barykady. - Oni mieli moją siostrę. - Czy przetrzymywali ją wbrew jej woli? - Zrobili jej pranie mózgu. To to samo. Sprawa jest delikatna, dumała Eve. Nie można się cofnąć w przeszłość i przeszkodzić chłopakowi włamywać się do cudzych mieszkań. Dzieciak jedynie naśladuje dziadka, który był przecież uczciwym policjantem. - Zamierzam ci pomóc, bo lubiłam twojego dziadka. Wszystko pozostanie między nami. Dla policji nigdy tam nie byłeś. Zro­ zumiałeś? - Jasne. - Wzruszył ramionami. - Opowiedz, co widziałeś. Tylko nie przesadzaj i nie koloryzuj. Jamie wygiął usta w lekkim uśmiechu. - Dziadek zawsze tak mówił. - No właśnie. Chcesz być policjantem, to zdaj mi raport. - W porządku. Alice uczyła się, ale od jakiegoś czasu zaczęła opuszczać zajęcia i wspominała, że chce rzucić studia. Mama strasznie się tym denerwowała. Myślała, że chodzi o jakiegoś chłopaka, ale ja wiedziałem, że to nie to. Oczywiście nie od Alice. Ona w ogóle przestała ze mną rozmawiać. Przerwał, a w jego oczach pojawiła się prawdziwa rozpacz. Potrząsnął głową westchnął i wrócił do opowiadania. - Ale ja ją znałem. Alice, kiedy się zakochała, stawała się marzycielska. Tym razem tak nie było. Podejrzewałem, że zaczęła eksperymentować z narkotykami. Wiem, że mama rozmawiała z dziadkiem, a on z Alice, ale ponieważ nic z tego nie wynikło, postanowiłem działać. Śledziłem ją kilkakrotnie. Uznałem, że to będzie dobre ćwiczenie. Nigdy mnie nie zauważyła. Żadne z nich mnie nie zauważyło. Ludzie nie zwracają uwagi na dzieci, a nawet jeśli, to uważają, że są nieszkodliwe.

Eve nie spuszczała z niego oczu. - Ja nie uważam, że jesteś nieszkodliwy, Jamie. Usta mu drgnęły. Zrozumiał, że uwaga nie należała do pochlebstw. - Śledziłem ją aż do klubu „Athame". Za pierwszym razem musiałem czekać na zewnątrz. Nie byłem przygotowany. Weszła tam około dziesiątej, wyszła o dwunastej z upiorną obstawą. Znowu lekko się uśmiechnął, dostrzegając zdziwienie w o czach Eve. - No dobra, obiekt opuścił obserwowany lokal w towarzystwie trzech osób, dwóch mężczyzn i jednej kobiety. Już ich opisałem, więc dodam, że później zostali rozpoznani jako Selina Cross i Alban oraz Lobar. Kierowali się na wschód, pieszo, i weszli do budynku należącego do Seliny Cross. Obserwator dostrzegł następnie, że zapala się światło w oknie na ostatnim piętrze. Po dokonaniu oceny sytuacji obserwator postanowił wejść do budynku. Bez większych kłopotów ominął system alarmowy. Czy mogę dostać jeszcze jedną pepsi? Roarke bez słowa zabrał pustą puszkę, wyrzucił do dziury na odpadki i przyniósł następną. - W środku panowała cisza - ciągnął Jamie. - Jak na cmentarzu.. Było ciemno. Miałem przy sobie kieszonkową latarkę, ale jej nie użyłem. Wszedłem na górę. Udało mi się złamać kod zamka na linie papilarne i wyłączyć kamery. Zamki w drzwiach nie stanowiły problemu. Sądzę, że nie podejrzewali, że ktokolwiek dojdzie tak daleko bez ich zaproszenia. Wszedłem do mieszkania, ale było puste. Nic nie rozumiałem. Przecież widziałem, jak wchodzili do budynku, widziałem światło w oknie. Rozejrzałem się. Trzymają tam wariackie rzeczy. A ten zapach... fuj. Trochę jak w sklepie Wolnej Ery, ale inaczej. Ohydnie. Znajdowałem się w jednej z sypialni. Stoi tam taka dzika rzeźba. Facet z głową świni, reszta ciała ludzka, z wielkim stojącym fiutem. Zamilkł, nieco speszony, przypomniawszy sobie, że rozmawia z kobietami.

128

129

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Przepraszam. - Widziałam stojące fiuty - spokojnie odparła Eve. - Mów dalej. - Okay. Więc przyglądałem się temu dziwactwu, kiedy nagle w sypialni pojawił się ten facet. Pomyślałem, że już mnie mają, ale on mnie nie zauważył. Wyciągnął coś z szuflady, okręcił się i wyszedł. Nawet nie spojrzał w moim kierunku. - Jamie pokręcił głową, upił łyk pepsi, na nowo przeżywając tamten lęk. Dobiegłem do drzwi, akurat kiedy przechodził przez ścianę. Sekretne przejście - wyjaśnił z grymasem. - Myślałem, że można takie zobaczyć tylko na starych filmach. Odczekałem kilka minut i poszedłem za facetem. Eve mocno przycisnęła dłonie do twarzy. - Poszedłeś za nim? - Tak, dopisywało mi szczęście. Są tam wąskie schody, chyba kamienne. Słyszałem muzykę, a raczej coś jak nucenie, i ten zapach był tu mocniejszy. Schody zakręciły i zobaczyłem pokój. Połowę mniejszy od tej kuchni i ze ścianami wyłożonymi lustrami. Dużo świec i nowe dziwaczne świńskie rzeźby. Pełno dymu. Coś było w tym dymie, bo nagle zakręciło mi się w głowie. Uważałem, żeby głęboko nie oddychać. Spojrzał na szklankę, którą trzymał w ręku. Przejście do następnej części opowiadania sprawiało mu trudność większą, niż przypuszczał. - Tam jest taka platforma, cała w rzeźbionych napisach, ale nie rozumiałem ich. Na tej platformie leżała Alice. Naga. Reszta stała dokoła niej i coś mówili. Zdaje się, że śpiewali, ale nie rozumiałem. Robili z nią różne rzeczy i ze sobą nawzajem też. Musiał znowu przełknąć ślinę. Na jego twarzy pojawiły się wielkie czerwone plamy. - Mieli takie przyrządy, a ona... im na to pozwalała. Obydwaj ją gwałcili, a ta dziwka Selina się przyglądała. Alice im pozwalała... Eve pochwyciła bezwiednie rękę chłopaka, a on wbił się w jej dłoń palcami aż do kości.

- Nie mogłem tam zostać. Zrobiło mi się niedobrze na ten widok, od dymu i tych dźwięków. Musiałem wyjść. - Teraz w jego oczach lśniły łzy. - Alice nigdy by im na to nie pozwoliła, gdyby nie zrobili czegoś z jej mózgiem. Ona nie była dziwką. Nie była. - Wiemy. Czy mówiłeś o tym komuś? - Nie mogłem. - Przetarł dłonią twarz. - Chciałem powiedzieć Alice, żeby zbić ją z tropu, żeby ją wystraszyć. Byłem na nią wściekły, ale wstydziłem się. W końcu to moja siostra. - Normalne. - Kilka dni później poszedłem znowu do klubu. - Wpuścili cię do środka? - Pokazałem podrobiony dowód. W takich miejscach nie patrzą na to, ile masz lat. Wystarczy im dowód. Mają tam bardziej skomplikowany alarm. Skanery elektroniczne, nawet przy obstawie, wszędzie. Zobaczyłem Alice i tego idiotę Lobara. Poszli na górę. Nie mogłem się tam dostać, ale widziałem, że znowu zniknęli. Domyśliłem się, że tam też jest taki sam pokój jak w tym mieszkaniu. Kombinowałem, jak tam wejść, ale w końcu Alice porzuciła to towarzystwo. Przeniosła się na jakiś czas do Isis, też dziwaczki, a potem znalazła sobie mieszkanie i pracę. Więcej już nie chodziła do klubu ani do tamtego mieszkania. - Odetchnął ciężko. - Wydawało się, że wrócił jej rozum, że dotarło do niej, jacy z nich pokręceni ludzie. Zaczęła ze mną rozmawiać. - Czy opowiadała ci o nich? - Nie. Powiedziała tylko, że popełniła błąd, straszny błąd. Że teraz się oczyszcza i musi odpokutować. Była przestraszona, ale wiedziałem, że rozmawiała z dziadkiem, więc uznałem, że wszystko się jakoś ułoży. Czy oni i jego zabili? - Nie ma na to dowodów. I nie zamierzam podawać ci więcej szczegółów - dodała Eve, kiedy chłopak podniósł na nią przy­ gnębiony wzrok. - A ty też nie powinieneś rozmawiać z nikim na ten temat. Nigdy więcej nie chodź do klubu ani do mieszkania

130

131

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Seliny. Jeśli to zrobisz, a ja się dowiem - co jest oczywiste założę ci elektroniczne kajdanki i nie zrobisz kroku bez wiedzy policji. - Skrzywdzono moją rodzinę. - Tak, zgadza się. Jeśli chcesz zostać policjantem, musisz się nauczyć, że lepiej zostawić komuś innemu sprawę, jeśli nie jest się w stanie patrzeć na nią obiektywnie. - Dziadek nie był obiektywny - cicho zauważył Jamie. -1 teraz nie żyje. Eve zostawiła tę uwagę bez odpowiedzi. - W tej chwili nasz problem polega na tym, że musimy cię stąd niepostrzeżenie wywieźć. Dziennikarze obserwują bramę. - Zawsze jest jakieś wyjście - odezwał się Roarke. - Ja się tym zajmę. Eve wiedziała, że może mu zaufać. Skinęła głową. - Muszę się przebrać i dotrzeć do centrali. Peabody - rzuciła podwładnej znaczące spojrzenie. - Zostań na posterunku. - Ona chce, żebyś warowała przy mnie jak pies - burknął Jamie, kiedy Eve i Roarke opuścili kuchnię. - Tak. - Peabody uśmiechnęła się ciepło. - Chcesz jeszcze pepsi? - Jasne. Podała mu puszkę, a sobie zaparzyła wspaniałej kawy Roarke'a. - Więc od jak dawna chcesz zostać policjantem? - Odkąd pamiętam. - Ze mną też tak było. - Usiadła przy stole gotowa do przyjacielskiej pogawędki.

Wywiozę go drogą powietrzną - stwierdził Roarke, kiedy się przebierali w łazience. - Powietrzną? - I tak chciałem uruchomić minihelikopter.

- W tym obszarze nie wolno używać prywatnych pojazdów latających. Zakaszlał, żeby pokryć śmiech. - Powtórz to, kiedy będziesz w mundurze. Eve burknęła coś pod nosem i naciągnęła czysty podkoszulek. - Będę ci wdzięczna, jeśli odstawisz go do domu. Dzieciak ma szczęście, że w ogóle żyje. - Jest sprytny i błyskotliwy - odrzekł, biorąc do ręki elektro­ niczny wytrych i. przyglądając mu się z uśmiechem. - Gdybym w jego wieku miał coś takiego... eee, i takie możliwości. - Wystarczyły ci zręczne dłonie. - Prawda. - Wepchnął mechanizm do kieszeni. Zamierzał pokazać go jednemu ze swoich inżynierów. - Obawiam się, że dzisiejsza młodzież nie docenia pracy rąk. Jeśli mały Jamie zmieni kiedyś zdanie na temat przyszłego zawodu, znajdę mu miejsce w moim małym świecie. - Nawet mu o tym nie wspominaj. Skorumpujesz dzieciaka. Założył złoty zegarek. - Doskonale sobie z nim poradziłaś. Byłaś stanowcza, ale nie oziębła. Miły, dojrzały, a jednak matczyny styl. Eve zamrugała. - Co? - Masz dobre podejście do dzieci. - Uśmiechnął się widząc, że żona pobladła. - Powinnaś się nad tym zastanowić. - Weź się w garść i porzuć takie myśli - odparła. - Jadę teraz do centrali. Złożę raport, a następnie przekażę Whitneyowi wiadomości, które nie mogą znaleźć się w oficjalnej relacji. Imienia Jamiego też tam nie będzie. Mam nadzieję, że wymyślicie razem jakąś wiarygodną wersję dla jego matki. - Dziecinna zabawa - zapewnił. - Hm. Z wstępnych oględzin wynika, że Lobar został zabity około trzeciej trzydzieści. Jakąś godzinę po tym, jak opuściliśmy klub. Trudno powiedzieć, jak długo leżał pod naszą bramą ale

ni 132

133

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

nie sądzę, żeby dłużej niż piętnaście minut, zanim znalazł go Jamie. Raczej niemożliwe, żeby ci, którzy porzucili Lobara, zostali w pobliżu. Ale jeśli tak, i jeśli zauważyli chłopaka, może stać się ich celem. Chcę dać mu ochronę, a dopóki Whitney nie ujawni sprawy, to nie może być policjant. - Mam przeznaczyć w tym celu jednego z moich zaufanych pracowników? - Właśnie. - Odwróciła się do lustra i palcami przeczesała włosy. - Moja praca wchodzi nam do domu. Przepraszam. Podszedł do niej, obrócił do siebie i objął jej twarz dłońmi. - Nie uda ci się rozdzielić tego, co robisz, od tego, kim jesteś. Nie oczekuję tego ani nie chcę. Co się tyczy ciebie, tyczy też mnie. - Podczas ostatniego mojego śledztwa omal nie zginąłeś. Złapała go za nadgarstek i mocno ścisnęła. - Za bardzo cię potrzebuję. To twoja wina. - Nie przeczę. - Pochylił się i pocałował ją. - Tak właśnie chcę. Niech pani idzie już do pracy, pani porucznik. - Idę. - Ruszyła do drzwi, ale zatrzymała się przy nich i spojrzała za siebie. - Nie chciałabym usłyszeć od drogówki, że mój mąż to powietrzny pirat. - Nie martw się. Daję odpowiednio duże łapówki. Śmiejąc się, poszła po swą podopieczną. Peabody nie zdążyła jeszcze zapiąć pasów w samochodzie, kiedy usłyszała ochrypłe szemranie silnika. Zerknęła przez boczne okno i zobaczyła zgrabną sylwetkę małego helikoptera wznoszą­ cego się w powietrze. - Ho, ho! Co za maszyna. To Roarke'a? Latałaś nią? Ale ma przyspieszenie. - Zamknij się, Peabody. - Nigdy nie leciałam prywatnym samolotem. - Z żałosnym westchnieniem usiadła w fotelu. - Przy nim samoloty komunikacji miejskiej wyglądają jak parówki. - Kiedyś potrafiłaś zamilknąć, gdy ci kazałam.

- To były dawne dobre czasy. - Uśmiechnęła się przekornie. Doskonale poradziła sobie pani z dzieciakiem, pani porucznik. Eve uniosła oczy do nieba. - Wiem, jak przesłuchiwać świadków. - Nie każdy potrafi rozmawiać z nastolatkami. Są aroganccy i drażliwi. Ten bardziej niż inni. - Wiem. - Eve pamiętała, że też taka była, i może dlatego rozumiała Jamiego. - Przygotuj się, Peabody. Rekiny już krążą. Dziewczyna skrzywiła twarz na widok grupki dziennikarzy stłoczonych przy bramie. Mieli minikamery, magnetofony i twarze żądne sensacji. - Cholera, mam nadzieję, że sfilmują mnie z mojej najlepszej strony.

134

135

- Będzie trudno, skoro na niej siedzisz. - Dzięki. Dużo ćwiczyłam. - Peabody machinalnie pozbyła się grymasu i przybrała minę profesjonalistki. - Nie widzę Nadine mruknęła. - Na pewno gdzieś jest. - Eve nacisnęła na pilota do bramy. Nie darowałaby sobie takiej gratki. W sekundę po minięciu bramy dziennikarze otoczyli samochód, celując w niego obiektywami kamer i zarzucając pytaniami. Kilku było na tyle bezczelnych lub głupich, że przeszło przez bramę, wchodząc na teren prywatny. Eve zanotowała nazwy agencji i włączyła przycisk megafonu. - Śledztwo jest w toku - ogłosiła. - W południe policja poda oficjalny komunikat. Każdy dziennikarz, który przekroczy granicę prywatnego terenu, nie tylko zostanie oskarżony, ale też po­ zbawiony informacji. - Gdzie, do cholery, są funkcjonariusze, których tu postawiłam? - Prawdopodobnie do tej pory zostali pożarci żywcem. Peabody przyglądała się dziennikarzowi, który przykleił się do jej szyby. - Ten jest milusi, pani porucznik. Niech mu pani nie zniszczy twarzy. - Jego wybór. - Nie zatrzymywała się. Ktoś odbił się od

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

zderzaka i zaklął. Auto lekko podskoczyło, potem rozległ się przeraźliwy krzyk. - Dziesięć punktów za przejechanie po stopie- sekundowała rozochocona Peabody. - Spróbuj trącić tamtą tam. Tę kobietę z długimi nogami w zielonym kostiumie. Za to dostaniesz dodatkowe pięć punktów. Kobieta przylepiona do przedniej szyby ześliznęła się z niej, kiedy Eve mocno skręciła kierownicę. - Nie trafiłaś. Trudno, nie da się wszystkich wyeliminować. - Peabody - odezwała się Eve, potrząsając głową i naciskając na pedał gazu. - Zaczynam się o ciebie martwić.

- Nie mogę tego komentować - powiedziała. - Poczekaj. - Dziennikarka złapała ją za ramię. - Jeśli chcesz, żebym milczała, wiesz, że tak będzie, ale daj mi coś, żebym mogła pracować. Nie należy mieć zaufania do prasy, ale Eve już nieraz zaufała Nadine. Z obopólną korzyścią. Nadine była przydatna w śle­ dztwach. - Jeśli to było rytualne zabójstwo, co nie jest jeszcze potwier­ dzone, moim następnym ruchem będzie zebranie informacji o kultach religijnych, legalnych i nielegalnych, działających w mieście. - Takich kultów jest mnóstwo, Dallas. - W takim razie zabieraj się lepiej do roboty. - Strząsnęła dłoń dziennikarki z ramienia. - Śmieszne. Słowo kult pewnie jest rdzeniem słowa okultystyczny. A może to tylko zbieg okoliczności. - Może tak. - Nadine już wskakiwała do windy zjeżdżającej w dół. - Odezwę się. - To było czyste - uznała Peabody. - Miejmy nadzieję, że tak zostanie. Idę do Whitneya. Ty spisz nazwiska wszystkich funkcjonariuszy, którzy byli dzisiaj na miejscu zbrodni. Porozmawiam sobie z każdym z nich z osobna na temat wewnętrznych przepisów bezpieczeństwa. - Ojej. - Właśnie tak, do cholery - mruknęła i wsiadła do windy.

Chciała najpierw spotkać się z Whitneyem, ale wcale nie była zaskoczona, gdy zaraz po wejściu do centrali natknęła się na Nadine, która ukryła się przy windzie na pierwszym piętrze. - Ciężka noc, Dallas? - Zgadza się. I jeszcze się nie skończyła. Mam kupę roboty. W południe podamy komunikat. - Powiedz mi coś już teraz. - Nadine wepchnęła się do windy. Ta drobna kobieta była zwinna jak wąż. Między innymi właśnie dzięki sprytowi i swojej szybkości zyskała renomę najlepszej dziennikarki w mieście. - Cokolwiek, Dallas. Żebym miała coś do moich wiadomości o dziesiątej. - Jest jeden trup - rzuciła krótko Eve. - Nie podamy nazwiska, dopóki nie powiadomimy rodziny. - Więc wiecie, kto to jest. Czy domyślacie się już, kto poderżnął mu gardło? - Moim zdaniem, ktoś posługujący się ostrym narzędziem odparła sucho. - Aha. - Nadine zmrużyła oczy. - Plotki mówią, że na miejscu znaleźliście jakiś liścik. To było rytualne zabójstwo. Cholerne przecieki, pomyślała Eve. 136

W hitney nie kazał jej czekać. Patrząc na jego twarz, domyśliła się, że tej nocy nie spał więcej niż ona. - Wydział spraw wewnętrznych węszy w sprawie Wojinskiego. Domagają się oficjalnego śledztwa. - Nie może ich pan przetrzymać? - Tylko do końca dnia. - Mój raport powinien pomóc. - Wyjęła z torebki dyskietkę. 137

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Nie istnieje najmniejszy dowód na to, że sierżant Wojinski zażywał narkotyki. Natomiast wygląda na to, że prowadził własne dochodzenie w sprawie Seliny Cross. Miał osobiste powody, komendancie, ale nawet ci z wydziału wewnętrznego powinni być wyrozumiali. Mam nagrane zeznanie Alice. Moim zdaniem została odurzona narkotykami i przez swą naiwność... wykorzystana seksualnie. Włączyła się do kultu religijnego szerzonego przez Selinę Cross i niejakiego Albana. Kiedy z nimi zerwała, zaczęli ją straszyć. Dziewczyna była przerażona. W końcu zwróciła się z prośbą o pomoc do Franka. - Dlaczego się na to zdecydowała? - Twierdzi, że była świadkiem rytualnego zabójstwa dziecka. - Co? - Komendant podskoczył na równe nogi. - Widziała morderstwo i powiedziała o tym Frankowi, a on tego nie zgłosił? - Zanim mu powiedziała, minęło trochę czasu, komendancie. Nie istniały dowody potwierdzające jej zeznanie. Ale Alice utrzymywała, że widziała morderstwo, i bała się o swoje życie. Czuła się też winna śmierci dziadka. Uważała, że został zabity z powodu dochodzenia, które prowadził w sprawie Seliny Cross. Twierdziła, że Cross jest ekspertem w produkcji chemicznych substancji i że otruła Franka. - Są na to jakieś dowody? - Jeszcze nie. Alice uważała, że ona będzie następna, i zginęła w noc, w którą mi to oświadczyła. Mówiła także, że Selina Cross potrafi przybierać różne kształty. - Słucham? - Wierzyła, że Selina potrafi zmieniać się w kogoś innego. Na przykład w kruka. - Wierzyła, że Cross może się stać ptakiem albo na przykład muchą? Jezu, Dallas, chłopaki z wewnętrznego będą mieli ubaw. - To nie musi być prawda, ale ona w to wierzyła. Była wystraszona, udręczona przez tych ludzi. Znalazłam na parapecie jej okna czarne ptasie pióro, sztuczne pióro, a na wideofonie

wiadomość zawierającą groźbę. Nie mam wątpliwości, że oni się nad nią znęcali, a Frank próbował jedynie ochraniać własną rodzinę. Może zabrał się do tego nie tak jak trzeba, ale był uczciwym policjantem i jako taki zmarł. Wydział spraw wewnętrz­ nych tego nie zmieni. - Musimy przypilnować, żeby się tak nie stało. - Zamknął dyskietkę w sejfie. - Na razie zostanie tutaj. - Feeney... - Jeszcze nie teraz, pani porucznik. Eve zacisnęła zęby i postanowiła nie dać się łatwo zbyć. - Komendancie, w trakcie śledztwa nie wykryłam żadnych powiązań między działaniami sierżanta Wojinskiego a kapitana Feeneya. Nie ma najmniejszego śladu potwierdzającego podej­ rzenie, że Feeney manipulował aktami Franka. - Czy sądzi pani, że Feeney jest tak głupi, żeby zostawiać po sobie ślady? Nie opuściła wzroku. - Wiedziałabym, gdyby miał coś na sumieniu. Cierpi po śmierci swojego przyjaciela i córki chrzestnej i nie wie nic więcej ponad to, co podają media. Nie wie nic, komendancie, a ma prawo wiedzieć. - Nie mogę brać pod uwagę jego osobistych praw, pani porucznik. Niech pani uwierzy, że wydział wewnętrzny też tego nie uczyni. Pani dochodzenie ma pozostać tajne. Wiem, że to trudne. Eve z bólem serca skinęła głową. - Czy istnieje jakiś związek między Selina Cross a ciałem znalezionym przed pani domem? - Robert Mathias, znany jako Lobar, biały mężczyzna, lat dziewiętnaście - zdawała oficjalny raport. - Zmarł na skutek poderżnięcia gardła, ale na jego ciele znalazłam także inne okaleczenia. Należał do grupy wyznaniowej, której przewodziła Selina Cross. Przesłuchiwałam go wczoraj wieczorem w miejscu jego pracy, w klubie „Athame", jego właścicielką jest Selina Cross.

138

139 i

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Twoi rozmówcy padają jak muchy, Dallas. - Lobar stanowił alibi Seliny, jej i Albana na noc, w którą zginęła Alice. Lobar zeznał, że spędził z nimi całą noc. Otworzyła torebkę. - Nie został zabity przed moim domem, ale porzucono go tam i zostawiono w takiej pozie, która wskazuje na rytualne zabójstwo. - Położyła na biurku jedno ze zdjęć. - Narzędziem zbrodni był zapewne nóż wbity w jądra ofiary. To jest athame, rytualny nóż. Narzędzie symboliczne, używane też w wierze Wicca. - Wyjęła następną fotografię, zbliżenie listu. - Wszystko wskazuje na to, że morderstwo zostało dokonane przez wrogów kościoła szatana. - Kościół szatana - mruknął Whitney. Zdjęcie trupa nie poru­ szyło go, a raczej znużyło. Widział takich już wiele. - Komuś nie podobały się praktyki tego Lobara, więc go usunął. - Tak by wynikało z listu i zresztą jest to całkiem możliwe. Mam kilka podejrzeń i mogę pchnąć dochodzenie w tym kierunku. Komendant uniósł wzrok znad fotografii. - Sądzi pani, że Cross maczała w tym palce? Przecież zabijając go, straciła alibi. - Ona byłaby zdolna pozbyć się własnego potomstwa, gdyby zaistniała taka konieczność. Cross jest sprytna- rozumowała E v e - ale też szalona. Porozmawiam na jej temat z Mirą. Podejrzewam jednak, że po prostu zabawiła się moim kosztem. Jest szczęśliwa, że mogła mi rzucić w twarz tego trupa. Zresztą i tak nie potrzebowała już Lobara. Zdążył przed śmiercią zapewnić jej alibi. Whitney pokiwał głową. - Niech pani porozmawia z nią jeszcze raz, a także z tym Albanem. - Tak, sir. - Schowała zdjęcia. - Jest jeszcze jedna dość delikatna sprawa... - O co chodzi? - Nie wspomniałam o tym w raporcie, ale pozmieniałam nieco

czas wydarzeń. W wersji oficjalnej ja i Roarke zostaliśmy obudzeni sygnałem alarmu, który się uruchomił, gdy ciało zostało oparte o mur posesji. Prawdą jest jednak, że to nie my znaleźliśmy ciało, zrobił to przed nami Jamie Lingstrom. - Jezu - zawołał Whitney, przyciskając dłonie do oczu. - Jak do tego doszło? Eve odchrząknęła, po czym krótko i zwięźle zreferowała przebieg wydarzeń. Zakończyła powtórzeniem opowiadania Jamiego. - Nie wiem, co postanowi pan ujawnić wydziałowi wewnętrz­ nemu. Zeznanie chłopca potwierdza zeznanie Alice. - Zachowam dla siebie tyle, ile się da. - Nie przestawał trzeć oczu. - Najpierw jego wnuczka, teraz wnuk. - Nieźle go postraszyłam. - Dallas, młodych bardzo trudno jest przestraszyć. Pamiętam siebie. - Zapewnię mu ochronę. Prywatnie. Whitney uniósł brew. - Chce pani powiedzieć, że Roarke się tym zajmie? Eve złożyła ręce. - Chłopak dostanie ochronę. - Pozostawmy to. - Oparł się o krzesło. - Elektroniczny wytrych domowej roboty, mówi pani. Chłopak włamał się za jego pomocą do tej fortecy, w której mieszkacie? - Na to wygląda. - Gdzie jest to urządzenie. Nie oddała go chyba pani chło­ pakowi? - Nie jestem idiotką- odburknęła z irytacją, jakby dostała klapsa po rękach. - Ma je Roarke. - Dopiero kończąc zdanie, zrozumiała, że się zagalopowała. - Maje Roarke - powtórzył Whitney i mimo powagi omawia­ nych spraw wybuchnął śmiechem. - Lis dostał klucz do kurnika. Zerkając z ukosa na podwładną dostrzegł grymas niezadowolenia

140

141

J.D. ROBB

na jej twarzy. - Proszę się nie złościć, pani porucznik, trochę humoru nie zaszkodzi. - Tak, sir. Odzyskam mechanizm. - Bez obrazy, ale gdyby chciała się pani założyć, to stawiam na pani męża. Tak czy inaczej, nieoficjalnie, departament policji dziękuje mu za pomoc i współpracę. - Proszę się nie gniewać, ale nie powtórzę pana słów. Pochwały uderzają Roarke'owi do głowy. - Domyślając się, że to koniec rozmowy, wstała. - Komendancie, Frank był czysty. Trudniej będzie ustalić, czy umarł śmiercią naturalną, czy też został zamordowany. Przydałby mi się kapitan Feeney. - Dobrze pani wie, Dallas, że nie potrzebuje pani Feeneya, przynajmniej w sensie zawodowym. Doceniam pani uczucia, ale dopóki nie zmienię rozkazów, śledztwo pozostanie tajne. Być może, pewnego dnia to pani zasiądzie na tym krześle- dodał, widząc, że w jej oczach wyrasta zdziwienie. - Będzie pani zmuszona podejmować trudne decyzje. A niech mi pani uwierzy, że wydawanie niektórych poleceń może być tak samo frustrujące jak ich wykonywanie. Proszę mnie informować o postępach w śledztwie. - Tak, sir. - Wyszła przekonana, że nie chce ani krzesła Whitneya, ani jego rangi, ani odpowiedzialności.

10

Musiała powiadomić rodzinę Lobara o jego śmierci. Kiedy przekazywała tragiczną informację, twarz matki pozostawała bez wyrazu, jakby nie chodziło ojej syna. Podziękowała Eve uprzejmie, nie zadawała pytań, zgodziła się, że rzeczy syna zostaną odesłane do domu. Powiedziała tylko, że zapewnią mu godziwy chrześcijański pogrzeb. Zabrzmiało to tak, jakby mówiła o domowym zwierzątku. Eve zastanawiała się, co sprawiło, że kobieta jest taka nieczuła. Czy w ogóle kiedykolwiek kochała syna? Dlaczego jedna matka rozpacza po utracie dziecka, tak jak matka Alice, a druga przyjmuje taką wiadomość bez kropli łzy? A co czuła jej matka, kiedy ją rodziła? Czy była szczęśliwa, czy też po prostu ulżyło jej, że po dziewięciu miesiącach pozbyła się ciężaru. Nie pamiętała matki; jej twarzy, wyglądu, zachowania. Pamiętała tylko ojca, człowieka, który ciągał ją z miejsca w miejsce i trzymał zamkniętą w różnych pokojach. Mimo że starała się o nim zapomnieć, wspomnienia nadal ją prześladowały. Może niektórzy ludzie są skazani na życie bez rodziny, dumała. Pogrążona w ponurych myślach zadzwoniła do gabinetu doktor Miry. Udało jej się namówić asystentkę, żeby wcisnęła ją w jutrzejszy grafik spotkań, po czym chwyciła torbę i powiadomiła Peabody, że wyjeżdżają. Nie umknęła jej uwagi skwaszona mina 143

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

podwładnej, kiedy zatrzymały się przed domem Seliny, ale zignorowała to. Z nagle poszarzałego nieba spadł zimny deszcz. Zaczęło wiać. Po drugiej stronie jezdni jakiś mężczyzna z czarnym parasolem wszedł do sklepu z wymalowaną na witrynie trupią czaszką i napisem „Arkana", y - Doskonały dzień na odwiedziny w kramie szatana - zmusiła się do żartu Peabody, ale zabobonnie zacisnęła palce na korzeniu ziela św. Jana, który dostała od matki na ochronę przed czarną magią. Nie mogła dalej zaprzeczać, że wierzy w wiedźmy. Przeszły tę samą procedurę co poprzednio, tylko tym razem czekały dłużej zlewane strumieniami deszczu. Na niebie pojawiły się zatrważające smugi błyskawicy. Eve spojrzała w górę, potem na podwładną. Uśmiechnęła się twardo i chłodno. - Wspaniale. Do holu weszły ociekające wodą. Na progu mieszkania Seliny czekał na nie Alban - Pani porucznik Dallas- przywitał się i wyciągnął piękną dłoń, na której błyszczał gruby pierścień z matowego srebra. Nazywam się Alban. Jestem znajomym Seliny. Ona w tej chwili medytuje. Nie chciałbym jej przeszkadzać. - Zostawmy ją. Na początek wystarczy nam pan. - W taki)razie zapraszam, usiądźcie. - Zachowywał się z wy­ szukaną elegancją, nie pasującą do gołej piersi wyłaniającej się spod czarnego szlafroka. - Czy mogę coś paniom podać? Ciepłą herbatę, by odpędzić chłód dworu. Cóż za interesująca zmiana pogody. - Niczego nie będziemy piły. - Eve pomyślała, że wolałaby już dawkę Zeusa niż jakikolwiek napój przyrządzony w tym domu. Paskudna pogoda pasowała do tego miejsca, tak jak i Alban z piękną twarzą poety i boskim ciałem. Prawdziwy upadły anioł. - Chciałabym się dowiedzieć, co pan robił wczoraj w nocy między trzecią a piątą rano? - Trzecią a piątą?- Zamrugał, jakby się starał zrozumieć

pytanie. - Zeszłej nocy, a raczej dzisiaj rano. No cóż, byłem tutaj. Wróciliśmy z klubu około drugiej i od tamtej pory nie wychodziliś­ my z domu. - My? - Ja i Selina. Mieliśmy zebranie zgromadzenia, które skończyło się koło trzeciej. Trochę je skróciliśmy, bo Selina nie czuła się najlepiej. Zazwyczaj po takich zebraniach zabawiamy się jeszcze lub kontynuujemy mszę w mniejszym prywatnym gronie. - Ale zeszłej nocy tak się nie stało? - Nie. Jak powiedziałem, Selina nie czuła się dobrze, więc położyliśmy się wcześniej do łóżka. Wcześniej jak na n a s wytłumaczył z uśmiechem. - Jesteśmy ludźmi nocy. - Kto brał udział w zebraniu? Uśmiech na twarzy mężczyzny przeszedł w powagę. - Pani porucznik, religia jest sprawą osobistą. Mimo nowoczes­ nych czasów, w jakich żyjemy, nasze wyznanie nadał jest prześladowane. Dlatego też nasi członkowie zabiegają o dyskrecję. - Jeden z waszych wyznawców został zeszłej nocy zamor­ dowany. - Nie. -Wstał,niepuszcząjącporęczyfotela,jakbysięobawiał, że się przewróci. - Wiedziałem, że usłyszę coś strasznego. Selina była taka podenerwowana. - Nabrał głęboko powietrza. - Kogo zamordowano? - Lobara. - Przez wąskie sklepione przejście wkroczyła do pokoju Selina. Była przeraźliwie blada. Jej czarne włosy spływały na ramiona. - Lobara... - powtórzyła. - Właśnie to zobaczyłam w dymie. Albanie... - Podniosła dłoń do skroni i zachwiała się. - Ale przedstawienie - mruknęła Eve, patrząc, jak mężczyzna biegnie do Seliny, by ją podtrzymać. -' Zobaczyła to pani w dy­ mie? - Przekrzywiła głowę. - Cóż za udogodnienie. Może powin­ nam rzucić okiem na ten dym i sprawdzić, kto podciął Lobarowi gardło. - Pani zobaczy w dymie jedynie własną ignorancję. - Opierając

144

145

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

się na ramieniu kochanka, Selina wolno podeszła do sofy. - Już dobrze, Albanie - powiedziała, siadając. - Moja droga. - Uniósł jej dłoń do ust. - Przyniosę ci coś na uspokojenie. - Tak, tak, dziękuję. Pochyliła głowę, a Alban cicho opuścił pokój. Och, jak trudno jej było ukryć uśmiech na wspomnienie mszy, ofiary, krwi. Tylko ona i Alban odczuli ekscytującą moc tamtej chwili, gdy Lobar został poświęcony Panu. Tylko ona poznała dreszcz podniecenia towarzyszący zatapianiu noża w ciele ofiary. Zadrżała na wspo­ mnienie ciemnej rozkoszy. Oczy Lobara, kiedy na nią patrzył, zimna rękojeść noża, a potem gorąca fontanna krwi. Wyobraziła sobie szok i furię ogarniające Eve, kiedy znalazła ciało ułożone przed wejściem do jej sanktuarium. Selina nie mogła opanować kpiącego uśmieszku. Przycisnęła dłonie do ust, udając, że hamuje płacz. Powiedziała sobie w duchu, że Alban jest geniuszem, bo tylko geniusz potrafi wymyślić tak perfidną zemstę. - Dar widzenia jest błogosławieństwem, ale może stać się przekleństwem - odezwała się słabym głosem. - Ja pragnę uważać go za łaskę, choć czasami przynosi mi ból. Utrata Lobara to wielkie nieszczęście. - Ciężko jest łgać, co? Selina gwałtownie podniosła głowę, a jej oczy zalśniły nienawiścią. - Nie kpij ze mnie, Dallas. Sądzisz, że moja moc sprawia, że jestem pozbawiona uczuć? Cierpię i krwawię - dodała i z szybko­ ścią błyskawicy wbiła jeden z długich paznokci w swoją dłoń. Wytoczyła się z niej krew. - Ten pokaz nie był potrzebny - spokojnie powiedziała Eve. Wiem, że krwawisz, tak jak i Lobar. - Gardło. Tak, widziałam w dymie. - Wyciągnęła ręce do Albana, który wrócił do salonu, niosąc płytką srebrną misę. - Ale tam było coś jeszcze. - Uniosła naczynie do ust. - Okaleczenie. Och, jak oni nas nienawidzą.

- Oni? - Słabi i biali. Z kieszeni sukni wyjęła czarny kawałek materiału i podała go Albanowi. Ten uniósł jej dłoń i dotknął zranienia ustami. Potem z zadziwiającą zręcznością zrobił opatrunek. Selina ani razu na niego nie spojrzała. - Ci, którzy nienawidzą naszego Pana - ciągnęła. - Ci, którzy praktykują magię głupich. - A więc, pani zdaniem, to było morderstwo na tle religijnym? - Oczywiście. Nie mam cienia wątpliwości. - Odstawiła misę. A pani? - Mam i to sporo. Z tym, że ja jestem zmuszona prowadzić dochodzenie w tradycyjny sposób. Nie mogę wezwać szatana i poprosić o konsultację. Lobar był tu zeszłej nocy. - Tak, prawie do trzeciej. Miał wkrótce otrzymać święcenia. Selina westchnęła, od niechcenia drapiąc paznokciami ramię kochanka. - Jednym z ostatnich jego czynów było połączenie jego ciała z moim. - Wczoraj w nocy doszło między wami do aktu seksualnego? - Tak. Seks jest bardzo ważnym składnikiem naszego rytuału. Wczoraj wybrałam Lobara. - Znowu zadrżała na wspomnienie wieczoru. - Miałam przeczucie. Coś mi podpowiadało, że stanie się nieszczęście. - Może ptak. Duże czarne ptaszysko. - Eve popatrzyła na Albana. - A więc nie przeszkadza panu, że pana towarzyszka uprawia seks z innymi? Większość mężczyzn w takich okolicznoś­ ciach byłaby zazdrosna. Żywiłaby do rywala wrogie uczucia. - My nie uznajemy monogamii. Uważamy, że jest ograniczająca i głupia. Seks to przyjemność, a my chcemy jej dać jak najwięcej. Seks uprawiany w domu lub w licencjonowanym klubie nie stoi w opozycji do prawa, pani porucznik. - Uśmiechnął się. - Jestem przekonany, że sama go pani uprawia. - Lubi się pan przyglądać, co, Alban?

146

147

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Uniósł brwi. - Czy to zaproszenie? - Słysząc chichot Seliny, potrząsnął jej ręką. - Widzę, że czujesz się już lepiej. - Smutek szybko przemija, prawda, Selino? - Musi - zgodziła się, kiwając głową. - Trzeba żyć dalej. Niech pani odnajdzie zabójców. Może się to pani uda. Ale kara wymierzona przez naszego Pana będzie większa i straszniejsza, niż sobie to pani wyobraża. - Nie interesuje mnie wasz Pan tylko morderstwo. Skoro przyjaźniła się pani ze zmarłym, może pozwoli pani mi się tu rozejrzeć. - Proszę przyjść z nakazem, a wtedy zapraszam. - Narkotyk zamglił jej wzrok, ale głos nadal zachował swoją moc. Wstała. Jeśli wierzy pani, że miałam coś wspólnego z tym morderstwem, jest pani głupsza, niż sądziłam. Lobar był jednym z nas. Był lojalny. Nie mogłabym zranić oddanego członka kultu. - Rozmawiałam z nim wczoraj w klubie. Czy dym pokazał pani, co Lobar mi powiedział? Oczy Seliny pociemniały. - Musi pani znaleźć inne akwarium do łowienia ryb, Dallas. Jestem zmęczona. Alban, wyprowadź je - powiedziała i wyszła. - Nie możemy pani więcej pomóc, pani porucznik. Selinie potrzebny jest odpoczynek. - Popatrzył z lękiem za kochanką. Muszę się nią zająć. - Wytresowała pana, co? - zauważyła Eve z lekkim nie­ smakiem. - Pan też uprawia czary? Potrząsnął smutno głową. - Jestem oddany Selinie. Została obdarzona wielką mocą, ale ma też swoje potrzeby. Jestem wdzięczny losowi, że mogę je choć w części zaspokoić. - Przeszedł przez foyer i otworzył drzwi. Chcielibyśmy zabrać ciało Lobara, kiedy będzie to już możliwe. Musimy odprawić pośmiertną ceremonię. - Podobnie jak jego rodzina, a oni mają pierwszeństwo.

CO mamy na tego Albana? - zapytała Eve, kiedy tylko znalazły się na ulicy. Deszcz lał teraz jak z cebra. - Prawie nic. - Peabody opadła na siedzenie samochodu i natychmiast poczuła ulgę. Miała nadzieję, że już nigdy nie będzie musiała odwiedzać tego domu. - Żadnej rodziny, ani słowa o pochodzeniu. - Musi coś być. Zawsze się coś znajdzie. Ale nie jest to reguła. Eve przypomniała sobie śledztwo w sprawie innego podejrzanego osobnika. Nie mogła znaleźć żadnych informacji na jego temat. Oprócz imienia, Roarke. - Poszukaj jeszcze - powiedziała i ruszyła. - To śmieszne zauważyła, podczas gdy Peabody podłączała się do minikom­ putera. - Na tej ulicy nie ma ruchu, ale wystarczy skręcić za róg... Uczyniła to i natychmiast znalazły się w środku ulicznego korka. Po chodnikach spieszyli przechodnie. Dwóch strażników na ślizgaczach kryło się przed deszczem pod niewielkimi daszkami, kłócąc się zawzięcie. - Ludzie posiadają instynkt, o którym nie mają pojęcia. Peabody, nadal podenerwowana, spojrzała za siebie, jakby oba­ wiając się, że ściga ich jakiś potwór. - Wokół tego budynku unosi się dziwna aura. - To tylko góra cegły i szkła. - Tak, jednak domy nabierają cech swoich mieszkańców. Eve skręciła, pospieszając przechodzących przez jezdnię pie­ szych sygnałem klaksonu. Ludzie złorzeczyli, robili wymowne gesty dłońmi, ktoś splunął. Z otworów podziemnej kanalizacji brudnymi oparami wydoby­ wała się para, zlewając się w gęstą chmurę z dymem buchającym od bud zjedzeniem. Nad nimi najbliższy powietrzny chodnik nagle się zatrzymał, na co pasażerowie odpowiedzieli gradem przekleństw i skarg. Jeszcze wyżej powietrzna reklama zachęcała turystów do zatrzymania się w mieście, przekonując o jego rozlicznych zaletach.

148

149

J.D. ROBB

Peabody odetchnęła z ulgą, zadowolona, że znowu znalazła się na ulicach aroganckiego, ale swojskiego Nowego Jorku. - Na przykład posesja Roarke'a - ciągnęła. - Jest duża i eleganc­ ka. Onieśmielająca, ale także seksowna i tajemnicza. - Była zbyt zajęta komputerem, by dostrzec rozbawione spojrzenie Eve. Dom moich rodziców? Jest otwarty i ciepły, choć nieco po­ gmatwany. - A co powiesz o swoim mieszkaniu, Peabody? Jakie ono jest? - Tymczasowe - odparła zdecydowanie. - Dallas, komputer pokładowy nie działa w tym miejscu. Będę chyba mogła przesłać dane... - Przerwała, bo Eve pochyliła się i uderzyła w tablicę rozdzielczą nad ekranem. Natychmiast pojawił się nieco zamazany obraz. - Trochę lepiej - uznała podwładna i kazała komputerowi odnaleźć dane na temat Albana. Alban - nazwisko nieznane - urodzony 22 marca 2020 w Omaha, w stanie Nebraska. - Dziwne- wtrąciła E v e - nie wyglądał na wykarmionego kukurydzą. Numer dowodu 31666-lrt-99. Rodzice nieznani. Stan cywilny, wolny. Nieznane źródło utrzymania. Brak danych o inwestycjach finansowych. - Interesujące. Wygląda na to, że żyje na koszt Seliny. Sprawdź, czy był notowany. Brak kartoteki kryminalnej. - Wykształcenie? Nieznane. 150

CZARNA CEREMONIA

- Nasz chłopaczek wyczyścił albo kazał wyczyścić swoje akta - stwierdziła Eve. - W czterdziestym roku życia musi mieć jakąś kartotekę. Ma gdzieś koneksje. Eve pomyślała, że przydałby się jej Feeney. On by potrafił wydobyć z komputera dodatkowe dane. A tak pozostaje jej znowu zwrócić się o pomoc do Roarke'a. - Do cholery. -Zatrzymała się przed „MocąDucha" i skrzywiła, widząc tabliczkę z napisem „Zamknięte". - Peabody, idź, zajrzyj do środka, może ona tam jest. - Masz parasol albo płaszcz przeciwdeszczowy? Eve zmarszczyła brwi. - Żartujesz sobie? Policjantka westchnęła i szybko wyskoczyła z samochodu. Rozchlapując kałuże, podeszła do wystawy i zajrzała do środka sklepu. Lekko drżąc, obróciła się i potrząsnęła przecząco mokrą głową. Jęknęła, widząc, że Eve wskazuje palcem na mieszkanie nad sklepem. Przeszła wzdłuż bloku i stanęła na chybotliwych metalowych schodach. Wróciła po krótkiej chwili, cała ociekająca wodą. - Nikt nie odpowiada - poinformowała. - Prawie żadnego systemu zabezpieczającego, nie licząc korzenia zioła św. Jana nad drzwiami. - Korzenia? - Tak. - Pomimo przemoczonego munduru i włosów w strąkach, Peabody roześmiała się głośno. - To ziele chroniące przed działaniem złych mocy. - Rozbawiona sięgnęła do kieszeni po własną gałązkę. - Nosisz w kieszeni zioła? - Teraz tak - przyznała Peabody, wsadzając korzeń z powrotem do kieszeni. - Załatwić pani? - Nie, dziękuję, wolę pistolet. - To mój amulet. - Jeśli ci pomaga. - Eve rozejrzała się dokoła. - Zajrzyjmy do 151

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

kawiarenki po drugiej stronie ulicy. Może jej właściciele powiedzą nam, dlaczego sklep Isis jest zamknięty. - Mam nadzieję, że podajątam dobrą kawę - mruknęła Peabody i kichnęła. - Jeśli się zaziębię, koniec ze mną. Leczę się potem tygodniami. - Może powinnaś nosić przy sobie zioło chroniące przed zarazkami. - Powiedziawszy to, Eve wyskoczyła z samochodu, włączyła alarm i przebiegła przez ulicę w stronę kawiarenki o nazwie „Cafe Ole". Spodobał jej się meksykański wystrój. Jasne kolory - zwłaszcza pomarańczowy- wprawiały w dobry nastrój nawet w tak po­ chmurny dzień jak dzisiejszy. Nie można było porównywać tego miejsca ze wspaniałą willą Roarke'a położoną na zachodnim wybrzeżu Meksyku, mimo to jednak upstrzona tandetnymi plas­ tikowymi kwiatami i bykami z papier-mache kawiarenka miała swój styl. Przez głośniki lała się wesoła muzyka. Albo z powodu deszczu, albo ze względu na miłe otoczenie było tu tłoczno. Jednak, kiedy Eve rozejrzała się po kafejce, zauważyła, że goście nie zajadają się enchiladas, ale siedząjedynie przy filiżankach parujących sojową kawą. - Kończy się sezon rozgrywek pierwszej ligi koszykówki, prawda Peabody? Dziewczyna znowu kichnęła. - Koszykówki? Zdaje się, że tak. - Dzisiaj chyba jest decydujący mecz. Wyobrażam sobie, że kupa forsy zmieni właściciela. , Peabody czuła, że ma coraz bardziej zapchany nos, ale to nie przeszkodziło jej domyślić się, o co chodzi przełożonej. - Myślisz, że znalazłyśmy się w salonie zakładów? - To tylko przeczucie. Może je wykorzystamy. - Ruszyła w stronę łady i przywołała barmana, wyglądającego na zmęczonego. - Na miejscu czy na wynos? - Ani to, ani to - zaczęła, po czym słysząc, że Peabody pociąga

nosem, zmieniła jednak zdanie. - Kawa dla niej, a dla mnie kilka informacji. - Serwujemy kawę. - Barman odwrócił się, żeby nalać do filiżanki wielkości naparstka ciemny, gęsty wywar. - A nie informacje. - Może chciałby pan najpierw usłyszeć pytanie. - Paniusiu, mam tu kupę gości. Muszę ich obsłużyć. Nie mam czasu na rozmowę. - Postawił z hukiem filiżankę na ladzie i już odchodził, ale Eve chwyciła go za nadgarstek. - Jakie są dzisiaj stawki? Popatrzył na boki, po czym wbił oczy w jej twarz. Dostrzegł Peabody i jej mundur. - Nie mam pojęcia, o czym pani mówi. - Wie pan, że jeśli ja i moja podwładna rozsiądziemy się tu na kilka godzin, interes szlag trafi. Osobiście mam gdzieś pana działalność. Ale to się może zmienić. Nie puszczając jego ręki, odwróciła głowę i spojrzała na dwóch mężczyzn siedzących przy barze. Natychmiast postanowili prze­ nieść się z kawą gdzie indziej. - Jak pan sądzi, ile mi zajmie wyczyszczenie tego miejsca? - Czego pani chce? Przecież daję wam działkę. Puściła go, zła, że się okazało, że ma policyjną protekcję. Nie zaskoczyło jej to, tylko rozzłościło. - Nie będę się wtrącała, chyba że mnie pan wkurzy. Proszę mi coś powiedzieć o sklepie „Moc Ducha" po drugiej stronie ulicy. Sarknął z wyraźną ulgą. Dolał Peabody kawy, po czym przetarł ścierką kontuar. - Pyta pani o tę czarownicę? Nie przychodzi tutaj. Nie pije kawy, jeśli mnie pani rozumie. - Sklep jest dzisiaj zamknięty. - T a k ? - Zmrużył oczy, żeby dostrzec przez deszcz drugą stronę ulicy. - To dziwne. - Kiedy widział ją pan po raz ostatni?

152

153

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Cholera. - Podrapał się po plecach. - Niech no pomyślę. Chyba wczoraj. Kiedy zamykała? Tak, tak. Zamykała sklep około szóstej, a ja akurat myłem witrynę. Trzeba dbać o czystość okien w mieście. - Jasne. Zamknęła koło szóstej. A potem? - Wyszła gdzieś z facetem, z którym mieszka. Powoli piechotą. Oni nie jeżdżą autobusami. - Nie widział jej pan dzisiaj? - Nie przypominam sobie. Mieszka nad sklepem. Ja znowu w drugiej części miasta. Nie łączę interesu z życiem osobistym. To moja dewiza. - Czy ktoś z jej znajomych tu przychodzi? - Nie. Czasami jakiś klient. A moi chodzą tam po coś na szczęście. Dogadujemy się. Kiedyś nawet kupiłem u niej prezent dla żony. Małą bransoletkę z kolorowych kamieni. Trochę mnie kosztowała, ale kobiety lubią takie świecidełka. Odrzucił ścierkę i zignorował klienta proszącego o kawę. - Czy ona się w coś wplątała? Moim zdaniem jest w porządku. Trochę dziwna, ale nie robi nikomu krzywdy. - Co pan wie o dziewczynie, która tam pracowała? Młoda, około osiemnastki. Blondynka. - Ta dziwaczka. Jasne, że widziałem, jak przychodziła do pracy. Zawsze się oglądała za siebie, jakby się bała, że ktoś za nią idzie. Bo ktoś szedł, pomyślała Eve. - Dziękuję. Jeśli zobaczy pan dziś Isis, proszę do mnie zadzwonić. -Rzuciła na ladę swoją wizytówkę i żetony kredytowe. - Nie ma problemu. Nie chciałbym, żeby wpadła w jakieś kłopoty. Jest w porządku jak na świrusa. Hej - zawołał za Eve. Mówiąc o świrusach, to widziałem jednego kilka dni temu, kiedy zamykałem kawiarnię. - Świrusa? - Po prostu faceta. Chociaż mogła to być też kobieta, głowy

nie dam. Był ubrany w ciemną suknię z kapturem. Stał na chodniku i przyglądał się sklepowi. Tylko stał i się gapił. Trochę się przestraszyłem. Wybrałem nawet dłuższą drogę do przystanku, żeby koło niego nie przechodzić. Jakoś mi się nie podobał. I wie pani co? Kiedy się odwróciłem, nikogo już tam nie było. Siedział kot. Dziwne, co? - Tak - mruknęła Eve. - Dziwne. - Ja też widziałam kota - rzekła Peabody, kiedy wracały do samochodu - na ulicy, kiedy zginęła Alice. - W mieście jest mnóstwo kotów - odparła Eve, ale natychmiast stanął jej w pamięci kot na rampie. Lśniący, czarny i złowrogi. Wrócimy jeszcze do Isis. Chcę się porozumieć z lekarzem od autopsji, zanim dam obwieszczenie dla prasy. - Odblokowała samochód, a Peabody znowu kichnęła. - Poproszę, żeby przepisał ci coś na przeziębienie. Dziewczyna potarła nos. - Wolę zatrzymać się przy aptece. Nie chcę, żeby badał mnie doktor „Śmierć", dopóki nie jest to absolutnie konieczne.

154

155

Po powrocie do biura Peabody poszła się przebrać w suchy mundur, a Eve zasiadła do przeglądania raportu z autopsji Lobara. Znała czas śmierci i przyczynę. Trudno było nie zauważyć wielkiej dziury w gardle i krateru w klatce piersiowej. Jednak zdziwiła się, czytając, że we krwi ofiary stwierdzono obecność nielegalnych substancji. A więc umarł zaspokojony seksualnie, a na dodatek naćpany. Niektórzy z pewnością nie uznaliby tego za złą śmierć. Ale z drugiej strony, kto chciałby skończyć z nożem w jądrach? Podniosła zapieczętowany nóż i przyjrzała mu się. Tak, jak się spodziewała, nie znaleziono na nim żadnych odcisków. Tylko krew ofiary. Uważnie przyjrzała się symbolom i napisom wyrzeź­ bionym na czarnej rękojeści. Nie rozumiała ich. Nóż wyglądał na

J.D. ROBB

stary i rzadki okaz, ale to z pewnością nie pomoże jej odnaleźć właściciela. Ostrze miało legalną długość, a to znaczyło, że nie potrzeba na niego oficjalnego zezwolenia. Jednak postanowiła, że przejdzie się po antykwariatach, sklepach z nożami i chyba też sklepach dla czarownic. Z niesmakiem uzmysłowiła sobie, że zajmie jej to dużo czasu i zapewne do niczego nie doprowadzi. Zostało jej tylko dwadzieścia minut do wywiadu z prasą, więc odwróciła się do komputera. Właśnie zaczynała opisywać broń, którą popełnione zostało morderstwo, gdy do pokoju wszedł Feeney. Trzasnął za sobą drzwiami. - Słyszałem, że miałaś dzisiaj nieprzyjemną pobudkę. - Tak. - Poczuła skurcz żołądka, ale nie na wspomnienie nocnych wydarzeń, lecz dlatego, że wiedziała, iż musi uważać na każde słowo. - Nie takie prezenty lubię dostawać. - Potrzebujesz pomocy? - Uśmiechnął się słabo. - Szukam roboty. - Na razie nie, ale będę o tobie pamiętać. Przeszedł do okna i z powrotem do drzwi. Wyglądał na wykończonego. Był zmęczony i smutny. - Co to za historia? Znałaś faceta? - Nie. Rozmawiałam z nim kiedyś na temat sprawy, którą prowadziłam. Być może wiedział więcej, niż mi się do tego przyznał. Teraz trudno będzie to stwierdzić. - Nabrała głęboko powietrza, nienawidząc samej siebie. - Podejrzewam, że stoi za tym ktoś, kto chciał wziąć odwet na mnie lub Roarke'u. Wzruszyła ramionami. - Niestety wszyscy wiedzą gdzie mie­ szkam. - To cena za małżeństwo z osobą publiczną. Jesteś szczęśliwa? zapytał niespodziewanie, przypatrując się jej. - Jasne.- Zastanawiała się, czy ma na czole wytatuowane wielkimi literami wyrzuty sumienia. - To dobrze. To dobrze - rzucił, znowu chodząc po pokoju 156

CZARNA CEREMONIA

i bawiąc się orzechami, które często nosił w kieszeni, a na które obecnie najwyraźniej nie miał apetytu. - Trudno pracować w policji i mieć normalne życie osobiste. Frankowi to się udawało. - Wiem. - Dzisiaj jest pogrzeb Alice. Przyjdziesz? - Nie mam pojęcia, Feeney. Postaram się. - Przyznam ci się, że nie wiem, co robić. Moja żona jest teraz z Brendą. Ona jest załamana, naprawdę załamana. Nie mogłem dłużej na to patrzeć, więc przyszedłem tutaj. - Dlaczego nie pójdziesz do domu, Feeney? - Wstała i dotknęła jego ramienia. - Po prostu idź do domu. Wybierzcie się dokądś z żoną na kilka dni. Ucieknij od tego wszystkiego. - Dobry pomysł. Tylko jak można uciec od tego, co tkwi w środku człowieka? - Posłuchaj, Roarke ma w Meksyku domek. Jest wygodny, całkowicie wyposażony. - Udało jej się uśmiechnąć. - Poroz­ mawiam z Roarkiem. Możecie tam pojechać całą rodziną. - Całą rodziną- powtórzył zdanie wolno, jakby rozważał propozycję. - Może tak zrobię. Zawsze brakowało mi czasu dla rodziny. Pomyślę o tym - zdecydował. - Dzięki. - Nie ma za co. To dom Roarke'a. - Usiadła za biurkiem. Przykro mi Feeney, ale muszę napisać obwieszczenie dla mediów. - Jasne. - Zmusił się do uśmiechu. - Wiem, jak to kochasz. Dam ci znać, czy pojadę. - Tak, zrób to. - Nie odwracała głowy od monitora, dopóki nie wyszedł. Powtarzała w myśli, że postępuje zgodnie z rozkazami, że nie musi czuć się winna. Więc dlaczego czuła się jak zdrajczyni.

CZARNA CEREMONIA

11

Na pogrzeb zdołała dotrzeć dopiero pod sam koniec. Mimo że znała już to miejsce, zapachy i ludzi, nie czuła się tu pewnie i była wdzięczna Roarke'owi, że jej towarzyszył. - Nienawidzę takich uroczystości - mruknęła. - Higieniczna śmierć. - Pogrzeby dodają otuchy. Eve spojrzała na matkę Alice. Łzy spływały jej po twarzy. Oczy szkliły się, jakby była pod wpływem środków uspokajających. - Naprawdę? - A przynajmniej coś kończą - poprawił się i wziął ją za rękęn Zdaniem niektórych. - Kiedy przyjdzie moja kolej, nie chcę, żeby mnie tak żegnano. Rozdaj przydatne organy, a resztę spal. Poczuł ucisk w sercu. - Przestań. - Wybacz. W takich miejscach nachodzą mnie makabryczne myśli. No proszę. - Zatrzymała wzrok na Isis. - Oto i moja czarownica. Roarke odwrócił głowę i dostrzegł kobietę o imponującej urodzie i płomiennych włosach. Była ubrana w prostą białą suknię. Stała obok trumny w towarzystwie jakiegoś mężczyzny o głowę od niej niższego, odzianego w tradycyjny garnitur, także cały biały. Trzymali się za ręce. 158

- Kim jest ten mężczyzna obok niej? - Nie znam gó. Może należy do jej sekty. Sprawdźmy to. Przeszli przez salon i jakby się wcześniej umówili, stanęli po bokach pary. Eve zerknęła do trumny. Na twarzy Alice widniał spokój. Śmierć wygładza rysy. - Jej tu nie ma - cicho powiedziała Isis. - Jej dusza nadal poszukuje ukojenia. Miałam nadzieję... miałam nadzieję, że ją tu znajdę. Przykro mi, że mnie pani dzisiaj nie zastała, Dallas. Modliliśmy się z przyjaciółmi za duszę Alice. - Byłam też u pani w domu. - Odprawialiśmy ceremonię gdzie indziej. Właściciel kawia­ renki powiedział mi, że pytała pani o mnie. - Na jej ustach pojawił się nikły uśmiech. - Przejął się, że chodzi za mną policja. Ten człowiek ma dobre serce mimo pewnego braku równowagi. Odsunęła się, by przedstawić towarzyszącego jej mężczyznę. - Poznajcie się. To Chas. Eve nie pokazała po sobie zdziwienia, ale była zdumiona wyglądem partnera Isis. Zupełnie do niej nie pasował. Miał jasne włosy, wątłą budowę ciała, wąskie ramiona i krótkie nogi. Jego twarz można by uznać za skromną i pospolitą, gdyby nie para zaskakująco pięknych, głębokich szarych oczu. Uśmiechał się z taką słodyczą, że trudno było nie odpowiedzieć mu uśmiechem. - Przykro mi, że poznajemy się w takich okolicznościach. Isis mówiła mi, że jest pani bardzo silną i przedsiębiorczą duszą. Widzę, że miała rację, zresztą jak zawsze. Eve zamrugała, słysząc jego głos. Był to głęboki ciepły baryton, o którym marzy każdy śpiewak operowy. W żaden sposób nie pasował do jego wyglądu. - Muszę z wami jak najszybciej porozmawiać. - Rozejrzała się, zastanawiając się, czy mogą wymknąć się niepostrzeżenie. Uznała, że wypada jeszcze poczekać. - To Roarke, mój mąż. - My się znamy. Spotkaliśmy się już kiedyś - rzuciła Isis, wyciągając dłoń. 159

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Naprawdę? Kiedy? - zapytał z uprzejmym zainteresowaniem Roarke. - Nigdy nie zapominam spotkania z piękną kobietą. - W innym miejscu, innym czasie. - Nie spuszczała z niego wzroku. - W innym życiu. Uratował mi je pan raz. - Postąpiłem słusznie. - Tak i bardzo wspaniałomyślnie. Być może pewnego dnia odwiedzi pan powtórnie hrabstwo Cork i kiedy zobaczy pan kamyk tańczący samotnie na ugorze... przypomni pan sobie. - Zdjęła z szyi srebrny krzyżyk i podała go Roarke'owi. - Wtedy podarował mi pan talizman. Podobny do tego celtyckiego krzyżyka. Przypusz­ czam, że właśnie z tego powodu założyłam go dzisiaj. Żeby zamknąć koło. Poczuł zadziwiające ciepło promieniujące od krzyżyka i nagle coś poruszyło jego pamięcią, ale wrażenie minęło, nim zdążył je określić. - Dziękuję. - Wsunął podarunek do kieszeni. - Być może pewnego dnia będę miała okazję odwdzięczyć się panu. - Odwróciła się do Eve. - Jestem w każdej chwili gotowa do rozmowy. Co ty na to, Chas? - Oczywiście. Kiedy tylko będzie pani wygodnie, pani porucz­ nik. Może weźmie pani udział w naszej ceremonii? Bardzo byłoby nam miło. Jest takie małe i ciche miejsce, które, jeśli pogoda dopisze, doskonale nadaje się do przeprowadzenia ceremonii na powietrzu. Mam nadzieję, że pani... Przerwał, a jego wspaniałe oczy pociemniały. Zesztywniał i zrobił się czujny. - On nie jest jednym z nas - powiedział. Eve obejrzała się i zobaczyła mężczyznę w czarnym garniturze. Miał bladą twarz otoczoną kruczoczarnymi włosami. Sprawiał wrażenie chorego. Zmierzał w stronę trumny, ale kiedy dostrzegł stojącą przy niej grupę, obrócił się na pięcie i pospiesznie skierował się do wyjścia. - Sprawdzę go.

Roarke pobiegł za nią. - Razem go sprawdzimy. - Lepiej, żebyś został w środku. - Zostanę z tobą. Rzuciła mu gniewne spojrzenie. - Nie przeszkadzaj mi w pracy. - Gdzieżbym śmiał. Mężczyzna biegł do drzwi, ale Eve go dopadła. Wzdrygnął się, kiedy dotknęła jego ramienia. - Co? Czego pani chce? - Okręcił i pchnął drzwi. Wybiegł na zlaną deszczem ulicę. - Nic złego nie zrobiłem. - Nie? Jak na niewinnego wygląda bardzo podejrzanie, zgodzisz się Roarke? - Eve wzmocniła uścisk na ramieniu nieznajomego. Proszę mi pokazać dokumenty. - Nie muszę pani niczego pokazywać. - To nie jest konieczne - spokojnie wtrącił Roarke. - Thomas Wineburg, zgadza się? Z Wineburg Financial. Przyłapałaś niezły charakterek. To bankier, trzecie pokolenie. A może czwarte? - Piąte - poprawił Wineburg, patrząc z góry na coś, co jego rodzina nazwałaby świeżą i niezbyt uczciwie zarobioną gotówką. I nie zrobiłem nic, co dawałoby podstawy, żeby legitymował mnie policjant albo finansowy oszust. - Ja jestem policjantką- stwierdziła Eve, zerkając na m ę ż a a więc ty musisz być oszustem. - Po prostu jest wściekły, bo nie korzystam z usług jego banku wyjaśnił Roarke z cwanym uśmieszkiem. - Prawda, Tommy? - Nie mam panu nic do powiedzenia. - W takim razie proszę porozmawiać ze mną. Dlaczego tak się pan spieszy? - Mam... mam spotkanie, o którym zapomniałem. Już jestem spóźniony. - A więc kilka minut niczego nie zmieni. Czy jest pan przyjacielem rodziny zmarłej?

160

161

J.D. ROBB

- Nie. - Rozumiem. Lubi pan spędzać deszczowe wieczory na po­ grzebach? Słyszałam, że to nowa moda samotnych. - Ja... ja pomyliłem adres. - Nie sądzę. Po co pan przyszedł? Kogo chciał pan zobaczyć? - Ja... - Otworzył szeroko oczy na widok Isis i Chasa. Trzymajcie się ode mnie z daleka. - Przepraszam, Dallas. Martwiliśmy się o panią. - Isis zwróciła egzotyczne oczy na Wineburga. - Ma pan ciemną i gęstą aurę. Bawi się pan czymś, w co pan nie do końca wierzy. Bawi się pan mocą której pan nie rozumie. Jeśli nie zmieni pan drogi, grozi panu nieszczęście. - Zostaw mnie w spokoju. - Zaczął się wyrywać. - Ona nie chce pana skrzywdzić. Co pan wie na temat śmierci Alice? - Ja nic nie wiem. - Jego głos stał się piskliwy. - Nie wiem nic o niczym. Pomyliłem adres. Jestem umówiony na spotkanie. Nie macie prawa mnie zatrzymywać. Rzeczywiście nie miała takiego prawa, ale mogła go nieźle postraszyć. - Mogę zabrać pana na komendę i tam przesłuchać. Czy to nie byłoby zabawne? - Niczego nie zrobiłem. - Ku zaskoczeniu Eve, która przy­ glądała mu się z niesmakiem, zaczął łkać jak dziecko. - Musicie mnie puścić. Nie brałem w tym udziału. - Udziału w czym? - To był tylko seks. To wszystko. Nie wiedziałem, że ktoś zginie. Krew była wszędzie. Dobry Boże. Nie wiedziałem. - Gdzie? Co pan widział? Nadal płakał, ale gdy Eve popuściła nieco uścisk, pchnął ją łokciem w brzuch, tak że runęła na Roarke'a i razem z nim na chodnik. Rzucił się do ucieczki. Eve natychmiast się poderwała i pobiegła za nim. 162

CZARNA CEREMONIA

Sukinsyn. Uderzył ją tak mocno, że brakowało jej tchu i nie mogła krzyknąć, żeby się zatrzymał. Sięgnęła po broń, lecz w chwili gdy wpadł do podziemnego garażu, zaraz zniknął między samochodami. - Cholera. - Tyle tylko mogła z siebie wydusić. Potem warknęła do męża: - Zjeżdżaj stąd. On prawdopodobnie nie jest uzbrojony, ale ty z pewnością. Jeśli chcesz mi pomóc, zadzwoń po pomoc. - Jeszcze nie nadszedł taki dzień, żeby jakiś bankierzyna rzucił mnie na tyłek i za to nie zapłacił. - Okręcił się gwałtownie i zostawił ją, słysząc, jak nadal przeklina. Uciekinier mógł się skryć wszędzie. Eve, ufając instynktowi, skręciła w lewo. - Wineburg, może pan sobie tylko tym zaszkodzić. Ma pan teraz na koncie napad na policjanta. Wychodź pan, żebym nie musiała pana sama dopaść. Skakała pochylona między samochodami, zaglądała pod nie i biegła dalej. - Roarke, zatrzymaj się na moment, bo nic nie słyszę. Na chwilę zapanowała cisza. Doszedł ją odgłos kroków z lewej strony. Biegnie na wyższy poziom. Chce się tam ukryć, pomyślała. Wskoczyła na rampę, trzymając broń gotową do strzału. Usłyszała kroki za sobą. - Powinnam była wiedzieć, że to ty - powiedziała, kiedy mąż przemknął obok niej. Ruszyła za nim. - Biegnie na górę rzuciła. - Cały czas. W końcu wpadnie w pułapkę, a wystarczyłoby, żeby się położył i nikt by go nie znalazł. - Jest przestraszony. Ludzie, kiedy się czegoś boją, uciekają przynajmniej niektórzy. - Zerknął na Eve i ogarnęła go nagła i niezrozumiała radość z tego, że tak biegną ramię przy ramieniu. Nagle zrobiło się cicho. Eve złapała męża za ramię, zmuszając go, by stanął. Wstrzymała oddech i natężyła słuch. - Co to jest? - zapytała szeptem? - Co to za dźwięk, do cholery? - Śpiew. 163

J.D. ROBB

Serce podskoczyło jej do gardła. - Jezu Chryste. - Rzuciła się do szaleńczego biegu, ale w tej chwili powietrze rozdarł okrzyk przerażenia. Wydawał się trwać wiecznie, wysoki, nieludzki, straszny. Potem nagle ustał. Wyciąg­ nęła nadajnik nie przestając biec. - Potrzebne wsparcie. Potrzebne wsparcie w garażu podziemnym przy Czterdziestej Dziewiątej i Drugiej. Porucznik Eve Dallas w pościgu za... o Boże, niech to diabli! - Komisariat do porucznik Dallas, proszę powtórzyć. Nie chciała przyglądać się ciału leżącemu w kałuży krwi na cementowej posadzce. Jedno spojrzenie na wybałuszone przera­ żeniem oczy i nóż z rzeźbionym trzonkiem tkwiący w sercu wystarczyło, by stwierdzić zgon. Wineburg pobiegł w złym kierunku. - Potrzebuję ekipę, natychmiast. Mam tu zabójstwo. Przestępca lub przestępcy prawdopodobnie nadal znajdują się w pobliżu. Proszę przysłać radiowozy do zablokowania terenu. Przyślijcie też torbę z narzędziami i moją asystentkę. - Zgłoszenie przyjęte. Radiowozy sąjuż w drodze. Wyłączamy się. - Muszę się rozejrzeć - powiedziała do Roarke'a. - Rozumiem. - Zostań przy ciele. Spojrzał na Wineburga i poczuł cień litości. - On się już nigdzie nie wybiera. - Musisz tu zostać - powtórzyła. - Gdyby tędy wracali, nie zgrywaj bohatera. Skinął głową. - Ty też nie. Rzuciła ostatnie spojrzenie na ciało. - Cholera - warknęła przygnębionym głosem. - Gdybym moc­ niej go trzymała. Ruszyła wolno, obserwując samochody i przeszukując zakamarki. 164

CZARNA CEREMONIA

vJ uż wcześniej widział Eve przy pracy. Podziwiał jej efektywne i skoncentrowane ruchy. Często też zastanawiał się nad jej rutyną i jak jej się udaje pohamować emocje podczas oględzin zwłok. Nigdy jej o to nie pytał i chyba raczej tego nie uczyni. Patrzył, jak wydaje rozkazy Peabody, jak wbija palec w pierś jakiegoś policjanta, zielonodzioba, który coś spaprał. Każe mu odejść, bo chłopak mdleje na widok trupa. Niektórzy z nich nigdy nie nauczą się znosić widoku krwi i zapachu ciała, które rozluźnia się po śmierci. Światła reflektorów bezlitośnie oblewały miejsce mordu. Rana w sercu krwawiła obficie. Gdyby Eve ubrała się na pogrzeb w elegancki kostium, teraz z pewnością by tego żałowała. Zdzierając pończochy, klęczała obok zmarłego, próbując usunąć nóż z jego piersi. Zapieczętowała go i oddała do analizy, ale Roarke już wcześniej zdążył się mu przyjrzeć. Miał ciemnobrązowy, prawdopodobnie rogowy trzonek. Bardzo przypominał nóż użyty w poprzednim morderstwie. Athame. Narzędzie rytualne. - Kiepska sprawa. Roarke chrząknął potakująco do zbliżającego się Feeneya. Policjant jakoś niewyraźnie wyglądał. Eve miała rację, że się o niego martwi. - Wiesz coś na ten temat? Nie powiedzieli mi nic więcej oprócz tego, że Dallas rozmawiała z nim na zewnątrz. Uciekł i skończył martwy. - Tak mniej więcej było. Facet był czymś zdenerwowany, najwyraźniej nie bez powodu. - Roarke odsunął się od ciała. Mam nadzieję, że przyjmiesz ofertę Eve i wyjedziesz do Meksyku. - Porozmawiam o tym z żoną. Dziękuję. - Wzruszył ramiona­ mi. - Wygląda na to, że mnie tu nie potrzebują. Wracam do domu. - Ale stał w miejscu jeszcze kilka minut. W jego oczach za zmęczeniem czaiła się policyjna podejrzliwość. - Ciekawe. Ciągle kogoś zarzynają. Truposzczak pod twoim domem też zaliczył takim dziwnym nożem, prawda? 165

J.D. ROBB

- Tamten miał czarną rękojeść. Chyba z jakiegoś metalu. - Tak, no cóż... - Pohuśtał się na obcasach. - Lepiej już pójdę. Ruszył w stronę Eve, uważając, by nie pobrudzić odświętnych butów. Spojrzała w górę, wycierając umazane krwią ręce w ręcznik. Popatrzyła za nim, jak odchodzi. Wstała. - Zapakujcie to - rozkazała i podeszła do męża. - Jadę do biura napisać raport, póki mam wszystko świeżo w pamięci. - W porządku. - Wziął ją za rękę. - Nie. Ty powinieneś wracać do domu. Pojadę z kimś z ze­ społu. - Zawiozę cię. - Peabody... - Peabody zabierze się z kimś innym. - Wiedział, że żona potrzebuje kilku minut odprężenia. Nacisnął przycisk na nadgarstku, by dać znać swojemu kierowcy. - Będę się głupio czuła, podjeżdżając pod centralę limuzynąwymamrotała. - Naprawdę? Ja nie. - Wyprowadził ją z garażu do drzwi domu pogrzebowego. Limuzyna podpłynęła pod krawężnik. - Złapiesz oddech - zasugerował, kiedy usiadła obok niego - a ja napiję się kieliszek brandy. - Sięgnął po kryształową karafkę, a dla Eve zaprogramował kawę. - No cóż, skoro tu jesteśmy, możesz mi powiedzieć, co wiesz o Wineburgu. - To jeden z tych irytujących i rozpieszczonych bogaczy. Odebrała kawę podaną w filiżance z delikatnej chińskiej porcelany. Obrzuciła długim i chłodnym spojrzeniem męża, kieliszek brandy w jego dłoni i pluszowe wnętrze limuzyny. - Ty też jesteś bogaty. - Tak - potwierdził z uśmiechem. - Ale czy rozpieszczony? Z pewnością nie. - Nie przestawał się uśmiechać. - Dlatego też nie jestem irytujący. 166

CZARNA CEREMONIA

- Tak sądzisz? - Kawa przyspieszyła krążenie. - A więc był bankierem. Zarządzał Wineburg Financial. - Raczej wątpliwe. Jego ojciec nadal dobrze się trzyma. Wineburg młodszy to płotka, sługus. Typ, któremu się daje pracochłonne zajęcia, nic nie znaczące tytuły i ogromne biuro. Taki bogaty pozorant z cotygodniowymi wizytami u kosmetyczki. - W porządku, nie lubiłeś go. - Przede wszystkim go nie znałem. - Upił brandy. - Nie prowadzę z Wineburgami żadnych interesów. Na początku mojej... kariery potrzebowałem wsparcia dla kilku projektów. Oczywiście legalnych - dodał, widząc podejrzliwe spojrzenie żony. - Nie wpuścili mnie nawet za próg. Nie pasowałem do poziomu ich klienteli. Poszedłem gdzie indziej, dostałem kredyt i zarobiłem kupę szmalu. Wineburgowie się wściekli. - A więc jest to instytucja konserwatywna, o ustalonej reputacji, prowadzona przez rodzinę. - Dokładnie. - Gdyby się okazało, że syn głównego właściciela należy do sekty satanistycznej, firmie by się to nie spodobało. - Cały zarząd dostałby zawału. Wywaliliby Wineburga na zbity tyłek, nie patrząc na to, że należy do rodziny. - Nie wyglądał na osobę, która chciałaby tak ryzykować, ale nigdy nic nie wiadomo. Mówił coś o seksie. Może był jednym z tych, którzy zgwałcili Alice. Przyszedł na pogrzeb, bo albo czuł się winny, albo przygnała go ciekawość. Jedno jest pewne, był przestraszony. On coś wiedział, Roarke. Był świadkiem morder­ stwa. Jestem pewna. Gdybym go dopadła, wyciągnęłabym to z niego. Złamałabym go w dziesięć minut. - Najwyraźniej nie tylko ty tak sądziłaś. - Tam był ktoś jeszcze. Obserwował Wineburga i pogrzeb. - Albo ciebie - zakończył Roarke. - To bardziej prawdo­ podobne. - Mam nadzieję, że dalej mnie obserwują bo zamierzam już 167

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

niedługo odwrócić się i odgryźć im gardła. - Limuzyna podjechała pod centralę. Eve wysiadła z samochodu nieco speszona. Miała nadzieję, że w pobliżu nie kręci się żaden kolega. Śmialiby się z niej tygodniami. - Zobaczymy się w domu za kilka godzin. - Zaczekam tutaj. - Nie bądź śmieszny. Jedź do domu. Roarke po prostu oparł się o siedzenie i nakazał komputerowi wyświetlić ostatnie notowania giełdowe. - Zaczekam - powtórzył i nalał sobie następną brandy. - Uparty osioł - mruknęła i skrzywiła się, słysząc, że ktoś j ą woła. - Hej, Dallas, idziesz do pracy razem z bracią robotniczą? - Możesz mnie ugryźć, Carter- mruknęła i szybka wpadła w drzwi wejściowe, aby radosny śmiech policjantów nie zmusił jej do rozbicia kilku twarzy.

W róciła po godzinie, zmęczona i tryskająca gniewem. - Carter rozgłosił po całej centrali, że mój książę oczekuje na mnie w karecie. Co za idiota. Nie wiem, czy walnąć jego, czy ciebie. - Jego - poradził Roarke i objął ją ramieniem. Skończył już pracę i oglądał właśnie stary film na wideo. Eve wyczuła aromat drogiego tytoniu. Chciałaby powiedzieć, że ją to irytuje, ale zapach działał uspokajająco, tak jak ramię męża i czarno-biały film. - Co to? - Bogart i Bacall. Ich pierwszy wspólny film. Bacall miała wtedy dziewiętnaście lat, jak sądzę. - Fajny - powiedziała wyciągając przed siebie nogi. - To dobry film. Musimy go kiedyś obejrzeć w całości. Jest pani spięta, pani porucznik. - Może masz rację. - Trzeba coś na to zaradzić. - Pochylił się i nalał do kieliszka jasny płyn. - Wypij.

- Co to jest? - Tylko wino. Pociągnęła podejrzliwie nosem, z nadzieją, że mąż nie dosypał niczego do alkoholu. - Chcę jeszcze trochę popracować po przyjeździe do domu. Muszę mieć wolną głowę. - Od czasu do czasu należy się wyłączyć. Rozluźnij się. Będziesz miała wolną głowę jutro rano. Racja. Zebrała tyle informacji, że wszystko jej się mieszało. Cztery trupy, a śledztwo stoi w miejscu. Może jeśli przez kilka godzin zajmie się czymś innym, zobaczy wszystko jaśniej. - Ktokolwiek zabił Wineburga, zrobił to szybko i profesjonalnie. Zaoszczędził sobie rozlewu krwi i bałaganu, uderzając w serce. Nie tak jak w przypadku Lobara. - Uhu. - Roarke zaczął masować jej kark. - Razem biegliśmy za Wineburgiem. Byliśmy tuż za nim. Ten, kto go zabił, zrobił to naprawdę szybko. No cóż, nie ma Wineburga, ale są inni. Muszę zdobyć listę członków kościoła Seliny. - Upiła łyk wina. - O czym rozmawiałeś z Feeneyem? - O Meksyku. Przestań się martwić. - Dobrze, już dobrze. - Oparła głowę o fotel i zamknęła oczy na, jak się jej wydawało, kilka sekund. Ale kiedy je znowu otworzyła przejeżdżali przez bramę domu. - Zasnęłam? - Na jakieś pięć minut. - To przez wino, prawda? » > - Oczywiście. Następny punkt programu to gorąca kąpiel. - Wykluczone, bo... - Zamilkła i zastanowiła się. - W zasadzie brzmi zachęcająco. Dziesięć minut później, kiedy woda zbierała się w wannie, Eve nie miała już żadnych wątpliwości, że kąpiel była doskonałym pomysłem. Zdziwiła się, widząc, że Roarke także się rozbiera. - Dla kogo ta kąpiel, dla mnie czy dla ciebie? - Dla nas. - Pospieszył ją klepnięciem w pośladek.

168

169

J.D. ROBB

- Wspaniale. W takim razie pozwolę ci opowiedzieć, jak się ratuje życie pięknej kobiecie. - Hm. - Wszedł do spienionej wody. - Nie możesz mnie winić za czyny, które popełniłem w poprzednim wcieleniu. - Podał jej następny kieliszek wina. - Zgadzasz się? - No nie wiem. Niektóre religie mówią o złej karmie, którą należy odpokutować. - Wzięła kieliszek i zanurzyła się w kąpieli z westchnieniem ulgi. - Sądzisz, że byliście kochankami? Milcząc, gładził nogę żony. - Jeśli wtedy wyglądała tak jak teraz, to mam nadzieję, że byliśmy. Skrzywiła się z kpiącym uśmiechem. - Tak, założę się, że poleciałbyś na tę egzotyczną piękność. Wzruszywszy ramionami, bawiła się kieliszkiem. - Wiele osób twierdzi, że żeniąc się ze mną bardzo obniżyłeś loty. - Wiele osób? Wypiła do końca wino. - Jasne. Dostaję dreszczy, kiedy mamy się spotkać z tymi twoimi bogatymi partnerami w interesach. Nie winię ich za to, że się dziwią, co cię opętało. Nie mam ani dorodnych kształtów, ani egzotycznej urody. - Nie. Za to jesteś szczupła, zwinna i silna. Poczuła się skrępowana tym wyznaniem. - Dziwi mnie, że się przejmujesz zdaniem moich znajomych o tobie lub o mnie. - Nie przejmuję się. Tak tylko o tym wspomniałam. Wino rozwiązało mi język - powiedziała, żałując, że zaczęła ten temat. - Irytujesz mnie, Eve. - Jego głos zabrzmiał złowieszczo chłodno, jak ostrzeżenie. - Krytykujesz mój gust, - Zapomnij o tym. - Zanurzyła się w wodzie, ale zaraz podskoczyła, czując jego dłonie na biodrach. - Hej, co robisz? Chcesz mnie utopić? - Strzepnęła wodę z twarzy i zobaczyła, że Roarke naprawdę jest zły. - Słuchaj...

770

CZARNA CEREMONIA

- Nie, to ty słuchaj. Albo lepiej... - Wbił się w jej usta z pożądaniem. - Trochę wcześniej, niż zamierzałem, przejdziemy do trzeciego punktu programu. - Pozwolił jej złapać powietrze. I udowodnię ci, dlaczego jesteśmy na tym samym poziomie, pani porucznik. Nie popełniam błędów. Rzuciła mu gniewne spojrzenie. - Twoje aroganckie zachowanie na mnie nie działa. Już ci mówiłam, że to przez wino. - Nie będziesz mogła zwalić na wino tego, co z tobą zrobię zapowiedział, kładąc dłonie na wewnętrznej stronie jej ud. - Nie będziesz mówiła o winie, kiedy doprowadzę cię do szaleństwa. - Nie uda ci się. - Ale w tej chwili przeszył ją spazm. - Nie mogę oddychać, kiedy tak robisz. - Więc nie oddychaj. - Uniósł ją, tak że jej piersi znalazły się nad wodą. Zanurzył się i złapał zębami jej wargi sromowe. Wezmę cię, a ty mi na to pozwolisz. - Nie chcę być wzięta, jeśli sama nie będę mogła wziąć. Czuła ogarniającą ją słabość. - Nie tym razem. - Zadziwiał ją nagłym pożądaniem. Chciał, żeby była uległa i otwarta. - Jak ty to robisz? - zapytała słabym głosem. Miał ochotę się roześmiać, ale pragnienie, by ją posiąść, mu nie pozwoliło. Wstał bez słowa i podniósł ją z wanny. - Chcę cię w łóżku - powiedział. - Chcę, żebyś była mokra w środku i na zewnątrz. Chcę, żebyś drżała pod moim doty­ kiem. - Położył ją i przywarł ustami do jej szyi. - I chcę cię smakować. Czuła się, jakby była pijana i nie mogła się kontrolować. A on się spieszył, wygłodniały. Nie podążała za nim równie szybko. Nagle jej ciało zesztywniało i z głośnym krzykiem osiągnęła gwałtowny orgazm. Wziął to, co chciał. Wszystko. Kiedy pragnienie, by znaleźć się w jej wnętrzu, stało się nie do 171

J.D. ROBB

zniesienia, rozsunął jej nogi i wbił się w nią jednym brutalnym ruchem. Całując piersi, czuł dzikie bicie jej serca. Znowu zaczynała dochodzić do orgazmu, owijając się wokół niego jak rozgrzane żelazo. Odsunął się. - Spójrz na mnie. - Wygiął jej plecy, patrząc, jak drga jej ciało, a biodra poruszają się rytmicznie. - Spójrz na mnie, Eve. Przesunął dłonie po jej ciele, pieszcząc każdy jego centymetr. Wchodząc w nią powoli, oddychał urywanie. Tracił nad sobą kontrolę. Otworzyła oczy, zamglone i ciężkie od podniecenia, ale jednak patrzyła na niego. - Ty jesteś tąjedyną- powiedział i objął jąmocno - Tylko ty. Pocałował ją. W końcu zasnął pierwszy. Eve leżała w ciemności, przy­ słuchując się oddechowi męża, grzejąc swoje ciało jego ciepłem. Pogładziła go po włosach. - Kocham cię - wymamrotała. - Tak bardzo cię kocham, że to aż idiotyczne. Z westchnieniem zsunęła się niżej, zamknęła oczy i zmusiła umysł do wyciszenia. Roarke uśmiechnął się w ciemności. Nigdy nie zasypiał pierwszy.

12

W swoim biurze wysoko nad miastem Roarke kończył ostatnie poranne zebranie. Wcześniej planował, że pojedzie do Rotterdamu, żeby osobiście podpisać umowę zamykającą nego­ cjacje z tamtejszą firmą, jednak zmienił zdanie i postanowił uczynić to holograficznie. Nie chciał oddalać się od domu. Od Eve. Siedział przy długim lśniącym stole konferencyjnym, a jego holograficzny sobowtór przy podobnym stole, tyle że za oceanem. Asystentka podawała mu dokumenty do zaakceptowania i pod­ pisania. Obok czekał tłumacz, gotowy przyjść z pomocą gdyby komputer nie dał sobie rady z przekładem. Resztę miejsc zajmowali członkowie zarządu ScanAir, a raczej ich odbicia. Ostatni rok był dla Roarke'a pomyślny, inaczej niż dla ScanAir, któremu nie wiodło się już od kilku lat. Wykupując firmę, Roarke wyrządzał im przysługę. Po kamiennych minach holograficznych postaci nie widać było jednak zadowolenia. Przedsiębiorstwo potrzebowało cięć w budżecie, a to oznaczało, że zmniejszą się uposażenia i dojdzie do zwolnień. Roarke już wybrał kilku pracowników chętnych do wyjazdu do Rotterdamu, by zaprowadzić tam porządek. Słuchając tłumaczonego przez komputer kontraktu, przyglądał się kontrahentom. Od czasu do czasu zwracał się do tłumacza z prośbą o wyjaśnienie subtelności składni. 173

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Znał na pamięć każde zdanie, każdą frazę umowy. Nie zamierzał zapłacić tyle, na ile liczyli. Z drugiej strony zarząd żywił nadzieję, że nie wyśledzi delikatnych - i dobrze ukrywanych - finansowych kłopotów. Nie dziwiło go ich postępowanie. Na ich miejscu działałby tak samo. Jednak miał zasadę zawsze wszystko dokładnie sprawdzać i dzięki temu nie dopuszczał do żadnej niejasności. Złożył podpis na każdej kopii, po czym podał kontrakt asystentce. Ta zapieczętowała dokumenty i umieściła w laserowym faksie. W kilka sekund znalazły się za oceanem i zostały podpisane przez drugą stronę. - Gratuluję emerytury, panie Vanderlay- uprzejmie zwrócił się do kontrahenta Roarke, kiedy odebrał odesłane i podpisane dokumenty. - Mam nadzieję, że zrobi pan z niej dobry użytek. W odpowiedzi otrzymał suche skinienie głowy i krótkie orzeczenie, po czym hologram znikł. Rozluźnił się, choć nadal odczuwał zdziwienie. - Zauważyłaś, Caro, że ludzie nie zawsze odpłacają się wdzięcznością za to, że daje im się pieniądze? Asystentka, zadbana kobieta o włosach w szokującym odcieniu bieli, wstała, zabierając ze sobą kontrakt wraz z zarejestrowanym na dysku przebiegiem transakcji, by go odłożyć do akt. Miała piękne nogi. - Będą jeszcze mniej wdzięczni, kiedy pod pana zarządem ScanAir stanie się dochodowe. Myślę, że nastąpi to w ciągu roku powiedziała. - Po dziesięciu miesiącach- sprostował i odwrócił się do tłumacza. - Dziękuję, Petrov. Twoja pomoc była nieoceniona jak zawsze. - Cała przyjemność po mojej stronie, sir. - Był to android stworzony przez należącą do Roarke'a firmę inżynieryjną. Szczupły i ubrany w dobrze skrojony czarny garnitur, miał w miarę atrakcyjną twarz i wyglądał na mężczyznę w średnim wieku, co skłaniało do zaufania.

- Caro, następne spotkanie dopiero za godzinę. Muszę się zająć prywatną sprawą. - O pierwszej jest pan umówiony na lunch z przewodniczącym departamentu Sky Ways w sprawie przejęcia ScanAir. - Tutaj czy w mieście? - Tutaj, sir. Sam pan zatwierdził menu w zeszłym tygodniu. Uśmiechnęła się. - Przewidując pomyślne zakończenie negocjacji. - Tak, pamiętam. Zjawię się. - Przeszedł bocznymi drzwiami do swojego gabinetu. Zanim usiadł za biurkiem, włączył system zamków. Nie było to konieczne, bo Caro nigdy nie wchodziła bez zapowiedzenia, jednak wolał zachować ostrożność. Nikt nie powinien wiedzieć, co będzie tu teraz robił. Bezpiecznej byłoby w domu, ale brakowało mu czasu, żeby tam pojechać. Włączył urządzenie blokujące systemy namierzające Straży Informatycznej. Prawo krzywiło się na hackerów i nakładało na nich spore kary. - Komputer, dane na temat członków kościoła szatana, Nowy Jork, pod przewodnictwem Seliny Cross.

174

175

Przetwarzanie... Dane są chronione ustawą o danych osobowych. Polecenie odrzucone. Uśmiechnął się. Lubił wyzwania. - Och, myślę, że potrafię cię przekonać. Zadowolony zdjął marynarkę, podciągnął rękawy i zabrał się do pracy.

W centrum miasta Eve przechadzała się po gustownie urządzonym, stonowanym kolorystycznie gabinecie doktor Miry. Nigdy nie czuła się tu całkowicie zrelaksowana, ale szanowała

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

opinie terapeutki. Niedawno nawet zaufała jej w sprawach osobistych, oczywiście w stopniu, w jakim było to możliwe. Jednak dalej czuła się tu nieswojo. Mira wiedziała o niej więcej niż ktokolwiek. Chyba nawet więcej, niż sama Eve wiedziała o sobie. Rozmowa z kimś, kto zna ją na wylot, nie wpływała na nią uspokajająco. Ale nie przyszła tu ze swoimi prywatnymi problemami. Przyszła

się niespokojnie na krześle. Ilekroć znajdowała się w tym pokoju, odnosiła wrażenie, że musi odsłonić duszę. - Chodzi o śledztwo, które prowadzę. Nie jestem w stanie podać ci wielu szczegółów, bo sprawa jest utajniona. - Rozumiem. - Mira zaprogramowała herbatę. - Powiedz tyle, ile możesz. - Interesuje mnie młoda kobieta, około osiemnastki, bardzo inteligentna, a także bardzo urocza. - To wiek poszukiwań. - Podała Eve parującą herbatę w chiń­ skiej porcelanie. - Pewnie tak. Ta dziewczyna ma rodzinę. Bliską, choć ojciec pozostaje z boku. Reszta rodziny jest dość rozległa: dziadkowie, kuzynowie, coś w tym stylu. Ona nie była, nie jest - poprawiła się - sama. Mira skinęła. Eve była sama, pomyślała. - Dziewczyna zainteresowała się starodawnymi religiami i kul­ turami, nawet je studiowała. W zeszłym roku na poważnie zajęła się okultyzmem. - Hm. To także raczej typowe. Młodzi często testują różne religie i wiary po to, by utrwalić i scementować własną. Okultyzm, ze swoją tajemniczością i możliwościami, jest bardzo atrakcyjny. - Zajęła się satanizmem. - Jako obserwator? Eve zmarszczyła czoło. Oczekiwała, że Mira okaże zaskoczenie lub brak akceptacji. Jednak pani doktor spokojnie sączyła herbatę, a z jej ust nie znikał łagodny uśmiech. - Jeśli chodzi ci o to, czy się w to bawiła, to uważam, że poszła głębiej. - Przeszła inicjację? - Nie wiem, czym można tak to określić. - Wprawdzie każda sekta ma inne zwyczaje, ale ostatecznie tak bardzo się od siebie nie różnią. Przeważnie na inicjację składa się okres oczekiwania, następnie odbywa się przyjęcie ślubów,

w sprawie morderstwa. Otworzyły się drzwi i stanęła w nich Mira. Uśmiechała się ciepło. Zawsze wygląda tak... doskonale, pomyślała Eve. Zadbana, uczesana, pewna siebie. Dzisiaj zamiast tradycyjnego kostiumu pani psycholog miała na sobie wąską pomarańczową sukienkę sięgaj ącą kolan, a na niej zapinany na jeden guzik płaszczyk tej samej długości co sukienka. Na nogach lśniły o cień ciemniejsze pantofle na cieniutkich obcasach, na których widok Eve natychmiast zadała sobie pytanie, jak to możliwe, że Mira potrafi się w nich poruszać. Na przywitanie objęła rękę Eve obydwiema dłońmi. - Dobrze cię widzieć w wojowniczym nastroju, Eve. Nie masz już kłopotów z kolanem? - Och. - Zmarszczyła czoło i spojrzała w dół, przypominając sobie o niedawnej kontuzji, która jej dokuczała przy ostatnim śledztwie. - Nie. Lekarze zrobili dobrą robotę. Już o nim zapom­ niałam. - To uboczne skutki twojej pracy. - Usiadła. - Uważam, że trochę to przypomina poród. - Co proszę? - Mówię o zdolności zapominania bólu, przez co możliwe jest powtórzenie sytuacji, o której wiemy, że może przynieść cierpienie. Zawsze twierdziłam, że kobiety mają predyspozycje do pracy jako policjantki lub lekarki, ponieważ posiadają wrodzoną odporność na stres. Usiądź. Zrobię ci herbatę, a ty mi powiesz, w czym mogę ci pomóc. - Dziękuję, że upchnęłaś mnie w grafiku. - Usiadła, ale kręciła 776

177

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

umieszczenie znaku na ciele, zwykle na genitaliach lub tuż obok nich. Do inicjacji dochodzi w czasie specjalnej ceremonii. Wy­ znawcy zbierają się wokół ołtarza, na którym najczęściej jest ktoś z członków, raczej kobieta. Wzywa się księcia piekieł, a inicjowany klęczy. Używana symbolika to: płomień, dym, dźwięk dzwonków, prochy ludzkie, najlepiej dziecka. Daje się im do picia wodę lub wino zmieszane z uryną, po czym najwyższy kapłan lub kapłanka naznaczają inicjowanego ceremonialnym nożem.

i jak większość pogańskich religii tępi chrześcijaństwo. Dlaczego przetrwał, a w niektórych kręgach nawet dobrze prosperuje, trudno powiedzieć. Jest naznaczony zaklęciami, grzechem i seksem. Satanistyczne ceremonie są tajemnicze i wyrafinowane. Zapewne dziewczyna zrobiła pierwszy krok z czystej ciekawości, a ponieważ pochodziła z kochającej się rodziny, zapragnęła odmiany. Zbun­ towała się.

- Athame. - Tak. - Uśmiechnęła się, jakby miała do czynienia z pojętnym uczniem.- Następnie, choć to zabronione, zostaje złożona ofiara z młodego kozła. Czasami jego krew mieszana jest z winem i podawana do wypicia. Potem jest czas na grupowe uprawianie seksu. Ołtarza mogą użyć wszyscy, a przynajmniej wielu. Jest to uważane za obowiązek, jak również za przyjemność. - Jakbyś tam była. - Nie, ale kiedyś pozwolono mi obserwować ceremonię sabatu. To było całkiem fascynujące przeżycie. - Chyba w to nie wierzysz? - Eve zdumiona, odstawiła na bok filiżankę. - Nie wierzysz w przywoływanie diabła? Mira uniosła wypielęgnowaną brew. - Wierzę w dobro i zło, Eve. Zarówno w moim zawodzie, jak i w twoim widzimy tak wiele ich przykładów, że nie wolno nam ich ignorować. - Ale czczenie diabła? - Ci, którzy postanawiają oprzeć swoje życie - a może lepiej powiedzieć dusze - na tej wierze, robią to zazwyczaj ze względu • na płynącą z jej zasad wolność i celebrację egoizmu. Jednych pociąga przyrzeczenie władzy. Jeszcze innych seks. To był tylko seks. Tak mówił Wineburg, zanim zginął, przy­ pomniała sobie Eve. - Twoja dziewczyna, Eve, została wciągnięta do sekty praw­ dopodobnie przez intelekt. Satanizm posiada wiekową tradycję 178

- Ceremonia, którą mi opisałaś, bardzo przypominała tę, o której mówiła ta dziewczyna. Ale to były początki, a w końcu okazało się, że została wykorzystana seksualnie. Była dziewicą i jak sądzę odurzyli ją narkotykami. - Rozumiem. Są sekty, które rezygnują z ustalonych zasad. Niektóre są bardzo niebezpieczne. - Doszło do tego, że miała zaniki pamięci, nie wiedziała, co się z nią dzieje, i stała się niemal służalczo oddana dwóm członkom sekty. Odsunęła się od rodziny i przerwała studia. Trwało to do chwili, gdy przypadkowo była świadkiem rytualnego morderstwa popełnionego na dziecku. - Ofiary z ludzi to pradawna praktyka. Oczywiście straszliwa. Mira upiła herbatę. - Jeśli w grę wchodziły narkotyki, możliwe, że się uzależniła i ci ludzi nią manipulowali. To by tłumaczyło zaniki pamięci. Jak rozumiem, morderstwo ją zaszokowało i zmu­ siło do oderwania się od kultu i jego rytuałów. - Była przerażona. Nie zwróciła się do rodziny, nie zgłosiła zabójstwa na policję. Uciekła cfo czarownicy. - Białej czarownicy? Wiccanki? Eve zacisnęła usta. - Zrobiła to, co jak sądzę, wymaga jej religia. Zaczęła palić białe świece zamiast czarnych. Przeżywała horror i twierdziła, że jeden z satanistów potrafi zmienić się w kruka. - Zmiana kształtów- rzuciła z zastanowieniem terapeutka. Wstała i zaprogramowała następną herbatę. - Interesujące. - Bała się, że ją zabiją i uważała, że zabili kogoś jej bliskiego, 179

J.D. ROBB

chociaż jak na razie oficjalnie mówi się, że śmierć tej osoby nastąpiła z przyczyn naturalnych. Nie mam wątpliwości, że była torturowana psychicznie. Znalazłam dowody na to, że wykorzys­ tywano jej strach i zagubienie. Sądzę, że niektóre wywodziły się z jej poczucia winy i wstydu. - Może masz rację. Emocje wpływają na umysł. - Ale jak dalece? - zapytała Eve. - Do tego stopnia, że widziła rzeczy, które nie istnieją? Że uciekła przed czymś niewidocznym wprost pod koła nadjeżdżającego samochodu? Mira znowu usiadła. - A więc ona nie żyje. Przykro mi. Jesteś pewna, że uciekała przed iluzją? - Na miejscu wypadku znajdowała się funkcjonariuszka policji. Nikogo nie widziała. Oprócz- dodała Eve, krzywiąc u s t a czarnego kota. - Znany symbol. Wystarczył, by dziewczyna się załamała. Nawet jeśli kot został tam specjalnie podrzucony, nie będzie ci łatwo udowodnić zabójstwa. - Eksperymentowali z jej umysłem, narkotyzowali ją, praw­ dopodobnie hipnotyzowali. Zamęczali sztuczkami i wiadomościami nadawanymi przez wideofon. Do diabła, niech mi ktoś powie, że to nie było morderstwo. I ja to udowodnię. - Biorąc pod uwagę fakt, że obracasz się w sferze religii, a zwłaszcza religii, której istnienie nie jest przez społeczeństwo akceptowane, będziesz miała kłopoty ze skierowaniem sprawy do sądu. - Nie uciekam przed trudnościami. Za tym kultem kryją się źli ludzie. Podejrzewam, że w ostatnich dwóch tygodniach zabili już cztery osoby. - Cztery - zdziwiła się psychoterapeutka. - A ciało znalezione pod twoim domem? Szczegóły podawane przez media są bardzo skąpe. Czy to ma jakiś związek? - Tak. Zginął świeży adept sekty satanistycznej, któremu 180

CZARNA CEREMONIA

poderżnięto gardło athame. Nóż był wbity w jego jądra razem z kartką potępiającą satanizm. Chłopak był przywiązany do odwróconego pentagramu. - Okaleczenie i morderstwo. - Mira zacisnęła usta. - Nie pasuje to do wiccanów. Przemoc jest sprzeczna z ich zasadami. - Ludzie nieustannie robią rzeczy sprzeczne z własnymi zasadami - niecierpliwie odparła Eve. - Jednak w tym wypadku podejrzewam kogoś z satanistów. Zeszłej nocy zginął następny mężczyzna. Także został ugodzony athame. Nie podaliśmy jeszcze wiadomości o zabójstwie do porannej prasy, ale znajdzie się w gazetach za kilka godzin. Byłam tam, ścigałam go i nie zdążyłam. - Został zabity bez rytualnej ceremonii? A w pobliżu znajdowała się policja? - Mira potrząsnęła głową. - Desperacki lub arogancki ruch. Jeśli morderstwo popełnili ci sami ludzie, wskazuje to na ich rosnącą pewność siebie. - A może na upodobanie do przelewania krwi. To mi zakrawa na uzależnienie. Chcę znać ludzi, którzy przewodzą takim kultom. Interesuje mnie kobieta z długą kartoteką, oskarżana o nielegalny seks i handel narkotykami. Jest biseksualna. Prowadzi prywatny klub i nie narzeka na brak pieniędzy. Jej partner to postawny mężczyzna, który jej usługuje. Lubi się pokazywać - dodała Eve, przypominając sobie sztuczkę z ogniem. - Twierdzi, że umie odczytywać przyszłość. Jest nerwowa i ma zmienne nastroje. - Przypuszczalnie jej podstawową słabością jest duma. Jeśli ma silną pozycję, zapewne z trudem przyjmuje brak szacunku. Czy umie czytać w myślach? - Pytasz poważnie? - Eve. - Mira westchnęła lekko. - Tego rodzaju zdolności są faktem naukowym. - Tak, tak. - Machnęła ręką. - Instytut Kańskiego. Mam całą dokumentację o pewnej wróżce białej magii, która się tam szkoliła. Podobno jest czysta. - A ty nie zgadzasz się z instytutem? 181

J.D. ROBB

- Kryształowe kule i czytanie z ręki? Jesteś przecież na­ ukowcem. - To prawda i jako naukowiec przyznaję, że nauka zmienia się, im więcej dowiadujemy się o wszechświecie i jego mieszkań­ cach. Wielu poważanych naukowców wierzy w to, że rodzimy się z szóstym zmysłem. Niektórzy ludzie go rozwijają, inni blokują, jednak większość ma go w jakimś procencie. Mówię o instynkcie, przeczuciach, intuicji. Sama się na niej opierasz w swojej pracy. - Opieram się na dowodach i faktach. - Eve, posiadasz przeczucia. Potrafisz doskonale wykorzystać swoją intuicję. Podobnie Roarke. - Uśmiechnęła się, widząc zdumienie w oczach policjantki. - Człowiek nie dochodzi tak wysoko w tak młodym wieku bez pomocy instynktu, który mu podpowiada, kiedy i jaki ruch należy wykonać. Magia, jeśli wolisz użyć bardziej romantycznej nazwy, istnieje. - Twierdzisz, że wierzysz w czytanie w myślach i rzucanie uroków? - Mogę się domyślić, co dzieje się teraz w twojej głowie. Zachichotała Mira. - Myślisz, że mój wywód to stek bzdur. Eve nie potrafiła powstrzymać uśmiechu. - Coś w tym rodzaju. - Pozwól, że coś ci powiem, ponieważ przypuszczam, że po to między innymi do mnie przyszłaś. Magia, czarna i biała, istnieje tak długo, jak długo istnieją ludzie. Magia daje władzę. A tam, gdzie jest władza, są zyski, ale też oszustwa i zbrodnie. To także leży w naturze człowieka. Nie możemy za pomocą nauki lub techniki zniszczyć zła bez unicestwienia dobra. Władza wymaga oprawy, tak jak wiara, dlatego też mamy ceremonie i rytuały. Potrzebujemy różnych struktur, które dają nam poczucie bez­ pieczeństwa i przynależności, a także, i owszem, potrzebujemy pewnej dozy tajemniczości. - Pani doktor, nie przeszkadzają mi ani ceremonie, ani rytuały, dopóki nie jest łamane prawo. 182

CZARNA CEREMONIA

- Zgadzam się. Z tym że prawo też jest ulotne. Zmienia się i adaptuje. - Morderstwo zawsze jest morderstwem. Czymkolwiek zostanie dokonane, kamieniem czy laserowym miotaczem. - Oczy Eve pociemniały i zapłonęły. - Lub za pomocą dymu i luster. Znajdę przestępcę i żadna magia świata mnie nie powstrzyma. - Nie. - Mira poczuła w żołądku ciche ćmienie strachu. - Nic cię nie powstrzyma, Eve, to prawda. Nie jesteś pozbawiona mocy. - Rozłożyła ręce. - Mogę zebrać dla ciebie więcej wiadomo­ ści na temat satanizmu i wierzeń Wicca, jeśli ci to pomoże. - Chcę wiedzieć, z czym mam do czynienia. Będę wdzięczna. Możesz mi przygotować opis typowego członka tych kultów? - Nie istnieje typowy członek, tak jak nie istnieje typowy katolik czy buddysta, ale postaram się spisać główne cechy osoby, którą pociąga okultyzm. Czy ta kobieta, wiccanka, też jest podejrzana? - Nie jest główną podejrzaną, chociaż chęć zemsty to silny motyw. Sądzę jednak, że raczej rzuciła na swoich wrogów klątwę. - Sprawdź paznokcie i włosy ofiar, także przyszłych. Mogą mieć ślady niedawnych nacięć. - Tak? Dobrze. - Wstała. - Dziękuję za pomoc. - Jutro dostarczę ci raport. - Wspaniale. - Ruszyła do wyjścia, ale się zatrzymała. Odniosłam wrażenie, że bardzo dużo wiesz na te tematy. Czy studiuje się je na psychiatrii? - Do pewnego stopnia. Ja miałam osobiste powody, żeby bliżej się im przyjrzeć. - Zacisnęła usta. - Moja córka jest wiccanka. Eve otworzyła usta. - Och! - Co, do cholery, powinna teraz powiedzieć. - Cóż, to wszystko wyjaśnia. - Zakłopotana wepchnęła ręce do kieszeni. Gdzieś tutaj? - Nie, mieszka w Nowym Orleanie. Czuje się tam swobodniej. Być może nie jestem do końca obiektywna, Eve, ale sama się przekonasz, że ta wiara jest piękna, bardzo ludzka i szczodra. 183

J.D. ROBB

- Jasne. - Pchnęła drzwi. - Jestem zaproszona na ich spotkanie jutro wieczorem. - Musisz mi potem opowiedzieć o swoich wrażeniach. Jeśli będziesz miała pytania, moja córka z chęcią z tobą porozmawia. - Dam ci znać. - Idąc do windy, odetchnęła głośno. Córka Miry jest czarownicą myślała. To dopiero. W róciła do centrali po Peabody. Chciała z podwładną pojechać do mieszkania Wineburga, zobaczyć, jak żył, zajrzeć do jego osobistych notatek i akt. Przypuszczała, że trzymał gdzieś notes z nazwiskami i adresami. Dochodzeniówka już wcześniej sprawdziła mieszkanie, ale oczywiście jak zwykle niczego nie znaleziono. Miała nadzieję, że jej się powiedzie. Na korytarzu natknęła się na Peabody. - Spotkamy się w moim samochodzie za piętnaście minut. Teraz lecę przesłuchać wiadomości i zadzwonić w kilka miejsc. - Tak jest. Pani porucznik... - Później - rzuciła krótko Eve, mijając pospiesznie Peabody i ignorując jej skrzywioną twarz. - Feeney? - Czekał na nią w jej pokoju. Zdjęła kurtkę i rzuciła na krzesło. - A więc zdecydowałeś się na wyjazd do Meksyku. W sprawie szczegółów musisz zadzwonić do Roarke'a. Powinien teraz być... Zamilkła, bo Feeney wstał, przeszedł przez pokój i zamknął drzwi. Wyraz jego twarzy mówił wszystko. - Okłamałaś mnie. - W głosie mężczyzny słychać było ból i gniew. Jednak jego oczy pozostały chłodne. - Oszukałaś, a ja tak ci ufałem. Sprawdzałaś Franka za moimi plecami. Nie było sensu zaprzeczać i pytać, skąd się dowiedział. - Zaplanowano wewnętrzne śledztwo. Whitney chciał, żebym oczyściła Franka, i zrobiłam to. 184

CZARNA CEREMONIA

- Pocałuj mnie gdzieś. Jakie wewnętrzne śledztwo? Frank był czysty jak łza. - Wiem, Feeney. Ja... - Ale go sprawdzałaś. Dostałaś się do jego danych, i to beze mnie. - Tak miało być. - Gówno prawda. Ja cię szkoliłem. Nadal stałabyś na ulicy, gdyby nie ja. A ty mi wbijasz nóż w plecy? - Zrobił do niej krok z zaciśniętymi pięściami. Nawet chciała, żeby ich użył. - Masz otwarte akta Alice. Podejrzewasz zabójstwo. To była moja chrzestna córka i nie powiedziałaś mi, że być może ktoś ją zabił? Odsunęłaś mnie od dochodzenia, oszukujesz mnie. Patrzysz mi prosto w oczy i łżesz. Eve miała w żołądku kulę lodu. - Tak. - Podejrzewasz, że była narkotyzowana, zgwałcona i zamor­ dowana, i nie włączasz mnie do sprawy? Domyśliła się, że dostał się do zastrzeżonych informacji. Były zakodowane, ale dla niego nie stanowiło to przeszkody. Widocznie miał jakieś przeczucie. Zapewne zastanowiła go śmierć Wineburga. - Nie mogłam - odparła słabo. - Nawet gdybym nie miała takich rozkazów, i tak bym cię odsunęła. Byłeś za blisko związany ze zmarłą. Nie potrafiłbyś być obiektywny. - Co ty do cholery wiesz - wybuchnął i podniósł pięść. Tak, wolałaby, żeby ją uderzył. - Rozkazy? - ciągnął, mierząc ją pogardliwie. - Pieprzone rozkazy. To twój styl, Dallas? To przez nie traktujesz mnie jak jakiegoś pieprzonego nowicjusza? Zrób sobie wolne, Feeney. Pojedź do ładniutkiego domu mojego bogatego mężulka. - Zacisnął usta z kpiną. - To by ci odpowiadało, co? Pozbywasz się mnie, bo jestem w tej sprawie nieużyteczny? - Nie. Na Boga, Feeney... 185

J.D. ROBB

- Chodziłem z tobą na akcje. - Nagle ściszył głos. - Ufałem ci. Nadstawiałem za ciebie karku. Ale z tym już koniec. Jesteś dobra, Dallas, ale zimna. Do diabła z tobą! Nie potrafiła wydobyć z siebie głosu, kiedy odchodził. - Dallas - do pokoju wpadła Peabody. - Nie mogłam... Eve przerwała jej, unosząc dłoń i odwracając się. Powoli dochodziła do siebie. Ale ból został. Nadal czuła zapach Feeneya, tej głupiej wody kolońskiej, którą kupowała mu żona. - Zbieraj się. Jedziemy przeszukać mieszkanie Wineburga. Peabody otworzyła usta, potem je zamknęła. Nawet jeśli wiedziała, co powiedzieć, nie była pewna, jak to zostanie przyjęte. - Tak jest. Eve odwróciła się. Jej oczy były puste i lodowate. - W takim razie chodźmy.

13

Do domu dotarła w ponurym nastroju. Mimo że wraz z Peabody przekopały mieszkanie Wineburga do góry nogami, niczego nie znalazły. Przez trzy godziny bezowocnie przeglądały szafy i szuflady, pliki w komputerze i odczytywały wiadomości na wideofonie. Wineburg był właścicielem około dwudziestu identycznych czarnych garniturów, kilku par butów tak wypucowanych, że można było się w nich przejrzeć, oraz kolekcji płyt kompaktowych ze straszliwie nudną muzyką. Chociaż udało jej się odkryć tajny sejf, to jego zawartość jej nie oszołomiła. Dwa tysiące w gotówce, następne dziesięć w kartach kredytowych i spora liczba porno­ graficznych filmów wideo, które mówiły wiele o właścicielu, ale nic o jego zabójcy. Wineburg nie prowadził dziennika, a jego notes zawierał jedynie daty i miejsca, bez opisów spotkań. Dokumenty dotyczące finansów były uporządkowane i dokładne, jak się można było spodziewać po bankierze. Pieczołowicie zapisywał wszystkie wydatki i dochody. Regularne wypłaty dużych sum co dwa miesiące z karty kredytowej, zmieniane na gotówkę przez okres dwóch lat, wyjaśniły Eve, dzięki czemu Selina może utrzymywać tak wysoki standard życia. Wypłaty te zapisane były pod rubryką wydatków osobistych. Wieczorne spotkania przez dwa lata, odbywające się także co 187

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

dwa miesiące, zgodne z datą wypłat, nie wystarczą na potwierdzenie związku Wineburga z kultem Seliny Cross. Nigdzie nie natknęła się na jej nazwisko. Wineburg był rozwodnikiem, nie miał dzieci, mieszkał sam. Eve zapukała do sąsiadów. Dowiedziała się od nich, że nie był towarzyskim typem. Rzadko kto go odwiedzał, a sąsiedzi albo rzeczywiście nie pamiętali, albo po prostu nie chcieli podać rysopisów gości. Opuściła mieszkanie z uczuciem niesmaku i frustracji. Nie miała wątpliwości, że Wineburg należał do sekty Seliny, za który to przywilej słono płacił, a w końcu oddał życie. Ale nie potrafiła tego udowodnić, poza tym jej myśli krążyły gdzieś indziej. Wracając do domu, odtwarzała w pamięci obraz zagniewanej twarzy Feeneya i jego gorzkie słowa. Wiedziała, że go zawiodła. Zdradziła. Usprawiedliwiła się, że jest policjantką i musiała słuchać rozkazów. Ale tak nie postępuje przyjaciółka, pomyślała, czując w skroniach bolesny ucisk. Wybrała pracę, a nie to, co podpowiadało serce. Nazwał ją zimną. I nie pomylił się. Kiedy otworzyła drzwi do holu, powitał ją kot owijający się jej o nogi. O mało co, a potknęłaby się o niego. Zaklęła pod nosem. Z bocznych drzwi wyszedł Summerset. - Roarke starał się z tobą skontaktować. - Tak? Byłam zajęta. - Odsunęła niecierpliwe Galahada. - Jest w domu? - Jeszcze nie. Możesz go złapać w biurze. - Porozmawiam z nim, kiedy wróci. - Potrzebowała drinka, mocnego i odurzającego. Uświadamiając sobie niebezpieczeń­ stwo i słabość takiego posunięcia, zamiast do salonu zwróciła się w przeciwną stronę. - Nie ma mnie dla nikogo innego. Rozumiesz? - Oczywiście - odparł sztywno służący. Kiedy znikła, pochylił się i wziął kota na ręce, po czym go pogłaskał. Nie zrobiłby tego nigdy w czyjejś obecności

- Pani porucznik jest bardzo nieszczęśliwa - powiedział. Może powinniśmy gdzieś zadzwonić. Galahad zamruczał i wygiął się w łuk. Lubił kościste palce Summerseta. Wzajemna sympatia była ich wspólną małą tajemnicą. Eve byłaby tym zaskoczona, choć w tej chwili nie myślała ani o kocie, ani o służącym. Po schodach dotarła do bocznych drzwi, przeszła przez pomieszczenie z basenem i ogród do sali gimnas­ tycznej. Wiedziała, że wysiłek fizyczny pomaga zmniejszyć stres. Starając się o niczym nie myśleć, przebrała się w czarny kostium i wysokie trampki. Zaprogramowała ćwiczenia na całe ciało, każąc maszynie przeprowadzić ją przez serię wycieńczających przysia­ dów, pompek i podskoków. Była już nieźle spocona, kiedy postanowiła przełączyć komputer na aerobik. Zaczęła od szaleńczego biegu po wzniesieniach, równinie, po schodach. Ustawiła program na zmienną nawierzchnię od symulowa­ nego asfaltu, przez piasek i trawę. Nadal jednak czuła ucisk w żołądku. Możesz uciekać, powtarzała w duchu z otępieniem, ale się nie ukryjesz. Serce rozrywało jej pierś, kostium przesiąkł do cna potem. Nic nie pomagało. Zdecydowała się na rundę boksu. Nigdy jeszcze nie ćwiczyła z androidem. Był jedną z najnowszych zabawek Roarke'a. Średniej wagi i wzrostu, mocno umięśniony. Eve wystukała program na jego panelu sterowania. Rozległ się cichy szum, po czym maszyna przeszła w stan gotowości. Android otworzył oczy. Miały uprzejmy wyraz. - Masz ochotę na walkę? - Tak, koleś. - Boks, karate, taekwondo, kung-fu, styl uliczny. Dostępny jest także program samoobrony. Kontakt do wyboru. - Walka wręcz - zarządziła. - Pełen kontakt. - Rundy czasowe? - Nie, do diabła! Walczymy, aż jedno z nas znajdzie się na ziemi. - Przyjąłem. - Znowu cichy szum. - Oceniłem twoją wagę na około 55 kilogramów. Jeśli sobie życzysz, dam ci fory.

188

189

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Wystrzeliła pięścią prosto w szczękę robota, aż odskoczyła mu głowa. - Masz swoje fory. Zabieraj się do walki. - Proszę bardzo. - Pochylił się i zaczął krążyć. - Nie za­ znaczyłaś, czy życzysz sobie dodatek wokalny. Obelgi, kpiny, wyzwiska... - Zachwiał się, kiedy jej noga wylądowała w jego trzewiach. - Pochwały lub okrzyki bólu. - Nacieraj, na rany boskie! Uczynił, jak kazała. Tak błyskawicznie i z taką siłą, że nieomal zwalił ją z nóg. To jej bardziej pasowało. Zrobiła obrót wokół własnej osi i uderzyła ramieniem. Zablokował jej następne uderzenie, przekręcił do siebie i zacisnął ramię na jej gardle. Eve rozstawiła szerzej nogi, wbiła w niego łokcie, po czym przerzuciła napastnika przez ramię. Podniósł się z ziemi, zanim zdążyła do niego doskoczyć. Miękka rękawica bokserska utkwiła w jej splocie słonecznym, wypychając z niej całe powietrze. Szybko zebrała siły i pochyliwszy się uderzyła w przeciwnika głową potem natychmiast z całej mocy przytrzas­ nęła mu stopę. Kiedy dziesięć minut później Roarke wszedł do sali gimnas­ tycznej, zobaczył żonę przelatującą w powietrzu i lądującą na macie. Zdziwiony i zaciekawiony, oparł się o framugę i patrzył. Nim zdążyła się podnieść, android znalazł się już na niej, więc pochwyciła go za kostkę, wykręciła z całej siły i pchnęła. W tej chwili jej umysł wypełniała ciemna pustka. Oddychała ciężko, czując w ustach metaliczny smak krwi. Rzuciła się na przeciwnika jak burza, zimna i nieustępliwa. Każde pchnięcie, uderzenie, kopnięcie, zadane lub otrzymane, budziło w niej lodowatą, prymitywną wściekłość. Jej oczy wypełniała teraz nienawiść, pięści bez litości waliły we wroga, spychając go do tyłu. Roarke zmarszczył czoło i wyprostował się. Oddech Eve zamienił się w rzężenie, ale nie rezygnowała. Kiedy android się

zachwiał, a potem opadł na kolana, przygotowała się do zadania śmiertelnego ciosu. - Zakończ program- zawołał Roarke, łapiąc napięte ramię Eve, nim zdążyła roztrzaskać chwiejącą się głowę robota. Zepsujesz go - powiedział miękko. - Nie jest zaprogramowany na zabijanie. Pochyliła się, opierając ręce na kolanach, żeby złapać powietrze. Jej umysł wypełniał gniew, czerwona wściekłość, musiała go oczyścić. - Przepraszam, poniosło mnie. - Spojrzała na klęczącego nadal androida, którego usta zwisały bezwładnie, a w oczach lśniła pustka. - Naprawię go. - Nie martw się o niego. - Chciał odwrócić jej twarz do siebie, ale się wyrwała i przeszła przez salę po ręcznik. - Jesteśmy w nastroju do walki, co? - Miałam ochotę coś rozwalić. - Przebrać się w strój?- Uśmiechał się lekko, dopóki nie zsunęła z twarzy ręcznika. Nie było już na niej wściekłości, tylko wyraz udręki. - O co chodzi, Eve? Co się stało? - Nic. Miałam po prostu ciężki dzień. - Odrzuciła ręcznik i sięgnęła po butelkę z wodą mineralną. - Niczego nie było w mieszkaniu Wineburga. Dochodzeniówka też nie znalazła niczego w garażu. Zresztą nie spodziewałam się, że coś znajdzie. Widziałam się z Mirą. Jej córka jest wiccanką, wyobrażasz sobie? A więc to nie z powodu pracy jest nieszczęśliwa, pomyślał. - No i co z tego? - To nie wystarczy? Trudno będzie uzyskać od Miry obiektywną analizę, skoro ma córkę zajmującą się rzucaniem zaklęć. Poza tym Peabody złapała katar. Jest tak zasmarkana, że muszę dwa razy powtarzać, żeby cokolwiek do niej dotarło. Zdawała sobie sprawę, że mówi za szybko. Słowa wypadały z jej ust, a ona nie mogła ich powstrzymać. - Żadna z niej pomoc, jeśli cały dzień tylko wyciera nos i kicha.

190

191

J.D. ROBB

Media uczepiły się śmierci Wineburga i faktu, że ty i ja byliśmy na miejscu, kiedy go zabito. Mój wideofon przegrzał się od pieprzonych wiadomości. Przecieki są wszędzie. Pieprzone prze­ cieki. Feeney dowiedział się, że go oszukiwałam. Aha, pomyślał Roarke, w tym rzecz. - Napadł na ciebie? - A dlaczego miałby tego nie zrobić? - Jej głos stał się piskliwszy, bo starała się ukryć żal. - Ufał mi, a ja go okłamałam. Zełgałam prosto w twarz. - Miałaś jakiś wybór? - Zawsze jest wybór. - Zagryzła usta i ze wściekłością rzuciła do połowy pełną butelką, która rozbiła się o ścianę, rozbryzgując wszędzie bąbelki wody. - Zawsze jest - powtórzyła. - Ja doko­ nałam swojego. Wiedziałam, co czuł do Franka, do Alice. A jednak postanowiłam go odsunąć. Wykonywałam rozkazy. Byłam po­ słuszna. Czuła, że ból zalewa ją całą, że zaraz z niej wypłynie, jak woda z rozbitej butelki. Pragnęła go zahamować. - Miał rację. Jego zarzuty były słuszne. Wszystkie. Mogłam pogadać z nim nieoficjalnie. - Czy tak właśnie zostałaś wyszkolona? Czy on tak cię wyszkolił? - W tym rzecz - odparła gwałtownie. - On był moim na­ uczycielem. Jestem mu coś winna. Mogłam mu o wszystkim powiedzieć. - Nie - zaprzeczył Roarke i podszedł do żony. - Nie, nie mogłaś. - Mogłam - krzyknęła. - Powinnam. Żałuję, że tak się nie stało! - Zasłoniła twarz rękami. - O Boże, co ja mam teraz zrobić? Przytulił ją. Rzadko płakała; tylko w ostateczności, zazwyczaj ze wściekłości i poczucia niemocy. - Daj mu czas, Eve. Jest policjantem. Po części cię rozumie. Na resztę trzeba poczekać. - Nie. - Zacisnęła dłonie w pięści. - Sposób, w jaki na mnie 192

CZARNA CEREMONIA

patrzył... Straciłam go, Roarke. Przysięgam, że wolałbym stracić odznakę. Poczekał, aż się wypłacze, aż jej ciało targane łkaniem, uspokoi się. Emocje ją rozsadzają myślał. Emocje, które przez całe życie spychała do wewnątrz, a które uwalniają się teraz ze zdwojoną siłą. - Do cholery - sapnęła. Bolała ją głowa, w gardle czuła ucisk. Nienawidzę płakać. Płacz na nic nie pomaga. - Pomaga bardziej, niż myślisz. - Pogłaskał ją po głowie, potem uniósł jej twarz. - Musisz zjeść coś konkretnego i dobrze się wyspać, żeby zebrać siły do dalszej pracy. - Jakiej pracy? - Masz zamknąć sprawę. Kiedy ją skończysz, będziesz mogła zostawić wszystko za sobą. - Tak. - Przycisnęła dłonie do gorących, mokrych policzków. Zamknąć sprawę. O to, do cholery, chodzi - wysyczała. - To sprawiedliwość. - Dotknął dołka w jej podbródku. Prawda? Podniosła na niego czerwone i spuchnięte oczy. - Już sama nie wiem.

Nie chciała nic jeść, a on jej nie namawiał. Nieraz w życiu czuł się podle i wiedział, że jedzenie nie jest lekarstwem. Zastanawiał się, czy nie zmusić jej, żeby zażyła coś na uspokojenie. Ale wtedy następnego dnia będzie się czuła beznadziejnie. Zrezygnował z pomysłu. Ucieszył się, że postanowiła wcześniej się położyć. Sam musiał wracać do biura, więc wymówił się jakimś ważnym telefonem, na który czeka. Obserwował ją na monitorze z biura. Wierciła się i przewracała z boku na bok, ale wreszcie zasnęła. To, co miał do zrobienia, zajmie mu godzinę lub dwie. Wątpił, żeby do tego czasu Eve się przebudziła i go szukała.

193

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Nigdy nie był u Feeneya. Budynek, w którym mieszkał policjant, był trochę zaniedbany, ale dobrze strzeżony i sprawiał wrażenie niepretensjonalnego. Roarke uznał, że pasuje do Feeneya. Ponieważ nie chciał ryzykować odmowy, ominął dzwonek domo­ fonu i system alarmowy. To znowu pasowało do niego. Przechodząc przez mały przedsionek, wyczuł słaby zapach niedawnej deratyzacji. Choć uznawał słuszność walki z insektami, nie podobał mu się ten odorek, wiec zanotował w pamięci, żeby coś z tym zrobić. W końcu jest właścicielem budynku. Wszedł do windy i poprosił o jazdę na trzecie piętro. Na korytarzu zwrócił uwagę na fakt, że należy wymienić wykładzinę. Oświetlenie nie wzbudziło jego zastrzeżeń, a lampki kontrolne kamer bezpieczeń­ stwa świadczyły o tym, że alarm działa jak należy. Ściany były czyste i na tyle grube, że nie przechodziły przez nie odgłosy z mieszkań. Słychać było jedynie przytłumioną muzykę, nagły wybuch śmiechu, ściskający za serce płacz dziecka. Zycie, pomyślał Roarke, przyjemne życie. Nacisnął na dzwonek przy drzwiach Feeneya i czekał. Najpierw usłyszał bzyczenie kamery, potem poirytowany głos w interkomie. - Czego chcesz, do diabła? Zrobiłeś sobie wycieczkę po slumsach? - Nie uważam, że ten budynek zasługuje na tę nazwę. - Każdy na nią zasługuje w porównaniu z miejscem, w którym mieszkasz. - Chcesz dyskutować o różnicach w naszych stylach życia przez drzwi, czy może wpuścisz mnie do środka? - Zapytałem, po co przyszedłeś. - Wiesz, dlaczego tu jestem. - Zrobił kpiącą minę, mając nadzieję, że jest wystarczająco obraźliwa. - Nie boisz się chyba ze mną rozmawiać, co, Feeney?

Policjant zareagował, tak jak Roarke się spodziewał. Otworzył drzwi i stanął w nich. Na twarzy miał wypisaną wściekłość, ciało gotowe do walki. - Nie wtrącaj się. To nie twój pieprzony interes. - Przeciwnie. - Nie ruszał się z miejsca, mówił spokojnie. To jest mój pieprzony interes. Ale nie sądzę, żeby twoi sąsiedzi byli nim zainteresowani. Zaciskając zęby, Feeney odsunął się od drzwi. - Wejdź, powiedz, co masz do powiedzenia i wynoś się, do diabła. - Czy twoja żona jest w domu? - zapytał Roarke, kiedy Feeney zatrzasnął z hukiem drzwi. - Ma dzisiaj jakieś babskie spotkanie- odpowiedział, po­ chylając głowę trochę jak rozjuszony byk gotowy do ataku. Chcesz mnie uderzyć? Proszę bardzo. Z przyjemnością przywalę ci w tę twoją piękną buźkę. - Jezu Chryste, ona jest taka sama jak ty. - Potrząsając głową Roarke przeszedł przez pokój. Przytulne mieszkanie, choć niezbyt czyste, notował w myślach. W telewizorze toczył się jakiś mecz. Głos był ściszony. - Jaki wynik? - Jankesi wygrywają. - Feeney przerwał, łapiąc się na tym, że zaraz zaproponuje gościowi piwo. - Powiedziała ci? Dopuściła cię do sprawy? - Nikt jej tego nie zakazał. Poza tym potrzebowała pomocy. Ja mogłem pomóc, myślał Feeney z gorzkim żalem. Poszukała pomocy u swojego bogatego mężusia, a nie u mnie, jej nauczyciela i partnera. Nie u człowieka, z którym pracowała ramię przy ramieniu przez dziesięć lat. - To nie zmienia faktu, że jesteś cywilem. - Jego zmęczone oczy zrobiły się posępne. - Nawet nie znałeś Franka. - Ja nie, ale Eve go znała i lubiła. - Pracowałem z Frankiem. Byliśmy przyjaciółmi. Rodziną. Nie powinna mnie odsunąć od sprawy. I to jej powiedziałem.

194

195

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Nie wątpię. - Roarke odwrócił się od telewizora i spojrzał Feeneyowi prosto w oczy. - Jednak złamałeś jej serce. - Trochę nią potrząsnąłem. - Podniósł na wpół opróżnioną butelkę piwa. Mimo wściekłości zdążył dostrzec załamanie w oczach Eve, ale postanowił się nie przejmować. - Przejdzie jej. - Upił spory łyk, wiedząc, że nic nie spłucze gorzkiego smaku w ustach. - Zakończy sprawę. Tylko już beze mnie. - Powiedziałem, że złamałeś jej serce. Mówię to poważnie. Jak długo ją znasz, Feeney? - Głos Roarke'a stwardniał, domagał się uwagi. -Dziesięć, jedenaście lat? Jak często widziałeś ją załamaną? Myślę, że wystarczy ci palców jednej ręki. Cóż, widziałem, jak się rozpada dziś wieczorem. - Nabrał powietrza. Nie mógł pozwolić sobie na gniew. - Jeśli chciałeś ją zmiażdżyć, udało ci się. - Usłyszała tylko, jak się rzeczy mają. To wszystko. - Nagle doznał pierwszego ukłucia wyrzutów sumienia i odstawił z trzas­ kiem butelkę. - Policjanci mają się wspierać, mają sobie ufać, inaczej to wszystko diabła warte. Kopała w aktach Franka. Mogła przyjść z tym do mnie. - Tak kazałeś jej postępować? - zaatakował Roarke. - Na taką policjantkę ją wyszkoliłeś? To nie ty dostałeś rozkazy od Whitneya, nie tobie zlecił rozwiązanie sprawy- nie pozwalał Feeneyowi dojść do głosu. - I nie ty cierpiałeś z tego powodu. - Nie. - Przelała się przez niego świeża fala urazy. - Nie ja. Usiadł i z rozmysłem podkręcił głos w telewizorze. Udawał, że przygląda się grze. Uparty, ciężko myślący irlandzki idiota, pomyślał Roarke, czując zarazem przypływ sympatii, jak i zniecierpliwienia. - Raz zrobiłeś mi przysługę - zaczął. - Było to, kiedy poznałem Eve. Zraniłem ją wtedy, ponieważ nie rozumiałem sytuacji, a ty mi ją wyjaśniłeś. Zamierzam oddać ci tę samą przysługę. - Nie chcę od ciebie żadnych przysług. - Dostaniesz ją i tak. - Usiadł w krześle. Sięgnął po prawie pustą butelkę piwa. - Co wiesz na temat jej ojca?

- C o ? - Feeney spojrzał na gościa ze zdumieniem. - A co to ma do rzeczy? - Ano ma. Czy wiesz, że ojciec bił ją torturował i wielokrotnie gwałcił do czasu, aż skończyła osiem lat? Feeney zacisnął zęby i ściszył telewizor. Wiedział, że ośmioletnią Eve znaleziono na ulicy, pobitą pokaleczoną wykorzystaną seksualnie. Znalazł te informacje w jej aktach, gdyż nigdy nie zaczynał współpracy, jeśli wcześniej nie poznał oficjalnych danych przyszłego partnera. Ale nie wiedział, że te wszystkie okropności były dziełem jej ojca. Podejrzewał, ale nie wiedział. Poczuł kłucie w żołądku, zacisnął dłonie. - Przykro mi. Nigdy mi o tym nie mówiła. - Ona nie wszystko pamięta. A raczej nie chce pamiętać. Męczą ją nocne koszmary, straszliwe wspomnienia. - Nie powinieneś mi tego mówić. - Eve pewnie też by tak powiedziała, ale ja chcę ci to powiedzieć. Stała się tym, kim się stała, i ty jej w tym pomogłeś. Oddałaby za ciebie życie, wiesz o tym. - Policjanci nadstawiają za siebie karku. Taka praca. - Nie mówię o pracy. Ona cię kocha, choć niełatwo jej pokochać kogokolwiek. Nie umie kochać i nie umie tego pokazać. Zapewne na zawsze jakaś jej część pozostanie nieufna, gotowa na uderzenie. Przez ostatnie dziesięć lat to ty byłeś jej ojcem, Feeney. Ona nie zasługuje na to, żeby znowu ją odrzucić i złamać. Wstał i bez słowa opuścił mieszkanie. Feeney podniósł dłonie do twarzy, wsunął je we włosy, a potem opuścił bezwładnie na kolana.

196

197

Była szósta piętnaście, kiedy Eve przekręciła się na bok i zamrugała, bo poraziło ją światło dochodzące z okna. Roarke nie lubił zasłoniętych okien.

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Czuła, że ma ciężką głowę, i uznała, że to od nadmiaru snu. Postanowiła wstać. Zatrzymała ją dłoń męża. - Jeszcze nie - powiedział ochrypłym głosem. Nie otworzył oczu. - Już się rozbudziłam. Nie mogę dłużej leżeć. - Wyrywała mu się. - Spałam prawie dziewięć godzin. Już więcej nie mogę. Otworzył jedno oko - wystarczyło, by stwierdzić, że rzeczywiś­ cie wygląda na wypoczętą. - Jesteś detektywem - zauważył. - Założę się, że jeśli prze­ prowadzisz dochodzenie, odkryjesz szokujący fakt, iż w łóżku można wykonywać inne czynności oprócz spania. Z uśmiechem przekręcił się na nią. - Pozwól, że ci podpowiem. Nie powinna być zaskoczona, że jest już podniecony, a ona sama gotowa na jego przyjęcie. Wszedł w nią lekko, wolno i głęboko. - Chyba się domyślam, co masz na myśli. - Uniosła biodra. - Szybko się uczysz. - Dotknął ustami jej szyi tuż pod podbródkiem. - Lubię to miejsce - wymamrotał. -1 to też. - Jego dłoń powędrowała do piersi. Westchnęła, czując ogarniające ją słodkie podniecenie. - Powiedz mi, kiedy dotrzesz do miejsca, którego nie lubisz. Otoczyła go ramionami, zarzuciła nogi na jego biodra. - Oddaj mi się. - Pieścił jej usta, dotykał językiem jej języka. Ssał, gładził. - Oddaj - powtórzył. - Powoli. - Cóż... - Zaczynała już tracić oddech. - Skoro tak ładnie prosisz. Orgazm przeszedł przez nią silną i obezwładniającą falą. Czuła, że teraz on szczytuje, więc poddała się jego rytmowi, przyciskając policzek do jego policzka. - Czy to było zamiast ciasteczka? - zapytała. - Hm?

- No wiesz, zjedz ciasteczko, to poczujesz się lepiej. - Objęła dłońmi jego roześmianą twarz. -Czy chciałeś poprawić mi humor? - Mam nadzieję, że mi się udało. Ja czuję się wspaniale. Pocałował ją lekko. - Pragnąłem cię. - To ciekawe, że mężczyźni budzą się z rozumem w rozporku. - Właśnie dlatego jesteśmy mężczyznami. - Nadal się śmiejąc, przekręcił się i wciągnął ją na siebie. Poklepał po pośladkach. Weźmiemy prysznic, a potem dam ci następne ciasteczko.

198

199

Pół godziny później przeszła spod prysznica do kabiny suszącej. W myślach nazywała męża czarodziejem nastrojów. W ciągu krótkiego poranka obdarował ją najpierw rozleniwionym, potem radosnym, następnie gorączkowym, namiętnym seksem. Nadal czując zawrót głowy złapała się ręką za ramę kabiny. Kiedy zobaczyła, że Roarke wychodzi spod prysznica, wysunęła w jego stronę palec. - Trzymaj się ode mnie z daleka. Dotkniesz mnie, a będę musiała cię powalić na ziemię. Mówię poważnie. Mam pracę. Zagwizdał pod nosem i sięgnął po ręcznik. - Lubię kochać się z tobą rano. Wstajesz z łóżka szybko tylko wtedy, kiedy masz wezwanie albo kiedy cię uwiodę. - Już się obudziłam. - Wyszła z kabiny i przeczesała dłonią włosy. Utrzymując bezpieczną odległość od męża sięgnęła po szlafrok. - Idź sprawdzić relacje z giełdy albo cokolwiek. - Mam taki zamiar. Chcesz śniadanie? - zapytał, wychodząc z łazienki. - Zamówię dla ciebie. Już chciała powiedzieć, że nie chce, że nie jest głodna, ale przypomniała sobie, że bez porządnego posiłku nie przetrwa dnia. Kiedy dołączyła do niego w sypialni, wkładał koszulę, wpatrując się w monitor, na którym przelatywały dane z giełdy. Wybrała ze swojej szafy proste szare spodnie. - Przepraszam za wczoraj.

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Uniósł na nią wzrok, ale stała do niego tyłem. - Byłaś przygnębiona. Miałaś do tego prawo. - Tak czy inaczej, dziękuję, że nie dałeś mi odczuć, jaka ze mnie idiotka. - A jak się teraz czujesz? Wzruszyła ramionami. - Mam robotę. - Doszła do tego wniosku przed zaśnięciem. Wykonam ją. Może... no, jeśli wykonam ją dobrze, Feeney przestanie się na mnie złościć. - On nie czuje do ciebie nienawiści, Eve. - Ponieważ nic nie odpowiedziała, nie ciągnął tematu. Zdążył już wydać autokucharzowi polecenie dotyczące śniadania. - Myślę, że jajecznica na szynce będzie wyśmienita na początek dnia. Odebrał kawę i zaniósł ją do jadalni. Eve doniosła talerze z jajecznicą. Włączył telewizor. Jęknęła słysząc, jak wypacykowana dziennikarka opowiada o śmierci Wineburga. - Choć porucznik Eve Dallas z wydziału zabójstw nowojorskiej policji znajdowała się tylko kilka metrów od miejsca zbrodni, policja nie złapała przestępców. Śledztwo trwa. To już drugie morderstwo z użyciem noża związane z osobą porucznik Dallas. Zapytana o związek między zabójstwami, porucznik odmawia komentarza. - Rany boskie. Dziecko by się domyśliło, że są powiązane. Eve automatycznie podniosła widelec do ust, potem odsunęła talerz. - Ta wiedźma Cross śmieje się teraz do rozpuku. Nie mogąc usiedzieć, wstała i zaczęła krążyć po pokoju. Roarke uznał to za dobry znak. Jest zła, więc nie ma czasu na użalanie się nad sobą. Posmarował świeżą bułeczkę dżemem truskawkowym. - Dopadnę ją. Przysięgam na Boga, że ją dopadnę. Muszę udowodnić, że Wineburg miał z nią kontakt. Wtedy będę mogła ją pomęczyć. Może to nie wystarczy, żeby dostać pozwolenie na przeszukanie jej domu, ale dobiorę się jej do tyłka.

- Zdaje się - zaczął, wycierając palce w lnianą serwetkę - że mogę ci w tym pomóc. Wstał i podszedł do komody, odsunął szufladę i wyjął z niej zapieczętowaną dyskietkę. - Pani porucznik? - Co? Nie przeszkadzaj mi. Myślę. - Dobrze, zresztą pewnie nie interesuje cię lista członków sekty Cross. - Z półuśmiechem uderzał dyskietką w dłoń, czekając, aż żona na niego spojrzy. - Lista? Masz listę członków? Skąd? Przekrzywił głowę. - Przecież wcale nie chcesz tego wiedzieć, prawda? - Rzeczywiście nie - odparła pospiesznie. - Powiedz mi tylko, czy jest na niej Wineburg. - Przymknęła na chwilę oczy. - Jest? - Oczywiście. Twarz rozświetlił jej uśmiech szczęścia. - Kocham cię. Roarke podał jej dyskietkę. - Wiem.

200

CZARNA CEREMONIA

14

Feeney chciał jako pierwszy tego dnia spotkać Whitneya. Postanowił więc zobaczyć się z nim z samego rana na gruncie prywatnym. Parkując przed ładną dwupiętrową willą na przed­ mieściach, wspominał swoją długoletnią znajomość z komendan­ tem. Bywał już jego gościem z okazji różnych przyjęć, które uwielbiała wydawać żona Whitneya. Tym razem, krocząc po kamiennej ścieżce prowadzącej do cichego jeszcze domu, nie był w nastroju do zabawy. Gdzieś w pobliżu rozległo się monotonne ujadanie psa. W niczym nie przypominało lekko metalicznego dźwięku wydawanego przez roboty. Prawdziwy pies, taki, co to zanieczyszcza ulice i ma pchły, pomyślał Feeney, kręcąc głową. Po ulicy wiatr wesoło rozwiewał liście, coraz spychając je na zadbane trawniki. W dzielnicach willowych trawniki traktowane były niemal z pobożną czcią. Feeney nie lubił podmiejskiego stylu. Właściciele posesji zmuszeni są poświęcać dużo czasu i pracy na grabienia, kosze­ nia, podlewania lub muszą wynająć kogoś, kto się tym zajmie. Jego rodzina mieszkała w mieście i korzystała z publicznych parków. Zresztą za wejście do nich też trzeba płacić, myślał, wzruszając ramionami. Otoczony poranną ciszą, czuł się trochę niepewnie. Otworzyła mu Anna Whitney i choć nie spodziewała się nikogo

o tej porze, była już ubrana, uczesana i starannie umalowana. Uśmiechnęła się na przywitanie, ale w jej oczach zamigotało zdziwienie. Jednak jako żona policjanta wiedziała, że nie należy o nic pytać. - Feeney, jak miło cię widzieć. Wejdź proszę, napijesz się kawy. Jack pije już drugą w kuchni. - Przepraszam, że nachodzę was w domu, Anno. Zajmę Jackowi tylko kilka minut. - Ach, nie ma problemu. Jak się czuje Sheila? - zapytała uprzejmie, prowadząc go do kuchni. - Dziękuję, dobrze. - Ostatnim razem, kiedy ją widziałam, wyglądała wspaniale. Chodzi do dobrego fryzjera. Jack masz towarzystwo do kawy oznajmiła mężowi, wchodząc do kuchni. Dostrzegła w jego oczach wyraz zdziwienia, a potem zastanowienia. Wiedziała, że powinna jak najszybciej się ulotnić. - Zostawię was samych. Czeka mnie mnóstwo rzeczy do zrobienia. Feeney, przekaż Sheili moje pozdrowienia. - Przekażę. Dzięki. - Zaczekał, aż drzwi się za nią zamkną, choć przez cały czas nie spuszczał wzroku z Whitneya. - Do cholery, Jack! - Tą rozmowę powinniśmy przeprowadzić u mnie w biurze, Feeney. - Chcę rozmawiać z tobą a nie ze swoim szefem. - Wycelo­ wał palcem w pierś komendanta. - Z kimś, kogo znam dwadzieś­ cia pięć lat. Z kimś, kto znał Franka. Dlaczego nic nie wiedzia­ łem o dochodzeniu? Dlaczego kazałeś Dallas mnie oszukiwać? - Podjąłem decyzję o utajnieniu śledztwa. - I uznałeś, że nie można mi zaufać. - To nie tak. - Whitney splótł dłonie. - Po prostu nie musiałeś brać w tym udziału. - Ja i Frank razem wychowywaliśmy nasze dzieci. Alice była moją córką chrzestną. Przez pięć pieprzonych lat byliśmy z Fran-

202

203

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

kiem partnerami. Nasze żony są jak siostry. Kim jesteś, żeby decydować, że nie mam prawa wiedzieć o toczącym się do­ chodzeniu w sprawie Franka? - Twoim przełożonym - rzucił krótko Whitney i odstawił na bok kubek z parającą kawą. - To, co przed chwilą powiedzia­ łeś, było powodem, dla którego podjąłem taką a nie inną decyzję. - Odsunąłeś mnie, a przecież doskonale wiedziałeś, że śledztwo powinien prowadzić mój wydział. Potrzebowałeś danych zawartych w kartotece. - Akta to tylko część problemu - odparł szczerze Whitney. W aktach Franka nie było słowa o jego kłopotach z sercem ani słowa o prywatnych lub zawodowych kontaktach ze znaną policji handlarką narkotyków. - Frank nie miał nic wspólnego z narkotykami. - Ani słowa na ten temat- ciągnął Whitney- a najbliższy przyjaciel Franka jest znanym w mieście ekspertem informa­ tycznym. Oczy Feeneya zrobiły się okrągłe, a na policzki wypłynęły czerwone plamy. - Podejrzewasz, że wyczyściłem kartotekę? Kazałeś Dallas mnie śledzić? - Nie, nie podejrzewam, ale nie mogłem sobie pozwolić na ignorowanie podobnej ewentualności. Zwłaszcza że mam na karku wydział spraw wewnętrznych. Kogo byś wybrał do tej roboty, Feeney? - zapytał z gestem zniecierpliwienia. - Wiedziałem, że porucznik Dallas wykona zadanie dokładnie i z wyczuciem i że wypraje sobie flaki, żeby oczyścić ciebie i Franka. Wiedziałem, że zna... kogoś... kto znajdzie dostęp do akt. Oszołomiony emocjami, Feeney odwrócił się w stronę okna, za którym widać było zadbany trawnik i rabaty z jesiennymi kwiatami. - Dałeś jej paskudne zadanie, Jack. Postawiłeś w trudnej

sytuacji. Czy tak rządzisz swoimi ludźmi? Ustawiasz ich pod ścianą? - To się zdarza. - Whitney przesunął dłonią po ciemnych włosach. - Trzeba czasami podejmować trudne decyzje i trzeba z tym żyć. Naciskał na mnie wydział wewnętrzny. Uznałem, że sprawą nadrzędną jest oczyszczenie Franka i uchronienie od dalszych cierpień jego rodziny. Uważałem, że Dallas nadaje się do tego najlepiej. Sam ją szkoliłeś, więc wiesz. - Szkoliłem j ą - potwierdził, czując mdłości. - Co byś zrobił na moim miejscu? - zapytał Whitney. Powiedz, Feeney. Masz martwego policjanta. Przyłapano go na kupowaniu narkotyków od podejrzanego handlarza. Autopsja stwierdziła obecność narkotyków w jego organizmie. Wszystko ci mówi, że facet był czysty, wszystko, nawet serce, bo pamiętasz czasy, kiedy razem zaczynaliście służbę w policji. Ale wydział wewnętrzny nie kieruje się sercem. Co byś zrobił? Feeney pokręcił głową. - Nie mam pojęcia. Ale wiem, że nie chciałbym zajmować twojego stanowiska, szefie. - Byłbyś szalony, gdybyś tego chciał. - Pobladła twarz komen­ danta nieco się rozluźniła. - Dallas zebrała już dużo danych potwierdzających niewinność Franka, a ciebie oczyściła w dwa­ dzieścia cztery godziny. Pracuje nad sprawą niecały tydzień, a udało się jej już zdobyć wiele cennych informacji. Dzięki nim nie mam już na karku wydziału wewnętrznego. Co prawda, nie podoba im się, że Frank prowadził prywatne dochodzenie, ale mimo to trochę odpuścili. - To dobrze. - Feeney wsadził ręce w kieszenie i odwrócił się. - Jack, zraniłem ją. Whitney zmarszczył czoło. - Trzeba było przyjść najpierw do mnie. Nie było sensu na nią naciskać, Feeney. Wykonywała moje rozkazy. - Potraktowałem całą sprawę bardzo osobiście. - Przypomniał

204

205

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

sobie zamglone smutkiem i strachem oczy Eve i jej pobladłą twarz. Widywał już takie spojrzenie, spojrzenie ofiary, przygotowanej do otrzymania ciosu. - Muszę to naprawić. - Dzwoniła do mnie kilka minut przed twoim przyjściem. Znalazła nowy trop. Rozpracowuje go w domu. Feeney skinął głową. - Chciałbym dostać kilka godzin wolnego. - Nie ma problemu. - I chcę, żebyś mnie włączył do dochodzenia. Whitney oparł się o krzesło z zastanowieniem. - O tym zdecyduje Dallas. Ona je prowadzi. Ona wybiera współpracowników.

Odbierz wideofon, Peabody. - Eve nie przestawała przeglądać danych na monitorze, mimo nieustającego buczenia dzwonka telefonu. Była zaskoczona liczbą nazwisk, które znała. Osoby publiczne, politycy, nawet policjanci. Jeszcze rok temu nie wiedziałaby, kim są, ale w towarzystwie Roarke'a jej znajomości nieustannie się poszerzały. - Lekarze, prawnicy - mamrotała. - Chryste, ten facet był u nas na przyjęciu. A z tą kobietą Roarke zdaje się sypiał. To tancerka, gwiazda na Broadwayu, ma kilometrowe nogi. - Nadine chce z tobą rozmawiać- oświadczyła Peabody, zastanawiając się, czy przełożona mówi do siebie, czy także do niej. Siąpnęła nosem, kichnęła, potem dodała zachrypniętym głosem: - Nadine Furst. - Wspaniale. - Eve wyczyściła ekran, tak na wszelki wypadek, i odebrała rozmowę. - A więc Nadine, co to za historia? - Ty jesteś tą historią, Dallas. Dwa trupy. Niebezpiecznie cię znać. - Jeszcze żyjesz. - Jak na razie. Pomyślałam, że zainteresują cię pewne infor­ macje, które wpadły mi w ręce. Możemy pohandlować.

- Pokaż mi swoje, a może ja pokażę ci swoje. - Dasz mi wyłączność na rozmowę, ty i ja w twoim domu, na temat tych dwóch zabójstw, do mojego popołudniowego pro­ gramu. Eve sarknęła. - Ty i ja, ale w moim biurze i do wieczornego wydania. - Pierwszego trupa znaleziono w twoim domu. Chcę zrobić wywiad u ciebie. - Nie w domu, tylko za murami na chodniku. Nie wpuszczę cię do siebie. Nadine głośno westchnęła. - To chociaż do popołudniowego wydania. Eve spojrzała na zegarek i policzyła, ile ma czasu. - Spotkamy się u mnie w biurze. Zjawię się tam o 11.30. Jeśli nie zdążę... - Do diabła. Musimy rozstawić sprzęt. Piętnaście minut to nie.... - Wystarczy dla kogoś tak dobrego jak ty, Nadine. Pamiętaj, twoje informacje mają być warte mojego czasu. - A ty pamiętaj, żebyś nie wyglądała jak żebraczka - odpaliła dziennikarka. - Zrób coś z włosami, na litość boską! Eve wyłączyła się bez słowa. - Dlaczego ludzie mają obsesję na punkcie mojej fryzury i ubrania? - Przesunęła nerwowo dłonią po włosach. - Mavis mówiła, że przegapiłaś wizytę u fryzjera. Leonardo jest wściekły. - Zadajesz się z Mavis? - Poszłam na kilka jej występów. - Peabody głośno wydmuchała nos. - Podobały mi się. - Nie miałam czasu na fryzjera - mruknęła Eve. - Sama podcięłam włosy kilka dni temu. - Tak, to widać. - Na złowrogie spojrzenie szefowej, Peabody uśmiechnęła się przymilnie. - Wyglądają cudownie, pani po­ rucznik.

206

207

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Pocałuj mnie gdzieś. - Znowu włączyła komputer. - Jeśli skończyłaś już krytykować mój wygląd, to może zajęłabyś się sprawdzeniem kilku nazwisk. - Niektóre rozpoznaję. - Peabody pochyliła się nad jej ramie­ niem. - Louis Trivane, sławny prawnik. Wyciąga gwiazdy z pierdla. Marianna Bingsley, odziedziczyła dom towarowy i jest profesjonalną łowczynią talentów. Carlo Mancinni, guru kosmetyki- doktor medycyny- trzeba mieć górę pieniędzy, żeby chociaż rozważył możliwość zrobienia ci operacji plas­ tycznej. - Znam ich nazwiska, Peabody. Potrzebuję bardziej szczegó­ łowych informacji. O ich finansach, przebytych chorobach i prze­ szłości kryminalnej. Chcę wiedzieć wszystko na temat ich bliskich, nawet o domowych zwierzętach. Musisz się dowiedzieć, kiedy związali się z Seliną Cross i dlaczego uważają, że szatan to taki fajny facet. - To mi zajmie tygodnie - jęknęła ponuro dziewczyna. Eve pomyślała o Feeneyu. - Nawet jeśli sprawdzę ich przez MCDK. Eve milczała. Międzynarodowe Centrum Danych Kryminalnych było oczkiem w głowie i powodem do dumy Feeneya. - Gdybym miała kogoś od nich do pomocy, zbieranie informacji zajęłoby mi połowę mniej czasu. - Peabody wzruszyła ramiona­ mi. - A więc, od czego mam zacząć? - Mamy na tapecie Wineburga, więc najpierw zajmij się nim i Lobarem, czyli Robertem Mathiasem. Następnie zacznij od początku listy. Szukaj regularnych wypłat z kont. Spotkamy się w środku. Zamyśliła się, zmrużywszy oczy. Dane na temat finansów kościoła Seliny będą zapewne chronione ustawą o danych osobo­ wych, jako dane dotyczące zarejestrowanych wyznań. Niemniej istnieje szansa, mała szansa, że Selina jest na tyle pewna siebie, że składa pieniądze na osobistym koncie. To łatwo sprawdzić. Co do reszty osób, będzie potrzebowała

Roarke'a. Postanowiła odczekać dzień lub dwa, a tymczasem sprawdzi, ile zarabia Selina. Trudno będzie oskarżyć ją o wymu­ szenie, ale jest to jakiś początek. - Jeśli zgłoszę związek Wineburga z kultem Seliny, mogę dostać nakaz na jej przesłuchanie. Sądzę, że już koło jedenastej wezmę ją w krzyżowy ogień pytań. - Masz wywiad z Nadine o jedenastej czterdzieści pięć. - T a k - Eve uśmiechnęła się szeroko. - To się dobrze składa. - Och. - To nie moja wina, że jakaś wścibska dziennikarka dowie się i połączy ze sobą fakt, że przesłuchuję Selinę Cross i że prowadzę śledztwo w sprawie dwóch zabójstw. - I opowie o tym na antenie. - Taka wiadomość może wstrząsnąć członkami kościoła Seliny. Niektórzy stają się bardzo rozmowni, kiedy coś ich poruszy. - Pochylam czoło przed twoją mądrością. - Zostaw to na chwilę, kiedy się okaże, że nasze działania odniosły skutek. Użyj mojego komputera. Ja skorzystam z peceta Roarke'a. Komputer, skopiuj dysk. - Odwróciła się, słysząc poruszenie przy drzwiach. Zesztywniała. - Komputer, wyjdź z programu. - Skuliła się, jakby oczekiwała na uderzenie. - Peabody- odezwał się Feeney, spoglądając na podwładną Eve. - Muszę porozmawiać z panią porucznik na osobności. - Pani porucznik? - Peabody wstała, ale czekała na znak od przełożonej. - Zrób sobie przerwę, Peabody. Napij się kawy. - Tak jest. - Z ulgą opuściła pokój, w którym nagle zapanowała napięta atmosfera. Eve milczała. Feeney zauważył, że przyjęła obronną postawę, gotowa na odebranie ciosu. W jej oczach pojawiło się skupie­ nie. Dłoń oparta o biurko drżała. Feeney przyglądał się koleżan­ ce zdumiony i zawstydzony faktem, że to on jest powodem jej strachu.

208

209

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Twój, aa, Summerset powiedział, że mam po prostu wejść. W pokoju było ciepło, ale nie zdjął z siebie wytartego płaszcza i wepchnął dłonie w kieszenie. - Moje wczorajsze zachowanie było karygodne. Nie miałem prawa na ciebie napadać. Wykony­ wałaś swoją pracę. Zauważył, że zadrżały jej usta, jakby zamierzała coś powiedzieć, ale ostatecznie wybrała milczenie. Złamałeś jej serce. Ojciec ją bił, torturował, gwałcił. Ty byłeś jej ojcem od dziesięciu lat. Jak, do diabła, ma sobie poradzić z tą sytuacją? Nie może jej przecież ot tak zignorować. - To, co mówiłem... Nie powinienem był tego mówić. - Potarł nerwowo twarz. - Jezu, Dallas, przepraszam cię. - Czy wierzyłeś w to, co mówiłeś? - wyrzuciła z siebie, nie umiejąc się dalej hamować. Podniosła rękę, odwróciła się i zaczęła wyglądać przez okno. - Chciałem wierzyć. Byłem wkurzony. - Zbliżył się do niej z rękami zwisającymi bezwładnie po bokach. - Nie mam żadnego wytłumaczenia- dodał. Dotknął jej, ale kiedy się wzdrygnęła, szybko zabrał dłoń. - Żadnego - powtórzył. - Zro­ zumiem, jeśli się na mnie obrazisz. Moje pretensje były bezpod­ stawne. - Nie ufasz mi - powiedziała ocierając łzę, która pojawiła się w kąciku oka. - Bzdura, Dallas. Nikomu nie ufam bardziej niż tobie. Posłuchaj, trzeba przystawić mi broń do głowy, żebym przeprosił własną żonę. Mówię ci, że jest mi przykro za moje zachowanie. - Tracąc już cierpliwość, złapał ją za ramię i odwrócił do siebie. Zamarła. W jej oczach lśniły łzy, ale dzięki Bogu, nie spływały jeszcze po policzkach. - Nie wzruszaj mnie, Dallas. Nie mogę bardziej się kopnąć w tyłek, niż już to uczyniłem. Uniosła głowę.

- Proszę. Masz wolną rękę. Wal, Nikomu nie powiem, że uderzyłaś przełożonego. - Nie chcę cię uderzyć. - Do diabła, bo cię zdegraduję. Wal. Po jej ustach przemknął lekki uśmieszek. Buta Feeneya, jego wielbłądzie oczy tryskające gniewem rozbawiły ją. - Najpierw się ogól. Nie chce podrapać sobie pięści. Poczuł ulgę. - Robisz się miękka, żyjąc z tym bogatym irlandzkim sukin­ synem. - Wczoraj wyprułam bebechy treningowemu robotowi. Jednemu z najlepszych, jakie posiada Roarke. - Tak? - Poczuł przypływ nieuzasadnionej dumy. - Wyobrażałam sobie, że to ty - zażartowała. Uśmiechnął się i wyjął z kieszeni torebkę z orzeszkami w słodkiej polewie. Poczęstował ją. - Detektywi śledczy nie potrzebująpięści. Mająużywać mózgu. - Nauczyłeś mnie korzystać z obydwu. - A także wykonywać rozkazy - dodał, patrząc na nią z po­ wagą. - Wstydziłbym się za ciebie, gdybyś o tym zapomniała. Postąpiłaś słusznie, Dallas. Ze względu na Franka, wydział i na mnie - oświadczył, widząc, że jej oczy znowu robią się wilgotne. Przestań - poprosił błagalnym tonem. - Nie zaczynaj z tym gównem. To rozkaz. Wytarła nos. - Tak jest. Odczekał chwilę, żeby się przekonać, czy rzeczywiście nie straci nad sobą kontroli i nie zawstydzi ich obojga. Kiedy jej oczy obeschły, skinął głową zarówno z ulgą jak i pochwałą. - Dobrze. - Potrząsnął torebką orzeszków. - A teraz włączysz mnie do śledztwa? Otworzyła usta, potem je zamknęła. - Widziałem się z Whitneyem- poinformował. Poczuł, że

210

211

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

zbiera mu się na śmiech. Miał przed sobą policjantkę, którą sam wyszkolił. Jest twarda, uparta i uczciwa. - Przeżułem go w jego własnej kuchni. - Naprawdę? - Uniosła brwi. - Żałuję, że tego nie widziałam. - Cały kłopot w tym, że kiedy było już po wszystkim, musiałem mu przyznać rację. Wybrał najlepszą osobę do tej roboty. Wiem, że zrobiłaś, co się dało, żeby uspokoić wydział wewnętrzny i oczyścić Franka. I mnie - dodał. - Wiem, że pracujesz nad tym, żeby znaleźć zabójców Franka i Alice. - Musiał nabrać powietrza, ponieważ nadal czuł ból, kiedy mówił o śmierci przyjaciół. - Chcę ci pomóc, Dallas, uczciwie. Muszę pozbyć się tego z bebechów. Whitney powiedział, że sama masz zadecydować. W tej chwili opuściło ją napięcie. Na nic innego nie czekała. - Zabierajmy się do pracy.

Eve była taka szczęśliwa, że dostała pozwolenie na prze­ słuchanie Seliny Cross, iż zupełnie nie pomyślała o tym, że Selina przyjdzie z adwokatem. Na całe szczęście wybrała na swojego reprezentanta Louisa Trivąne. Wchodząc do pokoju przesłuchań, Eve rzuciła obydwojgu promienny uśmiech. - Pani Cross, doceniam pani chęć współpracy. Panie Trivane. - Eve... - Porucznik Dallas - poprawiła, porzucając uśmiech. - Nie zebraliśmy się tu w celach towarzyskich. - Wy się znacie. - Selina przyszpiliła adwokata lodowatym wzrokiem. - Pani reprezentant jest znajomym mojego męża. Poznałam kilku prawników w mieście, pani Cross. Nie ma to jednak wpływu ani na ich, ani na moją pracę. Zaznaczam, że rozmowa jest nagrywana. Włączyła magnetofon, podając na głos datę i godzinę spotkania. Po wyrecytowaniu skróconego tekstu uprawnień przesłuchiwanej usiadła.

- Jak widzę, wykorzystała pani prawo do adwokata, pani Cross. - Oczywiście. Już dwukrotnie mnie pani nachodziła, pani porucznik. Pragnę, żeby to nieustanne nękanie zostało oficjalnie potwierdzone. - Ja także. - Eve się uśmiechnęła. - Znała pani Roberta Mathiasa, nazywanego także imieniem Lobar. - To był Lobar - poprawiła Selina. - Takie imię sobie wybrał. - Tak czy inaczej mężczyzna ten leży teraz w lodówce w kostnicy. Podobnie jak Thomas Wineburg. Czy znała go pani? - Nie sądzę, żebym miała przyjemność. - A to interesujące. Był członkiem pani kościoła. Selina wzburzyła się i gestem dłoni przywołała do siebie Trivane'a. Adwokat pochylił się i zaczęli o czymś po cichu dyskutować. - Nie jestem w stanie pamiętać nazwisk wszystkich członków mojego kościoła, Dallas. Jesteśmy... - rozłożyła dłonie na małym stoliku - legionem. - Może to odświeży pani pamięć. - Eve otworzyła teczkę, wyjęła z niej zdjęcia z miejsca zbrodni, po czym pchnęła je w stronę przesłuchiwanej. Selina podniosła fotografie i oglądała z lekkim uśmieszkiem czającym się w kącikach ust. - Trudno powiedzieć. W czasie naszych ceremonii jest ciem­ no. - Uniosła oczy na Eve. - Taki mamy styl. - Nie wątpię. Zarówno Lobar, jak i Wineburg należeli do pani wyznania i obydwaj zostali zabici nożem, jakiego się używa w waszych rytuałach. - Athame. Nie tylko nasza religia wykorzystuje athame w ce­ remoniach. Uważam, że po tych morderstwach popełnionych na członkach mojego kościoła policja powinna nas raczej strzec, niż oskarżać. To jasne, że ktoś chce się nas pozbyć. - Sądziłam, że macie własną ochronę. Czy wasz Pan nie dba o swoją trzódkę?

212

213

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Pani kpiący ton świadczy tylko o pani ignorancji. - A uprawianie seksu z osiemnastolatkiem świadczy o pani. Czy z Wineburgiem także łączyły panią podobne stosunki? - Już powiedziałam, że wcale nie jestem pewna, czy go znam. Ale jeśli tak, to bardzo prawdopodobne, że uprawialiśmy seks. - Selino - wtrącił się adwokat, przerywając jej wypowiedź. Pani porucznik, proszę nie naciskać na moją klientkę. Już oświadczyła, że nie jest w stanie zidentyfikować ofiary. - Znała go. Obydwoje go znaliście. Był wtyczką. Pani Cross, czy wie pani, co to znaczy w języku policyjnym informator? Eve wstała i pochyliła się nad Seliną. - Bała się pani, co mi powie? Czy to dlatego zaaranżowała pani jego śmierć? Kazała go pani śledzić? - Przez sekundę patrzyła na Trivane'a. - Może rozkazała pani śledzić wszystkich członków kościoła? - Wszystko, co chcę zobaczyć, widzę w dymie. - Tak, w dymie. Wineburg ryzykował, przychodząc na pogrzeb Alice. Dlaczego, pani zdaniem, chciał na nią popatrzeć? Czy był obecny w tę noc, kiedy została odurzona narkotykami i zgwałcona? Czy pozwoliła mu pani ją posiąść? - Alice przechodziła inicjację. Sama o nią zabiegała. - Była dzieckiem. Zagubionym dzieckiem. Lubi pani zwabiać młodych, prawda? Są o wiele bardziej interesujący niż tacy uparci idioci jak Wineburg. Mają silne, młode ciała i podatne umysły. Ludzie pokroju Wineburga i obecnego tutaj szacownego pana adwokata są warci tylko tyle, ile ich pieniądze. Ale tacy jak Alice stanowią smakowity kąsek. Selina patrzyła na Eve przez zasłonę grubych, czarnych rzęs. - To prawda. My byliśmy zadowoleni i Alice też. Nie musiałam jej zwabiać, Dallas. Sama do mnie przyszła. - A teraz nie żyje. Troje zmarłych. Pani podopieczni pewnie zaczynają się denerwować. - Eve posłała suchy uśmiech Trivane'owi. - Ja bym się denerwowała. - Męczeńska śmierć to nic nowego, Dallas. Już przed wiekami

zabijano ludzi za ich wiarę. Ale wiara i tak zwyciężała. Przetrwamy i zatryumfujemy. Eve wyciągnęła następne zdjęcie i rzuciła na stolik. - On nie przetrwał. To był Lobar. Wydawało się, że otwarta rana w jego gardle krzyczy błagalnie. Tym razem Eve skoncentrowała się na twarzy Trivane'a. Zamrugał gwałtownie powiekami, a oczy przysłoniło mu przera­ żenie. Pobladł i zaczął ciężko oddychać. - Nie przetrwał, prawda, Selino - zapytała miękko. - Jego śmierć posłuży za symbol. Nie zostanie zapomniany. - Czy posiada pani athamel - Oczywiście, i to nawet kilka. - Takie jak t e n ? - wyciągnęła następne zdjęcie, zbliżenie narzędzia wbitego w krocze Lobara. Na ostrzu widniała krew. - Mam kilka takich noży - powtórzyła Selina. - Niektóre są podobne. Ale tego nie poznaję. - W ciele Lobara wykryto halucynogeny. Używacie narkotyków w czasie ceremonii? - Tylko ziół i kilku chemicznych środków, wszystkie legalne. - Nie wszystko, co wykryto u Lobara, należało do legalnych środków. - Nie mogę być odpowiedzialna za postępowanie innych ludzi. - Był z panią w noc, w którą zginął. Czy coś zażywał? - Wypił rytualne wino. Jeśli wziął coś jeszcze, zrobił to bez mojej wiedzy. - W przeszłości handlowała pani narkotykami. - I spłaciłam dług tak zwanemu społeczeństwu. Nic pani na mnie nie ma, pani porucznik. - Mam trzy ciała. Każdy ze zmarłych należał do pani kościoła. Mam martwego policjanta, który się z panią kontaktował. Dopadnę cię, Selino. Krok po kroku. - Trzymaj się ode mnie z daleka.

214

215

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Bo inaczej? - Wiesz, co to znaczy ból, Dallas? - Głos Seliny stał się niski i gruby. - Znasz ból, który wyżera wnętrzności jak kwas? Błagasz o ulgę, ale nic nie pomaga. Ból staje się agonią, a agonia wydaje się niemal przyjemnością. Ból staje się tak nieznośny, że gdybyś miała nóż w rękach bez wahania wbiłabyś go w trzewia, byleby tylko odciąć się od cierpienia. - Zrobiłabym to? - zapytała Eve. - Naprawdę bym to zrobiła? - Mogę ci to zapewnić. Mogę ci zapewnić ból. Eve uśmiechnęła się, ale nie był to wesoły uśmiech. - To zaczyna brzmieć jak grożenie funkcjonariuszowi. I dlatego wsadzę cię na jakiś czas, aż twój adwokat cię nie wykupi. - Ty dziwko. - Wściekła, że dała się tak łatwo podejść, Selina skoczyła na równe nogi. - Nie możesz mnie zatrzymać. - Mogę. Selino Cross, jest pani aresztowana za grożenie funkcjonariuszowi policji. Była szybka, ale Eve także. Odparowała pierwsze uderzenie, jednak nie zdążyła obronić się przed drugim. Selina drapnęła ją szponiastymi paznokciami po szyi. Eve poczuła, że krwawi. Wystrzeliła do przodu i jednym ruchem zamknęła w uścisku szamoczącą się przeciwniczkę. - Wygląda na to, że muszę dodać do oskarżenia opieranie się przed aresztowaniem. Ma pan zapewnioną robotę na kilka następ­ nych godzin, panie mecenasie. Trivane nawet się nie poruszył, nie drgnął mu jeden mięsień. Cały czas wpatrywał się w zdjęcia. Kiedy w drzwiach pojawił się Feeney w asyście jeszcze jednego policjanta, Eve powiedziała: - Zamknij ją. Za pogróżki słowne i stawianie oporu. Selina chciała się wyrwać, kiedy Eve przekazywała ją funkcjona­ riuszowi, ale jej wzrok stał się już bardziej przytomny. Buchała z niego nienawiść. Nagle odezwała się zmienionym miękkim głosem z rytmicznym przyśpiewem. Wychodziła z odwróconą głową, wpatrzona w Eve.

Ta dotknęła szyi i skrzywiła się, widząc na palcach krew. - Zrozumiałeś, co mówiła? Feeney podał jej chusteczkę. - Kogoś przeklinała, chyba po łacinie. Uczyłem się jej w dzieciń­ stwie, bo moja matka wpadła na śmieszny pomysł, że zostanę księdzem. - Przesłuchaj taśmę, może z niej coś wyłowisz. Cholera, to piecze. Przesłuchanie zakończone - dodała, zapisując czas i datę. Trivane, chcesz ze mną porozmawiać? - Co? - Adwokat podniósł wzrok, przełknął ślinę i pokręcił głową. - Chcę się zobaczyć z moją klientką, kiedy tylko zostanie umieszczona w areszcie. Te oskarżenia nie są wystarczające, żeby ją przetrzymywać. Eve wyciągnęła do niego zakrwawione palce. - Och, sądzę, że wystarczą. Przyjrzyj się dobrze Louis. Podeszła do niego i podstawiła mu rękę pod nos. - Następnym razem to może być twoja krew. - Najpierw zobaczę się z moją klientką - powtórzył z nadal pobladłą twarzą, po czym wybiegł z pokoju. - Ta dziwka jest szalona - stwierdził Feeney. - Powiedz mi coś, czego nie wiem. - Nienawidzi cię - rzucił, szczęśliwy, że znowu tworzą tan­ dem. - Ale ty to wiesz. Rzuciła na ciebie urok. - Co? - Przeklęła cię. - Mrugnął do niej. - Powiedz mi, kiedy będzie cię skręcać w żołądku. Zaczynasz się do niej dobierać. - Jeszcze nie - mruknęła. - Ale stawiam na adwokata. Przydziel mu kogoś, Feeney. Nie chcę, żeby zginął, zanim się złamie. Żebyś widział, jak on się przyglądał zdjęciom martwego Lobara. Był zszokowany, ale potem wyglądał tak, jakby coś sobie przypo­ mniał. - Potrząsnęła głową. - Nie możemy go stracić. - Zerknęła na zegarek i gwizdnęła cicho z satysfakcją. - W samą porę na spotkanie z Nadine.

216

217

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Powinnaś opatrzyć szyję, Eve. Nie podoba mi się to za­ drapanie. - Później. - Wyszła szybko. Nadine z pewnością zwróci uwagę na jej szyję, myślała, podobnie, jak wszystkowidząca kamera.

- Na pięć - słodko rzuciła Nadine, zadowolona, ze udało jej si? przyciągnąć uwagę Eve. - Cztery, trzy... - Na koniec dała sygnał palcami. Spojrzała poważnie w kamerę. - Dzień dobry. Tu Nadine Furst. Rozmawiam dziś z porucznik Eve Dallas z wydziału zabójstw w jej biurze w komendzie głównej... Eve była przygotowana na pytania, a poza tym znała styl Nadine. Znała go na tyle dobrze, że nie pozwoliła się zaskoczyć rewelacjami, które usłyszała tuż przed rozpoczęciem nagrania. Odpowiadała krótko i rzeczowo, zdając sobie sprawę, że z każdą sekundą wywiadu nabija punktów samej Nadine, jak i jej stacji, Kanałowi 75. - Opierając się na poszlakach, wydział przypuszcza, że oba morderstwa są ze sobą powiązane. Zabójstw dokonano wprawdzie różnymi narzędziami, ale bardzo do siebie podobnymi. - Czy może pani opisać narzędzia zbrodni? - Nie wolno mi tego uczynić. - Ale to były noże? - Były to ostre narzędzia. Nie mogę podać więcej szczegółów. Ujawnienie ich w tej chwili zaszkodziłoby śledztwu. - Druga ofiara to mężczyzna, którego ścigała pani na kilka chwil przed tym, jak został zabity. Dlaczego go pani ścigała? Była gotowa na to pytanie i postanowiła je wykorzystać. - Thomas Wineburg dał mi do zrozumienia, że ma interesujące informacje. - Jakie informacje? - Nie mogę tego ujawnić. Tylko powiem, że rozmawialiśmy, a Wineburg nagle wpadł w popłoch i rzucił się do ucieczki. Ruszyłam za nim w pościg. - I został zabity. - Tak. Ucieczka mu nie pomogła. Zła, że dyrektor planu daje znać, że kończy się jej czas, Nadine pożegnała widzów. - Dzięki, Eve. Suzanno?- dziennikarka po prostu machnęła ręką i operatorka wyszła. - Jeszcze tak nieoficjalnie... - zaczęła.

Co ci się stało, do diabła? - zdziwiła się dziennikarka. Wreszcie mogła przestać krążyć i zerkać na zegarek. - Małe problemy w trakcie przesłuchania. - O mało co, a byś się spóźniła, Dallas. Zostały nam dwie minuty do wejścia na antenę. Nie masz czasu na poprawienie wyglądu. - Dobrze się składa. Pokażę się tak, jak jestem. - Ustawcie nagłośnienie i światła - nakazała Nadine operatorom kamer, po czym poprawiła makijaż w małym kieszonkowym lusterku. - To chyba paznokcie - dodała. - I to kobiety. Długie i szponiaste. Masz cztery wyraźne ślady. - Tak. - Eve przytknęła chustkę do szyi. - Ktoś ciekawski mógłby sprawdzić, co się dzieje w areszcie. Spojrzenie Nadine stało się nagle bardzo uważne. - W areszcie, mówisz. Dobrze. Nie poprawiłaś włosów. - Podcięłam je. - Miałam na myśli jakąś konstruktywną zmianę. Zaraz wcho­ dzimy. Suzanna, jesteś gotowa? Operatorka podniosła do góry kciuk. - Ta świeża krew doskonale się prezentuje. Fajny pomysł. - Ojej, dzięki - Eve usadowiła się wygodniej i założyła nogę na nogę. - Tylko krótko, Nadine. Nie wiem jeszcze, co masz dla mnie. - W takim razie dam ci przedsmak. Który z miejscowych kapłanów białej magii jest synem wielokrotnego mordercy, Davida Bainesa Conroya, co to odsiaduje pięć wyroków dożywocia, bez możliwości zwolnienia warunkowego, w Omega, więzieniu o zao­ strzonym rygorze? - Który... 218

219

J.D. ROBB

- Najpierw ty. - No dobrze. -Nadine oparła się o krzesło i skrzyżowała piękne nogi. - Charles Forte nosi nazwisko panieńskie matki od dwunastu lat. To znaczy, od momentu, gdy jego ojciec został skazany na dożywotnie więzienie za popełnienie rytualnych morderstw na pięciu osobach. Mówi się, że w rzeczywistości zabił wiele więcej, ale mu tego nie udowodniono. Nigdy nie znaleziono ciał. - Znam historię Conroya. Nie wiedziałam tylko, że miał dziecko. - To była zastrzeżona informacja. Matka dziecka rozwiodła się z Conroyem i przeniosła do innego miasta na kilka łat przed jego zamknięciem. Dziecko miało wtedy szesnaście lat. Dwadzieścia jeden, kiedy jego ojciec wylądował w więzieniu. Mój informator twierdzi, że chłopak codziennie był w sądzie. Eve pomyślała o niskim, skromnym mężczyźnie, którego spotkała na pogrzebie Alice. Syn potwora. Czy dużo dziedziczy się w genach? Pomyślała o własnym ojcu i zadrżała. - Dzięki. Dam ci znać, kiedy skończy się śledztwo. - Dobrze. Zebrałam mnóstwo informacji na temat kultowych sekt działających w mieście. Nic tak dramatycznego jak to o Conroyu, ale może się do czegoś przydadzą. Domyślam się, że skoro przesłuchiwałaś kogoś, kto się wściekł tak bardzo, by rzucić ci się do gardła, znaczy to, że masz podejrzanego. Eve opuściła wzrok na swoje paznokcie. - Nic ci nie mogę powiedzieć, ale przypomnę tylko, że nie wolno wchodzić z kamerą do aresztu. - Wielka szkoda. Dziękuję za wywiad, Dallas. Będę w kon­ takcie. - W porządku. - Eve odprowadziła dziennikarkę wzrokiem, przekonana, że ta uda się do aresztu i że imię Seliny Cross znajdzie się w mediach do końca popołudniowego wydania. Uznała, że, w gruncie rzeczy, poranek nie był zły. Krzywiąc się, przetrząsnęła szuflady w poszukiwaniu apteczki.

15

Nie wrócę do d o m u - informowała Eve Roarke'a przez wideokom, podczas gdy komputer odszukiwał dane na temat Davida Bainesa Conroya. - Możesz przyjechać na szóstą? Poje­ dziemy na ten zjazd czarownic ode mnie z biura. Roarke uniósł brew. - Zgoda, pod warunkiem, że nie twoim samochodem. - Poma­ chał do niej dłonią. - Podejdź trochę bliżej do ekranu. Co to znowu? - zapytał. - Co to znaczy, „co to znowu"? Jestem zajęta. - Chodzi mi o twoją szyję. - Ach, to. - Dotknęła nadal jeszcze bolesnego miejsca. Nie udało jej się znaleźć apteczki. - Różnica zdań. Moje zwyciężyło. - Oczywiście. Niech pani zdezynfekuje zadrapania, pani porucz­ nik. Przyjadę o 18.30. Zjemy coś po drodze. - Dobrze. Zjemy po drodze? Chwileczkę. Nie przyjeżdżaj limuzyną. Uśmiechnął się. - Pamiętaj, osiemnasta trzydzieści. - Mówię poważnie, Roarke, nie... - Syknęła, bo obraz z ekranu znikł. - Cholera. - Z westchnieniem odwróciła się do komputera. MCDK posiadało spore archiwum dotyczące Conroya. Eve zatrzymała się nad najważniejszymi danymi.

221

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Rozwiedziony, jedno dziecko, syn, urodzony 22 stycznia 2025, opieka przyznana matce, Ellen Forte.

- Podaj listę policjantów, zajmujących się sprawą Conroya nakazała, patrząc, jak przez ekran przesuwają się nazwiska i adresy. - Trochę się przemieszczałeś, co, Conroy? - mruknęła, widząc, że detektywi pochodzą z całego kraju. Była jeszcze nastolatką kiedy mediami zawładnęły sensacyjne doniesienia o morderstwach popełnionych przez Conroya. Przy­ pominała sobie urywki programów, płaczące rodziny, błagające zbrodniarza, żeby wyjawił im, gdzie znajdą szczątki ukochanych osób. Pamiętała ponure twarze policjantów, zdających relacje z postępów dochodzenia, i samego Conroya, jego spokój i czarne, mściwe oczy. Nazywali go diabłem wcielonym. Antychrystem. To słowo powtarzano nieustannie, być może po to, żeby przynajmniej w ten sposób oddzielić szaleńca od reszty ludzkości. A jednak Conroy był na tyle człowiekiem, by począć dziecko. Syna. I ten syn znajdował się na jej liście osób podejrzanych. Może zbytnio się skoncentrowała na Selinie Cross? Syna Conroya pociąga władza, potęga i moc. Magia jest źródłem mocy, czyż nie? Znał przynajmniej jedną z ofiar. Dwie zginęły od noża. Jego ojciec doskonale posługiwał się nożem. Twierdził także, że jest narzędziem w rękach boga, przypomniała sobie Eve, dalej przeglądając dane. Tak, tak, zgadza się. Znalazła potwierdzającą jej przypuszczenie chaotyczną wypowiedź. Za­ znaczyła ją. - Proszę o audio tego urywku.

Też mi rewelacja, pomyślała. Kto daje opiekę nad dzieckiem seryjnemu mordercy? - No nic, zabierajmy się do roboty - mruknęła pod nosem. Dane kryminalne. Osądzony i skazany za morderstwo, torturowanie, gwałt po­ śmiertny i poćwiartowanie Doreen Harden, dwudziestotrzyletniej kobiety rasy mieszanej. Wyrok skazujący na dożywotnie więzienie o zaostrzonym rygorze, bez możliwości wyjścia na podstawie zwolnienia warunkowego. Osądzony i skazany za morderstwo, gwałt, torturowanie i po­ ćwiartowanie Emmy Tangent, kobiety rasy czarnej, wiek 25 lat. Wyrok skazujący na dożywocie, zaostrzony rygor, bez możliwości wyjścia na podstawie zwolnienia warunkowego. Osądzony i skazany za morderstwo, sodomią, tortury i poćwiar­ towanie Lowella McBride'a, białego mężczyzny, wiek 18 lat. Skazany na dożywocie, zaostrzony rygor, bez zwolnienia warun­ kowego. Osądzony i skazany za morderstwo, gwałt, torturowanie i po­ ćwiartowanie Darli Fitz, kobiety rasy mieszanej, wiek 23 lata. Skazany na dożywocie, zaostrzony rygor, bez zwolnienia warun­ kowego. Osądzony i skazany za morderstwo, sodomię, pośmiertny gwałt, torturowanie i poćwiartowanie Martina Savoya, mężczyzny rasy mieszanej, wiek 20 lat. Skazany na dożywocie, zaostrzony rygor, bez zwolnienia warunkowego. Obecnie odsiaduje wyrok w więzieniu stanowym Omega. Podejrzany o dwanaście innych morderstw, sprawy w toku. Niewystarczające dowody na złożenie oskarżenia. Oficerzy śledczy przydzieleni do śledztwa udostępniają informacje na prośbę.

- Jestem siłą dla was niepojętą - rozległ się wyraźny i melodyjny głos Conroya. Eve uzmysłowiła sobie, że Charles Forte ma podobnie melodyjny i charyzmatyczny głos. - Jestem narzędziem w rękach boga, boga zemsty i cierpienia. To, co czynię w jego

222

223

Przetwarzanie...

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

imieniu, jest wielkie. Drzyjcie przede mną, nigdy bowiem nie zostanę pokonany. Jestem jak legiony. - Jesteś śmieciem - sarknęła. Legion. Tego zwrotu użyła też Cross. Interesujące... Czy Conroy bawił się w satanizm, w czarnoksięstwo? I czy to z tego powodu jego syn zajmuje się podobną dziedziną? Ciekawe, ile tak naprawdę Charles Forte wiedział o działalności ojca. I co o niej myślał? - Komputer, podaj dane na temat Charlesa Forte z Nowego Jorku, wcześniej Charles Conroy, syn Davida Bainesa Conroya.

Czytając listę obrażeń, którym Charles ulegał przez okres całego dzieciństwa, Eve czuła coraz większy ucisk w żołądku. - Zatrzymaj się. Wylicz procentowo możliwość zaistnienia umyślnego znęcania się.

Przetwarzanie. Eve czekała na wynik, bębniąc palcami w blat biurka i dumając. Matka wywiozła Charlesa do Nowego Jorku, co oznacza, że chłopak musiał odbywać dalekie podróże, żeby uczestniczyć w rozprawach. To wielki wysiłek, a na dodatek prawdopodobnie matka nie godziła się na te wyjazdy. Został wyrzucony z technikum na drugim semestrze. Uczył się farmacji. Bardzo interesujące. Posiadając licencję chemika, pracował później przy produkcji lekarstw. Uwagę Eve przykuł fakt, że Charles często się prze­ prowadzał. Podobnie jak jego kochany ojczulek. Potem znowu osiedlił się w Nowym Jorku. Jest współwłaścicielem „Mocy Ducha". Odchyliła się i nieświadomie potarła zranioną szyję. Kawaler, bezdzietny, żadnych aresztowań, zatrzymań. - Dane medyczne. Charles Forte. 6 lat - złamana raka. 6 lat - niewielki wstrząs mózgu, potłuczony, posiniaczony brzuch. 7 lat - oparzenie przed­ ramienia drugiego stopnia. 7 lat- wstrząs mózgu i złamana piszczel.

224

Dziewięćdziesiąt osiem. - Dlaczego do diabła nie zostało to uchwycone? Z danych wynika, że dziecku udzielano pomocy w różnych szpitalach i w różnych miastach na przestrzeni dziesięciu lat. Nie ma wzmianki o poleceniu przeprowadzenia dochodzenia poprzez agencję zapobiegania maltretowaniu dzieci. - Idioci, co za idioci. - Potarła twarz i przycisnęła dłońmi skronie. Wiedziała, że zbliża się migrena. - Proszę podać informacje o ewentualnym leczeniu psychiat­ rycznym i portret psychologiczny obiektu. Obiekt na własną prośbę zgłosił się do kliniki Millera jako pacjent ambulatoryjny. Lekarz prowadzący, Ernest Renfrew, zajmował się nim od lutego 2045 do września 2047. Akta z terapii są zastrzeżone. Brak innych danych. - Dobrze, to na razie wystarczy. Zapisz dane w pliku o nazwie Forte Charles, numer sprawy 34299-H. Odsyłacz, Conroy. Zamknij program, kiedy skończysz. Podniosła wzrok, bo w drzwiach pojawiła się głowa Feeneya. - Cross właśnie wyszła. - No cóż, nasze szczęście nie mogło trwać wiecznie. - Czy ktoś oglądał te zadrapania? - Sama się tym zajmę. Za minutkę. - Na pewno? 225

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Jasne. - David Baines Conroy.- Feeney gwizdnął i usiadł na rogu biurka. - Daleka przeszłość. Chory bandzior. Mordował ludzi, a potem ich ćwiartował. Poćwiartowane ciała trzymał w turystycz­ nej lodówce. Mieszkał w wozie kempingowym. Podróżował nim po całym kraju i wygłaszał kazania. - Kazania? - No, może to nie najlepsze słowo. Zrobił z siebie jakiegoś antychrysta. Ględził kupę bzdur o anarchii, wolnym seksie i otwarciu wrót piekieł. Coś w tym stylu. Zdaje się, że większość jego ofiar to osoby, które spotkał po drodze. Przynajmniej trzy z nich były prostytutkami. One zawsze są łatwym łupem dla maniaków. - Uznano go za poczytalnego i zdolnego do zeznawania przed sądem. - Owszem, przeszedł testy. Specjaliści uznali, że jest zdrowy psychicznie. Jednak moim zdaniem to był prawdziwy wariat. - Miał rodzinę. - Tak, tak, to się zgadza. - Feeney zamknął oczy, próbując przypomnieć sobie szczegóły. - Wtedy nie pracowałem jeszcze w wydziale zabójstw i chyba każdy policjant w kraju miał coś wspólnego z tą sprawą. Conroy nigdy nie zmalował niczego w Nowym Jorku, tego byliśmy pewni. Miał żonę, bladą, nerwową, małą kobietę. Zostawiła go - chyba nim go zwinęli. Był jeszcze dzieciak, syn. Dziwny. - Dlaczego? - Miał oczy ojca. Tylko że były martwe. Wiesz, o czym mówię. Pamiętam, że kiedyś sobie pomyślałem, że pewnego dnia chłopak pójdzie w ślady ojca. Potem matka i syn ukryli się za ustawą o ochronie danych osobowych, od tej pory nikt o nich nie słyszał. - Do dzisiaj. - Eve nie spuszczała wzroku z Feeneya. - Dzisiaj wieczorem spotykam się z synem Conroya. Na sabacie czarownic.

I ak jak się spodziewała, Roarke przyjechał limuzyną, choćby tylko po to, żeby zrobić jej na złość. Rzeczywiście byłaby zła, gdyby nie to, że zobaczyła, iż autokucharz w samochodzie załadowany jest włoskimi potrawami. Zdążyła pochłonąć manicotti, nim dotarli do mostu Jacąueline Onassis. Ale pokręciła przecząco głową, kiedy Roarke podał jej kieliszek burgunda. - Jestem na służbie - wyjaśniła z pełnymi ustami. - Ja nie. - Upił łyk, przyglądając się żonie. - Dlaczego nie opatrzyłaś rany? - zapytał, delikatnie dotykając jej szyi. - Nie miałam kiedy. - No właśnie. - Uśmiechnął się w odpowiedzi na jej pytające spojrzenie. - Widziałem powtórkę wywiadu z Nadine. Jestem zdumiony, że się zgodziłaś wystąpić. - To był handel wymienny. Musiałam zapłacić swoją część. - Pochyliła się i nacisnęła guzik uruchamiający ekran oddzielający pasażerów od kierowcy. - Lepiej będzie, jak opowiem ci wszystko przed dotarciem na wieczorne przed­ stawienie. Zreferowała ze szczegółami najnowsze rewelacje Nadine, po czym sięgnęła po słodką, grubą oliwkę. - Forte przeskoczył kilka miejsc w górę na mojej liście podejrzanych - kończyła. - Za grzechy ojca? - Czasami to się potwierdza. Roarke milczał przez chwilę. Obydwoje mieli powody, ażeby ta teoria im się nie podobała. - Pani najlepiej wie, pani porucznik. Ale czy nie należałoby przypuszczać, że przeszłość ojca pchnie syna w całkiem przeciw­ nym kierunku? - Znał Alice, jest chemikiem. We krwi Franka znaleziono środki chemiczne, a Alice miała halucynacje. Popełniono dwa morderstwa, w których narzędziem mordu były rytualne noże.

226

227

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Forte jest wyznawcą religii, która używa takich narzędzi. Nie mogę tego wszystkiego tak po prostu zignorować. - Moim zdaniem on nie sprawia wrażenia zabójcy. Eve wzięła do ust marynowaną papryczkę. - Kiedyś prowadziłam śledztwo w sprawie pewnej staruszki, która miała wygląd ukochanej babuni. Opiekowała się kotami i piekła ciasteczka dla dzieciarni z sąsiedztwa. Hodowała na parapecie geranium. - Sięgnęła po następną papryczkę. - Zwabiła do siebie sześcioro dzieci i ich wnętrznościami nakarmiła swoje koty. - Urocza historyjka. - Roarke odstawił talerz. - Rozumiem puentę. - Sięgnął do kieszeni i wyjął amulet, który poprzedniego wieczoru dała mu Isis. Zawiesił go na szyi Eve. - A to na co? - Ładniej się prezentuje na tobie niż na mnie. Spojrzała na niego podejrzliwie. - Nie kpij. Zwyczajnie jesteś przesądny. - Nieprawda - skłamał, po czym zabrał od niej talerz i zaczął rozpinać jej bluzkę. - Co robisz? - Zabijam czas. - Zręczne dłonie w sekundę znalazły się na jej biuście. - Mamy jeszcze godzinę drogi. - Nie będę się kochała na tylnym siedzeniu limuzyny powiedziała. - To... - Wspaniałe - skończył za nią i opuścił głowę do jej piersi.

Czuła się zrelaksowana, jak po dobrze przespanej nocy. Samochód skręcił w wąską, zadrzewioną wiejską drogę. Wyjrzała przez okno i oprócz drzew i gwiazd na niebie zobaczyła tylko kompletną ciemność. Korony drzew tworzyły nad nimi swoisty tunel. Tuż przed maską samochodu przebiegło jakieś zwierzę, błysnąwszy w ich stronę złotymi ślepiami.

- Feeney i Peabody jadą za nami? - Uhu. - Roarke wepchnął koszulę w spodnie. - Na to wy­ gląda. - Włożyłaś bluzkę odwrotną stroną - powiedział miękko i uśmiechnął się. - Cholera. - Eve na nowo zaczęła walczyć z ubraniem. - Nie rób takiej zarozumiałej miny. Tylko udawałam, że mi się podoba. - Kochana Eve. - Pocałował ją w rękę. - Jesteś dla mnie za dobra. - Coś takiego. - Zdjęła amulet i zarzuciła mu na szyję. - Ty go załóż. - Zanim zdążył zaprotestować, objęła dłońmi jego twarz. - Proszę. - Cóż, i tak nie wierzysz w jego działanie. - Rzeczywiście nie. - Wsunęła wisiorek za koszulę męża i poklepała go po piersi. - Ale ty wierzysz. Czy kierowca wie, dokąd ma jechać? - Kierunek jest zaprogramowany. - Spojrzał na zegarek. Zgodnie z wyliczeniami powinniśmy za chwilę znaleźć się na miejscu. - Dla mnie to jakieś pustkowie. - Wyjrzała przez okno. Nic tylko ciemności, drzewa i znowu ciemności. - Wolę być na własnym śmietnisku. Aż trudno uwierzyć, że to tylko dwie godziny drogi od Nowego Jorku. - Jesteś takim mieszczuchem. - A ty nie? Wzruszył ramionami. - Lubię jeździć na wieś, ale na krótko. Cisza mnie uspokaja. - A mnie denerwuje. - Znowu skręcili. - Tutaj wszystko wygląda tak samo i nic się nie dzieje. Kiedy wchodzisz do któregoś z miejskich parków, natychmiast wpadasz na kieszonkowca lub co najmniej handlarza narkotyków. Prawie za każdym krzakiem stoi panienka lekkich obyczajów lub para zboczeńców. Zerknęła na męża, który uśmiechał się ironicznie. - Zycie z tobą jest takie... kolorowe.

228

229

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Sarknęła. - Mówisz tak, jakby twój świat, zanim się w nim zjawiłam, był szary. Wino, kobiety i pieniądze. Rzeczywiście bardzo nużące. - Nuda mnie dobijała - odparł z udawaną udręką. - Nie to co teraz, kiedy dzięki tobie na każdym kroku natykam się na trupa. - Dzień, w którym mnie spotkałeś, był po prostu twoim zbawieniem. - Samochód wspiął się na wzniesienie i zaraz potem dostrzegli światełka przedzierające się zza drzew. - Dzięki Bogu. Zdaje się, że przyjęcie już się rozpoczęło. - Spróbuj powstrzymać sarkazm. - Poklepał ją po kolanie. Bo obrazisz naszych gospodarzy. - Nie zamierzam kpić. Chcę się na własne oczy przekonać, o co tu chodzi. I nie tylko ze względu na Forte'a. Jeśli kogoś rozpoznasz, daj mi znać. - Wyjęła coś z torebki i przełożyła do kieszeni. - Podręczny rekorder? - cmoknął. - Zdaje się, że to nielegalne. Nie wspominając już, że nieco nieuprzejme w stosunku do gospodarzy. - Nie mam pojęcia, o czym mówisz. - I zbędne - dodał. Przekręcił dłoń i nacisnął na mały guziczek przy zegarku. - Ten jest o wiele lepszy. Wiem, bo produkuję obydwa. - Uśmiechnął się. W tej samej chwili samochód zatrzymał się w niewielkim prześwicie. - Dojechaliśmy. Eve pierwsza dostrzegła Isis, której zresztą trudno było nie zauważyć. Ubrana w zwiewną, białą suknię, zdawała się lśnić jak łuna księżyca. Miała rozpuszczone włosy, które luźno opadały na ramiona. Na jej czole pobłyskiwała złota opaska wyłożona kolorowymi kamieniami. Była bosa. - Bądźcie błogosławieni- powiedziała na przywitanie, po czym, zawstydzając Eve, pocałowała ją w oba policzki. Tak samo powitała Roarke'a i znowu odwróciła się do Eve. - Pani jest skaleczona. - Zanim Eve zdążyła zareagować, przytknęła palce do jej szyi. - Trucizna.

- Trucizna? - Eve natychmiast wyobraziła sobie śmiercionośną substancję rozlewającą się po jej układzie krwionośnym i sprowidzającą na nią powolne konanie w mękach. - Nie fizyczna, ale duchowa. Czuję obecność Seliny. - Nie spuszczając wzroku z twarzy Eve, zsunęła dłoń na jej ramię. Niech się pani nie martwi. Coś na to zaradzimy. Mirium, proszę, powitaj resztę gości- zwróciła się do niskiej, ciemnoskórej kobiety. Na podjazd wtoczył się z hurkotem stary samochód Feeneya. - Chas zajmie się pani szyją. - Nie róbcie sobie kłopotu. Jutro z rana pójdę do naszego lekarza. - To zbyteczne. Proszę za mną. Nie mogę dopuścić, żeby Selina była tu obecna nawet w takiej formie. Idąc za gospodynią prowadzącą ich po obrzeżach polany, Eve przyglądała się wyrysowanemu na środku białemu okręgowi otoczonemu białymi świecami. Z lekkim zdziwieniem przyjęła fakt, że stojący wokół ludzie rozmawiają ze sobą swobodnie, jakby znajdowali się co najmniej na cocktail party. Ich ubrania były bardzo różnorodne. Długie suknie, tradycyjne garnitury, damskie kostiumy z długimi lub krótkimi spódniczkami. Doliczyła się około dwudziestu osób w wieku od osiemnastu do osiemdziesięciu lat, różnych ras i płci. Nie przeważał jakiś jeden typ ludzi. W pobliżu stały turystyczne lodówki do napojów, kilka osób popijało drinki. Rozmowy toczone przyciszonymi głosami przerywał od czasu do czasu wybuch śmiechu. Podeszli do składanego turystycznego stolika, przy którym siedział Chas. Na ich widok podniósł się. Miał na sobie prosty niebieski garnitur i miękkie mokasyny w tym samym kolorze. Uśmiechnął się, widząc podejrzliwe spojrzenie Eve skierowane w stronę stolika. - Oprzyrządowanie czarownic - powiedział. Leżały tam czerwone sznury i nóż z białym trzonkiem, athame. Kilka świec, mały miedziany gong, bicz, lśniący srebrny miecz, kolorowe butelki, różnorodne misy i kubki.

230

231

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Interesujące. - To pradawny rytuał wymagający pradawnych narzędzi. Ale w,dzę, że pani jest zraniona. - Zbliżył się i uniósł rękę, jednak opuścił ją, pohamowany zimnym wzrokiem Eve. - Przepraszam. Wygląda na bolesne skaleczenie. - Chas jest uzdrawiaczem. - Isis uśmiechnęła się nieco wyzy­ wająco. - Proszę potraktować jego pomoc jako pokaz jego uzdolnień. Przecież przyszła tu pani po to, żeby zebrać obserwacje, prawda? Co więcej, nie musi się pani niczego obawiać, bo pani partner ma przy sobie ochronny amulet. Eve, czując w kieszeni ciężar broni, pomyślała, że ona także ma ochronę. - Dobrze, proszę zademonstrować swoje umiejętności. - Od­ chyliła głowę, zapraszając Chasa, by obejrzał ranę. Poczuła na szyi delikatne dotknięcie zaskakująco zimnych palców. Nie spuszczała wzroku z jego oczu i zobaczyła, że najpierw przepełniły się skupieniem, a potem nagle coś w nich rozbłysło. - Ma pani szczęście - wymamrotał. - Rezultat nie dorównuje zamiarowi. Proszę uspokoić umysł. Przeniósł wzrok na jej oczy. - Umysł i ciało są jednym - rzekł cicho pięknym głosem. Jedno prowadzi drugie, jedno uzdrawia drugie. Proszę mi pozwolić pani ulżyć. Poczuła ciepło emanujące z jego palców, które rozpływało się od głowy w dół całego ciała. Ogarnęła ją senność, więc otrząsnęła się i usłyszała jego cichy śmiech. - Nie skrzywdzę pani. Odwrócił się i sięgnął po bursztynową butelkę. Odkorkował ją i wylał na dłoń jasny, pachnący kwiatową esencją płyn. - To jest balsam zrobiony na podstawie starego przepisu ze współczesnymi dodatkami. - Posmarował delikatnie zranienie. Oczyści i uzdrowi skaleczenie. - Zna się pan na chemikaliach, prawda?

Ten płyn jest ziołowy. - Wyjętą z kieszeni chustką obtarł palce. - Ale to prawda, farmacja nie jest mi obca. - Chciałabym porozmawiać z panem na ten temat. - Przyglądała mu się uważnie, czekając na odpowiedź. - I o pana ojcu. Odniosła zamierzony skutek, bo jego źrenice najpierw się rozszerzyły, potem zwęziły. W tej samej chwili pomiędzy nimi stanęła Isis, a w jej oczach zobaczyła furię. - To miejsce, do którego została pani zaproszona, jest święte. Nie ma pani prawa... - Isis. - Chas dotknął jej ramienia. - Ona ma misję. Wszyscy ją mamy. - Patrzył na Eve i wyglądał tak, jakby się zbierał w sobie. - Oczywiście, porozmawiam z panią, kiedy tylko wyrazi pani ochotę. Ale do tego miejsca nie powinno się przynosić nieszczęścia. Zaraz rozpocznie się ceremonia. - Nie będziemy was zatrzymywać. - Czy jutro o dziewiątej rano, w sklepie, odpowiada pani? - Tak. - A teraz proszę mi wybaczyć. - Zawsze odpłaca pani za uprzejmość bólem? - zapytała Isis z gniewem, kiedy Chas się oddalił. Potem potrząsnęła głową i wbiła wzrok w Roarke'a. - Zapraszamy do obejrzenia ceremonii i mamy nadzieję, że potraktujecie ją z szacunkiem. Nie wolno wam wchodzić w obręb magicznego koła. Odeszła, a Eve wsunęła ręce do kieszeni. - No, teraz mam już przeciwko sobie dwie czarownice. Odwróciła się do spieszącej w ich kierunku Peabody. - To jest inicjacja -poinformowała szeptem dziewczyna. -Tak powiedziała tamta wspaniała czarownica ubrana we włoski kos­ tium. - Posłała uśmiech do stojącego po drugiej stronie polany przystojnego mężczyzny. - Jezu, przez takiego faceta człowiek ma ochotę zmienić wiarę. - Zbierz się w sobie, Peabody. - Eve skinęła na Feeneya. - Moja pobożna matka odmówiłaby cały różaniec, gdyby

232

233

J.D. ROBB

wiedziała, gdzie jestem. - Feeney pokrył zdenerwowanie cichym śmiechem. - Cholernie dziwne miejsce. Niby nic tu takiego się nie dzieje, ale i tak czuję się nieswojo. Roarke westchnął i objął żonę ramieniem. - Zrobieni z tej samej gliny- mruknął i odwrócił wzrok w stronę, gdzie rozpoczynano obrzęd. Młoda kobieta, którą Isis nazywała Mirium, stała poza kręgiem ze świec, związana i z zasłoniętymi oczami. Wszyscy oprócz obserwujących byli teraz nadzy. Ich ciała pobłyskiwały w ciem­ ności. W pobliskim lesie rozległo się pohukiwanie nocnych ptaków. Eve sięgnęła do kieszeni i dotknęła ukrytej tam broni. Do Mirium podszedł Chas. Wskazał na jej nogi i powiedział: - Stopy nie są ani związane, ani wolne. W jego głosie brzmiała radosna powaga. Eve z zaciekawieniem przyglądała się, jak uczestnicy stają wokół białego kręgu. Musiała przyznać, że wyglądali na szczęś­ liwych i zadowolonych. Ponad głowami księżyc oblewał srebrnymi promieniami korony drzew. Raz po raz rozlegało się pohukiwanie sów. Nikt nie zwracał uwagi na nagość. Nie zauważyła ani podejrzliwych, ani skrytych spojrzeń, które widziała nieraz w mieście w seksklubach. Chas uniósł athame, na co Eve natychmiast sięgnęła do broni. Przytknął nóż do piersi Mirium. Wznoszącym i opadającym tonem wygłosił tekst inicjacji. - Przyniosłam wam dwa zaklęte słowa- odpowiedziała mu Mirium. - Doskonała miłość i doskonałe zaufanie. Chas uśmiechnął się. - Z takimi słowami witamy cię podwójnie. Podaruję ci trzecie, byś mogła przejść przez te drzwi. Oddał nóż stojącemu obok niego mężczyźnie, potem pocałował Mirium. Był to ojcowski pocałunek. Następnie objął ją i po­ prowadził do okręgu. Idący za nimi drugi mężczyzna wykonywał w powietrzu dziwne znaki nożem. 234

CZARNA CEREMONIA

Stojący wokół białego koła ludzie zaczęli śpiewać i głaskać przechodzącą koło nich Mirium. Rozległ się trzykrotny dźwięk gongu. Chas ukląkł, pocałował stopy dziewczyny, potem jej kolana, brzuch tuż nad łonem, jej piersi i usta. Eve zdziwiła się, że nie widzi w tych poczynaniach żadnej seksualności, a raczej... czułą przyjaźń. - I co ty na to? - zapytała męża. - Zachwycający, pełen mocy rytuał. Bardzo wzniosły.-Wsunął dłoń do jej kieszeni i przykrył jej rękę trzymającą broń. Pociągnął za nią delikatnie. -1 bezpieczny. Jest w nim dużo seksu, ale bardzo zrównoważonego i budzącego szacunek. Widzę przynajmniej dwie znajome osoby. - Ich nazwiska? Nieświadomie potarła szyję i ze zdumieniem stwierdziła, że nie czuje zadrapań ani bólu. Kiedy opuściła rękę, spojrzał na nią Chas. Ich oczy się spotkały. Uśmiechnął się do niej.

CZARNA CEREMONIA

16

„ M o c Ducha" był jeszcze zamknięty, kiedy Eve i Peabody zaparkowały przy nim. Ale Chas już na nie czekał. Stał przed sklepem, popijając coś z papierowego kubeczka. - Dzień dobry. - Było chłodno i na policzkach miał czerwone rumieńce. - Zastanawiałem się, czy zgodzą się panie porozmawiać na górze, w mieszkaniu, zamiast w sklepie. - Obecność policji źle wpływa na klientów? - zapytała ironicz­ nie Eve. - Cóż, mogą się czuć zakłopotani. Zresztą i tak otwieramy dopiero za pół godziny. Domyślam się, że nie będziecie po­ trzebowały Isis. - W tej chwili nie. - To wspaniale. W takim razie dajcie mi panie tylko minut­ kę. - Zerknął na Eve oczami, w których czaił się niepokój.Isis nie lubi, kiedy w domu znajduje się kofeina. Jestem słaby stwierdził, biorąc następny łyk. - Ona doskonale wie, że co rano wymykam się, by pofolgować mojemu uzależnieniu. Jed­ nak udaje, że niczego nie widzi. To głupie, ale jesteśmy z tym szczęśliwi. - Proszę się nie spieszyć. Kupuje pan kawę po drugiej stronie ulicy?

- To zbyt blisko domu. Poza tym, szczerze mówiąc, nie jest tam za czysto. Dobrą kawę podają w kawiarni na rogu. Z wyraźną przyjemnością uniósł kubek do ust. - Kilka lat temu rzuciłem palenie, ale nie umiem sobie poradzić bez filiżanki kawy. Czy podobała się wam wczorajsza ceremonia? - Z pewnością nas zainteresowała. - Ponieważ było naprawdę zimno, Eve wetknęła ręce do kieszeni. Ruch na ulicy i w powietrzu powoli się zmniejszał. - I trochę zdziwiła, zwłaszcza to bieganie nago po lesie. - W tym roku raczej już nie będziemy odprawiać ceremonii na wolnym powietrzu, ale Mirium bardzo pragnęła zostać za­ przysiężona na pierwszy stopień przed Samhain. - Samhain? - Halloween - odpowiedzieli razem Chas i Peabody. Policjantka poruszyła się niespokojnie, kiedy Chas się do niej uśmiechnął. Wolna Era - wymamrotała wyjaśniająco. - Och, istnieją pewne podstawowe podobieństwa. - Skończył kawę, podszedł do kosza na śmieci i wyrzucił kubek. - Jest pani przeziębiona. - To prawda - Peabody pociągnęła nosem, wstrzymując kich­ nięcie. - Mam coś, co powinno pomóc. Jedna z naszych członkiń rozpoznała panią, pani porucznik. Powiedziała, że niedawno czytała pani z ręki. Dokładnie w noc, kiedy zginęła Alice. - Zgadza się. - Cassandra jest bardzo uzdolniona i ma słodką naturę. Wchodzili po schodach. - Wyrzuca sobie, że nie widziała jaśniej, że Alice grozi niebezpieczeństwo. Sądziła, że to panią przede wszystkim powinna ostrzec. - Zatrzymał się i spojrzał za siebie. Ma nadzieję, że nosi pani kamień, który pani dała. - Mam go gdzieś. Wydał z siebie odgłos, który mógł być westchnieniem. - Co z szyją?

236

237

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Jak nowa. - Widzę, że się zagoiła. - Tak, dość szybko. Co było w tym balsamie, który pan przyłożył? Ku zaskoczeniu Eve w jego oczach zamigotała wesołość. - Och, tylko język nietoperza i oczy kijanki. - Otworzył drzwi, przy czym usłyszały odgłos dzwoneczków. - Proszę się rozgościć, a ja tymczasem przygotuję herbatę, żeby mogły się panie rozgrzać. - Proszę nie robić sobie kłopotu. - To żaden kłopot. Za chwilę wracam. Wyszedł, a Eve postanowiła wykorzystać moment jego nieobec­ ności na obejrzenie pokoju. Nie sprawiał wrażenia skromnego. Zapewne przez to, że znajdowało się w nim wiele przedmiotów ze sklepu. Kawałki kryształów pokrywały blat okrągłego stolika i otaczały miedzianą urnę z kwiatami. Nad giętą niebieską sofą wisiał gobelin o zawiłym wzorze: mężczyźni, kobiety, księżyce i słońca oraz płonący zamek. - Główne arkana - wyjaśniła Peabody, widząc, że przełożona zbliża się do gobelinu, by się mu dokładniej przyjrzeć. Kichnęła. Z tarota. Wygląda na starą, ręczną robotę. - To już chyba artystyczne dzieło - orzekła Eve. - Takie przedmioty nie są tanie. Stały tam też ołowiane i kamienne figurki, przedstawiające czarnoksiężników, smoki, dwugłowego psa, kobiety z delikat­ nymi skrzydłami. Druga ściana była pokryta dziwnymi koloro­ wymi symbolami. - To z Księgi Kells. - Na zdziwione spojrzenie przełożonej Peabody tylko wzruszyła ramionami. - Moja mama lubi wy­ szywać poduszki i serwetki takimi wzorami. Podoba mi się ten pokój - dodała, myśląc o tym, że nie przechodzą ją tu ciarki tak jak w mieszkaniu Cross. - Jest ekscentryczny, ale miły.

- Sklep przynosi niezłe zyski - powiedział Chas, wchodząc do pokoju z tacą, na której stały malowane w kwiaty porcelanowe filiżanki i dzbanek. - Poza tym, zanim go otworzyliśmy, miałem własne zasoby. - Spadek? - Nie. - Postawił kawę na okrągłym stoliku. - Oszczędności i wpływy z inwestycji. Farmaceuci są dobrze opłacani. - I mimo to porzucił pan to intratne zajęcie dla handlu? - Porzuciłem - odparł po prostu. - Moja poprzednia praca nie przynosiła mi zadowolenia. Moje poprzednie życie nie było szczęśliwe. - Terapia nie pomogła? Znowu spojrzał jej w oczy, choć tym razem nie było to chyba dla niego łatwe. - Ale też nie zaszkodziła. Proszę usiąść. Odpowiem na wszystkie pytania. - Ona nie może cię zmusić do przechodzenia przez to, Chas. W pokoju niczym mgła pojawiła się Isis. Tego dnia ubrana była w szarą suknię w kolorze chmurnego nieba, która oplatała się jej wokół stóp. - Masz zagwarantowane przez państwo prawo do zachowania prywatności. - A ja mogę nalegać, by odpowiedział na pytania- przy­ pomniała Eve. - Prowadzę śledztwo w sprawie morderstwa. Chas, oczywiście, ma prawo do konsultacji ze swoim ad­ wokatem. - On nie potrzebuje adwokata, ale spokoju. - Isis okręciła się, a jej oczy pałały gniewem. Chas uniósł jej dłonie, ucałował i przytulił do twarzy. - Jestem spokojny - powiedział cicho. - Mam ciebie. Nie martw się tak. Musisz zejść na dół i otworzyć sklep, a ja muszę przez to przejść. - Pozwól mi zostać. Pokręcił głową. Wymienili się spojrzeniami. Eve przyglądała

238

239

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

się im, zaskoczona. To, co zobaczyła, przekonało ją, że łączy ich nie tylko seks, ale prawdziwa miłość, a także oddanie. Powinna poczuć rozbawienie, widząc, jak Isis pochyla swoje wspaniałe ciało i całuje ukochanego w usta, a jednak ta scena ją wzruszyła. - Wystarczy, że zawołasz - zapewniła. - Wystarczy, że mnie zapragniesz. - Wiem. - Uścisnął jej rękę. Isis posłała Eve ostatnie pełne gniewu spojrzenie i wyszła. - Wątpię, czy przeżyłbym bez niej - powiedział, wpatrując się w drzwi. - Jest pani silną kobietą, pani porucznik. Trudno pani zrozumieć tego rodzaju potrzebę, tego rodzaju zależność. Kiedyś zgodziłaby się z nim. Obecnie nie była już tego taka pewna. - Chciałabym nagrać naszą rozmowę, panie Forte. - Proszę bardzo. - Usiadł i kiedy Peabody ustawiała magneto­ fon, mechanicznie nalewał herbatę do filiżanek. Nie patrząc na Eve, wysłuchał recytowanej przez nią oficjalnej formułki. - Czy zna pan swoje prawa i obowiązki? - Tak. Czy nasypać cukru? Eve z lekkim zniecierpliwieniem spojrzała na filiżankę, którą jej podawał. Herbata pachniała podejrzanie, podobnie do tej, którą poczęstowała ją Mira. - Dziękuję. - Do pani herbaty dodałem łyżeczkę miodu. - Uśmiechnął się słodko do Peabody. - I jeszcze trochę czegoś... co z pewnością złagodzi przeziębienie. - Pachnie wspaniale. - Peabody ostrożnie upiła łyk, poczuła przyjemny smak i uśmiechnęła się. - Dziękuję. - Kiedy po raz ostatni widział pan ojca? Chas szybko podniósł wzrok. Dłoń trzymająca filiżankę zadrżała, raz, ale silnie. - W dniu, w którym został skazany. Poszedłem na rozprawę

i widziałem, jak go zabierali. Zamknęli go w specjalnym więzieniu na całe życie. - I jak się pan wtedy czuł w związku z tym? - Wstydziłem się, ale odczułem też ulgę. Byłem straszliwie nieszczęśliwy, a może po prostu załamany. - Napił się herbaty, tak jak czasami zdenerwowani ludzie piją alkohol. - Nienawidziłem go z całego serca i z całej duszy. - Ponieważ był mordercą? - Ponieważ był moim ojcem. Bardzo zraniłem matkę, upierając się, że będę uczestniczył w rozprawach sądowych. Była tak wymęczona psychicznie, że nie miała sił mnie powstrzymać. Nigdy też nie umiała powstrzymać ojca, chociaż ostatecznie go rzuciła. Zabrała mnie i opuściła go, co, jak sądzę, było za­ skoczeniem dla nas wszystkich. Wpatrywał się w dno filiżanki, jakby nagle bardzo go zainte­ resowały namalowane tam kwiaty. - Jej także nienawidziłem. Przez bardzo, bardzo długi czas. Nienawiść może określić człowieka, prawda, pani porucznik? Może go zmienić w kogoś bardzo brzydkiego. - Czy to właśnie stało się z panem? - Prawie. Nasz dom nie należał do szczęśliwych. Trudno się tego spodziewać, pamiętając, że rządził w nim taki człowiek jak mój ojciec. Zapewne podejrzewa pani, że stałem się taki jak on. - Zmysłowy głos Chasa nadal był spokojny. Jednak w jego oczach tliło się napięcie. W czasie przesłuchania należy obserwować oczy, przypomniała sobie Eve. Słowa często nic nie znaczą. - A nie stał się pan? - „Krew wszystko wyjawi", to chyba z Szekspira? - Potrząsnął lekko głową. - Nie jestem do końca przekonany. Ale czy nie tego obawiają się wszystkie dzieci, bez względu na to, jacy są ich rodzice, że krew wszystko wyjawi? Eve pomyślała, że sama żyje w strachu, ale nie pozwala, by strach skrzywił jej charakter.

240

241

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Jak silny wpływ miał ojciec na pana życie? - Trudno wyobrazić sobie większy. Jest pani doskonałym detektywem, pani porucznik. Podejrzewam, że zna pani już moje akta, słuchała pani taśm z przesłuchań, oglądała kasety z wywiadami z ojcem. Zobaczyła pani mężczyznę o dużej charyzmie. Straszliwej charyzmie. Mężczyznę, który uważał, że stoi ponad prawem, ponad każdym prawem. Ten rodzaj arogancji jest sam w sobie bardzo pociągający. - Rzeczywiście, niektórych zło pociąga. - Tak. - Uśmiechnął się smutno. - Pani to zna z pracy. Nie był człowiekiem, którego można było... zwyciężyć psychicznie czy emocjonalnie. Zawsze był silny. Bardzo silny. Chas przymknął oczy, przeżywając raz jeszcze wspomnienia, których pragnął się pozbyć. - Bałem się, że mogę stać się taki jak on. Rozważałem oddanie najdroższego skarbu, jaki otrzymałem. Swojego życia. - Próbował się pan zabić? - Nigdy nie doszedłem tak daleko, by próbować. Tylko planowałem. Po raz pierwszy pomyślałem o tym, kiedy miałem dziesięć lat. - Znowu napił się herbaty. - Czy potrafi pani wyobrazić sobie dziesięciolatka rozmyślającego o samobójstwie? Tak, potrafiła, i to bardzo wyraźnie. Była nawet młodsza, kiedy nachodziły ją te same myśli. - Czy on pana bił? - Bił, choć to delikatne słowo. Nigdy też nie wydawał się wzburzony, kiedy to robił. Po prostu wybierał sobie jakiś moment. Kopał mnie lub tłukł pięścią z nieobecnym wyrazem twarzy, jakby zabijał muchę. Dłoń Chasa leżąca na kolanie zacisnęła się w pięść. Otworzył ją z rozmysłem i rozprostował szeroko palce. - Uderzał jak błyskawica, szybko i w kompletnej ciszy. Bez ostrzeżenia. Moje życie, mój ból były całkowicie zależne od jego

zachcianki. Odsiedziałem swoje w piekle- kończył spokojnie, prawie jakby się modlił. - Nikt panu nie pomógł? - zapytała Eve. - Nikt nie próbował interweniować? - Ciągle się przeprowadzaliśmy i nie wolno nam było zawierać bliższych znajomości, a tym bardziej przyjaźni. Ojciec powtarzał, że musi objechać cały świat. Bił mnie, a potem sam wiózł do szpitala. Udawał zmartwionego, opiekuńczego ojca. - Nikomu pan nic nie mówił? - Był moim ojcem, moim życiem. - Chas uniósł dłonie, ale zaraz je opuścił. - Kim byłem, żeby się skarżyć? Też się nie skarżyłam, przypomniała sobie Eve. Zresztą nie miała komu. - Przez jakiś czas, kiedy mówił, że to, co robi, jest sprawiedliwe, wierzyłem mu. - Oczy Chasa zalśniły. - I naturalnie uwierzyłem mu, kiedy mi wmawiał, że czekają mnie straszliwe męki, jeśli komuś coś powiem. Miałem trzynaście lat, gdy po raz pierwszy kazał mi uprawiać sodomię. Płakałem, a on związywał mi ręce i mówił, że to część rytuału. Ceremonia przejścia. Seks to życie. Trzeba go przyjąć. Musi wysłać mnie w tę podróż, bo to jest jego obowiązek i jego prawo. Uniósł dzbanek i dolał sobie herbaty. - Nie wiem, czy to był gwałt. Nie walczyłem z nim. Nie krzyczałem. Nie błagałem, żeby przestał. Tylko bezgłośnie pła­ kałem i pozwalałem na wszystko. - To był gwałt - odezwała się cicho Peabody. - Tak więc... - Nie mógł już pić, więc tylko trzymał filiżankę w uniesionej dłoni. - Nikomu nic nie mówiłem. Nawet wiele lat później, kiedy zamknęli go w więzieniu, nie powiedziałem niczego policji. Nie wierzyłem, że naprawdę go zatrzymają. Po prostu nie wierzyłem, że mogą. Był zbyt silny, posiadał tak wielką moc, a morderstwa, które popełnił, tylko mnie utwierdzały w tym przeświadczeniu. Co dziwne, właśnie seks zmusił moją matkę do

242

243

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

ucieczki i do zabrania mnie ze sobą. Nie przemoc, nie mały chłopiec z połamanymi kośćmi ani nawet nie zabójstwa, o których podejrzewam, że wiedziała. To widok mojego ojca klęczącego nade mną na ołtarzu, a dokoła palące się czarne świece. On jej nie zauważył, ale ja tak. Widziałem jej twarz, kiedy weszła do pokoju. Nie zareagowała, pozwoliła mu skończyć, ale później tego dnia, kiedy ojca nie było w domu, uciekliśmy. - Jednak nadal nie zwracała się do policji? - Nie. - Spojrzał na Eve. - Zakładam, że myśli pani, że gdyby to uczyniła, kilka istnień zostałoby ocalonych. Ale strach to bardzo silne i egoistyczne uczucie. Jej jedynym celem było przetrwanie. Kiedy zaaresztowali ojca, codziennie chodziłem na rozprawy. Byłem przekonany, że uda mu się jakoś wywinąć od kary. Nawet kiedy powiedzieli, że go zamkną, ja nie wierzyłem. Potem pozbyłem się jego nazwiska i próbowałem żyć normalnie. Roz­ począłem pracę, która mnie interesowała i do której miałem jakiś talent. Tylko że nie pozwalałem sobie na zbliżenie się do kogokolwiek. Moją duszę toczyła wściekłość. Patrzyłem w czyjąś twarz i nienawidziłem jej właściciela, bo wydawał mi się taki szczęśliwy albo smutny. Nienawidziłem ludzi za to, że w ich życiu nie istnieje koszmarna tajemnica. Tak jak ojciec, nigdzie nie pozostawałem dłużej. Wreszcie, kiedy złapałem się na tym, że znowu mam samobójcze myśli, postanowiłem poszukać pomocy.

Ale sama Isis była piękna, pełna światła. Nienawidziłem jej za to. Zaprosiła mnie, a raczej sprowokowała, żebym wziął udział w ceremonii, tak jak wy wczoraj. Uważałem się wtedy za naukowca. Powtarzałem sobie, że pójdę tylko po to, żeby udowod­ nić, że w religii Isis nie ma nic więcej niż puste słowa powtarzane przez głupców. Podobnie jak za wyznaniem ojca nie kryło się nic więcej prócz wymówki dla zadawania bólu i dominacji. - Stałem z boku. Sam, przepełniony cynizmem i w skrytości ducha pełen wściekłości. Nienawidziłem ich za prostotę i oddanie. Czyż nie widziałem tego samego wyrazu oddania na twarzach tych, którzy słuchali kazań ojca? Nie chciałem mieć z nimi nic wspólnego, ale mnie wciągnęło. Trzy razy wracałem do nich, by przyglądać się obrzędom, i sam o tym nie wiedząc, zacząłem zdrowieć. Aż pewnego wieczoru Isis zaprosiła mnie do siebie do domu. Tutaj w samotności powiedziała mi, że mnie rozpoznała. Spanikowałem. Tak bardzo chciałem pogrzebać moją przeszłość. Wyjaśniła, że nie mówi o tym życiu, chociaż domyślałem się, że ona wie. Wie, kim jestem, skąd pochodzę. Powiedziała, że posiadam wspaniały dar uzdrawiania i że go odkryję, kiedy tylko sam się wyleczę. Potem mnie uwiodła.

Mógł się już uśmiechnąć. - To był mój nowy początek. Spróbowałem wyrazić niewyrażal­ ne. Nauczyłem się akceptować siebie i wybaczyłem matce. Ale nadal odczuwałem gniew. Tkwił we mnie silny, tajemny węzeł. Wtedy spotkałem Isis. - Przez zainteresowanie okultyzmem? - naciskała Eve. - Okultyzm mnie nie interesował, ale musiałem się czegoś na ten temat dowiedzieć, bo to była część terapii. - Upił herbaty. Pamiętam, że traktowałem Isis z wrogością. Wtedy każda religia napawała mnie wstrętem, także wiara Isis, którą się brzydziłem.

Roześmiał się, a w tym krótkim wybuchu radości było wiele ciepła. - Wyobraźcie sobie moje zdumienie, kiedy ta piękna kobieta prowadziła mnie do łóżka. Szedłem za nią jak psiak na smyczy, na wpół chętny, na wpół przerażony. Isis była pierwszą i jedyną kobietą, z którą się kochałem. Tej nocy węzeł oplatający moją duszę zaczął się poluźniać. - Uwierzyłem, że Isis mnie kocha, a ten cud pozwolił mi uwierzyć w inne. Zostałem wyznawcą Wicca. Przyjęli mnie do siebie. Zacząłem uzdrawiać. Uzdrowiłem też siebie. Skrzywdziłem w życiu tylko jedną osobę: siebie. Jednak lepiej niż Isis, mimo jej daru widzenia, rozumiem pociągający urok przemocy, egoizmu, oddawania czci innemu Panu.

244

245

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Eve wierzyła w to, co słyszała, ale życie Chasa tak bardzo przypominało jej własne, że bała się zaufać instynktowi. - Dołożył pan wiele trudu, by ukryć powinowactwo z ojcem. - Pani by tego nie uczyniła? - Czy Alice znała prawdę? - Alice była niewinna i młoda. W jej życiu nie istniał ktoś taki jak David Baines Conroy. Dopóki nie pojawiła się w nim Selina Cross. - A Selina jest inteligentną i mściwą kobietą. Gdyby odkryła pana tajemnicę, mogłaby użyć Alice do szantażowania was. Czy członkowie pańskiego wyznania dalej by panu ufali, gdyby znali pana przeszłość? - Ponieważ nigdy tego nie sprawdzałem, nie umiem dać pani odpowiedzi. Osobiście wolę nie ujawniać historii mojego życia. - I tej nocy, kiedy zginęła Alice, był pan tutaj. Sam na sam z Isis. - Tak, podobnie jak w noc, gdy zginął Lobar. Przy ostatnim morderstwie także byłem tylko z Isis. - Uśmiechnął się. - Nie mam wątpliwości, że Isis posunęłaby się ze względu na mnie nawet do kłamstwa. Jednak, choć żyje z synem mordercy, nigdy nie potrafiłaby żyć z mordercą. To wbrew wszystkiemu, w co wierzy. - Isis pana kocha. - Tak. - A pan ją. - Tak. - Zamrugał i w tej chwili w jego oczach pojawiło się przerażenie. - Nie wierzy pani chyba, że miała jakiś udział w morderstwach. Kochała Alice, opiekowała się nią jak matka chorym dzieckiem. Nie jest zdolna kogokolwiek skrzywdzić. - Panie Forte, każdy jest do tego zdolny.

tem w produkcji lekarstw, włączając halucynogeny i ziołowe nalewki. Nie posiada alibi na czas żadnego z zabójstw. Był blisko związany z Alice. Na tyle blisko, że dziewczyna mogła odkryć tajemnicę, którą ukrywał od lat. Wiedział, że jeśli ktoś dowie się o jego przeszłości, ucierpi na tym zgromadzenie. Zatrzymała się i zaczęła się zastanawiać, stukając palcami w poręcz. - Ma powody, żeby nienawidzić Seliny Cross i jej wyznawców. Ma powody, by chcieć ich ukarać, tak jak nigdy nie udało mu się ukarać ojca. Był na miejscu, kiedy Wineburg zaczął się łamać, i mógł z łatwością się wymknąć i go zabić. Jest motyw i wiemy, że miał możliwość dokonania tych zbrodni, a biorąc pod uwagę jego przeszłość, posiada też potencjał do agresywnego zachowania. - Przecież stał się porządnym człowiekiem mimo tragicznego dzieciństwa - zaprotestowała Peabody. - Nie możesz go potępiać za to, co zrobił jego ojciec. Eve ruszyła przez ulicę, walcząc z własnymi demonami. - Nie potępiam go, Peabody. Rozpatruję każdą ewentualność. Zastanów się. - Odwróciła się. - Jeśli Alice znała prawdę i po­ wiedziała o niej Frankowi, ten prawdopodobnie nakazał jej zerwać kontakty z wiccanami. Bardzo możliwe, że skonfrontował się z Forte'em, może nawet zagroził mu, że wyjawi jego prawdziwe nazwisko, jeśli nie zrezygnuje ze swojego wpływu na wnuczkę. Frank pracował w wydziale zabójstw, w czasie gdy Conroy został aresztowany, zapewne znał każdy najbrudniejszy szczegół sprawy.

Chyba go nie podejrzewasz- zapytała Peabody, kiedy scho­ dziły na ulicę. - Miał nienormalnego i bardzo wpływowego ojca. Jest eksper-

- Tak, ale... - Alice przeprowadziła się do swojego mieszkania. Nadal pracowała na pół etatu u Isis, ale już u niej nie mieszkała. Dlaczego się wyprowadziła, skoro tak się bała? - Nie wiem - przyznała Peabody. - I nie możemy jej o to zapytać. - Eve odwróciła się i zaraz zaklęła pod nosem, bo zobaczyła chłopca opierającego się o jej samochód. - Tam, do diabła!

246

247

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Naskoczyła na Jamiego. - Zabieraj tyłek z maski. To wóz policyjny. - Policyjny kawałek gówna - poprawił chłopak z zadziornym uśmieszkiem. - Miasto daje policjantom stare rzęchy. Detektyw taki jak pani powinien mieć lepszy sprzęt. - Przekażę te uwagi burmistrzowi, kiedy tylko znajdę się następnym razem w ratuszu. Co tu robisz? - Po prostu stoję. - Znowu się uśmiechnął. - Pozbyłem się mojego cienia, którego mi pani przydzieliła. Jest dobry. - Wepchnął ręce w kieszenie. - Ale ja jestem lepszy. - Dlaczego nie jesteś w szkole? - Proszę nie zawracać sobie głowy wzywaniem brygady dla nieletnich, pani porucznik. Jest sobota. - W takim razie, dlaczego nie szwendasz się po jednym z powietrznych supermarketów, jak inni normalni delikwenci w twoim wieku? Ponownie szeroko się uśmiechnął. - Nienawidzę powietrznych supermarketów. Są takie niedzisiej­ sze. Widziałem panią na Kanale 75. - Wpadłeś po autograf? - Pewnie. - Popatrzył w stronę sklepu. - Obserwowałem cza­ rownicę. Ma dzisiaj wielką wyprzedaż. Eve poszła za jego wzrokiem. W sklepie rzeczywiście było wielu klientów. - Widziałeś ją wcześniej? - Tak, kilka razy, kiedy śledziłem Alice. - Zauważyłeś coś ciekawego? - Nie. Zawsze jest ubrana - zachichotał - ale nie tracę nadziei. Czytałem co nieco o wiccanach. Lubią łazić nago. Kiedyś widzia­ łem, jak ta wiedźma wykopywała ze sklepu jakiegoś chłopaka. - Naprawdę. - Teraz i Eve oparła się o maskę. - Dlaczego? - Nie wiem, ale była strasznie wkurzona. Widziałem, że się kłócili, i myślałem, że ona go uderzy. Zwłaszcza, kiedy ją pchnął.

- Pchnął ją? - Tak. Chciałem już tam pójść, chociaż ona wyglądała na silniejszą od niego. Ale i tak to nie w porządku, żeby chłopak popychał kobietę. Jednak powiedziała mu coś takiego, że się wycofał. Wybiegł ze sklepu w pośpiechu. - Jak wyglądał? - Chudy, średniego wzrostu. Starszy ode mnie kilka lat. Miał długie ciemne włosy i czerwone paznokcie. Pociągłą twarz i zęby przypominające kły wampira. Czerwone oczy. Jasna cera. Ubrany tylko w czarną obcisłą skórę, bez koszuli. Na piersiach widziałem jakieś tatuaże, ale byłem za daleko, żeby zobaczyć dokładnie. Uśmiechnął się, ale dość ponuro. - Brzmi znajomo, prawda? Kiedy ostatnio go widziałem, nie wyglądał tak szałowo. Lobar, pomyślała Eve, wymieniając z Peabody znaczące spoj­ rzenie. Jamie podał im niemal profesjonalny opis. - I kiedy to było? Kiedy widziałeś to wydarzenie? - W dzień... - głos lekko mu się załamał, więc odchrząknął. Dzień przed śmiercią Alice. - A co Isis zrobiła później? - Zadzwoniła gdzieś. Kilka minut potem facet, który z nią mieszka, wybiegł na ulicę. Rozmawiali ze sobąjakiś czas, a potem ona wywiesiła na drzwiach plakietkę „zamknięte" i znikli w po­ mieszczeniu na zapleczu. Zezłościłem się - dodał - bo mogłem pójść za tamtym w skórze. - Musisz przestać śledzić ludzi, Jamie. Jeśli ktoś się zorientuje, może się zdenerwować. - Nikt się nie zorientuje, bo jestem za dobry. - Ale się rozklejasz na widok trupa - przypomniała mu oschle, na co chłopak zaczerwienił się. - To co innego. Pani posłucha, ten facet, który został zarżnięty, był na pogrzebie Alice. Coś go pewnie z nią łączyło i z tym dziwolągiem Lobarem. Mam prawo wiedzieć.

248

249

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Eve wyprostowała się. - Chcesz wiedzieć, w jakim punkcie znajduje się śledztwo? - Tak, tak, właśnie. - Przewrócił oczami. - Śledztwo jest w toku i to ci powinno wystarczyć - odparła krótko. - A teraz zmiataj. - Mam prawo wiedzieć-upierał się-kto jest podejrzany, jakie dowody pani znalazła i wszystko inne. - Jesteś wnukiem policjanta - przypomniała. - Wiesz, że nic ci nie powiem. Jesteś nieletni. Nie muszę ci niczego mówić. A teraz idź się w coś pobawić, dzieciaku, bo się zdenerwuję i każę Peabody przymknąć cię za włóczęgostwo. Chłopak zacisnął zęby. - Nie jestem już dzieckiem. I jeśli nie rozprawi się pani z mordercą Alice, ja to zrobię. Chwyciła go za ramię, nim zdążył odbiec. - Nie wchodź mi w drogę- powiedziała spokojnie. Przy­ tknęła twarz do jego twarzy, zmuszając go, by patrzył jej prosto w oczy. - Chcesz sprawiedliwości, dostaniesz ją. Do­ starczę ci ją za wszelką cenę. Jeśli chcesz zemsty, zamknę cię. Przypomnij sobie, o co walczył twój dziadek i kim była twoja siostra, a potem przemyśl wszystko jeszcze raz. Znikaj. - Kochałem ich. - Wyrwał ramię, ale zdążyła ujrzeć łzy w jego oczach. - Pieprzę taką sprawiedliwość. I pieprzę panią. Pozwoliła mu odejść, bo choć przeklinał jak dorosły, to w oczach miał prawdziwie dziecięce łzy. - Ten chłopak cierpi - mruknęła Peabody. - Wiem. - Eve także teraz cierpiała. - Idź za nim, żeby się przekonać, że się nie wplącze w jakieś kłopoty. Daj mu pół godziny na uspokojenie się, a potem powiadom mnie, gdzie jesteś. Podjadę po ciebie. - Chcesz jeszcze porozmawiać z Isis? - Tak. Zobaczymy, co ona i Lobar mieli sobie do powiedzenia.

Aha, Peabody, uważaj. Jamie to sprytny dzieciak. Jeśli udało mu sij wykiwać człowieka Roarke'a, ciebie też może przechytrzyć. Peabody uśmiechnęła się. - Potrafię śledzić dziecko przez kilka ulic. Spokojna, że podwładna dobrze zajmie się Jamiem, Eve skierowała się do „Mocy Ducha". W sklepie czuć było kadzidło i zapach wielu palących się świec. Promienie słoneczne padające z zewnątrz rozświetlały kolorami zwisające z sufitu pryzmaty. W spojrzeniu Isis nie było ciepła. - Skończyła już pani z Chasem, pani porucznik? - Na razie. Teraz chcę pani zająć tylko kilka minut. Isis odwróciła się do klientki pytającej o zioła wspomagające pamięć. - Proszę to parzyć przez pięć minut - tłumaczyła. - Potem musi pani odcedzić wywar i pić codziennie przez co najmniej tydzień. Jeśli nie pomoże, proszę dać mi znać. - Odwróciła się do Eve. Jak pani widzi, to nie najlepszy moment. - Będę się streszczać. Chodzi mi o wizytę, którą złożył pani Lobar kilka dni przed swoją śmiercią. Mówiła cicho, ale z jej stanowczego tonu wynikało, że nie da się zbyć. Będą rozmawiały, na osobności lub publicznie. Wybór miejsca należał do Isis. - Nie sądzę, żebym źle panią oceniła- odpowiedziała ta spokojnie - Ale sprawia pani, że zaczynam powątpiewać w samą siebie. - Dała znak ręką młodej kobiecie, którą Eve pamiętała z wieczornej ceremonii. - Jane zajmie się sklepem - wyjaśniła i ruszyła w stronę zaplecza. - Ale nie mogę zostawić jej samej na długo. Jest nowa. - Na miejsce Alice. Oczy Isis zapłonęły. - Nikt nie może zastąpić Alice. Otworzyła drzwi do pokoju, który wyglądał jak biuro połączone z magazynem. Na wzmocnionych plastykowych półkach stały

250

251

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

rzeźbione figurki, świece, suszone zioła i nasiona, różnej wielkości butelki wypełnione kolorowymi płynami. Na małym biurku stał bardzo nowoczesny komputer i wideofon. - Szałowe oprzyrządowanie - zauważyła Eve. - Bardzo na czasie. - Nie gardzimy nowoczesnością, pani porucznik. Adaptujemy ją i wykorzystujemy to, co się nam przydaje. Zawsze tak było. Wskazała na krzesło z wysokim rzeźbionym oparciem, sama usiadła w fotelu o poręczach w kształcie skrzydeł. - Przyrzekła pani, że będzie mówiła krótko. Jednak najpierw muszę się dowiedzieć, czy zamierza pani zostawić Chasa w spokoju. - Moim podstawowym celem jest zakończenie śledztwa, a nie spokój podejrzanych. - Jak może go pani podejrzewać? - Zacisnęła ręce na poręczach i pochyliła się do przodu. - Pani przecież najlepiej wie, przez co on przeszedł. - Jeśli jego przeszłość ma znaczenie... - A pani przeszłość? - zapytała Isis. - Czy fakt, że w dzieciń­ stwie przeszła pani przez piekło pomaga pani w życiu, czy przeszkadza? - To moja sprawa - odparła sucho Eve. - Zresztą nic pani nie wie o mojej przeszłości. - Docierają do mnie błyski i urywki wrażeń. Wiem, że pani cierpiała i że jest pani niewinna. Tak jak Chas. Wiem, że nosi pani ranę w sercu i jest pełna wątpliwości. Tak jak on. Wiem, że walczy pani o własny spokój. Och, widzę jakieś pomiesz­ czenie. Nagle jej głos stał się niższy, oczy pociemniały. - Mały, zimny pokój obmywany brudnym czerwonym światłem. I dziecko, pobite i krwawiące, kucające w kącie. Ból jest nie do zniesienia. Widzę mężczyznę. Jest wymazany krwią. Jego twarz jest... - Przestań. - Serce Eve waliło tak mocno, że czuła, że za chwilę

się udusi. Przez sekundę była tam, w tym dziecku z zakrwawionymi dłońmi, które jak zaszczute zwierzę wczołgało się w kąt. - Niech cię szlag! - Przepraszam. - Isis przycisnęła drżącą dłoń do serca. Przepraszam. To do mnie niepodobne. Pozwoliłam zwyciężyć gniewowi.- Mocno zacisnęła oczy.- Jest mi tak bardzo przykro.

252

CZARNA CEREMONIA

17

Isis odzyskała już równowagę. - To błąd wierzyć tylko własnym zmysłom. Tak, sprzeczaliśmy się.

- O co?

Eve wstała, chcąc przejść się po pokoju i otrząsnąć z dręczących ją wspomnień. Niestety pomieszczenie było na to zbyt małe i zbyt zagracone. - Jestem świadoma faktu - zaczęła chłodno - że posiada pani coś, co się potocznie nazywa parapsychicznymi zdolnościami. Wiem, że stanowią one przedmiot badań naukowców. Mam na biurku raport na ten temat. Tak więc obdarzona jest pani oryginalnym talentem, Isis, gratuluję. Ale proszę trzymać się z daleka od mojego umysłu. - Oczywiście. - W oczach wróżki pojawiło się współczucie, które nie zniknęło do końca rozmowy. Zobaczyła o wiele więcej, niż się spodziewała i niż chciała ujrzeć. - Mogę tylko jeszcze raz paniąprzeprosić. Część mnie chciała zadać pani ból, nie panowałam nad sobą. - Zauważyłam, że trudno pani kontrolować swoją moc, kiedy jest pani zdenerwowana, kiedy coś pani grozi lub kiedy widzi pani czyjąś słabość, którą można wykorzystać. Isis nabrała powietrza. Jej ciało nadal było spięte. Nie tylko na skutek tego, co zobaczyła, ale także przez to, co właśnie uczyniła. - To, co zrobiłam jest sprzeczne z moją wiarą. My nie krzywdzimy. -Uniosła dłonie i przetarła oczy, osuszając je z łez. Odpowiem na pani pytania. Interesował panią Lobar. - Widziano jak kłóciliście się na dzień przed śmiercią Alice.

- Chodziło o Alice. Lobar był młody, zagubiony i zarozumiały. Uważał, że posiada wielką moc, ale się mylił. - Alice tego dnia nie pracowała, prawda? - Nie, miałam nadzieję, że spędzi jakiś czas z rodziną połączona z nią na nowo po śmierci dziadka. Właśnie ze względu na rodzinę namówiłam ją żeby się przeprowadziła do swego mieszkania. Zwolniłam ją z pracy na kilka dni. Lobar myślał, że ją tu zastanie. Nie sądzę, żeby ktoś go do mnie przysłał, przyszedł z własnej woli. Może po to, by się sprawdzić. - I doszło do kłótni. - Tak. Powiedział, że nie zdołam jej ukryć, że Alice nigdy nie uda się uciec. Złamała prawo, prawo Seliny Cross i wyznawców jej wiary. Mówił, że Alice czeka bolesna kara. Śmierć. - Groził, że ją zabije, a pani nic mi o tym nie powiedziała? Byłam tu przecież i przesłuchiwałam panią. - Nie powiedziałam. Uznałam, że tamto wydarzenie nie miało większego znaczenia, że była to tylko nikomu nie zagrażająca potyczka między nim a mną. Nie potrzebowałam swoich uzdolnień, żeby to wyczuć. Lobar chciał mnie przygnębić, udowodnić swoją wyższość. Próbował tego, opisując ze szczegółami, jak seksualnie wykorzystał Alice. - Nabrała powietrza. - Powiedział też, że również ja jestem mu przyrzeczona. Że kiedy moje moce zostaną zniszczone, on pierwszy przyjdzie do mnie. Potem opowiadał, co będzie ze mną robić. Zaproponował nawet pokaz kilku z jego wielu talentów, żebym się przekonała, że jest bardziej męski niż Chas. Wyśmiałam go. - Czy uderzył panią. - Pchnął mnie. Był wściekły. Umyślnie go rozjątrzyłam, a potem wykorzystałam tę emocję przeciwko niemu. Sposób stary jak świat - wyjaśniła z machnięciem dłoni. - Mechanizm lustra

254

255

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

lub jak kto woli bumerangu. Wszystko, co wysyłał do mnie, całą ciemność, agresję, nienawiść, wróciło do niego, ale w powięk­ szeniu. - Uśmiechnęła się lekko. - Wtedy szybko opuścił sklep. Był przerażony i już nie wrócił. - A pani była przestraszona? - Tak, fizycznie tak. - Zawołała pani Forte'a. - To mój partner. - Uniosła dumnie głowę. - Nie mam przed nim tajemnic i polegam na nim. - Musiał być zły. - Nie. - Potrząsnęła przecząco głową nie odwracając oczu. Ale przejęty. Narysowaliśmy święty krąg i przeprowadziliśmy ceremonię ochrony i oczyszczenia. Byliśmy zadowoleni. Powinnam była wiedzieć - ciągnęła z żalem tlącym się w jej głosie. Powinnam była wiedzieć, że to Alice jest ich celem. Duma kazała mi myśleć, że chodzi im o mnie, że nie ważą się jej dotknąć, dopóki jest pod moją opieką. Może nie byłam z panią szczera tak jak powinnam. Już wtedy wiedziałam, że gdyby nie moje złudzenia, Alice żyłaby teraz.

Odjeżdżając spod sklepu, Eve zastanawiała się, czy to, co dostrzegła w oczach Isis, to rzeczywiście poczucie winy. Doszła do wniosku, że raczej tak i że Isis, czując się winna, mogła pragnąć wynagrodzić krzywdy, które wyrządziła. Frank i Alice zostali zamordowani w inny sposób niż Lobar i Wineburg. Nie ulegało wątpliwości, że istnieje związek pomiędzy zabójstwami, ale ten związek nie oznaczał, że popełnione były przez tę samą osobę. Postanowiła wrócić na komendę i sprawdzić za pomocą kom­ puterowego badania, czy jej podejrzenia są słuszne. Posiada wystarczająco dużo danych. Jeśli liczby potwierdzą jej przypusz­ czenia, będzie mogła poprosić Whitneya o przydzielenie jej pomocników do śledzenia podejrzanych osób.

Do diabła z budżetem, pomyślała, przedzierając się przez korek uliczny. Jeśli tylko uzyska pozytywny wynik badania, centrala nie bidzie żałowała jej czasu, pieniędzy i ludzi. Przy tak dużej liczbie podejrzanych nie wystarczą tylko ona, Feeney i Peabody. Ach, zapomniała o Jamiem. Ten dzieciak szuka kłopotów, a jest tak sprytny, że z pewnością je znajdzie. Zatrzymała się na rogu Siódmej i Czterdziestej Siódmej, gdzie czekała na nią podwładna. Po drugiej stronie ulicy z salonu gier komputerowych wylewała się głośna muzyka. Przekraczanie ustawowego poziomu hałasu groziło karą, ale Eve podejrzewała, że właściciele salonu starali się za wszelką cenę, nawet za cenę mandatu, przyciągnąć turystów i znudzonych przechodniów. - Czy on tam jest? - Tak. - Peabody wygłodniałym wzrokiem popatrzyła na otoczoną dymem budkę, z której unosił się zapach świeżych sojowych hamburgerów i frytek. Zbliżała się pora obiadu i dziew­ czyna czuła ssanie w żołądku, jednak na myśl o jedzeniu serwowanym w centrali do ssania dołączały się mdłości. - Czy mogę skoczyć na sekundkę do tamtego wózka? Eve rzuciła przez szybę zniecierpliwione spojrzenie. - Nie masz jakiejś specjalnej diety ze względu na przeziębienie? - Nigdy nie potrafię dokończyć żadnej diety. Zresztą - pociąg­ nęła nosem - czuję się doskonale. Herbatka Chasa rzeczywiście mi pomogła. - Jasne. Leć, tylko szybko. Zjesz w drodze. - Chcesz coś? - rzuciła przez ramię, wyskakując z samochodu. - Nie. Kup sobie, co chcesz i jedziemy. Narkotyki, seks, szatan i czytanie w myślach. Czy to jakaś religijna wojna? Ludzkość od zarania walczyła o przekonania, tak jak zwierzęta walczą o swoje terytorium. I tak jak zwierzęta zabijają opornych lub stojących im na drodze przeciwników, dumała Eve, czekając na podwładną. - Wzięłam wszystkiego po dwa - poinformowała, wróciwszy,

256

257

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

po czym postawiła kartonowe pudełko z jedzeniem na siedzeniu między nimi. - Jeśli nie będziesz chciała, pewnie sama to upchnę. Po raz pierwszy od dwóch dni mam apetyt. Wbiła zęby w grubą bułkę. Eve czekała, by włączyć się do ruchu. - Ten dzieciak trochę mnie przegonił. Przez jakiś czas prawie biegł, potem wsiadł do tramwaju jadącego do centrum, wysiadł i skierował się na zachód. Zatrzymał się przy straganie na Szóstej i połknął dwa naprawdę wielkie hotdogi i megafrytki. Ulicę dalej kupił sobie pomarańczowego loda, takiego, jak ja lubię, i zanim zniknął w salonie, pożarł jeszcze trzy batoniki. - Chłopak rośnie- skomentowała Eve, po czym wystrzeliła jak pocisk, dostrzegając lukę w korku. Rozległy się protestujące klaksony. - Lepiej, żeby zajadał się jedzeniem z fast foodów i chodził do salonów gier, niż śledził ludzi.

Z a r a z po dotarciu do biura Eve przeprowadziła symulacyjny program, ale jego wyniki nie były niestety jednoznaczne. Wpraw­ dzie komputer potwierdził związek między zabójstwami, oceniając,

że możliwość jego zaistnienia sięga dziewięćdziesięciu sześciu piocent. Procent zmalał przy próbie ustalenia zabójcy. Po wprowadzeniu informacji o podejrzanych najwięcej punktów dostał Charles Forte, podobnie Selina Cross. Co do Albana, brakowało jej danych. Sfrustrowana, zadzwoniła do Feeneya. - Chcę ci przesłać dane do przeprowadzenia testu. Sprawdź, czy uda ci się coś zrobić z wynikiem. Feeney zmarszczył czoło. - Chcesz, żeby był wyższy czy niższy? Roześmiała się i potrząsnęła głową. - Wyższy, ale to ma być rzeczywisty wynik. Może po prostu coś przeoczyłam. - Prześlij dane. Spojrzę na nie. - Dzięki. Aha, jeszcze jedno. Za każdym razem, kiedy chcę znaleźć coś o tym Albanie, natykam się na głuchą ciszę. Facet ma około trzydziestu kilku lat. Musi posiadać jakąś kartotekę. Brakuje danych o jego wykształceniu, przebytych chorobach, historii rodziny. Żadnej wzmianki o kryminalnej przeszłości, nawet o man­ datach za złe parkowanie. Moim zdaniem wyczyścił sobie akta. - Trzeba do tego dużo talentu i pieniędzy. Coś zawsze się znajdzie. Pomyślała o Roarke'u i jego podejrzanie skąpych danych. Cóż, Roarke miał talent, a także mnóstwo pieniędzy. - Wiedziałabym, gdyby ktoś coś znalazł... - Pochlebiasz mi, dzieciaku, ufając w moje zdolności. - Mrugnął do niej. - Odezwę się. - Dzięki, Feeney. - Czy to był Feeney? - Do pokoju weszła Mavis, a raczej wskoczyła, odbijając się od podłogi na nowych neonowożółtych adidasach z nowoczesnymi powietrznymi podeszwami. - Cholera, rozłączyłaś się. Chciałam z nim pogadać. Eve spojrzała na przyjaciółkę. Wyglądała jak zawsze porażająco.

258

259

Nie zwracając uwagi na ogłuszające dźwięki maszyn do gry, Jamie uśmiechał się do małego odbiornika, który trzymał w ręce. Przysłuchiwał się rozmowie toczącej się w samochodzie Eve, dumny, że z taką łatwością udało mu się założyć podsłuch. Dostrajając odbiornik, myślał, że warto było ryzykować, choć w gruncie rzeczy nie dokonał wielkiego wyczynu. Samochód Eve nie tylko jest kupą złomu, ale ma też kiepski system alarmowy. Żadne wyzwanie dla mistrza elektroniki. Dallas nigdy by mu nie powiedziała, co się dzieje, rozważał ponuro, więc niech się nie dziwi, że zdecydował się wziąć sprawy w swoje ręce. Zabójca siostry musi się przygotować na śmierć.

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Jej poskręcane, sterczące w każdym kierunku włosy miały kolor trampek, przez co oczy Mavis zdawały się płonąć. Była ubrana w lśniące spodnie ze skóropodobnego materiału, których pas kończył się sporo poniżej pępka. W pępku tkwił czerwony kamień. Biust zasłaniała bluzka, a raczej wąska szmatka w kolorze spodni. Na całość Mavis zarzuciła przezroczysty płaszcz. - Czy po drodze do mojego biura nikt nie chciał cię zaaresz­ tować? - Nie, ale policjant pilnujący wejścia miał chyba orgazm. Dziewczyna zamrugała zielonymi rzęsami i opadła na krzesło. Ekstra ciuchy, co? Prosto z deski kreślarskiej Leonarda. Jesteś gotowa? - Gotowa? Na co? - Mamy umówioną wizytę w salonie. Trina jakoś cię upchnęła. Zostawiłam ci wiadomość na automatycznej sekretarce. Dwukrot­ nie. - Popatrzyła na Eve podejrzliwie. - Nie mów, że jej nie odsłuchałaś, bo wiem, że odsłuchałaś. Wyczyściłaś pamięć. Eve przypomniała sobie, że rzeczywiście odegrała wiadomości, a potem je skasowała. Sęk w tym, że wcale ich nie słuchała. - Mavis, nie mam czasu na fryzjera. - Nie jadłaś dzisiaj lunchu. Wyciągnęłam tę wiadomość od dyżurnego sierżanta - rzuciła sprytnie. - Zanim miał orgazm. Ty będziesz jadła, a w tym czasie Trina doprowadzi cię do porządku. - Nie chcę być doprowadzona do porządku. - Nie będzie źle, jeśli tylko znowu nie zaczniesz ich układać po swojemu - Wstała i podniosła jej kurtkę. - Lepiej się nie sprzeciwiaj. Zamierzam cię nękać, aż się zgodzisz. Zgłoś, że wychodzisz na godzinę. Wrócisz i będziesz dalej stała na straży bezpieczeństwa naszego miasta. Ponieważ łatwiej było się zgodzić, niż wykłócać, Eve złapała kurtkę. - Tylko włosy. I nie pozwolę, żeby kładli mi na twarz te wszystkie paskudztwa.

- Dallas, wyluzuj się. Korzystaj z tego, że jesteś kobietą. Eve zapisała w książce czas wyjścia, kątem oka zerkając na opięte skórzanymi spodniami kołyszące się pośladki Mavis. - Nie sądzę, że znaczy to dla mnie to samo co dla ciebie.

260

261

Może to przez opary z olejków, farb i lakierów unoszących się zawsze w salonach fryzjerskich Eve, kiedy tylko opadła w fotel, poczuła odpływ sił. Nie wiedziała, kiedy i jak to się stało, że pozbawiona ubrania, została poddana niegodnym człowieka zabiegom upiększającym ciało i twarz. Wyklepana, wymasowana i nasmarowana kremami opuściła wreszcie nogi na podłogę- gołe stopy z wypielęg­ nowanymi i pomalowanymi paznokciami - kiedy dyskusja zeszła na obecną modę na tatuaże i przekłuwanie różnych części ciała. Czuła się jak więzień, opatulona jakimiś foliami i z głową pokrytą podejrzaną mazią. Przerażona widokiem zielonych włosów i wielkich jak bomby piersi Triny zbliżającej się do niej z nożycz­ kami w ręku, zamknęła oczy, by nie widzieć, że z minuty na minutę zamienia się w wierną kopię fryzjerki. - Minęło za dużo czasu - pouczała ją Trina. - Tysiąc razy powtarzałam, że musisz częściej tu przychodzić. Masz potencjał, ale ponieważ nie dbasz o siebie, jesteś zapuszczona. Gdybyś odwiedzała mnie regularnie, nie musiałabym teraz poświęcać ci tyle czasu, żeby przywrócić ci normalny wygląd. Eve wcale nie zależało na normalnym wyglądzie. Chciała, żeby zostawili ją w spokoju. Powstrzymała się przed wzdrygnięciem, słysząc blisko twarzy buczenie jakiejś maszynki. Ach, to do ukształtowania brwi, przypomniała sobie, hamując strach na myśl, że Trina mogłaby wpaść na pomysł wytatuowania jej na czole uśmiechniętej twarzyczki. - Muszę wracać do pracy. - Nie pospieszaj mnie. Magia potrzebuje czasu.

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Magia, pomyślała i przewróciła oczami, na co fryzjerka syknęła. Wygląda na to, że wszyscy mają obsesję na punkcie magii. Zmarszczyła czoło, przysłuchując się radosnemu głosowi Mavis, opowiadającej o nowym kremie do ciała, po którym jej skóra nabrała złotego połysku. - To dopiero magia. Mówię ci, Trina. Leonardo złapał się jak mucha na lep. - Ten krem jest zmywalny i jadalny. W sześciu smakach. Brzoskwiniowy cieszy się największym wzięciem. Kremy i płyny kosmetyczne, myślała Eve. Dym i lustra. Ceremonie i rytuały. Uniosła powieki i zobaczyła, że Mavis i Trina pochylają się nad fiolką ze złotym płynem. Z dziwnym rozrzewnieniem patrzyła na żółte włosy jednej i zielone loki drugiej kobiety. Siostry dziwaczki. Siostry dziwaczki, powtórzyła w myśli i usiadła. Trina znowu syknęła. - Połóż się, Dallas. Zostały tylko dwie minuty. - Mavis, mówiłaś, że niedawno prowadziłaś salon wróżb. - Zgadza się. - Mavis zamachała swoimi świeżo pomalowanymi na żółto paznokciami. - Madam Elektra widzi i wie wszystko. Albo Ariel, chochlik o smutnym spojrzeniu. - Pochyliła głowę, próbując wyglądać delikatnie i żałośnie. - Umiałabyś poznać, czy ktoś stosuje te same sztuczki co ty? - Cholera, pytasz poważnie? Rozpoznam oszusta z odległości sześciu ulic i w okularach przeciwsłonecznych. - Założę się, że byłaś dobra - na głos zastanawiała się Eve. Nigdy nie widziałam cię w tej roli, ale inne oszustwa wychodziły ci doskonale. - Jednak mnie przymknęłaś. - Tylko ci to dobrze zrobiło - uśmiechnęła się Eve i poczuła, że strużka maziowatej substancji spływa jej na twarz. - Posłuchaj, jest takie miejsce, które chciałabym, żebyś dla mnie sprawdziła -

zaczęła, podczas gdy Trina podeszła do niej i wyprostowała ją. Razem z Triną- dodała, zerkając na fryzjerkę. - Hej, to jakaś policyjna akcyjka? - Może. - Ekstra- zachwyciła się i pchnęła swą klientkę w stronę umywalni. - Poszłybyście tam i oceniły to miejsce- kontynuowała Eve, zaciskając oczy przed strumieniem wody. - Spróbowa­ łybyście wyciągnąć coś od pracującej tam dziewczyny. Ma na imię Jane. Interesuje mnie, czy sklep jest przykrywką dla jakiegoś oszustwa. Zdaje się, że właściciele nie żyją dobrze z policją. - O kogo chodzi? - zainteresowała się Trina. - Opowiecie mi o swoich wrażeniach - nie przerywała Eve. Pójdziecie tam i powiecie, że jesteście zainteresowane ziołami, rozwojem umysłu, miłosnymi eliksirami, nalewkami na potencje. No i środkami uspokajającymi. - Jednym słowem narkotykami? - szybko zorientowała się Mavis. - Podejrzewasz, że zajmują się ich rozprowadzaniem? - Istnieje taka możliwość i chcę to sprawdzić. A właściwie wy to sprawdzicie. Przekonacie się też, czy nabierają klientów. Interesuje mnie, skąd płynie forsa. - To może być niezła zabawa, Mavis - roześmiała się Trina. Ty i ja jako para detektywów. Jak Sherlock i doktor Jekyll. - Myślałam, że to był doktor Holmes - odparła poważnie Mavis. Eve westchnęła i znowu zamknęła oczy. To z pewnością przez te opary.

262

263

Kiedy dotarła do domu, Mavis i Trina już tam były, zabawiając Roarke'a opowieścią o ich wyczynie. Eve wzięła na ręce kota i ruszyła w stronę miejsca, skąd dochodziły wybuchy śmiechu. - Kupiłam ten płyn do wcierania - opowiadała Trina. - Ma

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

podobno obudzić w mężczyźnie zwierzę. - Podsunęła pod nos Roarke'a natarte ramię. - I jak, rusza cię? - Gdybym nie był żonaty z kobietą, która nosi broń, to... przerwał i uśmiechnął się. - Witaj, kochanie. - Skończ zdanie - zachęciła Eve, kładąc kota mężowi na kolana. - Poczekam, aż pozbędziesz się broni. - Dallas, to było takie, takie... w dechę - wtrąciła się Mavis, wymachując kieliszkiem z winem. - Nie mogę się doczekać powrotu do domu, kiedy opowiem wszystko Leonardowi. Ale przedtem postanowiłyśmy z Triną zdać ci raport. Powinnaś zobaczyć, ile rzeczy kupiłam w tym sklepie. Wyciągnęła rękę do jednej z wypchanych toreb z logo „Mocy Ducha". Eve skrzywieniem ust powstrzymała ją przed ich roz­ pakowaniem. - Najpierw opowiedz, co się wydarzyło. Musiałam stracić rozum, posyłając was tam. To przez te wyziewy w salonie wyjaśniła Roarke'owi. - To pewnie przez nie ludzie siedzą tam tak spokojnie, pozwalając się strzyc, malować i przekłuwać sobie ciało w różnych miejscach. Oczy Roarke'a nieco spochmurniały. - Przekłuwać? Gdzie dokładnie? - Och, ona się nie zgodziła na numer z sutkami - machnęła dłonią Trina. - Powiedziała, że mnie zastrzeli, jeśli zbliżę się do niej z przekłuwaczem. - Grzeczna dziewczynka - mruknął. - Jestem dumny z twojej powściągliwości. Czując, że zaczyna dostawać migreny, Eve nalała sobie kie­ liszek wina. - Czy oprócz wydania mnóstwa pieniędzy, udało wam się zebrać jakieś informacje? - Dałyśmy sobie powróżyć z ręki - poinformowała Mavis. Sam lukier. Ja mam duszę awanturnika, ale mój egoizm jest zrównoważony przez szczodre serce.

Eve nie potrafiła powstrzymać śmiechu. - Nie trzeba być wróżką, żeby to o tobie powiedzieć, Mavis. Wystarczy mieć oczy. Poszłaś tam ubrana tak jak teraz, prawda? Mavis pomachała neonowym trampkiem. - Jasne. Ta sprzedawczyni, Jane, była bardzo uprzejma. Zna się na ziołach. Uważam, że jest uczciwa, prawda Trina? - Jane, że tak - poważnie odparła fryzjerka. - Trochę nudna. Mogłabym przeprowadzić z nią kilka sesji. Rozjaśniłabym jej lekko włosy i trochę popracowała nad ciałem. Ale z tą drugą boginią nie miałabym nic do roboty. - Isis. - Eve wyprostowała się w krześle. - Była w sklepie? - Wyszła z zaplecza, kiedy rozmawiałyśmy na temat z i ó ł wtrąciła Mavis. - Mówiłam właśnie, że bardzo potrzebuję czegoś, co mi doda energii potrzebnej do występów. Rozumiesz, kiedy chcesz kogoś nabrać, powinien ci uwierzyć, więc najlepiej mówić prawdę. - Ja zapytałam o coś na seks- z grzesznym uśmieszkiem przyznała się Trina. - Coś, co by działało na odmienną płeć. Opowiedziałam, że mam bardzo stresującą pracę. Ciągle jestem spięta i poirytowana. Poprosiłam o jakiś indywidualny środek bez względu na cenę. - Mają tam mnóstwo mieszanek - przejęła opowieść Mavis. Nie zauważyłam niczego nielegalnego. Ta bogini powiedziała nawet, że narkotyki nie są odpowiedzią na nasze problemy, że potrzebujemy naturalnego lekarstwa. - Tak, naturalnego -potwierdziła Trina. -Naciskałyśmy na nią, podtykałyśmy pod nos żetony kredytowe, ale nie dała się podejść. - W końcu królowa amazonek poszła znowu na zaplecze ciągnęła Mavis. - I wróciła z tą miksturą. - Strzepując z czoła rozwiane włosy, dziewczyna sięgnęła do torby i wyciągnęła z niej mniejszą torebkę. - Powiedziała, że daje mi to na próbę, za darmo, żebym przetestowała lekarstwo. Nie sądzę, żeby zawierało coś nielegalnego.

264

265

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Kto wam wróżył? - Isis. Nie wyglądała na bardzo zadowoloną, kiedy nas zoba­ czyła. - Mavis zastukała w dno kieliszka. - Trochę żeśmy prze­ sadziły z grą. Ja robiłam wielkie oczy i wybuchałam głośnym śmiechem. Same ochy i achy. Eve popatrzyła na torby ze sklepu. - Widzę, ze poprowadziłaś grę do końca. - Podobały mi się te rzeczy - wykrzywiła się, ale bez cienia żalu. - Potem egzotyczna bogini oprowadziła nas po sklepie. Upatrzyłam sobie taką zieloną kryształową kulę. Jak ona ją nazwała, Trina? - Turma coś. - Turmalinowa - pomógł Roarke. - No właśnie. Turmalinowa. Ale Isis powiedziała, że ta kula nie jest dla mnie tylko dla osób, które chcą się zrelaksować. A mnie zaproponowała pomarańczową, dodającą energii i witalności. - Pewnie była droższa? - domyśliła się Eve. - Nie, tańsza. O wiele tańsza. Powiedziała, że ta zielona nie jest przeznaczona dla mnie. Powiedziała, że mam przyjaciółkę, która mogłaby ją wykorzystać. Bliską przyjaciółkę, bardzo ze­ stresowaną. Ale że ta przyjaciółka musi sama się zdecydować na kupno kuli, kiedy już będzie na to gotowa. Eve mruknęła coś pod nosem i zmarszczyła czoło. - Potem nam powróżyła. Za darmo. Zaczęła od tego, że jest szczęśliwa, że do niej przyszłyśmy, bo potrzebowała pozytywnej energii. Polubiłam ją, Dallas. Nie wygląda na oszustkę. - W porządku, dzięki. Zabiorę tę mieszankę do analizy. W duchu myślała, że Isis ucieka się do bardzo sprytnego sposobu, by zapewnić sobie stałą klientelę. Po prostu uzależnia ludzi. - Idziemy wypróbować maść - zapowiedziała Mavis, wstając i zbierając torby. - Kupiłam specjalną świecę, której zapach rozbudza miłosne uczucia. Ciekawe, czy zadziała. Zobaczymy się we wtorek wieczorem.

- We wtorek? Mavis tupnęła nogą w podłogę. - Zapomniałaś o moim przyjęciu na Halloween, Dallas? Powiedziałaś, że przyjdziesz. - Musiałam być pijana. - Wcale nie. Dziewiąta wieczór, u mnie. Wszyscy przychodzą. Namówiłam nawet Feeneya. Do zobaczenia. - Wyluzuj się - poradziła Trina - i włóż jakiś kostium. - Nigdy w życiu - odburknęła Eve i pomachała małą torebką. Podejrzewam, że to zwykła strata czasu. - Dziewczyny miały dobrą zabawę. Ty też poczujesz się lepiej, kiedy zbadasz mieszankę. - Mam nadzieję, bo jak na razie nic mi się nie udaje. - Eve odstawiła torebkę na stolik. - Wchodzę w ślepe uliczki. Czuję to. - Kilka takich pomyłek i wreszcie trafisz na odpowiednie miejsce. Jak zawsze. - Roarke położył jej ręce na ramionach i zaczął je masować. - Mavis ma koleżankę, która jest ze­ stresowana. - Masował mocniej. - Ciekawe, o kogo chodziło? - Zamknij się. Zachichotał, a potem pocałował ją w szyję. - Pięknie pachniesz. - To ta maź, którą wysmarowała mnie Trina. - Coś mi o tym wspominała. Powiedziała, że będę zadowolo­ ny. - Znowu powąchał jej szyję. - Miała rację. Mówiła też, że udało jej się przetrzymać cię na czas całej sesji. Mam zwrócić szczególną uwagę na twój tyłeczek. - Rzeczywiście, udało jej się. Próbowała namówić mnie na tatuaż. Pączek róży na prawym policzku. - Ziewnęła, ale zaraz zebrała się w sobie i wstała energicznie. - Powiedziałam, żeby to sobie wybiła z głowy. Chyba nie zrobiła mi niespodzianki i nie znajdę gdzieś na ciele idiotycznego rysuneczku. Roarke uśmiechnął się i wstał. - Sam to sprawdzę.

266

CZARNA CEREMONIA

18

Eve ze wściekłością oglądała w lustrze małą różyczkę wyta­ tuowaną na pośladku. - Mogę ją za to zamknąć - burknęła. - Za podstępne upiększenie twojej pupy? - zapytał Roarke, wchodząc. - Widzę, że cię to ubawiło, c o ? - żachnęła się, zrywając z wieszaka szlafrok. - Kochanie. Wydawało mi się, że wczoraj dałem całkiem jasno do zrozumienia, że jestem po twojej stronie. Czy nie starałem się ze wszystkich sił wyssać tatuaż? Przygryzła usta, postanawiając, że nie będzie się śmiała. Nie widziała powodu do śmiechu. - Muszę to jakoś wywabić. - Po co się tak spieszyć? Ten kwiatek jest taki... słodki. - A co zrobię, kiedy się zranię i będzie trzeba zdezynfekować ranę? Albo kiedy będę musiała wziąć prysznic lub się przebrać na służbie? Czy zdajesz sobie sprawę, przez co mogę przejść z powodu tego tatuażu? Wsunął ręce pod jej szlafrok. - Dzisiaj nie idziesz do biura. - Nie, ale popracuję w domu. Muszę sprawdzić, czy Feeney nie przesłał mi jakichś danych. - Nic się nie stanie, jeśli odłożysz to do poniedziałku rano. Mamy jeden dzień wolny. 268

- I co będziemy robić? Uśmiechnął się i pogładził dłonią pośladek z tatuażem. - Może to samo co przed chwilą? Nie mam nic przeciwko powtórce. Chociaż proponuję co innego. Na przykład leniwy dzień nad basenem, co ty na to? Leniwy dzień nad basenem? Zabrzmiało ciekawie. - Cóż, może... - Na Martynice. Nie trać czasu na pakowanie - dopowiedział, całując ją w usta. - Wystarczy to, co masz na sobie.

Spędziła dzień na Martynice, nie mając na sobie nic więcej oprócz uśmiechu i wytatuowanej na pośladku różyczki. Zapewne z tego powodu w poniedziałkowy poranek guzdrała się z wyjściem do pracy bardziej niż zwykle. - Wygląda pani na zmęczoną, pani porucznik. - Peabody wyciągnęła ze służbowej teczki torebkę z dwoma świeżutkimi pączkami. Nadal jeszcze promieniała z radości, że udało jej się przenieść je przez dyżurkę i psy ich nie wyczuły. - I chyba opaloną. - Przyjrzała się. - A może to jakieś uczulenie? - Nie. Rzeczywiście opalałam się wczoraj, to wszystko. - Wczoraj cały dzień padało. - Nie tam, gdzie ja byłam- odburknęła Eve, nadgryzając ciastko. - Muszę popracować nad danymi dla komendanta. Feeney przerobił je w komputerze i choć nadal procent nie jest wysoki, zwrócę się z prośbą o przydzielenie nam funkcjonariuszy do obserwowania podejrzanych. - Wątpię, czy ci się powiedzie. Z samego rana przyszła notatka przypominająca o oszczędnościach. - Pieprzę ich oszczędności. Whitney musi przekonać burmistrza, że mamy tu dochodzenia w sprawie poważnych morderstw, którymi interesują się wszystkie media. Musimy dostać pomoc, jeśli chcemy zamknąć sprawę. 269

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Peabody zaryzykowała uśmiech. - Myślisz, że przejmą się mediami? - Może. - Westchnęła głośno. - Gdyby komputer wykazał wyższe prawdopodobieństwo moich przypuszczeń, nie musiałabym się uciekać do szantażowania ich prasą. Kłopot w tym, że mamy zbyt wiele osób wplątanych w te zabójstwa. - Przycisnęła dłonie do oczu. - Trzeba wprowadzić do komputera dane o każdym członku obydwu wyznań. To ponad dwieście osób. Powiedzmy, że jeśli z góry wyeliminujemy połowę, nadal pozostanie setka do sprawdzenia. - To nam zajmie tygodnie - osądziła Peabody. - Przypuszczam, ze komendant przydzieli nam kilku funkcjonariuszy, którzy przejdą się po mieszkaniach, popytają sąsiadów i w ten sposób pozbędziemy się jeszcze kilku osób, które z pewnością nie były wplątane w zabójstwa. - Obawiam się, że takie nie istnieją. - Eve odepchnęła się od biurka. - Do przewiezienia ciała Lobara i drewnianej konstrukcji, do której go przywiązali, potrzebne było parę osób, no i duży samochód. - Żaden z głównych podejrzanych nie ma pojazdu na tyle dużego, żeby zmieściło się w nim ciało i pentagram. - Może któryś z członków ma bagażówkę. Sprawdzimy dowody rejestracyjne ich pojazdów. Jeśli to nic nie da, przejdziemy się po salonach wypożyczających samochody i przejrzymy wykaz pojaz­ dów skradzionych w noc morderstwa. - Przesunęła dłonią po włosach. - A i tak jest możliwe, że ukradli samochód zostawiony na dłużej na jakimś strzeżonym parkingu i nikt nawet tego nie zauważył. - A więc co, zabieramy się do roboty? - Tak, zabieramy się. Poproszę Feeneya, żeby dał nam kogoś od siebie do pomocy. Ty zaczynaj, a ja idę błagać komendanta. Rozległ się dzwonek wideofonu. - Dallas, wydział zabójstw. Słucham.

- Muszę z tobą pomówić. - Louis? Eve zmarszczyła czoło. - Jeśli chcesz złożyć skargę w imieniu swojej klientki, pogadaj z wydziałem wewnętrznym. - Muszę z tobą porozmawiać - powtórzył. Podniósł dłoń do ust i zaczął ogryzać wypielęgnowane paznokcie. - Prywatnie. Sami. Jak najszybciej. Opuściła dłoń, dając znak Peabody, żeby trzymała się poza zasięgiem ekranu. - O czym? - Nie mogę ci teraz tego powiedzieć. Rozmawiam z kieszon­ kowego wideofonu, ale nawet to jest ryzykowne. Muszę być ostrożny. Eve zastanawiała się, czy adwokat dowiedział się, że śledzi go funkcjonariusz, którego przydzielił mu Feeney, czy może po prostu wpadł w jakąś paranoję. - Ktoś cię śledzi? - Musisz się ze mną spotkać - nalegał. - W moim klubie. Nazywa się „Luxery". Piąte piętro. Zostawię w recepcji twoje nazwisko. - Podaj mi jakieś szczegóły, Louis. Mam pełen grafik. - Wydaje mi się, że... wydaje mi się, że widziałem morderstwo. Nie będę rozmawiał z nikim innym, tylko z tobą, Eve. Niech nikt cię nie śledzi. Pospiesz się. Obraz z ekranu znikł. Eve zacisnęła usta. - Cóż, nie mogę go zignorować. Peabody, robimy przerwę. Uśmiechnij się do Feeneya, żeby dał ci dodatkową parę rąk do pomocy. - Nie pójdziesz tam sama - zaprotestowała podwładna, kiedy Eve chwyciła torebkę. - Poradzę sobie z jednym wystraszonym prawnikiem. - Po­ chyliła się i sprawdziła mały pistolecik przytwierdzony do kostki. -

270

271

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Zresztą przed klubem stoi nasz człowiek. Nie wyłączam nadajnika. Bądź w kontakcie. - Tak jest. Uważaj na siebie.

Na piątym piętrze klubu „Luxery" znajdowało się dwadzieścia prywatnych apartamentów przeznaczonych do dyspozycji członków klubu. Odbywały się w nich prywatne lub oficjalne spotkania. Każdy apartament był urządzony w innym stylu, ale każdy miał kompletnie wyposażone zaplecze biurowe i pokój przyjęć. Na specjalne polecenie członka klubu dyrekcja zapewniała wyszukane posiłki i napoje, a za niewielką dodatkową opłatą u recepcjonisty można było zamówić towarzystwo płatnej panienki. Louis zawsze wynajmował apartament 5-C. Podobał mu się bogaty wystrój pokoi nawiązujący do francuskiego osiemnasto­ wiecznego stylu. Grube materiały obiciowe na rzeźbionych krzesłach i welurowe sofy zaspokajały jego smak estetyczny. Lubił ciężkie, ciemne zasłony w oknach i kryształowe lustra w złoconych ramach. W wysokim i szerokim łożu zabawiał się z żoną i równie często z innymi kobietami. Uważał, że ten styl wyraża pochwałę dla ziemskich przyjemności. Arystokracja wiedziała, jak się bawić, ale także przez umiłowanie komfortu, stawała się swoistym mecenasem sztuki. Cóż z tego, że poddani głodowali za murami. Takie są prawa naturalnej selekcji. Dzięki niej on, trzysta lat później, będąc w samym sercu Manhattanu, może rozkoszować się zbytkiem dawnej magnaterii. Jednak w tej chwili nie miał nastroju do napawania się bogactwem. Chodził nerwowo po pokoju, popijając dużymi łykami czystą whisky. Na jego twarzy rysowało się przerażenie. Czuł kłucie w żołądku, a serce podchodziło mu do gardła. Nie przestawał się zastanawiać, czy rzeczywiście widział morderstwo. Pamiętał, że wszystko wydawało mu się takie nierealne i niewyraź­ ne, jakby się znalazł w wirtualnym świecie.

Tajemniczy pokój, dym, głosy - w tym jego własny - zlewające się w nucenie. Dziwny smak w ustach. Smak ciepłego, kwaśnego wina. W rzeczywistości znał tę scenerię. Stanowiła część jego życia już od trzech lat. Dołączył do kultu, ponieważ wierzył w jego podstawowe zasady gloryfikujące oddanie się przyjemnościom. Podobały mu się rytuały, długie szaty, maski, recytacja zaklęć. I seks. Seks był wprost niesamowity. Ale coś mu w tym przeszkadzało. Zauważył, że wręcz obsesyjnie myśli o spotkaniach, nie mogąc się doczekać pierwszego łyku ceremonialnego wina. Złapał się na tym, że miewa zaniki pamięci, a dzień po ceremonii jest ospały i nie może się skoncentrować. Ostatnio pod paznokciami dostrzegł krew, ale nie umiał sobie przypomnieć, skąd się tam znalazła. Zdjęcia, które pokazała mu Eve, uczyniły wyłom w jego pamięci. Przeraził się. Przed oczami zaczęły pojawiać się zapomniane obrazy. Dym, śpiew. Lśniące od potu ciała poskręcane w wyuzdanych pozach. Jęki i charczenia. Rozwiane czarne włosy, nagie piersi. Potem fontanna krwi, która wytrysnęła nagle, jakby na zakoń­ czenie seksualnego aktu. I dziko uśmiechnięta Selina trzymająca w ręku nóż ociekający krwią. Lobar - Boże, to był Lobarześlizgujący się z ołtarza, z gardłem ziejącym jak otwarte usta. Morderstwo. Uchylił nerwowo zasłonę i wyjrzał na ulicę. Był świadkiem oddawania krwawej ofiary, i to nie była ofiara z kozła. Czy zanurzył palce w tym otwartym gardle? Czy wsunął je potem w usta, żeby poczuć smak krwi? Czy naprawdę uczynił coś tak straszliwego? Mój Boże, dobry Boże, czy były inne ofiary? W inne noce, podczas innych ceremonii? Czyje widział, ale tak jak teraz wymazał z pamięci? Jest człowiekiem cywilizowanym, powiedział sobie w myśli i zasunął zasłonę. Jest mężem i ojcem. Jest szanowanym praw­ nikiem, a nie mordercą. To niemożliwe. Nie mogąc złapać oddechu, nalał sobie jeszcze jedną szklaneczkę whisky i spojrzał

272

273

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

w lustro. Zobaczył mężczyznę, który nie spał, nie jadł i nie widział swojej rodziny od wielu dni. Bał się spać. Bał się, że we śnie obrazy staną się wyraźniejsze. Bał się jeść, przekonany, że pożywienie utkwi mu w gardle i go zadusi. Śmiertelnie bał się swojej rodziny. Na ceremonii był Wineburg. Stał obok niego i widział to samo co on. Wineburg nie żyje. Wineburg nie miał żony, nie miał dzieci. Ale on je ma. Bał się, że jeśli pójdzie do domu, to wróg pójdzie tam za nim. Podczas tych długich bezsennych nocy, kiedy jego towarzyszem był tylko alkohol, zaczynał rozumieć, jak straszliwie się wstydzi tego, w co się wplatał. Ogarniało go przerażenie na myśl, że jego dzieci dowiedzą się, w czym uczestniczył, co praktykował. Musi je ochraniać. Musi ochraniać siebie. Tutaj jest bezpieczny, zapewniał sam siebie. Nikt nie wejdzie do apartamentu bez jego zgody. Skarcił się za wyolbrzymianie powagi sytuacji. Przetarł czoło mokrą od potu chusteczką. Stres, praca ponad siły, zarwane noce. Może przechodzi małe załamanie. Powinien udać się do lekarza. Tak, zrobi to. Pójdzie się przebadać. Wyjedzie z rodziną na kilka tygodni. Wakacje, czas na relaks, na odreagowanie. Oderwie się od sekty. Najwyraźniej mu ona nie służy. Bóg wie, że członkostwo kosztuje go małą fortunę. Nie wiedząc kiedy, zabrnął za daleko. Zapomniał, że poszedł tam z ciekawości, szukając odmiany. To przez ten dym i wino zaczął sobie wyobrażać różne rzeczy. Ale przecież miał krew pod paznokciami. Louis zakrył twarz dłońmi, wstrzymał oddech. To nieważne, pomyślał. Nic nie jest ważne. Nie powinien był dzwonić do Eve. Niepotrzebnie spanikował. Pewnie uważa go za szaleńca albo co gorsza podejrzewa go o udział w morderstwie. Selina jest jego klientką. Winien jej jest lojalność. Ale przecież widział ją z nożem ociekającym krwią, widział, jak przesuwała nim po gardle Lobara.

Potykając się przeszedł przez pokój do łazienki, opadł na kolana i zwymiotował. Podciągnął się i oparł o umywalkę. Charczącym głosem nakazał automatowi otworzyć strumień wody. Skropił nią rozgorączkowaną twarz. Przez chwilę łkał, a jego płacz odbijał się od lśniących kafelków. Potem uniósł głowę i zmusił się, by jeszcze raz spojrzeć w lustro. Czas przestać się oszukiwać. Był świadkiem popełnienia morderstwa i musi opowiedzieć o wszystkim Eve. Zrzuci z siebie ten koszmarny ciężar. Na krótką chwilę ogarnęła go niewymowna ulga. Chciał zadzwonić do żony, usłyszeć głosy dzieci, zobaczyć ich twarze. Nagle kątem oka dostrzegł jakieś poruszenie. Serce mu zamarło. - Jak tu weszłaś? - Obsługa hotelowa, sir. - Ciemna kobieta w biało-czarnym mundurku pokojówki trzymała w rękach miękkie ręczniki. Uśmie­ chała się. - Nie chcę żadnej obsługi. - Przesunął drżącą dłonią po twarzy. - Zaraz będę miał gościa. Zostaw ręczniki i... - Powoli opuścił rękę. - Ja cię znam. Znam cię. Pamięć sprowadziła przerażenie. Jedna z twarzy w dymie. - Oczywiście, Louis. - Dziewczyna nie przestawała się uśmie­ chać, choć upuściła ręczniki, a w jej ręku zalśnił athame. Pieprzyliśmy się niecały tydzień temu. Otworzył usta do krzyku, ale nie zdążył wydobyć z siebie głosu, bo nóż zatopił się w nim głęboko.

274

275

Eve wybiegła z windy, wściekle przeklinając. Recepcjonista na dole sprawdzał jej dokumenty całe pięć minut. Potem pouczał, że nie wolno wnosić broni na teren klubu. Już zamierzała jej użyć, kiedy pojawił się kierownik zmiany z przeprosinami. Fakt, że przepraszał żonę Roarke'a, a nie Eve Dallas, jeszcze bardziej ją poirytował.

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Postanowiła, że policzy się z nim później. Ciekawe, jak właściciele klubu reagują na inspekcję sanitarną i urzędu skar­ bowego. Wiedziała, za jakie sznurki pociągnąć, żeby zapewnić dyrekcji kilka dni piekła. Zwróciła się w stronę apartamentu 5-C. Wcisnęła dzwonek pod ekranem. Wpatrywała się w migające światełko alarmu. Było zielone, co oznaczało, ze alarm jest wyłączony. Wyciągnęła broń. - Peabody. - Jestem. - Drzwi są otwarte. Wchodzę. - Potrzebujesz wsparcia? - Jeszcze nie. Nie wyłączaj się. Bez szmeru wsunęła się do środka i zamknęła za sobą drzwi. Poruszała się powoli, omiatając wzrokiem pomieszczenie. Nowo­ bogackie meble, przytłaczające i brzydkie jej zdaniem. Zsunięte zasłony. Cisza. Trzymając się ściany przeszła w głąb pokoju. Sprawdziła, czy nikt nie kryje się za meblami i za zasłonami. Mała kuchnia była pusta. Nikt jej z pewnością nie używał. Stanęła w wejściu do sypialni. Zasłane łóżko pokrywały dekoracyjne poduchy. Jego też nikt nie używał. Przeniosła wzrok na szafę. Była zamknięta. Już chciała do niej podejść, gdy usłyszała dźwięki dochodzące z łazienki. Szybki i ciężki oddech, jakby od dużego wysiłku i kobiecy kaszel. Przemknęło jej przez myśl, że Louis zabawia się z panienką. Zacisnęła zęby ze złości. Jednak postanowiła dalej zachować ostrożność. Zrobiła krok w stronę łazienki, przeniosła ciężar na wysuniętą nogę i skoczyła do drzwi. Natychmiast uderzył ją dziwny zapach. - Jezu! Jezu Chryste! - Pani porucznik?- Z jej kieszeni dobiegło przestraszone wołanie Peabody. - Odsuń się. - Eve uniosła pistolet. - Rzuć nóż i odsuń się.

- Przysyłam wsparcie. Proszę mi podać swoją sytuację, pani porucznik. - Mam tu zabójstwo. Zupełnie świeże. Do cholery, powiedzia­ łam, cofnij się. Kobieta tylko się uśmiechnęła. Siedziała okrakiem na Louisie, a raczej na tym, co po nim pozostało. Krew była wszędzie; na posadzce, na białych kafelkach, rękach i twarzy oprawczyni. Zapach krwi był silny jak gęsty dym. Eve szybko oceniwszy sytuację uznała, że Louis nie ma już szans. Jego wnętrzności leżały na podłodze. - Nie żyje - uprzejmie poinformowała dziewczyna. - Widzę. Odłóż nóż. - Eve zrobiła krok do przodu, dając znak bronią. - Odłóż go i odsuń się. Powoli. Połóż się twarzą do podłogi, ręce na plecach. - To musiało się stać. - Dziewczyna zeszła z ciała i uklękła przy nim. - Nie poznajesz mnie? - Poznaję. - Nawet przez maskę z krwi Eve rozpoznała jej twarz. Pamiętała też słodki głos. - Mirium, prawda? Czarownica pierwszego stopnia. A teraz rzuć ten pieprzony nóż i pocałuj podłogę. Ręce za siebie. - W porządku. - Mirium posłusznie odłożyła nóż, nie patrząc, jak Eve kopie go na bezpieczną odległość. - Powiedział mi, żebym się spieszyła. Ale go nie posłuchałam. Eve wyciągnęła z tylnej kieszeni kajdanki i zarzuciła jej na nadgarstki. - Kogo? - Chasa. Powiedział, że mogę to zrobić sama, ale muszę się spieszyć. - Westchnęła. - Zdaje się, że nie byłam dość szybka. Z zaciętą twarzą Eve pochyliła się nad Louisem Trivane'em. - Notujesz to, Peabody? - Tak jest. - Wezwij Charlesa Forte'a na przesłuchanie. Jedź po niego

276

277

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

osobiście i weź dwóch policjantów do obstawy. Nie zbliżaj się do niego sama. - Tak jest. Czy sytuacja jest pod kontrolą, pani porucznik? Eve odsunęła się od strużki krwi spływającej w jej stronę. - Tak - powiedziała. - Pod kontrolą. Przed przesłuchaniem wykąpała się i przebrała. Musiała po­ święcić te dziesięć minut dla siebie. Była cała we krwi Louisa. Nawet jeśli ktoś w szatni zobaczył małą elegancką różyczkę na jej pośladku, nikt nie odważył się na komentarz. Wieść o zbrodni rozeszła się już po komendzie. - Najpierw porozmawiam z Mirium - poinformowała Feeneya, który przyglądał się morderczyni przez weneckie lustro. - Mogłabyś zrobić sobie przerwę, Dallas. Mówią, że było tam dość ostro. - Zazwyczaj wydaje nam się, że widzieliśmy już wszystko mruknęła. - Ale tak nie jest. Zawsze coś jeszcze zostaje. Odetchnęła. - Chcę to zrobić teraz. Chcę to zamknąć. - W porządku, W duecie czy solo? - Solo. Będzie mówiła. Ona coś brała... - Eve potrząsnęła głową. - Może po prostu jest szalona, ale mam wrażenie, że coś zażyła. Każę ją przebadać. Wydział wewnętrzny nie uznaje zeznań naćpanych świadków. - Wydam zaraz rozkaz. - Dzięki. Przeszła obok kolegi i weszła do pokoju. Na twarzy Mirium nie było już krwi. Mimo że miała na sobie ubiór aresztanta, nadal wyglądała jak wdzięczna młoda wróżka. Eve włączyła rekorder. - Złapałam cię na gorącym uczynku, Mirium, więc możemy sobie oszczędzić wstępów. Zamordowałaś Louisa Trivane'a. - Tak. - Co brałaś? - Co?

- Nie wygląda to tylko na Zeusa, jesteś zbyt otępiała. Zgodzisz się na badanie na obecność narkotyków? - Nie chcę. - Dziewczyna po dziecięcemu wydęła piękne usta. - Może później zmienię zdanie. - Opuściła głowę i pociągnęła za cienki materiał koszuli. - Czy mogę dostać z powrotem swoje ubrania? To drapie i jest brzydkie. - Tak, to teraz nasze największe zmartwienie. Dlaczego zabiłaś Louisa Trivane'a? - On był zły. Chas tak powiedział. - Mówiąc Chas, masz na myśli Charlesa Forte'a? - Tak, ale nikt nie nazywa go Charles, tylko Chas. - I to on powiedział ci, że Louis jest zły. Czy prosił cię, żebyś go zabiła? - Powiedział, że mogłabym to zrobić. Przy innych okazjach tylko patrzyłam. Ale tym razem mogłam zrobić to sama. Było dużo krwi. - Podniosła dłoń i uważnie się jej przyjrzała. - Już jej nie ma. - Przy jakich innych okazjach, Mirium? - Przy innych ofiarach. - Wzruszyła ramionami. - Krew oczy­ szcza. - Czy asystowałaś albo byłaś świadkiem innych morderstw? - Jasne. Śmierć to przejście. Musiałam pomóc temu prawnikowi. Zabiłam w nim demona. Demony istnieją, a my z nimi walczymy. - Zabijając ludzi, w których one zamieszkują? - Tak. Chas mówił mi, że pani jest sprytna. - Mirium popatrzyła na nią z ukosa. - Ale nigdy go pani nie dostanie. Jest poza zasięgiem pani prawa. - Wróćmy do Louisa. Opowiedz mi o tym. - No, mam znajomego w obsłudze klubu. Wystarczyło, że się z nim przespałam. Lubię się pieprzyć. Potem ukryłam w kieszeni jeden z wzorcowych kluczy. Za jego pomocą można się dostać niemal wszędzie. Włożyłam mundurek pokojówki, żeby nikt nie zwracał na mnie uwagi, i poszłam prosto do apartamentu Louisa.

278

279

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Zaniosłam mu ręczniki. Był w łazience. Wymiotował wcześniej, czułam to. Potem go ugodziłam. Poderżnęłam mu gardło, tak jak miałam zrobić. Potem, niestety, mnie wzięło. Znowu wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się złośliwie do Eve. - To trochę jak przebijanie nożem poduszki. I jest taki sam odgłos, wsysania. Potem wypędziłam z niego demona i przyszłaś ty. Ale swoje zadanie spełniłam. - Tak, zdaje się, że tak. Jak długo znasz Chasa? - Och, kilka lat. Lubimy robić to w parku, w dzień. - A co na to Isis? - Ona nic nie wie. - Mirium przekręciła oczami. - Nie podobało­ by się jej. - A co ona myśli o morderstwach? Mirium zmarszczyła czoło. - Morderstwach? Ona nie wie. Prawda? Nie, nie powiedzieliśmy jej o nich. - A więc wiecie tylko ty i Chas. - Tak. - Zamrugała powiekami. - Chyba tylko my. - Nie powiedzieliście nikomu ze zgromadzenia? - Ze zgromadzenia? - Położyła palec na ustach. - Nie, nie. To nasz sekret. Nasza mała tajemnica. - A co z Wineburgiem? - Kim? - Zabójstwo w garażu, tego bankiera. Nie pamiętasz? - Nie brałam w tym udziału. - Zagryzła wargę i potrząsnęła głową. - On to zrobił. Miał mi przynieść serce, ale nie przyniósł. Powiedział, że nie było czasu. - A Lobar? - Lobar, Lobar.- Stukała palcami po ustach.- To było co innego, ale nie pamiętam. Zaczyna mnie boleć głowa. Jej głos jakby zamierał. - Nie chcę już rozmawiać, jestem zmęczona. - Położyła ramiona na stole, oparła na nich głowę i zamknęła oczy.

Eve patrzyła na nią przez chwilę, po czym uznała, że nie ma sensu dalej naciskać. To, co usłyszała, na razie wystarczy. Dała znak policjantowi. Mirium zamruczała jak kotka, kiedy zakładała jej kajdanki. - Zaprowadź ją na dół do poradni psychologicznej. Niech Mira ją przebada, jeśli to będzie możliwe; zrób notatkę z prośbą o badanie na obecność narkotyków. - Tak jest. - Eve poszła za odchodzącymi do drzwi i wcisnęła przycisk interkomu. - Przyprowadźcie Forte'a do sali przesłu­ chań C. Zdała sobie sprawę, że sama z chęcią położyłaby głowę na ramionach. Zamiast tego przeszła korytarzem do pokoju obser­ wacyjnego. Stali tam już Peabody i Feeney. - Chcę, żebyś przy tym była, Peabody. Co o niej myślisz, Feeney? - Dziwaczka. - Podniósł torebkę z orzeszkami. - Nie wiem, czy to przez narkotyki, czy po prostu jest wariatką. Wygląda, że to mieszanka obydwu. - Ja też tak przypuszczam. Jak to możliwe, że tamtego wieczoru zachowywała się zupełnie normalnie? - Przeciągnęła rękami po włosach i roześmiała się. - Co ja mówię? Jak mogła być normalna, jeśli stała tam naga, w środku lasu, a Forte całował jej krocze. Opuściła ręce i przycisnęła je do oczu. - Jego ojciec nigdy nie miał wspólnika, przynajmniej tego nie stwierdzono. Pracował samotnie. - Syn wybrał inny styl - rzucił Feeney. - Wariatka czy nie, dziewczyna wskazała na Forte'a. - Coś mi tu nie pasuje- mruknęła Peabody, na co Eve odwróciła się do niej. - Co pani nie pasuje, pani posterunkowa? Wyczuwając sarkazm, Peabody uniosła dumnie głowę. - Wiccanie nie zabijają. - Nie wszyscy odnoszą się poważnie do swojej religii przypomniała jej Eve. - Jadłaś ostatnio mięso?

280

281

J.D. ROBB

Rumieniec rozchodzący się po twarzy dziewczyny wymownie świadczył o jej nieczystym sumieniu. Jako wyznawczyni Wolnej Ery nie powinna jadać zwierzęcych produktów. - To co innego. - Złapałam Mirium na gorącym uczynku - krótko stwierdziła Eve. - Dziewczyna wskazała na Charlesa Forte'a jako swojego wspólnika. To fakt. Nie chcę, byś brała pod uwagę cokolwiek innego niż czyste fakty. Zrozumiano? - Tak jest. - Peabody zesztywniała. - Doskonale. - Ale nie od razu poszła za Eve do pokoju przesłuchań. - Miała kiepski poranek - pocieszył ją Feeney. - Widziałem już pierwsze zdjęcia z miejsca zbrodni. Trudno o coś paskudniejszego. - Wiem. - Jednak potrząsała głową, widząc, jak do pokoju wprowadzają Charlesa Forte'a. - Ale i tak coś mi tu nie gra. Odwróciła się i weszła do sali przesłuchań, w chwili gdy Eve odczytywała przesłuchiwanemu jego prawa. - Nie rozumiem. - Nie rozumie pan swoich praw i obowiązków? - Nie, nie, to rozumiem. Nie rozumiem tylko, dlaczego się tu znalazłem. - Odwrócił do Peabody oczy pełne wyrzutu. - Jeśli chciałyście znowu ze mną porozmawiać, wystarczyło mi o tym powiedzieć. Spotkałbym się z wami lub przyszedł tu z własnej woli. Nie było potrzeby wysyłać po mnie trzech umundurowanych policjantów. - Ja uznałam to za konieczne - krótko odpowiedziała Eve. Czy życzy pan sobie adwokata, panie Forte? - Nie. - Wzdrygnął się nerwowo, starając się zapomnieć, że znajduje się w policyjnym komisariacie. - Proszę powiedzieć, o co chodzi. Postaram się pomóc. - Proszę mi powiedzieć o Lousie Trivanie. - Przykro mi. - Potrząsnął głową. - Nie znam nikogo o tym nazwisku. 282

CZARNA CEREMONIA

- Czy zawsze wysyła pan swoje podopieczne, by mordowały nieznajomych? - Słucham? - Pobladł i wstał. - O czym pani mówi? - Proszę usiąść - warknęła Eve. - Dwie godziny temu Mirium Hopkins zamordowała Louisa Trivane'a. - Mirium? To niedorzeczne. Wprost niemożliwe. - Jak najbardziej możliwe. Przyłapałam ją, kiedy wycinała mu wątrobę. Chas zachwiał się, po czym opadł na krzesło. - Zaszła jakaś pomyłka. To niemożliwe. - Sądzę, że popełnił pan błąd. - Eve wstała, obeszła Forte'a i pochyliła się nad jego plecami. - Trzeba było być bardziej ostrożnym w wyborze wspólnika. - Nie mam pojęcia, o czym pani mówi. Czy mogę się czegoś napić? Nic z tego nie rozumiem. Eve ruchem ręki dała znać Peabody, żeby nalała mu wody. - Mirium wszystko mi powiedziała, Chas. Powiedziała, że jesteście kochankami, że nie przyniosłeś jej serca Wineburga, mimo że przyrzekłeś, i że pozwoliłeś jej wykonać egzekucję na Trivanie. Krew oczyszcza. - Nie. - Mimo że podnosił szklankę obydwiema dłońmi i tak rozlał wodę na biurko. - Nie. - Twój ojciec lubił zarzynać ludzi. Czy pokazał ci, jak to się robi? Kogo jeszcze wciągnąłeś do współpracy? Kto ci pomagał? Rzucała w niego oskarżeniami, a on milczał i tylko wolno kręcił głową. - Czy to twoja wersja wojny religijnej, Chas? Wyeliminować wroga? Twój ojciec był satanistą i uczynił z twojego życia piekło. Nie mogłeś go zabić, nie możesz go dostać teraz. Ale są inni. Czy zastępują ojca? Czy gdy ich zabijasz, tak naprawdę zabijasz ojca? Rozdzierasz go na kawałki, ponieważ zniszczył ci życie? Chas zacisnął oczy i zaczął się huśtać na krześle. - Boże. Mój Boże! Och, Boże! 283

J.D. ROBB

- Lamentowanie nic nie da. Powiedz mi, dlaczego i jak. Wytłumacz to, Chas. Mogę ci pomóc. Opowiedz mi o Alice, o Lobarze. - Nie. Nie. - Uniósł na nią zbolałe oczy. - Nie jestem moim ojcem. Eve nie cofnęła się ani nie odwróciła wzroku od jego błagalnego spojrzenia. - Nie jesteś? - Odsunęła się, pozwalając mu łkać.

19

Pracowała nad nim przez godzinę; naciskała na niego nieustęp­ liwie, potem się wycofywała, zmieniała kierunek przesłuchania. Rozłożyła na stole zdjęcia zamordowanych. Ilu jeszcze, pytała. Ile jeszcze zdjęć tu brakuje? Chas zaprzeczał, płakał, zaprzeczał lub milczał. Kiedy skończyła, kiedy go wyprowadzali, patrzył jej prosto w oczy. Nie przejęła się tym, natomiast zaintrygował ją wyraz oczu podwładnej. - Jakiś problem, Peabody. Dziewczyna nabrała powietrza i otuliła się ramionami. Bała się powiedzieć na głos, że przesłuchanie przypominało bezduszne igraszki wilka ze zranioną sarną. - Tak, pani porucznik. Nie podobała mi się techniczna strona przesłuchania. - Nie? - Było niepotrzebnie okrutne. To ciągłe przypominanie mu ojca i te zdjęcia. Eve miała ściśnięty żołądek, w środku cała się trzęsła, ale dłonie, którymi zbierała zdjęcia, nawet nie drgnęły. - Szkoda, że po prostu nie poprosiłam go grzecznie, żeby się przyznał. Mogłybyśmy wtedy wrócić spokojnie do domu i do naszego wygodnego życia. Nie wiem, dlaczego o tym nie pomyśla­ łam. Wykorzystam tę technikę przy następnym przesłuchaniu. 285

J.D. ROBB

Peabody powstrzymała grymas niezadowolenia. - Pomyślałam tylko, pani porucznik, że skoro podejrzany nie miał adwokata... - Posterunkowa Peabody, czy nie przeczytałam mu jego praw? - Tak, ale... - Czy nie potwierdził, że je rozumie? Peabody wolno skinęła głową. - Tak. - Czy możesz mi powiedzieć, Peabody, ile przesłuchań w spra­ wie morderstw przeprowadziłaś? - Pani porucznik, ja... - Ja tego powiedzieć nie mogę - odwarknęła Eve, a jej oczy z zimnych stały się gorące. - Nie umiem zliczyć, ile takich przesłuchań przeprowadziłam, ponieważ, do cholery, było ich tak wiele. Jeszcze raz przyjrzyj się zdjęciom. Popatrz na wnętrzności Trivane'a walające się po podłodze łazienki. Może to cię uczyni twardszą Peabody? Bo jeśli mój sposób przesłuchiwania podej­ rzanego ci nie odpowiada, bardzo prawdopodobne, że po postu wybrałaś zły zawód. Ruszyła do drzwi, ale zanim wyszła, jeszcze raz odwróciła się do podwładnej, która stała w pozycji na baczność, sztywno wyprostowana. - Oczekuję od pomocnicy wsparcia, a nie podważania mojego postępowania. Nic mnie nie interesuje, że masz słabość do adeptów magii. Jeśli nie umiesz poradzić sobie z tą sytuacją, Peabody, podpiszę twoją prośbę o przeniesienie. Zrozumiano? - Tak jest. - Dziewczyna pozwoliła sobie na westchnięcie, kiedy tylko Eve z hukiem zatrzasnęła za sobą drzwi. - Zro­ zumiano - powiedziała do siebie i zacisnęła oczy. - Potraktowałaś ją trochę za ostro - zauważył Feeney, dołączając do Eve. - Przynajmniej ty nie zaczynaj. Uniósł dłoń. 286

CZARNA CEREMONIA

- Przed chwilą zgłosiła się Isis. Dobrowolnie. Umieściłem ją w sali B. Eve potrząsnęła głową i natychmiast zmieniła kierunek marszu. Otworzyła drzwi sali B. Isis przerwała nerwowe chodzenie i odwróciła się do wchodzącej. - Jak mogłaś mu to zrobić? Jak mogłaś go tu sprowadzić? On boi się takich miejsc. - Charles Forte został zatrzymany jako podejrzany w sprawie o zamordowanie Louisa Trivane'a. Między innymi. - W przeci­ wieństwie do podniesionego, przepełnionego furią głosu Isis, Eve mówiła spokojnie i ozięble. - Nie został jeszcze oskarżony. - Oskarżony? - Złota twarz wróżki pobladła. - Chyba nie wierzysz, że Chas miał coś wspólnego z jakimkolwiek morder­ stwem? Trivane? Nie znam żadnego Louisa Trivane'a. - Ale może Forte go znał. - Eve odłożyła na stół teczkę z aktami i przykryła je ręką, jakby dla przypomnienia, co się w nich znajduje. - Tak dobrze pani wie o wszystkim, co robi i myśli pani partner? - Jesteśmy ze sobą tak blisko, jak to tylko możliwe między ludźmi. Także w sensie duchowym. Nie ma w nim cienia zła. Gniew już ją opuścił i mówiła drżącym głosem. - Pozwól mi zabrać go do domu, proszę. Eve patrzyła prosto w błagające oczy, nie pozwalając sobie nawet na najmniejsze współczucie. - Skoro byliście ze sobą tak blisko, z pewnością wie pani, że Chas postanowił nawiązać równie bliski stosunek cielesny z Mirium? - Mirium? - Isis zamrugała i omal nie wybuchła śmiechem. To idiotyczne. - Sama mi to powiedziała, i to z uśmiechem na twarzy. Śmiała się także w chwili, gdy siedziała okrakiem na tym, co pozostało po Trivanie, cała wymazana w jego krwi. Isis czując miękkość w nogach, chwyciła oparcie fotela. 287

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Mirium kogoś zabiła? To niemożliwe. - Sądziłam, że w pani świecie wszystko jest możliwe. Osobiście przeszkodziłam w odprawianiu do końca jej małej ceremonii. Znowu dotknęła teczki z aktami, ale jednak jej nie otworzyła. Mimo wszystko żałowała Isis, która przecież była zakochana i zaufała swojej miłości. - Mirium bardzo chętnie przystała na współpracę z nami. Z radością opowiedziała mi, jak to Forte pozwolił jej zabić Trivane'a. Poprzednie zbrodnie mogła jedynie

odparła Eve. - Jeśli tak bardzo zależy pani na Chasie, powinna pani z nami współpracować. To jedyna droga, by go powstrzymać i mu pomóc. - Pomóc? - Wykrzywiła usta. - Pani nie chce mu pomóc. Pani chce, żeby był winny, chce go ukarać za jego pochodzenie. Za jego ojca. Eve spojrzała na teczkę z aktami, na czystą okładkę, za którą kryły się straszliwe zdjęcia. - Myli się pani - odpowiedziała cicho, prawie sama do siebie. Chciałabym, żeby był niewinny. Właśnie ze względu na jego ojca. Uniosła wzrok i spojrzała w oczy wróżki. - Nakaz pewnie jest już podpisany. Przeszukamy pani sklep i mieszkanie. Cokolwiek tam znajdziemy może zostać użyte także przeciwko pani. - To nieważne. - Isis wstała z wysiłkiem. - Zresztą i tak nic pani nie znajdzie. - Ma pani prawo być obecna w czasie przeszukiwania. - Nie, zostanę tutaj. Chcę się zobaczyć z Chasem. - Nie jest pani jego krewną ani żoną... - Dallas - przerwała jej cicho. - Wiem, że masz serce. Proszę, wsłuchaj się w nie i pozwól mi zobaczyć Chasa. Tak, ma serce. I jej serce cierpiało, kiedy zobaczyła błaganie w oczach mocnej kobiety. - Pięć minut przez szybę. - Wychodząc z pokoju, rzuciła z gniewem przez zęby. - Na litość boską zmuś go, żeby wziął sobie adwokata.

obserwować. Trzymając poręcz już obydwiema rękami, Isis obeszła fotel i opadła nań ciężko. - Ona kłamie. Chas nie miał nic wspólnego z tą sprawą. Dlaczego nie przejrzałam jej na wskroś? - Zamknęła oczy i zaczęła się lekko kołysać. - Dlaczego niczego nie dostrzegłam? Przyjęliśmy ją do naszego zgromadzenia. Zrobiliśmy z niej jedną z nas. - Nie jest pani w stanie zobaczyć wszystkiego, co? - Eve przechyliła na bok głowę. - Uważam, że powinna pani bardziej przyjrzeć się swojemu partnerowi. - Nie. - Otworzyła oczy. Widać w nich było udrękę, ale za nią krył się stalowy upór, który Eve tak dobrze znała. - Nikogo nie postrzegam tak jasno jak Chasa. Ona kłamie. - Mirium zostanie poddana testom na prawdomówność, a pani radzę przemyśleć, czy nadal chce służyć Forte'owi za alibi. Zawiódł pani zaufanie- przypomniała Eve, zbliżając się do stołu. - Równie dobrze to mogła być pani, Isis. Mirium jest młodsza i prawdopodobnie bardziej podatna na wpływy. Ciekawe, jak długo jeszcze udawałby, że pozwala pani na przewodzenie. - Czyżby nie rozumiała pani tego, co łączy mnie z Chasem, skoro jest pani w podobnym związku? Sądzi pani, że słowa jakiejś młodej, niezrównoważonej kobiety każą mi zwątpić w mężczyznę, którego kocham? Czy pani zwątpiłaby w swojego męża? - To nie moje osobiste życie jest na cenzurowanym - spokojnie 288

W sklepie i w mieszkaniu ekipa policjantów znalazła setki buteleczek i pojemników wypełnionych różnorodnymi cieczami, proszkami, liśćmi i nasionami. Na wszystkich podany był szcze­ gółowy skład i sposób użycia. Eve kazała wysłać je do laboratorium i poddać analizie. T on 289

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

W mieszkaniu znajdowała się też cała kolekcja noży. Jedne miały kunsztownie rzeźbione trzonki, inne były zupełnie proste. Różniły się też długościami ostrzy. Eve wezwała specjalistę od daktyloskopii i poprosiła o odszukanie śladów krwi. Kazała zbadać ceremonialne szaty i codzienne ubrania. Aby nie słyszeć rozmów policjantów, skoncentrowała się na swojej pracy. Na dnie szafy pachnącej rozmarynem i cedrem, pod porządnie poskładanymi ubraniami, znalazła zwiniętą w kłębek czarną długą szatę. Była cała utytłana we krwi. - Tutaj - zawołała. - Zbadajcie to. - Ładna próbka. - Ekspert przesunął końcówką przenośnego testera po ubraniu. - Większość plam znajduje się na rękawach. Oczy policjanta zasłonięte ochronnymi okularami wydawały się lekko znudzone. - Ludzka krew - potwierdził. - A Rh(-). Na razie więcej nie mogę nic powiedzieć. - To wystarczy. - Eve zawinęła suknię i zamknęła ją w torebce, którą ometkowała jako dowód rzeczowy. - Wineburg miał A Rh(-). - Spojrzała na Peabody i podała jej torebkę. - Wielka nieostrożność ze strony Forte'a, prawda? - Tak jest. - Podwładna schowała torebkę do podręcznej teczki. - Na to wygląda. - Lobar miał grupę zerową. - Eve przeszła do następnej szafy. - Szukaj dalej. Kiedy wsiadała z powrotem do samochodu zapadał już zmierzch. Ponieważ nadal była zła na Peabody, nie odezwała, się tylko włączyła pokładowy wideofon. - Porucznik Dallas do doktor Miry. - Doktor Mira ma sesję - uprzejmie odpowiedziała sekretarka. Mogę nagrać pani wiadomość. - Czy doktor badała już Mirium Hopkins? - Proszę poczekać, sprawdzę. - Sekretarka spojrzała na bok. Ta sesja została przełożona na jutro rano na ósmą trzydzieści. - Przełożona, dlaczego?

~ Z notatek wynika, że pacjentka skarżyła się na silne bóle głowy i w czasie wizyty u lekarza podano jej środki przeciwbólowe. - Jaki lekarz miał dyżur? - zapytała Eve przez zaciśnięte zęby. - Doktor Arthur Simon. - Simon, rozumiem. - Eve zdegustowana włączyła się do ruchu. - Simon, ten to potrafi przepisać podwójną dawkę środków uspokajających na ból paznokcia. Recepcjonistka uśmiechnęła się współczująco. - Przykro mi, pani porucznik, ale pacjentka otrzymała lekarstwo przed planowaną sesją. Doktor Mira musi zaczekać z badaniem do jutra. - Wspaniale. Proszę jej przekazać, żeby się do mnie odezwała, jak tylko je skończy. - Przerwała połączenie. - Sukinsyn. Pojadę i sama ją sobie obejrzę. Peabody, zawieź znalezione przedmioty do laboratorium, powiedz, że konieczny jest pośpiech, jeśli cokolwiek to pomoże. Są już po pracy. - Będziesz jeszcze dzisiaj przesłuchiwała Forte'a. - Tak. - Proszę o pozwolenie na uczestniczenie w przesłuchaniu. - Odmawiam- krótko odpowiedziała Eve, wjeżdżając do garaży komendy. - Jesteś wolna. - Wysiadła z samochodu i odeszła.

290

Dochodziła już północ, kiedy wymęczona potworną migreną wróciła wreszcie do domu. Panowała w nim kompletna cisza. Eve nie zdziwiła się, widząc, że Roarke siedzi jeszcze w sypialni przy wideofonie. Zerknęła na monitor, na którym widniała twarz młodego i przedsiębiorczego inżyniera zajmującego się Olympus Resort. Przypomniała sobie ostatnie dni swojego miesiąca miodowego. Wtedy też dopadła ją śmierć. Normalka, pomyślała, pochylając się nad umywalką i skrapiając twarz zimną wodą. Śmierć pójdzie za nią wszędzie. 291

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Wytarła twarz, potem przeszła do sypialni i usiadła na krześle, żeby zdjąć buty. Kiedy upadły na podłogę, poczuła, że nie ma już sił, by ściągnąć resztę ubrania. Przeczołgała się na łóżko i położyła na nim twarzą do dołu. Roarke, słuchając relacji pracownika, nie odrywał wzroku od żony. Wiedział, co oznaczają jej blada twarz, podkrążone oczy i powolne ruchy. Znowu pracowała do granic wytrzymałości, zawsze go to fascynowało, ale też irytowało. - Oddzwonię jutro - powiedział i nagle przerwał rozmowę. Paskudna sprawa, co, pani porucznik? Nie poruszyła się, kiedy pochylił się nad nią i zaczął masować kark. - Widziałam gorsze zbrodnie - mruknęła. - Tylko nie mogę sobie przypomnieć kiedy. - Wszystkie media mówiły o zamordowaniu Louisa Trivane'a. - Cholerne sępy. Roarke zdjął z niej kaburę z bronią i odłożył na bok. - Znany prawnik zostaje poćwiartowany w prywatnym klubie. To dopiero sensacja. - Umiejętnie masował jej kręgosłup. Nadine dzwoniła już kilkakrotnie. - Tak, do centrali też; Nie mam dla niej czasu. Wyciągnął koszulkę ze spodni. - Weszłaś na samą zbrodnię? - Tak. Może gdyby ten idiotyczny android w recepcji nie... Przerwała i pokręciła głową. - Spóźniłam się. Zdążyła go już rozpruć. Kiedy weszłam, patroszyła go jak dziecko rozbierające jakiś mechanizm. Wskazała na Charlesa Forte'a jako swojego wspólnika. - O tym też mówili w mediach. - Naturalnie - westchnęła. - Nie da się uciąć wszystkich przecieków. - Przymknęłaś go? - Przesłuchujemy go. Ja go przesłuchuję. Wszystkiemu zaprze-

cza. Znalazłam w jego mieszkaniu niepodważalny dowód, a on i tak zaprzecza. Zaprzecza, pomyślała, i wygląda na zszokowanego, zagubionego i przerażonego, - Cholera! - Wcisnęła twarz w pościel. - Cholera! - No, no - delikatnie pocałował ją w czubek głowy. - Roz­ bierzemy cię teraz i zapakujemy do łóżka. - Nie obchodź się ze mną jak z dzieckiem. - Spróbuj mnie powstrzymać. Poruszyła się, żeby wyrwać się mężowi, ale w ostatnim momencie, pod wpływem impulsu, zarzuciła mu ramiona na szyję i mocno się w niego wtuliła. Zaciskała oczy, jakby niczego nie chciała widzieć. - Zawsze czuję twoją obecność. Nawet gdy cię przy mnie nie ma. - Nie jesteśmy już samotni. Żadne z nas. - Objął ją mocniej. Opowiadaj. Mam wrażenie, że leży ci na sercu coś więcej niż tylko morderstwo. - Nie jestem dobrym człowiekiem - wyrzuciła z siebie, zanim pomyślała, co mówi. - Jestem dobrą policjantką, ale złym czło­ wiekiem. Nie mogę sobie pozwolić na współczucie. - To nonsens, Eve. - To prawda. Tylko ty nie chcesz tego dostrzec. - Odsunęła się, żeby popatrzeć mu w twarz. - Kiedy się kogoś kocha, znosi się jego mniejsze wady, a dużych się nie widzi. Nie chcemy nawet pomyśleć, do czego zdolna jest bliska nam osoba. Udajemy więc, że wszystko jest w porządku. - Do czego jesteś zdolna, a ja tego nie widzę? - Przemieliłam Forte'a. Nie fizycznie- ciągnęła, odsuwając włosy z twarzy. - To zbyt proste i czyste. Rozdarłam go na części emocjonalnie. Chciałam tego. Chciałam, żeby wyznał, co zrobił, żebym mogła zakończyć sprawę. A kiedy Peabody odważyła się powiedzieć mi, że nie podoba jej się mój sposób przesłuchiwania,

292

293

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

nakrzyczałam na nią. Kazałam jej iść do domu, żebym mogła spokojnie znowu przesłuchać Forte'a i znowu go powalić. Roarke przez chwilę milczał, potem wstał i zaciągnął zasłony. - Pozwól, że streszczę twoją opowieść. Przyłapałaś dzisiaj mordercę na gorącym uczynku i zabrałaś go do aresztu. Morderca wyznał, że jego wspólnikiem jest Charles Forte, że dokonali już razem kilku zabójstw. Niedawno znalazłaś pokiereszowane ciało za murem własnego domu. - Nie wolno mi podchodzić do sprawy osobiście. - Proszę mi wybaczyć, pani porucznik, ale gada pani bzdury. Dalej - zbliżył się i zaczął rozpinać jej bluzkę - wezwałaś Charlesa Forte'a na przesłuchanie. Człowieka, którego masz podstawy podejrzewać o dokonanie kilku przerażających zbro­ dni. Byłaś twarda, co twoja podopieczna, którą sama szkoliłaś i która jest kompetentną policjantką, ale ma o wiele mniejsze doświadczenie od ciebie, pozwoliła sobie skrytykować. Peabody nie widziała, jak tamta kobieta patroszy Trivane'a. Znam szczegóły z wieczornych wiadomości. I- ciągnął, nie dając jej dojść do słowa- skarciłaś podopieczną za krytykowanie twojej pracy, po czym odesłałaś ją do domu, żeby móc dalej spokojnie prowadzić przesłuchanie. Czy tak mniej więcej było?

- I dobrze. Taki miałem zamiar. -Pocałował jej skroń i nakazał wygaszenie świateł. - A teraz śpij. Odwróciła do niego głowę, żeby zasypiając, czuć zapach jego skóry. - Chyba się nie zgodzę na ten rozwód - powiedziała z wes­ tchnieniem. - Nie? - Uhu. Nie ma mowy, żebym zrezygnowała z prawdziwej kawy.

Eve ze zmarszczonym czołem wpatrywała się w czubek jego głowy, kiedy się pochylił, by ściągnąć z niej spodnie. - Przedstawiłeś wszystko w biało-czarnych barwach. A to nie tak. - Nigdy tak nie jest. - Pchnął ją delikatnie na łóżko. - Powiem ci, co ta sytuacja mówi mi o tobie, Eve. Dowodzi, ze jesteś dobrą i oddaną policjantką. A także bardzo ludzką. - Rozebrał się i wsunął do łóżka obok niej. -1 z tego powodu najlepiej się stanie, jeśli się z tobą rozwiodę. - Przyciągnął ją do siebie. - Oczywiście, do tej pory byłem ślepy i nie widziałem twoich okropnych cech charakteru. - Robisz ze mnie idiotkę.

Eve dotarła do pracy o ósmej rano. Przedtem zdążyła jeszcze zajrzeć do laboratorium, żeby popędzić laborantów. Kiedy wcho­ dziła do swojego biura, wideofon już dzwonił. Przy biurku na baczność stała Peabody. - Wcześnie przyszłaś. - Eve podeszła do wideofonu i włączyła odtwarzanie wiadomości. - Rozpoczynasz pracę dopiero za pół godziny. - Chciałam porozmawiać z panią przed służbą, pani porucznik. - W porządku. - Wyłączyła automatyczną sekretarkę i od­ wróciła się do podopiecznej. Ta patrzyła jej prosto w oczy. Wyglądała tak, jakby nie jadła i nie spała przez całą dobę. Spotykało ją to zawsze, kiedy zrywała z którymś ze swoich partnerów. Jednak to, co teraz przeżywała, było sto razy gorsze od rozstania z ukochanym mężczyzną. - Chciałabym złożyć formalne przeprosiny, pani porucznik, za moje zachowanie po przesłuchaniu Forte'a. To była niesubordyna­ cja. Nie miałam prawa podważać metod pani pracy. Mam nadzieję, że mój brak zrozumienia sytuacji nie każe pani wyłączyć mnie ze sprawy ani przenieść z wydziału. Eve usiadła w krześle, które zaskrzypiało przeraźliwie, doma­ gając się natychmiastowego naoliwienia. - Czy to wszystko, posterunkowa Peabody?

294

295

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

-r Tak, ale oprócz tego... - Jeśli to wszystko, co chciałaś powiedzieć, to proponuję, żebyś najpierw wypluła z siebie ten sztywny kołek. Nie jesteś na służbie i nie rozmawiamy oficjalnie. Ramiona Peabody lekko opadły, jednak nie dlatego, że jej ulżyło, a raczej ponieważ poczuła się jeszcze bardziej przegrana. - Przepraszam. Kiedy zobaczyłam, jak Forte się załamał, zrobiło mi się go żal. Nie umiałam zachować obiektywizmu. Nie wierzyłam... nie chciałam uwierzyć - poprawiła się - że jest winny. To mnie zmyliło. - Obiektywizm jest podstawowym wymogiem w naszym fachu. I najczęściej, choć rzadko kto z nas to przyznaje, jest niemożliwy do osiągnięcia. Ja także nie byłam do końca obiektywna i dlatego z przesadą zareagowałam na twoją krytykę. Przepraszam cię za to. Peabody ogarnęło zdziwienie i ulga. - Nie wyrzuci mnie pani? - Zainwestowałam w ciebie. - Uznając, że rozmowa powinna się na tym zakończyć, odwróciła się do wideofonu. Za jej plecami 'Peabody zacisnęła oczy, wyprostowała się i głośno przełknęła ślinę. - Czy to znaczy, że jesteśmy kwita? Eve rzuciła krótkie spojrzenie na uśmiechniętą, pełną nadziei twarz podopiecznej. - Dlaczego nie mam jeszcze kawy? - Włączyła odtwarzanie wiadomości. Była już pierwsza po południu, gdy Peabody postawiła na stole parujący kubek. - No, Dallas. Nie bądź taka. Mogę się zgłosić do ciebie o każdej porze, w nocy lub w dzień. Oddzwoń do mnie, do cholery. Potrzebuję tylko kilka szczegółów. - Nie masz o czym marzyć, Nadine - mruknęła Eve i przeszła do następnych wiadomości. Większość pochodziła od zdespero­ wanych dziennikarzy. Był tam też komunikat na temat raportu z autopsji. Eve

przeniosła go do komputera i kazała wydrukować. Ostatnia wiadomość przyszła z laboratorium. Potwierdzali, że krew na szacie należała do Wineburga. - Nie jest to dla mnie jasne - cicho powiedziała Peabody. Dlaczego nie jest? Wszystko niby się zgadza. - Uniosła ramiona, a potem je opuściła. - Oskarżymy Forte'a i zamkniemy. - Eve pocierała palcem czoło. -Najpierw za zabicie Wineburga. Wstrzymamy się z oskar­ żeniem o współudział w zamordowaniu Trivane'a, dopóki Mira nie przebada Mirium. Potem znowu przesłuchamy Forte'a. Zoba­ czymy, co jeszcze ma na sumieniu. - Ale dlaczego Alice? - zapytała Peabody. - Dlaczego Frank? - Ich zabił ktoś inny. - Ktoś inny? Uważasz, że to dzieło Seliny? - Jestem pewna, ale mamy długą drogę przed sobą, żeby jej to udowodnić.

296

Cały dzień poświęciła na wertowanie i pisanie raportów. W południe, kiedy stanęła twarzą w twarz z Charlesem, miała już opracowaną nową strategię przesłuchania. Przyglądała się wybranej przez zatrzymanego adwokatce, młodej kobiecie o smutnych oczach. Nawet nie westchnęła, kiedy rozpoznała w niej jedną z uczestniczek ceremonii ini­ cjacyjnej. Prawniczka i na dodatek wiedźma, dumała. - Pański adwokat, panie Forte? - Tak. - Twarz mężczyzny była ciemnoszara ze zmęczenia. Leila zgodziła się mi pomóc. - Wspaniale. Jest pan oskarżony o morderstwo, panie Forte. - Zgłosiłam prośbę o rozprawę w sprawie wypuszczenia moj ego klienta za kaucją- zaczęła Leila, podsuwając Eve jakieś dokumen­ ty. - Ustalono, że odbędzie się o czternastej. 297

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Nie otrzyma pani zezwolenia. - Eve przekazała papiery Peabody. - I nie odwleczecie w ten sposób niczego. - Nawet nie znałem człowieka, który został zabity - odezwał się drżącym głosem Forte. Nabrał powietrza i położył dłoń na dłoni Leili, jakby szukając u niej wsparcia. - Nigdy w życiu nikogo nie skrzywdziłem. To wbrew wszystkiemu, w co wierzę i kim się stałem. Powiedziałem już, że niczego przed panią nie ukrywałem, wierząc, że pani mnie zrozumie. - Czy ma pan długą czarną szatę z naturalnego jedwabiu? - Posiadam wiele takich szat, ale żadna nie jest czarna. Eve podniosła rękę, czekając, aż Peabody położy na stole zapieczętowany w torbie dowód rzeczowy. - A więc nie rozpoznaje pan tej? - Nie należy do mnie. - Wyglądał tak, jakby się nieco rozluź­ nił. - To nie moje. - Nie? A jednak została znaleziona w szafie w mieszkaniu, które dzieli pan z Isis. Była wepchnięta w wyraźnym pośpiechu pod stertę innych ubrań. Jest na niej krew, panie Forte. Krew Wineburga. - Nie - na chwilę zaniemówił. - To niemożliwe. - To fakt. Pański adwokat może przeczytać raport z laborato­ rium. Zastanawiam się, czy Isis ją rozpozna. Może... zobaczywszy ją odświeży sobie pamięć. - Ona nie ma z tym nic wspólnego. Nic. - Widać było, że ogarnęła go panika. - Nie możecie podejrzewać jej o... - O co? - Eve przekrzywiła na bok głowę. - O współudział? Mieszka z panem, pracuje, sypia. Nawet jeśli tylko pana ochrania, jest winna. - Nie macie prawa jej w to wciągać. Nie może przez to przechodzić. - Pochylił się do przodu, kładąc drżące dłonie na stole. - Zostawcie ją w spokoju. Jeśli mi to przyrzekniecie, powiem wam wszystko, co tylko będziecie chcieli. - Chas. - Leila wstała i złapała go silnie za ramię. - Usiądź

i milcz. Mój klient nie ma już nic więcej do powiedzenia, pani porucznik. Muszę z nim porozmawiać na osobności. Eve zmierzyła ją wzrokiem. Kobieta nie wyglądała już tak młodo ani smutno, wręcz przeciwnie była chłodna i stanowcza. - Nie dojdzie do ugody, pani mecenas, nie w tej sprawie. Wstała, dając znak Peabody. - Jednak gdyby pani klient do wszystkiego się przyznał, może dostałby nakaz umieszczenia w zakładzie psychiatrycznym, a nie w celi śmierci. Proszę to przemyśleć. Kiedy tylko znalazła się poza pokojem przesłuchań, zaklęła pod nosem. - Ta Leila każe mu teraz milczeć. A on zrobi wszystko, co ona powie, bo jest wystraszony. - Zaczęła krążyć po korytarzu. Muszę zadzwonić do Miry. Pewnie skończyła już badanie. Ty skontaktuj się z prokuraturą. Potrzebujemy tu kogoś od nich. Może kiedy prawnicy pogadają ze sobą, Forte się otworzy. - Załamał się, kiedy usłyszał o Isis. - Peabody zerknęła na drzwi do sali przesłuchań. - On ją naprawdę kocha. - Istnieją różne rodzaje miłości. - Nie rozumiem, dlaczego sypiał z Mirium. - Istnieją też różne rodzaje seksu. Niektóre to czysta manipula­ cja. - Weszła do swojego biura, żeby zadzwonić do Miry.

298

CZARNA CEREMONIA

20

Osobowość niespójna, ze skłonnościami do uzależnień, socjopatyczna i łatwo poddająca się wpływom. Eve odrzuciła na bok raport Miry. Nie potrzebowała psychiatry, żeby stwierdzić, że Mirium jest pozbawioną sumienia wariatką, obsesyjnie zaintere­ sowaną okultyzmem, o niskim poziomie inteligencji, za to wysokim - agresywności. Rekomendacje Miry, by poddać pacjentkę dalszym badaniom i leczeniu, być może są słuszne, ale niczego nie zmieniają. Mirium z zimną krwią wypatroszyła człowieka, a mimo to ma resztę życia spędzić w spokoju i ciszy sal szpitala psychiatrycznego? Test na prawdomówność także nie przyniósł rewelacji. Wynikało z niego, że Mirium nie kłamie i że to, co widziała, zdarzyło się w rzeczywistości. Choć wykryto też u niej luki w pamięci. Nic dziwnego skoro po badaniu na obecność narkotyków okazało się, że dziewczyna miała w sobie ponad pół tuzina zakazanych substancji. - Pani porucznik? - Do pokoju weszła Peabody. - Właśnie zaczepił mnie Schultz z prokuratury. - No i co, dogadali się? - Nie bardzo. Adwokatka Forte'a upiera się przy teście na prawdomówność, ale sam Forte się na niego nie zgadza. Schultz sądzi, że prawniczka gra na zwłokę. Domaga się czterdziestu ośmiu godzin na przejrzenie raportów i dowodów. Forte zostanie 300

w areszcie, ponieważ nie uzyskał pozwolenia na wyjście warun­ kowe. Schultz uważa, że Forte jest na pograniczu złamania się, ale jego adwokatka krótko go trzyma. - Schultz ci to wszystko powiedział? - Tak, chyba mu się nudziło. Jest świeżo po rozwodzie. - O - Eve uniosła brew. - I podobają mu się kobiety w mun­ durach. - Powiedziałabym raczej, że podoba mu się wszystko, co posiada biust. Tak czy inaczej, stwierdził, że dzisiaj już nic więcej nie wskóra. Odłożył rozmowy do rana i wyszedł. - W porządku. Będą mieli czas na przemyślenia, a my poje­ dziemy do mieszkania Isis. Spróbujemy nią trochę potrząsnąć. - Dobrze się składa, że mamy wolny wieczór - zaczęła Peabody, idąc za Eve. - Zrelaksujesz się na przyjęciu. - Na przyjęciu? - Eve zatrzymała się. - Ach, u Mavis. To dzisiaj? Do diabła, zapomniałam. - Ja się bardzo cieszę na dzisiejsze przyjęcie - oświadczyła Peabody. - Ten tydzień był gówniany. - Halloween to święto dla dzieciaków, żeby się mogły opychać niezdrowym jedzeniem. Dorośli ludzie w śmiesznych kostiumach to zawstydzający widok. - Przebieranie się na Halloween to stara i szacowna tradycja mająca swoje korzenie w pradawnych wierzeniach. - Tylko nie zaczynaj mi z tymi religijnymi wywodamiostrzegła Eve, spoglądając podejrzliwie na podopieczną. - Chyba nie zamierzasz się przebrać? - A jak inaczej dostanę swoją porcję słodyczy?

W sklepie i w mieszkaniu było ciemno. Nikt nie odpowiadał na pukanie do drzwi. Eve spojrzała na zegarek. - Poczekam tu przez jakiś czas. Chcę jeszcze dzisiaj złapać Isis. - Prawdopodobnie jest na jakimś sabacie czarownic. 301

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Nie sądzę, żeby w tych okolicznościach miała ochotę na tańce nago. Ja zostaję, a ty musisz złapać stąd jakiś transport. - Mogę też zaczekać. - Nie ma potrzeby. Jeśli Isis nie pokaże się w ciągu kilku godzin, pojadę prosto do Mavis. - Ubrana tak jak teraz? - Peabody przemknęła wzrokiem po wytartych dżinsach, zniszczonych botkach i skórzanej kurtce przełożonej. - Nie masz ochoty ubrać się w coś bardziej... wystrzałowego? - Nie, spotkamy się u Mavis. - Eve wskoczyła do samochodu i opuściła szybę okna. - A ty co wkładasz? - To niespodzianka - odpowiedziała z tajemniczym uśmiesz­ kiem i odeszła. - Zawstydzające - burknęła Eve i rozsiadła się wygodnie, po czym włączyła wideofon. Połączyła się z biurem Roarke'a w mieście. - Zdążyłaś mnie złapać - przywitał się, dostrzegając w rogu ekranu rąbek kierownicy. - Oczywiście nie jesteś w domu i nie stroisz się na przyjęcie. - Oczywiście, że nie. Muszę tu poczekać kilka godzin, więc spotkamy się na miejscu. Może wymkniemy się wcześniej. - Widzę, że jesteś bardzo podniecona na myśl o ekscytującym wieczorze. - Halloween. - Zerknęła przez okno na przechodzącego przez ulicę upiora w towarzystwie różowego królika. - Po prostu tego nie łapię. - Kochanie, dla niektórych to tylko okazja do wygłupiania się, dla innych bardzo poważne święto. Samhain, początek celtyckiej zimy. Przejście od starego roku do narodzin nowego. Tej nocy rozgraniczająca je zasłona tajemnicy jest bardzo cienka. - Chłopie. - Wzdrygnęła się z kpiną. - Teraz dopiero się boję. - My ten wieczór wykorzystamy na zabawę. Nie masz ochoty na upicie się, a potem na dziki seks?

- T a k - zazgrzytała zębami. - To brzmi bardzo interesująco. - Możemy zacząć już teraz. Trochę seksu przez telefon. - To zabronione. Jesteśmy na linii służbowej. Ktoś może mnie podsłuchiwać. - W takim razie nawet nie wspomnę o tym, jak bardzo pragnę cię dotykać. Jak pożądam twoich ust. Jakie to wspaniałe uczucie mieć cię pod sobą być w tobie, gdy ty się wyginasz, łapiąc powietrze i zaciskając ręce na moich włosach. - Lepiej nie wspominaj - zgodziła się, czując w lędźwiach miłe ciepło. - Zobaczymy się za kilka godzin u Mavis. Urwiemy się wcześniej do domu i wtedy dokończysz opowieść. - Eve? - Tak? - Ubóstwiam cię. - Wyłączył się, posyłając jej wcześniej jedwabisty, zadowolony uśmiech. Odetchnęła głośno. - Kiedy ja się do tego przyzwyczaję? - zapytała samą siebie na głos. Zanim poznała Roarke'a, uważała seks za czynność potrzebną i przynoszącą względną przyjemność. Roarke sprawił, że obu­ dziła się w niej namiętność. Wystarczyło jedno jego spojrzenie, by rozbudzić w niej podniecenie. Jeszcze większą władzę posiadał nad jej sercem. Cieszyła się z tego, ale też trochę obawiała. Nigdy nie rozumiała potęgi miłości. Marszcząc czoło, spojrzała w stronę sklepu. Czy nie miłość właśnie widziała w tamtym mieszkaniu? Miłość i siłę? Isis jest silną kobietą. Czy miłość mogła ją tak całkowicie zaślepić? Wprost nie do pomyślenia, ale wszystko wskazywało na to, że tak się stało. Sama jest żoną człowieka, który nie zawsze działał zgodnie z prawem. Można powiedzieć, że następował na prawo twardą stopą. Wiedziała, że kradł, oszukiwał, manipulował prawdą. Wiedziała,

302

303

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

że zabijał. Osierocone dziecko ulic Dublina nie cofało się przed niczym, by przetrwać. Potem, gdy dorósł, zamarzyło mu się dostatnie życie. Nie mogła tak do końca winić go za to. Jak by się zachowała, gdyby dzisiaj użył swojej władzy i pozycji, żeby zabić? Czy przestałaby go kochać? Nie umiała odpowiedzieć na to pytanie teraz, ale była przekonana, że we właściwym momencie znalazłaby słuszną odpowiedź. Zasady, jakimi kierowała się w życiu, nie pozwoliłyby jej przymknąć oczu na morderstwo. Może reguły rządzące życiem Isis nie są aż tak niewzruszone? Eve nie potrafiła tego ocenić. Forte prawie przyznał się do popełnienia zabójstw. Złamał się, kiedy zobaczył pokrwawioną szatę. Nie, złamał się w chwili, gdy rozmowa zeszła na Isis. Ochraniał ją. Chciał się dla niej poświęcić. Pod wpływem nagłej myśli Eve wysiadła z samochodu i przeszła przez ulicę. Kręciło się po niej wielu przebranych w kostiumy przechodniów. Grupa nastolatków z krzykiem, który obudziłby zmarłego, przebieg­ ła tuż obok Eve. Nikt nie zwracał uwagi na samotną kobietę w skórzanej kurtce, wspinającą się po schodach prowadzących do ciemnego mieszkania. Przystanęła na chwilę przed drzwiami i przyjrzała się ulicy i sąsiednim budynkom. Uznała, że ludzie w tej okolicy wolą zajmować się swoimi sprawami i nawet, gdy widzą coś szczegól­ nego, wolą odwrócić głowę. Chcąc się przekonać, czy jej przypuszczenia są prawdziwe, pchnęła drzwi. Były zamknięte, więc sięgnęła do kieszeni po wzorcowy klucz. Użyła go i czekała, aż odezwie się alarm. Cisza. Mieszkanie nie miało żadnych zabezpieczeń. Pohamowała chęć wejścia do środka. Przeciętny obywatel nie ma dojścia do klucza wzorcowego, ale istnieją inne sposoby wyłamywania zamków. Poprzedniego dnia mieszkanie też stało puste. Isis i Forte byli na

komendzie. Ktoś z łatwością mógł włamać się do mieszkania i podrzucić zakrwawioną szatę. Zamknęła drzwi, sprzeczając się w myśli sama ze sobą. Mirium wskazała na Forte'a. Mówiła o nim, siedząc okrakiem na wypat­ roszonych zwłokach. Socjopatyczna osobowość, łatwo poddająca się wpływom. Do diabła! Eve zbiegła schodami do samochodu. To prawda, że posiada niezaprzeczalne dowody. Jest też motyw. Sytuacja niemal jak z podręcznika. Jest nawet wspólniczka w areszcie. Wspólniczka, z którą Forte podobno sypiał, a potem na dodatek wprowadził do zgromadzenia tuż pod nosem oficjalnej kochanki. Wszystko do siebie pasuje. I w tym cały problem. Wszystko wskakuje na miejsce, jakby ktoś naoliwił części układanki. Należało jedynie pozostawić na boku kwestię miłości - miłości bezwarunkowej, pełnej oddania i nie zadającej pytań. Inaczej cała teoria się rozpadała, krzyczała w proteście. Eve postanowiła sprawdzić, czy przypadkiem nie padła ofiarą ukartowanej i z góry zaplanowanej sytuacji. Pomyślała o za­ dzwonieniu do Peabody i już sięgała do wideofonu, kiedy usłyszała krzyk. Chwytając za broń wyskoczyła z samochodu. Zobaczyła jakąś postać w czarnej szacie ciągnącą za sobą kobietę. - Policja. Odsunąć się - rozkazała. Czarno odziany osobnik uczynił więcej, niż kazała. Uciekł. Eve dobiegła do kobiety leżącej twarzą do chodnika. Schowała broń i pochyliła się nad jęczącą ofiarą. - Czy coś się pani stało? - Przekręcając kobietę, dostrzegła błysk ostrza. Nóż wycelowany był w jej brzuch. Dopiero teraz spojrzała w twarz nieznajomej. To była Selina. - Wystarczy, że pchnę. Tylko trochę - ostrzegła z uśmiechem. Zrobię to z przyjemnością. Ale na razie... - Chwyciła Eve za gardło i w tej chwili ta poczuła lekkie ukłucie. Wzrok jej się zamglił. - A teraz pomożesz mi dojść do samochodu, a przynajmniej ma to tak wyglądać dla przechodniów. -Nadal się uśmiechając, objęła Eve

304

305

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

ramieniem. - Jeśli nie będziesz robiła dokładnie tego, co ci mówię, twoje flaki wypadną na chodnik, nim się spostrzeżesz, że nie żyjesz. Eve czuła, że ma miękkie nogi, a głowa jej faluje. - Wsiadaj - rozkazała Selina. Posłusznie wykonywała polecenia, choć gdzieś w środku siebie słyszała okrzyki protestu. - Nie jesteś już taka sprytna, co, Dallas? Ani taka twarda. Podeszliśmy cię, tak jak chcieliśmy, głupia dziwko. Jak się to ustawia na automatycznego pilota? - Ja... - Nie mogła myśleć. Do otępiałego umysłu nie przedo­ stawały się ani strach, ani gniew, ani doświadczenie lat treningu. Popatrzyła błędnym wzrokiem na kontrolkę. - Auto? To wystarczyło. Samochód zadrżał, rozległ się szum silnika. - Nie nadajesz się do prowadzenia- Selina odrzuciła w tył głowę i wybuchła śmiechem. - Podaj adres mojego mieszkania. Przygotowaliśmy dla ciebie specjalną ceremonię. Eve mechanicznie wypowiedziała nazwę ulicy, patrząc tępo przed siebie, kiedy samochód ruszał z miejsca. - To nie Forte - z trudem wydobyła z siebie. - To nie on. - Ta patetyczna wymówka mężczyzny? Nie potrafiłby zabić muchy, nawet gdyby usiadła mu na fiucie. Jeśli w ogóle go ma. Ale on i ta jego dzikuska zapłacą nam. Dopilnowałaś tego, prawda? Myśleli, że mogą uratować biedną małą Alice. Tak samo uważał ten jej głupi dziadek. Widzisz, dokąd go to zaprowadziło. Każdy, kto staje na mojej drodze, musi umrzeć. Już wkrótce się przekonasz, jaką posiadam moc. Będziesz błagała, żebym cię zabiła i zakończyła twoje cierpienie. - To ty zabiłaś ich wszystkich. - Każdego po kolei. - Selina przybliżyła się. - Było ich więcej. Dużo więcej. Najbardziej lubię dzieci. Są takie... świeże. Z dziad­ kiem też nie miałam kłopotu. Wykorzystałam jego słabość do kobiet. Płakałam i skarżyłam się, że boję się o swoje życie, że Alban mnie zabije. Potem wsypałam mu do drinka narkotyki. To

go zabiło. Chciałam krwi, ale cóż, musiałam zadowolić się widokiem jego oczu, kiedy zrozumiał, że umiera. Ty wiesz, Dallas, że oczy umierają pierwsze, prawda? - Tak. - Mgła w jej umyśle zaczynała powoli rzednąć. Czuła łaskotanie powracających do życia kończyn. - Tak, to prawda. - A Alice. W sumie to żałowałam, kiedy się okazało, że musimy z nią skończyć. Torturowanie jej dzień po dniu było takie podniecające. Jak ona skakała na widok kota albo ptaka. Roboty. Łatwo je programować. Tamtej nocy wykorzystaliśmy kota, który mówił do niej moim głosem. Czekaliśmy na nią, mieliśmy co do niej swoje plany, ale wybiegła na ulicę i się zabiła. Tak więc zrobimy z tobą to, co planowaliśmy zrobić z nią. No, jesteśmy na miejscu. Eve spróbowała zacisnąć dłoń w pięść. Udało się. Natychmiast posłała Selinie mocny cios. W tej samej chwili ktoś otworzył drzwi samochodu i złapał ją za gardło. Straciła przytomność.

306

307

Powinna już tu być. - Choć mieszkanie pełne było gości i hałaśliwej muzyki, Mavis z niezadowoleniem wydymała usta. Przyrzekła. - Zaraz przyjedzie. - Roarke usunął się z drogi czerwono odzianemu człowiekowi z głową byka, który szaleńczo wy­ krzykiwał toro, toro. Obok w piruetach przemknął anioł bez głowy. - Tak bardzo chciałam, żeby zobaczyła, jak dzięki mnie i Leonardowi zmieniło się to miejsce. - Mavis z dumą obrzuciła wzrokiem pokój. - Nie pozna swoich starych śmieci. Roarke popatrzył na ściany upstrzone plamami i smugami rażących oczy kolorów. Zamiast mebli w mieszkaniu leżały stosy poduszek oraz szklane tuby, służące za stoliki. Wokół nich tańczyli ludzie poprzebierani za kościotrupy, wiedźmy i czarne koty.

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Nie pozna - zgodził się z przekonaniem. - Dokonałaś tu... cudu. - Uwielbiamy je. I mamy najwspanialszego gospodarza na świecie. - Ucałowała go entuzjastycznie. Uśmiechnął się, zastanawiając się w duchu, czy zostawiła mu na twarzy fioletowy znak po szmince. - A wy jesteście moimi ulubionymi lokatorami. - Czy mógłbyś się z nią porozumieć, Roarke? - Pociągnęła go za rękaw. - Troszkę ją pospiesz. - Oczywiście, idź do gości i o nic się nie martw. Sprowadzę ją tu. - Dzięki. - Odpłynęła na lśniących pantoflach o czerwonych wysokich obcasach. Roarke okręcił się dokoła, szukając jakiegoś miejsca, w którym mógłby spokojnie uzyskać połączenie. Nagle zamrugał, jakby zobaczył zjawę. - Peabody? Starannie wymalowana twarz dziewczyny posmutniała. - Rozpoznałeś mnie? - Z trudem. - Podszedł bliżej, żeby lepiej się przyjrzeć. Jasne włosy policjantki spływały luźno na gołe ramiona. Piersi okrywał skąpy staniczek. Jej ciało od pasa w dół zasłaniała połyskująca i szeleszcząca zielona tkanina. - Jesteś piękną nimfą. - Dzięki. - Rozchmurzyła się. - Włożenie tego kostiumu zajęło mi całe wieki. - Jak ty w tym możesz chodzić? - Mam wycięcie na nogi, ale jest zakryte ogonem. - Okręciła się. - Nie widzę Dallas? - Rozejrzała się po pokoju. - Chciałam, żeby mnie zobaczyła. Dopiero się uśmieje. - Jeszcze nie przyszła. - Nie? - Nie miała zegarka, więc spojrzała na zegarek Roar­ ke^. - Jest już prawie dziesiąta. Mówiła, że będzie czekać na Isis tylko kilka godzin, a potem miała się tu zjawić.

- Właśnie zamierzałem nawiązać z nią kontakt. - Dobry pomysł - uznała, próbując zignorować ukłucie niepo­ koju. - Jak ją znam, zrobi wszystko, żeby przyjść jak najpóźniej. Nienawidzi takich okazji. - Zapewne masz rację - zgodził się, choć pomyślał, że Eve wołałaby się nie spóźniać ze względu na Mavis, no i na niego. Najpierw wystukał numer wideofonu w samochodzie żony, ale nie odpowiadał. Potem spróbował połączyć się z jej wideokomem. Wyglądało na to, że nie jest wyłączony, ale także nie odpowiadał. - Coś mi tu nie gra - poinformował Peabody, podchodząc do niej. - Nie odbiera. - Wezmę torebkę i spróbuję połączyć się z nią. - Już próbowałem - odrzekł krótko. - Nie podnosi go. Miała stać przed „Mocą Ducha"? - Tak. Chciała porozmawiać z Isis. Pomóż mi pozbyć się tego kostiumu. Pojedziemy sprawdzić. - Nie mogę na ciebie czekać. - Ruszył przed siebie, przepy­ chając się przez tłum, a Peabody, walcząc z kostiumem, szukała wzrokiem Feeneya.

308

309

Ocknęła się, czując, że jest cała spocona i oszołomiona. Miała wrażenie, że śni. W głowie jej wirowało, a kiedy chciała podnieść rękę, stwierdziła, że nie może się poruszyć. Najpierw ogarnęła ją panika. Ma związane ręce. Ojciec często ją związywał, kiedy była dzieckiem. Przywiązywał do łóżka, a potem zasłaniał jej usta dłonią żeby nie było słychać krzyków, kiedy ją gwałcił. Pociągnęła rękę i poczuła ból. Lina wrzynała się w nadgarstki. Poruszyła stopami. Też były związane. Spróbowała unieść głowę, chcąc się rozejrzeć. W pokoju panował półmrok przecinany migoczącymi światełkami wielu świec. Widziała swoje odbicie w ścianie z ciemnego szkła.

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

Nie jest dzieckiem i to nie ojciec ją związał, napomniała się w myśli stanowczo. Zdusiła panikę, wiedząc, że to uczucie tylko ją osłabi. Doszła do wniosku, że została nafaszerowana narkotykami, następnie rozebrana i przywiązana do marmurowego postumentu jak jakiś kawałek mięsa. Selina Cross planuje ją torturować, a potem zabić. Eve skon­ centrowała się na więzach unieruchamiających ręce. Szarpała je systematycznie. Jednocześnie zastanawiała się, gdzie jest. Praw­ dopodobnie w mieszkaniu Seliny, chociaż nie pamiętała, jak się tu znalazła. Nie sądziła, że Selina mogłaby zaryzykować zabranie jej do klubu, w którym ktoś mógłby ich podejrzeć. Mieszkanie jest bezpieczniejsze. To pewnie w tym pokoju Alice widziała morderstwo. Która to godzina? Boże, jak długo była nieprzytomna? Roarke się wścieknie. Zagryzła mocno zęby, żeby powstrzymać przypływ histerii. Zaczną się o nią niepokoić, zastanawiać, gdzie jest. Peabody powie, gdzie ją zostawiła, i tam z pewnością zaczną poszukiwania. Tylko co to da? Zamknęła oczy, starając się uspokoić rozbiegane myśli. Uświadomiła sobie, że może liczyć tylko na siebie. A zamierzała przeżyć. Szklana ściana rozsunęła się i do pokoju weszła Selina w rozpiętej czarnej szacie. - Ach, obudziłaś się. To się dobrze składa. Chciałam, żebyś była przytomna, zanim zaczniemy. Pojawił się Alban. Miał na sobie podobną szatę i maskę dzika. Nic nie mówiąc, wziął grubą świecę i postawił ją między nogami Eve. Odsunął się, a następnie złapał nóż z rączką z kości słoniowej. - Zaczynamy - powiedział.

ł l o a r k e otworzył drzwi samochodu i w tej samej chwili odezwał się jego kieszonkowy wideofon. - Eve? - Tu Jamie. Wiem, gdzie ona jest. Porwali ją. Musisz się spieszyć. - Gdzie ona jest? - Wskakiwał z powrotem za kierownicę. - U tej dziwki Cross. Zabrali ją do mieszkania. Tak sądzę. Straciłem z nią kontakt. Połączenie się urwało, kiedy wyciągnęli ją z samochodu. Roarke nie czekał, tylko nacisnął pedał gazu. - Jakie połączenie? - Założyłem podsłuch na jej samochodzie. Chciałem wiedzieć, co się dzieje. Słyszałem, jak kazała jej włączyć automatycznego pilota i podała adres jej mieszkania. Dallas była chyba naćpana albo coś w tym stylu, bo dziwnie mówiła. Cross opowiedziała, jak zabiła dziadka i Alice. - Głos chłopaka zagłuszył płacz. Zabiła ich obydwoje. I jakieś dzieci. I Jezu... - Gdzie jesteś? - Stoję przed ich domem. Wchodzę. - Nie rób tego. Do diabła, słuchaj, co mówię. Nie wchodź tam. Wezwij policję. Zgłoś włamanie albo pożar, cokolwiek, ale ściągnij gliny. Zrozumiałeś? - Zabiła moją siostrę - Głos Jamiego stał się nagle spokojny i chłodny. - A ja zabiję ją. - Nie wchodź tam - powtórzył Roarke, klnąc, bo rozmowa się przerwała. Zadzwonił do Mavis. W słuchawce usłyszał dziki śmiech. Zakłął i kazał połączyć się z Peabody. Podjeżdżał pod dom Seliny, kiedy wreszcie się zgłosiła. - Roarke. Jedziemy z Feeneyem prosto do „Mocy Ducha". - Jej tam nie ma. Porwała ją Cross. Są u niej w domu. Ja też tu już jestem i wchodzę. - Jezu, nie zrób czegoś szalonego. Zawołam ekipę. Za chwilę będziemy.

310

311

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- W środku jest też młody chłopak. Lepiej się pospieszcie. Wbiegł do domu, nie pamiętając, że nie ma przy sobie żadnej broni. Pozostał mu tylko spryt i determinacja, żeby uwolnić Eve.

Stali nad nią, śpiewając. Alban rozpalił ogień w czarnym kotle, z którego zaczął się unosić gęsty i słodkawy dym. Selina zdjęła szatę i nacierała nagie ciało olejkiem. - Czy byłaś kiedyś zgwałcona przez kobietę? Zamierzam sprawić ci ból. On także. Nie zabijemy cię szybko. Zrobimy z tobą to samo, co z Lobarem, to samo, co kazaliśmy zrobić Mirium z Trivane'em. To będzie powolna i niewypowiedzianie bolesna śmierć. Eve była już całkowicie przytomna. Brutalnie przytomna. Nadgarstki jej płonęły, bo nie przestawała zdzierać sznurów, które poprzecinały skórę do krwi. - To w ten sposób wzywacie swoje demony? Wasza religia to zwykłe oszustwo. Po prostu lubicie gwałcić i zabijać. Jesteście takimi samymi degeneratami jak ci nędzarze w rynsztoku. Selina podniosła dłoń i mocno uderzyła Eve w twarz. - Chcę ją zabić już teraz. - Wkrótce, moja miłości - uspokajał ją Alban. - Nie ma potrzeby się spieszyć. Sięgnął do pudełka i wyciągnął czarnego koguta, który skrzeczał i gdakał, trzepocząc skrzydłami, podczas gdy Alban trzymał go nad ciałem Eve i melodyjnie recytował jakieś słowa po łacinie. Potem wziął nóż i odciął ptakowi głowę. Trysnęła krew, obryzgując Eve. Selina jęknęła w ekstazie. - Krew dla Pana. - Tak, moja najmilsza. - Zwrócił się do niej. - Pan potrzebuje krwi. - Bardzo spokojnie i bez chwili zawahania poderżnął Selinie gardło. - Tak bardzo mnie już... nudziłaś - mruknął, kiedy kobieta

charcząc, złapała się za szyję. - Byłaś użyteczna, ale śmiertelnie nudna. Kiedy upadła, przeszedł nad nią, ściągnął maskę i odrzucił ją. - Wystarczy tego pogaństwa. Jej się to podobało. Dla mnie było nużące. - Uśmiechnął się uroczo. - A tobie nie zamierzam zadawać bólu. Nie ma takiej potrzeby. Odór krwi przywoływał nudności. Zbierając wszystkie siły, Eve utkwiła wzrok w twarzy Albana. - Dlaczego ją zabiłeś? - Przestała być użyteczna. To wariatka. Narkomanka i psychopatka. Lubiła, kiedy ją biłem przed seksem. - Potrząsnął głową. Czasami naprawdę mi się to podobało. Przynajmniej samo bicie. Umiała używać narkotyków. - Z nieobecnym wzrokiem przesuwał ręką po nodze Eve. - Przekonałem się też, że kiedy nią dobrze pokierować, potrafi robić interesy. Przez ostatnie kilka lat zebraliśmy mnóstwo forsy. Nie licząc oczywiście datków od naszych członków. Ludzie zapłacą każdą sumę za seks i za nieśmiertelność. - A więc to było oszustwo. - No, Dallas. Przywoływanie demonów, sprzedawanie duszy. Zachichotał z radością. - Genialne oszustwo, ale nadszedł koniec. Teraz Selina... - Spojrzał w dół i potarł podbródek. - Zaczynała brać to wszystko na poważnie. Naprawdę uwierzyła, że posiada moc. - Przyglądał się ciału z wyrazem rozbawienia i współczucia zarazem - Uwierzyła, że widzi w dymie i może wzywać szatana. Uśmiechnął się i popukał w czoło. Oszustwo, myślała Eve. Od samego początku nic więcej tylko oszustwo dla zysków. - Oszuści zazwyczaj nie składają ofiar z ludzi. - Nie jestem zwykłym oszustem, a Selina chciała mieć praw­ dziwe ceremonie. Polubiła rozlew krwi. Ja też - przyznał. Uzależniłem się od tego. Odbieranie komuś życia, to bardzo podniecające i wzniosłe wydarzenie.

312

313

J.D. ROBB

Przesunął wzrokiem po jej ciele. Widać było, że go podnieca. - Mogę najpierw cię wziąć. Szkoda by było tego nie zrobić. Eve poczuła natychmiastową odrazę. - To ty sypiałeś z Mirium i to ty kazałeś jej zabić Trivane'a. Kazałeś jej dołączyć do wyznawców Wicca. - Mirium jest najbardziej podatną na wpływy kobietą, jaką znam. Po narkotykach i kilku sugestiach podanych w czasie hipnozy robiła wszystko, co chciałem. - A ja podejrzewałam Selinę. Dałam się zwieść. Myślałam, że to ona tobą rządzi, a było odwrotnie. - Bardzo trafnie powiedziane. Już jakiś czas temu zauważyłem, że traci nad sobą kontrolę. Tego policjanta zabiła bez mojej zgody. - Zacisnął zęby z irytacji. - To był początek końca, początek jej końca. Staruszek nigdy by do nas nie dotarł. Trzeba było zostawić go w spokoju, aż by mu się znudziło. - Mylisz się. Frank był uparty. - Nie ma to teraz większego znaczenia, prawda? - Odwrócił się i sięgnął po małą fiolkę i strzykawkę. - Dam ci tylko trochę. Jesteś naprawdę ładna. Mogę ci sprawić przyjemność, gwałcąc cię. - Wszystkie narkotyki świata tego nie sprawią. - No nie wiem - mruknął i ruszył w jej stronę.

CZARNA CEREMONIA

~ Wyjdź na zewnątrz. ~ Nie, szkoda czasu. - W takim razie trzymaj się z boku - rozkazał Roarke. Podszedł do ściany i przemknął po niej palcami, nakazując sobie metodyczność i powolność, choć każdy nerw w ciele rwał się do działania. Jeśli w ścianie zainstalowano jakieś urządzenie, jest dobrze ukryte. Sięgnął do kieszeni i wyjął elektroniczny notatnik. Coś na nim wystukał. Nagle wydało mu się, że słyszy odległy odgłos syren policyjnych. - Co to jest? - zapytał Jamie. - Jezu, to elektroniczny wytrych. Nigdy nie widziałem takiego wbudowanego w kieszonkowy notatnik. - Nie tylko ty znasz się na sztuczkach. - Ruszył wzdłuż ściany, przeklinając się za to, że jest taki powolny. W pewnej chwili z notatnika wydobył się niski szum, a potem rozległ dwukrotny przeciągły dzwonek. - Tu jest ten mały sukinsyn. Kiedy drzwi się rozsunęły, zacisnął zęby i przygotował do skoku.

Roarke w ostatnim momencie uprzytomnił sobie, że nie może zbiegu wpaść do mieszkania. Jeśli Eve tam jest i ma kłopoty, to jego nagłe wejście mogłoby pogorszyć sytuację. Cicho zamknął za sobą drzwi. Alarm nie działał, co oznaczało, że Jamie też jest już w środku. Dostrzegł z boku jakieś poruszenie i poczuł, jak serce podchodzi mu pod gardło. - To ja. Jamie. Nie mogę wejść do pokoju. Zainstalowali nowy alarm, którego nie potrafię wyłączyć. - Gdzie oni są? - Za tamtą ścianą. Nie słyszę ich, ale muszą tam być.

Eve napięła mięsień, ale Alban tylko pochylił się nad nią ze strzykawką i nagle odsunął. - Nie. - Odłożył strzykawkę z głośnym śmiechem. - Nie wstrzyknę ci tego. To by było nieuczciwe w stosunku do ciebie, a i ja czułbym się poniżony. Uśpię cię dopiero po stosunku, żebyś nie czuła noża. Tyle przynajmniej mogę dla ciebie zrobić. - Po prostu mnie zabij, ty skurwysynu. - Eve pociągnęła ostatni raz za sznur, wyrwała jedną rękę i natychmiast wycelowała pięścią w twarz Albana. Jednak kiedy sięgnęła po leżący obok nóż, ten zsunął się na podłogę. W tej chwili pomyślała, że demony piekieł naprawdę urwały się z uwięzi. Alban poderwał się z ziemi i rzucił do niej z wyszczerzonymi

314

315

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

zębami jak wygłodniały wilk. W tym samym momencie od tyłu zaatakował go Roarke, strącając po drodze ze ściany kilka świec, które z sykiem gasły w kałuży krwi. Eve uwalniała drugą rękę, z przerażeniem patrząc na wejście, w którym pojawił się Jamie. - Pospiesz się, na Boga. Łap nóż i mnie odetnij. Szybciej. Chłopak czuł, jak kurczy mu się żołądek, ale przeskoczył przez ciało Seliny i pochwycił nóż. Przeciął sznur na ręce Eve. - Daj mi go. - Patrzyła na desperacką walkę toczącą się na zlanej krwią podłodze. W rogu pokoju rozgorzał ogień - Przyje­ chała policja - powiedziała, słysząc syreny. - Idź ich wpuścić. - Drzwi są otwarte - spokojnie i twardo odpowiedział chłopak, uwalniając jej stopy. - Zrób coś z tym ogniem - rozkazała, zeskakując z katafalku. - Nie, niech się pali. Niech to przeklęte miejsce spłonie do cna. - Zgaś go - warknęła, potem jak szalona rzuciła się na plecy Albana. - Ty draniu, ty sukinsynu. - Odciągnęła go za włosy do tyłu, a Roarke wymierzył mu cios prosto w twarz. - Odsuń się do cholery - krzyknął. - On jest mój. Po chwili okazało się, że Alban zemdlał. - Skrzywdził cię? - zapytał Roarke, chwytając żonę za ramię z dzikim wyrazem w oczach. - Czy cię dotknął? - Nie. - Musiała zachować spokój za nich oboje. Nie wiedziała, do czego Roarke jest zdolny w takim stanie. - Nawet mnie nie dotknął. Przeszkodziłeś mu. Wszystko jest w porządku. - To ty mu przeszkodziłaś. - Podniósł jej zakrwawioną rękę do ust. - Zabiję go za to. Choćby tylko za to. - Przestań. To część mojej pracy. Z trudem przyjął jej słowa. Zdjął zniszczoną w czasie walki marynarkę i zarzucił jej na ramiona. - Jesteś naga. - Tak, zauważyłam. Nie wiem, gdzie są moje ciuchy, ale muszę coś włożyć, zanim zjawi się ekipa.

Wstała energicznie, ale nie czuła się do końca pewnie na nogach. - Nafaszerowali mnie narkotykami- wyjaśniła, potrząsając głową. Roarke pomógł jej przejść i usiąść na kawałku czystej podłogi. - Wstrzymuj oddech. Muszę zdusić ogień. - Dobry pomysł. - Nabrała kilka oczyszczających oddechów, a Roarke, używając szat ceremonialnych, przydusił płomienie pełzające po podłodze. Wtedy Eve podskoczyła na równe nogi. Nie, Jamie, nie. - Rzuciła się przed siebie, ale było za późno. Jamie wyprostował się, podnosząc na nią pobladłą twarz. W ręku trzymał nóż ociekający krwią Albana. - Zabili moją rodzinę. - Jego oczy były duże, kiedy oddawał nóż Eve. - Nic mnie nie obchodzi, co ze mną zrobicie. On już nigdy nie zabije niczyjej siostry. Eve usłyszała kroki na schodach i instynktownie złapała nóż, tak żeby pozostały na nim jej odciski. - Zamknij się. Po prostu, do cholery, się zamknij. Peabodypowiedziała do podopiecznej, która weszła do komnaty z wyce­ lowaną przed siebie bronią. - Zdobądź mi jakieś ubranie. Policjantka obrzuciła pokój jednym szybkim spojrzeniem i wy­ puściła głośno powietrze. - Tak jest. Czy nic się pani nie stało? - Wszystko w porządku. Cross i Alban podeszli mnie. Zrobili mi zastrzyk z jakimś narkotykiem i przywieźli tutaj. Przyznali się do zabicia Franka Wojinskiego i Alice Lingstrom, Lobara, Wineburga oraz do współudziału przy zabiciu Trivane'a. Alban zabił Selinę z powodów, które podam w raporcie. Sam zginął w czasie walki. Nie bardzo wiem, jak do tego doszło. Nie sądzę, żeby miało to znaczenie. - Nie. - Obok Peabody stanął Feeney. Patrzył na pobladłą twarz Jamiego i Eve. Wiedział. - Nie uważam, że ma to teraz jakieś znaczenie. Chodź, Jamie, nie powinieneś tu być.

316

317

J.D. ROBB

CZARNA CEREMONIA

- Pani porucznik, z całym szacunkiem, ale uważam, że najlepiej będzie, jeśli wraz z mężem udacie się do domu i zrobicie sobie gorącą kąpiel. Można powiedzieć, że aż zanadto dostosowała się pani do dzisiejszego święta. Eve spojrzała na Roarke'a i skrzywiła usta z obrzydzeniem. Twarz męża była pokryta krwią i smugami dymu. - Wyglądasz obrzydliwie. - Szkoda, że nie widzisz siebie. - Objął ją ramieniem. Peabody ma rację. Znajdziemy jakiś koc. To powinno wystarczyć, żebyś nie zamarzła w drodze do domu albo nie została aresztowana. Tak bardzo pragnęła się wykąpać, że była bliska płaczu. - Dobrze. Wracam za godzinę. - Dallas, nie musisz już dzisiaj wracać. - Jestem za godzinę- powtórzyła.- Zabezpieczcie to miejsce i wezwijcie lekarza. Skontaktujcie się z Whitneyem. Będzie chciał wiedzieć, co się tu wydarzyło. Muszę jak najszybciej zwolnić Charlesa Forte'a. Eve szczelniej otuliła się kurtką Roarke'a. - Miałaś rację, Peabody. Twój instynkt cię nie zawiódł. - Dziękuję, pani porucznik. - Używaj go tak dalej. Jeśli ten chłopiec będzie mówił coś, co się nie zgadza z moim krótkim raportem z przebiegu wydarzeń, zignorujcie go. Jest w szoku. Nie chcę, by ktokolwiek go dzisiaj przesłuchiwał. Policjantka skinęła głową. - Tak jest. Dopilnuję, żeby zaraz odwieziono go do domu. Zostanę tu do pani powrotu. - Dobrze. - A przy okazji, Dallas. - O co chodzi, Peabody? - Masz ładny tatuaż. Nowy? Eve zacisnęła zęby i ruszyła do drzwi z największą godnością, na jaką w tej chwili było ją stać.

- Widzisz? - Wbiła palec w pierś męża, kiedy przechodzili korytarzem. - Mówiłam, że ta różyczka przysporzy mi kłopotów. - Zostałaś nafaszerowana narkotykami, porwana, związana, rozebrana do naga i prawie zabita, a wstydzisz się tatuażu? - Tamto to praca. Tatuaż to prywatna sprawa. Śmiejąc się, objął ją ramieniem i przytulił. - Chryste, pani porucznik, kocham panią.

318