050. Moore Margaret - Tajemnica jednej nocy(2)

Margaret Moore

Tajemnica jednej nocy

ROZDZIAŁ PIERWSZY Lady Bodenham, która z wdziękiem opadła na sofę w swoim bogato udekorowanym salonie, spojrzała ba­ dawczo na księcia Deighton. - No cóż, kuzynie - zauważyła, marszcząc brwi z ma­ cierzyńskim zatroskaniem - muszę powiedzieć, że wło­ skie powietrze ci służy, choć jesteś dość opalony. Wypowiadając kolejne słowa, delikatnie uderzała Ga­ lena w ramię wachlarzem z kości słoniowej. - Naprawdę, dość opalony. Na szczęście była tak szczupła, że wydawała się całko­ wicie pozbawiona mięśni, wskutek czego uderzenia wachlarzem przypominały zaledwie muśnięcia gęsiego puchu. Tymczasem znane ze zmysłowości wargi księcia Deighton wygięły się w uśmiechu - równie znane było ironiczne poczucie humoru Galena. Spokojnie popatrzył na kuzynkę. Eloise miała na sobie nader wyszukaną toaletę- można powiedzieć, że ozdobiła własną osobę z taką samą dbało­ ścią jak duży salon, który stanowił niegdyś część średnio­ wiecznego opactwa. Rodzina Eloise weszła w posiadanie

tego opactwa za panowania króla Henryka VIII Tudora i od tego czasu bez przerwy poddawała je renowacjom raz z większym, a raz z mniejszym smakiem. Dziś wieczorem Eloise prezentowała się towarzystwu w bogato przybranej muślinowej sukni z podniesionym stanem. Niestety, jasnozielony kolor tkaniny wydobywał bladość cery Eloise. Włosy, które nigdy nie grzeszyły ob­ fitością, zostały spiętrzone w nad wyraz skomplikowaną fryzurę, na której widok Galen aż się skrzywił. - Z pewnością zbyt długo żyłeś jak wieśniak - mówiła dalej Eloise, nie kryjąc zniecierpliwienia. - Jeżeli już, to jak nader bogaty i leniwy wieśniak odrzekł Galen tonem lekkim, jeżeli nie wręcz żartobli­ wym, a zaraz potem zapytał: - Czy tylko takie zmiany we mnie dostrzegasz? - A co jeszcze miałabym dostrzec? Tatuaż albo coś równie okropnego? - zdziwiła się nieco zaskoczona Eloise. Galen nie miał pojęcia, dlaczego zadał sobie trud, żeby o to zapytać. Eloise przecież nigdy nie odznaczała się spo­ strzegawczością. Jednak w kwestii jego wyglądu miała najzupełniejszą rację. Poza tym że się opalił i że przybyło mu kilka zmar­ szczek wokół oczu, nie zmienił się zewnętrznie od czasu, gdy przed dziesięcioma laty opuścił Anglię. Galen westchnął i zaczął przyglądać się gościom. Było to zwykłe zgromadzenie przyjaciół i pochlebców korzy­ stających z gościnności jego towarzyskiej kuzynki. Jak się

można było spodziewać, niektóre z kobiet, nagle zarumie­ nione, odwracały od niego wzrok. No cóż, najwidoczniej opinia, jaką się kiedyś cieszył, wciąż żyła własnym życiem. Uświadomił to sobie już wcześniej, wkroczywszy do klubu, zaraz po powrocie. Powitały go tam bowiem zna­ czące uśmieszki i żarciki. Do jego. uszu dotarły złośliwe uwagi, że teraz powinno się trzymać żony i siostry pod kluczem. Dziesięć lat temu Galen nawiązywał i kończył romanse pod wpływem chwilowego kaprysu, był bowiem najbar­ dziej aroganckim, bezczelnym i wytrawnym uwodzicie­ lem, jakiego można sobie wyobrazić; mężczyzną znajdu­ jącym się niemal na łasce własnych żądz, nie przestrzega­ jącym żadnych zasad moralnych - aż do chwili gdy pewna noc, jedna, jedyna noc, odmieniła jego życie. - Wyznaję, że nie mogę zrozumieć, dlaczego przez ostatnie dziesięć lat mieszkałeś za granicą - usłyszał sło­ wa wypowiedziane przez kuzynkę tonem lekkiej urazy. Galen odczuł wielką pokusę, by wyznać, że dlatego, iż woli włoskich wieśniaków od swojej rodziny, a także od całej brytyjskiej arystokracji. Powstrzymał się jednak. Jest w końcu gościem Eloise, i to z własnej nieprzymuszonej woli - nikt go tu nie trzymał, szantażując pistoletem przy­ tkniętym do skroni. - Lubię Włochy - powiedział zdawkowo. - Może powinieneś tam zostać - zasugerowała Eloise, najwyraźniej urażona jego niefrasobliwym tonem.

- Zostałbym, gdyby nie umarł mój ojciec - odparł spo­ kojnie. Eloise zarumieniła się, a on - chcąc oszczędzić jej za­ kłopotania z powodu gafy, którą popełniła - ciągnął tym samym tonem: - Wróciłem z powodu śmierci ojca. Jednakże, droga ku­ zynko, nie zapytałaś mnie, dlaczego w Anglii pozostałem. - Musisz się zająć majątkiem - zauważyła Eloise, a po chwili dodała domyślnie: - Albo, jak przypuszczam, w grę wchodzi jakaś kobieta. - Nie, wcale nie muszę zajmować się majątkiem. Może to robić Jasper, całkiem bez mojego udziału - odrzekł Ga­ len, wymieniając imię zarządcy dóbr. - Masz rację, za tym wszystkim rzeczywiście kryje się kobieta - dodał, przysu­ wając się do kuzynki i zniżając głos do konfidencjonalne­ go szeptu. Eloise, zżerana ciekawością, otworzyła szeroko oczy. - Postanowiłem poszukać sobie żony - oznajmił melodramatycznie Galen. - Co?... Co takiego? - zapytała, jąkając się ze zdumie­ nia. - Postanowiłem poszukać sobie żony - powtórzył. Kobiety, z którą spędzę resztę moich dni i która da mi po­ tomka. Powróciłem, żeby się ożenić. - Nie wierzę... Nie rozumiem... - bąkała, nadal zde­ tonowana Eloise. Galen zmarszczył brwi. - Czy mam wezwać lokaja z solami trzeźwiącymi, ku-

zynko? - zapytał. - Albo ze szklanką wody? Wyglądasz tak, jakbyś miała za chwilę zemdleć. - Nie! Nie! - zaprotestowała gwałtownie. - Nic mi nie jest. Doznałam po prostu wstrząsu! Jestem zaskoczona! Co mówię, zachwycona! Ty chcesz się ożenić! - Wyrzu­ cając z siebie te słowa, błądziła równocześnie wzrokiem po salonie. - Mam! - zawołała nagle, jak ktoś, kto doko­ nał wielkiego odkrycia. Zapewne tembr głosu Archimedesa, gdy ten wołał: „Eureka", brzmiał podobnie. Dyskret­ nym ruchem wachlarza wskazała młodą kobietę ubraną w suknię w kolorze dziewiczej bieli, przepasaną różową szarfą. W lśniące czarne włosy, które kontrastowały ze świeżą brzoskwiniową cerą, miała wplecioną różę. Długą szyję otaczał stosunkowo skromny, cienki złoty łańcuszek. - To lady Mary, córka hrabiego Pillsborough - szepnęła Eloise. - Jest właścicielką ogromnego majątku. A ponad­ to, jak widzisz, nie brak jej urody. Być może, pomyślał Galen bez zbytniego entuzja­ zmu. Obcował z wieloma pięknościami, blondynkami, rudymi i czarnowłosymi. Postanowił ożenić się z kobie­ tą, z którą będzie łączyło go coś więcej niż tylko pociąg fizyczny. - Odebrała także staranne wychowanie - mówiła dalej Eloise. - Potrafi grać na fortepianie, śpiewać i ślicznie szydełkuje... - Ależ, droga kuzynko, nie miałem zamiaru wybierać narzeczonej już dzisiaj - wpadł jej w słowo Galen, oba­ wiając się, że za chwilę dojdzie do zaręczyn.

Eloise zmarszczyła brwi. - Wiesz, że nie jesteś już taki młody. Przekroczyłeś trzydziestkę. Galen wiedział o tym aż nadto dobrze, bo od czasu po­ wrotu do Anglii przypominali mu to niemal wszyscy różni krewni, a zwłaszcza krewne, zatroskane tym, że na­ dal tkwi w kawalerskim stanie, a także przyjaciele i kom­ pani z klubu. - Zdaję sobie sprawę - odpowiedział więc kuzynce - że zmarnowałem już dość czasu, ale miałem swoje powody. - Czy tak? - Prywatne i osobiste powody, kuzynko - dodał Galen ze znaczącym naciskiem. Zmarszczka między brwiami Eloise pogłębiła się. - Potrzebuję twojej rady - mówił dalej pospiesznie, bo rzeczywiście potrzebował rady, ale również chciał jakoś zrekompensować kuzynce to, że wprawił ją w zakłopota­ nie. - Nie chciałbym ulec czarowi jedynie pięknej buzi czy wykwintnych manier. Pragnąłbym znaleźć osobę nie tylko ładną i starannie wychowaną, ale także taką, która by mi odpowiadała pod wieloma innymi względami. Eloise uśmiechnęła się rozpromieniona. - Będę zachwycona, mogąc ci pomóc, kuzynie, po prostu zachwycona! - Jak to? Czy pod tym dachem znajduje się ktoś, kto ma ładną buzię i wykwintne maniery, a nie jest osobą dla mnie właściwą? Droga kuzynko, powiedz, kto to taki, bo zżera mnie po prostu ciekawość.

- Właściwie tak, jest tu taka kobieta - odrzekła z na­ mysłem Eloise. - Ale jest ona osobą niewłaściwą nie z po­ wodów, których mógłbyś się domyślać, ani też z takich, o jakich może plotkować towarzystwo. Jest to osoba bar­ dzo mi droga. Przyjaciółka z lat szkolnych. Galen pamiętał Eloise z tamtych czasów - zawołaną śmieszkę, podlotka skorego do różnych psikusów, otoczo­ nego wianuszkiem podobnych do siebie przyjaciółek. Znana była zwłaszcza z tego, że lubiła płatać różne zło­ śliwe figle młodym, przystojnym kuzynom. W związku z tym drżeli na jej widok. Jeżeli ta przyjaciółka przypo­ mina moją kuzynkę z czasów szkolnych, pomyślał Galen, to ostrzeżenie jest całkiem niepotrzebne. I tak się nią nie zainteresuję. - Kobieta, o której mówię, jest wdową - kontynuowa­ ła Eloise. - Jej mąż zmarł dwa lata temu, a ona od tego czasu wiedzie życie pustelnicy. Dlatego nie pokazywała się u mnie bardzo długo i odwiedziła mnie dopiero teraz. - Nie widzę tu żadnej damy w czerni - zauważył Ga­ len, rozejrzawszy się po salonie. - Bo jeszcze nie przybyła - odrzekła Eloise. - Powin­ na jednak niedługo zejść. Uczyni to z pewnością, chyba że jej mała córeczka coś nabroiła. Moja przyjaciółka uwielbia bowiem swoje dziecko i wydaje mi się, że je za­ nadto rozpieszcza. - Mam nadzieję, że doradziłaś jej, jak nie dopuścić do rozpuszczenia dziecka - zauważył Galen, uśmiechając się dyskretnie.

Wiedział bowiem, że Eloise ma, jak na kobietę bez­ dzietną, nader zdecydowane poglądy w kwestii wychowa­ nia dzieci. - Oczywiście, kuzynie, ale wątpię, czy ona mnie po­ słucha. Jest osobą bardzo upartą. Zawsze taka była. - Sytuację więc mamy jasną. Postanowiłem unikać upartych kobiet, a uparte wdowy, na dodatek obarczone dziećmi, napawają mnie wprost przerażeniem. - Proszę cię, nie mów takich rzeczy przy mojej przy­ jaciółce. Na pewno się zgorszy. - Za nic nie chciałbym wywołać niczyjego zgorszenia - zapewnił Galen z powagą, po czym dodał: - Obiecuję ci solennie -jak tylko zostaniemy sobie przedstawieni, za­ cznę twoją owdowiałą przyjaciółkę ignorować. Eloise nie wyczuła ironii w jego głosie. - O, z całą pewnością nie mogę na to liczyć! - po­ wiedziała. - Wszyscy wiedzą, że nie jesteś w stanie zo­ stawić w spokoju żadnej ładnej kobiety, żadnej z nich nie przepuścisz. Ostrzegam, nie flirtuj z moją przyja­ ciółką, bo to sprawi, że natychmiast ucieknie do Jefford. Słyszała o tobie i obawiam się, że... - Eloise zarumieniła się. - Obawiam się, że opisałam cię w nader żywych barwach. Galen mógł sobie wyobrazić, jak kuzynka przedstawiła jego życie sprzed wyjazdu z Anglii. Wdowa z pewnością sądzi, że mam rogi i ogon, pomyślał. - Oczywiście nie jest ona już taka ładna jak kiedyś. - Czy śmierć męża wpłynęła tak bardzo na jej urodę?

- Była tą śmiercią wprost zdruzgotana. Szczerze mó­ wiąc, jej mąż wydawał mi się trochę dla niej za sta­ ry. Uwielbiał ją jednak i szalał z radości, kiedy urodziło im się dziecko. Cieszył się niezmiernie, choć to tylko córka. Eloise przysunęła się do Galena, który z niejaką przy­ krością poczuł, że owiewa go ciężki zapach jej perfum, i ciągnęła dalej konfidencjonalnie. - Jej szwagier i szwagierka nie posiadali się ze złości. Przez całe lata spodziewali się, że odziedziczą pieniądze, a tu nagle on nie tylko się ożenił, ale także urodziło mu się dziecko. Dziewczynka dziedziczy główną część mająt­ ku, a jej matka ma rentę pochodzącą z odsetek. Szwagrostwu dostała się jedynie niewielka kwota. Słyszałam, że chcieli nawet, aby wszczęto śledztwo w sprawie przyczy­ ny zgonu Daniela Davis-Jonesa. - Czy śmierć tego dżentelmena była aż tak tajemni­ cza? - zapytał zaintrygowany Galen. - No cóż... Trzeba przyznać, że istotnie była dość nagła. Jednak lekarz wyraził absolutną pewność, że spowodowało ją zapalenie płuc. Jak można było nawet pomyśleć, że moja biedna przyjaciółka posunęłaby się do... - Zabójstwa? - Nawet nie wypowiadaj tego słowa! - zaprotestowała Eloise, naprawdę przerażona. - Kiedy ją poznasz, przeko­ nasz się, że to niemożliwe. Ta kobieta jest najłagodniej­ szym stworzeniem pod słońcem!

- Sama zasugerowałaś mi takie przypuszczenie - za­ uważył Galen. - Ale, ale... skąd to wszystko wiesz? - No cóż, Galenie, mam swoje sposoby, potrafię się różnych rzeczy dowiedzieć. Oczywiście, miała swoje sposoby. Wydawała przyjęcia, nieustannie rezydowali w jej domu goście, jeździła do wód - do Bath i Baden-Baden - i prowadziła obfitą kore­ spondencję. Skupiła wokół siebie licznych plotkujących przyjaciół i potrafiła zbierać informacje zręczniej i lepiej niż rządowe służby specjalne. - Och, zdaje mi się, że popełniłam poważny błąd - po­ wiedziała teraz. - Wygląda mi bowiem na to, że jesteś tą kobietą zainteresowany. - Ależ nie - zaprzeczył Galen. - Nie ciekawią mnie dawne plotki, a poza tym zapewniam cię, droga kuzynko, że wdowy z dziećmi nie wydają mi się w najmniejszym stopniu atrakcyjne. - To dobrze. A teraz chodź, przedstawię cię lady Mary - powiedziała Eloise i skinieniem głowy dała znak młodej kobiecie znajdującej się w drugim końcu salonu. - Potrzebuję chyba trochę czasu na pozbieranie myśli przed tym doniosłym wydarzeniem - odrzekł Galen, czę­ ściowo zgodnie z prawdą. - Wybacz, kuzynko, ale zanim mnie przedstawisz tej młodej damie, wybiorę się na krótki spacer po twoim pięknym ogrodzie. Zanim Eloise zdążyła zaprotestować, odwrócił się i wyszedł na taras. Obejrzawszy się przez ramię, przeko­ nał się, że Eloise nie idzie za nim, i odetchnął z ulgą.

Z przyjemnością zaczerpnął świeżego powietrza, uwal­ niając się od zapachu perfum, pomady do włosów i pudru do peruk - gdyż niektórzy z gości Eloise nosili peruki. Powinien wiedzieć, że w Potterton Abbey natknie się na tłumy. Przez dziesięć lat zdążył jednak zapomnieć, że jego kuzynka uważa, iż dom świeci pustkami, jeżeli znaj­ duje się w nim mniej niż dwadzieścioro gości. Ten ścisk go irytował, a poza tym, ujawniwszy świato­ wej kuzynce swój plan, Galen zaczął czuć się tak, jakby miano go wystawić na licytację. Oddychając świeżym po­ wietrzem ogrodu, pomyślał, że mógłby powiesić na szyi tabliczkę z napisem: „Do sprzedania: książę, w stanie z lekka używanym". Zatrzymał się i rozejrzał wokół. Eloise bywała czasami nieznośną plotkarką, ale musiał przyznać, że ogród ma piękny, i wie, jak o niego dbać. Galen, wdychając głęboko powietrze, czuł tu zapachy, jakie można spotkać wszędzie, na przykład zapach wilgotnych liści, ale także takie - ulot­ ne i tajemnicze - po których poznawał nieomylnie, że znajduje się w swojej ojczyźnie, w Anglii. Czy jest na świecie zieleń mogąca się równać z zielenią angielskiej wsi? - pomyślał. Szybkim krokiem ruszył w stronę pobliskiej kępy krzewów. Teoretycznie krzewy w ogrodzie miały repre­ zentować naturę w stanie dzikim. Jednak Eloise pozwa­ lała naturze na dzikość w stopniu nie większym niż włas­ nemu mężowi na kłótnie czy dyskutowanie podczas gry w wista.

Mimo to kępa krzewów była kępą krzewów, obiecywa­ ła, że Galen - znalazłszy się w jej środku - może liczyć na nieco prywatności. Obserwując go teraz, można by mu zarzucić, że unika ludzi, że chowa się przed towarzy­ stwem, lecz on o to nie dbał, chciał pobyć sam wśród ciszy i zieleni. - Proszę pana! - rozległ się nagle jakiś głosik. Zaalarmowany tym ostrzegawczym okrzykiem Galen schylił głowę, koło której przeleciało coś w rodzaju pocisku. - Co, do diab...! - wyrwało mu się; powstrzymał jed­ nak przekleństwo. - Bardzo przepraszam! - zawołała dziewczynka, która wybiegła spomiędzy krzewów i dogoniła toczącą się po ziemi piłkę. Podniosła piłkę i przystanęła, rumieniąc się i patrząc na Galena błyszczącymi, błękitnymi oczami. Na jej czoło opadała burza ciemnych loków. - Nie wiedziałam, że ktoś tu jest, i kopnęłam piłkę tłumaczyła się głosikiem dźwięcznym i przepraszającym. Galen pomyślał, że może mieć lat osiem -jeżeli jest wy­ soka na swój wiek - albo nawet dwanaście -jeżeli jest niska. Była dobrze ubrana w ciemny, pozbawiony ozdób strój, któ­ ry znamionował żałobę i który uszyto z porządnego, drogie­ go materiału. Dzięki temu Galen zorientował się, że dziew­ czynka musi być dzieckiem kogoś spośród gości Eloise. Zrobiło mu się przykro na widok małej dziewczynki w żałobie. Powinna nosić raczej coś jasnego, pastelo­ wego, ozdobionego kolorowymi kwiatami.

Galen zaczął się zastanawiać, czy nie jest to przypad­ kiem córka przyjaciółki, o której opowiadała mu kuzynka, owej upartej wdowy. Jeżeli tak, to Eloise nie miała racji, twierdząc, że dziec­ ko jest zanadto rozpieszczane. Galen znał dobrze rozpu­ szczone, nieznośne bachory, a ta dziewczynka bardzo się od nich różniła. Potrafiła przeprosić, w przeciwieństwie do jego najmłodszego brata przyrodniego, który z całą pewnością wyprawiałby brewerie, gdyby ktoś przeszko­ dził mu w zabawie, tak jak on tej małej. - Nic się nie stało, moje dziecko - powiedział. Uśmiechnął się przy tym szczerze i serdecznie, co było u niego ewenementem, bo choć uśmiech gościł często na jego twarzy, to uśmiech szczery i serdeczny pojawiał się doprawdy rzadko. - Miło mi dowiedzieć się, że tym razem nie byłem ce­ lem umyślnego ataku - dodał żartobliwie. Dziewczynka popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczami, ściskając piłkę. - To znaczy, że był pan kiedyś w życiu celem umyśl­ nego ataku? - zapytała z podziwem. - Kilka razy - odrzekł Galen ze smutkiem. Niekłamany zachwyt odmalował się na twarzy dziew­ czynki. - Mówiąc całkiem szczerze - dodał - bronią, którą mnie atakowano, były słowa, a nie szpada. Twarz dziewczynki wyrażała teraz zawód, a Galen po­ czuł nagle, że traci w jej oczach.

- Pozwól, że ci się przedstawię - powiedział. - Jestem książę Deighton - dodał oficjalnie, składając przepisowy ukłon. Z zadowoleniem dostrzegł, że na twarz jego małej roz­ mówczyni powraca wyraz zachwytu. Dziewczynka dyg­ nęła z ogromnym wdziękiem. - A ja się nazywam panna Jocelyn Davis-Jones oznajmiła z powagą. - Jak się pani miewa, panno Davis-Jones? - Bardzo dobrze, Wasza Wysokość. Zaimponowało mu, że zna etykietę, że wie, jak się do niego zwracać. - Czy jesteś tutaj sama? - zapytał, rozglądając się w poszukiwaniu innych dzieci. - Tak - odrzekła tonem pełnym urazy. Musiała przy tym zauważyć, że jej rozmówca jest zain­ trygowany, bo pospiesznie wyjaśniła: - Inni nie chcieli iść do ogrodu, więc wyszłam sama. Umiem się sama bawić. - To godna podziwu niezależność, panno Davis-Jones - skomentował Galen to stanowcze oświadczenie. - Wolałabym być w domu. Nie podoba mi się tutaj mówiła dalej, równie stanowczo. - Przykro mi to słyszeć. Dziewczynka oblała się rumieńcem. - Lady Bodenham jest bardzo miła, jej rezydencja jest wspaniała, a kucharka robi pyszne puddingi, ale ja tęsknię za własnym domem.

- Ja też - wyznał szczerze Galen. - Mój dom jest bar­ dzo daleko stąd, we Włoszech. - Jest pan Włochem? - zapytała, marszcząc czoło. Pokręcił głową przecząco. - Nie, ale mieszkałem we Włoszech przez dziesięć lat i uważam, że tam jest mój dom. Rzeczywiście, jego włoska willa była mu bliższa niż rodowa siedziba w Anglii. - Wydaje mi się, że powinnam już pójść na herbatę oznajmiła panna Davis-Jones. - Chyba jeszcze nie czas - odrzekł Galen i kiwnął gło­ wą, patrząc na piłkę, którą trzymała w ramionach. - Daw­ no nie grałem w piłkę. Dasz mi szansę? Jocelyn Davis-Jones przechyliła głowę i przyjrzała mu się sceptycznie. A on uświadomił sobie w tej chwili, że sam nie wiedząc dlaczego - bardzo pragnie, żeby dziew­ czynka go polubiła. - Może pan pobrudzić sobie ubranie - zauważyła re­ zolutnie. Galen podejrzewał, że często słyszała tego rodzaju ostrzeżenia. - Jestem gotów pogodzić się z konsekwencjami - oz­ najmił odważnie. Został za to nagrodzony uśmiechem. Następnie dziew­ czynka położyła piłkę na ziemi i - podczas gdy on zasta­ nawiał się, czy jej loki są naturalne - kopnęła ją nagle w jego stronę. Galen uskoczył zgrabnie, a potem zatrzymał piłkę nogą

i kopnął ją w stronę Jocelyn, po czym przykucnął w ocze­ kiwaniu, nie zwracając uwagi na to, że pogniotą mu się spodnie i że jego lokaj może czynić mu wyrzuty. Dziewczynka poruszała się szybko i zgrabnie. Piłka zna­ lazła się natychmiast przed jej nogami. W chwilę później to­ czyła się w stronę Galena, który niezgrabnie wystawił nogę, by ją zatrzymać. Po czym z okrzykiem, upadł na ziemię. - Czy coś się panu stało?! - zawołała Jocelyn, najwi­ doczniej zaniepokojona. . - Nie - wymamrotał w odpowiedzi i, schwyciwszy piłkę, stanął na nogi tak szybko, jak pozwoliły mu na to jego kondycja trzydziestolatka i z lekka naciągnięty mięsień. Podrzucił piłkę i kopnął ją mocno. Piłka poszybowała w stronę dziewczynki, która rzuciła się w jej kierunku. Tymczasem Galen skorzystał z przerwy, by otrzepać spodnie zazielenione od trawy. A potem podniósł wzrok i pędem ruszył na otwartą prze­ strzeń, by zatrzymać piłkę wyrzuconą w powietrze energi­ cznym kopniakiem. Zdążył i, z okrzykiem tryumfu, posłał z powrotem ku dziewczynce. Zanim jednak ta zdołała do niej dobiec, piłka zniknęła między krzewami. Jocelyn schyliła się, zaglądając pod zwisające gałęzie. - Nie widzę jej! - zawołała. Galen pospieszył dziecku z pomocą. Oboje, zgięci wpół, zaglądali właśnie pod gałęzie krze-

wów, gdy usłyszeli miły kobiecy głos wołający dziew­ czynkę po imieniu. Jocelyn wyprostowała się. - To moja mama - powiedziała. - Pewnie już czas na herbatę. - Popatrzyła zmartwiona na krzewy, wśród któ­ rych zaplątała się jej ulubiona zabawka. - Będzie zła, że zgubiłam piłkę. - Zostanę i poszukam - zaproponował rycersko Ga­ len. - Musi przecież gdzieś tutaj być. Choć dałem jej po­ rządnego kopniaka. - To był oszukańczy kopniak, bo inaczej zatrzymała­ bym piłkę - oznajmiła Jocelyn. - Piłka poleciała dokładnie tam, gdzie zamierzałem ją skierować. To znaczy poleciała we właściwą stronę - od­ rzekł Galen obronnym tonem. Wyraz twarzy Jocelyn świadczył o tym, że dziewczyn­ ka ma co do tego wątpliwości. - Chciał pan, żeby zniknęła w krzakach? - Nie, oczywiście, że nie. Celowałem w ciebie. - Ale ja byłam tam! - No cóż... - Galen nie mógł powstrzymać się od śmiechu. - Dobrze, nie za bardzo celnie kopnąłem. Ale ty biegłaś w tamtą stronę, prawda? - Jocelyn?! - rozległo się znowu wołanie. Galen i jego nowa przyjaciółka odwrócili się i nie­ opodal zobaczyli młodą kobietę, która patrzyła na nich pytająco. Galena zalała gwałtowna fala sprzecznych emocji. Ra-

dość, konsternacja, gniew i podniecenie niemal pozbawiły go tchu. Zrobił krok do przodu, w jej stronę, ale zaraz się poha­ mował i stanął w miejscu. Nie chciał tej kobiety już nigdy oglądać. Przez dziesięć ostatnich lat miał nadzieję, że jej więcej nie spotka. Dobry Boże, dlaczego musi ją znów widzieć? Dlaczego musi przeżywać to znów? Upłynęło dziesięć lat, jednak Verity Escombe nie zmie­ niła się prawie wcale. Miała te same błękitne oczy o py­ tającym spojrzeniu, które odziedziczyła po niej córka, i te same usta, z lekka rozchylone, jakby chciały zadać pyta­ nie albo oczekiwały pocałunku. Smukła, gibka figura na­ brała nieco krągłości, prawdopodobnie z powodu macie­ rzyństwa, nie na tyle jednak, by nie można jej było nadał nazwać szczupłą. Galen zauważył czarną suknię z podwyższonym sta­ nem, uszytą zgodnie z tym, co nakazywała moda. Cienki, czarny koronkowy szal spowijał szczupłe ramiona. Jasno­ brązowe włosy tworzyły prostą fryzurę. Verity nie nosiła rękawiczek. Galen spojrzał szybko na jej lewą dłoń i zauważył ob­ rączkę. - Mamusiu, to jest książę Deighton - oznajmiła Joce­ lyn, podbiegając do matki i biorąc ją za rękę, po czym po­ prowadziła matkę ku swemu nowemu przyjacielowi. Graliśmy w piłkę. Galen spojrzał na dziecko, które patrzyło na niego uf-

nymi, pełnymi sympatii oczami. Bez względu na to, co czuł do Verity, nie miał zamiaru urazić dziewczynki, nie chciał być niegrzeczny, więc ukłonił się elegancko i ode­ zwał się tak, jakby nigdy przedtem nie spotkał Verity Escombe. Jakby ona, przed dziesięcioma laty, nie przyszła do jego sypialni i nie porzuciła bez słowa.

ROZDZIAŁ DRUGI Wstrząśnięta do głębi, walcząc z przerażeniem, Verity z bijącym sercem przypomniała sobie, w jakich okolicz­ nościach widziała ostatnio księcia Deighton. Przypomniała sobie, jak on, siedząc nagi we własnym łóżku, błagał ją, żeby mu powiedziała, o co chodzi. I jak ona sama, szlochając nad swoim samolubnym, wynikają­ cym z popędu zmysłów postępkiem, nie odpowiedziała na to ani słowem. Uciekła tak szybko, jak pozwoliły na to jej drżące nogi i bose stopy. A potem, żywiąc rozpaczliwą nadzieję, że nigdy więcej nie spotka Galena Bromneya, opuściła w pośpiechu dom, który gościł ich oboje, wytłumaczywszy lordowi Langleyowi, że czekają na nią bliscy. Teraz Galen stał przed nią, równie elegancki i przystoj­ ny jak dziesięć lat temu, kiedy go ujrzała po raz pierwszy. Błyszczące oczy wyrażały, jak dawniej, zainteresowanie i zarazem pewność siebie, uśmiech wciąż wydawał się być wielkim komplementem dla kobiety. A poza tym, mimo upływu czasu i zmieniających się mód, Galen nosił takie same długie włosy - ciemne i fa­ lujące.

Zanim go poznała, słyszała, jak różni ludzie snują domysły, że zapewne słynny książę Deighton uważa się za Samsona, którego siła tkwi w długich włosach. Kry­ tykowano go za to, choć rzadko który z dżentelmenów, nosząc włosy do ramion, miałby przy tym tak męski wy­ gląd jak on. Te długie włosy upodabniały go nieco do dzikusa, nasuwając myśl, że jest zdolny do nieokiełza­ nej, wielkiej namiętności, godnej człowieka pierwot­ nego. Tak pomyślała Verity, gdy zobaczyła go po raz pier­ wszy, i tak uważała teraz, czując przy tym, że zalewa ją nagła fala gorąca. Natomiast co do miłosnych umiejętności księcia, wie­ działa z własnego doświadczenia, że ci, którzy o nich mó­ wią, nie przesadzają ani na jotę. Wiedziała to bardzo do­ brze, choć spędziła z nim tylko jedną noc, lecz jakże upoj­ ną, nie dającą się zapomnieć. Spojrzała teraz na córkę, która była nieświadoma faktu, że jej matkę i tego człowieka coś łączy. I musi pozostać nieświadoma, podobnie jak wszyscy in­ ni ludzie, bo inaczej obie staną się celem gorszących plo­ tek, a niewinne dziecko zostanie okryte hańbą. - Jestem zachwycony, mogąc panią poznać - powie­ dział książę głębokim, uwodzicielskim głosem, jakiego nie miał żaden inny mężczyzna. - Jest pani zapewne panią Davis-Jones, skoro to dziecko jest pani córką - dodał, skłaniając lekko głowę. - Tak, to prawda, Wasza Wysokość. Jestem matką tego

dziecka i nazywam się Davis-Jones. Chodź, Jocelyn, mu­ simy przeprosić pana i iść na herbatę - powiedziała Verity, unikając wzroku Galena. - Czy pan też idzie na herbatę? - zwróciła się Jocelyn do świeżo pozyskanego przyjaciela. - Nie - brzmiała odpowiedź. - Mam zamiar przejść się po ogrodzie, zanim wkroczę do jaskini lwów. - To tutaj są lwy? - zapytała podnieconym tonem Jo­ celyn, spodziewając się najwyraźniej, że na terenie posiad­ łości znajduje się menażeria pełna wszelkiego rodzaju łagodnych i drapieżnych - zwierząt. Książę omal się głośno nie roześmiał, a Verity mimo woli zauważyła, że wokół oczu utworzyły mu się zmarszczki. - To tylko taki zwrot, moje dziecko - wytłumaczył małej przyjaciółce. Verity stanowczym ruchem ujęła córkę za rękę. - Chodź, Jocelyn. Nie powinnyśmy się spóźnić na her­ batę. Czuła opór dziecka, ale nie miała zamiaru pozostawać w towarzystwie Galena i narażać się tyra samym na prze­ żywanie sprzecznych uczuć. - Pozostali goście nie mogą na nas czekać - dodała stanowczo. - A poza tym jestem pewna, że książę ma... że książę życzy sobie... - Urwała. Galen uśmiechnął się. - Jocelyn była dla mnie bardzo miłym towarzystwem - zapewnił z galanterią. - O, jest moja piłka! - zawołała nagle dziewczynka,

wyrywając się matce, by pobiec po piłkę leżącą pod po­ bliskim krzewem. Verity na krótką chwilę została sam na sam z księciem Deighton - uśmiechniętym, uwodzicielskim i wciąż, nie­ stety, wciąż tak bardzo, bardzo pożądanym. To sam na sam trwało ledwie okamgnienie, bo Verity przerażona własną konsternacją pobiegła za córką, dogoniła ją i wzięła za rękę. - Do widzenia, Wasza Wysokość - powiedziała, pro­ wadząc Jocelyn w stronę domu i starając się zachować spokój. - To więcej, niż powiedziałaś ostatnim razem, moja słod­ ka - mruknął do siebie książę, patrząc, jak się oddalają. - Nic z tego nie rozumiem. Przecież dopiero co przy­ jechałyśmy - zauważyła z naciskiem Nancy Knickernell, zaczynając, zgodnie ze stanowczym życzeniem swojej pa­ ni, pakować bagaże. Siedząc przy toaletce i kończąc układanie fryzury przed zejściem na dół, gdzie przed kolacją miała spotkać Eloise, lorda Bodenhama oraz ich gości, Verity obserwo­ wała w lustrze zniechęconą minę Nancy. Verity, wprowadziwszy się do domu męża i poznawszy Nancy, uznała początkowo, że służąca jej nie lubi. Po kil­ ku dniach uświadomiła sobie, że Nancy na ogół bywa nie­ zadowolona i że ma taki sposób bycia. Szybko więc prze­ stała się tym przejmować. - Jest tutaj uroczo i lady Bodenham była bardzo miła,

zapraszając nas do siebie, jednak sądzę, że spędziłyśmy u niej już dość czasu - odrzekła teraz Verity. - Nie należy nadużywać gościnności. Poza tym Jocelyn chce wracać do domu, zresztą ja także. Słyszałam, że wkrótce przyjedzie jeszcze więcej gości, co nie zachęca mnie do pozostania w Potterton Abbey. Okazuje się, że nie jestem jeszcze go­ towa do przebywania w gwarnym towarzystwie. Potrze­ buję raczej spokoju i samotności. Piegowata i rudowłosa Nancy wyprostowała się i po­ spiesznie ujęła młodą wdowę za rękę, po czym poklepała jej dłoń współczująco. - Proszę na mnie nie zwracać uwagi, proszę pani. Ot, gadałam tak bez zastanowienia. - Przykro mi, że robię wszystkim tyle kłopotu - od­ rzekła Verity. Przykro jej było także okłamywać kobietę, którą trakto­ wała raczej jak troskliwą starszą siostrę niż służącą, jednak nie miała wyjścia. Naprawdę nie miała wyjścia - musiała ją okłamać, mu­ siała także jak najszybciej wywieźć stąd Jocelyn i ukryć córkę w bezpiecznym miejscu, w domu. Mimo że bardzo tego pragnęła, Verity nie miała odwagi zostać dziś wieczorem w swoim pokoju. Gdyby tak zro­ biła, całe towarzystwo zaczęłoby się nią interesować, a to pociągnęłoby za sobą niepożądane domysły. - Jak wyglądam? - zapytała. Wstała, obracając się pod krytycznym spojrzeniem Nancy i udając, że jest zadowo­ lona ze swego stroju i fryzury.

Prawdę mówiąc, żałowała, że wciąż musi chodzić w czerni i że nie może ułożyć włosów mniej surowo. - Jest pani śliczna jak obrazek - zapewniła ją entuzja­ stycznie Nancy. - Może to i lepiej, że wyjeżdżamy i nie będziemy miały dłużej do czynienia z tymi wszystkimi snobami i ich służącymi - ciągnęła. - Mówię pani, nie­ którzy są tak strasznie zarozumiali jak ich panowie. Na przykład ten lokaj, który próbował mi wmówić, że się na­ zywa Klaudiusz Cezar Rhodes. Akurat, powiedziałam mu na to. Jeżeli tak jest, to ja się nazywam Królowa Saby Knickernell. Verity uśmiechnęła się, współczując biedakowi, bo wyobraziła sobie, jak zjadliwym tonem posłużyła się Nancy. - On jest lokajem księcia Deighton - wyjaśniła służą­ ca - więc czego innego można się po nim spodziewać? - Nancy spojrzała bystro na swoją panią. - Czy to dlatego chce pani wyjechać? - zapytała. Verity starała się zachować spokój i nie dać nic po sobie poznać. - Dlaczego miałabym wyjeżdżać z tego powodu, że przyjechał książę Deighton? - zapytała, siląc się na obo­ jętny ton. - Bo jest pani piękną kobietą - brzmiała stanowcza odpowiedź. - Wszyscy słyszeli o miłostkach księcia. Ktoś mi mówił, że on ma mnóstwo kochanek. Jeśli go o nie za­ pytać, nie potrafi ich wszystkich wymienić. - Albo raczej nie chce - sprostowała Verity. - Zresztą

to impertynencja zadawać takie pytanie, a poza tyra mnie nic z jego strony nie grozi, bo on na pewno nie zaintere­ sowałby się wdową w moim wieku. - No to ma pani szczęście! - Na twarzy Nancy pojawił się wyraz nieposkromionej ciekawości. - To prawda, że miał mnóstwo kochanek? Była wśród nich ponoć jakaś pa­ ryska aktorka i inna kobieta, którą właściwie podarował księciu regentowi. - Nancy! - Przecież pani dobrze zna lady Bodenham! Jest jego kuzynką, więc może dużo na ten temat wiedzieć i mog­ ła... - Nancy nagle zamilkła, widząc surowe i karcące spojrzenie swej pani. - Ja tylko głośno myślałam - uspra­ wiedliwiła się, wracając do pakowania. - Niech mi pani wybaczy, bardzo proszę. Verity westchnęła. Nie mogła winić Nancy za domysły, gdyż Eloise w istocie nieraz bawiła przyjaciół opowieścia­ mi o romansach, wojażach, zakładach, pojedynkach i naj­ różniejszych przygodach swego budzącego powszechną ciekawość kuzyna. Gdyby tego nie czyniła, pomyślała teraz Verity, najpra­ wdopodobniej nie zainteresowałabym się i nie zafascyno­ wała nim do tego stopnia. I nie byłabym tak zachwycona, poznając go. - Drżą pani ręce - zauważyła Nancy tonem ostrzeże­ nia i oskarżenia zarazem. - Czy pani jest chora? Czy dla­ tego chce pani wracać do domu? - Nie, nie jestem chora, tylko zmęczona - odpowie-

działa Verity, siląc się na spokój. - Męczy mnie to, że o tak późnej godzinie muszę jeszcze przebywać wśród ludzi. Je­ stem przyzwyczajona wstawać rano i wcześnie kłaść się spać. - A może raczej męczy panią ta bezustanna gadanina lady Bodenham? - spytała Nancy, składając jedną z su­ kien. - Powiadam pani, po mojemu zaprosiła tu panią tyl­ ko dlatego, że była ciekawa, jak pani wygląda w stroju wdowy. - Nancy! - Tak, tak, proszę pani, to prawda - upierała się przy swoim Nancy. - No, może częściowo - zgodziła się Verity. - W tej sytuacji chyba nie dziwi cię, że chcę wracać do domu. - Ani trochę mnie to nie dziwi. Przepraszam za całe gadanie. Kiedy wyjeżdżamy? - Zapytam Eloise, czy może nam wczesnym rankiem dać powóz, który zawiezie nas do gospody - powiedziała Verity. - Tam przesiądziemy się do dyliżansu. Zdążysz wszystko spakować, prawda? - O, tak, proszę pani - potwierdziła Nancy. - Dziękuję ci. Nie zabawię długo na dole. Służąca kiwnęła głową, a Verity weszła do sąsiedniego pokoju, który miał pełnić funkcję garderoby. Verity prze­ znaczyła go jednak na sypialnię córki, ponieważ wolała, żeby Jocelyn spała właśnie tutaj, blisko, a nie w pokoju dziecinnym, który znajdował się dalej. Eloise nie miała nic przeciwko temu, żeby garderobę zamienić czasowo na sy-

pialnię. Nocowała tu także Nancy i dlatego w niewielkim pokoju między łóżkami nie pozostało wiele miejsca. Jocelyn, już umyta, leżała w pościeli. Na stoliku obok płonęła świeca. - Wyglądasz bardzo ładnie, mamusiu - pochwaliła dziewczynka z uśmiechem zadowolenia na twarzy. - Dziękuję ci, kochanie. - Verity otuliła córkę kołdrą. - Spróbuj zaraz zasnąć. Jutro wszystkie trzy musimy wstać bardzo wcześnie. - Nie chcę jechać do domu. Verity, zaskoczona, usiadła na brzegu łóżka. - Myślałam, że ci się tutaj nie podoba. Tak przecież mówiłaś - powiedziała. - Nie podobało mi się, zanim nie poznałam księcia. Teraz jest inaczej - odrzekła dziewczynka. Verity otuliła ją szczelniej. - Nie będziesz się cieszyła, kiedy wrócisz do domu? - zapytała z troską. - Polubiłam go. Jest wesoły, zupełnie inny, niż się spo­ dziewałam. Myślałam, że książę musi być poważny. On nie gra za dobrze w piłkę, ale bardzo się starał. A tobie on się nie podoba? - Jest chyba miły. - Myślałam, że wyjedziemy dopiero w piątek, to zna­ czy za pięć dni. - Wiem, kochanie, ale lady Bodenham spodziewa się licznych gości, a ja tęsknię za domem. Pomyślałam więc, że powinnyśmy wyjechać. A teraz bądź grzeczna i śpij.

Czeka nas długa podróż. Jednak u jej końca jest nasz dom, a przecież lubisz być w domu, prawda? Jocelyn, choć niezbyt zadowolona, kiwnęła głową i wtuliła się w kołdrę. - Szkoda, że nie mogę pożegnać się z księciem. - Nancy musi skończyć pakowanie. Będzie w drugim pokoju. Jeżeli będziesz czegoś potrzebowała, to ją zawołaj - powiedziała Verity, udając, że nie słyszała uwagi córki. Zdmuchnęła świecę. Mała sypialnia była teraz skąpana w srebrnym księżycowym blasku. - Dobranoc, pchły na noc, kochanie. - Dobranoc, mamusiu. Przed zejściem na dół, do pięknie umeblowanego salo­ nu, Verity odetchnęła głęboko. W salonie zastała już sporo gości, wśród których - zauważyła to od razu - znajdował się książę Deighton. Stał oparty o obramowanie kominka i uśmiechał się promiennie do lady Mary. Verity poprzysięgła sobie, że jeżeli tylko zdoła, to nie spojrzy więcej na niego, i zaczęła szukać wzrokiem Eloise. Nie spojrzy na niego, zwłaszcza że jest taki przystojny i ele­ gancki w czarnym, wieczorowym stroju. I ta poza... swobodna, a jednak przywodząca na myśl lwa drzemiącego w słońcu. Lwa potrafiącego, jeżeli tylko zechce - skoczyć i do­ paść ofiary. Niestety, Eloise nigdzie nie było widać. Może jest jeszcze na górze i namawia męża, żeby się przebrał w wieczorowy strój i zszedł wreszcie na dół, pomyślała Verity. Nie stano-

wiło bowiem dla nikogo tajemnicy, że lord Bodenham nie znosi przyjęć. Kochał natomiast polowania, konie, a psy myśliwskie, zwłaszcza ogary, wprost uwielbiał. No cóż, nie mogę tkwić w drzwiach jak manekin kra­ wiecki, doszła do wniosku Verity i ruszyła w stronę naj­ bliżej stojącej grupki kobiet. - Więc była ta aktorka z Royal Theater, a potem ta pa­ ryska tancerka - mówiła z ogromnym przejęciem genera­ łowa Ponsonby w momencie, gdy Verity zbliżyła się do kobiet, ubranych w wytworne suknie z kolorowych ko­ sztownych materiałów. Kobiety te były też obwieszone biżuterią, a ich skom­ plikowane fryzury ozdobione zostały perłami, piórami i wstążkami. Verity powiedziała sobie, że nie powinna czuć się jak uboga krewna. Ma pełne prawo być tutaj, a poza tym nosi żałobę. I nie chce zwracać na siebie niczyjej uwagi. - No i księżna... - Generałowa Ponsonby, chuda ko­ bieta w średnim wieku, zamilkła na widok Verity, a po chwili zmierzyła ją od stóp po czubek głowy taksującym i nieco pogardliwym spojrzeniem zmrużonych oczu. Verity odruchowo zacisnęła zęby, zastanawiając się, czy ta dama potępia ją za brak modnego stroju, czy też może przypomina sobie skandale z przeszłości. - Proszę sobie z mojego powodu nie przerywać - po­ wiedziała z takim wdziękiem, na jaki ją było w tej chwili stać.

Wzrok generałowej pobiegł w stronę księcia. - Nie mówiłyśmy o niczym ważnym - oznajmiła, si­ ląc się na obojętność. - Przypuszczam, że mówiły panie o księciu Deighton - odważyła się powiedzieć Verity. Przysunęła się konspiracyjnie do lady Smurston - oty­ łej kobiety w źle skrojonej fioletowej sukni, która opinała jej obfite kształty. Marszczony stanik nie był w stanie za­ maskować wydatnego brzucha. - Wyznam, że książę mnie przeraża - mówiła dalej Ve­ rity. - Wygląda na tak nieopanowanego, że nie wiem, co by się stało, gdyby do mnie przemówił. Najprawdopodob­ niej padłabym zemdlona. - Śmiem twierdzić, że pani jest całkiem bezpieczna odrzekła lady Smurston. - On teraz patrzy na Mary, która wygląda na bardzo zadowoloną z faktu, że wzbudziła jego zainteresowanie. Sądzę, że już obmyśla dla siebie suknię ślubną. Zapewne śnieżnobiałą z długim trenem i wspania­ łym welonem. - Och, ona z pewnością nie jest aż tak naiwna! - za­ wołała siwowłosa i czarnooka lady Percy. - Żaden z braci Bromneyów nie ustatkuje się przed pięćdziesiątką! - Nie wiedziałam, że książę ma braci - zauważyła jed­ na z dam. - Ależ ma - odrzekła z przejęciem lady Percy. - Stary książę był dwa razy żonaty. Deighton jest jego synem z pierwszego małżeństwa, z córką hrabiego Hedgeford. Po jej śmierci książę poślubił lady Crathorn, znaną i du-

mną ze swojej urody piękność. Małżeństwo z księciem sprawiło, że stała się osobą wprost nieznośną. A jakie imiona wybrała dla swoich dzieci! Jestem pewna, że chciała za ich pośrednictwem przypomnieć wszystkim swoją genealogię. Każde z tych imion jest bowiem nazwi­ skiem rodziny, do której poprzez małżeństwo wchodziły w różnym czasie panny z rodu Crathornów. W tej chwili zbliżyła się do nich dość młoda kobieta, tak blada, że Verity zdawało się, iż dostrzega żyły pod jej przezroczystą skórą. - Jakie więc imiona noszą? - zapytała ciekawie. - Buckingham, Warwick i Huntington. Ten pierwszy służy w marynarce i przebywa teraz gdzieś na morzu. Drugi jest adiutantem Wellingtona, a trzeci, najmłodszy i największy spośród nich łobuz, to znaczy Huntington, uczy się w Harrow z moim synem. Pewnego razu podpalił surdut dyrektora, wskutek czego cała szkoła omal nie po­ szła z dymem. Innym razem zamknął opiekuna internatu w jakiejś komórce i podczas gdy ten biedak usiłował się stamtąd wydostać, urządził z kolegami szaloną bitwę na poduszki. A znowu kiedy indziej wymknął się na wagary poza teren szkoły i nie wrócił do wieczora. Szukali go wszyscy woźni, aż znaleźli wreszcie w pobliskim pubie palącego fajkę i pijącego piwo z jakimiś podejrzanymi in­ dywiduami. Zresztą nabroił już tyle, że nie wystarczyłoby mi czasu, żeby o tym opowiedzieć. - Jego występki są więc tak liczne jak kochanki jego brata - skomentowała złośliwie pani Ponsonby.

- Dlaczego nie usunięto go ze szkoły?! - zawołała panna Pale. - Książę jest niezmiernie bogaty i ma wielu wpływo­ wych przyjaciół - odrzekła lady Percy tonem osoby do­ brze poinformowanej. - Gdybym była złośliwa - powiedziała pani Ponsonby z ironicznym uśmieszkiem - poradziłabym naszej drogiej gospodyni, lady Bodenham, żeby przed drzwiami lady Mary postawiła strażnika. - Ja sądzę, że pojedynczy strażnik nie powstrzymałby księcia, gdyby ten postanowił wejść - zauważyła lady Smurston. Uśmieszek pani Ponsonby stał się jeszcze bardziej iro­ niczny, gdy ta dama przeniosła spojrzenie przymrużonych oczu na Verity. - Proszę nam wybaczyć, jeżeli panią szokujemy. Być może nie... Nie dokończyła, tylko wzruszyła swoimi przeraźliwie białymi ramionami. - Słyszałam dużo o księciu i wiem, jaką cieszy się sławą. Znam też plotki, które pewni ludzie rozgłaszają wszem i wo­ bec - odrzekła Verity nieco przekornie. - Chciałabym zwró­ cić uwagę, że jeżeli panie uznały, iż zamiary księcia wobec lady Mary nie są uczciwe, to powinnyście ją ostrzec, zamiast dyskutować we własnym gronie o przewinach księcia. Zanim pani Ponsonby zdążyła zamknąć usta, które na takie dictum otworzyła ze zdumienia, lady Smurston po­ czerwieniała.

- Cśś - szepnęła. - On tutaj idzie. - Kto? - zapytała Verity z pozornym spokojem, choć wyczuła, że to książę się zbliża, tak jakby jego osobę ota­ czała niewidzialna, a jednak dająca się odczuć pozazmysłowo aura. Verity nie poruszyła się, dopóki u jej boku nie pojawiła się Eloise, za którą postępował ten, o którym była mowa, czyli książę Deighton. - Sądzę, Wasza Wysokość, że został pan już przedsta­ wiony wszystkim obecnym tu damom - zwróciła się do niego Eloise - z wyjątkiem bawiącej od niedawna mojej drogiej przyjaciółki, pani Davis-Jones. Verity nie miała wyboru, musiała odwrócić się w stronę Galena i dygnąć. - Wasza Wysokość, proszę pozwolić przedstawić sobie panią Davis-Jones. Droga Verity, oto książę Deighton. - Miło mi pana poznać, Wasza Wysokość - odpowie­ działa Verity zgodnie z wymaganiami etykiety. Popatrzył jej w oczy, jakby chciał ją zahipnotyzować. Z tak bliskiej odległości Verity zauważyła złote punkciki w orzechowych tęczówkach. Gdy po raz ostatni widziała je z bardzo bliska, myślała, że pochodzą od złocistego światła świecy, które sprawiało, iż jego nagie ciało wyglą­ dało tak, jakby promieniowało ciepłym blaskiem. Książę wyciągnął rękę i ujął jej dłoń w cienkiej ręka­ wiczce. Przez chwilę Verity pomyślała z przerażeniem, że złoży na niej pocałunek - co w towarzystwie osób pos­ tronnych byłoby rzeczą skandalicznie intymną.

Na szczęście pochylił tylko nisko głowę. Mimo to jej serce zaczęło bić jak oszalałe. Verity po­ czuła, że oblewa ją fala gorąca. Odczuwała bowiem za­ równo wielkie podniecenie, jak i zażenowanie. - Pani Davis-Jones, miło mi poznać, zwłaszcza że, jak rozumiem, jest pani znawczynią rozkoszy małżeńskich powiedział książę z oczywistym i pełnym arogancji sarka­ zmem. Nie dam się wyprowadzić z równowagi, postanowiła Verity. I, cofając dłoń, odrzekła: - Obawiam się, książę, że się pan myli. Nie jestem znawczynią niczego. Eloise popatrzyła najpierw na jedno, a potem na drugie, wachlując się energicznie. Czyżby było jej tak gorąco jak mnie? - zastanowiła się Verity. Nie zdziwiłaby się, gdyby wszystkie kobiety w salonie czuły to samo podniecenie spowodowane obecnością księcia - nad wyraz męskiego i dysponującego nieodpar­ tym, uwodzicielskim urokiem. - Wygląda na to, że mój drogi kuzyn postanowił w końcu się ustatkować i ożenić - oznajmiła Eloise na ty­ le głośno, że usłyszeli ją wszyscy obecni. Starsze damy nie byłyby bardziej zaskoczone, gdyby książę nagle wyraził chęć zostania cyrkowcem. - To prawda, to prawda - potwierdził książę z wes­ tchnieniem i błyskiem drwiny w oczach. - Postanowiłem założyć sobie na kark małżeńskie jarzmo, jak tylu męż­ czyzn przede mną. - Stanął twarzą w twarz z Verity. - La-

dy Bodenham mówiła mi, że pani i pani mąż byliście so­ bie bardzo oddani, choć mąż pani był o wiele starszy od pani. Cóż, przypuszczam, że na targowisku małżeńskim trzeba brać to, co się nawinie pod rękę. Na tak oczywistą impertynencję Verity wyprostowała ramiona i uniosła dumnie głowę. - Kochałam mojego męża, choć rzeczywiście był zna­ cznie starszy ode mnie - powiedziała stanowczym tonem. - Bez wątpienia. Wszystkie wdowy twierdzą, że ko­ chały męża. - Czy Wasza Wysokość oskarża mnie o kłamstwo? zapytała pełna urazy. Koniuszki uszu księcia Deighton poczerwieniały. - Ależ skąd! Nigdy nie oskarżyłbym damy o to, że z rozmysłem kłamie. - Może nie powinniśmy zajmować się tym tematem odezwała się cicho panna Pale. Książę najwyraźniej puścił mimo uszu sugestię, iż mó­ wienie o małżeństwie w obecności wdowy nie jest w naj­ lepszym guście, bo powiedział: - Wyznaję, że fascynuje mnie małżeńskie życie i jego rozkosze. Czy pani twierdzi, że różnica wieku w małżeń­ stwie jest czymś dobrym? Nie dam się złowić na tę przynętę, postanowiła Verity. Czyż nie nauczyłam się już dawno temu, że należy igno­ rować tych, którzy chcą nam dokuczyć? - Nie wiedziałam, że miłość zwraca uwagę na wiek powiedziała.

- Wszyscy zwracamy uwagę na wiek - odrzekł tonem znawcy. - Najwyraźniej niektórzy bardziej niż inni. - Verity otwarcie przyjrzała się księciu. - Czy pan, Wasza Wyso­ kość, ma zamiar ożenić się bez miłości? Jeżeli tak, to chciałybyśmy usłyszeć, co według pana jest gwarancją małżeńskiego szczęścia? - Opierając się na obserwacji, powiedziałbym, że po­ dobna pozycja, podobne zainteresowania oraz - tu książę uśmiechnął się szeroko i zuchwale - podobny wiek. - Wydaje mi się, że najlepiej znane są panu małżeń­ stwa nieszczęśliwe - stwierdziła stanowczo Verity - gdyż my z moim zmarłym mężem stanowiliśmy wyjątek od pańskich reguł. Byliśmy bardzo szczęśliwi do czasu, gdy śmierć zabrała męża. Zapadła niezręczna cisza, a Verity dopiero po chwili odezwała się znowu: - Oczywiście małżeństwa bez miłości są bardzo częste w wyższych sferach, nieprawdaż? - Nie sądzę, by drogi książę musiał się o to martwić - wtrąciła lady Smurston, wdzięcząc się. - Kobiety aż za bardzo pragną się w nim zakochać. - Albo w każdym razie kochać się ze mną - rzucił lek­ kim tonem książę. Ponieważ wszystkie damy, z wyjątkiem Verity, wyglądały na zgorszone tą uwagą, Eloise uderzyła Galena wachlarzem. - A fe, kuzynie! Doprawdy, cóż to za sposób wysła­ wiania się! Powinieneś się wstydzić!

- Wybacz mi, Eloise - powiedział książę bez cienia skruchy. Verity miała wielką nadzieję, że książę uzna, iż czas się oddalić, lecz on utkwił w nią ironiczne spojrzenie orze­ chowych oczu. - Davis-Jones to nazwisko walijskie, prawda? - zapytał. - Istotnie. Mój mąż był Walijczykiem - potwierdziła spokojnie. - Doprawdy? Więc z całą pewnością pięknie śpiewał. - Rzeczywiście. - Pieśni miłosne? Do czego on zmierza? - zadała sobie w duchu pytanie Verity. - Czasami - odrzekła. - A czy pani też śpiewa? Uśmiechnął się, a jego uśmiech zachęcał ją usilnie, że­ by skłamała, mówiąc, że tak. Lecz ona równie spokojnie jak dotąd odpowiedziała: - Nie, Wasza Wysokość. Popatrzył na nią zdziwiony. - Nie? - Nie. - To szkoda - stwierdził i zwrócił się do Eloise: - Czy lady Mary śpiewa? - Oczywiście. Jak ci mówiłam, kuzynie, lady Mary odebrała staranne wychowanie. - Tak przypuszczałem - rzekł, a potem zwrócił się do wszystkich dam, nie wyłączając Verity: - Proszę mi wy-

baczyć, spróbuję przekonać lady Mary, żeby nam zade­ monstrowała swoje umiejętności. To rzekłszy, oddalił się w stronę bogatej, utytułowanej młodej damy, która, jak się zdawało, była przedmiotem je­ go zainteresowania i która, zorientowawszy się, że ku niej zmierza, zarumieniła się aż po korzonki włosów. - Nie sądzę, by on miał na myśli jedynie muzykę- za­ uważyła ironicznie pani Ponsonby. Verity pogratulowała sobie decyzji, by wyjechać na dragi dzień rano. Dzięki temu nie będę musiała dłużej znosić obecności tych plotkarek... ani nikogo innego, po­ myślała.

ROZDZIAŁ TRZECI Galen postanowił zapomnieć o istnieniu Verity Escombe. To, co się między nimi wydarzyło, miało miejsce bardzo dawno temu; w dodatku łączyło ich tak niewiele, a już w żadnym razie nie nazwałby tego uczuciem. Jednak wbrew temu postanowieniu wciąż się zastana­ wiał, w jaki sposób ta nieśmiała, bojaźliwa dziewczyna stała się pełną życia kobietą o zdecydowanych poglądach, która nie tylko świetnie ripostowała w słownym pojedyn­ ku, ale nawet wprawiła Galena w zakłopotanie. Dobry Bo­ że, przecież od lat nikt nie sprawił, by on, biegły w szer­ mierce słownej, pożałował, że powiedział to, co powie­ dział. Może małżeństwo tak ją ukształtowało. Jeżeli tak, to rzeczywiście musiało być szczęśliwe - rzecz nader rzadka w dzisiejszym świecie. - Biedna pani Davis-Jones - zauważyła lady Mary, podążając wzrokiem za spojrzeniem księcia. - Podobno kiedyś była bardzo ładna. W głosie młodej kobiety nie wyczuwało się złej woli ani złośliwości, jednak Galen odwrócił się, by jej się uważnie przyjrzeć.

Lady Mary oblała się intensywnym rumieńcem i bar­ dzo zmieszana sięgnęła dłonią do złotego łańcuszka, który miała na szyi. - O co chodzi? Czy coś jest nie tak? - zapytała nie­ pewnie. - Wszystko jest w jak najlepszym porządku - zapew­ nił Galen. Nie byłoby bowiem grzecznie przyznać się, że próbuje sprawdzić, co jest nie w porządku z jej wzrokiem. Czyż bowiem nie widzi, że Verity, ładna w młodości, teraz z zaokrągloną przez macierzyństwo figurą i pewnością siebie - jest po prostu piękna? - Czy Wasza Wysokość nie zechciałby mi towarzyszyć przy fortepianie? - zapytała nieśmiało młoda kobieta. Lady Bodenham ma nuty wspaniałych duetów. Jestem pewna, że niektóre z nich znamy oboje, pan i ja. Mogli­ byśmy je razem zaśpiewać - zaproponowała równie nie­ śmiało. Czekając na odpowiedź, uśmiechała się drżącymi war­ gami, jakby sam fakt, że z nim rozmawia, dowodził ogro­ mnej odwagi z jej strony. Była to reakcja, z którą książę spotykał się aż nadto często. W młodości stanowiła dla niego inspirujący kom­ plement, ale teraz po prostu go męczyła. - Niestety - odrzekł zgodnie z prawdą - obawiam się, że żaden ze mnie śpiewak. W przeciwieństwie do walijskiego męża Verity. Książę zaczął się zastanawiać, czy Jocelyn odziedziczy-

ła głos po ojcu. Prawdopodobnie miała po nim ciemne włosy, ponieważ te lśniące czarne loki z całą pewnością nie przypominały splotów Verity - jasnobrązowych, o miedzianym połysku. - Może zechciałby pan przewracać nuty, kiedy będę grała? - zapytała cicho lady Mary. Gdyby jej uśmiech nie był taki prostoduszny, Galen po­ dejrzewałby, że młoda dama dobrze wie, iż stojąc obok niej, będzie widział rozkoszny dołek między jej piersiami. No cóż, dlaczego by nie miał przewracać kartek? Nie było nic innego, czym mógłby się zająć, a poza tym rze­ czywiście zamierzał zrobić to, o czym powiedział Eloise. Wrócił do Anglii zdecydowany się ożenić, a lady Mary nie była najgorszą kandydatką na żonę, jaką udało mu się spotkać. Podprowadził ją więc do fortepianu i lady Mary zaczę­ ła grać. Okazało się, że wychwalając tę pannę, Eloise ani trochę nie przesadziła. Dziewczyna dysponowała pięknym sopra­ nem i wspaniałą dykcją, a ponadto doskonale grała na for­ tepianie. W przeciwieństwie do innych znanych mu dam, nie wybierała utworów z zamiarem zaimponowania zna­ jomością języka włoskiego czy niemieckiego. Lady Mary zaśpiewała po angielsku „Płyń łagodnie, słodka Afton" i uczyniła to z wielką wrażliwością, tak jak tę pieśń śpie­ wać należy. Brakowało w jej wykonaniu tylko jednego - zdecydo­ wanego, emocjonalnego zaangażowania.

Gdy skończyła, popatrzyła na księcia z nadzieją. - Pięknie - pochwalił Galen. - Czy uczyni nam pani przyjemność, śpiewając następną pieśń? Może coś wesel­ szego, co by pasowało do mojego obecnego nastroju? Lady Mary uśmiechnęła się i bezzwłocznie zaśpiewała śliczną piosenkę o wiośnie, bawiących się dzieciach i do­ kazujących jagniętach. Grała tak energicznie, iż Galen za­ czął się obawiać, że dziewczyna spadnie ze stołka. Żywe tempo utworu absorbowało jego uwagę, utrud­ niając mu nieco obserwację salonu. Zauważył jednak Eloise i Verity w kącie salonu i zastanawiał się, o czym tak poważnie rozmawiają. Może o nim? Czy kuzynka znowu przeprasza za jego zachowanie? Czy tłumaczy go przed przyjaciółką? Nie, musi to być coś całkiem innego, bo rzadko zda­ rzało mu się widzieć u Eloise wyraz tak wielkiego rozcza­ rowania na twarzy. Przewrócił kartkę, a potem spojrzał w duże, ozdobne zwierciadło wiszące nad gzymsem kominka. Uczynił to cał­ kiem przypadkowo i natychmiast pomyślał: Dobry Boże! Przyglądał się swemu odbiciu, jakby zobaczył je po raz pierwszy. Widział ciemne włosy wijące się nad czołem, linię podbródka, na którą zwracał uwagę jedynie podczas golenia, kształt nosa. Dostrzegł też wyraz zaskoczenia na własnej twarzy. Ile lat ma Jocelyn? Czy ktoś mu powiedział, w jakim dziewczynka jest wieku? Może mieć dziewięć lat.

I ma jego włosy? I jego podbródek? Czy jest jego dzieckiem? Nie, z pewnością nie jest! To niemożliwe. Verity prze­ cież... Przecież co? Przybiegłaby do niego z płaczem, oskarżając, że ją zhańbił? Pojechałaby za nim do Włoch i zażądała, żeby się z nią ożenił? Biorąc pod uwagę, jakim był mężczyzną, z pewnością by tego nie uczyniła. Co nie usprawiedliwia faktu, że zachowała w tajemni­ cy tak istotną wiadomość. Jeżeli jest ojcem dziecka, to po­ winien o tym wiedzieć. W tejże chwili uświadomił sobie, że lady Mary przesta­ ła grać i sama przewróciła kartkę partytury. - Proszę mi wybaczyć - powiedział, uśmiechając się czarująco i dotknął kosmyka jej włosów. - Zamyśliłem się... Lady Mary oblała się rumieńcem. Marszcząc brwi, Galen wszedł do sypialni, którą Eloise oddała mu na czas pobytu w posiadłości. Podobnie jak wszystkie pokoje w jej domu, i ten wyposażono w najdroż­ szy sprzęt, co wcale nie znaczyło, że urządzone je w naj­ lepszym guście. Meble były nazbyt masywne, a dominu­ jące w sypialni kolory - zieleń limony i złoto - przypra­ wiały Galena o ból głowy. - Możesz iść spać, Rhodes - powiedział książę do lokaja. Starał się nie okazać zniecierpliwienia ani nie zdradzić,

że czuje się tak, jakby świat nagle nieodwracalnie się zmie­ nił. Nie mógł pójść za Verity, kiedy opuściła salon przed kolacją. Zwróciłoby to uwagę całego towarzystwa. Wię­ kszą część wieczoru spędził, przekonując samego siebie, że podobieństwo rysów Jocelyn i jego jest tylko przypad­ kowe. Lokaj zrobił urażoną minę. Przez chwilę poruszał war­ gami jak nadąsane dziecko, a potem przemówił: - Iść spać, Wasza Wysokość? Teraz? Zanim pan się po­ łoży? - Tak. Teraz. Sądzę, że potrafię rozebrać się sam, bez pomocy - odrzekł Galen. - Wasza Wysokość - zaczął Rhodes z godnością, zdradzając cockneyowskim akcentem swoje pochodzenie - muszę zwrócić panu uwagę, że najprawdopodobniej roz­ rzuci pan ubranie, a ja wtedy będę miał więcej pracy rano, doprowadzając je do pożądanego stanu. Te plamy z trawy sprawiły, że już się napracowałem. Naprawdę uważam, że powinien pan rozważyć zmianę decyzji. - Słuchaj, Rhodes, obiecuję, że nie porozrzucam ubra­ nia na podłodze ani na krzesłach, a co do plam, to tutaj nie ma trawy, więc nie istnieje najmniejsze niebezpieczeń­ stwo ich powstania. Rhodes przybrał pobłażliwy wyraz twarzy. - Czy jest może jakaś dama...? - zapytał domyślnie. - Wiem, że się spodziewałeś, iż po powrocie do Anglii będziemy wiedli życie nader podniecające, jednak muszę cię rozczarować: nie, nie ma żadnej damy. Nie będzie też

hazardu ani picia, ani walk kogutów, ani szczucia psów na niedźwiedzia. Nie będzie także zadawania się z kobietami lekkich obyczajów. Krótko mówiąc, Rhodes, moje życie stanie się teraz wręcz nudne. A co do dzisiejszego wieczo­ ra, to zamierzam czytać. - Galen spojrzał na swego służą­ cego ironicznie i dodał: - Dobranoc. Rhodes poruszył się, lecz bardzo powoli. Skierował kroki ku drzwiom, ale wyglądał tak, jakby się spodziewał, że jego pan zaraz każe mu wracać i powie, iż żartował. - Ma pan zamiar siedzieć i czytać „Timesa"? - Jeżeli jest to dla ciebie takie zaskakujące, to mogę cię zawsze zwolnić z pracy. Rhodes wzdrygnął się, a potem pospieszył do wyjścia jak człowiek, którego ścigają demony. - Dobranoc, Wasza Wysokość! Miłej lektury! Galen wydał z siebie coś pomiędzy westchnieniem a śmiechem. Następnie spojrzał na ozdobny zegar stojący na kominku. Dobiegała północ. Podszedł do okna wychodzącego na duży trawnik i podjazd. Księżyc świecił jasno, na niebie nie było prawie chmur. Galen odetchnął głęboko i poczuł wilgoć w po­ wietrzu. Zanosiło się na deszcz. Widok za oknem różnił się bardzo od tego, który przed­ stawiał się jego oczom, gdy dziesięć lat temu wyglądał przez okno sypialni w rezydencji lorda Langleya w York­ shire. Dom lorda Langleya stał w pięknej kotlinie, która jednak nie chroniła przed potężnymi wichurami hulający­ mi w górzystej okolicy.

Tamtej nocy, dziesięć lat temu, wiał silny wiatr, a sa­ motne rosnące przed domem drzewo aż jęczało, chyląc się w jego podmuchach. W każdym razie myślał, że jęczy drzewo. W rzeczywi­ stości jednak możliwe było, że jęki wydobywały się z jego własnej piersi. Patrząc teraz przez okno nie widzącymi oczami, Galen przypomniał sobie po raz setny, a może tysięczny, wyda­ rzenia tamtej nocy. Spędził wieczór z lordem Langleyem, wprost nieopisa­ nym nudziarzem. Mimo to nie zauważył cichej jak myszka panienki siedzącej milcząco w kąciku. Wreszcie, znudzo­ ny i całkiem trzeźwy, znalazł się w sypialni. Zapadał już w sen, gdy obudziło go ciche stuknięcie otwierających się drzwi. A potem w mroku pojawił się płomyk pojedynczej świecy. W tym świetle było coś prawie nierzeczywistego, coś, co sprawiło, że książę usiadł na łóżku całkiem już rozbu­ dzony. Nie zwrócił nawet uwagi, że jego obnażony, pod­ noszący się i opadający pod wpływem gwałtownego od­ dechu tors owiało chłodne powietrze. Do pokoju weszła Verity. To ona właśnie trzymała w ręku świecę. Dziewczyna miała na sobie prostą białą ko­ szulę nocną, a jej długie brązowe rozpuszczone włosy spływały na ramiona i plecy bujną kaskadą. Zdziwienie Galena byłoby tylko odrobinę mniejsze, gdyby się okazało, że do jego sypialni wchodzi duch. Za­ czął się zastanawiać, czy dziewczyna jest lunatyczką, czy

spaceruje we śnie. Zamarł w bezruchu i czekał, pragnąc się przekonać, co ona zrobi. Słyszał, że lunatyka znajdu­ jącego się w takim stanie nie należy budzić. Nie chciał dziewczyny przestraszyć ani sprawić, by upuściła świecę na nocną koszulę. Koszula ta była bardzo cienka, tak cienka, że widział przez nią wyraźnie różowe koniuszki piersi, widział też niżej ciemniejszy trójkąt. Koszulę podtrzymywała na ra­ mionach jedynie wąska tasiemka wciągnięta wokół wy­ cięcia przy szyi. Jedno pociągnięcie wystarczyłoby, by ko­ szula opadła na podłogę. Dziewczyna podeszła prosto do jego łóżka i postawiła świecę na stoliku obok. Następnie skierowała wzrok wprost na Galena. Książę natychmiast zorientował się, że tak samo jak on jest najzupełniej przytomna, że wcale nie śpi. Zaskoczony, chciał coś powiedzieć, ale ona pochyliła się bez słowa w jego stronę i położyła mu na ustach szczu­ pły palec. A potem delikatnie przeciągnęła tym palcem po jego wargach, jakby badając ich kształt. Był to gest prosty i bezpretensjonalny, a jednak spra­ wił, że Galenowi krew zaczęła gwałtownie pulsować w żyłach. Obudził w nim takie pożądanie, jakiego nie wznieciły najśmielsze i najnamiętniejsze pieszczoty in­ nych kobiet. Poczuł lekki zapach nagiej skóry dziewczyny zmiesza­ ny z zapachem wosku z topiącej się świecy i zobaczył, jak cienki i delikatny materiał koszuli napina się na jej pier-

siach, które nagle nabrały wyglądu oszałamiająco zmysło­ wego. Gdy dziewczyna się cofnęła, Galen poczuł, że traci coś cennego. Trwało to jednak tylko krótką chwilę, bo ona za­ raz pociągnęła tasiemkę przy szyi i zgrabnym ruchem ob­ ciągnęła prostą koszulę nieco niżej. A potem jeszcze niżej. I wkrótce koszula leżała na po­ dłodze. Galen bez słowa i bez tchu wyciągnął ramiona i po­ mógł tej gibkiej piękności, która w całej krasie swojej uro­ dy ukazała się jego oczom, znaleźć się w łóżku. Żadne z nich nie wypowiedziało ani jednego słowa, gdy zaczęli oddawać się namiętnym pieszczotom. Słowa nie były potrzebne, bo wszystko odbywało się tak, jakby on przez całe życie czekał na to, by ona znalazła się w jego ramionach. Ofiarowywał rozkosz i otrzymywał ją w zamian. Nigdy przedtem ani potem Galen nie czuł się tak godny miłości, tak pożądany i tak upragniony. Żaden akt miłosny nigdy go tak nie podniecił i żaden nie był tak słodki. Gdy Verity rozwarła nogi, wchodził delikatnie, po­ wstrzymując się z lekka, dopóki nie natrafił na barierę jej dziewictwa. Zawahał się, straciwszy nagle pewność siebie i odwa­ gę, ale ona przyciągnęła go do siebie i objęła nogami. Dalsza zachęta nie była mu potrzebna. Poruszając się, jakby tworzyli jedno ciało, oddychając zgodnym rytmem, wkrótce osiągnęli szczyt.

Później, gdy Galen leżał spocony, uspokojony i w naj­ wyższym stopniu usatysfakcjonowany, czuł jej ciało pod swoim i słyszał jej lekki oddech. Ogarnięty niespodziewaną nawet dla samego siebie ogromną czułością wyszeptał miłosne zaklęcia i chciał ją do siebie przygarnąć. W tej samej chwili poczuł, że ona mu się wymyka. Otu­ liwszy się jego szlafrokiem, wybiegła z pokoju. Uczyniła to, nie zważając na jego gorące prośby, na bła­ gania, by powiedziała mu, o co chodzi. Po prostu od niego uciekła. Tak jakby był zarażony jakąś straszną chorobą. Przez dziesięć lat Galen zastanawiał się, co sprowadzi­ ło tę dziewczynę do jego sypialni, co pchnęło ją w jego ramiona. I przez dziesięć lat próbował przekonać samego siebie, że całe to zdarzenie nie miało żadnego znaczenia. Naka­ zywał sobie zapomnieć o tym, co się wydarzyło, i wma­ wiał sobie, że ten niezwykły akt miłosny nie miał żadnych poważnych konsekwencji - ani dla niego, ani dla niej. Tak było przez dziesięć lat, jednak teraz, w tym mo­ mencie, wiedział, że gdyby wszystko to zdarzyło się po­ nownie, gdyby wszystko to zdarzyło się dzisiaj, nie po­ zwoliłby Verity uciec bez jednego słowa wyjaśnienia. - Mamusiu? Verity usiadła. Jocelyn stała na progu drzwi łączących ich sypialnie.

- O co chodzi, kochanie? Co się stało? - zapytała Ve­ rity bardzo łagodnym tonem. Aż wstrzymała oddech, gdy dotknęła stopami zimnego parkietu i pospieszyła ku Jocelyn. Ukucnąwszy, objęła dziewczynkę ramionami. - Czy jesteś chora, córeczko? A może miałaś zły sen? - dopytywała się z troską. Po śmierci Daniela Jocelyn przez długie tygodnie prze­ śladowały senne koszmary. Od jakiegoś czasu było już le­ piej, ale Verity pomyślała teraz, że być może przebywanie wśród obcych ludzi sprawiło, że złe sny powróciły. Jeżeli tak, jest to kolejny powód, żeby wracać do domu. Jocelyn pokręciła przecząco głową. - Obudziłam się, kiedy się kładłaś, a później nie mo­ głam już zasnąć - wyjaśniła. Verity wzięła córkę za rękę i poprowadziła ją do swo­ jego wielkiego łoża z ciężkimi zasłonami i śliską atłasową pościelą. - Zmarzłaś? - Trochę. - Wejdź do łóżka i przytul się do mamy - powiedziała Verity, moszcząc się pod kosztowną kołdrą obok córki. O, tak. Prawda, że teraz lepiej? Jocelyn kiwnęła głową. - Kiedy wrócimy do domu, będziesz znowu dobrze spała - zapewniła ją Verity. - Opowiesz mi bajkę, mamusiu? - poprosiła dziew­ czynka.

- Dobrze, kochanie. A o czym? - O dziewczynce, która spotkała księcia. - To znaczy o Kopciuszku? - Nie, nie o Kopciuszku. O Kopciuszku już znam. O takiej dziewczynce jak ja, która spotkała ładnego, we­ sołego księcia i grała z nim w piłkę. Verity, niemal przerażona takim zainteresowaniem dziecka księciem Deighton, pomyślała, że jest to jeszcze jeden, kto wie czy nie najważniejszy powód, żeby wracać do domu. I to jak najszybciej. Tymczasem postanowiła odwrócić uwagę Jocelyn od tego tematu. - A może ci coś zaśpiewać? - zaproponowała ostrożnie. - No dobrze, to już zaśpiewaj mi tę piosenkę o statkach - zgodziła się Jocelyn, ziewając. Verity śpiewała spokojnie i monotonnie ulubioną pio­ senkę córki dopóty, dopóki oczy dziewczynki nie zamknę­ ły się i miarowy oddech nie sprawił, że nabrała pewności, iż mała zasnęła. We śnie Jocelyn wyglądała jak aniołek o ciemnych lo­ kach i długich rzęsach, rzucających cień na gładkie po­ liczki. Czy książę, śpiąc, także wygląda młodo? - zastanowiła się Verity. I zaraz pomyślała, że z całą pewnością tak. Po­ myślała także, że teraz, gdy Jocelyn śpi, podobieństwo po­ między nią a jej rodzonym ojcem jest nawet bardziej wi­ doczne. Ta myśl sprawiła, że jeszcze bardziej umocniła się w swoim postanowieniu. Tak, muszą stąd wyjechać, za-

nim ktokolwiek zauważy, że jej mała Jocelyn jest tak po­ dobna do księcia. Postanowiła zanieść dziewczynkę do jej własnego łóż­ ka. Bo inaczej Nancy, obudziwszy się, zobaczy, że małej nie ma i będzie przerażona. Verity wstała, wsunęła stopy w ranne pantofle, jeszcze raz spojrzała na swoje dziecko - żywe wspomnienie peł­ nej namiętności nocy z mężczyzną, którego prawie nie zna­ ła. Jak zwykle, na myśl o własnym pełnym zmysłowego pożądania egoizmie, poczuła wstyd i wyrzuty sumienia. Przyszło jej do głowy, że gdyby ją i jej dziecko spotkała jakaś tragedia, musiałaby za to winić samą siebie. A potem, tak jak za każdym razem, gdy przeklinała się za swój egoizm, pomyślała, że gdyby nie książę, nie by­ łaby matką, nie miałaby Jocelyn. Z powodu Jocelyn swojej malej, uroczej córeczki - nie potrafiła tak do końca żałować tego, co zrobiła dziesięć lat temu. Teraz podniosła dziewczynkę delikatnie, by zanieść ją do sąsiedniego pokoju. Nie było to łatwe, gdyż Jocelyn była już sporym dzieckiem, ale Verity dała sobie z tym radę. Ułożyła córkę w łóżku, nie budząc ani jej, ani Nancy. Cicho wróciła do swojej sypialni, zamknęła łączące oba pokoje drzwi, odwróciła się i... zderzyła z Galenem Bromneyem. Cofnęła się gwałtownie, ale on w tej samej chwili chwycił ją za ramiona. Jak dobrze pamiętała dotyk jego dłoni na swym ciele i własne ogromne pragnienie, by wziął ją w objęcia. Po-

myślała, że są to wspomnienia, których musi się pozbyć. Tak, musi, za wszelką cenę. Oddychając ciężko, wywinęła się z jego rąk i próbowa­ ła odzyskać równowagę ducha. - Proszę wyjść! - rozkazała cicho, pamiętając, że Nan­ cy i Jocelyn znajdują się za drzwiami, zaledwie o kilka kroków od nich, że, co prawda, obie śpią, ale mogą się w każdej chwili obudzić. - Nie jest to zbyt grzeczne powitanie - zauważył ksią­ żę - zwłaszcza jeżeli się weźmie pod uwagę, czym ty i ja dla siebie byliśmy. Verity cofnęła się. - Nic dla siebie nie znaczyliśmy. - No cóż, Verity, moim zdaniem stanowczo zbyt nisko się cenisz - odrzekł Galen cichym i uwodzicielskim głosem, wpatrując się w nią orzechowymi oczami. - Ja ze swej stro­ ny mogę cię zapewnić, że pamiętam każdą chwilę tamtej no­ cy, a zwłaszcza sposób, w jaki mnie opuściłaś. I to, że wy­ jechałaś, zanim zdążyłem zejść na śniadanie. Verity czuła ogromną pokusę, by mu powiedzieć, dla­ czego opuściła go w taki sposób. Mogłaby spróbować wy­ tłumaczyć mu, dlaczego postąpiła właśnie tak, jednak na cóż by się to zdało? - Proszę wyjść, Wasza Wysokość. Nikt nie może się dowiedzieć, że pan tu jest - powiedziała, uświadamiając sobie nagle, że ma na sobie jedynie cienką, prawie prze­ zroczystą nocną koszulę. - No tak, pragniesz mnie się stąd pozbyć, bo nie

chcesz, żeby ktokolwiek się dowiedział, że to ja jestem ojcem Jocelyn. Verity, pobladłszy, patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. - Przecież nie zaprzeczysz, że to prawda - kontynuo­ wał bezlitośnie Galen, podchodząc bliżej. - Wiek się zga­ dza, a poza tym ona jest do mnie podobna. Verity cofnęła się w drugi koniec pokoju. - Proszę wyjść, Wasza Wysokość - powiedziała sta­ nowczo. - Posłuchaj, Verity, mam prawo wiedzieć, czy dziecko jest moje. - Proszę, Wasza Wysokość, proszę teraz wyjść zmieniła ton na błagający - a ja wyjaśnię wszystko jutro rano. - Chcę wiedzieć już teraz. - Jest późno... - Rzeczywiście zrobiło się późno. Zwłaszcza na to, bym się dowiedział, czy jestem jej ojcem. Przysunął się do Verity. - To moje dziecko, prawda? - zapytał szeptem, wycią­ gając rękę i ujmując Verity za ramię. - Zresztą nie musisz nic mówić. Jestem i bez tego pewien, że tak jest. Przyciągnął ją do siebie i objął, a ona nadaremnie sta­ rała się przekonać samą siebie, że nie powinna do tego dopuścić. - Silniejszy, szlachetniejszy mężczyzna odesłałby cię tamtej nocy. Ja okazałem się słaby. - Zniżył znowu głos

do zmysłowego szeptu. - To ty sprawiasz, że jestem słaby. Sprawiasz to nawet w tej chwili. Pochylił głowę i pocałował ją. Wbrew jego słowom, pocałunek nie zdradzał żadnych oznak słabości. Podobnie jak kiedyś, dawno temu, Galen wziął jej usta w pełne namiętności posiadanie, żądając, że­ by się poddała - zarówno jego sile, jak i własnemu po­ żądaniu. Jakiż był kuszący! Jak niebezpiecznie, grzesznie kuszą­ cy... Jednak Verity znała już konsekwencje, jakie wynikają z poddania się takiej pokusie. Odepchnęła go od siebie. - Wasza Wysokość, proszę już iść. Wyjaśnię panu wszystko jutro rano. Było to kolejne kłamstwo. Verity wolałaby wejść do ja­ skini zgłodniałych lwów, niż spotkać się sam na sam z księciem Deighton. Przybrał poważny wyraz twarzy. - Widzę, że nie jestem dla ciebie tak pociągający jak kiedyś. - Byłam wtedy młoda i głupia. - Dobry Boże, pani, ja także byłem młody i głupi. Skłonił się sztywno i oficjalnie. - Dobrze. Będzie tak, jak sobie życzysz. Porozmawiamy jutro rano. Proponuję, że­ byśmy się spotkali w bibliotece. Powiedzmy o dziewiątej. Z pewnością nikt nam nie przeszkodzi. Goście mojej dro­ giej kuzynki raczej nie lubią czytać.

O dziewiątej. O tej godzinie ani jej, ani Jocelyn już tu­ taj nie będzie. Kierując się rozpaczliwym pragnieniem pozbycia się Galena, Verity skinęła głową, a potem szybko podeszła do drzwi i wyjrzała na korytarz. - Nie ma nikogo. Może pan iść. Poczuła, że zbliża się do niej, i odsunęła się, pozwala­ jąc mu przejść. A on, przechodząc, dotknął jej dłoni. Verity wstrzymała oddech. Postanowiła, że nie spojrzy więcej w jego zniewalające oczy. I zabroni mu po raz drugi się pocałować. Wszystkie te postanowienia zdały się na nic, bo nim je do końca sprecyzowała, Galen zniknął w mroku holu. Galen ubrał się w bladym świetle poranka bez pomocy lokaja. Nie chcąc nikogo sobą absorbować i nie odczuwa­ jąc głodu, poszedł prosto do biblioteki, gdzie chciał zacze­ kać na Verity. W ten niedzielny poranek w bibliotece pa­ nowała taka cisza jak w jego włoskiej willi. Postanowił poczytać, jak to miał w zwyczaju w nie­ dzielne poranki. Gdyż on, książę Deighton, tak, słynny książę Deighton, był - o czym mało kto wiedział prawdziwym koneserem literatury. Zwłaszcza poezji ojczystej. Znał dobrze angielskich poetów od Chaucera, poprzez przedstawicieli epoki elżbietańskiej i Wieku Rozumu aż po współczesnych - Shelleya, Byrona i Keat­ sa. Nade wszystko jednak cenił geniusz Szekspira. By­ wał często w teatrze, znał wszystkie jego dramaty, teraz

jednak, rozejrzawszy się uważnie po półkach, sięgnął po tom jego sonetów. Gdy go otworzył, jego wzrok padł na­ tychmiast na smutny początek wiersza oznaczonego nu­ merem 29: W niełasce u Fortuny, wzgardzony przez ludzi, Gdy w samotności płaczą, że świat mnie odpycha, Gdy jęk niebiosa głuche nadaremno budzi, Gdy wstrętem mnie przejmuje dola moja licha I gdy zazdroszczę bliźnim; temu - że aż tylu Ma przyjaciół, owemu - że sławny i wzięty, Innym - ich głębi myśli czy gładkości stylu, Przyćmiewających moje najtęższe talenty; Gdy tak gardzę wręcz sobą, trosk dźwigając brzemię... * Nie dokończył czytania, gdyż w jego trakcie zauważył na kartce wilgotną plamę oraz ślady działalności jakiegoś robactwa. I jedno, i drugie świadczyło o tym, że książki z biblioteki Eloise służyły raczej ozdobie niż rozkoszom lektury czy to gospodarzy, czy ich gości. Zamknął książkę, odstawił ją na półkę i zaczął przecha­ dzać się po pokoju, spoglądając od czasu do czasu na zło­ cony zegar stojący na kominku. Był on ozdobiony tak skomplikowanymi ornamentami, że Galenowi z początku trudno przychodziło rozeznać, która jest godzina. Co powiem Verity? - zastanawiał się. Muszę okazać stanowczość, bo przecież postanowiłem usłyszeć prawdę. *„Od Chancera do Larkina" - wybór, przekład, opracowanie Stanisław Barańczak, Wyd. „Znak", Kraków, 1993r.)

Równocześnie nie mogę działać zbyt obcesowo, bo chcę dowiedzieć się jak najwięcej o córce. Pragnę ją też widy­ wać. Jeżeli przestraszę Verity, stracę wszelkie szanse, u­ znał, wiedząc, że w gniewie potrafi być człowiekiem prze­ rażającym. Obmyślił już, jak zacząć, jakim zwrócić się do Verity tonem, i... tylko tyle, gdyż wybiła już dziewiąta. Wybiła i minęła. Dał Verity piętnaście minut. Kwadrans, podczas które­ go usiłował nie dopuścić do siebie myśli, że po raz drugi uciekła i że on wyszedł na głupca, ponieważ jej zaufał. Dał sobie piętnaście minut na oczekiwanie. Na niepo­ kój i nadzieję, i ponowny niepokój. Na takie opanowanie emocji, dzięki któremu nie odezwie się do niej ostro i nie sprawi, że ona umknie. Po tych długich piętnastu minutach wyszedł do holu i przywołał skinieniem dłoni pierwszego lokaja w liberii, na jakiego się natknął. - Chciałbym, żebyś zaniósł wiadomość pani Davis-Jo­ nes - powiedział. - Pani Davis-Jones? - powtórzył głupkowato młody służący. - Tak. Pani Davis-Jones. - Ale, Wasza Wysokość - zaczął się jąkać lokaj, spu­ szczając wzrok, jakby chciał policzyć wszystkie guziki u swego fioletowego kubraka. - Pani Davis-Jones wyje­ chała. Opuściła rezydencję. . - Opuściła rezydencję? - powtórzył Galen.

- Tak, Wasza Wysokość. Wyjechała dziś rano, o szó­ stej. Wyjechały wszystkie trzy: pani, jej mała córeczka i ta jędzowata służąca. - Dziękuję - powiedział Galen spokojnym głosem, po czym wrócił do biblioteki i zamknął za sobą drzwi. Podszedł do okna i popatrzył pustym wzrokiem na piękny ogród Eloise i na kępę krzewów. Do diabła, Verity uczyniła to po raz drugi. Uciekła jak złodziejka, bez wyjaśnienia, nie licząc się z nim w naj­ mniejszym stopniu. Dziesięć lat temu nie pojechał za nią. Tym razem jed­ nak sytuacja jest inna. Tym razem ma bardzo doniosły powód, żeby za nią po­ jechać. A powód ten nosi imię Jocelyn.

ROZDZIAŁ CZWARTY Wynajęty powóz zatrzymał się przed domem Verity. Podróż była dość męcząca, lecz upłynęła im raczej szybko. Wyruszywszy o szóstej rano, dojechały wygod­ nym powozem Eloise do gospody. Tu zjadły pożywne an­ gielskie śniadanie, złożone z owsianki na mleku i jajek us­ mażonych na bekonie oraz grzanek z pysznym dżemem i herbaty, po czym bez zbyt długiego oczekiwania prze­ siadły się do dyliżansu, który dowiózł je do wioski Jefford położonej w hrabstwie Warwickshire, liczącej pięćset dusz. W Jefford wynajęły służącego z gospody, który za­ wiózł je powozem do ich własnego domu, położonego nie­ daleko za wsią, przy bocznej drodze. - Jesteśmy na miejscu, całe i zdrowe, choć bolą mnie okropnie plecy - oznajmiła Nancy. - Przysięgłabym, że te dyliżansy są coraz mniejsze. - Albo ty się robisz coraz większa - zauważyła ze śmiechem Jocelyn. Służąca spojrzała na nią ostro, jednak nagłe szarpnięcie powozu odwróciło jej uwagę. Nancy popatrzyła na służą­ cego z gospody, zgarbionego chłopaka o długich rękach i nogach, przypominającego zaspanego pająka.

- Uważaj, nicponiu! - zawołała, co spowodowało, że Jocelyn zaczęła chichotać, a Verity spojrzała na służącą karcąco. Nieraz rozmawiały o tym, że Nancy powinna uży­ wać bardziej eleganckiego języka, jednak rezultaty były raczej mierne. Tym razem nie wyraziła się jeszcze naj­ gorzej. Wzruszając ramionami, Nancy zgarnęła spódnice, przygotowując się do wysiadania, tymczasem Verity ob­ rzuciła pełnym miłości spojrzeniem swój przytulny dom o ścianach z pruskiego muru. Daniel był zamożnym ku­ pcem, handlującym wełną, zatrudniał też miejscowych chałupników do przędzenia wełny, z której wyrabiano doskonałe materiały. Kupił ten dom dla niej jeszcze przed ślubem. Był bardziej towarzyski niż ona w tamtym okresie swe­ go życia, jednak zaakceptował jej pragnienie mieszkania poza wioską, z dala od wścibskich, choć życzliwych są­ siadów. Pokochała ten dom niewidoczny z drogi i otoczony ka­ miennym murem, a także szpalerem wysokich dębów i kasztanów - właśnie za to, że pozwalał jej żyć w odo­ sobnieniu. Za domem, na terenie ich posiadłości, znajdo­ wał się mały zagajnik, przez który przepływał niewielki strumień. Teraz liście kasztanów przybierały barwę złota, a buki robiły się czerwone. Jocelyn będzie mogła niedługo zbie­ rać jagody dzikiego bzu, a także grzyby. No i kasztany,

z których jeszcze w zeszłym roku robiła śmieszne ludziki. Teraz jest już być może trochę na to za duża, pomyślała z czułością Verity. Dziewięcioletnia dziewczynka to prze­ cież młoda dama. Będą więc obie z tą młodą damą space­ rowały sobie po łąkach, połach i po zagajniku, myślała da­ lej, a do jej uszu dobiegł śpiew zięb ukrytych w gałęziach drzew i krakanie gawrona. Z ich posiadłością sąsiadował duży majątek sir Myrona Thorpe'a, mężczyzny po trzydziestce, który interesował się głównie polowaniami i łowieniem ryb. Verity znała go właściwie tylko z widzenia i nie chciała poznać bliżej, bo nie zależało jej zbytnio na bywaniu w towarzystwie, a zre­ sztą otoczenie sir Myrona składało się przede wszystkim z mężczyzn. Jocelyn, tak samo jak jej mama, bardzo kochała dom. Wkrótce po śmierci Daniela Verity wspomniała, że mo­ głyby przeprowadzić się do miasta, ale Jocelyn w odpo­ wiedzi wybuchnęła płaczem. Prawdę mówiąc, Verity przy­ jęła tę reakcję z ulgą, gdyż i ona nie chciała opuszczać bezpiecznego wiejskiego schronienia. - Bywanie w gościnie jest przyjemne - powiedziała teraz z westchnieniem, pomagając Jocelyn wysiąść z po­ wozu - ale nie ma to jak w domu. - Jestem głodna - oznajmiła jej córka, gdy tylko po­ stawiła stopę na ziemi. - Przygotuję ci coś, kiedy Nancy będzie się zajmowała bagażami - odrzekła Verity, biorąc Jocelyn za rękę i pro­ wadząc do drzwi.

Z zewnątrz wszystko wyglądało tak jak w chwili ich wyjazdu. Jednak kiedy Verity położyła dłoń na klamce ciężkich, rzeźbionych drzwi, przekonała się natychmiast, że są otwarte. Próbując zachować spokój, puściła rękę Jocelyn i cof­ nęła się ostrożnie. - Proszę cię, Jocelyn, idź zapytaj Nancy, czy nie po­ trzebna jej pomoc - powiedziała, uśmiechając się blado do córki. - Ale... - Jocelyn, proszę! Dziewczynka zmarszczyła brwi, ale zrobiła to, o co prosiła ją matka. Gdy się odwróciła i zeszła po schodkach, Verity powoli pchnęła drzwi i ostrożnie zajrzała do holu. - O, moja droga Verity, więc jesteś! - zawołał Clive Blackstone, ukazując się w drzwiach salonu. Jego wargi rozciągnęły się przy tym w uśmiechu, odsłaniając krzywe przednie zęby. Verity byłaby bardziej zadowolona, gdyby ujrzała wła­ mywacza czy nawet księcia Deighton. Widok uniżonego, płaszczącego się szwagra nie ucieszył jej natomiast w naj­ mniejszym stopniu. - A właśnie, jesteś - zawtórowała swojemu mężowi siostra Daniela, Fanny, również wychodząc z salonu. Chude ciało spowijała ciemnoszara peleryna. To, oraz blada twarz i wielkie krowie oczy sprawiały, że Fanny

przypominała widmo wynurzające się z cienia. Jej wygląd kontrastował zdecydowanie z wyglądem jaskrawo odzia­ nego Clive'a. Jasny blondyn w średnim wieku miał na so­ bie surdut w kolorze musztardy, kamizelkę o barwie bur­ gunda, upstrzoną złotym wzorkiem oraz brązowe spodnie w paski. U jego stóp stał wypchany sakwojaż. - Przyjechaliśmy z wizytą i byliśmy zaskoczeni, prze­ konawszy się, że nie ma was w domu - odezwał się, cze­ kając, aż Verity podejdzie bliżej. Tak jakby znajdował się we własnym, a nie w jej domu. Pomimo zdenerwowania, Verity przywołała na twarz uśmiech. - Przepraszam, ale wybrałyśmy się w odwiedziny do mojej przyjaciółki - wyjaśniła, nie okazując zaskoczenia. Zmuszała się do spokoju, rozmawiając z Blackstone'ami, czyniła tak zwłaszcza po śmierci Daniela. Nie chciała dać im żadnego powodu do kłótni. - Jak dostaliście się do środka? - Ach, nie wiedziałaś o tym, że mamy klucz? Drogi Daniel był tak dobry, że dał go przed swoją śmiercią Fan­ ny. Nie mieliśmy nigdy okazji, żeby się nim posłużyć, jed­ nak, na szczęście, wzięliśmy go z sobą. Verity uśmiechała się nadal. - Mam nadzieję, że nie czekaliście długo - powiedzia­ ła, patrząc na pelerynę, którą miała na sobie Fanny. - Nie, nie. Przyszliśmy pieszo z gospody dosłownie przed chwilą. Gdybyśmy znali sytuację, zaczekalibyśmy w gospodzie.

No tak, i przyjechaliby powozem, za który ja bym za­ płaciła, pomyślała Verity. Clive i Fanny wcale nie musieli iść pieszo. Clive mógł sobie pozwolić na wynajęcie powozu tak samo jak ona, choć, jak twierdził, zainwestował mnóstwo pieniędzy w przędzalnie. Był po prostu zbyt wielkim skąpcem, by oszczędzić żonie trudów marszu. - Gdybyście napisali, dając mi znać o swoich zamia­ rach.. . - zaczęła Verity. I nie skończyła, bo od drzwi rozległ się głos Jocelyn: - Nancy nie potrzebuje pomocy. Zadowolona z tego, że córka jej przerwała, gdyż ina­ czej powiedziałaby coś, czego by potem żałowała, Verity odwróciła się, by spojrzeć na małą. Jocelyn stała w drzwiach, zaskoczona. Verity spojrzała na nią znacząco i uśmiechnęła się jeszcze szerzej, dając jej tym znak, że ma być grzeczna dla gości. Dla każdych gości, bez wzglę­ du na to, jak bardzo byliby niepożądani. - Przywitaj się z wujkiem i ciocią. - Dzień dobry, wujku - powiedziała dziewczynka bez entuzjazmu. - Dzień dobry, ciociu. - Proszę cię, idź do swojego pokoju i zdejmij płasz­ czyk i kapelusz. A potem, gdy przyjdzie Nancy, możesz jej pomóc rozpakować swoje rzeczy. Jocelyn kiwnęła głową. Cała jej radość z powrotu do domu zgasła, zupełnie tak samo jak radość jej matki. - To wielkie szczęście, że wróciłyście właśnie teraz powiedział Clive, gdy Jocelyn powoli poszła na górę scho-

dami znajdującymi się na prawo od frontowych drzwi. Właśnie mówiłem, że musimy udać się do Jefford do go­ spody i tam zanocować, prawda, Fanny? Jego żona kiwnęła głową. Uwagę zebranych zwróciło głośne i w sposób oczywi­ sty pogardliwe pociągnięcie nosem, dobiegające od fron­ towych drzwi. Na progu stała Nancy, trzymając pod każdą pachą po jednym małym kuferku, a w prawej ręce pudło na kape­ lusze. Stała tam i mierzyła Clive'a i jego żonę ponurym, wrogim spojrzeniem. Verity pospieszyła w jej kierunku. Była teraz odwróco­ na plecami do niespodziewanych gości, więc żadne z nich nie mogło widzieć wyrazu jej twarzy. - Patrz, kto przyjechał! - powiedziała z naciskiem do Nancy. - Widzę - odrzekła służąca. - Oni. - Nancy, bardzo cię proszę! - wyszeptała Verity bła­ galnym tonem. Spojrzawszy z rezygnacją na swą panią, Nancy zrobiła minę, która miała uchodzić za uśmiech, choć bardziej przypominała grymas. - Dzień dobry państwu - burknęła. Zanim Blackstone'owie zdążyli odpowiedzieć, ruszyła w górę po schodach, perorując: - No cóż, dosyć gadania. Czeka na mnie praca. Muszę się do niej zabrać, a nie stać tutaj jak chińska cesarzowa i gadać albo zajmować się kimś, kto przyjechał w gości.

- Mam nadzieję, że mi wybaczycie, jeżeli pójdę teraz na górę i zdejmę podróżne ubranie - powiedziała pospie­ sznie Verity, po czym, nie czekając na odpowiedź szwagrostwa, pospieszyła za Nancy. - Te sępy zawsze przyjeżdżają wtedy, kiedy im jest wygodnie - burknęła ze złością Nancy, wszedłszy na podest na półpiętrze. - Im się wydaje, że to jest hotel, że można tu przyjeżdżać, kiedy się chce. On niby zajmuje się interesami. Głowę dam, że jak tak będzie marnował czas, to szybko zbankrutuje! Verity pozwoliła służącej sarkać dopóty, dopóki nie znalazły się w sypialni. Zamknęła drzwi, a Nancy posta­ wiła na podłodze bagaże. - Proszę cię jeszcze raz, spróbuj odnosić się do pań­ stwa Blackstone'ów z szacunkiem. - Ale, proszę pani, ja naprawdę próbuję. Tylko nie bar­ dzo mi to wychodzi - wyznała służąca, stając twarzą w twarz ze swoją panią. Verity zaczęła rozwiązywać wstążki skromnego czar­ nego kapelusza. - Postaraj się o to jeszcze usilniej, bardzo cię proszę. To są w końcu moi krewni, a poza tym chciałabym, żebyś uszanowała moje życzenia. Nancy westchnęła ciężko. - Dla pani zrobię, co będę mogła. Nie mogę jednak obiecać, że zrobię więcej. Oni przyprawiają mnie o dresz­ cze i gęsią skórkę na całym ciele. - Wiesz, że ja ich też nie lubię, jednak musimy być dla

nich miłe. Ze względu na Daniela. I Jocelyn - podkreśliła Verity, zdejmując płaszcz. - Oni są jedynymi krewnymi, jakich mamy. - No tak, grunt to rodzinka. - Nancy westchnęła, tak jakby mówiły już o tym wiele razy, co było zresztą prawdą. - Tak, rodzina jest ważna. Jocelyn słyszy, jak się do nich odnosisz, a ty masz na nią wielki wpływ. Gdyby coś się stało ze mną, oni zostaliby jej opiekunami, więc mu­ simy uważać, żeby Jocelyn ich nie denerwowała. - Wiem o tym - przyznała Nancy ze skruchą. - Posta­ ram się, naprawdę się postaram. Verity uśmiechnęła się. - Wiem. A teraz, proszę, idź i zobacz, co robi Jocelyn. Jeżeli nie chce, nie musi schodzić na dół od razu. - Oczywiście, że nie chce, ale ja ją przekonam, żeby zeszła. - Dziękuję ci, Nancy. - Jak długo zabawią tym razem? - Widziałam tylko niewielki sakwojaż, więc być może będzie to krótka wizyta. - Mam nadzieję, że pani ma rację! - oznajmiła Nancy, kiwając głową i idąc ku drzwiom. - Inaczej pęknę, pró­ bując zachować swoje myśli dla siebie. Kiedy służąca wyszła, Verity pokręciła głową, starając się pozbyć napięcia, o jakie zawsze przyprawiał ją kontakt z Clive'em. Wyglądało na to, że wywinęła się z jednej denerwują-

cej sytuacji po to tylko, żeby znaleźć się w drugiej. Przy­ najmniej wiedziała, jak w tym przypadku postępować. Mimo to pomyślała, że chętnie schowałaby się na górze i poczekała, aż Clive i Fanny, obrażeni, wyniosą się z jej domu. Jednak byłoby to zbyt niegrzeczne postępowanie. Została więc na górze tylko przez kilka minut, tyle, ile by­ ło potrzeba na poprawienie fryzury. - Och, uspokój się wreszcie i przestań jęczeć! - roz­ kazał Clive żonie ochrypłym szeptem. Przesunął palcem po marmurowym obramowaniu ko­ minka, a potem po ciężkim srebrnym lichtarzu. - Jesteśmy tutaj i nie wyjedziemy, dopóki ja nie po­ wiem, że wyjeżdżamy. - Ależ, kochanie... - zaczęła Fanny, kręcąc się przy drzwiach. Clive wykrzywił się gniewnie. - Czy jesteś aż taką idiotką, że nie możesz zapamiętać, co mówię? Jestem pewien, że za tą jej wizytą u przy­ jaciółki kryje się coś więcej niż tylko chęć zmiany oto­ czenia. - Co mogłoby się...? - Coś więcej - podkreślił Clive ponuro. - Chcę wie­ dzieć, co to takiego. - Jak ja mam się tego dowiedzieć? - Nie wiem. To już twoja sprawa. - Co mam zrobić, jeżeli nie będzie chciała mi powie­ dzieć? - spytała Fanny.

- Powtarzam ci, nie wiem. - Ależ, Clive... - Postępuj tak, żeby z niej jak najwięcej wyciągnąć. Jesteś przecież kobietą. Powinnaś znać te różne chytre babskie sztuczki. Fanny nie mogła opanować płaczu, jednak wiedziała, że mąż nie cierpi, kiedy płacze. Odwróciła się więc i ukradkiem otarła łzy. Czyniąc to, ponownie pożałowała, że ojciec Verity poznał jej brata Daniela. I że później, gdy, roztrwoniwszy majątek, zmarł bez grosza, jej dobry brat zaopiekował się Verity. Gdy­ by do tego nie doszło, nie wydałby wszystkich pieniędzy na ten śliczny dom, który był o wiele piękniejszy niż dom, w którym ona sama, Fanny, mieszkała z Clive'em. Jej wzrok zaczął błądzić po ścianach w kolorze delikat­ nej zieleni, a potem skierował się na brokatowe obicie ka­ napy, na zasłony i portret Daniela wiszący nad komin­ kiem, a także na srebrne lichtarze, których Clive zazdro­ ścił Verity, jakby były zrobione ze szczerego złota, i w końcu na puszysty, piękny dywan, który miała pod nogami. Fanny nigdy nie przypuszczała, że jej spokojny brat ożeni się z Verity Escombe ani że na świecie pojawi się dziecko, które odbierze jej spadek. Wiedziała, że Clive także się tego wszystkiego nie spo­ dziewał. - Co ty tam robisz, taka zgarbiona? - zapytał gderli­ wie Clive. - Wyprostuj się, no już!

Posłusznie zrobiła, co kazał. - Ona już idzie. Uśmiechnij się, na miłość boską! Po­ staraj się wybadać, po co tak naprawdę pojechała do lady Bodenham. - Dobrze, Clive. Na nieszczęście dla Fanny Verity pojechała do lady Bo­ denham jedynie z przyjacielską wizytą, a nie z żadnego innego powodu. Jeżeli zaś chodzi o inne rzeczy, takie jak na przykład niespodziewane przybycie księcia Deighton, to Jocelyn nie pisnęła o nim słówka, a Verity miała za so­ bą dziesięcioletni trening w zachowywaniu sekretów. Dwa tygodnie później, siedząc w skórzanym fotelu z wysokim oparciem, wśród książek, których nigdy nie czytał, i obrazów, na które nigdy nie zwracał uwagi, otoczony przez ulubione psy, które zajęły miejsce u je­ go stóp, sir Myron Thorpe kiwał się nad kieliszkiem brandy. Miał za sobą długi, nudny dzień, jeden z tych, podczas których nic się nie działo - nikt go nie odwie­ dził, nie przyszły żadne listy ani zaproszenia na polo­ wanie. Szczególnie dotkliwie odczuł samotność. Po­ myślał, że on, stary kawaler, dużo by dał za to, by po­ jawił się ktoś, kto dotrzyma mu towarzystwa podczas sezonu myśliwskiego. Ziewając szeroko, sięgnął po kolejny kawałek ananasa leżący na talerzu i przypadkiem spojrzał przez okno gabi­ netu. Wyprostował się nagle, czujny jak ogar, do którego

nozdrzy dotarł zapach zająca. Psy, obudzone jego nagłym ruchem, podniosły głowy i zaczęły węszyć. - Charles, moja luneta! - zawołał do starego służące­ go, który bez zbytniego zapału oddawał się czyszczeniu paleniska w kominku. Charles wstał tak szybko, jak mu na to pozwoliły strzy­ kające kolana, i podreptał w stronę biurka. Myron nakazał swoim czujnym teraz psom, żeby siedziały, włożył do ust kawałek ananasa i podszedł do okna. Nie zdążywszy jeszcze przełknąć, zwrócił się ponownie do Charlesa. - Może to jednak nie on. Zapraszałem go przecież da­ remnie co roku, od czasu gdy skończyliśmy Harrow. Wła­ ściwie już przestałem mieć nadzieję, że mnie kiedykol­ wiek odwiedzi. Służący znalazł lunetę i przyniósł ją sir Myronowi, któ­ ry przyłożył ją do oka i w następnej chwili omal jej nie upuścił. - Dobry Boże, to jest książę Deighton, przysięgam na wszystko, co mi drogie. A co za koń! Skąd on takie bie­ rze? Dałbym za niego sześć swoich. - Czy ten dżentelmen zostanie na herbacie? - zapytał Charles, przyzwyczajony do sposobu, nad wyraz głośnego i entuzjastycznego, w jaki komunikował się ze światem je­ go pan. - Na herbatę? Galen Bromney na herbatę? Zwariowa­ łeś? Nie. Galen Bromney przyjął w końcu moje zaprosze­ nie na polowanie. Po cóż innego miałby tu się pojawić?

- Ach, tak. Najlepiej będzie, jeżeli poinformuję panią Minnigan - powiedział służący. - Oczywiście! Powinieneś poinformować gospodynię, i to natychmiast! Niech przygotuje dla niego najlepsze po­ koje, a także zawiadomi kucharkę, że mamy gościa. - Tak jest, sir - wyrecytował Charles, kłaniając się, po czym opuścił pokój. Myron odrzucił lunetę na najbliższe krzesło, chwycił tweedową kurtkę i wybiegł na dwór, na schody przed fron­ towym wejściem, a za nim podążyły psy, spodziewające się bez wątpienia, że wkrótce pogonią znowu za królikami lub sarnami. - A niech mnie, nie widziałem Deightona od ilu to?... od szesnastu lat - rzekł do siebie podniecony. - Słysza­ łem, że po skończeniu szkoły stał się niezłym uwodzicie­ lem. No tak, tak przynajmniej twierdził Justbury Mniejszy. Ale przecież Deightonowi nie przynosi to ujmy. Boże, jak on siedzi na koniu! Jak się trzyma w siodle! Przypusz­ czam, że jego służący podąża za nim z bagażami. Witam! Witam! Galen musiałby zauważyć Myrona, nawet gdyby nie miał na to najmniejszej ochoty. Zawsze tak było, od dnia gdy spotkali się w szkole. Głos Myrona był bowiem, dzię­ ki jakiemuś psikusowi natury, donośny, nawet wtedy, kie­ dy Myron mówił szeptem, co oznaczało, że szkolne łobu­ ziaki nie mogły go Włączać do swoich eskapad. Poza tym Myron absolutnie nie potrafił oszukiwać. Galen był prze­ konany, że jego ufna i prawdomówna natura wykluczała

wszelką nieszczerości. To, niestety, także sprawiało, że szkolni koledzy często traktowali go jak wiejskiego głup­ ka. Działo się tak jednak jedynie do chwili, gdy Galen się z nim zaprzyjaźnił, za co Myron okazywał mu wprost że­ nującą wdzięczność. Z początku ta jego wdzięczność Ga­ lenowi przeszkadzała. Potem okazało się, że dobrze jest mieć kolegę, który żywi bezgraniczny podziw. Po ukończeniu szkoły Galen prawie natychmiast zapo­ mniał o Myronie. I nie pamiętał o nim aż do chwili, gdy się dowiedział od niczego nie podejrzewającej Eloise, gdzie mieszka Verity, i nie przypomniał sobie, że dom dawnego kolegi także znajduje się w Jefford. Przypomniał sobie również, że Myron co roku zapraszał go na polowa­ nia, choć on, jak dotąd, nigdy jego zaproszenia nie przyjął. Galen miał ogromną ochotę ruszyć co koń wyskoczy do Jefford na drugi dzień po wyjeździe Verity z Potterton Abbey, powstrzymał się jednak. Nauczył się bowiem pa­ nować nad odruchami, i z reguły to mu się udawało. Wy­ jątek stanowił pocałunek, który wymienił z Verity w sy­ pialni w rezydencji Eloise. Gdy ich usta się spotkały, wezbrały w nim natychmiast namiętność i pożądanie. Galen poczuł się tak, jakby ktoś go nagle obudził z długiego snu albo jakby od chwili, kie­ dy po raz ostatni trwali w namiętnym uścisku, upłynęło zaledwie parę minut. Jedynie wysiłkiem woli powstrzymał się od kolejnych pocałunków i wyszedł z sypialni. Okazało się bowiem, że jedno dotknięcie Verity wystarczyło, by wzbudzić w nim

takie pragnienie, że wszystko to, czego doznał w ciągu ostatnich dziesięciu lat, wydawało się nie warte funta kłaków. Patrząc na Myrona, który uśmiechał się do niego, kle­ piąc po łbach psy myśliwskie, Galen uświadomił sobie, że kiedyś, przed laty, nie czułby żadnych wyrzutów sumie­ nia, wykorzystując przyjaciela. Jednak tak było kiedyś, a teraz jest inaczej, powiedział sobie, zsiadając z konia i podchodząc do Myrona, żeby się z nim przywitać. Myron wydał mu się nieco grubszy niż przed laty, ale poza tym zupełnie taki sam jak w dawnych czasach. Był wciąż wysoki i krzepki, miał ciemne włosy nie naznaczone siwizną i rumianą twarz. - Witam w skromnych progach mojego domku myśli­ wskiego! - zawołał Myron uszczęśliwiony. Galen popatrzył na okazały dwór zbudowany z kamienia. - Dziękuję za zaproszenie, Myronie, choć nie każ­ dy nazwałby tak wspaniałą rezydencję domkiem myśli­ wskim. Myron zarumienił się jak dziewczyna, której na balu ktoś powiedział pierwszy w jej życiu komplement. - To nic takiego, naprawdę - odrzekł, siląc się na skro­ mność, co niezbyt mu się udało, gdyż widać było, jak bar­ dzo jest dumny ze swojej posiadłości. - To po prostu miej­ sce, w którym mogę trzymać trofea i broń. - Jeżeli w tych okolicach są takie wspaniałe tereny łowieckie, to powinienem przyjechać tu o wiele wcześ­ niej.

Myron wybuchnął radosnym śmiechem i klepnął Gale­ na po ramieniu tak mocno, że ten się aż skrzywił. - Robię, co mogę, żeby trzymać tutejszą zwierzynę pod kontrolą. Ale, ale, jesteś z pewnością spragniony. Na­ pijesz się? - Z przyjemnością - odrzekł Galen, idąc za gospoda­ rzem. Weszli do holu, który ozdobiony był zadziwiającą ilo­ ścią broni. Psy przydreptały za nimi, a potem odeszły w głąb korytarza. - Mam nadzieję, że nie spodziewasz się oblężenia? zapytał Galen, przyglądając się różnym kopiom, kuszom, strzałom, łukom, mieczom i dzidom. - Dotychczas nie, ale teraz się spodziewam! - zaśmiał się Myron, patrząc na Galena z uznaniem. - Do diabła, Deighton, z wiekiem stałeś się przystojniejszy. Będziemy musieli odpierać tutaj szturm kobiet, kiedy dowiedzą się o twoim przybyciu! Galen westchnął ciężko i nic nie odpowiedział. Weszli do gabinetu wyłożonego dębową boazerią. Wisiały tu por­ trety psów myśliwskich i koni. Książę uświadomił sobie, że psy skierowały się właśnie tutaj - leżały wokół starego skórzanego fotela. Ich obecność oraz to, że najwyraźniej każdy miał tu swoje miejsce, stanowiły wyjaśnienie dla faktu, że w pokoju panował wyraźnie psi zapach. - No cóż, już taki mój los. Jestem oblegany, gdy tym­ czasem potrzebuję tylko trochę rozrywki - powiedział Galen.

Myron z szerokim uśmiechem nalał mu duży kieliszek brandy. - Właśnie: rozrywka! To jest to, czego pragną także i one, co, przyjacielu? Galen nie mógł zaprzeczyć. - Jednakże, Myronie, zmęczyły mnie już takie puste związki. Postanowiłem się ożenić. Jeżeli znasz jakieś ład­ ne, bogate, utytułowane damy na wydaniu, które miesz­ kają w tej okolicy, to mi o nich powiedz. Będę szczęśliwy, mogąc je poznać. Myron podszedł do Galena, za każdym krokiem roz­ chlapując na dywan nieco brandy. Biorąc od niego kieli­ szek, Galen zauważył, że na dywanie jest więcej śladów tego rodzaju beztroski. - Postanowiłeś się ożenić? Ty? - zdziwił się gospo­ darz. Galen usadowił się na kanapie i popatrzył na szkolnego kolegę z rozbawieniem. - Nie mam chyba odpychającej powierzchowności? Myron roześmiał się na całe gardło. - Książę Deighton i odpychająca powierzchowność? A niech mnie! Dobre sobie! - Kilka życzliwych osób zwróciło mi uwagę, że nie je­ stem już taki młody i że najwyższy czas, bym się ożenił. Dlatego, jeżeli masz jakieś propozycje, zamieniam się w słuch. Myron odchrząknął, na jego miłej twarzy pojawił się wyraz powagi.

- No cóż, niech się zastanowię... Jest lady Alice de Monfrey, ale ona jest za stara. Jest też córka księżnej Tewkesbury, lecz ona wygląda jak charcica. - Podrapał się w podbródek. - Jest Verity Davis-Jones... chociaż nie, ona nie... - Co jej masz do zarzucenia? - zapytał lekkim tonem Galen. - To wdowa. - Bogata wdowa mogłaby się nadać. Ale może jest wiekowa? Myron prychnął. - Nie, wcale nie, ale nie jest bogata. Nie ma też odpo­ wiedniej pozycji. Jej córka odziedziczy sporą sumę po doj­ ściu do pełnoletności, lecz ona sama ma niewiele. A co do tej dziewczynki, to dzieciak z piekła rodem! - Ależ, Myronie, od kiedy to słuchasz plotek? - Nie słucham ich! Ona raz przepędziła przez wieś sta­ do krów. Galen omal się nie uśmiechnął od ucha do ucha. - Trudno w to uwierzyć. - Mówiła, że bramka na pastwisku była otwarta, ale śmiała się przy tym tak głośno, iż uwierzyła jej tylko mat­ ka i ta ich jędzowata służąca. Słyszałem też, że innym ra­ zem, gdy jej matka odwiedzała we wsi pewną chorą ko­ bietę, ta mała diablica - zamiast czekać grzecznie przed domem - poszła do kurnika i wypuściła na drogę wszy­ stkie kury. Powiedziała potem, że zrobiła to z litości, bo ptactwu było w zamknięciu nudno i smutno. Nie muszę ci

mówić, że właściciel, biedny człeczyna, ścigał potem drób po całej wsi. A o tych gęsiach, które ta nieznośna dziew­ czynka gania za każdym razem, gdy przechodzi przez wieś, już nawet nie wspomnę. Tak, tak, to naprawdę dziec­ ko z piekła rodem. Jest w świetnej komitywie z tą imper­ tynencką służącą, która - widać to na pierwszy rzut oka - skoczyłaby za nią w ogień. Galen zastanawiał się, czy kiedykolwiek będzie miał okazję zapytać Jocelyn o te wydarzenia. Jeżeli nawet nie, to i tak wierzę, że mówiła prawdę, pomyślał. Myron odchrząknął. - Zgon Daniela Davisa-Jonesa był, jak mówiono, ra­ czej... szybki. Galen spojrzał na gospodarza z pozornie niewielkim zainteresowaniem. - To jakiś wypadek? Czy może ludzie podejrzewają coś innego? - Nikt, kto zna wdowę, nie może jej podejrzewać. To nie do pomyślenia, by taka kobieta popełniła coś złego! Jednak jej mąż cieszył się doskonałym zdrowiem, a zmarł w ciągu tygodnia. - Więc to był młody człowiek? - Dobry Boże, nic. Miał z pięćdziesiąt lat, ale nie cho­ rował ani na nic się nie uskarżał. - Co orzekł lekarz? - Że to było zapalenie płuc. - Czy to możliwe, że skłamał? Myron pokręcił głową.

- Doktor Newton jest bardzo szanowanym człowiekiem. Zdajesz sobie sprawę, jak potrafią plotkować kobiety, w do­ datku kiedy mąż jest o tyle starszy od żony i wynosi się tak szybko na tamten świat. Wyznaję, że początkowo sam się nad tym zastanawiałem, lecz uznałem, że to absurd. Widziałem ich kilka razy razem. Nie ma wątpliwości, że ona bardzo ko­ chała męża. Nie rozstawała się z nim nawet wtedy, gdy był zdrowy. - Myron westchnął. - Dobry Boże, każdy by chciał mieć przy sobie taką kobietę pod koniec życia! - Mówisz o niej tak, jakby była raczej pielęgniarką niż żoną. - Chciałbym mieć taką pielęgniarkę, Bóg mi świad­ kiem! - zaśmiał się Myron. - Tworzyli kochającą się ro­ dzinę. Daniel wprost uwielbiał córkę! - To wzruszające, że okazywał ojcowskie uczucia. Myron spojrzał na Galena kpiąco, a potem uśmiechnął się od ucha do ucha. - Co ja ci tu opowiadam! Ty przecież nie chcesz słu­ chać historii o jakichś tam wdowach i ich dzieciach. - Nie chcę też spędzać całego czasu z przedstawiciel­ kami płci pięknej. Zwłaszcza wtedy, kiedy mogę polować z takim zawołanym myśliwym jak ty. Naprawdę żałuję, że nie odwiedziłem cię wcześniej. Przez dziesięć ostatnich lat mieszkałem we Włoszech. - Wiem, do diabła! - oznajmił Myron. - Justbury Mniejszy informuje mnie o wszystkim, co dzieje się z chłopakami z naszej klasy. Galen uświadomił sobie, że powinien się tego domyślić.

Młodszy z braci Justburych - skąd przezwisko „Mniej­ szy" - był plotkarzem wręcz natchnionym. Przy nim Eloise to sfinks. - Słuchaj, będziemy musieli wydać tu kilka kolacji myślał na głos Myron - bo inaczej damy mi nie wybaczą. Galen uśmiechnął się skromnie i pochylił głowę. - Mam nadzieję, że nie dzisiaj? - Nie! Nie dzisiaj ani jutro. Zanosi się na to, że jutro będzie piękna pogoda i zabiorę cię na bażanty. A potem na ryby. Damy będą musiały trochę poczekać, co? - Jak sobie życzysz, Myronie. - To dziwne, że dzisiejsze młode damy dożywają wie­ ku, w którym mogą wyjść za mąż. Przy tych dekoltach, jakie się teraz nosi... Przecież aż się proszą o suchoty! - Mnie się podoba dzisiejsza moda. - No oczywiście. To coś dla ciebie! Galen ocknął się z zamyślenia i podniósł kieliszek w górę. - Za twoje zdrowie, Myronie, i za odnowione przy­ jaźnie. Myron poczerwieniał, a Galen mógłby przysiąc, że w oczach poczciwca zakręciły się łzy. - Jestem zachwycony, że Wasza Wysokość w końcu przyjechał. Brakowało mi Waszej Wysokości. Galen uświadomił sobie, że na bardzo długo pozbawił się czegoś bardzo cennego. - Daj spokój tytułom. Jesteśmy przecież przyjaciółmi. Mam nadzieję, że pozwolisz mi zabawić tutaj dłużej.

Chciałbym nadrobić te wszystkie lata, podczas których się nie widywaliśmy. - Oczywiście, Wasza... Oczywiście, Galenie, oczy­ wiście. Na drugi dzień pogoda była tak piękna, jak przewidy­ wał Myron. I rzeczywiście, zgodnie z jego obietnicą, obaj dżentelmeni wybrali się na bażanty. Galen z przyjemno­ ścią oddychał czystym, świeżym powietrzem i cieszył się zielenią i słońcem bardziej niż samym polowaniem, po­ nieważ myśliwy był z niego nietęgi. Psy myśliwskie oka­ zały się doskonale wyszkolone i dwaj dżentelmeni z ich pomocą upolowali sporo dorodnych ptaków. A ściślej mó­ wiąc, upolował je Myron, bo Galen nie zdołał ustrzelić ani jednego. Wróciwszy do domu, oszołomieni świeżym powie­ trzem, spędzili popołudnie na miłej pogawędce o starych, dobrych czasach. Wspominali kolegów z Harrow i, racząc się brandy, rozmawiali o ich obecnym życiu, o którym Myron miał dość świeże informacje pochodzące głównie, choć nie tylko, od Justbury'ego Mniejszego. Okazał się przy tym nie mniejszym od niego plotkarzem, dzięki cze­ mu Galen w ciągu dwóch godzin został dokładnie o wszy­ stkim poinformowany - o tym, kto z kim się ożenił, kto i ile miał dzieci, kto z kim polował, kto u kogo bywał, kto i w jakim stopniu pomnożył majątek. Kolejny poranek upłynął dwóm przyjaciołom na łowie­ niu ryb w pobliskiej rzece, a dzień - po lunchu, na który podano smażonego pstrąga, świeżo złowionego przez My-

rona - na kolejnych męskich przyjemnościach w rodzaju brandy, fajki i lektury „Timesa". Czas płynął wartko i mi­ ło, jednak Galen, zajęty tym wszystkich, nie zapominał, po co się tutaj znalazł. Nie tylko myślał o Verity i Jocelyn, ale także podjął pewne zdecydowane kroki.

ROZDZIAŁ PIĄTY Verity spojrzała na list, który trzymała w dłoni. Mały, biały arkusik z jej adresem wypisanym prostym, bezpre­ tensjonalnym charakterem przyniosła dzisiejsza poczta. Verity przypuszczała, że jest to list od któregoś ze znajo­ mych zmarłego męża, nie wiedzącego jeszcze o jego śmierci. Z ciężkim westchnieniem złamała pieczęć i roz­ łożyła arkusik. Spojrzała na podpis i, nie oglądając się, wyciągnęła za siebie rękę, by znaleźć najbliżej stojące krzesło, po czym usiadła na nim ciężko. Droga Pani! Ufam, że ma się Pani dobrze i że Pani nagły wyjazd z re­ zydencji naszej wspólnej przyjaciółki nie został spowodowa­ ny żadną poważną niedyspozycją. Jeżeli tak było, to mam szczerą nadzieję, że wróciła już Pani do zdrowia na tyle, by pozwolić mi na przyjemność odbycia z Panią rozmowy. Ponieważ mamy wspólne sprawy, bardzo pragną spot­ kać się z Panią. Przybędę dzisiaj po południu. Z wyrazami poważania Deighton

Verity była całkowicie zaskoczona. Miał przybyć, tu, do jej domu! Dzisiaj! Nie pytając, czy jej to odpowiada, nie dając jej szansy na odmowę. „Wspólne sprawy" mogły oznaczać jedynie Jocelyn. Nie, nie wolno jej ryzykować. Nie może pozwolić, by książę Deighton zjawił się w jej domu. Co by było, gdyby go ktoś zobaczył? Co taki ktoś by pomyślał? Co w ogóle pomyśleliby ludzie? No cóż, zawsze można powiedzieć część prawdy... przyznać, że poznała go u lady Bodenham. Nie, nie, to wystarczyłoby w przypadku każdego inne­ go dżentelmena, ale nie tam, gdzie chodziło o niego, o człowieka o takiej reputacji. Jestem młodą wdową, roz­ myślała Verity, ludzie z pewnością wyciągnęliby z tego najbardziej niekorzystne dla mnie wnioski. A później, patrząc na Jocelyn, domyśliliby się... Do jej uszu dobiegł radosny śmiech córki, której wtó­ rowała z kuchni, Nancy. Jocelyn niezmiernie poweselała od chwili, gdy Clive i Fanny opuścili ich dom. Dziewczynka nie cierpiała wuja, nieomylnym instynktem dziecka rozpoznając fałsz w uni­ żonej uprzejmości. Wiecznie przestraszona i brzydko ubrana ciotka nudziła ją i niecierpliwiła. Ich obecność by­ ła dla Jocelyn tym bardziej uciążliwa, że matka wymagała, by zachowywała się wobec wuja i ciotki grzecznie, żeby się ładnie uśmiechała, dygała i nie robiła zniechęconej mi­ ny. Jocelyn wydawało się, że gdy wujostwo są u nich, je­ dyną osobą, która ją rozumie, jest Nancy, bowiem służąca

nie znosiła Blackstone'ów równie serdecznie. Verity wie­ działa o wszystkim, nie mogła jednak nic na to poradzić. Z wielką ulgą przyjęła wyjazd szwagrostwa. Tak więc Clive'a i Fanny już nie było. Natomiast książę musiał przyjechać do Jefford, skoro zapowiedział się na dziś po południu. Zatrzymał się zapewne albo u sir Myrona, albo w miejscowej gospodzie. Tak pomyślała, ale zaraz zdała sobie sprawę, że gdyby nawet miała pewność, gdzie on mieszka, to i tak nie mo­ głaby do niego napisać. Spowodowałoby to natychmiast falę plotek. Dlaczego Galen Bromney zamierza ją odwiedzić? Cze­ go on chce? Co może być przedmiotem ich rozmowy? To ona opiekuje się Jocelyn. A od niego nic nie żąda. Ani te­ raz, ani nigdy. Przecież Galen nie powinien odgrywać w życiu ich dzie­ cka żadnej roli. Nikt nie może się dowiedzieć o tym, że Jo­ celyn jest córką księcia Deighton, obiecała sobie w duchu Verity. Jocelyn nie będzie żyła z piętnem wstydu i upokorze­ nia wynikającym z tego, że jest dzieckiem nieślubnym. Gdyby Clive odkrył prawdę, z pewnością odebrałby Jocelyn spadek. Zrobiłby to, nie oglądając się na nic. Nie zastanawiałby się nad tym, jaką krzywdę wyrządziłby dziewczynce. Verity spojrzała na zegar, próbując się uspokoić. Do­ chodziła pierwsza. Może książę się rozmyślił? Może da im spokój? Może zapomni o nich i nie pojawi się więcej w ich życiu?

Tak myślała, czepiając się nadziei, ale nagle wstrzyma­ ła oddech, bo na drugim końcu długiego podjazdu pojawił się koń niosący na swym grzbiecie jakże dobrze znanego jej jeźdźca. Rozpoznałaby tę sylwetkę wszędzie i w każdej sytuacji: tę dumnie uniesioną głowę, wyprostowane plecy i postawę pełną władczości i arogancji. On nie może wejść do jej domu! Nie wolno mu spotkać się z Jocelyn ani z Nancy. A ona, Verity, w żadnym razie nie może do takiego spotkania dopuścić! Z tą myślą Verity pospieszyła przed dom. Czekając na księcia na stopniach przed frontowymi drzwiami, założyła ręce na piersi. Dzień był chłodny i wilgotny, ale to nie z powodu zimna drżała na całym ciele. Książę zatrzymał konia i spojrzał na nią. Choć tak bardzo pragnęła skłonić go do tego, żeby się oddalił, poczuła, że robi jej się gorąco, a - co gor­ sza! - poczuła także, że ogarnia ją zawstydzające pożą­ danie. Jakiż jest wspaniały w dobrze skrojonym ubraniu, pod­ kreślającym szerokie ramiona, wąskie biodra i muskular­ ne uda! Jakiż jest męski! - pomyślała mimo woli. I zaraz skarciła samą siebie. Jak mogę być tak głupia? Tak głupia po wszystkim, co się stało! - Wasza Wysokość, nie powinien pan... - zaczęła sta­ nowczo. - Powinienem - odrzekł równie stanowczo i popatrzył na nią znowu, a ona dostrzegła w jego orzechowych

oczach zdecydowanie. - I zapewniam panią, że tym razem nie oddalę się dopóty, dopóki pani nie odpowie na moje pytania. - To jest moja posiadłość, Wasza Wysokość, a pan wtargnął na jej teren. Jego uważne spojrzenie sprawiło, że serce Verity zaczę­ ło bić jeszcze szybciej niż poprzednio. Muszę być silna! Nie mogę mu pozwolić, żeby tu dłużej został! - postanowiła. - Wiem, że po śmierci pani męża posiadłość odziedzi­ czyła pani córka. Czy mam poprosić Jocelyn, żeby mi po­ zwoliła tu zostać? - Nie! - odrzekła ostro, przeklinając w duchu plotkar­ ski język Eloise. Powinna doskonale wiedzieć, że to, o czym wie Eloise, dotrze do uszu Galena. - Proszę wziąć konia i pójść za mną. Skinął głową, więc poprowadziła go, idąc energicz­ nym, zdecydowanym krokiem, do powozowni znajdują­ cej się za domem. Otworzyła ciężkie, skrzypiące wrota, mając przy tym nadzieję, że nikt ich skrzypienia nie usłyszy. Znaleźli się w mrocznym wnętrzu. Przez małe zakurzone okienka wpadało nikłe światło, w którego blasku tańczyły drobiny pyłu. Choć powozowni nie używano od śmierci Da­ niela, jej wnętrze wciąż pachniało sianem i końmi. Verity była bardzo zdenerwowana, ale zamknąwszy wrota za księciem, który wszedł za nią, poczuła się tak, jakby odcięła się od całego zewnętrznego świata pełnego

plotkarzy nie potrafiących zrozumieć, co mogłoby skłonić młodą kobietę do tego, by zapomniała o obowiązkach i honorze i spędziła namiętną noc w ramionach księcia Deighton. Galen przywiązywał konia, tymczasem Verity roz­ myślała o tym, że i inne kobiety nie były wolne od takiej pokusy. Jeżeli choć połowa z tego, co opowiadała Eloise, jest prawdą, to niejedna jej uległa. Jednak myśl, że ona sama przypominała w jakiś sposób liczne kochanki księcia, nie była dla Verity pocieszeniem. Obiecała sobie, że po raz kolejny nie ulegnie pokusie. Na­ wet tutaj. Gdzie byli sam na sam. Książę rozejrzał się po powozowni. - Obawiam się, że nie jest to dokładnie takie miejsce, jakie wybrałbym, żeby odbyć naszą rozmowę. No, ale bę­ dzie musiało wystarczyć. - Musi wystarczyć, Wasza Wysokość. Nikt w Jefford nie wie, że ja kiedykolwiek pana spotkałam. Popatrzył na nią spokojnie. - Wystarczy powiedzieć, że poznaliśmy się u mojej kuzynki. Verity zacisnęła dłonie tak mocno, że pobielały jej kły­ kcie. - Wasza Wysokość, muszę ponowić moją prośbę. Pro­ szę, żeby pan stąd wyjechał. Uśmiechnął się.

- O, więc nie usłyszę już obietnicy, że spotkamy się kiedyś, później? Jego wzrok błądził po nie używanym wnętrzu, a potem zatrzymał się na zamkniętych wrotach. - Jest to doskonałe miejsce na potajemną schadzkę, choć trochę za dużo tu kurzu. - To nie jest potajemna schadzka! - Tym większa szkoda. Verity zacisnęła usta. - Być może dla Waszej Wysokości wszystko to jest za­ bawne - powiedziała po chwili - ale ja zapewniam pana, że pańska wizyta, jeżeli wyjdzie na jaw, może mieć nader poważne reperkusje. Wyraz jego twarzy niespodziewanie złagodniał. - Doskonale wiem, co mogą plotki - odparł - i dlatego przyjechałem przez pani śliczny zagajnik. - Dobre i to - rzekła szorstko Verity, zakładając ręce na piersiach i starając się usilnie, żeby zmiana w jego za­ chowaniu nie zachwiała jej postanowieniem. On przecież nie powinien się tutaj wpraszać, nie powi­ nien też być z nią sam na sam. I nie powinien wyglądać na tak... na tak... życzliwego. - Jednak nie przypuszczałem, że będę musiał kryć się za domem jak żebrak albo wędrowny sprzedawca. - To powiedziawszy, stanął tak, że zasłonił sobą jedyne wyjście z pomieszczenia. - Nie wyjdę stąd ani nie po­ zwolę pani uciec, póki nie dostanę odpowiedzi na moje pytania - oznajmił stanowczo. - Pierwszą, jaką muszę

uzyskać, jest odpowiedź na pytanie: czy Jocelyn jest moją córką? Stał przed nią w postawie człowieka, który spodziewa się ciosu, a ona dostrzegła w jego orzechowych oczach determinację. Gdyby jednak to było wszystko, co kryło się w jego spojrzeniu, okłamałaby go. W tym spojrzeniu było jednak coś więcej. Było w nim błaganie i niepokój. Gdyby go teraz okłamała, to nie tylko ukryłaby przed nim prawdę. Zrobiłaby coś więcej - dopu­ ściłaby się kradzieży czegoś cennego i cudownego. Powoli skinęła głową i powiedziała: - Tak, i właśnie dlatego nie może pan tutaj więcej przychodzić. Jocelyn jest do pana podobna. Każdy, kto zo­ baczy was razem, może domyślić się prawdy. Nie możemy podejmować takiego ryzyka. - Mógłbym wymienić nazwiska kilku znajomych, któ­ rzy są bękartami, o czym większość ludzi wie - powie­ dział. - Tego rodzaju... potknięcia... nie są rzadkie. - Być może, ale my do tej sfery nie należymy. Poza tym z punktu widzenia mężczyzny wszystko wygląda ina­ czej. Przecież nieślubne dzieci uważane są za dowód męskości. - Wiem, że społeczeństwo mierzy różną miarą zacho­ wanie człowieka w zależności od jego zamożności, pozy­ cji i płci. - Pana, Wasza Wysokość, przez całe życie chroniły pie­ niądze i pozycja społeczna. Nie może pan wiedzieć, co to oznaczałoby dla mnie, a zwłaszcza dla Jocelyn. Oświadczam

panu, że zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby nie do­ puścić do splamienia dobrego imienia mojego dziecka. - Czy to dlatego, zamiast przyjść do mnie, wolałaś po­ ślubić Daniela, szukając u niego ochrony? - A jeżeli tak, to co? - wybuchnęła. - Czy pan zapro­ ponowałby mi małżeństwo, mimo że nie miałam majątku i nie pochodziłam ze znakomitej rodziny? Przecież mię­ dzy nami nie padło ani jedno słowo na temat miłości. Nie odwrócił wzroku. - Nie, nie padło. To prawda. I masz rację. Nie ożenił­ bym się z tobą, ale opiekowałbym się tobą ze względu na dziecko. - W jego oczach zabłysnął gniew. - Zapewniam cię, że zaopiekowałbym się tobą i Jocelyn, pomimo że... - zamilkł. - Pomimo że przyszłam do pańskiego łóżka nie zapro­ szona, jak kobieta najgorszego pokroju? - dokończyła za niego Verity. - Tak. - Nie miałam przecież pojęcia, co pan zrobi, jeżeli zwrócę się do pana, prosząc o opiekę nad dzieckiem i sobą. - I dlatego nie dałaś mi szansy na jakąkolwiek reakcję? Nie było to z twojej strony postępowanie honorowe. - Honorowe? Ja przecież już straciłam honor, na włas­ ne życzenie... i to ja ponoszę odpowiedzialność za to, co się stało. To przecież ja przyszłam do pana tamtej nocy, Wasza Wysokość. - Pamiętam.

- A więc - mówiła dalej głosem stłumionym i pełnym napięcia - nie przeszło mi nawet przez myśl, żeby obar­ czać pana jakimikolwiek obowiązkami, które z tego faktu wyniknęły. Odwrócił wzrok. - A poza tym bez wątpienia uważałaś, że na nic by się to zdało. - Być może, ale wszystko to wydarzyło się dziesięć lat temu i już minęło. - Przeszło, ale dla mnie nie minęło. - Musimy myśleć o Jocelyn - powiedziała, przypomi­ nając o tym nie tylko jemu, ale także i sobie. - Musimy się zastanowić, co będzie dla niej najlepsze. Przecież pan, Wasza Wysokość, nie chce, żeby ktokolwiek wiedział o jej hańbie? - Okoliczności urodzenia jej nie hańbią. Chciałbym, żeby Jocelyn wiedziała, iż ma rodzonego ojca, który jej nie opuścił, kiedy się dowiedział o jej istnieniu. Posłuchaj, Verity - ciągnął zdecydowanie - ona jest moim dzieckiem i chcę mieć udział w jej życiu. Od śmierci matki nie ucze­ stniczyłem w żadnych formach życia rodzinnego. Co pra­ wda, mam krewnych, ale to nie to samo. - Wyjaśniłam już... - zaczęła, ale on jej przerwał. - Dlaczego to zrobiłaś, Verity? - zapytał tonem spo­ kojnym, ale z wielkim naciskiem. - Dlaczego przyszłaś do mnie? - Jakie to ma dzisiaj znaczenie? - Dla mnie ma.

Po chwili milczenia Verity uznała, że jest winna Gale­ nowi prawdę. - Miałam wyjść za mąż za człowieka, który mógłby być moim ojcem. Ślub wyznaczono za miesiąc. A chcia­ łam wiedzieć, co bym czuła, doświadczając choć raz na­ miętności młodego mężczyzny - odrzekła, a całe jej ciało, wskutek upokorzenia, zalała fala nieznośnego gorąca. - Okazałem się szczęśliwym kandydatem na człowie­ ka, który zaspokoi twoją ciekawość. Biorąc pod uwagę fakt, że wybuchnęłaś płaczem i uciekłaś z pokoju, muszę przyjąć, że cię rozczarowałem. Pokręciła głową. - Nie, Wasza Wysokość, nie rozczarował mnie pan. - Więc śmiem mieć nadzieję, że to doświadczenie mia­ ło jakieś dobre strony? - To doświadczenie dało mi Jocelyn. Ruszył w jej kierunku, lecz nagle się zatrzymał. - Dlaczego mnie w ten sposób opuściłaś? Verity cofnęła się. - Czy to nie oczywiste? Bo się wstydziłam. - Niosłaś od tego czasu cały ciężar winy na własnych barkach? - Nie, nie dźwigałam go sama. Powiedziałam o moim postępku Danielowi. Spojrzał na nią z niedowierzaniem. - Powiedziałaś o tym swojemu mężowi? - Gdy mu wyznałam, co uczyniłam oraz jakie są kon­ sekwencje mojego czynu, nie był jeszcze moim mężem.

Nie byłam do tego stopnia pozbawiona honoru, by to przed nim zataić. - Muszę powiedzieć, że jestem pełen uznania dla two­ jej prawości. Mówiąc szczerze, dziwię się, że on cię po­ ślubił. - Daniel mnie kochał i wybaczył mi. A kiedy urodziła się Jocelyn, pokochał ją tak, jakby była jego własnym dzieckiem. - I nigdy nie wypominał ci grzechu? - Nie. - Doprawdy, święty człowiek. Aż trudno uwierzyć. - Daniel był wyjątkowym mężczyzną, a ja odpłaciłam mu się monetą z nieszlachetnego metalu. - Może nie powinnaś za niego wychodzić. - A jednak za niego wyszłam - odrzekła ostro. - Wy­ szłabym za niego nawet wtedy, gdybym nie oczekiwała dziecka. - Ponieważ spędziłaś godzinę czy dwie w moim łóżku? - Ponieważ go kochałam! Daniel mnie uratował. Dał mi dom, którego nie miałam. Mój ojciec był pijakiem, któ­ ry roztrwonił całą fortunę, uprawiając hazard. Kiedy umarł, nie zostawił mi ani grosza. Gdyby nie Daniel, by­ łabym zmuszona pójść na ulicę albo liczyć na miłosierdzie gminy. - Daniel Davis-Jones wziął do siebie biedną sierotę i dzięki temu dostał piękną, młodą żonę. - W pańskich ustach to brzmi tak podle... a wcale tak nie wyglądało. Kiedy zamieszkałam w jego domu, był dla

mnie z początku jak ojciec. Pokochałam go bardzo. Do­ piero później... o wiele później... on wyznał mi swoje uczucie i wszystko między nami się zmieniło. - A jakie były twoje uczucia dla niego? Czy one także się zmieniły? Czy przestałaś widzieć w nim ojca, a zaczę­ łaś widzieć kochanka?Skan Anula, przerobiła pona. Twarz Verity poczerwieniała. - Chce pan poznać cały mój wstyd, Wasza Wysokość? Chce pan, żebym się przyznała, iż za każdym razem, kiedy Daniel mnie dotykał, myślałam o panu? Że kiedy się ze mną kochał, ja miałam przed oczami pańską twarz, cało­ wałam pańskie usta, pieściłam pańskie ciało? - Czy to prawda? - Tak! - wyszeptała, a do jej oczu napłynęły łzy. - Posłuchaj, Verity, czy ty się nigdy nie zastanawiałaś, co ja czułem tamtej nocy? Spojrzała na niego zaskoczona. - Myślałam... myślałam... że uzna mnie Wasza Wy­ sokość za kobietę niemoralną - wyjąkała. - I miałby pan rację, gdyby tak było. Nie powinnam była przychodzić do pańskiego pokoju. - Nie prosiłem cię, żebyś mi powiedziała, co twoim zadaniem myślałem. Pytałem, czy kiedyś się zastanowiłaś, jak ja się z twojego powodu czułem? Oblała się rumieńcem. - Nie - przyznała cichym głosem, nie patrząc mu w oczy. - Otóż wiedz, że sprawiłaś, iż poczułem się jak męski

odpowiednik kobiety lekkich obyczajów. Zawstydziłaś mnie. Z twojego powodu wstydziłem się wtedy tak jak nigdy przedtem. Schyliła głowę, jakby brała na szczupłe ramiona cały ciężar świata. - Przeprosiłam Daniela, a teraz przepraszam pana, Wasza Wysokość. Żałuję bardzo tego, co tamtej nocy uczyniłam. Żałowałam przez cały czas. - Uniosła głowę. - Ale nie żałuję tego, że mam Jocelyn. Wyciągnął ręce, by ująć w swoje jej zimne dłonie. - Verity, to, co uczyniłaś tamtej nocy, uratowało mnie. Patrzyła mu uważnie w twarz, w jej oczach pojawiła się słaba iskierka nadziei. - Uratowało? Przed czym? - Przede mną samym. Przed wesołym, beztroskim marszem w stronę zguby. Dzięki tobie zobaczyłem, jakim jestem uwodzicielem, bezmyślnym i pozbawionym uczuć człowiekiem. Uświadomiłaś mi to jasno, tak jasno, że nie mogłem się tego wyprzeć. Gdybyś wtedy nie przyszła do mojej sypialni, byłbym dzisiaj jeszcze większym łajda­ kiem. Ty mnie uratowałaś, Verity, i za to będę ci zawsze wdzięczny. - Chyba rzeczywiście tak jest - wyszeptała. - Wyznaję, że ta lekcja nie była dla mnie niczym przy­ jemnym. Ale dzięki niej jestem dzisiaj lepszym człowie­ kiem. - Położył jej ręce na ramionach. - Od tamtej pory nie było dnia, żebym o tobie nie myślał. Początkowo cię przeklinałem - wyznał. - Po powrocie do Anglii ludzie

traktują mnie tak, jak na to zasłużyłem swoim dawnym życiem, wskutek czego widzę, jakim byłem nikczemni­ kiem. - Ja także myślałam o panu, ale przeklinałam tylko siebie. - Musisz mi obiecać, że nie będziesz tego więcej ro­ biła. - Przybliżył się do niej jeszcze bardziej. - Mnie po­ trzebny był ratunek, Verity, i ty mnie uratowałaś. Będę na zawsze twoim dłużnikiem, który jest wdzięczny za dług. Ostrożnie, jak gdyby się obawiał, że ona w jego uścisku rozkruszy się jak delikatne szkło, przyciągnął ją do siebie. - Dziękuję ci, Verity, dziękuję ci, moja piękna wyba­ wicielko - wyszeptał, pochylając głowę i składając na jej ustach pocałunek. Pocałunek ten różnił się od wszystkiego, co zdarzyło się między nimi poprzednio. Był powolny, delikatny i czu­ ły. Całowali się tak, jakby oboje byli bardzo młodzi, a po­ całunek był pierwszym pocałunkiem w ich życiu. Pragnąc, żeby się nigdy nie skończył, Verity objęła Ga­ lena za szyję i oddała się bez reszty przyjemności i pra­ gnieniu, które wypełniły jej serce. Ach, gdybyż ten pocałunek był rzeczywiście ich pier­ wszym! Jak wiele dałaby za to, by odwrócić bieg zdarzeń. Za to, by nie wyszła za mąż z rozpaczy i lęku przed ubó­ stwem. Za to, by nie musiała spędzić ostatnich dziesięciu lat, żałując swego postępku i bojąc się, że ich sekret zo­ stanie odkryty przez szwagra lub przez kogokolwiek in­ nego!

Jednak takiego dokonała wyboru i musiała z tym żyć. Żyła z tym dotychczas i będzie żyła w przyszłości. W przeciwnym razie czeka ją wstyd i hańba. Cofnęła się z ociąganiem. - Proszę, Wasza Wysokość, niech mnie pan więcej nie całuje. - Nie? - Nie. Jestem teraz szanowaną wdową. - Podczas gdy ja jestem wciąż rozwiązłym łajdakiem? - Ja... ja... nie jestem pewna, kim pan jest. Jeżeli nawet ta odpowiedź go rozczarowała, to nie dał po sobie nic poznać. Zamiast tego uśmiechnął się smutno i położył sobie dłoń na sercu. - Jestem na pani rozkazy. Obiecuję nie robić nic wbrew pani woli. Uśmiech zniknął z jego twarzy, a w jego miejsce poja­ wił się wyraz błagania. - Proszę, pozwól mi odwiedzać Jocelyn. Ona jest w końcu moim dzieckiem. Verity próbowała uspokoić swoje serce, lecz ono biło jak oszalałe. Tymczasem umysł podpowiadał jej, że po­ pełni szaleństwo, jeżeli się na to zgodzi. Niebezpieczne szaleństwo, które może skończyć się katastrofą. Jednak... jednak on jest rodzonym ojcem Jocelyn. Nie pozwoliła mu poznać córki przez te wszystkie lata. A teraz on patrzył na nią z taką nadzieją, tak błagalnie. Jak mogę mu odmówić? - zadała sama sobie pytanie. Być może, jeżeli zachowamy najwyższą ostrożność...

- Może pan przyjść w odwiedziny w sobotę rano. Je­ żeli pogoda będzie ładna, spotkamy się w zagajniku, niby przypadkiem. Kiwnął głową, a ona się trochę odprężyła, zadowolona, że zaakceptował jej propozycję. - Gdzie pan mieszka? - U Myrona Thorpe'a, w jego tak zwanym domku my­ śliwskim. - Zna pan sir Myrona? - Chodziliśmy razem do szkoły. W Harrow. Myron był moim bardzo dobrym kolegą. Właściwie przyjacielem. Porządnym, uczciwym chłopakiem kierującym się zawsze zasadami i postępującym honorowo. Wyrósł na prawdzi­ wego dżentelmena. Niestety, po skończeniu szkoły nasze drogi się rozeszły. Zapraszał mnie co roku na polowanie, lecz ja z jego zaproszeń nie korzystałem, czego teraz ża­ łuję. Mówił mi, że prawie się nie znacie. - Nie mamy z sobą nic wspólnego. - Ja też niewiele mam z nim wspólnego, z wyjąt­ kiem szkolnych wspomnień - powiedział książę z uśmiechem i zaczął odwiązywać konia. - Słyszałem, że Jocelyn wyprowadziła go z równowagi? Chodziło o jakieś krowy. - To był wypadek. - Tak myślałem. - Pogłaskał konia długimi, silnymi palcami. - A co będzie, jeżeli pogoda w sobotę okaże się brzydka? Verity oderwała wzrok od jego dłoni.

- Będzie pan musiał zaczekać do następnej soboty. Kiwnął głową, prowadząc konia w stronę wrót. - Dobrze. - Doceniam fakt, że chce pan zachować ostrożność. - Nie mam chyba wyboru. Nie mogła temu zaprzeczyć. Ruszyła pospiesznie przodem, uchyliła wrota i wyjrza­ ła ostrożnie. - Nie widzę Jocelyn ani Nancy, więc może pan wrócić tą samą drogą, którą pan tu przybył. Co powie pan w so­ botę sir Myronowi? - Że jadę do wsi. - Dlaczego? - A dlaczego nie? - Musi pan mieć jakiś powód. - W takim razie powiem, że jadę do kowala, żeby sprawdził podkowy u mojego konia. Jestem pewien, iż Myron to zrozumie. - Mam nadzieję, że się pan nie myli. Książę podprowadził konia do wrót. Verity już miała je otworzyć, gdy on położył rękę na jej dłoni spoczywającej na skoblu. Ciepły uścisk silnych palców sprawił, że spo­ jrzała na niego pytająco. - Verity, zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby utrzymać w tajemnicy prawdę na temat Jocelyn. Zrobię to, bo ty mnie o to prosisz. Masz na to słowo księcia Deighton. Dziesięć lat temu to słowo znaczyło pewnie bardzo mało. Teraz jednak jest zupełnie inaczej, i to dzięki tobie.

Przez chwilę Verity miała nadzieję... myślała... że książę jeszcze raz ją pocałuje. Ale on tego nie zrobił. Otworzył natomiast wrota i wy­ prowadził konia. Verity nie wyszła za nim. Nie mogła tego zrobić od razu. Musiała odzyskać władzę nad rozbudzonymi zmysłami. Przycisnęła palce do warg - do warg, które on całował tak czule, odbierając jej rozsądek i poczucie tego, co jest właściwe. Przypominając sobie, jak jego dotyk i pocałunki zmą­ ciły jej umysł i osłabiły wolę, zastanawiała się, czy nie popełniła właśnie kolejnego błędu, którego skutki mogą się okazać katastrofalne.

ROZDZIAŁ SZÓSTY - Czy wypatrujesz czegoś, co ma spaść z nieba? - za­ pytał dobrodusznie Myron, odwracając nagle uwagę Ga­ lena od kontemplacji pogody. Ubrani w płaszcze, których poły trzepotały, obijając się o cholewy długich butów, i wyposażeni w strzelby, któ­ rych kolby tkwiły im pod pod pachami, a długie lufy skie­ rowane były ku ziemi, zmierzali właśnie w stronę domu Myrona. Obaj dżentelmeni spędzili cały ranek na polowa­ niu na dzikie ptactwo. Za nimi szli gajowi, niosąc bażanty i kuropatwy upolowane przez Myrona oraz jednego, jedy­ nego jarząbka ustrzelonego przez Galena. Pogoda tego ranka była wietrzna. W powietrzu czuło się typową angielską wilgoć, a po niebie przepływały od czasu do czasu szare chmury. Przy takiej aurze trudno było przewidzieć, jak będzie na drugi dzień. - Zastanawiałem się po prostu, czy jutro dopisze nam słońce, czy raczej lunie deszcz - odpowiedział Galen. Jutro, czyli w sobotę, miał się bowiem spotkać z Verity i Jocelyn, pod warunkiem, że aura dopisze. Jeśli nie, to musi się uzbroić w cierpliwość i poczekać aż do następnej soboty, ponieważ zgodził się dostosować do wymagań Ve-

rity. Zresztą było dla niego rzeczą najzupełniej zrozumia­ łą, że Verity chce za wszelką cenę uniknąć skandalu. Lecz jakim kosztem? Jej lęki kosztowały go już dzie­ więć lat niewiedzy o istnieniu własnego dziecka. - Powinno być tak ładnie jak dzisiaj - powiedział My­ ron tonem człowieka pewnego tego, co mówi - pod wa­ runkiem, że zachodzące słońce będzie dziś równie czer­ wone jak wczoraj. - Mam nadzieję, że się nie mylisz. Zamierzam bowiem pojechać do wioski, do kowala, żeby sprawdzić podkowy mojego konia. - Wybierasz się do Jefford do kowala, co? A może chcesz się spotkać z jego nadobną córką? Galen już miał odpowiedzieć ostro, ale się powstrzy­ mał. Myron bez przerwy powtarzał takie rzeczy, a on mu­ siał to znosić. Była to cena, jaką płacił za grzechy młodości. - Nawet nie wiedziałem, że kowal ma córkę. - Zapewniam cię, że jest hoża i nadobna. Pięknie śpie­ wa i ma zalotny uśmiech. Jak słyszałem, bardzo interesują ją dżentelmeni, którym jej ojciec kuje konie. - Uwierz mi, Myronie, nie interesuje mnie córka ko­ wala, bez względu na to, czy jest nadobna, czy szpetna. Myron zmieszał się i poczerwieniał. - Nie chciałem cię urazić, mój drogi - zapewnił przy­ jaciela. - Wybacz mi, proszę. Galen uświadomił sobie, że nie udało mu się ukryć zniecierpliwienia.

- Ależ nie, to ty mi wybacz, że okazałem się opryskli­ wy. Przed laty zapracowałem sobie z własnej woli na określoną reputację. Obawiam się, że będzie mi ona towa­ rzyszyła do końca moich dni, bez względu na to, jak po­ stępuję już jako człowiek dojrzały. - Człowiek dojrzały, a to dobre! - zawołał Myron. Sądzę, że nie powinieneś się martwić. Niektórzy mężczyź­ ni zazdroszczą ci twojej sławy. Z tonu Myrona wynikało jasno, że sam należy do tego grona mężczyzn. - Taka wątpliwa sława może się wydawać pożądana tylko tym, którzy jej nie zakosztowali. Wierz mi, Myronie, że ciężko jest żyć z balastem szaleństw i grzechów mło­ dości. Myron pokiwał głową w zamyśleniu, jakby przypomi­ nając sobie szaleństwa i grzechy własnej młodości. Galen jednak nie wątpił, że grzechy były lekkie, bo Myron to człowiek zbyt uczciwy i dobry, by popełnić jakikolwiek czyn niemoralny. Myron - wtedy, dziesięć lat temu - wyprosiłby Verity ze swojej sypialni. Albo sam by z niej uciekł. Postąpiłby jak dżentelmen. - Jestem pewien, że damy będą zadowolone, słysząc o twoim postanowieniu poprawy - zauważył Myron. Galen nic na to nie odpowiedział, ale na jego twarzy pojawił się wyraz świadczący o sceptycyzmie. Wypływał on z faktu, że nie tylko jego lokaj oczekiwał, iż powróci do rozwiązłego trybu życia. Oczekiwało tego także kilka

zamężnych dam, z którymi zabawiał się w młodości, gdyż zareagowały gniewem i oburzeniem, kiedy po powrocie z Włoch nie odpowiedział pozytywnie na ich awanse. Jednak, wbrew powszechnej opinii, prawdą było to, co Galen powiedział Verity - rzeczywiście się zmienił i nie zamierzał w przyszłości wieść tak rozwiązłego trybu życia jak przed laty. Miał zamiar zostać najszacowniejszym i najprzyzwoitszym księciem w całym królestwie. Nosił się z tym zamiarem nie tylko ze względu na siebie, ale tak­ że ze względu na Jocelyn. Liczył na to, że pewnego dnia, gdy dziewczynka będzie starsza, powie jej pra­ wdę. A Jocelyn, poznawszy tajemnicę swojego pocho­ dzenia, nie może wstydzić się własnego ojca. Gdy zastanowił się nad tym głębiej, doszedł do wnio­ sku, że zostać najszacowniejszym i najprzyzwoitszym księciem w całym królestwie to zadanie łatwe. Wystarczy tylko nie szastać pieniędzmi, nie uprawiać gier hazardo­ wych, nie pić zbyt wiele i nie mieć kochanek. Jednak przed nim stoi zadanie trudniejsze, polegające na tym, by stać się człowiekiem tak dobrym i zasługują­ cym na szacunek jak... jak zmarły mąż Verity! Ta myśl go olśniła. W następnym jednak momencie przyszło zastanowienie: jak on to, do diabła, zrobi? W jaki sposób zdoła dorównać wzorowi doskonałości? - To musi być nie lada przyjemność wiedzieć, że ko­ biety czatują na człowieka jak myśliwi na zwierzynę kontynuował w zamyśleniu Myron.

- Sądzę, że nie lada przyjemnością jest być takim do­ skonałym strzelcem jak ty - odrzekł Galen. Nie był to w jego ustach pusty komplement, gdyż My­ ron trafiał zwierzynę z łatwością, zawsze jednym strza­ łem, skupiwszy się uprzednio w sposób doskonały. Gdyby nie widział tego na własne oczy, Galen nigdy by nie uwierzył, że ten gadatliwy Myron Thorpe jest w stanie tak się skoncentrować. Myron promieniał. - To praktyka, Wasza Wysokość, praktyka. Przecież ja poluję codziennie, jeżeli tylko nie pada. - Chciałbym móc powiedzieć, że w moim przypadku to też jest kwestia praktyki. Niestety, to tylko sprawa przy­ padku, czyli urodzenia. Gdybym nie był księciem, moje „stadko" znacznie by się przerzedziło. - Bzdura! Przecież jesteś diabelnie przystojny. - To też przypadek. A zresztą tutaj, do twojego domku myśliwskiego, jakoś kobiety się nie zbiegły, a my żyjemy w nim jak dwóch zatwardziałych starych kawalerów. Myron uśmiechnął się jak ktoś, kto za chwilę spełni naj­ większe marzenie swego gościa. - Ale nie będziemy tak już dłużej żyli! - oznajmił. Weszli do domu tylnym wejściem. Odgłos ich kroków rozległ się w holu o kamiennej posadzce. Myron, nie zwracając uwagi na to, że pozostawił na kamieniach ślady błota, usiadł na drewnianej ławie. Oczy mu się świeciły. - Czy potrafisz zgadnąć, do czego zmierzam? - Spróbuję - odrzekł Galen, tłumiąc westchnienie.

Tymczasem Myron wezwał swoim donośnym głosem, który tutaj, w rozległym holu, wydawał się jeszcze donio­ ślejszy, jednego z wielu swoich służących i wręczył mu broń. - Twój domek myśliwski mają zamiar odwiedzić krew­ ne. Jeżeli tak, to musiały szybko przygotować się do tej wi­ zyty - powiedział Galen, oddając strzelbę służącemu. - Nie są to moje krewne. Nie zaprosiłem ich, bo głu­ pszych kobiet niż one nie ma na świecie. Rozmawiają tyl­ ko o balach, przyjęciach i o swoich fatałaszkach. No i, oczywiście, plotkują; obgadują się nawzajem. W tym są niezmordowane. Z wyjątkiem kuzynki Charity, ale ona woli książki. Mężczyzn wprost nienawidzi. - Czy chcesz przez to powiedzieć, że zamierzają tu przyjechać moje krewne? - Właśnie! - zawołał Myron uszczęśliwiony i pod­ niósł nogę, tak żeby kolejny służący mógł mu zdjąć but. - Przyjeżdża lady Bodenham! Galen omal nie jęknął. - I George? - Oczywiście! George też. Wraz ze swoimi najlepszy­ mi ogarami. Prosiłem go, żeby mi jednego pożyczył do pokrycia moich suk. - Nie wiedziałem, że go znasz. - Spotkałem go kiedyś w Newmarket. George ma fioła na punkcie swoich psów, ale to zrozumiałe. Galen pomyślał, że zaniedbywana przez męża Eloise nie zgodziłaby się z opinią, iż to zrozumiałe, jednak w tej

chwili małżeństwo kuzynki interesowało go mniej niż to, co mogła przynieść jej wizyta. Wizyta ta mogła oznaczać uroczyste kolacje, spacery i inne rozrywki, a także - ze względu na George'a - dodatkowe polowanie. No i wszechobecność psów, bo George z pewnością przywie­ zie liczną sforę swoich pupilów. Natomiast Eloise z pew­ nością zechce zobaczyć się z Verity, w związku z czym Myron pewnie zaprosi Verity. - Twoja kuzynka zapytała także, czy mogłaby przywieźć swoją czarującą młodą przyjaciółkę, lady Mary - powiedział Myron, a na jego twarzy pojawiło się coś, co sam z pewnością uważał za przebiegły uśmieszek. - Od­ powiedziałem oczywiście, że z radością ją tutaj powitam. Jednak przypuszczam, że lady Mary nie przybędzie tu z chęci spotkania się ze mną. Galen próbował udawać uradowanego tymi wieściami, a ściślej rzecz ujmując, próbował rzeczywiście być urado­ wany. Chciał się ożenić, założyć rodzinę i nie widział po­ wodu, dla którego nie miałby brać pod uwagę lady Mary jako kandydatki na żonę. Była osobą uroczą i łagodną, by­ ła utytułowana, bogata i miała wpływowego ojca. - Kiedy przyjeżdżają? - zapytał. - Nie możesz się doczekać, co? We wtorek, po południu. Dobrze, że dopiero we wtorek, a nie wcześniej, pomy­ ślał Galen. - Nie zbliżaj się tak bardzo do wody i nie zamocz się. Jocelyn, ubrana w lekki płaszczyk i kapelusik, który

przytrzymywały wstążki i który przekrzywił się jej nieco na głowie, cofnęła rękę, bo zauważyła, że zamoczyła sobie skraj rękawa. Na szczęście Verity tego nie widziała. Joce­ lyn przykucnęła tuż nad strumieniem płynącym wartko przez zagajnik w pobliżu ich domu, odwróciła głowę i podniosła wzrok na matkę stojącą nieco dalej. - Muszę puścić jeszcze jedną łódeczkę - powiedziała. - Więc to są łódeczki? - zapytała Verity, patrząc na pa­ tyczki, które dziewczynka rzucała do wody. - Tak, to są łódeczki, a płyną nimi dobre wróżki. Takie jak ta z bajki o Kopciuszku. Może dzięki nim i ja spotkam jeszcze księcia... Jocelyn, pochłonięta zabawą, nie była świadoma zanie­ pokojenia matki wynikającego z tego, że po niebie prze­ suwały się szare chmury pędzone dość silnym wiatrem. Deszcz jednak nie padał i dlatego Verity postanowiła przyprowadzić Jocelyn na spotkanie z księciem. Nie po­ wiedziała mu dokładnie, o której godzinie mają się spot­ kać, nie wiedziała więc, kiedy książę się pojawi. Miała jed­ nak nadzieję, że nastąpi to szybko. Starała się zachować spokój, mimo to musiała przyznać sama przed sobą, że jej się to nie udaje. Nie znała żadnego innego mężczyzny, który działałby na nią tak, jak działał książę, i to jeszcze zanim go poznała. Wtedy, przed laty, z wypiekami na twarzy słuchała opowieści Eloise o jego wyczynach. Na ich podstawie uznała go za ogromnie przystojnego i odważnego pirata, rycerza i Casanovę w jednej osobie, bohatera starodaw-

nych opowieści, który mógłby zasiadać przy Okrągłym Stole wraz z rycerzami Króla Artura. Gdy spotkała go wreszcie w rezydencji lorda Langleya, prawie zaniemówiła z podniecenia i zachwytu. Szybko uświadomiła sobie, że w porównaniu z księciem, jej przy­ szły mąż jest stary i łagodny jak baranek. I wtedy podjęła tę złą decyzję i poszła do jego sypial­ ni. Jakież było jej zaskoczenie, gdy książę, siedząc nagi w łóżku, patrzył na nią nie z wyrazem aroganckiego za­ dowolenia ani rozpustnego cynizmu, tylko z zaskocze­ niem. Miał przy tym w twarzy coś, co świadczyło o jego wrażliwości, podatności na ciosy. Gdyby był arogancki lub pełen bezwstydnego pożądania, pewnie uciekłaby z sypialni od razu. Tymczasem jednak zobaczyła w jego oczach zdziwienie, a miękkie, pełne wargi układały się tak, jakby miały za chwilę zadać pytanie... W milczeniu ją pieścił, podniecał czule i umiejętnie. Okazało się, że wobec czułości i namiętności ona jest bez­ bronna, nie może im się oprzeć. Chociaż nie, nie była bezradna. Z zapamiętaniem oddała się rozkoszy, którą on wzbu­ dzał. Przyjęła go tak, jakby był jej mężem, jakby właśnie spędzali noc poślubną. Dopiero później, gdy on się delikatnie wycofał, zdała sobie w pełni sprawę z tego, co uczyniła. Oddała się mężczyźnie, który nie był jej mężem, mężczyźnie, którego prawie nie znała, oddała się mu, jak-

by była kobietą lekkich obyczajów. Ogarnęły ją wyrzuty sumienia, straszne, palące, powodujące ogromne cierpie­ nie. Uciekła. - Wydaje mi się, że ktoś zamoczy sobie nogi. Verity podskoczyła, jakby na kołnierz jej płaszcza spadł oślizgły wąż, i odwróciła się gwałtownie. Wąską ścieżką zbliżał się książę. Prowadził swego cudownego czarnego ogiera, który, rżąc niecierpliwie, rzucał łbem. Patrząc na niego, Veri­ ty miała pewność, że tylko doskonały jeździec potrafi sobie poradzić z takim pełnym temperamentu zwierzę­ ciem. - Proszę mi wybaczyć - powiedział książę, uwiązując konia do pobliskiego drzewa. - Nie chciałem was prze­ straszyć. - Ja... ja się zamyśliłam - odrzekła Verity, nie patrząc mu w oczy. Jocelyn obejrzała się i otworzyła szeroko oczy ze zdzi­ wienia. A potem podbiegła do księcia i zatrzymała się na­ gle tuż koło jego. wierzchowca. - Dzień dobry, Wasza Wysokość. Co pan tutaj robi? - Co za wspaniała niespodzianka! - odrzekł książę. - ' Przebywam z wizytą u sir Myrona, który jest moim przy­ jacielem. Koń zarżał nagle, a Jocelyn, przestraszona, aż pod­ skoczyła. - Nie zwracaj uwagi na Harry'ego. On tylko wygląda tak groźnie. Łowisz ryby?

- Nie! - zawołała Jocelyn, przerażona na samą myśl o tym. - Przecież gdybym łowiła ryby, to musiałabym do­ tykać robaków! - Rzeczywiście - przyznał poważnie książę. Popatrzył na Verity, która uśmiechnęła się, nie mogąc powściągnąć rozbawienia. - Chyba muszę odpocząć - stwierdził książę i usiadł na pobliskim pniu. Siedząc tam, nie wyglądał jak zwykły śmiertelnik, któ­ ry po prostu przysiadł na chwilę. Z długimi włosami, sze­ rokimi ramionami i królewską postawą, wyglądał jak średniowieczny monarcha. - Jocelyn lubi robić łódeczki z gałązek i puszczać je na wodę - wyjaśniła Verity. - A ja zawsze na statku dostaję choroby morskiej powiedział książę z zaskakująco zakłopotanym uśmie­ chem. Jocelyn patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. - Pływał pan po morzu? - Kilka razy, ale zdecydowanie wolę podróżować lą­ dem. Zawsze wybieram podróż lądem, jeżeli to jest mo­ żliwe. - Książę mieszkał we Włoszech - wyjaśniła Verity. - Mówił mi o tym u lady Bodenham - odrzekła Joce­ lyn z zadowoloną miną. - O, nie wiedziałam. - Verity popatrzyła na Galena i ujrzała na jego twarzy psotny uśmiech. Ogarnęło ją wzruszenie płynące z czułości. Czy ta ros-

nąca czułość jest tylko odbiciem głębokiej miłości, jaką żywiła dla swojej córki, której on jest ojcem? - Obawiam się, że się trochę zgubiłem. Czy do domu sir Myrona trzeba jechać w tym kierunku? - zapytał książę. Jocelyn zachichotała. - Nie. W przeciwnym - poinformowała, a potem zmar­ szczyła brwi. - Byłabym ostrożna, Wasza Wysokość, bo sir Myron zawsze strzela. - Mam nadzieję, że nie do ludzi. - Nie, do ludzi nie - zgodziła się Jocelyn - ale mógłby pana trafić przez pomyłkę. - Czyżbym tak bardzo przypominał bażanta? Jocelyn roześmiała się, a na twarzy Verity pojawił się uśmiech. - Nie, wcale nie - odrzekła dziewczynka. - Jest pan za to bardzo przystojny. - Jocelyn! - skarciła ją Verity. Galen zwrócił się do niej z udawaną rozpaczą. - Czyżby mama nie zgadzała się z córką? - Mama też uważa, że pan jest przystojny, prawda? domagała się odpowiedzi Jocelyn. - Sądzę, że książę cieszy się powodzeniem, i wie, że jest przystojny, bez moich zapewnień. Dziewczynka otworzyła szeroko oczy, a Verity pożało­ wała, że była taka opryskliwa, ale doprawdy, co mogła w tej sytuacji powiedzieć? - Ja uważam, że twoja mama jest ładna. Prawie tak ładna jak ty - wtrącił Galen.

Jocelyn uśmiechnęła się i spojrzała z dumą na matkę. - Muszę stwierdzić, że o tej porze roku we Włoszech jest znacznie cieplej niż w Anglii - mówił dalej, zmienia­ jąc temat i obciągając na sobie obcisłą kurtkę. Verity z zadowoleniem przyjęła fakt, że skończył już z pochlebstwami. - Wiesz co, Jocelyn, jeżeli usiądziesz obok mnie na tym balu - zaproponował - to opowiem ci o wiosce, w której mieszkałem we Włoszech. Chcesz? Dziewczynka kiwnęła z zapałem głową i usiadła obok księcia. Galen spojrzał na Verity. - Jest tu jeszcze miejsce i dla pani. Verity poprawiła koszyk przerzucony przez ramię i oz­ najmiła: - Ja idę zbierać grzyby. - No to pomyślnych zbiorów. Wyglądał tak, jakby nie miał nic przeciwko temu, by się oddaliła. Tak jej się wydawało, kiedy odchodziła wą­ ską ścieżką. No cóż, czego innego mogła się spodzie­ wać. Przecież on przybył tutaj, by pobyć z Jocelyn, a nie z nią. Kiedy uszła kawałek drogi, obejrzała się. Córka siedziała jak zahipnotyzowana, wpatrując się z podziwem w księcia i słuchając uważnie, podczas gdy on uśmiechał się do niej, jakby... jakby kochał ją naj­ czystszą ojcowską miłością. Verity wierzyła, że ją kocha. Wierzyła również, że się

zmienił i nie jest już rozpustnym łajdakiem z opowieści Eloise. Wciąż jednak emanował męskością. O, tak, był nadal zachwycający, i taki atrakcyjny, chyba nawet bardziej te­ raz, będąc uczciwym człowiekiem, niż kiedyś, gdy towa­ rzyszyła mu zła sława uwodziciela. Uczyniwszy kilka daremnych prób znalezienia grzy­ bów, Verity zawróciła, przywoływana brzmieniem głębo­ kiego męskiego głosu, a także popychana własną cieka­ wością. Pragnęła bowiem dowiedzieć się czegoś o pobycie Galena we Włoszech. Z jego opowieści wynikało, że na obczyźnie wiódł ży­ cie proste i spokojne, iż miał tam tylko kilkoro dobrych przyjaciół, którzy odwiedzali go od czasu do czasu. Verity zastanawiała się, jak spędzał dni, bo jej zdaniem był mężczyną zbyt pełnym energii, by zadowolić się po prostu sie­ dzeniem na słońcu. Galen opowiadał o mieszkańcach wioski, szkicując ich charaktery w kilku dobrze dobranych słowach, dzięki cze­ mu z łatwością mogła wyobrazić sobie ich wszystkich od Guida, pełnego temperamentu najbliższego sąsiada, który miał równie pełną temperamentu żonę, aż po roz­ targnionego księdza, ojca Paola. Przekonała się, że Galen ma wielki dar żywego opo­ wiadania. Gdyby teraz wyznał, że za granicą zaczął pisać książki, wcale by się nie zdziwiła. - Moja willa jest mała i skromnie umeblowana, ale za to stoi tak blisko wsi, że gdy Guido kłóci się z żoną An-

gelą, ja słyszę każde ich słowo - zakończył, gdy Verity podeszła bliżej. - Czy oni często się kłócą? - zapytała Jocelyn. - Prawie codziennie. Dziewczynka skrzywiła się. - To okropne. Galen uśmiechnął się szeroko. - Tak naprawdę to oni nie są na siebie źli i godzą się każdego wieczora. To także słyszę. Verity popatrzyła na niego, przerażona tym, co kryje się za tymi słowami. - Kiedy się już pogodzą, śpiewają arie z oper. Ich ulu­ bioną operą jest „Wesele Figara" - dodał Galen, który był znawcą muzyki operowej i podczas podróży po Europie starał się odwiedzać wszystkie wielkie teatry muzyczne. Szczególnie zaś podziwiał dzieła Mozarta. Pomyślał teraz, że Jocelyn z pewnością byłaby za­ chwycona, mogąc obejrzeć uroczą baśń, jaką jest „Czaro­ dziejski flet". Jednak w obecnych okolicznościach, stwierdził w duchu ze smutkiem, nie mogę zrobić nic, że­ by jej to dzieło pokazać. - Wiesz, kto napisał muzykę do „Wesela Figara"? zapytał. - Nie - odrzekła Jocelyn. - A Wasza Wysokość wie? - Wiem. - Kto? - Wolfgang Amadeusz Mozart, genialny kompozytor.

Czy wiesz, że zaczął komponować, gdy miał zaledwie sześć lat? Był wtedy młodszy od ciebie. - Taki mały i już komponował? - zdziwiła się dziew­ czynka. - Tak. Doskonale grał na klawesynie, organach i skrzypcach i komponował. Podróżował po całej Euro­ pie. A ty umiesz na czymś grać? - Ja jeszcze nie, ale mamusia gra na fortepianie - po­ wiedziała z widoczną dumą. - A kto to był Figaro? - O, Figaro to wielki spryciarz. Był najpierw cyruli­ kiem, czyli fryzjerem, a potem pokojowcem hrabiego Almavivy. - I to było jego wesele? - Tak. - A jak nazywała się jego narzeczona? - Zuzanna. - Ona też była sprytna? - Tak, Zuzanna to była sprytna dziewczyna. Służyła ja­ ko pokojówka u hrabiny, żony hrabiego. - To tak jak Nancy u mojej mamy! Nancy też jest sprytna! - Figaro ożenił się z Zuzanną. Mógłbym ci zaśpiewać coś z tej opery, chociaż, jak mówiłem twojej mamie, nietęgi ze mnie śpiewak. Mógłbym ci też coś zaśpiewać z innej ope­ ry Mozarta, która się nazywa „Czarodziejski flet"... - Czarodziejski? To bajka dla dzieci? - Dla dzieci i dla dorosłych. Piękna bajka. - Występuje w niej dobra wróżka?

- Jest zła Królowa Nocy, ale także dobry kapłan-czarodziej, i księżniczka... - A książę? - Jest też i książę, i ptasznik Papageno. To bardzo piękna opera. Na pewno by ci się spodobała. - Wasza Wysokość, proszę mi ją opowiedzieć. - Opowiem ci ją może kiedyś. Jeżeli się jeszcze spot­ kamy... Urwał i spojrzał prosto na Verity, podnosząc pytająco brwi. Verity zarumieniła się, bo nie zdawała sobie sprawy, że stoi aż tak blisko. - No i co, nie udało się? - zapytał. - Co takiego... ? - nie zrozumiała Verity. - Znaleźć grzybów - wyjaśnił. - Nie miałam szczęścia. - Ja widziałam grzyby. O tam - powiedziała Jocelyn, wskazując pobliską zacienioną polankę i wyciągnęła rękę po koszyk. - Pozbieram trochę, mamusiu - oznajmiła i spojrzała na księcia. - Ja zawsze potrafię znaleźć grzyby. - Rzeczywiście, Jocelyn ma bardzo bystry wzrok potwierdziła Verity. - No to idź, a twoja mama poczeka tutaj ze mną. Dziewczynka chwyciła pusty koszyk i pobiegła na po­ lankę. - Nie oddalaj się z polanki! - zawołała za nią Verity. - Nie wchodź między drzewa. Bądź tam, gdzie cię będę mogła widzieć.

Jocelyn kiwnęła głową, a Verity odwróciła się do Ga­ lena, który poklepał pień, wskazując jej miejsce, gdzie może usiąść. - Nie usiądziesz? - Mogę postać. - Zapewniam cię, że nie gryzę. - Wiem. - I nie pocałuję cię więcej. - To dobrze. Zdecydowała, że może usiąść. - Czy Wasza Wysokość powiedział sir Myronowi, że jedzie do kowala? - Tak - odrzekł i popatrzył na ich córkę. - Mam nadzieję, że Jocelyn potrafi odróżnić dobre grzyby od muchomorów. - Oczywiście. - Nie chcielibyśmy, żeby ktoś się rozchorował. Było w jego tonie coś, co sprawiło, że Verity spojrzała na niego podejrzliwie. - Oczywiście, że nie. - Przepraszam - powiedział poważnie. - Rozumiem, że wokół nagłego zgonu twojego męża powstały... po­ wstały pewne kontrowersje. Verity westchnęła. Galen pomyślał, że mądrzej by zrobił, gdyby nie podjął tego tematu, zwłaszcza że Ve­ rity nie za bardzo chciała pozwalać mu widywać się z Jocelyn. Zanim zdążył ją przeprosić, Verity powiedziała:

- Jedynymi osobami, które miały jakieś podejrzenia co do śmierci Daniela, byli moi szwagrostwo. Nikt więcej ni­ czego nie podejrzewał. - To dobrze. Przykro mi, że dotknąłem tak bolesnego tematu. - Proszę mi powiedzieć, Wasza Wysokość - odezwała się Verity po chwili milczenia - co pan robi we Włoszech? - Czytam, chodzę do tawerny i biorę udział w dysku­ sjach na temat polityki. I... - Przyjmuje pan gości? Spojrzał na nią bystro. - Nie przyjmuję kobiet. - Nie to miałam na myśli. - Nie będę twierdził, że przez całe dziesięć lat żyłem w celibacie. Moje związki z kobietami dostarczały takiej samej rozrywki mnie, jak i moim partnerkom, które za­ wsze miały świadomość, że nie będą one trwały długo i nie są związkami poważnymi. - To nie moja sprawa, Wasza Wysokość. - Rzeczywiście - zgodził się - lecz mimo to chcę, że­ byś o tym wiedziała. Nie odpowiedziała, a on zaczął się zastanawiać, czy przypadkiem nie powinien pominąć milczeniem również i tego tematu. Właściwie sam nie wiedział, dlaczego jej o tym powie­ dział. Chociaż nie, wiedział dlaczego. Chciał ją przekonać, że jest wolny i nie ma zobowiązań wobec żadnej kobiety.

- Kiedy brakuje mi towarzystwa, piszę ludziom listy, pomagam młodym uczyć się angielskiego. - To niewiele jak na człowieka w pańskim wieku i o pańskiej energii. - Niewiele, i robiłbym więcej - odrzekł, zadowolony i nie do końca pewien, czy jej słowa są komplementem, czy wprost przeciwnie. - Niestety, mężczyźni z wioski nie lubią, kiedy rozmawiam z kobietami, więc przeważnie przebywam na terenie swojej posiadłości. No i pilnuję in­ teresów. Korespondencyjnie. Verity nie odpowiedziała uśmiechem na jego uśmiech. - Czy zamierza pan wkrótce wrócić? - To zależy od tego, co się wydarzy tutaj. - Odchrząk­ nął i podniósł głos, wskazując głową Jocelyn. - Ona wy­ gląda tak, jakby całe jej życie zależało od tego, czy na­ zbiera grzybów, prawda? - Jocelyn jest z reguły bardzo pilna. - Myron opowiedział mi o tych krowach. Ku jego zachwytowi, Verity uśmiechnęła się szelmowsko. - Ach, tak, biedny sir Myron. Kiedy próbował ustąpić pędzącym krowom z drogi, wpadł do kałuży. - O tym nawet nie wspomniał. - Być może to zbyt upokarzające wspomnienie. Galen zastanowił się, czy Verity, wypowiadając te sło­ wa, miała na myśli coś więcej. - Słyszałem, że rozpieszczasz Jocelyn. Verity spojrzała na niego gniewnie, ale zanim coś po­ wiedziała, on powstrzymał ją, unosząc dłoń.

- Miałem właśnie dodać, że ja się z tym poglądem nie zgadzam. Widziałem w swoim życiu naprawdę rozpusz­ czone dzieci, a Jocelyn ich nie przypomina. Wspaniale ją wychowałaś, Verity. Powinnaś być bardzo dumna. - Nie wychowywałam jej sama. Daniel był bardzo do­ brym ojcem. - Jestem mu za to wdzięczny. Spojrzała na niego z ukosa. - Nie wiedziałam, że masz jakikolwiek kontakt z dziećmi. - Miałem na myśli moich przyrodnich braci. - Ach, tak. Słyszałam coś o nich u Eloise. Najmłodszy jest chyba największym łobuziakiem. - Lepiej pasuje określenie dziecko z piekła rodem. Tak, Hunt jest najbardziej rozpuszczony z nich wszyst­ kich. Verity popatrzyła na Galena w zamyśleniu. - Nie mogę powiedzieć, bym słyszała, żeby mówiono kiedykolwiek o tobie jako o kimś rozpuszczanym w dzie­ ciństwie. - Gdybym tak było, to może później, gdy dorosłem, nie pozwalałbym sobie na tak wiele. - Dlaczego twoi bracia byli rozpuszczeni, a ty nie? - Bracia przyrodni - poprawił automatycznie. - O wy­ jaśnienie tego faktu musiałabyś się zwrócić do mojego oj­ ca, a on już nie żyje. - Przepraszam. Nie chciałam zrobić ci przykrości. Zastanawiając się, co Verity pomyślałaby o całym tym

napięciu i strachu, które towarzyszyły mu codziennie w dzieciństwie, Galen wzruszył ramionami. - Po tak długim czasie powinienem już reagować spo­ kojniej. - Rany z dzieciństwa są bardzo głębokie - powiedzia­ ła łagodnie, ze współczuciem. Ujęty jej łagodnym tonem oraz faktem, że być może go rozumie, a także zmęczony ukrywaniem przykrych prze­ żyć z dzieciństwa, książę Deighton zrobił coś, czego nigdy dotąd nie czynił. Zaczął mówić o swoich rodzicach.

ROZDZIAŁ SIÓDMY - Nie byłem ulubieńcem ojca, mimo że miałem dzie­ dziczyć jego fortunę - zaczął Galen rzeczowym tonem. Być może gdybym lepiej się uczył lub gdybym miał wię­ kszą skłonność do żołnierskiego rzemiosła... albo gdyby on nie poślubił mojej macochy. - Macocha cię nie lubiła? - Nie znosiła mnie. Posłała mnie do szkoły z interna­ tem, gdy nadarzyła się pierwsza po temu okazja. I, przykro mi stwierdzić, zrobiła to, mając błogosławieństwo mojego ojca. Nie cierpiała mnie od pierwszej chwili. Miałem wte­ dy sześć lat. - Dlaczego? - zapytała łagodnym tonem Verity. - Obawiam się, że zrobiłem na niej bardzo złe wraże­ nie. - Jak dziecko może zrobić złe wrażenie? Przecież jej nie uderzyłeś, prawda? Galen uśmiechnął się smutno. - Nie, nie uderzyłem jej, ale nie byłem zachwycony jej przybyciem. Bardzo kochałem matkę. Nie zachowywała się wyniośle i autokratycznie jak mój ojciec. Zdenerwo­ wałem się, gdy zobaczyłem macochę i uświadomiłem so-

bie, co zrobił ojciec. Przestraszyłem się, widząc obcą ko­ bietę uwieszoną u jego ramienia. Próbowałem jednak nie płakać. Mój ojciec nienawidził widoku łez. - Przecież ona by zrozumiała - zaprotestowała Verity. - Najwyraźniej nic nie rozumiała, bo powiedziała: „Co za naburmuszone dziecko". Ojciec bardzo się wów­ czas zirytował i... nasze stosunki już nigdy się nie po­ prawiły. - Ale przecież byłeś tylko dzieckiem! - Byłem spadkobiercą, moja droga- odrzekł książę gorzko - a dziedzic fortuny się nie dąsa, nie płacze i nie tęskni za matką. Dziedzic fortuny nigdy się nie poddaje. Nie miewa koszmarnych snów, a będąc w szkole, nie tę­ skni za domem. Nie przytula się do rodziców ani nawet ich nie dotyka, nie dotyka też rodzeństwa ani służących. Żyje bez takich przyziemnych kontaktów z innymi istota­ mi ludzkimi. - Och, Galenie, tak mi przykro! Galen uśmiechnął się sardonicznie. - Przepraszam. Dziedzic fortuny nie powinien mówić o sobie. Chyba że skłoni go do tego para współczujących, błękitnych oczu. Verity wyciągnęła rękę i ujęła jego dłoń. - Dobrze, że mi o tym powiedziałeś - wyszeptała. Oboje mieliśmy nieszczęśliwe dzieciństwo. Ja nie znałam matki. Zmarła wkrótce po moim urodzeniu. A ojciec... - Mówiłaś mi o nim już przedtem. Ze względu na mnie nie musisz powracać do przykrych wspomnień.

- Ty opowiedziałeś mi o swoich rodzicach. Pozwól mi opowiedzieć o moich. Chcę... pragnę to zrobić. Skłonił głowę poważnie, wyrażając w ten sposób zgodę. - Mówiłam ci już, że ojciec był utracjuszem, który roz­ trwonił rodzinny majątek. Na szczęście nie widywałam go często. Jako małe dziecko miałam nianię, a później posła­ no mnie do szkoły. Jednakże w moim przypadku - ciąg­ nęła - wyszło to na dobre. Dla mnie szkoła okazała się azylem, zwłaszcza gdy wzięła mnie pod swoje skrzyd­ ła Eloise. A poza tym dobrze było wiedzieć, czego ode mnie oczekują i jak mam się zachowywać. - Uśmiechnęła się czarująco. - Jednak nie zawsze zachowywałam się dobrze. - Ja w Harrow także, a jeszcze gorszy stałem się po ukończeniu szkoły. - Podczas gdy ja zrobiłam się lepsza i taka byłam aż do... . - Aż do tej nocy, którą spędziłaś ze mną. - Właśnie. Uścisnął jej dłoń, a potem wyciągnął rękę, żeby pogła­ dzić Verity po policzku. - Może już czas, żebyśmy wybaczyli to sobie na­ wzajem. Kiwnęła głową, patrząc mu w oczy. - Być może. Aczkolwiek niechętnie, cofnął jednak rękę i chcąc zmniejszyć panujące między nimi napięcie, powiedział:

- Gdy Eloise przyjedzie do domu Myrona, skorzystam z okazji i zapytam, co takiego wyrabiałaś w szkole. Verity otworzyła szeroko oczy. - Eloise tu przybędzie? - Tak. Myron jest zachwycony, że przyjedzie z nią tak­ że George. Następnym razem, gdy się spotkamy, będę na pewno pachniał psami. Jestem pewien, że George spałby z nimi, gdyby Eloise mu na to pozwoliła. - Galen zmar­ szczył brwi. - Jeżeli Eloise zechce cię odwiedzić, ja z nią nie przyjadę. Nie zobaczy mnie z Jocelyn, jeżeli tym się martwisz. - Przykro mi, ale naprawdę sądzę, że musimy być ostrożni. Eloise jest dobrą przyjaciółką, ale... - Lubi plotkować? O, dobrze o tym wiem! Verity uśmiechnęła się smutno. - Gdyby jej plotki nie były takie interesujące, ludzie z pewnością mniej chętnie by ich słuchali. Kiedy opo­ wiadała o tobie, wydałeś mi się bardzo romantycznym hultajem. - „Hultaj" to chyba dobre określenie - przyznał - ale „romantyczny"? O, nie, byłem zbyt wielkim egoistą. Pełne współczucia i zrozumienia błękitne oczy popa­ trzyły na niego przez dłuższą chwilę. Jak cudownie byłoby mieć ją zawsze koło siebie, widzieć te oczy i wiedzieć, że oto istnieje jedna, jedyna osoba, która go rozumie. I która kiedyś była równie samotna i spragniona miło­ ści jak on. - Kiedy oni się zjawią?

Wyrwany z marzeń Galen odpowiedział: - We wtorek. Przyjedzie z nimi także lady Mary. Verity schyliła się i usunęła ze swojego pantofla źdźbło trawy. - O? - Obawiam się, że to moja wina. Powiedziałem Eloise, że chcę się ożenić, i wygląda na to, że zdecydowała za mnie, kto powinien zostać moją żoną. Verity wyprostowała się. - A co ty myślisz o tej kandydatce? Choć wiedział, że nie powinien się tym denerwować, nieprzyjemnie zaskoczył go rzeczowy ton, jakim zadała pytanie. - Wydaje mi się, że by się nadała. - Nie brzmi to zbyt entuzjastycznie. - Eloise ma wystarczająco dużo entuzjazmu za nas oboje. Jest przekonana, że lady Mary jest kobietą, którą powinienem poślubić. - A ty jesteś o tym przekonany? - Cóż, chyba mógłbym dokonać gorszego wyboru. - Nie kochasz jej. Serce Galena zabiło mocniej. - Nie. - Nie zmieniłeś zdania w kwestii, którą poruszyłeś wtedy, w domu Eloise? - Niestety, uważam, że miłość w małżeństwie to lu­ ksus, który nie jest dany klasom wyższym. Musimy my­ śleć o majątku i potomstwie, a dopiero potem o miłości.

- Dlatego na targowisku małżeńskim musicie brać to, co się nawinie pod rękę. - Właśnie - odrzekł ze smutkiem. - Wybacz, że tam­ tego wieczora cię obraziłem. - I to bardzo. - Byłem wtedy na ciebie zły. Nagle Verity zerwała się na równe nogi. - Jocelyn! - zawołała głośno i pobiegła na polankę. Jocelyn! - Co się stało? - zapytał Galen i podniósł się z miej­ sca, a potem pospieszył za Verity. - Nie widzę jej! - Jocelyn! - krzyknął głośno i ogarnęła go panika, ja­ kiej nigdy dotychczas nie odczuwał. Przyspieszył kroku i wyprzedził Verity. Co będzie, jeżeli dziewczynka wpadła do wody? Bra­ tanek Guida utonął w strumieniu, i to znacznie płytszym niż ten. Cała wieś pogrążyła się wtedy w rozpaczy. Gale­ na, który przypomniał sobie to wydarzenie, ogarnęła jesz­ cze większa panika. Na szczęście po chwili do uszu Verity i jego własnych dobiegło wołanie: - Tu jestem! Jocelyn wyjrzała zza grubego dębu. Galen podbiegł do niej i objął ją ramionami, uszczęśliwiony. Dziewczynka roześmiała się, gdy ją podniósł i zakręcił się z nią w kółko. - Wysypały mi się grzyby! - Pomogę ci je pozbierać.

- Jocelyn, co ja mówiłam? Przecież miałaś się nie od­ dalać! - skarciła córkę Verity. - Bardzo mnie przestra­ szyłaś! - Chciałam zobaczyć, czy nie znajdę więcej grzybów i... - A czy nie powiedziałam ci, że nie wolno ci oddalać się z polanki? - Verity nie podniosła głosu, ale jej ton był stanowczy, a wyraz twarzy surowy. Schylając się po koszyk i po rozsypane na ziemi grzy­ by, Galen odczuwał zadowolenie, że to nie jego karci w tej chwili Verity. Cieszył się też, że to nie on musi skarcić Jocelyn. - Powiedziałaś - odrzekła drżącym głosikiem dziew­ czynka. - Rozumiesz, że mnie przestraszyłaś? - Tak - odparła Jocelyn, pociągając nosem. Galen wyprostował się. - Ale jest cała i zdrowa i wszystko dobrze się skoń­ czyło, no może poza tym, że kilka grzybów trzeba spisać na straty - rzekł dobrodusznie, nie chcąc, żeby jego wizy­ ta zakończyła się nieprzyjemnie. Verity uśmiechnęła się z pewnym przymusem. - Tak, wszystko w porządku, pod warunkiem, że Jo­ celyn rozumie, iż nie wolno jej być nieposłuszną. - Przepraszam, mamusiu, bardzo żałuję tego, co zrobi­ łam. Verity uśmiechnęła się promiennie. - Wiem, malutka, wiem.

- Mamo! - zaprotestowała Jocelyn tonem podobnym do tego, jakim przed chwilą mówiła jej matka. - Przecież książę...! Verity zrobiła komicznie skruszoną minę. Zwracając się do Galena, powiedziała: - Przepraszam. Ona nie jest żadną maleńką, Wasza Wysokość. Jocelyn jest młodą damą. - Miałem właśnie poprawić ten błąd, bo dla mnie to jest oczywiste - odrzekł Galen równie poważnie, tak jak­ by uczestniczył w debacie parlamentarnej o najwyższym znaczeniu dla kraju. - Teraz, choć bardzo żałuję, muszę się już z paniami rozstać. Zobaczył, że na twarzy Verity pojawił się wyraz żalu. Miał nadzieję, że się nie pomylił. Wyciągnął rękę i ujął drobną dłoń Jocelyn. - Do widzenia, panno Davis-Jones. - Złoży nam pan wizytę? - Być może - wtrąciła Verity -jeżeli książę nie będzie miał innych zajęć, odwiedzi nas w przyszłą sobotę. - Zostanie pan na herbacie? Galen popatrzył pytająco na Verity. Zawahała się przez sekundę, która jemu wydała się wie­ cznością. - Sądzę, że w przyszłą sobotę książę może zostać na herbacie. Galen pomyślał, że zaproszenie od samego księcia re­ genta nie sprawiłoby mu większej przyjemności. - To świetnie! - zawołała Jocelyn.

Galena zachwycił entuzjazm córki. - Idź przodem, Jocelyn, a ja pożegnam się z Jego Wy­ sokością i dogonię cię - powiedziała Verity. - Ale bądź na widoku - ostrzegła córkę. - Czy chcesz odwołać zaproszenie na przyszłą sobotę? - zapytał cicho Galen, gdy Jocelyn oddaliła się, pod­ skakując. - Nancy raz w tygodniu pomaga w sprzątaniu kościo­ ła. Będzie to robiła w przyszłą sobotę. Myślę, że jeżeli przyjedziesz przez zagajnik, to wszystko przebiegnie po­ myślnie. Jednak muszę cię prosić, żebyś nikomu nie mó­ wił, dokąd jedziesz. - Oczywiście. - Powiem też Jocelyn, żeby nie wspominała nikomu o naszym dzisiejszym spotkaniu, bo ty wstydziłbyś się, że zgubiłeś drogę. Ja... ja nie chcę prosić jej, żeby kła­ mała. - Ja także tego nie chcę. Przybliżył się, jakby popychany niewidzialną silą. Wie­ dział, że nie powinien jej całować, jednak... Popatrzyła na niego tak, jakby odczuwała tę samą po­ trzebę, ten sam przymus, to samo nieodparte pragnienie. - Mamo? - Już idę - zawołała Verity, odwracając się i pospie­ szyła w stronę córki. We wtorek rano Galen i sir Myron wybrali się na ryby. Galen był z tego zadowolony, bo jego przyjaciel, który

prawie nie odzywał się w trakcie polowań, podczas łowie­ nia ryb stawał się jeszcze bardziej milczący. Galen, mimo całej sympatii, jaką miał dla Myrona, ła­ pał się na tym, że jego gadatliwość i donośny głos po pro­ stu go męczą. Ich przyjaźń byłaby głębsza, gdyby Myron miał jakieś zainteresowania poza polowaniem i łowieniem ryb. Po raz pierwszy w życiu Galen z przyjemnością oczeki­ wał na przybycie George'a, gdyż przewidywał, że Myron i George będą mieli sobie wiele do powiedzenia, a on trochę odpocznie od słowotoku dawnego szkolnego kolegi. Tak jak poprzednio, Myronowi i jego gościowi towa­ rzyszyli dzisiaj gajowi, tyle że tym razem, zamiast ptactwa nieśli złowione przez swego pana pstrągi. - Następny połów z pewnością okaże się dla ciebie szczęśliwszy - pocieszał przyjaciela Myron, klepiąc go po ramieniu. - Po deszczu pstrągi będą lepiej brały. - Obawiam się, że żaden ze mnie wędkarz - odrzekł Galen szczerze, gdy zbliżali się do lśniących w słońcu in­ spektów. - Ty łowisz co innego, co? - zauważył Myron z chy­ trym mrugnięciem. Galena nieco irytował fakt, że jego przyjaciel nie za­ uważa, iż nie jest już młodym birbantem mającym ambicję uwiedzenia jak największej liczby kobiet w Anglii. - Mówiłem ci, że to już przebrzmiała historia. Teraz chcę zaczekać, aż pojawi się w moim życiu kobieta odpo­ wiednia na żonę.

- Ach, Wasza Wysokość! Sir Myronie! Więc jesteście! - zawołała Eloise, wyłaniając się zza szklarni. Miała na sobie turban przyozdobiony opadającym stru­ sim piórem oraz spencerek, w którym jej figura nie wy­ glądała zbyt powabnie. - Przyjechaliśmy niedawno, a ja powiedziałam do George'a: „Jeżeli bardzo chcesz, to idź od razu obejrzeć psiarnie, a tymczasem my z lady Mary pospacerujemy po ogrodzie". - Czy zaczęłaś się interesować uprawą ananasów? zapytał Galen poważnie. Eloise obejrzała się przez ramię. - Mówiłam ci, że będą wracali właśnie tędy - powie­ działa do kogoś, kogo Galen jeszcze nie mógł dostrzec. Domyślał się jednak, kim jest ten ktoś, i nie mylił się, gdyż w tejże chwili zza budynku szklarni wyszła lady Mary. Jej strój cechował dystyngowany umiar. Miała na sobie pelerynę z kapturem w twarzowym kolorze błękitnego nieba, ozdobioną szkarłatnymi chwaścikami. Wyglądała świeżo i ładnie, a także bardzo młodo i niewinnie. Galen poczuł się przy niej jak stary rozpustnik, podczas gdy przy Verity czuł się... dojrzały. - Witam, Wasza Wysokość - powiedziała lady Mary z nieśmiałym uśmiechem. - Sir Myronie, proszę pozwolić przedstawić sobie lady Mary Seddens, córkę hrabiego Pillsborough - powiedział Galen, zauważając przy tym, że przyjaciel rumieni się jak wstydliwy młodzik.

Myron podszedł i ujął drobną dłoń lady Mary, a ona dygnęła i po chwili wahania cofnęła dłoń. - Obawiam się, że pachnę rybą - powiedział niewy­ raźnie Myron. Dziewczyna odrzekła cicho, że to nic nie szkodzi. - A więc, kuzynko, chodziłyście tutaj, szukając nas? - spytał Galen, odwracając uwagę dam od zawstydzonego Myrona. - Muszę powiedzieć, że to bardzo miły zbieg okoliczności, że znalazłyście się tutaj w tym samym cza­ sie co ja. - Och, Galenie, naprawdę! - zawołała Eloise w istocie mniej oburzona, niżby wskazywał na to jej ton. - Jest piękny dzień, to wszystko. Z lady Mary spędziłyśmy długi czas w karecie, więc co w tym dziwnego, że wyszłyśmy, by się przejść i przy okazji was spotkać? A co do naszej wizyty, to my powinniśmy być bardziej zdziwieni twoją tutaj obecno­ ścią, bo, o ile wiem, nigdy nie odwiedzałeś sir Myrona. Galen poniewczasie uświadomił sobie, że należało się powstrzymać od uwagi, którą uczynił. - Zgadzam się, że tego zaniedbałem. - Kazałem gospodyni przygotować lekki posiłek. Je­ stem pewien, że pani Minnigan już się z tym uporała - po­ wiedział Myron, uśmiechając się uszczęśliwiony, a potem spojrzał na lady Mary i podał ramię Eloise. - Z chęcią skorzystam z pańskiego ramienia, sir Myronie. Moim zdaniem nie pachnie pan wcale rybą - po­ spieszyła z niezbyt fortunnym zapewnieniem Eloise.

Lady Mary odprowadziła wzrokiem Eloise i sir Myrona, po czym popatrzyła nieśmiało na Galena, który z ga­ lanterią podał jej ramię. - Ja wcale tutaj nikogo nie szukałam - zapewniła mło­ da kobieta, wspierając się na jego ramieniu i kładąc mu na przedramieniu rękę tak bezwładną jak ryby, które złowił Myron. - Nigdy w życiu nie widziałam, jak uprawia się ananasy, i byłam ciekawa, jak to wygląda. Gdybym wie­ działa, że panowie będą tędy szli... Przerwała i zakaszlała z zakłopotaniem. Galen po raz kolejny przypomniał sobie, dlaczego wrócił do Anglii. Chciał znaleźć żonę i założyć rodzinę. A ta kobieta jest młoda i bogata, a na dodatek to córka hrabiego. - Chce pani powiedzieć, że rozmyślnie by mnie pani unikała? - zapytał Galen miękkim, uwodzicielskim to­ nem. - Muszę wyznać, że to mnie zasmuca. Na policzkach lady Mary pojawił się rumieniec, a jej palce zacisnęły się na ramieniu Galena. Niestety, jej dotknięcie wcale na niego nie podziałało i nie wzbudziło w nim żadnych tęsknot. Pomyślał, że po­ winien się bardziej starać. - Ależ, sir Myronie, z pewnością nie mówi pan tego poważnie! - zawołała nagle Eloise. - Co takiego powiedziałeś, Myronie, że tak to oburzy­ ło moją kuzynkę? - zapytał Galen wesoło. Eloise, która patrzyła surowo na Myrona, zwróciła wzrok na Galena.

- Sir Myron mówi, że nigdy dotąd nie zaprosił do sie­ bie drogiej pani Davis-Jones i że od wielu miesięcy jej nie widział. - Tej wdowy, z którą się przyjaźnisz? To ona mieszka w pobliżu? - zapytał Galen, udając kompletnie nie świa­ domego tego faktu. - Wydaje mi się, że ci o tym mówiłam. - Doprawdy? Jesteś tego pewna? Może wspomniałaś mi o kimś innym. Eloise zmarszczyła czoło, zaczynając wątpić, czy do­ brze pamięta. - Nie sądzę, żeby zechciała tu przyjechać, nawet gdybym ją zaprosił - rzekł zmieszany Myron. - Znamy się oczywi­ ście, ale tylko z widzenia. Wiem też coś niecoś o jej rodzinie. Galen pospieszył mu na ratunek. - Słuchaj, Eloise, wspominałaś, że pani Davis-Jones nie przyjmuje zaproszeń. - To wcale nie oznacza, że on nie powinien jej zapro­ sić! - oznajmiła Eloise, tak bardzo pragnąc skarcić sir Myrona, że zapomniała o dobrym wychowaniu. - No cóż, teraz, kiedy mam gości, naprawię ten błąd. Wydam kolację i zaproszę panią Davis-Jones - powie­ dział dzielnie Myron. Galen poczuł, że na myśl o tym, iż zobaczy się z Verity, serce bije mu mocniej. Poruszył też pewnie ręką, bo lady Mary spojrzała na niego zaskoczona. - To nerwowe - szepnął konfidencjonalnie. - Mam awersję do wdów.

Kiwnęła głową. - Ja także - przyznała. - Ich obecność sprawia, że wszystko staje się ponure. Pani Davis-Jones jest... jest ta­ ka surowa. Rzeczywiście, Verity może robić takie wrażenie na kimś, kto jej dobrze nie zna, pomyślał Galen. - Ta kobieta nie miała lekkiego życia - powiedziała Eloise tonem z lekka krytycznym. Galen w duchu podziękował kuzynce za to, że broni Verity. Bardzo chciał móc zrobić to sam. Niestety, łącząca ich tajemnica czyniła takie posunięcie ryzykownym i zmuszała do milczenia. - Zapewniam was, że kiedyś wprost promieniała rado­ ścią życia - mówiła dalej Eloise. - W szkole była pier­ wsza do robienia różnych psikusów nauczycielom. Nie za­ pomnę, jak raz wymyśliła, żeby posmarować schody me­ lasą, a potem krzyknąć, że się pali. Trzeba było widzieć naszych nauczycieli, jak biegli z krzykiem, jak wołali, że­ byśmy natychmiast wychodziły ze szkoły, i przyklejali się do schodów! Eloise roześmiała się na to wspomnienie, a Galen wy­ obraził sobie Verity w dzieciństwie. Na pewno miała takie same niebieskie, błyszczące i żywe oczy jak Jocelyn, po­ myślał. - Moim zdaniem to okropne - zaprotestowała lady Mary. - Ja nigdy bym czegoś takiego nie zrobiła. Oczywiście, zgodził się w głębi ducha Galen. Lady Mary nic takiego nie przyszłoby do głowy. Nie miał wąt-

pliwości, że była ona spokojnym, obowiązkowym i nud­ nym dzieckiem. I pewnie będzie spokojną, obowiązkową i nudną żoną. - Zaproszę panią Davis-Jones z największą przyje­ mnością - odezwał się Myron. - Świetnie! Wiedziałam, że okaże się pan dżentelme­ nem - pochwaliła Eloise. - Z przyjemnością zawiozę jej osobiście zaproszenie od pana, skoro tylko zdecyduje pan, kiedy ta kolacja ma się odbyć. - W tej sprawie decyzję pozostawiam pani, droga lady Bodenham - oznajmił Myron. - Nie znam się na wy­ dawaniu uroczystych kolacji, więc będę liczył na pomoc pani... a także, oczywiście, na pomoc lady Mary - do­ kończył, patrząc nieśmiałym wzrokiem na towarzyszkę Galena. - Doskonale - odrzekła Eloise, która organizując przyję­ cia, czuła się w swoim żywiole. - Będę nalegała, żeby Verity przyjęła zaproszenie. Sądzę bowiem, że kobieta nie powinna się marnować tylko dlatego, że umarł jej mąż. - A może ona woli być sama ze swoimi wspomnienia­ mi? - wtrąciła lady Mary, gdy podążali w stronę domu. - Kobieta, która bardzo kochała męża, może po jego śmierci nie mieć ochoty na uczestniczenie w życiu towa­ rzyskim. To zrozumiałe. Mówiąc to, uśmiechnęła się zachęcająco do Galena, a on poczuł, jak zaciska mu się na szyi przedmałżeńska pętla. - Jeżeli tak, to trzeba ją zmusić do zmiany - oznajmiła

Eloise. - Ciągłe siedzenie w domu nie jest zdrowe. Kiedy pomyślę, jak zabawna potrafiła być kiedyś Verity... No cóż, nie wolno jej pozwolić oddawać się rozpaczy. - Nie wiedziałem, droga kuzynko, że znasz się na ża­ łobie tak samo dobrze jak na wychowaniu dzieci - rzekł Galen spokojnym tonem, który pozostawał w sprzeczno­ ści z gniewem, który właśnie odczuwał. - Wcale się nie znam! I rozumiem, że nie powinnam mówić o zamykaniu się w domu przy tobie - odcięła się Eloise, patrząc na niego znacząco. - Eloise, proszę cię! - powiedział ostrzegawczo Ga­ len. - No dobrze, już dobrze, nie będę cię krytykowała. Ve­ rity ma przynajmniej powód do takiego postępowania. Nie izoluje się od towarzystwa z powodu kaprysu. Wargi Galena rozciągnęły się w uśmiechu, jednakże je­ go oczy pozostały poważne. - No cóż, kuzynko, znasz mnie tak dobrze. Wiesz na pewno, że mieszkałem przez dziesięć lat we Włoszech z powodu kaprysu. - A jakiż miałeś inny powód, żeby tak postępować? Lady Mary i Myron popatrzyli na siebie zmieszani, a Galen przeklinał siebie za to, że doprowadził do tego, by Eloise zaczęła mówić o jego sprawach. - Jak powiedziałaś, czyniłem to z powodu kaprysu. A potem powrót wiązał się z tak ogromnym wysiłkiem, że skłonić do niego mogła mnie jedynie śmierć mojego dro­ giego ojca.

- To mi przypomina, jak książę wysmarował końskim łajnem klamkę u drzwi mieszkania dyrektora szkoły - oznajmił nagle Myron. - A potem schował wszystkie świe­ ce. Dyrektor szedł, potykając się na schodach, a kiedy po­ łożył rękę na klamce, ryknął z wściekłości. Lady Mary zmarszczyła nos, a Eloise skrzywiła się. - Myronie, mogłeś przywołać bardziej urocze wspo­ mnienie - zauważył Galen, odczuwając wdzięczność za to, że jego przyjaciel próbował zmienić temat. - Byłem wtedy bardzo młody - dodał, by usprawiedliwić się przed damami. - Miałeś piętnaście lat! - zaoponował Myron. - To prawda - zgodził się Galen. - Byłem młodym i niedojrzałym piętnastolatkiem. - Zimno mi się robi na myśl, co moglibyście wymyślić razem z Verity, gdybyście się wtedy znali - zauważyła Eloise. - Rzeczywiście, moglibyśmy niejedno zdziałać powiedział Galen lekkim tonem, gdy wchodzili już po stopniach tarasu. - Jeżeli uważasz, że warto, to zaproś swoją poważną owdowiałą przyjaciółkę. Podczas wizy­ ty u ciebie wydawało mi się, że nie jest ona zachwyco­ na, przebywając wśród ludzi, ale oczywiście tutaj towa­ rzystwo będzie o wiele mniej liczne i bardziej doboro­ we - mówił dalej, sugerując, że Verity, jeżeli zostanie zaproszona, zepsuje im wieczór, i starając się za wszel­ ką cenę, żeby Eloise nie przyszło do głowy, iż on przy­ był tutaj ze względu na panią Davis-Jones. - A teraz, pro-

szę mi wybaczyć, moje panie, ale muszę się umyć i prze­ brać. - Ja także. I także proszę o wybaczenie - powiedział Myron, kłaniając się. - A ja powinnam chyba pójść i zobaczyć, co robi George - stwierdziła Eloise z ciężkim westchnieniem, po czym zostawiła lady Mary przechadzającą się w zamyśle­ niu po tarasie.

ROZDZIAŁ ÓSMY W sobotę po południu Verity, pełna nadziei, siedziała w saloniku, udając, że ceruje skarpetki. Jocelyn dostarcza­ ła jej tego rodzaju zajęcia bardzo często, gdyż jako dziec­ ko żywe i lubiące ruch na świeżym powietrzu darła skar­ petki para za parą. Jednak teraz Verity udawała tylko, że ceruje. Chociaż, ściślej mówiąc, nie, nie udawała. Naprawdę próbowała skupić się na tej pracy, wykonywać ją uważnie, jednak ściegi, które wychodziły spod jej igły, nie wyglą­ dały lepiej niż niezdarne próby autorstwa Jocelyn. Verity spojrzała na córkę, która z dyndającymi noga­ mi siedziała na kanapie i czytała - zapewne baśnie o książętach i księżniczkach, gdyż ostatnio ukochała po prostu tego rodzaju tematy. Verity zauważyła też, że bardziej niż przedtem przykłada się do nauki muzyki i ich wspólne lekcje fortepianu stają się coraz przyje­ mniejsze. Teraz Jocelyn czytała, a raczej była pogrążo­ na w lekturze w tym samym stopniu, w jakim jej matka oddawała się cerowaniu, gdyż spoglądała w okno rów­ nie często jak Verity. Co oznacza, powiedziała sobie surowo Verity, że ja

zachowuję się wcale nie bardziej dojrzale niż dziewięciolatka. Podobnie też jak jej córka, Verity postanowiła ubrać się w jedną ze swoich najlepszych sukien. Była to oczywiście suknia czarna, ale skrojona odrobinę bardziej modnie niż większość jej strojów żałobnych, i miała obcisłe, długie rękawy. Jocelyn nosiła białą sukienkę, a Verity pozwoliła dziewczynce wpleść we włosy różową wstążkę. Od śmier­ ci Daniela upłynęło ponad dwa lata, więc ten strój nie był niewłaściwy. Poza tym Jocelyn prosiła z takim wdzię­ kiem, mówiąc, że dla księcia chce wyglądać jak najlepiej, że Verity nie miała serca jej odmówić. Ponownie spróbowała skupić się na cerowaniu. - Mamusiu, czy myślisz, że wyjdziesz jeszcze kiedyś za mąż? Verity drgnęła i ukłuła się w palec. - Dlaczego to cię interesuje? - zapytała, upewniając się, że palec nie krwawi. - Po prostu jestem ciekawa. Verity pochyliła się nad cerowaniem. - Sądzę, że nie. - Dlaczego? Verity spojrzała na córkę spokojnie, ale aby zachować ten spokój przywołała cały swój hart ducha. - Kochałaś papę, więc chyba nie myślisz, że ktoś mó­ głby go zastąpić, prawda? Jocelyn podrapała się w nos.

- Zastąpić nie, mamusiu, oczywiście, że nie - powie­ działa tak, jakby już dłużej się nad tym zastanawiała. Wiem, że czujesz się samotna. - Mam przecież ciebie i Nancy, a to aż nadto wy­ starczy. - Książę jest bardzo miły - zauważyła z zapałem Jocelyn - i przystojny. Myślę, że on cię bardzo lubi. A poza tym jest bogaty. Zgodziłabyś się, gdyby poprosił cię o rękę? - On mnie nigdy nie poprosi o rękę - odrzekła Verity z wymuszonym uśmiechem. - Sądzę, że zamierza popro­ sić o rękę lady Mary Seddens, młodą i bogatą hrabiankę. Jocelyn zmarszczyła brwi. - O! - Musisz mi obiecać, że nie będziesz księciu zadawała żadnych pytań tego rodzaju. - Ale... - Jocelyn? - No dobrze, obiecuję. - Świetnie. Verity próbowała nawlec igłę. Nitka wciąż się rozdwa­ jała, a ona, zniecierpliwiona, miała ochotę krzyczeć. - Lubisz go, prawda? - Kogo, kochanie? - zapytała Verity, zwilżając w ustach koniec nitki. - Księcia oczywiście. Verity miała tyle kłopotu z tą uprzykrzoną nitką, że za­ częła się zastanawiać, czy nie pogorszył jej się przypad­ kiem wzrok.

- Lubię go. - Gdybyś chciała wyjść znowu za mąż, to ktoś taki jak on byłby odpowiedni, prawda? Verity zrezygnowała z nawlekania nitki i popatrzyła na córkę. - Tak, gdybym go kochała. - Gdybyś wyszła za kogoś takiego jak książę, nie mu­ siałybyśmy już być miłe dla wuja Clive'a i cioci Fanny. - Powinnyśmy zawsze być miłe dla wuja Clive'a i cio­ ci Fanny - odrzekła Verity, odkładając nie zacerowaną skarpetkę do koszyczka stojącego u jej stóp. - Oni są na­ szymi krewnymi. - Ale ja ich nie lubię. - Proszę cię, córeczko, nie mów takich rzeczy. - I Nancy też. - Co masz na myśli? - Ona też ich nie lubi. Po prostu ich nie cierpi i nie chce, żeby do nas przyjeżdżali. - Widzę, że będę musiała odbyć z nią kolejną rozmo­ wę. A ty wiesz dobrze, Jocelyn, jak masz się zachowywać, kiedy ciocia i wujek przyjadą. W tej chwili usłyszały dźwięk, na który czekały od go­ dziny - odgłos kopyt końskich na drodze. Dziewczynka odłożyła książkę i podbiegła do okna. - To on! To książę! Verity wstała. - Odejdź od okna, Jocelyn. - Ale ja chcę zobaczyć...

- Odejdź od okna. Dama powinna umieć poskromić emocje. Tymi samymi słowy mogłabym skarcić samą siebie, pomyślała Verity, gdy tymczasem Jocelyn, choć z ociąga­ niem, usłuchała jej. - Niech na ciebie popatrzę - powiedziała Verity do córki, lustrując jej ubiór i włosy. - Czy umyłaś ręce i uszy? - Dlaczego książę miałby zaglądać mi do uszu? Doskonałe pytanie, pomyślała Verity, ale powiedziała: - Chcę tylko wiedzieć, czy zrobiłaś to, co należy. Daj, poprawię ci szarfę. - Ale, mamusiu...! - To potrwa sekundę, a książę i tak musi uwiązać ko­ nia. I pamiętaj, co mówiłam: masz nie zadawać mu pytań. Jocelyn z widoczną niechęcią poddała się zabiegom matki. Gdy Verity skończyła, dziewczynka zakręciła się wko­ ło. Oczy jej błyszczały. - Jak myślisz, czy ciasteczka z konfiturą będą księciu smakowały? - Jestem tego pewna. Spisałaś się bardzo dobrze, przy­ gotowując je. Rozległo się pukanie do frontowych drzwi. - To on! - zawołała dziewczynka i ruszyła biegiem do wejścia. - Jocelyn - upomniała ją Verity, której zaschło nagle w gardle i podążyła za córką wolniejszym nieco krokiem. - Dama nie biega.

Gdyby była szczera, dodałaby, że sama nie mogłaby podbiec do drzwi, bo nogi ma jak z waty. - Dzień dobry! - powiedziała Jocelyn, otwierając z rozmachem drzwi i patrząc z zachwytem na Galena Bromneya. - Dzień dobry, panno Davis-Jones. Dzień dobry pani - powiedział Galen, kłaniając się. - Proszę wejść - zaprosiła go nieco sztywno Verity, starając się odzyskać spokój. Gdy wszedł, doznała nagle wrażenia, że wpuściła w progi swego domu tajfun. - To piękny dom. - Dziękuję, Wasza Wysokość. Nie wejdzie pan do sa­ lonu? - Będę zachwycony. Jocelyn pobiegła naprzód w podskokach, a za dziew­ czynką godnie podążyła Verity, świadoma tego, że tuż za nią znajduje się Galen. Wskazała mu gestem kanapę koło okna. Wzrok Galena padł na portret Daniela wiszący nad ko­ minkiem pomiędzy dwoma srebrnymi lichtarzami. - To mój tata - oznajmiła Jocelyn. - Wygląda... wygląda na miłego człowieka - powie­ dział Galen, siadając. Verity zajęła krzesło naprzeciwko księcia. - Był bardzo miły - powiedziała stanowczym tonem Jocelyn. - Czy chciałby pan zobaczyć moją książkę? - za­ pytała.

Verity pragnęła, by patrzył na cokolwiek, pod warun­ kiem, że nie będzie patrzył raz na nią, a raz na portret Da­ niela. - Bardzo bym chciał. Powiedz mi coś o tej książce poprosił Galen. - Usiądź obok mnie, to będę mógł też oglądać obrazki. Jocelyn z wesołym uśmiechem i bez cienia wahania usiadła obok księcia. Przysunęła się bardzo blisko, a Ve­ rity zauważyła w tej chwili, że książę jest nieco spięty. - Jocelyn, nie przysuwaj się tak blisko, to nie wypada. - Ależ to nic nie szkodzi - rzekł Galen chłodno. Verity natychmiast pożałowała, że zwróciła córce uwa­ gę, dając nią Galenowi do zrozumienia, że żałuje mu tej bliskości. Jocelyn otworzyła ulubioną książkę, która była ostat­ nim podarunkiem Daniela. - Poczytajmy „Ali Babę". - A może ty poczytasz mi głośno? - zaproponował Galen dziewczynce. Jocelyn uśmiechnęła się do niego promiennie, po czym zaczęła czytać: „Dawno, bardzo dawno temu, w pewnym mieście perskiej prowincji Horasanu żyło sobie dwóch braci, sy­ nów tego samego ojca i tej samej matki. Jeden z nich nazywał się Kasim, a drugi Ali Baba. Ojciec ich już dawno umarł, a to, co im w spadku pozostawił, niewielką przedstawiało wartość i nie stanowiło mienia, które mogłoby stać się ciężarem. Obaj bracia podzielili między

siebie dziedzictwo równo i sprawiedliwie, bez waśni i swarów. Po podzieleniu ojcowizny Kasim ożenił się z bardzo bogatą niewiastą. Jego brat Ali Baba natomiast pojął za żonę biedną dziewczynę, która nie miała ani denara, ani domu, ani kawałka gruntu". * Gdy Jocelyn czytała, Verity nawet nie próbowała uda­ wać, że szyje. Zamiast tego obserwowała słuchającego Galena, którego ciemnowłosa głowa, pochylona nad książką, stykała się prawie z główką Jocelyn. Verity przypuszczała, że w towarzystwie dziecka Galen Bromney będzie czuł się zażenowany i skrępowany. Jego za­ chowanie w Potterton Abbey, pierwsza rozmowa z Jocelyn i dzisiejsze zachowanie dowodziły jednak, że się myliła. Radził sobie z Jocelyn wspaniale i oczywiste było, że dziewczynka czuje się z nim szczęśliwa. Czy to powinno mnie zaskakiwać? - pomyślała Verity. Oboje są przecież z tej samej gliny, krew z krwi i kość z kości. Tego nie zmieni fakt, że Jocelyn o tym nie wie. Istnieje między nimi więź, której nie może zniszczyć ani oddalenie, ani niewiedza. Ach, gdyby ona, Verity, i Galen mogli zacząć wszystko od nowa! Gdybyż ona nie była kiedyś taka lekkomyślna... No ale z drugiej strony, gdyby wtedy, dziesięć lat temu, nie poszła do jego sypialni, nie miałaby teraz Jocelyn. A gdyby nie Jocelyn, on by nie siedział dziś w jej salonie. przekład Krzysztofa Radziwiłła i Janiny Zeltzer

Jednak książę Deighton nie będzie mógł nigdy uczest­ niczyć w ich życiu w stopniu większym niż obecnie. Verity wstała. - Zrobię herbatę - powiedziała. - Czy Wasza Wyso­ kość zje ciasteczka z konfiturą? Upiekła je Jocelyn. Galen uśmiechnął się z zachwytem do córki. - Oczywiście, że zjem. Są z pewnością bardzo dobre. - Są pyszne - zapewniła szczerze Jocelyn. - Upuści­ łam trochę konfitur, kiedy je robiłam, i Nancy była na mnie zła. - Nancy? Kto to jest Nancy? - zapytał książę tonem, który kazał Verity zatrzymać się w progu. - Nancy jest naszą służącą - odparła Jocelyn, - Prze­ cież mówiłam już o niej Waszej Wysokości. Jest tak spryt­ na jak Zuzanna. - Ach, tak, rzeczywiście, mówiłaś mi wtedy, gdy roz­ mawialiśmy o „Weselu Figara". A co ona robi, kiedy jest na ciebie zła? - Każe mi bardzo długo siedzieć w kącie. - I co jeszcze? - Jeżeli jestem bardzo niegrzeczna, to czasami dostaję na kolację chleb bez dżemu - poskarżyła się Jocelyn, pa­ trząc na niego nieśmiało, a zarazem z nadzieją, jakby od­ woływała się do jego poczucia sprawiedliwości. Książę uśmiechnął się. - Przeważnie jestem grzeczna - pospieszyła z zapew­ nieniem dziewczynka - ale czasami po prostu muszę zro-

bić coś, czego nie powinnam, a kiedy już to zrobię, to nie mam innego wyjścia, jak tylko przeprosić. - To brzmi poważnie. Jocelyn popatrzyła na niego pytająco. - A pan nigdy nie robi rzeczy, których nie należy ro­ bić? Czy nie czuje pan czasami, że musi pan coś takiego zrobić, bo inaczej pan nie wytrzyma? - Szczerze mówiąc, nieraz postępowałem pochopnie i bez zastanowienia - odparł Galen, spoglądając na Verity wzrokiem, który sprawił, że serce zaczęło jej mocno bić. - Powiedz mi, co nabroiłaś? Jocelyn zmarszczyła brwi i pokręciła głową. - Nie powiem! - Mam nadzieję, że nie dopuściłaś się zdrady ani wiel­ kiej zbrodni? - Nie! - Nie jesteś też rozbójnikiem? - Nie. - Nie włamujesz się do domów ani nie jesteś kieszon­ kowcem? - Nie - zaprzeczyła kolejny raz i zachichotała. Galen odetchnął głośno. - Jestem bardzo zadowolony, że nie mam do czynienia z zawodową kryminalistką - rzekł z powagą. - Myślę, że tak naprawdę lubisz Nancy nawet wtedy, gdy ona jest na ciebie zła. - Ja ją kocham! - wyznała Jocelyn. Galen powiedział sobie, że nie ma prawa być zazdros-

ny. Jocelyn poznała go przecież dopiero przed miesiącem, a Nancy zna od urodzenia. - Choć nie jest zbyt grzecznie zostawiać gościa same­ go, chciałabym, żeby Jocelyn pomogła mi przygotowy­ wać herbatę - odezwała się Verity. - Ja także proponuję pomoc - zaoferował się Galen, wstając. - Wiem, jak się gotuje wodę, i chciałbym pójść z wami do kuchni. - Dobrze - odrzekła Verity z uśmiechem, a Galen po­ myślał, że przystoi on pensjonarce, która płata figle w szkole. - Chciałabym zobaczyć księcia w kuchni. Galen w odpowiedzi skłonił się szarmancko. - Postaram się nie narobić sobie wstydu, jeżeli wska­ żecie mi drogę. - Proszę za mną, Wasza Wysokość. - Z przyjemnością. - Czy możemy wziąć lepsze talerze? - zapytała Joce­ lyn, podskakując. - Księciu nie mogłybyśmy podać ciasteczek na ni­ czym innym. - Czy ona zawsze tak tańczy? - zapytał po cichu Galen. Verity próbowała nie zauważyć, jak blisko niej się znaj­ duje. - Zawsze, kiedy jest szczęśliwa. Najwidoczniej pan tak na nią wpływa. - Miło mi, że nie uważa mnie za człowieka lubiącego narzucać swą wolę.

- Być może przyjdzie taki dzień, w którym będzie pan tego pragnął - odrzekła Verity w zamyśleniu. - Ona po­ trafi być uparta. - Ja też. Położył dłoń na ramieniu Verity, zatrzymując ja na mo­ ment. - Naprawdę nie przeszkadzało mi, że ona siedzi tak blisko - powiedział. - Zauważyłam, że był pan spięty - odparła Verity, pra­ gnąc, żeby zrozumiał, dlaczego zwróciła córce uwagę. - To prawda, że nie jestem przyzwyczajony do takich poufałości. - Tu uśmiechnął się ironicznie, choć trochę smutno. - Jedyna intymność, jakiej doświadczyłem w cią­ gu ostatnich trzydziestu lat, to taka, jaka była naszym udziałem. Intymność, którą ona pamiętała tak dobrze. - Przykro mi to słyszeć. - A mnie było przykro tak żyć. Ich spojrzenia spotkały się na bardzo krótką chwilę, jednak Verity poczuła, że ziemia pod jej stopami zadrżała. Do jej serca powróciła miłość, słodka, zachwycająca, pełna oddania miłość. Powróciła, pokonując wszelkie za­ pory czasu i doświadczenia. Książę puścił ramię Verity, a ona cofnęła się i lekko za­ chwiała. - Mamusiu, co tam robisz tak długo?! - zawołała Jo­ celyn z kuchni. Czuję się jak ktoś, kogo nagle obudzono ze snu, uznała

Verity i pospieszyła do kuchni - dużego pomieszczenia o pobielanych ścianach, wyposażonego w najnowsze wy­ nalazki, w którym zwykle królowała Nancy. Weszła tam i aż wstrzymała oddech z przerażenia na widok tego, co przedstawiło się jej oczom. Dziewczynka stała na stołku przed kredensem i sięgała na górną półkę, na której znajdował się duży talerz. - Jocelyn! - zawołała Verity, okrążając duży sosnowy stół i chwytając córkę w talii. - Co ty wyrabiasz? - Chciałam zdjąć ciasteczka z malinową konfiturą. - Trzeba było zaczekać. Ja je zdejmę, kiedy nadejdzie pora, by je podać - powiedziała Verity, pomagając córce zejść ze stołka. - Chciałam zdjąć je dla księcia - tłumaczyła się Joce­ lyn ze spuszczoną głową. - Mogłaś spaść - napomniał surowo Galen, stając obok Verity. Gdy dolna warga Jocelyn zaczęła drżeć, ukląkł na jedno kolano. - Gdybyś spadła, mogłabyś zrobić sobie krzywdę, a ja bym się bardzo martwił, zwłaszcza gdyby coś ci się stało dlatego, że chciałaś mnie poczęstować. Wstał i wskazał przykryty cynowy talerz. - A co by było, gdyby one też spadły? Istna tragedia! Jego ostatnie słowa wywołały uśmiech na twarzy Joce­ lyn. Verity tymczasem przypomniała sobie nagle, po co przyszli do kuchni, i pospieszyła nalać wody do czajnika.

- Stop! Verity zatrzymała się w pół kroku, słysząc okrzyk Galena. Mrugnął do Jocelyn, sprawiając, że napięcie panujące w kuchni natychmiast zniknęło, i podszedł do Verity. - Pani, proszę mi pozwolić - powiedział władczo. Przecież to ja miałem zagotować wodę. - A tak - przypomniała sobie Verity. Wziął od niej czajnik, przy czym ich dłonie na chwilę się dotknęły. Galen odchrząknął. - No więc, tak jak mówiłem, potrafię zagotować wodę - oznajmił. - Ale, niestety, to jest wszystko, co umiem zrobić w kuchni. - Jeżeli potrafi pan zagotować wodę, to musi pan umieć ugotować jajko - zauważyła Jocelyn. - Niestety, nigdy mnie tego nie uczono. Kiedy pomy­ ślę, ile to razy chciałem zjeść jajko, a nie było przy mnie służącego, który by mi je ugotował, to... Westchnął ciężko, ale oczy mu błyszczały, gdy stawiał czajnik na ogniu. - Umiem ugotować jajko - powiedziała z dumą Jocelyn. - Czy to jest trudne? Verity powstrzymała uśmiech, wyjmując z kredensu herbatę, imbryk i inne rzeczy potrzebne do posiłku. - Wcale nie! - zawołała Jocelyn. - Mamo, możemy ugotować księciu jajko?

- Tak, oczywiście - odrzekła Verity. - Przynieś jajko ze spiżarni, a ja tymczasem znajdę garnuszek. Jocelyn pobiegła do spiżarni, a Verity podeszła do pół­ ki, na której stały garnki różnych rozmiarów, i wybrała je­ den, mały, odpowiedni do ugotowania jednego jajka. Spojrzała przez ramię na Galena, który przyglądał się ku­ chni i piecowi. - Wyglądają bardzo nowocześnie - zauważył. - Daniel lubił mieć to, co najlepsze. - Powiedziałbym, że to dostawał. Verity wzięła garnuszek i spojrzała na niego. - Mimo to nasze gospodarstwo musi ci się wydawać bardzo wiejskie. - Przeciwnie, zazdroszczę ci. - Zazdrościsz mi? Pokiwał powoli głową. - Zazdroszczę ci uroczego domu i spokojnego życia. Zazdroszczę ci przyjaciół, bo nawet Eloise cię broni, a ma­ ło jest osób, w obronie których by wystąpiła. - Obszedł stół dookoła i podszedł do Verity. - A najbardziej zazdro­ szczę ci czasu, który spędziłaś z Jocelyn. Zarumieniła się i ścisnęła mocniej garnuszek. Przypo­ mniała sobie usta Galena na swoich, przypomniała sobie, jak silne były jego ramiona, gdy ją obejmował. - Galenie, ja... - Przyniosłam największe! - zawołała Jocelyn od drzwi. - Co robimy teraz? - zapytał Galen, podchodząc do

niej i wymijając zręcznie duży kosz z kartoflami stojący przy stołowej nodze. - Po pierwsze, bierzemy garnek. - Bierzemy garnek - powtórzył Galen. Wziął garnuszek od Verity, nie patrząc na nią, za co ona była mu wdzięczna. - Teraz trzeba nalać wody z wiadra stojącego koło ku­ chni. Tyle, żeby przykryła jajko. - Dobrze, wody tyle, żeby przykryła jajko - powtórzył Galen tak poważnie, jakby to były instrukcje dotyczące jakiegoś zabiegu chirurgicznego. Podał garnuszek Jocelyn, która wciąż trzymała jajko. - Teraz wkładamy jajko do garnka i stawiamy gar­ nek na kuchni. Woda musi się zagotować, a potem, kie­ dy już się przez chwilę pogotuje, zanurzamy jajko w zi­ mnej wodzie w wiadrze - dokończyła tryumfalnie dziewczynka. - Rozumiem - powiedział Galen, stawiając garnek na kuchni, zgodnie z instrukcją. - Teraz musimy poczekać, aż woda się zagotuje. - A przez ten czas Jocelyn i ja ustawimy wszystko na tacy, którą zaniesiemy później do salonu. - Ależ nie, możemy przecież wypić herbatę tutaj - po­ prosił Galen. - Mam dosyć oficjalności. - Ale przecież pan jest księciem! - zaprotestowała Jocelyn. - Być może, nigdy jednak nie miałem przyjemności wypić herbaty w kuchni.

- Ale mnie się wydaje... - Jocelyn, książę jest naszym gościem. A pamiętasz, co mówiłam? Jak masz się zachowywać, gdy są goście? - O... Galen nie miał pojęcia, jakie instrukcje dała córce Ve­ rity, ale podejrzewał, że chodziło o to, by dziewczynka za­ spokajała życzenia gości, i był z tego zadowolony. Powie­ dział prawdę - rzeczywiście nigdy nie miał przyjemności pić herbaty w kuchni. Poza tym ta kuchnia podobała mu się bardzo, była wy­ godna i przytulna. Podobał mu się piec i palenisko, po­ dobał mu się kredens - porysowany i popękany, co świad­ czyło o tym, że służył mieszkankom tego domu na co dzień; zapach wędzonej szynki i cebuli zwisającej z belek pod sufitem. Podobały mu się kwiaty w doniczkach stoją­ ce na parapecie. Jednak najbardziej podobało mu się towarzystwo, w którym przebywał. Przed przyjazdem do kraju mówił sobie, że może wró­ cić do Anglii, ponieważ ludzie z pewnością zapomnieli o grzechach jego młodości; mówią już o innych, śwież­ szych skandalach. Przekonał się jednak, że w momencie gdy się pojawił, wszystko odżyło w pamięci ludzi, którzy go znali bezpośrednio czy tylko ze słyszenia. Przekonał się, że musi nauczyć się z tym żyć. Przed przyjazdem przekonywał także i siebie, że zdążył już zapomnieć o wydarzeniach sprzed dziesięciu lat. Wie­ rzył, że zapomniał, jak się czuł, gdy Verity przyszła do

jego sypialni, że nie pamięta już, jak gładka jest jej skóra, jak miękkie są jej wargi, że nie pamięta, co czuł, ujmując w dłoń jej pierś. Wmawiał sobie, że nie pamięta tego ci­ chego pomruku pożądania, który wyrwał się z jej gardła, gdy ją po raz pierwszy całował, ani gorącej namiętności, która go ogarnęła, gdy Verity zsunęła koszulę. I że zapomniał, jak jej błękitne oczy błyszczą pod wpły­ wem pragnienia i jak jej nieśmiały uśmiech przenika w głąb jego duszy, sięgając czegoś, co było przez długi czas głęboko ukryte, i wydobywając to coś na powierzch­ nię, przywracając do życia. Jakimż okazałem się głupcem! - pomyślał. Pożałował też, że wzrok jego w ogóle padł na portret Daniela Davis-Jonesa. Wyobrażał sobie tego człowieka al­ bo jako słabowitego staruszka, albo jako otyłego, starsza­ wego człowieka. Okazało się jednak, że Daniel Davis-Jones był, jak ma­ wiają kobiety, „przystojnym mężczyzną" o ciemnych oczach patrzących przyjaźnie spod stalowoszarych brwi. Daniel miał szerokie ramiona i w żadnym razie nie można powiedzieć, żeby groziła mu otyłość, a jego dłonie były bardzo męskie. Dłonie, które dotykały Verity.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Galen podniósł się gwałtownie z miejsca. - Pomyślałem, że powinienem sprawdzić, czy woda się gotuje - powiedział, by się usprawiedliwić. - Nie mam wprawy, a chciałbym, żeby mi się udało. Jocelyn i Verity wymieniły uśmiechy, a jemu ponow­ nie zrobiło się żal. Czegóż bym nie dał za to, żeby to był mój dom! - pomyślał, zbliżając się do kuchni. Żeby to by­ ła moja żona i dziecko, które zna swego prawdziwego ojca. Łzy nabiegły mu do oczu. Weź się w garść, upomniał się w duchu, dżentelmeni nie płaczą. - Czy woda się gotuje? - zapytała Jocelyn, porzucając talerz z ciasteczkami i ukradkiem oblizując sobie palec umazany konfiturą. - Jeszcze nie, ale chyba zaraz będzie się gotowała. Czy mogę otworzyć okno? - zapytał Galen Verity. - Wydaje mi się, że tutaj jest bardzo ciepło. - Mnie się też tak wydaje - powiedziała Verity, nie pa­ trząc mu w oczy. - Woda w czajniku się gotuje, mamo! - wykrzyknęła Jocelyn, a Verity poruszyła się, jakby zadowolona z tego,

że dziewczynka odwróciła ich uwagę od poprzedniego te­ matu. - Woda w garnuszku z jajkiem też - zauważyła. - A! - Galen pospiesznie sięgnął po garnuszek. Mam go teraz zdjąć... - Chwileczkę! - zawołała Verity, powstrzymując go. Oparzy się pan. - Ależ jestem głupi - mruknął Galen. Tymczasem Verity wzięła ściereczkę i zamierzała sama zdjąć garnek z ognia. - Nie, nie, proszę dać mi ścierkę - powiedział. Chciałbym wszystko sam zrobić. Inaczej będę się czuł cał­ kiem nieprzydatny i pomyślę, że jedyne, co potrafię, to wieść wygodne życie leniwego arystokraty. Verity wręczyła mu ścierkę. - Sądzę, że nie jest możliwe, by pan okazał się nie­ przydatny, Wasza Wysokość. - Dlaczego? - zapytał, owijając sobie dłoń ścierką. Dotychczas nie byłem specjalnie przydatny. - Ale pan jest księciem! - zawołała Jocelyn, która znajdowała się oczywiście w pobliżu ciasteczek. - A ty jesteś małą dziewczynką, której nie ominą kłopoty, jeżeli jeszcze raz sięgnie po ciasteczko - ostrzegła Verity. - Ja tego nie zrobiłam! - Chcesz być jak mały Jack Horner? - Nie. Ja teraz naprawdę nie dotknęłam ciastek. - No dobrze, już dobrze, wierzymy ci, prawda, Wasza Wysokość?

- Oczywiście, że tak - odrzekł Galen. Uznał, że to „my" było urocze, choć nie bardzo mu się podobało, że Verity, zwracając się do niego, posłużyła się oficjalnym tytułem. - Musisz jednak wiedzieć - powiedział Galen do Jo­ celyn - że nie zasłużyłem sobie niczym na tytuł. Przyna­ leży mi po prostu dlatego, że jestem najstarszym synem mojego ojca - wyjaśnił, podnosząc ostrożnie garnek i od­ stawiając go na bok. - Dwaj z moich przyrodnich braci dokonali w życiu więcej niż ja, choć są ode mnie znacznie młodsi. Co teraz? - spytał, mając na myśli gotowanie. - Proszę wziąć tę dużą, drewnianą łyżkę i ostrożnie za­ nurzyć jajko w wiadrze z zimną wodą - poleciła Jocelyn. Galen kiwnął głową, a potem przygryzając wargę, za­ stosował się do jej instrukcji. Kiedy jajko znalazło się już szczęśliwie w wiadrze, spojrzał na swoją młodziutką na­ uczycielkę. - Czy to wszystko? - zapytał. - Tak, to wszystko! Trzeba je jeszcze tylko wyjąć i ob­ rać ze skorupki. - Ach, tak, oczywiście. - Galen wyjął jajko i położył na przygotowanym do tego celu talerzu, a potem usiadł na ławie stojącej przy kuchennym stole. Verity i Jocelyn nakryły stół, ustawiając na nim porce­ lanowe talerzyki, filiżanki i spodeczki, a także umieszcza­ jąc białe serwetki i srebrne łyżeczki. - Herbata gotowa - oznajmiła Verity, siadając naprze­ ciwko Galena, a obok córki, która usadowiła się na wprost

talerza z ciasteczkami, z których jedno nosiło ślady jej palców. Verity wzięła jedną z filiżanek. - Herbaty, Wasza Wysokość? - zapytała oficjalnym tonem, tak jakby znajdowali się w pałacu Buckingham. - Z przyjemnością - odrzekł Galen równie poważnie. - Czy Wasza Wysokość słodzi? - Nie, dziękuję. - A czy Wasza Wysokość dodaje mleka? - Nie. Wolę herbatę bez dodatkowych ingrediencji powiedział i spojrzał na Jocelyn. - To znaczy bez niczego - szepnął, co sprawiło, że dziewczynka zachichotała. Verity wręczyła mu filiżankę, a potem spojrzała zna­ cząco na Jocelyn i na talerz z ciasteczkami. - Ciasteczko, Wasza Wysokość? - zapytała dziew­ czynka. - Z rozkoszą skosztuję. Ciasteczka wyglądają pięknie - powiedział szczerze Galen, wyciągając rękę i sięgając po ciasteczko leżące tuż obok tego, które nosiło ślady cze­ goś, co można by nazwać dokładnym badaniem. - Nancy mi pomagała, ale większość prac wykonałam sama - oznajmiła z dumą Jocelyn. Galen jadał w swoim życiu mnóstwo potraw wykwin­ tnych i oryginalnych zarówno w Anglii, jak i za granicą, jednak nic nie smakowało mu tak jak ciasteczka Jocelyn. Zapewnił ją więc o tym entuzjastycznie. Gdy dziewczynka, bardzo z tego dumna, zarumieniła się, zauważył, że Verity wygląda na nieco zirytowaną. Po-

patrzył więc na nią pytająco, gdy tymczasem Jocelyn pa­ łaszowała z apetytem ciasteczka. - Jocelyn - powiedziała Verity - kiedy skończysz jeść to ciasteczko, możesz przynieść mleko ze spiżarni, a ja pozwolę ci napić się trochę herbaty. Tymczasem dziewczynka zwróciła się do Galena, pa­ trząc na niego ciekawie. - Ma pan braci? - Nie mów z pełnymi ustami - upomniała ją łagodnie matka, a Galen przypomniał sobie, że ojciec posługiwał się zazwyczaj ostrym, nie znoszącym sprzeciwu tonem. - Mam trzech braci przyrodnich - odparł, sięgając po ko­ lejne ciasteczko. - Ich imiona brzmią: Buckingham, War­ wick i Huntington. Buckingham służy w marynarce, War­ wick w piechocie, a Huntington chodzi jeszcze do szkoły. - To śmieszne imiona - zauważyła Jocelyn, wyciera­ jąc usta serwetką. - Niecodzienne - poprawiła ją delikatnie Verity, a Ga­ len ponownie był pełen podziwu dla jej sposobu poucza­ nia córki. - Rzeczywiście - potwierdził. - Brzmią jak nazwiska szlacheckich rodów. Wybrała je moja macocha, ponieważ jesteśmy z tymi rodami spokrewnieni. - Chciałabym mieć brata albo siostrę - powiedziała Jocelyn. - Może kiedyś będziesz miała. - To niemożliwe, ponieważ mój tata umarł... Mama musiałaby wyjść jeszcze raz za mąż.

- Córeczko, prosiłam o przyniesienie mleka - wtrąciła Verity i oblała się rumieńcem, z którym było jej bardzo do twarzy. - Nie chciałem przypominać Jocelyn o jej stracie usprawiedliwił się Galen, gdy dziewczynka wybiegła z kuchni. Zadał sobie w duchu pytanie, jak zareagowałaby Jocelyn, gdyby on oświadczył się jej mamie. Najwyraźniej nie uważała ponownego małżeństwa matki za niemożliwe, chciała mieć rodzeństwo. Galen uznał to za dobry progno­ styk. Jego rozmyślania przerwała Verity, mówiąc: - Nie powinieneś traktować jej protekcjonalnie. - Ja potraktowałem ją protekcjonalnie? Kiedy? - Mówiąc, że do tej pory nie jadłeś tak dobrych ciaste­ czek - Ale to prawda! Verity obrzuciła go krytycznym spojrzeniem. Dużo czasu upłynęło od czasu, gdy ktokolwiek patrzył na księcia Deighton w ten sposób - bez respektu - i Ga­ lenowi się to spodobało. Tak mogłaby patrzeć na niego żo­ na, gdyby doszło między nimi do różnicy zdań, zwykłej w życiu małżeńskim. Przypomniał sobie Guida i Angelę i nagle zachciało mu się coś zaśpiewać. Nie zrobił jednak tego, tylko powie­ dział: - Wolę proste potrawy niż wyszukane. Jestem pewien, że Jocelyn poświęciła ciasteczkom tyle uwagi, ile dworski piekarz tortowi weselnemu samego księcia regenta. A po-

za tym uważam, że ciasteczka zawierały pewien składnik, którego, niestety, brakuje w podawanych mi na co dzień posiłkach. - Mianowicie jaki? - Miłość. - Ach, tak! Zapadła cisza. Na szczęście, zanim ta cisza zaczęła im ciążyć, w kuchni pojawiła się Jocelyn z dzbankiem mleka. Verity nalała sporo mleka do filiżanki, a potem dodała do niego trochę herbaty. Jocelyn usadowiła się ponownie na krześle. Wyglądała na całkiem zadowoloną z obecnego stanu rzeczy. - Czy pana brat jest kapitanem statku? - zapytała po chwili. - Nie. Mój przyrodni brat jest porucznikiem. Według ostatnich wieści, jakie od niego otrzymałem, był chory i wracał do zdrowia w Gibraltarze. - Mam nadzieję, że to nic poważnego - powiedziała Verity. - Przypuszczam, że Buck ma się już dobrze - odparł książę chłodnym tonem. - Nie dotarły do mnie wieści mó­ wiące, że jest inaczej. Gdyby umarł, poinformowano by mnie o tym. - O! - wyrwało się Jocelyn, najwyraźniej zaskoczonej ostatnimi okrutnymi słowami księcia. Verity także nie kryła zdziwienia. Galen natychmiast zrobił skruszoną minę. Mimo to

wniosek, iż z przyrodnimi braćmi nie łączy go bliska więź, sam się nasuwał. - Czy pański dragi brat jest także oficerem? - zapytała ostrożnie Jocelyn. - Jest adiutantem księcia Wellingtona. - Naprawdę? - Jocelyn aż zabrakło tchu. - Czy brał udział w bitwie pod Waterloo? - Tak. Nie przesadziłem, gdy mówiłem, że moi bracia dokonali w życiu więcej niż ja. No, może z wyjątkiem Huntingtona - dodał z uśmiechem. - Ale on wyróżnia się w Harrow, dokuczając nauczycielom licznymi, złośliwy­ mi psotami. Popatrzył na Jocelyn. - Słyszałem, że twoja mama też była w szkole skora do figlów i psot. - Naprawdę, mamusiu? - zapytała Jocelyn, patrząc na matkę z respektem. - Zapewne lady Bodenham naopowiadała coś o mo­ ich. .. wyczynach? - domyśliła się Verity. - Rzeczywiście, to ona. Najbardziej podobała mi się historyjka o melasie. Na to wspomnienie Verity nie mogła zachować powagi i uśmiechnęła się. Została wtedy ukarana: musiała przez miesiąc spędzać każdy wieczór w swoim pokoju. Nie ża­ łowała jednak - mina panny Mintley, która wdepnęła w słodką, lepką maź, była warta wszystkiego. - O co chodziło z tą melasą? - dopytywała się Jocelyn z ogromną ciekawością.

- O, nie - pokręciła głową Verity, powściągając uśmiech - nie mam zamiaru mówić o niczym, co podsu­ nęłoby pewnej małej dziewczynce niemądre pomysły, zwłaszcza że ona sama potrafi nieźle nabroić. - Zatem prawdą jest to, co powiedział mi sir Myron Thorpe? - spytał Galen niewinnym tonem. - Czy to mo­ żliwe, że ta oto młoda dama, mająca taką obiecującą przy­ szłość jako mistrzyni w wypiekaniu ciasteczek, rzeczywi­ ście sprawiła, iż przez Jefford przegalopowało stado krów? Jocelyn zachichotała. - Nie - odrzekła, odstawiając filiżankę. - Bramka nie była zamknięta i bydło samo się wydo­ stało na zewnątrz - wyjaśniła Verity. I wtedy, ku zachwytowi Galena, w jej oczach pojawił się znowu psotny błysk. Patrzyła na córkę tak, jakby były konspiratorkami biorącymi udział w tym samym spisku. - Niestety, Jocelyn postanowiła wydać indiański okrzyk wojenny. - Indiańskie co? - Indiański okrzyk wojenny. O taki. Dziewczynka odrzuciła w tył głowę i wydała najbar­ dziej mrożący krew w żyłach okrzyk, jaki Galen w życiu słyszał. - Nic dziwnego, że bydło się spłoszyło i zaczęło galo­ pować - powiedział, gdy Jocelyn umilkła i popatrzyła na niego z dumą. - Sam omal nie uciekłem. - Uśmiechnął się chytrze do Verity. - Muszę powiedzieć, że dobrze się skła-

da, iż mieszkacie na odludziu, bo inaczej wasi sąsiedzi do­ staliby apopleksji. - Popatrzył na Jocelyn. - Gdzie się tego nauczyłaś? - zapytał. - Wujek mojej koleżanki jest kapitanem statku i był w Ameryce. Nauczył tego moją koleżankę, a ona mnie. - Czasami wydaje się, że w naszym ogrodzie toczy się wojna - zauważyła Verity. - My musimy tak krzyczeć, kiedy bawimy się w Indian. - Możecie to robić, pod warunkiem, że nigdy już nie będziecie próbowały nikogo spalić na stosie - ostrzegła Verity. Galen otworzył szeroko oczy. - Słucham? - Zrobiłyśmy to tylko raz - zapewniła go Jocelyn i tak naprawdę wcale nie podpaliłyśmy stosu. Udajemy, że podpalamy w Dzień Guya Fawkesa i wtedy wydajemy wojenne okrzyki. To świetna zabawa. - Ponieważ mnie w dzieciństwie nigdy nie pozwalano hałasować, muszę ci uwierzyć na słowo. - Nie wolno było panu hałasować? - zapytała zdumio­ na Jocelyn. - Jak się to panu udawało? - Chyba bawiłem się w co innego. - Jeszcze herbaty? - zaproponowała Verity, uważając, że najlepiej będzie zmienić temat. - Chętnie. I jeszcze jedno ciasteczko, jeżeli panie po­ zwolą. - Ależ oczywiście - odrzekła. Uśmiechnął się znowu.

- Jesteś czerwona na twarzy, mamo - zauważyła rze­ czowo Jocelyn. - Naprawdę? - Verity przyłożyła dłonie do policzków. - Chyba od kuchni bije taki żar. - Rzeczywiście, jest tutaj wyjątkowo... ciepło - rzekł Galen, niskim, nieco schrypniętym głosem. Czy Verity odczuwa to samo co ja? Że popycha nas ku sobie siła, której nie sposób się oprzeć? Że jest ona coraz mocniejsza? Czy pragnie mnie równie intensywnie, jak ja jej pragnę? Czy ma poczucie, że jesteśmy ze sobą zwią­ zani, chociaż nie widzieliśmy się przez dziesięć lat i spę­ dziliśmy z sobą tylko jedną noc? Nagle drzwi kuchni otworzyły się gwałtownie, jakby od silnego podmuchu wiatru. Jednak do wnętrza wtargnął nie wiatr, a inna siła natury - Nancy we własnej osobie, zaczerwieniona na twarzy i zdyszana, która, zamknąwszy drzwi za sobą i nie rozej­ rzawszy się nawet dookoła, zaczęła natychmiast mówić: - O Jezu najsłodszy, a co to się wyrabia na tym świecie! Tak się cieszyłam, że zabrali się ci Blackstone'owie i poje­ chali do siebie, a tu kogo spotykam? Tego Piętę Achillesową Rhodesa, czy jak tam ten konus siebie nazywa! Verity zerwała się z miejsca i już miała polecić Jocelyn, żeby poszła do swojego pokoju, a Galena prosić, żeby opuścił ich dom. Powstrzymała się jednak, mimo że bar­ dzo się bała, iż Nancy dostrzeże podobieństwo między dziewczynką a gościem, i odgadnie prawdę. Nie chodziło o to, że nie ufa Nancy. Ufała jej. Wiedzia-

ła jednak, że Nancy nie potrafi trzymać języka za zębami. Bardzo często bywało tak, że jej wierna służąca mówiła coś, zanim zdążyła pomyśleć. Mogłoby się zdarzyć, że niechcący by się wygadała i w tym przypadku. - Sądzę, że chodzi ci o Klaudiusza Cezara - powie­ dział książę spokojnie, również wstając z miejsca. Nancy odwróciła się i wytrzeszczyła na niego oczy. - A kim pan jest, u diabła? - zapytała obcesowo. - Nancy! - wykrzyknęła Jocelyn, zdumiona formą jej pytania i zaraz położyła sobie dłoń na ustach, tłumiąc chichot. - To jest książę Deighton - wyjaśniła Verity, godząc się z tym, czego nie mogła zmienić, i starając się wybrnąć z kłopotliwej sytuacji. - Pan tego... jak to go nazwałaś? - zapytał Galen spo­ kojnie. - Tego konusa? Nancy zrobiła się tak czerwona, że Verity zaczęła się obawiać, iż padnie rażona apopleksją. - Wasza Wysokość, to jest Nancy Knickernell, moja służąca... a zarazem przyjaciółka. Po tych słowach Nancy odzyskała pewność siebie. - Proszę mi wybaczyć, Wasza Wysokość, że odezwa­ łam się o nim krytycznie, ale on odniósł się do mnie im­ pertynencko. - Przykro mi to słyszeć i przepraszam za niego - po­ wiedział Galen pojednawczym tonem. - Książę był uprzejmy złożyć nam wizytę - dodała od siebie Verity.

W tej chwili do Galena podeszła Jocelyn. Uśmiechnęli się do siebie, a Verity przeszedł zimny dreszcz, zadrżała ze strachu. Nancy z pewnością zauważy podobieństwo natychmiast, gdy tylko spojrzy na ich ciemne włosy i rysy twarzy. Jedyną nadzieją Verity było to, że Nancy, nie mając po­ jęcia o ich spotkaniu u lorda Langleya, przypisze podo­ bieństwo czystemu przypadkowi. Co jednak pomyśli, widząc, że książę czuje się swobod­ nie i że przebywa w kuchni? Powinni i tym razem spotkać się w zagajniku, „przez przypadek". - Poznałyśmy Jego Wysokość u lady Bodenham - wy­ jaśniła Jocelyn. - Tak, twoja mama mówiła mi o tym - odrzekła Na­ ncy, nie sugerując w żaden sposób, że zauważyła coś nie­ zwykłego. Verity odetchnęła z ulgą. - Choć bardzo mi jest miło, że cię poznałem, Nancy - powiedział książę - muszę stwierdzić, że się trochę za­ siedziałem. Powinienem już iść. Może Jocelyn odprowa­ dzi mnie do drzwi? - Naprawdę musi pan już iść? - zapytała dziewczynka ze smutkiem. - Niestety, tak. - Ale przyjdzie pan do nas jeszcze, prawda? - dopy­ tywała się dziewczynka.

- Książę może nie mieć czasu. Przebywa w tej okolicy z wizytą u sir Myrona... - Sir Myron może się doskonale beze mnie przez pe­ wien czas obejść. Byłbym zachwycony, mogąc przyjść je­ szcze raz, ale pod jednym warunkiem. - Jakim? - Że znowu upieczesz ciasteczka. Jocelyn uśmiechnęła się szeroko i kiwnęła głową z za­ pałem. - Pozwoliłem sobie umieścić Harry'ego w powo­ zowni - mówił dalej książę. - To znaczy mojego konia - wyjaśnił na użytek Nancy i podszedł do kuchennych drzwi. Odwrócił się, trzymając już rękę na klamce. - Aha, sądzę, że dziś po południu odwiedzi panie lady Bodenham. - Ach, tak - powiedziała cicho Verity. - Przywiezie zaproszenie na kolację u sir Myrona. Ko­ lacja będzie miała miejsce w tym tygodniu, jeżeli się nie mylę. Chyba pani nie odmówi. - Będę musiała się zas... - Pójdziemy, prawda, mamo? - błagała Jocelyn. - Obawiam się, że tym razem będzie to zaproszenie jedynie dla twojej mamy - powiedział książę łagodnie. Kolacja odbędzie się późno. Za późno dla ciebie. Jocelyn zmarszczyła brwi. - Mam nadzieję, że ty i twoja koleżanka pozwolicie mi pobawić się z wami w Indian. Przynajmniej raz pod-

czas mojego pobytu w Jefford. Jestem pewien, że będę umiał wydać okrzyk wojenny. To powiedziawszy, książę zademonstrował swoje mo­ żliwości w tym względzie, co sprawiło, że Nancy znowu wytrzeszczyła oczy. Verity i Jocelyn także patrzyły ze zdumieniem. - Wybacz mi, Nancy - rzekł Galen z ukłonem. - Ja tylko ćwiczyłem. Nie chciałem cię przestraszyć. Do wi­ dzenia, panno Davis-Jones, do widzenia pani. Zanim otworzył drzwi, popatrzył przez moment w oczy Verity. A potem odszedł. - Słodki Jezu! - mamrotała Nancy. - Gościła pani księ­ cia i dała mu pani herbatę w kuchni. Do czego to podobne! - Sam sobie tego zażyczył - wyjaśniła Verity. - Po co? Żeby zobaczyć, jak żyją biedni ludzie? - Mówił, że nigdy nie pił herbaty w kuchni - odpo­ wiedziała Jocelyn. Nancy pociągnęła nosem. - Nie mogę w to uwierzyć. Uspokoiła się trochę i włożyła fartuch. - Zresztą - powiedziała - kim my jesteśmy, żeby od­ mówić księciu, kiedy ten o coś prosi, co? - Nie widziałam w tym nic złego - broniła się Verity. - Moim zdaniem książę jest bardzo przystojny. Pra­ wda, że i ty tak uważasz? - zapytała Jocelyn. - Ma taki miły uśmiech... Ale powinien obciąć włosy. - Książę na pewno nie strzyże się z ostrożności - odrzek-

ła sarkastycznie Nancy, sprzątając okruchy ze stołu. - Ja na jego miejscu nie pozwoliłabym temu Magnusowi Na­ dętemu zbliżyć się do mojej głowy z nożyczkami. Za nic. - On się też umie bawić - mówiła dalej Jocelyn. U lady Bodenham grał ze mną w piłkę. Nie szło mu za dobrze, ale był bardzo miły i powiedział mi, kto to był Mozart i Figaro. I obiecał opowiedzieć taką baśń, która się nazywa „Czarodziejski flet", i czytaliśmy razem „Ali Ba­ bę", i jedliśmy ciasteczka, i... - Kto ugotował jajko? - przerwała ten potok wymowy Nancy. - Książę - odparła Jocelyn, uśmiechając się od ucha do ucha. - Niemożliwe! - Naprawdę - potwierdziła Verity. - Powiedział, że nigdy nie gotował jajka, więc Jocelyn pokazała mu, jak to się robi. Bardzo mu smakowały ciasteczka. Nancy nie miała wątpliwości, że książę był najzupełniej szczery, chwaląc jej wypieki. Rozpromieniła się. - No skoro tak, to mam nadzieję, że odwiedzi nas zno­ wu. Tylko że wtedy upiekę szarlotkę. Nagle spoważniała. - A teraz już was nie ma w mojej kuchni! Bo inaczej nie będzie kolacji! Verity, zadowolona z tego, że może kuchnię przekazać we władanie Nancy, a także z tego, że nie będzie więcej mowy o księciu, wyszła, zabrawszy z sobą córkę.

Później tego samego popołudnia siedziała w sypialni, myśląc o Galenie, o Jocelyn i o sobie, o tym, jak dobrze dziewczynka czuła się w towarzystwie rodzonego ojca i z jaką swobodą on umiał z nią rozmawiać, słowem o wszystkim, co się wydarzyło podczas dwóch jego spot­ kań z nimi obiema - tego w zagajniku i tego przy herba­ cie w domu. Z chwilą jednak gdy zbladła przyjemność płynąca z obecności Galena, a także ulga wywołana tym, że Nan­ cy niczego nie zauważyła, Verity doszła do wniosku, iż nie powinni się więcej widywać. Wiązało się to ze zbyt wielkim ryzykiem. Co prawda, Nancy tym razem nie dostrzegła podobieństwa, jednak mogłaby się zacząć dziwić, gdyby Galen stał się w ich do­ mu nader częstym gościem. Poza tym Nancy wiedziała, że Verity chodziła do szkoły z kuzynką księcia, mogłaby więc zacząć snuć domysły na temat poprzednich spotkań swej pani i księcia. Nie, nie wolno jej podejmować takiego ryzyka, bez względu na to, jak bardzo rozczarowałoby Jocelyn zerwa­ nie kontaktów z księciem. Postanowiła wyjaśnić córce, że wielcy panowie mają wiele zajęć. Pozostawało jej mieć nadzieję, że Jocelyn nie będzie tą sprawą zmartwiona przez zbyt długi czas. Mogła chyba też liczyć na to, że Galen jako człowiek dojrzały i świadomy, do jakiego stopnia świat potrafi być okrutny wobec niewinnych istot, zrozumie ją i nie będzie protestował.

Co do moich uczuć... No cóż, pomyślała Verity, one nie są istotne. Przyszłe szczęście Jocelyn jest o wiele ważniejsze. - Mamo, do naszych drzwi puka jakiś człowiek, ubra­ ny w fioletowy kaftan! - zawołała Jocelyn z salonu, prze­ rywając rozmyślania Verity. Nancy poszła otworzyć drzwi, a Verity podeszła do ok­ na sypialni i wyjrzała na zewnątrz. Przekonała się, że spełniły się przewidywania Galena, bo oto przed domem stał powozik, a w nim siedziała Eloise upozowana tak, jakby odbywała właśnie przejażdż­ kę na oczach najelegantszego towarzystwa Londynu. Na głowie miała zapewne najmodniejszy w tym sezonie po­ marańczowy kapelusz ozdobiony żółtymi piórami, a całą jej postać okrywał długi płaszcz w kolorze najjaskrawszej żółci, jaką Verity w życiu widziała. W tym stroju przypominała ni mniej, ni więcej tylko ogromnego kanarka. Verity, zadowolona z tego, że została uprzedzona o wi­ zycie i przygotowana na nią, pospieszyła na dół i spotkała się z przyjaciółką w momencie, gdy ta weszła do holu. Ve­ rity nie miała pojęcia, co sądzi Nancy o lokaju Eloise, lecz widziała wyraźnie, że jej służąca wpatruje się bez żenady w lady Bodenham. Ubiór Eloise z bliska wydawał się jeszcze bardziej nie­ zwykły, zwłaszcza gdy wzięło się pod uwagę, ile godzin musiało zająć dobieranie pomarańczowych i zielonych wstążek, obszywanie dziurek, robienie zakładek oraz układanie fałd i fałdek.

Bez względu na to, co o tym stroju sądziła Verity, pełen zadowolenia z siebie uśmiech Eloise dowodził, że jego właścicielka jest zdania, iż wygląda w nim bardzo ele­ gancko. - Ach, moja kochana, nie miałam pojęcia, że twój dom jest taki śliczny i oryginalny! - zawołała Eloise na widok Verity, a potem ruszyła w jej stronę jak trzepocząca ćma, lustrując wzrokiem tapety w holu. - Jednak położony jest na takim odludziu! Gdy stangret skręcił, byłam pewna, że zabłądził. Verity pomyślała, że to dziwne, iż nie słyszała okrzyków zdumienia, które musiała wydawać jej przyja­ ciółka. - Moja, droga, co za miła niespodzianka. Możesz zamk­ nąć drzwi, Nancy, i weź płaszcz od lady Bodenham. Eloise zdjęła żółty płaszcz, spod którego wyłoniła się suknia w kolorze również żółtym, choć trochę mniej ja­ skrawym, ozdobiona zielonymi i pomarańczowymi wstążkami. Oddała Nancy płaszcz, a następnie także ka­ pelusz i rękawiczki. - I przygotuję herbatę, tak, proszę pani? - zapytała Nancy, tak jakby nie była pewna, co się robi, gdy w progi domu zawita taki gość. - Byłoby cudownie. Dziękuję ci, Nancy. Tędy, Eloise - powiedziała pospiesznie Verity, wskazując przyjaciółce drogę do salonu i starając się ją tam zaprowadzić, zanim Nancy wyrwie się z jakąś uwagą na temat porannej wizyty Galena. - Co cię sprowadza do Jefford?

- Jestem w wizytą u tego czarującego sir Myrona Thorpe'a. George poznał go w Newmarket i zgadali się na temat psów... zresztą o czymże innym mógłby rozmawiać George? - zauważyła Eloise z westchnieniem. - W każ­ dym razie drogi sir Myron zaprosił nas do siebie. Pomy­ ślałam więc: czemu nie? Przy okazji zobaczę się także z moją drogą przyjaciółką. No i jestem! - Tak się cieszę, że się zdecydowałaś na tę wizytę. Pro­ szę bardzo, usiądź. Eloise zajęła miejsce na kanapie. - Muszę wyznać, że przyjechałam nie tyle ze względu na sir Myrona i George'a, ile... - Ile ze względu na kogo? - Otóż muszę ci powiedzieć, droga przyjaciółko, że mój kuzyn, książę Deighton, pojawił się tutaj jakiś czas temu. A mnie, kiedy o tym usłyszałam, przyszło na myśl, że ten hultaj przyjechał w pogoni za tobą. Natychmiast zmusiłam George'a, żeby napisał do sir Myrona, który oczywiście ponowił zaproszenie. - Martwiłaś się, że kuzyn ugania się za mną? - Verity, jesteś wciąż bardzo ładna. Na szczęście Galen prawie cię nie pamięta. Uważa cię za owdowiałą kobietę surowych obyczajów, co oznacza, że nie zwrócił na ciebie uwagi - zakończyła Eloise tryumfalnie. - Cieszę się z tego - odrzekła Verity z prawdziwą ul­ gą, choć powód tej ulgi był zupełnie inny, niż wydawało się Eloise. Galenowi najwyraźniej udało się zmylić kuzynkę, gdy

opowiadał jej o powodach swego przybycia do Jefford, oraz sprawić, że nie powzięła żadnych podejrzeń. Nagle Eloise pogroziła przyjaciółce palcem. - Teraz masz się przyznać! Ukrywasz coś przede mną, przeczuwam, że masz jakieś tajemnice, ty niegrzeczna dziewczynko!

i

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Verity mimowolnie podniosła rękę i przyłożyła ją do ust, jakby się obawiała, że wymknie się jej nieodpowied­ nie słowo. Po dłuższej chwili milczenia zapytała: - Tajemnice? - Nie miałam pojęcia, że twój dom jest taki duży i mod­ nie urządzony - powiedziała Eloise z udawanym gniewem. - Przyznaję, że wyobrażałam sobie, iż mieszkasz w chatce krytej strzechą - ładnej oczywiście, ale o wiele mniejszej i nie tak nowoczesnej jak ten śliczny dom. Verity nie mogła się powstrzymać: westchnęła z ulgą. - Dziękuję ci. Bardzo dobrze nam się tutaj mieszka. - Widzę, widzę. Rozumiem teraz, dlaczego tak nie­ chętnie opuszczasz to urocze miejsce. Chociaż, powta­ rzam ci, uważam, że nie powinnaś tak wiele przebywać w samotności. - Słyszałam, że sir Myron, podobnie jak twój mąż, in­ teresuje się psami myśliwskimi - powiedziała Verity, zmieniając temat. - Czy przywieźliście jakieś wasze psy z sobą? - Jakżeby inaczej? George przywiózł psy - uśmiech­ nęła się Eloise - a ja lady Mary.

Kobietę, którą, zdaniem Eloise, powinien poślubić Ga­ len; kobietę, której ja powinnam życzyć mu na żonę, po­ myślała Verity. Młodą, ładną, pochodzącą z utytułowanej i bogatej rodziny. - Ach, tak. Eloise pochyliła się w stronę Verity, a potem rozejrzała się ostrożnie, jakby obawiając się, że ktoś je podsłuchuje. - Mój kuzyn zwierzył mi się, że szuka żony, a ja uwa­ żam, że lady Mary będzie dla niego idealna! To powiedziawszy, Eloise ponownie pogroziła Verity palcem. - Wiem, wiem, co ty sobie teraz myślisz: że żadna ko­ bieta przy zdrowych zmysłach nie powinna poślubić ta­ kiego uwodziciela. Jednak ja wierzę, że Galen się zmienił. Jest przecież w Anglii już od miesiąca, a nic nie słychać o jakimkolwiek romansie. Nie ścigają go rozjuszeni mężowie, żadne aktorki nie udają, że chcą się z jego po­ wodu zabić, ani jeden ojciec nie twierdzi, że zhańbił mu córkę. Verity uśmiechnęła się. - Ach, jakaż to rozczarowująca wiadomość! - powie­ działa. - Wiesz bardzo dobrze, że nie jestem jedyną osobą, która uważała jego poprzednie życie za fascynujące! Pa­ miętam doskonale, jak ty sama chłonęłaś każde słowo na temat skandali, których był bohaterem. - Byłam wtedy o wiele młodsza - stwierdziła Verity. - No tak, rzeczywiście! - przyznała jej rację Eloise.

Verity pożałowała natychmiast, że nie powstrzymała się od tej uwagi. - Chcę tylko powiedzieć - oznajmiła - że teraz, gdy jestem starsza i bardziej doświadczona, nie uznałabym ta­ kiego człowieka za kogoś fascynującego. Uwodziciel może być ekscytujący, ale tylko przez krótki czas, gdyż podejrzewam, że przysparza innym więcej smutku niż szczęścia. - Pewnie masz rację - zgodziła się Eloise. - A poza tym, co to były za kobiety! Te, z którymi on się zadawał. Zapewniam cię, moja droga, że nie wiem, skąd on je brał! Sądzę, że wybierał sobie kochanki spośród kobiet najgor­ szego pokroju. Eloise znowu pochyliła się w stronę Verity. - Sądzę też - mówiła dalej - że on w ogóle nie dbał o żadną z nich, choć był bardzo hojny. Myślę, że chciał tylko robić na złość ojcu, który traktował Galena nadzwy­ czaj surowo, bez względu na okoliczności. Nie przypomi­ nam sobie, żeby kiedyś powiedział synowi dobre słowo, zawsze występował tylko z pretensjami i wygłaszał repry­ mendy. Do dzieci z drugiego małżeństwa odnosił się zu­ pełnie inaczej. Zatem rzeczywiście było tak, jak mówił Galen. A na­ wet gorzej. Verity pożałowała chłopca, któremu pod względem materialnym nie brakowało niczego i który równocześnie tęsknił za rodzicielską miłością. Cóż zatem dziwnego, że szukał uczucia tam, gdzie mógł?

- Od czasu powrotu do Anglii Galen naprawdę jest o wiele poważniejszy niż kiedyś - ciągnęła Eloise. - Wo­ bec lady Mary zachowuje się jak skończony dżentelmen. Sądzę, że jej nawet nie dotknął, chyba że prowadząc ją do stołu podczas kolacji. Czy dotknięcie Galena robi na lady Mary takie samo wra­ żenie jak na mnie? - zastanowiła się Verity. Bo jeżeli tak, nietrudno się domyślić, że młoda dama z utęsknieniem czeka na chwilę, w której stanie się księżną Deighton. Co w jej, Verity, przypadku jest niemożliwe. Mimo to nie dopuści do siebie zazdrości. Nie może być zazdrosna. Nie ma do tego prawa. Gdy Nancy weszła z zastawą do herbaty i ustawiła ją na małym stoliku obok Verity, Eloise nagle zauważyła por­ tret wiszący nad kominkiem. - Dobry Boże! Czy to twój zmarły mąż? - Tak, to jest Daniel. - Moja droga, nie miałam o tym pojęcia! - Eloise pa­ trzyła na portret. - Muszę przyznać, że był bardzo przy­ stojnym mężczyzną! - Tak, to prawda. Był nie tylko przystojnym mężczy­ zną; był też naprawdę dobrym człowiekiem i doskonałym pracodawcą. Srebrne lichtarze to prezent ślubny od rze­ mieślników zatrudnionych w jego przędzalniach. Wszy­ scy go lubili. Miałam ogromne szczęście, wychodząc za niego. Wykonawszy to, co do niej należało, Nancy wyprosto­ wała się i popatrzyła prosto na Eloise.

- Nasz pan był najlepszym człowiekiem i panem, ja­ kiego można sobie wyobrazić! - wyrecytowała dobitnie, choć nikt jej nie pytał o zdanie. - O, tak, z pewnością - przyznała Eloise, nie przyzwy­ czajona do tego, żeby służba tak bezceremonialnie zabie­ rała głos. - Możesz już wszystko zostawić, Nancy - powiedziała Verity. - Tak, proszę pani - odrzekła Nancy bardzo oficjalnie. I najwyraźniej zadowolona z reakcji, jaką wywołała u Eloise, tryumfalnie wymaszerowała z pokoju. - Nancy służy w rodzinie mojego męża od lat - po­ wiedziała Verity tytułem zarówno wyjaśnienia, jak i usprawiedliwienia, po czym nalała herbaty. - Ach, tak, rozumiem. Czym zajmował się twój zmarły mąż? - Początkowo zajmował się bawełną, ale sprzedał udziały w przędzalniach swojemu szwagrowi, zanim się pobraliśmy. Eloise otworzyła szeroko oczy. - Przecież na bawełnie można w dzisiejszych czasach bardzo dobrze zarobić. Przędzalnie to istne kopalnie złota. Mimo to sprzedał udziały? - Kiedy zorientował się, w jakich opłakanych warun­ kach pracują robotnicy, próbował przekonać wspólników, by wprowadzili usprawnienia, jednak bez skutku. Dlatego wolał wycofać się z tego rodzaju interesów. Wolał to, niż czerpać korzyści z wyzysku.

- O! To jest raczej skrajna postawa. - Myślałam, że ty, Eloise, zrozumiesz lepiej niż wię­ kszość ludzi, dlaczego ja także nie chciałam uczestniczyć w wyzysku - przypomniała łagodnie Verity. Eloise się zmieszała. - Ach tak, rzeczywiście. Zapomniałam. Westchnęła, patrząc na ciasteczka z konfiturą, po czym położyła sobie na kolanach serwetkę. - Jednak bawełna to przemysł przyszłości. - Obawiam się, że tak - zgodziła się Verity. - Dlatego daję tyle, ile mogę na pomoc dla tych, którzy starają się zaprowadzić w nim zmiany. Uświadomiła sobie, że przyjaciółka wcale jej nie słu­ cha. Stłumiła westchnienie. Najwyraźniej Eloise nudziła rozmowa na poważne tematy. - Nie poczęstujesz się ciasteczkiem? - Wyglądają wspaniale - przyznała Eloise i wzięła jedno. Ugryzła je elegancko, po czym popatrzyła na Verity z uśmiechem, wycierając palce w serwetkę. - Są pyszne, naprawdę doskonałe - pochwaliła. - Słu­ żąca je upiekła? - Tak, upiekła je Nancy. - Musisz dać mi przepis dla naszej kucharki. Oczywi­ ście jeżeli to nie jest tajemnica Nancy. Teraz posłuchaj, mam dla ciebie dobrą wiadomość. Sir Myron prosił mnie, bym przekazała ci zaproszenie na kolację, która odbędzie się w środę.

Verity w pierwszej chwili chciała odmówić. Nie miała bowiem ochoty widzieć Galena z kobietą, która być może zostanie jego żoną. Zaraz jednak odezwał się jej zmysł praktyczny. Kolacja z pewnością dostarczy jej okazji do tego, by umówić się z Galenem na spotkanie, podczas którego będzie mogła mu powiedzieć, że nie powinien jej już więcej odwiedzać. Oczywiście nie powie mu tego na przyjęciu. Po pier­ wsze, z pewnością będzie mogła rozmawiać z nim tylko przez krótką chwilę, a po drugie, Galen, dowiedziawszy się, o co chce go poprosić, zdenerwuje się i nie będzie po­ trafił tego ukryć. A może lepiej będzie w ogóle poczekać... - Nie musisz się kłopotać o to, jak się dostaniesz do rezydencji. Sir Myron powiedział mi, że z przyjemnością przyśle po ciebie powóz - paplała dalej Eloise. - Kocha­ nie, ty po prostu musisz być na tym przyjęciu! Obawiam się, że skarciłam sir Myrona za to, że cię nie zaprosił wcześniej. Verity nie wątpiła, że przyjaciółka wygłosiła pod adre­ sem nieszczęsnego sąsiada surową reprymendę. - Nie chciałabym, żeby sir Myron został postawiony w niezręcznej sytuacji - powiedziała. - Cudownie! Nie musisz się też obawiać niczego nie­ stosownego ze strony Galena. Będziemy tam przecież ja i lady Mary, a także, oczywiście, George. Galen z pewno­ ścią nie pozwoli sobie na żaden nietakt. Zresztą zapewne zajmie się lady Mary.

- Proszę cię, powiedz sir Myronowi, że to bardzo miło z jego strony, iż mnie zaprosił i że z przyjemnością przyj­ muję zaproszenie. - Jezu, mój słodki Jezu! - mruczała pod nosem Nancy rankiem w dniu przyjęcia u sir Myrona. - O co chodzi? - zapytała ją Verity, unosząc wzrok znad skarpetki, którą cerowała. Zobaczyła, że Nancy wpa­ truje się w widok za oknem. - Wrócili - powiedziała Nancy, odwracając się w stro­ nę swojej pani z miną pełną niechęci. - Tym razem ten skąpiec wynajął w gospodzie kariolkę. Ton i wygląd Nancy mogły oznaczać tylko jedno: do Jefford z kolejną wizytą zawitali Clive i Fanny. Dlaczego? Minęło przecież niewiele czasu od ich ostatniego pobytu. Dlaczego właśnie dzisiaj? - Verity nie umiała znaleźć od­ powiedzi na te pytania. W tej sytuacji sprawą najwyższej wagi stało się uprzedzenie o wszystkim Galena, powstrzy­ manie go za wszelką cenę od spotkania z Jocelyn. Nale­ żało więc koniecznie jechać na kolację do sir Myrona. Jed­ nak z drugiej strony, jak wybierać się na przyjęcie, skoro samemu ma się gości? - Najpierw ten Juliusz Cezar, potem książę, potem ta kobieta, a teraz oni - gderała Nancy. - Kto będzie nastę­ pny? Książę Wellington? A może admirał Nelson? Nancy wzięła się pod boki i stała tak z rękami opartymi o szerokie biodra, jakby oczekując od swej pani odpo­ wiedzi.

- Nie wiem, co ugotuję na obiad - mówiła dalej. - Bo teraz, kiedy u sir Myrona są goście, u rzeźnika nie zostaje prawie nic dla nas. Kucharka sir Myrona kupuje tyle, że mogłaby wykarmić pułk wojska. U handlarza rybami jest to samo. - Proszę cię, Nancy, przygotuj pokój gościnny, a ja otworzę drzwi - powiedziała Verity. - Chętnie, jeżeli to oznacza, że nie muszę się z nimi zbyt prędko witać - odrzekła Nancy, wymaszerowując energicznie z pokoju. Verity z ciężkim westchnieniem zdjęła fartuch i po­ prawiła włosy. Będzie musiała skreślić liścik z przepro­ sinami do sir Myrona. Niestety, nie mogła napisać do Galena. Nie, w żadnym razie, pomyślała, to zbyt niebez­ pieczne. Rozległo się pukanie do drzwi. Verity pospieszyła otworzyć. - Ach, więc tym razem jesteś w domu - rzekł Clive jowialnie, wkraczając do wnętrza. W ręce trzymał sakwojaż, a za nim, jak pokorna służka, dreptała Fanny. Verity zacisnęła usta. Słyszała, jak na górze Nancy z przesadną energią przetrzepuje poduszki. - Wyglądasz tak, jakbyś była w nie najlepszym humo­ rze, droga siostro - zauważył Clive tonem z lekka urażo­ nym, jakby fakt, że ktoś nie wybucha na jego widok sza­ loną radością, był czymś obraźliwym. - Mam nadzieję, że nie jesteś chora?

- Nie, nie. Tylko trochę zmęczona - odrzekła Verity. Clive zdjął czapkę i trzymał ją w dłoni, tymczasem jego wargi rozciągnęły się w szerokim, ale nieszczerym uśmiechu. - Gdzie jest Nancy? - zapytał. - Na górze. Przygotowuje pokój gościnny. - Słyszę ją, słyszę. Nikt chyba nie umie tak głośno trzepać poduszek. Ciągle jest taka impertynencka, co? - Proszę bardzo - powiedziała Verity, ignorując uwagi Clive'a - wezmę od was okrycia - dodała, wyciągając rę­ kę po bobrową czapę szwagra. Patrząc na męża wzrokiem pełnym uległości, Fanny zdjęła szary płaszcz i także wręczyła go Verity. Clive wszedł do salonu, nie czekając na zaproszenie, a Fanny, szurając nogami, podążyła za mężem. Verity położyła ich ubrania na małym krzesełku, które trzymała w holu dla Jocelyn, żeby mała mogła na nim usiąść, wkładając buty. - Miło mi słyszeć, że nie jesteś chora - powiedział Clive, gdy i ona również znalazła się w salonie. - Sir My­ ron byłby bardzo zmartwiony, gdybyś nie mogła uczestni­ czyć w dzisiejszym przyjęciu. - Skąd wiesz o przyjęciu i o tym, że zostałam zapro­ szona? - zapytała szwagra Verity, starając się, żeby głos nie zdradził jej niepokoju. - Spotkaliśmy sir Myrona we wsi - wyjaśnił Clive. Był tak miły, że nas także zaprosił. Verity omal nie jęknęła z rozpaczy. Byłaby bardzo roz­ czarowana, gdyby nie mogła uczestniczyć w przyjęciu

i umówić się na spotkanie z Galenem, jednak perspektywa pójścia tam z Clive'em i Fanny wydawała się czymś zde­ cydowanie nie do przyjęcia. Miała pokusę, by powiedzieć, że czuje się niedyspo­ nowana, jednak to prawdopodobnie nie powstrzymałoby Clive'a od złożenia wizyty sir Myronowi. Z pewnością zrobię lepiej, jeżeli z nimi pojadę, pomy­ ślała. - Sir Myron powiedział nam, że jesteś zaproszona, mi­ mo że wciąż znajdujesz się w żałobie. No cóż, takie to dzi­ siaj czasy i takie obyczaje. - Tak, takie czasy i takie obyczaje - powtórzyła jak echo Fanny. - Uznałam, że nie powinnam go obrazić odmową. Sir Myron jest zbyt znamienitym sąsiadem - odrzekła Verity. - Słusznie. Bez względu na to, jak należało postąpić, sir Myron spodziewa się ciebie. Zatem wybierzemy się wszyscy razem. Clive spojrzał krytycznie na żonę. - Usiądź wreszcie! - rozkazał. Fanny posłuchała go natychmiast. Usiadła na kanapie. Clive podszedł do kominka. Powstrzymał się tym razem od badania dotykiem marmuru obramowania i srebrnych lichtarzy i założył ręce do tyłu. Stał tak przez chwilę, ko­ łysząc się w tył i w przód. - Co was sprowadza do Jefford? Przecież tak niedaw­ no tu gościliście - powiedziała Verity.

- Chciałem poinformować cię osobiście, jak świetnie idą interesy i dać ci kolejną szansę na zainwestowanie w przędzalnie - odparł Clive. - Nie mogę sobie na to pozwolić - brzmiała odpo­ wiedź Verity. Ku jej zdziwieniu, Clive nie zrobił kwaśnej miny, jaką zwykł przybierać, słysząc tę wymówkę, którą ona powta­ rzała za każdym razem od czasu śmierci Daniela. - No cóż, jak chcesz. Będzie to jednak twoja strata, a nie moja. To stwierdzenie wzbudziło podejrzenia Verity, a jego następna uwaga tylko je potwierdziła. - Zapytam sir Myrona i jego gości, czy nie chcieliby mieć sporych zysków z niewielkiej inwestycji - oznajmił Clive. Verity nabrała pewności, że cokolwiek się wydarzy podczas tej kolacji, nie będzie to wieczór przyjemny. Galen niezbyt umiejętnie usiłował zawiązać elegancki biały krawat. Pomyślał, że nigdy dotąd nie czuł się przed przyjęciem bardziej podekscytowany. W młodości, gdy spodziewał się, że spotka kobietę, którą zamierzał uwieść, doznawał dreszczyku emocji. Przy innych okazjach, wie­ dząc, że towarzystwo będzie zabawne, z góry odczuwał przypływ dobrego humoru. Jednak ostatnio, po powrocie do Anglii, przed udaniem się na przyjęcie ogarniało go zniechęcenie - spodziewał się bowiem nudnych rozmów z ludźmi, którzy go nic a nic nie obchodzili.

Wyjątek stanowiło oczekiwanie na ostatni wieczór w Potterton Abbey, na którym miała być Verity. Doznawał wtedy mieszanych uczuć: obok podniecenia i ciekawości, gniew i lęk. Teraz zastanawiał się, co czuje Verity. Przyjęła zapro­ szenie, więc widocznie uznała, że nie ma się czego oba­ wiać. Galen był zadowolony, ponieważ uważał, że Verity, po tym co przeszła, nie powinna mieć więcej zmartwień. W pełni zasłużyła na życie bez trosk i kłopotów. Wielka szkoda, że zjawili się u niej znowu ci okropni krewni nie­ żyjącego męża. Natychmiast zorientował się, jakim czło­ wiekiem jest Clive, gdy tylko go zobaczył w gospodzie, w której tego dnia, w drodze powrotnej znad rzeki zatrzy­ mali się z Myronem na kieliszeczek sherry. Clive to płaszczący się lizus. Omal się nie przewrócił, kłaniając się nisko jemu i Myronowi. A potem rozmawiał z nimi tak uniżenie, że zakasował wszystkich pochlebców, jakich Galen spotkał w całym swoim życiu, a spotkał ich naprawdę wielu. Natomiast żona Clive'a była całkowicie uzależniona od męża i niewolniczo mu oddana. Fanny Blackstone patrzy­ ła na męża tak, jakby ten stanowił centrum wszechświata, gdy tymczasem jej mężowi trzeba było przypomnieć, żeby ją przedstawił. Właściwie Clive Blackstone traktował żonę tak jak nie­ którzy mężczyźni traktują konia czy psa i Galen nie miał wątpliwości, że uważa się on za istotę z natury wyższą niż wszystkie kobiety pod słońcem, nie wyłączając Verity.

Z przykrością myślał o tym, jak trudno przychodzi Ve­ rity pogodzić się z tym, że musi gościć człowieka tego po­ kroju. Rozmyślając o tym wszystkim, Galen denerwował się, a jego zdenerwowanie powiększała świadomość, że on i Verity muszą za wszelką cenę utrzymać w tajemnicy swój sekret. Obiecał sobie, że zrobi wszystko, co w jego mocy, aby nie dopuścić do tego, by ktokolwiek podejrze­ wał, że on i Verity spotkali się przed laty. Nie mówiąc już o ich wspólnej córce. Zdał sobie także sprawę, że jeszcze trudniejsze niż utrzymanie w sekrecie ich dawnych kontaktów będzie za­ chowanie w tajemnicy uczuć, jakie żywi do Verity. Od czasu spotkania w Potterton Abbey trawiła go namiętność. Zachowanie Verity, jej przepełniony miłością stosunek do Jocelyn sprawiły, że obok pożądania pojawiła się czułość. Czy pokochał matkę swej córki? A co Verity czuje do mnie? - zastanowił się. Podejrzewał, że go lubi, wiedział też, że między nimi istnieje silny fizyczny pociąg. Nie miał jednak pojęcia, czy ona czuje coś więcej. Przecież wyznała, że kochała męża. Doszedł do wniosku, że najwyższy czas się dowiedzieć. Dziś wieczorem, posługując się wszystkimi swoimi subtelnymi umiejętnościami, znajdzie sposób, by poroz­ mawiać z nią na osobności. Postara się zaaranżować spot­ kanie. Tajną schadzkę. Dopiero wtedy spróbuje się prze­ konać, czy...

- Czy Wasza Wysokość potrzebuje pomocy? - zapytał Rhodes. Galen zapomniał, że jego wierny sługa znajduje się w pokoju. - Tak, bardzo proszę - powiedział. - Jakoś nie mogę zawiązać tego przeklętego krawata. Pomimo że sam zaproponował pomoc, Rhodes zbliżał się do swego pana tak, jakby wstępował na szafot. - O co chodzi, Rhodes? - zapytał Galen, który znako­ micie rozpoznawał miny swego sługi. - Zastanawiałem się właśnie, Wasza Wysokość... zaczął Rhodes ponuro, tymczasem Galen uniósł pod­ bródek, czekając, aż zręczne ręce lokaja zawiążą mu krawat. - Sądząc z twego tonu, musiałeś zastanawiać się bar­ dzo poważnie. - W istocie, sir. - Nad czym, można wiedzieć? - Otóż odkryłem pański mały sekret. Galen poczuł ściskanie w gardle i zaniósł się kaszlem. - Trochę za ciasno - powiedział, jakby się tłumacząc. - Jaki to sekret odkryłeś? - Zastanawiałem się, dlaczego przyjechaliśmy do sir Myrona, ale teraz wszystko jest dla mnie jasne jak słońce. - Przyjechałem tutaj, bo Myron jest moim przyjacie­ lem z Harrow. Od lat mnie zapraszał, a ja z jego zaproszeń nie korzystałem.

- No cóż, Wasza Wysokość, skoro pan tak mówi. Jed­ nak dziwnym zbiegiem okoliczności sir Myron mieszka w tej samej wsi co ta ładna wdowa - zauważył Rhodes, po czym cofnął się, by sprawdzić węzeł krawata. - Ja nie uganiam się za wdowami. - Myślałem, że tym razem czyni pan wyjątek, sir - od­ rzekł służący, idąc po surdut. - Ona jest bardzo ładna. - Nie przyjechałem tutaj z powodu pani Davis-Jones odrzekł Galen, a jego słowa nie były do końca kłamstwem. Przecież przyjechał do Jefford z powodu Jocelyn. - Widzę, że moja odpowiedź cię nie uspokoiła - po­ wiedział do służącego, wkładając surdut. - Jeżeli nie przyjechał pan tutaj z powodu wdowy, to czy zrobił pan to z powodu lady Mary? - Powinieneś raczej zapytać, czy lady Mary przyjecha­ ła tutaj z mojego powodu - odparł Galen. - W końcu by­ liśmy tu pierwsi, a nie na odwrót. Rhodes nie uśmiechnął się. - Wasza Wysokość, pragnąłbym wiedzieć po prostu, jak przedstawia się moja przyszłość. Jeżeli pan zamierza się ożenić, to chciałbym mieć trochę czasu, by się na to przygotować i zrobić wszystko, żeby zaskarbić sobie względy przyszłej księżnej. - Słuchaj, Rhodes, jeżeli będę miał zamiar się ożenić, ty będziesz pierwszym człowiekiem, którego o tym poin­ formuję. Czy to ci odpowiada? Widać było wyraźnie, że Rhodes się odprężył. - Tak, Wasza Wysokość, całkowicie.

- A może ty zaspokoisz moją ciekawość i powiesz mi, co sądzisz o lady Mary? Rhodes zaczął energicznie czyścić szczotką surdut Ga­ lena. - Ładna - powiedział. - Czarująca. Łagodnego uspo­ sobienia albo tak przynajmniej mówią. Myślę, że są to za­ lety u żony. Surdut jest oczyszczony, Wasza Wysokość. Skończyłem. Galen przejrzał się w dużym lustrze wiszącym w kącie sypialni. A jakich cech ja pragnę u żony? - zapytał siebie. Pra­ gnął kobiety takiej jak Verity - kochającej, łagodnej, na­ miętnej, inteligentnej, a także dobrej matki i cudownej ko­ chanki. Do diabła, on pragnął Verity. Potrzebował jej. Kochał ją.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Gdy Galen zmierzał w kierunku szerokich kamiennych schodów, słyszał donośny głos perorującego Myrona. Do­ myślił się, że w salonie zebrali się już goście. Sądząc po entuzjastycznym tonie Myrona, znajdował się tam George, któremu Myron jak zwykle z zapałem opowiadał o swo­ ich doskonałych psach myśliwskich. Książę spodziewał się, że i damy zastanie już w salonie. Lady Mary, z ru­ mieńcami na twarzy, oczekiwała z pewnością na jego, Ga­ lena, przybycie. Na dole, w holu, zatrzymał się na chwilę, żeby wypro­ stować ramiona oraz przygotować się na czarowanie lady Mary i udawanie, że nie zwraca uwagi na Verity - oczy­ wiście do momentu, w którym będzie mógł porozmawiać z nią sam na sam. Cóż, musi się zadowolić tym, że znajduje się z nią w tym samym pokoju. Chociaż nie. Skłamałby, gdyby powiedział, że to go za­ dowoli. Skoro jednak nie dane mu jest uczestniczenie w uczcie, będzie musiał cieszyć się okruchami, które spadną ze stołu. - Wtedy wiedziałem, że mam tego drania - oznajmił

Myron w chwili, gdy Galen stanął na progu salonu ude­ korowanego portretami zmarłych przodków gospodarza oraz jego koni i psów. Wszedłszy tam, przekonał się, że się mylił. George'a nie było w salonie. Myron bawił rozmową lady Mary, któ­ ra, ubrana w śliczną suknię z różowego atłasu, z włosami upiętymi w sposób prosty, acz modny, patrzyła na Myrona z czymś, co wyglądało na pełen szacunku podziw i co sprawiało, że biedny Myron był czerwony jak kaftan od munduru angielskiego żołnierza. Gdy Galen wszedł do salonu, Myron odwrócił się w je­ go stronę. - Ach, już jesteś! - zawołał. - I po chwili wyciągnąłeś pstrąga - dokończył za nie­ go Galen, gdyż nie miał wątpliwości, że jego przyjaciel opowiada o tym, jak dzisiaj rano łowili ryby. - Ja z całą pewnością nie zdołałbym go złowić. Drogie panie, oświadczam wam, że nasz gospodarz jest najlepszym węd­ karzem, jakiego w życiu spotkałem. Była to oczywiście prawda. Co do Galena natomiast, to łowił on ryby kiedyś, w młodości, i tak mu się ta roz­ rywka nie podobała, że nie oddawał się jej aż do obecnej wizyty u Myrona. - Mówiłam ci, Mary, że Galen nie każe nam długo na siebie czekać - powiedziała Eloise. Siedziała na kanapie, ubrana w suknię z błękitnego muślinu we wzór, który zdaniem Galena miał przedsta­ wiać ptaki. Jednak te domniemane ptaki przypominały ra-

czej plamy z rozlanego wina. Włosy Eloise były i tym ra­ zem ułożone we fryzurę stanowiącą coś w rodzaju spię­ trzonej konstrukcji składającej się warkoczyków, loków i loczków i przyozdobionej wstążką. Galen podążył w stronę lady Mary. Oszukiwanie jej by­ ło mu wstrętne, jednak musiał postępować tak, by nie wzbudzić żadnych podejrzeń co do prawdziwego obiektu swojego uczucia. Męczyła go nader nieprzyjemna myśl, że jeżeli Verity nie odwzajemnia jego miłości i nie zgodzi się go poślubić, będzie musiał ożenić się z inną kobietą. - Pochlebia mi to, że oczekiwała mnie pani z niecier­ pliwością - zwrócił się do lady Mary. Kiedy ta odwzajemniła jego uśmiech, uświadomił so­ bie, że gdyby poprosił ją o rękę właśnie teraz, ona prawdo­ podobnie przyjęłaby oświadczyny. Czy zrobiłaby to z ochotą, gdyby wiedziała, że jest drugą w kolejności? Galen zwrócił się do kuzynki: - Gdzie jest George? - Jego ulubiona suka jest przeziębiona, więc postano­ wił z nią zostać - odrzekła Eloise. - Zapewnił mnie, że zejdzie na kolację, umywszy się, oczywiście, uprzednio i przebrawszy. Wyraz twarzy Eloise wskazywał na to, że między mał­ żonkami powstała na ten temat sprzeczka, jednak Galen nie odważył się domyślać, kto był w niej zwycięzcą - George, który postanowił zostać z psem do ostatniej chwili, czy Eloi­ se, która jednak skłoniła go, żeby zszedł na kolację.

- Państwo Blackstone, pani Davis-Jones - rozległ się głos lokaja od drzwi. Clive Blackstone wszedł pospiesznie do salonu, tak jakby wepchnęła go jakaś nadprzyrodzona siła, i podążył prosto do Galena, zamiast podejść do gospodarza. Jego niepozorna żona dreptała za nim, a za nią postę­ powała Verity w czarnej sukni bez żadnych ozdób i z wło­ sami upiętymi w prosty węzeł na karku. Jednak w oczach Galena nie mogłaby być piękniejsza, nawet gdyby miała na sobie królewski strój. Jej chabrowe oczy błyszczały, a zaróżowione policzki zdradzały podniecenie. Na bardzo krótką chwilę ich spojrzenia się spotkały. Galen zapragnął, by chwila ta trwała wiecznie. - Wasza Wysokość, cudownie jest znowu pana wi­ dzieć! - zawołał Blackstone, tak jakby byli starymi przy­ jaciółmi. - Miło mi, że pan tak mówi - odrzekł Galen. Popatrzył na lady Mary, która nie wyglądałaby zapew­ ne na bardziej przerażoną, gdyby Clive Blackstone był Minotaurem. Młoda dama odsunęła się od nowo przyby­ łych w stronę osłupiałego Myrona. Tymczasem Eloise zignorowała Blackstone'ów i pode­ szła prosto do Verity. - Drodzy państwo, proszę pozwolić, że państwa przed­ stawię lady Mary Seddens, hrabiance Pillsborough - po­ wiedział Galen, prowadząc Blackstone'ów ku lady Mary i gospodarzowi. - Lady Mary, oto pan Blackstone, oto pa­ ni Blackstone.

- Niezmiernie nam miło poznać panią, lady Mary wysapał Clive, niemal w ekstazie. Jego żona powtórzyła za nim cicho: - Tak, niezmiernie nam miło. Lady Mary z wahaniem wyciągnęła dłoń, którą Black­ stone natychmiast chwycił, tak jakby w tej dłoni znajdo­ wały się przeznaczone dla niego pieniądze. Lady Mary równie szybko cofnęła dłoń. Tymczasem Galen zastanawiał się, o czym rozmawiają Eloise i Verity. Nie wypadało mu jednak do nich podejść, bo nie istniał powód, dla którego mógłby to uczynić, nie wzbudzając niepożądanego zainteresowania zebranych. W pewnym momencie do Eloise podszedł lokaj i od­ wołał ją na stronę, wskutek czego Verity została sama. Czy to właśnie moja szansa? - pomyślał Galen. W tejże chwili jednak Eloise oznajmiła z widocznym zdenerwowaniem: - Okazuje się, że kolację już podano i że mój mąż jed­ nak nie przyłączy się do nas. Jego suka nie czuje się lepiej. To powiedziawszy, Eloise podeszła do Galena. - Obawiam się, kuzynie, że muszę ci kazać poprowa­ dzić mnie do stołu... a może zrobi to nasz gospodarz? Uniosła brwi pytająco i popatrzyła wymownie na sir Myrona. - Ach, tak, oczywiście, z przyjemnością - wybąkał Myron. - A ja zajmę się lady Mary - powiedział Galen, choć miał wielką ochotę zaproponować, że poprowadzi Verity.

- Ja natomiast będę zachwycony, mogąc poprowadzić moją szwagierkę - oznajmił Clive Blackstone. Galenowi nie podobał się uśmiech towarzyszący tej propozycji, a także fakt, że żona Clive'a skłoniła głowę z uległością. Galen doszedł do wniosku, iż kobieta ta jest całkiem pozbawiona własnej woli. Pomyślał, że Fanny Blackstone jest z pewnością typem kobiety, zdolnej wy­ baczyć swemu mężowi wszystko, nawet zdradę. - Nie, nie, wszystko w porządku, ja pójdę sama - po­ wiedziała Verity energicznie, przy czym jej żywiołowość stanowiła ogromny kontrast z uległością Fanny. Towarzystwo zastosowało się do jej życzenia. Eloise ujęła pod ramię Myrona, Galen poprowadził lady Mary, następnie szli Blackstone'owie, a na końcu Verity, cał­ kiem sama. Podczas posiłku złożonego z licznych dań, którym to­ warzyszyły szlachetne wina, Verity coraz bardziej żałowa­ ła, że nie została w domu. Wydawało jej się bowiem rze­ czą pewną, że Galen zaleca się do lady Mary i że dziew­ czyna jest bardziej niż skłonna przyjąć jego oświadczyny. Tłumaczyła sobie w duchu, że nie wolno jej się skarżyć z tego powodu - przecież ona i Galen nie mogą być ra­ zem. A skoro tak, to powinna być zadowolona, że Galen się ożeni i będzie szczęśliwy. Nie może przecież winić go za to, że chce mieć żonę i inne dzieci. Nie może też mieć pretensji do lady Mary, że pragnie Galena, skoro sama go pragnie.

Wszystko to prawda, pomyślała, jednak jest mi nie­ przyjemnie, że muszę patrzeć na Galena zalecającego się do przyszłej żony. Przykro mi także widzieć, że lady Mary wcale nie ukrywa, iż chętnie przyjmie tę rolę. Mękę Verity powiększał jeszcze fakt, że znajdowała się na tym przyjęciu wraz z Clive'em i Fanny. Clive mówił bez przerwy, prawił komplementy sir Myronowi, chwalił jego dom, służbę oraz potrawy i wina podawane na stół. Czynił to długo i rozwlekle. W pewnym momencie Verity z trudem powstrzymała się od chęci powiedzenia mu, by zamilkł. Eloise sekundowała Clive'owi, paplając o swoich koneksjach rodzinnych do prawie nie reagującej na jej sło­ wa Fanny. Serce Verity omal przestało bić, gdy do jej uszu do­ biegły słowa „lord Langley". Był to bowiem temat na­ der niebezpieczny. Zwłaszcza przy ogromnej skłonno­ ści do gadulstwa cechującej Eloise, która w każdej chwili mogła sobie przypomnieć, że kiedyś, przed dzie­ sięcioma laty, jej kuzyn Galen i jej przyjaciółka Verity - przedstawieni sobie przecież niedawno - bawili rów­ nocześnie w rezydencji lorda. Na szczęście, Eloise zmieniła temat. Wzmianka o lordzie Langleyu dała do myślenia prze­ rażonej Verity, która zaczęła się zastanawiać, co jeszcze powie za chwilę jej gadatliwa przyjaciółka. I czy Galen nie uczyni jakiejś uwagi, która wywoła domysły, tak nie­ bezpieczne zwłaszcza w obecności Clive'a. Powinnam zostać w domu! - po raz wtóry tego wie-

czoru skarciła się w duchu Verity. Trzeba było poszukać innej sposobności pomówienia z Galenem. Na domiar złego, tak jakby Verity nie miała dość po­ wodów do niepokoju, lady Mary w pewnym momencie zapytała niewinnie, czym zajmuje się pan Blackstone. - Mam przędzalnie bawełny, milady - odparł z zapa­ łem Clive, a jego twarz rozjaśniła się przy tym tak, jakby wręczono mu jakąś nagrodę. Z pewnością czuł się jak człowiek obdarowany przez los, bo pojawiła się przed nim okazja, na którą bez wąt­ pienia czekał. - Przedtem zajmowałem się wełną, ale teraz moją do­ meną jest bawełna - wyjaśnił. - Ciągle powtarzam mojej drogiej szwagierce, że przędzalnie to coś, w co należy in­ westować. Zwłaszcza obecnie. - Pani Davis-Jones i ja rozmawiałyśmy o tym niedaw­ no, gdy byłam na herbacie w jej uroczym domu - oznaj­ miła Eloise. - O, szwagierko, nic mi o tym nie mówiłaś - wycedził Clive z pretensją w głosie. - Nie sądziłam, że zainteresowałby cię temat mojej konwersacji z przyjaciółką - odparła Verity. - Pamiętasz tego chłopaka z naszej klasy, tego, co miał sześć sióstr? - zwrócił się Myron do Galena. - Czy jego ojciec nie miał udziałów w przędzalniach? - Thompkinsa? Pamiętam - odrzekł Galen tonem człowieka niezbyt zainteresowanego tematem. - Zrobili pieniądze na przędzalniach?

- Na przędzalniach albo na przyprawach - powiedział Myron, marszcząc brwi, jakby chciał sobie lepiej przypo­ mnieć. - Nie byłbym zaskoczony, gdyby się okazało, że to bawełna - oznajmił Clive. - W dzisiejszych czasach na­ wet niewielka inwestycja w ten przemysł daje ogromne zyski. - Muszę wyznać, że nie znam się na inwestycjach powiedziała cicho lady Mary, patrząc na Galena z nie­ śmiałym uśmiechem. - Nie musi pani się na nich znać - odrzekł Galen, rów­ nież się uśmiechając. Sir Myron pogładził w zamyśleniu podbródek. - Inwestycje potrafią być rzeczą nader trudną do zgłę­ bienia. - Byłbym szczęśliwy, mogąc objaśnić panu, na czym to wszystko polega - zaproponował Clive. - W rzeczywi­ stości to jest bardzo proste. Verity zauważyła błysk chciwości w jego oczach. Nie zdziwiłaby się, gdyby Clive zdołał przed końcem przyję­ cia namówić sir Myrona do zainwestowania sporej sumy. - Tak - zabrała szybko głos - to bardzo proste. Pan in­ westuje pieniądze, a on buduje przędzalnie, które nastę­ pnie zatrudniają mężczyzn, kobiety, a nawet dzieci, i lu­ dzie ci pracują jak niewolnicy w zamian za bardzo małe wynagrodzenie. Twarz Clive'a poczerwieniała ze złości, Verity, nie zważając na to, mówiła dalej:

- Czy pan, sir Myronie, był kiedykolwiek w przędzal­ ni bawełny? Oczy sir Myrona zrobiły się okrągłe. - Nie, nigdy... nie. - Warunki, w których pracują tam robotnicy, są strasz­ ne - ciągnęła uparcie Verity, nie zwracając uwagi na to, że Fanny jest przerażona, lady Mary marszczy brwi, a Eloise patrzy zniecierpliwiona. - Tkwią stłoczeni w wielkich pomieszczeniach jak zwierzęta, harują długie godziny w upale i zaduchu, bez chwili wytchnienia. - Verity! - powiedział ostrzegawczym tonem Clive. Na twarzy Galena pojawił się uśmiech. Czy był to uśmiech uznania? Verity nie wiedziała, ale nie miała ocho­ ty się nad tym zastanawiać. Ważniejsze było dla niej, by sir Myron zrozumiał, że w grę wchodziło coś więcej niż tylko potencjalny zysk. - To nie ja poruszyłam ten temat. Jednak uważam, że jeżeli sir Myron myśli o inwestowaniu w twoje przę­ dzalnie, to powinien wiedzieć o wszystkim, co się z tym łączy. - Verity chciałaby, żeby właściciele fabryk budowali dla swoich robotników pałace i karmili ich ambrozją wycedził Clive, z trudem nad sobą panując. - Na twoim miejscu płaciłabym robotnikom przyzwoi­ cie i wstydziłabym się zatrudniać dzieci tak małe jak Jo­ celyn, zmuszając je do pracy w upale, hałasie i zaduchu. - Wypowiada pani swoje zdanie bardzo zdecydowanie - zauważyła ze zdziwieniem lady Mary.

- Zwłaszcza jak na osobę, której rodzina zbiła majątek na handlu niewolnikami - rzucił Clive. Verity poczuła na sobie spojrzenie Galena. Zrobiło jej się gorąco ze wstydu. - Moja droga szwagierka nie docenia tego, że płacimy robotnikom za pracę. A czyniąc to, musimy dbać o zysk. Na­ si robotnicy nie są niewolnikami. Są wolni i mogą przestać u nas pracować w każdej chwili. Jest mnóstwo innych ludzi, którzy z chęcią przyjdą na ich miejsce. Nie byłoby tak, gdy­ by warunki były tak okropne, jak sugeruje moja szwagierka. - Pan Blackstone ma rację - przyznał Myron. - Prze­ cież w końcu nikt ich nie zmusza do pracy. - I nikt im nie przedstawia innej możliwości - zauwa­ żyła Verity. Czując, że potrzebny jest jej sojusznik, spojrzała na Galena. - Pan, Wasza Wysokość, nie wyraził w tej sprawie żadnej opinii - zwróciła się do niego. - Chyba dlatego, że nie mam nic do powiedzenia na ten temat - odrzekł spokojnie Galen. - Przykro mi to słyszeć z ust człowieka tak wpływo­ wego. - Uważa pani, że jestem człowiekiem wpływowym? - Jest pan księciem. I bez wątpienia jest pan człowie­ kiem wpływowym. Z pewnością musi pan się zgodzić, że wyzyskiwanie robotników i zatrudnianie dzieci jest czymś, co można łagodnie określić jako błędny sposób czynienia oszczędności.

- Cóż, muszę powiedzieć, że uważam, iż młodociani robotnicy oraz robotnicy dorośli źle opłacam nie pracują dobrze. - Jakkolwiek jest, ja nic z tego nie rozumiem... i nie sądzę, by damy musiały to wszystko rozumieć - powie­ działa Eloise, wstając. - Zostawimy to mężczyznom. Niech sobie o tym porozmawiają przy brandy i cygarach, prawda, moja droga? - zakończyła, zwracając się do Ve­ rity i patrząc na nią znacząco oraz krytycznie. Dla Verity jej zachowanie było mniej denerwujące niż fakt, że Galen zachował się obojętnie, oraz to, że wyszła na jaw przeszłość jej rodziny. Być może Galen Bromney nie jest człowiekiem, za ja­ kiego go uważałam, pomyślała, jeżeli nie dostrzega takich rzeczy jak wyzysk panujący w przędzalniach bawełny, al­ bo jeżeli, co gorsza, dostrzega i nic go one nie obchodzą. - Proszę wybaczyć, sir Myronie, że się tak uniosłam powiedziała do gospodarza, również wstając. - Jest to prze­ cież zebranie towarzyskie, a nie debata parlamentarna. Gdy damy oddaliły się z szelestem jedwabiu, aksamitu i bombazyny, Blackstone westchnął protekcjonalnie i zwracając się do gospodarza, powiedział: - Ach, te kobiety! Chciałyby, żeby świat był różanym ogrodem. Zapominają tylko o tym, że w takim ogrodzie trzeba przycinać gałęzie i podsypywać nawozu. - A także o tym, że niektórym z nas jest bliżej do na­ wozu niż innym - zauważył Galen.

- Cóż, nie możemy wszyscy być arystokratami. Nie­ którzy muszą sobie brudzić ręce pracą - powiedział Blackstone z uśmiechem na ustach. Jednak w jego oczach czaiła się wrogość. Galen prawie mu współczuł. Jeżeli ten człowiek chce, żeby mu się wiod­ ło w interesach, pomyślał, powinien bardziej panować nad wyrazem twarzy. Pomyślał tak jednak nie dlatego, że chciał, by Blacksto­ ne'owi i jemu podobnym udawało się w interesach, w każdym razie nie w takich, które wiązały się z wyzy­ skiem robotników. Gdyby Verity do tego stopnia nie zale­ żało na ukrywaniu ich stosunków, Galen z przyjemnością powiedziałby jej szwagrowi, co myśli o nim i o jego zwy­ czaju wykorzystywania ludzi słabych. Właściwie byłby zachwycony, widząc, że człowiekowi tego pokroju powinęła się noga - i to nie tylko z powodu jego postępowania z robotnikami. Drugim i jeszcze ważniejszym powodem było to, że dla Galena stawało się coraz jaśniejsze, iż uczucia Clive'a Blackstone'a dla jego szwagierki nie są bynajmniej bra­ terskie. Z tego jedynie powodu Galen zesłałby go na ba­ nicję gdzieś na Nowe Hebrydy lub w głąb Rosji. Co gorsza, Galen przypuszczał, że Verity, żyjąc w wiej­ skim ustroniu, jest zbyt naiwna, by zdawać sobie z tego sprawę. On jednak spędził wiele czasu wśród uwodzicieli i łajdaków i potrafił z łatwością rozpoznać pożądanie pa­ lące się w małych oczkach Clive'a. Dla Galena, biorącego sobie do serca prośby Verity i jej

strach przed skandalem, było męką widzieć tego człowie­ ka i milczeć, a także towarzyszyć lady Mary w roli wy­ trwałego zalotnika. - Jeżeli ktoś chce w dzisiejszych czasach zarobić po­ kaźną sumkę, to nie ma nic lepszego niż przędzalnie ba­ wełny - perorował dalej Blackstone. - Bo w końcu bo­ gactwa nigdy nie za wiele, prawda, Wasza Wysokość? Pra­ wda, sir Myronie? - No tak, oczywiście - przytaknął niepewnie Myron, wstając z miejsca. - Czy ktoś napije się brandy? Blackstone kiwnął głową i podszedł do gospodarza. Galen także zbliżył się i powiedział: - Czasami lepiej jest pozostać biednym, niż zarabiać pieniądze w sposób nieuczciwy. Blackstone skrzywił się. - Ciekawy pogląd, zwłaszcza w ustach kogoś, kto po­ chodzi z rodziny, która zdobyła majątek wskutek odebra­ nia dóbr katolikom w czasach Henryka VIII. - To było na kilkaset lat przed moim urodzeniem - od­ rzekł Galen, na którym fakt, że Blackstone o tym wie, nie zrobił wielkiego wrażenia. Przeszłość jego rodziny nie była tajemnicą, a poza tym wiele rodzin szlacheckich zawdzięczało majątki lub ich czę­ ści kasacji katolickich zgromadzeń zakonnych. W ten prze­ cież sposób stare, średniowieczne opactwo Potterton Abbey znalazło się w posiadaniu rodziny jego kuzynki Eloise. - A pan sam jest wspaniałym przykładem arystokraty­ cznego honoru - kontynuował Clive.

Myron wszedł pomiędzy nich i podniósł dwa kieliszki brandy, która mieniła się w świetle świec. - Wasza brandy, panowie. - Dziękuję - mruknął Blackstone. Galen przyjął kieliszek ze skinieniem głową. - Sądzę, że powinniśmy przyłączyć się do pań - za­ proponował Myron, wypiwszy pospiesznie brandy. - Zgo­ dzisz się ze mną, Galenie? - Oczywiście - odrzekł Galen. Nie chciał pić alkoholu. Gdyby się napił, z pewnością powiedziałby temu przeklętemu Blackstone'owi, który miał czelność pożądać Verity, co o nim myśli, a potem wyzwałby go na pojedynek. Myron ruszył przodem i poprowadził panów z jadalni do salonu. Blackstone podążył za nim bez ociągania. Na­ tomiast Galen nieco zwlekał, gdyż chciał trochę ochłonąć i odzyskać panowanie nad sobą. Gdy znalazł się w salonie, natychmiast, instynktownie zaczął szukać wzrokiem Verity. Siedziała przy fortepianie, który nie za bardzo pasował do wyposażenia „domku my­ śliwskiego" Myrona. Galen podejrzewał, że został kupio­ ny razem z domem i że nie grano na nim od lat, bo był nieco rozstrojony. Mimo to miło mu było widzieć Verity przy instru­ mencie. Na jej twarz padało światło świec osadzonych w lichtarzu, który najprawdopodobniej sama postawiła na fortepianie. Delikatna poświata oraz lekkie pochyle­ nie głowy sprawiały, że przypominała madonnę. Poru-

szała się z wdziękiem, grając uroczy, melodyjny utwór i nie posługując się przy tym nutami. Patrząc na nią, Galen przypomniał sobie, z jaką dumą w głosie Jocelyn powie­ działa mu, że mamusia gra na fortepianie, gdy - rozma­ wiając z nią o Mozarcie - zapytał, czy umie na czymś grać. Galen mógłby tak patrzeć na Verity godzinami. Mógłby godzinami czekać, aż między jej delikatnie zarysowanymi brwiami pojawi się zmarszczka znamionująca koncentra­ cję albo aż delikatne rysy wydobędzie łagodny blask świecy. Tłumiąc westchnienie, Galen podszedł bliżej. Fanny Blackstone siedziała sztywno, jakby kij połknęła. Clive czaił się w pobliżu, a Myron stał przy kominku, tak jakby sam nie wiedział, co ma z sobą począć, choć był prze­ cież we własnym domu. Eloise usadowiła się wygodnie na kanapie, bawiąc się wstążką u sukni, a lady Mary przycu­ pnęła na pobliskim krześle z nieśmiałym uśmiechem. Lady Mary zawsze uśmiechała się nieśmiało. - W Potterton Abbey nie miałem przyjemności sły­ szeć, jak gra pani Davis-Jones - powiedział Galen. Spojrzenie Clive'a pobiegło w stronę Verity. - Nie mówiłaś mi, szwagierko, że książę był w Potter­ ton Abbey. Verity podniosła wzrok znad instrumentu. - Naprawdę? - Czy pani Davis-Jones musi panu zawsze mówić, ko­ go spotkała i z kim rozmawiała? - zapytał Galen.

- Nie, oczywiście, że nie - odrzekł Clive. - A, to przepraszam. - Pięknie, po prostu cudownie! - chwaliła Eloise grę przyjaciółki, gdy utwór się skończył. - George będzie ża­ łował, że tego nie słyszał. - Czy komuś oprócz mnie wydaje się, że w tym pokoju jest trochę duszno? - zapytał Galen. - Lady Mary? - Tak, rzeczywiście - odważyła się odpowiedzieć lady Mary, rumieniąc się równocześnie. Eloise spojrzała na Galena porozumiewawczo, ten jed­ nak udawał, że tego nie zauważył i skierował się ku drzwiom prowadzącym na taras, które znajdowały się tuż za fortepianem. - Słuchaj, Myronie, a może opowiedziałbyś damom o swoich ananasach? - zasugerował. - Ależ oczywiście! - zawołał jego uszczęśliwiony przyjaciel. A potem zaczął mówić o sprawie, która - po polowa­ niu, wędkowaniu, psach, koniach i broni - była jego ulu­ bionym tematem. Opowiadał długo i ze szczegółami o tym, jak w cieplarni hoduje się ananasy. Wszyscy zda­ wali się słuchać z zainteresowaniem, tak jakby uprawa tych południowych owoców miała się stać także i ich ulu­ bionym zajęciem. Galen tymczasem - idąc w stronę tara­ su - zbliżył się do fortepianu, przy którym siedziała, znów grając, Verity. Gdy był już bardzo blisko, palce Verity potknęły się na klawiszach, na szczęście jednak nikt tego nie zauważył.

Uchyliwszy drzwi prowadzące na taras, odwrócił się i jego wzrok padł na odsłonięty delikatny kark Verity. Miał ogromną pokusę, żeby ten kark pocałować. Boże drogi, może nie powinien podchodzić do niej tak blisko! Jednak z drugiej strony, to najlepsza okazja, żeby z nią porozmawiać. Mając pewność, że Myron zajmie uwagę gości jeszcze przez jakiś czas, ale równocześnie wiedząc, że goście w końcu się znudzą, Galen przysunął się do Verity. Zanim jednak cokolwiek powiedział, ona wyszeptała: - Wasza Wysokość, muszę z panem porozmawiać. Sam na sam. Jutro, jeżeli to możliwe. - Oczywiście - odrzekł, również szeptem, Galen. Choć było to coś, czego sam pragnął, poczuł, że na dźwięk jej poważnego tonu przechodzi go dreszcz nie­ pokoju. - Czy możemy spotkać się w zagajniku po południu? - Tak. - Ach, sir Myronie, jakie to interesujące! - zawołała nagle Eloise. - Nie miałam pojęcia, że ananasy to takie fascynujące owoce! A teraz, co by pan powiedział na karty? - Karty? - zająknął się Myron, całkiem zdetonowany. - Karty. Na przykład może moglibyśmy zagrać w wista? - Ja chętnie zagrałabym w wista - poparła Eloise lady Mary. - Ach tak... no tak, w wista... ja umiem w to grać - od-

rzekł Myron, zapominając o ananasach. - Każę ustawić stół. Panie Blackstone, pani Blackstone, czy państwo za­ grają? Clive wykrzywił usta w uśmiechu. - Bylibyśmy zachwyceni. - Za dużo nas do jednego stołu - zauważył Galen, od­ chodząc od fortepianu - a za mało do dwóch. - Moja żona może nie grać - odezwał się Blackstone. - Ja wolałabym zostać tutaj, przy fortepianie - powie­ działa Verity. - Nie przepadam za kartami. - A ja zadowolę się zaglądaniem w karty lady Mary - powiedział Galen - jeżeli, oczywiście, lady Mary znie­ sie moją obecność. - Będę wdzięczna za pańską pomoc, Wasza Wysokość, gdyż obawiam się, że nie mam wielkiego talentu do kart. - A może gra pani lepiej w inne gry? - zasugerował po cichu Galen, gdy tymczasem jeden z lokajów zaczął ustawiać okrągły stół do gry i krzesła dla grających. Lady Mary spłonęła rumieńcem, a Verity uderzała w klawisze, jakby była ślepa i głucha na wszystko poza fortepianem.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Na drugi dzień w południe, wciągając na nogi dosko­ nałe wypolerowane długie buty, Galen spojrzał przez okno. Dzięki Bogu, wypogodziło się. Przez całą noc pa­ dało, ranek wstał mglisty i wilgotny, ale teraz przynaj­ mniej na chwilę wyjrzało słońce. Galen nie powiedział Rhodesowi, że wychodzi. Nie za­ mierzał też brać konia. Chciał wymknąć się z domu tyl­ nymi schodami, a potem przejść obok inspektów, robiąc wszystko, by nie natknąć się na kogokolwiek ze służby, która w tym czasie powinna jeść lunch. Nie wiedział, dlaczego Verity chce się z nim zobaczyć, wiedział jednak, że sprawa musi być dla niej ważna, skoro podejmuje ryzyko potajemnego spotkania. Być może to, co chce mu przekazać, jest tak samo istotne jak to, co on pragnie jej powiedzieć. Przez całą noc Galen przewracał się z boku na bok, za­ stanawiając się, czy Verity chce mu wyznać, że jej uczucia do niego uległy zmianie. Marzył, że Verity powie mu, że go kocha. Niestety, istniały także inne przypuszczalne wyjaśnie­ nia jej prośby.

Mogło przecież chodzić o coś tak prostego, jak zmiana terminu kolejnej jego wizyty u Jocelyn, w związku z obe­ cnością Blackstone'ów. A może Verity przyprowadzi Jo­ celyn z sobą? A jeżeli Jocelyn jest chora? - zatrwożył się nagle Ga­ len. Ależ nie, z pewnością nie, uspokoił się, bo gdyby tak było, Verity nie udałaby się na przyjęcie, zostawiając cho­ rą córkę tylko z Nancy. Jakikolwiek był powód prośby Verity, Galen - od cza­ su, gdy zaproponowała ona spotkanie - miotał się między niecierpliwością, nadzieją i strachem. W końcu jednak przyszła chwila, w której należało skończyć ze wszystkimi pytaniami oraz niepewnością i wyjść z domu. Stwierdziwszy, że na korytarzu nikogo nie ma, Galen wyszedł i zamknął na klucz drzwi pokoju. Po powrocie wyjaśni, że poczuł się zmęczony i zdrzemnął się trochę, gdyż chciał wieczorem być w dobrej formie. A zamknął drzwi na klucz, żeby mu nikt nie przeszkadzał. - Wymknął się z domu tak sprawnie, że zaczął żałować, iż nigdy w życiu nie pomyślał o zrobieniu kariery szpiega w służbie zagranicznej. Niestety jednak, to wymagałoby, by w młodości miał jakieś ambicje, tymczasem on był ich raczej pozbawiony. Nie zastanawiając się dłużej na tym, jak mogłoby po­ toczyć się jego życie, Galen poszedł szybko ścieżką bieg­ nącą przez zagajnik. Wkrótce dotarł do miejsca, z którego widoczny był dom Verity. Obawiając się, że znajduje się

za blisko i że ktoś może go zauważyć, skręcił za krzewy czarnego bzu i postanowił tam poczekać. Uważał bardzo, żeby wśród mokrych zarośli nie zamoczyć ubrania, ponie­ waż nie chciał wzbudzić podejrzeń Rhodesa. Gdzieś w oddali odezwało się stukanie dzięcioła. Ptaki śpiewały i świergotały, lekki wietrzyk poruszał gałązkami. Zapach wilgotnej ziemi i liści przywiódł mu na myśl cmentarz, pogłębiając jego niepokój. Galen patrzył na kro­ ple spadające z drzew, zauważył też, jak na ziemię spadło prawie bezszelestnie dzikie jabłko. Dlaczego nękają mnie takie ponure, żałobne myśli? zastanowił się. To chyba z powodu klimatu, odpowiedział sam sobie. Po tylu latach spędzonych we Włoszech nie je­ stem przyzwyczajony do szarego nieba i deszczowej po­ gody. Z pewnością aura ma wpływ na nastrój. Za jego plecami trzasnęła gałązka. Galen obejrzał się szybko. Nic. To pewnie wiewiórka albo borsuk, pomyślał. Boże drogi, znajduję się w angielskim lesie, w chłodny wilgotny dzień i jestem spocony, dodał w duchu, czując, że jest mu gorąco. Zaczął się zastanawiać, co robią teraz Guido i inni mie­ szkańcy wioski we Włoszech. Czy Guido, tak samo jak kiedyś, kłóci się ze swoją żoną Angelą? I czy, pogodzi­ wszy się, tak samo jak kiedyś śpiewają arie z „Wesela Fi­ gara"? Ta ostatnia myśl sprawiła, że znów powrócił nie­ pokój o zdrowie Jocelyn, jednak Galen ponownie odsunął od siebie przypuszczenie, że dziewczynka jest chora. I po­ nownie wrócił do swoich Włochów. Czy mieli dobre żni-

wa? Czy dalej kłócą się o figurę, która ma stanąć na placu? Nie mogli podjąć decyzji, jakiego świętego ma ona przed­ stawiać, choć większość była zdania, że świętego Michała. Czy kiedykolwiek wspominają samotnego Anglika, czy zastanawiają się, kiedy wróci? I czy w ogóle wróci? Skąd mają to wiedzieć, skoro on sam nie ma pojęcia, czy to zrobi. I nie będzie miał pojęcia, dopóki nie dowie się, co czuje Verity. W chwili gdy to pomyślał, ukazała się jego ukochana. Ubrana w długą, ciemną pelerynę, szła z poważnym i sku­ pionym wyrazem twarzy. Była sama, bez Jocelyn, z czego Galen się ucieszył, bo choć bardzo chciał widywać córkę, tym razem pragnął porozmawiać z Verity w cztery oczy. Nie chciał wyznawać miłości przy świadku, zwłaszcza że nie miał absolutnej pewności, jak jego wyznanie zostanie przyjęte. - Verity!-zawołał ściszonym głosem. Zatrzymała się, a potem gestem podniesionej dłoni po­ wstrzymała go od wyjścia zza krzewów bzu. - Będzie lepiej, jeżeli tam zostaniesz, bo ktoś może na­ dejść ścieżką - powiedziała spokojnie. - Czy jest prawdopodobne, że ktoś będzie tędy prze­ chodził lub spacerował? Może powinniśmy pójść gdzie indziej. Przyszła mu na myśl powozownia i pocałunek, który tam złożył na ustach Verity. - Nie, nie, zostańmy tutaj. To miejsce musi nam wy-

starczyć. Musimy być bardzo ostrożni. Usiądę na tym ka­ mieniu, tyłem do ciebie. Wybrała kamień, suchy, bo znajdujący się pod drzewem. Galena znowu ogarnął niepokój, gdy usłyszał jej chłod­ ny ton. - Nie chcę mówić do twoich pleców - powiedział. - Tak będzie... łatwiej - szepnęła tak cicho, że ledwie ją usłyszał. - Dlaczego? Verity westchnęła. - Doszłam do wniosku, że nasze spotkania łączą się ze zbyt wielkim ryzykiem. Galen poczuł ściskanie w żołądku. - Jak to? Co masz na myśli? - Sądzę, że nie powinieneś nas już więcej odwiedzać. Podszedł do niej i spojrzał jej w twarz. - Dlaczego? - zapytał. Wstała. - Bo to jest zbyt niebezpieczne! Ludzie mogą zacząć coś podejrzewać. - Twoja służąca niczego nie zauważyła, podobnie twój szwagier i szwagierka. Jeżeli oni nie... - To prawda, że tym razem niczego nie spostrzegli. Jednak twoje wizyty u nas mogą ich bardzo zdziwić. Odwróciła głowę, głos jej się załamał. - Jocelyn jest naprawdę bardzo do ciebie podobna. - Być może, żeby to zauważyć, potrzebne jest oko matki.

Podniosła głowę i spojrzała na niego wzrokiem osoby zdecydowanej. - Albo więcej niż jedno spotkanie. - Może nie jest aż tak źle. - Jeżeli nawet nie jest, to ja i tak nie mogę podejmo­ wać tak wielkiego ryzyka. Poznałeś mojego szwagra i szwagierkę. Możesz się domyślić, jak postąpi Clive, je­ żeli dowie się prawdy. - Co według ciebie zrobi? - Jesteś przecież mężczyzną. Jak myślisz, co on zrobi, gdy odkryje, że jego szwagierka, na której widok on dyszy jak pełna pożądania bestia, nie jest tak cnotliwa, jak przy­ puszczał? Jak sądzisz, czego od niej zażąda w zamian za milczenie? - Nie podejrzewałem, że ty wiesz, iż on... - Nie jestem idiotką. Mam oczy. Jak myślisz, jaką bro­ nią posługiwałam się od śmierci Daniela, żeby trzymać Clive'a na dystans? Posługiwałam się tarczą mojej do­ mniemanej cnoty. Jeżeli ta tarcza zniknie, Clive nie zawa­ ha się przed wykorzystaniem mojego sekretu przeciwko mnie i przeciwko Jocelyn. - Jeżeli jednak jego żona się dowie... - Widziałeś przecież, jak między nimi jest. On jej mo­ że nakłamać, ile zechce, a ona we wszystko uwierzy. - Czy nie ma jakiegoś sposobu, by pozbyć się tych Blackstone'ów? Pokręciła głową. - Nie. Jeżeli cokolwiek stanie się ze mną, oni będą

opiekunami Jocelyn. Są jej najbliższymi żyjącymi krew­ nymi. - Nie podoba mi się myśl, że może ci się coś stać. - Zrobię, co w mojej mocy, by nic się nie stało. Obie­ cuję ci to. - Jeżeli jednak coś się wydarzy, Jocelyn ma mnie. - Nie w świetle prawa. - Zmieniłbym ten stan rzeczy, gdybym tylko mógł. Ten człowiek jest zachłannym, obrzydliwym prosta­ kiem. - Wydawało mi się, że nie masz zastrzeżeń co do jego sposobu traktowania robotników. - Milczałem, bo ty nie chcesz przecież, żeby w naj­ mniejszym nawet stopniu dać komukolwiek powód do po­ dejrzeń, że coś nas łączy. Zapewniam cię jednak, nie usprawiedliwiam wyzysku, z jakim w dzisiejszych cza­ sach mamy do czynienia. W rzeczywistości od lat nie chcę inwestować w podobne przedsięwzięcia i wspieram finan­ sowo tych, którzy próbują w sposób legalny poprawić wa­ runki życia robotników. - Milo mi to słyszeć, Galenie. Doceniam to, że próbo­ wałeś nie dopuścić do wyjścia na jaw naszego sekretu. Jednakże tak dalej być nie może. - Straciłem cię już raz, i to wystarczy - powiedział Galen głosem schrypniętym od tłumionej emocji. - Nie chcę powtórnie cię stracić, nie chcę stracić Jocelyn. Ja cię kocham, Verity. Pragnę, żebyśmy byli razem, wszyscy tro­ je - ty, nasza córka i ja - żebyśmy tworzyli rodzinę.

Verity podniosła dłoń i położyła mu palec na ustach. Dotknęła go tak samo jak kiedyś, dawno temu. Jednak jak­ że inny był teraz wyraz jej oczu! Wtedy oczy te wyrażały tęsknotę, pragnienie, a dzisiaj Galen widział w nich mękę i mocne postanowienie. - Proszę cię, Galenie, nie... - Mam cię nie kochać? Dobry Boże, Verity, czy my­ ślisz, że nie próbowałem zapomnieć? Opuściłaś mnie przecież bez słowa wyjaśnienia i pozwoliłaś mi żyć przez dziesięć lat w niewiedzy, dlaczego wtedy chciałaś się ze mną kochać. Urodziłaś moje dziecko i nie powiedziałaś mi o tym. Wyszłaś za mąż za innego, a ja o tobie nie zapo­ mniałem. Tylko... tylko w jaki sposób miałem cię ko­ chać? Jej oczy napełniły się łzami. - W ten sam sposób, w jaki ja kochałam ciebie - po­ wiedziała miękko - wbrew wszystkim racjonalnym prze­ słankom, które mówiły, że nie powinnam. Popatrzył na nią uszczęśliwiony. - Więc ty mnie kochasz? O Boże, Verity! Naprawdę mnie kochasz, tak jak ja kocham ciebie! Zachłystując się radością, przygarnął ją do siebie, wziął w ramiona i zaczął całować głodnymi ustami, dając upust wielkiej namiętności, którą w nim wzbudzała. Verity jednak po chwili uwolniła się z jego objęć. - Nie, Galenie, nie rób tego! Nie utrudniaj mi rozsta­ nia. Nie utrudniaj go nam obojgu. Nie możemy się więcej zobaczyć.

- Bo boisz się skandalu i plotek? Wyciągnął ręce i wziął ją delikatnie za ramiona, wpa­ trując się w nią pełnym miłości wzrokiem. - Verity, jestem księciem, ja, jak powiedziałaś wczoraj, mam wpływy. Mogę cię obronić, osłonić... - Nie, nie możesz! - Verity - zaczął znowu, gdyż postanowił, że zmusi ją do tego, by go wysłuchała i zgodziła się z jego argumen­ tami. - Wiem, że od lat ciąży ci świadomość, iż twój ojciec był mało wartościowym człowiekiem, że wzbogacił się w sposób, który nie jest godny pochwały, ale... - Chodzi ci o handel niewolnikami? - Tak, i... - Och, Galenie, gdybyż to było wszystko! Ale to nie była rzecz najgorsza. - To jest coś więcej? - zdumiał się i ogarnął go obez­ władniający strach. Czyżby jego łóżko nie było ostatnim, do którego wesz­ ła? Czyżby później byli jacyś inni mężczyźni, inni kochan­ kowie? - Ja jestem bękartem, owocem cudzołóstwa - oznaj­ miła Verity. Galen milczał przez dłuższą chwilę. - Czy to wszystko? - spytał wreszcie. - Wszystko? - powtórzyła, patrząc na niego ze zdu­ mieniem. - Czyż to nie... Poczerwieniała, a w jej oczach pojawił się gniew. - Wybacz mi, Verity! Ja... ja się bałem, że...

- Bałeś się? Bałeś się, że się zakochałeś w kobiecie niewiele lepszej od kobiet lekkiego prowadzenia? - Nie - odparł łagodnie, patrząc na nią z powagą i zdecydowaniem. - Obawiałem się, że w porównaniu z innymi mężczyznami wypadłem niekorzystnie. - Posłuchaj, Galenie, w swoim życiu kochałam tylko dwóch mężczyzn - ciebie i Daniela. Przy czym Daniela kochałam bardziej jak ojca niż jak męża. - Verity, jeżeli mnie kochasz, to nie boję się niczego. Dostrzegła w jego oczach czułość, jednak nie chciała jej się poddać, postanowiła mówić dalej. Galen nie mógł wiedzieć, co znaczy być bękartem w angielskim społe­ czeństwie, a ona musiała mu to wyjaśnić, musiała go prze­ konać, że wie, o czym mówi. - Opowiem ci, jak wyglądało moje życie, zanim wy­ szłam za Daniela - powiedziała, po czym, zamyślona, umilkła na dłuższą chwilę. Niechętnie wracała do przy­ krych wspomnień. - Inni ludzie wiedzieli o moim hań­ biącym pochodzeniu na długo przedtem, zanim ja po­ znałam tę rodzinną tajemnicę. Szeptali, wytykali mnie palcami i szydzili, jakby to ze mną było coś nie w po­ rządku. Tak jakbym to ja popełniła jakiś wielki grzech i nie okazywała z tego powodu skruchy. Jak mogłam okazywać skruchę? - zapytała, odczuwając na nowo dawne rozgoryczenie i żal. - Nie wiedziałam, o co cho­ dzi, nie miałam pojęcia, co jest nie w porządku. A po­ tem powoli, stopniowo, odkryłam wszystko. Wszystko to, co moja rodzina próbowała ukryć. Dowiedziałam się,

dlaczego mój ojciec mnie nie kochał i dlaczego szukał po­ cieszenia w alkoholu. Verity załamała ręce. - Galenie - mówiła dalej - ja wiem, co to znaczy być zawsze na marginesie społeczeństwa, i to nie z własnej winy. Mówisz, że będąc księciem, możesz nas ochronić. Znasz przecież obyczaje wielkiego świata. Al­ bo powinieneś je znać. Być może są one subtelniejsze niż obyczaje sfery, w której ja żyłam, ale z pewnością tak samo okrutne. A co będzie, kiedy Jocelyn dorośnie, co będą myśleli mężczyźni? Ja to wiem doskonale. Bę­ dą myśleli: Niedaleko pada jabłko od jabłoni; będą ko­ mentowali: Jaka matka, taka córka. I będą jej czynili ta­ kie propozycje, jakie się czyni kobiecie lekkich obycza­ jów. - Verity zniżyła głos do szeptu. - Nawet ona może zacząć myśleć w ten sposób o sobie i wskutek tego od­ dawać się niekochanym mężczyznom - z czystej na­ miętności lub z potrzeby zapewnienia sobie bezpie­ czeństwa. Verity podeszła bliżej do Galena, wpatrując się w niego oczami pełnymi determinacji. - Nie dopuszczę, żeby moja córka przeżywała coś ta­ kiego. Ty także, jeżeli się o nią troszczysz, nie powinieneś chcieć dla niej takiego losu. - Troszczę się o nią, naprawdę - odrzekł Galen - i dla­ tego właśnie nie mogę jej wykluczyć ze swego życia. Chcę odgrywać rolę przyjaciela rodziny, jeżeli to cię za­ dowoli.

- Już ci wyjaśniałam, że pewnego dnia ludzie mogą się domyślić, co się kryje za okazywanym przez ciebie zainteresowaniem. Popatrzyła na Galena błagalnie. - Musisz zrobić to, o co cię proszę. Ze względu na Jocelyn. - Czy nie ma sposobu, żebym ją widywał? Nawet gdy wyjedzie do szkoły? - Nigdzie dalej jej nie puszczę - oznajmiła Verity. - Ona jest zdolnym dzieckiem i powinna mieć wszel­ kie szanse, jakie mogą zapewnić jej moje pieniądze - od­ rzekł Galen. - Będę dostarczał pieniądze w sekrecie, a jej związek ze mną może pozostać nie ujawniony. - Nie. Ja jej nie wyślę z domu. Miała już dość boles­ nych przeżyć. Poza tym bez niej czułabym się zbyt samo­ tna. Ona jest wszystkim, co mam. - Tak mówisz... a równocześnie z taką łatwością mnie skazujesz na samotność. Verity, ja... - Galen zawahał się przez moment. - Ja oprócz Jocelyn nie mam nikogo na świecie. - Masz wielu przyjaciół, wiele zainteresowań - od­ rzekła Verity. - Niedługo się ożenisz, przyjdą na świat dzieci. Zapomnisz... - O tobie i Jocelyn? Nigdy! Nie zapomniałem cię przez dziesięć lat, choć bardzo się starałem, a teraz, kiedy dowiedziałem się, że mam córkę, nie wykreślę jej z mo­ jego życia. Verity wzięła go za rękę.

- Mimo to musisz postarać się to uczynić. Musisz roz­ począć nowe życie, Galenie, i zapomnieć o przeszłości. Zacisnął palce na jej dłoni i badawczo wpatrywał się w jej twarz. - A ty? Czy ty rozpoczniesz nowe życie, czy może przeciwnie, będziesz się dalej ukrywała, mając za całe to­ warzystwo Jocelyn i Nancy? Verity pochyliła głowę, z jej oczu popłynęły łzy. - Ja cię kocham, Verity - mówił dalej Galen. - Nie chcę rozpoczynać nowego życia bez ciebie! Proszę, nie odpychaj mnie. Kocham cię i potrzebuję. Chcę się z tobą ożenić!Zeskanowała Anula, przerobiła pona. To powiedziawszy, wziął ją w ramiona i pocałował. Gdy jego usta - delikatnie, lecz stanowczo - dotknęły jej warg, Verity nie oparła się pragnieniu swego serca i tę­ sknocie za jego miłością. Z jej gardła wyrwał się cichy jęk, a ona cała poddała się pragnieniu, odwzajemniając pocałunek. - O mój Boże, Verity - szepnął cicho Galen, całując jej zaróżowiony policzek - przecież dopiero co na powrót cię odnalazłem. Żeby się od niego oderwać, Verity musiała przypo­ mnieć sobie każdą zawoalowaną zniewagę, każdą obelgę, każde pogardliwe spojrzenie, jakie w życiu musiała znieść. - Musi tak być, Galenie, dla dobra naszej córki - po­ wiedziała, uwalniając się z jego uścisku. - Naprawdę tak być musi.

- Nie wyjdziesz więc za mnie? - Nie. Galen zniżył głos do szeptu. - Powiedziałaś, że mnie kochasz, a jednak upierasz się, by mnie znowu opuścić. - Na świecie jest tylko jedna osoba, którą kocham tak bardzo jak ciebie, Galenie. Tą osobą jest Jocelyn. Proszę cię o to jedynie ze względu na nią. To dla niej gotowa je­ stem złamać serce tobie - i sobie. - Verity! - Proszę cię, Galenie, odejdź - wyszeptała, przywoła­ wszy całą siłę woli. Wyciągnął ręce, by wziąć ją w objęcia. - Jeżeli, ze względu na naszą córkę, mam cię już nigdy nie zobaczyć, to pozwól, że jeszcze raz ci powiem, jak bardzo cię kocham. - Galenie, proszę cię, to za wiele - wyjąkała, trzy­ mając go na odległość ramienia. - Ja tego nie mogę znieść. - Pozwól mi się jeszcze raz pocałować. - Galenie - protestowała słabym głosem, podczas gdy on przygarniał ją do siebie. Nie miała siły mu odmówić, i nie chciała. Pocałunek był łagodny, czuły i był w nim słony smak jej łez. Galen cofnął się z ciężkim westchnieniem. - Czy mogę do ciebie pisywać? - Nie byłoby to mądre.

- A czy ty napiszesz do Londynu, żeby mnie poinfor­ mować, jak obie z Jocelyn się czujecie? Nikt w moim do­ mu się nie zdziwi, jeżeli dostanę list zaadresowany ręką damy. Słysząc jego rozpaczliwe, płynące z głębi serca błaga­ nie, Verity nie mogła odmówić. - Będę pisała do ciebie, Galenie - obiecała - ale nie mogę robić tego często. Będę musiała znaleźć jakiś spo­ sób, który mi pozwoli wysyłać listy, ale będę pisała. Daję ci na to słowo. Ujął jej dłoń i podniósł do ust. - Jeżeli tak, to postaram się być zadowolony. - Ja też muszę być zadowolona. Verity cofnęła dłoń. - A co z lady Mary? - spytała. - Ach, tak, lady Mary. - Galen wzruszył ramionami. - Być może... z czasem... kiedy będę w stanie pomyśleć o poślubieniu kogokolwiek poza tobą... Odwrócił się nagle i oddalił o kilka kroków, a potem równie nagle zatrzymał się i obejrzał. - Do widzenia. Uściskaj ode mnie Jocelyn. Verity kiwnęła głową. Galen ruszył przed siebie wąską ścieżką. Wkrótce znik­ nął za zakrętem. Zniknął z jej życia. Jeszcze raz. Na zawsze. A ona miała ochotę jęczeć z rozpaczy lub krzyczeć z bólu. Chciała płakać i zawodzić, rwać sobie włosy z głowy.

A nade wszystko pragnęła przywołać go do siebie z po­ wrotem. Nie uczyniła tego jednak, bo nie mogła pozwolić, żeby córka cierpiała dla jej szczęścia. Po kilku minutach wytarła oczy chusteczką, westchnęła ciężko, wyprostowała ramiona i skierowała kroki ku do­ mowi. Nie zauważyła, że za dębem, po drugiej stronie ścieżki stoi mężczyzna, który widział i słyszał wszystko i którego rysy wykrzywia ohydny grymas. - Do Londynu? - upewnił się wyrwany z drzemki My­ ron. Był tak zdumiony, że omal nie spadł z fotela. Wbił wzrok w Galena. Spędzał spokojne przedwieczorne chwi­ le w salonie, przed kolacją, na którą wkrótce miały zejść damy oraz - być może - George, gdy Galen nagle oznaj­ mił mu niespodziewaną nowinę. - Tak - potwierdził Galen. - Przykro mi, Myronie, ale obawiam się, że muszę tam wracać natychmiast. Jutro. Mam do załatwienia pewną sprawę, o której przypomnia­ łem sobie dopiero teraz. Dotychczas nie pamiętałem o niej, z pewnością dlatego, że tak świetnie się tutaj bawię. - Zapewne dzięki lady Mary, co? Galen zmusił się do nikłego, niewiele mówiącego uśmiechu. - No cóż, skoro musisz, to musisz. Co do mnie, to jestem ci niezmiernie wdzięczny, że w ogóle przyje­ chałeś.

- Ależ, Myronie, to ja jestem ci winien wdzięczność - odrzekł Galen zgodnie z prawdą i szczerze. - Przykro mi doprawdy, że wcześniej cię nie odwiedziłem. Gdyby to zrobił, spotkałby pewnie Verity i Jocelyn i, być może, znalazłby sposób na to, żeby zacząć uczestni­ czyć w ich życiu. Po rozmowie z Verity wiedział, że nie będzie mógł już więcej przyjechać, bo przebywając tak blisko, nie miałby siły powstrzymać się od złożenia im wizyty. - Musisz mi obiecać - powiedział do Myrona - że od­ wiedzisz mnie w Londynie. Nie chciał bowiem utracić jego przyjaźni, którą odzy­ skał tak niedawno i którą dopiero teraz zaczął naprawdę cenić. A poza tym przypuszczał, że przyjaciel będzie pewnie mógł od czasu do czasu powiedzieć mu, co się dzieje z Ve­ rity i Jocelyn. - To bardzo miło z twojej strony. Chętnie do ciebie wpadnę - zapewnił ochoczo Myron. Wyglądał na tak zachwyconego, że Galen poczuł się winny, iż nie zaprosił go wcześniej. Po chwili Myron zmarszczył brwi i powiedział: - Panie będą zapewne bardzo rozczarowane tym, że nas opuszczasz. - Sądzę, że przeceniasz moją atrakcyjność. - Naprawdę? Jestem pewien, że lady Mary żywi pew­ ne nadzieje. - Z pewnością dzięki sugestiom mojej szanownej ku-

zynki. Zresztą uważam, że lady Mary nie powinna się czuć rozczarowana. - Ach, tak. Myślałem, że twoja uwaga skupiła się na tej ładnej wdowie - powiedział Myron zakłopotany. Galen roześmiał się nieszczerze. - Nie, nie. Nie chcę żadnych wdów. Wyglądało na to, że Myron odczuł ulgę, wskutek czego Galenowi zaświtała nowa myśl. Czyżby Myron interesował się Verity? Nie, to niemożliwe. Z drugiej jednak strony, jeżeli Verity wyszłaby za ko­ gokolwiek, chociażby za Myrona, uwolniłaby się od szwa­ gra i szwagierki. Zatem jeżeli on, Galen, chce, żeby Verity była wolna, to powinien ją nawet zachęcać do takiego kro­ ku. A Myron jest przecież dobrym, życzliwym, hojnym człowiekiem. Mimo racjonalnych przesłanek takiego rozumowania, Galen czuł się fizycznie chory na samą myśl o tym, że Ve­ rity mogłaby poślubić kogokolwiek poza nim samym. Być może jednak, pomyślał, wyciągam zbyt pochopne wnioski. - Pani Davis-Jones to ładna kobieta - odezwał się. Czy coś do niej czujesz, Myronie? - O, nie, do diabła, nie! - zawołał Myron, szczerze przerażony. A potem zarumienił się jak wyrostek, który opowiada sprośną historyjkę. - Myślałem, że nie wierzysz w te plotki na temat

śmierci jej męża - powiedział Galen, szukając wyjaśnie­ nia reakcji Myrona. - A, w te plotki... Nie, nie wierzę w nie. - Więc o co chodzi? - Ona nie jest... To znaczy jej matka... Galen zacisnął zęby. - Co z jej matką? - No wiesz, w ostatnim swoim liście do Justbury'ego Mniejszego napisałem o twojej wizycie, wspomniałem też o urodziwej, owdowiałej sąsiadce. Dzisiaj otrzymałem odpowiedź. Obawiam się, że zauważałem osobę, której nie powinienem zauważać. I muszę powiedzieć, że szoku­ je mnie fakt, że twoja kuzynka się z nią przyjaźni, chociaż z drugiej strony, rozumiem, że szkolne przyjaźnie mogą być tak samo silne i trwałe u płci nadobnej jak wśród nas. - O czym ty, u diabła, mówisz? - zniecierpliwił się Galen. Myron zaczerwienił się. - Wygląda na to, że... no, że pani Davis-Jones nie jest dzieckiem męża swojej matki. Gdzieś w głębi serca Galen pragnął wierzyć, że Verity przesadza, mówiąc o hańbie, jaka spada na dziecko z nie­ prawego łoża. Jeżeli dobroduszny, jowialny Myron spra­ wia wrażenie człowieka, który właśnie wyjawił, że Verity jest morderczynią, to jak na tego rodzaju wieść reagują inni ludzie? Inni mężczyźni? - Ponieważ pani Davis-Jones wydaje się łagodną, skromną kobietą, a z własnego doświadczenia wiem, jak

szybko rozprzestrzeniają się plotki - powiedział Galen mam nadzieję, że nie będziesz powtarzał tego, czego się dowiedziałeś. Trzeba przecież wziąć także pod uwagę jej niewinne dziecko. - Tak, masz rację - zgodził się Myron, a Galen stłumił westchnienie ulgi. Jeżeli uda mi się sprawić, by choć jedna osoba nie plot­ kowała o przeszłości Verity, pomyślał, to już będzie pe­ wien postęp. W tejże chwili zaszeleściły spódnice i obaj panowie usłyszeli głos Eloise. Myron wstał i odchrząknął. - Będziesz musiał sam rozczarować damy, mówiąc im, że wyjeżdżasz - zwrócił się do Galena. - Naturalnie. Po czym, tłumiąc westchnienie, pozdrowił kuzynkę, która wkroczyła do pokoju z furkotem koronek i w obłoku zapachu perfum. Miała na sobie toaletę zarówno wiele od­ słaniającą, jak i brzydką. Lady Mary, ubrana ze znacznie większym smakiem w suknię z bladoróżowego jedwabiu, weszła tuż za Eloise. - Obie panie wyglądają czarująco - rzekł szarmancko Galen. Lady Mary uśmiechnęła się bojaźliwie i podeszła bli­ żej. Galen pomyślał z nagłą irytacją, że patrząc na jej za­ chowanie, można by pomyśleć, że obcując z nim, dama ta ustawicznie żyje w lęku. - Dziękuję ci, dziękuję - zapewniła wylewnie Eloise, siadając na brzegu kanapy i poprawiając koronkę. - Po-

wiedziałeś więcej, niż kiedykolwiek mówi George. Wła­ ściwie mogłabym stanąć przed nim naga, a on nawet by tego nie skomentował. Bo pewnie by oniemiał, dodał w myślach Galen. - A gdzie on jest? - zapytał. - Wciąż usiłuje zawiązać krawat - odrzekła Eloise. Twój Rhodes przyszedł mu z pomocą, więc wkrótce po­ winniśmy go zobaczyć. Galen postanowił nie zwlekać dłużej. - Przykro mi, drogie panie - oznajmił - jutro wczes­ nym rankiem wyjeżdżam do Londynu. Jeżeli mają panie coś, co mógłbym tam załatwić, lub jakieś wieści, które mógłbym przekazać, z przyjemnością to uczynię. Lady Mary wyglądała na oszołomioną, a Eloise zmar­ szczyła brwi. - Jednak jeżeli o was chodzi, moje panie, to bardzo proszę, zostańcie u mnie tak długo, jak zechcecie - po­ spieszył z zaproszeniem Myron. - Tak przyzwyczaiłem się do znakomitego towarzystwa, że gdy wyjedziecie, po­ czuję się jak stary niedźwiedź, który się zaszył w matecz­ niku, zdany tylko na siebie. - Co sprawiło, kuzynie, że wyjeżdżasz w takim po­ śpiechu? - zapytała Eloise. - Sprawy związane z prowadzeniem majątku - od­ rzekł Galen. Im mniej powiem, tym lepiej, pomyślał. - Sądziłam, że tymi sprawami zajmuje się Jasper. - Jasper nie może podpisać za mnie dokumentów.

Było to zgodne z prawdą, choć nie miało nic wspólne­ go z powrotem do Londynu. - No cóż, tak musi widocznie być - powiedziała z westchnieniem rezygnacji Eloise, sadowiąc się wygod­ niej na kanapie. - Będzie nam pana brakowało, Wasza Wysokość - od­ ważyła się wyznać lady Mary. - Mam nadzieję, że odnowimy naszą znajomość w późniejszym terminie - odrzekł na to Galen. Gdy zobaczył jej pełen zadowolenia uśmiech, poczuł, że przedmałżeńska pętla zaciska się coraz ciaśniej.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Następnego ranka, czyniąc chaotyczne wysiłki, by po­ zamiatać podłogę w kuchni przed powrotem Nancy z tar­ gu, Verity usiłowała odsunąć od siebie wspomnienie mi­ łych chwil spędzonych z Galenem i córką, wspólnego pi­ cia herbaty i jedzenia ciasteczek przygotowanych przez Jocelyn. Nagle ciszę panującą w kuchni przerwał odgłos rap­ townie otwieranych drzwi. Do kuchni wkroczyła energi­ cznie Nancy. Postawiła koszyk na stole i - z rękami wspartymi na biodrach oraz w czepku przekrzywionym na głowie - zaczęła przyglądać się swojej pani z miną nad­ zorcy kontrolującego leniwego robotnika. - Jak pani myśli, co się znowu wydarzyło? - zapytała. - Nie mam pojęcia - odpowiedziała Verity, odstawia­ jąc miotłę pod ścianę. - Proszę cię, mów ciszej. Blacksto­ ne'owie jeszcze się nie obudzili. Nancy posłała pogardliwe spojrzenie w stronę sufitu, a potem spojrzała na Verity. - Nigdy pani nie zgadnie. - Sądzę, że masz rację, nie zgadnę. Więc mi powiedz. - On wyjechał!

Verity podeszła do stołu i zaczęła wyjmować jarzyny z koszyka. - Kto? - Książę Deighton... i ten jego szanowny Tytus Mini­ mus! Sądząc po sposobie, w jaki wrzuciła jarzyny do koszy­ ka, Nancy była zirytowana już podczas kupowania. - Ale dlaczego, droga Nancy, ten fakt do tego stopnia wyprowadza cię z równowagi? - zapytała Verity. - Kupi­ łaś mąkę? - Ludzie nie przestawali o tym gadać. Kramarka nie zwróciła uwagi, że czekam, nawet kiedy chciałam jej za­ płacić! A ta Jill z młyna to wprost przeszła samą siebie! Tu Nancy dała wyraz swoim uczuciom, odwracając się i potrząsając pięścią w stronę Jefford. - Pomyślałby kto, że ją porzucił przed ołtarzem! - Kto? Książę czy jego lokaj? - Jeden albo drugi... albo obaj! Upłynęło Bóg wie ile czasu, zanim ta lebiega odmierzyła mi mąkę! - A tak, rzeczywiście, jest mąka. Verity odstawiła pusty koszyk na miejsce koło drzwi. - No cóż, skoro wyjechał, to wszystko wkrótce powin­ no powrócić do normy. Czy lady Bodenham wciąż gości u sir Myrona? - Chyba tak. Nikt nie mówił, że wyjechała. Ta druga też jeszcze jest. Zresztą nikt by ich wyjazdu nie zauważył, chyba że te damy zamieniłyby się w ptaki i odleciały na skrzydłach.

W tej chwili z salonu dobiegło pytanie Jocelyn: - Czy to Nancy wróciła? - Tak, córeczko. - To dobrze, bo książę chce także z nią porozmawiać - oznajmiła Jocelyn. Verity musiała oprzeć się o stół, gdyż na dźwięk tych słów ugięły się pod nią nogi. - Kto?! - zawołała. - Książę. Właśnie go wpuściłam. Jak mógł? Jak mógł to zrobić? Po tym wszystkim, co mu powiedziała... Po wszystkich jej wyjaśnieniach i pro­ śbach... Dlaczego zlekceważył jej życzenie? A co będzie, jeżeli ma zamiar nadal je lekceważyć? A ona... ona nie będzie w stanie go powstrzymać. Spojrzała na Nancy, chcąc się przekonać, czy na jej twarzy maluje się podejrzliwość. - No cóż, to niewątpliwie niespodzianka - powiedzia­ ła, siląc się na wesołość. - Pomyśleć, że książę chce się ze mną pożegnać. - Następnie zniżyła głos do konfidencjo­ nalnego szeptu. - Wiesz, Nancy, obawiam się, że miałaś co do niego najzupełniejszą rację. Ja też czuję ulgę na myśl, że on opuszcza Jefford! - Ta idiotka Jill, ta poczwara z krzywymi zębami, na pewno pomyśli, że on zwleka z jej powodu. - No cóż, pożegnajmy się szybko. Verity pospieszyła do salonu, a Nancy poszła za swoją panią, jakby musiała jej bronić. Po raz pierwszy widok Galena i jego czarującego

uśmiechu nie poruszył serca Verity. Myślała bowiem jedynie o jego egoizmie, o beztrosce, z jaką zlekce­ ważył ryzyko związane ze złożeniem wizyty w jej domu. - Dzień dobry, Wasza Wysokość - powiedziała chłod­ no, wchodząc do saloniku. - Dzień dobry. Proszę wybaczyć, że zajmuję pani czas o tak wczesnej godzinie. - Książę mówi, że przyjechał się pożegnać - oznajmiła Jocelyn, a Verity zauważyła, że jej córka ma w oczach łzy i że drżą jej usta. Dziewczynka czyniła, co w jej mocy, żeby się nie roz­ płakać. Verity spojrzała ostro na Galena i w tejże chwili jej gniew zniknął. Galen wpatrywał się bowiem w Jocelyn z takim wyrazem cierpienia w oczach i z taką intensyw­ nością, jakby próbował nauczyć się na pamięć rysów dziewczynki. Widać też było, że sam z trudem panuje nad wzruszeniem. Na ten widok Verity domyśliła się, że nie przyszedł jej grozić ani błagać, by zmieniła zdanie. Przyszedł tu po to, by - prawdopodobnie po raz ostatni - zobaczyć swoją córkę. - Nie mogłem wyjechać, nie pożegnawszy się z wami wszystkimi. Nigdy nie zapomnę waszej życzliwości i go­ ścinności - powiedział z uśmiechem, w którym jednak nie było radości. - No to witamy i do widzenia - odezwała się Nancy,

stojąc w drzwiach i patrząc na gościa z widoczną podej­ rzliwością. - Przyjedzie pan jeszcze do nas, prawda? - błagała Jo­ celyn. - Przyjedzie pan z wizytą do sir Myrona? Nastę­ pnym razem mogę panu pokazać, jak się robi grzanki. - Zobaczymy. - Jocelyn, Jego Wysokość jest człowiekiem bardzo za­ jętym. - A teraz bez wątpienia musi już jechać - dokończyła Nancy. - Żeby odwiedzać znajomych, zarządzać majątka­ mi, bywać na przyjęciach i chrapać w Izbie Lordów. - Nancy, tak się cieszę, że cię widzę. Chcę cię poprosić o wielką przysługę - powiedział Galen, uśmiechając się do niej z wyrozumiałością. - Prosić o przysługę? Mnie, Wasza Wysokość? - py­ tała Nancy tonem pełnym wątpliwości. - Bardzo chciałbym dostać przepis na ciasteczka. Wiem, że nikt nie umie ich upiec tak jak ty i Jocelyn, ale może mój kucharz w Londynie zdoła się nauczyć. Czy bę­ dziesz tak dobra i dasz mi przepis? - Ale ja... ja go nie mam... To znaczy nie mam go na piśmie. Mam go tutaj - odrzekła Nancy, pukając się w skroń. - To może zapiszesz go później i prześlesz do mnie do Londynu? Tu jest mój adres. Sięgnął do kieszeni i wyjął wizytówkę. - Czy może pani przekazać tę wizytówkę Nancy? zwrócił się z pytaniem do Verity.

Oczywiście, pomyślała Verity, wyciągając rękę po wi­ zytówkę i dotykając na okamgnienie jego dłoni. Przecież muszę mieć adres Galena, jeżeli mam do niego pisać. Ina­ czej musiałabym prosić o niego Eloise albo sir Myrona, a to wiązałoby się ze stosowaniem podstępów i różnymi komplikacjami. O wiele łatwiej będzie przeczytać go i za­ pamiętać, przekazując wizytówkę Nancy. - A może Wasza Wysokość chciałby trochę ciasteczek na drogę? Jocelyn i Nancy upiekły wczoraj świeże. - Byłbym zachwycony. - Są lepsze niż te, które jedliśmy wtedy - zapewniła Galena Jocelyn. - Nancy, czy mogłabyś je przynieść? Służąca kiwnęła głową. - Dobrze. A teraz się pożegnam. Do widzenia, Wasza Wysokość. - Do widzenia, Nancy. Kiwnęła jeszcze raz energicznie głową, a potem wysz­ ła, zostawiając Galena z Verity i Jocelyn. Wiedział, że lepiej by zrobił, odchodząc od razu. Nie miał wątpliwości, że im dłużej będzie zwlekał, tym trudniej bę­ dzie się rozstać. Musiał tu przyjść jeszcze raz, przekazać Ve­ rity londyński adres i ostatecznie pożegnać się z Jocelyn. Nie potrafił wyjechać bez rozmowy z córką. Ze smutnym uśmiechem spojrzał dziewczynce w oczy, które tak bardzo przypominały oczy jej matki, i dotknął ciemnych loków, które tak bardzo przypominały jego własne włosy.

- Jocelyn, czas na mnie - rzekł łagodnie. - Mam przed sobą długą podróż, podczas której będę mógł się pocieszać tylko ciasteczkami. - Nie pobawiliśmy się w Indian - powiedziała z żalem Jocelyn. - Rzeczywiście. Popatrzyła na niego tak poważnie, jakby była osobą do­ rosłą. - Ale tak naprawdę to dlaczego pan wyjeżdża? Galen usłyszał, że Verity wciąga gwałtownie powietrze. - Czasami ludzie muszą robić to, czego robić nie chcą. - Pan jest przecież księciem, i do tego bogatym. Zanim Verity zdążyła się odezwać, Galen odpowie­ dział: - To nie oznacza, że nie mam obowiązków. Chciałbym zostać trochę dłużej, ale nie mogę. Nagle usłyszeli jakiś hałas dobiegający z góry. Galen spojrzał na Verity i zobaczył, że jest bardzo zdenerwowana. - Nie sądzę, żeby to była mysz - odważył się powie­ dzieć. - To wuj Clive i ciocia Fanny - oznajmiła Jocelyn. Przespali cały ranek. - Jeszcze nie ma dziesiątej - przypomniała jej Verity. - Wasza Wysokość, czy pan chce pożegnać się także z państwem Blackstone'ami? - Niestety, już i tak zabawiłem zbyt długo - odparł Galen.

Nie chciał oglądać ponownie Blackstone'ów, zwłasz­ cza Clive'a, ponieważ sobie nie ufał. Gdyby się z nim zo­ baczył, na pewno ostrzegłby tę kreaturę, żeby się trzymała z daleka od Verity, inaczej będzie miał z nim, Galenem, do czynienia. Przykucnął i znalazł się twarzą w twarz z córką, którą tak bardzo pragnął uznać. - Do widzenia, Jocelyn. Mam nadzieję, że pewnego dnia usłyszę ponownie twój okrzyk wojenny. Wargi Jocelyn znowu zaczęły drżeć. - Do widzenia - powiedziała niewyraźnie. Odwróciła się gwałtownie i wybiegła z pokoju. Usły­ szeli, że pędzi na górę po schodach, a potem trzasnęły drzwi. - Przykro mi, Galenie - wyszeptała Verity - ale musi tak być. Westchnął ciężko i uśmiechnął się niewyraźnie. - Wiem - powiedział. A potem wyciągnął rękę i delikatnie ujął jej dłoń. - Chcę tylko... - zaczął wbrew postanowieniom, że nie będzie poruszał drażliwych tematów. - Czy... czy mo­ żesz... pewnego dnia, gdy ona będzie na tyle dorosła, by zrozumieć... Czy powiesz jej prawdę? Verity powoli skinęła głową. - I proszę cię, nie przedstawiaj mnie jako zbyt wiel­ kiego łotra. - Powiem jej, jakim dobrym i wielkodusznym czło­ wiekiem był jej rodzony ojciec - przyrzekła Verity.

W drzwiach saloniku ukazała się Nancy z zawiniątkiem w ręce, a Galen uniósł dłoń Verity do ust, chcąc złożyć na niej pocałunek. - Do widzenia pani - powiedział. - Zegnam, Wasza Wysokość - szepnęła Verity, dy­ gając. Następnie Galen podszedł do Nancy, wziął zawiniątko, posłał Verity ostatnie, pełne bezbrzeżnego smutku spoj­ rzenie i wyszedł. - No i dobrze - mruknęła Nancy, zamykając za nim drzwi. - Co za czaruś i pochlebca! Verity już otworzyła usta, by jej powiedzieć, że się my­ li, i to bardzo. Bo przecież było w nim coś więcej. Znacz­ nie więcej. A wszystko to chciała poznać. Ale on już odszedł. Odszedł na zawsze. - Nie powiedziałabym, żeby był aż taki przystojny odezwała się znowu Nancy, kierując się do kuchni. - Te włosy i te maniery! I ten sposób patrzenia, jakby chciał człowieka pożreć. Verity sięgnęła po szal wiszący na kołku w pobliżu drzwi. - Idę przejść się trochę po zagajniku - powiedziała. Niedługo wrócę. Nie czekała na odpowiedź Nancy. Uciekła w przyrodę i samotność.

Kilka dni później Galen siedział w bibliotece w swo­ im domu w londyńskiej dzielnicy Mayfair. Biblioteka została urządzona w jednym z największych pokoi, a w szafach bibliotecznych i na półkach znajdowało się parę tysięcy przeważnie oprawnych w skórę tomów, które gromadziło kilka pokoleń Deightonów. Nie był to jednak cały księgozbiór należący do książęcej rodziny, lecz zaledwie niewielka jego część, obejmująca książki z dziedzin, którymi interesował się Galen - począwszy od poezji i prozy aż po dzieła poświęcone uprawie roli. W tej chwili jednak ich właściciel nie oddawał się lek­ turze; szukał ciszy i samotności. Siedział w fotelu, wpa­ trując się nie widzącymi oczami w ogień płonący na ko­ minku. Ciężkie, ciemnofioletowe aksamitne draperie zasłaniały okna, dzięki czemu nie dochodził hałas z uli­ cy. Galen nie zadał sobie trudu, by zapalić świece, a służba wiedziała, że panu nie należy teraz prze­ szkadzać. Przy zasłoniętych oknach i braku oświetlenia wyłożona ciemną boazerią biblioteka była mroczna niczym grobo­ wiec. Galenowi to nie przeszkadzało. Westchnął i przeciągnął dłonią po nie uczesanych włosach, a potem po nie ogolonym podbródku. Jego po­ liczki miały ziemistą barwę, a oczy były zaczerwienione i zapadnięte. Nie wychodził dzisiaj z domu; wieczorem też się nigdzie nie wybierał. Wolał siedzieć w samotności w bibliotece, tak jak to czynił niezmiennie w ostatnich dniach.

Popatrzył na list od Eloise, który leżał rozpieczętowany na biurku. Wynikało z niego, że w przyszłym miesiącu do Londynu zawita lady Mary. Galen wstał nagle, nalał sobie brandy i wypił ją jednym haustem. Jakąż odrazą napawała go myśl o poślubieniu la­ dy Mary! Nie chciał poślubić nikogo poza Verity. Miał pewność, że nigdy nie pokocha żadnej innej kobiety! Podszedł do biurka i sięgnął po list od Eloise. Z saty­ sfakcją zmiął go w małą kulkę i cisnął w stronę kominka. List odbił się od obramowania i wpadł w ogień. Z uśmie­ chem zadowolenia Galen patrzył, jak papier zwija się, czernieje i rozsypuje w popiół. - No cóż, zachowuję się jak na dorosłego człowieka przystało - mruknął ironicznie do siebie. - A już myśla­ łem, że nabrałem rozsądku. Bardzo żałował, że przez całe życie nie był człowie­ kiem rozsądnym! Gdyby nim był, nie skazałby się sam na dobrowolne wygnanie. Gdyby nim był, od początku za­ sługiwałby na miłość Verity, a ona może nie wyszłaby za mąż... No cóż, takie spekulacje nie mają sensu. Przeszłości nie da się zmienić. Galen nie mógł odwrócić tego, co się już stało. Trzeba żyć dalej, pomyślał, a w każdym razie spró­ bować żyć dalej. Wziął do ręki drugi list leżący na biurku. Rozpoznał pismo Bucka. Dało się zauważyć, że ręka kreślącego litery była słaba. Jeszcze nie tak dawno temu Galen nie napisałby do

przyrodniego brata ani słowa, nie napisałby nawet po to, by się dowiedzieć, jak brat się ma po chorobie. Jednak stra­ ciwszy Jocelyn i Verity... straciwszy je obie, zmienił swoją postawę wobec rodziny. Napisał listy do wszystkich trzech braci. Buck chorował dość ciężko na malarię, a teraz powoli wracał do zdrowia. Nie wiedział, kiedy przyjedzie do Anglii, a z tonu jego, napisanego drżącą rękę, listu wyni­ kało, że sądzi, iż Galena to wcale nie obchodzi. Jednak Buck się mylił. Galen naprawdę ucieszył się na wieść, że jego przyrodni brat ma się lepiej i że zamierza wrócić do kraju. Postanowił poczekać na jego powrót i zo­ baczyć się z nim przed swoim ponownym wyjazdem do Włoch. Postanowił też zaprosić do Londynu Wara i Hunta. Gdybyż mógł do tego zjazdu rodzinnego włączyć także Verity i Jocelyn! - Wasza Wysokość? - O co chodzi? - burknął, spoglądając w stronę drzwi. - Pukałem, Wasza Wysokość - tłumaczył się lokaj w liberii, wyciągając ku niemu srebrną tacę, na której le­ żała wizytówka. - Nie chcę nikogo widzieć. - Ten człowiek mówi, że to bardzo ważne, Wasza Wy­ sokość, i nalega. - Nalega? - powtórzył szyderczym tonem Galen, bio­ rąc wizytówkę. - Kto śmie naprzykrzać się księciu Deighton?

Zmarszczył brwi, gdy w migotliwym padającym od og­ nia na kominku świetle zobaczył na wizytówce nazwisko - Clive Blackstone. Galen absolutnie nie życzył sobie oglądać tego uniżo­ nego, płaszczącego się człowieka ani z nim rozmawiać. Blackstone prawdopodobnie chce mu ponownie zapropo­ nować, żeby zainwestował w jego przędzalnie, czego on nie zamierza uczynić. - Powiedz mu, że nie ma mnie w domu. - Przepraszam, Wasza Wysokość - odrzekł lokaj, blednąc pod pełnym złości spojrzeniem Galena - ale on powiedział, żebym, w razie gdyby pan nie chciał go wi­ dzieć, powiedział panu, że chodzi o bardzo ważną spra­ wę osobistą... dotyczącą jakiejś wdowy, Wasza Wyso­ kość. Galena ogarnął niepokój. - Poproś go. Gdy lokaj wyszedł, spróbował się uspokoić. Powiedział sobie, że to naturalne, iż Blackstone wymienił Verity, bo przecież Verity to przyjaciółka Eloise, jego, Galena, ku­ zynki. Blackstone wszedł do biblioteki energicznym krokiem. Pokora i uniżoność, które cechowały go w Jefford, znik­ nęły. Clive, ignorując Galena, zaczął bezczelnie błądzić wzrokiem po licznych, bogato oprawnych tomach, po dy­ wanie i po pięknych meblach z wiśniowego drewna. Przy­ pominał licytatora, wezwanego dla wycenienia sprzętów, które mają zostać wystawione na sprzedaż.

Galen nie powiedział ani słowa. Zdawał sobie jednak sprawę, że ta zmiana w wyglądzie i zachowaniu Blacksto­ ne' a nie zapowiada nic dobrego. Skończywszy się rozglądać, Blackstone zwrócił wzrok na gospodarza i ukłonił się. - Wasza Wysokość, jestem bardzo zadowolony, że pan zechciał się ze mną zobaczyć - zapewnił z uśmiechem. - Dano mi do zrozumienia, że przychodzi pan w związku z jakąś ważną sprawą natury osobistej - od­ rzekł Galen najbardziej lodowatym tonem, na jaki się umiał zdobyć. Chytrze uśmiechnięty Blackstone nie zareagował od ra­ zu. Zamiast tego usiadł, nie czekając na zaproszenie. - Co pana tu sprowadza? - zapytał Galen. - Interesy, Wasza Wysokość, interesy. Bardzo szcze­ gólnej natury. Galenowi nie podobał się ton tego człowieka - nieprzy­ jemnie poufały, a zarazem lekko protekcjonalny. - Tak? Przybysz uśmiechnął się szerzej. - Sprawa dotyczy mojej szwagierki i jej dziecka. - Muszę wyznać, że nie rozumiem, dlaczego taka spra­ wa sprowadza pana do mnie. - Wie pan, jak bardzo ona troszczy się o Jocelyn, pra­ wda, Wasza Wysokość? - odpowiedział Blackstone. Zresztą jak każda matka. Mówił to w sposób, który sprawił, że Galen zaczął się mieć na baczności.

- Tak, sądzę, że pani Davis-Jones bardzo kocha swoją córkę. Co to ma wspólnego ze mną? Blackstone odpowiedział mu pytaniem na pytanie: - A ojciec dziecka? Do jakiego stopnia on troszczy się o córkę? Galen poczuł, że po plecach spływa mu strużka zimne­ go potu. - To dziwne pytanie. Ojciec dziecka nie żyje. Blackstone uśmiechnął się szeroko i rozparł się wygod­ niej w fotelu, tak jakby był panem tego domu. - O, doprawdy? - Niech pan nie próbuje uprawiać ze mną jakichś gier - ostrzegł Galen surowo. Blackstone wyprostował się, lecz z jego twarzy nie zniknął ten przeklęty, bezczelny uśmieszek. - Ja nie przyjechałem tutaj, żeby uprawiać jakieś gry, Wasza Wysokość. Zapewniam pana, że mam przed oczami bardzo poważny cel. Naprawdę bardzo poważny. - Zatem co jest tym pańskim celem? - Chwileczkę, Wasza Wysokość, omówmy sprawę jak dwaj ludzie interesu, spokojnie i z rozsądkiem. - A kim pan jest, żeby mi rozkazywać? Blackstone przełknął ślinę, ale nie odwrócił wzroku. - Sądzę, że jestem człowiekiem, który zna pańską ta­ jemnicę, a co za tym idzie pańską największą słabość, po­ dobnie jak tajemnicę i słabość mojej szwagierki. Galen walczył z sobą, by nie okazać gniewu ani też znajomego z dzieciństwa uczucia całkowitej bezradności.

Nie był już jednak dzieckiem. - Śmiem twierdzić, że szybko dojdziemy do porozu­ mienia. - Do porozumienia? W jakiej sprawie? - W sprawach finansowych. Do porozumienia co do ceny za moje milczenie. - A więc to szantaż. Powinienem się domyślić - po­ wiedział cicho Galen. Jego nienawiść do tego człowieka rosła z każdym sło­ wem, które tamten wypowiadał, i z każdą minutą jego obecności. - Nieładne słowo, ale odpowiednie - zgodził się Blackstone. - Co takiego, pańskim zdaniem, pan wie? - Wiem, że Jocelyn Davis-Jones jest pańskim dziec­ kiem, a nie dzieckiem mojego drogiego zmarłego szwa­ gra. Galen wydał z siebie szydercze prychnięcie. - To niesłychane! - Wiem to z najlepszego źródła. - Tak? Z jakiego? - szydził Galen. - Wie pan to od ja­ kiegoś ducha? Od wróżki? A może od Cyganki? - Usłyszałem to z ust Verity. Przez chwilę Galen czuł się tak, jakby dostał obuchem w głowę. Potem jednak jego usta wykrzywił grymas po­ gardy. - Jest pan, mój panie, największym kłamcą, jakiego zdarzyło mi się w życiu spotkać.

Blackstone nawet nie mrugnął. - Książę, pańskie inwektywy są co najmniej nie na miejscu, bo potwierdził pan to, co mówię, wtedy, w zagaj­ niku. No i ściskaliście się tak namiętnie. Uśmiech Blackstone'a stał się jeszcze bardziej bezczel­ ny i zjadliwy. Galen zacisnął pięści. Czy to możliwe, że Blackstone ich podglądał i podsłuchiwał? Galen przypomniał sobie teraz, że w pewnej chwili trzasnęła gałązka. O Boże, jakiż byłem nieostrożny! - pomyślał. - Zazdroszczę panu, Wasza Wysokość, tych uścisków. A także wszystkiego, co miało miejsce przed dziesięcio­ ma laty. A może były jeszcze jakieś inne schadzki, o któ­ rych nie wiem? - Jeżeli były, to z pewnością żałujesz, draniu, że nie mogłeś podglądać. - Czy ma pan zamiar zaprzeczyć, że Jocelyn jest pań­ ską córką? Galen uśmiechnął się lodowato. - Nie. - Miło mi to słyszeć. - Dlaczego miałbym temu zaprzeczać? Posiadanie nieślubnego dziecka nie jest zbrodnią. - Nie, ale Verity nie chce, żeby ktokolwiek o tym wie­ dział. A skoro wiem o tym ja, to ile jest mi pan skłonny zapłacić za milczenie? - To zależy od tego, z iloma osobami zdążył się pan podzielić owymi rewelacjami.

- Nie powiedziałem nikomu. Jeszcze nie. Nawet dro­ giej, czarującej, ślicznej Verity. Więc Verity nie wie. Dzięki Bogu. - A co do tego, komu powiem, Wasza Wysokość - za­ groził Clive - to cóż, wszystkim, po prostu Każdemu, z kim będę rozmawiał. - A jaki pan przedstawi dowód? Będzie przecież tylko pańskie słowo przeciwko naszemu. - Ludzie uwierzą w to nawet bez dowodu. Bo kimże była matka Verity, jeżeli nie cudzołożnicą? I kimże jest pan, jeżeli nie rozpustnikiem? Myśli pan, że ludzie potrze­ bują prawnie potwierdzonych dokumentów, by uwierzyć w plotkę? Galen nie mógł odmówić słuszności jego argumentom. - A poza tym, Wasza Wysokość, dziecko naprawdę jest bardzo do pana podobne. - Jak już pan słusznie wykazał, moja reputacja jest ta­ ka, że nie mam nic do stracenia. Dlaczego miałbym panu płacić za milczenie? - Ze względu na osoby, które pan kocha. Galen uważał dotychczas, że małżeństwo to jarzmo, to pętla na szyi, to pułapka, tymczasem teraz znalazł się w prawdziwej matni. Blackstone odkrył powód, dla któ­ rego Galen może postąpić w sposób, budzący jego najwy­ ższy opór. Ze względu na Verity i Jocelyn zrobiłby wszy­ stko, nawet oddałby się w ręce tego nikczemnika. Ale jeszcze nie teraz. Nie odda się w jego ręce, dopóki nie będzie miał pewności, że nie ma innego wyjścia.

- Powiedzmy, że zrujnuje pan opinię Verity. Jaką bę­ dzie pan miał z tego korzyść? Testament Daniela Davis-Jonesa pozostanie w mocy, więc nie skorzysta pan na tym finansowo. - Testament pozostanie w mocy w takich okoliczno­ ściach? Być może. Ale może być też tak, że obalenie go stanie się po jakimś czasie możliwe. Albo że zacznie się rozważać przyczyny nagłej śmierci zdradzonego męża. - Daniel Davis-Jones zmarł na zapalenie płuc. Clive wyszczerzył zęby w ohydnym uśmiechu. - Naprawdę? - Wie pan o tym tak samo dobrze jak ja. Lekarz nie stwierdził niczego, co budziło by wątpliwości. - Jednak ława przysięgłych złożona z dwunastu niepo­ szlakowanych osób mogłaby uznać, że kobieta, która za­ chowała się tak haniebnie, jest zdolna do wszystkiego. Po­ za tym, jeżeli nawet Verity nie popełniła zbrodni, ta spra­ wa stanie się gratką dla gazet. Jestem tego pewien. Czy­ telnicy się na to rzucą, zwłaszcza że w sprawę będzie zamieszany książę. Spróbujemy się przekonać, czy mam rację? - Nie odważy się pan. Ja mogę wynająć najlepszych prawników z całej Anglii, którzy będą jej bronić. - Oczywiście, że pan może - przyznał Blackstone z protekcjonalnym grymasem, który zaraz zamienił się w kpiący uśmiech. - Tymczasem, drogi książę, proszę po­ myśleć o skandalu. Verity o nim pomyśli, zapewniam pa­ na. Zna pan jej troskę o dziecko. Ja też znam i dlatego po-

myślałem, że stworzę panu okazję do zostania rycerzem Verity. Jest to raczej nowa rola dla księcia Deighton, co? Zaniósł się cichym śmiechem. - Jeżeli pan nie zapłaci mi za milczenie, to ona zapłaci. A jaką monetą, to się jeszcze okaże. Rozjuszony Galen rzucił się na Clive'a, chwycił go za kołnierz, uniósł z fotela, potrząsnął nim potężnie i krzyk­ nął: - Jeżeli tkniesz ją nawet palcem, przysięgam na Boga, że cię zabiję, ty łotrze!

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Clive wił się w rękach Galena. - Czy chce pan zyskać na dodatek sławę mordercy? - zapytał, ciężko dysząc. Galen cisnął Blackstone'em tak, że ten obił się o półki i na podłogę posypała się lawina książek. Clive, skulił się, zasłaniając głowę rękami. Tymczasem Galen usiłował uspokoić oddech. W tej chwili rozległo się pukanie do drzwi. - Wasza Wysokość? - zapytał ostrożnie lokaj. - Czy coś się stało? - Spadło parę książek. To nic poważnego - odrzekł Galen, nie spuszczając wzroku z Clive'a Blackstone'a, który wstał i pocierał dłonią szyję. - Nie było to pociągnięcie mądre - wyszeptał ochry­ ple. Zaciskając usta, Galen zmierzył go wrogim spojrze­ niem. Całym sercem pragnął powiedzieć temu łajdakowi, żeby poszedł do diabła, jednak nie mógł tego zrobić. Tak samo jak nie mogła tego uczynić Verity. Galen nigdy nie podziwiał jej bardziej niż teraz, kiedy zdał sobie sprawę, jak była silna, dając sobie radę z tym

chytrym, bezwzględnym typem i zachowując przy tym ty­ le silnej woli i determinacji. - Ile będzie kosztował wyjazd twój i twojej żony z kraju? - Z kraju? - powtórzył Clive, poprawiając na sobie ubranie. - Tak, dobrze usłyszałeś. Z kraju. Ile będzie mnie ko­ sztowało wyekspediowanie was z Anglii? - Ja muszę myśleć o przędzalniach... - Odkupię je. Więc ile? Blackstone zastanawiał się przez chwilę. Jego oczy za­ błysły zachłannie. - Trzydzieści tysięcy funtów. Galen wstrzymał oddech. Był bogaty, ale nie dyspono­ wał wolną gotówką. Taka suma spustoszyłaby jego konto bankowe. Nie miał jednak zamiaru targować się z tym łaj­ dakiem, chodziło przecież o bezpieczeństwo Verity. - Dobrze - powiedział i podszedł do biurka. - Dam ci teraz połowę, a resztę wręczę ci osobiście na pokładzie statku, tuż przed opuszczeniem portu. Szybko wypisał czek. - Wytłumaczę bankierowi, że inwestuję w przemysł bawełniany. Nie miał natomiast pojęcia, jak wyjaśni Jasperowi ten nagły zakup. Nie przejmował się tym jednak. Ochronić Verity i Jocelyn, to jest najważniejsze, uznał. Z grymasem odrazy podał Blackstone'owi czek, tak jakby człowiek, któremu go wręczał, był trędowaty.

- Pamiętaj, że przed wyjazdem nie wolno ci rozma­ wiać z Verity. Nie muszę ci też chyba przypominać, że mam w Jefford znajomego i że sir Myron zawsze może mnie poinformować, czy Verity miała gości. A teraz wy­ noś się stąd, i to już! Blackstone obejrzał dokładnie czek, a potem niezwy­ kle pieczołowicie włożył go do kieszeni. - Robienie interesów z panem, Wasza Wysokość, jest przyjemnością. Nie znaczy to, że robienie interesów z Ve­ rity nie byłoby nią... Galen postąpił krok w jego stronę. - Nie zapominaj, Blackstone, że stoisz przed księciem, i to takim, który w swoim czasie miewał do czynienia z mętami Londynu. Jeżeli mnie zmusisz, jeżeli chociażby do niej napiszesz, to przysięgam: pożałujesz, że się w ogó­ le urodziłeś. Blackstone zbladł, a potem odwrócił się i pospiesznie opuścił bibliotekę. Gdy zniknął, Galen zaczął przechadzać się w tę i z po­ wrotem po dywanie, ze wzrokiem wbitym we wzór, który miał pod nogami, tak jakby był tkaczem i chciał obejrzeć każdą nitkę. Jednak w rzeczywistości jego oczy nie dostrzegały ni­ czego. Skupił się całkowicie na tym, jak ochronić Verity i Jocelyn. Czy Blackstone będzie się trzymał od nich z daleka? Z pewnością przestraszył się, ale czy po pewnym czasie wiara w potęgę sekretu, który posiadł, go nie ośmieli?

Galen doszedł do wniosku, że to możliwe, zwłaszcza że nagrodą za odwagę byłaby Verity. Trzydzieści tysięcy funtów to wystarczający bodziec, by się zastosować do zaleceń Galena. Nieraz jednak sły­ szał opowieści o szantażystach, którzy dostawszy już ja­ kąś sumę, żądali coraz więcej i więcej. Na jak długo te pieniądze zadowolą Blackstone'a? Ile czasu upłynie, za­ nim poprosi on o kolejną sumę albo uda się do Verity i za­ żąda od niej, by... Być może wcale nie tak wiele. Może Blackstone zary­ zykuje i pojedzie do Verity prosto z Londynu, wierząc, że Verity, której tak bardzo zależy na uniknięciu skandalu, zatrzyma jego wizytę w tajemnicy. Powinienem natychmiast pojechać do Verity i ją ostrzec, uznał Galen. Z drugiej strony jednak, co będzie, jeżeli się myli i jeżeli Blackstone, wziąwszy pieniądze, zrobi tak, jak mu kazał? W takim razie niepotrzebnie zaniepokoi Ve­ rity, a kto wie, może nawet przerazi. Być może ona ucieknie wraz z Jocelyn i zaszyje się w miejscu, o któ­ rym on, Galen, nie będzie miał pojęcia i ich nie odnaj­ dzie. Prawdopodobnie nawet nie odważy się do niego napisać. Wskutek czego on zostanie zupełnie sam na świecie, bardziej osamotniony niż przedtem, bo mający świado­ mość, co stracił. Galen osunął się na kolana. Czuł się tak bezradny jak nigdy w życiu. Do tej pory ani razu nie miał takich trud-

ności z podjęciem decyzji, ale też sprawa bezpieczeństwa Verity i Jocelyn była najwyższej wagi. - Co robić? - wyszeptał. - Pragnę, żeby były całe, zdrowe i bezpieczne, ale nie chcę być sam. Boże, dopo­ móż mi, proszę z całego serca! Skupił się na modlitwie, a po chwili podniósł głowę z wyrazem zdecydowania na twarzy. Galen Bromney, książę Deighton, który kiedyś uciekł i na dziesięć lat ukrył się przed kłopotami, teraz wiedział już, co ma robić. Musi ostrzec Verity. Musi jej powiedzieć, że Clive zna ich tajemnicę i że możliwe jest, iż spróbuje wykorzystać swoją wiedzę. Jeżeli to sprawi, że Verity i Jocelyn znikną i że on nie będzie się mógł z nimi kontaktować, nawet od czasu do czasu, jeżeli nawet to będzie oznaczało, że Verity do niego nie napisze, musi podjąć to ryzyko. I podejmie je. Uwolni się od Clive'a Blackstone'a bez względu na to, jaką cenę za to zapłaci. Verity spędziła ostatnie kilka dni pogrążona w nastroju przygnębienia i odrętwienia, który nie opuszczał jej po śmierci Daniela. Tuż po rozstaniu z Galenem, szukając ukojenia w samotności i ciszy, pobiegła do zagajnika. Wi­ dok uroczych zakątków, w których ona i Jocelyn spędziły z księciem takie dobre chwile, wywołał tylko jeszcze wię­ kszy ból w jej sercu. Gdy Verity zobaczyła pień, na któ­ rym siedział Galen, rozmawiając z Jocelyn, i polankę, na

której dziewczynka zbierała grzyby, podczas gdy oni obo­ je byli pogrążeni w rozmowie na temat dzieciństwa Gale­ na oraz innych dotyczących go spraw, jej oczy napełniły się łzami. A gdy doszła do miejsca, w którym odbyła z Galenem tę doniosłą ostatnią rozmowę, podczas której powiedziała mu, że nie mogą się więcej widywać, jej pierś rozdarł rozpaczliwy szloch. Usiadła na obalonym pniu i płakała długo, tak długo, aż zmęczona poczuła, że nie ma już więcej łez. Gdy wróciła do domu, Nancy popatrzyła na nią tylko i bez słowa podała jej herbatę. Verity wypiła, a potem za­ brała się w milczeniu do porządkowania szaf. Czuła, że musi się czymś zająć, bo inaczej rozszlocha się znowu. Przez następne dni, gdy Jocelyn bawiła się lub uczyła, a Nancy krzątała się w kuchni albo wychodziła na targ, ona oddawała się porządkom. Teraz, dmuchając na kosmyk opadający na oczy, Verity wyżęła szmatę, a potem powróciła do szorowania podłogi w holu. Nie zwracała uwagi na pot spływający jej po ple­ cach ani na ból w kolanach spowodowany tym, że klęczy na twardej kamiennej podłodze. Od chwili gdy Galen opu­ ścił Jefford, czyściła, szorowała, sprzątała, tak jakby jej życie zależało od tego, czy jej dom stanie się nieskazitelnie czysty. W pewnym sensie tak było, gdyż dzięki sprzątaniu mia­ ła zajęcie przez cały dzień, a z nadejściem nocy czuła się tak zmęczona, że zapadała w pozbawiony marzeń sen. Gdyby każdego wieczoru nie padała tak wyczerpana,

leżałaby pewnie, nie mogąc zasnąć i myśląc o Galenie, a także o tym, co mogłoby się zdarzyć. Nagle do jej uszu dobiegł tętent kopyt końskich i turkot powozu. Verity przestała szorować i wstała z obolałych kolan najszybciej, jak potrafiła. Nie spodziewała się gości. Weszła do saloniku i wyjrzała przez okno. W kariolce, którą powoził chłopak z gospody, siedział Clive ubrany w nowy płaszcz i kapelusz. Verity odeszła od okna. Interesy szwagra najwidocz­ niej kwitną. Być może Clive przyjechał, żeby się po­ chwalić albo żeby zaproponować jej ponownie, by zain­ westowała w przędzalnie. Ona naturalnie tego nie zrobi. Nie zrobiłaby tego nawet wtedy, gdyby szwagier zaje­ chał tu karetą należącą do księcia regenta, zaprzężoną w parę najwspanialszych koni w całej Anglii. Jakże pragnęła, żeby on to zrozumiał! I nie pokazywał się tu więcej. Jednak skoro już przyjechał, i to bez Fanny, bardzo ża­ łowała, że w domu nie ma Nancy ani Jocelyn. Niestety, Nancy poszła do wioski odwiedzić przyjaciół, a Jocelyn była u koleżanki. Mając nadzieję, że służąca wkrótce wróci, Verity zdjęła kuchenny fartuch, spuściła zawinięte rękawy i poprawiła włosy. Popatrzyła na swoje czerwone, pomarszczone i wilgotne ręce, wytarła je w fartuch i, usłyszawszy puka­ nie, otworzyła drzwi. - Ach, to ty - powiedziała bez zbytniego entuzjazmu. Clive uśmiechnął się, odsłaniając krzywe, żółte zęby,

po czym zmierzył ją niewiarygodnie bezczelnym spojrze­ niem. W jego oczach pojawił się lubieżny błysk. Verity poczuła, że przechodzi ją dreszcz przerażenia. Patrząc przez drzwi, zauważyła, że znajdująca się przed domem kariolka zawraca. Miała wielką ochotę zawołać na chłopaka, kazać mu zostać. Powstrzymała się jednak, bo byłoby to dla Clive'a dowodem, że się go boi. - Dzień dobry, siostro - przywitał się Clive. - Mogę wejść? Verity nie od razu cofnęła się, robiąc mu przejście. - Gdzie jest Fanny? - zapytała. - Mam nadzieję, że nie zachorowała? - Nie. Fanny została w domu. Verity poczuła zapach wina. Zmarszczyła nos, starając się, żeby Clive tego nie zauważył. Szwagier nie był jednak pijany. Wydawał się bardziej ożywiony niż kiedykolwiek przedtem. - Nie masz bagażu? - zapytała Verity. Nie było to właściwie zaproszenie do wejścia, jednak Clive się tym nie przejął. Minął Verity i wszedł do holu. - Nie - powiedział. - Nie mam zamiaru pozostać tu długo. - Ach, tak - odrzekła Verity. Doznała ulgi, którą zaraz zastąpiło zniecierpliwienie, gdyż Clive wkroczył do salonu z taką miną, jakby był jego właścicielem. Znalazłszy się obok kominka, odwrócił się w stronę Verity, a ona po raz drugi ujrzała w jego oczach pożądanie, które przyprawiało ją o zimny dreszcz.

- Co cię sprowadza? - zapytała. - No cóż, chciałem cię odwiedzić. Uśmiechnął się, ale jego uśmiech był inny niż zwykle. Verity nie znosiła szwagra, wiedząc, jaki jest naprawdę. Obawiała się jego odwiedzin, jednak nigdy przedtem nie odczuwała strachu, raczej niechęć czy obrzydzenie. A te­ raz się bała. - Jak długo zamierzasz się u mnie zatrzymać? - Czy coś jest nie w porządku, droga siostro? Verity wyprostowała się. - Uważam, że powinieneś opuścić mój dom. Clive założył ręce na piersi. - O co chodzi? Dlaczego jesteś dzisiaj taka zła? Verity nie odpowiedziała. - Proszę cię, siostro, usiądź. - Wolałabym, żebyś opuścił mój dom - powtórzyła Verity. Nie ruszył się z miejsca. Uśmiechnął się szerzej, a ją znowu przeszedł zimny dreszcz. - Sądzę, że powinnaś być dla mnie miła. W przeciw­ nym razie pożałujesz. Ruszył w jej kierunku, a Verity serce podeszło do gardła. - Bo widzisz, ja znam prawdę. Całą prawdę, moja dro­ ga Verity. - Prawdę o czym? - zapytała, cofając się. Serce waliło jej jak oszalałe, w uszach czuła pulsowa­ nie krwi.

Więc on wie! No tak. Jak inaczej wyjaśnić tę zmianę w zachowaniu? Jak wytłumaczyć tę pewność siebie i aro­ gancję? Ale skąd się dowiedział? - Nie powinnaś być aż tak niedyskretna. Nie powinnaś rozmawiać na ten temat w zagajniku, gdzie każdy prze­ chodzień mógł usłyszeć, że Jocelyn nie jest dzieckiem Da­ niela. Verity poczuła, że brakuje jej tchu. Przypomniała sobie spotkanie z Galenem w zagajniku. Wtedy myślała tylko o nim i o własnych zmartwieniach. Nie słyszała niczego. Możliwe, że ktoś stał w pobliżu, patrzył i słuchał. Być może był to właśnie Clive. Szpiegowanie to prze­ cież zajęcie najzupełniej w jego stylu. - Muszę wyznać, że jestem naprawdę zdumiony, iż udało ci się tak długo trzymać to w tajemnicy - powie­ dział cicho Clive, podchodząc jeszcze bliżej. - Wiesz, ja­ kim rozpustnikiem był zawsze książę. Mężczyźni tego po­ kroju uwielbiają chwalić się podbojami. Miałaś szczęście, że wyjechał z kraju. Co bynajmniej nie oznacza, że winił­ bym go za to, że chce się chwalić tym, iż miał ciebie, moja droga - mówił dalej niskim i zachrypniętym głosem. Gdy przyjdzie moja kolej, będę o tym krzyczał na całe gardło. Gdy Verity usłyszała te słowa, wydało się jej, że zawie­ rają się w nich wszystkie obraźliwe uwagi, jakie musiała w życiu znieść, wszystkie kunsztowne złośliwostki, wszy­ stkie oburzające propozycje i chytre aluzje. Wszystkie one

zawarły się w tym jednym zdaniu, wypowiedzianym przez człowieka, który napawał ją wstrętem. - Wyjdź! - rozkazała, wskazując mu drzwi, a ręka jej przy tym drżała nie ze strachu czy wstydu, tylko z wiel­ kiego, latami tłumionego gniewu. Jak on śmie patrzeć na nią w ten sposób? Jak śmie przypuszczać, że pozwoli mu się dotknąć tymi brudnymi łapami? Nie jest już sama na świecie, nie jest bezradna. Clive zapomniał, że ona nie musi już stawiać samotnie czoła tym, którzy chcą skrzywdzić ją lub jej dziecko. Nie musi, bo ma Galena. - Wynoś się! - powtórzyła ostrym tonem. Clive zmrużył oczy i zacisnął pięści. - Ciągle taka dumna, co? Wyrzucasz mnie? A wiesz, że ten dom powinien być mój? Wszystko, co masz, po­ winno do mnie należeć. Jak myślisz, po co miałbym się żenić z tą idiotką Fanny? Dla jej urody? - Bez względu na to, co myślisz, ten dom jest mój, a ty go natychmiast opuścisz. - Gdzie jest Nancy? - zapytał i uśmiechnął się po swojemu: złośliwie i bezczelnie. - Jest w domu? Chyba nie, bo inaczej już by się pokazała. Verity zaschło w ustach. - Jesteśmy sami. Śmiem twierdzić, że możesz krzy­ czeć do woli, a i tak cię nikt nie usłyszy. Verity odwróciła się i rzuciła ku drzwiom, lecz on chwycił ją wpół i wciągnął z powrotem do salonu.

- O, nie, nie, moja droga. Nie sądzę, żebyś już chciała stąd wyjść. . Próbowała się wyrwać, ale on był silniejszy, niż się spo­ dziewała. - Rozumiem, że fakt, iż ja wiem wszystko o tobie i tym twoim przystojnym księciu, jest dla ciebie rzeczą okropną. To rzeczywiście straszne. Zwłaszcza że reputacja twojej rodziny i bez tego jest, jaka jest. - Zabierz ręce! Nie dotykaj mnie! Pociągnął ją w stronę kanapy. - No cóż, wreszcie ciebie dotknąłem. Dobrze wiesz, że musisz pozwolić, żeby moje ręce zostały tam, gdzie są. Przecież chcesz, żebym dochował tajemnicy. - A co z Fanny? - Ona nie wie. Tylko ja znam twój sekret, więc jest on bezpieczny. - Nie wierzę ci. - Zapewniam cię, moja piękna, że jest bezpieczny. Na razie. Znam cię na tyle dobrze, żeby być pewnym, iż zro­ bisz, co ci każę, by kupić moje milczenie. - Jesteś odrażający! - Ogłoszę wszem i wobec - zagroził, przyciągając ją do siebie i dysząc jej w twarz oddechem cuchnącym wi­ nem - że Jocelyn jest bękartem. Dzieckiem-bękartem, które ma matkę-bękarta. - Czy zastanowiłeś się, co zrobi książę Deighton, jeżeli skrzywdzisz nas w jakikolwiek sposób? - zapytała Verity bez tchu. - Słyszałeś przecież, co mówił w zagajniku. Jo-

celyn to jego krew. Czy myślisz, że człowiek taki jak on będzie siedział bezczynnie, kiedy ktoś grozi jego dziec­ ku... albo matce jego dziecka? - On nie troszczy się o nikogo poza sobą samym. Clive nie widział twarzy Galena wtedy, gdy Verity bła­ gała go, by zostawił ją i Jocelyn w spokoju. - Jeżeli Jocelyn spadnie przez ciebie choćby włos z głowy albo jeżeli weźmiesz mnie siłą, już on dopilnuje, żebyś został powieszony! Te słowa chyba w końcu dotarły do Clive'a. Jednak w chwilę później na jego twarz powrócił obleśny uśmiech. - Wziąć cię siłą? Gwałcić? Ależ, droga szwagierko, źle mnie oceniasz. Nie wezmę cię wbrew twojej woli. Ty mi się oddasz. - Chyba zwariowałeś! - Jestem człowiekiem bez skrupułów, być może, ale nie wariatem - odparł, a oczy pociemniały mu z pożą­ dania. - Daj mi to, czego pragnę, a nie ujawnię twojego sekretu - wymamrotał, pochylając się i próbując ją po­ całować. Verity plunęła mu w twarz. Podniósł rękę i uderzył ją mocno. - Ty niewdzięczna dziwko! - wykrzyknął. - Kim ty jesteś? Jesteś nikim, jesteś szmatą! Znalazłaś głupca, który zrobił z ciebie niby to porządną kobietę. Powinnaś być za­ dowolona, że chcę dochować tajemnicy za jakąkolwiek cenę! Verity przygryzła wargę, żeby nie krzyknąć z bólu.

- Dlaczego się opierasz? - zapytał, zmuszając ją, żeby usiadła na kanapie. - Przecież nie ze względu na cnotę, której już dawno nie masz. A poza tym zrobisz to dla Jo­ celyn. Musisz tylko mi się oddać, a ja nie wydam twojego sekretu. Pomyśl o Jocelyn i przestań się opierać. Verity znieruchomiała. - Jeżeli pozwolę ci to zrobić, to dasz mi słowo, że nie powiesz nikomu, iż książę Deighton jest ojcem Jocelyn? Clive zwolnił nieco uścisk. - Dam. - Idź do diabła, Clive! Mobilizując wszystkie siły, Verity kopnęła go kolanem w pachwinę. Clive, jęcząc i zataczając się, chwycił się za obolałe miejsce. Verity zerwała się z kanapy. - Blackstone! Verity, zaskoczona, wstrzymała oddech i odwróciła się błyskawicznie. Zobaczyła Galena. Stał w drzwiach. Po­ czuła niewiarygodną ulgę, a w następnej chwili ogarnęła ją radość. Podbiegła do Galena i przytuliła się do niego z całej siły. Trzymając ją w ramionach, spojrzał w jej oczy z ogro­ mną troską. - Czy on zrobił ci jakąś krzywdę? Verity pokręciła głową. Przeniósł wzrok na Clive'a. - Słuchaj no, Blackstone, masz szczęście, że przybyłem na czas. Inaczej już byś nie żył - powiedział Galen ponuro. Nie ulegało wątpliwości, że mówi poważnie.

- Nie uwierzyłem, że trzydzieści tysięcy funtów po­ wstrzyma cię od napastowania. Verity, i widzę, że miałem rację. - Trzydzieści tysięcy funtów! - zawołała Verity, cofa­ jąc się, żeby popatrzeć na nich obu. - Tyle zażądał, gdy odwiedził mnie w Londynie. A ja się zgodziłem dać mu pieniądze pod warunkiem, że będzie milczał, a także trzymał się z daleka od ciebie. A ściślej pod warunkiem, że wyjedzie z kraju. - A dlaczego nie miałby mi pan tyle zapłacić? - zapy­ tał Clive. - Tyle bym dostał, gdyby Daniel nie ożenił się z pańską dziwką. Galen w jednej chwili znalazł się przy Blackstonie. Chwycił go i przyciągnął do siebie, tak że omal nie zde­ rzyli się nosami. - Rzuć jeszcze raz taką obelgę, a klnę się na Boga, że cię zabiję! - Puść go - powiedziała Verity. Galen obejrzał się przez ramię i spojrzał na nią, po czym, po dłuższej chwili, zrobił to, o co prosiła. Verity podeszła do niego, wzięła go za rękę, a potem stanęła twa­ rzą w twarz ze swoim wrogiem. Z wrogiem, którego nie będzie się już więcej bała. Z wrogiem, który nie będzie miał już nad nią przewagi; którego pokona, mając przy sobie Galena. - Clive, radzę ci, oddaj pieniądze księciu, bo inaczej zostaniesz oskarżony o szantaż. - Nie... nie mówisz chyba poważnie? - wybełkotał

Clive. - Wiesz, jak ludzie zaczną gadać. Jak potraktują twoją córkę. - Oczywiście, to będzie trudne. Nikt nie wie o tym le­ piej ode mnie. Jednak nie może to być gorsze od konta­ któw z kimś takim jak ty. Źle się stało, że nie uświadomi­ łam sobie tego wcześniej i że ukrywałam się wraz z Joce­ lyn ze strachu i wstydu. Galen uścisnął jej dłoń i popatrzył na nią wzrokiem peł­ nym miłości. - Jocelyn jest córką księcia. A to się z pewnością liczy - powiedziała Verity. Galen zwrócił tryumfalne spojrzenie na Clive'a. - Naprawdę, Blackstone, powinieneś się zastanowić. Jeżeli Verity chce ujawnić prawdę, ja będę zachwycony, mogąc powiedzieć światu o mojej córce. Mądrzej zrobisz, zachowując swoją wiedzę dla siebie. - Uśmiechnął się sze­ roko, a potem kontynuował: - Cóż, czuję przypływ wielkoduszności. Oświadczam ci zatem, że jeżeli zacho­ wasz dyskrecję, to pozwolę ci zatrzymać piętnaście tysię­ cy funtów, które już dałem za przędzalnie i na podróż za granicę. Twarz księcia ponownie przybrała wyraz powagi i zde­ cydowania. - Pod warunkiem, że nigdy więcej o tobie nie usłyszy­ my ani cię nie zobaczymy. Clive przez chwilę patrzył na nich gniewnie. Gdy zdał sobie sprawę, że działają solidarnie i zdecydowanie, jego pycha zniknęła.

- Z rozkoszą się z wami rozstanę! - wykrzyknął. Mam nadzieję, że będziecie się smażyli w piekle, razem z tym bachorem. To powiedziawszy, wymaszerował z pokoju. Za chwilę Galen i Verity usłyszeli trzaśnięcie drzwi. Galen objął Verity ramieniem. - Możliwe, że jeszcze go zobaczymy. - To nie ma znaczenia. Wolałabym, żeby nic nie do­ stał, a już na pewno nie twoje piętnaście tysięcy. - Jeżeli te pieniądze uwolnią nas od niego, to chętnie się z nimi rozstanę. - Bez względu na to, czy on nas zostawi w spokoju, czy nie, jesteśmy teraz wolni, Galenie - powiedziała Ve­ rity, uśmiechając się łagodnie. - Naprawdę wolni. Galen przygarnął ją do siebie. - Tak, jesteśmy wolni. Jednak każę go śledzić aż do chwili wyjazdu. Pochylił się i złożył na jej ustach delikatny pocałunek. - Poza tym - powiedział, wędrując wargami po jej po­ liczku - myślałem o tym, o czym mówiłaś. Być może po­ winienem coś zrobić dla robotników pracujących w przę­ dzalniach. Zacznę od tego, że pokażę, jak można prowa­ dzić przędzalnię, traktując robotników po ludzku i spra­ wiedliwie. Jeżeli nie osiągnę w życiu nic innego, to okażę się przynajmniej lepszym właścicielem przędzalni niż Blackstone. I będę zdecydowanie lepszy dla moich pra­ cowników. Powiększy to nasze zwycięstwo. Verity roześmiała się cicho.

- Oczywiście, Galenie. W tej chwili usłyszeli tętent kopyt końskich. Galen puścił Verity i podszedł do okna. - Zabrał Harry'ego - stwierdził. - Och, Galenie! - To nic. Niech jedzie. Nagle otworzyły się z trzaskiem frontowe drzwi. - Widziałam właśnie tego Blackstone'a...! Gdy wzrok Nancy padł na Galena, służąca stanęła jak wryta. Czepek zsunął jej się na oczy. Odgarnęła go ener­ gicznie, nie zwracając uwagi na to, że zniszczyła rondko. - Słodki Jezu! A co, u diabła, on tutaj robi?

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY - Usiądź, Nancy - poprosiła Verity. - Mam ci coś do powiedzenia. - Nie przyjechał tu, żeby narobić nam kłopotu, pra­ wda, proszę pani? - zapytała Nancy podejrzliwie i zaraz dodała z niepokojem: - Czy chce mi pani opowiedzieć o Jocelyn? - Co takiego? - No... czy chce mi pani powiedzieć, że Jocelyn jest jego córką? - odrzekła Nancy, wciąż mierząc Galena wro­ gim spojrzeniem i podchodząc do drzwi, tak jakby chciała komuś je wskazać. - Jeżeli pan myśli, że pozwolimy tu panu przychodzić i... - Wiedziałaś o tym? - zdumiał się Galen. Tymczasem Verity znalazła po omacku krzesło i usiad­ ła na nim ciężko. Czuła się wyczerpana jak biegacz, który przebył długi dystans. - Przez cały ten czas wiedziałaś o księciu i o mnie? - Oczywiście. Pan Davis-Jones nie miał przede mną tajemnic. Powiedział mi przed waszym ślubem. Chciał, abym rozumiała, że muszę być dla pani dobra. „Nancy -

rzekł do mnie - wybaczyłem jej, bo bardzo ją kocham, i ty masz zrobić to samo". Pociągnęła nosem, po czym się uśmiechnęła - To nie było trudne. Nigdy w życiu nie widziałam żo­ ny bardziej oddanej mężowi niż pani. - Dlaczego wcześniej nawet o tym nie wspomniałaś? - Pani tak bardzo się wstydziła. Zresztą słusznie. Gdy­ by pani się nie wstydziła, to zatrułabym pani życie, może mi pani wierzyć. Jednak w takiej sytuacji nie chciałam, żeby pani musiała się bardziej wstydzić, więc milczałam. Bałam się jednak, że ten Blackstone to odkryje. Za każ­ dym razem, kiedy przyjeżdżał, cierpiałam katusze. Proszę mi wierzyć. To wyjaśniało, dlaczego tak łatwo wybuchała złością podczas wizyt Blackstone'ów. - Galen nie ma zamiaru sprawiać nam kłopotów - wy­ jaśniła Verity. - Chce uznać Jocelyn. Zresztą, teraz, kiedy dowiedział się o jej istnieniu, powinien ją znać. - Zapewniam cię, Nancy, że kocham córkę i pragnę tylko tego, co jest dla niej najlepsze. - Galen chciał się zgodzić na to, by nas w ogóle nie widywać, ponieważ ja uważałam, że tak będzie najlepiej - potwierdziła Verity. - Więc co tutaj robi? - zapytała Nancy. - Przyjechał, żeby mnie ostrzec, iż Clive odkrył pra­ wdę. Przybył w samą porę. Jeżeli musisz się złościć, to złość się na Clive'a. Przyjechał tu sam, bez Fanny, i chciał posłużyć się moim sekretem... żeby mnie zmusić...

- Mogę się domyślić - powiedziała Nancy ze współ­ czuciem. - Wiedziałam, że ten gad czeka na okazję. - Po­ trząsnęła pięścią w stronę drogi. - Szkoda, że go tu nie ma. Już ja bym się z nim rozprawiła! - Nie wątpię - powiedział Galen. - Cieszę się, że Ve­ rity ma w tobie tak oddaną przyjaciółkę. Jednakże mam szczerą nadzieję, że więcej nie zobaczymy Blackstone'a. Wyjechał, prawdopodobnie na zawsze. - Dzięki Bogu... Oby pan miał rację! Nancy popatrzyła na nich uważnie. - Mówi pani, że książę nie ma zamiaru przysporzyć nam kłopotów? - Nie, książę nie przysporzy nam kłopotów - zapew­ niła Verity. - Obiecuję ci to, Nancy. Za bardzo je kocham, żeby uczynić cokolwiek, co mogłoby zagrozić ich spokojnej egzystencji. Twarz Nancy rozjaśniła się nagle szerokim uśmie­ chem. - Wierzę panu - rzekła uroczyście wierna służąca, ki­ wając energicznie głową. - Widzę po pańskich oczach, że pan nie kłamie. A teraz może napijemy się herbaty? - Tak, napijmy się - zgodziła się Verity. Bez dalszej zwłoki Nancy pospieszyła do kuchni. Za­ trzymała się jednak w progu i spojrzała na Galena. - Jocelyn to wykapany książę. Tylko oczy ma inne. Jednak nikomu nie przyjdzie do głowy, że pani Davis-Jo­ nes postąpiła niewłaściwie. Zwłaszcza nie przyjdzie to do

głowy tym, co ją znają. Wasza tajemnica jeszcze przez ja­ kiś czas będzie bezpieczna. - Mam nadzieję, że się nie mylisz - stwierdził Galen w chwili, gdy Nancy wymaszerowała z pokoju. - Ona wiedziała... Coś podobnego - powiedziała z niedowierzaniem Verity, podchodząc do Galena. - Wie­ działa przez cały czas. A ja ani przez chwilę nie podejrze­ wałam... nie uwierzyłabym, że potrafi utrzymać taką rzecz w tajemnicy. - Jest to jeszcze jedna niespodzianka w dniu pełnym niespodzianek. - Jesteś taki blady. Źle się czujesz? - Nie. Jestem tylko bardzo zmęczony. Kiedy wyjecha­ łem z miasta, Harry zgubił podkowę. Bałem się, że nie do­ trę na czas. Równocześnie nękała mnie obawa, że moje podejrzenia są przesadne i że mój przyjazd niepotrzebnie cię zdenerwuje. - Bo zapłaciłeś, żeby zapewnić nam bezpieczeństwo? Kiwnął głową. - Mam nadzieję, że to wystarczy, by je wam zapewnić. - Jeżeli jednak nie wystarczy, to ja i tak się nie boję. Naprawdę, Galenie - zapewniła Verity. - Jestem zmęczo­ na strachem. Nie pozwolę też, żeby Jocelyn żyła w cią­ głym strachu, tak jak ja. Poza tym Jocelyn ma ojca, który ją kocha, i ja nie będę jej go odbierała. Pocałował ją czule i z wielkim szacunkiem. - Jednakże lepiej będzie, jeżeli odjadę, zanim zauważy moją obecność - powiedział. - Przenocuję u Myrona, któ-

ry zapewne chętnie na to przystanie, chociaż może pomy­ śli, że do reszty zgłupiałem i miotam się w tę i z powrotem pomiędzy Jefford a Londynem. Verity przytuliła się do Galena. - Albo też dojdzie do wniosku, że powróciłeś do daw­ nych zwyczajów. - To też możliwe. Tak bardzo żałuję, że wtedy, gdy cię poznałem, nie byłem lepszym człowiekiem. - Gdybym ja przed laty okazała się silniejsza... Galen pokręcił głową. - Byłaś młoda i zupełnie sama. Gdybym ja zachował się odpowiedzialnie, wyprosiłbym cię z sypialni albo przynajmniej odszukał cię, zanim wyszłaś za mąż. Oboje popełniliśmy błędy, więc nie wyrzucajmy ich sobie wię­ cej. Zapomnijmy o przeszłości, ona przeminęła. Verity z westchnieniem pokiwała głową. Czuła się wre­ szcie bezpieczna. Galen pogładził ją po policzku. - Jeżeli Nancy dochowa tajemnicy, to być może nikt inny nie będzie musiał się dowiedzieć prawdy na temat pochodzenia Jocelyn. - Może być też tak, że Clive rozgłosi naszą tajemnicę. Verity podniosła głowę i spojrzała na Galena. - Jeżeli nawet wszyscy się ode mnie odwrócą, uwierz, dla mnie nie będzie to już miało znaczenia. Najgorszą rze­ czą byłaby dla mnie konieczność życia bez ciebie. Teraz to wiem. Galen objął ją mocniej.

- Możliwe, że moje groźby poskutkują i Clive nie piś­ nie ani słówka. Miejmy nadzieję na to, co najlepsze. - Jakkolwiek rzeczy się potoczą, Jocelyn pewnego dnia dowie się prawdy - przyrzekła Verity. - Bo powinna się jej dowiedzieć. Przyznaję, że nie zachwyca mnie myśl, iż będę musiała się przyznać do tego, co zrobiłam, ale ona ma prawo wiedzieć, że ty jesteś jej ojcem. - No cóż, powiemy jej prawdę, kiedy przyjdzie na to czas, ale nie wcześniej, kochanie - wyszeptał i pochylił głowę. Zawładnął jej ustami z namiętnością, której nie hamo­ wały już ani bolesna tajemnica, ani świadomość dawnych błędów. - Mamusiu? Verity drgnęła i obejrzała się przez ramię. W drzwiach stała Jocelyn i przyglądała im się szeroko otwartymi ocza­ mi. Pod pachą trzymała książki, a błoto na jej bucikach świadczyło o tym, że szła do domu krótszą drogą, przez zagajnik. - Za chwilę zjawi się tu szalony król George - zażar­ tował Galen, odsuwając się od Verity, ale wciąż trzymając ją za ręce. - Dzień dobry, panno Davis-Jones. - Więc pan wrócił. - Nie mogłem wytrzymać i wróciłem. - Całował pan mamę. - Wyznaję, że tak. - Ja także całowałam księcia - powiedziała Verity, pra­ gnąc, żeby jej córka zrozumiała, że nie było w tym nic złego.

Jocelyn weszła powoli do pokoju. - Czy chce pan ożenić się z mamą? Galen popatrzył na Verity z takim oddaniem, że jej ser­ ce zaczęło bić jak oszalałe. - Tak, bardzo tego pragnę - odpowiedział. Jocelyn uśmiechnęła się szeroko i rzuciła książki na ka­ napę. A potem wydała z siebie bardzo głośny okrzyk wo­ jenny. - Jocelyn... - zaczęła Verity, czując, że powinna coś powiedzieć albo przynajmniej zachować się jak budząca szacunek osoba dorosła, choć w rzeczywistości sama mia­ ła ochotę krzyczeć z radości. - Proszę, mamusiu, zgódź się! - błagała Jocelyn. - On jest taki miły. Ja go tak lubię. I wiem, że ty też go lubisz. Chcę, żebyś była szczęśliwa, mamusiu. Wiem, że jesteś szczęśliwa, kiedy jesteś z księciem. Verity popatrzyła na Galena oczami pełnymi łez. - Nie chciałbym w żaden sposób rozczarować Jocelyn - powiedział Galen, zanim zdążyła się odezwać. - Przy­ kląkł na jedno kolano i ujął jej dłoń. - Verity, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną? - Powiedz „tak", mamusiu, powiedz „tak"! - zawołała Jocelyn. - Zobacz, on przed tobą klęczy. Zupełnie jak książę z bajki! - Jakżebym więc mogła powiedzieć „nie"? - odrzekła cicho Verity. - Moja kochana - zawołał Galen, biorąc ją w ramiona i całując namiętnie.

Dopiero po chwili uświadomili sobie, że nie są sami, i przerwali pocałunek. Galen wyciągnął rękę, przygarnął do siebie Jocelyn i trwali wszyscy troje w serdecznym uścisku. - Galen! - zawołała Eloise, gdy kilka dni później ku­ zyn wszedł do salonu jej londyńskiej rezydencji. - Co za miła niespodzianka! Przecież ty nieczęsto składasz wizyty po południu. Galen uśmiechnął się i zmobilizował wewnętrznie, gdyż zamierzał ujawnić nowiny, które miały stanowić je­ szcze większą niespodziankę. - Dzień dobry, Eloise - powiedział. Choć postanowił powiedzieć kuzynce o wszystkim i stawić czoło jej, zapewne elokwentnej, reakcji, wahał się jeszcze. - Czy George jest w domu? - zapytał. Eloise zmarszczyła brwi i usiadła na kanapie wyścieła­ nej złocistym brokatem, kładąc ramię na rzeźbione maho­ niowe oparcie. - Jest w swoim gabinecie. Mówił, że ma zamiar napi­ sać list do pewnego właściciela wyżłów. Ale ja wiem, że nie pisze żadnego listu, tylko ucina sobie drzemkę. - O! - Dlaczego o niego pytasz? Chcesz z nim pomówić? - Nie - odrzekł Galen i usiadł na lekkim krześle na­ przeciwko kuzynki. - Przyjechałem, żeby podzielić się z wami obojgiem cudowną nowiną. Jeżeli jednak George śpi, to nie będę mu przeszkadzał.

Eloise wyprostowała się. - Nowiną? Jaką nowiną? - Żenię się. - Och, drogi kuzynie! - zawołała Eloise, klaszcząc w dłonie. - Lady Mary będzie dla ciebie idealną żoną. Ta­ ką czarującą, uroczą, taką uległą! - Moją narzeczoną nie jest lady Mary. - Taką wykształconą, śliczną, taką...! - Eloise zamru­ gała gwałtownie. - Co powiedziałeś? - Powiedziałem, że moją narzeczoną nie jest lady Mary. - Nie ona? A więc... kto? - Mam zamiar ożenić się z Verity Davis-Jones. Eloise zaczęła chwytać powietrze ustami jak ryba wy­ jęta z wody. - Ver... Verity Davis-Jones? Nie mówisz chyba po­ ważnie? - Jak najpoważniej - odrzekł, a potem uśmiechnął się. - Ja ją kocham, Eloise, a ona zapewniła, że moje uczucie jest odwzajemnione. - Kochasz... ty ją kochasz? - Nie miałem zamiaru cię zdenerwować. Czy mam wezwać lokaja? - Nie, nie! - zawołała, wachlując się gwałtownie dło­ nią. - Tylko... tylko... to taka niespodzianka! No cóż... Kiedy wy... jak wy... - Myślałem, że lubisz Verity. - Ależ oczywiście! Ona jest wspaniałą kobietą... Jed­ nak. .. jednak nie jest...

- Utytułowana i bogata? - dokończył za nią. - Właśnie! - Ja o to nie dbam. Eloise zmarszczyła brwi. - Oczywiście, oczywiście. Jesteś mężczyzną i księ­ ciem. Ludzie będą gadali. Poza tym jej córka... Eloise zamilkła i wpatrzyła się szeroko otwartymi oczami w kuzyna. - Co z jej córką? - zapytał spokojnie Galen. Eloise zarumieniła się i spojrzała mu w oczy. - Nic, Galenie. Nic ponad to, że ona istnieje. - Tak, istnieje, i od tej chwili będzie stanowiła część mojego życia. - Oczywiście. Tak. Rozumiem - odrzekła Eloise i uśmiechnęła się. - Zapewniam cię, Galenie, że możesz na mnie liczyć. Wstała i pocałowała go w policzek, po czym znowu usiadła. - Naprawdę bardzo się cieszę ze względu na was oboje. Odetchnąwszy głęboko, Galen uświadomił sobie, z ja­ kim niepokojem oczekiwał reakcji Eloise i jak bardzo się bał, czy kuzynka nie domyśli się prawdy na temat Jocelyn. Wydawało się jednak, że zrozumiała, jak on potraktuje każdego, kto ośmieli się kwestionować pochodzenie dziewczynki. - Dziękuję ci, Eloise - powiedział. - Jestem pewna, że będziecie z sobą naprawdę bardzo szczęśliwi.

- Ja też jestem tego pewien. - Gdzie będziecie mieszkać? We Włoszech? Galen pokręcił głową. - Wiemy, że ludzie będą trochę gadali. Musimy stawić temu czoło, kuzynko. Wystarczająco długo uciekaliśmy. Eloise pokiwała głową z uznaniem. - To bardzo mądre postanowienie, Galenie. A kiedy ślub? Ja, oczywiście, urządzę dla was przyjęcie i... - Eloise? - Tak, Galenie? - Może nie tak szybko, dobrze? Daj nam, proszę, tro­ chę czasu. Chcielibyśmy wziąć cichy ślub. Zaprosimy tyl­ ko kilkoro przyjaciół i członków rodziny, wśród których będziesz naturalnie ty z George'em. - Ta wiadomość stanie się sensacją, Galenie, bez względu na to, jak cichy ślub urządzisz. - Wiemy to oboje. Ani Verity, ani ja nie oczekujemy tej sensacji z przyjemnością. Ty, kuzynko, nie masz nic przeciwko temu, żeby wywołać sensację, prawda? - za­ pytał. - Pomyśl tylko, co się będzie działo, gdy opowiesz przyjaciołom, jak zakochałem się od pierwszego wejrze­ nia i jak wpadłem w rozpacz i myślałem o samobójstwie, kiedy się okazało, że zdobycie ręki mojej wybranki nie jest takie łatwe. Eloise popatrzyła na niego zaskoczona. - O samobójstwie? - Być może moje uczucia nie były aż tak skrajne, jed­ nak nie chcę, żeby to miało wpływ na twoją opowieść.

Możesz im powiedzieć, co ci się podoba... oczywiście w granicach rozsądku - dodał. - Chodzi o to, byś dała lu­ dziom do zrozumienia, że kocham Verity tak bardzo, iż nie będę tolerował niegrzecznych uwag czy złośliwych in­ synuacji. - Jeżeli spojrzenie, którym obdarzyłeś mnie przed chwilą, kuzynie, podziała na innych tak, jak podziałało na mnie, to sądzę, że nie musisz się obawiać ani uwag, ani insynuacji - w każdym razie wypowiadanych wprost, w oczy. - Wiem, że nieuniknione są inne, powtarzane za na­ szymi plecami - przyznał Galen. - Jednak na to nic nie możemy poradzić. - Możecie tylko stawić im czoło. I, moim zdaniem, tak będzie najlepiej. Inaczej spekulacje zaczną żyć własnym życiem. Wystarczy sobie przypomnieć plotki krążące po twoim wyjeździe do Włoch. Czy uwierzysz, że kilka osób rozpowiadało, iż zamknięto cię w domu wariatów? - Naprawdę? - A inni uważali, że siedzisz w więzieniu, gdzieś za granicą. - Rzeczywiście byłem w więzieniu, Eloise. W więzie­ niu, które sobie sam stworzyłem. Spojrzenie kuzynki złagodniało. Eloise obdarzyła go macierzyńskim uśmiechem. - Jak sądzę, już z niego wyszedłeś. Galenie, naprawdę jestem szczęśliwa ze względu na was oboje. Nagle zerwała się na równe nogi.

- Ale teraz po prostu muszę o tym powiedzieć Geor­ ge'owi! Pospieszyła do drzwi, po czym zatrzymała się na progu, oglądając się przez ramię i uśmiechając się do Galena szel­ mowsko. - To powinno oderwać jego myśli od psów. Gdy Eloise wyszła z pokoju, zjawił się podekscytowa­ ny lokaj. - Przepraszam, Wasza Wysokość - powiedział - jest tu jakiś człowiek do pana. Mówi, że się nazywa Franklin. Był to człowiek, którego Galen wynajął do obserwo­ wania Clive'a. Po co on tu, do diabła, przyszedł? - zastanowił się Ga­ len. Mniej więcej w tym samym czasie Verity wbiegła po stopniach prowadzących do drzwi frontowych domu Fan­ ny w Heathrow. Zanim zdążyła zapukać, drzwi się otwo­ rzyły i Fanny padła jej z płaczem w ramiona. - Och, Verity, tak się cieszę, że przyjechałaś! Nie wiem, co mam robić! Och, Clive! Verity objęła ją delikatnie. - Dostałam twój list, więc naturalnie przyjechałam tak szybko, jak mogłam. Wejdźmy do środka. Zrobię herbaty, dobrze? Fanny pociągnęła nosem i kiwnęła głową, a potem po­ zwoliła się wziąć za rękę - jak małe dziecko - i wprowa­ dzić do ciemnego wnętrza niewielkiego domku. Gdy Ve-

rity zdjęła płaszcz i zabrała się do robienia herbaty w cias­ nej kuchni, Fanny wciąż płakała i pociągała nosem. Verity nie miała pojęcia, gdzie podziała się służąca szwagierki, ale nie miała zamiaru jej o to pytać. Gdy czajnik z wodą stał już na ogniu, usiadła przy stole i przyjrzała się swojej pogrążonej w rozpaczy go­ spodyni. - Wciąż nie masz od niego wiadomości? - zapytała. - Ani słowa, ani linijki, od chwili gdy pojechał do Londynu! Boję się, że stało się z nim coś strasznego. Ja... ja wiem, że ty go nie lubisz. Ale tak się boję. Verity westchnęła, wyciągnęła obie ręce i ujęła w nie dłoń Fanny. - Posłuchaj, Fanny, mam ci coś do powiedzenia. - Na temat Clive'a? - zapytała Fanny ostrożnie. - Tak, na temat Clive'a. - Czy on nie żyje? - wyszeptała Fanny. - Nie, nie o to chodzi. Mimo to, muszę ci powiedzieć, że najprawdopodobniej on nie wróci. - Nie wróci? - powtórzyła bezradnie Fanny. - Poje­ chał do ciebie, nie do Londynu? Co się stało? Co ty zro­ biłaś? - Nic nie zrobiłam. Sądzę, Fanny, że ty o tym wiesz. Clive chciał postąpić nikczemnie. Twarz Fanny poczerwieniała, z jej oczu popłynęły łzy. - Nie dopuścił do tego książę Deighton. Fanny pobladła. - Książę?

- Fanny - zapytała bardzo łagodnie Verity - co wiesz na temat spraw, jakie Clive miał z księciem? - Ja nie wiem nic na temat spraw, jakie Clive miał z kimkolwiek. On nigdy nie rozmawiał ze mną o intere­ sach. Powiedział tylko, że jedzie do Londynu, bo ma coś do załatwienia. - Pojechał do Londynu, żeby szantażować księcia. Fanny otworzyła usta ze zdumienia. - To prawda - potwierdziła Verity. - Dowiedział się o czymś i miał zamiar to wykorzystać przeciwko księciu i przeciwko mnie. - Dowiedział się o Jocelyn, prawda? - wyszeptała. Bałam się, że pewnego dnia to się stanie. Verity otworzyła usta ze zdumienia. Ilu jeszcze osobom Daniel powiedział o Jocelyn? - Ty o tym wiedziałaś? Skąd? - Nie wiedziałam, nie byłam pewna, ale ona w ogóle nie przypomina Daniela, ani wyglądem, ani zachowaniem. Nie jest też zbyt podobna do ciebie, więc tylko podejrze­ wałam. Nie miałam żadnego dowodu. A przy tym ty byłaś taka dobra dla Daniela i Daniel kochał tak bardzo i ciebie, i Jocelyn... Fanny zaczęła znowu szlochać. Verity uklękła i objęła ją czule ramionami. - Nie powiedziałaś o swoich podejrzeniach Clive'owi - stwierdziła łagodnie, zdając sobie sprawę, że tak musia­ ło być, bo inaczej Clive już dawno wykorzystałby tę wie­ dzę przeciwko niej.

- Nie. - Jestem ci za to bardzo wdzięczna. Ale skąd wiedzia­ łaś o księciu? Ja nigdy nie powiedziałam Danielowi, z kim byłam. - Nie wiedziałam, że to książę, dopóki go nie zoba­ czyłam. Wtedy zauważyłam podobieństwo, a także spo­ sób, w jaki on na ciebie patrzy. - Fanny spojrzała na Ve­ rity oczami pełnymi łez. - Gdzie jest Clive? Czy książę kazał go aresztować? - Podniosła się z miejsca. - Ja muszę do niego jechać - dodała. - Nie, książę nie spowodował aresztowania Clive'a odrzekła Verity, dziwiąc się równocześnie oddaniu Fanny dla brata, który na takie oddanie w pełni zasługiwał, i dla męża, który nie zasługiwał na nie w najmniejszym sto­ pniu. A potem odezwała się niechętnie, wiedząc, że jej słowa zranią Fanny. - Książę dał Clive'owi pieniądze, których Clive żądał, pod warunkiem, że opuści on Anglię. To powiedziawszy, obserwowała Fanny, która najpierw uświadomiła sobie, że Clive jest cały i zdrowy, a zaraz po­ tem zrozumiała, że już do niej nie wróci. - Bardzo mi przykro, Fanny, że musiałam ci to po­ wiedzieć. - On mnie porzucił? - Tak mi się wydaje. Fanny ukryła twarz w dłoniach, a z jej piersi wyrwał się pełen rozpaczy szloch.

Tymczasem woda w czajniku się zagotowała. Verity pospiesznie przygotowała cały imbryk mocnej herbaty, po czym napełniła filiżankę Fanny. - Fanny - powiedziała łagodnie, głaszcząc ją po gło­ wie - proszę, napij się. Gdy Fanny uniosła głowę, na jej twarzy malował się nieutulony żal. - Dokąd ja teraz pójdę? Co ja zrobię? Poza Clive'em nie mam przecież nikogo! - To nieprawda, Fanny. Masz swoją rodzinę - mnie i Jocelyn. - Ale my byliśmy dla was tacy niedobrzy. Verity pokręciła głową. - Ty nie byłaś dla nas niedobra. Poza tym, jeżeli wy­ baczysz mi, tak jak wybaczył mi twój brat, to ja także wy­ baczę tobie wszystko, co zaszło w przeszłości. - Próbowałam ci nie wybaczyć - wyznała Fanny, po­ ciągnąwszy w końcu łyk herbaty. - Gdyby nie ty, miała­ bym pieniądze i Clive by mnie kochał. Verity popatrzyła na nią ze współczuciem.. - On nie był wart twojej miłości. - Ja jednak go kochałam. Nigdy nie pokocham nikogo innego. Verity pomyślała, że nadszedł czas, by powiedzieć Fan­ ny więcej. - Możesz mieć jeszcze w życiu szansę. Książę i ja właśnie ją dostaliśmy. Dlaczego więc nie miałoby się to zdarzyć i tobie?

- Szansę? - Książę i ja bierzemy ślub. Fanny znowu zaczęła płakać, w czym nie było nic nie­ oczekiwanego. Łzy kapały do filiżanki. Verity nie wiedziała, co robić, co powiedzieć, więc po­ zwoliła jej płakać. Gdy Fanny zaczęła się nieco uspokajać, rozległo się pu­ kanie do frontowych drzwi. Obie kobiety drgnęły. - Pójdę zobaczyć, kto to jest - zaproponowała Verity. Pospieszyła wąskim korytarzykiem i otworzyła drzwi. Na progu stał Galen. Wyglądał na zaskoczonego jej obe­ cnością. Zresztą Verity była nie mniej zaskoczona poja­ wieniem się księcia w domu Fanny. - Nie dostałeś mojego listu? - Nie. Wszedł do środka i zamknął drzwi. - Skąd ty się tutaj wzięłaś? Gdzie jest pani Blackstone? - Clive nie wrócił do domu. Fanny była tak zrozpaczo­ na, że napisała do mnie, prosząc, bym przyjechała. - O Boże - westchnął Galen, opierając się o drzwi i patrząc na Verity ze smutkiem. Verity zauważyła, że jest bardzo blady. - O co chodzi? - zapytała. - Co się stało? - Jej mąż nie żyje. W gospodzie koło doków, w której się znalazł, wybuchła awantura i bójka. Zginął w ich tra­ kcie. Jeżeli miał przy sobie pieniądze, które mu dałem, to pieniądze te przepadły. Oboje usłyszeli głos przypominający skowyt rannego

zwierzęcia. Verity odwróciła się i zobaczyła, że Fanny pa­ da zemdlona na podłogę. Nim Fanny oprzytomniała, Verity opowiedziała Gale­ nowi wszystko, czego dowiedziała się od szwagierki. Te­ raz oboje zaproponowali Fanny, że Galen zajmie się po­ grzebem oraz wszystkimi sprawami prawnymi i innymi, związanymi z prowadzeniem interesów Clive'a. Fanny przystała na tę propozycję, po czym Galen wyjechał. Verity została ze szwagierką. Siedziała przy jej łóżku, czuwając nad nią ze współczuciem. - Czy pojedziesz ze mną do Jefford? - zapytała w pewnej chwili. - Powinnaś być teraz z rodziną. Fanny uśmiechnęła się blado. - Dziękuję ci, Verity - powiedziała. - Bardzo chętnie pojadę.

EPILOG Trzy miesiące później, pewnego wieczora, Galen po­ woli otworzył drzwi sypialni. - Verity? - szepnął, zastanawiając się, czy panna mło­ da jest już w łóżku, czy jeszcze się rozbiera. Myron i George zatrzymali go stanowczo zbyt długo, wznosząc niezliczone toasty. Jednak biorąc pod uwagę fakt, że George opuścił swoje ukochane psy, żeby pojawić się na ślubie, oraz to, że My­ ron gościł Galena u siebie już na tydzień przed ceremonią, Galen uznał, że opuścić ich zbyt wcześnie byłoby dopra­ wdy niegrzecznie. Nancy już dawno położyła do łóżka szczęśliwą i obje­ dzoną tortem Jocelyn, a damy rozeszły się wkrótce potem. - Verity, jesteś tutaj? Być może jest w swojej sypialni, która łączyła się z je­ go sypialnią i garderobą. Mieli za sobą długi dzień. Rano w kościele Świętego Jerzego przy Grosvenor Square od­ był się skromny ślub, potem Eloise przyjęła wszystkich uroczystym lunchem, a pod wieczór wrócili oboje do do­ mu wraz z Jocelyn, Fanny, Rhodesem i Nancy na skromną kolację.

Galen wszedł w głąb sypialni. W garderobie paliła się jedna, jedyna mała świeca, a sypialnia pozostawała po­ grążona w ciemności. Łóżko stało w najciemniejszej jej części. Może Verity poszła sprawdzić, czy Jocelyn już śpi? Ga­ len nigdy dotąd nie widział córki tak podekscytowanej i uszczęśliwionej, jednak dzisiaj przypominała ona pod tym względem wszystkich uczestników uroczystości. - Jestem tutaj, Galenie - rozległ się cichy głos Verity. Dobiegał od strony łóżka. Galenowi serce zabiło mocniej. Zamknął drzwi. - Nie widzę cię. - Jestem w łóżku. Nigdy w całym swoim życiu nie słyszał nic bardziej podniecającego. - Przyjdź zaraz. Nie, mylił się. Najbardziej podniecającym zdaniem, ja­ kie w życiu słyszał, było to właśnie. Zdając sobie sprawę, że uwielbiana przez niego kobieta obserwuje go, zdjął surdut i powiesił go na oparciu krzes­ ła. Następnie zaczął rozwiązywać krawat, lecz szło mu to zaskakująco niezbornie. - Jocelyn wyglądała na bardzo szczęśliwą - zauważył. - Jest szczęśliwa - odrzekła Verity. - Od dawna nie widziałam jej tak zachwyconej. - Czy zastanawiałaś się, kiedy jej powiesz, że to ja je­ stem jej ojcem? - Kiedy będzie trochę starsza. Ostatnie tygodnie do-

starczyły jej aż wystarczająco dużo niespodzianek. Wolę poczekać, aż wszystko się trochę uspokoi, a ona stanie się bardziej dojrzała. - Zrobisz to, co będziesz uważała za najlepsze dla niej. Znasz ją lepiej ode mnie. - Przykro mi z tego powodu, Galenie. Naprawdę przykro. Gdy Galenowi wreszcie udało się rozwiązać krawat, spojrzał w stronę ukrytej w ciemnościach Verity. - Pamiętaj, kochanie, żadnego więcej wzajemnego ob­ winiania się. Zaczynamy wszystko od początku - powie­ dział, a potem, by poprawić nastrój, dodał: - Muszę przy­ znać, że uważam, iż to niesprawiedliwe. Nie widziałem, jak się rozbierałaś. - Widziałeś. Dziesięć lat temu. Teraz moja kolej. Uśmiechnął się szeroko. - Mam nadzieję, że cię nie rozczaruję. - Sądzę, że nie, choć muszę powiedzieć, że żałuję, iż obciąłeś włosy. - Rhodes twierdził, że pan młody nie może wyglądać na zaniedbanego. - Rhodes powinien przedtem zapytać o zdanie pannę młodą. Poza tym nigdy nie wyglądałeś na zaniedbanego. Galen roześmiał się cicho. - Odrosną. Zdjął krawat i cisnął go na krzesło. - Szkoda, że Buck i War nie mogli być na ślubie. - To prawda. Cieszę się, że poznałam Hunta. Wy-

obrażam sobie, że ty będąc w jego wieku, wyglądałeś tak jak on. Galen podszedł do łóżka i rozpoczął kolejne zmagania - tym razem z guzikami koszuli. Jestem zdenerwowany jak młodzik, pomyślał ironicznie. Być może wynikało to ze zdenerwowania, być może jednak z tego, że drżał z emocji. Podejrzewał, że raczej z tego drugiego powodu. - Niestety, zdaje się, że Hunt ma skłonności do tak sa­ mo głupich zachowań jak ja w młodości - powiedział. Przyłapałem go w spiżarni z jedną z pokojówek. - Naprawdę? - Naprawdę, a myślałem, że Nancy będzie rządziła go­ spodarstwem żelazną ręką. - Daj jej trochę czasu. Tymczasem nie mów jej nic o pokojówce. Najpierw ja porozmawiam z tą dziewczyną. - Dobrze. Jestem pewien, że będziesz dla niej trochę łagodniejsza. - Muszę taka być, prawda? - A ja porozmawiam z Huntem przed jego powrotem do szkoły. - Galen westchnął. - Mam nadzieję, że weźmie pod uwagę opinię człowieka doświadczonego. - Moim zdaniem Fanny wyglądała o wiele lepiej, cho­ ciaż wciąż jeszcze nie doszła do siebie. - Bez Clive'a jej życie stanie się znacznie lepsze. - Wiem i sądzę, że z czasem i ona to zrozumie. To bar­ dzo miło ze strony Eloise, że zaprosiła ją do siebie. - Fanny nie przyjęła zaproszenia.

Usłyszał, że Verity poruszyła się. - Dlaczego? - Chyba woli dłużej zostać u nas. - Naprawdę? Verity roześmiała się cicho. - Po chwili zastanowienia muszę powiedzieć, że się nie dziwię. Rhodes bardzo się o nią troszczy. Wydaje mi się, że Fanny bardzo mu się podoba, i odniosłam wrażenie, że jej nie są niemiłe jego awanse. - Ja wolałbym, żeby mu się podobała Nancy. Bo jak to będzie wyglądało: szwagierka żony księcia Deighton żoną jego lokaja. - Mówisz jak Eloise i jej przyjaciółki plotkarki. Galen roześmiał się cicho. - Rzeczywiście. Jeżeli o mnie chodzi, to wystarczy, że Fanny i Rhodes się kochają. - A skoro już plotkujemy - powiedziała rozbawiona Verity - to co powiesz o Myronie i lady Mary? Eloise za­ pewniła mnie, że niedługo się zaręczą. - Eloise ma chyba rację. Lady Mary od samego po­ czątku zrobiła na Myronie ogromne wrażenie, a od chwili gdy ja się wycofałem, on okazał się zaskakująco dobrym myśliwym. Moim zdaniem lady Mary nie ma szans, żeby mu się wymknąć. - Moim zdaniem nie doceniasz lady Mary. Ona jest za­ kochana w Myronie. Jestem tego pewna. To dobrze o niej świadczy, bo Myron to bardzo miły i uczciwy człowiek. Galen wysilił wzrok, chcąc dostrzec w ciemności pan-

nę młodą, ale zobaczył tylko zarys jej głowy oraz kołdrę naciągniętą aż po szyję. Patrząc tak, zdjął koszulę. - Czy próbujesz wzbudzić moją zazdrość? - zapytał. - A czy to powolne rozbieranie się ma wzmóc moje pożądanie? - odpowiedziała mu pytaniem na pytanie. - Być może. Działa? - Muszę wyznać, że tak - odrzekła niskim, zmysło­ wym głosem, na dźwięk którego Galen poczuł jeszcze większe podniecenie. - Wiesz, drogi mężu, masz wspaniałą figurę - mówiła dalej Verity tym samym niewiarygodnie zmysłowym głosem. - Ty też. Galen zdjął spodnie, po czym odrzucił je na najbliższe krzesło. - Pognieciesz sobie spodnie. - Teraz mówisz jak Rhodes - odrzekł, podchodząc do łóżka. - Nie rozebrałeś się jeszcze do końca. Galen zaczerwienił się. - Ależ, moja droga, nie pozwala mi na to skromność. - Dobrze. Odwrócę głowę, choć muszę przyznać, że jestem zaskoczona, że ty mówisz o skromności. - Tu... tu przecież chodzi o co innego. - Tak? A o co? Już bez bielizny wsunął się między prześcieradła. - Chodzi o to, że nie chcę cię rozczarować. - Zapominasz, że już się kiedyś kochaliśmy.

- Zapewniam panią, madame, że nigdy o tym nie za­ pomniałem. Poczuł, że Verity przysuwa się do niego i - ku swojemu zaskoczeniu, a także zachwytowi - zorientował się, że jest naga. - Więc nie ma między nami żadnych sekretów. Galen roześmiał się, a potem przeciągnął dłonią po jej obnażonej nodze - od stopy aż po biodro. - Ani ubrania. - Połóż się, Galenie. - Co takiego? - Połóż się na chwilę. Muszę coś zrobić. Poczuł, że puchowe łoże się porusza, bo ona z niego wychodzi. - Mam nadzieję, że nie wkładasz koszuli? - zapytał. - Nie. Wróciła do łóżka. - Nie trwało to długo - zauważył. - Musiałam tylko coś przynieść. Omal nie wyskoczył z łóżka, kiedy poczuł, jak jej palce wędrują po jego torsie. Te palce były lepkie. - Co, u diabła...? Do jego nozdrzy dotarł znajomy zapach. - Czy to miód? - Podobał ci się mój dziecięcy dowcip z melasą. Galen miał trudności z myśleniem. Palce wędrujące po jego klatce piersiowej i zatrzymujące się na sutkach zu-

pełnie go rozpraszały. A kiedy Verity założyła nogę na je­ go nogę - myślenie stało się całkiem niemożliwe. - Więc to melasa? Był tak podniecony, że nie obeszłoby go, nawet gdyby posmarowała go naftą. - To miód - odparła Verity, pochylając głowę. - Ja nie lubię smaku melasy. - Nie miałem pojęcia.... - zaczął i aż jęknął, kiedy po­ czuł, że ona go liże. - Nie podoba ci się to? W odpowiedzi jęknął tylko po raz drugi. Verity pochy­ liła się niżej, a on poczuł, że ociera się piersią o jego ra­ mię. Wyciągnął rękę i zaczął pieścić jej jedwabistą skórę. Rozpoczął pieszczoty od ramienia, a potem przesuwał się powoli w dół. A potem było jeszcze trochę miodu i jej palce pieściły go jeszcze niżej. Minęły sutki... i pępek... i wciąż sunęły w dół. Galen przygryzł wargę, żeby nie krzyknąć. Napięcie w jego wnętrzu, i tak już wielkie, wciąż rosło i rosło. - Och! - Co się stało? - Właśnie zdałam sobie sprawę, że narobiłam okropne­ go bałaganu. Masz miód we włosach. - Moja droga, słodka i czarująca żono, ja jestem księ­ ciem, a książęta mają służbę. Zabraniam ci się o to mar­ twić. Chcę, żebyś myślała tylko o nas. Mówiąc to, wyciągnął rękę i przygarnął ją do siebie,

wyciskając gorący pocałunek na jej miękkich, słodkich od miodu ustach. Przylgnęła do niego, namiętna i zapamiętała - tak na­ miętna i tak zapamiętała jak on. Wydała z siebie pełen po­ żądania jęk i rozchyliła wargi. Galen nie potrzebował dal­ szej zachęty. A potem, powoli, delikatnie, wciąż ją całując, pchnął ją na poduszki. Jego usta oderwały się od jej warg i po­ wędrowały w dół po jej szyi, napotykając pulsującą tętnicę. - Wygląda na to, kochanie, że istnieje coś słodszego od twojego ciała - powiedział niewyraźnie, gdy napotkał ustami smugę miodu na jej piersi. Jedyną jej odpowiedzią był kolejny jęk, który powie­ dział Galenowi, jak jego ukochana się czuje. Powiedział mu, że czuje się tak, jak nigdy przedtem. Gdyż tamtej nocy, dziesięć lat temu, doświadczyła je­ dynie przedsmaku tego namiętnego pożądania, które pod wpływem jego pieszczot narastało w niej w tej chwili. Tak długo była głodna. A teraz nareszcie brała udział w uczcie. Wtedy, dziesięć lat temu, zakosztowała tylko ulotnego pragnienia. Teraz miała do czynienia z namięt­ nością i miłością. Wtedy skradła tylko krótkotrwałe uści­ ski, które przyniosły jej wstyd i lęk. Teraz była żoną, miała męża, wyznali swoje uczucia przed rodziną i przyjaciółmi, ogłosili je całemu światu. Nie będzie więcej żadnych tajemnic. Żadnych kłamstw.

Teraz wolno jej było kochać go tak, jak tego pragnęła, wolno jej było pokazać mu, że należy do niego na zawsze. - Kochany - wyszeptała. - Moja żono. Moja kochana, najdroższa żono - sze­ pnął Galen. Przylgnęła do niego silniej, przyjmując jego pieszczoty z radością. Zaczęła szybciej oddychać. Wtedy, dziesięć lat temu, on nie zrobił niczego takiego. Dotychczas nie miała pojęcia, jak to jest, kiedy we wnętrzu kobiety narasta roz­ koszne napięcie. - O, tak! - zawołała cichym głosem, wyginając się w łuk, by lepiej czuć nacisk jego dłoni. Pod wpływem coraz bardziej intensywnej pieszczoty Verity zaczęła wić się z rozkoszy, pragnąc dalszych do­ tknięć. Wkrótce napięcie sięgnęło szczytu, a ona krzyknę­ ła, unoszona na fali pulsującej ulgi. W następnej chwili połączyli się i zaczęli poruszać w odwiecznym miłosnym rytmie. Verity wygięła się i oparła nogi o puchowy materac, pragnąc, by Galen cał­ kowicie wypełnił ją sobą. A on poruszał się coraz szybciej. Jego podniecenie zin­ tensyfikowało jej własne. Odpłynęły od niej wszystkie myśli, a na ich miejsce pojawiło się gorące pożądanie. By­ ło jej tak dobrze, tak rozkosznie... Marzyła o czymś takim wiele razy, jednak jej marzenia nigdy nie przypominały tej rzeczywistości, której doświadczała teraz. Jej wyobraźnia nigdy nie zdołała wyczarować takiej roz­ koszy.

Z jego gardła wyrwał się jęk, a równocześnie jej ocze­ kiwanie, jej szczytowe napięcie przemieniło się w fale, w zmarszczki na wodzie, w rytmiczną rozkosz. Jego ruchy stały się powolniejsze, a potem ustały. Leżał na niej, oddychając ciężko. Dopiero wtedy ona zdała sobie sprawę, że także ciężko oddycha. - Verity - powiedział niewyraźnie, wtulając twarz w jej szyję - kocham cię. - Ja także cię kocham, Galenie - odrzekła, podnosząc dłoń i gładząc jego wilgotne od potu włosy. Galen był doskonałym kochankiem. Verity była zachwycona. - Wydaje mi się, że rano musimy wziąć kąpiel - wy­ mamrotał Galen sennie. - Możemy wziąć ją razem. Galen podniósł głowę i odszukał wzrokiem jej twarz. - Mówisz poważnie? Uśmiechnęła się szeroko. - Jak najpoważniej. - Dobry Boże, Verity! Skąd ty bierzesz takie pomysły? - Czy Eloise cię nie ostrzegała? Myślałam, że ci po­ wiedziała, że jestem figlarką, że mam szelmowską wyobraźnię. - Cóż, tak, chyba mi mówiła, jednak nie miałem po­ jęcia... Verity pocałowała go delikatnie. - Jeżeli nie chcesz...

- Tego nie powiedziałem. Położył głowę na jej miękkiej piersi i uśmiechnął się z rozkoszą. - I pomyśleć, że kiedyś uważałem, że małżeństwo nie przyniesie mi radości.