06. Nalini Singh - Archangel's Legion - rozdzial 1-42

„ARCHANGEL'S LEGION” „Legion Archanioła”

Tłumaczyli:

Smok_z, Dezaprobata, Bacha383 Korekta:

Perunia

ROZDZIAŁ 1 Elena obserwowała dziobiące się kaczki w stawie w Central Parku i pomyślała o czasie, kiedy była tu ostatnio. Siedziała na ławce, rozmyślała o tym, że nawet kaczki nie mogą obyć się bez przemocy, podczas gdy jej umysł pracował gorączkowo, by znaleźć sposób na wydostanie się z bałaganu, w którym się znalazła, tropiona przez szalonego archanioła, zabójczego dla innych nieśmiertelnych. Mieniąca się biel i złoto wypełniło jej widok, kiedy uniosła oczy ku niebu, echo tego pamiętnego dnia. - Witaj, Archaniele. Raphael złożył swoje skrzydła, oczy skierował na kaczki. - Co w nich cię tak fascynuje? - Nie wiem. Po prostu lubię to miejsce. Jej skrzydła były niewygodnie zgniatane przez siedzisko zbudowane dla ludzi i wampirów, wstała. - Myślę, że potrzebujesz tutaj nowej ławki. Wskazała śliczne miejsce obok ścieżki, byłoby ocienione przez delikatne zielone liście wiśni latem, miękkie różowe kwiaty wiosną. Ale teraz, przy pocałunku zimy w powietrzu, wszystkie drzewa były nagie, suche gałęzie na tle iglaków. - Będzie załatwione – powiedział Raphael z zimną arogancją, która spowodowała, że chciała zaciągnąć go z powrotem do łóżka. - Zdajesz sobie sprawę, że stać cię na zasponsorowanie wielu takich ławek? Elena mrugnęła jak zawsze, kiedy przypominała sobie, że ma kupę forsy. Niedużą w porównaniu do innych nieśmiertelnych, oczywiście i poza ligą Raphaela, jednak jej osobisty majątek, budził respekt świeżo upieczonych nieśmiertelnych. Zarobiony dzięki polowaniom, który łamały jej plecy, powodowały, że krwawiła, aż jej gardło wypełniało się metaliczną ciemną cieczą i wprowadziły Raphaela do jej życia, pieniądze były obecnie zgromadzone w niedorzecznej ilości na jej koncie w Gildii. - Cholera – świsnęła. – Muszę zacząć myśleć, jak bogata laska. - Będę bardzo rozbawiony obserwowaniem tej przemiany. - Tylko poczekaj. Zanim się spostrzeżesz, będę jedną z najwystawniejszych anielic. Zaśmiał się, jej niebezpieczny kochanek, dla którego siła jest druga naturą i który ma tak pełno gwałtownego męskiego piękna, które oszałamia ją na nowo za każdym razem, kiedy uświadamia sobie, że należy do niej. Włosy koloru najciemniejszej nocy i oczy

w kolorze bolesnego błękitu, niewidziane nigdzie indziej na świecie, Raphael był mężczyzną wypełnionym mocą, nikt nigdy nie wziąłby za kogoś innego, niż za tego kim był, archaniołem, który mógł odebrać życie tak łatwo, jak ona mogła zmiażdżyć mrówkę. Skrzydła, które wyginały się w łukach nad jego barkami, tylko pogłębiały wrażenie niebezpiecznej pokusy. Ich pióra były białe, ale zawierały nitki czystego złota, które przyciągały oko i światło. Skrzydła bez skazy, ale z nadzwyczajną plamą złotych piór w miejscu, w które go postrzeliła. Kilka miesięcy wcześniej, jego największe lotki także zaczęły zmieniać kolor na złoty, po czym stały się żółto-złote i w końcu białe z metalicznym połyskiem. Kiedy się zaśmiał, to właśnie te lotki schwyciły słońce, rozpalając iluzję białego ognia. - Obawiam się – powiedział, kiedy śmiech uleciał – że mam wieści, które mogą niestety zwrócić twoją uwagę w innym kierunku. Postawiona w stan gotowości przez jego ton, zignorował ludzi w oddali, którzy otworzyli usta na widok rozbawienia Raphaela, archanioł Nowego Jorku nie jest znany ze śmiechu. - O co chodzi? - Mam dwie… interesujące wiadomości. Żołądek Eleny zacisnął się. - Lijuan? Według mistrza szpiegów Raphaela, szalona stara archanielica znów tworzy odrodzonych, tylko w małej ilości. Lijuan nazywa to dawaniem „życia”, jednak jej chodzący martwi służący są koszmarem, plagą dla świata, a najgorszą rzeczą jest to, że wielu z nich

o tym wie, ich oczy wołają o pomoc nawet wtedy, kiedy ich ciała poruszają się, by wykonywać rozkazy ich pani. Znaleziono dziwne wysuszone ciała w pobliżu jej twierdzy, których nikt nie mógł rozgryźć. Osiągnięto zgodę, że są to nieudane próby stworzenia odrodzonych, ale czy było to dobrą czy złą wiadomością, nikt nie wiedział. - Ona nie… Raphael pokręcił głową, zanim dokończyła swoje pytanie, czarny jedwab jego włosów był intensywny i mroczny. - Moja matka – powiedział. - Zaprosiła nas na bal. Elena wyciągnęła ostrze z jednej z miękkich pochew na przedramieniu, które były prezentem od Raphaela. - Wytłumaczysz moją nieobecność, jeśli wydłubię sobie oczy i się wypatroszę. Ostatnim razem, kiedy Elena uczestniczyła w balu nieśmiertelnych, skończyła skąpana w krwi odrodzonych, podczas gdy Pekin płonął wokół niej. I o tak, nie pozwól mi zapomnieć o byciu wgniecioną w ziemię, po strąceniu z nieba. - Obawiam się, że nie mogę na to pozwolić – powiedział Raphael głosem, który uważała za oficjalny i bezwzględny. - Kto więc będzie miał ze mnie ubaw na balu? Z drugiej strony mogę zostać zmuszona do wydłubania sobie oczu, wierzę, że będziesz dla nich dość czuły. - Zabawne. Wzdychając, oparła głowę o jego silne muskularne ramię, jego skóra wystawała spod brązowej skórzanej osłony, co powiedziało jej, że wracał z treningu, najprawdopodobniej z Illiumem. - Dlaczego Caliane wyprawia bal? Rozłożył skrzydła na szerokość jej własnych z szumem, który był tak znajomo intymny. - Jej ludzie i miasto w pełni się przebudzili i pragnie formalnie powitać pozostałych potężnych tego świata. – Przerwa. – O mojej matce można powiedzieć wiele, ale nie to, że jest nieuprzejma, jako Starożytna, jest świadoma swojego obowiązku, by uczestniczyć w rządzeniu światem, nawet jeśli robi to z pewnej odległości. Skomplikowana, inteligentna, kiedyś nie w pełni zmysłów, matka Raphaela nie była kobietą, którą można by łatwo zaliczyć do jakieś kategorii. Starożytna pozostawiła swojego syna załamanego i krwawiącego na opuszczonym polu eon lat temu, ale podniosła się niebezpiecznie wcześnie z trwającego stulecia Snu, by uratować życie tego samego syna. - Kiedy jest ten bal? - Za niecałe dwa tygodnie.

- Upewnię się, że moja biżuteria lśni i paznokcie są zadbane. Usta Raphaela wygięły się ponownie, kiedy schowała nóż i uniosła dłonie, by pokazać krótko obcięte niepolakierowane paznokcie łowcy. Wierzch jej lewej dłoni był posiniaczony po szamotaninie z krnąbrnym wampirem, którego dostarczyła Gildii kilka godzin wcześniej, a jej dłonie, kiedy obróciła ręce, zademonstrowały mnóstwo nagniotków. Nawet jej nowe nieśmiertelne ciało nie potrafiło usunąć tych zgrubień, nie jeśli nieustannie używała broni. - Nie sądzę, że manicure sobie z tym poradzi. - Jeśli kiedyś dotknęłabyś mnie dworsko miękkimi dłońmi, poznałbym, że to przebrana za ciebie oszustka. Niektóre kobiety mogły potraktować te słowa jako zniewagę, ale wywołały u Eleny chęć na bardzo publiczny, bardzo gorący pocałunek. - Więc – powiedziała, obiecując sobie, że podda się tej szczególnej chęci, jak tylko będą sami – jaka jest druga nowina? - Może najpierw powinienem odebrać ci broń. Elana starała się wymyślić, co mogłoby być gorsze, niż uczestniczenie w balu z najpotężniejszymi, najzłośliwszymi aniołami i wampirami na świecie i dotarło do niej. - Mój ojciec chce zjeść z nami obiad? - Nie, to nie Jeffrey. – Nagłe brutalne wygięcie linii jego szczęki ujawniło jego opinie na temat jej ojca. – Chodź, nie powinniśmy rozmawiać o tym tutaj, możemy zostać podsłuchani. Idąc w niewielkiej odległości od niej, musnął skrzydłem jej skrzydło i powiedział: - Chcesz spróbować pionowego startu? Elena pomyślała o licznych gapiach, rozważając ich obecność przy znacznym wysiłku, jaki musiałaby włożyć, by wznieść się w niebo. Zaciskanie zębów mogło zdradzić jej słabość, a to mogłoby odbić się nie tylko na niej, ale i na Raphaelu, a archanioł nigdy nie może być widziany jako słaby, dla dobra zarówno śmiertelnych i nieśmiertelnych. Z całym prawdopodobieństwem, jeszcze kilka miesięcy temu podjęłaby inną decyzję, walczyła ciężko o odzyskanie poczucia siebie, w nowym świecie, w który została rzucona. Teraz rozumiała znacznie więcej zawiłości równowagi sił na świecie, zrozumiała także, że Raphael może czasem frustrować ją swoją opiekuńczością, ale nie pragnie podcinać jej skrzydeł. - Nie, nie tutaj. Weszła w jego objęcia, złożyła skrzydła i bez wysiłku zabrał ją w powietrze, trzymał ją za pas w stalowym uścisku, jego serce biło mocno i stabilnie.

Rozbijające się fale słonego morza, czysty deszcz i blask, były mentalnym zapachem Raphaela, był w każdym jej wdechu, wywołując ból w jej ciele. Zawsze wywoływał w niej ból. Przesuwając się w jego objęciach, przycisnęła usta do jego gardła, poczuła, jak przyspieszyło mu tętno. - Zatańczysz ze mną nad Manhattanem? Zaparło jej oddech na zmysłowy pomruk, idea ich ciał i skrzydeł splecionych w czysto seksualnym akcie napełnił jej krew adrenaliną. - Jeszcze nie. Nie sądzę, bym była tak odważna. - Raphael posiadał archanielską zdolność, by skryć ich przed wzrokiem innych, ale ona nadal widziałaby miasto poniżej. – Wolałabym zatańczyć z tobą nad morzem. Cudowne uczucie jego czystej mocy, kiedy spadali gwałtownie w dół z niesamowitej wysokości, by uderzyć w wodę. - Wieczorem? - Jestem uwiedziona. Poluzował chwyt ponad warstwą chmur, posiadł jej usta w mrocznie namiętnym pocałunku, spowodowało to, że naprężyły się jej piersi, a ciało chłonęło skwapliwie dziką obietnicę nocy. - Gotowa? – spytał, kiedy ich usta rozdzieliły się, jego twarde ciało przy jej. Po jej potwierdzeniu zabrał ręce z jej talii i spadła w pajęczy pocałunek chmur… rozłożyła skrzydła i zataczając kręgi wznosiła się, radosnego uniesienie lotu nie był wstanie zmniejszyć fakt, że miała rok, by przywyknąć do jego oszałamiającej cudowności. - Czy to pilne? – spytała. – O czym musimy porozmawiać?

- Nie jest tak pilne, abyśmy nie mogli polatać. Patrząc w górę, obserwowała go, jak wznosi się wyżej i wyżej z zapierającą dech łatwością, aż nie stał się odległą plamką na niebie… potem poczuła, że staje jej serce, kiedy runął w dół, gładki łuk bieli i złota, który przemknął obok niej, przyspieszał, aż nie zobaczył ludzi krzyczących w parku na dole. Na sekundę przed ostatecznym upadkiem dla śmiertelnika, Raphael rozłożył skrzydła i wystrzelił z powrotem w górę. - Przeraziłeś wszystkich. Czuła swój puls w ustach, krew łomotała jej w uszach. - Ludzie powinni być dość często

przerażeni. To powstrzymuje ich przed

przekraczaniem linii, która nie powinna być przekraczana. - Czy kiedykolwiek pomyślałeś, że od czasu do czasu powinno być rzucane archaniołom

wyzwanie? – skontrowała – To by zatroszczyło się o ich tą całą uzewnętrznianą arogancję? - Każdy może rzucić mi wyzwanie.

Kiedy wykonywali zakręt nad Hudsonem, Elena poleciała wzdłuż rzeki, wiatr od rzeki targał jej włosy, które wypadły z jej opaski. - Jak ludzie mogą ci rzucić wyzwanie, jeśli są tak wystraszeni? - Nie powstrzymałem cię. Cóż. Miał ją. Ale… - Zawsze miałam w sobie odrobinę szaleństwa. Lecąc z nim skrzydło w skrzydło, przeczesała ręką wodę, podążyli na północ, zanim skręcili w kierunku ich domu w Anielskiej Enklawie. Usytuowany na klifie po przeciwnej stronie rzeki Hudson niż Manhattan, był wspaniałym budynkiem, oferującym szeroki widok na miasto, ale dla Eleny był po prostu domem. - Montgomery przygotował coś specjalnie dla ciebie. Nie łam mu serca. Elena uśmiechnęła się na myśl o kamerdynerze. - Wiesz, że Montgomery i ja mieliśmy wzajemnie romans. Podejście do lądowania na nadal zielonej trawie skończyło się gwałtownymi podskokami w stronę rzeki, patrzyła na lądowanie Raphaela, rozpiętość jego skrzydeł była niesamowita. - Burza – mruknął, jego oczy skierowały się na chmury, które zaczęły kłębić się nad Manhattanem. – Szybko przybiera na sile. Tak szybko, że po chwili nie dostrzegała niczego innego w powietrzu. - To nie budzi się kolejny Starożytny, nieprawdaż? – spytała, włoski na jej ramionach stanęły na wspomnienie ostatniego razu, kiedy miasto ucierpiało od burzowej pogody. - Nie – powiedział Raphael, by ja uspokoić. – To byłoby niezwykłe zdarzenie, jeśli dwoje z nich obudziło się w przeciągu roku, to nic innego niż pierwsze uderzenie zimy. Chociaż przyjrzymy się, by mieć pewność. Nie możemy zapominać, że Kaskada osiągnęła pełną siłę. - Taa, to nie jest dokładnie to co sprawy z motylami i kwiatami. Kaskada, według wszystkiego, co zdołali odkryć, była zbiegiem czasu u kilku krytycznych zdarzeń, które doprowadziły do nagłego przypływu mocy w Kadrze. Wszyscy archaniołowie wzrośli w sile, niektórzy mogli zostać dotknięci przez szaleństwo, ale nikt nie pozostał taki sam. Ani nie pozostanie taki świat, dla archaniołów był częścią ich własnej istoty. - Czy druga sprawa, o której chcesz porozmawiać, ma coś wspólnego z Kaskadą? - Nie. – Te bezkreśnie błękitne oczy napotkały jej. – Michaela poprosiła o pozwolenie na dłuższy pobyt na moim terytorium. Elenie opadła szczęka.

- Och, do jasnej cholery, nie. – Archanielica dała jasno do zrozumienia, że uważa Elenę za kogoś nic nieznaczącego, za pluskwę, która powinna zostać rozdeptana pod jej obcasem. – Co spowodowało, że sądzi, że chciałabym ją w moim mieście. - Nie wierzę, by Michaela w ogóle o tobie myślała. Brutalne słowa z ust jej archanioła, ale Elena wiedziała, że gniew nie był skierowany na nią. - Michaela – kontynuował, jego ton był zimny niczym skalpel rozcinający gardło – miałaby większe szanse na moją pomoc, jeśli nie uraziłaby mojej małżonki pytaniem. - Fakt, że o tym rozmawiamy, oznacza, że rozważasz jej prośbę. - Pragnie azylu, ponieważ jest z dzieckiem. Szok zatrzymał Elenę w miejscu. To nagle nabrało sensu, dlaczego kobieta, przez wielu uważana za najpiękniejszą na świecie, nie chce być oglądana w mediach przez przynajmniej dwa miesiące, kiedy zawsze uwielbiała ten rodzaj zainteresowania. - A co z ojcem dziecka? – spytała w końcu. – Czy to Dahariel? – Na potwierdzenie Raphaela powiedziała: - Jest potężnym aniołem, ustępuje niewiele archaniołom. - Michaela mogła sypiać z Daharielem, ale ona mu nie wierzy, że nie wbije jej noża w plecy, kiedy jest wrażliwa. Elena nie mogła wyobrazić sobie takiej sytuacji. Wiedziała, że Raphael walczyłby do śmierci, by chronić ją, jeśli i kiedy zdecydują się spróbować mieć dziecko - Czy ona będzie? Wrażliwa? Michaela nie była archanielicą tylko z nazwy, miała za sobą oślepiającą moc. - Tak. – Raphael podążał wzrokiem za szwadronem aniołów podchodzących do lądowania w Wieży, ich ciała ustawiły się pod kątem, by pokonać coraz silniejszy wiatr. – Ciąża może być trudnością dla archanielic. Moc Michaeli pozostanie, ale może stać się nieprzewidywalna. To dlatego w tym czasie jest tak potrzebny małżonek. - To nie mogę być ja – powiedziała Elen, doskonale świadoma, że Michaela podstępem wykorzysta swoje położenie, by później spróbować zrobić z Raphaela swojego kochanka. – Czy Dahariel nie uzna tego za obelgę, że wybrała ona twoją opiekę. - Nie. Jeszcze nie jest jej małżonkiem. Tak jak nie lubiła Michaeli, tak Elena nie mogła pomóc, ale pomyślała o bólu, który kiedyś ujrzała na jej twarzy, nieutulony żal matki, która straciła dziecko. - Możemy odmówić, czyż nie? Raphael objął jej policzki, gładząc kciukiem po kości policzkowej

- Twoje serce jest takie miękkie, łowczynio. Mogę i powiem nie, jeśli zajdzie taka potrzeba. - Jego oczy zajarzyły się niebieskimi płomieniami. – Nie zapomniałem, że próbowała cię skrzywdzić więcej niż jeden raz. Instynkt popychał Elenę, by naciskać na niego, by właśnie taka decyzje podjął, nic dobrego nie mogło wyniknąć z pobytu Michaeli w pobliżu. Jednakże, nie chodziło jedynie o archanielicę i jej machinacje, ale także o niewinną istotę, którą nosiła w łonie. - Sama nigdy sobie tego nie wybaczę, jeśli powiemy nie, a ona zaatakowana straci potem dziecko. - Jeśli sytuacja byłaby odwrotna, wiedz, że ona zostawiłaby cię na ulicy, byś zmarła z głodu. - Nie jestem Michaelą. – Jest lina, której ona nigdy nie przekroczy. - Nie, jesteś kimś znacznie więcej, niż ona kiedykolwiek będzie. – Zabrał rękę z jednym mocnym pocałunkiem, jego oczy powróciły do nadchodzącej burzy. – Rozważę jej prośbę i zasady, których powinna przestrzegać. - Definitywnie nie chcę jej w sąsiedztwie. – Jest różnica pomiędzy okazywaniem współczucia dla bezradnej kobiety, a głupotą. – Jeśli… Coś uderzyło przed nimi o ziemię. Zamarła Elena spojrzała w dół i zobaczyła zakrwawionego gołębia. - Biedactwo. - Z tego co zobaczyła, kiedy przykucnęła, wynikało, że jego kark złamał się przy nagłej, gwałtownej śmierci. – Musiał doznać uszkodzenia skrzydła w powietrzu, nie był w stanie utrzymać wysokości. - Nie sądzę, by było to tak proste – powiedział Raphael, kiedy myślała o tym, że powinni pogrzebać ptaka w zagajniku, który graniczył z jedną strona domu. Podniosła wzrok i podążyła za spojrzeniem Raphaela i zobaczyła setki małych rozprysków na Hudsonie, powietrze nad nimi pociemniało od kłębiącej się chmury, która stała się wielka i czarna. Kolejny ptak wylądował na krawędzi klifu, jego skrzydła uniosły się niemrawo, zanim ześlizgnął się z kamieni do wody. - Ta burza – Raphael przysiadł miękko na piętach przy trzecim ptaku, który uderzył o ziemię koło stóp Eleny, jego małe ciałko było połamane, pióra naznaczone matową czerwienią po miażdżącym upadku – po tym wszystkim nie jest już tak zwyczajna.

ROZDZIAŁ 2 Elena

stała wewnątrz ich domu, patrząc na świat przez przesuwne szklane drzwi

biblioteki. Świat oszalał. Ptaki nadal spadały z nieba, „chmura” składała się z tysięcy ich maleńkich sylwetek. Instynkt Eleny żądał, by coś zrobić, by zatrzymać ten potworny deszcz, jednak nie było nic, co mogłaby zrobić. Rzeka szybko opustoszała w miejscu, gdzie krążyły ptaki, Elena miała nadzieję, że większość ludzi złapana przez ogromną chmurę, która opasała Manhattan, miała dosyć instynktu, by poszukać schronienia, albo uciec do metra przed bombardowaniem. - Czy kiedykolwiek widziałeś coś takiego? – spytała stojącego obok niej archanioła. - Nie. Ja… - słowa urwały się nagle, odsunął drzwi. – Zostań tutaj. - Gdzie się… - Pytanie zamarło jej w gardle, kiedy uświadomiła sobie, że skrzydła w górze spadające do rzeki były o wiele większe niż ginących ptaków. Anioły spadały z nieba. Myśl, by podążyć za Raphaelem, kiedy leciał w stronę wody wypełnionej połamanymi skrzydłami załomotała w jej czaszce, Elena zmusiła się, by użyć swojego mózgu. Ptaki spadały z dużą prędkością, razem z ostrymi dziobami, które mogły rozedrzeć jej skrzydła, jeśli uderzyłyby pod złym kątem, a ona nie była wystarczająco silna, by przetrwać wiele takich uderzeń, na tyle zręczna w locie, by ich uniknąć. Byłaby tam tylko ciężarem. Ale mogła działać stąd. - Mongomery! – krzyknęła, wybiegając z biblioteki. Kamerdyner wbiegł do centralnej części domu zaraz po tym, jak tam dotarła. - Łowczynio? – Był ubrany w swój zwyczajny nienaganny czarny garnitur, jednak jego oczy wyrażały to samo niedowierzanie, które mroziło krew Eleny. - Musimy przygotować infirmerię – powiedziała. – Raphael jest blisko brzegu rzeki i prawdopodobnie przyniesie anioła, który spadł. – Rozejrzała się po pomieszczeniu, było ogromne w każdym względzie, jednak anielskie skrzydła zajmują dużo miejsca, a nie mieli możliwości, by dowiedzieć się ilu rannych może się tu znaleźć. – Zaczniemy tutaj, ale może będziemy musieli coś wypchnąć na podwórze. Powinnam być wystarczająco silna, by powstrzymać ptaki. - Zajmę się tym. Kamerdyner zniknął w zaskakującym porywie szybkości, która przypomniała, że pod powagą i angielskim akcentem, Montgomery był niebezpieczniejszy niż każdy w wampirów, na którego polowała.

Jej komórka zadzwoniła, kiedy miała wyjść nad urwisko, jeśli wciągałaby rannych do środka, wtedy Raphael mógłby się skupić na ratunku. Spojrzała na ekran, kiedy biegła do drzwi, zobaczyła, że to była jej najlepsza przyjaciółka. - Saro? - Ellie – mamy anioły uderzające o ulice. – Surowy szok, ale pod nim była stalowa siła, która uczyniła Sarę dyrektorką gildii złożonej z najbardziej zabójczych mężczyzn i kobiet w kraju. – Nasi ludzie udzielają pomocy, gdzie tylko mogą, ale mam raporty o rannych aniołach wiszących na gargulcach drapaczy chmur i o uwięzionych na kościelnych wieżach. Elena z trudem wypuściła powietrze z powodu tych strasznych obrazów. - Dzwoń do Wieży. – Podyktowała numer, który powinien dać Sarze bezpośrednie połączenie z Aodhanem. – Jeśli jest w terenie, dobry Boże, będzie tam ktoś inny, by odebrać. Rozłączając się bez dalszych słów, Sara z pewnością zrozumiała, Elena pobiegła przez trawnik upstrzony krwawiącymi ptakami, ich oczy wypatrywały nieuchronnej śmierci. Malutkie ciała były wystarczająco daleko, by dom i otaczający go teren znajdowała się na obrzeżach dotkniętej zjawiskiem strefy. Straszliwy metaliczny posmak na jej języku, miała nadzieję, że śmierć była spowodowana przez uderzenie, a nie powód upadku, ponieważ w przeciwieństwie do ptaków, anioły mogły przeżyć z niezliczonymi złamaniami. - Mam go! – krzyknęła do Raphaela, kiedy pojawił się z aniołem na rękach. - Nie oddycha, jego kręgosłup jest złamany, a serce stanęło. – Odkładając smukłego anioła na brzegu skarpy, Raphael zamiótł skrzydłami, ale jego umysł pozostał połączony z jej. – Powiedz Montgomery’emu, by podjął działania medyczne, jest zbyt młody by bez

tego przeżyć. - Zrobię tak. – Biorąc jedną, na szczęście, niepołamaną rękę na swój bark, ignorując konwencjonalne nauki na temat złamanego kręgosłupa, ponieważ nie miała do czynienia ze śmiertelnikiem, zacisnęła zęby i wyprostowała się. Pokiereszowane ciało ofiary zamoczyło się po upadku, jego skrzydła były straszliwie ciężkie. To, że była urodzoną łowczynią, czyniło ją silniejszą niż większość ludzi. Jej rosnąca nieśmiertelność tylko powiększyła tę siłę. Ucieszyła się, kiedy zobaczyła biegnącego Montgomery’ego, by podtrzymać ciężar z drugiej strony, pomimo że jedno z nich zachwiało się, kiedy dwa ptaki uderzyły ich w plecy wystarczająco mocno, by powstały siniaki. - Działania medyczne – zdołała powiedzieć, kiedy przemierzali dystans do domu najszybciej, jak to było możliwe, nie miała do teraz pojęcia, że były jakieś medyczne działania, przynajmniej zwyczajne, które mogły być zastosowane wobec aniołów. Więcej domowego personelu i kilka całych aniołów z pozostałych części Enklawy przebiegło koło nich, kiedy przenosili rannego anioła przez drzwi, które prowadziły

bezpośrednio do centralnego pomieszczenia. Miejsce, które kilka minut wcześniej było lśniącą drewnianą podłogą z eleganckimi statuetkami rozstawionymi wzdłuż ścian, było teraz tymczasowym szpitalem. Młody wampir, praktykant u Montgomery’ego rozłożył materace, które musiały zostać wyciągnięte ze schowka, a drobna anielica Sivya, która nadzorowała kuchnię, rzuciła się, by otworzyć dużą czarną skórzaną torbę, wyglądającą jak zestaw medyczny w starym sercu. Jak tylko ułożyli anioła na materacu, Sivya wbiła wielką igłę prosto w jego serce i wyciągnęła zatyczkę. Elena miała tysiąc pytań, jednak nie było czasu, by je zadać. Wybiegła z Montgomerym z powrotem na zewnątrz. Kiedy zobaczyła srebrno-błękitne skrzydła wznoszące się w powietrze, po pozostawieniu poszkodowanego, poczuła intensywną ulgę … zadrżała z przerażenia, kiedy uświadomiła sobie, jak wiele skrzydlatych ciał unosiło się na mętnych wodach Hudsonu. Kolejny ptak uderzył ją, kiedy biegli, dziób rozciął skórę na jej twarzy, otrząsnęła się i pobiegła dalej. W trakcie ich trzeciego powrotu do środka usłyszała kaszel, zobaczyła, że pierwszy anioł, którego uratowali leżał skulony na boku. Jego skrzydła i nogi były zniekształcone, ale przynajmniej żył. Pozostawiając dowodzenie w rękach Sivyi, wybiegła ponownie z Montgomerym u boku. Wydawało się, że minęła wieczność, później dowiedziała się, że to piekło ostatecznie będzie znane jako Upadek. Ptaki przestały spadać z nieba … tak samo jak anioły.

Cztery godziny później w końcu poznała prawdziwe zasady. Osiemset osiemdziesiąt siedmioro aniołów spadło w mieście w tym straszliwym czasie, którego nikt nie zapomni. Osiemset dwoje było częścią dwutysięcznych sił obronnych stacjonujących w Wieży, pozostałych osiemdziesięcioro pięcioro składało się z aniołów niebędących wojownikami, odwiedzających miasto i dwóch kurierów, którzy mieli pecha by przybyć właśnie w chwili, kiedy wszystko zaczęło się psuć. - Wszyscy ranni – Aodhan powiedział Raphaelowi, kiedy ich troje stało na pozbawionym barierek balkonie biura Raphaela w Wieży, niebo wokół było zabarwione płomiennymi kolorami oszałamiającego zachodu słońca – zostali opatrzeni. Raphael, którego skrzydła i ubranie były poplamione krwią, spoglądał na anioła zbudowanego z okruchów światła. Każdy kosmyk włosów Aodhana wydawał się pokryty diamentowym pyłem, jego oczy błyszczały tak, że raniły oczy śmiertelników, kiedy odbijały promienie słońca, jego tęczówki od źrenicy do obrzeża były pełne odprysków krystalicznego błękitu i zieleni. - Jesteś pewien?

- Tak. Sprawdziłem listę tych, którzy spadli z główną listą, na której znajdują się anioły stacjonujące w Wieży albo w innych rezydencjach w okolicy. – Aodhan poprawił skrzydła, światło zabłysnęło na włókienkach jego piór. – Illium sprawdził wszystkich będących w odwiedzinach, a poza tym nie mamy informacji od Gildii o nieznalezionych przez nas aniołach. - Ilu straciliśmy? – Elena nie chciała zadawać tego pytania, jej dłonie zacisnęły się w sprzeciwie. Anioły mogły być nieśmiertelne w oczach ludzi, jednak mogły zostać zabite … im młodsze były, tym łatwiej umierały. Zniszczone serce, złamany kręgosłup razem ze znaczącymi obrażeniami wewnętrznymi, dekapitacja1, nic z tego nie zabiłoby Raphaela, jednak wobec ledwie dorosłych aniołów i trochę starszych od nich, było śmiertelne. Twarz Raphaela wyrażała wszystkie emocje, kiedy oczekiwał na odpowiedź od Aodhana. - Pięcioro – odpowiedział anioł. – To wtórne urazy spowodowały śmierć, nie ostatnie wypadki. - Powiedz mi – rozkazał Raphael. Głos Aodhana był cichy, jego słowa gwałtowne. - Przebicie przez iglice spowodowało prawie natychmiastowe zniszczenie serca i kręgosłupa… - Kto? - Stavre. To był jego pierwszy przydział. Miał ledwie sto pięćdziesiąt lat. Szczęki zacisnęły się na taką niesprawiedliwość, Elena zmusiła się by słuchać, aż Aodhan skończy recytować, jego ton pozbawiony był emocji, ale wiedziała, że słowa, które wypowiadał, musiały ciąć niczym brzytwa. Najpierw powiedział imiona tych, którzy spadli, potem powiedział: - Dwoje zmarło w skutek dekapitacji połączonej rozległymi uszkodzeniami serca, kiedy spadli na ulicę przed pojazdy, które nie zatrzymały się na czas, kolejny stracił głowę, kiedy uderzył o ostry narożnik budynku, jego ciało rozpadło się na wiele fragmentów, kiedy uderzył o ulicę, ostatniego straciliśmy, kiedy wpadł w wentylator na dachu budynku. – Przerwa. – Ludzie zrobili wszystko, co mogli, ale prędkość jego upadku między łopatki spowodowała, że nie było szans, by przeżył. Jego ciało zostało posiekane na plasterki. Pięcioro z prawie trzech tysięcy aniołów w mieście i jego okolicach. To nie brzmiało tak źle … dopóki nie uświadomiłeś sobie, że anioły nie rozmnażają się jak ludzie. Jedynie pojedyncze, bardzo cenione dziecko może narodzić się w ciągu dekady. Stulecie może minąć

1

Dekapitacja – ucięcie głowy.

bez żadnych narodzin. Strata pięciorga aniołów u początku ich życia była niewypowiedzianą tragedią. - Muszą zostać odwiezieni do domu. – W tej chwili Raphael był w pełni Archaniołem Nowego Jorku, przywódcą lodowato wściekłym z powodu straty swoich ludzi. – Skontaktuj się z Nimrą – powiedział, wspominając anioła najpotężniejszego na jego terytorium. – Ona zrozumie, co musi zostać zrobione. A jej obecność, uświadomiła sobie Elena, będzie znakiem szacunku i honorów ze strony archanioła wobec jego poległych żołnierzy. - Panie – Aodhan skłonił głowę, deszczowe chmury zbierające się po stronie zachodzącego słońca nie zaćmiły jasnego blasku jego włosów. - Ranni? – spytał Raphael. Przenosimy ich wszystkich na wydzielone piętra w Wieży. Przenosiny będą zakończone do północy. Raphael, którego skrzydła błysnęły w niemym świadectwie jego gniewu, kontynuował obserwację miasta, które stało się niesamowicie ciche. Nie wyły klaksony, nie piszczały hamulce każdy myślał, że wydarzenia tego dnia są tak straszliwe, że całkowicie przyćmiły codzienne problemy życia. - Status? – spytał Raphael. - Trzysta czternaścioro wymagało interwencji medycznej w wyniku obrażeń zagrażających życiu – odpowiedział Aodhan – mogą być uziemieni miesiącami. Reszta ma połamane kości, większość z nich wymaga przynajmniej czterech tygodni, by odzyskać zdrowie. Pomimo wyjaśnień Elena nie rozumiała użytych dzisiaj leków, z wyjątkiem tego, że najbliższymi nich ludzkimi odpowiednikami była epinefryna, chociaż nie były identyczne. Według Montgomery’ego lekarstwo było ostatecznością, ponieważ mogło pobudzić proces zdrowienia u straszliwie poranionych aniołów, a z drugiej strony mogło całkowicie zatrzymać procesy życiowe w ciele anioła, był to bardzo zły efekt uboczny, wydłużał normalny czas zdrowienia o miesiące. Po zobaczeniu ożywiania anioła, który został prawie pozbawiony głowy, która trzymała się jedynie na wilgotnym rdzeniu kręgowym, a dół jego ciała był zmieniony w krwawy kikut, Elena nie miała żadnych argumentów przeciw lekowi. - Stacjonujący w Wieży uzdrowiciele rozmawiali z licznymi rannymi, którzy odzyskali przytomność – dodał Aodhan, nad światem zapadł w zmierzch, kiedy chmury przysłoniły ostatnie promienie słońca. – Wszyscy opowiadali o nagłym wrażeniu dezorientacji, po którym stracili przytomność, zanim mogli wylądować.

Elena spojrzała na Aodhana, kiedy Raphael nie odpowiedział i przemówiła przy pomocy oczu. W przeciwieństwie do Illiuma, jej relacja z tym członkiem Siódemki Raphaela była nadal nowa, jednak był on jednym z aniołów o największej empatii, jakich spotkała. Teraz skinął nieznacznie głową i zniknął wewnątrz Wieży. - Czy korumpujesz kolejnego z moich ludzi, Eleno? – powiedział cicho Raphael. Podeszła, by stanąć obok niego, ich skrzydła zetknęły się. W tej samej chwili deszczowe chmury uwolniły swoje zasoby wody w niespodziewanej ulewie. To powinno, pomyślała Elena, zmyć krew z ulic i budynków, jednak trauma tego dnia nigdy nie zostanie zatarta. - Myślę, że nic na tym świecie nie jest zdolne do skorumpowania twoich ludzi. – Siódemka była tak lojalna wobec Raphaela, jak łowcy wobec Gildii. – Ale – powiedziała, otrzepując deszcz ze swoich rzęs, kiedy skrzydło Raphaela rozpostarło się nad nią w osłaniającym ją łuku – wykorzystuję swoje prawa jako twoja małżonka, wliczając w to prawo do zmierzenia się razem z tobą z tą sprawą, czymkolwiek ona jest. Jego ramię owinęło się wokół jej pasa, Raphael przyciągnął ja do siebie, czarne pasma jego włosów stały się jeszcze ciemniejsze w deszczu. - Przepraszam, Raphaelu – szepnęła, rozkładając palce dłoni na jego sercu, czując potrzebę, by poczuć jego życie, jako osłonę przed okropnością tego, co się wydarzyło. – Wiem, że archanioł nie może być widziany w rozpaczy, jednak wiem, że smucisz się stratą swoich ludzi. – Jej gardło było ściśnięte, jej oczy płonęły. - Byli pod moją ochroną – powiedział, było to wszystko, co wymagało powiedzenia. Elena nie próbowała poprawić jego nastroju słowami. Po prostu stała z nim w deszczu, który uderzał w nich oboje, zimny i nieprzyjemny jak śmierć, która nadeszła w mroku do ich miasta. Błyskawica zajaśniała w odległości, chmury zamieniły wczesny wieczór w środek nocy. Jakby w obronie ciepłe złote światło zaczęło wylewać się z każdego okna w każdym drapaczu chmur w zasięgu wzroku, jednak nie było nic niesamowitego, czy „innego” w tej dzikiej czarnej burzy. To był po prostu piękny pokaz sił natury. - Czy kiedykolwiek leciałeś w takich warunkach? – spytała, chroniąc się przed porywistym wiatrem w osłaniającym ją umięśnionym ciele, pod jego skrzydłami. - Tak. – Raphael spojrzał na ulewę, błyskawice odbijające się w zalanych deszczem oknach nadchodziły z lewej. – Byłem ponad wyspą na tym, co obecnie nazywają Pacyfikiem, na niebie trwał szalony taniec grzmotów i błyskawic. Mój przyjaciel i ja bawiliśmy się w unikanie uderzeń. Chciała uśmiechnąć się na obraz tego, jednak rany tego dnia były zbyt świeże, by na to pozwolić.

- Gra nieśmiertelnych w tchórza? - Być może. – Chowając się przed deszczem, cofnął się. – Chodź, musimy sprawdzić co u rannych. Zatrzymali się w swoim apartamencie w Wieży tylko po to, by się wysuszyć i przebrać, zanim zeszli do infirmerii. Nie poczuła różnicy, gdyż już wcześniej widziała rannych, było tak samo okropnie, jak poprzednio. Anioł ze skrzydłami ubarwionymi jak u wróbla stracił większość swoich wewnętrznych organów, jego klatka piersiowa zionęła pustką, ale przy czterystu latach, przetrwał uszkodzenia i teraz leżał w wywołanej śpiączce, która pomagała mu zdrowieć. Obok niego leżał prawie zdekapitowany, jego oznaki życia były niestałe. Klękając obok młodego anioła, Raphael umieścił rękę nad okropną raną. Jedynie Elena była wystarczająco blisko, by dostrzeż słaby niebieski blask, który był oznaką wzmagania się rodzącej się umiejętności leczenia u Raphaela. Nie potrafił naprawić wszystkich uszkodzeń, jednak mógł zwiększyć szanse rannego na przeżycie. Dwa łóżka dalej leżał anioł, który stracił obie nogi w górnej częściach ud i połamał większość pozostałych kości, wliczając w to kości twarzy. Ale dzięki szczęściu albo przeznaczeniu, jego mózg nadal znajdował się wewnątrz rozbitej skorupki czaszki, jego serce w klatce piersiowej, jego kręgosłup był uszkodzony, jednak nie fatalnie, ponieważ Izak był zbyt młody, by przeżyć takie urazy. - Przepraszam! Przepraszam! Dopiero co opuściłem Azyl. Ja … - przełknięcie – Nie

chciałem ci tego mówić! Proszę, nie mów Raphaelowi. Gniew i obawa zacisnęły się w jej gardle na wspomnienie ich pierwszego spotkania. Wisiał do góry nogami na dachu ponad małym balkonem w jej starym mieszkaniu, miał żółte loki i wielkie oczy, kiedy starał się podejrzeć prawdziwe życie łowcy. Zobaczenie kogoś zbyt młodego i niewinnego leżącego połamanym i milczącym, z ciałem będącym masą sińców i rozdartego ciała… Elena chciała odpowiedzieć przemocą, odpłacić komuś za ten koszmar, ale jak na razie brak było odpowiedzi na temat przyczyn koszmaru, ich wróg pozostawał niewidzialny.

ROZDZIAŁ 3 Było

dobrze po północy, kiedy Raphael i jego małżonka trafili do łóżka. Nie musiał

odpoczywać tyle co Elena, ale spała lepiej, kiedy był przy niej w łóżku. Kiedy budziła się i odkrywała, że jest sama, a prawie zawsze budziła się w środku nocy, jeśli go nie było, szła poszukać go. Za pierwszym razem, kiedy to się zdarzyło, pomyślał, że była dręczona przez echo koszmaru, który zakończył jej dzieciństwo, ale ona powiedziała, że po prostu brak jej jego. Takie proste słowa. Takie potężne słowa. Więc teraz spał z nią, przynajmniej przez te zazwyczaj krytyczne godziny nocy. Dzisiaj jednak żadne z nich nie było gotowe poddać się snowi. - Lijuan – powiedziała w końcu, trzymając głowę na jego ramieniu. – Myślisz to samo? - Ta możliwość pojawiła się w moich myślach. Archanielica Chin szybko stawała się Archanielicą Śmierci, jej zdolności ocierały się o rozkład ostatecznego końca, który nie posiadał litości ani dostojeństwa, z tego powodu nazwała się dawczynią wiecznego życia. Wersja życia Lijuan była straszną pełzającą skorupą, żywiącą się ludzkim ciałem. - Ale? – Elena uniosła się, podpierając się na łokciach, więc mogła spojrzeć na niego, prawie białe pasma jej włosów pełzały po jego skórze w tysiącu krótkotrwałych pieszczot. Rozszerzył palce na ciepłym dole jej pleców, delikatnie gładząc łuk jej kręgosłupa. Jego silna łowczyni była nadal bardzo bezbronna na niezliczone sposoby, równie dobrze mogła być pośród tych, którzy spadli dzisiaj, najmłodsi ucierpieli najbardziej, a Elena była najmłodszym aniołem w mieście. - Jason – powiedział, niszcząc myśl, zanim złapała go w miażdżący uchwyt – skontaktował się ze mną godzinę temu, by złożyć raport. Jego mistrz szpiegów był obecnie na drugim końcu świata, jednak włączył się do akcji natychmiast po zabójczych wydarzeniach w Nowym Jorku. – Jak zawsze, ma sposoby zbierania informacji niedostępne dla reszty z nas. W ciemności sypialni cienka srebrna obręcz rozbłysła wokół tęczówek Eleny, milczący znak jej rosnącej nieśmiertelności, chociaż ta nieśmiertelność nie była jeszcze w żaden sposób ugruntowana. - Co powiedział? - Że wie, że na pewno Lijuan była na swoim terytorium podczas całego czasu, kiedy miał miejsce Upadek. – Ze względu na pewność w tonie swojego mistrza szpiegów, dodał: -

Mam silne podejrzenie, że Jason mógł osiągnąć niemożliwe i śledzić Lijuan do samego serca jej leża. Elena gwałtownie wciągnęła powietrze, zobaczył, że zrozumiała niebezpieczeństwo. Jeśli Jason zostałby nakryty, to nie wyszedłby z tego żywy, Lijuan zbyt dobrze wiedziała o tym, jak Siódemka była lojalna wobec Raphaela. Ale, Raphael pomyślał, że jego mistrz szpiegów nie podjąłby niepotrzebnego ryzyka, nie teraz, kiedy Jason wiedział, że jego strata będzie straszliwym ciosem dla serca księżniczki, która oczekiwała jego powrotu. - Jeśli to nie była Lijuan, - mroczna świadomość w jej oczach, - to… - Tak. Kaskada najwyraźniej rozwija się z prędkością… - Przerwał, kiedy poczuł mentalny kontakt z Aodhanem. – Jakiś problem? – spytał anioła, który razem z Illiumem dowodził obecnie operacjami Wieży. - Archanielica Caliane poinformowała mnie, że pragnie z tobą porozmawiać, panie.

- Skontaktuję się z nią z domu. – Ponownie zwracając swoja uwagę ku Elenie, dotknął krzywizny jej skrzydła, gdzie całkowicie czarne pióra przechodziły w indygo. – Może się czegoś dowiemy – powiedział, mówiąc jej o telefonie od Caliane. Jako jedyna Starożytna na świecie, będąca przebudzoną, jego matka wiedziała wiele o tym, co zniknęło ze stron historii. - Stanę poza polem widzenia – powiedziała Elena, kiedy dotarli do ekranu w jego gabinecie, jej skóra mieniła się na tle błękitnego jedwabnego szlafroka, który podarował jej w rocznicę jej narodzin dla nieśmiertelności. Irytacja podgrzała mu krew. - Eleno, jesteś moją małżonką. - Wiesz, jaka jest – zabrzmiała jej odpowiedź pozbawiona leku odpowiedź, podczas kiedy inni drżeli z powodu jego ostrego tonu. – Jest znacznie bardziej otwarta, kiedy nie czuje się urażona moją obecnością. – Opierając się o ścianę obok oprawionego w ramę dzieła sztuki, pocałowała go. - Porozmawiamy o tym później – powiedział i nawiązał połączenie. Jego matka nadal czuła obrzydzenie do większości technologii, ale zaczynała akceptować użyteczność niektórych aspektów nowoczesnego świata. Nie oczekiwał niczego innego, Caliane mogła woleć to, co nazywała bardziej „cywilizowanym” wiele stuleci temu, jednak była Starożytną, nikt nie zanurzał się głębiej w mroki przeszłości niż ona. Bliźniacze niebieskie płomienie pojawiły się na ekranie, włosy jego matki były rzeką czerni, jej twarz była wzorem użytym do stworzenia jego własnej. - Matko – powiedział, jego serce jeszcze nie przywykło, że ona ponownie oddycha, więc powinien pragnąć, by polecieć do niej, poczuć dotyk jej dłoni, które kołysały go w dzieciństwie… i zostawiły go załamanego na zakrwawionym polu z dala od cywilizacji.

- Raphaelu, słyszałam o wypadkach w twoim mieście. – Jej palce zbliżyły się do ekranu w znajomym geście miłości. – Twoi ludzie? Nie mógł naprawdę zaufać żadnemu innemu archaniołowi, ale pomimo tego, co uczyniła jego matka, to nigdy nie poparła nikogo przeciw swojemu synowi. - Jesteśmy w żałobie – powiedział cicho i zobaczył ból w jej oczach. To od Caliane nauczył się tego, jak archanioł powinien sprawować władzę. Chociaż nawet jej szaleństwo zniekształciło prawdę o tym, kim była, to nigdy nie zapomniał, że była archanielicą, na którą ludzie spoglądali z miłością w oczach. Nie był Caliane, częściej budził strach, ale jego ludzie, podobnie jak ci, którzy należeli do niej, wiedzieli, że będzie walczył z niesłabnącą furia, by ich ochronić. - Pięcioro rozpoczęło tej nocy podróż do domu. – Raphael z Eleną po jednej stronie i Nimrą po drugiej, prowadził lot nad ciemnymi falami dopóki Manhattan nie stał się plamką na horyzoncie. Każdy anioł, który mógł latać, z wyjątkiem oddziału utrzymującego bezpieczeństwo, był częścią milczącej kawalkady i każdy trzymał latarnię ze świecą w środku, oświetlająca drogę do domu. Potem zawisnęli w miejscu, kiedy Nimra i oddział, który oddał jej pod dowództwo, odlecieli w bezgwiezdną noc, ci co spadli byli niesieni w ozdobionych kwiatami trumnach, które powinny dotrzeć do Azylu w ciągu doby. Byłoby szybciej, jeśli wysłano by ciała samolotem, ale chodziło o stworzenia wiatru i nieba, więc powinny wrócić podniebną drogą do swojego domu. - Opłakuje ich z tobą – powiedziała Caliane, pojedyncza łza spłynęła po jej twarzy. – Poślę oddział do Azylu, by byli honorową strażą dla tych, którzy są niesieni do domu. - Dziękuję, matko, ale w tym czasie niepokoju, jestem przekonany, że powinnaś trzymać swoich ludzi w pobliżu. – Caliane pozostała najniebezpieczniejszym wrogiem Lijuan, a miała tylko dwa uskrzydlone szwadrony, nie licząc mieszkańców Amanat, których zabrała w swój Sen. Wyraz jej twarzy zmienił się od żalu do takiego, który zdradzał przenikliwą polityczną inteligencję, jego matka usiadła w fotelu, suknia w intensywnie turkusowym kolorze otoczyła jej oszałamiające piękno, z trudem mógł uwierzyć w prawdę o jej niesamowitym wieku. - Wiem, że pragniesz mnie spytać, czy widziałam coś takiego podczas poprzedniej Kaskady – powiedziała – ale muszę powiedzieć ci, że nie było wówczas Upadku. – Nagły cień przebiegł jej oblicze, wiedział, że myślała o szaleństwie, które jak wierzyła, dotknęło ją podczas Kaskady. – Jednak były inne dziwne zdarzenia.

Raphael czekał, podczas gdy jego matka myślała. Wiedział, że zwłoka nie była próbą sił, ani arogancką postawą. Caliane była po prostu bardzo, bardzo stara, jej wspomnienia skrywały się w zapomnianych na długo zakamarkach umysłu. - Raz – szepnęła, przerywając ciszę – całe miasto aniołów obróciło się przeciw sobie w ciągu minuty. Nastąpiła wymiana ciosów, noże wyciągnięte. Po wszystkim każdemu wydawało się, że się obudził i nie wiedział, dlaczego tak się zachował. – Zmarszczenie czoła. – Niektórzy wierzyli, że chaos musiał zostać spowodowany przez użycie nowej archanielskiej zdolności, ale ten incydent nigdy się nie powtórzył. Kuszącym było uwierzenie, że Upadek był kolejną tego typu aberracją, ale… - Nie mogę być zadowolony z siebie, nie przy zmianach, które zaszły w Kadrze. - Ta, która rozdaje śmierć. – Skrzydła Caliane zajaśniały nagłym zabójczym blaskiem. – Ta, która udaje Starożytną, sądzisz, że maczała w tym palce. - Nie wydaje się, by była to sprawka Lijuan. – Umysł Raphaela nawiedziły obrazy innego czasu, kiedy jego matka zajaśniała … podczas egzekucji, która zniszczyła jej ducha i rozdarła jej rodzinę. – Ale – dodał, zamykając wieko nad wspomnieniem brutalnej śmierci ojca – ledwie zaczęliśmy szukać odpowiedzi. - Nie masz pozwolenia, by to trzymało cię z dala od moich ziem. – To był rozkaz. Odpowiedział z nieugiętą stanowczością. - Pozostawię sobie decyzję, kiedy będzie na to czas. – Jego matka zdawała się zapominać o tym, ze był archaniołem z własnym terytorium. Usta Caliane wygięły się, muzyka w jej głosie przypomniała mu piosenki, które śpiewała mu, kiedy był chłopcem, piosenki, które zniewoliły Azyl. - Zawsze byłeś upartym dzieckiem. Jedynym sposobem w jaki ojciec mógł cię wyrwać z gniewu, kiedy byłeś dzieckiem, było porwanie cię w ramiona i wzięcie na podniebną wycieczkę. Och, jak ty uwielbiałeś latać z Nadielem. – Miłość i przejmujący smutek w każdym jej słowie. – Zawsze wracałeś roześmiany z potarganymi włosami i czerwonymi policzkami, mój piękny chłopcze. Raphael dotknął palcem ekranu, tak jak ona, serce bolało przez straty, która naznaczyły jego matkę. Nie wiedział, czy kiedykolwiek wybaczy jej zbrodnie, które popełniła, nie wiedział nawet, czy naprawdę jest przy zdrowych zmysłach czy to tylko chwilowy przebłysk, ale wiedział, że kochał ją. - Mam nadzieję – powiedział, kiedy jej palce dotknęły ekranu po jej stronie – że nie będziesz opowiadać takich historii, kiedy będziemy w towarzystwie. Jej śmiech był pieśnią, jej oczy zabłyszczały.

- Obiecuję, ale będziesz dzieckiem w moich oczach zawsze, mój synu. – Śmiech zmienił się ponownie w smutek, powiedziała: - Przepraszam, Raphaelu. Strata człowieka jest dla każdego wielkim smutkiem. Odwrócił się w stronę Eleny natychmiast po końcu rozmowy, zobaczył ją zalaną łzami, jego twarda łowczyni miała pancerz mniej twardy niż ten, który poznał. - Hbeeti. – Wziął ją w ramiona, jedwab jej szlafroka ślizgał się po jego skórze. - Ona tak bardzo cię kocha. – Szept Eleny był ochrypły. – Czuć to w każdym jej oddechu, w każdym słowie. Nie potrafię wyobrazić sobie, co z niej zrobiła wiedza o tym, jak bardzo zraniła cię podczas swojego szaleństwa. Raphael rozumiał, że jego matka nie była całkiem przy zdrowych zmysłach, kiedy pozostawiła go spadającego na ziemię z poszarpanymi skrzydłami, ale część jego nadal była tym zranionym chłopcem, który leżał krwawiący na mokrej od rosy trawie, kiedy jej stopy oddalały się po zielonych źdźbłach upstrzonych lepką czerwienią. - Nie mogę zapomnieć. - Wiem – powiedziała Elena, bolesne zrozumienie złapało jej na poziomie, którego nikt inny nie był w stanie zrozumieć. – Wiem. – Matka także ją kochała, ale najtrwalsze wspomnienie o Marguerite dotyczyło jej butów na wysokim obcasie leżących przewróconych na czarnych i białych płytkach. Dziwne, jak wspomnienie jej butów zmroziło jej skórę, jej płuca walczyły o nabranie powietrza. Było jak było. Pewne wspomnienia zapadały głębiej, trzymały mocniej. - Co teraz będzie. - To miasto, moja Wieża nie mogą być postrzegane jako słabe. - Oczywiście. – Coś takiego mogło być wzięte za zaproszenie do podboju przez resztę Kadry. – Musimy przekonać ich, że Upadek wywołał znacznie mniej szkód niż w rzeczywistości. – Prawie połowa obronnych sił Wieży była uziemiona na dłuższy czas, straszny brak. - Tak. – Raphael wyciągnął rękę, by rozwiązać węzeł na pasku jej szlafroka i wsunąć rękę do środka. – Jako część tego – powiedział, kiedy zadrżała – moja małżonka musi być widziana, jak folguje swojemu dziwnemu upodobaniu, by ścigać wampiry. - Ha, ha. – Rozpieła guziki jego koszuli, rozchyliła ją i złożyła pocałunek na jego muskularnej piersi. – Powiem Sarze, aby nie usuwała mnie z harmonogramu dyżurów. – Chwytanie popełniających przestępstwa wampirów wydawało się nieistotne w porównaniu tragedii, która spotkała miasto, ale pomogłoby stworzyć iluzję Manhattanu niedotkniętego koszmarem, który trwał zaledwie kilka minut, więc to powinna zrobić.

Wiedziała, że anielski rodzaj pozostawał nią zafascynowany, pierwsza anielica Stworzona od niepamiętnych czasów i do tego nie zaprzestała łowów. Zgodnie z tym, co usłyszała od Iliuma, zarówno wiele aniołów, wampirów jak i ludzi było uzależnionych od wieści na jej temat. Więc dlaczego nie wykorzystać tego rozgłosu na korzyść miasta? Ręce Raphaela ściągnęły z niej szlafrok, zostawiając ją nagą, jej skóra rozpalała się pod jego dotykiem. - Powinieneś odpocząć – nalegała ledwie słyszalnie, paląca potrzeba wewnątrz jej powodowała, ze chciała posmakować życia w jego najpierwotniejszej formie. – W infirmerii wykorzystałeś swoją nową umiejętność do granic. Usta na niej, jego usta zagarniające wszystko, co miała. - Są inne sposoby – powiedział, opierając ją o ścianę – inne sposoby na odzyskanie sił. Elena westchnęła, kiedy uniósł ją, zaplotła nogi wokół jego pasa, by być całkowicie wystawioną na niego. Był twardy i wymagający tej nocy, jej archanioł, furia z powodu ataku na jego miasto rozpaliła wściekłość w jego krwi, jednak ona nie była kruchą ptaszyną. Całowali się namiętnie, aż nie było nic innego niż twarda, najpiękniejsza ognista burza doznań. * Raphael myślał tylko o tym by trzymać ją blisko, kiedy zasnęła na cienkim dywanie przed kominkiem w gabinecie, ich ciała i skrzydła splatały się, musiał być bardziej zmęczony niż sądził, ponieważ po tym wszystkim, uświadomił sobie, że się nie obudził. Zamiast tego, znalazł się na zapomnianym polu, gdzie Caliane zostawiła go ponad tysiąc lat temu, kiedy był chłopcem u początków swojego istnienia. Chłopiec, który myślał o tym, by zabić swoją matkę, zanim stanie się większym potworem niż ten, który spowodował zagładę dwóch kwitnących miast, dorośli utonęli, a dzieci zranione w sposób, którego nawet Keir, ich największy uzdrowiciel nie potrafił naprawić. Żaden nieśmiertelny nie poszedłby do tych ruin, nawet teraz. Była tam zbyt przeszywająca cisza, stworzona przez ból tysięcy dusz, tej ciszy Raphael nigdy nie zapomni, bólu jego lodowatego wiatru. Dzisiaj, kiedy stał otoczony cichym ciężarem echa wspomnień, widział krew na trawie, karmazynową ciecz, która sączyła się z niego, kiedy leżał rozciągnięty na ziemi pod krystalicznie czystym niebem, tak czystym, że raniło. Nie leżał twarzą na trawie, jak wtedy, kiedy jego skrzydła były poszarpane i ciążyły jego ciału, część go zniknęła. Nie, stał i był mężczyzną, archaniołem, nie był tym przerażonym, zdeterminowanym chłopcem o złamanym sercu.

Rozluźniając ręce, jakby szykował się do walki, zrobił krok do przodu … wszedł w mur szeptów. Setki głosów, każdy zgrzytliwy i w jakiś sposób niewykorzystany, słowa poplątane i niezrozumiałe. Nadchodziły z każdej strony, nawet wtedy, kiedy wzniósł się w przejrzyste niebo, nie widział nic oprócz sękatych ciał drzew, które otaczały pole, strażników o takim wieku, jakby stały przez wieczności. A głosy cały czas szeptały i mruczały, nacierając na niego falami, które wznosiły się i opadały, aż w końcu usłyszał pojedynczy silny głos, który przebijał się przez chaos. Kolejne szepty zamierały, aż zamarły wszystkie, kiedy ten głos zadał mu pytanie. - Kim jesteś? Stopy ponownie dotknęły trawy, rosa zmoczyła końce jego skrzydeł, poczuł nagły przypływ gniewu. - Kim jesteś, by zadawać pytania archaniołowi? Szmery ponownie nasiliły się, wzbierały w grzmiącym crescendo.

Archanioł. Archanioł. Archanioł!

ROZDZIAŁ 4 -

Archaniele

- Elena chwyciła bark Raphaela, jego skóra była dziwnie chłodna

w zetknięciu z opuszkami jej palców - Pora wstawać. Zawsze budził się na jej najlżejszy dotyk, jednak dzisiaj musiała krzyknąć dwukrotnie, zanim jego rzęsy podniosły się, nieustępliwy błękit jego oczu został zmącony przez kryjący się w nich mrok. - Już jasno - było pierwsza rzeczą, którą powiedział, obejmując spojrzeniem potoki słonecznego blasku wpadające wprost przez okna sypialni. - Spałeś tak głęboko, pomyślałam, że dam ci kilka dodatkowych minut. - Był to jedyny dar jaki mogła mu ofiarować, ochraniać archanioła przed nieznanym. - Ledwo świta. Powiedziała podziwiając jak wstaje ten wspaniały, śmiercionośny mężczyzna, należący tylko do niej. - Kiedy spałeś wyglądałeś na zdenerwowanego. Zły sen? - Nie, choć był bardziej niż dziwny. - Nie odezwał się więcej dopóki się nie umyli i nie zaczęli ubierać. Ich sypialnia zatopiona była w blasku wschodzącego słońca wpływającego przez świetlik i otwarte drzwi balkonowe. - Śniłem o polu, na którym znalazłem Caliane. Zaplotła włosy w warkocz i sprawdziła kuszę, chociaż na nią nie spojrzała, każda jej cząsteczka była skupiona na Raphaelu. Rzadko mówił o swoich najboleśniejszych dniu, a ona nie zamierzała go przyciskać, ponieważ to całe „Czas leczy rany” było gówno warte. - Twoja matka była w tym śnie? - Nie- Podszedł do balkonu nagi od pasa w górę, rozpostarł skrzydła jakby kąpał się w promieniach słońca, złociste włókna wplecione w biel jego skrzydeł iskrzyły się tak wspaniale ze Elena nie mogła powstrzymać swoich palców przed pogłaskaniem lśniącego jedwabiu. - Co widzisz, Eleno? - Jakby ogień zdobił twoje pióra - powiedziała, niemal oczekując poczucia dotyku ognia na swojej dłoni. - Przepiękne. Raphael zerknął na swoje skrzydła i wzruszył ramionami. - Dopóki spełniają swoje zadanie. - Składając skrzydła odwrócił się w jej stronę, sięgnął po jeden ze sztyletów do rzucania i włożył go do pochwy na jej lewym ramieniu. – Sen nie był taki … jaki być powinien. - Powiedział kiedy nieznacznie poprawiała mocowanie jednej z pochew. - Oczywiście, wczorajszy dzień nie był zwykły, nie jest rudnym do wyjaśnienia fakt, że śniłem o rozlewie krwi.

- To mogło być tak proste - Elena wyciągnęła prawe przedramię, aby mógł wsunąć następne ostrze. - Ale widziałam wiele zwariowanych rzecz,y odkąd pierwszy raz wezwałeś mnie na swój rozkaz, aby brać wszystko na słowo. - Byłaś beznadziejna w wykonywaniu moich rozkazów.

- Było to

chłodne

przypomnienie. – Myślałem, że jesteś najbardziej fascynującym stworzeniem jakie kiedykolwiek spotkałem. - Nieprawda - wskazała na niego lśniącym ostrzem, zanim włożyła je do pochwy na udzie przypiętej do ciasnych, czarnych, skórzanych spodni. Całe jej ubranie było przystosowane do lotu. - Myślałeś że jestem największym utrapieniem, które być może należy zrzucić z dachu, aby nauczyć manier. - Tak było, sprawił że zamknęła dłoń na ostrzu noża, jej krew kapała barwiąc dach wierzy na czerwono, na początku była przerażona, nie widziała w nim niczego ludzkiego. - Byłeś wielkim draniem jeśli mam być brutalnie szczera. Wykrzywił usta, podniósł długie, cienkie ostrze które nosiła na plechach we wszytej w bluzę z długimi rękawami pochwie, z tkaniny wystarczająco wytrzymałej, aby wytrzymać trudy życia łowcy. - Ty - powiedział wsuwając ostrze na miejsce, kiedy się odwróciła - jesteś jedyną osobą, która mówi mi wszystko prosto w twarz. - Przypomnij mi, abym opowiedziała ci kiedyś jak postanowiłam wytatuować sobie DUŻA IDIOTKA na czole. - Po raz kolejny obróciła się twarzą do niego kładąc dłonie na tych wspaniałych ramionach. - I co to powiesz o mnie, kiedy powiem ci, że myślałam, iż jesteś fascynujący i seksowniejszy niż grzech, nawet wtedy kiedy sprawiłeś, że zraniłam się w dłoń? - To, że jesteś wojowniczką która wiedziała, że w końcu spotka swoja drugą połowę. Elena prychnęła. - To mówi, że jestem tępakiem, który nie wie kiedy być cicho i podporządkować się, by chronić swój tyłek. Jego uśmiech pogłębił się unosząc policzki, jedną ręką schwycił ją za kark, a drugą dłonią długimi zdecydowanymi ruchami pieścił wrażliwy łuk jej skrzydła. - Gdybyś była cicha i uległa - wymamrotał a jej kolana niemal się ugięły. - Nigdy nie wezwał bym cię do wypełniania moich rozkazów. Jego pocałunek zagroził zakończeniem tego co rozpoczęły jego szepty. Złączone języki w ognistym pocałunku, jej piersi zgniecione jego klatką piersiową. Elena nie chciała niczego innego jak pozostać w tej ukradzionej minucie rozkoszy, zapomnieć o świecie na zewnątrz, niestety okrutna rzeczywistość nie mogła czekać.

- Nie było mnie w Wieży przez ponad sześć godzin. - Powiedział Raphael, kiedy zwrócili się ku sobie. Jego twarz zmieniła się w sposób, który przypominał, że nie był wyłącznie jej kochankiem, mężczyzną noszącym jej pierścień na palcu. Był archaniołem odpowiedzialnym za miliony śmiertelnych i nieśmiertelnych. - Skończ się ubierać. - Uwolniła go ruszając do drzwi. - Przyniosę coś do jedzenia, musisz uzupełnić energię po tych wszystkich uzdrowieniach. Zanim wróciła, transformacja dobiegła końca, moc ciemnych oczu Archanioła Nowego Jorku obok niej, kiedy jedli stojąc na balkonie. Wybrał zwyczajną czarną koszulę i spodnie prostego kroju, a nie jak zwykle skórzane. Wszystko było częścią iluzji, eleganckim „ pieprz się” do każdego kto ośmieli się zaatakować jego miasto i jego ludzi. Minutę później Elena obserwowała jak wznosi się w niebo, złote promienie porannego słońca odbijały się ogniście na jego niezwykłych skrzydłach, poczuła jak jakaś lodowata ręka chwyta ją za serce. Nigdy nie spodziewała się go znaleźć, poczuć tak głęboką, szaloną miłość. Czasami, głęboko w jej duszy, ta namiętność ją przerażała, strach przed straceniem go, tak jak utraciła siostry i matkę, niewidoczny intruz w jej myślach. Po wczorajszych wydarzeniach nie mogła przestać o tym myśleć. Paznokcie boleśnie wbijały się w jej dłoń, w końcu wróciła do sypialni aby wziąć telefon. Aktualnie nie miała żadnego zadania, ale mogła poświęcić trochę czasu nauce dzieciaków w Akademii Łowców, nie było to tak ekscytujące jak polowanie, lecz idealne w swej normalności. Jednakże jako jej wkład w dzisiejsze „pierdol się” Raphaela, zatrzymała się przy budce z kawą pośród ludzi aby pokazać, że anioły w końcu też lubią kawę. Śmiała się z żartu sprzedawcy słysząc ciche kliknięcia aparatów telefonicznych, kiedy biznesmani z pobliskich budynków skorzystali z jej obecności aktualizując swoje strony na portalach społecznościowych. - Weź to i udław się - pomyślała do nieznanego wroga odpowiedzialnego za tak wielką rzeź i straty. - Może udało ci się zabić pięcioro z nas, ale nigdy nie uda ci się zniszczyć tego

miasta. Gniew zakołysał jej gardłem, kiedy pomyślała o trumnach, będących w tej chwili w drodze do Azylu, odgoniła go machnięciem skrzydeł, które spowodowało wzrost liczby robionych zdjęć, wzięła kawę do ręki. Główny trener Akademii Gildii byli bardziej niż szczęśliwi, kiedy wzięła zajęcia zaawansowanego strzelania z kuszy, personel ustalał harmonogram zajęć tak, aby wykorzystywać aktywnych łowców, którzy mieli trochę wolnego czasu. Po zakończeniu lekcji, Elena po prostu poszła na dach przygotowując się do startu w kierunku Kwatery Głównej Gildii, gdy nagle zadzwonił jej telefon.

- Eve - Powiedziała uśmiechając się. - Właśnie myślałam o tobie. Ku wściekłości i niesmaku Jeffrey’a – cholernego hipokryty - przyrodnia siostra Eleny także była urodzoną łowczynią. - E… Ellie, możesz do mnie przyjść? – łkanie w głosie Eve zazwyczaj tryskającym energią. Uśmiech zniknął z twarzy Eleny. - Jesteś w szkole? - Evelyn i jej starsza siostra Amethyst uczęszczały do prywatnej szkoły dla bogatych dzieci, aż do krwawych wydarzeń zeszłej wiosny. W następstwie tego ujawniły się łowieckie zdolności Eve, doprowadzając do jej przenosin do szkoły bliżej Akademii Gildii. Amethyst postanowiła do niej dołączyć. - T-tak, ukrywam się – Eve pociągnęła nosem. - Zaraz będę. Jej siostra musiała obserwować Elene ze swojej kryjówki, ponieważ wybiegła z pośród stojących koło siebie budynków z czerwonej cegły, dokładnie w tym samym momencie, kiedy Elena wylądowała na wypielęgnowanym trawniku. Eve obchodziła tydzień temu swoje jedenaste urodziny, ale dziś wyglądała znacznie młodziej przez zapłakaną twarz, jej płacz był cichy, głęboki i przepełniony bólem. - Kochanie - Powiedziała Elena odprawiając nauczyciela, która pojawiła się na schodach. Ubrany w dopasowany garnitur, starszy mężczyzna zmarszczył brwi, ale wrócił do środka budynku przez ciężkie, drewniane, rzeźbione drzwi. Elena złapała młodszą siostrę w mundurku w ramiona, ciasno przytulając ją do swojego ciała. Zacisnęła zęby i wystartowała pionowo, głównie za sprawą siły woli. Według wszystkich znanych faktów o anielskim rozwoju nie powinna być w stanie dokonać takiego manewru, nie posiadała odpowiednio rozwiniętych mięśni, ani wystarczająco dużo siły, ale wizja bycia bezbronnym, uziemionym, była nie do wytrzymania więc nauczyła się wznosić. Nie było to łatwe, na pewno bolesne, ale potrafiła to zrobić. Wychwyciła podniecenie płynące z okien szkoły, kiedy przelatywały. Boże. Nikt nie będzie dokuczał Eve z powodu łez, wszyscy będą pochłonięci opowieścią o locie. - Już dobrze - powiedziała przytulając ją do siebie.- Mam cię. Eve pociągnęła jeszcze kilka razy nosem, po czym zaczęła wyciągać szyje, żeby obejrzeć skrzydła Eleny, jej włosy łopotały na wietrze. Po pewnym czasie wylądowali w jej domu w Enklawie, twarz Eve była radosna, policzki zaróżowione od wiatru. - Jeśli masz zamiar wagarować, zrób to w wielkim stylu - powiedziała Elena z ulgą dostrzegając radosne błyski w szarych oczach siostry, znak który pozostawił na nich Jeffrey.

- Czy możemy to powtórzyć. - Dopiero kiedy coś przekąsimy. Chodź. – Przeszły przez dom, Montgomery nie powinien zawieść, więc zabrała Eve do szklarni. -Ooch - Eve dotknęła płatków szaleńczo kwitnących stokrotek w ogrzewanym pomieszczeniu. - Ty je wszystkie hodujesz? - Tak. Powinnaś zobaczyć ten. Trzy minuty później Mondgomery udowodnił swoją wartość po raz kolejny. - Gorąca czekolada i ciasta dla gości, Łowczyni Gildii,- powiedział kładąc tacę na żelaznym stoliku, który Elena umieściła w przytulnym kącie podczas pierwszej wizyty Sary. - Dziękuję. - Powiedziała świadoma Eve stojącej grzecznie przy jej boku. - Nie sądzę żebyś spotkał moją młodszą siostrę, Evelin. – Z jej trzech żyjących sióstr tylko Beth była w Anielskiej Enklawie, a była tak przerażona że nie odezwała się przez cały czas. - Eve, to jest Montgomery. - Panienko Evelin. - Elegancki ukłon. Eve otworzyła szeroko oczy i podała mu rękę. - Cześć. Elena nigdy nie widziała, żeby ściskał z kimś ręcę, spodziewała się ze będzie zgorszony tym pomysłem. Oczarowana patrzyła jak uroczyście potrząsa dłonią Eve. - Jeśli Panie będą jeszcze czegoś potrzebować. - Powiedział po zakończeniu formalności - Będę w domu. Przesuwając się na krześle po wyjściu Montgomery’ego, Eve pochyliła się bliżej i szepnęła. - Czy to był kamerdyner? - Najlepszy z najlepszych - podniosła wspaniały, mały czajniczek, Elena wlała gorącą czekoladę do delikatnych filiżanek, których nigdy wcześniej nie widziała, biała porcelana z cudownymi różowymi kwiatami. Idealna dla młodej dziewczyny. - Łał, my mamy gosposię, ale nie znam nikogo kto miałby kamerdynera. Elena

uśmiechnęła

się

myśląc

o

jej

własnej,

pierwszej

reakcji

na

widok

Montgomery’ego, położyła babeczkę na talerzyku Eve, pokrytą żółtym wirem lukru i kandyzowanymi fiołkami. - A teraz - powiedziała kiedy jej siostra pochłonęła słodycze. - Powiedz mi dlaczego płakałaś. - Nigdy nie była tak bezpośrednia w stosunku do Beth, jednak Eve była silna, choć dla innych była jedynie dzieckiem. Jej mina stężała, zaczęła bawić się okruszkami na talerzyku.

- Czuję się głupio, nie powinnam była do ciebie dzwonić, wiem że musisz być smutna i zmęczona z powodu aniołów spadających z nieba. - Zgniatała okruszki jakby to było najważniejsze zadanie pod słońcem. - Bałam się że spadniesz, tak samo Amy. Dziękuje, że do mnie przyszłaś. - Nie ma za co - Elena założyła głęboko-czarny, prosty kosmyk włosów za ucho siostry. - Pamiętasz co ci kiedyś powiedziałam? Zawsze będę przy tobie. – Nienawiść, która płonęła pomiędzy nią a Jeffreyem sprawiła, że przez pół życia była kimś obcym dla swojego rodzeństwa, była to pomyłka, której Elena nie miała zamiaru już nigdy więcej powtórzyć. Miło było otrzymać wczorajszą wiadomość i cieszę się, że dziś do mnie zadzwoniłaś. Eve nabrała powietrza przy okazji czkając, podniosła wielkie, mokre oczy. - Wiem, że nie powinnam, ale tego ranka opowiedziałam ojcu o tym, jak śpiewająco zaliczyłam ćwiczenia w Akademii. Coś przewróciło się Elenie w brzuchu. Wiedziała co się święci, lecz słuchała tak czy siak, ponieważ Eve potrzebowała uwolnić się od tej trucizny, rany, zanim zacznie się jątrzyć, tak jak już to robiła w Elenie i Jeffreyu ,dopóki nie zaczęła niszczyć, wyżerać dziury, w niegdyś silnej tkaninie ich wzajemnych relacji. - Był zawsze ze mnie tak dumny, kiedy dobrze radziłam sobie w szkole. - Kontynuowała Eve. – Myślałam, że i z tego będzie dumny … nawet jeśli wiedziałam, że nienawidzi łowców. Jej dolna warga drżała. - Myślałam, że mogę sprawić, że będzie szczęśliwy, że może będzie dla ciebie miły. Powiedział, że mam zejść mu z oczu. - Och, Eve - ból siostry ranił jej serce, obeszła stół by uklęknąć obok krzesła Eve. Eve szlochając wtuliła się w nią, ukrywając mokrą twarz w zagłębieniu jej szyi. Elena nic nie powiedziała, po prostu głaskała siostrę po plecach, pozwalając jej wypłakać cały ból. Tak było lepiej. Jako dziecko Elena musiała je połykać, zagrzebywała je coraz głębiej i głębiej, aż w końcu stał się wielkim węzłem wewnątrz niej, nie była pewna czy kiedykolwiek zdoła go rozwiązać. Niektóre rany zostały zadane zbyt młodo, blizny były zbyt głębokie. Minęło sporo czasu, Eve w końcu przestała płakać. Wytarła siostrze policzki używając chusteczki i wody z małego dzbanka, który zostawił Montgomery, pocałowała ją w oba policzki. - Jeffrey cię skrzywdził, nie miał prawa tego robić, nawet jeśli jest twoim ojcem. Nawet kiedy mówiła wiedziała, że musi postępować ostrożnie, upewniając się że jej własne blizny nie rzucą cienia na sprawę Eve i Jeffrey’a. Ponieważ niezależnie jakim draniem stał się dla Eleny, jak wielka dziura niezgody dzieliła ją z nim, tak wydawał się być dobrym ojcem dla Eve i Beth. Nie był tym samym mężczyzna, który podrzucał Elene w powietrze kiedy była

dzieckiem i tańczył ze swoją pierwszą żona w deszczu, ta jego część została pochowana w grobie z Marguerite, jednak Eve i Amy mogły na nim polegać. Elena nigdy nie zrobi czegokolwiek aby zniszczyć tę więź, nie kiedy wiedziała co to znaczy dla dziecka być zrażonym do człowieka, który powinien ją chronić, kiedy najbardziej tego potrzebowała. - Prawda jest taka - powiedziała łagodnie, jej skrzydła dotykały podłogi, kiedy klęczała przed krzesłem Eve.- Jeffrey nie reaguje normalnie na tę jedną rzecz.

Nie będę trzymał takiej abominacji pod moim dachem. Słowa, którymi Jeffrey rzucił w nią podczas ich najważniejszej rozmowy, okrutnej walki, która zniszczyła ostatnie, kruche promyki nadziei, kiedy próbowała ich jakoś pogodzić. - Ale dlaczego?- Eve ścisnęła dłonie w pięści, zadając pytanie na które Elena nigdy nie była w stanie odpowiedzieć. - Jeśli jestem urodzoną łowczynią i ty jesteś urodzoną łowczynią, czy to nie oznacza że ojciec także musi nim być?

ROZDZIAŁ 5 -

Nie

– powiedziała Elena, odpowiadając na ile mogła – to znaczy, że ktoś w jego

rodzinie był, a on nosi geny, to umożliwiające. – Fakt, który świadomie ukrywał przed Eleną, aż do ujawnienia się zdolności Eve, co było niczym granat ciśnięty w ten sekret. – Zdolności nie są w nim aktywne, jak u mnie i u ciebie. Rozumiesz? Zamyślone skinienie głową, linie zmarszczek szpeciły kremową skórę Eve, którą odziedziczyła po drugiej żonie Jeffrey’a, Gwendolyn. - Jakby spał, a my jesteśmy obudzone. - Tak. – Elena wstała, rozchylając skrzydła, nieznacznie przeciągając się, co spowodowało, że biało-złote lotki otarły się o doniczkę kwitnących chryzantem. – Sądzę, że to dobry sposób, aby to określić. – Jednak, ich ojciec nie mógł spać w swojej ciągłej, niszczącej ślepocie. Elena nie pozwoli mu skrzywdzić Eve, tak jak skrzywdził ją. - Może nigdy nie zrozumieć, tak, Ellie? – Kilka minut później powiedziała Eve, ze swoją zwyczajną otwartością, kiedy szykowały się do wyjścia. – To dlatego zawsze jest tak na ciebie wściekły. Elena ścisnęła dłoń siostry, jej stwardnienia spotkały się z tymi, dopiero zaczynającymi się tworzyć na miękkich dłoniach Eve. - Jeffrey i ja – powiedziała – mamy inne problemy. Slater Patalis skierował się ich podmiejskiego domu z powodu Eleny. Przed tym okropnym, okrutnym dniem dawno temu, stanowili sześcioosobową rodzinę. Jeffrey, Marguerite i ich cztery dziewczyny. Mirabelle, ze swoją gorącą krwią i dzikimi afektami. Ariel, stonowana, przywódcza i chroniąca. Elena, która chciała robić wszystko, co jej starsze siostry i Beth, zbyt młodą, by naprawdę pamiętać, kim razem byli, zanim Slater Patalis wszedł przez kuchenne drzwi. Gdzie morderczy wampir zaszlachtował Ari i Belle w strasznej powodzi krwi, torturował ich matkę wciąż i wciąż… torturował kobietę, którą była i którą zawsze będzie, największą miłością Jeffrey’a. Beth nie było w domu, ale Elena była. A chociaż to wszystko była jej wina, to była jedyną, która przeżyła. - On ciebie kocha – powiedziała Elena, kiedy jej wspomnienia sprawiły jej ból, mając nadzieję, że nie będzie musiała okłamać siostry. – Zabierze mu to trochę czasu, ale zaakceptuję twoje łowiectwo. Elena odstawiła Eve z powrotem do szkoły, usprawiedliwiła jej nieobecność i poleciała prosto do wyłożonego piaskowcem budynku, w którym mieściło się biuro Jeffreya, biuro było zamknięte i brak było śladów obecności sekretarki. Uświadamiając sobie, że ojciec może

zadzwonić do niej wkrótce, nie trudziła się wsuwaniem liściku pod drzwi i podążyła do kwatery głównej Gildii. Jej telefon zadzwonił, zanim dotarła na miejsce. Odebrała w powietrzu i usłyszała Sarę. - Ellie, wiem, że prawdopodobnie nie weźmiesz tego, po tym, co zdarzyło się wczoraj, ale… - W tej chwili lecę do siebie, spytać, czy nie masz dla mnie jakiś łowów. - Dobrze, ponieważ mamy poważny problem. – Wzięła słyszalna wdech i powiedziała: Jeden z naszych zszedł na złą drogę. Może dojść do morderstwa, jeśli go nie powstrzymamy. Elena wylądowała na pobliskim dachu, nagle poczuła łomotanie w głowie, jej dłonie stały się mokre, słowa Sary otworzyły ukryty skarbiec, Bill James był sławnym łowcą, mentorem Eleny … i seryjnym mordercą. Był tak dobry w ukrywaniu swojej potrzaskanej duszy, że żaden z jego przyjaciół nie zdawał sobie sprawy z tego co się dzieje, aż do śmierci pierwszego dziecka. - Kto? – spytała, zachrypła. - Darell Vance. – Z ulga, że to nie był przyjaciel. Elena przytknęła drżącą dłoń do twarzy. Być może, to nie było fair ani właściwe, by ją czuć, ale już musiała wykonać egzekucję jednego przyjaciela, nigdy nie zapomni wyrazu zdradzenia w oczach Billa, kiedy umierał w jej ramionach, gorąca krew na jej skórze. - Ellie. – Zmieszanie w jego głosie. – Dlaczego, Ellie? Głos Sary przełamał wspomnienie, które nadal budziło ją w nocy, z suchymi ustami i słowami „Przepraszam” na ustach. - Darell miał łowy, które poszło strasznie źle – powiedziała Sara. – Wamp miał wątpliwości po swoim Stworzeniu, wrócił do śmiertelnej rodziny, którą zostawił, po to, by odkryć, że jego żona wyszła za innego i urodziła mu syna. Elena znała tę historię. - Zabił męża. - Nie, to byłoby złe, ale… - Kiedy Sara musiała przerwać, pomyślała do czego, to prowadziło, groza zaczęła wspinać się po jej plecach. – Rozerwał mu gardło, potem związał żonę i syna, objął ich ramionami i podpalił się.

Och, Jezu. - Darell znalazł ich, kiedy jeszcze płonęli, starał się ugasić płomienie, ale wiesz jak wampiry płoną. Jakby był nasączone benzyną. Kiedyś Elena była świadkiem spalenia wampira, jako rezultat straszliwej zbrodni. To było przerażające, zapach palonego mięsa powodował, że o mało nie zwymiotowała, kiedy

szaleńczo próbowała zdusić płomienie. Ale znalezienie kobiety i dziecka? Jej żołądek skręcił się. - Darell zniknął z pola widzenia? - Tak. To nie była jego wina, wytropił go w rekordowym czasie, ale prawdopodobnie tak pomieszało mu się w głowie, że tego nie dostrzega. Zaatakował niewinnego wampira i wysłał go do szpitala dwie noce temu, kilka więcej uderzeń i uszkodziłby fatalnie serce. Dowiedziałam się pół godziny temu, kiedy wampir się obudził. Wampiry mogły być silne, ale zazwyczaj były niewytrenowane, nie miały szansy przeciw członkowi Gildii. - Kontaktowałaś się z Zabójcą? – spytała Elena, mając na myśli anonimowego łowcę, którego zadaniem były łowy na tych z Gildii, którzy zeszli na złą drogę. - Odniosła poważne obrażenia przy poprzednich łowach, jest niezdolna do działania. Tym razem będziemy musieli poradzić sobie bez niej, Ransom dowodzi, wie wszystko, czego dowiedzieliśmy się do tej pory i wiem, że chciałby mieć ciebie jako wsparcie. – Niewypowiedziane potwierdzenie więzi, która powstała między nimi w dniu śmierci Billa. – To prawdopodobnie będzie musiało być przedstawione Wieży, więc będziesz pełniła podwójną rolę. * Raphael spojrzał na kanał z wiadomościami, lecący na ścianie z ekranami w jego biurze w Wieży i uśmiechnął się. Nie był to uśmiech spowodowany dobrym samopoczuciem, lecz dumą. Jego małżonka zrobiła dokładnie to, o co ją poprosił, media zostały zadziwione widoczną nonszalancją, z jaką tego ranka kupowała kawę. Eksperci, którzy poprzedni dzień nazwali Upadkiem, straszliwą katastrofą, teraz zaczęli zastanawiać się nad wcześniejszym osądem. Coraz częściej słyszał, że był nazywany wypadkiem, który „na szczęście nie spowodował trwałych szkód”. - Elena po prostu wie, jak wywrzeć wrażenie – powiedział Dmitri po drugiej stronie słuchawki, oglądając te same wiadomości. Drugi Raphaela i jego małżonka we wszystkim się ze sobą nie zgadzali, dla Dmitriego Elena była niebezpieczną szczeliną w zbroi Raphaela, jednak dzisiaj usłyszał podziw w głosie wampira. - Jeśli możemy kontynuować manipulację mediami – powiedział, wyłączając dźwięk w telewizorze – i ściśle kontrolować każdą wiadomość, która opuszcza Wieżę, to może uda się przekonać wrogów, że piątka, którą straciliśmy to jedyne prawdziwe straty. – Tych pięcioro powinno być obecnie w połowie drogi do domu, lecąc pod niebiesko-zieloną rozciągłością srebrzystego morza.

- Potwierdzimy kilka poważnych obrażeń, albo pozwolimy tej informacji wyciec. – Dmitri mówił z chłodną inteligencją, która uczyniła go mistrzem strategii. – Zajmę się obrazami aniołów, którzy spadli na ulicę, albo doznali ran w obecności świadków i zostaną wyjaśnione przez uzdrowicieli. Illium jest bardzo dobry w szeptaniu właściwych słów do właściwych uszu. Raphael wysłał instrukcję do niebieskoskrzydłego anioła kontynuując rozmowę z Dmitrim, jego oczy były skierowane na błyszczącą stal i szkło metropolii, którą był Manhattan. - Musimy po cichu ściągnąć oddziały z peryferii. – Żaden wróg, który chciałby być wzięty na poważnie wśród nieśmiertelnych, nie zaatakowałby innego celu niż Wieża, w grze archaniołów podbój odbywał się przez atak na bazę innej potęgi. - Potrzebuję cię, byś asystował Aodhanowi w organizacji tych ruchów. – Aodhan był nowy na tym terytorium, będąc wcześniej prawą ręką Galena w Azylu. – Illium skupi się na tworzeniu nowych działających szwadronów. – Z wieloma uziemionymi aniołami, szwadrony obecnie stały się niewłaściwie rozmieszczone w krytycznych obszarach. - Panie, pragniesz, bym wrócił do miasta? - Nie – powiedział Raphael, żona Dmitriego nadal gromadziła siły po swojej przemianie w wampirzycę. – Twoja przedłużająca się nieobecność na razie służy moim celom. – Każdy wiedział, że Dmitri był najstarszym z Siódemki Raphaela, tym, którego Raphael uważał za przyjaciela. – Jeśli wybuchnie wojna, chcę byś do mnie dołączył, ale jeszcze nie czas na to. Jeszcze nie całkiem. * Elena wylądowała przed dwupiętrową willą w starym stylu pośrodku zrujnowanej ulicy dwadzieścia minut po rozmowie z Sarą i rozejrzała się. Otoczona przez wysokie chwasty i zmizerniałe wierzby po jednej stronie, budynek przed nią mógł uchodzić za wzór nawiedzonego domu, zwłaszcza wobec faktu, że cała ulica uciekła przed próbami unowocześnienia. Nawet latarnie były z kutego żelaza, ramy były zardzewiałe, szkło porozbijane

na

chodniku,

nie

było

widać

żadnego

przewodu

elektrycznego

lub

telefonicznego. Trudno było być bardzo zaskoczonym w mieście wypełnionym aniołami i wampirami, nie wszystkich z pośród nich objęły zmiany. Jeśli istotnie to miejsce należało do nieśmiertelnego lub prawie nieśmiertelnego, to pozwolono obrócić się w niezwykłą ruinę. Starsi, którzy lubili utrzymywać rzeczy w swoim pierwotnym kształcie, czerpali wielką dumę w zachowywaniu historycznych detali i piękna swoich posiadłości. Wydawało się, że nikt nie ruszał tych domów od dziesięcioleci.

Farba, która kiedyś mogła być biała, poodpadała i poczerniała od pyłu ulic miasta, okna potraciły szyby, rynny obwieszały grube i lepkie pajęczyny, z tego co mogła zobaczyć ze swojego miejsca na ulicy, zasłony zamieniły się w strzępy. Drewno samo w sobie było wypaczone, aż dom nie stanowił już ochrony przed pogodą i niezwykłe wysokie drzewo przebijało dach, chowając swoja część wewnątrz domu. - Co to, do cholery, za miejsce? – powiedziała do Ransoma, kiedy pojawił się po drugiej stronie werandy. Zielone oczy odbijały się na tle miedziano-złocistej skóry, uniósł brew. - Czy mówisz o tej wartej wiele milionów posiadłości? - Poważnie? - Kiedy ostatnio był jakiś teren na sprzedaż na Manhattanie? – spytał, wzruszając szerokimi ramionami, otulonymi czarną sfatygowaną skórą kurtki motocyklisty, na nogach miał stare niebieskie dżinsy i ciężkie buty z okuciami. – Cała ulica to jedna parcela. Deweloperzy mają cholerny publiczny orgazm, kiedy śnią o położeniu na niej swoich łap. Elena gwizdnęła. - Ktoś siedzi na kopalnie złota. - Tak. A teraz jest martwy. Jej serce uderzyło o żebra, oderwała swoją uwagę od walące się obok domu. - Nie… - Nie, to nie był Darell, ale ktoś, kto spowoduje zainteresowanie Wieży. – Ostre kości policzkowe Ransoma uwydatniły się, kiedy powiedział: - Musimy uporać się z tym szybko i wrócić do łowów. Zgadzając się, podeszła ostrożnie do frontowych schodów, nie wierzyła, że nie zawalą się i spadnie na tyłek. - Jak dostaniemy się do środka? – Frontowe drzwi były zabite, gwoździe skorodowały, a drewno było pokryte obscenicznym graffiti. Ransom przechylił głowę w lewo, błyszczący czarny warkocz zawiązał w kok na karku przy pomocy paska skóry i poprowadził ją wokół domu. - Czy z twoimi anielskimi przyjaciółmi w porządku? Jak ten młody blondyn, która krąży wokół ciebie jak duży głupkowaty szczeniak? Kłujący ból w brzuchu, jej umysł odmawiał przyjęcia brutalnego obrazu urwanych nóg Izaka, jego zdartej skóry. - Jest ciężko ranny. - Cholera. To jeszcze dzieciak.

Gardło Eleny zacisnęło się, kiedy pomyślała o innym młodym żołnierzu, który nie przeżył, którego rodzina teraz oczekiwała powrotu jego ciała. - Anielica, którą uratowałeś przed ciężarówką? – powiedziała, zmuszając się, by nie popaść w bezużyteczny gniew. – To zajmie dużo czasu, ale wyzdrowieje. Ransom gwałtownie wydmuchnął powietrze. - Nie sądzę, by dała radę. Była… - Pokręcił głową. – Musiałem wyciągnąć jej rękę spod kół, Ellie. – Pokazał, by uważała na złamaną deskę, powiedział: - To co dzisiaj znalazłem. Trzeba dodać do tej kupy gówna.

Kurwa. Miasto nie potrzebowało kolejnych problemów. - Wytropiłeś tutaj Darella? - Darell nie oszalał zaraz po tej pieprzonej sprawie z matką i dzieckiem – to była zaskakująca odpowiedź. – Wrócił, poszedł do terapeuty, powiedział wszystko jak należało i został przydzielony do pewnego zadania, by ułatwić mu powrót do pracy. Czytając między wierszami, Elena uświadomiła sobie, że terapeuta coś wiedział i poprosił Darella, by był w pobliżu. - Wamp, który był właścicielem tego miejsca, był przypisanym mu celem. – Ransom wyciągnął pistolety z kabur, które nosił pod kurtką, poruszał się śmiertelnie cicho. – Doszedłem do wniosku, że mogę użyć go, jako punktu wyjścia do poszukiwań, zwłaszcza że Darell przesłał raport, w którym mówił ,że był na tropie gościa. Elena trzymała w dłoniach swoje noże do rzucania, kiedy skręcili za róg. Połowa tylnej ściany zniknęła, pozostawiając dziurę wypełnioną odpadkami z ulicy, opadłymi liśćmi, opadłym igliwiem i innymi rzeczami, o których nie chciało jej się zbytnio myśleć. Starając się uchronić skrzydła przed zabrudzeniem w gównie, zrobiła krok do środka … i szczur wielki jak cholerny kocur przebiegł po jej bucie. Powstrzymując odruchowy krzyk, spojrzała na Ransoma, który w widoczny sposób powstrzymywał uśmiech. - Nie mogłeś mnie ostrzec? - Jesteś twardodupą łowczynią, która kula się nago z przerażającym archaniołem, ma miniaturowy miotacz płomieni, który, przy okazji, powinnaś mi oddać i kuszę, wszystko pod ręką. – Jego policzki zmarszczyły się, oczy zabłyszczały. – Szczury drżą ze strachu w twojej obecności. - Przypomniałam sobie, dlaczego jesteś prawie-przyjacielem. - Och, Ellie, ranisz mnie. – Przerwał. – Czy przestaniesz i podasz mi maskę? - Taa. – Sięgnęła do bocznej kieszeni spodni i podała mu składaną maskę. Podobnie jak ona był on urodzonym łowcą, jego powonienie było bardzo czułe.

- Dzięki. – Przyłożył ją do nosa i ust, założył elastyczną opaskę. - Gorzej pachnie na górze. Chociaż śmierdziało tutaj obrzydliwą mieszaniną odchodów, zepsutego jedzenia i moczu, Elena nie traciła czasu, by podążyć za jego przykładem. Wyciągnęła parę lateksowych rękawiczek z drugiej kieszeni, Ransom zrobił to samo, skinęła głową, by prowadził, przekroczyli coś, co wyglądało na zmumifikowane ciało pechowego kota, który wypadł z kuchni. Korytarz był wąski, więc Elena musiała pochylić się w prawo, by uniknąć przejechania skrzydłami po brązowej lepkiej mazi na ścianie, oddychała ustami … ponieważ jej mózg identyfikował główny składnik zgniłego smrodu jako odór rozkładającego się ciała.

ROZDZIAŁ 6 Zatrzymując

się na stopniu wąskich schodów, biegnących wzdłuż ściany, Ransom

mruknął: - Trzymaj się lewej i zaczekaj, aż będę na górze, potem ruszaj. Schody trzeszczały pod jego ciężarem, pod Eleną również, ale wytrzymały. Trafili, Ransom poprowadził ją korytarzem do pokoju, gdzie ostry zapach śmierci mógłby spowodować bunt jej żołądka, gdyby stalową wolą nie powstrzymała odruchu wymiotnego. Drugie uderzenie było wilgotne, coś w sposobie w jaki sposób urządzony był pokój, by uwięzić te trochę ciepła, które w nim było … i przyspieszyć proces rozkładu. Identyfikując brudny materac pod oknem jako źródło zapachu rozkładu, Elena podeszła do niego, ufając, że Ransom osłoni jej plecy. Ciało było wzdęte od gazów, skóra niezdrowo zielona, jednak głowa nie była oddzielona od ciała, a ubrana w koszulę pierś nieuszkodzona, sądząc na podstawie pobieżnych oględzin. To oznaczało, że serce najprawdopodobniej nadal było wewnątrz ciała. Klękając, Elena zamrugała gwałtownie, by usunąć z oczu łzy, które napływały pod wpływem fal zapachu, zignorowała robaki i rozchyliła usta zwłok. Psie, ostre i lśniąco białe. - Nie był wampirzątkiem – powiedziała przez zaciśnięte zęby – więc to nie ten, którego Stworzenie poszło źle. - Spójrz na gardło. Skrzydła przesunęły się po czymś, co tylko Bóg raczy wiedzieć, na brudnej podłodze, wyciągnęła smukłą latarkę, którą trzymała przymocowana obok noża na lewym udzie i skierowała światło na szyję ofiary. - Cholera. – Wielkie krosty na gardle mężczyzny były wypełnione krwawym płynem, zaczynały się od kołnierzyka … i biegły w dół. - Ten zapach mnie wykańcza, Ellie – powiedział Ransom, kiedy jej własny żołądek zaczął się burzyć. - Mnie też. Oboje zerwali maski, by wziąć głęboki wdech, natychmiast po tym, jak wypadli na ulicę. Następnie zdjęli rękawiczki, skóra zaswędziała Elenę przy wdechu. Kiedy Ransom wyciągnął dwie butelki z wodą z czarnej sakwy przy motocyklu, rzucił jej jedną, złapała ją z podziękowaniem. - Uważa się, że wampiry nie chorują – powiedział, po opróżnieniu połowy butelki.

Wylewając trochę wody na dłoń, Elena otarła twarz, wiedząc, że będzie potrzebowała wielu kąpieli, by pozbyć się tego obrzydliwego zapachu. - Nie, nie chorują. - Pozbawione głowy, umierają – kontynuował Ransom. – Wrzuć je do ognia, albo wytnij im serce, zginą niezależnie od tego, jak są silne i stare. Ale zaraz po swoim Stworzeniu przestają chorować. Jedna rzecz jest pewna, Darell na pewno nie miał z tym nic wspólnego. Elena zgodziła się z tym. - Sprowadzę konsultanta z Wieży. – Kogoś z pośród bardziej doświadczonych aniołów lub wampirów, może to jest dziwaczny wampirzy wirus, który atakuje niewielu z pośród nich i po prostu o nim nie wiedzą. – Ktokolwiek to będzie, prawdopodobnie poprosi cię o podpisanie klauzuli poufności. Ransom starał się rozluźnić, kiedy dzwoniła do Aodhana. - Sądzę, że to poważne – powiedziała do anioła, po opisaniu sytuacji. – Ransom i ja musimy kontynuować nasze polowanie, masz kogoś, by popilnował ciała, zanim będzie mogło zostać przetransportowane do kostnicy? Aodhan poprosił ją, by dała mu pięć minut, ale minęło prawie piętnaście, zanim przyprowadził innego anioła na miejsce. Ledwie pięć stóp i sześć cali wzrostu, chudy jak chłopiec, nieoczekiwanie oczy anioła były delikatnie brązowe, jego usta pełne na twarzy o niemal kobiecej urodzie, przy wrażeniu delikatnej męskości, należącej do Keira. Jej frustracja z powodu czekania zmieniła się w głębokie uwielbienie, pochyliła się, by Keir mógł złożyć pocałunek na jej policzku. - Musiałeś opuścić Azyl, zaraz po tym, jak to się wydarzyło. – To. Upadek. Straszne zło zredukowane do dwóch prostych słów. - Raphael przygotował dla mnie samolot, abym nie był zmęczony po przybyciu – powiedział, jego oczy wyrażały bolesną mądrość. – To było dziwne lecieć w brzuchu metalowego stwora, kiedy mam własne skrzydła, ale miał rację. Kiedy Aodhan został niespodziewanie odwołany do Wieży chwilę później, Elena pozostała w budynku, by strzec pleców Keira, podczas gdy Ransom krążył wokół domu, szukając śladów, które mógłby pozostawić Darell. Mięśnie brzucha zacisnęły się ponownie od strasznego smrodu, kiedy Elena zaprowadziła Keira do ciała, uzdrowiciel badał je w milczeniu, nie powiedział ani słowa do ich powrotu na opuszczoną ulicę. - Prawdziwa infekcja. – Cień zakłopotania w intensywnie brązowych oczach. – Muszę dokonać autopsji, by mieć lepszy pogląd, zobaczyć, czy znajdę sposób, w jaki zakażenie dostało się do ciała.

- Ransom i ja rozmawialiśmy przed twoim przybyciem i pomyśleliśmy, ze może ofiara napiła się z niewłaściwej osoby. Wyraz jego twarzy pociemniał, stał się poważniejszy. - Ciała naszego rodzaju – powiedział Keir – mają wbudowaną zdolność do usuwania zanieczyszczeń z krwi, dlatego wampiry mogą pożywiać się na każdym dawcy, nawet najbardziej chorym. – Pasma jedwabiście czarnych włosów opadły na śniadą skórę, kiedy patrzył na ziemię, zatopiony w myślach. – Jeśli ten mechanizm zawiódł… Nagły błysk błękitu, Illium wylądował przed nią. Skontaktował się z nią, kiedy Keir przyglądał się ciału, przyniósł worek na zwłoki, by przetransportować je do laboratorium pod Wieżą, mały pojemnik na substancje niebezpieczne dla niej, jak również lepsze maski i zapasowe rękawiczki i nie sprzeczał się, kiedy poleciła użyć mu kombinezonu ochronnego. - Ten domy musi zostać spalony do ziemi – powiedział, kiedy wrócił z ciałem, wyraz jego twarzy był bardziej surowy, niż kiedykolwiek widziała większość ludzi. – Nie możemy ryzykować, że pozostanie w nim czynnik zakaźny. Czując, że Keir pragnął przebadać ciało i wiedząc, że Raphael potrzebuje Illiuma, powiedziała niebieskoskrzydłemu aniołowi, że zajmie się tym i wezwie Ransoma, jak tylko odlecą. - Przelecę się jeszcze po budynku. – Po czym będę miała pomysł na jego zniszczenie. – Muszę to zakończyć - zatrzymać chorobę tutaj, jeśli się jeszcze nie rozprzestrzeniła – więc jeśli chcesz… - Nie, w porządku – przerwał. – Dołączę do ciebie. Nie ma śladów, nie sadze, by to zrobił Darell. Wstępny raport powinien wkrótce nadejść, więc będziemy mieli lepsze pojęcie o miejscach, do których mógł uczęszczać, może w międzyczasie postaramy się dojść do tego, co się tu wydarzyło. Ze świeżą maską i rękawiczkami, ona i Ransom sprawdzili jeszcze raz cały dom, rozglądając się za czymkolwiek, co mogłoby dostarczyć wskazówek. – Dlaczego powiedziałeś, że to śledztwo, to pewniak? – spytała, wkładając igliwie, które zauważyła wcześniej do pojemnika na substancje niebezpieczne. - Wamp nie był uciekinierem. Po prostu zbyt często tęsknił za domem, jego anioł dał mu trzy albo cztery dni, potem wysłał łowcę, by go sprowadził. – Cichy żal w jego głosie rezonował z tym samym uczuciem u Eleny. – Akta mówią, że nigdy nie stawiał oporu, był zawsze grzeczny i uległy i pełen opowieści o planach odnowienia tego domu. To był wzruszający obraz, nieszkodliwy człowiek, który nie zasłużył na śmierć. Jak pięcioro aniołów, które szwadron Nimry niósł do domu w przybranych kwiatami trumnach,

którzy również na to nie zasłużyli. Zarzewia gniewu rozpalały się pomału w jej wnętrzu, nie odpowiedziała, więc resztę poszukiwań przeprowadzili w milczeniu. - Muszę zgodzić się ze ślicznym chłopaczkiem, dom powinien być spalony – powiedział Ransom, kiedy znaleźli się z powrotem przed rozpadającą się willą. - Nazywasz Illiuma ślicznym chłopaczkiem? – chrząknęła Elena, zadowolona, że może skupić się na czymś innym, niż ciężkiej chmurze śmierci, która zawisła nad miastem. – Czy ostatnio spoglądałeś w lustro? - Mam blizny, jak każdy wzbudzający respekt mężczyzna. - Twardziel. – Patrzyła na dom, w którym zmarł wampir, w sposób, w który miała nadzieję, był szybki, oparła ręce o biodra. – Sądzę, że Sara byłaby wkurzona, gdybyśmy go podpalili i powiedzieli „ups”, kiedy przyjedzie straż pożarna. - Nie sądzę, by wybaczyła ci już tę całą akcję bycia ściganą przez wampira po Manhattanie. – Potarł szczękę. – Arson mógłby przygotować dobrą historyjkę. To takie miejsce, gdzie wybuchają dziwne pożary. Godzinę później i dzięki powiązaniom Sary z każdą agencją w mieście, dom płonął w kontrolowanym pożarze wznieconym przez strażaków. Jeśli tylko, pomyślała Elena, mogliby

tak

samo

szybko

zniszczyć

groźbę

spowodowaną

przez

chorobę,

która

dziesiątkowała komórki prawie nieśmiertelnych. * Lecąc do Wieży, by odstawić pojemnik, Elena wykorzystała szansę, by wskoczyć do ich prywatnego apartamentu i wziąć prysznic oraz przebrać się. Ransom pognał zrobić to samo, nie tylko poruszali się po omacku w ciemności, bo raport poglądowy nadal miał status zaginionego w akcji, żadne z nich nie czułoby się dobrze, podążając za kolegą po fachu z zapachem, który przylgnął do ich ubrań i skóry. - Równie dobrze można ubrać się w dzwoneczki – było to zwięzłe stwierdzenie. Właśnie skończyła kilkukrotne szorowanie włosów i ciała, kiedy zadzwonił jej telefon, imię Jeffrey’a wyświetliło się na ekranie. Biorąc świeże ubranie, które trzymała w Wieży, pozwoliła, by nagrał wiadomość, nie miała zamiaru użerać się z nim przez telefon. Kiedy ubrała się, zaplotła włosy i przymocowała broń, skontaktowała się z Ransomem. - Potrzebujesz mnie w tej chwili? - Nie, chcę się rozejrzeć sam. Uświadamiając sobie, że musi skontaktować się ze swoimi informatorami, podejrzliwymi ludźmi, którzy ufali jedynie Ransomowi, uzgodniła, że spotka się z nim na Upper East Side za godzinę, wyszła na balkon i poleciała w zimnym wietrze, wiejącym znad wody. Rozmawiała z Raphaelem, kiedy brała prysznic, więc wiedziała, że leciał do Wieży ponad tą wodą,

z Aodhanem u swego boku i dwoma szwadronami za plecami, kończąc właśnie krytyczny przegląd. Przygotowania, pomyślała Elena, do niesprowokowanej i okropnej wojny. Słowa, które równie dobrze mogły pasować do jej relacji z Jeffrey’em. Kobieta, która otworzyła drzwi wyłożonej piaskowcem kamienicy miała lśniąca mahoniową skórę, miała krótkie włosy i ubrana była w schludny szmaragdowy kostium. Bez porównania do uzależnionej od wampirów brunetki, która była poprzednią sekretarką Jeffrey’a, miała bladą skórę z powodu zbyt wielu oddań krwi w zbyt krótkim czasie. - Czy jest pani umówiona? – spytała obecna asystentka, jej gardło poruszyło się, kiedy przełknęła ślinę. - Nie. Powiedz panu Deveraux, że czekam na niego w ogrodzie na tyłach. – Kiedy szła wąską ścieżką do tej małej enklawy zieleni, jej umysł wypełniał się obrazami innego domu, innych drzwi. Sara i Deacon zmienili rozkład swojego domu, więc Elena czuła się swobodnie, a jej własny ojciec nie zrobił niczego w tym kierunku. Nie, by Elena była zaskoczona, jedynie wściekła na siebie, że pozwalała nadal mu się ranić. Kiedy dotarła na miejsce, przez tylne drzwi wyszedł Jeffrey. - Elieanora. Mam spotkanie za pięć minut. – Opryskliwa niecierpliwość w jasnoszarych oczach osadzonych w arystokratycznej twarzy i ukrytymi za okularami w złotych oprawkach, jego białe włosy były uczesane ze schludną perfekcją, jego szary garnitur doskonale układał się na barkach. Bez wątpienia jej ojciec był przystojnym mężczyzną, rodzajem pewnego siebie samca, przyciągające kobiety młode i naiwne, które sądziły, że potrafiłyby się przebić przez jego lodowatą zewnętrzność. Nie miał problemów, by znaleźć kolejną kochankę, na miejsce tej zamordowanej podczas polowania, które na zawsze zmieniło życie Eleny. Być może właśnie tak zrobił, zastępując ją kobietą, która wyglądała nijako przy urodzie obecnej żony Jeffrey’a. Nie, biedna kobieta była jedynie bladą imitacją Marguerite … i żywym symbolem bólu jej ojca, do którego nigdy nie przyznał się głośno po tamtych brutalnych dniach. Zamiast tego starł ślady Marguerite z ich domu, w tym, co jak obecnie rozumiała Elena, było zimną wściekłością. Żona zdradziła go w dniu, w którym owinęła sobie pętlę wokół szyi, a Jeffrey był nadal za to na nią wściekły. Elena mogła wybaczyć mu tę wściekłość, ale nie potrafiła wybaczyć, że wyrzucił jedno z dzieci Marguerite jak śmieć. - Wiesz, dlaczego jestem tutaj – powiedziała, usiłując pozostać spokojną, by nie zostać zredukowaną do poziomu wrzeszczącej nastolatki. - Nie masz upoważnienia, by zabierać Eve ze szkoły.

- Przestań. Dzisiaj nie będę w to z tobą grać. – Powiedziała, ignorując chłód w jego oczach. – Powodem, dla którego poszłam do Eve, było to, ze płakała, chowając się w kącie. Zbielała mu skóra, zgrzyt jego zębów. - Wiesz dlaczego – powiedziała, bezlitosna w swojej miłości do siostry, która była jeszcze tak niewinna. – Jest twoim dzieckiem, a ty powiedziałeś jej, by zeszła ci z oczu? – Elena nie starała się, by ukryć swoje obrzydzenie. – Nie możesz tak robić, Jeffrey’u, nie wobec niej. Ona wierzy ci bezgranicznie. - Uważaj, co mówisz – rzucił, ręce nadal miał w kieszeniach spodni. – A moja córka nie jest twoim zmartwieniem. - Jest moją siostrą, draniu. Ta sama krew, pamiętasz? – Glos wibrował starym gniewem, który groził, że pozbawi jej intencje racjonalności, kontynuowała. – Zrobiłeś nas i wiesz co, już mnie to nie obchodzi. – To było kłamstwo, pragnęła, by stało się to prawdą. – Ale Eve zależy. Więc weź się w garść i bądź mężczyzną. - Elianora! – Skoczył przez trawnik, chwycił ją za ramiona i potrząsnął wystarczająco mocno, by zadzwoniły jej zęby. – Nadal jestem twoim ojcem, nie będziesz do mnie mówiła w ten sposób. Marguerite nauczyła cię lepiej. To był pierwszy raz od ponad dekady, kiedy słyszała, jak wypowiadał imię matki i natychmiast oboje zamarli, zanim furia rozpaliła je krew. - Nie waż się jej w to wciągać! Dawno temu wybrałeś, by przestać być moim ojcem. Palce wbiły się w jej ramiona, wykrztusił z siebie kolejne słowa. - Zawsze będę twoim ojcem … a na Boga, pragnąłbym nim nie być. Otrząsnęła się ze złośliwego wybuchu emocji i w końcu przypomniała sobie swoje wyszkolenie łowczyni i wyrwała się, jej skrzydło uderzyło mocno o jego ciało, kiedy obracała się. - Taa, ja też. – Jak za każdym razem mógł to robić? Ranić tak głęboko. – Ale ja i ty, to nie ma znaczenia. Stare dzieje. Ojciec, który ją kochał umarł razem z jej matką, skorupa, która pozostała wypełniła się okrutnym obcym, który wymierzał kopniaki w miękkie dziecięce serce. - Pomyśl albo za dziesięć lat odbędziesz taką samą rozmowę z Eve. Nie powinna tego robić, mając dzisiaj tak nadwyrężone skrzydła, ale wystartowała pionowo, ignorując słowa Jeffrey’a, kiedy wyciągnął do niej rękę. A kiedy łzy popłynęły po jej twarzy, wmówiła sobie, że to z powodu bolących mięśni. To nie było całkowite kłamstwo, jej zmaltretowane ciało krzyczało.

Dwie minuty później, zerwało się ścięgno ze słyszalnym trzaskiem, uświadomiła sobie, że stała się bezużyteczna nie tylko dla Ransoma, ale że w swojej nieprzemyślanej furii mogła popełnić fatalną pomyłkę.

ROZDZIAŁ 7 Ledwo

dotarła do Wieży, jej kolana walnęły o betonową powierzchnię balkonu

apartamentu, który opuściła zaledwie dwadzieścia pięć minut wcześniej. Małe, niebieskie piórko spłynęło na twardą powierzchnię balkonu, kiedy oparła się na dłoniach, starając się zwalczyć ból uderzenia, wiedziała, że nie była sama. Illium wylądował obok niej chwilę później, jego ramiona powędrowały ku niej, musnął skrzydłami jej skrzydła. - Ellie, Jesteś ranna. Wzruszyła ramionami, by się od niego uwolnić, dalej wściekła na Jeffrey’a. - Od kiedy za mną leciałeś? - Tylko minutę, nie wyglądało na to, aby udało ci się wylądować. - A jednak udało się, więc idź – powiedziała. - Już, odejdź! Chwile po tym jak z jej ust wypłynęły te słowa podniosła głowę, aby przeprosić, Illiuma nie było już jednak na dachu. Nienawidząc siebie za pozwolenie Jeffrey’owi tak bardzo wpłynąć na jej emocje, że obraziła jednego ze swoich najlepszych przyjaciół, dotarła jakoś do salonu w apartamencie, upadła tam na twarz, niewidoczna przez okno. Przytuliła się policzkiem do dywanu, kusza wbijała się w jej biodro. Sięgnęła w dół, udało jej się uwolnić od kuszy i małego miotacza ognia, rzucając je obok lewej strony ciała. Szepty niedługo po tym upewniły ją, że Illium wcale się nie obraził, po prostu poszedł po potężniejszą broń. - Łowczyni Gildii - śmiertelne i zimne słowa Archanioła Nowego Jorku. - Zraniłaś skrzydła. Wbiła palce w dywan przyznając się do swojego błędu. - Dwa razy wystartowałam dzisiaj pionowo. - Leż spokojnie, postaram się naprawić szkody. - Dam sobie radę - powiedziała zatopiona w agonii. - Spędzisz w łóżku kilka tygodni lub miesięcy, jeśli odmówisz mojej pomocy. Twoją głupotę będę mógł naprawić w międzyczasie. Jego słowa były jak strzał z bicza. - Nie prosiłam o pomoc! - Nie, zamiast tego zrobiłaś wszystko, aby upewnić się, że będę musiał sobie poradzić z martwą małżonką, kiedy powinnaś pomagać w chronieniu miasta, pokazywać swoją siłę. Zacisnęła szczęki z powodu narastającego w niej gniewu, nie powiedziała ani słowa, roztapiające kości ciepło nawiedziło jej skrzydła sekundę później, stróżki ciepła popłynęły

w kierunku jej kolan jakby, umiejętności Raphaela wyczuwały pęknięcie w jej rzepce. Ból zniknął niemal od razu, uświadomiła sobie, że był znacznie silniejszy niż miesiąc temu … ale nie zmieniało to faktu, że moc Raphaela, w przeciwieństwie do agresywnych umiejętności reszty Kadry, była pokojowa. Jak na ironię jego umiejętności leczenia mogły być zabójczą słabością. - Będzie wojna. - Przepowiedział tydzień wcześniej, kiedy patrzyli jak noc okrywa ich miasto, a nocny wiatr rozwiewał mu włosy. - To nieuniknione podczas Kaskady – wiemy, że jeden lub więcej członków Kadry zostanie dotkniętych szaleństwem lub zdobędzie taką moc, że przyćmi każdego z nas, on lub ona spróbuje przejąć władzę nad światem. Nie mogę sobie pozwolić na stagnację, pozostając jedynie z siłami, które zawsze były pod moim dowództwem. - Twoja moc przeczy umiejętnościom Lijuan – zauważyła. - A właśnie ona jest największym zagrożeniem. - Takie umiejętności nie wystarczą, aby wygrać - a nawet jeśli ona jest największym zagrożeniem, to nie jest jedynym. Z jego zimno- błękitnych oczu biła szczerość istoty, która rządziła już od połowy milenium. - Neha włada ogniem i lodem, Astaad prawdopodobnie kontroluje morze, chodzą szepty, że Favashi ma władzę nad wiatrem. Aby Kadra pozostała w równowadze, nie mogę stać w miejscu. Teraz gryzące poczucie winy, które ogarnęło ją podczas tej rozmowy w połączeniu z jej bezsilna złością do Jeffrey’a, spłynęły do jej żołądka jak kwas, wypalając dziury. Raphael nigdy by jej nie winił, ale to Elena sprawiła, że był nieco bardziej śmiertelny, nieco słabszy, dokładnie tak jak ostrzegała go kiedyś Lijuan. - Zerwałaś ścięgno - lód w jego głosie nie zniknął. - Zrób tak jeszcze raz a zostawię cię, byś wyleczyła się sama. Być może wtedy zaczniesz szanować swoje ciało. - Byłam wkurzona i zadziałałam, zanim pomyślałam – powiedziała mu prawdę, choć ukrywała coś mroczniejszego, co zżerało ją od środka. – Wiem, że to było dziecinne i niebezpieczne, nie musisz mi tego mówić. - Jeffrey? - powiedział Raphael pozwalając jej usiąść, co uczyniła nie ukrywając bólu. - Skrzywdził Eve - Raphael znał ją na tyle dobrze, by zrozumieć, co to znaczyło. Jego głęboko niebieskie oczy ponownie zalśniły furią. - Dobrze się czuje? - Tak.

- Dobrze - wypowiadając to pojedyncze słowo, owinął sobie jej warkocz wokół pięści, Raphael odciągnął jej głowę, by zawładnąć ustami w pocałunku, który był rozgrzaną do czerwoności pasją oraz chłodnym muśnięciem gniewu Archanioła.

- Gdybyś go nie kochała - powiedział w jej umyśle, a jego ręka zamknęła się władczo na jej piersi - Odciął bym tego człowieka od twojego życia jak chorą kończynę, którą jest.

- Nie jestem pewna czy go kocham, czy nienawidzę – powiedziała, kiedy ponownie położył ją na dywanie. - Ale Beth, Eve i Amy go potrzebują. Westchnęła wyginając łukowo plecy. Raphael spalił sznureczki podtrzymujące jej top na miejscu, aby odsłonić jej piersi. Jego usta dotykały jej wrażliwego ciała, chwilę później zaatakował zębami jej sutki. Z sykiem wciągnęła powietrze, wbiła paznokcie w jego plecy, próbując przewrócić go na plecy … ale jej kochankiem był archanioł, który nie chciał ruszyć się z miejsca. Ugryzł mocniej balansując na granicy bólu.

- Kiedy zdecydowałaś się kontynuować lot przyszło ci do głowy, że mogło dojść do tego, że musiałbym zeskrobywać cię z ulicy? Z tym agresywnym pytaniem, uwolnił jej piersi. Spustoszył jej usta, w tym samym momencie rozerwał rozporek jej bojówek, w które ubrała się zaledwie pół godziny temu. Jego palce wbiły się w jej wilgotne ciało, kto do cholery wiedział, gdzie podziały się jej majki. - Przepraszam – wychrypiała, kiedy potarł celowo mocno jej łechtaczkę kciukiem, wiedząc, że popchnie ją to na granicę … aby rozluźnić jej ciało, unoszące się na krawędzi rozkoszy. - Cholera - jej piersi falowały, wpatrywała się w męska twarz, w której widziała nutkę okrucieństwa. - To było wredne. - Czuje się wrednie, Łowczyni Gildii. - Dotknął ją jeszcze raz, wbijając w nią dwa palce i używając kciuka do zabawy z łechtaczką, pochylił głowę ku jej odsłoniętej piersi, po raz kolejny jego zęby oznaczały miękkie ciało. - Bardzo wrednie. Jej ciało zadrżało, kiedy po raz drugi odmawiał jej spełnienia, Elena warknęła i przesunęła paznokciami w dół jego pleców rozdzierając drogą czarną tkaninę jego koszuli. Zapach krwi uniósł się w powietrzu, głowa Raphaela uniosła się, ujawniając żar w oczach, jego skrzydła zabłysnęły nad nią. Zamykając jego usta swoimi rozerwała jego spodnie, poczuła długą twardość napierającą na nią … ale on nie ustąpił, najwyraźniej wciąż w piekielnym nastroju. - Zrób to! - Ugryzła go w dolna wargę wystarczająco mocno by przebić skórę, zacisnęła nogi wokół jego bioder i uniosła się.

Jedno pojedyncze pchnięcie i był cały w jej środku, rozciągając ją do granic możliwości. Elena doszła bez ostrzeżenia, jej ciało zaciskało się wokół niego tak zaborczo, że przerwał pocałunek, aby unieść się na zaciśniętych w pięści dłoniach, umieszczonych po obu stronach jej głowy. Odmawiając zerwania tego połączenia nawet, kiedy jej ciało zaciskało się w niemal bolesnym orgazmie, chwyciła jego twarz rozpoczynając kolejny pocałunek, który był walką języków, gorączką i furią. Jego kutas przesunął się po jej nadwrażliwych mięśniach, tylko po to, aby ponownie się w nią wsunąć tak mocno, że niemal poczuła go w gardle, doszedł w niej, intymna wilgoć popchnęła ją na krawędź tak okrutnie, że niemal rozerwała na tysiące kawałeczków. * - Wciąż masz na sobie wszystkie noże. - Powinnam ich użyć - Elena mruknęła uwięziona pod ciałem Raphaela, jego członek wciąż w niej, jego usta na jej szyi – Drań. - Podrapałaś mnie do krwi, więc chyba jesteśmy kwita. Owinęła ręce wokół jego szyi i pocałowała go w czoło. - Przepraszam, że cię przestraszyłam. – Archaniołowie nie przyznawali się do strachu, jednakże on był jej, zraniła go choć nie chciała i to właśnie ona musiała to naprawić. Przesunął skrzydła, ale nie rozłączył ich ciał. - Nie znałem strachu przed tobą, Eleno, korzystaj z tej mocy mądrze.- Było to jak cios w serce, nagie wyznanie, bezgraniczne zaufanie. - Więc – powiedziała, aby wywołać na jego ustach uśmiech. - Jeśli o mnie chodzi, to możemy się jeszcze pieprzyć... Oparł się na łokciach, jego włosy były potargane, dolna warga zdążyła się uleczyć, przyszpilił ją wzrokiem, pocałował ją z więcej niż odrobiną męskiej arogancji. - Czyżbym cię nie zaspokoił. Boże, był seksowny. Chciała zerwać z niego ubrania i ujeżdżać go, kiedy miał taką minę. - Biorąc pod uwagę to, że krzyczałam w szklarni przedostatniej nocy. - Powiedziała, jej palce zwinęły się, kiedy pomyślała o tym, jak wziął ją od tyłu, jej ręce usztywnione na stole. - Myślę że wiesz doskonale jak dobrze mnie zaspokajasz. – Jęknęła, kiedy wycofał się z jej ciała, jej tkanki były rozkosznie spuchnięte. - Sądzę, że ostry seks ma z tym coś wspólnego. W końcu słaby, krzywy uśmiech na jego ustach, pochylił głowę, by pocałować czerwone znaki ukąszeń na jej piersiach.

- Tak.- Wstał, włożył spodnie i podniósł ją. - To może stać się moim ulubionym sposobem godzenia się. - Nie, jeśli zrobisz to wszystkim moim ciuchom. - Powiedziała zdając sobie sprawę, że dźwięki darcia były prawdziwe. - Cholera, dopiero co się przebrałam. - W nagłej panice spojrzała na zegarek. - Wciąż mam piętnaście minut do spotkania z Ransomem. Biegnąc przez sypialnię, zdjęła całą broń, po szybkiej wizycie w łazience, by zmyć intymne wydzieliny, wróciła, by się ubrać. Szalone trzy minuty później, Raphael ubierał czarną koszulę, dokładnie taką samą jaką Elena rozerwała. Ponownie włożył najdłuższe ostrze do pochwy na jej plechach. - Polowanie może trwać do późna – powiedziała.- Więc nie wysyłaj za mną ekipy poszukiwawczej. - Czyżbyś zapomniała o swoich wcześniejszych zobowiązaniach - powiedział Raphael, kiedy poprawiała włosy – chyba, że próbujesz się z nich wymigać. Przypomniała sobie w napływie wspomnień, gruby, drogi papier z uprzejmym zaproszeniem, zajęło jej kilka godzin, aby napisać elegancką i formalną odpowiedź, lecz z delikatnym, żartobliwym rysunkiem lemura w rogu. - Nie odwołali? - Elijah odpisał, ale powiedziałem mu, że chcielibyśmy zobaczyć jego i Hannahę przy naszym stole - Złożył skrzydła i wyszedł na balkon, ogarnął ją podmuch zimnego powietrza, kiedy poszła w jego ślady. – Myślę, że nadszedł czas, abyśmy zaczęli budować prawdziwe przyjaźnie w Kadrze, inne sojusze są formalne, mogą łatwo przepaść w czasie wojny. Potarł

jej

nagie

ramie.

Elena

próbowała

przypomnieć

sobie

czy

zostawiła

pełnowymiarowe osłonki na Wieży, jednak lodowate zimno wiatru i warstwa ciemnych chmur nie były jedynym powodem dla którego włoski na karku i ramionach stanęły jej dęba. - Myślisz o Nehe i Lijuan - Dwójce potężnych archanielic, które były sąsiadkami i zawsze utrzymywały przyjazne stosunki. - To mogło by być zabójczy alians. Elena myślała o Manhattanie oblężonym przez ogień i lód, kiedy Odrodzeni karmiliby się świeżym mięsem ciał porozrzucanych po całym mieście. - Jason powiedział, że Neha prawdopodobnie nie poprze Lijuan. - Neha ma także bliźniaczkę na swoim terytorium, ona wraz z armią może stanąć przeciwko niej - powiedział Raphael. - Obwinia mnie o śmierć swojego dziecka. – Przypomnienie, że nie miało znaczenia, że Neha pozwoliła przebywać Jasonowi na swoim terytorium, niektóre rany jątrzyły się dalej.

- Natomiast Lijuan była bardzo uprzejma utrzymując swoich Odrodzonych z dala od wspólnej granicy. Patrząc na sprawę w ten sposób Elena widziała oczami wyobraźni powstający sojusz. - Elijah i ty, wy już jesteście przyjaciółmi. - W pewnym sensie. Zawsze oferował mi wsparcie w sprawach Kadry. Zauważyła mijający

ich szwadron prowadzony

przez

Illiuma, który

wyglądał

na żadnego krwi wojownika o czym często zapominała. Raphael rzucił w nich kulą energii. Elena zassała powietrze, kiedy Illium rzucił jedną, krótką komendę i dywizjon podzielił się, aby uniknąć pocisku … Illium odchylił się z mieczem wyciągniętym z pochwy na plecach. Pocisk uderzył w Wieżę, nie wyrządzając żadnych szkód, Illium zasalutował z szerokim uśmiechem, zanim wznowił lot. - To nie był anielski ogień. - Zabójca archaniołów, anielski ogień, który mógł skruszyć beton. - Nie, to było słabe uderzenie, by przetestować czujność szwadronu. – Rozglądając się po mieście, Raphael wrócił do wcześniejszego tematu rozmowy. - Jeżeli mnie i Elijaha ma łączyć prawdziwa przyjaźń, przymierze, które będzie trwałe w nadchodzącej walce, muszę nie tylko zaprosić go na własne terytorium, lecz zaufać mu o wiele bardziej. - Powiesz mu o pełnych skutkach Upadku? - Otwarte zdziwienie w głosie jego małżonki. - Nie - nie ufał nikomu w Kadrze wystarczająco, by podzielić się z nim wiedzą o naruszonym stanie swojej obrony. - Elijah może ma do zaoferowania oliwną gałązkę przyjaźni, lecz sprawuje władze nad swoim terytorium dłużej, niż ja jestem archaniołem. Jest tak bezwzględny jak każdy z nas. - Jak bardzo jest źle? - Zapytała cicho Elena. - Teraz, kiedy jesteś w stanie ocenić wszystkie straty. - Zaczęliśmy procedurę przenoszenia mężczyzn i kobiet z odległych obszarów, aby wzmocnić nasza siłę obrony, jednak personel Wieży jest wybierany z pewnych powodów, jest najlepszy z najlepszych, każdy osobiście przetestowany i przetrenowany przez Galena. – Co więcej jego mistrz broni wynegocjował, że każdy z nich co dwa lata powróci do Azylu na intensywny trening. - Inne obszary nie będą pozbawione ochrony? Sprawdziła pistolet, który nosiła w kaburze na udzie, wyciągnęła jedno ostrze, dla sprawdzenie, wsunęła je z powrotem, w świetle burzy na jej twarzy malowało się zaniepokojenie - Skoro jesteśmy przy twoich ludziach.

To był dokładnie ten rodzaj pytania, który małżonka powinien zadać. Wiedział, że Elena myślała, że nie znała „zasad” panujących w świecie nieśmiertelnych, ale znajomość przepychu i bezsensownych ceremonii była kompletnie bezużyteczna bez serca, które kochało ludzi i miało odwagę wypowiadać na głos własne myśli. - Jest uważane za tchórzostwo atakowanie skrajów terytoria, a żaden archanioł nie chce plamy na swoim honorze. - Dobrze. – Powiedziała, kiedy pierwsze krople deszczu uderzyły w jej policzek, niebo na razie trzymało potop. - Zgaduje, że to dobre wieści. - W pewnym sensie, ale nie ma wstydu w byciu sprytnym w trakcie inwazji. Nieśmiertelni cenią inteligencję bardziej niż siłę fizyczną. - Zmiękczenie miasta przed atakiem przez takie zjawisko, jak na przykład Upadek. Po wszystkim mogłoby być uważane za dobrą strategię. - Chory wamp. - Oczy o odcieniu zimowej szarości spotkały jego, obwódki srebrzyły się delikatnie w świetle - To nie może być zbieg okoliczności. - Dla większości to nic nie znaczy, dopóki Keir nie skończy testów. Rozkażę wszystkim starym wampirom i aniołom, aby zgłaszały każdą nieprawidłowość, albo dziwne zachowanie. Taka choroba nie może rozprzestrzenić się po całym terytorium. - Spojrzał jeszcze raz na chmury. - Zakończ swoje zadanie dla Gildii, Eleno. Bądź widziana. Naszym celem jest postępowanie wedle codziennej rutyny, nie możemy pozostawić żadnej wskazówki wrogom, aby domyślili się jak bardzo miasto ucierpiało. - Jeżeli Upadek był zaplanowanym atakiem, był sprytny, ale tchórzliwy. Morderstwo z daleka. - Wyrzuciła z siebie Elena. Słowa których spodziewał się po wojowniczce. Poczuł jej pocałunek, szorstkie od używania broni palce na jego policzku. - Nie spóźnię się. Obserwował jak odlatuje, poruszając unikatowymi i niezwykłymi skrzydłami o barwie nocy i świtu. Wiedział, że do cholery z jego własnym honorem, zemściłby się na świecie, gdyby ktokolwiek ośmielił się położyć na niej rękę.

ROZDZIAŁ 8 Ransom

siedział na motocyklu i patrzył na rozłożoną mapę, kiedy wylądowała obok

niego, spóźniona jedynie o cztery minuty. Jego czarna kurtka była rozpięta odsłaniając ciemnozieloną koszulkę, do tego miał na sobie skórzane spodnie i ciężkie buty, te same co wcześniej lustrzane okulary przeciwsłoneczne zasłaniany jego żywe zielone oczy, wyglądał jak dodatek do motocyklowego towarzystwa, zbyt ślicznie, by właściwie być niebezpiecznym. Z wyjątkiem, oczywiście, pistoletów przypiętych do ud, noży i dodatkowej broni, którą ukrywał pod kurtką. - Coś od twoich źródeł? – spytała. - Nic – powiedział, nie odrywając oczu od starożytnej mapy, z którą nie chciał się rozstać, nawet kiedy, jak każdy łowca, miał smartfon od Gildii z GPS-em. – Ale przynajmniej wiemy, że Darell nie krąży po podziemiu. Nie będąc w nastroju, by drażnić go w temacie jego niesławnej mapy, rozejrzała się wokół i zmusiła, by odpowiedzieć na grzeczny uśmiech wampira niedaleko, który przechodził, jego laska i kapelusz były eleganckie, podobnie jak garnitur na jego niskiej sylwetce.

Miedziany kurz i cynamon, z przebijającym spod nich cieniem palonego dębu. Złożony, interesujący i unikalny. - Zawsze chciałam o to spytać – powiedziała, starając się uwolnić od nachodzących ją ciągle myśli na temat ataku na miasto, a po komentarzu Raphaela na temat „zmiękczania” miasta, miała kilka wątpliwości dotyczących tego, co się wydarzyło. – Czujesz to samo, co ja? Random zrobił minę, kiedy opisała, co odbierała od przechodzącego wampira. - Taa, z wyjątkiem tego, że nie powiedziałbym takich bzdur jak cynamon z cieniem palonego dębu. Powiedziałbym, koleś pachnie jak drzewo pod prądem, polany lukrem od pączków. Powstrzymując niespodziewany wybuch śmiechu, oparła rękę na jego ramieniu i spojrzała na mapę, dostrzegając obecność dwóch pchających wózki nianiek, które zatrzymały się, by zrobić im zdjęcie z drugiej strony cichej ulicy. - Więc z kim mamy się spotkać? – Zapach cytryny, silny i czysty. – Niezły szampon. - Cytryny, spryciaro. Moja babcia mówiła, że to najlepszy sposób, by pozbyć się smrodu. Z drugiej strony babcia Darrela jest właścicielką tamtego budynku – skinienie głową w prawo – a jeśli Darell jest z kimś blisko, to prawdopodobne, że z babcią. - Nie wiedziałam, że go znasz.

- Nie, nie bardzo. Raz byliśmy razem na polowaniu, trzy lata temu. – Złożył mapę i podał ją jej, by wsunęła ją do plecaka, który miał na plecach. – Nie mówił wiele, ale dowiedziałem się, że wychowywała go babcia, szybkie poszukiwania w sieci dały mi jej adres. - Nadal nie mamy raportu poglądowego? – Przy polowaniu w tym krytycznym czasie, potrzebowali tych informacji na wczoraj. Jeśli dowodziłby Vivek … ale nie dowodził. - Najwyraźniej – zaciśnięte szczęki, które powiedziały jej, że przynosił złe wieści – była jakaś poważna awaria komputerów. Gildia pracuje ręcznie, by złożyć raport do kupy. Frustracja wzburzyła się w jej wnętrznościach, cofnęła się, by mógł zsiąść z motoru, miała oczy otwarte na jakikolwiek ruch w zasłoniętych oknach wspaniałego starego domu, który był ich celem. Razem z fantazyjnymi gzymsami, cały był pomalowany na lśniąco biało, był niesplamiony miejskim brudem. - Pani Flaherty jest niedysponowana – powiedziała pokojówka, kiedy dotarli do drzwi. - Chodzi o jej wnuka, Darella. – Ransom pokazał statecznie białowłosej kobiecie swoją licencję łowcy. – Sądzę, że chciałaby o tym wiedzieć. Ślad czegoś, co wyglądało jak prawdziwe zmartwienie, zanim zaprosiła ich gestem do pokoju obok korytarza. - Proszę, poczekajcie w pokoju porannym. Skrzydła ledwie zmieściły się w drzwiach, Elena podeszła do okna wychodzącego na ulicę, podczas gdy Ransom rozglądał się po pokoju, po tym jak położył plecak na krześle obitym burgundem ze złotymi wirami, oparcia i tył były z rzeźbionego drewna w złotomiodowym kolorze. Kilka minut później słyszeli cichy szum czegoś, co mogło być windą, po czym służąca wprowadziła wózek z panią Flaherty do pokoju. Babcia Darella miała na głowie turban w kolorze brzoskwini, jej kruche ciało okrywał lekko fioletowy, cienki, lejący się kaftan, jej ciemna skóra była sucha i cienka jak papier. Jednak, ręka którą wyciągnęła, by chwycić dłoń służącej wydawała się silna, a jej brązowe oczy czujne i czyste. Twarz, pomyślała Elena, miała kiedyś tyle samo siły i charakteru, co piękna. Nie była to kobieta, która załamałaby się pod kłopotliwymi nowinami o stanie psychicznym jej wnuka, jeśli już nie wiedziała. Czy Darell mógł wrócić do domu, by się ukryć, starając się poukładać sobie wszystko w głowie. To byłoby najlepsze możliwe wyjście. Układając ręce na kolanach, po wyjściu pokojówki, pani Flaherty spojrzała prosto na Elenę. - Czy mój wnuk nie żyje?

- Z tego co wiemy, to żyje – powiedziała bez zwłoki, ponieważ jeśli pani Flaherty nie wiedziała o miejscu pobytu Darella, każda inna odpowiedź byłaby torturą. Nieznaczne opadnięcie ramion, zanim starsza pani odzyskała kontrole nad sytuacją. - Przestańcie krążyć i usiądźcie. – Nie odezwała się, zanim oboje nie posłuchali. –Więc, jeśli nie jest martwy, to musi mieć kłopoty. Jak poważne? - Jeszcze nie przekroczył granicy. – Ransom najwyraźniej doszedł do tych samych wniosków na temat babci Darella, co Elena, mogła wydawać się słaba, ale ta dama nie podziękuje im za chodzenie wokół niej na palcach. – Musimy schwytać go, za nim zrobi coś, czego Gildia nie zdoła naprawić. - Posłał niewinnego wampira do szpitala – rozwinęła Elena, kiedy pani Flaherty zwróciła się w jej stronę. Pobicie było bezlitosne. - Na szczęście dla siebie wybrał wampira tuż po wypełnieniu Kontraktu, marzącego o zwiedzeniu świata i nie mającego czasu na zaprzątanie sobie głowy oficjalnymi skargami. – Ransom pochylił się do przodu, ze splecionymi rękoma na udach. – Dyrektorka Gildii przekonała go, by przyjął odszkodowanie w zamian za wycofanie skargi, co oznacza, że Gildia oficjalnie nie zawiesiła licencji Darella, ale skrzywdzi innych. - To nie mój chłopak. – Ciało pani Flaherty zadrżało z nieukrywanego oburzenia. – Darell wykonuje swoją pracę. Nie obraża tych, których ściga. - Rzeczy, które oglądamy w trakcie pracy? – Elena wytrzymała ostre spojrzenie starszej pani. – Mogą spowodować pęknięcia, które nie wyleczą się bez pomocy, a Darell ostatnio trafił na koszmar. Palce pani Flaherty zadrżały na kolanach, ale głos jej się nie łamał, kiedy przemówiła. - Nie widziałam go, ani nie słyszałam od tygodnia, a zawsze dzwonił do mnie co kilka dni, zwłaszcza od czasu, kiedy złapałam to cholerne przeziębienie i nie mogę przestać się trząść. – Wzięła głęboki wdech, wylała swoją troskę, wskazując palcem na Ransoma. – Znajdziecie mojego chłopaka, zanim stanie mu się coś złego. Nie zawiedźcie go, jesteście jego Gildią. Zawsze mówił, że jesteście jak rodzina. * - Jesteśmy rodziną – mruknął Ransom, kiedy wrócili do motocykla, oboje uważali, że pani Floherty kłamała. – Dlaczego idiota po prostu nie przyszedł, kiedy uświadomił sobie, że pogubił się? Wiedział, że nikt nie mrugnie okiem, jeśli potrzebowałby więcej pomocy, albo do diabła, mógł pić przez cały tydzień. Chodzilibyśmy z nim i zanosilibyśmy go do domu z pieprzonego baru. - Jest w złym stanie, nie myśli rozsądnie. – Elena odrzuciła myśl, że przybycie do domu Darella zakończyło się niepowodzeniem. Może nie mogła powstrzymać wojny archaniołów,

albo zmienić ojca w przyzwoitego człowieka, ale to jedno mogła naprawić. – Chociaż nie mamy danych, co powiesz na to, byśmy zaczęli zwykłe gildyjne poszukiwania? - To właśnie… - Chwytając dzwoniący telefon, pokazał jej kciuk skierowany do góry. – Sara rozmawiała z jego przyjaciółmi, przysłała nam listę miejsc, gdzie lubi przesiadywać. Jeden z jego kumpli właśnie odwiedził mieszkanie, było puste. - Włożył ciemne okulary i przesłał listę na jej telefon. – Weźmiesz pierwszą połowę, a ja resztę, zobaczymy, czy znajdziemy jakiś ślad. Jeśli będziesz sądziła, że go masz, zadzwoń do mnie, bo w swojej popieprzonej głowie może nie pamiętać, że jesteśmy rodziną. - Też do mnie zadzwoń. – Przeleciała wzrokiem swoją połowę listy, po tym jak otrzymała od niego gest potwierdzenia, zauważyła sklep z bronią, sklep z używaną odzieżą, który zaopatrywał łowców i policjantów, apartament, który podobno był miejscem dyskretnych schadzek i publiczną bibliotekę. – Musi lubić czytać. – W jakiś sposób, ten mały nieoczekiwany fakt spowodował, że stał się bardziej ludzki i bardziej rzeczywisty. - Taa. Zawsze miał książkę w tylnej kieszeni. – Włożył kask, wsiadł na motor, kopnięciem złożył nóżkę, przekręcił kluczyk i zapalił silnik. Maszyna zaryczała życiem. Wskakuj. Podrzucę cię do budynku, z którego będziesz mogła wystartować. - Nie, dzięki. Będę musiała rozłożyć skrzydła, by nie ciągnęły się po ulicy, a następną rzeczą będą wyzwiska od taksówkarzy w złym nastroju. – Elena nie zamierzała ponownie ryzykować uziemienia. Nie wspominając nawet, że musiała zawrzeć umowę z ekstremalnie wkurzonym archaniołem. Z luzackim uśmiechem na twarzy, Ransom dodał gazu. - Wskakuj, Ellie. Założę się, że nie będziemy spowalniać ruchu.

Bądź widoczna w tym, co robisz. Miała uczucie, że Raphael nie pomyślał o tym, kiedy wypowiadał swoje słowa. Bez wątpienia był to zły, bardzo zły pomysł, ale do cholery, jeśli nie spowoduje to niedorzecznej ilości sprawozdań, może da miastu coś, na co będzie mogło się uśmiechnąć.

Powinni produkować motocykle dla aniołów. Ten odprysk wspomnień był jak kopniak w brzuch. Te słowa wypowiedział młody anioł, którego kondukt pogrzebowy po zmroku powinien dotrzeć do Azylu, kierując je do przyjaciela, kiedy ze zwieszonymi nogami siedzieli we dwóch na balkonie Wieży, na lewo od miejsca, gdzie stała Elena. Wtedy uśmiechnęła się, ale teraz te słowa spowodowały nową falę gniewnego smutku. - To dla ciebie – pomyślała, kiedy przerzucała nogę przez warczącą maszynę. Jednak nie usiadła, to spowodowałoby, że jej skrzydła dotykałaby ulicy. Zamiast tego oparła ręce na barkach Ransoma i stanęła na podnóżkach. Nieznacznie rozchyliła skrzydła, aby uniknąć ich

wkręcenia w koła, nie było tak źle, jak się obawiała. – Będziesz musiał sobie poradzić ze znacznym oporem. - Moja dziewczynka wciąga opór na śniadanie. – Ruszyli, wiatr smagał jej twarz, a jej skrzydła, kiedy Ransom pokonał zakręt i pognał ulicą, powodowały ogromne zdziwienie u każdego, kogo mijali. Śmiejąc się, Elena odchyliła głowę do tyłu i cieszyła się z przejażdżki jaką miałby tamten młody żołnierz, jeśli tylko dostałby szansę. Do czasu, kiedy zatrzymali się delikatnie na cichej ulicy za starym budynkiem, ona i Ransom sprawiali niekwestionowane wrażenie. - Nada się? – spytał, wskazując na zewnętrzne schody przeciwpożarowe, które wiodły na dach. - Tak. – Zeskakując z motoru, sprawdziła skrzydła. – Nadal w jednym kawałku. - A nie mówiłem. Po pożegnaniu się żółwikiem, pognał ulicą. - Jestem przekonany, że to pierwszy raz, kiedy anioł jechał motocyklem. Kiedy wspinała się po schodach, uśmiechała się z powodu pocałunku wiatru i deszczu w swoim umyśle, powiedziała: - Założę się, że nasi przyszli najeźdźcy mają teraz pełno w gaciach.

- Interesujący obraz, jako odwrócenie uwagi od stanu naszej obrony, był inspirujący. Gdybym nie wiedział, że Ransom jest bardzo zakochany w innej, to teraz musiałbym go zabić. - Bez tykania moich przyjaciół, pamiętasz? - Nie dotknąłbym go tak, by zabić. - Bardzo zabawne. Kiedy dotarła na dach, rozpostarła skrzydła i skoczyła z krawędzi budynku, poleciała w kierunku sklepu z bronią, podczas, gdy Raphael powrócił do spraw Wieży. Poleciałby najpierw na miejsce schadzek, mężczyzna to mężczyzna, ale według rozpoznania Sary, Darell nie odwiedzał go od ponad dwóch miesięcy. Sklep z bronią, do niego chodził za każdym razem, kiedy był w mieście. Właściciel, brodaty i z potężnym piwnym brzuchem, był szczęśliwy ze współpracy, kiedy zapewniła go, że nie ściągnął na siebie w żaden sposób gniewu Wieży. - Darell? Jest dobrym klientem, miły gość także, nie widziałem go, niech sobie przypomnę … dzisiaj mija tydzień. – Zachichotał. – Naprawdę dobrze się wtedy zaopatrzył. Kiedy Elena usłyszała, co kupił Darell, jej głowa omal nie eksplodowała. „Ma arsenał”, napisała w wiadomości do Ransoma, dostała „#%&!” w odpowiedzi, po czym zadzwonił.

- Strzelnica została spłukana. Dosłownie. – Ton Ransoma był napięty. – Pięć dni temu pękła rura z wodą, ale właściciel mówi, że Darell przychodził codziennie przed awarią, strzelał z wielu różnych broni. - Cholera. – Jeśli Darell przestawił się z pięści na strzelby tak szybko, to mógł spowodować masakrę. - Sprawdzę mieszkanie jego matki. Nie jest w pobliżu, ale jeśli był wściekły, mógł się tam udać. Następnym przystankiem Eleny był sklep z używaną odzieżą, musiała zmierzyć się z byłym policjantem, który miał twarz bez wyrazu i powiedział, że nie plotkuje o klientach. Bojąc się, że straci zbyt wiele czasu na pierdoły, Elena wyłożyła karty na stół, rezygnując ze słodzenia. - Darell ma kłopoty. Ten rodzaj, w którym może wyciągnąć broń, nie wspominając o cholernym karabinie szturmowym, który kupił i przyłożyć ja do czyjeś głowy. - I co? – oczy gliniarza pozostały bez wyrazu. – Wieżę to obchodzi? To był jego problem? - Gildię obchodzi. – Trzasnęła swoją licencją. - Słyszałem, że nadal jesteś łowczynią – powiedział, po przyjrzeniu się odznace – ale sądziłem, że to pieprzenie bez sensu. - Więc, nie jest nim. – Schowała licencję. – Teraz, Darell? - Widziałem go trzy dni temu. - Co kupił? - Nie, nie było go tutaj. Widziałem go w barze na rogu kilka przecznic stąd ze ździrowatą rudą. Miała nogi do samej szyi. – Wzruszenie ramion. – Sądziłem, że człowiek korzysta ze swojego wolnego, a kim jestem, by mu przeszkadzać. Miejsce schadzek, uświadomiła sobie Elena, było także tylko dwie przecznice stąd. Ludzie zaczęli na nią wskazywać i szeptać, jak tylko wyszła ze sklepu, ta część miasta była zatłoczona, ale nikt jej nie popychał. Wszystko co musiała zrobić, by zachować swobodę było strzelenie z kuszy w but idioty, który chciał za bardzo się zbliżyć. Odszedł marudząc, teraz wzbudzała respekt. Dokładnie tak, jak lubiła. - Ransomie – powiedziała do telefonu, kiedy szła, jak każdy inny nowojorczyk, po ulicy – garsoniera. Ruda z długimi nogami? – Ominął ją biznesmen wpatrzony w miniaturowy tablet, usłyszała uderzenie i obróciła się w jego stronę, by zobaczyć go gapiącego się na nią z otwartymi ustami, jego drogi gadżet leżał na ziemi. - Turyści – mruknęła przechodząca kobieta, była ubrana na czarno, ze starannie uczesanymi blond włosami i kubkiem kawy na wynos w ręce.

Zgryźliwy komentarz spowodował uśmiech u Eleny, kiedy się minęli. - Czekaj – powiedział Ransom. – Właśnie szukam jej zdjęcia, tak, to ona. Pierś w rozmiarze podwójnego D. - Powinnam wiedzieć, że zauważysz. - Musiałbym być martwy, by tego nie zauważyć. Właśnie sprawdziłem bar… - Widzę twój motor. – Rozłączyła się i potrząsnęła głową. – Personel cokolwiek wiedział? - Widzieli go trzy dni temu, to wszystko. Przeszli przez ulicę bez słowa, dotarli do budynku z garsonierą w minutę. Odźwierny, jego oczy rozszerzyły się na widok broni, którą mieli ze sobą, nie stawiając oporu, odpowiedział na ich pytanie, że kobieta nie opuściła apartamentu od czterdziestu ośmiu godzin. - A Honey, nigdy nie opuszcza spotkania swojego klubu książki. Było ono wczoraj. Oczy Eleny napotkały Ransoma, po wyznaniu odźwiernego, poczuła cierpki smak strachu na języku. Była bardzo duża szansa, że Honey Smith już nie będzie więcej mogła poczytać, robić czegokolwiek, a jej rozkładające się ciało leży nieodwracalnie uszkodzone w jej apartamencie. Elena była chora z wściekłości, że się spóźnili.

ROZDZIAŁ 9 Po pokonaniu schodów na dach, Elena poszybowała w dół, zamierzając zajrzeć przez okna apartamentu, ale zobaczyła jedynie opuszczone żaluzje. Wróciła do trzymającego w pogotowiu broń Ransoma, stał on przy jednych z drzwi, które były stylowo ozdobione i odbijały się niewyraźnie w podłodze. Wyciągnęła pistolet z kabury, cicho podeszła do drzwi, wystarczająco szerokich, aby nie zawadzały podczas walki. - Nie czuję zapachu rozkładu. – Był to cichy szept. Elena nie czuła także, a co jeśli był sprytny i zmniejszył temperaturę. - Klima – poruszyła bezdźwięcznie ustami i zobaczyła, jak usta Ransoma zacisnęły się w cienką linię. Spytać, czy sprawdzić? - Dowiemy się, kiedy wejdziemy. – Ransom uniósł broń. – Nie mogę ryzykować, że ma ona pistolet przy głowie, jeśli nie jest już martwa, a on jest tam z nią. Przesuwając ją by przesunęła się w bok, poprawił okulary i zapukał do drzwi. - Hej, kochanie. – Było to wystarczająco głośno, by usłyszała, jeśli żyła, powinna martwić się sąsiadami. – Otwórz. Mamy randkę, a ja zapłaciłem z góry! Słysząc szmer dochodzący z mieszkania, Elena warknęła na Ransoma, by odsunął się z przed drzwi na wypadek, gdyby Darell w nie strzelił. Kiedy nie ruszył się, zgrzytnęła zębami i przygotowała się do odepchnięcia go, natychmiast jak usłyszy coś choć trochę przypominającego broń. Tylko, że następnie usłyszała odgłos otwieranych drzwi, łańcuszek napiął się, kiedy drzwi uchyliły się. - Zamknij się, idioto – syk wyraźnie zirytowanej kobiety. – Trafiłeś pod zły adres. - Jesteś Honey Smith? Umówiłem się przez twoją stronę. - Nie przyjmuję nowych rezerwacji. – Niekryta frustracja. – Musiałeś się pomylić. - Mam cholerne potwierdzenie. - Pokaż mi. - Tutaj. – Ransom opuścił rękę do kieszeni, trzasnął jakimś żelastwem i łańcuch pękł. Ruda krzyknęła, kiedy weszli z wyciągniętą bronią… by spojrzeć w zły koniec półautomatycznego Glocka, trzymanego przez chudego mężczyznę w dżinsach, które opuszczały mu się nisko na biodrach, przynajmniej od trzech dni nie golił się. - Honey. – Ubrana w czarny satynowy szlafrok kobieta przesunęła się za niego. Ransom pierwszy opuścił broń.

- Cholera. Myśleliśmy, że już całkowicie po tobie, człowieku. Darell nie opuścił broni, dopóki Elena nie wsunęła swojej z powrotem do kabury. - Gildia – powiedział do Honey, w próbie rozładowania napięcia – pokryje straty. Kobieta przewróciła ślicznymi orzechowymi oczami osadzonymi w twarzy jak u Botticellego2. - Wyślę im rachunek. Zamknijcie te cholerne drzwi i wejdźcie, zanim wyrzucą mnie z mieszkania. Zrobię kawę. - Ellie dowiedziała się o broni – powiedział Ransom do Darella, po tym jak rudowłosa opuściła korytarz. – Obawialiśmy się, że planujesz coś szalonego. - Myślałem o tym. – Stwierdzenie bez wyrazu, jego skóra była o kilka odcieni jaśniejsza niż u babci, oczy miął ciemnoszare. – To było wtedy, zacząłem szukać najlepszych miejsc dla snajpera, więc zamknąłem całą broń z wyjątkiem tego pistoletu w moim sejfie na broń, zmieniłem szyfr, więc nie mogę go otworzyć inaczej, jak palnikiem i przyszedłem tutaj. - Jakakolwiek jest twoja wymówka – powiedziała Elena, twardym tonem, ponieważ wobec Darella należało postępować twardo – to powinieneś odmeldować się w Gildii i swojej babci. Jej ostatnie słowa przyciągnęły w końcu jego uwagę, w jego oczach pojawił się ból. - Wiem, że mogła powiedzieć, że mam kłopoty, jest bardzo chora, nie chciałem jej martwić. Elena rzuciła mu swój telefon, nie potrafiąc zapomnieć drżenia dłoni pani Flaherty. - Dalej. Zapach kawy rozległ się w powietrzu, jak tylko skończył rozmowę, a Honey wyłoniła się z przejścia. - Planowaliście wpaść, czy tylko szukaliście jakiś gnojków w okolicy? Elena wyszczerzyła zęby, decydując, że lubi tę kobietę, podobnie jak Ransom, który zaplótł dłonie na piersiach. - Zawsze ich szukam. - Z wyjątkiem włosów, prawda? – powiedział Darell z błyskiem w oku. Ransom pogroził mu palcem i nagle zniknęło całe napięcie. Pół godziny i filiżankę kawy później, Darell skierował się do Gildii, gotów poddać się ocenie psychologicznej i podjąć współpracę z doradcą. To było drobne zwycięstwo, ale ucieszyło Elenę. Teraz leciała do domu, aby zrobić co w jej mocy, by pomóc Raphaelowi

2

Sandro Botticelli – włoski malarz, tworzył w okresie Renesansu, najsłynniejsze dzieła to: Narodziny Wenus, Wenus i Mars, Wiosna, Pokłon Trzech Króli.

wykuć sojusz, który mógł zapewnić bezpieczeństwo setkom tysięcy, skala zniszczeń w rezultacie wojny archaniołów była nie do ogarnięcia. * Po dniu wypełnionym niezliczoną ilością subtelnych strategicznych posunięć, kiedy przygotowywał miasto do obrony przed atakiem nieznanego wroga, na trawniku przy ich domu Raphael stał obok swojej małżonki, obserwując, jak Elijah i Hannah podchodzą do lądowania. Para zdecydowała się pozostać w utajnionej lokalizacji, około godziny lotu od Enklawy, chociaż natychmiast poinformowali Raphaela o wkroczeniu na jego terytorium. - To jak zaloty, nieprawdaż? – mruknęła Elena ubrana była w lejącą się jedwabną niebiesko-zieloną suknię, niczym chłodny pocałunek wiosny w objęciach zimy. – Obaj jesteście poprawnie zachowującymi się i formalnymi. - Zrozumiałem aluzję, hbeebti, ale może znajdziesz inne określenie. – Musnął jej skrzydło swoim, zadowolony, że nie zobaczył śladów bólu. – Nie pożądam dworu Elijaha. Rozbawienie w twarzy, która ukazywała jedynie najlżejsze dotknięcie nieśmiertelności, zmiana zbyt powolna, by ochronić ją od niebezpieczeństwa na horyzoncie. Ale Elena nie była z tych, co siedzą w bezpiecznym miejscu. Nie, jego łowczyni będzie walczyła u jego boku, mierząc się z tym co nadejdzie. Taka była, a on był archaniołem, który będzie walczył aż do śmierci, by ochronić swoich. - Elijahu – powiedział, kiedy odwiedzająca ich para złożyła skrzydła – moja małżonka i ja witamy was. - Cieszymy się, że możemy być tutaj, Raphaelu. – Wzrok Elijaha spoczął na Raphaelu, zanim obrócił się w stronę Eleny, by powitać ją formalnym skinieniem głowy, jego arystokratyczny profil był inspiracją dla niezliczonych rzeźbiarzy w ciągu tysiącleci jego egzystencji, jego złote włosy odbijały się na tle jasnozłotej skóry. Raphael przedstawił ich sobie, nie był zaskoczony, kiedy Elena powitała Elijaha z ciepłem i pewnością siebie, pomimo jej zastrzeżeń wobec „nie wiem, którego widelca użyć”, które mu wyłożyła. Potem, zanim mógł ostrzec ją, że protokół pomiędzy małżonkami nakazywał, że musi zwracać się do Hannah jej tytułem małżonki, dopóki ona nie zaproponuje inaczej, uśmiechnęła i powiedziała: - Tak się cieszę, że cię w końcu spotkałam, Hannah. Żona Elijaha rozpromieniła się i wyciągnęła dłonie, zamiast poczuć się obrażoną, jej bujne czarne loki były upięte przy pomocy wysadzanych klejnotami grzebieni, heban jej skóry błyszczał się czerwienią i pomarańczem w zachodzącym słońcu. Burzowe chmury odpłynęły tylko z jedną ulewą i pachnącym ozonem powietrzem, czystym i świeżym,

wymazując ślady z nasączonej krwią ziemi, na której stali … ale blizny pozostały. Nikt nie zapomni dnia, w którym spadały anioły. - Mogę powiedzieć to samo, Eleno. – Hannah odpowiedziała głosem czystym i melodyjnym, dłonie kobiet zetknęły się. – Przybyłam do Azylu specjalnie, by cię zobaczyć, ale Raphael był niepohamowanie opiekuńczy i nie zaufał mi. Miał rację, widząc twoje skrzydła z bliska, ścigałabym cię, dopóki nie zapozowałabyś dla mnie. Twarz zapłonęła Elenie, poprowadziła niższą kobietę w kierunku domu, głęboko brązowa suknia Hannah ocierała się o jej własną. - Byłam pozbawiona wdzięku jak pisklę, które pierwszy raz obudzi się i rozdrażni się z tego powodu – wyznała. – Byłabym okropną modelką. Raphael nie słyszał odpowiedzi Hannah, kobiety szły w niewielkiej odległości od niego, ale ich śmiech unosił się w powietrzu. - Nie jestem pewien, czy zrobiłem właściwie, pozwalając spotkać się dwóm jedynym małżonkom w Kadrze – powiedział do Elijaha, kiedy podążyli w ślad za kobietami. - Ach, ale czy moglibyśmy to powstrzymać? Wymienili spojrzenia, których nie zrozumiałby nikt inny z Kadry, poprowadził gościa przez główne drzwi, obiad został podany w rozległej oficjalnej jadalni , pełniącej też funkcję salonu. Wysoki sufit, ręcznie polerowana podłoga z egzotycznego drewna i zwieńczone łukami okna, zalewające dom światłem słońca lub księżyca, w zależności od pory dnia, powodowały, że pomieszczenie robiło wrażenie. Elena spojrzała na to po ich przeprowadzce i powiedziała: - Zjemy przy stole przy oknach biblioteki, gdzie będę mogła rozmawiać z Waszą Archaniołowatością bez konieczności korzystania z megafonu.

- Masz ze sobą megafon, Łowczyni Gildii? – spytał, zauważając Montgomery’ego i jego podwładnych, którzy nieśli w ciszy szampan i koreczki. Spojrzenie zmrużonych oczu ponad jej ramieniem. - Gdzie właściwie miałabym go schować pod sukienką? Nie wyobrażam sobie nawet

włożenia majtek, bez rujnowania linii tej zmysłowej rzeczy. Krew Raphaela zagrzała się, kiedy Hannah powiedziała: - Elijahu, spójrz – jej głos był pełen zdziwienia. Chwytając dłoń swojego małżonka ciemnowłosa kobieta zaciągnęła go do sławnego obrazu, który dominował na samym końcu pokoju, a przedstawiającego Azyl. Zajmował całą ścianę, był studium w bolesnym niebieskim i przeszywającym białym nad skalistym szarym, ale skrzydła aniołów lecących ponad miastem były namalowane z każdym najmniejszym szczegółem.

- To Dahariel. – Hannah z szacunkiem przeciągnęła palcami po skrzydłach ubarwionych jak u orła, Raphael wiedział, że podziw nie był dla wymienionego anioła, lecz dla artysty, który umieścił go na płótnie. – I, och, to Galen z trojką maluchów Jessamy. - To dzieło Kolibra. - Nie, jest Aodhana – powiedziała Hannah w odpowiedzi na szept Elijaha. Z wyrazem niezadowolenia Elijah nachylił się ku obrazowi. - Gdzie jest podpis? - Żaden z nich nie podpisywał dzieł w zwyczajny sposób – odpowiedziała Hannah. – Musimy poszukać wskazówek na obrazie. - Nie masz na sobie majtek, kiedy inny mężczyzna jest w pokoju? – Raphaele przebiegł ręką w dół wzdłuż jej kręgosłupa i leżących po nim krągłościach, szukając ich śladów, nie znalazł nic oprócz jędrnego kobiecego ciała. – Naprawdę nie masz. Elena wzruszyła ramionami, uśmiech uwydatnił zagłębienia na jej policzkach. - Och, mój Boże, jesteś skandaliczna! – Przy próbie powstrzymania śmiechu, łzy pojawiły się w jej oczach, położyła ręce na jego piersiach i spojrzała na podłogę. –

Powinnam ci powiedzieć, że znalazłam sposób, by schować nóż? W pochwie na udzie. - Oczywiście, że to zrobiłaś. Jakie znaczenie mają majtki, dopóki masz swoje ostrze. - Przestań! – Jej barki zatrzęsły się mocniej, zakończona diamentem wsuwka, która utrzymywała węzeł na jej karku złapała światło, kiedy jej dotyk sparzył go, przez nienaganną biel jego eleganckiej koszuli. – Staram się być elegancka, pełna wdzięku i małżonkowata. Położył rękę na jej karku i uszczypnął ją. - Nasi goście zaraz się odwrócą. Nie spojrzała na Raphaela w obawie, że bezpośredni kontakt wzrokowy spowoduje, że się rozsypie, Elena przeszła razem z parą gości na rozległą otwartą przestrzeń. - Cudowny pokój. – Hannah usiadła na eleganckim złotym szezlongu, kiedy Elena nauczyła się, jak nazywał się ten mebel, jej skrzydła wdzięcznie poruszyły się nad oparciem. Ich pióra były bujnie głęboko kremowe z przebarwieniami w kolorze brzoskwini na lotkach i wydawały się tak rozkosznie miękkie, że Elenę kusiło, by popełnić towarzyskie samobójstwo i dotknąć ich ukradkiem. -

Te

małe

stoliczki

tutaj

–

powiedziała

Hannah,

kiedy

Elena

walczyła

z niecywilizowanym i bardzo nieprzystającym małżonce impulsem – kto je zaprojektował? - Będę musiała przyznać się do ignorancji. – Elena pokazała puste dłonie ze stojącego naprzeciw szezlongu. – Obawiam się, że powinnam dostać mierny za ten aspekt życia małżonki.

- Jeśli miałabyś go dostać za takie rzeczy, wtedy ja muszę wyznać, że należy mi się pała za trening samoobrony. – Błysk oczu, konspiracyjny szept. – Elijah starał się nauczyć mnie, jak mam dźgać ludzi w oczy moimi pędzlami do malowania. - To naprawdę doskonały pomysł, jeśli zawsze masz pędzle w rękach. – Elena stuknęła palcem w dolną wargę, w jej umyśle pojawiły się inne narzędzia rzemiosła Hannah. – Widziałam Aodhana ze skrobaczką, mogłabyś komuś poważnie poharatać szyję. - Wiedziałem, że twoja małżonka jest sprytną kobietą, Raphaelu. – Elijah usiadł obok swojej żony, pomimo jego uśmiechu, Elena nie potrafiła być zaalarmowana śmiercionośną mocą, która pulsowała pod jego skórą. Uświadomiła sobie, co musieli czuć jej przyjaciele, kiedy patrzyli na Raphaela i dlaczego inne twarde i silne łowczynie chciały zmiażdżyć ją podczas ćwiczeń, by móc pójść z nim do łóżka. Elena położyła dłonie na jego, spoczywających na delikatnym aksamicie szezlongu, kiedy usiadł obok niej, ich skrzydła skrzyżowały się. - Cieszę się, że to robimy, nawet w tych okolicznościach. – Kiedy polityczne sojusze były ich pierwszym, krytycznym celem, Elena wiedziała także, że nie może zmarnować pierwszego ciepłego gestu kobiety, która nie tylko rozumiała, co znaczyło być małżonką, ale której przyjaźń mogła trwać przez nadchodzące tysiąclecia. Ponieważ pewnego dnia, jeżeli przetrwają nadchodzący konflikt, weźmie telefon, by zadzwonić do Sary, jedynie po to, by przypomnieć sobie, ze jej najlepszej przyjaciółki już nie ma, jej jasne światło zgasło w ostatecznej nocy. Sara nazywała ja głupią gęsią z powodu tego, że martwiła się zbyt mocno czasem, który miał nadejść za dziesięciolecia, jednak serce Eleny łamała myśl, że nie będzie już miała ciepła i miłości Sary w swoim życiu. - Eleno – zaczęła Hannah. - Ellie – powiedziała, przełykając węzeł bólu i przypominając sobie obietnicę Sarze, że da Hannah prawdziwą szansę, a nie będzie trzymała jej na dystans z powodu lojalności wobec Sary. – Wszyscy moi przyjaciele zwracają się do mnie Ellie. - Ellie. Jestem zaszczycona, mogąc się do nich zaliczać. Rozmowa toczyła się bez wysiłku przez kolejne godziny. Świadoma preferencji Hannah, by trzymać się z dala od anielskiej polityki, Elena chętnie zagłuszyła własną chęć, by usiąść i posłuchać rozpoczynającej się rozmowy Raphaela z Elijahem i zaproponowała pójście do szklarni, gdzie mogłyby spokojnie porozmawiać. Hannah, jednak odmówiła, kiedy zaproponowała to po kolacji. - W takich mrocznych czasach – powiedziała delikatnym głosem i ze zrozumieniem w oczach – małżonka powinna być u boku swojego archanioła.

Dyskusja, prawie natychmiast, skierowała się ku cięższym tematom i po przejmującej minucie ciszy, kiedy Raphael odbierał sprawozdanie od Galena, że Upadli dotarli do domu, przedmiotem rozmowy stały się konsekwencje Kaskady. - Słyszałem, – powiedział Elijah, kiedy zegar zbliżał się do północy – że masz zdolność znoszenia mocy Lijuan. Powietrze wydawało się nie poruszać, cisza wypełniła pokój, to był pierwszy raz, kiedy mężczyźni zbliżyli się do tematu swoich nowych umiejętności.

ROZDZIAŁ 10 -

Zaufanie,

Raphaelu. – Elena napotkała intensywnie niebieskie oczy, z wyjątkiem

tego, że żaden barwnik nie mógłby być tak intensywny, tak czysty. – To musi się gdzieś

zacząć. - Tak. – Żadnego znaku w tonie Raphaela znaczenia kroku opisanego przez to pojedyncze słowo. – Mogę wywołać u niej ból i pewnym stopniu zranić, chociaż, czy mogę spowodować prawdziwą śmierć pozostaje zagadką. - Ja także zdobyłem nową intrygującą umiejętność – powiedział Elijah, posyłając swojej żonie spojrzenie tak otwartego uwielbienia, że Elena po raz pierwszy dostrzegła mężczyznę ukrytego za swoją mocą. – Spowodowała początkowo pewną konsternację u Hannah. - Inaczej znana jako czyste przerażenie. – Ton Hannah był oschły. –Co – powiedziała do Eleny, – byłoby twoją reakcją, gdybyś w błogiej nieświadomości słonecznego poranka poszła do szklarni, o której mi opowiadałaś i odkryłabyś, że w nocy osiedliła się w niej rodzina pum? – Hannah skinęła głową na widok rozszerzonych oczu Eleny. – Tak, dokładnie to zastałam w swojej pracowni. Raphael spojrzał na Elijaha. - Możesz rozmawiać ze zwierzętami? - Nic nie wiem o rozmawianiu, ale mogę zwyczajnie podporządkować duże i małe koty moim rozkazom. Moim pierwszym rozkazem, oczywiście było, by opuściły pracownię mojej żony i przestały na nią prychać. – Śmiech Hannah delikatnie wypełnił powietrze, zanim dodał. – Mogę także rozkazywać drapieżnym ptakom. Są teraz strażnikami mojego terytorium.

Wielkie koty i drapieżne ptaki? – Elena wiedziała, że w Południowej Ameryce jest ich pełno, dzięki rozległym rezerwatom sponsorowanym przez Elijaha, znak, że nowo nabyte zdolności archaniołów mają swoje korzenie w tym, jaki każdy członków Kadry był wcześniej. – To armia na jego usługach.

- Tak. - Żaden z nas, to jasne – powiedział Raphael na głos – nie jest bezbronny wobec ataku. Ale, – jego oczy wpatrywały się w złoto-brązowe oczy Elijaha – razem będziemy silniejsi. Odpowiedź Elijaha była uroczysta. - Twoja przyjaźń jest tą, którą serdecznie witam. Nie pragnę żyć w świecie przemierzanym przez ohydztwa Lijuan.

- Albo, – szepnęła Hannah, jej ręka wsunęła się w dłoń Elijaha – w tym, gdzie anioły spadają z nieba. * Goście nie wyszli przed świtem, informacje dzielone, kiedy miasto spało, a Montgomery niezauważalnie pojawiał się i znikał z winem, potem z kawą i w końcu z sokiem pomarańczowym, zawierały znacznie więcej niż oczekiwała każda z par, narodziło się zaufanie, kiedy Elijah powiedział im, co odkrył na temat Titusa. - Wydaje się, że zdobył władzę nad ziemią, mój człowiek mówi, że Titus może wywoływać teraz trzęsienia ziemi. Jeśli jego zdolności będą się nadal tak rozwijać, to pewnego dnia może być zdolny do spowodowania zapadnięcia się gruntu pod armią najeźdźców. W zamian Raphael podzielił się informacją od Jasona o władzy Aastada nad morzem i prawdopodobnie nad innymi zbiornikami wodnymi. - Są również pogłoski, że Favashi może kontrolować wiatry – dodał – chociaż nie mam potwierdzenia. Michaela i Charisemnon pozostają tajemnicą. - Ja także nie potrafiłem odkryć, co mogli zyskać – powiedział Elijah, skóra napięła się ciasno na jego policzkach i żuchwie. Ale wiedząc to co ja o apetytach Charisemnona i okrucieństwie Michaeli, to nie może być nic dobrego. Raphael mógł się tylko zgodzić, jego obrzydzenie wobec Charisemnona miało mocne podstawy. Ten archanioł brał do swojego łóżka ledwie rozkwitłe dziewczęta, w jakiś sposób przekonując swoich ludzi, że to zaszczyt dla wybranego dziecka. A co do Michaeli, był całkowicie przekonany, że kierowała Uramem, kiedy podjął się znamiennej decyzji, która zamieniła go w krwiożerczego potwora, jak u pajęczycy, która pożera swojego partnera. - Podzielę się, jeśli dowiem się czegoś więcej, jeśli zrobisz to samo – powiedział Elijah, kiedy wyszli na zewnątrz, wyciągając rękę, by przypieczętować pakt. Raphael zaakceptował ofertę, jego dłoń zacisnęła się na przedramieniu Elijaha, Elijah zrobił to samo w uścisku wojowników. - Załatwione. - To by mogło być moje pierwsze oficjalne wystąpienie jako twoja małżonka – Elena ukryła ziewnięcie za otwarta dłonią, kiedy patrzyli jak Elijah i Hannah odlatują w niebo – ale nazwę go niesamowitym sukcesem. - Współpraca Elijaha powoduje, że się zastanawiam. – Przesuwając dłoń wokół jej pasa, przyciągnął ją do siebie. – Żaden archanioł nie dzieli się wiedzą tak łatwo.

- Łatwo? – Usta Eleny otworzyły się ze zdziwienia, Elena dłońmi objęła jego twarz. – Zabrało ci sześć godzin, by dotrzeć do sedna. To było jak oglądanie pary tygrysów krążących wokół siebie, decydujących kiedy być przyjaznym, a kiedy ugryźć. - Najpierw zaloty, a teraz tygrysy? – Przesunął rękę w dół po jej kręgosłupie, a kiedy ziewnęła jeszcze raz, poprowadził ją do domu, jej skrzydła muskały jego ramię. – Musisz odpocząć. Hannah może wytrzymać noc bez snu, ale ty jesteś dzieckiem w kategoriach nieśmiertelnych. - Nie powinnam być tak zmęczona – mruknęła. – Chodziłam na całonocne imprezy na Akademii Gildii, krzycząc głośno, a potem następnego dnia zdawałam egzaminy celująco. Rozciągając dłoń na jedwabistej krzywiźnie jej biodra, nachylił się, by pocałować jej usta w grymasie niezadowolenia. - Eleno. Żadna komórka w twoim ciele nigdy prawdziwie nie odpoczęła. Przerwa, jej stopy zatrzymały się na trawie. - Czy to cię kiedykolwiek obchodziło? Zaskoczony przeszywającą bezbronnością wobec pytania, uniósł jej głowę, by móc zobaczyć jej oczy. - To, czy moja małżonka potrzebuje snu? Elena zrozumiała, że nie zrozumiał pytania. - Tak – powiedziała i faktycznie będzie go jeszcze długo potrzebowała. – Jako człowiek była silniejsza niż większość, to czyniło jej słabość jeszcze trudniejszą do zaakceptowania, kiedy stała się nieśmiertelna. – Teraz Hannah, ze swoimi brakami w umiejętności walki, mogłaby mnie pokonać, po prostu trzymując mnie, aż będę zbyt zmęczona i stanę się za słaba, by walczyć dalej. Raphael uniósł brew. - Nie, nie mogłaby, ponieważ jeśli doszłoby do walki na śmierć i życie, odcięłabyś jej głowę w ciągu dziesięciu sekund, wycięła jej serce w następnych dwudziestu, potem spaliłabyś jej ciało, by mieć pewność, że już ponownie nie powstanie. Przymykając oko na zimnokrwistą odpowiedź, spojrzała na niego. - Naprawdę sądzisz, że mogłabym to zrobić? - Jeśli Hannah chciałaby dowieść groźby wobec mnie lub innych, których kochasz, to tak. – Blady uśmiech, jego pocałunek były rażąco seksualny, jego palce zagłębiły się w jej włosy i posłały wsuwki na trawę, jego ciało naparło i rozpalało jej. – Twoja miłość to zajadła rzecz, Eleno, z pazurami i zębami, kiedy chodzi o chronienie twoich bliskich. Miał rację, rzuciłaby się na tę cholernie szaloną Lijuan, jeśli oznaczałaby to, że ocali życie ludzi, których kochała.

- Czy to ci przeszkadza. Że jestem tak żądna krwi. Śmiejąc się, sięgnął w dół i podniósł ją z łatwością, która spowodowała, że poczuła się jak grzecznie wychowana południowa dama z poprzedniego aktu. - Odpowiem na to na górze. Po tym jak zobaczę twoją pochwę z nożem.

Och, Boże, brzmiał jakby mruczał. - Sen jest przereklamowany – szepnęła, obejmując rękoma jego szyję i całując go w jej cudowną pochyłość. – O wiele bardziej wolę być naga z moim mężczyzną. Natychmiast znaleźli się za zamkniętymi drzwiami swojej sypialni, rzucił ją na łóżko i ściągnął z niej suknię i buty, pozostawiając ją jedynie z wąskim nożem przypiętym do jej uda. Kiedy sięgnęła, by go ściągnąć, pokręcił głowa, patrząc jej w oczy, rozebrał się odsłaniając ciało, które spowodowało, że jęknęła zanim znalazł się na niej. Pocałunek na jej biodrze, jego język poruszający się i smakujący jej skórę, jego palce przesuwające się po pasku pochwy, jego skrzydła rozłożone, egzotyczny erotyczny smak anielskiego pyłu, jej oddech uwięziony w gardle. Potem jego usta stały się ciepłą wilgocią na jej pępku. - Raphaelu. – Jego imię wypowiedziane pieszczotliwie, jej ręce zaplątały się w jego czarne jedwabiste włosy, by przyciągnąć go do siebie, jej miłość do niego była ogromnym czymś wewnątrz jej. Ponownie pocałował jej usta, muskając delikatnie ich brzeg językiem, co przyprawiło ją o dreszcz. Bardzo męski, bardzo raphaelowy uśmiech na jej skórze. Kiedy przesunął się na niej wyżej, była gotowa na jego pocałunek … ale nigdy nie była naprawdę przygotowana na pocałunek Raphaela. Spowodował, że zapłonęła gorącym płynnym wybuchem, który zaszemrał pod jej skórą. – Mogłabym całować cię przez wieczność – szepnęła do jego ust, zaczynając ssać dolną wargę, bawiąc się górną, ciężar jego ciała był rozkosznym naciskiem. – Uwielbiam cię czuć na sobie. - Mówisz takie rzeczy, Eleno. Uczynisz ze mnie swojego niewolnika. – Skrzydła rozłożyły się nad nią szerzej, chwycił w dłoń bok jej twarzy i pochylił się do pocałunku, nachylając się, aż ich języki splątały się w słodkiej gorącej bitwie, Elena straciła oddech. Wzdychając, tylko po to, by mieć dosyć powietrza, aby móc kontynuować, pogładziła jego napięte mięśnie i wróciła do całowania. - Więcej? – było to intymne pytanie pomiędzy kochankami. - Tak – szepnęła. – Więcej. Z jedną ręką oparta ponad jej głową, dał jej to, czego chciała, kontynuując całowanie, jednocześnie pieszcząc druga dłonią bardzo wrażliwy górny łuk jej skrzydeł. Zadrżała, przesuwając ręce na jego szyję, potem jej ręce przesunęły się w dół, by musnąć jego

skrzydła. Uwielbiał, kiedy całowała wewnętrzny łuk jego skrzydeł, gdzie skrzydła wyrastały z pleców, ona kochała to, że wiedziała to na temat swojego kochanka. - Przestań, hbetti – powiedział, ich usta rozdzieliły się z mokrym odgłosem. Uśmiechnęła się, jej sutki zapiekły ją pod naporem twardej ściany jego klatki piersiowej. – Lubisz to. - Zbyt mocno. A dzisiaj, pragnę sprawić przyjemność swojej małżonce. – Przyłożył kciuk do jej szczęki, by rozchylić jej usta, pocałował ją znowu, anielski pył zamigotał w powietrzu. - Mmm. – Otarła się o niego. – Czyżbyś zmienił swoją specjalną mieszankę? – Anielski pył, jak jej powiedział, był normalnie bogaty i wyśmienity, ale nie seksualna. Zawsze, kiedy Elena smakowała smak mieszanki Raphaela, zawsze była bardzo zmysłowa, dzisiaj zawierała jednak zawierała niebezpieczną nutę. Pocałował jej gardło. - Nie chciałbym, aby moja żona cierpiała z nudy. - Och! – Trochę czasu zabrało komórkom jej mózgu, by ochłonęły, kiedy wziął do ust jeden z jej sutków, kręcąc po nim językiem, jakby był dużą jagodą, potem skierował swoją uwagę na drugi. Jej piersi uniosły się, kiedy przesunął głowę, by zasypać jej ciało pocałunkami poniżej piersi, zmusiła się, by powiedzieć. – Nuda, tak, to właśnie to, co czuję w tej chwili. Jego oczy zabłyszczały. - Więc, moja małżonka wyzywa mnie. Dobrze. Zadrżała z powodu jego głosu … był niczym futro dla jej zmysłów, ponad swoimi naprężonymi mokrymi sutkami i ustami patrzyła, jak pochylał głowę i składał mokry pocałunek na jej pępku. Dmuchnął na wilgotne miejsce, ponownie powodując u niej drżenie. - Teraz – mruknął – moja kolej, by być upojonym. Jej plecy wygięły się nad łóżkiem na pierwsze dotknięcie jego ust na jej najintymniejszej części ciała. Tak jak ona znała swojego kochanka, tak on znał ją. Każdą najmniejszą bogato unerwioną krzywiznę. Teraz, unosząc jej usta ponad swoje szerokie barki, chwycił jej pośladki i całował ją z intymnością, która odebrała jej zmysły, powodując, że czuła się wybornie, dekadencko, przepięknie. Zagłębiając palce w jego włosach, przytrzymała go w tym miejscu, aż zadrżała i znów zadrżała, orgazm jak powolna, niesamowita przejażdżka. Lizał ją do końca, przesuwając dłonie po jej udach, by przysunąć jej nogi do boków swojego ciała, jego nogi musnęły pasek, który mocował nóż na jej udzie. - Moja wojowniczka.

Kolejny pocałunek na jej udzie, zanim ponownie uniósł się nad nią, jego podniecenie trąciło jej napuchnięte od rozkoszy wilgotne miejsce. Chwyciła go za ramiona, mięśnie i ścięgna rozluźniły się pod jej dotykiem, kiedy jedną ręką objął jej biodra, a drugą jej skrzydło, dodając przyjemności i wsunął w nią kutasa. Jęcząc z powodu erotycznego sztormu wrażeń i pragnąc go jeszcze bliżej, przyciągnęła go do swoich ust. Poddał się, jego ręka ślizgała się po jej ciele, by objąć jej pierś, kiedy wsuwał i wysuwał się z niej w głębokim, leniwym rytmie, który mówił, że nie musi być nigdzie indziej, a cała jego uwaga była skupiona tylko i absolutnie na niej. Jej ciało obudziło się do nowego życia pod nieustającym skupieniem jej archanioła, które napływało w zmysłowych pulsach. Przerywając pocałunek, by móc zobaczyć, jak dochodzi on do własnej przyjemności, przebiegła ręką w pieszczocie wzdłuż jego gardła, po barku, aż do początku łuku jego lewego skrzydła. - Eleno. Przyjemność Raphaela, jego pocałunek, spowodował, że doszła ponownie … trwało to, aż oboje poruszyli się ponownie, kiedy Raphael sięgnął w dół i rozpiął pasek pochwy na noże i odłożył ją oraz nóż na stolik obok łóżka. - Piękna jest ta pochwa – powiedział, dotykając skóry – ale o wiele bardziej wolę tę, w której znajduje się moje ostrze. Elena uderzyła pięścią w jego bark, śmiech zadźwięczał w jej żyłach i pozbawionym kości ciele. - Cieszę się, że biję tak wspaniale obrobioną skórę. - Zawsze. – Usta wygięły się w uśmiechu, który spowodował, że jej ciało opięło się ciaśniej na „ostrzu”, które nadal tkwiło w jej ciele, nachylił głowę do jej ust. A pewne ostrze i pewna pochwa jeszcze raz dowiodły swojego perfekcyjnego dopasowania. * Zostawiając Elenę szczęśliwie wyczerpaną i śpiącą w ich łóżku, Raphael nie poleciał do Wieży, ale do domu należącego do Jeffrey’a Deverauxa i jego rodziny. Jeden odpowiednio dobrany wybuch angielskiego ognia i mógłby wyeliminować śmiertelnego mężczyznę z powierzchni planety, pozostawiając żonę i dzieci bez szwanku. Albo mógł zwyczajnie wylądować i wbić rękę w jego klatkę piersiową, by wyrwać jego oschłe, bezużyteczne serce. To byłoby znacznie bardziej satysfakcjonujące niż rozlanie krwi mężczyzny z dystansu. Z wyjątkiem tego, że takie zachowanie zniszczyłoby wiarę Eleny w niego, tak jak niezrobienie niczego z raną, którą spowodował Jeffrey w jej duszy. To rozdzierałoby ją nadal

w nieoczekiwanych momentach, tak jak to miało dzisiejszego ranka. Zebrał każdą uncję swojej samokontroli, by nie odpowiedzieć gniewem, kiedy uświadomił sobie wagę pytania Eleny, a była to ta sama rzecz, o którą pytała go w bardziej subtelny sposób w ciągu minionych miesięcy. Gniew zraniłby i zmieszałby ją, w swojej małżonce nie rozpoznał strachu, który doprowadził ją do zadawania takich pytań, strach, który zawierał się w siedmiu prostych słowach, uformowanych w złośliwe pytanie: „Czy ta skaza powoduje, że odrzucisz

mnie.” To, co zrobił Jeffrey, zranił Elenę ponad poziom możliwy do zrozumienia. Wiedziała, że trzymała serce Raphaela, wiedziała, a jej duża zraniona część obawiała się, że pewnego dnia mógłby zmienić swoje nastawienie, odkrywając, że nie już warta kochania. - Raphaelu. – Był to szept kogoś na w pół pogrążonego we śnie. – Dlaczego mruczysz

w mojej głowie? Zgrzyt zębów, zaczął rozważać decyzję, by zawrócić sprzed domu Deverauxa i skierować się do Wieży, nie będąc pewnym, czy powstrzymałby się od rozwiązania sytuacji bez zamordowania Jeffrey’a, jeśli spotkałby ojca Eleny. - Przepraszam, hbetti. Nie zdawałem sobie sprawy, że będziesz to czuła. - W porządku. - Śpij – powiedział, a ponieważ nie mógł znieść myśli, by myśleć o niej w bólu. – Skoro

śnisz, wiedz, że jesteś kochana. - Oczywiście, że jestem. Jestem twoja. Senne mamrotanie wystarczyło, by uspokoić jego wściekłość, mówiąc mu, że pomimo strachów, które nawiedzały ją, Elena rozumiała w głębi siebie prawdę o tym, kim była dla niego, pamiętał o tym nawet w głębokim śnie. - Nigdy więcej pomruków w twojej głowie – obiecał, ale zdążyła zniknąć, zatopiona we śnie. - Panie – odezwał się natychmiast inny głos. - Tak, Aodhanie? - Augustus dotrze do punktu spotkania za godzinę. - Dziękuję ci. – Już spotkał się z Nazarachem i Andreasem, dwoma z jego anielskich dowódców, każdy zarządzał określoną częścią jego terytorium. Augustus będzie trzeci. Krok za cichym krokiem, upewniał się, aby każdy z jego dowódców przygotował swój region na jego długa nieobecność w najbliższym czasie. Będzie potrzebował ich w Nowym Jorku, kiedy dojdzie do wojny, wojny, która niechybnie wybuchnie, kiedy Lijuan stworzy pierwszego Odrodzonego.

Czy jej perwersjom wobec życia należy pozwolić biegać swobodnie, by skaziły świat, zamieniając go w kostnicę, zanim stanie się pomnikiem dającym śmierci ciało. * Siedem godzin później, po pięciu godzinach głębokiego snu, po których nastąpiły godziny zajęć na Akademii i dobrze widoczny lot wokół biurowców, Elena wylądowała w Wieży, by dowiedzieć się, że Raphael nie wrócił jeszcze ze spotkania z jednym ze swoich dowódców. Aodhan jednakże był w biurze, z którego Dmitri kierował operacjami Wieży, nim wyjechał z miasta razem ze swoją żoną. Kiedy ją zobaczył, anioł odłożył pędzel, wycierając jego uchwyt kawałkiem papieru. Przyjęła to do wiadomości zdziwiona. - Dziękuję, ale dlaczego? - Pan poprosił mnie, bym upewnił się, że otrzymasz to. Rozdzierając papier, Elena znalazła siedem prostych słów wypisanych na drewnianym uchwycie: „Każda żona ma swoją własną unikalną broń”. Boże, pomyślała, jej twarz rozpromieniła się, jej archanioł wykonał poważny ruch. Szczęśliwa, czystym głębokim szczęściem, schowała zgrabny pędzel w zapinanej na zamek bocznej kieszeni jej bojówek, gdzie nie groziło mu ryzyko wypadnięcia. Widząc zmieszany wzrok Aodhana, uświadomiła sobie, że nie odbyła z nim prawdziwej rozmowy od jego przenosin do Wieży, tym aniołem, który był piękny w bardzo nieludzki sposób. Załamania światła, tym był Aodhan. Jego oczy od obsydianowej źrenicy rozsypywały się odłamkami krystalicznego błękitu i zieleni., jego alabastrowa skóra muśnięta była złotem, jego włosy były tak jasne, jakby były pozbawione koloru … i dodatkowo tak jasne, jakby każdy kosmyk był pokryty pokruszonymi diamentami. Iluzja światła odbijała się echem w jego skrzydłach, aż w świetle słońca lśniły ponad ludzką zdolność znoszenia piękna jego bolesnego blasku. Chociaż Illium miął niebieskie skrzydła, a Venom oczy węża, to Aodhan był najbardziej „inny” pośród Siódemki Raphaela. Był także najbardziej oddalonym, jego niewidoczne blizny zostawił w nim odrazę do jakiegokolwiek fizycznego kontaktu. Elena nie potrafiła wyobrazić sobie życia pozbawionego dotyku, ale Aodhan żył przez eony pozbawiony tego prostego niezbędnego poczucia łączności. To musiało znacznie przekraczać złośliwość, by zranić go tak brutalnie, ale to była opowieść Aodhana, a on nie zdecydował się, by jej opowiedzieć ją. - Jak ci się podoba Nowy Jork? – spytała. Wyszedł z nią na balkon, podszedł do samej krawędzi i spojrzał na miasto w dole.

- Jeszcze się nie przyzwyczaiłem. – Skrzydła zabłyszczały w słońcu, wydawał się obserwować strumienie żółtych taksówek poniżej. – Nigdy wcześniej nie byłem w miejscu takim, jak to. Terytorium Pana nie było takie, kiedy stacjonowałem tutaj poprzednim razem. Elena nie wiedziała, że Aodhan już kiedyś stacjonował w Wieży, ale oczywiście to miało sens, biorąc pod uwagę, że miał około pięciuset lat. - Jest jedyne w swoim rodzaju. – Kochała energetyczny chaos miasta, ale wiedziała, że nie było dla każdego, ale skoro Aodhan poprosił o przeniesienie po stuleciach w twierdzy Raphaela w Azylu, coś w Nowym Jorku musiało go przyciągać. - Większość ludzi nadal nie wie, że jesteś tutaj. – To było zaskakujące, kiedy przybycie Aodhana nie miało rozgłosu, którego oczekiwała. Potem odkryła, że nigdy nie leciał na wysokości, gdzie mógłby być spostrzeżony przez ludzkie oczy. Ci którzy ujrzeli odbijającego się od niego iskry światła, w rzadkich momentach, kiedy zniżał lot poniżej warstwy chmur, mogli wziąć go za złudzenie optyczne lub błysk metalowego kadłuba przelatującego samolotu. - Illium uwielbia tańczyć ze światem. Ja wolę go obserwować. - Nie chcesz zwiedzić miasta, polecieć ponad ulicami? – Potrafiła zrozumieć, dlaczego nie chciał wylądować tam, gdzie mógłby być przez przypadek dotknięty, ale to nie oznaczało, że nie mógł obejrzeć osobiście Nowego Jorku z bliska. Aodhan posłał jej pytające spojrzenie, te oczy z rozproszonego światła, rozczepiały jego twarz na milion fragmentów. - Masz rację, małżonko. Powinienem być widziany w mieście, zwłaszcza w tym czasie, mogą być tacy, którzy zapomnieli o mojej mocy, ponieważ wybrałem, by jej nie okazywać. Elena nie miała wątpliwości, że Aodhan był tak samo śmiercionośny, jak reszta Siódemki. - Nie myślałam o politycznym znaczeniu tego. Bardziej martwiłam się o ciebie. – Z tego co wiedziała od nieśmiertelnych w Nowym Jorku, w samotności był blisko z Illiumem … ale tutaj zachowywał bolesny dystans.

Kiedy byliśmy młodzi, Aodhan był poważny, podczas gdy ja byłem pełen psot, ale śmiał się w duszy i był wystarczająco szalony, by być moim prawdziwym przyjacielem. Brak mi go.

Rozdział 11 -Nikt- powiedziała, ostre smutne słowa Illiuma pobrzmiewały w jej głowie - nie może iść przez życie samotnie. - Nawet kobieta, która będąc dziewczynką, zobaczyła but na wysokim obcasie swojej matki leżący na kafelkach korytarza, przyrzekła wtedy, że nigdy więcej nie da nikomu tak wielkiej władzy nad swoim sercem. Sarze udało się przebić tę barierę po latach zdobywania zaufania. Potem nadszedł archanioł, tak samo niebezpieczny, jak fascynujący niczym dziki wiatr nad wzburzonym morzem. - To nie jest rana, której możesz uniknąć poprzez unikanie więzi - próbowała sprawić, aby zobaczył prawdę, której zrozumienie zabrało jej niemal dwie dekady życia, ten anioł tak natarczywy w swojej samotności. – Możesz wtedy również przegapić bolesną radość, która pochodzi z porzucenia szeroko otwartego serca i gnania na złamanie karku. Pauza, następnie słowa, które były jak kamień rzucony w nieruchomą taflę jeziora. - Nie boisz się? - Jestem przerażona – przyznała, myśląc o gwałtownym uczuciu bezbronności, które uderzyło ją tego ranka. - Ale wiesz co? Pieprzyć strach. Nie pozwolę, aby ukradł mi moje życie i ty również nie powinieneś na to pozwalać. - Nie, nie rozumiała piekła jakie spotkało Aodhana, ale przeszła przez własne piekło, z pierwszej ręki wiedziała o klatce jaką mógł stworzyć taki horror. - Lataj szybko i mocno, Aodhanie. Nigdy nie wiesz co możesz ujrzeć. A co najgorszego może cię spotkać? Odpowiedź Aodhana była cicha i krwawa. - Mogę rozbić się o ziemię, moje skrzydła złamią się, a moje ciało zamieni się w krwawą miazgę. - Ale wyobraź sobie czego mógłbyś doświadczyć w międzyczasie … i zadaj sobie pytanie, czy bezpieczna samotność jest wszystkim czego kiedykolwiek sobie życzyłeś, by zaznać. Zostawiła poważnego anioła ze swoimi myślami, kiedy nie odpowiedział, wzruszyła ramionami i wróciła do Wieży, poszła na pierwsze ze ściśle strzeżonych pięter przeznaczonych dla rannych aniołów. Większość pozostawała w leczniczej śpiączce, którą wywołał Keir, ich ciała były poszarpane, ale twarze tych, którzy byli przytomni rozjaśniły się, kiedy ją zobaczyli.

Nazywali ją „Małżonką”, pytali o nowiny, o to co działo się w mieście i z ich szwadronami, przepraszali, że nie mogą wstać z łóżek. To był pierwszy raz, kiedy miała prawdziwy osobisty kontakt z wieloma wojownikami, którzy strzegli Wieży, upokorzyło ją to, że odbierali jej wizytę za honor, bo była „małżonką ich pana”. Pełna wdzięczności do Keira, który cichym szeptem zwięźle wyjaśniał odpowiedzi, których zrozumienie sprawiało jej trudność, Elena postanowiła zostać. Kiedy rozmawiała z rannymi w ciągu następnych kilku godzin, zaczynała rozumieć inne aspekty jej obowiązków, które należały do jej pozycji u boku Raphaela. Była bez wątpienia najsłabszym pod względem mocy aniołem w pokoju, ale to nie było to, co kobiety i mężczyźni w niej widzieli, czego od niej potrzebowali. - Weź głęboki oddech - szepnął Keir, kiedy wyszła na korytarz po zobaczeniu brutalnych urazów otrzymanych przez ciemnookiego anioła, który z dumą pokazywał jej miecz otrzymany od samego Galena, znak szacunku Mistrza Broni dla jego umiejętności. Z lewego skrzydła anioła nie pozostało nic oprócz ścięgien przyczepionych do kości, jego twarz wgnieciona z jednej strony, ręka urwana w barku. Oparła ręce na kolanach, kilkukrotnie wciągnęła powietrze, a kiedy w końcu mogła się odezwać, powiedziała: - Czy wyzdrowieje? - Tak, choć będzie to dla niego oznaczało miesiące bólu. - Delikatna dłoń na jej włosach, uzdrawiający dotyk. - W minionych godzinach, czy zrozumiałaś dlaczego tak na ciebie reagują? Z gruda emocji w jej gardle, Elena wyprostowała się przewyższając Keira o kilka cali. - Jestem ich łącznikiem z Raphaelem. - Nie rozumiała, aż do tej chwili, że generalnie oddziały bojowe wykazywały takie sam uwielbienie dla Raphaela, jak wielu śmiertelników. Nawet wśród aniołów, archanioł budził strach i respekt. Dmitri, Aodhan, Galen, Illium, wszyscy z Siódemki, byli jedynie szczebel poniżej Kadry i tak samo niepokoili żołnierzy. Wojownicy mogli bez wahania pójść do każdego z nich, kiedy chodziło o kwestie obrony Wieży, ale przez myśl by im nie przeszło, aby przyjść z czymkolwiek innym. - Sądzę, że mam być tą, która wydaje się znajdować poza formalną uporządkowaną strukturą, dostępną dla stojących niżej w hierarchii. - Tą, która trzyma palec na tętnie życia Wieży, sprawiać by zwykli ludzie byli szczęśliwi. - Czujesz się głupio, że dopiero teraz to pojęłaś. - Czy ktoś nie mógł by mnie naprowadzić? - nie to, że powinna wiedzieć co robić, nie wiedziała, ale przynajmniej by próbowała. - To trwa od miesięcy! W zmarszczonych brwiach Keira ujrzała cicha naganę.

- Nikt nie spodziewał się, że przejmiesz te obowiązki w ciągu kilku lat, jeśli nie w ciągu dziesięcioleci. Jesteś młodą małżonką, jest zrozumiałe, że musisz się wiele nauczyć … ale trauma ostatnich dni zmieniły ten czas. - Mroczny cień na jego delikatnych kościach twarzy, jego głos napiętnowany przeszywającym smutkiem. - Nie wiem jak to robić. - Wyznanie wyrwane z jej duszy. - Nie tak dawno temu powiedziałam Aodhanowi, aby podjął ryzyko, ale na Boga, Keirze, myślę, że to ponad moje siły. Nie wiem czy moje serce jest wystarczająco duże, żeby objąć tysiące. - Niektórzy z nich nieuchronnie zginą w bitwie. Ból z poniesionej straty byłby odległy, byłaby w stanie go znieść, gdyby nie znała ich imion, marzeń i nadziei. Każda śmierć będzie bezpośrednim uderzeniem w jej skołatane serce. – Już straciłam zbyt wiele ludzi. - Odwagi, Eleno. - Musnął końcami palców jej policzek, zaprowadził ją z powrotem do infirmerii. - Z tego co wiem masz jej aż nad to. Całą jej odwagę zużyło odwiedzenie jednej osoby w infirmerii, unikała tego do ostatniej możliwej chwili. - Izzy. Młody blond anioł, który tak słodko się w niej podkochiwał, jego złote loki zostały zgolone, ujawniając pękniętą czaszkę. Był tak bardzo poraniony, że nie mogła uwierzyć, że nie spał i był świadomy, jego poraniona twarz rozjaśniła się, kiedy usiadła przy jego łóżku. Było niemożliwe, aby zrobić cokolwiek innego niż uśmiechnąć się w odpowiedzi, był tak uroczy w swoim oddaniu. - Już myślałem, że o mnie zapomniałaś. - Nieśmiałe słowa, jego policzki zaróżowiły się, kiedy flirtowała z nim starając się odegnać jego myśli od rozdzierającego bólu z powodu ran. - Nasze ciała są zdolne do uleczenia się najbardziej przerażających ran – powiedział Keir – ale kosztem bólu. Żaden lek nie złagodzi bólu w ciele anioła, chociaż próbowaliśmy go znaleźć przez wieki. Ja także mogę jedynie złagodzić ból, a nie wyeliminować, a kiedy dzieci i ci, którzy mają ponad trzysta lub czterysta lat mogą być pogrążeni przez długi czas we śnie, tak młodzi dorośli nieustannie się budzą i zbyt często odzyskują przytomność. Piętnaście minut później, uważając, aby niechcący nie przysporzyć więcej bólu Izakowi pocałowała go w jedyny nieporaniony kawałek twarzy. - Odpoczywaj, zdrowiej, wpadnę wkrótce. Może bała się tego, o co mógł ją zapytać, ale jeśli Izak potrafił uśmiechnąć się pomimo bólu, to ona do cholery może znaleźć odwagę, aby być taką, jaka powinna. - Kiedy będziesz tworzyła swoją straż - powiedział nagle, kiedy odwróciła się aby wyjść. – Pomyślisz o mojej kandydaturze? - Jego wielkie oczy wyrażały błaganie. - Wiem, że jestem młody, ale nie mam przynajmniej…

- Czekaj, - przechyliła głowę na bok. – Wiesz, że nie mam ochroniarzy.- Trzeba było więcej niż jednej walki z Raphaelem, aby wyrzeźbić tą zasadę w kamieniu i Elena nie miała zamiaru tego zmieniać. - Nie, nie straż. Straż. Tym razem Elena usłyszała duże S. - Jak Siódemka Raphaela - kontynuował Izak – bolesna nadzieja malowała się na jego twarzy. - Jesteś małżonką, małżonka Elijaha ma Straż. Elena nie wiedziała, co miałaby robić ze Strażą, ale powiedzieć nie temu kruchemu, złamanemu, poranionemu, przepełnionemu nadzieją chłopcu. - Rozważę twoją kandydaturę jako pierwszą. Jego uśmiech rozświetlił cały pokój. * Było już dobrze po zmroku, kiedy wyszła z ambulatorium i udała się kilka pięter wyżej, aby znaleźć Raphaela, który zaszył się na strategiczną naradę ze swoją Siódemką, ci których obecnie nie było w mieście byli widoczni na ekranach. Mogła wejść, usiąść i posłuchać, ale potrzebowała oczyścić głowę po intensywnie emocjonalnych przeżyciach dnia. Wygrzebała komórkę i napisała do swojej najlepszej przyjaciółki.

Maleńka śpi? Chrapie jak mistrz. Chcesz wpaść na kawę? Nie będę przeszkadzać tobie i twojemu kochanemu króliczkowi? Mój kochany króliczek porzucił mnie dla swojego warsztatu. Robi jakąś super specjalną, fajną broń dla innej kobiety. Dobra rzecz, że kocham cię bo inaczej musiała bym cię zabić. Uśmiech przełamał smutek i gniew wewnątrz niej, wysłała wiadomość na telefon Raphaela, by nie zakłócać jego myśli i poleciała do Sary. Ostatnim razem, kiedy tam była dach był w budowie, ale dzisiaj jej najlepsza przyjaciółka pomachała do niej z płaskiej powierzchni, dwa parujące kupki i elektroniczna niania stały na poobijanym drewnianym stoliku, przed którym stała równie poobijana sofa. - Ładnie- powiedziała Elena, odkładając obecnie pusty zestaw doniczek w róg, mur wokół dachu był na tyle wysoki, aby Zoe mogła się bawić bez ryzyka spadnięcia. - Będziesz mi musiała pomóc wybrać latem jakieś rośliny. – Sara podniosła kubek z kawą, a kiedy Elena go wzięła z westchnieniem, usiadły obok siebie na sofie. - Nie mamy jeszcze odpowiednich mebli, więc twoje skrzydła będą nieco spłaszczone. - Sofa jest na tyle miękka, że nie będzie źle. – Rozsiadając się, Elena położyła nogi na stoliku uważając, aby nie przewrócić elektronicznej niani.

- Jak Darrell? - Jest w rozsypce - Sara usiadła po turecku, jej ręce obejmowały kubek, a skóra była intensywnie brązowa na tle białej ceramik. - Ale myślę, że sobie poradzi, złapaliście go z Ransomem w sama porę. Siedziały w wygodnej ciszy przez kilka minut, ich oczy były wpatrzone w gwiazdy powyżej, niebo miało przejrzystość jak w najchłodniejsze noce, ich oddechy zamarzały w powietrzu. Kiedy zaczęły rozmawiać, to przeskakiwały z tematu na temat, ich przyjaźń była na tyle stara, że mogły skakać od swoich obaw na temat przewidywanych wojennych działaniach archaniołów przez debatę o zaczesanej na boki grzywce Sary, do wybuchu śmiechu, kiedy obie jednocześnie powiedziały „faceci”. Sara skuliła się na sofie, opierając się na oparciu i kapciem szturchnęła udo Eleny. - Przestań. Zaskoczona niewytłumaczalnym gniewem w jej głosie, Elena zamarła. - Co? - Przestań myśleć o tym co będzie, kiedy odejdę. - To było jak strzała godząca w serce. - Pomyślałaś kiedyś, że to może ja będę musiała patrzeć jak umierasz? - Staję się nieśmiertelna… Jej przyjaciółka parsknęła. - Od kiedy to świat nieśmiertelnych jest radosnym „weźmy się za ręce i śpiewajmy Kumbaya”3 miejscem, hę? Czy przed chwilą nie rozmawiałyśmy o wojnie, geniuszu? Elena otworzyła usta, zamrugała i zdała sobie sprawę, że Sara miała rację. Jej życie nie było mniej niebezpieczne niż wtedy, kiedy była jedynie łowczynią. W rzeczywistości można stwierdzić, że pływała w zabójczych wodach jako małżonka Raphaela. - Cholera. - Dokładnie, więc nie pozwól mi nigdy więcej zobaczyć tego wyrazu w twoich oczach. Sara stuknęła swoim kubkiem w kubek Eleny. - Wiesz czego nauczyłam się od mojej małej dziewczynki? Cieszyć się chwilą. Przyszłość nadejdzie już niedługo, a nikt nie wie co przyniesie. Elena postanowiła, że powinna sobie wyryć te słowa w mózgu, kiedy powtarzała je Raphaelowi dwie godziny później, kiedy leżeli przytuleni do siebie w sypialni. Przyszedł do niej z ponurymi oczami i planem bitwy w myślach, dotykał ja tak czule, że po policzkach popłynęły jej łzy. - To było wspaniale. - Wyszeptała potem. - Tak - głęboki, męski pomruk. 3

Kumbaya – standardowa piosenka na obozach harcerskich i letnich.

Jej głowa na jego piersi, roztapiała się w jego cieple, wiedząc że mają szczęście posiadając dla siebie tych kilka godzin, możliwych tylko dzięki jego zaufaniu swojej Siódemce. Wiadomości od Jasona mówiły, że pozostali członkowie Kadry byli obecnie na swoich terytoriach, co dawało Nowemu Jorkowi trochę miejsca na zaczerpnięcie oddechu. - Odwiedziłam rannych – powiedziała, wiedząc, że wytchnienie było tymczasowe, jak Raphael nie wierzyła w zbiegi okoliczności, a zwłaszcza w ten, który przyniósł śmierć aniołom i wampirom. - Udało mi się porozmawiać z każdym, który był przytomny. - Wiem. - Jego ręka pieściła jej włosy. - Zadziałaś tam jak powinna małżonka, pomimo kosztów. Jestem z ciebie dumny hbeebti. Coś się zacisnęło w jej piersi na dźwięk tego prostego potwierdzenia. Owinęła swoją stopę wokół jego goleni. – Wydaje mi się, że zaczęłam pozyskiwać członków swojej Straży. - Och, kogo wybrałaś? - Izzy - powiedziała i wyznała mu całą historię o tym, jak do tego doszło. Raphael zaśmiał się. - Będę oczywiście musiał rzucić chłopca w wir treningów z najtwardszymi ludźmi, jak tylko wyzdrowieje. Może pożałować zgłoszenia się na ochotnika. - Właściwie nie spodziewam się, że będzie dla mnie tym, kim dla ciebie jest twoja Siódemka. - Chcesz wyszczerbić jego dumę? Elena westchnęła, czuła się jakby tonęła, nieumyślnie zakończyła tworzenie Straży. - Jak miałam powiedzieć „nie” komuś tak uroczemu? - Uniosła głowę, aby żałośnie spojrzeć na kochanka. - To byłoby jak kopnięcie szczeniaka i zdeptanie jego serca. Raphael podniósł ramię układając je pod głową, jego biceps napiął się. - Nie jest takim dzieckiem, jak myślisz. - Nie? - Pochylając się przesunęła zębami po jego muskułach. Jego palce zakrzywiły się w odpowiedzi na jej nagich piersiach, żadne z nich się nie spieszyło. -Izak był szkolony przez Galena, kiedy był młodszy od Sama. Galen z dziećmi. - Niemożliwe - powiedziała, przywołała obraz Hannah wskazującego go na obrazie. Galena jedzącego dzieci mogę sobie wyobrazić, ale trenującego je… Otwarte rozbawienie. - Widzę, że tęsknisz za naszym Mistrzem Broni. - Ha-ha.

W zamian dał jej długi, leniwy pocałunek, ich języki złączyły się, jego udo przesunęło się zaborczo pomiędzy jej. - Kiedy Galen po raz pierwszy zalecał się do Jessamy. - Powiedział Raphael, pocierając kciukiem jej sutek, kiedy ich usta rozdzieliły się. - Zaczął uczyć latania najmłodszych. Z czasem stało się to tradycją. Galen jest zawsze pierwszym, który zaczyna szkolić w lataniu dzieci, a niektóre, tak jak Izak, nigdy nie przestają z nim trenować. Myśl o Galenie ze skrzydłami podobnymi do skrzydeł jastrzębia, prowadzącego szwadron dzieci, z których nie wszystkie potrafiły lecieć całkiem prosto, spowodowała, że Elena pokręciła głową. - Przepraszam, ale muszę to zobaczyć, by uwierzyć. To tak jakbyś po prostu mi powiedział, że niebo staje się fioletowe każdej środy. Zmysłowy śmiech owinął się wokół niej. Nastrój Raphaela nie był już czarny - Jak na swój wiek Izak jest wyjątkowy. W porównaniu ze starszymi wojownikami musi się jeszcze dużo nauczyć, między innymi z tego powodu Galen zorganizował jego umieszczenie w Wieży. - By mógł pracować z bardziej doświadczonymi mężczyznami - Było to podobne do tego, co robiła Gildia, łączenia nowicjusza z doświadczonym łowcą podczas pierwszego roku po ukończeniu studiów. Raphael skinął głową. - Izak może być obecnie relatywnie słaby, ale dorośnie przy tobie i wytworzy się między wami więź. - Jego oczy zamknęły się, kiedy dotarła do najbardziej wrażliwej części jego prawego skrzydła, jej wilgotne ciało ocierało się o twarde mięśnie jego uda. - Aodhan był młodzieńcem, Illium był nawet młodszy, kiedy przyjąłem ich do tego, co stało się moją Siódemką. Oparła się o niego, by znów go pocałować, kiedy jego oczy nagle otworzyły się, leniwe rozluźnienie zostało zastąpione przez zimno w oczach w ciągu jednego uderzenia serca. - Keri jest w drodze do nas. Elena pomyślała o rozkładającym się wampirze, którego znalazła w domu, który obecnie był spalony do ziemi, rannych aniołach w infirmerii, pięciu ciałach odesłanych do Azylu w przybranych kwiatami trumnach i wiedziała, że wieści nie mogą być dobre.

Rozdział 12 Patrząc kilka minut później z ich balkonu w stronę błyszczącego światłem Manhattanu, zobaczyła czarny cień skrzydeł lecący nad Hudsonem. -Czy Illium prowadzi eskortę? - Nawet wściekle niebieskie i lśniące srebrem skrzydła ginęły w nocy, ale anioł miał charakterystyczny styl lotu. - Zabroniłem samotnych lotów w nocy, albo zostaną skierowani do odizolowanego obszaru. - Twarde spojrzenie - To odnosi się również do mojej małżonki. Opuściłaś dziś Wieżę, zanim zdążyłem ci o tym powiedzieć. - Żadnych sprzeczek w tej sprawie. - Powiedziała ciągnąc za pasek swojego szlafroka Powinnam włożyć odpowiednie ubranie. - To wystarczy - Raphael ubrany w dżinsy i biały T-shirt, przebiegł kłykciami po jej twarzy - Keir jest jednym z niewielu ludzi, którzy mogą zobaczyć moją małżonkę bez jej zbroi. Ponieważ, pomyślała Elena, że uzdrowiciel widział każdy kawałek jej ciała i pomógł ją sprowadzić z powrotem. - Tak jak twój Niebieski Dzwoneczek, jego serce jest już twoje. Jej palce zacisnęły się na pasku. - Raphaelu, to nie jest naprawdę … nie w tym sensie, jest? - Nie mogła znieść zranienia Illiuma. - Myślę, - powiedział Raphael, kiedy nocny wiatr przyniósł ze sobą obietnicę śniegu – że Illium musi się wyleczyć, a ty jesteś bezpieczna. Elena przetarła twarz. - Mam nadzieje, że to wszystko. I tak przebrała się w dżinsy i prostą zielono-białą koszulkę, Raphael dopiął guziki szczelin na skrzydła, zanim przeszli przez otwarte drzwi biblioteki i wyszli na trawnik. Dwa anioły cicho wylądowały minutę później. Twarz Keira była poważna, ukazywała napięcie jakiego Elena nigdy przedtem u niego nie widziała, na pewno nie wtedy, kiedy wychodziła z infirmerii. Jej wnętrzności zacisnęły się, wzięła go pod rękę i wprowadziła do środka, zastali rozpalony ogień i szklany stół zastawiony kawą, herbatą i także tacą z owocami, orzechami i bogatym, kremowym serem. Krakersy leżały starannie ułożone na innym talerzu, obok cienkich kromek ziołowego chleba. Dzięki Bogu za Montgomery’ego.

Posadziła Keira w fotelu przed skwierczącymi płomieniami, nalała uzdrowicielowi herbaty, którą wiedziała, że ją lubił, kiedy Illium podawał mu talerz. - Musisz jeść. – Powiedziała, kiedy odmówił jedzenia. Jego suche oczy pozbawione były ich naturalnego ciepła. nie odpowiedział. Elena nie była gotowa, by przyznać się do porażki. Biorąc talerz od Illiuma, po

ustawieniu

herbaty

na

małym

stoliku

obok

uzdrowiciela,

skinęła

głową

na

niebieskoskrzydłego anioła, aby poszedł porozmawiać z Raphaelem. Usiadła naprzeciwko fotela Keira. Umieściła kawałeczek sera na krakersie i podała go mu. - Proszę, Keirze. Spojrzał na nią, wziął kęs. - Więc, pacjentka opiekuje się uzdrowicielem. - Pacjentka wie, że kiedy znów się uszkodzi, będzie cię potrzebowała, więc działa w swoim interesie. Promyk światła w wyrazie jego twarzy. - A co jeśli nie zjem? - Ten uzdrowiciel powiedział mi kiedyś, że mam niezłomną siłę woli muła. - Był to komplement, Keir rozkoszował się z ukrycia jej postępami. Jego piękne usta wygięły się w końcu nieznacznie, zjadł krakersa i wziął następnego. Udało jej wmusić w niego kilka krakersów i cienkich kromek chleba oraz brzoskwinię, którą pokroiła na kawałki - Zrobiłeś to kiedyś dla mnie, pamiętasz? Kiedy byłam znudzona i w złym humorze po tym jak powiedziałeś mi, że mam zostać w łóżku. – Było to po balu Lijuan. - Głupie bale. Powinny być zakazane. Delikatny śmiech, brzoskwinia znikała kawałek po kawałku, kiedy Illium i Raphael stali przy biurku Raphaela rozmawiali cicho o lukach w linii obrony. Ogień odbijał się biało-złoto od piór Raphael, a włókna w skrzydłach stojącego obok Illiuma również łapały światło odbijając je srebrnymi błyskami, różnica była wyraźna. - Biały ogień. – Zaintrygowany wyraz twarzy Keira powiedział jej, że już doszedł do siebie. - Nadzwyczajne. Tak było - pomyślała Elena w zdumieniu, drgania przesuwającego się ognia nadawały skrzydłom Raphaela wrażenie ruchu, chociaż stał w miejscu. Keir usiadł z powrotem w fotelu i powiedział: - Nie widziałem takiego efektu u innych członków Kadry. Elena zmusiła się by oderwać wzrok od Raphaela, wzmogła czujność. - Czy wiesz coś o tym co dzieje się z umiejętnościami Michaeli?

Keir pokręcił głową. - Nie ufa mi, choć wie ze nigdy nie złamałbym przysięgi uzdrowiciela. Prawdą jest również, że zawsze sprzyjałem Raphaelowi. - Odkładając herbatę spojrzał na nią swoimi starymi, mądrymi oczami. - Tak jak sprzyjam jego małżonce, która zawróciła go z okrutnej krawędzi nieśmiertelności. Elena odstawiła tacę, na której pokroiła brzoskwinię, pochyliła się do przodu i spojrzała przelotnie, aby upewnić się, że Raphael nadal jest zajęty rozmową z Iliumem. - Lijuan ostrzegła Raphaela, że uczynię go trochę bardziej śmiertelnym. - Zrobiłaś to. - Cicha odpowiedź. - A teraz obawiasz się, że go osłabiłaś. To także uczyniłaś. Elena westchnęła. - Eleno - Keir pokręcił głową, czekając aż znów na niego spojrzy. - Nawet archaniołowie potrzebują słabości, absolutna moc jest niszcząca. Lijuan jest tego doskonałym przykładem. Szelest skrzydeł, Illium i Raphael podeszli, aby do nich dołączyć, zanim zdążyła zauważyć, że aby pokonać takich przeciwników jak Lijuan, Raphaelowi będzie potrzebna pełna moc. Raphael nie marnował czasu ani słów. - Co odkryłeś, Keirze? - Choroba, która zabiła wampira jest podobna do ospy. Elena wciągnęła powietrze, kiedy Illium podszedł, by pochylić się nad jej fotelem, jego oczy o barwie płynnego złota w blasku ognia, ciepło skrzydła przy jej własnych. - Choroba, która często zabija dziesiątki tysięcy śmiertelników? - Tak. - Keir uniósł rękę, kiedy znów chcieli się odezwać. - Nie jest identyczna, ma bardziej niszczący wpływ na narządy wewnętrzne, rozpuszcza je, ale nie wydaje się być zakaźna. Wymaga więcej niż kroplę czy dwie krwi, by się przenieść. Kilka kropel, może nawet małe pożywienie się, chociaż nie mogę być pewny w tej ostatniej kwestii. Raphael pokręcił głową. - Nie przyleciałbyś do nas, kiedy jesteś tak kompletnie wyczerpany, jeśli nie masz dobrych wieści. - Znasz mnie za długo. - Uzdrowiciel wziął głęboki wdech. - Moje badania wykazały, że czas inkubacji choroby wynosi sześć godzin. Po tym czasie wydaje się rozwijać z zabójczą szybkością, ofiara może być zbyt osłabiona, aby wezwać pomoc, kiedy zrozumie, że jest chora. Okropne dla niego, ale dobre w szerszej perspektywie. - Więc jest bardzo duże prawdopodobieństwo, że nie starczyło mu czasu, aby zarazić innych?

Keir przytaknął na słowa Illiuma. - Złą wieścią jest, że ta ospa wydaje się być zaprojektowana, by atakować wampiry. Obracając się do Raphaela powiedział: - Twoje instynkty powiedziały ci prawdę, wykryłem inteligencję stojącą za tą chorobę. To nie jest normalna rzecz. - Najpierw moje anioły spadają z nieba, teraz to. - Twarz Raphaela wyrażała brutalność. – To nie podlega już wątpliwościom, miasto jest atakowane. Illium powiedział coś w języku, którego Elena nie rozumiała, jednak jego ostatnie słowo było łatwe do zidentyfikowania, było to to samo słowo, które miała na końcu języka. - Tchórze. - Zgadzam się. - powiedział Raphael lodowatym tonem. - Skupiliśmy się na Lijuan, ponieważ jest znanym wrogiem, ale nie możemy mieć klapek na oczach. Wszyscy skinęli głowami. - Takie tchórzostwo eliminuje Titusa - kontynuował Raphael. - Jest wojownikiem w najstarszym tego słowa znaczeniu, nie ma też żadnych wskazówek, żeby był dotknięty szaleństwem - rzucił okiem na uzdrowiciela, Keir pokręcił głową - więc nie mógłby uchylić się dopuściłby się forteli, które są tak blisko linii oznaczającej wojnę. - Astaad - powiedział cicho Keir. - Mimo jego czasem skrytych działań, całkowicie wierzy w honor i sądzę, że takie działania mogły go splamić. On nadal odczuwa głęboki wstyd z powodu swoich działań przeciw swojej konkubinie, kiedy twoja matka się budziła, choć wszyscy wiemy, że w tym czasie nie był przy zdrowych zmysłach. - Neha jest zbyt zajęta zmaganiami z własna bliźniaczką, aby zwracać na nas uwagę. Zastanawiała się, co Archanielica Indii była w stanie zrobić z żalu po egzekucji jej córki, Elena przeczytała każdy raport Jasona, jak tylko się pojawił. - Czy to możliwe by Elijah był aż tak dwulicowy, aby zaoferować nam swoją przyjaźń i jednocześnie wbijać nam nóż w plecy? - Eli ma szlachetne serce i chęci, aby ci nie szkodzić - powiedział Keir do Raphaela, następnie spojrzał na Elenę. Wyraźnie nie była zaskoczona, uzdrowiciel uśmiechnął się – Jest najrzadszym z archaniołów, jedyny który nie wykazywał znaków okrutnej mocy, kiedy był młodzieńcem, a potem młodym mężczyzną. Ze sposobu w jaki patrzył na uzdrowiciela wynikało, ze Raphael nie znał tej historii. - Mów dalej, Keir. Uzdrowiciel zaśmiał się i powiedział. - Eli był doświadczonym i lojalnym generałem w armii innego archanioła w dniu wielkiej bitwy. - Keir przerwał kręcąc głową. - Opowiem ci to innym razem, to zbyt długa i interesująca historia, aby tak ją skracać. Zafascynowana Elena czekała, aż będzie kontynuował.

- Eli - Powiedział Keir w ciszy, - zabił ostatniego nieprzyjaciela, uniósł miecz w geście zwycięstwa, kiedy to uderzyło, nagła i bezwarunkowa siła porwała go krzyczącego w niebo. To było niezwykłe, jak wszystkie wznoszenia, ale co jest ważniejsze, kiedy powrócił na ziemię nie był już dłużej generałem, był członkiem Kadry. Raphael powiedział to co pomyślała Elena. - Był generałem Caliane. - Tak, więc Eli zdradziłby cię jedynie wtedy, kiedy ty pierwszy dopuściłbyś się zdrady. - Ścigałby twoją matkę, kiedy popadła w szaleństwo, jeśli nie zniknęłaby w Śnie, ale nie czerpałby z tego żadnej przyjemności, gdyż nigdy nie złamałby złożonych ślubów niekrzywdzenia jej i innych z jej krwi. - Caliane nigdy o nim nie wspomniała. - Spytałeś ją? - Proste pytanie.- Wiesz, że jest wiekowa. Bardzo możliwe, że nie oswoiła się jeszcze z tym, że jesteś teraz równy Eliemu, on był archaniołem zanim się urodziłeś, więc w jej oczach… - Nadal jestem dzieckiem - Raphael przeczesał dłonią włosy.- Chciałbym, żebyś podzielił się ze mną historią Eliego wcześniej, mógłbym z nim negocjować w znacznie mniej napiętej atmosferze. Keir wstał, by nalać sobie herbaty. - Jesteś synem swojej matki, Raphaelu. Dopóki sam nie osądziłeś i nie zaakceptowałeś przyjaźni Eliego, nie wyniknęłoby z tego nic dobrego. - Nie ma - powiedział Illium w pauzie pełnej przemyśleń, która zapadła - wielkiej różnicy pomiędzy śmiercią i chorobą. Lijuan pozostaje główną podejrzaną. Raphael wpatrywał się w płomienie. - Nie dla Upadku – powiedział.- Nie mogę uwierzyć, aby do działania na tak dużą skalę nie musiała być bliżej, a Jason potwierdził, że była na własnym terytorium zajęta swoim odrodzonym. Jednakże, jeśli chodzi o wampirzą ospę mogła po prostu ją przesłać. - Mógł to zrobić nawet śmiertelnik. - Keir usiadł, rozwinął swoją wypowiedź. – Moje talenty podpowiada mi, że choroba przenoszona jest przez krew, dawca byłby w najlepszej pozycji, aby wielu zainfekować. - Zmarszczył brwi i pokręcił głową. - Powinniśmy mieć więcej ciał, wampir nie żył przynajmniej od dwóch dni. - Jeśli ofiary umierają tak szybko - powiedział cicho Illium - mogą leżeć ukryci w swoich domach. Był to okropny obraz, Elena była wdzięczna za rozproszenie, kiedy Montgomery pojawił się w drzwiach, jego oczy wysłały jej cichą wiadomość.

- Łowczyni Gildii – powiedział, kiedy przeprosiła zebranych i podeszła do niego. - Jest do ciebie pilna rozmowa od dyrektorki Gildii. - Dziękuje. - Powiedziała biorąc przenośny telefon domowy. Dziesięć sekund rozmowy, a jej wnętrzności się ścisnęły. Ponieważ Ransom znalazł właśnie inne ciała, Illium miał rację, wszyscy byli zamknięci w swoich domach, gnijąc powoli od złośliwej choroby, która odebrała im szansę na nieśmiertelność. * Po godzinie cała czwórka wylądowała na wąskim podjeździe zaniedbanego domu w obskurnej części Bronxu. Czekający na zewnątrz Ransom poprowadził ich do środka budynku ograniczając się jedynie do skinienia głową, jego kości policzkowe wystawały pod skórą z powodu tego, że miał zaciśniętą szczękę. Poczuła powód jego sztywnej samokontroli, jak tylko weszli do środka, powietrze przesiąknięte było zgnilizną i chorobą oraz ciężkim ciepłem, które powiedziało jej że centralne ogrzewanie było włączone przez cały czas. - Jak wielu? - Spytał Raphael, jego skrzydła rozbłysły zabójczym blaskiem. - Pięciu, są martwi przynajmniej od kilku dni. - Ransom poszedł w lewo, kierując się w stronę czegoś, co najwyraźniej było sypialnią, kiedy Keir i Illium poszli w drugą stronę domu. - Wyłączyłem ogrzewanie i otworzyłem okna by pozbyć się najgorszego smrodu. - Dlaczego to zawsze Ransom jest tym, który znajduje ciała? Słysząc śmiertelne przypuszczenia w tonie głosu Raphaela, Elena utkwiła spojrzenie w oczach mężczyzny, który był jej kochankiem … ale który, jak wiedziała, nie postrzegał śmiertelników w taki sposób jak ona.

- Nie masz żadnych pomysłów. Ransom dorastał na ulicy, dalej utrzymuje wszystkie swoje stare kontakty. Ludzie, którzy z nim rozmawiają, mówią mu rzeczy, którymi nigdy nie podzielili by się z Wieżą ani nawet łowcami z Gildii. - Kto znalazł ciała? - Zapytał głośno Raphael. Odpowiedź Ransoma była natychmiastowa. - Ja, dostałem cynk o nieprzyjemnym zapachu, kiedy się tu włamałem rozpoznałem go.

- On kłamie. - Ochrania kogoś. - Było to, to co Ransom robił, kiedy chodziło o ludzi ulicy, którzy byli dla niego taką samą rodziną, jak inni łowcy.

- Nie mogę pozwolić, aby wieści o tym rozeszły się, Eleno, to mogłoby wywołać panikę. Albo Ransom powie, albo będę musiał wyciągnąć to z jego umysłu. Jej żołądek skręcił się, ręka zacisnęła się na ostrzu, które wzięła do ręki, kiedy weszli do domu

- On jest moim przyjacielem. - Ufam Ransomowi, że będzie trzymał język za zębami, - Morze czyste i jasne, podmuch lodowatego wiatru w jej myślach - ale nie ufam tym kim on ufa.

- A jeśli cię poproszę, abyś odpuścił? - Nie zrobię tego.

ROZDZIAŁ 13 Zadrżała

na

straszliwą

bezceremonialność

odpowiedzi

Raphaela,

z

powodu

świadomości, że jest bezbronna, by ochronić kogoś, o kogo bardzo się troszczyła, zatrzymała Ransoma w drzwiach sypialni. - Musisz powiedzieć prawdę – powiedziała, każde słowo raniło jej gardło. – Kto znalazł ciała? Potrząsnął głową i zacisnął szczęki. - Jeśli to zrobię, to ta osoba stanie się celem. - Zabiorę tylko to wspomnienie, a świadek nie ucierpi. – Przyszedł Raphael i stanął obok Eleny. – On lub ona będzie żyła i nie będzie nic z tego pamiętała. Oczy Ransoma skierowały się na Elenę, zobaczyła w nich ponurą świadomość, że jeśli nie odpowie na pytanie, Raphael i tak zdobędzie tę informację. - Przepraszam – szepnęła, przygotowana na wybuch gniewu. Ale Ransom wzruszył ramionami. - On jest archaniołem, Ellie. Dla niego jesteśmy tylko szczurami. Wiedziała, że nie miał nic złego na myśli, właściwie to próbował, by poczuła się lepiej, ale słowa Ransoma przypomniały jej, jak małą mocą dysponuje w tym związku. Raphael przewyższał ją na tak wiele sposobów, ale ona przywykła do tego, że słuchał jej, że był zdolny do dyskutowania o jej punkcie widzenia. Nigdy nie spodziewała się usłyszeć czystego sprzeciwu, bez miejsca na negocjacje. - Nie tkniesz jej pozostałych wspomnień? – Ransom zapytał Raphaela, podczas gdy ona nadal próbowała wyrwać się spod wpływu okrutnego emocjonalnego ciosu. - Kwestionowanie słowa archanioła jest dobrym sposobem na skończenie martwym. - Raphaelu! Przestań. – napotkała zielone oczy Ransoma. – On nie chce niczego innego oprócz tego konkretnego wspomnienia. Nie rób ze mnie kłamczuchy – powiedziała mu w myślach w tej samej chwili. Niebezpieczna pauza. - Ty także kwestionujesz moje słowo, Eleno? - Ransom ma rację. Dla ciebie jesteśmy szczurami. Ransom przemówił, zanim zdołała odpowiedzieć i może tak było lepiej, gdyż to co chciała powiedzieć dolało by tylko oliwy do ognia okropnej kłótni, która rodziła się pomiędzy nią i Raphaelem.

- Cici mieszka dalej na tej ulicy – powiedział. – Przyszła do swoich znajomych obejrzeć najnowszy odcinek „Ofiary Łowcy”, jak robiła co tydzień, kiedy nikt nie odpowiedział, użyła klucz, który dali jej, by mogła ukryć się przed przemocą seksualną. Poczuła, że coś jest źle zaraz po tym, kiedy dotarł do niej zapach, ale pomyślała, że może kot przyniósł martwego szczura lub coś innego, kiedy nikogo nie było w domu. Przeczesał ręka włosy, rozczochrał je, rozwiązał rzemień, by je poprawić. - Jest ciężko pracującą dziewczyną, przeciwstawiła się uzbrojonym w noże napastnikom i wyszła z tego zwycięsko, ale gdy ja znalazłem była skulona i szlochała. – Spojrzenie na Raphaela. – Janvier jest z nią. Przyjechaliśmy razem, kiedy dostałem telefon. To wyjaśniało nieznany czerwony motocykl przed frontem zaparkowany obok czarnego motoru Ransoma. A z tego co Ransom wiedział, wampir cieszył się zaufaniem wyższego personelu Wieży, Janvier miał jakiś związek, nie całkiem zrozumiały, z jedną z ich koleżanek łowczyń. - Który dom? - To mieszkanie. Pokażę ci. Elena pozostała po wyjściu Raphaela i Ransoma, zmusiła się do przejścia po domu, podczas gdy Keir skupił się na ofiarach, a Illium pilnował na zewnątrz, by upewnić się, że nikt nie zdobędzie się na ciekawość. Trzech mężczyzn i dwie kobiety leżeli martwi. Kolejne pięć żyć stracone. Dwie pary, sądząc po zdjęciach, które zobaczyła w sypialniach. Jedna para była w łóżku, dwóch mężczyzn obejmujących się, jakby trzymali siebie nawzajem, kiedy choroba stała się trudna do zniesienia. Męska połowa kolejnej pary leżała na kanapie, jego dziewczyna leżała na podłodze, dla Eleny wyglądało to tak, jakby dziewczyna spadła w wyniku spazmu i nie potrafiła wdrapać się z powrotem. Druga dziewczyna znajdowała się w małym pokoju, drobna ślicznotka uwieczniona na zdjęciach, której uroda była całkowicie zniszczona przez ospę. Pokój ofiary mógł być najmniejszy, ale był dobrze utrzymany, na ścianach wisiały oprawione w ramy plakaty z Broadwayu i błyszczące maski wiszące wokół takiego samego zwierciadła próżności jak na zdjęciach. Tancerka, uświadomiła sobie Elena, kiedy zobaczyła kostiumy w pozbawionej drzwi szafie. Rozpoznała jeden z nich jako pochodzący z broadwayowskiego przedstawienia, które zostało zdjęte ze sceny sześć miesięcy temu, cieszyło się znaczną popularnością. Jeśli martwa wampirzyca mieszkała w tej części miasta, to musiała być drugoplanową tancerką,

a

nie

prowadzącą

…

prawdopodobnie

objętą

prawie-nieśmiertelnością

wampiryzmu, by mieć więcej czasu w dążeniu do spełnienia snu o scenie. Elena rozumiała,

dlaczego, ktoś zgadzał się na stuletnią niewolę w zamian za takie ogromne pragnienie, marzenia mogą być dominującą siłą. Belle był tancerką. Długonoga, z tysiącem marzeń w oczach, kiedy ćwiczyła na podwórku. Śmiała się, kiedy Elena starła się ja naśladować, ale był to życzliwy śmiech starszej siostry i często przerywała ćwiczenia, by pokazać Elenie, jak powinna się poruszać. - W ten sposób, Ellie. Musisz stać się muzyką, stać się powietrzem. Smutek przygniótł jej barki, Elena szepnęła: - Przepraszam – zanim opuściła mały jasny pokój, z jego kolorem i ekstrawagancją małego boleśnie zniszczonego ciała, które leżało zwinięte na łóżku. Kiedy uważniej rozejrzała się po domu, zauważyła kolejny plakat, tym razem z hollywoodzkiego przeboju, który miał na górze naklejoną notatkę „Rządzi!”. Był także telewizyjny scenariusz pomazany markerem na stoliku obok łóżka, muzyczna partytura na drugim obok błyszczącego drewna skrzypiec, Elena nie ośmieliła się ich dotknąć. - Byli artystami – powiedziała do Keira, patrząc, jak bada ciało w salonie. – Tancerze, aktorzy, muzycy. Musieli związać się ze sobą, by wynająć to miejsce oszczędzając na kosztach. – To zaskoczyło ją. – Zawsze myślałam, że po stu latach służby aniołowi, wampir odchodzi z jakimiś oszczędnościami. - Nie każdy anioł jest hojny. – Keir nie przestawał przyglądać się ciału, jego dłonie delikatnie i z szacunkiem rozchyliły koszulę dziewczyny, by mógł sprawdzić postępy choroby. – To niewypowiedziana zasada, że członek rodzaju krwi, który wypełni Kontakt, powinien otrzymać na odchodne dość pieniędzy, by móc zacząć nowe życie, ale suma zależy od uznania. Zbliżył do siebie brzegi koszuli i zapiął dwa guziki, by się nie rozsunęły. - Więc – powiedział, przesuwając spojrzenie na mężczyznę – są wampiry, które kończą swój Kontrakt przywykłe do tego, że mówi im się, co mają robić, więc nie mają pojęcia, jak zarządzać swoimi pieniędzmi i w końcu rozpływają się im one jak woda. - Muzyk – powiedziała Elena – myślę, że wydał swoje pieniądze na skrzypce, aktorka na lekcje aktorstwa z broszur, które znalazłam w jej pokoju, więc ta piątka dążyła do czegoś. – W każdym pokoju domu było wibrujące wrażenie obietnicy, rodzaj energii, który mówił, że wszyscy pięcioro nadawali na tej samej fali. – To wydaje się niesprawiedliwe. Byli tymi dobrymi, tymi, którzy odsłużyli swoje sto lat, a to ma być ich zapłata? - Życie rzadko jest sprawiedliwe, Eleno. – Głos Keira zawierał echo tysiąca lat istnienia. – Ale to w końcu … nie, to nie powinno się zdarzyć.

Nie znajdując niczego w salonie, co mogłoby dostarczyć wskazówki, jak tych pięcioro zostało najwidoczniej zarażonych jednocześnie, fakt, który wydawał się zaprzeczać ich teorii o dawcy krwi, Elena ruszyła dalej. Kiedy była w kuchni, wrócił Ransom. - Raphael jest strasznym skurwysynem – było jego powitaniem. Dłoń Eleny zacisnęła się na brzegu drzwi lodówki, zimne powietrze wnikało w jej ubranie, drapiąc jej skórę. - Cici? - Śpi jak dziecko. A ten twój straszny chłopak poleciał do Wieży, by zająć się czymś innym. – Linie wokół jego ust pogłębiły się, wydmuchnął gwałtownie powietrze. – Część mnie jest zadowolona, że Cici nie będzie nawiedzana przez ten koszmar, nie będzie zrywać się i krzyczeć w nocy, ale zabrał część jej, Ellie. - Prędzej umrę jako Elena, niż będę żyć jak cień. Powiedziała kiedyś Raphaelowi, a on jej uwierzył, nie mieszał w jej wspomnieniach. Może dlatego że była zadowolona z siebie, zapominając, że może to bez mrugnięcia okiem zrobić komuś innemu. Nawet ludziom, którzy byli dla niej bardziej rodziną, niż Jeffrey kiedykolwiek będzie. - Przepraszam – powiedziała ponownie, krawędź drzwi wciskała się w jej palce z powodu siły jej uchwytu. Ransom trącił ją barkiem. - To nie twoja wina. Musiałbym to zgłosić Wieży niezależnie od tego, czy byłabyś z Raphaelem. Jedyną różnicą jest, że również byłbym wyczyszczony i nigdy bym się o tym nie dowiedział, więc dzięki za ochronienie mojego tyłka. – Pochylił się i zaczął przestawiać rzeczy w lodówce. – Hej – zastygł w całkowitym bezruchu – widzisz to? Zaalarmowana przez jego reakcję, otworzyła drzwi szerzej i pochyliła się obok niego. - Krew. – Butelki stały z tyłu drugiej półki. Większość wampirów wolało żyłę, ale butelkowana krew była jak szybkie jedzenie, każdy wampir w mieście miał jakąś w zasięgu ręki. – Dostawca? Jeśli to był jeden z większych skupionych na wampirach serwisach z krwią, to mogło rozprzestrzenić się bardzo, bardzo szybko. Te serwisy nie prowadziły badań na choroby, ponieważ uważano, że wampiry nie chorują. Właściwie, to przyjmowali dawców odrzuconych przez ludzkie banki krwi, płacąc im wystarczająco, że oddawanie „spożywczej krwi” dla niektórych stało się stałym źródłem dochodu. A w Nowym Jorku, będącym miastem Wieży z dużą populacją wampirów, zapotrzebowanie było wysokie. To byłoby łatwizną dla nosiciela tej śmiertelnej ospy, by wślizgnąć się w kolejkę dawców. - „Krew za mnie” – przeczytał Ransom. – To nowa marka w Dzielnicy Wampirów.

Znana jako Soho za dnia, nie była tylko częścią miasta z tanimi mieszkaniami do wynajęcia, co oznaczało, jak sądziła Elena, lecz biznes w niej też musiał być umiarkowanie rozwinięty. - Kafejka z szybką krwią, ale z rosnącym gronem fanów – kontynuował Ransom, zamykając drzwi lodówki. – Niskiej jakości krew, jak mówią moje wampirze kontakty. - Jak możesz być niższej jakości niż zakażona krew? - Mówią, że przyjmują anemików, osoby, które oddają zbyt często, mogą nawet dodawać wodę do krwi, ale jest tania. Jest na nią zapotrzebowanie, krew wystarczającą na przekąskę, nie na posiłek. A kiedy nazywa się „Krew za mniej”, nikt nie czuje się oszukany. Elena przeszła przez kuchnię, by umieść pokrywę kosza na śmieci. Żadnych butelek. Potem wypatrzyła plastikowy kosz z boku z napisem „Do recyklingu”, namalowany fioletowym pisakiem, który wymazał dystans, który starała się zachować wobec ofiar. - Tu to jest – powiedziała przez zaciśnięte gardło – jedna duża butelka. - W lodówce był do połowy zjedzony tort. - Tak. – Pozostałości napisu „Gratulacje” nadal dawały się odczytać, biały lód na zamarzniętej czekoladzie. – Uroczystość z tortem i butelką krwi, by wznieść toast. – Boże, wkurzyło ją to, że ci ludzie umarli, więc archanioł nadęty mocą mógł stworzyć ich więcej. - Spotkam się z moimi kontaktami – wąskie linie pojawiły się po obu stronach ust Ransoma, kiedy mówił – dowiem się, czy jest więcej takich przedsięwzięć jak „Krew za mniej”, może te informacje pomogą w rozgryzieniu tego, co się tu, do cholery, dzieje. Elena potrafiła wyczuć jego frustrację, ale nie chciała ryzykować jego umysłu i jego wspomnień. - Tak – powiedziała, w odpowiedzi na jego twarzy pojawił się błysk, ostrego jak nóż, gniewu, wyczuwała rosnący mur pomiędzy nią, a kimś, kto był częścią jej życia od czasu, kiedy po raz pierwszy przekroczyła próg Akademii. – Sprawdzę „Krew za mniej”. Za mniej niż minutę powiedziała do Illiuma: - Muszę lecieć – trzymała adres, który wzięła od Ransoma, zanim wyszedł z napiętą twarzą. – Chcę, byś tu został i miał oko na Keira. – Żaden zdrowy na umyśle anioł nie porwałby się na uzdrowiciela, ale nie było gwarancji, że mają do czynienia z kimś takim. A czy był lepszy sposób, by okaleczyć Nowy Jork, niż wyeliminować jedyną osobę, która miała realną szansę, by uporać się z chorobą? - Nie możesz latać sama w nocy – przypomniał jej Illium. – To całkowicie zabronione.

- Cholera. – Zapomniała o zabezpieczeniach i nie były to te, które można było ominąć w obecnej sytuacji. – Kto – przerwała, kiedy błyszczący czerwony motocykl, który zniknął od czasu, kiedy była w środku, zawarczał, kiedy ponownie zatrzymał się przed domem. Po zdjęciu kasku zsiadł z niego wysoki mężczyzna, który miał intensywnie zielone oczy i kasztanowe włosy, jego twarz wyrażała nieodłączną i leniwą zmysłowość, wspieraną przez jego każdy ruch. Jednak byłoby to pomyłką, by ufać temu pierwszemu wrażeniu, bo chociaż Janvier nie był jednym z Siódemki, to ściśle z nimi współpracował. Nie jeden czuł respekt dla tego niebezpiecznego mężczyzny. - Wróciłem pod twoje rozkazy, drogi Niebieski Dzwoneczku – powiedział wampir, barwa jego głosu przywoływała obrazy szemrzącej ciemności i tajemnicy. Rozkaz Illiuma był konkretny. - Upewnij się, że nikt nie zbliży się do Keira. Aodhan organizuje wsparcie z powietrza, ktoś powinien dotrzeć tutaj w ciągu dziesięciu minut. – Kiedy Janvier zasalutował, jego kurtka motocyklisty uniosła się, odsłaniając błyszczącą czarną kolbę wielkiego pistoletu, Illium odwrócił się do Eleny. – Unieść cię? - Tak. Objął ją w pasie, a ona położyła dłonie na jego barkach, Illium wystartował. Chociaż był niesamowicie szybki i potrafił manewrować jak nikt inny, kogo znała, to nie miał tak wiele brutalnej siły jak Raphael, wznoszenie trwało dłużej, niż wtedy kiedy trzymał ją jej małżonek. Złote oczy, otoczone rzęsami zakończonymi na niebiesko naturalnym echem włosów, spojrzały w jej, kiedy wznosili się w rozgwieżdżone niebo. - Wyglądasz na rozgniewaną, Ellie. Och, była. Nie miało znaczenia, że rozumiała, że była nieracjonalna, ludzie nie mogli być dopuszczeni do całej wiedzy o tym, jacy są bogowie zarówno śmiertelnych, jak i nieśmiertelnych. A jeśli ktoś wyjawi wieści o tej chorobie, to nie tylko wywoła panikę, ale może dać znak wrogom Raphaela o jego słabości, na który bez wątpienia czekają. Pomimo tego wszystkiego była zła na Raphaela za bycie aż tak archanielskim. To, także nie było w żaden sposób logiczne i racjonalne, po prostu straciła zdolność dostrzegania prawdy na jego temat, ponieważ stał się dla niej kimś innym. To był dla niej całkowitym szokiem, przypomnienie jej, że mężczyzna, który był jej kochankiem, był taki tylko dla niej. Dla reszty świata był, musiał być, zabójczym, niebezpiecznym i czasem okrutnym Archaniołem Nowego Jorku. Nic z tego nie było czymś, czym mogła podzielić się z Illiumem, ta bitwa była bardzo prywatna, więc powiedziała tylko. - Ciężka noc.

Wyraz jego twarzy powiedział je, ze wiedział, że to nie wszystko, ale puścił ją bez dalszych słów, zaraz po tym, jak osiągnęli właściwą wysokość, polecieli w milczeniu do małego magazynu, w którym mieściła się siedziba firmy „Krew za mniej” … i źródło zakażeń.

ROZDZIAŁ 14 Nie

zaskoczyło jej, że krwawa kawiarnia była otwarta, drzwi były oświetlone

przytłumionym światłem, które było zbyt ciemne dla większości ludzi, ale doskonałe dla jej klientów. Budynek znajdował się technicznie w Wampirzym Kwartale, ona była na samych jego obrzeżach, bez żadnego innego wampirzego interesu w pobliżu. W rezultacie okolica była obecnie opustoszała, bez żadnego ruchu pieszych. Budynek wewnątrz był podzielony ciężką, udrapowaną, atłasową kotarą, jedna strona pełniła rolę sklepu i biura, podczas gdy w drugiej znajdowały się trzy zestawy niespodziewanie cudownych mebli, składających się z sof w kolorze czerwonego wina, stojących na czarnej wykładzinie. Na ścianach nawet znajdowały się dzieła sztuki, czarnobiałe fotografie ostrożnie wybrane, by dodać otoczeniu mrocznej zmysłowości. To było miejsce, w którym mogła spotkać się grupa przyjaciół, by wypić razem po szklaneczce krwi … może kupić coś droższego, ponieważ kiedy Elena podniosła menu ze stolika pokrytego błyszczącym czarnym lakierem, zobaczyła, że „Krew za mniej” oferuje również bardziej wykwintne usługi dopasowane do ich klienteli: pełną krew doprawianą na wiele różnych sposobów, ale w cenie, która nie rujnowała budżetu, gdyż porcje były relatywnie małe. Wystarczająco atrakcyjne ceny powodowały, że na przykład para na randce mogła ich kupić kilka i były wystarczająco fantazyjne, że wydawało się, że są na specjalną okazję. Sprytny interes. - Witam… - Wystrojona latynoska, która wyszła z biura, przerwała swoją gadkę zaraz po tym, jak ją zobaczyła. – Małżonko. – Kołnierz i mankiety z białej koronki współgrały ze ściśle dopasowaną czarną koszulką i czarnymi spodniami, zgięła się w głębokim ukłonie. – W czym mogę ci służyć? – Jej spojrzenie skierowało się ku drzwiom, gdzie kiedy się prostowała wszedł Illium, strach pokazał się w jej oczach z szybkością, który powiedział Elenie, że anioł wampirzycy nie był dla niej łagodny. – Zapewniam was, że odsłużyłam swoje sto lat. Mam potwierdzające to dokumenty… Elena uniosła rękę, by powstrzymać panikę u kobiety. - Nie jestem tu, by cię zabrać, ale potrzebuję paru odpowiedzi. Ile krwi macie w magazynie? W mgnieniu oka wampirzyca zdołała zebrać się do kupy z szybkością godną pochwały. - Założyłam tę firmę dopiero trzy miesiące temu, więc mam tylko na bieżące potrzeby. W tej chwili mam dwieście butelek.

Stuknięcie gdzieś za aksamitną zasłoną spowodowało, że właścicielka spojrzała przez ramię, po czym ponownie skierowała wzrok na Elenę, pot wystąpił jej na skórę. - To wejście dla dawców. Mam ich wystarczająco wielu, by mieć relatywnie stabilny zapas, ale nie rozbudowałam jeszcze sieci regularnych dawców. Czasem jestem prawie na zero, w zeszłym tygodniu zostało mi tylko dwadzieścia butelek, zanim nie pojawiła się grupa studentów. – Wyjaśnienia płynęły bardzo szybko, jakby starała się powstrzymać przypuszczalnie złe wieści przez wyrzucanie słów w powietrze. - Muszę zobaczyć krew – powiedziała Elena, nienawidząc faktu, że obecnie wzbudzała tyle strachu w legalnej, ciężko pracującej wampirzycy. Gwałtowne skinienie głową. - Oczywiście. – Niższa, krąglejsza kobieta zaprowadziła ją do biura i trzech dużych lodówek. – Czy, czy jest jakiś problem z moją krwią? – Jej palce zadrżały, kiedy poprawiała koronkę mankietów. - Nie mogę jeszcze tego określić. Jeśli możesz wyjdź i poczekaj z Illiumem. Zaraz po tym jak wampirzyca wyszła, Elena otworzyła najbliższą lodówkę i podniosła pierwszą butelkę, otworzyła ją i powąchała.

Zimne żelazo, cień choroby… ale to była choroba, którą czuła wcześniej. - Rak – mruknęła i zakręciła butelkę. Przekopanie się przez cały zapas zajęło jej kilka godzin, kiedy była w połowie znalazła trzy, które pulsowały zgniłym odorem, który łączyła z wampirzą ospą. Wezwany anioł dostarczył zakażoną krew do Keira, zaraz po tym jak ją znalazła, uzdrowiciel zabrał ją do laboratoriów pod Wieżą. Nie wyczuła już żadnych innych. Pomimo tego żadna krew z magazynu nie powinna trafić do obiegu. Kiedy poinformowała o tym właścicielkę, wampirzycę nazywającą się Marcia Blue, to prawie wybuchnęła łzami. - W ten interes włożyłam całą moją odprawę – powiedziała, obejmując się ramionami. – Nie stać mnie na odbudowanie zapasów. - Masz ubezpieczenie? Pokręcenie głowy. - Składki były zbyt wysokie z powodu mojej lokalizacji i klienteli. Drżąc, przygryzła dolną wargę i przełknęła ślinę w wyraźnej próbie, by powstrzymać łzy. – W poprzednim tygodniu po raz pierwszy osiągnęłam zysk.

Elena pomyślała o rozdzierającej serce niesprawiedliwości, jaka miała miejsce w ciągu trzech ostatnich dni, osiągającą kulminację w zniszczeniu marzeń tej wampirzycy, która zainwestowała swój czas, odsłużyła setkę i podjęła decyzję. - Zainwestuję w ciebie, za procent przyszłych dochodów – powiedziała, wiedząc, że nie może zwyczajnie dać pieniędzy Marcii. Chociaż mogło wydawać się to nieuprzejme, to mogło spowodować, że Wieża byłaby postrzegana jako zbyt hojna, związek pomiędzy tym i Eleną byłby oczywisty. A Wieża nie mogła pozwolić sobie na nic innego, niż bycie bezwzględną … jak Raphael nie mógł pozwolić, by jej człowieczeństwo zmieniało równowagę sił, która utrzymywała miasto w stabilności. - Ty? – Oczy Marcii powiększyły. - Tak, muszę zacząć inwestować swoje pieniądze i podoba mi się twój pomysł. Ale – dodała,

kiedy

Marcia

chciała

coś

powiedzieć

–

rozumiesz,

muszę

poznać

twój

długoterminowy biznesplan, by upewnić się, że to rozsądna inwestycja. – To wydawało się czymś w rodzaju tego, co powinien powiedzieć inwestor. - Oczywiście. – Drżący uśmiech, wyraz uwielbienia w oczach Marcii. – Wyślę go niezwłocznie do Wieży. – Kłaniając się ponownie, spojrzała w górę, łzy popłynęły jej po policzkach. – Nie będziesz żałowała. Przysięgam. Czując się niekomfortowo, Elena skierowała rozmowę z powrotem na polowanie. - Do tego czasu dostarczymy ci jakąś czystą krew i będziesz mogła jutro otworzyć o normalnej porze. Przyjmuj dawców jak dotychczas, ale nie sprzedawaj ich krwi. Sprzedawaj tylko krew, którą otrzymasz od nas. Zrozumiałaś? Płytkie skinienie głowy. Elenie przyszła do głowy kolejna myśl. - Możesz wywiesić kartkę wyjaśniającą zamknięcie? – Jeśli nosiciel wróci w tym czasie i stanie się podejrzliwy, on lub ona może nie wrócić. Tym, który odpowiedział był Illium. - Na drzwiach frontowych i dla dawców. Napisz: „Sprawa rodzinna, wracam jutro”. Ponieważ wampiry często uważają inne wampiry, z którymi służyli, za rodzinę, nikt nie będzie kwestionował tej wymówki. - Czy masz monitoring? – zapytała Marcię. - Nie. Nie starczyło na to pieniędzy. Szybkie spojrzenie na Illiuma, skinienie w odpowiedzi i wiedziała, że kamery będą na miejscu przed jutrzejszym otwarciem. - Chcę, byś trzymała dokładne dane oddających krew – powiedziała do Marcii. – Opisuj i oznaczaj wszystko.

Wampirza skinęła z pytającym spojrzeniem. - Ktoś sprzedaje skażoną krew, skażenie jest niebezpieczne. Odpowiedziała, zanim Elena zdążyła jej przerwać. - Nie powiem o tym nikomu i upewnię się, że żadna krew od dawców nie opuści kafejki. - Mam nadzieję – powiedziała łagodnie Elena. – Odpowiesz, jeśli będzie inaczej. Pot ponownie wystąpił na twarzy wampirzycy. - Nie kłamię, małżonko. Żołądek Eleny zacisnął się na widok ponownego pojawienia się strachu w oczach kobiety, Elena powiedziała wampirzycy, by zostawiła im klucze i wróciła jutro na godzinę przed otwarciem. - Wystraszyłam ją celowo – powiedziała Illiumowi. Działanie było instynktowne, uświadomienie sobie tego, co zrobiła, przerażające. Illium wzruszył ramionami. - Strach utrzyma ją przy życiu. - Może, ale nie chciałam się taka stać, stać się kimś, kto kontroluje innych dzięki strachowi. – Oburzała ją myśl, że stawała się skorumpowana przez moc na jej usługach. – Co jeśli za sto lat spojrzę w lustro i zobaczę Michaelę? – Okrutną, kapryśną i wstrętną. - Czy sądzisz, że na to pozwolimy? – Z uśmiechem popukał ją po nosie. – Raphael będzie pierwszym, który ostrzeże cię, jeśli zagrozi ci zatracenie siebie. Elena nie była tak pewna. Mężczyzna, który posiadł jej serce, nie widział nic złego w działaniach, które tak mocno ją poruszały. Ona była tą ludzką w ich związku. Raphael powiedział więcej niż raz, że wyciągnęła go z otchłani wieku i mocy, co się stanie z równowagą między nimi, jeśli przetrwa wojnę tylko po to, by załamać się niepohamowaną presją nieśmiertelności, ukształtowaną przez moc bycia małżonką archanioła? Pocierając zaciśniętą pięścią w okolicy serca, powiedziała: - Mogę cię o coś spytać? - Ellie. – Jego palce przejechały lekko po wierzchach jej skrzydeł, ostrożnie unikając wrażliwszych miejsc, ale bez wątpienia z zażyłością. – Czy kiedykolwiek byliśmy tak oficjalni? Pytaj? - Dlaczego nigdy się na mnie nie obraziłeś? – To było pytanie, na które potrzebowała odpowiedzi, od czasu kiedy dowiedziała się o jego przeszłości. – Obraziłeś się na Raphaela? Stulecia temu Illium został ukarany stratą swojej śmiertelnej kochanki, po tym jak złamał najgłębsze tabu swojej rasy i opowiedział jej o anielskich sekretach. Wymazując wspomnienia kobiety o niebieskoskrzydłym aniele i wszystkim, co jej powiedział, Raphael pozbawił także Illiuma piór, uziemiając go do wyleczenia ran. Nawet, kiedy mógł ponownie

polecieć, nie spotkał się z nią, musiał trzymać się od niej z daleka, czasem obserwował swoją byłą kochankę zakochaną w kimś innym, żył jej życiem bez niego. Złote oczy przysłonił stary smutek, Illium wyciągnął z kieszeni swoich dżinsów mały metalowy wisiorek, jego powierzchnia wytarła się od stuleci noszenia. - Kiedy Raphael powiedział ci o naszych sekretach? – powiedział, nie zamierzając wyjaśniać jej, że to kochanka dała mu ten wisiorek. Zabolało ją serce z powodu smutku, który ukrywał pod oszałamiającą radością życia. - Kiedy spadaliśmy – szepnęła. – Raphael powiedział mi, kiedy spadaliśmy. – Wszystko w niej buntowało się przeciw bólowi powiązanemu z tym fragmentem czasu, nie chodziło o ciało, ponieważ jej połamane ciało było ponad to, lecz duszę, ponieważ Raphael umierał przy niej. - Tuż przed tym, kiedy uwierzył, że to moment śmierci twojej i jego. – Chowając wisiorek, Illium pokręcił głową, niebiesko zakończone czarne kosmyki jego włosów dotknęły jego twarzy. – Nie mam ku temu powodu. Moja ukochana była młoda i uparta, wściekała się, kiedy ukrywałem przed nią sekrety. Nie potrafiłem znieść jej odsuwania się … więc powiedziałem. Smutny żałosny uśmiech powiedział jej o odurzeniu w młodości. - Jestem przekonana, że inni aniołowie w ciągu stuleci mówili swoim śmiertelnym kochankom o sekretach, które trafiły do grobów razem z tymi kobietami i mężczyznami, ale ja powiedziałem o tym dziewczynie, która nie potrafiła zachować milczenia, która zaczęła szeptać plotki innym w swojej wiosce. Tym razem to Elena dotknęła jego skrzydła, jedwabiste srebrno-niebieskie arcydzieło pod jej palcami. - Tak mi przykro. - Żaden anioł nie potrafi sobie z czymś takim poradzić – kontynuował Illium – a ja myślałem, że kocham ją całą swoją istotą, znałem ją także do głębi duszy, wiedziałem, że nie zatrzyma tajemnic dla siebie. Raphael miał rację, że mnie ukarał. Kiedy rozłożył skrzydła i uniósł ramiona, podeszła i objęła go objęciem przyjaciółki, w odpowiedzi została przyciśnięta, jego chwyt był tak silny, że domyśliła się, że walczył, by nie rozpaść się na strzępy pod zalewem wspomnień. - Ojciec – powiedział Illium, jego pierś uniosła się przy jej w długim poszarpanym oddechu, - był zdruzgotany przez to co musiał zrobić. Mogłem to dostrzec, czułem to, jest to największa hańba w moim życiu, kiedy doprowadziłem go do punktu, w którym nie miał żadnego innego wyboru.

Ze wszystkiego, co powiedział, to było najmniej spodziewane, ale Illium jeszcze nie skończył. - Jeśli tylko – powiedział – przyszedłbym do niego zaraz po tym, kiedy uświadomiłem sobie błąd, mówiąc jej, to po cichu wymazałby z jej pamięci sekrety aniołów, ostrzegłby mnie, bym nie popełnił ponownie tego samego błędu i pozwoliłby mi ją nadal kochać. Ale nie zrobiłem tego, nie mógł mi pomóc, kiedy inni dowiedzieli się o moim wykroczeniu. Serce Eleny skręciło się, kiedy w końcu zrozumiała. Mógł być bezwzględny, ale Raphael chronił tych, którzy do niego należeli. Nie tylko mógł to zrobić, ale właściwie został do tego zmuszony, bo gdyby go nie okaleczył, kara mogłaby być znacznie większa. Zwłaszcza, że chodziło o Illiuma, syna anielicy, która miała zarówno respekt Raphaela jak i jego miłość, Koliber, którą traktował z łamiącą serce łagodnością. - Jakąkolwiek cenę zapłaciłem – powiedział cicho Illium – on zapłacił ją podwójnie. Zraniona przez stratę, która określała niebieskoskrzydłego anioła do obecnych dni i okoliczności, które do tego doprowadziły, Elena odchyliła się do tyłu, uniosła dłoń i dotknęła jego twarzy, zawahała się. - Bądź ostrożna z Illiumem, Eleno. Jest wrażliwy na człowieczeństwo, które w sobie

nosisz. Echo głosu Dmitriego, grzecznego, uwodzicielskiego i gwałtownego, twarz wampira była niespodziewanie poważna, kiedy ostrzegła ją w temacie Illiuma, wkrótce po jej powrocie do Nowego Jorku. - W porządku, Ellie. – Krzywy uśmiech, ciało Illiuma ogrzewało jej. – Należysz do Ojca, prędzej urwałbym bym sobie skrzydła, niż zdradził takie zaufanie. Opuszczając rękę, zrobiła krok do tyłu, zwiększając dystans pomiędzy nimi. - Nie chciałam wywołać twojego bólu – powiedziała z uczuciem pomieszanym z obawą. Obawiała się nie tylko tego, jak na nią reagował, ale także tego, że przywołała cień kobiety, która obróciła się w pył stulecia temu, zapominając, że kiedykolwiek była tak nie do zniesienia kochana. Kiedy Elena była człowiekiem, zastanawiała się czasem, jak pary śmiertelników i nieśmiertelnych radzą sobie ze starzeniem się jednego z nich, podczas gdy drugie wydaje się być młode, jak w dniu, kiedy spotkali się po raz pierwszy. Ani razu nie zastanawiała się, czy ta miłość była prawdziwa, to mógł być niekończący się ból dla tego, które pozostało. - Masz w sobie już wystarczająco wiele bólu. - Jedyna rzecz, która sprawia mi ból to, czy pozwolisz moim błędom zniszczyć naszą przyjaźń. – Powolny uśmiech odmalował się w smutnych oczach w kolorze płynnego złota,

rozświetlonych dzikością. – Czy mogę ci opowiedzieć o moich ukochanych, byś nie czuła się smutna z mojego powodu. Uniosła głowę. - W liczbie mnogiej? - Nie chciałbym podsuwać nikomu złych pomysłów. – Szarpnął zaczepnie jej warkocz i ruszył do drzwi. – Przybyła ekipa z krwią. Ekipa wampirów ubranych w rękawice i maski szybko opróżniła lodówki. Zostawiając im zamknięcie lokalu, jak skończą, Elena wzniosła się z Illiumem i skierowała się ku Wieży. Pomimo jej osobistego gniewu na Raphaela, zawsze byli i zawsze będą jednością, jeśli chodziło o obronę ich miasta, poza tym chciała poinformować go o sytuacji związanej z „Krew za mniej” i dowiedzieć się, dlaczego tak szybko opuścił miejsce zgonu pięciorga wampirów. Wypełniona światłem kolumna Wieży płonęła przed nią, sięgnęła umysłem, by upewnić się, że jest w środku. - Raphaelu? Odpowiedź nadeszła natychmiast, ale zawierała pewne oddalenie, co wskazywało, że pochodziła z pewnej odległości.

- Nagły wypadek, Eleno. Michaela jest tutaj.

Rozdział 15 Raphael

nie spuścił wzroku z Michaeli, kiedy rozkazywał Illiumowi, by zaprowadził

Elenę do Gable House, miejsca w którym archanielica zatrzymała się na krótki odpoczynek. Opuścił dom choroby zaraz po tym, jak jego zwiadowcy dostrzegli, jak wlatywała nad jego terytorium i poleciał, by ją eskortować, gest który uważała za powitanie, jednak on zrobił to, aby upewnić się, że nie miała ze sobą armii. Nie miała, jej eskorta składała się z pojedynczego szwadronu aniołów i wampira, wampir leciał w lekkim nosidle, zaprojektowanym do tego celu, trzymanym przez anioły. Czy Michaela była zaniepokojona lub w strachu przed nieuchronnym atakiem, musiał zaczekać, by móc o tym porozmawiać, ale ubrana w przylegający do ciała zielony kostium, który opinał jej krągłości, poruszała się z bogatą zmysłowością, jej działania miały na celu przypomnienie mu, że została uznana za najbardziej pożądaną kobietę na świecie. Raphael wolałby raczej przespać się w jamie pełnej węży niż z Michaelą. Dał jej jednak czas na posiłek i odpoczynek po podróży, ponieważ nie chciał zaszkodzić dziecku w jej łonie. - Cieszę się że miałaś na tyle przyzwoitości, aby nie udawać się do mojego domu – powiedział. Przymilny uśmieszek. - To kłopotliwe nie móc używać swojej własności, ale wiem że chronisz swoja małą śmiertelniczkę, a Riker ma na nią ochotę. Gdybyśmy byli sąsiadami, byłoby niemożliwe powstrzymać go przed przekroczeniem lasu, aby się do niej dostał. Riker, pomyślał Raphael, nie dotknie Eleny. Ostatnim razem, kiedy się do niej zbliżył, Raphael po prostu wyrwał mu serce i pozostawił go wijącego się na ziemi. Jeśli wampirze zwierzątko Michaeli zapomniało tę lekcję, to Raphael będzie szczęśliwy mogąc ją powtórzyć, tym razem lekcja byłaby nieodwracalna w swoich skutkach. - Nie zabieraj Rikera na moje terytorium, chyba że pragniesz jego śmierci. - Och, Raphaelu, nie chciałam cię zezłościć. - Wymruczała podchodząc do niego i unosząc dłoń, by położyć ją na jego klatce piersiowej. Złapał ją za nadgarstek zanim zdążyła to uczynić, jej smukłe kości w jego uchwycie, a wiedziony przez instynkt wiedział, że każde słowo było słodkim kłamstwem, sprawiły, że jego uzdrawiająca moc uaktywniła się. Wiedza wlewała się w niego, o fizycznej sile Michaeli, o obrzydliwej kwaśno-zielonej skazie, którą nosiła w sobie od dnia, kiedy Uram zmiażdżył jej klatkę piersiową, by bawić się jej krwawiącym sercem … o pustce w jej łonie. Uwolnił ją z taką siłą, że zachwiała się i zrobiła krok do tyłu.

- Nie przekraczaj kolejnych granic, już przekroczyłaś ich wystarczająco wiele wkraczając na moje terytorium bez zaproszenia. Nie jestem twój, byś mnie dotykała. - Powiedział, gdyż tylko jedna uparta, inteligentna i niebezpieczna kobieta miała do tego prawo. Jej gładka brązowa skóra napięła się na kościach policzkowych, była to odrzucająca klątwa dla kobiety przyzwyczajonej do bycia czczoną przez męską płeć. - Pomyślałam, aby przedstawić swoją sprawę osobiście. - Przechyliła głowę na bok, w jej błyszczących czarnych lokach zalśniły brązowe przebłyski, przyłożyła rozłożone dłonie do swojego wklęsłego brzucha. - Myślałam, że ty z całej kadry okażesz życzliwość kobiecie w ciąży. - Jej głos stał się chrapliwy, jej lśniący uśmiech był bolesny w swojej pozornej delikatności. - Czuwałeś nad anielskim żłobkiem w młodości. Zawsze szanowałam to w tobie Raphaelu, twoją gotowość by chronić nasze najcenniejsze skarby. Raphael zastanawiał się, czy Michaela tak przywykła do manipulowania ludźmi, że po prostu nie rozumiała, że nie nagnie jego woli poprzez słodkie słówka wspierane przez seksualne podteksty. - Już nie jestem młodzieńcem, – powiedział, widząc, jak jej oczy zwężają się, kiedy kontynuował lodowatym tonem – a ty zbliżasz się niebezpiecznie blisko do naruszenia zasad gościnności. Opuszczając ręce odwróciła się gwałtownie w zamieci mieniącego się brązu jej skrzydeł wdzięcznie wygiętych nad plecami. - Jesteś okrutny. - Jej żywe, zielone oczy błyszczały od łez, kiedy znów się do niego odwróciła. - Poprosiłam cię o sanktuarium, a ty chcesz bawić się w formalności? Wiesz, że straciłam dziecko! Nie mogę stracić następnego. Przez moment niemal jej uwierzył, pomyślał, że może poroniła i ”zapomniała” o tym w swojej agonii ... jednak wtedy sama siebie zdradziła, kiedy kąciki jej ust delikatnie uniosły się w najdelikatniejszym drgnieniu, kiedy się zawahał. Jej kocie zadowolenie z siebie odpowiedziało na ostatnie pytanie, powiedziało mu, że nie musi być delikatny. - Dosyć tych szarad, Michaelo. - Szarad? Kpisz ze mnie! - Cienki pierścień kwaśnej zieleni zapulsował wokół intensywniej zabarwionych tęczówek, niewątpliwy fizyczny znak wpływu Urama. - Ja jestem bezbronna, ty jesteś silny. Proszę cię o pomoc! Gdzie te szarady? Pozwolił, aby jego moc ujawniła się, poczuł jak jego skrzydła zaczynają lśnić. - Nie jesteś w ciąży. Cisza, jej szok szybko przeszedł w furię.

- Oskarżenie o celowe kłamstwo! Chcesz wszcząć wojnę! * Złote światło wypełniło szerokie dzielone okna pełnego wdzięku domu, który wskazał jej Illium jako cel lądowania. - Piękna łowczyni, tęskniłem. Syknęła wypuszczając powietrze, w dłonie wpadły jej ostrza, jak tylko rozpoznała blond wampira, który uformował to proste zdanie w groźbę, wyrafinowane kości jego twarzy były nieziemsko piękne, co świadczyło o tym, że już dawno przekroczył sto lat swojego istnienia. Ostatnim razem, kiedy widziała Rikera był on przybity do ściany domu obok ich własnego, odłamana noga krzesła rozdzierała jego gardło, krew spływała po jego skroniach. Dzisiaj ulubiony strażnik Michaeli pokazał jej zęby w zwierzęcym uśmiechu, w którym nie było nic naturalnego, nic normalnego, potem wskazał frontowe drzwi w szyderczym powitaniu.

Moja Pani obdarła moje plecy ze skóry i zrobiła z niej torebkę. Włoski stanęły jej na karku, kiedy przypomniała sobie, jak powiedział to kiedyś do niej, miał wtedy taki sam szyderczy uśmiech, Elena mocniej zacisnęła dłonie na ostrzach. - Widzę, że już wyzdrowiałeś. Lubieżnie przejechał językiem po swojej górnej wardze. - Długo czekałem, aby być z tobą sam na sam. - Jego oczy śmignęły nad jej głową, jak tylko usłyszała zimny szept wyciąganego miecza Illiuma, który zawsze nosił na plecach, broń ukrywał urok, który wiele mówił o rosnącej mocy Illiuma. - Idź - szepnął, po czym podniósł głos. - Popilnuję wściekłego pieska Michaeli, uwolnię go od jego nędznego życia, jeśli zacznie rozrabiać. Oczy Rikera zapłonęły krwawo, jego kły mignęły, ale zachował dystans, kiedy przeszła obok niego przez frontowe drzwi. - Raphaelu, jak bardzo jest źle?

- Michaela nie jest w ciąży, prawdopodobnie nigdy nie była. - Nie mogę uwierzyć, że użyła pamięci własnego zmarłego dziecka do tej farsy. Czuła się chora z powodu aktu tak wielkiej znieczulicy, podążyła za podniesionymi głosami do dużego lecz nijakiego rdzenia domu. Raphael stał na środku, Michaela kilka stóp od niego. Wspaniała skóra archanielicy była koloru kawy z mlekiem posypanej złotem, była zarumieniona, tak jak w wyniku namiętności, jej ciało było uosobieniem kobiecej perfekcji w szmaragdowo-zielonym kombinezonie, który podkreślał każdą dolinę i krzywiznę jej ciała.

Raphael odpowiadał Michaeli na jakieś pytanie, kiedy Elena zrobiła pierwszy krok w jego stronę. - To nie jest kłamstwo, które się nie wyda, więc jeśli życzysz sobie wojny, to ogranicz straty i wyjdź. Posyłając Elenie ostre jak sztylet spojrzenie, Michaela powiedziała. - Zobacz, przybyło twoje zwierzątko - trująco słodkie słowa. - Czy nauczyła się już siadać i prosi na komendę? Elena użyła równie słodkiego tonu, kiedy przerzucała sztylet pomiędzy palcami. - Nie, ale celuję o wiele lepiej. - Może była to drobnostka, ale rozkoszowała się widokiem furii, w jaką popadła Michaela na przypomnienie o tym, że Elena już raz zatopiła swój sztylet w oku archanielicy. - Nie. - Miękkie ostrzeżenie od Raphaela, kiedy Michaela podniosła dłoń, czubki jej palców skrzyły się intensywną zielenią. Kula anielskiego ognia uformowała się w dłoni Raphaela. - Nie wiem dlaczego jesteś tak oślepiony przez tę kreaturę. - Michaela zamknęła dłoń. Ale sugeruję, abyś nauczył ją manier. Elena najeżyła się, pomimo tego rozumiała, że Michaela szuka wymówki, by móc ją skrzywdzić, jednak zachowała milczenie, kiedy Raphael przemówił tonem zdolnym zmrozić krew. - Sądzę, że byłoby to wykańczające dla twojego szwadronu, jeśli miałby w tej chwili wyruszyć w powrotną drogę, dlatego możesz odpocząć jako gość do północy. Później będę uważał to za akt wtargnięcia. Czerwień wypłynęła na kości policzkowe Michaeli, oznaka emocji jedynie podkreśliła jej niezwykłą urodę. - Pewnego dnia – warknęła - pewnego dnia zrozumiesz, co odrzuciłeś tej nocy, wtedy będziesz błagał o moje względy. - Mogę ją dźgnąć?

- Jedynie jeśli nadal będzie tu po północy. * Żadne z nich nie odezwało się, dopóki nie wylądowali na trawniku ich własnego domu. W krótkim czasie, w którym Elena była wewnątrz Gable House, noc zaczęła powoli ustępować dniu, po drugiej stronie rzeki był Manhattan owinięty w miękką mieszankę szarości.

- Chcę abyś na bieżąco, dyskretnie obserwował Michaelę i jej ludzi – rozkazał Raphael Illiumowi, niebieskoskrzydły anioł przyleciał z nimi. - Już niemal świt, więc możesz lecieć sam, ale melduj się u Aodhana co dziesięć minut. - Panie. - Illium uniósł się z ledwie słyszalnym szelestem srebrzysto-niebieskich skrzydeł, które pochłonęła szarość, kiedy wzleciał ponad warstwę chmury. Skrzydła Eleny szorowały po zroszonej trawie, kiedy szła przez trawnik. - Czy wydaje mi się, czy Bogini Dziwek miała dzisiaj „odlot”? Dziwne drgawki w jej ruchach. - Piętno Urama. Coś ścisnęło się w gardle Eleny, kiedy pomyślała o byłym kochanku Michaeli, szalonym archaniele, który pozostawił po sobie jedynie zniszczenia i krwawe ciała jako swój ślad … w tym kochankę Jeffrey’a, tę żałosną, bladą kopię Marguerite. Zmasakrowane kończyny, usta zastygłe w niemym krzyku, połamane żebra ukazujące błyszczące wnętrzności, wszystkie organy powyrywane i zakrwawione, Uram popełnił okrucieństwo, którego Elena nie potrafiła sobie wyobrazić, że było możliwe - Uram wyrwał jej serce – powiedziała, przypominając sobie uczucie horroru, jakie ją ogarnęło na widok zionącej dziury - pozostawił w jej piersi tę lśniącą kulę czerwonego ognia. Bezpośredni kontakt. - Jedyną osoba, która miała tak bezpośredni kontakt z Uramem i przeżyła była Smutek, wyszła z tego niezaprzeczalnie zmieniona na podstawowym poziomie. Młoda kobieta nie była już dłużej człowiekiem, choć nie była też wampirem, głodowała bez krwi, jak i bez jedzenia. Następnie na jej drodze dwukrotnie stanął niedoszły zabójca, któremu w samoobronie skręciła kark. Teraz uczono ją w jaki sposób ma świadomie panować nad swoją siłą i szybkością, Elena wiedziała że Smutek była pod stałą kontrolą, która wypatrywała każdego sygnału morderczych zapędów, jakimi odznaczał się jej „ojciec krwi”, słyszała raz, jak Dmitri użył tego określenia. Elenę rozwścieczało to, że młoda inteligentna kobieta nie zdołała uciec Uranowi, jednakże Smutek nie była w tym momencie problemem. - Co jeśli Michaela odmówi odejścia? - Wtedy ją zmuszę. Poczucie winy złapało ją w swoje kościste szpony. Jeżeli Michaela zyskała w Kaskadzie ofensywne umiejętności, każda bitwa byłaby dla Raphaela zdradziecko nierówna. - Chciałbym zmyć noc, Eleno - Raphael skierował się w stronę ich domu. Poszła za nim w milczeniu, żołądek miała cały w węzłach, jej wcześniejsza złość na niego została zasypana przez chłodne przypomnienie, że ona może go po prostu zabić.

Raphael zamknął za nimi drzwi sypialni, a następnie przeszedł przez balkonowe drzwi wprost w zimne poranne powietrze. - Chodź tutaj, Łowczyni Gildii. - Co się stało? - Chciałbym wiedzieć, – jego ton przypominał ząbkowane ostrze - dlaczego moja małżonka ma przede mną tajemnice, które powodują, że zamyka się w sobie. Drgnęła i podeszła do niego, by stanąć na krawędzi balkonu. - Jestem zła na ciebie przez to co wydarzyło się w związku z Ransomem. - Możesz być zła, ale rozumiesz dlaczego podjąłem taką decyzję. -Tak samo bezwzględna odpowiedź jak sposób, którym poradził sobie z CiCi. - To nie to co przede mną ukrywasz. - To nic. - A teraz mnie okłamujesz? - Każde słowo było zimne i zabójcze jak lśniąca stal ostrza miecza. Zacisnęła pięści i obróciła się, by stanąć z nim twarzą w twarz - Przestań próbować mnie zastraszyć - jestem twoją małżonką. - Nie sądzę, żebyś miała zdolność do bycia zastraszaną - lodowata odpowiedź, ale jego oczy płonęły gwałtownym niebieskim płomieniem. - Co ukrywasz, Eleno. Nieustępliwy

i

przyzwyczajony

do

zdobywania

odpowiedzi,

Elena

wiedziała,

że nie zostawi tej sprawy, jednakże myśl o powiedzeniu mu prawdy była kamieniem w jej brzuchu. - Zostaw to - powiedziała zaciskając szczękę. - Proszę cię, abyś po prostu dał temu spokój. - Kiedy to kładzie cień na twoje oczy i sprawia że połykasz własne słowa? - Podszedł bliżej by chwycić ją za szczękę. - Nie, jesteś zraniona, a ja dowiem się dlaczego.

Ale nie zrobiłem tego, więc on nie mógł mi pomóc, kiedy inni dowiedzieli się o moim występku. Słowa Illiuma podziałały jak wiadro zimnej wody na ogień jej własnych obronnych odpowiedzi. Nie mogła zrobić Raphaelowi tego samego, uczynić go bezradnym wobec jej bólu. Biorąc drżący oddech położyła zaciśnięta dłoń na jego piersi, wiedziała, że nadszedł czas, by zakończyć ukrywanie szkód, które wyrządziła. * Raphael chciał powiedzieć Elenie, że nie opuszczą balkonu, dopóki nie powie mu prawdy, kiedy został uciszony przez lekki ciężar jej pięści na swojej klatce.

- W Azylu, - zaczęła – usłyszałam, co mówili inni, że byłeś najpotężniejszym młodzieńcem jakiego kiedykolwiek widziano. - Jej głos był surową emocją, jej oblicze smutne. – Wszedłeś do Kadry pod koniec pierwszego milenium swojego życia, to uczyniło cię wyjątkowym. A teraz… Wtedy to dostrzegł, tortury jakie zadawała sobie sama, musiał w końcu złagodzić w sobie gniew na myśl o tym, że świadomie w podstępny sposób raniła samą siebie. Puścił jej brodę, by nie zranić jej przypadkiem, dokończył zdanie, które rozpoczęła, nie trudząc się, by ukryć narastającą w nim wściekłość. - Teraz inni zyskują potężne moce, kiedy ja otrzymałem jedynie zdolność do ich neutralizowania. Jego małżonka, jak zwykle uparta, pochwyciła jego spojrzenie. - To prawda, a wszystko z mojego powodu. - Rozrywający ból. - Jestem twoim zabójcą, nikt inny!

Rozdział 16 Elena

mogła popchnąć go na krawędź szybciej niż ktokolwiek inny, ale Raphael

zwalczył swój rosnący gniew, by powiedzieć to, o czym zapomniała. – Moja zdolność jest jedyną, która ma jakikolwiek wpływ na Lijuan. – Archanielica Chin była oszołomiona, że zdołał ją zranić fizycznie. – Tak, ale oboje wiemy, że to nie wystarczy. – Skóra zbladła w miejscu, za które się trzymała, wszystkie mięśnie i ścięgna napięły się, Elena opuściła ręce wzdłuż boków. – Nie przeciwko odrodzonym Lijuan i nie przeciwko zdolności Nehy do tworzenia ognia i lodu, żeby wymienić tylko dwie inne. Sam to powiedziałeś. Nigdy nie sądził, że użyje jego słowa jako oskarżenie. Nawet więcej, nigdy nie oczekiwał po Elenie, zuchwałej i uczciwej, że zatrzyma tak niszczycielskie myśli w … ale powinien. Jego łowczyni, w końcu, od blisko dwóch dekad trzymywała w sobie przerażającą stratę swojej rodziny, nie mówiąc o tym nawet najlepszej przyjaciółce. – Ja – powiedział, rozwścieczony przez nią, tak, że chciał przywrócić Slatera Patalisa do życia, by móc wysłać go na okrutną śmierć – nie mam nawyku ukrywania oskarżeń w słowach, które kieruję do swojej małżonki. - To, że może wierzyć w coś takiego sprawiło, że z wściekłości czerwień przesłoniła mu wzrok. – I nie będę tolerował, że w ten sposób ukrywasz przede mną swoje myśli. Iskra w oku jego małżonki. – Powiedziałam ci – nie mów do mnie jakbym była jakimś żołnierzem, którego dyscyplinujesz. – Złamałbym każdą kość w ciele jakiegokolwiek żołnierza, który ośmieliłby się mnie okłamać. – Elena nigdy nie trzymała przy nim języka za zębami, nawet jeśli byłaby to mądrzejsza opcja i nie miała zamiaru pozwolić, by to się zmieniło. Przemoc w tych srebrno-szarych oczach. – Sprawiasz, że chcę pójść po ostrza. Uniósł brwi, dobrze wiedząc, że odczyta to jako kpinę. Wypuszczając z sykiem oddech, wepchnęła swoje ręce w jego włosy i szarpiąc w dół jego głowę, przycisnęła do niego usta, zamiast wbić chłodną stal w jego ciało. Wziął pocałunek, domagając się więcej, domagając się wszystkiego. Nawet zła i na krawędzi, była jego, zawsze będzie. Objął ją rękoma, kiedy ich języki splątały się ze sobą, a ich ciała gotowe były na intymną bitwę, powiedział:

- Złóż ciaśniej skrzydła - i zabrał ją w powietrze, rozprzestrzeniając swój urok, by ukryć ją, aż stali się niewidoczni dla świata. * Z falującą piersią Elena przerwała pocałunek, by zobaczyć, że Raphael leciał nad rzeką w stronę Manhattanu. – Puść mnie. Mam własne cholerne skrzydła. – Była wkurzona na niego za sposób, w jaki do niej mówił. – Jeszcze nie. – Pocałował ją tym razem, ręka, którą włożył w jej włosy rozplątała jej warkocz, kiedy użył uchwytu by przytrzymać jej usta przy swoich. Mogłaby uciec, jeśli naprawdę by chciała, jej trening jako łowczyni tak samo jak ten z Galenem nauczyły jej więcej niż jednego nieczystego zagrania, ale chciała walczyć razem z nim. Więc przygryzła jego dolną wargę i kiedy odpowiedział pogłębiając pocałunek, jego ręce zacisnęły się wokół niej, jego język liżący jej usta, musiała zwalczyć instynktowną reakcję jej ciała, miejsce między jej udami było wilgotne. Przekręcając głowę, spojrzała w dół … i zobaczyła, że zabiera ich wysoko, wysoko nad Manhattan, na wysokość, jakiej nie potrafiła jeszcze sama osiągnąć. Jej oczy rozszerzyły się. – Nie – spojrzała na niego. – Powiedziałam ci, że nie będę tańczyć z tobą nad… – Jej słowa zakończyły się krzykiem, kiedy odwrócił ich tak, że ich głowy skierowały się w kierunku miasta… i złożył skrzydła. – Raphaelu! – wiatr ryczał w jej uszach, kiedy spadali jak pocisk z nieba. – Zamierzam zabić cię, jeśli to przeżyjemy! Jego śmiech ciemny, niebezpieczny i seksowny, rozłożył skrzydła by strzelić nimi w wąskiej przestrzeni między dwoma wieżowcami, wczesno poranne niebo było prawie puste. „Prawie” było bardzo odpowiednim słowem. – Dom, teraz! – rozkazała, ale zabrał ich z powrotem wysoko w niebo, jego ciało twarde, muskularne i naprężone przy niej w sposób, który sprawiał, że jej piersi były opuchnięte, jej całe ciało było strefą erogenną. Obnażając zęby, ponownie chwyciła jego włosy i zmusiła go, by na nią popatrzył. – Dom, albo nigdy, przenigdy nie będziemy uprawiać seksu. Arogancki uśmieszek, kiedy obrócił ją tak, że jego sztywny penis pchnął jej miękką wilgotność, ubrania między nimi nie były przeszkodą dla seksualnego żaru. – Mogłabyś mi odmówić? – Rób tak dalej, a się przekonasz. – Zwęziła oczy, kiedy wystrzelili przez chmury i wyżej. Wyżej. A wtedy…

– Cholera! – Włosy spływały w dół jej pleców, popatrzyła w dół na zbliżające się z ogromną prędkością wieżowce … i poczuła jak zalewa ją adrenalina, niebezpiecznie przyjemny narkotyk. Kiedy

domagała

się

kolejnego

pocałunku,

odpowiedź

Raphaela

była

gorąca

i intensywna. Ale przerwał połączenie o wiele za szybko. – Trzymaj się. Elena myślała, że widziała już latającego Raphaela. Ale nie. Ślizgając się w dół koło wieżowca szarpnął ich do tyłu w spiralę, która zmusiła ją do zaciśnięcia zębów, by powstrzymać krzyk podekscytowania. W chwili kiedy mieli pocałować chodnik, rozciągnął skrzydła i poderwał ich z powrotem, przeciskając się przez lukę tak wąską, ze jego skrzydła muskały krawędzie budynków po każdej stronie, ranne ptaszki wewnątrz nie miały pojęcia, że Archanioł Nowego Jorku urządza swojej małżonce piekielną przejażdżkę. To było nic w porównaniu z drogą, jaką pokonał spiralą wokół Wieży, tak szybko, że myślała, iż rozbiją się o szkło więcej niż raz, kiedy uderzyli w niebo z nieprawdopodobną prędkością. – Raphaelu, uważaj na samolot! – Byli na bezpośrednim kursie kolizyjnym z samolotem pasażerskim. Uśmiech Raphaela był zabójczy. Przemykając o cale przed nosem samolotu, wylądował na nimi lekko jak piórko, aż jej stopy dotknęły jednego z metalowych skrzydeł, pokrytych cienką warstwą wilgoci. – Ostrożnie. Chwiała się przez chwilę, dopóki jej buty nie znalazły oparcia i powiedziała: – Mam. Puszczając ją, przeleciał nad samolotem na drugie skrzydło, żeby samolot nie stracił wyważenia. - Młode czasami tak robią, nazywają to odrzutowym surfowaniem. Elena zaśmiała się, rozłożyła ramiona by utrzymać równowagę wobec grzmiącego wiatru, łapiącego jej skrzydła. - Czytałam kiedyś artykuł w gazecie, ale myślałam, że ktoś podczas lotu wypił o kilka

margarit za dużo. - To wysoce zniechęcające, ale patrzę na drugą stronę o wiele za często. – Hej! – Prawie ześliznęła się, kiedy samolot zmienił tor lotu, ale Raphael był tam, jego ramiona naokoło niej, kiedy uniósł ją zanim mogła zostać zassana przez silnik. Silny

i chroniący ją, był dla niej wszystkim i nagle miała dość zabawy. Całując jego gardło wyszeptała: – Już dość. Nie odpowiedział, ale w mniej niż minutę zapierającej dech prędkości później byli w prywatności ich sypialni. Zdarł z niej ubranie, kiedy ją całował, następnie Elena ściągnęła jego, aż pozbyła się tego, co przeszkadzało im w dotyku, jego gorące szorstkie ciało naprzeciwko niej. Ciche szepty i głodne pieszczoty, ich język był językiem kochanków, którzy wiedzieli o każdym punkcie dającym rozkosz u siebie nawzajem, poruszali się razem z czystą intymnością. Utrzymując się wewnątrz niej, zmierzając ku końcowi, jego grubość rozciągała jej ciało, Raphael patrzył jej w oczy. – Wieczność nic bez ciebie nie znaczy. Nie wymieniłbym mojej Eleny za żadną moc na tej ziemi. Serce przeszyła jej czułość jego słów, dotknęła trzęsącym się palcem jego ust, mając nadzieję, że jego wybór nie pogrąży go, tego mężczyzny, którego kochała do utraty tchu. * Obserwując przez całą dobę dawców krwi przychodzących do „Krew za mniej”, o trzeciej następnego ranka zauważyli skażonego dawcę. Wychodząc z łóżka, Elena ubrała się i razem z Raphaelem znalazła się w krwawej kafejce w ciągu piętnastu minut. Nie spał, eskortując wściekłą, ale posłuszną Michaelę z terytorium, następnie wrócił by porozmawiać z Galenem i Venomem poprzez wideo łącze z Azylem. Lądując z tyłu „Krew za mniej”, tak by nie zaalarmować klientów, w ciemnościach spotkali Marcię. Kobieta nie mogła wydobyć słowa na widok Raphaela, jej strach był tak silny, że Elena zobaczyła jak twarz Raphaela zmienia się w subtelnym gniewie, więc przejęła pałeczkę. - Prawdopodobnie nigdy nie była blisko archanioła. Daj jej chwilę.

- To nie Pani Blue jest celem mojego gniewu. Moje anioły są instruowane, by być brutalnymi jeśli to konieczne, by utrzymać ich wampiry pod kontrolą, ale kartoteka tej jest czysta. Elena nie zdawała sobie sprawy, że sprawdził dane Marcii. - Myślisz, że znęcano się nad nią? Biorąc pod uwagę przemoc i okrucieństwo, jakie widziała w nieśmiertelnym świecie, nie pomyślała, że wampiry przed ukończeniem stu lat mają jakiekolwiek prawa.

- Uszkadzanie użytecznych narzędzi, aż są zbyt kruche, by funkcjonować, jest marnotrawstwem - padła chłodna, praktyczna odpowiedź. - Wydaje mi się, że będę musiał o tym przypomnieć niektórym aniołom.

Wyczuwając, że Marcia nie może zmusić się do mówienia przez strach, Elena dała znak Raphaelowi, by zniknął dalej w ciemnościach, zauważyła jego podniesione brwi, zanim zastosował się do polecenia. - Mam teorię, jeśli nie będzie cię widziała, może udawać, że cię tu nie ma. Wydawało się działać. – Od czasu zarażonego dawcy mieliśmy tylko dwóch innych dawców i Wieża testuje teraz ich krew – powiedziała Marcia w odpowiedzi na jej pytanie, oczy wampirzycy odwracały się skrupulatnie od cienia, w którym chował się Raphael. – Jakieś obrazy z kamer bezpieczeństwa? Dowodząc swojej inteligencji i zaradności, Marcia wyjęła fotografię smukłej młodej kobiety ze strąkowatymi brązowymi włosami. – Ona miała krew oznaczoną przez personel Wieży jako zła. – Zdjęcie zatrzęsło się, kiedy jej palce zaczęły drżeć. Elena wzięła je zanim upuściła go na ziemię. – Jesteś pewna? Natychmiast ukrywając ręce za sobą, Marcia skinęła. – Zaznaczyłam czas, kiedy przychodzili dawcy i wydrukowałam ujęcia z kamer bezpieczeństwa jak tylko wyszli. – Coś jeszcze powinniśmy wiedzieć? Marcia przełknęła, ale słowa wydostały się z jej ust. – Biorę chorych dawców przez cały czas, często potrzebują pieniędzy, a krew to krew. Zazwyczaj. – Ślad potu na jej czole. – Ale ona wyglądała na pół-martwą, na o wiele bardziej chorą niż ostatnim razem, jeśli dobrze pamiętam. Było możliwe, że nosiciel nie był autentycznym nosicielem, po prostu kimś, kto mógł dłużej dobrze znosić efekty infekcji. – Możesz określić, kiedy poprzedniego oddała krew? – Naprawdę mi przykro, Małżonko. – Zęby Marcii zaczęły szczękać. – My do-dopuszczamy anonimowych dawców, więc mogę tylko powiedzieć, że było to w p-p-popoprzednim ty-tygodniu. Elena wysłała wampirzycę z powrotem do kawiarni, zanim ze strachu dostanie ataku serca, następnie odwróciła się do Raphaela. – Mam nadzieję, że przerazisz skurwiela, który jej to zrobił, albo znajdę go i osobiście odetnę mu jaja po tym jak spiorę go na kwaśne jabłko. – Doskonała kara. Bądź pewna, że zajmę się tym. – Podała Raphaelowi zdjęcie bez wyrzutów sumienia z kary jaką właśnie zasądziła, odłożyła na bok duszący ją gniew

i po sprawdzeniu czy teren jest czysty, podeszła do drzwi dla dawców. To był karnawał zapachów, nie nieoczekiwany biorąc pod uwagę wampiry, które bez wątpienia kręciły się wewnątrz i dookoła budynku, prawdziwym problemem było to, że zarażony dawca był człowiekiem, a Elena była łowczynią dostrojonym do wampirów. Z innej strony, wyczuła obecność choroby w pobranej krwi, więc może krew nosiciela miała wystarczająco zmienioną chemię, by nos Eleny ją wyodrębnił.

- Ta Marcia jest w istocie cennym narzędziem – do jej umysłu doszedł głos Raphaela. Przesłała zdjęcie do Wieży, jak tylko został podniesiony alarm i Aodhan je sprawdza. Ransom Winterwolf, jakkolwiek, może mieć lepsze kontakty jeśli idzie o ludzi i wampiry, które często odwiedzają ten teren. Elena zatrzymała się w tym, co teraz robiła, by spotkać bolesny błękit jego oczu, niezwykle czysty, niezwykle śmiercionośny. - Jeśli wplączę w to Ransoma - powiedziała, utrzymując rozmowę na poziomie umysłowym, by uniknąć bycia schwytaną przez sprzęt rejestrujący - i on dotrze

z informacjami, których nie możesz zezwolić posiadać śmiertelnikowi, wyczyścisz jego umysł. - Znasz prawo, Eleno. - Dokładnie. - Pomyślała o karze Illiuma i wiedziała, że nie może prosić o specjalne traktowanie Ransoma. Raphael wyszedł już daleko poza to, czego mogła oczekiwać po nim, kiedy wpuścił Sarę do Azylu. Jeśli Elena chciała chronić swoich przyjaciół, musiała wznieść mur … nawet jeśli znaczyło to, że będzie musiała przestać być częścią ich życia. Lepsze te bolesne zerwanie, niż obserwowanie jak są traktowani jak kukiełki przez nieśmiertelnych. -

Wiedza o tych prawach jest przyczyną, dlaczego nie wprowadzę w to Ransoma. - Pozwolisz ginąć niewinnym wampirom? - To nie fair. – Zbliżali się do siebie, aż znaleźli się twarzą w twarz, Elena nie zmieniła zdania. - Życie Ransoma jest warte tyle samo co każdego z tych wampirów i nie będę

zaangażowana w kradzież jakiejkolwiek jego części od niego. - Niektóre wampiry, które mogą jeszcze umrzeć, będą jego przyjaciółmi. - Dziki wiatr, ciemne morze wbiły się w jej umysł. - Wierzysz, że chroniłby własne życie kosztem nich? Znała Ransoma, wiedziała jaki był lojalny, jak krwawił dla innych, ale była stworzona z tego samego materiału. - Nie wiedziałbyś o jego koneksjach beze mnie, więc decyzja należy do mnie. A ja go

nie wciągnę w tę sprawę. - Eleno, moje miasto jest podstępnie atakowane. - Ton Raphaela był ostry, jego twarz miała chłodny wyraz, który sprawiał, że chciała naciskać go, dopóki nie zrzuci tej maski. - Nie

mogę pozwolić ci chronić przyjaciela kosztem straty mojego terytorium.

- Czy to jest groźba kogoś znacznie mnie przewyższającego? - Świadoma, że jej nastrój gwałtownie się pogarsza, próbowała utrzymać swoje opanowanie. - Robisz ze mnie

współwinną zdrady przyjaciela? - To było naruszenie zaufania, jakiego nigdy się nie spodziewała. - Co jeśli to byłby jeden z twojej Siódemki?

- Nie jest. Jest zwykłym śmiertelnikiem.

Rozdział 17 Chłodna

odpowiedź była emocjonalnym policzkiem, kolejnym przypomnieniem, że

kiedy przychodzi co do czego, śmiertelnicy pozostają dla Raphaela rzeczami jednorazowego użytku. - W porządku - powiedziała, świadoma, że coś cennego zostało między nimi utracone, coś, co może nigdy nie zostać odzyskane. - Zrób jak chcesz, ale musisz wiedzieć, że nigdy

ponownie nie zaufam ci w takiej sprawie. Słaby blask, jego skrzydła zajaśniały białym ogniem w ciemności. - Szantaż emocjonalny? - Nie. - Nie była już zła, po prostu rosnące poczucie rodzącej się straty sprawiało ból w jej piersiach, jej szczęki zacisnęły się tak mocno, że ból promieniował na skronie. –

Walczę, by zachować moje poczucie honoru, lojalności. Jeśli nie mogę ufać, że nie nadużyjesz informacji, jakie przekażę ci o moich przyjaciołach, jak możesz prosić mnie, bym powiedziała ci cokolwiek? - Nasza rozmowa nie dobiegła jeszcze końca. – Otulił swoim ciałem żonę, kiedy odwróciła się z powrotem do stacji krwiodawstwa, Raphael rozciągnął swój urok, by ją zakrył. - Co jeszcze można powiedzieć? - Surowość w jej oczach, jakiej nie widział od samego początku ich związku. - Zwykli śmiertelnicy, czy to nie twój ostateczny osąd? Nikt nie mógł pchnąć go na krawędź szybciej niż Elena, miażdżąc wieki niewzruszonej kontroli. - Pozwoliłem Sarze na pobyt w Azylu. - To był czyn, który był niezgodny z ich najgłębiej

przestrzeganymi

prawami,

dozwolony

tylko

dlatego,

że

wziął

pełną

odpowiedzialność za milczenie Sary. - Inni wierzą że wykasowałem jej wspomnienia. Tylko

dla ciebie zostawiłem jej umysł nietknięty. - Więc powinnam pozostać na zawsze wdzięczna? - Czerwone rumieńce wysoko na jej policzkach, pierścień srebra wokół jej lśniących tęczówek zamiast jaśniejszej szarości. -

Miłość tak nie działa. - Ale to pozwala ci odwrócić się ode mnie po rzuceniu takich słów? - Wspomnienie pytań jakie zadała, a które wysłały go na polowanie na Jeffrey’a, przypomnienie trucizny, która działała na nią wiele lat po tym, jak została wprowadzona do jej życia. Zdał sobie sprawę, że nie może pozwolić jej pozostać ślepą na ten toksyczny wpływ. - Nie jestem twoim ojcem, Eleno.

Jej oddech stał się szybki i płytki, potrząsnęła głową. - Jeffrey nie ma z tym nic wspólnego. - Ma z tym wiele wspólnego - Raphael sprzeciwił się, wkładając ręce w jej niezwiązane włosy, kiedy podniosła własne ręce, by zacisnąć je na jego ramionach, jakby chciała go odepchnąć. - Nie przejdę przez wieczność z tobą, spodziewającą się po mnie najgorszego. Widoczne wzdrygnięcie, ale jego uparta, wściekła małżonka nie zgadzała się z nim. - Nie robię tego. - Jej ciało drżało od siły jej emocji, powiedziała: - znam cię i wiem jak

postrzegasz ludzi, jako świetliki, które żyją i umierają w ciągu jednego bicia serca, nic nie warte. - Zakochałem się w śmiertelniczce! - Zanim stała się jego wiecznością. - To również

kwestionujesz? Jej oczy rozszerzyły się na rozjuszające ją pytanie. – Nie – wyszeptała głośno, zanim powróciła do mentalnej rozmowy. - Twoja miłość jest

jedyną stałą rzeczą w moim życiu, ale boję się tego, czego nieśmiertelność będzie od nas wymagała, co nam ukradnie. - Nie może wziąć niczego, czego jej nie damy. - Więc musisz mnie posłuchać. - Znowu upór, wyraz jej twarzy wskazywał jaką była wojowniczką, taką, która walczy do śmierci, by chronić tych, którzy zdobyli jej lojalność. -

Moi przyjaciele są moją rodziną. Muszę być zdolna do chronienia ich, jeśli mi to odbierzesz, równie dobrze możesz wyciąć mi serce. Minęła era, odkąd patrzył na śmiertelników tak jak ona, kiedy zaprzyjaźnił się z prostym farmerem, który stał się człowiekiem, któremu ufał nie tylko swoim życiem, ale także Eleny. - Zapomniałem, wydaje się, że ja też miałem kiedyś ludzkiego przyjaciela, którego

chciałem chronić. - Zawiódł, życie Dimitriego zostało rozszarpane, a upadek naznaczył również Raphaela, zmieniając go w sposób nie do cofnięcia. - Więc rozumiesz. - Włosy Eleny jaśniały bielą w ostrym świetle, które oświetlało drzwi dla dawców. - Nie jest bezpiecznie dla moich przyjaciół wejść głębiej w świat

nieśmiertelnych. Nie, chyba że ufasz im na tyle, by… - Nie. Nasze prawa istnieją z pewnych powodów. - I nie było to proste, ponieważ aniołowie myśleli, że ludzie są niewarci ich uwagi. - Gry nieśmiertelnych mogą zniszczyć

śmiertelnika w mgnieniu oka. Cisza po stronie jego małżonki, następnie prosta, stanowcza deklaracja. - Więc on nie może zostać w to zamieszany.

- Nie może - zgodził się Raphael, jego umysł wrócił wspomnieniami do dnia, kiedy znalazł Dimitriego ściskającego przemoczony krwią nóż, jego klatka piersiowa poszarpana, inny mężczyzna próbował wyciąć mu serce w próbie dołączenia go do jego zamordowanej rodziny. Raphael nigdy nie zapomni żalu Dimitriego, ani horroru jaki go poprzedzał… i nie pozwoli Elenie nosić takich wspomnień przez całą wieczność. - Nie zmuszę cię do wciągnięcia twoich przyjaciół do naszego świata. * Emocjonalnie wstrząśnięta w rezultacie kłótni, jaka zakreśliła jasną linię na piasku życia, jakie budowała ze swoim archaniołem, ich związek wyszedł z niej raczej silniejszy niż nieodwracalnie uszkodzony, Elena powróciła do zadania rozplątania skomplikowanego mroku zapachów wokół drzwi dla dawców. Nawet tak skupiona, nie zapomniała co powiedział Raphael: - Nie przejdę przez wieczność z tobą, spodziewającą się po mnie najgorszego. Spierała się z jego postrzeganiem, ale teraz zastanawiała się, czy to nie jest prawda. Czy jej ojciec pozostawił na niej w dzieciństwie takie blizny? Nie, to było o wiele bardziej skomplikowane. – Moje zaufanie najbardziej naruszyła – odnalazła się mówiąc miękko, poruszając się z daleka od strefy, gdzie zamontowane były kamery bezpieczeństwa – moja matka. Jego oczy powiedziały jej, że zna jej myśli. Rozumiał jej agonię, jaka rozdzierała ją na strzępy, kiedy stała milcząc przy grobie Marguerity, z cienką rączką Beth, zaciśniętą w swojej. Jeffrey był za nimi, jego ręce na ich ramionach, jego ciało ich skałą, silną i na miejscu. – Byłam tak wściekła na niego za nie powstrzymanie jej. – Chwytając podejrzane skupisko zapachu, przykucnęła, jej skrzydła na zimnym asfalcie. – Po pogrzebie zaatakowałam go, krzycząc że to była jego wina, chociaż wiedziałam, że nie. - Jej matka nie przetrwała Slatera Patalisa i tego co zrobił jej i jej dwóm starszym dzieciom, nieważne, że jej ciało wyszło z tego żywe. – Byłaś dzieckiem. Elena pokręciła głową na odpowiedź Raphaela. – Byłam wystarczająco duża, by wiedzieć lepiej, ale wiesz co? Jeffrey nigdy, ani razu nie kłócił się z moimi irracjonalnymi oskarżeniami. Ponieważ on też się winił. Od lat nie myślała o tych pierwszych dniach po samobójstwie jej matki, tylko o tym co było później, kiedy złamane serce Jeffreya zmieniło się w chłodną wściekłość, która wykasowała Marguerite z domu i ich życia.

– Za każdym razem, kiedy myślę że zrozumiałam kim jesteśmy, Jeffrey i ja, odkrywam inny aspekt i nagle to nie jest takie pro…

Zgnilizna, miazmat śmierci, cichy szept palonego ciała. – Coś tu jest. – Jej zmysły zamruczały. – Słabe, ciężko mi zatopić w tym zęby, chociaż mogę wyczuć każdy z tonów. – Wstrętny, cuchnący, nienaturalny. – Prawdopodobnie dlatego, że pochodzi od człowieka. – Możesz za nim podążyć? – Tak, myślę, że tak. – Będę obserwował z góry. – Idąc krótki kawałek dalej, tak by nie zakłócić zapachu, wystartował i zniknął za zasłoną uroku. Wymagało to mozolnej cierpliwości, by podążać za tą słabą nicią między dziesiątkami, jakie pokrywały ten teren. „Krew za mniej” może była na skraju Dzielnicy Wampirów, ale widocznie odwiedzało ją wielu interesantów, inaczej jak podczas poprzedniej wizyty, Elena słyszała szmer ciężkich głosów z wnętrza, co wskazywało, że Marcia ma tej nocy pełen lokal. Im głębiej szła w dzielnicę, tym ruch stawał się większy, centralna część faworyzowana przez modne młode wampiry i mieszkańców przedmieść, którzy chcieli spacerować po dzikiej stronie bez wchodzenia w bardziej niebezpieczne części miasta. Długonogie modelki, śmiertelne i nieśmiertelne, były wszechobecną częścią krajobrazu, tak jak efektownie ubrane wampiry na polowaniu, wszyscy gromadzili się wokół klubów, otwieranych po zmroku. Nikt nie ośmielił się wejść jej w drogę. Trzymając skrzydła ciasno przy plecach, upewniła się, że jej ostrza były w pełni widoczne, kiedy tropiła. Nie to, że bała się bycia zaatakowaną przez podążającego za modą wampira, pomyślała z wewnętrznym parsknięciem. Z drugiej strony sztylety były zajebiście śmiercionośną bronią, na tyle, na ile chciała. Po dziesięciu minutach drobiazgowego tropienia opuściła centralną strefę i weszła na Targ Ciał. Większość przewodników turystycznych zalecała odwiedzającym „zachować szczególną ostrożność” w tej części dzielnicy. Ponieważ podczas gdy wampiry w tej strefie były stylowo ubrane i wytworne, były także starsze, z mroczniejszymi apetytami. Klub Masque przed nią, miał tablicę na początku kolejki śmiertelników, która mówiła „Świeże Mięso”. A nadal młodzi, ponętni i głupi ustawiali się w kolejce. - Raphaelu - powiedziała po przejściu kolejnej przecznicy, sklepy były zamknięte na noc i żadnego ruchu na ulicy z wyjątkiem pary, która przeszła na drugą stronę ulicy, kiedy ją zobaczyła i handlarza narkotyków, który nagle miał pilny interes gdzie indziej. – Muszę pójść

dalej tym przejściem. - To nie była całkiem alejka, ale zgodnie z tym co widziała swoim ostrym nocnym wzrokiem, był to zaułek wystarczający dla bezdomnych. - Widzę cię. Przyciskając skrzydła tak ciasno do pleców jak tylko była w stanie, wybierała drogę przez zamki z kartonów, które mieściły bezdomnych i wyrzutków społecznych miasta. Nie byli wyłącznie ludźmi. Wampiry upadały w takie mroczne życie tak samo jak ich śmiertelne odpowiedniki, wystarczyło uzależnienie od czegoś. Pewni przedsiębiorczy krwiopijcy stworzyli narkotyki, które działały na ich rodzaj, chociaż widocznie haj nie trwał wystarczająco długo dla większości, by się tym kłopotać. Bardziej modne było „słodkie” pożywianie, kiedy ludzcy dawcy będący na haju po pewnych narkotykach, pozwalali wampirom się na sobie pożywiać. Wampirza biologia szybko neutralizowała

narkotyki,

ale

niewystarczająco

szybko,

by

zupełnie

wyeliminować

przyjemność i seks oczywiście, był równie często w tym samym menu. Wszystko za pewną cenę. Potem był hazard i smutniejsze przypadki, gdzie poszczególni ludzie albo wampiry, przegrali walkę z osobistymi demonami, których nikt inny nie mógł zobaczyć. – Łowczyni. – Zgrzytliwy szept doszedł od pomarszczonego starego człowieka, schowanego w kartonowym pudle przekształconym w dom, odsunięta „zasłona” odsłaniała jego zaczerwienione oczy i butelkę w dłoniach zapakowaną w brązowy papier. Zaskoczona, że skupił się na tym co czyniło ją łowczynią, a nie na skrzydłach, Elena zatrzymała się, złe uczucie w jej brzuchu, kiedy jej oczy przystosowały się wystarczająco, by rozpoznać blizny po nożu na jego rękach. Żaden łowca nie został nigdy pozostawiony sam przez jego albo jej towarzyszy … ale niektórzy dokonali wyboru, by odejść w mrok i nigdy nie wrócić. – Łowco – powtórzyła, oddając ten sam szacunek, jaki jej zaoferował. – Gildia zawsze jest dla ciebie otwarta. – Wszyscy łowcy wpłacali procent swoich przychodów do Gildii; jednym z powodów było to, że Gildia zapewniała opiekę łowcom fizycznie lub psychicznie niezdolnym do dalszej służby.– Mogę zadzwonić. – Podoba mi się tutaj. Elena nie miała jak dowiedzieć się co przeżył, nie znała powodów jego decyzji, więc nie osądzała go. – Zawsze tu jesteś? Skinienie. – Poproszę jeden z patroli Gildii, by przyszedł tu z jakimś jedzeniem. – Pokierują go też do lepszych warunków dla spania, kiedy zacznie padać śnieg. – Mogę ich poprosić, by

przynieśli tobie mocny, zwykły namiot. – Nic co mogłoby uczynić go celem dla złodziei. – Może tak być? Długa pauza, jego oczy wydawały się osądzać ją zanim powiedział: – Jeśli przyniosą wystarczający dla dwóch. – Jego spojrzenie powędrowało do innego kartonu kilka stóp dalej po drugiej stronie wąskiej uliczki. – Pilnujemy się nawzajem. Oto co robimy. Elena skinęła. – Bądź bezpieczny. – Udanego polowania. Kontynuowała drogę przez smolistą czerń pasażu, dopóki nie wypluła jej na drugim końcu, Elena znalazła się na ogrodzonym parkingu za azjatycką restauracją, dotarła na skraj chińskiej dzielnicy. Pojedyncza żółta latarnia uliczna zanurzała teren w anemicznej poświacie, tworząc kałuże cienia tak gęste jak ciecz, ciemnozielone śmietniki jak milczące widma. – Weź się w garść, Ellie. Podążając za podejrzanym zapachem do zepsutej części ogrodzenia, udało jej się przejść przez siatkę bez uszkodzenia piór. Zapach był teraz czystszy, nie był już przytłoczony zapachem wampirów, ten teren z jego tanimi i smacznymi restauracjami odwiedzany był przez śmiertelników, chociaż znała parę aniołów, którzy bywali tu regularnie. Restauracje były zamknięte na noc, wszystkie z wyjątkiem otwartego dwadzieścia cztery godziny na dobę baru z makaronami, gdzie pracownik jeździł mopem wokół, kręcąc się do muzyki ze swoich słuchawek. Przemoczony kundel dotrzymywał jej towarzystwa przez przecznicę, zanim został uwiedziony przez przepełniony śmietnik, chociaż widziała gnijącą padlinę więcej niż jednego martwego ptaka leżącą po zakamarkach. Nikt nie przejmował się oczyszczeniem ich, tak jak to zrobili na terenie restauracji i nawet dzikie koty i psy wiedziały by trzymać się z daleka od gnijącego mięsa. Kiedy rozejrzała się wokół i zobaczyła rusztowanie, zdała sobie sprawę z przyczyny braku opieki, nikt obecnie nie mieszkał ani nie prowadził działalności gospodarczej na tej ulicy, a sądząc po wyglądzie, żadnych pracowników budowlanych również nie było tu od kilku dni. Problemy z pozwoleniem albo z pieniędzmi, prawdopodobnie. Nagle zapach się urwał, sekunda, zniknął następny. Cofając się, zdała sobie sprawę, że osobnik którego tropiła wszedł po schodach jednego z budynków otoczonych rusztowaniami. - Wygląda na to, że nasz nosiciel zajął pustostan. Żadnej ochrony, więc to nie powinno

być trudne. - Jest teraz wewnątrz?

- Chyba, że jest tylne wyjście. - Poczekaj. - Minęła chwila zanim Raphael powiedział: - tylne wyjście jest niedostępne. - Więc jest w środku. Znalazłam świeży ślad zapachu, ze starszym pod nim, więc moim

zdaniem wyszła sprzedać krew i przyszła prosto z powrotem. Nagły wiatr był jedynym znakiem, że Raphael wylądował na ulicy. - Rozejrzyj się na schodach - powiedziała, odwracając się do drzwi. - Wygląda jakby cel

przeszedł przez okno. – Podciągnęła się w górę, brakowało szyby, było w zasięgu, jeśli ktoś wspiąłby się na część rusztowania. - Będziemy potrzebować twoich męskich mięśni by dostać

się do środka. Jeśli to nie jest poniżej godności Waszej Archanielskości. Jego pocałunek wziął ją przez zaskoczenie, jej umysłowi ciężko było pojąć fakt, że była smakowicie brana przez mężczyznę, którego nie mogła widzieć. Wypuścił ją zanim zdała sobie z tego sprawę, zaczął podważać deski które broniły dostępu do frontowych drzwi, robiąc to z taką łatwością, że wydawało się, że deski po prostu tam leżały. Trzydzieści sekund później drzwi były otwarte.

Rozdział 18 - Jest ciasno, ale zdołamy wejść, jeśli obrócimy się bokiem. Wejdę pierwszy. - Jestem łowczynią - przypomniała mu Elena.- Powinnam wejść pierwsza. - Oczywiście, że możesz pójść pierwsza. Kiedy będę martwy. Skrzywiła się na dźwięk wybitnie rozsądnego tonu w wygłoszonym przez niego oświadczeniu, który sprawił, że pomyślała, że przystanie na jego propozycję. Wyciągnęła kuszę. -Idź, pospieramy się o twoje autokratyczne tendencje później.

- Nie mogę się już doczekać. Ponieważ zrzucił z siebie urok, jego skrzydła całkowicie zasłoniły jej wizję, aż do momentu w którym znaleźli się na bardziej otwartej przestrzeni czegoś, co wyglądało jak prywatna rezydencja lub połączenie biznesu z domem. Niższe piętro było wystarczająco przestrzenne, by mogło funkcjonować jako sklep.

- Na górze. - Powiedziała, wyczuwając szlak jak pulsujący sygnał nadajnika. - Nie chcesz sprawdzić tego piętra? - Tu na dole jest tylko śmierć, prawdopodobnie sprzed kilku dni, wnioskując po chorobliwym zapachu rozkładu. - Zwłoki jeszcze nie zgniły, prawdopodobnie dlatego, że w domu było lodowato. Bez wątpienia była to ta sama wampirza ospa. - Czy to jej pierwsza ofiara?

- Może to jej obiekt badań. Prawdopodobnie wampir narkoman desperacko szukający słodkiego posiłku, nie było trudno go uwieść, jeśli wyglądała na odurzoną. Idealny posiłek. Ponownie Raphael ruszył jako pierwszy, a choć starali się poruszać cicho, to schody były tak stare, skrzypiące i trzeszczące, że ich działania spaliły na panewce. Jednakże nie było jakiegokolwiek sygnału, że ich cel cokolwiek usłyszał, nawet kiedy Elena prawie spadła, stając na starej deskę, a Raphael szarpnął nią by złapała równowagę. Właściwie nie było tutaj żadnego śladu lub sygnału życia. - Jesteś pewna, że ona tutaj jest?

- Tak, jej zapach jest świeży i bogaty. - Ich oczy się spotkały. - Nie potrafię powiedzieć, czy jest martwa, czy po prostu chora, ale zapach choroby jest bardzo silny dla moich zmysłów, biorąc pod uwagę, że jest śmiertelniczką. Raphael podszedł do wskazanych przez nią drzwi, aby zajrzeć do środka, podczas gdy ona szybko sprawdziła pozostałe, by upewnić się, że pokoje są puste. Kiedy wróciła, wyraz jego twarzy odpowiedział na wszystkie jej pytania.

- Cholera. - Powiedziała wchodząc do pokoju i przystając obok starego łóżka, które wyglądało na zapomniane podczas ogołacania domu. Na łóżku leżała jej ofiara. Niewinne oczy były szeroko otwarte, odsłonięta część skóry była pokryta pęcherzykami z małymi rankami, które były echem o wiele groźniejszych znamion na ciałach innych ofiar. - Nosiciel, który może wytrzymać jedynie przez krótki czas - powiedział Raphael, przyglądając się ofierze medycznym okiem. - Nieefektywne. - Jeśli mamy rację, to jest to atak na nasze miasto jednego z członków Kadry… - Więc to może być on lub ona, ale na razie nie potrafi uodpornić nosicieli. – Raphael skinął głową. - Wszystkie umiejętności zrodzone z Kaskady wydają się być jeszcze ograniczone w sile. Elena obrzuciła ciało spojrzeniem, nie mogła znaleźć żadnego dowodu, że kobieta była ćpunką, która została zainfekowana, być może zrobiła to jakoś sama lub zaraziła się od innego nosiciela. Będą musieli zaczekać do wyniku sekcji zwłok, aby uzyskać ostateczną odpowiedź. Rozejrzała się uważnie wokół, była pewna, że Raphael zdążył już skontaktować się z Keirem. - Nic. - Powiedziała powstrzymując chęć kopnięcia gnijącej ściany obklejonej tapetą w duże kwiaty. – Nie ma tu absolutnie niczego, co powiedziało by nam, kim była lub skąd pochodziła. Zaskakujące, jej archanioł nie chciał jej pozwolić, aby dała sobie spokój. Elena musiała zgodzić się z niewypowiedzianą myślą Raphaela. Kobieta musiała być ochotniczką, która poddała się testowi, ponieważ choć teraz wyglądała żałośnie, jak złamana lalka, to tworzyła i rozpowszechniała śmierć, pompując truciznę ze swojego ciała za każdym razem, kiedy sprzedawała krew. Elena wyczuwała, że martwa kobieta wiedziała dokładnie, co robiła, kiedy sprzedawała swoją zatrutą krew. * W południe Keir potwierdził, że choroba w organizmie dziewczyny była identyczna jak u innych ofiar. - Ale miała ją o wiele dłużej. - Powiedział uzdrowiciel, jego stare, smutne, zmęczone oczy spoglądały na nich z twarzy tak pięknej, że mogła należeć do nastolatka lub młodego mężczyzny. - Przynajmniej przez dwa tygodnie co oznacza, że jest pierwszą ofiarą lub nosicielką. Elena nasłuchiwała wszelkich informacji dotyczących martwych wampirów w okolicy, niestety nic nie znalazła. Nie przez pierwsze cztery dni po znalezieniu ciała dziewczyny, co upewniało ja coraz bardziej i bardziej, że ofiara była pierwszym nosicielem. W końcu

w piątym dniu dopuścili „Krew za Mniej” do ponownego wykorzystywania krwi dawców, sprawdzaną dla pewności. - Czy jest jakakolwiek szansa, żebyśmy się wykręcili od tego balu? – Zapytała Raphaela w przeddzień ich podróży do Amanat, kiedy obydwoje wylądowali na łóżku, po nieoczekiwanym pełnym zabawy kochaniu, które doprowadziło ich do sesji treningowej, podczas której walczyli z napięciem, na którego rozładowanie czekali … aż do miasta powróci zwyczajny rytm życia. To nie był spokój, to był Nowy Jork, lecz na pewno nie była to wojna. - Wiem, że nie chcesz opuszczać miasta. - Tak samo jak on, miała przeczucie, że ten dziwny spokój po Upadku i chorobie był jedynie początkiem. - Nieudanie się tam - powiedział Raphael, jego skrzydła silne i ciepłe pod jej ciałem, jego głos cudownie znajomy w bezksiężycowej ciemności nocy - mogłoby być postrzegane jako brak zaufania w stosunku do Illiuma, Aodhana i szwadronów pilnujących Wieży. Pocieszona przez stałe i silne bicie jego serca, podniosła leniwie wzrok na jego gorącą umięśnioną klatkę piersiową. - Czy to będzie miało znaczenie, kiedy miasto zostanie zaatakowane przez toczących pianę z ust odrodzonych, kiedy my będziemy opychać się cukierkami w Amanat? - Masz tak kreatywny sposób pokazywania niektórych rzeczy, hbeebti. - Jego palce głaskały wrażliwą krawędź jej skrzydła, ten nieświadomy akt sprawiał iż była szczęśliwa w niezrozumiały dla siebie sposób. - Ale miasto nie zostanie zaatakowane podczas balu. Rozłożyła skrzydło w cichej prośbie, westchnęła z rozkoszy, kiedy pogłaskał jego wewnętrzną część. - Wydajesz się być pewny. - Za tymi atakami niewątpliwie stoi ktoś z Kadry, żaden inny anioł nie byłby wstanie zdobyć takich zdolności, nawet w Kaskadzie. Elena skinęła głową, widziała wyniki badań Jessamy dotyczące rezultatów ostatniej Kaskady. Każda informacja była niepełna, ale historyczka zdołała potwierdzić, że jedynym archaniołem, który nie zmienił się całkowicie podczas ostatniej Kaskady była Caliane. - Rozumiem twój punkt widzenia – powiedziała. - Ktokolwiek to jest, wpada w taką sama pułapkę. Raphael odsunął jej włosy, aby móc pomasować jej kark, drugą rękę złożył za głową. - On lub ona musi uczestniczyć w balu, jeżeli nie, będzie to nie tylko obraza dla przebudzonego starożytnego archanioła, ale również sygnał, że archanioł nie ufa tym, którzy mogli by go o coś oskarżyć. Wtedy będzie inaczej traktowany.

- Czekaj, nie mów. - Jej kości topiły się za sprawa jego dotyku, pozbierała swój umysł i podniosła się na łokciu, aby móc zobaczyć wyraz jego twarzy, kiedy testowała własne założenie na temat tego, jak archaniołowie widzą świat. - Mogło by być to uznane za przejaw bardzo złych manier. - Powiedziała lodowatym tonem niektórych sztywnych aniołów. - Zaatakowanie miasta, kiedy jego Archanioł jest na balu zorganizowanym przez Starożytną. Dlaczego, naprawdę, równie dobrze mógłbyś być wymiocinami śmiertelników, jeśli zamierzasz zaatakować w ten sposób. - Absurd, prawda? - Śmiech w odurzająco niebieskich oczach, jego ręka zaborczo ciążyła na dolnej części jej pleców. - Tak, te zasady gościnności są czymś, co utrzymuje ten świat stabilnym. Żaden archanioł nie jest tak źle wychowany, aby się do nich nie stosować. Wieczność to długi czas na bycie samotnym. - Ujmijmy to w ten sposób. - Powiedziała Elena pochylając się, aby ukraść mu pocałunek tylko dlatego, że mogła. – To nie jest absurd, tylko całkowita racjonalność. Jak inaczej ktokolwiek, kiedykolwiek mógłby urządzić imprezę, kiedy archaniołowie zawsze próbują wbijać sobie nawzajem noże w plecy. Uśmiech wykrzywił jego usta. - Nawet Lijuan nie mogłaby znieść takiej zniewagi. Może jest zdolna do użycia brutalnej siły, by zmusić poddanych do posłuszeństwa, ale straciłaby szacunek, który jest siłą napędową jej mocy. Jego palce leniwie pieściły dolne krzywizny jej ciała. - Dostrzegasz ironie tej konkretnej sytuacji? Obróciła twarz ku niemu gotowa zaprzeczyć, kiedy wpadła na odpowiedź. Śmiała się tak mocno, że musiała poczekać, aż w końcu złapie oddech, by być zdolną do mówienia. - Lijuan nie jest zaproszona - nie po próbie zamordowania Caliane i jej syna - ale jest tak pedantyczna w stosunku do starych zasad, że wie, że jeśli je złamie, to pozostali będą ją mieli głęboko w dupie. - Dokładnie. - Zastanawiałam się czy istnieje jakiś podręcznik w stylu Anielska Etykieta - Przerywając dotknęła palcami prawej skroni Raphaela. - Co się stało? - Przenikliwa inteligencja w jego spojrzeniu. - Poczekaj - włączyła lampkę, która skąpała górną część łóżka delikatnym światłem. Powróciwszy na swoje dawne miejsce zbliżyła się do twarzy Raphaela, potarła kciukiem plamkę, jego włosy otarły się o jej palce.

- To coś na twojej skórze. - Nie odpuszczając wstała z łóżka by zmoczyć szmatkę. Raphael stał w drzwiach łazienki, kiedy odwróciła się od zlewu. Kazała mu się pochylić, by mogła spróbować zmyć plamkę, próbowała tego dwukrotnie, za drugim razem z użyciem mydła, wszystko na nic, w pewnym sensie wyglądało to jakby został dotknięty czubkiem czarnego markera … z wyjątkiem tego, że ten pomysł nie zagościł nawet w jej myślach, wiedziała że nigdy wcześniej nie widziała tego znamienia. Wcześniej tego punkciku nie było. - Nie schodzi - jej głos doniosły pomimo strachu ściskającego jej żołądek. Kierując się do łazienki Raphael zbadał twarz w lustrze, Elena pojawiła się obok niego, chcąc uwierzyć, że plamka była jedynie grą cieni w źle oświetlonym pomieszczeniu. Nie była. Taki mały punkcik, pewnie zostałby przez większość niezauważony, jednak nie powinno go tam być. - Może to ugryzienie owada - starała się nie myśleć o martwych wampirach i szerzącej się chorobie. - Nie, leczymy się zbyt szybko by ugryzienia pozostawiały jakiekolwiek ślady. Z ponurym wyrazem twarzy odwrócił się do niej. - Widzisz ją teraz? - Nie, zniknęła. – Zwalająca z nóg ulga. - Co zrobiłeś? - To nadal tam jest – powiedział, ulga zniknęła. - Ukryłem to za pomocą odrobiny uroku. - Chciałabym, aby Keir nadal tu był. - Uzdrowiciel wrócił do Azylu, aby pozałatwiać inne sprawy i móc udać się do Amanat. - Co jeśli… - Nie mogła tego powiedzieć, nie mogła sobie to nawet wyobrazić, ten horror byłby zbyt brutalny. - Co jeśli jest to zwiastun choroby - Raphael powiedział to za nią. - Jeśli tak jest, Keir nie byłby w stanie nic zrobić, więc powiedzenie mu jest kwestia sporną. Jestem Archaniołem, Eleno. Możemy oszaleć z wiekiem lub z powodu toksyny, ale nigdy nie chorujemy. Jego głuche słowa sprawiły, że stanęła twarzą w twarz z zimnym faktem, że chory archanioł byłby rozdarciem w tkaninie świata. Nie znaczyło to jednak, że się podda. - Jessamy - powiedziała – nigdy cię nie zdradzi, możemy ją poprosić, aby sprawdziła Archiwa, może istniały już takie przypadki w anielskiej historii. - Nie ma potrzeby, by jeszcze jej o tym mówić - odpowiedział Raphael z niemożliwym spokojem. – To jest jedynie ciemny punkt, jeśli to sygnał choroby stworzonej przez innego archanioła powinienem być w stanie ją zwalczyć

- Oczywiście, twoja zdolność uzdrawiania. - Odwróciła się, aby ochlapać twarz wodą, starając się opanować dudnienie serca i drżenie rąk, ale Raphael pociągnął ją w swoje ramiona i przytulił do piersi, jego skrzydła zamknęły ją w jedwabnym więzieniu. - Wszystko w porządku hbeebti - kiedy mówił jego mocny i stały puls bił pod jej policzkiem, jego muskularne ramiona były jakby stworzone ze stali. - Nie mam zamiaru pozostawić cię samą twarzą w twarz z nieśmiertelnością.

Jeśli to śmierć, Łowczyni Gildii, to zobaczymy się po drugiej stronie. Powiedział to do niej, kiedy leżała umierająca w jego ramionach. Teraz szepnęła. - Gdziekolwiek pójdziesz, ja podążę za tobą. - Straciła zbyt wielu ludzi, których kochała, przeżyła zbyt wiele śmierci. - Nie dam rady bez ciebie, nie dam rady. Jakby obróciła klucz do koszmarów, usłyszała dźwięk który prześladował ja odkąd Slater Patalis wkroczył do jej domu, kiedy była dzieckiem.

Kap. Kap. Kap. Było tam tyle krwi, jej stopy poślizgnęły się, wylądowała na podłodze mocno się siniacząc. - Podejdź, Eleno. - Głos Raphaela był łagodny, powiedziało jej to, że widział jej przerażenie, że ją rozumiał. - Myślisz że jestem tak słaby? To cios dla mojego ego. Elena próbowała się uśmiechnąć, nie pozwolić by strach ją pożarł, ale powstrzymywała ją rana, która narodziła się, kiedy była jeszcze dzieckiem, kiedy wszyscy których kochała zostali jej zabrani. Być może Jeffrey i Beth przetrwali masakrę, lecz byli dla Eleny straceni w takim samym stopniu jak reszta jej rodziny. Nie mogła także stracić Raphaela. Nie mogła. Panika narastała w jej głowie, aż nie była niczym więcej. Wtedy burza i morze wtargnęły do jej umysłu rozrywając czarne chmury wspomnień. Sięgnęła ku Raphaelowi zarówno ciałem jak i umysłem, utonęła w czystej, życiowej sile archanioła, który był jedyną osobą, którą zawsze kochała i będzie kochać. * Trzymał Elenę, kiedy w końcu z wyczerpania osunęła się w sen, jego silna małżonka, która miała poszarpaną ranę w swojej duszy, która właśnie dziś z okrutną siłą się otworzyła. Raphael patrzył na nią, wartownik chroniący przed ciemnością. I choć był zmęczony uświadomił sobie, że zasnął, kiedy zaczął się sen. Zapomniana łąka spryskana jego krwią, połyskującą niczym rubiny rzucone na trawę, czerwona ciecz krystalizująca się i przemieniająca w kamienie szlachetne, które fascynowały

ptaki, które były jego jedynymi towarzyszami, tak samo jak słońce przesuwające się po niebie oraz pory roku od wiosny do lata. Kwiaty posnęły wokół niego, nad nim, trawa okalała jego twarz, a on leżał czekając, aby uzdrowić się na tyle by móc dotrzeć do Azylu i tam dokończyć leczenie.

- Archaniele. Archaniele. Archaniele. Bezustannie powtarzający się wokół niego głos, pojedyncze słowo, dopóki nie powiedział: - Cisza! – tonem, którego słuchali wszyscy poza Eleną. Głos umilkł. Ponownie wzniósł się ponad polaną. Jego ciało niezniszczone, był teraz dorosły, ten rozbity, przerażony chłopiec już dawno odszedł. - Pokaż się - wydał drugi rozkaz.

Rozdział 19 W odpowiedzi nadeszło morze szeptów, same słowa były niesłyszalne. - Raphaelu. To był niespodziewany kobiecy głos. Był tak bardzo znajomy, poznałby go nawet będąc martwym, skrzydło, które przesunęło się po jego własnym, było intensywnie czarnogranatowe, muśnięte ciemnym granatem w kolorze nieba tuż przed świtem. Kiedy odwrócił się na dźwięk głosu, zobaczył, że ciało Eleny obok niego był na wpół przezroczyste, w kolorach płynącej wody. Rubiny śmierci okalały jej szyję, ciemnowiśniowe klejnoty były ukształtowane z jego zakrzepłej krwi. To było niewłaściwe. Elena nigdy by czegoś takiego nie włożyła. - Co do… - wyciągnął rękę i szarpnięciem zerwał naszyjnik, krwawe klejnoty spadły bezdźwięcznie na zieloną, zieloną trawę. – Gdzie jesteśmy? - Na polu, gdzie znalazłem swoją matkę. – Chwycił ją za rękę, była ciepła i żywa, chociaż pozostała jak uformowana ze szkła. - Jest piękne. Patrząc jej oczami, kiedy wschodzące słońce igrało na bujnie zielonej trawie, omywało drzewa złotym blaskiem i rozświetlało kwiaty, zobaczył, jak paczki rozkwitały, dostrzegł prawdę w jej słowach, ale dla niego pozostało, na zawsze pozostanie, miejscem bólu, śmierci i straty. - Moja matka odeszła, jej stopy zgniotły kwiaty, a owady zlizywały moją krew. – Małe stworzonka zdechły, jego krew była zbyt intensywna. Potem nadleciały ptaki, zaciekawione skrzydlatą istotą na ziemi. – Ptaki dotrzymywały mi towarzystwa przez wiele godzin, przynosiły mi jagody, jakbym był pisklakiem, które wypadło z gniazda. Zapomniał o tym pod wpływem koszmaru. – Nie mogłem jeść przez wiele dni, moje szczęki i twarz były w strzępach. - To bardzo smutne miejsce. – Pojedyncza łza spłynęła po policzku jego małżonki. – Powinieneś się teraz obudzić. Jego rzęsy uniosły się, zobaczył okno nad ich łóżkiem, bezksiężycowe niebo było usiane gwiazdami, ale nie było tym, co chciał zobaczyć. Obrócił się i starł łzę, która znaczyła złotą skórę Eleny, kiedy leżała obok niego z otwartymi oczami, pomyślał, że powinien być zaskoczony, że tak młoda anielica zdołała wedrzeć się do snu archanioła, ale była to jego łowczyni, która nigdy nie robiła tego, co powinna. - Byłaś w moim śnie.

Rozłożyła skrzydło i nakryła go nim, jej dłoń spoczęła na jego barku. Jakby chciała go ochronić. - To było smutne, przerażające i piękne, to co zobaczyłam w tobie. - Było jak w dniu, kiedy pokłóciłem się z matką. Smutno, przerażająco … i pięknie. Śpiewała do mnie z nieba, mówiłem ci o tym? Potrząśnięcie głowy jego małżonki, jej włosy jak potargany jedwab pod jego dłonią. - Jej głos był darem i orężem, był tak czysty, że mógł złamać serce lub je uleczyć. – Widział anioły padające na kolana z oczami błyszczącymi od łez, kiedy owładnęła ich wspaniałość pieśni Caliane. – Tego dnia zaśpiewała piosenkę, którą śpiewała mi w dzieciństwie, a ja chciałem zapomnieć o powodzie, dla którego jej szukałem. Przez ten zaklęty fragment czasu nie widział potwora, którym stała się Caliane, ale matkę, która całowała go w dziecinne skaleczenie. - Niebo pękało z podziwu … potem rozpadło się od mocy. – To była od początku nierówna walka, jeszcze nie w pełni wyrośnięte dziecko przeciw Starożytnej. Elena przycisnęła usta do jego bicepsa, ciepło jej pocałunku na jego skórze. - Te szepty w twoim śnie, słyszałeś je, kiedy walczyłeś z matką? - Nie, byłem tylko ja i Caliane. – Potem tylko ja. - Zastanawiam się, kim oni są? Nie przypomniał jej, że to był tylko sen, dlatego że to byłoby kłamstwem, kiedy sam w głębi siebie czuł jego dziwność. - Śpij, Eleno. Mamy przed sobą długa podróż. Nie odezwała się więcej, ale wiedział, że nie zasnęła, dopóki świt nie zajaśniał na horyzoncie. Zrozumiał, że zmagała się z mrożącym kości strachem, który zobaczył w jej oczach, kiedy starała się w łazience zetrzeć plamkę brudu, który nie schodził. To był smutny i okropny lęk w tym, czego żądał od niej … i piękny w tym co mówiło, kim był dla niej. * Pierwsza myśl w umyśle Eleny, kiedy się obudziła, była o plamce na skroni Raphaela, strach powodował niewyraźny ból w jej sercu. Odpychając nieprzyjemne uczucie do kąta, z którego nie groziło paraliżem jej osoby, skoncentrowała się, by zrobić listę mocnych stron Raphaela. Wykonał egzekucję na archaniele starszym od niego o millenia i stworzył anioła, na litość boską, żadna choroba nie mogłaby go dotknąć. - Właśnie – mruknęła do siebie, kiedy siedziała w luksusowej kabinie prywatnego odrzutowca Raphaela, używając swojej milczącej konkluzji jako tarczy przeciw bezradności, która cofnęła ją w rozwoju do dziesięciolatki, którą kiedyś była, poranionej i krwawiącej i samej z potworem.

- Mówiłaś coś, hbeebti? Było to grzeczne pytanie, okazywał jej troskę przez cały poranek, dawał sposobności, by otrząsnęła się z nocnych przeżyć, nie potrafiła tego całkowicie pojąć, ale nadszedł czas, by dać znać swojemu archaniołowi, że opatrzył jej rany. - Za każdym razem jak wchodzę na pokład – powiedziała – przypominam sobie jak jesteś obrzydliwie bogaty. – Raphael mógł bez problemu odbyć podróż na skrzydłach, ale jej wytrzymałość w locie była jeszcze żałosna. – To jak latająca mini-Wieża. Rozbawione spojrzenie, żadnego śladu okropnego smutku, który wyczuwała w nim, kiedy unosili się nad polem, gdzie leżał połamany i zakrwawiony. - Wprowadzisz mnie w to? – Skinął głową na teczkę przed nią, która zawierała biznesplan Marcii Blue. Podała mu ją, ponieważ nie miała pojęcia, co oznacza połowa jej zawartości, a była zbyt dumna, by się do tego przyznać i powiedziała: - Ja także jestem na drodze do stania się obrzydliwie bogatą. - Z tak miękkim sercem jak u ciebie – otworzył teczkę – to będzie dla mnie wyzwanie, aby upewnić się, że nie skończysz bez grosza. Elena powierciła się na swoim cudownie wygodnym fotelu. - Dobrze, dobrze, wiec było mi jej żal. W końcu poprosiłam o informację o jej biznesie, bym mogła dać jej pożyczkę. - Hmm. Zostawiając go z dokumentami, podłączyła swój telefon do sieci komunikacyjnej samolotu i wywołała połączenie wideo z Samem, słodkim, zabawnym, małym chłopcem, który stał się jej przyjacielem i przewodnikiem, kiedy przebywała w Azylu. Opowiedział jej o swoich ostatnich przygodach, złożył jej obietnicę, ze wstąpi do jej Straży, jak tylko „dorośnie” i pokazał jej prezent dla swojej matki, który tworzył w tajemnicy. - Samie – powiedziała na koniec – czy Galen naprawdę uczy cię latać? - E-he. – Gwałtowne skinienie głowy. – Jest na swój sposób wymagający, ale lubimy go. – Uśmiech, uraczył ją historią o ostatniej lekcji z mistrzem broni Raphaela, którą Galen zakończył śmiejąc się z wygłupów swojego dziecięcego szwadronu. Po tym jak skończyła rozmowę, Elena zdała sobie sprawę, że poznała tylko jeden wąski aspekt osobowości Gallena. - Twój mistrz broni wydaje się mieć bijące serce – powiedziała do Raphaela. – Kto by się spodziewał? - Jessamy. - Przyznaję się do porażki.

Zalogowała się, by sprawdzić wiadomości, podczas gdy Raphael kontynuował czytanie, zobaczyła, że Sara pytała się o jej opinię na temat zabytkowej broni, nad którą zastanawiała się, czy dać ją na rocznicowy prezent Deaconowi. Właśnie kończyła odpowiedź, kiedy otrzymała nową wiadomość. Była od Aodhana, temat wiadomości spowodował, że place Eleny zacisnęły się gwałtownie na telefonie, a jej umysł cofnął się dwa miesiące w przeszłość. *

Elena przełknęła, papier zaszeleścił w jej dłoni, był to jedyny dźwięk, kiedy stała przed windą, która miała zabrać ją w dół do Lochów, strzeżonego miejsca pod kwaterą główną Gildii. Wykorzystała zalety podziemnego schronu, kiedy podcięła gardło Dmitriemu, podczas tego polowania, które na zawsze zmieniło jej życie, chociaż na swoją obronę miała to, że sprowokował tę reakcję. To był Vivek, łowca, który zarządzał Lochami, który dał jej broń przeznaczoną do ranienia aniołów na czas wystarczająco długi, by śmiertelnik miał szansę na ucieczkę. Zadziałała o wiele lepiej, krew Raphaela rozlała się na potłuczonej szybie, która była zewnętrzna ścianą jej mieszkania. - Zrób to, Ellie – rozkazała, wiedząc, że podróż po wspomnieniach jest niczym innym niż zwlekaniem. Wyciągnęła rękę i uderzyła w przycisk przywołujący windę, a kiedy drzwi się otworzyły, wprowadziła specjalny kod na ukrytym pomocniczym panelu, by kabina mogła ruszyć się w dół, a nie w górę do kwatery głównej Gildii. Ten kod jest zmieniany codziennie, a od kiedy skontaktowała się bezpośrednio z Vivekiem, by go zdobyć, oczekiwał jej. - Spiorę ci dzisiaj tyłek – przewidywał w nawiązaniu do ich ciągnącej się bitwy w Scrabble. Rozgrywali partię lub dwie za każdym razem, kiedy Elena była w mieście dłużej niż dwadzieścia cztery godziny. Teraz, kiedy przebywała na stałe w Nowym Jorku, starała się przyjść przynajmniej raz w tygodniu, ponieważ Vivek nie przyszedłby do niej. Mógł to zrobić, miał najnowocześniejszy wózek, ale jako urodzonemu łowcy, sprawiało mu problem przebywanie na zewnątrz, kiedy nie mógł ćwiczyć swoich zdolności łowieckich. Stałe bombardowanie zmysłów przez zapachy wampirów drażniło jego zmysły, powodowało, że krwawił w środku. Po wyjściu w smolistą czerń w pomieszczeniu pod budynkiem, poruszała się w niej bez włączania małej latarki, którą nosiła w kieszeni swoich bojówek. Zabrało jej trochę czasu, by znaleźć odpowiednie przejście, po tym jak wróciła do miasta ze skrzydłami, jednak teraz

przemierzała ciemność z pewnością, z łatwością unikając potężnych podpór, na których był posadowiony budynek. Sięgnęła w stronę odrapanych i pokrytych graffiti metalowych drzwi, co miało zniechęcić intruza, który dotarłby aż tutaj, wpisała swój kod na kolejnym ukrytym panelu, potem przyłożyła oko do skanera siatkówki. Drzwi rozsunęły się chwilę później, zapraszając ją do solidnego metalowego sześcianu, gdzie została zeskanowana na wszystkie możliwe sposoby, przez nową warstwę zabezpieczeń, jej broń została odnotowana. - W ten sposób – powiedział jej Vivek, kiedy pierwszy raz odwiedziła go po rozbudowie zabezpieczeń – jeśli stałabyś się zła, mógłbym cię zagazować i pa-pa, zła Eleno. - Zabawne – powiedziała wtedy, myśląc o tym jak wiele zaufania pokładają w Viveku, wszyscy całkowicie pewni, że to zaufanie nigdy nie zostanie zniszczone. Mógł być czasem małostkowy, ale był całkowicie lojalny wobec Gildii. Kiedy drzwi otworzyły się, by wypuścić ją ze stalowego sześcianu, wiedziała, ze nie było to

automatyczne

działanie,

Vivek

osobiście

sprawdzał

wszystkich

przychodzących

i wychodzących. - Ohayo4, Viveku – powiedziała. - Gozaimasu, Eleno. – Przerwa. – Poważnie? To było tak łatwe, ze nawet Ransom, by to wymyślił. - Powiem mu, że tak powiedziałeś. – Czekała cierpliwie, aż zostanie przeskanowana ponownie, zastanawiając się, jakie triki skrywa w rękawie, nie mogła zapomnieć o tym, że miał wbudowane w ścianę automatyczne karabiny maszynowe. - Hej, pomyślałem, że może będę musiał sprawdzić twoja tożsamość ponownie. – Głos Viveka zabrzmiał głośno i rezonująco z głośników. – Zazwyczaj, zaraz po tym jak wejdziesz, zaczynasz wściekać się o to, że skanowanie trwa tak długo. Zacisnęła palce na kartce papieru, który zmięła bez nadziei na jego odtworzenie, przewróciła oczami. - Następnym razem, kiedy będziesz narzekał na wściekanie się, przypomnę ci tę rozmowę. Śmiech głęboko z piersi, nieoczekiwany dźwięk, jeśli chodzi o często markotnego łowcę, zanim w końcu otworzyły się przed nią drzwi. Podążyła prosto do wzmocnionego centrum, skąd Vivek stalową ręką kontrolował każdy aspekt Lochów. To jednak było tylko pobocznym zajęciem, jego prawdziwą pracą było obserwowanie, czy ktoś lub coś mogło wpłynąć na Gildię i jej łowców.

4

Ohayo, gozaimasu –( jap.) cześć

Dzisiaj, wpuścił ją do swojego wewnętrznego sanktuarium, bez stawiania jej kolejnych przeszkód. - Jesteś w dobrym nastroju – powiedziała, kiedy weszła i zobaczyła, jak uśmiecha się od ucha do ucha. - Właśnie miałem świński, świński cyberseks z cholernie gorącą brunetką z Włoch. Posłuchaj o tych intymnych relacjach międzynarodowych. - Zbyt wiele informacji. – Chwyciła krzesło, obróciła je i usiadła z ramionami spoczywającymi na oparciu. Na wprost przed nią znajdowała się pokryta ekranami ściana, na której często grali w Scrabble, poniżej niej znajdował się gładki zestaw komputerów, jeden z pośród wielu, które wypełniały centrum. - Zadałem sobie trud, by zdobyć krzesło skonstruowane, by podpierać skrzydła – pożalił się Vivek – a ty zawsze tak robisz. - Jeśli pozbędziesz się tego krzesła, to nigdy ci nie wybaczę. Udając, że tego nie słyszał, włączył grę. - Mam nadzieję, że wzięłaś chusteczki, ponieważ mam zamiar sprawić, że będziesz ryczała jak małe dziecko. Był w bardzo dobrym nastroju, pomyślała ponownie. Vivek często był sarkastyczny, czasem nadąsany, więcej niż kilka razy opryskliwy, ale naprawdę radosny? To była niespotykana rzecz. Nie chciała zmieniać tonu tej rozmowy, pragnąc zostawić go tak samo wesołym, jak go zastała. - Chcesz wykonać pierwszy ruch? – spytał, po tym, jak komputer rozmieścił ich litery. Pokręciła głową wiedząc, że zwlekanie uczyni to tylko trudniejszym, wyciągnęła rękę i położyła ją na oparciu jego fotela na kółkach, chociaż była świadoma, ze nie czuł dotyku. Dostrzegł to, ciekawość pojawiła się w jego ciemnobrązowych oczach. - O co chodzi, Ellie? - Chcę cię o coś spytać. – Przesunęła dłoń z niego, chwyciła ponownie oparcie swojego krzesła. – To pytanie może cię wkurzyć. Jeśli tak będzie, przepraszam, ale wiedz, że pytam cię tylko dlatego, że cię kocham. Uśmiech zbladł, obrócił fotel, by znaleźć się z nią twarzą w twarz. Kiedy nie powiedział nic, tylko czekał, pomyślała, by po prostu pokazać mu zmięty papier, który trzymała w dłoni, ale to byłoby aktem tchórzostwa, nie wartym ich przyjaźni. - Jeśli byłbyś odpowiednim Kandydatem – powiedziała w ciszy, w której rozlegał się jedynie cichy szum komputerów Viveka – chciałbyś zostać wampirem? Nagłe mrugnięcie, wrócił z powrotem do gry. - Twój ruch?

Elena wykonała ten ruch jak na autopilocie, w jakiś sposób kończąc z potrójna premią za słowo. Kiedy zazwyczaj jej fart wywoływał u Viveka jęk i obietnicę odpłaty, dzisiaj ułożył trzyliterowe słowo, które nie było wyzwaniem nawet dla siedmiolatka. W odpowiedzi dodała cztery litery, z rozmysłem tworząc słowo, które nie istniało i czekała na reakcję Viveka. Nie zareagował. Pięć ruchów później powiedział: - Nie pytałabyś mnie o to, gdybyś nie wiedziała już, że jestem odpowiednim Kandydatem.

Rozdział 20

Elena posłała mu nerwowe skinienie. – Skąd dostałaś moją krew do testu? – Vivek sam sobie dostarczył odpowiedzi, zanim ona mogła odpowiedzieć. – Badanie lekarskie dla Gildii, prawda? – Patrząc na nią znowu obrócił naokoło fotel – Myślisz, że muszę zostać naprawiony? Słyszała gorycz, wiedziała, że musiała zmierzyć się z tym bezpośrednio, jeśli chciała, by pozostali przyjaciółmi. – Myślę, że głęboko w środku jesteś nieszczęśliwy. – To nie był czas na powstrzymywanie się. – Zbudowałeś nadzwyczajne życie. – Machnęła ręką by objąć pokój i wszystko, co było rezultatem jego umiejętności pracy z aparaturą, która go wypełniała i powiedziała: – Psiakrew, dzięki tobie połowa z nas jest nadal żywa. Myślę, że jesteś błyskotliwy, utalentowany i wspaniały, my też w tym tkwimy. Zaciśnięte szczęki, napięte ścięgna. – Nie musisz przesadzać. – Nie kłamię przyjaciołom. – Vivek był klasycznie przystojny, kości jego twarzy były wyraźne i ostre na brązowej skórze, która była ciepła, jakby często dotykało ją słońce. Co prawda był o wiele za szczupły, ale jego ramiona były szerokie, jego nogi długie. – Dodaj trochę muskułów, trochę kilogramów i kobiety będą jadły ci z ręki. - Zatrzymała się. – Jeśli nie przestraszysz ich swoim nastawieniem. Rzucił jej groźne spojrzenie, potem zmrużył oczy. – Próbujesz mnie rozwścieczyć? – Wściekły jesteś zawsze o wiele zabawniejszy – Wzdychając, napotkała jego wzrok. – Poprosiłam, by cię przetestowali, ponieważ jesteś zdumiewający, tak wiem tutaj – uderzyła pięścią w klatkę piersiową – że cierpisz. – Jestem urodzonym łowcą. Dokładnie wiem, jak to jest próbować tłumić instynkt. – Próbowała tak ciężko, kiedy pierwszy raz zdała sobie sprawę, jak bardzo jej ojciec nienawidził wszystkiego związanego z łowiectwem. – To wydaje się. jakby rozszarpywano cię na kawałki od wewnątrz. Fakt, że zdołałeś pozostać zdrowy na umyśle? To czyni cię silniejszym niż ja kiedykolwiek byłam. Vivek prychnął. – Rozprułaś wampirowi gardło w biały dzień, strzeliłaś do archanioła i żyjesz by o tym opowiadać. Myślę, że nie masz powodu, by się tym martwić. – Opuścił oczy. – Co masz w ręce?

– Potwierdzenie twojej Kandydatury. – Wygładzając pomięty kawałek papieru, położyła go na skanerze. Dwie sekundy później pokazał się na jednym z ekranów. – Z powodu ilości uszkodzeń twojego kręgosłupa i czasu, jaki minął od zranienia, miną lata, zanim powrócisz do pełnej sprawności. – Nie kłamała, nie mogła udawać, że to będzie w jakikolwiek sposób łatwa przemiana. – Zaznacz właściwą odpowiedź, kiedy będziesz gotowy, by przejść do następnego etapu. Jeśli zdecydujesz się zostać Stworzonym, proces może zacząć się w ciągu dwunastu godzin. Vivek wypuścił drżący oddech. – Jezu, Eleno. – Przełykając, zrobił coś używając kompleksowego sterowania przy pomocy ust przy swoim wózku, by zmienić obraz na głównym ekranie, gra Scrabble zminimalizowała się w rogu. – Zajęło mi dużo czasu by pogodzić się z faktem, że nigdy nie będę chodzić, biegać, pieprzyć – smutny uśmiech – czy polować. Elena nic nie powiedziała, wiedząc, że potrzebował, by go wysłuchała. – Kiedy to zrobiłem, obiecywałem sobie nigdy nie patrzeć w przeszłość, tylko w przyszłość. – Tym razem uśmiechnął się, jakby kpił z samego siebie. – Nie zawsze mi się to udawało. Widziałaś mnie wystarczająco wiele razy, jak mężnie rozpamiętuje, nie bocząc się, byś o tym wiedziała. Ale – dodał – próbuję być świadomy tej spirali i znalazłem sposób, by cieszyć się moim życiem poza pracą. Na przykład gorąca brunetka. Tylko dlatego, że nie mogę pieprzyć, nie znaczy że nie rozumiem przyjemności. –V, to nigdy nie przeszło mi przez myśl – powiedziała szczerze. – Zwłaszcza po tym jak weszłam do twojego pokoju w Akademii, by zapytać czy mogę pożyczyć długopis i znalazłam Neve Pelletier krzyczącą w orgazmie. Oślepiający uśmiech. – Jeden z momentów, z których jestem najbardziej dumny. – Ruszając bez ostrzeżenia swoim fotelem, przetoczył się do innego rzędu komputerów i nawiązał połączenie zanim powrócił. – Przepraszam, zobaczyłem, że przyszło coś, czym może być zainteresowana Sara. – Masz oczy z tyłu głowy? – Dokładnie – Jego spojrzenie przesunęło się jeszcze raz na potwierdzenie Kandydatury i powiedział: – Jeśli stanę się wampirem, nie będę mógł być w Gildii. – Oczywiście, że będziesz mógł. – Elena już myślała o tym. – Nie będziesz mógł robić to co teraz, konflikt lojalności i tym podobne, – ale jesteś urodzonym łowcą. Jesteśmy rzadcy i każdy z nas jest potrzebny. – Nie miałem żadnego treningu… – Będziesz miał cały czas świata na treningi – przypomniała mu. – Wampiry są prawie nieśmiertelne.

– Kto zatroszczy się o to wszystko tutaj? – Jego spojrzenie objęło pokój. – Sama to powiedziałaś. Nikt inny nie potrafi robić tego, co ja robię. – Nie – zgodziła się Elena – Ale czy myślisz, że ktokolwiek w Gildii zamierza odmawiać ci dokonania wyboru, byś pchnął swoje życie w innym kierunku? – Nie o to chodzi. Ta informacja, którą właśnie wysłałem Sarze, znaczy, że ona wie o sytuacji, która może stać się groźna i że powinna przydzielić drużynę. Gdyby mnie tu nie było, nie zostałaby poinformowana i ludzie by umarli. Krzywiąc się, Elena wyznała prawdę. – Dostałam potwierdzenie, że możesz być Kandydatem kilka tygodni temu. Powód, dla którego mówię ci to teraz, jest taki, że Sara musiała znaleźć sposób, by zrekompensować twoją nieobecność, jeśli się na to zdecydujesz. – Och? – Niebezpieczny błysk w jego oku. – Zdała sobie sprawę, że potrzebuje sześciu wyszkolonych ludzi, by robili to, co ty robisz sam. Błysk zmienił się w zadowolony z siebie uśmiech. – Powiedziałem ci, że jestem niezastąpiony. – Ta, ta. W każdym razie, mamy nadzieję, że jeśli zdecydujesz się zaakceptować Kandydaturę, wyszkolisz następców, zanim odejdziesz. Vivek był cicho przez długą chwilę, jego oczy skupiły się na formularzu. – Sto lat niewolnictwa, by móc używać swojego ciała. – To był szept. – Sto lat na łasce jakiegoś przypadkowego nieśmiertelnego, który może zdecydować się, by traktować mnie jak psa. – Aniołowie nie są głupi. Jesteś bardzo utalentowany, nikt nie zamierza postawić cię na jakimś służebnym stanowisku. – Nie będę zdolny od razu polować, a może jednak? – Grymas – Czy w ogóle będę łowcą po Stworzeniu? – Nie mam pojęcia. – Elena nie zamierzała go w czymkolwiek okłamywać. – Na ile ktokolwiek pamięta, nikt z urodzonych łowców nie został stworzony, z wyjątkiem mnie, a ja jestem szczególnym przypadkiem. – Więc mogę zdobyć możliwość poruszania członkami, ale utracić zdolności łowcy i Gildię. – Tak, ryzyko jest duże. – Tylko Vivek mógł zdecydować, czy to jest tego warte. – Mogę jednak powiedzieć ci jedną rzecz, że nie będziesz pod dowództwem jakiegoś przypadkowego anioła, będziesz przydzielony do Wieży, dokładnie pod dowództwo, któregoś z Siódemki, który będzie tam w tym czasie dowodził. – Pociągasz dla mnie za sznurki?

– A co myślałeś? Że zostawię przyjaciela na pastwę losu. – Spojrzała na niego, miał na tyle przyzwoitości, by wyglądać na zakłopotanego. - Raphael rozumie lojalność tak dobrze jak każdy z nas. Więc zrobi to Siódemka. Fakt, że troszczę się o moich, nie jest nową rzeczą. – Rozciągając skrzydła, zmieniła ich pozycję. – Ale nie jestem w tym bezinteresowna, więc nie rób ze mnie świętej. – Przyjaciele – powiedział powoli Vivek – są ważni. Zwłaszcza dla nieśmiertelnego w miejscu władzy. – Wiedziałam, że gorąca brunetka zostawiła cię z kilkoma komórkami mózgowymi. – Jeśli przejdę przez to i pozostanę z nietkniętymi zdolnościami łowcy, co wtedy? – Aniołowie kochają łowców – powiedziała Elena. – Twoje zdolności zostaną wykorzystane, chociaż nie koniecznie zawsze przez Gildię. – Szczery fakt. – Będziesz musiał utrzymywać sekrety przed Gildią i twój czas będzie po pierwsze należał do Wieży, ale otrzymałam od Raphaela obietnicę, że możesz nadal pracować dla Gildii. Vivek zgasił ekran. – Pomyślałaś o wszystkim. – Nie, V, nie pomyślałam. Nie mogę. Tylko ty możesz to zrobić. – Był tym, który wstępował w nieznane, w coś, co mogło obrócić się w sto lat piekła bez względu na jej obietnice. – Chciałam tylko, byś miał każdy strzęp informacji, jaki mogę ci dać. – Skończmy tę zabawę – powiedział w końcu. Elena wskazała na tablicę. – Ty stworzyłeś „kota”, a ja „zygotę”. Ta gra jest tak skończona, aż jest prehistoryczna. Vivek zaśmiał się, w jego policzkach pojawiły się małe męskie dołeczki, to był niezwykły widok, jego oczy błyszczały. Wiedziała, że jakikolwiek będzie jego wybór, ich przyjaźń przetrwa. * Raphael zobaczył, jak Elena patrzy na jego skroń, kiedy osiągnęli chmury kilka minut po wylądowaniu w Japonii, ich zamiarem było ujeżdżać wiatry w końcowym odcinku podróży do starożytnego miasta. – Nic się nie zmieniło – powiedział do niej, lecąc wystarczająco blisko by prowadzić rozmowę. – Dobrze. – Wciągnęła długi haust zimnego zimowego powietrza, górskie lasy tej części Kagoshimy rozciągały się pod nimi. – Zawsze zapominam jaki ten obszar jest nieokiełznany – powiedziała, jej skrzydła były dramatyczną plamą koloru pośród ciemnej zieleni, kiedy opadła poniżej warstwy chmur. Lecąc bliżej leśnych olbrzymów, muskała szczyty drzew z gracją, która była nieoczekiwana u kogoś tak młodego w anielskich pojęciach, ponieważ była

wcześniej łowcą, jej ciało i umysł przywykło do twardej fizyczności. Jej lot spłoszył stado dzikich koni, które zaczęły galopować w kierunku mgły wiszącej nad lasem po ostatniej burzy. - Widziałeś? Schodząc w dół, by do niej dołączyć, powiedział: - Kiedy byłem dzieckiem dorastającym w Amanat, moi przyjaciele i ja ścigaliśmy się

z końmi trzymanymi wówczas w mieście. Śmiech w powietrzu, jej włosy płonęły w górskim blasku słońca. - Zawsze wygrywałeś? - Nie, to dlatego było to tak bardzo zabawne. - To był pierwszy raz w wieczności, kiedy przywołał to wspomnienie, zakopane pod wiekami mocy i polityki. - Patrz na szczyty drzew – powiedział Elenie, wychwytując ruch. - Nasi ciekawscy przyjaciele są z powrotem. Ostrożnie, by utrzymać wysokość, Elena przyglądała się terenowi poniżej. Wiedział natychmiast, kiedy zauważyła małpy, które zawsze pojawiały się gdzieś wzdłuż ich ścieżki lotu do Amanat, jej nieukrywany zachwyt sprawiał, że wyglądała jak dziewczynka, którą nigdy nie miała szansy być, naznaczona krwią jej sióstr w wieku kiedy sama powinna być dla nich utrapieniem - Jest ich więcej po lewej - powiedziała, jej mentalny głos szeptał. - Wskazują na nas. Pozostał na dotychczasowej wysokości, kiedy ona ośmieliła się podlecieć bliżej, jej biało-złote lotki łapały światło, kiedy on wypatrywał zagrożenia. Na dzień przed balem mogło być wielu bardzo groźnych ludzi, zarówno w samym mieście jak i w jego okolicach. I oni wszyscy wiedzieli, że Elena była sercem Raphaela. * Dziwna tarcza energii, która zazwyczaj chroniła Amanat była dzisiaj nieobecna, polecieli prosto ku ziemi na granicy miasta. Składając swoje skrzydła, Elena podążyła za dzikim błękitem archanielskich oczu do wampira biegnącego wzdłuż muru obronnego, który otaczał starożytne miasto. Dokumenty Eleny otrzymane od Gildii nosiły napis: „Upoważniona do Polowania na

Wampiry i Różnych Innych”. Historyczne upoważnienia, oprawione w ramy w Bibliotece Gildii, pożółkłe i rozpadające się, wszystkie brzmiały tak samo, ale zabawną rzeczą było, że poza polowaniem Eleny na Urama, kobiety i mężczyźni z Gildii nie polowali na nic z wyjątkiem wampirów. Zawsze rozumiała, że „Różni Inni” było po to, by kryć ich w przypadku, kiedy musieli iść za człowiekiem w toku spraw Gildii i była usatysfakcjonowana tym wyjaśnieniem.

Aczkolwiek dzisiaj, kiedy patrzyła jak Naasir sadził susy na szczycie muru z dziwną płynną gracją, która sprawiała, że wyglądał jakby nie miał kości, miała uczucie, że nie wiedziała tak dużo jak myślała. – Czym – powiedziała do Raphaela – On jest? – Bez względu na wizyty w Amanat, więcej niż jedną do tej pory, miała bardzo mało bezpośredniego kontaktu z Naasirem. Raphael rzucił jej wyraźnie rozbawione spojrzenie. – Naasir jest jednym z mojej Siódemki. - Raphaelu. – Jak myślisz, kim on jest? – Tygrysem na polowaniu, tak skategoryzowałam jego zapach, kiedy pierwszy raz go spotkałam i nie zmieniłam zdania – powiedziała, kiedy Naasir zszedł w dół muru z taką łatwością, że wydawało się, że spaceruje po poziomej powierzchni. – Jego głos może być kulturalny, ale jest w nim coś intensywnie dzikiego. Jest to inne od tego, co czuję przy Venomie … albo głębsze, nie wiem. – Myślę – powiedział Raphael na jej sfrustrowane burknięcie – że zostawię ci do rozwiązania zagadkę Naasira. Nie chciałbym, by nieśmiertelność stała się nudna dla mojej małżonki. Elena zawarczała, ale była zaintrygowana wyzwaniem. Wampir dotarł do nich w następnej chwili, pochylając głowę w niewielkim łuku. – Panie. – Oczy z czystego metalicznego srebra, wyróżniające się na skórze o bogatym, tworzącym pasy brązie, napotkały oczy Eleny. – Małżonko. – Pozdrowienie było zgodne z etykietą, ale jak zawsze miała wrażenie, że w innej sytuacji widziałby ją jako ofiarę. Kiwając w odpowiedzi i opierając się pokusie sięgnięcia po broń, zdała sobie sprawę, że obciął włosy. Ostatnim razem jak go widziała sięgały do jego karku. Teraz miał zadbane, postrzępione fale wokół twarzy, tak wzburzone jak żywe srebro. Ciężko było opisać to srebro, nie było ono jak siwizna przychodząca z wiekiem. Nie, to było prawdziwe srebro, lśniące i metaliczne, aż była pewna, że gdyby wzięła kosmyk włosów Naasira i wplotła go do bransoletki, wyglądałby jak zrobiony z cennego metalu. Kiedy wiatr podniósł jego włosy z dala od egzotycznych linii jego twarzy zobaczyła, że były miękkie, każde pasmo wspaniale delikatne. Następnie osiadły na miejsce i znów dawały metaliczny efekt. Tygrys ze srebrnymi oczami. Raz wyraźnie widziała jego głowę pochyloną nad karkiem anielicy w spazmie seksualnej rozkoszy, jego ręka zaciśnięta na jej włosach, a jego kły mokre od jej krwi. Aż do tamtej

chwili nie zdawała sobie sprawy, że aniołowie pozwalają wampirom karmić się od nich, ale znów, Naasir nie był zwykłym wampirem … jeśli w ogóle był wampirem.

Rozdział 21 –

Nie, Naasirze – powiedział Raphael, kiedy drugi mężczyzna przemówił. – Nie możesz

zrobić sobie posiłku z Eleny. – Szkoda – padła pozbawiona emocji odpowiedź. – Nigdy nie jadłem mięsa tak młodego anioła. Zmrużywszy oczy, Elena spoglądała to na jednego to na drugiego. – Bardzo śmieszne. Naasir przypatrywał się jej. – Nie zdawałem sobie sprawy, że to był żart. Dobra, to uniosło włosy na jej karku. - To był żart, prawda? On tak naprawdę nie jada aniołów? Raphael rozciągnął swoje skrzydła. - Nie, zazwyczaj nie. Preferuje dziksze gry. Decydując, że z pewnością odpłaci za to swojemu o wiele za bardzo rozbawionemu małżonkowi, szła przed nimi, a obecność Raphaela obok Naasira była jedynym powodem, dla którego akceptowała obecność srebrnookiego niebezpieczeństwa za plecami. Idąc, Elena obserwowała zmiany, jakie zaszły od ich ostatniej wizyty. Amanat obudziło się w małych krokach, ale teraz było dosłownie w pełnym rozkwicie pomimo chłodu. Przypominając sobie umiarkowany klimat w mieście ostatnim razem, stwierdziła, że osłona musiała pomagać utrzymać stałą przyjemną temperaturę wewnątrz. Kwiaty kłębiły się w donicach i skrzynkach balkonowych, jasna czerwień i bujny róż obok niespodziewanego błękitu i oszałamiającej żółci, płatki były miękkie i kwitnące począwszy od malutkich kwiatków do róż rozmiaru talerza. Ich zapach był bogatą gamą, ciągnącą się w powietrzu, która zachwycała jej zmysły, kolory wibrowały na tle szarych kamiennych budynków. Przechodząca kobieta była ubrana w lekką suknię w słodkich odcieniach brzoskwini, ładną, lecz bez wątpienia zbyt lekką, jeśli tarcza zostałby opuszczona, spuściła oczy jak tylko dostrzegła Elenę. - Dlaczego jest tak za każdym razem, kiedy tu przyjeżdżamy - powiedziała, zakłopotana tą reakcją - wszyscy traktują mnie jak… - Członkinię rodziny królewskiej? Ponieważ nią jesteś. Jej ramiona napięły się. Jedną rzeczą było wiedzieć, że jest małżonką archanioła, inną być traktowaną jak władza, jeśli wiedziała dobrze, że wielu z tych, którzy pochylali przed nią głowy, miało więcej mocy w swoim małym palcu niż ona w całym swoim ciele anielątka.

- Caliane nie lubi mnie. - To czyniło te formalne wyrazy szacunku nawet bardziej niepokojącymi. – Właściwie - dodała Elena, obracając się w prawo, by podążyć inną opuszczoną drogą, kiedy Naasir wskazał, że Starożytna czekała w tym kierunku -

prawdopodobnie byłaby zadowolona, gdyby Naasir oddał się swoim krwiożerczym instynktom. - Moja matka jest wiekową archanielicą. Jakiekolwiek jest jej opinia o naszym związku,

nigdy nie będzie publicznie prać rodzinnych brudów. - Mówiłam ci, jak bardzo nienawidzę tych wszystkich głupich zasad grzeczności? Jęknęła, kiedy dotarła do końca ścieżki … i wydostało się z niej westchnienie. Na wprost niej był mały staw z wodospadem tak wspaniałym, że jego dźwięk był subtelną muzyką. Kwiaty rosły bujnie wokół wody, przestrzeń wypełniona była niebieskimi dzwoneczkami, co przypomniało jej o Illiumie. Tylko pojedyncza kamienna ławka zakłócała niebiesko-zielony naturalny dywan, a na niej siedziała zapierająca swoim pięknem dech w piersiach archanielica, jej włosy czarne jak noc, jej skrzydła łukami czystej bieli. Pokruszone szafiry jej oczu wydawały się pełne bolesnego smutku, kiedy odwróciła się, by zobaczyć kto zakłócił jej spokój, ale oślepiająca radość rozświetlająca jej twarz na widok Raphaela wkrótce go przyćmiła. – Mój synu. – Wstając, podeszła do niego przez niebieskie dzwonki, jej skrzydła sunęły po trawie … i chociaż stawała na kwiatach, one podnosiły się bez szwanku. To był potężny pokaz mocy, tym bardziej, że Elena była pewna, iż Caliane nie była tego świadoma, całą swoją uwagę skupiając na Raphaelu. Kiedy schylił się, by pocałować jej policzek, Elena zobaczyła, że jej oczy połyskują wilgocią. – Chodź. – Wzięła go pod ramię. – Pozwól, że pokażę tobie, jak moje miasto urosło od naszego poprzedniego spotkania. – Matko. – Cicha stal. – Nie powitałaś mojej małżonki. – Łowczyni Gildii. Elena poczuła impuls, by sprawdzić czy powietrze nie zamarzło, pozdrowienie było tak lodowate.

- Myślałam, że mówiłeś, że ona nigdy nie jest nieuprzejma - mruknęła na mentalnym poziomie, kiedy robiła wdzięczny uprzejmy ukłon zgodnie z naukami Illiuma. - Wydaje się, że ty jesteś specjalnym przypadkiem. Tłumiąc śmiech na tę chłodną odpowiedź, Elena szła obok Naasira, kiedy Caliane ciągnęła Raphaela naprzód. Musi powiedzieć o tym Sarze, jej najlepsza przyjaciółka traktowała jej „problemy z teściową” gorzej niż histerycznie. Jako kobiecie, która nigdy nie

wyobrażała sobie, że zaufa jakiemukolwiek mężczyźnie wystarczająco, by związać z nim swoje życice, a tym bardziej spotkania i współpracy z jego matką, dzielenie się dziwacznością tej części jej życia z Sarą, było dla Eleny oczyszczające. – Małżonko – powiedział Naasir tym gładkim głosem, o którym miała wrażenie, że może stać się bez ostrzeżenia śmiercionośnym rykiem – jest coś, co Pan poprosił mnie, bym ci pokazał. Nie potrafiła go rozgryźć. Wcale. To naprawdę było jak rozmowa z dużą drapieżną bestią, która nie zdecydowała jeszcze czy ją zje. Czując świerzbienie ręki, poddała się i wyciągnęła nóż, bawiąc się nim chaotycznie między palcami jak cholernym kocem bezpieczeństwa. – Co to jest? – Tędy. – Wskazał wąską dróżkę po lewej. - Raphaelu, odchodzę w nieznane z tym wampirem, który nie jest wampirem. - Obiecał, że nie będzie gryzł bez ostrzeżenia. Wyobrażając sobie diabelski odwet, jaki zamierzała wziąć na Raphaelu za tak bezlitosne drażnienie się z nią, podążała za srebrnookim mężczyzną, który nadal sprawiał, że jej zmysły swędziały, a jej pierwotny instynkt czaił się w gotowości do ucieczki. – Mogę zadać ci pytanie? Żadnej odpowiedzi, żadnej reakcji. Decydując, że to nie oznaczało nie, parła dalej. – Kto cię Stworzył? – Venom, ze swoją gadzią szybkością i oczami żmii, został Stworzony przez Królową Węży i Trucizn, to mogło znaczyć, że Naasir również nosił znak tego, kto go Stworzył … jeśli został Stworzony, a nie był zupełnie nieznaną istotą. – Od dawna martwy anioł, który myślał, że jestem jego własnością – padła enigmatyczna odpowiedź, srebro w jego oczach było prawie płynne. – Wyrwałem mu gardło. Po tym zjadłem jego wątrobę i serce. Pozostałe wewnętrzne organy nie były tak smaczne, więc dałem je jego innym stworzeniom. Ręka Eleny zacisnęła się na rękojeści noża, świadoma, że Naasir nosił własne błyszczące ostrza w pochwach przywiązanych do ramion. – Nie sądziłam, że wampir, który zabił anioła może pozostać przy życiu. Powolny, dziki uśmiech. – Nie powiedziałem, że go zabiłem. Każdy pojedynczy włos na jej ciele stanął na baczność, ten sam instynkt, który prawdopodobnie ratował jej przodków przed tygrysami szablozębnymi mówił jej, by uciekać stąd w cholerę! Szybko!

Tylko że dotarli do starej świątyni, która nie została jeszcze wyremontowana, jej części runęły i pokryte były pełzającą winoroślą obsypaną małymi, niebieskimi i białymi kwiatkami w kształcie gwiazdek. Straszny wampir-może-nie-wampir prowadził ją na górę po schodach. Jego następne słowa były pragmatyczne i tak cywilizowane, że ledwie mogła uwierzyć, że był to ten sam mężczyzna, który mówił o zjedzeniu serca i wątroby anioła. – Dokonałem tego odkrycia kilka godzin temu – powiedział. – Ponieważ jest na granicy miasta, jest łatwe do upilnowania, zdecydowałem się zaczekać z działaniami do przybycia Pana. Anielica wyszła z cienia na jego słowa, z tego co Elena widziała, jej skrzydła były białe z pocałunkiem delikatnej zieleni na lotkach, a jej ubranie podobne do Eleny, z wyjątkiem spodni kobiety, które były z jakiegoś rodzaju mocnej brązowej tkaniny zamiast ze skóry i jej topu, który był powłóczysty raczej niż o dopasowanym kroju, który preferowała Elena. Nie była jeszcze wystarczająco dobra w walce ze skrzydłami, by ryzykować zaplątanie siebie lub swojej broni w ciuszki. – Małżonko – powiedziała kobieta. – Jestem Isabel. Partnerka Naasira, zdała sobie sprawę Elena, umieszczona tu, by dać wampirowi skrzydlate wsparcie. – Elena – powiedziała i wyciągnęła rękę, druga kobieta musiała być z dala od Amanat podczas poprzednich wizyt Eleny. Isabel potrząsnęła nią z uśmiechem, miała niezwykłe ciemnobrązowe oczy, jej czarne włosy upięte były z tyłu w eleganckim węźle na karku, a jej opalona złota skóra przypominała Elenie widziane obrazy egipskich bogiń. – Upewniłam się, by nikt nie przeszkadzał – powiedziała Isabel. – Ci którzy zapuszczali się w tę stronę, byli delikatnie przekonywani, by szukać innych przyjemności. Niewielka zmiana w wiatrach podróżujących przez świątynię, bluzka Isabel przywarła do jej ciała na krótką chwilę, zmysły Eleny zadziałały na wysokich obrotach. Zapach

rozkładu, gnicia … i choroby pod nim. Nie potrzebując Isabel ani Naasira, by wskazywali jej drogę, Elena weszła do zniszczonego budynku, filigranowy dach tworzył delikatne wzory światła i cienia pod jej stopami. W każdym innym czasie ociągałaby się, robiąc zdjęcia tego zjawiska, by podzielić się nimi z Eve, jej młodszą przyrodnią siostrą, całkowicie zafascynowaną zaginionym miastem przywróconym do życia na ziemi dalekiej od jego pierwotnej ojczyzny. Dzisiaj jednak podążyła za tropem zapachu w pobliżu, prostą linią do połowy drogi przez świątynię. Kobieta siedziała z plecami przy misternie rzeźbionej kolumnie, jedną ręką tuliła w koszu martwe kwiaty, a kosz usytuowany był w taki sposób, że Elena pomyślała, że

ofiara sama usiadła, bo jej ciało było zbyt zmęczone by iść dalej. Ubrana była w jedwabną sukienkę w kolorze głębokiej czerwieni, która podkreślała jej kobiecość, nie będąc jednocześnie wyzywającą, tętniąca życiem tkanina naprzeciwko bogatego kremowego koloru jej zniszczonej skóry. Tam zapach był charakterystyczny, ale słaby, obecny chłód w mieście zachowało ofiarę w stanie, w jakim umarła. Czując ściskanie w brzuchu z powodu przypływu litości i gniewu, Elena kucnęła, jej skrzydła rozpostarły się na lodowatej gładkości kamiennej podłogi. Pojedyncze spojrzenie wystarczyło, by potwierdzić, że niezwykle mała liczba owrzodzeń, które znaczyły kobietę była wizualnie identyczna z tymi na ciałach nowojorskich ofiar. Żadnych innych widocznych ran, ale to mogło być zwodnicze. Smutek zawładnął nią, kiedy wstała na nogi, ofiara wyglądała jak zniszczona lalka wyrzucona przez niedbałe dziecko. Elena miała nadzieję, że zaznała teraz spokoju, ta śliczna kobieta, która spędziła tysiąc lat we Śnie, tylko po to by umrzeć zanim pozna nowy świat, w którym się obudziła. Zostawiając ją śpiącą naprzeciw kamienia, Elena wyszła na słońce, gdzie Isabel czekała z Naasirem. – Jak długo była zaginiona? – zapytała, schodząc kilka stopni, by mogła rozłożyć skrzydła, czując potrzebę nasiąknięcia światłem słońca po chłodnym smutku wewnątrz świątyni, wyraźnie zbudowanej by być miejscem pięknego spokoju. – Maksymalnie osiem godzin. – Głos Isabel był wyraźny, ale czuć było w nim ten sam smutek, który osadził się w kościach Eleny. – Amanat jest małym, zżytym miastem – kontynuowała anielica – i dzieliła dom z dwoma kuzynkami. Podniosły alarm, kiedy nie przybyła do domu na wieczorny posiłek. – Wcześniej była zdrowa? – Jej ciału wyjście ze Snu zabrało więcej czasu niż większości. – Isabel zeszła, by dołączyć do Eleny w świetle słonecznym. – W rezultacie chociaż była śmiertelna i nie stroniła od dzielenia się siłą życiową z krwawym rodzajem, nikt nie pożywiał się na niej od wielu dni. Ostatnie zdanie uczyniło jasnym, dlaczego Isabel i Naasir czekali z rewelacjami o chorobie. – Ponieważ nie ma innych zarażonych – szybkie spojrzenie na Isabel dla potwierdzenia - to prawdopodobnie świadczy, że wróg zamierzał użyć jej jako nosiciela. Z tym, że była zbyt słaba by poradzić sobie z wirusem.

Szczęka Isabel usztywniła się, oczy miały twardość krzemienia. – Gdyby była silniejsza, mogłaby nie zrozumieć, że jest chora, aż byłoby za późno, infekując tych, którym w dobrej wierze pozwoliłaby się na sobie pożywić. Jak smutna była ta sytuacja, wydawało się to potwierdzać ich teorię, że choroba może być przenoszona tylko przez transfer krwi i jak stwierdził Keir, pewnej jej ilości. W przeciwnym razie archanioł, który za tym stoi, nie kłopotałby się tak powolną metodą infekcji, to oznaczało, że on lub ona mieli kontakt z człowiekiem wybranym jako nosiciel. Oczywiście, archanioł może wyczyścić umysł, tak że nie jest to duże ryzyko w ogólnym rozrachunku, bardziej niedogodnością. – Czy ludzie z Amanat wychodzą w ogóle na zewnątrz murów miasta? Skinienie Isabel było natychmiastowe. – Caliane zachęca ich, by odkrywali ich nowy świat, ale oni prawie zawsze idą w grupach i wracają razem. Kahla, mimo jej względnej słabości, była nieustraszona, mogę sobie ją wyobrazić jak sama idzie na spacer. Kahla. Poznanie jej imienia, spojrzenie w jej ducha, czyniło to gorszym. – Czas – powiedział Naasir, przemawiając po raz pierwszy, odkąd Elena wyszła ze świątyni – nie może być przypadkowy. – Nie. – Odwracając się, spotkała ich spojrzenia. – Nikt nie może o tym wiedzieć. – Archanioł, który za tym stoi musi wierzyć, że on lub ona zawiedli w próbie infiltracji miasta. – Musimy także na razie utrzymać ludzi Caliane wewnątrz murów miasta. – Po przebiegłym tchórzostwie ataków, Elena nie sądziła, by osoba która za tym stoi miała odwagę porwać i zainfekować jednego z ludzi Caliane w tak licznym zgromadzeniu. – Nikt nie wyjdzie. Elena nie naciskała wampira, by wyjaśnił jak chce to osiągnąć, Naasir może jeżyć jej instynkty w samoobronie, ale był jednym z Siódemki Raphaela z jakiegoś powodu. Jeśli była jedna rzecz, jaką wiedziała o najbardziej zaufanych ludziach Raphaela, to to, że dobrze wykonywali swoją robotę. – A ja – powiedziała Isabel – po cichu przepytam każdego, kto był na zewnątrz murów w ciągu ostatnich trzech dni, na wypadek gdyby nasz wróg zakaził więcej niż jedną osobę. – Spojrzała do tyłu na świątynię. – Jest wulkan w zasięgu krótkiego lotu. Mogę zadbać o wieczny spoczynek Kahli, kiedy zapadnie noc. Dotknięta łagodnością w głosie Isabel, Elena pokręciła jednak głową. – Keir będzie potrzebował ciała do badań. – Marszcząc brwi, zastanawiała się nad logistyką. – Będzie musiał poczekać, aż minie bal, by uniknąć wzbudzania podejrzeń, ale zgaduję, że osłona będzie podniesiona jak tylko goście znajdą się wewnątrz – Isabel skinęła

na jej pytające spojrzenie – co oznacza, że temperatura podniesie się. – A Kahla zacznie gnić. – Amanat nie ma odpowiedniego zaplecza chłodniczego – powiedziała Isabel – ale dwie godziny na wschód jest wioska rybacka. Przyprowadzę jedną z ich ciężarówek chłodni do lasu, gdzie będzie poza zasięgiem wzroku i słuchu. Tam w zimnie, pomyślała Elena, Kahla będzie sama, kiedy całe miasto będzie tańczyć. * – Przepraszam, Matko – powiedział Raphael, kiedy spacerował z Caliane po jej mieście, jej ludzie rzucali im nieśmiałe uśmiechy, ich oczy pałały miłością, kiedy spoglądały na Caliane. – Naasir powiedział mi o stracie jednego z twoich. – Kahla była słodką dziewczyną, żywą jak mały ptaszek, również jak on ciekawską. – Smutek głęboki i prawdziwy, a po nim uderzenie furii. – To tchórzostwo zabierać niewinne życie w ten sposób, bez honoru otwartej walki. Jego matka, pomyślał Raphael, nigdy nie uwierzyłaby, że powtórzyła słowa łowczyni, która była małżonką Raphaela. – Odkryjemy sprawcę i uczynimy jego tchórzostwo znanym. – Jedną rzeczą było infekować ochotników z jego własnych ziem, inną próbować użyć dziewczyny, która nic nie wiedziała o walce. Wyraz twarzy Caliane zmiękł, kiedy przechyliła głowę by spotkać jego spojrzenie. – Tak, zrobisz to, mój piękny chłopcze. Znowu spacerowali w ciszy przez kilka minut. – Podczas ostatniej Kaskady – powiedział, wiedząc, że była jedyną żyjącą osobą wystarczająco wiekową, by znać odpowiedzi i kimś, kto nigdy by go nie zdradził – wiesz o jakimś archaniele, który słyszał szepty w snach? To było dziwne pytanie, ale jego matka po prostu popatrzyła zamyślona, mógł poczuć jak odwracała karty swojej wiekowej egzystencji. – Nie – powiedziała w końcu, zatrzymując się obok ściany całkowicie pokrytej różowymi kwiatami, jej wyraz twarzy był pytający, kiedy odwróciła się do niego. – A ty? Usłyszał troskę, której nie potrafiła ukryć … i wiedział. – Ojciec słyszał szepty, nieprawdaż? Żal mroczniejszy i starszy niż strata Kahli, smutek który sprawił, że ból przeniknął ją do głębi – Mój ukochany Nadiel byłby taki dumny, gdyby widział kim się stałeś. Zawsze mówił, że będziesz lepszym od nas dwojga. Pomijając jego pytanie, dała mu odpowiedź. Jego ojciec słyszał głosy w swoim szaleństwie i teraz Raphael również je słyszał.

ROZDZIAŁ 22 Dwadzieścia

cztery

godziny

później

opuściła

świątynię,

Elena

znalazła

się

w surrealistycznej sytuacji bycia gotową, by ubrać się na bal, podczas gdy ciężarówka z chłodnią stała w pewnej odległości od miasta, ukryta przed wzrokiem aniołów, które wkrótce przylecą do Amanat. Wiele z nich już było na miejscu, miasto kipiało podnieceniem, większość mieszkańców była nieświadoma śmierci Kahli. Caliane podjęła decyzję, by opóźnić ogłoszenie tego, aż skończy się bal, „dla moich ludzi, którzy pracowali tak ciężko dla tej nocy”, śmierć będzie przedstawiona jako tragiczny upadek, przy którym Kahla skręciła kark. Młoda kobieta zostanie wysłana do serca wulkanu, ale w ramach uroczystości pogrzebowych, by dać szansę na pożegnanie się jej przyjaciołom i rodzinie. - Ludzie nie będą dziwić się wulkanowi? – spytała Elena, Raphael właśnie otrzymał informację od Naasira na temat pogrzebu. Pokręcił głową. - Nie, lud Amanat nigdy nie grzebał swoich zmarłych, więc będzie to uważane za odpowiednie pożegnanie. - Caliane – powiedziała, zawiązując pasek szlafroka – czy z nią wszystko w porządku? – Raphael spędził ten ranek z matką, podczas gdy Elena zwiedzała Amanat w towarzystwie Isabeli. - Jest w żałobie. – Był bez koszuli, stał na otwartym balkonie ich znajdującego się na trzecim piętrze apartamentu, spoglądając na rozgardiasz miasta poniżej. – Moja matka zawsze ceniła ludzi z Amanat. Elena nie potrafiła się z tym sprzeczać, kiedy wiedziała, że Caliane zabrała ze sobą swoich ludzi w Sen, ceniła ich tak głęboko. Ci ludzie z kolei wielbili ją z otwartością i bezgranicznym oddaniem, dawało to im rzadkie poczucie niewinności i miasto o nieoczekiwanie ciepłym sercu. - Kahla jest pierwszą, którą straciła po Przebudzeniu. – Jego dłonie zamknęły się na jej, kiedy objęła go od tyłu rękoma, z policzkiem na żywym jedwabiu jego skrzydeł i dłońmi na pofalowanych mięśniach jego brzucha. – Jeśli mogłaby odwołać bal, zrobiłaby to, ale już na to za późno. Elena pomyślała o przejmującym smutku, który zobaczyła na twarzy Caliane.

- Dlaczego nie uważa innych za mniejszych i niewartych uwagi, biorąc pod uwagę, jak długo żyje? – Elena wiedziała, że spośród archaniołów, wliczając Raphaela, to Caliane wydawał się najbardziej przywiązana do swoich ludzi, śmiertelnych i nieśmiertelnych. - Zapytałem ją o to samo, kiedy byłem chłopcem – odpowiedział Raphael. – To było po tym, jak w krótkim odstępie czasu odwiedziliśmy terytoria dwóch innych archaniołów, żaden z nich nie traktował ludzi w sposób, który zawsze widziałem u mojej matki. Powiedziała mi, że był czas, kiedy ona także całkowicie odcinała się od świata. To jej miłość do mojego ojca zapoczątkowała zmianę … a moje narodziny dokończyły ją. – Echa czasu, wspomnień z początków jego życia. – Kiedy została matką, odkryła zdolność do miłości, która przezwyciężyła zmianę spowodowaną przez czas i moc. Elena pomyślała o życiu, którym żyła Caliane, starając się wyobrazić sobie ciężar tak wielu lat. Widzieć jak mijał eon, potem zakochać się i urodzić dziecko, by zobaczyć, jak twój mąż został pożarty przez szaleństwo, które zmusiło cię, by go zabić. A później być samą pochłoniętą przez nie, skrzywdzić dziecko, które było ostatnią najcenniejszą pamiątką po twoim mężu, zasnąć na ponad tysiąc lat i obudzić się, by odkryć, że twój syn stał się mężczyzną o niesamowitej mocy … tym, który dał skrzydła śmiertelniczce. - Jeśli to spotkałoby nas – szepnęła, nie będąc w stanie pomieścić w swoim umyśle idei tak długiego życia i tak pełnego tragedii – jeśli sami to poczujemy, gubiąc się w czasie, nie chciałabym zapadać w Sen. Chcę pożegnać się, kiedy nadal będziemy sobą. – Raczej czyste, wyraźne zakończenie, niż stopniowe rozpadanie się. Obracając się, Raphael objął jej twarz, jego oczy płonęły. - Caliane i Nadiel nigdy nie stracili siebie, Eleno. Moi rodzice kochali się nawet w szaleństwie. – I jak pomyślał Raphael, on również będzie. Ręce Eleny opadły do jego paska, zagięte palce wsunęły się do środka. -

Razem

–

powiedziała,

wiedział,

że

przywoływała

to,

co

powiedział

jej

o niezamierzonym wyznaniu Caliane, kiedy przyszło do szeptów, które nawiedzały jego sny, słowa jego łowczyni przypomniały mu o obietnicy, którą sobie złożyli. - Jeśli upadniemy, upadniemy razem. Oczy powędrowały ku jego prawej skroni, pokręciła głową, zacisnęła szczęki. - Jeśli spróbujesz odejść przede mną, będę nawiedzać cię w zaświatach. - Bycie nawiedzanym przez moje serce nie jest groźbą. – Odciągnął do tyłu jej głowę i zagarnął jej usta. Chciał tylko zainicjować pocałunek, pragnąc posmakować jej płonącego życia, ale w kilka sekund znaleźli się w łóżku, jej szlafrok opadł na dywan, odsłaniając jej złociste ciało dla jego pieszczot. Namiętność wypełniła jego krew, zabrał ją

w pościel, ich kończyny splątały się, a skóra zapłonęła, kiedy wykuwali nowe wspomnienie, które przetrwa przez wieczność. * Jej ciało czuło się cudownie wykorzystane, Elena poprawiała ostatnie wiązania swojej wspaniałej sięgającej do kostek sukni, która magicznie pojawiła się w bagażu Raphaela, który został dostarczony z samolotu do Amanat. Starała się wyjaśnić sobie kiedy i jak eleganckie ubrania takie jak to niespodziewanie pojawiają się w jej szafie, albo w jej walizce, jak w tym przypadku, wiedziała jedynie, że co kilka miesięcy przychodzi krawiec, bierze jej wymiary, a rzeczy pojawiają się, kiedy ich potrzebuje. Było jej z tym dobrze. Dzisiejsza sukienka była morską pianą wokół jej kostek, w sugestywnym kolorze błękitu, małe guziczki, które były przymocowane do paseczków, otulały jej ciało fasetkami diamentów, akcent z błękitnej koronki był niespodziewanie uderzający. Nie założyła swoich roboczych pochew na przedramiona, ale ozdobioną klejnotami pochwę na ramię z zestawem ostrzy, które dał jej Raphael przed ostatnim balem, na którym byli. Przetrwały masakrę, która po nim nastąpiła, a nóż, słodki i zabójczy, wyglądał ślicznie dekoracyjnie na jej bicepsie. Drugi nóż wsunęła w pochwę na udzie, jej suknia miała dyskretne rozcięcie, które pozwalało jej szybko sięgnąć po ostrze, było jasne, że krawiec wiedział dla kogo szył. Włosy splotła w fantazyjny kok, wsunęła w niego smukłe ostrza, które otrzymała w prezencie od księżniczki Jasona, mistrz szpiegów połączył się z Raphaelem, kiedy zapinał on swoją straszliwie elegancką czarną koszulę. - Co mówił? – spytała, kiedy rozmowa dobiegła końca. Przyglądając się swojej małżonce w odświętnym stroju, Raphael podszedł do niej, by przebiec palcem po łuku jej stanika, w sposób, który spowodował, że wygięła szyję w dreszczu, który nakłonił go do kontynuacji, przycisnął usta do jej gardła. - Wyglądasz jak rozpieszczona kurtyzana. – Ozdobione klejnotami ostrze na jej ramieniu tylko dodawało temu efektu. Wygładziła fałdę tkaniny jego koszuli. - Dobrze – jej palce zajęły się ostatnimi guzikami – lepiej dla durnych ludzi. Musieliby być w istocie głupi, by przegapić przeszywające spojrzenie oczu Eleny, płynny wdzięk kroku łowczyni. - Jason – powiedział w odpowiedzi na wcześniejsze pytanie – nie słyszał nawet plotek o zgonach wampirów podobnych do tych z Nowego Jorku i o żadnych zdarzeniach wśród śmiertelników w Amanat. - Hmm. – Wsuwając dłonie w jego, zaprowadziła ich na balkon, który wychodził na brukowany plac, który był centralnym miejscem balu, teren był oświetlony staromodnymi

lampami z delikatnego żelaza i zaakcentowany naturalnymi kwiatami miasta. – Czy wszystkie bale nieśmiertelnych odbywają się na zewnątrz? - Większość, sala balowa wystarczająco duża, by pomieścić tyle skrzydeł byłaby bezosobową konstrukcją. - Jak stadion. – Zrobiła minę. – Wiem, dlaczego anioły wolą imprezy na powietrzu. Tak jest znacznie ładniej. Dywan na bruku musiał być tkany przez długość ludzkiego życia. Raphael przytaknął, zapamiętując, by zabrać ją podczas następnej wizyty w Azylu do mistrzów tkaczy. Elena doceni zarówno ich umiejętności, jak i poziom artystyczny. - Czy widzisz jak rozmieszczone są budynki wokół placu? – Jedną ręką objął ją w pasie, a drugą wskazywał. – Z każdego dachu jest niezakłócony widok na zabawę. Twarz Eleny rozjaśniła się, kiedy rozejrzała się po tych nieformalnych miejscach do siedzenia, którymi okazały się te dachy, każdy rozjaśniony światłem świec. - Zostały zbudowane w ten sposób w określonym celu! - Tak. Czy powinniśmy kiedyś urządzić bal na Manhattanie – powiedział, zaśmiał się, kiedy udawała, że dźga się w oko – to wymagałoby od nas kreatywności. Nie myślałem o anielskich balach, kiedy budowałem moje miasto. - Dzięki Bogu, bo bym się z tobą rozwiodła. – Pochyliła się w jego stronę, ich skrzydła musnęły się intymnie, wróciła do ciemności poniżej mieniącej się złoceniami. – Jeśli Jason ma rację i tylko Amanat było celem oprócz Nowego Jorku, to krótka lista możliwych wrogów skraca się do jednego. - Tak, Lijuan wydaje się idealną kandydatką, ale Jason jest całkowicie pewien, że Lijuan nie opuszczała swojej twierdzy w ciągu ostatniego miesiąca. Elena zmarszczyła czoło. - Nie, żebym w niego wątpiła, ale ona ma tę całą niecielesną formę. - Miałem takie samo pytanie, ale twoja ulubiona archanielica najwyraźniej była całkiem widoczna na swoim terytorium podczas uroczystości na swoją cześć. – Patrzył, jak mały ptaszek przysiadł na ogromnej roślinie, która wspinała się po boku budynku, jego skrzydła zamigotały czerwienią i zielenią. – Lijuan była na zimowym karnawale podczas całego okresu, kiedy Kahli nie było w mieście. - Cholera, to cofa nas do początku. - Nie całkiem, dlatego, że wiemy, że Lijuan nie była sprawcą choroby. – Chociaż jego instynkt mówił mu, że maczała w tym rękę. – Pozostali, oprócz Nehy – która miała przekonujący powód, by wymówić się od przybycia – będą dzisiaj tutaj. Jego małżonka uśmiechnęła się, kiedy błyszczący ptak sfrunął na mały stolik z boku balkonu.

- Zobaczę, czy zbliżę się wystarczająco, by pochwycić zapach – powiedziała, patrząc na małe stworzonko. – Może z powodu tej krwawej choroby, jakiś anioł będzie miał jej jakiś ślad w swojej krwi i on przemówi do moich zmysłów łowcy. Raphael nie wykazał żadnych obiekcji wobec jej pomysłu, ale delikatnie chwycił ją za brodę, wytrzymał srebrną szarość jej spojrzenia. - Nie pozwól, by nas rozdzielono tej nocy. – Sytuacja była zbyt niepewna, śmiertelnie niebezpieczna. – Wypowiem wojnę, jeśli ktokolwiek cię skrzywdzi i cały świat nieśmiertelnych dowie się o tym fakcie. * Minęły dwie godziny i bal był ekstremalnie … cywilizowany. Zmysły Eleny były w stanie hiperwrażliwości, a ona była rozczarowana, że każdy dowodził, że potrafi się zachować, nawet Michaela. Archanielica wybrała suknię w kolorze lśniącego karmazynu, krój podkreślał jej każdą krągłość, jej warkocze błyszczały i spływały wzdłuż pleców, jej oczy pomalowane były brązem i złotem, niemożliwym było odmówić jej uroku, olśniewającej urody. Oczywiście, piękno nie czyniło z niej mniejszej dziwki. - Raphaelu – powiedziała ze zmysłowym uśmiechem. – Źle się rozstaliśmy, a ja myliłam się. Nie wolno ci się na mnie złościć – nadąsana mina – zawsze byliśmy uważani za bliskich przyjaciół. Celowo zignorowana przez archanielicę i zadowolona z tego faktu, Elena skupiła się na zapachu Michaeli. Wszystko, co wyczuła stanowiło złożoną mieszaninę perfum … nagle to było to, jasny rozbłysk głęboko ukrytego kwasu.

- Z całą pewnością wyczuwam w niej Urama. - Możesz oszacować rozległość zakażenia? - Nie. – Jej czucie aniołów w najlepszym razie dopiero się rodziło, fakt, że potrafiła wyczuć cokolwiek od Michaeli, zawdzięczała prawdopodobnie temu, że Uram był aniołem zrodzonym z krwi. Wypełniony toksyną, która zmieniała ludzi w wampiry i była usuwana w regularnych odstępach czasu dzięki procesowi Stwarzania, stał się całkowicie obłąkany, stając się potworem bardziej złośliwym niż jakikolwiek z wampirów, jego głód krwi i śmierci były nienasycone. Po Michaeli podeszli do Elijaha i Hannah, następnie do Titusa, potem Favashi. Zarówno Elena, jak i Raphael, nie żywili żadnych podejrzeń wobec Elijaha, ale pomimo tego sprawdziła jego zapach. Nic. Od pozostałej dwójki archaniołów Elena niczego nie wyczuła, mogło to nic nie znaczyć. Kiedy Astaad, ze swoimi ciemnymi oczami i starannie przystrzyżoną bródką, uniósł jej dłoń do swoich ust, jej umysł zalała wizja tego, co musiał robić swoimi rękoma zaledwie kilka miesięcy temu, kiedy zbił jedną ze swoich konkubin na miazgę.

Brutalny atak sprawił, że Elena chciała odciąć mu ręce, ale nawiązując do osobistych doświadczeń Raphaela na terytorium Astaada, był on twardym i często okrutnym władcą, ale adorował swoje kobiety, rozpuszczając je do niesamowitych granic. Nikt wcześniej nie widział, by chociażby podniósł głos na którąś z nich, a jego generał wierzy, że to zakłócenie spowodowane było przez Kaskadę albo zamęt związany z Przebudzeniem Caliane. Chociaż to nie było łatwe, Elena starała się nie osądzać archanioła. Jak tylko formalności dobiegły końca, skierowała swoją uwagę na wampirzycę u jego boku. Oczy kobiety były niepokojąco mroczne, jej ciemnobrązowa skóra i uderzające oblicze umieszczały jej przodków na wyspach Pacyfiku, które były domeną Astaada, jej piękno było tak czyste, że aż nieziemskie. Wiekowa wampirzyca, jej wygląd był efektem stuleci subtelnych zmian. Uśmiechając się, powiedziała: - Jestem Elena. Oczy kobiety rozszerzyły się. - Jestem Mele – odpowiedziała po szybkim spojrzeniu na Astaada, co zaalarmowało instynkt Eleny, tylko że Mele nie spojrzała ponownie w kierunku archanioła. Skończyły rozmowę po ponad pół godzinie, odkrywając wspólny grunt pomiędzy długoletnimi studiami Mele nad wampirzymi żołnierzami i doświadczeniem Eleny jako łowczyni. W pewnej chwili Elena wyznała: - Czuję się jak idiotka. - Jeśli powiedziałam … - Nie. – Elena pokręciła głową. – Miałam swój mentalny obraz konkubiny, - wcześniej spytała Raphaela, czy jest grzecznym używać tego tytułu i odpowiedział, że tak – a ty właśnie rozbiłaś go na kawałki. – Ta kobieta była wyedukowana, mówiła językami, o których istnieniu Elena nawet nie wiedziała, zanim Mele o nich nie wspomniała. - Ach. – Niekryty uśmiech, który czynił ja bardziej oszałamiającą, niż Michaela kiedykolwiek będzie. – Bez wątpienia spotkasz inne, które będą ozdobnikami, jak oczekiwałaś, ale mój archanioł ceni inteligencję i ducha. Wszystkie jego kobiety są takie. Czując się swobodnie w jej towarzystwie, Elena szepnęła: - Czy jesteś czasem zazdrosna o pozostałe? Śmiech. - W moim sercu są siostrami. Nie mogę być zazdrosna. - Raphaelu, na wypadek, gdyby przyszedł ci do głowy podobny pomysł, nie będę tą

cywilizowaną, jeśli zdecydujesz, ze potrzebujesz konkubiny. Właściwie, to mogę się założyć, że dojdzie do zabójstwa.

Nie odwrócił wzroku od Astaada, z którym rozmawiał, kiedy powiedział: - Szkoda – tym swoim zimnym tonem archanioła. – Będę teraz musiał poprosić pilota,

by opróżnił ładownie z wybranymi przeze mnie kobietami. - Będziemy musieli porozmawiać o tym twoim nowym poczuciu humoru. – Uśmiechnęła się złośliwie na swoje słowa i kontynuowała rozmowę z Mele, podczas gdy Raphael i Astaad starali się wyciągnąć od siebie sekrety, nie zdradzając własnych. Kiedy rozeszli się, Raphael położył zaborczo rękę na dole jej pleców, jej skrzydło znalazło się pod jego ręką. - Sądzę, że zyskałaś przyjaźń Astaada. - Astaada? Cały czas rozmawiałam z Mele. - Jesteś małżonką archanioła, a traktowałaś jego ulubioną konkubinę z prawdziwym szacunkiem. Wiele zwykłych aniołów uważa konkubiny za niewarte ich uwagi. Tak wiele z warstw anielskiego społeczeństwa, pomyślała, nie miało dla niej sensu. - Astaad i Mele, jak wiadomo, są do siebie przywiązani. – Jest między nimi miłość, może nie taka, jak ją postrzegali z Raphaelem, ale mimo tego miłość. – Zgaduję, że mają normalniejsze relacje, niż miała Neha ze swoim małżonkiem. - Bez wątpienia. – Jego oczy skupiły się na kimś przed nim, jego usta wygięły się w uśmiechu znacznie przekraczającym grzeczność. - Tasho.

Rozdział 23 -

Raphaelu.

- Anielica przed nimi miała żywo zielone skośne oczy, jedwabiście

miedziane skrzydła oraz włosy w odcieniu ciemnego szkarłatu. Jej niemal przezroczysta skóra potęgowała inne barwy jej ciała, dawało to niezwykły efekt. Wyciągnęła ręce ku Raphaelowi, kiedy się ukłonił, wyglądało to na rodzinne powitanie, kiedy nieznajoma w miękkiej pieszczocie przycisnęła usta do policzka Raphaela. - A to - powiedziała odwracając się do Eleny z głębokim uśmiechem - musi być twoja małżonka. To zaszczyt cię spotkać. - Tasha jest starą przyjaciółką. – Wyjaśnił Raphael. Nie widziała jeszcze nigdy, by okazywał tyle ciepła innej anielicy. - Jako dzieci, razem bawiliśmy się w Amanat. - Pamiętasz jak postanowiliśmy zaatakować wszystkie drzewa figowe w mieście? Zaśmiała się melodyjnie, jej oczy zalśniły. - Twoja matka była tak rozgniewana, że kazała każdemu z nas zasadzić po dziesięć drzewek figowych. Do dzisiaj pamiętam cię z łopatą, z całą twarzą umorusana ziemią i liśćmi we włosach. Wspaniały obraz Raphaela jako figlarnego chłopca wywołał uśmiech na ustach Eleny, nawet kiedy jej instynkt ostrzegał ją, by była ostrożna. W przeciwieństwie do Michaeli, która nie starała się ukryć pragnienia w stosunku do Raphaela oraz niechęci do Eleny, Tasha była ciepłem i śmiechem … które subtelnie przypominały Raphaelowi ich wspólne historie, do których Elena po prostu nie pasowała. Jej nagła, głęboka niechęć sprawiła, że Elena zaczęła się zastanawiać czy zachowuje się fair … lecz wtedy Tasha położyła swoje palce na przedramieniu Raphaela, kiedy przywołała kolejne wspólne wspomnienie. Elena nie grywała w takie gry i w każdej innej sytuacji zaczęłaby się wtrącać, ale były inne ważniejsze rzeczy w dzisiejszej grze. Nie było jej przykro, kiedy zobaczyła plecy Tashy, która została zawołana przez innego przyjaciela. Raphael uniósł bez ostrzeżenia głowę sekundę później. - Lijuan tu jest. Elena spojrzała w górę, lecz ujrzała jedynie gwiaździste niebo. - Możesz ją wyczuć?

- Najwyraźniej to kolejny aspekt moich zdolności. Chwilę później na niebie pojawiło się coś na kształt … fali nad głowami, coś podobnego do fali ciepła płynącej znad pustyni. Wtedy anioł o gołębiej barwie skrzydeł i nieskazitelnie

białych włosach wdzięcznie wylądował, w zwiewnej czarnej sukni, w samym centrum dziedzińca. Tłum jęknął, napięcie rozchodziło się w przestrzeni, jakby Lijuan przyniosła je we krwi. - Zostań przy mnie, Eleno - Raphael przebijał masę gości lodowatym wzrokiem, jego celem nie była jednak Lijuan, lecz Caliane. Dyskretnie wyjęła ostrze z pochwy, Elena starała się, by nie tracić Lijuan z pola widzenia, kiedy przedzierali się przez tłum.

- Twoja matka weźmie to za groźbę? - Elena nie winiłaby jej, gdyby tak zrobiła. - Możliwe, jednakże może także zdecydować się na chłodną gościnność. - Ma nadzieję na zwycięstwo anielskiej etykiety. Dwie sekundy później dotarli na miejsce. Twarz Caliane była maską stworzoną z lodu i gniewu. Spojrzała przelotnie na Raphaela, zanim weszła na puste teraz, lecz z jednym nieproszonym gościem, centrum dziedzińca. - Nie przestrzegasz zasad gościnności. - Powiedziała Caliane, jej słowa były pokryte szronem. Elena zdała sobie sprawę, że spadek temperatury nie był jedynie metaforyczny, kiedy wypuściła powietrze z płuc, a to od razu zmieniło się w mgiełkę. Lijuan uśmiechnęła się, jej włosy poruszał wiatr istniejący tylko dla niej. - Wręcz przeciwnie. - Uniosła dłoń. - Przyniosłam dla ciebie podarunek. Dziesięciu skrzydlatych wojowników wylądowało za nią z wojskową precyzją, wszyscy byli ubrani na ciemno-szaro z czerwonym symbolem Lijuan na piersiach. Raphael podszedł do matki. - Eleno. Rozumiejąc wiadomość podeszła do niego, aby stanąć z tyłu na lewo od Caliane, kiedy Raphael zajął miejsce po prawej stronie Starożytnej. Tak jakby czekali dokładnie na to, szwadron wojowników w północnym błękicie Caliane wylądował za nimi. - Dar. - Powiedziała Caliane, mróz zaczął zamrażać skrawek sukni i końcówki skrzydeł Eleny. - Jest nieodpowiedni, musi zostać odrzucony. - Słowa brzmiały jak recytowane z pamięci, jednakże ostry jak brzytwa głos Caliane prawie ciął ciało. - Szkoda, to dobrze wyszkolona jednostka. - Jej uśmiech poszerzył się na skórze tak cienkiej, że Elena mogła pod nią zobaczyć jej czaszkę, Lijuan nie przerywała kontaktu wzrokowego z Caliane. Elena zastanawiała się czy matka Raphaela słyszała krzyki tak jak ona, kiedy wpatrywała się w perłowe oczy, tak jakby Lijuan trzymała w sobie tysiące uwięzionych dusz. - Ja - kontynuowała Lijuan - przyniosłam także odszkodowanie za zniszczenia, jakich dokonałam podczas poprzedniej wizyty. Dwójka mężczyzn wniosła skrzynie, która następnie

otworzono, by okazać iście piracki okup złożony ze złota i kamieni szlachetnych. - Znak dobrej woli. - Wyrządzonych szkód nie można tak łatwo naprawić. - Zimna odpowiedź Caliane. Rozłam jej ostateczny. Dźwięk westchnienia gości, ci którzy znajdowali się najbliżej konfrontacji wyglądali, jakby oczekiwali przemocy. Elena zacisnęła rękę na nożu, jej palce zziębnięte, lecz zdolne do działania.

- Raphaelu? - Moja matka właśnie powiedziała Lijuan, że nie ważne jak długo będą żyć, nie będzie pomiędzy nimi niczego innego niż wrogość. Nic zaskakującego, nie wyjaśniało to paniki malującej się na twarzach tych, którzy stali w pobliżu.

- Czy to nie powinno być wypowiedziane dosłowniej? - Nie, chyba że jedna ze stron przewiduje kolejną zdradę. - Och. Elena zdała sobie sprawę, że Caliane nazwała Lijuan kłamcą przed tłumem najpotężniejszych aniołów i wampirów na świecie. Uśmiech Lijuan nie zniknął, lecz Elena zdołała dostrzec czarną plamkę, która zaczęła pełznąć po niesamowitej bladości jej tęczówek. - Jest dla mnie wielkim rozczarowaniem to usłyszeć. - Rozczarowaniem było dla mnie to powiedzieć, jednakże twoje pojawienie się tutaj także było wielkim rozczarowaniem. Kolejna runda wzdrygnięć, lecz tym razem Elena załapała sens tego, co na początku wydawało się niezrozumiałym stwierdzeniem. - Mówi o tym, że Lijuan zaatakowała ją zaraz po wybudzeniu się z tysiącletniego Snu? Wzburzone morze Raphaela dotknęło jej umysłu, było czyste, silne i dzikie.

- To zaciemniona linia, więc nie wszyscy mogą się zgodzić, lecz poddaje to w wątpliwości jej „akt dobrej woli”. - Warto ostrzec twoją matkę, że Lijuan jest pomylona, nie będzie grać zgodnie z zasadami. - Zrobiłem to dziś rano, masz jeszcze jakąś inną broń oprócz sztyletu na ramieniu? - Jeszcze jeden nóż, ale łatwo mogę zabrać miecz stojącemu blisko wampirowi. - Długi miecz nie był bronią, którą chętnie by wybrała, lecz Galen wbił jej do głowy, jak nim walczyć. - W przyszłości nigdy więcej nie pójdę na bal bez mojej kuszy i miotacza płomieni.

- Nie sądzę by czekało nas jeszcze jedno takie wydarzenie przed końcem Kaskady.

Stając pewniej na nogach Elena przygotowała się, by ukraść miecz wampira w chwili pierwszego sygnału kłopotów, jednakże Lijuan rozłożyła z szelestem swoje skrzydła. - Zapraszam cię na moje terytorium, jestem pewna, że rozłam można naprawić - Jej pionowy start był cichy, podobnie jej eskorty, cisza wydawała się coraz cięższa i gęstsza. Elena wiedziała, że był to swego rodzaju rażący pokaz sił. Raphael wzniósł się w tym samym momencie co dywizja Caliane za jego plecami, aby odeskortować Lijuan z terytorium.

- Naasir jest blisko, nie oddalaj się od niego. - Przypomniała sobie jego słowa sprzed balu i postanowiła nie obrażać się za autokratyczny ton w jakim przekazał swoja prośbę. - Nie będę, uważaj na siebie. Powietrze ociepliło się wokół niej w chwili, kiedy oczy Caliane powróciły do swojego zwykłego, olśniewającego błękitu. I chociaż Elena wiedziała, że jej moc wykraczała poza wszelką skalę, pozostała przy boku Caliane, kiedy ta weszła w tłum krokiem pełnym elegancji i gracji. Tasha pojawiła się po drugiej stronie matki Raphaela ze lśniącym mieczem w dłoni, trzymała go w sposób, który mówił Elenie, że dokładnie wie jak się nim posługiwać i że jest w tym świetna.

- Moimi kochankami zawsze były waleczne kobiety. Rzeczywistość uderzyła ją z siłą młota kilka sekund później … Caliane niemal niezauważalnie skinęła głową. * Raphael powrócił na bal zaraz po odeskortowaniu Lijuan do brzegu morza. Reszta ze zgromadzonych czuła się całkowicie beztrosko, zabawa trwała do godzin porannych, Elena czuła, że cała ta zabawa miała w sobie posmak desperacji, tak jakby zwykłe anioły i wampiry wyczuwały wojnę, czająca się na horyzoncie i wiedziały, że w walce demonów najsłabsi stawali się mięsem armatnim. Caliane życzyła im dobrej nocy kilka minut po trzeciej nad ranem, udała się do łóżka akceptując eskortę mężczyzny, który miał tak samo zielone oczy jak Tasha. Elena i Raphael zostali godzinę dłużej, więc Caliane poprosiła ich, by czuli się gospodarzami przyjęcia, ból po stracie Kahli jeszcze raz w nią mocno uderzył. - Keir? - spytała Elena kiedy w końcu uwolnili się od zgiełku biesiadników i powrócili do ich gry. - Dopiero co dotarł do ciała, Naasir i Isabel popilnują go, kiedy będzie badał Kahlę. Amanat wokół nich nie ucichło, wiele par i grup spacerowało razem w romantycznej atmosferze przez oświetlone delikatną łuną miasto, szukając spokoju, pozwalającego na chwilę odetchnięcia od przyjęcia. Przebiegając palcami przez płaskorzeźby po jej lewej

stronie Elena wróciła myślami do ciała, które leżało tak blisko miasta, o śmierci która niemal dotknęła lud Caliane. Odetchnęła z ulgą. -

Zaproponowałem

także

matce

ponowne

wzniesienie

bariery

energetycznej,

przynajmniej na razie. Elena przypomniała sobie, że Lijuan mogła przedrzeć się przez barierę, lecz dla zwykłego anioła było to niemożliwe, co sprawiłoby, że Lijuan będzie musiała sama zmierzyć się z siłą Caliane. Archanielica Chin nie miała zamiaru podejmować takiego ryzyka. - Jak twoja matka to robi? Mam na myśli barierę. - Alexander ma podobne umiejętności, więc może to umiejętność, która przychodzi z wiekiem. On także jest Starożytnym pogrążonym w Śnie. - Rozłożył swoje skrzydła w milczącej prośbie, by przysunęła się do niego bliżej. Znajoma intymność coś w niej odblokowała, co sprawiło, że zadała nurtujące ją pytanie. - Opowiedz mi o Tashy. - Jej rodzice byli wojownikami służącymi mojej matce, właśnie powrócili do Amanat, to właśnie jej ojciec był mężczyzną, z którym wyszła dzisiaj Caliane. Zaskoczona Elena napotkała jego oczy płonące zachwycającym błękitem, intensywnym nawet w miękkim świetle nocy, która niemal stała się porankiem. - Nie zabrała ich ze sobą w Sen? - Nie, ich zadaniem było pilnowanie mnie, nawet gdyby moja matka zniknęła lub zmarła. - Jego skrzydła w blasku lampy wpadającym przez otwarte okno. – Nawet pogrążona w szaleństwie, pomyślała o znalezieniu dla mnie zaufanych opiekunów. Avi i Jelena, oboje byli dla mojej matki kimś takim jak dla mnie moja Siódemka i choć to Koliber była tą, której oddałem swoje zaufanie, to nie mogę pominąć mojego głębokiego szacunku dla Aviego i Jeleny. Elena zrozumiała, że więź pomiędzy Tashą i Raphaelem była czymś o wiele głębszym od prostego, fizycznego romansu. - Dorastałeś z Tashą. - Był połączony z tą kobietą przez tysiące fragmentów czasu. - Graliśmy i biegaliśmy po Amanat niczym dzikie stworzenia. - Obrócił ją w lewo i zaprowadził na pole dzwonków, gdzie po raz pierwszy zobaczyli Caliane. - Była moją przyjaciółką, kiedy dorastaliśmy, lecz pod koniec dzieciństwa los wybrał dla nas dwie różne drogi. Teren przed Eleną zachwycał świecącymi, nocnymi roślinami ukrywającymi swoje dzwoneczki podczas dnia, była tam przepiękna, srebrzysta oaza niedostrzegana przez innych spacerujących po mieście, jednakże ona nie mogła się dostatecznie skupić, by skoncentrować się na jej pięknie.

- Spotkaliście się znów jako dorośli, czyż nie? Byliście kochankami? - Setki lat temu. Podeszła do brzegu stawu, walcząc ze swymi uprzedzeniami i udając, że te wszystkie rzeczy nie mają dla niej znaczenia, kiedy tak naprawdę miały. W końcu powiedziała prawdę. - Wiedziałam, że wpadnę na jedną z twoich kochanek prędzej czy później, po prostu nigdy nie oczekiwałam, że ten pierwszy raz będzie tak imponujący. Raphael myślał o wiekach, w których żył i dorastał, coraz bardziej oddalając się od świata, przeszłość pożarła chłopca, którym kiedyś był, wiedział, że Elena nie zrozumie, jak bardzo go odmieniła, co dla niego uczyniła. Tasha była uczoną i wojowniczką, była przyjaciółką, lecz widziała jedynie jego powłokę, powierzchnię i była z tego zadowolona. Podczas całej jego egzystencji to właśnie Elena, nie zważając na ryzyko, rozerwała tę powłokę, aż nie odnalazła mężczyzny pod powłoką Archanioła. To Elena kwestionowała jego poglądy i decyzje, zmuszając go, by spojrzał na świat w sposób, którego nigdy wcześniej nie brał pod uwagę. - Nie ma porównania - powiedział do jedynej kobiety, którą nazwał swoją. - Znasz mnie w sposób, którego nikt nigdy nie osiągnął. - Obręcze stopionego srebra wokół jej tęczówek, kości twarzy były mocne i znakomicie niepowtarzalne, wymówiła jego imię, kiedy wiadomość dotarła do jej umysłu. W jednej chwili księżycowa noc nie była już dłużej pięknym miejscem, przypominała bardziej przegniłą ciemność, która wślizgiwała się na obrzeża, czekając na wtargnięcie i spustoszenie.

ROZDZIAŁ 24 - Keir wrócił. Natychmiastowa zmiana w wyrazie twarzy Eleny, jego małżonka przerwała ich osobistą dyskusję dla jednego z uwielbianych przez nią ludzi. Wziął w jej w ramiona i poleciał prosto do ich apartamentu, upewniając się, że Keir otrzymał ten znajdujący się po sąsiedzku. Kiedy weszli do jego salonu, znaleźli uzdrowiciela wpatrującego się w zimny ogień, jego oczy były ponure. Jego raport był zabójczy w swojej zawartości. - Choroba zniszczył narządy wewnętrzne ofiary. – Szczęki Keira napięły się z powodu siły jego emocji. – Jak u pozostałych, krosty są efektem ubocznym. To z całą pewnością jest ta sama infekcja i biorąc pod uwagę brak innych ofiar i fakt jej człowieczeństwa, zgadzam się, by mogła być uważana za nosiciela. Keir wstał i zaczął spacerować po pokoju, jego gniew płonął w stopniu, którego nigdy wcześniej Raphael nie widział, skrzydła miał przyciśnięte tak mocno do pleców, że musiało go to boleć. - Jedyną dobrą wiadomością jest, że chociaż infekcja jest identyczna z tą z Nowego Jorku – kontynuował – to działa znacznie słabiej na moje zmysły, dzięki którym zostałem uzdrowicielem. Jeśli Kahla nie zaginęłaby, wierzę, że ona i ci, którzy pożywiali się od niej, mogliby w pełni wyzdrowieć. - Nawet Lijuan – powiedział powoli Raphael – nie potrafi tworzyć nowonarodzonych bez odpoczynku pomiędzy. Przyjmując takie założenia, jej zakażenia zatrzymają się. Keir zatrzymał się. - Jason spędził trochę czasu w interesujących miejscach. To było to, co jego mistrz szpiegów robił najlepiej. - Jeśli mamy rację – powiedziała Elena, z fotela na którym się skuliła – i twórcy choroby skończyła się para, to oznacza, że Amanat i Nowy Jork są bezpieczne, przynajmniej na jakiś czas. - Nie możemy przewidzieć, jak długo potrwa, aż twórca choroby odzyska siły – mruknął Keir – ale sądzę, że nie nastąpi tak szybko. On lub ona działał zbyt intensywnie w zbyt krótkim czasie. – Zrobił przerwę, wpatrywał się w dywan, po czym uniósł głowę. – Nie mogę powiedzieć tego bez wątpliwości, ale jestem przekonany, że Upadek był spowodowany przez próbę wypełnienia nieba chorobą skierowaną przeciw rodzajowi aniołów, tak samo jak ta choroba przenoszona z krwią przeciw wampirom.

Raphael zastanawiał się, co groziło jego ludziom, będzie musiał znaleźć sposób przeciwstawienia się. - Energia wydana na te próby wyjaśniała także, dlaczego twórca choroby był wyczerpany po stworzeniu tylko dwójki nosicieli, przynajmniej o tylu wiedzieli. – Widząc, że Keir chwieje się na nogach, powiedział: - Odpocznij, Keirze. Nie pozwól, by pożarł cię gniew. Keir podniósł oczy. - Cytujesz mi moje własne słowa. - Były mądre. – Wypowiedziane do wściekłego, młodego załamanego anioła, którym był. – Zostawimy cię w spokoju. Wyraz twarzy uzdrowiciela pozostał napięty, ale nie ruszył się, dopóki nie wyszli za drzwi. Zostawiając ją, by przebrała się w ich apartamencie, z Isabelą na straży, Raphael poleciał do swojej matki. Wiedział, że nie będzie spała, anioły tak stare, jak Caliane spały bardzo rzadko, a musieli porozmawiać, nie tylko jak matka z synem, ale jak archaniołowie, którzy mogli być w krótce zamieszani w globalną wojnę. - Nie jestem przygotowana na wojnę – powiedziała, kiedy szli cichymi korytarzami jej domu, ramię przy ramieniu, ciepło jej skrzydła przylegało do jego własnego. – Moja moc wróciła, moi ludzie są ponownie silni, ale mój duch? Chce tylko spokoju. – Uśmiechnęła się, ale było to wcielenie smutku. – Stoczyłam zbyt wiele bitew. Teraz czuję tylko chęć, by otoczyć Amanat tarczą i przeczekać to. Raphael nie mógł jej winić za ten wybór. - Powinnaś chronić swoich ludzi. Są jeszcze dziećmi w tym nowym świecie. Oczy podobne do jego, ale tak wiekowe, tak wypełnione bólem, z taką stratą, napotkały jego. - Jesteś dzieckiem mojego ciała, Raphaelu. Nie porzucę cię, jak kiedyś. – Stal w błękicie. – Moje zasoby są twoje. Nie pozwolę upaść twojemu miastu. - Matko. – Przyciągnął ją do siebie, ciągle będąc zdumionym tym, jak była mała, zawsze we wspomnieniach wydawała mu się większa. - Nie jestem dzieckiem, a kiedy skierujesz swoje siły do Nowego Jorku, wiesz, że Lijuan zaatakuje i zniszczy Amanat. Cofając się, chwyciła go za ramię i poprowadziła go ku szerokim schodom wiodącym na dach, jej głos był nieustępliwy. - Jaki będę miał użytek ze swojego miasta, kiedy mój syn będzie martwy? Uświadamiając sobie, że nie wygra tej bitwy, jeśli będzie przemawiał jak syn do matki, przemówił jak archanioł do archanioła.

- Zwycięstwo w Nowym Jorku będzie bez znaczenia, jeśli Lijuan zyska silniejsze oparcie w tej części świata. – Zwyczajne istnienie Amanat było symbolem, że Lijuan nie jest tak potężna, jakby chciała, aby wierzył świat. - A jeśli skłonisz ludzi, by opuścili miasto, dla swojej ochrony – dodał – to będzie to odebrane jako kapitulacja. – W wojnach toczonych pomiędzy nieśmiertelnymi, odbiór wydarzeń mógł być wszystkim. – Ci, którzy mogą być obecnie niezdecydowani co do wyboru strony, mogą zacząć postrzegać ją jako prawdziwą potęgę, kiedy rozniesie się, że wypędził cię z twojego miasta. Eleganckie rysy jej twarzy były podkreślone przez w sposób, w jaki upięła włosy w luźny węzeł, Calliane skierowała się ku krawędzi dachu. - Dokonam wyboru, nie będę do niczego zmuszana przez ten pomiot, który udaje archanielicę. - To nie będzie historia, którą opowie, nie taka, w którą ktokolwiek by uwierzył. – Ze strony

Caliane

dochodziło

jedynie

milczenie,

jej

pióra

zajaśniały

mocą

na

tle

rozgwieżdżonego nieba, przypomniał jej o jednym fakcie, z którym nie mogła się sprzeczać. – Nie wiemy, kiedy w końcu nadejdzie wojna i nie możemy koegzystować na tym samym terytorium, Matko, nie przez dłuższy czas. – Był powód, dlaczego członkowie Kadry byli oddzieleni od siebie przez morza i lądy, ich moce były zbyt gwałtowne, by znieść swoją długotrwałą bliskość. Były dwa znane wyjątki od tej zasady. Pierwszą była ciąża, jeśli Michaela naprawdę byłaby w ciąży, to mógłby zaoferować jej sanktuarium, z powodu wrażliwości, która przychodziła wraz z noszeniem dziecka, co mogło złagodzić ten efekt. Drugą była miłość w rodzaju tej dzielonej przez Caliane i Nadiela, ich głęboka emocjonalna więź w jakiś sposób łagodziła efekt. Michaela i Uram, dla kontrastu, nigdy nie mieszkali razem, ich romans trwał przez krótkie okresy czasu intensywnej bliskości, rozdzielone tygodniami separacji. Dorosłe dziecko nie zaliczało się do żadnego z tych wyjątków. - Skończyłbym, widząc w tobie zagrożenie, a ty czułabyś to samo wobec mnie, nasze instynkty doprowadzałaby nas do szaleństwa, kiedy staralibyśmy się powstrzymać przed pozabijaniem się. – Było to przypuszczenie wynikające z anielskiej historii. – Musisz zarządzać tym terytorium i utrzymać je. - Mogłabym pójść dalej i zniszczyć twierdzę Lijuan, kiedy opuściłaby swoje terytorium i przejąć jej ziemie. - Jej forteca znajduje się głęboko w jej terytorium, a ty zapadłaś w Sen jedynie z dwoma szwadronami. – Silni i wyszkoleni mężczyźni i kobiety, ale mimo tego nieliczni. – Kiedy wlecisz nad jej terytorium, jej dowódcy wyślą siły, by zniszczyły Amanat. Musisz myśleć o wszystkich skutkach każdej akcji, którą podejmiesz.

Szelest skrzydeł, Caliane obróciła się twarzą w jego stronę, wyraz jej twarzy złagodniał … posmutniał. - Kiedy przestałeś być chłopcem, a zacząłeś być mężczyzną, tak znającym się na drodze polityki i mocy? - Zawsze zmierzałem do takiego końca. – Dziecko dwojga archaniołów, jednego ze Starożytnych, miało niewielki wybór w tej sprawie, moc kipiała w każdej komórce jego ciała. Wzruszające emocje w jej oczach, rozpostarła skrzydła i podeszła do brzegu dachu, zleciała cicho na ulicę poniżej. - Przejdź się ze mną po moim mieście – powiedziała do niego, kiedy podążył za nią – i opowiedz mi o swojej głupiej, ale odważnej małżonce. Był to pierwszy raz, kiedy uznała Elenę za jego małżonkę, bez ponaglenia z jego strony. - Musisz najpierw przedstawić mi swoją decyzję w sprawie wojny. - Masz rację we wszystkim, co powiedziałeś, nie mogę pozwolić, by moja miłość do syna, zaślepiła mnie na to. – Palce gładzącego jego policzek. – Nie zawiedź Raphaelu. Pozbawiłam życia mojego małżonka. Nie mogę pozbawić życia mojego syna. - Czy powinienem zawieść – powiedział, zamiast składać obietnicę, która mogła okazać się fałszywa – pozostałabyś wtedy jedyną, która mogłaby pokonać Lijuan. Nie mogłabyś uchylić się przed tą odpowiedzialnością. - Nie mogłabym? – Zimna arogancja. – Widzę, że wierzysz, że możesz podejmować decyzje za innego archanioła. Zaśmiał się, kiedy nocny wiatr bawił się zimową bielą prostej sukni jego matki. - Nauczyłem się, jak być władcą, kiedy obserwowałem cię. Niezadowolone matczyne spojrzenie. - Zawsze mogłeś postawić na swoim, kiedy tak się do mnie uśmiechałeś. – Westchnęła, zaprowadziła go do zamkniętego prywatnego ogrodu, o którym wiedział, że stworzyła go dla swoich dwórek, powietrze było nasycone zapachem kwiatów, które obficie zwisały z balkonów świątyni, która otaczała to miejsce. – Twoja Elena, nie ma w ogóle poczucia swojej śmiertelności. - Jest wojowniczką. – Z ludzkim sercem. – A jak wszyscy wojownicy, wykorzystuje strach na swoją korzyść. - Tasha jest uczoną i uzdolnioną wojowniczką, a Avi i Jelena mówią mi, że nie szukasz kolejnej od tamtego lata. Zrobiła z ciebie idealnego małżonka. - Chciałabyś mieć swojego syna w grzecznym politycznym aliansie?

Siadając na kamiennej ławce, nad którą pochylały się żółte róże, które srebrzyły się w blasku księżyca, Caliane posłała mu rozdrażnione spojrzenie, które pamiętał z okruchów dzieciństwa. - Uparty dzieciak. – Westchnęła ponownie, powiedziała: - Dalej zatem. Powiedz mi, dlaczego kochasz tę byłą śmiertelniczkę na tyle mocno, by urągać światu. Chętnie wysłucham historię twoich zalotów. Usiadł obok niej pod różami, oparł przedramiona na udach i powiedział: - Zaczęło się od żądnego krwi anioła a skończyło na ambrozji. * Zbyt pobudzona pomimo późnych godzin, Elena namówiła Isabel na sesję sparingową na prywatnym dziedzińcu domu zajętego jedynie przez Raphaela, Elenę, Keira, Naasira i Isabelę. Anielica była dobra, ale Elena dotrzymywała jej kroku. - Sądzę, że stałam się miękka w tym miejscu. – Isabel otarła pot z czoła. – Galen urwie mi głowę, kiedy wrócę do Azylu. - Jest twardym draniem – zgodziła się Elena. – Ale od kiedy okazało się, że byłabym martwa bez jego nauk, które codziennie gruntownie mi wpajał, nie potrafię przeklinać go zbyt głośno. Isabel parsknęła śmiechem, rozeszły się, by wziąć prysznic, Naasir przejął wartę. Świadoma, że Caliane będzie chciała spędzić tyle czasu z Raphaelem, jak to tylko możliwe, Elena nie chciała czekać na niego, zanim pójdzie spać, jej ciało było cudownie zmęczone. Oczekiwała całkowitego nokautu … ale to było jak koszmarna wizja, kiedy wiedziała, że była samotna i odsłonięta.

Kap. Kap. Kap. Skrzydła Eleny ciągnęły się po ściętej krwi, nie zależnie od tego jak bardzo starała się je unieść nad śliską maź, biało-złote końce stały się błotnisto-rdzawe. - Belle? Belle, gdzie jesteś? Jej starsza siostra czołgała się w jej stronę zza lady, jej unurzane we krwi palce zostawiły ciemne smugi na skrzydłach Eleny, kiedy starała się ją chwycić. - Ellie, bolą mnie nogi. - Zaczekaj, pomogę ci wstać. – Poślizgnęła się na cieczy, która pachniała tak mokro i metalicznie, kiedy mówiła, lądując ciężko na plecach, jej skrzydła zgniotły się pomiędzy ciałem a mazią, pod kątem, który wykręcił jej ścięgna.

Zacisnęła zęby, starała się podnieść na ręce i kolana, ale jej ciało upadło z powrotem na nagle pochyloną podłogę kuchni. - Nie mogę cię dosięgnąć. – Jej głos brzmiał jak wtedy, kiedy była dzieckiem, dziewczynką mającą dwie starsze siostry, które mówiły jej co robić, kiedy nie była pewna, co robić. – Belle! Co powinnam zrobić? Ale Belle nie mogła już mówić, jej głowa oddzielona od ciała, jej piękne długie nogi w kawałkach. Łkając, Elena starała się znaleźć Ariel. Ari powinna wiedzieć, co zrobić, Ari zawsze wiedziała. Czuła pulsowanie krwi w ustach, zobaczyła smukłe palce siostry za krzesłem, zaczęła pełznąć do przodu. Wiedziała, że to była Ari, ponieważ Ari właśnie pomalowała paznokcie w kolorze, który nazywała „nagim”, kolor nie był jej ulubionym. - Ari? – Sięgnęła, by dotknąć dłoni Ari. – Belle jest ranna. Jest naprawdę ranna. Musimy jej pomóc. Ari? Trzymała dłoń jej siostry. Była urwana w nadgarstku. * Nad świtem Raphael wszedł do pokoju i znalazł swoją małżonkę w łóżku, jej ciało było sztywne, a dłonie zaciśnięte. Natychmiast położył dłonie na jej barkach, potrząsnął nią, wiedząc, że musi zostać wyrwana ze złośliwego uchwytu koszmaru. - Eleno, obudź się! Eleno! Drgnięcie jej głowy, ale nie obudziła się. Przyciągnął ją do siebie, z ręką w jej włosach, pocałował ją, całował ją, dopóki nie poczuł, jak jej paznokcie wbijają się mu w ramiona, jej ciało rozluźniło się z tego okropnego koszmarnego napięcia. Szloch, który wydostał się z niej, kiedy przerwała pocałunek, skłonił go do przyciśnięcia jej mocniej. - Nienawidzę tego – powiedziała, po tym jak burza minęła i usiedli na brzegu łóżka, patrząc na nadchodzący świt. Jej głos był bez wyrazu, prawie pokonany, niepodobny do kobiety, którą znał. Nie zmniejszał odległości miedzy nimi, ponieważ wyczuwał, że nie była gotowa, jej dłonie zaciśnięte na krawędzi łóżka, przyglądał się czystym rysom jej profilu. - Masz znacznie gorsze koszmary, niż wtedy, kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy. Zacisnęła szczęki, patrzyła na dywan. - I nadal budzę się jak teraz, przerażona do granic wytrzymałości. – Dreszcz wściekłości pod porażką, jego Elena przedzierała się przez skołatane i posiniaczone miejsca jej duszy. – Kiedy to się skończy? Kiedy się z tym uporam? Sądząc, że nie miała ochoty słuchać o przyczynach, mogła go w ogóle nie słyszeć w swoim samooskarżającym się nastroju, wstał.

- Nie wyruszymy w ciągu dwóch najbliższych godzin. – Nie mógł być widziany, jakby pędził do Nowego Jorku. – Mamy czas na sparing. Nie podniosła się. - W nocy miałam jeden z Isabel. To, uświadomił sobie Raphael, było o wiele poważniejsze niż sądził. Elena nigdy nie odrzucała szansy na trening z nim, był jednym z kilku ludzi, którzy zmuszali ją do dotarcia na jej absolutne granice, nie dbając o ryzyko spowodowania niezamierzonych ran małżonce archanioła. Dla niego te nieuchronne sińce były do zaakceptowania, jeśli lekcja mogła pomóc jej pozostać przy życiu. Podnosząc jej ulubione ostrza, rzucił je jej. Ręce wystrzeliły, złapała oba. - Powiedziałam – przemówiła przez zaciśnięte zęby – że nie chcę. - A ja mówię, że dąsasz się już wystarczająco długo. - Zdjął swój elegancki strój i włożył parę spodni odpowiedniejszych do treningu. Srebrno-szare oczy rozchyliły się w chłodnym oburzeniu. - Właśnie śniłam, że miałam w ręce urwaną dłoń mojej siostry. Przepraszam, jeśli to cię nie przekonuje. Raphael wzruszył ramionami i celowo użył jednej rzeczy, o której wiedział, że rozdrażni ją wystarczająco, by wyrwać ją z apatii. - Zobaczę, czy Tasha będzie miała ochotę na sesję – powiedział i sięgnął ku klamce. – Bądź za dwie godziny gotowa, by wyruszyć. Nóż zadrżał, zatrzymując się w futrynie, cal od jego twarzy.

Rozdział 25 Nie

mówiąc ani słowa, świadomy Eleny przeklinającej za nim, kiedy w pośpiechu

zakładała ubrania, wyszedł na zewnątrz i zszedł w dół schodami na dziedziniec. Kiedy pojawiła się kilka minut później, ubrana była w bojówki koloru khaki i specjalnie zaprojektowany czarny top, dostosowany do jej skrzydeł. Jak jego, jej stopy były bose, ale miała noże, podczas gdy on był nieuzbrojony. Równe szanse, biorąc pod uwagę jego ekstremalną siłę i szybkość. Kiedy obiema rękami pokazał „no chodź”, Elena zmrużyła oczy i rzuciła jedno z ostrzy w kierunku jego twarzy. Był na tyle rozproszony przez ten nieoczekiwany czyn, że prawie uderzyła go drugim ostrzem, kiedy ukucnęła. Śmiejąc się, uniknął uderzenia, okręcając się tak, że uderzył ją swoimi skrzydłami. To nie miało jej zranić, tylko rozproszyć, ale Elena nauczona przez swoje poprzednie sesje, obróciła się z nim, idąc na jego skrzydła z ostrzem w garści. Jego małżonka miała tendencję do popełniania błędów, kiedy była zła, ale nie dzisiaj, wprawił ją w gniew do takiego stopnia, że walczyła z lodowatą furią. Ledwie unikając ostrego pchnięcia metalu, użył skrzydeł, by podnieść się o stopę nad ziemię, aby uniknąć kopnięcia. – Trochę wolno, hbeebti. Uśmiechnęła się z kpiną … i rzuciła drugie ostrze dokładnie w jego skrzydło. W pozycji, w jakiej się znajdował, nie mógł na czas go uniknąć i przyszpiliła jego skrzydło do ściany domu. Ale on był archaniołem, wyjął go w ułamku sekundy po zranieniu, jego ciało było gotowe, by poradzić sobie z jej drugim atakiem. – Nie masz więcej noży – powiedział, podekscytowanie krążyło w jego krwi, kiedy parował jej ciosy i kopnięcia. Elena nie mogłaby naprawdę go zranić, jeszcze nie, ale jej styl walki był unikatowy, który stworzyła przerabiając wyszkolenie łowcy i adaptując nauki Galena, by dostosować je do swoich osobistych mocnych i słabych punktów. A ponieważ nie była aniołem przez całe swoje życie, nie wiedziała, że nie powinna być w stanie zrobić pewnych rzeczy, więc po prostu szła naprzód i je robiła. Ten niespodziewany element czynił każdą sesję tak zabawną dla niego, jak zwykle również dla niej. Teraz zbliżyła się … i nagle dwa kolejne noże zmierzały prosto w jego szyję. Blokując je użył manewru, którego nauczył się od Alexandra, zanim archanioł zaczął widzieć w nim zagrożenie i wyszczerzył zęby.

– Oszukujesz. – Och? – Słodki uśmiech – Nie zdawałam sobie sprawy, że bawimy się fair. – Kolejna wściekłość ostrzy, ich ciała ruszały się z prędkością i dzikością, która przyciągnęła zaintrygowaną publiczność. – Keira, Isabel i Naasira. Wszyscy oglądali ich z balkonów, które otaczały dziedziniec i ktoś klaskał, kiedy Elena zdołała drasnąć jego przedramię, pokazując krew. Ignorując cięcie, przytknął czubek noża, który wyjął ze skrzydła do jej policzka, by odnotować trafienie. Upewnił się, że nie przetnie jej skóry, u jego namiętnej pięknej żony uzdrawianie nie było tak szybkie jak u niego, ale ona nie czyniła wysiłków, by ukryć furię, że dotarł tak blisko. Okręcając się z zasięgu zanim mogła zdobyć przewagę ze względu na jego bliskość, ruszył się by zajść ją od tyłu. Rzuciła noże nad ramieniem bez odwracania się. Zaskoczony tą nieoczekiwaną taktyką, o mało nie dostał jednym w pierś, tylko jego zwinność uratowała go od rany, którą musiałby uzdrawiać co najmniej dziesięć minut. Odwracając się natychmiast, jak ostrza opuściły jej ręce, Elena skoczyła z kopnięciem, by wykorzystać zachwianie jego równowagi, ale zapomniała o swoich skrzydłach. Chwytając jedno, przyciągnął ją bliżej, jego ostrze na jej gardle. – Wygrałem – powiedział, piersi obojga falowały. Ostre ukłucie na jej sercu. – Chcesz się założyć? Uśmiechając, skłonił głowę i pocałował ją, w połowie oczekując, że pchnie go ostrzem, tak była wkurzona. Ale oddała pocałunek, gorący, dziki i mokry, jej język nacierał na jego własny. – Jeśli kiedykolwiek ponownie będziesz drażnił mnie Tashą – powiedziała szorstkim szeptem, kiedy przerwali pocałunek, by zaczerpnąć powietrza – wykastruję cię. Raphael skrzywił się. – Uleczenie tego zajęłoby mi co najmniej dzień. Jesteś pewna, że chcesz utracić moje … atrybuty na tak długo? Jej usta drgnęły, oczy zaświeciły się. Mógł zobaczyć jej walkę, by powstrzymać się od śmiechu, ale to była przegrana walka, a ona schyliła się z rękami na kolanach, jej śmiech zabrzmiał dzikim kolorem w powietrzu. – Po raz pierwszy zazdroszczę ci Raphaelu. – Spoglądając w górę, złapał spojrzenie Keira. – Nie każdy człowiek ma tak waleczną ukochaną. Śmiech Keira był cichy, po czym machając na pożegnanie zniknął w swoim apartamencie. To Naasir zeskoczył ze śmiercionośną gracją w dół na dziedziniec. Podnosząc rzucone noże, podał je Elenie, która wyprostowała się i wycierała łzy śmiechu ze swojej twarzy.

– Dzięki – zdołała powiedzieć, zanim schowała noże z taką prędkością, że Raphael nie mógł nadążyć za jej ruchami, ani powiedzieć gdzie dokładnie ukryła lśniące bronie. – Dlaczego oszukiwałaś? – zapytał wampir, przechylając głowę. – Z nożami? – Eee, walczyłam z archaniołem, który może zgnieść mnie jak robaka. Oczywiście, że zamierzałam oszukiwać – zwłaszcza kiedy mieliśmy rachunki do wyrównania. Naasir popatrzył na nią, potem uśmiechnął się. – Zmierzymy się, kiedy będę w Nowym Jorku. Dwadzieścia pięć minut później, kiedy wzięli prysznic i ubrali się, przygotowując się do podróży do domu, Elena nadal nie była pewna tego, co się wydarzyło. – Lubi mnie teraz? – zapytała, kiedy jedli lekkie śniadanie, przygotowując się do odlotu. – Naasir lubi tylko kilka osób, ale myślę, że uważa cię za interesującą. – Hmm – ugryzła swój tost z miodem. – Nie jestem pewna, czy chcę być uważana za „interesującą” przez tygrysie stworzenie. Prawdopodobnie za interesujące uważa również świeże mięso. – Tygrysie stworzenie? – Przestań się śmiać. – Krzywiąc się, nalała szklankę soku pomarańczowego i pchnęła ją w jego stronę. – Przepraszam za strach, kiedy się obudziłam. Wziął sok, humor znikł z zapierających dech w piersi oczu o odcieniu wysokogórskiego jeziora. – Dlaczego dzisiaj? – zapytał łagodnie. – Nigdy nie byłaś tak pokonana przez koszmary senne. – Nie wiem. Naprawdę. – Po prostu czuła się, jakby została zbita na krwawą miazgę, każde z jej osiągnięć wymazane przez miażdżącą brzydotę grozy. – Ja tylko – wypuściła oddech – chciałabym zostać naprawiona, tak bym mogła pamiętać moje siostry, matkę bez bólu. Raphael nie zaoferował jej banałów, tylko ponury pragmatyzm. – Jesteś młoda. Wspomnienia nigdy nie znikną, ale z czasem stracą swoją moc ranienia. – Bez obrazy, ale nie chcę budzić się z krzykiem przez kolejne sto lat. – Nieśmiertelne pojęcie „czasu”, jak się nauczyła, było zupełnie różne od tego śmiertelników. – Jesteś zbyt uparta, by była taka możliwość. – Sięgając poprzez stół, potarł kciukiem jej policzek. – Jest powód, dla którego koszmary stają się gorsze i ty go znasz. Zaskoczona, zmarszczyła brwi. – Jaki powód? Nie jest blisko rocznicy.

– Czasami, hbeebti, zaskakujesz mnie – Opuszczając swoją dłoń, powiedział jedno słowo. – Eve – i wszystkie kawałki wskoczyły na swoje miejsce. Jej przyrodnia siostra, tylko trochę starsza niż Elena w chwili, kiedy Slater Patalis zniszczył jej świat, właśnie doszła do swoich mocy jako łowca. Jak Elena tego fatalnego roku. – Łał – wyszeptała, jej ręce nieruchome na białym obrusie. – Jak mogłam tego nie zauważyć? – To zbyt bliskie rany. – Może. – Podnosząc swój sok, skończyła szklankę zanim przemówiła ponownie. – Zgaduję, że część mojej podświadomości jest przerażona, że to znów się stanie. – Tak – zwłaszcza teraz, kiedy stworzyłaś prawdziwe więzi z Eve. Podczas kiedy wcześniej były sobie obce, miały tylko w połowie tą samą krew. – Myślisz, że Jeffrey również się tego boi? – zapytała, myśląc o okrutnych ranach na duszy człowieka, który pochował najpierw swoje dzieci, a potem żonę. – Jego stan emocjonalny jest nieistotny. – Twarz Raphaela była brutalna w odrzuceniu. – To z jego powodu jako dziecko nie miałaś tego, czego potrzebowałaś, by się uzdrowić. Wiedziała, że miał rację, ale to było dziwne, że teraz kiedy zaczęła patrzyć na Jeffrey’a oczami dorosłego, a nie dziecka, o wiele trudniej było nim pogardzać. – Nie wiem, czy kiedykolwiek wybaczę mu to, co mi zrobił, ale mogę nie nienawidzić go, jeśli postąpi słusznie z Eve. – Z tym, że strasznie się bała, że to była tylko płonna nadzieja. * Pół godziny później mieli wylatywać z miasta, kiedy Tasha zawołała ich na dach. – Tak się cieszę, że was złapałam – powiedziała, jej włosy związane były z tyłu, by odsłaniać ostrze, które nosiła w poprzek pleców. – Chciałam was pożegnać. Próbując nie komentować tych och-jak-serdecznych słów, które weszły jej w drogę na kilka kolejnych minut, Elena uśmiechnęła się. – Przykro mi, nie możemy zostać dłużej, ale wygląda, że będzie padać. – Przybrała najlepszą niezadowoloną minę, kiedy odchyliła do tyłu głowę, by popatrzeć na chmury. – Elena ma rację – Raphael powiedział do Tashy. – Nie możemy ryzykować zwłoki. – Oczywiście. – Tasha była pełna elegancji i uroku kiedy się żegnali. – Mam nadzieję, że wkrótce znów się spotkamy. – To było bardzo nieładne z twojej strony, Eleno – powiedział Raphael, kiedy znaleźli się w powietrzu. – Wiesz, że nadchodzące słońce za chwilę przegoni deszcz.

– Wiem także, że Tasha Gorące Majtki żałuje, że nie zagarnęła cię, kiedy byłeś młody i samotny. – Zmieniając ton psychicznej rozmowy, powiedziała – Och, Raphaelu, co za

szczęście, że cię złapałam. Ubrana jak wojowniczka z mieczem i tym wszystkim. – Prychnęła. – Szczęściara ze mnie.

- Gorące Majtki? – Zamknij się. Jestem wściekła. Zwłaszcza po pokazie jaki dałeś rano. – Więc wiesz, że skłaniam się bardziej do noży niż mieczy. – Dokuczanie mi teraz może być złe dla twojego zdrowia. Ku jej zaskoczeniu, zachował ciszę. Wskazał wulkan w pewnej odległości po lewej i kiedy zrozumiała dlaczego, jej krew stała się ciężka od burzliwych emocji. Później tego dnia młoda kobieta, która nie zrobiła nic poza tym, że wyszła na spacer do lasu, zostanie złożona na wieczny spoczynek w sercu wulkanu. Jak tylko obrzędy się zakończą, Amanat znowu stanie się zamkniętym miastem, jak powiedział jej Raphael, kiedy brali prysznic. Caliane zgodziła się zostać strażnikiem przeciwko ciemności w tej części świata, podczas kiedy oni będą walczyć w innej. Elena najbardziej chciała, aby ich przygotowania okazały się niepotrzebne, ale wiedziała, że są to płonne nadzieje. Wojenne bębny dudniły bliżej z każdym uderzeniem serca. * Frunąc nad Manhattanem po wylądowaniu prywatnym samolotem na pobliskim lotnisku, Elena wzięła głęboki wdech gryzącego zimnem powietrza domu. Obiecywało śnieg przez kilka tygodni, bez wątpienia, ale czuła pewność, że to niedługo się zmieni. – Coś od Aodhana? – powiedziała, kiedy Raphael zbliżył się do niej. – Nie, miasto było spokojne odkąd my… – zatrzymał się, jego oczy skupione na Hudsonie. – Co tam jest? – Był dla niej taki jak zawsze, ale wiedziała, że miał przenikliwy wzrok drapieżnego ptaka. – Patrz. Woda zaczęła huczeć i pienić się kiedy mówił. Udało jej się unosić koło Raphaela, kiedy zatrzymał się nad krawędzią rzeki, Elena spojrzała w prawo … i wtedy to zobaczyła smugę czerwieni. Bogata i ciemna, spływała w dół rzeki w niesamowitej fali, która sprawiała, że włosy podniosły się jej na karku, ostry zapach żyjącego żelaza w powietrzu. – Czy to krew? – Jest tylko jeden sposób, by się przekonać. – Zleciał nad wodę, unosząc się niżej niż ona była zdolna ze swoją obecną siłą skrzydeł, aż jego palce musnęły czerwoną plamę. Podnosząc palce do nosa, strząsnął wilgoć i zaczął wznosić się w jej kierunku. – Krew – potwierdził. – Ale zanika.

Kiedy patrzyli, woda zmieniła się w różową czerwień, następnie w róż, potem zbladła, aż była znowu mętnym brązem pieniącej się rzeki Hudson, zapach nie do pomylenia znikł, jakby nigdy nie istniał. Wtedy zaczął padać śnieg, eteryczne płatki, które szeptały nad jej skrzydłami i osiadały na mieście, pieszczota bieli wymazująca krew. – To co właśnie widzieliśmy – popatrzyła na wodę – powinno być niemożliwe. – Jessamy nie mówiła czegoś o krwi padającej z nieba podczas Kaskady? To wydaje się zaburzać samo kontinuum. – A archaniołowie nie byli tymi, kim powinni być, a ciała gniły na ulicach i krew spadała

z nieba, kiedy płonęły imperia. – Jezu, Raphael – powiedziała Elena, kiedy słowa historyczki zabrzmiały w jej umyśle – to naprawdę się dzieje. – I to nie będzie po prostu wojna. – To będzie wydarzenie, które zmieni oblicze naszego świata. – Jej mózg ledwie mógł pojąć skalę tego co nadchodzi. Oczy Raphaela spotkały jej, śnieg nadal sypał z krystalicznego nieba. – W ciągu godzin, jakie spędziłem z Caliane, opowiedziała mi więcej o ostatniej Kaskadzie. – Cienie straszliwego mroku w intensywnym, niemożliwym błękicie jego oczu. – Prawie nie chcę wiedzieć – wyszeptała, cały czas świadoma, że była to prawda, której nie można uniknąć. Jej archanioł skierował swoje skrzydła w kierunku Wieży, uderzyła mocniej skrzydłami, by nadążyć za nim. – Jesteś małżonką archanioła. Nie masz dłużej wyboru.

Rozdział 26 Aodhan czekał na nich na balkonie Wieży na zewnątrz biura Raphaela. – Panie, wysłałem ludzi, by wypatrywali jakichkolwiek oznak zamieszek wywołanych przez to zdarzenie.

Zdarzenie. Elena zgadywała, że naprawdę nie było innego sposobu, by opisać rzekę zmieniającą się w krew. – Panika została stłumiona, zanim miała szansę się zakorzenić. – Oczy Aodhana odbijały skrawki Manhattanu, kiedy patrzył w kierunku wody. – Jakkolwiek świadkowie bez wątpienia sfilmowali zdarzenie i Wieża będzie musiała wydać oświadczenie. – Nie. – Ton Raphaela był autokratyczny, jego twarz straciła wszelkie ślady „człowieczeństwa”. – Nie będzie wyjaśnień. Powiedz tylko, że to sprawa Kadry, a jeśli ktoś będzie nalegał na dodatkowe informacje, może skontaktować się bezpośrednio ze mną. Ktokolwiek na tyle głupi, by przyjąć tę ofertę, pomyślała Elena, zasługuje na to co go spotka. Większość śmiertelników nigdy nie zbliżała się do archanioła z pewnego powodu, różnica mocy była tak olbrzymia, że tworzyła przepaść, która nie mogła być przekroczona z żadnej strony, z wyjątkiem najbardziej niezwykłych okoliczności. Im więcej spędzała czasu w

świecie

nieśmiertelnych,

tym

bardziej

rozumiała,

że

ta

przepaść

była

siatką

bezpieczeństwa; cokolwiek innego doprowadziłoby tylko do śmierci niezliczonej rzeszy ludzi. Chociaż. – Ludzie będą przerażeni. – Musiała przemówić za ludźmi i zwykłymi wampirami, ponieważ Raphael po prostu nie rozumiał tego rodzaju bezsilności. On nigdy nie był słaby, nawet jako dziecko. – Jeśli nie zrobimy czegoś, co zredukuje ich strach, morale miasta spadnie do niebezpiecznego poziomu, a już jest niepewne po Upadku. – Opinia Illiuma jest taka sama – powiedział Raphael, jego skóra jarzyła się cichym szeptem mocy, czego nigdy wcześniej nie widziała. Sprawiał, że jego kości były bardziej wyraziste, jego oczy płonęły tak silnie, że trudno było na nie patrzeć. – Prosi o twoje towarzystwo przy tworzeniu dywersji. Elena zawahała się. - Raphaelu, robisz tę straszną archanielską rzecz. Tę naprawdę straszną. Poruszając skrzydłami, by strzepnąć śnieg, po tym jak Aodhan zniknął w Wieży, dotknął palcami jej szczęki. Dotyk sprawił, że skóra ją zamrowiła, jej serce zatłukło o żebra, ponieważ jego moc pulsowała w jej krwi.

- Stajesz się silniejsza – wyszeptał, ulga przemieszała się z obawą, ponieważ chociaż były to dobre wieści, to nie podobało jej się jego nagłe zimne zdystansowanie się. Ten mężczyzna, pomyślała, nigdy nie żartowałby z nią podczas walki, czy tańczył z nią wokół wieżowców. Był zbyt zdystansowany, zbyt nieludzki. Był także jej i nie odda go niczemu ani nikomu. Podnosząc rękę w tej gwałtownej przysiędze, położyła dłoń na jego policzku, moc sącząca się w nią była wystarczająco potężna, by skraść jej oddech. - Raphaelu. - Wewnątrz mojej skóry szaleje burza. – Jego głos pobrzmiewał tymi samymi szeptami, jakie słyszała w ich wspólnym śnie. Jej umysł zadrżał, kiedy przypomniała sobie krzyki, jakie słyszała w głosie Lijuan … ale to, to było inne. To sprawiało, że skóra mrowiła ją w sposób, który nie miał nic wspólnego z padającym śniegiem, nie było tam instynktownego wstrętu, zgrozy, poczucia zła. Nie, wszystko co wyczuła to była moc, moc takiego rodzaju, jakiego jeszcze nigdy nie dotykała, nawet mając kontakt z Kadrą. - Burza nadeszła z rzeką krwi? - Tak. Poczułem jak się tworzy, kiedy fala przetaczała się, stała silniejsza, kiedy moje palce dotknęły wody. – Szepty nadal tam były, pocałował ją i poczuła lód jego nowoodnalezionej mocy sączącej się do jej kości, zajadle bolesne zimno. Ale wytrzymała, dłonie położyła na jego piersi, a jej miłość do niego płonęła namiętnym ogniem. – Czuję w tobie taki strach, Eleno – wymruczał, jego oczy skierowane na jej usta, zanim pocałował ją ponownie, zimne ostrze tnące jej ciało. – Myślisz, że cię skrzywdzę? – Nie. – Oddech miała ciężki od smug lodu, które przygniatały jej klatkę piersiową, owinęła ręce wokół jego szyi i powiedziała w jego usta. – Boję się o ciebie. – Nie ma potrzeby. – Bez obrazy – powiedziała nachmurzona – ale ciężko jest to zaakceptować, kiedy twoja skóra błyszczy się, a ja prawie zmieniłam się w pieprzony sopel! Zaśmiał się, bryza bawiła się jego włosami, a śnieg pokrywał jego rzęsy. – Trawię tę moc, z braku lepszego słowa. – Kolejny pocałunek, jawnie seksualny. – Teraz lepiej, hbeebti? – To był prywatny szept, jego ręka na jej piersi w kokonie stworzonym przez jego skrzydła. Zadrżała, jej pierś wydawała się pęcznieć, by wypełnić jego pięść. - Sposób na ogrzanie kobiety. – Lód jego nowej mocy pozostał, ale mogła poczuć jego penisa na swoim podbrzuszu, poczuć jej Raphaela pod oplecioną skórą mocy archanioła. – Chcę zabrać cię do domu i zamknąć nas w sypialni, aż nie będzie ci już zimno. Ściskanie w piersi, kolejny wymagający pocałunek, zanim opuścił dłoń i cofnął skrzydła.

– Później. Teraz musisz iść i pomóc Illiumowi uspokoić pospólstwo. Nie chcąc zostawiać go, kiedy nadal nie był całkiem w porządku, ale świadoma, że musieli kontrolować nastrój miasta, pocałowała go jeszcze raz zanim odleciała. - Jeśli poczujesz nagłą chęć, by wskrzesić pożerających ciała martwych – powiedziała z powietrza – daj mi znać, tak żebym mogła ci to wybić z głowy. - Obiecuję. Nadal niepewna, czy była szczęśliwa z powodu tej sprawy z rzeką krwi, dziwnym napływem mocy, wylądowała na dachu niedaleko brzegu rzeki, kiedy śnieg przestał padać, promienie słoneczne załamywały się, miasto pokryte było ekstremalnie jasnym kocem bieli. Z dachu w prostej linii było widać rzekę i mogła zobaczyć mrowie ludzi na pirsie, gestykulujących wściekle, kiedy zbierali się wokół telefonów z aparatem, które bez wątpienia uchwyciły tę dziwaczność. Niebieskie pióra z błyszczącymi srebrnymi nitkami wypełniły jej pole widzenia sekundę później, za skrzydłami podążał anioł ze złotymi psotnymi oczami. - Chodź, Ellie. – Rzucił jej rękawicę bejsbolową, własną miał już założoną na lewej dłoni, piłkę w prawej. – Polećmy porzucać nad Hudsonem. Elena gapiła się. – To jest twój wspaniały plan mający poradzić sobie z ludzkim strachem? – Widziałaś kiedykolwiek anioła bawiącego się piłką? - Podniesione brwi. – Dokładnie. Zastanawiając się, co do diabła, podążała za nim nad rzekę, gdzie dołączyli do trzech innych aniołów z Wieży, wszyscy z nich uśmiechnęli się i zasalutowali jej zanim zawołali do Illiuma, by przestał się guzdrać i przygotował się na skopanie tyłka. Illium oddał barwną zniewagą … i wtedy zaczęła się zabawa, w anielskim stylu. - O cholera! – Nurkowała i wznosiła się, kiedy piłka leciała w każdym możliwym kierunku, gracze próbowali pokonać się nawzajem i/lub powstrzymać ją od uderzenia w wodę. Elena nie była tak szybka jak Illium czy inni, ale trzymała się, używając rozumu, przypuszczając, co zrobią anioły, nawet robiąc kilka zaskakujących przejęć, które umieściły ją w tabeli punktowej. Mniej niż dwie minuty po tym jak zaczęli, ludzie na brzegu przestali patrzeć na Hudson, a zaczęli dopingować ich ulubionego gracza. Utworzyły się frakcje, przedsiębiorcza grupa znalazła niebieski szalik, by machać nim dla Illiuma. Pomysł szybko się przyjął i wkrótce było pięć różnych szalików dla pięciu graczy. Elenę charakteryzowało złoto łowcy. Na dole musiał być ktoś z Gildii, pomyślała z uśmiechem. Elena nie była bynajmniej zaskoczona, kiedy helikopter prasowy pojawił się na niebie, zabezpieczony uprzężą kamerzysta wisiał po jednej stronie, chociaż załoga pozostała

w pełnej szacunku odległości. Zabawne, że robili to, odkąd Illium uczynił jasnym, że na walce helikopter kontra anioł, helikopter wyjdzie gorzej. Znacznie gorzej. - Mam! – Zdołała złapać rzut, który w innym razie uderzyłby w środek dopingujących kibiców i wyrzuciła piłkę wysoko na lewo … gdzie została przechwycona przez anioła o oczach koloru skrzącej się zieleni i skrzydłach z lodowatego światła słonecznego. Kiedy wystrzelił

piłkę

w

kierunku

Illiuma,

używając

lewej

ręki,

niebieskoskrzydły

anioł

zakoziołkował od siły potężnego pocisku, zanim pchnął rękę w górę z uśmiechem, trzymając piłkę mocno w garści. Elena i trzej inni gracze wymienili spojrzenia i po cichu wycofali się z gry, ich piersi falowały, kiedy siadali na krawędzi najbliższego dachu, szczęśliwi mogąc oglądać pokaz niezwykłych powietrznych zdolności Illiuma i Aodhana. – Widziałeś, by robili coś takiego przedtem? – powiedziała do anioła koło niej, starszego dowódcy szwadronu, którego do dzisiaj nigdy nie widziała śmiejącego się. – Nie od dwóch stuleci. – Powaga jego odpowiedzi została zagłuszona przez hałas aprobaty, kiedy Aodhan zdobył piłkę, która właśnie uderzała w wodę i wystrzelił ją z powrotem nad ramieniem bez patrzenia, jego ciało i skrzydła wydawały się żywym diamentem w przebijającym świetle zimowego słońca. – Oszałamiający. - Pomyślała Elena, kiedy jej telefon zawibrował od przychodzącej wiadomości od Sary. Illium złapał piłkę zanim uderzyła w dach samochodu przecinającego pobliski most, ale jego ciało wydawało się być na kursie kolizyjnym z autobusem. Ktoś krzyknął, ale niebieskoskrzydły anioł wykonał perfekcyjny obrót między dźwigarami mostu, by wykonać rzut, który swoją siłą odrzucił Aodhana do tyłu.

Ransom przyjmuje zakłady, który z dwóch „ślicznych chłopców” pierwszy straci piłkę. Elena uśmiechnęła się i odpisała: Postaw za mnie na Illiuma. Aodhan jest zbyt dobrze

wychowany, by spodziewać się podstępnych ruchów Niebieskiego Dzwoneczka. Okazało się, że się myliła. Aodhan wydawał się znać sztuczki Illiuma na wylot i na odwrót. Kiedy skończyli był remis, obydwaj zostali odwołani do Wieży, miasto naprawdę obudziło się na fakt, że był pośród nich niezwykły nowy anioł. Przerażające wieści o krwistoczerwonym Hudsonie zostały zdegradowane do drugiej wiadomości, całe miasto, cholera, cały kraj, był zafascynowany dyskusją o Aodhanie i oczywiście o grze. Każdy pojedynczy kanał ciągnął z komentatorem baseballu rozmowę o anielskiej technice i często spekulowano o możliwym rewanżu z manhattańskimi zadowolonymi z siebie, jak koty w śmietance, reporterami, kiedy mówili: - Oglądajcie ten kanał dla przyszłych informacji o naszych aniołach.

– Powiedziałabym, że sztuczka Illiuma odniosła sukces – powiedziała do Raphaela później tej nocy, w prywatności ogromnej łazienki w ich apartamencie w Wieży. – Obecność Aodhana była jak wisienka na torcie. – Zaskoczył nas wszystkich. – Raphael nie wyglądał już tak „inaczej”, jak wtedy kiedy rzeka stała się czerwona, ale nadal słyszała krztynę tych dziwnych szeptów w jego głosie. – Dlaczego siedzisz tak daleko? – zapytał teraz, jego ramiona wyciągnęły się wzdłuż kafelkowej krawędzi wanny wielkości małego basenu. – Zapewniam cię, nie zostałem owładnięty chęcią sprawiania, by trupy chodziły. Przenosząc się do niego, położyła ręce na jego udach poniżej krawędzi wody. – Ta moc, nadal się utrzymuje? – Nieważne, jak bardzo ją to przerażało, musiał stać się mocniejszy, jeśli miał stanąć naprzeciw innych. Mrok w jego błękitnych oczach, cienie przesuwające się po morzu. - Nie. Wypełniła mnie do pełna, ale od pewnego czasu wyczerpuje się. Wrócę do siebie do świtu. – Cholera. Podniósł brew. - Tak, chociaż. Jeśli muszę czekać na kolejne niezwykłe zdarzenie, by posmakować mocy, możemy, jak wspomniałaś, znaleźć się po uszy w gównie. Szczególnie biorąc pod uwagę inne czynniki. Oczy skierowały się na jego prawą skroń, powiedziała: - Pokaż mi – nie poruszała sprawy w Amanat ze strachu, że jego wrogowie mogliby coś usłyszeć, co mogłoby być oznaką fatalnej słabości. Raphael usunął maskę uroku, by ujawnić punkcik, tyle że to nie był już dłużej punkcik. Rozprzestrzenił się w cienką linię na kości, długą na około cal. - Raphaelu. – Serce zacięło się, dotknęła palcem jego skóry. – To przybiera kolor głębokiej, naprawdę głębokiej czerwieni. – Przerażenie usiłowało wycisnąć oddech z jej piersi. Walcząc z tym, odzyskała głos. - To nie wygląda na obrzęk lub infekcję, bardziej jak atrament pod twoją skórą. – Z wyjątkiem tego, że Raphael, w przeciwieństwie do swojego mistrza szpiegów, nie miał na twarzy tatuażu. – Czujesz coś? – Tam nie ma słabości, nie wyczuwam choroby. – Przebiegł ręką z tyłu nad jej pierś, jego kłykcie dotknęły jej sutka. – To na razie nie czyni krzywdy. – Obie ręce ześlizgnęły się w dół jej klatki piersiowej do talii, przeniósł ją nad swoje uda, jego erekcja pocierała o nią, tępa stal sprawiła, że jej paznokcie wbiły się w jego ramiona.

Roztopiona gorąc w jej pępku. - Boże, jak mogę być tak szybko gotowa na ciebie? - Ponieważ jesteś moja. – Z tymi prostymi słowami posiadania, podniósł ją, a następnie opuścił, tak że główka jego penisa naparła na śliskie gorąco jej wejścia. – Pieprz mnie, Eleno. Nawet jak wzięła go z jękiem rozkosznej przyjemności, część jej zwalczała rosnącą namiętność, by myśleć. To było prawie niemożliwe, kiedy Raphaael przyciągnął jej usta do swoich, jedną rękę zacisnął na jej włosach, drugą dotykał jej pierś w pieszczocie zarówno odważnej, jak i zaborczej, kiedy jego język naciskał głęboko na jej usta. To nie była szorstkość, która rozrywała jej umysł. Raphael często był surowy, a ona to kochała, kochała to, że się nie powstrzymywał, ale to, dzisiaj … To było, kiedy to poczuła, „zimno” w jego pocałunku, lód który penetrował jej własną krew przez ich intymny związek fizyczny. Nawet w jego najbardziej seksualnych wymaganiach, Raphael zawsze sprawiał, że czuła się niesłychanie kochana. Tej nocy jego dotyk był odległy, z braku lepszego słowa i kiedy otworzyła oczy zobaczyła, że patrzył na nią, kiedy bawił się jej ciałem. – Nie ma mowy. Ugryzła mocno jego dolną wargę, a kiedy jego ręce zacisnęły się na jej ciele, jego skrzydła zaczęły błyszczeć, polizała językiem ranę i pobiegła językiem w dół jego gardła, jednocześnie ściskając go wewnętrznymi mięśniami. Jego ciało napięło się, jego penis pulsował wewnątrz niej. O tak, wiedziała dokładnie jakie guziki nacisnąć. Chwila, kiedy poczuła jego rękę, znowu zaciskającą się na jej włosach w przygotowaniu do przejęcia z powrotem sterów, złapała ścięgno na jego szyi między zęby. Pomruk, blask jego skrzydeł wzmocnił się, ale pozwolił kontrolować jej ich następny pocałunek, jego język pojedynkował się z jej, kiedy przyciskała swoje piersi do jego klatki piersiowej, dobrze wiedząc, że kochał uczucie jej napiętych sutków trących o jego ciało. Wyginając swoje biodra, wzywał ją, by poruszała się szybciej, mocniej. Kiedy opierała się, przyciągnął ja bez ostrzeżenia z powrotem do siebie i wessał jeden z jej sutków do ust, tocząc napięty mały guziczek swoim językiem, jak soczystą jagodę. Ukłucie sensacji dotarło prosto do jej łona. Ciągnąc za jego włosy, próbowała powstrzymać erotyczną torturę, z powrotem przejmując kontrolę. Dotyk zębów na jej wrażliwym ciele. Zacisnęła się na jego grubości i została nagrodzona wyjątkowym liźnięciem, jego usta uwolniły jej sutek tylko po to, by kolejny oznakować parzącym gorącem jego pocałunku. Było niemożliwym myśleć teraz, ale musiała wiedzieć, czy to był jej Raphael. Zaciskając się mocno

na jego penisie, trzymała go zaborczo, aż uwolnił jej sutek by odrzucić głowę do tyłu, jego szczęka miała brutalną linię. Niebezpieczny mężczyzna. Wspaniały mężczyzna. Jej mężczyzna. Rozluźniając swój seksowny uścisk na nim, użyła wewnętrznych mięśni, by ponownie go pieścić, kiedy pochyliła się, by pocałować jego gardło, z jedną ręką na jego piersi, palcami drugiej trąc wrażliwe wewnętrzne krawędzie jego skrzydeł. To był definitywny koniec. Raphael chwycił jej szczękę, przyciągając ją do pocałunku, który równie dobrze mógł być seksem, był taki nieokiełznany, głęboki, cholernie gorący. Następnie nie było więcej strategii, walki o dominację, tylko namiętne zaangażowanie, które sprawiło, że głośno krzyczała kiedy dopadł ją orgazm wokół gorącej stali jego władania, jej oczy zczepione z tym łamiącym serce, błękitem bez cieni.

Rozdział 27 Raphael

wycierał do sucha skrzydła Eleny, kiedy jego małżonka stała na podłodze

łazienki owinięta puszystym, niebieskim ręcznikiem i wpatrywała się w jego odbicie w lustrze. - Byłeś dziwny - powiedziała zwięźle. - Tak jak wtedy, kiedy pogrążyłeś się w Ciszy. Raphael nie lubił tego, jakim się stawał podczas Ciszy, był to stan, w którym działał w sposób okrutny, napędzany przez zimno i pozbawiony wszelkich emocji. W końcu postanowił, że nie pogrąży się już więcej w Ciszy, on który niegdyś pilnował anielskiego żłobka, w tym stanie groził dzieciom, by osiągnąć swój cel. - Zraniłem cię? - zapytał rzucając ręcznik na podłogę, a jego dłoń objęła jej kark. - Oczywiście, że nie - zirytowany grymas, który dla niego był pocałunkiem. Rozpieprzyłeś mój umysł, ale dopóki robię to samo z twoim, to nie narzekam. Jej temperament ostatecznie upewnił go w tym, co sprawiło, że ją puścił. Kiedy weszła do sypialni i znalazła szlafrok, podążył za nią, by wciągnąć parę czarnych spodni. Nie chciał spać tej nocy, było zbyt wiele rzeczy do zrobienia. Właśnie dlatego byli w Wieży, a nie w domu. Jednakże wyjdzie z sypialni dopiero po kilku godzinach, kiedy upewni się, że Elenę nie będą nękały koszmary. - Pogrążam się w Ciszy, kiedy poziom mojej moc osiągnie pewien poziom i rodzaj – powiedział. - Jednak to było inne, jakby z zewnątrz mnie. - Tak jakby stanął w najgłębszym oceanie izolowanym od reszty świata. - Jakby napaść? - Kręcone kosmyki włosów zbliżone kolorem do bieli, które uciekły z koka z tyłu głowy, okalały jej twarz. Elena zbliżyła się, niwelując dystans pomiędzy nimi. - Taka, która przyniosła by mi moc? Nie.- Miał przeczucie że było to coś o wiele bardziej niebezpiecznego – Jeśli nabieram mocy, to wydaje mi się, że ma to wielki potencjał, aby mnie całkowicie zmienić. - To nigdy się nie stanie. - Uparty błysk w oczach łowczyni. - Nie mam zamiaru stracić swojego mężczyzny. - Wiem. - Nawet w nietypowym zimnie, smakował jej furię, jej pasję, jej piękną głęboką miłość. Właśnie te rzeczy pokonały wszystkie bariery, sprawiły, że wrócił z powrotem w jej ramiona. - Nadszedł czas, by moja kobieta poszła do łóżka. - Miała podkrążone oczy z powodu wypełnionych napięciem dni i przerywanym snem. - Jeśli nie będziesz się sprzeczać, to opowiem ci bajkę na dobranoc, o krwi, śmierci i zniszczeniach ostatniej Kaskady. - Hura. - Zsunął szlafrok, by odkryć złote, gibkie ciało, Elena wskoczyła w pościel.

Położył się na boku na pościeli, rozwiązując jej kok, by bawić się z dzikim jedwabiem jej włosów. - Słyszałaś kiedyś o zaginionym mieście Atlantydy? - Oczywiście – jej cudne srebrno- szare oczy rozszerzyły się. - Czy naprawdę istniało? - Matka opowiadała mi legendę o podwodnym mieście, które istniało przed tysiącami lat, o cudownym mieście stworzonym przez archanioła, który miał takie umiejętności jakie sądzimy, że teraz ma Astaad, z tym wyjątkiem, że umiejętności archanioła w tamtych czasach były o wiele większe. Czyste zrozumienie ukradło cud. - Zostało zniszczone, prawda? - Caliane nie ma pewności, czy jakieś jego części nie spoczywają na dnie oceanu chronione przez swojego archanioła, jednakże padło ofiarą wojen ostatniej Kaskady, tak jak wiele innych wspaniałych cywilizacji. -Tyle cudów straconych na zawsze, Raphaelu. Rzeczy, które zaćmiewały twory

współczesnego świata, chełpimy się dzisiejszymi rzeczami, jak dzieci, które nigdy nie widziały prawdziwego piękna i chwały. Powtórzył Elenie osąd Caliane, powiedział jej także całą resztę, jak wojna ogarnęła całą planetę i naznaczyła ziemię krwią zarówno śmiertelnych jak i nieśmiertelnych. - W końcu dobiegła swego kresu, po wiekach od swojego początku, pół świata zginęło, cywilizacje cofnęły się o tysiąclecia. Elena pokręciła głową, jakby ta wiedza była zbyt straszna by ją znieść. - Kaskady, nie ma sposobu, by powiedzieć ile ich już minęło, a ile jeszcze nadejdzie, ile razy cywilizacje będą niemal całkowicie wymazywane, by ponownie zacząć od początku. - Tak - przysunął swoje ciało całą ją zakrywając, jego dłoń w jej włosach. Powiedział jej preludium ostatecznej, brutalnej prawdy. - Caliane przetrwała więcej niż jedną Kaskadę. - Był pewien, że nikt o tym nie wiedział. - Nie wszystkie są równe, a po zmianach w Kadrze ocenia, że ta Kaskada może być najsilniejszą jaką przeżyła w ciągu eonów swej egzystencji. Nieukrywany horror w oczach łowczyni, która trzymała go w ramionach blisko siebie. - Jeśli ostatnia Kaskada zakończyła się zagładą połowy świata… - Tak. * Biorąc pod uwagę złowieszczą historyjkę jaka opowiedział jej Raphael, był to prawdziwy cud, że Elena spała tak mocno. Gdy się obudziła prześladująca cisza powiedziała

jej, że w nocy spadło więcej śniegu, jakby z oślepiającą koniecznością, by choć na chwilkę uciec od szaleństwa świata nieśmiertelnych. Sara miała rano wolne, na ile Dyrektorka Gildii może mieć wolne, tak więc, Elena spotkała się ze swoją najlepszą przyjaciółką i Zoe w małej knajpce na późne śniadanie. Kelnerzy i większość bywalców znało Elenę jeszcze przed transformacją, jedynie kilku ludzi robiło zdjęcia, jednakże nikt im nie przeszkadzał. Półtorej godziny później przenieśli się do Central Parku, obserwując jak chichocząca Zoe próbuje złapać gołębia. Opatulona jak mały polarny niedźwiadek w pomarańczowy kombinezon mała dziewczyna siadała na śniegu o wiele częściej niż wymagało tego złapanie ptaka. Oddech Eleny zamieniał się na zimnie w mgiełkę, kiedy głośno śmiała się z wybryków Zoe. Pogoda była mroźna także dla Eleny, ubrała top z długimi rękawami, pod swoją czarną skórzaną kurtkę łowcy. Jej nieśmiertelne ciało może i było twardsze od śmiertelnego, ale było oczywiste, że była zbyt młoda, by radzić sobie z zimnem, zwłaszcza podczas lotu, kiedy była wystawiona na zimny wiatr. - Co z Vivekiem? - spytała Sara po wysłaniu Deaconowi zdjęcia Zoe siedzącej w śniegu. - Aodhan nadzoruje jego przemianę - Elena upewniła się, że Vivek był w zaufanych rękach - jeszcze go nie odwiedziłam – prosił mnie, bym tego nie robiła. Wydaje mi się, że nie chciał, aby żadne z nas zobaczyło go, kiedy jest tak wrażliwy. - Mógł być sparaliżowany, lecz nigdy nie był bezsilny, tak długo jak długo Elena go znała nigdy nie był bezbronny. - Wiesz jak bardzo lubi być pod kontrolą. - Rozumiem to, ale nadal jest dumnym idiotą. - Powiedziała Sara czułym głosem. - Keir osobiście monitoruje jego postępy. - Sara spotkała uzdrowiciela podczas wizyty w Azylu, widziała głęboki szacunek jakim cieszył się w świecie nieśmiertelnych. - Minęło wiele czasu odkąd Stworzono kogoś z takimi urazami. - Mamusiu! - Zoe podbiegła do nich w dziki, niemal w przewracam-się-co-chwilę sposób - Uziak! Sara pochyliła się, by wziąć małą dziewczynkę w swoje ramiona, pocałowała jej rządną pocałunków buzię. We dwójkę wyglądały dla Eleny tak wspaniale, że pstryknęła im zdjęcie własnym telefonem. Głęboko fioletowy płaszcz Sary idealnie pasował do pomarańczowego ubrania małej, ich twarze wykrzywione były w takim samym uśmiechu. Zoe zachichotała, kiedy Sara udawała, że ją łaskota, przed tym zanim wyciągnęła ramiona w stronę Eleny, dała swojej mamie wielkiego całuska w policzek, jej ciemne oczy jaśniały. - Ziocia Eliie. Śmiejąc się „ziocia” Elena podniosła Zoe i zanim ja przytuliła, podrzuciła ją w powietrze łapią ją w mocnym uścisku, kiedy spadała w dół. Zoe pisnęła radośnie, jej kaptur opadł uwalniając wspaniałe czarne kręcone włosy, spięte teraz w dwóch schludnych warkoczach.

- Zoe lata, zociu Ellie. - Tak - powiedziała Elena całkowicie owładnięta urokiem dziecka Sary – Latasz, Zoe. Pięć kroków później mała dziewczynka została zauroczona widokiem anielskich piór spadających na śnieg, należały do przelatującego anielskiego szwadronu, piór doskonałych do jej kolekcji. - Przysięgam - mruknęła Sara - że dostaję zawału serca za każdym razem kiedy ty i Deacon postanawiacie traktować moje maleńkie dziecko jak cholerną piłkę do kosza. Elena uśmiechnęła się. – To twoje dziecko - jesteś jedną z tych, która skoczyła z budynku podczas pościgu za wampirem. - Zostawiając Elenę przeklinającą do niebieskiego nieba, kiedy patrzyła w zaułek w pełni spodziewając się ujrzeć połamane ciało swojej przyjaciółki. - A na dodatek go złapałaś - Sara obliczyła swój skok tak, że wpadła do kontenerów pełnych spożywczych odpadków. Paskudne ale bezpieczne. Teraz jej najlepsza przyjaciółka wskazała na nią palcem. - Nie możesz opowiadać takich historii w zasięgu słuchu Zoe. - Odpuść, Mamo Niedźwiedzico. Ma eks-Zabójcę za ojca i kopiącą tyłki Dyrektorkę Gildii za mamę, a do tego niesamowitą urodzoną łowczynię za ciotkę. - Klepnęła Sarę w ramię i powiedziała - Dzieciak nigdy nie będzie zadowolony z przesiadywania w domu i układania puzzli. - Deacon zrobił dla niej miniaturową kuszę - Wyraz twarzy Sary był mieszanką strachu i dumy, kiedy to mówiła - Zoe strzela już teraz, dzięki bogu jej „ bełty” mają główki z gąbki, bo inaczej wszyscy już kilkakrotnie zostalibyśmy uśmierceni. - Wiesz, że każdy łowca za nią pójdzie, a z mojej strony każdy anioł i wampir z Wieży będzie miał na nią oko. Sara roześmiała się. - To … zapewne popchnie ją do buntu. Musimy dopracować nasze przebiegłe plany odizolowania jej od niebezpieczeństw. Obiekt ich machinacji pobiegł z powrotem w prawo a następnie wrócił nie mogąc złapać tchu z podniecenia. W małej piąstce ściskała ciemnobrązowe obszyte czernią pióro. - Anioł - powiedziała mała dziewczynka głaszcząc palcem delikatne włókna, bardzo uważając, aby ich nie zniszczyć. - Bardzo dobrze, kochanie - Sara ponownie przykucnęła.- Chcesz, żebym to dla ciebie bezpiecznie przechowała? Sara nie przemówiła ponownie, dopóki Zoe nie powróciła do swojej zabawy, a kiedy to zrobiła, jej słowa były ciężkie od obaw malujących się na jej twarzy.

- Kiedy Vivek się obudzi będzie nas potrzebował. Nie mogę znieść myśli, że będzie chciał trzymać nas na dystans. Elena czuła to samo co przyjaciółka. - Mam pomysł, jak możemy upewnić się, że ma wsparcie bez naruszania jego przysięgi wobec Raphaela i Wieży. Dwie godziny później wyśledziła Aodhana na jednej z masywnych wież George Washington Bridge. Jego nogi zwisały po jednej stronie. kiedy siedział na metalowej ramie, jego oczy śledziły uliczny ruch. Byłby przyczyną niebezpiecznego rozkojarzenia kierowców, gdyby dzień był słoneczny, jednakże niebo spowijały ciemne chmury, utrzymując w niewiedzy ludzi na dole, którzy nie mieli pojęcia ze są obserwowani. Pomyślała o tym, jak powinna bezpiecznie wylądować na stosunkowo wąskiej powierzchni, udało się jej to za drugim podejściem. - Nieźle. Uśmiechnęła się, choć nie skomentowała ręki Adohana, która wystrzeliła ku niej, kiedy niemal się poślizgnęła i spadła, było to automatyczne, choć nie miała wątpliwości, że był to znak, że mimo wielkiej niechęci do dotyku, mógł się przełamać dzięki instynktowi chronienia. - Doskonale utrzymujesz równowagę - powiedział zamyślony - ale musisz wzmocnić mięśnie, których używasz do kucania. - Jakieś konkretne ćwiczenia? - zapytała szczęśliwa, że może nauczyć się czegoś, co sprawi, że będzie bardziej skuteczna w lataniu. - Tak - powiedział ponownie obserwując uliczny ruch - mogę cię nauczyć. Ciekawa, co takiego go urzekło, zajęła miejsce blisko anioła, upewniając się, by ich skrzydła się nie zetknęły. - Szukasz kogoś? Potrząsnął głową. - Czuje się zafascynowany faktem, że choć rzeka była pełna krwi następny dzień wydaje się być zwyczajny dla tych, którzy nazywają tę ziemię domem. Elena zaśmiała się. - Nowojorczycy są twardą rasą, Aodhanie. - Sięgając w tył, ściągnęła kucyk. - Uderz nas, a możemy upaść, ale powrócimy z furią w oczach i wytrwałością w duszach. - Kochała tę wszechmocną siłę jej miasta. – Nikt z zewnątrz nie zobaczy naszych łez. Oczy stworzone z rozbitego szkła spotkały jej. - Nie zapomniałem naszej rozmowy o strachu i samotności – powiedział, zanim skierował spojrzenie w stronę Manhattanu. – Ty i to miasto nauczyliście mnie o powrocie

z drogi bólu i strachu więcej niż ktokolwiek inny. Masz rację, lizałem rany wystarczająco długo. Oszołomiona otwartością z jaką mówił o swoich emocjonalnych bliznach, sięgnęła w głąb siebie. – Wszyscy przez cały czas jesteśmy narażeni na rany, z którymi przyjdzie nam się uporać, ale jeśli to trwa za długo, takie rany zaczną zjadać cię od środka – Elena wiedziała to z doświadczenia, jej ból i gniew do Jeffrey’a, kiedy się jej wyrzekł, pozostawił na niej blizny. - Lepiej zmierzyć się z bólem, neutralizować kwas wspomnień. - A jeśli to się nie powiedzie? Jeśli ponownie upadnę? - Będziesz - powiedziała wiedząc, że prawda jest o wiele lepsza niż jakiekolwiek zgubne nadzieje - próbował znowu i znowu. Czasami będzie to tak brutalne, że zapragniesz się schować, zwinąć w kłębek i rzucić wszystko, wyda się to lepszym rozwiązaniem. - Pomyślała o sposobie, w jaki zamknęła się podczas koszmaru w Amanat, po poprzedzającej go krwawej walce. - Nie poddawaj się, Aodhanie, ponieważ nie możesz wyobrazić sobie chwały, która czeka po drugiej stronie. Walcz by to zobaczyć, walcz by to posiąść. Jego odpowiedź miała w sobie nutę ściskającej pierś radości, której nigdy dotąd nie słyszała. - Była to sprawa warta ryzyka, by znów zagrać z moim przyjacielem – powiedział, diamentowe kosmyki włosów, delikatnie poruszane przez wiatr, ocierały się o jego kości policzkowe. - Dopóki nie rzuciłem piłki w Illiuma nad rzeką, nie rozumiałem, że nie czuję się żywy już od dwustu lat. Pomiędzy nimi zapadła cisza na kilka minut, aż Aodhan spytał: - Szukałaś mnie? - Tak chciałam cię o coś zapytać - jej oczy wpatrzone w jego profil, skórę miał alabastrową z subtelna nutką złota, całkowicie perfekcyjną - Vivek należy do ciebie? Odkąd go Stworzyłeś? Potrząsnął głową. - Wszystkie wampiry należą do archanioła rządzącego terenem, na którym dokonano Stworzenia. Nadzorujący są wybierani z pośród wyżej stojących aniołów.

Cholera. - Więc jestem za młoda, aby nadzorować wampira? - W zwyczajnych okolicznościach, tak, nowo stworzone wampiry potrafią być czasami gwałtowne i trudne do okiełznania, a ty jesteś słaba według anielskich kryteriów. Jednak Vivek Kapur - powiedział ujawniając, że doskonale wie dlaczego rozpoczęła tę dyskusję - nie

odzyska swoich pełnych fizycznych zdolności przez jakiś czas, a ty masz do dyspozycji wszystkie siły Raphaela. - Więc jest to wykonalne? - Tak - utrzymał jej wzrok - zdajesz sobie sprawę, że będziesz odpowiedzialna za jego stuletni Kontrakt, on musi zostać wypełniony. - Wiem, inaczej mogłoby to wywołać niezadowolenie wśród innych. - Na tyle, na ile Elena wiedziała, żona Dmitriego, Honor, była jedynym wyjątkiem co do reguł Kontraktu Raphaela, był to wyjątek, którego żaden z nieśmiertelnych nie miał zamiaru kwestionować, Dmitrii był lojalny Raphaelowi przez wieki i nie jednokrotnie rozlewał krew swoją lub wroga w obronie archanioła. - Jakie są twoje plany co do jego Kontraktu? - zapytał Aodhan - Będzie jednym z techników Wieży, ale jak tylko odzyska władzę w kończynach, mam zamiar poddać go szkoleniu w Akademii Łowców Gildii. - Była to decyzja Viveka, którą podjął podczas ich dyskusji na temat Stworzenia, mężczyzna nie musiał być silny fizycznie, by stać się śmiertelnie groźnym. Vivek planował ćwiczyć swoje strzeleckie umiejętności podczas odbudowy mięśni. - W między czasie będzie uczestniczył w zajęciach Akademii, których nie potrzebował poprzednio przez swoje połamane kości. - To nie wystarczy - powiedział Aodhan, kiedy tak jak on spostrzegła charakterystyczne niebiesko-srebrne skrzydła, które właśnie zmieniły kierunek i leciały wprost w ich stronę. Musi być widziany w służbie u ciebie. - Szkolenie będzie przygotowywać go do stanowiska w mojej Straży. - Nie było to coś co chciała wcześniej zaoferować Vivekowi, ale teraz wydawało się doskonałym rozwiązaniem. Elena nadal nie miała zamiaru wymuszać tej decyzji na swoim koledze łowcy. Za Viveka podejmowano już wystarczająco dużo decyzji. - Ufam mu całkowicie, uratował moje życie więcej razy niż mogę zliczyć. - Dobrze- powiedział powoli Aodhan - kiedy twoje intencje staną się jasne, będzie należało przyjąć, że został stworzony, by służyć ci w Straży. Będzie to tłumaczyło włożony wysiłek w przywrócenie jego zdrowia. Illium przybył zanim zdążyła zareagować, lądując i siadając obok Aodhana. - Dlaczego siedzicie na moście pozując do strzelanych wam pocztówkowych zdjęć przez turystów z tej łodzi - powiedział machając do turystów, którzy skakali i krzyczeli, ich piski przynosił im wiatr. - Nikt nas nie widział, dopóki celowo nie przefrunąłeś nisko nad tą łodzią. - Stwierdził Aodhan.

- Pomachaj do miłych turystów, Iskierko, obiecuję, że nie będzie to przyczyna zarazy ani pożaru. Elena przygryzła policzek, kiedy Aodhan zalśnił, nigdy wcześniej nie widziała, żeby ktoś przebił się przez jego tarczę. - Iskierka i Niebieski Dzwoneczek, ładnie. - Nigdy - powiedział Aodhan, jego ręce zacisnęły się na ramieniu mostu. - Więcej tego nie powtarzaj, wygląda na to, że Illium nie pamięta, że obiecałem wyrwać mu język, by nigdy więcej nie powiedział tego w swoim nieśmiertelnym życiu. - Najpierw musiałbyś mnie złapać. - Drażnił się Illium ... i spadł do tyłu z krawędzi mostu. - Illium! – krzyknęła, kiedy runął w kierunku natężonego ulicznego ruchu, jego skrzydła były splątane. - To sztuczka - powiedział spokojnie Aodhan.- Kiedyś nieustannie robił tak swojej mamie, aż do dnia w którym po niego przyszła, nie przypominam sobie bym widział jeszcze kiedykolwiek tak bladego i skarconego Illiuma. - Nie Aodhanie, on spada za szybko - Elena miała serce w gardle, wyprostowała skrzydła w gotowości by pomóc ale … chyba było już za późno, Illium miał zginąć pomiędzy dwiema ciężarówkami. - Nie! Srebrno- niebieskie skrzydła rozwinęły się w zaskakującym tempie, był niewiarygodnie szybki. - Ellie – szalony śmiech przyprószony zlotem, kiedy podleciał w górę - wyglądasz jakbyś zobaczyła ducha. - Nie odzywam się do ciebie. - Nie mogła złapać tchu z przedrażnienia, zamiast do niego przemówiła do Aodhana. - Powiem Koliber, że jej syn wrócił do starych sztuczek. Usta Aodhana wykrzywiły się w najmniejszym, najlżejszym z uśmiechów. - Hej! Czekaj! - Illium próbował złapać jej wzrok. - Nie mów mamie. Obiecuje że… Telefon Eleny zadzwonił, kiedy Illium błagał o miłosierdzie. - Saro - zaczęła chcąc podzielić się dobrą wiadomością o Viveku. Jej najlepsza przyjaciółka przerwała jej tonem szefa. - Ashwini zauważyła chorego wampira na terenie terminalu kontenerowego w porcie w Jersey. Sądzi, że może go odseparować, ale potrzebuje Wieży, by go od niej zabrali. Krew Eleny zmieniła się w lód. - Jesteśmy w drodze.

Rozdział 28 Kiedy

przybyła Elena z Aodhanem i Illiumem, Ashwini mocno krwawiła z cięć na

ramionach oraz zadrapań na twarzy. – Chory wampir nie dotknął mnie – powiedziała, zanim Elena mogła ją zapytać. – Cięcia są z wcześniej, uciekiniera unieruchomiłam w aucie. Idiota miał paznokcie jak pieprzone noże i był wystarczająco głupi, by podejść za blisko. – Skinęła w stronę rzędu kontenerów. – Wasz wamp jest tam. Zdołałam zapędzić go w ślepy zaułek. Elena weszła z Illiumem i Aodhanem, podczas kiedy Ash osłaniała ich plecy, w razie gdyby był więcej niż jeden zainfekowany wampir w okolicy. – Nie dotykajcie go – powiedziała do reszty, kiedy spostrzegli wampira, który istotnie był ruchliwy. – Jedna rzecz to wierzyć, że nie możemy zostać zainfekowani, a druga wiedzieć. Kiedy wampir również ich zobaczył, próbował rzucić się do biegu przez szeroką przestrzeń, jego palce ustawione były w kształt sztywnych pazurów, a oczy czerwone. Krosty na jego twarzy pękły, te na jego ramionach były zakażone. – Zatrzymaj się! – krzyknęła. Żadnej odpowiedzi, wampir nadal zbliżał się do nich. Chwytając lekką kuszę, przypiętą do uda, wycelowała w lewą nogę wampira. Nawet się nie zawahał, nie pozostawiając jej wyboru, musiała strzelić. Strzał był czysty, wampir spadł z wysokim krzykiem, który brzmiał źle. Jej brzuch ścisnął się na jego agonię, chociaż wiedziała, że rana zagoi się w ciągu godziny. – Keir powiedział, że żywa ofiara może mu pomóc lepiej zrozumieć chorobę. – Załatwię ekipę sprzątaczy z odpowiednim wyposażaniem na zagrożenie biologiczne, potem skontaktuję się z uzdrowicielem. – Aodhan wzniósł się po cichu. Wampir nadal krzyczał, jakby ktoś wbijał mu w ciało gorący pogrzebacz. – Tak nie powinno być. – Fakt, że jego cierpienie może pomóc ochronić życie innych nie sprawiał, że wydawało się to mniej jak tortury. A to była linia, jakiej nigdy nie przekroczyła. – Musimy skończyć… – Nie. – Illium wyjął swój miecz, Błyskawicę, z pochwy na plecach. – On nie czuje takiego bólu. Lokalizacja rany sugeruje, że to powinno boleć, ale to jest tylko tępy impuls, kiedy strzała się wbija. – Krocząc naprzód, położył czubek swojego miecza na piersi wampira, stając poza zasięgiem pokaleczonych, zakrwawionych paznokci kreatury. – Cisza. Wampir zamarł.

Podnosząc kuszę, by osłaniać Illiuma, Elena podeszła wystarczająco blisko, by popatrzeć w twarz wampira i to co zobaczyła zmroziło krew w jej żyłach. – Ty chcesz umrzeć. – Te krwawe oczy mieściły przebłysk prawdziwej świadomości, wystarczający, by wampir rozumiał, co się mu stało, nawet jeśli nie mógł tego zatrzymać. – Nie mogę zabić – powiedział wampir, łza stoczyła się po jego twarzy, płynna różowawa czerwień. – Nie mogę zabić.

Nie mogę zabić? – Próbowałeś się zabić? – zapytała, ale on odszedł, szaleństwo gorączki zakryło jego oczy, zostawiając go wyrywającego sobie kawałki własnej twarzy. – Nie mogę na to patrzeć. – Nie chcąc zakończyć życia wampira, jeśli Keir mógłby mu pomóc, wzięła broń i szarpnęła ją, zamierzając znokautować go kolbą. – Poczekaj. – Illium popatrzył na wampira, jego oczy zapłonęły prawdziwym złotem … a chory mężczyzna przestał się wić, jego ręce opadły po bokach i w jego zachowaniu zapanował pełny spokój, kiedy jego oczy zamknęły się. Elena popatrzyła na Illiuma nowymi oczami. Był, zdała sobie sprawę, nie tylko potężny. Stawał się mocą. – Dlaczego tak na mnie patrzysz, Ellie? – Odsunął swój miecz, ciemność w złocie. – Boisz się. – Nie ciebie. Właśnie zdałam sobie sprawę, że pewnego dnia możesz opuścić Siódemkę. – Nikt tak potężny, jak podejrzewała, że w końcu stanie się Illium, nie zechce służyć innemu, jeśli miałby nawet taki wybór. – Nie mogę wyobrazić sobie ciebie nie będącego częścią tego miasta, mojego życia. – To nie stanie się w najbliższym czasie. – Oślepiający uśmiech, który wymazał cienie, jego skrzydła rozciągnęły się, by otrzeć się o jej własne, zanim złożył je z powrotem. – Zapomnij o nadchodzącej wojnie, Wieża upadłaby beze mnie. – Taki skromny. – Jej uśmiech zamarł, kiedy jej oczy wylądowały na wampirze, który spał tak spokojnie i który, jak wiedziała, prawdopodobnie nigdy się nie obudzi, chociaż miała nadzieję, że Keir go ocali. – Co to mówi o archaniele, który za tym stoi, że ma zdolność tworzenia choroby? – Znasz na to odpowiedź. Tak, niestety znała. Moc deprawuje i często deprawacja była nieograniczona i okropna. Spoglądając na anioła, pięknego i tak obdarzonego, który przykucnął, by bliżej zbadać ofiarę, ze skrzydłami będącymi dywanem wybornego błękitu i srebra na betonie, miała nadzieję, że kiedy nadejdzie czas, kiedy jego moc dojrzeje do pełnej siły, będzie miał kogoś,

kto będzie jego kotwicą, jak ona i Raphael mieli siebie nawzajem. Nie mogłaby znieść myśli o deprawacji Illiuma. Nie Illiuma. * Wampir umarł dwanaście godzin później, nigdy się nie obudziwszy. – To było błogosławieństwo – powiedział Keir zanim opuścił miasto – uzdrowiciel przybył na czas, by zbadać ofiarę kiedy żyła. – Ta choroba zjada na swój sposób jego wewnętrzne organy, co przyczyniłoby mu rozdzierającego bólu, gdyby był przytomny. Testy Keira pokazały także, że miał on genetyczną nieprawidłowość, która uczyniła go mniej podatnym na wirusa, chociaż, jak zobaczyli, nie odpornym. Co do tego jak został zainfekowany, nie wiedzieli. Jakkolwiek, ciekawe było to, że właśnie powrócił do kraju z podróży biznesowej do Chin. – Jeśli myliliśmy się i to jest Lijuan – powiedział Raphael do Illiuma kiedy lecieli z powrotem po odeskortowaniu Keira do samolotu – wtedy zyskuje moc w tempie daleko przekraczającym kogokolwiek z Kadry. – To może uczynić ją niezwyciężoną. Illium trzymał pozycję, skrzydło w skrzydło. – Możliwe, że po prostu ułatwiła zakażenie, oferując bezpieczne przejście przez jej ziemie swojemu współspiskowcowi. – Niezbyt dobry scenariusz, śmierć i choroba działające w porozumieniu, ale lepszy niż Lijuan sama będąca posiadaczem tak niebezpiecznych „darów”. Śnieg znowu zaczął padać naokoło nich, pokrywając świat poniżej niewinnością i spokojem, ale iluzja nie trwała długo. Następnego dnia rano samolot do Nowego Jorku z Szanghaju lądował awaryjnie w San Fransisco z przyczyn medycznych, ludzki pilot przysłał prośbę o asystę Wieży przez kontrolę ruchu lotniczego. Uznanie dla śmiertelnego pilota, który odmówił pozwolenia komukolwiek innemu wejścia na pokład, dopóki nie przybyła ekipa z Wieży, jego czyny zatrzymały chorobę w stalowym brzuchu samolotu. Wszystkie siedemnaście wampirów na pokładzie było chorych, ich ciała groteskowo wykrzywione, a na ich twarzach krosty. Ludzie zostali umieszczeni w izolacji na czterdzieści osiem godzin, następnie wypuszczeni po dokładnym sprawdzeniu, czy nie wykazują żadnych oznak infekcji, podczas kiedy wampiry zostały poddane ścisłej medycznej kwarantannie. Pięć dni później zaczęli zdrowieć i według Keira wszyscy mieli teraz odporność na chorobę. To była pierwsza dobra wiadomość, jaką dostali. – Nasz wróg stał się niecierpliwy i przeholował – powiedział Raphael do Eleny tego ranka, kiedy ćwiczyli różne sztuk walki na trawniku domu w Enklawie. – Keir wierzy teraz, że możemy być wstanie stworzyć szczepionkę, chociaż to zajmie jeszcze sporo czasu.

– To w końcu jakieś dobre wieści. – Elena ukończyła katę i podniosła mały ręcznik, by wytrzeć pot z twarzy, słońce świeciło tego ranka, chociaż śnieg nie stopniał. – Co z podróżami wampirów? – Wysoce ograniczone. – Wyraz twarzy Raphaela był taki, jakim był archaniołem zimny i stanowczy.– Wiadomości o chorobie zaczęły się rozprzestrzeniać i większość wampirów dobrowolnie się ogranicza. Zajmiemy się każdym, próbującym przeciwstawić się rozkazom. – Dobrze. – Wiedziała, że to było frustrujące dla wampirów, którzy musieli podróżować w interesach albo z powodu innych zobowiązań zawodowych, ale od tego zależało nie tylko ich życie. – Jeśli tamten wampirzy pilot nie zostałby potrącony przez samochód i nie zostałby zastąpiony na godzinę przed startem, to mogłaby nastąpić o wiele większa katastrofa. – Stając naprzeciwko swojego archanioła, kiedy skończył własne ćwiczenia, położyła swoje ręce na jego ciepłej skórze, jego górna część ciała była naga. – W innym czasie – powiedział Raphael, jego oczy płonęły furią – rozpocząłbym prewencyjny atak, by zatrzymać przyszłe ukradkowe ataki, ale z moimi zdziesiątkowanymi siłami jedyną opcją jest umocnić nasze pozycje obronne. Po prostu nie mamy wystarczająco ludzi, by chronić miasto i atakować w tym samym czasie. Okręcając ramiona wokół niego, Elena pochyliła się do jego ciała, gorąc jego gniewu była o wiele milej widziana przez nią niż obcy chłód, po tym jak rzeka spłynęła krwią. – Zamierzam zobaczyć się z rannymi aniołami po śniadaniu. – Ścisnęła go mocniej. – Będąc wokół ciebie i Siódemki, zaczęłam mieć błędne pojęcie o tym, jak szybko anioły zdrowieją i nie rozumiałam jak złe mogą być efekty uboczne tego leku. – Kobietom i mężczyznom w szpitalu odrastały z powrotem oderwane kończyny i zniszczone organy dosłownie w oczach, ich ból był tak rozdzierający, że doprowadzał wielu do łez. Jej własne oczy płonęły, kiedy powiedziała: - Izak szlochał, kiedy przybyłam wczoraj i był tak zawstydzony, że go takim zobaczyłam. – Musiała kilkakrotnie przełknąć węzeł, jaki utworzył się w jej gardle, zanim mogła mówić dalej. – Powiedziałam mu, że nie ma wstydu w okazywaniu bólu, że ja też płakałam, kiedy byłam ranna i nie byłam z tego powodu mniej silna, ale nie wiem, czy mi uwierzył. Raphael przesunął ręką po jej włosach. – W sercu jest nadal młodym chłopcem i uwielbia cię. – Pocałunek na jej skroni. – Mów mu o tym, co będzie musiał zrobić, by być twoim Strażnikiem. To da mu uspokojenie, jakiego potrzebuje.

– Powinnam mu powiedzieć, że zostanie rzucony w trening z Dmitrim i Illiumem? To może go przerazić. – Izak był dzieckiem w porównaniu ze śmiercionośnymi mężczyznami z Siódemki. – Może czuć strach, ale jeśli moja opinia o nim jest prawidłowa, to da mu tylko impet, by zwalczyć nadchodzący ból, tak by mógł udowodnić swoje roszczenia o to stanowisko. Przewidywania Raphaela okazały się prawidłowe. Izak zrobił się biały jak papier, kiedy powiedziała mu dokładnie, jak twardy będzie musi się stać teraz, kiedy jest częścią Straży … potem wziął głęboki oddech i rzucił jej nieoczekiwanie uroczyste, dorosłe spojrzenie. – Dziękuję. Myślałem, że może zgodziłaś się zaoferować mi tę pozycję tylko dlatego, że było ci mnie żal. – Oszczędzam litość na chwilę, kiedy Galen przyleci by przejąć twój trening. Skrzywił się. – Miałem nadzieję, że pozostanie w Azylu. – Gdyby został, ty zostałbyś tam wysłany. – Zmuszając się by nie patrzeć na surową czerwień jego ran, pocałowała go w czoło. – Jestem pewna, że nie będzie … bił cię na kwaśne jabłko każdego dnia. – Ellie, nie wiedziałem, że jesteś taka złośliwa. Zostawiając go z groźnym spojrzeniem na twarzy i uśmiechem w oczach, odwiedziła innych, wszystkich zaczęła poznawać. To było trudne widzieć jak bardzo cierpią ludzie, którzy teraz należeli do niej, ale jeśli oni mogli znieść niewyobrażalny ból, ona mogła przejść przez to z nimi. Kiedy skończyła rozmawiać z ostatnim świadomym aniołem, miała nieformalną wizytę w aktywnym szwadronie, potem sprawdziła, czy jej siostra, Beth, odwołała ich spotkanie. Nie. Biorąc głęboki oddech i świadoma, że nie ma więcej wymówek, opuściła Wieżę, by polecieć do magazynu na Brooklynie. Nie była tam od tygodni, biorąc pod uwagę wszystko co zdarzyło się w mieście… Nie, to nie miało z tym nic wspólnego; tak naprawdę unikała tego nawet przed Upadkiem. Kiedy wylądowała, nie rozumiała powodu swojego oporu, kiedy była tak boleśnie szczęśliwa dowiadując się, że Jeffrey jednak nie wyrzucił rzeczy jej matki. Nie wiedziała nawet, dlaczego nadal trzyma wszystko w magazynie, kiedy było wiele przestrzeni na to w domu. Nie wzięła nawet cennej kołdry, którą jej matka ręcznie uszyła. – Ellie? – Niepewny głos. Odwracając się, zobaczyła słodką blondynkę o kręconych truskawkowych blond włosach i o półprzeźroczystych turkusowych oczach, jej ciało okryte było zalotnym wiśnioworóżowym żakietem opasanym w talii paskiem. Rozszerzany żakiet połączyła z długimi do

kolan czarnymi butami, które pasowały do wesołego beretu na jej niezwiązanych włosach, cały strój uzupełniała wspaniała ręcznie robiona z materiału róża, przypięta po lewej stronie żakietu. Jej mała siostra zawsze lubiła się stroić, nawet kiedy byli dziećmi. Belle często traktowała ją jak żywą lalkę, ku wielkiej radości Beth, ozdabiając ją w naszyjniki i koronki, kiedy robili pokaz mody dla reszty rodziny. – Teraz nazywasz mnie Ellie? – dokuczała z uśmiechem, te wspomnienia nieskażone były przez krew i śmierć. – Nie pozwól Jeffreyowi cię na tym złapać. Ma być Elieanora. Beth pokazała język, ale ta chwila przeminęła, jej twarz stężała, kiedy spojrzała na drzwi do magazynu. – Rzeczy mamy naprawdę tam są? – Tak. – Jeffrey przepisał wszystko na Elenę. Beth była taka mała, kiedy Marguerite umarła, że Elena nie winiła jej ojca za decyzję, te rzeczy miałyby małe znaczenie dla Beth. Ale Elena znała historie związane z każdym cennym kawałkiem, a te historie były również częścią dziedzictwa Beth. – Hej – powiedziała, trzymając w dłoniach twarz siostry o mokrych oczach. – Nie musisz tego robić, Bethie. Nie, jeśli to cię smuci. – Chcę. – Jej łzy spłynęły po rękach Eleny. – Chcę pamiętać … że-żebym mogła opowiedzieć dziecku. Elena zamarła na kilka sekund. – Harrison? – powiedziała w końcu. Zawstydzone skinienie. – Wiem, że go rzuciłam i tak myślałam, ale go kocham, Ellie. – Łzy nadal płynęły. – Mimo że nie zaczekał na mnie, bym została również zaakceptowana, zanim został Stworzony, nadal go kocham. – Przełknęła, skręcając ze sobą dłonie. – Myślę, że jest mu przykro za to co zrobił, że rozumie, że pewnego dnia będzie musiał mnie pochować, tak samo jak nasze dziecko. Elena nie lubiła Harrisona, ponieważ, nie ważne jak kochał Beth, wyraźnie bardziej zależało mu na nieśmiertelności. Nie czekał na zakończenie testów Beth, testów, które pokazały, że Beth nie mogła zostać Kandydatem, Beth czekałaby potworna śmierć, gdyby próbowała stać się wampirzycą. Elena chciałaby móc to zmienić, ale nie mogła. To była biologiczna rzeczywistość zapisana w kamieniu. Jak się okazało, Harrison zaczynał teraz to rozumieć. Jednak, przyznała niechętnie Elena, nie był totalnym dupkiem, zawsze traktował Beth jak księżniczkę, nawet kiedy poprosiła go o separację. Elena prawie wierzyła, że naprawdę teraz żałował, że konsekwencje jego egoizmu zaczęły mu świtać.

– Jesteś zła? Przyciągając Beth w swoje ramiona na to drżące pytanie, Elena pocałowała czubek głowy jej małej siostrzyczki, ponieważ Beth zawsze nią dla niej będzie, relacje Eleny z Eve były niezależne od tych, jakie miała z siostrą która dreptała za nią jako dziecko. – Nie, nie jestem zła, kochanie. – Ścisnęła ją mocno, Beth położyła swoją głowę na jej piersi, jak to robiła od dzieciństwa. – Jestem szczęśliwa z twojego powodu. Drżący uśmiech Beth był słodki jak jej serce, kiedy cofnęła się. – Będę kochać to dziecko tak bardzo, Ellie. Nikt nigdy nie zrani uczuć mojego dziecka. W tym momencie Elena wiedziała, że Beth była o wiele wrażliwsza na napięcia w Wielkim Domu niż kiedykolwiek zdawała sobie sprawę. – Chodź. – Z bólem serca wzięła siostrę za rękę i otworzyła drzwi do magazynu. Będąc w środku zamknęły drzwi pomieszczenia z regulacją temperatury, oświetlonym przez chłodne białe żarówki i zaczęły iść do pudeł. – To było twoje. – Śmiejąc się, Elena podała Beth poobijany wóz strażacki. – Chciałaś być strażakiem, kiedy byłaś mała. – Ja? – Piszcząc ze śmiechu podbiegła do drewnianej zabawki. – Mogę to zatrzymać? Dla dziecka? – Wszystko tutaj należy do nas obu, Bethie. – Dotknęła łagodnie policzka siostry, niezdolna uwierzyć, że rodzinne dziecko będzie miało własne dziecko. – Nie musisz pytać. Spędziły ponad dwie godziny w pomieszczeniu i nie był to jeszcze koniec, kiedy Elena wyciągnęła kołdrę, jaką matka dała jej na piąte urodziny. Siedząc na jednej ze skrzyń, próbowała oddychać przez żal w jej sercu, kiedy muskała ręką śliczną, drukowaną bawełnę. – Mama zwykle siedziała w swojej szwalni, pracując nad kołdrami, kiedy my bawiłyśmy się w rogu, projektując ubrania dla twoich lalek. Beth przysiadła na tej samej skrzyni, przytulając się blisko, jak zawsze robiła. – Suzy i Janey. – Miękkie słowa, jej palce pełne szacunku na kwiecistym materiale. – To były imiona moich lalek. – Tak. – Zaskoczyło ją, że Beth pamiętała. – Jej siostra zamknęła lalki na stałe w akcie dziecinnego żalu i gniewu tego dnia po pogrzebie Ari i Belle. Kiedy Elena zapytała dlaczego, powiedziała, że Suzy i Janey były „podłe”, że powiedziały, że Ari i Belle nigdy nie wrócą. – Mama zwykła śpiewać nam, kiedy wycinała elementy – powiedziała Beth, kładąc kołdrę na ich kolanach. - “Frère Jacques, frère Jacques, Dormez-vous? Dormez-vous?” - Jej głos był miękki, ochrypły kiedy śpiewała dziecinny wierszyk. - “Sonnez…

– “Sonnez les matines,” – kontynuowała Elena, kiedy jej siostra zająknęła się. “Sonnez les…”

Potem obie płakały, Beth skulona w ramionach Eleny, jej ciało trzęsło się, oczy Eleny oślepione, kiedy ich łzy opadały na kołderkę w cichej symfonii. Trzymała Beth również tego dnia, kiedy był pogrzeb Marguerite, ciałko jej siostry drżało w jej ramionach, jej oczy zaszklił szok. – Ja chcę mamę – powtarzała. – Dlaczego papa złożył ją w ziemi, Ellie? Ona nie lubi zimna. Musisz mu powiedzieć, by przyprowadził ją z powrotem. Chcę mamę. Proszę, Ellie. Dzisiaj Beth nic nie powiedziała, ale jej łamiące serce szlochanie powiedziało Elenie, że jej życzenie się nie zmieniło. Sama stając się matką, Beth chciała by była przy niej własna.

Rozdział 29 Raphael obserwował śpiącą Elenę, nie zaskoczyło go w ogóle, kiedy zaczęła rzucać się bezustannie, z cienką warstewką potu na skórze. Przyszła do niego z bólem w oczach, z tych paru słów, w których powiedziała mu o czasie spędzonym z Beth, wystarczyły, by nie zostawił jej, kiedy zasnęła. - Obudź się, Łowczynio Gildii. – Użył tego, co nazywała jego archanielskim tonem, słów rozkazu. Nie zadziałały, kiedy leżała cicha przez rok po tym, jak spadli tego dnia, gdy zmroczniał Manhattan, ale dzisiaj jej oczy otworzyły się w mgnieniu srebrnej szarości. - Raphaelu. – Szept, jej palce wplątały się w jego włosy. – Potrzebuję cię. - Jestem tutaj. – Nakrył jej ciało swoim własnym, jej skora była lepka, objął bok jej twarzy, kiedy zainicjował czuły pocałunek, który powiedział jej, co dla niego znaczyła. Kiedy zadrżała i objęła go ramionami, przesunął dłoń w dół, by pieścić jej piersi i linię jej bioder. Dotykał tylko skóry na górze jej ciała, jego małżonka poszła do łóżka bez swojej koszulki, po tym jak zauważyła, że odpadł jeden z guzików otworu na skrzydło, ale włożyła spodnie ze swojej zmysłowo niepraktycznej kolekcji. Miękka brzoskwiniowa satyna obszyta białą lamówką, opinała jej ciało z wyśmienitą perfekcją. Przerywając pocałunek, by przebiec ustami po jej gardle, kontynuował gładzenie jej ciała od piersi do bioder, aż jej skóra rozgrzała się, jej oddech przestał być miarowy. Kiedy podniósł głowę z nad jej gardła, napotkał jej zmysłowe oczy i rozluźnione ciało, ale popchnęła jego pierś, odtrącając go do tyłu. Cofnął się, jego dłonie na jej biodrach, kiedy usiadła na nim ze skrzydłami złożonymi z tyłu i piersiami zabarwionymi pożądaniem. - Chciałabyś poprowadzić taniec tej nocy, Łowczyni Gildii? Z nadal obecnymi cieniami w oczach pochyliła się i chwyciła go obiema rękami za głowę, zniżając głowę do wilgotnego erotycznego pocałunku, z językiem i zębami. - Tak – szepnęła po nim. – Więc połóż się i rozkoszuj się tym. Raphael roześmiał się, męski dźwięk szorstko pieścił skórę Eleny. Drżąc powiedziała: - Przestań – wiedząc w pełni, że nastroił swój głos na podniecenie. - Przestać co? – Był to pomruk, tysiąca włosów najwyborniejszego futra. Jęcząc, całowała jego gardło i pierś, jej spodnie zrobiły się wilgotne w uderzenia serca. - To nie fair – jej język podążał wzdłuż linii włosów w pobliżu jego pępka – to powinno być zakazane. Bez ostrzeżenia, bez przygotowania, wzięła jego członek do ust.

Drgnął gwałtownie, jego dłonie zacisnęły się w pięści w jej włosach, a pomruk opuścił jego pierś. Jęknęła z powodu, w jaki ten dźwięk podrażnił jej intymne ciało, włożyła go głębiej, przyciskając język do dolnej strony, kiedy pieściła go z czułością, przyjemność należała do nich obojga. Szarpnął jej włosami, kiedy się rzucił … więc przejechała po nim zębami. - Bawisz się w niebezpieczną grę ze swoim małżonkiem – było to szorstkie ostrzeżenie ze strony wspaniałego mężczyzny, który należał do niej. Ssąc mocniej, powoli poruszała ustami po jego masywnej długości. - To znaczy, że to ci się nie podoba? – spytała tak niewinnie, jak tylko potrafiła. Ściągnął ją z siebie i przerzucił do przodu tak szybko, że nie miała pojęcia, jak zdołał tego dokonać bez splątania ich skrzydeł. - Teraz – mroczne ostrzeżenie – twoja kolej, by być dobrą i poddać się temu. - Och, Boże. – Dłonie zaciśnięte na poduszkach, przygryzła dolną wargę, czekając na jego dotyk i zadrżała kiedy wsunął palce w jej spodnie. Gorący oddech, jego usta w zagłębieniu jej kręgosłupa, jego język smakował jej skórę, zanim ściągnął jej spodnie z pośladków. Zatrzymał się, pozostawiając je splątane wokół jej ud, skierował swoją uwagę na całowanie wewnętrznych stron jej ud, spodnie uwięziły ją, kiedy spróbowała rozstawić szerzej nogi. - Raphaelu. Szczypiąc ją w uda w odpłacie za tamtą zmysłową skargę, ściągnął z niej spodnie i uniósł się nad nią, jego twardy kutas dotknął jej pleców, a jego ciało zaciążyło jej cudownie, kiedy nachylił się, by szepnąć jej do ucha. Kiedy przemówił, opisując erotyczne rozkosze, które chciałby jej zademonstrować, jego ręka powędrowała pod jej ciało, by ścisnąć pierś, potarmosić jej sutek. Kiedy poprosił ją, by wpuściła go do swojego umysłu, nie zawahała się, zaufanie miedzy nimi opierało się na tym, że wiedziała, że nigdy by tego nie wykorzystał. Rozkosz zalała jej ciało w powolnych falach, szept po szepcie, jakby przesunął przełącznik w jej umyśle. - Mogę – powiedział przy jej gardle – robić ci to w każdej chwili. – Jego ciało przesunęło się, główka jego penisa bezceremonialnie szturchnęła jej hiperwrażliwe wejście, jej ciało napięło się w oczekiwaniu. – Jak długo mogę dotykać twojego umysłu, mogę przynosić ci rozkosz … nawet w środku tłumu. - Nie. Ośmielisz. Się. – zdołała wydobyć z siebie pomiędzy westchnieniami, kiedy wchodził w nią z cudowną powolnością, twarda stal jej członka niepowstrzymanie wsuwała się w jej obrzmiałe ciało.

Męski śmiech, jego ręka kontynuowała ściskanie i pocieranie jej piersi, jego usta przesunęły się ku wewnętrznym krzywiznom łuków jej skrzydeł. Natychmiast polizał je w stronę miejsca, skąd wyrastały skrzydła z jej pleców, wybuchła jak dynamit, zaciskając się wokół niego, aż chwycił jej biodra i przydusił ją i zaczął ja ujeżdżać mocno i głęboko. Podskakując pod nim, jej ciało wymknęło się spod kontroli, wykrzykiwała jego imię, kiedy orgazm wybuchnął z furią i spowodował, że skończył z ostatnim potężnym pchnięciem. * Później, kiedy leżeli splątani w łóżku, prawie białe włosy Eleny leżały na jego skórze, a głowa na jego ramieniu, delikatnie ścisnął jej kark. - O czym śniłaś? Pozostała w bezruchu, jej dłoń zacisnęła się w pięść na jego piersi. - Obudziłeś mnie zanim właściwie się zaczął. - Nabierasz złych zwyczajów, Eleno. – Jego głos był twardy, echa rozkoszy rozpłynęły się nagle pod falą gniewu. Unosząc się z jego piersi, jego małżonka odsunęła na bok włosy. - Nie mów do mnie takim tonem. – Był to wściekły rozkaz, jej oczy były rozłoszczone, żywe i piękne. – Jesteśmy ponad to. - Jeśli jesteśmy ponad to – powiedział, jego gniew wzniósł się do niebezpiecznego poziomu – więc czemu mnie okłamujesz? Białe linie wokół jej ust, poderwała się bez odpowiedzi. Kiedy zaczęła się ubierać, zrobił to samo. Jego małżonka, zaczął sobie uświadamiać, nie czuje się dobrze w zamkniętych pomieszczeniach, kiedy dopada ją gniew i koszmary, więc dał jej niebo. Jedyną rzeczą, której nie mógł jej dać był dystans. Wylecieli trzy minuty później, kierując się w stronę morza. Fale dzisiaj były wysokie, niebo stało się ciemne, kiedy zostawili za sobą światła Manhattanu. Elena leciała i leciała, wiedział, że znowu przekroczy swoje granice, jeśli chodzi o siłę potrzebną do długotrwałych lotów. To nie miało nic wspólnego z determinacja i wszystkimi sprawami fizjologicznymi. Ciało Eleny po prostu nie rozwinęło wystarczającej muskulatury, nieśmiertelność dopiero wrastała w jej komórki, jednak nie zawracała. Słowa mogły nic nie znaczyć, nie kiedy była w takim stanie, nie, musiała zmierzyć się twarzą w twarz z ogromnym ryzykiem, które podjęła bez myślenia o konsekwencjach. A co gorsza, to był drugi raz, kiedy robiła tę samą rzecz. Trzeci raz mógłby być zabójczy.

Jeśli runie z tej wysokości? Było wątpliwe, by przeżyła. Nawet, jeśli miałaby szczęście, to złamałaby każdą kość w swoim ciele, a jej organy rozpadłyby się od uderzenia. Kogoś tak młodego mogły zabić obrażenia i nieuchronne utonięcie. W przeciwieństwie do niego, nie potrafiła jeszcze przetrwać bez powietrza. Lecąc nad nią, wystarczająco wysoko, by nie powinna poczuć się ścigana, zauważył dokładny moment, kiedy uświadomiła sobie niebezpieczeństwo. Natychmiast skręciła w lewo i zawróciła, skierowała się ku domowi, ale jej skrzydła zaczęły słabnąć, jej ciało zniżało się nad wodę w nieregularnych ruchach, zanim ustabilizowała lot. Jedynie w powtarzający się sposób jej ciało opadało bardziej i szybciej za każdym razem. Nadal nie poprosiła o pomoc. Zgrzytnął zębami, zbliżył się wystarczająco, by jej pomóc, nie będąc w stanie, by pozwolić jej, aby zrobiła sobie krzywdę, nawet, by dać jej nauczkę. - Czy zamierzasz pozwolić swojej dumie, by zaciągnęła cię na dno oceanu? Cisza, jej prawe skrzydło tak naprężone, wiedział, że może załamać się w każdej chwili. Pofrunął przed nią z przyspieszeniem, które mogło oznaczać jedynie archanioła, obrócił się i poleciał prosto ku niej i złapał ją w swoje objęcia. Uważnie wsunął ręce pod jej skrzydła, starając się uniknąć dalszych uszkodzeń. - Złóż skrzydła. - Nie, puść mnie. – Zacisnęła szczęki i szturchnęła go w ramiona, jej rozpostarte skrzydła stawiały znaczny opór. – Nie prosiłam cię o pomoc. - Ścięgna twojego prawego skrzydła zaraz puszczą. Tak jak ostatnim razem. Chcesz zostać kaleką? – Chciał nią wstrząsnąć. – Uszkadzaj w kółko tę samą część ciała, a będziesz uziemiona przez lata! - Ze mną dobrze. – Załomotała pięściami w jego klatkę piersiową, zaczęła się wykręcać, prawie uwalniając się, ponieważ nie spodziewał się tak nieracjonalnego zachowania. – Puść mnie, albo przysięgam na Boga… - Użyjesz na mnie jednego ze swoich noży? – spytał, jego ramiona zaciskały się wokół niej niczym stal. – Naprawdę rozlejesz moją krew, Łowczynio Gildii? Nie rozluźniła pięści, rozejrzała się i w końcu złożyła skrzydła. Jej milczenie drażniło jego zmysły, chwycił jedną ręką jej brodę, zamierzając odwrócić jej twarz w swoim kierunku, zmusić ją by zauważyła jego obecność. Opierała się … i poczuł pojedynczą gorącą kroplę rozpryskująca się na jego ręce. - Eleno.

Jej łzy zaszokowały go, widział już płaczącą małżonkę, ale nigdy podczas ich kłótni. Taka emocjonalna manipulacja była ponad nią, a teraz ścierał wilgoć, jakby przecząc jej istnieniu. - Boli cię? – spytał, martwiąc się, czy nie zerwała ścięgna, zanim ją złapał. - Nie, ze mną w porządku. Jej odpowiedź rozwścieczyła go na nowo. - Wyraźnie widzę, że nie. – Jego ton był lodowaty, szarpnął jej brodę. – Powiedz mi… Tym razem, to Elena przerwała. - Albo co? Wyciągniesz to z mojego umysłu? - Twoje pytanie godzi teraz w mój honor? To takie masz do mnie zaufanie? Zamiast wyglądać na zawstydzoną, odpowiedziała z nieskrywaną wściekłością. - Ufam ci bardziej niż komukolwiek innemu we wszechświecie! To jest problem. - Czy sprawia ci trudność, aby obdarzyć mnie zaufaniem? – Palce naprężyły się mocniej na jej podbródku, mówił z rozpaloną do białości wściekłością. – Jesteś moja, Eleno. Twoje zaufanie mi się należy. - Coś ci się stało! – Był to krzyk, jej pięści zasypały ciosami jego barki, a jej oczy wpatrywały się w powiększającą się linie ciemności na jego skroni. - Do niczego nie zmierzam – powiedział, uświadamiając sobie rozmiar strachu, który nawiedzał jej sny. - Nie możesz tego wiedzieć! Nie wiemy, co się dzieje. – Jej palce na jego czole. – Za każdym razem, kiedy rzucasz urok, widzę, że to się powiększa, o ile więcej skóry pokrywa. - Nie umieram. – To pozwoliło mu skierować swój gniew na tych, którzy jej to zrobili, zasiewając taki grobowy strach w jej sercu. Marguerite Deveraux, po tym wszystkim, na zawsze pozostawała poza jego zasięgiem. – Jestem archaniołem. Z ciężarem w piersi i zaczerwionymi policzkami wycedziła odpowiedź: - Nie musisz ułagadzać mnie arogancją. - To nie arogancja. To rzeczywistość – powiedział, wytrzymując jej spojrzenie, więc usłyszała go pomimo ryku własnego gniewu. – Jest tylko kilka bardzo nielicznych rzeczy na ziemi, które mogą zabić archanioła, a choroby się do nich nie zaliczają. Nigdy w naszej historii archanioł nie uległ chorobie. - Również nie sądzono, że wampiry mogą umrzeć z powodu choroby – odpowiedziała gwałtownie, ale jej palce były delikatne, kiedy ponownie dotknęły skazy na jego twarzy. – Za każdym razem, gdy na to patrzę, jestem przerażona. Myślałam, że sobie z tym poradzę, ale jest to jak stale zaciskająca się lodowa pięść wokół mojego serca. Nie mogę oddychać, nie potrafię myśleć.

Pomyślał i znamię zniknęło wymazane iluzją uroku. - Nie! Nie ukrywaj tego przede mną! – Elena uświadomiła sobie, co powiedziała, zaraz po tym, jak słowa opuściły jej usta, spoglądała w oczy tak czystej barwy, nie mającej porównania na tej ziemi. Nadal był na nią zły, to było tak oczywiste, jak raniące serce dotyk lodowatego metalowego ostrza. Jednak nawet w gniewie trzymał ją bezpiecznie, kiedy zrobiła wszystko co mogła, by połamać sobie każdą kość w ciele przez swój lekkomyślny lot. Nie raz. Dwa razy. - Cholera – szepnęła, a kiedy podniósł władczo brew, powiedziała: - Przepraszam. – Jej gildyjni trenerzy skopaliby jej tyłek, gdyby ośmieliła się zrobić coś tak bezmyślnego jako kadetka. – Nie mogę uwierzyć, że prawie po raz drugi tak bardzo spieprzyłam sprawę. - Czy będzie trzeci raz? – Pytanie padło niczym strzał bicza. - Nie. Nawet taka uparta łowczyni jak ja, uczy się po dwóch prawie zabójczych błędach. – Jeśli nie, to niedługo będzie martwa. – Dziękuję za pomoc. - Cieszę się, że mogłem być pożyteczny. – Tak zimny głos spowodował, że zaczęła obawiać się, że dostanie hipotermii. - To nie w porządku. – Mogła być idiotką, jeśli chodziło o latanie, ale nie oznaczało to, że mógł po niej jeździć. – Z nikim innym nie byłam bardziej związana w swoim dorosłym życiu! - I to cię martwi. Wzięła oddech, kiedy chciała powiedzieć nie, by przypomnieć mu, że była łowczynią, która posmakowała krwi, nie bojącą się niczego z wyjątkiem bycia manipulowaną. Ale zamiast tego powiedziała: - Tak – ponieważ ten strach groził, że wydrze z niej życie. – Nie byłam tak przerażoną od czasu, kiedy uświadomiłam sobie, że potwór był w naszym domu. - Sądzisz, że nie rozumiem? – Każdy mięsień jego ciała napiął się, jego głos był tak sztywno kontrolowany, wiedziała, że walczył z brutalnymi emocjami. – Zapomniałaś, co powiedziałem? - Nie znałem strachu przed tobą, Eleno. Używaj tej mocy mądrze. Kręcąc głową, owinęła ciasno ramiona wokół jego szyi. - Nie zapomniałam. – Usta przy jego, przypomniała mu o czymś. – Dałam ci zadatek, kiedy stałeś się jaskiniowcem. Odpłać mi teraz. - Prawie nie zabiłem się, kiedy stałem się „jaskiniowcem” – powiedział, jego pocałunek by mocny, gorący i zaborczy, cały wypełniony stopioną wściekłością. – Nie mogłem pozwolić ci, byś zobaczyła, jak próbuję zadać sobie śmiertelną ranę.

Rozdział 30 Poważnie wkurzony małżonek Eleny niósł ją przez prawie całą drogę do domu. Teraz szaleństwo niepohamowanego gniewu minęło, była cholernie zawstydzona. Oprócz tego, że czuła, że jej skrzydła zmieniły się w galaretę, grożąc, że w bolesny sposób odpadną od ciała. - Nie mogę pozwolić, byś niósł mnie nad Manhattanem. Jeśli Ransom zauważy mnie przez swój potężny teleskop, nie przestanie śmiać się ze mnie aż do śmierci. – Prawdą było, że jej powrót do domu w ramionach Raphaela może być widziany przez ich wrogów jako możliwa słabość Raphaela. Spojrzenie Raphaela w odpowiedzi powiedziało jej, że znał prawdziwy powód prośby. - Żadnych kłamstw, żadnych półprawd. Czy jesteś w ogóle w stanie lecieć? Elena potrzebowała chwili, by ocenić stan swojego ciała. - Tak, jeśli będziemy lecieli powoli, jakbyśmy byli na przechadzce. – Później będzie ją bolało jak cholera, jeśli jej archanioł zdecyduje, że powinna pocierpieć za swoje grzechy i odmówi uleczenia jej, zasługiwała na to, ale kilka minut powolnego lotu nie powinno już pogorszyć sprawy. - Przygotuj się, by rozłożyć skrzydła. – Puszczając ją z uwagą, Raphael zajął pozycję nad nią. Wiedziała, że to po to, by mógł ją złapać, jeśli jej skrzydło by strzeliło. - Archaniele? - Tak, małżonko? Och, z całą pewnością był nadal niesamowicie wkurzony. - Chciałam ci coś powiedzieć – powiedziała, kiedy lecieli nad Mostem Jerzego Waszyngtona, wysokość jej lotu pozwalała jej na dostrzeżenie nocnych spacerowiczów. –

Kocham cię. - W to nigdy nie wątpiłem. Jego lodowata odpowiedź spowodowała, że się uśmiechnęła. Tak, miłość nigdy nie podlegała wątpliwości. - Zastanawiam się, czy Montgomery ma ciasto w kuchni. – Kiedy jeszcze była śmiertelniczką czasem zastanawiała się, czy ktoś kiedykolwiek widział anioła z nadwagą. Teraz dokładnie wiedziała, jak wiele siły mięśni wymaga lot, energii spalanej z każdym uderzeniem skrzydeł. Jadła pięć razy tyle, w stosunku do tego, kiedy działała jako łowczyni i ledwie utrzymywała wagę na odpowiednim poziomie.

- Czy ciała nieśmiertelnych mają szybszą przemianę materii? - Z tego co wiem, to nikt tego nie badał, ale twoja bez wątpienia to robi w raz z tym,

jak nieśmiertelność wrasta głębiej w twoje komórki. Pomyślała, że to miało sens w chwili, kiedy niebo na horyzoncie zaczęło kłębić się czernią i błyskawicami. - Raphaelu.

- Ląduj w najbliższym miejscu. Już! Patrząc w dół, zauważyła przepływającą barkę i znalazła się na niej trzy sekundy później, Raphael wylądował obok niej. Załoga gapiła się z otwartymi ustami, jednak nie zbliżyła się. - Mam swoją komórkę – powiedziała, mając ją wepchniętą w kieszeń z powodu siły przyzwyczajenia. – Mogę zadzwonić do Aodhana… - Zrobione. – Oczy Raphaela pozostawały skierowane na kotłującą się ciemność, kiedy przemówił. – Wszystkie anioły w powietrzu otrzymały rozkaz, by wylądować. Z powodu zjawiska zaświerzbiła ją skóra, wybrała inny numer. - Może być kolejny incydent – powiedziała do Sary, wiedząc, że dyrektorka Gildii, jej najlepsza przyjaciółka miała dostęp do automatycznego systemu ostrzegania, który wysyłał wiadomość do każdego łowcy w pobliżu. – Powiedz wszystkim, by wypatrywali … gówna, powiedz, by wypatrywali czegokolwiek. - Mam. Rozłączając się, Elena stała z ciałem przytulonym do Raphaela, ich oczy patrzyły w niebo, kiedy barka kontynuowała rejs po rzece. Załoga pochyliła głowy, podniosła głosy i zaczęła gwałtownie rozmawiać w nieznanym języku. Niewielka nadzieja Eleny, że te nienaturalne chmury znikną lub odpłyną nad morze , umarła, kiedy kotłująca się ścieżka zatrzymała się nad barka, podążając za nią, kiedy płynęła po rzece. Potem chmury zaczęły gwałtownie opadać, wywołując krzyk załogi i padanie na pokład, ale Elena i Raphael nadal patrzyli w niebo. To co widzieli jako „chmurę” nie było w ogóle chmurą. One nie spadają. To była jedyna różnica pomiędzy tym zjawiskiem a tym, które rozpoczęło dziwne zdarzenia. Kiedy patrzyli, setki, tysiące ptaków wylądowało wokół nich, aż ich małe skrzydełka kompletnie pokryły barkę, ich połączona masa spowodowało, że barka zanurzyła się głębiej w wodzie. Naprawdę dziwną rzeczą było, że nie wydawały absolutnie żadnych dźwięków. Żadnego ćwierkanie, żadnych przepychanek, nawet kiedy siedziały na sobie nawzajem, nic … ale faktem było, że każda para małych ptasich oczu była skierowana na nich.

Nie, nie na nich. Na Raphaela. - Dobra, niesamowite. One wpatrują się w ciebie. - Albo w coś. Ptaki poderwały się w powietrze w następnej chwili, rozpraszając się tak szybko, że było trudno wyobrazić sobie, że były tutaj jako spójna siła, dopóki nie spojrzała na Raphaela. Jego skóra płonęła zimną mocą, jakby zimne niebieskie światło płonęło pod powierzchnią jego skóry. - Chodź, małżonko. Serce załomotało jej o żebra na przeszywający lód w jego mentalnym tonie, zignorowała kulącą się załogę i obróciła się w jego ramiona, by dać się unieść w powietrze. Puścił ją zaraz po tym, jak osiągnęli właściwą wysokość, oboje w milczeniu skierowali się do Wieży. Aodhan czekał na balkonie biura Raphaela, jego oczy odbijały okruchy błyszczącej nocy Manhattanu. - Żadnych strat i rannych – powiedział anioł – żadnych raportów z wyjątkiem niejasnych wiadomości na temat barki na Hudsonie. - Dziękuję, Aodhanie. Czekając, aż anioł odejdzie, podeszła, by stanąć obok Raphaela na brzegu pozbawionego barierek balkonu, by spojrzeć na nocny krajobraz ich miasta. - Archaniele. - Tak. – Obrócił się, na jego twarzy pulsowało czerwone znamię. Znowu był odległy. Ale tym razem, nie czekała. Przesunęła się, by stanąć z nim twarzą w twarz, wciągnęła go w pocałunek, który smakował morzem i ciemnością, zimnem, ciszą. Ciężki i stary, tak stary, jakby cisza rosła przez tysiąclecia po tysiącleciach, aż stał się bytem, który żył i oddychał. Drżąc przysunęła się bliżej, jej piersi wcisnęły się w jego klatkę piersiową, jego palce zacisnęły się w jej włosach. Było tak, aż przerwała namiętny lód pocałunku, a po jej piersi rozlał się mróz, to właśnie widziała. - Twoje tęczówki – tak niewiarygodnie nieziemsko niebieskie – są czarne. - Chwilowy efekt. – Raphael czuł przelewającą się przez niego ciemność, chłodną i wypełnioną dziwną, potężną mocą. Wsiąkała w jego komórki, anielski ogień w nim dążył do wyeliminowania intruza. Walczył ze swoimi instynktami, wiedząc, że potrzebuje swojej własnej mocy, z wyjątkiem tego, że to zagrażało mu. Nawet teraz czuł, jakby jego krew zamarzała od mrozu, jego spojrzenie na świat przechodziło przez warstwy chłodnego oddalenia, tylko

Elena była oblana barwami. Wibrująca i żywa, ze skrzydłami wojowniczki, płonęła na tle szarości, reszta świata nic dla niego nie znaczyła. Jeśli będzie musiał poświęcić to miasto, by wygrać wojnę, to będzie to niedogodność, która później może zostać naprawiona. Miliony zginęłyby, ale on był nieśmiertelnym, wiedział, że można ich zastąpić, jeżeli będzie wystarczająco dużo czasu. Jedyne co miało znaczenie, to moc, władanie nią, kształtowanie jej, stawanie się nią. Palce na jego policzkach, srebrny pierścień wokół płynnego ognia tęczówek Eleny pośród nocy. - Nie. – To było zabójczo ciche słowo. – To nie może mieć ciebie. Jesteś mój. I wiedział. Odsunął Elenę za siebie, by nie mogła stracić równowagi i spaść, wzniósł się w niebo, wysoko ponad chmury, gdzie nawet Illium lub Aodhan nie potrafili wzlecieć. - Lądujcie! – Był to rozkaz wysłany do każdego anioła w pobliżu. Wtedy jedynie z najmniejszym cieniem wahania, by uwolnić straszliwą przemoc mocy, wypuścił ją w burzy pełnej błyskawic, które przeszyły niebo. * Elena walczyła z krzyczącą w niej potrzebą, by podążyć do Raphaela, przymus był szaloną siła w jej piersi, kiedy starała się użyć poczucia rozsądku, którego nie używała wcześniej. Nie tylko jej skrzydła były w kiepskiej formie, ale mogłaby być porażona błyskawicą w ciągu sekund po starcie. Było ich zbyt wiele w powietrzu, by móc uniknąć ich wszystkich. Widziała anioły lądujące w całym mieście, gdziekolwiek się tylko dało, wiele będących wyżej po prostu składało skrzydła i pikowało w stronę ziemi w próbie uniknięcia błyskawic, rozkładając skrzydła w ostatnim momencie. Dostrzegła kilkoro blisko rozbicia się, ale nie widziała rannych, ostrzeżenie Raphaela przyszło z wystarczającym wyprzedzeniem, jej archanioł płonął w centrum zimnej białej burzy. - Ellie. – Ręka Illiuma na jej karku, Aodhan u jej boku. – Pan nabył kolejną umiejętność. Nie, pomyślała, właśnie jedną odrzucił, jednak zachowała milczenie. Godzinę, eon później, nie było już błyskawic na niebie, a Raphael sfrunął na dół i wyciągnął do niej rękę. Chwyciła ją i podeszła do krawędzi, ich dłonie rozdzieliły się, kiedy obróciła się, by polecieć u jego boku, kierując się do domu, chociaż była całkowicie pewna, że cały czas ją obserwował, gotów złapać ją, jeśli jej nadwyrężone skrzydło groziłoby złamaniem się. Jednak dotarła do domu, gdzie Raphael użył swojej zdolności leczenia, by naprawić uszkodzenia.

Nie powinna być zdziwiona, że przypomnienie o jej kontuzji i tego jak do niej doszło, ponownie rozpaliło jego gniew, ale swoją moc wlał w nią w milczeniu, jej ciepło objęło ją. - Teraz będzie już z tobą dobrze, Łowczynio Gildii. – Pocałunek na jej karku. Skóra rozgrzała się w odpowiedzi, obróciła się w jego ramiona, blask z kominka w bibliotece oświetlał ich złotem. - Mów do mnie, archaniele. – Jeśli miała chęć na milczenie, zwykłe rzeczy nie miały znaczenia, ale Raphael miał zwyczaj radzenia sobie ze wszystkim samemu. Nic dziwnego, biorąc pod uwagę jego status archanioła, ale teraz miał ją. Podszedł po kanciastą kryształową karafkę z bocznego stolika, nalał bursztynowego płynu do szklanki i wypił likier jednym ruchem. Alkohol nie działał na anioły tak samo jak na ludzi i nie miał wpływu na Raphaela, ale powiedział jej, że lubi to uderzenie ciepła, ten smak. - Jeśli to pojawienie się nowej mocy – powiedział, ogień odbijał się w fasetkach szklanki – to tej nie potrafię kontrolować. Wzięła szklankę od niego, kiedy jego palce napięły się, grożąc, że obróci ją w pył i odłożyła ją. - Miały tylko dwie szanse, by… - To zmienia mnie – powiedział, ucinając jej słowa. – Wyczuwasz, że próbuje przejąć kontrolę. Miałaś rację. – Jego palce zacisnęły się na gzymsie kominka, jego skrzydła dotknęły podłogi z rozbłyskiem białego ognia. – Będąc w objęciach tego mógłbym wymordować miliony bez mrugnięcia okiem. Jej żołądek wywrócił się, jego oczy uniosły się od oszałamiającego piękna jego skrzydeł do jego twarzy. - Zrzuć urok. – Zaraz po tym, jak to zrobił, zaklęła. Podeszła do niego, obrysowała ciemnoczerwoną plamę czubkiem palca. - To rośnie. – Nie tylko to, ale postrzępione krawędzie stały się grubsze i ciemniejsze. – To nie może być zbieg okoliczności, to ma jakiś związek z fluktuacjami mocy. Raphael odepchnął się od gzymsu. - To nic nie znaczy, nie kiedy używa mocy, musiałbym pozwolić temu wymazać moją osobowość. Równie dobrze mógłbym oddać moje miasto Lijuan, jeśli rządzący Raphael na zawsze pogrąży się w Ciszy. Elena starała się instynktownie odrzucić myśli o nim pogrążonym na stałe w tym stanie złego spokoju, w którym nie byłby już dłużej tym mężczyzną, którego kochała, mężczyzną, który kochał ją. - Ptaki – powiedziała nagle, coś ją dręczyło. – Za pierwszym razem spadały, czy jest możliwe, że to nie było jedno zjawisko, ale dwa?

Oczy Raphaela, pozbawione tej zimnej ciekłej czerni, spotkały się z jej. - Wierzysz, że to był pech, że zostały złapane przez falę choroby, która strąciła anioły? - Niebo kotłowało się tak jak dzisiaj – powiedziała, starając się ubrać swoje instynktowne odkrycie w słowa. – Mogły lecieć do ciebie i po prostu znaleźć się w złym miejscu, pamiętam, że leciały z Manhattanu do Enklawy. Skrzydła mieniły się tą iluzją świetlistego białego ognia, dopóki nie odsunął się poza zasięg kominka, pchnięciem otworzył drzwi na trawnik. - Możesz mieć rację. - Ale to nie daje żadnych odpowiedzi, czyż nie? Stojąc w drzwiach, spoglądał na nieskazitelnie biały śnieg i powiedział: - Ta moc uwodzi, szepcze do mnie, wnika w moje komórki. – Spojrzenie ponad ramieniem. – Przed tobą, bez wątpienia zaakceptowałbym ją, a ona zniszczyłaby mnie od środka. Podążyła za nim, kiedy wyszedł na połać nieskazitelnej bieli, płatki śniegu roztapiały się na jej policzkach, jej skrzydła całował delikatny figlarny deszcz. Nie był intensywny, ale wystarczająco śliczny, zakrywał ich ślady mieniącym się welonem, niespodziewanie gwiazdy nad nimi zabłysły w lodowych kryształkach. Wydawało się niewłaściwe, by rozmawiać o koszmarach wojny i mocy w takiej magicznej chwili, ale nie mieli wyboru. - Przed tobą – szepnęła. – Zamknęłam się w swoim sercu, chroniąc go przed stratą i nigdy nie poznam chwały, którą straciłam. – Chwyciła jego dłonie. – Ty i ja, jesteśmy jednością. I żaden diabeł nie da rady nas rozdzielić. Rozkładając skrzydła, Raphael wziął swoją wojowniczkę w ramiona, a kiedy zamknął wokół nich swoje skrzydła, wiedział, że chociaż wojna była nieunikniona, to zagłada jego duszy nie. Tej zimnej ceny nieśmiertelności nigdy nie pozwoliłaby mu zapłacić. - Raczej umrę jako Elena, niż będę żyła jako cień. Słowa jego małżonki z ich zalotów, chociaż ona by pewnie tego tak nie nazwała – szeptały w jego umyśle. Raphael nie miał zamiaru umierać, ani poddać swoje terytorium komukolwiek, ale jeśli byłby zmuszony dokonać takiego wyboru, to raczej odszedłby jako Raphael, archanioł, który zakochał się w śmiertelniczce, niż Raphael, archanioł tak przepełniony mocą, że nie rozumiał już więcej uczuć. - Chociaż z dzisiaj wynikła jedna dobra rzecz – powiedziała Elena, odchylając się do tylu, jej oczy były jak dziki ogień na tle bieli. – Burza da każdemu gotowemu do ataku temat do przemyśleń, co właśnie otrzymałeś z powodu Kaskady.

- Możliwe, ale to co mnie kłopocze, to to, dlaczego nie przypuścili jeszcze bezpośredniego ataku. – Nawet biorąc pod uwagę wszystko, co on i jego ludzie zrobili, by ukryć rozmiar strat w siłach broniących miasta, ich wróg, on lub ona, musieli zadać decydujący cios. – To sprawia, że wierzę, że na coś czeka, coś prawdopodobnego lub zmieniającego rozkład sił w wojnie, że jest gotów zaryzykować dając Nowemu Jorkowi dodatkowy czas na przygotowanie, niż wykorzystać już poczynione szkody. - Teraz naprawdę potrzebuje ciasta. Nieśmiały śmiech w jego krwi, nieoczekiwane światło w cieniu, smak śniegu w jej pocałunku. Wiedział, że cokolwiek nadejdzie, zmierzą się z tym razem. W świetle i przerażającej ciemności.

Rozdział 31 W

południe następnego dnia raport Jasona uczynił śmiertelnie jasnym, czemu będą

musieli stawić czoła, kiedy rozpoczną się działania wojenne. – Lijuan otwarcie zbiera swoje oddziały – powiedział Raphael Elenie po przeczytaniu raportu. – Jak źle? – Jej liczebność zawsze była większa niż moja, konsekwencja jej wieku. Elena nie potrzebowała, aby Raphael to przeliterował, by zdać sobie sprawę, że Lijuan była trzymana wcześniej w ryzach tylko dlatego, że każdy członek Kadry był bardziej lub mniej równy w mocy, tak więc Lijuan ryzykowała śmierć w przypadku walki. Wyraźnie nie miało to już zastosowania. – Jest jakakolwiek szansa, że Nowy Jork nie jest celem? – Nie. – Pokazał jej kawałek ciężkiego papieru o teksturze szorstkiego jedwabiu, jakby był wykonany ręcznie. – Kurier przyniósł to chwilę przed tym zanim tu przyszłaś. Elena nie potrafiła przeczytać wiadomości, ale rozpoznała język jako starożytny anielski, który widziała kiedyś w jednej z historycznych książek Jessamy. – To wypowiedzenie wojny – zgadła. – Lijuan jest „cywilizowana” do końca. – Surowa ekspresja, spojrzał w dół na raport swojego mistrza szpiegów. – Jason także potwierdza, że nie ma żadnych oznak, że zdobyła umiejętność wywołania choroby i że nie było jej w pobliżu Amanat w czasie zarażenia Kahli, co potwierdza teorię, że ma współspiskowca. – Więc możemy stanąć do walki nie z jednym, ale z dwoma wrogimi archaniołami. – Tymczasem szpital Wieży pozostawał pełny, tylko trzech z rannych wojowników wyzdrowiało wystarczająco, by dołączyć do szwadronu. Dobrą wiadomością, jakkolwiek, było to, że z posiłkami spoza głównego miasta nie byli w tak złej sytuacji, jak mogłaby wierzyć Lijuan. – Będziemy także mieć korzyść z walki na własnym polu – wskazał Raphael, kiedy podzieliła się swoimi myślami – podczas gdy napastnicy muszą przylecieć na własnych skrzydłach. Porozmawiam z Elijahem, przetestuję siłę naszego przymierza, szanse zmienią się dramatycznie, jeśli my i nasi ludzie staniemy razem. Zostawiając Raphaela, by porozmawiał z innym archaniołem, poleciała z zamiarem złożenia wizyty Eve podczas jej przerwy w szkole. Ostatnie e-maile jej siostry mieściły w sobie nutę niepokoju, jakiej nie lubiła i planowała dotrzeć do sedna problemu, tylko

dlatego, że świat zmierzał ku zagładzie, nie znaczyło, że Elena ma odtrącić małą dziewczynkę, która jej potrzebuje. Jakkolwiek, ledwie przeleciała przecznicę, kiedy nagle tępe pulsowanie w jej skroniach nasiliło się. – Cholera. – Pulsujący ból głowy był jej własną winą, nie wróciła do łóżka poprzedniej nocy i bez względu na leczenie Raphaela, dostarczyła swojemu ciału szoku pamiętnym lotem nad morzem. Teraz mówiło jej, że albo odpocznie, albo wyczerpanie kopnie ją w tyłek bez ostrzeżenia. Pulsowanie przeszło w kłucie. Krzywiąc się, zdała sobie sprawę, że będzie bezużyteczna dla Eve, jeśli będzie rozproszona przez migrenę. A jeśli dobrze rozplanuje to w czasie, może złapać siostrę po szkole, zanim Jeffrey wróci do domu, matka Eve, Gwendolyn, wiedziała, że Eve potrzebowała przewodnictwa koleżanki łowczyni, nie broniła Elenie rozmawiać z jej córką. Podejmując decyzję, Elena skręciła do domu w Enklawie i machnęła ręką na ofertę lunchu Montgomery’ego i poszła na górę. – Jak tylko wstanę – zapewniła go, kiedy kamerdyner skrzywił się i przypomniał jej o tym, że Keir kazał jej jadać regularne wysokobiałkowe posiłki, by dostarczyć paliwa dla jej rosnącej nieśmiertelności. Dziesięć minut później, ściągając broń i buty, ale nadal w bojowej skórze, położyła się na kołdrze na krótką drzemkę, która pozwoli jej przetrwać resztę. Znowu śniła, ale ten sen był inny od tych, które prawie złamały ją w Amanat. Nie było krwi. Śmierci. Krzyków. * – Tutaj jesteś. – Marguerite popatrzyła w górę znad ciasta, które mieszała na ladzie, smugi mąki na jej policzkach, skąd bez wątpienia spychała oporne kosmyki włosów, tak jasnych jak u Eleny. Jej ojciec mówił na nie „pochwycone przez słońce”. – Usiądź, chérie. Porozmawiaj ze swoją mama. – Mamo? – Nadzieja przepłynęła przez jej krew, wkroczyła na lśniącą kuchenną podłogę, by usiąść przy ladzie naprzeciwko pięknego motyla, jakim była jej matka. – Co tutaj robisz? – Moja głupiutka Elena. – Zaśmiała się Marguerite, długie kolczyki w jej uszach nieśmiało zadzwoniły, znajoma muzyka, która była częścią tak wielu wspomnień Eleny o jej matce. – Wiesz, że jutro są urodziny twojej siostry. To ciasto musi stać przez noc. Dlaczego nie posiekasz czarnych wiśni?

Podnosząc mały nóż, jedyny jakim Marguerite powierzała jej, Elena zaczęła ciąć wiśnie na mniejsze kawałki, patrząc często na matkę dla otuchy. Była już tutaj, w tym momencie przedtem, jej palce mniejsze, nogi zwisały ze stołka, na jakim siedziała, a jej siostra Belle była przy kuchennym stole za nią. – Cicho, krasnalu – powiedziała Belle, kiedy Elena próbowała mówić do niej o telewizyjnym show. – Muszę napisać obszerne wypracowanie o Romeo i Julii na angielski. – Mogę później z tobą zatańczyć? – Tylko jeśli przemycisz mi trochę wiśni. Dzisiaj Marguerite i Elena były same w kuchni, chociaż notes i długopis Belli leżały na stole, jakby wyszła na sekundę. – Mamo, mogę zadać ci pytanie? – powiedziała, nadal tnąc małym nożem, chociaż miała dłuższe, ostrzejsze noże w swoich pochwach na ramionach. – Kochane dziecko, możesz pytać swoją mamę o wszystko. – Jej oczy błyszczały, jej uśmiech promieniał. – Nie takie duże. Małe kawałki. – Tak, mamo. – Koncentrując się, pocięła kilka i pokazała mamie. – Jak te? – Idealne. – Pieszczota kochających palców na jej policzku zanim Marguerite powróciła do mieszania. – Jakie masz pytanie? Elena trzymała głowę spuszczoną w dół, niezdolna patrzeć na swoją matkę, kiedy zada pytanie, które nawiedzało ją przez ponad dekadę. – Dlaczego? – To był szept. – Dlaczego zostawiłaś mnie i Beth? – Jej dolna warga drżała, oczy płonęły. – Papa załamał się. Wiesz, że się załamał. – Daj mi te wiśnie. – Biorąc szklaną miseczkę, kiedy Elena jej ją wręczyła, jej wzrok był zamazany, Marguerite wsypała je do ciasta. – Ty i twoja siostra jesteście żyjącymi kawałkami mojego serca, Eleno, wyciętymi w mojej piersi w momencie urodzenia. – Ale odeszłaś. – Szarpiąc w górę głowę, wykrzyczała oskarżenie. - Zostawiłaś nas! – Kochałam także wasze starsze siostry, bébé. Nie mogłam znieść myśli o mojej Ariel i Mirabelle samych w ciemnościach. Łkając, Elena otarła grzbietami dłoni oczy, pierś bolała ją od siły dziecinnego szlochu. – Tak bardzo tęsknię za Ari i Belle. Tęsknię za tobą. Zostawiłaś Beth i mnie same, a teraz nie ma nikogo, kto nauczy Belle jak być matką. – Wiem, och, wiem. – Idąc naokoło lady, Marguerite wzięła zapłakaną twarz Eleny w swoje miękkie, pokryte mąką ręce. – Ale powiedziałam ci, Eleno, zawsze byłaś najsilniejsza z moich dzieci. Nawet moja dzika Belle miała serce, które zawsze miało siniaki, ale moja Elena, moja Elena jest silna. Jak moja mama. Wiedziałaś, że na imię było jej Elena? – Naprawdę?

Uśmiech rozświetlił jej twarz do takiego piękna, że była najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziała. – Tak, to było jej, jak mówicie? – Jedna z tych nieoczekiwanych, ale znajomych przerw w jej w innym przypadku biegłym angielskim. – Jej imię rodowe. Używali go tylko jej najlepsi przyjaciele. – Nie wiedziałam tego. – Tak, wiedziałaś. Opowiadałam ci historie o niej, kiedy moja mała Beth używała mojego łona jako boiska piłkarskiego. – Śmiech, który był roztopionym miodem na skórze Eleny, słodki i lekko dziki. – Opowieści o mojej silnej mamie dla mojego silnego dziecka. Elena uniosła podbródek, jej gniew mieszał się z posępnym szczęściem tego, że znów mogła poczuć dotyk swojej matki. – Myślałam, że nie pamiętasz wiele o grandmama. – Pamiętam wystarczająco. – Zapach bujnej i aromatycznej gardenii w powietrzu, jej ciemno-złota atłasowa skóra, jej drobne ręce, kiedy Elena podniosła swoją własną, by przytrzymać dłoń jej matki przy policzku. – Zostawiłam cię tego dnia, kiedy bestia przyszła do naszego domu – wyszeptała Marguerite. – Wiesz o tym. Elena pomyślała o krwawych śladach na dywanie, które mówiły o brutalnej walce jej matki, by dostać się do jej córek, załamane spojrzenie w jej oczach kiedy zrozumiała, że jej pierworodne będą już zawsze cicho i wiedziała, że Marguerite nie kłamała. Umarła tego dnia razem z Ari i Belle, zostawiając pustą skorupę. – Nadal cię potrzebowałam – nalegała Elena, ignorując prawdę, ponieważ za bardzo raniła. – Mogłabyś wyzdrowieć. – Chciałabym, by tak było, azizity5. – Słowo delikatnego uczucia z zalanej słońcem pustynnej ziemi, której Marguerite nigdy nie znała. – Nie byłam silna, nie tak jak ty, nie jak moja mama. – Całując Elenę w oba policzki, jak zawsze robiła, jej matka popatrzyła w jej oczy. – Opiekuj się Beth. I opiekuj się moim mężem. Część niego umarła razem ze mną. Elena potrząsnęła głową, chwytając nadgarstek swojej matki w daremnym wysiłku zatrzymania jej na tym świecie. – On mnie nienawidzi. – Nie, Eleno. On kocha cię zbyt mocno. * Elena obudziła się z echem słów swojej matki w umyśle i delikatnym zapachem ulubionych perfum Marguerite w powietrzu. Nie chcąc stracić kruchego połączenia z kobietą, która ją urodziła, leżała na brzuchu na łóżku, jej skrzydła opromienione przez wczesno 5

Azizity – (arab.) – moje kochanie.

popołudniowe słońce padające skośnie z balkonu, idea jej ojca kochającego ją była tak dziwną rzeczą, jak Hudson zmieniający się w krew. Och, Jeffrey kochał ją kiedyś, jak kochał wszystkie swoje córki. Pamiętała sposób w jaki trzymał jej dłoń w własnej ciepłej i silnej, kiedy walcząc z resztą rodziny, zabrał ją, by zobaczyła ciała swoich martwych sióstr, by Elenie dostała to, czego potrzebowała, spokój wiedzy, że Ari i Belle były bezpieczne, że potwór nie stworzył ich na swoje podobieństwo. Oczy Jeffrey’a były mokre, kiedy popatrzyła w górę po pożegnaniu się, jego silna twarz zmagała się z tym, co wiedziała teraz, musiało być nieznośnym żalem. Nie mogło być dla niego łatwe stanąć przed zniszczonymi ciałami swoich dwóch najstarszych dziewczynek, ale zrobił to dla córki, która żyła, płacąc bolesną cenę i nigdy nie pozwalając Elenie poczuć się źle przez swoją potrzebę. – Nie płacz – powiedziała Elena, wycierając jego łzy, kiedy schylił się. – Już nie będą więcej zranione. Ten „Papa”, silny, kochający i miły, został stracony wiele lat temu. Dotykając rękami twarzy, wyobraziła sobie, że mogła poczuć odcisk delikatnego pocałunku matki, słodko-gorzki ból w środku. – Kocham cię, mamo – wyszeptała i to była taka sama prawda jak jej gniew na wybór Marguerite, jaki ostatecznie dokonała. Ciężko było zostawić ten moment i ostatnie pozostałości wspomnień, ale spojrzenie na zegar powiedziało jej, że było już po drugiej. Patrząc na lustro w łazience, próbowała zobaczyć cień palców jej matki, ale odcisk zniknął, zblaknął z czasem. To bolało. Szarpany oddech, zmyła łzy wypłakane przez sen, wysuszyła się, a potem zmusiła się by dotrzymać słowa danego Montgomery’emu. Pochłonąwszy jedzenie, przypinała swoją kuszę, kiedy zadzwonił telefon z dzwonkiem boysbandu, jaki jej młodsza siostra zaprogramowała dla siebie. – Eve? Właśnie wybierałam się z tobą zobaczyć. – Tu Amy – padła zaskakująca odpowiedź. Palce Eleny zamarły na pasku, jaki właśnie zapinała. Starsza córka Gwendolyn nie rozmawiała z Eleną, prawdopodobnie z lojalności do swojej matki, w przeciwieństwie do Eve, Amy była wystarczająco duża, by rozumieć, że było coś niewłaściwego w relacji jej rodziców, że jej ojciec nie kochał jej matki tak jak powinien. A jeszcze Amy kochała swojego ojca, co nie pozostawiało jej nikogo do obwiniania. Elenie nie przeszkadzało, że nastolatka skupia na niej swój gniew, nie kiedy rozumiała jak to jest być taką dziewczyną, zmieszaną złą i smutną w tym samym czasie.

– Co się dzieje? – Wiedziała, że to musiało być złe dla Amy, że złamała swoje milczenie. – Coś się stało Eve? – Mieliśmy pół dnia w szkole, więc przyszłyśmy do domu na lunch. Kiedy zjadłyśmy, ojciec zamknął Eve w pokoju. – Słowa pędziły, jakby Amy trzymała je w środku za długo. – Powiedział, że odsyła ją do szkoły z internatem w Europie za kilka godzin. – Gdzie jest twoja matka? – Gwendolyn walczyła o prawo Eve do zostania na Manhattanie i uczęszczania do Akademii Gildii. – Odwiedza babcię. – Głos Amy trząsł się. – Nie mogę się dodzwonić – próbowałam i próbowałam. Tam, gdzie mieszka babcia, czasem zasięg jest kiepski, poza tym padało tam. Elena dokładnie wiedziała, jak to było czuć się bezradną w obronie rodzeństwa i rozwścieczyło ją, że Jeffrey postawił Amy w takiej samej pozycji. – Zajmę się tym. – Była już w drzwiach balkonowych, śnieg poniżej zaiskrzył się od słońca. – Jestem w drodze. – Moje okna nie są wystarczająco duże dla ciebie. – W porządku. – Elena nie planowała wkradać się do domu Deveraux, planowała ruszyć bykiem na Jeffrey’a. * Popchnęła otwarte francuskie drzwi do gabinetu jej ojca w mniej niż dziesięć minut później, szkło zawibrowało, kiedy trzasnęły w ogranicznik po drugiej stronie. – Więzisz teraz dzieci? – Głowa Jeffrey’a podskoczyła znad papierów na biurku. Odpychając swoje czarne, skórzane dyrektorskie krzesło, wstał, słońce zalśniło na jego drucianych okularach. – Elieanora! – Co? Chcesz mnie też zamknąć? – Tak zła, że ledwie mogła widzieć, napięła się z ręką na prawej stronie framugi. – Co jest z tobą nie tak? – Wściekłość i błaganie połączyły się. Naprawdę chcesz, by nienawidziła cię tak jak ja? – Chcę, by żyła! – krzyknął, jego głos ogołocony z grzecznego wyrafinowania, którego używał tak samo efektywnie jak broni. – Przyszła wczoraj do domu z podbitym okiem. Szkolenie bojowe. Szkolenie bojowe! Dla dziecka! – Potrzebuje tego treningu! – Elena odkrzyknęła. – Przeprowadzaliśmy już tę rozmowę! Oszaleje bez możliwości ujścia dla jej zdolności łowcy. – Straciłem już dwie córki! Nie stracę kolejnej! – Oszołomiona tą surową deklaracją, słowa jej matki wciąż świeże w jej umyśle, ścisnęła framugę w wysiłku znalezienia straconego poczucia przyczyny. – Robisz to by ją chronić?

Ściągając okulary, Jeffrey rzucił je na biurko, spotykając jej wzrok nieokrytymi oczami o tej samej charakterystycznej szarości, która naznaczyła ją i Eve jak krew. – Wiesz, co się stało, kiedy miałaś szesnaście lat? – zapytał, jego ręce zacisnęły się mocno. – Poszłaś do Akademii na wakacje i wróciłaś do swojego internatu ze złamanymi żebrami. Trzy miesiące później to był przemieszczony obojczyk, sześć miesięcy po tym podbite oko i złamana szczęka. Elena nie zdawała sobie sprawy, że internat składa raporty o jej obrażeniach, a jeszcze mniej, że jej ojciec je śledził, zrobił dobrą robotę zamrażając wszystko, co miało związek z faktem, że jego córka jest urodzonym łowcą. – To było konieczne – powiedziała przez szok. Jedynym powodem, że mogła uczęszczać do tej intensywnej wakacyjnej grupy, było że Gildia pomogła jej, uzyskując od sędziego podpis na nakazie, który zastąpił zgodę Jeffrey’a. Jak Eve, Elena stałaby się szalona bez ujścia, jakie dawały jej treningi, gdzie mogła dać swoim zdolnościom wolną rękę, urodzony łowca musiał polować, to było przymusem. Ale kiedy kontaktowała się z ojcem, był zamknięty na jej łowiecką naturę, mając dziecięcą potrzebę jego aprobaty, starała się być miłą, normalną, posłuszną córką, jaką chciał mieć. Napięty spokój stworzony przez jej milczenie i jego, trwał dopóki nie skończyła osiemnastu lat i zapisała się do Akademii w pełnym wymiarze czasu, pomimo jego obiekcji. Ich gorzka walka tej nocy zostawiła ją emocjonalnie krwawiącą, rezultat oziębienia stosunków, trwający dekadę. – Musiałam stać się bardziej zręczna niż wa… – Tak, ponieważ potwory są tak silne, że mogą odedrzeć ci głowę gołymi rękami! – Krocząc naokoło biurka, złapał ją za ramiona i potrząsnął tak mocno, że jej zęby zadzwoniły. – Wiesz jak to jest patrzeć, jak kobiecie odrywają głowę? Krew tryska gorąca i ciemna, i dostaje się do twoich ust, twoich oczu, twojego nosa, aż jest jedyną rzeczą jaką widzisz, czujesz!

Rozdział 32 Elena nie była w stanie się poruszyć, nawet żeby przerwać powodujący siniaki uścisk Jeffrey’a. Nie rozumiała tego co powiedział, słowa nie miały sensu, człowiek za jakiego go uważała, nie mógł powiedzieć czegoś takiego. Jeffrey Parker Deveraux, jego krew była błękitna, został stworzony z fundamentów tego miasta. Historia, rodzina, tradycja była to droga, po której kroczyła rodzina Deveraux. To z Eleną przybyła krew i śmierć, jego „obrzydliwą” córką. - Miałem cztery lata. - Powiedział, jego gorący oddech na jej twarzy. - Bawiłem się pod nakrytym stołem, gdzie czyściła swoje narzędzia, mówiła jak w przyszłości stanę się wielkim policjantem, kiedy bawiłem się ciężarówka, a ona ostrzyła swoje miecze - jego oczy zatrzymały się na ostrzu, który miała przypięty do ramienia, jego palce mocniej wbiły się w jej ciało - wtedy po nią przyszli. Trzy wampiry, które chciały się zemścić za zwrócenie ich do swoich panów, by ponieśli karę. Elena zaczęła drżeć, serce zacięło się w jej piersi. Tak długo jak znała ojca wiedziała, że matka Jeffreya zajmuje wysokie stanowiska w kilku dużych organizacjach charytatywnych. Cecylia Deveraux nie jest, ani nigdy nie była łowczynią. - Kiedy próbowałem jej pomóc - powiedział Jeffrey - roześmiali się i odrzucili mnie na bok, jakbym nic nie ważył - poszarpane, nerwowe słowa. - Upadek połamał mi nogi i jedno ramię. Próbowałem, ale nie mogłem się do niej dostać. Zamiast tego musiałem oglądać jak kopią moją matkę, bija ją, łamią każdą kość w jej ciele, aż w końcu odrywają jej głowę. - Tato. - Był to pierwszy raz od eonów, kiedy tak go nazwała. - Przepraszam, tato. Przesunęła ramiona wokół jego zimnego i twardego ciała trzymając go. - Przepraszam, przepraszam. Jego ramiona owinęły się wokół niej przyciągając ją z taką siłą, że ledwie mogła oddychać. Jedna dłoń trzymała jej głowę drugie ramię obejmowało ją mocno wysoko na plechach, dotykając skrzydeł, przycisnął ją mocno do swojego serca, jego oddech był nierówny. Kiedy jego ciało ponownie przeszył dreszcz pomyślała, że być może płacze, była to prawda, której jej umysł nie potrafił zaakceptować. Jej ojciec nie płacze. Dziecko, którym była głęboko wewnątrz, było zagubione i zdezorientowane, po prostu go trzymała dopóki jego oddech się nie wyrównał, jego silne ramiona wokół niej trzymały ją z łagodnością, której nigdy by się po nim nie spodziewała. - Zawsze będę twoim ojcem … choć modlę się do Boga, bym nim nie był.

Te słowa pełne nienawiści już nie bolały, nie kiedy usłyszała strach, była zbyt wściekła, aby go usłyszeć za pierwszym razem. Jej ojciec, człowiek który trzymał ją z tak wielką tkliwością bał się, że będzie musiał oglądać przerażającą i okropna śmierć córek, taką samą jaka spadła na jego matkę. To zmieniło fundamenty ich związku, pozostawiając ją bez punktu zaczepienia. Całkowicie pewna, że ten ulotny moment minął, kiedy cofnęła się o krok, ściana bólu i straty, która ich podzieliła, znów wróciła na swoje miejsce, próbowała ją powstrzymać choć przez chwilę dłużej. Tak samo jak on. W ciszy ich słowa spłynęły w dół w miejsce, w którym nie mogły już ranić ani rozdrapywać starych ran. Świat jednak dalej kręcił się wokół własnej osi, dźwięk przelatującego śmigłowca przerwał tę chwilę. Rozeszli się bez słowa, jej ojciec wrócił do swojego biurka, by podnieść okulary, podczas gdy Elena wyszła przez drzwi, obeszła dom stając pod oknem Eve, zacisnęła zęby i w zimnym powietrzu wykonała pionowy start, przygotowując się, aby zawisnąć przed oknem Eve. Skóra wokół lewego oka jej siostry była fioletowo-czarna, czekała na nią, wpadła w jej ramiona bez wahania. Elena zobaczyła samotną twarz Amy w oknie obok, jej ręka przyciśnięta do szyby. - Wszystko w porządku - chciała powiedzieć Elena. - Przyprowadzę ją z powrotem. Gwendolyn nie zaakceptowałaby niczego innego. Wszystko co musiała zrobić Elena to odseparowanie Eve od Jeffrey’a do powrotu Gwendolyn. Jej ojciec, zdała sobie w końcu sprawę, nigdy nie był racjonalny, jeśli chodziło o łowców i łowiectwo, brutalne rany jakich doznał zbyt młodo, zbyt stare blizny. Ból narastał w jej klatce piersiowej, koncentrowała się wyłącznie na locie i dotarciu do Enklawy, niespodziewanie dostrzegła niebieski błysk. - Elli? Którą z pięknych panienek tam masz? - mrugnął konspiracyjnie do jej najmłodszej siostry. - Witaj Evenstar. Eve pokazała język Illiumowi, spotkała anioła podczas wizyty w Wieży, kiedy spotkała się z Eleną, ale przesunęła się ,aby ją chwycił, kiedy zaoferował pomoc. - Jestem ciężka – powiedziała, zanim Elena mogła zaprotestować. - Jesteś piórkiem. - Illium trzymał Eve, jakby nic nie ważyła. - Ale Elena nie jest jeszcze wystarczająco silna, by nieść kogoś na większą odległość. Ja z drugiej strony mogę. - Kiedy to powiedział, wystrzelił z Eve w niebo, wiatr niósł zachwycony krzyk Eve. Słysząc to Elena zamknęła drzwi przed pytaniami krążącymi po jej głowie, jej priorytetem było emocjonalnie zdrowie Eve, kontynuowała lot w kierunku Enklawy. Illium

z

pewnością dostarczy

Eve bezpiecznie do

domu i zapewne diabelskie sztuczki

niebieskoskrzydłego anioła pomogą złagodzić stres w jakim znalazła się Eve w ciągu ostatnich ostatnich kilku godzin. Wylądowała w domu i wyśledziła Montgomery’ego w kuchni, jak ustalał z Sivyą menu na dzisiejszą kolację. - Przepraszam, że przeszkadzam - powiedziała pocierając dłonią twarz. - Ale Eve zostanie z nami dzisiaj i prawdopodobnie jutro. Mógłbyś przygotować dla niej pokój? - Oczywiście Łowczyni Gildii - oczy wampira odszukały jej. - Czy z nią wszystko dobrze? Elena wiedziała, że pytanie dotyczyło także jej, lecz nie była jeszcze gotowa się, by się w to zagłębiać, nie była gotowa, by myśleć o tym jak się czuje. - Ciasteczka czy jakieś ciasto nie będą złe - powiedziała w zamian. - Upewnię się, że panienka Evelyn będzie miała wszystko czego potrzebuje. - Dziękuję. - Pozostawiła lokaja, by wszystko zorganizował, wykonała ważny telefon i wyszła na zewnątrz w momencie, kiedy Illium lądował. Słoneczne światło sprawiło, że jego niebieskie skrzydła jaśniały, jego włosy były rozwiane, a uśmiech równie szczery jak złoto w jego oczach. Był to widok wspaniały i rzadki. Tak jak tamtego dnia w krwawej kafejce widziała przez pryzmat zabawy Illiuma wielki smutek i cień rzucający się na jego duszę. Tak samo jak gniew jej ojca wynikający z ogromnej straty. Czy Marguerite wiedziała?

Tak. Była biciem serca Jeffrey’a, jego miłością w każdy sposób, ich zaufanie było bezgraniczne. Dla Marguerite zrobienie tego co zrobiła, pozostawienie go, kiedy zmagał się z koszmarami z dzieciństwa… Elena przycisnęła pięść do serca, wymuszając na sobie kolejny uśmiech, kiedy Eve do niej podbiegła, jej policzki były czerwone, włosy rozwiane przez wiatr, dokładnie jak u Illiuma. Jak na swoje jedenaście lat jej siostra dalej miała w sobie dziecięcego ducha, jednak jej twarz potrafiła przemienić się w twarz dorosłego bez uprzedzenia, dokładnie tak jak teraz. - Dziękuje, że przyszłaś - duże zielone oczy wpatrywały się w jej własne. - Wiedziałam że przybędziesz. - Musisz podziękować Amy, kiedy ją zobaczysz - powiedziała Elena, kiedy zgarnęła siostrę, by ją przytulić - to ona do mnie zadzwoniła.

- Amy zawsze o mnie dba - cofnęła się, kiedy ją mocno uściskała. Eve powiedziała: - To sprawi, że mama i tata zaczną się kłócić, prawda? Elena chciała skłamać, powiedzieć Eve, że wszystko będzie dobrze, jednakże jej siostra była zbyt mądra i inteligentna na to. - Tak, myślę że to będzie powód bardzo dużej kłótni pomiędzy nimi. - Mógłbyś przynieść Amy? - Eve nie patrzyła na Elenę tylko na Illiuma. - Nie będzie dla ciebie trudno ją unieść, ona jest… Elena dotknęła ramienia Eve, zwracając jej uwagę. - Zadzwoniłam do niej, chce zostać w domu. Nieskrywane cierpienie. - Ale ojciec ukaże ją za telefon do ciebie. - Nie, nie sądzę - umysł Jeffrey’a był przepełniony koszmarami z przeszłości, a nie dzisiejszymi utarczkami. - Masz - podała telefon siostrze. - Dlaczego sama nie porozmawiasz z Amy? Odchodząc na niewielka odległość, Eve zadzwoniła do siostry, kiedy Illium podszedł do niej, by przemówić pokręciła głową, nie mogła jeszcze o tym rozmawiać. Jeszcze nie. Ale kiedy otworzył ramiona, pozwoliła sobie się na nim oprzeć, zaakceptować niewymagające ciepło jego przyjaźni, jego skrzydła ciążyły na jej własnych. - Amy jest głupia - osądziła Eve, kiedy do nich podeszła, jej twarz nabrała zadziornych linii. - Powiedziała, że ojciec nie powinien być sam, nawet po tym jaki zły był dla mnie, nienawidzę go - założyła ramiona i zacisnęła szczękę wpatrując się w trawę. - Nienawidzę cię. - Nie mów tak - Elena przykucnęła przed siostrą, nawet kiedy w jej czaszce rozbrzmiały słowa, które wypowiedziała wychodząc z Dużego Domu, aby nigdy do niego nie powrócić. - Mógł dziś przekroczyć linię, ale cokolwiek Jeffrey uczynił, zrobił to, bo cię kocha. Była to miłość pokręcona przez tragedie, które więziły jego duszę w klatce, lecz mimo wszystko była to miłość. - Myślę, że jest za późno dla mnie i dla niego, ale nie dla ciebie. Zacięcie nie zeszło z twarzy Eve, ale jej reakcje dały jasno do zrozumienia, że siostra ją słucha. - Myślałam, że też go nienawidzisz, nie jest tak? - Nie jestem pewna, co czuję w stosunku do Jeffrey’a, ale wiem że go kochasz. Patrząc w ziemię, Eve przygryzła lekko swoją dolna wargę. - Jest dobrym ojcem, z wyjątkiem spraw związanych z Gildią.

- Każdy z nas ma jakiś słaby punkt. - Prawdopodobnie. * Pół godziny później Elena pozostawiła Eve w pewnych rękach Montgomery’ego, wiedząc, że elegancki wampir był wystarczająco zabójczy, obroniłby ją nawet kosztem własnego życia, tak samo jak reszta personelu. Nie mogłaby podjąć takiej decyzji, gdyby na twarzy Eve pojawił się strach i rozpacz, jednakże jej młodsza siostra zaadaptowała się bez żadnych problemów. Pożyczyła laptop Eleny, by usiąść za kuchennym stołem i zalogować się na stronie szkoły, by odrobić zadanie domowe, jednocześnie zagadywała z Sivyę, aby pomogła jej w nauce, kiedy Elena wyszła po otrzymaniu od Gildii zlecenie na polowanie. Mogła poprosić, aby ktoś ją zastąpił, ale w tym momencie potrzebowała jakiegoś sposobu, aby rozładować napięcie, które w niej wrzało, oczyścić swój umysł. Po raz kolejny sprawdziła szczegóły polowania na swoim telefonie, rozłączyła się i pobiegła w stronę ośnieżonego klifu, woda na dole błyszczała od południowego słońca, tak jakby zanurzenie się w niej nie przyniosło hipotermii w kilka sekund. Wytyczne łowów były bardzo proste, miała odzyskać trzydziestoletniego wampira, który myślał, że był zbyt dobry, by służyć aniołowi, który był jego mistrzem. Nic niezwykłego. Został uwiedziony przez ideę nieśmiertelności i piękna. Było to tak częste, ludzie ustawiali się w kolejce, by zostać Stworzonym, później okazywało się, że rzeczywistość stu lat służby była bardzo trudna do przełknięcia. To co zrobił Sidney Geisman, było napisaniem broszurki potępiającej „niewolnictwo”, oświadczył, że został „oszukany”, broszurka rozprzestrzeniała się zaraźliwie pośród młodych wampirów. Nie trzeba dodawać, że jego anioł był porządnie wkurzony. Elena wiedziała, że kara za postępek Sidney’a będzie surowa, jako przestroga dla innych, którzy mogliby wpaść na podobny pomysł, jednak było jej go żal, ale to nie powstrzyma jej, by wykonać swoje zadanie łowcy. Ponieważ Sidney nie był oszukany w żaden sposób, doskonale wiedział w co się pakował. Anioły nie robiły nic, by ukryć konsekwencję Stworzenia, każdy kto im służył był zobowiązany to wiedzieć. Nawet nie biorąc pod uwagę tego co mówiło się na ulicy, każdy z Kandydatów, który przeszedł przez pierwszą cześć selekcji otrzymywał plik danych o eufemicznej nazwie „Spożycie i orientacja”, po zapoznaniu się z nimi mógł po prostu wyjść w nic się nie angażując. Jako małżonka, Elena widziała kopie tego pliku z pierwszej ręki, były to ekstremalnie szczegółowe zdjęcia kar jakie mogą być wymierzone wampirowi, kiedy on lub ona podpadną w służbie swojemu aniołowi. Dodatkowo w samym środku był czterostronicowy artykuł, który

mówił o karze, jaką wymierzył Raphael wampirowi, który został porzucony na Time Square, po połamaniu wszystkich kości w jego ciele. Poniżej artykułu dopisano: „Zdrada nie będzie tolerowana”. Sidney Geisman, pomyślała Elena, kiedy wylądowała na dachu wieżowca na południe od Wieży, wydaje się cierpieć na wyrzuty sumienia kupującego. Wielka szkoda. Nie można odwrócić daru prawie-nieśmiertelności, więc utknąłeś płacąc za niego cenę. Elena pomyślała, że Sidney nie oddałby jednak tego daru, nawet gdyby to było możliwe. Może to cyniczne, ale tak uważał każdy łowca w Gildii. Zbyt wiele osób chciało zrobić tę „ mieć ciasto i zjeść ciastko” rzecz. Pojedyncze puknięcie w szklane drzwi na dachu sprawiły, że się rozsunęły, Elena znalazła się twarzą w twarz ze szczupłym wampirem ubranym w brązową tunikę ze złotymi dodatkami, jego spodnie były w podobnym brązowym odcieniu. - Łowczyni Gildii - powiedział po czym się zawahał. - Moje pokorne przeprosiny, powinienem był powiedzieć „Małżonko”. - Nie „Łowczyni Gildii” mi wystarcza. - Całe to uprzejme okazywanie szacunku sprawiało, że skóra ją swędziała, ale był to kawałek i nieodłączna część bycia z Raphaelem a ponieważ ona nie miała żadnych planów, by to zmienić, musiała nauczyć się z tym sobie radzić. - Masz to czego potrzebuje? - Tak - poszedł do stołu wewnątrz atrium i otworzył czarna płaską skrzynkę, w której schludnie złożono koszulę. - Nada się? Elena wzięła element odzieży i spróbowała odseparować zapachy uwięzione w tkaninie.

Maliny i imbir z nutą mięty. Ładny orzeźwiający zapach, nie pochodzący jednak z koszuli. - Czy mógłbyś się cofnąć za drzwi? - Oczywiście. Poczekała, aż wiatr zmiecie zapach malin i imbiru, wzięła kolejny głęboki wdech.

Cierpki, chemiczny… dezynfekujący, zmieszany z delikatną pieszczotą lilii. - Potrzebuję drugiej próbki – powiedziała. - Upewniłeś się, że wziąłeś ją z innej lokalizacji? - Tak, koszula była z jego kosza na brudną odzież, koszulka pochodzi z torby treningowej. Drugi test dał taki sam odczyt, zapach dezynfekcji nie był skazą, lecz częścią Sidney’a, tak mówiły jej łowcze zmysły.

- Dziękuje - powiedziała oddając koszulkę, podeszła do krawędzi dachu, rozciągając skrzydła zanim spadła z dachu. Jej następnym celem był dom śmiertelnych rodziców Sidney’a, ich adres był dołączony do raportu jaki otrzymała z zadaniem. Wszystkie wampiry z żyjącymi krewnymi w końcu zjawiały się u nich w odwiedzinach, wystarczający mądrzy na wizytę, głupi zostawali. Najwyraźniej Sidney nie należał do żadnej z tych grup. - Nie widziałam go odkąd zajął się tymi brudnymi zwyczajami - słowa wyplute przez rozgniewaną kobietę w podeszłym wieku, która otworzyła drzwi, jej orzechowe oczy rozmyły się z wiekiem jednak policzki jaśniały czerwienią. - Picie krwi jest diabelskim czynem - zatrzasnęła drzwi przed nosem Eleny. Nie wierząc w słowa kobiety, Elena okrążyła mały zgrabny domek, nie odnajdując nawet skrawka zapachu Sidney’a. - Zgaduje, że dom nie jest dla ciebie oazą ciepła - mruknęła wpinając się po schodach przeciwpożarowych aż na drugie piętro, stała się ekspertem od startów z niskiej wysokości, miało to zrównoważyć jej braki w umiejętności pionowego startu, który tak bardzo ułatwiłby sprawę, wykonała dziś już taki manewr i nie miała zamiaru próbować znowu chyba, że byłaby to sprawa życia lub śmierci. Teraz zacisnęła zęby i wzbiła się w powietrze zanim pocałowała bruk. Kiedy była w powietrzu zignorowała inne adresy, jakie otrzymała wraz z zadaniem i skierowała się w szczególna cześć Central Parku, do Teatru Krwi.

Rozdział 33 Sidney był człowiekiem wystarczająco dumnym ze swojego dzieła, by umieścić na nim swoje imię, ktoś taki nie byłby usatysfakcjonowany zniknięciem we mgle, pozbawiony publiczności. Nie, każdy instynkt jaki miała mówił jej, że pójdzie do Teatru kiedy tylko będzie mógł. - Wiesz, jak to jest patrzeć, jak ktoś odrywa głowę kobiecie? Wyłączając nawrót wspomnień zanim mogły ją obezwładnić, leciała nad zieloną przestrzenią w centrum Manhattanu. Lądując we właściwej sekcji, jej mózg nagle szturchnął ją, by rozważyła sytuację … i może część tego dźgnięcia pochodziła z echa słów jej ojca, chociaż nie mogła o tym teraz myśleć. Jak tylko wyląduje stanie się podatna na zranienie w sposób, w jaki, ironicznie, nigdy nie była jako człowiek. Jej skrzydła będą ciężko pracowały, by nabrać prędkości, kluczenie między drzewami było prawie niemożliwe. Pionowy start mógł także nie być wykonalny, jeśli polowanie pójdzie źle, gdy z nie mogła osiągnąć wysokości wystarczająco szybko. Do tego Teatr był w wyizolowanej sekcji parku i chociaż noc jeszcze nie zapadła, zimowe ciemności zaczęły zapadać na obrzeżach światła na niebie. Byłoby miło myśleć, że żadne wampiry czy anioły na tym terytorium nie ośmieliłyby się podnieść na nią ręki, ale zawsze byli outsiderzy i śmiertelnicy. Jeśli grupa ćpunów na haju wyrwałaby jej serce albo zraniła jej wewnętrzne organy wystarczająco mocno, umarłaby, jej nieśmiertelność była jeszcze słaba. Było także ryzyko, że wrogowie Raphaela mieli w mieście agentów, tylko czekających, by Elena wystawiła się na cel. – Taa – powiedziała do siebie. – Lądowanie teraz nie byłoby najbardziej inteligentną rzeczą jaką kiedykolwiek zrobiłaś, Elieanoro P. Deveraux. Utrzymując wysokość, stawała się zdecydowanie lepsza w tym dzięki ćwiczeniom, jakich nauczył jej Aodhan, rozważała opcje. To musiała być Gildia, Wieża była już za bardzo nadwyrężona. – Masz kogoś, kto mógłby mnie wesprzeć? – Zapytała Sarę. – Jestem w Central Parku. – Daj mi sekundę. – Szelest, telefon milczał przez chwilę, potem – Deacon jest na tym terenie z Zabójcą, ma kuszę. Dlaczego bierze kuszę na spacer z psem, słyszę że pytasz? Ponieważ mój ukochany nie wie, jak wyjść z domu, nie będąc uzbrojonym po zęby. Elena roześmiała się, czułe słowa Sary dały jej wytchnienie, jakiego potrzebowała od przerażających obrazów z rewelacji Jeffrey’a, które wypaliły się w jej umyśle. – Wiesz, że nigdy nie odrzuciłabym Deacona. – Mąż Sary może nie był już oficjalnie członkiem Gildii, ale wszyscy wiedzieli, że jest jednym z nich. – Czekaj, co z Zoe?

– Z moimi rodzicami – są w mieście i rozpuszczają ją, jak tylko potrafią. – Elena mogła usłyszeć uśmiech Sary. – Deacon jest twój, jak długo go potrzebujesz. – Dzięki. Zadzwonię do niego, by umówić miejsce spotkania. Mniej niż dwie minuty później wylądowała obok wysokiego Deacona o silnie umięśnionej sylwetce, w odległości krótkiego spaceru od lokalizacji celu. – Doceniam to – powiedziała po obdarzeniu Zabójcę czułościami, dużego czarnego psa, który był uwielbianym najlepszym przyjacielem Zoe. – Żaden problem. – Spokojne zielone oczy, które Elena była pewna, niczego nie przegapiły, nawet mimo tego, że jego postawa była zrelaksowana, Zabójca opierał się o jego nogi. – Dokąd się kierujemy? – Teatr Krwi. – Nic specjalnego podczas dnia, ale ta część Central Parku zmieniała się w dekadencką, rozwiązłą wampirzą przystań w nocy, śmiertelnikom radzono, by jej unikali, chyba że chcą zostać dobrze wyruchanym obiadem. Deacon chwycił kuszę, przewieszoną przez plecy. – Broń ma dobre działanie odstraszające. – W jednej chwili kusza była w rękach Deacona, a Zabójca zmienił się z figlarnego, machającego ogonem zwierzątka, w cichą groźbę. – Taa. – Wyjmując długie ostrza z pochew na udach, upewniła się, że lśniące krawędzie wystają spod jej pięści. – Nie chcę przelewać krwi, ale niektóre z młodszych są kretynami. Nikły uśmiech pojawił się na ustach Deacona, kiedy udali się wąską ścieżką do Teatru, śnieg był tak daleko, jak sięgał wzrok Eleny. Ponieważ śnieg nie padał od blisko świtu, podeptany śnieg był prawdopodobnie dowodem zeszłonocnej rozpusty, a nie nowszych zdarzeń. Teatr powinien być o tej porze dnia pusty i jeśli miała rację i Sidney miał się tam pojawić, może będzie zdolna podjąć trop. Pomimo wysokiego prawdopodobieństwa, że ona i Deacon byli sami w tej części parku, nie opuściła gardy, świadoma każdego szelestu, każdego maleńkiego dźwięku, potem wyraźnego ich braku. – Żadnych ptaków – wymruczała cichym głosem. – Tak. – Deacon szedł tuż za jej plecami bez jakichkolwiek dodatkowych dyskusji, jej skrzydła naciskały na ciemną zieleń jego trenczu, podczas kiedy Zabójca stąpał cicho i groźnie na przedzie. Broń trzymali z niekrytą agresją, skręcili w prawo z głównej drogi w inną, która doprowadziła ich do małej polany z naturalną pochyłością, która zmieniała ją w miniaturowy amfiteatr. Kark Eleny zaswędział pewnością, że są obserwowani, instynktownie sprawdziła

świeżą linię zapachu w powietrzu, ale nikt nie pokazał się z głębokich basenów cienia między drzewami. - Wodnista krew. Dużo. – Ellie. – Czuję. – Jeśli ktokolwiek był martwy wewnątrz Teatru, on lub ona nie byli martwi wystarczająco długo, by padlinożerne ptaki stały się świadome uczty, obszar pozbawiony był dźwięków ich karmienia się. Albo to, albo ptaki celowo trzymały się z dala, ponieważ pod rozcieńczoną śniegiem krwią złapała zapach środka odkażającego, zmiękczonego przez lilie. - Cholera. – Deacon? – Kryję cię. Zmieniając pozycję, poszła w dół do okropnego widoku, jakiego oczekiwała. Sidney Geisman stracił swoją głowę. Dosłownie. Była obecnie natknięta na surową drewnianą włócznię pozyskaną z ułamanej gałęzi, oczy wampira były kulami wypukłej czerwieni, a jego czarny język groteskowo spuchnięty tam gdzie wisiał z jego ust. Było za zimno na muchy, krwawy śnieg pod głową ubity w lód. Reszta wampirzego ciała leżała odrzucona kawałek dalej. Mogła zobaczyć ślady tętniczego rozprysku na pobliskich drzewach, krew zmieniła się w zgniły brąz, który mimo to wyróżniał się dla jej wzmocnionego wzroku. Co zainteresowało ją bardziej, to liczne braki we wzorze, jakby ta egzekucja miała widownię, która została opryskana krwią Sidney’a. Oddychając przez zaciśnięte zęby, zimno paradoksalnie intensyfikowało wyziewy zapachu, podeszła wystarczająco blisko głowy, by odczytać notatkę wyciętą na czole Sidney’a czymś, co wydawało się metalowym pilnikiem. Pomysłowe. Notatka zawierała jedno słowo napisane krwią: CHORY. - Och, cholera. Cholerna cholera, cholera! Oddychając nadal przez usta, podeszła do ciała i zaczęła sprawdzać Sidney’a, czy ma widoczne znaki choroby. Nie zajęło jej wiele czsu znalezienie wyprysków na jego rękach. Były małe, ledwie uformowane, więc infekcja dopiero uderzyła w jego komórki, kiedy został zabity. Co znaczyło także, że teraz byli inni nosiciele w mieście albo, w najlepszym wypadku, Sidney gromadził butelkowaną krew w oczekiwaniu na swoją ucieczkę. - Raphaelu? Kiedy usłyszała tylko ciszę w odpowiedzi, przypomniała sobie że wspomniał jej, że może opuścić miasto, by spotkać się z jednym ze swoich ważniejszych aniołów. Wyjmując telefon z kieszeni, gdzie go wepchnęła, zadzwoniła do centrali Wieży, używając bezpośredniej linii, co oznaczała, że dodzwoni się do Aodhana albo Illiuma.

Odebrał Aodhan. Nie chcąc mówić zbyt wiele przez niezabezpieczoną linię, po prostu powiedziała mu, że potrzebuje go w Teatrze Krwi. Nie zadawał żadnych pytań, powiedział, że będzie w ciągu minuty. Zrobiwszy to, zaczęła iść przez scenę, by zobaczyć jak wiele użytecznych zapachów może zidentyfikować. Aodhan przybył z nadchodzącymi ciemnościami, jego skrzydła błyszczały jaśniej niż śnieg. Zobaczyła natychmiastowe zrozumienie na jego twarzy, kiedy wskazała mu napis. Wampiry w mieście zwróciły się przeciwko sobie, jeśli nastąpi kontynuacja, może dojść do masowej paranoi, malującej miasto na krwistoczerwono. Ale to nie był najbardziej naglący problem. – Czy infekcja może być przekazywana przez tętniczy rozprysk? – powiedział Aodhan wystarczająco cicho, by słowa nie dotarły do wampirów, które nadal obserwowały ich z cieni, te wampy mogły wkrótce nie mieć gdzie pójść, Aodhan poinstruował szwadron, by otoczył teren. Elena popatrzyła znowu na rdzawy brąz jaki naznaczył drzewa. – Zależy czy wystarczająco dużo dostało się do ust, tak samo jak do błon śluzowych oczu. Małe ryzyko, gdyż kropla nic nie da, ale niemniej ryzyko jednak istnieje – widzowie i wykonujący egzekucję stali cholernie blisko. – Więcej niż jeden miał prawdopodobnie otwarte usta, kiedy bez wątpienia krzyczeli na Sidney’a i dopingowali się wzajemnie. – Mogę wyśledzić w końcu część z ludzi będących tutaj w ciągu ostatnich kilku godzin, ale biorąc pod uwagę sposób, w jaki został ugryziony – wskazała na widoczne znaki na ciele – wygląda to na atak tłumu. Brutalność w postawie Aodhana, jakiej nie widziała wcześniej, roziskrzone tęczówki, niesamowicie białe, kiedy odbijały śnieg. – Znajdź tak wielu jak zdołasz, tak szybko jak możesz. Mając już wyizolowany najsilniejszy zapach, Elena zaczęła tropić, z Deacon za plecami. Intensywność zapachu powiedziała jej, że wampir, o którym mowa, uciekł z Teatru prawdopodobnie o świcie, jego ciało i twarz pokrywała krew Sidney’a, dziwna mieszanka środka dezynfekującego i lilii zmieszanych z naturalnym własnym zapachem wampira. Dziwną rzeczą było, że nie uciekał na ulicę, ale pobiegł głębiej do Central Parku. Gdzie znalazła go dziesięć minut później. Pokryty płatami suchej łuszczącej się krwi koloru brudu, siedział kołysząc się w przód i tył w cieniu dębu pozbawionego liści, jego ręce szkieletowena tle niestosownie wspaniałej gwiaździstej nocy. – Zabili go. Zabili go. Zabili go.

Kucając obok mężczyzny, wystarczająco daleko, żeby nie mógł pchnąć ją w gardło, Elena powiedziała: – Kto go zabił? – Jej ton był niekonfrontacyjny. – Zabili go. Zabili go. Zabili go. Elena spróbowała znowu, nawet ryzykując dotyk, ale wampir uwięziony był w jakimś osobistym koszmarze, z którego nie mógł uciec. Razem z Deaconem zostali z nim, dopóki nie został zabrany do Wieży. Powracając na główny teren, teraz zajęty przez załogę Wieży, Elena wybrała następny najbardziej obiecujący trop. Trzydzieści minut później otrzymała wiadomość od Illiuma, że przyjaciółka Sidney’a przyznała, że dostarczyła mu do jedzenia krew z jej własnych zamrożonych zapasów. – Wypił butelkę z „Krew za mniej”. Butelkę datowaną na okres pierwotnego nosiciela. Pięć godzin później wyśledziła trzech kolejnych wampirów, którzy obserwowali albo/i brali udział w egzekucji Sidney’a, ale którzy nie zostali, by zobaczyć skutki. Jeden był przerażony, jeden wyzywający, ale to trzeci był najbardziej problematyczny, zaczął wykazywać oznaki choroby. Wychodząc na zewnątrz sypialni, gdzie wampir drżał tak mocno, że szczękały mu zęby, z umysłem zatraconym w gorączce, spotkała wzrok Deacona. – Powinieneś wrócić do domu. Sara będzie czekać. – Nie ryzykowałaby jego umysłu, jego wspomnień. Przenikliwy wzrok. – Wiem już to, co Sara wie. – Musisz odejść zanim dowiesz się więcej – powiedziała, potem poruszyła jedną rzecz, jaką wiedziała, że odeśle go z powrotem. – Zoe cię potrzebuje. Nie daj się zamieszać w nieśmiertelne bzdury, które mogą zranić twoją rodzinę. – Gdybyś zmieniła zdanie – powiedział po długiej minucie ciszy – po prostu zadzwoń. Następnie skontaktowała się z Illiumem. – Żaden z idiotów, jakich znalazłam, nie chce rozmawiać, a potrzebujemy nazwisk innych, którzy byli tam i mogą być zainfekowani. Możesz zrobić to swoje umysłowe voodoo? – Raphael był w drodze z powrotem, ale nadal o godzinę drogi stąd. – Moje mentalne voodoo nie jest tak dobrze rozwinięte jak Pana, ale mam lepszy pomysł.

Przybywając do strzeżonego magazynu, gdzie Elena odizolowała dwa pozornie zdrowe wampiry, zainfekowanego w innym, Illium zapytał wampiry o ich imiona i kiedy nie odpowiedzieli, ujął swój miecz i odciął lewą nogę brązowookiego mężczyzny. Lśniąca czerwień na stali nie była tym, czego oczekiwała, serce podeszło jej do gardła, ale brutalna taktyka poskutkowała. Niezraniona wampirzyca załamała się, kiedy jej przyjaciel zaciskał ręce nad kikutem, próbując zatamować krwawienie. – Przepraszam! Zawarliśmy umowę, że nie będziemy donosić! – Szlochając, zaczęła podawać nazwiska, okaleczony wampir dołączył do niej, kiedy zawahała się we wspomnieniach. Zajęło mniej niż godzinę, by wyśledzić dziewięć innych wampirów, które rozproszyły się, włączając, ironicznie, tego, który był fanem dzieła Sidney’a. Jedna została znaleziona zwinięty w łóżku, choroba zaatakowała jej komórki, pozostałych ośmioro byli przerażeni tak, że postradali zmysły. – Musimy dowiedzieć się gdzie każdy, a zwłaszcza tych dwoje zainfekowanych, poszło po morderstwie – powiedziała Elena, wściekła na głupotę, która mogła przynieść więcej szkód niż inne wspólne ataki. – Jedynym jasnym punktem w tej sytuacji jest to, że choroba potrzebuje wymiany krwi by się przenieść. Przesłuchania poszły szybko, dzięki amputowanej nodze leżącej na środku magazynu, żaden z tych wampirów nie był wystarczająco stary, by uzdrowić taką ranę w mniej niż dwanaście pełnych bólu miesięcy. Większość morderczych idiotów uciekła do domu, ale dwoje poszło do klubu. Gdzie pożywili się i byli żywieni przez kolegów wampirów. Jedną z tych dwojga była chora kobieta. Piękna, seksowna i będąca niewątpliwie magnesem na mężczyzn, którzy chcieli zatopić kły w słodkim, gorącym ciele. – Cholera! Gdyby ten klub był miejscem wysokiej klasy jak Erotique, gdzie dzielenie się krwią było związane z uwiedzeniem, a para często spędzała razem godziny, byłaby duża szansa, że mogliby szybko zatrzymać dalsze rozprzestrzenianie się. Niestety, Bezel był na przeciwnym końcu spektrum, wyżywienie dla młodych wampirów, które myślały tylko o seksie, krwi i o większej ilości seksu, wielu partnerów było normą w obu kategoriach. Pierwszą wskazówką dla Eleny jak źle się to rozwijało, było to, że kiedy wylądowała na parkingu klubu, właśnie wysoka chuda wampirzyca wytoczyła się na czterocalowych obcasach, by upaść na beton krzycząc: to boli, to boli!

Rozdział 34 Dziewięć

wyczerpujących godzin później Raphael spojrzał na raport, który Aodhan

położył na jego biurku i powiedział: - Jak jest źle? – Choroba w końcu została opanowana, ale zanim to nastąpiło zebrała żniwo pośród miejskiej populacji wampirów. - Trzysta ośmioro martwych lub chorych – powiedział mu Aodhan. – Dwustu pod obserwacją przez następny dzień. Nie była to tak całkowita katastrofa, na jaką się zapowiadała, zwłaszcza że nie dotknęła wampirzych żołnierzy Raphaela stacjonujących w Bezel, ale dodając uziemione anioły do strachu, który objął miejskie wampiry, był to ogromny cios w serce jego terytorium. - Kontynuuj monitorowanie sytuacji i zaalarmuj mnie, jeśli pojawią się jakiekolwiek oznaki, że choroba wymknęła się spod izolacji. - Montgomery – powiedział po odejściu Aodhana – czy Elena jest w domu? – Przestała pracować z nim godzinę temu, kiedy polecił jej, by udała się do domu, widząc jej wyczerpanie po dwóch niespokojnych nocach. - Tak, panie. - Upewnij się, że odpocznie. Chwila przerwy. - Nie wierzę, abym mógł zmusić Łowczynię Gildii do czegokolwiek. Pomimo wiedzy, że Nowy Jork czeka straszliwy atak, prawie poczuł chęć roześmiania się z powodu nieśmiałej odpowiedzi mającego za sobą stulecia wampira. - Prawda – powiedział i dotknął umysłu Eleny w cichym pytaniu. Kiedy usłyszał jedynie spokojną ciszę w odpowiedzi, wiedział, że zasnęła. - Jej siostra? – W tym całym zamieszaniu on i Elena mieli mało czasu, by porozmawiać, ale powiedziała mu o swojej biologicznej babci tuż przed tym, jak opuściła Wieżę, ciąg rewelacji następujących po sobie odbijał się w wyrazie jej twarzy. Obwieszczał, że obawiała się, co to może znaczyć dla Eve. - Panienka Evelyn śpi spokojnie. - Dziękuję, Montgomery. – Po tym Raphael obrócił się, by nacisnąć liczbę na wielkim ekranie systemu komunikacji, znajdującym się na ścianie jego biura. Twarz Titusa pojawiła się minutę później. - Raphaelu, mój drugi powiedział mi, że pragniesz ze mną rozmawiać – powiedział wojowniczy archanioł, mahoń jego skóry lśnił w świetle.

- Słyszałem, że na swoim terytorium napotkałeś tę samą chorobę wampirów, która prawie rozbijała samolot na moim. – Nie było sposobu, by ukryć tę informację, ich wrogowie bez wątpienia wiedzieli, że cios trafił w cel. Ale nadal czekali. - Zaufam ci, powierzając ci tę informację, Raphaelu. – Oczy Titusa wpatrywały się w jego. – Nie zdradź mnie. Raphael pochylił głowę. - Jesteś archaniołem, o którym wiem, że można wierzyć jego słowom. Zjednoczmy się w zwalczeniu tej plagi, podzielę się swoją wiedzą, jeśli ty zrobisz to samo. Najwyraźniej udobruchany Titus przytaknął. - Choroba od pewnego czasu grozi zdziesiątkowaniem moich sił naziemnych. Wytropiliśmy i wyeliminowaliśmy nosicieli, ale Charisemnon nadal wysyła zarażonych przez granicę, mających na cel rozprzestrzenić swoją krew w ciągu godzin, zanim choroba stanie się widoczna. Natychmiast po tym, jak wczoraj otrzymał wiadomość od Jasona o problemie na terytorium Titusa, Raphael skierował swoje podejrzenia na archanioła, który był sąsiadem Titusa. - Więc. To Charisemnon jest twórcą choroby? Czy brak śladów wskazujących na rękę Lijuan? - Nie – powiedział Titus. – Ludzie, których mam na jego dworze potwierdzają to. Moc Charisemnona jest obecnie wyraźnie osłabiona z powodu jej zbyt intensywnego używania, ale ma stajnię zainfekowanych, od których pobiera krew, by zarazić innych, kontynuując cykl, w jakiś sposób przekonał swoich żołnierzy, że giną, by chronić ich terytorium. – Titus potarł twarz w rzadkim geście zakłopotania. – Pytam cię, jeśli on wywołał Upadek, czy w takim razie jesteśmy znacznie bardziej narażeni, niż sądziłem. - Nie mamy dowodów, ale wierzę, że to są wskazówki. Głębokie zmarszczki uformowały się po bokach ust Titusa. - To, że uderzył tak okrutnie na ciebie, podczas gdy tylko mnie nęka, oznacza że musi współdziałać z Lijuan. Stanę u twego boku w wojnie przeciwko niej, Raphaelu, czy Charisemnon nie siedzi na mojej granicy, czekając na okazję do ataku. - Informację, którymi się podzieliłeś są cenne. – Dały mu imię jego drugiego wroga, Lijuan nadal pozostawała najgroźniejszym. – Powiem ci, że zaczęliśmy pracować nad szczepionką, trochę to potrwa, ale moi uzdrowiciele mówią, że jest to wykonalne. Chcesz, abym przesłał informacje twoim uzdrowicielom, by mogli dołączyć do pracy? Titus przytaknął.

- Twój honor jest silny, jeśli chcesz się nimi podzielić. Poinstruuję swoich uzdrowicieli, by współpracowali z twoimi na wszelkie sposoby. Nie tracąc czasu Raphael wysłał mentalny rozkaz do zespołu w Wieży pracującego nad szczepionką pod zdalnym przewodnictwem Keira, który nie mógł porzucić swoich obowiązków w Azylu. - Musimy powstrzymać Charisemnona i handlarkę śmierci, Lijuan. – Marszcząc brwi, Titus uderzył swoją ceremonialną włócznią o podłogę, zabójczo ostry grot był pomalowany czystym złotem. – Jesteśmy archaniołami, obrońcami świata, a oni szukają hańby w swojej urojonej boskości. – Ryk, który bez wątpienia wstrząsnął murami jego fortecy, po czym wzrokiem przeszył Raphaela. – Mam nadzieję, że nie padniesz ofiara takiej samej dumy. - Nie pragnę rządzić światem, ale nie pozwolę nikomu, by groził mojemu terytorium. – Wojownik naprzeciw wojownika, wytrzymał spojrzenie drugiego mężczyzny. – Nazwę cię sprzymierzeńcem, Titusie i przyjmę, że twoje słowa i informacje, które mi przekazałeś są prawdą, jeśli ty zrobisz to samo. – Do żadnego innego anioła, nawet Elijaha, nie mógłby mówić tak bezpośrednio, ale Titus nie miał czasu na dwuznaczności i polityczne subtelności. Byłby, pomyślał nagle Raphael, kimś, kogo polubiłaby Elena i miał uczucie, że zostałoby to odwzajemnione. Titus podjął decyzję ze swoim zwyczajnym brakiem zwłoki. - Sojusz jest zawiązany. Kiedy zakończył rozmowę, pomyślał o czasach, kiedy Titus nazywał go smarkaczem i poklepał go po plecach, gratulując dobrze rozegranego pojedynku. Teraz byli sojusznikami stającymi przed tym samym śmiertelnym zagrożeniem. Kolejna zmiana, kolejny znak, że świat będzie całkowicie odmieniony, zanim to się skończy. * Eve leżała na plecach na środku centralnego pomieszczenia domu, kiedy Elena zeszła po schodach o dziewiątej rano, po około czterech godzinach głębokiego niezakłóconego snu. Ciało i umysł odświeżyły się, emocjonalny stres poprzedniego dnia nie groził już rozerwaniem jej na strzępy. - Dzień dobry, archaniele – powiedziała, łącząc się z umysłem Raphaela poprzez wodę, połączenie nie wymagało wysiłku. Chłodny pocałunek deszczu, wzburzone morze w jej umyśle. - Dzień dobry, hbeebti. Z ciepłem w sercu i uśmiechem na ustach szła po jedwabnym dywanie, by spojrzeć na rozciągnięte ciało siostry.

- Eve? – powiedziała, zauważając, że siniak wokół lewego oka Eve zbladł do ciemnej żółci, co oznaczało gojenie się. - Cześć, Ellie. – Powitani było krótkie. – Przepraszam, ale zjadłam zbyt dużo ciastek. - Przekabaciłaś Montgomery’ego? – Nie sądziła, by wampir miał większe doświadczenia z dziećmi, zwłaszcza sprytnymi, a Eve była bardzo, bardzo sprytna. - Właściwie nie sądziłam, że da mi ciastko na śniadanie, jeśli powiem, że mi smutno. – Zmieszanie na jej twarzy. – Albo że da mi więcej, jeśli powiem, że nadal jestem głodna. Po nich nie byłam już w stanie zjeść niczego więcej. To nie było grzeczne po tym, jak o nie poprosiłam. Ramiona Eleny zatrzęsły się, kiedy próbowała powstrzymać śmiech. - Czy dlatego leżysz na podłodze? Ponieważ nie możesz oddychać? - E-he. – Eve poklepała się po brzuchu. Tu jest ładny widok. Bez wątpienia powinna wrócić do Wieży, dowiedzieć się, czy sytuacja z choroba pogorszyła się w ciągu ostatnich kilku godzin, ale Elena usiadła na dywanie i powiedziała: - Podnieś się trochę. Kiedy Eve to zrobiła z jękiem, Elena wsunęła skrzydło pod ciało siostry, a rękę pod jej głowę, leżały obok siebie. - Czy to nie cię nie boli, kiedy leżę na twoim skrzydle? Jestem dość ciężka. - Nie boli, a ty nie jesteś ciężka. – Eve miała drobną strukturę kości swojej matki, połączoną z waleczną siłą, bez wątpienia kiedy dorośnie będzie jak małe dynamo. - Mam warstwę dziecięcego tłuszczyku, słyszałam jak mówiła to przyjaciółka mojej mamy. – Stwierdziła z opanowaniem. – Nie sądzę, bym zmieniła się w łabędzia jak Amy, mama czy ty. – Dziki jęk. – Po prostu chcę być trochę mniej tłusta, ale ja naprawdę lubię ciastka. Elena poczuła ogarniającą ją falę uczucia. - Chcesz usłyszeć opowieść? - Dobra. - Beth i ja miałyśmy dwie starsze siostry, wiedziałaś o tym? – Nie zdziwiło ją potrząśnięcie głowy Eve, ale bolało ją przypomnienie, jak starannie jej ojciec pogrzebał długonogą tancerkę, która kiedyś kręciła piruety na kuchennej podłodze, tak samo jak poważną urodzoną jako drugą, z którą dyskutował o akcjach i zobowiązaniach przy kuchennym stole. – Miały na imię Mirabelle i Ariel. - Czy one nie żyją? – Ciche pytanie, Eve splotła swoje palce z palcami Eleny. - Tak. Umarły. – Słowa nadal były trudne do wypowiedzenia. – Ari chciała troszczyć się o każdego, była typem przywódcy.

- Amy też taka jest. Ale wiem, że to dlatego, że mnie kocha. - Tak. – Elena poczuła jak blizny po stracie napięły się boleśnie, kiedy pomyślała o czasie, kiedy Ari wyzwała ją za bieganie po schodach, by przytulić ją, kiedy zaczęła drżeć jej dolna warga. – Belle miał więcej opanowania, ale nie pozwoliłaby nikomu być dla mnie niemiłym. - Wygląda, że była dobrą siostrą. - Była. – Elena skupiła się na szczęśliwych wspomnieniach, walcząc z okrwawionymi cieniami, który groziły, że zagłuszą radość. – I była tancerką. Sposób w jaki się poruszała, był niczym podmuch wiatru. - Założę się, że dużo ćwiczyła. - Taa. – Godzinę za godziną, zdeterminowana, by zostać członkinią prestiżowej grupy baletowej, kiedy dorośnie. – Ale znasz najlepszą część? - Nie, jaką? - Belle wyglądała jak ty, kiedy była młodsza. – Ten sam wyraz siły stworzony przez uparty dziecięcy tłuszczyk. – Widziałam zdjęcia. Ale jej taniec wkrótce wytworzył u niej smukłe mięśnie, to samo zrobi dla ciebie trening łowcy. - Lubię chodzić do Akademi, nawet jeśli czasem zdobędę parę siniaków. – Klepiąc delikatnie drugą ręką wewnętrzną powierzchnię skrzydła Eleny, powiedziała: - Ellie? - Tak? - Boję się. Elena wzięła siostrę w ramiona. - Wiem, dziecinko. Wiem. * Zostawiając Eve w kuchni z laptopem po tym, jak jej siostra powiedziała jej, że wczoraj wysłała wiadomość do nauczyciela i w odpowiedzi otrzymała zadania, jakie ma odrobić dzisiaj w domu, Elena właśnie szykowała się do odlotu, kiedy Montgomery zwrócił na siebie jej uwagę. - Matka panienki Evelyn czeka u bramy – powiedział. - Otwórz jej. – Elena złożyła skrzydła, myśląc o tym, że Gwendolyn musiała jechać całą noc, po otrzymaniu wiadomości od Eleny, przy wykorzystaniu sieci kurierów, pracujących dla łowców. - Eve? – kobieta spytała natychmiast po tym, jak wysiadła z ubłoconego czarnego SUV-a, miała głębokie cienie pod ciemnoniebieskimi oczami. - Odrabia wewnątrz lekcje – powiedziała Elena. – Uważałam, że nie był to dobry pomysł, aby odesłać ją do szkoły przed twoim powrotem.

Gwendolyn przebiegła drżącą ręką po swoich kruczoczarnych włosach. - Właśnie wyjechałam z domu, Jeffrey… - Gwałtowna przerwa, mury grzecznej rezerwy opadł, jakby kobieta przypomniała sobie, że rozmawia o swoim mężu z jego trzymającą się na uboczu córką. - Napijesz się kawy? – spytała Elena, dusząc swoją niecierpliwość, aby udać się do Wieży, dobro Eve mogło zależeć od tego, co wybierze Gwendolyn. - Nie, mam w sobie zbyt wiele kofeiny. – Wyznanie Gwendolyn, było rysą na jej rezerwie. – Doceniam, że pomogłaś Eve. - To jest poważne, Gwendolyn – powiedziała Elena, szamocząc się z tym, czy miała prawo, aby podzielić się prawdą o swojej biologicznej babci. – Jeffrey naprawdę się o nią boi. Nie sądzę, aby kiedykolwiek poradził sobie z tym, że ona jest urodzoną łowczynią. Kości policzkowe drugiej kobiety odcisnęły się bielą na skórze. - Upewnię się, aby w przyszłości nie próbował czegoś takiego jak to. Elena miała pewne zaufanie do miłości Gwendolyn do swojej córki, ale dzisiaj lepiej rozumiała swojego ojca niż kiedykolwiek wcześniej. - Nie możesz strzec jej przez cały czas. - Nie, ale chociaż Jeffrey i ja nie możemy mieć relacji takich, jakie miał z twoją matką – smutne nawiązanie do wcześniejszej bolesnej rozmowy, kiedy Gwendolyn przyznała, że wiedziała o byłej kochance Jeffreya i że tamta kobieta była bladym cieniem Marguerite – twój ojciec potrzebuje mnie w sposób, w jaki wątpię, że zrozumiesz. – Smutny uśmiech. – Dotrzyma zobowiązań naszego układu. - Mamo! – Eve wyskoczyła przez frontowe drzwi i natychmiast pobiegła do Gwendolyn. Kiedy smukłe ramiona objęły ciasno córkę, Elena miała nadzieję, że Gwendolyn nie pomyliła się w osądzie Jeffrey’a. Ponieważ Elena nie będzie stała z boku i patrzyła, jak rani Eve, tak samo, jak zranił ją. - Zrobię wszystko, co będę musiała, aby ją chronić – powiedziała później tego dnia do Raphaela, na zewnątrz magazynu, który był używany jako miejsce obserwacji. Raphael nie oczekiwał niczego mniej od swojej małżonki. - Rozkazałem naszemu zespołowi od komunikacji, aby monitorował imię Eve, tak samo jak plan lotów odrzutowca rodziny Deveraux. Dowiesz się w ciągu minuty, jeśli pojawi się coś, co powinno cię zaalarmować. Ogrodzenie z siatki za plecami Eleny było szorstkim przypomnieniem ponurego powodu, dlaczego stali tutaj, ale jej promienny uśmiech odsunął go na bok. - Dziękuję, archaniele. – Niesamowity i bardzo eleni błysk w jej oku. – To ekstremalnie niesamowite być małżonką mężczyzny, który jest panem dla swoich poddanych.

- To, małżonko – powiedział, mając jej właśnie powiedzieć o swojej rozmowie z Titusem – jest fakt, który Charisemnon i Lijuan będą chcieli zmienić. - Wiesz, że ten gość Charisemnon zawsze mnie odpychał. Teraz wiem dlaczego. – Zaplatając ramiona, napotkała jego spojrzenie. – Poproszę Sarę, aby skreśliła mnie z listy dyżurów Gildii na najbliższy czas. Powiedz, w czym mogę ci pomóc, by przygotować miasto na atak.

Rozdział 35 Ujął

jej szczękę, był dumny z kobiety którą nazywał swoją własną, która nigdy nie

zawahała się, aby stanąć obok niego, cokolwiek by się działo. - Porozmawiaj z przywódcami wampirów, niech zapanują nad strachem i paniką pośród swoich, nie możemy pozwolić na więcej spontanicznych egzekucji. Elena skrzywiła się. - Porozmawiać? Myślałam, że chcesz, abym pracowała z oddziałami naziemnymi, czy coś takiego. - Porozmawiaj nie jako łowca, lecz jako małżonka - powiedział puszczając jej szczękę. Objął ją ramieniem w talii w gotowości do startu. - Twoja obecność sprawi, że wezmą całą sytuację na poważnie bez potrzeby kolejnych rozkazów z mojej strony. - Przypuszczam, że mogę użyć cywilizowanych-ale-strasznych manier - pocałunek na jego ustach, kiedy wznosili się w powietrze, upajała się jego smakiem. - Nie znam żadnego z przywódców wampirów, Wieża ma jakąś listę? - Illium pójdzie z tobą, zna każdego po imieniu. - Czy nie byłby on lepszą osobą do wykonania tego zadania? - Przed czasem, w którym miałem małżonkę, tak. Teraz to ty mówisz moim głosem. Pierścień srebra w jej oczach rozjaśnił się w zimowym słońcu. Jej wyraz twarzy nagle stał się uroczysty. - Nie zawiodę cię. - Wiem. Dziesięć minut później patrzył jak wnosi się w powietrze z Illiumem, wiedział, że wojownik nie pozwoli, aby ktokolwiek ją skrzywdził. - Będę ją chronić swoim ostrzem i życiem. Odwracając uwagę od cudownych skrzydeł Eleny o kolorze północy i świtu na samych końcach lotek, wziął telefon. Nadszedł czas, by jego drugi powrócił do Nowego Jorku. * Raphael spędził resztę dnia finalizując transfer swoich ważniejszych wampirów i aniołów do miasta, Aodhan w tym czasie kontrolował codzienne operacje Wieży, a Dmitri, dołączył odrzutowcem, który Raphael wysłał po niego i Honor, pracował z jego najbardziej zaufanymi ludźmi, aby upewnić się, że rezerwy dostępnej broni osiągną maksimum. Następnym krokiem będzie ustawienie broni przeciwskrzydłowej na dachach.

- Zatem zrób to w krótkim czasie ciszy, kiedy najbardziej zawzięci biesiadnicy wrócili już do domu a ranne ptaszki jeszcze nie wstały - powiedział mu Illium. Ich dwójka stała na szczycie Wieży, mając za plecami nocny płaszcz świateł, który pokrywał Manhattan. – Lepiej, żeby broń pojawiła się w nocy, niż żeby ciekawscy oglądali i nagrywali nasze poczynania za dnia. -Zgadam się. - Miasto Raphaela nigdy tak naprawdę nie spało, jednakże było najcichsze w tych nocnych godzinach. - Masz wystarczająca liczbę ludzi, by zrobić to w tak krótkim czasie? - Tak, Aodhan także może pomóc, skoro Dmitri powrócił, by zająć się sprawami w Wieży. - Złote oczy obramowane czarnymi rzęsami z niebieskimi końcówkami wpatrywały się w niego. - Panie nie możesz tu zostać. Kiedy Raphael podniósł brew Illium sprowadził go na ziemię. - Zapomnij o wrogu, morale spadną kiedy pomyślą, że potrzebowałeś asysty przy tak „przyziemnym” zadaniu. Raphael wiedział, że anioł miał rację. - Zadanie jest twoje - powiedział i spędził następna godzinę ćwicząc ze specjalną dywizją manewry nocne, zanim wyruszył do domu. Jego małżonka była w szklarni czyszcząc z wielka precyzją swoją broń, co powiedziało mu, że nie myślała nawet o śmiercionośnych przedmiotach w swoich dłoniach. Siadając naprzeciwko niej, wziął szklankę i nalał sobie drinka z karafki, którą dla niego trzymała, było to ciche zaproszenie do jej sanktuarium. - Illium powiedział mi, że oczarowałaś wampirzych przywódców. - Cokolwiek zrobiła efekt był natychmiastowy, miasto były spokojniejsze, wampiry świeciły przykładem dobrego zachowania. Prychnęła. - Illium czarował - ja załatwiałam interesy - wampirzy przywódcy zgodzili się na wszystko, rozszalałe wampiry również dla nich były złe. Doszliśmy do porozumienia - rzuciła mu rozbawione spojrzenie szarych oczu. - Może byłam kierowana twoją przerażającą polityką, doprowadziłam do punktu, w którym wyznałam, że byłbyś bardzo, bardzo zawiedziony, gdyby nie podołali temu zadaniu. Kiedy wziął kolejnego łyk, delikatny uśmiech pojawił się na jego wargach. - Okazujesz się najskuteczniejszą małżonką, Łowczyni Gildii. - Nie zapominaj o tym - wskazała na niego sztyletem, by podkreślić wagę swojego polecenia, zanim wróciła do czyszczenia.

- Czy to myśli o ojcu okupują twój umysł? Przytaknęła. - Miałam jeszcze trochę czasu do twojego powrotu, więc zaczęłam przeszukiwać dane Wieży szukając jej. - Znalazłaś? - Tak - fakty nie były ukryte, po prostu wcześniej nie wiedziałam, że powinnam czegoś szukać. Elena zacisnęła palce na sztylecie, spotkała oczy o kolorze bolesnego błękitu, które obserwowały ją z intensywna cierpliwością, był to prosty dowód tego, jak bardzo się dla niego liczyła. - Nazywała się Elizabeth Parker - serce jej waliło na wspomnienie szoku, jakiego doznała. - Bella i Ari były jego pierworodnymi, ale to mnie i Beth dał jej imiona.

Elieanora Parker Deveraux i Elizabeth Margueritie Deveraux. Zwolniła chwyt i odłożyła sztylet, kiedy jej palce zaczęły drżeć, opuściła głowę w dłonie. - To wygląda tak jakby zabrało mu aż tyle czasu, by znaleźć zaufanie do swojego szczęścia, wystarczyło jej na to by otworzyć ułamek drzwi przeszłości. Tylko że horror znów się powtórzył. Boże, Raphaelu, nic dziwnego że jest tak cholernie popieprzony. - Opowiedz mi o niej. Było to dokładnie te pytanie, które chciała usłyszeć. Jakoś musiała znaleźć sposób, aby pogodzić się z zasadniczą zmianą w tkaninie jej historii, jej wizja własnego ojca zmieniła się w taki sposób, że miała trudności z jej zrozumieniem. I nawet jeśli wiedziała, że Raphael nie żywił jakichkolwiek ciepłych uczuć w stosunku do jej ojca po tym. co jej zrobił, słuchał aż pozbyła się potoku słów, pytań i niejasności. Godzinę później, kiedy opróżniła swoją głowę i nie mogła znów zacząć myśleć, wziął ją do łóżka i trzymał ją chroniąc przed koszmarami. Jego ciepłe skrzydła przykryły jej ciało, dając większe poczucie bezpieczeństwa niż jakakolwiek broń. * Raphael postanowił odpocząć tej nocy, ciepła skóra łowczyni była przy nim. Elena wygadała się w taki sposób, że można by rzec, że doszła do porozumienia z duchem kobiety, której nigdy nie spotkała, ale która rzucała cień na całą jej egzystencję. - Elizabeth Parker - powiedziała jeszcze cicho na koniec - jest częścią mnie i cieszę się, że o tym wiem. Teraz leżała wtulona w niego ze skrywana ufnością, jej skrzydła zaplatane wokół jego ciała, jak często działo się ze skrzydłami kochanków, jego własne przykrywały ją niczym koc.

Dopiero kiedy był pewien, że jest wolna od sennych koszmarów, pocałował ją w ciepłą krzywiznę szyi i zamknął oczy. Ponownie śnił o zapomnianej łące oraz o nagich kobiecych stopach kroczących lekko niczym w powietrzu po rubinowej trawie, jego matka odchodziła od niego, kiedy spadł na ziemię, jego ciało zakrwawione, kości połamane. Z wyjątkiem że… Stał w pełni sprawny na tej łące i było to jednak to samo pole, ten sam dzień. Nigdy nie zapomniał zapierającej w piersiach dech jasności nieba, rosa, która błyszczała, jakby porozrzucana przez niedbałą rękę, niczym tysiące kamieni o przezroczystych zielonych ostrzach. Charakterystyczne wzory światła i cienia utworzone przez kwitnące drzewa na prawo, małe owady, które tworzyły mozaikę na trawie, jedzenie które trzymały w swoich szczypcach. Ogląda te owady przez wiele godzin, kiedy torowały sobie drogę przez łąkę. Kiedy jedzenie wypadało z ich kleszczy, nie mógł tego powstrzymać, nie mógł tego ponownie podnieść i ponownie rozpocząć podróży. Leżąc złamany na łące, Raphael myślał o sobie jako o owadzie, także nieistotny, odrzucony, jak szczątki anioła wyrzucone na brzeg pod niekończącym się niebem. Dziś mógł stąpać po insektach, nie myśląc o tym, kończąc ich egzystencje i walkę. W przejrzysty poranek obszedł dookoła polanę, zimne promienie słońca muskały jego twarz. Podniósł głowę, nie widząc nic na arkuszu nieba … nie, była tam jego matka. Choć stał w innym miejscu, jego widok był taki sam jak pamiętnego dnia. kiedy oglądał ukradkiem, jak odchodzi, pragnąc zobaczyć ja wolną i piękną chociaż jeszcze raz przed próbą pozbawienia jej życia. Miała uśmiercić każdego dorosłego w dwóch miastach kwiatów, sprowadzając wieczne, bolesne milczenie. Ci wszyscy, którzy przetrwali byli dziećmi, najmłodsze były tak zdruzgotane w swoich sercach, że skulone umierały w straszliwym bólu, setki małych płomieni zostało zgaszonych, nie zaznając nawet szansy, by naprawdę rozbłysnąć. Wiedział o tym wszystkim, rozumiał że musi być powstrzymana, jednakże wciąż była jego matką, która śpiewała mu tak cudowne kołysanki, że wszyscy w Azylu zamierali, by jej słuchać. Dlatego poświęcił ten ułamek sekundy, aby móc ją obserwować, aby zapamiętać kim była przed wpadnięciem w szaleństwo. Zgrabna i silna, jej skrzydła lśniły w słońcu, kiedy nad nim przeleciała … lecz teraz chmury zakryły słońce. To było niewłaściwe, tamtego dnia nie było żadnych chmur, słońce było ognistą kulą, które przypiekało jego rozlaną krew i zmieniało ją w twarde kryształy, gotowało go żywcem wewnątrz i z zewnątrz.

Chmury stawały się ciemniejsze i ciemniejsze, w końcu zakrywając całe niebo i słońce. Jego matka gdzieś zniknęła, wszystko co mógł zobaczyć to ciemny koc bezkształtnej szarości. Pod jego stopami zieleń trawy zastąpił brąz, zdechłe owady. Wiatr wiał arktycznym powietrzem mu prosto w twarz, nie było ono jednak świeże. Smakowało starością. Nie było tam zapachu śmierci czy gnicia, po prostu poczucie niezgłębionego wieku, ciemności, ukrytych miejsc pełnych sekretów i szeptów. Oddychając nim ruszył na wskroś łąki do kogoś, kto na niego czekał. Był w połowie drogi poprzez wyschnięty krajobraz, tak bardzo starego miejsca, kiedy zobaczył, że właśnie nadszedł świt … nie, to łuk skrzydła Eleny nad nim, kiedy złożyła je, by ujawnić światło nad ich łóżkiem. Świat na zewnątrz był zamglony, szary, czas niemal przed świtem. Obręcze srebra w jej tęczówkach lśniły, kiedy pochyliła się bliżej. - Nie chciałam cię obudzić. - Dobry moment – wiedział, że nigdy nie dotrze do końca łąki bez … czegoś, czegoś co miało znaczenie, czegoś co zakończy i dopełni podróż. - Dlaczego mi się tak przyglądasz? - Czasami budzę się - wyszeptała jakby był to sekret - i nie wierzę w szczęście, które we mnie płonie, nie mogę sobie wyobrazić, że mógłbyś należeć do mnie, ale tak jest. – Uśmiech, który rozjaśnił szarość - jesteś mój. - Miałem kolejny sen - powiedział swojej łowczyni, która należała do niego tak mocno, jak on do niej. Elena przekrzywiła głowę słuchając opisu zapomnianej i przesiąkniętej wiekiem łąki, zapach czegoś naprawdę, naprawdę starego. - Nie wyczułem żadnych oznak zagrożenia - jednak czułem, że mogę stracić coś nieokreślonego, jeśli czegoś nie zrobię. Cisza pełna zamyślenia. - Może to po prostu twój sposób na rozładowanie tego wszystkiego, co teraz się wokół nas dzieje, jednak po tym wspólnym śnie mam pewne wątpliwości. Tak samo jak on. - A ty, Eleno – powiedział, decydując odłożyć się tę sprawę na później, intrygi świata snów zajmowały drugie miejsce na liście jego priorytetów, teraz liczyła się surowa rzeczywistość - o czym śniłaś? - O żadnej, cholernej rzeczy - jej dobry nastrój zniknął zbyt szybko.- Jason przesłał kolejny raport tej nocy?

- Odrodzeni dopełniają siły gromadzone przez Lijuan, wydają się zdumiewająco małe zwłaszcza, że wielu mieszkańców z terenów najbliżej jej twierdzy zniknęło. Elena wciągnęła powietrze. - Myślisz, że mogą być już w drodze? - Lub ukrywa ich gdzieś daleko, dopóki nie będą potrzebni. Nie było niemożliwością przeszmuglowanie ich w morskich kontenerach. Kontenery mogły być idealnymi klatkami, raz zwolnione z więzienia zagłodzone i zainfekowane stwory mogłyby zdziesiątkować populację. - Jason również zdobył informacje, iż Lijuan wprowadza „poprawki” w konstruowaniu swoich zabawek, teraz to jedynie zwierzęta zaprogramowane, aby zabić i się pożywić. - Zainfekowana, mobilna broń. Przytaknął, zgadzając się z jej oceną. - Siły Charisemnona są duże, ale Titus ma atakować granice, aby upewnić Charisemnona w przekonaniu, że nie może wysyłać żadnych sił, by wspomagać Lijuan. - To dobre wieści, prawda? - powiedział Elena. – Wiem, że Lijuan ma więcej wojowników, ale nie może przenieść wszystkich swoich zasobów, narażając się na pozostawienie swojego terytorium bez obrony. - Jest także od tysiącleci archanielicą i z tego powodu ma pod swoim dowództwem wiele starszych aniołów i wampirów. - Trudniej wyłączyć z walki lub zabić starszego wojownika, który może wytrzymać znacznie dłużej niż młodszy. - Do diabła, nawet o tym nie pomyślałam. - Elena rozszerzyła swoje palce na jego sercu, spojrzał w jej oczy i wiedział, że bada każdą możliwość. - Własne terytorium pozostaje naszą najlepszą bronią. - Tak i musimy ją wykorzystać w każdy możliwy sposób. Kiedy pół godziny później wleciał do miasta, jego oczy ujrzały dachy wręcz najeżone bronią przeznaczoną na anioły. - Nawet starym aniołom - powiedziała Elena zadowolonym głosem - zajmie wiele czasu, aby uleczyć rany zadane z tych broni.

- Taka krwiożercza hbeebti. Uśmiech. - Wiesz, że właśnie taką mnie kochasz. - Właśnie dlatego chcę, abyś dołączyła do szwadronu chroniącego niebo kuszami. – Wiedział, że jego małżonka nie mogłaby siedzieć w bezpiecznym miejscu, kiedy jej miasto płonie, dlatego upewnił się, że będzie gotowa. - Dobrze, nie jestem szybka w locie, lecz cholernie dobrze strzelam.

Wytargował pocałunek, który przywołał wspomnienia tej krótkiej chwili, którą udało im się zagarnąć tego ranka. - Masz spotkanie z Dmitrim? - Tak. Ta rozmowa zabrała ponad dwie godziny. Pozostawiając pozostałych mężczyzn, by zorganizowali linie obrony, Raphael przygotowywał się do startu z Wieży, by spotkać się z Nazarachem, starym aniołem, który przeniósł się do miasta w nocy, kiedy poczuł, że wiatr stał się gwałtowniejszy, rozwiewając mu włosy po twarzy. Wraz z przybyciem gniewu wyczuł zapach starych, starych rzeczy. Zakopanych rzeczy. Niebo stało się czerwone tak samo jak wcześniej Hudson w swoich pulsującej fali, ptaki zawirowały konstelacją nad Wieżą. Walcząc z wiatrem Raphael wniósł się wprost ku tym ptakom, wzywany przez starożytną moc ocierającą się o jego skórę. Maleńkie skrzydlate stworzonka powoli rozpierzchały się przed nim i już po chwili był w samym środku konstelacji, kiedy z krwistoczerwonego nieba padał na jego skórę ciepły deszcz krwi, padał na jego twarz i włosy.

Rozdział 36 Elena

rozejrzała się z dachu budynku, na którym wylądowała, kiedy wiatr stał się

zabójczy, chwyciła kusze w rękę, a jej serce załomotało o żebra. - Raphaelu! – krzyknęła w swoim umyśle, widząc go w centrum wypełnionych furią ptaków, które krążyły czernią na karmazynowym niebie. Nie odpowiedział, a deszcz był krwią smakującą morzem i wiatrem, i Raphaelem, ale po tym był zimnie stary i nieludzki. - Nie, nie, nie! Zimna moc nie może go mieć! – Zaciskając szczęki, przypięła kusze i pobiegła ku krawędzi dachu, zamierzając wznieść się na wietrze do Raphaela, ale jego moc groziła, że rzuci ją na budynek, rozbijając ją na miazgę. Zgrzytając zębami, walczyła z przemocą, ale jej skrzydła zaczęły się uginać, kiedy niebieski błysk pojawił się nad nią, utrzymując pozycję z siła, która całkowicie obnażyła jego rosnącą moc. Uświadamiając sobie, co Illium zamierzał zrobić, pozwoliła sobie spaść. W ostatniej chwili okręcił się i złapał ją, zlatując po spirali na kolejny dach w kontrolowanym opadaniu. Kiedy tylko wylądowali, Elena spojrzała w górę i zobaczyła, że Raphael nadal znajdował się w centrum krwawej burzy, jego umysł pozostawał dla niej nieosiągalny. - Możesz do niego dotrzeć? – powiedziała, krzycząc, by być słyszaną w przybierającym na sile wietrze. Jego własne włosy chłostały go po twarzy, ramiona zacisnął wokół niej, a oczy błyszczały złotem. Illium pokręcił głową. - Coś mnie blokuje, blokuje nas wszystkich! - Nie – pomyślała ponownie, tym razem nie w panice, ale w stanowczej wściekłości. Nikt nie rozdzieli jej i Raphaela. On był jej. Skupiając się pomimo krwawego deszczu, który chłostał jej twarz i okrywał świat karmazynem, patrzyła tylko na archanioła, który był jej, jej umysł sięgał do niego, wzmacniany przez więź, która była sumą ich wspólnych więzi. Było tak, jakby pomiędzy nimi stał potężny mur, ale Elena nie miała zamiaru się poddać. Uderzała w niego, aż poczuła, że jej umysł krwawił tak samo jak deszcz, wybiła otwór wystarczająco duży, by przepchnąć przez nią rękę. - Raphaelu! * Usłyszał głos Eleny w swoim umyśle, przedzierający się przez otaczające go szepty, szepty nie będące słowami, ale mimo tego rozumiał je. To jest test, powiedziały głosy, tak

jak poprzednie. Ale kto ośmieliłby się sprawdzać archanioła? To było pytanie, na które nie miał odpowiedzi, ale wiedział jedną rzecz, żadna moc we wszechświecie nie rozdzieli go i jego łowczyni. Przebijając się przez szarą ścianę szeptów, chwycił jej rękę. - Jestem tutaj, Eleno – powiedział, połączenie między nimi było czyste i nieskrępowane. – Przyleć do mnie. - Wiatr… - Nie powstrzyma cię. – Nic nie miało prawa dotknąć jego małżonki bez jego pozwolenia. – Illiumie – powiedział do członka Siódemki, który trzymał ją bezpiecznie – puść

ją. Rozdzielając powietrze ostrzem straszliwej mocy, patrzył jak wzlatuje, jej rozłożone skrzydła nocy i świtu z indygo lśniące na tle krwawego deszczu, zalewającego miasto. Ten deszcz rozsunął się podobnie jak wiatr, jak teraz robiły ptaki. Aż jej ciało przylgnęło do jego, jej ręce na jego barkach, jej skrzydła złożone w milczącym zaufaniu, jego ramię wokół jej pasa. Jasne srebrno-szare oczy szukały jego. - Jesteś tutaj. - Tak. – Moc, zimno, piękno i niebezpieczeństwo groziły, że go pochłoną, ale w swoim sprzeciwie wobec bycia odciętym od Eleny, jeszcze raz znalazł czystość zrozumienia, że nie mógł żywić nadziei na kontrolowanie tej złośliwej siły … bo był to zaledwie marny posmak jej potęgi. Jeśli po prostu znalazłby sposób, by chwycić jedynie jej część, żaden inny nieśmiertelny nie ośmieliłby się zwrócić oczu na jego terytorium. Palce Eleny wbiły się w jego barki. - Hej, hej, twoje oczu znów stają się czarne. - Tyle mocy, Eleno – powiedział, zagłębiając twarz w jej włosy, kiedy zimne palce mocy wślizgiwały się w jego żyły. Szepty nalegały, by przyjął to co było mu dawane, kiedy zapach wieków, czasu wypełniał jego zmysły, jakby ta moc spała przez eony i obudziła się jedynie dla niego. - Byłbym najpotężniejszym archaniołem na świecie. Zadrżała z powodu lodu w tym szepcie, uświadomiła sobie, że jego serce przestało bić, jego oddech stał się lodowaty, Elena odchyliła głowę, by spojrzeć w te nieludzkie oczy. - Stałbyś się potworem – przypomniała mu. – Stałabym się dla ciebie niczym, wyrwałbyś ze mnie życie bez zastanowienia. - Jesteś wszystkim. – Jego pocałunek był tak zimny, ze groził takim szokiem jej sercu, że przestanie bić. W przeciwieństwie do niego nie przeżyłaby tego.

- Raphaelu, mój… - zdołała wydusić z siebie przez przejmujący chłód, oddech zamarzł jej w piersi, kiedy przerwał pocałunek. – Umieram, archaniele. – Wszystkie jej siły pochłaniało odepchnięcie lodu od jej mózgu. Mrugnięcie, oślepiający błękit zaświecił w jego tęczówkach, kiedy jego dłoń spoczęła płasko na jej mostku. - NIE! Uderzenie gwałtownej rozgrzanej do białości mocy spowodowało, że krzyknęła, jej plecy wygięły się, a jej serce powróciło do życia. W jakiś sposób znajdując wolę, by pomyśleć, by swoją zmrożoną dłonią objąć jego policzek, powiedziała: - Pozwól jej odejść – powiedziała szczękając zębami. – Ta moc nie jest warta tej ceny. Oba ramiona ścisnęły ją mocno, jego oddech nadal był zimny, ale jego oczy niesamowite. Oszałamiająco niebieskie, powiedział: - Trzymaj się, hbeebti. Niebo eksplodowało w rozsadzającym uszu rozświetlonej burzy niebieskich wyładowań i kłującego oczy białego ognia, który ścierał rubinową czerwień, by pozostawić niebo takim, jakie powinno być. Razem z krwią odeszło nienormalne zimno i Elena uświadomiła sobie, że otaczające ją powietrze nie wywołuje w niej uczucia, jakby miała zamrożone kryształy w swoim gardle, swoich płucach, jej serce wróciło do normalnego rytmu. Wzdrygnęła się, kiedy pierwsza lodowata kropla uderzyła ją w policzek … ale była to tylko woda, zapach powietrza był czysty, świeży zapach ozonu i deszczu, który lunął z pociemniałego od burzowych chmur nieba, zmywając pozostałości krwi. Odchylając się, na ile tylko zdołała w objęciach Raphaela, ręka na jego karku nagięła w dół jego głowę i pocałowała go ponownie, tym razem jego surowe ciepło rozpaliło jej ciało, jej piersi nabrzmiały pod ciężkim od wilgoci bojowym strojem. - Cieszę, że mam cię z powrotem, archaniele. – Kolejny delikatny, ssący pocałunek jego ust, ciepły i żywy, deszcz zmieniał się w parę, kiedy na nich spadał. Jego czoło opadło do jej, jego oddech był szorstki i unosił jego pierś. - Nie chcę mocy, która powoduje, że cię ranię. – Ręką wsuniętą pomiędzy nich potarł ponad posiniaczonym sercem, kłębki ciepła powiedziały jej, że naprawiał uszkodzenia. - Wszystko dobrze – szepnęła, kiedy opuścił rękę, skóra świerzbiła ją od pragnienia do odnowienia ich więzi w bardziej pierwotny sposób. - Ja także – powiedział, jego gotowe ciało naparło mocno na jej brzuch – nie chcę żadnej mocy, która zamienia mojego kutasa w lód. O tak, wrócił, pomyślała z szerokim uśmiechem.

- Nie masz pojęcia, jak jestem po tym napalona. – I chociaż wisieli w środku lodowatego zimowego deszczu, znalazła czas, by przycisnąć swoje usta do jego i nasycić go taką seksualnością, że równie dobrze mógłby znaleźć się w jej ciele. Żadnego lodu, żadnego oddalenia, jedynie roztopione ciepło pomiędzy mężczyzną i kobietą, pomiędzy archaniołem i jego małżonką. * Lądując na Wieży, Raphael dowiedział się od Aodhana, że ludzie byli przerażeni, wierząc, że to on wywołał krwawy deszcz. To, pomyślał Raphael, mogło zadziałać na ich korzyść. Powiedział Elenie jak bardzo, kiedy wycierali się w ich apartamencie w Wieży, zatrzymała się z ręcznikiem na piersiach i błyskiem w oku. - Powinieneś upewnić się, że Charisemnon i Lijuan usłyszą o twojej nowej „mocy”. - Jestem pewien, że już usłyszeli. – Suchy, wziął ręcznik i kazała jej się odwrócić, by móc zetrzeć resztę wilgoci z jej skrzydeł, jej pióra były stworzone, by woda po nich spływała. – Dmitri mówi, że nagrania z tym zdarzeniem właśnie są rozsyłane po całym świecie. - Wiesz o czym właśnie myślałam? – Elena wyrzuciła w górę ręce. – O tym, że nowojorczycy powinni, nie wiem, kryć się, czy robić coś innego rozsądnego, kiedy z nieba pada cholerna krew? - Nasi ludzie nie są tak lękliwi. – Odrzucając ręcznik, przyciągnął ja bliżej i dotknął ustami brzegu jej gardła. Zadrżała, odchylając się ku niemu i zwyczajnie stali oparci o siebie przez skradzioną chwilę. Wspomnienie jej ciepła było ciągle z nim, kiedy kilka minut później spotkał się z Nazarachem. Niebezpieczny anioł średniego stopnia ze skrzydłami przypalonego bursztynu i o lśniącej czarnej skórze miał złe wieści. - Otrzymałem potwierdzony raport, że Odrodzeni zostali spostrzeżeni na peryferiach Atlanty. Uważamy, że grupa zaczepna została przywieziona w naczepie ciężarówki, możliwe, ze została przeszmuglowana w kontenerze ze statku. Raphael nie spodziewał się tak podstępnej taktyki ze strony Lijuan w przededniu bitwy. Wierzył, że wypuści swoich Odrodzonych w trakcie bitwy, by rzucić ich przeciw jego siłom lądowym. Bez wątpienia to był wpływ Charisemnona. - Weź swój szwadron i połóż kres zagrożeniu, zanim się rozprzestrzeni. – Nie mógł dać tego zadania młodszym słabszym aniołom, nie ryzykując. - Jeśli Nowy Jork upadnie…

- Nie możemy pozwolić, aby Odrodzeni skazili jakąkolwiek część naszego terytorium. Są zbyt zjadliwi. – Utrzymanie Wieży pozostawało sprawą krytyczną, ale to nie oznaczało, że pozwoli, aby reszta jego terytorium obróciła się w ruinę. Nazarach odszedł z obietnicą, że wróci jak to tylko będzie możliwe. Kiedy Nimra kilka minut później przyszła do Raphaela z tą samą sprawą, a po niej Andreas, Raphael miał dość. Gniew szumiał pod jego skórą, zadzwonił do drugiego Lijuan. Stara archanielica wystrzegała się nowoczesnych udogodnień, ale jej ludzie przekonali ją do unowocześnienia. Xi, ze swoimi czarnymi oczami i uderzającymi skrzydłami w kolorze upstrzonej czerwienią szarości, odpowiedział w ciągu kilku chwil. - Archaniele. – Grzeczne skłonienie głowy. – W czym mogę ci służyć. - Mam wiadomość dla twojej Pani – powiedział Raphael, zbyt wściekły, by powstrzymywać swoje słowa. – Powiedz jej, że nie oczekiwałem po niej takiego tchórzostwa. – Zakończył rozmowę, kiedy wściekłość wybiła czerwienią na ostrych policzkach Xi, nie był zaskoczony, kiedy twarz Lijuan w pokazie mocy pojawiła się na szklanej ścianie jego biura chwilę później. - Śmiesz nazywać mnie tchórzem? – Nieskrywana wściekłość, przez skórę jej twarzy przebijała czaszka, kiedy traciła i odzyskiwała swoją fizyczną formę. Raphael wytrzymał jej spojrzenie, jego gniew był równie potężny. - A czym innym to jest, jeśli nie tchórzostwem, by wysyłać Odrodzonych na obrzeża mojego terytorium, by zmusić mnie do rozproszenia sił? – To nie będzie miało znaczenia, kiedy wieści o walce z Odrodzonymi, wkrótce rozniosą się po świecie. – Musisz wierzyć, że twoje siły są w istocie słabe, skoro używasz tak godnej pogardy taktyki. Kłębiąca się czerń w jej tęczówkach. - Powinieneś uważać, wysuwając takie oskarżenia. - Poproś Xi, by włączył telewizor. Jestem pewien, że obraz dotrze w ciągu kilku minut. – Kontynuując mierzenie się z tak nieludzką zjawą, o szeroko otwartych oczach i ustach pełnych niemego krzyku, powiedział: - Może powinnaś mądrzej wybierać sojuszników – Lijuan zwyczajnie mogła oddać swoich Odrodzonych pod rozkazy Charisemnona. Brak odpowiedzi, jej twarz zniknęła z ekranu … ale w kolejnych godzinach nie było więcej raportów o tym zagrożeniu. Ciągle musieli poradzić sobie ze stworami, które już znajdowały się na jego terytorium, a to stanowiło niełatwe zadanie dla jego ludzi, zwłaszcza, że ostrzeżenie Jasona wspominało, że zostali przygotowani przez Lijuan według „ulepszonego” wzorca.

Ci nowi Odrodzeni nie powłóczyli nogami, biegali szybkim krabim krokiem. I nie byli smutni i załamani uwięzieniem w swoich martwych ciałach, byli bezmyślnymi stworzeniami, które chciały jedynie pożerać żywe ciało. Potem odkryli, że Charisemnon nie zapomniał o porcie w Nowym Jorku. * - Jezu Chryste – powiedziała Elena, patrząc, jak Odrodzeni rozsypują się na boki statku pasażerskiego, który najwyraźniej przybił wieczorem, wkrótce po tym jak w końcu ustała ulewa. Był strzeżony, ponieważ zatrzymał się na terytorium Charisemnona kilka tygodni wcześniej, przed wybuchem wrogości, miał zaplanowane przeszukanie za pół godziny. Wtedy jeden z robotników portowych zauważył spragnionych krwi „gości” na pokładzie. - Jak ludzie mogli nie wiedzieć, że mają te stwory na pokładzie? – Strzelała z kuszy raz za razem, jak tylko kolejny pojawiał się na nabrzeżu, przebijając ich serca i unieruchamiając ich na chwilę. W końcu na nabrzeżu zapłonęły reflektory, ułatwiając zadanie. Obok niej Illium wyciągnął z pochwy Błyskawicę, miecz będący błyszczącą śmiercią. - Nikt nie pytał, ale jeśli miałbym zgadywać, powiedziałbym, że ludzie Charisemnona zarezerwowali cały pokład na swoją imprezę i poza tym przekupili lub zastraszyli kogoś, by pozwolił im załadować się w nocy, przed pozostałymi pasażerami. Ci Odrodzeni nie wyglądają wystarczająco ludzko, by przejść w inny sposób. Użył Błyskawicy, by wskazać jej kolejnego warczącego stwora, który miał wyskoczyć na nabrzeże, więc mogła do niego strzelić. - Pierwotna grupa Odrodzonych najprawdopodobniej była niewielka, utrzymywana przy życiu i żywiona ciałami żywych ofiar porywanych z pokładu. - Razem z planem wypuszczenia ich na pozostałych pasażerów, kiedy przypłyną do Nowego Jorku – dokończyła Elena, dostrzegając straszliwą logikę w tym, co powiedział. – Każda osoba, którą się pożywili i została relatywnie cała, potem podniosła się, by stać się kolejną bronią. Illium przytaknął. - Przypuszczam, że ich przewodnik był jeszcze godzinę temu żywy, skoro powstrzymywał ich od szaleństwa, dopóki statek nie przybił do brzegu, a teraz jest martwy albo nie miał rozkazu, by nie atakować.

- Padnij! Kucając na rozkaz Raphaela, Elena zakryła uszy, kiedy znad nich uderzył w statek kulą energii. Potężny przykład maszynerii po prostu uległ dezintegracji, pochłaniając większość tych, którzy się na nim znajdowali, Elena wiedziała, że przyjaciele i bliscy, którzy przyszli

powitać statek, wierzyli, że ich ukochani mogli w jakiś sposób przetrwać potwory i że była to złudna nadzieja. Odrodzeni, którzy zeszli ze statku mieli usta ociekające krwią. Nie było sposobu, by znaleźć bufet z uwięzionych ludzi, gdyż był on już pusty. Zwłaszcza, że raport otrzymany z terytorium Nimry stwierdzał, że stwory wyczuwały żywą ofiarę z wielu metrów i zbierały się i pokonywały każdą przeszkodę, by dotrzeć do ofiary, ich skupienie się na celu było tak całkowite, że mogło być wykorzystane, by zastawić pułapkę. Dzisiaj jednakże nie było miejsca na ich opisywanie, istotniejsze było upewnienie się, że żaden żywy nie opuści nabrzeża. - Jazda! Jazda! Jazda! – krzyczała do naziemnych żołnierzy wokół siebie, kiedy opadł pył i zobaczyła, że niektórzy nowonarodzeni zdołali wyskoczyć ze statku zanim eksplodował i teraz płynęli do brzegu. Raphael opadł obok niej, wyciągając dwa miecze, by nie tracić więcej mocy na stworzenia, które mogły zostać zabite przez obcięcie głowy. I zaczęło się ponure zadanie posprzątania bałaganu, który Charisemnon zostawił na ich progu. Najgorszy moment operacji dla Eleny nadszedł wtedy, kiedy znalazła się twarzą w twarz z dwunastoletnią dziewczynką w mokrej letniej sukience, jej skóra ukazywała okropne rany … a jej zęby zabarwiła krew. Z rozczapierzonymi palcami i krzykiem podbiegła do Eleny, z okrutnym głodem na twarzy.

Rozdział 37 Gorąca krew rozprysnęła na bojowym ekwipunku Eleny, mała blond główka pokulała się do wody. Raphael objął bok jej żuchwy. - Eleno. - Warknął polecenie. - Nic mi nie jest, nic mi nie jest. - Po prostu zamarła na sekundę, nie będąc w stanie podnieść ręki na dziecko. – Zapomniałam, że na pokładzie musiały być też dzieci. Dziesięć minut później wszyscy Odrodzeni byli martwi. - Jak wielu jest w wodzie? - zapytała Illiuma, który rozmawiał z zespołami wampirów na łodziach, reflektory przeczesywały wodę. - Jakieś dwa lub trzy tuziny. Większość unicestwiło uderzenie Pana, ale musimy mieć pewność, że żaden z utopionych nie będzie miał szansy ponownie powstać. Przetarł wierzchem dłoni nad ustami, podszedł do utopionych ciał leżących na molo i zaczął odcinać im głowy, jedna po drugiej. Zawahał się nad maleńkim ciałem innego dziecka, tym razem był to cztero czy pięcioletni chłopiec. - Illiumie? – zapytała, kiedy upadł na jedno kolano obok ciała, nie wiedząc, która wiadomość byłaby gorsza – dowód, że dziecko było żywe, kiedy Raphael wysadził statek czy to, że dołączył do potworów. Oczy niebieskoskrzydłego anioła były ponure, kiedy wstał i zanurzył miecz w kruchej szyjce dziecka. - Miał świeże mięso pomiędzy zębami i pod paznokciami. Wściekłość i smutek zapłonęły w jej wnętrznościach, wzniosła się w niebo razem z Raphaelem, uważnie przeszukując wzrokiem rzekę, upewniając się, że nie pozostały w niej żadne ciała. To wszystko mogło stanowić zarzewie zabójczej zarazy, która oznaczała dla Odrodzonych powrót do „kpiny” życia, będącej darem Lijuan dla swoich ludzi. * Po bezlitosnym koszmarze minionych godzin Elena nie była w nastroju, by zobaczyć wspaniałe jedwabiste skrzydła o odcieniu miedzi w biurze Raphaela. Konieczność dopilnowania spraw w innych częściach terytorium sprawiła, że musiał powrócić do Wieży pół godziny wcześniej, kiedy ona została w tyle z zespołem przeczesującym okolicę, aby upewnić się, że zagrożenie ze strony Odrodzonych zostało zneutralizowano. Zmęczona i brudna chciała kąpieli, ramion swojego małżonka, jedzenia, a potem snu, w tej kolejności. Zamiast tego ujrzała Tashę z bojowymi ostrzami i dłonią niby-przyjacielsko położoną na ramieniu Raphaela, kiedy pochyliła się bliżej mężczyzny Eleny, który nadal miał

na sobie zakrwawiony bojowy strój. Twarz wyniosła, wspaniała barwa włosów zaczynająca się od szkarłatu i przechodząca w czerń na końcówkach, kobieta uwieszona na Raphaelu w każdym znaczeniu tego słowa. Nie zdawała sobie sprawy, że sztylet do rzucania znalazł się w jej dłoni, dopóki zapach morza i deszczu nie uderzył w jej umysł. - Spranie krwi z białego dywanu jest ekstremalnie trudne, hbeebti Pieprzyć dywan.

- Dlaczego pozwalasz innej kobiecie się dotykać? - Próbowałem być uprzejmy dla starej przyjaciółki, ale najwyraźniej to podejście było błędne. - Uniósł rękę Tashy ze swojego ramienia umieścił ją przy jej boku. - Obawiam się, że nie będziemy w stanie znaleźć dla ciebie miejsca w Enklawie. Istnieją jednakże pokoje gościnne w pobliskim wieżowcu. -Och? Jestem rozczarowana Raphaelu. - Głos Tashy był ucieleśnieniem muzyki nawet, kiedy pobrzmiewał smutkiem. – Wierzyłam, że mogę zaoferować swoją pomoc przy tym, co dzieje się teraz na twoim terytorium. – Uśmiech, który Elena słyszała w jej tonie. – Radą, jak i mieczem. Było to zdanie, które przestawiło przełącznik nastroju Eleny z ciepła na zimno. - Suka wie, że tu jestem i próbuje mnie sprowokować. Dlaczego? By mogła udowodnić

samej sobie, że jest bardziej kulturalna i cywilizowana? Myśli, że kochałbyś mnie mniej, jeśli stracę cierpliwość i zachowam się jak idiotka? - Absurdalność tego pomysłu aż ją przeraziła. Albo że podkulę ogon i ucieknę, kiedy ona mnie upokorzy? - Duma nic dla niej nie znaczyła w porównaniu z miłością do Raphaela, czołgałaby się naga i zakrwawiona po rozżarzonych węglach, by się do niego dostać.

- Ona nie rozumie tego co do siebie czujemy - pojedynczy, błyskawiczny kontakt jego oczu sprawił, że zabolało ją serce. - Tasha myśli tak jak wielu nieśmiertelnych, w terminach

sojuszy politycznych. - Tasho – poczekała, aż druga kobieta się odwróci, namiastka zaskoczenia majaczyła w tych skośnych, szmaragdowych oczach. - Dawne dni mogły być „nasycone radością” – powiedziała, powołując się na coś, co kiedy padło z ust Tashy - lecz czas gna naprzód. - Jesteś młoda, Eleno - gdyby uśmiech Tashy zawierał w sobie jeszcze więcej słodyczy, musiano by oznaczyć go ostrzegawczą etykietka od dentysty. - Nie potrafisz zrozumieć więzi, która łączy tych z nas, którzy znają się od milenium lub dłużej.

- Oh, jesteeeem tak strasznie, strasznie zraniona przez aksamitną strzałę. Śmiech w jej głowie, pocałunek morza.

- Aksamitna strzała? Używanie przez ciebie języka z dnia na dzień jest coraz bardziej kreatywne. - Nie mogę się pod tym podpisać, to wszystko wymyślił Niebieski Dzwoneczek. Teraz bądź cicho, bym mogła się skupić na Pani megagorące-majtki i z głębi serca wyjaśnić jej niedolę. - Mogę nie rozumieć więzi, które rozciągają się na taki szmat czasu - Elena rozluźniła się, opierając się o futrynę drzwi - ale rozumiem teraźniejszość. A w niej próbujesz uwieść mojego małżonka. To cię poniża, Tasho. Żadnego uśmiechu, jedynie napięcie ukazujące się w jej nieskazitelnych szczękach. - Nie masz prawa mnie osądzać. - Dałaś mi je, kiedy wleciałaś do mojego miasta i próbowałaś wpaść w ramiona mojego małżonka. - Splotła ramiona ukazując jej nóż, który wyciągnęła zanim zaczęła mówić do Tashy. - Musisz wiedzieć, że to ostanie jest niemożliwe. - Jesteś bardzo pewna siebie, jak na śmiertelniczkę. Elena nie miała zamiaru poprawiać jej w związku ze swoją śmiertelnością. Jak uważała, nie była to obraza. - Jedyna rzecz, której jestem całkowicie pewna to, że kocham Raphaela, a on kocha mnie - powiedziała po prostu prawdę, która była fundamentem jej życia. - Tak, to jest to, czego nie mam. - Olśniewający uśmiech. – Przepraszam, jeśli spowodowałam jakiś dyskomfort. Pozostanę jednak w mieście, aby pomóc jak mogę w nadchodzącej bitwie. - Jeden z moich ludzi zaprowadzi cię do kwater gości - powiedział Raphael. - Dziękuję. – Ruszyła z tymi cichymi słowami, nieskazitelnie wystartowała w niebo, za nią młodszy anioł rzucił się do lotu. - Myśli, że jestem śmieszna - powiedziała Elena mrużąc oczy - i że wkrótce będziesz jej. - Uważasz tak samo, Łowczyni Gildii? - Wierzę, że jeśli Tasha dalej będzie węszyć, mogę stać się na tyle wkurzona, by podciąć jej skrzydła, oczywiście słodko się uśmiechając. - Oczywiście. - Otworzył ramiona, a ona weszła w nie bez wahania. - Moja piękna, dzika, krwiożercza Elena - wyszeptał w jej włosy z uśmiechem w głosie. - Opowiedz mi o aksamitnej strzale. Jestem nią zafascynowany. Śmiech wzbierał w niej, stanęła na palcach, by pocałować go w ten sam sposób jak w trakcie krwawej burzy. Tasha i jej podobni nie mieli żadnej broni, która mogłaby kiedykolwiek zranić więź pomiędzy nią i jej archaniołem. *

Świat był owinięty ciężkim mrokiem wczesnego ranka, kiedy Raphael skierował się do apartamentu Wieży, który dzielił z Eleną, nie był zmęczony, lecz potrzebował dotyku swojej małżonki, wcześniejszy pocałunek był jedynym kontaktem jaki mieli. Potrzebował więcej, potrzebował zanurzyć się w życiu i cieple Eleny, aby zapanować nad częścią surowej lodowatej mocy, która starała się przeniknąć jego ciało. Musiał walczyć z popędzaniem swoich starszych aniołów, nie wszyscy złożyli raport, że wierzą, że w ich regionie sytuacja z Odrodzonymi została opanowana, choć nie zwalniało ich to od dalszego upewnienia się. Manhattan również był spokojny, trójka z pośród jego Siódemki była teraz w Wieży, mógł mieć pewność, że nic się nie zawali, jeśli odejdzie na godzinkę lub dwie. Tym razem to Aodhan był tym, kto zarządzał operacjami z pokoju zmienionego w centrum dowodzenia manewrami wojennymi z Illiumem jako wsparciem. Kiedy wszedł, Elena spała ułożona na środku łóżka, rozebrał się, wśliznął do łóżka i przygarnął ją do siebie. Elena westchnęła, zarzuciła na niego nogę w niewinnej zaborczości, która sprawiła, że napięcie w nim zaczęło się topić. Głaskał płynne mięśnie jej uda, rozmyślał nad najprzyjemniejszym sposobem obudzenia jej, gdy ktoś zapukał do drzwi w jego umyśle. - Panie. Wstał uważając by nie obudzić swojej łowczyni, wciągnął na siebie parę czarnych spodni, zanim wyszedł na przylegający do ich sypialni balkon. Jego szpieg wynurzył się z cienia, północne skrzydła złożone miał ściśle na plecach. - Nie spodziewałem się ciebie do jutra - rozsunął lustrzane drzwi, zamykając je szybko za sobą, by nie wpuścić do pomieszczenia zimna, na które Elena była jeszcze tak wrażliwa. - Chcę wrócić do domu. - Mahiya jest teraz w Wieży. - Część mocy Raphaela pochodziła od jego Siódemki, Charisemnon był na tyle podstępny, aby zaatakować to co każdemu mężczyźnie było najdroższe. W przypadku Jasona była to księżniczka, którą sprowadził z ziemi Nehy. Zrobiłem to, aby ją chronić, lecz wkrótce niebezpieczeństwo może być o wiele większe zauważył. - Daję ci wolne, byś mógł ją przenieść w bezpieczne miejsce. - Nasze miejsce jest tutaj - powiedział Jason bez wahania. - Moja Mahiya nie chciałaby być przewożona z dala od niebezpieczeństwa, podczas gdy jej przyjaciele i rodzina walczą. Elena, Raphael pamiętał, powiedziała dokładnie to samo co księżniczka Jasona, jego małżonka i druga kobieta zaczynały budować przyjaźń. - Jakie wieści przynosisz? – zapytał, przyjmując decyzję jego sympatii bez zbędnych pytań, Siódemka znała swoje umysły, był całkowicie pewny, że Jason przekazał prawdziwą opinię Mahiyi. Jego szpieg i księżniczka szybko stawali się niepodważalną jednością.

- Lijuan zawsze była traktowana przez swoich ludzi jak pół-bogini – powiedział Jason, wiry i krzywizny jego tatuażu były niemal niedostrzegalne w słabym świetle - teraz naprawdę zaczynają wierzyć, że jest boginią, ponadto zaczyna traktować innych w Kadrze z góry. - Caliane? - Jej nastawienie wobec Starożytnej pozostaje nieznane, ale moja intuicja podpowiada mi, że planuje ignorować twoją matkę, dopóki jej moc nie rozwinie się na tyle, że będzie uważać, że jest w stanie zabić Caliane. Choć - dodał Jason - nie mam wątpliwości, że masz rację wobec prośby twojej matki, jeśli Caliane opuściłaby Amanat, Lijuan uderzyłaby z całą swoją wściekłością. Raphael skinął głową. - Moja umiejętność zranienia Lijuan grozi jej złudzeniu boskości. - To niszczy wszystkie pokojowe sposoby zakończenia konfliktu. - Jej siły ofensywne? - Gotowe do opuszczenia jej terytorium. Jeśli używa zarówno nowoczesnych środków jak i skrzydeł, będzie gotowa do uderzenia za jakieś cztery do pięciu dni. - Myślę, że najwyższy czas, aby wezwać Nassira. - Jego matka nie potrzebuje wampira, kiedy Amanat jest bezpieczny pod jej tarczą, a Nasir był nieustraszonym wojownikiem. Miał również znacznie subtelniejsze talenty, których będą potrzebowali, kiedy tak wiele ich skrzydlatych sił nie mogło walczyć. - Pytaniem jest, czy powinienem przywołać Galena i szwadron z Azylu? - Jego mistrz broni był śmiertelnie niebezpiecznym atutem w walce, jednakże Venom pozostałby sam chroniąc twierdzy Raphaela w Azylu. - Z jej urojeniami bycia bóstwem - wskazał Jason - Lijuan może nie odczuwać potrzeby przestrzegania zasad, którymi pozostawia Azyl poza granicami wojny. Nie możemy ryzykować osłabienia twojej twierdzy i wystawienia jej na cel. - Masz rację. – Zwłaszcza, że Lijuan i Charisemnon mogą nie być jedynym zagrożeniem. Każdy archanioł miał swoje siły w Azylu, ściągając Galena, mógłby sprawić, że twierdza byłaby zbyt kusząca dla innych. Nie był to jedyny powód, ludzie którzy patrzyli na niego z Azylu, nie mogli dostrzec takiego ruchu zaniedbania, podczas gdy jeszcze inni zinterpretują to jako słabość. Upadek twierdzy mógłby zdemoralizować żołnierzy Wieży, wielu miało rodziny za tymi murami. Nie, Galen, Venom i szwadron muszą pozostać na miejscu i zabezpieczyć się przed ewentualnym atakiem na Azyl. Raphael mógł mieć dostęp do wojowniczego umysłu Galena i chytrych wynalazków Venoma dzięki stałej linii kontaktowej między Azylem a Wieżą. Jason, Naasir, Illium, Dmitri i Aodhan byli potężną siłą. Wiedział, że każdy będzie walczy z furią tysiąca zwykłych wojowników. Ale tak jak wskazał to Elenie, Lijuan także miała

po swojej stronie mężczyzn i kobiety o wielkiej mocy. Nawet z pomocą Elijaha, wojsko Raphaela musiało walczyć z przebiegłością i inteligencją, by zrównoważyć większą liczebność wrogów i wytrzymać. To jednak była rozmowa, która nie musiała odbyć się w tej chwili. - Idź do swojej księżniczki, Jasonie, - powiedział swojemu szpiegowi – porozmawiamy o reszcie o świcie. Poczuł otwarte drzwi za plecami, kiedy Jason zanurzył się w ciszy, skrzydlaty kawałek nocy, obrócił się z wyciągniętymi ramionami. Elena z zaspanymi oczami podeszła, aby wejść w jego ramiona, satyna jej szaty odbijała się chłodem na jego skórze. - Jason? Objął ją skrzydłami chroniąc przed zimnem i powiedział: - Przyniósł wieści, których się spodziewaliśmy. Sen zniknął z jej twarzy, kiedy powiedział jej co przekazał mu Jason. - Wiem, że to walka między nieśmiertelnymi – powiedziała - ale myślę, że zaniedbaniem byłoby nie zaakceptowanie tych z Gildii, którzy chcą pomóc w obronie. To jest miasto kwatery głównej Gildii, dom dla wszystkich łowców. Prawdę mówiąc, Raphael nie pomyślał o łowcach, śmiertelni byli zbyt słabi na polu bitwy, zbyt łatwo można było ich uszkodzić. Tak samo jak Elenę, która odniosła niegdyś śmiertelne rany … lecz przedtem walczyła całym sercem, że nawet archanioł nie mógł jej niczego zarzucić. - Zapytaj Sarę, czy dołączy do nas w pokoju dowodzenia jutro rano, może rozpowszechnić informację pośród łowców. - Urwał. - Poproś również Deacona. – Śmiertelnik był geniuszem w wytwarzaniu broni, równie dobrze mógł pomóc w unowocześnieniu strategii najlepszego rozmieszczenia i wykorzystania broni jaką dysponowali. - Możemy wyruszyć i spotkać się z Lijuan w połowie drogi? - zapytała myśląc jak przystało na wojowniczkę, którą przecież była. - Mam na myśli, że będzie to lepsze niż pozwolenie im uderzyć na miasto. - Razem z Galenem i Dmitrim długo rozważaliśmy taką możliwość, jednakże nasze siły osłabły na tyle, że już jesteśmy na zagrożonej pozycji. Jeżeli nasi ludzie znajdą się nad morzem podczas bitwy, możemy nie być w stanie dotrzeć do nich na czas. - Oznaczało to straty. – Dla porównania, w środku Manhattanu możemy ustawić obwód obrony, dający nam bezpieczna bazę dla rozpoczęcia naszych ataków. - Co z resztą miasta? - Nie sądzę, by zaatakowali cały Nowy Jork lub spowodowali masakrę. Lijuan chce ukazać swoją moc, aby tego dokonać musi odebrać nam Wieżę, albo zabić mnie lub

podporządkować swojej mocy. - Miękkie, ciężkie płatki śniegu pokrywały jego skrzydła. W środku. Nie sprzeczając się, Elena weszła do środka, zrzuciła z siebie okrycie i wskoczyła pod kołdrę. On ściągnął spodnie i położył się obok niej, przesuwał palcami od jej mostka aż po pępek. - Aby zmniejszyć liczbę możliwych ofiar, rozkażę by ewakuowano wszystkich ludzi z wyjątkiem pracowników Gildii, którzy będą chcieli zostać. Jej oczy rozszerzyły się. - Cały Manhattan ? Jak to zrobić? - Illium przejął inicjatywę w planowaniu, przewiduje że nie będzie z tym problemów. - Niektórzy ludzie nie będą chcieli odejść. - Nie będą mieli wyboru. - Uwięził ją bez ostrzeżenia pomiędzy nogami, złapał jej westchnienie pocałunkiem. - Dość gadania o bitwie, teraz potrzebuję swojej małżonki. Surowe stwierdzenie topiło kości Eleny, zamykając swoje palce na jego karku, jej ciało zrobiło się ciepłe i wilgotne pod jego palcami, ściągnęła go w dół, by uwięzić w wolnym, upajającym pocałunku … tak jakby byli zwykłymi ludźmi na pierwszej randce … oprócz tego, że jego ręka była pomiędzy jej nogami, a jego kciuk powoli, erotycznie i drażniąco pocierał o jej łechtaczkę. Owinęła nogami jego biodra, jej palce bawiły się w jego włosach, kiedy dalej całowała go słodko i miękko. - Wejdź we mnie - szepnęła, potrzebując tego odurzającego, fizycznego połączenia. Dłonią przesunął po jej ciele, jego skrzydła otworzyły się nad nią we wspaniałym pokazie. - Jesteś już dla mnie mokra, hbeebti - intymny szept w ciemności. Główka jego penisa naciskała na jej wrażliwe wejście. - Tak bardzo mokra dla ciebie. – Zadrżała, kiedy zaczął w nią wnikać grubym i twardym członkiem, jej ręce powędrowały na twarde mięśnie jego pleców. Jedno usztywnione ramie spoczywało obok jej głowy, drugą ręką obejmował jej pierś, formował jej miękkie ciało z erotyczną pewnością siebie, nie przestając na nią napierać. Intensywne wślizgiwanie się gorącej twardości w jej delikatne tkanki sprawiły, że jęknęła i wygięła plecy w łuk. Zatrzymał wzbierające ciśnienie, domagając się pocałunku, jego język smakował jej usta, zanim złapał jej wzrok i pchnął centymetr dalej swoją grubość, zagłębiając się w niej aż do nasady. Oboje zadrżeli, złączeni ze sobą tak blisko jak mogą dwa ciała, wtedy jego usta dotknęły jej gardła, jej ust i ramienia, jego dłoń zsunęła się z piersi na jej udo.

Był to powolny, delikatny taniec, ich ciała złączone kołysały się w tym samym rytmie w jakim się całowali, dotykali i przemawiali do siebie w ciemności. - Knhebek, Archaniele - powiedziała na koniec, przyjemność i rozmarzenie tętniły w jej krwi, skóra jej kochanka była szorstka i ciepła przy jej własnej. - Eleno. - Męski jęk sprawił, że zacisnęła się wokół jego członka, gorący wytrysk nasienia oznaczył ją pierwotnym znakiem. Chcąc zobaczyć jego przyjemność podniosła oczy … poczuła jak gwałtownie wypuszcza powietrze, skrzydła Raphaela otaczały niesamowicie piękne płomienie białego ognia.

Rozdział 38 Następnego

dnia, po trzygodzinnym ostrzeżeniu, by ludzie mogli zabrać to, czego

potrzebowali, aniołowie unosili się nad główną drogą z Manhattanu, kiedy armia policjantów upewniała się, że mieszkańcy opuszczali miasto w uporządkowany sposób. Zwykle Wieża nie pracowała z cywilnymi siłami składającymi się ze śmiertelników i wampirów, ale jak wszystko inne na tym terytorium, organizacja przeszła pod kontrolę Raphaela i on sprawował władzę. Nie to, że oficerowie policji byli przeciwni temu o co ich poproszono. Jeden z przyjaciół policjantów Eleny wyłożył to jasno: - Po naszej odprawie rano na temat Lijuan, planującej doprowadzić do upadku Wieży i zobaczeniu tych pieprzonych paskudnych Odrodzonych rzeczy biegających po przystani, nie chciałbym, by moja rodzina pozostała na Manhattanie. Następnym zadaniem policjantów będzie utrzymanie porządku w otaczającym ich mieście i upewnienie się, że nikt nie wróci na Manhattan. Strach rozlewał się drażniącą plamą w powietrzu podczas ewakuacji, ale widok aniołów o srogich twarzach nad głowami i tak samo śmiercionośnych wampirów na warcie w ewakuowanych częściach miasta, oznaczały, że nikt nie wyszedł poza linię, zwłaszcza po tym jak Illium uniósł parę, która chciała włamać się do pustego budynku i wrzucił ich do lodowatej wody rzeki Hudson. Zostawił ich tam na maksymalny czas, jaki mogli przetrwać, ich oczy wypełniła panika, a usta zsiniały. – Następnym razem – poszła wiadomość – nie wyciągniemy tych wrzuconych do wody. Nie było kolejnych incydentów. Jeffrey, z czego Elena była zadowolona, ewakuował swoją rodzinę, wliczając w to Beth, helikopterem pierwszego dnia. Beth natomiast była rozhisteryzowana, kiedy zadzwoniła do Eleny tego popołudnia. – Co jeśli Harrison zginie? – szlochała jej siostra. Elena nie skłamała, nie powiedziała, że ktokolwiek z nich miał szansę wyjść z tego żywy. Zamiast tego zapewniła Beth, że obrona miasta jest mocna, a ewakuacja to tylko ostrożność. Po rozłączeniu się jej siostra była trochę spokojniejsza, a ona wróciła do młodej anielskiej eskadry, do której została przydzielona, jej zadaniem było asystować w ewakuacji najbardziej narażonego centrum miasta. Niewystarczająco silna, by zająć się chorymi dorosłymi lub starszymi dziećmi zmierzającymi do szpitala poza Manhattanem, przenosiła niemowlęta i nieco większe dzieci.

Te drugie, pomimo ich choroby, uśmiechały się podczas każdego lotu, nie było w nich śladu strachu. – Możemy zrobić to znowu? – zapytał czterolatek, kiedy wylądowali, jego policzki były jasnoczerwone, ponieważ przez cały czas chciał wystawiać twarz na wiatr, pomimo jej prób chronienia go. Schylając się, by uścisnąć jego szczupłe ciałko, wenflon na jego lewej ręce wydawał się zbyt szorstki dla jego delikatnej skóry, powiedziała: –Tak – i miała nadzieję, że będzie żywa i będzie mogła dotrzymać tej obietnicy. – Kiedy pokonamy złych ludzi, wrócę i znowu się zobaczymy. Wtedy przekazała go pod opiekę czekającej pielęgniarki i wróciła, by przenieść kolejne dziecko, ambulanse naziemne i powietrzne, zarezerwowane były dla tych, którzy potrzebowali

wsparcia

aparatury

medycznej.

Śmigłowce

z

Wieży,

Gildii,

policyjne

i korporacyjne połączyły się w wysiłku, podczas kiedy łowcy wieźli starszych i tych, którzy wymagali specjalnej pomocy. Większość ewakuowanych miała przyjaciół i rodzinę, u których mogli zostać, a inni zostali zaproszeni przez miłych sąsiadów na sąsiednich terenach. Jakkolwiek, dla tych którzy nie mieli się gdzie podziać, służby ratunkowe, działając wspólnie z Wieżą, utworzyły tymczasowe, ale przytulne schronienie na przyległych ziemiach należących do Wieży. Zostało przygotowane na długo przed ogłoszeniem ewakuacji, co mówiło o precyzyjnym zaplanowaniu całej operacji. Elena nigdy nie widziała jakiejkolwiek ewakuacji przeprowadzonej z taką prędkością i brakiem problemów, ale ponownie, to była ewakuacja zdrowego miasta na równie zdrowy teren. Żadna naturalna katastrofa nie zablokowała dostaw, nie zniszczyła dróg, ani nie uderzyła w pracowników. Czterdzieści osiem godzin po jej rozpoczęciu, Manhattan stał się miastem duchów. Latając nad pustymi ulicami, gdzie różne skrawki papieru fruwały po chodniku i samotny pies spoglądał na nią w górę, Elena czuła dreszcz pełznący w dół jej kręgosłupa. Serce jej miasta powinno być głośne, hałaśliwe i pełne ludzi. Nie to, że wierzyła, że ewakuowali każdego pojedynczego śmiertelnika, z pewnością jakieś przedsiębiorcze duszyczki zdołały uniknąć masowego eksodusu, ale były ukrytymi duchami w opuszczonym krajobrazie. Niezdolna znieść opustoszałej ciszy Times Square, ustawiła się pod kątem, by wylądować w jednej ze stacji obrony powietrznej, przeciwskrzydłowa broń była uzbrojona i gotowa. Niedaleko od niej stał Dmitri, jego uwaga zwrócona na coś, co zostało powiedziane przez parę wampirów, które były ekspertami w używaniu broni.

Drugi Raphaela nie zmienił się, odkąd opuścił miasto, jego obecność mrocznie seksualna z podtekstem śmiertelnej brutalności. Ale wrócił z łowczynią, żoną, do pracy jako część łączonej drużyny operacyjnej Wieży i Gildii, Honor nie była jeszcze w pełni sił, ale nie była też zwykłym nowostworzonym wampirem, jej skóra muśnięta lśniącym złotem, jej oczy świeciły zielenią jak klejnoty, jej śmiertelne piękno oszlifowane ostre jak nóż. Śmiała się na zdumienie Eleny, kiedy po raz pierwszy stanęły twarzą w twarz. – Wiem, wiem. Dla mnie to też był szok. – Szeroki uśmiech, Honor pozostała Honor. – Ale hej, zostałam stworzona przez archanioła i karmiona wyłącznie przez niebezpiecznie seksownego tysiącletniego wampira. – Czy to dziwne? – Elena czuła się komfortowo zadając to pytanie, ponieważ były przyjaciółkami – Picie krwi? Miodowo-złota skóra Honor zmieniła się w fascynujący odcień różowego. – Och, hm, nie. – Och, hm, nie? – Elena droczyła się, zadowolona, że widzi Honor tak szczęśliwą po horrorze, jaki przetrwała. – Dmitri wyraźnie daje dobrą … krew. Mąż, o którym mowa, skończył rozmowę z dwojgiem specjalistów i podszedł. Nawet ubrany w zdarte czarne buty, takiego samego koloru dżinsy i czarną koszulkę, z uwagą całkowicie skupioną na obronie miasta, bez czasu na grę podstępnym zapachem jaką zwykle lubił prowadzić, było coś w Dmitrim, co szeptało o seksie, krwawego i bolesnego rodzaju. – Jesteś wolna? Skinęła na krótkie pytanie, skończyła już swoje obowiązki z drużyną przeznaczoną do upewnienia się, że wszystkie szpitale zostały ewakuowane. – Masz dla mnie robotę? – Dmitri nigdy nie będzie jej przyjacielem i nigdy nie zobaczy w nim tego, cokolwiek widzi w nim Honor, ale kiedy idzie o ochronę ich miasta, byli zgodni. – Drużyna Gildiii potrzebuje konsultacji kogoś ze skrzydłami. – Wskazał na inny wieżowiec. – Dwóch liderów grupy jest tam. Demarco i Ransom popatrzyli w górę na podmuch wiatru, jaki spowodowały jej skrzydła. – Słyszałam, że prosiliście o konsultacje – powiedziała, spotykając najpierw jasnobrązowe oczy Demarco, ponieważ nie chciała zobaczyć chłodu w oczach Ransoma. – Ellie. – Smukły łowca uśmiechnął się, blond włosy z pasemkami targał wiatr, a długie nogi zgięte w kucki obok czegoś, co wydawało się być kredowym zarysem linii obrony. – Nasza własna osobista łowczyni anielica. – Przesuwając się, pokazał jej przód swojej koszulki koloru owsianki. – Wiesz, że sprzedają takie na Times Square?

Jęcząc na solidną czarną sylwetkę kobiety ze skrzydłami dzierżącej broń i kuszę, imię Elena napisane powyżej i słowa Anielska Łowczyni poniżej, przetarła oczy. – Cholera, pozbądź się tej potworności zanim oślepnę. Demarco tylko uśmiechnął się, kiedy opuściła ręce z twarzy, by podejść i kucnąć między dwoma mężczyznami. Wtedy, kiedy nie mogła unikać tego ani chwili dłużej, odważyła się spojrzeć na Ransoma. Wyraz jego twarzy był tak niepewny, jak ona się czuła, rzucił jej koślawy uśmiech. – Hej. – Hej – powiedziała, bolesna ulga, że nie trzymał urazy. – Dlaczego wasza dwójka zachowuje się jak para nastolatków na pierwszej randce? Zapytał Demarco w otwartym zmieszaniu. - Wyrzuciliście bibliotekarkę i archanioła i poocieraliście się trochę nago o siebie? Rany, to musiało być naprawdę do dupy, jeśli nie możecie sobie spojrzeć w oczy. – Demarco – Elena i Ransom jęknęli razem. – I niezręczny moment minął. – Demarco mrugnął, jego zwyczajny niefrasobliwy uśmieszek na twarzy. – Porozmawiajmy o aniołach, kuszach i pociskach. Spędzili następne dziesięć minut na dyskusji o optymalnym miejscu, na jakim powinni skupić się strzelający, operujący kuszami i ci strzelający ze specjalistycznych strzelb antyaniołowych, by uczynić największe zniszczenia najmniejszym wysiłkiem. Rada Eleny była prosta. – Celujcie w skrzydła. – Było wysoce mało prawdopodobne, by broń mogła zabić nieśmiertelnych o takim wieku i sile, jaką mieli ci w armii Lijuan, ale jeśli oddział Gildii mógłby utrzymać ostrzał wrogów wystarczająco długo, nieśmiertelni po ich stronie mogliby dokończyć zadanie. – Mamy kuszników podobnie wy, którzy precyzyjnie strzelają. – Demarco sprzeciwił się, jego niedbały urok zniknął, odsłaniając twardą intensywność oczu. – Możesz strzelić w kark. To obezwładni przeciwników na dłużej. – Złożenie się do strzału zajmie więcej czasu. – Elena pomyślała o niesamowitym wyczuciu czasu, który był potrzebny i potrząsnęła głową. – Możemy obezwładnić więcej, trafiając w skrzydła. – Taa, ale ci z rannymi skrzydłami będą podnosić się szybciej. Oboje popatrzyli na Ransoma, który krzywiąc się, powiedział: – Mamy w przybliżeniu dwudziestu pięciu wyborowych łuczników. Możemy ustawić ich z tymi celującymi w skrzydła, więc wróg nie będzie wiedział, kto ich zdejmuje i strzelcy będą mieli czas, aby wycelować pod osłoną innych.

– Dla mnie działa. – Demarco spojrzał na Elenę i kiedy pokiwała głową, zgadzając się, powiedział: – Dobra, pozycje. Spędzili następne kilka godzin upewniając się, że wszyscy strzelcy będą wiedzieli, gdzie powinni

być,

kiedy

gówno

trafi

w

wentylator.

Kiedy

Ransom

i

Demarco

byli

usatysfakcjonowani z ustaleń, Elena zgromadziła drużynę młodych aniołów i przelecieli w pobliżu, tak że łowcy mogli ćwiczyć celowanie do skrzydlatych celów w ruchu. Strzelcy używali ślepaków, kusznicy stępionych grotów. Kiedy ogłosili koniec ćwiczeń, spędziła kolejny kwadrans rozmawiając o możliwych udoskonaleniach z Demarco i Ransomem, zanim znów odleciała, chcąc udać się do Raphaela. Był na wyższym poziomie dachu, pracując nad czymś z Illiumem i Jasonem, co okresowo wysyłało czarną błyskawicę w niebo. Właśnie miała zacząć się wspinać, kiedy to się stało. Hudson zmienił kolor toczących się fal. Tym razem nie był to odcień krwi, ale głęboki, żywy niebieski elektryzujący ze lśniącym białym ogniem. Aniołowie, którzy byli w pobliżu wznosili się nad wodą, ale Elena zobaczyła mewy nurkujące tam i z powrotem bez szkody, błyszczący błękit lśnił na ich skrzydłach dopóki nie spłynął. – Interesujący postęp – powiedział Raphael, zbliżając się, by zawisnąć obok niej. – Astaad według plotek ma pewną kontrolę nad morzem, ale równie dobrze może to rozciągnąć się na wodę ogólnie. – Może, ale to są twoje barwy. – Łamiący serce niebieski, bardziej czysty niż jakikolwiek klejnot na ziemi, istniejący tylko w oczach jej archanioła i kobiety, która go urodziła, nigdy nie widziała go w innych okolicznościach. Do teraz. – W dniu, kiedy wstąpiłem do Kadry – wymruczał Raphael – niebo ociekało tym odcieniem, a wody świata stały się moimi oczami. Nie miałem cię wtedy w moim sercu, nie było żadnego świtu. Elena spojrzała na jego wyraźny profil, ciemnoczerwony znak na jego skroni ukryty pod urokiem. – Czy to może być znak? Przyszłej ewolucji? – Nie mogła pomóc, ale pamiętała zadziwiająco piękny biały ogień na jego skrzydłach, który, jak powiedział, musiał być iluzją stworzoną przez impuls mocy, który rozniecił poświatę. Brzmiało to poprawnie … z wyjątkiem jej wnętrzności nalegających, że to co zobaczyła, było prawdziwe, że jeśli sięgnęłaby i dotknęła jego lotek w tej chwili, złapałaby w palce ogień. – Jeśli to jest znak ewolucji – powiedział Raphael – to żaden, który mogę wyczuć, jak wyczułem moje wyniesienie z anioła do archanioła. – Przekręcając skrzydła, opadł nad wodę.

Elena podążyła tak blisko jak mogła, wystarczająco blisko by zobaczyć jak przebiegł po tym palcem. – Woda – powiedział – ma smak tej samej mocy, która próbowała wcisnąć się we

mnie. – Odsuń się od tego – rozkazała, jej serce zająknęło się na wspomnienie strasznego zimna, które nadeszło z krwawym deszczem. – Nie ma pod tym chłodu poza zimową rzeką – powiedział, ale wycofał się i wzniósł do niej. Kolor zaczął się wycofywać w prawie tym samym momencie. – Bez względu na to, co to zwiastuje – powiedział, wyraz twarzy brutalnie pragmatyczny – nie możemy pozwolić, by to nas rozpraszało, nie kiedy skrzydlate oddziały Lijuan zostały dostrzeżone mniej niż dwa dni lotu stąd. – Jego ręka zamknęła się na jej. – Wróżby i znaki są bezwartościowe, kiedy stajemy do bitwy przeciwko armii złożonej z ciała i krwi. Niektóre tajemnice, pomyślała Elena, kiedy jego męskie gorąco zapewniło ją, że woda nie spowodowała żadnych niepożądanych efektów, muszą pozostać niewyjaśnione. Życie milionów było na szali. Ponieważ jeśli Lijuan pokona Raphaela w walce, będzie to oznaczało śmierć jedynej istoty na świecie z udowodnioną zdolnością do wywoływania u Archanielicy Chin znaczących obrażeń. Nie powstrzymana, Elena nie wątpiła, że Lijuan dzięki swoim odrodzonym wkrótce obróci planetę w gnijący ludzki cmentarz. Dwór gnijących trupów, by oddawać cześć u stóp Bogini Śmierci.

Rozdział 39 Satelity

Wieży następnego dnia uzyskały wyraźny podgląd na siły Lijuan, ciężkie

chmury, które przesłaniały widok , rozproszyły się pod wpływem słońca. - Niemożliwe – powiedział Jason na widok niesamowitej liczebności. – Ta armia jest przynajmniej trzy razy większa niż ta, która opuściła jej region. Nawet jeśli wzięła wszystkich swoich skrzydlatych wojowników, pozostawiając jedynie siły wampirów do obrony terytorium, ma zbyt wiele szwadronów. Raphael od zawsze wiedział, że w tej wojnie będą na słabszej pozycji, ale jeśli ci wszyscy mężczyźni i kobiety byli doświadczonymi wojownikami, to przewaga przesuwała się tak bardzo na stronę Lijuan, że każdy ich plan powinien być rozpatrzony ponownie. - Musimy dowiedzieć się, czemu dokładnie przyjdzie nam stawić czoła. – Zwrócił się do najszybszych lotników w swoich szwadronach, niektórzy mówili, że byli najszybsi z pośród wszystkich aniołów. – Jazda. Illium ruszył natychmiast, zabierając ze sobą małe urządzenie nagrywające. Ty było ledwie godzinę po tym, kiedy ich plany doznały kolejnego ciosu. - Jesteśmy zalewani przez Odrodzonych – powiedział mu Elijah, jego kości policzkowe uwidaczniały się na jego skórze. – Nie wiem, jak Lijuan ich dostarczyła, ani czy dokonała tego z więcej niż jednym stworem, obaj wiemy, że wystarczy jeden, by rozpocząć proces. – Niesamowity zakaźny potencjał tych stworzeń. – Wydaje się, że to było zaplanowane miesiące temu, infekcja została zasiana na moim terytorium i trzymana w zamknięciu. Najwidoczniej przewidziała, że się sprzymierzymy przeciw niej, więc teraz ją uwolniła. Archanioł Południowej Ameryki przeczesał dłonią złote włosy, jego oczy lśniły wściekłą bursztynową łuną. - Wstyd mi złamać moją obietnicę pomocy – powiedział z trudem formując słowa – ale muszę użyć każdej dostępnej broni do szybkiego i mocnego uderzenia, zanim Odrodzeni spustoszą każdy zakątek mojego terytorium. Obecnie zabili lub zarazili tysiące, pustosząc całe wioski i miasteczka. - Ryzyko jest wspólne – powiedział Raphael, przypominając Elijahowi, że mają wspólną granicę lądową. – Nie ma wstydu w twojej decyzji. Powinieneś ich powstrzymać, to więcej niż dotrzymanie paktu z twojej strony. – Zastanawiał się, kogo miał w pobliżu granicy, jeśli mieliby dostarczyć pomocy. - Moi najsilniejsi ludzie są tutaj, pozostali sprawdzają tereny, gdzie sami mieliśmy mały wysyp

Odrodzonych,

ale

rozkażę

każdemu

w

pobliżu

granicy,

śmiertelnikowi

i nieśmiertelnemu, by przygotowali miotacze ognia i paliwo, by postawić zaporę z ognia. Mogą przynajmniej sprzątnąć każdego Odrodzonego, który spróbuje uciec przed twoimi siłami. – Odrodzeni nie byli w stanie przetrwać ognia, podobnie jak pozbawienia głowy. – Życzę ci szczęścia, Eli. - A ja tobie, Raphaelu. Kiedy wrócił Illium w godzinach mroku po północy, siły Lijuan nadal były w odległości przynajmniej dwunastu godzin, musiały poruszać się z prędkością najwolniejszych wśród nich, przyniósł gorsze wieści, niż ktokolwiek mógłby sobie wyobrazić. - Twoi ludzie nie zawiedli – powiedział Raphael do cicho wściekłego Jasona, wskazując na dowódcę na lewo od Lijuan. – Była w siłach Urama. Dmitri zauważył jeszcze w pierwszym rzędzie trójkę ludzi martwego archanioła, wszyscy byli wśród dowodzących. - Terytorium Urama zostało podzielone po jego egzekucji – powiedział wampir – jego wojska podzielone. Jeśli wszystkie dodatkowe siły byłyby Urama, to ma ponad połowę jego szwadronów. Nie powinna ich mieć. Tym, który odpowiedział był Aodhan, głos miał cichy, ale stanowczy. - Jeśli Raphael by zginął, Siódemka została podzielona, czy nie zgromadzilibyśmy się razem, by pomścić jego śmierć? - Nie sądzę, by tamten gość inspirował do takiej lojalności – powiedziała Elena, wpatrując się w zdjęcia potężnych sił, które wkrótce uderzą na Manhattan. – Mam na myśli, że zamordował setki własnych ludzi. - Kiedyś był dobrym archaniołem. – Eon temu Raphael zwał archanioła przyjacielem. – To takiego zapętali jego lojalni żołnierze, takiego chcą pomścić. - Panie – powiedział Galen z ekranu na ścianie, kiedy on i Venom dołączyli do dyskusji – wróg przewyższa nas liczebnością pięć do jednego. Musimy ściągnąć wszystkie siły i zmusić wroga do oblężenia. Tak długo, jak Wieża nie padnie, Lijuan nie wygra. Raphael wiedział, ile musiała kosztować jego mistrza broni ta rada, Galen był wojownikiem, który żył dla walki. Chociaż wiedział, że ta rada miała sens, myśl o opuszczeniu jakiejkolwiek części jego miasta, gotowała mu krew. Elena pozwoliła mu spojrzeć szerzej. - Z całym ewakuowanym regionem – powiedziała – bronilibyśmy jedynie budynków. Budynki można odbudować. – Smutna akceptacja w srebrnej szarości, jego łowczyni, która kochała każdy zaułek i róg swojego miasta. - Dalej – powiedział do Dmitriego. – Rób, co trzeba, weź potrzebnych ci ludzi. – Na początek należało przenieść całą broń przeciwskrzydłową. – Zmienię rozmieszczenie sił.

Dmitri wyszedł z szybkim skinieniem głowy, zabierając ze sobą Jasona i rozkazując Illiumowi odpocząć po długim locie. Aodhan poszedł w innym kierunku, mając za zadanie sprawdzić, czy w Wieży jest wystarczający zapas żywności dla łowców i rannych, jeśli oblężenie trwałoby dłużej niż kilka dni. Woda, przynajmniej, nie była problemem, Wieża miała sekretną niezależną linię zaopatrzenia, zbudowaną w trakcie wznoszenia Wieży. Raphael zwrócił się do ostatniego członka swojej Siódemki, który pozostał, Galen i Venom wrócili do wypełniania zadania, aby zapewnić bezpieczeństwo twierdzy. - Ilu jeszcze potrzebujesz do swojej drużyny? – spytał Naasira. Wampir przybył przed czterdziestoma ośmioma godzinami, był dobrze najedzony i w pełni sił. - Drużyna jest kompletna – padło w odpowiedzi, srebrne oczy Naasira były pełne inteligencji spotykanej jedynie u drapieżnika. – Janvier i jego łowczyni. - Nie mówiłabym tego Ash prosto w twarz – wtrąciła się Elena, zastanawiając się, co Naasir planował zrobić. Jeśli miałaby zgadywać, biorąc pod uwagę członków drużyny i ich umiejętności, powiedziałaby, że mieli prowadzić sabotaż i wprowadzać zamieszanie w obozie wrogów. Uśmiechnął się zwierzęco, co powiedziało jej, że nadal budziła zainteresowanie Naasira, poczym wyszedł. Sama z Raphaelem po raz pierwszy od kilku godzin, Elena dotknęła czubkami palców jego twarz, a on zrzucił urok, by pokazać znamię na skroni. Powiększało się w przyspieszonym tempie od kiedy zmieniło kolor … w istocie stało się jasne, że nie miało nic wspólnego z chorobą, nie, było symbolem zarówno dzikiej jak i niebezpiecznej elegancji. Było złożone z postrzępionych linii, wyginało się jednym końcem w dół do jego policzka, a drugim zawijało w sobie. - Raphaelu, już nie jest czerwone – szepnęła, oszołomiona pierwotnym pięknem powstałego wzoru, który przypominał stylizowanego smoka. – To nasz kolor. – Niesamowicie intensywny niebieski, rozświetlony białym ogniem, nasycony światłem i kolorem wydawał się ożywać. Ponownie rzuciwszy urok zanim poszli do łazienki w ich apartamencie, Raphael zrzucił go, by obejrzeć znamię w lustrze. - Już kiedyś widziałem ten wzór – powiedział ku jej zaskoczeniu. – W starych miejscach Azylu, z czasów, które dawno minęły, nikt nie pamięta, kiedy zostały wyrzeźbione. Usadowiła się na blacie, by mogła popatrzeć na znamię, które już jej nie przerażało, ale przykuwało jej uwagę. - Jakieś wskazówki, co może oznaczać?

- Nie. Kiedyś spytałem Jessamy, powiedziała, że przejrzała teksty, ale nie znalazła o nich żadnej wzmianki. „Może są zagadką pozostawioną przez naszych przodków, by skłonić nas do poszukiwania wiedzy”, tak mi powiedziała. – Przesunął się w przestrzeń pomiędzy nogami Eleny, cierpliwie znosił je palce przesuwające się po wibrującym żywym znaku. - Jest naprawdę piękny. Raphael uniósł brew. - Wielu nazwałaby go dzikim. - Dzikość może być piękna. – Pasowało mu, jej archaniołowi, który walczył z Odrodzonymi w surowej zajadłości, jego bliźniacze miecze poruszały się tak szybko, że chciałaby cały czas na nie patrzeć. – Nie sądzę, aby były jeszcze jakieś pytanie na temat tego że ewoluujesz. Ten twardy pragmatyczny wyraz jego twarzy. - Nie wystarczająco szybko. Znamię może być kompletne, ale mocą nie różnię się od tego, kim byłem wczoraj. Musimy skupić się na czynnikach, które możemy kontrolować. – Cofnął się, urok powrócił. – Muszę zmienić rozmieszczenie szwadronów. Powinnaś obudzić dowódców oddziałów Gildii i wampirów. Elena skinęła głową. - Jedna rzecz, archaniele. – Spowodowała, że zatrzymał się, kiedy dotknęła jego skrzydła. – Nie sądzę, byś rano powinien zakrywać znamię. - Czy głupotą jest wierzyć, że wrogowie będą sądzić, że posiadam więcej mocy niż mam w rzeczywistości? - I doda to ducha naszym siłom – powiedziała Elena, pchana przez ten sam instynkt, który mówił jej, że jego skrzydła zmieniły się znacznie bardziej niż było widać na pierwszy rzut oka. – Nie ma nic do stracenia. * Kilka godzin później, kiedy niebo przesuwało się z mroku ku szarości, Raphael zostawił Aodhana na straży i poszedł do swojego apartamentu, wyczuwając zakłócenia w śnie Eleny. Miał ją na oku od kiedy w końcu poszła do łóżka dwie godziny temu, wiedząc, że męczący i wypełniony napięciem dzień tworzył idealne warunki dla koszmarów, które nawiedzały jej sny. Kiedy dotarł do sypialni, zastał ją szamoczącą się, lecz jeszcze nieudręczoną. Położył się obok niej, nakrył jej ciało swoim skrzydłem w ochronnej fali i szeptał słowa o miłości archanioła wobec swojej małżonki, aż westchnęła i zatopiła się w głębokim spokojnym śnie. - Śpij dobrze, hbeebti – powiedział miękko, składając pocałunek na jej czole.

Nie musząc odpoczywać, miał całkowity zamiar opuścić łóżko w ciągu kilku chwil … ale zaczął śnić, bez świadomości, że zamknął oczy. Tym razem, nie był na tym opuszczonym zapomnianym polu, ale w miejscu tak ciemnym, że znacznie przekraczało czerń nocy. Nie słyszał nic, nie widział nic, nie czuł nic, czerń naciskała, aż poczuł, że wyduszała z niego życie. - Więcej gierek. Jego gniewał rozpalił się, jego skrzydła rozbłysnęły, by wypełnić mrok światłem. Ciemność pochłonęła blask, nacisnęła mocniej na jego ciało. Rozwścieczony uderzył swoją mocą, rozdarła czerń tylko po to, by odsłonić więcej ciemności, świat nicości. Kiedy miał uderzyć ponownie, pomyślał, że potrzebuje Eleny, potrzebuje jej pasji życia, zrodzonej w cudownie świetlistej egzystencji śmiertelniczki. - Raphaelu. – Dotyk palców szorstkich od używania broni wślizgujących się w jego dłoń. - Jak mnie znalazłaś? Szmer srebra wokół jej tęczówek błyszczał w ciemności, powiedziała: - Usłyszałam, jak wykrzykujesz moje imię. – Marszcząc nos, rozejrzała się wokół. - Nie jestem pewna, czy podobają mi się twoje nowe senne zwyczaje. Nasuwając skrzydło na jej, powiedział: - Muszę się z tobą zgodzić – jak wokół nich, to co było nieprzeniknioną czernią zmieniało się w miękką szarość. - Twoje serce odpędza mrok. – Widziała przerażające rzeczy, była skąpana we krwi jeszcze, kiedy żyła w niewinności duszy w czymś co wydawało się nigdy nie mieć miejsca. - Nie – szepnęła, jej włosy uniosły się na lekkiej bryzie. – Nie sądzę, bym to była ja. To my. – Skrzydło przesunęło się pod jego z miękkim szeleszczącym dźwiękiem, powiedziała: Biały ogień, archaniele. Rozpal biały ogień. Sięgnął w siebie po ten dziki, prawie niekontrolowalny płomień, wabiąc go do dłoni. Gdzie od razu ukazał promieniujące białe złote mieniących się krawędzi nocy i świtu, dzisiaj białe złoto zawierało wiry intensywnego błękitu, płomień był tak ulotny, tak niesamowicie żywy. - My – szepnął i cisnął dziki ogień w szarość. - Dziki ogień – szepnęła Elena, jakby powiedział to na głos. – Tak, to opisuje go znacznie lepiej. Dziki ogień rozbiegł się w każdą stronę szarości, usuwając mgłę, by pozostawić ich otoczonych niesamowitą zalaną słońcem wodą.

Elena przebiegła palcami przez wodę, zmarszczki zakłócały nieskazitelny spokój tego miejsca, ale brak było wrażenia, że to zakłócenie było niemile widziane. - Och, podoba mi się tutaj. – Jej dłoń tańczyła wdzięcznie w wodzie, jej zachwyt nie był udawany. Spowodowało to, że jego usta wygięły się, jego serce przypomniało sobie, jak to było być dzieckiem. - Jesteśmy głęboko wewnątrz oceanu – powiedział, dochodząc do zrozumienia, że światło słońca nie było nim w ogóle, ale błyszczącym blaskiem dzikiego ognia. - Nigdy nie byłam w tak pięknym miejscu. – Z zachwytem w oczach, nie puszczając jego ręki, Elena wskazała na przepływające podobne do meduzy stworzenie. Jego ciało było jak przezroczysty koral … ale dziki ogień bladł, wodę obejmowała szarość, potem otoczyła ich ciemność. - Rozumiem – powiedział, kiedy jego małżonka trafiła w jego ramiona, jej dłonie na jego barkach i jej pocałunek, który wyrwał go ze snu i sprowadził z powrotem do ciepła ich łóżka. Była pod nim silna i sprężysta, jego wojowniczka z sercem śmiertelniczki, srebrnoszare oczy otworzyły się ze słabym blaskiem, co powiedziało mu, że nie spała długo. - Ryzyko – powiedział, kiedy ich usta rozdzieliły się – jest przez to pochłaniane. - Ciemność? - Bez ciebie, mógłbym pewnego dnia stać się kolejną Lijuan. – Jęknęła, pokręciłaby głową, ale powstrzymał ją uchwytem na żuchwie. – Nie, Eleno. To prawda, z którą muszę się zmierzyć, we mnie żyje więcej mocy niż jakimkolwiek inny anioł w miał kiedykolwiek w moim wieku. Taka ilość mocy zmienia mężczyznę i zmieniła mnie. - Dobra, to wydaje się mieć sens, ale poza tym nie jesteś już archaniołem, którego spotkałam po raz pierwszy. – Wyraz twarzy Eleny był uparty, dłonie, które wsunęła w jego włosy zacisnęły się w pięści. – Nadal się stajesz i w przeciwieństwie do Lijuan, nie obawiasz się ryzyka. Ona jest tchórzem, która zabija śmiertelników, kiedy tylko zapragnie, ty zagarnąłeś mnie jako swoją. – Pociągnęła go w dół i ugryzła go w dolną wargę w zmysłowej naganie. – Nigdy więcej nie porównuj się z nią. - Jak moja małżonka każe – powiedział, mówiąc z ustami na jej ustach, jego ciało zakołysało się w jedwabistym więzieniu jej nóg. – Wiem, że nigdy nie pozwoliłabyś mi stać się megalomaniakalnym tyranem z urojeniem boskości. - Cieszę się, że doszliśmy do porozumienia. – Potarła z nieskrywanym uczuciem nosem po jej nosie, wiedział, że nigdy się nie znuży, nawet mając kilkaset tysięcy lat, powiedziała: Tam gdzie byliśmy, to było miejsce mocy, nieprawdaż?

- Tak. – Ta moc wypełniała wodę, ciemność, żywe stworzenia pływające w tych głębinach. – Nie była zła i niedostrojona do mnie, jednak poza moim zasięgiem. – Końcowa gorzka pieczęć na objawieniu, które miał podczas krwawej burzy. - To do bani. Jego usta zacisnęły się, wyrażając jego własną frustrację. - Tak. – Całując ją ponownie, podniósł się, by usiąść na brzegu łóżka, obejmując dłonią bok jej twarzy. – Śpij. Jest jeszcze wcześnie, a ty musisz odpocząć, będę potrzebował swojej łowczyni bardziej niż kiedykolwiek. Elena zamknęła palce na jego nadgarstku, by powstrzymać go przed odejściem. - Jak jest źle, archaniele? – Było to pytanie małżonki, a odpowiedź, którą jej dał, była przeznaczona tylko dla Eleny, nie powiedział o tym nikomu innemu w Wieży, nawet swojej Siódemce. - Moi mężczyźni i kobiety są lojalni i będą walczyć do krwawego końca – powiedział, jego szerokie ramiona dźwigały ciężar szokującej liczby istnień – ale obawiam się, że poprowadzę ich na pewną śmierć. Podnosząc się na kolana, objęła go od tyłu rękoma, ich twarze znalazły się obok siebie. - Nikt z nich nigdy nie zechce służyć Lijuan, wiesz to. – Złożyła pocałunek na naznaczonej znamieniem skroni, jej zrozumienie tego narodziło się podczas godzin spędzonych z rannymi w infirmerii i żołnierzy, którzy przychodzili odwiedzić swoich rannych towarzyszy. – Nasi ludzie raczej odejdą z honorem walcząc przeciw złu, niż skulą się pod jego ręką. Raphael wziął długi głęboki wdech, jego barki wyprostowały się, a głowa uniosła. - Nikt – przysiągł – nie podporządkuje sobie tych, którzy należą do nas. Nigdy się nie poddamy.

Rozdział 40 Po

pięciu godzinach od nastania nowego dnia wrócił mistrz szpiegów Raphaela, by

donieść mu, że siły Lijuan przekroczyły granicę wczesnego ostrzegania. Jeden rozkaz i ofensywne szwadrony Raphaela zebrały się przy nim, linie obronne zastygły w bezruchu, kiedy prowadził szwadrony ponad miastem nad otwartą wodę. - Utrzymajcie pozycje – powiedział do dowódców, kiedy dotarli do miejsca, skąd jego ludzie powinni dostrzec nadciągającą armię, ale pozostawali w zasięgu szybkiego lotu od swoich linii obronnych. Zostawiając ich unoszących się w precyzyjnej formacji, odleciał, by spotkać się z Lijuan w połowie drogi pomiędzy obiema armiami. To posunięcie było ryzykowne, biorąc pod uwagę jej rosnące szaleństwo, jednak wierzył, że w pewnej części pozostała archanielicą, w kilka sekund po tym, jak rozpoczął lot, jego wiara okazała się być prawdziwą. Zgodnie z zasadami walki ustalonymi u zarania anielskiego rodzaju, archanielica Chin poleciała sama, by się z nim spotkać w neutralnej przestrzeni. - Raphaelu. – Jej bardzo blade spojrzenie zmieniło się w kamień, kiedy natknęła się na znamię na jego skroni. – Masz sekrety. - Okazuje się, że mamy je od dawna – powiedział. – Musiałaś działać długo i po cichu, by zdobyć zaufanie rozproszonych wojsk Urama. – Aż zazwyczaj lojalni mężczyźni i kobiety porzucili przydzielone im posterunki i terytoria, bo powiększyć jej szeregi. - Bogini – powiedziała, jej fizyczna forma wyblakła, jej skóra stała się przezroczysta – nie myśli jedynie o dzisiaj, ale o wielu jutrach. – Niesamowita zmiana ukazała strukturę kości jej twarzy, widok wypełniło pełzające wrażenie krzyków obecnych pod powierzchnią jej głosu, uwięzione dusze zamordowanych przez Lijuan. - Twoi ludzie mają tylko miecze i kusze. – Broń palna w końcu była bronią znaną większości anielskich wojowników i nie stanowiłaby zbytniego obciążenia dla uskrzydlonych wojsk. – Czy liczysz na łatwe zwycięstwo? - Gromadziłam swoje siły przez dziesięć tysięcy lat, od kiedy byłeś chłopcem. Przewyższamy was tak liczebnością, że to nie będzie walka z wami, ale unicestwienie was. Jej arogancja, pomyślał Raphael, może być jej piętą achillesową, która może dać jego ludziom zwycięstwo w tej nierównej walce. – To, że w coś wierzysz, Lijuan. Nie oznacza, że to stanie się prawdą. - Wkrótce się stanie, ale zanim nastąpi nieuniknione, dam ci jeszcze szansę i przyjmę twoją kapitulację – powiedziała tym swoim przerażającym głosem. – Nie mogę zostawić

ciebie ani twojej małżonki wśród żywych, oczywiście – maksymalna uprzejmość, kiedy mówiła o ich egzekucji – ale będę traktowała twoich ludzie jak moich własnych. Twoja Siódemka jest nadzwyczajna i będzie mi dobrze służyła. Jego Siódemka, pomyślał Raphael, raczej spędziłaby swoje życie na próbach usunięcia Lujuan z powierzchni planety niż ruszyła choć palcem w jej służbie. - Jest lepszy sposób – powiedział, przeciągając rozmowę, by dać Naasirowi jeszcze kilka minut, by zakończył przygotowania. – Nie musisz wszczynać wojny. - Nie zaczynam wojny. Kończę ją zanim się zacznie. – Uśmiechnęła się do niego, jej oczy były bladymi kulami z ukrytymi wewnątrz okropnymi cieniami, że jeśli by w nie spojrzeć zbyt głęboko, to można by wpaść w piekło, z którego niemożliwa byłaby ucieczka. – Nigdy nie szanowałeś mnie tak, jak powinieneś. Nie mogę pozwolić, by to nadal trwało. Rozumiesz. - Tak, rozumiem. – Lijuan była wcieleniem perfekcyjnego szaleństwa, tak szalonego, że wierzyła, że jest całkowicie zdrowa. Raphael rozpoznawał znaki, po raz pierwszy widział je u swojego ojca. Jednak potężny mężczyzna, który kiedyś bawił się z nim ponad Azylem, nigdy nie stał się taką obrzydliwością jaką stała się Lijuan. Była czymś nowym, koszmarem zrodzonym ze zgnilizny we wnętrzu jej duszy. – Z kolei – powiedział – ty musisz zrozumieć, że nie mogę pozwolić ci na zajęcie mojej Wieży i mojego miasta. - Więc obawiam się, że tkwimy w impasie.- Jej uśmiech nie słabł, jej zęby i szczęki widoczne przez skórę zamgliły się. – Bądźmy cywilizowanymi w tej sprawie. Nie zaatakuję cię dopóki nie znajdziesz się z powrotem wśród swoich wojsk, a ty zrobisz to samo. Akceptując warunek, powiedział: - Jeśli zechcesz powstrzymać w jakimś momencie wrogość, wystarczy, że wycofasz swoje siły z mojego terytorium. - A jeśli chciałbyś się poddać, twoi wojownicy muszą jedynie opuścić ramiona. Moi nie będą atakować twoich ludzi, kiedy przestaną być zagrożeniem, w przeciwieństwie do Charisemnona, nie mam potrzeby poniżania. Moim celem jest jedynie podbój. – Przerwa. – To nie było właściwe z jego strony, by tak niehonorowo użyć Odrodzonych, których mu dałam w prezencie. Powiedziałam mu, że nie będę tolerowała żadnych dalszych działań, które przynoszą hańbę mojemu imieniu. Raphael skłonił głowę. - Spotkamy się w walce, Lijuan. - Do widzenia, Raphaelu. Stałbyś się wielkim Starożytnym pewnego dnia, jeśli tylko nauczyłbyś się szanować lepszych od siebie.

Lecąc z dużą prędkością z powrotem do swoich wojsk, Raphael sięgnął ku Elenie. Potrzebował kontaktu z nią, by usunąć obrzydliwość, która wsiąkała w jego kości, obecność Lijuan nasączała złem osnowę świata. - Eleno, walka jest nieunikniona. - Jesteśmy gotowi. – Pocałunek ujarzmionej dzikości, który nie mógł pochodzić od nikogo innego oprócz jego małżonki. – Czekam na ciebie. Rozkazał swoim siłom odwrót do strefy oblężenia, które prowadził Illium, leciał za nimi z Jasonem i Aodhanem po swoich bokach. To nie było mądre posunięcie, Lijuan posłała w ich kierunku cios natychmiast po tym, jak osiągnęli skraj Manhattanu. Jej moc zamanifestowała się gradem czarnych sztyletów, lśniących i zabójczych. Jednak archanielica była zbyt daleko, by wyrządzić większe szkody, jej celem bez wątpienia było wprowadzenie zamieszania wśród jego wojsk. Odbijając sztylety minimalnym nakładem mocy, obrócił się, by zobaczyć, że żaden z jego ludzi nawet o cal nie zakłócił formacji. Nie było drugiej próby, Lijuan najwidoczniej zdała sobie sprawę, że nie mogła wyrządzić żadnych realnych szkód z tej odległości, kilka minut później jej szwadrony przekroczyły linię ich pierwszych linii obrony. Skrzydła wypełniły niebo, każdy wojownik ubrany był w charakterystyczny czarny mundur, który odróżniał ich od ciemnoszarych i czerwonych sił Lijuan. Poza tym by uniknąć pomyłek, każda para skrzydeł, wliczając skrzydła Raphaela, była po obu stronach oznaczona pociągnięciami błyszczącej niebieskiej farby, opracowanej konkretnie w tym celu. Stworzona, by nie zlepiać piór lub uszkadzać ich w inny sposób, miała na celu, aby strzelec mógł na pierwszy rzut oka odróżnić, czy anioł jest przyjacielem czy wrogiem. Ci strzelcy leżeli ukryci w schronach na dachach i na pozbawionych okien skrajnych piętrach wieżowców, znajdowali się również na liniach obrony wraz z wampirzymi ekspertami od użycia broni przeciwskrzydłowej, strzelby mierzyły w niebo. Więcej wampirów znajdowało się na ziemi, uzbrojeni byli w miotacze ognia i miecze, ich zadaniem było wyeliminować lub tak uszkodzić strąconych wrogów, by nie mogli się uzdrowić i powstać. Trzecia grupa wampirów patrolowała miasto, przeciwdziałając zagrożeniu ze strony Odrodzonych. Wzniósł się ponad szwadrony, więc stał się widoczny dla wszystkich, uniósł ramię i miecz. - To nasza ziemia – powiedział, podnosząc głos, by dotarł do każdego mężczyzny i każdej kobiety, śmiertelnych i nieśmiertelnych, którzy będą walczyli tego dnia. – Nie ulękniemy się i nie poddamy się. Nie my zaczęliśmy tę wojnę, ale ją zakończymy! Ryk wstrząsnął światem, ręce i głosy wzniosły się w jedności. *

Duma zakołysała sercem Eleny, kiedy leżała na brzuchu na dachu, rozglądając się uważnie z kuszą gotową do strzału. Ukryta w schronie, dzięki któremu nie powinna zostać od razu dostrzeżona przez oddziały powietrzne i który chronił ją przed strzałami z góry, miała stąd doskonały widok na swojego mężczyznę. - Powinieneś być dumny, archaniele. Twoi ludzie walczą nie powodowani strachem lub

arogancją, ale ponieważ tak należy postąpić. Pieszczota morza i miażdżącej burzy nadeszła od niego. - Uważaj na siebie, Łowczyni Gildii. - Ty także. – Serce zacisnęło się w twardy węzeł wewnątrz jej piersi, wzięła głęboki oddech i oczyściła umysł ze wszystkich myśli, słowa odeszły w chwili, kiedy uderzyły wojska Lijuan. Nadejście wroga ogłosił grad czarnych sztyletów i staccato wystrzałów broni przeciwskrzydłowej, kiedy weszła do akcji. Ich obliczenia okazały się poprawne, było zbyt wielu wrogich wojowników do strącenia, kiedy pierwsza fala nieoznaczonych skrzydeł weszła w zasięg po trzydziestu sekundach … kiedy siły Raphaela opadły na ziemię w nagłym zaplanowanym manewrze, pozostawiając niebo pełne wrogów. Pierwszy bełt Eleny trafił w szyję anioła o nakrapianych brązowych skrzydłach, zakładała drugi bełt, zanim anioł otrzymał cios i zaczął spadać spiralą w dół, z jedną ręką zaciśniętą na krwawiącym gardle. W tym samym czasie, czerń i błękit zderzyły się na niebie, kiedy dwoje archaniołów stanęło ze sobą twarzą w twarz. Wiedząc, że będzie bezużyteczna dla Raphaela, jeśli nie zbierze się do kupy, Elena odtrąciła strach o niego i skupiła się na wrogu, ufając, że jej małżonek i ukochany nie złamie jej serca, kiedy będzie wykonywała swoje zadanie. Wystrzeliwała bełt po bełcie, aż na niebie nagle zabrakło skrzydeł nieoznaczonych błyszczącym

błękitem.

Elena

czekała

na wiadomość

przekazaną

przez

urządzenie

komunikacyjne, które każdy miał wepchnięte w ucho. Nadszedł w ciągu kilku sekund głosem Dmitriego. - Lijuan wycofała siły poza nasze linie obronne, ale straciliśmy ćwierć broni

antyskrzydłowej. Zostańcie na miejscu, nie opuszczajcie swoich pozycji. Elena skorzystała z okazji, by sprawdzić swój zapas bełtów. Widząc, że zużyła prawie wszystkie, zmieniła kanał, by wysłać prośbę do starszych stażystów Gildii o dostarczenie zaopatrzenia, przełączyła się z powrotem, by usłyszeć uaktualniony raport z Wieży. - Wrogie oddziały zatrzymały się na budynkach poza zasięgiem naszej broni. Raniliśmy

ich sporą liczbę, ale dochodzą do siebie i najprawdopodobniej uderzą w ciągu kilku godzin. Dozwolony jest odpoczynek po wystawieniu warty.

* Kiedy Lijuan wycofała się ze swoimi siłami, Raphael miał czas, by wrócić do Wieży i wysłuchać raportu Dmitriego. Jego Drugi koordynował działanie wszystkich sił, podejmując błyskawicznie decyzje, tak niezbędne w walce, a których nie mógł podejmować Raphael, kiedy walczył z Lijuan. Wiedział, że Dmitri wolałby być w polu, walcząc jak najlepsze ostrze, którym zawsze był, ale był on najlepszym dowódcą, jakiego miał. Nawet Galen ustępował pola Dmitriemu, kiedy przychodziło do strategii. - Żadnych poległych – powiedział wampir, potwierdzając osąd i zaufanie Raphaela. – Wielu rannych pośród obsługi broni przeciwlotniczej, jednak anielscy wojownicy w pobliżu działali szybko, by osłaniać rannych, kiedy inni strzelcy odciągali ich w bezpieczniejsze miejsca. – Wskazał na kilka czarnych iksów na mapie rozłożonej na wielkim stole w pokoju dowodzenia. – Tutaj straciliśmy broń przeciwlotniczą, ale te straty były oczekiwane i zostały włączone w nasze plany. - Czy wśród sił Lijuan są jacyś polegli? Skinienie głowy. - Znacząca liczba w pierwszej fali, kiedy strzelcy strącili prawie połowę szwadronu na ziemię, gdzie sprawę dokończyły wampiry, ale wróg nauczył się po tej stracie. Kiedy jeden wojownik spada, dwóch kolejnych ląduje z nim, by walczyć z oddziałami naziemnymi i zanieść rannego w bezpieczne miejsce. Tego mniej więcej Raphael oczekiwał po pierwszej potyczce. - Prawdziwy sprawdzian nadejdzie podczas kolejnego starcia, kiedy nie mamy już dłużej elementu zaskoczenia. Z zaciśniętymi szczękami Dmitri przytaknął. - Elijah dzwonił nie tak dawno temu, pragnąc porozmawiać z tobą. - Posyłam ci dwa szwadrony moich elitarnych wojowników – powiedział archanioł, kiedy Raphael oddzwonił. – Są obecnie w połowie drogi do Wieży. - Odrodzeni? Uśmiech Elijaha zawierał w sobie krwawą furię. - Moje zwierzęta nauczyły się polować, ich wzrok i powonienie są czymś, czego Odrodzeni nie są w stanie uniknąć. Teraz potrzebuję większość moich sił, by upewnić się, że dopadliśmy każdego z tych stworów, dwie elitarne jednostki są na twoje rozkazy. - Każę Dmitriemu przygotować dla nich bezpieczną ścieżkę lotu – powiedział Raphael, jego zaufanie w Elijaha było czymś, czego nigdy nie oczekiwał wobec nikogo z Kadry. – Ludzie Lijuan jeszcze nie zdołali nas okrążyć, więc twoi ludzie zdołają dotrzeć bez narażania się na wrogi ogień.

Po dobrych wieściach nagle nadeszły złe. Zdjęcia satelitarne pokazały kilka samolotów lecących nisko nad oceanem, może z godzinę lotu od miasta, potem zrzuciły coś, co wydawało się wielkimi tratwami, których więcej unosiło się na wodzie niż zatonęło. - Wygląda to, jakby ćwierć floty Lijuan wyruszyło w ich kierunku, najprawdopodobniej, by je przyholować – powiedział Dmitri, mając oko na wroga dzięki miejskiej sieci kamer, jak również dzięki specjalnym szpiegowskim kamerom rozmieszczonym przez drużynę Naasira. – Są na nich wojska lądowe. Raphael zgodził się. Co oznaczało, że Lijuan będzie wkrótce miała wampiry do walki z jego własnymi, pozostawiając swoim aniołom swobodę w pozostawaniu na niebie, bez zmuszania ich do lądowania, aby pomóc strąconym wojownikom. Nawet z posiłkami od Elijaha, siły Raphaela miały straszliwie mniejszą liczebność. To w prosty sposób przechylało szalę na korzyść Lijuan. Trzy minuty później jeden z ludzi Jasona zaraportował, że samoloty towarowe właśnie opuściły terytorium Lijuan, a załadowane były wyrzutniami rakiet i karabinami, jak również żołnierzami. Wydawało się, że „bogini” zmieniła postrzeganie niektórych spraw. Ludzie Raphaela mieli oba te rodzaje broni, ale zdecydowali, że rakiet użyją w ostateczności, nie ważne jak dobrze by celowali, to zniszczenia pozostawiłyby nie tylko Manhattan, ale całe miasto w ruinie. A faktem było, że nie były szczególnie użyteczne przy niebie wypełnionym wrogami i przyjaciółmi, będących związanych w tak bezpośredniej walce. Nie jeśli nie dbałbyś o zabijanie własnych ludzi, jeśli pozwoliłoby to zniszczyć wroga. - Lijuan zrównała z ziemią własne miasto – powiedziała do małżonka, po tym jak przyswoił informację, obrazy dymiącego krateru, który był Pekinem napłynęły z jego umysłu. – Nie zawaha się ich użyć, by zwyciężyć w wojnie. Broń masowego rażenia nie była akceptowana w wojnach archaniołów, wśród nich czołgi na ziemi i bombowce w powietrzu. Był to powód, dlaczego śmiertelnicy, którzy wyszli z ideami takich broni, porzucili ich rozwój dekady temu, po prostu nie było na nie popytu. Podczas gdy wyrzutnie rakiet i broń przeciwskrzydłowa były broniami krótkiego zasięgu,

skutecznymi

na

odległość

wzroku.

Aby

odnieść

zwycięstwo

w

świecie

nieśmiertelnych, aby archanioł mógł utrzymać poważanie wśród swoich ludzi, walka musiała być bezpośrednia, twarzą w twarz. Dodatkowym warunkiem, o którym należało pamiętać, było to, że nie można było zabić archanioła przy pomocy jakiejkolwiek broni, nie ważne o jakiej sile rażenia, była skuteczna jedynie wobec słabszym aniołom, wampirom i śmiertelnikom.

- Panie. – Dmitri podszedł do niego, stojącego przed szklaną ścianą i rozglądającego się po polu bitwy. – Człowiek Jasona przysłał właśnie kolejny raport, potwierdzający ilość zmierzających do nas samolotów. Raphael wiedział po wyrazie twarzy swojego drugiego, że to jeszcze nie najgorsza wiadomość. - Ile? - Dziesięć. Słowo zawisło między nimi. Z tak wieloma siłami lądowymi i bronią krótkiego zasięgu, ludzie Lijuan po prostu ich zaleją, nadchodząc pod osłoną uskrzydlonych szwadronów. - Muszę zdjąć samoloty zanim albo zaraz po wylądowaniu – powiedział, wiedząc, że mówił o śmierci setek. – To jedyna opcja. - Możesz użyć uroku, by przesmyknąć się obok niej – powiedział Dmitri, chłodno kalkulując strategię – ale kiedy usłyszy o ich zniszczeniu, dowie się, że nie ma cię na Manhattanie i skieruje wszystkie siły na Wieżę. A jeśli Wieża upadnie, walka będzie skończona w oczach świata, Nowy Jork i całe terytorium będzie należało do Lijuan. Raphael mógł walczyć o jego odzyskanie, oczywiście, wiedział jednak, że strata Wieży zniszczy morale jego ludzi, ponieważ nie była jedynie budynkiem, była symbolem ich siły. Dostrzegł ruch po stronie wroga w tej samej chwili, co jego Drugi, przerwał natychmiast dyskusję i wyszedł, by wzbić się w niebo, druga fala ataku była znacznie gwałtowniejsza niż pierwsza. Krew zabarwiła śnieg wszędzie, gdzie spoglądał, na zawsze zbrukana niewinność.

Rozdział 41 Dzień

morderczej walki później Elena po krótkiej przerwie znowu leżała w swojej

kryjówce, chroniona przed lekkim śniegiem padającym z nieba pokrytego chmurami. To była przyjemna noc, spokojna, z czasami przeświecającym przez chmury światłem gwiazd i pozbawiona odgłosów bitwy, ale jej serce grzmiało w uszach, ponieważ Raphael opuścił miasto prawie dwadzieścia pięć minut wcześniej. Lijuan zdołała zranić go w ich ostatniej potyczce, jego pierś była obdarta i przypalona z jednej strony, ale on zlekceważył ranę, co sprawiło, że Elena chciała dźgnąć w oczy morderczą sukę, która go zraniła, by skupić się na tym, jak powstrzymać samoloty dostawcze, które wiozły tak śmiercionośny ładunek. Jego plan, jeśli się powiedzie, zapewni bardzo potrzebny zastrzyk ducha ich walczącym ludziom, ale może także pójść spektakularnie źle. – Naasir, ty szalony sukinsynu – wymruczała pod nosem – mam piekielną nadzieję, że ci się uda. – Samoloty miały lądować o tej porze, a ich strona miała jakoś odwrócić uwagę Lijuan na wystarczająco długo, by Raphael zdołał wrócić po zniszczeniu samolotów. – Odbiorę wiele żyć tej nocy – powiedział Raphael do niej w jedynym momencie prywatności, jaki mieli w trakcie walki. – Setki wampirów, które nic nie zrobiły poza byciem lojalnym swojej archanielscy. Wiem, że to musi być zrobione, by chronić moich własnych ludzi, ale to nie zmienia faktu, że ich krew splami moją duszę. Posępna akceptacja w jego oczach złamała jej serce. Wiedziała, że jeszcze dwa lata temu nie powiedziałby tego samego, dystans ponad tysiąca lat potężnej mocy znieczulił go na życie innych. – To, że ich śmierć coś dla ciebie znaczy – wyszeptała – jest twoim ocaleniem. – Inaczej niż Lijuan, nie uważał swoich, ani wrogich żołnierzy za jednorazowych. Teraz czekała na jego powrót, chcąc tylko trzymać go po brutalnej brzydocie tego, co został zmuszony zrobić, a wszystko przez archanielicę uważającą siebie za boginię. Bardziej jak pieprzona zjawa czystego zła, pomyślała Elena, wiedząc, że gdyby był jakikolwiek sposób na świecie, aby mogła zabić Lijuan, nawet nie mrugnęłaby przed uniesieniem ostrza. – Pszczoły, Ellie – usłyszała głos Sary w słuchawce mniej niż minutę po zaplanowanym przybyciu samolotów, jej przyjaciółka w pokoju nadzoru, zajmowała się rozmieszczeniem drużyn łowców. – To najdziwniejsza rzecz, miliony pszczół są wokół ludzi Lijuan i z tego co

widzimy, są złe i żądlą jak szalone.

– I nawet dziwniejsze, oni nie wiją się i nie oganiają od pszczół, uśmiechają się jak

lunatycy, ponieważ są pokryci motylami. Nigdy nie widziałam tylu w jednym miejscu. Nie wiedziałam nawet, że motyle latają w nocy. Uśmiechając się, Elena nacisnęła przycisk na urządzeniu komunikacyjnym. – Naasir widocznie ma jakieś sztuczki w rękawie. – Do diabła, jeśli utrzyma to, zaryzykuje bycie zjedzoną i następnym razem jak go zobaczy, pocałuje go w te wspaniałe i dziwaczne usta. – Powiem. – Sara wyłączyła się. Dwie minuty później Elena otrzymała informację, że Raphael zniszczył samoloty. – Uwaga – siedem minut później w jej słuchawce zabrzmiał rozkaz, trwające rozproszenie kupiło im widocznie tak dużo czasu. – Wrogie siły przygotowują się do

zmasowanego natarcia. Oddychając spokojnie i uspokajając tętno, Elena patrzyła w nocne niebo … więc zobaczyła flary, które zapaliły się, oślepiając zmysły. Z drugą flarą zabrzmiał rozwścieczony krzyk ze strony Lijuan, błyskawice archanielskiej mocy rozbłysły kilka przecznic od Wieży. Szkło rozbiło się, cegły posypały, ale Wieża pozostała bez szwanku. Czyżby ta zwariowana stara suka była wrażliwa na światło? To miało sens, biorąc pod uwagę bladość jej oczu. Ale dotąd wydawała się być w porządku w świetle dziennym, nie była to wielka słabość, po prostu coś, co może być wykorzystane we właściwych warunkach. Elena zdecydowała, że naprawdę będzie musiała pocałować Naasira za wymyślenie tego w jego chytrym tygrysim mózgu. Flary rozświetlały niebo przez kilka kolejnych minut, wzmacniając krzyki furii Lijuan i zatrzymując jej siły, ponieważ jej błyskawice szły tak krzywo, że łatwo mogła je trafić. Wtedy zaczęły się fajerwerki. Elena nic nie mogła na to poradzić; zaczęła chichotać. Walczyli w bitwie swojego życia, a uratują ich fajerwerki? Śmiech ustał, kiedy spojrzała na zegarek, wskazujący, że Raphael był dopiero w połowie drogi do domu, trzymała oczy na połyskującym wyświetlaczu i nagle stała się świadoma ostrza nocy, prześlizgującego się przez burzę kolorów, by uderzyć w Wieżę i otaczające budynki. – Cholera. Lijuan znalazła sposób, by zaadaptować się do światła. – Próbując dostrzec ludzi Lijuan między własnymi, kiedy skrzydła wypełniły powietrze, okazało się, że nic nie widzi przez fajerwerki. – Dmitri! Każ Naasirowi je wyłączyć! – Trzy sekundy.

Ostatni fajerwerk zgasł, kiedy drugi cios Lijuan uderzył w Wieżę, pozostawiając znaczne wgniecenie i niszcząc cały rząd okien. Skanując niebo, spostrzegła nad morzem skrzydeł charakterystyczne białe włosy Archanielicy Chin. Nie było mowy, by trafić ją na takiej wysokości. – Cholera. Zaciskając zęby, zaczęła celować we wrogie anioły, kiedy nadlatywały, ich celem było wylądować na budynkach, które mieściły powietrzne systemy obronne i oddziały strzelców. Precyzyjne celowanie było prawie niemożliwe z powodu braku światła i liczebności wroga, więc zmieniła metodę, celując w skrzydła. Wszystko co musieli zrobić, to utrzymać się do powrotu Raphaela. Anioł za aniołem spadali z poszarpanymi i bardzo zniszczonymi skrzydłami, ale tam była stała fala wsparcia, dająca rannym aniołom czas na uzdrowienie się i ponowne wzniesienie. Tymczasem Elena wiedziała, że ich siły stawały się zmęczone przez stałe ataki w góry i z dołu, wampiry na ziemi bez wątpienia zajęte były gwałtowną walką zarówno z innym wampirami jak i rannymi aniołami. Czarna błyskawica rozdarła niebo w następnej chwili, strącając pewną liczbę ludzi Lijuan. Błyskawica nie zatrzymała Lijuan, ale zirytowała ją wystarczająco, by spróbowała wymierzyć cios w jej źródło, by znaleźć drogę zablokowaną przez deszcz lśniących kamieni, tak ostrych, że groziły zniszczeniem jej skrzydeł. Za nimi nadszedł impuls złotej mocy, który uderzył zarówno w wrogie siły jak i w Lijuan, zmiatając zwykłe anioły jak kręgle i sprawiając, że Lijuan musiała walczyć, by utrzymać swoją pozycję na niebie. Stabilizując się, Archanielica Chin podniosła rękę, by uwolnić moc i czarna błyskawica uderzyła po raz drugi. Jason, Illium i Aodhan, zdała sobie sprawę Elena, pracowali wspólnie by utrzymać Lijuan rozzłoszczoną i rozproszoną. Działało, przynajmniej przez chwilę. Potem Lijuan zdecydowała się zostawić ich swoim generałom, kiedy poleciała nad walczących, jej uwaga skupiona była na Wieży. Jej kolejny cios wysadził kolejny rząd okien i pokrył ulice szkłem, drugi w to samo miejsce mógł uczynić poważne zniszczenia w konstrukcji. – Archaniele – wyszeptała Elena, celując w jednego z wrogich generałów – jeśli planujesz coś zrobić, teraz jest dobry moment. Jej strzała rozerwała prawe skrzydło czerwonoskrzydłego anioła, kiedy inny łowca uderzył w jego lewe … a włócznia rozżarzona niebieskim pocałunkiem dzikiego ognia uderzyła prosto w Lijuan albo uderzyłaby, gdyby jeden z jej żołnierzy nie zasłonił jej w samobójczym geście. Wydając z siebie niesamowity piskliwy krzyk, Lijuan wzięła odwet gradem czarnych ostrzy. Raphael powiedział Elenie, że urok był praktycznie niemożliwy do utrzymania na tym poziomie walki i teraz zobaczyła go jak pojawia się, unikając mocy Lijuan, podczas gdy próbował znaleźć lukę w jej obronie. To było wszystko, co Elena mogła zobaczyć, wrodzy

wojownicy nadal wypełniali powietrze, Aodhan, Illium i Jason zajęci byli walką z generałami Lijuan. Wypuszczając bełt za bełtem, kontynuowała strzelanie, jej koncentracja była absolutna. Krew ochlapała jej twarz, kiedy anioł wylądował/rozbił się przed nią, jej oczy natychmiast powędrowały do jego skrzydeł. – Jest jednym z naszych! – krzyknęła do praktykantów przy drzwiach na dach, osłaniając ich w porozumieniu z innym strzelcem, kiedy ciągnęli anioła do bezpiecznego miejsca. Ścierając krew rękawem, powróciła do swojego zadania, ale zdawało się, że wrogowie się rozmnożyli. Cała eskadra leciała prosto na dach Eleny, nie reagując, kiedy pięcioro z ich drużyny spadło z bełtami w skrzydłach i szyjach, każdy strzelec na dachu zmienił cel, kiedy zrozumieli, że to był pełen atak przeznaczony, by ich zdjąć. Ale było zbyt wielu wrogów, dach został nimi zalany w sekundy. Wstając ze swojego schronienia, Elena uniknęła strzał dwóch wrogich wojowników i strzelała, celując w wrażliwe oczy i szyje, teraz, kiedy byli tak blisko. Kilku skierowało się prosto na nią, z obnażonymi mieczami, podczas gdy ich bracia zajęli się innymi obrońcami na dachu. Nie mając więcej bełtów, rzuciła kuszę i tym samym ruchem, sięgnęła po karabin maszynowy, który miała przywiązany do ud. – Uwaga, strzelam! Jej ludzie padli na to ostrzeżenie i zalała dach pociskami, ciała wrogów wyginały się z drżącymi kończynami, w miejscach gdzie upadły, kiedy silniejsi otrząsali się natychmiast, by uzdrowić się z ran. Krew i mózg poplamiły beton, a oni nadal szli, niekończącą się falą. Wtedy zdała sobie sprawę, że była przyparta do krawędzi budynku. Oni chcieli, aby spadła, odleciała. – Cholera! – To była pułapka, taka, że byli gotowi poświęcić swoich ludzi, by ją dorwać. – Ransom! Ostrzał pojawił się z jej lewej, łowca uważał, by jej nie trafić, kiedy strzelał. Krzycząc okrzyk bojowy, wystrzeliła grad pocisków, a potem, zamiast przejść tam, gdzie chcieli, by przeszła, pobiegła prosto przez siły wroga. – Strzelaj nadal! – powiedziała, kiedy jej własna broń pluła ogniem. Jej buty uderzały w połamane i zakrwawione skrzydła, kiedy ostrzeliwała sobie drogę przez nadal stojących zaskoczonych aniołów, powietrze pełne było pocisków, których nie mogła całkowicie uniknąć. Jeden uderzył ją w ramię, drugi wykopał ognisty rowek na jej policzku, ale osiągnęła swój cel bez prawdziwych obrażeń, idąc na przeciwną stronę budynku

niż ta, gdzie ją zapędzono. Wróg odwrócił się, by podążyć za nią w grupie, co na szczęście znaczyło, iż inni na dachu będą bezpieczni. – To moje miasto, bękarty. – Zdołała w powietrzu umocować broń, którą miała ze sobą, dzięki godzinom powtarzanych ćwiczeń, pędziła w dół ku szerokiej alei, wiatr zwiewał krew ściekającą jej z policzka. – Zabawmy się w chowanego. Kiedy bitwa szalała nad głowami, a budynki drżały po tym jak zostały trafione zbłąkanymi ciosami mocy, całe miasto stawało się stopniowo ciemniejsze. Widziała to wcześniej, podczas walki z Uramem i wiedziała, że był to skutek wysysania mocy przez Raphaela i Lijuan z sieci elektrycznej, baterii, wszystkiego co mogło dostarczyć im energii, jakiej potrzebowali do doładowania swoich ciosów. Ciemność była jej przyjacielem. Szczerząc zęby, prowadziła wrogich aniołów ulicami i poza nimi, przez budynki, o których wiedziała, że miały przejścia wystarczająco szerokie dla skrzydeł, pod High Line6 i między szeroko rozstawionymi drzewami w Central Parku. Byli szybcy na jej tropie, ale nie znali Manhattanu. Oczywiście, nie mogła ciągnąć tego wiecznie. - Naasir, ty cholernie sprytny drapieżniku – pomyślała kiedy jej skrzydła zaczęły się męczyć – czas na pokaz. - Zdołała wykonać krótki telefon w trakcie swojego gwałtownego lotu i zgodnie z instrukcją, prowadziła teraz swoich prześladowców w wąską lukę między wieżowcami. Kończyła się ślepo tyłem innego budynku. Docierając do końca, obróciła się, rozciągając skrzydła. Lider grupy, którego lewe oko było papkowatym bałaganem w miejscu, gdzie trafił go pocisk, uśmiechnął się … i skierował prosto w stalową sieć, którą rzucono w miejsce przed szybką eskadrą. Ci z tyłu próbowali wzlecieć by uniknąć sieci, ale spadła też z góry, dzięki uprzejmości pewnego błękitnoskrzydłego anioła, zanim sieć wyrosła za nimi. Schwytani, wrodzy wojownicy próbowali wylądować, ale ich skrzydła miały zbyt mało miejsca w sieci i między sobą nawzajem. Upadając ciężko na asfalt, pociągnęli sieci w dół ze sobą, sieci, które zauważyła z grymasem, cięły linie na ich ciele i skrzydłach, miały zaostrzone krawędzie. – Kocham cię w tej chwili, Naasirze, ale masz przerażający, naprawdę przerażający umysł. Wyleciała zanim wrogowie dowiedzieli się jak uciec z pułapki. – Muszę dostać się do Wieży! – krzyknęła do Illiuma, odkąd było jasne, że Lijuan wzięła ją na cel, była teraz ciężarem dla zespołu strzelców. 6

High Line – Park w Nowym Jorku znajdujący się na nieczynnych estakadach i nasypach linii kolejowej.

– Zabiorę cię tam! – Co z generałami Lijuan? – Jeśli przerwał potyczkę, by jej pomóc, musiał do nich wrócić, ci generałowie mieli poważną siłę ognia! Uśmiech Illiuma wyrażał satysfakcję. – Ja i moi towarzysze broni zdobyliśmy naszą moc! Lijuan nie ufa nikomu z prawdziwą mocą! Jej generałowie są marionetkami – a teraz Pan pochłania całą jej uwagę! – Tak długo jak Lijuan żyje, Xi będzie nadal pozyskiwał moc. Bez niej, jego ciało nie

będzie zdolne do utrzymania tego, co robi. Illium powiedział jej to w Azylu, w odniesieniu do jednego z generałów Lijuan, ale nie zdawała sobie sprawy, że mężczyzna był tak ściśle połączony ze swoim archaniołem. Ale nie było więcej czasu by o tym myśleć, obydwoje osiągnęli strefę walki. Musieli wejść tam strzelając, Illium był szybszy z kuszą, niż zdawała sobie sprawę, biorąc pod uwagę jego preferencje do walki mieczem. W pół drogi Tasha pojawiła się w masie skrzydeł, by osłaniać jej drugą stronę, kiedy ludzie Lijuan rozmyślnie zablokowali drogę Eleny do Wieży. Tak mocno jak Elena chciałaby zachować swoją niechęć do Tashy, kobieta walczyła z olśniewającą furią w bitwach, tak jak robiła to teraz. Chwytając swoją broń, Elena wycelowała we wrogów. – Zejdźcie mi, do cholery, z drogi! Ich skrzydła zostały postrzępione, wojownicy Lijuan rozbijali się na ulicach i budynkach. Illium i Tasha dołączyli do walki, jak tylko Elena wylądowała bezpiecznie na dachu Wieży. Sfrustrowana przez uziemienie wbiegła do środka i do gniazda Wieży, małego balkonu bezpośrednio nad centrum dowodzenia i połączonego z nim wewnętrznymi schodami. Miał trzystu sześćdziesięciostopniowy widok, jak również okna, które mogły być otwierane. Dmitri stał w centrum, dowodząc wszystkim z jego najwyższego punktu. Elena nie bawiła się w wymianę uprzejmości z wampirem. Chwyciła zapasową amunicję, rzuciła się na miejsce koło jednego z okien, otworzyła je i zaczęła miażdżyć każdego wroga, który znalazł się za blisko. Nie było ich zbyt wielu, obrońcy zdołali utrzymać ich z dala od Wieży, kiedy Raphael trzymał Lijuan zajętą powyżej. Kiedy Elena patrzyła, dziki ogień Raphaela otarł się o twarz Lijuan, odrywając kawałek jej policzka. Krzycząc ten straszny krzyk, który sprawiał, że jej zęby zazgrzytały, starsza archanielica zemściła się z furią postrzępionej czerni, której Raphael nie mógł całkowicie uniknąć. Przerażona Elena obserwowała, jak wziął ciężkie uderzenie na jedno ze swoich skrzydeł, brzydota mocy Lijuan zaczęła oleistą czernią rozpełzać się po biało-złotej powierzchni, jak robiła to podczas bitwy w Amanat, ciemność przenikająca jego komórki.

To nie powinno zainfekować go tak mocno, nie z dzikim ogniem obudzonym wewnątrz niego, jego dzikość była antidotum na brzydotę Lijuan. Ale był zmęczony, walczył z Lijuan bez przerwy, od Bóg wie jakiego czasu, po podróży, by zniszczyć przewożoną broń i używał dzikiego ognia przeciw archanielicy odkąd zaczęła się walka. W Amanat był zdolny stworzyć go tylko na krótki okres czasu, moc była nowa. W międzyczasie rozwinął ją, ale nadal była nowa. Czując, jak jej skóra drętwieje, zdała sobie sprawę, że nie ma w sobie więcej tej mocy.

Rozdział 42 Elena zdała się całkowicie na instynkt, pozostawiając całą broń w centrum dowodzenia i opuszczając podwyższenie i biegnąc do najbliższego balkonu, kiedy zobaczyła jak Raphael spadał spiralnie w dół, jego skrzydła okaleczone były przez czerń.

- Archaniele! - Wejdź do środka, Eleno! - Za cholerę, nie. - Instynktownie obliczyła tempo jego spadania i uderzyła w niego, oplatając dłonie wokół jego torsu. - Użyj tego!- wykrzyknęła, kiedy jej lewe ramię zaczęło pulsować przeszywającym bólem, choć nic nie dotykało jej skóry. - Użyj mnie! Jedno z ramion Raphaela zacisnęło się wokół niej, drugie wystrzeliło pocisk anielskiego ognia w Lijuan, właśnie to ramię, lewe, było całe naznaczone ranami. - Musisz wrócić do Wieży! - Był to wściekły rozkaz, kiedy zaczynali spadać szybciej i szybciej, jego „zainfekowane” skrzydło było czarne jak smoła i bezużyteczne. - Nie mogę cię chronić i walczyć w tym samym czasie. - Nie słuchasz mnie! Nie wyczuwasz tego, połączenia? – Poczuła jakby jej własne skrzydło było pożerane przez rozdzierającą bólem czerń. - Nas, Raphaelu, nas. Wyśnione słowo zawisło między nimi, kiedy śmiejąca się Lijuan stworzyła deszcz śmiercionośnych czarnych igieł. - Słusznie, powinieneś umrzeć ze swoją śmiertelniczką. Wznosząc rękę, Raphael odbił atak swoją własna mocą, jednakże tarcza zaczęła prawie od razu się załamywać, najwyraźniej obrażenia wyczerpywały jego zdolność do czerpania mocy z zewnątrz. Elena złapała go za szczękę, odciskając pocałunek na jego ustach. - Szurnięta Lijuan i tak będzie próbowała nas załatwić, więc zapomnij o chronieniu mnie i sięgnij! Twarde spojrzenie dziko niebieskich oczu wolnych jeszcze od tłustej czerni. Poczuła ból wewnątrz siebie, który sprawił że krzyknęła … wtedy tarcza Raphaela zabłysnęła elektryzującym białym ogniem. - Tak! Jej gardło i klatka piersiową przecinał surowy ból, spojrzała na jego skrzydła, by zobaczyć jak czerń została pożarta, w wyniku czego lśniły białym złotem. Kolejny mrożący krew krzyk, Raphael odbił igły Lijuan wprost w ich właścicielkę.

- Trzymaj się blisko. Rozłożyła skrzydła, kiedy ją puścił, sięgnęła do pistoletu na biodrze, opłakując swoją niezwykłą kuszę, tak samo jak brak pistoletu maszynowego. Jak się okazało musiała jedynie zestrzelić kilku wojowników wroga. Trafiona pociskiem Raphaela, który zniszczył połowę jej prawego skrzydła, Lijuan zarządziła odwrót poza linie obrony. Elena nie poleciała do Wieży, lecz do swojego oddziału strzelców, bojąc się tego, co mogła zastać. Jednakże w jakiś sposób całej grupie udało się przetrwać, byli ranni, ale przeżyli. Podszedł do niej zakrwawiony, lecz cały Ransom. - Jesteś mi winna dużego, soczystego buziaka - powiedział, rana na jego udzie krwawiła przez bandaż. Kiedy się skrzywiła i powiedziała mu, by poszedł do medyka, przewrócił oczami i sięgnął ręką za swoje plecy. - Twoja kusza, Małżonko. Pocałowała go wtedy, słysząc gwizdy reszty drużyny. To, jednakże było jedynym promieniem światła w ciemności. Kiedy noc przemieniła się w świt, miasto pozbawione było mocy, Wieża działa dzięki masywnym generatorom ukrytym pod ziemią i włączanych jedynie wtedy, kiedy Raphael i Lijuan nie byli w powietrzu. Policzyli swoje straty, czekając na jakikolwiek ruch w obozie wroga. Wieści były złe. - Połowa z rannych - powiedział Dmitri, po podzieleniu się bezlitosnymi liczbami będzie gotowa do walki za kilka godzin, lecz reszta jest albo martwa - ponure spojrzenie albo tak ciężko ranna, że będą wykluczeni na kilka dni. Czarny, pomarszczony i okrwawiony T-shirt był dowodem na to, że walczył z eskadrą, która wylądowała na balkonie Wieży, przeczesał palcami włosy. - Jasonie, udało ci się dotrzeć do jakieś wiarygodnej liczb strat Lijuan. Szpieg skinął głową. - Dwukrotnie większe od naszych. Każdy w pokoju rozumiał, że nawet przy imponujących zdolnościach Siódemki, to i tak pozostawiało Lijuan ogromną przewagę. Pozostały czas spędzili omawiając, co mogli zrobić, aby zwiększyć prawie niemożliwe szanse. Było to wyczerpujące, ponieważ nie mieli więcej królików do wyciągnięcia z kapelusza. Zwłaszcza, że Lijuan nie rozpoczęła żadnych działań bojowych w Azylu, Galen poinformował, że jej twierdza buchała agresją. - Nie widzę żadnych oznak byśmy natychmiast musieli pójść w twoje ślady - powiedział mistrz broni Raphaela - jednakże nie ulega wątpliwości, że zaatakują - zacisnął szczękę i pokręcił głową. - Jeśli Lijuan przetrwa tę wojnę zyska więcej wrogów, niż sądziła. Każdy mężczyzna, kobieta i dziecko w Azylu rozumie jakim jest zagrożeniem.

Godzinę po wiadomości od Galena, Jason przyniósł kolejny raport. Więcej samolotów transportowych było ładowanych bronią na terytorium Lijuan, tym razem w ładowni zamiast wampirów znaleźli się odrodzeni. - Wydaje się, - powiedział Raphael, a chłodna wściekłość zagotowała się w jego krwi że bogini stwierdziła, że nie jest brakiem honoru posłużyć się „służbą” do wygrania tej wojny. - Wiesz - powiedział Illium z uśmiechem, w którym nie było żadnej radości - że to komplement, zaczyna się martwić, że mógłbyś ją zranić i wygrać. Szkoda, że komplement mógł doprowadzić do piekła na ziemi. * Zmuszając się, by złapać kilka godzin odpoczynku w czasie, który miała, Elena była nadal przerażona możliwością opanowania Nowego Jorku przez odrodzonych, kiedy tuż przed świtem poszła do bufetu, aby napić się kawy. - Saro. Jej twarz pojaśniała, kiedy pokazała zdjęcie zrobione przez jej rodziców gdzieś w Nebrasce, przedstawiające spokojnie śpiącą Zoe. - Pokonamy Lijuan, Eliie, bez względu na cenę. – Nieugięta obietnica. - Nie pozwolę, by moje dziecko dorastało w świecie rządzonym przez potwora. Deacon zjawił się, kiedy skończyły kawę, Elena wyszła, by dać im kilka minut prywatności. Szerokie ramiona Deacona zablokowały jej widok na Sarę, kiedy chwycił ją w objęcia i przytulił. Elena nie potrafiła wyobrazić sobie, jak trudne dla tej dwójki musi być tak daleko od Zoe. Z tego co wiedziała Elena, ich mała dziewczynka nigdy jeszcze nie kładła się spać bez całusa od mamusi lub tatusia. Całe jej serce wypełniała nadzieja, że słowa Sary okażą się proroczę, że wygrają tę okropną walkę, by Zoe mogła znów bawić się w śniegu, bezpieczna, szczęśliwa i z zachwytem w sercu, kiedy ujrzy cień anielskich skrzydeł. Podnosząc nakrapiane czernią i szarością pióro, które prawdopodobnie należało do jednego z członków eskadry, ostrożnie schowała je do kieszeni, by zachować je dla Zoe. Jej celem było znalezienie Raphaela, może zdoła ukraść kilka sekund w jego ramionach, ale kiedy dotarła do pokoju dowodzenia zobaczyła, że był pochłonięty przez intensywną dyskusję z Jasonem. Nie chcąc przerywać i potrzebując trochę świeżego powietrza, podeszła do drzwi, już miała je otworzyć, kiedy spojrzała w górę i zamarła, jej oczy oczarowane przez żywy obraz na zewnątrz. Aodhan i Illium stali blisko krawędzi, trzymali w rękach broń, obydwoje mieli rany, które powiedziały jej, że brali udział w jednej z lekkich potyczek na linii obrony. Aodhan miał cięcie na policzku i coś co wyglądało na parę

płytkich cięć na ramionach, za to prawe skrzydło Illiuma wyglądało na zranione przez ostrze. Nie były to rozległe rany, Elena stwierdziła, że zdrowieją na jej oczach. To nie to przykuło jej uwagę. Był nim fakt, że stali jeden przy drugim, ich skrzydła stykały się nieznacznie. Aodhan nigdy nie robił błędów w układaniu swojego ciała, kiedy mógł być dotknięty, oznaczało to, że nie była to pomyłka. Zaciskając palce na futrynie drzwi jej serce pełne było znaków uzdrawiania się pośród bólu i horroru, miała się odwrócić, zostawiając ich w spokoju, kiedy Illium odwrócił się do Aodhana. Obydwa anioły były wysokie, jednakże Aodhan był o cal wyższy, teraz jego oczy utkwiły w Illiumie na dłuższy czas, spokojny moment, kiedy nieznacznie opuścił głowę. Illium uniósł rękę, ruch był powolny i niezdecydowany … a potem palce Illiuma przejechały tuż poniżej cięcia na policzku Aodhana, które niemal zniknęło. Pierwszy promień słońca ucałował łzę płynącą w dół po twarzy Illiuma, pieszczącą troskę o Aodhana, który uniósł dłoń by chwycić nadgarstek przyjaciela. Ta chwila kontaktu, moc która z niego wypłynęła, skradła oddech w jej piersiach. Wtedy Illium się uśmiechnął, powiedział coś co sprawiło, że usta Aodhana się wygięły. Elena pomyślała, że mogło to być: „ Witaj z powrotem, Iskierko” a wtedy rozdzielili się i zeskoczyli z Wieży w symfonii niebiesko srebrnego i zapierającego dech w piersiach światła. - Raphaelu - wyszeptała czując, że za nią stoi. - Widziałeś? - Tak - jego ręka, pocierała puls na jej karku. - Oczywiście tylko Illium mógł być tym, który mógłby go dotknąć – mruknął. - Byli przyjaciółmi odkąd Illium po raz pierwszy zaprosił Aodhana do lotu nad dnem wąwozu, miał mniej lat niż teraz ma Sam, Aodhan był jeszcze młodszy. Elena nie zdawała sobie sprawy, że Illium jest starszy, Aodhan był zawsze tak uroczysty. - Wpadli w kłopoty? - zapytała obracając się bokiem do niego. - Tak, to było zabronione dla tak młodych aniołów, latanie nad dnem wąwozu. Jest on daleko od miasta, a mimo to nie ma tam takiego wzniesienia, by młody anioł mógł wystartować, w tym wieku nie mają wystarczająco silnych skrzydeł, by unieść się pionowo. - Kiedy ich odnaleziono - dodał obejmując ją - każdy wiedział, że to Illium musiał być inicjatorem, wziął na siebie winę bez kombinowania. – Śmiech. - Nigdy nie skłamał, twój Niebieski Dzwoneczek, nawet kiedy był dzieckiem. Dlatego nikt nie potrafił się na niego gniewać… „Zrobiłem to” musiało być najczęstszym zdaniem, które powtarzał jako dziecko. Elena nie mogła sobie tego wyobrazić. - A Aodhan, jaki był?

- Zawsze cichy, nieśmiały, delikatny w swoim sercu. Lecz tamtego dnia był nieustępliwy, nalegając, by Illium nie brał całej winy na siebie, że zaplanowali to razem. Nie słuchał, kiedy Illium próbował go uciszyć, następną rzeczą, o jakiej dowiedział się Azyl, było to, że są oni jak dwa ptaki z jednego gniazda, każdy z nich czuł się w domu przyjaciela jak we własnym. - Przyciskając usta do jej włosów powiedział: - Dwieście lat, Eleno, tyle musieliśmy czekać by nasz Aodhan powrócił. Uroczyste słowa sprawiły, że jej oczy zapłonęły. Owijając swoje ramiona wokół niego, stała w ciszy ze swoim małżonkiem, ich oczy wpatrzone w dywizjon patrolujący niepewne granice. Za każdym razem, kiedy dostrzegła srebrno-niebieskie skrzydła, szukała tych rozbijających światło. * Ciężkie walki rozpoczęły się na nowo wraz z właściwym wschodem słońca. Siły Wieży razem z dwoma elitarnymi jednostkami Elijaha, wyrządziły poważne szkody, lecz to nie wystarczało, nie z generałami naładowanymi przez ich ukochaną panią. Ucząc się na swoich poprzednich potyczkach, sporządzili zespół na najsilniejszych wojowników Wieży, podczas gdy przytłaczająca ilość zwykłych żołnierzy zaangażowanych była do pomocy. Ich taktyka zadziałała, ściągając na ziemię pięciu doświadczonych dowódców Raphaela, z Siódemki najgorsze obrażenia odniósł Aodhan. Anioł ze swoim nieziemskim pięknem niemal stracił głowę, kiedy opuścił swoje niezabezpieczone skrzydło w celu ratowania życia jednego z rannych dowódców. Oprócz makabrycznej rany na szyi, jedno z jego skrzydeł zostało przecięte na pół, jego lewe ramię przepadło. Rozbijając się na dachu, złamał wiele kości, jedynie nieustępliwy ogień strzelców zatrzymał wrogie anioły przed wylądowaniem na dachu, by dokończyć robotę. Jednakże nawet w obliczu śmierci Aodhan nie pozwalał dotykać się nikomu poza Illiumem. Pojawiając się w szpitalu zaraz po tym, jak tylko zmusił Lijuan do ponownego wycofania się, Raphael zobaczył, że anioł był przytomny. - Muszę cię dotknąć, Aodhanie. Gardło Aodhana było zniszczone, mógł porozumiewać się jedynie myślami.

- Wyzdrowieję, pomóż innym. Raphael pokręcił głową i położył bardzo delikatnie dłoń na ranie na szyi, kiedy Aodhan stał się blady i sztywny wiedział, że wrzuca go do piekła, z którego kiedyś wyniósł go na rękach. - Przepraszam – powiedział, dodając jeszcze jeden powód na liście dlaczego powinien zabić Lijuan. - Nie mogę stracić jednego z mojej Siódemki.

Był pewien, że Aodhan nie odetchnął, dopóki nie podniósł ręki, rana na szyi się zamknęła. choć inne urazy mogły zająć tygodnie bolesnego gojenia się. - Nie zrobiłbym tego, gdybym cię nie potrzebował.

- W porządku, Panie. - W oczach Aodhana było wybaczenie dla niewyobrażalnego bólu, który sprawił. - Zabierz mnie do okna, mogę używać moich umiejętności ofensywnych tak

długo jak mam ich w zasięgu wzroku. Po tym, jak osobiście przesunął łóżko Aodhana do okna i rozbił szybę, gdyż drugi mężczyzna nie byłby w stanie tego zrobić, by użyć swoich zdolności, Raphael wrócił na pole walki. Za każdym razem kiedy się pojawiał, Lijuan robiła to samo, co oznaczało, że nie mógł pomóc swoim własnym siłom, czasami po północy niemal trafnie strzelała w jego serce. Dziki ogień palił jej czarną oleistą moc, jednakże był coraz słabszy, prawie przytłoczony. Wiedząc, że nie może walczyć z Lijuan i leczyć się w tym samym momencie, Raphael strzelał w jej skrzydła anielskim ogniem, tak samo jak Jason posyłający czarne błyskawice w skrzydła archanielicy. Jednakże uderzenia nie były poważne i Lijuan mogłaby dalej go atakować, ale z jakiegoś powodu się wycofała. Być może dlatego, że jej własna moc zaczęła zanikać. Jej włosy i oczy podczas walki zmieniły barwę na oleistą czerń, zdał sobie sprawę, że teraz wróciły do swojego normalnego odcienia. Wyglądało na to, że Lijuan nie była tak potężna, jak chciała, by ludzie wierzyli i to było coś, czego mógł użyć. Lądując na balkonie Wieży, utrzymywał się na nogach jedynie dzięki sile woli, w jego ciele toczyła się wściekła walka pomiędzy czarną trucizną Lijuan, która zbijała go z nóg i dzikim ogniem, próbującym naprawić wyrządzone szkody. Nie mógł upaść, nie mógł pozwolić, by jego oddziały zobaczyły jak poważnie był ranny. Zdołał wejść do środka, złapał spojrzenie Dmitriego, który w sekundę zrozumiał, co się dzieje, niczym się jednak nie zdradził. - Siły Lijuan się wycofują – powiedział - spodziewam się sporadycznych walk w nocy, ale powinniśmy dać odpocząć naszym żołnierzom w grupach. Raphael przemawiał przez czerwona mgłę. - Liczby - podszedł bliżej, by jego słowa nie mogły być podsłuchane. Jego drugi powiedział. - Więcej niż połowa naszej obrony jest martwa lub tak poważnie ranna, że nie będzie mogła walczyć przez długi czas. Inni są wyczerpani, nawet ci najsilniejsi. Przewiduję, że siły ofensywne Lijuan będą gotowe o świcie. Nie mamy już żadnych niespodzianek, którymi moglibyśmy załatać dziury w obronie i oni o tym wiedzą.

- Autoryzuj użycie wyrzutni rakiet o świcie - powiedział Raphael, ale oboje wiedzieli, że to nie wystarczy. - Samoloty transportowe z odrodzonymi? - Wzniosły się dwie godziny temu - powiedział Dmitri, ściszył głos. - Idź. Uzdrów się. Dokończymy tę rozmowę później. - Uważaj na moje miasto, Dmitri. - Opuścił pokój dowodzenia z agonią pnącą się po jego kręgosłupie, idąc do prywatnych apartamentów jego i Eleny w Wieży, zaciskał zęby, by stłumić gwałtowny krzyk, który chciał się wyrwać z jego gardła. Pojedynczy dźwięk i cała jego flota zda sobie sprawę jak blisko są utraty miasta.