066. Title Elise -Taylor i Ali

ELISE TITLE

TAYLOR I ALI

Harlequin Toronto • Nowy Jork • Londyn Amsterdam • Ateny • Budapeszt • Hamburg Madryt • Mediolan • Paryż • Praga • Sofia Sydney • Sztokholm • Tokio • Warszawa

PROLOG - Doris, przestań mi wreszcie suszyć głowę! - Niech pan posłucha, panie Fielding. Może pan wie wszystko, czego wymaga zawód prawnika, ale jeśli chodzi o dbanie o swoje własne zdrowie, jest pan jak niemowlę. Doris Lester stała nad szefem, trzymając na dłoni dwie tabletki. Siedemdziesięciodwuletni adwokat, dobrze zbudowany mężczyzna o krótkich rudawych włosach, które zaczynały si­ wieć, wziął pastylki z jej ręki. Doris nalała soku pomarańczo­ wego do szklanki i podała mu, gdy włożył lek do ust. Połknął krzywiąc się. - No, już! - rzekł z niezadowoloną miną. - Lepiej ci te­ raz? - Mnie? To panu ma być lepiej, a nie mnie. Nolan Fielding uśmiechnął się ironicznie. Takie riposty były dla niej typowe. Zawsze musiała mieć ostatnie słowo w każdym sporze. Odchylił się lekko w krześle obserwując, jak porządkuje jego biurko. Miała sześćdziesiąt cztery lata, była drobną kobietą o miłym wyglądzie, niezbyt rzucającą się w oczy, ale zgrabną i proporcjonalnie zbudowaną. Zwracała uwagę nie tyle aparycją co charakterem. Doris Lester miała jasno sprecyzowane poglądy, była szczera i bez zastrzeżeń lojalna. Przyszła do niego prosto ze szkoły dla sekretarek i pozostała do tej pory. Pracowali razem blisko czterdzieści lat. On kawaler, ona stara panna. Dziwne, że przez wszystkie te lata nigdy nie zwrócił na nią

6

większej uwagi. I jeszcze dziwniejsze, że ostatnio zaczął ją dostrzegać coraz częściej. - To był wyjątkowo uroczy ślub - zauważyła Doris, jed­ nocześnie sprawdzając, czy wszystkie twarde ołówki są ostro zatemperowne. - Tak. Bardzo ładny - zgodził się Fielding. Razem z Doris uczestniczyli wczoraj w trzecim ślubie, jaki się odbył w rodzi­ nie Fortune'ów w ciągu zaledwie dwóch lat. Najpierw Adam i Ewa, potem Peter i Elizabeth, a teraz Truman i Sasza. Każda z tych uroczystości była niemałym wydarzeniem i została od­ notowana przez prasę. Bracia Fortune'owie, sukcesorzy boga­ tej rodziny, właściciele sieci ekskluzywnych domów towaro­ wych, wzbudzali powszechne zainteresowanie, które wzrasta­ ło z każdym następnym ślubem. Działo się to głównie z powodu niezwykłego obwarowania dziedziczonego majątku, jakie uczynił ich ojciec, Aleksander Fortune, w swoim testamencie. Mianowicie, wszystkie udzia­ ły, które w chwili jego śmierci zostały jednakowo podzielone między czterech synów - Adama, Petera, Trumana i Taylora - miały być ich własnością tak długo, jak długo pozostaną kawalerami. Każdy z synów, który się żenił, miał przekazać swoje udziały na rzecz bezżennych braci, tym samym wyrze­ kając się swej części i dochodów z niej płynących. Innymi słowy, każdy z jego synów zmuszony był wybrać albo majątek, albo miłość. Do tego czasu, ku wielkiej radości środków masowego przekazu oraz ku zadowoleniu ich babki, Jessiki, trzech spośród czterech braci wybrało miłość. Obec­ nie pozostał już tylko jeden kawaler w rodzinie Fortune'ów, Taylor, najmłodszy z nich. - Ona po prostu promieniała radością - powiedziała Do­ ris. - Kto? Panna młoda? Tak, Sasza rzeczywiście pięknie

7

wyglądała. Jak zmieniła się od czasu, gdy zjawiła się w domu Jessiki! - Zgadzam się z panem. Ale ja mówiłam o Jessice Fortune - wyjaśniła, rzucając mu szybkie spojrzenie. - Przypuszczam, że ślub trzeciego już wnuka i wieść o ciąży Ewy, co daje nadzieję na zostanie po raz pierwszy prababką, przyczyniło się do zadowolenia, które wprost biło z jej twarzy. Nolan Fielding zachichotał. - To nie dlatego była taka radosna. Wiesz o tym równie dobrze jak ja. Ta kobieta oszalała na punkcie doktora Bena Engela, którego poznała w Chicago w zeszłym roku, gdy zaj­ mowała się swataniem Petera i Elizabeth. Czy zauważyłaś, jak ze sobą tańczyli? I jak mrugała do niego przez całą uroczy­ stość? W jej wieku! To jest absolutnie... - Romantyczne - dokończyła za niego Doris z uśmie­ chem. - Tylko dlatego, że jest pan zazdrosny... - Ja zazdrosny? Uważasz że jestem zazdrosny? - Nie chce mi pan chyba powiedzieć, że pan nie dosłyszy, panie Fielding. - No, dobrze. Przyznaję, że tak. Był czas, że byłem tro­ chę. .. zazdrosny. Ale od tego dnia, dwa lata temu, gdy odczy­ tałem uzupełnienie do testamentu syna Jessiki, Aleksandra, byłem zbyt poruszony i zajęty, aby myśleć o takich głu­ pstwach. Poza tym wtrącanie się Jessiki do życia jej wnuków niezbyt mi się podoba. - Powiedziałabym, że pierwszym, który się wtrącił, był Aleksander - zauważyła Doris. - Od początku nie pochwalałem tego zapisu, chociaż ro­ zumiałem jego motywy - mówił dalej Nolan. - Wiem, że chciał w ten sposób uchronić synów od popełnienia tych sa­ mych błędów, które on kiedyś popełnił w stosunku do kobiet. Cztery nieudane małżeństwa mogą pozbawić człowieka wiary w święte więzy małżeńskie.

8

- Ten zapis to fatalny pomysł. Odmawiać synom prawa do spadku, jeśli się ożenią - to naprawdę okrutne. - No, no, Doris. Aleksander nie był żadnym potworem. Uwielbiał synów. Wiesz o tym równie dobrze, jak ja. Po pro­ stu był przekonany, że będzie lepiej, jeśli pozostaną kawalera­ mi. Chciał im oszczędzić bólu, finansowych i emocjonalnych kłopotów... - Czego by ich rzeczywiście pozbawił, gdyby postąpili zgodnie z jego życzeniem, to szczęścia, jakie jest teraz udzia­ łem Adama, Petera i Trumana - odparła Doris, ucinając krót­ ko jego wywody. Nolan otworzył już usta, aby zaprotestować, ale zrezygno­ wał. Było zbyt wcześnie, aby oceniać, jak Trumanowi powie­ dzie się pod względem finansowym, ale jeśli chodzi o Adama i Petera, dawali sobie znakomicie radę, odkąd wyrzekli się udziałów firmy Fortune Enterprises na rzecz miłości i małżeń­ stwa. Adam, kiedyś uznany playboy, i jego żona Ewa stali się sławni w całym kraju jako arbitrzy w sporach między pracow­ nikami a zarządami przedsiębiorstw. W ostatnich dwóch la­ tach dzięki nim wiele firm uniknęło kosztownych strajków. Tworzyli niezwykłą parę: Adam reprezentował interesy kie­ rownictwa, a Ewa załogi. Ich różne pochodzenie społeczne pozwalało im widzieć obie strony medalu i w ten sposób każda z walczących stron uważała, że uczciwie i obiektywnie przedstawiono jej interesy. Jeżeli chodzi o Petera, to on również dawał sobie świetnie radę bez dziedzictwa. Wkrótce po ślubie otworzył butik z ga­ lanterią męską w Chicago. Elizabeth pracowała również w tym mieście jako psychiatra. Ludzie biznesu śmiali się z niego otwarcie. - Kapelusze - mówili - to przeszłość, a butik sprzedający wyłącznie kapelusze, to szaleństwo.

9

Prorokowali, że za rok Peter Fortune straci kapelusz i nie tylko. Ale jednak półtora roku później, mając już cztery butiki, śmiał się Peter, a nie oni. Nolan Fielding nie wątpił, że również Truman odniesie sukces bez pomocy rodzinnej fortuny. On i jego żona mieli wielkie plany wypełnienia luki w handlu między Wschodem i Zachodem. W czasie uroczystości poprzedniego dnia Tru­ man zwierzył się Nolanowi, że on i Sasza chcą rozpocząć od otwarcia dwóch sklepów: jednego w Denver, który by sprze­ dawał produkty importowane z Rosji, i drugiego w Moskwie, w którym by były niedrogie towary amerykańskie. Sądząc z tego, że amerykańskie bary szybkiej obsługi odniosły w Moskwie sukces, można było spodziewać się, że i inne produkty będą miały powodzenie. . A więc ostał się teraz tylko Taylor. Łagodny, nieśmiały, najmniej zarozumiały i wymagający z całej czwórki, Taylor został jedynym właścicielem całego majątku rodziny Fortune. Chyba że... - Zdaje się, że zrobił się pan śpiący - zauważyła Doris, budząc Nolana z zamyślenia. - Dobrze by panu zrobiła drzemka. - Jestem absolutnie przytomny - odparował Nolan. A po­ tem, po krótkiej pauzie dodał: - Myślałem o Taylorze. - Martwi się pan, że on też się może ożenić. Nolan westchnął. - Widziałem, jak mi się przyglądali wczoraj podczas ślu­ bu: Adam, Peter i Truman. - Bzdura- stwierdziła Doris. - Nie, to prawda. I wszyscy myśleli to samo. Jeśli Taylor się ożeni, to nie pozostanie ani jeden syn, aby zarządzać dziedzictwem Aleksandra Fortune'a, i wtedy wszystkie udzia­ ły przedsiębiorstwa staną się moją własnością zgodnie z ostat­ nim zapisem do testamentu, której to ewentualności nikt dotąd

10

nie brał poważnie pod uwagę. Jak gdybym pragnął tych udzia­ łów! Albo ich potrzebował. Mam absolutnie wystarczającą sumę pieniędzy odłożoną na stare lata. Doris powstrzymała się od uśmiechu. Biorąc pod uwagę, że siedemdziesiąte trzecie urodziny Nolana były tuż-tuż, nie mogła nie zastanawiać się, kiedy uzna się za starego. Ciągle jeszcze prowadził kancelarię, chociaż skrócił godziny pracy, zresztą nie dlatego, żeby mu brakło sił, lecz żeby mieć więcej czasu na grę w golfa. - Niech się pan nie martwi, panie Fielding, Taylor Fortune nieprędko się ożeni. Jest bardzo nieśmiały w stosunku do kobiet. Nie widziałam, żeby choć raz zatańczył na weselu brata. Tylko łaził z kąta w kąt. - On nie łazi bezmyślnie, Doris. Ten chłopiec jest wyna­ lazcą. Co prawda, muszę przyznać, że niektóre z jego wyna­ lazków nie były zbyt udane. - Ma pan na myśli ten automatyczny podnośnik samocho­ dowy, który działał tak świetnie, że prawie przewracał samo­ chód na dach? Czy może ten robot „trzecia ręka", jak go nazywał, mający odbierać telefony, gdy ma się obie ręce zaję­ te? Jeśli pan pamięta, nalegał, abym go wypróbowała, uważa­ jąc, że będzie to doskonała pomoc dla zapracowanej sekretar­ ki. Za pierwszym razem rączka robota podniosła słuchawkę, ale zamiast przybliżyć ją do mego ucha, opuściła słuchawkę do kubka z kawą. A za drugim razem robot dał mi nią w ucho i to mocno. Nolan Fielding zachichotał. - Tak, ten przyrząd miał lekkiego kręćka, ale poza wszy­ stkim Taylor to miły chłopak. - On nie jest chłopcem, panie Fielding. Wkrótce będzie miał trzydzieści cztery lata. I teraz, kiedy jest odpowiedzialny za całe rodzinne imperium, powinien porzucić te zabawy z gadżetami.

11

- Jessica mówi, że wcale nie ma takiego zamiaru. Zmienił gabinet prezesa w laboratorium i utrzymuje, że jest o krok od ukończenia prototypu domowego robota, nad którym pracuje od dwóch lat. - O, Boże, znowu ten Homer! Myślałam, że już mu to przeszło. Jeśli ta jego „trzecia ręka" spowodowała szkody, to jakiego zniszczenia może dokonać cały robot? Mam nadzieję, że nie przyniesie go tutaj do wypróbowania. Nolan uśmiechnął się. - Nie przesadzaj, Doris. Jeśli ten robot będzie dobry, może okazać się wielką pomocą dla pań domu. Wszyscy się kiedyś śmiali z pomysłów Edisona czy Bella. - Dziwniejsze rzeczy się zdarzały, to prawda. Z roztargnieniem przesunęła ręką po gładko uczesanych włosach, zauważywszy, że szef przygląda się jej jakoś inaczej niż zwykle. Nie mogła jasno sprecyzować, co kryło się za tym spojrzeniem, ale poczuła się speszona. - Wiesz, Doris, co zauważyłem? - Co takiego, panie Fielding? - Po pierwsze, że w ciągu czterdziestu lat pracy u mnie nigdy nie zwróciłaś się do mnie po imieniu. Doris spojrzała zdumiona. - Po imieniu? - Znaczy - Nolan. Na chrzcie dano mi na imię Nolan. - Tak. Oczywiście, wiem jak panu na imię. Tylko, że... nie jest to w zwyczaju, aby sekretarka mówiła po imieniu do swojego szefa. Wyglądałoby to na brak szacunku. - Naprawdę, Doris? Chyba możesz przyznać po czterdzie­ stu latach, że stosunki między nami nie przypominają typowe­ go układu między szefem i sekretarką. Mówiąc to zaczerwienił się, ale nie spuszczał z niej wzro­ ku. Zupełnie nie wiedział, co mu się stało, ale skoro już podjął ten temat, nie miał zamiaru zrezygnować.

12

- Jeśli pan chce przez to powiedzieć, że uważa mnie za kogoś więcej... niż sekretarkę. Jego uśmiech zastopował ją. - Czy pan sobie stroi ze mnie żarty, panie Fielding? Bo jeśli tak... - Z całą pewnością nie stroję sobie żartów, Doris - powie­ dział Nolan tak żarliwie, że zaskoczyło to ich oboje. - Wydaje mi się, że pan nie jest dzisiaj sobą. - Czy nie jesteś ciekawa mojej drugiej obserwacji? - Myślę, że dobrze by panu zrobiła drzemka - powiedzia­ ła stanowczo, ale jej głos brzmiał inaczej niż zwykle. - Moje drugie spostrzeżenie jest takie, że masz bardzo miły uśmiech, Doris. - Naprawdę, panie... - zawahała się czując, że się czer­ wieni. Naprawdę... Nolan! Nolan uśmiechnął się jak psotny chłopak. - Tak, naprawdę, Doris.

ROZDZIAŁ

1

- Eureka! Ten przeraźliwy okrzyk wydostał się zza zamkniętych drzwi prezesa firmy. Po chwili drzwi otworzyły się gwałtow­ nie i wypadł z nich Taylor Fortune. Kasztanowate włosy stały mu na głowie prawie pionowo, koszula wychodziła ze zno­ szonych spodni, a sweter był krzywo zapięty. Twarz miał zaczerwienioną, oddychał szybko i z trudem panował nad sobą. - On działa! - wykrzyknął. - On? - Cal Morgan, szef działu handlowego, którego nowy prezes wezwał na zebranie, zbladł, gdy zajrzał do gabi­ netu. Kilka miesięcy temu, kiedy był na spotkaniu z poprze­ dnim prezesem, Trumanem Fortune'em, ten wielki pokój był bogato wyposażonym gabinetem, zaprojektowanym przez najlepszego dekoratora wnętrz w Denver. Teraz wyglądał jak kopia laboratorium Frankensteina. Cal Morgan prawie ocze­ kiwał, że za chwilę ujrzy potwora wyłaniającego się spomię­ dzy stosu metalowych przedmiotów, pokrywających długi drewniany stół, zajmujący miejsce dawnego artystycznie wy­ konanego biurka z czereśniowego drewna. - Homer - odparł Taylor podnieconym głosem, szukając po kieszeniach okularów, aż Rhonda, jego sekretarka, dyskret­ nie wskazała, że ma je na czubku głowy. - Homer? - powtórzył Cal Morgan.

14

- Homer, mój robot domowy. Takie urządzenie, które mo­ że być tak zaprogramowane, aby wykonywało wszystkie pod­ stawowe czynności w gospodarstwie domowym. Wszystko, począwszy od zmiany bielizny do mycia podłogi włącznie. Jest w nim, co prawda, jeszcze parę niedociągnięć, ale już teraz mogę powiedzieć, że ten drobiazg będzie szlagierem domów towarowych Fortune. Niski, jęczący dźwięk doszedł do ich uszu z gabinetu pre­ zesa, a chwilę później rozległo się zawodzące miauczenie. Taylor zmarszczył brwi i rzucił coś pod nosem, wracając do swego biura. Miał już zamknąć drzwi, gdy odwrócił się znowu do Cala. - Panie Morgan, wszystko, co mam, inwestuję w finanso­ wanie Homera i skierowanie go do sprzedaży w sieci naszych domów towarowych. Chciałbym otrzymać wstępny plan pro­ mocji od waszego działu i to jak najszybciej. Zanim zamknął drzwi, zatrzymał się, patrząc jasnym i roz­ promienionym wzrokiem na Cala i Rhondę. - Cuda nowoczesnej techniki! Czy to nie wspaniałe? - po­ wiedział. - Wspaniałe - odparli grzecznie, ale gdy Taylor zamknął drzwi, spojrzeli na siebie z niedowierzaniem. Kiedy Taylor Fortune wszedł do saloniku swej babki i zastał u niej Adama, Petera i Trumana, zorientował się, że coś się szy­ kuje. Jessica powitała swego najmłodszego wnuka uśmiechem. - Czyż to nie miła niespodzianka? Taylor popatrzył na nią i na braci. - Nie wiem - stwierdził ostrożnie - czy będzie miła. Zanim Jessica zdążyła coś powiedzieć, uprzedził ją Adam. - Cal Morgan zatelefonował do mnie i opowiedział o two­ im planie błyskawicznego wejścia na rynek z Homerem. Mor­ gan jest zaniepokojony i chyba słusznie.

15

- A ty byłeś tak zaniepokojony, aby ściągnąć Petera z Chi­ cago i Trumana aż z Moskwy? - zapytała Jessica Adama. - Ja i tak miałem przyjechać ze względu na swoje własne interesy - wyjaśnił szybko Truman. - Rozumiem - rzekł powoli Taylor. Adam odetchnął. - Słuchaj, Taylor, firma jest teraz w tvoich rękach. My nie mamy żadnego prawa, aby decydować o czymkolwiek. Jeste­ śmy tu tylko jako bracia, którzy się troszczą... - To jest ryzykowne posunięcie - wtrącił Peter. - Szczególnie że masz jeszcze, zgodnie z tym, co mówi Morgan, kilka niedoróbek do usunięcia w tym robocie - dodał Adam. - A jeśli nawet je usuniesz - przerwał Truman - mogą pojawić się inne problemy. Zainwestowanie zbyt dużej sumy w Homera może cię rozłożyć finansowo. Może też wpłynąć na ogólną opinię o naszej firmie. Taylor zamyślił się, ale nie mówił, co sądzi o argumentach braci. Potem z wolna obrócił się w stronę Jessiki. - A co ty myślisz, babciu? - Ja myślę, że ty tu decydujesz, kochanie. A poza tym wierzę, że Homer może się okazać wielkim sukcesem firmy Fortune Enterprises. Adam, Peter i Truman popatrzyli na babkę z dezaprobatą. Ale zanim zdążyli wytoczyć swoje argumenty, uciszyła ich machnięciem ręki. - Dodam też, że nie zostawiłabym wylansowania Homera komuś takiemu jak Cal Morgan. - Nie? . - Nie - potwierdziła stanowczo. - Temu człowiekowi brak wyobraźni. Tak samo, stwierdzam to z przykrością, jak twoim braciom.

16

Wszyscy trzej zaczęli protestować, ale powstrzymała ich jednym gestem. - Wiedziałam, że bardzo jesteś zajęty - zwróciła się do Taylora - więc wzięłam na siebie znalezienie odpowiedniej osoby. Chciałam się przekonać, czy jest w tym mieście ktoś, kto ma dosyć fantazji, energii i pomysłowości, aby wylansować Homera. - I znalazłaś kogoś, kto odpowiada tym warunkom? - spy­ tał żywo Taylor. Jessica skinęła głową z entuzjazmem. - Tak, można by powiedzieć, że znalazłam kogoś wprost stworzonego do tego celu. Idealną kobietę. - Kobietę?! - wykrzyknęli jednocześnie Adam, Peter i Truman. I wszyscy natychmiast nasrożyli się, wietrząc z jej strony podstęp. Żaden nie miał powodu narzekać na jej swaty, jednak nie chcieli, aby Taylor poszedł w ich ślady i stanął przed ołtarzem. Był przecież ostatnim kawalerem w rodzinie. Jeśli Jessice powiedzie się jako swatce, tak jak kiedyś z nimi, wówczas rodzinny majątek i firma wymknie się całkowicie z ich rąk i przejdzie w obce dłonie Nolana Fieldinga. - Nie jestem pewien - zaczął Taylor z powątpiewaniem, świadomy niepokoju braci. - Myślę, że mężczyzna byłby... - Homer jest robotem domowym - przerwała Jessica. A domem ciągle jeszcze rządzą kobiety. - No, dobrze - ustąpił Taylor - zgadzam się. Jego bracia zrobili przerażone miny. - Taylor, czy nie widzisz napisu na ścianie „Mane, Thekel, Fares"? - zapytał Truman. - To jest pułapka - dodał Peter. - Ona ci przedstawi jakąś nieprzeciętną pożeraczkę serc, której się nie oprzesz - ostrzegł Adam. - Nonsens. Wybrałam ją, bo jest najlepsza w swoim zawo­ dzie. I myślę tylko o interesach rodziny.

17

Trzej żonaci bracia Fortune'owie popatrzyli na nią z powątpiewaniem. Odpowiedziała im gniewnym zmarszczeniem czoła. - Zachowujecie się jak dzieci - orzekła. - A poza tym przypisujecie mi zbyt wielką zasługę, jeśli chodzi o wasze niezwykle udane małżeństwa. O ile dobrze pamiętam, żaden z was nie próbował uniknąć zakochania się ani oświadczyn. Temu nie mogli zaprzeczyć, ale też nie wyzbyli się podej­ rzeń, że ich sprytna babka ma w zanadrzu nowy figiel. - Co to za kobieta? - spytał wreszcie Truman. - Ali Spencer - odpowiedziała Jessica. - Ale chyba nie ta Ali Spencer z Agencji Reklamowej Chestera, tu w Denver? - zapytał Peter. Jessica skinęła głową. - Tak. O ile dobrze pamiętam, mówiono, że ma za sobą parę świetnych kampanii. Wykonała też pewne prace dla do­ mów Fortune w przeszłości i zawsze odnosiła sukcesy. Peter pokręcił głową ze śmiechem. - Ali Spencer! Adam też zachichotał. - A to doskonałe! - Co doskonałe? - spytał Tru zdziwiony. - Nie bój się - rzekł Adam uspokajająco. - Taylor nie mógł trafić w lepsze ręce. Ta zmiana frontu zaskoczyła Taylora. - Naprawdę? Tego samego wieczora, gdy Jessica udała się już na spoczy­ nek, a Taylor do swego mieszkania, Adam i Peter mieli oka­ zję, aby wyjaśnić Trumanowi, dlaczego przestali się bać, że Taylor wstąpi w związki małżeńskie. - Nie zrozum mnie źle - mówił Peter - ona nie jest brzyd­ ka. I wygląda na zgrabną, choć mówiąc prawdę, porusza się

18

tak szybko, że nigdy nie mogłem się jej dobrze przyjrzeć, aby mieć pewność. Jest typowym okazem dziewczyny z Nowego Jorku. Mówi prędko, nie chodzi, a biega, śliska jak wąż, ale świetna, jeśli chodzi o reklamę. Adam zaśmiał się. - Biedny Taylor. Jak ją zobaczy, ucieknie gdzie pieprz rośnie. - I musimy sobie uświadomić - dodał Truman - że choć Taylor jest wspaniałym facetem, nie sądzę, aby pannie Spen­ cer podobał się taki spokojny, wręcz nieśmiały mężczyzna. - Ale on prezentuje ten rodzaj rzadkiej niewinności, z któ­ rej kobieta taka jak Ali Spencer może chcieć skorzystać - za­ uważył Peter z nutą niepokoju w głosie. - Z drugiej strony - wtrącił Truman - Taylor może być nią tak przytłoczony, że nie zechce jej zaangażować i wstrzyma się z lansowaniem Homera. - A może raczej ona, obejrzawszy Homera, sama zrezyg­ nuje i poradzi Taylorowi, aby dał sobie z nim spokój - rzekł Adam, kończąc rozmowę tym pocieszającym stwierdzeniem. Następnego ranka, gdy Taylor montował jedno z obroto­ wych ramion robota, rozległa się seria gwałtownych uderzeń do drzwi. Zanim zdążył odłożyć narzędzia, drzwi otworzyły się szeroko. - Nikogo nie ma w pokoju sekretarki, więc pomyślałam, że sama się przedstawię. Ali Spencer. - Szczupła dłoń wyciąg­ nęła się ku niemu, ale Taylor zbyt wolno zareagował, więc natychmiast opadła z powrotem. - Ty na pewno jesteś Taylor Fortune. A to pewnie Homer. Świetna nazwa. Podoba mi się. Sam ją wymyśliłeś? Założę się, że tak. No więc, kiedy zaczynamy kampanię? - mówiła w tempie szybkostrzelnego karabinu, a głos miała schrypnię­ ty, jakby nie spała całą noc.

19

Taylor podniósł do góry okulary, próbując objąć wzrokiem osobę, która wdarła się do jego biura. Zobaczył arogancko zadarty nos, oczy brązowe jak czekoladki i niesforną grzywę miedzianych loków. Zgrabna sylwetka opięta ciasno wiśniowym kostiumem oraz czarne zamszowe czółenka zrobiły na nim duże wraże­ nie. - Czy chciałaby pani, abym pokazał, co on potrafi robić? - zapytał zakłopotany. Roześmiała się, patrząc na metalowego robota, a potem przeniosła wzrok na Taylora. Jej śmiech zabrzmiał dla Taylora zmysłowo. - Czy nie powinniśmy się najpierw lepiej poznać? - spy­ tała. Taylor poczuł, że się czerwieni. Ali położyła mu ręce na ramionach. - Ja bardzo lubię się przekomarzać. Będziesz musiał się do tego przyzwyczaić. Nie potrafię się zmienić. Jej przelotne dotknięcie spowodowało natychmiastowy i nieoczekiwany przypływ niepokojących doznań. Taylor od­ skoczył i niewiele brakowało, aby strącił rozłożonego na stole Homera na podłogę. Tylko szybki refleks Ali uratował go od upadku. Obserwowała Taylora uważnie, gdy szukał okularów. - Hmm... moi bracia też mi dokuczają. Peter nie tak bar­ dzo jak Truman. A najbardziej Adam. - A, tak, ci osławieni braciszkowie, którzy zrezygnowali z pieniędzy na rzecz miłości. Piękna postawa. - Podeszła bli­ żej do niego. - A ty jesteś ostatnim kawalerem w rodzinie, tak? Ostatni ulubieniec fortuny. Hej, to mi się podoba. Czło­ wiek Fortuny! To dobre. Co ty o tym sądzisz? Stała tak blisko, że jej oddech owiewał mu twarz i zamglił szkła okularów. Jej ruchliwość udzielała się jakby całemu pokojowi.

20

- Nie wiem, co myśleć - wyznał. Wzruszyła ramionami. - Zostawię ci trochę czasu. Taylor skinął głową machinalnie, podczas gdy ona obser­ wowała go z uwagą. - Zauważyłam, że udało ci się uniknąć kontaktu z prasą w czasie tych wszystkich ślubnych ceremonii. Nie było żad­ nych twoich fotografii ani wypowiedzi, choć jestem pewna, że reporterzy starali się, jak mogli. Odchrząknął. - Nie widzę powodu, aby dać się fotografować. Roześmiała się, a jej dłoń znienacka ujęła go za brodę, obracając głowę tak, aby obejrzeć go z różnych stron. - Niezła twarz i dobry profil, Taylor. Przełknął ślinę, gdy wreszcie wypuściła go z niezwykle mocnego uścisku. - Chwileczkę, proszę pani... - Ali. Ja jestem Ali, a ty będziesz Taylor. Nie lubię marno­ wać czasu i słów. Po co zawracać sobie głowę panią i panem. Więcej słów, większa strata czasu. W każdym razie, Taylor, chodzi o to, żeby wiedzieć, kiedy trzeba unikać popularności, a kiedy o nią zabiegać. Nie mówię tu o tobie, lecz o sobie. Ja za to biorę pieniądze. Za to, że wiem, kiedy jej szukać, jak ją zdobyć, jak ją wykorzystać. Jestem w tym dobra. Możesz oddać się w moje ręce i wszystko zostawić na mojej głowie. - Tak, cóż... - Starł kroplę potu, która mu spłynęła po policzku. Uśmiechnęła się ze zrozumieniem i, ku jego wielkiej uldze, cofnęła się o parę kroków. - Wiem. Wchodzę za mocno. To jedna z moich gorszych cech. Często sobie mówię: Ali, nie tak ostro. Nie atakuj jak walec drogowy, bo rozpłaszczysz klienta, zanim zdąży ode-

21

tchnąć". - Podniosła ręce do góry w geście poddania. - W porządku, Taylor, strzelaj! Zamrugał kilkakrotnie oczami, a potem, aby zyskać na czasie, włożył okulary. - Słucham? - powiedział. Oparła ręce na biodrach. - No, proszę, zaczynaj. Pytaj mnie, o co zechcesz. Taylor poczuł się zagubiony. Ta kobieta po prostu go przy­ tłoczyła. - Pytać? Dobrze, ale o co? Czy zawsze jesteś taka? - Jestem trochę spokojniejsza, gdy śpię - odparła z uśmie­ chem. - Ale nie całkiem. Należę do tych, co ściągają na siebie cały koc i wszystkie poduszki. A czasem kopię. - Kogo kopiesz? - spytał Taylor. - Nie masz zwyczaju owijać w bawełnę, co? Zaczerwienił się. - Przepraszam. To rzeczywiście nie moja sprawa. Uśmiechnął się rozbrajająco. Odpowiedziała mu uśmiechem i uznała w duchu, że nie tylko profil ma dobry; en face też mógł się podobać. - Ostatnio nikogo. Nie zrozumiał. - Ostatnio nie spałam z nikim. Chyba, żeby liczyć Bartholemewa. - Bartholemewa? - Mojego kota. Natrętna bestia. Bez względu na to, ile razy wykopię go z łóżka, czy wyciągnę spod niego poduszkę, wskakuje natychmiast z powrotem. Wyobraź sobie! Taylor mógł sobie to z łatwością wyobrazić. - A ty śpisz z kimś, Taylor? - Zrobiła wyraźną przerwę, zanim dodała z uśmiechem: - To znaczy z kotem czy psem. Chyba nie sypiasz z Homerem, co? - Raczej nie.

22

Ruszyła w jego stronę. Taylor poczuł skurcze mięśni i miał ochotę uciec, ale pomyślał, że już i tak dostatecznie się ośmie­ szył w oczach tej światowej specjalistki od reklamy. Jak się okazało, przemknęła koło niego, aby obejrzeć z bliska Home­ ra. - Widziałam już przystojniejsze tostery - zażartowała. - Homer robi o wiele więcej niż jakikolwiek toster - od­ parł z godnością. - Homer jest wyjątkowy. Ali słuchała go tylko jednym uchem ze wzrokiem utkwio­ nym gdzieś w przestrzeni. - Tak, wyjątkowy. - Nagle obróciła się do niego. - To powinno chwycić. Człowiek Fortuny. - Zaczęła krążyć wo­ kół niego, oglądając go dokładnie z każdej strony. - Powinie­ neś przywyknąć do tej myśli. To będzie doskonały punkt wyjścia. Taylor Fortune - posiadaczem fortuny! Taylor For­ tune, który wygrał pozostając kawalerem! Taylor Fortune, który wybrał fortunę zamiast miłości. Czy nie widzisz, jak nam to pomoże? - Nie - odpowiedział ostro. - Nie, nic nie rozumiesz. Ja nie chcę lansować siebie, lecz Homera. - Wiem o tym. Ale to jest taka sztuczka. Sprzedaje­ my wynalazek poprzez wynalazcę. I to jakiego! Człowieka Fortuny! Ty i twoja zabaweczką będziecie znani w każdym domu. - Zabaweczką! Zabaweczką! - oburzył się. - Homer nie jest zabaweczką, panno Spencer. Do pani wiadomości, Homer to... - Uspokój się, Taylor. Uspokój się. - Zaczęła krążyć po pokoju, uświadomiwszy sobie, że jest przewrażliwiony na punkcie robota i że musi naprawić swój błąd. - Co jeszcze, Taylor? - spytała. - Wydaje mi się, panno Spencer, że to nie jest... - Zawsze tak się dzieje - stwierdziła filozoficznie.

23

- Co się zawsze dzieje? - Zawsze jest na początku „panno Spencer", potem jest „Ali", a za chwilę, gdy za bardzo naciskam, wracamy do „panno Spencer". Lecz nie martw się, to minie. - To znaczy, że wszyscy klienci tak reagują na panią? Ali zaśmiała się. - Oczywiście, ale nie wszyscy tak szczerze to okazują. Usta Taylora zadrżały. - Rozumiem. - Niech cię to nie peszy. Mnie się to podoba. - Podeszła bliżej do niego. - Masz wiele miłych cech. - Ja? - Ależ oczywiście. Choć będziemy musieli złagodzić to i owo. Masz wysoki poziom inteligencji i poczucie humoru, kiedy sobie pozwalasz na luz. Masz dobrą aparycję. Nie prze­ sadnie ostentacyjną, ale przyjemną dla oka. W końcu jesteś naukowcem. Tak, myślę, że twój ogólny wizerunek jest dla nas korzystny, musimy go tylko trochę podkreślić. Gdy nad tym popracujemy, każda kobieta będzie chciała cię mieć w łóżku. - Doprawdy, panno Spencer! - wykrztusił Taylor zgor­ szony. - Och, czy powiedziałam „w łóżku"? Chciałam powie­ dzieć w kuchni - poprawiła się szybko. - Każda kobieta bę­ dzie chciała cię mieć w swojej kuchni. - Ja nie chcę być w kuchni żadnej kobiety. - Nie będziesz. One będą chciały, ale cię nie dostaną. Więc będą musiały zadowolić się Homerem. Tylko przez niego będą mogły być bliżej ciebie. Moim zadaniem będzie sprawić, aby się tym zadowoliły. - Ja naprawdę nie myślę... - Świetnie. Myślenie zostaw mnie. Wierz mi, Taylor, twój image jest najważniejszy. Za długo jestem w tej branży, żeby

24

nie wiedzieć, że to nie sam produkt się sprzedaje, ale jego image. I gdy tylko stworzymy dla ciebie odpowiedni image, wtedy twoje nazwisko dołączone do czegokolwiek - nawet do gumy do żucia - będzie się sprzedawało. - Oczy jej rozbłysły - O, właśnie. Guma Fortune, dlaczego nie? Świetna myśl. - Nic mnie nie obchodzi guma. Mnie interesują wynalazki ułatwiające pracę. Takie urządzenia jak Homer, który wpro­ wadzi domy towarowe Fortune w dwudziesty pierwszy wiek. - To wspaniałe, Taylor. Ale ty też musisz wkroczyć w dwudziesty pierwszy wiek razem z Homerem. - Naprawdę, Ali? - To już lepiej - uśmiechnęła się. - Co już lepiej? Aha - zorientował się, że bezwiednie nazwał ją po imieniu. Trzeba przyznać, że nie robiła z tego kwestii. Zamiast tego usiadła na stole i machając długimi nogami wyciągnęła z to­ rebki notesik. - W porządku. Przejdźmy do ważniejszych spraw - rzekła otwierając go. - Powiedz mi, co robisz, jeśli nie majsterku­ jesz? Taylor, który miał wlepiony wzrok w jej rytmicznie bujają­ ce się nogi, spojrzał w górę speszony. - Co robię? - No tak, dla zabawy. Chyba się bawisz czasem? - Bawię się? - Taylor, zlituj się, podaj mi jakieś fakty, muszę przecież od czegoś zacząć. - Chwileczkę. Ja się jeszcze nie zdecydowałem, czy... Chodzi mi o to, że nie jestem pewny, czy twoje podejście... To znaczy, ten mój image nie wydaje mi się interesujący. - Właśnie moim zadaniem jest zrobić go interesującym. A teraz chcę dowiedzieć się czegoś, co mi pozwoli rozpocząć. Więc jak? Chyba nie pracujesz dzień i noc, prawda?

25

- Czasami gram na kobzie. - Na kobzie? - Roześmiała się. - Zaskoczyłeś mnie, ale mogę sobie wyobrazić ciebie z kobzą. - Pochyliła się w jego stronę, oglądając go bez żenady. - Czy nosisz szkocką spód­ niczkę? - Rzadko. Mam kościste kolana. - Dobrze. - Uśmiechnęła się, ciągle notując. - Jakie ci się najbardziej podobają: jasne, ciemne, pulchne, szczupłe? - O czym ty mówisz? - O kobietach. O płci przeciwnej. Słyszałeś coś o tym? - Nie wiem, co kobiety mają z tym wspólnego. Jak rów­ nież kobza. Po dłuższej chwili dodał: - Przytłaczasz mnie, Ali. Nigdy dotąd nie spotkałem takiej kobiety. Dostaję zawrotu głowy. Ali zsunęła się ze stołu. - Może to nie takie złe. - Może nie, ale potrzebuję trochę czasu, aby się zdecydo­ wać, czy się do tego nadaję. - Z e zdziwieniem zobaczył, że ją to zabolało. - To nie to, że nie uważam cię za dobrą. Jestem pewien, że jesteś znakomita w swej profesji. To chodzi o mnie. Po prostu nie widzę się jako Człowiek Fortuny. Bar­ dzo mi przykro. Ali w duchu wymyślała sobie za obranie nieodpowiedniej taktyki. Popsuła wszystko. Miała tu życiową szansę, okazję do wyrobienia sobie nazwiska, zarobku, otworzenia własnej fir­ my i wszystko to popsuła. - W porządku, Taylor. Może masz rację - powiedziała z westchnieniem. - Może rzeczywiście nie stanowimy dobre­ go zespołu. Wyciągnęła rękę, którą tym razem Taylor natychmiast uchwycił. - Przykro mi, Taylor. Mogło być zabawnie.

26

Teraz, gdy był dość szybki, aby ująć jej dłoń, stwierdził ze zdziwieniem, że nie ma ochoty jej puścić. - Mnie też jest przykro. - To chyba wszystko. - Spojrzała na swoją dłoń w jego ręce. Taylor puścił ją niechętnie. Wyjęła z torebki wizytówkę. - Na wszelki wypadek, jak już przemyślisz sprawę i gdy­ byś się zdecydował - popatrzyła na Homera. - Ty i twój przy­ jaciel. Wziął wizytówkę i zaczął ją czytać. Gdy podniósł wzrok, jej już nie było. Wyszła tak szybko, jak się zjawiła. - Hej! - krzyknął za nią - nawet nie zdążyłaś zobaczyć Homera w akcji!

ROZDZIAŁ

2

Ali Spencer przyglądała się swojej porcji kurczaka, ale nie mogła się zmusić do jedzenia. W końcu odłożyła widelec. Współlokatorka Ali, Sara Brooks, drobna, ciemnowłosa młoda kobieta popatrzyła na nią ze współczuciem. - Nie rób takiej smutnej miny, dziecinko - pocieszyła. - Może jeszcze zmieni zdanie i zadzwoni. Wziął przecież twoją wizytówkę, prawda? Piwne oczy Ali, zawsze tak błyszczące humorem, teraz patrzyły martwo. - To wszystko moja wina. Byłam taka pewna siebie, tak się pchałam. Przytłoczyłam go. To jego własne słowa. - Tak powiedział? Że go przytłaczasz? Ali skinęła głową. - Źle to rozegrałam. Powinnam była rozpocząć delikatnie, spokojnie. W tonie ugodowym. - Chciałabym to widzieć. - Sara roześmiała się. - Żałuję, że jego babka, Jessica, nie ostrzegła mnie wyraźniej. Wspomniała tylko, że on zachowuje się z rezerwą. Ale sama powinnam zauważyć znaki ostrzegawcze. Wiedzia­ łam przecież, że unikał wszelkiego zwracania na siebie uwagi w czasie ślubów braci. Ten facet uczynił z nieśmiałości sztu­ kę. Wstała od stołu i zaczęła przemierzać pokój w tę i z powro-

28

tern. Bartholemew, jej kot, skorzystał z okazji, aby wskoczyć na krzesło i dobrać się do kurczaka. - Ale nawet, jeśli nie zostałam dostatecznie ostrzeżona przed wejściem do jego biura - a raczej przed wtargnięciem, jak strażak do pożaru - po jednym spojrzeniu na faceta powin­ nam była wiedzieć, z kim mam do czynienia - kontynuowała Ali. - Lecz ja zbyt gwałtownie chciałam dopaść swojej ofiary. - Jak on wygląda? - spytała Sara. Ostatni kawaler z rodzi­ ny Fortune bardzo ją interesował. Ali westchnęła. - Nie wyobrażaj sobie, że to jakiś tępy niedołęga. W isto­ cie jest prawdopodobnie błyskotliwy. Znasz takie typy, nie­ pewny siebie, pozbawiony wszelkiego nadrabiania miną czy sztuczności. I jak sądzę, niezbyt doświadczony, jeśli chodzi o kobiety czy interesy. - Wygląda na szalenie naiwnego. - Myślę, że jest prostolinijny, ale chyba nie naiwny. Mó­ wię ci, to typ naukowca. To nie żaden gracz, nie prowadzi podwójnej gry, nie stosuje wybiegów. Myślę, że jest z gruntu uczciwy i przyzwoity. Usiadła znowu na krześle zwolnionym przez Bartholemewa, który zdążył wylizać jej talerz do czysta. Ali odsunęła pusty talerz i oparła łokcie na stole. - Właściwie zrobił na mnie miłe, krzepiące wrażenie. - Nie mów mi tylko, że cię zawojował, dziecinko. Ali Spencer, dziewczynę, która trzyma swoje serce w sejfie. - Och, proszę cię, Saro. Niech cię nie ponosi fantazja. Mówiłam tylko, że się przyjemnie odróżnia od tych typowych powierzchownych biznesmenów, gotowych wbić ci nóż w plecy, z jakimi się zwykle stykam - odpowiedziała szybko Ali. Po chwili wzruszyła ramionami. - Co nie znaczy, że mogłabym go „sprzedać" w tej formie. Wymagałby całkowi­ tej zmiany oprawy. Musiałby wystąpić jako człowiek silny

29

i pewny siebie. Poza tym on wygląda, jakby się ubierał na dobroczynnych wyprzedażach odzieży w parafii. A jego wło­ sy! Założę się, że obcina je sobie sam tępymi nożyczkami. Ciachnie tu, ciachnie tam i trochę jeszcze tu... Obie się roześmiały. Lecz po chwili Ali powiedziała tęsk­ nym głosem: - A ja tak marzyłam, żeby go wylansować jako Człowieka Fortuny. - Człowieka Fortuny? - To było moje założenie. Planowałam, żeby go ubrać i uczesać, dodać mu blasku i elegancji, pokazać go we wszy­ stkich ważnych miejscach, stworzyć wokół niego atmosferę tajemniczości, tak aby każda Amerykanka śniła o ostatnim z braci Fortune'ów, któremu trafiła się szansa odziedziczyć całe rodzinne imperium i zostać jednym z najbogatszych i najbardziej poszukiwanych kawalerów. Mówiąc to Ali znów poderwała się z krzesła i wzięła w ra­ miona swego kota. - Czy Człowiek Fortuny, tak jak jego bracia, odrzuci majątek, władzę i wolność dla miłości? To pytanie zaprzątało­ by każdą Amerykankę, w której żyłach płynie prawdziwa krew, gdyby tylko pozostawiono mi swobodę działania. I każ­ da wyobrażałaby sobie siebie, jako tę, dla której on by to wszystko poświęcił. Myślałyby o nim, marzyłyby o nim i czy­ tały wszystko, co tylko wpadłoby im w ręce na jego te­ mat. I gdyby tak się stało, mógłby im sprzedać, co tylko by chciał: most brooklyński czy... niech to diabli! ... nawet Homera! - Kto to jest Homer? - Nie kto, lecz co. Homer to robot. - Masz na myśli coś takiego, jak R2D2 z „Gwiezdnych Wojen"? - zapytała Sara. Ali przytaknęła.

30

- A ja mu nawet powiedziałam, że widziałam przystojniej­ sze tostery! Ten mój niewyparzony język! - Pokręciła głową. - W gruncie rzeczy Homer robi bardzo miłe wrażenie. Różne tarcze i kolorowe pokrętła. Choć potrafiłabym wprowadzić pewne zmiany, aby uzyskał lepszą prezencję. - Oparła brodę na rękach i westchnęła. - Nawet nie dałam Taylorowi szansy, aby mi zademonstrował, co Homer potrafi robić. Taylor Fortune miał duże trudności ze skupieniem się na pracy przez resztę dnia. Nawet Homer leżał porzucony na warsztacie z nie sprawdzonym dodatkowym elementem na ramieniu obrotowym. Około szóstej Rhonda, jego sekretarka, zajrzała do pokoju. - Zaraz wychodzę, proszę pana. Chyba że chciałby pan, abym została po godzinach? Taylor uniósł głowę znad wizytówki, w którą się wpatry­ wał. - Eee... nie, Rhonda. Dziękuję. Ja też nie zostanę dużo dłużej. Rhonda wiedziała, że Taylor rzadko kiedy opuszczał biuro przed dziesiątą, wykorzystując każdą wolną chwilę, aby po­ pracować nad Homerem czy innym wynalazkiem, który go w danej chwili pasjonował. - Może zamówić w delikatesach parę kanapek? - Nie, dziękuję. Nie jestem właściwie głodny. - Gdyby pan zgłodniał, to w mojej szufladzie jest jabłko, a numer telefonu do delikatesów w kalendarzu - rzekła Rhon­ da wychodząc. Około wpół do ósmej Taylor ciągle jeszcze siedział przy biurku, próbując bezskutecznie przeanalizować roczne spra­ wozdanie finansowe. Popatrzył na Homera. Z wolna na jego ustach pojawił się uśmiech.

31

- „Przystojniejsze tostery" - zacytował. Znowu wziął do ręki wizytówkę i gładził palcem wypukłe litery. W prawym górnym rogu widniał numer telefonu do pracy, a w lewym numer domowy Ali Spencer. Wpatrywał się w ten ostatni przez kilka minut, a potem zdecydowanym ruchem odłożył kartkę. - Nie - powiedział sam do siebie. - To bez sensu. To Homer ma być reklamowany, a nie ja. Ostatnia rzecz, jakiej bym pragnął, to rozgłos. Wstał, podszedł do robota i przekręcił włącznik umiesz­ czony na boku głowy. Błysnęły światełka i zamiast poprze­ dnich jęków i pisków dał się słyszeć cichy pomruk oznaczają­ cy, że Homer ożył. Gdy przekręcił następny włącznik, popły­ nęła łagodna muzyka. To dobry pomysł, pomyślał. - Dobrze, Homer. A teraz przetestujemy to twoje ramię. Właśnie gdy miał rozpocząć próby różnych czynności, trzymając w ręku klucz na wypadek potrzeby dodatkowej regulacji, zadzwonił telefon. Drgnął i upuścił sobie ciężki klucz na nogę. Klnąc z bólu i podskakując przez całą długość pokoju, dopadł do telefonu i chwycił słuchawkę. - Tak? - warknął. - Taylor? Schrypnięty i niepodobny do innych głos Ali Spencer po­ zostawił na nim niezatarte wrażenie, więc wiedział od razu, że to była ona. - Tak. - Tym razem jego głos zabrzmiał dużo łagodniej. - Mam nadzieję, że ci nie przeszkadzam. - Nie. - Słuchaj... - Myślałem o tobie. - Naprawdę? - spytała zaskoczona. - Tak. Nie mogłem niczym się zająć, gdy odeszłaś - przy­ znał się.

32

- Nie mogłeś? - Nie podoba mi się twój plan, Ali. - Zauważyłam to dziś rano. Dlatego dzwonię. Widzisz, ja też myślałam o tobie. - Naprawdę? - Tak. I o Homerze. Zdałam sobie sprawę, że nie widzia­ łam Homera w akcji. - A chciałabyś? - Co? - Chciałabyś zobaczyć Homera w akcji? - Ależ... oczywiście. Bardzo. Myślę, że to byłoby... - Kiedy? - Kiedykolwiek. W każdej chwili. To znaczy, kiedy to byłoby wygodne dla ciebie. - A co powiesz na teraz? - Teraz? Masz na myśli natychmiast? - Tak szybko, jak tylko mogłabyś się tu znaleźć. Mogę wysłać po ciebie kierowcę. - Och, to nie jest konieczne. Umiem prowadzić samo­ chód. - Ja nie potrafię. - Nie prowadzisz samochodu? Dlaczego? - Nigdy się nie uczyłem. Nigdy wiele nie podróżowałem. I zawsze miałem do dyspozycji auto z szoferem. - Aha. - Ale mógłbym się nauczyć. Ali roześmiała się. - Prowadzenie samochodu to żadna frajda. Gdybym ja miała do dyspozycji samochód i szofera... - A więc wyślę go po ciebie. - Nie, nie o to mi chodziło. Chociaż - no dobrze. Dlacze­ go nie? Nie co dzień pławię się w luksusach. - Świetnie. A zatem do zobaczenia wkrótce.

33

Gdy Taylor odłożył słuchawkę na widełki, zauważył, że ręka mu się trzęsie. Wcisnął guzik interkomu, który łączył go z garażem. - Daniel, proszę, abyś pojechał po pannę Ali Spencer i przywiózł ją tutaj. - Tak, proszę pana. Gdzie ona mieszka? - River Drive 34, apartament 14c. Oczekiwanie zdawało się trwać całą wieczność. Wreszcie się zjawiła. Ali, kobieta światowa i pewna siebie, śmiałym krokiem weszła do pokoju, a miedziane loki na jej głowie podskakiwały przy każdym ruchu. Swój wytworny, wiśniowo-czarny kostium zamieniła na dżinsy i luźną bluzkę, lecz Taylor uznał, ku swemu zdziwieniu, że jej obecny strój jest jeszcze bardziej urzekający. Obserwował ją, gdy kroczyła przez pokój z ramionami ściągniętymi do tyłu i brodą uniesio­ ną do góry. Był w tym jakiś cień prowokacji czy zaczepki. Gdy podeszła do niego, zauważył na jej nosie parę piegów i małą bliznę nad lewą brwią. Te drobne braki w urodzie spra­ wiły mu przyjemność. Wydawała się przez to bardziej ludzka, zwyczajna, taka, którą można zranić. A to doznanie było mu znane aż nadto dobrze. Ali zdała sobie sprawę, że jej przyjście zrobiło wrażenie na Taylorze. Widziała, że pożerał ją oczami jak młody chłopak. Najwyraźniej mu się podobała. Czy powinna skorzystać z te­ go, aby wkraść się w jego łaski i przekonać go do siebie? Szybko odrzuciła ten pomysł, potępiając siebie samą za takie myśli. Nie przyszła tu w poszukiwaniu kochanka. Przyszła, bo potrzebowała zarobku. W przeszłości zdarzało się jej wy­ korzystywać swe kobiece wdzięki, aby pozyskać ewentualne­ go klienta, ale zawsze był to ktoś, komu takie postępowanie nie było obce. Mały flirt, który nigdy nie przekraczał pewnych granic, był częścią gry. Ali była mistrzem w tej grze, lecz nie

34

mogła jej zastosować wobec Taylora. Był na to zbyt prawy, wrażliwy. Podejrzewała, że nie wiedziałby, jak to potrakto­ wać. Pewnie zrozumiałby wszystko na opak. Taylor nie wiedział, co powiedzieć. Serce mu biło szybko. Miał wrażenie, że znajduje się w pędzącym pociągu. I co naj­ dziwniejsze, uczucie to było raczej przyjemne. - Jak się jechało? - spytał w końcu. Uśmiechnęła się. - Wspaniale. Wypiłam parę drinków, odbyłam kilka mię­ dzynarodowych rozmów telefonicznych i... ej, ej, ja żartuję! - Nie byłoby w tym nic złego - zapewnił ją pośpiesznie, uśmiechając się z zażenowaniem. - Może miałabyś chęć na drinka? Albo na coś do jedzenia? Albo jedno i drugie? Może być coś do picia i coś do zjedzenia. - Taylor, dziś rano zrobiłam z siebie idiotkę. Przepraszam. Musiałam to z siebie wyrzucić. Tak, teraz z przyjemnością coś zjem. I wypiję. - Nie, nie zgadzam się. To ja po prostu... byłem zaskoczo­ ny. Nie wiem. Pewnie miałaś rację. Chcę powiedzieć, że ja istotnie muszę wejść w dwudziesty pierwszy wiek razem z Homerem. - Nie. Dlaczego? Masz prawo żyć tak, jak ci się podoba. A fortuna ci sprzyja, więc możesz wybierać. - Prowadziłem dotąd dość samotny tryb życia. Wszystko układało się dobrze, póki nie zostałem prezesem firmy. Nigdy się nie spodziewałem, że do tego dojdzie. Nie sądziłem, że moi bracia się ożenią. Nie pojmowałem, dlaczego to zrobili. Teraz jednak powoli zaczynał ich rozumieć. - Być prezesem firmy to chyba dość ciężki obowiązek dla kogoś, kto lubi pozostawać w cieniu. - Nie zrozum mnie źle. Są też przyjemne strony tej sytu­ acji. Weź choćby sprawę Homera czy też innych wynalazków, mających ułatwić prace domowe, nad którymi pracuję. Gdyby

35

którykolwiek z moich braci kierował firmą, nie miałbym mo­ żliwości ich wylansować i związać z Fortune Enterprises. - Czyżby bracia nie wierzyli w twoje wynalazki? Taylor uśmiechnął się rozbrajająco. - Niektóre okazały się wadliwe. Ale... do diabła! O, prze­ praszam. Wszystkim wynalazcom zdarzają się niepowodze­ nia. - Zmarszczył brwi. - Zwykle tyle nie gadam. Prawie zapomniałem, że chciałaś coś zjeść i pić. Co to ma być? Ka­ napka i piwo? Stek i wino? Kawior i szampan? Ali roześmiała się. - Najpierw limuzyna z szoferem, a potem kawior i szam­ pan. Taylor, Taylor, chcesz mi zawrócić w głowie. - A wiec kawior i szampan - zdecydował rozpromienio­ ny. Zanim zdążyła sprostować, że nie mówiła na serio, chwycił ją za rękę i poprowadził w kierunku drzwi. - Dokąd idziemy? - Do delikatesów, oczywiście, bo gdzie moglibyśmy do­ stać kawior? - Taylorze Fortune, to jest absolutna dekadencja. Czy ty wiesz, że nigdy nie próbowałam kawioru z bieługi? Znajdowali się w pomieszczeniu, które wyglądało jak sa­ lon w eleganckim apartamencie, a było wystawowym poko­ jem w meblowym dziale domu towarowego Fortune. - Proszę - wyciągnęła rękę i wyjęła ze srebrnego kubełka z lodem opróżnioną do połowy butelkę szampana - napijesz się? Druga, pusta butelka leżała na dywanowej wykładzinie obok nóg Taylora. Taylor stracił rachubę, ile kieliszków już wypił, ale niejasno pamiętał, że przestał odmawiać po czwar­ tym. Gdy Ali napełniła jego kielich, parę kropli przelało się na

36

stół. Trudno byłoby osądzić, czyja ręka była pewniejsza, jej czy jego. Wypił duży łyk, a potem wyciągnął się na dywanie. - Dobrze się czujesz? - spytała Ali. - Jak nigdy - odparł. Ona sama wypiła trzy kieliszki, co przekraczało jej zwykłą miarę, ale była w doskonałym humorze. Ułożyła się wygodnie na skórzanej, miękkiej sofie, popijając szampana dobrej marki i zajadając kawior z bieługi. Wstawiła butelkę z powrotem do kubełka z lodem, a potem niefrasobliwie zanurzyła palce w kryształowym pojemniku z kawiorem i wkładała jedno ziarenko po drugim wprost do ust. Taylor obserwował ją jak zahipnotyzowany. Ich oczy spot­ kały się. - Jesteś pewny, że nie chcesz ani trochę? - spytała, wysu­ wając w jego kierunku porcyjkę do spróbowania. Taylor nigdy nie przepadał za kawiorem, ale też nigdy nie podawano mu go w tak kuszący sposób. Uniósł się trochę i otworzył usta. Ali wsunęła mu palec między wargi. Zbyt późno zorientowała się, że nie było to rozsądne. Jak tylko jego wargi zacisnęły się wokół jej palca, poczuła taki przypływ pożądania, że miała ochotę stoczyć się z sofy wprost na niego. Uratował ją tylko jeszcze silniejszy odruch samoobrony. Wy­ ciągnęła palec z jego ust tak szybko, że paznokciem skaleczy­ ła mu wargę. Zobaczyła na niej kroplę krwi. - Och, Taylor, skaleczyłam cię - przeraziła się. - Nic nie czuję- odparł, krzywiąc usta w pijackim uśmie­ chu. Ali pochyliła się nad nim, aby sprawdzić, jak bardzo go zraniła. Taylor znów uniósł się na łokciu, aby jej w tym dopomóc. Wzrok Ali powędrował od jego ust do brązowych oczu. Wpa­ trywał się w nią, oddychając nierówno.

37

- Myślę, Ali, że mogę być... trochę nietrzeźwy - powie­ dział, uśmiechając się niepewnie. Odpowiedziała mu uśmiechem, nie odrywając wzroku od jego twarzy. - Może masz rację, Taylor. - Mam ochotę... cię pocałować. - Takim pragnieniom powinieneś się opierać. - Tak. Pewnie masz rację. - Opadł z powrotem na dywan. Ali poczuła, że ją to rozczarowało i przestraszyła się siły tego rozczarowania. Szybko spuściła nogi na podłogę i wstała. - Taylor, muszę już iść do domu. Ty zresztą też. Milczał. Oczy miał zamknięte. Pochyliła się i potrząsnęła go za ramię w obawie, że może stracił przytomność. - Taylor! - Co takiego, Ali? - spytał, otwierając oczy. Z jakiegoś powodu, którego wolała nie rozpatrywać, serce zaczęło jej bić jak oszalałe. Będzie tego jutro żałować. Tak jak i Taylor. Choć z drugiej strony po tej ilości wypitego szampa­ na może nic nie będzie pamiętał. Pochyliła się niżej, on się uniósł. Gdzieś w połowie drogi ich usta się spotkały. Było to niezbyt zręczne spotkanie, ale wykorzystali je, jak potrafili najlepiej. Pokój wirował. Taylor jęknął, starając się zamknąć oczy, ale stwierdził, że już są zamknięte. Próbował je więc otwo­ rzyć, ale wszystko zawirowało jeszcze bardziej. - Hej, wypij to - powiedział znajomy głos. Taylor zerknął w górę na swoją babkę. Były tam dwie babki i obie podawały mu szklankę z jakimś brązowym pły­ nem. - No, dalej, nie pieść się - zachęcała go. - Co to jest? - zapytał ochrypłym głosem, czując ohydny smak podchodzący mu do gardła.

38

- To stary, wypróbowany środek na to, co ci dokucza. Nazywa się „stepowa ostryga". Nie pytaj, z czego się składa, tylko wypij. Podniósł rękę, sięgając gdzieś między dwie szklanki, które widział, a Jessica przytrzymała mu rękę i włożyła szklankę w dłoń. Grymas wykrzywił mu twarz, gdy przełykał napój, ale po chwili poczuł się lepiej. - Co się stało? - spytał półprzytomnie. - Nie pamiętasz? Na próżno wytężał pamięć, by coś sobie przypomnieć. - Czuję się trochę zamroczony. - Nie przypominasz sobie, że poszliście razem z Ali do sklepu? Pytanie Jessiki powoli do niego docierało. Nie zważając na ból głowy podniósł się na łokciu. - Teraz sobie trochę przypominam. Kawior... i szampan. - Uśmiechnął się niepewnie. - Dużo szampana. Nagle uśmiech zniknął z jego twarzy. - Pamiętam, że ją pocałowałem... a potem... Nie wiedział, co było potem. - Nie wiem, co mnie napadło - wyznał i zastanowił się, jak daleko się posunął. Sięgnął po słuchawkę telefonu stojące­ go przy łóżku. - Lepiej będzie, jak do niej zadzwonię. Powinienem ją przeprosić. Wypiłem za dużo szampana. Choć to nie jest żadne wytłumaczenie. Jessica z trudem powstrzymała uśmiech. Nawet w naj­ śmielszych marzeniach nie sądziła, że sprawy potoczą się tak szybko. - Co ja zrobiłem z numerem jej telefonu? Aha, jest na wizytówce. - Ze zmarszczonym czołem przypominał sobie, gdzie ją schował. - Spodnie. Włożyłem ją do kieszeni spodni.

39

- Obawiam się, że masz pecha. - Wizytówka zginęła? - Nie, mój drogi. Twoje spodnie zginęły. Daniel twierdzi, że wróciłeś do domu bez nich. Taylor zaczerwienił się, a potem zbladł. - Wróciłem do domu bez spodni?! - Tak, kochanie - odparła nonszalancko Jessica, zabiera­ jąc pustą szklankę. - Jeśli nie chcesz następnej porcji „ostrygi stepowej", to muszę już iść. Mam spotkanie w klubie. Taylor w milczeniu pokręcił głową. - Jestem pewna, że jej numer znajdziesz w książce telefo­ nicznej - rzuciła Jessica na odchodnym. Po wyjściu babki Taylor pozostał w łóżku, rozważając pra­ wdopodobny przebieg wypadków wczorajszego dnia. Był tak zawstydzony, że nie śmiał zadzwonić do Ali. Co miał­ by powiedzieć? Jak mógł ją przeprosić, jeśli nie wiedział za co? Dzwonek telefonu wyrwał go z tych meczących rozmy­ ślań. - Cześć, Tayor, jak się czujesz? - Ali? - Dzwoniłam do firmy, ale okazało się, że jeszcze cię tam nie ma. Wcale mnie to nie zdziwiło. Masz fatalnego kaca, co? - Słuchaj, Ali, nie wiem, co powiedzieć. Tak się wsty­ dzę... - Daj spokój, Taylor. Rozluźniłeś się i zabawiłeś trochę. Ja też się ubawiłam. - Naprawdę? - Było wspaniale. Zupełna dekadencja. Co prawda, nie mogłabym tak odżywiać się na co dzień. Mogę zejść na złą drogę tylko od czasu do czasu. - O Boże!-jęknął. - Taylor! Nic ci nie jest?

40

- Nie jesteś... wściekła? Nie uważasz, że sprawy zaszły za daleko? - Daj spokój, Taylor. Nie ma powodu, żeby robić z igły widły. Wypiliśmy trochę szampana, ja zjadłam cały pojemnik kawioru, pocałowaliśmy się... - A potem? - Nie pamiętasz? Taylor zamknął oczy. - Nie - powiedział słabym głosem. - Nic nie pamiętam. Nastąpiła cisza, która dla Taylora trwała bez końca. Wresz­ cie usłyszał, że Ali się śmieje. - Och, Taylor. Nic więcej nie było. Tylko jeden mały pocałunek. A potem... odpłynąłeś. Zadzwoniłam po Daniela, a on zarzucił cię sobie na plecy i odwiózł do domu, podrzuca­ jąc mnie po drodze. Nie masz się czym przejmować. Twoja cnota pozostała nie naruszona. - Więc co się stało z moimi spodniami? - spytał z trudem. - Z czym? - Wróciłem do domu bez spodni. Kiedy mówiłaś o deka­ dencji i że... zeszłaś na złą drogę, pomyślałem... Ali znowu się roześmiała. - Mówiłam o kawiorze i szampanie. Doprawdy, Taylor, za kogo mnie bierzesz? - drażniła się z nim. Taylor wykrztusił przeprosiny i odłożył słuchawkę. Nigdy w życiu nie czuł się tak upokorzony. Tego samego dnia Daniel opowiedział, co się stało z nie­ szczęsnymi spodniami. Zawinił tu jego upór, aby zabrać resztę szampana do limuzyny. Po odwiezieniu Ali, Taylor próbował nalać sobie kieliszek wina, ale rozlał je na spodnie. Z pijackim uporem zdjął je natychmiast z siebie i radośnie wyrzucił za okno mówiąc, że i tak nie są odpowiednie dla Człowieka Fortuny.

ROZDZIAŁ

3

Zarówno Ali, jak i jej współlokatorka spały jeszcze twar­ dym snem, gdy w sobotę rano, kwadrans po siódmej, odezwał się dzwonek u drzwi. Ali, którą trudno byłoby zaliczyć do rannych ptaszków, nic nie usłyszała. Sara próbowała nie zwra­ cać uwagi, nakrywając głowę poduszką, ale ktoś dzwonił uparcie. Półprzytomna odrzuciła kołdrę, włożyła szlafrok i poczłapała do drzwi. Otworzyła je ziewając szeroko, a zdu­ mienie nie pozwoliło jej zamknąć rozwartych usL - Dzień dobry. Nazywam się Homer. Jestem pomocnikiem wieloczynnościowym. Dziś jest sobota, dwudziesty drugi czerwca. Mam nadzieję, że się wyspałaś. Pogoda jest ładna, świeci słońce. Chętnie od razu zabiorę się do pracy. Zdezorientowana Sara cofnęła się przed wysokim na metr, metalowym gościem, który krokiem robota wszedł do środka. Jej usta rozciągnęły się w wesołym uśmiechu. - Aaa... tędy proszę, Homer - powiedziała, kierując go do pokoju Ali. Zastukała i otworzyła drzwi. - Hej, Ali, masz gościa. - Odejdź - mruknęła sennie Ali. Sara mrugnęła, gdy Homer wkroczył do pokoju. - Nie zwracaj na nią uwagi. Ona zawsze jest opryskliwa z rana. Ali naciągnęła koc na głowę i próbowała zasnąć na nowo. Lecz nic z tego nie wyszło. Pociągnęła mocniej i wtedy ktoś

42

wyrwał jej koc z ręki. Otworzyła oczy i zobaczyła kto, a ra­ czej co, się z nią szarpie. Zaskoczona wrzasnęła. Dźwięk jej głosu uruchomił robota. - Dzień dobry. Nazywam się Homer. Jestem pomocnikiem wieloczynnościowym. Dziś jest sobota, dwudziesty drugi czerwca. Mam nadzieję, że się wyspałaś. Pogoda jest ładna, świeci słońce. Chętnie od razu zabiorę się do pracy. Ali siedziała na łóżku oniemiała, patrząc jak robot zaczyna ściągać pościel z jej łóżka, a potem zabiera się do prześcierad­ ła. Gdy stwierdził, że na środku natrafił na przeszkodę, zatrzy­ mał się i skierował na nią oczy. Dałaby głowę, że ją widzi. Było to zupełnie niesamowite. Przetarła oczy. Może to tylko taki zwariowany sen? Gdy Sara zamknęła Homera w pokoju, wróciła do fronto­ wych drzwi i wyjrzała. Jak podejrzewała, stał tam Taylor For­ tune. Uśmiechnął się niepewnie. - Myślałem, że Ali... panna Spencer mieszka sama. Sara przedstawiła się żałując, że nie zdążyła zrobić lekkie­ go makijażu przed spotkaniem z Człowiekiem Fortuny. - Zechce pan wejść? - spytała i w tym momencie usłysze­ li krzyk Ali zza zamkniętych drzwi. Sara i Taylor spojrzeli na siebie i oboje rzucili się w kierunku sypialni. Sara otworzyła drzwi, zajrzała i parsknęła śmiechem. - To wcale nie jest zabawne - warknęła Ali, machając rękami i nogami w powietrzu, podczas gdy mały, choć silny robot unosił ją w swych ramionach nad łóżkiem. I w tym momencie Ali spostrzegła Taylora. Popatrzyła na niego wściekle. - Każ temu potworowi, aby mnie natychmiast puścił - za­ żądała. - Dzień dobry, nazywam się Homer... Taylor podbiegł do niego, ale w pośpiechu nacisnął nieod-

43

powiedni przycisk. Zamiast mu wyprostować ramiona, aby Ali mogła zsunąć się na posłanie, włączył muzykę. Z głośni­ ka, mieszczącego się w czole robota, rozległy się wesołe dźwięki polki. - Taylor - ostrzegła go Ali -jeśli ta rzecz mnie nie puści, rozwalę go młotkiem. - Proszę cię, Ali, poczekaj chwilkę - błagał Taylor, przyci­ skając inny guzik. Tym razem właściwy, ale nie zadziałał. Znowu defekt. Sara ciągle chichotała. - Przypominasz mi Faye Wray w ramionach King Konga. Tylko King Kong był chyba wyższy i bardziej owłosiony. -I znów się roześmiała. Taylor przycisnął inny guzik. Homer cofnął się o krok, niosąc wierzgającą i kopiącą Ali, ubraną tylko w krótką nocną koszulkę. Dźwięki polki nadal wydobywały się z niego. - Wyłącz go, do cholery, Taylor. Żądam tego! Taylor nacisnął główny wyłącznik. Homer zatrzymał się jak wryty, muzyka ucichła w pół taktu. Mimo to Homer ciągle trzymał Ali w uniesionych do góry ramionach jak w imadle. - Nie wiem, co się mogło stać - rzekł Taylor. - Tego dotąd nie było. W Ali wszystko się gotowało. Czuła się idiotycznie, za­ mknięta w ramionach mechanicznego potwora. I nie pomaga­ ło jej to, że Sara zaśmiewała się do łez. - Wyjdź stąd! - krzyknęła ze złością. Gdy zobaczyła, że Taylor odwraca się w kierunku drzwi, powstrzymała go: - Nie ty! Ona! Sara próbowała się opanować i przybrać skruszoną minę, ale nie całkiem jej się to udało. - Czy przynieść ci kawy, Ali? Rano zawsze jesteś bez humoru, póki się nie napijesz kawy. - Przynieś raczej piłkę do metalu! - wrzasnęła Ali, próbu-

44

jąc obciągnąć swą krótką i przezroczystą koszulkę na udach. Lecz materiał zaczepił się o jedno z ramion Homera i usłysza­ ła dźwięk rozdzieranej tkaniny. - Wspaniale, po prostu wspaniale - burknęła. Taylor zajęty Homerem próbował nie widzieć braków jej stroju, ale gdy usłyszał trzask materiału, zerknął w górę. - Naprawdę, bardzo mi przykro, Ali. Zapłacę za... Nie skończył zdania, zbyt zaambarasowany, aby mówić dalej. Ali zrobiło się żal Taylora. - Sądzę, że kiedyś będę się z tego śmiała - rzekła. - Naprawdę? - Zajrzał jej w oczy. - Choć muszę wyglądać cholernie głupio - dodała z krzy­ wym uśmiechem. - Nie. Wyglądasz pięknie. Ali była przyzwyczajona do komplementów, ale Taylorowi udało się wywołać rumieniec na jej twarzy. Żadna kobieta nie wygląda najlepiej wcześnie rano, szczególnie w rozdartej koszuli, spoczywając w żelaznym uścisku mechanicznego potwora. Ali wiedziała jednak, że Taylor był szczery. Szczerość to jedna z cech Taylora, które przyprawiały ją o zmieszanie. Próbowała wybrnąć jakoś z tej śmiesznej sytuacji żartując. - Wiesz, Taylor, słyszałam o różnych, nadzwyczajnych spo­ sobach uwodzenia, ale twoja metoda bije wszelkie rekordy. - O, ja nie próbowałem... ja nie... ja tylko chciałem zaim­ ponować ci możliwościami Homera. Ali uśmiechnęła się. - Rzeczywiście zaimponowałeś. Nawet bardziej, niż my­ ślisz. - Przepraszam, Ali. Bardzo mi przykro. - Już to mówiłeś, Taylor, ale zrób coś! - Zaraz, zaraz, już robię. Daj mi tylko trochę czasu, a uwolnię cię.

45

Przerwał na chwilę, aby sprawdzić przełączniki Homera, podniósł koc z podłogi i okrył nim Ali. Mimo wszystko po­ czuła się wzruszona tym gestem. - Stalowy potwór i szlachetny rycerz - powiedziała. Oryginalny zespół. - Powinienem był pomyśleć, że pewnie jeszcze śpisz usprawiedliwiał się Taylor, klękając koło robota, aby spraw­ dzić działanie jego aparatury. - Można było się domyślić z łatwością. Nie ma jeszcze wpół do ósmej. - Chciałem być pewny, że cię zastanę w domu. Przyzwy­ czaiłem się wstawać o świcie i myślałem, że wszyscy tak ro­ bią. - Jak ci tam idzie? - spytała wykręcając szyję, aby zoba­ czyć, co on robi. - Sądzę, że obluzował się jakiś przewód. Trzeba go tylko mocniej... o, teraz chyba będzie dobrze. Taylor wyprostował się i podszedł od przodu do Homera i Ali. Ich oczy się spotkały. To znaczy, oczy Ali i Taylora. Czarne guzikowate oczy Homera patrzyły gdzieś w dal, choć jego usta przypominały uśmiech, jakby mechaniczny robot był zadowolony ze swych szalonych poczynań. - Nie miałbym ci za złe - powiedział łagodnie Taylor - gdybyś nas obydwu wyrzuciła na zbity łeb i nie chciała mieć więcej z nami do czynienia. - Nie znajduję się w pozycji, w której mogłabym kogoś wyrzucać. - To był głupi pomysł - przyznał. Miał jeszcze jeden głupi pomysł, gdy patrzył na Ali w ramionach robota. Aby go odpę­ dzić, przekręcił kontakt uruchamiający Homera. - Dzień dobry, nazywam się Homer... Taylor szybko przycisnął następny guzik. Bez żadnego ostrzeżenia ramiona Homera dosłownie wystrzeliły do przo-

46

du, a Ali pofrunęła na Taylora, zaskakując go kompletnie. Zanim zdążyli zareagować, leżeli oboje na podłodze, splątani ze sobą i kocem, którym Ali była okryta. Homer porzucił ich obydwoje, zrobił obrót o 180 stopni i żwawo wrócił do ściele­ nia łóżka. Ali i Taylor najpierw mieli miny ludzi zaskoczonych, po­ tem zaambarasowanych, a po chwili wybuchnęli śmiechem, przewracając się kolejno, gdy usiłowali wstać. Ali śmiała się tak, że łzy jej ciekły po policzkach. Wycierając je, spojrzała na roześmianego Taylora i zauważyła, że uśmiech znika z jego ust, a w oczach zamigotało coś, co nadało jego twarzy łagodny, przepraszający i zagadkowy wyraz. - Och, Taylor - szepnęła Ali. - Co ja mam z tobą zrobić? I nagle, znów bez ostrzeżenia, usta mężczyzny odnalazły jej usta. Wydało się jej, że cały świat stanął na głowie. Oto nieśmiały, niezręczny pan Fortune całuje ją z taką pewnością siebie, że poczuła się zaskoczona. Instynktownie rozchyliła wargi. Koc zsunął się, gdy uniosła ramiona, aby go objąć za szyję. Wplotła palce w jego gęste włosy, gdy otoczył ją ramie­ niem. Uczucie gorąca przeniknęło ciało, drżały jej ręce i nogi. Czuła się słaba, a od dawna nie zdarzyło się, aby jeden poca­ łunek wprawił ją w stan takiego podniecenia. Ostatnim razem miała takie uczucie, gdy była nastolatką. Co prawda, nie był to taki sobie zwykły pocałunek, żadne takie cmoknięcie jak wtedy w domu towarowym, gdy upili się szampanem. Taylor cały oddawał się całowaniu, penetrując jej usta z wolna i dokładnie. A ona wcale nie miała ochoty go pospie­ szać. Zrobił to za nią Homer. - Zdjąłem bieliznę z łóżka. Proszę podać mi świeżą, abym dokończył zadanie.

47

- Dobra kawa - pochwalił Taylor, siedząc w kuchni na­ przeciw Ali i Sary. Sara uśmiechnęła się. - Może pan nie uwierzy, ale to mieszanka firmy Fortune. Mam fioła na punkcie ich... to znaczy pana... produktów z działu smakoszy. Prawda, Ali? - Co do tego fioła, to rzeczywiście prawda - stwierdziła sucho zapytana. Sara zachichotała i wstając zatarła ręce. - Chyba już czas na mój poranny bieg, a potem wpadnę poćwi­ czyć na sali gimnastycznej. Nie wrócę przed upływem dwóch godzin - rzuciła, patrząc z wymownym uśmiechem na Ali. Ali nie odpowiedziała uśmiechem. Czuła się bardzo nie­ pewnie. Był to efekt pocałunku Taylora. Chwilę później usły­ szała trzask zamykanych drzwi. Westchnęła z ulgą. - Wiesz, Taylor, miałam już do czynienia z różnymi typa­ mi, gładkimi, sprytnymi, lecz ty zdołałeś całkiem mnie zadzi­ wić. - Nie wydajesz się szczęśliwa z tego powodu. Pewnie nie powinienem był cię pocałować po raz drugi. Ale prawdę mó­ wiąc nie pamiętam zbyt dobrze naszego pierwszego pocałun­ ku. - Zawahał się i na twarz wypłynął mu kuszący uśmiech. - Lecz tego ostatniego na pewno nie zapomnę. Ali też miała podobne wrażenie, ale nie zamierzała się do tego przyznać. - Jesteś niemożliwy, Taylor - powiedziała. - Czy to znaczy, że zrywamy umowę? - zapytał cicho. - Jaką umowę? - W sprawie Człowieka Fortuny. Wpatrywała się w niego zaskoczona. - Zdaję sobie sprawę, że Homer nie pokazał się dziś z naj­ lepszej strony, ale wiem, że mogę usunąć braki. Ważniejsze jest, czy ty potrafisz wygładzić moje niedociągnięcia. Zmie-

48

nić mnie w Człowieka Fortuny - to nie będzie łatwe zadanie. Więc jeśli... - Taylor! - Ali skoczyła na równe nogi. - Niczego innego nie pragnę! Nie była to cała prawda. Lecz teraz, gdy miała uzyskać to zlecenie, musi nad sobą zapanować. I nad nim. Wzięła go za ręce i pomogła mu wstać. - Kiedy możemy zacząć? - Zacząć? Co zacząć? - Musimy kupić ci nowe ubranie, zrobić coś z twoimi włosami. - Z moimi włosami? - Czy nie miałeś nigdy ochoty ich rozjaśnić? Niektórzy faceci stale to robią. Albo jedno złote pasmo? - Złote pasmo? - Nie, nie, zostawmy to. Byłoby to zbyt krzykliwe. - Prze­ ciągnęła palcami po jego włosach, tym razem myśląc wyłącz­ nie o nowym zadaniu. - Dobry gatunek. I kolor też nie jest zły. Jestem pewna, że w lecie jaśnieją ci od słońca. - Nie bardzo. Rzadko jestem na słońcu w lecie czy zimie. - Żeglujesz? Potrząsnął przecząco głową. - I nie grasz w golfa? - Nie. - A co z tenisem? - Trochę grałem jako dziecko, ale... ja... Kiepski ze mnie sportowiec. - W porządku. Zaczniemy od żagli. Żeglarzy cechuje pe­ wien surowy, męski urok. - Nie wydaje mi się, aby żeglarstwo było najlepszym pomysłem. Adam zabrał mnie parę razy na pokład żaglówki.

49

- Adam ma żaglówkę? Wspaniale. Myślisz, że nam ją pożyczy? - Hm... tak, myślę, że tak, ale próbuję ci wyjaśnić... - Nie martw się, Taylor. Jestem dość dobrym stanikiem. Nauczysz się tego bardzo szybko. Człowiek Fortuny musi umieć żeglować. Taylor nie mógł się nie roześmiać. - Znasz go o wiele lepiej ode mnie. Ali odpowiedziała mu uśmiechem. - Będzie wspaniale, zobaczysz. Mam zamiar włożyć całe serce w tę kampanię. - Nie mogę żądać niczego więcej. Ali przestała się uśmiechać. - Tylko należy ustalić pewne zasady - powiedziała trzeź­ wo. - Teraz, gdy już naprawdę pracujemy razem, powinni­ śmy ograniczyć się do... wyłącznie do... spraw poważnych. Wiem, że jestem w części odpowiedzialna za ten pocałunek... Ale nie sądzę, żeby to było rozsądne... Nie chcemy kompli­ kować sytuacji, prawda? - Nie. Myślę, że nie. - A więc zgadzamy się co do tego? Zajęło mu dłuższą chwilę, zanim zdobył się na odpo­ wiedź. - Tak. Ali wyciągnęła rękę. - Podajmy sobie ręce na zgodę. Taylor ujął jej dłoń w swoją. Wysilił całą wolę, aby po­ nownie nie wziąć jej w ramiona. Lecz musiał jej przy­ znać rację. Ostatnią rzeczą, jakiej pragnął, było zakochać się. Oznaczałoby to jego klęskę, tak jak przedtem Adama, Petera i Trumana. Zanim by się zastanowił, już by ją poprosił o rękę. A to by doprowadziło do utraty rodzinnego majątku. Bracia

50

nigdy by mu nie wybaczyli, gdyby firma przeszła w obce ręce i dlatego musi zachować rozsądek. - Mówisz, że on ją zaangażował? - spytał Peter. Trzej bracia Fortune'owie spotkali się w „Cafe' Gaufre" w śródmieściu. - Słyszeliście, co powiedziałem - powtórzył Adam - za­ warł umowę z Ali Spencer. - Powierzył jej promocję Homera? - zapytał Peter. - Homera? Nie tylko. Okazuje się, że nasza agresywna specjalistka od reklamy wbiła sobie do głowy, że będzie pro­ mować naszego braciszka. Zgodnie z tym, co mówi Taylor, ona uważa, że lansując go, będzie w stanie sprzedać klien­ tkom każdy produkt firmy Fortune, począwszy od robota, a kończąc na gumie do żucia. - Gumę Fortune?! - wykrzyknęli jednocześnie Peter i Truman. - To jeszcze nie wszystko - powiedział sucho Adam. Wyobraźcie sobie, że po wieczorze spędzonym w towarzy­ stwie Ali, Taylor wrócił do domu bez spodni. Również żony braci Fortune'ów spotkały się w „Cafe Gau­ fre". Ewa Fortune, niezwykle promienna w różowej sukni przy­ szłej matki, obserwowała swoje dwie szwagierki, Elizabeth i Saszę. Elizabeth przyjechała do centrum miasta na rozmowę w sprawie posady neuropsychiatry w szpitalu w Denver. Sasza wróciła z Moskwy razem z Trumanem, aby przez nastę­ pne kilka miesięcy zwrócić baczniejszą uwagę na sprawy związane z otwarciem sklepu z towarami importowanymi z Rosji. Ewa zwróciła się do szwagierek: - Moje drogie, musimy coś zrobić, aby pomóc rodzącej się

51

miłości. Wiem od Adama, że nasi mężowie są zdecydowani wywrzeć nacisk na Taylora, aby anulował umowę promocyjną z Ali Spencer, ponieważ są przekonani, że się w niej zakochał. - Już się zakochał? - zdziwiła się Elizabeth. - Przecież widzieli się dopiero kilka razy. - A ile czasu potrzebował Peter, Adam czy Truman, aby się zakochać? - zapytała Sasza ze swoim rosyjskim akcentem. Ewa popatrzyła znacząco na obie panie. - A ile czasu zajęło to nam samym, jeśli wolno spytać? Wszystkie wybuchnęły śmiechem, a po chwili, poważnie­ jąc, Ewa zapytała: - Czyli jesteśmy zgodne; że trzeba coś w tej sprawie zro­ bić? - Ale co? - Jakaś przygoda mogłaby im pomóc - sugerowała Sasza, przypominając sobie, jak wspólnie przeżyte niebezpieczeń­ stwa i tropienie przemytników przyspieszyły szczęśliwe za­ kończenie jej romansu. - Myślę, że po pierwsze trzeba zorientować się, co o tym sądzi Ali Spencer - westchnęła Ewa. - Taylor może być zako­ chany, ale z tego, co słyszałam o tym cudownym dziecku reklamy, nie sądzę, aby łatwo straciła głowę dla takiego nie­ śmiałego samotnika jak Taylor. - On może się zmienić. Miłość zmienia mężczyzn - za­ uważyła Elizabeth z błyskiem w oku. - Szczególnie męż­ czyzn z rodziny Fortune'ów. Ewa i Sasza przytaknęły z przekonaniem. - Już wiem - oznajmiła z zapałem Ewa. - Adam i ja wy­ damy przyjęcie. Nieduże, tylko dla rodziny i paru przyjaciół. - Doskonały pomysł - poparła ją Sasza. - Ale czy sądzisz, że Taylor zaprosi Ali? - Zaprosi, jeśli to będzie urodzinowe przyjęcie - powie­ działa tajemniczo Ewa.

52

Sasza i Elizabeth popatrzyły na nią zaskoczone. - Ale masz przed sobą jeszcze dwa miesiące - przypo­ mniała Elizabeth. - Poza tym, skąd ta pewność, że ją zaprosi? Ewa zaśmiała się. - Mówię o urodzinach Homera, robota, którego Ali ma lansować. Elizabeth i Sasza uznały to za świetny pomysł. Wszystkie trzy przystąpiły do planowania batalii. - Nie, nie, nie. To wszystko nie to - mówiła pod nosem Ali, przerzucając w szafie Taylora koszule, krawaty i spodnie. - Jeśli wyrzucisz jeszcze trochę, będę zmuszony parado­ wać, jak mnie Pan Bóg stworzył - zażartował Taylor. Lecz Ali nie zwracała na niego uwagi. Ruszyła w kierunku komody. Taylor zagrodził jej drogę i przytrzymał dłonią górną szufladę, którą chciała otworzyć. Spojrzała na niego rozbawiona. - Co tam masz? Pamiętnik? Listy miłosne? Najtajniejsze dane dotyczące Homera? - Bieliznę. - Szorty, kalesony, slipy? - Co? A... tak, szorty. - Nie nadają się. Tylko slipy, w ciemnych kolorach. Zielo­ ne, aby podkreślić kolor oczu. Granatowe... - To są żarty, tak? - Człowiek Fortuny nosi seksowną bieliznę, Taylor. - Kto będzie wiedział, co ja noszę? - Nosząc seksowną bieliznę inaczej się czujesz. Nawet jeśli nikt o tym nie wie. Ona wytwarza pewien nastrój, stwa­ rza wokół ciebie pewną aurę. I dodaje twoim oczom nowego wyrazu. Taylor poczuł suchość w gardle, gdy jego oczy powędro­ wały w dół jej kuszącego ciała. Tylko jedna myśl wypełniała

53

jego umysł: jaką ona nosi bieliznę? Ali doskonale wyczuwała, o czym on myśli. - Jedwabną, Taylor - powiedziała. - Uwielbiam jedwab. Twarz mężczyzny ozdobił rumieniec, ale gdy spotkały się ich oczy, uśmiechnął się rozbrajająco. - Jedwab, tak. Jedwab do ciebie pasuje. Teraz ona z kolei się zaczerwieniła. Co jej przyszło do głowy, żeby zaspokajać jego ciekawość? Czy chciała mu po­ kazać, że to nie robi na niej wrażenia? A jeśli nie robi, to dlaczego jej serce bije tak szybko? I dlaczego ma spocone dłonie? I skąd to pragnienie, aby mu się rzucić w ramiona. Co takiego mają w sobie panowie Fortune'owie? Próbowała powrócić do spraw zawodowych. - Zresztą może będziemy musieli pokazać cię publicznie. Wszystkie rodzaje gwiazd filmu występują w „bieliźnianych" reklamówkach. Dałoby ci to fantastyczną prasę. Człowiek Fortuny w seksownych, zielonych slipach. - Nie mówisz chyba poważnie? - Taylor, zrozum i zapamiętaj. Zawsze jestem poważna, gdy chodzi o moją pracę. Tobie potrzebna jest pomoc. - Nagle spojrzała na zegarek. - O, do diabła, jesteśmy spóźnieni. Chodź, musimy się pospieszyć. - A dokąd idziemy? - zapytał Taylor, gdy zaczęła go ciąg­ nąć za rękę. - Do fryzjera. - Do fryzjera? - Mój fryzjer potrafi zdziałać cuda. - Zaśmiała się, patrząc na jego sterczące włosy. - Zaufaj mi. - Ben, jak to miło cię znowu zobaczyć - powiedziała Jessica, witając w salonie Bena Engela. Ben powstał na jej powitanie.

54

- Robisz wrażenie zdziwionej. Czyżbyś nie wiedziała, że nie potrafię żyć zbyt długo z dala od ciebie? - Wiem, że uwielbiasz patrzeć, jak się czerwienię. - To też, mówiąc prawdę - rzekł, ujmując jej rękę. - Czy będziesz mógł zostać dłużej? - Wczoraj zapowiedziałem w szpitalu, że odchodzę na emeryturę. - Ben, wreszcie to zrobiłeś! - Tak, dość tego. Uznałem, że mam prawo trochę czasu poświęcić na swoje życie osobiste, póki nie jestem jeszcze zbyt stary, aby się nim cieszyć. Jessica zrobiła żałosną minkę. - To nie ty jesteś stary. - Ty też nie. Czy zawsze musisz podkreślać, że jesteś odrobinę starsza ode mnie? - Muszę, zawsze. Patrzyli sobie w oczy przez dłuższą chwilę, a potem usiedli obok siebie na sofie. - A więc powiedz mi - rzekł Ben - jak się wiedzie zako­ chanym. - Którym? - spytała Jessica z uśmiechem. - Wszystkim - zarechotał Ben. - Musisz być zachwyco­ na, że masz ich tu wszystkich razem, w Denver. Przy okazji, rozmawiałem dziś rano z ordynatorem neuropsychiatrii w Denver General. Ma zamiar zaangażować Elizabeth. Jessica rozpromieniła się. - Och, Ben, wspaniała nowina. To pozwoli Peterowi na założenie w Denver kwatery głównej handlu galanterią, tak jak sobie życzył. Denver to jest ich dom rodzinny. Nic nie mogłoby mnie bardziej ucieszyć. - Ci twoi chłopcy, Jess, są wyjątkowi. To wprost nadzwy­ czajne, jak sobie poradzili w życiu bez pieniędzy ojca. - To z powodu miłości, Ben.

55

- Myślę, że masz rację. - Dlatego właśnie... - zatrzymała się, zaciskając usta. Ale Ben znał ją zbyt dobrze, by nie odgadnąć, co chciała powie­ dzieć. - Dlatego teraz przyszła kolej na Taylora? - Jest pewna kobieta, jakby dla niego stworzona. - Rozumiem - powiedział ostrożnie. Jessica roześmiała się i wyciągnęła do niego rękę. - Wiesz dobrze, że nie spocznę, póki wszyscy czterej moi chłopcy nie założą rodzin. - Ale sama mi mówiłaś, że jeśli Taylor również się ożeni, rodzina straci cały majątek, a wszystkie udziały firmy Fortune Enterprises przejdą na własność Nolana Fieldinga. - Jestem pewna, że Nolan doskonale da sobie radę. - Nie o to chodzi, Jess, i ty dobrze o tym wiesz. Czy na­ prawdę chciałabyś, aby wszystko, co twój syn stworzył i zo­ stawił swoim potomkom przeszło w obce ręce? Jessica nie odpowiedziała od razu. Wstała, aby nalać dwa kieliszki sherry z kryształowej karafki. Podała jeden Benowi, usiadła obok niego i popijała sherry małymi łykami. - Kochałam mego syna. Bardzo go kochałam, ale uwa­ żam, że źle postąpił, zostawiając tego typu testament. Twier­ dzę, że jeśli musimy coś poświęcić w życiu, powinno to być w imię miłości, a nie dla murów czy półek zapełnionych to­ warami. Sam widzisz, jak dobrze sobie radzą trzej pozostali. Sukces, kiedy idzie w parze z miłością, jest słodki. Natomiast sukces bez miłości zostawi w końcu smak goryczy. Ben dotknął czule ręką policzka Jessiki, a ona przycisnęła ją do swojej twarzy. - Zawsze najbardziej martwiłam się o Taylora - powie­ działa. - Od wczesnego dzieciństwa ciągle był w cieniu swo­ ich starszych braci. Adama przystojnego i czarującego; Petera

56

spokojnego i solidnego, na którym zawsze można było pole­ gać; Trumana niespokojnego ducha. - Taylor też ma swoje walory. - O, tak, oczywiście. Zdaję sobie z tego sprawę. On może nie ma wyraźnego stylu, ale to rzetelny charakter. Niestety, kobiety często nie poświęcają dość czasu, aby... - A ta kobieta, która jakoby jest stworzona dla niego? Jessica uśmiechnęła się. - W chwili, gdy ją zobaczyłam, uznałam, że jest stworzo­ na dla Taylora. Ma w sobie tyle życia, werwy, wiary w siebie i energii. Gdy spędzisz z nią pięć minut, wydaje ci się, że widzisz, jak iskry strzelają z jej skóry. A poza tym, ona ma serce, Ben. To z niej emanuje, choć sama o tym nie wie. - A więc zaaranżowałaś ich spotkanie. Jessica opowiedziała Benowi o Homerze i o tym, jak skło­ niła Taylora, aby zaangażował Ali jako swego agenta praso­ wego. - Z początku czuł się nią przytłoczony, ale jednocześnie był pod jej urokiem. Nigdy przedtem nie widziałam go w ta­ kim stanie - stwierdziła Jessica. Jak na wezwanie w tym momencie w drzwiach salonu po­ jawił się Taylor. W pierwszej chwili Ben go nie poznał. Nawet Jessica miała przez moment wątpliwości. - Taylor? Wyglądał, jakby zstąpił z kart męskiego żurnala. Świeżo ostrzyżone włosy miał modnie zaczesane do tyłu, a jego szczupła sylwetka była przyodziana w szykowną, marynarską biało-granatową bluzę i w spodnie z żaglowego płótna. Znik­ nął gdzieś lekko roztargniony wyraz twarzy. Uśmiechał się łobuzersko. Młody chłopak i zarazem pewny siebie mężczy­ zna. - AU i ja wybieramy się na żagle - powiedział głosem

57

zdobywcy. - Wstąpiłem tylko, aby uprzedzić was, że nie bę­ dzie mnie cały dzień. - Na żagle? - uśmiechnęła się Jessica z rozbawieniem. - Tu,w Denver? - Nie. Polecimy... e... firmowym samolotem do San Francisco. Adam trzyma tam swoją żaglówkę. - A więc jesteś żeglarzem - zauważył Ben. - Niezupełnie. - Taylor zawahał się, a potem uśmiechnął szeroko. - Prawdę mówiąc, doktorze, nie byłem na pokładzie łodzi od wielu lat. Lecz Ali twierdzi, że... no..., że to ważne, abym prezentował typ człowieka surowego, krzepkiego jak żeglarz. To dobre dla mojego wizerunku. A właściwy image sprzedaje produkt. - Aha, image - powtórzył Ben, patrząc ukradkiem na Jessicę. - Rozumiem. - Proszę cię, Taylor, oddychaj głęboko - mówiła Ali uspo­ kajającym tonem, choć była głęboko rozczarowana widząc, jak twarz Taylora przybiera szarozielony kolor. O fotografo­ waniu trzeba było zapomnieć. To nie taki wizerunek Człowie­ ka Fortuny chciała zaprezentować publiczności. Taylor trzymał się kurczowo burty. Chciał posłuchać rady Ali, lecz mu się to nie udawało. - Może... może powinniśmy wrócić już do portu? - spy­ tał. - Jesteśmy na morzu dopiero od dwudziestu minut. Mu­ sisz mieć trochę czasu, aby się przyzwyczaić. Taylor złapał się za brzuch, a potem wychylił za burtę. - To nie ja muszę mieć więcej czasu, lecz mój żołądek - wystękał. Ali poczuła wyrzuty sumienia, że sama czuje się silna i zdrowa, a skazuje Taylora na takie cierpienia. Pogłaskała go współczująco.

58

- Pewnie byłoby lepiej, gdybyśmy zaczęli od tenisa. - Powinienem był cię uprzedzić, że choruję na łodzi, ale miałem nadzieję, że z tego wyrosłem. Na domiar złego, kiedy dopłynęli do przystani i Ali poma­ gała wysiąść z łodzi blademu, zgiętemu wpół Taylorowi, jakiś fotograf z miejscowej gazety zrobił mu zdjęcie. Nie była to właściwa reklama dla Człowieka Fortuny. - Przepraszam za dzisiejsze popołudnie, Ali. Wrócili już do Denver i siedzieli przy stole kuchennym w jej mieszkaniu. Sara pokazała się na chwilę i wyszła na cały wieczór. - Zaraz ja cię będę przepraszać. W przeciwieństwie do Sary, robię najgorszą kawę na świecie. - Nie mów tak. Jesteś dobrą kucharką. Obiad był doskonały. - To był obiad na wynos. Podczas gdy odpoczywałeś, wyskoczyłam do włoskiej restauracji na rogu. - A więc zrobiłaś dobry wybór. Cielęcina była wspaniała. Makaron z sosem też. Zaśmiała się. - Nie zaszkodziło ci to na żołądek? - Czuję się jak nowo narodzony. Pewnie mi nie uwierzysz, ale nie pamiętam, kiedy się tak dobrze bawiłem. Ali obserwowała bulgocący ekspres do kawy i uśmiechała się do siebie. - W to mogę uwierzyć. - Od pewnego czasu chcę cię zapytać... - zawahał się. - Mnie zapytać? O co? - Moja szwagierka, Ewa... - I co z Ewą? - Wydaje przyjęcie na cześć Homera. Będzie tylko rodzi­ na. I kilku przyjaciół. To nie będzie żadna wielka feta. - Chętnie pójdę, Taylor.

59

- Pójdziesz? - Oczywiście. Przyjęcie dla Homera? Przecież ja i Homer jesteśmy tak! - Złączyła dwa palce i oboje roześmieli się. Taylor napił się kawy. Chyba nigdy nie pił gorszej. Pod­ niósł wzrok i zauważył, że Ali bacznie mu się przygląda. - No, jak? - spytała. - Miałam rację co do kawy? Zrobił śmieszną minę. - Założę się, Ali, że rzadko nie masz racji!

ROZDZIAŁ

4

Trzej bracia Fortune'owie zebrali się u Adama, w aparta­ mencie, który zajmował razem z Ewą w śródmieściu Denver. - Nie podoba mi się ta uroczystość - rzekł Pete, spogląda­ jąc na Adama. - Słuchaj, nie wiń mnie za to - odparł Adam. - Wątpię, czy to był wyłącznie pomysł Ewy. Spędziła prawie cały dzień, robiąc plany razem z Lizzy i Saszą oraz omawiając listę gości. - W porządku, w porządku. Chętnie uznaję, że wszystkie trzy są w to wplątane. Kobiety są tak niemożliwie romantycz­ ne. Adam i Pete uroczyście pokiwali głowami. Od kiedy na scenę wkroczyła Ali Spencer trzej bracia byli poirytowani i spięci. I wcale nie pomagało sprawie, że ich trzy żony, tak samo jak ich babka, uważały, że to byłoby cudownie, gdyby Taylor znalazł sobie w niej towarzyszkę życia. Wszy­ stkie cztery zgadzały się, że Ali świetnie pasuje do tej roli. Po chwili Adam spytał: - Słyszeliście, że wyrzuciła wszystkie jego ubrania? Obydwaj ryknęli śmiechem. - Taylor powiedział Ewie, że Ali wyposaża go w całkowi­ cie nową garderobę - kontynuował Adam. - I on się na wszystko zgadza? - zapytał zdumiony Tru. - Powiedział Ewie, że według Ali jego image jest nieod­ powiedni.

61

- Co jeszcze jej mówił? - dopytywał się Pete. - A czy jesteście gotowi usłyszeć to, co wam powiem? - Adam zrobił dramatyczną pauzę, a bracia wstrzymali odde­ chy, jakby się sprężali do przyjęcia ciosu. - Ali uczy go pro­ wadzić samochód. - Taylora?! - wykrzyknęli obaj unisono. - Oczywiście, że nie Homera, chłopcy. - Adam patrzył na nich z kpiącym uśmiechem. - Choć muszę przyznać, że przy­ chodzi mi łatwiej wyobrazić sobie za kierownicą Homera niż Taylora. - Znak stopu. Zwolnij! Nie, nie, trzymaj się prawej strony. Dobrze. Hamulec, Taylor. Hamulec! Wreszcie samochód podskoczył i stanął, ale Ali miała zbie­ lałe knykcie od stukania w tablicę rozdzielczą. - Taylor, sprzęgło jest tam! Jej głos nabrał ostrości i brzmiał niezwykle piskliwie. Przyczyną był strach. Spociła się wyraźnie, trochę z powodu upalnego popołudnia, ale głównie ze zdenerwowania. Pół godziny z Taylorem za kierownicą jej własnego subaru obu­ dziło sympatię i współczucie dla instruktorów jazdy samocho­ dowej. Z całą pewnością musieli odznaczać się wielką cierpli­ wością i odwagą. Jej cierpliwość była na ukończeniu. - Przepraszam - kajał się Taylor, gdy samochód szarpnął. - Hamulec. Środkowy pedał. Masz tobie! - rzekł poirytowa­ ny, kiedy samochód nagle stanął i to metr za znakiem stopu, na samym skrzyżowaniu, tak że inni musieli go objeżdżać, co robili z głośnym trąbieniem. Chcąc pośpiesznie uciec ze skrzyżowania, zgasił silnik. - Nie, Taylor, nie dodawaj tyle gazu, zalewasz świece. Obejrzał się w jej stronę. - Jesteś wytrącona z równowagi?

62

Ali naprawdę chciała się uśmiechnąć, ale zdobyła się tylko na bolesny grymas. - Takie rzeczy zdarzają się wszystkim początkującym kie­ rowcom. Minutę później, ku wielkiej uldze Ali, Taylorowi udało się uruchomić silnik. Zadrżała, gdy ze zgrzytem włączył bieg, ale przynajmniej znowu jechali. W duszy przepraszała swoje ukochane subaru za takie traktowanie. - Dobrze. A teraz powinieneś przygotować się do skrętu w lewo na następnym skrzyżowaniu - powiedziała starając się, aby jej głos brzmiał spokojnie i opanowanie. - Nie, nie zmieniaj jeszcze pasa. Po prostu zwolnij, popatrz wstecz i w boczne lusterko. Sprawdź, co się dzieje. Nie, Taylor, nie ha­ muj tak gwałtownie. Samochód jadący za tobą może wpaść... Zanim skończyła zdanie, dostali w tylny zderzak. Ali bała się spojrzeć za siebie. Taylor spoglądając we wsteczne lusterko stwierdził, że samochód, który ich uderzył, był wozem patrolowym policji. - Trudno mi powiedzieć, Saro. Możliwe, że tym razem porwałam się na zbyt trudne zadanie - mówiła z rozpaczą Ali. - Wierzyłam, że wystarczy Taylorowi ostrzyc włosy, ubrać go w odpowiedni strój, a reszta sama się ułoży. Tymczasem dzięki mojemu Człowiekowi Fortuny mam zniszczoną nocną ko­ szulę... - Dał ci za to inną, absolutnie boską... - ... rozbity zderzak i mandat za brak świateł. Jestem przekonana, że te światła działały, zanim Taylor usiadł za kierównicą. Przysięgam, że on zapeszył mój samochód. - Daj spokój, Ali. Przecież to mistrz elektroniki. Skonstruował Homera, czyż nie? Ali popatrzyła na nią żałośnie. - Chyba się poddam.

63

- Poczekaj chwilę. To prawda, że Homer trochę wyniknął się spod kontroli. Ale to ty stanęłaś mu na drodze, kiedy zaczął zmieniać pościel. A przy okazji, czy zwróciłaś uwagę, jak wspaniale posłał twoje łóżko? Albo jak umył podłogę w kuch­ ni? Gdybym była przy forsie, sama bym go natychmiast kupi­ ła. Ali westchnęła. - Nie martwię się teraz Homerem. Chodzi mi o Taylora. On mi się wymyka. Jest taki... taki... - Słodki? Kochany? Nieskomplikowany? - spytała Sara. - A może jest dla ciebie jak „świeża wiosenna bryza"? - Zapominasz, że jestem z Nowego Jorku. Mam tam wy­ starczająco dużo świeżego powietrza. - No, dobrze - ustąpiła Sara - to myśl o sobie, że jesteś Rexem Harrisonem, a Taylor Audrey Hepburn. - Dlaczego? - No, wiesz. Profesor Higgins i Eliza Doolittle w „My Fair Lady". Ali miała właśnie zrobić złośliwą uwagę na temat tego, że życie bywa jednak bardziej skomplikowane, ale się zastano­ wiła. Rzeczywiście mogła się porównać z profesorem Higginsem. Tylko, co stanowiło o jego sukcesie? Chyba upór. Otóż to. Pewnie nieraz był zdesperowany i rozczarowany zachowa­ niem nieokiełznanej, ulicznej kwiaciarki londyńskiej, a jed­ nak nie poddał się. Dlaczego? Nie tylko z powodu zakładu, jaki zrobił ze swoim przyjacielem. Nie pozwoliła mu na to jego duma. Nie dopuszczał do siebie myśli, że może zostać pokonany. Poza tym było to nadzwyczajne wyzwanie. A czy ona sama nie lubiła tego rodzaju wyzwań? Czy nie ekscytowała jej myśl o stworzeniu Człowieka Fortuny? Czy nie przekonała się wielokrotnie, że upór zawsze popłaca? Zerwała się, sięgnęła po notes i pobiegła do wyjścia. - Dokąd tak pędzisz?! - zawołała za nią Sara.

64

- Muszę kupić tuzin majtek bikini. Męskich bikini - doda­ ła, mrużąc oko. Ali popatrzyła z niechęcią na swoje włosy. Kędziory w ko­ lorze miedzi były najbardziej opornym elementem w jej wy­ glądzie i kłóciły się z własnym wizerunkiem, który tworzyła i doskonaliła przez lata. Wiele by dała za gładkie, proste wło­ sy w kolorze dojrzałego zboża, z rozjaśnionymi pasmami. Niełatwo było prezentować się jako nowoczesna, dynami­ czna osoba, gdy głowa najczęściej przywodziła klientom na myśl Anię z Zielonego Wzgórza. Ali jednak pracowała od sześciu lat w branży i wiedziała, jak wytworzyć wokół siebie aurę pewności i zaufania, nawet kiedy nogi jej się trzęsły ze strachu. Stosowała metodę ataku z zasadzki, która wprawiała nie podejrzewających, niczego ludzi w osłupienie. Ali umiała przemawiać, wiedziała o tym i często to wykorzystywała. Po chwili ludzie zapominali o jej lokach, a widzieli młodą kobie­ tę, która umiała zapanować nad klientem, produktem czy sytuacją. Ale i jej się zdarzało, choć niezbyt często, że nie wszystko szło gładko. Wtedy zaczynały się problemy. Ali zdawała sobie sprawę, że pakuje się w kłopoty, gdy pierwszy raz spotkała Taylora i wymyśliła Człowieka Fortuny. - Hej! - krzyknęła Sara, zaglądając do pokoju - przyszedł szofer twojego Człowieka Fortuny i czeka na ciebie. Czas wyruszać na przyjęcie. - A Taylora nie ma? Sara potrząsnęła przecząco głową. - Ali, wyglądasz wspaniale. To nowa sukienka? - spytała, patrząc z podziwem na piękną, koktajlową suknię z zielonego szantungu. - Ten kolor świetnie pasuje do twoich włosów. - Nie mów mi o moich włosach - warknęła Ali, chwyta-

65

jąc wizytową torebkę. - Dlaczego Taylor nie przyjechał po mnie? - Pewnie szykuje Homera na przyjęcie - żartowała Sara. - Z pewnością nie będziesz się czuła onieśmielona, wchodząc tam sama. Masz umowę tylko z jednym panem Fortune'em. Reszta nie powinna cię obchodzić. Wystarczy ci przychylność jednej fortuny. - Bardzo zabawne - skrzywiła się Ali, z roztargnieniem ogarniając wzrokiem pokój. - Czego szukasz? - Aparatu fotograficznego. - Chyba nie zamierzasz tam robić zdjęć? - Żartujesz sobie - odparła Ali. - Na spotkaniu słynnych braci Fortune'ów, uroczystości rodzinnej na cześć najmłod­ szego braciszka, dziedzica całej dynastii? Przecież to kapital­ ny początek mojej kampanii Człowieka Fortuny. Z Taylorem w nowym garniturze od Pierre Cardina, w białej jedwabnej koszuli... - I nie zapominaj o czarnych slipkach bikini - wtrąciła Sara z uśmieszkiem. - Choć tak naprawdę nie dowiesz się, czy je nosi. A może sprawdzisz po przyjęciu? Ali zaśmiała się trochę sztucznie. - Nie ma mowy. Nawet gdybym nie przestrzegała zasady nie wdawania się w romanse z moimi klientami, Taylor Fortu­ ne nie jest w moim typie, bez względu na to, co mówiłam. Zauważyła aparat fotograficzny pod stosem ubrań na krze­ śle i wyciągnęła go pospiesznie. - Limuzyna czeka. Ewa powitała ją wylewnie przy drzwiach, a zaraz potem spytała: - Gdzie jest Taylor?

66

- Nie ma go tu? - zdziwiła się Ali z rzadkim u niej zdener­ wowaniem w głosie. - Nie - powiedziała Ewa i wciągnęła Ali do środka. - Je­ stem pewna, że się wkrótce zjawi. Prawdopodobnie sprawdza jeszcze raz Homera, aby się upewnić, że tym razem nie będzie żadnych kłopotliwych incydentów. - Opowiedział ci, co się zdarzyło u mnie w domu? - Wydobyłam to z niego, gdy prosił mnie o pomoc przy kupieniu koszuli, numer siódmy. Ali zaczerwieniła się, ale Ewa objęła ją przyjacielsko ra­ mieniem i rzekła: - Biedny Taylor, był taki zażenowany. Ali odprężyła się trochę. Łatwo będzie polubić Ewę i miała nadzieję, że inni będą dla niej równie mili. Około dwudziestu osób zaproszonych na przyjęcie krążyło po wytwornym, wysokim na dwa piętra salonie w mieszkaniu Ewy i Adama. Okna tego przestronnego wnętrza sięgały od podłogi do sufitu i dawały wspaniały widok na szeroką pano­ ramę miasta na tle gór. Jessica Fortune zbliżyła się do Ali, gdy tylko ta weszła do pokoju w towarzystwie Ewy. - Bardzo mi miło widzieć cię, Ali - powiedziała ciepło. - I mnie miło znowu panią spotkać. Obie wymieniły uśmiechy. Ali zdawała sobie sprawę, że otrzymanie kontraktu na kampanię promocyjną Homera za­ wdzięcza babce Taylora. Jessica Fortune zjawiła się w jej biurze parę tygodni temu, aby porozmawiać o Homerze. W owym czasie Ali była niesłychanie podekscytowana możliwo­ ścią zdobycia tak interesującego zamówienia i nawet przez myśl jej nie przeszło, że starsza pani mogła mieć wobec niej jeszcze inne zamiary. Teraz natomiast zaczęła podejrzewać, że Jessica pragnęła, aby Ali zajęła się raczej Taylorem niż Home­ rem. Lecz w jakim celu? Zanim mogła się na tym zastanowić,

67

podeszły do niej dwie następne żony braci Fortune'ów: Sasza i Elizabeth. Obydwie powitały ją entuzjastycznie, choć też wydawały się zaniepokojone nieobecnością Taylora. - Może trzeba by do niego zatelefonować - sugerowała Elizabeth, popatrując w stronę męża, który przy oknie konfe­ rował z Adamem i Trumanem. Ewa również spojrzała w tym kierunku i zmarszczyła czoło. - Dobry pomysł - powiedziała. - Zaraz do niego zadzwo­ nię. Jessica skinęła głową z aprobatą i otaczając Ali ramieniem, pociągnęła za sobą. - Przedstawię cię paru osobom - powiedziała. - Babcia ją tu prowadzi - powiedział półgłosem Truman. - Najwyższy czas. - Polegamy na tobie, Adamie - przypomniał Pete. - Nic się nie martwcie, ja to załatwię - odparł Adam gło­ sem pełnym wiary w siebie. Wszyscy trzej uśmiechnęli się, gdy się do nich zbliżyła. Ali odwzajemniła uśmiech, choć była świadoma nieszczerości w ich i swoim zachowaniu. Od przekroczenia progu salonu zauważyła ukradkowe spojrzenia rzucane przez nich w jej kierunku. Po kilku minutach Adam odciągnął ją do kącika na rozmo­ wę w cztery oczy. Gdy tylko się oddalili, Pete i Tru ruszyli do akcji, której celem było powstrzymanie żon od przerwania Adamowi poufnej rozmowy z Ali. Adam miał zamiar rozwi­ nąć cały kunszt elokwencji, zanim wyjawi swoje intencje, lecz Ali spojrzała na niego porozumiewawczo. - Może od razu przejdziemy do rzeczy - powiedziała wprost, gdy tylko znaleźli się z dala od innych. Adam zaśmiał się. - Mój brat ostrzegł mnie, że jesteś bardzo bezpośrednia. - Taylor? - spytała zaskoczona.

68

- Nie. Peter. - Aha.-Ali się trochę rozluźniła. - Powiedz mi, Ali, co myślisz o Taylorze? - Co ja myślę o Taylorze? - powtórzyła znów zaniepokojona. - No, dobrze. Nie będę owijał w bawełnę. Moi bracia i ja mamy wrażenie, że twój pomysł, aby przeprowadzić promo­ cję Taylora jako... - ... Człowieka Fortuny? - uzupełniła Ali, podnosząc brwi do góry. - Tak. To nie jest dobry pomysł. - Taylor zapewniał mnie, że żaden z was nie wierzy w je­ go robota i powiem ci, że sama mam pewne wątpliwości. Lecz Homer nie jest tu najważniejszy. Przez reklamę wokół Taylora wszystko, co firma będzie sprzedawała, nabierze blasku. Prze­ widuję, że zyski pójdą ostro w górę, jak tylko kampania ruszy. Uważam to za fantastyczną strategię sprzedaży. Nie twierdzę, że to coś nowego. Inne firmy też ją stosowały, ale sytuacja Taylora jest inna, wyjątkowa z powodu tego testamentu. - No, właśnie. Sprawa testamentu - podkreślił znacząco Adam, jakby chciał jej przypomnieć, że Taylor jest nie do zdobycia. Lecz Ali nie zrozumiała jego intencji. I byłaby pra­ wdopodobnie ogromnie zaskoczona, gdyby wiedziała, że Adam i jego bracia żywili poważne obawy, iż Taylor przez nią utraci prawo do spadku. Ślub z Taylorem był ostatnią rzeczą, o jakiej myślała. Oczywiście w tym momencie. - A dziedziczenie na podstawie tego zapisu sprawia, że Taylor ma wyjątkową pozycję - ciągnęła z entuzjazmem, li­ cząc, że przekona Adama do swego planu. - Co z kolei za­ pewnia mu powszechne zainteresowanie. - Myślę, że tak - powiedział Adam zgryźliwie - może nawet trafić na pierwsze strony komiksów. Ali spojrzała na niego ostro. - Co chcesz przez to powiedzieć?

69

- Daj spokój, Ali. Spędziłaś wystarczająco dużo czasu z Taylorem, żeby wiedzieć, że on nie pasuje do obrazu świa­ towca i bywalca klubów. Bo tak zdaje się widzisz Człowieka Fortuny. Głos Adama zabrzmiał protekcjonalnie. Ali zesztywniała. - Zgadzam się, że nie jest może idealny do tej roli. Ale ma pewne możliwości. Sądzę, że warto spróbować. - Nie chcemy, żeby Taylor stał się pośmiewiskiem. I uwa­ żamy, że mu to grozi. - „My", to znaczy ty i twoi bracia? - Tak. Uważamy, że Taylor będzie miał wystarczająco dużo problemów z prowadzeniem firmy, bez dodatkowych kłopotów i rozterek. - Nie macie wielkiego zaufania do Taylora, prawda? - Chwileczkę. • - Nie, Adam. Nie warto tracić więcej czasu. Uważam, że to można zrealizować, ale tylko Taylor, skoro jest prezesem, powi­ nien zdecydować, czy stać go na dodatkowe stresy i rozterki. - Posłuchaj, Ali. - Nie mam zamiaru zrobić z niego pośmiewiska. Jemu potrzeba jedynie odrobiny poloru. - Ali, to nie tylko to. Ten chłopak ma... Nie dokończył spojrzawszy w drugi koniec salonu. W ca­ łym zgromadzeniu zapadła cisza. Ali obejrzała się. W drzwiach stał Taylor, z włosami sterczącymi w nieła­ dzie, z twarzą brudną, pokrytą czarnymi smugami. Nowy smoking był w opłakanym stanie. - Nic mi nie jest - uspokoił zebranych. - Miałem trochę kłopotów z Homerem. Wada obwodu elektrycznego. Oba­ wiam się, że nie nadaje się w tej chwili do wzięcia udziału w uroczystości. Mówiąc to Taylor poszukał wzrokiem Ali i rzucił jej żałos­ ne spojrzenie.

70

Niektórzy z obecnych zaczęli się uśmiechać. Panie Fortune'owe patrzyły na Ali ze współczuciem, a ich mężowie zda­ wali się mieć wypisane na twarzach: A nie mówiłem. Ali się nie uśmiechała. Straciła też ochotę na fotografowa­ nie Człowieka Fortuny. - Ali, to chyba nie był dla ciebie udany wieczór, pra­ wda? Ali poruszyła się niecierpliwie na fotelu limuzyny. - Nie był najgorszy - odparła. - Bardzo mi przykro, Ali. Wiem, że byłem trochę roztarg­ niony. - Trochę roztargniony? Taylor, przecież ty właściwie nie odezwałeś się do nikogo przez większość wieczoru. Cały czas siedziałeś w kącie coś notując. - Próbowałem dojść do przyczyny kłopotów, jakie mia­ łem z Homerem. Ali odetchnęła głęboko. - Posłuchaj, Taylor. Twoi bracia uważają, że promowanie ciebie jako Człowieka Fortuny to beznadziejna sprawa. - Tak twierdzą? Ali spojrzała mu prosto w oczy. - Taylor, oni mogą mieć rację. Powinieneś jeszcze raz się zastanowić, czy rzeczywiście akceptujesz mój plan. Sama nie wierzyła, że powiedziała to głośno. Pozwalała, aby ta wyjątkowa okazja przeleciała jej koło nosa. - Czy ty też rozważasz zasadność swojej decyzji? - zapy­ tał spokojnie Taylor. - Czy chcesz, abym cię zwolnił ze zobo­ wiązania? W jego głosie zabrzmiała bolesna nuta, która ją wzruszyła. Patrzył na nią ciepłym spojrzeniem brązowych oczu. - Nie - odpowiedziała cicho - nie, ja tylko chcę ci dać szansę wycofania się, jeżeli pragnąłbyś to zrobić.

71

- Ale ja nie chcę. - Przysunął się bliżej do niej czerwie­ niąc się. - Założyłem nawet te czarne slipki. Ali przesunęła spojrzeniem po jego postaci, a potem spe­ szona szybko odwróciła się do okna. - Słuchaj, Taylor, dzisiejszy wieczór okazał się absolutną klęską, ale możemy więcej o nim nie mówić, możemy zapo­ mnieć. - Ali, pięknie ci w tej sukni. Ali zamknęła oczy. - Powinnaś była mnie widzieć, zanim wszedłem z Home­ rem do windy. Wyglądałem szałowo. To prawda, choć nie wypada mówić tak o sobie. Ali odwróciła się ku niemu rozbawiona. - Miałeś kapitalne wejście! - Oczy wszystkich osób zgromadzonych w salonie były utkwione we mnie. Tak z grubsza miało to przebiegać? uśmiechnął się. Odpowiedziała mu uśmiechem. - Są w tobie spore możliwości, Taylor. Nie obchodzi mnie, co myślą o tym twoi bracia. Taylor nie mógł oderwać od niej oczu. - Miałem dziś ochotę potańczyć z tobą. - Wystarczyło mnie poprosić. - Nie tańczę zbyt dobrze. Gdy miałem czternaście lat, babka zapisała mnie do szkoły tańca. Wszyscy musieliśmy przez to przejść. Adam robił to całkiem naturalnie, Pete z wielkim wysiłkiem i trudem, a Trumana wyrzucili za granie muzyki disco. - A jak było z tobą? - Tak deptałem dziewczynom po palcach, że zebrały się i napisały petycję, aby mnie wykluczono. - Zmyślasz. Taylor uśmiechnął się.

72

- Tylko jeśli chodzi o petycję. Rzeczywiście deptałem po niezliczonych lakierkach. I nauczyciel poprosił mnie uprzej­ mie, abym przestał przychodzić, gdyż nie mam talentu do tańców salonowych. - To śmieszne. Jestem pewna, że mogłabym nauczyć cię tańczyć - powiedziała spontanicznie, zapominając o swych wcześniejszych doświadczeniach w czasie nauki jazdy samo­ chodem. - Czy cię zabolało? Ali spojrzała na obdarty czubek swego pantofelka i odsu­ nęła się od Taylora. - Może zamiast walca spróbujemy fokstrota? Znajdowali się w mieszkaniu Taylora, które urządził dla siebie w dawnej powozowni na terenie rodzinnej posiadłości. Ali przeszła przez rozległy pokój przypominający strych, aby przejrzeć kolekcję płyt kompaktowych Taylora. Była to zaska­ kująco eklektyczna zbieranina muzyki klasycznej, jazzu i bluesa, a nawet rocka. - Cóż to? Nie ma nic na kobzie? - zażartowała, gdy Taylor stanął obok niej. - Nie na kompaktach, mam trochę szkockiej muzyki na taśmach. - Lepiej skoncentrujmy się na fokstrocie, zanim przejdzie­ my do szkockich tańców. - Ty decydujesz. Nastawiła płytę Billie Holiday i podeszła, aby wsunąć się w ramiona Taylora, który znieruchomiał na moment, czując przypływ zdenerwowania. I to nie dlatego, że nie chciał jej objąć, poczuć jej blisko siebie, gdy będą się kołysać w rytm romantycznego bluesa. Lecz dlatego, że tak mocno tego pra­ gnął. Właśnie to marzenie, a nie brak zręczności przeszkadza­ ło mu skoncentrować się na jej wskazówkach.

73

- O co chodzi? Nie podoba ci się ta melodia? - spytała Ali. - Może moglibyśmy... przesiedzieć tę jedną - wyjąkał. Ali zauważyła jego zakłopotanie, ale sądziła, że peszy go świadomość własnych braków w sztuce tanecznej. - Słuchaj, to tylko sprawa praktyki. Nie zniechęcaj się. Szybko nabierzesz wprawy. Jestem pewna, że już niedługo kobiety będą się zabijały o taniec z tobą - zażartowała. - Jesz­ cze parę lekcji, a nie będziesz się mógł od nich opędzić. - Czy to jest właśnie twoim celem? Ali zauważyła ostrzejszy ton jego głosu. - Moim celem jest, aby Człowiek Fortuny był znany w ca­ łym kraju. Spojrzała na zegarek. - Robi się późno. Myślę, że odłożymy lekcję tańca na inny dzień. Muszę iść. Znienacka objął ją ramieniem z wyrazem uporu na twarzy. - Nie. Zatańczmy. Mówisz, że trzeba ćwiczyć, prawda? W momencie gdy Taylor otoczył ją ramionami, w głowie Ali zabrzmiał sygnał alarmowy. Tak, jej celem było, aby kobiety traciły dla niego głowy, lecz inne, a nie ona sama. Ona powinna pilnować interesów i trzymać się z daleka. Nie było to jednak łatwe, gdy tańczyła przytulona do szczupłego, atra­ kcyjnego męskiego ciała. Tym razem ona jemu nadepnęła na nogę. - Nie jesteś dostatecznie skoncentrowana - zakpił. - To bardzo proste. Jeden krok prawą nogą do przodu, potem w bok. Ali odsunęła się. - Jest naprawdę późno. Obydwoje musimy się wyspać. Wiesz, sen dla urody... - Dla ciebie to zbyteczne. - Znowu przyciągnął ją do sie­ bie. - A poza tym nareszcie wpadłem w rytm. Klęła się w duchu, że zaproponowała wieczorne lekcje tańca. Fatalny pomysł. Zamiast ona uczyć go fokstrota, on

74

uczył ją miłości, wykazywał, że jej ciało żywo reaguje na jego bliskość. - Ty drżysz, Ali. - Jestem zmęczona. To wszystko. Dużo ostatnio pracowa­ łam. Zatrzymał się i zajrzał jej w oczy. - Jak to się stało, że w twoim życiu nie ma mężczyzny? - Słucham?! - Jesteś taka inteligentna, ładna i utalentowana. Jak to się stało, że żaden facet jeszcze cię nie złapał? - Nie życzę sobie być złapana. - Nie o to mi chodzi, lecz... Ali, czy byłaś kiedyś zakochana? Wyswobodziła się z jego ramion i odsunęła. - Słuchaj, Taylor. Do mnie należy zadawanie takich pytań. Pewne fakty są mi potrzebne, aby zacząć tworzyć... - Nie. - Co „nie"? - Nigdy nie byłem zakochany. Najczęściej byłem po pro­ stu obojętny. Ali zawahała się. - Nigdy nie było nikogo, z kim byś... Taylor uśmiechnął się. - Powiedziałem: „najczęściej". Nie: „nigdy". - Nie chodziło mi... to nie mój interes. - A jak jest z tobą? Przypuszczam, że miałaś pewne do­ świadczenia. - Tak, kilka razy byłam z kimś... związana. Ale... - Ale nigdy się nie zakochałaś? - Obawiam się, że jestem zbyt cyniczna, aby się zakochać. - Czy ktoś cię kiedyś skrzywdził? - zapytał bez ogródek. - Nie. Niezupełnie. Założyła ręce na piersiach, próbując znaleźć sposób na odejście od tego zbyt osobistego tematu.

75

- Widzę, że ta rozmowa jest dla ciebie nieprzyjemna. Nie chciałem cię wypytywać. Po prostu mnie interesujesz. Chciał­ bym wiedzieć więcej o tobie. - Ale odwracasz w ten sposób role. Moim zadaniem jest pytać. - Rozejrzała się nerwowo wokół siebie. - Kapitalny pokój, taki przestronny. Taylor uśmiechnął się ze zrozumieniem. Wiedział, że chce, aby zostawił ją w spokoju. - Myślę, że tak - powiedział, patrząc również dookoła. - Lecz niewiele czasu tu spędzam. I chyba nie jest urządzony zgodnie z wyobrażeniem o apartamencie Człowieka Fortuny. Jeśli miałabyś jakieś sugestie... co do urządzenia tego wnę­ trza... - O, tak. To znaczy mogłabym poddać ci parę pomysłów. - Sądzę, że otoczenie jest dość ważne. - Masz rację. Moglibyśmy urządzić twoje mieszkanie na nowo i w ten sposób mielibyśmy materiał do artykułu „Czło­ wiek Fortuny w domu". - Można by pokazać Homera wykonującego jakieś prace domowe w otoczeniu przedmiotów i towarów firmy Fortune. - To świetny pomysł. - Ali uspokoiła się, była na pewniej­ szym gruncie. - Mógłbyś też zorganizować małe przyjęcie. Tylko tym razem bez majsterkowania. - Obiecuję. Z płyty popłynęła nowa piosenka Billie Holiday, powolny blues. Taylor wyciągnął ręce do Ali. - Jeszcze raz, zanim powiemy sobie dobranoc. Czy wi­ dzisz, jak szybko się uczę? Pomyślała, że istotnie uczył się szybciej, niż przypuszcza­ ła; a może nawet szybciej, niżby tego pragnęła.

ROZDZIAŁ

5

Ali miała właśnie położyć się, gdy zadzwonił telefon. Kto może dzwonić o pierwszej w nocy? - Cześć, nie obudziłem cię chyba? - Taylor? Czy to ty? Co to za hałas w tle? - To kobza. Mówiłem ci, że mam szkocką muzykę na taśmie. Nie mogłem zasnąć. Nie spałaś jeszcze? - Nie - powiedziała miękko Ali. - Bardzo mi się dobrze z tobą tańczyło, Ali. To znaczy, wiem, że ci deptałem po palcach. - Ja ci też deptałam. I nawet nie mam się czym wytłuma­ czyć. - Mnie to nie przeszkadzało - odparł Taylor pogodnie. - Jesteś naprawdę bardzo miły, Taylor. Ale nie powinieneś pozwalać, aby ludzie zbyt często deptali ci po palcach. - Pewnie masz rację. - Nie mówię tylko o tańcu. - Wiem, Ali. - To dotyczy także mnie. Czasami za bardzo się rozpy­ cham. - Umiesz walczyć o swoje prawa. - I czasem postępuję jak egoistka. - Jesteś tylko wymagająca. I bardzo atrakcyjna. - Och, Taylor, co ja mam z tobą zrobić? Wszystko wywra­ casz do góry nogami.

77

- Ty też zmieniłaś wszystko wokół mnie. Odkąd cię po­ znałem, mam uczucie, że jestem w ciągłym ruchu. - No, właśnie. Mówiłam ci. Rozpycham się łokciami. Je­ stem niewrażliwa, wiecznie czegoś żądam. - Mnie się to nawet podoba. Ali usiadła na łóżku. Na drugim końcu miasta Taylor zrobił dokładnie to samo. Nastąpiła długa cisza. - Ali, jesteś tam jeszcze? - Tak, Taylor. - Ali, trudno mi mówić o pewnych sprawach. Czasa­ mi chciałbym być taki jak moi bracia. Adam jest układny i czarujący. A Pete dokładnie wie, czego chce i konsekwen­ tnie do tego dąży. Truman natomiast walczyłby o swoje jak lew, ale robiłby to tak ujmująco, że nie umiałabyś się mu oprzeć. - Rzeczywiście są nietuzinkowi. Trzeba to przyznać. Ale ty też masz niepowtarzalny urok. - Wypowiedziane słowa uświadomiły nagle AU, że zarówno nad rozmową jak i włas­ nymi uczuciami traci kontrolę. - Chciałam powiedzieć, Tay­ lor. .. Miałam na myśli... - Tak, słucham cię, Ali. - Miałam na myśli, że choć masz pewne niezwykłe zale­ ty... - Ja, Ali? - Tak, oczywiście, że masz. Lecz niekoniecznie są to takie zalety, które mogą pomóc reklamie i promocji towarów. Mu­ simy wziąć się ostro do roboty w następnych tygodniach, aby wykreować twoją nową osobowość. - Osobowość Człowieka Fortuny. - Właśnie. Dokładnie tak. Za miesiąc od tej chwili bę­ dziesz znany jako Człowiek Fortuny. - Ta sprawa ma dla ciebie wielkie znaczenie, prawda, Ali? - Ta sprawa ma wielkie znaczenie dla nas obojga, Taylor.

78

- Mam nadzieję, Ali, że cię nie rozczaruję. Będę się starał pokazać z najlepszej strony i nie deptać ci więcej po palcach. Jednocześnie odłożyli słuchawki i odetchnęli głęboko. Gdy następnego wieczora Ali ujrzała Taylora w Galerii Sztuki Marleya, westchnęła z ulgą. Nowy, elegancki garnitur o włoskim kroju prezentował się znakomicie, a i włosom uło­ żonym w stylową fryzurę nie można było nic zarzucić. Był wytworny i niewiarygodnie przystojny. Taylor także powitał z ulgą jej pojawienie się w galerii, ale gdy ruszył w jej stronę, Ali nieznacznie pokręciła głową. Tay­ lor wiedział, że chodziło jej o to, aby wmieszał się w tłum i starał się czarować bogaczy i ludzi sztuki, którzy przybyli na wernisaż. Ali miała tylko swym małym aparatem japońskim rejestrować poczynania Człowieka Fortuny. Jakaś młoda kobieta z krótkimi blond włosami, tworzący­ mi nad czołem egzotyczną falę, podeszła do Taylora i patrzyła na niego pytająco, jakby chciała się upewnić, czy już go kiedyś nie spotkała. Taylor przedstawił się, a jej twarz rozjaś­ nił uśmiech. - Proszę, proszę, Taylor Fortune, jak to miło wpaść na ciebie znienacka - szczebiotała ze skromną minką. Jedno­ cześnie porwała z pobliskiego stolika dwa kieliszki szampana i jeden z nich podała Taylorowi. Taylor spojrzał z niepokojem na kielich i odstawił go z po­ wrotem na stół. - Ostatnim razem, kiedy piłem szampana, zrobiłem z sie­ bie kompletnego idiotę - wyznał. Ali, która przeciskała się przez tłum i udawała, że fotografuje jakąś rzeźbę, drgnęła z niepokojem, słysząc uwagę Taylora. Blondynka, w której Ali rozpoznała Jill Barnett, znaną re­ daktorkę działu towarzyskiego, zatrzepotała rzęsami i spoj­ rzała zachęcająco na Taylora.

79

- Opowiedz mi o tym - poprosiła i wsunęła mu rękę pod ramię. Ali uznała, że musi natychmiast coś zrobić. Zauważywszy Vanessę Milnar, która patronowała wystawie, rozmawiającą z jednym z artystów nowej fali, stanęła za nimi i powiedziała półgłosem: - A niech mnie, jeśli to nie jest Taylor Fortune. Ciekawe, czy przyszedł tu coś kupić? Zanim Vanessa obejrzała się, aby zobaczyć, kto wypowie­ dział te słowa, Ali odwróciła się i dała nura w tłum. Nie minęła minuta, a już Vanessa w towarzystwie młodego człowieka uprowadziła Taylora od mocno z tego niezadowo­ lonej Jill Barnett, która jeszcze nie zdążyła zebrać materiału do swojej kolumny. Ali obserwowała z daleka, jak Yanessa przedstawia Taylora kilku artystom. Bez wątpienia Yanessa miała nadzieję zachęcić młodego i bogatego kawalera, aby stał się mecenasem sztuki. Szli właśnie w kierunku wielkiej, wieloczęściowej rzeźby, przypominającej w ogólnym zarysie sierp księżyca w nowiu, usiany mosiężnymi bryłkami. Ali szykowała się do zrobienia zdjęcia, gdy została odciągnięta na bok przez Dennisa, reda­ ktora zatrudnionego w konkurencyjnej agencji reklamowej w Denver. - Jesteś tu dla przyjemności, czy pracujesz, Spencer? - za­ pytał. Ali zdziwiła się, że wiadomość o jej nowej kampanii jesz­ cze się nie rozeszła, ale wolała nie zdradzać się zbyt wcześnie. - Jestem tu jako wolny strzelec - odparła obojętnym to­ nem, starając się nie stracić z oczu Taylora. Niestety, jakaś grupa osób zasłoniła go jej całkowicie. Próbowała zbliżyć się do Taylora, lecz Dennis objął ją przyjacielsko ramieniem. - Pięknie wyglądasz, Ali. Odsunęła się zdecydowanym ruchem. Nie pierwszy raz jej

80

rywal z branży próbował ją poderwać. Przechodziło to już w tradycję. - Dzięki, Dennis, ale chyba powinniśmy przyłączyć się do zwiedzających. Sądzę, że przyszedłeś tu służbowo, bo ten rodzaj sztuki nie jest w twoim guście. - Masz rację, ślicznotko. Widziałem lepsze rysunki na ścianach metra. Co robisz po wyjściu stąd? - Wracam do domu - powiedziała stanowczo, szukając wzrokiem Taylora i udając, że rozgląda się nonszalancko po galerii. Nie dostrzegła go od razu, ale po chwili do jej uszu dobiegły odgłosy jakiegoś zamieszania. Dennis i Ali zwrócili się w stronę, gdzie Taylor Fortune z nieszczęśliwą miną stał trzymając kawałek księżycowej rzeźby w ręku i przepraszał zdenerwowanego i wściekłego artystę, oskarżającego go o umyślne uszkodzenie jego dzieła. - Ależ ja chciałem tylko pokazać, że jest źle wyważona - próbował tłumaczyć się Taylor. - Nie zdawałem sobie sprawy, że to takie kruche. Ali z trudem powstrzymała głośny jęk. - Słuchaj, czy to nie jest jeden z chłopców Fortune'a? - zapytał szeptem Dennis. - Ależ tak. To Taylor Fortune. Sły­ szałem, że to kompletny odludek. Hej, to będzie piękne zdję­ cie! - Wyciągnął z kieszeni aparat fotograficzny w momen­ cie, gdy Taylor próbując naprawić szkodę uderzył przypadko­ wo Vanessę Milnar kawałkiem rzeźby. Ali wyobraziła sobie fotografię tej sceny na kolumnie towarzyskiej. Zanim Dennis zdążył zrobić zdjęcia, chwyciła go za ramię. - A więc, Dennis - szepnęła uwodzicielskim tonem - mó­ wisz, że masz lepszą kolekcję grafiki w domu? - W duchu postanowiła, że gdy tylko dotrą do jego domu, wykręci się bólem głowy.

81

Dennis zawahał się, potem uśmiechnął lubieżnie i schował aparat do kieszeni. Taylor, który nerwowo rozglądał się za Ali, dojrzał ją, wychodzącą z galerii ramię w ramię z Dennisem. Gdy Ali wysiadła z taksówki, Taylor siedział na progu jej domu. Była sama, ale zawahała się, zanim ruszyła w jego stronę. - Przykro mi, że zostawiłam cię w trudnej sytuacji... - za­ częła, ale Taylor nie dał jej skończyć. - Ali, każdy powinien wiedzieć, gdzie jest jego miejsce. Po prostu nie nadaję się na bywalca koktailów, wernisaży, bankietów. - Taylor, pozwól... - Nigdy nie wiem, co powiedzieć lub zrobić. Uważam, że nie potrafię spełnić pokładanych we mnie nadziei. Ali miała z początku zamiar przekonywać go, że jest wprost przeciwnie, lecz w końcu nic nie powiedziała, tylko usiadła obok niego na kamiennym progu. - Kto to był? Ten mężczyzna, z którym wyszłaś? Nie ukrywał rozczarowania i zazdrości. Uśmiechnęła się lekko. - To nie był mężczyzna, Taylor. - Kolega? - Tylko w najszerszym tego słowa znaczeniu. Pracuje dla agencji „Younger", która z nami konkuruje. Odwrócił się do niej i przyglądał badawczo. - Wydawaliście się... zaprzyjaźnieni. Pewnie... wiele was łączy. On jest bardzo przystojny. I wygląda na pewnego siebie. Najwyraźniej czuł się na tym wernisażu jak u siebie w domu. Przypuszczam, że to jest ten typ mężczyzny, od którego taka kobieta jak ty... - ... uciekłaby przy pierwszej sposobności - wpadła mu

82

w słowo Ali. - Chyba że byłaby to taka wyjątkowa sytuacja jak dzisiaj. Zapewniam cię, że wymanewrowałam go z sali tylko dlatego, żeby cię nie sfotografował, jak kawałkiem rzeźby tłuczesz w głowę Vanessę Milnar. A przy okazji, jak ona się czuje? Chyba nie wystąpi do sądu przeciw tobie? - Nie, nie sądzę. Nic się jej nie stało. Była tylko przez moment oszołomiona. - Ty tak działasz na kobiety. - Czy na ciebie też? - Tak. Jesteś dla mnie zupełnie nowym doświadczeniem. Nigdy nie spotkałam kogoś takiego jak ty. Czasami zastana­ wiam się, czy rzeczywiście istniejesz. Popatrzyli sobie w oczy. A potem Taylor zrobił coś, czego Ali od paru dni się obawiała: pocałował ją. Przez moment, zanim jego usta dotknęły jej warg, miała jeszcze szansę zaprotestować. I wiedziała, że bez względu na to, jak bardzo tego pragnął, cofnąłby się i uszanowałby jej decyzję. To właśnie miała na myśli mówiąc, że takiego kogoś dotąd nie spotkała. Był jednym z niewielu mężczyzn, jakich poznała w życiu, którzy gotowi byli coś dawać, a nie tylko brać. Gdyby tylko potrafiła znaleźć w nim jakąś poważną wadę, coś, co pozwoliłoby jej przekonać samą siebie, że jest taki jak wszyscy inni. Ale nie znalazła takiej wady. Toteż gdy zbliżył usta do jej ust, nie uczyniła żadnego gestu obronnego. A nawet wprost przeciwnie, przylgnęła do niego, nie pozostawiając w ich umysłach miejsca na wątpli­ wości co do jej uczuć względem niego. Tam w galerii, gdy Taylor zobaczył, że Ali opuszcza salę z wysokim, przystojnym nieznajomym, bardzo się zdenerwo­ wał. Poczuł zazdrość tak gwałtowną i silną, jakiej jeszcze w życiu nie doświadczył. Teraz, gdy się dowiedział, jak było

83

naprawdę, doznał olbrzymiej ulgi jak skazany na śmierć, któ­ rego uniewinniają. To szaleństwo, powiedział sobie. Ali jest ostatnią kobietą na świecie, z którą powinien się wiązać. Był przekonany, że jedynym uczuciem, jakie ma dla niego, była litość. Jej był potrzebny prawdziwy mężczyzna, ulubieniec fortuny obyty w wielkim świecie, wszechstronnie wykształcony, pewny sie­ bie i umiejący się bawić, mówiący to, co trzeba i kiedy trzeba. Mimo to, gdy ich usta się zetknęły, poczuł taki przypływ pożądania, że zabrakło mu tchu. Była miękka i ciepła, oczeku­ jąca i słodka. Jej zapach i dotyk zachwyciły go. Wbrew wszelkim postanowieniom Ali również chętnie poddała się jego pocałunkom i sama objęła go rękami za szyję. To szaleństwo, myślała, lecz w tym momencie było jej to absolutnie obojętne. W końcu Taylor podniósł się, bo zdał sobie sprawę, że jeśli natychmiast się od niej nie odsunie, zacznie całować ją na nowo i nie będzie mógł przestać. Nie mógł pozwolić sobie na utratę kontroli nad sobą. Nie wierzył też, aby Ali pożądała go tak jak on jej. Była dla niego po prostu miła, a może nawet się nad nim litowała. To nie jest dobra podstawa stosunków, o jakich on marzył. - Dobranoc, Ali. - Ruszył w stronę jezdni. Dopiero teraz Ali zauważyła limuzynę zaparkowaną po drugiej stronie, z kierowcą patrzącym dyskretnie przed siebie. - Taylor! - zawołała. Zatrzymał się i odwrócił. - Co się stało, gdy wyszłam z galerii? - zapytała, aby zyskać na czasie. - Mam nadzieję, że ten okropny rzeźbiarz nie zrobił ci krzywdy. Taylor uśmiechnął się. - Nie. Ułagodziłem go. - Naprawdę? Jakim sposobem?

84

- Kupiłem tę rzeźbę. - Och, Taylor! - I dwa jego obrazy. Jeden z nich nie jest taki zły. Roześmieli się obydwoje, lecz Taylor spoważniał po chwi­ li. - Człowiek Fortuny to był świetny pomysł, Ali - oznajmił nagle. - Lecz przyszedłem tu dzisiaj, aby ci zakomunikować, że nie jestem odpowiednią osobą, aby nim zostać. Wreszcie wyrzucił to z siebie. Ali milczała wstrząśnięta. Chyba nie chciał przez to powie­ dzieć, że zrywa umowę? W takim razie, co by miał znaczyć ten pocałunek? Pożegnanie? Poczuła dreszcz strachu. Nie, niemożliwe, żeby mówił serio. Taylora z kolei przestraszyło jej milczenie. Udowadniała przez to, że jest zbyt uczciwa, aby go przekonywać, iż się myli. Podziwiał ją za to. Niech tak będzie. Szybkie rozstanie. Po jakimś czasie przestanie o niej marzyć. Przynajmniej miał taką nadzieję. - Bardzo mi przykro, Ali. Zaczął iść w kierunku samochodu. Pchnięta nagłym impul­ sem Ali zerwała się z miejsca, podbiegła do Taylora i złapała go za rękę. - Słuchaj, Taylor, myślę, że działałam za szybko. Za dużo od ciebie wymagałam. Potrzebujesz trochę czasu, trochę pra­ ktyki, zanim ruszymy z kampanią. Mam pewien pomysł. Szybko Ali, zanim go stracisz, popędzała się w duchu, nie zastanawiając się, czy istotnie zależy jej tylko na tym, aby nie stracić znakomitego klienta. - Mam za miastem mały domek, taką swoją kryjówkę, godzina jazdy na północ. Może pojechalibyśmy tam na parę dni, aby pobyć z dala od bankietów i wernisaży. Moglibyśmy się trochę odprężyć. Dałabym ci parę wskazówek, pomogła-

85

bym ci odbudować zaufanie do samego siebie, poćwiczyliby­ śmy parę nowych tańców. Byłby to rodzaj próby. Taylor wlepił w nią oczy, ale nic nie mówił. Ali uświadomi­ ła sobie, że cały czas trzyma go za ramię. Opuściła rękę i spojrzała na niego z humorem. - Oto cała ja. W jednej chwili przepraszam, że jestem zbyt agresywna, a w następnej znów cię atakuję. To moja chronicz­ na wada. Nie ma dla mnie ratunku. Uśmiechnął się lekko, kładąc palec na jej ustach. A potem bez słowa odwrócił się i zaczął iść przez jezdnię. - Taylor! Co masz zamiar zrobić? - Usłyszała nutę rozpa­ czy w swoim głosie, lecz nic ją to nie obchodziło. Taylor szedł dalej w kierunku samochodu, ale odwrócił ku niej głowę. - Powiem Danielowi, że jest już wolny i żeby zostawił wiadomość u mnie w domu i w firmie, że muszę wyjechać z miasta na parę dni. - To znaczy, że... chcesz wyjechać już teraz? O pierwszej w nocy? Ale Taylor już jej nie słuchał. Podszedł do samochodu i powiedział coś do kierowcy. Po chwili limuzyna oderwała się od krawężnika. Taylor zwrócił się do Ali z uśmiechem na twarzy. - Jestem gotów do wyjazdu, jeśli ty jesteś. - Musiałabym pójść na górę i wziąć trochę rzeczy. Ale co z tobą? Nie masz ze sobą nic, nawet szczoteczki do zębów. - Zatrzymamy się przy jakimś nocnym sklepie i kupimy, co trzeba. Ali chciała zaprotestować, że to po wariacku wyjeżdżać tak bez zastanowienia, ale nie powiedziała nic. Z każdym przejechanym kilometrem miała coraz więcej wątpliwości. Co jej strzeliło do głowy, żeby go zaprosić do tej odludnej chatki? Sami we dwoje przez całe dnie! Boże, prze-

86

cież tam nie ma nawet dwóch sypialni. Będzie musiał spać na tej starej kanapie w dużym pokoju. Albo ona. Albo żadne z nich... Spojrzała ukradkiem na niego, prowadząc samochód krętą, górską drogą. Taylor drzemał. Może powinna zawrócić, poje­ chać z powrotem do Denver i wysadzić go przed drzwiami domu. Taylor obudził się. - Przepraszam - powiedział. - Musiałem zasnąć. Czy je­ steśmy na miejscu? Jechali dopiero dwadzieścia minut, lecz Ali nie wyjaśniła mu tego. - Może to nie był taki dobry pomysł, Taylor. Nawet nie uprzedziłam Sary. Będzie zaniepokojona moją nieobecnością. - Możesz rano do niej zadzwonić. - A czy ty możesz tak znienacka zniknąć? Jesteś prze­ cież prezesem firmy. Ciąży na tobie olbrzymia odpowiedzial­ ność. - Mam dobry zespół pracowników. Potrafią utrzymać tę twierdzę przez parę dni. A ja uwielbiam wyjazdy w teren. Powiedzmy sobie szczerze, nie jestem stworzony na szefa. Przejeżdżali właśnie koło nocnego baru. Ali skręciła gwał­ townie i wjechała na parking. - Może napijemy się kawy? - zaproponowała, jednocześ­ nie otwierając drzwiczki samochodu. Zdała sobie sprawę, że jest zdenerwowana i gra na zwłokę. Po raz pierwszy była zdezorientowana. Próbowała zgłębić motywy swojego postępowania. Nie panowała nad sytuacją, miała coraz więcej wątpliwości. Nie tylko jak zrobić z Taylora Człowieka Fortuny, choć zwykle ciężkie zadania wyzwalały w niej nową energię. Czuła się wtedy zdolna do pokonania wszystkiego. Nie. Jej wątpliwości dotyczyły czegoś innego. Chodziło o to, czy ma prawo wciągać Taylora do tej gry.

87

Oczywiście, mówiła sobie, on zyska na tym tyle samo ile ona, jeśli nie więcej. Lecz w głębi serca wiedziała, że Taylor Fortune czuje się o wiele szczęśliwszy, pracując nad swymi wynalazkami niż jako prezes firmy Fortune i bywalec salo­ nów. A na tym nie kończyły się jej troski. Nie umiała określić swoich uczuć dla niego. W ogóle nie chciała żywić żadnych uczuć, a już na pewno nie do Taylora. Taylor musiał prawie biec, żeby ją dogonić, gdy maszero­ wała do baru przez parking, gdzie stało kilka TIR-ów. Przy­ drożny bar nie był zbyt atrakcyjnym miejscem. Jednopiętro­ wy prostokątny budynek, oświetlony lampami jarzeniowymi i pomarańczowym neonem. Dzwonek zadźwięczał, gdy otworzyli drzwi, a w nozdrza uderzył ich gryzący swąd spalonego tłuszczu i zapach wysty­ głej kawy. Ali skierowała się prosto do najbliższego boksu, nie zwra­ cając uwagi na spojrzenia rzucane jej przez kierowców, którzy obsiedli bar. Taylor natomiast je zauważył i nie omieszkał odpowiedzieć im groźnym spojrzeniem. Żaden, co prawda, nie zadrżał ze strachu, ale wszyscy, prócz jednego, odwrócili się do baru. Ten jeden, który w dalszym ciągu wpatrywał się w Ali, był typowym zabijaką, a jego bezczelny, zmysłowy uśmieszek pasował do niego równie dobrze, jak obcisła ko­ szulka, znoszone dżinsy i stare kowbojskie buty. Jedyna kelnerka, blondynka w średnim wieku o włosach, które prosiły się o fryzjera, była zajęta wymianą filtra w wiel­ kim ekspresie do kawy. - Zaraz podejdę! - zawołała do nich. Kierowca-kowboj zsunął swą potężną postać z baro­ wego stołka i wziął do ręki oprawione w metalową ramkę menu.

88

- Nie spiesz się, Georgie. Ja obsłużę twoich klientów - po­ wiedział przeciągle. Ali pochłonięta swoimi własnymi problemami była całko­ wicie nieświadoma, co się wokół niej działo, aż do momentu, gdy kierowca z kartą w ręku pochylił się nad stołem tak bli­ sko, że poczuła ostry zapach kawy z jego oddechu. - Cześć, skarbie. Co to ma być? Jeśli lubisz słodycze, to nie ma nic lepszego niż placek z jagodami u Georgie. Nie jest, co prawda, słodszy od ciebie. Ali odpowiedziała kierowcy żałosnym uśmiechem myśląc, że już dawno nikt tak do niej nie mówił. Ale jej uśmiech zgasł, gdy zobaczyła wściekłą minę Taylora. - Dwie kawy i dwa razy ciasto - powiedziała szybko, ma­ jąc nadzieję, że facet odejdzie, zanim Taylorowi przyjdzie do głowy zrobić coś głupiego, jak na przykład bronić jej honoru. Niestety, ku jej rozpaczy, kierowca pochylił się ku niej jeszcze bardziej. - Czy to wszystko, co mogę dla ciebie zrobić, ślicznotko? Zasłonił jej widok, więc nie dostrzegła, w którym momen­ cie Taylor się podniósł. I nagle zobaczyła go, gdy pochylał się z groźną miną nad szoferem, który był od niego co najmniej o dziesięć centymetrów wyższy i o tyle samo szerszy. - Taylor! - krzyknęła ostrzegawczo Ali. Ale było już za późno. Taylor złapał go za prawe ramię. - Masz przeprosić tę panią za swoją bezczelność i cham­ stwo, a potem się wynieść. Nie tylko od tego stołu, ale z baru. Ali nie wiedziała, co podziwiać bardziej, odwagę Taylora czy jego głupotę. Wiedziała, że kierowca, jeśli zechce, zrobi z niego marmoladę. Musiała coś zrobić, aby zapobiec kata­ strofie. - Słuchaj, kolego - zwróciła się do szofera łagodzącym tonem - jest późno, wszyscy jesteśmy trochę zmęczeni i dla­ tego zbyt nerwowi. Może byś...

89

- Nie, Ali - wtrącił się Taylor z uporem. - Ten człowiek nie odejdzie, póki cię nie przeprosi. - Taylor... Kierowca patrzył teraz wymownie na rękę Taylora, która ciągle trzymała go za ramię. Pokręcił głową z litością. - Gnieciesz mi koszulę, bracie. A nic mnie tak nie wkurza, jak zmarszczki, rozumiesz? - A więc sugeruję, abyś przeprosił i wyniósł się stąd - od­ parł Taylor ze spokojem, który zadziwił i zaalarmował Ali. Zaczęła się podnosić. - Taylor, to naprawdę niepotrzebne. Lepiej już chodźmy - powiedziała błagalnie. - Siadaj, Ali - odparł stanowczo Taylor. - Nie ma powo­ du, abyśmy już wychodzili. To ten pan wyjdzie. Jak tylko przeprosi. Reszta klientów bacznie się przyglądała, a kelnerka kręciła głową, jakby już widziała Taylora rozciągniętego bez życia na żółtej podłodze. Pewnie była świadkiem wielu takich scen w przeszłości. - Proszę cię, Taylor - mówiła Ali. - Ja naprawdę chcę wyjść. - Ta pani chce wyjść - powtórzył za nią kierowca z ironi­ cznym prychnięciem. - Ta pani może wyjść, jeśli chce, ale ty, bracie, nigdzie nie idziesz - cedził prostując się. Ręka Taylora zsunęła się z jego ramienia, ale on sam stał nieporuszony. - Mam rozumieć, że odmawiasz przeproszenia? - spytał. - Jeśli chcesz, żebym przeprosił - powiedział kierowca, przewiercając Taylora wzrokiem - to zmuś mnie. Kierowca uniósł już pięść, aby wycelować nią w splot słoneczny Taylora, a Ali trzymała rękę na cukiernicy, aby mu w tym przeszkodzić, kiedy usłyszała głośny jęk i kierowca z łoskotem runął na posadzkę. Nie wierząc własnym oczom, Ali patrzyła na rozkrzyżowa-

90

nego na podłodze, a potem spojrzała na Taylora, który właśnie znokautował go jednym ciosem w szczękę. - Jak tyś to zrobił? - wyjąkała. - Uprawiałem boks na uczelni. Nie mówiłem ci? - zapytał spokojnie, wyjmując z jej dłoni cukiernicę i odstawiając ją na stół. Widzowie przy barze, również zaskoczeni wynikiem zaj­ ścia, nagrodzili Taylora oklaskami. Nawet kelnerka wydawała się zadowolona, że kierowca otrzymał nauczkę. Jedyną osobą, która nie okazywała zadowolenia był sam kierowca, który podniósł się z podłogi, masując bolącą szczękę. Potem się wyprostował, wymamrotał przeprosiny pod adresem Ali i szybko odszedł. Gdy wyszedł, kelnerka podała im dwie świeżo zaparzone kawy i dwie porcje szarlotki, która według niej była lepsza od placka z jagodami. Rzucając Taylorowi zalotne spojrzenie, oznajmiła, że poczęstunek jest na koszt firmy.

ROZDZIAŁ

Choć prawy prosty Taylora nie wylądował na szczęce Ali, jednak przy okazji wbił jej do głowy trochę rozsądku. - Taylor, chyba powinniśmy wrócić do Denver. - Wrócić? Teraz? - Tak. Uważam, że lepiej będzie, jeśli wrócimy. - Jesteś zdenerwowana, że pobiłem tego faceta? Ali, wierz mi, nie jestem gwałtowny - zapewniał ją z powagą Taylor. - I nigdy nie biłem się z nikim poza ringiem. A i to było ponad dziesięć lat temu. Może rzeczywiście straciłem pano­ wanie nad sobą, lecz on nie miał prawa tak się do ciebie odzywać. To było ubliżające. Nie mogłem na to pozwolić. - Och, Taylor - westchnęła. - Ja cię nie potępiam. To mi nawet pochlebiło, a może i wzruszyło. Przykryła jego dłoń swoją. - Mój własny rycerz, Sir Galahad. A ja twierdziłam, że ostatni rycerze zniknęli wraz z Okrągłym Stołem króla Artura. Taylor popatrzył na rękę Ali spoczywającą na jego dłoni, a potem spojrzał jej prosto w oczy. - To dlaczego chcesz wracać do Denver? Ali wzięła głęboki oddech. - Ponieważ miałam pewien ukryty motyw, żeby cię tu zwabić. - Jaki? - spytał z uśmiechem. Ali poczuła, że pieką ją policzki.

92

- Nie taki, o jakim myślisz - mruknęła. - Byłam gotowa zrobić wszystko, żeby nie stracić tego kontraktu. Kampania związana z Człowiekiem Fortuny przyniosłaby mi gotówkę oraz ten rodzaj reklamy, który umożliwiłby mi wreszcie otwarcie własnej firmy. Postępowałam egoistycznie i bez­ względnie. Podczas gdy ty cały czas próbowałeś się z tego wykręcić, uznając, że to do ciebie nie pasuje, ja wmawiałam ci, że jest odwrotnie. A cały czas myślałam o sobie, nie o to­ bie. Taylor chciał coś wtrącić, ale mu nie pozwoliła. - I nie odwracaj sprawy. Nie próbuj mi wmawiać, że jestem lepsza, niż jestem. Nie mów, że jestem przedsiębiorcza. Jestem egoistką i koniec. Powoli podniosła na niego oczy. - Jesteś wspaniałym człowiekiem, Taylor. Taki, jaki jesteś obecnie. Dobry, szczery, opiekuńczy, czuły. Znaczysz dla mnie bardzo wiele. A tego nie było w programie. Uśmiechnął się do niej. Ali nie odpowiedziała mu tym samym. Nie chciała, żeby on coś dla niej znaczył. Żałowała, że straciła kontrolę nad sytuacją. Lepiej skończyć z tym póki czas, ostrzegała w duchu samą siebie. - Wiem, że jutro rano mogę tego żałować, ale odchodzę. Zrywam umowę i zwalniam cię z wszelkich zobowiązań. Odejdź, Taylor, póki czas. Bo ja jestem sprytna. Jeśli mi dasz szansę na zastanowienie się, znowu zacznę cię namawiać lub przymuszać. Taylor raptownie zerwał się na nogi. - Chodźmy - powiedział z nieodgadniona miną. Ali z trudem przełknęła ślinę i skinęła głową. Jak tylko przekroczyli drzwi baru, Ali znalazła się w ra­ mionach Taylora. A potem zaczął ją całować. Nie był to deli­ katny pocałunek. Całował ją gwałtownie, namiętnie. Zasko-

93

czona opierała mu się przez moment, lecz po chwili oddała pocałunek. Kiedy ją wreszcie puścił, spojrzała na niego oszo­ łomiona. - Co to miało znaczyć? - spytała. Taylor speszony własnym impulsywnym postępowaniem, ale mimo to zadowolony, uśmiechnął się bezwstydnie. - Ali Spencer - oznajmił - twoje oczy są jak strzały, które przebiły moje serce. Twój uśmiech grzeje mnie jak słońce. A twój dotyk jest jak promień księżyca, który dosięga mej duszy. Jego uśmiech przygasł. - Ali, nigdy nie byłem mężczyzną skłonnym do romanty­ cznych podbojów czy też poetycznych wzlotów. Moja sypial­ nia nigdy nie była terenem, przez który przewijały się hordy kobiet. - Chłopięcy uśmiech rozjaśnił mu twarz. - Mam trzy­ dzieści trzy lata i po raz pierwszy naprawdę się zakochałem. Mówiąc szczerze, mam porządnego stracha, że do wszystkich moich potknięć i niezdarności dodam jeszcze chaos w tej sprawie. Ale to nie zmienia faktu, że nie byłem w stanie przestać o tobie myśleć i tęsknić do ciebie od tego pierwszego dnia, kiedy zjawiłaś się w moim biurze. Zatrzymał się, aby nabrać tchu, ale nie spuszczał oczu z jej twarzy. - Usiłuję ci wyjaśnić, że bardzo mi daleko do stania się Człowiekiem Fortuny, ale mimo to los uśmiecha się do mnie, bo moją fortuną jesteś ty, Ali Spencer. Ali poczuła się pokonana. Jak na kobietę doświadczoną w sprawach sercowych, dość łatwo dała się rozczulić niezwy­ kłą, romantyczną, płynącą wprost z serca, mową Taylora. Łzy popłunęły się z jej oczu. - Och, Taylor - szepnęła - no i dopiąłeś swego. Odsunął z jej czoła kosmyk włosów i popatrzył na nią

94

z uśmiechem, który był zadziwiająco uwodzicielski. Zadzi­ wiający i dla Taylora, i dla niej. - Czy to znaczy, że nie wracamy dziś do Denver? Ali grzebała ręką w torebce, szukając kluczy do domku - Wiem, że gdzieś tu muszą być. Zaczęła wyciągać z torby różne rzeczy: portfel, notes, puderniczkę, i wtykać je sobie pod brodę, aby ułatwić poszuki­ wania. Taylor łagodnie wyjął jej torbę z rąk i zajrzał w oczy. - Jesteś zdenerwowana? - Zdenerwowana? Nie. Dlaczego? Portfel, notes i puderniczka upadły na ziemię, gdy zaczęła mówić. Popatrzyła w dół za nimi, ale w ciemności trudno je było dostrzec. - Ja też jestem trochę zdenerwowany, Ali - powiedział ze zrozumieniem. Po chwili usłyszała brzęk kluczy, które Taylor znalazł w jej torbie. A więc koniec z myślą o odwrocie. Otworzył frontowe drzwi. Ali zapaliła nad nimi światło. Taylor pozbierał upuszczone przez nią przedmioty i włożył do torebki. Czuł się jak nastolatek na pierwszej randce. - Czy wchodzisz do środka? - zawołała Ali. Taylor odchrząknął i przekroczył próg domku. - Możesz torbę położyć na stole. Chyba że wolisz się jej przytrzymać - zażartowała Ali, aby rozładować atmosferę. Taylor uśmiechnął się niepewnie i położył torebkę na stole, po czym wrócił, aby zamknąć frontowe drzwi. - Poczekaj. Zapomnieliśmy zabrać z samochodu zapasy - przypomniała Ali. Chciała go wyminąć w przejściu, ale Taylor przytrzymał ją za rękę. - Mała dygresja - powiedział.

95

Ali położyła mu palec na ustach i pokręciła przecząco gło­ wą. Taylor pchnął nogą drzwi, odgradzając ich od światła. Tym razem całował ją powoli i czule, aby dać jej do zrozumie­ nia, że powoduje nim pragnienie, aby być blisko niej. Ali zamknęła oczy, wplatając palce w jego włosy, gdy objął ją mocniej. Po chwili Taylor wziął ją na ręce. Pantofle spadły z jej stóp z głośnym stuknięciem. - Szkoda, że nie potrafię wydzielać światła - zaczęła Ali, lecz Taylor zamknął jej usta pocałunkiem. Gdy po jakimś czasie mogła złapać oddech, szepnęła: - Wcale nie całujesz jak człowiek zdenerwowany. Zaśmiał się lekko. - Już się nie czuję zdenerwowany. A ty? Co czujesz? - Nie jestem pewna - przyznała. - Chyba jestem trochę oszołomiona. Ułożył Ali na kilimie i pochylił się nad nią. Całował jej policzki, powieki, szyję, potem jego usta przesunęły się niżej po cienkiej tkaninie sukni. Sutki jej piersi stwardniały, a puls bił w przyspieszonym tempie. - Wiem, jak się czujesz. Jesteś niezrównana! - wyszeptał z ustami przy jej piersiach, a jego gorący oddech parzył ją przez materiał. Chociaż znajdowali się o kilka kroków od sypialni i zachę­ cająco szerokiego łoża, Ali nie miała ochoty się ruszać. Nigdy nie czuła się tak szczęśliwa w objęciach mężczyzny. - Taylor? - Słucham, Ali? - Domyślasz się, że to wszystko zmieni. Chcę powiedzieć, że zmieni się teraz nasz wzajemny stosunek. Dotąd zawsze moją żelazną zasadą było nie mieszać życia zawodowego i osobistego. Taylor powoli rozsunął zamek błyskawiczny jej sukni.

96

- Podnieś ręce do góry, Ali. Zrobiła, o co prosił, ale mówiła dalej: - Nie chciałabym, abyś sądził, że mam zwyczaj tak postę­ pować z klientami. Oioćby nawet byli oporni. Nigdy tak się nie zachowuję. Gdy mówiłam, że pójdę na całość, to nie oznaczało, że... Zdjął jej sukienkę przez głowę. - Twoim klientem jest Człowiek Fortuny. Ja nim nie je­ stem. W każdym razie -jeszcze nie. Ja go prawie nie znam. - Mnie też prawie nie znasz. - Ale chcę cię poznać bliżej - odparł, rozpinając jej stanik. Instynktownie zakryła piersi rękami, gdy staniczek spadł na podłogę. Co ona wyrabia? Teraz Taylor zaczął zsuwać jej figi. Za chwilę będzie całkiem naga. Nagle opanował ją strach. Przestała kontrolować swoje emocje. Własna silna namiętność przyprawiała ją o zawstydzenie. Jak mogła doprowadzić się do takiego stanu? - Połóż się na brzuchu. Głos Taylora brzmiał miękko, był niewiele głośniejszy od szeptu, lecz posłuchała jego rozkazu tak posłusznie, jakby go wykrzyczał. Ciągle jeszcze ubrany, Taylor klęknął nad nią i delikatnie, choć zdecydowanie zaczął masować jej mięśnie karku i ple­ ców. Ugniatał je długo, aż z ust Ali wydobył się okrzyk zado­ wolenia. Pod wpływem masażu mięśnie znowu stały się ela­ styczne, a całe napięcie zniknęło. - Och, Taylor, masz czarodziejskie palce - westchnęła Ali. I nawet w tym intymnym momencie nie mogła powstrzy­ mać się od myśli, że odkryła jeszcze jeden talent Taylora, którego nie wykorzysta w kampanii reklamowej. Lecz w miarę, jak dłonie Taylora przesuwały się coraz

97

niżej i niżej wzdłuż pleców, wszystkie myśli uleciały jej z gło­ wy. - Och, Taylor, jak cudownie to robisz. Pochylił się nisko, aż ustami dotknął jej ucha. - To efekt grania na kobzie. Obydwoje roześmieli się cicho, ale śmiech zamarł, gdy jego pieszczoty nabrały nowego, bardziej zmysłowego wyra­ zu. - Skórę masz gładszą od jedwabiu - szepnął, napawając się zapachem i ciepłem bijącym od jej ciała. Ali była już gotowa, ale Taylor odsunął się od niej. - Chcę na ciebie popatrzeć - powiedział. - Zapal światło. Ali zawahała się. W ciemnościach wszystko to było trochę nierzeczywiste, jak w marzeniach. W ten sposób jakoś łatwiej byłoby nie czuć się odpowiedzialną za okazaną namiętność. - Proszę cię, Ali - wyszeptał. Przeniknął ją nagły dreszcz. Przy świede nic się nie da ukryć. Ani udawać. Jednak wstała i nie uciekła. Zapaliła najbliższą lampę i stnęła w jej blasku. Taylor usiadł i wpatrywał się w nią nieruchomym spojrze­ niem, bardzo poważny. Jest zadziwiająco opanowany, pomy­ ślała Ali, jak na człowieka, który jeszcze godzinę temu zwie­ rzał się, że nie ma w sobie nic z Don Juana. A ona, ta rzekomo pewna siebie, światowa młoda kobieta, jak na ironię, stoi dygocząc, podobna do dziewczęcia ze szko­ ły i oblizuje wysychające ze zdenerwowania wargi. - Powiedz coś - poprosiła wreszcie, próbując się uśmiech­ nąć. - Chodź tutaj. Podeszła do niego na uginających się nogach, czując, że kręci się jej w głowie. Wstał. Ali stanęła w pewnej odległości.

98

- Jesteś piękny - powiedziała, wpatrując się w jego moc­ ną, choć smukłą sylwetkę. - To miał być tekst mojej roli. Tylko że ja nie gram żadnej roli. Nawet gdybym chciał, nie umiałbym. Ale nie chcę. Jesteś jak zjawisko. Jak fantazja, która ożyła; jak sen, który się spełnił. Boję się cię dotknąć, abyś nie rozpłynęła się w powie­ trzu. - Dotknij mnie, Taylor. Podeszła do niego. W oczach Taylora widziała czułość. Otoczył ją ramionami, z ustami na jej ustach. Całował ją delikatnie, leniwie, prowokująco. Nie rozpłynęła się w powie­ trzu, choć on, całując ją i napawając się jej zgrabnym, giętkim ciałem, mówił sobie, że to musi być sen. Na pewno sen. Odkryli, że zatrzymali się przed dużym, antycznym lu­ strem w złotej ramie. Obydwoje spojrzeli na swoje odbicia. Było coś szalenie erotycznego w tym oglądaniu własnych nagich ciał splecionych uściskiem. Taylor powoli obrócił ją tak, aby znalazła się przodem do lustra i stojąc za nią, położył ręce na jej piersiach. Patrząc na to, doznała takiego przypływu namiętności, że kolana dosłow­ nie ugięły się pod nią. Wsparła się o niego całym ciałem, lecz nie odwróciła wzroku. On także wpatrywał się w jej odbicie, pieszcząc jej piersi, krążąc palcami wokół ich szczytów, przypominających róża­ ne pąki. Potem jedna dłoń zaczęła zsuwać się niżej, poprzez wąską talię i płaski brzuch, wolno i kusząco zbliżając się do łona. Wreszcie jego palce, jego czarodziejskie palce, dotarły do źródła rozkoszy. Ali nigdy dotąd nie oglądała się w miłosnej ekstazie. I to chyba podwajało intensywność przeżycia. Dodatkową emocją było obserwowanie Taylora.

99

- O, Boże, Taylor - szepnęła urywanym głosem. - Zaraz będę... Dalsze słowa zagłuszone zostały jękiem, jaki się z niej wydobył. Jej ciało drgało od wewnętrznych wstrząsów, a po­ wieki zatrzepotały i opadały na oczy w tym ostatnim momen­ cie, gdy wsparła się o niego całym ciałem. Delikatnie wziął ją na ręce. Lampa z sąsiedniego pokoju rzucała kameralne światło. Powoli, jakby była kruchym cackiem, położył ją na szerokim, podwójnym łóżku, przykrytym białą narzutą. Jej ramiona nie oderwały się od jego szyi, lecz pociągnęły w dół udowadnia­ jąc, że była mniej krucha, niż można by sądzić. - Zgniotę cię. - Bardzo proszę - uśmiechnęła się uwodzicielsko. Ujął jej twarz w dłonie i pocałował. Wygięła się w łuk, po czym objęła go swymi szczupłymi, długimi nogami. Czuła, jak bardzo jej pożądał, a ona pragnęła go z równą mocą. Obydwoje ogarnęło drżenie. Gdy dłonie Ali pieściły jego silne, szczupłe ciało, zagłębił się w nią w sposób, który zaparł jej dech w piersiach. Oboje mieli oczy otwarte. Teraz stali się dla siebie zwierciadłem, każdym zmysłem świadomi przeżyć drugiego. Wszystkie uczucia odbijały się na ich twarzach. - Taylor, Taylor, jakie to cudowne. Nigdy nie przeczuwa­ łam, że tak może być. Gdy przyszło spełnienie, wykrzyknęła z nieskrępowaną żywiołowością. W chwilę potem usłyszała, że Taylor szepcze jej imię, lecz szept ten został zagłuszony przez jego własny okrzyk rozkoszy. - To było wspaniałe, Ali. - Wyciągnął się na boku i wpa­ trywał w jej twarz. Uśmiechnęła się. - Byłeś cudowny. - I to cię zdziwiło - zażartował.

100

- Tak - przyznała, lecz dodała po krótkiej pauzie: - Choć nie powinno było mnie to zaskoczyć. Wszystko robisz tak szczerze i prosto, więc dlaczego nie miałbyś też tak kochać. Powiedziałam ci przedtem, że znaleźliśmy się oboje w nowej sytuacji. Ale naprawdę nie wiem, jaka to będzie zmiana. I nie wiem, czego właściwie oczekuję. A nie lubię nie wiedzieć. - Odsunęła się od niego. - Może to zabrzmi głupio, ale sądzę, że powinniśmy powiedzieć sobie: „Okay, poszliśmy do łóżka. I było wspaniale". Było naprawdę wspaniale, Taylor. Ale nie chcę, żebyś się tym nadmiernie przejmował. Ponieważ ja nie mam zamiaru zbytnio się tym przejmować. Ostrzegam cię. - Ali, nie musisz robić z siebie osoby pozbawionej uczuć - odparł, przytulając się do niej. - Bo o to chodzi, prawda? Ty się boisz. Nie jesteś cyniczna. Jesteś przestraszona. - A ty skąd wiesz o mnie tak dużo? Ale on tylko się uśmiechnął. - Jestem cyniczna - upierała się. - I mam wiele powo­ dów, aby taką być. Byłam świadkiem rozpadu małżeństwa rodziców i obserwowałam, jak się rozchodzili z następnymi małżonkami. Mam dwie siostry. Jedna walczy, aby jakoś utrzymać swoje drugie małżeństwo, a druga rozwiodła się już trzy razy. Zawsze mi się wydawało, że będzie mi lepiej, jeśli pozostanę wolna. Jak dotąd dobrze na tym wychodziłam. - Westchnęła. - Nigdy nie chciałam się zbytnio wiązać. Taką mam zasadę. Nie dopuszczam, aby sprawy zaszły za daleko. - A co dla ciebie znaczy: „za daleko"? Popatrzyła na niego z szelmowskim uśmiechem. - Przynajmniej wiem, że nie masz zamiaru zaskoczyć mnie propozycją małżeństwa. Gdy Taylor obudził się następnego ranka, nie zdziwił się widząc, że Ali odjechała. Na poduszce leżała kartka z wiado-

101

mością, że zabrała samochód do Denver, ale zawiadomi Da­ niela, aby przyjechał po niego o dziesiątej. Mimo nagłej ucieczki Ali, Taylor był w radosnym nastroju. Z wybiciem dziesiątej Daniel zapukał do drzwi, Taylor uśmie­ chnął się, a potem, ku zdumieniu kierowcy, objął go przyja­ cielsko i rzekł: - Daniel, a może byś mnie nauczył prowadzić samochód? - Co on zrobił? - wykrzyknął Peter ze zdumieniem. - Prowadził samochód w powrotnej drodze do domu powtórzył Adam powoli, jakby tłumaczył coś niezbyt inteli­ gentnemu dziecku. - Ale przecież on nie umie jeździć samochodem - sprze­ ciwił się Peter. - To samo twierdził Daniel - rzekł sucho Adam. - W powrotnej drodze skąd? - zapytał Truman. - Z domku Ali Spencer, znajdującego się o godzinę drogi od miasta. - Z domku Ali Spencer? Jesteś pewny? Adam spojrzał na niego z ukosa i skinął głową. - Może Ali pozwoliła mu skorzystać ze swojego domku? Może chciał się zaszyć, aby opracować jakieś nowe pomysły? Adam czekał cierpliwie, aż Truman skończy wyliczanie możliwości. - On tam nie był sam - stwierdził. - Ali - rzucił domyślnie Peter. - I Taylor-dodał Tru. Adam potwierdził skinieniem głowy. - Ale oni nie...? - szepnął Peter. Adam ponownie kiwnął głową. - O, daj spokój! Taylor idący do łóżka z kobietą taką jak Ali Spencer? - zaprotestował Peter. - A ty skąd o tym wiesz? - Zwierzył się babci - odparł uroczyście Adam.

102

- Babci! - wykrzyknął Peter. - No, to świetnie! A ona doleje oliwy do ognia - dodał zgryźliwie Tru. Peter westchnął. - Taylor pewnie uważa, że jest zakochany. Tru z furią uderzył dłonią w blat stolika. - A ona z pewnością traktuje go jak głupka. Znam ten typ kobiet. Za wszelką cenę pragnie zrobić karierę i zdobyć pie­ niądze. Obawiała się, że Taylor zrezygnuje z tego zwariowa­ nego pomysłu z Człowiekiem Fortuny. - Wiem na pewno - wtrącił Adam - że Taylor miał się wycofać. Powiedział Ewie, że nie mógłby stać się takim pew­ nym siebie światowcem, pasującym do planów Ali. Możemy się tylko domyślać, że zawiadomił ją, iż chce zerwać umowę. Co robi taka kobieta, gdy widzi, że wyjątkowa okazja wymy­ ka się jej z rąk? Powiem wam, co robi. Uwodzi Taylora wie­ rząc, że się w niej zakocha. A wtedy może zrobić z nim, co zechce. Peter nachmurzył się. - Nie. Ja znam Ali. To nie jest w jej stylu. Przyznaję, że potrafi być czasem dość ostra, ale nie prowadzi nieczystej gry- Może jeszcze powiesz, Pete, że ona też się w nim zadu­ rzyła? Założę się, że ta dama nie dąży do małżeństwa. Bo gdyby Taylor się z nią ożenił, mogłaby pożegnać się z Czło­ wiekiem Fortuny. A jak wiesz, to jej patent na zdobycie sławy i pieniędzy. I ona do tego zmierza - nie do miłości i ślubu z uroczym, lecz biednym wynalazcą, którym Taylor by został, gdyby tylko wyrzekł sakramentalne: Tak. Adam poderwał się z sofy. - Myślę, że powinniśmy złożyć pannie Spencer wizytę. Pomówić z nią. Dowiedzieć się, jakie ma zamiary wobec naszego braciszka.

103

- Masz rację - rzekł Tru. - Musimy się o niego zatrosz­ czyć. Powiedzmy sobie otwarcie, że Taylor nie ma pojęcia, jak postępować z kobietami. Peter potarł brodę. - Mamy naprawdę obowiązek pomóc Taylorowi. Inaczej ten biedak sobie nie poradzi. - A jeśli zmusimy ją do odkrycia kart - dodał Truman - zanim on zaangażuje się zbyt mocno, będzie nam kiedyś wdzięczny. - Chyba że mylimy się co do niej - powiedział powoli Adam. - Może Taylor znaczy dla niej więcej niż własna karie­ ra. -Zawahał się. - Choć nam się to wydaje nieprawdopodob­ ne, jest pewna mała szansa, że to ona się w nim zakochała. Trzej bracia patrzyli na siebie, rozważając sens jego słów. Znaczyłoby to: Żegnajcie domy towarowe Fortune - Witajcie domy towarowe Fielding. Zapadła cisza. - Dobrze - rzekł w końcu Peter - powiedzmy to otwarcie. Chodzi tu o coś więcej niż tylko sprawy sercowe Taylora. - Ali, powiedz mi, proszę, co się dzieje? Ali przeszła obok Sary, niosąc w ręku walizkę. - Nic się nie dzieje - burknęła, zbierając różne części garderoby na chybił trafił. - Muszę wyjechać. - Gdzie byłaś do siódmej rano? Ali z wściekłą miną podeszła do łóżka i zaczęła upychać w walizce ubrania w sposób wyjątkowo nieporządny. - Naprawdę, Saro, mówisz jak moja matka. Sara tylko się uśmiechnęła. - Myślę, że przydałby ci się ktoś, kto by ci trochę matko­ wał. Może wtedy nie uciekałabyś z domu. - Powiedziałam ci, że muszę wyjechać w interesach. - Czy to ma coś wspólnego z kampanią reklamową Czło-

104

wieka Fortuny? - dopytywała się Sara mimo widocznej nie­ chęci Ali. - Nie ma żadnej kampanii Człowieka Fortuny. Musiałam zupełnie zgłupieć, żeby sądzić, iż można zmienić żółtodzioba i naiwniaka w eleganckiego, pewnego siebie... - Łobuza? - dodała żartobliwie Sara. Ali popatrzyła na nią wściekle, ale Sara nie przestawała się uśmiechać. - Zdaje się, że ten wariat się we mnie zakochał. - Ali postanowiła uchylić rąbka tajemnicy. - Wariat? Widzę z tego, że rzeczywiście cię dopadł - draż­ niła się Sara, lecz patrzyła na nią z jeszcze większym współ­ czuciem. Ali zacisnęła powieki, aby powstrzymać łzy. - Zawsze uważałam, że jestem taka mądra, sprytna i prze­ biegła. Że wszystko sobie zaplanuję, wytyczę kurs i z niego nie zejdę. Sara usiadła obok niej. - Ale ostatniej nocy pożeglowałaś w złym kierunku? - Pożeglowałam wprost w oko cyklonu. - Ali popatrzyła rozmarzonym wzrokiem na Sarę. - Ale cóż, to było wspania­ łe! - Nie wygląda na to, aby się skończyło. - Musi się skończyć! Nie potrafię sobie z tym poradzić. Przyznaję szczerze. To moje Waterloo. Uczyniwszy to wyznanie, Ali ujęła walizkę i ruszyła do drzwi. Sara pobiegła za nią i chwyciła ją za rękaw. - Nie powiedziałaś mi, dokąd jedziesz. Ani na jak długo. - Jadę do Nowego Jorku. Na kilka tygodni. A może... i na dłużej. Aż skieruję swoje życie na właściwy kurs.

ROZDZIAŁ

7

Ewa Fortune w towarzystwie Taylora siedziała w małej kafejce w śródmieściu Denver. Była w siódmym miesiącu ciąży. Miała znakomity humor, a przynajmniej jeszcze przed chwilą, zanim Taylor nie zaczaj wygłaszać swej wzruszającej prośby o pomoc. Kiedy skończył, próbowała wymyślić coś rozsądnego. Jed­ nak nic nie przychodziło jej na myśl. - Czy jesteś tego pewny, Taylor? - Jestem absolutnie pewny. Zrobiłem już nawet pewien postęp, jeśli chodzi o Ali, lecz muszę przyznać, że ona się potem zniechęciła. - Ale ty nie? - O, ja też - przyznał Taylor - kilkakrotnie chciałem się wycofać. Ale nie należę do tych, którzy uciekają w decydują­ cym momencie. Nie można być wynalazcą i łatwo się podda­ wać. - Ale teraz nie mówimy o wynalazkach - podkreśliła Ewa. Taylor uśmiechnął się nieporadnie. - Nie. Wiem, że nie. Rozmawiamy o człowieku, który przewiduje wszystkie ruchy i mówi właściwe rzeczy we wła­ ściwym czasie. Mówimy o czarującym, pewnym siebie Czło­ wieku Fortuny - zakończył z ironicznym uśmiechem.

106

Ewa skinęła głową niepewna, co powiedzieć. Taylor po­ chylił się ku niej i oparł łokcie na stole. - Gdy Ali wróci z Nowego Jorku, chcę ją przekonać, że potrafię przeistoczyć się w Człowieka Fortuny - powiedział z powagą. - Co o tym sądzisz? - To trudne zadanie, Taylor - przyznała. - Ile czasu... - Jej współlokatorka, Sara, uważa, że Ali wyjechała co najmniej na dwa tygodnie. Mam więc niemało czasu. Myślę, że z pomocą twoją, babci i ewentualnie Elizabeth i Saszy mó­ głbym zrobić spory krok naprzód. - Taylor, wiesz, co twoi bracia myślą o Ali Spencer i o tym, że się nią interesujesz. Boją się, że się w końcu w niej zakochasz i zaproponujesz jej małżeństwo. A powiedzmy otwarcie, żaden z nich nie chciałby, aby rodzinny majątek i firma Fortune Enterprises wpadła w obce ręce. Nawet jeśli Nolan Fielding wygląda na miłego człowieka... - On jest miłym człowiekiem, ale nie będzie kierował firmą. Ja będę nią kierował - dodał z naciskiem. - Nie mam zamiaru się żenić. - Twoi bracia też nie zamierzali się żenić, o ile pamiętasz - zauważyła Ewa z uśmiechem. - To było co innego. A raczej powinienem powiedzieć, że Ali i ja jesteśmy inni. Trzeba pamiętać, że nie byłoby żadnego Człowieka Fortuny, gdybym się ożenił z kimkolwiek. A ja chcę zrobić wszystko, co można, dla dobra firmy. Przypomnij sobie, Ewo, że żaden z moich braci nie wierzył, iż potrafię zarządzać firmą. Więc widzisz? To jest moja szansa. Mam zamiar pokazać im, że się mylili. - Jesteś pewien, że tylko im chcesz pokazać? - spytała Ewa. - Myślisz o Ali? - uśmiechnął się z zakłopotaniem. - Ra­ cja, jej też chcę coś udowodnić. - Stąpasz po bardzo niepewnym gruncie, Taylor.

107

- Słuchaj, Ewo. Ali i ja nie zamierzamy wejść w ściślejsze związki. Żadne z nas tego nie pragnie. Ona zdaje sobie spra­ wę, że małżeństwo jest wykluczone. A jeśli chodzi o nią, to chyba wolałaby stanąć na płonących węglach niż na ślubnym kobiercu. Więc gdzie tkwi niebezpieczeństwo? Mnie zależy na zdobyciu rynku dla moich wynalazków, głównie dla Ho­ mera, oraz na doprowadzeniu firmy do jeszcze większego rozkwitu. Wierzę, że pomysł Ali jest znakomity i że na tej drodze mogę wiele osiągnąć - Chcę też jej udowodnić, że po­ trafię tego dokonać. A więc, czy pomożesz mi? Ewa serdecznie uścisnęła jego rękę. - Problem w tym, że mnie się podobasz taki, jaki jesteś. - O, daj spokój. W tej chwili mam dwie lewe ręce, nie potrafię się odpowiednio ubrać, nie umiem prowadzić lekkiej salonowej rozmowy i stanowię niebezpieczeństwo na dro­ gach. Ewa roześmiała się. - Dobrze, dobrze. Rozumiem twój punkt widzenia. Lepiej nie mów dalej, żebym nie straciła odwagi. - A więc zgadzasz się? Ewa zmarszczyła czoło. - Wiesz, że twoi bracia nie byliby zadowoleni, gdyby się dowiedzieli, że ci pomagamy. Uznaliby to za zmowę. Wydaje się oczywiste, że Ali ci się podoba. - Naturalnie, że mi się podoba - przyznał Taylor. - Jest piękna, ma świetną figurę, jest pełna życia, odpowiedzialna. Ale cóż z tego, kiedy ja nie jestem w jej guście. - Ale Człowiek Fortuny może być - powiedziała Ewa z lekkim uśmiechem. - Czy to znaczy, że zgadzasz się mi pomóc? Ewa zawahała się. Targały nią sprzeczne uczucia. Mimo zapewnień Taylora była przekonana, że zakochał się w Ali i wyczuwał, iż może zdobyć Ali tylko jako Człowiek Fortuny.

108

A nawet jeśli tak istotnie było? Ewa nic nie miała przeciwko miłości, a nawet małżeństwu. W końcu to oni sami muszą zdecydować o swoim losie. Dręczyła ją tylko świadomość, że Taylor musi się aż tak zmienić, aby zdobyć jej serce. Czy ona sama nie zrobiła tego, aby udowodnić Adamowi, że był w niej zakochany? Taylor obserwował bacznie Ewę. Kiedy zobaczył, że się uśmiecha, zrozumiał, że zdecydowała się mu pomóc. Wyciąg­ nął rękę przez stół, aby uścisnąć jej dłoń i przy okazji prze­ wrócił szklankę z lemoniadą. Przepraszał ją gorąco, podczas gdy kelnerka wycierała stolik i zbierała kawałki lodu z serwe­ ty i kolan Ewy. - Widzisz, jak bardzo potrzebuję pomocy. Jestem nieopa­ nowany, niezdarny, niezręczny, szczególnie kiedy się dener­ wuję. - Tego nie da się zrobić w jednej chwili. Będziesz musiał wziąć lekcje tańca. To rola Elizabeth. Sasza nauczy cię prowa­ dzić samochód. W sprawach stroju ja mogę ci dać parę wska­ zówek i Jessica też. A wszystkie razem damy ci lekcje salono­ wej konwersacji. Czy jesteś gotów podjąć ten wysiłek? Taylor uśmiechnął się promiennie. - Będę pracował dzień i noc. - Tak, tak, dobrze, Taylor - mówiła Elizabeth zachęcająco - przechyl mnie jeszcze bardziej. - Och... przepraszam, Elizabeth. - To już było trochę za mocno - powiedziała ze śmie­ chem, wstając z podłogi. - Ale poza tym uważam, że fokstrota już opanowałeś. Chcesz odpocząć? - Nie. To znaczy... chyba że ty... - Ja? Ja mogłabym tańczyć całą noc. - To świetnie - powiedział z zapałem Taylor. - Może za-

109

tańczymy jeszcze sambę? A potem cza-czę? Trochę myli mi się ten krok. O dziesiątej rano Taylor usiadł za kierownicą swego no­ wiutkiego sportowego ferrari, aby odbyć pierwszą lekcję jazdy. - Okay, zapal silnik i przyciśnij pedał gazu - pouczała go Sasza. Taylor spojrzał na nią żartobliwie: - To ten najbardziej na prawo? - Tak - odparła z powagą Sasza. Po kilku nieudanych próbach Sasza kazała mu zwolnić sprzęgło. Taylor zamiast tego włączył radio. Jednak już o dru­ giej po południu zaczął się orientować, o co chodzi. Jechali właśnie z niemałą prędkością dwupasmową krętą drogą, gdy Taylor zauważył za sobą ciężarówkę, która szybko się do niego zbliżała. Zdenerwował się trochę i zwolnił, aby go wyprzedziła, ale zorientował się, że dojeżdżają do ostrego zakrętu i że nie jest to najlepszy moment na wyprzedzanie. - Dodaj gazu, Taylor. Najgorzej być niezdecydowanym - powiedziała stanowczo Sasza, patrząc w boczne lusterko. - Dobrze - potwierdził. - Zdecydowanie. Już się robi. Przycisnął pedał gazu do deski, w chwili gdy wchodzili w za­ kręt. - Ale nie tyle! - wykrzyknęła Sasza. Sportowy wóz wyszedł z zakrętu prawie na dwóch kołach. Taylor uśmiechnął się. - Trochę za bardzo zdecydowanie, tak? - Nie, Taylor - poprawiła Ewa - powiedziałam, żeby pa­ trzeć spod rzęs, a nie zamykać oczy. - Teraz robisz zeza - wtrąciła Elizabeth. - Spójrz, to ma tak wyglądać - zademonstrowała Sasza.

110

Wszyscy się roześmieli. Sasza uniosła brwi. - No chyba o to chodzi, prawda? - Oczywiście - odpowiedziała za wszystkich Ewa. - Tay­ lor, spróbuj jeszcze raz. - Poczekaj - przerwała jej Elizabeth. - Zacznij od wej­ ścia. Powiedzmy, że wchodzisz do salonu, gdzie odbywa się przyjęcie albo schodzisz do kuluarów w przerwie koncertu czy opery. Pamiętaj, zatrzymaj się w drzwiach... - Albo na pierwszym stopniu, jeśli jesteś w sali koncerto­ wej dodała Ewa. - Ramiona wyprostowane - kontynuowała Elizabeth głowa leciutko pochylona, broda do góry i rozglądasz się wokół siebie. Cień uśmiechu na ustach. - Tak - uzupełniła Sasza - uśmiech trochę tajemniczy, tro­ chę niebezpieczny. Taylor spróbował wykonać polecenia. Wyglądał jednak bardziej na zbolałego niż tajemniczego, raczej przestraszone­ go niż niebezpiecznego. Panie starały się powstrzymać od śmiechu, ale Taylor i tak wiedział, że mu się nie udało. - Pomyśl o czymś szalonym i lekkomyślnym - zasugero­ wała Sasza. Taylor zmarszczył brwi. - Szalonym i lekkomyślnym? - Tak. To się odbije na twojej twarzy - zgodziła się Ewa. - Z pewnością czasami fantazjujesz. A szczególnie ostatnio. Taylor zaczerwienił się, ale skinął potakująco głową. - Żadna z nas nie musi wiedzieć o czym - powiedziała miękko Elizabeth. - Spróbuj. Taylor czuł się niewiarygodnie głupio, ale uprzytomnił sobie, że to był jego pomysł, a bratowe i babka pomagają mu na jego własną prośbę. Zamknął oczy. W chwilę potem wyob­ raził sobie Ali, jak jedzie na białym rumaku przez Wielki Kanion, ścigana przez bandę opryszków. A on znajduje się na

111

górze, ubrany na czarno, na czarnym jak sadza koniu. Patrzy w dół i widzi, że Ali jest w straszliwym niebezpieczeństwie. Wie, że musi ją uratować nawet za cenę życia. Rusza w dół... - Stop! To jest właśnie to! - krzyknęła Ewa. - Odważny i groźny - powiedziała Sasha. - I cholernie pociągający - uzupełniła Elizabeth przy ogólnej aprobacie. Taylor zarumienił się, ale miał zadowoloną minę. - Okay, spróbuję jeszcze raz. - Tylko tym razem otwórz oczy - zwróciła mu uwagę Ewa. - Trzymaj się prosto, ale swobodnie - dodała Elizabeth. - I odrobinę unieś brew - zasugerowała Jessica. - Wydaje mi się, że to się zawsze podoba. - Jessie, już dawno nie wyglądałaś tak promiennie - za­ uważył Ben Engel, podchodząc do Jessiki Fortune, która zaję­ ta była pieleniem nagietków w ogródku. Podniosła się szybko i nadstawiła policzek do pocałunku. - Och, Ben, mam dla ciebie takie dobre nowiny! - wy­ krzyknęła z twarzą jeszcze bardziej ożywioną niż zwykle. - Ja też mam dobre nowiny! - odparł Ben, ujmując jej dłoń - ale ty zacznij pierwsza. Usiedli na ławce, która otaczała pień pachnącego eukaliptusa. - Chodzi o Taylora. Zakochał się w Ali Spencer. Och, oczywiście sam sobie jeszcze nie zdaje z tego sprawy w całej pełni, ale to jasne jak słońce. - Uśmiechnęła się promiennie. - Czyż to nie cudowne? Ben przechylił głowę i milcząc patrzył z uśmiechem, ale ona odgadła, o czym myśli. - Ja nie miałam z tym nic wspólnego poza tym, że zor­ ganizowałam ich poznanie - mówiła z błyszczącymi oczami. - Potem, ku mojemu zdumieniu, Taylor przejął inicjatywę.

112

- Jestem ostatni, który by ci zarzucał, że się wtrącasz. W końcu, czy to nie ja pomagałem ci, gdy chciałaś przekonać Elizabeth i Petera, że są dla siebie stworzeni? - Właśnie. I czy ta sprawa nie zakończyła się cudownie? - Tak, rzeczywiście. Tworzą wspaniałą parę. Ale... - Ale nie jesteś taki pewny w przypadku Ali i Taylora - domyśliła się Jessica. - Mówisz, że Taylor zakochał się w Ali; ale czy ona go kocha? Jessica popatrzyła na niego z miną spiskowca. - W chwili słabości Taylor zwierzył mi się, że spędzili ze sobą noc. A następnego dnia Ali uciekła do Nowego Jorku. Na twarzy Bena odmalowało się takie zaskoczenie, że Jes­ sica się roześmiała. - Czy nie rozumiesz? Musiała się zakochać, bo inaczej na pewno by nie uciekała. Ben nie robił wrażenia przekonanego. - Nie mogę udawać, że ta logika trafia mi do przekonania, ale prawdopodobnie masz rację. - O, na pewno mam rację. Powinieneś przyjrzeć się Ali tak jak ja. To jest energiczna, niezależna dziewczyna, która nigdy dotąd nie pozwoliła sobie na odstępstwo od wytyczonej drogi. I co robi, gdy jej się to zdarzyło? Ucieka w przerażeniu. Lecz wróci, Ben, zapamiętaj moje słowa. - Ciągle nie rozumiem. Są tak różni jak dzień i noc. Taylor to sympatyczny młody człowiek, ale czy energiczny, żywioło­ wy, wychodzący życiu naprzeciw? Nie. Jest absolutnym prze­ ciwieństwem Ali. Oczy Jessiki błyszczały, gdy patrzyła na Bena z figlarnym uśmiechem. - Po pierwsze Taylor się zmienia. Gdybyś go teraz zoba­ czył, byłbyś zdumiony. Ale poza tym - dodała poważniejszym tonem - gdybyś ich oboje odarł z zewnętrznej otoczki, znała-

113

złbyś, jak sądzę, dwie czułe, troskliwe i wrażliwe osoby szu­ kające miłości. A może nawet u progu jej znalezienia. Gdy skończyła mówić, Ben uśmiechnął się tajemniczo i trochę uwodzicielsko. Jessice sprawiło to najwyraźniej przy­ jemność i nawet ją wzruszyło. - Nie powiedziałeś mi jeszcze, jakie masz dla mnie dobre wiadomości. - Kupiłem w Denver nieduży dom. - Ależ Ben, to cudownie! Będziemy mogli częściej się widywać. Delikatnie dotknął jej policzka. - Przenoszę się do Denver, Jessico, aby móc się o ciebie starać. Jessica skromnie opuściła powieki. - Benie Engel, jestem stara, a ty sprawiasz, że rumienię się jak uczennica. - Dla mnie nie jesteś ani jedną, ani drugą - rzekł miękko. - Dla mnie jesteś piękną i pełną życia kobietą. Jessica pokręciła ze zdumieniem głową. - Czy to rzeczywiście prawda, że nigdy nie jest za późno na miłość? Ben złożył pocałunek na jej czole, ale najwyraźniej miał ochotę na bardziej namiętną pieszczotę. - Nigdy, moja droga Jessie. Blisko dwa tygodnie po spotkaniu z Ewą, Taylor przyszedł do klubu, gdzie jego bracia mieli zwyczaj wspólnie jadać lunch. Zbliżając się do ich stołu wyczuł napiętą atmosferę. Mimo to powitał ich wesołym uśmiechem i ciepłym: Halo. Wszyscy trzej obrzucili go uważnym spojrzeniem i od razu spostrzegli jego świeżą opaleniznę, elegancką, dobrze skrojo­ ną koszulę, rozchyloną na tyle, aby pokazać gruby złoty łań­ cuszek, modnie ostrzyżone włosy, a na ręku sygnet z brylan-

1 14

tem w otoczeniu rubinów. Ale zakonotowali nie tylko te zew­ nętrzne zmiany. Najwyraźniej Taylor stał się innym człowie­ kiem. Pewnym siebie, pociągającym, interesującym. Gdy szedł przez salę, kilka kobiet obrzuciło go uważnym spojrze­ niem, a jedna z nich podniosła się i zaczęła iść w jego stronę. Taylor, nieświadomy tego, dotarł do stolika, usiadł i wziął do ręki kartę pytając: - Co jest dziś dobrego? - Poza tobą? - zabrzmiał namiętny szept tuż za nim. Taylor obejrzał się i ujrzał filuternie uśmiechniętą blondyn­ kę, której twarz wydawała mu się znajoma. - Jill Barnett - przypomniała mu. - Spotkaliśmy się w ga­ lerii Marleya jakiś czas temu. Taylor uśmiechnął się z lekkim zażenowaniem. - Ach, tak. Jak mógłbym zapomnieć tę galerię... Uśmiech jego stał się zdecydowanie czarujący. - Albo panią, Miss Barnett. A w duchu pomyślał, że jego szwagierki pochwaliłyby go na pewno za tę beztroską odpowiedź. Dziennikarce również się to spodobało. - Proszę, mów mi Jill - rzekła, patrząc mu w oczy. Po chwili, zdając sobie sprawę, że nie zachowała się grzecznie, skinęła głową trzem pozostałym biesiadnikom i znowu zwró­ ciła się do Taylora: - Nie będę ci przeszkadzała w lunchu, ale marzę, aby się z tobą spotkać i usłyszeć coś więcej o kampanii Człowieka Fortuny. Taylor skinął głową z entuzjazmem. - Doskonale. Chętnie skorzystam z reklamy w prasie, o ile nie zapomnisz wspomnieć o AU Spencer. W końcu ta kampania to jej pomysł. - Nie ma mowy, nie zapomnę o niej. Ani o tobie - dodała,

115

pochylając się nad nim i dyskretnie wsuwając swą wizytówkę w kieszonkę koszuli. - Rewelacyjna koszula. To Lauren? - Blisko, blisko - powiedział, puszczając do niej oko. - Laurent. Yves Saint Jill przesunęła lekko ręką po jego ramieniu. - Jestem pewna, że byłby zachwycony. Taylor przyjął komplement spokojnie, czego nie można było powiedzieć o jego braciach, którzy przysłuchiwali się tej wymianie zdań ze zdumieniem. Gdy tylko Jill się oddaliła, Adam spojrzał z ukosa na Taylora. - Od kiedy to odróżniasz Laurena od Laurenta? - Odkąd przejrzałem twoją szafę - odparł Taylor z szero­ kim uśmiechem. - Ewa zapewniła mnie, że nie będziesz miał nic przeciw temu. Truman rozparł się w krześle. - Do czego ty zmierzasz, Taylor? - zapytał. - To nie jesteś ty! Będę z tobą szczery, chłopie. Gdyby jakaś energiczna, pewna siebie babka chciała przerobić mnie na swoją modłę, pokazałbym jej drzwi, zanim by zdążyła pisnąć: Yves Saint Laurent. - Tru ma rację - poparł go Pete - zbytnio się dałeś podpro­ wadzić. - Pozwalasz, aby kierowały tobą twoje hormony - dodał Adam. Taylor w milczeniu skinął na kelnerkę, atrakcyjną rudą dziewczynę, która podeszła pospiesznie, aby przyjąć zamó­ wienie. - Co pan zamawia? - zagruchała, naśladując głos Marylin Monroe. - Może gulasz z kurczęcia? Czy poleciłaby go pani? - za­ pytał Taylor, zadziwiając barwą głosu, w której pobrzmiewał tembr zarówno Bogarta, jak i Granta.

116

Kelnerka dosłownie rozpłynęła się w uśmiechach. - Pikantny, ale bardzo dobry. Taylor odpowiedział jej uśmiechem. - Jak mógłbym się temu oprzeć. Zwrócił się do braci, którzy milcząc obserwowali go z po­ dziwem. - No, więc jak, chłopcy? Pikantny gulasz dla wszystkich, czy to dla was za mocne? - Witaj w domu - rzekła Sara. Stała oparta o futrynę drzwi do sypialni i obserwowała, jak Ali rozpakowuje walizkę po trzytygodniowej nieobecności w Denver. - Co tam słychać w Nowym Jorku? - Pogoda fatalna. Po drodze zatrzymałam się w jakimś barze szybkiej obsługi i zgubiłam notes. Taksówka, którą je­ chałam z lotniska, zaczepiła zderzakiem o jakąś limuzynę. Mówiąc to, uśmiechnęła się ironicznie do Sary. - Jak widzisz wszystko poszło świetnie. Jak zawsze w Nowym Jorku. Sara roześmiała się. - Nie będąc mieszkanką Nowego Jorku nie rozumiem, co jest takiego wspaniałego w tym mieście, że warto tam co­ dziennie narażać życie. - Bywają gorsze nieszczęścia i kłopoty. - To prawda, a jeden z tych kłopotów dzwonił ze dwana­ ście razy. Ali usiadła na łóżku ze znużeniem. - Próbowałam do niego napisać, ale mi się nie udało. Nie wiedziałam, co mam mu zakomunikować. Serdecznie żałuję, że kiedykolwiek pomyślałam o Człowieku Fortuny? Że nie zerwałam umowy, kiedy on tego chciał? Że odchodzę? Już raz próbowałam się wycofać, ale mi wyszło nie tak, jak planowa­ łam. A może podświadomie właśnie tego chciałam? Bo mię­ dzy nami coś się narodziło? A gdy... - Zaczerwieniła się.

117

- Myślałam, że parę tygodni z dala od niego, powrót do daw­ nych znajomych miejsc, sprawi, że odzyskam spokój ducha. I wydawało mi się, że tak jest aż do chwili, gdy wysiadłam w Denver. Nie wiem, Saro. Może najlepiej byłoby zadzwonić do niego i oznajmić, że wszystko skończone. Naprawdę wszy­ stko. Sara odczekała cierpliwie do końca monologu Ali. - Myślę, dziecinko - rzekła wreszcie - że na to jest już za późno. - Co? Jak to za późno? Sara wyglądała ja przysłowiowy kot, który dobrał się do śmietanki. - Nie odchodź - powiedziała. - Zaraz wracam. Po chwili zjawiła się z tekturową teczką, z której wyciąg­ nęła stronę jakiegoś ilustrowanego czasopisma. Ali zaczęła się jej przyglądać. Ujrzała zdjęcie Taylora w eleganckim smokin­ gu z dwiema pięknymi paniami ubranymi w wieczorowe suk­ nie. Obie wpatrywały się w niego z wyraźnym zachwytem. Pod fotografią widniał podpis: „Człowiek Fortuny łamie serca na przedstawieniu «Cyganerii»". Ali uniosła głowę i spojrzała na Sarę. - O co tu chodzi? - Jest tego więcej. Sara wyjęła z teczki inny wycinek prasowy. Kolejne zdję­ cie ukazywało Taylora w kowbojskim stroju a'la John Wayne, na grzbiecie szarżującego konia. Napis pod zdjęciem głosił: „Trzymaj się, Człowieku Fortuny". Ali zamrugała oczami ze zdumienia. - To nie do wiary. Czy on oszalał? - Chyba tak - uśmiechnęła się Sara - ale z twojego powo­ du. Ali wpatrywała się w fotografie.

1 18

- To okropne. Jak mogłam do czegoś takiego doprowa­ dzić? Flirtuje w operze, ujeżdża dzikie konie... - Wziął nawet udział w lokalnych wyścigach samochodo­ wych - dodała Sara. - Przecież on nie umie prowadzić samochodu?! - Teraz już umie - rzekła Sara i podała jej ostatni wyci­ nek. - Proszę, może będziesz chciała założyć sobie własny al­ bum z wycinkami. Wydaje mi się, że połowa kobiet w Denver już to robi. Gdy ostatnio rozmawiałam z Taylorem, powie­ dział mi, że jego kalendarz jest tak wypełniony towarzyskimi zobowiązaniami, że brakuje mu czasu, aby zająć się usterkami Homera. - A więc nawet Homera odsunął na dalszy plan - zauwa­ żyła Ali ponuro. - Słuchaj, czy to nie jest to, czego od niego żądałaś? Jeśli przejrzysz wszystkie te publikacje, zauważysz, że Taylor po­ starał się, aby w każdej było wymienione twoje nazwisko. Co mi przypomina, że nie tylko Taylor cię szukał. Twój szef ciągle dzwonił i pytał, co z twoją chorą ciotką w Nowym Jorku. Ali uśmiechnęła się niepewnie. - Musiałam podać Chesterowi jakiś powód. - Ale bardzo mu się podoba, że kampania reklamowa Człowieka Fortuny nabrała takiego rozmachu. Uśmiechnij się, maleństwo! Sprawy wzięły pomyślny obrót. Ali jeszcze trochę oszołomiona, przyznała w końcu: - Wiesz, chyba masz rację. Popatrzyła jeszcze raz na trzymane w ręku wycinki praso­ we. - Aha, Ali - dorzuciła Sara - Taylor prosił jeszcze, aby ci powiedzieć, że pomysł z gumą do żucia nie był taki zły. Nie

119

wiedziałam, o co mu chodzi, ale on twierdził, że ty zrozu­ miesz. Ali zaniemówiła, co w jej przypadku było wprost niezwyk­ łe. Zjawił się godzinę później. Stał przed frontowymi drzwia­ mi, a raczej opierał się wdzięcznie o futrynę. Mimo zdenerwowania jej bystre oko zarejestrowało wszy­ stkie zmiany, jakie w nim zaszły. Przede wszystkim - włosy. Nie tylko zostały modnie ostrzyżone i wymodelowane, ale były niezwykle zręcznie rozjaśnione w paru punktach, tak że złotawe pasemka wyglądały bardzo naturalnie. Po drugie - oczy. Choć wciąż brązowe, miały teraz o wiele żywszy kolor. Barwne szkła kontaktowe, doszła do wniosku Ali. I w końcu ubranie - ciasno opięte dżinsy, elegancka koszu­ la i skórzane mokasyny. Ale nawet pominąwszy włosy, oczy czy strój - było w nim jeszcze coś nowego. Emanowała z niego pewność siebie, mę­ skość i seksapil. To już nie był ten mężczyzna, jakiego pamię­ tała. Czy to możliwe, że widziała go zaledwie trzy tygodnie temu? - Taylor! - powiedziała z wzrokiem utkwionym w kołnie­ rzyk jego koszuli. Nie miała odwagi spojrzeć mu w oczy. - Cieszę się, że wróciłaś, Ali. Mam ci tak wiele do opowie­ dzenia. Cofnęła się od drzwi, aby pozwolić mu wejść, ale on chwy­ cił ją nagle za ramię. - Nie tutaj. Przejedźmy się autem. - Mój samochód jest w garażu. - Weźmiemy mój. Okazało się, że to sportowe czerwone ferrari. Ali popatrzy­ ła z powątpiewaniem najpierw na samochód, potem na Taylo-

120

ra, przypominając sobie szkody, jakie poniosło jej własne stare auto nie tak dawno temu, gdy usiadł za jego kierownicą. - Taki ładny dzień, może się raczej przejdziemy - zapro­ ponowała. Taylor wybuchnął śmiechem. Nawet jego śmiech był inny. Bardziej uwodzicielski, drażniący. Podprowadził ją do miej­ sca dla pasażera i otworzył drzwiczki. Niechętnie pozwoliła pomóc sobie przy wsiadaniu, ale nie zrobiła tego z gracją. Taylor nie miał żadnych trudności, aby wsunąć się na miejsce kierowcy z wdziękiem i swobodą. Jakby to robił latami, a nie od kilku tygodni. - Nie denerwuj się. Przeszedłem kurs jazdy u Saszy, a po­ tem przyspieszony w szkole specjalizującej się w jeździe sa­ mochodami sportowymi i skończyłem go celująco. - Kurs przyspieszony? Zaśmiał się. O ton niżej. Jeszcze bardziej uwodzicielsko. - Chciałabyś zobaczyć mój dyplom? Zanim zdążyła wymyślić ciętą odpowiedź lub wycofać się z humorem, wystartował.

ROZDZIAŁ

Taylor sprawiał wrażenie, że jest spokojny i opanowany, ale były to tylko pozory. Gdy zobaczył Ali po trzech tygodniach niewidzenia, w czasie których marzył o niej bezustannie, wydał się sobie sztywny i nieśmiały. Zapominał, co chciał powiedzieć i był przekonany, że wszystko popsuje. Oznacza­ łoby to klęskę. Musiał dowieść Ali, że naprawdę się zmienił. Powinien przekonać ją, że warto kontynuować kampanię Człowieka Fortuny. Zerknął na nią, gdy jechali spokojną drogą na południe od miasta. Ali patrzyła wprost przed siebie. Co to za twarz! - myślał Taylor. Niezwykła, zmieniająca się zależnie od nastroju, prowokująca i zwycięska. Przez te wszystkie tygodnie, choć nie mógł wyrzucić Ali ze swych myśli, wmawiał sobie, że nie ma powodu, aby dać się znowu ponieść uczuciom. Teraz już nie był tego pew­ ny. Dłonie mu się pociły, serce biło przyspieszonym ryt­ mem. Ali zauważyła spojrzenia Taylora i zmusiła się do uśmiechu. - Zrobiłeś wielki postęp. To znaczy, w prowadzeniu samo­ chodu. - Dziękuję-bąknął w odpowiedzi. Nie wiedział, jak zacząć rozmowę. Ali też ogarnęły wątpliwości. Dopiero teraz, gdy spotkała się z Taylorem osobiście, uwierzyła w jego przeistoczenie.

122

Stwierdziła, że ten nowy Taylor Fortune pociąga ją i odpycha zarazem. - Może zatrzymamy się tutaj na chwilę? - zapytał, gdy dojechali do prześlicznego jeziora z kilkoma wysepkami, oto­ czonego pasmem wzgórz. - Dobrze - zgodziła się wiedząc, że muszą porozmawiać. Taylor sprowadził samochód z głównej szosy, przeje­ chał kawałek wysypaną żużlem boczną drogą, która dalej zmieniła się w zwykłą ścieżkę, i stanął. Oprócz nich nie było żywej duszy. Zanim Ali wydostała się z niskiego, krytego białą skórą fotela, Taylor wyskoczył ze swego miejsca, okrą­ żył samochód i już czekał, aby jej pomóc wysiąść. Ich ręce zetknęły się na moment. Ali cofnęła szybko rękę, gdy tylko stanęła na ziemi. - Nie byłam przygotowana na to wszystko - wyznała. - Ale nie jesteś rozczarowana? Zaskoczył ją jeszcze raz. Nawet jego głos brzmiał inaczej. Przysięgłaby, że nie miał przedtem tej barwy. Był rzeczywi­ ście seksowny, musiała to przyznać. - Rozczarowana? Nie. Tylko zdziwiona. Jak tego dokona­ łeś? - Praktyka. Ćwiczenie czyni mistrza. Oczywiście mam przed sobą jeszcze długą drogę, zdaję sobie z tego sprawę. Ali widziała, jak na nią patrzy. Nie tym dawnym, proszą­ cym, chłopięcym spojrzeniem, lecz bardzo męskim, wyraża­ jącym namiętność. - Taylor... - Tęskniłem za tobą, Ali - powiedział. Wydało mu się, że Ali przygląda mu się podejrzliwie. Wziął ją za rękę. - Opuściłaś mnie tak nagle tamtego ranka. - Nie żałuję, że tak się stało - zaczęła AU. - Ale sytuacja się zmieniła. My sami też się zmieniliśmy. Ty jesteś inny... i ja też. Teraz widzę wszystko w innym świetle. Dlatego nic nie

123

będzie już takie samo, jak przedtem. - Zatrzymała się, aby odetchnąć. - Rozumiesz, o czym mówię? Taylor w żaden sposób nie mógł pojąć sensu tego przemó­ wienia. Zastanawiał się, jak postąpiłby w takiej sytuacji Czło­ wiek Fortuny. Doszedł szybko do wniosku, że nie mówiłby nic. Elizabeth nie tak dawno twierdziła, że „czyny mówią głośniej od słów". Teraz oto miał szansę wypróbować tę ma­ ksymę. Powstrzymując się zatem od zbędnych zapewnień, objął Ali i przyciągnął do siebie. W gruncie rzeczy dziewczyna bardzo tego pragnęła. Ciepły dotyk jego ust miał moc przekonywania, nie potrze­ bowała innej zachęty. Rozchyliła wargi, pozwalając mu po­ głębić pocałunek. Nie wiadomo kiedy, wszystkie postanowienia podjęte w czasie pobytu w Nowym Jorku, że będzie się trzymać od niego z daleka, gdzieś się ulotniły. Taylor, który od dawna marzył o takim momencie, wyko­ rzystał go w pełni. Całował namiętnie i czule zarazem, tulił mocno do siebie, czując żar bijący z jej ciała. Sposób, w jaki ją całował, sprawił, że cały świat wokół niej przestał istnieć. Uświadomiła to sobie po chwili i jednocześ­ nie zaniepokoiła się. On całował inaczej niż przedtem. Śmie­ lej, bardziej gwałtownie i z większą wprawą. Czyżby prakty­ kował z kimś innym? Gdy Taylor przytulił ją jeszcze mocniej do siebie, Ali nagle odwróciła twarz. - Nie, Taylorze, to nie ma sensu. Taylora ogarnął gniew. Pracował tygodniami nad nową osobowością, zdecydowany urzeczywistnić jej marzenia o Człowieku Fortuny. Uważał, że spisał się doskonale. Zaim­ ponował bratowym, a braci kompletnie zaskoczył. - Czy ciągle nie jestem dość dobry dla ciebie?

124

Ali, sądząc, że on mówi o pocałunku, poczuła się jeszcze bardziej wytrącona z równowagi. - Nie. Tak. Och, Taylor, zupełnie nie wiem, co myśleć. - Nie ty jedna. - Spojrzał z rozczarowaną miną w kierun­ ku lśniącej tafli jeziora i po raz pierwszy tego dnia przypomi­ nał dawnego Taylora. - Nie ja jedna? - Ali, chcesz, czy nie chcesz, abym został Człowiekiem Fortuny? - Ależ... oczywiście, że chcę. To świetny chwyt reklamo­ wy. Sądziłam, że tobie nie odpowiada ten pomysł. Może ja też się trochę zniechęciłam. Nie byłam pewna, czy będzie cię na to stać. A potem zaszły pewne okoliczności... Teraz zaś wszy­ stko skomplikowało się jeszcze bardziej. Już nie wiem, co robić. A ja nie lubię tego uczucia. - Wiem - powiedział uspokajającym tonem, biorąc ją pod rękę i kierując się w stronę jeziora. - Zyskałeś na pewności siebie w ostatnim czasie - zauwa­ żyła Ali. - Opera, rodeo, zawody samochodowe... - Uznałem, że do lat dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku pasuje człowiek zdecydowany, ale jednocześnie dość subtelny, światowiec, ale trochę zuchwały. Wrażliwy, ale i pewny siebie. Wiesz, co przez to rozumiem. Ali spojrzała na niego ironicznie. - Zaczynam pojmować. Objął ją tak przyjacielskim gestem, że nie uważała za właściwe protestować. - A więc jakie jeszcze talenty odkryłeś w sobie w czasie mojej nieobecności? - Czyżbyś była ze mnie zadowolona? - zapytał z uśmie­ chem. - Oczywiście, że jestem zadowolona. Wyglądasz dosko-

125

nale. Sprawa ruszyła z miejsca. Założę się, że Homer też jest zadowolony. Taylor uśmiechnął się niepewnie. - Biedny Homer. Trochę o nim zapomniałem. Ali postanowiła, że trzeba ostro ruszyć z kampanią, zatra­ cić się w niej tak, aby zapomnieć o innych sprawach. Taką przynajmniej miała nadzieję. - Doskonale, Taylor. To dobry początek. Widząc jego figlarny uśmiech, dodała: - Mówię o kampanii. - Tak, oczywiście. - Uśmiech zniknął z twarzy Taylora. - Głównie dzięki twojej pracy nad sobą w ostatnich tygo­ dniach. - Moja babka i bratowe mi pomogły. - Po raz pierwszy naprawdę wierzę, że nam się powie­ dzie. - Ty dałaś temu początek i byłaś moim natchnieniem wyznał, ściszając głos. Ali wiedziała, że mówi to z głębi serca. Była wzruszona i trochę zażenowana. Uśmiechnęła się nie­ poradnie i, aby całkiem nie stracić gruntu pod nogami, rato­ wała się monologiem na temat czekającej ich pracy. - Sara pokazała mi wycinki prasowe z lokalnych gazet. Musimy teraz wyjść na szersze wody, znaleźć się w pismach o zasięgu krajowym. A także dostać się do radia i telewizji. Na początek powinieneś wystąpić jako gość programów lokal­ nych. A może nawet byłoby lepiej, gdyby Lilii Wells czy Monte Adler przygotowali program na temat przedsiębior­ stwa. „Człowiek Fortuny w domach towarowych Fortune". Tak, to byłoby pożyteczne. Moglibyśmy wypłynąć na szersze wody. Ali jak dawniej mówiła z szybkością karabinu maszyno­ wego. Taylor z trudem nadążał za biegiem jej myśli.

126

- Jak tylko wrócimy - kontynuowała Ali - zadzwonię do Lilly Wells i pogadam z nią. Wybadam, czy udałoby się za­ wrzeć z nią umowę, aby zaprezentowała ciebie i twoją firmę w swoim programie. Wolałabym ją niż Adlera, bo kobieta byłaby lepszym partnerem dla ciebie, a poza tym jej show „Poznajmy się" ma wyższe notowania niż Adlera „Witajcie w Denver". W dodatku Adler potrafi być sztywny i nieprzy­ jemny, gdy stwierdzi, że gość programu skupia na sobie całą uwagę widzów. - Sądzisz, że mógłbym okazać się bardziej interesujący od Adlera? - spytał Taylor, stając w miejscu jak wryty. - Czyżbyś się dopominał o komplementy, Taylor? Uśmiechnął się chytrze. - Oczywiście! Ali starała się trzymać uczucia na wodzy, co nie było ła­ twe. - Tak, Taylor. Mógłbyś zaćmić wielu mężczyzn. Ale nie bądź zarozumiały. Uśmiechnął się jeszcze szerzej, a potem zerknąwszy na lśniące, chłodne wody jeziora, zaproponował z entuzja­ zmem. - Chodźmy popływać! Jest wściekle gorąco, gotuję się w tym stroju. - Dlaczego nie włożyłeś czegoś luźniejszego? - Chciałem zrobić na tobie wrażenie. Zaczął z pośpiechem rozpinać koszulę. - Taylor, rzeczywiście jest gorąco, ale woda będzie lodo­ wato zimna - ostrzegła Ali, nie mogąc oderwać wzroku od opalonej męskiej piersi. - Znajdziemy sposób, aby się rozgrzać - powiedział. Ale tego sposobu właśnie Ali się obawiała. - Taylor, wiesz dobrze, że nie mam ze sobą kostiumu. A bez kostiumu nie kąpałam się od czasów szkolnych.

127

- Ali, za dużo myślisz. Jeśli się boisz, to sam się wykąpię. Bo, wierz mi - dodał - j a muszę się ochłodzić. Ali obserwowała, jak Taylor usiłuje ściągnąć z siebie ob­ cisłe dżinsy. Wyczyniał przy tym takie łamańce, że Ali wybu­ chnęła śmiechem. Nastrój udawanej powagi prysnął jak bańka mydlana. - Nie zdejmiesz ich w ten sposób. Poczekaj, Taylor, połóż się. Zawahał się, ale tylko przez chwilę. Położył się na tra­ wie i patrzył jej w oczy uporczywym, zagadkowym spojrze­ niem. - Zrzuć mokasyny i leż spokojnie. Ali chwyciła za brzegi nogawek jego dżinsów i zaczęła ciągnąć, podczas gdy Taylor łukiem unosił biodra do góry, aby jej ułatwić zadanie. - Nie mogłem przestać myśleć o tobie, Ali, od tamtej nocy - oznajmił. - Za dużo myślisz - odparła, wypuszczając z rąk jego dżinsy. - Teraz już pójdzie ci łatwo. Możesz sam je zdjąć. - Odwróciła się do niego plecami. Taylor usiadł i ściągnął spodnie. Następnie wstał i pod­ szedł do niej. - Ali, ty tylko udajesz, że jesteś nieczuła - szepnął. - Próbuję nią być - odparła. - Tak byłoby lepiej dla nas obojga. - Człowiek Fortuny jest silny, ale przy tym wrażliwy. - Taylor, musimy ograniczyć się do spraw zawodowych - orzekła Ali. - Czy nie jest na to za późno? - To, że raz zapomnieliśmy się... Czy możemy o tym nie mówić? - Ja nie mogę. A ty? - Próbuję. Ale ty mi tego nie ułatwiasz.

128

- Nie zależy mi na tym. - Do cholery, Taylor. Od kiedy jesteś taki wygadany? Obrócił ją tak, aby mu patrzyła prosto w oczy. - Jestem wygadany? Tak sądzisz? - zastanowił się z uśmiechem. - Może to dzięki Człowiekowi Fortuny pozby­ łem się nieśmiałości. Ali przyznała mu w duchu rację, ale przestawało się jej to podobać. - Myślę, że kąpiel w jeziorze to jednak dobry pomysł - zmieniła temat. Parę minut później, już tylko w staniczku i figach przekli­ nała swoją decyzję. - Skostniałam na sopel - szczękała zębami. Taylor, który zanurzył się przed nią, też był zziębnięty. - Popłyńmy chociaż kawałek. Rozgrzejemy się - zapro­ ponował. Obydwoje byli dobrymi pływakami i po kilku minutach ich ciała zaczęły przyzwyczajać się do temperatury wody. - To nasza pierwsza, wspólna kąpiel. Kapitalna, prawda? - rzekł Taylor. Podpłynął bliżej i objął ją ramieniem. - Czy mogę coś zaproponować? Zanim się zorientowała, przesunął językiem po jej war­ gach. Ogarnęło ją pożądanie, a opór słabł z każdą chwilą. Taylor, kiedyś tak nieśmiały, teraz gwałtowny, przyciskał jej ciało do swojego i całując, szukał gorączkowo zapięcia stanika. Ali zorientowała się za późno. Stanik odpłynął z prą­ dem, a jej piersi wynurzyły się nad wodę. Taylor zaczął je całować, biorąc w usta i pieszcząc wrażliwe sutki. Po chwili, zanim zdążyła pomyśleć, zarówno jego slipy, jak i jej jedwabne figi popłynęły w stronę wyspy na jeziorze, a ich nagie ciała splotły się w wodzie. Ali poczuła się cudow­ nie lekka.

129

Nagle spostrzegła grupkę młodzieży idącej trawiastym brzegiem jeziora. Gwałtownie odsunęła się od Taylora. - Co się stało? - zapytał. - Spójrz. Gdy zorientował się w sytuacji, zapytał rozgniewany. - Co oni tu robią? Ali spojrzała na niego spod oka. - Pytanie powinno brzmieć: Co my tu robimy? Jak się stąd wydostać, żeby nas nie spostrzegli? Taylor zdał sobie sprawę z fatalnego położenia. Nie mo­ gli przecież dopłynąć do brzegu i wyjść z wody całkiem na­ dzy. - Może nie zostaną tu dłużej - pocieszał się. - Czy nie widzisz, że niosą kosz z prowiantem? Taylor przyznał jej rację. - Nie możemy zostać zbyt długo w wodzie. - Myślę, że najlepiej będzie, jeśli popłyniemy na tę wy­ sepkę zdecydował Taylor. - Gni tu nie zabawią dłużej niż dwie godziny, więc jeszcze będzie wystarczająco wcześnie, abyśmy, płynąc z powrotem, nie odmrozili sobie... - Gołych pup? - dokończyła z humorem Ali. - A może zaczniemy udawać nudystów? - Przepraszam cię, Ali. Sam nie mogę uwierzyć, że wpę­ dziłem cię w takie tarapaty. Obydwoje starali się nie patrzeć na siebie. - Wyszło głupio - bruknął Taylor. Mimo słońca obydwoje drżeli z zimna. - Gdy jesteśmy razem, mamy przedziwne kłopoty uśmiechnęła się Ali. - Zimno ci? - zapytał Taylor. - Trochę. - Skrzyżowała ramiona zakrywając piersi. - A to­ bie?

130

- Też trochę - przyznał się Taylor i zerknął na brzeg jezio­ ra spoza drzew. - Ciągle tam są. - Mam nadzieję, że nie przypłyną tutaj. Nastała dłuższa cisza. - A jak było w Nowym Jorku? - spytał Taylor, próbując zachowywać się swobodnie. - O, gorąco pod każdym względem - odpowiedziała z wymuszonym uśmiechem. - Odwiedziłaś rodzinę... czy przyjaciół? - Ojciec mieszka obecnie na Florydzie, a mama podróżuje ze swoim nowym przyjacielem. Ostatnio zatrzymali się w We­ necji. - A siostry? - Cara bawi na wyspach Bahama, dochodzi do siebie po ostatnim rozwodzie. Widziałam się z Julią. - Tą, która próbuje ratować swoje małżeństwo? Ali zdziwiła się, że on to wszystko pamięta. - Tak. - A przyjaciele? Widziałaś się ze swoimi przyjaciółmi? - Tak, z niektórymi. Po chwili powiedziała ze śmiechem: - To zupełnie zwariowana sytuacja. Usiłujemy prowadzić normalną rozmowę i nie dostrzegać, że jesteśmy nadzy jak nas Pan Bóg stworzył. - Zastanawiam się, co Człowiek Fortuny powinien zrobić na moim miejscu? Oboje domyślali się, co by to było. - Ali... - Taylor zrobił ruch w jej stronę, ale ona cofnęła się, zasłaniając rękami. - Taylor, proszę cię, nie staraj się mnie uwieść. Jestem tylko zwykłą ludzką istotą. - Oboje jesteśmy tylko ludźmi, AU. - Nigdy dotąd nic takiego mi się nie przydarzyło.

131

- Mnie też to się przytrafiło po raz pierwszy - pocieszał ją Taylor, podchodząc bliżej. - Jesteś taka piękna, Ali. - Taylor, masz tyle pieniędzy i ani odrobiny zdrowego rozsądku - powiedziała, dotykając ręką jego policzka. - Ali, pozwól mi kochać się z tobą. Dla mnie to jest teraz najważniejsze na świecie. Nawet jeśli to nie ma sensu. Zniknął gdzieś Człowiek Fortuny. Taylor wziął ją w ramio­ na nieśmiało i trochę niezręcznie. Właśnie wtedy uznała, że przegrała bitwę. - Myślę, że ja też nic z tego nie pojmuję - powiedziała, biorąc w dłonie jego twarz. Choć przez chwilę Taylor był onieśmielony, gdy tylko ich usta się spotkały, poczuł przypływ odwagi. Przytulił ją mocno i całował coraz bardziej namiętnie. Osunęli się w wysoką tra­ wę, rozgrzaną słońcem. Taylor uśmiechnął się. - Co cię tak bawi? - spytała Ali. - To raj, a my jesteśmy Adamem i Ewą. Leżeli twarzą przy twarzy, zapomniawszy o całym świecie. - Jaki jesteś opalony! - Zajęło mi to trzy tygodnie. - W porównaniu z tobą jestem biała. - Nie biała. Kremowa. Kolor bitej śmietany. Uwielbiam bitą śmietanę. Pochylił głowę i przesunął językiem wzdłuż linii dzielącej piersi. - Smakujesz lepiej niż krem. Błądził ustami po jej szyi, brodzie, dotknął czubka nosa i ucałował powieki. Dotknął piersi, delikatnie pieszcząc sutki. Potem przesunął się nad nią i opierając łokcie na trawie popatrzył z bliska. Czuła ciepły oddech na policzkach. - Kocham twoje piegi. - Były moją zmorą - wyznała, marszcząc zabawnie nos.

132

- Już więcej nie będą. - Taylor... Osunął się na nią. Stali się jednym ciałem. Intensywność doznań ciągle zdumiewała Ali. Co było takiego w tym mężczyźnie? Nic nie mogło się równać z miłością, jaką razem przeżywali. Ali nigdy nie czuła się taka szczęśliwa. Objęła go mocno, potem przerzuciła ramiona nad głową, wygięła się w łuk i otworzyła dla niego, aż ich ciała znalazły wspólny rytm. Patrzyli na siebie, aż w końcu, w chwili eksta­ zy, przymknęli oczy, krzycząc z rozkoszy. Po kilku minutach spali oboje, wtuleni w siebie. Godzinę później obudziły ich dźwięki syren. Czyżby pożar? A może jakiś wypadek? Taylor poszedł na brzeg sprawdzić, co się dzieje. Wrócił po chwili dość przejęty. - Co się stało? - spytała Ali niespokojnie. - Nie uwierzysz. - Powiedz. - Policja jest tutaj. - Policja? - Tak. I moi bracia. - Twoi bracia? - Ali patrzyła na niego kompletnie zasko­ czona. - Co oni tu robią? Zanim skończyła mówić, sama się domyśliła. - O, Boże, te dzieciaki musiały znaleźć nasze ubrania, zobaczyły samochód i doszły do wniosku, że się potopiliśmy. I wezwali policję. - A policja zidentyfikowała mnie na podstawie prawa jaz­ dy i zawiadomiła braci. - O Boże, Taylor! - Są na jeziorze, szukają nas. Pewnie myślą, że nie żyje­ my.

133

W tej chwili usłyszeli wołanie. - Hej, znalazłem coś! - A po chwili. - To jej stanik. Ali popatrzyła ponuro na nagie ciało Taylora i na swoje własne. - Wolałabym rzeczywiście nie żyć.

ROZDZIAŁ

9

Żadne z nich nie odezwało się słowem przez pierwszy kwadrans powrotnej jazdy do Denver. Taylor prowadził bardzo ostrożnie. Ali, skulona na fotelu i patrząca z uporem w przestrzeń, zdawała sobie sprawę, że Taylor zrobił wszystko, aby jej zaoszczędzić przykrości. Domyślała się, co powiedział braciom i policji, podczas gdy ona kryła się za krzakami. Nie spytała o nic, kiedy wrócił z dwoma kocami wyjaśniając, że ich bezmyślnie porzucona odzież znalazła się w komisariacie. Choć weszła do łodzi otulona od stóp do głów w wełniany, gruby koc, nigdy nie czuła się bardziej naga i upokorzona. Bracia Taylora starali się nie patrzeć w jej stronę, ale dwaj policjanci uśmiechali się od ucha do ucha. Nie to jednak było najgorsze. Gdy wysiedli z łodzi, na brzegu otoczył ich tłum reporterów i fotografów. Fortune'owie i policjanci starali się trzymać ich z daleka, ale parę aparatów błysnęło, gdy owinięta w koce para zmierzała w kie­ runku ferrari. W końcu Taylor przerwał milczenie. - Ali, jest mi bardzo przykro. - Proszę cię, Taylor. Nie teraz. Nie chodziło jej wyłącznie o jej fotografie, które spodzie­ wała się ujrzeć w gazetach następnego dnia i o wątpliwy roz­ głos. Bardziej martwił ją stan własnych uczuć.

135

Gdy dotarli do granicy miasta, Ali spojrzała nerwowo na Taylora. - Nie mam ochoty wchodzić do domu owinięta w ten... kokon. Taylor skinął głową. - Możemy pojechać do mnie. Pożyczę ci koszulę i dżinsy. Albo pożyczę coś do ubrania od mojej babki. - Dżinsy i koszula wystarczą. Dziesięć minut później znaleźli się u wrót posiadłości For­ tune'ów i obydwoje biegiem przebyli drogę do bramy. Cho­ ciaż dotarli bez przeszkód do domu Taylora, nadal byli zde­ nerwowani. - Taylor! - Słucham? Ali wpatrywała się w mężczyznę, walcząc ze łzami. - Wszystko poszło na opak - wykrztusiła Ali. - Ja to po­ psułam. - Nie! - Tak - upierała się. - Ali... - Nic z tego nie wyjdzie. - Z powodu paru fotografii? - Nie. Ponieważ... ponieważ... Ponieważ się w nim zakochała. Ale do tego nie przyznała­ by się za nic w świecie - nawet przed samą sobą. - Ponieważ sprawy się skomplikowały? - podpowiedział z uśmiechem. - Tak. I to nie jest wcale zabawne. - Nie uważam, że to jest zabawne. Ali nie rozumiała tego uśmiechu. Zagrażał jej. Spojrzała na Taylora z rozdrażnieniem. Jeszcze przed chwilą była gotowa wziąć całą winę na siebie, ale teraz, nie wiadomo dlaczego, uznała, że to on zawinił. Uwiódł ją - nie tymi nowymi stroją-

136

mi, fryzurą czy wystudiowaną swobodą, której się uczył przez trzy tygodnie. Nie, uwiódł ją nieśmiałym uśmiechem, pociągającą niewinnością, pragnieniem, aby jej zrobić przyjemność, czułością i namiętnością. - Taylor, jesteś beznadziejny! - krzyknęła i ruszyła do wyjścia. Taylor złapał ją, ale został mu w ręku tylko koc. Ali nie owinęła się nazbyt ściśle i zanim się zorientowała, znów stała przed nim zupełnie naga. - A l i ! - Zobaczył, że ona walczy ze łzami i próbował ją okryć. Lecz ona nie zrozumiała jego gestu i cofnęła się o krok, z oczami jak dwie szparki i z rękami na biodrach. - Oto, co myślę! - wykrzyknęła, cofając się. - Musiałam być niespełna rozumu! Musiałam postradać zmysły, żeby sądzić przez chwilę, że coś takiego może się udać! Nie wiem, co w tobie jest takiego. I nie chcę wiedzieć! Odkąd po raz pierwszy cię ujrzałam, spotykały mnie tylko kłopoty i upokorzenia. Zbyt wiele pracy w to włożyłam. Pracowałam w zbyt wielkim napięciu. Mój organizm buntuje się przeciw temu! - AU... Podniosła rękę. - Nie, Taylor. Nic nie mów. Lepiej już nie rozmawiajmy. Przegrała tę bitwę. Łzy zaczęły spłwać po policzkach. Taylorowi zrobiło się naprawdę przykro. - Nie płacz, Ali! Miał ochotę przyciągnąć ją do siebie, utulić, ale obawiał się reakcji Ali. Swojej zresztą też. - Chcę wreszcie dostać jakieś ubranie i wyjść stąd! Cofając się, przywarła do drzwi sypialni. - Weź sobie, co tylko chcesz... - zaczął Taylor, lecz za­ trzasnęła drzwi, zanim skończył zdanie. Podczas gdy Ali zajmowała sypialnię, Taylor zszedł do laboratorium, gdzie ubrał się w stare robocze ubranie.

137

Wrócił po kilku minutach, ale drzwi do sypialni wciąż były zamknięte i panowała tam taka cisza, że zląkł się, czy Ali nie odjechała bez słowa. Zastukał. Drzwi otworzyły się z wolna. Stała w nich Ali ubrana w dżinsy podwinięte u dołu i zbyt obszerną koszulę. - Czuję się bardzo głupio - oznajmiła. - Wyglądasz bardzo dobrze - rzekł. - Och, nie chodzi o ubranie, lecz... o moje... zachowanie. Taylor nie wiedział, czy mówiła o zachowaniu na wyspie, czy o tym przed chwilą? - Przepraszam, że tak mnie poniosło - powiedziała. Taylor ciągle nie był pewien, o czym ona mówi. Ale naj­ wyraźniej czekała na jego odpowiedź. Odchrząknął. - Hmm, wydaje mi się... że poniosło nie tylko ciebie - rzekł, wyrażając się równie niejasno jak ona. - Chodzi o to, że nawet... pomijając moją obawę, aby nie wciągać się w poważniejszy związek... ze względu na twoją sytuację... - Mówisz o testamencie? Pokiwała głową i zwilżyła językiem wargi. - Uważam, że nie mamy wiele wspólnego ze sobą uśmiechnęła się z ironią. - Nie pasujemy do siebie. Taylor zaśmiał się. Tym razem nie napadła na niego za ten śmiech. Rozumiała go. Nie można było zaprzeczyć, że saty­ sfakcja, jaką czerpali z miłosnych uniesień, była obopólna. - Słuchaj, Taylor. Nadal twierdzę, że kampania Człowieka Fortuny jest dobrym pomysłem. Można by wykorzystać zdję­ cia, które ukażą się w jutrzejszych gazetach, na twoją korzyść. W końcu nie uwłacza mężczyźnie, że jest pożeraczem serc niewieścich. Nawet, gdyby miał skompromitować jego... by­ łą rzeczniczkę prasową. - J a k to: byłą?

138

- Waśnie mówię, że jeśli byś chciał kontynuować tę kam­ panię, a sądzę, że powinieneś, lepiej, abyś zaangażował kogoś innego. Jestem pewna, że Chester, mój szef, chętnie podejmie się tego zadania. - Chcesz powiedzieć, że odchodzisz? - Daję ci radę. - A co się stanie, jeśli z niej nie skorzystam? - Możesz postąpić, jak zechcesz. Jestem pewna, że rów­ nież Steve Dennis zechciałby... - Czy to ten facet, z którym wyszłaś z wystawy? Ten go­ guś... - On nie jest żadnym gogusiem. Z pewnością by sobie poradził. Sądzę, że powinno zależeć ci na współpracy z prasą. Nie jestem jedyną osobą, która ostatnio straciła głowę. Ciebie to też dotyczy. Jeśli nawet nie masz zahamowań i obaw, to twoi bracia z pewnością są przerażeni. A jedynym sposobem, aby ich uspokoić jest oddalić mnie. Próbuję ci tylko ułatwić sytuację. - Do tego stopnia, że jesteś gotowa odstąpić mnie konku­ rencyjnej agencji. - Naturalnie wolałabym, abyś zaangażował kogoś z moje­ go biura. - A jak chcesz wytłumaczyć się panu Chesterowi, swemu szefowi? - Jeśli tylko zobaczy jutrzejsze zdjęcia, nie trzeba będzie nic wyjaśniać. - Ale ja chcę ciebie, Ali! - Co?! - Chcę, abyś ty prowadziła moją kampanię reklamową. - Ponieważ sądzisz, że Chester mnie wyrzuci? Robisz to, aby ratować moją skórę? - Staram się zostać dobrym biznesmenem - powiedział poważnie. - Ty jesteś asem i wystąpiłaś z ciekawym proje-

139

ktem promocji Homera, który mógłby mi przynieść duży, a nawet olbrzymi zysk. Chcę to wypróbować. Wiem też, że nic mi się nie uda bez ciebie. Dodajesz mi odwagi. - O ile znowu nie... - Odwróciła wzrok. - Na pewno nie. Zmusiła się, aby mu patrzeć prosto w oczy. - To ważne, Taylor. Musimy ograniczyć się wyłącznie do spraw zawodowych. - Rozumiem, Ali. Ja też mam pracę i mnóstwo zobowią­ zań: Homera i jeszcze inne projekty, nad którymi pracuję. Nie zapominajmy też o testamencie ojca. Nie mogę ci zaoferować wspaniałej przyszłości, nawet gdybyśmy oboje zgodnie pla­ nowali ją spędzić razem. - O czym i tak się nie mówi - stwierdziła Ali, lecz za­ brzmiało to trochę jak pytanie. - Myślę, że nieco zboczyliśmy z tematu, więc trzeba... - Wrócić na właściwy tor. - Dokładnie tak - uśmiechnął się z ulgą. Ali zawahała się. - Jutro zacznie się piekło, gdy ukażą się gazety z naszymi zdjęciami. - Mówiłaś, że to może być dobra reklama dla Człowieka Fortuny jako ulubieńca kobiet. Oczywiście... trochę inaczej to wygląda z twojego punktu widzenia. Ali energicznie potrząsnęła głową. - Dam sobie radę. Moi koledzy będą prawdopodobnie sądzić, że sama to zorganizowałam dla reklamy. Taylor ucieszył się, widząc, że oczy Ali nabierają dawnego blasku. - Pomyślą, że jesteś genialna. - Jestem genialna. Taylor nie zaprzeczył.

140

Tego wieczora, gdy Taylor przerabiał jeden z układów ele­ ktronicznych Homera, rozległo się pukanie do drzwi. Nie zdziwił się widząc braci, choć nie ucieszył się zbytnio niespo­ dziewaną wizytą. - Czy to Boże Narodzenie? - warknął. Adam, Peter i Truman spojrzeli po sobie ze zdziwie­ niem. - Bo widzę, że przyszli Trzej Królowie. - Bardzo dowcipne, Taylor, bardzo - zakpił Adam. - Ale nie tak dowcipne, jak wczorajsze przedstawienie nad jeziorem - dodał Tru. - I żeby to kto inny, ale ty! - powiedział Peter uroczystym tonem. - Przyganiał kocioł garnkowi - odparł Taylor, zakładając ręce na piersi. - Uważaj, żebyś w tym garnku nie zobaczył dna - zauwa­ żył z przekąsem Adam. - Słuchajcie - rozzłościł się Taylor - to, co się stało na wyspie, to sprawa wyłącznie między mną i Ali. - Umiemy dodać dwa do dwóch, Taylor- rzekł Truman. - Masz rację, Taylor, to twoja sprawa. I jeśli kochasz Ali Spencer... - Czy kochasz ją, Taylor? - wtrącił Adam. Zaległa cisza. Przerwał ją w końcu Truman. - Jeszcze jej się nie oświadczyłeś? - spytał. Taylor popatrzył na brata, ale nie odpowiedział. - Wszyscy zostaliśmy pokonani przez miłość - ode­ zwał się Peter. - Dlaczego ty miałbyś być odporniejszy? I ja­ kie mamy prawo, żeby wymagać czegoś takiego od ciebie? Taylor kątem oka widział nachmurzone twarze Adama i Trumana, ale uśmiechnął się tylko do Petera. - Dzięki! Adam odetchnął głęboko.

141

- Rzeczywiście zachowujemy się jak egoiści. Gdy nas dosięgła strzała Amora, poddaliśmy się bez walki. - I bez żalu - dodał Tru. Podszedł do Taylora i położył mu rękę na ramieniu. - Przypuszczam, że wzięło się to stąd, że zawsze byłeś taki... niewinny w stosunkach z kobietami - zauważył Peter. - Nie chodzi nam tylko o domy towarowe Fortune. Chodzi nam również o ciebie, Taylor. Nie chcemy, abyś się sparzył. A Ali Spencer... - Nie jest dla mnie odpowiednia? - spytał Taylor. Bracia popatrzyli speszeni na siebie, co mu starczyło za odpowiedź. - Nie przejmuj się. Ona też tak uważa. - Taylor mówił lekkim tonem, ale dobrze wiedział, że oni nie traktują tej rozmowy lekko. - Słuchajcie, nie mam zamiaru oświadczać się Ali. A nawet gdybym to zrobił, możecie mi wierzyć, że spotkałbym się z odmową. Więc przestańcie się martwić. Ali i ja uzgodniliśmy, że ograniczymy się wyłącznie do spraw zawodowych. A jeśli chcecie wiedzieć, Ali dzwoniła do mnie niedawno, aby mnie zawiadomić, że Lilly Wells, która prowa­ dzi program „Poznajmy się", zaprosiła mnie na najbliższy poniedziałek. Adam, Peter i Truman popatrzyli na Taylora ze zdumie­ niem. - Wystąpisz w telewizji? - Uważasz, że dasz sobie radę? - Sądzisz, że to mądrze? - pytali jeden przez drugiego. Taylor wzruszył ramionami. Ostatnio nie był pewny nicze­ go. Ale nie bardzo go to odstraszało. - Czy to naprawdę konieczne? - zapytał ładną blondynkę, która muskała mu twarz puszkiem do pudru. Siedział w dyre­ ktorskim fotelu w powodzi świateł, rozjaśniających dział mę-

142

ski w domu towarowym Fortune. Blondynka puściła do niego oko. - Chyba pan nie chce, aby dwa miliony widzów zobaczyły pana z błyszczącą twarzą? Taylor zbladł. - Dwa miliony? Właśnie w tej chwili przechodził obok nich reżyser progra­ mu ,,Poznajmy się", niski, nerwowy mężczyzna o rzadkich włosach. - Więcej różu - rozkazał. Blondynka posłała Taylorowi uspokajający uśmiech. - Maleńki akcent. Będzie się pan świetnie prezentował w telewizji. - Ujęła go za brodę i zaczęła nakładać morelowy puder na policzki. Taylor zaczynał mieć wątpliwości, czy występ w telewizji to dobry pomysł. Nie było żadnego scenariusza. Nawet nie dano mu listy pytań, na które miał odpowiedzieć. Reżyser wyjaśnił mu, że Lilii Wells woli improwizować. W tym momencie zobaczył Ali stojącą w towarzystwie fotografa. - Przepraszam - rzekł i odszedł, zanim charakteryzatorka zdążyła zdjąć z niego białą pelerynkę, którą okryła perłowoszary garnitur od Diora. Ali zwróciła się w jego kierunku. - Za pięć minut wchodzimy na wizję. Jak się czujesz? - Jak się czuję? Okropnie! Zobacz, co ze mnie zrobili. Wyglądam jak klaun. - Nie bój się. W telewizji będziesz wyglądał jak Adonis. - Don - zwróciła się do fotografa - co myślisz o tym, żeby zrobić jedno ujęcie na tle perskich dywanów? Taylor chwycił ją za rękę. - Ali, proszę cię, nie teraz. Czy możemy porozmawiać w cztery oczy?

143

- Nie masz na to dużo czasu - rzekła Ali, gdy fotograf ulotnił się dyskretnie. - Nie rozumiem tego wszystkiego, Ali. Nie potrafię im­ prowizować. Co będzie, jeśli powiem coś głupiego i zrobię z siebie kompletnego idiotę? - Nie zrobisz. Jesteś Człowiekiem Fortuny, pamiętaj. Masz się uśmiechać i być czarujący. Będą tobą zachwyceni. - Tak myślisz? - Tak. - Dwie minuty! Wszyscy na miejsca! - krzyknął asystent reżysera. Gdy Taylor miał się odwrócić i odejść, Ali spontanicznie pocałowała go w usta. Na szczęście! - A więc jak się czuje człowiek uznany za najlepszą partię w Denver? - zapytała Lilii Wells, gdy przechadzali się po dziale mebli kilka minut po rozpoczęciu programu. - W tych warunkach ściślej byłoby nazwać mnie naj­ gorszą partią w kraju, panno Wells. - Po krótkiej przerwie Taylor posłał jej zniewalający uśmiech, trochę chłopięcy, a trochę łobuzerski. - Niestety, jestem skazany na starokawalerstwo. Lilly dźwięcznym śmiechem podkreśliła ten żarcik, a po­ tem z uwodzicielską miną zwróciła się do kamery: - Słowo „niestety" jest tu bardzo na miejscu, prawda, drogie panie? Cały klan Fortune'ów zgromadzony u Jessiki ze zdumie­ niem obserwował, jak Taylor czaruje Lilly Wells. - Nie wierzę własnym oczom! - zawołał Adam. - Nie ma żadnej tremy i całkowicie panuje nad sytuacją - zauważyła z satysfakcją Elizabeth. - A ten pełen skromności urok! - zachwyciła się Ewa.

144

- Tak, absolutnie nie robi wrażenia przesadnie zadowolo­ nego z siebie - odezwała się Jessica. Ben wziął ją za rękę. - Świetnie sobie radzi. Muszę wyznać, że nigdy nie wyob­ rażałem sobie Taylora jako gwiazdy telewizji. - Tak, kamera go wcale nie peszy - stwierdziła Sasza. - Pasuje do niego określenie Człowiek Fortuny. - Nie przyszłoby mi do głowy, że dobrze wypadnie w ta­ kim programie - przyznał Tru. - To może doskonale wpłynąć na interesy - uznał Peter. - O, z pewnością - rzekła Ewa i patrząc kolejno na wszy­ stkich trzech braci, dodała: - Dzięki Ali Spencer. Stojąca za kamerami Ali zamarła, gdy Taylor wraz z Lilii Wells przeszedł do działu gospodarstwa domowego w domu towarowym Fortune, gdzie przy kuchence stał Homer. Ali próbowała już wcześniej odwieść Taylora od prezentowania Homera w telewizji, ale on się uparł, że to doskonała okazja, aby go przedstawić szerszej widowni. - Och, jest absolutnie fantastyczny - wykrzykiwała w za­ chwycie Lilii Wells. - I co za idealne imię dla kogoś, kto wykonuje za nas te wszystkie męczące domowe roboty, któ­ rych nienawidzimy. Czy naprawdę wymyśliłeś go zupełnie sam? Taylor uśmiechnął się swobodnie. - Na początku sprawiał mi wiele kłopotów. Ale teraz jest już wszystko w porządku. Może chciałabyś, aby zademon­ strował swoje umiejętności? Dlaczego, u licha, kiedy wszystko idzie tak gładko, on musi wprowadzać tego mechanicznego potwora? - utyskiwa­ ła w duchu Ali. Już widziała oczyma wyobraźni, jak Homer zgarnia w swe stalowe objęcia zaskoczoną i wcale tym nie uradowaną Lilii Wells. Natomiast gdyby pokaz się udał, Lilii

145

byłaby wniebowzięta, Ali nie miała co do tego żadnych wąt­ pliwości. Taylor grał swoją rolę znakomicie. Ali powinna się z tego cieszyć, jednak z jakiegoś powodu irytowało ją, że aż tak dobrze mu idzie. - Muszę przyznać, że Homer był przyczyną kilku kłopot­ liwych sytuacji w moim życiu - mówił Taylor, podchodząc do robota. - Musisz koniecznie o tym opowiedzieć - szczebiotała Lilly, stając tuż za nim. - Tobie i milionom telewidzów? - Może rzeczywiście pewne rzeczy lepiej mówić w cztery oczy - odparła z niewinną minką. - Tylko popatrzcie - zachwycał się Peter ze wzrokiem utkwionym w ekran telewizora. - Homer wyrobił ciasto bez żadnych trudności. - A jak ładnie wypolerował ten fornirowany stół - dodała Ewa. - Wiecie - rzekł Adam - ten robot mógłby rzeczywiście być żyłą złota. - Już wam raz mówiłam - odezwała się Jessica, patrząc z góry na swych wnuków - że z Kolumba też się na początku śmieli. Ale on się śmiał ostatni. Tak jak Taylor! - Ale musisz przyznać, babciu, że po drodze było parę wpadek. - Och, patrzcie - zachwyciła się Elizabeth - lewa noga Homera jest jednocześnie odkurzaczem! To kapitalne! - Jakie to wspaniałe! - wykrzyknęła Lilii Wells, gdy Ho­ mer zaczął wciągać specjalnie przygotowany mały stosik ku­ rzu swą lewą kończyną. - Oczywiście, Homer to dopiero prototyp - objaśniał Tay­ lor. - Lecz jeśli będzie zapotrzebowanie, Homer znajdzie się

146

w każdym domu towarowym Fortune jeszcze przed Bożym Narodzeniem. Lilii Wells uśmiechnęła się promiennie. - Jestem pewna, iż wszyscy telewidzowie zgodzą się ze mną, że jesteś nie tylko najbardziej uroczym kawalerem w Denver, ale także najbardziej utalentowanym. - Jesteś zbyt uprzejma, Lilii - zaprotestował Taylor. I pomyśleć, że się tak denerwowałem przed występem w two­ im programie. - Nasi telewidzowie na pewno bardzo żałują, że program zbliża się do końca, ale myślę, że nie wybaczyliby mi, gdybym nie zadała jeszcze jednego pytania. Twoi trzej bracia zrezyg­ nowali z rodzinnego majątku na rzecz miłości. Powiedz nam, czy jest w tej chwili jakaś kobieta, dla której zdecydowałbyś się pójść w ich ślady? Po raz pierwszy w czasie nadawania programu Taylor za­ niemówił. Pytanie zaskoczyło go zupełnie. Zastanawiając się, przeniósł wzrok poza kamery, gdzie stała Ali. Lilii poszła za jego wzrokiem i rzuciła mu wyzywający uśmiech. - To nie jest reklamowy trik z mojej strony - dodała. Taylor z trudem oderwał wzrok od Ali i powiedział z uda­ ną nonszalancją. - Obawiam się, że jako ostatni dziedzic rodzinnej fortuny po prostu nie mogę sobie pozwolić na pójście za głosem serca. Miał nadzieję, że to wystarczy, ale Lilii nie dała za wygra­ ną. - No, cóż, Taylor, daj nam, niezamężnym kobietom choć cień nadziei. Jestem pewna, że niejedna z nas marzy o tym, aby zostać tą, dla której byłbyś gotów abdykować. A więc jaka ona musi być? Ali patrzyła na Taylora w napięciu. Było go jej żal. Lilii przyparła go do muru. Taylor nie był na takie pytania przygo­ towany.

147

Lilii nacierała dalej. - Proszę, Taylor, nie zrób zawodu naszym telewidzom. Jaka kobieta mogłaby liczyć na to, że zdobędzie serce Czło­ wieka Fortuny? - Jaka kobieta mogłaby na to liczyć? To łatwe. - Ściszył uwodzicielsko głos. - A więc jaka? - dopytywała się niecierpliwie Lilii. - Kobieta zniewalająca. Ku wielkiej uldze Taylora reżyser krzyknął: Stop! Koniec programu! Taylor spojrzał w stronę kamer, Ali już tam nie było.

ROZDZIAŁ

10

Gwar rozmów rozbrzmiewający w sali, gdzie odbywało się przyjęcie, przybrał na sile, gdy w drzwiach ukazała się Lilii Wells i Taylor Fortune. Lilii wyglądała okazale w koktailowej sukni z czerwonej tafty i przyciągała niejedno spojrzenie, lecz ośrodkiem zain­ teresowania stał się bez wątpienia Taylor. Wzrok kobiet z aprobatą przesuwał się po jego smukłej sylwetce, prezentu­ jącej się niezwykle elegancko w smokingu. Jill Barnett przepchnęła się przez grupę gości i cmoknęła Taylora w policzek. - Wspaniale skrojony. Czy to Armani? - Nie, Feldstein - odparł ze śmiechem Taylor. - Feldstein? Jakaś nowa firma? - Feldstein ma przeszło siedemdziesiąt lat, lecz moja bab­ ka go uwielbia. Mówi, że to najlepszy krawiec na wschód od Missisipi. - Dla mnie najlepszy jesteś ty. W moim spisie figurujesz na pierwszym miejscu. - Chętnie bym sobie poczytał ten spis - odrzekł Taylor, robiąc do niej oko. Grupka kobiet stojąca w rogu sali przyglądała się nowo przybyłej, eleganckiej parze z żywym zainteresowaniem. - Czy to Taylor Fortune?! - wykrzyknęła jedna z nich.

149

- Poznałam go na weselu jego brata w zeszłym roku, ale wtedy wyglądał zupełnie inaczej. Pamiętam, że ciągle cze­ goś szukał po kieszeniach i robił notatki, mrucząc coś do siebie. - Teraz tak nie wygląda. - Z całą pewnością nie. Co za przemiana! - Widziałam go w programie Lilii Wells parę tygodni te­ mu. Prezentował się doskonale. Niewątpliwie mógłby zrobić karierę jako aktor. - Lilii rzeczywiście nie zasypia gruszek w popiele. Czy myślicie, że on uważają za „zniewalającą"? - Wątpię. Słyszałam, że on co noc jest z kimś innym. - Która by nie chciała zostać tą jedyną kobietą na świecie, której Człowiek Fortuny nie mógłby się oprzeć? Panie popatrzyły na siebie rozmarzonym wzrokiem. Nie tylko kobiety zajmowały się Taylorem na tym przyjęciu. Również mężczyźni wymieniali uwagi na jego te­ mat. - Słyszałem, że handel bardzo się ożywił w domach For­ tune, od czasu gdy ruszyła ta kampania. - Tak. Pieniądze płyną jak rzeka. Przewiduję, że ten jego robot będzie szlagierem sezonu. Moja żona już złożyła zamó­ wienie i jej przyjaciółki też zamierzają to zrobić. - Taylor stał się ulubionym tematem mass mediów. Nie można otworzyć gazety, aby nie znaleźć jakichś nowinek o Człowieku Fortuny. - I pomyśleć, że wszyscy, ze mną na czele, przepowiadali, iż z chwilą objęcia zarządu Fortune Enterprises przez Taylo­ ra, nastąpi krach. Wiem, że jego bracia też się poważnie niepo­ koili. - A teraz muszą się martwić, żeby się Taylor nie ożenił. - Facet musiałby być niespełna rozumu, żeby dla małżeń-

150

stwa zrezygnować z takiej fortuny. Przecież on siedzi na wo­ rach złota. - I może mieć każdą kobietę, którą zechce. - Trzeba mu jedno przyznać. Tą kampanią trafił w dzie­ siątkę. Następnego dnia, gdy Ali się gimnastykowała, do drzwi zapukał Taylor. Ubrany był sportowo, w czarną koszulę i białe spodnie. Uśmiechnął się przyjaźnie na jej widok. - Wystawiłaś mnie do wiatru. Milcząc patrzyła na niego niewidzącym wzrokiem i bez­ myślnie wygładzała koszulę, którą, idąc do drzwi, zarzuciła na swój skąpy gimnastyczny trykot. - Ta koszula wydaje mi się znajoma - zauważył Taylor, wchodząc do środka. Ali zaczerwieniła się. Rzeczywiście miała na sobie koszu­ lę, którą pożyczyła od niego po ich zwariowanej przygodzie na wyspie. - A, tak, miałam ci ją zwrócić. - Nie trzeba, jest ci w niej do twarzy. Spojrzał jej prosto w oczy. - Ali, od jakiegoś czasu unikasz mnie. - Obydwoje byliśmy zajęci. - Wydawało mi się, że wczorajszego wieczoru miałaś cze­ kać na mnie po zakończeniu programu Lee Vincenta. - Coś mi przeszkodziło. - Więc nie oglądałaś programu? - Nie - skłamała. Taylor poczuł się rozczarowany. - Och, to szkoda. Byłabyś ze mnie dumna. - Jestem pewna, że byłeś doskonały. - Vincent zaprosił mnie na następny program za kilka tygodni, razem z Homerem.

151

- Założę się, że panna Yukon zaprosiła cię do swego mie­ szkania. Bez Homera. Taylor uniósł brwi. - A więc jednak oglądałaś program. Ali zaczerwieniła się i odwróciła tyłem. - Tylko fragment. Słuchaj, muszę wziąć prysznic i ubrać się. Przepraszam, że nie przyszłam dzisiaj. Taylor chwycił ją za łokieć i odwrócił twarzą do siebie. - Nie rozumiem, Ali. Czy jesteś ze mnie niezadowolona? Czy nie o to ci chodziło? Ali poczuła suchość w gardle i przyspieszone bicie ser­ ca. Wspomnienia miłosnych uniesień powróciły, gdy tylko jej dotknął. Jak bardzo się zmienił! Nowa osobowość zdaje się pasować do niego jak własna skóra. A może to nie jest już gra? Jest tak przejęty nową rolą, tak spokojnie przyj­ muje objawy zainteresowania ze strony kobiet! I traktuje piękne kobiety, które go otaczają z wielką pewnością sie­ bie. Może zbyt dobrze go uczyłam? - pomyślała ze smutkiem AU. - Wydaje mi się, Taylor, że każde z nas otrzymało już to, czego pragnęło - powiedziała chłodno, starając się nie zdra­ dzić swych uczuć. Taylor był zupełnie zdezorientowany jej rezerwą. Wyczu­ wał, że Ali ma do niego pretensje, ale nie wiedział, o co jej chodzi. Czy w końcu nie stał się kimś takim, jakim chciała go widzieć? Czyżby nie zdawała sobie sprawy, że myślał o niej bez przerwy, a gdy znajdował się blisko niej, przeżywał męki pożądania? Zebrał się na odwagę i zaczął gładzić jej rękę wzdłuż ra­ mienia aż do szyi. - Panna Yukon rzeczywiście zapraszała mnie do siebie, ale odmówiłem. Nie jest w moim typie. Obawiam się, że nic mi się tak nie podoba, jak rude loki i piegi na nosie.

152

- Taylor, czyżbyś się do mnie zalecał? W odpowiedzi wziął ją w objęcia i mocno przyciągnął do siebie. Chciała się mu wyrwać przestraszona wyzwaniem ja­ kie widziała w jego oczach, ale trzymał ją zbyt pewnie. - Taylor, nie myślę, aby... - To nie myśl. Ujął w dłoń pasmo jej loków, a Ali poczuła zawrót głowy, jakby stała nad przepaścią. Znów otworzyła usta, aby zaprote­ stować, lecz Taylor zamknął je pocałunkiem. Gdy bezwiednie je uchyliła, poczuła jego język. Była spragniona jego dotyku i smaku. Pragnęła zaspokoić ten głód, a jednak coś ją wstrzy­ mywało. Taylor wyczuwał jej opór, ale to dopingowało go do dal­ szych prób. Pogłębił pocałunek i śmiało sięgnął ręką pod ko­ szulę, ujmując w dłoń jej pierś. - Och, Ali, uwielbiam to. Brakowało mi twego ciała. Pa­ miętam, że obiecywaliśmy sobie ograniczyć się wy­ łącznie do spraw zawodowych, ale tak bardzo cię pragnę.I ty mnie pragniesz, widzę to. Była to prawda, lecz powiedział to ze zbyt wielką pewno­ ścią siebie. - Taylor, ja nie chcę. - Nie bądź kłamczucha, Ali. - Muszę wziąć prysznic... - I przy okazji upierzesz moją koszulę. - Bardzo jesteś dowcipny! - Nikt mnie dotąd nie krytykował pod tym względem - odparł poważnie. - Jestem tego pewna. - Ale ciebie nie umiem zadowolić - westchnął z żalem. - Bardzo mi przykro, że ci psuję statystykę. W tym momencie w Taylorze pękła ostatnia tama. Nie potrafił już zapanować nad sobą. Miał serdecznie dosyć uda-

153

wania. Jednocześnie miał świadomość, że Ali się od niego odsuwa. Wydało mu się, że wpadł w pułapkę, z której nie ma wyjścia. - Potrzebny ci prysznic?! Dobrze! - krzyknął i zanim Ali się zorientowała, porwał ją na ręce i ruszył w głąb mieszkania. - Co ty wyprawiasz? Postaw mnie natychmiast! - Ali za­ częła się wyrywać jak wtedy, gdy robot chwycił ją w swój żelazny uścisk. Ale teraz było gorzej. To nie był już mechani­ czny potwór, lecz Taylor. Co w niego wstąpiło? Taylor otworzył drzwi do łazienki. - Dobrze - powiedziała Ali - teraz możesz mnie postawić i iść do domu. Taylor postawił ją, ale zamiast wyjść, jak na dżentelmena przystało, wszedł za nią i przekręcił klucz. - Odkręć wodę-rozkazał. Ali się zbuntowała. - Jeśli sądzisz, że się rozbiorę i wejdę pod prysznic... - Nie chcesz się rozebrać? Doskonale! Przemknął obok niej w ciasnej kabinie i otworzył wodę, która polała się strumieniem wprost na niego. Ali chciała uciec, ale nie zdążyła. Znów znalazła się w objęciach Taylora i machała nogami w powietrzu. - Taylor, co ty robisz? Taylor zrzucił pantofle i wszedł pod prysznic, trzymając ją w ramionach. Ostry strumień wody na chwilę pozbawił ich tchu. - Taylor, twoja koszula! Zniszczysz ją! - To był twój pomysł. - Mój pomysł! - Proszę, masz mydło. Ali spojrzała na niego, jak uprzejmie podawał jej kawałek mydła, stojąc pod prysznicem w przemoczonym ubraniu, z twa­ rzą zalewaną strumieniem wody i wybuchnęła śmiechem. - Jesteś wariat. Czy wiesz o tym?

154

- A ty się pięknie śmiejesz. Czy wiesz o tym? Przestała się śmiać. - Ostatnio zawsze potrafisz powiedzieć to, co trzeba. Taylor się speszył. - Myślisz, że ja gram? - Nie wiem, co robisz. - Zadrżała - Woda jest za zimna. - Zaraz to naprawię. - Wyciągnął rękę za jej plecami, aby pokręcić kurkiem. Potem zaczął rozpinać jej koszulę. - Już się uprała. Możesz ją zdjąć. Ali odczuła silną pokusę, aby to zrobić, bo pragnęła go z całego serca. Lecz nie tego nowego Taylora, a dawnego - nieśmiałego, niezdarnego i sentymentalnego. Ale tamten Taylor zdawał się już nie istnieć. - Nie mogę-rzekła. I zanim miał czas odpowiedzieć, wymknęła się spod strumie­ nia wody, dopadła drzwi i zalewając podłogę, wypadła do holu. - Ali - wrzasnął Taylor. Już ją chwytał, gdy rozległ się dzwonek u drzwi. Ali pod­ biegła do wyjścia, z Taylorem depczącym jej po piętach. W chwili gdy otworzyła drzwi, Taylor pośliznął się na mokrej podłodze i przewrócił, pociągając ją za sobą. Jessica Fortune i Ben Engel stali w drzwiach i patrzyli na mokrą, rozczochraną parę z rozbawieniem. Po chwili Jessica zwróciła się do Bena. - Musiało się rozpadać. Szkoda, że nie mamy parasola. Ali podniosła się upokorzona w najwyższym stopniu. - Reperowaliśmy prysznic... Ja próbowałam to zrobić sa­ ma, a wtedy wszedł Taylor i chciał mi pomóc - wykrztusiła. - Czy już zreperowany? - zapytała uprzejmie Jessica. Taylor uśmiechnął się szeroko, przygładzając włosy. - Jeszcze nie działa zbyt dobrze. - Zjawiliśmy się w nieodpowiednim momencie - rzekł Ben. - Tak, nie będziemy wam przeszkadzać - dodała Jessica.

155

- Taylor, przyszedł do ciebie list polecony. Ponieważ nie było cię w domu, więc go za ciebie przyjęłam. Pomyślałam, że może to coś ważnego. Mówiąc to Jessica wyjęła kopertę i chciała wręczyć ją Tay­ lorowi. - Ty ją otwórz - poprosił Taylor - mam mokre ręce. - Może poczekam na dole - zaproponował Ben. - Ależ nie - zaprotestował Taylor - jesteś właściwie członkiem rodziny. Jessica i Ben zarumienili się. - A więc, babciu, co tam piszą? Jessica zajrzała do listu i zachichotała. - No, no, Taylor. Stałeś się już sławny. Zapraszają cię na konkurs piękności - Miss International. O ile wiem, relacja ma być nadawana na cały świat przez satelitę. Taylor spojrzał na babkę, wstrząśnięty do głębi. - Konkurs piękności?! - Zastanawiam się, czy będziesz musiał śpiewać - powie­ działa ze śmiechem Jessica. - Wiesz, wtedy gdy zwyciężczyni kroczy środkiem sceny, łzy się jej leją po twarzy, a ona rozdaje ręką pocałunki na prawo i lewo. - Śpiewać? Ja nie potrafię... - Taylor spojrzał podejrzli­ wie na Ali. - Czy to twoja robota? - I co z tego? - rzuciła buntowniczo Ali. - Z panną Yukon szło ci bardzo dobrze. - To nie to samo. - Byłaby świetna reklama dla domów Fortune, okazja, żeby wyjść na światowy rynek. Taka reklama mogłaby spowo­ dować lawinę zamówień na Homera. Myślałam, że będziesz wniebowzięty. - To wielka szansa, Taylor - zaczęła Jessica, ale nie doda­ ła nic więcej, bo poczuła znaczące szturchnięcie Bena. Skinęła głową i odłożyła list na stolik w holu.

156

- Wysuszcie się teraz i przedyskutujcie tę sprawę - powie­ działa, idąc do drzwi. - Aha, jeszcze jedno. Jutro wydaję niewielki proszony obiad. O ósmej. Jesteście zaproszeni. Za­ tem, do zobaczenia. Gdy drzwi się zamknęły, Ali i Taylor popatrzyli na siebie. - Musimy zdjąć te mokre szmaty - zawyrokowała Ali. - Możesz zaraz odebrać swoje spodnie, które pożyczyłam. Taylor wziął do ręki list. - Konkurs odbywa się w Nowym Jorku. Mam tam być za dwa tygodnie. - Taylor, jeśli uważasz, że temu nie podołasz... Patrzyła na niego z rozpaczliwą nadzieją, że tak właśnie powie: że mu to nie odpowiada, że będzie się czuł fatalnie w tej roli. Znaczyłoby to, że nie zmienił się tak bardzo, jak się obawiała. Zrozumiała bowiem z bolesną pewnością, że bar­ dziej jej zależy, aby pozostał dawnym sobą, niż żeby zrobił karierę. A więc na tym polega miłość? - zapytała się w duchu. Ali nie zdawała sobie sprawy, że sama myśl o konkursie napawała Taylora niepokojem. Piękności, które będą się do niego wdzięczyć, stanie na scenie w światłach jupiterów i ko­ nieczność zachowywania się w sposób wytworny i czarujący - wszystko to napawało go lękiem. Ale wiedział też, ile pracy kosztowało Ali zdobycie tego zaproszenia. Byłoby to spełnienie marzeń każdego speca od reklamy. Nie mógł się więc wycofać. Poza tym widział w jej oczach wyzwanie. Czyżby ciągle się bała, że on ją zawiedzie? Westchnął z rezygnacją. Jeśli jej potrzebny był Człowiek For­ tuny, będzie go miała. Zrobił zaczepną minę, którą od tygodni ćwiczył przed lustrem i rzekł: - A więc mam jeszcze dwa tygodnie, aby nauczyć się śpiewać.

ROZDZIAŁ

11

Ali wiedziała, że coś jest nie w porządku, gdy tylko Taylor zjawił się następnego wieczora, aby ją zabrać na przyjęcie do Jessiki. Po pierwsze, przyszedł pół godziny za wcześnie. Po drugie, robił wrażenie zdenerwowanego. Zaczęła żywić nadzieję, że jednak zrezygnował z zaproszenia na konkurs piękności. - Wejdź, Taylor, jestem prawie gotowa. Może się czegoś napijesz? - Nie, dziękuję. Nie chcę... alkoholu. Uśmiechnęła się, przypominając sobie ich wspólny wie­ czór w dziale meblowym domu towarowego Fortune, podczas którego zajadali kawior i pili szampana. Roześmiała się na wspomnienie telefonu od Taylora, kiedy to uprzytomnił sobie, że wrócił do domu bez spodni. Jakiż był wtedy zawstydzony i nieszczęśliwy, sądząc, że, być może, nie zachował się, jak na dżentelmena przystało. - Przepraszam, nie miałam zamiaru się śmiać. - Dotknęła go delikatnie. - Ale może lemoniady? Taylor utkwił oczy w jej ręce, spoczywającej na jego ra­ mieniu. - Ali! - Tak, Taylor? Biedny Taylor, pomyślała. Jakie to dla niego trudne. Gdy­ bym tylko mogła mu pomóc.

158

- Taylor, wyglądasz na zmęczonego. Ostatnie tygodnie były bardzo męczące. Nie zdawałam sobie sprawy, że ta kam­ pania będzie wymagała od ciebie tyle poświęcenia i energii. Teraz, kiedy wszystko idzie jak z płatka, nic by się nie stało, gdybyś wziął parę wolnych dni. A może nawet gdzieś wyje­ chał. Nie można osiągnąć wszystkiego od razu. I to jest zrozu­ miałe. W każdym razie ja to rozumiem. Taylor poprawił sobie krawat. - Ali. - Słucham, Taylor. - Właściwie nie powinienem był tu przychodzić - rzekł. - O czym ty mówisz, Taylor? - Jest ze mną... pewna kobieta. Czeka w samochodzie. - W twoim samochodzie czeka jakaś kobieta? - Tak. - Czy to znaczy, że umówiłeś się z kimś innym na dziś wieczór? - Niezupełnie. Ale poprosiłem, aby się do nas przyłączyła. Zaprosiłem ją do mojej babki na obiad. To jedyne, co mogłem zrobić. To jest Fiona Jordan. Ali nie rozumiała. - Ta Miss International z zeszłego roku - tłumaczył Tay­ lor. - Z Wielkiej Brytanii. - Rzeczywiście, Taylor, masz coraz więcej znajomych wśród królowych piękności. - Ona jest teraz aktorką. Występuje w jednym z teatrów w Londynie. Będzie razem ze mną prowadzić tegoroczny konkurs Miss International. Przyjechała służbowo do Denver i miała trochę wolnego czasu. Pomyślała, że byłoby dobrze, abyśmy się poznali, zanim zaczniemy próby w Nowym Jorku. Rozumiesz? - Rozumiem - rzuciła Ali ironicznie. Zapadła niezręczna cisza.

159

- Może powinienem zejść i powiedzieć Fionie... Zadźwięczał dzwonek. Razem podeszli do drzwi. Ali, zła i niezadowolona, poczu­ ła się wprost fatalnie, gdy otworzyła drzwi. Fiona Jordan w srebrnych pantofelkach na wysokich obcasach miała co najmniej metr osiemdziesiąt wzrostu. Prezentowała się bardzo atrakcyjnie z grzywą gęstych, jasnych jak pszenica włosów, które spadały jej na jedno ramię. O takich włosach Ali zawsze marzyła. Eks-królowa piękności była niewątpliwie nad wyraz urodziwa. Spojrzała na Ali protekcjonalnie, lecz nie fatygo­ wała się, aby jej się przyjrzeć. Zbyła ją jednym spojrzeniem, błysnęła pięknymi zębami w stronę Taylora i powiedziała z lekkim dąsem: - Obawiam się, skarbie, że nigdy nie umiałam czekać. - Przepraszam, Fiono, Ali musi tylko włożyć pantofle i uczesać się. Słusznie, pomyślała pogardliwie Ali, i zarzucić sobie wo­ rek od kartofli na głowę. - Jaki uroczy dom, proszę pani! - mówiła Fiona swym najlepszym brytyjskim akcentem do Jessiki. - To bardzo miłe z pani strony, że mnie pani zaprosiła na to rodzinne przyjęcie. Nie mogę się doczekać, żeby poznać innych panów Fortune'ów. Oraz ich żony, oczywiście - dodała lekkim tonem i wzięła Taylora pod rękę, odsuwając go od Ali. - Właśnie wpadłam na świetny pomysł - powiedziała, obrzucając go uwodzicielskim spojrzeniem - żeby wszyscy twoi bracia po­ kazali się na krótko w czasie konkursu. Mogliby na przykład towarzyszyć trzem wicemiss? Myślę, że Don Petersowi spo­ doba się ten pomysł. Taylor niemile zaskoczony faktem, że Fiona skutecznie odgrodziła go od Ali, spojrzał na nią nieprzytomnym wzro­ kiem.

160

- Don Peters? - Dyrektor, kochanie. Aha, i mój były narzeczony. Dzięki Bogu, że oboje dość wcześnie zdaliśmy sobie sprawę, iż nie nadajemy się do małżeństwa. - Rzuciła mu niewinny uśmie­ szek. - To jest coś, co nas łączy, skarbie, ciebie i mnie. Oczy­ wiście, w moim przypadku nie ma żadnego testamentu, który by mi o tym przypominał. Jessica obserwowała Ali, która wyglądała, jakby miała za chwilę wybuchnąć. Tak, myślała z zachwytem Jessica, sprawa jest jasna jak słońce. Może przyjazd Fiony będzie tą iskrą, która rozpali ogień w obydwojgu. - Don jest bardzo kochany - mówiła dalej Fiona. - Będzie ci się z nim świetnie pracowało. A on uważa, że jesteś boski. Ale czy tylko on? A my to nie? - rzucając to retoryczne pyta­ nie, nie spuszczała nawet na moment oczu z Taylora. Ali uśmiechnęła się złośliwie do Jessiki. - Właśnie, a my to nie? Jessica wzniosła oczy do nieba. - Czas na drinki - rzekła energicznie. - Przejdźmy do sa­ lonu, bardzo proszę. Ali szła razem z Jessicą; Fiona i Taylor tuż za nimi. - Czy masz pod ręką trochę lemoniady, Jessico? - zapyta­ ła Ali. - Wiesz, co się dzieje, kiedy twój wnuk skosztuje alkoholu. Fiona uniosła do góry swe pięknie uformowane brwi. - Co się wtedy dzieje, Taylor? - Ma nieposkromioną chęć zagrać na kobzie - odparła za niego Ali. Fiona Jordan grała pierwsze skrzypce podczas całego obia­ du. Nim podano drugie danie, wszyscy bracia Fortune'owie już jedli jej z ręki. Natomiast panie nie były zbyt zachwycone jej obecnością.

161

- Naprawdę tak sądzę - perorowała Fiona - byłby to pra­ wdziwy kawałek teatru! Sztuka o braciach Fortune'ach! Efekt dramatyczny jak w romansie! Myślę, że byłoby to idealne zakończenie. Szansa dla milionów telewidzów na całym świe­ cie zobaczenia czterech słynnych braci Fortune'ów w towa­ rzystwie najpiękniejszych kobiet ze wszystkich krajów. - Czy nie wydaje ci się - zauważyła lekko Jessica - że ci wszyscy telewidzowie zobaczyliby chętnie kobiety, które po­ trafiły wkraść się do serc tym czterem braciom? Myślę, że to byłoby rzeczywiście dramatyczne i romantyczne. Ruch, jakim Fiona uniosła brodę do góry, miał w sobie coś aroganckiego i wojowniczego. - Chyba miałaś na myśli trzy żony? - Czyżbym się nie tak wyraziła? - upewniła się Jessica. - Jessico, myślę, że to świetny pomysł - pośpiesznie stwierdziła Ewa, a Elizabeth i Sasza natychmiast ją poparły. - Dobra reklama dla całej rodziny Fortune'ów - podkre­ śliła Elizabeth. - Ponadto Peter też tam się wybiera, bo myśli o otwarciu jeszcze jednego sklepu na Manhattanie, a ja mam niedługo urlop. - Zrobimy zakupy i pójdziemy do teatru oraz na operę do Metropolitan - planowała Ewa z zapałem. -I jeszcze wy­ stąpimy podczas konkursu Miss International. Fiona spojrzała na nią z powątpiewaniem. - Nie jestem pewna, czy Don się na to zgodzi. Taylor ucieszony i podtrzymany na duchu możliwością wystąpienia na scenie razem z całą rodziną, zdobył się na jeden ze swych olśniewających uśmiechów. - Fiono - rzekł -jestem pewien, że potrafisz skłonić każ­ dego, aby zrobił to, na co masz ochotę. - Oczywiście - szepnęła Fiona ze wzrokiem utkwionym w Taylora. - Zrobię, co będę mogła, kochanie. Jessica uśmiechnęła się do Bena.

162

- A może wszyscy pojedziemy do Nowego Jorku? - Zoba­ czyła przestrach w oczach Fiony i roześmiała się. - Nie obawiaj się. Ben i ja nie zamierzamy występować przed publicznością. Szczególnie w otoczeniu tych młodych piękności. Czułabym się potwornie stara. A Ben mógłby zapomnieć, ile ma lat Ben delikatnie poklepał ją po policzku. - Zakasowałabyś wszystkie te podlotki, Jess. - A więc pojedziesz z nami do Nowego Jorku? - zapytała Jessica. - Nie byłem tam od wieków. Może to niezły pomysł. - To idealne miejsce na urlop - zauważyła Ewa. Ben zrobił oko do Jessiki. - Tak, świetne miejsce na wakacje... lub coś podobnego. Jessica oblała się rumieńcem i szybko odwróciła się do Ali, która siedziała bez słowa. - Ty także musisz z nami pojechać, moja droga. - Och, nie, nie mogłabym... - zaczęła Ali, lecz w tym momencie zauważyła błysk zadowolenia w oczach Fiony. Na­ tomiast Taylor wyglądał na rozczarowanego. - Z drugiej stro­ ny, powinnam zrobić sobie krótką przerwę, zanim otworzę własną agencję. - Musisz pojechać, Ali - powiedziała stanowczo Eliza­ beth. - To ty zaaranżowałaś całą kampanię. Powinnaś być obecna, aby kierować reklamą po wystąpieniu Taylora na konkursie. Nie można przepuścić takiej szansy. Co ty o tym sądzisz, Taylor? - Oczywiście, że nie można - odrzekł, patrząc Ali w oczy. - Poza tym jesteś jedyną mieszkanką Nowego Jorku wśród nas - dodała Ewa. - Pokażesz nam prawdziwy Nowy Jork. - Obawiam się, że Taylor nie będzie miał wiele czasu na zwiedzanie - przerwała Fiona. - Będziemy szalenie zajęci na próbach. Nie zdziwiłabym się, gdyby to trwało całą dobę.

163

- Ali siedzącej naprzeciwko wydawało się, że była miss zaraz zacznie mruczeć jak zadowolony kot. - Ja zaopiekuję się Człowiekiem Fortuny, a Ali może zaopiekować się resztą ro­ dziny. Ali posłała jej jadowity uśmiech. - Nie tylko Taylorem, ale i Homerem - rzekła. Taylor spojrzał na Ali zaskoczony, ale po chwili uśmiech­ nął się szeroko. - A, tak. Oczywiście. On mógłby nawet koronować nową Miss International. Jessica siedząca obok Ali poklepała ją czule po ręce. - Ali, cóż to za genialne posunięcie promocyjne! - Poki­ wała palcem w stronę Taylora. - Ta dziewczyna to ktoś zupeł­ nie wyjątkowy, mój chłopcze. Radzę ci się jej trzymać. Taylor znów utkwił wzrok w Ali, ale nic nie powiedział. W rezultacie uwaga całej rodziny skupiła się na Jessice. Gdy przeszli do salonu, spokojnym głosem zapowiedziała, że w rodzinie Fortune'ów szykuje się jeszcze jeden ślub. - Nie, tym razem nie bawiłam się w swatkę - oznajmiła i wyciągnęła rękę do Bena, który ujął jej dłoń i podniósł do ust. - Tym razem - dokończyła szeptem i wdzięcznie się roze­ śmiała -ja będę panną młodą. Cała rodzina przyjęła to oświadczenie w ciszy, która świad­ czyła o ich zdumieniu i zaskoczeniu. - Pragnę, abyście wiedzieli - oświadczył Ben, obejmując Jessicę opiekuńczym gestem - że bardzo kocham waszą babkę i że poza tą miłością nic nie jest nam bardziej potrzebne niż wasze błogosławieństwo. Wtedy wszyscy zgodnym chórem dali wyraz swemu zado­ woleniu i wznieśli toast na ich cześć. Nawet Fiona uroniła łezkę i orzekła, że była to scena jak z filmu. Gdy już wszyscy wnukowie wyściskali babkę, Ali również

164

podeszła do niej z gratulacjami. Jessica objęła ją, mówiąc z cicha: - Coś mi szepcze do ucha, że to nie będzie ostatni ślub w rodzinie Fortune'ów. Ali przyjęła jej słowa z rozmarzonym uśmiechem na twa­ rzy, ale trochę sceptycznie. Uśmiech ten znikł, gdy ujrzała, jak Fiona zarzuca Taylorowi ręce na szyję i składa mu gratulacje. Jeszcze gorsza była odpowiedź Taylora. Z nowo nabytą pew­ nością siebie porwał ją w objęcia i wdzięcznie okręcił dooko­ ła. Ewa stojąca obok Ali rzuciła cierpko: - Można by pomyśleć, że to on jest szczęśliwym panem młodym. - Niech ona na to nie liczy. - rzekła Ali i odmaszerowała. Jessica i Ben wzięli ślub dziesięć dni później w małym starym kościółku w Denver. Skromna i cicha ceremonia odby­ ła się w obecności rodziny i tylko paru przyjaciół. Pan młody w eleganckim granatowym garniturze prezentował się znako­ micie, a panna młoda wyglądała niezwykle uroczo w bladoró­ żowej jedwabnej sukni. Gdy szczęśliwa para wymawiała słowa przysięgi, wszystkie oczy napełniły się łzami wzruszenia. Taylor siedzący z przodu oglądał się ciągle do tyłu ku Ali, która zjawiła się w ostatniej chwili. Było to ich pierwsze spotkanie od pamiętnego przyjęcia u Jessiki. Następnego dnia Ali wyjechała, jak oznajmiła, „w sprawach służbowych" i nie mógł się z nią skomunikować. Zresztą nie miał wiele czasu. Fiona została w Denver na cały tydzień i skutecznie wykorzy­ stała ten czas, aby być blisko niego. Twierdziła, że „powinni poznać się lepiej", co miało im zapewnić powodzenie w ich wspólnym występie. Taylor uważał, że ze względu na Ali musi się zmobilizować i dotrwać do końca, ale te dni wypeł­ nione towarzystwem Fiony i unikaniem jej umizgów wyczer-

165

pały go fizycznie i nerwowo. A z powodu nieobecności Ali czuł się nieszczęśliwy i porzucony. Przyjęcie weselne odbyło się w rodzinnej siedzibie w Denver. Choć ten wspaniały dom i olbrzymią posiadłość Ale­ ksander Fortune zostawił jej w spadku, Jessica uważała go tylko chwilowo za własny i postanowiła oddać go z re­ sztą majątku swym wnukom, a sama przenieść się do willi Bena. W salonie zebrała się niewielka grupka wokół nowo poślu­ bionej pary, aby im złożyć życzenia. Adam wzniósł toast. - Niech fortuna zawsze będzie dla was łaskawa, a wy bądźcie w wieku stu lat tak szczęśliwi jak dzisiaj. Wszyscy przyłączyli się do toastu, wznosząc kielichy szampana. Taylor stanął za plecami Ali. - Ali, tęskniłem za tobą. - Słyszałam, że byłeś bardzo zajęty próbami. - Wyjdźmy do ogrodu. Ali popatrzyła na niego. Odpowiedział jej nieśmiałym spojrzeniem. - Jeśli tu zostaniemy, wypiję za dużo szampana i zrobię z siebie wariata. A ja, pomyślała Ali, zrobię z siebie idiotkę, jeśli wyjdę z tobą do ogrodu. Ale jednak się zdecydowała. Wyszli przez balkonowe drzwi na taras, a potem do ogrodu pełnego kwiatów. - Dlaczego wyjechałaś tak nagle? - zapytał Taylor bez żadnych wstępów. - Nie jesteś moim jedynym klientem - odparła zaczepnie. - Nie, rzeczy wiście. - Poza tym Fiona absorbowała cię prawie cały czas, gdy mnie nie było. Rzucił jej uwodzicielski uśmiech. - Śledziłaś mnie?

166

- Trudno otworzyć gazetę czy tygodnik i nie dowiedzieć się, co robisz. Obiecywała sobie, że nie okaże zazdrości, ale było to trud­ niejsze, niż sądziła. Z trudem zdobyła się na uśmiech. - To nie znaczy, że narzekam. Miałam więcej czasu i w związku z tym pozyskałam nowych klientów. A więc oby­ dwoje skorzystaliśmy. Taylora ogarnęła złość. Czy nie zdawała sobie sprawy, ile go kosztowało wcielenie się w postać Człowieka Fortuny? - Racja. Dostaliśmy to, o co nam chodziło. Rzucił jej wściekłe spojrzenie i odszedł. Ali pobiegła za nim. - Taylor, nie wiem, o co ci chodzi. Chciałeś zareklamować Homera i dzięki mnie wszyscy już o nim wiedzą. Wiem, że na początku nie podobał ci się pomysł zostania Człowiekiem Fortuny, ale zmieniłeś zdanie. Więc co ci się teraz nie podoba? Chwyciła go za rękę, gdy już miał wejść do domu. - Spójrz na siebie, Taylor. Stałeś się mężczyzną, o jakim marzą wszystkie kobiety. Masz polot, pewność siebie, emanu­ je z ciebie prawdziwie męski magnetyzm. Stałeś się legendą. Miesiąc temu kobiety typu Fiony Jordan śmiałyby się z twojej niezręczności, a przede wszystkim w ogóle nie zwróciłyby na ciebie uwagi. Ale nie teraz, na pewno nie! Rzucała mu te komplementy jak obelgi. - A kobiety, takie jak ty, Ali? Zmieszała się. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. Taylor zła­ pał ją za ramię i pociągnął za sobą do środka. - Dlaczego mój czar nie działa na ciebie, Ali? - Nie pora na to... Będą nas szukać. - Nie przeszkadzało ci to, kiedy jeszcze byłem niedołęgą. Kochałaś się ze mną. - Taylor! - Wiem, że byłem jak wosk w twoich rękach. Gotów by-

167

łem pójść wszędzie za twoją radą, zrobić, cokolwiek byś zażądała. Ali popatrzyła na niego zdumiona. - Czy uważasz, że poszłam z tobą do łóżka, aby zdobyć zlecenie przeprowadzenia kampanii reklamowej!? - wy­ krzyknęła i w furii uderzyła go w twarz. Zamrugał oczami, ścisnął ją mocno za ramiona, ale zaraz puścił i cofnął się o krok. Zaległo milczenie, które przerwał Taylor. - Ali, co my wyprawiamy? Nic z tego nie rozumiem. Wiem tylko, że nie mogę cię wyrzucić ze swoich myśli. Wpatrywał się w nią uporczywie. -I wiem, że kiedy kochali­ śmy się... nie mogę o tym zapomnieć! Spełniły się moje naj­ skrytsze marzenia! Ali starała się bronić przed wspomnieniami miłosnych uniesień, które również dla niej stały się niezapomnianymi chwilami. Chciała zachować swój gniew. Byłoby jej wtedy łatwiej. - To właśnie było to, Taylor, marzenie - szepnęła. - Bę­ dzie lepiej dla nas, jeśli tak to potraktujemy. - Czy naprawdę będzie nam lepiej? - spytał poważnie. Wyglądał teraz tak jak na początku znajomości. Był znowu tym mężczyzną, którego namówiła, aby został Człowiekiem Fortuny. W ciszy, która zapadła, żadne z nich nie miało dość siły, aby odwrócić się i odejść. Zamiast tego padli sobie w ramio­ na. Usta mężczyzny zbliżyły się do jej warg. Ali zabrakło słów, aby go powstrzymać. Pozostało tylko pragnienie. Gdy ich usta się złączyły, rozchyliła wargi. Całowali się z zapamię­ taniem, obejmując mocno. Wreszcie odsunęli się od siebie, oddychali z trudem, a twa­ rze mieli rozgorączkowane. - Taylor, co my robimy! - wyszeptała Ali.

168

- Cicho, nic nie mów. Odszukał zapięcie sukienki. Zanim się zorientowała, co robi, suknia z szelestem opadła do jej stóp. W chwilę potem ona rozbierała jego, z pośpiechem ściąga­ jąc marynarkę i rozpinając guziki koszuli. Odgarnął włosy z jej szyi i całował kark i ramiona. Głaskał nagie ciało, napawając się gładkością skóry dziewczyny. Ali czuła, jak wszystkie opory i zahamowania słabną. Po­ woli osunęli się na dywan. Wpatrywała się w jego twarz, aż ujrzała tego dawnego Taylora, którego znała i kochała. Tak, kochała. - Taylor, Taylor, Taylor- szeptała, gdy mocno objęci roz­ poczęli miłosny rytuał. Gdy wszedł w nią, jęknęła. A kiedy wspólnie osiągnęli ekstazę, oboje krzyknęli. Nagle usłyszeli: - To musi być najpiękniejsza dziewczyna na świecie. Ali zerwała się przerażona. Przekonała się, że to Homer patrzy na nią swymi pogodnymi oczkami. Taylor uśmiechnął się speszony. - Nauczyłem go krótkiej mówki, gdy wejdzie na scenę z koroną dla Miss International. Ten incydent przywrócił Ali do rzeczywistości. - Gdyby to ode mnie zależało, Ali, ty byś zdobyła koronę królowej piękności - powiedział Taylor głosem Człowieka Fortuny. - Całkiem słusznie - odparła z ironią. W tym momencie zdała sobie sprawę, że uczyniła Taylorowi krzywdę żądając, aby stał się Człowiekiem Fortuny. Czy nie jest za późno, aby naprawić tę szkodę?

ROZDZIAŁ

12

Przyjazdowi Fortune'ów do Nowego Jorku towarzyszyła hałaśliwa reklama. Mówiono i pisano o każdym członku ro­ dziny, ale w centrum zainteresowania znalazł się Taylor okrzyczany Człowiekiem Fortuny. Zaczęło się już w momen­ cie, gdy wysiadł z samolotu na lotnisku Kennedy'ego. Przy bramce kłębił się tłum dziennikarzy i fotoreporterów, a tuż za nimi spora grupa kobiet. Machały proporczykami i transpa­ rentami z napisem: „Kochamy cię, Fortune". Wszystkie chciały dostać autograf Taylora. Służba porządkowa miała nie lada kłopot, starając się zapanować nad wiwatującymi. Taylor, speszony i zaskoczony, zatrzymał się przy przej­ ściu, zastanawiając się, czy nie uciec do samolotu. Lecz Ali stała tuż za nim blokując drogę. - Czy to twoja robota? - spytał niepewnym głosem. Ali potrząsnęła głową. - To jest jak lawina. Rozpoczęłam kampanię, ale dalej toczy się już bez mojego udziału. Jessica, Ben i bracia Taylora z żonami oglądali się do tyłu, patrząc na bohatera chwili z mieszaniną współczucia i zazdro­ ści. Ali popchnęła go lekko. - Ruszaj, Taylor. Nie zjedzą cię. - Lecz rozejrzawszy się dodała: - A może i tak. Taylor wziął głęboki oddech i postanowił wyjść naprzeciw

170

tłumowi. Flesze znowu zaczęły błyskać, gdy w wysokiej szczupłej blondynce, przedzierającej się przez tłum, rozpo­ znano Fionę Jordan. Fiona podeszła do Taylora i całując go zarzuciła mu ręce na szyję. Rozległy się okrzyki i gwizdy. Ali i całej rodzinie Fortune'ów nie pozostało nic innego, jak tylko obserwować tę scenę. - Kochanie - szepnęła Fiona, odrywając z niechęcią usta od warg Taylora - czyż to nie bajeczne powitanie? Odwróciła się lekko, aby dać okazję fotografom do zrobie­ nia im wspólnego zdjęcia. - Uśmiechnij się, kotku - poprosiła półgłosem. Taylor usiłował się uśmiechnąć i jednocześnie wyswobo­ dzić się z jej uścisku. - Fiono, pozwól, pamiętasz mego szefa reklamy... - za­ czął, ale gdy odwrócił się, Ali już nie było. Tymczasem Ewa spojrzała znacząco na Elizabeth i Saszę i razem wbiły się klinem w otaczający Taylora tłum, odgra­ dzając w ten sposób Fionę od niego. A potem z Saszą na przedzie, wspieraną przez służbę po­ rządkową, cały rodzinny orszak utorował sobie drogę do wyj­ ścia. Dwie długie limuzyny czekały już na zewnątrz, aby ich zabrać do Hotelu Plaza w centrum Manhattanu. Taylor miał nadzieję, że odnajdzie Ali w samochodzie, ale, niestety, nie było jej. Ewa, siedząca obok Taylora, wyciągnęła chusteczkę i star­ ła szminkę Fiony z jego ust. Taylor był wściekły. - Wiem, że to całe zamieszanie zostało zaaranżowane, ale to mi się zdecydowanie nie podoba. Wykorzystują mnie! - Niewielu mężczyzn podzieliłoby twoje oburzenie uśmiechnął się Adam. - A ja go rozumiem - poparła Taylora Ewa.

171

Taylor spytał, gdzie się podziała Ali. - Mówiła, że musi sprawdzić, jak dojechał Homer - rzekł Peter. Taylor wzniósł oczy do nieba. - Zapomniałem o Homerze! Peter zatarł ręce. - Muszę przyznać tobie i Ali, że daliście z siebie wszy­ stko, a nawet więcej. Efekty już są. Interesy idą świetnie, a to dopiero początek. Jesteśmy z ciebie dumni. Adam szybko przyłączył się do gratulacji. - Przyznam się, że w pewnym momencie byliśmy wszy­ scy trochę niespokojni o ciebie i o Ali... - oznajmił, ale urwał napotkawszy wzrok Taylora. Peter poczuł się w obowiązku przyjść bratu z pomocą. - Wiemy wszyscy, że łączy was uczucie, ale chyba macie dość zdrowego rozsądku, aby zdawać sobie sprawę, że... - Że stawka w tej grze jest wysoka - zakończył Adam. - A dzięki tobie i Ali, ta stawka staje się coraz większa. Jeśli dobrze pójdzie, domy towarowe Fortune staną się największą siecią sklepów tego rodzaju w całym kraju. - To nie fair - powiedziała nagle Ewa, zwracając się do braci Taylora. - On ma takie samo prawo do miłości jak wy. - Niestety, Ewo - zaoponował Adam. - Jeśli on się oże­ ni... - Tak, wiem - przerwała mu żona. - Ta bajecznie bogata sieć sklepów przechodzi na własność Nolana Fieldinga. Ozna­ cza to koniec rodzinnej fortuny. I wiem, że nie jest łatwo zrezygnować z wielkiego majątku i pozycji. Ale ty, Peter i Truman jednak dokonaliście wyboru. Dlaczego odradzacie to Taylorowi? - Słuchajcie - przerwał ostro Taylor - byłbym bardzo zo­ bowiązany, gdybyście przestali dyskutować o moim życiu

172

osobistym i ewentualnym małżeństwie. Zresztą nie ma o czym, bo Ali oznajmiła mi, że po tej imprezie porzuca mnie. - Porzuca cię jako klienta? - zapytał Peter. - Twierdzi, że teraz jestem w stanie sam pokierować kam­ panią reklamową. Powiedziała:,,Nie brak ci niczego, a przy­ najmniej tego, co ja mogłabym ci dać". - Nie wierzę - oznajmiła Ewa. - Najważniejsze, że Ali w to wierzy - westchnął Taylor. Ewa uniosła znacząco brwi do góry. - Czy rzeczy wiście? Dziennikarze i ciekawscy czekali na Taylora przed Hote­ lem Płaza. Nie było tylko jednej osoby, którą Taylor miał nadzieję tutaj zobaczyć. Zamknął się w swoim apartamencie i zatelefonował do recepcji. - Czy panna Ali Spencer już się zgłosiła? - zapytał rece­ pcjonistę. - Zaraz sprawdzę, panie Fortune. Czekając na odpowiedź, Taylor z niecierpliwością bębnił palcami w aparat. - Bardzo mi przykro, proszę pana. Panna Spencer odwoła­ ła rezerwację. - Odwołała? Co to ma znaczyć? - wykrzyknął Taylor. - Bardzo mi przykro, proszę pana. - Jeśli nie zatrzymała się tutaj, to gdzie, u licha? Recepcjonista chrząknął nerwowo i powtórzył: - Bardzo mi przykro... Rozległo się pukanie do drzwi. To nie była Ali, lecz fotoreporterka z Nowego Jorku, która chciała go namówić, aby pozował do kalendarza „Człowiek Fortuny". - Niech się pan zastanowi - przekonywała. - Jest duża szansa, że lepiej by się pan sprzedawał niż „Sports Illustra-

173

ted". Dwanaście wspaniałych fotosów Człowieka Fortuny, po jednym na każdy miesiąc. Taylor zbladł i rzucił stanowcze: - Nie. Pożegnał fotoreporterkę i zaczął telefonować po kolei do wszystkich członków swojej rodziny pytając, czy ktoś widział Ali. Dowiedział się, że nikt jej nie widział i do nikogo się nie odezwała. Godzinę później znowu zapukano do drzwi. Tym razem Taylor przezornie zerknął przez judasza i zobaczył eleganc­ kiego młodego człowieka w granatowym garniturze, stojące­ go na baczność, a za nim dwóch potężnych mężczyzn ze skrzynią. Otworzył mając nadzieję, że może zasłaniają sobą Ali. Lecz doznał rozczarowania. Taylor poprosił tragarzy, aby wnieśli skrzynię. Młody człowiek powiedział z wahaniem: - Stamtąd dochodzą jakieś dziwne dźwięki. Taylor roześmiał się. - To Homer paple. Pewnie ćwiczy przemowę na konkurs piękności. - W skrzyni? Taylor widząc jego przerażoną minę, uspokoił go. - On nie gryzie. - Nie, oczywiście, proszę pana. Urzędnik zbliżył się do skrzyni, ale stanął w miejscu, usły­ szawszy męski głos śpiewający: „Najpiękniejsza dziewczyna na świecie..." Nagle zrobił w tył zwrot i wyskoczył na korytarz. Taylor patrzył w zdumieniu za uciekającym, a potem za­ czął się śmiać. Śmiał się tak serdecznie, że nie zauważył nowej osoby, która stanęła w drzwiach. - Czy Homer opowiedział ci jakiś dowcip? Taylor zamarł, a potem przetarł załzawione oczy. - Ali!

174

Bez słowa podbiegł do niej i porwał ją w ramiona. Przez chwilę poddawała mu się biernie, ale potem zmobilizowała siły i odsunęła go. - Wracam do Denver, Taylor. Jeszcze dzisiaj. Powiedziała to tak stanowczo, że Taylor zrezygnował z ja­ kiejkolwiek dyskusji. - W porządku. Rozumiem - rzucił urywanym głosem, choć nic nie rozumiał. Skinęła głową. A więc tak, pomyślała, pozostało ci tylko powiedzieć „Żegnaj" i wyjść, ale przynajmniej zrób to z wdziękiem. Wra­ caj do domu i zapomnij o Taylorze. Stali naprzeciw siebie jak dwie nieruchome figurki. - Do widzenia, Taylor! - szepnęła prawie bezgłośnie. - Ostatnim razem pocałowałaś mnie na szczęście. - Teraz tego nie potrzebujesz - odrzekła z drżeniem ust. - Wszyscy cię uwielbiają. Idealizują. Przeszedłeś długą drogę. Nie trzeba ci życzyć szczęścia. Jesteś Człowiekiem Fortuny. - Mylisz się. Bardzo potrzebuję... - Zamiast dokończyć zdanie, gwałtownie przyciągnął ją do siebie i zamknął usta pocałunkiem. Gorycz, zdenerwowanie i tęsknota zlały się w jedno i Ali odpowiedziała na jego zachłanne pocałunki z równą siłą. Po­ tem krzyknęła „Do widzenia!", co zabrzmiało raczej jak szloch, i wybiegła do holu. - Czyż ona nie jest cudowna, panie i panowie? Czyż nie jest ideałem każdego mężczyzny? - rozległ się głos Homera. Taylor odwrócił się i dał robotowi w szczękę. Homer niespeszony rozpoczął pieśń: „Najpiękniejsza dziewczyna na świecie...", natomiast Człowiek Fortuny syknął z bólu. Zorganizowany z rozmachem i pompą konkurs Miss Inter­ national był imprezą w wielkim stylu, a tego roku osiągnął

175

rekordowe powodzenie dzięki zapowiedzianej obecności Tay­ lora Fortune'a. Taylor szykował się w garderobie do wyjścia na scenę. Był zadziwiająco spokojny. W ciągu ostatniego tygodnia uczestni­ czył w próbach, uczył się tekstu, zapamiętywał wejścia i miej­ sca na scenie. Jak tylko ruszyły przygotowania, Fiona skupiła się wyłącznie na pracy. Po paru dniach zapytała go o Ali. Kiedy odparł, że Ali wróciła do Denver, w jej oczach zabłysło współczucie. W końcu dotarło do niej, że Człowiek Fortuny był beznadziejnie i nieszczęśliwie zakochany. - Mam nadzieję, że to nie z mojej winy. Nie miałam za­ miaru niczego wam komplikować. - Nie - zapewnił Taylor - to wszystko moja wina. Zapukano do drzwi. W progu pojawił się Adam. Podobnie jak Taylor ubrany był w smoking i wyglądał bardzo atrakcyj­ nie. - Wyjdź na chwilę. Wszyscy chcą ci życzyć powodzenia. Cała rodzina zebrała się razem. Ben i Jessica, trzymając się za ręce, również stali wśród nich. Gdy wszyscy się rozeszli, Jessica podążyła za Taylorem do garderoby. - Taylor - spytała - czy jesteś szczęśliwy? - Nie, babciu. Jestem nieszczęśliwy. Nie znoszę schlebia­ nia, sztuczności, udawania, przesady. Nie cierpię osoby, którą się stałem. Nienawidzę... Człowieka Fortuny. Jessica współczująco uścisnęła dłoń wnuka. - Kochanie, to Ali Spencer wpadła na ten pomysł. Wydaje się słuszne, aby cię z tego wyciągnęła. Uśmiech rozjaśnił twarz Taylora, pierwszy uśmiech od tygodnia. - Masz rację, babciu. Masz absolutną rację. Musi być jakieś wyjście. Oczy Jessiki zabłysły wesoło.

1 76

- Ona jest zdolną osóbką. Jestem pewna, że zaproponuje jakieś rozwiązanie. - Ruszyła do wyjścia. - Dzwoniła do mnie niedawno, że będzie cię oglądała dziś w nocy w swoim domku za miastem. - Czy mówiła coś o mnie? Czy pytała o coś? - Niezupełnie. Prosiła tylko, aby życzyć Homerowi zła­ mania nogi. Ali oglądała finał konkursu Miss International z mieszany­ mi uczuciami. Ale jednym z nich była na pewno duma. Taylor odegrał swoją rolę znakomicie. Był czarujący, zabawny, ele­ gancki. I wyglądał tak atrakcyjnie, że odwracał uwagę od nowej Miss International, smukłej brunetki z Nowej Zelandii. Ali śledziła go z uwagą, gdy składał przyjacielski pocału­ nek na policzku nowej królowej i wdzięcznie się uśmiechając, gratulował zwycięstwa. Oczy jej się zamgliły, gdy z poczuciem straty i dojmujące­ go smutku przypomniała sobie nieśmiałego, niezgrabnego, roztargnionego człowieka, jakim był Taylor, gdy spotkali się po raz pierwszy. Jak bardzo go jej brakowało! I jak bardzo go kochała! Na chwilę przestała śledzić ekran, gdy jej uwagę przyciąg­ nął wybuch śmiechu na sali. Otworzyła szeroko oczy widząc, że Homer wkłada lśniącą koronę na głowę Taylora zamiast na głowę Miss International. Gdy Fiona podbiegła, aby naprawić pomyłkę, została po­ rwana przez Homera w jego stalowe objęcia. Śpiewając weso­ ło, Homer ruszył przez scenę z Fioną. Taylor biegł za nim, próbując wydostać dziewczynę z tego uścisku. Tymczasem Miss Nowa Zelandia i Miss International w jednej osobie czerwona ze zdenerwowania, schyliła się i podniosła koronę, która spadła Taylorowi z głowy, i sama się ukoronowała.

177

Jakby tego nie było dosyć, Ewa Fortune stojąca z całą rodziną na scenie wybrała ten moment na rozpoczęcie porodu. Następnego dnia o świcie Ali została wyrwana ze snu przez jakieś dźwięki, chrapliwe i żałosne, dochodzące zza drzwi jej domku. Co to mogło być na tym pustkowiu? Niedźwiedź? Łoś? Całkiem rozbudzona stwierdziła, że te dziwne dźwięki ma­ ją linię melodyczną. Z początku nie mogła rozpoznać instru­ mentu, ale po chwili wyprostowała się na łóżku. To był dźwięk kobzy! Odrzuciwszy kołdrę, skoczyła boso do drzwi i otworzyła je szeroko. Stal tam Taylor, grając tę oryginalną serenadę. Ali zasłoniła usta dłońmi. Był nawet ubrany w szkocki strój! Przestał grać i wpatrywał się w jej wspaniałą figurę, lekko tylko przesłoniętą białą przezroczystą koszulą nocną. - Ewa urodziła córeczkę o drugiej w nocy - oświadczył. - Dzwoniłem do szpitala z samolotu. Obie czują się dobrze. Ali uśmiechnęła się ze wzruszeniem. - Bardzo się cieszę. Taylor położył kobzę na ziemi i chciał włożyć ręce do kieszeni, ale jego szkocka spódniczka ich nie miała. Wyciąg­ nął więc ręce do Ali i spojrzał na nią błagalnie. - Och, Ali, ja cię tak kocham! - Ja też cię kocham, Taylor! - Babcia orzekła, że to był twój pomysł i dlatego powin­ naś mi teraz pomóc. - Powinnam? - Tak. Jest tylko jeden sposób, w jaki możesz tego doko­ nać - rzekł, robiąc krok w jej kierunku. Ali zamknęła oczy i pozwoliła, aby Taylor zamknął ją w ramionach. Miała wrażenie, że wreszcie znalazła swoje miejsce.

178

- Jest tylko jeden sposób, abym przestał być Człowiekiem Fortuny. Spojrzała na niego oczami wilgotnymi od łez. - Nie chcesz już być Człowiekiem Fortuny? - Nienawidzę go! Roześmiała się przez łzy. - Ja też! Puścił ją nagle i ukląkł. - Ali Spencer, nie mogę ci się oprzeć. Czy wyjdziesz za mnie i uczynisz mnie najszczęśliwszym człowiekiem na zie­ mi? Rezygnował dla niej ze wszystkiego, ale nie miała wątpli­ wości, że była to słuszna decyzja - dla nich obojga. - Tak, wyjdę - szepnęła, również klękając, aby go objąć za szyję. Taylor stracił równowagę i oboje upadli na ziemię. Gdy tak leżeli, Ali wykręciła głowę, aby spojrzeć w stronę jego nóg i powiedziała z łobuzerskim uśmiechem: - Zawsze byłam ciekawa, co Szkoci mają pod spódniczką.

EPILOG Nolan Fielding chichotał, odczytując tytuły artykułów w gazetach. Wszystkie głosiły to samo: „Człowiek Fortuny zdobywa żonę, ale traci tytuł i fortunę." Nie przestając się uśmiechać, odłożył gazety i zaczął przy­ gotowywać się do uroczystości. Według opinii prasy ślub Taylora miał być jeszcze bardziej okazały niż trzy poprzednie śluby braci Fortune'ów. Nolan też nie wątpił, że ta ceremonia stanie się sensacyjnym wydarze­ niem, a dla niego dniem szczególnym. Rozmyślając o tym, włożył do kieszeni żakietu długą białą kopertę. - Nolan, jesteś dziś radosny jak szczygiełek - stwierdzi­ ła Doris, sadowiąc się obok niego w starym pięknym bentleyu. - A ty jesteś piękna jak kwiat - odparł, robiąc do niej oko i patrząc z aprobatą na elegancką fryzurę i jedwabną suknię z dużym dekoltem. Gdy bentley dojeżdżał do posiadłości rodziny Fortune'ów, usłyszeli nad sobą warkot helikoptera. To reporterzy i fotogra­ fowie wychyleni z okien śmigłowca uwieczniali posiadłość i nadjeżdżających gości. - Mam nadzieję, że ta sfora nie zepsuje całej ceremonii - martwiła się Doris. - Spójrz tutaj - wskazał Nolan, gdy skręcili w aleję pro­ wadzącą do bramy. Po obu stronach tłoczyły się samochody osobowe i wozy techniczne telewizji. Przy bramie zebrał się

180

tłumek turystów i gapiów chcących zobaczyć tych wybrań­ ców, którzy za specjalnymi zaproszeniami mogli wejść na teren posiadłości. - Można by pomyśleć, że to narodowe święto - zauważyła z przekąsem Doris. - Ta rodzina zawsze była w centrum zainteresowania. - Już niedługo to się zmieni - powiedziała Doris, myśląc, że szef zgodzi się z jej przewidywaniami. Ale Nolan Fielding tylko się tajemniczo uśmiechnął. - Wyglądasz jak zadowolony kot - rzekła. Nolan sięgnął do kieszeni, wyciągnął kopertę i podał jej. - Sądzę, że między nami nie powinno być sekretów, pra­ wda, Doris? Ale Doris nie odpowiedziała, zbyt już zajęta czytaniem. Po skończonej lekturze, uśmiechnęła się również. Nolan i Doris zdumieli się wielce, gdy w głąb ogrodu po­ prowadził ich nie kto inny, tylko ten największy hultaj wśród robotów - Homer. Stwierdzili jednak z ulgą, że miał dziś swój dobry dzień i zachowywał się nienagannie. Mimo to Doris, która oglądała konkurs Miss International w telewizji, starała się trzymać od niego z daleka. Zarówno ślub, jak i przyjęcie weselne miały się od­ być w ogrodzie. Było to ulubione miejsce Nolana. Piękne kwiatowe rabaty w stylu angielskim i egzotyczne drzewa sta­ nowiły wspaniałe tło dla ceremonii. Wśród zieleni poustawia­ no stoliki zastawione elegancką porcelaną, kryształami i sre­ brem. - Wygląda to nadzwyczajnie - powiedziała Doris w za­ chwycie. Nolan witając się ze znajomymi, zobaczył zbliżających się do nich Jessicę i Bena.

181

Jessica jak zwykle tryskała energią, uścisnęła Doris i cmoknęła Nolana w policzek. Ben uścisnął im ręce. - A więc wszystko dobrze się kończy - rzuciła wesoło Jessica. - W każdym razie ty wyglądasz na szczęśliwą - odparł Nolan. - A dlaczego nie? Znalazłam idealnego męża dla siebie i odpowiednie żony dla wszystkich czterech wnuków. Mam śliczną prawnuczkę, a wkrótce będzie ich pewnie więcej. Nie wątpię też, że Taylor, podobnie jak jego bracia, doskonale poradzi sobie w życiu. W dużej mierze zawdzięczają to swoim żonom. Więc się nie przejmuj, mój drogi. Ostatecznie to mój syn, a nie ty, wymyślił to dziwaczne obwarowanie testamentu. Nikt cię za to nie obwinia. - Jessico - odchrząknął z zakłopotaniem Nolan - zastana­ wiam się... - O, przepraszam was, ale przyjechali państwo Raleigh. Ben, chodź, muszę cię przedstawić. Doris rozejrzała się wokół. - Patrz, tam są Adam i Ewa razem ze swoją córeczką. Wyglądają na wzorową rodzinę. Nolan popatrzył na szczęśliwą parę, wspominając dzień, gdy dwa lata temu, w swoim gabinecie, odczytywał czte­ rem braciom Fortune'om testament ojca. Czy uwierzyłby wte­ dy, że będzie uczestniczył nie w jednym, a w czterech ślu­ bach? Adama, beztroskiego i lekkomyślnego bywalca salo­ nów, który twierdził, że nigdy się nie ożeni. Poważnego Petera zajętego wyłącznie pracą i firmą, który nigdy nie pozwalał sobie na chwilę oddechu ani na randkę? I wreszcie tego popędliwego Trumana nie mającego cierpliwości do kobiet, któ­ ry cynicznie twierdził, że wszystkie są niezrównoważone i głupie? A w końcu żeni się nieśmiały Taylor, czujący się lepiej

182

wśród robotów niż w towarzystwie istot z krwi i kości, szcze­ gólnie płci żeńskiej. Doris przerwała rozmyślania Nolana, ciągnąc go za rękaw. - Są już wszyscy-szepnęła. Nolan poszedł za jej wzrokiem. Wokół Adama i Ewy ze­ brała się cała rodzina w oczekiwaniu na młodą parę, która miała ukazać się, gdy orkiestra zagra weselnego marsza. Sasza, Elizabeth i Ewa ubrane były w jednakowe, pięk­ ne jedwabne suknie i tworzyły orszak panny młodej. Jej pierwszą druhną była Sara. Obok żon stali trzej bracia Fortu­ ne'owie, przystojni, niezwykle eleganccy w białych smokin­ gach. - Wszystkie trzy pary wyglądają na absolutnie szczęśliwe - zauważyła Doris. -I tak do siebie pasują. Nolan z niezadowoleniem stwierdził, że oczy ma wilgotne od łez. - Chłopcy rzeczywiście bardzo się zmienili - rzekł. - Miłość tak właśnie działa na ludzi - powiedziała Doris z ciepłym uśmiechem. Nolan czując, że coś go ściska za gardło, kiwał tylko głową na znak, że zgadza się z nią całkowicie. Nawet warkot helikoptera nie potrafił odwrócić uwagi go­ ści od panny młodej, gdy ukazała się prowadzona przez ojca, przystojnego i najwyraźniej przepełnionego dumą dżentelme­ na. - Och, jak ona pięknie wygląda - szepnęła Doris. Nolan ocierając łzy chusteczką, wspominał kolejne pięk­ ne panny młode. Ewa - eteryczna blondynka o klasycz­ nych rysach, Elizabeth - o posągowych kształtach, z olś­ niewającym uśmiechem i kasztanowymi włosami i wresz­ cie Sasza, w ludowym rosyjskim stroju, odziedziczonym po babce.

183

A teraz Ali - z burzą rudych loków, wymykających się spod welonu, błyskotliwa, silna i zarazem wrażliwa. - Bez wątpienia Jessica miała rację. Ona jest stworzona dla Taylora. Po ślubie i uroczystym przyjęciu weselnym Nolan Fielding w towarzystwie swej wiernej sekretarki poprosił całą rodzinę do biblioteki. Gdy tylko czterej bracia weszli do środka, zaczęli zapew­ niać starego prawnika, że nie czują do niego żalu. - Cisza, chłopcy - zarządziła Jessica. - Dajcie biedakowi spokój. Niech powie, o co chodzi. Nolan podziękował jej spojrzeniem, chrząknął i wyjął z kieszeni długą białą kopertę. - Może usiądziemy - zaproponował. - Pospiesz się, Nolan - powiedziała niecierpliwa jak za­ wsze Jessica. - To, co mam tutaj, jest uzupełnieniem do zastrzeżenia w testamencie twojego syna, Aleksandra - zwrócił się do niej. Wszyscy patrzyli na niego zaskoczeni. - Uzupełnieniem? - powtórzył Peter. - Dlaczego dowiadujemy się o tym teraz? - zapytał Tru. Nolan podniósł uspokajająco rękę. - Zostałem zobowiązany przez waszego ojca do otwarcia tej koperty dopiero wtedy, gdy zaistnieją pewne okoliczności. - To znaczy jakie? - zapytał Taylor. - Kiedy wszyscy jego synowie wstąpią w związki mał­ żeńskie. - Popatrzył kolejno na czterech braci. - Po pierwsze chcę wam oznajmić, że nie obejmę steru firmy Fortune. Mó­ wię to z wielką ulgą. - Nic nie rozumiem - rzekła Jessica, i nie była wyjąt­ kiem. - Myślę, że najlepiej będzie, gdy odczytam ten list. On wam wszystko wyjaśni - powiedział Nolan.

184

„Moi najdrożsi, Przez wiele lat żałowałem błędów, jakie popełniłem w sprawach miłości i małżeństwa. Lekko traktowałem coś, co powinno być świętą instytucją. I nigdy poważnie nie myśla­ łem o konsekwencjach. Przeciwnie, zawsze sądziłem, jakże głupio, że nie mam nic do stracenia. Ale jak to mi niejedno­ krotnie mówiłaś, Mamo, gdybym wybrał mądrze, wybrałbym dobrze. Gdybym poszperał w swojej duszy i w swej pamięci, głęboko wierzę, że wybrałbym jedyną właściwą kobietę. Gdy widziałem, jak dorastają moi synowie, zacząłem się bać, aby nie poszli w moje ślady. I dlatego, moi drodzy, wymyśliłem tę sztuczkę, która, jak sądzę, nikomu się nie podobała. Zrobiłem to zastrzeżenie w testamencie tylko po to, aby żaden z was, wiedząc, co się z tym wiąże, nie ożenił się bez namysłu. Wierzyłem, że się głęboko zastanowicie, zanim podejmiecie decyzję i że mając waszą mądrą babkę, gotową zawsze wam dobrze radzić, ożenicie się z najwłaściwszymi dla was kobie­ tami. Teraz, gdy wszyscy jesteście już szczęśliwie pożenieni, z ulgą oświadczam, że nigdy, w żadnym przypadku, nie za­ mierzałem dopuścić, aby firma dostała się w obce ręce. Jestem pewien, że mój drogi przyjaciel Nolan przyjmie z westchnie­ niem ulgi moje życzenie, aby akcje, które miały przypaść jemu, zostały podzielone na osiem równych części i przydzie­ lone moim czterem synom i ich wspaniałym żonom. Błogosławię was, moi drodzy. Obyście żyli długo i szczę­ śliwie. Nie wątpię, że tak się stanie. Z najgłębszą miłością Aleksander." Gdy Nolan skończył czytać, wszystkie oczy były mokre. Doris rozdawała ligninowe chusteczki. Gdy podeszła do Jessiki, ta złapała ją za rękę.

185

- Doris! - wykrzyknęła - zaręczynowy pierścionek! Doris zaróżowiła się mocno i spojrzała swoimi sarnimi oczami na Nolana, który, choć poczerwieniał jak burak, uśmiechnął się uszczęśliwiony. A potem wszyscy żyli długo i szczęśliwie...