09. Cherryh C. Janice 1992 - Wojny Kompanii 02. Hellburner

Caroline J. Cherryh

Wojny Kompanii Tom 2 Hellburner Tytuł oryginału Hellburner Przekład Barbara Matuszyńska

Rozdział 1

Sztokholm jest miastem wysp i ogrodów, zadziwiającą mieszanką eklektyczną pod względem architektury, od Rigsdagshus do XXIII–wiecznego muzeum Carlberga, od odnowionego Riddarholm Kyrka do ogrodów Akademii... Miasto Sztokholm zostało założone w połowie trzynastego wieku i posiada wiele dowodów na istnienie tysiąca lat bałtyckiej tradycji morskiej oraz ożywionego życia nocnego skupiającego się w Gustausholm. Ben przejrzał ruchome obrazy i tekst, statystykę dotyczącą opadów i zapoznał się ze średnią temperaturą, o której przewodnik ostrzegał, że nie jest to temperatura stała. Bezużyteczna statystyka, chyba że ktoś brał pod uwagę Antarktykę, gdzie średnia temperatura minus 57 stopni Celsjusza oraz średnie godziny występowania światła słonecznego były tylko trochę lepsze niż w centrum Stacji Sol – oznaczały, że Ben Pollard nie jest zupełnie zainteresowany Bazą McMurdo. Ben Pollard doświadczył już w swoim życiu wystarczająco dużo zimna, ciemności i skał. Starych skał. Ten trzynastowieczny interes zadziwiał go. Cała rasa ludzka mieściła

się w osiemnastu obrotach Jowisza wokół Słońca, jeżeli weźmiemy pod uwagę najstarsze miasta. ASTEX R2 – gdzieś w Pasie – był starym miejscem i jego znajomy zarzekał się, że widziało ono lepsze czasy za jego życia, ale kiedy Ben Pollard myślał stary, miał na myśli wielkość rzędu milionów lat. Skała, którą tam trzymał była stara. Ludzkość była dzieckiem, gdy myślało się w tych kategoriach. Przełknął łyk prawdziwego soku pomarańczowego importowanego gdzieś z niebieskiego globu otulonego chmurami, który można było zobaczyć o dowolnej porze na kanale 55, wraz z prognozą pogody każdego dowolnego miejsca ziemskiej ojczyzny. Pogoda – to było coś nowego. Prawdziwa pogoda. Pogoda istniała w centrum stacji, kiedy wydmuchiwali zimną skałę w dół szybu. Para skraplała się w statku międzygwiezdnym i wtedy klęło się jak szewc, wycierało, osuszało i próbowało znaleźć jej źródło. Ale w ziemskiej ojczyźnie para wodna spadała z nieba w postaci zamarzniętych kulek lub wolno padających płatków albo kropli, w zależności od niskiego poziomu temperatur atmosferycznych, a w szerokich chmurach o gigantycznych wymiarach zdarzały się wyładowania elektryczne, które powodowały, że bardzo źle było stać (tak mówił przewodnik) w najwyższym i nie osłoniętym punkcie w okolicy. Zniechęcająca myśl. Przewodnik mówił, że woda stanowi 70% powierzchni Ziemi. Twierdził, że woda w oceanach dochodziła w niektórych miejscach do głębokości 10 kilometrów i ponieważ nie zamarzała, grawitacja Księżyca przyciągała ją w postaci grzbietu fali, która przesuwała się wokół globu i wymywała każdy brzeg, jaki napotkała, z siłą zdolną do skruszenia skały i przeistoczenia jej w plażę.

Cała ta nie zamarznięta woda go przerażała. Azot w postaci gazowej oraz woda w postaci ciekłej, która tworzyła iskry, kiedy promienie słońca uderzały w tworzące się na niej zmarszczki, które przewodnik nazywał falami. Miał zamiar stanąć na plaży i dobrze przyjrzeć się tej nie zamarzniętej wodzie. Przy dobrej pogodzie, kiedy nie będzie błyskawic. Można to zrobić ze stacji, ale wirtualna rzeczywistość jest oszustwem, można być w wielu miejscach, których w ogóle nie ma. Chciał stanąć na brzegu oceanu i patrzeć, jak prawdziwe słońce znika za horyzontem prawdziwego świata, w którym to punkcie, wnioskował, naprawdę uwierzy, że stoi na krzywiźnie. Przewodnik mówił, że ludzie w statkach międzygwiezdnych dostają zawrotu głowy, kiedy horyzont przemieszcza się w niewłaściwym kierunku. Przepisywano recepty na nudności. Istniały programy przygotowawcze. Ale on, do cholery, kręcił się wokół centrum na R2 i gapił się wprost w interfejs obrotowy. To musiało być jeszcze gorsze. Zegar na ekranie wskazywał: 08:43, 14 czerwca 2324 roku. Tego ranka było mnóstwo czasu na kawę. Ubierać można się do godziny 09:30. Egzaminy miał pozdawane, ostatni wynik podniósł mu dzisiaj średnią, ale to były tylko przewidywania i niczego nie można być z góry pewnym. Prawdopodobnie ustawiono krzywą: on albo Meeker, jeden albo drugi – ale niech tylko wojsko dostanie jego wynik, to Sztokholm będzie miał w kieszeni, zadanie wyjazdu do rodzimej studni w najbezpieczniejszym punkcie, z wyjątkiem Orlando. Sztokholm był miejscem, do którego uda się Ben Pollard! Rozpocznie podróż, jak tylko ludzie przeprowadzający rozmowy kwalifikacyjne przybędą do stacji. Był tak daleko od Pasa. Tutaj nie upychano dwóch ludzi w celi 4,5 na 2. Tutaj

dostawało się mieszkanie 4,5 na 6 tylko dla siebie, z terminalem, który miał opcję wideo lub VR. Jeżeli ktoś kwalifikował się do ścieżki programowania w Instytucie Technicznym Zjednoczonego Dowództwa Obrony, to dostawał przydział, który starczał na osobiste 2c/d, siedem dni w tygodniu, co oznaczało, że sok pomarańczowy był prawdziwy, kawa prawdziwa, czerwone mięso również. A jeżeli miało się do tego dobry żołądek, a Ben niestety nie miał, żyło się jak dyrektorowi Kompanii i miało czyste sumienie. I gdyby udało się zdobyć posadę w świecie, wykształcenie techniczne drugiego stopnia (TECH/2), równe pełnemu stopniowi porucznika armii na Ziemi, na dobry początek z wynagrodzeniem pierwszego porucznika armii, przy pełnym wykształceniu technicznym pierwszego stopnia – awans gwarantowany w ciągu jednego roku wraz z dostępem przez duże D do wszystkich usług, które można kupić za pieniądze. Wiedział, że gdzieś w Pasie trwa wojna, ale miała ona nie dotrzeć do Ziemi. Dlatego właśnie budowali tam flotę – a nawet gdyby dotarła, nikt by nie uderzył w rodzimą studnię, ludzie po prostu tego nie robili. Tam można było żyć bezpiecznie. Tam było bezpiecznie bez względu na wszystkie okoliczności. Dyplom ukończenia studiów otrzyma z wyróżnieniem, był tego pewien; napocił się przy weryfikacjach służb bezpieczeństwa, ale one nadeszły całe miesiące temu i nikt nie miał żadnych zastrzeżeń; cztery tygodnie temu przeszedł gładko przez egzaminy służb administracyjnych i jedyną komplikacją stojącą mu na przeszkodzie była teraz formalna rozmowa kwalifikacyjna. Przeprowadzona ma zostać, jak tylko przedstawiciele działów kadr z różnych agencji dostaną miejsca w wahadłowcu – czas finansowania i jakaś rozprawa legislacyjna w administracji spowodowały, że przez ostatnie trzy dni wahadłowiec był pełen senatorów,

pieniędzy i doradców; ale tłok na szczęście zmalał. Osoby wyznaczone z ramienia agencji do przeprowadzenia rozmowy kwalifikacyjnej mogą pojawić się pod koniec tygodnia, a potem... Potem będzie mógł zarezerwować sobie miejsce na Ziemi przy jakimkolwiek zadaniu, może nawet mógłby dokonać jego wyboru. Weiter powiedział mu w zaufaniu, że biły się o niego trzy różne działy komputerowe, łącznie z modelowaniem dostaw strategicznych i wywiadem, oraz prestiżowe laboratorium sztucznej inteligencji w Genewie. To ostatnie było dla jego osobistych ambicji trochę za bardzo naukowe i akademickie – Boże, daj mi coś bezpośrednio związanego z polityką. W tym były pieniądze i stałe wynagrodzenie. Pieniądze. Miłe mieszkanko tam na dole, gdzie nawigowało się po percepcyjnie planetarnej powierzchni w żółwim tempie 300 km/Jh, podczas gdy on był przyzwyczajony do myślenia w kategorii km/s i nanosekundowych punktach przecięcia. Życie na Ziemi biegło o wiele wolniej, a śmierć przychodziła późno do człowieka, który miał pieniądze, łeb na karku i stanowisko. Jeszcze przebywając w Pasie miał partnera, Morriego Birda, który opowiadał mu o Kolorado, o miastach, zachodach słońca i o Szekspirze. Bird uważał, że ważne jest, by rozumieć Szekspira. Więc kiedy wszystko wskazywało na to, że miał się udać do układu wewnętrznego, postanowił sobie, że zobaczy tego faceta o nazwisku Szekspir – oczywiście na przetłumaczonych kasetach. Na kasetach wideo VR, w których można sobie chodzić i oglądać język ciała. Bird miał stuprocentową rację: Szekspir naprawdę pomaga w zrozumieniu Ziemian. Ludzi żyjących na planecie. Ludzi, którzy nigdy nie odczuwali g równego zeru, nigdy nie widzieli gwiazd przez całą drogę do nieskończoności – byli to inni ludzie, o liczbie trudnej do

oszacowania; ludzie, którzy myśleli, że posiadają naturalne prawo do soku pomarańczowego i grawitacji, którzy (jak utrzymywał przewodnik) odczuwali we krwi fazy księżyca. Znalezienie prawidłowych liczb miało ogromne znaczenie w nowej sytuacji. Na Ziemi powietrze było wolne, a trasy statków i energia stanowiły coś, o co starzy Ziemianie toczyli krwawe wojny. Widzieli wszystko dwuwymiarowo – cały czas musiałeś o tym pamiętać. Skończoność. Skończone zasoby. Szekspir pomagał – naprawdę pomagał zobaczyć, jak niektórzy starzy Ziemianie, mający kontrolę nad tymi zasobami, myśleli, że mogą rządzić twoim życiem, podobnie jak dyrektorzy Kompanii. I w jaki sposób te królewskie typki jednocześnie mówiły o Bogu i swoich prawach. Jak kaznodzieje na piekładzie R2, którzy zamęczali cię traktatami i mówili o bezpłatnych udziałach w ich konkretnym życiu po śmierci oraz spierali się, czy obcy na planecie Pell mają dusze. Tylko że ci starożytni królowie byli kaznodziejami, a także prawem i bankiem. Daleką drogę przebył, od bachora w szkole Kompanii uczącego się wyłącznie o liczbach dotyczących Kompanii, przez życie w Pasie, do zdobycia wiedzy na temat Szekspira i historii ludzkości. Ale tak właśnie było, poziom wszystkich istot ludzkich był różny. Dom ludzkości, Ziemia – w czasach, kiedy ludzie byli tak zacofani, jak mieszkańcy planety Pell – pełna była muzeów, artefaktów, grobów oraz starych murów z graffiti, dzięki którym można żyć wiecznie. Tak przynajmniej mówił przewodnik. Przede wszystkim należy wspomnieć, że informacje te, zarówno stare, jak i nowe, pochodziły z poziomu ziemskiego. A odpowiednie liczby oraz wystarczające dane na temat systemów zarządzania Kompanią Ziemską o Zjednoczonym Dowództwem

Obrony (ZDO) mogły spowodować, że stanie się bogaty; bogaty człowiek jest bezpieczny, a to najbardziej cenił sobie Ben Pollard. Przybysze przyjeżdżający do Sztokholmu mogą być pod wrażeniem zbiorów Muzeum Morskiego, czy Ogrodu Zoologicznego w Parku Haga... Planeta, nie będąca piekłem promieniowania, była dlań nowością. Ziemia ze swoim dużym księżycem również była nowością. No i życie tętniące na dnie studni grawitacyjnej stanowiło całkowicie przewrócony do góry nogami sposób myślenia. Życie, które wytwarzało dobre wino i niesyntetyczne jedzenie, powierzchnia, na której rośliny rosły i przyczyniały się do cyrkulacji tlenu i dwutlenku węgla w świetle słonecznym i w ciemności; środowisko, w którym żyły zwierzęta. Fascynująca koncepcja, zwierzęta chodzące tam, gdzie im się podobało i patrzące na ciebie, snujące gdzieś pod czaszką myśli, których nie sposób było odgadnąć. Ludzie szukali gwiazd, aby wśród nich zamieszkać, a na Ziemi było tyle życia, że mieszkańcy planety przyjmowali to za pewnik i jedli wszystko, co nie przypominało zanadto człowieka. Chciał zobaczyć zoo. Chciał popatrzeć na krowę lub na psa i spojrzeć wstecz na czasy, kiedy wydawało mu się, że nie zobaczy w życiu nic bardziej egzotycznego od górników R&R oraz robaków w laboratorium. Ludzie mieli tak krótką historię. Przez tę wojnę toczącą się w Pasie wydawali się przerażająco słabi. Chciałby porozmawiać o tym z Birdem. Morrie miał dziwaczny punkt widzenia na wszystko. Chciałby dowiedzieć się, kim był naprawdę, albo przypomnieć sobie połowę tego, co Bird opowiedział mu przez te wszystkie lata. Tak dużo było w nim przyzwyczajeń mieszkańca planety, że nie mógł za wiele z tego zrozumieć. Odpowiednie słowo na to brzmiało: barok. Trójwymiarowość ich myślenia nie

miała zupełnie nic wspólnego z użytecznością. Kropka informująca o nowej wiadomości mignęła w rogu ekranu. O Boże, to mogła być zapowiedź rozmowy kwalifikacyjnej . Jego palce znalazły odpowiednie klawisze w celu wydrukowania wiadomości szybciej, niż mógł pomyśleć o ruchu. Wiadomość była następująca: TECH/2 Benjamin J. Pollard CTS/ZDO 28 BAT 2 852 14/24 czerwca SN P–235–9876/MLR Zgłosić się do kwatery głównej SOF, godz. 9:30/ref/ Simons SOF – Strategiczne Operacje Floty? Co to było, u diabła? MRL. Automatyczne logowanie. Nie ma żadnej możliwości, aby udawać, że nie dostał wiadomości. Nie ma sposobu, aby zakwestionować rozkaz. Weiter powiedziałby mu, że to była informacja o zgłoszeniu się, lepiej odpowiedzieć na nią i dowiedzieć się, co flota od niego chciała razem z chłopakami z ZDO? To nie była rozmowa kwalifikacyjna. O Boże, niestety nie. Strategiczne Operacje Floty nie potrzebowały programisty wojskowego, technika z drugą specjalizacją i z priorytetem 10 z zakresu ekonomii i modelowania dostaw strategicznych. O cholera, nie! – cholerni ustawodawcy z zaciśniętymi pięściami nalegali na próbę zgrania interfejsu dowództwa EIDAT z systemem Staatentek Floty za pomocą ekranu bezpieczeństwa Kompanii Ziemskiej, o to chodziło. System Staatentek Floty próbował to zrobić od dawna, poproszono komputer o wytypowanie speca od

tego zadania i padło na niego. Nie można tego zignorować. Nikt nie chciałby sprostać wyzwaniu, jakimi są rozmowy kwalifikacyjne z pieprzonym zadaniem służb międzywydziałowych lub upomnieniem dyscyplinarnym w kartotece. Do jasnej cholery! Nie będzie drugiej filiżanki kawy. Dopił resztkę, a jego palce już stukały po mapie stacji i pytał gdzie, do diabła, była kwatera główna SOF w systemie komunikacji publicznej i jak dostać się tam z jego mieszkania w TI 12, żeby dotrzeć na spotkanie na godzinę 9:30. 9:15 2 zielona do 15, niebieska do 5–99; przy wejściu wymagana przepustka. To dalej niż do piekła, a już była godzina 9. Dziesięć minut na golenie, ubranie się i znalezienie kopii oceny, która wyraźnie określała jego priorytet: Techniczne/2 ZDO, zanim złapała go flota i przykuła do bazy na Marsie, aby wprowadzał dane dostaw. Ogolił się, wciągnął niebieski mundur – nigdy nie zakładaj codziennych ubrań na formalne spotkanie służb międzywydziałowych. Miał rozmawiać z oficerami, co do tego nie było wątpliwości; zanim się to wyprostuje, być może przejdzie całą drogę służbową w armii i Flocie. Zapowiadał się długi dzień. Koperta z działu technicznego armii w Genewie leżała w aktówce, tam gdzie było jej miejsce. Włożył ją do kieszeni na piersiach. Nigdy nie mogło być żadnej sytuacji bez komplikacji w ostatniej minucie. O Boże, nie wiedział, dlaczego przytrafiały mu się takie rzeczy. Spotkanie w sprawie rozmowy kwalifikacyjnej mogło pojawić się o każdej porze, nie chciał, aby Meeker złapał pierwsze okienko – pierwsza cholerna rzecz, jaką ma zamiar zrobić, jeśli mu dadzą Genewę, to wywali to przeklęte oprogramowanie EC. Popatrzył na zegarek. 09:08. Pięć minut na dojście do stacji komunikacji

publicznej. Rozkazy w kieszeni. Tak. Do drzwi.

***

W pojeździe panował tłok. Cała grupa błyszczących nowych C–l o szerokich oczach z plakietkami wejściowymi i bagażem podręcznym okupowała wszystkie miejsca siedzące, więc Ben przywarł do uchwytu i nacisnął guziki na czytniku ręcznym, przestrzegając przy tym odpowiednich zasad dotyczących przesiadki. Nie było żadnej przyczyny, aby się pocić. Nie mogło być. Weiter przepchnął go przez trzy poziomy w ciągu roku... Dla Weitera był dzieckiem o jasnych włosach, najlepszym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek miał w swoim dziale. Jego i Meekera, zawsze ramię w ramię. Nie było możliwości, aby Weiter nie wspiął się dla niego po drabinie struktury dowodzenia. Zielona 14. Przesiadł się i zgubił C–l, dzięki Bogu. Znalazł miejsce siedzące, usiadł i przeczytał. Prawo odwołania. Ref: Apelacja administracyjna. Sec. 14... poprzez strukturę dowodzenia w pierwotnych służbach. W pierwotnych służbach. Co oznaczało Zjednoczone Dowództwo Obrony, które nie zamierzało, mniejsza o zachowanie kapitana Conrada Maziana z Floty, pozwolić flocie na położenie swoich łap na nowych statkach. Teraz niebieska linia. Niebieski kolor jak w instytucjach. Ściany po drugiej stronie

drzwi stawały się coraz bardziej odpychające, a powietrze, które dostało się do kolejki po otwarciu drzwi było zimne i śmierdziało olejem. Zjazd do piekieł, pomyślał Ben. Znowu jak R2. Usiadł i rozejrzał się dokoła. Ciemny tunel i ponure błyski szaroniebieskich tablic i białych liczb na stacjach, kiedy pojazd mijał z pędem, przystanki na żądanie. Głośny stukot uszczelnień pomiędzy sekcjami. Prawie był w stanie wyczuć nosem piekład, jeszcze tylko brakowało brzęku metalu i twardego, chrapliwego rytmu muzyki odbijającej się echem po całym doku. Czuł w nosie zapach dziwnego smrodu zimnej maszynerii i cały czas nie opuszczało go to najbardziej cholerne uczucie przynależności do ciemnej strony, taniego życia, prześlizgiwania się, śledzenia gliniarzy Kompanii. I świadomości, że zawsze uda mu się przemknąć przez system, wiedząc o wiele więcej o komputerach Kompanii oraz numerach dostępu, niż sama Kompania myślała, że się nauczył. On i Bird. Ale także Sal Aboujib. Do licha. Piekład nie był miejscem, za którym się tęskniło. Był teraz kimś innym. Szpanerski mundur i spinka na kołnierzu tech/2. Czyste ręce – w każdym sensie. Nie robił nic nielegalnego z komputerami, których używał w pracy. Nie znał nikogo, kto robiłby coś takiego, nawet przestał przeklinać i używać dialektu z Pasa. Udawało mu się. Nadal mu się udawało. Wyrzucił kartę na R2 i nigdy nie wyszło to na jaw; został oczyszczony przez służby bezpieczeństwa. Otrzymał stopień. Nikt nie był w stanie spieprzyć jego kariery. Nikt nie mógł znaleźć na niego haka, żeby mu zaszkodzić... 5–99. Znak za drzwiami mówił: OBSZAR SŁUŻB BEZPIECZEŃSTWA. WSTĘP OGRANICZONY. POKAŻ PRZEPUSTKĘ.

Wstał i wszedł do beżowego gładkiego korytarza, cieplej tu, nie odmrozi sobie tyłka, ani nie będzie się trząsł, kiedy będzie mówił do oficera za biurkiem. Przygładził kurtkę, przypiął elegancki czytnik tech do paska i podszedł do jedynych dostępnych drzwi, pod eskortą ochrony, odczytującej i rejestrującej pewnie nawet tempo jego oddechu. Wsunął kartę do otworu: drzwi kliknęły i otworzyły i się. Służby bezpieczeństwa floty zajmowały samotne biurko w foyer, za nim znajdowała się sztuczna palma w donicy, abstrakcyjny obraz i kolejne beżowe drzwi. – Pollard – powiedział oficer, nie zwracając uwagi na protokoły zawarte w księdze zasad. Ani na twarz. Tylko odczyt ze swojego ekranu. – Benjamin J. Czy ma pan ze sobą jakąś elektronikę? – Czytnik. Oficer wyciągną! rękę. Ben podał go i patrzył, jak oficer włącza go i przyciska guziki. – Elegancki. O mało nie skręcił sobie pieprzonego karku po drodze, a ten typ wyglądający na gliniarza zwodzi go bawiąc się kawałkiem drogiego i delikatnego sprzętu. Powiedział: – Mam umówione spotkanie o 9:30. Strażnik powiedział: – Kwatera główna – i skinął ręką – porucznik Jackson. Czy naprawdę chodziło o Jacksona? Porucznik floty. Co, w bardzo dyskutowanych i oprotestowanych Równoważnikach Szarż było stopniem bezpośrednio poniżej majora Weitera; i o jednym wyżej niż jego. Ben wziął głęboki oddech, myśląc częścią mózgu: sukinsyn – daleki próżniowiec z przywilejami – i uważał, aby

połowa oddechu nadawała się do protokołów służb międzywydziałowych. Ale reszta mózgu wciąż zastanawiała się, czy flota miała jakikolwiek uzasadniony powód prawny, aby się nim interesować i czy chodzi o pieprzone rozkazy EIDAT, których miał pełną kieszeń. Zasalutował więc, otrzymał w odpowiedzi lekkie machnięcie ręki i wszedł przez wewnętrzne drzwi, które otworzyły się po przyciśnięci przycisku na biurku. Pojawił się urzędnik o inteligentnej twarzy, który spytał: – Porucznik Pollard? – Tak. – Wreszcie maniery. Skorzystał z zaoferowanej eskorty idąc do bocznego biura. Jackson przyjął salut i zaproponował mu, żeby usiadł. Młody facet. Miła, poważna twarz. Lepiej, pomyślał. – Dziękuję panu. Jackson splótł ręce na biurku. – Poruczniku Pollard, przykro mi, że muszę być posłańcem przynoszącym złe wieści: pański przyjaciel uległ wypadkowi. – Mój przyjaciel? – Była to całkowita zmiana kierunku myśli. Naprawdę nie mógł uważać, że ma przyjaciela. Nie ostatnimi czasy. Bird nie żył. Sal? – Nazwisko: Dekker – powiedział Jackson, a wszystko, co Ben potrafiłby w tej chwili wydobyć z siebie to: o, cholera! ale w porę przypomniał sobie, że nie znajdował się w Pasie i ugryzł się w język. – Wypadek śmiertelny? – Poważny. Prosi pana o przybycie. – Mnie? – Znacznie ulżyło mu, że to nie chodziło o Sal. Przykro mu było, że Dekker wpadł w kłopoty. Nie nienawidził go. Naprawdę. Dekker zjednał go sobie,

a potem odszedł do jakiegoś tajnego programu szkolenia pilotów... naprawdę gorący kawał sprzętu, jak mu powiedział. Jackson rzekł: – Jego lekarze uważają, że może pomóc mu widok jakiejś znajomej twarzy... Pomyślał, o Boże, nie chcę tego robić. Nie chcę po raz kolejny zobaczyć tego faceta – nienawidzę szpitali... Nie lubię krwi. Ale takie były fakty, odznaka wykonała ludzki ruch, nie było możliwości wyjaśnienia tamtych starych spraw między nimi – to mogło pociągnąć za sobą przepływ informacji, a nie chciał, żeby znalazły się one w jego kartotece. Jeżeli Dekker zabiłby się w jakiejś operacji stanowiącej tajemnicę najwyższej rangi, byłoby mu szczerze przykro, i jeśli on był wszystkim, co Dekker mógł odgrzebać w pamięci na żądanie – no cóż, do diabła, ten facet ocalił mu kiedyś dupę, jeszcze w Pasie. I to kosztowało życie Birda, do diabła z nim, chociaż nie bezpośrednio. – Przykro mi, że pana tym obarczam – powiedział Jackson. – Nie ma problemu. Prawdą jest, że nie byliśmy przyjaciółmi. Ale myślę, że jestem mu to winien, więc wpadnę do niego. – Mam dla pana voucher podróżny. – Voucher podróżny? – Dok B. – O Boże, niech pan chwilkę zaczeka – Dok B nie znajdował się na Sol Jeden; była to stacja pomocnicza trzy, a to oznaczało wyjazd na wiele dni, na Sol Dwa. W jednej chwili Ben sięgnął do kieszeni. – Nie mogę tego zrobić. Przykro mi. Mam tu sprawę priorytetową. Oficer agencji

ma się ze mną spotkać w tym tygodniu, aby przeprowadzić ze mną rozmowę kwalifikacyjną. Nie mogę wyjechać. Jackson położył jego kopertę na swojej. – O 12:05 z Doku B odlatuje wahadłowiec. Oto pański voucher podróżny i pozwolenie. Jest już podpisane i widnieje na nim zgoda. – Sir, to sześć dni, nawet jeśli uda mi się rozpocząć powrót w ten sam dzień. – Ostrożnie zabrał swój list i położył go powoli z boku, w zasięgu wzroku Jacksona, tak aby było widać logo Zjednoczonego Dowództwa Obrony. – To przyszło z kwatery głównej w Genewie. List ten mówi, że jestem priorytetem wojskowym. – A to przyszło od Kapitana Keu, z jego biura. Klasyfikowany priorytet. Jedzie pan. – Dekker nie był moim przyjacielem! – Podano pana jako najbliższą rodzinę. – Nie jesteśmy najbliższą rodziną! Boże, ma matkę tutaj, na stacji. Astrid, Ingrid, coś takiego. Proszę z nią porozmawiać! – On uczestniczy w tajnym programie. Tylko niektórzy ludzie mają prawo do kontaktów w razie niebezpieczeństwa grożącego ich krewnym. Pan jest na liście tych osób. Nie wolno panu nikogo powiadamiać. Nie wolno z nikim rozmawiać. Pański dowódca otrzyma po prostu wiadomość, że jest pan na urlopie humanitarnym. .. – Należę do niezbędnego personelu ZDO! – Proszę mi pokazać przydzielone zadanie. O cholera! – Więc jedzie pan.

– A co z moją rozmową kwalifikacyjną? – Nie ma tego w mojej bazie informacyjnej. Zaloguję ją, jako zapytanie o informację. – Proszę mi uwierzyć, to jest ważne. Jeżeli wypadnę z okienka teraz, być może będę musiał czekać przez następne sześć miesięcy! Jackson wzruszył ramionami. – Wszyscy borykamy się z jakimiś trudnościami, poruczniku. – Coś tu się popieprzyło. Naprawdę. Boże, my się nawet nie lubimy z Dekkerem. – Nie posiadam takich informacji. Personel transportowy zabierze pański bagaż z kwatery. Proszę go tam tylko zostawić i zgłosić się do terminalu wahadłowców o 11:45. – Już jest prawie 10:30. Dotarcie do kwatery zabierze mi 20 minut. – Na pana miejscu wsiadłbym do tego wahadłowca, poruczniku Pollard. Kiedy dotrze pan do Doku B, proszę się zgłosić bezpośrednio do biura operacji floty w doku, proszę dać im tę przepustkę, a oni zaprowadzą pana prosto do szpitala. Proszę nie popełnić błędu w tej instrukcji. – Niech pan posłucha, Dekker wpisał mnie dla kawału. Nigdy nie przypuszczał, że ktoś wykorzysta tę informację. To jest jakiś cholerny żart! – Jeżeli tak jest, to jestem pewien, że wyjaśnią to po drugiej stronie. Pora na pana, poruczniku. Jackson wstał i wręczył mu dwie koperty. – Powodzenia. – Tak jest, sir – powiedział Ben, wziął papiery i rozkazy, zasalutował sukinsynowi i wyszedł.

Zabrał swój czytnik z recepcji i desperacko zapoznał się z rozkładem jazdy pojazdów komunikacji publicznej, idąc do drzwi. Dwadzieścia minut do jego mieszkania, trzydzieści do doku wahadłowców, dziesięć na pakowanie. Gdyby zaryzykował telefon do Weitera z prośbą o ratunek, prawie pewne było, że Weiter nie będzie mógł nic zdziałać przeciwko SOF przed 11:45, a nawet później i miałby przewalone u Weitera za zmuszenie go do zajęcia stanowiska. Nie należało niszczyć własnego ekranu bezpieczeństwa. Na pewno nie, jeśli masz nadzieję na zachowanie czystej kartoteki w komputerze tech ZDO. Może uda się wrócić za sześć dni? Do diabła. O sześć dni za późno, jeśli się było na "urlopie humanitarnym" w doku B, podczas gdy dowództwo wyznaczało kogoś innego na stanowisko w Sztokholmie. Dostałby jakieś ochłapy, zimne odpadki po tym, jak Meeker dostanie stanowisko; i Hamid; i Pannelli. Jedyne co mu pozostało, to odwołanie się po powrocie do Weitera i zaczepienie się jako członek jego personelu, dopóki nie pojawi się inna okazja. Sześć miesięcy, siedem, może nawet osiem, kto to wie? Dekker znów się wpieprzył w jego życie, niewiele brakowało, aby flota straciła swoje zainwestowane w niego pieniądze. Dlaczego Dekker poprosił o niego? Ben myślał o tym w czasie drogi wiodącej go do domu: zabiję go, gdy go dopadnę, do jasnej cholery, zabiję go.

Rozdział 2 Ben nienawidził wszelkich instytucji, zapachu szpitala, jego barw. Tego właśnie najbardziej chciał uniknąć w pierwszej godzinie pobytu w doku B. Czuł się fatalnie, spał w przeklętej dziurze, w koi niewiele większej niż kosze transportowe na statkach górniczych, stopy mu spuchły, za dużo czasu spędził w swym życiu w

miejscu, gdzie g równe było zero i jego ciało odczuwało dokuczliwą nadwrażliwość na ten stan. Nie wydawano tabletek ani stymbinezonów na trzydniowe wyjazdy, nie, takiej recepty nie było w pańskiej karcie, poruczniku, przykro mi... Gdyby się pan skontaktował wcześniej z personelem medycznym... Cholernie dobrze byłoby znaleźć się w kartotece lekarskiej po opuszczeniu Sol Dwa. Porozmawiać z lekarzami w tym szpitalu, zyskać coś jeśli chodzi o ten aspekt podróży... ponieważ miał wracać również wahadłowcem. Sześć godzin to mnóstwo czasu na spotkanie z Dekkerem, a potem wyniesie się stąd. Przez trzy dni unoszenia się w trzykabinowym module wahadłowca towarowego, wraz z ładunkiem chemikaliów sanitarnych i części zamiennych, nie miał z kim pogadać, oprócz kilku operatorów maszyn, którzy wyznawali jakąś wegetariańską religię i dorwali się do gry VR, zasady której chcieli mu wyjaśnić. On miał aż nadto czasu, aby dryfować w stanie nieważkości w ciemności i myśleć – za dużo na wyobrażanie sobie tego spotkania i wymyślanie obrażeń, jakie mógłby ponieść pilot w trakcie wypadku. Brakujące kończyny. Krew. Nienawidził krwi. Robiło mu się naprawdę niedobrze, kiedy widział krew... Ponoć prowadzono tutaj jakieś próby rakietowe, które się dotąd nie powiodły. Nikt mu nie powiedział, co się właściwie stało. W dziale technicznym na wielu twarzach malowały się smutne miny. W zeszłym tygodniu zwołano kilka pilnych zebrań. Dekker nie mógł być zaangażowany w żadną próbę rakietową. Człowiek szkolony na stanowisko pilota, nie mógł mieć chyba nic wspólnego z próbami rakietowymi? Daczego, do diabła, kapitan floty podpisał rozkaz i wysłał go tutaj? Kim był Dekker dla floty? Flota walczyła o przeżycie w Komitecie Asygnacyjnym. Pilot Dumbassu załamał się, a priorytety armii unieważniono – z przyczyn humanitarnych?

Nie w wojsku, które znał. Było to coś, co zakłóciło mu sen i chwile podczas podróży, w których starał się zebrać myśli. Zainteresowanie, jakie obudziła w nim ta sprawa, spowodowało zaburzenia pracy jego żołądka, podobnie jak smród środków dezynfekujących oraz ból i beznadziejność tego miejsca. Nie podobało mu się to wszystko. Boże, nie podobało mu się to i jeśli Dekker nie był jeszcze martwy, to udusi go gołymi rękami za wpakowanie go w tę cholerną sprawę. O Boże, naprawdę to zrobi. Recepcja. Przedstawił rozkazy urzędnikowi i usłyszał: "Porucznik Pollard. Tak sir", co nie odbiło się na pracy jego żołądka ani na tętnie. Recepcjonista przedstawił mu pielęgniarkę oraz lekarzy zajmujących się Dekkerem. – Jak on się czuje? – zapytał Ben jednego z nich, omijając długie przedstawianie się. – Co mu się stało? A lekarz odpowiedział ruszając korytarzem: – Bez zmian. – Więc kiedy to się stało? – To sprawa poufna.

***

Coraz więcej białych kitli. Coraz więcej osób nachylających się nad jego twarzą. Chcieli, żeby otworzył oczy, ale Dekker znał się na tej grze. Chcieli uzyskać odpowiedzi, aby wypełnić luki, jakie mieli w swoich zapisach, ale oni domagali się tylko własnych odpowiedzi, sformułowanych w taki sposób, w jaki chcieli.

Lekarze Kompanii. Miał z nimi wcześniej do czynienia. Nie słuchali go. Pytał: "Gdzie jest Cory?", bo czasem nie pamiętał co się stało, albo pamiętał, ale wszystko to było dla niego wirującymi, zamazanymi obrazami czerni i świateł. Statek wirował. Walczył, aby przedostać się do panelu sterującego, ponieważ musiał zatrzymać to wirowanie. Krew wypełniała mu nos i dławiła oddech, a ręka odsuwała się od niego w trakcie wirowania, tracił panowanie... – Cory? Ty cholerna wariatko, przestań! Ale czasami uwalniał się od myślenia o tych wydarzeniach i był w szpitalu, albo dopiero miał się tam znaleźć, jak tylko Ben i Bird tam go wpakują i będą okłamywać, oraz powiedzą, że nigdy nie było w tamtym miejscu pchacza i nigdy nie miał partnerki o imieniu Coiy. Kompania okłamywała go. Mówiono mu, że ma halucynacje, ale to wszystko były kłamstwa. A czasem on sam myślał, że szpital to halucynacja, że to wszystko było czymś, co wyczarowała jego świadomość, aby ukarać go za to, że stracił panowanie podczas sterowania i utracił statek. Za to, że zginęła Cory. I Bird. Czasem był z powrotem pod prysznicem na statku i przywiązywał się do rur, bo oszalał i nie mógł dojść do tego, jak to się stało, że statek jest teraz szpitalem. Trzydzieści dni ma wrzesień, marzec ma jedenaście, a listopad... Teraz kitle były zielone. Stażyści. Miał nadzieję, że ujrzy Tommy'ego. Ale jego nie było wśród nich. – Gdzie jest Tommy? – zapytał. – Dlaczego Tommy'ego nie ma na dyżurze? – Boże, pali się, prawda? Meg? Meg, obudź się, nie umieraj za mnie...

– Podporuczniku Dekker, ma pan gościa. – Nie chcę żadnych pieprzonych gości. Odejdźcie ode mnie. Wynoście się stąd wszyscy. – Poruczniku Dekker... – Powiedzcie mu, żeby poszedł do diabła! Nie chcę żadnego adwokata Kompanii! Dajcie Tommy'ego z powrotem na dyżur, słyszycie? Chcę, żeby wrócił Tommy. Już go trzymali za ramiona, jeszcze chwila, a zwiążą go. Tommy nie zrobiłby tego. Zapytałby: "Uspokoi się pan?", a on odpowiedziałby: "Tak, będę spokojny". Tommy nie stosowałby przemocy. Nie zrobiłby tego. Ale Tommy'ego nie było wśród nich. A oni go wiązali. Mówili mu, że jeżeli się nie uspokoi, sami będą musieli go uspokoić. Więc powiedział: "Uspokoję się" i zamknął oczy. – Dekker – powiedział Ben. I wtedy otworzył oczy. Ben schylał się nad jego łóżkiem. Ben miał na sobie mundur ZDO. To co innego. Ale dziwniejsze rzeczy działy się w tym miejscu. Starał się nie mrugać. Wszystko mogło się zmienić, gdyby to zrobił. W końcu zapytał: – Ben? –Tak? Tam gdzieś był statek. Pamiętał to. "Ben, musimy tam wrócić. Proszę, musimy tam wrócić. Cory wciąż tam jest..." Ben złapał go za kołnierz, nachylił się nad nim i powiedział cicho: – Dekker, zamknij się natychmiast, albo cię zabiję. Słyszysz? Odpowiedział: – Dobrze. – Czuł rękę Bena na sobie. Zobaczył twarz Bena. Już wiedział, gdzie

jest, Bird spał, a Ben był w pobliżu i miał go zaraz porządnie sprać. Ale to wszystko było w porządku. Naprawdę lubił Bena, przynajmniej przez większą część ich znajomości. A nie było zbyt dużo do lubienia w miejscu, w którym się znajdował.

***

Co mógł zrobić ten facet? Ben rozluźnił uścisk, a Dekker złapał go za rękę. Uwolnił się i wyszedł za drzwi, żeby zaczerpnąć powietrza. Był tam lekarz, ale tym razem w towarzystwie kilku innych. – Poznał pana – powiedział chirurg Dekkera. Nazywał się Higgins. – Jest pan pierwszą osobą, którą rozpoznał. – Do diabła! A więc jest wyleczony. Zabieram się stąd. – Poruczniku Pollard – odezwał się inny lekarz i podał mu rękę. – Jestem doktor Evans, ordynator oddziału psychiatrycznego. – Dobrze. Świetnie. On potrzebuje psychiatry. Tylko to może mu pomóc! – Poruczniku Pollard... – Czego pan chce od niego? Ten facet jest schizofrenikiem, jest kompletnie odrealniony. Nie wie, gdzie jest, nie wie, co się zdarzyło... – Poruczniku Pollard – psychiatra ruszył w kierunku dalszego korytarza. – W saloniku czeka na nas kawa. Miał pan długi lot. Psychiatra chciał, żeby usiadł i zachowywał się rozsądnie, ale on nie był w nastroju

do tego. Jednak kawa przemówiła do jego nadwerężonego żołądka i nerwów pozbawionych snu. I to nie był wcale dobry pomysł, żeby psychiatra przekazał lokalnemu dowódcy, że zachowywałeś się histerycznie. Nie chciałbyś mieć tego w swoich aktach obok kolejnego badania służb bezpieczeństwa. Więc poszedł za psychiatrą, przeszedł przez rytuał: "Biała czy czarna, z cukrem?" "Wystarczy, dziękuję," zanim mógł wreszcie zdjąć ciężar z nóg, zapaść się w fotel i starać się nie pozwolić Evansowi, aby zobaczył drżenie jego rąk podczas picia. – Więc co mu się stało? – zapytał, zanim Evans zdążył odpalić własne pytania. – Właśnie tego chcemy się dowiedzieć. – Więc jak doszło do tego stanu? – A to już inna sprawa. Głębiej, coraz głębiej. Ben przyglądał się lekarzowi i skrzywił się. – Więc przytrzasnęły go drzwi. Czy to chce pan powiedzieć? – Symulator. Symulator lotów? Dekker? – Do diabła z symulacją, doktorze. – Nie zapiął pasów, w jego krwi znajduje się silna dawka środka uspokajającego. Cholera. Znowu pigułki. Evans powiedział: – Chcielibyśmy się dowiedzieć, jak on się tam dostał. Albo i nie. – Sugeruje pan, że ktoś go tam wsadził ? – To jedna z możliwości. – Ten facet ma talent do zjednywania sobie ludzi. Tak. Prawdopodobnie jest kilkunastu kandydatów. – Dlaczego pan tak mówi?

Podejrzliwe pytania psychiatry. Tak, myślał, ponieważ jest popieprzony. Ponieważ ma własny sposób na wpadanie w tarapaty i odpychanie wyciągniętej do niego z pomocą ręki. Ale to prowadziło do następnych pytań; i dobiło Dekkera jeszcze bardziej niż to, że był z tym facetem, któremu jeszcze nic nie był dłużny. W końcu zapytał: – Powiedzmy, że naprawdę nie znałem go tak dobrze. – Wymienił pana jako najbliższą rodzinę. – To był żart. Ten facet robi pełno żartów. Zawsze mu do śmiechu. – Nie wykluczamy samobójstwa. Dekker? Samobójstwo? Ta koncepcja była zupełnie, ale to zupełnie nieprawdopodobna. Zmartwiło go to. I nie wpadł na to, dlaczego mogli tak myśleć – gdyby znali Dekkera, to by o tym wiedzieli, że samobójstwo nie było w stylu Deka – nawet tutaj, w miejscu, które wchłaniało ludzi bez słowa. – Pan się nie zgadza z tym? Wzruszył ramionami. – To niepodobne do niego. To po prostu do niego niepodobne. Nie pochodzisz stamtąd, skąd pochodzi Dekker – nie przeszedłeś przez to co on – i po prostu powinieneś sprawdzić to w swoim cholernym komputerze. Coś tu nie gra, nie chodziło o pytania, ani o Dekkera leżącego w szpitalu i myślącego, że jest z powrotem w Pasie. Ani o tę całą maksymalnie poufną operację, która wymagała woli, aby żyć tak jak Dekker i spowodowała umieszczenie go szpitalnym łóżku. Dekker spojrzał na niego, jak gdyby był tym, na kogo czekał i zareagował na jego pogróżkę, że zabije go gołymi rękami. Wszystko w porządku... Za każdym razem, kiedy zbliżał się do tego faceta, następowała katastrofa. Dekker

przyciągał katastrofy, można to było wyczuć, i, Boże wszystkich kaznodziejów piekładu, chciał złapać wahadłowiec dzisiaj wieczorem. Wykonać to cholerne zadanie, skłonić Dekkera, aby domyślił się, gdzie był i kiedy, zmusić go, żeby rozmawiał z psychiatrami i wynosić się stąd, póki jest jeszcze szansa, że zdąży na rozmowę kwalifikacyjną. Wynieść się z tego bałaganu. – Porozmawiam z nim – powiedział. – Czy jest pan pewien, że chce to zrobić? Kolejny quiz psychiatryczny. Prawidłowa odpowiedź: "Długa podróż bez informacji, wpadłem tu prosto z marszu, sam byłem trochę wstrząśnięty". Wypił resztę kawy, wstał i wyrzucił kubek do kosza. – Chętnie z nim porozmawiam. Co chce pan z niego wyciągnąć? – Jego zdrowie. – Tak, cóż, wykaraska się z tego. Można go przejechać walcem, ale on się podniesie. – Proszę go nie stresować, poruczniku. Nie radzę, aby doszło do kolejnej konfrontacji. Miał wstrząs mózgu. Chcemy utrzymywać jego ciśnienie krwi pod kontrolą. To było śmiechu warte. Dek był już dość zestresowany. Przebywał na statku, który wymknął się spod kontroli w strefie strzału pchacza, a jego partnerka zaginęła. Powiedział trzeźwo: – Nie mam zamiaru denerwować go. Lekarz otworzył drzwi, odprowadził go z powrotem do sali Dekkera i dał znać sanitariuszowi, że chce pójść z nim na słówko na korytarz. Ben wszedł, wziął krzesło i usiadł przy łóżku Dekkera. Jego oczy śledziły wejście, wodziły za nim, kiedy usiadł, nie był jednak pewien, w jakim stopniu były

skupione. Dekker był naprawdę ładnym chłopcem rok temu, ładnie się ubierał, miał starannie przystrzyżone włosy w stylu rab, wygolone po obu stronach. Nadal wyglądało to na robotę w stylu rab, z lub bez bandaża opasanego wokół głowy; ale miał cienie pod oczami, jedno oko podbite, rozcięty podbródek i wargę – musiało się to stać nie tak dawno temu. Policzki zapadnięte, woskowe spojrzenie – czy to wszystko było skutkiem uderzenia się w symulatorze kilka dni temu? – Wyglądasz strasznie, Dekker, mój chłopcze. – Tak – powiedział Dekker. – Ty natomiast wyglądasz dobrze. – Więc co się stało? Dekker nie odpowiedział od razu. Wydawało się, że myśli o tym. Potem broda zaczęła mu drżeć i Ben poczuł w jednej chwili obrzydliwą panikę: do jasnej cholery, nie chciał mieć nic do czynienia z facetem, który płacze jak dziecko, ale Dekker powiedział słabo, trzęsącym się głosem: – Ben, będziesz chciał mnie uderzyć, ale naprawdę muszę to wiedzieć – naprawdę, poważnie muszę się dowiedzieć, która jest godzina. – Która jest godzina? – Boże, znowu to samo. – Więc, co mi dasz w zamian za to? – Ben... – Nie, do diabła, chcę, żebyś mi coś dał. Chcę, żebyś mi powiedział, co tutaj, u diabła, robisz. Chcę wiedzieć, co ci się stało. Dekker potrząsnął głową i wyglądał na zmartwionego. – Powiedz mi, która godzina? Ben popatrzył na zegarek. – Dobrze, jest 15:45, 19 czerwca... – Którego roku? – 2324. Czy to cię satysfakcjonuje?

Dekker tylko patrzył na niego, w końcu mrugnął oczami. – Posłuchaj, Dekker, miło cię widzieć, ale naprawdę wszystko spieprzyłeś. Dostałem rozkazy, które czekają na mnie w bazie. Dostałem przeniesienie, które wyznacza całą moją karierę. Jeśli z nimi zaczniesz współpracować, to będę mógł jeszcze złapać wahadłowiec za kilka godzin i wrócić na Sol, gdzie mogę kontynuować mój program. Dek, do jasnej cholery, czy ty naprawdę nie rozumiesz, że wszystko pieprzysz w moim życiu? Zrób mi tę przysługę. – Co? – Powiedz lekarzom, co ci się stało. Słyszysz? Chcę, żebyś odpowiedział na ich pytania i powiedział im to, co chcą usłyszeć, a o czym ja nie chcę słyszeć, bo myślę tylko o tym, jak dostać się na ten wahadłowiec. Chcesz, żebym ich zawołał, aby mogli posłuchać twoich wyjaśnień, a wtedy ja mógłbym już lecieć do doku? Dekker potrząsnął głową. – Dekker, do jasnej cholery, nie bądź taki. Jesteś upierdliwy, wiesz o tym? Muszę wracać! – To idź. No już. Wszystko w porządku. – Nie jest, kurwa, w porządku. Nie mogę stąd wyjść, dopóki im nie powiesz tego, czego się chcą dowiedzieć! No, dalej. Jest 19 czerwca 2324 r. Argentyna wygrała Puchar Świata. Bird nie żyje. Cory nie żyje. Przybyliśmy tu na wielkim cholernym statku, o którym żaden z nas nie powinien wspominać i Gennie Vanderbit jest najlepszy w serii. Pamiętasz, co sprawiło, że się tutaj znalazłeś? – Nie mogę sobie przypomnieć. Nie pamiętam... – Bo wlazłeś do cholernego symulatora lotów wypełnionego sprzętem po brzegi – czy można się w tym poobijać? Puste spojrzenie, potrząśnięcie głową.

Ben przejechał ręką po głowie. – Boże. – To wszystko po prostu odeszło, Ben. Czasami myślę, że to znowu statek górniczy. Czasami, że nie. Jesteś tutaj. Ale myślałem, że byłeś tu wcześniej. Co oni mówią o symulatorze? – Dekker – rzucił okiem na drzwi, ale lekarze konferowali na zewnątrz. Powiedział niskim głosem: – Nie jesteś znowu na tych przeklętych pigułkach, prawda? Dekker potrząsnął głową. Przestraszony. Zagubiony. Oczy poruszyły się. Spoczęły z powrotem na nim. – Ben, przepraszam. Proszę, powiedz mi jeszcze raz, która jest godzina. Nie uderzył Dekkera. Pochylił się nad nim, wziął go za rękę i trzymał ją mocno w swojej dłoni. Powiedział bardzo cicho: – Jest 19 czerwca. Teraz ty mi powiesz, którego roku, Dek. Chcę, żebyś podał mi rok. Teraz. I lepiej dla ciebie, żebyś się nie pomylił. Dekker spojrzał poważnie zmartwiony. Wahanie. Drżenie warg. – 2324. – Dobrze. Zapamiętałeś. Teraz będę cię sprawdzał co kilka minut, słyszysz? Chcę, żebyś zapamiętał tę liczbę. To jest Sol Dwa. Miałeś mały wypadek kilka dni temu. Lekarze chcą się dowiedzieć, jak do niego doszło. Nie tak trudno się tego trzymać, prawda? – Nie pamiętam. Nie pamiętam, Ben, to odeszło... – Cholera. – Bolała go głowa. Popatrzył na bladą, posiniaczoną, ufną twarz Dekkera i chciał go sprać do nieprzytomności, jak nigdy dotąd. Jednak zamiast tego, ścisnął jego rękę. – Dek, chłopcze, posłuchaj. Mam poważną szansę w Sztokholmie, rozumiesz? Miła

praca w laboratorium. STrace ją, jeśli się nie pozbierasz. Naprawdę musisz skupić myśli na tym symulatorze. Dekker wyglądał na zmartwionego. – Staram się. Staram się, Ben. Naprawdę... Coś zapiszczało. Maszyna na półce. Lekarze stanęli w drzwiach. Odezwał się Higgins: – Poruczniku Pollard, on jest zmęczony. Lepiej to zostawić. Poruczniku Dekker, nazywam się doktor Higgis, pamięta mnie pan? Dekker popatrzył na niego i powiedział słabo: – Ben? – Pamiętasz go – powiedział Ben. – Słyszysz mnie? Jak nie, to skręcę ci kark! – Nie odchodź. – Wróci jutro. – Do diabła – powiedział Ben. – Dekker, do widzenia. Powodzenia. Muszę złapać wahadłowiec. Trzymaj się z dala od mojego życia. – Poruczniku. – To był Evans. – W holu. Wyszedł. Uspokoił głos i wyrównał oddech. – No cóż, wykonałem swoje zadanie. Nie jestem lekarzem, pan jest psychiatrą, co mam robić? – Dobrze wam idzie. Po raz pierwszy jest pewien, gdzie się znajduje. – Dobrze. Otrzymałem rozkazy, które czekają na mnie na Sol Jeden. Nie mam na to czasu! – Nie tak rozumiem pańskie rozkazy. Ma pan przydział pokoju... – Nie mam żadnego przydziału. – ... w hospicjum, jeden poziom wyżej. To małe pomieszczenie, ale bardzo

wygodne. Wolelibyśmy, żeby był pan dostępny dla niego 24 godziny na dobę. Jego sen nie odbywa się według regularnego szablonu. – Nie ma mowy. Mam w kieszeni rozkaz powrotu, mój bagaż jest jeszcze w odprawie celnej. Nikt mi nie powiedział, że to ma przejść na kolejną zmianę. Nie było takiej decyzji. – Nikt nie powiedział mi nic o tym, że pan zaraz wyjedzie. Proszę lepiej potwierdzić te rozkazy u osoby, która je wydała. – Sprawdzę w doku. Wyjaśnię to. Proszę go pożegnać ode mnie. Proszę mu życzyć powodzenia. Mam nadzieję, że wyjdzie z tego. Nie będzie mnie tu jutro rano. – Recepcja hospicjum jest na poziomie 2, poruczniku. Windę znajdzie pan na końcu korytarza.

***

Ben był tam już jakiś czas. Ben powiedział mu, że... Powiedział mu o wypadku w symulatorze. Ale jeśli to był symulator, to może ludzie, o których myślał, że są martwi, żyli, nawet jeśli tak mu powiedziano. Lekarze okłamywali go. Regularnie kłamali, a Tommy nie wrócił. Co chwilę zmieniali lekarzy, stażystów, za każdym razem, kiedy był już bliski przypomnienia sobie... Tylko Ben mu pozostał. Przyjechał tu, więc zaczął mieć nadzieję, choć wiedział, że ta nadzieja jest niebezpieczna. Nie powinno się mieć nadziei. Po prostu trzeba żyć.

Ben zapytał go, czy bierze prochy. Wziął raz. Miał atak szału, potem brał od czasu do czasu, ale Ben i Bird wyciągnęli go z tego. Statek obracał się w kółko. Cory była tam sama i ktoś musiał ją wyciągnąć... Statek obracał się w kółko. Pete krzyczał. A Cory... Ben powiedział, że go zabije, jeśli oszaleje i miał nadzieję, że Ben to zrobi, gdyby naprawdę tak się stało, ponieważ nie chciał żyć w takim stanie. Ben powiedział: przypomnij sobie. Ale on nie mógł przypomnieć sobie nic konkretnego z pobytu w symulatorach. Pamiętał egzaminatora dającemu mu C–3. Pamiętał pierwszy raz, kiedy zobaczył tablice. Pamiętał kierowanie promieni na Sol. Zwierzchnik powiedział, że to w porządku, mógł to zrobić: nie miał odpowiedniego wieku, ale potrzebowali kogoś, kto nie narobiłby bałaganu w otoczeniu stacji. Głowę miał zabandażowaną, żebra też. Kolana bolały jak diabli, ponieważ, jak mu się wydawało, uderzył się o pulpit próbując nacisnąć przycisk, ale niczego nie był w stu procentach pewien. Mrugnął okiem i pojawiały się zielone liczby i linie, a jeśli wodził za nimi oczami za daleko, nigdy nie wracał. Zdarzył się wypadek i okręt wyleciał w powietrze. Jego partnerzy nie żyli. Albo może nigdy nie istnieli. To był symulator. Jasna kula nuklearnego ognia. On był tu, a oni byli w środku, a tam świeciły na zielono linie, wyrywając się i rozciągając ku nieskończoności. Teraz przypomniał sobie twarze. Ludzie, których, jak mu się wydawało, lubił: Bird. Meg i Sal. Cory i Graff. Pete, Elly i Falcone. Twarze. Głosy. Krzyk Falcone'a: cześć Dek, do zobaczenia jutro. Ale Falcone nie zrobiłby tego. Ani Elly. Oni nigdy by tego nie zrobili. – Przeklęte gnojki! – krzyczał. – Gnojki! Przybiegli stażyści łapiąc go gdzie popadło.

– Nie – powiedział przypominając sobie, co się zdarzyło, kiedy krzyczał. – Tommy! – Podajcie zastrzyk – powiedział jeden z nich, a on zaczerpnął powietrze, oprzytomniał nieco i rzekł: – Nie jestem niebezpieczny. Nie potrzebuję tego. Wszystko w porządku. Zostawcie mnie, do cholery! Wezwijcie lekarza! Złagodzili uścisk. Przestali siniaczyć mu ramiona, ale nadal trzymali go unieruchomionego. – Niech się pan uspokoi. Proszę się tylko uspokoić. – Żadnych zastrzyków. Żadnych cholernych zastrzyków. – Zalecenia lekarza, sir. – Nie potrzebuję zastrzyków. Przysięgam. Nie potrzebuję. – Lekarz mówi, że pan mało odpoczywa. To dobrze panu zrobi. Trzeba się upewnić. Popatrzył stażyście w oczy. Duży facet o czerwonej twarzy z piegami, wiszący nad nim. Oraz dwóch innych dużych mężczyzn opierających się o niego i trzymających go za nogi. – Przepraszam – powiedział w przerwie między oddechami. – Nie chcę wam narobić kłopotów. Naprawdę nie chcę. Po prostu nie chcę teraz żadnego zastrzyku. – My również przepraszamy, ale lekarz zostawił zlecenia. Nie chce pan narobić nam kłopotów, prawda? – Nie chcę – powiedział. Potrząsnął głową. Postanowił zmienić taktykę. Zgodzenie się z nimi powodowało, że przenosił się z tego miejsca. Tak by się stało. Tak się kiedyś działo. Nie mógł sobie przypomnieć. Martwił się tylko o prochy.

– Proszę się nie ruszać. W porządku? – Tak – odpowiedział i wbito mu zastrzyk w ramię. Ukłucie strasznie zabolało. Oczy mu zwilgotniały. Powiedział: – Do jasnej cholery, zejdźcie ze mnie. Nie mogę oddychać. Puśćcie mnie, do cholery. – Proszę tylko zamknąć oczy. I uspokoić się. Poluzował pan wczoraj kilka zębów Johnowi. Pamięta pan? Nie pamiętał. Ale powiedział bez tchu: – Przepraszam. Przepraszam za to. Już mi lepiej, o wiele lepiej. – To dobrze. – Był tutaj mój znajomy – powiedział. Ale zastrzyk gęstniał wokół mózgu. Powiedział to jeszcze raz, bo bał się, że może tego nie pamiętać, kiedy się obudzi. Albo że to się w ogóle nie zdarzyło. Usnął, kiedy podali mu leki i obudził się, ale nie wiedział, gdzie i kiedy. Wychodził teraz. Czuł, że to się dzieje. I bał się jak diabli, gdzie się obudzi i co będzie prawdziwe, oraz gdzie go te zielone linie zaprowadzą. – Ben – krzyknął – Bird. Ben, wróć, nie odchodź! Zabili moich partnerów, Ben, cholera, zabili nas... – Nie jest uprawomocniony – powiedział urzędnik i przesunął voucher podróżny po biurku w doku 8. – Potrzebna jest panu pieczątka wyjazdowa. Ben wziął voucher tracąc wszelką nadzieję. – Jaka pieczątka wyjazdowa? Nikt nie mówił mi nic o pieczątce. –To sprawa administracyjna, sir. Przepis. Muszę mieć pieczątkę.

– O Boże. Proszę zadzwonić na Sol Jeden. – To się załatwia w BazieCom – odpowiedział urzędnik. I dodał bez wyrazu: – Ale, aby to zrobić, musi pan uzyskać upoważnienie od swojego DN. – Gdzie mogę to zrobić? – Nie krzyczy się na urzędników. To nic nie daje, kiedy się na nich krzyczy. Ben powiedział cicho i powściągliwie: – Mój dowódca znajduje się na Sol Jeden, potrzebny mi jest oficer odpowiedzialny ZDO. – To jest voucher transportowy floty. – Wiem – odpowiedział Ben. – Ale ten mundur jest ZDO, chyba się nie mylę? Gdzie jest oficer odpowiedzialny ZDO? Urzędnik wyglądał na skołowanego i skupił wzrok gdzieś za nim, gdzie ktoś wszedł do biura. Ben pomyślał w pierwszej chwili, że to kolejny interesant, ale usłyszał po chwili: – Porucznik Pollard? Gdzieś już słyszał ten głos. Dawno temu. Odwrócił się, dość ostrożnie ze względu na ciążenia 0,6 i zobaczył niebieski mundur i czarny sweter, długą, kanciastą twarz i nieokreślone blade włosy. Odznaka na kołnierzu. Ucieczka z Pasa. Hamilton. I studnia Jowisza. Graff. Porucznik floty Jurgen Graff. Pilot niższego stopnia na okręcie bazie. – Jest tu wolne biuro – powiedział Graff, w oczywisty sposób mając na myśli, że tam powinni się udać. Porucznik floty chciał z nim rozmawiać, a on utknął z rozkazami floty w czymś, więc nie miał innego wyjścia, jak udać się za Graffem. – Mam lot stąd o 18:00, a oni mówią coś o pieczątce wyjazdowej. Muszę otrzymać jakieś wyjaśnienie. – Nie ma pan stąd lotu. Przynajmniej nie dzisiaj.

Zwolnił tak, aby zmusić Graffa do zatrzymania i spojrzenia na niego. – To się musi wyjaśnić, za przeproszeniem. Na Sol Jeden czeka na mnie rozkaz transferowy. Powiedziano mi, żebym się nie komunikował z moim dowódcą, nie należę bowiem do personelu floty. Rozumiem, że istnieją porozumienia służb międzywydziałowych, ale... – Pięć minut. – Należę do personelu ZDO. Chcę się zobaczyć z wyższym rangą oficerem ZDO. W tej chwili. – Pięć minut – powtórzył Graff. – Nie chce pan, żeby przyjacielowi się pogorszyło, prawda? – Mojemu przyjacielowi? Sir, nie obchodzi mnie, co się stanie z moim przyjacielem. Mam umówione spotkanie na Sol Jeden i jeżeli nie zdążę, to mnie się pogorszy. Po prostu czuję się trochę nieswojo, jeśli chodzi o te całe przeklęte ustalenia. Nie tak mi to wszystko przedstawiono. – Jest jeszcze inny wahadłowiec. Dwudziestego drugiego, o 21:00. Ben wciągnął powietrze. Trzy dni. Sugestia Graffa oznaczała jakiś interes, a nie można kłócić się o sprawy bezpieczeństwa w otwartym doku. Nawet gdyby chodziło szantaż, wymuszenie czy porwanie. Graff czekał, a potem ruszył z miejsca. Poszedł za nim do biura frachtowego. Graff machnięciem ręki zaświecił światła. – Słucham więc? – Potrzebujemy go – powiedział Graff. – On musi sobie przypomnieć, co się stało. – Właśnie skończyłem studia na Tl. Jeżeli nie wrócę na rozmowy kwalifikacyjne, zostanę na lodzie, bez przydziału. Znajdą kogoś innego na obsadzenie tych

stanowisk, a ja utknę ucząc programowania w klasie pełnej dzieciaków, lubiących naciskać guziki. Przepraszam, ale nie jestem w kontakcie z żadnym oficerem w mojej strukturze dowodzenia, wpakowałem się tutaj z polecenia SOF, a oni powiadomili tylko mojego dowódcę. W tym momencie nie jestem nawet pewien, jaki jest mój status. – To zostało wyjaśnione. – Trzymam za słowo. Nie widziałem żadnego rozkazu oprócz tego, w którym kazano mi się zgłosić do SOF na Sol Jeden. Co mi zrobiliście? – Ma pan moje słowo, że przekażę wiadomość pańskiemu dowództwu. – Czyli nikt tego wcześniej nie uczynił? – Potwierdzę to. Graliśmy kiedyś w pokera, czyż nie, poruczniku Pollard? – Tak, sir. – Dni pokera. On, Dekker, Graff. Nie było nic innego do roboty w czasie lotu okrętem. – To jest właśnie poker – powiedział Graff. – Gra o dużą stawkę. Jak on się czuje? – Czy to ma jakiekolwiek znaczenie? W co jest zamieszany? – Powiedzmy, że potrzebny mi jest zdrowy umysłowo. – On nigdy nie był zdrowy na umyśle. – Proszę nie żartować w ten sposób. W niektórych kręgach wzięto by to na poważnie. – Mówię serio. Ten chłopak jest dobry, ale jego spojrzenie na rzeczywistość jest trochę skrzywione. – Być może dzięki temu robi to, co robi, tak dobrze. Stał za blisko Graffa, patrząc w jego trzeźwą twarz w tym bardzo nieoficjalnym biurze i nagle zaczął się zastanawiać, o kim i o czym mówi Graff. Co regularnie robił Dekker, co sprawiło, że się tam znalazł? Powiedział ostrożnie:

– Dekker zgubił się w Pasie. Bardzo się porozbijał. Naprawdę go to zdezorientowało. – Wiemy o tym. I ciekawe ile więcej, zastanawiał się Ben. Boże, o ile więcej? Wieści nie wychodziły zwykle poza obszar Pasa. Służby bezpieczeństwa nie pozwalały na to, aby coś przedostawało się na zewnątrz. Nawet teraz. Wszystkie informacje dotyczące operacji minowania były pod kluczem. Nie wiadomo, ile wie flota. Albo jaki maleńki nieumyślny skrawek informacji pozwolił im na odgadnięcie, co robili tam dawno temu. Ciekaw był, w co mogli się wplątać, co mogło mu na zawsze zabrudzić papiery w służbach bezpieczeństwa. – Znałem tego człowieka przez kilka miesięcy. Widziałem go już wcześniej w takim stanie – kiedy pierwszy raz wyszedł ze szpitala na R2. Nie mogę go zmusić do logicznego myślenia, jeżeli sam tego nie zechce. Nie mogłem tego zrobić wtedy, więc i teraz się nie uda. – Ale pan przyczynił się do znacznych postępów w jego powrocie do zdrowia. Trzy dni, poruczniku. Chcę, żeby zaczął mówić. Zabrakło mu tchu. – Czy mam to z niego wydusić siłą? – Bądźmy poważni, poruczniku. – O co mam pytać? Czy mam pozwolenie, aby tego słuchać? I co się stanie, kiedy zacznie mówić? Czego mam szukać? – Tyle, ile może się pan dowiedzieć. Dekker nie uczestniczył w wypadku jego załogi. Wszyscy zginęli, byli przyjaciółmi. – O cholera. – Najwyższe dowództwo zastąpiło pilota w załodze Dekkera. To był lot próbny, ale

coś poszło nie tak. Całkowita porażka. Dekker był hospitalizowany z powodu szoku, jakiego doznał. W dniu, w którym wyszedł ze szpitala – trafił do symulatora, albo sam, pod wpływem prochów, albo go ktoś tam wsadził. Jest to kwestia jakiegoś interesu – jakiego, nie wiemy. Ben przygryzł wargę. Test pocisków rakietowych, tak powiedziano na Sol Jeden. Zebrania komisji technicznej. Użeranie się z ludźmi z rzędami baretek i cywilnymi VIPami. Do diabła. – A więc nie ma żadnego zapisu na temat dostępu? – Komputery mogą się mylić, prawda? Benowi podskoczyło tętno: miał nadzieję, u diabła, że nie było żadnego urządzenia monitorującego. Próbował myśleć o jakimś skrawku wiedzy, który mógłby wręczyć Graffowi jako wyraz dobrej woli. W końcu powiedział: – Tak, mogą się mylić. – Chcę, żeby funkcjonował – powiedział Graff. – Powiedzmy, że jest pan wypożyczony przez służby międzywydziałowe – na wysokim szczeblu. To może być dla pana dobre. Albo złe. Aby skorzystać z tego w maksymalnym stopniu... musi się pan zasłużyć. Graff wyciągnął z marynarki grubą kopertę i wręczył mu ją. – Wymienił pana jako najbliższą rodzinę. Więc ma pan prawo to zobaczyć. – Nie jestem jego krewnym. On ma matkę... – Ona jest całkowicie poza tym wszystkim. Proszę się nie martwić. W tej paczuszce nie ma nic poza pańskim zezwoleniem wydanym przez służby bezpieczeństwa. Wziął ją. Chociaż nie chciał.

– Nie zostawiałbym tego materiału bez opieki – powiedział Graff – wszystko pozostaje bez zmian. Zakwaterowanie w szpitalu. Nie mogę rozkazać panu, żeby nie używał pan telefonu. Ale jeśli tak się stanie, jeżeli skontaktuje się pan z kimś jeszcze, nie będziemy pana bronić. Proszę przyjąć ode mnie osobistą wskazówkę: radzę wrócić do szpitala i zostać tam, a także nie korzystać z łączności. Patrzył na Graffa przez bardzo długą chwilę. Porucznik nawigator. Oficer dowodzący statku bazy. Ranga tech/1 do tech/2. Ale miał wrażenie, że Graff ma poparcie jakichś tajnych władz wykonawczych, aby mógł robić to, co robił. To wyczuwało się w tonie Graffa, w jasnej implikacji, że powinien unikać własnej struktury dowodzenia. – Czy może mi pan powiedzieć, w jakim stopniu jest to oficjalne? Kto jest odpowiedzialny? – W całości kapitan. Dwa plus dwa nagle dało wynik cztery. Keu. SOF z Sol. Popatrzył Graffowi w oczy i pomyślał – nie podoba mi się to. Do licha, nie podoba mi się. Powiedział: – Czy kapitan jest jedynym przedstawicielem władzy, który mnie kryje? Graff odpowiedział: – Nie. Conrad Mazian? Komendant żandarmerii Kompanii Ziemskiej, który idzie wgórę, głównie romansując? – W jakich służbach? Muszę to wiedzieć. Chcę otrzymać rozkazy na piśmie. – Ben. Proszę mi uwierzyć na słowo. Na twoim miejscu natychmiast udałbym się do kwatery. Nie odzywałbym się do nikogo. Zrobiłbym wszystko, co w mojej mocy, aby zakończyć zadanie. Na twoim miejscu.

Graff otworzył drzwi i zgasił światło. – Jeżeli będziesz mnie potrzebował, daj znać doktorowi Evansowi. Karta klucz w końcu zadziałała. Pokój w hospicjum był instytucjonalnym kątem, z podwieszanym łóżkiem, telefonem i zwykłym płaskim wideo. Brakowało bagażu. Dostarczono, tak powiedzieli celnicy. Pokazali mu nawet kwitek. Dostarczono o 15:00. Tylko jeden Bóg wie, gdzie. Przygotował napój, który przyniósł ze sobą. Popatrzył na zegarek. 18:45. Podniósł słuchawkę i połączył się przez szpital z biurem celnym. – Mówi porucznik Benjamin Pollard. Przed chwilą tam byłem. Nie ma tu mojego bagażu. Czy ktoś go dostarczy? – Z kim pan rozmawiał? Usiadł na łóżku. Z kieszeni wyciągnął kanapkę z automatu, położył ją na stole obok napoju i wyciągnął bilet celny na bagaż. – Numer bagażowy 9798. Cisza. – Pański bagaż został dostarczony. – Nie dostarczono go do HOS–28. – Tak jest napisane na bilecie. – Nie ma go w HOS–28, szeregowy. Chcę wiedzieć, gdzie w tej chwili jest mój bagaż. –To cały zapis, jaki mam, sir. Proszę zadzwonić jeszcze do biura rzeczy znalezionych pod 0700. – Ta zmiana nie może odszukać bagażu, tylko go gubi?

Chwila ciszy. – Sporządzę notatkę. – Dziękuję. Rozłączył się. Nie rzucił telefonem o ścianę. Napił się napoju i rozpakował kanapkę. Żadnego oficjalnego zadania, żadnej kafeterii otwartej o tej porze, bez karty z bonami żywnościowymi. Miał ze sobą tylko pięćdziesiąt. Kropka. A porucznik J–G Jurgen Graff i jego nie nazwany kapitan, nie zajmowali się takimi pierdołami. Boże, nie podobało mu się odczucie, które temu towarzyszyło. Był ciekaw, czy Graf rzeczywiście skontaktował się z majorem Weiterem. Popatrzył na telefon i zastanawiał się, w jaki sposób mógłby teraz zadzwonić stąd do dowództwa ZDO. Mógłby to zrobić i wszystko ujawnić, a może nawet zostać bohaterem – albo dać się złapać w środku jakiejś afery, poza zasłoną bezpieczeństwa. I nici ze Sztokholmu. Zasłona ograniczona do tego miejsca. W tej chwili mógłby tłumaczyć się niewiedzą. Posiadał rozkaz transferu wydany przez Keu, z pieczątką służb bezpieczeństwa i mógł tłumaczyć się, że zrozumiał ten rozkaz dokładnie tak, jak on brzmiał w protokołach służb międzywydziałowych. Mógł też zrobić to, co chcieli i wynosić się stąd. Do jasnej cholery, nie wiedział, dlaczego Dekker oszalał. Nawet jeśli symulator mógł rzeczywiście zabić człowieka... Mógł powiedzieć, żeby nie dawali Dekkerowi prochów. Mógł prosić, żeby wstrzymali podawanie mu środków uspokajających, ale Dekker wiedział za dużo o nim. Wiedział wystarczająco dużo, aby wypaplać rzeczy, które mogłyby się później dostać do jego akt, a jeśli Dekker zacząłby rozmawiać z psychiatrą i powiedziałby

pewne rzeczy Graffowi... Boże, Graff mógł przesiewać wszystko czego się dowiedział, pod kątem informacji, o których on nie miał pojęcia, ważyć, co jest prawdą. Graff mógł mieć zaplecze techniczne wykonujące dla niego tę robotę, wielki personel zajmujący się logiką interaktywną, z którego sieci już by się nie wydostał. Boże jedyny, w co wplątał się Dekker? Albo dlaczego komuś mogło zależeć na jego śmierci. I co mogłoby się wydarzyć, gdyby wziął teraz telefon i próbował połączyć się z biurem dowództwa – przez system łączności szpitala. Nie posiadał wystarczających informacji na temat tego, w jaki sposób działały tu linie. Nie chciał ich posiadać. Trzeba zrobić, co chce Graff i odlecieć wahadłowcem, to wszystko. W taki sposób, jak tylko potrafi. A gdyby wojsko wyjechało na niego – natychmiast wygadać im wszystko. Całkowita niewinność. Nie, sir, pokazali mi rozkazy, powiedzieli, że uzyskano zgodę... Ktoś zastąpił pilota w locie próbnym? I wepchnął Dekkera do symulatora i następnie prochami pozbawił go zmysłów? Do ciężkiej cholery. Wyciągnął kopertę z wnętrza marynarki. Otworzył ją i wyciągnął karty oraz zdjęcia, kilka licencji i stare karty identyfikacyjne. Potwierdzenie lotu. Zdjęcie Dekkera i trzech innych osób. Zdjęcie grupowe. Wszyscy uśmiechnięci, obejmują się rękami. Zdjęcie Stacji Sol. Kilka osób obok stacji pojazdów. Baza na Marsie z orbity. Jeśli nawet było jakieś zdjęcie Cory Salazar, Dekker zgubił je dawno temu. Karta danych. Telefon miał czytnik, ale włożył ją do swojego. Karta osobista pokazywała wypożyczenia wideo. Opłaty komisaryczne, pocztowe. Wyciągi

bankowe. Kawałki życia Dekkera, od kiedy opuścili Kompanię. Chłopak miał 5300,87 kredytów na koncie i żadnych długów. Nieźle. Ale nie oznacza to też bogactwa. Na drugiej karcie danych były stare notatki i poczta. Niewiele tego. Listy od różnych osób. Jeden list otrzymany wiele miesięcy temu od Ingrid Dekker. Cztery z zeszłego roku od Meg Kady. A więc Meg pisała do niego. Nigdy nie podejrzewałby, że ona umie pisać listy. Nigdy nie podejrzewałby, że Meg potrafi też robić inne rzeczy. Wpisał ostatni list Meg, zeskanował losowo; wysłanie go musiało kosztować pasterza całą kopalnię złota: ... nie mogę narzekać. U mnie wszystko w porządku. Pracuję, żeby się dostać do załogi, dostałam się na listę pilotów... Z Sal wpadłyśmy do "Hole" podczas rekonesansu. Być może teraz w niej jesteśmy. A może tylko to miejsce jest nudniejsze. Nie czuję, aby to było to samo... A więc co? Myślał i myślał o Sal, dobrych czasach w tylnych pokojach "Hole". Ale Sal Aboujib sama miała prawdopodobnie do tej pory z tuzin facetów na sznurku, chełpiąc się nową fryzurą w stylu rab i błyskiem pasterskim, chodząc do drogich miejsc jak "Scorpio" – jeżeli jeszcze istniało. Sal miała dla siebie łóżko i całą klasę facetów, wśród których mogła wybierać. A Ben Pollard nigdy nie pozostawał dłużej w umysłach kobiet, niż jego pieniądze: nigdy nie dostał listu od Sal Aboujib. Raz pozdrowienia od Dekkera, wiele miesięcy temu. Odwzajemnił je. To była jedyna łączność, jaką mieli ze sobą. A tu nagle takie rzeczy. Mam nadzieję, że u Ciebie wszystko w porządku. U mnie wszystko OK. Jedyny list, który przemierzył dużą odległość, jaki kiedykolwiek dostał, bądźmy szczerzy. A co odpowiadałeś ludziom, z którymi nie chciałeś być związany? Powodzenia, do widzenia, Dekker?

Rachunki. Notatka od jakiegoś Falcone'a: Dek, nam też się to nie podoba. Ale teraz nic nie możemy zrobić. Oni chcą przedstawienia. Dostaną to, czego chcą, mogą być pewni jak diabli. Wrócił do listu od Ingrid Dekker. Był krótki. Nie przyjeżdżaj tutaj. Nie chcę Cię widzieć. Wyjechałeś tam na własne życzenie i być może nie wszystko, co się stało to Twoja wina, ale i tak jest to już wystarczająco przytłaczające. Paul, ja nie chcę już więcej kłopotów. Przestań wysyłać mi pieniądze. Nie chcę być z Tobą związana w żadnym sensie. Nie chcę dostawać od Ciebie żadnych listów. Zostaw mnie w spokoju. O cholera. Ustawił czytnik na kolanie, wciągnął głęboko powietrze, myśląc – cholera, Dek. Sam dorastał na ubezpieczeniu swoich rodziców, ale oboje z nich byli tak nieostrożni, że dali głębokiego nura w studnię wraz z całą swoją załogą. Na początku oburzał się, że to zrobili, myślał, że jeśliby choć trochę zależało im na dziecku, nie byliby aż tak nieostrożni, ale kiedyś sam popatrzył w studnię Jowisza – i wiedział jak subtelne i strome było to wzniesienie, czuł to w dole swojego żołądka. I marzył o tym w złe noce. Ale jego mama nigdy nie napisała do niego takiego listu. Kto pozostał z tych, na których mu zależy? Zgadywał, dlaczego Dekker mógł napisać o nim, że jest jego najbliższą rodziną: Meg z jej listami o tym, jak stara się o wejście do załogi i że wszystko było u niej w najlepszym porządku – Dekker nie ryzykowałby, aby inna kobieta napisała do niego: wynoś się z mojego życia, łajdaku. Dekker już wiedział, co myśli Ben Pollard. I jeśli Dekker byłby w tarapatach, które wymagają podjęcia działania przez najbliższą rodzinę – w czyje życie mógł się wmieszać? Jego!

Odciął czytnik. Usiadł w kącie pokoju, bez przeklętego bagażu i przez chwilę lub dwie myślał z wyrzutami sumienia o Paulu Dekkerze. Żałował, że wtedy nie napisał do niego o jedną lub dwie linijki więcej, coś jak... – do diabła, nie wiedział, co. Coś miłego. Dwa miesiące na statku górniczym z Dekkerem na głowie, który zadawał to pytanie o godzinę dosłownie co kilka minut. A teraz był tu – zamknięty w szpitalu, razem z nim. Jedna jego część współczuła Dekkerowi, a druga – panikarska – nadal chciała porządnie go sprać i wynosić się stąd... Do cholery, co mam zrobić z tą cholerną kartą? Dlaczego Graff nie dał tych rzeczy psychiatrze? Zastąpili pilota, ale czy naprawdę to zrobili? Dlaczego, jeśli nie z powodu nastawienia Dekkera? I kto to zrobił, jeśli nie dowództwo, które powinno chcieć dostać te rzeczy od Dekkera? Naprawdę nowiutki statek, tak kiedyś powiedział Dekker. Dlatego flota go chciała. Był tym naprawdę podekscytowany – pragnął tego bardziej niż czegokolwiek innego w życiu... A teraz jego załoga nie żyje, a Dekker leży u psycholi. Usiadł desperacko na brzegu łóżka, pilnie chciał się znaleźć poza Sol Dwa, w tym momencie nie obchodziło go nawet gdzie. Ta cała sprawa cuchnęła śmiercią. Poważną śmiercią, jak powiedziałaby Sal. Nie, tylko nie Sal. Co ja mam zrobić z tym facetem?

Rozdział 3 – Panie Graff, chciałbym pilnie prosić pana na słówko. Na końcu korytarza. Proszę. Było przed siódmą rano i kolejka po śniadanie w stołówce uformowała się aż do drzwi. Picie w pośpiechu gorącej kawy, na piętnaście minut przed umówionym spotkaniem w biurze Tanzera, to był zły pomysł, więc Jurgen Albrecht Graff

nacisnął przycisk z białą kawą, a nie z czarną, żeby nie zaszkodzić żołądkowi. – Czy to może poczekać? – zapytał, nie patrząc na Mitcha i złapał kubek, który zachwiał mu się w rękach i przechylił niebezpiecznie, grożąc wylaniem zawartości. Trzymał go, kiedy wypełniał się kawą. – Nie, sir. Wielu z nas chce porozmawiać. Pilne sprawy. Przełknął głośno ślinę. W pobliżu nie było nikogo i nie było realnej możliwości, że podsłuch wychwyci rozmowę w harmidrze pobrzękujących tac. –Tanzer chce również porozmawiać. Mam z nim spotkanie za piętnaście minut. – Kurwa. – Mitch był Pasterzem i w agresywnie pasterski sposób miał wygolony po obu stronach łeb, a w uszach nosił kilka kolczyków. Na ręku błyszczała gruba bransoleta. – Obiecałem, że pan tam będzie. Graff podniósł kubek i powiedział: – Dobrze, pięć minut – i ukradł łyk odchodząc z Mitchem głównymi drzwiami, potem korytarzem do sal konferencyjnych. Drzwi do 6A były otwarte. Była tam cała załoga techniczna Mitcha: Pauli i Jacoby, Jamil i Trace, obsługująca skaner długodystansowy. Graff rozpoznał delegację, jak tylko ich zobaczył. Tanzer powiedział: nie omawiajcie przesłuchań. Ewidentnie nie było to intencją tych tutaj. Mitch zamknął drzwi. – Chcielibyśmy pana prosić o dopuszczenie jednego z nas przed komisję. – To niemożliwe – powiedział Graff. – Nie ma szans. Chcesz się ostrzyc, Mitch? – Do diabła, jeśli będzie trzeba. – To jest ziemska komisja. Planetarna. Nie będą się komunikować. – Tak – powiedział Jacoby. – Czy dlatego Tanzer zabił Pete'a i Elly? Czy nie mógł na to pozwolić człowiekowi z Pasa? – Wyluzuj się, Jacoby.

– Nie wpuszczą nas do szpitala. Widział pan Dekkera, poruczniku? Pauli mruknął pod nosem: – Nie zdziwiłbym się, gdyby to Tanzer rozkazał, aby go wsadzić do tej maszyny. Nie chciał, żeby był na przesłuchaniach. – Skończcie z tym – powiedział Graff. – Natychmiast. Mitch założył ręce, postawił nogę na krześle i powiedział: – Lepiej mnie posłuchajcie. Nie chcieli, aby jakikolwiek mieszkaniec Pasa, sukinsyn, wystąpił przed kamerami. Dekker nie mógł tym polecieć? To dlaczego nie zastąpili całej załogi, a tylko pilota, zapytajcie ich o to! – Mitch, mam nadzieję, że ktoś na sali przesłuchań będzie na tyle bystry, że o to zapyta. Ale ja nic nie mogę zrobić. Nie poproszą mnie zdanie. – Do diabła, jeśli nawet. Pupile Tanzera zabijają nas powoli. Chce pan, żebym się zgolił jak... – Mitch popatrzył na jego przepisową fryzurę i nie dokończył epitetu. – Postawi mnie pan w środku tego przesłuchania i będę wyglądał, jak księgowy ZDO. – Mitch, nie jestem w stanie tego zrobić. – Jest pan w stanie. Pan jest kryty, my jesteśmy jedynymi, którzy narażają naprawdę własne tyłki. Odezwał się Pauli: – Oni nie mogą już bardziej zautomatyzować tych rajderów. Dlaczego nie zapytają kogoś, kto wie? – Projektanci i konstruktorzy to zrobią. Ludzie z Staatentek przylecieli tutaj. Przynajmniej będę miał szansę, aby ich o to zapytać. – Proszę ich zapytać o symulator!

Głos kobiety, Trace: – Oni nie są tym zainteresowani. To będzie przegrana na całej linii, od początku do końca. – Konstruktorzy muszą z nami rozmawiać, Trace. Przekażemy im naszą opinię. Mitch powiedział: – Inżynierowie muszą z nami rozmawiać. Dyrektorzy i politycy nie będą, a do nich należy ostatnie słowo. – Mitch, nie mogę tego słuchać. –Tanzer jest zwykłym sukinsynem z planety, któremu się wydaje, że ponieważ dorastał z księgą zasad pod tyłkiem, to może próbować mówić każdemu próżniowcowi o swoich interesach, albo myśleć, że głupki salutujące przed logo firmy oraz programy testujące system, mogą pilotować raj dery... – Oni potrafią latać, Mitch. – Tak, potrafią latać. Jak Wilhelmsen. – Nic złego się nie stało z Wilhelmsenem. Posłuchaj mnie. Zamknij się i posłuchaj: jeżeli będziemy mieli do pracy technika, to będzie dobrze. Ale nie chcemy też przegrać. Mamy tu coś więcej do załatwienia, niż sprawę śmierci Wilhelmsena. – Tak – wymamrotał Pauli. – Tanzer. Mitch powiedział: – Z rajderem wszystko jest w porządku. Problem mamy z pilotem. Nie znajdą wyjaśnienia tego, co się stało z Wilhelmsenem w pieprzonej księdze zasad Tanzera. – Dowiedzmy się tego, dobrze? – Trzeba im to wyjaśnić, poruczniku: Wilhelmsena był w tej załodze obcy, nie byli ze sobą zgrani. On powinien był zaprotestować, powiedzieć, że nie jest gotowy, bo był pilotem; do niego należało ostatnie słowo, do licha z demonstracją. Był za to

odpowiedzialny. – Tak, był odpowiedzialny, ale nie powinien oceniać sytuacji, albo raczej nie powinien był tego robić – teraz facet nie żyje. Dostało mu się tak samo, jak całej reszcie, Mitch. Dajmy szansę ekspertom na wyjaśnienie tego. – Jaką mają szansę, jeśli nie otrzymują informacji? Ich eksperci pochodzą z planety, podobnie jak Tanzer! – Ci z odznakami armii są uprzedzeni – rzekł Jacoby. – Zamordowali Wilhelmsena, a on zamordował załogę Dekkera. To muszą usłyszeć! – W porządku! Ale nic nie mogę zrobić, aby was tam wprowadzić na salę przesłuchań, a wy udajecie tu głupców i chrzanicie, że wprowadzą te zmiany konstrukcyjne i staniecie się latającymi celami. Zostawcie to! Zejdźcie ze mnie! Dajcie mi szansę! To rozkaz, a teraz mam spotkanie. Zrobiło się cicho. Nie była to dobra cisza. Graff podał kawę Mitchowi. – Proszę się napić. Podszedł do drzwi w zupełnej ciszy i popatrzył za siebie. – Tu też chodzi o moje życie, chłopcy. Robicie mi na głowę, a nosiciel może przepaść. Program też. Rozumiecie to? Nie przywykli do słuchania Graffa mówiącego w taki sposób. Twarze zebranych były przytomne. Mitch powiedział: – Bez obrazy, poruczniku. Graff przesunął ręką po krótko obciętych włosach i rzekł: – Hej, muszę sobie z nimi poradzić, chłopcy – i wyszedł kołysząc się na boki z nieprzyjemnym poczuciem, że jest sam. Ani Kupiec, ani Pasterz, ani nawet regularny oficer ZDO. Nie jest też częścią ruchu rab, który Kompania Ziemska

wyrzuciła do Pasa, ani również częścią Kompanii, w tym sensie, w jakim rab się jej opierał – nie rozumiał nawet polityki z piętnastego roku, ale miał ją niebawem zrozumieć. I to szybko. Wciągnęli pilotów Pasterzy do programu z powodu ich wielkiej wiedzy i umiejętności. Nie mieli po 18 lat i na pewno nie byli niczyimi chłopcami na posyłki. Tego słowa nie można było używać w odniesieniu do nich. Nie prowadziło się ich za rączkę, do diabła, nie było na to żadnego sposobu. Przedstawiało im się sytuację i pokazywało, w którym miejscu różniła się od tego, co znali. Pokazywało im się nowinki techniczne, pozwalając aby przeniknęli nimi do szpiku kości, a oni z kolei pokazywali, jak skonceptualizować na nowo interaktywne systemy pilotażu. Opracowali cały nowy zestaw urządzeń kontrolnych dla Pasterzy oraz oprogramowanie do wyświetlenia tego, co zobaczyli w swoich głowach, przeszkolonych w obsłudze układów wewnętrznych. Spróbujcie to wyjaśnić pułkownikowi Głennowi Evanowi Tanzerowi z działu badawczo-rozwojowego ZDO. Boże, wolałby, żeby był tu z nim jeden z kapitanów; Kreshov nie pokazywał się jednak w układzie słonecznym od tygodni. Dokładniej, od czasu wypadku, żadnego z kapitanów nie było w doku B; w tym samym czasie, obca podkomisja dochodzeniowa zajęła się Keu na Sol i dostała się tutaj bez kontroli. Nie mógł nawet przysiąc, że FlotaCom była zabezpieczona przed wojskowymi ekspertami ds. kodów. Pasterze tak myśleli, ale on nie zrobiłby ani trochę więcej niż już zrobił. Nie teraz. Ostatnio w Układzie Sol największym wrogiem były umysły, które nie rozumiały rzeczywistości Poza. Pas był bliżej Poza niż Ziemia.

I o wiele bliżej niego niż taki Tanzer. Zawsze Tanzer, który siedział w dziale badawczo-rozwojowym tak długo, że musieli go odkurzać. 6:57 według ściennego zegara. Poszedł korytarzem do biura Tanzera, gdzie jego doradca mu powiedział: – Proszę wejść od razu. Zrobił, jak mu polecono. Zasalutował w progu, Tanzer oddał honory, przez dłuższą chwilę patrzyli na siebie, aż wreszcie przemówił pułkownik: – Porucznik Benjamin J. Pollard. Czy to nazwisko mówi coś panu? Graff poczuł gorąco, lecz jego twarz pozostawała zupełnie bez wyrazu. – Tak, sir. To przyjaciel Dekkera. Wymieniony na karcie jako jego najbliższa rodzina. – Czy w pana gestii jest przekazanie tych dokumentów na Sol? – Rozkazy kapitana Keu. On zapoznaje się ze wszystkimi raportami z wypadków. – Czy w pana gestii jest wydawanie voucherów podróżnych? – Nie wydałem takiego. Obecność Pollarda nie jest wynikiem mojej prośby. – Poruczniku Graff, jest pan kłamcą rozszczepiającym włos na czworo, ciągle mam przez pana problemy i nie podoba mi się to. – Oficjalnie, sir, trudno mi sobie wyobrazić, że mogę zostać pociągnięty do odpowiedzialności... – To się panu tylko tak wydaje. Pan nas sabotuje, urządza rozgrywki polityczne i trzyma w rękach życie moich chłopców, a nie jest pan upoważniony do przyjmowania żadnych outsiderów ani przekazywania nieautoryzowanych wiadomości poza ten obiekt, do innych jednostek dowódczych. – To jest moja struktura dowodzenia, sir. Dekker należy do mojego personelu, a

Keu jest moim oficerem dowodzącym. Informuję go o wszystkich stratach w ludziach. To, co robi kapitan Keu nie leży w mojej gestii. A jeśli wyłoni się pytanie, zaświadczę, że moim zdaniem Dekker nie przebywał w symulatorze przez przypadek. Tanzer zacisnął pięść na stole. – Ja dowodzę tym obiektem, poruczniku. Fakt, że pański dowódca uważał za stosowane pozostawienie podporucznika na stanowisku dowódcy szkolenia pilotów, nie daje panu upoważnienia w żadnym aspekcie tej operacji. Oraz nie zezwala na wydawanie przepustek ani utrzymywanie łączności z nikim poza BaząCom, rozumie pan? – Jeśli chodzi o pańską władzę to tak, pułkowniku. Ale ja odpowiadam przed kapitanem Keu za łączność, którą mi bezpośrednio zlecił i którą będą nadal wykonywał, we FlocieCom. Porucznik Pollard przebywa tutaj na urlopie humanitarnym w związku z personelem floty. Gdzie indziej jest on priorytetem. Przebywa tu tymczasowo i posiada odpowiednie zezwolenie służb bezpieczeństwa na pobyt w tym miejscu. – On należy również do personelu ZDO. – Wykonuje zadanie służb międzywydziałowych. Na urlopie. I nie jest dostępny dla działu badawczo–rozwojowego. – Przyjaciel Dekkera. Proszę dać sobie powiedzieć, że już mam powyżej uszu osób rekrutowanych przez pana i mam dość hołoty górniczej i odmieńców psychologicznych, naruszających ramy tego programu. Wtrącanie się pańskiego kapitana w projekt spowodowało, że program otrzymał kupę złomu, która nie lata... – Nieprawda.

– ... kupę złomu, która działa w symulatorach, ale nie działa w praktyce, poruczniku, ponieważ nie bierze pod uwagę ludzkiej psychiki. Władzy nie można przekazać nadpobudliwym idiotom o skłonnościach do hazardu, panie Graff i ta maszyna nie może polegać w połowie na symulatorach. Ile statków zamierza pan stracić w tych pozostałych pięćdziesięciu procentach? Cztery miliardy dolarów za rajder plus czas na przeszkolenie załogi, a pan zamierza ryzykować połowę czasu, kiedy nerwy pilota domagają się odpoczynku? Wypychamy ich poza granice ludzkich możliwości, a oni umierają, panie Graff, kończą na oddziałach szpitalnych. – Wilhelmsen nie umarł ze zmęczenia, pułkowniku, a w wyniku usterki systemu łączności. Umarł, ponieważ nie współpracował ze swoją własną załogą. Ześwirował – na jedną nanosekundę dostał rozdwojenia jaźni i zapomniał, w której jest sekwencji. To posunięcie jest zabronione – on to powinien mieć w głowie, ale zawiodło pułkowniku. On zawiódł, w tym tkwi sedno sprawy. A Dekker... – Dekker znajdował się w symulatorze podczas tego samego lotu, a teraz leży w szpitalu i majaczy. Proszę więcej nie używać przy mnie słowa rozdwojenie jaźni, poruczniku, chyba że będzie je pan odnosił do swojego pupilka. Jest problem z tą załogą. Jest w niej człowiek, który powoduje kłopoty... – Dekkera nie było w symulatorze. A odpowiednie słowo to wstrząs mózgu, pułkowniku. Z powodu uderzenia nie zabezpieczonego ciała w gondoli symulatora. On nie zapomniał zapiąć pasa. – Był w kombinezonie. – Kombinezony do lotów przeciwdziałają puchnięciu stóp w warunkach obniżonego ciążenia, pułkowniku: Dekker był wystawiony na przedłużone działanie zerowego g. Inni członkowie załogi mówią...

– On był wtedy na prochach, poruczniku! Proszę zapoznać się z protokołem medycznym! Był na haju, był też w posiadaniu taśmy pilotażowej, z którą nie powinien mieć nic wspólnego! On, oraz jego nastawienie do programu, weszło razem z nim do gondoli. Przyznajmy szczerze, co się tam zdarzyło i przestańmy próbować powierzać inteligentny manewr Dekkera dla ratowania tyłka jakiejś zewnętrznej agencji. Nie było niczego takiego. – Zamierzam dowiedzieć się, co się tam wydarzyło. – Naprawdę? Niech pan pozwoli, że coś powiem: albo przedstawi pan dowody, które zostaną przyjęte przez sąd wojenny, albo dochodzenie jest zamknięte. Dekker wszedł do gondoli pod wpływem prochów, a ponieważ on ma taki sam światopogląd jak ci wszyscy odmieńcy z Pasa, którymi obciążone jest to miejsce, uważa że zmonopolizował rynek na prawo. Jest cwanym dupkiem, który myśli, że jego refleks może nadrobić jego brak dyscypliny i jeśli pan wspomni te bzdury podczas przesłuchania, nie spodoba się panu rezultat. Jeśli chcesz, poruczniku, aby ten program był kontynuowany, a zakładam, że tak jest, proszę lepiej trzeźwo się zastanowić, jaki wpływ będzie miało dziś po południu pojawienie się pana na przesłuchaniu i pańskie świadectwo na wiarygodność waszych służb oraz na osąd ich personelu. Proszę nie spekulować. Należy trzymać się faktów. – Fakty są takie, iż Dekker widział, co się dzieje, podjął należyte działania. Jest to zawarte na taśmie kontrolnej misji... – Jest pan, do licha, tak całkowicie pewien, co pańscy chłopcy mogą zrobić, ale łatwo jest podjąć właściwe działania, kiedy nie siedzi się w fotelu pilota. Pan nie będzie siedział przy panelu sterującym, nie będzie latał tymi statkami. Prawda? Uczciwe pytanie, chyba że się wcześniej było już na tym szlaku. – O to właśnie chodzi. Nie jestem przewidziany jako członek załogi rajdera.

Wspólne szkolenie byłoby ryzykowne dla obu statków. – Prawda jest taka, poruczniku, że flota nie chce, aby jej cenny personel latał statkiem dla samobójców. Flota nie pozwoli na wcielenie w życie tej koncepcji, dopóki ona śmierdzi. Pański Conrad Mazian nie jest projektantem statków, nie jest inżynierem; jest kapitanem handlowym w szmatławej żandarmerii Kompanii Ziemskiej, starającym się udowodnić, że kwalifikuje się do podejmowania decyzji strategicznych. Ten statek wymaga nałożenia zakazu, by za jego sterami nie siadał pilot, który ulega stresowi. – Ten statek wymaga właściwego sprzętu bojowego. Jeżeli Wilhelmsen miał na rajderze sztuczną inteligencję, której oddech czuł na swojej szyi, to jeszcze jedną rzecz miał na myśli: czy ta cholerna maszyna uwzględni jego radę, czy nie? W którym ułamku sekundy, krytycznym dla misji, ja będę miał rację, a on odetnie mnie od pętli? Nie można pozwolić na unieruchomienie statku przez cholernego robota, przejmującego kontrolę tylko dlatego, że pilot zwiększył ciąg. Maszynie ta decyzja mogłaby na pozór wydać się samobójcza, choćby dlatego, że nie było to umieszczone w profilu misji. Oprócz tego, istnieje coś takiego jak skanowanie długodystansowe i nie można dać skanerowi Unii stuprocentowej pewności, że tutaj strategią obrony rządzi sztuczna inteligencja, bo jest przewidywalna. Jeżeli zna zakazy, zna tym samym nasze słabe miejsca. Jeżeli Unia wie, że nie potrafi pan naciskać na SI, a oni to potrafią, to co się stanie, pułkowniku? – Jeżeli są psychologiczne podstawy tej katastrofy, to straci pan kolejny statek. To jest stuprocentowo pewne i nikt inny nie przekroczy już tej granicy. –Wilhelmsen mocno polegał na pomocnikach. Mógł nie osiągnąć tego jednego celu, co mieści się w parametrach; jest to osąd, który pilot musi uczynić. Ale

desperacko chciał osiągnąć ten cel. To nastawienie. W walce można z niego skorzystać, ale nie na pokaz. – Wilhelmsen starał się ocalić program, poruczniku, oszczędzał pański cholerny asygnowany budżet na sprzęcie, który spowodował, że sześciu ludzi jest w szpitalu, a siedemnastu nie żyje. Ani maszyn, ani ludzi nie popycha się poza destruktywne granice i nie umieszcza się tam sprzętu, który ulega samozniszczeniu wskutek drgnięcia mięśnia. U pilota widoczne były objawy. SI powinna była wykopać go z pętli decyzyjnej już wtedy, ale nie mogła tego zrobić. Pan mówi, że on nie może znieść, kiedy robot dmucha mu na szyję – rakieta warta cztery miliardy dolarów ze śmiercionośnym przyciskiem, bo taka właśnie jest, potrzebuje zintegrowanej sztucznej inteligencji... – Zobaczy pan, jak piloci będą ją odcinać. Czego nie można zrobić za pomocą systemu tetralogicznego, o którym pan mówi. Sztuczna inteligencja musi być w pętli, choćby w rezerwie, zachowując cały czas łączność z urządzeniami interaktywnymi. I bez względu na to, jakie elementy otrzyma później, jej systemy logiczne są dokładnie takie same, jak na statkach. Jedyna niewiadoma to ludzie, jedyna rzecz, która sprawia, że skanery długodystansowe wroga muszą odgadywać nasze posunięcia. Najlepsza maszyna nie może odgadywać lepiej niż ludzki skaner długodystansowy – dlaczego miałby pan zakładać, że one nie mogą działać lepiej niż pilot? – Ponieważ skaner długodystansowy nie może zabić załogi. – Do diabła, nie może! – Nie w tym sensie. – Wasze testy nie symulują walki. Mówiliśmy wam to – koncentrujecie się na szybkości strzelania, zawsze tylko ta cholerna szybkość strzelania, a nie zajmujecie

się przyczyną, dla której zatrudniliśmy tych konkretnych członków załogi. Nikt z Lendler Corp nie uczestniczył w walce, nie było tam żadnego z pana pilotów, ani z ZDO, od czasu jego powstania – wasze testy zostały źle ustawione! Nie mówiąc o tym, że sam Tanzer nigdy nie uczestniczył w walce. Był czerwony na twarzy, w końcu złapał oddech. – Pomówmy o przekraczaniu granic ludzkich możliwości, poruczniku: to co tam się stało było dokładnie przyczyną, dla której ludzie są w szpitalu. Nie mogą przejść korytarzem bez zataczania się. Z tego powodu mieliśmy objawy sercowe u mężczyzn poniżej 30 roku życia i nie są one związane z czterogodzinnymi lotami. Dźgnięcie palcem w jego kierunku. – Chcę powiedzieć, poruczniku, że spotkałem się już z zachowaniem, jakie pańskie dowództwo popiera wśród praktykantów. Głupki, lubiący się popisywać, oraz egoiści. I usuwam ich spod mojego dowództwa. Być może raczkował pan w pieluchach w doku i to samo mogli robić szmatławi kandydaci Maziana z Pasa, ale jak pan zamierza nauczyć ich czegokolwiek, kiedy oni już wiedzą to wszystko, a pan zdobył swoją wiedzę dzięki wyższym genom? Nie może pan tracić połowy statków i załogi przy każdym wypadzie. 96% możliwości odzysku, czy nie takie było pierwotne kryterium konstrukcyjne? I czy to słowo odzysk nie ma zostać umieszczone w książce obsługi, kiedy ten statek znajdzie się na linii? – Jeżeli działonowy Unii otrzyma wasze dane liczbowe, odzysk będzie równy zero, pułkowniku, takie jest moje zdanie. Musi pan przekroczyć własne liczby, zaskoczyć własne interfejsy, aby to samo stało się z komputerami na wrogim okręcie. A to oznacza znalezienie się na szczycie architektury pańskiej pomocy adaptacyjnej. Wróg zna wasze imię. Unia wie, że to jest Wiktoria, że kieruje nią

Fitzroy lub Graff. Znają nas i znają nasz styl. I znajduje się to w ich zapisach. Wy dokonujecie innowacji i oni robią to samo. Jedna SI siedząca nad człowiekiem i jego interfejsami, to jak każda inna cholerna SI na szczycie interfejsów – nie ma tak dużo modeli, wróg zna je wszystkie, i w chwili, gdy wywiad wroga opracuje logiczny opis waszej strategii, do diabła, będzie na was czekała ściana ognia. – Więc niech pan lepiej poprawi poziom bezpieczeństwa, dobrze? – Pułkowniku, w przyjaznej przestrzeni jest czterech producentów tego sprzętu tetralogicznego i nie możemy przysiąc, że w tej chwili nie ma Oka znajdującego się poza systemem słonecznym. Jakikolwiek kupiec, który kiedyś wszedł do systemu, mógł coś ujawnić przed wprowadzeniem embarga i prawie niemożliwe jest teraz znalezienie go. Kupcy to przyjaciele i wrogowie: to wojna, którą rozpoczęła Kompania. To właśnie się tam dzieje – nie wszyscy z nich deklarują lojalność, a wielu jej w ogóle nie posiada, zarówno oni, jak i my. Poznają nazwiska. Znajdą producentów i twórców oprogramowania. Dowiedzą się o nas. To podstawowy priorytet – kto dowodzi, nawet jeśli jest to jedna z czterech nazw tetralogicznego... – Tym większa istnieje konieczność stworzenia wymiennego personelu. – To nie działa w ten sposób! Nie można angażować się w działania z kimś, kto akurat jest na warcie. Stara się pan o najlepszy online. Nie ma co do tego wątpliwości. Nie handluje się personelem i sprzętem. Przy 0,5 prędkości światła nie ma czasu na zastanawianie się, w jakim jest się statku albo z jaką załogą. Mówię panu, pułkowniku, że mój kapitan nie życzy sobie podnoszenia sprawy zastępstwa jako przeciwstawiania się pańskim decyzjom, ale na jego rozkaz, w tak rozsądny sposób jak tylko potrafię, zamierzam wyrazić zdanie, że to był krytyczny czynnik. W takich warunkach nie jest to lepsze niż pocisk rakietowy.

– Nie jest pan upoważniony, aby mówić, co jest, a co nie jest lepsze, poruczniku. Nie jest pan psychiatrą, ani specjalistą w dziedzinie komputerów. – Jestem pilotem bojowym. Jednym z dwóch w tej bazie. Zimna ponura cisza. – Coś panu powiem – jeśli chce pan podnosić te sprawy dzisiaj po południu, to będę musiał klarownie wytłumaczyć komisji, że jest pan mieszańcem, poruczniku, marionetką sterowaną przez personel bez dowództwa i nieobecnego kapitana. No i oczywiście nie ma pan doświadczenia administracyjnego, aby radzić sobie z własnymi służbami bezpieczeństwa, nie mówiąc już o wiedzy eksperckiej dotyczącej systemów, których pan nigdy nie widział. Zajmuję to stanowisko od 30 lat, widziałem różne gierki, a pański oficer dowodzący zostawia nosiciela podwładnym. Nadużywanie przez pana przywilejów komunikacyjnych oficera dowodzącego znalazło się w oficjalnym raporcie w mojej strukturze dowodzenia. To nie pogranicze, to nie jest operacja żandarmerii z osłanianiem tyłków i jeżeli pańskie służby mają nadzieję na przekształcenie tych praktykantów w kompetentny personel wojskowy, to może pan zacząć od własnego przykładu. Proszę wyczyścić własne dowództwo i przestać wzniecać poglądy dysydenckie w tym miejscu! – Nie przyjmuję takiej oceny. – A zatem może pan opuścić to biuro. I jeśli zostanie pan wezwany do złożenia oświadczenia, to będzie występował jako jeden z pilotów osobiście zamieszanych w wypadek, a nie jako ekspert od systemów. Był pan bardzo niemądry wychodząc poza swoje kompetencje – albo zadawane będą panu pytania, które okażą się cholernie kłopotliwe dla pańskiego nieobecnego zwierzchnika i dla wszystkich waszych służb. Mówię tu o wrogim nagłośnieniu sprawy, jeśli da pan podstawy

któremuś z senatorów, czy komuś z najwyższego dowództwa. Czy to jasne? Bo ja nie będę wyrażał mojego zdania łagodniej, niż fakty na to zasługują. I nikt nie może zagwarantować, że jedynie służby bezpieczeństwa nie są osobistym personelem senatora. – Próbuje mi pan dyktować, co mam mówić w zeznaniu, pułkowniku? Czy tak? – W żaden sposób. Proszę przekazać ukłony kapitanowi. Miłego dnia, poruczniku.

***

Coś się poluzowało. Łomot. To za sprawą upadku. Dekker sięgnął do szafki i spróbował uchwycić interkom. Jakaś ręka chwyciła go za ramię. Coś pchnęło go z powrotem i upadł na poduszki. Znowu łomot. – Hej, Dek. Chcesz jajka czy naleśniki? Nie mógł się zorientować, jak Ben dostał się na statek. Ocalił go, ale nie pamiętał jak. – Jajka czy naleśniki? – Jajka nie są prawdziwe – powiedział. – Okropnie smakują. – Są prawdziwe chłopcze. Są wystarczająco prawdziwe, aby zaszkodzić mi na żołądek. To chcesz jajka? Czy tylko sok pomarańczowy? Próbował się poruszyć. Zwykle nie mógł, ale teraz jego ramiona były nieskrępowane. Podłożył sobie poduszki pod głowę, a Ben zrobił coś, co

spowodowało podniesienie łóżka do góry. Potem wyszedł na korytarz i wrócił z tacą, którą postawił na stole i przesunął w jego stronę. – Jedz. To rozkaz, Dek. Wziął widelec. Wydawał się obcy, trudny do utrzymania w równowadze przy 0,9 g. Kręciło mu się w głowie. Ręka ważyła więcej niż pamiętał i ciężko było utrzymać uniesioną głowę. Ale nabrał kawałeczek jajecznicy i przegryzł. Następny kęs. Sięgnął po sok pomarańczowy, ale Ben zrobił to za niego, sam wypił wcześniej łyk i powiedział: – Na Sol Jeden mamy lepszy. Może istotnie tak było. Skąd miał to wiedzieć. Ben podniósł kubek do jego ust, a on trochę wypił. Zabolały go rozcięcia na wargach, a żołądek gwałtownie zareagował na cukier. – Trzymaj tak dalej, Dek, a wyciągną ci tę rurkę. Nie wiedział, że ma jakąś rurkę. Nie wiedział, jak Ben się tutaj dostał. Ani gdzie się znajdują. To w ogóle nie wyglądało na "Hole", nie wyglądało nawet jak szpital R2. Sięgnął po widelec, wziął kolejny kęs jajecznicy. Boże, jaki jest osłabiony. – Gdzie Bird? – zapytał. – Który mamy rok, Dek? Ostrzegałem cię, że dzisiaj rano będzie sprawdzian. Zamknął oczy. Otworzył je i Ben nadal tam był. W tym obcym pokoju. Przypominał sobie, że Ben spierze go do nieprzytomności, jeśli się pomyli. – 2324. – Dobry chłopiec. Napij się jeszcze soku. – Nie mogę. – Nagle poczuł, że ma mdłości. Kiedy myślał o tej liczbie, poczuł, że chyba jest nieprawidłowa. Machnięciem ręki odsunął kubek i patrzył, jak Ben pije. Ben był ubrany w mundur ZDO.

Coś tu nie pasowało, zaraz oszaleje. Był rok 2324. Ben nie należał do tego miejsca. – Pamiętasz Meg i Sal? – Powiedział Ben. – Tak, oczywiście. – Meg pisuje do ciebie, prawda? – Tak, czasem. – Prawdziwy romans. – Jesteśmy przyjaciółmi. – Tak – powiedział Ben. – Wyglądało na to, kiedy się żegnałeś. Pamiętasz, jak mówiłeś: do widzenia? – Wyciągnął z kieszeni kopertę. Trzymał w rękach pełno kart i zdjęć. – Pamiętasz je? Widział je już kiedyś wcześniej. Okłamywali go; to znaczy lekarze. Wymyślili to wszystko. Powiedzieli mu, że są jego, wyrzucił je na środek pokoju. A teraz miał je Ben i wziął do ręki zdjęcie przedstawiające jego i jeszcze innych ludzi, których nie pamiętał i nie mógł na nie patrzeć. – Jak się nazywają? Potrząsnął głową. – Ta kobieta to Elly? To imię wstrząsnęło nim. Elly nie żyje. Pete i Falcone. – Pete? Facet na prawo. Szeroki uśmiech. Pete tak się właśnie uśmiechał. Pete trzymał rękę zarzuconą na jego ramieniu. Ale nie pamiętał tego zdjęcia. – Który to Pete? – Nie wiem. – Ale to było kłamstwo. Ben nie należał do nich. Wszystko mu się pomieszało. Cory i Ben, i Bird. Bał się, że na zdjęciu zaraz pojawi się Meg, jeśli

będzie się w nie dalej wpatrywał. Krew. Dookoła eksplozje. Unoszące się kropelki krwi, gęsta mgła. Zacisnął oczy. Jajka nie ułożyły się dobrze w żołądku. Nikt ze zdjęcia nie żyje. On też tam był. – Kim jest ten drugi facet? – Falcone. – Powiedział, żeby się o niego nie martwić. Prawda? Zostawił ci jakiś list? Pamiętasz? Potrząsnął głową. Odsunął stół, spróbował wstać. Ben popchnął go z powrotem na poduszki i wtedy poczuł kłujący ból w czaszce. Odpłynął na chwilę. Kiedy wrócił, Ben cicho kończył swój tost, a potem zapytał: – Jesteś teraz gotowy, aby mówić?

***

Kubek uderzył z boku w kratkę automatu. Graff podniósł pokrywkę i zdążył postawić go prawidłowo, zanim spłynęła kawa. Zabrał należną mu poranną kofeinę i wtopił się w ogólny hałas stołówki, wprost w rozmowę z Yillym. Kierownik lotów ZDO, kapitan Alexandro Villanueva – starszy pilot testowy armii, powiedział przyjacielskim tonem: – Słyszałem, że pokłóciliście się ze starszym człowiekiem. Szybko się to rozniosło poza gabinet Tanzera, pomyślał Graff i wzdrygnął się w

połowie łyku, kiedy Villanueva wsunął kartę w szczelinę i nacisnął przycisk z kawą. Powiedział: – Poróżniliśmy się trochę. Villanueva uratował swój kubek. – Cholerny automat. – Od kiedy zmienili wymiary kubków. Kapitan wyjął kawę, nie zważając, na to, że pokrywka opadła. Powiedział cicho: – Jeszcze przy projekcie A–89, mieliśmy trochę kłopotów. Straciliśmy dwunastu ludzi w ciągu sześciu miesięcy. Stary człowiek siedział wtedy w biurze i pisał raporty: nikt nigdy nie widział, żeby się załamał – ale to go dobiło. Tak samo teraz. Chce przeprowadzić ten program. Ale my musimy wyjść z tego z jakąś odpowiedzią. Z prawidłową odpowiedzią. – Przeprojektowanie nic nie da. – Był w wystarczająco dobrych stosunkach z Villanuevą. Ten ostatni nawet zaczął mówić do niego: synu – nigdy nie myślał, że spowoduje zmianę sposobu myślenia tego człowieka. Pogłoski mówiły, że swe siwe włosy kapitan Villy zawdzięczał codziennym kontaktom z Tanzerem. Ciągle starali się go awansować do biura, Boże, jak bardzo pragnął zdobyć stanowisko Tanzera i kierować całym programem, a nie tylko operacjami testowymi – ale tylko Villy mógł prowadzić rozruchy próbne, jedyny z pilotów ZDO, który miał naprawdę poważanie wśród Pasterzy. – Graff – powiedział Villanueva – do licha, jesteśmy drażliwi na punkcie tego projektu, naprawdę drażliwi. Politycy gromadzą się wokół nas, jak rekiny. Wiem, że trudno poradzić sobie z tym starym człowiekiem. Ale nie wyciągajmy dzisiaj różnic na światło dzienne.

Myślał o Mitchu. O frustracji panującej wśród Pasterzy, którzy chcieli walczyć z pułkownikiem. A to nie byłoby nic dobrego. – Prawdopodobnie nie zapytają mnie o nic innego, tylko o to gdzie byłem i gdzie znajdowały się cele. To wszystko jest w zapisach elektronicznych. To oklepane... Villanueva stał przez chwilę i tylko patrzył na niego. Oczekiwał, że powie coś w odpowiedzi, ale zamiast tego odszedł z kawą, nie oglądając się w tył. Może powinien był powiedzieć coś więcej. Użyć innego wyrażenia. Inaczej odczytać sygnały. Nie można powiedzieć, że nie lubił tego człowieka. Bóg wie, że nie żywi do niego niechęci. Kapitan próbował mu coś powiedzieć, ale jak to bywa w nieuchronnych nieporozumieniach pomiędzy człowiekiem z planety a próżniowcem – czuł, że sygnały nie zostały zrozumiane. Villanueva podszedł do stołu ze swoimi ludźmi. Usiadł. Graff poszedł w drugą stronę, gdzie parę siwych głów należących do floty skupiło się razem. Demas i Saito. Naw Jeden i Com Jeden – całkowity brak szacunku wobec Równoważników Szarż, które flota nałożyła na nich. Komandor Demas, tak powinien go tytułować, ale Naw Jeden tkwiło w nim od urodzenia i nie mógł się przestawić, funkcja ta oznaczała, że Demas wykonał większą część wykresów dotyczących kursu, z poparciem osiemnastu techników interfejsujących ze skanem bliskiego zasięgu i skanem długodystansowym. Co oznaczało, że prototypowy okręt w czasie lotu próbnego wiedział dokładnie, gdzie była cała reszta – to czego porucznik J–G Graff nie mógł spieprzyć, jeśli nad tym pracował. Z wyjątkiem złego słowa wypowiedzianego do szefa działu badawczo– rozwrojowego ZDO. – Myślę, że dobrałem złe słowo w rozmowie z Villym. Czy "oklepany" opisuje to, o co będą pytać podczas przesłuchań?

Com Jeden odpowiedziała, a jej migdałowe oczy pozostały półotwarte: – Prawdopodobnie "manipulowany" byłoby również odpowiednie. Czy ten człowiek to On? Demas odpowiedział: – Bardzo On. Wypij kawę, J–G, mam prezent dla ciebie. – Demas położył na stole śrubę. Grubą śrubę. Do licha. – Co to jest? – Ta śruba, J–G, leżała przy ścianie w małej ciemnej wnęce w głównym korytarzu nosiciela. Tam, gdzie załoga konstrukcyjna zainstalowała pieczęć ciśnieniową nr 18. Ten przedmiot mógłby równie dobrze być pociskiem. – Chcę zobaczyć arkusz obliczeniowy. Chcę mieć ostatnią załogę, która tam pracowała. Do diabla z tymi głupcami! – To byli robotnicy ze stacji. Mózgi grawitacyjne. Czego się można po nich spodziewać?

***

– Pamiętasz Graffa?– zapytał Ben. – Tak – odparł Dekker. – Co dokładnie pamiętasz?

– Podróż z obszaru Pasa. Tutaj. – Dobry chłopiec. Gdzie jesteśmy teraz? – Na Sol Dwa – odpowiedział. Ben mu tak powiedział. Musiał wierzyć w to, co mówił Ben – stanowił dla niego jedyny punkt odniesienia. Był wszystkim, co miał i musiał wierzyć we wszystko, co on mu powiedział – przyrzekł to sobie dziś rano. Ben pokazał mu zdjęcia i listy w czytniku, które pamiętał, że czytał. Te od Meg, notatkę od Falcone'a, rano... Rano wyciągnęli go z demo i wsadzili tam kogoś innego. Nic nie można zrobić, napisał Falcone. Zostawił notatkę w systemie. Wrócił jak duch – po wypadku. Po... – Pamiętasz, gdzie są symulatory? – Które? – Ty mi powiedz. Czuł się zmęczony, jakby wycisnęli z niego wszystkie soki. Znowu leżał na poduszkach. Powiedział: – Dwójka na dole. Tam zajmują się sprawami proceduralnymi. – Próbował wymyślić dokładne słowa i pamiętał, że Ben był też licencjonowanym pilotem. – Sprawy operacyjne – sprawy, w których potrzebne jest szybkie działanie. To w samym rdzeniu. – Zerowe g. – Zerowe g i duże g. – Jego oczy chciały się zamknąć. Umysł krążył wokół tego miejsca, jakby to była pułapka. Widział komorę w rdzeniu z zerowym g, symulatory wygladąjące jak wielkie jaja, rozmywające się w ruchu. Wielokrotne g podczas pracy... – Pamiętasz, kiedy ostatni raz korzystałeś z symulatorów w rdzeniu?

Trudne pytanie jak na obecną chwilę. Chociaż... właściwie nie takie ciężkie. – To byl obchód przed testem. Wilhelmsen i ja... – Wilhelmsen? – Był moim zmiennikiem. – Twój przyjaciel? Trudno powiedzieć. – Chad... – Wilhelmsen? Skinął głową i zamknął oczy. – Sukinsyn, ale był w porządku. Nie miałem nic do niego. Współpracowaliśmy ze sobą. – Więc zastąpili ciebie nim. Obserwowałeś test? Nie wiedział. Teraz był całkowicie odrętwiały. Ale monitor na półce pokazywał wyższe amplitudy zielonej linii. – Doznałeś szoku. Wsadzili cię do szpitala. Nie tak to pamiętał. Nie był pewien, co pamiętał dokładnie, ale to nie szok był przyczyną. Nie. Nie widział tego. – Dają ci jakieś leki w szpitalu? Skinął głową. Był tego względnie pewien. – Dali ci receptę, kiedy wyszedłeś? – Nie wiem. – Mówią, że dali. – No to pewnie dali. – Ale nie jesteś pewien. Czy dalej byłeś na haju, kiedy wyszedłeś ze szpitala? Czy

miałeś ze sobą prochy? – Nie pamiętam. – Jaka to była pora dnia? – Nie pamiętam. Ben, nie pamiętam. – Ale coś tam było, Boże, migotliwe światło na wideo, światło, z którym kamery nie mogły sobie poradzić. Plazma. Jasna jak słońce. Pete i Elly, Falcone i rajder. – Wszystko w porządku? – Monitor brzęczał. – Nie! Zostawcie go w spokoju. Wszystko w porządku. Zostawcie go, do diabła, w spokoju. Sanitariusz próbował interweniować. Otworzył oczy i popatrzył w stronę drzwi, starając się uspokoić tętno. Ben nachylił się i położył mu rękę na ramieniu. Mocno ścisnął. – Do symulatora wszedłeś sam? – Nie wiem. – Ktoś cię tam wepchnął? – Nie wiem. Naprawdę nie wiem, Ben. Po prostu nie pamiętam. – No już, Dek, pomyśl o tym. Wszedłeś do rdzenia. Pamiętasz to? Musiałeś wejść aż tam. Co się wtedy stało? Potrząsnął głową. Dalej widział ciemność. Błyskające światła. Zielone i złote linie. Słyszał, jak Cory mówi: nic nie możesz zrobić, Dek, nic nie możesz zrobić... Wrócili do "Hole". Do jego pokoju za barem. Miał szufladę pełną pigułek... Patrzył długo na sufit i potem przeniósł wzrok na Bena, aby upewnić się, gdzie i kiedy jest. Ale czerń nadal usiłowała wrócić, a linie wykręcały się i ruszały. – Pchacz, długi na kilometr. Ładunki skały idące do studni z ogromną prędkością. Cory nie żyje. Nie żyje od dawna. Podobnie jak Bird. Przyciskał ręce do oczu, aż zobaczył kolorowe iskry przestrzeni wirtualnej.

Czerwone. Fosforyzujące. Czy to jest to, o czym mówili, te światła? Nagłe wirowanie. Chwycił się łóżka. Ben powiedział: – Boże, uważaj! Coś brzęczało. Ben odezwał się do kogoś przy drzwiach: – Coś mu się śniło. To wszystko.

***

– Chcę, żebyście tu przyszli dzisiaj po południu – powiedział Graff do Naw Jeden i Saito. Ta ostatnia odparła: – To nie będzie wyglądało, jak nasze procedury. Pamiętaj, prosta odpowiedź na każde pytanie. To jest Ziemia. Nie możesz się pomylić. Graff napił się łyka stygnącej kawy. – Nie mógłbym. Stary człowiek nie przesłał nam żadnej wskazówki, z wyjątkiem Pollarda, a Pollard nic nie wie. Nie wiem, czy to jest sygnał od kapitana, aby podnieść tę sprawę, czy nie. Ale nie rozumiem ciszy. Chyba że kapitan zostawia mi minę. Zrobię, co do mnie należy. Tak czy inaczej niewiele mogliby zrobić, poza odesłaniem mnie z powrotem. Ale powinien mi powiedzieć. – Nie ma żadnych min – powiedział Demas. – Nie ma szans, aby Dekker zaczął mówić? – Pollard naprawdę się stara. To wszystko, co wiem. – Jest pan pewien, że on jest od kapitana? Może od Tanzera.

Graff przypomniał sobie coś, co zapomniał im powiedzieć, zaśmiał się krótko: – Pollard pochodzi z Pasa. – Poważnie? Tanzer wie o tym? – Wie, że jest przyjacielem Dekkera. W taki sposób jest zanotowany w komputerze pułkownika. Co więcej, ten człowiek twierdzi, że jest priorytetem branym pod uwagę do misji w Genewie. Demas uniósł brwi ze zdziwienia. Graff rzekł: – Inteligentny, a nawet bardzo. Komputery. Główne komputery służb bezpieczeństwa. – Tanzer nie może złapać w swoje sidła takiego priorytetu. Saito powiedziała: – Nie bez autoryzacji. Wątpię, aby Tanzer miał nawet dostęp do tego poziomu służb bezpieczeństwa, aby zdać sobie sprawę z tego, kim on jest. – Kapitan umieścił Pollarda w pokoju w szpitalu. Powiedziałem mu, żeby przebywał tam i w pokoju Dekkera, oraz żeby z nikim się nie kontaktował. Przy takim zezwoleniu ze strony służb bezpieczeństwa myślę, że on rozumie, co to znaczy siedzieć cicho. Ma umówione spotkanie – jeżeli uda mu się wydostać stąd, zanim stanie się priorytetem dla Tanzera. – Dałeś mu sygnał? – W każdym słowie, jakiego mogłem ostrożnie użyć. Były takie, których nie użyłem, może powinienem był to zrobić. Ale on jest ZDO. Nie wiadomo, gdzie w końcu dotrze. – Nie ma nawet najmniejszej szansy z Dekkerem? – Nie ma szansy. To wymaga zadania zbyt wielu pytań. Poprosili o log. Będą

zadawać pytania dotyczące okrętu – będą chcieli też wiedzieć coś o projektantach. Ale nie będą z nimi rozmawiać. Nie ma tego w harmonogramie. Oni nie rozmawiają z Kompanią Ziemską. Projektują te rajdery, ale nie rozmawiają z komisją, ponieważ komisji zależy tylko na znalezieniu sposobu na to, aby nie przyznać, że to my mamy rację. Czyli schizofreniczna sztuczna inteligencja. Kolejna walka o budżet. – Kompania Ziemska robi duże pieniądze na budowaniu okrętów – powiedział Demas. – Czy ta myśl kiedykolwiek spędza ci sen z oczu? – Zaczyna. Keu chciał awansować Demasa aż do stanowiska kapitana. Demas nalegał, aby tak się nie stało, bo chciał nadal pracować ze swoim kapitanem. Sprzeczka trwała od dawna. Fakt, że Demas nienawidził administracji i twierdził, że jest taktykiem, a nie strategiem, ale Demas widział pewne sprawy inaczej. Miał instynkt do polityki. Saito powiedziała cicho: – W komisji będą głównie mężczyźni, przeważnie powyżej pięćdziesiątego roku życia i nie zrozumieją, dlaczego kapitan nie pozostawił na stanowisku Fitza, a wziął ze sobą mnie i Demasa. Będziesz musiał z tym sobie poradzić. Fitzroy odpowiadał na pytania przed komisją na Sol Jeden. Graff odezwał się ponuro: – Tanzer grozi, że podniesie problem zasad dowodzenia. Demas potrząsnął głową. – Niech to zrobi. To spowoduje, że na pewno wezwą do zabrania głosu mnie, a nie ludzi ze statystyk nawigacyjnych. A nie myślę, żeby tego chciał. Można sobie chcieć, ale nie można jednocześnie zdobyć techników i

ustawodawców. Jeśli chodzi o inżynierów, to co innego. Oni rozmawialiby z Demasem. Ale inżynierowie nie będą rozmawiać o polityce z ustawodawcami. Nie mogliby się przebić przez własny zarząd. – Nadal mam odczucie, że zamierzają nas omamić. – Poradzisz sobie. Bez wątpienia, i z łatwością. Starannie omijali w rozmowie najbardziej kłopotliwą sprawę. Graff skończył kawę, zabrał śrubę i włożył ją do kieszeni. – Przycisk do przytrzymywania papieru. Każdy biurokrata powinien mieć taki. Powiedz szefowi działu konstrukcyjnego, że chcę z nim rozmawiać, w moim biurze, jak najszybciej. – Powinien dostać tę rzecz z maksymalną v – powiedział Demas. – Kiedy znajdziemy brygadzistę, który sfałszował liczbę części... – Graff ruszył w stronę drzwi, wrzucając kubek do kosza.

***

Ben wrócił. Wyszedł na chwilę na korytarz, ale teraz usiadł na krześle przy łóżku. Położył rękę na jego ramieniu. – Jak się czujesz, Dek? – W porządku. – Przypominałeś sobie, wiesz o tym? Pete i Elly? Pamiętasz? Przestraszył go.

– Śniło mi się. Przepraszam, Ben. – Jeśli śnił, to mógł być w Pasie, albo na statku. Ale Ben potrząsnął go za ramię i powiedział: – Dek, jak dostałeś się do symulatora? Co tam robiłeś? Muszę się stąd wydostać. Zostało mi na to dwanaście godzin, Dek. Komora symulatora. Wirujące dookoła gondole. Rakieta, dalekie echa. Wszystko próbowało odbijać się echem. A Ben powiedział, że ma dwanaście godzin. Nie chciał, żeby wyjechał. Przychodził i odchodził, ale tak długo, jak wiedział, że istniała szansa, że Ben jeszcze tu będzie, wiedział, co go czeka po przebudzeniu. Powiedział: – Jest 20 czerwca, prawda? Ben? Ben chwycił w garść jego fartuch szpitalny i zapytał: – Dekker, pamiętasz, do cholery, co się wydarzyło? Muszę zdążyć na ten wahadłowiec. Tutaj waży się moje życie, kapujesz? Starał się. Ben rozluźnił uchwyt, wygładził pościel, poklepał go po ramieniu. Przez chwilę o nic go nie pytał. Ben był zmartwiony, a on naprawdę starał się wyciągnąć komorę symulatora z ciemności dla Bena. Ale nie było jej tam. Tylko ta kula ognia. Drugie słońce. Mówili, że to nie była wina Wilhelmsena. Może i tak. Umiera się, kiedy przekroczy się swoje granice. – Cel – powiedział. Ben zapytał: – Co? Odpowiedział: – Cel. Chybiony...

Rozdział 4

Przesłuchanie zostało wyznaczone w A 109, nie w największej sali – zastawiona była stołami i strzegło jej kilku uzbrojonych w pistolety strażników ZDO. Ciekawe w jakim celu, Graff sam siebie gorzko pytał – chyba tylko po to, żeby zastrzelić każdego, kto powie prawdę poza kolejnością. Liczba miejsc była ograniczona, a publiczność otrzymała zakaz wstępu. Oznaczało to, że robotnicy i mechanicy, którzy pracowali dla Kompanii, sprzedawcy i mężczyzna, który sprzedawał paszteciki z mięsem na doku 3, nie mieli wstępu, a ci z nich, którzy mieli pozwolenie od służb bezpieczeństwa i tak musieli przejść przez wykrywacze metalu. Oznaczało to, że jeśli jakikolwiek personel wojskowy pokazywał, że wie o ich istnieniu, to komisja wysyłała im przepustki. To z kolei oznaczało obecność na sali najwyższych rangą oficerów i kilku takich, jak on, których nazwiska były na liście dyżurnych w godzinie klęski. Ale wydano również przepustki dla doradców i oficjalnych przedstawicieli kilku służb, dzięki czemu na sali byli obecni Saito i Demas. A Pasterzy reprezentowali Mitch i Jamil. Zdjęli biżuterię i kolczyki – nie można było ukryć tatuaży Jamila, ale spróbował je nieco przykryć warkoczykami. Byli tam różni szefowie departamentów, nawet szefowie konserwacji, którzy posiadali zezwolenia służb bezpieczeństwa. Na jednym ekranie wyświetlono wielki schemat nosiciela – okrętu bazy, inne pokazywały szczegóły portów dokujących. A na stole stał ogólny model. Płaski zarys latającego talerza. Kształt manty, jak nazywają to ludzie z planety. Widział wcześniej zdjęcie tej istoty mieszkającej w morzu i przekonał się, że mieli rację. W przekroju statek był cienki, aby wystawić minimalny profil na ogień lub gwiezdny pył o wysokiej prędkości, jeśli zachodziła taka potrzeba, a z drugiej strony szeroki i płaski, mogący pomieścić silniki, załogę i osłony napędu. Model pomalowano na czarno. Prawdziwy obiekt był bardziej szary, odbijająca

światło ceramika. Ale nie reklamowali warstwy wierzchniej. Na pokładzie miało się znajdować trzydziestu członków załogi, po przejściu wstępnych prób. Trzydziestu członków załogi, w większości techników, speców od skanera długodystansowego. Załoga główna to czwórka ludzi. Ci, których interfejsy związane były z aktywnym układem sterującym statku i ci, którzy ryzykowali życie w lotach próbnych. Taktyka była prosta, nosiciel wpadał błyskawicznie do układu gwiezdnego i uruchamiał rajdery, które – ufając, że większość okrętów kosmicznych ma słabą manewrowość – mogły wykonać swoje zadanie i uczynić obecność nosiciela o wiele trudniejszą do wykrycia dla skanerów długodystansowych wroga. Ufając oczywiście, że umysł ludzki może funkcjonować przez wiele godzin w wielkim skupieniu, a ciało wytrzyma takie przyśpieszenia. Piloci pracowali częściowo w wirtualnej rzeczywistości, dzięki ekranom VR HUD, wspomagani skanerami, dysponowali też olbrzymią siłą ognia, zdolną zniszczyć dowolny cel. Wszystko zależało od szybkości reakcji pilotów, rajder poruszał się tak szybko, a warunki zmieniały błyskawicznie, że aby trafić w cel, trzeba było działać odruchowo. I te odruchy musiały być prawidłowe. Jeden zły ruch i następowała katastrofa. Jeśli piloci mieli spójne i prawidłowe reakcje na ciąg otrzymywanych informacji, zgodnie ze zjawiskiem Dopplera, byli bardzo niebezpieczną bronią. Skan długodystansowy dawał siatkę przecinających się możliwości, nakładające się stożki czy trójwymiarowe wentylatory, w zależności od perspektywy podróży; i zastępował konwencjonalny radar, nawet rozkazy z własnej bazy: wszystko co masz to obliczenia, łączność i emisje. Armia chciała ograniczyć rolę człowieka w pilotowaniu rajdera i ustanowić

sztuczną inteligencję w pętli decyzyjnej powyżej pilota. Wykorzystywać przeszkolonego pilota tylko i wyłącznie pomoc w realizacji celów strategicznych. To jak piekło, sir. Zajął miejsce obok Demasa i Saito, rzucił spojrzenie wzdłuż rzędu na Mitcha oraz Jamila i pozwolił sobie, aby kącik jego ust zacisnął się, w wyrazie ukradkowego uznania ich wysiłków dyplomatycznych. Komisja już się zebrała. Ponad pięćdziesiąt osób, jak powiedziała Saito, sami mężczyźni. Nie całkiem. Ale równowaga płci była z pewnością zaburzona. Było kilku podnieconych dyrektorów wykonawczych od projektantów oraz kontrahentów wojskowych, z Bauerkraftwerke, którzy projektowali kadłuby rajderów i część sprzętu; Lendler Corp., oprogramowanie do symulatora; Intellitron, który produkował oprogramowanie do skanera długodystansowego dla nosiciela i rajderów; Terme Aerospatiale, który produkował silniki do Hellburnera; oraz Staatentek, odpowiedzialny za zintegrowane systemy celownicze, komputery i łączność w systemie. Wszystko mogło mieć znaczenie. Lendler i Intel– litron oraz Terme Aerospatiale stanowiły Kompanię Ziemską, ale Bóg jeden wiedział, po której są stronie. Na pewno od wczorajszego wieczora zdążyli rozmawiać z inspektorami wojskowymi: odbyła się odprawa ZDO. – To jest Bonner – szepnęła Saito, wskazując na siwego oficera armii z wygoloną głową. Generał Patrick Bonner, jak zrozumiał Graff, bezpośredni dowódca Tanzera. O całą głowę wyżej niż dział badawczo–rozwojowy, nieprzyjaciel. A co mówił do kontrahenta Kompanii, kiedy obaj uśmiechali się i klepali po ramionach, jak starzy przyjaciele? Ludzie usiedli na swoich miejscach. Bonner miał przemówienie długie i pokrętne, taktyka, jak myślał Graff, mająca na celu ośmieszenie opozycji. Albo może jego

własnego wojska. Tutaj nie naprawimy winy, mówił Bonner. Jesteśmy tu, aby określić co się stało i jaka była tego przyczyna. Wstęp. Graff uświadomił sobie, że skupia wzrok na ścianach, na topograficznych szczegółach cofającej się linii włosów Bonnera, na powtarzającym się wzorze na podłodze, na nerwowych palcach przedstawiciela Bauerkraftwerke, które wybijały na stole cichy rytm. Deklaracja stanowisk: Bauerkraftwerke uparcie twierdził, że nie było błędu strukturalnego, że inżynierowie firmy zrekonstruowali wypadek i nie miał on nic wspólnego ze złym działaniem podstawy mechanicznej czy silników. Ludzie z Terme Aerospatiale zgodzili się z tym stwierdzeniem. Przedstawiciel Lendlera powiedział, że ich oprogramowanie nie zawiera błędów. Staatentek, firma posiadająca patent lokalnego systemu tetralogicznego Al, utrzymywała, że bezpośrednie oprogramowania dotyczące uzbrojenia, systemu łączności i naprowadzania na cel działały bez zastrzeżeń. Nikt nie był winien. Wszystko było w porządku. Ale nie można było wykluczyć przeprojektowania na rzecz sterowania tetralogicznego.

***

Obudziły go łomoty i głuche uderzenia. – Ben? – krzyknął. Obiecał mu, że tu będzie, ale chyba poszedł na korytarz – Ben!

Pielęgniarka poklepała go po ramieniu i powiedziała: – Już dobrze, pański przyjaciel jest na zewnątrz. Nie znosił, kiedy iluzje zaczynały stawać się rzeczywistością. Wtedy leżał nieruchomo, słuchając grzechotania i klekotania, jakie rozlegało się w jego głowie. Ktoś powiedział nad nim: – Zabierzemy teraz pana na badania. – Ale on nie wiedział, gdzie, więc krzyknął: – Ben! Ben! – A ktoś poza zasięgiem jego wzroku skwitował to: – Lepiej dajmy mu coś na uspokojenie. – Nie – krzyknął. – Nie. –I obiecał przymilnym tonem: – Nie musicie. – Czy będzie się pan dobrze zachowywał? – zapytali. – Tak – odpowiedział i leżał bez ruchu, odzyskując oddech. Ale słychać było dźwięki jakiejś aparatury i brzęk, a potem wepchnęli go do długiej rury, mówiąc mu: – Musi pan leżeć teraz zupełnie nieruchomo... To było jak tunel. Wciąż leżał, tak jak mu kazali, ale coraz trudniej było mu oddychać. Błysk światła. Jasny jak słońce. Usłyszał brzęczący dźwięk, który przypominał mu – który przypominał mu... Elly – Elly, Wilhelmsen, nie zmieniaj orientacji, przykręć to, jesteś za... – Panikuje – usłyszał czyjś głos. Krzyczał, ile miał sił w płucach: – Wilhelmsen, ty skończony idioto... Piętnastominutowy odpoczynek. Przerwa na toaletę, korytarz i stół dla gości.

Mitch przysunął się na tyle blisko, aby powiedzieć: – Oni zachowują się nerwowo i niezdecydowanie, sir. Graff odpowiedział: – Spokojnie. Nie tutaj. – Mówią, że rąjderem nie można latać. To kłamstwo. – Uspokój się, Mitch. Nic nie możemy w tym miejscu zrobić – Saito stała w pobliżu. Widziała Tanzera z Bonnerem w dalszej części korytarza, pogrążonych w gorącej i burzliwej dyskusji. Demas wrócił po rozmowie telefonicznej w biurze. Powiedział: – Słówko na osobności. Graff odrzekł: – Mitch, zachowuj się dobrze – i wziął ze sobą Saito do odległej części korytarza. – Masz go? – Nie mogłem złapać Pollarda. Rozmawiał z Higginsem. Neurochirurg chciał zrobić jeszcze jedno skanowanie mózgu, na co Higgins i Evans zgodzili się. Dekker zdenerwował się, teraz jest na środkach uspokajających. Higgins powiedział, że on pamięta wypadek. Nic więcej. Być może jednak nigdy nie będzie w stanie przypomnieć sobie, jak dostał się do gondoli. – Do cholery. – Musisz mu to jasno powiedzieć, J–G. – Powiedzieć wprost? Nie wiemy, czego tak naprawdę chce od nas kapitan. Nie wiemy i gdyby użycie FlotyCom było bezpieczne, zrobiłby to. Saito odparła: – Nie może być gorzej. W tym punkcie doradzałabym obejście protokołu.

Najgorsze co możemy zrobić, to wyalienować Bonnera oraz kilku wskazanych palcem ustawodawców, którzy przybyli tu razem z nim. To jest wyraźny układ. Ale są rejestry i kontrahenci bronią własnych systemów. Ale może jest z nami kilku ludzi po drugiej stronie linii, wśród senatorów. To był jakiś argument. Bonner był już wyalienowany. To prawdopodobne, że istnieje grupa wyłamujących się legislatorów, którą Bonner chciał umieścić tutaj, aby usłyszeli, co wykombinował Tanzer – ale fakt, że pozwolili mu w ogóle mówić, był albo próbą wydobycia z niego czegoś obciążającego, albo byli w grupie jacyś ludzie, którzy chcieli usłyszeć więcej niż jeden punkt widzenia. – Tylko Bóg jeden wie, z czym mamy do czynienia. Nie Pollard, nie Dekker. Odgrywamy tu rolę języczka u wagi. W porządku, powiem Mitchowi. Klamka zapadła.

***

Po lunchu Ben spacerował po poczekalni. Przeczytał wszystkie artykuły dostępne w czytniku, został niechętnie poinformowany o ostatnich dokonaniach w dziedzinie inżynierii mikrobiologicznej, o wszystkich za i przeciw sezonowo korygowanych cykli dobowych na stacjach oraz o temperaturze ich środowisk. O etyce interwencji psychologicznych oraz o konsekwencjach korygowania pogody w sezonie monsunowym na kontynencie północnoamerykańskim, nie wspominając o pięciu kontrolach postawy wśród robotników pracujących przy niskim g. Zajął się

wykonywaniem zmian w programie, który zapisał na swojej karcie osobistej, co najmniej cztery razy był w izolatce Dekkera, aby przekonać się, czy leki już przestały działać – stracił już rachubę. Słychać było brzęk i szuranie tac zbieranych po lunchu – mieli tutaj strasznie dużo ludzi chorych i z urazami, którzy weszli w pole działania urządzeń spawających albo podeszli pod ramię ładujące robota; był nawet facet, którego poraziło kilka tysięcy woltów, kiedy zamykał wyłącznik hydrauliczny. Słyszał plotki w korytarzach, był nasycony plotkami szpitalnymi, więc wiedział, kogo brakuje, co i jak robił dzisiaj facet z zapaleniem otrzewnej, oraz jaki był stan kończyny ponownie przyłączonej w 109. Wszystko w czasie, kiedy sanitariusze jedli lunch. Kolejna wycieczka do pokoju Dekkera. Nie można go budzić, powiedział Higgins. Obniżyliśmy mu ciśnienie krwi. Ale jest zmęczony. Po prostu zmęczony... – Dziś wieczorem mam wahadłowiec. Proszę powiedzieć porucznikowi, że zrobiłem wszystko, co było w mojej mocy. Chcę się z nim zobaczyć. Muszę się stąd wydostać. Higgins powiedział: – Dzisiaj zajęty jest senatorskim przesłuchaniem. Nie wiem, czy mogę go złapać. Zostawiłem w jego biurze dwie wiadomości. – Do diabła! Panie doktorze, nadal nie odnalazł się mój bagaż, zabrakło mi pieniędzy do tych cholernych automatów – do tej pory nie otrzymałem zezwolenia na korzystanie z kafeterii i już niedobrze mi się robi od chrupek ziemniaczanych – nigdy nie prosiłem o przyjazd tutaj. Dekker i ja nie byliśmy przyjaciółmi, do jasnej cholery, nie wiem, dlaczego zostałem jego niańką. Higgins pożyczył mu piątkę. Co nie było reakcją, jakiej oczekiwał, ale

przynajmniej mógł za to kupić lunch i nie zamierzał obrazić Higginsa odrzucając pomoc. Kolacja, nawet nie miał zamiaru myśleć o tym.

***

Teraz Tanzer wziął mikrofon. Nikogo z floty nie było w prezydium i nie ma szansy, myślał Graff, aby coś na to poradzić. Za wyjątkiem odmówienia zezwolenia personelowi floty na składanie oświadczeń i postarania się, aby zrobić z tego problem – ale on zajmował stanowisko również w tym temacie, będąc jedną z osób na liście, które miały składać zeznania. Miał nadzieję, że nikt nie zauważy, że się poci. Porada Demasa, Saito i zbrojmistrza Thieu w tej materii, którzy mogli zostać przywołani, była jednomyślna i zgodna z jego osądem, potwierdzała, że jeśli on się mylił i jeśli to spieprzył, to flota musiała wypchnąć go z klatki bezpieczeństwa jako ofertę pokoju. To była jedna rzecz. Rozumiał zadanie tego rodzaju. Ale myślał, że mógł spieprzyć rzeczy, których nie pamiętał, obrazić nie tego senatora, powiedzieć coś, co mogły przechwycić media i zniszczyć program rajderów na dobre, czy umieścić flotę pod kontrolą dowództwa armii – każda z tych rzeczy mogła zabić wszelką nadzieję uratowania całego obszaru Poza od wchłonięcia przez rosnące wpływy Unii. Była to możliwość, która powodowała, że pociły mu się ręce, a umysł gonił za losowymi wyobrażeniami w czasie występu Tanzera: kombinował, jak przeciwdziałać postępkom pułkownika i co przekazać

komisji. Co będzie, jak nie zadadzą mu właściwych pytań? W żaden sposób Bonner nie pozwoli mu odpowiedzieć na te pytania. Generał nie jest głupi. Jest coś, co zaplanował, jakaś bomba umieszczona już i tykająca, tylko gdzie? Obok Tanzera? Tanzer mówił: – Zadaniem naszej placówki jest dokonanie oceny systemów prototypowych i przesunięcie ich do etapu konstrukcyjnego. Ważnym krokiem, zanim zaryzykujemy życie ludzkie, jest sprecyzowanie interaktywnej symulacji. Drugim etapem jest zautomatyzowane testowanie działania. I znowu, symulacje są weryfikowane i drobiazgowo analizowane, a procedury i wykazy sprawdzające opracowywane w czasie prób integracji sterowania. Jest to proces, który został wszechstronnie poznany przez wiele osób spośród naszego szacownego grona. I wiedzą oni również, że w świecie, w którym działają maszyny o błyskawicznym czasie reakcji, przekraczamy ludzkie możliwości, aby poradzić sobie ze strumieniem informacji. Przekroczyliśmy czas ludzkiej reakcji. Od dawna już jesteśmy dalej w naszych osiągnięciach, niż na poziomie konwencjonalnego radaru. Stąd sieć neuronowa sztucznej inteligencji, która sama adaptuje się do zapamiętanych działań pilotów, ruchów wroga oraz obecnych zachowań pilotów. Zaś technika skanów długodystansowych ekstrapoluje i wyświetla prawdopodobieństwo występowania w przestrzeni danego obiektu. Opracowaliśmy system łączności oparty na zjawisku Dopplera oraz techniki łączności pozwalające na otrzymywanie informacji szybciej niż ludzkie zmysły mogę je posegregować; zgrupowania komputerów odgadujące w ułamkach sekundy zadania wykonywane przez pilota. Im szybciej lecimy, tym bardziej pilot staje się integralną częścią systemów filtrujących informacje przez jego zmysły i pomoce adaptacyjne, do systemu sterowania statkiem. Obecnie

człowiek ma dominujący głos w sieci neuronowej Hellburnera, ale od dawna zadajemy sobie pytanie, w którym momencie stopień skomplikowania komputerów w dziedzinie dostarczania informacji i prędkości oraz czasu reagowania rajdera, będzie mógł w końcu przekroczyć granice inżynieryjno-konstruktorskie twórcy. To znaczy, w którym punkcie zapotrzebowania na ludzkie możliwości reagowania na dane, wykonamy technicznie tak doskonałą maszynę, którą nie będzie musiał latać człowiek? Bonner zapytał: – Czy to, pana zdaniem, udało nam się wykonać? Tanzer odpowiedział: – Tak, moim zdaniem, tak. – Proszę kontynuować. – Flota przybyła tutaj z projektem mieszczącym się w granicach możliwości przemysłu okrętowego i w granicach umiejętności sterowania ich własnych pilotów. A projekt rajdera, który, jak twierdzili, mógłby wykorzystać najnowsze technologie i oprogramowanie... Do cholery z nim, pomyślał Graff. – ... może posłużyć jako platforma broni o niespotykanej dotąd sile. Oczywiście w fazie projektu rajder nie nadawał się jeszcze do działania. Flota nalega, aby nieprzewidywalność ludzkich decyzji, bez tetralogicznej sztucznej inteligencji dominującej w łączach sieci neuronowych pilota, była kluczowa w walce prowadzonej przy dużych prędkościach. W wyniku tego mamy w szpitalu sześciu ludzi, a siedemnastu nie żyje z powodu chęci odkrywania możliwości działania tej technologii w praktyce.

Do diabła. – Dajemy do rajdera załogi, które są z nim sprzężone w multilogiczną rakietę o dużej manewrowości i prędkości. Jedyną zaletą jest to, że sprzęt jest teoretycznie możliwy do odzyskania w razie awarii. Na sali panowała dotąd zupełna cisza, ale teraz słychać było ciche pomruki. Nie uderzaj, nie uderzaj, życzył po cichu Mitchowi i Jamilowi. Przyjdzie jeszcze na nas kolej. Zarządzono ciszę. Tanzer kontynuował: – Pilot z dwudziestoletnim doświadczeniem, który nie popełniał błędów w symulatorach, trzymał kurs z powodzeniem przez trzy godziny, czterdzieści sześć minut i 17,4 sekundy. Wypadek, który zebrani widzieli wiele razy, wydarzył się w ciągu siedmiu dziesiątych sekundy. W siedemnastej sekundzie Wilhelmsen stracił jeden losowy cel artyleryjski zbliżając się zbyt blisko niego i postanowił namierzyć go jeszcze raz dokonując nawrotu. W tym punkcie telemetria każe nam zgadywać, jaki manewr dokładnie przyszedł mu do głowy. Tętno i wskaźnik oddychania podskoczyły znacząco w ciągu poprzednich dziesięciu minut. Działonowy i drugi pilot jednocześnie włączyli alarm, kiedy rozpoczął się manewr. Ten pierwszy wystrzelił poza profilem i chybił. W ciągu następnych 0,7 sekundy urządzenie telemetryczne pilota zapisało trzy drgnięcia mięśni w różnych kierunkach, powodując kolejne wstrząsy maszyny oraz jedną reakcję ekstremalną, która spowodowała utratę przytomności pilota i załogi oraz stratę rajdera. Być może doktor Helmond Weiss przekaże więcej szczegółów, uzupełniających moje oświadczenie – ale prawdopodobnie dwukrotne chybienie celu, wywołało zamieszanie w przestrzeni wirtualnej i skrzyżowanie dwóch kursów...

Długopisy na TranTabliczkach robiły szybko notatki. Graff czynił to w głowie. I mówił do siebie, przypominając sobie własne zapisy systemowe: Wilhelmsen spanikował. – Siedem dziesiątych sekundy – powiedział Tanzer – od pierwszej pomyłki do momentu, kiedy statek wpadł w tragiczny ruch. Cztery przecinek osiem dziesiątych sekundy później uderzył w boję celu z prędkością 0,5 prędkości światła. Nie ma wraku do odzyskania. Nasza analiza wydarzeń opiera się wyłącznie na telemetrii – w której prędkość sprawia, jak na ironię, że mikroskopijne przerwy mogą w poważny sposób zdeformować dane. – Co oznacza, że instrumenty nie mogły nadawać z wystarczającą szybkością. – Co oznacza, że proces zbierania przez nas danych odbywał się w dwóch fazach: szybka transmisja ze zwykłą analizą danych oraz bardziej szczegółowa, jednoczesna całkowita transmisja odbywająca się 28 minut po skondensowanym raporcie. Maszyny nie mogą transmitować danych tak szybko. Co ważne, ludzkie neurony również – używamy ludzkich mózgów w celu usprawnienia efektywności strzelania przy podtrzymywanej prędkości procesu decyzyjnego, przekraczającej ludzkie możliwości. Co oznacza, że nie możemy myśleć tak szybko przez dłuższy czas. Próbowaliśmy zastosować asystującego robota do wspomagania ludzkiego drugiego pilota, ale nie jest to praktyczne rozwiązanie. W tym zawodzie podatność na stres psychologiczny jest większa, a wydajność działania znacznie mniejsza. Albo uruchomimy SI, która bez wyjątku będzie miała pierwszeństwo nad obserwowanymi reakcjami fizycznymi, które poprzedziły wypadek, albo wrócimy do etapu konstrukcyjnego. I zbudujemy okręt sterowany przez tetralogiczną SI, z pilotem służącym jako interfejs – jako serce, a nie głowa całej operacji. Albo, co jest nie do przyjęcia, od razu przyznamy,

że nie zależy nam wcale na ludzkim życiu i będziemy klonować oraz hodować ludzi do wykonywania tego zadania. I przeszkolimy ich w taki sposób, aby pozbawić strachu i wszelkich ludzkich uczuć, jak robią to w przestrzeni Unii. Nie ma innych możliwości.

***

Poszedł korytarzem do automatów sprzedających, po kanapkę z serem i napój. Ser był zjadliwy. Za to ryba była obrzydliwa, posypana czymś zielonym. Ben usiadł, rozpakował kanapkę, rozdarł opakowanie frytek i popił napojem. Wszedł jakiś człowiek, wsunął bilety do maszyny. Miał nadzieję, że to nie sanitariusz, który zaraz zacznie rozwodzić się o funkcjonowaniu nerek, w czasie konsumpcji kanapki... Ale popatrzył na fryzurę i mundur, spojrzał jeszcze raz i zobaczył, jak przybysz gapi się na niego z nagłą uwagą. – Pollard? Twarz kogoś mu przypominała, ale nie mógł jej nigdzie umieścić. Fryzura, czysty rab, nie szła w parze z niebieskimi naszywkami sugerującymi, że to wojskowy. Cywilny doker, pomyślał. A potem pomyślał – Pasterz. I nagle w głębokim zakątku pamięci znalazł odpowiedź na pytanie, do kogo należała ta twarz. – Mason? – zapytał.

– Tak! – powiedział ten facet z pełnymi rękami. – Pogłoski mówią, że jesteś tu z powodu Dekkera, do licha! Jak on się czuje? – Jak cholera. – Wskazał miejsce naprzeciwko przy stole, Mason zabrał swoją kanapkę, napój i usiadł. Ben zapytał: – Po co ty tu jesteś? – Terapia. – Mason wykręcił palce prawej ręki. – Podłoga sali gimnastycznej nagle podskoczyła i złamała mi nadgarstek, wiesz jak jest. Dekker nadal w złym stanie, prawda? Czy coś mówi? – Przez większość czasu wydaje mu się, że jest w cholernym Pasie. – Ben ugryzł kęs kanapki z serem, myślał o wahadłowcu odlatującym pod koniec dnia i o tym, że nie było następnego lotu aż przez tydzień. Zastanawiał się, czy istniał jakiś skrót do pamięci, na którym zależało Graffowi i powiedział: – Ciągle pyta o Birda i Cory Salazar. Co mu się stało? Czy ktokolwiek to wie? Twarz Masona wydłużyła się. – Po prostu wyciągnęli go z gondoli symulatora, całego zakrwawionego i zbitego jak diabli. Ale założylibyśmy się... Mason patrzył na niego, dostrzegł naszywki ZDO i w połowie zdania przerwał. Zamiast tego napchał sobie usta kanapką. – Założylibyście się, o co? Mason popatrzył na niego z ukosa, przeżuwając kanapkę i popijając napojem. – Nic. – Jak to nic? Co oznacza to spojrzenie? – Jesteś tu jako przyjaciel Dekker? Czy oficjalnie? – Słuchaj, jestem programistą, nie psychiatrą. Pilnowałem własnego interesu na Sol Jeden. SOF wzięli mnie tu za tyłek, ponieważ Dekker napisał, że jestem jego najbliższą rodziną. Porucznik Graff daje mi swoich ludzi, nie mówi nic więcej,

prosi, żebym dowiedział się, co mu się stało i właśnie po to tu jestem. Staram się dowiedzieć, dlaczego tam leży, widząc obcych i anioły, więc mogę udać się z powrotem na Sol Jeden, zanim ktoś zajmie moje stanowisko. Co oznacza to spojrzenie? Mason powiedział powoli: – Nie jesteś tutaj na rozkaz Tanzera? – Nie znam żadnego Tanzera. Ludzie z SOF sprowadzili mnie tu w tajemnicy i w pośpiechu. Urlop humanitarny, ponieważ Dekker chciał mnie widzieć. Co ma armia wspólnego z tym wszystkim? – Mundur, który nosisz jest bardzo niepopularny w pewnych kręgach. – Więc kim według ciebie jesteśmy? Szpiegami Unii? Nie słyszałem nic na ten temat. – Powiedzmy, że Dekker nie leżałby w łóżku gdyby nie to, że projektem dowodzi armia. Ben popatrzył na drzwi. Nikogo nie było w pobliżu. Nikt nie podsłuchiwał, chyba że rutynowo założyli podsłuch w automatach sprzedających. – Jestem Ben Pollard, który był partnerem Morriego Birda. Ben, którego tyłek ratował od czasu do czasu twój statek. Czy zechcesz mi powiedzieć, co tu się kurwa dzieje i dlaczego Dekker bierze udział w całej tej zabawie? Mason przełknął kawałek kanapki patrząc na niego i rozważając coś w myślach. – Powiedzmy, że jest to środowisko mające wielkie wpływy i możliwości nacisku. –Tak? – ZDO nie lubi mieszkańców Pasa. Musisz być wyjątkiem. Mieszkańców Pasa, którzy są starymi rabami na wygnaniu, pomyślał Ben. Pasterzy, którzy wyglądali jak Mason – sama jego fryzura sprawiłaby, że nie

dostałby zezwolenia od służb bezpieczeństwa ZDO. Ale nie powiedział tego, tylko ostrożnie zapytał: – Istnieje takie podejście, ale nigdy się z nim osobiście nie spotkałem. Skierowano mnie do TI, sprawy komputerowe – wszystko szło bez bólu, dopóki mnie tu nie porwali. Jaki to ma związek z Dekkerem i dowództwem? – Tanzer zarządzał działem badawczo-rozwojowym dla systemu wewnętrznego armii, od kiedy Adam stąpał po Raju; miał swój system i przyjaciół na wysokich stanowiskach dopóki flota nie powołała nas, abyśmy dla niej pracowali. Wojsko chciało przeprowadzić test i zrobić dokumentację w swojej placówce – mieli ustawienia i symulatory oraz wiedzę na temat dostawców technologii i zasobów technicznych. W ten oto sposób ludzie z działu Tanzera położyli łapy na rajderach i obsadzili je swoimi załogami, ponieważ cholerne dowództwo armii próbuje spowodować, aby flota jej podlegała. – Słyszałem o tym. Mam najnowsze wieści. Starają się o pozyskanie funduszy, ale opozycja chce je mieć wraz z powiązaniami. – Widziałeś już wielkie okręty wojenne. Ale mniejsze maszyny, jakie buduje flota – objęte są najwyższą tajemnicą. Są piekielnie szybkie. Wojsko nigdy nie używało czegoś tak gorącego. Ale są błędy konstrukcyjne, związane ze specyfikacjami i wady materiałowe. Obcięli budżet, co oznacza, że wracają znowu do stołów projektowych i wprowadzają zmiany – bez patrzenia na to, że kosztuje to kolejne 150 milionów na badania i 80 milionów za sesję legislacyjną, która mogłaby coś zmienić. Idzie to do kieszeni cholernych senatorów i karmi kontrahentów. Mieliśmy jeden problem z pompą, która nie spełniała specyfikacji, dostaliśmy inną, ponieważ służby bezpieczeństwa są tak cholernie szczelne, że firma produkująca urządzenie współpracujące, nie może rozmawiać z firmą piszącą oprogramowanie,

wyobrażasz sobie? – Ale to chyba programista wykonał system bezpieczeństwa KZ? – Słuchaj – palec Masona wodził po plamach wody na blacie stołu. – Teraz są sześć miesięcy do tyłu względem harmonogramu i rozmawiają o kolejnym cholernym błędzie konstrukcyjnym w urządzeniu sterującym. Wojsko węszyło wokół czasu działania symulatora, mówiono, że "chłopcy" Tanzera mieli prowadzić testy, ponieważ posiadali doświadczenie i godziny – chcesz rozmawiać ze mną o godzinach? Do jasnej cholery, mam dwadzieścia siedem lat, przez dwadzieścia mieszkam na Hamiltonie i policzyli mi 200 godzin przy nawigacji. Dwieście pierdolonych godzin, możesz w to uwierzyć? Nie zarejestrują nic, co robiłeś zanim dostałeś licencję na swoje stanowisko. Byłem maskotką nawigatorów, kiedy miałem siedem lat; prowadziłem kalkulacje, kiedy miałem dziesięć; siedziałem na zmianie na brzegu studni, w wieku dwunastu lat. A potem mówią, że liczą tylko jedną czwartą czasu zarejestrowanego przez nasze statki – jako kompromis, ponieważ były to godziny cywilne! Dziewięćdziesiąt dni na lot, trzydzieści dni harówy na dyżurze 24 godziny na dobę okrążając Jowisza. Dłużej niż wytrzymałyby te dżokery z symulatorów, a oni zaliczają mi 200 godzin? Ostatni lot trwał ponad 2000 godzin, kiedy wracałem z R2! – To szaleństwo. – Tak, ale takie są zasady ZDO. Dostaje się godziny tylko za zarejestrowany czas. Kto go rejestruje? Kto kiedykolwiek loguje? Wykonujesz swoją pieprzoną pracę, jesteś zbyt zajęty, żeby się logować, czekasz na ładunek, a zegar każe ci wyjść z łóżka o 21:00, żeby sprawdzić, gdzie jesteś – bo komuś się wydaje, że mamy problem z pozycją – wręcz nie ma szansy zalogować się, jako oficer zajmujący się

kartoteką i dostać pieprzone godziny dla ZDO. To samo g... wylewają na kupców. Wiesz, dlaczego nie liczą nam rzeczywiście przepracowanych godzin? Ponieważ armia ma ledwie czterech pilotów, którzy mogą domagać się rzeczywiście przepracowanych godzin na równi z nami, a w ostatnim tygodniu mieli Pięciu. – Ten facet z załogi Dekkera? – Wilehlmsen. – Mason nachylił się jeszcze bardziej i powiedział: – Słuchaj... – przerwał, ponieważ weszła pielęgniarka, żeby kupić sobie napój. Gdy wyszła, Mason mówił dalej: – Jest na nas wywierany duży nacisk. Dostajesz może cztery, może pięć godzin za jednym razem. Wyświetlanie przestrzeni wirtualnej, pomoc sieci neuronowej. Prawdziwe przeładowanie sensoryczne, ogromne ogniskowanie, non-stop. I nie zastąpi cię jakiś obcy w ciągu ostatnich dwunastu godzin przed lotem, nie ma niesnasek pomiędzy pilotem a technikami, nie daje się człowieka z zupełnie innym systemem wizualizacji. Czy możesz sobie wyobrazić, pod jaką presją był Wilhelmsen podczas działania? Cholera, chybił celu. Mógł go zostawić. Ale był na niego za bardzo napalony. Odwrócił się, żeby go dostać, spadł z miejsca, w którym się znajdował i zabrał ze sobą trzech dobrych facetów. Wiesz, dlaczego Dekker jest tutaj? Powiedział prosto w twarz członkom załogi Wilhelmsena, że on mógłby to zrobić. – Cholera. – Nie żartuję. Nawigator zrobił poważny w skutkach wyjątek, to były słowa... – Dekkera wysłali do szpitala przed czy po? – przerwał mu. – Chcę ci właśnie o tym powiedzieć. Tak, Dekker był w szoku. Oglądał wypadek w kontroli misji. Ale nie potrzebował żadnego leczenia szpitalnego. Chcieli go uciszyć, nie pasowało im, by cokolwiek wygadał przed senatorami i VIPami,

którzy gromadzili się w pobliżu obszaru obserwacyjnego. – Oni to... – ZDO. Tanzer. Odurzyli go środkami uspokajającymi i wypuścili, kiedy ostatnie VIPy wsiadły do wahadłowca, by wyjechać. Dwanaście godzin później wyciągnęli Dekkera z symulatora, który był w ruchu przez sześć... Wszedł Evans. Stał przez chwilę, a potem odezwał się: – Poruczniku Pollard, czy słucha pan właśnie lokalnych wiadomości? Ben pamiętał, żeby zachować kamienną twarz. Przesunął się do tyłu, dalej od stołu. – Znamy się od dawna. Stare czasy. Miło mi było pana spotkać, Mason. – Mnie również – wymamrotał Mason i wstał, a Ben nie czekał i wrzucił plastykowe naczynia do kosza, po czym wyszedł, delikatnie sprawdzając szybkość tętna. Wystąpiły na niego zimne poty, jakie zwykłe odczuwał kiedy w Pasie gliniarze z Kompanii przyglądali mu się zbyt uważnie. Utarczka z armią? Główny projekt floty pada, a dowództwo z planety walczy o swoich chłopców, żeby mogli dostać się na fotel pilota, zamiast pilotów z Floty? Jakże pragnął być teraz w Sztokholmie.

***

– Porucznik Graff – powiedział Bonner i Graff wstał z miejsca obok Demasa, podszedł cicho do stołu i złożył przysięgę, że będzie mówił prawdę. – Proszę podać nazwisko, rangę, obywatelstwo, przynależność do służb i wiek – powiedział urzędnik.

– Jurgen Albrecht Graff, porucznik floty, terytoria Kompanii Ziemskiej, kupiec na statku Polly d'Or, przydzielony na okręt żandarmerii Wiktoria, pod kapitanem Keu, obecnie Heim Dwa na ECS8, bez zlecenia, wiek: trzydzieści osiem lat. Głowy przeglądające dokumenty lub drzemiące, podniosły się i popatrzyły na niego z wyraźną uwagą. Generał Bonner powiedział: – Czy może pan podać przybliżony rzeczywisty wiek, do kartoteki, poruczniku? Sukinsyn, pomyślał Graff. – Właściwie nie obliczałem go, sir, od kiedy skończyłem piętnaście lat. Ale urodziłem się w 2286, Wspólnego Kalendarza, a pierwszy prezydent KZ, którego pamiętam to Padriac Melton. – Czy zgodziłby się pan, że w przybliżeniu daje to około dwudziestu lat, jeśli chodzi o lata rzeczywiste? – Nie mam dostępu do tych danych. I nie ma to znaczenia dla mojego doświadczenia. – Jakie jest pana zarejestrowane doświadczenie? – Od kiedy dostałem stanowisko na Heim – dziesięć lat, sześć godzin na każdej zmianie... – Zarejestrowane godziny, poruczniku. – Konserwatywnie, 18000 godzin, od chwili przydziału stanowiska. Nie licząc okresu terminowania. Nie licząc pracy podczas dokowania, która nigdy nie jest rejestrowana. Twarz Bonnera była całkowicie czerwona. – Zapisy zarejestrowania, poruczniku. Proszę odpowiedzieć na zadane pytanie, albo

uznamy, że pan nas lekceważy. – O ile wiem, istnieje dokumentacja tych godzin, sir. Polly d'Or jest pewnie w tej chwili gdzieś pomiędzy Vikingiem a Pell i na niej utrzymywane są drobiazgowe rejestry logowania. Dowódca floty mógłby dostarczyć namiary na Wiktorię, gdyby chciał pan ich poszukać... – Wątpię, czy ta komisja ma cierpliwość, poruczniku. I powiedzmy komisji, że zarejestrowanych godzin, według kartotek trzymanych na Sol Dwa, jest o wiele mniej. Czy możemy się przynajmniej zgodzić co do faktu, że nie jest pan starszym oficerem, a mimo to sprawował fizyczną kontrolę nad okrętem podczas lotu próbnego? – Panie generale. – Cichy głos Saito zza jego pleców i mała konsternacja na twarzach osób za stołem prezydialnym – Una Saito, Com Jeden, oficer protokolarny na Wiktorii. Poruczniku, pytam, by uzyskać właściwą perspektywę, gdzie się pan urodził? Bonner rzekł: – Pani Saito, bez względu na pani rangę, dopuszcza się pani lekceważenia komisji. Proszę usiąść zanim każę usunąć panią z sali. Graff powiedział, patrząc na te wszystkie twarze mieszkańców planety, marszczące brwi: – Właściwie, jeśli ma to jakieś znaczenie, urodziłem się na statku rozwijającym prędkości podświetlne o nazwie Gloriana, podczas jego ostatniego lotu w głębokiej przestrzeni. Przez salę przeszedł pomruk i nagle zapanowała zupełna cisza. Graff usiadł z założonymi rękami, nie prowokując niczego, a Bonner, niech będzie mu to

zapisane na plus, nawet nie drgnął. – Więc na tej podstawie mamy uznać, że pańskie doświadczenie jest wystarczające do tego, aby kierować okrętem w czasie krytycznego lotu próbnego. – Utrzymuję, że mam kwalifikacje do tego, aby przeprowadzić statek międzygwiezdny przez skok nadprzestrzenny, co jest o wiele bardziej ryzykowną operacją. – Ma pan kwalifikacje, ale czy kiedykolwiek to zrobił? – Tak. Raz, podczas inicjacji i osiemnaście razy na hand–off przy wejściu do systemu. – Samodzielnie? – Heim na Wiktorii jest wspierany przez 49 stacji roboczych, licząc tylko te, które podlegają jej w strukturze dowodzenia. – Rezerwuję sobie dalsze pytania. Senatorze Eriksson? Oddaję głos przedstawicielowi Wspólnej Komisji Legislacyjnej. – Dziękuję. – Poruczniku Graff, jestem Eriksson z wydziału technicznego WKL. Eksperci medyczni utrzymują, że duże ogniskowanie nie jest możliwe do wytrzymania przez dłuższy czas, jaki wymaga operacja. – To dla nas rutyna. Jeśli... – Proszę pozwolić mi skończyć. Eksperci medyczni stwierdzili, że wskaźnik ERP określa chaos psychiczny – stres zbierał tu swoje żniwo. Jako pilot statku międzygwiezdnego ma pan systemy, które posiadają zabezpieczenia przed uderzeniami. Ma pan również system hand– off wspierany przez SI. Jest też do dyspozycji blokada komputerowa systemów, aby uniemożliwić wypadki. Na podstawie tych faktów, czy nie uważa pan, że podobne systemy są potrzebne

również na rajderach? – Senatorze, te wszystkie blokady, które pan opisuje, istnieją na rajderze. Pragnę jednak powiedzieć, że przejęcie statku międzygwiezdnego przez autopilota następuje przy dwusekundowym wyszukiwaniu kryzysowym pilota w warunkach bojowych, a wyszukiwanie rajdera było ustawione na jedną sekundę dla testu. I chociaż nosiciel posiada tarcze ochronne, to wielkość rajdera umożliwia przejście przez takie strefy ognia zaporowego, w których ogromny rozmiar okrętu bazy powoduje, że takie przejście jest o wiele bardziej ryzykowne. Oczywiście nie jest konieczne zastępowanie działonowego, ponieważ przyspieszenie rajdera nadal nie jest wystarczające, aby dogonić własne pociski, ale ma on założony szablon rozpoznania, w celu powstrzymania własnej artylerii od uderzenia w nosiciela. Automatyczny pilot sterowany przez SI uruchomił się, kiedy wykrył stan kryzysowy u pilota, który, jak powiedziałem, był ustawiony na jedną sekundę do testu. SI zaczęła wyciągać informacje od pilota, a jest to bolesna i zajmująca uwagę szarpanina. Czekał ponownie na ludzką reakcję – długo, z punktu widzenia sztucznej inteligencji, przez jedną sekundę, zanim przejął kontrolę. W tym czasie już monitorował sytuację we wszystkich swoich systemach. Robot znał ruchy, które spowodowały katastrofę. Wiedział o istnieniu kolejnego celu. Wiedział, że okręt zboczył z kursu, ale zgubił blokadę nawigacyjną i próbował ją na nowo ustalić. Istnienie boi zostało zamaskowane dla tej próby, ale robot zdał sobie sprawę, że nie może już uratować testu próbnego: wpisał następne polecenie mające na celu penetrację rzeczywistości wirtualnej wokół okrętu. Aby testować rzeczywiste środowisko dostał się do informacji ukrytych przed pilotem i zinterpretował pozycję boi docelowej jako potencjalny problem, prawidłowo określił ją jako niebezpieczeństwo o takiej samej wartości, ale z możliwością

spadku okrętu z dużą prędkością w studnię. Rozumował, że eliminacja celu wymaga funkcji użycia broni, natomiast uniknięcie celu wymagało użycia silników, oraz że ruch ten przekroczy krytyczne zapotrzebowanie systemu celowania. Podfunkcja, od chwili gdy robot przejął kontrolę, zaczęła już odpalać silniki, aby zmniejszyć upadek i śledziła alternatywne ścieżki ognia. SI robiła to wszystko, a jednocześnie próbowała zlokalizować miejsce, w którym okręt się znalazł oraz własne potencjalne ślady artylerii względne wobec zakazanych wektorów ognia – przyjaznych celów w rzeczywistej przestrzeni. Teraz ogień był ustawiony na cel dla pierwszego wystarczającego okna: skondensowana telemetria jego obliczeń jest ogromnym wydrukiem. SI nadal czekała na okno, kiedy jego pozycja i ceł stały się identyczne. Przez chwilę senator zastanawiał się, co to znaczy. Potem gniewnie zmarszczył brwi. – Więc uważa pan, że winę ponosi zepsuta SI? – Nie. Z punktu widzenia robota wszystko było optymalne. Człowiek z jasnym umysłem nie mógłby prześcignąć SI w obliczeniach dotyczących celowania, ani w doprowadzeniu do takiej stabilizacji statku, aby ustawić okno do strzału. Człowiek mógł przeskoczyć matematykę i przygotować strzał licząc na zwykłe ślepe szczęście, ale SI miała absolutny zakaz wykonywania pewnych funkcji. Nawet nie rozważała złamania zakazu – zabezpieczenie na taką skalę mogło zająć się tym problemem, gdyby się pojawił. Ktoś podjął decyzję, że taka opcja nie powinna się znajdować w pamięci robota i ponieważ jest to gęsto zamieszkany układ słoneczny, być może miał rację. Ale ten okręt przepadł w momencie, w którym pilot zareagował na przestrach załogi. To problem z łącznością, był bezpośrednią

przyczyną wypadku... Odezwał się Bonner: – Przepraszam, panie senatorze. Porucznik w tej chwili spekuluje daleko poza zakresem swojej wiedzy. Czy wolno mi przypomnieć mu, aby trzymał się tego, czego mógł być świadkiem, lub co otrzymał z rejestrów? Graff nie patrzył na Bonnera i kontynuował: – Problem z łącznością wyniknął z zamiany pilotów w ostatniej chwili. Komisja nie usłyszała tego. Nie. A przynajmniej nie wszyscy. A jeśli chodzi o Pasterzy, wiedział, że siedzieli z tyłu sali, nie słychać było żadnego oddechu, żadnego krzyku oburzenia, tylko ogólny pomruk, a nie mógł odwrócić głowy, aby zobaczyć wyraz ich twarzy. Senator zapytał: – Jakie zastąpienie, poruczniku? – Załoga była szkolona jako zespół. Pilot floty został w ostatniej chwili zastąpiony przez zapasowego pilota z ZDO, którego powołał pułkownik z własnej załogi. Kapitan dowodzący floty wniósł natychmiast swoje zastrzeżenia w formie notatki służbowej do biura pułkownika Tanzera... Bonner odpowiedział: – Poruczniku, odchodzi pan od tematu. Proszę trzymać się odpowiedzi na pytania, oraz faktów. – Jest to fakt zawarty w zapisach logów ECS8. Ktoś krzyknął z tyłu; – Czy one pokazują, że flota ustawiła te cele, a także losowy interwał dla artylerii? Kilka głosów zawtórowało i ktoś inny krzyknął: – Masz dowód na to, Jennings, nie rozbija się zespołu operacyjnego! Nigdy nie

zastępuje się personelu! Tanzer zabił tych ludzi i jest to pewne jak t... Uderzono młotkiem w stół na znak ciszy. Czyjś krzyk przebił się jeszcze przez jego dźwięk: – Flota ustaliła kurs. Sprawdźcie rejestry! Flota wydała rozkazy ustawienia celów zbyt blisko siebie, aby spieprzyć próbę! – Wilhelmsen spieprzył próbę – te cele były w porządku! On chybił i to wszystko! Bonner wstał krzycząc: – Wyjść z sali. Opuścić salę. Sierżancie!

***

Zielony kolor instytucji. Ben widział już zielony. Jadł prawdziwą zieloną sałatę, pił lipę (sok pomarańczowy był lepszy) i jadł prawdziwe margaretki sporządzone w sposób, w jaki można je było zrobić na Sol Jeden, ale nadal nie był pewien, dlaczego w układzie wewnętrznym kochano ten kolor, który naśladował stare panele prysznicowe na Trynidadzie, bez względu na to, czy to ten odcień Ziemia lubiła najbardziej. Miał szczerą nadzieję, że nie. Ale jeśli na Ziemi wszystkie ściany były tego koloru, przeniósłby go na korytarze szpitala w doku B i do automatów wydających kolacje. Dekker zachowywał się nadal zmiennie – kołysał się przytulony do stażystki, groził pielęgniarkom, nazywał dowództwo psychopatycznymi śmieciami... – Ile palców? – zapytała stażystka, pokazując dwa, a Dekker pokazał jeden, środkowy, co nie dało mu żadnych punktów. Lekarka sprawdziła tętno i

powiedziała, że jest podwyższone... Cholernie dobrze, że było podwyższone. – Zgrywasz głupca – powiedział Ben, kiedy czekali na sanitariusza i kolejną porcję leków. Złapał Dekkera za rękę i potrząsnął nim, ale ten nie reagował. – Wiesz co, Dek? Rusz głową. Cholera, wydostań nas z tego miejsca! – Przykro mi – powiedział Dekker beznamiętnie – przepraszam. – I zaczął patrzeć w przestrzeń, dopóki Ben znowu nim nie potrząsnął i nie powiedział: – Chcesz tu spędzić całe życie? Chcesz, żeby to był na stałe twój dom? Dekker popatrzył na niego. Ale wszedł sanitariusz i dał mu zastrzyk. Dekker nie sprzeciwił się. A kiedy sanitariusz odszedł, Dekker po prostu leżał i patrzył w przestrzeń za nim. – Dek – odezwał się Ben – policz te palce. Rób to, czego od ciebie oczekują. Przypomnij sobie, jak dostałeś się do tego cholernego symulatora. Być może porucznik będzie cię mógł stąd wydostać. Postępuj zgodnie z ich regułami gry, to wszystko. I Dekker odpowiedział, a jego oczy stały się szkliste. – Jaki to ma sens, Ben? Jaki to ma jeszcze sens? To nie było podobne do niego. Wcale, ale Dekker był poza tym wszystkim, nie odgrywało to dla niego żadnej roli. Mówili, że ludzie pod wpływem leków słyszeli cię, a psychotropy powodowały, że nie miało się takiej samej oporności na sugestię: Ben ścisnął mocno ramię Dekkera i szepnął mu prosto do ucha: – Przypomnisz sobie wszystko, sukinsynu. Zrobisz to, co zechcą i wydostaniesz się stąd. Słyszysz? Dekker nie dał żadnego znaku potwierdzającego, że usłyszał. Więc znowu wyszedł

na korytarz, godz. 18:05, było mało prawdopodobne, że Dekker odzyska przytomność jeszcze raz tego wieczoru. Mógł okłamać lekarzy, pomyślał Ben, mógł im powiedzieć, że Dekker przypomniał sobie wszystko, wymyślić coś – nauczyć Dekkera dokładnie tego co chcieli usłyszeć i mieć nadzieję, że Dekker zachował wystarczająco dużo klepek w głowie, aby to zapamiętać. Gdyby mógł tylko się dowiedzieć, co chcą usłyszeć. Powiedzmy, że załoga Wilhelmsena zaatakowała go, był to sygnał, który łapał. To było to, czego chciała flota. Ale nie to, co chciało usłyszeć ZDO. Zadowolenie floty nie oznaczało żadnego biletu do Sztokholmu. Kurwa! Tymczasem Dekkerowi pogorszyło się, nie wiadomo, jakim lekiem go nafaszerowano, ani jakie miał on działanie. Gdyby udało mu się złapać Graffa, powiedziałby mu, żeby sprawdzili, jakie skutki uboczne ma ten lek, bo nie pomaga, a tylko pogarsza stan Dekkera. Przestał ufać Higginsowi, a Evansa nie było od wczoraj... Widział to już wcześniej, niech go pokręci, jeśli nie, kiedy organizacja była gotowa do wyrzucenia człowieka na śmietnik – jakiś palant u władzy przestał chcieć poznać prawdę, ponieważ nie zgadzała się ze stanowiskiem, które objął i polityką, którą prowadził. Więc wyrzuca się na śmietnik faceta, który znał prawdę; zwala się na niego winę tak bardzo jak to możliwe; odsuwa się wszystkich, którzy gotowi byliby współczuć – zejście Evansa ze sceny – a z punktu widzenia Bena Pollarda nie wyglądało na to, że Graff lub flota mieli poważny wpływ na szpital. A przynajmniej nie na tyle, aby Graff przywlókł tu swój tyłek i sam wypytał Dekkera. Gdyby było inaczej,

powinien był to zauważyć na samym początku. Nie wystarczy zrobić cokolwiek z tym, co wstrzykiwali Dekkerowi, który, o czym flota wiedziała, nie był wybitnie zdrowy na umyśle. Po trzykroć kurwa! – Dobranoc – powiedział mu jakiś pielęgniarz. – Dobranoc – wymamrotał Ben rozglądając wokół. Dobranoc mówili do siebie Ziemianie. Dobranoc mówiło się tam, skąd ten facet pochodził. Miejsce zieleni, śniegu i deszczu. Przypływy, odpływy i plaże. Widział rosnące rośliny. Był w herbarium na Sol Jeden. Niezwykły widok. Wycieczki z przewodnikiem, raz w tygodniu. Trzymać się ścieżki, nie zrywać liści. Ale przewodnicy demonstrowali im, jak pachną niektóre z nich. Kwiaty mogły doprowadzić do omdlenia, a liście miały dziwną woń. Nie był pewien, czy mu się podobała. Smar i zimny metal miały inny zapach i to był dla niego dom. A to nie, nie pachniało jak coś jadalnego, nie narzucało się, nie miało zapachu podobnego do czegokolwiek, co znał wcześniej. Pragnął oceanu, a nie tych cholernych lasów pełnych śmierdzących roślin: śniegu, który był zamarzającą wodą, a nie metanu. Śnieg padał wskutek pogody, która była z kolei wynikiem sił Coriolisa; ich działanie rozumiał. I falowanie atmosfery, które rozumiał teoretycznie – myślał nad tym naciskając przycisk automatu, aby dostać kolejną kanapkę z serem, myślał o mieście, które było jak pokład piekładu bez piętra powyżej, z przypływami i odpływami wód odbijającymi się od brzegów – o tym właśnie myślał z nudów w drodze do domu. Nie myślał o Dekkerze ledwie żywym od prochów, ani o Dekkerze mówiącym: jaki to ma sens, Ben? Jaki to ma jeszcze sens...

Ale Dekker był mocniej przywiązany do życia, niż jakikolwiek inny znany mu sukinsyn. Inne sukinsyny grały w jakieś gry z systemem obrony, które nazywali ważnymi – służby grały, a wokół toczyła się wojna! I cała rasa ludzka mogła znaleźć się w strefie wojny, gdyby flota nie utrzymywała tego bałaganu obok Obłoku Oorta. Kompania Ziemska grała w pieprzone gry swoimi korporacyjnymi mackami, cholerna Kompania, armia i flota. To, że nie mogli znaleźć jego bagażu, było jak zwykle politykowaniem, podobnym do wyrzucania człowieka takiego, jak Dekker, który był naprawdę wystarczająco szalony, aby zostać oblatywaczem jakiegoś niebezpiecznego gówna. Już wcześniej walczył z głupcami w administracji. Byli do pobicia, chyba że było ich za dużo. Walczył też z ludźmi zarządzającymi systemami komputerowymi i oni byli do pobicia, jeżeli znało się liczby lub jeśli można je było zdobyć. Ale do cholery, on chciał mieć czyste papiery. Nawet w przypadku systemu EIDAT, który wręcz błagał, żeby choć ruszył palcem w ich pracach. Wykorzystać liczby, którymi dysponował, aby dostać się do Graffa? Graff nie mógł nic zrobić, w przeciwnym razie już by to uczynił. Możliwe nawet, że usiłował go zastraszyć od początku całej tej historii. A może spróbować dostać się do biura Keu? Nie będzie to łatwe. I nie ma gwarancji, że flota nawet na tym poziomie może coś zrobić. Iść do dowództwa armii i zastraszyć Dekkera, niszcząc nadzieję jego własnych służb na odzyskanie go? Idąc korytarzem do kwater hospicjum myślał nad tym, czy gdyby poszedł do Tanzera, pomogłoby mu to w otrzymaniu przepustki i opuszczeniu tego miejsca

następnym wahadłowcem. Cholera, to zaczyna wyglądać na dobry pomysł. Zastraszyć Dekkera? Dekker już był zastraszony. Więc jeszcze jeden raz nie może mu bardziej zaszkodzić, zakładając, że nie może pomóc temu człowiekowi. Trzymał w jednej ręce kanapkę, frytki i napój, wygrzebał kartę z kieszeni prawą ręką i wepchnął do szczeliny. Światełko oznaczające nową wiadomość migało na telefonie, jasnoczerwone w ciemności. Łokciem nacisnął wyłącznik światła, zamknął drzwi w taki sam sposób i podszedł do stolika, aby położyć kolację. Pewnie znaleziono jego bagaż. Nie mógł myśleć o telefonie w inny sposób, chyba że Dekker coś sobie przypomniał. Lub skręcił komuś kark. Nie, za bardzo go pilnowali. Włączył swój osobisty czytnik – nigdy nie używaj karty TI w niepewnym urządzeniu – i wpisał playback. TECH/2 Benjamin J. Pollard CTS/SS/ZDO 28 BAT 2 OBECNA LOKALIZACJA: Dowództwo garnizonu SOL2B–HOS28 719 20/24 CZERWCA SNP–235–9876/MLR 1923 20/24 CZERWCA TRANSFER DO: AKTYWNE ZADANIE: TESTOWANIE SYSTEMÓW ZDO RANGA: TECHNIK 2 SPECJALIZACJA/ARMIA Z DO SOL2B–OPS/ SKAN G– 5:PILOT KATEGORIA C–3 Z 200 ZAREJESTROWANYMI GODZINAMI DOŚWIADCZENIA

ZGŁOSIĆ SIĘ: 2–DOK 229, KWATERA C: 21/24 CZERWCA godz. 8.00: ref/POUFNE: SZCZEGÓLNA ODMOWA POZA SYSTEMEM ŁĄCZNOŚCI Usiadł. Myśli kotłowały się w jego umyśle. Nacisnął jeszcze raz playback kciukiem i znowu przewinął się ten sam cholerny tekst. Transfer? Testowanie systemów? Kategoria pilota? Cholera!

***

Komisja domagała się jeszcze jednej próby. Natychmiast. Wahadłowiec był już dwa dni w drodze z Sol Jeden, planowo miał przybyć rankiem i poinformowano, że nie będzie zatrzymywany. Nie zważając na żądania senatorów, komisja podjęła decyzję o kontynuowaniu obrad w ciągu nocy, gdyby to było potrzebne. Nie ściągało się senatora na pięć dni na Sol Dwa – nie było tu słynnych restauracji, ani sal koktajlowych, brakowało "wygód", w sposób, w jaki rozumiano je w świecie na dole. Senatorzy mieli ważny interes do załatwienia, senatorzy chcieli wydostać się stąd, udać się na Sol Jeden, a potem w dół na Ziemię do swoich lukratywnych interesów i przywilejów, by rozmawiać z przedstawicielami Kompanii przy dżinie z tonikiem przez całą drogę powrotną. Graff miał nadzieję, przez jakiś czas, po tym jak wszystko poszło w diabły, że niektórzy członkowie komisji będą chcieli zadawać mu dodatkowe pytania, jeżeli mieli na tyle duże wpływy, aby zaprosić go na inspekcję, albo na kawę w hollu i jeśli są na tyle mocni, by przejść obojętnie obok Bonnera. Sprawił, że jego telefon

nie był zajęty. Miał nadzieję, że dopóki miał potwierdzenie ponownego wznowienia sesji – komisja chciała przeanalizować oświadczenia i pragnęła, aby pewne osoby były gotowe na wezwanie. Demasa i Saito nie było na liście. Mitcha i Jamila z pewnością też nie. Nie było publiczności. Brak jakichkolwiek gwarancji, że będą jakieś pytania, których nie ustalił Bonner. Graff usiadł, stukając rysikiem po stole i myśląc o szybkim telefonie na Sol Jeden przez FlotęCom, ale to nie miało sensu – jeśli kapitan nie zauważył wahadłowca pełnego senatorów, dyrektorów naczelnych kontrahentów oraz ludzi w mundurach armii, udających się w stronę doku B na Sol Dwa, to nie było dla nich nadziei. Jeśli kapitan nie wiedział czegoś o charakterze i skłonnościach wspomnianych senatorów i kontrahentów oraz generała Patricka Bonnera, służby bezpieczeństwa floty wypadały z gry. Więc porucznik musiał wziąć się w garść natychmiast i dać senatorom to, czego chcą, najlepiej jak potrafił. Tak więc wspomniany porucznik włożył marynarkę, wyprostował kołnierz i otworzył drzwi. – Pan Graff. Stał twarzą w twarz z Tanzerem. – Chciałbym prosić pana na słówko – powiedział Tanzer, kiedy wyszedł na korytarz. – Chodzi o moje zeznanie? – Nie miał Optexu, nie miał go na własność, a prywatna rozmowa była nielegalna; ale miał nadzieję, że to Tanzer będzie się o to martwił. Tanzer rzekł: – Jedno rozsądne słówko. Pułapka? Nieuzasadnione zarzuty w celu zepsucia mu opinii, jeśli Tanzer nosił ze sobą ukryty Optex. Mógł odmówić rozmowy; mógł powiedzieć Tanzerowi, żeby

poszedł do diabła; ale będzie musiał patrzyć Tanzerowi w twarz na długo po odjeździe komisji. – Tak, pułkowniku? Tazner powiedział cicho: – Mógł pan zrujnować cały projekt. Jako młody człowiek nie wie pan, o co w tym wszystkim chodzi. I może pan przegrać wojnę – już tutaj, w trakcie tego przesłuchania. Radzę odpowiadać na pytania bez komentarzy – nie powinienem rozmawiać z panem, jak i nie mogę nic radzić odnośnie zeznań. Według prawa, nie mogę. Ale zapomnijmy o tych interesach w biurze. Obaj chcemy mieć ten rajder. Nie chcemy, żeby odwołano projekt, prawda? Czy możemy porozmawiać w pańskim biurze? Nie – to pierwsza myśl, jaka przyszła mu do głowy. Po korytarzu kręcili się doradcy. Byli potencjalnymi świadkami. Ale jeśli nie dowie się, co Tanzer chce mu powiedzieć może popełnić poważny błąd. Wewnątrz nie było podsłuchów. Chyba że wojsko było bardziej zaawansowane technologicznie, ale nie wydawało mu się, żeby tak było. Znowu otworzył drzwi, wpuścił Tanzera i zamknął drzwi. Tanzer powiedział wprost: – Korporacje nie zamierzają wspierać procesu szukania podstawowych błędów konstrukcyjnych; to są pieniądze płynące z ich kieszeni, czy pan to rozumie? Nie zamierzamy tego forsować. Tanzer i cztery gwiazdki? Politykowanie z J-G floty? Co, u diabła, działo się na Sol Jeden? – Nie odniosłem wrażenia, żeby było to naprawdę przedmiotem sprawy. – Pan mnie nie rozumie. Te korporacje nie chcą winnego wypadku. Chcą w całości złożyć go na karb obsługi. Aby nazwać przyczynę – niewłaściwym obchodzeniem

się ze sprzętem. – Oho. – Zmiany konstrukcyjne pod kontrolą oraz istniejąca technologia – na to pójdą. Tak długo, jak to jest nasza zmiana konstrukcyjna, jest to poza naszym budżetem. Niech pan mnie posłucha. To niezwykle ważne. Mamy trochę pacyfistów robiących zamieszanie – chcą przejąć środki na własne programy. Negocjują z Unią podział stref handlu. Mają jakichś zaprzyjaźnionych socjologów na dole w Bonn i w Moskwie, którzy mówią ponownie o izolacji wobec gwiazd. Mogliby o tym rozmawiać w kółko przez dwieście lat. Ale Unię interesowała ziemska biologia. Bardzo ich to interesowało. – Nie dostaną ich. – Mogą rozbić ten program na kolejne pięć lat projektowania, z transakcjami politycznymi. Kompania Ziemska może zakończyć to sytuacją patową z rządem światowym. Na szczycie musimy mieć SI, dzięki czemu osiągniemy sukces z nowym okrętem – sprawimy, że stanie się możliwy do wykonania, więc będziemy mogli ogłosić to publicznie tak szybko, jak to będzie możliwe. Projekt może mieć inny model, można też budować według starego projektu i tracić rajdery ku pańskiemu zadowoleniu, po tym jak otrzymamy pierwsze trzydzieści egzemplarzy ze stoczni, wraz z wyszkolonymi pilotami, którzy znają jego charakterystykę. Proszę uzasadnić swój punkt widzenia i zorganizować upragnione pogrzeby, wymknie się nam to z rąk, ale zacznijmy wreszcie budować ten statek. – Skutkiem tego będzie szkolenie pańskich pilotów, aby go uruchomili – i martwienie się, kiedy skorzystają z koniecznej szansy. Piloci wojskowi nie mogą myśleć w ten sposób; i nie można szkolić ich z użyciem sztucznej inteligencji,

której oddech czują na szyi. – Nie jest pan psychiatrą, poruczniku. – Nie jestem też inżynierem, ale wiem, że SI, jaką macie, nie dostosuje się do tego. Mówi pan o bardzo skomplikowanym oprogramowaniu, o większej czarnej skrzynce, a ten panel już nie może pomieścić działonowego, nie wspominając o czynnikach psychologicznych... – Obciąć jedno miejsce. Jeden technik mniej. System tetralogiczny jest tego wart. – To jest dziesięć obiektów mniej do śledzenia przez długodystansowy skaner, a to oznacza jednego więcej cholernego kontrahenta z niesprawdzonym oprogramowaniem oraz kolejny niesprawdzony interfejs do przećwiczenia. – Nie będzie nic do śledzenia, jeśli rajder nie zostanie zbudowany, poruczniku, proszę to zrozumieć. Nie dostanie pan wszystkiego, czego chce. – Jeśli chce pan zniweczyć transakcję, proszę porozmawiać z kapitanem. Jestem pod jego rozkazami. – A jakie są te rozkazy? – Zostawić rajder w takiej formie, w jakiej jest. – Albo go stracić? Proszę mnie posłuchać. Nie musi się pan ze mną zgadzać, tylko proszę nie wnosić zastrzeżeń. – Proszę porozmawiać z moim kapitanem. Ja nie mogę zmienić jego rozkazów. Tanzer poczerwieniał na twarzy. Jego głos nadal brzmiał cicho. – Nie możemy złapać pańskiego kapitana. – Dlaczego? – Tego nie wiemy. Wydaje nam się, że uczestniczy w zebraniach komisji. – Proszę iść do biura Maziana, pułkowniku. Ja nie mogę na nic wydać pozwolenia. – Staramy się go złapać, poruczniku i mamy w posiadaniu cały wasz program,

który już nas prawie zniszczył – lepiej niech pan uwierzy, że znajdujemy się w trudnej sytuacji i nie prosiłbym pana, ani pańskich rekrutów, o poufną rozmowę, ale nie możemy sobie pozwolić na kolejną krzykliwą wymianę zdań przed komisją. Staramy się ocalić ten program, nie zaprzeczamy wartości ludzkiego doświadczenia w sterowaniu: wie pan równie dobrze jak ja, że nie ma sposobu, aby istoty klonowane przez Unię, szkolone z taśm, mogły się równać z jakimkolwiek człowiekiem z krwi i kości... – Nie są one tak łatwym celem. Azi to nadal nie jest SI z zakazem. – Załamią się. Załamią się tak samo, jak wszyscy pozostali. Ich program będzie miał podobne ograniczenia. – Azi nie załamią się, pułkowniku, bo są kompletnie zaangażowane w to, co robią. Po to zostały stworzone, na litość boską... – Proszę mnie słuchać, poruczniku. Kierowałem programem, który zakończył się uruchomieniem Wiktorii i ktoś, kto ma mleko pod nosem nie musi mi mówić, ile jest wart człowiek pilot, ale, do jasnej cholery, trzeba zastępować go maszyną tam, gdzie to niezbędne. Nie podoba się panu ten pomysł, dopóki nie dotyczy pana osobiście – ale co się stanie, jeśli coś spieprzycie? Można przegrać całą cholerną wojnę na sali przesłuchań, czy to do pana przemawia? – Pułkowniku, z całym szacunkiem dla pańskiego doświadczenia... – Proszę słuchać dalej. Tak, musieliśmy zrobić ten pokaz, tak, zastąpiłem Wilhelmsena. Pański chłopak – Dekker – ma problemy. Poważne problemy. – Tanzer wyciągnął kartę danych z kieszeni na piersiach. – Co to jest? – Kopia pliku osobowego Dekkera. Bardzo interesująca lektura. O kurwa. Miał nadzieję, że zdołał ukryć podekscytowanie. Nie mogły to być zapisy

floty, chyba że istniał dwustronny przeciek w systemie kartotek. – Lekkomyślne postępowanie i niepotrzebna śmierć. – Tanzer włożył kartę do kieszeni. – Chce pan znać przyczynę, dla której go zastąpiłem? Tam jest rozpaczająca matka, która szuka sprawiedliwości u jednego z pańskich chłopaków. Gwałt i morderstwo... – Ani jedno, ani drugie nie jest prawdą. – Dostałem, jeśli chce pan wiedzieć, rozkazy, aby wykreślić Dekkera z tego demo, ponieważ znowu zaczęły wychodzić na wierzch jego problemy prawne. Jego nazwisko dostało się do mediów, tam na dole. – Podczas poufnego testu. Stracił partnera w Pasie. Ten incydent nie jest tajemnicą w Kompanii. Wręcz przeciwnie. Niech mi pan nie mówi, że nie wiedział pan o tym wcześniej. – Głośno o nim, proszę mi wierzyć na słowo. Jest kontrowersyjny politycznie, za bardzo kontrowersyjny jak na reprezentowanie tego programu – i właśnie dlatego odsunąłem go, poruczniku, a pan musiał zignorować moje ostrzeżenie. Proszę się trzymać pytań, na które jest pan przygotowany, a Dekkera trzymać z dala od tego wszystkiego. Cory Salazar. Czy to nazwisko jest panu znane? – To polityka ASTEXu zamordowała Cory Salazar. – Proszę to powiedzieć matce niepełnoletniego dzieciaka, którego Dekker tam uwiódł. – To nie było tak, pułkowniku. – Chce pan to przekazać matce Salazar, poruczniku? Kobiecie, która znajduje się na pokładzie MarsCorp.? Nie mógłbym go pokazać mediom. Musiałem go usunąć z tego zespołu. Rozumiemy się? W tej chwili rozmawiamy w wielkim zaufaniu, ponieważ podniósł pan tę sprawę. Proszę zachowywać się rozsądnie i nie wracać

więcej do tego tematu, niech pan trzyma się z dala od niego i wróci na swoje miejsce w szeregu, jeśli chce zachować chłopaka w tych murach. Jeśli media dobiorą się do niego, jest martwy. Rozumie pan to? – Rozumiem, że Wilhelmsen nie żyje, a także to, że cała załoga jest martwa z powodu cholernej decyzji politycznej... – Myśli pan, że mnie to nie obchodzi? Ten Dekker ma problem polityczny i wielką gębę. Mamy też statek, który zabija załogi oraz czyjąś matkę, która chce głowy pańskiego chłopaka na tacy. Słyszysz poruczniku? Ja nie zastraszyłem Dekkera. Pański kapitan posadził go na tym stanowisku, nie ja. Ja słusznie odsunąłem go od czegoś, co miało pójść do mediów i słusznie zamknąłem, zanim dostał się do VIPów, którzy przebywali na naszej stacji. – Przez wepchnięcie go nieprzytomnego do gondoli? – Nie zrobiłem tego, do cholery. Nie był pewien czy może polegać na czymkolwiek, co powiedział Tanzer, ale chyba nie kłamał. Lecz do końca nie był pewien. – Powiedział mu pan, dlaczego go odsunął? – Ufać temu gadule? Nie. I pan też niech mu nie mówi. Sam wszedł do tej gondoli. I proszę to tak zostawić. Próba samobójcza. Kto wie? Nie będę sprzeciwiał się temu osądowi. Lepiej to zostawić tak jak jest. Wiem jak popularny jest Dekker wśród pańskich rekrutów. Wiem, że ma pan problem. Ale użyjmy naszych mózgów w tej sprawie, a pan niech uciszy pogłoski i przestanie zajmować się tą sprawą. Cholera, powinien zadzwonić do kapitana. Ale nie byli pewni, czy wojsko nie założyło podsłuchu. A jeśli Keu został teraz złapany przez komisję na Sol...

Zapytać Tanzera, czy FlotaCom jest bezpieczna? Nie ma mowy... – Lepiej już chodźmy – powiedział Tanzer, otworzył drzwi i wyszedł. Sukinsyn, myślał Graff, co ja zrobię? Demas jest na pokładzie, Saito właśnie tam zmierza... Wyszedł, zamknął drzwi. Tanzer stał w kącie korytarza z Bonnerem, rozmawiali we dwójkę. Popatrzył na zegarek. Jedna minuta i będzie spóźniony, komisja zaraz rozpocznie dalsze przesłuchanie. Mógłby się nie pokazywać, mógłby wysłać wiadomość Bonnerowi, że się spóźni. Wtedy mogliby mówić, co chcieli i zakończyć zebranie bez niego, a on w tym czasie skontaktowałby się z FlotąCom i porozmawiał z kapitanem. W obliczu walki uspokajał się. Łatwiej podejmował błyskawiczne decyzje, kiedy na szali byl okręt. Nie miał pewności, czy Tanzer powiedział mu prawdę, albo choćby jej część. Nie miał pewności, czy w ogóle próbowali skontaktować się z Keu lub Mazianem, nie miał pewności, czy to wszystko nie jest tylko manewrem, aby go uciszyć i coś przeforsować. Nawet nie miał absolutnej pewności, czy powiedzieli prawdę o wpływach politycznych podchodząc Dekkera, ale jeśli tak było, Boże, ktoś znalazł drażliwy punkt, w który mógł uderzyć. Jeżeli flota nie popierała Dekkera, tacy jak Mitch i Jamil nie przemilczeliby tego, polałaby się krew. Mieszkańcy Pasa najpierw zniszczyliby placówki armii i doszliby do Kwatery Głównej Floty. Zdradzić ich – nie można było im ufać, nie można było na nich polegać, nie było gwarancji, że stal i technologie byłyby gotowe w chwili przybycia z Pasa, pewne zaś było to, że zabrakłoby załóg do obsługi statków. Nie wiedział, co Bonner zrobi w sali przesłuchań. Ani Tanzer. A on nie mógł wnosić zastrzeżeń – czuł, że zmierza do pułapki, idąc tam, ale poszedł za nimi i

usiadł pośród nielicznego teraz zgromadzenia. Na sali nie było żadnej przyjaznej twarzy. Ani jednej. Bonner rozpoczął ponowną sesję. Mówił o wielkich uczuciach w związku z wypadkiem, o stresie zadania, które wymaga, aby mężczyźni ryzykowali swoje życie, mówił o Bogu i ojczyźnie. Język mieszkańca planety. Myślenie również. Do poziomu Ziemianina nie odnosiło się pól fazowych, wojna to były dwa dystrykty na równej płaszczyznie prowadzące spór dotyczący terytorium, a Narody Zjednoczone były organizacja jednego systemu gwiezdnego, sterowana przez jedną frakcję, próbująca powiedzieć rodzinom kupców, jakie są granice ich terytoriów: to było dla nich najważniejsze – granice. Trzeba było widzieć planetę przez przyrządy optyczne i myśleć w kategoriach równej płaszczyzny, aby wyobrazić sobie, jak wygląda Ziemia. On nie widział planety aż do chwili, kiedy był prawie dorosły. Nigdy nie poznał kontekstu emocjonalnego, z wyjątkiem porównania jej do statku lub stacji, ale było coś w przywiązaniu do jednego miejsca, obok stałych sąsiadów, co brzmiało dlań obco. Co, jak mu się wydawało, było uprzedzeniem z jego strony. Bonner mówił o prawej wojnie. I on myślał o portach i bojowych okrętach sterowanych przez ludzkość z Cyteen, szkolona z taśm, z umysłami bardziej obcymi niż ziemskie. Bonner mówił o ludzkim stresie i systemach interaktywnych, myśląc o Klasterze poza Cyteen, gdzie przypływy gwiezdne spaczyły przestrzeń i miało się nadzieje, że prześladujące ich usterki w dokach były pozostałością działania tej przestrzeni. Dawała jednak wywiadowcom Unii możliwość długodystansowego uchwycenia twojej obecności. Bonner udzielił głosu Hełmondowi Weissowi, aby przeczytał raport medyczny.

Znowu telemetria. Bardziej szczegółowa niż sekcja zwłok na statku. Mniejszy wydruk. Cztery osoby nie miały takich wyników w ciągu ostatnich kilku minut życia, jak ta walcząca SI. Dołująca myśl. Następnie oddano mikrofon psychiatrom. – Czy ostatnia decyzja Wilhelmsena była racjonalna? – komisja zapytała obojętnie. A psychiatrzy powiedzieli, pokazując więcej wykresów: "narastające niezdecydowanie" i mówili o przeciążonych zmysłach. Utrzymywali, ze Wilhelmsen doznał ogromnego przeciążenia ogniskowego i stracił rachubę upływającego czasu... – ... podejmowanie decyzji przy takiej szybkości przez długi czas, to było czyste niezrozumienie prędkości, z jaką wszystko się działo. Nie, nie można tego nazwać paniką... – ... dowód wyczerpania psychologicznego, brak oddechu, podwyższone REM i tętno aktywowało ostrzeżenie SI o kryzysie medycznym... – SI statku bazy nie miała czasu, aby dotrzeć do rajdera? – zapytał senator. – I uzyskać podłączenie oraz odpowiedź na pytanie o przejęcie sterów – nie, nie było czasu. Playback ostatnich chwil z taśmy. Drugi pilot – Pete Fowler, ostatnie słowa na taśmie Fowlera, to: "Trzymaj to, trzymaj..." To zmieniło całkowicie reorientację i wynik strzelania, przy takich prędkościach. Grono zebrane za stołem prezydialnym miało trudności ze zrozumieniem. Przez pięć minut kłócili się o to i być może, pomyślał Graff, nadal nie zdawali sobie sprawy z tego, jaki był przebieg zdarzeń, albo że to Fowler oprotestował pierwotną reorientację.

Nie było czasu na rozmowę. Z niektórych wypowiedzi nie można było złapać ani słowa. Fowler nie powinien był mówić. Częściowo była to jego wina. Nie powinien był rozmawiać z obcym pilotem, który nie znał jego kontekstów, który w dodatku zdawał sobie sprawę z tego, że nikt mu nie ufał. Mikrofon powędrował do Tanzera. Kilka pytań na zakończenie, oznajmiła komisja. Senator zadał pytanie: – Jak się nazywał pierwotny pilot? – Dekker. Paul Dekker. Odbywał szkolenie. – Jaka była przyczyna odsunięcia go od tej misji? – Starszeństwo. Był zestresowany. Wilhelmsen był bardziej doświadczony. Jak diabli. – A załoga? – Senatorze, załoga powinna umieć współpracować z każdym oficerem. I umiała. Nie było żadnych powodów medycznych. Błąd leży w podporządkowaniu się interfejsu sieci neuronowej. Powinno istnieć ciągłe nadpisywanie bieżących elementów wejściowych od pilota. Mały przekrój maszyny, jej minimalny profil, ogromna moc, jaką posiada w silnikach do możliwości dokowania przy najwyższej prędkości – do tego wszystkiego dodać wrażliwe sterowniki i bardzo silną reakcję... Więcej szczegółów. Mam siedzieć cicho czy nie? zapytywał sam siebie Graff. Ufać Tanzerowi? Czy wykonywać rozkazy? Kolejny senator: – Czy symulatory pracowały przez taki sam czas, jak w rzeczywistej misji? Nie ostatnio, pomyślał ponuro Graff, a Tanzer powiedział pogodnie:

–Tak. Wtedy senator rzekł: – Czy mogę wtrącić pytanie do porucznika Graffa? Bonnerowi nie spodobało się to. Zmarszczył brwi i powiedział: – Poruczniku Graff, przypominam, że jest pan nadal związany przysięgą. – Tak, sir. Senator odrzekł: – Poruczniku, był pan przy urządzeniach sterujących okrętu w chwili wypadku. Otrzymywał pan telemetrie z części dla rajderów. – Tak, sir. – Zapisano, że ekspert medyczny na pańskim mostku powiedziała: szukać informacji na zewnątrz. – Zgadza się. – Co to oznacza? – To znaczy, że po prostu poprosiła drugiego pilota o ocenę stanu pierwszego i o podjęcie działania. Ale wypadek był już nieuchronny. Po prostu zabrakło czasu. Senator zamrugał oczami, być może próbował patrzyć na to z matematycznego punktu widzenia. – Czy nosiciel był za daleko pod względem bezpieczeństwa? – Był w odpowiedniej pozycji do działań. Nie, sir. – Czy odległość pomiędzy celami była zbyt bliska? Czy był to strzał niemożliwy do wykonania? – Nie, to był strzał według własnego osądu. Działonowy fizycznie nie uruchamia arsenału. Ustala priorytety na początku i koryguje je w miarę zmiany sytuacji.

Komputer zajmuje się strzelaniem, a pilot wykonuje sekwencję dostarczoną przez drugiego pilota, skaner długodystansowy oraz działonowego. Pilot może zmieniać priorytety działonowego. Czasem musi. W przestrzeni zdarzają się nieprzewidziane okoliczności, jak na przykład skały, miny. – Czy Wilhelmsen naruszył priorytety? – W sensie technicznym, tak. Ale miał tę możliwość. – Możliwość. Przy takich prędkościach? – Tak. Sterował maszyną do tego punktu. Wiedział, że było to błędne, popełnił drobny błąd i wypadł. Trudno. – Czy jest pan psychiatrą, poruczniku? – Nie, sir, ale sugeruję, aby porozmawiał pan z ekspertem medycznym. Nie było paniki do momentu, kiedy usłyszał alarm załogi. To go przestraszyło. Ich urządzenia telemetryczne odczytują alarm jako pierwsze. Jego ruch zaskoczył ich i wypadł z centrum uwagi. – Porucznik spekuluje – powiedział Bonner. – Poruczniku Graff, uprzejmie proszę o trzymanie się zaobserwowanych faktów. – Jako pilot, sir, obserwowałem suche fakty w świadectwie medycznym. – Łamie pan zasady, poruczniku. – Jeszcze jedno pytanie – powiedział senator. – Mówi pan, że system tetralogiczny zawiera błędy. Czy popełniłby taki błąd? – Nie, ale posiada inne usterki. – Konkretnie? – Nawet system tetralogicżny ma pewne podobieństwa do innych systemów. Maszyna może działać przeciwko innej maszynie. Ludzie mogą podejmować decyzje, jakich te systemy nie oczekują. Skan długodystansowy działa wyłącznie

na tej zasadzie. – Czy jest pan technikiem komputerowym? – Znam systemy. Osobiście nie rozpoczynałbym walki, gdyby komputer sprawował całkowitą kontrolę nad okrętem. Senator odchylił się marszcząc brwi: – Dziękuję, poruczniku. – Czy mogę wyrazić swoją obserwację? – zapytał Tanzer uzyskując zgodę oraz skinięcie głowy Bonnera. Tazner odezwał się następujaco: – Chcę powiedzieć, że jest to przykład w rodzaju nonsensu mistycznego, o którym za dużo słyszałem od służb. Bez względu na pańskie preferencje religijne, nie zaszła tu interwencja boska, Wilhelmsen nie był przytomny wystarczajaco długo, aby zastosować przewagę człowieka. Ludzie nie mogą buntować się przeciwko fizyce; i porucznik siedzący za tarczami pomiarowymi okrętu bazy może utrzymywać, że próżniowcy w jakiś sposób ewoluowali ponad ograniczenia ludzkiego rodzaju i podejmują decyzje posługując się tajemniczymi instynktami, które pozwalają im na lepsze działanie niż systemów tetralogicznych. Ale moim zdaniem, po przeprowadzeniu głębokiej i eksperckiej analizy, mogę powiedzieć, że za duży nacisk kładziony jest na rekrutację w oparciu o umiejętności na szczeblu wstępnym oraz pewne rodzaje doświadczenia – co praktycznie oznacza wykluczenie wszystkich poza mieszkańcami Pasa. Porucznik mówi o jakiejś tajemniczej mentalności, która może funkcjonować przy takich prędkościach. Ale chciałbym powiedzieć, i doktor Weiss poprze mnie w tym, że wiarygodny wojskowy musi posiadać więcej umiejętności niż tylko naciskanie guzików i

refleks. Ważniejsze jest tutaj nastawienie do pracy. Nie sprawdzano przeszłości ochotników w tym projekcie... Cholera, on to zrobi... ... pomimo dobrze znanych ostatnich przykładów przemocy w Pasie. Nasze służby są zupełnie poza autorytetem ZDO, które próbuje wykluczyć większość osób urodzonych w Układzie Sol ze sprawowania stanowisk na stanowiskach militarnych o ogromnym potencjale niszczenia, nalegając, żebyśmy wierzyli im na słowo – pięści Tanzera zacisnęły się na stole – że polityka i decyzje rządów światowych, a nawet polityka Kompanii będzie szanowana i przestrzegana poza tym układem. To jest imperatyw, że te statki nie pozostają pod kontrolą kadry wybranej na podstawie opinii jednego człowieka na temat ich zdolności przywódczych. Człowieka, który w żadnym sensie nie pochodzi z Ziemi, ani nie został wychowany na wartościach ziemskich. Flota arbitralnie forsuje kwalifikacje, w celu wyłączenia naszych własnych żołnierzy ze stanowisk dowódczych, dla motywów, które powodują, że czuję się nieswojo, proszę zebranych. Są rzeczy, których nie można słuchać i siedzieć cicho. – Generale – odezwał się Graff. – Chciałbym przedstawić oświadczenie w odpowiedzi na to, co usłyszeliśmy. – To nie jest sąd, poruczniku. Ale przyjdzie na pana kolej. Tymczasem oddaję głos pułkownikowi. Proszę kontynuować. Graff wypuścił powietrze z płuc i pomyślał: mogę teraz wyjść. Ale czy to wyjdzie na dobre sprawie? Czy to wyjdzie na dobre? Siedzę w tym po uszy. Kapitanowie mogą wyprzeć się tego, co powiem. Mogą to zrobić. Ale Tanzer chciał zerwać transakcję. Chciał, żebym zgodził się na przeprojektowanie, a co dobrego może

przynieść wyrażenie przeze mnie zgody, w jaki sposób może to mieć wpływ, jeśli już mają tę komisję w kieszeni? Tanzer odezwał się: – Są dwie przyczyny, dla których jestem za systemem tetralogicznym. Ten okręt jest zbyt ważny i zbyt niebezpieczny dla celów cywilnych, aby przekazać go w ręce personelu, w wyborze którego wartości ziemskie nigdy nie były kryterium. Poproszono mnie prywatnie o podanie przyczyny, dla której nastapiła zamiana... Mój Boże, zaczyna się. – W czasie przerwy zapytano mnie o podanie przyczyny trudności z morale w tej starej i wypróbowanej przez czas instytucji. Panowie, leży w moim założeniu, by maszyny te mogły latać nie tylko wtedy, gdy są sterowane osobiście przez nadludzi wybieranych przez Conrada Maziana oraz kilku wybranych przez niego oficerów. Ziemia jest wyprzedawana w pełnym asortymencie towarów. Conrad Mazian chce absolutnej kontroli nad armadą, której budowie Ziemia poświęca większość swych sił. Jaka jest różnica między kontrolowaniem rodzaju ludzkiego przez oddaloną grupę dysydentów, czy przez kartel kupców z potężnym lobbingiem w administracji Kompanii Ziemskiej? Te rajdery i statki bazy powinny znajdować się pod dowództwem ZDO i odpowiadać przed obywatelami rządów finansujących je, a nie przed komisją, której członkowie sami siebie mianują i składają się z samych kupców, posiadających własne interesy i mających własne priorytety. Znowu uderzenie młotkiem w stół. Narastające szmery pośród komisji, doradców i świadków uciszyły się i Tanzer kontynuował: – Widzieliście panowie nieszczęśliwy wypadek na tej sali przesłuchań, wynikający z czegoś, co flota nazywa dyscypliną, zaczynając od koncepcji dowodzenia ze

strony komisji, a kończąc na jednolitych wariacjach, które pozwalają kandydatom z Pasa na ubieranie się i zachowywanie, jak górnicy na wakacjach. Okręt baza, który jest rzekomo gotowy do podjęcia działania w każdej chwili w celu ochrony samej Ziemi, nie ma nawet starszego pilota w tej placówce, natomiast kapitan Keu znajduje się na urlopie na Sol Jeden, o niesprecyzowanym okresie trwania. Podporucznik Graff uparcie twierdzi, że ma kwalifikacje na podejmowanie działań w nagłym wypadku – ale jego szefowie stacji przewyższają go rangą; jest to świetny przykład struktury dowodzenia kupców. Jeśli on mówi, że decyzje muszą być podejmowane z prędkością światła, a nie może mieć SI dmuchającej mu w szyję, to co mówi o komisji złożonej ze starszych oficerów rozkazujących mu na pokładzie statku? Wstał. – Protestuję, generale. – Proszę usiąść, poruczniku. – Uderzenie w stół. – Albo oskarżę pana o lekceważenie komisji i wsadzę do aresztu. Usiadł. Nie wnosił tu nic dobrego. Kapitan i ludzie Numer Jeden musieli usłyszeć resztę. Dokładnie. Tazner mówił dalej: – Potrzebny jest nam zdyscyplinowany system, który powinien nam umożliwić zastąpienie pilota, technika, operatora skanera, kogokolwiek w załodze, ponieważ nie prowadzimy tutaj handlu, panie i panowie. To jest wojna, w której musimy ponieść ofiary, a żaden człowiek nie jest niezastąpiony. Musi istnieć struktura dowodzenia odpowiedzialna za uzasadnioną politykę Departamentu Obrony, w której nie ma absolutnie żadnego miejsca na osobowości zbyt utalentowane i zbyt ważne, aby wykonywać rozkazy i swoją robotę.

Nie mógł milczeć. – Ma pan na myśli zdegradowanie okrętu do stanu, w którym będą nim mogli latać operatorzy wózków towarowych? Znowu uderzenie młotkiem w stół. – Poruczniku!

***

Echa w jądrze statku. Wysoko, z rdzenia stacji dochodziły słabe dźwięki, jakby wydawane przez ducha; nie jak na R2, gdzie na wpół oczyszczona ruda strzelała jak zimne ostrze przeznaczenia, grzmocąc i dudniąc w ściany komory. W tej przepastnej komorze symulatory wirowały na poziomach magnetycznych i wyglądały jak oswojone, przerażające kwiaty wyrastające na platformach, wydając lub pochłaniając ludzkie towary... Przed uruchomieniem trzeba się było zarejestrować. Adaptacyjni pomocnicy gondoli rozpoznawali cię, wpisywali wartości, a ty wkładałeś swoją taśmę do uruchamianego przez siebie symulatora. Zapinałeś jeden pas bezpieczeństwa, który jednocześnie zapinał wszystkich. Ale coś było nie w porządku. Gondola zaczęła się ruszać, a on nie mógł sobie przypomnieć rejestracji, nie mógł myśleć w miarę bólu narastającego w głowie i siły wciskającej go w fotel... – Cory! – krzyknął. Próbował krzyczeć. – Cory, trzymaj się! Ale nie mógł sięgnąć do wyłącznika przerwania testu. Nie widział go, nie mógł

sięgnąć do niego, a cholerny symulator myślał, że pasy zostały zapięte. – Mayday – krzyknął przez interkom, ale nie usłyszał odpowiedzi. Ktoś wcześniej powiedział, że zasłużył sobie na to. Może Ben. Ben mógłby to powiedzieć. Ale nie myślał, żeby Ben mógł zrobić mu coś takiego... – Jesteś cholernym łajdakiem! – ktoś krzyczał do niego. – Spieprzyłeś całe moje życie, sukinsynu! Co mógłbym jeszcze zrobić, aby ci odpłacić tym, na co sobie zasłużyłeś? Brzmiało to jak głos matki. Ale matka nigdy nie chwytała go za kołnierz i nie biła go. To musiał być Ben. Ale on był jedyną ucieczką, więc próbował go słuchać, to był jedyny schemat, który miał teraz jakikolwiek sens... Ben powiedział: – Jaki mamy dzisiaj dzień, do cholery? – Naprawdę uczciwie starał się to sobie przypomnieć. Ben kazał mu to zapamiętać.

***

– Wnoszę ostry sprzeciw – powiedział Graff tak spokojnie, jak tylko potrafił – wobec scharakteryzowania mnie, mojego kapitana, załogi i moich służb przez pułkownika. Kwestionuję kwalifikacje pułkownika potrzebne do zarządzania tym programem, jeżeli nie ma żadnego doświadczenia w dalekiej przestrzeni, brakuje mu godzin latania przy takich prędkościach, nie ma doświadczenia w tranzycie systemu przy takich prędkościach, ani nie posiadają go lekarze, którzy składali oświadczenia. To... – rzucił kartę danych na stół i przypomniał sobie, z dreszczem

przebiegającym mu zimnem po kręgosłupie kartę, którą miał przy sobie Tanzer – ...to jest moja osobista karta medyczna. Przywołuję ją na dowód długości czasów reakcji i ogólnych kwalifikacji. Uderzenie młotkiem w stół. – Podziękuję panu, aby zakończyć to przedstawienie, poruczniku. Nasza komisja nie znajduje się pod wrażeniem pańskich słów. Poprosił pan o złożenie oświadczenia. Proszę to zrobić. Przypominam, że obowiązuje pana przysięga. – Tak, generale. Chciałbym zwrócić uwagę generała na fakt, że nie upomniał w ten sposób pułkownika. Czy możemy przyjąć, że było to przeoczenie? Oczekiwał uderzenia młotkiem w stół. Jednak zamiast tego Bonner pochylił się do przodu i powiedział bardzo cicho: – Pułkownik wie, że zeznaje pod przysięgą. Proszę złożyć swoje oświadczenie. – Jest ono bardzo krótkie. Pułkownik zakazał mi mówienia prawdy przed tą komisją. Nastała chwila ciszy. Bonner nie oczekiwał takiego strzału. A powinien był. Po chwili generał odezwał się: – Czy to wszystko, poruczniku? – Nie, sir. – Myślał o Dekkerze i o zakrwawionej gondoli symulatora. Zastanawiał się, czy przeżyje jeszcze jeden dzień w tym miejscu. – Chcę odpowiadać na pytania komisji, jeśli ma do mnie jakiekolwiek pytania. Długa cisza, według subiektywnego czasu. Następnie pytanie zadała senator: – Czy uważa pan, że mógłby latać rajderem? – Tak, madame, gdybym został odpowiednio przeszkolony. – Nie mógłby pan, powiedzmy, wskoczyć od razu zza sterów okrętu bazy bądź

krążownika za stery rajdera? Zakładając, że zapozna się pan z interfejsami. – Przez wiele lat szkoliłem się w zakresie masy i uczyłem charakterystyki oraz prowadzenia dużego okrętu. Inne szkolenie mogłoby wprowadzić mi mętlik w głowie. Przeskok powoduje, że człowiek głupieje. Trudno znosi się reakcje organów wewnętrznych w pierwszych chwilach po wejściu w nadprzestrzeń. Podobnie jest pewnie w rajderze. Kolejne pytanie: – Czy uważa pan, że program szkoleniowy może tutaj nauczyć tego rodzaju umiejętności w ciągu kilku miesięcy? – Nie, sir. Nie bez uprzedniego doświadczenia myślę, że nie. Dlatego flota nie prowadziła rekrutacji wśród własnych pilotów. Oblatywacze, jak Wilhelmsen, mogliby to zrobić. Nie zamierzam tutaj umniejszać jego umiejętności. Był dobry. Wzięlibyśmy go natychmiast, gdyby wojsko chciało go wypuścić. Albo gdyby on chciał odejść. – Czy zajmuje się pan teraz rekrutacją? – zapytał Bonner. – Albo przemawia pan w imieniu kapitana Maziana? – Zgadzam się z pułkownikiem, w oparciu o moją znajomość umiejętności Wilhelmsena. Ale tych umiejętności nie można się nauczyć w takim czasie, jaki jest dla nas konieczny, niezbędne jest uprzednie doświadczenie. Szczególnie potrzebujemy załóg, które potrafią odczuwać przestrzeń wewnątrz układu. Pasterze i górnicy oraz holownicy wewnątrzsystemowi nie są szkoleni, jak sugeruje to pojęcie; ale nie są to osiemnastoletni rekruci, którzy uważają, że sytuacja z bliskością masy jest zagadnieniem egzaminacyjnym. – Co to jest sytuacja bliskości masy, poruczniku?

Boże. – Gotowość na wypadek kolizji, sir. – To był najmniej żywy opis, jaki miał w głowie. Nie chciał obrazić senatora. Za to senator roześmiała się, jak dobry polityk. Inny zapytał: – Poruczniku? – Tak, słucham. – Wobec jakiego rządu zachowuje pan lojalność? Kilka dni temu zacząłby opowiadać coś o związkach z historią, o miejscu, z którego pochodzi gatunek ludzki. Ale nie chciał wchodzić w abstrakcje. Ani tworzyć wrażenia, że jest to punkt widzenia outsidera. Popatrzył senatorowi w oczy i powiedział cicho: – Wobec Ziemi, sir. Wydawało się, że ta odpowiedź go zaskoczyła; i uderzyło go po raz pierwszy, że właśnie patrzył na Ziemię, przy tym stole: rząd niezrozumiałych partykularnych interesów. Żaden z nich nie mógł widzieć Ziemi z zewnątrz – technicy z filii Kompanii Ziemskiej; senatorzy z Unii Panazjatyckiej i Europy. Bonner z Zachodniej Półkuli. Kto pierwszy zdefiniował Zachód? zastanawiał się, ogniskując mocno wzrok, przez chwilę tak pozbawiony subiektywizmu jak oni, przyjmując wszystko za dobrą monetę. Polityka podziału oceanów? A dlaczego nie północ i południe? Następne pytanie zadał ten sam senator: – A ci rekruci z Pasa? Wobec kogo oni są lojalni? Drażliwe pytanie. Wielu mieszkańców Pasa było politycznymi uciekinierami z Ziemi. Odpowiedział: – Jestem pewien, że odpowiedzą panu indywidualnie, jaka jest ich koncepcja. Rasie

ludzkiej, to z pewnością. Tej, której charakter ewoluował na planecie pod nami, a nie tej z laboratoriów na Cyteen. – Lojalność wobec samych siebie, czy zgodzi się pan? Zacytował Bonnera: – Czy nie jest to przedmiotem wojny, senatorze? Wolność sumienia? Bonner milczał. Nastała śmiertelna cisza. – Jeżeli ten projekt pójdzie w kierunku rozwoju SI – powiedział szybko Graff żałując, że nie ma elokwencji Saito – tak, by wróg mógł go przewidzieć; albo jeśli jakiś kompromis legislacyjny zastąpi nasze dowództwo oficerami, którzy nie znają taktyki skoków w przestrzeni – wymrzemy, statek po statku. Potem niech armia utrzyma linie obrony bez krążowników, nosicieli z rajderami, bez załóg z głębokiej przestrzeni. Stracicie nas, a pozbawicie się pomocy kupców. Nie będziecie mieli już stacji w dalekiej przestrzeni. My jesteśmy tymi, którzy zaryzykowali wszystko wykonując wasze rozkazy, starając się skupiać razem rasę ludzką. Co na Cyteen nie jest takie, jak u nas? Bonner odrzekł: – Poruczniku, proszę mi powiedzieć, jakie to ma dla pana znaczenie, czy Ziemia przestanie istnieć? Odpowiedział, w połowie zdania przypominając sobie, kogo cytuje: – "Gdyby Ziemia nie istniała, musielibyśmy ją stworzyć". Emory z Cyteen powiedział obecnie słynne zdanie: "Wszyscy potrzebujemy pochodzić skądś. Potrzebny jest nam kontekst dla genomu. Stracimy go, a stracimy całe wspólne odniesienie jako gatunek". Ale wydawało się, że komisja nie rozpoznaje źródła. Prawdopodobnie nie mogli przypomnieć sobie doradcy ds. nauki z Cyteen – ani zrodzonej w tym zdaniu

ogromnej arogancji. Cyteen kształtowała się na podobieństwo Ziemi, szybko i na szeroką skalę. Rozdzierając świat na części. Zabijając rodzimą ekologię, zastępując ją – i ludzkość – wybraną przez siebie strukturą. Widział tajne raporty. Ale nie był pewien, czy Bonner je widział. Mazian zabierał te zapisy dla najwyższych szczebli Kompanii i rządu światowego. Odezwał się senator: – Jesteśmy tutaj, aby rozmawiać o technologii. O przydatności bojowej maszyny. – Przydatność ludzi, którzy mają nią latać – powiedział Bonner – jest również przedmiotem naszej dyskusji.

***

Gondola zmieniła kierunek. Ciało zetknęło się z plastykiem. Dekker usiłował się bronić, ale coś chwyciło go za kołnierz i trzymało. Ktoś nim potrząsnął i powiedział: – Wyprostuj się, cholerny idioto, albo znowu dostaniesz w pysk. – Staram się – opisał krótko Benowi zamglony obraz i poczuł krew w ustach. – Dlaczego, u diabła? – zapytał Ben – Dlaczego, do diabła, musiałeś prosić o mnie? – Nie wiem, Ben. – Krew miała okropny smak. Próbował złapać oddech, kiedy Ben rzucił nim z powrotem na poduszki. Wyglądał tak przeraźliwie, trzymał nadal w pięści jego kołnierz. Uderzył go po raz kolejny. – Nie mogę winić tego, który wepchnął cię do tego symulatora. Sprawiasz mi

cholerne kłopoty, wiesz o tym? Ciągle powracające problemy! – Tak – powiedział. Nie chciał, aby mu drżały usta, ale nie mógł nic na to poradzić, do tego łzy zalewały mu oczy. Przez tak długi czas był sam. Byli inni, ale oni nie żyją, a Ben tak, on nie umarłby. Bena trudno byłoby złapać i nie dałby się zabić za byle kogo. W tym względzie ufał Benowi. Był zbyt zwinny, jak dla tych sukinsynów. Ktoś stanął na tle drzwi. – Muszę mu zmierzyć ciśnienie. Ktoś powiedział coś o miłej podróży. Ktoś, kto wysyłał go do diabła... Złapał Bena za rękę, kiedy ten właśnie miał wstać i przekazać go pielęgniarce. – Nie. – Pańskie ciśnienie podnosi się, panie Dekker. – Cholera. Ben... – Poruczniku. Odepchnął się nogami od łóżka, spróbował wstać i wtedy pokój przewrócił się do góry nogami. Pielęgniarka wyciągnęła rękę, aby go uchwycić, zobaczył błękitny mundur i odepchnął ją łokciem. Zdołał uchwycić się krawędzi łóżka. Ale Bena już nie było. Zostawił go, a pielęgniarka położyła mu rękę na ramieniu. – Proszę się położyć, panie Dekker. Proszę się natychmiast położyć. Nawiasem mówiąc, jak on się tu dostał? Gościom nie wolno tu wchodzić. On też nie wiedział. Ale działo się tu wiele rzeczy, których nie rozumiał. Ale to nie był sen. Miał rozciętą wargę i miedziany posmak krwi w ustach, który dowodził prawdziwości rozcięcia, bez względu na to, co pielęgniarka mówiła o gościach. Położył się i polizał ranę rozmyślając podczas zastrzyku. Ben jest tutaj, Ben jest

tutaj... i wiedział, że to Sol Dwa, gdzie Ben go znalazł: Ben nienawidził go, ale przybył tu, mówił do niego z sensem i nie zrobił mu awantury. Nawet jeśli Ben chciał go, porządnie sprać. Lubił to w Benie – że bez względu na wszystko, zawsze chciał mu porządnie przylać. Jedyny głos, do którego chciał wrócić, od... od kiedy zginęła jego załoga. Zginęła w ognistej kuli, w której jego nie było. Ktoś powiedział później, miłego lotu, Dekker. Nie pamiętał, kto to był. Ktoś, kogo znał. Ale głos nie otwierał żadnej klapki w jego umyśle. Powiedziały, te cienie, które widział, pochylające się nad nim: – Musimy nadal zbijać ciśnienie, panie Dekker – a ktoś inny rzekł: – Wszystko ci się sknociło, nie potrzebuję twojej pomocy. Nie otwierał ze strachu oczu.

***

Pisk obracających się poziomów magnetycznych, poruszających gondolami. Słychać go przez ściany. Gdzieś tam było światło, ale nie rozpraszało się, pomimo odległości w poprzek ogromnej komory symulatora, gdzie pracowała samotnie jedna gondola. Działało jedno stanowisko zabezpieczeń. Technicy z Lendler Corp. wykonywali kontrole na tej zmianie, zdalnie odsuwając gondole od dostępu numer dwa. Można było dostrzec palące się światło, daleko od komory. Bardzo łatwo doznać tam obrażeń. Gondole wytwarzały duże g, dodatnie i ujemne.

Graff dotknął zimnego plastyku martwego panelu sterowania dryfując przy g równej zero, i patrzył na gondolę, zastanawiając się, jak ciężko może wielokrotnie uderzać ciało w czasie wirowania. Dekker był silny jak na tę słabą ramę. To jedyna rzecz, która go ocaliła. Bóg jeden wiedział na ile był przytomny, ale wystarczająco, aby jakoś ochronić głowę. I kark, plecy i resztę kości. Medycy, którzy nie widzieli wnętrza gondoli mówili, że pasy musiały się poluzować. Ale pasy były zablokowane pod Dekkerem, celowo, aby zmylić blokady bezpieczeństwa przez kogoś, kto nie zostawił odcisków palców – chyba że był to ostatni człowiek, który używał gondoli. Ale był nim Jamil, który nie miał motywu. Pasy zablokowały się pod Dekkerem – w przeciwnym razie gondola nie ruszyłaby się. Raport żandarmerii wojskowej mówił: nie wyklucza się samobójstwa. Samobójstwo, aby mieć po swojej stronie doradcę MarsCorp? Samobójstwo, aby nazwać Tanzera łajdakiem? Nie pozwól, aby cię to dorwało, powiedziała Saito, kiedy zadzwonił na okręt bazę, aby powiedzieć, jak skończyło się przesłuchanie. Midge zaniósł ten raport osobiście i do tej pory wyszła już do kapitana długa transmisja. Ale raport był już w tej chwili na Sol Jeden. Do tej pory wysłał kapitanowi to, co śmiał, najważniejszą sprawą z tego wszystkiego było nazwisko: Salazar. Reszta znajdowała się w kartotece Dekkera. Oprócz tego Keu musiał wiedzieć, w jaki sposób Bonner i Tanzer prowadzili przesłuchanie; musiał wiedzieć, jak jego Heim Dwa odpowiadał na pytania, dobrze czy źle. Heim Dwa nie doceniał Tanzera, to był fakt. Tanzer rzucił mu w ostatniej chwili zestaw opcji, wraz z jego odmową wystąpienia przeciwko rozkazom Keu oraz samotnym, ślepym lotem porucznika przez pole minowe. Tanzer powiedział to, mógł dzisiaj wieczorem stracić program, przegrać wojnę za całą rasę ludzką,

dosłownie, tam, na sali przesłuchań – gdyby ktoś mądrzejszy i lepszy w polityce nie mógł jakoś wziąć kawałków i pozbierać ich razem do kupy, mający większe zdolności niż te, z których zdał egzamin przed komisją. Był zmęczony, Boże, był naprawdę zmęczony i nie miał w tym interesu, żeby tu przyjeżdżać. Nie robił teraz całkiem racjonalnych rzeczy, wymienił wiadomość z Midgem i zostawił w gotowości interkom, ale nie poszedł do Saito i Demasa po pomoc i pocieszenie. Przemyślał swoje postępowanie wobec Tanzera. Unikał informacji od nich, dopóki sporządzał mapę kolejności i sensu swoich przyszłych kroków, to było coś, z czego nagle zdał sobie sprawę, co napędzało go w tej chwili – chciał znać odpowiedzi. I gdyby mógł popchnąć Bonnera i Tanzera do jakiegoś ruchu, nawet próby zamachu, wiedziałby, że ma dowód; więcej, senatorzy mogli go dostać zanim wyjadą stąd o świcie. Wyjaśnij jedną próbę morderstwa, ukryj inną, Bonner, dopóki komisja jest nadal na stacji... W przeciwnym razie, jeśli Tanzer tylko go śledził i był bardziej niewinny niż sądził, niech się pułkownik poci odnośnie tego, co knuł – szukając wskazówek, być może próbując znaleźć coś, co udowodni winę Dekkera, coś, co doleje oliwy do ognia w sensie politycznym. Kłopoty prawne z przeszłości Dekkera – to wszystko miało swój kontekst polityczny. Odkąd Dekker oddalił się z Pasa, nie opuszczał Sol Dwa, nie brał żadnych urlopów, ale nie było żadnej konkretnej przyczyny, dla której nazwisko Dekkera miało wzbudzać jakieś zaniepokojenie w dowództwie obrony – z pewnością nie było też przyczyny, aby niepokoić się, że dostanie się to do mediów. Dekker był uczulony na kamery i mikrofony, z pewnością nie chciał rozgłosu związanego z ponownym pojawieniem się jego nazwiska w mediach, na pewno nie bardziej niż dowództwo obrony. Ewidentnie podjęto jednak decyzję o

nadaniu rozgłosu Hellburnerowi, gdyby test się powiódł. A więc ktoś wysoko postawiony w dowództwie obrony kazał pociągnąć za sznurki. Nici tej całej sprawy prowadziły z pewnością do Salazar; a ona siedziała nietykalna za zasłoną służb bezpieczeństwa Kompanii Ziemskiej, tej samej KZ, za którą walczyli. To było zmartwienie, prawdziwy problem, bo ta kobieta prawdopodobnie penetrowała kanały bezpieczeństwa i dowiedziała się, nad czym pracował Dekker i gdzie przebywał. To była – górna część listy dotyczącej urazów Dekkera – załoga Wilhelmsena. Dekker nie był taktowny, miał, jak powiedział Pollard, zmienne usposobienie. Dużo tego było w załogach, które rekrutowali – łącznie z pilotami testowymi ZDO. Można się było zacząć zastanawiać, czy to była jakaś patologia czy konieczna kwalifikacja na okręt bojowy – albo czy był to wynik pracy w Pasie. Paru z refleksami, szybkością umysłu – czołówka powyżej przeciętnej, jeśli chodzi o czas reakcji, którzy niekoniecznie rozumieli czy akceptowali, nawet na statku kupieckim, ludzi o wolniejszych procesach, nie rozumieli, że takie powolniejsze umysły były w populacji w większości? Powiedział kiedyś Tanzerowi: nie można szkolić tych, których potrzebujemy... miał nadzieję, że przekazał to przynajmniej jednemu członkowi komisji, ale nie wiedział – nigdy nie wybijał się w odczytywaniu zachowań ludzkich – nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo Tanzer potrafił być konkretny podczas wymiany argumentów. Miał przy sobie kieszonkowy interkom. Kapitan mógł mu wysłać wiadomość w każdej chwili i dać mu konkretne instrukcje: albo na spacer w przestrzeni z gołym tyłkiem albo na osiedlenie się na stacji. Wolałby już teraz to wiedzieć, niż gonić spirale różnych "gdybań". Po skoku dostajesz solidną odpowiedź: tak, przeżyłeś. Ale teraz mógł zastanawiać się, czy SOF nadal działały na Sol Jeden, lub czy coś

źle poszło na tak wysokich szczeblach. Z tego, co wiedział, komisja stanowiła tylko pierwszą falę uderzeniową przy przejęciu władzy przez ZDO, a on po prostu dokonał w niej spustoszenia. Albo z jakiego innego powodu nic nie słyszeli, żadnej plotki? Albo dlaczego, zgodnie z wiadomościami, które usłyszał zanim opuścił biuro, Mazian wciąż się uśmiechał po drodze do rady w Unii Europejskiej i nie uczynił żadnego komentarza na temat wypadku, z wyjątkiem tego, że zaistniał problem podczas "rutynowego testu pocisków rakietowych". Gondola przemknęła nieoczekiwanie, wypełniając stanowisko widokowe. Podskoczyło mu serce. Patrzył jak świsnęła wzdłuż odległej ściany i poczuł się dziwnie, jak po szoku wizualnym. Gondola Dekkera poruszała się według taśmy z misji. Dekker widział wypadek. Leczyli go z powodu szoku, wyszedł ze szpitala i pojawił się od razu tutaj, podczas zmiany personelu, powtarzając w gondoli dokładne parametry lotu Wilhelmsena. Czy było w tym coś innego prócz pragnienia zemsty? Higgins powiedział, że Dekker ma przebłyski świadomości. Brak pamięci, brak świadomości nawet co do miejsca, w którym przebywa. Cory Salazar zmarła w Pasie. Dekker z powrotem przeżywał tamto niepowodzenie. Wciąż od nowa. Cofnął się w czasie. Zapisy oficera dyżurnego wykazały brak personelu wojskowego w pobliżu. Taśma z misji symulatora została wydana Dekkerowi – jako dowódcy tejże, miał w posiadaniu jej kopie. Ale Dekker był w szpitalu. Można by przypuszczać, że ta taśma leżała z całym jego dobytkiem. Służby bezpieczeństwa powinny ją były zabrać, wraz z taśmami będącymi w posiadaniu pozostałych członków załogi, żywych czy martwych. Ale zapis nie objął Dekkera: żył, ale nie był w stanie

odpowiadać na zadania dotyczące taśmy. Tak powiedzieli przedstawiciele służb bezpieczeństwa, więc postanowili nie starać się o rozkaz zabrania jej z jego dobytku – co wiązało się z tym, że personel służb bezpieczeństwa udał się do szafki Dekkera w czasie, gdy ten żył, co było naruszeniem regulaminu. Drzwi włazu uległy zniszczeniu i w dalekim końcu rury symulatora rozbrzmiało echo odgłosu zderzenia. Winda wpuściła właśnie kogoś do środka. Być może techników z Lendler Corp. przemieszczających się w stronę tej zatoczki. Ale światło pozostało zapalone. I gondola była nadal w ruchu, ruch magnesów był wyciszony, prócz najgłośniejszych dźwięków wydawanych przez obracającą się gondolę. Do cholery, pomyślał, Tanzer może być tak naprawdę głupcem. Być może miał jego odpowiedź, w porządku: ale jeśli on lub ludzie nie wykonywali teraz odpowiednich ruchów, on mógłby stać się odpowiedzią. Zrobiło mu się zimniej, kiedy tak stał i nagle z uginającymi się kolanami zapragnął, aby pomylił się co do Tanzera – nie przemyślał jeszcze tego, co zrobił podczas przesłuchania, nie był gotowy, ani nie chciał podejmować ciężkich wyborów w fizycznej konfrontacji. Zamknął pięść wokół śruby, którą trzymał w kieszeni – zabrał ją z biurka; spacerował trochę i wyjął z kieszeni interkom, który również zabrał z pokoju. – D–g, tu Cała 7, zatoczka symulatorów 2. QE, C–2– 6, kopiować? – Cała 7, tu Snowball, C–2–6, załączony, tu 03 do ciebie, cholera, zaplombuj te drzwi! Saito czekała na interkomie. Musiała zaglądać przez ramię Dana Washingtona, a kieszonkowy interkom był teraz otwarty i logował się do plików na statku bazie. Musiała zaniepokoić się jego wycieczką i Heim Dwa wywołał prawdopodobnie

Demasa, na dodatek służby bezpieczeństwa były bliżej, niż je ustawił. Ale oni nadeszliby lub nie, w zależności od tego, co słyszała Saito. W międzyczasie obserwował drżenie linki pod ręką wzdłuż boku oświetlonej rury. Ktoś w niej był, teraz, tuż poniżej zakrzywienia rury. Kilka osób, na ile mógł to wywnioskować pod palcami. Pierwsza postać ukazała się w gąszczu świateł, prześlizgując się wzdłuż linki. Nikt z ZDO. Ktoś od nich. Błysk biżuterii, światło za włosami blond. Potem nadchodzący przyjazny ogień. Mitch. Wciągnął powietrze, skupił się, aby nie dopuścić do podniesienia poziomu adrenaliny i powiedział do interkomu: "Snowball, spokojnie", zanim ciężko weszli ludzie ze służb bezpieczeństwa. Było ich więcej za Mitchem: Jamil, Almarshad... Pauli. Cała delegacja. Pasterze nie mieli dostępu do przeszukiwania informacji przez interkom. Saito z pewnością urządzi im piekło; Pasterze wyśledzili go, nie szkodzi, mogli to zrobić równie dobrze "chłopcy" Tanzera – nie był to dla niego dobry czas. Miał nadzieję, że to nie problem awarii przywiódł ich tutaj. Stał w gotowości, kiedy Pasterze zebrali się naprzeciw otwartych drzwi, unosząc ręce na krótkim łańcuszku klipsów bezpieczeństwa, w zimnie lodowatych oddechów i niskim rytmicznym brzęczeniu magnesów. – Słyszałem, że polała się krew – powiedział Mitch. – Jak to usłyszałeś? Co warte są służby bezpieczeństwa w tym miejscu? Jamil wzruszył ramionami, szarpnął za linkę, aby utrzymać orientację. – Blokada poziomu 2. Faceci z Aerospatiale pod swoimi paskami. Mówią, że Bonner jest pijany w sztok i Tanzer też. Bonner powiedział jakiejś przedstawicielce komisji, że naprawdę nie jest ważne, czy zrozumiała aspekty techniczne wypadku lub system tetralogiczny, a powinna zalecić, aby system przeszedł pod kontrolę SI. – Do cholery – powiedział, ale Jamil zaśmiał się.

– Zdarzało się już, że Bonner pomylił jakieś kobiety ze swoimi Azjatkami. Okazało się, że ta babka jest inżynierem numer dwa w Aerospatiale. Musiało go to rozśmieszyć. Roześmiał się. I wiedział, że przez otwarty interkom małe faux pas Bonnera popłynęło eterem na okręt, a było tego warte. Więc J–G nie był jedynym, który potrafił wpakować się w tarapaty. Ale to był tylko jeden inżynier i jedna firma, a problemem nie była żadna część kontraktu: Aerospatiale to silniki, a one nie były przedmiotem sprawy. Śmieci z Pasa, jak sami siebie nazywali, chcieli dowiedzieć się, jak do tego wszystkiego doszło. Błąd, wiedzieli, jak to się stało. On nie wiedział, jak go znaleźli na stacji, nie wiedział czego od niego oczekiwali. – Co wy tu robicie? Ewidentnie nie wiedzieli, jak odpowiedzieć na to pytanie: nie patrzyli mu w oczy. Ale być może w połowie zrozumiał, co kryło się w ich umysłach – odczucie, że zostali oszukani wszyscy razem, tak powiedzieliby mieszkańcy Pasa. A to przebywanie razem było w tej chwili lepsze niż bycie samotnym. – Jak mnie znaleźliście? Mitch powiedział: – Zadzwoniłem do służb bezpieczeństwa floty. Oni wiedzieli.

Rozdział 5 Pokład 229 był małym brudnym korytarzykiem, który witał wchodzących zablokowaną w celach bezpieczeństwa plastykową tablicą, do której przypinano komunikaty: ZAKAZ SPOŻYWANIA ALKOHOLU W KWATERACH oraz PAMIĘTAJ O

24–GODZINNYCH OGRANICZENIACH. Obok widniał HARMONOGRAM PRACY SYMULATORA i jeszcze jedno ogłoszenie: ZGUBIONO KARTĘ, ZDESPEROWANY BILL H. SMITH. Do diabła z urlopem humanitarnym. Ale nie można bezkarnie zastrzelić oficera floty. To nielegalne. Nie można nawet zabić Dekkera, który zresztą nie wie, co się dzieje i tylko patrzy na ciebie i mówi: Tak, Ben. W porządku, Ben. Nic nie można było mu zrobić, najgorsze już się wydarzyło. Kurwa. Znalazł baraki C. Wszedł. Kilku chłopaków ślęczących nad grą wideo podniosło wzrok i gapiło się na niego z widoczną wrogością. – Zabłądził pan? – zapytał jeden z nich. – Zostałem tutaj przypisany, do ciężkiej cholery – wymamrotał. Na ich twarzach zobaczył konsternację i uniesione brwi. – Coś takiego – powiedział inny. Był to mieszkaniec Pasa mówiący z ciężkim akcentem i zgryźliwym tonem: – Głowa ogolona w stylu ZDO? Przydzielono panu niewłaściwe baraki, poruczniku. Fajnie. Świetnie. Powiedział z mocnym akcentem pasowym: – Nie jestem tu z własnego wyboru, stary, to oni robią przydziały. Nie spodziewali się tego z ust człowieka w takim mundurze. Poza, jaką wcześniej przyjęli, zmieniła się razem z wyrazem twarzy. – Pan przypadkiem nie nazywa się Pollard? Miał nadzieję, że dojdzie do wyznaczonej kwatery, o nic więcej mu w tej chwili nie chodziło. Ale niedobrze było robić tu sobie wrogów. Powiedział z niechęcią:

–Tak, Benjamin J. – i stwierdził, że ich wyraz twarzy zmienia się na bardziej pozytywny. Nie była to reakcja, którą zwykle wywoływał u ludzi. – Pollard. – Zbliżył się ten, który go wcześniej zaczepił. – Almarshad. – Gestem wskazał ludzi stojących za nim od lewej do prawej. – Franklin i Pauli. Czy są jakieś wiadomości o Dekkerze? Dekker również nie przyciągał przyjaciół, nie wśród ludzi, którzy dobrze go znali, więc kiedy ten facet przedstawił się w taki sam sposób, jak Almarshad, należało spodziewać się jakiejś bomby. Uścisnął wyciągniętą rękę i powiedział zachowawczo: – Czuje się nie najlepiej w porównaniu ze stanem, w jakim go dawniej widywałem – a następnie obserwował reakcje. Wydawało się, że ci ludzie byli przyjaciółmi Dekkera. To prawda, że Dekker oznaczał Sprawę i Nazwisko w Pasie – ale wśród ludzi, którzy go nie znali. O ile wiedział, nie wśród Pasterzy, a ci do nich należeli. Jednak może Dekker znalazł jakąś niszę w tym tajemnym piekle. Franklin zapytał: – Powiedział, kto go uderzył? Sądząc z tego, co wiedział, ci faceci mogli być członkami komisji, która wsadziła Dekkera do szpitala. Znowu odezwał się ostrożnie: – Zbyt wiele razy uderzył się w czasie wirowania gondoli. Nie wiem, nie powiedział. Jesteście jego przyjaciółmi? Wydawało mu się, że Almarshad rozumie jego rezerwę, bo zmarszczył brwi i powiedział: – On nie ma wrogów w tych barakach. Zatrzyma pan ten mundur?

W swoim życiu nie zaznał zbyt wiele lojalności. Ale, do diabła, wojsko karmiło go, dawało wszystko, o czym można marzyć, łącznie z obietnicą raju, dopóki Dekker nie rzucił usłużnie jego nazwiskiem, które dostało się w nieodpowiednie poufne uszy urzędasa, a ten wykorzystał je w godzinie zemsty służb międzywydziałowych. A teraz jakiś Pasterz w niebieskiej kurtce chce robić problem z powodu munduru? Do diabła, można się obrazić na coś takiego. – Tak, zatrzymam go. – Cholera – powiedział Pauli przewracając oczami. Odwrócił się bokiem, ale po chwili wrócił do poprzedniej pozycji i wyciągnął do niego rękę. – Tanzer wydaje panu rozkazy? – Nie wiem, kto mi wydał rozkazy. Skierował mnie tu Kapitan SOF – Keu. Flota też. Urlop humanitarny. Teraz jest to pieprzony transfer humanitarny, a ja nie mogę znaleźć mojego pieprzonego bagażu ani łóżka, nie jestem panem własnego losu! Miałem być w Sztokholmie! Mam priorytet 10 służb bezpieczeństwa i muszę tu być z przyczyn, których nie znam, z poufnym rozkazem. Jestem strzeżony na zbyt wysokim poziomie, aby móc go przeczytać. Ale wy tutaj nie kwestionujecie rozkazów. Mogę się o tym przekonać z całkowitą pewnością! Czyjaś ręka spoczęła na jego ramieniu. Almarshad. – Spokojnie, Pauli chciał tylko powiedzieć: witamy. Tanzer stanowi dla nas duży problem. Wiemy, kim pan jest. Aż za dobrze wiemy, że nie jest pan jednym z jego chłopców. – Do jasnej cholery, nie znam Tanzera! – Tym lepiej – powiedział Franklin pod nosem. – Gdzie pana ulokowali? Który pokój?

– Powiedzieli mi, że tutaj. – A więc łóżko obok Dekkera. A–10. To półapartamenty, jeśli za takie uważać cztery łóżka z łazienką. – Dzięki – i udał się w kierunku, który mu wskazali. Do diabła, powtarzał sobie w kółko. Do diabła, jeśli będę miał tutaj zostać dłużej i jeśli tak ma wyglądać moje życie aż do śmierci. Zawsze oblewał egzaminy z przedmiotów wiążących się ze wszystkim, co choć trochę przypominało walkę. Robił to celowo i wielokrotnie: nie mógł zdać podstawowych testów z zakresu walki wręcz bez powtórek, ale przechodził dalej z uwagi na wysokie wyniki z przedmiotów technicznych. Ciężko pracował nad wykorzenieniem u siebie akcentu ludzi z Pasa i nad przystosowaniem się do sposobu życia ludzi z planety, a teraz znowu wracał do tego akcentu, mając do czynienia z jakimś pieprzonym Pasterzem, który z niewiadomych powodów miał nad nim przewagę jeszcze w R2. Dostać się do działu technicznego, uzyskać zezwolenie służb bezpieczeństwa – zdobyć koneksje i liczby, takie same, jakie miał w R2 – oto jego priorytety. Jego dowódca jeszcze w Tl – Weiter – miał koneksje i pozwolił mu na zrobienie pierwszej kategorii bardzo szybko. Oprócz tego, George Weiter miał zadziwiająco dobre wyczucie do omijania przepisów oraz swoje sposoby na przepchnięcie go przez podstawy wiedzy na poziomy, na których mógł uczyć się czego chciał i zdobyć najważniejsze liczby dostępu z najwyższych poziomów. Żadnych karabinów, to z pewnością. Nie chciał mieć nic do czynienia z karabinami. Był tego najzupełniej pewien. A tutaj dostał nagle przydział do kategorii szkolących się pilotów? To szaleństwo. Niedługo zostanie to zaklepane w aktach na stałe. Musi się jakoś dostać do

Weitera, lub do kogoś w kwaterze głównej. W Sztokholmie. I to szybko. A–10 zlokalizował w rogu korytarza. Otworzył drzwi... I znalazł swój zagubiony bagaż na środku ciemnego pokoju. – Cholera! Niech to jasny szlag!

***

Wahadłowiec cumował przy stacji obsługi. Politycy, inżynierowie, dyrektorzy firm i inni zbierali się w hali odlotów. Powoli wszystko wracało do normy. Po przesłuchaniu trzeba znowu wrócić do regularnego użerania się z Tanzerem i pomimo niezależności floty, kiedy wojskowy dowódca wysłał wiadomość z prośbą o spotkanie o godz. 8:00, pełniący obowiązki Komendanta Floty, musiał się na nim pojawić. – Czeka na pana – powiedział doradca. Graff krótko podziękował, otworzył drzwi i wszedł od razu na pierwszą linię ognia. – Porucznik Graff – powiedział Tanzer. – Pułkowniku – odpowiedział Graff i stał ni to swobodnie, ni to na baczność. W tym czasie Tanzer bacznie mu się przyglądał. Potem gwałtownie odsunął krzesło do tyłu i powiedział: – Oczekuję współpracy. – Tak, pułkowniku.

– Co znaczy w pańskim przypadku "tak, pułkowniku"? – Wszystko dla dobra programu, pułkowniku. – A co w tej chwili jest dobre, pana zdaniem? – Pułkowniku, zna pan moje zdanie. Krzesło uderzyło w podłogę. – Do diabła z pańskim zdaniem! Co pan próbuje zrobić z tym programem? – Staram się nie stracić okrętu, kiedy nie powiedzie się rajderom. Będę na jego pokładzie. A pan nie, pułkowniku. – Ja nie, tak? Jestem tutaj na linii, sukinsynu. – Za przeproszeniem, nie za taką samą cenę. – Sukinsyn. Po krótkiej nocy taki zwrot był niezwykle miło widziany. Tanzer był zły i niezadowolony z tego, co się stało. To mógł być dobry znak – jeśli nie zwiastował końca programu, który Tanzer przewidywał. Pułkownik odezwał się wykrzywiając szyderczo wargi: – Kolejnych dwóch pańskich rekrutów przybędzie tu z Pasa. Jestem pewien, że niezmiernie to pana ucieszy. Lendler Corp sugeruje, aby flota zmieniła przepisy bezpieczeństwa dotyczące taśm w symulatorze. A kto, do diabła, przekazał Pollarda pod pańskie dowództwo? – Moje dowództwo? – Pańskie dowództwo, dowództwo pańskiego kapitana i nawigatora, o ile wiem. Któż wie, kto odpowiada za pańskie biuro? Ma pan w programie szkolącego się wojskowego, panie Graff. Zechce mi pan wyjaśnić, jak to się stało? Nie był pewien, czy Tanzer jest przy zdrowych zmysłach. A jeśli tak, to co się u

diabła działo za jego plecami? Powiedział: – Nie wiem. Zajmę się tym. – Ja już się tym zająłem. Przyglądam się tej sprawie na całej linii od Tl do Genewy. Co pan na to powie, panie Graff? – Także nie wiem, pułkowniku. Dowiem się. Tanzer spojrzał na niego zimno nic nie mówiąc. Odezwał się dopiero po dłuższej chwili: – Dowie się pan i przyjdzie mi powiedzieć. Jest to jedna ze spraw, z którą chcę być na bieżąco: kto i gdzie jest na tej stacji. Taki mam zwyczaj. Mam nadzieję, że jest pan to w stanie zrozumieć. Przesłuchanie zakończyło się. Chciałbym wyczyścić zapisy i po prostu umieścić wszystko z powrotem na swoim miejscu. Ufam, że pan to również rozumie, prawda poruczniku?

***

Pasażerski wahadłowiec odlatywał bez niego. Był wściekły. Oczywiście nie było żadnej mowy o tym, aby Ben Pollard mógł się znaleźć na jego pokładzie. Przewoził ludzi wysokich szarż, wracających z przesłuchania, które najwyraźniej już się zakończyło. Dekker nie pamiętał ani jednej rzeczy, którą mógłby przekazać Graffowi i wynieść się stąd, więc ewidentnie to nie był bilet na opuszczenie tego miejsca. Do cholery, chciał porozmawiać z Graffem, chciał go zapytać w rozmowie twarzą w twarz, jakie to podwójne służby złapały go w ten cholerny nielegalny

transfer. Ale Graff był "niedostępny" podczas przesłuchania. Jego doradcy jedynie uprzejmie zapytali, czy już sporządził raport. Oczywiście musiał odpowiedzieć, że nie; więc porucznik Graff nie uznał za stosowne odpowiadać wczoraj na jego telefony. Nie było go też w swoim biurze dzisiaj rano... W tym samym czasie otrzymane rozkazy dotyczące transferu mówiły: szczególny zakaz kontaktowania się ze światem zewnętrznym. Co to jest świat zewnętrzny? Sol Jeden SOF? Sol Jeden ZDO? Biuro Graffa? W chwili dzikiej fantazji pomyślał o postawieniu na szali wszystkiego: kariery i pobytu w ciupie, dostaniu się za wszelką cenę do hali odlotów, natrafieniu na jakiegoś oficera armii opuszczającego stację oraz o zaprotestowaniu przeciwko porwaniu. Potem musiałby tylko skontaktować się z Weiterem na Sol Jeden. Ale scenariusz ten wiązał się z poważnym problemami. Głównym z nich było to, że nie wiedział z czym ma do czynienia, ani też czy Dekker był w to zaangażowany. Nie wiedział też, w jakim stopniu przesłuchanie dotyczyło konkretnie Dekkera, a w jakim obejmowało ten program, z którym wiązały się kłopoty. Nie rozpakował się. Poszukał tylko ubrań na zmianę – w pralni hospicjum prał codziennie, owijał się w ręcznik znajdujący się w jego pokoju i czekał, aż wyschną. Dzięki Bogu miał przybory do golenia i dwie zmiany koszul, a także bieliznę w bagażu podręcznym, ale Boże, cieszył się, że dostał teraz lekkie buty do chodzenia po stacji, sweter, oraz że znalazł karty tekstowe, które spakował... I swój komputer osobisty, którego, na szczęście, nie uszkodzili. Przeszukał bagaż. Prawdopodobnie przejrzeli jego pliki. Musieli się też skontaktować z technikami stacji, aby odczytać jego listę zadań. Jeśli nie wyplącze się z tego wszystkiego – nie zostanie nigdy zrealizowana. Naszły go czarne myśli dotyczące znalezienia telefonu i użycia kilku kodów, ale nie chciał, aby wyniki dotarły do jakiegokolwiek

posiadanego przez niego terminalu, ani do baraków. Pomyślał, że jeśli chodzi o telefon, najlepiej będzie, jak zorientuje się co ma obecnie w swoim pliku. W tym celu musi włożyć kartę. W porządku. Ale nie wkładamy naszej jedynej kopii, prawda? Nie można skopiować osobistej karty danych. Ta operacja może ją zniszczyć. Tak mówili ludzie z EIDAT. Pisanie poza osobistym obszarem pamięci miało ją również zniszczyć. Ale EIDAT mówił klientom różne rzeczy o bezpieczeństwie, które nie odnosiły się do programistów: kilka zmian i karta zacznie kopiować – jeśli się ma na niej oprogramowanie OS. Teoretycznie miało ono nie pasować do obszaru MEM, ale przy odrobinie kreatywności z jego strony w zakresie alokacji, będzie pasować. Nie żeby miał nie ufać integralności dowództwa ZDO, nie podejrzewał, aby mieli w tej chwili na oku priorytet 10 i zauważyli jak wychodzi do centrali i kupuje kartę wraz z bonami do automatu. Ale mógłby z pewnością poświęcić kartę z grą w szachy. Nawet w Pasie, gdzie nie używano papieru i istniała kontrola policyjna, służby celne właściwie nigdy nie obawiały się kart z grami wideo i nie postrzegały ich jako nośników, na których można przewozić nielegalne dane. Tak. Szybkie starcie brzegu karty z grami przy użyciu pilnika do paznokci, który nosił ze sobą, nałożenie niewielkiej ilości bezbarwnego lakieru do paznokci dostępnego na miejscu, w kilku punktach styczności – i już można całkiem dobrze na tym pisać. Wesoła etykietka handlowa w jasnym kolorze mówiła, że jest to opatentowana karta z grami. Wiele zużytych na brzegach kart często pokazywało najważniejsze styki. EIDAT z pewnością nie chciał reklamować tej procedury

nawet policji, ponieważ ludzie z dostępem do kodów systemów EIDAT nie kopiowali piracko nawet kart z grami. Włożył kartę danych do drugiego napędu i skopiował swoją legalną kartę w miłym i bezpiecznym miejscu w kwaterze, a potem wyszedł do telefonu zawieszonego na ścianie w głównym korytarzu baraków. Włożył kartę do szczeliny. Kliknęła funkcja zapisu. Nowy odczyt był następujący: CAF, MKT i MSFUNC. Migał PRIORYTET MS. Wpisał MS i symbol #. Odczytał komunikat: zgłosić się do biura porucznika Graffa o godz. 9:00. Kiedy próbował dostać się do biura Graffa na poziomie 10, stało się coś śmiesznego. Jego autoryzacja nie zadziałała. Sukinsyn, pomyślał, zadowolony z siebie, rozbawiony i zarazem wściekły. Musiał to zrobić na skromnym poziomie 3. Zawiesili jego dostępy. Teraz stał się cholernie nielegalny, posiadając tę drugą kartę jako dowód winy. Powstało pytanie: które służby odmówiły mu zezwolenia. Więc Graff chciał z nim rozmawiać. Teraz była 8:48. Miał akurat tyle czasu, aby ruszyć tyłkiem, zdążyć do biura Graffa i dowiedzieć, co porucznik zechce mu powiedzieć na temat jego transferu... Właśnie miał to zrobić, kiedy zauważył dwie kobiety wnoszące zapasowe ubrania sportowe do głównego korytarza baraków – jedna miała ciemną skórę, a druga jasną. Jedna miała warkoczyki spięte metalowymi sprzączkami, a druga ogolony pas pomiędzy jasnoczerwonymi lokami. Mój Boże... Odłożył słuchawkę. Na tyle zachował przytomność umysłu, że wyjął kartę ze szczeliny. Stały tam dwie z najbardziej nieprawdopodobnych rekrutek w całym Układzie Słonecznym. Zeszły główną nawą, odprowadzane gwizdami stojących

tam facetów. Zobaczył ich wzrok odwrócony w prawo, kiedy go mijały, jak gdyby stanowił element krajobrazu. – Sal! – wykrzyknął – Meg! – i ujrzał dwie pary utkwionych na nim oczu. Przyglądały się jemu i jego mundurowi. Bagaż uderzył w podłogę. Dwie najpiękniejsze kobiety spośród tych, z którymi kiedykolwiek się kochał, podbiegły. Obie chwyciły go i ucałowały tak, że zabrakło mu tchu. Nie mogło to zaszkodzić reputacji mężczyzny. Usłyszał gwizdy i pomrukiwania na galerii. Wciągnął głęboki oddech, oblężony pytaniami typu, co tutaj robi, co z Dekiem i jak się ma? Pytania, na które nie można udzielić łatwej odpowiedzi. – A wy co tutaj robicie? – zapytał, a one zaczęły mówić jednocześnie: otrzymały wiadomość, że Dekker uległ jakiemuś wypadkowi, dowiedziały się, że okręt baza przygotowuje się do startu... – Więc wyruszyłyśmy i przybyłyśmy tu wahadłowcem – powiedziała Meg. – A ci cholerni żandarmi mieli pretekst, aby zadawać nam pytania, cholera! Oficerowie iVIPy są wszędzie. Jak się ma Dek, na litość boską, pozbierał się do kupy? – Wszystko, co was interesuje. Zaciągnęłyście się? To nie pasowało do jego oczekiwań, ani do tego, co przeczytał w pliku z listami Dekkera. – Znaleźli nas – powiedziała Sal – w trakcie okrążania Jowisza. Okręt floty zatrzymał się i ktoś pyta: Macie tu Kady? I chce rozmawiać z nami, a właściwie z Meg. Ona porozmawiała z tym czełowiekiem i dowiedziałyśmy się, że Dek jest w szpitalu – mówią, że to jakiś wypadek i uprzejmie podwożą nas do układu wewnętrznego... Pasterze zaczęli nasłuchiwać. Jeden z nich odezwał się:

– No cóż, zobaczcie kogo my tu mamy? Cześć. Meg i Sal spojrzały. Ben nie znał tej twarzy, ale Sal przybrała minę pełną dezaprobaty i powiedziała: – O, widzimy znajome twarze – wpuścili cię tu, Przelatywaczu? Rozległ się śmiech. Nazwany tym przydomkiem nie wydawał się z tego zadowolony. – O Boże, jak wam się udało tu przylecieć? – Akcent mieszkańca Pasa, wygląd pasterza. – Myślałem, że mają jakieś kryteria poboru. – Ty łajdaku – powiedziała Sal, ale nie zwiastowało to żadnych kłopotów. Sal położyła rękę na jego ramieniu i uścisnęła go za ramię. – Jamil jest sukinsynem, ale ogólnie jest w porządku. To Ben Pollard. – Sprowadzili tu cały zespół, oprócz Morriego – odezwał się ktoś inny. – Cholera jasna! – Ben, gdzie będziemy spać? – zapytała Meg. Natychmiast pojawiły się oferty. – Ciebie wezmę później – odpowiedziała Meg. – Mam randkę w szpitalu, jeśli uda mi się dostać przepustkę, którą podobno mam... – Chodźcie za mną do pokoju – powiedział Ben i łapiąc je za łokcie pociągnął do 10–A. Z tyłu towarzyszył im niegroźny protest, ale zamarł i kilku facetów, łącznie z Jamilem, wyprzedziło ich przy drzwiach, postawiło bagaż i zachowywało się, jakby ich nie było. – Dzięki – powiedział. Dyskrecja w Pasie to ważna rzecz. – Dzięki – odpowiedziała Meg, kiedy otwierał drzwi. Położył rękę na plecach Sal, wziął za ramię Meg i wprowadził do środka. – Co jest grane, Ben? – zapytała Sal. – Czy mój radar dobrze działa, bo czuję

wokół smród? – Działa dobrze – odpowiedział. – Mamy nad nami sukinsyna i to on zamienił Dekkera z jednym facetem podczas lotu próbnego. Tamten zabił załogę Dekkera. Dek sfiksował i myśli, że jest w pieprzonym Pasie i szuka Cory, a ja mam spotkanie z porucznikiem floty Graffem punktualnie z wybiciem godziny. – Nagle przyszedł mu do głowy pewien pomysł, wyciągnął z kieszeni munduru tymczasową kartę szpitalną i pokazał ją Meg. – To jest przepustka. Będziesz mną, tylko wsuń ją w szczelinę przy recepcji. Nie wywoła alarmu i jest jedna szansa na milion, że zapytają o cokolwiek. Powiedz im, że przysłał cię Graff. Dekker jest w sali nr 114. Wyciągnęli go z symulatora strasznie poobijanego i wstrząśniętego. Istnieje pewne prawdopodobieństwo, że nie wszedł tam sam, z tego, co się mogę domyślić. Powiedz mu, żeby się pozbierał. Powiedz mu, gdzie jest i że ja tak powiedziałem. Przekaż mu jeszcze, że następnym razem, kiedy się z nim zobaczę, skręcę mu kark. Mam pięć minut na dojście do biura porucznika... – Czy ktoś mu to zrobił? – zapytała Meg. – Znasz Deka. Musi być jakaś lista oczekujących. Przypomniał sobie atmosferę na zewnątrz i powiedział: – Musimy porozmawiać. Szybko. Porucznik może poczekać pięć minut.

***

Jakieś dźwięki przychodziły i odpływały. 2324. 2324. Dekker starał się je

zapamiętać. Powiedział to siebie, żeby zapamiętać. Ale być może stracił poczucie czasu, chociaż wydawało mu się, że śniadanie już było, a Ben nie przyszedł tego ranka. To go zmartwiło. Ben powtarzał, że nie może zostać, więc być może po prostu odleciał tam, gdzie musiał. Chciał tylko wrócić do ciemności. Żeby go tak zostawili w spokoju i nikt już nie przychodził, oprócz lekarzy z badaniami i stażystami, oraz żeby już tylko leżeć i nasłuchiwać, co się dzieje na zewnątrz, na korytarzach. – Dek? – Kobiecy głos. – Dek? Znał ten głos. Głos, którego nie powinien tu słyszeć. Więc znowu tracił świadomość. Ale jeśli zaczynały się halucynacje, to być może Ben wcale nie odjechał. Wrócił z ciemności, aby się o tym przekonać. Ona była przerażająco prawdziwa. To Meg nachylała się nad nim. – Jak się masz? – zapytała, a on odpowiedział: – Nie wiem – ponieważ naprawdę nie wiedział. Pachniała i wyglądała tak realnie, a jej głos wydawał się taki prawdziwy. Zapytała go: – Coś nie w porządku z twoją szczęką? – Nie – powiedział, zastanawiając się dlaczego pyta, a ona nachyliła się nad nim i pocałowała w taki sam sposób, jak wtedy, gdy żegnała się z nim. Nie mógł złapać tchu i o mało się nie udusił. Coraz bardziej kręciło mu się w głowie. Nie miał nic przeciwko temu, jeśli miało się to okazać jednym z tych snów. Takie halucynacje mu się podobały. W końcu złapał oddech. Meg pochyliła się nad jego twarzą, przesuwała palec w dół jego szyi i mówiła: – Wplątałeś się w bardzo brudną sprawę, Dek. Ale to się już nie powtórzy. Jestem

tutaj. Sal i Ben też. Nie pozwolimy tym łajdakom, aby się do ciebie dobrali. Dobra wiadomość. Naprawdę chciał w to uwierzyć. Ale nie pozwolił sobie całkiem pogrążyć się w fantazji. Tylko flirtował z tą ideą pytając ostrożnie: – Jak się tu dostałaś? Położyła rękę na jego dłoni, a następnie uścisnęła palce. – Wysłali mi wiadomość do Pasa: Twój przyjaciel ma kłopoty, chcesz do niego pojechać? Odpowiedziałam: Oczywiście. Dlaczego nie? Może będę mogła mu pomóc. Takiej odpowiedzi jego podświadomość nie mogła wymyślić. Drugie pytanie: – Co z Sal? – Stwierdziła, że nie może mi ufać, kiedy jestem sama. Powiedziała też, że zmusi mnie, abym była szczera. Jej palce na jego dłoni były ciepłe i pewne. Miała na sobie cywilne ubranie Pasterzy, –lubiła duże kolczyki, ale nie pamiętał tych, które miała w uszach. Nie był artystą, nie potrafił wymyślić czegoś, czego nie widział – w kształcie złotej spirali, z jakimś pręcikiem wpuszczonym pośrodku w dół. Nie mógłby też wymyślić niebieskiego i różowego cienia do powiek. Nie połączyłby tych kolorów z rudymi włosami. Ale jej było w tym dobrze. Fakt, że naprawdę tu była to większe szaleństwo niż myśl o tym, że ona jest szalona. Trzecie pytanie: – Gdzie jest Ben? – W biurze porucznika. Jest naprawdę wściekły. Poszło o pozwolenie służb bezpieczeństwa i o to, że miał być w Sztokholmie. To wszystko nie ma sensu, ale zamierza złożyć skargę. A co z tobą i twoją walką z symulatorem? Na chwilę sparaliżowała go panika. Jednak nie wiedział, dlaczego miałby obawiać

się Meg albo Bena. Ani dlaczego miał lukę w pamięci, jeśli chodzi o pomieszczenie z symulatorem. Dźwięki. Brzęczenie magnesów i gwałtowny złowieszczy ruch. Coś stało się w połączeniu z tym dźwiękiem. – Zakończyło się właśnie przesłuchanie – powiedziała Meg – i wszędzie pełno senatorów. Wyjeżdżają. Ben pyta, czy nie chciałbyś im czegoś powiedzieć. Mówi, że mógłbyś im zrelacjonować, jak to się stało, że tak się poobijałeś w trakcie testu. To mógłby być dobry pomysł. Senatorzy. Kontrola misji. Rzędy instrumentów na panelu symulatora, wszystko tak samo. – Cholera – wciągnął powietrze i oblał go zimny pot. Ale zaraz wszystko wróciło do normy, pamięć znowu odeszła. Siłą woli zmusił serce do wolniejszego bicia, bo faszerowali go lekami, jeśli złapali go na podwyższonym tętnie. A gdyby zobaczyli tu Meg, miałaby kłopoty – mogłaby już nie wrócić. Ludzie wychodzili drzwiami i nigdy nie wiedziałeś, czy... Kompania pozwoli im wrócić. Nie. Nie Kompania. Tanzer. Wojsko, które zarządzało tym miejscem... – Ben wyjaśnił nam cały ten bigos – powiedziała Meg, używając mowy rab. Teraz wydawało się to czymś bardzo odległym. Układ wewnętrzny zmienił się bardzo, nawet w ciągu tych kilku lat, kiedy przebywał w Pasie i wrócił. – Nie musisz robić takiej poważnej miny: wiem o wypadku. Musisz się stąd wydostać, Dek, musisz się pozbierać. Ben powiedział, że mam cię zapytać o datę. – 2324 – powiedział i nagle uznał, że to śmiechu warte, jak szybko na jednym wydechu potrafi znaleźć odpowiedź. – 2324. – Meg nie wiedziała, dlaczego wiadomość od Bena jest śmieszna, a on nie potrafił tego wyjaśnić. Brakowało mu spójności. Śledził odczyty specyfikacji naprzeciwko, zielone, czerwone i złote. Do

cholery, potrafił je zrozumieć, nie mógł ich wymyślić, ale kiedy próbował wyobrazić sobie coś poza tym punktem instrumenty kontrolne nie działały. Nie zadziałają, dopóki nie położy na nich rąk i nie zmieni liczb... Meg potrząsnęła go za ramię. – Głowa do góry, Dek. Pierwsza rzecz, jaką musisz zrobić, to pozbierać się do kupy. Ben mówi, że sam nie wszedłeś do gondoli. Powinieneś to sobie przypomnieć. Zrób to dla niego. On naprawdę tego potrzebuje, Dek. Pomieszczenie z symulatorem. Hałas. I pamięć po prostu zatrzymała się. Znowu podniosło mu się tętno. – Nie mogę. Nie mogę tego uchwycić, Meg... Nachyliła się nisko nad nim i szepnęła do ucha: – Chcesz wrócić do baraków i przeżyć ze mną jakieś wspomnienie? Hmmm? Taka oferta – z ust Meg – mogłaby podnieść z grobu nieboszczyka. Wystarczyłoby nawet muśnięcie policzka. Pomyślał o barakach i doznał nagle zimnego wstrząsu, myśląc o Meg, Benie i Sal w tamtym miejscu, a nie o twarzach, które pamiętał. Cały kawałek układanki jego życia uniósł się i odszedł w niebyt, a inny wskoczył w to miejsce. Nie miał tego samego kształtu, występowały w nim nadal ciemne miejsca – przed nim był jeszcze inny kawałek układanki, ale wydało mu się, że jest już cholernie blisko jej skompletowania. Pete, Elly i Fałcone. Oni nie zrozumieliby Meg. Nie układałaby się im współpraca. Mogłoby im się także źle pracować z Sal, Benem czy Cory. Popatrzył Meg prosto w oczy i przypomniał sobie o ciśnieniu krwi. Wtedy zdał sobie sprawę, że nie ma już na sobie czujnika. Kilka spraw wskoczyło na swoje miejsce: to, gdzie był i dlaczego nie dostał dzisiaj rano zastrzyku. Więcej mu się teraz poukładało w głowie niż od momentu... Wciąż widział wiele konsol i instrumenty pokładowe błyskające czerwonymi

światłami. Wyjące alarmy. Ucho wewnętrzne zaraz oszaleje. – Dobrze się czujesz, Dek? – Palec przesunął się po szyi. – Zbladłeś. Chcesz, żebym zawołała lekarza? Dek? Potrząsnął głową. Nagle zyskał co do tego całkowitą pewność. Wciągnął powietrze i podniósł się opierając na łokciu, aby przekonać się, czy zacznie mu się kręcić w głowie. Jaki on jest słaby, Boże. Meg próbowała mu pomóc mówiąc, że powinien leżeć. Ale on tak nie uważał. Leżenie i milcząca zgoda na to, by Meg zawołała lekarza wywoływało w nim złe odczucia. Wtedy daliby mu znowu zastrzyki, usnąłby i spał... Podniósł się na rękach i przerzucił nogi przez krawędź łóżka. Sala przechyliła się na ukos, czuł się jak w gondoli, ale wzrok miał dalej utkwiony w miejsce, gdzie ściana stykała się z podłogą. Usiadł wciągając powietrze i sprawił, że sala przestała się ruszać. – Jesteś pewien, że nie chcesz się położyć z powrotem do łóżka? Ruszył ręką. Przedtem bolało go to ramię. Teraz było lepiej. Dalej wpatrywał się w linię. Powiedział: – Chcę wstać, Meg. Podaj mi tylko rękę. Zrobiła o co prosił. Nie musiał się na niej opierać. Chciał tylko, żeby stała nieruchomo. Drugi punkt odniesienia. Wstał, zaryzykował mrugnięcie okiem, potem zamknął oczy i stał przez chwilę. Otworzył je i zrobił jeden krok z pomocą Meg. – Strzał do piekła – wymamrotał. – Za dużo zerowego g. – To tak działa – zgodziła się Meg. – Już lepiej? – Szwankuje mi ucho wewnętrzne. – Kolejny krok. Trzeci. Wciągnął powietrze,

puścił jej rękę i zrobił czwarty. – Powinni byli pozwolić ci chodzić jako próżniowcowi, a już szczególnie tobie. Czy lekarze są tutaj coś warci? Przez moment zawroty głowy. Znowu udało mu się je pokonać. – Meg, jak u diabła, dostałaś się tutaj? Trzeba miesięcy, żeby wrócić z Pasa. – Powiedzieli jej, że ma kłopoty? Znowu miał problem z czasem. Chyba że... – Złapałam przelatujący okręt. Ludzie naprawdę martwili się o ciebie Dek. Ważni ludzie. Okręt mógł przebyć ten dystans w ciągu kilku dni. Pogłoski głosiły, że nawet jeszcze krócej. To on przywiózł Meg z Pasa? – Meg, powiedz im, żeby cię odesłali z powrotem, nie mieszaj się w to wszystko, nie chcę cię tutaj... – A jeśli nawet, mój chłopcze, to już za późno – podpisałam papiery. Zrobią ze mnie oficera... – O kurwa. Meg! – Sala zaczęła wirować. Patrzył na twarz Meg jako punkt odniesienia i udało mu się nie ruszać stopami i kolanami. – Tam robiłaś, co chciałaś. – Tak, no cóż. To nie całkiem wypływa z altruizmu. Chcesz usiąść, Dek? – Nie. – Potrząsnął głową ryzykując utratę równowagi. – Nie. Wszystko w porządku. Muszę stać. Nie pozwalają mi na wstawanie. Czy mam w tej szafce jakieś ubrania? Meg spojrzała we wskazanym kierunku. Nie śmiał śledził jej wzrokiem. Powiedziała: – Nie.

– Meg, chcę, żebyś poszła do porucznika... – Graffa? – Graffa. Chcę, żebyś poszła do niego... – W tym miejscu mógł być podsłuch. Ale nie było wyboru. – Powiedz mu, że potrzebuję pomocy. Nie ufam temu, co mi tu dają. Chcę się stąd wydostać. – Mówisz o tym, co było kiedyś, czy teraz, Dek? Kto próbuje zrobić ci krzywdę? Postawił jeszcze jeden krok, a potem kolejny. Serce waliło mu jak młotem. Głosy stały się dalekie i dziwne. Podszedł do drzwi, otworzył je i zaryzykował utratę równowagi patrząc na Meg. – Pamiętasz, którędy tu przyszłaś? –Tak. – Odprowadzę cię do drzwi. Pięć na dziesięć, że nie dojdę tak daleko. Ale wtedy będziesz wiedzieć, prawda? – Cholera, Dek. – Tak. – Chwycił ją za ramię, a ona jego za rękę. – Chodźmy, dobrze?

***

– Aboujib – powiedział Graff i wyciągnął rękę, aby wykonać nieprzepisowy uścisk dłoni. Stała przed nim ciemnoskóra kobieta, należąca do grupy egzotycznych pilotów w opinii Układu Wewnętrznego, z rekomendacji Bena Pollarda i rejestrów;

zdyscyplinowanych nieszczęśliwców wykształconych przez Kompanię oraz mających inny rodzaj reprezentacji wśród pasterzy. Jamil wpadł do niego na słówko. Pollard pojawił się na umówioną rozmowę przyprowadzając ze sobą Aboujib – jakaś Meg Kady "odwiedzała Dekkera" na przepustce Pollarda ("Będzie działać w grupie" – powiedział Pollard z impertynenckim lekceważeniem służb bezpieczeństwa ZDO). Ale nie był beztroski, tylko się uśmiechnął, położył dokładnie wyczyszczoną kartę osobistą na jego biurku i powiedział: – Coś się tu zepsuło, sir. Czy jest możliwe, aby pan przysłał kogoś, kto mógłby to naprawić? Wojsko przekazało mnie pod pana dowództwo. Jestem w ZDO i śmiertelnie boję się, że pułkownik będzie chciał ze mną rozmawiać. Cyrk na kółkach, jak mówili Ziemianie. A reszta dawnej załogi Dekkera siedziała w wahadłowcu kierującym się na Sol Jeden, bez słowa wyjaśnienia, ostrzeżenia czy porady co do tego, co z nimi zrobić. W tej chwili nie był zadowolony z kapitana, z Tanzera ani z całej sytuacji, zwłaszcza gdy dowiedział się, że jedna z tych dwóch nowo przybyłych kobiet porusza się swobodnie po szpitalu, używając przepustki innego człowieka z floty. Ale Jamil był cholernie wesoły, mówiąc: – Zdobyliśmy parę dobrych rekrutów, poruczniku. Mitch padnie trupem. Mogło to dać człowiekowi poczucie, że coś go omija, wymyka się spod kontroli. – Witaj, Aboujib. Technik odpowiedzialny za skanowanie, zgadza się? – Tak jest, sir. – Aboujib miała mocny uścisk ręki, nieruchome spojrzenie, zniewalający dołeczek obok pięknych ust, ale pozostawała poza jego załogą i limitem. Wśród Pasterzy nie było wielu kobiet i w konsekwencji brakowało ich w programie. Czy to jedna z poprzednich partnerek Dekkera? Kapitan właśnie składał mu nową załogę. Keu nie mówił nic, więc FlotaCom nie

była zabezpieczona. Kapitan po prostu działał, krok po kroku. Ktoś sprowadził okręt bazę z Pasa, albo Wiktoria była już z powrotem wewnątrz układu. Nie było żadnego innego sposobu, aby ściągnąć tu Aboujib i Kady tak szybko. Mogło to oznaczać, że kapitan nie przebywał na Sol Jeden przez cały zeszły tydzień, albo że Mazian przerwał przyjęcia dyplomatyczne, aby wspomóc Keu: współdziałające ze sobą dowództwo w akcji. Powiedział: – Miło mi panią widzieć na pokładzie, Aboujib... – W tej chwili zadzwonił telefon. Jego połączenia przechodziły przez pokład okrętu, więc nie można było ich ignorować. Podniósł słuchawkę i odezwał się: – Tu Graff – a w odpowiedzi usłyszał: – Porucznik? – Cichy głos, spięty. – Tu Dekker. Potrzebuję pomocy, sir. – Pchnij to! – usłyszał w tle. Głos kobiety. I głuche uderzenie.

***

Czyjaś ręka wsunęła się pod ramię Dekkera i pociągnęła go. Inny pielęgniarz chwycił Meg za rękę, ale szybko się przekonał, że czeka go niełatwa przeprawa. – Jeśli chcesz zachować palce, to trzymaj je z daleka ode mnie – powiedziała stanowczo. Pielęgniarz włączył alarm, albo coś podobnego. Zaczęło migać światło, ale Dekker wiedział gdzie jest, wiedział, kto pomaga mu w utrzymaniu równowagi i ufałby Meg nawet w czarnej głębokiej przestrzeni. Powiedział:

– Drzwi, Meg. Teraz. – Nie został wypisany – powiedział pielęgniarz. Pojawili się inni członkowie personelu medycznego. Higgins podszedł do biurka, spojrzał na Meg i zapytał: – Kim pani jest? – Obecnie Benem Pollardem – odpowiedziała Meg. – Ben właśnie wyrabia mi przepustkę. – Zawołać służby bezpieczeństwa – Higgins zwrócił się do kogoś w holu. – Poruczniku Dekker, pielęgniarze zabiorą pana do sali. – Nic podobnego. – Trzymał się na nogach. – Ja chodzę. – Strasznie bolała go głowa, ale stanie nie sprawiało mu większych kłopotów. – Gdzie mój mundur? Pojawili się ludzie ze służb bezpieczeństwa. Żandarmeria i wojsko. Jeden z żandarmów chciał złapać Meg, ale następną rzeczą, którą sobie uświadomił było to, że trzyma innego żandarma. Dekker trzymał innego oburącz, ale ten również trzymał jego. Więc stali tak naprzeciw siebie, a w tym samym czasie stażyści usiłowali go odciągnąć. – Powiedz Tanzerowi, żeby się odwalił. Słyszysz Meg? Uciekaj stąd. Mundurowi odpowiedzieli za nią: – Jest pani aresztowana. Nigdzie pani nie pójdzie – na co Meg odparowała: – Do diabła, jeśli nawet. Mów dalej, czełowieku. Sędzia usłyszy każde słowo. Naprawdę, lepiej nie posiniacz Dekkera. – Chwileczkę. – Higgins odciągnął żandarma, a raczej próbował to zrobić. Dekker nie miał zamiaru wypuścić swojej jedynej kotwicy, więc był tym zmartwiony. – W porządku, proszę się uspokoić. Niech wszyscy zachowają spokój. Poruczniku Dekker, proszę puścić funkcjonariusza.

Wszystko zaczęło szarzeć. Ale udało mu się złapać oddech i jakoś trzymał się na nogach. Powiedział racjonalnie, a przynajmniej taką miał nadzieję: – Wychodzę stąd i wracam do baraków. Odezwała się Meg: – Dek, uspokój się. – Jej słuchał. Nadal trzymał mocno gliniarza i słuchał, co mówiła Meg: – Miał złe kontakty w przeszłości z lekarzami Kompanii. Faszerowali go silnymi lekami psychotropowymi, kiedy czuł się zdezorientowany. Proszę go puścić. Wszystko będzie w porządku. – Nie jestem żadnym przypadkiem psychola, Meg. Higgins odezwał się głosem gładki, jak jedwab: – Wcale tego nie twierdzimy. On miał wstrząs mózgu i połamane kości. Jeśli jest pani jego przyjaciółką, proszę go przekonać, aby wrócił do łóżka. – Za długo już leżałem w łóżku. Nie pozwalają mi wstawać, nie pozwalają chodzić... – Znajduje się pan w trakcie leczenia, poruczniku. Nie pamięta pan? To go przeraziło. Nie był tego pewien. Nie kłócił się z tym, co byli w stanie udowodnić. Albo sfałszować rejestry. Bał się, że za chwilę zemdleje i w taki sposób zakończy rozmowę. – Chcę zostać wypisany. W tej chwili. Higgins zmarszczył brwi, przygryzł wargę. W końcu odezwał się: – Przekażę to pańskiemu dowódcy. Osobiście. Jeśli pana zechce. Pani...? – Kady. Magritte Kady. Meg, dla wszystkich. Wyciągnęła rękę. Higgins wydawał się zmieszany i wściekły. – Higgins, czy tak? Zignorował wyciągniętą rękę. – Czy mogłaby pani wyjaśnić, kim właściwie jest i skąd pochodzi?

– Maniery – odezwał się Dekker. W dalszym ciągu trzymał żandarma, więc popatrzył mu prosto w oczy i powiedział: – Chcesz się uwolnić? Ja tak. Mundurowemu nie było do śmiechu. Zwrócił się do Higginsa: – Panie doktorze? – Proszę go puścić. Chwilę zajęło mu rozprostowanie ręki. Na mundurze żandarma widniał krąg zapoconych zmarszczek. MP nie wygładził munduru. Był to zimny człowiek o wąskich ustach i wściekły jak diabli. W armii pełno było takich typków. Dekker sięgnął po rękę Meg i odezwał się: – Chodźmy stąd. – Są jeszcze formularze do wypełnienia – powiedział Higgins. – Oraz test fizyczny. – Już to przechodziłem – powiedział idąc w stronę drzwi. Miał nadzieję, że Meg zna drogę. On nie miał nawet pojęcia, gdzie jest wyjście. Po części oczekiwał, że żandarmi zostawią go w spokoju. Kiedy zobaczył drzwi, przypomniał sobie, że jest w piżamie. Nie znał innej drogi do baraków, jak tylko publicznymi korytarzami. Nie wiedział, jak dojdzie do baraków, najważniejsze żeby nie stracić przytomności. Ta cząstka g, jaką generowała kolejka, zmiecie go. Ale Meg zaprowadziła go do ławki obok drzwi i posadziła na niej: – Zostań tu przez chwilę. Ja pójdę zadzwonić do twojego dowództwa. Niech nikt się do ciebie nie zbliża. Czy Graff przyśle kogoś po ciebie? – Tak. Myślę, że już kogoś wysłał. – A więc zostanę tutaj i poczekam. Jeśli jesteś tego pewien. Wszystko będzie w porządku. –Tak – powiedział. Zaczął szczękać zębami. Był bosy, a piżama nie dawała mu

dużo ciepła. Meg zdjęła kurtkę i zarzuciła mu ją na ramiona. Zostawiła go na moment i wróciła z kocem. Bóg jeden wiedział, skąd go wzięła. Powiedziała: – Higgins jest wściekły. Rozmawia przez telefon. Ale pielęgniarz jest w porządku. Zapytał, czy chcesz krzesło. To był ten pielęgniarz, którego uderzył. Potrząsnął głową, czując wyrzuty sumienia z tego powodu – i żałował, że stracił szansę dogadania się z Higginsem. Meg otuliła go całego kocem razem ze stopami, usiadła i zaoferowała mu cieplejsze miejsce, gdzie mógł się oprzeć. Nigdy nie byli razem w łóżku, pisali do siebie tylko listy, będąc oddaleni od siebie o tysiące milionów mil. Zbyt późno odkryli, że są dla siebie pociągający, więc nie doszło do niczego z wyjątkiem pocałunku na pożegnanie. A teraz powitanie, uścisk i miejsce, o które można się oprzeć, kiedy całkowicie opadł z sił. Meg tu była. Nie miał pojęcia jak to się stało. Nie przyszła od razu do niego. Być może siedzenie tutaj z nią w takiej pozie to kolejna halucynacja. Gdyby tak rzeczywiście było, nie chciałby już tam wrócić, nie chciał z nimi walczyć, wyrównywać porachunków, ani niczego nikomu udowadniać. Tylko siedzieć, tak długo jak to możliwe, dopóki uda się powstrzymać sen. Odezwała się Meg: – No cóż, tym razem idą niebieskie mundury. To po nas? Bezmyślnie skupił wzrok na osobach po drugiej stronie oszklonych drzwi. Na jednej młodej, o jasnych włosach... Graff, na litość boską. Ze służbami bezpieczeństwa floty. Przygryzł wargę tak mocno, że aż zabolało. Powiedział: – Meg, nie pozwól mi upaść. – I wstał upuszczając koc, w chwili, gdy Graff przeszedł przez drzwi z perspexu.

– Porucznik Graff. Graff zmierzył go wzrokiem z dołu do góry i zmarszczył brwi. Nigdy nie było wiadomo, o czym myśli. Możliwe, że chciał go żywcem obedrzeć ze skóry, o ile można to wyczytać z jego twarzy. Meg powiedziała: – Faszerują go lekami po dziurki w nosie, sir. Nigdy nie mógł sobie z tym poradzić. Graff odezwał się do swoich przybocznych: – Zabierzcie go na okręt. – Do baraków – zaprotestował Dekker, ale chwilę potem pożałował, że się przeciwstawił. Może iść wszędzie, byleby nie zostać tutaj. Okrętu nie znał. Chciał udać się w miejsce, które zna i być ze znajomymi twarzami, z Meg, Sal i Benem. – Tylko na badanie kontrolne – powiedział Graff. – Chcę, żeby znalazł się pan w kartotece medycznej Floty, Dekker. Ze wszystkimi szczegółami. Proszę się dobrze zachowywać, słyszy pan? Żadnych nonsensów. – Tak jest, sir – odpowiedział. Pozwolił, aby ludzie ze służb bezpieczeństwa pochwycili go, usiadł, a oni powiedzieli, że pożyczą krzesło. Słyszał, jak Graff przywitał się z Meg i powiedział: – Po tym wszystkim proszę nie zaczynać wojny tylko czekać, aż ogłosi ją Ziemia. – Tak jest, sir – powiedziała Meg. Takich słów nigdy przedtem, o ile go pamięć nie myli, nie słyszał z ust Meg Kady. Ale ona, głupia, zaciągnęła się do floty. Zupełnie zgłupiała, jeżeli to była cena biletu do tego miejsca. Na myśl o tym poczuł łzy w oczach. Ale, do cholery, nie mógł wymyślić, jak jej się to wszystko udało. Czas znowu odpłynął od niego. Wciąż się tak działo. Więc może jednak był

pomylony, jak to ujął Ben.

Rozdział 6 – Witamy z powrotem – powiedzieli – cześć, Dek. – Jamil, Trace, Puli, Almarshad i Hap Vasquez zagrodzili mu drogę przy drzwiach, kiedy obliczał, czy ma dość sił, aby dojść się do swojej kwatery i położyć się do łóżka. Dzięki Bogu, Jamil ostrzegł resztę, żeby go nie ściskali. Przede wszystkim dziękował niebiosom za Bena, Meg i Sal Aboujib oraz za to, że się wyłonili z głębi pokoju, ratując go od zbyt dużych wrażeń przekazywanych za szybko... Za bardzo wytężał uwagę: wiedział, a jednocześnie nie wiedział szczegółowo, co powiedział tym facetom, ani co oni jemu powiedzieli. Przez jeden krótki moment myślał, że Pete, Elly lub Falcone pojawią się w barakach. Zawsze tak było... Ale tym razem tak już nie miało być nigdy, cholera, koniec raportu. O mało co nie upadł na twarz. Ale nastąpi to zaraz, jeśli ci faceci nic puszczą go do kwatery. Spędził wiele godzin w izbic chorych w zerowym g. Kłuto go i pobierano próbki, badano i nagrywano na taśmę wideo z każdej strony w takim stanie, że nie chciał, aby go pokazali w wiadomościach wieczornych. Jego wyobraźnia do tej pory sięgała jedynie leżenia w ciszy w łóżku, a nie przebiegania pomiędzy rzędami przyjaciół wypytujących o zmarłych kolegów. Mogliby wreszcie, do jasnej cholery, dostrzec w jakim jest naprawdę stanie. Nie wiedział, co się z nim stało w szpitalu, ani do czego się tam przyznał, ale przede wszystkim nie mógł sobie przypomnieć, co sprawiło, że się tam znalazł. I tym właśnie ewidentnie zawiódł porucznika... – Chodź – powiedziała Meg, więc poszedł po ukośnej, niestabilnej podłodze, skręcił za rogiem, przeszedł krótkim korytarzem do znajomych drzwi i pokoju,

który był – obrazy przemykały przed oczami mając swoje źródło w sytuacji, której nie pamiętał zimny i pusty ostatnim razem, kiedy z niego wychodził. W szafkach leżały ubrania, których nigdy miał już nie używać... Teraz ożywiły go głosy i twarze z tego okresu życia, który nigdy nie powinien przeciąć jego wspomnień, chyba że było to jak studnia grawitacyjna. Nic nie latało w liniach prostych, wszystko krążyło w kółko, a on nawet nie wiedział, gdzie jest środek masy. Właściwie powinno się to dać obliczyć. Powinien rozwiązać ten problem, na podstawie posiadanych danych... – Połóżcie go do łóżka – mówiła Meg – jest zupełnie zdezorientowany. Ben dodał: – Cholerny głupiec uparł się, żeby uciec ze szpitala. Co on sobie myśli? Ben nigdy nie owijał niczego w bawełnę. O wiele łatwiej mu było poradzić sobie z Benem niż z Sal Aboujib, która po wejściu do pokoju przycisnęła go obiema rękami do ściany, patrząc: mu prosto w oczy z tak bliska, że zrobił zeza i powiedziała: – Oj, piękny jak zawsze. Dek, naprawdę szczerze się cieszę, że cię widzę. Jak to dobrze, że jesteś w jednym kawałku... – Zostaw go w spokoju. Boże! – Meg odciągnęła Sal na bok. – Ten człowiek ma już naprawdę na jakiś czas dość wszystkiego. Przynieś mu kolację. Możesz to zrobić? Zupełnie zdrętwiał. Za bardzo przecenił swoje siły. – Nieprzepisowo. Sal powiedziała: – Niet. Porucznik to wyjaśnił. Kanapka będzie w sam raz, co, Dek? Frytki? –Tak, tak mi się wydaje. – Kanapka oznaczała jakąś rybę, a to go przyprawiało o

mdłości. Wtedy pomyślał o tym, czego naprawdę chciał. Czego pragnął w chwilach przebłysków świadomości w szpitalu. "Hamburger z frytkami". Jednocześnie przypomniał sobie, co się działo z ludźmi z Pasa, którzy chodzili na szybkie jedzenie do kafeterii. – Uważaj na hamburgery, Sal. To jest prawdziwe jedzenie... – Zdechłe zwierzęta – powiedział Ben i wzruszył ramionami. – Ryby to też zwierzęta – oświadczyła Meg. – Nic, wcale nie. Ta sprzeczka była zupełnie surrealistyczna. Tak jak hałas. Leżał tu i ludzie obiecujący mu hamburgera kłócili się na drażliwe tematy roztrząsane przez ludzi z Pasa, o enzymy i o to, czy ryby są inteligentne. – Koktajl mleczny – powiedział. Był zmęczony i chciał wejść pod kołdrę, na której leżał, ale wymagało to zbyt wielkiego wysiłku. Zamknął więc na chwilę oczy i wtedy coś ciepłego spoczęło na nim. Koc. I jakaś masa nacisnęła materac obok niego, a czyjeś ramię go objęło. Skupił na Meg mętny wzrok. – Dlaczego, u diabła, przyjechałaś tutaj? Nie miałaś tu żadnych interesów do załatwienia... – Porozmawiamy o tym później. – Porozmawiajmy o tym dopóki jest jeszcze szansa na powrót, bo możesz utknąć w sprawach służb bezpieczeństwa... – Lekarze powiedzieliby, że znowu podnosi mu się ciśnienie krwi. Oczy zamgliły mu się. Podjął wysiłek oparcia się na łokciu, który nie był złamany i przyglądał się. wszystkim szczegółom twarzy, której – myślał – nigdy już nie zobaczy. Pragnął jej jeden raz. Nie wiedział, czy nadał jej pragnie – nie chciał tego. Nie wiedział, czy mógłby przeżyć kolejną śmierć przyjaciela.

– To wszystko wokół jest jak cholerny młynek do mielenia ludzkiego mięsa. Meg, pułkownik to dupa... – Tak, to samo powiedział Ben. Chcesz się stąd wydostać? Wydaje mi się, że masz poważną wymówkę. Myślisz o środkach medycznych? Po tych słowach poczuł w głowie pustkę. Nie widział siebie robiącego coś innego. Nie mógł wyobrazić sobie, jak przewozi towary, powrotu do pracy operatora wózka. Przyszłość, jaką miał przed wypadkiem przedstawiała się w czarnych kolorach, teraz – nie było żadnej. W ciągu ostatniego roku walczył, aby zostać pierwszym pilotem prowadzącym eksperymentalny rajder. Wierzył w to, nawet w trakcie pogrzebów tych, którzy nie wierzyli. 1 teraz nic było szans, żeby to się ziściło – nikt poza nim już nie żył... – Chcesz zrezygnować ze służby? – zapytała Meg. Usiłował patrzeć na czerń rozpościerającą się przed nim. W końcu potrząsnął głową. Nie, nie chciał rezygnować z floty – nie wiedział, kto będzie mu towarzyszył podczas kolejnego lotu, ani co zostanie z załogi, która nie przeżyje kolejnej katastrofy – nie chciał tego. Może dlatego nie mógł zobaczyć, dokąd zmierza. Załogi nic było, więc mogli równie dobrze przenieść go z powrotem do szkoleń, pozwolić mu dograć się od początku z Meg, Benem i Sal – pod warunkiem, że Tanzer nie zaprzepaścił całkowicie programu. Tymczasem inne załogi zajęłyby się pierwszym lotem, drugim i trzecim – przejąłby kontrolę po kimś, kto już latał rajderem. Byłoby to udokumentowane i okręt byłby wystarczająco oswojony, aby wypróbować go na drugiej linii. Być może było to rozsądne rozwiązanie. Zapomnieć swoje myśli. Może nie został do tego zadania odpowiednio przeszkolony ani nie było to tym, czego pragnął najbardziej. Jednak był to sposób na powrót do kabiny pilota, na zapomnienie o

naiwnym zaufaniu, jakie pokładał w swojej niezwyciężalności. Przestał być dzieckiem. Boże. miejmy nadzieję, że przestać być również głupcem, który za wszelka cenę chciał zyskać status człowieka numer jeden, nawet kosztem zabicia siebie oraz wszystkich, którzy z nim byli. Zrezygnował z podpierania się na łokciu, opadł na łóżko. Zebrał kołdrę i poduszkę pod głowę. Popatrzył Meg w oczy, ale nie zobaczył młodej zaślepionej miłością kobiety – to po prostu przyjaciółka, przytomna, odważna przyjaciółka, starsza od niego, której motywów postępowania, mówiąc szczerze, nie znał. – Meg, mówię poważnie, nie chcę cię obrazić. Cieszę się, że cię widzę. Dobrze, że tu przyjechałaś. Ale jeśli masz jakąś wymówkę, aby wykreślić się z listy, jakikolwiek sposób, aby wrócić skąd przyszłaś, to powinnaś to zrobić... – Przebyłam miliony mil dla tego mężczyzny. A co z tymi listami, które napisałeś? "Wszystko w porządku. prawdziwa szansa na coś, pierwsza rzecz w moim życiu, którą naprawdę chce zrobić..." – To była cholerna bzdura. Tu jest jak wszędzie. Mamy głupca na stanowisku dowódcy. – Tak, cóż, wcześniej też mieliśmy do czynienia z głupcami. W Fasie ich nie brakuje. Niektórzy nawet awansują. – Mnóstwo tu tego. Za dużo cholernych pogrzebów, Meg. Mam już naprawdę dosyć pogrzebów–... – Śmierć istnieje, juene rab. Lepiej dać się spalić niż gnić. W ciemnościach rozszerzała się plazma. Biel na ekranach. Powiedział nagle: – Meg, wróć tam, gdzie masz jakieś życie, na litość boską. Gdzie jest swoje

miejsce... – Bez gówna wartego awansu. – Cóż, tutaj go nie zdobędziesz. Nie policzą ci godzin, dadzą ci tylko marne 200. Spędzisz przynajmniej swoje życie w Pasie, a tutaj zgnoją cię w każdy możliwy sposób. – Hmmm. Tak. Sal jest strasznie wściekła, ale ona i tak zajmuje się komputerami. Ma zdolności do tego, co da się obliczyć wprost. Byłam pilotem wahadłowca KZ, pamiętasz? Z Ziemi na orbitę. Z LEO na Sol Jeden. Latałam promami wszędzie. Cztery lata lotów po pochyłościach grawitacyjnych. I to wszystko umieszczono w nieomylnych zapisach Kompanii Ziemskiej. Tutaj dostałam od razu wyższą rangę. – Cholera – powiedział, a w środku zrobiło mu się zimno. Nie wiedział dlaczego, chyba że z powodu Meg, która nie potrafiła przestać gadać, kiedy uczepiła się jakiegoś pomysłu, a Tanzer był cholernym głupcem. Byłoby tak jak w przypadku wojska – wystarczyło spojrzeć na rejestry godzin Meg i zrobić coś strasznie głupiego. Jak umieszczenie jej na linii ognia. – Meg, nic nie rozumiesz. Tu panuje poważna, wrodzona głupota. Sprzęt to prawdziwy generator stresu, rozumiesz? Zrobili symulatory w czasie rzeczywistym, to po pierwsze, ale ludzie z armii nie spędzają czterech, pięciu godzin w symulatorach. Wiesz co robimy, mając za krótki czas pobytu w symulatorach i zbyt mało doświadczonych ludzi, nie potrzebujących dłuższego czasu na trening? Zaniżamy ustawienia symulatorów, aby to było wykonalne. Wygodne. Rozciągamy czas. Rozumiesz? – Bolała go głowa. Tracił glos oraz zdolność dbania o cokolwiek. – Zabijają nas powoli. Biorą do tej roboty ludzi z refleksem, ale symulatory są popieprzone i zupełnie tracisz do nich zaufanie. To zabójca, Meg, to cholerny zabójca. Rajder jest tak wrażliwy, że można

wszystko schrzanić, jeśli tylko drgniesz w fotelu... – Latasz nim? – Tak – powiedział, a jego głos stal się drżący z powodu wspomnień. – Głównie na symulatorach, ale dwa razy leciałem statkiem. – Uświadomił sobie, dlaczego nie będzie brał środków medycznych. Lepiej dać się spalić, jak powiedziała Meg. On to zrobił. Palił się. Otworzyły się drzwi: – Z musztardą czy ketchupem? – usłyszał głos Sal. – Przyniosłam z jednym i drugim... – Z musztardą – powiedział, chwytając się spraw doczesnych. Zapach powinien sprawić, że zrobi mu się potwornie niedobrze. Jedzenie szpitalne nie miało zapachu tłuszczu. Starał się, ale zawsze miał nudności, kiedy miał to jeść. Ale – może sprawiła to kompania, może zapach, który zaczarował kantynę, dźwięki i rozmowy przy kawie – nagle zapragnął hamburgera. Naprawdę wystawił na próbę swój żołądek i głowę. Ramionami przywarł do ściany, aby mógł usiąść, zjeść i uporać się z koktajlem. Uderzenie cukru, węglowodanów i soli. Obiecany tłusty hamburger z kantyny z marynatami, koperkiem, sosem chili, pomidorami i musztardą... – Jak możesz to jeść? – zapytał Ben. – Boże! Odezwała się Meg: – Zamknij się, Ben i sama wzięła hamburgera z ketchupem. A więc Meg musiała pochodzić z układu ziemskiego. Rab, rad i, jak kiedyś powiedziała, spadek na Ziemię na fali zmian. Jak się pojedzie do Pasa, to jakby cofnięcie się co najmniej o jeden wiek do tyłu – stary sprzęt, mieszanina antycznych dziwactw i mody rab–rad weszło w krew Pasterzy i stworzyło

światopogląd i odmienność górników. Ale wierzył, że Meg była starym prawdziwym rabem, którego upolowali pod drzwiami Kompanii w piętnastym roku, kiedy on był dzieckiem. Więc Meg czuła się jak w domu jedząc hamburgera i mając poczucie, że jest bardzo daleko od wartkiego prądu tych wszystkich zmian. On cierpiał razem z nią i bał się za nią. Świetnie, że była pilotem. Flota zgarniała wszystkich rekrutów od Pasterzy, których mogła wybłagać lub przekupić. Ewidentnie złożyli jej ofertę, mając na uwadze jej godziny – głupia przyjaciółka, prawie kochanka obok faceta tak młodego, że mógłby być jej synem, a na dodatek pokiereszowanego w szpitalu. Nie musiała wchodzić w to wszystko. Nie mógł przejść obojętnie nad tym, co powiedziała. Miała wiele zalet, ale zwykłe rachunki nie dawały im szans. Wystarczyło, że przyjechała do szpitala, aby go stamtąd wyciągnąć i że stanęła w jego obronie, zaryzykowała aresztowanie i utratę wszystkiego. To wszystko po to, aby go stamtąd wyciągnąć. Ona taka była. Mogłaby wyjechać albo zostać. Ale gdyby została... Zjadł prawie całego hamburgera, połowę frytek i wypił koktajl. Siedział tak w pokoju z Benem i Sal rozmawiając o komputerach, wojsku i o Meg, która pewnie pożerała pierwszego hamburgera od wielu lat. W ogóle nie wydawała się zmieniona – być może tylko trochę więcej zmarszczek wokół oczu. Kiedy odłożył resztę koktajlu, zamknął na chwilę oczy, usiadł i myślał o Cory, Birdzie i o Pasie. Wydawało mu się przez chwilę, że tam jest, ale tak naprawdę nie odpłynął. To były tylko wspomnienia. A więc to nic groźnego.

***

Najchętniej złamałbym mu ten jego cholerny kark, myślał Ben. Palant zjadł tę całą mieszankę i odleciał. Nic dziwnego. Biedna zdechła krowa. Ryby nie są inteligentne. Dziękuję. Sal oparła się o jego ramię i szeptem rzuciła całkiem nieprzyzwoitą propozycję, co przypomniało mu, czego najbardziej brakowało mu przez ubiegły rok. Propozycja taka sprawiała, że mężczyzna przestawał jasno myśleć o wartości swojego życia i konieczności wydostania się z tej piekielnej dziury... – Tak – powiedział ochrypłym głosem, a swoje myśli skierował na wykombinowanie sposobu by wydostać stad swój tyłek i zabrać Sal na Tl, a potem do Sztokholmu. Sal była cholernie dobra. Pod kilkoma względami. – Tak. Meg, naprawdę nie chcę zostawiać cię tutaj z tym palantem, ale nie będziesz miała nic przeciwko temu, że zostawimy cię z nim samą? – Nie ma problemu – odpowiedziała Meg z zadowoleniem w głosie. – My, ludzie z przestrzeni, przystosowujemy się każdych warunków – a ty, Ben? Zabrakło mu riposty – wyszedł z wprawy. Tak się zachowywało ułożone społeczeństwo. Poczuł, że twarz mu się zarumieniła. – Do diabła, zapytaj potem Sal. Sal włożyła mu rękę pod ramię i powiedziała: – Szczegóły zostawmy na później. Teraz czas na poważne relacje, interpersonalne. Masz chociaż pojęcie gdzie, koleżko? – Mamy cały cholerny pokój dla siebie – odpowiedział. I łokciem otworzył drzwi.

***

Dek odezwał się: – Wyrzucisz to? – i wręczył Meg resztkę koktajlu. Poszła do łazienki i wyrzuciła. Kiedy wróciła, zobaczyła, że Dek jest na nogach i przeszukuje szafkę – swoją, jak się domyśliła. Miała nadzieję, że nie myśli o tym, aby się ubrać. Bolały ją plecy z powodu zmiany g po opuszczeniu wahadłowca. Zrobiła się miękka mieszkając na pokładach Hamiltona. Bolały ją wszystkie mięśnie, te które napinają ciało podczas przebywania w obszarze grawitacji. Wiele z nich znajdowało się w niezwykłych miejscach. Poza tym naprawdę nie chciała stanąć twarzą w twarz z tymi facetami na zewnątrz... – Nigdzie nie idziesz – powiedziała, ale on to zignorował, podniósł całą kupę teczek znajdujących się na szafce i odezwał się z niepokojem w głosie: – Nic ma taśmy. – Jakiej taśmy? – Taśmy z symulatora. Wydaje mi się, że zanieśli ją z powrotem do biblioteki. Jestem przekonany, że tu byli. – Oni? – Żandarmeria. Ludzie prowadzący dochodzenie w sprawie wypadku. – Przesłuchanie już się odbyło, Dek. Ważni oficjale odlecieli dziś rano. Był blady. Jedną ręka oparł się na ramie szafki i patrzył w nicość.

– Szukam, Meg. Co oznaczało, że nie należy traktować tego jako dezorientacji. Joli juene rab, twarz jak u namalowanego aniołka i język ciała, który mówił: Pieprzyć cię w każdym sensie, w jakim chciało się to odebrać. Zupełnie podobnie było w jej przypadku. Ale musiał nadejść moment w życiu, kiedy człowiek patrzy w lustro i zdaje sobie sprawę, że upłynęły całe wieki. W tym przypadku Dek był jej lustrem – to ciało i twarz, które nosiły wszystkie zmarszczki zmartwień w mięśniach, nie wyrzeźbione na stałe wokół ust i oczu. Wiek również zakradł się do jej ciała. Mogła założyć się, że mama Deka nie była od niej starsza. Być może nie chce, aby czterdziestoletnia kobieta mu się narzucała. Z jego wyglądem mógłby mieć tutaj każdą, I prawdopodobnie miał, przez całe życic. I miał już pewnie dość tych wszystkich nachalnych kobiet, których twarze mówiły, iż go pragną. Odczep się od tego dzieciaka, Magritte Kady, i zamknij się, do diabła. On jest zmęczony i pewmie zupełnie wykończony ciągłym biciem. Może w tej chwili intensywnie zastanawia się, jak delikatnie wyprosić dziś w nocy ze swojego łóżka kobietę w średnim wieku. Pewmie nic może dobrać odpowiednich słów? Dek nic nie mówił. Poszedł do łazienki, odkręcił kurek z wodą, wyszedł z mokrą twarzą i włosami. Spojrzał na nią oczami zagubionego zbitego dziecka. Odezwała się pierwsza: – Nie ma żadnych innych, ukrytych powodów. Przyjechałam tu, żeby wyciągnąć stąd twój tyłek. Nie mam w związku z tym żadnych roszczeń. Mogę w każdej chwili wrócić do Pasa. Teraz nie ma żadnych długów. Ja byłam dłużna. To go poruszyło. Zobaczyła jak zmarszczył brwi. Powiedział:

– Jak ręka? Trochę bezmyślnie obróciła rękę, podniosła ramię. – Działa. – Refleksy? Wstrząsnął nią dreszcz, poruszyła kciukiem – trochę sztywny. – To wiek, juene rab. Wszystkich nas dopada. – Nie jesteś stara, Meg. Jaki on do tego grzeczny jeune fils. Nie pozwoliła sobie na reakcję twarzy. Tylko poczuła ból w trzewiach, ale pohamowała go i wyłożyła prawdę na stół: – Nadal nie mówisz, że mogę siedzieć przy pulpicie sterowniczym. Uratowałeś nasze tyłki z bardzo złej przygody, Dek, dostałeś coś, czego ja nigdy nie miałam. Jeśli chcesz, żebym była w twoim zespole, w porządku, będę cię osłaniać. Natomiast jeśli chcesz, żebym ja lub Sal była poza nim, po prostu to powiedz, teraz od razu, prosto z mostu, ponieważ jestem to winna Sal. Mam czterdzieści lat i zdaję sobie z tego sprawę. Ramię już nie jest takie, jak kiedyś i nigdy już nie będzie. Sal jest młoda, ale ma doświadczenie w kolekcjonowaniu. Takie samo jak ty. Nie mogę cię okłamywać. Nie jestem w tym dobra... Podszedł bliżej. W jego twarzy widziała ból, natomiast w oczach ujrzała ogromną głębie, studnię grawitacyjną. Jego twarz straciła na ostrości, kiedy przechylił się i pocałował ją w policzek – to jeszcze bardziej zabolało. Ale jeune fils nie mógł tego wiedzieć... – Nazwij to wyrównaniem rachunków–– powiedział, a jego ręce powędrowały w dół po jej ciele. Na ustach zakwitł delikatny pocałunek, który pozbawił czterdziestolatkę zdolności rozumowania. Kolejny, który...

Boże. – Nie rób tego – powiedziała drżącym głosem, kiedy już mogła odzyskać oddech. Chciała opowiedzieć jakiś śmieszny kawał o ich wieku względnym, ale on się odezwał pierwszy: – Łóżko, Meg – i pociągnął ją za sobą do łóżka. Nie było to w pełni satysfakcjonujące przeżycie. Jeutie fils miał o wiele więcej pomysłów niż mógł zrealizować, ale ubrania i pościel zostały rozrzucone na wszystkie strony, buty wykopano już spod pościeli, a łóżko nie przeznaczone dla dwóch osób oznaczało zachowanie ogromnej ostrożności, aby nie wbić łokci w bolące go miejsca. I tak to zrobiła parę razy, ale on powiedział, że to nic, do diabła z żebrami, nie dbał o nic, a jeśli to były halucynacje, to nie chciał się obudzić. Mogłaby polecieć za nim do piekła i zostać potem porzuconą, a mimo to zdecydowałby sic na taką podróż... Nie obchodziło go nic więcej. Z jego ust usłyszała niebezpieczne słowo operacyjne, ale ponieważ nie wiedziała, co na poczekaniu odpowiedzieć, uszczypnęła go w nogę i rzekła: – Jest mi tu cholernie dobrze, jeune rab. Zamknij się. Jakoś go to rozśmieszyło. Nie pamiętała, żeby kiedykolwiek tak się zaśmiewał. Jednak nie było w tym nic zdrowego. Jakby skulił się, mocno ją przyciskając do siebie i powiedział: – Cokolwiek zechcesz, Meg, czegokolwiek pragniesz – i zaczął coraz bardziej odpływać. W końcu wymamrotał: – Cory – ale ona nie obraziła się. Ten człowiek nadstawił swój tyłek, aby ratować Cory Salazar, zrobił wszystko dla swojej partnerki, co człowiek może zrobić. Nie

można przecież oczekiwać od mężczyzny, że zaraz zapomni i zdmuchnie z pamięci Cory, tak jak gasi się zapałkę? Nie dla każdego partnera tak by się poświęciła. Więc rozczochrała włosy i odparła: – Cicho, jestem Meg – a on odpowiedział z zamkniętymi oczami: – Meg, na litość boską, idź stąd, wracaj do Pasa, nie mieszaj się w to, do cholery, masz swoje łóżko... – OK. Mieli mnie zrobić starszym kapitanem. Przygwoździłeś mi kolano. Chcesz się przesunąć, Dek?

***

Dzielenie łóżka z Aboujib było długim doświadczeniem. Niełatwo się wymknąć – technika. Tak nazywała to Sal. Byli w miejscu, gdzie konkurencja na Tl nie mogła podsłuchiwać, a Sal nie była zbyt krytyczna. Ona po prostu brała, co mogła. Górowała nad nim doświadczeniem i być może była nawet dewiantem seksualnym. W jej obecności nikt nie pozostawał zimny jak lód. Może dlatego, pomyślał nagle, pomiędzy chwiiami uwagi poświęcanej Sal, że tak naprawdę nie chciał, aby Sztokholm poznał go od tej strony. Nie było to zupełnie szczere odczucie w jego prawym umyśle. Przez chwilę zatęsknił za reputacją i neonami na R2 oraz za śniadaniami z syntetycznych jajek Mike'a Arezzo, wraz z hałasem piekładu... Sztokholm był obrazem z rzeczywistości wirtualnej. To miasto to efekty specjalne. Nie było żadnej Ziemi i nie można do niej dotrzeć, Kompania wymyśliła ją jedynie,

aby wyjaśnić funkcjonowanie wszechświata. Miała swoją własną Ziemię – luksusy w pięknych opakowaniach. Z tego co wiedział, wszystko było syntetyczne. Co za różnica, do diabła, czy to krowa czy soja? Nie miał zamiaru jeść nic, w czym płynęła krew. Na Ziemi pełno było nieziemców, w nie mniejszym stopniu niż na Pell. Co robił Ben Pollard, próbując ulokować się wśród ludzi, którzy jedli hamburgery i zarządzali departamentem, który zakupił cholerny EIDAT? Starał się przeżyć i nie mieszać do wojny. To właśnie robił do tej pory. A teraz z powrotem był na piekładzie. Znowu żywił złudne nadzieje, a oprócz Sal Aboujib pojawiły się na horyzoncie podejrzane poczynania floty – trzeba zniszczyć gnojka, który za to odpowiadał... Do diabła, jeśli się nad tym dobrze zastanowić, to Dekker ponosił za to odpowiedzialność. Nie miało znaczenia, że wojsko i flota miały w tym swój udział, To Dekker stał za tym wszystkim i spieprzył mu życic jednym kiwnięciem palca; w taki sam sposób, w jaki spieprzył życic Cory Salazar i program rajdera. Może za to ostatnie nie ponosił winy, ale człowiek nie chroni się przez drążenie w chaosie o tej skali, w którym jakimś sposobem znalazł się Dekker. Czy nie było tak, że ten facet chciał koniecznie robić właśnie to, czego tak naprawdę nie musiał? Tak jak w przypadku grawitacji i swobodnego spadku w studni, wszystko w pobliżu niego kończyło się niepowodzeniem... Sal pocałunkiem odcięła mu dopływ powietrza i na chwilę zgasły światła. Kiedy opadł na poduszki, był częściowo uspokojony. Wciągając powietrze, powiedział coś, co go nurtowało: – Wiesz, mogłaś choć raz napisać. Sal nie odpowiedziała od razu. Wspięła się na niego i zrobiła klatkę z łokci po obu stronach jego głowy. Jej warkoczyki smagały go w twarz. Usta oplatały mu nos.

– To nie jest odpowiedź. – Nie wiedziałam, że chcesz dostać list – powiedziała Sal. Uczciwa odpowiedź, której nie wziął pod uwagę. Faktem było, że kiedy próbował się jakoś urządzić w układzie wewnętrznym i otrzymywał pogróżki od różnych ludzi, prawie wcale nie żałował opuszczenia piekładu. Starał się wyrzucić ze swojego języka Pas, nawet przestać o nim myśleć. W głowie chciał mieć tylko czyste zielone liczby, inne życie, Aboujib, inne cele... Więc nie odpowiedział na pytanie. Rzekł tylko: – Tu wszystko jest strasznie popieprzone. Dekker jest w to mocno zaangażowany. Myślałem, że ty i Meg macie więcej rozumu. Ją mogę zrozumieć. Ryć może tam było cholernie trudno zdobyć wyższy stopień, ale ty jesteś Pasterzem, masz koneksje, nie musiałaś tego wszystkiego rzucać i przyjeżdżać tu... Sal ześlizgnęła się z niego, przekręciła, oparła na łokciu, widział tylko cień spinki do warkoczyków i błysk oka w przyciemnionym świetle. Oczy zamknęły się i znowu spojrzały na niego. – Nie traktowaliśmy jej dobrze, Ben. Wzięła to sobie do serca. Ale mówiąc szczerze, ona nie była tak naprawdę szczęśliwa na Hamiltonie. – .Jakieś problemy z osobowością? Sal wodziła za czymś długim paznokciem po prześcieradle pomiędzy nimi. Drugie mrugnięcie. Potem podniosła wzrok do góry. – Można tak powiedzieć. Faceci wywierali na nią presję. Mówili... – Popatrzyła w stronę drzwi i powiedziała ściszonym głosem. – Mówili, że t.o cholernie dobrze, że oberwała, bo tym sposobem Dek znalazł się za sterami... – Kurwa. Sal drgnęła.

– To chyba prawda. Przynajmniej ona tak twierdzi. Ale to podkopanie jej wiary w siebie, rozumiesz? Przejęła się tymi żartami. Wzięła sobie do serca to całe gówno. Ale oni mówią, że ma skłonności do studni grawitacyjnych. Nic chcieli, żeby latała w obszarze przyciągania Jowisza. To chyba żart. Pomysł spadku do studni grawitacyjnej sprawił, że zaczął się cholernie denerwować. Zanim kiedykolwiek dotrze do Sztokholmu, zamierzał wypić wiele drinków przed daniem nura w studnię. Do dzisiaj pamiętał ucieczkę z R2 i to jak dostali się w strefę przyciągania studni, śnił o brzęczącym metalu i o pękaniu śrub. Dźwięki takie wydawał statek w chwili rozpoczęcia dekompresji – wyskok, huk i darcie metalu... Tak, Pasterze lubili robić kawały. Bronili dodatków i prerogatyw otrzymywanych od Kompanii za latanie tam, gdzie inni nie mogli. A Meg była mieszkanką układu wewnętrznego, planety oraz na papierach Sal... Więc Dekker dostał nieograniczony kredyt u Pasterzy za jeden przeklęty lot, natomiast Meg. która dla sprawy prawie straciła rękę, dostała gówno: Dekker nie prosił o pracę z Pasterzami. Istniała różnica w nastawieniu do sprawy... – Ona chciała tu przyjechać i sprawdzić się – powiedziała Sal. I głęboko westchnęła. – Nic mogłam pozwolić jej jechać samej. – Aby odnaleźć Dekkera? Ona go, do cholery, wcale nie zna. Ona nie... Pilot, pomyślał po chwili. Meg była takim samym pilotem jak Dekker, nic jej tak naprawdę nie obchodziło poza lataniem. Dlaczego Pasterze nic chcieli jej przy sterach? Podwójne gówno. Ale to. co się działo po drugiej stronic ściany, nadal nie miało sensu.

– Więc ona jest teraz w łóżku z tym facetem? Ruch pościeli, Sal ruszyła ramionami. Chwila ciszy. Po chwili odezwała się: – Hormony. – Jakie? Oto jest pytanie. – Jakby był najlepszy, wiesz co mam na myśli? Nie wiem. skatowanie go wiele by dało. – Boże. – Opadł na plecy, aby pomyśleć o tym przez moment. – To znaczy – powiedziała Sal – nawet jeśli flota zaoferowałaby jej wtedy to, co Dekkerowi, i tak poleciałaby. Ale ona była wtedy rozbita. Nie można ich o to winić, ale to naprawdę bardzo ja bolało... Znowu podpórka z łokci. – Do jasnej cholery, ona nie ma dwudziestu lat, Sal. Jeśli chcesz tu rozmawiać o hormonach, musisz mieć całkowicie inne podejście. Tam nie ma reakcji. Nie będzie ich tam dla jakiegokolwiek człowieka przy zdrowych zmysłach. Sal, ten facet jest kompletnie pomylony, wydaje się, że taki jest występny zapis na tym statku... Chwila ciszy. Sal była tylko cieniem w pokoju i była może niezadowolona, bo nie można tego wiedzieć, kiedy rozmawia się z zarysem sylwetki w ciemnościach. W końcu powiedziała, z nutką zdecydowania w glosie: – Ona nie jest dwudziestolatką, ale jest cholernie dobra w tym co robi, Ben. Nie było cię tam z nami, więc nie widziałeś, jak finezyjnie obeszła się ze skałą – ale dostaliśmy gówno. Kompania dawała nam zawsze gówniane zadania, bo byliśmy gorsi niż wolni strzelcy, byliśmy wynajętą niezależną załogą, a oni usiłowali doprowadzić nas do bankructwa, zrujnować właścicieli statków. Do tego właśnie

zmierzali. Nigdy nie udało nam się wyciągnąć szczęśliwego losu z "procedury losowania zadań". Meg miała rejestry na Sol, była na liście ludzi przeznaczonych do odstrzału, prowadzonej przez Kompanię. Tylko dlatego, że była rabem, nie ubierała się i nic myślała zgodnie z kodeksem, nie pocałowała nikogo w dupę, a oni ją gnoili, Ben, tak samo jak dokopał jej B.M. i Hamilton. Potem przychodzi ta cholerna flota i mówi: A może polecisz i wyciągniesz Deka z całego tego bałaganu? Nawet nic powiedzieli: Czy chciałabyś dla nas polecieć? Powiedzieli: Czy chcesz polecieć i wyciągnąć tego czeławieka z depresji, a my zapiszemy to w twoich rejestrach? To wszystko co obiecali, Ben. A ona popatrzyła na mnie w taki sposób, cholera, że co miałam zrobić? Ugrzęzła ze mną. Może już czas, żeby ktoś z nią chodził, przytulał, trzymał za rękę? Sal nigdy nie mówiła do niego w ten sposób – atakowała zobowiązaniami. Ale, do jasnej cholery... Ta myśl poprowadziła go torem, którym nie chciał iść. To wspomnienia starych czasów, tego co mieli na piekładzie, zaufania, które brało się z przekonania, iż facet, z którym dzieliło się statek nie zawiedzie cię. Cały cholerny wszechświat mógłby chcieć to zrobić, ale twój partner – nigdy, on musiał mieć takie same zainteresowania jak ty, a ty go po prostu nie oszukiwałeś. Ty go po prostu nie oszukiwałeś... Stoczył się z łóżka i paradował nago. Było mu zimno, bo wentylatorów nie dało się przestawić na wyższą temperaturę. Podszedł do drugiego łóżka i przechylił się nad nim, ponieważ gdyby został w tamtym, zacząłby myśleć o Morrie Birdzie, a nie chciał tego robić, przynajmniej nic w takich ciemnościach. Więc Sal zgrywała głupią. Meg myślała, że może znowu odzyskać lata, które straciła i że system ich wszystkich nie zgnoi.

Szelest za nim. Ruch. Ramiona zarzucone na jego ciało. Zimne miriady klipsów na warkoczykach Sal grzechotały mu po plecach. – Zimno tu, Ben. – Chcę się stąd wydostać, do cholery, nie potrafię walczyć. Mam miejsce w Sztokholmie... Sal zapytała trzymając go mocno: – Co to jest Sztokholm?

Rozdział 7 Poranek zastał go w biurze. Chwila zastanowienia się nad raportami otrzymanymi od konstruktorów oraz z kontroli symulatora. Graff powoli wypił łyk kawy z automatu i wypełnił kolejną stronę na czytniku komputera. Autor raportu miał upodobanie do strony biernej: "zostanie dokonane"; "zostanie dopilnowany przyrost", a szczególnie do zawiłości typu: "mogło to być efektywne kosztowo przez pewien czas, ale wyniki okazują się negatywne w prognozach długoterminowych..." Graff sprawdził w słowniku wyraz "prognoza". Słownik mówił coś o 1) modelach pogodowych na Ziemi, natomiast druga definicja brzmiała: 2) przewidywania. To drugie, zawyrokował, ale wpisał jeszcze ten wyraz do słownika i znalazł, jak podejrzewał, coś innego niż swoją definicję "przewidywań". Na litość boską, i to byli ludzie, którzy projektowali komputery i oprogramowanie do symulatorów. To oni dostarczali mu wiadomości o modelach pogodowych na Starej Ziemi i o wróżbach. Próbował odczytać te raporty z materiałów Tanzera. Czuł się odpowiedzialny za program podczas nieobecności kapitana. Bał się, że coś pominie. Bał się, że nie zrozumie Tanzera w bezpośredniej rozmowie, a to były jedyne lekcje z zakresu używania języka planety w jego spisie lektur.

Wyraz "dokonane" mógł odgadnąć z kawałków. A nie miał wcale takiego małego zakresu słownictwa. Nie stosował tak wielu średników w swoich raportach. Zastanawiał się, czy jego styl można uważać za staromodny. Już nie po raz pierwszy pragnął władać przynajmniej jednym z dawnych języków, które dały podwaliny pod nowe formy porozumiewania się. Biorąc pod uwagę mnogość znaczeń, było to coś, co Saito nazywała wyrazami problemowymi, pokrewnymi i metaforycznymi. Wszystkie stanowiły pomost pomiędzy "prognozą", "pogodą planetarną" i technikami Lendler Corp., którzy w przerwach pomiędzy pracą nad symulatorem a pisaniem raportów, biegali z dokładnym i zawiłym zbiorem protokołów między biurem jego a Tanzera. Do diabła, co z tym "dokonać"? "Zaciemniać", "delegować" i "ponownie powtórzyć". Jednak nic dokonanego nie miało się zdarzyć w tym dochodzeniu z wyjątkiem tego, że Lendler Corp. miała zebrać dowody służące ochronie przed procesami sądowymi wnoszonymi przez najbliższych krewnych poległych pilotów. Zaoszczędzić im kłopotów. Trzymać się ludzi z Pasa. Ci ostatni nie pozywali Korporacji do sądów, bo nie mieli dość pieniędzy czy koneksji, aby to robić. Ale kiedy wejdzie się na ich terytorium... Lendler nie chciał tego robić. Nie chciał przeprowadzać rozmów z ludźmi z Pasa. Nawet jeśli tak ustalono. Rozległ się sygnał telefonu. Miał nadzieję, że to Saito. Mógłby od razu skorzystać z pomocy językoznawcy. Żałował, że wydział prawny zostawił biuro komuś młodszemu rangą. Flota musiała wpisać na listę jakiegoś prawnika ze świata rodzimego, bo właśnie go potrzebowali. Może nawet dwóch lub trzech, ponieważ wydawało się, że nigdy nie byli jednomyślni. Wczoraj wieczorem miał telefoniczne zebranie rady Zjednoczonego Dowództwa Obrony. Rozmawiali o przewinieniach i domagali się następnych zwolnień...

– Porucznik Graff? – młody głos męski. Brzmiał znajomo. – Pułkownik Tanzer na linii. Nigdy nie miał zwyczaju przeklinać. Ale skojarzenie z ludźmi z Pasa nasuwało słowa. I trzymał się tego: – Daj mi go, Trev. Przełączenie. – Porucznik Graff? – Pułkownik? – Przeglądam właśnie pliki dotyczące Paula Dekkera. I zastanawiam się, czy ma pan jakieś załączniki z ostatniej chwili, zanim zakończymy nasz raport z tego wypadku. – Byłbym wdzięczny, pułkowniku, jak tylko zakończymy nasze własne dochodzenie. – Dekker został wypisany ze szpitala, jak rozumiem na podstawie pańskiego rozkazu. Wyraźna możliwość działania urządzeń rejestrujących. – Zwolniony i przekazany pod opiekę medyczną floty. W jego krwi wykryto znaczny poziom środka uspakajającego i leków przeciwbólowych. Mój personel mówi, że było tego za dużo. O wiele za dużo. W tym raporcie pojawia się wyrażenie "błąd w sztuce". Chwila ciszy. – Próbki krwi pobrano po tym, jak znalazł się pod opiekę pańskich lekarzy, poruczniku. Sprawdzę tę sprawę, ale wybaczy mi pan, że wolę wierzyć naszemu personelowi. Proszę złożyć osobny raport, jeśli pan chce. Proszę zadzwonić do

Lekarza Krajowego. Jest to zupełnie taki sam model postępowania, jak w przypadku innych pańskich działań. Być może znajdzie pan wkrótce jakiegoś kurczaka wracającego do domu na grzędę. Kolejna lingwistyczna zagadka dla Saito. Ale intuicyjnie złapał podstawowe znaczenie tego zdania. Tanzer powiedział: – Telefon nie nadaje się do podobnych dyskusji. Proszę przyjść za dziesięć minut do mojego biura. Albo złożę ten raport w takiej postaci, w jakiej jest, bez pańskiej parafki i zapisze pańskie zastrzeżenia moimi słowami. Chwila ciszy z jego strony. Chwila pokusy, aby wysłać Tanzera do wszystkich diabłów, odłożyć słuchawkę i zadzwonić do kapitana przez nie kodowany interkom. Być może był głupcem nie robiąc tego. Tanzer wykonywał drobne ruchy, czepiając się szczegółowo kolejnych spraw, dzień po dniu. Do cholery z tym facetem, teraz mógł rejestrować tę rozmowę. Ostrożność wzięła jednak górę. Postępować zgodnie z rozkazami. – Już idę – powiedział.

***

Tubylcy mieli ten perwersyjny zwyczaj zwany pobudką, co oznaczało, że zaraz po tym, jak interkom wystraszał cię prawie na śmierć i kiedy zwlekałeś się z łóżka z zaspanymi oczami, już trzeba było biec do kolejki po śniadanie, żeby zdążyć zanim znikną jajka. Meg weszła w tę rutynę jeszcze na okręcie, który ją tu przywiózł.

Stała teraz w kolejce, ona i Sal, jedyne kobiety w polu widzenia, z dwoma facetami, którzy tak czy inaczej przykuwali uwagę. Orientacja poza szpitalem, powiedział jej porucznik. Spraw, żeby cały czas miał jakieś zajęcie. Daj mu wycisk, choć nie za bardzo. Nie pozwól, aby przebywał sam. Oznaczało to, że byli swego rodzaju ochroniarzami, tak jej się przynajmniej wydawało. Nie była pewna, przed czym mieli go chronić. Na pewno przed własnym stanem umysłu Deka, to plasowało się wysoko na liście. Jak powiedziała Sal: zbyt dużo zgonów, aby ktokolwiek mógł to tolerować. Wszyscy, do kogo się naprawdę zbliżył, z wyjątkiem Bena i jej, nie żyją. Za każdym śmierć odbierała mu bliskich na jego oczach. Zeszłej nocy mówił jej, żeby spróbowała się wypisać z armii, nie wiedziała, czy oznaczało to propozycję wyniesienia się z jego życia. To tylko ją utwierdziło w przekonaniu, że powinna słuchać rozkazów porucznika i mieć na niego oko. Dek miał oprowadzić ich, zapoznać z salami ćwiczeń i laboratoriami VR oraz biblioteką, a także wyrobić im własne karty pobytu. Harmonogram prac laboratorium dostaną, jak tylko będą mogli się zakotwiczyć. Było tu zupełnie inaczej niż jej mówiono, kiedy tu leciały. Ale oni mieli właśnie taki styl pracy we flocie. Dek powiedział, że wystarczy zażyć pigułkę, a oni dawali ci taśmę i karmili podstawowymi wiadomościami z tablic za pomocą wyświetlacza VR; na przykład, na temat programowania jakiejś cholernej maszyny, której nawet nie widziało się oczy. – Na początku wszystko ci się myli – mówił Dekker w kolejce po śniadanie, stając po drugiej stronie Bena. – Reakcje nabyte podczas seansu są w konflikcie z przyzwyczajeniami, stajesz z tym twarzą w twarz następnego dnia i nie pamiętasz, że nauczyłeś się czegoś nowego, ale twoje ręce to wiedzą. Stosują to tylko po to,

aby nauczyć cię tego, co jest na tablicach. Mózg potrzebuje chwili, aby przyzwyczaić się do tego i przekonać się, że wie. Niektórzy ludzie nie mogą brać pigułek. Ale to rzadkie przypadki. Słuchała. Próbowała to sobie wyobrazić. – Eksperymentują z tym na Tl – powiedział Ben. – Do diabła, jeśli pozwolę by pomieszali mi w głowie. Mam priorytet 10. Programista, zezwolenie służb bezpieczeństwa. Cholerne zamieszanie, bo używają tego pieprzonego EIDAT. Przysłali mnie tu, a mój poziom to nie system Doku B, o nie. Wszystko, na czym się zna ten system to piloci i małpy w doku, więc ja muszę być jednym albo drugim, prawda? No właśnie. – Syntetyczne jajka znalazły się na talerzu Bena. – Więc pozwala on jakiemuś cholernemu urzędasowi na spieprzenie mojej misji. Czy ktoś na Sol zastanawia się, gdzie jestem? Jeszcze nie. Personel nie powinien myśleć. Oni; ufają EIDAT. Czeka na mnie stanowisko, Boże, mam nadzieję, że dalej czeka. A co to jest, do diabła? – Kasza – powiedział Dek. – Czy to kiedyś żyło? – Nie. – Dek przesunął swoją tacę na koniec kolejki i wziął kawę. – Chcesz, żebym zaniosła tacę? – zapytała Meg. – Nie, w porządku – powiedział Dek i wsunął swoją kartę do szczeliny. – Tu jest wszystko zapisane i wkalkulowane. Laser skanuje dno pojemników, oblicza twoje kalorie i przydziały – dietetyk jest gorszy niż wszyscy diabli razem wzięci. – Czerwona linia czytnika zamigała. – Masz wiadomość – powiedział robot przy wyjściu, jak gdyby Dek nie umiał czytać.

– Przepraszam was. – Dek zaniósł swoją tacę do narożnego stołu. Panowała tam cisza, co z przyjemnością zauważyła Meg idąc za nim. W tym czasie Ben czekał na Sal, aby przeszła przez kasę. Do licha, za dużo w tym miejscu Pasterzy, aby mogła się czuć komfortowo. Wszyscy zwracali uwagę na każdy wykonany przez nich ruch. Cześć Dek, mówili trzeźwo, ale brzmiało to raczej szczerze. Łypali przy tym okiem na nią i na Sal. To było naturalne – kobiet było tu niewiele, w dodatku wydawało się, że wszystkie miały oczy zwrócone na Bena. Chłopcy z armii również patrzyli na nich, a ich głowy pochylały się zgodnie, jedna ku drugiej przy stołach, w szeptanych komentarzach. Meg widziała to wszystko idąc w kierunku stołu. Wokół było aż gęsto od mundurów wojska. Dek położył tacę. – Sprawdzę tę migającą wiadomość. Prawdopodobnie jakieś twoje sprawy. Mam nadzieję, że to do ciebie. Po chwili Sal i Ben pokazali się ze swoimi tacami i postawili je. – Co on robi? – zapytał Ben zerkając mu przez ramię. – Nigdy nie sprawdza się wiadomości przed śniadaniem... – Myśli, że to mogą być dostępy dla nas. – Meg położyła swoją tacę i rzuciła wzrokiem na Deka, który rozmawiał przez telefon. Był niesamowicie podniecony, co mogła wywnioskować z tonu jego głosu. Coś się działo, wyczytała to z jego postawy i ruchów, ale nie była w stanie odczytać wszystkich kodów języka ciała. Spytała: – Ben? Rozumiesz ten kod na migaczu? – Dotyczy dostępu – powiedział Ben siadając. – Ooo – powiedziała Sal. Za mało powiedziane. Dek uderzył telefonem w otwartą rękę.

– Przepraszam – powiedziała Meg i podeszła w jego kierunku. Dek wyszarpnął kartę i rykoszetem rzucił w jej stronę. – Co się stało? – zapytała chwytając go za ramię. – Dek? – Oszukali mnie, pierdolony Tanzer mnie wyrolował, sukinsyn. – Odepchnął ją, a ona nie wiedziała, czy go ponownie złapać, czy nie. Zabolała ją ręka, kiedy się szarpnął. Ale to nie miało znaczenia. Pobiegł do drzwi jak szaleniec. To miało dużo większe znaczenie, bo wpadł w środek ludzi... Mitch, na litość boską... Dek przebiegł obok. Ona pobiegła szybko za nim i wpadła na tę samą przeszkodę, która tym razem nie ustąpiła. Ani nie ustąpili ludzie. – Kady – powiedział Mitch, nieprzyjaznym tonem. – Słyszałem, że wpadli w desperację, skoro ciebie zwerbowali. – Mój partner ma kłopoty, z drogi, do cholery! – Więc co z Dekkerem? – Mówił coś o oszukaniu go. – Kurwa! – powiedział Mitch, a potem zwrócił się do dużego faceta stojącego za nim. Był to Pasterz, którego widziała wczoraj na korytarzu. Zapamiętała go. Pauli. – Weź go za tyłek i sprowadź tu. Szybko. – Co się dzieje? – zapytała Sal, kiedy z Benem pojawiła się obok, razem z grupką innych ciekawskich. – Wyrolowali Dekkera – powiedział Mitch. – Uspokójcie się, zobaczymy, co powie na to porucznik. Do diabła, jeśli rozumiała słowo "wyrolowali", nie znała Pauliego od strony załatwiania problemów. Mitcha znała aż za dobrze, ale jego wściekłość sugerowała przynajmniej, że jest po stronie Deka i że zatrzymanie go po tej stronie barykady

wydawało się priorytetem również dla nich. Pauli ruszył w kierunku, w którym pobiegł Dek, a ona poszła za nimi szybkim krokiem. Za pierwszym rogiem zobaczyła pusty korytarz; ale Pauli skręcił w boczny korytarz, jakby wiedział dokąd zmierza. Dogoniła go i zauważyła Deka, idącego szybko środkiem korytarza. – Dek! – zawołała, a on zatrzymał się, przybrał pozę jakby chciał powiedzieć: "pieprzę was" i gapił się na nich obojętnie. W porządku. Była to poza gburowatego młodego sukinsyna, którą dobrze znała. Powiedziała zadyszana: – Czeławieku, masz przyjaciół, kapujesz? Zwolnij trochę, nie stroń od ludzi. Dek wyglądał, jakby miał zamiar zaraz odejść. Odezwał się Pauli: – Czy to prawda, że cię oszukali? – Tak. – Powiedział to przez zaciśnięte usta. Najwyraźniej nie chciał rozmawiać. Mniej więcej w tym czasie Ben i Sal pokazali się z kilkoma innymi Pasterzami z kantyny. Ben zapytał: – Co się dzieje? Dekker, zwariowałeś? – Ben – Meg i Sal wykrzyknęły jednocześnie. Ale Dek szorstko machnął ręką, a po chwili udało mu się odblokować szczęki. – Nic się nie stało, do diabła, nic. Przykro mi, że was tu sprowadziłem. Przepraszam, że was w to wmieszałem. Trzeźwo myśląca kobieta powinna w tym momencie odwrócić rozmowę od spraw osobistych. Powiedziała szybko: – Ben, Sal, to jest Pauli, przyjaciel Mitcha. Pauli: Ben Pollard, Sal Aboujib. Powiedzcie: miło mi i niech ktoś, na litość boską, odpowie na proste pytanie: co tu

się dzieje? – Cholerne wojsko – powiedział Dek – to się dzieje. Tanzer właśnie wyrzucił mnie z programu. – Nie może tego zrobić – powiedział Pauli. – Pieprzyć go. Nie może tak postąpić. Odezwał się ktoś inny: – Nie ma siły, Dek. – I jeszcze jeden: – Mitch właśnie idzie na rozmowę z porucznikiem. Nie ma możliwości, aby to nie poskutkowało. Dek nie był rozmowny. Twarz miał bladą i pocił się. Sal powiedziała cicho, kładąc mu rękę na ramieniu: – Chcesz wrócić z powrotem do pokoju, Dek? Ben powiedział: – Pieprzyć to, tam czeka na niego śniadanie. Wszyscy mamy śniadanie, nie jadłem od wczoraj. Sal miała na głowie szaleńca, który stał na wpół odwrócony i pragnącego udusić pułkownika, a Ben tymczasem chciał jeść cholerne śniadanie. Dek patrzył na Bena, jak gdyby ten był jakimś nieziemcem, który wpadł nagle, aby zapytać o drogę. – Masz coś przeciwko temu? – zapytał niecierpliwie Ben. – Dobra. W porządku – zamruczał Dek. I poszedł z nim. Boże, obaj byli wariatami.

***

– Przeglądam właśnie kartotekę Dekkera – mówił Tanzer stukając kartą o stół. – O tutaj, raport medyczny i dyscyplinarny, obejmujący jego agresywne zachowanie w tutejszym szpitalu, nieprzestrzeganie przepisów w symulatorach... – Jego zachowanie, pułkowniku, było jak najbardziej rozsądne, biorąc pod uwagę poziom stężenia leków w jego organizmie. Leków z możliwym negatywnym wpływem na psychikę, mając na uwadze dotychczasowy przebieg choroby, ujęty w tym pliku. To tyle od moich ekspertów medycznych. Są podstawy do uznania błędu w sztuce. – To jest raport z wypadku. – Tanzer popchnął papier przez biurko w jego stronę. – Proszę go podpisać lub nie, jak pan uważa. Oszczędzę panu szczegółów. Nie powołuję się tu na kartoteki szpitalne, nie oskarżam go o skandaliczne szarpaniny ze służbami bezpieczeństwa w sprawie tej zaginionej taśmy, ani o brak szacunku dla przepisów bezpieczeństwa. W konkluzji stwierdzam, że oprócz podporucznika Dekkera nie było żadnej innej osoby wplątanej w wypadek w symulatorze. Na jego twarzy nie pojawił się nawet ślad emocji. – Jak, pana zdaniem, dostał się do gondoli? – Przypuszczam, że wszedł tam w zwykły sposób, poruczniku, w taki sam, w jaki każdy głupiec może się tam wdrapać. Akurat tak się złożyło, że był na prochach. To jest dokumentacja z przyjęcia do szpitala – odleciał zanim wszedł do gondoli. – Został tam wsadzony. – Był w bezprawnym posiadaniu taśmy, która powinna zostać zwrócona do archiwum... – Miał prawo mieć tę taśmę, pułkowniku. Był wcześniej w szpitalu, został wypisany w stanie znanym pańskim ekspertom medycznym, którzy wypuścili go z

lekiem zaaplikowanym do organizmu... – Bez względu na to, jakie miał leki w organizmie, był tam zanim zdecydował się na lot w symulatorze. – Wybaczy pan, ale nie polegam na słowach ani zapisach tych lekarzy. – Może pan polegać, na czym pan chce. Powiem tylko jedno: Dekker ma zakaz wstępu do symulatorów. – Ma do nich dostęp na mój rozkaz, pułkowniku. – Proszę sprawdzić regulamin, poruczniku. Obiekt z symulatorami oraz dostęp do nich znajduje się pod kontrolą wojska. – Ogranicza pan dostęp do symulatorów jednemu z moich ludzi, pułkowniku. Sprawa ta zostanie wyjaśniona przez Departament Obrony. – Niech więc pan lepiej już zacznie przygotowywać papiery, poruczniku, ponieważ on ma zakaz. I jeśli choć trochę zależy panu na programie, nie wniesie pan protestu –jest to moja dobra rada, ponieważ pan nie chce, aby sprawa nabrała rozgłosu. Proszę zapamiętać moje słowa, nie chce pan, aby sprawa nabrała rozgłosu. Ale dopóki nie nawiążę współpracy z pańskim przełożonym, nie będę z panem współdziałał. – Czy mam to rozumieć jako szantaż? Czy tego pan chce? Jeden mój podpis i Dekker wróci? – Nie nazwałbym tego w ten sposób. Ale powiedzmy, że mogłoby to być sygnałem zbawiennej zmiany nastawienia. – Nie zgodzę się na to, pułkowniku. I może pan zawiadomić FlotęCom, aby była w pogotowiu za piętnaście minut. – Dobrze. Już czas, aby obudził pan swoje wyższe eszelony. Proszę im powiedzieć, że mają poważny problem z Dekkerem.

***

Tace leżały tam, gdzie je zostawili. Weszli do kantyny, a wszyscy patrzyli na pozór nieobecnym wzrokiem, jak ludzie, którzy próbują wyszpiegować kłopoty innych. Zamarły rozmowy, ale po chwili znowu się ożywiły. Dek nie patrzył na nikogo ani nie rozmawiał, tylko siadł na swoim miejscu przy stole i zanurzył słomkę w soku pomarańczowym. Ben przesłał jej udręczone spojrzenie. Nadal mieli do dyspozycji cały stół. Pauli oraz inni faceci odeszli w stronę kolejki po śniadanie, ale nie doszli do niej. Zatrzymali się i zaczęli rozmawiać z facetami przy ścianie – wszyscy byli Pasterzami. Na obrzeżach znajdowali się ludzie ZDO, natomiast przy stołach obie grupy były wymieszane, ale nie przy jednym stole. Meg nagle uświadomiła sobie, że w całej cholernej sali nie było drugiego mieszanego stolika. Nie podobała jej się ta cisza ani atmosfera, jaka się wokół nich wytworzyła. Dek jadł jajka, Ben – tost. Sal spojrzała na nią w sposób, który utwierdził ją w przekonaniu, że miała rację – wszyscy oprócz nich byli mieli nie po kolei w głowie. Podeszła do nich młoda kobieta o blond włosach z wygolonymi pasemkami, postawiła swoją tacę i powiedziała: – Nie masz nic przeciwko, Dek? Dek zadrżał. Usiadła. – Trace – powiedziała kobieta intruz, patrząc w jej stronę i wyciągając rękę nad

tacą, w chwili, gdy inny Pasterz o ciemnej karnacji skóry, zajął miejsce obok Sal: – Almarshad. Przyjaciele przyjaciół. Pauli przysiadł się również i powiedział: – Teraz my, Tanzer potem. Pollard, mógłbyś powiedzieć, po czyjej jesteś stronie? Cholernie dobre pytanie, pomyślała Meg. Zobaczyła, jak Ben marszczy brwi i gorączkowo zastanawia się nad odpowiedzią, a potem mówi z zimnym, słodkim uśmiechem na twarzy: – Do diabła, nie jestem pod dowództwem Tanzera. Papiery mam czyste ze strony służb bezpieczeństwa. Jestem technikiem od komputerów z Tl. Powinienem być teraz gdzie indziej i jeśli tam dolecę, usmażenie tyłka Tanzerowi nie będzie wymagało zbytniego wysiłku. Więc może mnie ktoś stąd wydostanie? – Słyszeliśmy, że jesteś niezłym fachowcem od liczb – powiedział Pauli. Znowu zmarszczył brwi. – Cholernie dobrym – odpowiedział Ben. Nie kłamał. – Aleja nie lecę z nim, ani z wami. Do cholery, nie mam zamiaru zbliżać się do jakiegokolwiek konfliktu w przestrzeni... – Niewielka szansa, że będziesz blisko niego w moim towarzystwie – powiedział pod nosem Dek. – Do cholery, Pete i Elly, co jest kurwa ze mną, że... Ręka Pauliego spoczęła na nadgarstku Deka powodując, że się zamknął. Dzięki Bogu, pomyślała Meg. Nie znała tutejszych niebezpiecznych rewirów, ale jej osobisty wewnętrzny radar mówił o zbliżających się poważnych problemach.

***

Nawet nie zdążył wrócić do biura, kiedy usłyszał z tyłu pozdrowienie i słowa: – Poruczniku, musimy z panem porozmawiać... Nie było wątpliwości, o co chodzi, zanim jeszcze Mitch i Benavides minęli go. Graff powiedział: – Dekker ma zakaz zbliżania się do symulatorów, czy o to chodzi? – Sprawka Tanzera? – zapytał Mitch, ale nie dodał, czy również jego. – Pułkownika Tanzera – przypomniał im. – W biurze, Mitch. Nie rozmawiajmy o tym na korytarzu... – To już się rozeszło po korytarzach, sir, po całej kantynie. Cholerne trepy nie dbają o to, gdzie rzucą swoje... – Mitch, w biurze. – Tak jest, sir – powiedział potulnie Mitch i delegacja poprowadziła go korytarzem, skręciła za rogiem i doszła do biura. Zanim je otworzył, usłyszał dzwonek telefonu. Podszedł szybko do biurka i podniósł słuchawkę. – Graff, słucham. Głos Saito: – J–G, mamy problem. Zastosowano ograniczenia wobec Paula Dekkera. – Zapewniam cię, że wiem o tym. Słówko do kapitana. FlotaCom. Stat. Koduj, ale nie zmieniaj kolejności sygnałów. Powiedz kapitanowi, że pilnie chcemy się z nim skontaktować. – Dobrze. Odłożył słuchawkę. Popatrzył na Mitcha. – Gdzie jest w tej chwili Dekker?

– W kantynie – odpowiedział. – Pod warunkiem, że Pauli i Kady złapali go. – Złapcie go. – Nie był zbytnio zadowolony. Pędził naprzód jak szalony. – Złapcie go i pilnujcie, jeśli choć trochę zależy wam na tym programie. Cisza po drugiej stronie, a po chwili: – Przecież zaciągnęliśmy się i podpisaliśmy pański kontrakt. Bardzo martwimy się o ten program, poruczniku, tak jak i o wiele innych rzeczy. – Pierwszy raz o to poprosiłem, Mitchell. Wykonuj rozkazy. Ślepo. Bez zastanowienia. Mitch patrzył na niego przez dłuższą chwilę. Tak samo inni. W końcu Mitch odezwał się. – Wykonujemy rozkazy. Ale co oni, do cholery, robią, poruczniku? Czy są jakieś wiadomości od kapitana? Czy wiemy cokolwiek o sytuacji? Co się dzieje na Sol? – Chcecie, aby wam to wszystko tak po prostu wyłożyć na stół. Nie wiem, jaka jest sytuacja, czy kapitan został zatrzymany na przesłuchaniach, czy zaszło co innego. Proszę was, musicie wrócić do swoich obowiązków, wykonujcie swoje rozkazy, idźcie do symulatorów – niech każdy wróci do swoich rutynowych zajęć. Jak gdyby nic się nie stało. Po tych słowach zapadła długa cisza. W końcu odezwał się Mitch: – Tak – powiedział – właśnie. Ale Dekker cholernie się martwi. – Powiedzcie Dekkerowi, że moje drzwi stoją dla niego otworem. Wiem, co się stało i trzymam rękę na pulsie. To może zająć trochę czasu, ale on tam wróci. Otworzył usta po tym zdaniu. Jeśli składa się taką obietnicę tym ludziom, to lepiej jej dotrzymać.

To jak z wejściem do systemu, pomyślał. Czasem musi się to zrobić bardzo szybko. Przemyślał to dwa czy trzy razy, choć przy podejmowaniu decyzji z ogromną szybkością nie ma czasu na rozmyślania. Jednak śmiercionośny pył z tej sprawy rozsypany był po całej przyszłości i nie wiedział, czy dobrze postąpił składając obietnicę wyjaśnienia całej sprawy – dla jednego człowieka. Trudno, taką podjął decyzję. Ofiary można liczyć liczbą ludzi na okręcie – w bitwie. Ale jeśli twoje własne służby wyznaczają jakiś cel, to jeden człowiek ma na pewno znaczenie. *** Pełna sala głupców na prochach siedzących przy konsolach, sięgających zgodnie do przełączników i jednocześnie uderzających w klawisze – Ben był przerażony. – Cholerni głupcy – powiedział z poważną nutą dyskomfortu w głosie. Podprogowe nauczanie, tak to nazywali: VR i prochy. Słysząc o tym, ale nie widział dotąd trzydziestu, może czterdziestu osób siedzących z łatkami kabli sensorycznych na ramionach, twarzach i wszędzie, łącznie z miejscami intymnymi. Teraz miał to przed oczami ludzi wykonujących identyczne, szybkie ruchy, jakby byli trybami jakiejś maszyny. – A oni mówią z pogardą o klonach w Unii... – To ćwiczenia podstawowe – powiedział Dekker. Znajdowali się w pomieszczeniu obserwacyjnym, patrząc przez Spex, odbijającym zafrasowane twarze Bena, Meg i Sal. Tylko Dekker – profesjonalista w tej dziedzinie – próbował powiedzieć im, że to jest norma. – Przerażające – Sal też tak myślała. – Naprawdę przerażające. Ben zapytał nieswojo: – Czy oni w ten sposób wykonują pracę na komputerach?

– Tylko podstawowe funkcje – powiedział Dekker. – Z tego co wiem, w ten sposób obsługują działa i skanery długodystansowe – jednym słowem "umiejętności motoryczne", jak to nazywają. W ten sposób uczą tego, co jest w tablicach oraz w niektórych symulatorach, w przypadku gdy istnieje tylko jedna prawidłowa odpowiedź na jakieś zagadnienie. Jeśli coś ustawione jest w ten sposób – mogą uciąć taśmę. To wydaje się rzeczywiste, kiedy na to patrzysz. Idziesz do przodu. Powtarzasz to w kółko, aż w końcu zawsze wychodzi ci prawidłowo. Nie była to odpowiedź, jaką pragnął usłyszeć. Odparł: – Ja nie zamierzam brać żadnych pigułek. Już teraz robię wszystko prawidłowo. Lepiej niż którykolwiek z tych ludzi, których ma ten pieprzony personel, mówię wam. Pozwolisz im, żeby ci poprzestawiali we łbie? – Tu chodzi tylko o tablice – powiedział Dekker i wyłączył światła po wyjściu. – O ćwiczenie reakcji. "Bezpośrednie Wejście Neuronowe" – tak to nazywają. Dopracowuje się to w symulatorach i na jawie – przynajmniej tak powinno być... Dwa łata znał już tego faceta i uświadomił sobie, że tak naprawdę nigdy nie słyszał jego poczucia humoru. Pomyślał, że to kawał. Cholernie zły żart. Meg zapytała: – A co się stanie, jeśli pewnego razu ustawi się nieprawidłowe odchylenie? – Nie jesteś jedyną osobą, która się tym martwi. To trudne pytanie. – Więc co oni robią? Tak ustawiają taśmy, abyśmy skakali na średniej, która jest prawidłowa w naszym przypadku. – To jest część tak zwanej "dokumentacji" – co oznacza, że tam nie ma nikogo, kto naprawdę leciał rajderem. – Nikt? – zapytała Sal i Ben prawie jednocześnie. – Próby dokowania, tak. Znają tę część. Ale bezpośrednie loty, obroty i reorientację

– robią nawet przez sen – znają tylko z symulatorów. Nie mają doświadczenia z prawdziwym sprzętem bojowym. Jest dość problemów ze śmieciami systemowymi. – Jak z cholerną wiązką promieni przechodzących przez Pas. – Właśnie. Przy prędkościach jakie rozwija rajder jest bardzo podobnie. Nikt nie wie, dokąd zmierza taki szybki okręt – nie ma żadnych dwustuletnich kart systemowych. Wyciągasz skanem obraz znanego systemu, w którym panuje normalny ruch, ale poza nim w punktach skokowych są zabezpieczenia zakłócające sygnały radarowe, choć ty nie masz pojęcia, że tam są. Skał nie widzisz na skanie również, ale na tym sprzęcie tak. To zabójcze statki, tak szybkie, że aż niewidzialne dla skanu. – Cholera. – Zimne ciarki przebiegły Benowi po plecach. – Czy ci ludzie kiedykolwiek latali po układzie słonecznym? – Wielu z nich to robiło, jeśli masz na myśli żołnierzy z doświadczeniem bojowym. Tak to wygląda. A my lecimy z przodu, przed nosicielem i rozbijamy skały, które znajdują się na ścieżce okrętu bazy. – Żartujesz. – To właśnie robi rajder. – To jest, do cholery, najgłupsza rzecz, jaką kiedykolwiek słyszałem! – Dlatego lubią nas te typy z Pasa. Zabójcze statki i skały – bez różnicy. To samo uczucie we wnętrznościach, kiedy ruszają się skały – to samo sprawia, że ktoś jest dobry w liczbach, albo co trzyma Pasterza poza studnią. Tego właśnie chcą. – Do diabła, Dekker! – Jesteś dobrym górnikiem? – Dekker miał czelność zapytać. – Żywym! Bo nigdy nie pozwoliłem, aby Sucza Mama kazała nam zachowywać się jak pocisk rakietowy – za wyjątkiem jednego razu, kiedy zorientowałeś się,

sukinsy... Odezwała się Meg: – Do diabła, Ben, dają ci broń... – Tak i nie działa – to właśnie tam robią. Odmóżdżają tych biednych skurwysynów, jego też – wskazała na Dekkera. – Na litość boską, oni chcą, żeby piloci wysadzali skały zawadzające na drodze, okrętami! Czy mają to na swoich taśmach? – Jeszcze nie – powiedział Dekker, tak cicho i trzeźwo, jak gdyby był w pełni władz umysłowych. – Ale chcieliby dostać prawidłowe reakcje podczas jednej rundy, aby mogli włożyć to na taśmę i nakarmić nią pilotów. Krążą pogłoski, że do tego właśnie dążą. Mieć jedną załogę, która tego dokona, a potem nauczy innych. – Boże – powiedziała Sal i wskazała kciukiem w tył, na ludzką fabrykę. – Tak jak tu? Dekker wzruszył ramionami. – Tak mi się wydaje. – Tak im się wydaje – wymamrotał Ben. – Rasa ludzka strzela do siebie. Dekker mówi, że Unia również buduje rajdery... – Myślałem, że po drugiej stronie podłączają cię do maszyny i uczą cię, jak polubić, kiedy do ciebie strzelają. Ale nie tutaj. Nie po naszej stronie. Nie ma takiej możliwości, Dek. O co my walczymy? To są sposoby Unii! – Z tego, co wiem, to nawet oni to opracowali. – O kurwa! – Jeszcze nie – zażartowała Meg. – Cholernie śmieszne, Meg. Ben popatrzył na Dekkera, Meg i Sal, z tym nagłym omdlewającym uczuciem, który mówił, że jest otoczony przez wariatów, łącznie z kobietą, z którą poszedł do

łóżka; i każdym strzelającym dupkiem Pasterzem, a także dowództwem i porucznikiem. – Jaki to ma wpływ na refleksy? – zapytała Meg. Dekker odpowiedział: – Dopieprza jak diabli. Powoduje przeraźliwy strach. Jak mówiłem przy śniadaniu – ręce poruszają się bez twojej wiedzy, uderzasz w przełącznik, ale nie wiesz dlaczego. Ruchy są prawidłowe, tylko musisz przekonać siebie, że tak jest naprawdę. Nie możesz mieć wątpliwości. – Czy istnieje prawdopodobieństwo, że właśnie to przytrafiło się Wilhelmsenowi? Dekker nie odpowiedział na to pytanie od razu. Ben nie był pewien, czy utrzyma śniadanie w żołądku. – Tak – stał tam przez jakąś chwilę, a potem złapał oddech i powiedział: – Najgorszym wrogiem jest obawa, czy twoje ruchy są prawidłowe. Po prostu nie można mieć wątpliwości, mały błąd i jesteś trupem... – Tak – odparł Ben przypominając sobie uczucie, jakie im towarzyszyło, kiedy wyciągali go z korytarza, zanim zobaczył ich strażnik. – W porządku. Może byśmy poszli na wycieczkę gdzie indziej? Na przykład, czy można na tej stacji gdzieś się zabawić? Dekker popatrzył na niego, jakby nigdy wcześniej o tym nie pomyślał. – Nie wiem. To nie Sol Jeden. – Z tego, co widzę, to nie jest nawet R2. Czym można się zająć w tej puszce w wolnym czasie? Zabawiać się z automatami sprzedającymi batony? – Nie ma zbyt dużo czasu na życie towarzyskie – powiedział Dekker słabym głosem. Przypomniało mu się,. że na T1 też nie było nadzwyczajnych rozrywek.

Szczególnie w odniesieniu do Sol Jeden tętniącego życiem. – Również nie było go zbyt wiele tam, gdzie my byłyśmy – powiedziała Meg. Szli korytarzem, pełnym drzwi do laboratoriów, w których ludzie uczyli się reagować jak szczury, prowadząc rajdery, które przemieszczały się za szybko, aby można było o tym myśleć bez bólu głowy. Nie było na to żadnej rady, że piekład na R2, pomijając wszystkie jego wady, oznaczał stare dobre czasy... – Więc co chcesz robić, Dek? To znaczy, pod warunkiem, że zaspokoimy wszystkie nasze pragnienia. Jakie jest twoje? Najstraszniejsze pytanie, jakie kiedykolwiek zadał Dekkerowi. Zaczął myśleć nad odpowiedzią, tak mu się przynajmniej wydawało. Meg jakby przechyliła się w jego stronę, jedna widzialna ręka na jego ramieniu – to, gdzie była druga, mogło mieć. coś wspólnego z koncentracją... Dekker powiedział bardzo cicho: – Chcę być tym, który przygotuje tę taśmę, Ben. Żałował, że o to zapytał i że Meg nie położyła ręki w takim miejscu, aby przerwać koncentrację tego chłopca i wytrącić go z diabelskiego kręgu strasznych myśli. – Czy jest na to jakaś szansa? – zapytała Meg równie cicho, a on pomyślał, że znajduje się w gęstej wodzie. Nie odpowiedział od razu. – Jeśli pozwolą mi wrócić do symulatorów, to... – a po kilku uderzeniach serca dodał – ale nie zrobię tego z tobą, Meg. Nie mogę. Milczenie ze strony Meg. Po chwili: – Tak. – Nie to mam na myśli. – Dekker zatrzymał się sztywno, wziął Meg za ramiona i

zmusił, aby popatrzyła mu w oczy. – To znaczy, nie chcę. Nie mogę pracować z tobą... Meg nie wyglądała na zadowoloną. Była tak blada i miała zaciśnięte usta, jak nigdy dotąd. Odepchnęła jego ręce. – Ma pan problem, sir? Masz problem ze mną, bo nie jestem wystarczająco dobra, a jednocześnie nie możesz postawić mnie na półce i tylko na mnie patrzyć. Mówisz, że jestem beznadziejna z tablic, w porządku, to twoja cholerna opinia. Zobaczymy, jak wyjdą testy ze zdolności. Znajdę zespół i polecę z kimś innym. Będziemy czasem sypiać ze sobą, w porządku. Albo zmyję się stąd. Ale nie zobaczysz mnie na żadnej cholernej półce! Po tych słowach Meg odeszła korytarzem. Szła ze spuszczoną głową, była wściekła. Do diabła, pomyślał Ben patrząc na plecy Dekkera, który prostu stał i patrzył za nią. Była z nim Sal – zastanawiał się, dlaczego nie odeszła z Meg. Kiedy tak myślał, Dekker ruszył za Meg, szedł szybko lekko chwiejnym krokiem. – Rozumiesz coś z tego, co oni wyprawiają? – zapytał Sal. – Tak – odpowiedziała Sal. – Rozumiem ich oboje. Zaskoczyła go. Człowiek z Pasa dużo widział i jeszcze więcej rozumiał. Może więc to było coś, czego po prostu nie śledził. Zapytał dla własnej samoobrony: – Doprawdy? Wiem, dlaczego on za nią poszedł. Ale i nie rozumiem, dlaczego Meg jest wściekła. Sal odparła: – Powiedziałam ci to wczoraj w nocy. – Nie powiedział, że ona nie nadaje się do sterów rajdera. Powiedział... – Powiedział, że nie będzie z nią latać. Nie na jego statku. Ona złoi mu za to tyłek. Dekker aż się prosi o to.

Rozmowa toczyła się, kiedy szli korytarzem do wyjścia. Sal mówiła: – Meg zda te egzaminy ze zdolności. Nigdy niej widziałeś, co potrafi wściekła Meg. Wydawało mu się, że widział. Ale z drugiej strony, może nie. Spojrzał na nich, Meg dalej była zła na Dekkera – chłopak wczoraj wyszedł ze szpitala, widać było, że ledwo trzyma się na nogach. Musiał coś powiedzieć, ponieważ Meg trochę odpuściła. Odeszli razem w stronę drzwi awaryjnych, więc wywnioskował, że powinni ich dogonić. Po drugiej stronie drzwi Meg powiedziała: – Musimy nad tym popracować. – To niesprawiedliwe – odpowiedział – ten człowiek nie nadaje się do tego. – Dekker wyglądał, jakby nie mógł utrzymać się na nogach, z trudem mu to przychodziło. Mówienie też: – Mam zamiar spróbować z tą taśmą, Ben. Chcesz ją zrobić? Rzucił zdziwione spojrzenie z powrotem w stronę drzwi, za którymi podłączeni do komputerów ludzie latali nie istniejącymi statkami. – Do tego? Nie ma takiej możliwości, do diabła. Nie nadaję się do walki, rozumiesz? Niemożliwe, aby armia zaryzykowała mój talent przy pociskach rakietowych. Wykonam test wpisów danych, a zanim to zrobię... – Co jest w Sztokholm? – zapytała Sal. – Mówią, że na Pell jest piekład, który może zawstydzić nawet Sol. Mieszkają tam nieziemcy... – Tak? – Był nieporuszony. – Widziałaś ich na zdjęciach. Nie mogą być za dobrzy w łóżku. – Mają prawdziwe produkty rolnicze. Jak na Ziemi. Jest Pell, Stacja Mariner...

– Tak, jest też Cyteen, która pośle nas wszystkich do diabła albo zamieni w ludzkie roboty. Nie muszę lecieć na Cyteen – nasze własne służby usiłują nam to zafundować... Naprawdę go to zdenerwowało. Wejdą mu do głowy i nauczą, które guziki naciskać, tak? Programista nie potrzebował takiej pierdolonej pomocy.

***

Wciąż brak odpowiedzi. Graff już dawno przestał się martwić. Zaczynał się wściekać. Jego biuro było miejscem, w którym po włączeniu systemów bezpieczeństwa mógł łączyć się z pomostem kapitana. Ale robotnicy byli wszędzie, a wojsko miało bardzo biegły personel i równie zdolny do złamania systemu, jak technicy do naprawienia go. Zawsze pozostawało pytanie, nawet tutaj, kto ma przewagę nad kim. – Wiem, że kapitan wie o Dekkerze – powiedział do Saito, Demasa i Thieu. Cała trójka miała twarze poorane zmarszczkami, ich wiek i doświadczenie uspokajało go. – Pollard, Aboujib, Kady – wszyscy tu przylecieli. Można by pomyśleć, że jeśli on ich przerzuca, to są w jakimś sensie kurierami wiadomości od kapitana... – Być może – powiedziała Saito znad brzegu kubka z kawą – on się obawiał przesunięcia lojalności. Dekker jest punktem kluczowym. Nie spotkali się od ponad

roku. Przyjaciele i kochankowie odpadają. A Pollard należy do ZDO. – Przylecieli. Pożegnanie Dekkera z Kady było co najmniej płomienne. Pollard przyłączył się do niego tutaj. Protokół mówi, że nic z tego nie ma znaczenia? – Oni nie są kupcami. To nie takie związki tu się tworzą. Zagadki na każdym kroku. Milczenie kapitana w sytuacji, gdy choćby słówko byłoby bardzo mile widziane. Popatrzył na Demasa, działonowego Thieu i Saito. Com Jeden, Jeżeli Wiktoria komunikowała się z nim oficjalnie, to głosem Saito. Jeżeli flota komunikowała się z Unią lub ludźmi z planety, odbywało się to również za, pośrednictwem Saito, która analizowała słowa, obyczaje oraz elementy obcego zachowania – psychologię i oczekiwania. – To co się tworzy? Saito wzruszyła ramionami. – Oto jest pytanie. Ja tylko mówię, że nie można' brać naszej struktury społecznej jako punktu końcowego ich ewolucji. Zarówno mieszkańców planety, jak i Pasa – struktura ich lojalności jest niezmiernie skomplikowana. Statek i Rodzina nie pojawiają się w niej. Są dla. nich jedynie bazą. Trudno powiedzieć, czym się staną. – Prehistoria – powiedział pod nosem Demas. – Uprzedzenia? – miękko zapytała Saito. – Nie uprzedzenia. Po prostu nie ma pomostu między tymi kulturami. Nastąpiła totalna zmiana. Ich instytucje są pierwotne wobec naszych i dały im podwaliny. Ale oni nie potrzebują pokrewieństwa, nie muszą funkcjonować w tym kontekście. W przeciwieństwie do swoich przodków. My wyciągnęliśmy nasze zasoby z matrycy kulturowej... – Z matryc. Matryc Wallingsforda. O Boże, już prowadzili jeden z tych swoich ożywionych sporów, rozszczepiając

teoretyczny włos na czworo. Demas był hobbistą i biuletyny informacyjne na statku zawierały rosnącą kolekcję obserwacji jego i Saito na temat kultur układu wewnętrznego. On nie opowiadał się po żadnej stronie, ani zwolenników Wallingsforda, ani Kilmera czy Emory'ego. – Saito, czy kapitan coś knuje, albo chociaż coś podejrzewasz? Bardzo mętne spojrzenie. – Powiedziałabym ci. – Chyba, że dostałabyś inne rozkazy. Czy kapitan jest z tobą w kontakcie? Czy coś insynuuje przeciwko mnie? Saito patrzyła na niego jeszcze jedną chwilę i odrzekła bez mrugnięcia oka: – Oczywiście, że nie.

Rozdział 8 – Ciężki dzień? – zapytał Villanueva przy barku z deserami. – Można tak powiedzieć. – Jedyna dogodność płynąca z bliskości Ziemi, to większa różnorodność słodyczy i przypraw niż jakikolwiek człowiek mógłby spróbować w ciągu roku. A Graff osobiście zamierzał to zrobić w czasie swojego urzędowania, nawet gdyby walka miała rozpocząć się w każdej chwili. – A co to jest? – zapytał, a Villy odpowiedział: – Ciastko z rodzynkami, z przyprawami, cynamonem, cukrem, gałką muszkatołową... – Masz to w jednym palcu – odparował Graff. Był pewien, że Villy nie przyszedł tu tylko na deser. Nie chciał słuchać wykładu ani odpowiadać na pytania. Jednak był zaskoczony jego znawstwem kulinarnym.

Villy wzruszył ramionami. – Zawsze o to pytacie, wy z Pasa. Jak się ma Dekker? – W porządku, do chwili, kiedy pułkownik go wyrzucił. – Ważył pytanie. Nie mógł wytrzymać tego stanu zawieszenia w jakim tkwił. – Wysłał cię? Wahanie. – Można tak powiedzieć. – Co knuje? – Mówi, żeby przesunąć tego chłopca na niższe poziomy. Wykorzystać załogę Mitchella, mnie i moją załogę. Twierdzi, że przyjmuje twój punkt widzenia, nie będzie zastępstw w dowództwie ani w załogach, dopóki maszyna nie zacznie działać jak należy. – Dlaczego nie składa własnych ofert? – Wydaje się, że my – piloci – lepiej rozmawiamy ze sobą, przynajmniej jeśli chodzi o umiejętności. Chcesz znać prawdę? Zasugerowałem, aby odpuścił sobie zastępstwa. – Szkoda, że nie zrobiłeś tego wcześniej. Villanueva znowu spojrzał na niego. – Prawdą jest, że to zrobiłem. Graff wziął swoją tacę i szedł za Villym w kierunku stołów w kasynie oficerów. Zapytał: – Nie masz nic przeciwko temu? – i usiadł naprzeciwko, zanim ten zdążył odpowiedzieć. – Bądź moim gościem – powiedział Villy. Głowy osób siedzących przy innych stolikach odwróciły się w ich stronę, oceniając ich wyraz twarzy i długość rozmowy. Graff powiedział szybko:

– To nie jest odpowiednie traktowanie, Villy. Nie mogę. Twój pułkownik nie ma prawa wyrzucić go... Trzeba mu to zapisać na plus, że Villy nawet nie próbował bronić szczegółów technicznych. – Załoga Mitchella i moja. Żadnych zastępstw. Kiedy Dekker ponownie przejdzie badania medyczne i na reakcję – wtedy poproś pułkownika. Znowu go dopuści. Tylko poczekaj, aż się ten chłopiec uciszy. Dla jego własnego dobra i programu. – Kto przeprowadzi badania medyczne? Wy czy my? Villy ewidentnie nie wziął tego pod uwagę. – Porozmawiam o tym z pułkownikiem. Może będziemy mogli coś zrobić. Nie możemy pozwolić sobie na kolejne niepowodzenie. Wiesz o tym równie dobrze jak ja. Musimy zamknąć program, zanim wszystko stracimy. – Jestem chętny do współpracy. Ale chcę, żeby się już odczepili od Dekkera. Ten dzieciak ma dosyć. – Bez dwóch zdań. Kęs ciastka. Czas na przemyślenie. – Kapitanie Villy, czy osobiście wiesz, co się wydarzyło przy gondoli? Villy nie odpowiedział wprost również na to pytanie. – Nawet gdybym wiedział, to i tak bym nie powiedział. Gdybym nic nie wiedział, nie miałbym odpowiedzi. Czy to ci coś mówi? – Dobrze tańczysz. Villy zaśmiał się niewesoło. Uderzał palcem o stół. – Pozbyliśmy się stąd senatorów i techników. Znowu mamy program w swoich rękach. Nie zamierzamy godzić się na kolejny projekt. Słowo daję.

Pierwsze słyszał. Wygrali? – Nie będzie zmiany projektu? – Takie krążą plotki. Słyszałem to od Starszego Człowieka. Nie dostaniemy sztucznej inteligencji. Krążą pogłoski, że wezmą nas na kolejne próby w symulatorach, gdzie usiłują wtłoczyć ostrzejsze zakazy w pilota, a nie w maszynę. Graff przechylił się do tyłu, mocno biło mu serce. Zaczerpnął powietrze. Nie umiał powiedzieć, czy Villanueva był zadowolony z tej sytuacji, czy nie. – Więc jaka jest twoja opinia? – Trzymaj się tego. Takie jest moje zdanie. Tak będzie najlepiej dla was i dla nas. Postaramy się ustawić taśmę, najlepiej jak potrafimy. Potem polecimy. Wygrałeś J– G, ciesz się z tego. Jak widać, ta ksywa krążyła już po stacji. Ale nie był pewien, czy cokolwiek wygrał. Stał się niezmiernie ostrożny słysząc o ustępstwach płynących z biura Tanzera. Villy rzekł: – Nie jesteśmy zadowoleni z zaistniałej sytuacji – nie ufam waszemu programowi uczenia z taśm, natomiast oni ewidentnie na tym polegają, i to w coraz większym stopniu. Nie podoba mi się ten cholerny system. Nadal nie uważam, aby faszerowanie prochami i przebrnięcie przez jakąkolwiek sytuację było dobrym lekiem na zderzenie się z własną frustracją jakiegoś dzieciaka. Nie możemy zagwarantować, że twoje albo moje odruchy, będą identyczne jak u innych ludzi, którzy kiedykolwiek znajdą się w tym programie. Stary argument. Graff powiedział miękko i delikatnie: – Dlatego ich dajemy. – Nie powiedział: zrobimy listę głównych pilotów rekrutujących się spoza układu Sol. Nie powiedział tego, choć taki miał rozkaz kapitana. Ziemia nie chciała o tym wiedzieć.

Nie. – Słuchaj – powiedział Villy – wiesz równie dobrze jak ja, że sięgamy dna beczki. Ludzie nie lubią górników i Pasterzy, bo nie są oni ponoć uczciwymi obywatelami. Są byłymi rabami, są aspołeczni... Te dwie dziewczyny, które tu przyleciały – obie mają coś na swoim koncie... Rab był swoistym rodzajem ruchu emigracyjnego głosującego za przestrzenią kosmiczną, a przeciwko Kompanii. Ruch ten stał się agresywny dziesięć lat temu. Nastąpił duży wybuch, policja kompanii spanikowała, otworzyła ogień do tłumu... – Dekker też ma coś na koncie – przypomniał Villy'emu. – Jest również popularny w Pasie. Zdemaskowano tam system Kompanii, a on się do tego przyczynił. Wiesz, że wojsko planuje coś, co utrudni mu życie? Na pewno nie jest to najlepszy ruch ze strony ich public relations, jaki mogło wykonać ZDO. Kady i Aboujib stanowiły w Pasie część załogi Dekkera, która przeżyła. Jest jeszcze jeden pilot i człowiek od liczb, jak nazywają go ludzie z Pasa. Są dobrzy, co widać po rejestrach. Villy zrobił kwaśną minę, wypił łyk kawy. – Być może. Zobaczymy, kiedy chłopak wróci do symulatorów. Osobiście mam nadzieję, że mu się uda. Jest sukinsynem, ale Chad nie przestał go lubić. – Po żadnej stronie nie było animozji, to wiem na pewno. Dekker był w dobrych stosunkach z Wilhelmsenem. Cisza. – J–G, nieoficjalnie, między nami mówiąc: naprawdę wierzysz, że załoga Chada wrzuciła go do tej gondoli? – Nie wierzę, by Dekker oszalał, kiedy zobaczył eksplozję statku. Był normalny, dopóki żandarmeria nie usiłowała zmusić go do opuszczenia kontroli misji i odciągnąć go od senatorów i VIPów. Potem tak, rzeczywiście przestał zachowywać

się rozsądnie. Czy ty byś się zachowywał racjonalnie? Powiedział coś nie politycznego – tak się robi w podobnych sytuacjach. Inni niekoniecznie usiłują zabijać z zimną krwią. Nie oskarżam załogi. Wydaje mi się to równie nieprawdopodobne jak to, że Dekker zrobił to sam. Musisz to zrozumieć, Villy – ten dzieciak spędził kilka miesięcy w ciemnościach, w bałaganie, w Pasie – straszny wypadek. Nie mógł odzyskać panowania nad statkiem. To nie jest człowiek, który popełniłby samobójstwo w ten sposób, mając do dyspozycji wszystkie inne dostępne metody. Również żaden człowiek z Pasa nie zrobiłby mu tego. Nie w taki sposób, w jaki to uczyniono. Więc ty mi powiedz, co się stało. Villy myślał nad tym i to bardzo poważnie, na ile można się było domyślać. Wreszcie odezwał się: – O załodze Chada mogę ci powiedzieć, że to profesjonaliści. Rob ma ojca, któremu pomaga. Facet miał wypadek z traktorem, ubezpieczenie nie chce wypłacić nic oprócz podstawowego odszkodowania. Kesslan i Deke są bardzo blisko z Robem – nie będą ryzykować, choćby z tego powodu, nawet gdyby byli szaleńcami. A jestem pewien, że nie są. Wydaje mi się, że rozumieją wybuch Dekkera. Może im się to nie podobało, ale rozumieją go. Zabójstwo nie daje w tym wypadku żadnych korzyści. To miało jakiś sens – zakładając, że ojciec nie miał żadnych środków do życia, a tego osobiście nie wiedział, ani nie rozumiał. Podobnie jak zawiłości labiryntu kultur oraz rządów na Ziemi. Nie pojmował motywów i gniewów pielęgnowanych w rodzimej studni. – Nie mówię – dodał Villy – że nie było innych, którzy chcieli Dekkera zlikwidować. Ale nie próbuj mi wmawiać, że była to załoga Chada. – Szanuję twój punkt widzenia. – W przeważającej części była to prawda. – Ale co

zrobimy? Dekker nie zasługuje na to, co mu zrobiono. Jego załoga również. No i Wilhelmsen. Chcę ci powiedzieć, że w czasie przesłuchania nigdy nie próbowałem zasugerować, że to przede wszystkim Wilhelmsen był winien, ponieważ sam nigdy w to nie wierzyłem. Był dobry. Tak dokładnie powiedziałem: to nagłe zastępstwo zabiło jego i całą resztę. Villy słuchał, przynajmniej tyle. Powód wydał się nagle realny, więc uderzył prosto z mostu: – To niemożliwe, to nie działa w ten sposób przy prędkościach światła, Villy. Nie można tak traktować ludzi. Zespół operacyjny to żywy organizm. Nie można go rozdzielać i oczekiwać, że będzie sprawnie funkcjonował we wszystkich, trudnych przecież warunkach. Długa cisza. Łyk kawy. – Zmienialiśmy te cholerne specyfikacje tak często, że to istny cud, że i tak wszystko pasuje. Mechanicy są przeciążeni, nie mogą prowadzić konserwacji grzebiąc jednocześnie w specyfikacjach producentów, zgodnie z takim harmonogramem, jaki dostają i z dostępnym im personelem. Lada moment może wydarzyć się następna katastrofa, ale nikt ich nie chce słuchać. Mamy kłopoty w tym programem. – Mamy kłopoty z rasą ludzką, Villy. Byłem tam, widziałem, z czym walczymy. Nie chcę takiej przyszłości dla ludzkości. Tak się składa, iż nie uważam, aby projektanci społeczeństw mogli przetworzyć model, którym dysponujemy... Ale kiedy tak o tym myślałeś, próbując rozmawiać z Villym, zadawałeś sam sobie pytanie: Czy już go mamy? Czy mamy do tego odpowiedni dystans i czas? To tak jak z wyjściem poza studnię, jak z otwarciem oczu, Kapitanie Villy, i

odczuwaniem, kiedy się wypada i wpada. Nigdy by cię tu nie sprowadzili z powrotem... Villanueva ożywiał się, kiedy mówił o tym, co lubił, czyli o pracy. Widać to było na jego twarzy. – Nie jesteś przywiązany do studni – powiedział Villanueva. – Nie czujesz, że pochodzisz z tej planety. – Spotkałem się z tymi, którzy nie są – powiedział Graff. Zainteresowanie na twarzy Villy'ego. Uniesienie brwi. – Jacy oni są? – Oni to oni. My to my. Pokojowo nastawieni. Nie prowadzą wojen. – Więc dlaczego uczestniczysz w tej? – zapytał Villanueva. – Ziemia nie prosiła o to – to nie jest nasza sprawa. Planeta wyrównała z nami rachunki i odeszła. Kompania Ziemska przyniosła nam to, co mamy teraz. Stara śpiewka. Wpakowali nas w to. Ciebie też oszukali? Jeśli nie, to co skłoniło cię do zaciągnięcia się? Dobre pytanie, ale zarazem skomplikowane. – Trasy naszego statku. Statek, na którym się urodziłem. Polly d'Or. Nie chciałem sobie napytać kłopotów, ale Unia chciała się nas pozbyć, chcieli rządzić również tym, skąd przychodzimy i dokąd idziemy. Odwet za wizy wprowadzone przez Kompanię Ziemską. Ekonomia na jednej szali, a nasz statek na drugiej. Villy wyglądał na zmieszanego, jeszcze nie rozumiał, o co chodzi. – Stracilibyśmy wszystko. Tylko dzięki flocie trasy są otwarte. To jedyna pożyteczna rzecz, którą robi. Nie mogą wyegzekwować embarga. – Z dala od nas. – Teraz, nie na zawsze. Na szczęście macie nas. Ale w końcu do tego dojdzie.

– Nie wszyscy w to wierzą. – Nikt poza tym układem, nie ma co do tego wątpliwości. Poradzicie sobie z Cyteen – na waszych warunkach albo na ich. Z wykorzystaniem ich technologii. Chcecie, aby zmienił się wasz typ osobowości? Oni mogą to zrobić. Chcecie, aby przebudowano waszą planetę? To też mogą uczynić. Już to robią, ale my nie możemy się do nich zbliżać na tyle, aby dowiedzieć się, jak dokładnie to wygląda. Nie latamy już do ich systemów. – My. – Kupcy, oni nie są właścicielami. – Byłeś kiedyś na planecie? Potrząsnął głową. – A myślałeś kiedyś, żeby tam polecieć? – Nie. – Czego się boisz? To pytanie zdenerwowało go. Był w złym nastroju. Być może z powodu Tanzera, a może dlatego, że nigdy tak naprawdę o tym nie pomyślał. – Może przez tych wszystkich ludzi, albo dlatego, że boję się dna studni, świadomości, że nie mogę się stamtąd wydostać. Villanueva zmarszczył brwi. W końcu powiedział: – Dorastałem na planecie. Ale jeśli mnie tam wyślą, również nie będę się mógł stamtąd wydostać. Staram się przejść na emeryturę w kwaterze głównej. Chcę, żeby ten rajder latał. Będzie ostatnim, nad którym pracuję, ale zależy mi, żeby latał. To jest mój powód. – Dostaliśmy kilka przydziałów, kapitanie Villy.

Spojrzenie, śmiech. – Taki stary facet jak ja? – Tam czas płynie wolniej. Nie zapominaj, że ja mam ponad czterdzieści lat. Villanueva odepchnął się od stołu i oparł się na krześle. – Do cholery, próbujesz mnie skusić. Poczuł jak wąski uśmiech rozciągnął mu usta. – Ma stanowimy jedyną grę, jaka naprawdę się rozgrywa. Nie chcesz umrzeć w studni? Zabiorę cię stąd, kapitanie Villy. Nie pozwól, aby cię wysłali w dół... – A niech cię cholera. – Przemyśl to sobie. Villy oparł się łokciami o stół. – A jeśli chodzi o sprawę Dekkera... On był kupcem – przedtem w żandarmerii, a jeszcze wcześniej we flocie. A ty usiłowałeś to w całości spieprzyć, zawsze kiedy rozmawiałeś o interesach. – Dekker będzie z powrotem w programie. – To zależy od testów medycznych. – Od naszych testów. – Kawa stygnie. Waszych?

***

Sala gier, jak się o niej mówiło, mieściła się za przesuwaną ścianą w kantynie.

Kolacja zaczynała się o godzinie 18, jeśli ktoś miał jeszcze otwarte oczy o tak późnej porze. Dekkerowi wydawało się, że nie oprze się ich zamykaniu, nawet gdyby nastąpiła jedna z tych rzadkich chwil, kiedy jego karta obowiązków nie zawierała hasła: Zakaz Picia Alkoholu. Odprowadzono go do sali, gdy opadł z sił. "Dajcie mu kanapkę i wepchnijcie do łóżka" – to była rada Meg, a on nie miał siły, żeby z tym polemizować. W środku było jeszcze kilka wolnych stolików. Wzięli napoje. – Zajmijcie stolik – poradził im Dekker. – Nikt go nie zajmie, jeśli położycie na nim napoje. Ben prowadził. Zatrzymał się i zawahał nad wyborem miejsc. – Czy oni mają jakieś reguły dotyczące tego, kto ma gdzie siedzieć? – zapytał Ben kierując się ku przodowi sali. Dekker patrzył obojętnie wokół, reagując na wszystko, jakby jego wzrok niczego nie rejestrował. Wszyscy wojskowi siedzieli po jednej stronie sali, od strony lady, a ludzie floty znajdowali się po drugiej stronie. – Ten koniec – wskazał. – Czy kryje się za tym jakaś zasada? – powtórzył pytanie Ben. – Tak po prostu jest. – Brzmiało to głupio, kiedy chciało się wytłumaczyć coś objętego zwyczajem. – Nie mają za wiele ze sobą wspólnego. Nie siada się po drugiej stronie. Po prostu nie i już. – Plus ca change, rab – Sal potrząsnęła swoimi warkoczykami z metalowymi spinkami, postawiła napój i odsunęła krzesło. – Ty usiądź, Dek. My postoimy. Co weźmiemy? Kanapkę z serem? Gulasz? Gulasz wegetariański? – Wszystko sprowadzało się do wyboru szybkiej lub wolnej obsługi. – Nie wiem. – Nie zdawał sobie sprawy z tego, jaki jest obolały, dopóki nie poczuł

pod sobą krzesła. Teraz nagle wszystko zaczęło go boleć. Oprowadzanie ich po obiekcie było długą wędrówką. Bolały go kości, ramiona oraz głowa. Powiedział: – Frytki i kurczak z sałatką, Z automatu, jeśli nie macie nic przeciwko temu. – Trzeba przypisać kucharzom na plus, że żarcie było tak świeże, jak tylko można dostać na stacji. Chciał zjeść coś lekkiego i szybko. Nie miał ochoty na długi wieczór. W żadnym sensie. Miał nadzieję, że Meg się nie obrazi. Zameldowali się wszędzie, gdzie wymagał tego regulamin. Meg i Sal miały nazajutrz termin egzaminów z umiejętności – Ben od razu odmówił zapisania się, mówiąc, że mogą równie dobrze ściągnąć jego wyniki z testu umiejętności od ZDO, albo oddać go pod sąd wojenny za odmowę przyjścia na testy. Nie chodziło mu o pokazanie swego temperamentu egzaminatorom, ale o zmuszenie ich, aby sprawdzili jego pozwolenia od służb bezpieczeństwa. Tak powiedział Ben. Chciał im pokazać, że ma do wykonania zadanie w Sztokholmie... Benjamin Pollard nie będzie zdawał żadnych egzaminów z umiejętności przed flotą, dopóki nie pokażą mu jego starych wyników albo nie postawią przed sądem. Cholerny bałagan, pomyślał, przykro mu było ze względu na Bena, ponieważ jego zasnutemu bólem umysłowi wydawało się to jedynym ratunkiem. Martwiło go, że Ben mówi o sądzie wojennym. Dobijała go też cała zaistniała sytuacja. A kiedy połączył się z porucznikiem usłyszał tylko: pracujemy nad tym, chcę porozmawiać z egzaminatorami. Potarł oczy wierzchnią stroną dłoni, słuchał nudnych dźwięków rozmowy i odgłosów przesuwanych talerzy, przebijających się przez monotonię jakiegoś filmu z wideo. Zastanawiał się, czy jest jeszcze coś, o czym nie pomyślał, a mógłby zrobić. Czy miał mu jeszcze jakieś osobiste kontakty, dzięki którym Ben mógłby

wrócić tam, gdzie przynależał chociaż tyle. Gdyby mógł coś zrobić, aby wysłać do domu Meg i Sal. Nie miało znaczenia, że Meg naprawdę chciała spróbować swojej szansy w tym programie. Od rana znajdował się na emocjonalnej huśtawce. Gotowy był wrócić do czynności rutynowych, a oni go wstrzymywali. Powiedzieli mu, że porucznik walczy o to, a on już czuł się gotowy, aby znowu odbić się od dna. Aż nagle, o Boże, Meg uderzyła w niego stwierdzeniem, że albo będzie latała z nim, albo przeciwko niemu. Nie chciał widzieć jak zginie. Nie chciał już więcej nikogo stracić ani ponosić odpowiedzialności za żadne życie, na którym mu zależało. Kiedy tylko zamykał oczy, wciąż widział tę ognistą kulę. W szumie tłumu słyszał statyczne dźwięki na kanale Córy. Były obecne w panującym dookoła chaosie i ciemności, bo groźba utraty Meg sprawiła, że to wszystko stało się bliższe i realne. Zdawało mu się, że tego wieczoru w kantynie jest zimno. Ktoś majstrował przy regulacji temperatury, albo wspomnienia przywróciły nieustanny chłód panujący w Pasie. Siedział tak bezczynnie, przepuszczając czas przez ręce, wiedząc (Ben mówił to bez ogródek), że jest wariatem i że nie ma prawa narzucać niczego Meg. Tak samo nie miał prawa na próżno wzywać imienia Bena, czy prosić, aby Meg i Sal tu przyleciały. Przypuszczał, że musiał z nimi żyć dobrze, skoro tu przyleciały, nawet jeśli nie mógł zrozumieć, dlaczego flota zrobiła sobie taki kłopot... Z wyjątkiem tego, że kapitan chciał, aby złożył zeznanie na przesłuchaniu, o którym mówił Ben. Ale już za późno na składanie zeznań, nawet gdyby pamiętał katastrofę. Więc zawiódł kapitana i porucznika. Nie wiedział, z jakiej przyczyny. Miał jedynie świadomość, że zakłócił życie trojga osób. Meg nie była szczęśliwa tam, skąd przyleciała. Hamilton nie dopuściłby jej na listę

najlepszych pilotów. Na tę pozycję nie wchodziło się zaraz po wejściu na pokład. Meg musiała o tym wiedzieć i zdawać sobie sprawę co ją czeka, gdy wejdzie do załogi, w której byli ludzie starsi rangą i panowały utarte obyczaje... Trzeba wytrzymać to do końca. Wszyscy wybierali piekło, a on nie był dobry w zwieszaniu głowy i bezwolnym poddawaniu się władzy. Znalazł się w rejestrach policyjnych, kiedy miał trzynaście lat. Był głupim dzieciakiem – Meg też zrobiła jedną czy dwie głupie rzeczy, zajmowała się kontrabandą, co spowodowało, że wyrzucili ją z wahadłowca ziemskiego do Pasa. Ale teraz oboje byli starsi. Meg powinna znać życie i lepiej postępować. Jemu udało się w Pasie. Meg też, więc musiała mieć o wiele więcej rozumu niż to pokazała swoimi ostatnimi posunięciami. – Dobrze się czujesz? – zapytała Meg. Wrócili z kanapkami. Wziął Coca Colę i żałował, że jest z lodem. – Tak – odparł zimno. Wziął swoją kanapkę i odpakował ją, kiedy pozostali usiedli z tacami. Na wideo puszczali wiadomości, było coś o przesłuchaniach. Nazywali to "testem rakietowym". Był to reportaż o Hellburnerze. Mówili o odroczeniu badań na Sol Jeden... Bardzo chciał, żeby zmienili kanał. Wolałby pooglądać jakieś głupie, stare filmy. To byłoby o wiele lepsze. – Czego nam jeszcze brakuje? – zapytała Meg. – No to co z tymi jutrzejszymi testami? Czy możemy coś zrobić, aby się do nich lepiej przygotować? – Nic, tylko wyspać się dobrze. Zrelaksować. Dali wam coś do zrobienia na okręcie? Mnie tak. – Nie widziałyśmy tam ani jednej cholernej duszy, z wyjątkiem pór wydawania posiłków. Bawiłyśmy się w prostytutki przez większą część drogi. – Mili faceci – westchnęła Sal – a przepisy mówiły, że nie wolno nam ich dotykać.

Na te słowa Ben się rozchmurzył. Sal szturchnęła go łokciem w żebra. – Więc co robimy? Jak to jest? – odezwała się Meg. – Podłączają cię do maszyny, jak podczas badań medycznych. Badają oczy, reakcje, układ ręka–oko, takie rzeczy. – Boli? – zapytała Sal. – Tak, niektóre. – Zamierzasz się uczyć? – Sal zapytała Bena. – Mówię ci, nie podchodzę do nich. Nie przyjdę. Niech mnie oddadzą pod sąd wojenny. Tak będzie najlepiej. – Ben... Jacyś ludzie zatrzymali się przy ich stoliku. Technicy. Wśród nich Mason, któiy tracił go taca w ramie. – Dek – powiedział Mason. – Jak sie masz? – W porządku – odpowiedział – jestem trochę zmęczony. – Dobrze cię widzieć. Naprawdę... – Popularny – powiedział Ben, kiedy Mason i jego ludzie odeszli. – Tylko nie mogę zrozumieć, jak to się dzieje. Wszyscy cię znają, a dotąd nikt nie skręcił ci karku. – Ben – odezwała się Sal w jego obronie. Ale to nie zabolało, nawet nie umiał powiedzieć, dlaczego. Ben nie prosił o pomoc, o nic. Cory była do niego podobna. Ben usiłował na własną rękę wyplątać się z tego całego zamieszania i to był przynajmniej jeden kawałek karmy, o który nie musiał się martwić. – Najlepiej... – zaczął mówić. I wtedy na wideo usłyszał nazwisko, które brzmiało jak Dekker. Złapał: Stacja Sol i... wniesiono skargę...

– Pani Dekker, na co się pani konkretnie powołuje? O Boże. To działo się naprawdę. Wyglądała... – Dek? – zapytała Meg i odwróciła się, aby zobaczyć, na co patrzy. Na ekranie widniała kobieta otoczona tłumem reporterów. Miała wyblakłe blond włosy oraz twarz pooraną zmarszczkami. Nie wyglądała dobrze... Spiker mówił coś o MarsCorp, o groźbach, śledztwie w sprawie rozmów telefonicznych... Jakaś organizacja popierała rozprawę... Sal zapytała: – Co się dzieje? – Ale Meg ją uciszyła: – Psssst. Nie mógł się zorientować, o co chodzi. To nie miało sensu. Coś o utracie przez nią pracy, jakaś organizacja obrony praw cywilnych wszczynała proces sądowy w jej imieniu... – To jego matka – powiedział Ben. – Zamknij się do cholery', bo nic nie słyszę... Ale widział tło, a na nim logo s; MarsCorp. Znał je. Biura tej korporacji znajdowały się na Stacji Sol. Policja, reporterzy, jakiś facet, który mówił, że jest prawnikiem. Coś ojej synu... Obraz drgnął i urwał się. Lokalna stacja weszła z informacją o programie z kanału 2, ale on jeszcze nie skończył, do jasnej cholery... – Ucięli transmisję! – Odepchnął krzesło, aby wstać i dostać się do telefonu. Zobaczył cień tacy i stracił poczucie równowagi. Potknął się, uderzył w nią, jedzenie rozsypało się na wszystkie strony, kubek zakoziołkował. – Cholera! –

Zupełnie stracił równowagę, próbując utrzymać się na nogach. Zahaczył łokciem jakiegoś faceta, ten chwycił go, ale on nie chciał się bić. Chciał tylko dojść do telefonu. – Zejdź mi z drogi! – A to sukinsyn! – Facet trzymał go za rękę. Ben, i Meg i Sal rzucili się na niego. Ben powiedział coś w stylu: Niech go pan puści, ten człowiek zdenerwował się, ale facet nie chciał puścić. Szarpnął nim i chwycił go za mundur w chwili, gdy wiele innych krzeseł w pobliżu ; zwolniło się i otaczali już ich ludzie floty. Dało się słyszeć krzyk: – Cholerni głupcy, przestańcie... Nikt nie mógł już tego powstrzymać. Facet z armii uderzył go, a on oddał mu tak mocno, jak tylko potrafił, wiedząc, że jest to jedyny cios, jaki jest w stanie wyprowadzić. Nic nie słyszał. Inni podchodzili od stolików, pchali / się i przepychali. Ciosy latały mu nad głową. Nie chciał walczyć, tylko dostać się do tego cholernego telefonu i dowiedzieć prawdy od ludzi ze stacji, to wszystko... Światła błyskały, to zapalając się, to gasnąc. Wrzaski wypełniały mu uszy. Jakaś pięść grzmotnęła go w czaszkę, w polu widzenia widział szare i czerwone strzały. Potem otoczyły go jakieś ramiona i wreszcie wyciągnęły z kłębowiska ciał. Nie mógł oddychać, prawie nic nie widział. W trakcie bijatyki wołał Meg i Sal. Nie wiedział, z kim walczy, kiedy próbował się uwolnić... – Dekker! – głos porucznika. A więc wdepnął w jeszcze większe gówno. Nagle, kiedy oparli go o stół, wypuścił wiatry, co było jeszcze groźniejsze. Coś zimnego zamknęło się wokół nadgarstków. Przeraziło go to, bo pamiętał to uczucie... W końcu doszło do niego, że trzymający go mężczyźni to gliny, a głos Graffa sprawił, iż zrozumiał, że nadeszła pomoc. Walka skończyła się, a porucznik żądał, aby stał

nieruchomo. Usiłował to zrobić, a wtedy sięgnęli do drugiego nadgarstka, zatrzasnęli kajdanki i nareszcie odepchnęli go od stołu, więc mógł zaczerpnąć powietrze... – Ten facet go popchnął. – Głośno i wyraźnie dźwięczał głos Meg. – To nie była wina Deka. Próbował wstać, bo musiał nagle wyjść, na litość boską. Ten łajdak chciał się sprzeczać o pierwszeństwo przy przejściu! Ludzie zaczęli wrzeszczeć dookoła, jedna strona nazywała drugą kłamcami. – Cofnąć się! – Znał skądś ten głos, ale nie potrafił go do nikogo przypisać. Lało mu się z nosa i kichnął. Nie mógł nic powiedzieć, tylko próbował oddychać pomimo zatkanego nosa i czegoś, co mu stało w gardle. – Co się tu stało? – zapytał Głos. Mrugnął oczami i prawie całkowicie udało mu się odepchnąć mgłę. Zobaczył żandarmów, wielu wściekłych facetów stojących z podniesionymi rękami wzdłuż ściany, kolejne gliny i żołnierzy. Co tu się stało? Wszyscy naokoło krzyczeli. Głosy Meg i Sal dobiegały ze środka. Najeżone były przekleństwami i przybrały wysoki ton. Opowiadały, jak ten facet go uderzył oraz o tym, jak jego matka znalazła się w jakiś tarapatach, a on dowiedział się o tym z wiadomości... O Boże, czy one musiały mówić o jego matce, nie chciał publiczności, ani rozmawiać o niej przy tylu świadkach. Próbował patrzyć w inną stronę. Wtedy porucznik zasugerował, aby przenieść się z tym gdzie indziej. Boże, proszę. Gdziekolwiek, szybko. Odezwał się drugi głos: – Myślę, że obaj powinniśmy się stąd wynieść – i zrobił niewyraźną minę pod adresem kapitana Villy'ego.

Obok stał cała kompania żandarmerii. Wyniknął z tego poważny kłopot. Trzymali Meg, Sal i Bena pośród tuzina innych osób wmieszanych w tłum. – Zabierzcie ich – powiedział Villy. Wśród stojących były mundury Służb Bezpieczeństwa Floty. Zaczął się wykłócać o Meg, Sal i Bena. – Dekker – powiedział ostro Graff. – Wykonać. Zrobił to. Zwiesił głowę i poszedł, gdzie mu kazali. Słyszał, jak Graff krzyczy najgłośniej jak potrafi, aby wyrzucić resztę ludzi z kantyny. Villanueva robił to samo, mówiąc im, że są cholernymi głupcami, należą przecież do tego samego zespołu. Tak, pomyślał, proszę im to powiedzieć, poruczniku. On sam nie chciał myśleć o tym, co się stało na Stacji Sol, ani o tym, co właśnie zrobił w kantynie. Nie odezwał się ani słowem przez całą drogę do posterunku żandarmerii. On, Ben i cały tłum ich ludzi wraz z aresztantami ZDO. Kiedy Meg i Sal próbowano zabrać do pokoi, rozległ się krzyk: – Chcę, aby sprowadzono Służby Bezpieczeństwa Floty – laissez, sukinsynu – au! Sal krzyczała, mówiąc, że złoży skargę na brutalność... Wtedy żandarmi zaniepokoili się nie na żarty. – Gdzie jest Cathy? – zapytał jeden z nich. Jakiś facet wziął telefon i usiłował przestraszyć oficera, natomiast Meg wykłócała się z nimi, żeby nie zatrzymywali Dekkera: – Do cholery, puśćcie go, on dopiero co wyszedł ze szpitala, na litość boską. Ten człowiek wstał i wywrócił tacę. Jego matkę pokazywali w wiadomościach... Boże. – Meg, zamknij się. To nie ma znaczenia!

– Ten sukinsyn cię popchnął! Na co sukinsyn, cały wysmarowany żarciem, zaczął wrzeszczeć na Meg. Ktoś ich popchnął, Sal zaczęła krzyczeć, a on nie mógł nic zrobić. Zakuto go w kajdanki, razem z Benem i facetem z wojska. Zrobili błąd, że nie zakuli Meg i Sal. – Meg – krzyknął – Meg! Nie podobało mus się, jak obchodzili się z dziewczynami. Kopnął faceta w mundurze ZDO w krocze, więc żandarmi rzucili go o ścianę, złapali za włosy i kołnierz, a potem rzucili na krzesło. – Ona nic nie zrobiła – powiedział, ale nikt go nie słuchał. Spróbował jeszcze raz: – Żadna z nich nic nie zrobiła... Meg, Sal, Bena i tego drugiego faceta wyprowadzono. Został jeden człowiek, który miał go pilnować. Kręciło mu się w głowie, adrenalina powodowała, że świat wirował mu przed oczami. Krew z nosa tworzyła coraz większą plamę na koszuli. Próbował pociągnąć nosem, ale miał kłopoty z oddechem. W głowie ciągle mu brzmiało to, co usłyszał w wiadomościach o matce... Proces sądowy, na litość boską. Przecież ona była nikim, aby pokazywać się na wideo z prawnikami i z – jak, do diabła, nazywała się ta organizacja? Stowarzyszenie Wolności Cywilnej? Nie wiedział, kim są, ale matka wyglądała przerażająco staro, z włosami w nieładzie i częściowo rozmazanym makijażem. Cały czas ją widział, jak mruży oczy przed mocnymi światłami Optexów. Wyglądała na zagubioną i wściekłą. Znał to spojrzenie. Ostatni raz przybrała je, kiedy wyciągała go za kaucją z sądu dla nieletnich. ...Nie potrzebuję więcej kłopotów, napisała mu. Przestań wysyłać mi pieniądze. Nie chcę być z Tobą związana w żaden sposób. Nie chcę od Ciebie żadnych listów...

Nigdy nie wziął urlopu, by polecieć na Sol Jeden. Istniał jeden poważny powód. Dział prawny ostrzegał go od początku, kiedy się tylko zaciągnął, że po przybyciu na Stację Sol, prawnicy mogą go dopaść z pozwem. Mógłby uciec od procesu cywilnego będąc na służbie. Flota dała mu schronienie za zasłoną bezpieczeństwa tylko dlatego, że wytoczenie procesu sądowego nie byłoby dobrze widziane w Pasie, gdzie cała produkcja szła dla wojska. Kompania Ziemska współpracowała z flotą w tej sprawie, ponieważ przedostanie się sprawy Cory Salazar do mediów, zapoczątkowałoby dochodzenie związane z całą – bardzo długą – listą różnych instytucji, od ASTEXu po MarsCorp. Kompania Ziemska nie chciała publicznego prania brudów. To jedyna rzecz, która trzymała go z dala od sądu... A wszystko dlatego, że istniał związek pomiędzy jego matką a MarsCorp oraz nim a matką Cory Salazar, która chciała głowy winnego śmierci córki. Coiy była jedynaczką, jej matka próbowała sterować losem dziewczyny, a teraz jej działania wyglądały jak osobista vendetta przeciwko karierowiczowi, który romansował z jej latoroślą i wyciągnął ją spod matczynej opieki. Gówno prawda, Cory marzyła o statkach gwiezdnych, nienawidziła, jak jej matka wytycza za nią kierunek życia – najpierw college, a potem MarsCorp. To gwarantowało drogę do sukcesu, ale Cory go nie pragnęła. Nie była w stanie uciec od tego. Być może statki gwiezdne były jedynie romantyczną reakcją dziecka szukającego przygód. Cory przyleciała do Pasa, bo myślała, że będzie tam mogła podwoić lub potroić zdobywane bez wysiłku pieniądze. Zwabiła go na stanowisko pilota i prawie im się udało, ale wtedy wpadła po dziurki w nosie w skorumpowany System, na szczycie którego jej mama chciała ją usadowić. I to ją zabiło. Taka była cholerna prawda, ale Alyce Salazar tego nie rozumiała. Chciał jej to powiedzieć. Wyobraził sobie, jak to wyrazi, jeśli będzie miał ku temu okazję. Może

będzie mówił do niej spokojnie, albo chwyci ją i potrząsając wieje w nią choć tyle rozumu, by pojęła zasady funkcjonowania systemu, który zabił Cory. Wydział prawny pomieszał mu szyki. Powiedzieli po prostu: nie komunikuj się z nią. Nawet tego nie próbuj. Zrobiono z tego rozkaz. Więc teraz Alyce Salazar weszła w kontakt z jego matką. Wiedział, że tak było, ponieważ jego matka nie umiała sobie szukać problemów. Była absolutną mistrzynią niemieszania się w nic... Otworzyły się boczne drzwi. Wszedł zespół medyków. Któryś z nich powiedział: – Musimy się panu przyjrzeć. – Więc usiadł tam, gdzie mu kazali i pozwolił im zaglądać sobie do oczu, uszu oraz ust. Przynajmniej zatamowali krwotok z nosa. Potem powiedzieli, że najlepiej będzie, jak wezmą go do kliniki na dokładne badania. – Nie – zaoponował z nagłą paniką w głosie. – Nic mi nie jest. Ale i tak go wzięli.

***

Aboujib, napad z bronią w ręku, podżeganie Basrami, napad. Bissell, napad. Blumgarten, napad, napad na oficera. Brown, napad z bronią w ręku. Cannon, napad, podżeganie.

Dekker, prowokacja zamieszek, napad. Franklin, napad z bronią w ręku. Hardesty, napad. Hasseini, napad, ubliżanie i rzucanie obelgami pod adresem oficera. Jacoby, napad z bronią w ręku. Kady, napad, napad na oficera. Keeuer, napad, niszczenie mienia państwowego. Mason, napad, Mitchell, napad, napad na oficera. Pauli, napad, podżeganie. Pollard, napad z bronią w ręku. Rasmussen, rzucanie obelg; (szpital). Schwartz, napad. Simmons, napad. Vasquez, napad; (szpital). Zeeman, napad w obciążających okolicznościach. Graff przeczytał listę, a potem wręczył ją Petriemu, młodszemu pracownikowi wydziału prawnego. – Chcę mieć protokoły przesłuchań, nie obchodzi mnie, jak je zdobędziesz. Proszę je nagrywać. Chcę je dostać natychmiast, wszystkie wersje, jakie się ukażą. Na wczoraj. Razem z warunkiem, aby prowokator i oprawca znaleźli się w naszych kartotekach szpitalnych. – Tak jest, sir. – Petrie włożył listę do swojej teczki. Nie zatrzymał się, aby zadać swoje pytania. Drzwi zamknęły się. Demas powiedział, opierając się o ladę: – Nie wydaje się, aby zrobiono to z premedytacją. Szef wiadomości kanału 3

rozpoznał listę nazwisk na podajniku wiadomości Sol Jeden. Nagle uświadomił sobie, że są poufne i zdjął reportaż z anteny – zła decyzja. Dekker był akurat w kantynie, a wideo było ustawione na kanale 3. Tak się złożyło, że Charlie Tyson stał za nim z tacą. Dekker podskoczył i wpadł na tacę. Tyson się wściekł i uderzył. Dekker mu oddał. Wszyscy obecni zaczęli się okładać. – Chcę taśmę z nadawanych wiadomości. Muszę wiedzieć, co się dzieje z matką Dekkera i w co jest wmieszana. – Chcesz się teraz dowiedzieć w skrócie? – zapytał Demas. – Mam podstawowe informacje na ten temat. – Mów. – Matka Dekkera została zwolniona dwa dni temu. Była pracownikiem konserwacji – elektrykiem. Pracowała dla SolCorp. Biuro do spraw konserwacji stwierdziło brak kompetencji. Najwyraźniej nie ma dostępu do dokumentacji. Ona twierdzi, że padła ofiarą nacisku na MarsCorp wewnątrz Kompanii Ziemskiej. Twierdziła również, że agenci Salazar prześladują ją przez telefon. Pokazała się przed biurem MarsCorp z prawnikami i reporterami. MarsCorp wezwała służby bezpieczeństwa, a ich rzecznik wystąpił przed kamerami oskarżając panią Dekker o sabotaż i telefony z pogróżkami. Najwyraźniej pani Dekker wykonywała prace w sektorze MarsCorp i dostała jakieś numery telefonów, z tego, co wnosi pani Salazar. Pani Dekker twierdzi, że napastują ją – telefony poza godzinami pracy, te sprawy. Udało jej się przeciągnąć na swoją stronę jakąś organizację zajmującą się prawami cywilnymi i ta oskarża Salazar, że z pobudek osobistych użyła nacisków, aby wyrzucić z pracy Dekker. Koniec raportu. – Napastliwe telefony. Czy pani Salazar znajduje się na Sol Jeden?

– Była tam osiem dni temu, w czasie, kiedy pani Dekker, jak twierdzi, dostała dwa takie telefony. W tej chwili jest w Londynie. Matka Dekkera twierdzi, że poprosiła o prześledzenie jej rozmów telefonicznych. Natomiast ludzie z biura stacji twierdzą, że nie złożyła takiej prośby i że ich zapisy nie wykazują żadnych połączeń z miejscem zamieszkania pani Dekker. – Demas założył ręce. – Zapytaj, jak doświadczeni mogą być pracownicy pani Salazar. – Na pewno są sposoby obejścia takich rejestrów. – Jest wiele metod – ograniczonych tylko doświadczeniem operatora i sprzętem. Ta kobieta ma mieszkania w dwóch stacjach kosmicznych oraz kilka kapitałów światowych, na dwóch różnych planetach. Nie porównywałbym elektryka stacji z jej zasobami technicznymi. – Zastanawiam się nad tym. Potrzebny mi jest wykres struktury powiązań MarsCorp z Kompanią ziemską. Z nazwami i stopniami pokrewieństwa. Cholera, jaka szkoda, że szef służb bezpieczeństwa przebywał teraz z kapitanem. – Możemy to przepchnąć naszymi własnymi kanałami? – Możemy spróbować, ale to labirynt. Nie jestem pewien, czy stopnie pokrewieństwa są gdziekolwiek usystematyzowane. Są nielegalne, pamiętaj, jeśli chodzi o kontrakty rządowe. Osobiste przyjaźnie są równie nielegalne. – A animozje? Niewesoły śmiech. – Niestety, nie ma takiej reguły. Pomiędzy kartami na twoim biurku jest plik Alyce Salazar w postaci, w jaki my go mamy – z uzupełnieniami Saito. Mogą się tam znajdować niektóre poufne informacje. Wydział prawny będzie musiał zająć się... – Rozwikłaniem koneksji MarsCorp? Demas skinął głową.

– Jeśli im się to uda. – W międzyczasie poleci następny wahadłowiec na Sol Jeden. Chcę, żeby ktoś od nas w nim był i osobiście udał się do biura kapitana – jeżeli ono nadal tam się znajduje – i przekazał mu raport tak, żeby nie został przechwycony. Chciałbym otrzymać wiadomość zwrotną, ale nie przyniesioną przez kogoś ubranego w mundur ZDO czy jak rab z Pasa i twierdzącego, że nie wie o co chodzi. Powinienem był to zrobić, kiedy przyleciał tutaj Połlard. Demas zamyślił się. – Sprawdzę harmonogram. – Przylot o godzinie 9:00 dwudziestego siódmego, odlot o 20:30 dwudziestego dziewiątego. Loty zostaną chwilowo wstrzymane z powodu planowanego przeglądu technicznego. Twierdzą, że wszystkie miejsca są zarezerwowane w tamtą stronę. Ale zawsze są jakieś wolne miejsca dla kontrahenta. Jeśli będzie tylko jakaś możliwość – trzeba ją wykorzystać.

***

Przywykł już do bycia traktowanym jak kawał mięsa. Przyzwyczaił się również do kamer, lekarzy i gliniarzy. Zarejestrowali na filmie przeszczep skóry na jego łopatce i ślady po palcach na ramieniu. Zapytali, kto go uderzył, ale on tylko potrząsnął głową, nie musiał nawet wychodzić z zamroczenia, aby z nimi rozmawiać. Pobrali próbki jego włosów, skóry, krwi i wszelkich innych płynów,

jakie mogli wycisnąć z jego ciała. – Trudności ze zwolnieniem tętna– powiedział jeden z nich. – Tak jest napisane w jego karcie szpitalnej. – A czego oczekujecie? – zapytał. To był jedyny raz, kiedy otworzył usta, z wyjątkiem momentu, gdy badali mu gardło. Jeden z nich zachęcił go, aby się uspokoił. – Tak jest powiedział. Miał kłopoty z żołądkiem od tego ciągłego opukiwania i szturchania. Próbował się wyłączyć, po prostu odpłynąć, nie pozwolić, aby mu skakało serce, jak do tej pory. Nie mógł myśleć o niczym, jeśli chciał oszukać lekarzy. Myśleć o... ...Sol Jeden. Mieszkanie jego matki. Nie, to nie było dobre. Jego matka wpadła w tarapaty, przez niego... ...Wyjście. Ale ten statek jest martwy. Jak Cory. Trzeba myśleć o jakiś głupstwach. Powtórzył nazwy księżyców Saturna. Z Jowiszem zwykle szło mu lepiej, ale tę gwiezdną nieruchomość poznał nadzwyczaj dobrze. Sekwencja dokowania dla statku górniczego. Zakres i szybkość zamykania przepustnic silników przy manewrowaniu. W końcu jeden z lekarzy powiedział: – Nazywam się Parton, jestem lekarzem z floty. Jak się pan czuje, poruczniku Dekker? Flota. Zapytał: – Czy porucznik zgadza się na te badania? – Nie zgadza się na rozróby. Miał więc problemy. Z każdym. Spojrzał na ścianę, żeby nie patrzeć na Partona,

ani wdawać się z nim w rozmowę. Zastanawiał się z roztargnieniem, czy mógłby posłuchać przez chwilę kanału informacyjnego i dostać pozwolenie na wykonanie połączenia telefonicznego... Ale lekarz, ten Parton, rozmawiał już z innymi medykami. Wspomniał o ciśnieniu krwi: – Tak, czasem się tak dzieje. Wyraźnie ma wstręt do szpitali lub lekarzy ZDO, jeśli chcecie panowie poznać nagą prawdę... W tej chwili niezbyt lubił jakichkolwiek medyków. – Sir, czy mogę wstać? Podparł się na łokciu, bo kazali leżeć mu na zimnym stole, więc odmrażał sobie tyłek. Chciał się uwolnić od bólu w plecach, ale na ramieniu poczuł przytrzymującą go rękę. Zobaczył na niej mundur i kajdanki. Żandarm. Położył się z powrotem. Patrzył na światła i marznął w ciszy, do czasu, kiedy wrócił lekarz floty i stanął nad nim. – Oto rozkazy od porucznika: pójdzie pan do wyznaczonego miejsca zakwaterowania. Proszę się nie opierać ani nie rozmawiać z kimkolwiek o wypadku, z wyjątkiem naszego personelu prawnego. Zrozumiano? Odpowiedział, płonąc ze zmieszania: – W wiadomościach było coś o mojej matce. Czy ktoś, na litość boską, może się dowiedzieć, co się z nią stało? – Porucznik wie o tym. Stara się czegoś bliższego dowiedzieć. – Co z pozostałymi? Z Pollardem, Kady i Aboujib... – Wszystko w porządku. – Czy ich również zaaresztowano? – Za wywołanie zamieszek i napad na funkcjonariuszy. – Parton patrzył nad jego

głową. – Porucznik chce, żeby te osoby znalazły się w jego jednostce. Wymienił trzy nazwiska. – Kady i Aboujib to kobiety. – Są w jego jednostce. Długa cisza. – Będę musiał zapytać majora. Stara odpowiedź. Dekker zamknął oczy. Zrozumiał, że zapytają za chwilę i dostaną negatywną odpowiedź. – Zastanówcie się lepiej, jak ochronić mnie przed Kady – powiedział im. Kiepski żart, nikt się nie śmiał. Jego też to nie rozśmieszyło. Meg miała już jakieś rozróby na swoim koncie. Dopiero niedawno udało jej się oczyścić z zarzutów. Dostała szansę na ponowne latanie. Ben miał zadanie w Sztokholmie... Jego matka mawiała zwykle: Ty cholerny dzieciaku, ty mały egoistyczny brzdącu. Dlaczego nie możesz choć raz w życiu zrobić czegoś dobrego, cholerna niedojdo? Leżał tak marznąc przez dłuższy czas. Coś bolało go w środku. Przez głowę przewijał mu się wciąż strzępek wiadomości, któiy usłyszał w informacjach. Mówił sobie, że nie mogą niczego udowodnić jego matce. Przynajmniej dostała jakiegoś prawnika, więc nie była zupełnie pozbawiona pomocy... Miał trochę pieniędzy, które zaoszczędził z pensji. Nie wydawał na nic. Wcześniej próbował dać jej tyle, ile na niego wydała, ale nie chciała przyjąć pieniędzy. Może udałoby mu się nakłonić Bena, żeby jej wysłał. Może wzięłaby od niego. Na pewno niedługo będzie potrzebowała funduszy, jeśli nie dostawała wynagrodzenia. Nigdy dużo jej nie zostawało po opłaceniu rachunków. Nawet gdyby dostała bezpłatną pomoc prawną, nie będzie miała nic najedzenie... – Krążą pogłoski, że nie może iść do celi z tymi kobietami – powiedział żandarm. –

Przepisy. Możemy go wsadzić z Pollardem... Nie sprzeciwiał się. Parton powiedział tylko, że zgłosi tę odmowę Graffowi. Parton wyszedł. Medycy z oznakami wojska podnieśli go, a żandarm zamknął mu bransoletę na nadgarstku, aby, jak mówili, nie narobił bałaganu. Następnie wyprowadzili go korytarzem do celi. Ludzie z baraków wykrzykiwali wzdłuż drogi przemarszu: Hej, Dek! I patrzyli drętwo w bok. Byli wśród nich Mason, Chiv, Pauli i Young. Po drugiej strony przejścia stał jakiś facet, którego nie znał. Znajoma twarz, która patrzyła na niego z błyskiem mordu w oczach. Więc odwrócił od niego wzrok. Szedł tam, gdzie mu kazali. Kiedy doszli do celi Bena, zdjęli mu kajdanki. Otworzyli drzwi i wepchnęli go do środka. Ben popatrzył na niego ponuro. Nie wiedział, że Ben chciał zacząć bójkę w obecności żandarmerii. Poszedł do kąta, gdzie stała tylko podwójna prycza i ubikacja. Ben siedział na pryczy. Siadł więc na podłodze w kącie opierając się plecami o schodzące się ze sobą ściany. Czuł wszystkie siniaki i ciszę unoszącą się koło pryczy. Żandarmi stali przez chwilę patrząc na niego. Przyszła mu do głowy dziwaczna myśl, że kiedy odejdą, Ben wstanie, podejdzie i zabije go. Choć w głębi duszy wcale nie uważał, że tak się stanie. Na pewno uderzy go. Tego oczekiwał, a nawet pragnął. Niech stanie się coś, co powstrzyma go od myślenia o bigosie, jaki narobił. Żandarmi odeszli, a Ben odezwał się: – To miejsce jest prawdopodobnie na podsłuchu. Co oznaczało, że Ben go nie zabije – na pewno nie w obecności kamer. Usiadł z nogami przyciągniętymi do piersi tak mocno, że nie mógł się ruszać. – Usiądziesz tam?

Nic innego nie przychodziło mu do głowy. To bez różnicy, że musi się wspiąć na górną pryczę. Tam, gdzie siedział było mu wystarczająco wygodnie, na ile w ogóle było to możliwe. – Jesteś pewien, że mają sposoby dowiedzenia się otym? Wiesz to na pewno? – Tak – odpowiedział. – Przepraszam Ben. – Powiedzenie tego dużo go kosztowało, ale zrobił to, pomimo tego, co stało mu w gardle. Być może nie wymawiał tych słów wystarczająco często w ciągu ostatnich lat, a było wiele osób, którym należało to powiedzieć. Teraz już na to za późno. Ben nic nie odrzekł przez chwilę. W końcu odezwał się: – Złamałeś coś sobie? – Nie. – Nie był pewien, jeśli chodzi o żebra. Ostatnio złamane ramię i łopatka bolały jak diabli, ale lekarze niczego mu nie przepisali, ani nie wysłali go z powrotem do szpitala, więc prawdopodobnie były OK. Tylko wszystko go bolało. – Sukinsyn – wymamrotał Ben. Właściwie mógł go uderzyć. Szanse Bena na wydostanie się stąd i ponowne uzyskanie pozwolenia od służb bezpieczeństwa zmniejszyły się do minimum. Nie miał nic do stracenia. Ben znowu się odezwał: – Wyjdź z tego cholernego kąta. Wyglądasz jak diabeł. Poruszył delikatnie nogami, ale zdrętwiały mu. Chciał zostać przez chwilę w spokoju. Nie miał ochoty na kłótnię... Albo raczej chciał, aby sprzeczka sama się odegrała i doszła do jakiegoś szalonego wniosku. – Cholera. – Ben wstał, podszedł i chwycił go najpierw za jeden, a potem za drugi nadgarstek, odwrócił w stronę pryczy i wepchnął na nią. Rąbnął głową o ścianę. Odpoczywał tak w miejscu, w którym upadł i gapił się na

Bena, na twarzy którego malował się wyraz zadumy. Nie potrafił go rozszyfrować. Spodziewał się, że będzie wściekły. Nie chciał zajmować się zawiłościami, ani żeby Ben próbował go kontrować. Jego zmarszczone czoło nie wyglądało na tak wściekłe, jak powinno. – Jesteś chory? Chcesz wezwać lekarzy? – Już mnie oglądali. – Zwinął się w kącie, w miejscu, gdzie prycza stykała się ze ścianą. Podkurczył nogi iusiłował przyjąć postawę mówiącą jasno: Zostaw mnie w spokoju. Ben usiadł, położył mu rękę na nodze i potrząsnął nim. – Wszystko w porządku? – Tak. – Szarpnął nogą. Ben zabrał rękę, więc usiadł czując, że rozsypują mu się wnętrzności. Jedyny człowiek, na którym polegał, sprzyjał mu w sposób wcale nie oznaczający, że zaraz staną się przyjaciółmi. Ben tylko zmienił reguły. Coś planował, może skręcić mu kark, albo wykorzystać go do swoich celów. Ludzie z Pasa tacy byli. Ci, którzy się tam urodzili. Można mieć wśród nich partnerów, robić z nimi interesy. Ale nigdy nie można zakładać, że myślą tak samo, jak ty. – Twoja mama ma jakieś kłopoty, prawda? – To są jej problemy. Ben odparł: – Mnie się wydaje, że to Salazar. Oni wszyscy za bardzo zaprzyjaźnili się podczas jednej warty na statku, w czasie podróży z Pasa. Ich życie zmieniało się. Pewnej nocy powiedział Benowi za dużo i teraz tego żałował. Już po przebudzeniu wiedział, że popełnił błąd. – Zostaw to wszystko, Ben. To nie twoja sprawa. – Nie moja. Jesteś sukinsynem. Wiesz o tym, Dekker?

– Tak– odpowiedział. – Słyszałem to już. – Słuchaj, Dekker... – Powiedziałem: niech to się potoczy własnym torem! – Co innego może mieć do czynienia twoja mama z MarsCorp? – Składa obwody na całym Sol Jeden. Jest elektrykiem. Nie pytają jej o politykę czy religię, wysyłając do danego biura. Może spieprzyła jakieś zadanie... – MarsCorp? No dalej, Dekker. – MarsCorp, Watykan, z tego co wiem. Nie mam pojęcia, w co się wpakowała i nie wiem, co się dzieje. Odcięli cholerne wiadomości, nie słuchałeś? – Dekker, chcę żebyś powiedział parę miłych rzeczy gliniarzom. Musisz wysilić swoją mózgownicę. Powinieneś przeprosić miłych panów z ZDO i mówić "tak jest, sir" do pułkownika. Nie wpakuj nas, do diabła w większe bagno, rozumiesz? – Tak– odpowiedział. Proste żądania. Mógł im sprostać. Wrócił do kąta i podwinął kolana z dala od rąk Bena. Nie lubił, kiedy dotykali go faceci. Był pewien, że Ben nie ma na myśli nic poza zwróceniem uwagi, ale tak czy inaczej nie lubił tego. – To moja wina. Ta cała cholerna sprawa, to moja wina. Powiedziałem to głośno i wyraźnie, w porządku? Przykro mi, że się w to wplątałeś. Ben uderzył go w stopę. Kolejne zwrócenie uwagi. – Dek, wdepnąłeś w głębokie gówno, zauważyłeś to? Przestań myśleć o swojej mamie, ty sam masz wystarczająco dużo kłopotów, aby nimi wypełnić swój czas. Nie chcę, żebyś coś spieprzył stojąc twarzą w twarz z porucznikiem. Nie wolno ci pyskować żandarmom, ani wpakować nas w nic gorszego. Kapujesz? A jeśli chodzi o tych wszystkich, którzy nas obserwują przytakniemy, że jest w to zamieszane ważne nazwisko, którego nie chcą widzieć w sądzie, tak samo, jak wtedy, gdy wpakowali cię do służby, a mnie przydzielili stanowisko na Tl. To nazwisko brzmi

Salazar, musimy być co do tego zgodni. Więc nie zostaniemy odesłani pod sąd wojenny, ani nie spotkamy się z żadnymi prawnikami z zewnątrz. Jesteśmy za możliwie najgrubszą pieprzoną zasłoną służb bezpieczeństwa w układzie wewnętrznym. Wydaje mi się, że najlepszym na świecie pomysłem jest nie antagonizowanie floty na tym etapie, ponieważ wojsko z jakiegoś dziwnego powodu nie jest za bardzo z ciebie zadowolone. Kapujesz? Szczęka nie pracowała mu zbyt dobrze. Skinął głową. Nie mógł przestać myśleć o matce. Ani o tym, ile osób żyłoby teraz, gdyby on się nie urodził. Albo gdyby zginął tam w przestrzeni, to wiele osób z nim związanych mogłoby żyć lepiej. Salazar też nie musiałaby nikogo atakować. Ben miał rację – Salazar nie mogła przesłać mu listu normalnymi kanałami, więc wysłała ją poprzez wiadomości. Przekaz brzmiał: jestem tutaj i czekam cierpliwie. Dam ci to, na co zasłużyłeś... Nie rozumiał wszystkiego, co mówił do niego Ben, ale to akurat tak. Chciał się dostać do telefonu. Tak bardzo zależało mu na otrzymaniu pozwolenia na połączenie z Sol Jeden. Dokładnie tego chciała Salazar. A on niestety nie mógł tego zrobić, do jasnej cholery. Na pewno nie, dopóki nie zacznie myśleć bardziej klarownie niż w tej chwili... Może więc niech ona go dostanie. Może trzeba coś zrobić, aby flota wyrzuciła go razem ze wszystkimi ludźmi z Pasa oraz ochraniającymi go pasterzami, których wcale nie obchodziło, czy pozwą go do sądu czy nie... Jeśli kiedykolwiek pozwolą mu złożyć oświadczenie, powie matce Cory prosto w twarz, że sama zabiła swoje dziecko. Będzie to jedyny sposób pomszczenia Cory,

chyba żeby dodać do tego kilku dyrektorów, którzy mogliby wtedy wylecieć z pracy. Ale zaraz znajdą na ich miejsce innych. Kompania zawsze miała miejsce dla głupców. Tak mówił Ben, a on mu wierzył. Promowali ich na boku, gdzieś, gdzie nie mieli jeszcze przedstawiciela. Kompania dbała o swoich.

***

– Straszny tu bałagan – powiedziała Sal potrząsając warkoczykami, a Meg podzielała jej zdanie. – Ależ to zaniedbane miejsce – powiedziała patrząc dookoła na odrapaną, brudną celę. – Cele na Sol Jeden są o wiele milsze. – Czuła zimno przez rozdarty rękaw kurtki. Oparła się plecami o ścianę. Podgięła jedną nogę. Nie miały na sobie ubrań więziennych. Establishment nadal nie wiedział, co z nimi począć. Przypuszczała, że działo się tak z powodu jej uprzednich doświadczeń z pobytów w takich miejscach. – Przypuszczasz, że porucznik ma jakiś plan? – Naprawdę mam taką nadzieję – odpowiedziała Sal. Miała spuchnięte oko, którego nie dało się domknąć. Rozciętą wargę. Nie wyglądała na zadowoloną z sytuacji. Bała się, teraz, gdy poziom adrenaliny już opadł i siedziały w celi, oskarżone o wywołanie zamieszek. – To było z góry ukartowane – odezwała się Meg. – Nie śmierdzi ci to? Nigdy nie widziałam, żeby wszyscy na sali tak szybko zaczęli się bić. To bardzo dziwne. Wypuścili Deka po to, żeby zaraz zamknąć go z po– wrotem. I nas, choć jesteśmy ponoć takie ważne, i wszystkich innych? To za naszą

sprawą okręt baza przyleciał tutaj. Myślisz, że zapomną o nas? Niet. Non. Sal nadal marszczyła brwi. – Amnezja jest zjawiskiem powszechnym wśród osób pracujących w biurach. Słyszałam, że nie dostają żadnych szczepionek. – Wiara, Aboujib. Wierz w sprawiedliwość. Sal parsknęła. Prawie się roześmiała. – Wierzę, Kady. Wierzę, że jesteśmy tutaj un beau do pieprzenia... Tak naprawdę ona też była przerażona. Ale strach nie przynosi nic dobrego w spotkaniach z sędziami i sądami. Powiedziała to Sal – flota nie zadałaby sobie tyle trudu, aby zaprosić je na bijatykę w kantynie. – Wydaje mi się, że sprowadzili tu nasze tyłki z tak daleka, aby wyciągnąć Deka z ciemności. To naprawdę wielki altruizm. Aboujib. – Des robaks. – Bien, z pewnością zrobiliby to i na pewno ktoś się tu zabawia w jakieś gierki. Matka Dekkera straciła pracę. Czy jest to fakt warty umieszczenia w wiadomościach oraz tego, aby prawnicy z ruchu pokojowego udzielali wywiadów z logo MarsCorp w tle? Niet. Ale tak było. – Myślisz, że ktoś to spreparował? Sfałszował? – Niet. Ruch pokojowy, Aboujib, jest w to zaangażowany. Czy nie zdjęto tego z anteny? I czy stara rab nie zadała sobie pytania, dlaczego? W ciemnym oku Sal, tym, które widziało, pojawiła się iskra zainteresowania. Powiedziała tylko: – Istnieje rab i Korporacja. Amen. – Ten czeławiek w garniturze, prawnik? To plastik. Zauważyłaś?

– Dlaczego towarzyszył matce Dekkera? Aż strach było iść dalej tym tropem. Sal popatrzyła na nią – jako człowiek z Pasa, z pochodzenia, i pasterz. – Pomyśl o piekładzie. O tych wszystkich kaznodziejach, którzy chcą ocalić twoją duszę. Każdy z nich ma na to inny sposób. Kolejne parsknięcie. – Czubki. – Na Ziemi mają swoje prawa. Dlatego właśnie na piekładzie siedzą cicho. Na Ziemi masz prawo mówić i robić. Więc mówią i robią. Mogą tam na przykład powiedzieć, że skała lecąca w prostej linii cię nie uderzy. Może się tak zdarzyć. Może też być ciężka, a mimo to spaść w studnię. Rozumiesz? Skała o prostej trajektorii znaczyła tylko jedno dla człowieka z Pasa. Upadek był sprzecznością w ich terminologii, opierającej się na liczbach. Na stacji nie było skał. A upadek nie odbywał się w linii prostej. – To, co powiedziałaś, jest szaleństwem. – Skała może spaść sama z siebie, zanim w nią uderzysz. – Ach, na stacji, naturlich. – W studni rodzimej wszystko jest takie. Przyciąganie ziemskie i tarcie zawsze występują w postaci liczb. Niewielu ludzi z planety potrafi dojść do ładu z tymi liczbami. Coś się po prostu dzieje, tak po prostu, a czasem nie, a ty nie zastanawiasz się, dlaczego. Nazywają to prawami natury. Więc miałaś szczęście, albo go nie miałaś. Nie wiesz. Bardzo niewiele osób potrafi się w tym połapać. Poproś o odpowiedź działacza na rzecz pokoju. On powie ci, że to nie wojna. Zapytaj, co zrobić, aby nie było wojny. A on ci odpowie: nie wypowiadać jej. To działa w obie strony. Musisz zahaczyć o drugą stronę tej koncepcji. Zapytaj tego

samego człowieka, jak zachować pokój. A on odpowie: nie walczyć. To także działa w obie strony. – Ten facet chciał zatłuc Deka. – No cóż, ten rab wpadł na taki pomysł. Naprawdę nie mogłam tam siedzieć i na to patrzyć. – Więc dlaczego działacze na rzecz pokoju opłacają prawnika matce Dekkera? – Pokój na Ziemi jest jak skała. Trzeba obliczać wszystko, czego nie ma w przestrzeni kosmicznej. Najpierw trzeba zapytać, czyj pokój, czyj sposób i jak długo. Ale Ziemianie tego nie robią. Mieszkańcy planety nie zwykli brać pod uwagę wszystkich tych czynników. – Trez śliskie – powiedziała Sal. – Ludzie w Korporacji nie lubią obliczać tych wszystkich liczb. Podobnie jak kaznodzieje z piekładu. Słuchajcie czego chcecie, wy żołnierzyki z robakami zamiast mózgu. Kładziecie się spać z Korporacją, a budzicie z pchłami. Jak dobry jest wasz dodatek funkcyjny?

***

– Nie ma żadnej wymówki – powiedział Tanzer – ani okoliczności łagodzących, z wyjątkiem pańskiej osobistej decyzji zwolnienia Dekkera ze szpitala bez oceny psychiatrycznej i odpowiednich procedur. Ten człowiek jest psycholem, poruczniku. Pan o tym wiedział. Chyba że nie czytuje pan raportów dotyczących

własnego personelu. Graff nie zapytał, skąd Tanzer to wie. Powiedział, cierpliwie stojąc naprzeciwko jego biurka: – Dekker nic nie zrobił. Wstał tylko w pośpiechu i przypadkiem wpadł na mężczyznę, którego nawet nie znał... – Czy to jest palec, który chce pan przyłożyć do spustu najbardziej skomplikowanej broni, jaką kiedykolwiek wymyślono w tym układzie słonecznym? – Wasze służby bezpieczeństwa puściły w obieg tę historię bez powiadomienia. Zrobiono to celowo? – Myślę, że pański chłopak nie może znieść nawet odrobiny stresu. Co on, u diabła, robi w tym programie? Bije się i cała jedna strona kantyny wstaje z miejsc... – Pański człowiek chwycił go i popchnął. Proszę nie próbować niczego przeinaczać. To stało się jednocześnie. Mamy za dużo świadków. – Pańscy świadkowie byli w samym środku tego zajścia. Najnowsi rekruci zajmowali się wymierzaniem sprawiedliwości. Czy to pan nazywa przywództwem? I relacjami opartymi na współpracy? W porządku, nie spycham całej winy na Dekkera. Nie winię chłopca, którego wyciągnął pan ze szpitala i wstawił w pełną napięcia sytuację. Winię oficera, który uczynił tego chłopca kłopotem dla programu. Cholernie dobre jest to, co pan zrobił ze swoim światopoglądem i, z tego co wiem, z bezpośrednimi sprawozdaniami złożonymi pańskiemu dowództwu. To pan skumulował presję na tym chłopcu, umieścił te kobiety w środku tego wszystkiego i ukartował wywołanie przez niego tej awantury. Jego matka straciła pracę, do cholery. Bardzo dobrze, że tak się stało. Dzwoniła do członków' zarządu MarsCorp o drugiej nad ranem. To były telefony z pogróżkami, rozumie pan? Ona

jest wariatką, tak matka, jak i syn, jeśli chce pan znać moją opinię. To jest dziedziczne! – Nie ma pan podstawy do wyciągania takich wniosków. – Nie mam? Mówię to tu i teraz. On nigdy nie wróci do kokpitu, a pan nigdy nie będzie wydawał rozkazów w obiekcie znajdującym się pod kontrolą ZDO, w kantynie, biurach, salach zajęć, korytarzach, ani w szpitalu. Niech pan tylko spróbuje, poruczniku. Niech pan z tym pójdzie do swojego kapitana, a zobaczy pan, co on– ma do powiedzenia. Nie miał żadnych instrukcji, jak się zachować w podobnej sytuacji. Nie był prawnikiem. Nie wiedział, czy Tanzer miał możliwości, aby to zrobić. Nie odpowiadał za politykę. Nie miał pojęcia, czy powinien wykorzystać Służby Bezpieczeństwa Floty w celu zagwarantowania dostępu. Do tego się to sprowadzało. Zadzwonił telefon – dzięki Bogu za dwie dodatkowe sekundy na przemyślenia, w chwili, gdy Tanzer uderzył w przycisk i ryknął z irytacją w głosie: – Nie wolno mi przeszkadzać. – Sir – odezwała się sekretarka na interkomie. – Pańska linia. Stało się coś niezwykłego. Tanzer podniósł słuchawkę, aby rozmawiać prywatnie. Jego twarz wygładziła się i zrobiła zawzięta. – Kiedy? – zapytał Tanzer. – Czy są jakieś inne informacje? – A po chwili: – Do cholery, proszę dowiedzieć się za wszelką cenę. Po czym odwiesił słuchawkę, spojrzał groźnie i powiedział: – , Proszę zebrać swoją załogę i udać się na okręt bazę. Natychmiast. – Nadchodzi atak? Strajk na Sol? Pociski rakietowe Unii? Tanzer uderzył pięścią w stół.

– Niech się pan wynosi z tego biura, poruczniku i idzie, do cholery, na swój okręt. Tam pana potrzebują! Nadejście okrętu oznaczało, że nie ma czasu na stanie tutaj i kłócenie się z Tanzerem, bo wtedy nie zdobędzie informacji za pośrednictwem systemów okrętu bazy. Ale jeśli to była akcja Unii, nie było sposobu, aby dotrzeć na jego pokład przed momentem krytycznym. – Telefon – powiedział i sięgnął po aparat na biurku. Pułkownik chciał go powstrzymać, ale trzymając słuchawkę rzekł: – Do cholery, muszę dostać rozkaz do wyruszenia. Interkom na okręcie – przekazał sekretarce Tanzera. – Szybko. – Wymamrotała coś i usłyszał lżejsze, dalekie dźwięki transmisji floty. – Mówi Graff – powiedział w chwili, gdy usłyszał kliknięcie. – Status. – J–G – głos Saito wrócił słabo. – Jesteś na linii ZDO. – Tak. – Krótko i zwięźle. – Biuro pułkownika. – To nie był atak, z czego zdał sobie sprawę w pierwszym momencie po usłyszeniu uwagi Saito dotyczącej miejsca jej pobytu. W tym samym momencie uświadomił sobie, że ZDO jest słowem kluczem samym w sobie. Saito powiedziała spokojnie: – Zaczekaj – telefon zatrzeszczał i przeszedł na szumy interkomu. – Tu dowództwo FlotyCom. ECS4 ETA na Sol Dwa godzina 2:03. Dowództwo obiektów Sol Dwa przeszło pod kontrolę floty. Personel ZDO łączy... Komunikat przerwano. Znowu wznowiono łączność. Ktoś w biurze zewnętrznym miał nerwowy palec. – ...się z personelem floty. Komunikat ten zostanie powtórzony na żądanie. Wpisz FlotaCom 48. Koniec. Popatrzył na Tanzera, który nic nie wiedział i najwyraźniej się tym martwił. Był

wściekły. Sekretarka Tanzera powiedziała mu do ucha: – Poruczniku Graff. Na linii czeka porucznik Andrews. Pułkownik ma pilną wiadomość. Czy może pan przełączyć telefon? – Do pana – powiedział i podał słuchawkę Tanzerowi. Stał tam obserwując twarz Tanzera, która z czerwonej zrobiła się biała. Okręt baza numer 4 przybywał z Sol Jeden, nie na orbicie studni. Jednak na tym etapie nie było jeszcze go widać, nawet przy użyciu przyrządów optycznych. Kapitan? – Proszę to potwierdzić – powiedział Tanzer do kogoś na linii. Tanzer nie patrzył na niego. Niektóre sprawy potrafił uprościć, ale inne komplikował w tym biurze. W chwili zagrożenia w dokach mogło się to skończyć jak w kantynie, gdyby on i Tanzer zachowali się jak głupcy. Przybrał zatem najbardziej bezbarwny, a zarazem najodpowiedniejszy wyraz twarzy. Zachowywał się bardzo cicho. Kiedy Tanzer w końcu odłożył słuchawkę, spojrzał na niego. – Ufam, że nasze komunikaty był podobne – powiedział bez cienia obrazy. – Czy mogę zasugerować, żebyśmy to zakomunikowali personelowi w cichy i pozytywny sposób? Proponuję wspólny komunikat. Tanzer przez chwilę nic nie powiedział. Potem przemówił z wyczuwalnym wysiłkiem: – Proponuję, abyśmy utrzymali to w tajemnicy do chwili rozstrzygnięcia. – Pułkowniku, zdaję sobie sprawę z wszystkich trudności z tym związanych. FlotaCom zajmuje się nadejściem okrętu i dokowaniem. W międzyczasie moje dowództwo będzie wykonywać swój pakiet procedur, w szczególności obejmujących dostęp do doku na tym etapie. Sugeruję, abyśmy przesunęli pańskie służby bezpieczeństwa na stanowisko drugoplanowe, a nasze na stanowisko

nadzoru nad wyładunkiem. – Nie mam uprawnień, aby to zrobić. Niech pan zaczeka, do jasnej cholery! – Zaczekam – odezwał się usiłując zastanowić się nad położeniem Punktów Alfa i Beta na stacji oraz co mógłby zrobić, aby zabezpieczyć zapisy bez spowodowania wypadku, którego, był tego zupełnie pewny, dowództwo floty nie chciało. – Z drugiej strony, okręt baza będzie dokował w ciągu dwóch najbliższych godzin. Do tego czasu muszę mieć parametr bezpieczeństwa, pułkowniku. Jest to wymóg naszych procedur. Zrobili to na Marinerze i na Pell. Nie miał wątpliwości, że jego obowiązkiem jest zabezpieczenie tego obszaru tak cicho i delikatnie, jak to możliwe. Dopiero teraz jasny stał się fakt przekazania dowództwa. Nie miał pojęcia, jak to się stało. Przemknęło mu nawet przez myśl, że to może być kłamstwo – zupełne, ekstrawaganckie kłamstwo. Być może na Ziemi lub na froncie sprawy doszły do punktu krytycznego, więc ciągnęli do siebie co się da i dopóki jeszcze coś mieli. Takie zawsze krążyły pogłoski, że być może nie będzie wystarczająco dużo czasu na budowę rajderów lub pełnej liczby krążowników i okrętów baz. Wtedy będą mogli dokonać wyboru – pozwolić zginąć flocie i Ziemi lub zatracić się w przestrzeni albo w rodzimej studni, anonimowo i bez niczyjej pomocy. Inna możliwość to ucieczka z tym, co mieli, zebranie marynarki i szkolących się pilotów, o których wiedzieli, że będą celami... A potem uciec i spędzić resztę życia w biegu, na ciągłej ucieczce przed Unią... Z jakiejś przyczyny do jego umysłu zakradło się poczucie zagrożenia. Jego umysł zaczął się nagle zachowywać tak, jak przy zbliżeniu do studni. Jeśli prowadzono wcześniej negocjacje, które zaowocowały obecną sytuacją, to był to szok dla

Tanzera, chyba że grał w ten bezsensowny sposób. Wyszedł, przechodząc cicho przez pokój zaaferowanej sekretarki. Zatrzymał się jeszcze, aby powiedzieć: – Dla twojego własnego dobra, nie rozgłaszaj niczego, co tu usłyszałaś. – Zobaczył, jak jej stan nerwowości przechodzi w szacowanie i strach. Szedł korytarzami. Wśród urzędników nie panowała panika, przynajmniej nie było nic widać. Okręt baza opuścił Sol, prawdopodobnie powiadamiając siły obrony układu wewnętrznego. Potem przesłano krótki komunikat przez FlotęCom i prawdopodobnie pułkownik otrzymał transmisję wiadomości Zjednoczonego Dowództwa Obrony z jakiejś kwatery. Może Saito i Demas nie wiedzieli, co się wydarzy. A może tak. Być może zawsze to wiedzieli. Cicho wszedł do swojego biura, podłączył się do FlotyCom i znowu zapytał Saito: – Snowball, tu 7–Ali, status. – 7–All, tu LongJohn, mamy Kod Sześć. Wycofanie, ale i stan wyczekiwania. LongJohn nie należał do ich załogi. LongJohn to Jean–Baptiste Baudree, Karina. Com Dwa Maziana. – To jest kopia– powiedział myśląc: cholera jasna. Co on tu robi? Więc to jednak nie kapitan. Ale dlaczego nic nie mówią? Status – nalegał i otrzymał informację, której prawie najbardziej pragnął: – 7–All, tu Jack. Edmund Porey? Porucznik Edmund Porey? Odłożył słuchawkę i z nutą prawdziwego żalu przestał wierzyć Saito i Demasowi.

Rozdział 9 Porucznik J–G Jurgen Albrecht Graff SB/Administracja godzina 21:52, 23/24 czerwca; FGO–5–9 Dowództwo Sol B zostało przekazane Operacjom Floty. Niniejszym wydaje się rozkaz udzielenia wszelkiej stosownej pomocy, łącznie z zabezpieczeniem plików i zapisów, dowódcy Edmundowi Poreyowi... Dowódca. Do diabła! A Jean–Baptiste? Drugi człowiek po Mazianie? Od chwili otrzymania komunikatu myśli biegały mu w głowie bardzo rozproszonymi torami. Tymczasem musiał się skupić na poziomie operacyjnym. Tanzer współpracował z nim tylko częściowo, komunikował się Przez sekretarkę. BazaCom była stałym źródłem rozkazów i skąpych odpowiedzi ze strony ZDO na Sol Jeden. Wiele z nich było zakodowanych. Zakładano, że FlotaCom nie potrafi łamać kodów. Tanzer był ślepo jednostronny – to wydawało się oczywiste. Być może Operacje Floty utrzymywały tego oficera w głębokiej nieświadomości faktycznej sytuacji, aby dobrze wykonał swoje zadanie, ale oczywiste było, przynajmniej na tyle, na ile mógł połapać się w tym wszystkim, iż cały interes z komisją i generałem był jedynie działaniem osłonowym, próbą narobienia zamieszania albo przeciągnięcia niewiedzy tych na Sol Jeden. Ale kto to wiedział? Z pewnością nie podporucznik. Ewentualnie ludzie Numer Jeden. Na pewno kapitan. Trzymał to w tajemnicy bez względu na powtarzane wciąż pytania o

sytuację, które Saito oczywiście wysyłała. Taki miała rozkaz... Kurwa! To oszustwo nim wstrząsnęło. Polegasz na załodze, wyrzekasz się wszystkiego, co osobiste i czemu ufasz. Do tego się to sprowadza. Ujawniając co masz, zakładasz, że spotkasz się z jakąś wzajemnością. Nie mają tu znaczenia siwe włosy, których zresztą nie miał. Flota mogła zadecydować o rozszerzeniu jego działań. Mogła go też wykorzystać w jakikolwiek inny sposób. Ale dali ci zakres obowiązków, podejmowałeś, jak ci się wydawało, racjonalne decyzje. Jeśli ludzie, którzy mieli wykonywać twoje rozkazy nie robili tego, wierzyłeś, że mają przynajmniej tyle zaufania do ciebie, aby ci powiedzieć zanim założysz, że masz władzę, iż jej nie masz. W ten sposób stawiasz siebie i ich w sytuacji, w której sami są przegrani. Zrobiłeś, co do ciebie należało, a oni awansowali Edmunda Poreya o dwa stopnie w ciągu roku. Boże, czym zasłużył się ten człowiek? Kapitanowie musieli znać Poreya. Czy byli ślepi? Ale Naw Dwa na Kannie miało dobrą głowę do Operacji Strategicznych. Porey wciąż latał tam i z powrotem do Pasa. Był kapitanem promu na okrętach bazach i krążownikach, kiedy przybywały w celu wykonania prac wykończeniowych. To sprawiło, że stał się jedną z najbardziej doświadczonych osób, jeśli chodzi o okręty. Prawdopodobnie ściśle współpracował z Nadzorem Układu Zewnętrznego i Wewnętrznego. Pewnie tam zdobył wszystkie zasługi. Porey to inteligentny człowiek. Teraz najwyraźniej znalazł się na szlaku dowódczym, na którym w innych okolicznościach nigdy by go nie zobaczono. Więc Porey miał to coś. Teraz stało się jasne, jak desperacko potrzebowali umysłu posiadającego jego podstawowe cechy.

Stało się również oczywiste, czyjemu dowództwu może w końcu podlegać Graff. Kapitan nie ufał mu. Czy to znaczy, że Poreya sprowadzili za jego plecami? Nie chciał o tym myśleć. Dlatego zorganizował swoje priorytety i wydał rozkazy ufając, że dotrą do zainteresowanych. Wywołało to w nim to samo surrealistyczne odczucie, jakie towarzyszyło mu, gdy pisał testament obejmujący tych kilka osobistych rzeczy, które stanowiły jego całą własność. Działo się to po wykonaniu tych instrukcji. Jego własna egzystencja miała być zupełnie inna. Zarządził zabezpieczenie zapisów. To po pierwsze. Wielu bardzo zdenerwowanych członków personelu służb bezpieczeństwa ZDO przebywało na wolności. Prawie doszło do zamieszek i oporu z ich strony. ZDO zleciło skasowanie pewnych plików, tego był całkiem pewien. Tak samo jak tego, że spóźnił się z zapobieżeniem temu w czasie wymiany informacji pomiędzy biurem jego i Tanzera. Był zupełnie przekonany, iż wojskowe służby bezpieczeństwa zrobiły dokładnie to, co powinny, a on nie był w stanie temu zapobiec, (chociaż poza chodzeniem ręka w rękę z personelem ZDO i przebijaniem się przez blokadę, której nie znał, nie wiedział, co jeszcze mógł zrobić). Zostanie to poczytane jako błąd z jego strony. Nie pozwolił im zamieszać w bazie danych. To był plus. Jak również to, że nie stracił taśm z archiwum projektu. Rozkazał transfer personelu w areszcie. Wziął kartoteki szpitalne wraz z zapisami testów znajdującymi się pod ochroną floty. Mógł rozkazać wypuszczenie zatrzymanych, ale dyspozycja dotycząca takich przypadków była sprawą polityczną i nie leżała w granicach jego kompetencji administracyjnych. Osobiście nie pochwalał tworzenia bałaganu administracyjnego, co biorąc pod uwagę swój styl zarządzania i Poreya, mogło wyjść na gorsze. Poinformował biura ZDO, że

wszystkie przechodzą pod dowództwo administracyjne floty. Osobiście zadzwonił do komendanta żandarmerii oraz do Wydziału Prawnego ZDO, aby się upewnić, czy zawieszono wszystkie sprawy prawne dokładnie w tym miejscu, w którym się znajdowały. Nie było sensu bez potrzeby udostępniać zapisów komuś innemu. Demas zadzwonił z zawiadomieniem, że okręt baza hamuje, bezpośrednio po wstrzymaniu przyspieszenia. Powiedział, że na pokładzie znajdują się żołnierze marynarki wymagający zakwaterowania grawitacyjnego. – Rozumiem. Ilu ich jest? – Dwa tysiące. Na okręcie był pełny kontyngent wojska. Żądali cudów. Zadzwonił do Tanzera. Wysłuchał wrzasku, spokojnie poprosił o jakiś pomysł i rozkazał zbudowanie naprędce kuchni w nieużywanym module SolCorp. Zarządził również doprowadzenie zasilania oraz centrum łączności Intelłitron podłączonej do transmisji FlotyCom dla oficerów marynarki. Wydał rozkaz przekazania sali gimnastycznej floty do ćwiczeń dla wojska. Połączono harmonogram ćwiczeń floty z ZDO co drugi dzień. Wszystkie magazyny klasy–4 zlokalizowano w Sol–2, a cały magazyn klasy–4 przeniesiono do niskiego g, działowi operacji stacji polecono konsolidację pozostałości oraz zwolnienie D–2 na kwaterę. Dział operacji cywilnych Sol–2 skarżył się na utrudnienie dostępu do dostaw krytycznych. – Zapewniam pana – powiedział zimno i uprzejmie – że zdaję sobie sprawę z trudności. Ale ludzie mają priorytet nad dostawami do kuchni... To jest prawdziwy problem. Proponuję przeniesienie sprzętu dozującego na pokład 3, aby tam się tym zajęli. Dostępne są butelki i wózki... Niech je przyniosą z naprawy, albo my wydamy im rozkaz. Jestem pewien, że rozwiąże pan ten problem...

W międzyczasie cienki nerwowy głos z kontroli zbliżania potwierdził hamowanie okrętu dodając, że kontrola nie jest przyzwyczajona do takich prędkości. Układ wewnętrzny nie był miejscem, do którego kupcy kiedykowiek przybywali z taką prędkością. Zwykle przylatywali do układu rodzimego na spokojny, relaksujący umysł odpoczynek, natomiast technicy i mechanicy wykonywali całymi dniami naprawy według listy, ponieważ macierzysty układ słoneczny określał przepisy dotyczące ruchu. Statek międzygwiezdny, który naruszał standardowe korytarze, wprawiał prawników z tego układu w niepokój. Było to trudne zadanie, nigdy nie zdał sobie dokładnie sprawy z astronomicznych możliwości kolizji, a Kompania Ziemska wdrożyła niezwykle irytujące przepisy. Teraz zdarzały się wyjątki, takiego używano określenia, dla okrętów wojskowych w warunkach kurierskich bądź bojowych. ECS4 nie był nawet bardzo napięty, ale stacja niepokoiła się. Gdyby hamowanie zupełnie zawiodło (jest to wysoce nieprawdopodobne w sensie astronomicznym), okręt prawdopodobnie zmieściłby się w 50–metrowym przesmyku. Ale trzeba im przekazać, że po korytarzach krążyły pogłoski, jak poinformowały go służby bezpieczeństwa, że wycelowany był prosto w nich. To groziło paniką. Porey, ten łajdak, mógł zmniejszyć tę odległość do 25 metrów tylko dlatego, że nienawidził ziemskich układów i przepisów, choć nigdy nie powiedział tego głośno. Człowiek ten posiadał również inne cechy, ale zostawmy je na boku. Był dobrym strategiem. To najwidoczniej stanowiło tutaj o priorytecie, a nie to, czy choć trochę dbał o dowodzenie, które mu powierzono, ani, czy miał jakiś interes w dowodzeniu pilotami z tego projektu. Do cholery, jego załogę stanowili w całości Pasterze, aż po ostatnie dwie kobiety.

Kapitan albo ktoś inny, coś knuł. Palce zawahały się na klawiaturą. Kapitan albo ktoś inny. Każdy w Układzie Sol wiedział na pewno więcej niż on. Co tu się do diabła działo? Na liście dzwoniących znajdował się telefon od Mitcha Mitchella. Oddzwonił, pytając jedynie: – Gdzie jesteś? – Co się dzieje? – zapytał Mitch. – Co się... Jeszcze raz zapytał: – Gdzie jesteś? Mitch odpowiedział: – Będę u pana w biurze za dwie minuty. – Nie odpowiadasz, Mitch. Gdzie? – Automat do kawy w jeden.

***

Stosunkowo niewiele czasu zajmuje wprowadzenie okrętu bazy do doku, jeśli robi się to w sposób, którego nauczyli się w Poza, szczególnie przy połączeniu rękawem oraz prostym zamocowaniu do masztu. Dysponował własną załogą dokującą – żołnierzami marynarki, którzy spychali na bok regularny personel. Pojawiało się ich coraz więcej. Jedna znajoma twarz lub dwie. Graff je rozpoznawał, choć nie

potrafił ich przyporządkować do wykonywanych funkcji. Dokerzy Kariny. Na pewno wielu z załogi Maziana. Przedstawił się jako Lynch, starszy sierżant. Miał wiele gęsto ułożonych klipsów, siwe włosy, brak naszywki z symbolem statku na kurtce khaki oraz szare spodnie nie od kompletu, ale Graff go rozpoznał. Odwzajemnił salut, wziął raport i podpisał go w celu transmisji warunku bezpieczeństwa stacji. Coraz więcej wychodziło ich z windy. – Sierżancie – powiedział i z obawą skinął głową w ich kierunku. – Jesteśmy w delikatnej sytuacji. Uprzejmie proszę o nieantagonizowanie personelu wojskowego. Nawiązana współpraca powinna ułatwić pańskie zadanie. – Dowódca rozkazał obejmowanie stanowisk, więc robimy to, sir. Ponuro zmarszczył brwi na starszego sierżanta. Ręce trzymał splecione na plecach, aby sierżant nie dostrzegł zbielałych kostek palców. – Pan również musi tu mieszkać, sierżancie. Być może przez dłuższy czas. To także rozkaz. Zimniejszy wyraz twarzy. Chwila milczenia. Może szacowania. – Tak jest, sir– powiedział Lynch. To był na pewno człowiek z Kariny. Niebezpieczny. Blisko Maziana. Odszedł, krzykiem wydając rozkazy kapralowi. Dało się słyszeć miarowe kroki. Oddechy skraplały się przy windzie w postaci kłębów pary. Żołnierze marynarki zostali jednocześnie skierowani do biur łączności, administracyjnych oraz obiektów z systemami podtrzymaniu życia. Winda znowu się otworzyła. Uzbrojone oddziały bezpieczeństwa oraz czarny mężczyzna w niebieskiej marynarce o gniewnym spojrzeniu i z wieloma baretkami. Graff stał na swoim miejscu i w myślał zakładał się, czy Porey zasalutuje czy wyciągnie rękę.

Zrobił to drugie. Graff uścisnął mu rękę i powiedział: – Dowódco. – Poruczniku, dobrze, że pana widzę. – Mógł zrobić jakąś uwagę na temat temperatury otoczenia. – Zakładam, że raport jest już w naszych bankach danych. – Powinien być. Zakładam, że słyszał pan o wypadku w służbach międzywydziałowych. Niektórzy ludzie z naszego personelu znajdują się w więzieniu wojskowym... – Biuro pułkownika – powiedział krótko Porey i zabrał go ze sobą.

***

W bloku z celami zapanowała na chwilę śmiertelna cisza. Potem ktoś krzyknął: – Hej, Pauli. – Tak? – Wiesz, że jesteś mi winien piątkę? – Tak? – Odwołaj to. Masz tego sukinsyna. – On jest tutaj! – krzyknął ktoś inny. – Ten sukinsyn ma zamiar cię porządnie sprać, Basrami! – Tak, masz dużą szansę to zrobić, Charlie. Jak ci smakował deser? – Twój człowiek nie potrafi nawigować! Do czego nadaje się ten facet ze swoimi panienkami? Dwie kurwy z Pasa, z tego co słyszę...

Dekker stał przy prętach ze zbielałymi kostkami palców. Ben mógł go zobaczyć z miejsca, w którym siedział. Z odległej części nawy odezwał się wysoki, czysty glos Meg: – Jesteś pilotem, cher, czy tylko jadaczką? – Przyleciałaś tu, żeby ocalić tyłek Dekkera? Ty, kochanie, nadajesz się tylko do pieprzenia. To twoje miejsce. Ben mrugnął okiem. Głos Meg: – Zwal sobie konia, Charlie, u mnie nie masz szans. Kim jesteś – technikiem czy pilotem? – Pilotem, kochanie, a ty lepiej zostań przy zbieraniu skał. To twoja liga. Z cel rozeszły się salwy śmiechów. Krzyki z drugiego bloku. Dekker uderzył pięścią w rygiel, mięśnie szczęki naprężyły się. Meg krzyknęła: – Załóżmy się, Charlie. Nie było sposobu, aby nie skorzystała z podobnego wyzwania. Ona i Sal. Ben czuł ucisk w dole brzucha. Zobaczył, jak Dekker opiera się o kraty, nic nie mówiąc. To była u niego niebezpieczna oznaka. Ktoś w głębi krzyknął: – Hej, Dekker! Słyszysz to? Wrzask nad głową. Dekker musiał odpowiedzieć, takie były reguły. Ben wstrzymał oddech i zczołgał się z łóżka, nie mając pewności, co zrobi, jeśli Dekker wybuchnie. – Dekker? Słyszysz? Najwyraźniej nie mógł mówić. Ben dodał szybko te liczby i wykrzyknął: – On cię ignoruje, jadaczko! Jesteś nudny. – Śmieszne, bo miał dużo do powiedzenia, kiedy Chad to kupił! Prawda, Dekker?

Sam powiedz. Ben popchnął go lekko w ramię. Dekker był przemarznięty. Zimny jak lód. Patrzył w pustkę. Inni krzyczeli. Coś stuknęło w środku nawy, potoczyło się i zatrzymało. Dekker wyglądał jak uderzony w bebechy. Nie odzywał się, nie bronił, pozwolił, aby inni zrobili to za niego. Kolejne popchnięcie nie dało mu bodźca do myślenia. Bóg jeden wie, co się mogło zdarzyć. Wyglądał jak człowiek u progu załamania. Ben nie wiedział, co z nim zrobić, ani jak odpowiedzieć na pełne dezaprobaty gwizdy i wrzaski. Miał nadzieję, że przybędą żandarmi i coś z tym zrobią. W środku tego wszystkiego słyszał głos Sal, ale miał desperackie przeczucie, że w jego celi znajduje się tylko połowa problemu, a Sal ma u siebie drugą... – Hej, ślamazarny Charlie – ktoś krzyknął. – Chcesz zostać w symulatorach na pełną liczbę godzin? Weźmiemy cię. To było cios nie fair. Ludzie z Pasa przypinali ci łatki i tak już zostawało dopóki się im nie znudziło, ale potem przezwisko mogło wrócić po łatach. – Weźmiemy cię, Dekker, i te twoje kobiety, któregoś dnia. Co ty na to, Dekker? Umiesz mówić, śliczny chłopczyku? Gdzie są twoje panie? Jak się domyślił Ben, słowo "panie" obejmowało także jedną ogoloną głowę ZDO w całej tej plątaninie, ale nie miał zamiaru się tym przejmować. To nie jego sprawa. I tak nic nie wskóra. Ale wtedy ożył Dekker i zaczął krzyczeć: – Mamy już dość waszego światopoglądu i polityki, sir, przez którą mamy o wiele za dużo martwych pilotów. Lubiłem Chada, słyszysz, sukinsynu? Był całkiem w porządku. To wasze dowództwo go ustanowiło. – Głos Dekkera załamał się. Teraz niezbyt dobrze się czuł, ale przynajmniej mógł ruszać szczęką. Uderzył pięścią w

pręty, odwrócił się i odezwał do sufitu czy ścian: – Boże, oni naprawdę doprowadzają mnie do szaleństwa. Nie dotykałbym tego tematu, powiedział do siebie Ben i wstrzymał oddech. Zszedł tylko z drogi, bo Dekker zaczął chodzić tam i z powrotem po celi. – Hej, Dekker– wykrzyknął inny głos – sukinsynu, czy to nie twoja matka była w wiadomościach? Cholera. Dekker stał przy prętach i znowu coś związało mu szczęki. – Chcesz o tym porozmawiać? Czy to był Sook? – Nie ma takiej możliwości – dało się słyszeć inny głos. – Sook nie jest winien. To J. Bob. Z różnych stron dochodziły szydercze gwizdy. Krzyki odbijały się echem po korytarzu. A potem nagle zrobiło się cicho począwszy od odległego końca. Cisza rozeszła się. Ben oparł się o pręty i usiłował dowiedzieć się, co się stało. Wszystko, co udało mu się zobaczyć to mundury ZDO i żandarmerii. – To lepiej – powiedział ktoś. – Nie rozgłaszać tego. Zwalniają personel floty... – nastrój poprawił się – i oddają go ich Służbom Bezpieczeństwa, waszym oficerom do rozstrzygnięcia. Akta złożycie na zewnątrz. Podacie oficerom imię i nazwisko, numer seryjny i rangę w podanej kolejności. Zostaniecie wymeldowani i zaznaczeni ... – A gdzie mam iść ja? – wymamrotał Ben nagle uświadamiając sobie, że niekoniecznie chce iść do grupy, która pozostanie w areszcie. – Cholera, gdzie ja mam iść? – Chodź ze mną– powiedział Dekker. – Kwaterujesz w naszych barakach, więc idziesz ze mną. Drzwi zaczęły się otwierać, ludzie zaczęli wychodzić. Poszli za nimi korytarzem w

stronę żandarmów. W celach zostali tylko wojskowi. Nie wypuszczą mnie, pomyślał Ben, nie pozwolą mi stąd wyjść... – Ty ze złego stadka, prawda? – zapytał go żandarm patrząc na jego mundur, ale drugi szybko dodał: – W porządku, to Pollard. Nie było to całkiem w porządku, do diabła. Cały się trząsł, kiedy przeszli przez drzwi z bloku więziennego na korytarz zewnętrzny, gdzie oczywiście oficerowie Służb Bezpieczeństwa Floty czekali z listą. – Dekker – powiedział pod nosem Dekker – Paul F... – i nie poszedł dalej, ponieważ starszy rangą oficer powiedział: – Dekker, proszę pójść z tym człowiekiem. Pan nazywa się Pollard? Ben skinął głową. Zobaczył, jak jeden z oficerów służb bezpieczeństwa popycha Dekkera w kierunku kolejnych drzwi. Dekker popatrzył na niego i wtedy nagle poczuł paniczny lęk, że jeśli pozwoli mu odejść samemu, na pewno wydarzy się coś głupiego. Keu i porucznik prowadzili go za Dekkerem. Jedyny sposób, aby zapewnić, że nie wpadnie w większe tarapaty to zostać z nim. – Przepraszam – powiedział – ale mam rozkaz, aby mieć go na oku. Rozkaz porucznika... – to był największy atut, jaki miał. Jednak oficer się sprzeciwił: – Mam pan rozkaz od dowódcy, aby udać się do baraków i zostać w nich do chwili uzyskania dalszych wytycznych. Porucznik nie należy teraz do dowództwa. Dowódcą jest Porey. Musiał spróbować. Czuł jak zatrzymało mu się serce. Dopiero po chwili zaczęło bić ponownie.

– Porey dowódcą? – Proszę słuchać rozkazów. Cała stacja podlega rozkazom dowództwa. Dowództwo wojskowe zostało odsunięte od władzy. Nie był teraz sam. Mason i Pauli pojawili się pod eskortą. – Do ciężkiej cholery – powiedział Mason. Ale Ben myślał podupadając na duchu, ach, mój Boże...

***

Graff bardzo się cieszył, że nie musiał słuchać, co działo się wewnątrz pomieszczenia, które jeszcze godzinę temu było jego biurem. Zza drzwi dochodziły go pojedyncze słowa. Stał na korytarzu z doradcą Tanzera – Andrewsem. Nie patrzyli na siebie. Żandarmeria i Służby Bezpieczeństwa Floty stały na dwóch krańcach korytarza. Sytuacja nie przedstawiała się w różowych kolorach. Nie lubił Tanzera, ale poczuł dyskomfort, kiedy zobaczył go wychodzącego z biura ze zbielałymi ustami i czerwoną twarzą. Tanzer odepchnął Andrewsa i odszedł bez, o ile Graff zrozumiał intencje Poreya, transferu w inne miejsce, przyjęcia rezygnacji ani choćby wydruku rozkazu z Genewy, który w rezultacie umieścił Edmunda Poreya na stanowisku zarządzającego biurem i programem Tanzera. Nadal nie wiedział, jak to się stało, ani co się zmieniło w salonach władzy, jak określiłby to kapitan. Nie rozmawiał nieoficjalnie z Demasem ani Saito, nie wymienił się z nimi żadnymi informacjami z wyjątkiem komunikatów

operacyjnych, ponieważ koordynowali wewnętrzne służby bezpieczeństwa w sprawach szczegółów odnoszących się do marynarki i własnych sił Bezpieczeństwa Floty Poreya. I nawet teraz nie otrzymał żadnej wiadomości od kapitana. Być może dlatego, że nie zasługiwał na znalezienie się na ich liście priorytetów. Zaczął się znowu nad tym wszystkim zastanawiać, choć może nie było to zbyt rozsądne. Ponieważ Porey nie wezwał go do siebie, a Andrews i Tanzer odeszli, poszedł w kierunku skrzyżowania korytarzy, a następnie do kantyny, obserwując panującą wśród ludzi atmosferę. Niewiele było tam osób spoza służb bezpieczeństwa i kręgu doradców. Stonuj ubrania, poradził Mitchowi w rozmowie. Między nami mówiąc, ale prześlij to dalej, teraz wszystko się zmieni. Nie róbcie hałasu przez następne kilka dni. Obserwuj tego człowieka, zanim w jakikolwiek sposób będziesz usiłował wywrzeć na nim presję. Rozumiesz? Nie powinienem ci tego mówić. Jeśli dowie się, że ci to przekazałem, będzie po mnie. Rozumiesz? Po tym oświadczeniu zapadła najdłuższa uroczysta cisza, na jaką kiedykolwiek zdobył się Mitch, a w chwilę potem próbował wyciągnąć z niego szczegóły – kim jest ten facet? Co, do diabła – proszę mi wybaczyć, poruczniku – dzieje się z programem? Najwidoczniej, myślał sobie, polityka zakłóconych inklinacji. Ale powiedział Mitchowi, że jeszcze nie wie. To przypadek typu, poczekamy zobaczymy. Poszedł do kantyny jako do miejsca, w którym było najbardziej prawdopodobne, że znajdzie nagle kogoś, kto przeoczył rozkaz w sprawie baraków. Wydawało mu się, że jest zupełnym wyjątkiem – było to podejście bardziej możliwe u ludzi z Pasa, niż wojskowych czy kupców. Postanowiono, że nikt z jego szkolących się ludzi nie

zostanie zgarnięty przez służby bezpieczeństwa... Nikt z nich nie natknął się na pomysł Poreya dotyczący tych służb. Nikt z jego ludzi należących do służb bezpieczeństwa nie zdenerwował się słysząc ten żart. Uspokój się, mówili, to wystarczy. Wołali zwykle jakiegoś człowieka z Pasa po imieniu lub przezwisku i generalnie udawało im się uzyskać dobrą zgodność... Ale nie teraz. Nie z tymi ludźmi, nie z Lynchem. Nie wiedział, gdzie skierują tę konkretną partię marynarzy, ale wydawało się, że nie przeszli podstawowego przeszkolenia. Podejrzewał, że dowództwo floty przysłało tu nowych rekrutów, ale aby się tego dowiedzieć, musiałby dostać się do archiwum floty. Jednak nie mieli po osiemnaście lat, nie byli chyba aż tak zieloni, jak wyglądali i najpierw oceniali oficera, którego nie znali, zanim wzięli pod uwagę słuchanie jego rozkazów... Być może byli to kupcy. Ale służyć w wojskach liniowych, kiedy flota potrzebowała każdego utalentowanego próżniowca, jakiego mogła zwerbować? Dokuczał mu żołądek. Wziął napój z automatu i zauważył dwóch marynarzy przy wejściu administracyjnym, od strony biura kuchni. Co oni sobie myśleli, że kucharze wyniosą im żarcie na korytarz? Właśnie dlatego stali tam ci strażnicy. Trzeba powiedzieć Poreyowi i Lynchowi, że ci ludzie pójdą na noże. W powietrzu wisiała walka, wszyscy to odczuwali i napięcie było wręcz namacalne. Oddziały floty też nie miały uczucia, że jest bezpiecznie. – J–G. Demas stanął za nim. Wciągnął powietrze i napił się, a następnie zmienił wyraz twarzy zanim odwrócił się. – Jesteśmy w pogotowiu – powiedział. Nie podobało mu się, że Demas zostawił

okręt bez oficerów. Jednak po chwili zdał sobie sprawę, że nie mają już na stacji głównego statku. Demas odezwał się: – LongJohn jest zajęty. Mamy chwilę czasu. Skinął głową, usiłując wymyślić miejsce, do którego musi się natychmiast udać, albo czynność, którą musi zaraz wykonać, byleby nie omawiać zaistniałej sytuacji z Naw Jeden. – Dobrze się czujesz? Jakby był dzieckiem. Albo przyjacielem. – Jestem zmęczony – powiedział, co mogło usprawiedliwić jego nastrój. Ale zabrzmiało to jakby się bał. Nie spodobało mu się to. Ani to, że Demas go poucza. Zapytał bez ogródek: – Powiedz szczerze, co naprawdę wiedziałeś wcześniej? Twarz Demasa natychmiast zrobiła się zupełnie trzeźwa. Minęła chwila zanim powiedział: – Nie wiedziałem – kto. Nie oczekiwał szczerości ani takiej odpowiedzi. Więc Demas również nie był zadowolony z nowego dowództwa, choć bezspornie należał do ludzi kapitana. Nagle stało się to jasne. Zapytał przy huku pomp ciepłowniczych: – Kiedy to zorganizowali? – Zobaczył, że Demas unika jego wzroku albo patrzy z niepokojem na marynarzy, którzy mogli, jak sobie to nagle uświadomił, mieć przy sobie system audio służb bezpieczeństwa. Cholera, nie myślał przy nich w kategorii wrogich działań, to była jego własna strona, na litość boską. Ale Demas najwyraźniej o tym pomyślał.

Demas był człowiekiem kapitana. Powiedział bardzo, bardzo cicho: – Firma pociągała za wszystkie sznurki, jakie miała na każdym kongresie na planecie. Chcesz pójść na statek, J–G? Nagle przyszła mu do głowy całkowicie paranoidalna myśl, że Demas i Saito mogą wciągnąć go na dobre tam, gdzie nie będzie już żadnych kłopotów i gdzie nie będzie mógł powodować żadnych problemów. Areszt? zapytał sam siebie. Czy rozegrałem to źle, wyszedłem na kompletnego głupca? – Uwaga, nadaję komunikat – odezwał się nagle głośnik. – Ta stacja wraz ze wszystkimi obiektami cywilnymi i wojskowymi, przeszła pod dowództwo Operacji Taktycznych Floty na mocy decyzji Wspólnej Komisji Legislacyjnej. Dowództwo wojskowe przekazano dzisiaj ogodzinie 14:00 oficerowi floty. Chcę się przedstawić. Nazywam się dowódca Edmund Porey. Nie zamierzam wdawać się w szczegóły incydentu w służbach międzywydziałowych, jaki negatywnie wpisał się w historię stacji dzisiejszego popołudnia. Zwalniam z aresztu cały personel, udzielając mu nagany za zachowanie nieprzystające... Najpierw marchewka. ... ale chcę zaznaczyć, że jest to jedyna amnestia, jaką kiedykolwiek wydałem w tym dowództwie. Nie ma żadnych wymówek w przypadku uchybień, jak i nagrody za połowiczne działania. Jeżeli chcecie się pozabijać, używajcie do tego pistoletu, a nie maszyny wartej wiele miliardów dolarów. Jeżeli chcecie walczyć na ręce, możemy was wysłać tam, gdzie można to robić. A jeśli chcecie spotkać się w piekle, panowie, złamcie choć jedną z moich reguł, a znajdziecie je w moim biurze. Starsi oficerowie obu służb spotkają się o godzinie 21:00 w Sali Zebrań A. Obiekt ten wraca do pełnego harmonogramu o godzinie 1:00 dzisiejszej nocy. Wasi

oficerowie przekażą wam informacje o tej porze. Należy oczekiwać zadań mających na celu nadrobienie straconego czasu. Jeśli będą z tym jakieś problemy, należy je zgłaszać w ramach struktury dowodzenia. Koniec komunikatu. Spojrzał na Demasa. W jego oczach dostrzegł obawę i złe przeczucia. Pomyślał o prośbie przejścia na statek i powiedział: – Naw, rozumiem tych ludzi. Pracowałem z nimi. Pojmujesz? Nie chcę tutaj żadnego błędu. Demas patrzył na niego przez dłuższą chwilę ze zmarszczonymi brwiami. Może chciał wyczytać coś z jego oczu, a może zastanawiał się nad opcjami, bez względu na to pod czyimi rozkazami się znajdzie – kapitana, czy – Bóg jeden wie kogo. – J–G... – zaczął mówić Demas, ale w pobliżu znajdowali się strażnicy, którzy mogli mieć mikrofony. Demas położył rękę na jego ramieniu i popchnął go w stronę drzwi i korytarza. Nie było biura, do którego można by pójść, chyba że dostaną jakieś za pośrednictwem personelu Poreya. Ręka Demasa dalej spoczywała na jego ramieniu. W drugiej ręce trzymał kubek do połowy wypełniony napojem. Wypił go, a kubek wrzucił do najbliższego kosza. Demas powiedział zniżonym tonem: – Bądź ostrożny. – Ścisnął go za ramię tak, że aż palce wpiły się w kości. – Za dużo jest tu do stracenia. – Pasterze wybuchną. Sol Jeden pójdzie za ich przykładem. Jeśli chcesz stracić program, Naw... – Za dużo jest do stracenia – powtórzył Demas i każdy byłby głupcem, gdyby zignorował to zakamuflowane ostrzeżenie. Wypuścił powietrze z płuc i szedł z mniejszym oporem, ale nie było mu wesoło. Po chwili Demas opuścił rękę i pozwolił, aby jego więzień szedł obok niego.

***

– Poruczniku Dekker – powiedział mężczyzna wprowadzając go do biura Graffa. Za biurkiem nie siedział porucznik, a sam Porey z insygniami dowódcy. Nie wiedział, jak to się stało, że znalazł się tu Porey i dlaczego nie ma Graffa. Jednak ponieważ zobaczył odznakę floty, zasalutował przed nią, bo nic innego nie przyszło mu do głowy. Miał już wcześniej do czynienia z Poreyem. Rozmawiał z nim przez dwie minuty na okręcie w drodze z Pasa i nie zapomniał uczucia, jak wzbudził w nim wtedy. Teraz nie było inaczej. To tak jakby w jakimś sensie interesował człowieka, którego skupienia uwagi na sobie po prostu nie chciał. – Poruczniku Dekker – powiedział Porey, z płytkim ciemnym spojrzeniem – jak się pan ma? – W porządku, sir. – To dobrze. – Jakoś nie było słychać nic dobrego w tym głębokim, przenikającym do kości głosie. – Słyszę, że miał pan wypadek w symulatorze. – Tak jest, sir. Długa cisza, podczas której Porey mierzył go powoli od stóp do głów, jakby prześlizgiwał się po jego skórze. Pod takim spojrzeniem nie można się czuć komfortowo. Potem zapytał: – To pana denerwuje? – Nie jestem niczyim celem, sir.

– Stracił pan załogę? – Tak jest, sir. – Słyszałem, że była dobra, ale i to, że Wilhelmsen był również dobry. – Tak jest, sir. – Więc kim pan jest? Nerwy niedawno nadszarpnięte, znowu stały się roztrzęsione. W ten chwili nie wiedział, jak powinna brzmieć odpowiedź. Powiedział krótko: – Chcę latać. – Jaki pan jest, Dekker? – Dobry, sir. – Wraca pan z powrotem do programu. Słyszy pan? Wraca pan i zapomni, co się tu wydarzyło. Chce pan latać? – Tak, sir. – No to będzie pan. Weźmie pan załogę, którą zmontowaliśmy dla pana i wróci do symulatora. Zrobi pan to, czego oczekujemy. Zrozumiano? Nie myślał zbyt klarownie. Nikt spośród tych, z którymi kiedykolwiek przebywał w pomieszczeniu zamkniętym nie dawał mu takiego poczucia kłaustrofobii, jak Porey. Chciał, żeby to przesłuchanie już się zakończyło. Pragnął wyjść z tego biura... nie mógł tego wytrzymać. – Zrozumiano, Dekker? – Tak jest, sir– odpowiedział. – Wykonać. Chcę wyników. Mówi pan, że świetnie się czuje. Więc wykonać rozkaz. Zrozumiano? – Tak jest, sir– odpowiedział.

– Odejść. – Tak jest, sir – powiedział znowu i wtedy przypomniał sobie o Meg, Benie i Sal. – Ale z inną załogą niż ta, którą mi przydzielono... – Flota zebrała załogę specjalnie dla pana, poruczniku Dekker. Mówiono nam, że jest dobra. Zobaczymy, czy się sprawdzi w praktyce. – Nie jest jeszcze gotowa, sir. – Podszedł do niego, pochylił się nad biurkiem i popatrzył Poreyowi w oczy. – Ci ludzie nie mieli jeszcze tego roku intensywnego szkolenia, który ja miałem. Nie są jeszcze do tego przygotowani. Nie latali... Na to odezwał się Porey: – Do tego służą symulatory. – Do czego pan zmierza? Do jakiejś określonej statystycznej liczby ofiar? Nikt nie odzywał się do Poreya w ten sposób. Zobaczył w jego oczach lekkie zdziwienie i jeszcze coś, co napełniło go chłodem, zanim Porey odezwał się: – Zmierzam do tego, co pan ma i ile. Albo pan umrze wraz z załogą. Zrozumiano? Jesteśmy tutaj Systemami Testującymi, a pan testuje systemy. Chce pan, żeby przeżyli? Więc proszę nie kwestionować tego, co mówię. Zrobi pan to, rozumie pan? – To nie jest rozsądne! – Nie jestem rozsądnym człowiekiem. – Porey nie spuszczał z niego oczu. – I nigdy nie byłem. Nigdy nie wybieram rozwiązań choć trochę gorszych niż najlepsze. Rozumie pan, poruczniku Dekker? To nie jest czcze gadanie. Zadrżał. Żaden człowiek nigdy wcześniej nie wywołał w nim takiego strachu. Zatrząsł się i wiedział, że Porey może to zrobić.

– Mamy wszystko, o co pan prosi, Dekker. A teraz niech pan zrobi, co jest w pańskiej mocy, by uruchomić Hellburnera. Zrobi pan to. Żadnych wymówek. Nie będę ich słyszał. Czy kiedykolwiek usłyszę z pana ust jakieś wymówki? – Nie, sir. – Jest pan mięsem, dopóki nie udowodni pan, że jest inaczej. Albo pan to udowodni albo poniesie śmierć. Osobiście nie dbam o to, Dekker. Nie mógł zaczerpnąć powietrza. Nie potrafił myśleć. Tak bardzo chciał udusić Poreya. W końcu przełknął to: – Tak jest, sir. Rozumiem to jasno. Czy mogę już odejść? Ponieważ, kurwa, potrzebuje mnie pan, prawda sir? Porey patrzył na niego przeciągle. Mierzył go od stóp do głów. W końcu odezwał się: – Nie jest pan chyba kurwą, Dekker? – i w końcu wykonał ruch ręką oznaczający: Wynoś się. Odejść. Skorzystał z tego, zasalutował, odwrócił i wyszedł. Brakowało mu tlenu. Adrenalina buzowała mu w żyłach i drżał, przypominając sobie, jaki był Porey na statku i jak Graff ostrzegł go wtedy: nie zbliżaj się za blisko do niego. Wtedy nie mógł wywnioskować, czy Graff mówił to dosłownie czy w przenośni, ale był przekonany, że właśnie zrobił coś, co rozbawiło Poreya – w sensie przeciwstawienia się jego oczekiwaniom. To inteligentny człowiek, może nawet najinteligentniejszy, jakiego znał. Był zbyt inteligentny, aby przejmować się .tym, kto żyje, a kto umiera. Wierzył w to, co powiedział, że życie nie ma w tej chwili znaczenia na tej stacji. Podobnie jak prawo... Natknął się na tych samych strażników, którzy go tu przyprowadzili. Nie miał

pojęcia, gdzie go zabierają. Eskortowali go do głównego korytarza, a potem powiedzieli, aby poszedł do baraków. Wszyscy byli skazani na przebywanie w barakach. Pusty korytarz i sale konferencyjne. Strażnicy stali szeregiem wzdłuż krzywizny korytarza. Ta pustka była czymś surrealistycznym. Echo jego własnych kroków szaleńczo huczało mu w głowie. Spadek adrenaliny spowodował uczucie zimna i zawroty głowy. Kolejne kilka zakrętów i następne puste korytarze. Strażnicy przy drzwiach oddzielających baraki zażądali jego identyfikatora. – Dekker – powiedział wyciągając kartę z kieszeni, odwrócił ją drętwo, opuściła go cała poprzednia gorączka. – Poza służbą. Właśnie zwolniony z aresztu. Wojskowi przepuścili go. Poszedł więc korytarzem do głównej świetlicy baraków, gdzie zebrał się tłum ludzi, których znał i lubił. Poklepywali go po plecach i dobrze mu życzyli. Pomyślał: gdybyście tylko wiedzieli, co dla was zrobiłem... Ale zapomniał zaraz o tym, kiedy Meg przedarła się przez tłum i zarzuciła mu ramiona na szyję. Wiwaty i gwizdy ze strony kompanii zachęcały ją do pocałunku, którego nie odrzucił. Od razu pochylił się w jej stronę, niezbyt pewien, czy zdoła utrzymać pion. Dookoła niego zapadła ciemność, która po chwili znowu zamieniła się w światło i roześmiane twarze... – Dobrze się czujesz? – zapytał go ktoś, a on usiłował powiedzieć, że tak. Ten człowiek musi się położyć, powiedział ktoś inny. Zaprzeczył, ale kazali mu usiąść na krześle i oznajmili, że kuchnia wysyła jedzenie do baraków i że w międzyczasie wszystko musi się poprawić. Są pod kontrolą floty. Próbowali rozpisać obowiązki i

ustalić, kto ma jutro dyżur... Meg przyciągnęła krzesło i ustawiła je naprzeciwko. Wzięła go za ręce i zmusiła, aby patrzył jej prosto w oczy. – Dek, słuchasz mnie, cher? – Tak – odpowiedział. Potrzebował telefonu, ale nie wiedział teraz, czy potrafiłby sobie poradzić ze stacją telewizyjną i matką. Cały czas słyszał echa, jak w pomieszczeniu z symulatorami. Ktoś mówił: Miłego lotu, Dekker. Ale wielu głosów nie rozpoznawał. Topił się w echach. Nadal pamiętał sekwencję wypadku na taśmie. Nie zagrożenie, tylko problem. Myślał o matce, mieszkaniu, doku na R2. Pamiętał kontrolę misji, bezszelestną ognistą kulę oraz wirujący obraz w rdzeniu. Wszystkie linie łączyły się w znikającym punkcie. Mozaiki ognia w symulatorach, przecinające się kolory, zielone linie, szlaki i punkty ognia. Potrząsnął głową i znowu uświadomił sobie, że jest na sali z ludźmi, których powinien kochać, gdyby tylko wspomnień nie było. Ale może był jak Porey i nigdy już tego nie miał mieć. Tak byłoby lepiej. Wygodniej jest kochać martwe wzory niż ludzi, bo one nie umierają, tylko wyparowują. Ludzie doświadczają tyle przemocy... – Boże, on odleciał. Postawcie go na nogi. – Mamy latać z tym nachmurzonym facetem? – Poczuł oplatające go ramię, które podciągnęło go w górę. " Nie opierał się. – Mówię wam, powinienem być w Sztokholmie, miałem dostać tam transfer. Nienawidzę tego gówna. – Tu są przyjaciele. Ludzie, którym ufał i których zdradził właśnie u Poreya przyjmując zadanie, bo był cholernym głupcem. – Ten człowiek musi coś zjeść. – Ktoś powinien zawołać lekarza.

– Żadnych lekarzy – miał tego dość. Poszedł do swojego pokoju. Upadł na łóżko. – Nie przeszukali pokoju – wydawało mu się, że usłyszał głos Meg. – Nie narobili nawet bałaganu w szufladach, albo żandarmi są bardziej uprzejmi niż gliniarze z Kompanii. – Peut–et' są po prostu bardziej ułożeni – powiedziała Sal, a Ben dodał: – Nie było żadnej rewizji. – Skąd...? – zaczęła pytanie Sal i urwała: – Głupie pytanie. Jaka jestem bezmyślna.

***

Elektronika i błyskające skany zapewniały prywatność, nawet względem światłowodów i urządzeń zdalnie sterowanych. Tak przysięgały służby bezpieczeństwa. Graff czułby się bezpiecznie w tej dziurze obok mostka okrętu, gdyby potrafił zaufać obecnemu dowództwu. Zapytać Demasa i Saito, dla kogo pracowali? Powiedzą, że dla Kapitana Keu. To oczywiste. Saito powie to bez zmrużenia oka. Człowiek wolałby mieć nadzieję i uważać, że tak jest, a nie zadawać bezsensownych pytań. – Tanzer właśnie wysłał rezygnację – powiedziała Saito, odnosząc się do sytuacji na stacji – ale w Genewie rozpatrzono ją negatywnie. Oznacza to, że wojskowe dowództwo chce, aby pozostał tam, gdzie jest. Co może być wyrazem opozycji. Mogli go zwolnić w ciągu trzech dni. Albo chcą, żeby pozostał, ponieważ wie, gdzie jest cała dokumentacja oraz zna jej zawartość – a to może się im tutaj okazać

przydatne. Lobby wojskowe wewnątrz Komisji Legislacyjnej dużo straciło. – Nie wiedzieliśmy – wtrącił Demas niewątpliwie czytając mu w myślach – kiedy to się zmieni. Mieliśmy tylko nadzieję, że tak będzie. Rozważał pytanie, rzucił krótkie spojrzenie na Demasa i zapytał bez ogródek: – A Porey? Gdzie on pasuje? Demas natychmiast zerwał kontakt wzrokowy. Na twarzy Saito nie można było odczytać absolutnie żadnych informacji. Odezwała się pierwsza: – Porey odnosi duże sukcesy. – Na jakim polu? – Gniew i wspomnienie tego, że inaczej z nimi kiedyś postępował zdradził go. – W zacieraniu śladów, na pewno. – Jeżeli byli ludźmi Poreya, albo mieli nimi być, zostawiał za sobą spaloną ziemię. Wiedział, że to robi, ale miał swoje osobiste granice tolerancji. Przestraszył ich. Nawet Saito drgnęła, wbiła wzrok w ziemię i odparła: – Pewne działania są usprawiedliwione, o ile wyniki są ewidentne. Niektóre wzorce zachowania po prostu nie przechodzą w kontekście społecznym... – W tym czasie inne działania – powiedział Demas z nieoczekiwaną oschłością – są ślepo ignorowane. Kapitan stoi na czele Operacji Strategicznych. Jest zbyt cenny, aby kierować programem Hellburnera. Porey był dostępny. Mógł awansować do obszaru kwalifikacji. To się właśnie wydarzyło, J–G, proste i oczywiste. Patrząc na Demasa nadal niczego nie rozumiał. Wiedział, że w tym miejscu może nastąpić jego autodestrukcja. Spróbował jeszcze raz – to była ostatnia szansa: – Kto go chciał? – Kto go awansował? A kto awansuje w tych czasach na podstawie rozkazu wykonawczego? Mazian, który nie był najlepszym z kapitanów. Keu – tak. No może jeszcze

Kreshov. Ale to Mazian awansował oficerów. Za pomocą uśmiechu potrafił przejść przez drzwi korporacji i legislatury. Potrafił mówić w sposób, w jaki należało... – Kompania Ziemska – powiedziała Saito – ma SolCorp, LunaCorp, ASTEX. Wszystkie są podmiotami z bazą w przestrzeni. Ale Kompania zapuściła również macki głęboko w całym kompleksie przemysłowym EuroTrust–Bauerkraftwerke, Staatentek... lista jest długa. Firmy te mają dużo powodów, aby pragnąć rozwinąć swoją działalność poza zasięgiem grup nacisku oraz komisji dozorujących, to znaczy w przestrzeni kosmicznej. Korporacje z bazą na Ziemi dają Kompanii Ziemskiej wszechobecny wpływ we Wspólnej Komisji Legislacyjnej. Grupy nacisku tworzone przez obywateli są niezwykle naiwne, zajmują się zwykle tylko jednym problemem. Wydaje im się, że mają wpływ na wydarzenia. Ale, ogólnie rzecz biorąc, Komisja Legislacyjna jest zaskoczona kupczeniem wpływami oraz decyzjami dotyczącymi zakupów sprzętu, podejmowanymi ze względu na układy, a nie rzeczywistą jakość... – Starożytna forma życia na Ziemi – odparł Demas. – Dinozaur. Wielkie cielsko, mały móżdżek. Rozwijała się w wieku obfitych zasobów żywności. – Słyszałem coś o tym – powiedział Graff. – Nie chcemy cię przytłaczać lokalną historią – odparła Saito – ale wojskowe dowództwo jest złożonym tworem, który nigdy nie funkcjonował sprawnie. Kompania Ziemska stworzyła nas dla przeciwstawienia się Cyteen, ale nigdy nie wyobrażała sobie, że taka mała kolonia może utworzyć bazę populacyjną wielkości Unii, oraz że bariera światła tak szybko przestanie istnieć. – Co więcej – odezwał się Demas – nie zdawała sobie sprawy z potencjału wroga

bez długu społecznego w budowie statków. Statki nic nie kosztują Unii, za wyjątkiem energii słonecznej. Potrzebujesz więcej obiektów? To stwórz nowych robotników. – Ale teraz Kompania rozumie swój błąd – wtrąciła Saito – przynajmniej na tyle, aby zacząć się ich bać. Rozumieją wystarczająco dużo, aby przekonać się o zagrożeniu. Teraz każdy chce zarządzać kryzysem. Wszyscy chcą chronić swój skrawek władzy. Wierzą w istnienie niepowodzenia, ale przytrafiającego się komuś innemu. Dlatego wolni kupcy posuwają się naprzód. – Kupcy kontrolowani przez Unię – powiedział pod nosem Graff. – Długo byśmy nie przetrwali. A oni staliby się niczym innym dla Unii, jak tylko źródłem dostaw. Cyteen ma zarządzać Ziemią? Oznaczałoby to niewielką zmianę. – Możliwe, że im się nie uda. Ale prawdą jest, J–G, że Kompania zebrała nas tu, bo Ziemia nie uwierzy w podróżników gwiezdnych dopóki ich nie zobaczy. Uwagę Ziemian pochłaniają własne, lokalne problemy. Kompania potrzebowała naszej demonstracyjnej obecności – twarzy i głosu, aby uczynić to, co dla ludzi z zewnątrz jest czymś rzeczywistym, a dla tych ze studni – nie. Bez względu na to, czy uwierzyli w swój własny mit, czy po prostu uważają, że można kontrolować Maziana – on stał się o wiele ważniejszy, niż planowaliśmy. Słuchał tej wywrotowej tyrady. Konspiracja. Kapitanowie wysłali Maziana na dół, na Ziemię. Wybrali rzecznika, który celował przede wszystkim w ratowaniu zranionych uczuć oraz w nakłanianiu kapitanów do podejmowania ujednoliconych decyzji. Taka była struktura dowództwa kupców – Mazian był tylko Com Jeden floty... – Dają mu jednoosobowe dowodzenie – powiedział Demas. – Boże – zupełnie nie mógł w to uwierzyć. Ale Demas kontynuował:

– Kompania Ziemska z zasady potwierdza wybory swojego personelu. Robi to, co musi zostać zrobione. Ale on nie przestrzegał reguł, które ustaliliśmy. – O projekcie Hellburnera można powiedzieć wszystko z wyjątkiem tego, że zawiódł – powiedziała Saito. – Grupy obywateli, które boją się Kompanii naciskały na armię, aby zrobiło to, do czego nie nakłania się personelu... – Przez nich nie zmieściliśmy się w czasie – odrzekł Demas. – Więc teraz wejdzie tu Kompania Ziemska i da nam władzę, abyśmy mogli coś zrobić – ale de facto dają ją Mazianowi. Kapitan nadal jest wśród bałaganu na Sol Jeden. Cały system administracyjny armii nagle wepchał się do naszych operacji, ale... – Błagaliśmy ich – powiedziała Saito – aby zerwali z Mazianem, ale odmówili przyjęcia zadań przez jego personel, zdobyli tutaj poparcie kupców i przejęli dowództwo okrętu bazy. Do diabła z reputacją Maziana wobec KZ. Serce biło mu coraz mocniej. Był pewien tego, co słyszał i podejrzewał, co musiało się teraz dziać we FlocieCom... – Ale kapitan nie zrobi tego – powiedział Demas – nie wyeksponuje różnicy zdań pomiędzy kapitanami. Nie teraz. On mówi, że na Ziemi pozory i przekonania publiczne są wszystkim. Jeśli nie dostaniemy rajderów i reszty dużych okrętów baz, sfinansowanych podczas tej sesji legislacyjnej, wrócimy do tchórzy i tych, którzy kręcą się na pograniczu konfliktu. Zupełnie nie mógł się otrząsnąć z pierwszego szoku. Nerwy miał nadwerężone, ale próbował nad nimi zapanować.

– Co, u diabła, kapitan chciał, żebym tutaj zrobił? Czy miałem wszystko popsuć, nieświadom jego polityki, żeby on musiał potem to poprawiać? Czy to ja wygrałem dla nas Poreya? – Ta sesja kadłubowa komisji nie miała się tu odbyć – powiedziała Saito. – Zająłeś się nią najlepiej jak tylko można było. Byłeś szczerze oburzony. Streściłeś w sobie integrację i profesjonalizm floty. Nie wiedziałeś o niczym. – Więc teraz mamy tutaj dowództwo wybrane przez Maziana? To on przekazał Edmundowi Porey owi program, który sam w sobie jest autodestrukcyjny? Pracowaliście z tym człowiekiem? Ja tak. Byłem z nim w Pasie. – Bardzo się niepokoimy – powiedział Demas. – Martwimy się o te okręty bazy w Pasie i na Marsie, do których należy jeszcze przydzielić oficerów. Tak, wezmą naszych ludzi. Ale piętnastu kapitanów będzie z armii. Tak ustalono. Drugi raz wszystko obróciło mu się w żołądku. – Mówisz poważnie? – Tak ustalono. Piętnaście okrętów baz – z dowództwem urodzonym na Ziemi. – Kogo mają? Saito wykonała nieokreślony ruch palcami. – Przeprowadzą proces selekcji. Ziemia wierzy w takie rzeczy. – To oznacza piętnaście martwych statków – po raz pierwszy biorą je spoza stacji Wiking. – J–G, w tym miejscu tak naprawdę trwa ciąg przypadków i decyzji w ciemno. Mazian dobrze projektuje. Jako strateg jest nawet kompetentny. Ale, dzięki Bogu za takich ludzi jak Keu i Kreshov. Dzięki nim przeżyjemy. Być może nawet

przeżyje Mazian. – Mam... – dzieciaka na granicy szaleństwa. Miał zamiar zaprotestować, ale przypomniał sobie, że nie ma żadnych atutów i, o ile wie, nie jest już dowódcą. – Dekker nie będzie dobrze współpracował z Poreyem, a jest najlepszy, jakiego mamy. Mitch również nie będzie z nim kooperował. On jest następny. Stracimy ten program. – Nie – odparł Demas. – Porey jest dowódcą programu, a ciebie ustanowił oficerem odpowiedzialnym za personel. – Mnie? Gdzie to usłyszałeś? – Powiedzmy, że przeszło to tajnymi kanałami. – Czy on dokonał tego wyboru? Czy mój wybór... – Kompromis. Chociaż, w opinii Maziana jesteś tu po to, aby utrzymywać nas w linii – powiedziała Saito. – Technicznie rzecz biorąc, jesteśmy mu równi pod względem rangi. Ałe nie należymy do personelu dowództwa. Nie zostaliśmy wyznaczeni przez kapitana. W konsekwencji kapitan może odwołać nas, kiedy zechce, a Porey nie może nas wziąć pod swoje dowództwo, ani przydzielić na okręt bazę. Obawiam się, że twoja sytuacja jest inna. – Mamy pewne obawy co do tego – kontynuowała Saito. – Ale nie możemy tu nic zrobić, oprócz udzielenia porady tam, gdzie może się przydać nasz punkt widzenia. Cieszył się, że nie zdążył zjeść kolacji. Wydawało mu się, że zwróciłby ją teraz. – Cały personel? – Cały od lotów oraz techniczny, związany z programem. Tanzer nadal oczywiście tam jest, ale awansuje bokiem. Nadal odpowiada za dział badawczo–rozwojowy, ale Hellburner pozbywa się tego rodzaju działalności...

– Na rzecz czego? – Operacji Floty. Producenci części i stocznie otrzymują zezwolenie na kontynuację prac, wobec obietnicy funduszy uzależnionych od sukcesu testów. Oddają ten statek do produkcji. My dostajemy fundusze na jeden pełny okręt bazę, ale nie więcej. Oczywiste jest, że nie mieścimy się w czasie. Ostatnie prognozy są takie, że pierwszy system bojowy okręt baza z rajderami, zobaczymy w akcji za sześć, siedem miesięcy. Ich lub nasz. Naturalnie mamy nasze preferencje. – Co, u diabła, ich zdaniem, mam zrobić z tymi ludźmi? – Mazian ustala priorytety. Porey je wykonuje. Ty masz za zadanie dbać o zdrowie psychiczne załóg. – Masz na myśli to, że coś im obiecam. Czy posiadam choć trochę autorytetu, aby to wykonać? Po raz drugi Demas uniknął kontaktu wzrokowego: – Powiedziałbym, że więcej niż my możemy zdziałać na tym polu. Ale, nie, rzeczywiście go nie masz.

***

– Śpi? – zapytał cicho Ben. Poszedł do łazienki, kiedy Sal ucięła sobie drzemkę. Przystanął, aby dokonać wizji lokalnej. Dekker wyglądał wręcz nędznie, leżąc z twarzą na poduszkach. Meg korzystała z jego czytnika, przeglądając podręczniki Dekkera. W barakach prowadzono wiele badań nad zimnymi zdechłymi hamburgerami i panierowanymi rybami. Dochodzący stamtąd zapach mógłby

zwalić z nóg. Atmosfera zdradzała szaleństwo. Wszyscy cieszyli się, że polecą tą maszyną – piloci i obłąkani technicy, którzy zbierali podstawową załogę. Powinien był to sobie policzyć, pomyślał. W końcu jest 'człowiekiem od liczb. Powinien dodać, ale spanikował, kiedy zdał sobie sprawę, że on, Dekker, Meg i Sal to cztery, tak samo jak inne zgłoszone załogi. – Odleciał na dobre – powiedziała Meg – dzięki Bogu. Ten człowiek naprawdę potrzebuje snu. Wrócił, usiadł na brzegu drugiego łóżka i powiedział prawie szeptem: – Lubisz go? Meg wzdrygnęła się. Nigdy nie można było wydobyć z niej, ani z Sal, niedwuznacznej odpowiedzi. Nadstawiła dla niego swój kark i licencję. Partner, tak. Ale Meg nigdy nie robiła nic z jednego powodu, ani nawet z dwóch. Poważna przyczyna tkwiła w karcie danych, w sposobie, w jaki teraz patrzyła – ostro, poważnie i przeciągle, jak nigdy dotąd. Nie powiedział tego, co zamierzał: Oblej ten cholerny test. Przez moment patrzył na Dekkera, potem znowu na nią. W końcu rzekł: – Wiedz, że powinnaś nosić przy sobie maszynowy klucz kieszonkowy. Każdy człowiek z Pasa wiedział, do czego służy taki klucz na piekładzie. Usta Meg drgnęły. – Dowódca jest wariatem – powiedział bardzo cicho. – Raz z nim leciałem. – My też. – Czy to tam was zwerbowali? W garnizonie Pasa? Potrząsnęła głową. Wyszeptała:

– Ten okręt wyłonił się w oddali. Nie wiemy, skąd. Byłyśmy tam przez cały czas. Widzieliśmy kogoś z załogi tylko raz. – Co o tym myślisz? Zmarszczyła brwi: – Nie podobały mi się sygnały i atmosfera na tym statku. Odrzekł ledwo dosłyszalnym głosem: – Dostaliśmy poważne ostrzeżenie. Nie wiem, jaki jest problem z tym facetem, ale coś na pewno tu nie gra. My widywaliśmy go o wiele częściej niż wy. Obserwował nas. Język ciała. Chce swojej przestrzeni i waszej. Śmichy chichy, ale tak naprawdę nie uśmiecha się. Wiesz co mam na myśli? Przyjrzał się z bliska Dekowi, a ten go nie polubił. – Powody? – Tylko tyle. – Wydawało mu się, że w tym miejscu nie ma podsłuchu. Różne wydarzenia nie dały powodu, by tak myśleć, ale zbyt egocentryczne było sądzić, iż służby bezpieczeństwa Poreya mają bezpośrednie połączenie z ich kwaterą. Ale i tak nie czuł się komfortowo, rozmawiając na ten temat. W końcu powiedział: – Być może radar na piekładzie. Ludzie, na których naciskasz, aby zrobili EVA, gdyby to wasza dwójka znalazła się w puszce górników. Wiesz co mam na myśli? Twarz Meg zupełnie spochmurniała. – Zapytaj o to Sal. – Zaraz potem ugryzła się w język, jak gdyby za dużo powiedziała o interesach Sal. – Tak. Te same sygnały. Leciałeś kiedyś z Sammym Wynnem? Okropna myśl. To był człowiek z poważnymi zaburzeniami osobowości, któremu wcale nie poprawiało się podczas długich samotnych lotów.

– Nie chciałbym z nim siedzieć przy jednym stole w barze. Co się z nim stało? – Mam nadzieję, że do tej pory zgłupiał do reszty. – Zatrzymała się i spojrzała w bok na Dekkera, który się właśnie odwrócił i zakopał głowę pod poduszkę. Czas już iść, zadecydował Ben, zanim zbudzi się nasz wiecznie nachmurzony podporucznik. Wstał i stanął nieruchomo, dopóki nie nabrał pewności, że Dekker się nie obudzi. – Zamierzasz podejść do egzaminów ze zdolności? – zapytała Meg. Drażliwy punkt. – Tak – przyznał i wrócił do pokoju z Sal. Wpisał się do harmonogramu zadań. Nie zamierzał im tego mówić. Ale to, co się tutaj stało z ZDO, spowodowało usunięcie najwyższego dowództwa. Jego samego złapali mimo zasłony Służb Bezpieczeństwa... Nie myślał teraz poważnie o transferze. Mógł zrobić test z zagadnień administracyjnych. Był najzupełniej pewien, ze flota nie będzie chciała, aby wrócił pod kurtynę armii z tym, czego był tu świadkiem, gdyby jakimś sposobem udało im się uknuć spisek, aby go zatrzymać. Wyglądało na to, że mają władzę. On nie miał instynktu ani nerwów do tego, aby walczyć, udowodnił to już wcześniej i musiało to zostać zauważone. Prochy podawali nawet przy teście podstawowym. Przywiązywali cię do maszyny i czytali twoje odpowiedzi. Nie można było oszukiwać. Tak przynajmniej mówili. Wszedł z powrotem do swojego pokoju, usiadł ostrożnie na łóżku, żeby nie obudzić Sal. Ciemne światło, rozrzucone na poduszkach warkoczyki, niewinny profil jak u niemowlęcia z rozchylonymi ustami, lekko zadarty nos – cholera, jego partnerem był dzieciak. Lubił z nią być. Znalazł kawałek siebie, który wskoczył we właściwe miejsce, kiedy ona pojawiła się w barakach. Straszna to myśl, że mógł

znowu zostać bez niej. Naprawdę i szczerze bardzo lubił ją i Meg. Nie mógł tego powiedzieć o nikim wcześniej, może z wyjątkiem Morriego Birda. Z Bożą pomocą, mógł się nawet przyzwyczaić do Dekkera, albo po prostu stracić nerwy. Faktem było, że choć to miejsce było okropne, to echo, rajder oraz wychodzenie i przychodzenie do baraków pasowało mu jak stara skarpetka. Lubił pilotować, wykonywane przy tym czynności i akcent ludzi w miejscu, w którym dorastał, odbijający się echem pomiędzy cienkimi ścianami. Presja pochodziła od głupców na stołkach. Tu było zupełnie inaczej niż w pokrytych dywanem korytarzach z wysokim napięciem na Tl, gdzie konkurencja była czymś stałym, a walka toczyła się na śmierć i życie. Ale ta grupa zupełnie nie przygotowywała się na żaden cholerny lot górniczy. Na Tl, największą okazją do tragicznych w skutkach urazów było włożenie palca do gniazdka lub zacięcie się przy goleniu. A tutaj... Boże, nie byli nawet pewni, czy ten cholerny rajder będzie działał. Plotki na korytarzach głosiły, że posuwali się z programem do przodu z maksymalną prędkością, ale nadal nie udowodnili, że jakakolwiek załoga może choć raz nim bezpiecznie polecieć, a cóż dopiero w warunkach bojowych. To było istne szaleństwo. Ale on był zdrowy psychicznie, nawet jeśli jakiś szał ogarnął całą resztę. Sal zgłosi się i stanie jednym ze statkiem? Ona i Meg skończą w ognistej kuli? Gdyby jakoś mógł temu zapobiec. Ale nie wiedział, jak. Nie potrafił powstrzymać Meg, do cholery z tą kobietą, jeśli nie mógł tego zrobić nawet Dekker. A jeśli ona poleci, to Sal razem z nią, a jeśli Sal... Do diabła, nie był głupcem. W Sztokholmie są również kobiety. Musi być sposób, żeby się tam dostać, nawet za pośrednictwem dowództwa floty. Gdyby tylko

przyjęto go do strategicznego działu technicznego. Kobiety w Sztokholmie nie zadawałyby takich głupich pytań jak, na przykład: co to jest Pas? Miałyby stopnie naukowe, stałyby i obserwowały przypływy, padający śnieg i... pomyśleć, że to wszystko było cholernie zwykłe. Do diabła. Do ciężkiej cholery z kobietami. Dekker był bardziej zdrowy na umyśle. Przynajmniej wiedział, czego chce.

Rozdział 10 – Proszę włożyć kartę – odezwał się głos z automatu. Telefon kliknął, Dekker podniósł słuchawkę i czekał przez dłuższą chwilę. Meg, Ben i Sal zdawali właśnie egzaminy. Jego dzień zaczynał się dopiero o godzinie 10:15. O tej porze miał umówione spotkanie w sprawie wyników. Oznaczało to, że mógł teraz pójść na salę gimnastyczną, aby lepiej strawić śniadanie i ukoić nerwy. Mógł też spróbować zadzwonić. Przekonałby się, czy uda mu się wykonać prywatne połączenie na FlotęCom przez Sol Jeden pomimo sankcji służb bezpieczeństwa. – Podporucznik Dekker. Tym razem usłyszał ludzki głos: – Czy jest to połączenie oficjalne? – Usiłuję dodzwonić się do mojej matki. – Nienawidził chwil, w których jego głos brzmiał jak u wystraszonego sześciolatka. Słowo matka zawsze wydawało mu się dziwnie obce, z kolei wyrósł z mówienia o niej mama, chociaż w uszach ludzi z Pasa brzmiało to całkiem naturalnie. – To najbliższa krewna. Pokazali ją w wiadomościach. Albo proszę mnie po prostu przełączyć do porucznika Graffa. On zna sytuację. – Nie chcę stawiać przeszkód, podporuczniku Dekker. Zdaję sobie sprawę z

sytuacji, w jakiej się pan znałazł, ale na każdą rozmowę prywatną wymagane jest upoważnienie. Boże, wydawało się, że wszyscy w Układzie Słonecznym znali jego sprawę. – Tak, na cóż. Czy możecie cokolwiek zrobić, Floto– Com? Trudno się dziś skontaktować z porucznikiem. – Spróbuję za pomocą pagera. – Wszyscy usiłowali go złapać w ten sposób – mruknął pod nosem Dekker. – Wszystko zapiszę na karcie. Idę na salę gimnastyczną 3A. – Przykro mi. Ta sala jest obecnie niedostępna dla personelu floty. Proszę iść do sali na pokładzie 3, sekcja 2. – W jaki sposób mogę wyjąć ubrania z szafki w 1A? – Proszę dowiedzieć się w biurze na pokładzie 3. Wszystko było na podsłuchu. – Dziękuję – powiedział ponuro. Przeszedł cztery sekcje, a następnie wsiadł do windy. Właściwie wystarczyło mu tyle ruchu, ile miał w czasie tego spaceru. Podczas pobytu w Pasie dowiedział się jednej rzeczy, tej mianowicie, że jeśli wczołgasz się na salę gimnastyczną i poćwiczysz, to spalisz cały swój niepokój. Nie możesz pozwolić, aby twój umysł zapętlił się, nawet wtedy, gdy pracujesz w zimnych ciemnych miejscach, w któiych często występują poważne awarie. W tamtym biurze był jego strój gimnastyczny. Wszystko spakowano do worków noszących numery starych szafek. Jego nazwisko znajdowało się w dokumentacji sali gimnastycznej. Szafki zostały przypisane jemu i jego załodze... Od wielu tygodni nic nie działo się w należytym porządku. W tym krótkim momencie doznał uczucia gorzkiego rozbawienia. Na godzinę miał dla siebie całą

salę gimnastyczną. Pozostali przebywali w tym czasie w symulatorach lub uczestniczyli w specjalnych odprawach. Sam nie czekał niecierpliwie na sesję, którą miał wkrótce odbyć z personelem medycznym. Musi rozgrzać bolące miejsca i wejść tam z obniżonym poziomem adrenaliny. Taki miał plan. Obiad złożony z węglowodanów, a potem pójdzie na test, świeżo po rozgrzewce i podekscytowany. Przemknie jak strzała przez te cholerne testy... Może to zrobić. Lekarze za długo trzymali go w łóżku. Schudł o pięć kilogramów na szpitalnym wikcie. Ślamazarny Charlie Tyson dostał parę dobrych uderzeń, ale może to powtórzyć, jeśli tylko pozbędzie się tego chłodu w kościach. Po lekkich ćwiczeniach, polegających na podnoszeniu ciężarków wystąpił na niego pot. Zaburzenia koordynacji. Niedobrze. Uklęknął na chwilę, pochylając się do przodu, by wypuścić wiatry oraz pozbyć się uczucia drętwienia w ramionach. Był coraz bardziej wściekły na lekarzy, armię i flotę, która odsunęła Graffa od pracy biurowej i umieściła tam palanta z niewłaściwym nastawieniem... Demas powiedziałby, że takie usposobienie nie pomaga. Uspokój się, Dekker. Rusz głową. Adrenalina jest dobra przy prędkości światła, ale nie dla kwasów żołądkowych. Tak. Ale to nie pomagało, kiedy kolana drżały i wciąż poważnie martwiłeś się o trójkę głupców, którzy znaleźli się w zaistniałej sytuacji z twojego powodu. Miał też dowództwo, które ostrzegało go, aby ani trochę nie przejmował się tym, czy przeżyją czy nie... Do diabła z kwasami żołądkowymi. Chciał porządnie sprać Poreya i dlatego się trząsł. Gdyby to zrobił, ze wszystkimi konsekwencjami zarówno dla ludzi, których znał, jak i tych, których nie znał, i tak nie spowodowałoby to, że łajdacy przestaliby być łajdakami. Porey i tak nie ruszyłby się z tego miejsca. W ten sposób

pogorszyłby tylko sytuację. Nie chciał tego wszystkiego znaleźć, ani nie pragnął, aby ktoś na nim polegał. Był cholernym wariatem. Zupełnie pomylony. Ben zdawał sobie z tego sprawę, więc nie rozumiał, dlaczego nie dostrzegało tego dowództwo floty. Nie miał pojęcia, czemu robiono o niego tyle hałasu, po co go wsadzili do programu, chyba że pasterze potrzebowali kogoś bardziej szalonego niż oni sami, aby zaznaczyć w ten sposób różnice pomiędzy nimi a mieszkańcami Ziemi. Ludzie, których zupełnie nie obchodził w Pasie, zorientowali się, jak można go tu wykorzystać. Nie był dla nich Paulem Dekkerem – dla jednej grupy był tym, a dla drugiej kimś zupełnie innym. Tak naprawdę nikt nie wiedział nic o nim samym... Cześć Dek, dobrze cię widzieć, jak się masz? Nie mógł już dłużej tego znieść. Ben miał rację, nie znali go, nie wiedzieli, że jest psycholem, bezwolnym popychadłem, które otwiera usta, zanim zastanowi się, co chce powiedzieć. Jedyna wartość, jaką przedstawiał to fakt, że jego reakcje były znacznie szybsze niż przeciętne. Tylko w tym był dobry. Tylko ten eksperymentalny rajder miał dla niego znaczenie. Pete, Elly i Falcone mieli siebie i polecieli razem. Flota rzuciła ich razem. Osiągali wysokie wyniki w testach – to wszystko. Byli dobrzy i współpracowali ze sobą, ale on czuł się tego poranka wypalony. Nie wiedział nawet, czy w ich obecności czuł coś innego poza komfortem. A to było takie płytkie... Nie wiedział dlaczego Ben zdecydował się przystąpić dziś do testu. Wściekał się na niego. Gdyby Ben wytrzymał, mógłby przekonać Sal, a ta mogła z kolei pogadać z Meg... Akurat. Nie zwabił tu Meg. Przynajmniej obecność dziewczyn to nie jego wina. Zrobił to kapitan statku i jakiś kłamliwy kretyn we flocie, który powiedział Meg, że dadzą jej szansę...

Tak, szansę. Chyba tylko na gwałtowną śmierć. Leki powodowały głupie uczucie. Na całym jej ciele umieszczono czujniki, nawet tam, gdzie można się było zastanawiać, czy to za sprawą procedury, czy kobiecej odmienności odczuwało się kilka luźnych obwodów... – Co mam zrobić? – nie zapomniała zapytać. Ale egzaminator, który był przystojnym szpakowatym mężczyzną poprosił ją, aby połączyła na ekranie wszystkie kształty z odpowiednimi otworami. Boże, nie robiła tego od lat. – Nie jestem w tym dobra – powiedziała. – Nie latam małymi puszkami. Odpowiedział, że on też. Przynajmniej miał poczucie humoru. Więc test trwał, a ona śledziła zadania błyskające na ekranach. Przenieśli ją do innej stacji, przywiązali i komputer zaczął ją obracać – to było zupełnie łatwe, wprost dziecinada, aż do momentu, kiedy podłoga usunęła się jej spod nóg i wtedy to coś zaczęło się poruszać ze swoją prędkością. Chcieli, żeby narysować linię prostą? W porządku. Ma wstać i przejść się? Proszę bardzo. Znowu trzeba usiąść na wirującym krześle. Zaczekać na pojawienie się światła i nacisnąć przycisk w trakcie wirowania? Potężny huk tuż przed błyskiem światła. Brzydki trik, sukinsynu. Paskudny. I znowu błysk. Błysk, błysk. Pauza. Błysk. Trzymając dwa joysticki połączyć linie VR? To było dobre. Nie robiła tego nigdy w życiu...

***

Ciężarek wymknął mu się pozbawiając go równowagi, po czym odbił się od podłogi. Dekker skończył układ na kolanie, złapał oddech i zaczekał, aż pomieszczenie przestanie wirować. Dopiero potem podniósł go, odłożył i zamknął. Za godzinę urządzi lekarzom dobre widowisko. Zrobił kilka głębokich oddechów, usiadł i zapragnął otrzeć sobie twarz zwilżonym ręcznikiem. Gwiazdy wyłoniły się z głębokiej ciemności. Światła na panelu migotały pokazując informacje... To działo się w jego głowie, tak samo jak w Pasie. We śnie widział skały, nie spowite w głębokiej ciemności, ale takie, jak na wykresach wraz w przemierzaną przez nie drogą, coraz szybciej opadające ku słońcu, a potem coraz wolniej na zewnątrz... Otarł pot kłujący go w oczy. Usłyszał jak ktoś wszedł, kogoś innego pytano w biurze o liczby i nazwiska. – Tak – usłyszał z daleka czyjś głos. Potem drzwi zamknęły się... Echo. Drzwi otworzyły się i zamknęły. Nie widział żadnego kształtu. Rozmawiał z kimś, ale nie mógł sobie przypomnieć, z kim. Przeszukiwał wspomnienia. Ale powracającemu głosowi całkowicie brakowało mocy. Tylko sprawdzam. Nie przeszkadzaj sobie... Od kogo, do diabła, usłyszał taką odpowiedź?

***

Zupełny nonsens. Mógł oblać test. Chcieli, aby połączył wiele cholernych zbliżających się linii i punktów? Byłoby łatwiej, gdyby nie łaskotały go czujniki. Mruknął pod nosem: – Jest szybki sposób, aby to rozwiązać. Kto to zaprogramował? Odezwał się egzaminator: – Nie rozmawiać. – To jest kawał gówna, majorze. Za przeprószeniem. Do cholery z tą grą arkadową. – Proszę na to patrzyć. – To jest pieprzony układ działonowy. Nie przechodzę i na działonowego czy celowniczego... Ooo! – Nie jest pan zły, poruczniku... Ale nie jest pan ; również skromny. – Jestem cholernie dobry. Ale nie zabijam. – Ma pan obiekcje natury moralnej? Położył ręce na autopilocie, a następnie skupił się na poszukiwaniu zagrożeń generowanych przez komputer. W definiowalnych przedziałach czasowych. Na litość boską, generator liczb losowych w rzeczywistości wirtualnej. – Mam obiekcje natury moralnej w tym sensie, że 'i nie chcę dać się zastrzelić. – Na tym nam dokładnie zależy. Myślał nad tym rozumowaniem i nad sposobem oblania testu, stukając jednocześnie palcami w głupie punkty. Coraz szybciej.

– Pieprzy pan to, tu był wyraźny wzór. – Mówiłem im to. I powiem coś jeszcze. Mam robotę w Sztokholmie. Ktoś namieszał w moich papierach. Do ; diabła... – Widzi pan? Nie wszystko układa się w jakiś wzór. Chybił pan celu. Czy nie robi się pan zbyt pewny siebie? Coraz szybciej. – Sukinsyn – powiedział. – Ma pan dwie ręce i dwa zestawy klawiszy. Mózg j i ręce mogą wykonywać obie operacje jednocześnie. Na ile jest pan w tym dobry? – To dla mojego cholernego stukniętego partnera – mruknął. – Ja chcę się zająć tylko programowaniem. Jeszcze raz powtarzam, że frajerów na mięso armatnie szukajcie gdzie indziej. Nie mam ochoty walczyć. Wiem, co ten główny komputer robi... Oooooo!... Ręka na drugiej podkładce. Zakłócenia na poziomie dowództwa oraz wzmagający się chaos na wejściu i wyjściu generatorów wewnętrznych. Na Ziemi mają przestarzałe urządzenia zabezpieczające, ale z pewnością lepsze niż ten antyk. Zakończył. Niech się tym teraz zajmą. Niech przyjdą ich technicy i naprawią, jeśli im się nie podoba. – Kiedy dostał pan ten kod? – Telepatia – odpowiedział. – Sir. Powiedziałem panu, że powinienem siedzieć teraz w Sztokholmie.

***

Proszę patrzyć na światła, śledzić punkt. Czy ma pan jakieś zakłócenia widzenia, panie Dekker? Czy miewa pan bóle głowy? Proszę stanąć tu, a teraz tam. Patrzeć na światło, schylić się, panie Dekker... Udało mu się wyjść stamtąd z lapidarną uwagą na karcie: zwolniony, oraz zachętą do brania mikroelementów. Poszedł do telefonu na zewnątrz stacji medycznej i włożył kartę, aby odczytać komunikaty. Pomyślał, że w czasie obiadu przyjdzie tu więcej osób i telefon będzie zajęty. Mógł dostać wiadomość od Meg z opowieścią, jak jej poszło, ale właściwie był to idiotyczny pomysł. Nic od Graffa, Meg, Bena ani Sal. Żadnej autoryzacji, tylko przypomnienie o terminie testu. Była jeszcze wiadomość z sali gimnastycznej mówiąca, że nie wpisał preferowanych przez siebie godzin i pytanie, czy interesuje się siatkówką. Do diabła. Straże floty stały na każdym rozwidleniu korytarzy. Wszędzie było zimno. Boże, ochrona siedziała nawet w kantynie... Wszedł. Zobaczył Mitcha i Pauliego wśród ludzi przy stołach. Oni też go zobaczyli. To wszystko zmartwiło go, choć nie umiał powiedzieć, dlaczego. Podszedł do nich tylko ze względów grzecznościowych. – Siadaj – powiedzieli podsuwając mu krzesło. Ale nagle stracił wszelką ochotę na obiad w tym miejscu – za dużo twarzy i ludzi, którzy starają się być przyjacielscy.

Nie wiedzieli nic o tym, co się z nim działo, ani o strażnikach, w dodatku ludzie ZDO bacznie go obserwowali z drugiego końca sali. Mruknął więc: – Dzięki za drinka, ale jestem na prochach. Ale wypiję jakiś sok. – Czy są już wyniki testów? W barakach C nie działo się nic, więc interesowano się wszystkim. – Nie, jeszcze nie. – Klepnął w oparcie krzesła, na którym siedział Mitch i uciekł do rekreacyjnego foyer, gdzie mógł kupić sobie na kartę napój i granulowany baton, który smakował jak tektura. Zaraz poczuł go w żołądku niczym kulę ołowiu. Prawdopodobnie mówili teraz o nim. On jednak nie chciał z nimi rozmawiać, dopóki nie dowie się jaki ma status oraz wyjaśni się sprawa testów, i to czyjego partnerzy zdadzą swoje egzaminy. Będzie nikim, dopóki nie dowie się, z kim pracuje, kim jest, gdzie będzie i do jakiego zadania go przydzielą... Będzie znowu latać, Porey dopilnuje tego. Na pierwszej linii. Albo w rezerwie, według uznania Poreya. Otworzył usta, zapominając na jedną krytyczną sekundę, że ma partnerów, którzy mogą znajdować się w niebezpieczeństwie na skutek tego, co zrobił lub obiecał... Dwóch facetów z ZDO przyszło po batona z automatu. Nazywali się Price i McCain. Technicy. Nie popatrzyli na niego, ale oblał go pot. Nie przestawał myśleć o tym, że gdyby trzymał gębę na kłódkę, gdyby zrobił to, co kazał pułkownik, choć raz spuścił głowę i przyjął reguły gry... Gdzieś spadła taca. Na sali czuło się zimno. Matka powiedziała mu kiedyś: Paul, co z tobą? Dlaczego ty zawsze kończysz w środku każdego zamieszania? Klął się na Boga, że zdaje sobie z tego sprawę. Jakże bardzo chciał podejść do stolika, usiąść z innymi i być takim, jakim go chcieli widzieć. Ale nie mógł im

nawet powiedzieć, co zrobił, ani czego chciał się w ten sposób dowiedzieć... Boże, proszę, niech znajdą się na końcu listy po egzaminie ze zdolności, żeby nie mogli zostać natychmiast zaangażowani. Żeby on mógł dostać się do załogi Chada i naprawić stosunki z nimi. Nie potrafił wymyślić nikogo innego, z kim mógłby owocnie współpracować. Powinien był to powiedzieć Poreyowi, który przecież nie jest wariatem i nie może pozwolić sobie na stratę kolejnego rajdera. Porey na pewno uznałby to za dobry pomysł, dobry dla podniesienia morale, ponieważ połączyłby w programie dwie zantagonizowane strony armię i flotę. Nadal powinien to zaproponować Poreyowi. Musi najpierw porozmawiać z ludźmi Chada, jeśli w ogóle będzie to możliwe... Boże, dlaczego ma takie kłopoty w nawiązywaniu dobrych stosunków z ludźmi? Wszystko było w porządku z maszynami, ze wszystkim, co reagowało w jeden, sprecyzowany sposób, który mógł zrozumieć. Ale... ... nie mógł znaleźć sposobu na powstrzymanie się od mówienia. Kiedy otwierał usta, wszystko wychodziło na opak, ale kiedy nic nie mówił, było tak samo. Nigdy nie wpadł na to, jak to się działo, niektórzy ludzie po prostu go rozumieli, ale większość nie. Ci, którzy go rozumieli zawsze wpadali w tarapaty z powodu tych, którzy nie rozumieli. To było brzemię jego życia. Testy potwierdzały jego inteligencję. Więc dlaczego nic nie mogło być w porządku? Może powinien pójść i przeprosić Poreya, a potem przyjąć, co ten mu da? Bo kiedy stawał naprzeciwko kogoś takiego, jak Porey, coś w nim sprawiało, że robił się agresywny i na wpół oszalały. Nie mogli wtedy zrozumieć, że przyszedł z wyłączonym przyciskiem... Być może jeden Graff to rozumiał. Ale nie odpowiadał dzisiaj na wiadomości

przesłane na pager. Do licha z nim.

***

Zachowywała się trochę agresywnie. Powiedzieli, że teraz może się już zrelaksować. Ale nie mogła zasnąć. Widziała tylko tablice ożywione światłami. Ręce wiedziały, co czynić i to robiły, ale umysł za tym nie nadążał. Trudno to pojąć. Ale powiedzieli jej: – To jest taśma z symulatora. Masz czas na zapoznanie się z nią. Nie ma priorytetów, daje tylko zręczność w posługiwaniu się tablicami... – OK, zrobi się. – Proszę nie walczyć z symulatorami, Kady. Należy zbić tętno. – Tak. Nie walczyć. – Była szczęśliwa jak diabli. Boże. Chcę, żeby się udało, nie chcę tego spieprzyć. Boże, nie chcę... – Spokojnie. – Tak. – Więc nie podniecaj się, Kady. Nie idź za, ale razem z tym, płyń i ciesz się tym... – O wiele lepiej, Kady. Jak samopoczucie? Zaczęła się śmiać jak idiotka. – Wszystko w porządku? Wie pani, co teraz robi? Wyciągała ręce, ale nie udawało się. Jednak nie protestowała. Sekwencja była w pełni sensowna.

– Jawohl, to proste jak drut. Potem niezgrabny kierunek. Zadrżała jej ręka: – Cholera! Tablice pociemniały. Rzuciła się na panel B i w stronę parametrów bezpiecznika. Egzaminator powiedział: – Przerwać. W porządku. – Co ja zrobiłam?– Serce podskoczyło jej do gardła. Prochy powodowały, że czuła dziwną lekkość w głowie. Nienawidziła tego uczucia. – Błąd taśmy, a nie pani. Proszę się zrelaksować. Poczuła wzbierającą wściekłość. Nie mieli prawa tego spieprzyć. Ale nie można się wściekać przy tablicach, tu trzeba skupienia. Całą uwagę poświęcić temu, co się robi. Wściekłość trzeba odłożyć na później. – Pani Kady. – Nowy głos. – System zawiesił się. Proszę się tym nie przejmować. Może pani zejść. – Dziękuję. – Zimna i spokojna. Taka sama, jak wtedy, gdy coś się zupełnie nie powiedzie. Nacisnęła przełącznik gotowości tablic. Nawyk. Głupia, pomyślała. Tak czy inaczej była to tablica zabawka. – Dziękuję. – Kolejne opóźnienie. – Może pani wstać. Proszę przejść do pomieszczenia z czerwonym światłem. Znajduje się pani w grawitacji 0,9. – Myślę, że zapamiętam – mruknęła. – Niektórzy nie potrafią. – Dzięki. – Gniew był reakcją natychmiastową. Była zbyt zmieszana, aby błagać, ale zdejmując stopę z platformy zapytała: – Czy będzie mi wolno spróbować jeszcze raz w związku z zawieszeniem systemu?

Wahanie. Ktoś zakrył mikrofon, a potem odezwał się: – Jak się pani czuje? – Wystarczająco dobrze, żeby spróbować jeszcze raz. – Poczuła obrzydzenie do samej siebie. – Jeśli będzie mi wolno. – Więc proszę wrócić na krzesło. Dzięki Bogu. Czuła się okropnie, ale już nie drżała. Szybko zajęła miejsce. – Podnosi się tętno, pani Kady. – Tak, proszę o restart. – Agresywna jak diabli – dobiegł głos ze słuchawek. Najpierw cichy, a potem o normalnym natężeniu: – Joysticki mają zautomatyzowaną pomoc. Zmieniają odpowiedzi. Czy dostrzega to pani? – Tak. – Pełna ulga. Nie powiedzieli jej, że symulator ma takie możliwości. – Ale ja mam własne liczby. Skróćmy to. Co to jest, IMAT? – IMAT lub CSET. A lub B, proszę wybrać format i wpisać prawdziwy poziom licencji. – Nie ma problemu. – Wzięła B, wpisała swoje liczby w nadziei, że dobrze je pamięta i że jej uwaga nadal jest tak samo wyostrzona. Obserwowała odczyt dotyczący profili odpowiedzi. – Cholera, przepraszam. – 12,489 g, nagle, na dziesiątej części zakresu jarzma. Przerwała, wykonała ponowne obliczenia w głowie, sadząc, że może tym poważnie wkurzyć egzaminatora, jeśli będzie zbyt długo dygotać, ale do cholery, musiała mieć odpowiednią kontrolę nad korektą linii o grubości włosa w symulatorach. Musiała być wystarczająco szeroka, jeśli zasygnalizują awarię. Ten symulator był ustawiony na cholerny nacisk, zupełnie inaczej niż urządzenia kontrolne na wahadłowcu...

Zapomniała zapytać, czy liczony jest czas. Za późno, żeby stracić nawet jeden neuron. Zrobiłaś to dobrze, to wszystko, naprawdę to zrobiłaś, do diabła z nimi... ustaw urządzenia kontrolne na własne wyczucie i wykonuj to tak długo, jak trzeba. Powinni, do cholery, powiedzieć jej, jeśli ustalono parametry krytyczne poza instrumentami. Był to nowy rodzaj adaptującej się pomocy, bardzo to miłe... Dawało możliwość wszystkich rodzajów blokad i analiz. Podczas pracy górniczej w Pasie przystosowywało się tandetnie zbudowany statek bez Al, wystrugując dodatkową ładownię z plastiku. Na tablicach widziało się ogromną liczbę trudnych do odczytania instrumentów, 360° V–HUD nie zintegrowanego ze scenariuszem kursu oraz podejściami zaznaczonymi za pomocą świecących linii. To tutaj usiłowało znaleźć twoje preferencje, prowadząc rozmowę. Jego wstępne ustalenia zakładały, że cię znają. Ale to przynajmniej słuchało. Do cholery, maszyna, soyezd.ou.ee, nie stawiaj mi się... Używałam tego ponad dziesięć lat temu. Tak było, ale, Boże, tamto to antyk w porównaniu z tym, co miała właśnie przed sobą... – W porządku. – Uspokoiła oddech. Światła na panelu i zakresy zaświeciły się. – Start! Liczby wylały się. – Boże!

***

– Nic do tej pory? – zapytał Dekker w biurze w czasie przerwy w testach.

Sekretarka odparła: – Nie, sir. Nie ma jeszcze wyników. – Czy już wyszli? – Nie wydaje mi się. Spróbował połączyć się z FlotąCom. Był tam nowy technik od komunikacji, więc musiał tłumaczyć wszystko od początku. – Chcę się tylko dowiedzieć, czy porucznik już przyszedł. – Jest na zebraniu – powiedział człowiek FlotyCom. – Czy odczytał wiadomości? – Myślę, że tak. Przepraszam... Znowu czekał, choć z największą ochotą odłożyłby słuchawkę. Nie chciał jednak tego zrobić, żeby nie obrazić FlotyCom, więc czekał aż ten wróci do rozmowy z nim. Żałował, że w ogóle zadzwonił. Pięciominutowa przerwa w jego testach. Wskazówki zegara pokazywały 14:56. Żałował, że zjadł tylko granulowany baton i wypił napój, bo teraz odczuwał głód. Gdyby mógł rozłączyć się, poszedłby na drugi koniec korytarza do automatów zjedzeniem. Żadnej wiadomości o jego partnerach. Egzaminy z umiejętności trwały pięć godzin. Mogły nawet zabrać więcej czasu, jeśli ktoś gorzej reagował na podawane prochy... Boże, nie wiedział, co... – Podporucznik Dekker? Przepraszam, że musiał pan tak długo czekać. Udało mi się złapać porucznika. Mówi, że może się z panem spotkać o 14:00 w swoim biurze, to jest 2 la Administracja. – Zdaję testy do godziny 17:00. Teraz mam przerwę... – Przepraszam...

Do diabła! Zakrył ręką oczy. Przechylił się przez kontuar i czekał. Popatrzył błagalnie na sekretarkę i zapytał: – Czy egzaminy z umiejętności kiedykolwiek trwały tak długo? – Nie wiem, proszę pana. Pracuję tu dopiero od czterech... – Podporucznik Dekker? Przykro mi... porucznik mówi, że nie może się spotkać o 17:00, ma wtedy inne spotkanie. – Czy da mi upoważnienie na połączenie z Sol Jeden? To wszystko, czego od niego chcę. – Myślę, że chce z panem o tym porozmawiać. Cholera. – Proszę mnie posłuchać... – Za pomocą dłoni wyłączył światło i odciął się od obecności sekretarki. Usiłował myśleć, ale wciąż widział ogniste kule. Usłyszał szczęk drzwi. – Czy to wszystko, czego chce? Połączenie telefoniczne? Chwileczkę, czy mogę porozmawiać z nim online? Dwie minuty. – Jest na zebraniu, proszę pana. Chwileczkę. Był już spóźniony. Nie można się spóźniać na testy. Nie wolno lekceważyć egzaminatorów, którzy, od czego trzeba zacząć, byli z armii. – Porucznik mówi, że musi z panem porozmawiać. O godzinie 22:00. – 22:00. – Być może Graff nie planował spać tej nocy. – Dobrze, dziękuję. Przyjdę.

***

– Moi partnerzy nie wyszli jeszcze z testu – powiedział Dekker. – Weszli o 6:00. Teraz jest 22:02, a dział testów nie odpowiada na pytania... – Wszystko z nimi w porządku – powiedział cicho Graff z drugiej strony biurka. – Tyle mogę panu powiedzieć. – Więc co pan wie? – Są bardzo staranni. – Nie reagują na prochy, ani na nic innego... – Nie. Wszystko w porządku. Sprawdziłem to. Nie był ani trochę przekonany. Odezwał się Graff: – Jeśli chodzi o tę drugą sprawę... – Chcę po prostu zadzwonić do matki, aby upewnić się, czy wszystko u niej w porządku. Frustrację zatrzymał dla siebie. Nie chciał naciskać Graffa. Miał coraz mniej przyjaznych kontaktów w administracji. Graff odparł: – Otrzymałem wiadomość od pana. Rozumiem potrzebę. Ale istnieje duże prawdopodobieństwo, że jej rozmowy są monitorowane przez policję. Ewentualnie przez kogoś mniej oficjalnego. – Kogo? – Wszystko, co wiemy – powiedział Graff – widział pan w wiadomościach. Prowadzimy dochodzenie. Szkoda, że ten prawnik jest osobiście zaangażowany.

Czy pańska matka jest członkiem lub wspiera tę jego organizację? – Nie wiem. Wydaje mi się, że nie. Czy pyta mnie pan o jej poglądy polityczne? – Nie musi pan odpowiadać na to pytanie. – Z tego, co wiem, matka nie interesuje się polityką. A przynajmniej tak było, kiedy z nią mieszkałem. Nie sądzę, aby coś się zmieniło w tej kwestii. – Nigdy nie była aktywna politycznie, nigdy nie wyrażała żadnych opinii, za lub przeciw rządowi, albo Kompanii Ziemskiej? Krok po kroku kierunek pytań spowodował, że poczuł się nieswojo. To było niepodobne do Graffa, przynajmniej na ile go znał. Nigdy nie wypytywał go o sprawy prywatne. Wydawało mu się, że nie jest to koniecznie jego pomysł, a to oznaczało, że dochodzenie mógł prowadzić ktokolwiek. Więc przedstawił trochę własnych racji: – Jako dziecko byłem rabem. Nosiłem ubranie i miałem fryzurę raba. Kady mówi, że byłem głupim plastikiem i pewnie tak było. Ale mnie się wydawało, że w to wierzę. Używałem ich żargonu. Mojej matce nie podobało się to, mówiła, że polityka jest taka sama, bez znaczenia, do jakiej partii się należy, bo wszystkie oszukują. Zupełnie nie chciała w to wchodzić... Powiedziała mi, że jestem głupi angażując się. Na Ziemi strzelali do takich. Myślę, że... ... Meg tam była, już miał to na końcu języka, ale to więcej niż Graff potrzebował usłyszeć. Jeśli próżniowiec dbał o Kompanię, a Ziemianie próbowali emigrować... – Co pan teraz myśli? – zapytał Graff. Nie mógł sobie przez chwilę przypomnieć wątku. Wzruszył ramionami. – Nieważne. Ona po prostu nie należy do tego gatunku ludzi. Pracuje na pełną zmianę, zwykle nawet więcej. Jeśli chce się zarobić dodatkowe pieniądze, trzeba tak postępować. A ona tylko tego chciała. Miłego miejsca. Może udziału w stacji,

bezpieczeństwa – takich rzeczy. Nie dało jej się nakłonić do zaangażowania się w cokolwiek. – Czy zna pan Stowarzyszenie Wolności Cywilnej? – Nie, sir. Nigdy o nim nie słyszałem. – Opłacają prawnika pańskiej matki. Siedzibę mają w Monachium. Wspierają procesy sądowe wynikające z pewnego rodzaju przyczyn – tym się głównie zajmują. Ich rada doradców posiada udziały w tych samych stowarzyszeniach, co Partia Słońca, Front Pokoju, Fundacja Karla Leidena – Partia Człowieka... Potrząsnął głową. – Nic o nich nie wiem. Wątpię też, czy wie o nich matka. – Są to ludzie pochodzący z różnych miejsc, ale mieszkający na Ziemi. Wywodzą się z kilku spokrewnionych grup, tylko Stowarzyszenie Wolności Cywilnej i Fundacja Badań Człowieka utrzymują biura poza Ziemią. Pozornie zajmują się nawzajem swoimi sprawami. Tak to rozumiem. Nie jestem ekspertem w sprawach ziemskich. Ale pomyślałem, że powinien pan wiedzieć, że ta organizacja ma podteksty polityczne, które nie są przyjazne naszemu programowi i flocie. – Co pan chce, żebym zrobił? – Pomyślałem tylko, że powinien być pan świadomy tej sytuacji. Coraz głębiej i głębiej. Chciał powiedzieć: Nie mam prawa w niczym jej ograniczać. Nie mogę uprawiać dla pana polityki. Wszystko było po ich stronie, a nic po jej. Prawdopodobnie porucznik nie chciał pytania wprost, ale tak czy inaczej to nie było jego pierwsze wykroczenie w tym tygodniu. – Więc flota nie ma sznurków, za które może pociągać? – Możliwe. – Więc, co pan chce, żebym jej powiedział?

– Nic. Nic na ten temat. Chcę tylko, żeby pan o tym wszystkim wiedział. Dlaczego? – Czy nadal chce pan do niej zadzwonić? – Graff przeniósł wzrok na telefon leżący na biurku. Nigdy nie myślał o sobie, że jest inteligentny, bez względu na to, co powiedziano mu na testach. Gdyby był inteligentny, nie byłoby go tutaj. Nie rozmawiałby o niezwykle osobistej rozmowie telefonicznej w obecności człowieka, któremu kiedyś, tak mu się przynajmniej zdawało, ufał i którego motywów w ogóle teraz nie rozumiał. Boże, nie chciał z nią rozmawiać... szybko tracił nerwy. – Chce pan to zrobić? – Tak, sir – odpowiedział zanim to wszystko wyparowało. – Jeśli może mnie pan połączyć. Graff poniósł słuchawkę i nacisnął przycisk: – FlotaCom. Proszę o połączenie przez nasz system, SOF, Sol Jeden. Jaki numer? – 97... 2849. Dekker, Ingrid. Można ją znaleźć przez połączenie. – 22:10 w ciągu dnia. Powinna być w domu. Nie prowadziła życia nocnego, przynajmniej wtedy, kiedy mieszkał w domu. – To zajmie trochę czasu – odparł Graff i oddał mu słuchawkę. – Łączą. Przyłożył ją do ucha. Słuchał klikania i różnych tonów. Serce zaczęło mu mocno bić. Co, do diabła, ma jej powiedzieć? Kliknięcie. Potem jeszcze dwa i dzwonek. – Na linii są jakieś szumy. – Dzwonek?

Skinął głową. – Ktoś monitoruje. FlotaCom to wyłapuje. Do diabła. Trwało łączenie. Czekał, aż ktoś podniesie słuchawkę. Ale zamiast matki usłyszał głos z automatycznej sekretarki. Pani Dekker nie ma w tej chwili w domu. Bardzo proszę zostawić nazwisko i numer telefonu. .. Można się było tego domyślić. – Mamo. Mówi Paul. Z przykrością dowiedziałem się, że masz kłopoty... – Trudno było mówić spójnie do maszyny, ciężko było coś wymyślić przy nieustannym brzęczeniu w tle, które oznaczało, że słucha ktoś z policji albo jeszcze ktoś inny. – Nie wiem, czy mogę ci pomóc, ale jeśli chcesz po prostu porozmawiać, jestem tutaj. Chciałbym z tobą porozmawiać. Chciałbym ci pomóc... – Zastanawiał się, czy powinien wspomnieć coś o pieniądzach. Ale kiedy nad tym myślał, usłyszał kliknięcie i połączenie zostało zerwane na całej linii, zostawiając go ze statycznym dźwiękiem. – Nie było jej w domu – powiedział i oddał słuchawkę. – Zostawiłem wiadomość na sekretarce. – Jeżeli coś przyjdzie w odpowiedzi, przekażę to panu. Obiecuję. – Dziękuję. – Nauczyli go mówić: dziękuję, proszę, tak jest, sir, nie, sir, baczność. Odpowiadaj na zadawane pytania. Powiedzieli mu, że nie będzie latał, jeśli się tego nie nauczy. Jego matka nie miała tej przewagi w radzeniu sobie z nim. Nie pamiętał, czy kiedykolwiek powiedział: tak, proszę czy dziękuję, cokolwiek, co chłopcy powinni odpowiadać swoim matkom. Pieprzę cię, powiedział raz w przypływie złego humoru. Było to w tym tygodniu, kiedy za kaucją odebrała go z aresztu dla nieletnich. Uderzyła go wtedy w twarz.

On jej, dzięki Bogu, nie oddał. Jeden jedyny raz okazał jej szacunek. To było w zeszłym roku... Gdyby go stąd wysłali, byłaby to jedyna szansa, jaką kiedykolwiek miał, aby jej go okazać, z wyjątkiem rozmowy telefonicznej. – Proszę mi wybaczyć – powiedział porucznik. – Muszę zadać to pytanie – w pana ocenie, czy jest w ogóle możliwe, by występowała z pogróżkami przeciwko MarsCorp? Ingrid Dekker nie lubiła odnosić łatwych zwycięstw. Nie brała niczego, czego nie mogła zwrócić. – Może gdyby jej zagrozili. Ale raczej nie zrobiłaby tego. Nie przyszłoby to jej nawet do głowy, nie, nie wierzę w to. – Co miało znaczyć to pytanie? – Czy nadal ma pan bliski kontakt z matką? Boże. Nie chciał rozmawiać na ten temat. Porucznik trzymał kiedyś jego stronę. Tylko Graff, jeśli ktokolwiek był jeszcze zainteresowany jego życiem. Nie chciał pokazywać matki w złym świetle. Ona miała kłopoty i potrzebowała wszystkich pozytywnych opinii, jakie można było zdobyć. Powiedział, patrząc w jeden punkt w środkowej części biurka Graffa: – Byłem dla niej kulą u nogi, sir. Powiedziała, że jeśli polecę do Pasa, mogę już nie wracać. Naprawdę przysparzałem jej wiele problemów. Miałem osiemnaście lat. Przebywałem w nieodpowiednim towarzystwie. Byłem głupi. Graff nie zareagował na to. Powiedział tylko: – Czy korespondował pan z nią? – Nie, sir. – Wpatrywał się cały czas w ten sam punkt na biurku, zastanawiając się, czy mogą mu przeszukać w tym celu pokój i kartę danych przy następnej okazji, kiedy będzie z niej korzystał. Może już to zrobili. – Ostatnio nie. Mam trochę oszczędności, które chciałbym przesłać na jej konto,

gdyby istniała taka możliwość. Ona nie pracuje, będzie potrzebować pieniędzy. – Porozmawiam z działem prawnym. Zobaczymy, jakie są procedury. Jak już powiedziałem, przyglądniemy się tej sprawie. Jeśli znajdziemy jakieś sznurki, za które można pociągnąć, może to zrobimy. – Będę wdzięczny, sir. – Czy czuje się już pan na siłach, żeby wrócić do pracy? – Tak jest, sir. Graff wpisał coś do komputera i przyjrzał się temu, co napisał. – Nie wiem, czy pańscy przyjaciele będą mogli wrócić do swoich kwater podczas tej warty. Ale jest pan dowódcą ich jednostki. Ma pan tam dostęp podczas wszystkich zmian, jeśli chce pan sprawdzić, co się z nimi dzieje. Nie wrócą na kwaterę? Nie podczas tej warty? Jego serce drgnęło i przyspieszyło swoją pracę. Popatrzył na Graffa i napotkał jego spojrzenie oznaczające: nie mogę panu powiedzieć. – Co oni robią? – zapytał. – Mieli zdawać egzaminy z umiejętności. Na litość boską, to jest czterogodzinny test... – Ma pan tam dostęp. – Byłem tam. Nie powiedzieli mi ani słowa! Graff nigdy nie zatrzymywał dla siebie informacji, nie pod dowództwem Keu ani pod kontrolą własnej administracji. Teraz... – Sugeruję, żeby pan tam poszedł – powiedział Graff. – Tylko tyle mogę powiedzieć.

***

Nie znosił tych cholernych prochów. Nie lubił uczucia płynięcia w gęstej brei. Mówiłem ci rzeczy, których nie chciałeś słuchać. Mówiłem ci, że umrzesz, jeśli to spieprzysz... a Ben naprawdę nie chciał umierać... – Ogień! Serce mu podskoczyło, poczuł ujemne g, zaczął wirować. Powinien czuć krew zbierającą się w głowie oraz w stopach, a on nie czuł niczego z wyjątkiem zimnego podmuchu na twarzy. Do płuc znowu zaczęło dopływać powietrze... Zobaczył światło. Poczuł, jak ktoś trzyma go za rękaw. Leżał płasko na plecach, a Dekker trzymał go, mówiąc: – W porządku, Ben. Wszystko w porządku... To nie w jego ramionach chciał się obudzić. Gapił się na Dekkera, a serce waliło mu echem odległych eksplozji. Przypomniał sobie, że otaczały ich punkty, z których wszystkie oprócz sześciu usiłowały go zabić... ... tylko, że on leżał w łóżku, a Dekker nie leciał statkiem. Zaczął z wolna oceniać sytuację. Popatrzył na sufit tego obrzydliwie nagiego pomieszczenia. Przypomniał sobie, jak podpisał się, a oni mu powiedzieli, że Sal jest w środku. Rozmawiał z technikiem i manipulował coś przy symulatorze, bo był wściekły jak diabli i chciał zostać postawiony przed sądem wojskowym. Chciał też pójść do łóżka z Sal Aboujib, choćby miano go za to zastrzelić. Dekker, siedzący na brzegu jego łóżka. Przyszedł tu, żeby z nim posiedzieć. Nie leżał w szpitalu, a w laboratorium symulatorów, zaś Dekker, z tym swoim przestraszonym spojrzeniem na twarzy trzymał go za nadgarstek.

– Ben. – Tak? – Zaczął myśleć, że lepiej się obudzić. – Ben. Wszystko w porządku? Pytanie Dekkera zaniepokoiło go. – Proszę go zostawić w spokoju – usłyszał czyjś głos. – Zna pan reguły. Próbuje go pan przyprawić o atak serca? Po co ten cholerny pośpiech? Brak jakiejkolwiek odpowiedzi. Dekker wziął go za rękę. Powiedział: – Cholera... Dekker trzyma go za rękę? Nie podoba mu się to. Chyba że umiera. Ale nie czuł, że to śmierć. Przyglądał się Dekkerowi, zgiął jego palce, jego ręka cofnęła się. W chwili jasności umysłu zdecydował się, że chce postawić nogi na ziemi. – Ben, nie rób tego. Zastygł w bezruchu. Skierował twarz na ramię Dekkera. Nie mógł wymyślić wyjścia z tej sytuacji. – Zwariował – powiedział Dekker. Wróciły światła. Dekker zaklął nie wiadomo z jakiego powodu. Nie było w tym nic złego. Zaoszczędził mu kłopotu. – Aboujib zdała? – chciał to wiedzieć. – Tak. – A Meg? – Też. Dostałem całą waszą trójkę. Ten sam warunek. – Powiedziawszy to Dekker wstał i majestatycznie wyszedł. To był cały Dekker. Ten chłopak miał wstrętny charakter. – Kurwa! – usłyszał jeszcze z korytarza.

Rozdział 11 Godzina 23:45. W tej chwili Dekker pragnął tylko znaleźć się we własnym łóżku. Nie chciał z nikim rozmawiać, wślizgnął się przez drzwi i wszedł do ciemnych baraków. Poszedł prosto do swojej kwatery. Był całkiem rozkojarzony, gdy na zewnątrz usłyszał jakieś zamieszanie. Ktoś zapukał do drzwi. Wpatrywał się w nie przez chwilę, a potem mrugnął oczami. Pukanie rozległo się ponownie. Pomyślał, co u diabła?, a następnie otworzył. Stali tam Mitch, Pauli, Trace i Bóg jeden wie, kim jeszcze były stojące za nim cienie. – Chcemy z tobą porozmawiać – powiedział Mitch. Dekker oparł rękę o framugę drzwi i pomyślał, że gdyby nawet udało mu się namówić ich teraz do odejścia i zostawienia go w spokoju, już było za późno. Poziom adrenaliny znowu się podniósł, odechciało mu się spać. Czuł, że nerwy ma zszarpane kofeiną, a ciało drżało mu z zimna i wyczerpania. Nie pozostał w nim nawet cień zażenowania. Odezwał się szorstko do Trace i całej reszty: – O co chodzi? – Reszta twoich ludzi jeszcze nie przyszła? – Nie. – Dek, co się dzieje? – Nie wiem więcej niż wy. – W tym momencie uderzyło go, że wiele z tych osób stanęło w kantynie w jego obronie. Kilku odwiedziło go w szpitalu, jeszcze inni doświadczyli poważnych nieprzyjemności z jego powodu. Mieli więc prawo, aby zapukać do jego drzwi w środku nocy i domagać się od niego skrawka informacji. Mitch zapytał: – Czy to prawda, że oni od razu przerzucą twoich ludzi do akcji? Mam na myśli Pollarda, Kady i Aboujib?

W barakach nic nie mogło się ukryć. W dziale testów usiłował otrzymać informacje na ten temat i nie udało mu się to. Chciał się również dowiedzieć, kto wydał rozkaz przerzucenia jego załogi z egzaminów z umiejętności od razu do symulatorów. Przez chwilę wpatrywał się w Mitcha i mruknął: – Coś takiego! – Zgadza się. Zamierzają zabrać godziny Kady? – Mitch, nie wiem, co jej zabiorą i po co. Nikt nie powiedział mi ani słowa. Nie mam pojęcia, jakie jest źródło twoich informacji, ale wiesz więcej niż ja... – Więc gdzie są teraz? – W laboratoriach. Odsypiają. Zaczęli o 6:00, a skończyli gdzieś koło 22:00. To wszystko, co mi powiedziano. I to jeszcze, że zdali egzaminy z umiejętności. To jedyna oficjalna wiadomość, jaką otrzymałem. – Zaczął mówić urywanymi sylabami. Jego nerwy znajdowały się na skraju wytrzymałości. Ale nikogo nie uspokajał. Może coś słyszeli. On przez cały dzień nie słyszał plotek. Przebywał w miejscach, do których nie docierały – krążył tam i z powrotem pomiędzy biurami i działem testów. A plotki ewidentnie głosiły jako fakt to, co podejrzewał, ale nie mógł wydobyć oficjalnego potwierdzenia z laboratoriów ani od techników... Przerzucili ich razem z nim do Misji? Boże, Porey nie zrobiłby tego. Przecież wie, że nie może stracić kolejnego statku. Flota nie może sobie na to pozwolić. – Pogłoski mówią – powiedział Jamil – że flota uważa, iż twoi ludzie posiadają wszystko, co potrzeba, więc po prostu umieszczą ich od razu w samych gondolach... – Nie mogą tego zrobić – odezwał się Dekker. Z jego ust dobiegał ledwo dosłyszalny, bezradny głos. – Nie ma takiej możliwości. Nie mają statków do

wyrzucenia z powodu kaprysu... – Pogłoski mówią również – odparł Mitch – że zwinęli Pete'owi jakąś nową taśmę z misji. Mówią, że flota uważa, że ta taśma jest z miejsca do przerobienia w cholerną sekwencję szkoleniową... – O, cholera, nie... – Zdrętwiało mu wszystko poniżej żołądka. Kilka razy głęboko odetchnął i dzięki temu udało mu się ustać na nogach. – Co za gówno. Nie wiem, skąd dowiedzieliście się o tym, ale to nieprawdopodobne. Nie mogą tego zrobić... Odezwała się Trace: – Najpierw mieliśmy na górze Tanzera, a teraz faceta przeświadczonego, że może zaprogramować nas jak komputery? – Gdzie coś takiego usłyszałaś? – Trochę przez przypadek – powiedział Mitch – bo zajmujemy się usterkami, i przy okazji słyszymy to i owo. Ale odmówimy odpowiedzi na to konkretne pytanie. Pomyśleliśmy, że chciałbyś o tym wiedzieć. – Cholera... – Miał kłopoty z wypowiadaniem słów. Zaczął szczękać zębami. – Muszę porozmawiać z porucznikiem... – To Porey’owi musimy wiercić dziurę w brzuchu. – Powodzenia – powiedziała Trace. – Nie możemy się jutro pokazać. Wszyscy. Dekker potrząsnął głową, machnął ręką. Nagle zaczął walczyć o odzyskanie kontroli nad drżeniem szczęk. – N–nie. Ten cz–człowiek daje na–nauczkę. Tresuje nas, uwierzcie mi, wiem to na pewno. – Boże, ten człowiek zamarza – powiedziała Trace.

– Dajcie mu chociaż koc. – On wybierze jednego z was... – Pauli minął go i wszedł do pokoju, ale bez przerwy patrzył na Mitcha. – Ten facet jest dobrze panującym nad sobą szaleńcem. Spotkałem się z nim już wcześniej, w czasie lotu tutaj. Ktoś położył mu koc na ramionach. Złapał go sztywno i nieudolnie, ale nie zmniejszyło to uczucia zimna. Pozwolił, aby Pauli wepchnął go z powrotem do pokoju, a Mitch powiedział: – Wchodźcie. Zamknijmy drzwi... Został Mitch, Pauli, Jamil i Trace. Dekker usiadł na łóżku owijając się w koc. Głos zabrał Mitch: – Ten człowiek daje nam nie tylko nauczkę. On chce cię zabić, rozumiesz? Doświadczony zespół jest następny w kolejności lotów. Ty znaczy my albo wy, Dek. Możesz zabić się w symulatorach, jeśli jedna z tych dziewczyn coś spieprzy. – One nnnie są, do cholery, zzłe... – Słuchaj, Pollard może wie, co robi, ma doświadczenie, ale te dziewczyny sprowadzili tu tylko po to, aby znalazły się z tobą w zespole. Są dość sławne w Pasie. Nie ma dla nich żadnego miejsca w programie. Flota uważnie słucha plotek na piekładzie – nie ma żadnego uzasadnienia w liczbie godzin... – Przeżyły. – Tak, przeżyły dzięki temu, że pieprzyły się na piekładzie. Tym się trudniły, Dekker. Nie wiem, czy o tym słyszałeś, ale to szczera prawda. Nie wierzył własnym uszom. A więc dotarło to aż tu. – Pierdolę cię, Mitch. Zatrzymaj tę opinię dla siebie.

– W porządku, to twoje przyjaciółki, przepraszam. Ale przeszedłeś to jako nowy. Zapytaj Pollarda, gdzie zdobyły swoje zasługi. Z nim, z Morrim i na każdym statku, na którym się znalazły... Wytłumacz mi, jak inaczej mogły zarobić na życie, przy tak małej ilości lotów wypożyczanymi statkami? – Zamknij się, Mitch. Pracowałem z nimi. – Nigdy z nimi nie latałeś. Nie wiesz, w jakie gówno potrafią cię wrobić, a teraz – tylko dlatego, że były z tobą, mają przedstawiciela preferowanego przez flotę... – Zdały egzaminy z umiejętności, Mitch. Egzaminatorzy skierowali je od razu do symulatorów z tablicami. Czy chcesz mi powiedzieć, że którykolwiek z nas przeszedł w taki sposób testy? – Hej. Kto wie, czy nie można zaprogramować ludzi, aby działali jak roboty – tak jak cholerna SI, którą chcieli zawiesić nad głowami. Nie budują sztucznej inteligencji, tylko robią ją z nas. Ale co się może wydarzyć podczas ostrego strzelania, Dek? Co się stanie, kiedy nie będzie odpowiedzi na żadnej cholernej taśmie, a te dziewczyny nie będą jej znały? W takiej sytuacji ma to znaczenie... – Podczas strzelania Meg zachowuje najbardziej zimną krew, jaką kiedykolwiek widziałem. Ocaliła nasze tyłki na R2. Ciebie tam nie było, Mitch, nie mogłeś się tam przedostać, więc jeśli chcesz mnie wychowywać... – No cóż, możesz dziękować Bogu, że złapała kulkę, bo gdyby pilotowała, mogłaby skasować Hamiltona. Otwórz oczy, Dek. Była drugorzędnym górnikiem, którego złapano na kontrabandzie. Ma swojego przedstawiciela na piekładzie i teraz zamierzają ją umieścić wraz z Pollardem i Aboujib na jakiejś taśmie, a potem powielić ją i umieścić ciebie z nami – głowa przy głowie. Nie chcę, żeby cię to złamało. Nie chcę, żeby skrzywdzili te dziewczyny. Osobiście nie mam nic

przeciwko nim, tylko robi mi się niedobrze, kiedy widzę kogoś jak jedzie na czyichś plecach i ma gdzieś, gdy ktoś ginie w wypadku. Dek, im nie zależy na tym programie. – Być może wkrótce przekonamy się o tym – powiedział i odwrócił szybko wzrok, bo nie miał nic więcej do powiedzenia na ten temat, a był zbyt zmęczony i roztrzęsiony, aby po prostu sprać Mitcha. Mógł mu zadać sporo pytań, na przykład: gdzie byłeś, Mitch, kiedy na R2 zależeliśmy od ciebie? Ale, szczerze mówiąc, nie miał na to ochoty. Był zbyt litościwy, aby o to zapytać. Poza tym nie chciał prowadzić z Mitchem wojny. Mówił sobie, że Mitch dużo gada. Urodził się w Pasie i jest nim przeżarty do szpiku kości. Normalnie nie chciałby mieć nawet ze mną do czynienia. Gdyby nie to, że stanowię konkurencję i musi mnie brać na poważnie. Jest pasterzem, to wszystko. Meg pochodzi z układu wewnętrznego, ma charakter, a im nie podoba się jej styl. Na tym polega cały problem... Jamil powiedział: – Dek, musisz się chronić. Osobiście nie wiem, czy Kady i Aboujib mają to coś. Pollard być może tak, ale nie w sposób, jakiego teraz potrzebują. Egzaminatorzy nie przepchnęli ich do symulatorów dlatego, że są dobrzy, ale dlatego, że tak im nakazano. Taka jest prawda, Dek. Martwimy się o ciebie i o twoją załogę. Zastanawiamy się przede wszystkim nad przyczyną, dla której zapisaliśmy się do tego programu, ponieważ znaleźliśmy się w centrum jakiś wielkich rozgrywek. Organizują tu kongresy, podczas których prowadzone są jakieś gierki w związku z rajderem, którym moglibyśmy latać, gdyby odczepili się od nas i przestali wtrącać się do tego, w jaki sposób pracujemy... – Nie chcemy zobaczyć cię martwym – powiedział Mitch. – Nie chcemy, aby

ktokolwiek inny zginął. Lepiej dowiedz się, co się dzieje i co potrafi twoja załoga, zanim wystawicie swoje życie na niebezpieczeństwo. Tyle chcę ci powiedzieć. Porucznik nie ma w tej chwili żadnej władzy, aby cokolwiek zrobić. Ale może powiedzieć ci prawdę i może wysłuchać. Może również przekazać to, co wie kapitanowi, który jest jedynym autorytetem, jaki możemy mieć, mogącym wyjaśnić sprawę tej cholernej taśmy... – Korzystają ze zdobyczy Unii – powiedziała Trace. – To stamtąd mają technologię. Nawet nie wiedzą, co z tym zrobić, tak mi się przynajmniej wydaje. Po prostu ją mają. Nie mogą wymyślić jak przeprowadzić program, więc usiłują to wypróbować. Chcą z was zrobić króliki doświadczalne. Musisz się temu sprzeciwić, Dek. Nie próbuj pracować z tymi ludźmi w czasie rzeczywistym... Mitch wziął Jamila za ramię i zaprowadził go do drzwi. Trace się opierała. Stała jak kołek. Była jedyną kobietą w tej grupie. Nagle zaczął podejrzewać, że jako jedyna miała inne intencje niż tylko rozmowa. – Wyjdźcie – powiedział – natychmiast. – Dek, wiem, że oni są twoimi przyjaciółmi, to jest... – Trace. Wyjdź, natychmiast. I zgaś światło. Wyłączyła światło i wyszła. Upadł na pomiętą pościel czując jak zimno przenika mu klatkę piersiową i brzuch. Pomyślał, że może wstanie i pościeli jeszcze raz łóżko, ale nie miał siły tego zrobić. Tylko owinął się kocem i próbował stracić świadomość, ponieważ sen nie nadchodził. Ale przed oczami tłoczyły się i przewijały mu obrazy – kłótnia z Meg na temat jej latania, siedzący w biurze Graff i rozkazujący, aby poszedł do działu testów, Porey mówiący: jesteś mięsem, dopóki nie udowodnisz, że jest inaczej... Ale sekwencja tych wydarzeń pozbawiona była

sensu. Sprowadzili tu Meg i Sal, aby wyrwały go z letargu. Musiały wyruszyć z Pasa bezpośrednio po wypadku, zaraz po tym, jak znalazł się w szpitalu. Ben był bliżej, więc znalazł się tu szybciej. To wszystko. One musiały wyruszyć w tym samym czasie. Jak powiedział Graff, odbyło się przesłuchanie w sprawie przyszłości programu i chcieli, żeby zeznawał. Ale do tego nie doszło. Tak czy inaczej Porey przyleciał po to, aby przejąć program. Mieli taśmy, które zwinęli Pete'owi, Elly i Falcone'owi podczas misji, dokładnie wiedzieli co doprowadziło do wypadku... Kiedyś przysięgali, że mogą przewyższyć technikę Unii, która opiera się głównie na mocnych prochach, ale statek nie spełniał specyfikacji, więc program nie wypalił. Musieli utrzymać płynność finansową, aby zachować możliwość dalszej budowy statków... Dlatego flota przejęła kontrolę, a oni byli zmuszeni przygotować kolejne widowisko. Zapewnili kogoś na górze, że postawią ten program na nogi, ale aby to zrobić trzeba było posłużyć się jakimś nowym trikiem technicznym, cudowną bronią, która miała przyczynić się do wygrania wojny. Tylko w ten sposób mogli otrzymać więcej pieniędzy. Chcieli wypróbować technikę na nowej załodze. Aby to zrobić ściągnęli Meg i Sal aż z Pasa i Edmunda Poreya na okręcie, który wyleciał ze Stacji Sol jak nietoperz już w godzinę po zamieszkach w kantynie, które spowodowały zamknięcie wszystkich załóg w pudle? Potem Porey chciał z nim osobiście rozmawiać, a ponieważ chwilowo nie mogło dojść do spotkania, więc może zwrócił się do Mitcha lub jakiegoś innego rekruta i rozmawiał z nim na osobności?

Porey znał go osobiście, a przynajmniej na tyle, na ile można się było poznać podczas wspólnej podróży z Pasa. Przeprawił go z Pasa. Być może maczał palce w jego karierze na długo przed tym wydarzeniami... może nawet zasugerował jego kandydaturę do udziału w programie, zanim jeszcze wpisano go na listę. Nie miał pojęcia, ale Porey miał na tyle silną pozycję, że mógł to zrobić. Może właśnie stąd ta rozmowa w biurze, która poszła tak źle. Być może Porey miał powody do gniewu, bo Dekker znalazł się w samym centrum kontrowersyjnej sytuacji, a sprowadzono go tu przecież w tym celu, aby trzymać z dala od uwagi mediów, w związku z zamieszaniem wokół Salazar... Potem zwolniono z pracy jego matkę, która pozwała MarsCorp do sądu. Czy to wtedy pojawiły się grupy pacyfistów ze swoimi prawnikami, które wyniuchały w tej sprawie koniunkturę na reklamowanie własnych dążeń? Leżał w łóżku dygocząc i myśląc, na krawędzi snu: dlaczego? Wszystko wracało w pętli, jak gdyby był studnią grawitacyjną, z której nie ma ucieczki... Tak wiele rzeczy nie miało sensu. Jego życie drżało w posadach, miał luki w pamięci. Wszystkie niepowodzenia, stąd do Pell, wydawały się nosić jego imię wypisane jaskrawymi grubymi, drukowanymi literami. Paul F. Dekker. Człowiek nie mógł mieć tego rodzaju szczęścia. Nie było, do diabła, sposobu, aby jeden głupi zwykły górnik zawsze przez przypadek znajdował się tam, gdzie przybywały wielkie okręty bazy i interweniowali oficerowie... Jak to się złożyło, że Graff tak się nim przejmował, że wchodził we wszystkie problemy i sprowadzał jego przyjaciół, aby go ocalili?

***

– Co miałem mu powiedzieć? – zapytał Graff. – Poproś tych ludzi, a może dadzą ci to, czego chcesz, ale do cholery, nie możesz się z nimi tak obchodzić. Siedzieli w nie monitorowanym sanktuarium o zerowym g, w sercu okrętu bazy. Demas odpowiedział: – Nic nie możesz zrobić, J–G. Nie było sposobu, aby się przed tym uchronić, nawet gdybyś wiedział o tym wcześniej. Decyzje zapadły na o wiele wyższych szczeblach. – Wiedziałeś? Co wiedziałeś? Demas potrząsnął głową. – Nic nie wiem i nic nie wiedziałem. Domyślałem się, że odbywały się konsultacje w sztabie. Miałem nadzieję, że obejmowały one kogoś więcej niż tylko Poreya i jego kapitana, ale zdając sobie sprawę z tego, jakie decyzje Mazian podejmuje w tych dniach, mam pewne obawy w tym względzie. Ale kto wie? Technika z wykorzystaniem taśm odnosi sukcesy w Unii. – Nie takim kosztem – odparł Graff i popatrzył na lewo słysząc dźwięk, który na pewno nie pochodził z tego miejsca. – Saito... – Leczniczo – powiedziała Saito. Otwierając butelkę, co właśnie uczyniła, złamała pięć przepisów, które od razu przyszły mu na myśl: była szklana, stanowiła prywatną własność w magazynie obszaru operacyjnego, w środku znajdował się płyn – alkohol i prawdopodobnie nie przeszedł przez odprawę celną. Jednak zerowe przyciąganie przestało działać i Saito przesunęła ją w jego kierunku. – Nie jesteś na służbie. Jean–Baptiste znajduje się na linii, my nadal jesteśmy

wycofani z obiegu. Potrzebujesz snu, a obowiązek nie pozwala ci na to. Więc przyłącz się do nas i przestań się zadręczać. – Gdzie to robicie? W kwaterze głównej floty? Musi być kolejka oczekujących. Wydaje się, że w tym roku jest tam cholernie duży ruch. – Nic nie możemy na to poradzić. Nie można pomóc chłopcu, który cię rujnuje. Gdyby nas zaatakowano akurat w tym momencie, byłby bezwartościowy. Dobrze by było, gdybyś miał tego świadomość. Wypił łyk i zrobił kwaśną minę. Czując nadal oburzenie uświadomił sobie całą gamę smaków na języku. Z minuty na minutę coraz bardziej lubił i nienawidził tego smaku. Za ważny uznał fakt, że odczuwał nadmiar wrażeń nawet w obecnym stanie ducha. Pomyślał, że to luksus pochodzący ze studni grawitacyjnej, w którą Conrad Mazian zapadł się całe tygodnie temu. – To miejsce korumpuje – mruknął pod nosem. – To jest nasza własna studnia korupcji. Kiedy zapomnieliśmy, po co tu przylecieliśmy? – Weź jeszcze jeden łyk, J–G. Edmund Porey odpowiada za łudzi, którzy zajmują się taśmą instruktażową. Sprowadził ją i techników od aplikacji. Oficjalnie stanowią załogę Kariny. – Do czego się szkolimy w tym programie? Co, do diabła, chcemy siłą usunąć z Układu Sol? Demas wziął butelkę, która dryfowała obok jego rąk, wypił łyk i przesłał ją Saito, stanowiącą trzeci kąt ich ukośnie dryfującego trójkąta. Demas odezwał się: – Szczerze zalecam ci sen, J–G. Albo noc pełną hulanek. Możemy się z tym uporać. Zresztą nie mamy innego wyjścia.

– Możemy pomóc temu chłopcu, a przynajmniej zmienić sytuację jego najbliższych krewnych. – Mówiąc technicznie, Ingrid Dekker nie jest najbliższą krewną, tylko Pollard. Dekker wyraźnie pozbawił ją tego statusu... – Dla jej własnego bezpieczeństwa. On zna sytuację. Dlatego nie zadzwonił do niej. Saito zmarszczyła brwi i zakołysała butelką w ramionach. – Przeglądałam wiele razy pliki Dekkera. Istnieje niewielkie prawdopodobieństwo, że ktoś na Sol Jeden wyciągnął na światło dzienne historię jego wypadku. Informacja przedostała się na Sol Jeden za pośrednictwem FlotyCom. Nigdy nie można zakładać, że nie było przecieków. Miejmy taką nadzieję. Jest mało prawdopodobne, że dowiedziała się o tym, jak i o postępowaniu Salazar przeciwko jej synowi. Mogła sama podjąć działania, ale jest w jego pliku ten ostatni, kłopotliwy list do niego od niej... – W którym mówi mu, żeby się z nią nie kontaktował? Ale on go zlekceważył. – Nie wie, że monitorujemy te rzeczy. – Powinien podejrzewać. Uważasz, że mogła zaatakować MarsCorp mszcząc się za syna? – Trudno powiedzieć. Według rejestrów, Cory Salazar ani Dekker nie mieli ojca. Nie jest to niezwykła sytuacja na Marsie, w przeciwieństwie do Sol Jeden. Sol jest nadał bardzo przywiązana do studni rodzimej, także w kwestii obyczajów. Ingrid Dekker miała syna. Gdyby podała nazwisko ojca, testy ustaliłyby ojcostwo. Mężczyzna ten odpowiadałby za niego pod względem finansowym i prawnym, na mocy prawa lokalnego.

– Nie wiedziała o tej możliwości? – Nie wiedziała, albo nie chciała powiedzieć. Spowodowałoby to rozszerzenie praw do dziecka. Ona wzięła na siebie pełną odpowiedzialność finansową. Potem urodziła dziecko – jej wybór. Graff zmarszczył brwi dokonując rewizji światopoglądów. Nie miał pojęcia, kto był jego własnym ojcem. Jego matka miała niewielki wybór – wszyscy pochodzili z jednego statku. Nikt z kandydatów nie ponosił najmniejszej odpowiedzialności ani za niego, ani za jego kuzynów poczętych podczas tej samej przerwy w podróży. Mogli być nawet jego przyrodnim rodzeństwem, tylko kto by się nad tym chciał zastanawiać? Na Ziemi z pewnością tak. – Matka – odezwała się Saito – nie ma zupełnie nic wspólnego z lojalnością wobec statku. Rodzina unitarna. Dorastał w dwu– lub trzypokojowym mieszkaniu z jedną kobietą. Brak rodzeństwa, kuzynów, innych krewnych – nie była to nienormalna sytuacja, ale i nie lokalny ideał. Miał klaustrofobię. Patrzył jak Saito pije i przekazuje mu z powrotem butelkę. – Dekker nie radził sobie dobrze w szkole – powiedziała. – Wpadł w grupę młodych antyspołecznych ludzi, to znaczy w ruch rab. Po jakimś czasie złapano go, jak niszczył urządzenia do podtrzymania życia na stacji. Brał udział w serii incydentów z bombami dymnymi. Można zakładać, że to był ich sposób składania deklaracji politycznych. – Bardzo głupi. – Czytał ten plik, ale interpretował go inaczej niż Saito. Sabotaż własnych urządzeń do podtrzymania życia nie świadczył o inteligencji, a wręcz przeciwnie. Dekker był o wiele bystrzejszy. Albo przynajmniej powinien być. – Otrzymał bardzo skromne wykształcenie. Tylko teorię wykładaną w salach

lekcyjnych, a bardzo mało zajęć empirycznych. On się nie uczy z wykładów. Ten epizod z sądem o mało nie spowodował wyrzucenia jego matki z pracy i deportacji z Sol, ponieważ nie potrafiła upilnować nieletniego... Ale Dekker nie był niespełna rozumu. Nawet więcej – był w pełni władz umysłowych, biorąc pod uwagę jego wychowanie. Graff napił się z butelki i marszcząc brwi przekazał ją Demasowi. – Wydała wszystkie oszczędności na prawników i grzywnę za niego – zauważyła Saito. – Zapisała go do szkoły zawodowej o profilu elektronicznym, zgodnie z jej wykształceniem. On tego nie chciał robić i dostał stanowisko ładowacza towarów. Skłamał co do swojego wieku. Zarabiał bardzo niewiele, ale pozbył się kłopotów. Wrócił do szkoły – prawdopodobnie dowiedział się, że do zdobycia licencji potrzebna jest matematyka – i najwyraźniej stał się uczciwym obywatelem, chociaż do tego czasu chodził na lekcje wyrównawcze ze wszystkich przedmiotów... – Jedyny problem to jego związek z ruchem rab – poza tym żadnych innych kłopotów – powiedział – do chwili, kiedy znalazł się w Pasie. – Do momentu, kiedy uciekł z córką Alyce Salazar, z którą korespondował od czasu powrotu do szkoły. – Hmm – powiedział Demas – co za cudowna metamorfoza. – Nie ma nic w rejestrach – odrzekła Saito – aż do śmierci Cory. Przykładny obywatel. Wypłacalny... – Dzięki pieniądzom pani Salazar. – Ale wypłacalny. Pracowity robotnik. Przebywał na Sol do chwili opuszczenia tego miejsca. Można podejrzewać, że miał zwyczaj wypuszczania się poza granice prawne swojej licencji... – Z pewnością duży talent – mruknął pod nosem Graff, myśląc... "Dlaczego nikt na

Sol nigdy nie dał mu licencji z umiejętności?” – Z taką przeszłością w zakresie odpowiedzialności społecznej, nie wydaje mi się, aby ktokolwiek myślał o przydzieleniu go do operacji. – Zabójcza strata. – Ziemia posiada z milion ludzi ubiegających się o przydział. Mogą sobie pozwolić na ewentualne straty i przebieranie w ludziach. – Dekker jest anomalią statystyczną. – Szczególnie w tej populacji. Ale oni też nie rozpoznali jego profilu. Sport lub kłopoty – oto ich analiza. Bardzo szybko znalazł się poza zespołem. Nie nadawał się, rzecz jasna, ze względów fizycznych. Także jego temperament mu się nie przysłużył. Nie można frustrować tego młodzieńca. Ale o tym sami już wiecie. Chorobliwie interesujące, pomyślał Graff, byłoby dowiedzieć się, co oznaczał jego własny profil w studni rodzimej. – Presja na genom. Demas wymamrotał: – Emory? Czy Wallingsford? Saito: – Czyż nie prowadzimy tej wojny właśnie z powodu tego rozróżnienia? Kto wie, dlaczego walczymy? Bo trzymamy z Kompanią? Ale czymże jest Kompania? Postępuje głupio, w dodatku nie jest reprezentatywna dla rodzimej studni. Nic, z czym się dotychczas zetknęłam nie daje mi odpowiedzi na to pytanie. – Demas podał znowu butelkę Saito. Graff zapytał: – Czy możemy pomóc jego matce? Jesteśmy cywilami pracującymi w SOF. Może

mogliby ją tam zatrudnić. – Jest kontakt przez tego pacyfistę. Na pewno z takim balastem nie przejdzie przez kontrolę naszych służb bezpieczeństwa. Butelka znowu wróciła do niego. – Dlatego, że jest naiwna i zdesperowana, stanowi ryzyko dla bezpieczeństwa? Nie miałaby dostępu do harmonogramu obiadowego SOF. Odezwała się Saito: – Ryzykiem dla bezpieczeństwa jest samo bycie krewną Dekkera, oraz znajdowanie poza naszą ochroną. Jest jeszcze wideo. Sprawa Dekkera może zeszła z ust mediów, ale oglądając je należy o tym pamiętać. Dowództwo bardzo niechętnie będzie spoglądać na to skojarzenie. Związek z bojownikami o pokój... – Postawiono również zarzut molestowania Cory Salazar. Przyszła mu do głowy niezwykle niewygodna myśl. – Nie uważacie chyba, że Salazar mogła zatrudnić prawnika pani Dekker, aby kontrolować obie strony procesu? – Prawnie oczywiście nie. Nie można opłacać pomocy prawnej obu stron. Ta zasada obowiązuje nawet w Układzie Sol. – Jednak jest to możliwe, prawda? Ich system wymiany sprawia, że trudno prześledzić prywatne transakcje. – Och, możliwe nawet, że grupy działaczy na rzecz pokoju postrzegają Salazar, jako sposób osiągnięcia swoich własnych celów. Możliwe, że pieniądze napływają w tym konflikcie z komisji do spraw pokoju i obrony. Mars jest względnie lewicujący i separatystyczny. Uważają, że ich interesy są dalekie od planów KZ jako całości. Gdyby zacząć się bliżej przyglądać tym grupom nacisku, to wchodząc

przez drzwi prorządowe, wyszedłbyś przez te z napisem "opozycja". Te grupy się wzajemnie przenikają. – Finanse Moebiusa – odparł Demas. – Te grupy żyją z pozyskiwania funduszy. Szczególnie ich dyrektorzy i personel. Jak ci ludzie mogliby przeżyć bez siebie nawzajem? Kompletna paranoja. – Wróg mojego wroga – powiedział Demas i podniósł butelkę – zagraża naszemu utrzymaniu. A oczywiście flota jest niewinna w tej grze. Parlamenty i kongresy ziemskie rozumieją Maziana. Więc zdobywa powoli kontrolę nad działem badawczo-rozwojowym Sol Dwa. Boże, można by się zastanawiać, czym handlują. Graff pomyślał prywatnie, ale nie śmiał powiedzieć tego głośno nawet im: nasza integracja, nasze dowództwo. Mazian zamierzał ustanowić kapitanów według własnego wyboru... Porey był jednym z pierwszych.

***

Czucie w palcach wróciło. Nie była jednak pewna, do kogo należy ręka. Schizofreniczne uczucie. Meg trzymała palcami jednej ręki powiekę, żeby nie mrugała i starała się malować ołówkiem nie wybijając sobie oka. Dek był na tyle miły, że pobiegł do sypialni po przybory kosmetyczne. To jedyna rzecz, o którą go poprosiła zeszłej nocy: przynieś nam kosmetyki. Boże, musimy strasznie wyglądać...

– Dek był strasznie zajęty zeszłej nocy – odezwała się do Sal, która przymierzała kolczyki, zerkając w kawałek lustra obok jej ramienia – nie uważasz? – Wszystko z nim w porządku. A z tobą? Sal należało łapać właśnie w taki sposób, znienacka. Ich szeroko otwarte oczy spotkały się w lustrze. – A więc, Aboujib? Sal odpowiedziała z zachmurzoną miną: – Jestem przerażona. Dostałam zadanie z pytaniami na lokalizację oraz określenie, które z obiektów są skałami, Aboujib, a które to pociski? Nigdy w moim cholernym życiu nie zapamiętałam pola szybciej... – Zdałaś? – Hej. Nie dostałam ataku serca. Kady, muszę z tobą poważnie porozmawiać o lekcjach sojer. Przerażająco rzeczywiste, sukinsyny. – To prawda, Aboujib. Chcesz wrócić na Hamiltona? Na jej twarzy dostrzegła wahanie. Ugryzła dolną wargę. – Bez...? W tym momencie serce skoczyło jej do gardła. Zdała, do jasnej cholery, powiedzieli jej o tym. W końcu dostała szansę znalezienia się na statku z facetem, z którym jej się dobrze układało i, do ciężkiej cholery, Sal zaczęła wtedy ciągnąć w drugą stronę. Widziała to jasno. Wiele godzin spędziła z Sal, w dobrych i złych czasach, ale z drugiej strony był jeszcze Dek, który – Boże... Czoło Sal rozchmurzyło się. Wyraźnie była nadąsana. – Nie wiem, Kady, nie wiem, jak mnie na to wszystko namówiłaś.

– Aboujib, powiedz poważnie. Chcesz tam wrócić? – Powiem ci, czego chcę. Tak naprawdę chcę cholernego dopracowania tej symulacji. Nie mogą sprawdzić pamięci, nie ma tam żadnego cholernego makro pomiędzy zestawami – może dostają je od tych typów – pasterzy. Powinnam zapytać kogoś o skały, Kady, oraz o to, jak nie rozwalić się na linii ognia... – Ja o to nie będę pytać. – Cóż, nie wracam na Hamiltona. Zostawić cię tu z tymi facetami? – Frywolna. Rozmyślna. Maska wróciła i duże oczy Aboujib zamknęły się do połowy. – Założę się z tobą, Kady. – Musnęła paznokciem duży kolczyk. – Ben nie dał za wygraną z matką. Nie nasz Ben. Wystraszą go, tak jak mnie – a dają przedstawienie z klasą. Tak jak ten dzieciak. Tu jest mniejsza nerwówka. Nie mów mi o linii ognia. Mam ustawiać parametry pozycyjne? Ktoś inny będzie trzymał palec na przycisku ognia? Do cholery z tym wszystkim. Chcę strzelać, Kady.

***

– Cholernie dobrze zdałem, Dek. Nie było co do tego żadnych wątpliwości, że zdam, jeśli tylko zechcę. Zdałem z umiejętności, a dali mnie do obsługi działek, jesteś zadowolony? Dekker wcale nie był zadowolony. Naprawdę tego nie chciał. Przyglądał się Benowi, jak goli się w noclegowni. Zmarznięte ręce włożył do kieszeni.

– Wiem, że to nic nie da, jeśli to powiem, ale... Ben odwrócił się i spojrzał na niego. – Martwisz się, Dek. Powiedz mi, dlaczego? Nie był pewien, czy powinien powiedzieć, skoro Ben nie wie co się dzieje, i skoro jego własne wątpliwości były najstraszliwszą zmorą, jaką można wnieść do programu. Ben czuł się w miarę zdrowo. – Więc o co chodzi? – nalegał Ben. Musiał coś powiedzieć, ponieważ tak czy inaczej ktoś to zrobi w barakach. – Powiedzmy, że flota ma nowy program i że wpadli na pomysł z taśmą... – Masz na myśli, że dali nam nielegalne nagranie? Powinien teraz sprawniej myśleć, ale tego poranka nie szło mu to zbyt dobrze. Był niemy jak skała. – Posłuchaj, co oni, do diabła, knują? Można się bardzo niepewnie poczuć, widząc twoje spojrzenie i fakt, że jesteś najbardziej parszywym kłamcą, jakiego znam. – To ma zadziałać, to wszystko, co wiem. Ben przyglądał mu się długo i podejrzliwie. – To wszystko, co wiem – powtórzył Dekker, na co Ben odparł: – Do diabła, co tu się dzieje? – Nic– odpowiedział. – Nic, ale oni chcą wyników. I to szybko. To mnie pali się pod nogami, was to zupełnie nie dotyczy. – Tak? Dali ci dowództwo nad całą cholerną flotą, prawda? – Nie. Porey tak powiedział. Nie chcą stracić kolejnego statku. A ja przysięgam ci – nie stracę kolejnej załogi.

Rozdział 12 Błyszczące linie zbiegły się. Dekker zamrugał, żeby pot nie zalał mu oczu. Symulator wygenerował w wirtualnej rzeczywistości skałę nie naniesioną na mapę, na ułamek sekundy przed zderzeniem z okrętem. Chybił gnojka i zmienił kierunek, aby umieścić go na muszce... Udało się, trafił w cel beta, zanim w wyniku przeciążenia krew spłynęła mu do kolan. Zbliżały się kolejne cele. Macierzysty okręt pojawił się w zasięgu wzroku. To był priorytet – gdy pokazywał się okręt, otrzymywało się sygnał do zakończenia ćwiczeń, bez względu na stopień wyczyszczenia trasy ze skał. Poszło im miękko i łatwo. Trzeba było tylko znać prędkość, zakres tarcz oraz odległość przy przechodzeniu przez siatkę celownika, która była cholernie mała. Dotknięcie. Niewielkie przesunięcie. W granicach tolerancji. Rękaw przechwycony. Połączenie. Zmniejszenie mocy. To był dobry, pewny lot. Może nie błyskotliwy, z wyjątkiem jednego manewru i salwy. Mógł już zatrzymać symulator, odprężyć się i rozpiąć pasy. Zasłużył sobie na to i na gorący prysznic. Precyzyjna kontrola, kiedy się ma odloty, jest piekłem, a wyłączenie należy do obowiązków drugiego pilota, jeśli w symulatorze w ogóle jest drugi pilot. Nie straciłby punktów z tego powodu. Ale był upierdliwym sukinsynem. Ustawił przełączniki – wszystkie co do joty. Cholera, dobrze mu z tym było. Czuł się pewnie. Znowu w domu.

Przesunął nogi, kiedy otworzyła się gondola. Mógł już rozpiąć pasy i wyjść. Oddech zamarzał, a pot nadal płynął wewnątrz kombinezonu. Wpisz to do swoich statystyk, Tanzer.

***

Grali w karty. Ben i Sal zdobywali punkty wygrywając z ludźmi Almarshada i Mitcha. Nadchodziło coraz więcej gapiów. – Cześć, Dek – doleciało do jego uszu, ale usiłował to zignorować. Chciał się skupić na swoich obliczeniach i celach ustawionych do jutrzejszych ćwiczeń. Usłyszał kawałek rozmowy toczącej się przy stole: – Symulatory to jedno, a prawdziwy ogień to coś zupełnie innego. – Po prostu trzeba w nie uderzać – powiedział Ben biorąc kartę. – Punkty to punkty. – Nigdy w życiu – odrzekł Wilson. – Zapytaj Wilhelmsena. – Nie muszą tego robić – odparł Mitch, a zimny dreszcz przebiegł wzdłuż ciała Dekkera. Zastanawiał się, co powiedzieć, aby zakończyć ten temat, kiedy Meg odezwała się kwaśno: – Nie wiem nic o Fowlerze, sir. Miły facet, jak myślę i jestem mu bardzo wdzięczna za pomoc, ale nie on jest od myślenia. – Wciąż nie ma prawdziwego ognia, Kady. – Uspokójcie się – powiedział Dekker i odsunął krzesło. – Hej – zareagował Mitch – bez obrazy.

– Nic mnie to nie obchodzi – powiedziała Meg i rozdała karty. – Testosteron nie jest jedynym atutem. Pasterze muszą to poważnie przemyśleć. – Meg – rzekła Sal. – Hej, jestem łatwa. – Byłaś łatwa, Kady. Meg zacisnęła usta: – Jesteś prawiczkiem, Mitch? Przysięgam, że nie mogę tego wyczuć. – Przestań – odezwał się Ben. – W programie popełniono poważny błąd – powiedział Mitch – sprowadzając tutaj te dziewczyny. Taśma nie może powodować zdenerwowania, Kady. Istnieje przyczyna, dla której nigdy nie zatrudniali kobiet w programie... – Tak – powiedziała kwaśno Meg. – Spójrz na wyniki, Mitch. – Meg – odezwał się Dekker. – Prawdziwy pilot nie potrzebuje taśmy, Kady. To zdanie jeszcze bardziej zaostrzyło dyskusję. – Mitch – powiedział Dekker. – Nie, nie – odezwała się lodowatym tonem Kady. – To nie jest problem, Dek. Ten człowiek po prostu martwi się o siebie. – Suka. – Ej – wtrąciła się Sal.– Chcesz porównywać wyniki, Mitchell? – Przestańcie – powiedział Dekker reagując na wzrastający hałas ze strony załogi Mitcha i Almarshada. – Niepotrzebne nam to. – Niepotrzebna to jest nam pewna taśma – odparł Mitch. – Ani dla siebie, ani dla żadnej z tych kobiet. Tam nie ma reakcji. Na tym statku nigdy nie będzie kobiety

pilota. Kady, nie ma ich na okrętach ani na rajderach. I nigdy nie będzie. Załamiecie się pod ostrzałem i spieprzycie cały ten cholerny program. Nie zasłużyłyście sobie na powołanie do reprezentacji. Meg powiedziała przerzucając karty: – Cher, naprawdę bardzo się w tym miejscu mylisz. Statki nie są rodzaju żeńskiego, tylko męskiego. Musisz się z nimi kochać w odpowiedni sposób, musisz je adorować, aby wam się obu udało... Dzięki Bogu, inni zaczęli się śmiać, bo przy stole nie panował radosny nastrój. Mitch był wściekły. Zachowywał się jak najgorszy sukinsyn. Ranił uczucia ludzi i za dużo gadał, co powodowało, że każdy by mu z chęcią przyłożył. Ale Mitch zabrał karty Meg: – Nie mogę skapować, o co ci chodzi, Kady. – Cher, raz miałam taki przypadek, kiedy przestał pracować wahadłowiec. Stracił silnik, wylądował na Seszelach i to był dopiero wyczyn. Nawet przez chwilę się nie spociłam. – Gówno prawda. – Tak. Powiedz coś takiego o sobie. Mitch patrzył groźnie przez chwilę, a następnie położył kartę i odezwał się: – Ci, którzy nurkują do studni to głupcy. – Masz rację – powiedziała Meg – zrezygnowałam z tego. – Nie zrezygnowałaś – wtrąciła się Sal – tylko wyrzucili cię.

– Zmęczyło mnie to. Za duża monotonia.. Raz widziałam z bliska Księżyc – taka większa skała. – Drobnomieszczańska suka – odparł Mitch, już w lepszym humorze. Dekker oparł się o krzesło zdając sobie sprawę, że trzęsie się z podniecenia. Ale Meg nie, była zimna jak lód, chyba że nie miała połączeń nerwowych pomiędzy rękami a głową. Nie umiał powiedzieć, czy chciała w tej chwili zasztyletować Mitcha Mitchella... Ale założyłby się, że Mitch to wiedział.

***

– Do jasnej cholery, ależ miał pan rytm. Czy można zobaczyć programy komputerowe oraz to, jaki priorytet ma skrzynka zawierająca informacje dla ludzkiego operatora? To było poważne pytanie. Mieli taki problem na Tl, kiedy umieszczali ludzi w komputerowej sieci neuronowej nie pozwalającej na przejęcie selekcji informacji. To urządzenie przewidywało ludzkie potrzeby oraz środowisko, ale nie wykorzystywało w pełni ich możliwości. Dane poza nim stanowiły płaską linię. Po uruchomieniu otrzymywał te same dane wejściowe. – Nie powinno się tego krytykować, Pollard. Po prostu trzeba trzymać się instrukcji. – Pieprzyć... przepraszam. Ale pracowałem już na czymś podobnym. Czy to program Staatentek, czy niezależny?

– Tajny. Przygryzł wargę. Nie podniósł kwestii zezwolenia ze strony służb bezpieczeństwa. – Chwileczkę, Pollard. W porządku. Usiadł i gapił się na ekran oferujący interesujące możliwości: rzucanie informacji do uwzględnienia w decyzjach podejmowanych przez ludzi i kompresja informacji dla komputera. Skanowanie rzeczywistości na chaotycznym ekranie w systemie, który człowiek od liczb Morriego Birda uznał za boleśnie podobny do tego, któiy wprowadził ograniczenia w zabezpieczonych korytarzach Tl... Modelowanie systemów dostaw, to przemawiało do niego znajomym głosem. Pomyślał, że to nie jest oprogramowanie symulatora. Program główny jest elegancki. Jest prawdziwy, czyż nie? Zignoruj te kiepskie zapisy strzałów losowych, sukinsynu. System kryjący się pod nimi to kawał roboty... Powiedział w powietrze: – Staatentek tego nie zrobił, prawda? Żadnej odpowiedzi przez minutę, a potem zmieniony głos: – Pollard, niech pan zostawi te programy w spokoju. – Strzały losowe można wyczuć. Wcale nie musiałem ich szukać. Cisza. – Bardzo dobrze, Pollard. Więc jakie ma pan sugestie? Oczywista odpowiedź na oczywiste pytanie. Pas. Liczby. Wykresy. Uczucie, jakie się żywi dla systemu, sposób, w jaki poruszają się skały. Prawdziwe skały robiące ze studnią to, co zarządziło Słońce... ... Szekspir; i Bird...

Ben, zostaw te cholerne wykresy... – Pollard? Co by pan zrobił? – Jestem pewien, że ma pan jakiś pomysł – odpowiedział. – Wykorzystać Sol. – Albo Pell czy Wikinga. Nie zetknął się pan z Punktem Potrójnym, Pollard. Chciałby pan to zobaczyć? To jeden z tych wspaniałych przykładów...

***

Bile zderzały się ze sobą na stole bilardowym. Ben obszedł jego koniec, rozważając następny strzał. Poruszył ramionami, oszacował kąt i precyzyjnie wycelował kijem. – Hmmm – mruknęła Sal. Ben był pewien, że usłyszał za sobą jej głos. Tego wieczoru miał zwiotczałe mięśnie. Niezbyt dobrze szła mu gra – nie grał przez rok. Dekker, ten psychol, miał praktykę i chciał kontynuować. Nie mógł pozwolić, aby pałeczka mistrza przeszła w ręce Dekkera. Nie po tym, co zobaczył. Dwa ruchy pod rząd. Znajdowali się na korytarzu rejestracyjnym W środku był bar. Przebywało tu wielu ludzi z dowództwa, którzy otrzymali pozwolenie, by tutaj topić swoje smutki. Po tej stronie stołu rządziła flota oraz niektórzy z nich. Strażnicy marynarki porozrzucani byli wszędzie – za dużo mundurów khaki na korytarzach, aby Ben czuł się komfortowo. Dzisiejszego popołudnia miał prawdziwy wycisk na symulatorze. Zarobił na piwo, do cholery, ale jutro rano znowu musi tu być – wraz z nimi wszystkimi. Głupia sytuacja. Chciałby się pozbyć tego uczucia, ale musiał zajmować się cholernymi punktami.

Delikatny strzał. Bile odbiły się. – No chodź... – Au – zareagowała Sal. Cholera.

***

Dekker wciągnął powietrze. Działonowy nie był przeciwnikiem, jakiego chciałoby się wybrać w tej grze. Współzawodnictwo pomiędzy pilotem a działonowym spowodowało obniżenie zakładów. Nie szkodzi, miał w tym praktykę. Ben mówił, że na Tl w ogóle nie było wolnego czasu. Do diabła, jeśli tak było. Ben gdzieś się tego nauczył, może na piekładzie. Człowiek z Pasa nie zna litości. Był pewien, że nie pozwoli mu na odebranie kija. Widział jego strzał. Ustawił się w szeregu. Zakłady poleciały w dół. Kolejne punkty. Wojsko nie pozwalało grać na pieniądze. Poza tym nikt ich nie miał. Uderzenie i kolejna bila wylądowała w tuzie. Połowa gapiów westchnęła. Reszta wiwatowała bezgłośnie. Drugi strzał. Jedna bila wpadła, a układ pozostałych zmienił się. Poczuł, że wszystko go boli, kiedy się pochylił, aby zbadać sytuację. Ale to był pozytywny ból, jak po ciężkim locie. Nigdy dotąd nie zdawał sobie sprawy, że oprócz złego bólu istnieje też dobry. Dotąd odczuwał tylko ten pierwszy i to cholernie za często, jak na jego gust i potrzeby.

Kolejny strzał. – W porządku, Dek! Meg i Sal miały zakłady po przeciwnych stronach. Uśmiechnął się i wycelował. Mocne uderzenie i idealnie rozbił bank. Potem nagłe coś się zmieniło w otoczeniu. Dekker odczul to również. Podniósł wzrok w kierunku, w którym patrzyli inni. Zobaczył kilku ludzi z wojska, którzy podeszli do stołu. Marynarze coraz bardziej mieszali się z obecnymi. Rob Childers. Kesslan i Deke. Załoga Chada. Jakiś marynarz odezwał się: – Nie róbmy problemów. Wróćcie na miejsce. Rob powiedział: – Dek. Poczuł nagle falę mdłości oraz zbliżającą się konfrontację. Marynarze nie przepychali się, ale też nie dopuszczali, aby mundurowi podeszli bliżej. Zrobiło się głośno. Nadchodzili inni ludzie z armii. – Chwileczkę – zaprotestował Almarshad. Dzięki Bogu, że ktoś po ich stronie miał odwagę coś powiedzieć w zapadłej nagle ciszy oraz zaoferować pomoc, aby nie doszło do rozróby. On sam też musiał się ruszyć i coś zrobić. Przełożył kij do lewej ręki i przyjął obojętną postawę. – Dek – powiedział Rob, wyciągając do niego rękę. To posunięcie skupiło na nim całą uwagę obecnych. Ludzie z marynarki nie poruszyli się. Nie wiedzieli, kto kim jest, ani co tu się dzieje. Musiał wykorzystać ten moment i zamieszanie. Wiedział, że musi zrobić coś, zanim wszyscy skończą w pudle.

– Rob – odezwał się i przeszedł cicho obok marynarza, który nie wiedział, jak ma się zachować. Ujął wyciągniętą dłoń, popatrzył Robowi w oczy, zastanawiając się jednocześnie, czy to nie ten sam człowiek, który usiłował go zabić albo przynajmniej wiedział, kto to zrobił. Chwycił za rękę Kesslana i Deke'a. System nagłaśniający mielił jakąś przytłumioną muzykę o ciężkim basowym rytmie, której towarzyszyła zupełna cisza. – Za dużo złego się stało – odparł Rob – po obu stronach. Musiał coś powiedzieć. W tych słowach znalazł natchnienie: – Tak, rzeczywiście... – i nie wiedział, co jeszcze może dodać. – Wracajcie do gry, tylko tyle chciałem powiedzieć – rzekł Rob. – W porządku. – Stał tam, a układ ludzi na sali znowu zaczął się zmieniać. Rob i reszta jego ludzi wrócili na swoją stronę. Nigdy nie potrafił powiedzieć nic odpowiedniego na czas. Nawet nie miał pojęcia, co mógłby im powiedzieć. Na ramieniu poczuł czyjąś rękę. Meg pociągnęła go w stronę stołu, a Franklin wymamrotał: – Pieprzyć to wszystko. – Robią to? – zapytał go pod nosem Mason. Pomyślał o tym z desperacją usiłując uwierzyć, że są niewinni. Ale przypomniał sobie, że go uderzono i wrzucono do gondoli. Nie potrafił myśleć logicznie o ciemności, bólu w połamanych kościach oraz o bezbarwnym głosie, który odzywał się gdzieś w głębokich pokładach pamięci: miłego lotu, Dekker. Taśma wsunęła się w szczelinę. Głos powiedział: pozwól mi... Pozwól mi na co? Tylko inny pilot mógł zająć się emisją taśmy.

To nie miało sensu. Nie odpowiedział Masonowi wprost. Podszedł i stanął znowu w kolejce do gry. Był zdeterminowany, by nie dać się sprowokować i udało mu się. Usłyszał westchnienie ulgi. Jemu też ulżyło. To wszystko, o co prosił dla uratowania dumy. Nie chciał pokazać, jaki jest roztrzęsiony. Skupił się i zdobył trójkę, potem bila zadrżała na krawędzi otworu i nie wpadła. – W porządku – powiedział Ben w zapadłej ciszy. Brzmiało to jakby nie był zbyt zadowolony. Wszystko wydawało się bledsze i zimniejsze, ale nie miał pojęcia, dlaczego. Stał obok Meg i Sal z założonymi rękami, obserwowując pewny strzał Bena. Wojskowi żandarmi przyglądali się sytuacji. Muzyka przebijała się ponad głosami. Kiedy wszystko dookoła zaczynało być normalne, on akurat fiksował. Chciał się napić, ale przepisy tego zabraniały. Pomyślał o jakimś desperackim sposobie zdobycia alkoholu, ale gdyby go złapali, miałby program z głowy. Naprawdę nie chciał kolejnej scysji z Poreyem. Sfinalizowano zakłady. Tak się złożyło, że postawił na siebie, podobnie jak Ben. Sal mogła wybierać. Ale coś zaszło pomiędzy dziewczynami, bo Meg wzięła go za rękę i powiedziała, że Sal opuszcza kolejkę... – Powinieneś pójść do łóżka – szepnęła mu do ucha Meg, a on stwierdził, że nie ma nic przeciwko temu. Zaczął się zastanawiać, czy nie lepiej byłoby mu z Sal, która była mniej wścibska. Sal i on nigdy nie pytali się nawzajem o przyczyny swojego zachowania. Ale Meg uparła się, więc poddał się i odszedł za nią. Była promienna i wesoła, rozmawiała o grze. Nie padło nawet jedno pytanie dotyczące tego, kim byli ci mundurowi w barze. Musiała jakoś sama zdobyć te

informacje, ponieważ nie lubiła pozostawać w niewiedzy, wręcz zależała od informacji. Nakłoniła go do pójścia z nią do łóżka, kochali się ostrożnie, jakby był ze szkła. Później wtuliła się w niego, żeby go ogrzać. W tym czasie przyszedł Ben z Sal. – Psst – szepnęła Meg, więc natychmiast umilkli i poszli do łazienki. Mieszkanie w pokoju od frontu miało swoje wady, ale on już znajdował się na krawędzi snu. Nagle poczuł się zupełnie wyczerpany. W końcu zadecydował, że jest zadowolony z tego, że wprowadził rozejm we wzajemnych relacjach między załogami. Prawdopodobnie to nie byli ci, którzy go wcześniej bili, jednak nie był tego pewien przyjmując prawicę Roba. Chociaż teraz bardziej skłaniał się ku takiej wersji, nie potrafił zaznać spokoju, nie mógł im przebaczyć. Mógłby to zrobić, gdyby miał pewność, że są niewinni i gdyby to był ktoś, kogo codziennie widywał na korytarzach i jadał z nim w kantynie. Być może ten, kto go wsadził do szpitala, znajdował się w tłumie nie mogąc wyjść ze zdziwienia. Przegrał jedną lub dwie potyczki, kiedy był dzieckiem. Przeżył zamęt, musiał znowu stanąć twarzą w twarz z tymi ludźmi. Oni byli o dwa lata starsi, a on żył w strachu. Kilka razy ci sami ludzie mocno go pobili, potem jednak zmusił ich do uwierzenia, iż wyrządzają wielkie zło tak postępując i do tego, aby go więcej nie zaczepiali. Nie był to cel, jaki pragnął osiągnąć, ale przynajmniej mógł uwierzyć, że nie będą mu przysparzać więcej kłopotów. Ale w barze wypchnięto go w sam środek wydarzeń, i to przy wszystkich. Do diabła z nimi. Mógł zachować się jak przewrażliwiony sukinsyn, którym był według Bena, powiedzieć im, żeby poszli do diabła i doprowadzić program do

chaosu, ale wtedy porucznik na pewno by go za to wykończył. Poczuł nagły przypływ odpowiedzialności. Dojrzały osąd czy coś takiego. Matka przysięgała, że nie dożyje tej chwili. Ale nie rozwiązywało to jego własnego problemu, tylko ich. On nadal poruszał się w niewiedzy. W międzyczasie poznawał tych, którym powierzył swoje życie. W tej samej chwili sprawca jego kłopotów przebywał na wolności i śmiał się z niego. – Wszystko w porządku, cher? – Meg poruszyła się u jego boku, masując mu ramię. Dopiero teraz uświadomił sobie, w jakim trwał napięciu. Opierając się o niego czuła się równie wygodnie, jakby opierała się o skałę. – Tak– usiłował się zrelaksować. – Zimno. Meg zarzuciła mu ciepłą rękę na plecy. – Obróć się, jeune fils. Żadnych pytań. Zrób to, rano mamy symulatory. To będzie wielki dzień. Zrelaksuj się. Nie mógł zrozumieć, dlaczego Meg z nim wytrzymuje. Podobnie Ben. Chyba tylko dlatego, że Sal jest nierozłączna z Meg. Żałował, że nie jest w lepszym stanie. Jakże chciałby im powiedzieć, że nie on jest sprawcą tego wszystkiego, w czym się znaleźli. Ale tak nie było. Meg jakoś nie przejmowała się tym, że jest głupcem.

***

W korytarzu przed salami symulatorów panowała cisza. Pozostało pytanie, czy zgłosić to, co zaszło, czy zignorować. Graff podjął decyzję, że to pierwsze. Informacja doszła do niego od służb bezpieczeństwa floty, przez starszego

sierżanta Lyncha. Prawdopodobnie dotarła również do uszu Poreya, choć nie nadeszły żadne rozkazy. Obowiązkiem personelu był obchód, chociaż obsługa kuchni zmywała co drugi dzień. Nadal rozbrzmiewała muzyka. Można było mieć nadzieję, że większość uczestników udała się już do baraków. – Spokój? – zapytał marynarza na warcie. – Tak jest, sir. – Nic nie wisi w powietrzu? – Nie, sir. Nic się ostatnio nie dzieje. Naprawdę jest spokojnie, sir. Nie poszedł do następnych strażników – kręciło się tam kilku ludzi z dowództwa, z personelu floty, czekających na drinka. Nie przyszedł tu z obowiązku, ale chciał, żeby go widziano. Chodziło mu o to, aby przełożeni dowiedzieli się, że robił obchód. Z tego, co słyszał, Dekker nie zareagował na zaczepkę. Nie wiedział, jak zdołał się powstrzymać, ale z pewnością wyszło mu to na dobre. Ktoś zaszedł go od tyłu i stanął tuż za jego plecami. – Stoły wciąż stoją – powiedział Villy. – Zwróciłem na to uwagę. – Miejmy nadzieję, że tak zostanie – dodał Villy. – Trudne czasy. Vilły nigdy nie powiedział w rozmowie z nim słowa o zmianach w dowództwie. Graff pomyślał, że to tak, jakby wyjąć komuś z rąk statek i patrzyć, co będzie dalej. Villy powiedział kiedyś, że to ostatni duży projekt, nad którym pracuje. Co można powiedzieć mając świadomość przepaści, jaka dzieliła ich światy? – Dobrze, że zachowali rozsądek – powiedział.

– Mam nadzieję, że to się przyjmie jako norma.

Rozdział 13 Przed nimi rozpostarła się wielka przestrzeń. Wiedziała, że niektórzy zawiązywali oczy – zerowe ciążenie z towarzyszącym brzękiem blokad i ładowarek oraz stukotaniem maszyn, powodowały przyspieszenie akcji serca, na wspomnienie dawnych lotów i oczekiwania na kolejne. Nie można się temu oprzeć. Meg wciągnęła powietrze nasycone olejem, kombinezon przywarł do jej ciała. Czuła, jak jej skóra stwardniała. Wyciągnęła rękę, aby popatrzeć w prawo na to, co pokaże im Dek. Odgadła, że do ekranu podłączono obrazy rejestrowane przez kamerę w czasie rzeczywistym, z optyki znajdującej się wysoko na maszcie. Ogromny profil okrętu wiszący nad nimi niczym cień. Nie pasowało to zupełnie do obrazu, bo kamera powiększała na kadłubie miejsca tworzące ogromne szare łaty... W pobliżu dzioba przycumowany był płaski, gładki kształt, połyskujący w powodzi świateł. – Co to jest? – zapytał Ben. – To właśnie to – odparł Dek. – Jakkolwiek chcesz to nazwać. Zbudowali trzy prototypy. Ten jest trzeci. Na tym odniesiemy sukces albo poniesiemy porażkę. Załoga będzie liczyła trzydzieści osób podczas prób. Cztery zasiądą przy sterach, zakładając klarowny kurs i ustalone cele. Większość masy rajdera stanowi uzbrojenie, amunicja i silniki. Byliście przecież na odprawie. Meg stała obok Sal. Przebiegł ją dreszcz, któiy nie miał nic wspólnego z panującym chłodem. Piękna maszyna, pomyślała. Sal powiedziała: prawdziwe arcydzieło, i zgodziła się z nią. W tej chwili brzmiało to jak czyste, głębokie

pożądanie. To nie jakaś puszka dla górników, to przeklęty migoczący kształt. Najbardziej złowieszcze były gondole, w komorze symulatora znajdujące się za przejrzystym portem obserwacyjnym. Jedna z nich działała, a ściany komory wibrowały od harmidru czynionego przez magnesy. – Do cholery – powiedziała wciągając powietrze. Ale nie dało się tego usłyszeć z powodu hałasu. – Te gondole, które się poruszają– odezwał się Dek, kiedy przebrzmiał już grzmot – to jedna i ta sama część. Ten ruch oznacza dokowanie i proces odwrotny. Gondole mogą się poruszać przy bardziej dodatnich lub ujemnych ciążeniach, niż może się to spodobać waszym wnętrznościom. Ale nic w tym niebezpiecznego. Ta gondola, którą tam widzicie, ta nieruchoma... – wskazał gondolę unoszącą się nieruchomo z dala od ścian. – To prawdziwa diablica. Może poruszać się z szybkością trzech czwartych prędkości światła, co czuje się w środku. Muszą w niej wciąż wycierać siedzenia. Po wyjściu z niej można wylądować w szpitalu – w tym trybie jest kompletnie niestabilna. Jeśli coś się spieprzy, może nastąpić awaria. – Dzięki za informacje – odparł Ben. – Miło mi to słyszeć, do cholery. Odezwała się Meg: – Wszystko będzie w porządku, żadnych problemów. Słyszycie? Ale Dek patrzył na gondolę w sposób, który pozostał jej w pamięci, kiedy już się odwrócił i powiedział, że przy wejściu do gondoli ustawiają się kolejki. Wyglądał jak człowiek uzależniony, patrzący na obiekt swojego uzależnienia, a jednocześnie śmiertelnie przestraszony. – Zabiorę was na przejażdżkę życia – w taki sposób to ujął. – Poczekajcie chwilę – odezwał się Ben. Ale Dek wziął już linę orczyka, a Sal złapała Bena za rękę mówiąc:

– Teraz cher, jeśli nie będziemy trzymać się Deka i Meg, przydzielą nam jakiegoś bezdennie głupiego pilota, nie wiadomo kogo... Chcesz rozwalić się na skale? Nie. Więc, zachowuj się delikatnie i nie rozpraszaj jeune fils.

***

– Nie – powiedział Graff – nie, pułkowniku. Nie wiem, jestem z nim umówiony... – On nie ma prawa – to było sednem rozmowy telefonicznej z Tanzerem. Nie przyczyniła się do zmniejszenia bólu głowy Graffa, podobnie jak perspektywa rychłej rozmowy twarzą w twarz z dowódcą Poreyem. – Zadam mu to pytanie – powiedział Tanzerowi. Dzisiaj rano zupełnie nie mógł winić pułkownika. Kiedy to odkrył, precyzyjnie skonstruowany przez niego harmonogram został poddany weryfikacji. Zespół Villanuevy przeniesiono z systemów testowych do harmonogramu symulatorów priorytetowych, a trzy załogi od systemów testowych zostały w ogóle wyrzucone z harmonogramu symulatorów na rzecz Dekkera i trzech świeżo upieczonych rekrutów, którzy otrzymali dostęp na żądanie, na wszystkich zmianach. Oficer dowodzący personelem powinien wiedzieć, co się dzieje. Tak nakazuje logika. Oficer sprawujący kontrolę nad personelem odwiesił słuchawkę, włożył kurtkę i poszedł z bólem głowy po wczorajszej popijawie do biura dowództwa. Wpuścili go strażnicy marynarki. Twarz Poreya jaśniała uśmiechem, był w łagodnym usposobieniu.

– Jurgen – Porey wstał od biurka i wyciągnął rękę w jego stronę. Trzeba było ją albo uścisnąć, albo wypowiedzieć wojnę. – Przeglądałem właśnie raporty. Wykonałeś świetną robotę kwaterunkową. Sam bym tego lepiej nie zrobił. Siadaj... – Dziękuję – odparł Graff i usiadł, zastanawiając się, pod czyim nazwiskiem te osiągnięcia znalazły się w raporcie przedłożonym dowództwu floty. Do diabła, wiedział, jakie gierki potrafi prowadzić w raportach Porey, z tą swoją uśmiechającą się łaską. Doradcy Poreya nigdy nie wiedzieli, kto na nich czeka, kiedy wejdą do biura – uśmiechający się łajdak czy wrzeszczący, walący w stół sukinsyn. Tak czy inaczej, każdy z nich nie wahałby się, żeby cię zadźgać, pomyślał. Cholernie łatwo było osobie odpowiedzialnej za personel zacząć grać na czułych strunach Poreya wiedząc, że okręt baza może zależeć od jego aprobaty. Widział, że to działa na młodszej załodze Kariny, w straży marynarki. Widział, co się wokół niego dzieje i zaczął się zastanawiać, czy może nie byłoby mądrze poprowadzić podobnej taktyki wobec Poreya, i że ten człowiek wyraźnie steruje swoją karierą w kierunku stanowiska kapitana. Zakładając łaskawe oko Maziana, z pewnością mógłby być cennym kontaktem... Z wyjątkiem tego, że, jak widział, ta gra prowadzona jest od kiedy obaj byli jeszcze podporucznikami i chciało mu się rzygać na samą myśl. Powiedział z wymuszonym uśmiechem: – Edmund, czy uważasz, że twój personel mógłby ewentualnie przekazywać mojemu wydziałowi jakiekolwiek zmiany w harmonogramie symulatorów z jednodniowym wyprzedzeniem? Tanzer się wścieka. W ten sposób mógłbym zminimalizować zakłócenia. – Nie dostałeś tych informacji? – Porey był całkowicie zaskoczony.

– Nie. Musiałem to usłyszeć od Tanzera. Nie lubię zajmować się sprawami armii, kiedy nie wiem, co się dzieje. Czuję się wtedy jak głupiec. A ja naprawdę nie lubię tego uczucia, Edmundzie. Poreyowi nie spodobało się małpowanie jego własnego stylu rozmowy z podwładnymi. Siadając zmarszczył z namysłem brwi, w kącikach jego ust malowało się kontrolowane rozbawienie: wszystko dla zrobienia efektu, a już najbardziej wyraz jego twarzy. Poreya można by rozbierać warstwa po warstwie, ale nigdy nie dojdzie się do środka. – Kwestie polityki – powiedział Porey obracając w dłoniach przycisk do papieru – załatwiane są w tym biurze. Tanzer nie ma władzy, dopóki mu jej nie dasz. Jeśli chcesz go rozpieszczać, to twoja decyzja, a nie moja. – Przycisk stanął w miejscu. – Jednak sprawy związane z przydziałem personelu i priorytetów należą do mnie. Jeśli chodzi o relacje z dowództwem obrony – wykorzystaj swój talent dyplomatyczny. Jestem pewien, że uporasz się z tym. Zmiana tematu i od razu mocny strzał: – Zgodnie z ustalonymi procedurami, dział personelu zajmuje się zdrowiem i opieką społeczną, ale obie te sprawy kuleją, kiedy moje biuro nie ma nic do powiedzenia, jeśli chodzi o przydziały czy zmiany systemowe – czas na atak. – Biorąc to pod uwagę, chcę dostać notatkę od techników, którzy przybyli z tobą, na temat procedur dotyczących uczenia się z taśm. Nie mam czasu na czytanie raportów naukowych. – Jurgen, mój personel nie ma czasu na zajmowanie się delikatnym ego Tanzera czy ciebie. – Ani trzystu pięćdziesięciu sześciu pasterzy, którym odebrano wyższe stanowiska,

których okłamało Zjednoczone Dowództwo Obrony. W dodatku zostali oszukani przez legislaturę, a następnie zginęli podczas kursu, bo nikt, do cholery, nie chciał ich słuchać. Edmund, nastroje załóg są fatalne, napięcie sięga zenitu, a ewentualny wybuch nie będzie wyglądał ani trochę lepiej w twoich rejestrach, czy w papierach Tanzera. Jeśli chcesz zamieszek, to ci ludzie je urządzą. To nie są dzieci. Mieli za dowódców zbyt dużo głupców zarówno tutaj, jak i w Pasie, aby teraz komukolwiek zaufać na kredyt. Nie odrzucają autorytetów – wręcz przeciwnie, szukają ich. Pragną tego, ale nie oczekuj, że będą wypełniać rozkazy, jeśli nie dowiedzą się, czy u podstaw tego wszystko nie tkwi jakieś szaleństwo. Porey nie odezwał się przez chwilę. Nie był głupi i zależało mu na własnej skórze. Chciał w to wierzyć. W końcu powiedział miękko: – Jesteś szczerym człowiekiem, Jurgen. Jak zamierzasz żywy wydostać się z układu słonecznego? – Starając się dopilnować, aby mój dowódca nie popełniał błędów. Długie zimne spojrzenie. Powolny uśmiech. – Nie masz żadnych zastrzeżeń, co do mojego przyjścia tutaj, prawda? – Nie zgadzam się z dowództwem i nigdy nie udawałem, że jest inaczej. Nadal to samo spojrzenie. – Uważasz, że udaję? – Nie. Znam cię. Karmienie fantazji i podniecenia. Porey nie chciał, żeby go znano, ale lubił, kiedy go szanowano. Ten człowiek miał swoje wielkie ego. Jego uśmiech nie obejmował oczu.

– Dobrze. To wyraz zaufania z twojej strony. Doceniam to, Jurgen. Naprawdę.

***

Kiedy gondola stanęła przy pomoście, opanowało go dziwne poczucie niepewności. Uderzenie o uszczelki ciśnieniowe. Po otwarciu widać było hydraulikę i ciemne, oświetlone blaskiem monitorów wnętrze. Zwykłe dźwięki. Cienie przesunęły się po białym plastiku konsoli sterującej, kiedy Dekker włożył taśmę i poczuł irracjonalne pragnienie, aby spojrzeć za siebie, jakby jego załoga miała zniknąć. Nie ma powodu do zdenerwowania. Ale obok siedział zwykle Pete. Teraz go nie ma. Nie ma też Elly ani Falcone'a. Na taśmie, zamiast Pete'a, była teraz Meg, a także Ben i Sal – należeli już do tego miejsca. Zmusił się do uwierzenia w ten fakt, oraz starał się przestać porównywać chwilę obecną z tymi, które minęły... Bez żadnej widocznej przyczyny nowy kawałek układanki bezwiednie wskoczył na swoje miejsce. Zerowe g. Cienie na konsoli. Poczuł uderzenie u podstawy czaszki. Wiedział, gdzie się znajduje – przy wejściu. Wiedział, gdzie one wtedy były. Dwa cienie... Do cholery. Nie czas teraz na rozmyślania. Popatrzył w tył na Bena – wyglądał na przerażonego, ale patrzył do przodu, rozglądał się na wszystkie strony po gondoli, wchłaniając wszystko, podobnie jak Meg i Sal. Tak się właśnie zachowywali, kiedy milkły żarty – myśleli i wchłaniali otoczenie. Urządził im wycieczkę poglądową,

pokazał przyciski na konsoli, okienko czytnika, zapoznał z procedurą autoryzacji: – Aby wyjść, należy wsunąć kartę i taśmę do szczeliny. Odczytywane są wtedy wasze identyfikatory, pobierane wasze osobiste numery i zbiory, a potem taśma sprawdzana jest ponownie w celu potwierdzenia autoryzacji. Gotowi? – Mówisz poważnie? – zapytał Ben, a następnie dodał: – Tak, jedźmy już. Złapał uchwyty po obu stronach wejścia, ustawił stopy do środka pod odpowiednim kątem i wślizgnął się na swoje stanowisko. – Sal – zawołał ponad szumem poruszającej się gondoli. Klepnął ją w ramię, kiedy pomknęła w ciemność. Stała się cieniem na tle świateł. Błyszczały tylko jej warkoczyki, upięte teraz ze względów bezpieczeństwa. Skierował ją do odległej części kokpitu szerokiego na cztery osoby. – Ben. – Teraz Ben wszedł przez właz nogami do przodu i usiadł pomiędzy nim a Sal. Meg weszła jako ostatnia i zajęła miejsce usadawiając się pomiędzy nim a włazem. Złote gładkie kolczyki w kształcie ćwieków oświetlone na zielono. Zielony kolor zarysował jej profil, a rude loki zamienił na czarne. Upierścienione palce znalazły pasy i zapięły je. Szeroko otwarte ruchliwe oczy błyszczały w świetle ekranów oceniając instrumenty. Pociągnął swój pas. Budził się sięgając po niego w nocy, kiedy wracał do niego koszmar unoszenia się w powietrzu bez zapiętego pasa. Klamry kombinezonu otrzymały zasilanie, kiedy włączył prąd. Nałożony hełm odciął boczne widzenie. Jego pole widzenia opanowało głębokie pole V–HUD. Wcisnął włączniki, zasilanie działało. – Wygodnie? – Tak – odpowiedziała Meg.

– O tyle, o ile – padła odpowiedź z ust Bena. Pasy mocno ich przytrzymywały. Drugie szarpnięcie dla upewnienia się. Włączyła się orientacja. Start, podstawowa sprawa – tylko on nie był nowicjuszem w tym locie. Było coś surrealistycznego w tej chwili, w znajomych światłach, w zwykłych dźwiękach wydobywających się z gondoli i w ciemności zawsze przypominającej maskaradę. Zostali podłączeni. To oznaczało nerwy. Chcieli wszystko wykonać prawidłowo. A on wciąż oczekiwał innych głosów. – Czy to się czymś różni? – zapytała Meg w ostatniej chwili. Wsunął taśmę do konsoli, nacisnął ŁADOWANIE. – Tylko jednym. Widzisz ten przycisk w lewym górnym rogu z napisem PRZERWAĆ? Tego nie ma na prawdziwych tablicach. Naciśnięcie go spowoduje zatrzymanie się gondoli – jeśli nie otrzymasz ode mnie odpowiedzi lub jeśli zobaczysz, że ktoś ma kłopoty, naciśnij go. Od razu przesuniemy się do zatoczki. – Cher – do jego uszu doszedł cichy głos Meg – po prostu rób, co do nas należy. Pokładam nadzieję w nas wszystkich. – Bardziej niż ja – mruknął Ben. – Zaczekaj, jeszcze się nie ustawiłem. – Sprawdzenie reakcji. Ta maszyna nie zawodzi, ale upewnijcie się. Wszystkie tablice ustawiono w trybie testowym. Jedyna rzecz, której od nich wymagano, to zostanie pasażerami, ale to nie było w stylu Meg, Bena, ani Sal. Wypróbował własne tablice, ułożył ręce na podpórkach, usłyszał głos Meg: – Mam je, w porządku. Ben odezwał się pod nosem: – Nie spieprz czegoś, Dek. Tak, jestem gotowy. Jedziemy.

Sal powiedziała: – Zaczynaj, Dek. Ciemność, błyski świateł... Uderzył kciukiem w przełącznik na klawiaturze. Odczyt lśnił w ciemności. Ruchy palców obu rąk, przełącznik sekwencji oddania cum. Odgłosy z poziomów magnetycznych wymieszane z głosami ludzkimi –6 g ciągnęło za pośladki przez dziesięć, ciągnących się w nieskończoność, sekund do równoważącego pchnięcia prosto w kręgosłup przy plus 9 g. Zielone linie coraz szybciej splatały się ze sobą... Gondola ożyła i ogromne ciśnienie parło ze strony symulatora poziomu mag, ale wszystko nadal spoczywało w jego rękach, reagowało na oddech. To okropna myśl, chwila wątpliwości, gdzie się znajduje, kiedy i z kim... Nie chciał tego robić. Wielka panika, błysk światła na instrumenty umieszczone w chaosie... Potem. Nie teraz. To zły moment na gubienie trasy, Boże, nie... Skupić się. Uważać na poruszające się linie, to wszystko...

***

– Polityka – powiedział Porey – czysta polityka. Chcę ci to wyjaśnić. Piętnaście z pięćdziesięciu okrętów baz musi należeć do armii – taką ubiliśmy transakcję i musimy dotrzymać umowy. Wypadek dał nam w ręce Hellburnera, a ta taśma da nam cały program. Parlamenty na Ziemi chcą odpowiedzialnych osób zajmujących

się polityką, czytaj: nie kapitanów, którzy naruszą politykę ustanowioną przez Wspólną Komisję Legislacyjną. I to nie zmieni się pewnie nigdy. Graff przyglądał się Poreyowi. Pomyślał, że dojrzał głębię ziemskiej głupoty. Porey poruszył z sarkazmem nieznacznie ramionami. – Mają nasze zapewnienia. Jeśli służby informacyjne zadzwonią do twojego biura, Jurgen, a skoro odpowiadasz za dział personalny, to mogą zadzwonić, odpowiesz: Nie, te statki są wypuszczane według uznania dowództwa okrętu bazy, z określonymi celami. Nie, nigdy nie będą kierowane daleko z mniej konkretnymi rozkazami. Taka taktyka nie zadziała. – Sugerujesz, żebym skłamał. – Sugeruję, że eksperci analitycy Wspólnej Komisji Legislacyjnej powiedzą: nie. Nieustannie zmieniająca się sytuacja, czyli komendanci poszczególnych statków, podejmujący decyzje bez komunikowania się ze sobą, wywołałaby chaos w operacjach strategicznych. Więc nie można tego zrobić. Raport końcowy: analitycy WKL mówią, że rajdery nie są odpowiednio wykorzystywane. Ustawodawcom nie podoba się, co potrafią te statki, w połączeniu z nieprawomyślnym charakterem załóg, które wybraliśmy do sterowania nimi. Te załogi, historycznie rzecz biorąc, są kłopotem, którego Ziemia kiedyś się pozbyła. Planiści zajmujący się opracowywaniem strategii obrony Ziemi mają obsesję na punkcie trudności, jakie odkryli w przenoszeniu ich rozkazów na statki w Poza. Najwyraźniej dopiero teraz uświadomili sobie istnienie długu czasowego. Nie mogą stąd zadzwonić na Pell i zażądać wdrożenia polityki dotyczącej... – Zawsze to wiedzieli. – Ale nie zwykli obywatele. Przeciętny biznesmen może obecnie uzyskać

połączenie z Marsem lub z Pasem, jeśli tylko zechce. Łączność z opóźnieniem była nie lada umiejętnością. Była to schizofreniczna procedura – odpowiadałeś na pytanie zadane ci dawno temu, gdy rozmówca zdążył już zadać kilka następnych. Pracownicy Com pamiętający czasy sprzed odkrycia napędu szybszego od światła oraz psychole, mieli wiele wspólnego. Ziemia nie zdawała sobie do tej pory sprawy, że nie rozmawia się ze startującym rajderem czy gwiezdnym okrętem bazą? Nie wierzył w to. – Łączność z opóźnieniem w końcu spenetrowała cywilny rynek użytkowników – kontynuował Porey – od kiedy zwiększyliśmy tempo ruchu wewnątrz układu. Ziemianie przyzwyczaili się do tego, że antena przeszła do LOS, oraz że Marslink nie będzie dostępny przez następne kilka miesięcy. Przez lata przywykli do pośrednictwa w przekazywaniu przesyłek, które docierały do adresata po bliżej nieokreślonym czasie. Ich infofale wysyłane ze statków były paralitycznie wolne, dopóki nie wdrożyliśmy systemu wewnętrznego dla operacji wojskowych. Ostatnie dwa lata zepsuły to pojęcie przez kapitana. Więc, jeśli ktokolwiek cię o to zapyta – oczywiście zamierzamy posiadać silny komponent systemu rodzimego w dowództwie floty. Oczywiście system okręt – rajder nigdy nie będzie podejmować decyzji dowódczych. Zamierzamy stale wysyłać kurierów tam i z powrotem na Ziemię. – Mazian im to obiecał? – To samo, co oni obiecali nam. Jurgen, masz za bardzo analityczny umysł i wszystko pojmujesz dosłownie. To jest gra. Grają w nią w swoich okręgach wyborczych. Doradcy techniczni ustawodawcy znajdują się pod presją kół korporacyjnych, gospodarczych, politycznych... ale ty się już z tym spotkałeś. Oni

na pewno nie odejdą od linii swojej partii. A skąd pochodzą pieniądze na finansowanie ich badań?

***

Światła migotały, zielone liczby przemykały w ciemności. Dek wmówił sobie, żeby wykonywać wszystkie czynności jak we śnie – to zupełnie łatwe. Ale nie mógł powstrzymać serca od łomotania, a rąk i ciała od reagowania na sytuację na ekranie. Nigdy nie można przerywać reakcji, tylko pokazywać cele oczekującemu układowi celowniczemu. Pogodził się już z tym, że Ben nie będzie mógł trafić przez dłuższy czas i starał się naprowadzić go na cel najlepiej, jak potrafił. – Spieprzyłem – usłyszał glos Bena i nagle wprowadził dane wejściowe na swoje ekrany pomocnicze. Cele podświetliły się, układ celowniczy dostał priorytet. Śmieci, zawyrokował. Potem cele błysnęły i zaczęły znikać. Skanowanie długodystansowe odbywało się z udziałem ręki człowieka, a nie robota. Usłyszał: "Cholera!" z ust Bena i zobaczył pochyły obraz skanu, śledzącego ogień. Nagle stwierdził, że przesiewanie danych przez Meg do jego oddalonego HUD miało zupełnie marginalny sens. Inaczej było w przypadku Pete' a... – Wszystko w porządku – mruknął – tylko... – Serce mu podskoczyło. Zareagowały ręce. Symulator... Zaprzestał machinalnych ruchów zanim nie wyczyściło się pole widzenia. Nikt nie rozmawiał, ktoś tylko jęknął krótko i ostro, ale punkty, które oznaczały przytomność nadal się świeciły. Dane wciąż pojawiały się na ekranach. Słychać było strzały,

odbywało się skanowanie długodystansowe. Obok niego siedziała na swoich miejscach trójka wystraszonych ludzi. Następne cztery strzały były chybione. To jego wina. Spanikował, chybił – nie było teraz czasu na rozmyślania – dajcie mi cele – do jasnej cholery!...

***

– Zjednoczone Dowództwo Obrony – powiedział Porey huśtając się na krześle – wierzy w wiele mitów. Nie wyprowadzamy ich z błędu. O tak, to pomieszczenie jest bezpieczne. – To mamy jakieś tajemnice? – ECS4 – odparł Porey – jest w pełni wyposażony. Możemy przystąpić do działania. Mamy też system łączności, którego nie potrafią spenetrować ci z Unii. Według naszych informacji, nawet jeszcze nie wykryli jego działania. Instalacja na ECS8 czeka na dostawę. Łączność pomiędzy tobą a SOF nie jest zbyt częsta, z tego, co rozumiem, ta sytuacja wkrótce ulegnie poprawie. – Kiedy? – Szacuję, że za jakieś dwa, trzy miesiące. – Do kiedy? Edmund, chcę to wiedzieć. Kto sprowadził Kady i Aboujib z Pasa? Kto optował za Pollarderm? Gdzie wdrożono ten cholerny nowy system? – Dokładne pochodzenie tych rozkazów? – zapytał Porey wzruszając ramionami. – Jestem pewien, że od kogoś na wysokim szczeblu. – To znaczy od Keu lub

Maziana, więc nie dowiedział się niczego więcej niż wiedział do tej pory. – Ale przyczyna, dla której ich ściągnięto? Należeli kiedyś do załogi Dekkera. Wiemy teraz coś na temat Hellburnera, czego nie wiedzieliśmy do tej pory. Przystosowaliśmy taśmę treningową, aby to uwzględnić, wybraliśmy załogę z najlepszym pilotem, któremu – co jest tragiczne – darowano wszystkie przewinienia. To najlepsza kombinacja, jaka mogła się nam przytrafić. – Nie powinien mieć napiętego harmonogramu. Właśnie wyszedł ze szpitala. Na litość boską, spójrz w jego portret psychologiczny. Nadmiernie obarczasz tę załogę. – Zostawiam to medykom. Dali mu pozwolenie. Uczestniczy w programie. – Zrobili to pod ogromnym naciskiem ze strony dowództwa. – Co sugerujesz? – W tej sprawie panuje zbyt duży pośpiech. Dekker nie jest gotowy na przyjęcie harmonogramu. Porey przechylił się w tył na krześle marszcząc brwi. – Wyraziłeś zainteresowanie systemem taśm. Czy używałeś kiedyś taśm działających na podświadomość, Jurgen? – Nie. – Odparł z naciskiem. W tym momencie zdawało mu się, że Porey mógł wydać taki rozkaz nawet w tym przypadku. Nie spodobała mu się ta myśl. – Zwykła taśma nie bardzo różni się od nauczania podprogowego. Ogólnie rzecz biorąc, jest mniej szczegółowa. Ale prawdziwa różnica dotyczy klasy prochów. Odlot przy nauczaniu podprogowym tłumi pewne rodzaje aktywności mózgu. Eliminuje tendencję do odwoływania się do wcześniejszych doświadczeń. Wiedza ogólna jest nadal zaletą, ale specyficzne szkolenie – nie. Wrogość do procesu oczywiście też nie. Inni ludzie poddawani szkoleniom posiadają obie te wady. Szkoleni byli w inny sposób i nie będą ufać taśmie, która będzie mówiła im co

innego. Ale ta załoga nie wie nic więcej. Posiada wiedzę ogólną i nie boi się. Więc ich osąd może być nadrzędny wobec taśmy. – Teoretycznie. Kolejne wzruszenie ramionami. – Technicy zapewniają nas, że bez pokonywania przećwiczonej reakcji, mogą to zrobić i nie spanikować. Mamy nową taśmę, która przynosi dobre rezultaty i dyskwalifikuje inne. – Wprowadzasz te taśmy – powiedział Graff – dajesz je nowej załodze bez słowa wyjaśnienia, a potem chcesz przenieść reakcje górników z Pasa na załogi pasterzy, które nadstawiały karku dla rocznego szkolenia się na tych tablicach? Co mam powiedzieć tym ludziom? Jakie są oficjalne informacje? Ponieważ pogłoski mówią, Edmundzie, że niezbyt wiele czasu potrzebowali na dodanie dwa plus dwa. Porey patrzył na niego długo i zimno z drugiego końca niegdyś jego biurka. – Tanzer narzeka, ty narzekasz. Każdy psioczy. Nikt w tym miejscu nie chce wdrożyć programu. Mam inne rozkazy, Jurgen. Jeśli członkowie tych załóg zginą, to zginą w symulatorach. Nie stracimy kolejnego statku. Tak się składa, że nie mamy kolejnego rajdera. – Nie mamy również do stracenia kolejnej załogi. Gdzie zamierzasz szukać rekrutów, jeśli zabijesz tą taśmą naszych najlepszych ludzi? Sprowadzisz ich z Ziemi? Przekonasz załogi statków wewnątrzsystemowych, żeby wypróbowały to, co zabiło pasterzy? – Może nie masz wystarczającego zaufania do swoich rekrutów. – Mam do nich wielkie zaufanie. Wiem również, że nigdy nie wolno im było swobodnie przekonać się, co umieją – ani razu. Mają zupełnie inną kulturę niż na

Ziemi, Marsie, czy nawet w Pasie. Dowództwo kierowało nimi i jednocześnie prowadziło gry o władzę, dokonując zmian w przydziałach zadań i harmonogramach. Komisja wspólna zmieniła specyfikacje i nie zatwierdziła projektu. Ludzie z załóg myśleli, kiedy sprowadzono tu flotę, że ktoś w końcu stanął po ich stronie. Więc co mam im teraz powiedzieć, kiedy zapytają o taśmę? Że zdjęliśmy ją po ostatnich smutnych wydarzeniach? To da im powód do o wiele większego zaufania. – Dekker powinien w to wierzyć. Taśma pochodziła z jego dawnej załogi. Z pewnością zna tę obecną ekipę lepiej, niż kto inny. – Ta załoga nigdy nie pracowała razem podczas lotu. Byli tylko partnerami finansowymi. Wydaje się, że wszyscy o tym zapomnieli! – Dekker jest pewny swego. – Do diabła! On jest ciągle w szoku. Wyszkolił śmieci, które dostał od armii, a potem patrzył na ich śmierć, ktoś usiłował go zabić, ma osobisty zatarg z członkiem zarządu MarsCorp i to przede wszystkim dlatego ZDO zdjęło go z demo. Na czyjś rozkaz i osoba ta, o ile mi wiadomo dotąd nie została pociągnięta do odpowiedzialności. Posłałeś go w następnej misji, ale jakie są gwarancje, że nie otrzymasz takich samych informacji, jakie dostał Tanzer: odsunąć Dekkera, trzymać go z dala od mediów, wyrzucić z programu. Co wtedy zrobisz? Skończysz jak Tanzer? Czy powiesz Kompanii, żeby poszli do diabła? Zimne spojrzenie. W końcu Porey odezwał się: – Znam problemy Dekkera. – To wszystko? Jesteś tego świadomy? Zdajesz sobie sprawę, że jego matka i prawnicy z partii pacyfistycznej pokazują się w tej chwili we wszystkich

wiadomościach? Ta sprawa jest ponownie nagłaśniana. Czy uważasz, że to zbieg okoliczności? Salazar nie przejmuje się tym, co z tego wyniknie. – Wiem o Alyce Salazar. – Więc zamierzasz dalej wykorzystywać Dekkera? Czy używasz go jako mięso armatnie? Nie ma znaczenia, czy załamie się w symulatorach. To rozwiązuje pewien problem, czy o to chodzi? – Jesteś osobiście przywiązany do tego chłopca – czy to nie jest twój problem? *** Brak zmiany pozycji. Prosto. Złapał oddech i usiłował wmówić sobie, że wszystko w porządku. To tylko symulator. Ostatni cel. Chybił. Sal powiedziała: – Do cholery, a zaraz potem – przepraszam, Ben. – Tak, tak – odparł Ben. – Dekker. – Głos szefa symulatorów. Nigdy nie włączali się w taki sposób, nie przypominali o swoim istnieniu, chyba że wszystko kompletnie spieprzyłeś. – Dekker. Co się dzieje? W gondoli nie było teraz ciążenia. Nie przerywaliby bez powodu testu – taka nagła zmiana wywoływała zamęt w głowie. Ale nic więcej nie mogło się wydarzyć w symulatorze. Przestrzeń wirtualna biegła dalej swoim torem, zielone linie unosiły się przed oczami, ale nie niosły zagrożenia. Serce waliło mu jak młotem. Z płuc dobywało się sapanie. – Skurcze mięśni. Okłamał szefa symulatorów. Na pewno wezwie ich do siebie. Nie było co do tego wątpliwości. Nowa załoga – mógł się pomylić co do ich reakcji. Nigdy nie

wywołano go przez interkom. Nigdy nie wycofano w taki sposób. – Zamierzam wydać rozkaz powrotu. Czy twoja załoga dobrze się czuje? – Załoga jest w porządku. – Głos przez interkom nie sprzeciwił się. – Chcesz nacisnąć ten przycisk? Przerwanie było szybsze. Spowodowałoby również automatyczne dokowanie. Jego nerwy potrzebowały tego. – Zrobię to ręcznie. Nie przerywać. – Miał nadzieję, że nie wyjdzie na spanikowanego nowicjusza. Uspokoił oddech. Wyrównywał wszystko minuta po dręczącej minucie. Doprowadził wszystko do samych podstaw. – Meg – powiedział po chwili – przejmij stery. Zadokuj, prosto, teraz pchnij. Możesz to zrobić? – Mam – odezwała się Meg. – Weź oddech, Dek. Upłynęły kolejne trzy minuty w środku. Teraz dokowanie stało się błahostką. Lekcja numer jeden. Nacisnąć przycisk. Uważać na prędkość zamykania. Zanim Staatentek przyznał się do błędu systemu, zginął jeden człowiek, a przy opracowywaniu działania w czasie rzeczywistym zniszczeniu uległ moduł prototypowy. Cały ten cholerny program zbudowano na pogrzebach... – W porządku, Meg. Wyprostował zesztywniałe palce. Patrzył na biegnące liczby. Stopniowe, proste zmniejszanie odległości. Blokady komunikowały się ze sobą. Gondola wprowadzała własne korekty. Uderzenie elementów mocujących. System zatrzymał się. To był tylko symulator, nie statek, ale miał kłopoty z oddychaniem po otwarciu

włazu, do chwili, aż Meg go zamknęła... – Cholera! Serce podskoczyło mu do gardła. – Tylko powoli – powiedział jej, kiedy jak szalona sięgnęła do jednej z tablic. – Blokada jest automatyczna, to nie twoja wina. Na tym poziomie jest automatyczna. – Nie przyzwyczaiłam się jeszcze do tych cholernych luksusów. – Oddech zaświszczał jej pomiędzy zębami. – Mam, dzięki. Ben nie odezwał się ani słowem. Nie był zadowolony. Podobnie jak Sal. Czuł to kierując wzrok do kąta, w którym siedzieli. Zastanawiał się, czy powiedzieć im, żeby się nie przejmowali, ale tak nie było, równie spieprzoną robotą trzeba się przejąć i oni to czuli. Rozważał, czy im nie powiedzieć, że niektóre z błędów wydarzyły się z jego winy, ale oni również nie potrzebowali usprawiedliwienia dla własnych reakcji. Więc nie odezwał się. Wziął taśmę i podążył za Meg przez właz. Spotkali się oczami. Szybkie spojrzenie pełne niepokoju. Spuścił nieśmiało wzrok, wziął linę do ręki. Słyszał, jak Ben i Sal wychodzą za nim. Wylogował taśmę z konsoli. Szczękał zębami z zimna. – Cher – powiedziała miękko Meg zbliżając się do jego ramienia i usiłując patrzeć na niego, albo spowodować, żeby on na nią popatrzył. Był niepewny i nie radził z tym sobie w tej chwili. – Dostanie nam się – odezwała się Sal. – Przykro mi, Dek. Usiłowali przepraszać. Do diabła. Zaczął dygotać. Może to dostrzegli. Być może zdawali sobie sprawę, jak niewiarygodnie fatalnie spieprzył ten ruch, albo zorientują się dopiero, kiedy

uspokoją im się nerwy. Nie wiedział, ile im powiedzieć. Nie chciał zachowywać się jak dupek, ale sam też nie mógł pozbierać myśli. Trzymał tylko linę orczyka i przesuwał się wzdłuż rury, niezbyt szybko. Poruszał się pierwszy, więc już musiał patrzeć na ich twarze. Usłyszał głos Bena: – Do cholery z tym jego nastrojem. Chciałbym mu skręcić kark. – Hej – zareagowała po chwili Meg – to my to spieprzyliśmy, OK? Spieprzyliśmy i narobiliśmy mu bigosu. Ma prawo. Chciał sprzeciwić się temu, co powiedziała Meg i pragnął wierzyć, że była to jej szczera reakcja. Ale nie mógł. Puścił linę przy windzie i zaczekał na nich. Odezwała się Sal: – Dek, oberwiemy za to. Co za cholerna maszyna. Ale nie ma problemu. – Tak. – Pierwsze słowo, jakie udało mu się wydobyć z gardła. Nacisnął przycisk windy na poziom wyjściowy i włożył z powrotem drżącą rękę do kieszeni. Wszyscy patrzyli na niego, ale on nie chciał napotkać ich oczu. Przyglądał się urządzeniom sterującym windy i podświetlającym je przyciskom. Słuchał stukotu windy przy przechodzeniu przez uszczelki ciśnieniowe.

***

– A więc? – zapytał Tanzer przez telefon. – Czy to oznacza zabawę w ciuciubabkę czy to, że znalazł pan odpowiedź na moje pytanie?

– Jest odpowiedź, pułkowniku. Negatywna. Rozkazy nadeszły spoza bazy. Nie możemy zmienić polityki. – Polityka? Czy tak się to teraz nazywa, kiedy nikt w tej bazie nie potrafi odpowiedzieć na proste pytania? Co pan wie, poruczniku? Cokolwiek? Graff dokonał cenzury tego, co wiedział i co myślał, a następnie powiedział cicho: – Powtarzam, przekazałem pana obiekcje. Zostały odrzucone. To jest odpowiedź, którą muszę przekazać, pułkowniku. Przykro mi. – Niech was jasna cholera – powiedział Tanzer i rzucił słuchawkę. Wyłączył telefon. Siedział długo z dłońmi na ustach i usiłował myśleć konstruktywnie. Nie, nie mógł zadzwonić do kapitana. Komunikaty z FlotyCom przechodziły teraz przez Poreya. Nie, pójdzie do swojej załogi. Może to była duma, a może stracił w tej chwili zaufanie do własnego rozumowania. Nie zgadzał się z dowództwem, nie odpowiadał za politykę, nie miał władzy nad tą bazą, ani nad jej strategią. Nie należał także do pętli decyzyjnej obejmującej kapitana, który jakoś – w pewnym stopniu – musiał wiedzieć, co się tu dzieje. Przynajmniej tyle, ile przekazywali mu Demas i Saito. Ostrzegli Keu, potem go błagali, ale on odmówił sprowadzenia z powrotem Maziana. Pozwolił, aby ten złożył obietnice i wyznaczył zadania. Więc co można było powiedzieć? Kapitan odmówił udzielenia dezaprobaty dowództwu Poreya. Odrzucił Demasa i Saito. Kim był, że nakłaniał Keu do tego wszystkiego? Może kapitan patrzył bardziej dalekowzrocznie lub bardziej obiektywnie, albo był lepiej poinformowany. Lub bardziej obojętny. Porey wiedział o problemie Dekkera? I rzucił go wraz z nową załogą w wir przygotowań do misji?

Do diabła!

***

– Spieprzyłeś robotę – powiedział Porey. – Tak jest, sir– odparł Dekker na jednym wydechu. – Nie ma żadnych wymówek. – Żadnych wymówek. Mówiłem już, że nie będę słuchał wymówek, ani słowa przeprosin. Jest pan pilotem, do którego należało ostatnie słowo. Jeśli nie był pan gotowy, nie wolno ich tam było brać pod żadnym pozorem. – Tak jest, sir. Ręka Poreya spoczęła na biurku. Podskoczył. – Nerwy, panie Dekker. Co zamierza pan z tym zrobić? – Panować nad sobą, sir. – Jesteś cholernie kosztownym tępakiem, wiesz o tym? Nie można się sprzeczać z Poreyem. Porucznik ostrzegał go. Ale zbyt dużo ludzi mówiło mu o tym. – Nie jestem tępakiem, sir. – Czy to był sukces? Czy sukcesem było zabranie rekrutów do tego symulatora i spieprzenie roboty? – Nie, sir. – Nic panu fizycznie nie dolega. Lekarze niczego nie znaleźli. Ma pan kłopoty

tylko z głową, Dekker. Co pan twierdził po załamaniu Wilhelmsena? Że wie lepiej? Czy nadal wie pan lepiej? – Tak jest, sir. – Czy może pan wykonać ten sam lot, co on? – Tak jest, sir. – Zupełnie nie mam z pana pożytku, jeśli jest pan stuknięty. Mam inne załogi oraz innych pilotów. Coś panu powiem. Jeśli się pan szybko nie pozbiera, mamy jeszcze inny sposób, aby pana ocalić. Mamy jeszcze jedną taśmę, którą możemy wykorzystać, a której do tej pory nie stosowałem. Ale ponieważ, jak słyszę, pan jest lepszy i ponieważ technicy uważają, że nie szkolony personel lepiej z nią sobie radzi, możemy ją wypróbować. Jeśli nikomu się pan nie przyda, Dekker, to możemy równie dobrze wsadzić pana od razu do tego laboratorium i wpisać do głowy coś, co może poprawić pańskie wyniki. Wie pan, o czym mówię. Zgadywał. Zdołał odpowiedzieć: – Tak jest, sir. – Coś panu obiecam, Dekker. Ma pan tydzień. Żadnych ograniczeń. Może pan robić, co się panu żywnie podoba. Nie obchodzą mnie przepisy, harmonogram, cokolwiek, co chce pan robić. Dostaje pan carte blanche na jeden tydzień. Ale jeśli nie wróci pan do takich wyników w symulatorze jak przed "wypadkiem", wsadzimy pana do laboratorium, włożymy do głowy taśmę Wilhelmsena i zobaczymy, czy to przyczyni się do poprawy wyników. Zrozumiano? – Tak jest, sir. – Czy wszystko jasne? – Tak jest, sir.

– To niech się pan stąd wynosi do diabła i wykona rozkaz, Dekker. Laboratoria usiłują naprawić szkody, jakie wyrządził pan swojej załodze. Nie chcę w tej chwili patrzeć na pańską gębę. I nie wiem, czy jeszcze kiedykolwiek będę miał na to ochotę!

Rozdział 16 Kiedy wszystkim barakom dano pozwolenie na picie piwa, Mitch powiedział, że jest to złe, ale potem przyniesiono puszki do kwater i zapanowała wśród mieszkańców wielka radość. Symulatory gondoli zostały po ostatnim locie poważnie uszkodzone, układy magnetyczne mogły nie działać nawet przez cały następny tydzień. Jeśli przyczyną nie był sabotaż, bo tak spekulowano w barakach, czas ten wydłużyłby się jeszcze bardziej. Jednak piwo poprawiło nastroje. Gra przy stole do tenisa stawała się coraz bardziej hałaśliwa, kilku działonowych straciło już pozycję pionową, ale przynajmniej wszyscy się śmiali. Wiadomości ze szpitala były ostrożnie optymistyczne. Lekarze nie mówili już w kategoriach życia i śmierci Jamila i jego ludzi, ale o tym, jak długo będą jeszcze musieli tam pozostać oraz o stopniu powrotu do zdrowia, jakiego mogą się spodziewać i jak szybko. Jamil i Trace odzyskali przytomność. Podczas hałaśliwej awantury przy stole nikt nie pytał, dlaczego Ben i Sal tak późno wślizgnęli się do baraków. Ben podszedł do Deka i powiedział mu: – Słyszałem ostatnie wiadomości. Niedobrze się dzieje. – W tym samym czasie Sal poszła po piwo. – Meg ich wyciągnęła z gondoli – powiedział Dek. – Dostała się do nich tak szybko, jak nikt inny by nie potrafił. Szef symulatorów

czekał na cholerne upoważnienie Tanzera – potem po prostu zatrzymał magnesy i odciął zasilanie, to wszystko. Najgorsze, co można zrobić, to zatrzymać pracę urządzeń. Tyle ci mogę powiedzieć. Nadal zamierzają was zamienić. Czy ktoś zechce mi powiedzieć, co zrobili? Dek na pewno wypił dużo więcej niż jedno piwo. Nie był pijany, ale stał się bardziej bezpośredni. – Tak, rzeczywiście zamienili nas miejscami. Dobrze, że tak się stało. W tym momencie Dek popatrzył na Bena w taki sposób, że dobrze się stało, iż Sal właśnie wróciła z piwem. Dek zapytał: – Dlaczego mi, do diabła, nic nie powiedziałaś? Ben wziął swoje piwo, a Meg wstrzymała oddech. Ben odezwał się: – Ponieważ mogli nam powiedzieć, że to nic wielkiego. A ty i tak już wiedziałeś. – Nie wiedziałem. – Wiedziałeś. Daj mi, do diabła, działa. Nie chcę laserów i rakiet... Dlaczego mieliby mi je dać? Kiedy więc Sal zapytała: "Chcesz się zamienić?", odpowiedziałem: "Jestem facetem od liczb, daj mi je, a sama sobie postrzelasz" – Gówno prawda, Ben – głos Deka nagle zadrżał. – Co oni mają zamiar z tym zrobić? Mówił jakby nie wiedział. Jakby jej nie powiedział w ciągu tych kilku minut, gdy kapral Bloomfield rozmawiał ze szpitalem, sprawdzając stan zdrowia Jamila. – Chodź, cher. – Sal przykucnęła z piwem i poklepała Deka po kolanie. – Pieprzyć regulamin. Ben zawsze zajmował się liczbami... Na to odezwał się Pollard: – Tablice dział i skanowania długodystansowego są zintegrowane. Więc jaka

różnica, kto naciska przyciski? Zamienili nas jako parę. Nie było nawet odrobiny problemu z symulatorem – Sal musi poczuć artylerię, ale dobrze jej to wychodzi... – To nie jest bezpłatny lunch, Ben. – Ale blisko. Trzymam ręce na tym systemie, Dek. Chcę, żeby elegancko działał, do cholery... Ben bardzo się podniecił tą sprawą. Dek spojrzał na niego i Meg pomyślała, że go uderzy, więc gotowa była zareagować. Ale Dek nie poruszył się. Nagle zrobiło się cicho przy stole do tenisa. Poziom hałasu gwałtowne opadł, zaczynając od strony drzwi. Popatrzyła tam i, o Boże, zobaczyła wchodzących ludzi w mundurach ZDO. Były to wyższe szarże, a towarzyszył im porucznik. Wszyscy zaczęli wstawać. – Villanueva... – mruknął Dek. Reduta kapitana Villanuevy. – Spocznij – powiedział oficjalnym tonem Graff. Coś wisiało w powietrzu. Nikt się nie poruszył. – Najpierw przesłanie osobiste – kontynuował. – Jamil mówi, że wraca do programu. Twierdzi, że on i Dekker współzawodniczą ze sobą. Te słowa zabrzmiały jak policzek, ale, Boże, to były dobre wieści. Nie spisano go na straty. Jednocześnie nie był członkiem jego załogi. Rozległy się wiwaty. Dek blado się uśmiechnął. – Jak wiecie – kontynuował Graff – interfejsy układów magnesujących uległy uszkodzeniu podczas wyłączenia, załogi remontowe mają się tym zająć... ale powstaje poważne pytanie, kto spowodował zawieszenie gondoli? Nie umieścimy załóg z powrotem w ruchomych symulatorach, dopóki nie wskażemy przyczyny i nie zapewnimy bezpiecznego działania. To jednak nie oznacza, że zarzucono program.

Wszyscy zgromadzeni oddychali zgodnie, zauważyła Meg. To, co dotąd usłyszeli było dobre. Ale wszędzie roiło się od mundurów ZDO, co nie wróżyło dobrze. – Pokładamy w Bogu nadzieję, że nie oddadzą nas z powrotem pod dowództwo Tanzera. Symulatory w laboratoriach będą kontynuować pracę zgodnie z harmonogramem. Dokonaliśmy również wyboru załóg floty do ćwiczeń operacyjnych okrętu nosiciela rąjderów... – Lot testowy– mruknął Dekker w jej stronę. Przekaz z wielu źródeł, ale z tym samym skutkiem. – ...które zaczną pracę w ciągu najbliższej godziny. Znowu zapanowała cisza. – W międzyczasie podejmujemy kroki w celu integracji personelu operacyjnego oraz instruktorów floty i armii. Od tej pory będzie można zobaczyć personel ZDO w rewirach floty, a w końcu i w barakach. W tej sprawie chcę powiedzieć coś ważnego... Rosnący pomruk niezadowolenia. Porucznik czekał, aż wszystko się uspokoi marszcząc tylko brwi. – Zgłoszono mi incydent, który wydarzył się poza korytarzem rejestracyjnym. Była to próba podjęta ze strony załogi wojskowej w celu spotkania grupy marynarzy w pół drogi, co zostało z chęcią odwzajemnione. Jako pilot doceniam krytykę zaufania operacyjnego pokładanego w innych członkach personelu. Bądźmy szczerzy: zaufanie tego rodzaju spowodowało niepowodzenie lotu Wilhelmsena. Ale zdarzające się niepowodzenia nie służą temu programowi, a kiedy uczestniczycie w ćwiczeniach praktycznych, to, co nie służy programowi, nie służy również wam ani nosicielowi rajderów, którego bronicie. Nie muszę wam mówić, jaka jest wizja przyszłości. Dojdzie do współpracy z załogami wojskowymi, które tak samo będą ryzykować swoje życie, jak personel na pokładzie waszego okrętu.

Konkurencja jest dobra, gdy wiąże się z ekstremalnym wysiłkiem. Wzmocnią się relacje pomiędzy czterema podstawowymi członkami załogi statku, której liczebność rozszerzy się w końcu do trzydziestu osób na pokładzie, stanowiących razem zespół wsparcia polegający na załodze podstawowej. W ten sam sposób, cztery załogi okrętu Hellburner aby przeżyć będą musiały polegać na sobie nawzajem oraz na okręcie i jego wewnętrznej załodze wspierającej. Nie ma poważniejszych spraw. Ci z nas, którzy mają pochodzenie kupieckie, nigdy nie polemizowali z waszym stylem czy obyczajami. I teraz również odmawiamy sporów dotyczących zwyczajów osobistych naszych siostrzanych służb, pochodzących z układu wewnętrznego. To, co powoduje, że załoga dobrze pracuje to działalność tej i tylko tej jednostki. Zawsze przyjmowaliśmy takie stanowisko i teraz chcemy, abyście je przyjęli jak swoje, ponieważ, kiedy będziecie tam w głębokiej ciemności, przyjaciele, wasz styl bycia oraz fakt, czy jesteście z wewnętrznego czy zewnętrznego układu Sol, nie ma najmniejszego znaczenia. Wszystko, co wam zostanie to zaufanie, jakim obdarzacie załogi i to tworzy waszą szansę przetrwania. To wasi bracia i siostry. Mundur i naszywki nie będą miały znaczenia. Pomruk pełen niepokoju od strony baraków. Graff uciął go słowami: – Oto nazwiska pilotów... – i zrobiło się natychmiast cicho – ... trzech wybranych załóg w kolejności alfabetycznej: Almarshad,... Dekker,... Mitchell. Te załogi natychmiast się spakują i w ciągu godziny udadzą się na pokład ECS4. Wasze kwatery w tutejszych barakach zostaną zakodowane na wasze nazwisko i będą otoczone najwyższym szacunkiem. W tym locie nie ma żadnych ograniczeń co do

masy. Silniki okrętu bazy nie zauważą waszych bagaży podręcznych ani toreb z napojami. Ale proszę pamiętać, że należy zarejestrować u oficera celnego wszystkie urządzenia elektroniczne wniesione na pokład. Alkohol i jakiekolwiek leki mogą być wydawane wyłącznie przez personel okrętu. Pozostałe załogi będą przestrzegać ustalonych harmonogramów. To wszystko. Miłego wieczoru. Kolejne zebranie po dzwonku na śniadanie. – Poruczniku! – krzyknął Mitch. – Czy to będzie tak jak w locie próbnym? – To jest kontynuacja programu, panie Mitchell. Więcej konkretnych informacji otrzyma pan po wejściu na pokład. To wszystko, co mogę powiedzieć. Ja nie będę uczestniczył w tej podróży. Będziecie wykonywać bezpośrednie rozkazy dowódcy Edmunda Poreya. Powodzenia i dobrych wyników. – Porey! – szepnęła Sal. – Co oni, do diabła, wyrabiają? – mruknął Ben, a ona pomyślała dokładnie to samo. – Oni oszaleli – powiedział Dek i krzyknął: – Poruczniku! Zatrzymał się, nadal trzymając ręce wzdłuż tułowia. Po prostu zatrzymał się bez wyraźnego powodu, na ile mogła się przekonać. Porucznik stanął patrząc prosto na niego, z zaniepokojonym wyrazem malującym się na jego twarzy, ale Dek nie zadał swojego pytania, a porucznik nie udzielił odpowiedzi. – Cholera – powiedziała Sal i poszła za Dekiem, zanim ona mogła się na to zdobyć. Graff wyszedł z Villanuevą, a wiele osób zaczęło podchodzić do niej i Bena z gratulacjami. Hałaśliwa, pełna ekscytacji atmosfera panowała również wokół Ałmarshada, Mitcha i ich ludzi, spekulacje sięgały... wysoko. Cały program spadł na ich barki i teraz wszystko działo się szybciej niż można było przypuszczać. – Dek. – Zwróciła jego uwagę. Wyglądał na przytomnego i lekko poruszonego.

Ben wtrącił się pytając: – Co my jeszcze robimy w tym miejscu? – Musimy się spakować – powiedział Dek w formie odpowiedzi, co oznaczało, zgodnie ze starym szyfrem górników: nie możemy tutaj o tym rozmawiać.

***

Kolejny błąd czasowy. Gładkie, blade powierzchnie stacji w porównaniu ze spartańskimi korytarzami na okręcie bazie. Stal piankowa i kody kolorów, światła działające tylko wtedy, gdy wyczuwały ruch w pobliżu. Regulowane liny orczykowe w każdym pomieszczeniu powodowały uczucie deja vu. Dekker szedł wzdłuż liny na czele swojej małej załogi, wnosząc zapasowe ubrania. Za nim szła grupa Mitchella i Ałmarshada. Daleka droga prowadziła od wejścia do docelowego pomieszczenia rajdera. Windy nie mogły ich zabrać tam, gdzie chcieli, dopóki zniszczony był rdzeń okrętu bazy, a przepisy nie pozwalały na zastosowanie górniczych trików, przynajmniej nie na statku Poreya. To wiedział z doświadczenia. Namozolił się bardzo i przypuszczał, że porobiły mu się odciski na rękach. Oficer statku stał przy wejściu kontrolnym. – Witamy na pokładzie. – Przywitał ich i wręczył po egzemplarzu wewnętrznego regulaminu statku, wraz ze standardowymi informacjami dotyczącymi alkoholu, substancji lotnych, środków wybuchowych, sprzętu elektronicznego oraz żywych

zwierząt lub roślin. – Wewnętrzny obwód przełączników zasilających... – zadźwięczały słowa przez głośniki. Obwód wewnętrzny nie obejmował ich, o czym wiedział, lecz już na pierwszy rzut oka nie każdy miał co do tego pewność. Znowu odezwał się oficer: – Uruchomimy dla państwa rdzeń. Możecie pojechać windą. Najlepsze życzenia od kapitana. Życzenia od kapitana. Wciągnął powietrze i wymienił spojrzenia z członkami swojej załogi myśląc. Ekstrawaganckie gesty ze strony Poreya były niezwykle podejrzane. Ten człowiek lubił zadawać ból. Przekonał się o tym na przykładzie rażących, w porównaniu z zajmowanym stanowiskiem, tanich dowcipów i decyzji, a przecież był to człowiek o dużym potencjale i inteligencji. Wcale nie chciał znaleźć się na pokładzie tego statku, ani latać pod dowództwem Poreya, choć czuł, że to kompetentny dowódca. Zdawał sobie sprawę, że na pokładzie nosiciela znaleźli się ze względów bezpieczeństwa, a nie z powodu testu. Nie byli kandydatami do udziału w misji i to powiedział członkom swojej załogi na osobności na kwaterze, ale sposób, w jaki się to wszystko zaczynało, ten ruch ze strony Poreya, oznaczało prowadzenie jakiejś zakamuflowanej gry. Przeżycie zależało od wytrzymałości nerwowej i umiejętności, a oni w ten sposób wykiwali Poreya. Pozbyli się ich, wpuścili ZDO do baraków, a on bardzo dobrze wiedział, jak obawiali się służb bezpieczeństwa Ziemi. Tuzin ludzi o stalowych nerwach, przeszkolonych do radzenia sobie w takiej sytuacji, a tu Porey coś knuje, manewrując w niezrozumiały sposób ludźmi, którym zależy, aby powiódł się jego program? Wąż, pomyślał naciskając przycisk w celu przywołania windy. To jest polityka, cholerna, śmierdząca polityka. On się boi, chce, żebym był tam, gdzie może

kontrolować system łączności, gdzie mogę ulec kolejnemu wypadkowi. Ten człowiek posunie się do wszystkiego, nie można na nic liczyć. Nic nie dochodzi do niego z wyjątkiem przypadków, w których ludzie wiją się z bólu. Cieszył się z tego dzisiaj rano, kiedy dowiedział się, że uderzył w niego, a on nic nie zrobił. To taki rodzaj... Syrena wyła dając trzydziestosekundowe ostrzeżenie. Surrealistyczny dźwięk, który słyszał tylko kilka razy odkąd opuścił Pas. – Niespodzianka – mruknął Almarshad. – Nikt nie stawia stopy na tym okręcie oprócz personelu wybranego przez dowódcę, tak przynajmniej słyszeliśmy. Nawet porucznik o tym nie wie. Nie ufają sobie, czy co? Almarshad nie myślał o systemie monitorującym. Wilson też nie, kiedy powiedział: – Szkoda, że nie leci z nami Graff – jak gdyby Porey nie podsłuchiwał. Dekker odczuł nagle zimny strach, że nie wszyscy z nich wrócą. Załoga Mitcha i Ałmarshada: zespół do spraw misji i rezerwowy. Taka była kolej rzeczy. Nagłe poczuł atak klaustrofobii. Wydało mu się, że to wszystko się nie powiedzie. Nie zniesie kolejnej uroczystej warty nad zwłokami w kontroli misji, jeśli coś się nie powiedzie... Pokład wibrował łącząc się z rdzeniem. Drzwi windy otworzyły się, aby ich wpuścić. Ruch zamiast myślenia. Moment tłoczących się myśli i negocjacji przy drzwiach, zerowe ciążenie. Wszedł wraz ze swoją załogą, bagażami i dwoma pozostałymi załogami. Złapał przełącznik w kącie obok układu sterującego windy i patrzył na panel. Przeczytał instrukcję oraz treść naklejek ostrzegawczych. Nie mrugnął oczami, ponieważ mógłby teraz stracić nad sobą kontrolę i przestać wiedzieć, gdzie się znajduje, kiedy, ani co ma robić...

Ciążenie zwiększało się. – Trzymajcie się – powiedział, kiedy wskaźnik doszedł do wyjścia komory. Wagonik uderzył w interfejs, wskoczył do blokady wyjścia dla personelu. Drzwi otworzyły się... Wyglądało to jak klub pasterzy na R2. Jak biura dyrektorów. – Boże – poczuł oddech Meg na plecach. – To dla nas, czy to kabina Poreya? – Dla nas – powiedział w szoku – najwyraźniej dla nas. Nie było to prawdziwe drewno, tylko syntetyczne, ale dobrej jakości. Znajdował się tam bar z obsługą. Dyżurny kelner trzymał tacę z jedzeniem i trunkami bez przykrywek. Inni ludzie wzięli od nich ubrania i odnieśli je... – O kurwa – usłyszał z ust Sal, a Ben zareagował z większym spokojem: – Pierwsza klasa. Rzeczywistość zupełnie wymykała mu się spod kontroli. Swój bagaż oddał obsługującemu go człowiekowi, który przyłapał go, jak patrzy na plakietkę z jego nazwiskiem. Nie było tu zbyt dużo miejsca. Całe ogromne pomieszczenie podzielono na bezpieczniejsze, mniejsze salki. Zupełnie inaczej było, kiedy ostatni raz przebywał na pokładzie. Na ECS5 pamiętał gołe konstrukcje – żadnych paneli, dywanów, ścianek wewnętrznych, czy ludzi roznoszących krakersy z serem, margerity i martini. Pasterze mieli rację. Mitch powiedział: – Jest w porządku – i poszedł od razu do baru. Ben nawet nie mrugnął – na Sol Jeden prowadził wygodne życie. Meg i Sal przebywały z pasterzami... Ale on nie. To nie było prawdziwe, przynajmniej nie dla niego. To nigdy nie miało być dla niego... Istnieli ludzie pławiący się w luksusie i tacy, którzy nigdy go nie zaznali, zgodnie z jakąś regułą obowiązującą we wszechświecie. On siebie nie widział się w takim miejscu jak to...

– Jesteście już – usłyszał głos Poreya, głęboki i dźwięczny. Rozejrzał się i przy wejściu dostrzegł wchodzącego dowódcę. Porey przeszedł obok Mitcha w stronę baru. Wziął do ust krakersa z serem. Nikt się nie poruszył. Nikt nie pomyślał, żeby zasalutować. Zbyt nierealny wydawał się dowódca w tym miejscu z innej bajki. – Nadal mamy problem, panie i panowie. Ponownie nie działają symulatory. Znowu nie pracuje jeden z naszych najlepszych zespołów. To nie wasza wina. Tylko, niestety, do was należy naprawa. Moim obowiązkiem jest dopilnowanie, abyście mieli czas i możliwość skoncentrowania się od razu na pracy. Zabieram was ze stacji wraz z okrętem bazą. Nasz ostateczny prototyp Hellburnera znajduje się w luku. Świadomie posuwamy się w takim tempie. Poinformowaliśmy odpowiednie władze o teście. Szczerze mówiąc, wykorzystujemy ten czas na dokonanie ostatecznej selekcji. Trzy jednostki będą używać symulatorów laboratoryjnych, którymi możemy zarządzać z pokładu tego statku. Będą ich używać w obecnym prototypie, codziennie, na wszystkich zmianach. Jednostka pana Dekkera będzie dodatkowo pracować na czymś innym, co nadzorujemy i oceniamy. Selekcja zostanie dokonana wyłącznie na podstawie wyników i badań medycznych. W czasie tej wachty spożywanie alkoholu nie jest zabronione. Będzie on dostępny od czasu do czasu, w zależności od wykonania zadań zawartych w harmonogramie, ale sugeruję, aby rano nie nikt nie miał kaca. Harmonogram rozpocznie się od orientacji w bibliotece, pomieszczeniu głównym, prototypie... Należy pamiętać, że jesteście najlepsi z najlepszych. Przetrwanie nosiciela oraz wykonanie jego celów, w dużej mierze jest waszą misją. Będzie się wam tu bardzo dobrze mieszkać, jak widzicie. Te kwatery zajmą podstawowe załogi i technicy.

Personel zadba o państwa potrzeby, tak abyście całą uwagę mogli poświęcić swoim obowiązkom, to znaczy obsłudze maszyny, ochronie waszego okrętu oraz osiągnięciu celów strategicznych i taktycznych. Ponadto, w specjalnych obiektach pewne przywileje zostały rozszerzone na wasz personel zajmujący się konserwacją, na techników pracujących w bibliotece oraz na personel od łączności i analiz. Zasiądziecie na szczycie piramidy obejmującej 700 osób. Będziecie mieli do dyspozycji informacje oraz urządzenia zajmujące się ich przetwarzaniem, połączone interfejsami i sprawdzane w głównym centrum samego okrętu. Znajdziecie tu wszystko, czego możecie potrzebować. W granicach rozsądku można o wszystko prosić. Aha, do waszych obowiązków, po konsultacji z kapitanem tego statku, należeć będą decyzje taktyczne dotyczące celów. Nauczycie się, jak je podejmować w ścisłej współpracy z personelem okrętu bazy. Decyzje takie nie należały dotąd do waszych obowiązków. Dowództwo uważa jednak, że wasza wiedza na temat interakcji zachodzących w polu grawitacyjnym oraz w zakresie lokalizacji Obiektów, stanowi nieocenione zasoby. Od tej pory nie będziecie już dostawać suchych profili misji. Sami je będziecie konstruować. To jak długo będziemy mogli utrzymywać kontrolę nad polityką, zależy bezpośrednio od pomyślnego zakończenia tej misji. Tymczasem bawcie się dobrze. Proście personel o wszystko w granicach rozsądku i zaglądajcie do osobistych kart danych, żeby się dowiedzieć o kolejnych odprawach. – Druga połówka krakersa z serem. Porey szedł powoli w stronę wyjścia. Potem nagle zatrzymał się. – Bawcie się dobrze. Porey mógł przestraszyć człowieka na śmierć, jak mówiła Meg, wykonując uprzejmy gest. – Cholera– powiedział Ben zamykając szereg razem z nim i Meg, a Sal dodała po

chwili: – A więc taki jest Porey z bliska. – Zgadza się – potwierdził Dekker. – Uprzejmy czeławiek– dodała Meg. – Miłe miejsce i to wszystko... Nikt by nigdy nie pomyślał, prawda? Sukinsyn.

***

Masakra, rzeź niewiniątek. Graff wsadził palec między zęby. Oglądał z przerażeniem wideo, tłumy, wrzeszczących pacyfistów oraz blondynkę z potarganymi włosami, patrzącą z roztargnieniem na lewo i prawo ponad tłumem, jakby złapano ją w pułapkę. Reporterzy pytali: – Czy pani syn jest tym pilotem, którego reakcje mają stworzyć taśmę szkoleniową dla następców? Czy jest pani z nim w kontakcie? Ingrid Dekker potrząsnęła głową w oszołomieniu, mówiąc: – Nie wiem. Nie mam z nim nic wspólnego. Jego działania nie mają nic wspólnego ze mną... I zawsze tak było... Boże. Siedział tak, oglądając scenę jak z innego świata, stopnie jakiegoś ozdobnego budynku oraz katedrę. Powiedzieli, że to Londyn. Plakaty i transparenty, ogromna masa ludzka... Krzyczeli: A bas la Compagnie. Do diabła z Kompanią.

A w innym miejscu na bogatej powierzchni Ziemi rzecznik Zjednoczonego Dowództwa Obrony twierdził, że światopogląd reprezentowany przez ruch rab przenika do floty, że prawdziwym celem jest rozbrojenie lokalnych sił ziemskich, że Kompania ziemska usiłuje wykorzystać flotę i cały ich potencjał zaraz ruszy na Pas, aby przejąć kontrolę polityczną nad armią i ustanowić światową dyktaturę... Klęska. Całkowita klęska polityczna. – Ta taśma to gorąca rzecz. Ktoś przekazał im szczegóły operacji. Ten ktoś musi zajmować wysokie stanowisko, ponieważ wie, co robimy... Odezwała się Saito: – Nie ignoruj Tanzera. Armia posiada tajne zapisy, ma sporo danych, które lepiej, żeby nie ujrzały światła dziennego. Musieliśmy zaakceptować strukturę ZDO, ale od razu po przejęciu wiedzieliśmy, że bomba wkrótce wybuchnie. – Po której oni są stronie, Com, na litość boską? Czy im się wydaje, że bawimy się w jakąś cholerną grę? – Zakwestionowano ich władzę. Ich osąd niewątpliwie przestał być racjonalny. Pytanie, czy oni kontrolują KZ, oraz czy KZ steruje polityką na Ziemi. To jest wielki i bardzo drażliwy temat w tym układzie. Kompania posiada ogromną władzę, która sięga do wielu stacji, rafinerii i światów poza układem słonecznym. My – outsiderzy – znamy tylko punkt widzenia Kompanii. Ale istnieją rządy, wiele rządów na Ziemi – które uważają sytuację Poza wyłącznie za wojnę Kompanii Ziemskiej. A nie ich własną. – Ale to jest wojna Kompanii. Czy ktokolwiek z nas ma co do tego wątpliwości? Przeklęte restrykcje emigracyjne spowodowały ten bałagan. To oni motywowali dysydentów do ucieczki oraz nalegali na mikrozarządzanie na odległości

międzygwiezdne! Każda głupia decyzja, w której poszli na kompromis i dzięki której udało im się wejść w kontakt z Unią, spowodowała tę wojnę. Jednak faktem jest, że chodzi tu o coś bardzo obcego. Na tym polega problem. Martwią się o szkolenie z użyciem taśmy na modelu, który jest rabem, ponieważ ruch rab jest im obcy ideologicznie? Rab to nie azi, ani zaprojektowane osobowości, czy też ekspansja w tak daleki kosmos, że nie wiemy, co może z tego wyniknąć, ani co, do diabła, zamierzają sprowokować... Ludzie z Pasa to obcy? Powinni martwić się o mnie, Com. Ja jestem obcy bardziej niż ktokolwiek, kogo spotkali! – Może się martwią. Być może właśnie to, tak naprawdę mówi ten tłum w Genewie: oddajcie nam stery władzy. Powstrzymajcie się. Wróćcie do stanu, jaki zawsze uważaliśmy za normalny. – Nigdy tak nie było. Wszechświat ani przez chwilę nie wyglądał tak, jak to sobie wyobrażali zwykli ludzie. – Oczywiście. Ale im się wydawało, że wiedzą i że mają kontrolę nad wszystkim. Teraz mają świadomość, że tak nie jest. A ta biedna kobieta jest symbolem ich oburzenia. – Alyce Salazar musi być największym ciężarem wewnętrznym KZ. Dlaczego, u diabła, pozwalają jej prowadzić ofensywę? – Przede wszystkim dlatego, że Mars chce uzyskać niezależność, gdyż coraz poważniej różni się od Ziemi. To właśnie odkryłem u obu Salazar. – Cyteenizację? – Coś takiego, jak w Pasie nostalgiczny konserwatyzm, będący siłą napędową, zamiast radykalnej reformy. To przyciągnęło rab do Pasa. Lgną do Ziemi, która nigdy nie istniała. Oni są esencją Ziemi, są bardziej ziemscy niż Ziemianie. Kultywują tradycje i obyczaje ziemskie. Nie należy zwracać uwagi na

przyjezdnych, którzy po przybyciu tu są ekscentrykami. Zarząd korporacyjny ma w rękach rząd, dość konserwatywny, chroniący swoje osobiste interesy i wpływy rodzinne. – Myślałam, że to nielegalne. – Tak, ale to właśnie stanowi siłę napędową społeczeństwa na Marsie – kto jest w czyim obozie. Zrozumienie tego, co dezercja córki znaczyła dla Alyce Salazar, mówiąc w uproszczeniu, oraz ocalenie twarzy musi stanowić dużą część jej motywów działania. Ta dziewczyna uciekła spod władzy matki, dosłownie prześlizgując się przez odprawę celną i wymykając się z rąk osobistych goryli swojej matki. To był wielki cios dla wizerunku korporacyjnego Salazar. I, co jeszcze bardziej ekstrawaganckie, doprowadziła swoją matkę do zażenowania umierając publicznie, mocno kojarzona z rabem z Pasa podczas wielkiej klęski Kompanii. Córka stanowiła widać jej nadzieję dynastyczną – stawka za rozszerzenie wpływów Salazar na kolejne pokolenie. Wiele sojuszy Salazar zbudowano na tym założeniu. – Musiały one ulec odwróceniu po śmierci córki. – Dla korporacji marsjańskiej musiało to stanowić poważny cios. Zagrożenie jej bezpośredniej kontroli. To zradykalizowało wpływy Salazar – niektórzy uważają, że umyślnie obraziła pewne elementy opozycji wobec Kompanii. Wywiad jednomyślnie twierdzi, że ona nie jest wariatką. Celowo wymyśliła ideologię i opozycję w celu zmuszenia KZ do pójścia jej torem, aby mogła wyjść z tego bardziej umocniona. Właśnie z tym mamy do czynienia. Manewruje, aby osiągnąć władzę równą władzy prezesa Kompanii, a KZ jest do tej pory sparaliżowane z powodu tego, kto ją popiera. Nie mogą zdradzić konserwatystów z Bonn. W przeciwnym razie zniszczy to strukturę, którą budowali przez dziesięciolecia.

Konserwatyści boją się o swoje życie po radykalnym przewrocie. A to z kolei promuje twardogłowych Kompanii takich, jak Bertrand Muller. On, nawiasem mówiąc, opowiada się za wojną. Chce "odzyskania Cyteen". – Mój Boże. – Nazywają kolonią. Co chcesz? Ma dziewięćdziesiąt lat, wymyślił obecną koncepcję w czterdzieste urodziny i mówi, że policja Kompanii, która strzelała do rab broniła cywilizowanych wartości. – Jesteśmy w rękach szaleńców. – Finansistów. A to jest o wiele gorsze.

Rozdział 17 – Uderz, uderz w to... Nurkowanie bez oddechu, żeby uchwycić liny orczykowe i zająć miejsca, jeden, dwa, trzy, cztery... Gotowe, przełączniki włączone... Start. Surrealistyczna statyczność, kiedy ekrany i V–HUD mieliły liczby oraz linie kursów... – Cholera! – powiedział Ben. Nie da się go wyleczyć, podobnie jak Sal. Nie było żadnego cudu, spieprzyli pierwsze ćwiczenie, a potem drugie i trzecie, ale teraz Meg poczuła się lepiej... na ekranie nie było śmieci. Wszystko zaczynało się układać w jakiś kształt... Boże, tam nie miało być celu, to gafa wywiadu... Spociła się, Ben starał się znaleźć logiczny sposób określenia ich aktualnej pozycji. – Co do diabła? – krzyknął Dek, a Ben potwierdził strefę ognia. Wirtualna artyleria uderzyła. Nagle pojęła, co jest grane!

– Mam to, mam... – Patrz na siatkę! Wachlarz śmieci na trasie nosiciela. Dek zmienił pozycję i przekazał Sal okno dla ich głównego celu. Meg wpisała mu ostatnie obliczenia dotyczące odległej wizji. Nowa definicja ścieżek ognia nieprzyjaciela, których należało się spodziewać. Podawała Sal i jemu bardziej precyzyjne pozycje. Nie mogła stać się za bardzo pewna siebie, symulator podrzucał im kolejne cele, ale nie można było tu wierzyć, że się w nie trafia naprawdę. Ten przeklęty symulator musiał się z nimi bawić... Nie można w taki sposób kontynuować testu. Była jedyną osobą w załodze, która miała nieco czasu na podobne myśli. Niepokoił ją zakres obowiązków, perspektywa takiej pracy na dłuższą metę, ceł misji, stopień ryzyka, widok i cel. Pilnowano priorytetu, lot do domu nie mógł być taki... – Cholera!

***

Cała lista strzałów. Zbyt dobrze im się wiodło na całej trasie. Dekker potrząsnął głową ze zdumieniem patrząc na wyniki. Wszyscy zebrali się wokół pulpitu, porównując rezultaty. Cel osiągnięty, trasa wyczyszczona, pułapki ominięte... – Za łatwo nam idzie – mruknął Ben. – Nie podoba mi się to. To nie powinno iść tak łatwo... Dekker zakołysał się na krześle, oparł kolano o stół i przyglądał się swojej załodze.

Tabela wykresów z wyświetlaczami w postaci okienek – nie używali tego wszystkiego na stacji. Nie mieli tam również twardych plastikowych krzeseł ani ścieralnych tablic, czy też archaicznego systemu wyświetlaczy. Wszystko co chcieli, powiedział Porey. On sam nadal przeżywał kryzys niewiary. Chwile wymykającej się spod kontroli rzeczywistości, takie jak ta, pokazywały twarze, które znał wraz z prawidłowymi reakcjami... Pete, Elly i Falcone znajdowali się z nimi w kokpicie godzinę temu, pomyślał ze strachem, ale tak naprawdę to się nie wydarzyło. Okręt baza miał na końcu korytarza laboratorium taśm. Miał w sobie o wiele więcej możliwości niż oni poznali do tej pory. Jego załoga spędzała tam wiele godzin, ale prochy nie wnikały w nich tak jak wcześniej – nie musiało tak być, jak zapewniali technicy od taśm. Ich sesje tylko potwierdzały reakcje synchroniczne. Zapewniały, powiedziała Meg, że nie nabyli żadnych złych zwyczajów w praktyce, w czasie pracy w Pasie... Praktyka – trudno to, co robili, tak nazwać, kiedy się nad tym głębiej zastanowić. W symulatorach prototypu ćwiczyli do czterech godzin dziennie. Jego V–HUD i instrumenty były podłączone w czasie rzeczywistym do tablic okrętu bazy oraz biblioteki symulatorów, dzięki czemu Ben wyłapał wreszcie cholerną różnicę pomiędzy systemami EIDAT Zjednoczonego Dowództwa Obrony, a Staatentek floty. Ben osobiście bronił tego systemu, choć nie miał pewności, co do wszystkich elementów. Ale działało. Nie po raz pierwszy mieli pewność, że spieprzyli, skandalicznie, jak nazwała to Meg, a Sal w sposób, jakiego nigdy wcześniej nie słyszał. Dopóki symulator działał... Patrząc na wynik pomyślał, że szczęśliwym trafem w tym ćwiczeniu było to, że

Ben prawidłowo zareagował na zmianę lokalizacji celu, a także prawidłowo umieścił wachlarz prawdopodobieństwa nad tym sukinsynem – celem. Jednak Ben przysięgał, że to było przeczucie – dokładnie tak samo mówiła Elly. To go również przeraziło, kokpit nie był przecież nawiedzany, a jego załoga nie widywała w lustrze duchów. Sypiał z Meg bez iluzji, że to Pete Fowler. Nie można mieszać jednej osoby z drugą.... Ale tak naprawdę nie to go martwiło. Tylko to, co powiedział Ben – za łatwo im poszło. Nie przebywali tu tylko po to, żeby utrzymać go z dala od mediów. Powtarzał to sobie raz dziennie i udało mu się zrelaksować. Martwił się o Mitcha i Ałmarshada, którzy znaleźli się w niebezpieczeństwie – nadal popełniali dużo błędów. Załoga, która go prześladuje w snach oraz kilka totalnych klęsk mają być receptą na dojście do stuprocentowych osiągów? Wydawało mu się, że zna odpowiedzi na te pytania, uspokoił się, oddalił od siebie wątpliwości. Założył kiedyś, że będzie przy sterze, kiedy wszystko pójdzie w diabły, ale oni nagle zaczęli robić wszystko, jak trzeba. Poziom adrenaliny podniósł się, urządzenia znów zaczęły śledzić cele. Ostatnie ćwiczenie. Nadal był podekscytowany i znajdował się na krawędzi odlotu. Tak ożywiony po same koniuszki nerwów nie był od... Od kiedy nie spieprzył symulatora. Ben wciąż powtarzał, że coś nie grało z kilkoma ustawieniami. Przez porównanie, teraz wszystko było w porządku, ale nie mógł usiedzieć w miejscu i ciągle przypominało mu się, jak to jest, kiedy nic się nie udaje... Był z załogą, na której mu zależało bardziej niż na kimkolwiek innym w życiu. Za dużo widział zgonów partnerów. Ale teraz pojawiła się szansa, że wykonają

wszystko zgodnie z planem, w sposób, na który armia nigdy by się nie zgodziła. To doskonale wykonane ćwiczenie, z wynikiem widocznym na pulpicie, zdające się mówić... Nie można tego zrobić dwa razy. Całkowity fart. Nie może się znowu udać... System nie może być tak doskonały. Coś tu nie gra. Poczuł ukłucie we wnętrznościach. Zaczął podejrzewać, dzięki pracy nadmiernie pobudzonego mózgu, że to działa, ponieważ jego zespół posiada doświadczenie górników, coś, czego nie mają wyniośli pasterze ze swoją błyskotliwą techniką, albo... Albo działała taśma jego zmarłych partnerów, a Porey nie poddał się, mimo że musieli rozpocząć z zieloną załogą. To już nie było przedszkole. Albo popchnęli symulator do granic możliwości, albo go okłamali. Nie wspominał o tym przy Poreyu, podobnie jak o sprawach politycznych. A gdyby chciał coś udowodnić przed jakąś komisją zajmującą się finansami... Tak naprawdę od zawsze znajdowali się na tej przeklętej liście. Ten sukinsyn usunął go na bok i trzymał razem z załogą. Co to było – ćwiczenie w budowaniu wzajemnego zaufania? Kolejny objaw schorzenia nerwowego, na tle politycznym? Zrobiło mu się niedobrze. – Wszystko w porządku, Dek? Spojrzał na Meg, zdając sobie sprawę, że od dłuższego czasu przygląda mu się. – Dek – zapytał Ben – nie chcesz nas wystraszyć, prawda? Potrząsnął stanowczo głową. – Jest ósmy sierpnia, Ben. – Hę? – zapytała Sal, a Meg zmarszczyła brwi, ale Ben odpowiedział: – Lepiej, żebyś o tym pamiętał.

***

– Tak jest, sir – powiedział Graff. Siedział przy stole ze złożonymi rękami, patrząc prosto na dwóch bardzo podnieconych senatorów oraz na całe gremium doradców. Komisja zbierała się nieuchronnie, kiedy pojawiały się jakieś błędy. Dzięki Bogu, ta komisja zebrała się na Sol Jeden, pławiąc się w wygodach zakwaterowania pierwszej klasy. Chciano uzyskać odpowiedzi, a to był dopiero początek, fala uderzeniowa. – Dlaczego bazę pozostawiono komuś w randze porucznika? Co sobie, do diabła, dowódca bazy myśli, zabierając stąd nosiciela? Daliśmy wam władzę, o którą prosiliście i nagle program idzie w diabły, a oficer dowodzący zabiera okręt i mówi, ze leci go przetestować, bez powiadomienia Zjednoczonego Dowództwa Obrony czy Komisji Wspólnej, z niezwykle kontrowersyjną postacią w eksperymencie, która jest na dodatek niedostępna w trwającym dochodzeniu. Natomiast zniekształcona wersja całego programu szkoleniowego przecieka do mediów. Jaki cyrk się tutaj odbywa? Poczuł ból w żołądku. Stracił kilka punktów. Demas i Saito poradzili mu, co ma mówić, na co zwracać uwagę, jaki obrać kierunek w rozmowie z tymi ludźmi. Ale Demas i Saito nie znali całej prawdy. Podobnie zresztą, jak Porey i kapitan. – Sir – zaczął posuwając się tym samym torem – z całym szacunkiem, zaprzeczam, że jakikolwiek wyciek nastąpił przez nasze służby bezpieczeństwa. – Czy sugeruje pan, że stało się to za sprawą armii? A co pan powie na telefon Dekkera na Sol Jeden? A co z rozmowami prowadzonymi przez innych ludzi z

personelu floty? Miał nadzieję, że nie włączono nagrywania. – Chcę to wyjaśnić, sir. Poprzednio personel Floty działał pod osłoną służb bezpieczeństwa armii, ale teraz sytuacja uległa zmianie. Nasz personel posiada karty, które nie współdziałają z dostępem cywilnym. A zatem nie mają dostępu do BazyCom czy jakiegokolwiek wewnętrznego systemu łączności bez przejścia przez FlotęCom, gdyby ktokolwiek znajdujący się poza tym obiektem chciał zadzwonić, bliżej niż do Pasa. Jedynym wyjątkiem był Dekker, który... – Zaczęli mu przerywać, ale on kontynuował. – ...który wykonał tylko jedno połączenie do matki z mojego biura, mając moje upoważnienie. Zarejestrowałem całą treść rozmowy na wypadek pytań dotyczących tego kontaktu. System łączności ZDO przechodzi przez BazęCom, która jest połączona w inny sposób ze stacją centralną. Oto podstawowe łącza, po których mogą biec informacje. Jest jeszcze wahadłowiec i możliwość kontaktu pomiędzy ludźmi, którzy mogą się przemieszczać z miejsca na miejsce. Jeśli informacje wydostały się stąd, obrano jedną z tych możliwości. Więc już dysponowali dowodami, z wyjątkiem tego, że jeden z członków jednostki floty miał również dostępy, których nie wolno mu było posiadać... o których nie wiedziało dowództwo floty... a które, jeśli wyzna to teraz, stanowiły obciążenie dla niego, floty i co najmniej dla załogi Dekkera. I, co było najgorsze, dla wiarygodności floty oraz wsparcia ze strony komisji legislacyjnej.

Potencjalnie instytucje legislacyjne, przynajmniej na szczeblu ZDO, wiedziały o zezwoleniu wydanym Pollardowi przez służby bezpieczeństwa oraz być może wiedziały, że w jakiś sposób nadal posiadał on dostęp do systemu, gdyby nie fakt, że podlegał wyższym rozkazom. Boże, nigdy nie powinien był utrzymywać źródła swoich informacji w tajemnicy przed Poreyem. – Sugeruję, aby wykorzystał pan swoje kanały w celu zdobycia informacji na temat tego, co się dzieje, poruczniku. Niech lepiej ktoś w pańskim dowództwie z dużą władzą, weźmie swój tyłek w garść i przybędzie na stację, żeby dowiedzieć się, gdzie są przecieki i doprowadzić do tego, aby nie wspominano o rąjderach w wiadomościach wieczornych. Reporterzy całymi hordami domagają się przybycia tutaj, mamy bardzo kruchą koalicję rządową, która ciężko pracowała, aby dać wam to, o co prosiliście. Chcę panu powiedzieć wprost, poruczniku, że jeśli cokolwiek nie powiedzie się w najbliższym teście, może się pan pożegnać ze stanowiskiem. Nie może pan sobie pozwolić na kolejne niepowodzenie, pańscy kapitanowie nie powinni przekazywać pałeczki młodszym oficerom. Czy pan to rozumie? Czy rozmawiam z kimś, kto choć trochę rozumie kontekst polityczny obecnej sytuacji? – Tak jest, sir, rozumiem. – Żadnego uniesienia. – Mam trzydzieści dwa lata, sir, ale jestem znacznie starszy licząc czas według waszych norm. Przydzielono mi dowództwo tej bazy podczas ostatnich przesłuchań. Ostatnio byłem dyrektorem personalnym programu, a teraz dowodzę całym obiektem oraz eksperymentem. Zajmuję się również śledztwem. Mamy odpowiedź, dotyczącą przynajmniej tego, co przytrafiło się Jamilowi Hassemi i jego załodze. – Sięgnął do kieszeni i wyciągnął żółtą plastikową podkładkę. – To spowodowało tak zwany wypadek.

Wszyscy popatrzyli w jego stronę. Przynajmniej skupił na sobie ich uwagę. – W jaki sposób? – Zapisy operacyjne wykazały zawieszenie urządzenia sterującego położeniem gondoli. Okazało się, że ta plastikowa podkładka zablokowała swobodne działanie sterów. W obiekcie, gdzie panuje ciążenie zerowe, jak może panowie wiecie, konserwacja musi przebiegać niezwykle ostrożnie. Każda część musi zostać załogowana, wprowadzona na listę i sprawdzona, łącznie z najdrobniejszymi śrubkami i podkładkami. Posiadamy robotników doświadczonych w pracy w ciążeniu zerowym. Z rejestrów nie wynika, jak długo ta mała część znajdowała się w tym miejscu, czy była tam od czasu zamontowania gondoli i przez czysty przypadek unosiła się tam przez wiele lat nie wykryta w absolutnie krytycznym położeniu, jakie mogła zająć w całym systemie, czy została tam umieszczona niedawno. – Innymi słowy, sabotaż. – Uważamy, że jest to bardziej niż prawdopodobne. Do tej gondoli został przydzielony Paul Dekker. – Słyszeliśmy o tym. – Co jeszcze panowie słyszeli? – Może nam pan, do cholery, powie, co powinniśmy usłyszeć. Wiemy, że Dekker został przydzielony do tej gondoli w ostatniej chwili. Dlaczego? Jak to się stało? – Z mojego rozkazu, jako szefa działu personalnego. Wykonałem końcowe, rutynowe sprawdzanie statusu załóg. Kończyli właśnie okres orientacji i ćwiczeń na symulatorach w laboratorium. Uważałem, że może narzucamy zbyt duże tempo, bo piloci nie mieli czasu na regenerację sił. W tych okolicznościach przestój jest rutyną. Z wyjątkiem tego, że był to czas, kiedy jego rezerwowa załoga miała z nim

przejść do symulatorów. Do tego jeszcze podejrzane o sabotaż osoby miały dostęp do obszaru testowego. Byli to pracownicy cywilni. Dekker pozytywnie zidentyfikował jedną z nich jako winną ataku na niego w ostatnim wypadku. Mówimy tutaj o umyślnym sabotażu oraz usiłowaniu zabójstwa Dekkera z premedytacją... – Jakie były motywy? – Wątpię, by osobiste. Przyglądamy się dwóm pracownikom Lendler Corp. Jeszcze nie wiemy, z kim się kontaktują. Ale mieli dostęp do symulatorów w obu tych przypadkach. Chwila ciszy. – Czy może pan to udowodnić? – Pracujemy nad tą sprawą, ale zapewne jesteście panowie świadomi trudności, jakie napotykamy. – Wasze służby bezpieczeństwa powinny znajdować się w kluczowych punktach bazy. Ludzie przychodzą i wchodzą, gdzie im się podoba. Czy tak to wygląda? – Ludzie z upoważnieniem służb bezpieczeństwa, tak, sir. W tym przypadku upoważnienia są udzielane przez dowództwo. Ludzie są sprawdzani na Ziemi, gdzie nie mamy swojego aparatu wywiadowczego. Sprawdzamy systemy oraz pozwolenia, ale w doku B znajduje się 11.338 cywilów zatrudnionych przez armię, pod nadzorem różnych biur. Naturalnie w naszej weryfikacji wyższy priorytet dajemy Lendler Corp, ale nie oznacza to, że informacje nie mogą wychodzić stąd innymi kanałami. – Tymczasem Dekker jest nieosiągalny. –Tak.

– A pan nie ma żadnych dowodów sabotażu. – Ich dostęp. Oświadczenie Dekkera. Podkładka. Dowód pośredni, to obecność tych ludzi w kluczowym obszarze. – Wie pan, ile to jest warte. – Dobry powód, aby nie wypuszczać tego, co wiemy, ani nie stawiać zarzutów, których nie potrafimy uzasadnić. – A równocześnie rzekomi sabotażyści pracują na tej stacji. – Tak jest, sir. Z konieczności. – A Paul Dekker przebywa na okręcie bazie. Czy jest on w jakimkolwiek sensie zaangażowany w zbliżający się test? – Oczywiście będzie obserwował i doradzał. Wszystkie załogi dostają przydział podczas ćwiczeń. To, czy zostanie przydzielony do nich czy nie, będzie zależało od wyników testów. – On nie może przejąć kontroli. To nazwisko nie może stać się głośne za sprawą tego programu. Czy pan to rozumie? – Senatorze, kierowanie się polityką przy wyborze załogi spowodowało ostatnią katastrofę w programie. Nie mogę uwierzyć, że znowu słyszę to samo. – A ja nie mogę uwierzyć w to, co słyszę od młodszego rangą oficera dowodzącego tą bazą, ani w pański upór przy wystawianiu tego człowieka pod ostrzał opinii publicznej. Chcę panu jasno powiedzieć, poruczniku, że wiele ludzi spadnie ze swoich stołków, jeżeli wydarzy się kolejna katastrofa. Popieraliśmy was, głosowaliśmy na forum Wspólnej Komisji, utworzyliśmy razem koalicję, która daje wam to, o co prosiliście, a wy serwujecie nam teraz Dekkera jako świadka sabotażu, a zarazem przedstawiciela programu. Następują przecieki do prasy, a wy

"pracujecie nad sprawą", którą boicie się podać do sądu. Czy jest pan świadomy tego, co się dzieje na Ziemi? Że bomby wybuchają w kwaterze głównej Kompanii Ziemskiej, a projekt ustawy jest już w komisjach legislacyjnych? – Ma pan na myśli ustawę ekstradycyjną? Tak, jestem tego świadomy. Oba akty sabotażu skierowali przeciwko niemu ludzie, którzy go nawet nie znali. Nie ma żadnych urazów osobistych ze strony sabotażystów, senatorze. To próba zabójstwa umotywowana politycznie, tak samo, jak w przypadku zastępstwa, które doprowadziło w rezultacie do śmierci jego załogi. Ludzie ci być może nawet nie wiedzieli, skąd pochodzą rozkazy. Rozumiem, że teraz mamy inną koalicję, której część zajmuje się projektem ustawy, ale ktoś inny nie chce, aby Dekker znalazł się w sądzie – a ktoś na stanowisku umożliwiającym mu otrzymanie zezwolenia służb bezpieczeństwa chce, żeby zginął. Jeśli teraz sprawa Lendlera wyjdzie na jaw, będzie to pociągnie to za sobą wiele innych spraw, które natychmiast znajdą się w centrum uwagi opinii publicznej. To jest taka sama bomba z opóźnionym zapłonem, jak przypadek Dekkera i z identycznych powodów. Dlatego właśnie nie usunęliśmy tych osób. Wiemy, gdzie one przebywają. Podejrzewamy, dla kogo pracują. Saito ostrzegała go przed utratą panowania nad sobą. Na razie mu się udawało zachować zimną krew. Patrzył na senatorów i doradców o zimnym spojrzeniu, robiących dokładne notatki. Widział gniew i konsternację na twarzach obu senatorów przewodniczących komisji. – Chcę się również dowiedzieć – powiedział – w jaki sposób ta dokładna informacja o wypchnięciu Dekkera z symulatora dostała się do Komisji Wspólnej. Czy wyszła ze Sztokholmu? Przez chwilę panowała cisza. Drugi senator powiedział szorstko:

– Przez media, poruczniku. Nie jest to preferowany przez nas sposób otrzymywania informacji. – Czy nie macie na tyle władzy, aby dowiedzieć się, co to za źródła? – Nie mamy. Istnieją prawa... – Kryjące nielegalną działalność? To niewiarygodne. – Chcemy wiedzieć, kto podjął decyzję o teście. Czy w ogóle jest w tej chwili przeprowadzany jakiś test? Czy cały ten manewr z okrętem jest tylko sposobem na ukrycie Dekkera? – Na pewno będzie przeprowadzony test. – Z udziałem załogi Dekkera? – Możliwe. – Chcę panu powiedzieć, jak my widzimy całą tę sytuację. To wygląda jak propozycja: zrób albo zgiń, podejmowanie głupiego bezsensownego ryzyka z tego powodu, że pańskiemu kapitanowi dowodzącemu wydaje się, iż flota traci prestiż w Europie, oraz iż dojdzie do zamknięcia tego obiektu! Nie możemy spisać na straty kolejnego statku, poruczniku, nie możemy kontynuować naszego poparcia w obliczu tak głupiego narażania życia i sprzętu! Dowodzący kapitan? Mazian? – Nikt nie zamyka programu, sir. Jeśli tak się panu wydaje, to jest pan w błędzie. – Symulatory są zniszczone, jesteście podatni na sabotaż i wysyłacie nie przygotowane załogi... – Nie, sir. Z przyjemnością donoszę, że funkcjonuje cały niezbędny sprzęt. Nie ma żadnej przerwy w programie. Wszystkie nasze załogi pracują, łącznie z zespołami ZDO, zintegrowanymi z naszymi.

Cisza. Wątpliwości, ciekawość i wielka obraza. Miał własne wątpliwości dotyczące tych mężczyzn, których Saito nazywała kluczowymi, przyjaznymi i godnymi zaufania. Ci głupcy nie rozmawiali z Saito, ponieważ nie była oficerem dowodzącym, ani nie sprawowała nad nikim kontroli. – To się nie zgadza z posiadanymi przez nas informacjami. – A zatem mam nadzieję, że ja posiadam lepsze wiadomości. Nasze załogi pracują zgodnie z harmonogramami. Sprowadzamy inne doświadczone załogi, łącznie z personelem wojskowym, które podejmą misję zaraz po zakończeniu przygotowań. Oficjalnie nie wiem nic o nadchodzącym teście i nie będę nic wiedział do czasu, aż mnie ktoś o tym nie poinformuje. Ale z pewnością to nastąpi. Uwaga mediów skupiona na tym obiekcie, zastanie wszystko w działaniu i w jak najlepszym porządku. Być może odrobina szacunku. Na pewno ponowna ocena sytuacji. – Proszę to jaśniej wytłumaczyć, poruczniku. Jaki sprzęt ma pan na myśli? Czy oni piorą mózgi naszym załogom? – Załogi gotowe do podjęcia misji muszą ćwiczyć codziennie, aby utrzymać nabyte umiejętności, ze szkodą dla symulatorów. Dowództwo floty optowało, aby używać prototypu Hellburnera podłączonego do symulatorów, bezpośrednio na pokładzie okrętu bazy. – Kiedy wydano upoważnienie w tej sprawie? – W sprawie podłączenia? – Obiektu na pokładzie nosiciela. Komory. – Nie ma tam żadnych komór, sir. Nie znam wszystkich szczegółów, ale to jest sprzęt, który sprowadziliśmy i umieściliśmy w systemie za waszym pozwoleniem, a teraz regularnie używamy. Załogi przeznaczone do walki, czekające w

pogotowiu, muszą również ćwiczyć codziennie, aby nie wyjść z wprawy. Z pewnością nie możemy wstrzymać działań okrętu bazy, ani używać go fizycznie do ćwiczeń. – W takim razie, dlaczego, do diabła, nie stosowaliśmy go do tej pory? Dlaczego dopiero teraz pojawia się ta konieczność? Dlaczego prowadzony jest ten cały cholerny program, któremu towarzyszą zagadkowe wypadki? – Polityka, sir. – Miał nadzieję, że całą satysfakcję zachował dla siebie i nikt nie zauważył tego na jego twarzy. – Sytuacja, w formie, którą mi przedstawiono, była taka, że na początku dano nam rozkaz, pomimo wyraźnych protestów ze strony kapitanów, aby umieścić naszych szkolących się pilotów w protokołach testowych systemu ZDO, zgodnie z kryteriami dotyczącymi ich umiejętności, zasadami i dostosowaniem do istniejącego sprzętu podczas testowania prototypów. Z tego co wiem, toczyły się poważne spory polityczne związane z tym punktem w WKL i przegraliśmy. Na sali zapanowała zupełna cisza. Umilkły uderzenia w klawiatury komputerów doradców. – Nigdy nie powiedział pan wyraźnie – wtrącił się drugi senator – że macie sprzęt. – Istniała pewna obawa – odpowiedział Graff – że dowództwo może wykorzystać swoją pozycję i zażądać nad nim kontroli. W sytuacji, kiedy nie posiadamy pełnej kontroli nad dostępem do systemu łączności, w którym nastąpił sabotaż, usiłowanie zabójstwa członka naszego personelu, przydział pilotów według czysto ideologicznych kryteriów, plus wyłom w strukturach bezpieczeństwa, ufamy w dyskrecję panów w tym zakresie, oraz że nie nastąpią kolejne przecieki. Przedmiot naszych szkoleń należy do bardzo ściśle strzeżonych informacji. Jeśli nasz wróg dowie się, jakim sprzętem dysponujemy, zostaniemy, mówiąc tutejszym językiem,

udupieni. Protestowaliśmy wszystkimi kanałami, którym ufaliśmy, mówiąc, że wyposażenie stacji ma sto pięćdziesiąt lat. Ich konserwacja pożera fundusze przeznaczone na usprawnienia, o które się ubiegaliśmy. Decyzja o oddaniu w ręce armii szkolenia na rajderach oraz o wykorzystaniu systemu konwersji danych Lendlera w gondolach była, z tego co wiem, decyzją czysto polityczną. Poprosiliśmy o przegląd oprogramowania. Nie ufano nam w tym względzie. Nie... ufano... nam... Kolejna chwila ciszy. Po obu stronach wyczuwało się gniew. Nie był on produktywny. Graff oparł się na krześle. – Nie jestem dyplomatą. Mój kapitan zostawił tu innych oficerów, którzy są dyplomatami. Ale oni nie myślą tokiem rozumowania według zasad ZDO. Więc przekazuję panom ich słowa. Jeśli chodzi o załogi operacyjne wszystkich statków – przekazaliście nam panowie wymaganie, aby utrzymywać okręty bazy w gotowości w celu obrony tego systemu słonecznego. Mogę wam powiedzieć z absolutną pewnością, że byłbym zupełnie nieodpowiedzialny, gdybym przejął kontrolę nad okrętem po wielu miesiącach całkowitego przestoju. Szkolenia trwają nieprzerwanie, a wszystkie załogi operacyjne wraz z personelem, są szkolone podczas wszelkich przestojów. ZDO nigdy nie dostarczało symulatorów kontrolnych okrętu bazy. – Gdzie zdobyliście ten inny sprzęt? – Nadal gniew, prawdziwa obraza, więc odpowiedział z ostrożną precyzją: – Nie byłem na okręcie i naprawdę nie znam źródła jego pochodzenia. – Jak pan myśli, skąd okręt mógł go dostać? – Na czarnym rynku.

– Czyim? To pytanie wydawało się naiwne. – Na tamtym, sir. Poza układem słonecznym dostępny jest bardzo dobry sprzęt. – To oburzające. Sprzęt Unii? Czy to prawda? – Mamy swoich producentów. Mój Boże, senatorze, nie jesteśmy ludźmi prymitywnymi polującymi na wiedzę Ziemian. To my dostarczyliśmy projekty, na których zarabiają wasze korporacje. – Używacie sprzętu Unii? – Senatorze, nas to nie obchodzi. Jeśli działa i jest lepszy, po prostu używamy go. Jeśli możemy zdobyć sprzęt ze strony Unii, bardzo się z tego cieszymy, a oni martwią, jeśli o tym wiedzą. Nie chcą, żebyśmy korzystali z ich programu. – Przygotowujecie taśmę? – Oczywiście. Robią ją w ZDO, w Tl i w Houston dla pacjentów rehabilitacji fizycznej... – Wie pan, o co pytamy. O ludzi z palcami na spustach. Czy mówi pan, poruczniku, że ta taśma, z pomocą której szkolicie swoje załogi jest dostosowana do osobowości jakiegoś jednego człowieka, którym potencjalnie może być Paul Dekker? – Taśma ćwicząca reakcję fizyczną nie ma wpływu na osobowość. To zupełnie błędne rozumowanie. – Tak rozumie to opinia publiczna. Prawda nie ma znaczenia, ale opinia publiczna jak najbardziej! Zamierzacie wykorzystać agitatora rab, człowieka łączonego z zamieszkami w Bonn i Genewie... Zdołał zachować mocny głos i nie zacisnąć pięści:

– Młody człowiek nie mający pojęcia o zamieszkach w Bonn, który otrzymał licencję pilota przed zaciągnięciem się do floty, których, jak możemy przypuszczać, ECSAA nie przyznaje przestępcom... – Proszę wybaczyć, poruczniku! ECSAA przyznaje licencje każdemu górnikowi w Pasie! – Dekker był ważnym pilotem na Sol Jeden, w waszej przestrzeni, na mocy waszych certyfikatów. Jest wybitnym młodym oficerem dzięki własnej pracy i poświęceniu na rzecz tego programu. Jeśli spełni kryteria, stanie się źródłem materiałów szkoleniowych. Umiejętności... – Jest zbyt kontrowersyjny politycznie. Już jest zanadto znany opinii publicznej. Boże! Dlaczego z uporem stawiacie nam tego człowieka przed oczy? Czy to umyślne rzucanie wyzwania ustawodawstwu? Potrząsnął głową. – Z całym szacunkiem, to pański wymysł, sir. Jakikolwiek wybór dokonany z przyczyn politycznych, a nie operacyjnych, zmniejsza szansę przeżycia tego statku. Jeśli ten test się nie powiedzie, Kompania Ziemska nie będzie miała alternatywy, ani nic ciekawego do zaoferowania nam. Jestem upoważniony, aby panu powiedzieć, iż nie będziemy mieć innego wyboru w tym zakresie, jak tylko całkiem odejść i porzucić obronę świata rodzimego. Dokładnie tak wygląda sytuacja. – Do jasnej cholery! – Tak, sir. Zgadzam się z panem. Ale nikt, oprócz naszych poprzedników, nie miał wyboru.

***

Jeśli chodzi o Dekkera, wszystko było nadal nierealne. Uczestniczył w podróży w czasie do miejsca, w którym nigdy nie był. Nagle zaczęły docierać do niego pewne drobiazgi. Chwila pod prysznicem, kiedy nie mógł sobie przypomnieć, gdzie jest, ułamek sekundy podczas przygotowań do misji, kiedy cała scena wydawała się częścią stacji, a nie okrętem bazą. Nigdzie nie czuł się bezpiecznie ani pewnie. Prowadził przygotowania, ćwiczył na symulatorach, wykonywał plan, a potem znowu ćwiczył. Co jakiś czas dawali każdemu jeden dzień wolnego na leżenie do góry brzuchem, granie w karty i sączenie jasnego piwa. Piloci okrętu bazy używali sprzętu. Cała maszyna kontynuowała nieprzerwanie cykl przygotowań. Chwilami miało się wrażenie, że znajdują się w korporacyjnych apartamentach na Sol Jeden, gdzie serwowano jedzenie, którego nawet nie potrafił rozpoznać. Ktoś ścielił łóżka, prał ubrania, a przy barze podawano bezpłatne drinki. Dochodziło się do wniosku, że życie nie było takie złe. Jednak kiedyś trzeba będzie spłacić ten dług Poreyowi, Bogu, albo jeszcze komuś innemu. Wykonał dwieście procent normy i zaczął myśleć, że symulatory ich oszukują. Starają się w nich wzbudzić pewność siebie... Chcą, żeby ta cholerna teoria wreszcie działała. Testują nową taśmę w czasie ich ćwiczeń. Dlatego osiągają tak dobre wyniki i dlatego nie zdarza się to innym zespołom... Jakiś cholerny głupiec, gdzieś w biurze, mógł uwierzyć w kłamstwo i umieścić ich w prawdziwym statku, skoro wszystko w laboratorium wyglądało tak dobrze... – Dek, co wy jecie na śniadanie? – Zapytał ktoś z końca wąskiej salki obok wyświetlacza.

Cholera, wywiesili nowe wyniki. Wielu ludzi przybyło, aby się im przyjrzeć. – Do diabła – jęknął. Pozostali potrząsnęli ponuro głowami i ktoś powiedział: – Wygląda na to, że wygrałeś. – Jeszcze nie – zwrócił się do Almarshada. – Nie, mam na myśli te ćwiczenia. Wygrałeś. Mitch jest w rezerwie, a my dwaj mamy po pół punktu. Krew odpłynęła mu z mózgu. Siedział tam z członkami swojej załogi, którzy nie świętowali, tylko patrzyli na niego. Wstał, kiedy Mitch i Almarshad podeszli do niego, żeby mu pogratulować. Nie wyglądali na zadowolonych, ale też nie przyjęli tych wiadomości negatywnie. Była to zbyt poważna sprawa, wiążąca się z dużą niepewnością. – Nie jest to wielka niespodzianka – odezwał się Mitch. – Wydaje się, że na pewno zmierzamy w kierunku dobrej taśmy. – To wyglądało jak balansowanie na krawędzi. Ale uścisnął rękę podaną przez Mitcha. Meg również pozwoliła mu potem położyć rękę na ramieniu odbierając gratulacje. – Kady. Robota pierwszej klasy. Mówię szczerze. Meg wyglądała, jakby połknęła coś dziwnego. Na twarzy Sal malowało się zadowolenie z odcieniem wyższości. Pocałowała Mitcha w policzek. W końcu odezwał się Ben: – Nie mogę w to uwierzyć. Po prostu nie mogę. Co ja tu robię?

Rozdział 18 Matka mówiła mu często: Nie przejmujesz się ludźmi, Paul. Twojemu

człowieczeństwu brakuje czegoś zupełnie podstawowego... Może rzeczywiście tak było. Może nie odczuwał tak samo, jak inni ludzie. Te maszyny być może stanowiły jedyną rzecz, jaką potrafił zrozumieć. I tylko to kiedykolwiek będzie miało dla niego sens, ponieważ nie potrafił długo wytrzymać z dala od nich... Naprawdę nie potrafił bez nich żyć... Nie umiał przejść nad tym do porządku dziennego. Kiedy znajdował się poza rajderem, mógł o tym myśleć racjonalnie i wiedzieć, że tak musi być, oraz że gdyby mógł być kimś innym i powrócić – na przykład – do Pasa z ludźmi, na których mu zależało, zająć się tylko i wyłącznie swoją górniczą pracą, byłby szczęśliwy – bo był tam kiedyś szczęśliwy. Mogłoby znowu tak być, w odpowiedniej kompanii... Ale kiedy stał tutaj, przy ciążeniu zerowym, w górnej części rajdera, miał przed oczami cztery blokady HelIburnera i wszystko wyglądało inaczej. Trzeba było dokonać rewizji każdej wartości i priorytetów. Statek stanowił przedmiot czekający na ożywienie, ale on nie, choć w pewnym sensie tak i to przez całe swoje życie. Panicznie i irracjonalnie bał się kwater na dole, z grawitacją. Zdawał sobie sprawę, że wszyscy, którym na nim zależało, wpakowali się przez niego w tarapaty. Ale tutaj... Tutaj przynajmniej wiedział, dlaczego dokonał takich wyborów, bez względu na to, czy były dobre czy złe. Wiedział, dlaczego nadal pracuje, oraz dlaczego gondole sprawiają, że się boi. Nigdzie indziej tego nie czuł. Do cholery, znalazłby się tam tego dnia, gdyby nie Tanzer i to, że Wilhelmsen znalazł się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie... Czuł jakby całe jego życie od tamtej pory przełączyło się na tryb off–line. Dopiero teraz wracał do

siebie będąc z ludźmi, z którymi powinien być. Wtedy czas zatrzymał się dla niego, teraz znowu ruszył. Misję miał w kieszeni i w tej chwili tak naprawdę bał się tylko jednej rzeczy, tego, że znowu odwołają go od lotu... Ale nikt w dowództwie nie chciał się z nim sprzeczać – przynajmniej nie teraz. Tanzera przeniesiono. Przedstawiał sobą zbyt dużą wartość. W końcu stał się kimś, z kim należy się liczyć. Do tej pory wszyscy próbowali go przestawiać, ale teraz nie mogli już tego zrobić. Gdyby mu się udało, gdyby to przeżył... Gdyby robił dobrze wszystko, co obiecał. – Dekker. Głos Poreya odbił się echem przez głośnik, powodując drżenie serca. – Sir? – W pańskim pliku znajduje się informacja o misji. Zbliża się obcy obiekt. Poczuł lód we wnętrznościach. Panika go sparaliżowała. To się nie mogło wydarzyć. Nie mogło, nieprawda. .. – Powiedziałem zbliża się, Dekker. Wziąć tyłek za pas i do biblioteki! Szybko! Chwycił linkę, żeby zawołać windę, a potem uderzył w jej wewnętrzną ścianę, cholerna wyćwiczona reakcja. Nie mógł w to uwierzyć, do jasnej cholery. – Nie zdradzamy naszego stanowiska – dochodził dalej głos z głośników. – Dajemy wam czterdzieści minut i ani chwili dłużej na dojście do biblioteki, ustalenie akcji i potwierdzenie. Wykonać. – Kłamie pan, sir! To jest test, nie musi nas pan tym obarczać! Cisza w głośniku windy. Po chwili wpadł na ramę, rzuciło nim. Cały wagonik znalazł się na plus jeden g. Chwycił za poręcz. – Niech pana szlag trafi! – wrzasnął do niekomunikatywnego interkomu. – Do

diabła z panem, dowódco! Gdzie się zbliża? Ale nikt mu nie odpowiedział.

***

– Przysięgam, że to nie byli nasi ludzie – powiedział Villy w drodze do sali konferencyjnej oficerów, na spotkanie, które na gorąco zarządził Graff. – To oficjalne oświadczenie pułkownika. To nie jest przeciek, nikt z personelu tego nie zrobił, na ile można to stwierdzić. To mi chce powiedzieć. – Co pan mówi? – zapytał Graff. – On nie kłamie. – Nie wyglądało na to, że Villy obraził się na to pytanie. Jego oczy otoczały zmarszczki wielu lat czasu rzeczywistego. Były szczere i czyste, jak zawsze. W Alexandro Villanueva chciało się wierzyć w taki sam sposób, w jaki pragnęło się wierzyć w zdrowy rozsądek wszechświata. Ale Villy zacytował słowa Tanzera i teraz Graff zaczął się poważnie martwić o samo jestestwo Villanuevy, z którym w ostatnich tygodniach tak blisko współpracował, jak ze swoim personelem, rozpoznając jego nastroje, ego, proste różnice zdań w protokołach. Łączyli personel i załogi podczas odpraw oraz sesji analitycznych. Raz wydali wspólne zezwolenia na picie alkoholu, trzymając w pogotowiu żandarmerię floty. Nikogo nie zastrzelono, ani nie zamknięto w pudle. Ponadto mieli przed sobą niezwykły widok na korytarzu – Rios i Wojcak w mundurach polowych ZDO, a Pauli w zwykłym ubraniu floty i butach noszonych na stacji, pogrążeni w rozmowie, wymachujący gwałtownie sztabówką.

Żadnej walki. Zdrowy rozsądek. Współpraca, choć zawieszona na cienkiej nitce. Istniała jakaś tajemnica. Załogi zgłaszały bardzo nielegalne zakłady dotyczące tego, która załoga wyciągnie lot testowy, z tego, co mówiła policja floty. Załogi wojskowe skłaniały się wyraźnie w stronę prawego Almarshada, a flota dzieliła się na zwolenników Mitcha i Almarshada. Nikt na dłuższą metę nie optował za Dekkerem. Nie podjął działań wymaganych przepisami. Podobnie jak Villy, co jest bardziej znaczące, bo Tanzer, gdyby w ogóle wiedział, co się działo w tych dniach, natychmiast by zabronił zakładów. Villy szczerze przyznał, że były tematy, których nie omawiał z Tanzerem. To zbyt dużo, aby mieć nadzieję, że dowiedział się czegoś o traktowaniu pasterzy albo zmienił styl dowodzenia. Opierał się na dyskrecji Villy'ego. Odwoływał się do niej może nawet bardziej niż powinien. Chyba był naiwny za bardzo szukając tego, co miał nadzieję znaleźć, oraz za mało zdając sobie sprawę z tych długich lat, kiedy Tanzer niczym pająk stworzył w tym miejscu swoją sieć. Faktem było, tak jak powiedział komisji, że jest zbyt dużo możliwości przecieków, tak jak i zbyt wielu wykonawców, techników, personelu konserwującego pochodzącego ze stacji, a mającego krewnych na Sol, w Buenos Aires, Paryżu, czy Bóg jeden wie, gdzie jeszcze. Opłacało im się mówić. Robotnicy zdawali sobie z tego sprawę. Podpisywali umowy o pracę, ale byli ludźmi i posiadali własne opinie. Nie zawsze zachowywali dyskrecję. Wahadłowiec zbliżał się do doku. Mogli się pozbyć senatorów, ale właśnie przybywali reporterzy. FlotaCom przekazała wiadomości dotyczące nadchodzącego testu. Senatorzy nie mieli zamiaru dać się tu złapać. Pakowali się, żeby szybko opuścić to miejsce. Dzisiaj odbyli ostatnie wywiady z personelem

Lendlera (Boże, miejmy nadzieję, że nie puścili pary z ust). Co najmniej przez najbliższe sześć miesięcy, jak głosił ostatni raport, wahadłowiec będzie konserwowany i ładowany. – Czy mamy jakieś nowe dane na temat przesłuchań na Jeden? – zapytał go Villanueva. – Cokolwiek z WKL albo ze skrzydła technicznego? – Nic, ani jednego bitu informacji. Kiedy zbliżali się do sali konferencyjnej, usłyszeli za sobą szybkie kroki. Spóźnione przybycie, jak zinterpretował to Graff. Odwrócił się i ujrzał Trev z FlotyCom, biegnącego zupełnie bez tchu. Evans wręczył mu wydrukowany komunikat. Przeczytał: "W wahadłowcu są reporterzy. Wstrzymać cały ruch odbywający się na zewnątrz. Odbędzie się test". Do diabła, pomyślał. Dlaczego kapitan nas nie ostrzegł? Strategiczne Operacje Floty musiały o tym wiedzieć wcześniej. Wydano przecież przepustki dla prasy... – Odpowiedź, sir? – Nie na piśmie. Proszę przekazać Com Jeden, że tak powiedziałem i co się tu do diabła dzieje. Te słowa. Stat. – Tak jest, sir – powiedział Trev i szybko odszedł. Villy zastygł z uniesionymi i zmarszczonymi brwiami. Reporterzy znajdują się na przylatującym właśnie wahadłowcu, a nie w następnym – powiedział Villy'emu. – Ogłoszono test. Nie wiem, kto to zrobił... Wstrzymany został transport na Sol Jeden. Zostaliśmy tu z wahadłowcem, senatorami i reporterami.. Spojrzenie Villy'ego nie mogło kłamać. – Oni kierują się tu od trzech cholernych dni! To już nie jest przeciek, to

dezinformacja! Jaką grę prowadzicie w SOF? – Właśnie o to pytam FlotęCom. Do diabła, w co oni chcą nas wrobić?

***

– Cholerny bałagan – mruknęła pod nosem Meg w pomieszczeniu przygotowawczym, patrząc na oświetlony ekran akcji. Dek był jednym wielkim kłębkiem nerwów. Trzymał się uchwytu za jej plecami. Usiłował zapamiętać schemat po jedynym treningu z użyciem prochów, jaki przeszedł i to pomogło w skupieniu się i powstrzymaniu od ataku szału. Ben przeklinał, ponieważ nie wydobył jeszcze konkretnych liczb nawigacyjnych z okrętu bazy. Sal rozmawiała z człowiekiem od artylerii. Meg mrucząc wpisywała do komputera głosowego własne liczby, a technicy wykonywali swoje zadania. Na głowę włożono jej hełm i przekręcono zamknięcie. 360° prawdziwego HUD zaktywizowało się wraz z połączeniem głosowym. Wpisała swoje makro wejściowe, powodując uruchomienie tablic długodystansowych, pobudzenie czucia, wyświetlenie wzorów oraz znaczników pamięci na linii ognia, ekranu wyświetlającego akcję dla systemów wewnętrznych Hellburnera. Załogi Mitcha i Almarshada znajdowały się w kontroli lotów. Spierały się, czy jest to sytuacja rzeczywista, czy gdzieś poza nimi uruchomiono z dużą prędkością wejście systemu rzeczywistej przestrzeni. Czy też raporty wywiadu przewidziały coś, co o czym nie wiedzą. Wokół testu panowały jednomyślne ustalenia, ale nie

mogli przyjąć tego jako ćwiczenia testowego, nie śmieli wierzyć, że artyleria, która może w nich uderzyć, nie była prawdziwa. Naszkicowana linia ognia przebiegała tuż obok księżyca Ziemi. Nie mogło się to spodobać kontroli ruchu układu Sol, bo oznaczało szeroką trasę z celem wymierzonym w Ziemię. Jeśli nie otrzymają szybkiej wiadomości o nadchodzącym statku, scenariusz dnia sądu będzie następujący: mogli stracić całą planetę w czasie krótszym niż dziesięć minut, tak wynikało z przedstawionych danych. Miliardy ludzi. Całe życie na Ziemi. Nawet wróg by tego nie zrobił. Ci z Unii byli przecież ludźmi... Ale życie w Pasie i plotki instruktorów floty mówiły, że gdzieś tam znajdowały się zupełnie inne umysły, nieludzkie. Nigdy nie można z góry założyć, że będą postępować logicznie... Syrena ucichła, pokład i ostatnie przygotowania. – Do diabła! – krzyczał Ben, bo technicy już odchodzili. Nie było czasu. Okręt baza podłączył zasilanie. Następne dane wejściowe dotyczyły zaprzestania operacji na okręcie. Zespół skanowania długodystansowego i łączności dostarczał im dane oraz monitorował całą sytuację. Oni i zespoły rezerwowe wykonywali jej pracę, bo za sześćdziesiąt sekund wezmą ich na pokład i zapną pasy. Sal chwyciła linę pomocniczą znajdującą się za Dekiem, kiedy w końcu przyszła kolej na jej załogę, i zawiesiła się na niej, kiedy trzasnęły drzwi i lina wmieszała się w jakieś instrumenty. Poczuła szarpnięcie za rękę. Wystarczyło się trzymać, kiedy trzeszcząca lina przerzucała ją w stronę drabinki włazu. Jeden, dwa, trzy, cztery, liny techniczne wisiały luźno. Właz techniczny Hellburnera był otwarty, ale nikt nie wchodził. Załoga techniczna okrętu bazy krzyknęła w ich stronę życzenia powodzenia, kiedy przemknęli obok i jeden po drugim uderzali w punkt zatrzymania. Przybywało rąk trzymających linę – niosła ich siła bezwładności. Ona

jako ostatnia uderzyła w poduszki. Usłyszała dźwięk zamykanych włazów podnosząc dźwignię. Oba porty. Potwierdzenie zamknięcia na wskaźnikach panelu sterującego w chwili, gdy złapała jedyny pas ręczny. Druga dźwignia przy przejściu na interkom operacyjny połączony z okrętem bazą, wysyłający i odbierający szybkie informacje elektroniczne. – Jesteśmy gotowi – powiedział Dek i w tym samym momencie poczuli włączenie zasilania okrętu z taką mocą, która uderzyła ich mocniej niż kiedykolwiek w gondolach – 10 g przy brutalnym przyspieszeniu do tyłu i w dół. Teraz okręt zaczął ruszać, powodując hałas fali frontowej, którą wróg w końcu przechwyciłby potęgując zjawisko Dopplera. Aby zmylić jego skanowanie długodystansowe, zamierzali wywołać impuls w połowie platformy FTL i przerwać tworzenie się pęcherzy kierujących się do strefy przechwycenia. Ta część zadania ich przerażała. W takiej chwili wszystkie symulatory zostawały w tyle, bo teoretyczna duża prędkość stawała się rzeczywista, 0,332 prędkości światła. Można powiedzieć, że to prawdziwie diabelska przejażdżka. Tworzyła ona zintegrowany obraz wraz z węzłem komunikacyjnym. Zwykle do skoku dostawali prochy. Ale do wykonania tego ruchu nie podano im jeszcze nic. Powiedzieli, co się będzie dalej działo, spotęgowali dezorientację i zaatakowali ich sensorycznie. Technik pamięciowych nauczyli się od załogi statku gwiezdnego. Ale na razie trzeba po prostu rozmawiać z komputerem i okrętem, przesuwać znaczniki za pomocą joysticka, przygotowywać uderzenie oraz strategię, jak gdyby można to było zobaczyć spokojnie w tabeli świetlnej, a nie na monitorach, z liczbami i siatkami w jarzących się kolorach. Rzeczywistość stała się bardzo rozszerzoną wizją matematyczną wchodzącą w przyszłość, chaos natury oraz stanowiącą dwa zachodzące na siebie wycinki działań ludzkich. Musiały się

one zwęzić przy zbliżaniu do Księżyca, który zaczął ich naprawdę przerażać. Wystąpiły trudności z oddychaniem. Kombinezon uciskał żebra, a te zakłócały rytm serca. Kończył się tlen. Z pewnością nie była to gondola. To się działo naprawdę... Na jedną chwilę przestał funkcjonować mózg... W tym ułamku sekundy przestali gdziekolwiek się znajdować. Wszystkie dane wymknęły się z umysłu. Głos, jakby Boga, powiedział: ustawić się przy separatorze, Hellburner. Przypomniała mu się ta procedura. Przeskanował dane LS, TAC i STAT swojej załogi, świecące na złoto w górnej części wizji średniego zakresu i powiedział mechanicznym głosem, jak maszyna: – Udać się do strefy SEP, szybko... Bum!

***

– Mamy dokładnie takie same interesy – odezwał się Villy do zgromadzonych reporterów, a Graff założył ręce i oparł się o ścianę przy drzwiach. Kapitan Villy przemówił niezwykle sugestywnym głosem: – Chcę wyjaśnić stanowisko dowództwa. Tak, w przeszłości zdarzały się problemy. Będąc załogą testową widzieliśmy w tym obiekcie koncepcje, które działały oraz takie, które kończyły się niepowodzeniem. Współpracujemy z wieloma bystrymi młodymi pilotami i technikami, którzy przybyli tu niecierpliwie czekając na szkolenie na używanym tu

sprzęcie w czasie, gdy nie zainstalowano jeszcze wszystkich koniecznych programów. Nigdy nie dbali o to, co wiemy, dopóki one działały. Taka jest prawda. Mogę państwu powiedzieć, że obecność tu przyszłych załóg operacyjnych, które miały stać się częścią procedur testowych, stanowiła dla nas wielkie udogodnienie. Jednak flota dobrze to nazwała. Ten sprzęt potrzebuje pilotów o unikalnych umiejętnościach i reakcjach, które są tak rzadko spotykane w całej populacji, że będziemy musieli się mocno napracować przy selekcji. To tylko część prawdziwych wieści. Graff nastawił uszy Zobaczył rejestrujące wszystko światła Optexu i wiele małych kamer wśród reporterów. – Mówią, że trzeba ich hodować w specjalnych pojemnikach. Za osiemnaście lat zobaczymy w kokpicie ich sklonowanych pilotów. Mamy do dyspozycji ten czas, ponieważ wiemy, że kupcy, którzy nie opowiedzą się po naszej stronie, nie staną również po stronie Unii. A ta nie posiada takich załóg, jak my. Są one o wiele bardziej zmechanizowane, dysponują najnowszym sprzętem górniczym oraz wieloma robotami. Ich górnicy siedzą na wielkich zgniataczach kruszcu. Nie mają tak przestarzałego sprzętu jak my i w konsekwencji do tej pory nie wypracowali grupy doświadczonych załóg w układzie wewnętrznym, jakie my ściągnęliśmy z naszego pasa asteroidów... – A co z tą taśmą? – zapytał reporter poza kolejnością. – Z taśmą Unii oddziaływującą na umysł? – Ona nie ma nic wspólnego z Unią – powiedział Graff nadal stojąc przy drzwiach i ściągnął natychmiast uwagę nieruchomych czerwonych świateł. – Jest nasza i działa wyłącznie na zasadzie odruchów. Spojrzenie w lewo lub w prawo na panele sterowania, wzory matematyczne i działania rutynowe. Nie ma tam nic związanego ze zorganizowanym myśleniem czy światopoglądem... Odnosi się do tego samego

rodzaju zapamiętywania, jakiego uczą was w szkołach... – Miał nadzieję, że robili takie rzeczy w szkole. Ci reporterzy byli ziemskimi odpowiednikami com, więc wątpił, czy mieli jakieś podobne doświadczenia. Pragnął, żeby przyszła tu Saito, ale ona przebywała na okręcie bazie, gdzie FlotaCom kazała jej być w związku z kontynuacją testu. Tylko Bóg jeden wiedział, gdzie przebywał Demas. Znalazł schronienie w Operacjach. Chciał zorganizować zakłady... Interkom odezwał się w jego uchu: – Misja prowadzona jest przez Dekkera. Rajder został oddzielony. Wchodzimy do systemów stacji. – Rozumiem – powiedział do mikrofonu kostnego. – Już idę do kontroli misji. Reporterzy nadal patrzyli na niego. Soczewki Optexu zwrócone były w jego stronę, a Villy spoglądał na niego z podium. – Misja została rozpoczęta – powiedział, wyciągając z ucha niewygodny interkom bezpieczeństwa, a następnie dodał, z pewną samobójczą satysfakcją: – Liderem zespołu jest Dekker. – Patrzył teraz na wybuch chaosu. *** – W porządku – w końcu Ben wyglądał na zadowolonego z liczb, a Dekker odetchnął z ulgą. Jednak Ben prawdopodobnie nie zrozumiał powodu tej ulgi. Zwykłe po starcie Ben zaczynał być zadowolony z siebie, ale teraz tak się nie stało. Znajdował się pod wpływem prochów i czuł się bardzo podminowany. – Przez chwilę lecimy sobie cicho, Dek. Pełna stabilizacja, minimalny profil. Trzymaj nas z dala od ich zasięgu tak długo, jak to będzie możliwe. Okręt jest przed nami, będzie strzelał, aby ich złapać na przynętę, a potem ostro zahamuje.

Konfiguracja celownika okrętu bazy była przejrzysta. Powstawała natychmiastowa obawa, tylko obawa, co do manewru. Okręt był wielkości niektórych stacji w przestrzeni i miał wykonać całkowity obrót, minąć ich znowu w niewielkiej odległości, obrócić się po raz drugi, a następnie trzymać się na ich ogonie przez pewien czas... – To zostało z góry ustalone – narzekała Meg – mamy tu zbyt dużo liczb, Ben. To musiało zostać ustalone...

***

– Dekker mordercą? – zapytał Graff przechodząc obok okien ze spexu w kontroli misji, w stronę ekranów z profilami, zespołów roboczych oraz swoich szkolących się ludzi przy tablicach. Usadzili reporterów w sali obserwacyjnej, senatorom dali bezpieczne miejsce w punkcie obserwacyjnym dla VIPów, a na ekranach w kontroli misji sytuacja nabierała coraz wyraźniejszych kształtów, ale na razie nie rozumiała jej żadna ze stron. – Nie. Tak się składa, że przeżył trzy udokumentowane zamachy na swoje życie, z których dwa spowodowały konieczność umieszczenia go w szpitalu, a jeden z nich zabił Cory Salazar. Nie był to najbardziej donośny z głosów, ale akurat ten chciał usłyszeć: – To stoi w sprzeczności z zarzutami radnej Salazar... Wachlarze prawdopodobieństwa zmieniły kolory na ekranach, a potem zaczęły się

gwałtownie zwężać. – Mimo wszystko, to prawda. Dowody przeciwko Paułowi Dekkerowi zostały sfabrykowane przez te same agencje, które odpowiadały za wyciszeniem akcji policyjnej wymierzonej w rozbicie strajku. Zginęło wtedy siedemnaście kolejnych osób. Zostało to udokumentowane w 2304 oświadczeniach złożonych pod przysięgą oraz przedłożonych skargach. – Składanych przez ludzi z Pasa? – Punkt ciężkości pytania przesunął się i na ułamek sekundy wyostrzył koncentrację oraz nastroje zebranych. – Przez cywili, wojskowych świadków naocznych oraz żyjące ofiary, znajdujące się w zapisach Kompanii Ziemskiej. Nie ma żadnych podstaw dla zarzutów skierowanych przeciwko Paulowi Dekkerowi. Należą one do przeszłości. Przeprowadzono w tej sprawie dochodzenie i odrzucono je oficjalnie, kiedy agencje przedstawiające zarzuty zostały rozwiązane na mocy postępowania sądowego w sprawie korupcji, bezprawnych zabójstw oraz przewinień wobec pracowników. Jeśli chodzi o winnych, pozbawiono ich przywództwa oraz licencji, ale niestety było to jedyne podjęte działanie. Sugeruję, abyście się państwo zwrócili do pani Salazar z pytaniem, dlaczego nigdy nie wymieniła ich z nazwiska w trwającym procesie. – Dlaczego? – Trudno mi spekulować, co do jej motywów. Zadano kilkanaście pytań naraz. Powstało zamieszanie, ponieważ niektórzy reporterzy posuwający się przed momentem wzdłuż ściany ze spexu, zaczęli nagle przepychać się, aby złapać Optex i wysunąć się do przodu. Niech Kompania wznieci piekło, niech flota przerzuci go do strefy walki – Boże, proszę, niech go tam przeniesie z dala od wścibskich reporterów, kamer, Edmunda Poreya oraz

bezceremonialnych senatorów, którzy żądają podania obiadu w punkcie obserwacyjnym dla VIPów. Ktoś krzyknął z korytarza: – Otwierają separator! – Harmider przeniósł się w inną stronę. Reporterzy usiłowali dostać się do kontroli misji blokując wejście. Dwóch zostało, żeby zadać pytanie: – Kto autoryzował ten test, poruczniku? – Obawiam się, że takie informacje nie mieszczą się w zakresie mojego dostępu. Łączność pokazuje trzydziestominutowe opóźnienie, autoryzacja musi więc pochodzić z daleka, z bardzo wysokich szczebli. – Kto go może autoryzować? – Co najmniej Kierownik Stacji Sol Jeden. – Jeśli... Wzmagał się grad pytań i żonglowanie informacjami. Stał tam czując skurcz we wnętrznościach. A więc zaczęło się. Teraz było mało prawdopodobne, że rajder zostanie odwołany. Parametry misji wyświetlały się na monitorach. Transmisja z okrętu bazy i rajdera odbywała się przez okręt, z wykorzystaniem zjawiska Dopplera. Kurs wytyczono do punktu przecięcia z ekliptyką, przy wejściu w zenit systemu osłanianego przez okręt bazę i własną strefę bezpieczeństwa Ziemi... Najgorszy scenariusz w defensywie systemu mówił o ataku bezpośrednio w strefę ziemską. Niestety w transmisji nie mówiono, że to, co się dzieje, nie rozgrywa się naprawdę... Co gorsze, na jednym ekranie coś sugerowało jego wprawnemu oku, że to wszystko toczy się naprawdę. Coś nadlatywało, albo zarządzanie ruchem w układzie wewnętrznym kłamało. Ale to niemożliwe.

***

Tym statkiem leciało się świetnie. Zero komunikatów i błędów na tablicach. Przejrzysta, duża odległość od okrętu bazy. Przez chwilę utrzymywali prędkość taką, jak okręt wewnątrz swoich osłon, udając przed wrogiem, że oddzielenie jeszcze nie nastąpiło. Wszystkie zespoły nastawcze odpowiadały na komunikaty testowe. Dekker pogrążył się w potwierdzaniu konfiguracji wewnętrznej oraz w liczbach, które miały znaczenie w bezpośredniej przyszłości. Meg znajdowała się blisko niego, aby mu podawać aktualną pozycję. Ben kształtował dalsze ruchy rajdera, a Sal pracowała nad układem celowniczym programu rakietowego, pozostając w kontakcie z tablicami Meg, które z kolei we właściwym czasie porozumiewały się z jego V–HUD. Dzięki prochom odczuwali zmysłami cały statek. Czas rozchwiał się i przestał zależeć od okoliczności. Linia kursu i punkty ognia przybierały kształt coraz dalej na schematach, rozproszone w jego dalekiej wizji. Ale jego świadomość tego faktu była bardzo powierzchowna. Postrzegał czas jako minuty swobodnie budujące informacje, przesuwające się w stronę kolejnych punktów trwających ułamek sekundy, kiedy musiał być gotowy do wykonania sekwencji ruchów idealnie wyliczonych pod względem czasu, aby wroga wprowadzić w błąd, ustawić lasery bojowe oraz bezpiecznie umknąć z linii ognia, znajdującej się przerażająco blisko Księżyca. Z prędkością większą niż jego przyciąganie oraz dostępna energia ich własnych pocisków. Tym problemem zajmowała się Sal.

***

Nic się nie działo. Reporterzy na głos protestowali, z rosnącą frustracją, a nawet gniewem. Graff odezwał się w końcu, z coraz szybciej bijącym sercem i oczami utkwionymi w monitory za szybami ze spexu: – Ależ robią. Utrzymują ciszę na wyjściu. Okręt baza zajmuje się całą transmisją, która jest strasznie hałaśliwa. Coś wystartowało po drugiej stronie, zanim zahamowali. Jeden obiekt to przynęta, a drugi to rajder. Rajder nie chce się jeszcze pokazać. Na tym polega sztuczka. Nawet my nie wiemy, co jest czym, bo nam nie powiedzieli, a misja jeszcze się nie zaczęła. Znowu wybuch pytań. Zapanowała wrzawa. – Tak, nie mamy wątpliwości, że nadal są przytomni. Widzicie państwo te cztery punkty na ekranie? Wszyscy są w dobrej kondycji... – Trajektorie rozszerzały ich perspektywę na ekranach. Jeden reporter zauważył to, co oczywiste. – Przelatuje prosto przez przestrzeń Księżyca – czy to jest przestrzeń Księżyca? – Zawieszono cały ruch w układzie. Linie ognia zostaną wyczyszczone i zabezpieczone. – A co, jeśli... Rozmowy nie ustawały. Wydawało się, że media czują wstręt do myślenia w ciszy. Oglądał sytuację na ekranach. Do cholery, kto wydaje im rozkazy? Nie słyszał, aby FlotaCom przekazywała jakiekolwiek obliczenia. Podejrzewał, że działonowy okrętu dokładnie ich informował o ustawieniach zbliżających się obiektów oraz

spodziewanych reakcjach. Osobiście przypuszczał, że wszystko jest monitorowane przez Poreya, ale nie odzywał się na ten temat i tylko pokładał w Bogu nadzieję, że żaden reporter nie zapyta go o to. Linie ognia przebiegały cholernie blisko Księżyca... Reporter miał rację, znajdowały się przerażająco blisko z punktu widzenia cywili, nie przyzwyczajonych do statków gwiezdnych poruszających się z dużą prędkością przy podejściu do studni. Przy manewrze, który, jeśli by to zrobili... do cholery, to nie była powtórka Gwiazdy Russella...

***

Bardzo długi czas stabilizacji. Łatwo wpaść w letarg, jeśli nie prowadzi się nudnych rozmów na interkomie wewnętrznym. Dekker wykonywał małe ćwiczenie oddechowe, które utrzymywało go w świadomości upływającego czasu. Nic oprócz spadku, przy ułamkowej prędkości światła oraz minimalnej sygnaturze. Żadnego hałasu, elementów wyjściowych ani wejściowych, nic oprócz biernego odbierania sygnałów okrętu wraz z jego tablicami, których sami nie mogli zobaczyć. Nie można było udowodnić, że to, co otrzymywali nie działo się naprawdę. Nie można tego założyć, nie śmieli tego zrobić. – Dek, jedno co musimy zrobić, to strzelić do tego sukinsyna trochę jakby zza rogu. Twoja szansą jest cień Księżyca. Boże, mam nadzieję, że sobie z tym poradzisz... – Rozumiem – mruknął. – Zajmij się swoją pracą, Ben.

– Artyleria gotowa – zakomunikowała Sal. – Meg, Dek, to wasze punkty na wykresie, rozumiecie? Punkty i linie mnożyły się teraz w średnim zakresie wizji, unosiły się w przestrzeni, oznaczały podstawowe punkty ognia, orientację, spadek masy. Znaczący spadek. Hellburner miał 90% paliwa, silniki, powierzchnię ablacyjną oraz artylerię. – Poradzi sobie – powiedziała Meg. – No to dalej, ludziska. Zaczynajmy. Pulsowanie głównych silników. Pociski rakietowe wystartowały z ogromną prędkością. Jeden, dwa... Prosto w stronę Księżyca. Adrenalina spowodowała rozciągnięcie czasu i odległości. – T–1 – mówił Ben, wykrzykując podstawowe punkty koordynacyjne. Drugi impuls, skok o dużym ciążeniu, na przemian przyspieszanie i wyrzucanie rakiet bezpośrednio wzdłuż ich tylnego toru, w stronę okrętu bazy. Słychać było przerywany odgłos wystrzeliwanych pocisków. Masa HelIburnera szybko się zmniejszała. Następny skok, klamry zapięte. Musiał utrzymywać trasę za pomocą niezwykle precyzyjnych liczb. Teraz przecięli strefę ognia okrętu, Przelecieli prawie po krawędzi, przy minimalnym profilu. – Sukinsyn – wrzasnął Ben, kiedy emisje spalin wskazywały wyrzut, ale ich cztery pociski odbiły się od oznaczonego miejsca wylotu, a Dekker wszedł w ustaloną harmonogramem zmianę pozycji profilu. W jednej chwili masa okrętu zmniejszyła się osiem razy. Gwałtowny ruch rozmył widzenie. – Monitoruj! – Krzyknął Ben do Sal. – Monitoruj! – Mam – krzyknęła Sal w stale płynący strumień przekleństw, kiedy ich działka, przeznaczone dotąd do usuwania śmieci zakłócających działanie radarów, otworzyły ogień w stronę wroga, prosto w nadlatujący statek.

– Spal go! – krzyknął Ben, a Dekker pchnął ich od razu o 10,5 g do przodu. W tej samej chwili wykonali gwałtowny obrót.

***

Zwrot. Graff oglądał wybuchy ognia i słuchał pozbawionego emocji głosu z FlotyCom, potwierdzającego celność strzałów. W tej skali wydawało się to niewiarygodnie wolne. Ale jego serce znało prędkość, z jaką wszystko się poruszało. Czuł ból we wnętrznościach. Sam chciał się zająć sterowaniem. Pragnął tego z każdym oddechem... Więc uczestniczyli w akcji. Tak samo jak Wilhelmsen. Boże, stało się. To dopiero początek. Kolejna reorientacja i nadal strzelają... Ale, do cholery! Linie nagle zaczęły się ze sobą przecinać. Pociski w pobliżu Księżyca wypadły poza zakres... Bezpieczeństwo zakresu? Czy działanie wroga? – Koniec testu. – Usłyszano w głośniku. – Test został zakończony... Mówi kontrola misji FlotyCom... Klęska? Graff poczuł lodowate zimno. To nie mogło być to. System śledzący nadal funkcjonował. – Potwierdza się przybycie statku. Milicyjny statek kupiecki Eagle, należący do Kompanii Ziemskiej, leci z prędkością zapewniającą utrzymanie osłon zabezpieczających przed śmieciami, które nie będą, powtarzam: nie będą, zakłócać

ruchu statków cywilnych. Oficer dyżurny obrony powietrznej zniszczył pociski wycelowane w Księżyc. Za chwilę nastąpi wyjaśnienie techniczne. Pozostałe pociski są usuwane z tego obszaru, na mocy rozkazów o ich zniszczeniu, wydanych przez strefowe służby bezpieczeństwa. Obliczono, że trajektorie pocisków rajdera przecinają tor Eagle w trzech miejscach, co jest wystarczające do wyeliminowania statku tej wielkości. Tym samym pomyślnie został zakończony test prototypu Hellburnera. Ruch w układzie wewnętrznym zostanie przywrócony do normalnego działania za piętnaście minut... Po tych słowach trudno było coś usłyszeć w galeryjce widzów. Załogi i technicy wewnątrz kontroli misji opuścili swoje miejsca, poklepując się po plecach, zupełnie nie zważając na rodzaj munduru czy płeć. – Cholera jasna! – Zaryczał Villy z drugiego końca tłumu gapiów. Optexy działały, reporterzy wykrzykiwali pytania. Kilku z nich głośno komentowało rzeczywistą bliskość Księżyca. Boże, nie zamierzał interweniować. Urywkowo odpowiadał na pytania. Jak się czuje? Jest cholernie zadowolony. Czy się denerwował? Chciał tam być z nimi, mówił, cały czas śledząc sytuację na monitorach, świętowanie oraz komunikat z FlotyCom mówiący Hellburnerowi 1, że nie musi hamować. Okręt baza znajdował się na odpowiednim torze. Natomiast obrona systemu ZDO mówiła, że ruch zostanie przywrócony w obszarze uznanym za oczyszczony, począwszy od strefy alfa, w pobliżu atmosfery ziemskiej. Czy było jakieś ryzyko dla Księżyca? Chciał się dowiedzieć jeden z reporterów. Odpowiedział, schodząc na tory polityczne: – Gdyby coś się nie powiodło z rakietami...

– Nie miały wystarczająco dużo paliwa, aby dotrzeć do Księżyca i zdążyć w niego uderzyć. To zupełnie niemożliwe. – Ale obrona mogła przypadkiem dosięgnąć okręt bazę. – Mogła. Oficer obrony jednak dobrze trafił i w bezpiecznym obszarze. Gdyby mu się nie udała pierwsza próba, mieli jeszcze do dyspozycji dwa systemy rezerwowe. Chciałbym jeszcze raz podkreślić, że pociski nie były wycelowane w Księżyc, nie bardziej niż w sam statek. Działonowa dokładnie wiedziała, co robi. – Kobieta... – reporter zaczął coś mówić, ale przerwał mu inny: – Czy ten test mógł zakończyć się pomyślnie, skoro trwał o pół godziny krócej niż w przypadku Wilhelmsena i prowadzony był przy mniejszej prędkości? – Rajder wyeliminował zagrożenie. Nie zostało już nic do zestrzelenia. Kontynuacja misji po zniszczeniu celu nie ma sensu. – Ale czy mogli kontynuować? – Nie ma co do tego żadnych wątpliwości. Chcę zaznaczyć, że lecieli wolniej, ale ich cel ruszał się z prędkością charakteryzującą podejście do systemu. Cele Wilhelmsena były wyłącznie losowe, jak wynika ze znanych punktów ognia. Inaczej było w obecnej sytuacji rzeczywistej. Ale Wilhelmsen przekazał nam bardzo pomocne dane. Nie było to bezsensowne poświęcenie. Nie można tak mówić. Tanzer pokazał się właśnie w kontroli misji. Wymieniał uściski rąk z członkami swojego personelu za dźwiękoszczelnym spexem. Teraz cały korpus prasowy nagle usiłował dowiedzieć się, w jaki sposób dostać się tam, gdzie nie wolno im wejść. Villy przechodząc poklepał go po ramieniu i szybko uciekł, a przed nim stanął już kolejny odbiornik Optexu.

– Pani Salazar potępiła wybór Paula Dekkera jako źródła przy sporządzaniu taśmy w tym programie i wezwała do pozbawienia praw obywatelskich członków floty. Co pan uważa na ten temat? – Moja odpowiedź? Gdyby zbliżający się obiekt należał do Unii, ten statek i młody pilot wraz z jego załogą zapobiegliby globalnej katastrofie. Sama tylko bezwładna masa spadająca na Ziemię z prędkością równą połowie prędkości światła spowodowałaby trudną do oszacowania klęskę ekologiczną. – Szablonowa odpowiedź i takiż materiał. Naukowcy dokonali podobnych obliczeń łata temu. Szczerze mówiąc nie miał pojęcia o ekologii. Reporter kontynuował: – Ziemia nie znalazła się w faktycznym niebezpieczeństwie. – Ziemia znalazłaby się w śmiertelnym zagrożeniu, gdyby to był statek Unii. Ale Hellburner zademonstrował swoją możliwość odparcia takiego ataku. Linia ich lotu była prawidłowa przy przecięciu z torem nadlatującego statku milicji. Widać to na wyświetlaczu. W teście użyto prawdziwych pocisków, ale żadnego z nich w żadnym momencie nie wymierzono w Ziemię czy w Księżyc. – A co by się stało, gdyby nastąpiło odchylenie od wyznaczonego toru? – Od tego właśnie mamy oficerów obrony. – Nie chciał się z nimi podzielić swoimi podejrzeniami, że gdyby sekwencja niszczenia rakiet rajdera nie została wpisana do komputerów Eagle przez wejściową boję systemu Sol, oficer obrony na ECS4 musiałby przeżyć kilka niezwykle emocjonujących chwil, gdyby trzeba było zaporę laserową położyć zbyt blisko Księżyca. – Poruczniku, czy uważa pan... – Przepraszam... – Otrzymywał właśnie na ekranach nowe informacje od

FlotyCom. Jeszcze inne wiadomości napływały przez słuchawkę od Saito, która mówiła... Panika w przeważającej części Europy. Założenie, że test był prawdziwy, reakcje społeczeństwa jeszcze nie są pewne... Ale Mazian stał przed kamerami w Bonn i mówił na temat tego, co oznaczał dla Ziemi strajk w Unii... Wzywał Paula Dekkera i jego fenomenalnie uzdolnioną załogę, bohaterów sił obronnych Ziemi, połączoną załogę floty i ZDO...

***

– Dobry lot. Jednak parę rzeczy trzeba jeszcze udoskonalić. Taka była opinia Poreya. Dekker chciał mu powiedzieć, żeby sobie poszedł do diabła za ten numer, który im wyciął. Bał się jak diabli, że uderzą we własny statek. Ale człowiek z Pasa nie miał zwykłych nerwów, a do tego nie był w stu procentach przekonany, dopóki nie otrzymali komunikatu gratulacyjnego z FlotyCom, że był to z góry zaplanowany test. Nie wiedział, jak się teraz ma zachować. Nie mógł uwolnić się od wrażeń z lotu, czas rozciągał się w nieskończoność. To nie było trudne zadanie, na tym właśnie polegał problem. Nie dostawał poleceń o zmianie pozycji ani kierunku, kiedy pracował z Benem i Sal. Drugi pilot wyprzedzał myślami jego ewentualne kłopoty tak, aby nie został zmuszony do wykonania tych ruchów. Zmienił tylko jedno z ustawień. Za dużo mówili o prędkości po najlepszej salwie Sal, a Ben nadal utrzymywał, że odczuwanie rzeczywistości w przestrzeni jest bardzo realne. To

powodowało ogólne rozdrażnienie. Odezwała się Meg: – Jesteśmy już w domu, Dek. Musisz tylko przycumować, a to już łatwizna – Dziwnym trafem kapitan Kreshov z Eagle obdarzył ich komplementem mówiąc, że wykonali wspaniałą robotę. – Dziękuję, sir. Zespół jest wdzięczny za tę pochwałę. – Ich działonowy zaproponował im drinka... – Brzmi dobrze – powiedział Ben. –Tak! – odparła Sal. On sam nie mówił dużo, tylko patrzył w ekrany na nadciągający okręt bazę. Nie skończyli akcji, dopóki nie przeszli przez osłony w czasie rzeczywistym. Tym razem nie czuło się w tym nic wirtualnego. Okręt baza zbliżał się do nich jak nietoperz. Pokazał się Baudree. Nie różnił się od rajderów, z wyjątkiem tego, że przewoził spore wielokrotności ich masy. Kiedy patrzył na dok, poczuł jak pot płynie mu po czole, a w nogę łapie go skurcz wywołany napięciem. Meg przełączyła go z obiegu łączności FlotyCom na interkom okrętu bazy. Otrzymał namiary i zajął się schematem dokowania w kompresji 360° V–HUD. Heim z okrętu mówił cały czas do niego: – Zachowajcie stabilne położenie. Wtedy będziemy mogli was sami złapać. Moment paniki. Ciężko mu było zmienić percepcję czasu. Zmalało tempo. Każda czynność trwała całe wieki, a niewielkie szarpnięcia sterów mogły spowodować katastrofę. Nie można tego spieprzyć na tym etapie. Boże, proszę. – Dokowanie dziobem za 43 sekundy. – Rozumiem. Kontynuować. – Nie mógł pozwolić sobie na myślenie, że dokonali

tego wyczynu. Jeszcze nie.

***

– Przechwycenie i dokowanie – powiedział bezbarwny głos z interkomu. – Dziękuję, panie Dekker. Wspaniała robota. Graff odzyskał oddech. – Wracamy do naszych obowiązków – głos Dekkera. Reporterzy musieli to uznać. W kontroli misji dało się odczuć napięcie. Villy'emu w końcu udało się tam przedrzeć. Pilot musiał wykonywać ruchy w odstępach nanosekundowych, a teraz dokował przy względnie małej prędkości. – Mieliśmy dwa pogrzeby, zanim znaleźliśmy się w tym miejscu – mruknął Villy. – To, czego dokonał ten dzieciak, nie było łatwe. Przejście przez osłony nie należy do prostych zadań. Kolejna partia pytań technicznych. Graff szukał drogi ucieczki. Zobaczył, że drzwi do pokoju VIPów są otwarte, bo właśnie wychodziło przez nie dwóch senatorów. Natychmiast rozpoznali ich przedstawiciele prasy. W chwilę potem biegli już w tamtym kierunku. Krzyki i pytania. – Zaproszono nas do przyglądania się temu testowi – powiedział starszy senator Caldwell. – Aby zobaczyć, jak wydawane są pieniądze podatników. Muszę powiedzieć, że widzieliśmy tu przekonywującą demonstrację skuteczności technologii, wspaniały pokaz...

– J–G – szepnął mu Demas do ucha. – Bonn. Nasz podejrzany pracował dla MarsCorp. Wyszedł na korytarz, zostawiając Villy'ego i senatorów. Znalazł kącik obok kilku strażników bezpieczeństwa marynarki. – Powiedz – zapytał przedstawiciela jednostki bezpieczeństwa – mamy tę sprawę? – Nie wiem, czy mamy, ale on miał kiedyś bliskich współpracowników w Federacji Praw Człowieka. Jednak kontrola jego przeszłości dokonana przez ZDO, nie sięga aż tak daleko. Otrzymał przepustkę pod osłoną bezpieczeństwa Lendlera. Ale posłuchaj tego, J–G. ZDO "trzyma Lendlera za słowo w tej sprawie". Koniec cytatu. "Cały ich personel ma zostać przebadany przez służby bezpieczeństwa". Koniec cytatu. MarsCorp posiada 45% biznesu Lendlera, na przykład oprogramowanie do kontroli pogody. Do ciężkiej cholery, pomyślał. Informacja ta zrobiła na nim duże wrażenie. Płynące z niej implikacje nadal oddziaływały na wrażliwe punkty w jego układzie nerwowym. "Trzyma Lendlera za słowo w tej sprawie". "Cały ich personel ma zostać przebadany przez służby bezpieczeństwa". Konsekwencje polityczne sięgały o wiele dalej niż sprawa Dekkera. – Mówisz poważnie? – W to wszystko wplątany jest Mars. Ale tak samo Federacja Praw Człowieka. Eldon Kent ma dwóch kuzynów w tym stowarzyszeniu. Rejestry Lendlera dotyczące go są poufne, dlatego nie możemy ich spenetrować bez złożenia w sądzie oskarżeń. – Jeszcze nie. Boże. W kanale usłyszał głos Saito: – J–G. Okręt baza wraca do doku.

– Jest tu pełno reporterów. Przekaż to dowódcy. – Jestem pewna, że on wie – odparła. Cholera! Pomyślał, ale starał się, aby nie można było tego wyczytać z jego twarzy. Miał nadzieję, że mu się udało. Przez chwilę stał nieruchomo. Ze środka dobiegał głos Caldwella: – ...hołd składany umiejętnościom i poświęceniu przemysłu Ziemi oraz jej innowacjom...

Rozdział 19 Wyłączono prąd w sieci głównej. Dekker poddał się. Oddychał oszczędnie i zastanawiał się, czy okręt baza uderzył w skałę, czy pędził z nimi do piekła. Już się nie bał, tylko wpatrywał w pustą czarną rzeczywistość wirtualną na monitorze przed sobą. Pozbawienie czucia... Planowali to naprawić, spierając się na temat tego, czego pragnie załoga wychodząca spod wpływu prochów, czy chce czegokolwiek poza VR na tablicach okrętu. Dekker osobiście głosował tylko za sfilmowaniem burt okrętu. To była jedyna rzecz, którą chciał zobaczyć. Teraz był co do tego przekonany. Jedyna rzecz, której pragnęła załoga rajdera to ciągłe zapewnianie, że są wygodnie ustawieni przy macierzystym okręcie, oraz że brzęczenie, które słychać w kadłubie to połączenie pracy automatów z serwomechanizmami artylerii, gotowych do akcji na wypadek, gdyby zachodziła potrzeba uruchomienia statku po raz drugi. Jednak, dzięki Bogu, to nie nastąpiło. Teraz odczuwali tylko zmęczenie. Okręt baza pulsacyjnie zmniejszał prędkość, dostosowując ją do prędkości układu. Ogłoszono zmianę pozycji względem nowego wektora. Dekker przypuszczał, że teraz wszystko posuwa się tak powoli,

jak długość życia ludzkiego. Jednak wszystko poruszało się szybciej, niż mógł śledzić czy zrozumieć... Taki jest wszechświat, powiedziałaby Meg, gdyby coś mówiła, ale wydawało się, że nikt z nich nie ma na tyle energii, aby podejmować teraz rozmowę. Usiłowali tylko przejść przez hamowanie i nie myśleć o ewentualnych kłopotach. Tak przynajmniej przypuszczał. Właśnie przestały działać prochy, byli wykończeni. Kolejne przyspieszenie. Wykonywał głębokie, zrównoważone oddechy z zamkniętymi oczami. Czerń panowała naokoło nich i wewnątrz. Doszła do niego rzeczywistość. Cory nie żyła. To się stało dawno temu. W innym życiu. Tempo oddechów i liczenie. Tylko w taki sposób można sobie poradzić w chwilach psychicznego odlotu, jaki teraz mu się przytrafił, aby nie stracić przytomności. Okrzyki zachwytu od załogi Baudree, ponieważ nikt wcześniej nie dokonał tego przy takiej masie... – Co on do diabła robi? – zapytał żałośnie Ben. – Gdzie lecimy? – Wracamy do bazy – powiedziała Meg. – Masz odczyt? – Niet. Ale czuję kierunek, rab. – Przestań wchodzić w mistykę. Nikt nie "czuje" kierunku. – Hej. Są różne sposoby odczuwania tego, cher. Wykonaliśmy zadanie, więc gdzie indziej mogą nas zabrać? Są wśród nas tacy, którzy czują słońce. Ci, którzy mieszkali blisko niego... – Do diabła z tym, Kady. – To nic mistycznego. Jesteśmy magnetyczni. Tak mówią uczeni chłopcy. – Gówno prawda.

– Nie wiem. Ale słońce jest tarczą gwiezdną o wymiarze 15 i wysokości 5. – Trez śmieci, Kady. – Hej. Trez mystiąue, Pollard. – Mogliby nam dać łączność przez interkom – mruknęła Sal. – Cholerny pośpiech. Mogliby nam pozwolić wejść na pokład. Założyłam się o pewne rzeczy z ludźmi Mitcha. Żyjemy, żeby zebrać... – O co się założyłaś? – zapytał Ben z nagłym przestrachem w głosie. Znajome głosy w ciemności. Tutaj czuł się bezpieczny. Porey był na zewnątrz. Ten człowiek chciał, aby podejmował decyzje, ale w rzeczywistości to Ben i Meg je podejmowali. Dokładnie w taki sposób, jak Graff mówił o załogach kupców. Nie mógł zrozumieć, dlaczego Porey oczekiwał, że będzie postępował zgodnie z zasadami armii. Nie podobało mu się to, co usłyszał, że ma po prostu lecieć tym statkiem. To wszystko. Wykonał pracę, której od niego wymagano i teraz nie obchodziło go, gdzie się stąd udadzą, ani czy wezmą udział w prawdziwej walce. Chciał porozmawiać z Mitchem i jego ludźmi. Pragnął w ciszy porozmawiać szczerze z ludźmi, z którymi współpracował. Byłaby to szansa na ogarnięcie umysłem tego wszystkiego, co zrobili, omówienie przebiegu misji oraz zapomnienie, przez co przeszedł. Ale to nie działo się w ten sposób. Boże, musi jeszcze wiele przejść. Medycy wezmą ich w swoje ręce i będą analizować pod mikroskopem. Pobyt na okręcie bazie zepsuł go – chciał otrzymać wiadomość, mieć przerwę i wypić piwo, oraz żeby ktoś ścielił za niego łóżko. Pragnął, żeby go nadal traktowano tak, jak na okręcie. Zepsuli go... Jednak mieszkał teraz w barakach. Chciał pójść do automatu w kantynie sprzedającego kanapki z serem... frytki i hamburgera z koktajlem mlecznym. To

jedyna rzecz, której wspaniali kucharze Poreya nie potrafili zrobić, bo nie dawali odpowiedniej ilości tłuszczu. Trzeba się było z tym pogodzić, ponieważ w przeciwnym razie nie wiedziało się, czy się żyje, czy tylko przebywa w jakimś przemijającym śnie... Zwilgotniały mu oczy. Strużki łez utworzyły się na policzkach. Nie wiedział, dlaczego. Słuchał dźwięków wydobywających się z okrętu, paplania przez interkom pomiędzy operacjami bazy, a tym miejscem i kontrolą ruchu. Meg miała rację – wracali do bazy. Udało im się. Powtarzał to sobie bez przerwy. Otaczająca go ciemność była tego dowodem, tak jak i odczuwanie obecności statku. Zrobił to, czego pragnął, a była to największa rzecz, jaką kiedykolwiek zaplanował. Teraz nie wiedział, co mu jeszcze zostało, z wyjątkiem swobody w kontynuowaniu tego, co już zaczął. Nie musiał nawet uczyć, jak to się robi. Taśma mogłaby to robić za niego. Musiał tylko pozbierać to wszystko do kupy następnym razem, kiedy pozwolą mu polecieć...

***

– Okazuje się... – powiedział Graff zwracając się do gęsto rozmieszczonych Optexów – że kiedy pracuje zintegrowana i znająca się dobrze załoga, to suma działań jednej osoby jest w rzeczywistości sumą działań całej reszty. Ludzie uprawiający ten zawód, mając szansę wyboru partnerów według własnego uznania, dokonują w jakiś sposób podziału obowiązków. Nie umiem tego inaczej wyrazić.

Nie pracuje się z nikim poniżej własnych umiejętności, kiedy się ma świadomość, że życie wisi na włosku. Tak, cala czwórka jest świetna... – Tę załogę uczono z wykorzystaniem taśmy – powiedział reporter. – Co to mówi o umiejętnościach ludzkich? – Wyjaśnię tym z państwa, którzy traktują taśmę w sposób klasyczny, że ta, o której mówimy jest w rzeczywistości zapisem sieci neuronowej. Wartości wejściowe opierają się na uprzednich osiągach, a następnie są zestawiane z oczekiwanymi. System pomocy neuronowej kształtuje się sam. Dlatego na tym etapie pracujemy tylko z czwórką ludzi. Oni fizycznie sami programują systemy. – Na podstawie reakcji zwrotnej. – Dokładnie. Tetralogia nie wykona tego, co mogą ci ludzie. Oni wnoszą swoje instynkty i doświadczenie, jakiego nie może nauczyć żadna taśma. Eksperci i komputery muszą ich pytać, jaka jest prawidłowa reakcja. Do tego służy taśma. I tylko do tego. Wykonuje zapisy i uczy się od ludzi, którzy zajmują się kontrolą... zapisuje w pamięci wszystkie reakcje jako normę, a inny człowiek może ją przekroczyć... Reporterom spodobała się ta koncepcja. Widać to było po dużej liczbie poleceń podkreślenia pewnych fragmentów wypowiedzi wydawanych pętlom Optexów, wykrzykiwanych pytaniach, czy nagłym zrozumieniu malującym się na ich twarzach. Chcieli uzyskać potwierdzenie dla swoich widzów, kolejnego współczucia ze strony ludzi, poczucia synchronizacji z chaotycznymi systemami wokół nich. – Mówi pan, że jest w tym coś, czego nie można wyselekcjonować, coś, co dotyczy czynnika ludzkiego...

– Komponent ludzki rządzi komputerami na statkach gwiezdnych. To jedyny sposób, w jaki statek może wykonywać zadania, do których został stworzony. Tego dotyczy cała praca konstruktorów oraz tego, co właśnie dokonała ta załoga. Ten fragment wideo mogli wykorzystać. Okręt baza znalazł się w doku. Prawdopodobnie załoga rajdera i załogi rezerwowe zaczęły już schodzić. Reporterzy czekali w gotowości. Teoretycznie on się poświęcał, trzymając i uspokajając reporterów obecnym komentarzem, ale, do cholery! zbierał cały czas punkty. Na ekranach i monitorach pokazywano obrazy z Bonn, Paryża i Londynu, a także demonstracje członków Federacji Praw Człowieka i wiodących grup pacyfistów, twierdzących, że samej Ziemi zagraża niebezpieczeństwo. Nie miało znaczenia, że pociski poruszające się z dużą prędkością skierowano w drugą stronę. Ten sam strach przed obiektem poruszającym się z prędkością bliską prędkości światła wewnątrz układu zniechęcał do handlu, z którego mogliby czerpać korzyści. Ludzie bali się, przestraszyli się zbyt gwałtownego zbliżenia. Reporterzy już pytali (osobiste interesy zawsze szukały nowych idei), dlaczego trzy dni musieli się męczyć w podróży wahadłowcem, podczas, gdy okręt mógł przebyć tę odległość w ciągu trzydziestu minut... Mieli więcej pytań. Zobaczył wskaźnik na windzie pokazujący jej ruch i skinął w tamtym kierunku. – Wchodzą do stacji. Uwaga wreszcie odwróciła się od niego. Przenieśli się do obszaru przy windzie. Atletyczni żołnierze marynarki i służby bezpieczeństwa floty zaczęli się schodzić, aby oczyścić teren. Ukazał się Villy i Tanzer, a za nimi senatorzy. Potem szedł podekscytowany tłum załóg floty i ZDO z kontroli misji. Wspaniała gratka dla

mediów, pomyślał Graff czując kłucie w żołądku. Przeklęty Porey, który podjął decyzję o wyjściu prosto na nich. Ale po co to wszystko? Zaryzykowanie życia Dekkera, prototypu rajdera, Eagle z załogą liczącą tysiąc osób, nie mówiąc już o złamaniu lokalnych przepisów o poruszaniu się nad studnią oraz pobudzeniu pacyfistów czymś, co uważali za palący problem... – Poruczniku – Tanzer stanął po jego lewej ręce. – Pułkowniku. Wydaje się, że wykonaliśmy zadanie. Tanzer popatrzył na niego, jakby ważył słowo "my", które mu nawet nie przyszło do głowy. Senatorzy znajdowali się w zasięgu słuchu. Wyświadczył Tanzerowi niezamierzoną przysługę polegającą na ocaleniu mu twarzy. Tanzer patrzył jakby usiłował wywnioskować, czego oczekiwał w zamian. – Wykonaliśmy zadanie – powiedział Tanzer, kiedy otworzyły się drzwi windy. Dekker wraz ze swoją załogą wyszli nadal ubrani w kombinezony. Byli bladzi i zmęczeni, ale radośni, dopóki nie stanęli naprzeciw reporterów, pytań i Optexów. Nikt, do cholery, nawet ich nie ostrzegł, co ich czeka. Porey dopuścił do tego, aby weszli w to znienacka. Graff rzucił się do przodu wraz z innymi kluczowymi załogami. Zaczęli ich ściskać, klepać po ramieniu, tworząc w ten sposób małą wysepkę zamieszek pośród kordonu służb bezpieczeństwa. Odsunął się w tył na moment, pozwalając, aby ta chwila należała do nich. Widział oszołomionego Dekkera, który przynajmniej znalazł się w dobrych rękach. Reporterzy nie mogli przejść przez mur strażników. Czekali w ciszy na swoich miejscach w pobliżu Optexów. W końcu podszedł do Dekkera i jego załogi, wymienili uściski dłoni. Złożył im gratulacje. W ich oczach pojawił się błysk. Cała czwórka nie wyszła jeszcze spod działania prochów, czuła się zagubiona i nie radziła sobie z oceną rzeczywistości. Znał to spojrzenie, czuł to, przykro mu było, że nie zdołał ich

odizolować od tego wszystkiego, że nie zapewnił im ciszy i spokoju... – Dobra robota – powiedział. – Wszyscy spisaliście się wspaniale. – Dziękuję, sir. – Wyszeptał Dekker i spojrzał za niego, gdzie na wideo zobaczył zamieszki w Bonn i Paryżu. Tylko patrzył, a na twarzy malowała się dezorientacja. – Poruczniku Dekker – krzyczeli reporterzy – jak się pan teraz czuje? Dekker odwrócił głowę, żeby popatrzyć na reportera. Naprawdę szczerze chciał, ale nie był zdolny, jak zauważył Graff, do rozdzielenia swojej uwagi. – Ja... – zaczął. Reporter powiedział: – Podporuczniku Dekker. Mamy zespół z wiadomości, który połączył się z Bonn. Pańska matka jest z tymi ludźmi. Czy chciałby pan z nią porozmawiać, powiedzieć jej, jak się pan w tej chwili czuje? Cholera! Pomyślał Graff i znowu rzucił spojrzenie na wideo, gdzie afisze i transparenty wzywały do pokoju, a blondynka o zagubionym spojrzeniu, takim samym jak u Dekkera, wpatrywała się w obiektywy, a potem zwróciła wzrok na stronę, prawdopodobnie do monitora. – Proszę z nią porozmawiać – zachęcał reporter – może pan to zrobić, usłyszy pana. Czy słyszy nas pani, pani Dekker? – Tak– odpowiedziała Ingrid Dekker. – Tak, słyszę... – Ja też cię słyszę – powiedział słabym głosem Dekker i wszyscy zaczęli się nawzajem uciszać. – Paul? Paul, czy to ty? – Tak – Boże, zaraz się rozłoży; Graff widział jego łzy i drżenie. – Czy wszystko u ciebie w porządku, mamo? Czy dobrze cię traktują?

Ingrid Dekker powstrzymała łzy napływające jej do oczu: – Chciałam do ciebie oddzwonić. – A ja chciałem zadzwonić jeszcze raz. Powiedzieli, że adwokaci nie... Ktoś wepchał się pomiędzy Ingrid Dekker a prowadzącego wywiad, mówiąc: – Wystarczy. – Zostawcie ją w spokoju – krzyknął Dekker. – Do cholery z wami, nie dotykajcie jej... Obraz podskoczył, zakłócenia ze strony służby bezpieczeństwa uciszającej pacyfistów zagłuszyły na chwilę głos Ingrid Dekker. Usłyszał jak krzyczy: – Paul, Paul, chcę wrócić do domu! Kady, a po chwili Aboujib, złapały Dekkera. Pollard odezwał się do Optexów: – To sukinsyny. – Zobaczymy, czy uda nam się przywrócić transmisję z panią Dekker – powiedział dziennikarz prowadzący wywiad. Potem zwrócił się do swojego odpowiednika w Bonn: – Czy możesz zapytać panią Dekker, czy... Dekker był wyraźnie w szoku. Reporterzy pokazywali najazd Optexów na niego, a żołnierze marynarki mieli surowy rozkaz, aby się nie wycofywać. Jego twarz ukazała się w powiększeniu na wszystkich monitorach naokoło, blada i zagubiona. Potem na ekranach pojawiła się twarz senatora Caldwella: Reporterzy pytali go o komentarz. Caldwell odezwał się ponurym głosem: – Jasnym jest, że pani Dekker chciała powiedzieć coś więcej, ale liderzy Federacji nie chcieli jej na to pozwolić. Sytuacja ta zmusza nas do postawienia poważnego

pytania o to, na ile wolna jest w tej chwili pani Dekker... Poważne pytanie, pomyślał Graff, dławiąc się z oburzenia. Ważniejszym pytaniem było czy transmisja z Bonn w samo południe była przypadkowa, czy zaplanował ją Porey, dokładnie wtedy, kiedy przebywał tam Mazian i odbywały się demonstracje pacyfistów. Boże, jak mógł prowadzić test w bezpośrednim sąsiedztwie Księżyca, wykonując ruch, który pacyfiści na pewno oprotestują. Czy przylot reporterów został również ukartowany? Pytania mnożyły się w jego głowie... A potem wysyła Dekkera i cały tłum podekscytowanych załóg do mediów, obserwując ich reakcję. Porey, do cholery, wiedział, że Dekker nie będzie teraz w formie. Nie mógł od razu wyciągnąć stąd Dekkera, ani też nie mógł wydać służbom bezpieczeństwa rozkazu, aby usunęli reporterów. Nie śmiał wyglądać na cenzora w tej sprawie. Podszedł, ujął Dekkera za ramię, a wokół nich Optexy ustawiono na maksimum. – Na pewno zrobimy coś w tej sprawie. Dźwięczało mu to w uszach, jak kolejna cholerna obietnica, którą nie wiedział, jak ma spełnić. Dekker popatrzył na niego blado i bez wyrazu: – Nie chcę stąd wychodzić, sir. Jeśli uda się wznowić transmisję, chcę z nią porozmawiać. Mikrofony również to wychwyciły. Odezwała się Kady: – Oni nie chcą jej puścić. To jasne. Na monitorach z Bonn pokazali tylko zamknięte drewniane drzwi oraz reportera na zewnątrz. Nie słychać było żadnego dźwięku rozmów. Demonstranci przepychając się parli do przodu.

A na ich monitorach widać było smutną twarz Dekkera, który mówił oszołomiony: – Okłamali ją. Oszukali ją we wszystkim...

***

– To jest odtwarzane – powiedział Demas opierając się o blat – w kółko na całej planecie, po kolei w różnych strefach czasowych. Dekker jest przystojnym dzieciakiem, a to w żadnym razie nie zagraża jego ani naszej sprawie. Graff chciał skręcić kark Demasowi i Saito. Popatrzył na wideo. Zobaczył przytłaczające strapienie Ingrid Dekker i słyszał w kółko słowa jej syna: – Zostawcie ją w spokoju! Ingrid Dekker dostała się w ręce swoich prześladowców jako rodzaj broni. Była bardzo źle traktowana. Dekker przestał już być bezimiennym uciekinierem z Pasa, ale był pilotem, który odniósł spektakularny sukces z Hellburnerem oraz dzieckiem odczuwającym ludzki ból, którego matka jest więźniem za sprawę i znalazła się tam przez polityków, a organizator demonstracji, który odepchnął Ingrid Dekker od reporterów jest mocno potępiany i odmawia odpowiedzi na zadawane pytania. Demas miał rację. Nie zaszkodziło, że Dekker ma twarz gwiazdy wideo oraz jest szczery, co wyraża się w jego języku ciała. Załoga również dobrze wypadła. Pogłoski o podziałach pomiędzy ludźmi z ZDO i floty okazały się nieprawdziwe, gdyż widziano Bena Pollarda z insygniami ZDO na kombinezonie do lotów, Kady i Aboujib oraz najnowocześniejszą technologię. Wszyscy oni pokazali, jak bardzo martwią się i potrafią być wściekli, jeśli chodzi o sprawy ludzkie...

***

Kiedy na całym świecie pokazywano wiadomości wieczorne i poranne, Alyce Salazar przeprowadzała kontrolę zniszczeń, kryła swoich popleczników, twierdząc, że flota manipulowała mediami (to prawda) oraz to, że – cytat – ignorowano ważne sprawy w nagłym przypływie sympatii dla kłamliwego łajdaka, który oszukał jej córkę... Dekker mógł to widzieć. Zażądał otwartego dostępu do mediów, żeby zachować pozory podczas pobytu reporterów, jeśli nie z innego powodu. Nie usłyszał żadnych argumentów przeciw z ust Poreya. Wideo było nadawane na całej stacji. Lokalne władze nie stosowały żadnej cenzury. – J–G – odezwał się Demas – szczerze mówiąc, nie wiedziałem nic dopóki nie kazali mi zająć się bezpieczeństwem. Wtedy zaczął się test. Wcześniej prowadzili rozmowy z Saito w związku z oceną dokumentacji personalnej Dekkera, jego poglądami na kulturę... – Oni. Czy kapitan wiedział? – Nie wiem, o czym miał wiedzieć. Wydaje mi się, że Mazian przysłał tu Poreya, aby rozeznał się w sytuacji. Gdyby stwierdził, że wszystko jest w porządku, to jazda. Miał wysłać najlepszy zespół na statek i przeprowadzić test. A gdyby okazało się, że to Dekker, miał się spotkać ze wszystkimi politykami, nie ukrywając tego faktu, umieścić go prosto przed kamerami, żeby Salazar nie mogła

kiwnąć palcem. – Przepraszam nawigatorze, ale czas był wybrany losowo! Południe w Europie, obecność w Bonn Maziana. On znał harmonogram. Wiedział, że wywoła to natychmiastową burzę! – Nie wydaje mi się, żeby planował tę scenę z matką Dekkera. – Nie uważam, aby mógł o tym nie wiedzieć. – Myślę, że zbyt dużo umiejętności mu przypisujesz. Niektóre rzeczy po prostu się zdarzają. Ale Mazian wiedział o protestach – według Saito. Chciał, żeby sprawa okrzepła, aby się wykrystalizowała, żeby jej potem jednym ruchem ukręcić łeb. Pragnął, by pacyfiści zajęli konkretne stanowisko, które pozwoli udowodnić, że się mylą. – Matka Dekkera. – To sprawa uboczna. Jest to okazja, którą, jestem pewien, wykorzystają. Nie wspominając Salazar. Kompania Ziemska chce, żeby Salazar przestała zachowywać się w sposób nieodpowiedzialny, co mogłoby spowodować wyjście Marsa z koalicji... A my mamy sprawę Kenta, w której wszędzie widnieją odciski palców MarsCorp. – Ale nie mamy śmiałości, żeby to wykorzystać, do cholery. Nie mamy nawet odwagi, żeby zaaresztować Kenta i Bootena. Nie wierny... Nagle pewna myśl przyszła mu do głowy. – Czego? – zapytał Demas, bo Graff przestał się odzywać. – Czego nie wiemy? Przechylił się w tył na krześle i spojrzał na wideo, gdzie omawiano wyniki kolejnego sondażu przeprowadzanego na gorąco. Radykalne przesunięcie nastrojów w ciągu ostatnich pięciu godzin, z dokładnością plus minus trzech punktów. Ludzie uwierzyli w to, co im pokazywano. Czterdzieści pięć procent

uważa, że Paul Dekker jest niewinny, a czterdzieści sześć procent wierzy teraz, że istnieje poważna groźba wybuchu wojny zagrażającej bezpośrednio Ziemi. Odezwał się do Demasa bez związku z poprzednim tematem: – Chcę, żeby spec od public relations przygotował oświadczenie dotyczące teczki osobowej Dekkera. Nie lubię nieprzewidzianych zdarzeń, nawigatorze. – Będziesz je miał. Ale Kompania go nie przepuści. Salazar stanowi zbyt drażliwą sprawę, do tego ma zbyt dużą władzę. Wykorzystuje wpływy dla własnych potrzeb. Nie jest pogrążoną w żałobie matką, tylko politykiem. Kent... musi być profesjonalistą. Jeśli go złapiemy, pojawią się następni wewnątrz biur Kompanii Ziemskiej. – Wszystko jedno – powiedział. Uśmiechnął się blado do Demasa, który wstał i udał się wraz z zabezpieczoną walizeczką z powrotem do okrętu bazy, do Saito oraz do łączy komunikacyjnych, których używali w kontaktach z kapitanem, z lub bez wiedzy Maziana. Wiedzieli już, co zabiło Wilhelmsena. Ben Pollard naprowadził ich na odpowiedź, a pytanie Poreya skierowane do Dekkera pokazało to czarno na białym. Wilhelmsen należał do linii dowództwa ZDO. Pete Fowler był jego cieniem, ze statusem Dekkera. Był prawdziwym decydentem. Armia umieściła ich w tym samym kokpicie. Ale nie podali tej historii w oficjalnych biuletynach dla mediów. Dekker był kluczowym człowiekiem, tym, co Saito nazywała znaną publicznie twarzą. Był też poważanym oficerem dowodzącym obu załóg. Właśnie taką historię przekazano na Ziemię. Graff włożył marynarkę i udał się na uroczystą kolację, gdzie panowała ogólna radość. Większość reporterów wchodziła razem z senatorami do wahadłowca.

Nareszcie.

***

Pozwolono na picie piwa i wódki. Mitch i Deke Chapman z ZDO grali w grę arkadową na wideo. Zachowywali się głośno i grubiańsko. Przyjmowano zakłady, w których uczestniczyli żandarmi floty. Nagle wszedł niezauważenie oficer dowodzący... – Graff – powiedziała Meg. Wszyscy zgromadzeni wstrzymali oddech. Wyglądało, że to przyjacielska wizyta, więc wrócono do poprzednich zajęć. Vasquez zaoferował porucznikowi piwo. – Łyczek – powiedział w sposób, w jaki mówili Pasterze na służbie. Tak więc otrzymał łyka ku uciesze wszystkich zgromadzonych, a następnie odezwał się cicho: – Pollard. Proszę na słówko. Na zewnątrz. Sal zmarszczyła na chwilę brwi. – Nie ma żadnego problemu – oznajmił Graff. – To sprawa operacyjna. Spocznij. Robiono sobie kawały, ale nie okazywano braku szacunku. Po prostu wyluzowani ludzie, którzy uniknęli śmierci. Meg wróciła na krzesło, złapała Deka za rękę, bo znowu wyglądał na nieobecnego... Rozumiała go. Z tego, co wiedziała, był to najszczęśliwszy moment w jego życiu, a oni zawracają mu głowę sprawą z matką i pacyfistami. Popatrzył jej w oczy, jak gdyby znała odpowiedzi na wszystkie pytania, jakby, tak powiedziałby rab,

wiedziała, co powiedzieć i zrobić. Może tak było kiedyś, miała wtedy coś więcej do zaoferowania niż dawała po sobie poznać. Ale pokolenia zmieniały się, cała rasa ludzka wirowała i parła do przodu, żyjąc z dnia na dzień. Jeśli miałaby teraz dwadzieścia pięć lat, nie znałaby rabów, którzy byli młodzi, głupi i szukali osobistej prawdy. Po tym, jak pewien urzędnik z Kompanii powiedział, że nie można poradzić sobie z rabami, zwykli mówić, że rab istnieje, będzie istniał i pieprzyć korporację... – Wyjdzie z tego – powiedziała mu, ponieważ wiedziała, że cały czas pogrążony jest w myślach o swojej matce. I o Cory. Nie zostało mu już wiele ścieżek, kiedy zaszedł tak daleko. Uderzyła go w ramię mówiąc: – Rab istnieje nadal, jeune fils. Oni nas rozstrzelali w piętnastym. Nie zapominaj o tym. Nie mam ci już nic do zaoferowania. – Ona nigdy nie zajmowała się polityką, Meg! – Musimy to robić, jeune fils. Istnieje życie i śmierć, to wszystko. Ale nadal istniejemy i oni muszą coś z tym zrobić, muszą coś zrobić z nami. Dek był dzieckiem, kiedy rab utracili niewinność, a krew popłynęła po stopniach biur Kompanii. Był wtedy bardzo młody, choć nadal pozostał dzieckiem w pewnych sprawach. Ona już nie mogła wrócić do przeszłości. Powiedziała to prosto i sucho: – Szczęśliwy traf nie istnieje, jeune rab. Nic nie zdarza się bez przyczyny, ale ty nią nie jesteś, wybacz szczerość, cher. Nikt przy tym stole, ani ja, ty, czy Sal, nie jest tak ważny, że Bóg spieprzy czyjeś życie, aby dać je tobie. Nie wiem, kto ani dlaczego, ale wyeliminowaliśmy Boga jako podejrzanego... Dek wysilił się na uśmiech. Podniósł kufel drżącą ręką. Wypił łyk, nie rozlewając

trunku. Przynajmniej tyle. – Hej – odezwała się Sal. – Sama Komisja Praw Człowieka ONZ chce rozmawiać z twoją matką... – Ale dopóki nie wydostaną jej z Bonn, nie będzie bezpieczna. Ludzie Salazar dwa razy usiłowali cię zabić i dostali Jamila... – Cher rab, czy zaryzykują teraz wzniecenie zamieszek? Wsadzili swój tyłek na minę. Chcą, żeby się wszystko uciszyło, jak tylko załatwią tę sprawę. Kiedy łapią korporacyjne szczury, potem zawsze wszystko uciszają. Westchnął i potrząsnął głową. Sal szturchnęła go łokciem. – Zabieram cię stąd, cher. Bilard czy poker?

***

Poker. Ben odsunął krzesło, postawił im piwo i zapytał wesoło: – Mogę się przyłączyć? – Wszyscy członkowie jego załogi spojrzeli na niego. Na jego twarzy nie malowało się zadowolenie. Odpowiedź, dlaczego, przeznaczona była dla uszu Sal, Dekkera i Meg. Potem wszystko dostanie się do opinii publicznej, czego był najzupełniej pewien, kiedy tylko służby bezpieczeństwa dowiedzą się, jaki można zrobić użytek z pliku, który wyląduje na ich laptopach. Dekker zapytał: – Czego chcieli?

– Och, nic takiego. – No, dalej – zachęcała Sal. – Och – powiedział Ben zbierając karty – to tylko mały trik techniczny. – Miał passę. Czasem zdarzało się, że człowiekowi świetnie szło i dzisiaj miał właśnie taki wieczór. Cholera, jutro w wiadomościach podadzą niesamowite rzeczy. – Trik techniczny, akurat – zareagowała Sal. – Co to było? – Tylko mała rada. Oraz liczby dostępu i karta uszczelniona lakierem do paznokci. – Położył chipy. Nie musiał lecieć do Sztokholmu, aby udowodnić Staatentek, czym jest cholerny EIDAT. Elegancki sprzęt mieli na tym okręcie bazie. – Jaka rada? Uśmiechnął się myśląc o jutrzejszych wiadomościach porannych, MarsCorp, osobistym pliku memo Salazar oraz o wspaniałych obciążających rzeczach, jakie zawierał. – Nie kupujcie nic w EIDAT, Lendler ani MarsCorp. Nawet ze zniżką. – Co ty tam masz? – zapytał ostro Dekker. Jeszcze szerszy uśmiech. – Szczęśliwą rękę, Dek. Wszystko na to wskazuje.