1. Diana Palmer--Nora

Diana Palmer

Nora Tłumaczenie: Jacek Żuławnik

ROZDZIAŁ PIERWSZY Nazywała się Eleanor Marlowe, ale mówiono na nią Nora. To zdrobnienie było naturalne i pozbawione sztuczności, i taka też była Nora. Urodziła się i wychowała w epoce wiktoriańskiej, w Richmond w Wirginii, w atmosferze właściwej dla wyższych sfer, jednak miała nietypowe jak na panienkę z dobrego domu zamiłowanie do przygód. Bywała też impulsywna, a czasami po prostu lekkomyślna, trudno się więc dziwić, że niespokojny charakter Nory przyprawiał o wieczną zgryzotę jej rodziców. Gdy była małą dziewczynką, niewiele brakowało, by utopiła się podczas wyprawy jachtem, kiedy indziej zaś, gdy podglądała ptaki nieopodal letniej rodzinnej rezydencji w Lynchburgu w Wirginii, spadła z drzewa i złamała rękę. W prywatnej szkole, do której ją posłano, była prymuską, potem zaś dostała się do jednej z najlepszych szkół średnich. Dwudziestoletnia panna Eleanor Marlowe stała się dzięki bogactwu i pozycji rodziny osobą liczącą się w kręgach towarzyskich, prawdziwą młodą damą. Zjeździła całe Wschodnie Wybrzeże, zachwycała się egzotycznym pięknem Karaibów, poznała najważniejsze europejskie stolice. Była osobą wykształconą, dobrze wychowaną i obytą w świecie. Nie należała przy tym do szarych myszek, przeciwnie, lubiła być w centrum uwagi. Miała zasłużoną opinię podróżniczki, co było jej prawdziwą pasją, ale okiełznała swój szalony temperament i można by sądzić, że za jakiś czas na resztę życia osiądzie w spokojnej przystani, to znaczy wyjdzie za godnego zaufania i podziwu bogatego dżentelmena, urodzi dzieci, będzie brylować na salonach i udzielać się w komitetach dobroczynnych, a także co jakiś czas wyruszy na kolejną wprawę, by zwiedzić nieznany jej dotąd kawałek świata. Tak też i ona sama widziała swoją przyszłość. Niestety podczas pobytu w Afryce skłonność Nory do przygód zadała jej druzgocący cios. Na safari do Kenii pojechała razem z trzema kuzynami i ich żonami oraz pewnym narzucającym się pretendentem do jej ręki, który zresztą sam się na tę wyprawę wprosił. W wyprawie wziął udział również Theodore Roosevelt, ówczesny kandydat na stanowisko wiceprezydenta u boku prezydenta Williama McKinleya, który ubiegał się o reelekcję. Roosevelt, kuzyni Nory i cała reszta męskiej części ekspedycji wybrali się na polowanie, zaś Nora wraz z innymi kobietami miała pozostać w eleganckiej rezydencji. Wydało się jej to nudne, dlatego jako jedyna kobieta z radością zgodziła się na myśliwską eskapadę i spędzenie nocy w rozbitym nad rzeką obozie. Edward Summerville, wyjątkowo wytrwały i nachalny adorator Nory, był coraz bardziej rozdrażniony chłodną rezerwą, z której zbudowała nieprzekraczalny mur między nimi. Norę powszechnie uważano za kobietę o zimnym sercu, natomiast on uchodził za bawidamka. Jej obojętność doprowadziła go do wściekłości i sprawiła, że podczas myśliwskiej eskapady zdwoił wysiłki, by zdobyć Norę. I po raz kolejny poniósł klęskę. Gdy więc przypadek zrządził, że znaleźli się sami nad rzeką, odłożył na bok wszelką obyczajność oraz dżentelmeńskie zasady i rzucił się na Norę. Zaatakowana niechcianymi pieszczotami, zaczęła gwałtownie się wyrywać z objęć Edwarda i podczas szamotaniny rozdarła bluzkę oraz woalkę chroniącą delikatną kobiecą skórę przed komarami, od których roiło się nad rzeką. Zanim zdążyła zakryć odsłonięte ciało, owady mocno ją pokąsały. Dwaj krewcy kuzyni Nory dotkliwie pobili Summerville’a i wyrzucili go z obozu, ten jednak, zanim odjechał, zarzucił Norze, że go sprowokowała, i poprzysiągł zemstę. Nie była to prawda, o czym wszyscy wiedzieli, ale cóż z tego, skoro zraniona męska duma kazała mu zrzucić

winę na kobietę. Niemniej jednak gniew Summerville’a był akurat tym ostatnim, czym powinna martwić się Nora. Oczywiście sporo wiedziała o chorobach przenoszonych przez komary, ale mijały tygodnie, a ona nadal czuła się doskonale, więc zapomniała o sprawie. Dopiero po powrocie z Afryki, gdy minęło około miesiąca od ukąszenia, dostała bardzo wysokiej gorączki, a lekarz rodzinny zdiagnozował malarię i przepisał chininę. Środek wywoływał rozstrój żołądka, zresztą i tak miał jedynie zapobiegać ewentualnym infekcjom, albowiem na samą malarię nie wynaleziono jeszcze skutecznego lekarstwa. Nora wpadła w czarną rozpacz, czuła też wściekłą nienawiść do Summerville’a, który był sprawcą jej nieszczęścia. Gdy przeżyła pierwszy atak choroby i powoli wracała do zdrowia, lekarz poinformował ją, że niestety mogą wystąpić różne powikłania, a w szczególności śmiertelne schorzenie zwane hemoglobinurią. Dodał, że napady gorączki z pewnością będą powracały przez najbliższe lata, a być może nawet do końca życia. Marzenia Nory o domu i rodzinie rozwiały się. Mężczyźni jakoś nigdy nie pociągali jej fizycznie, ale zawsze chciała mieć dzieci. Niestety zrealizowanie tego marzenia stało się niemożliwe. Niby jak miałaby wychowywać dziecko trawiona przez chorobę, której każdy kolejny atak mógł ją zabić? Skończyły się również marzenia o przygodach. Chciała wyruszyć do źródeł Amazonki, zobaczyć piramidy w Egipcie, ale jak miała tego dokonać, gdy w każdej chwili mógł nastąpić nawrót gorączki? Po prostu wystraszyła się ryzyka. To prawda, z całego serca pragnęła podróżować i kolekcjonować przeżycia, ale jednak najwyżej ceniła swoje zdrowie. Tak więc przez cały następny rok wiodła spokojne życie, a gdy była taka okazja, opowiadała o afrykańskiej przygodzie przyjaciołom, którzy byli pod wrażeniem jej odwagi. Zyskała sławę nieustraszonej poszukiwaczki przygód, mimo że – a może właśnie dlatego – relacje Nory były mocno przesadzone. Lubiła rozgłos, cieszyła ją reputacja śmiałej podróżniczki. Była uważana za kobietę nowoczesną. Zapraszano ją do wygłaszania odczytów na wiecach sufrażystek i na podwieczorkach w siedzibach organizacji dobroczynnych. Innymi słowy, choć miała sporo zajęć i otaczały ją tłumy znajomych, to tak naprawdę spoczęła na laurach. Zaproponowano jej wyjazd na Zachód, do tej baśniowej i niemal jak Afryka dzikiej krainy, o której wiele czytała i którą zawsze chciała zobaczyć. Gorączka nie pojawiła się już od kilku miesięcy, toteż Nora nie łączyła żadnego ryzyka z wyjazdem i miała nadzieję, że uda jej się odbyć tę podróż w dobrym zdrowiu. Zobaczy legendarny Dziki Zachód, może nawet upoluje bizona i spotka prawdziwego desperado albo Indianina. Stała przy zasłoniętym firaną oknie w salonie rodzinnego domu w Wirginii, popatrywała na późnoletni krajobraz i drżąc z podniecenia, obracała w palcach list od ciotki Helen. We wschodniej części Teksasu mieszkało czworo przedstawicieli rodu Tremayne’ów: wuj Chester, ciotka Helen oraz dwoje kuzynostwa, Colter i Melissa. Colter wyruszył na biegun północny, natomiast Melissa, zdrobniale nazywana Melly, czuła się samotna, ponieważ jej najlepsza przyjaciółka wyszła za mąż i wyjechała. Ciotka Helen chciała, by Nora spędziła kilka tygodni na ranczu i spróbowała poprawić nastrój jej córki. Nora wybrała się kiedyś pociągiem do Kalifornii i przez okno przedziału widziała surową krainę rozciągającą się pomiędzy Atlantykiem a Pacyfikiem. Czytała o ranczach i Teksańczykach. I miejsca, i ludzie wydawali jej się wyjątkowo romantyczni. Przywołała z pamięci opowiadania i powieści wydawane przez pana Beadle’a, którymi ostatnio się raczyła. Och, jak bardzo działały na jej wyobraźnię! Znów zobaczyła dzielnych kowbojów walczących

a to z Indianami, a to z białoskórymi bandytami, ratujących kobiety i dzieci, dokonujących bohaterskich czynów. Gdyby odwiedziła rodzinę, miałaby okazję zobaczyć prawdziwych mieszkańców Dzikiego Zachodu. Byłaby to prawdziwa przygoda, a że bez lwów i myśliwych? Trudno. Najważniejsze, że będzie mogła dowieść swej odwagi i udowodnić samej sobie, że malaria, która zmusiła ją do drastycznego ograniczenia wojaży, nie pozbawiła jej tak do końca animuszu. – I cóż postanowiłaś, moja droga? – zapytała córkę Cynthia Marlowe, przeglądając najnowszy numer „Colliera”. Nora odwróciła się, a błękitna koronkowa suknia zawirowała wokół szczupłych kostek. Drżącymi z podniecenia palcami dotknęła modnej tiulowej muszki pod brodą. – Ciotka Helen jest bardzo przekonująca – odparła. – Otóż pojadę! Nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę majestatycznych rycerzy prerii opisywanych w moich ukochanych powieściach. Cynthia nie kryła rozbawienia. Od czasu pechowej wyprawy do Afryki jej córka nigdy jeszcze nie była aż tak podekscytowana. Jej kasztanowe włosy ujęte w stylową fryzurę w promieniach słońca nabrały miedzianego blasku. Kiedy była młodsza, Cynthia też miała takie włosy, lecz przegrały z siwizną. Nora miała ciemnoniebieskie spojrzenie Marlowe’ów i wysokie kości policzkowe, spuściznę po francuskich przodkach. Była wyższa od matki, ale raczej średniego wzrostu niż wysokiego. Miała wdzięk, elegancję i maniery oraz talent do prowadzenia rozmów, nie tylko towarzyskich, ale również na poważniejsze tematy. Cynthia była bardzo dumna z córki. Nora traktowała mężczyzn z dużym dystansem, zwłaszcza po nieszczęsnym incydencie z Summerville’em i koszmarnej chorobie. Z pewnością prowadziłaby pełne przygód życie, pomyślała Cynthia, gdyby malaria nie podcięła jej skrzydeł. A tak, mając dwadzieścia cztery lata, pogodziła się już z myślą o staropanieństwie. – Pomijając inne rzeczy, ta wycieczka da ci wytchnienie od wysiłków ojca, który za wszelką cenę próbuje ci znaleźć odpowiedniego kawalera – jakby do siebie powiedziała Cynthia. Miała czym się niepokoić, bo małżonek ostatnio mocno się narzucał, bywał apodyktyczny, a nawet gruboskórny. Nora roześmiała się ponuro. W tej sprawie mała wyrobione zdanie. Mężczyźni to tylko kłopoty, nie byli jej potrzebni do szczęścia. – Masz rację. Każę Angelinie spakować moje rzeczy. – A ja polecę sekretarzowi załatwić ci bilet na pociąg – zaproponowała Cynthia. – Jestem pewna, że ten wyjazd okaże się dla ciebie pouczający. – Akurat co do tego – odparła Nora z błyskiem w oczach – nie mam żadnych wątpliwości. Minęło sporo czasu, odkąd wyjeżdżałam tak daleko sama. – Po jej twarzy przebiegł cień na pewne wspomnienie, zaraz jednak dodała pogodniej: – Ale Teksas to nie Afryka. – Kochanie, od ostatniego ataku gorączki minęło kilka miesięcy. – Cynthia wstała. – Choroba nie powinna tak szybko wrócić. Nie martw się tym, dobrze? Pamiętaj, że Chester i Helen to twoja rodzina i w razie potrzeby zawsze ci pomogą. – Oczywiście – z uśmiechem odparła Nora. – To będzie cudowna przygoda. Przypomniała sobie te słowa, gdy stała na opustoszałym peronie w Tyler Junction w Teksasie, czekając na ciotkę i wuja. Jazda pociągiem była w miarę wygodna, ale długa i męcząca. Nora była tak bardzo wyczerpana podróżą, że jej entuzjazm nieco osłabł. Musiała też przyznać, że brudna, zakurzona stacja nie do końca spełniała jej oczekiwania. Nie zauważyła ani jednego strojnie odzianego Indianina, ani jednego zamaskowanego desperado, ani nawet żadnego rumaka noszącego na grzbiecie dumnego kowboja. Poczuła się rozczarowana zarówno

otoczeniem, jak i bezlitosnym teksańskim słońcem, którego gorące promienie przenikały przez uroczy kapelusik, który Nora miała na głowie. Rozejrzała się ponownie w poszukiwaniu krewnych. Pociąg spóźnił się, więc może poszli się napić albo coś zjeść w pobliskiej restauracji, której szyld zauważyła? Popatrzyła na eleganckie skórzane walizy i kufer, zastanawiając się, jakim sposobem dotrze na ranczo, skoro nikt po nią nie przyjechał. Stwierdziła, że koniec lata w południowo-wschodnim Teksasie jest jeszcze bardziej nieznośny niż w Wirginii. Miała na sobie stylowy strój podróżny. We wdzianku, które w domu uznała za wyjątkowo wygodne, tutaj wręcz się gotowała. Ciotka Helen opisała w liście te strony. Tyler Junction było małym, prowincjonalnym miasteczkiem niedaleko Beaumont w południowo-wschodnim Teksasie. Tutaj większość plotek rodziła się na poczcie lub w sklepie przy dystrybutorze z wodą sodową, zapotrzebowanie na doniesienia z kraju i wieści towarzyskie zaspokajał zaś dziennik „Beaumont Journal”. Ulicami miasteczka jeździły dwa małe czarne automobile z fabryki Henry’ego Forda, należące do rodzin założycieli Tyler Junction, natomiast reszta mieszkańców musiała zadowolić się powozami i bryczkami. Od razu było widać, że tutejsza ludność trudniła się głównie rolnictwem. Nora dostrzegła kilku mężczyzn w wysokich butach, dżinsach i kapeluszach o szerokim rondzie. Nie byli to jednak przystojni młodzieńcy, jakich sobie wyobrażała, lecz zgarbieni starcy. Kiedyś, gdy wuj i ciotka odwiedzili siedzibę rodu w Wirginii, Chester powiedział, że obecnie większość teksańskich rancz znajduje się w rękach korporacji należących do wielkich spółek. Nawet gospodarstwo wuja było własnością dużego konglomeratu z zachodniego Teksasu i za jego prowadzenie wypłacano mu pensję. Czasy twórców ranczerskich imperiów, takich jak Richard King w południowo-wschodnim Teksasie albo Brant Culhane, właściciel ziemski z zachodniej części stanu, dawno już minęły. Teraz pieniądze zarabiało się na ropie i stali. Tuzami tych branż byli Rockefeller i Carnegie, na kolei zbili fortunę J. P. Morgan i Cornelius Vanderbilt, zaś Henry Ford skutecznie rozkręcił popyt na automobile. Były to czasy narodzin imperiów, tyle że przemysłowych, a nie rolniczych. Hodowcy bydła i kowboje powoli odchodzili w przeszłość. Oczywiście produkcja żywności nadal była potrzebna, ale ranczerzy stracili na znaczeniu, wypadali z lokalnych elit finansowych. Ciotka Helen pisała, że poszukiwacze ropy dotarli już do Beaumont, rozpoczęto wiercenia na dużą skalę, ponieważ kilka lat temu jakiś geolog orzekł, że tereny leżące nad Zatoką Meksykańską to najprawdopodobniej bogata żyła płynnego złota. Rozbawiło ją to. Jak bardzo trzeba być naiwnym, by sądzić, iż ta bujna zielona kraina skrywa pokłady ropy naftowej! Rozmyślając o tym wszystkim, z roztargnieniem obserwowała wysokiego mężczyznę w ciemnym kapeluszu, wysokich butach i skórzanych ochraniaczach zaciągniętych na spodnie, który szedł zakurzoną ulicą w kierunku stacji. Nareszcie prawdziwy kowboj! Jej serce zaczęło bić szybciej. Ależ stylowy jegomość! Byłaby wielka szkoda, gdyby tacy ludzie podzielili los Indian i zniknęli z powierzchni ziemi. Kto wówczas będzie ratował wdowy i sieroty i wojował z czerwonoskórymi? Była tak zajęta idealizowaniem zbliżającego się szybkimi krokami mitu, że dopiero po dłuższej chwili zorientowała się, iż mężczyzna kieruje się właśnie ku niej. Jej brwi, ukryte pod cienką woalką paryskiego kapelusika, uniosły się nieco, a serce zabiło jeszcze mocniej. Nagle przyszło jej do głowy, że mężczyzna, o którym rozmyślała, jest zwykłym sługą, najemnym pracownikiem, jako że podstawowym zajęciem kowbojów jest opieka nad bydłem, a nie dokonywanie bohaterskich czynów. Doszła do wniosku, że obcowanie z pięknymi, nieskazitelnymi kowbojami mieszkającymi na kartach książek to jednak coś zupełnie innego niż spotkanie jednego z nich na żywo. Mężczyzna, który z daleka wydawał się niebywale atrakcyjny, gdy podszedł bliżej,

bardzo ją rozczarował. Był nieogolony, wręcz brudny. Kiedy na jego wytartych skórzanych ochraniaczach, które klapały przy każdym kroku, zauważyła ślady krwi, niemal wzdrygnęła się z odrazą. Ostrogi przy butach z wielkim czubem, oblepionych czymś, co zdecydowanie nie było błotem, pobrzękiwały melodyjnie. Gdyby ten człowiek próbował uratować wdowę albo śliczną sierotę płci żeńskiej i zbliżał się do nich, idąc pod wiatr, damy w opresji z pewnością uciekłyby od niego, zatykając palcami zgrabne noski! Koszula w niebieską kratę była mokra od potu i kleiła się do ciała wręcz nieprzyzwoicie, podkreślając szerokie ramiona, imponujące mięśnie i gęsty, czarny zarost na piersi. Nora kurczowo chwyciła torebkę, by czymś się zająć i nie stracić panowania nad sobą. Niebywałe, że taki prymitywny mężczyzna, któremu przydałaby się porządna kąpiel, wzbudził jej zainteresowanie. Ług niewiele by tu pomógł, pomyślała złośliwie. Należałoby go wymoczyć we wrzącym wybielaczu. Popatrzył na nią spode łba, kiedy uśmiechnęła się leciutko, biorąc się w garść. Miał kruczoczarne, proste i wilgotne włosy, a także szczupłą twarz pokrytą grubą warstwą kurzu, w którym spływający z czoła pot rzeźbił głębokie bruzdy. Oczy były wąskie i głęboko osadzone pod sterczącymi brwiami, skryte w cieniu kapelusza z szerokim rondem. Miał gęste ciemne rzęsy i prosty nos. Między wydatnymi kośćmi policzkowymi znajdowały się szerokie usta o klasycznym kształcie, a jego broda wystawała, co natychmiast obudziło czujność Nory. – Panna Marlowe? – zapytał z silnym teksańskim akcentem, nie starając się nawet odwzajemnić uśmiechu. Rozejrzała się po opustoszałym peronie i głęboko westchnęła. – Szanowny panie, jeśli widzi pan kogoś jeszcze, kto mógłby nią być, to życzę powodzenia. – Gdy popatrzył na nią, jakby nie zrozumiał, co do niego powiedziała, postanowiła pomóc biedakowi i dodała: – Jest gorąco. Chciałabym jak najprędzej znaleźć się na ranczu. Nie jestem przyzwyczajona do upału i takich… hm… aromatów. – Odruchowo zmarszczyła nos. Wyglądał, jakby się w nim zagotowało, ale nie powiedział ani słowa. Za to miną wyraził bardzo wiele. Otóż właśnie ujrzał typową paniusię ze Wschodu, przebogatą, wydelikaconą i przewrażliwioną, dla której tutejsze warunki życia są godne pożałowania. Ot, nic nowego, widywał już takie. Tyle że ku swemu zdziwieniu tym razem poczuł się rozdrażniony, a nawet urażony tą „paniusiowatością”. Przekrzywił głowę, przyjrzał się jej bagażom i spytał wreszcie: – Przeprowadzka? – Co… słucham? – zdumiała się. – To tylko bagaż podróżny – dodała obronnym tonem. – Przecież musiałam zabrać rzeczy osobiste. – Czuła się dziwnie, bo nie nawykła do tego, by przepytywała ją służba. – Dobrze, że wziąłem powóz. – Westchnął głośno. – Chociaż nie wiem, czy wszystko się zmieści, bo kupiłem sporo prowiantu. Obróciła torebkę smukłymi dłońmi i stłumiła uśmiech. – W takim razie pobiegnie pan za wozem, niosąc walizki na głowie, jak robią to tragarze na afrykańskim safari – powiedziała miłym głosem. – Znam to z własnego doświadczenia. – Biegała pani za wozem z torbami na głowie? – Ależ naturalnie, że nie! – Doprawdy, ta rozmowa staje się coraz bardziej komiczna, pomyślała. – Byłam na safari! Przecież mówię. Oparłszy ręce na biodrach, spojrzał na panienkę z miasta. – Na safari? Takie delikatne stworzenie w dzikiej Afryce? – Spojrzał z rozbawieniem na doskonale skrojony kostium i aksamitny kapelusik. – A myślałem, że nic mnie nie zaskoczy. – Ruszył w kierunku stojącego po drugiej stronie ulicy powozu zaprzężonego w dorodnego konia.

Patrzyła za nim z mieszanymi uczuciami. Wszyscy mężczyźni, jakich do tej pory znała, byli do bólu uprzejmi i troskliwi, ten jednak okazał się nieokrzesany i nawet nie próbował schlebiać jej kobiecej próżności. Wahała się między podziwem a wściekłością. Tak czy inaczej, było to niesamowite zarozumialstwo jak na takiego prostaka. Nie zdjął kapelusza ani nawet nie dotknął ronda, by gestem wyrazić szacunek. Nora przyzwyczaiła się do mężczyzn, którzy robili jedno i drugie, a do tego jeszcze witali się z nią na sposób europejski, całując w rękę. Jestem zbyt wymagająca, pomyślała. To przecież Zachód, a ten nieszczęśnik z pewnością nigdy nie miał okazji nauczyć się dobrych manier. Będzie go traktowała jak afrykańskich tragarzy, tych prostych ludzi, których przeznaczeniem było służyć innym za marny grosz. Spróbowała wyobrazić go sobie w przepasce na biodra i znów musiała stłumić wybuch śmiechu. Czekała cierpliwie, aż jej dobroczyńca przyprowadzi załadowaną po brzegi bryczkę, przywiąże konia do słupa, po czym z ostentacyjnym wysiłkiem zacznie pakować bagaże. Stanęła z boku i naraz przyszło jej do głowy, że właściwie powinna być mu wdzięczna. Przecież nie zaproponował, by pojechała z tyłu, razem z walizami. Spojrzała na niego znacząco, ażeby pomógł jej wspiąć się na siedzenie. Przy tym wyedukowana już co nieco, wcale się nie zdziwiła, że już rozparł się na koźle i niecierpliwie trzymał lejce, wyraźnie ją popędzając. – Panience, zdaje się, śpieszyło – bardziej stwierdził, niż spytał, po czym zsunął kapelusz na tył głowy i posłał Norze niepokojące, przeszywające i nieodgadnione spojrzenie. Jego oczy okazały się zaskakująco jasne w porównaniu z opaloną twarzą, były szare, niemal srebrne. – Dobrze, że jestem wysportowana – oznajmiła z uśmiechem, postawiła stopę na piaście koła i z gracją zadarła nogę, by usiąść na koźle. Wzięła jednak zbyt duży zamach i wylądowała na ochraniaczach kowboja. Odór skórzanego przyodziewku na moment ją oszołomił, ale dotyk muskularnych męskich nóg, o które oparła się piersią, wywołał szaleńcze bicie serca. Zanim jednak zdążyła przeżyć wstrząs wywołany niespodziewaną i skandaliczną bliskością ze służącym, chwycił ją stalowymi dłońmi i posadził. – No, no, panienko – powiedział z powagą. – Wiem, do czego wy, dzikie kobiety z miasta, jesteście zdolne. Jednak radziłbym zapamiętać, że nie pozwolę pani zabawiać się moim kosztem. Nie dość, że narobiła sobie wstydu niezdarnością, to jeszcze nazwał ją latawicą! Poprawiła kapelusz dłonią, która paskudnie cuchnęła, bo otarła się o te jego utytłane spodnie. – Na litość boską! – wybuchnęła, nerwowo szukając chusteczki, którą zamierzała usunąć paskudny zapach. – Będę śmierdziała oborą! Rzucił jej wymowne spojrzenie i szarpnął lejce, po czym uśmiechnął się i powiedział z jeszcze silniejszym teksańskim akcentem. Zrobił to specjalnie dla niej. Skoro ma go za prostaka, to będzie prostakiem. – A czego się panienka spodziewała po człowieku, który pracuje rękami i zgina kark w polu? – zapytał łagodnie. – Proszę mi wierzyć, nie ma lepszego życia niż na otwartej przestrzeni. Kowboj nie musi myć się częściej niż raz na miesiąc, ubierać się modnie czy przestrzegać dobrych manier, których zresztą nikt go nie nauczył, bo i po co. Kowboj to człowiek wolny i niezależny, jest tylko on, pod nim koń, a nad nim błękitne teksańskie niebo. Może sobie dogadzać z rozwiązłymi kobietami i upijać się co weekend! Uwielbiam wolne życie! – oznajmił z zapałem. Tym sposobem opinia Nory o kowbojach zmieniła się o sto osiemdziesiąt stopni. Rzeczywistość okazała się całkiem inna od świata Dzikiego Zachodu opisywanego w awanturniczych romansach wydawanych przez pana Beadle’a. Wyjechali z miasta, a Nora z uporem pocierała chusteczką piękne, szare rękawiczki

z koźlęcej skóry, choć coraz bardziej była pewna, że będzie musiała je wyrzucić, bo smród nigdy nie zejdzie. Kilka dni wcześniej padało i potworzyły się wyboje, w które wpadały koła powozu, przez co podróż na twardym koźle nie należała do najprzyjemniejszych. – Panienka, widzę, milcząca – odezwał się. – Słyszałem, że kobiety ze Wschodu są dość bystre – dodał, wczuwając się w rolę prostego wieśniaka. Owszem, w swoich kręgach uchodziła za bystrą, jednak tym razem nawet nie podejrzewała, że właśnie ulega złośliwej prowokacji. – Gdybym była inteligentna – odparła, piorunując go wzrokiem – w ogóle bym nie wyjeżdżała z Wirginii! – Zajęła się wycieraniem kolejnej plamki, tym razem na rąbku sukni. – O rety! Co sobie pomyśli ciotka Helen? – Może to, że obłapialiśmy się po drodze. – Posłał jej szelmowski uśmiech. – Obłapiać się? – W jej oczach zapłonęła dzika żądza mordu. – Z panem? Już prędzej bym pocałowała… górnika! Nie, cofam to. Górnicy na pewno nie śmierdzą tak okropnie, więc żadne poświęcenie… Prędzej bym pocałowała sępa! Popędził konia, który zwolnił w cieniu rozłożystego jadłoszynu, po czym najpierw zaśmiał się, czy też zarechotał, i odparł: – Tutaj sępy są potrzebne. Sprzątają gnijącą padlinę, żeby świat ładnie pachniał dla takich delikatnych panienek. Bezczelny! Ośmielił się na sarkazm wobec niej! – Jesteś pan bardzo bezpośredni jak na parobka – powiedziała oburzona. Nie odpowiedział, bo musiałby wypaść z roli. Cóż, paniusia złośliwie mu wypomniała, że stoi o wiele stopni wyżej od niego na drabinie społecznej, podkreśliła, że jest damą, a on tylko nędznym służącym. Co za ironia! – pomyślał, mając ochotę głośno się roześmiać. Nora przestała wreszcie walczyć chusteczką z cuchnącym zapachem, za to wachlowała się energicznie kolorowym tekturowym wachlarzem, który kupiła od konduktora w pociągu. Ostatni tydzień sierpnia był nieznośnie gorący. To pewnie z powodu wiatrów znad zatoki, pomyślała, utyskując na skwar. Na Wschodzie takim upałom towarzyszą gwałtowne burze. Zaledwie rok wcześniej przez Wschodnie Wybrzeże przeszedł huragan, który odebrał życie jej kuzynowi. Wciąż jeszcze w snach nawiedzała ją powódź. Czuła się niemal pokonana przez oblepiającą gorącą wilgoć. Gorset, który miała pod suknią i żakiecikiem z długim rękawem, bardzo utrudniał oddychanie. Musiała jednak przyznać, że jej towarzysz nie wyglądał lepiej, bo cienka koszula była mokra od potu. Nora zorientowała się, że wciąż popatruje na jego wyraźnie zarysowane muskularne ramiona i owłosioną pierś. Widziała mężczyzn innych ras z obnażonym torsem, ale nigdy żadnego dżentelmena. Tylko że ten, choć biały, z całą pewnością nie był dżentelmenem. Nie do pomyślenia, że prosty robotnik tak bardzo ją poruszył, choć zawsze wydawała się niewzruszona! Zdenerwowała się na tę myśl. Drobne dłonie trzymające drewniany uchwyt kolorowego wachlarza, przedstawiającego Ostatnią Wieczerzę na jednej stronie i reklamę przedsiębiorstwa pogrzebowego na drugiej, zaczęły drżeć. – Pracuje pan dla mojego wuja Chestera, tak? – zapytała, starając się nawiązać rozmowę. – No. Czekała, ale musiała zadowolić się tym jednym słówkiem. Próbowała więc dalej: – Czym pan się zajmuje? – Pomyślała, że może wyznaczono mu jakieś bardziej skomplikowane zajęcie niż znakowanie bydła. Odwrócił się nieśpiesznie. Jego ocienione szerokim rondem kapelusza srebrne oczy lśniły jak nieoszlifowane diamenty.

– Jestem kowbojem. Zajmuję się bydłem. Może panienka zauważyła, że buty mam całe w… – Celowo w dosadny sposób określił zaschniętą maź oblepiającą jego obuwie, wieńcząc to szelmowskim uśmiechem. Nora zaczerwieniła się. Powinna go spoliczkować, ale zaniechała takiej sankcji. To go zdziwiło. Był przekonany, że paniusia oburzona jego bezczelnością i demonstracyjnym brakiem szacunku da się ponieść emocjom. Jednak Nora wiedziała, że taki wybuch tylko by uradował tego prostaka. Niedoczekanie! – pomyślała, posyłając mu puste spojrzenie, po czym wzruszyła nieznacznie ramionami i jak gdyby nigdy nic zaczęła przyglądać się jesiennemu krajobrazowi. Obserwując z okien pociągu zachodni Teksas, wychwyciła różnicę w klimacie i florze między jedną częścią stanu a drugą. Nie było tu kaktusów ani pustyni, rosły za to magnolie, derenie i sosny. Mimo kończącego się lata, trawa wciąż była zielona. Za długimi białymi płotami i szarymi ogrodzeniami z drutu kolczastego pasło się bydło. Niebo stapiało się z równiną, nie było żadnych wzniesień, żadnych gór. Nad strumieniami i stawami, z których bydło piło wodę, unosiła się lekka mgiełka pary. Ciotka pisała, że równolegle do granic rancza Tremayne’ów płynęły dwie rzeki, dzięki którym w tych stronach rośnie tak bujna roślinność. – Pięknie tu – powiedziała jakby do siebie. – O wiele ładniej niż w drugiej części stanu. – Ech, wy tam na Wschodzie. – Zerknął na nią. – Dla was ładne jest tylko to, co zielone. – Ależ naturalnie – odparła, łypiąc na niego. – Jak pustynia może być piękna? – Jasne… – Drwiąco przedłużył to słowo. – Takiej mimozie jak panienka pustynne życie na pewno dałoby się we znaki. – Nie jestem mimozą, mój panie! – odparowała ze złością. – Polowałam na lwy i tygrysy w Afryce! – koloryzując bez umiaru, nawiązała do jednodniowego safari – i… – …i wystarczyłaby szanownej pani jedna noc na teksańskiej pustyni – przerwał jej z uśmiechem. – Grzechotnik wśliznąłby się do panienki śpiwora i znaleźliby ją dopiero zimą. Wzdrygnęła się na myśl o grzechotniku. Czytała w książkach Beadle’a o tych wstrętnych stworzeniach. Wychwycił jej reakcję, choć starała się ją zminimalizować, ryknął śmiechem i spytał bezczelnie: – Aha, i taka roztrzęsiona mizerota polowała na lwy? – Ty cuchnący prostaku! – wycedziła przez zęby. – Skoro już mowa o zapachach… – pociągnął nosem i demonstracyjnie skrzywił się – to sama pachniesz jak skunks. – Tylko dlatego, że nie pomogłeś mi wsiąść i upadłam na te twoje cuchnące… – Wskazała palcem szerokie skórzane ochraniacze. – No, na to! Pochylił się ku niej, a w jego oczach widać było rozbawienie. – Nogi, kochanie – podpowiedział. – To się nazywa nogi. – Chodziło mi o to skórzane coś! A poza tym nie jestem twoim kochaniem! – Do reszty tracąc opanowanie, aż podskoczyła na koźle. – Kiedyś możesz tego zapragnąć – skomentował bardzo rozbawiony. – Mam mnóstwo zalet. – Proszę natychmiast zatrzymać powóz! Pójdę piechotą! – oświadczyła. Pokręcił głową. – Nie ma mowy. Obetrzesz sobie nogi, a mnie wyrzucą z roboty, a tego byśmy nie chcieli, prawda? – Ależ jak najbardziej! Uśmiechnął się, widząc jej zaczerwienioną ze złości twarz i duże buchające złością oczy, przypominające błękitne języki ognia. Miała ładne miękkie usta. Z trudem oderwał od niej wzrok

i skupił się na drodze. – Twój wuj nie poradziłby sobie beze mnie. Siedź grzecznie, panienko Marlowe, ochłoń trochę. Kiedy mnie lepiej poznasz, zmienisz o mnie zdanie. – Ani mi w głowie poznawać cię lepiej! – Oho, widzę, że naprawdę łatwo się pieklisz, a ja myślałem, że wy, damulki ze Wschodu, jesteście zawsze opanowane, żadnych takich wybuchów. – Lekko popędził konia. – Z pewnością tylko te, które jeszcze nie miały z tobą do czynienia! – podsumowała złośliwie. Odwrócił głowę, coś błysnęło w jego srebrno-szarych oczach. Z lekkim uśmieszkiem na ustach przeniósł spojrzenie z powrotem na drogę. Nora nie zauważyła tego, ale i tak miała wrażenie, że kowboj śmieje się z niej pod rondem kapelusza. Wytrącił ją z równowagi, i to tak, że zakręciło jej się w głowie. Było to dla niej nowe doświadczenie, nowe i bardzo przyjemne. Żaden mężczyzna nie doprowadził jej do takiej furii, by musiała krzyczeć jak przekupka. Gdy nieco ochłonęła, zawstydziła się swojego wybuchu. Usadowiła się wygodniej i przez resztę podróży ostentacyjnie ignorowała kowboja. Dom na ranczo był długi i niski, biały jak piasek na plaży, miał elegancką werandę i biały płotek okalający kwietny ogródek, dumę Helen Tremayne. Kiedy powóz zajechał na podjazd, ciotka wyszła na werandę. Nora westchnęła cicho. Tak bardzo przypominała swoją siostrę, a jej matkę, że nagle poczuła tęsknotę za domem. – Ciociu Helen! – wykrzyknęła, ostrożnie zsiadając z wozu. Postawiła stopę na piaście koła, nie czekając, aż kowboj pośpieszy jej z pomocą. Wiedziała przecież, że nie ma najmniejszych szans, by wykazał się dobrymi manierami. Podbiegła do ciotki, która uścisnęła ją serdecznie. – Jak dobrze znowu cię widzieć! – Zawołała Helen, odsłaniając śliczną twarz o doskonałej cerze i lśniących, intensywnie błękitnych oczach. Po czym spojrzała na kowboja, który wnosił bagaże na werandę: – Panie Barton, powinien był pan pomóc panience Norze zsiąść z wozu. – Tak, madame, ale sama pani widziała, że mademoiselle Nora skoczyła jak oparzona – odparł uprzejmie, uchylając kapelusza. Uśmiechnął się przy tym czarująco i zaczekał, aż ciotka Helen otworzy mu drzwi i skieruje go wraz z bagażami do sypialni przeznaczonej dla Nory. A to drań! – pomyślała, a on w jej oczach odczytał tę myśl i uśmiechnął się szatańsko, na co odwróciła się ze złością. Gdy się oddalił, Helen skwitowała kwaśno: – To zarządca hodowli Chestera. Świetnie zna się na bydle i interesach, ale ma dość niezwykłe poczucie humoru. Przykro mi, jeśli cię obraził. – Jak się nazywa? – zapytała z wahaniem Nora. – Callaway Barton. – A skąd pochodzi? – Trudno powiedzieć. Tak naprawdę niewiele o nim wiemy. Cały tydzień ciężko pracuje, a podczas weekendu znika, i tak w kółko. Zagwarantował to sobie w kontrakcie. Nie mamy zwyczaju wtrącać się w cudze życie – dodała łagodnie. – Owszem, jest tajemniczy, ale jak dotąd nigdy nie zachował się w nieokrzesany sposób. – Wcale taki nie był – skłamała Nora. Jednak ciotka powiedziała z uśmiechem: – Nie powiedziałabyś mi, nawet gdyby ci ubliżył. Jesteś na to zbyt dobrze wychowana, moja droga – stwierdziła z dumą. – Od razu widać, że w twoich żyłach płynie błękitna krew.

– W twoich też, ciociu. Przecież ty i mama pochodzicie z europejskich arystokratycznych rodów. Mamy królewskiego kuzyna w Anglii, którego odwiedzam dwa razy do roku. – Tylko nie przypominaj o tym Chesterowi! – ze śmiechem zawołała Helen. – Pochodzi z robotniczej rodziny i czuje się skrępowany, gdy ktoś wspomni o moich koneksjach. Nora ugryzła się w język, by powstrzymać się od komentarza. Nie mogła sobie wyobrazić, by miała ukrywać coś przed mężczyzną tylko w tym celu, by zadowolić jego ego. Tyle że ciotka wychowała się w innej epoce, w której obowiązywały inne zasady, a Nora uznała, że nie powinna jej oceniać czy potępiać przez pryzmat współczesności. – Może napijemy się herbaty i zjemy kanapki? – zapytała Helen. – Odśwież się po podróży. Za kilka minut każę Debbie podać przekąski w salonie. – Zmarszczyła nos. – Muszę ci powiedzieć, Noro, że pachniesz dość… osobliwie. – Hm, no cóż… – Była bardzo zażenowana. – Upadłam na pana Bartona przy wsiadaniu do powozu i otarłam się ręką o… o tę obrzydliwą substancję na jego skórzanych płachtach, które ma na nogach. – Na chaparejos, czyli ochraniaczach – podpowiedziała Helen. – Ach tak, ochraniaczach. – To nieuniknione, że mężczyźni brudzą się przy pracy – wyjaśniła rozbawiona Helen. – Ale nie przejmuj się, zejdzie w praniu. – Mam nadzieję – mruknęła Nora. W korytarzu zjawił się znienawidzony przez nią kowboj, który zdążył już rozładować powóz. – Panie Barton – powiedziała Helen – Chester chciał się z panem widzieć. Pracuje z Randym w starej stodole, próbują naprawić wiatrak. – Zaprowadzę powóz i pójdę do nich. Miłego dnia, proszę pani. – Z szacunkiem uchylił kapelusza przed Helen. Natomiast Norze tylko skinął głową, a widząc jej minę, uśmiechnął się kpiąco i wyszedł długim pełnym wdzięku krokiem, pobrzękując ostrogami. Helen odprowadziła go wzrokiem, po czym stwierdziła: – Prawie wszyscy kowboje chodzą niezgrabnie, a to dlatego, że mnóstwo czasu spędzają w siodle. Jednak pan Barton porusza się z gracją, prawda? Nora patrzyła na niego, mając nadzieję, że potknie się o coś i wywinie orła, zatrzymując się bezczelną gębą na framudze, tak się jednak ku jej żalowi nie stało. – Gdzie Melly? – zapytała, wyjmując z włosów szpilę przytrzymującą kapelusz. – W mieście, u przyjaciółki. – Po twarzy Helen przebiegł ledwie zauważalny cień. – Wróci wieczorem. Nora zmieniła strój podróżny na prostą długą spódnicę i białą bluzkę. Zaplotła warkocz i upięła go wokół głowy. Zrobiła to wszystko niemal mechanicznie, bo myślała przy tym intensywnie. Melly, jej młodsza, mająca osiemnaście lat kuzynka, uwielbiała ją, i to z wzajemnością. Były bardzo zaprzyjaźnione, i choć widywały się rzadko, to korespondowały ze sobą. Dlaczego więc nie wyszła jej na spotkanie? Zastanowiło ją coś jeszcze. Przyjechała tu, by rozproszyć smutki młodej kuzynki, ale nie na prośbę Melly, która nic nie napisała o swoich problemach, ale na prośbę jej matki. Czyżby więc sprawa była poważniejszej… a może wstydliwszej natury, niż wynikało to z dość ogólnikowego listu Helen? Dlatego gdy zeszła na dół i zasiadły z ciotką, by raczyć się herbatą i ciasteczkami cytrynowymi, ponownie zagadnęła o Melly. – Wybrała się na przejażdżkę z Meg Smith, powinna niedługo wrócić – odparła Helen. –

Ale nie o to pytasz, czujesz, że coś jest na rzeczy. Otóż jest… – Przerwała na moment. – Sama w pewnym sensie wypchnęłam Melly na tę przejażdżkę, bo nim się zobaczycie, chciałam porozmawiać z tobą w cztery oczy, żebyś wiedziała, co się dzieje. Otóż Melly zakochała się w narzeczonym najlepszej przyjaciółki, co mocno ją podłamało. Mówiąc wprost, nie umiała sobie z tym poradzić. Do tego nie mogła odmówić i musiała uczestniczyć w ślubie jako druhna. – Och! To okropne! – wykrzyknęła Nora. – Strasznie mi jej żal. – Cóż, swoje wycierpiała, ale na mój rozum dobrze się stało, że ten mężczyzna nie odwzajemniał jej uczuć. Owszem, miał pewne zalety, ale nie był to odpowiedni kandydat na męża dla naszej córki. – Ciotka ze smutkiem pokiwała głową. – Pocieszam się tym, że Melly wreszcie spotka kogoś wartego jej miłości. W okolicy jest kilku interesujących kawalerów, których co niedziela widujemy na mszy. Dobrze by się stało, gdyby moja córka przełamała się i zaczęła bardziej intensywnie udzielać się towarzysko. – Tak, oczywiście – żywo przytaknęła Nora. – Zrobię wszystko, co w mojej mocy, by pomóc jej przetrwać te trudne chwile. – Wiem, że mogę na ciebie liczyć. – Helen uśmiechnęła się z wdzięcznością. – Cudownie, że przyjechałaś! – Też się cieszę, ciociu – odparła serdecznie. Melly wróciła do domu mniej więcej godzinę po przyjeździe Nory. Była ubrana w koszulę do konnej jazdy i hiszpański kapelusz. Podobnie jak Nora miała ciemne włosy, ale nie kasztanowe, tylko niemal krucze, zaś jej oczy nie były niebieskie, lecz jasnobrązowe. W przeciwieństwie do kuzynki była opalona. Drobna, niemal filigranowa, wprost zachwycała urodą, była miła w obejściu, a umysł miała bystry. Nora nie mogła pojąć, że znalazł się mężczyzna, który ulokował swoje uczucia gdzie indziej, nie zaś w Melly. – Tak się cieszę, że przyjechałaś – powiedziała Melly, witając się z kuzynką. – Nieco podupadłam na duchu, ale mam nadzieję, że pomożesz mi się podnieść. – Mam taką nadzieję – z uśmiechem odparła Nora. – Ostatnio widziałyśmy się w Wirginii ponad rok temu. Musisz mi powiedzieć, co u ciebie nowego. – Oczywiście. – Melly skrzywiła się. – Ale cóż, moje życie nie jest tak ekscytujące jak twoje, więc niewiele będę miała do opowiadania. Nora przypomniała sobie tygodnie, które spędziła w łóżku trawiona wysoką gorączką. Melly nie wiedziała, zresztą niewiele osób zostało wtajemniczonych, jak zakończyła się afrykańska przygoda. – Melly, dziecko, nie rób z nas nudnych prowincjuszy – ofuknęła ją matka. – Przecież prowadzimy bogate życie towarzyskie! – Tańczymy amerykańskiego kadryla, świętujemy zakończenie budowy nowego domu, urządzamy konkursy ortograficzne – wyliczała Melly. – Aha, i mamy okropnego pana Langhorna oraz jego synalka. – Kiedy spotykamy się z sąsiadami, Melly pomaga w organizacji imprezy – wyjaśniła Helen. – Pan Langhorn to jeden z tutejszych ranczerów. Ma synka, mówię ci, wcielony diabeł, zupełnie nad nim nie panuje. – To pana Langhorna należałoby ująć w ryzy – kpiąco dorzuciła Melly. – To prawda – zgodziła się z nią matka. – Chodzą o nim pewne… słuchy… poza tym jest rozwodnikiem – dokończyła szeptem, jakby w przyzwoitym towarzystwie nie powinno się rozmawiać o takich sprawach. – To jeszcze o niczym nie świadczy – zaczęła Nora. – Ludziom różnie się… – Noro, bardzo cenimy w naszej rodzinie dobre imię, to dla nas nadzwyczaj ważna wartość – oznajmiła stanowczo ciotka. – Wiem, że w miastach na Wschodzie i w Europie kobieta

może sobie na więcej pozwolić, ale musisz pamiętać, że jesteśmy maleńką społecznością i dobre imię jest naszym największym bogactwem. Nie chciałabym, aby Melly widywano w towarzystwie rozwiedzionego mężczyzny. – Tak, oczywiście. – Pomyślała przy tym, jak bardzo zacofany jest ten region. Pochodziła z dużego miasta położonego na Wschodnim Wybrzeżu, wiedziała jednak, że skoro tu przyjechała, to powinna zrobić wszystko, by zrozumieć mentalność ludzi z teksańskiej prowincji. Helen, Melly i Nora przez dość długo siedziały w salonie, gawędząc o tym i owym, ale przede wszystkim rozkoszując się spokojnym wieczorem i błogą ciszą. Słychać było tylko stary zegar, pamiątkę rodzinną po dziadku: tik-tak, tik-tak, tik-tak… Nagle trzasnęły drzwi wejściowe, rozległy się ciężkie kroki na drewnianej podłodze, a po chwili Cal Barton, trzymając w ręku kapelusz, zajrzał do środka i powiedział: – Pani Tremayne, proszę wybaczyć, ale Chester chciałby z panią zamienić słówko. Nora zastanawiała się, dlaczego tym razem nie usłyszała brzęczenia ostróg, ale gdy spojrzała w dół, wszystko stało się jasne. Ostrogi pokryte były… no, tym. Zresztą nie tylko ostrogi. Uczucia Nory odmalowały się na jej twarzy. Siedziała wyprostowana na kanapie, czując się w tym zamożnym domu jak u siebie, dostrzegając przy tym coś. A mianowicie to, że swoją postawą bardzo rozdrażniła Cala. Hm, ciekawe, pomyślała. On zaś dostrzegł jej pełne wyższości i dezaprobaty spojrzenie, i aż się w nim zagotowało. Tym razem się nie uśmiechnął, tylko w rewanżu obrzucił paniusię wyniosłym spojrzeniem, skinął uprzejmie głową, kiedy Helen powiedziała, że za chwilę przyjdzie do męża, po czym wyszedł, nie patrząc już na Norę. Dotknięta tak pełnym rezerwy i chłodu zachowaniem Cala, napominała samą siebie, że nie powinna przejmować się zachowaniem i opiniami jakiegoś tam robotnika. Przecież nazywa się Marlowe i pochodzi z Wirginii, a ten niemyty syn Dzikiego Zachodu był tylko zwykłym pastuchem. Ta myśl rozbawiła ją, choć oczywiście nie mogła podzielić się nią z gospodarzami rancza.

ROZDZIAŁ DRUGI Na wieczorny posiłek do domu wrócił wuj. Był brudny i zmęczony, ale jak zawsze rubaszny i sympatyczny. Wylewnie, jak to on, przywitał się z Norą, a gdy już zasiedli przy stole, przekazał niepokojące wieści. – Otóż pojawiły się plotki, że zarząd nie jest zadowolony ze sposobu, w jaki prowadzę majątek. Pewien biznesmen z El Paso, który zna Culhane’ów, powiedział, że są mną rozczarowani – powiedział Chester i skrzywił się, widząc minę żony. – Muszę pamiętać, że gdyby nie wykupili rancza, straciłbym je… – …z powodu tragicznie niskich cen na wołowinę i płody rolne – wtrąciła Helen. – W obiegu krąży zbyt mało gotówki, ludzie kupują zbyt mało, żebyśmy mieli z tego zysk. Populiści bardzo starali się wprowadzić zmiany. Czytaliśmy, że William Bryan otrzymał ich rekomendację i chce zmierzyć się z McKinleyem w wyborach na prezydenta z ramienia partii demokratycznej. Bryan to dobry człowiek i wprost niezmordowany w dążeniu do celu. Może nareszcie dokona jakichś zmian na korzyść farmerów i ranczerów. – Możliwe, ale wątpię, by to zmieniło naszą sytuację, moja droga – powiedział mocno przygnębiony. – Chesterze, przecież nie pozwoliliby ci tak długo zarządzać ranczem, gdyby nie mieli do ciebie zaufania. Nie jesteś winien niskich cen. – Bogate rodziny widzą to inaczej. – Zerknął na siostrzenicę. – Oczywiście nie twoja, kochanie. Rodzina, która mnie niepokoi, pochodzi z zachodniego Teksasu, ojciec z synem trzymają w garści zarząd. Culhane’owie to stara fortuna, a ranczerami są w drugim pokoleniu. Simmons powiedział, o co mają do mnie pretensje. Mianowicie o to, że nie używam nowoczesnych maszyn do siewu i zbiorów. Nie wkraczam, jak to mówią, zdecydowanym krokiem w dwudziesty wiek. – Co za bzdura – skwitowała Nora. – To prawda, nowe maszyny są wspaniałe, ale strasznie drogie, prawda? A skoro wokół jest tyle bezrobocia, dlaczego maszyny miałyby odbierać ludziom pracę? – Masz rację, kochanie, ale muszę robić to, co mi każą – powiedział ze smutkiem. – Nie wiem, skąd dokładnie wszystko wiedzą o tym, w jaki sposób prowadzę ranczo, skoro nigdy żaden z nich tu nie był. Mogę stracić posadę – stwierdził ponuro. – Co się wtedy z nami stanie? – ze strachem spytała Helen. – Tu jest nasz dom. – Mamo, nie martw się – powiedziała łagodnie Melly. – Nic się jeszcze nie dzieje, nie stwarzaj niepotrzebnie problemów. Jednak widać było, że Helen jest bardzo przybita, podobnie jak Chester. Nora odstawiła filiżankę z kawą i powiedziała z uśmiechem: – Jeśli stanie się najgorsze, poproszę moich rodziców o pomoc. Stało się to, czego nigdy by się nie spodziewała, mianowicie wuj, nie kryjąc gniewu, odparł ostro: – Dziękuję, ale nie potrzebuję łaski krewnych ze Wschodu! – Ależ wujku… – Nora uniosła brwi. – Chodziło mi tylko o to, że rodzice zaofiarują wam wsparcie, jeżeli będziecie tego chcieli. – Potrafię sam utrzymać rodzinę – niemal wykrzyknął, po czym dodał już nieco łagodniej: – Noro, wiem, że chcesz dobrze, ale to mój problem i sam sobie z nim poradzę.

– Oczywiście – odparła wciąż zaszokowana jego gwałtowną reakcją. – Nora chciała nam tylko dodać otuchy – zrugała męża Helen. – Tak, oczywiście. – Był już całkiem spokojny. – Wybacz, kochanie – zwrócił się do Nory. – Mogę usprawiedliwiać się tylko w ten sposób, że jest to dla mnie zły czas i przemawia przeze mnie frustracja. Przepraszam. – Nic się nie stało. Chciałam tylko pomóc – powiedziała cicho. – Naprawdę nie trzeba. Znajdę jakiś sposób, by zadowolić właścicieli. Muszę, nawet jeśli będzie to oznaczało konieczność znalezienia nowych źródeł dochodu – mruknął pod nosem. Nora zauważyła coś, czego dotąd nie dostrzegała, a mianowicie zmarszczki na twarzy Chestera. Była pewna, że przygnieciony troskami nie powiedział wszystkiego żonie i córce. Niewątpliwie strata rancza założonego przez jego dziadka byłaby tragedią. Obecnie i tak je tylko prowadził bez prawa własności, jednak tu był jego rodzinny dom. Tak czy inaczej, musiało mu być bardzo trudno wykonywać polecenia zarządu, kiedy jeszcze do niedawna był samodzielnym ranczerem. A już prawdziwą katastrofą, której mógłby nie przeżyć, byłaby ostateczna utrata domu i ziemi. Postanowiła, że dowie się o sprawie jak najwięcej i postara się znaleźć sposób, by wuj i jego rodzina nie stracili jedynego źródła utrzymania. Potem rozmowa zeszła na temat kongresu farmerów w Colorado Springs i wojny burskiej w Afryce Południowej, gdzie generał De Wet zyskiwał coraz większą sławę dzięki brawurowym atakom na armię brytyjską, która dysponowała o wiele większą siłą militarną. Czas mijał spokojnie. Mężczyźni spędzali większość dnia, a nawet nocy poza domem, zaganiając byki. Za dwa tygodnie miał się rozpocząć coroczny jesienny spęd bydła. Opinia Nory o „rycerzach prerii” zmieniała się, gdy obserwowała kowbojów pracujących na ranczu. Zdziwiło ją to, że było tyle samo czarnoskórych i Meksykanów, co białych. Wszyscy, niezależnie od koloru skóry, byli brudni i zaniedbani, ponieważ praca przy bydle to nie jest zajęcie dla gogusiów. Wobec niej byli szarmanccy i bardzo uprzejmi, ale zarazem bardzo nieśmiali. Najpierw była tym zaskoczona, a później rozbawiona. Czasem delikatnie flirtowała z Greelym, wyjątkowo nieśmiałym młodzieńcem, lubiła bowiem, kiedy się jąkał i czerwienił. Przy zblazowanych Europejczykach zachowywała się trochę niepewnie, ale ten młody kowboj sprawiał, że czuła się dorosła i dojrzała. Wcale nie miała zamiaru się z niego naigrawać, po prostu ujmował ją spontaniczną świeżością. Ale gdy raz zrobiła to w obecności Melly, kuzynka była mocno skrępowana. – Nie powinnaś tego robić – powiedziała ciepłym, acz zdecydowanym tonem, gdy Greely już sobie poszedł. – Mężczyźni nie lubią, gdy się z nich ktoś natrząsa. Cal Barton na pewno by na to nie pozwolił. Kiedy cię przyłapie, bez wahania każe ci przestać. – Przecież nie chciałam urazić Greely’ego. Podoba mi się, jak się jąka, kiedy z nim rozmawiam – odparła z uśmiechem. – To bardzo ożywcze. A Barton… też mi coś! Nie ma nade mną żadnej władzy i nie może mi rozkazywać, nawet gdyby przyłapał mnie na gorącym uczynku. – Zobaczymy… – Melly uśmiechnęła się tajemniczo. – On nawet tacie mówi, co ma robić. Nora odniosła się do tej uwagi dość sceptycznie, ale na wszelki wypadek przestała zabawiać się kosztem nieszczęsnego kowboja. Lecz to nie był koniec sprawy, bo tak się niefortunnie złożyło, że w rozmowie z ciotką Helen wymieniła jego imię i podała powód, dla którego ją bawił, a Greely to usłyszał. Zaczął jej unikać, coraz rzadziej widziała go w obejściu, jednak Nora wyczuła, że jest bardzo przygnębiony, i zaczęła nawet odczuwać wyrzuty sumienia. Aż wreszcie dotarło do niej, że Greely zniknął. Nora została zaproszona, by przypatrzyć się pracy kowbojów. Wraz z Melly pojechały do niewielkiej zagrody położonej dość blisko domu, gdzie czarnoskóry kowboj przygotowywał

nowego remudę, zapasowego konia używanego przez hodowców podczas spędu. Melly wyjaśniła, co się dzieje podczas spędu, na czym polega żmudny proces liczenia, znakowania bydła i oddzielania cieląt od krów. Nora, która dotąd nie słyszała o takich praktykach, była wstrząśnięta. – Odbierają cielątka krowom i wypalają im piętna na skórze? – wykrzyknęła. – Ależ to straszne okrucieństwo! Melly zawahała się, nie wiedząc, jak zareagować. Nora była panną z uprzywilejowanej sfery ze Wschodniego Wybrzeża, a tu życie wyglądało inaczej. Powiedziała więc po prostu: – Nie, Noro, to nie jest okrucieństwo, tylko wypracowany przez pokolenia zwyczaj wynikający z praktycznych powodów. – Przerwała na moment i dodała: – Podczas licznych podróży musiałaś zetknąć się z hodowcami i rolnikami. Nora usadowiła się wygodniej w damskim siodle. Nie mogła się przemóc, by usiąść na koniu okrakiem, tak jak Melly, bała się bowiem, że zostanie to odebrane jako niekobiece. – Oczywiście, że wiem, na czym polega uprawa ziemi. Widziałam to na Wschodzie. – Nie wiem, jak tam to wygląda, ale sądząc po twojej reakcji, myślę, że tu jest inaczej – odparła Melly. – Żeby przeżyć, musimy być twardzi. We wschodnim Teksasie życie i tak jest łatwiejsze niż na Wielkich Równinach albo na pustyniach na dalekim Zachodzie. Nora patrzyła, jak kowboj ujeżdża spocone, parskające zwierzę, i miała ochotę wrzasnąć, by dał biedakowi spokój. Do oczu napłynęły jej łzy. Cal Barton zobaczył gości, podjechał i powiedział uprzejmie: – Witam panie. – Jednak pobielała twarz Nory wyjawiła mu wszystko. – Jeszcze nigdy nie widziałam tak oburzającego okrucieństwa! – wybuchła, ocierając oczy drogą, obszytą koronką jedwabną chusteczką. – Przecież ten człowiek znęca się nad biednym zwierzakiem! Proszę mu kazać przestać! – Jej oczy cudownym sposobem zarazem rzucały skry, jak i mroziły arktycznym chłodem. – Słucham? – Cal uniósł brwi. – Proszę kazać mu przestać – powtórzyła, nie bacząc na znaki dawane przez Melly. – To nieludzkie traktować w ten sposób biednego konia! – Nieludz… A niech to…! – nie wytrzymał Cal. – Niby jak inaczej, szanowna pani, skłonić konie do współpracy? Do diabła, przecież musimy na nich jeździć! – Nie męczarniami. Na… na Wschodzie tak się nie robi! – oznajmiła autorytatywnie. – Ale my musimy to robić! – Miał powyżej uszu jej protekcjonalnego tonu. – Koniom nie dzieje się krzywda. Jack chce go tylko zmęczyć, nie zamęczyć. Na tym polega ujeżdżanie, czyli wdrażanie koni do pracy. To nie jest okrutne. Nora nie zamierzała dłużej polemizować z tym prostakiem. Demonstracyjnie otarła twarz chusteczką i oznajmiła: – Co za okropny kurz. I upał, i zapach… – W takim razie doradzam, by panienka wróciła do chłodnego, zapewniającego komfort domu i napiła się czegoś zimnego – zaproponował lodowato. – Doskonały pomysł – uznała Nora. – Wracajmy, Melly. Która bezradnie spojrzała na Cala i pojechała za kuzynką. Przez całą drogę Nora mówiła o biednym koniu. Nie pomogło też to, że w drodze powrotnej minęły grupę zmęczonych kowbojów, którzy jechali w przeciwną stronę. Jeden z nich był wściekły na swego pomagiera, co wyrażał nader barwnie i skrajnie wulgarnie, na co Nora spurpurowiała, a gdy dojechały na miejsce, wprost trzęsła się z oburzenia. – Rycerze prerii! Dobre sobie! – powtarzała ze złością, rzucając wodze młodemu stajennemu i ruszając w kierunku domu. – Śmierdzą, klną i są okrutni! W niczym nie

przypominają bohaterów książek, które czytałam. Melly, co za okropna kraina! – Nie oceniaj nas pochopnie – skontrowała kuzynka. – Jesteś tu krótko, ale potrafisz patrzeć i myśleć, więc z czasem lepiej to zrozumiesz. – Nie wyobrażam sobie życia pod tym błękitnym, ale jakże okrutnym niebem – poetycko, a zarazem ponuro stwierdziła Nora. – Nawet w najgorszych snach. Jak ty to znosisz? – Ja? Uwielbiam to – odparła Melly z radosnym błyskiem w oczach. – Dotąd żyłaś innym życiem, Noro. Bezpiecznym i wygodnym. Nie wiesz, czym jest walka o byt. – Bo nigdy nie musiałam tego robić. – Wzruszyła ramionami. – Wiodłam łatwe i przyjemne życie… no, do niedawna. Ale jednego jestem pewna. Za nic bym tu nie zamieszkała. – Ale nie chcesz już wracać do domu? – zapytała z obawą Melly. Nora pod presją lęku kuzynki opanowała się i odparła: – Nie, oczywiście, że nie. Po prostu będę się trzymała z dala od mężczyzn. Powiem ci szczerze, że tęsknię za Greelym. Był miłą odmianą od tych – prychnęła – barbarzyńców! – Greely dawno się nie pokazywał – rzuciła w zadumie Melly. – Ciekawe dlaczego? Nikt nie potrafił wyjaśnić zagadki zniknięcia Greely’ego. Ot, tajemnica. Natomiast Nora powoli zmieniała swoją opinię. Mianowicie wraz z upływem dni w jej oczach kowboje z brudnych obwiesiów stawali się po prostu pracującymi w pocie czoła mężczyznami. Nawet nauczyła się identyfikować pokryte grubą warstwą kurzu twarze. Rozpoznawała też głosy, zwłaszcza głos Callawaya Bartona. Był głęboki i opanowany. Podziwiała, z jaką perfekcją kontrolował pracę swego zespołu za pomocą modulacji głosu. Podwładni natychmiast wykonywali jego polecenia, nawet wypowiadane niezbyt głośno. Cieszył się tak wielkim autorytetem, że zaczęła zastanawiać się nad jego przeszłością. Może był w wojsku? Niewykluczone, bo miał posturę żołnierza. W ostatni piątek sierpnia, gdy zbliżał się wieczór, podjechał pod dom z kilkoma spoconymi, brudnymi kowbojami. Zsiadł z konia i podał wodze stajennemu, a chłopak natychmiast rzucił się do oporządzania wierzchowca. Nora stała na ganku, ale na widok Bartona cofnęła się, ponieważ nawet jak na swe niskie standardy był wyjątkowo brudny, do tego miał trzydniowy zarost. Pomyślała, że wygląda jak bandzior, który zamierza złupić przejeżdżający drogą powóz. Zauważył jej rezerwę. Od spotkania w zagrodzie czekał na sposobność, by powiedzieć jej, jak bardzo irytuje go jej wywyższanie się. Nie miała prawa patrzeć z góry na ciężko pracujących kowbojów tylko dlatego, że nie pachnieli różami i nie prezentowali salonowych manier. – Gdzie jest Chester? – spytał krótko. – Pojechał z ciocią i Melly do miasta – odparła. – Czy mogę w czymś pomóc? Wydął wargi i popatrzył na elegancką, szarą sukienkę, która opinała szczupłą sylwetkę. – Panienka zawsze się tak ubiera? – zapytał z chłodną drwiną. – Jakby się wybierała do modnej restauracji automobilem pana Forda? – Automobil to z pewnością bardziej cywilizowany środek transportu niż koń – stwierdziła, wyniosłością pokrywając gniew. – Na Wschodzie mamy też elektryczne tramwaje. – Ależ z pani snobka, panno Marlowe – powiedział z obraźliwą uprzejmością, a jego zimne, srebrne oczy patrzyły na nią z porażającym chłodem. – Ciekawe, po co w ogóle pani tu przyjechała, skoro my i nasza praca napawamy panią wstrętem. Skrzyżowała ręce na drobnych piersiach, czując, że cała dygocze. Upał był nieznośny. Miała nadzieję, że to nie gorączkowe dreszcze. Oby tylko nie dostała ataku. Tylko nie to! – Przyjechałam tu z powodu książek – odparła, prostując się dumnie. – Książek? – zdziwił się. – Wiele czytałam o kowbojach – powiedziała z powagą. – W książkach, które wydaje pan

Beadle, kowboje są rycerzami prerii, bohaterami w skórzanych chaparejos i wysokich butach, szlachetnymi mężami w ostrogach. – Dostrzegła, że Barton, spoglądając spode łba, przestąpił z nogi na nogę, niezrażona mówiła jednak dalej: – Poza tym według autorów tych książek kowboje są najelegantszymi z dżentelmenów. To znaczy jeżeli akurat nie obrabowują banków, by nakarmić głodne dzieci – dodała, przypominając sobie dwie powieści, które ostatnio przeczytała. – Znów zignorowała jego gniewne spojrzenie, tylko dodała z rozbrajającą szczerością: – Ale tam nie było nic o smrodzie. Czytelnicy nie mają pojęcia o tym, że rycerze prerii cuchną i są oblepieni krwią, błotem i… i innymi substancjami. Nie sądzę, żeby często zapraszano pana na imprezy towarzyskie, panie Barton. – Niewiele zaproszeń przyjmuję. – Zmrużył oczy. – Starannie dobieram towarzystwo, w którym przebywam. – Zapewne dzieje się również odwrotnie – odparła, marszcząc nos. – Panno Marlowe, zdecydowanie nie podoba mi się pani protekcjonalny ton. -W jego oczach gościł wyłącznie chłód, nie było w nich miejsca na ciepło. – A skoro już o tym mowa, to nie podoba mi się również to, że flirtuje pani z moimi ludźmi i zawstydza ich. – Wcale nie chciałam… – Nie była już taka pewna siebie, a mówiąc wprost, speszyła się. – Nie interesuje mnie, co pani chciała, a czego nie chciała – odparł stanowczym tonem. – Greely to jeszcze dzieciak i kiedy zaczęła go pani prowokować, potraktował to bardzo poważnie. Ale szybko dowiedział się, że dla pani była to tylko zabawa, rozrywka dla znudzonej damy ze Wschodniego Wybrzeża. Mocno to przeżył. – Z głęboką dezaprobatą patrzył na zawstydzoną Norę. – Przyzwoita kobieta tak się nie zachowuje. To zasługuje na najwyższą pogardę. Jego słowa mocno ją ubodły, ale cóż, Barton miał rację, dlatego nie spuszczając z tonu, powiedziała: – Przyznaję, że popełniłam błąd. – Nie zdradziła jednak, jak bardzo przywykła do wyrafinowanych mężczyzn, którzy uwielbiali flirtować tylko po to, by wytrącić damy z równowagi, co sprawiło, że gdy spotkała prostego, bezbronnego i bardzo wrażliwego na kobiecy czar mężczyznę, to odczuła wielką radość. – Proszę mi wierzyć, że nie chciałam go skrzywdzić. – Ale zrobiła to pani. Greely odszedł, pojechał do Victorii szukać pracy, i na pewno tu nie wróci. A był jednym z najlepszych kowbojów. Przez panią muszę szukać kogoś na jego miejsce, choć biorąc pod uwagę jego umiejętności, nie będzie to łatwe. – Nie wierzę, żeby tak bardzo wziął to sobie do serca! – wykrzyknęła zaskoczona. – Tutaj często coś bierzemy sobie do serca – odparł jakby w zadumie. – Proszę się trzymać z daleka od moich kowbojów, panno Marlowe, albo każę pani wujowi odesłać panią do domu najbliższym pociągiem. – Nie może pan mówić mojej rodzinie, co ma robić! – zawołała gniewnie. Spojrzał na nią tak wymownie, że aż poczuła dreszcze, po czym powiedział cicho: – Zdziwi się pani, co mogę. Proszę nie kusić losu. – Jesteś pan zwykłym najemnym pracownikiem! – oznajmiła wyniośle. – Parobkiem! W jego spojrzeniu pojawiła się groźba. Zacisnął pięści, wyprostował plecy, jakby szykował się do zabójczego ataku. Powiedział jednak tylko: – Zaś z pani, wielka damo, snobka pełną gębą. W pani żyłach płyną dolary, a zamiast serca masz pani dworską etykietę. Uniosła rękę, by go spoliczkować, ale stalowe palce Bartona zacisnęły się na jej nadgarstku, zanim dłoń zdążyła dosięgnąć policzka. Trzymał ją, dopóki nie rozluźniła mięśni. Pod palcami czuł przyśpieszający puls. Kiedy popatrzył jej w oczy, zobaczył coś, czego nie zdołała ukryć. Otóż spojrzenie Nory zdradzało zaskoczenie i nieodparty pociąg. Na zaciśniętych

ustach Bartona powoli pojawił się przebiegły uśmiech. Ach, panna Marlowe jednak ma słaby punkt. Zakręciło mu się w głowie na myśl o tym, jak mógłby to wykorzystać. Zaśmiał się krótko, triumfująco, po czym przyciągnął Norę do szerokiej, spoconej piersi. Poczuł, jak gwałtownie nabrała powietrza. Wiedział już, że wcale nie budził w niej odrazy, tylko wręcz przeciwnie. – Mężczyźni na Wschodzie pozwalają się policzkować? – spytał drwiąco. – Jak panienka widzi, my zachowujemy się inaczej. – Dla kogoś takiego jak pan uderzenie kobiety za to, że ośmieliła się podnieść na pana rękę, to z pewnością nic nadzwyczajnego – wypaliła hardo, choć trzęsły się pod nią nogi. Wpatrywał się w jej duże, niespokojne, niebieskie oczy. Uznał, że albo Nora wie mniej o mężczyznach niż on o kobietach, albo jest dobrą aktorką. Chester mówił, że jest poszukiwaczką przygód, kobietą nowoczesną, która podróżuje po świecie. Ciekawe tylko, jak daleko sięga ta jej nowoczesność. Zamierzał się o tym przekonać. – Nie biję kobiet – odparł lekkim tonem, przysuwając się jeszcze bliżej do niej. Ale nie przekroczył granicy, nie był nachalny, jednak tym prostym gestem uświadomił Norze swoją siłę i jej bezbronność. – Znam… inne sposoby radzenia sobie z niechęcią okazywaną przez kobietę. Nie mogła mieć żadnych wątpliwości co do jego zamiarów, ponieważ cały czas patrzył na jej usta. Nagle Nora poczuła się słaba, a jej wargi rozchyliły się nieco. Od czasu fatalnych awansów Edwarda Summerville’a nie przepadała za bliskością mężczyzn, lecz to zdradzieckie ciało nie miało nic przeciwko bliskości tego kowboja. Dlatego nie odepchnęła go, co więcej, zapragnęła przyciągnąć go jeszcze bliżej, poczuć ciepło i siłę jego objęć. Zaskoczona swoją reakcją, szarpnęła się do tyłu. – Cuchniesz pan jak obora! – zawołała gniewnie. Roześmiał się, widząc, że gniew Nory skrywa podniecenie. – To chyba naturalne, prawda? Kowboj spędza większość czasu ze zwierzętami. A może nie pisali o tym w pani czytadłach? Poprawiła mankiety bluzki, wciąż czując dotyk Bartona na nadgarstkach. Nie pamiętała, by kiedykolwiek była aż tak wyprowadzona z równowagi. – Okazuje się, że te powieści nie oddają rzeczywistości – musiała przyznać. Kącik jego ust drgnął. Ucieszyło go, że oto on, brudny kowboj, zdołał zrobić piorunujące wrażenie na żądnej przygód podróżniczce, która była na safari, żyła w nowoczesny sposób i w ogóle. Żadna z kobiet, które znał, nie śmiała mu się otwarcie sprzeciwić. Czyżby właśnie dlatego tak bardzo pociągała go panna Marlowe? Bo ośmieliła mu się oprzeć? Pomyślał, że mógłby wyprowadzić ją w pole – dosłownie i w przenośni – wtedy być może nauczyłaby się nie wygłaszać pochopnych sądów o ludziach. Że też taka obyta w świecie arystokratka sądziła po pozorach i przykładała wszystkich do swojej wschodniej miary! Nie potrafiła spojrzeć z dystansu, bez uprzedzeń, czego oczekiwał po zapalonej podróżniczce. Choć widziała wiele na szerokim świecie, to dostrzegła niewiele, skwitował kąśliwie. Myślała wąskimi kategoriami, brakowało jej prawdziwej ogłady. Dochodził do wniosku, że ma przed sobą dość pospolitą młodą kobietę, a nie osobę o jakichś wyjątkowych przymiotach. Choć nie, było w niej coś wyjątkowego: – Panienka jest bardzo ładna – powiedział po prostu i w niczym nie skłamał. Miała gęste kasztanowe włosy, jasną cerę i błękitne oczy. Najpierw odchrząknęła, po czym oznajmiła: – Muszę wracać do domu. – Będę liczył godziny do następnego spotkania – odparł z przesadną emfazą, przyciskając kapelusz do piersi.

Próbowała zachować powagę, jednak nie do końca stłumiła chichot i błyskawicznie zniknęła w domu. Cal obserwował ją, uśmiechając się z satysfakcją i zastanawiając, co dalej. Polowanie na pannę Marlowe może się okazać interesujące. Włożył kapelusz i zsunął go na czoło. Kiedy z nią skończy, Jaśnie Wielmożna Paniusia najpierw dobrze się zastanowi, nim powtórnie z góry potraktuje mężczyznę, nieważne, jak będzie pachniał. Od tej pory Cal Barton pojawiał się wszędzie tam, gdzie akurat przebywała Nora Marlowe. Był przesadnie uprzejmy i patrzył na nią wzrokiem tak pełnym uwielbienia, że aż Melly zaczęła dowcipkować na temat jego romantycznej przemiany. – Rycerz wielbiący damę swego serca – podkpiwała. Nora, choć czuła się zdezorientowana i nie potrafiła jednoznacznie zdefiniować postępowania Bartona, też nie wykluczała takiej oceny. Może ta cała atencja to tylko jeden wielki żart? To było najprostsze wyjaśnienie i tego się trzymała, reagując również w najprostszy sposób, a mianowicie ignorowała gesty Bartona. Niestety jeszcze bardziej je to uwypuklało i czyniło publicznym widowiskiem. Cal zwracał się do niej ciepło i przyjaźnie, dodając przy tym niemal nieuchwytną, ale jednak dającą się wychwycić romantyczną aurę, niezależnie od tego, czy byli sami, czy w towarzystwie. Nora wciąż wyczuwała jego obecność, po prostu nie pozwalał o sobie zapomnieć. Warto przy tym zaznaczyć, że spojrzenia Bartona wywoływały w niej dreszcze. Nigdy jeszcze nie była adorowana przez mężczyznę, który tak bardzo jej się podobał, i nie była pewna, czy poradzi sobie z tą sytuacją. Nie chciała się wiązać z tym kowbojem, ale im bardziej starał się do niej zbliżyć w dżentelmeński, choć być może nieco drwiący sposób, tym bardziej stawała się niespokojna. Tak bardzo przejęła się Calem Bartonem, że nie mogła spać po nocach. Co gorsza, kowboje zjechali na ranczo na spęd. Odgłosy dochodzące z baraku, w którym ich ulokowano, były nie do zniesienia. Ponieważ na ranczu picie alkoholu przez pracowników było zakazane, kowboje co weekend jeździli do miasta, a kiedy wracali, whisky wyraźnie miała nad nimi władzę. Nora była przyzwyczajona do nocnych miejskich hałasów, ale męczyły ją podniesione męskie głosy tuż pod otwartym oknem jej pokoju. Wprawdzie tym razem kowboje nie byli pijani, ale i tak rozmawiali bardzo głośno. – Nie ma mowy! – zachrypiał ktoś. – Nie będę kopał dołów pod słupy! Z moim reumatyzmem? Prędzej rzucę tę robotę w cholerę! – Mówisz, Dan, że masz reumatyzm? Niezła wymówka – ktoś inny odpowiedział z rozbawieniem. – Boli cię tylko wtedy, kiedy masz pracować. Lepiej nie zadzieraj z Bartonem. Przypomnij sobie, co się stało z Curtisem. Zapadła cisza. Nora przyswoiła nową informację o Bartonie, zawierała groźny podtekst. – W sumie jestem zadowolony, że Barton tu przyjechał – powiedział pierwszy mężczyzna. – Dzięki niemu lepiej nam płacą, no i zmusił szefa do wymiany starych chabet. Jak mieliśmy pilnować bydła? Jeżdżąc na koniach na biegunach? – Ba! I wymienił kucharza. Teraz pachnie w baraku jak we francuskiej restauracji. – Jasne! – Roześmieli się obaj. – Ale wciąż mi nie daje spokoju ten Curtis. Wciąż rozpowiadał, jaki to z niego chojrak, straszył młodych, a na koniec wyciągnął rewolwer na Bartona i dostał za swoje. – Barton się nie cacka. To świetny rewolwerowiec, doświadczony, celne oko, szybki jak błyskawica. Był na Kubie z Teddym Rooseveltem, należał do Rough Riders. – No, ale to jeszcze nie znaczy, że zna Roosevelta osobiście – kpiąco skwitował kowboj. – Zbieraj się. Przed snem mamy jeszcze sporo do zrobienia. Pamiętaj, że spęd zaczyna się już

w połowie przyszłego miesiąca. Nasza praca nigdy się nie kończy, prawda? Głosy zniknęły w ciemności. Nora przycisnęła twarz do poduszki, czując narastający niepokój. Dotąd nie znała takich prymitywnych mężczyzn, nie umiała z nimi rozmawiać, a broń palną w użyciu widziała jedynie na polowaniach. Wiedziała, że w kraju istnieją niespokojne regiony, w których nieustannie wybuchają zbrojne zatargi, praktycznie jest to regularna wojna, walczy się na śmierć i życie. Niemniej jednak nawet podczas poprzednich wypraw do Teksasu nie przyszło jej do głowy, że spotka kogoś, kto zabił drugiego człowieka w czasie pokoju. Zadrżała na myśl o Bartonie z dymiącym pistoletem w dłoni. Wspomniała zimne spojrzenie jego srebrnych oczu i groźny wyraz twarzy. Pomyślała, że musi być bardzo groźnym przeciwnikiem. Ale przecież teraz inaczej się przy niej zachowywał. Był delikatny, troskliwy i uśmiechał się w sposób, od którego robiło się cieplej na sercu. Prawda była taka, że niecierpliwie wyczekiwała kolejnych spotkań z Bartonem, cieszyła się na jego uśmiech. Przewróciła się na drugi bok, starając się skierować myśli w inną stronę. Po co marzyć o czymś, co i tak się nie spełni? Przecież nie ma nic do zaoferowania Bartonowi. Jednak ta świadomość nie uspokoiła jej serca, które szaleńczo biło na każdą myśl o Calu. Mijał drugi tydzień jej wizyty. Im dłużej przyglądała się zagadkowemu Calowi Bartonowi, tym lepiej zaczynała rozumieć sens podsłuchanej rozmowy. Patrząc, jak wydaje polecenia, można się było wiele nauczyć. Nigdy nie podnosił głosu, nawet gdy spotykał się z nieposłuszeństwem. Zresztą paradoksalnie w gniewie jego głos stawał się łagodniejszy, za to oczy migotały jak stalowe ostrza w blasku słońca. Natomiast swoim zwyczajem ilekroć zobaczył Norę, uśmiechał się i przestawał zwracać uwagę na to, co się wokół działo. – Dzień dobry, panno Marlowe – zagadnął, mijając ją w drodze do stajni. W smukłej dłoni trzymał brudne rękawice robocze. Rzucił okiem na jej cienkie koronkowe rękawiczki. Właśnie je ściągała, ponieważ dopiero co wróciła z Melly z miasta. – Jak elegancko pani wygląda – powiedział. – Jak zawsze schludna. – Przyjrzał się bluzce z krótkim golfem i rozkloszowanej ciemnej spódnicy, która sięgała do wysokich, zapinanych na guziczki butów. – Zapiera pani dech w piersiach – dodał cicho. Z lubością słuchała jego głębokiego głosu, wpatrując się w jego oczy, które patrzyły na nią zaborczo i żarliwie. – Panie Barton, to niestosowne. – Umknęła wzrokiem. Podszedł bliżej, doskonale wiedząc, że tu, pośrodku podwórza, każdy może ich zobaczyć, i uśmiechał się powoli, z roztargnieniem uderzając rękawicami o dłoń. – A niby co tu jest niestosownego? – zapytał łagodnie. – Czy mężczyźnie nie wolno powiedzieć kobiecie, jak pięknie wygląda w koronkowym wdzianku? Znów spojrzała mu w oczy. I jak tu być wyrafinowaną światową damą, kiedy podekscytowane serce wyrywa się z piersi? – Pańskie uprzejmości mogą zostać… opacznie zrozumiane – powiedziała. – Przez kogo? – Uniósł brwi. – Przez panią czy przez innych? – Sięgnął ręką po pukiel jej włosów, wywołując w niej dreszcze. Jego głos stał się jeszcze niższy. – Jest pani fascynująca, panno Marlowe. Niczym ledwie rozkwitła orchidea. Rozchyliła usta. Dotąd nikt jeszcze tak do niej nie mówił. Głęboki głos, przenikliwe spojrzenie i sama obecność Cala Bartona zauroczyły ją tak bardzo, że nie czuła nawet bijącego od niego zapachu stajni, skóry i cygar. Jej wzrok bezwiednie powędrował ku jego oczom, prostemu nosowi i wydatnym kościom policzkowym, po czym przesunął się po linii ust. Dolna warga była nieco bardziej wydatna, wyglądała jak wykuta w kamieniu. Serce zabiło jej szybciej, gdy ze wstydem pomyślała, jak by to było, gdyby go pocałowała. Zauważył to spojrzenie i uśmiechnął się.

– Jest pani bardzo milcząca, panno Marlowe. Nie usłyszę żadnej kąśliwej uwagi na temat mojego ubrania? – Słucham? – Wyrwała się z niestosownych rozmyślań. Pochylił się ku niej, jego oczy zasłoniły jej świat, a pod szerokim rondem kapelusza poczuła na swych ustach ciepły oddech Bartona. – Spytałem – powiedział cicho – czy widząc mnie z bliższej odległości, nie uważa mnie pani już za tak odpychającego? Bezradnie potrząsnęła głową. Wyczuwała jego siłę, był niezłomny jak skała. Chciała przywrzeć do niego, wpić się ustami w jego wargi i całować do utraty tchu. Nawiedziły ją jeszcze inne szokujące obrazy, co tak bardzo ją skonfundowało, że gwałtownie nabrała powietrza. Zbliżył dłoń do jej policzka i kciukiem dotknął ust. – Wiem, o czym pani myśli – wyszeptał. – Mam to ująć w słowa? A może wystarczy, że wiem, co pani chodzi po głowie? Była zbyt zaszokowana, by w ogóle zrozumieć, co powiedział. Pozwalała, by jego palec igrał z jej ustami, stała zahipnotyzowana spojrzeniem i bliskością Cala Bartona. Popatrzyła na niego wzrokiem wyrażającym pożądanie. Na chwilę czas się zatrzymał. Nagle zdała sobie sprawę, co się z nią dzieje, i bardzo się wystraszyła. Czerwona jak burak odskoczyła od Bartona i pobiegła do domu, nie oglądając się za siebie. A za drzwiami wpadła na ciotkę Helen, która spytała rozbawiona: – Pan Barton znów ci się naprzykrza, prawda? Oczy Nory mówiły same za siebie, również rumieniec był wielce wymowny. – On jest… ja się go boję! – Jest wzorem grzeczności wobec kobiet, ale przyznaję, że jeszcze nigdy nie widziałam, by był aż tak zaangażowany. To bardzo przystojny młody człowiek, do tego inteligentny, no i jest doskonałym zarządcą rancza. Gdyby nie jego pomoc, Chester nie poradziłby sobie z tak rozległym majątkiem. Barton cały oddaje się pracy, jakby nie wiedział, że jest też prywatne życie, choć muszę przyznać, że od twojego przyjazdu bardzo się zmienił. – Zawahała się, jak gdyby nagle uzmysłowiła sobie, że nie powinna o tym mówić. – Oczywiście nie można go brać pod uwagę jako poważnego kandydata. Rozumiesz to, prawda? – Zaraz… ale o czym ciocia mówi? – Zmarszczyła czoło. – To miły młody człowiek, ale towarzysko stoi dużo niżej od ciebie, Noro. Wiem, że może to zabrzmieć nieprzyjemnie, ale niestety prawda jest taka, że nie powinnaś zadawać się z mężczyzną tak niskiego stanu. Twoja matka nigdy by mi nie wybaczyła, gdybym cię o tym nie uprzedziła. Miło ze strony pana Bartona, że uważa cię za atrakcyjną kobietę, ale absolutnie nie nadaje się na kandydata do twojej ręki. Nora była wstrząśnięta. Że też o tym nie pomyślała! A przecież powinna była wiedzieć, że ciotka, która wywodzi się z europejskiego rodu królewskiego, bacznie się przyjrzy awansom czynionym przez Cala Bartona i oceni je z wyżyn swych koligacji. Brzmi to… Och, przecież ciotka ma rację! – nagle dotarło do niej. Brudny kowboj i bogata panna, co za skandaliczny mezalians! – Pan Barton w ogóle mnie nie interesuje jako kandydat na męża – odparła ze śmiechem, by zatuszować wstrząs, którego doznała. – Słyszałam jednak, że cieszy się dużym szacunkiem wśród kowbojów. Co noc musi uspokajać ludzi. – Są nerwowi – potwierdziła z uśmiechem ciotka. – Ale przecież, moja droga, tak dużo podróżowałaś, że musiałaś przywyknąć do hałasu czynionego przez prostych ludzi. – Nie do końca. – Nora stanęła przy oknie, by popatrzeć na płaski horyzont. – Podczas wyjazdów starano się izolować mnie od wszystkiego, co mogło zakłócić mój spokój, nawet od

zapachów i hałasu obozowego życia. Poza tym zawsze podróżowałam z członkami rodziny. – Tak? – zdziwiła się ciotka. – Nie z przyjaciółmi i zalotnikami? Nora westchnęła, a lekki grymas wykrzywił jej piękną twarz. – Cóż, jestem trochę… nietypowa pod tym względem. Cenię mężczyzn jako przyjaciół, ale nie przepadam za ich umizgami. – Ale kochanie, przecież jesteś śliczną kobietą i na pewno zamierzasz kiedyś wyjść za mąż oraz mieć dzieci… Nora zmarszczyła brwi. Pora na zmianę tematu, pomyślała, odwracając się od okna. – Ciociu, Melly i ja zaplanowałyśmy na jutro piknik nad rzeką. To miła perspektywa, choć muszę przyznać, że boję się rzeki. Jednak Melly twierdzi, że akurat ta jest płytka i bezpieczna. – Ma rację – potwierdziła Helen, zastanawiając się nad tym, co przed chwilą usłyszała. – To przemiłe miejsce, a ponieważ znajduje się blisko domu, możecie tam pojechać same. O tej porze roku robi się nieznośnie gorąco i sucho, ale nad rzeką panuje miły chłód. Jedyne, co może wam przeszkadzać, to komary. – Komary… – powtórzyła cicho Nora, starając się opanować atak paniki. – Ale nie martw się, bo nie do zniesienia stają się dopiero po południu – dodała pocieszająco Helen. – Naprawdę nie masz powodu do niepokoju. Do Nory dotarło, że matka opowiedziała ciotce o wszystkim. Odczuła ulgę, mając świadomość, że ktoś zna prawdę. Zagryzła dolną wargę. – Boję się. – Wiem, że było ci ciężko. – Helen delikatnie położyła rękę na jej ramieniu. – Ale tu jesteś całkowicie bezpieczna. Jedź z Melly i bawcie się dobrze. Wszystko będzie w porządku, kochanie, naprawdę. Lekarze często się mylą. Zawsze należy mieć nadzieję. To Bóg decyduje o naszym losie, a nie medycy. Przynajmniej nie zawsze. – Powinnam to wryć sobie w pamięć. – Nora wreszcie się uśmiechnęła. – Komary nie są największym złem na tym świecie – dodała poważnym tonem, wychodząc z pokoju.

ROZDZIAŁ TRZECI Melly dopiero teraz powiedziała Norze, że na pikniku będzie jeszcze kilka osób, było to bowiem towarzyskie spotkanie członków miejscowego kościoła. I wcale nie odbywał się nad rzeką przy domu, lecz nad niewielkim strumieniem, co uspokoiło Norę. Ciotka Helen roześmiała się, kiedy Melly jej o tym przypomniała. – Jak mogłam zapomnieć! – Posłała siostrzenicy przepraszające spojrzenie. – Nie wiem, gdzie miałam głowę. Wybacz, Noro, że wprowadziłam cię w błąd. Ale i tak na pewno będziesz dobrze się bawiła. W tym towarzystwie jest wielu szacownych i miłych młodzieńców. – Między innymi pan Langhorn – dodała Melly z zagadkową miną. – Ponieważ jest sobota, zapewne pojedzie z nami również jego syn Bruce. Mam nadzieję, że dziś okaże się mniej… wrogo nastawiony. Jeśli dopisze nam szczęście, trafimy na lepsze niż zazwyczaj zachowanie Langhorna juniora. Nora zastanawiała się, co może oznaczać ten dziwny ton, który pojawił się, gdy Melly mówiła o panu Langhornie. Miała nadzieję, że kuzynka wreszcie jej się zwierzy. Helen poszła porozmawiać z kucharką, a Nora i Melly wyszły usiąść na ganku. Nora zawiązała kokardę pod zawadiackim marynarskim kołnierzem. – Czy będą tam jacyś mężczyźni z rancza? – zapytała z wahaniem. – Pan Barton nie, jeśli o niego pytasz. Po południu jedzie do Beaumont. – Ach, rozumiem. – Zarumieniła się lekko i powiodła dokoła rozczarowanym wzrokiem. – Czy ma tu jakąś rodzinę? – Tego nikt nie wie. Zbywa niczym wszelkie pytania o weekendowe wyjazdy. Bardzo tajemniczy ten nasz pan Barton. – Tak, rzeczywiście. Melly zauważyła, że Nora intensywnie o czymś myśli, tak bardzo intensywnie, że nie do końca kontaktuje, dlatego delikatnie dotknęła jej ramienia i powiedziała: – Mama jest staromodna. Nie pozwól, by się zbytnio wtrącała. Pan Barton to dobry człowiek, Noro, a pozycja społeczna to nie wszystko. – Niestety, moja droga, ale dla mnie to się liczy – odparła zdecydowanym tonem. – Moja matka jest taka sama jak twoja. Nikt w rodzinie nie zaakceptuje pana Bartona jako pretendenta do mojej ręki. – Zagryzła dolną wargę. – Och, czemu muszę być aż tak konwencjonalna? – Uśmiechnęła się smutno. – Czuję się jak owca podążająca za stadem, ale tak strasznie trudno zerwać z przeszłością i sprzeciwić się normom społecznym. – Miłość to dobry powód, by tak postąpić – skwitowała Melly. – Czyżby? – Nora spojrzała na nią uważnie. – Nie wyobrażam sobie aż tak potężnej miłości, bym z jej powodu ruszyła na wojnę z całym światem. Melly nic już nie powiedziała, tylko w milczeniu zapatrzyła się w dal. Nora przez cały dzień zastanawiała się nad kłopotliwym położeniem, w którym się znalazła, aż w końcu doszła do wniosku, że gdyby uznała to za konieczne, bez żalu mogłaby powiedzieć Calowi: „Żegnaj”. Odnalazła go późnym popołudniem, kiedy słońce chyliło się ku zachodowi. Stał przy objuczonym gniadoszu o żywym spojrzeniu. – Cal, to twój koń? – spytała z progu stajni, w której akurat byli tylko oni. Z satysfakcją zauważył, że Nora zrezygnowała z oficjalnych form i przeszła na ty, więc

uczynił to samo. – Tak, Noro, mój. – Spojrzał na nią z uśmiechem. – Nazwałem go King, ponieważ przypomina mi pewną osobę, tak samo jak on niecierpliwą i wyjątkowo nieprzyjemną, gdy wpadnie w gniew. – Nie dodał, że kiedyś takie przezwisko nosił jego starszy brat. – Jest bardzo wysoki. – To tak jak ja. Jestem wysoki, więc potrzebuję wysokiego konia. – Skończył pracę przy zwierzęciu i podszedł do Nory. Wreszcie wyglądał schludnie. Był świeżo ogolony, pachniał wodą kolońską i mydłem. Miał czyste, gładko zaczesane włosy z przedziałkiem. Jego ubranie, począwszy od koszuli z długim rękawem, przez sztruksowe spodnie, aż po wypastowane czarne buty, było nowe i dobrej jakości. Wyglądał niebywale męsko, a intensywność jego spojrzenia była niepokojąca. Przystanął tuż przed Norą, podziwiając jej szczupłą figurę. Niebieska kokarda, którą zawiązała pod kołnierzem białej bluzeczki, pasowała do koloru jej oczu. – Długo cię nie będzie? – zapytała, siląc się na obojętność. – Wrócę zaraz po weekendzie, może dzień później, zależy od rozkładu jazdy pociągów. – Spojrzał na nią przekornie. – Będziesz za mną tęskniła? – Też coś! Przecież prawie się nie znamy. – Można temu łatwo zaradzić. – Chwycił ją na ręce i przeniósł przez próg, byle jak najdalej od wścibskich oczu. Otworzyła usta, by zaprotestować, ale nie zdążyła powiedzieć ani słowa, albowiem delikatnie dotknął jej ust swoimi. Na karku czuła silne mięśnie jego ramienia, gdy uniósł jej głowę, by pocałować ją mocniej. Przywarła do szerokiego torsu Cala, czując bicie obojga serc. Na zewnątrz wiatr przybrał na sile, skrzydła wiatraka zaczęły się kręcić z metalicznym skrzypieniem, rozległo się dudnienie na tle ciemniejących chmur. Nora w mocnym uścisku Cala z rozkoszą poddawała się uczuciom, których nigdy dotąd nie doświadczyła. Odeszła jej ochota do walki, ucichł głos protestu. Musiał to wyczuć, bo nagle stał się delikatny, czuły. Kiedy w końcu podniósł głowę, dostrzegł, że Nora jest zafascynowana, a zarazem jakby półprzytomna. – Jesteś bardzo uległa jak na awanturnicę – powiedział szeptem. – Jak ci się podoba w moich ramionach? Nie zdawała sobie sprawy, że wciąż trzyma ją na rękach. Obejmowała go za szyję, nie mając ochoty zmienić pozycji. Była zaskoczona, że tak łatwo pozwoliła pocałować się Calowi, co więcej, odebrała to całkiem naturalnie. – Oszołomiona, prawda? – mruknął, przyglądając się z czułym rozbawieniem jej twarzy. – Pochlebiasz mi. – Musisz… postawić mnie na ziemi – zażądała niepewnym głosem. – Jeszcze nie. Najpierw jeszcze raz cię pocałuję. Westchnęła, gdy znów poczuła dotyk jego ust. – Cal… – Cudownie smakujesz, Noro – szepnął, czubkiem języka dotykając górnej wargi. – Sprawiasz, że nabieram ochoty na rzeczy, o których dżentelmen nie powinien rozmawiać z damą… Jego usta wpiły się w jej wargi, rozchylając je w najbardziej intymnym pocałunku, jakiego kiedykolwiek doświadczyła. Rozkoszowała się tym przez moment, po czym mocno pchnęła Cala, przerażona nie tylko intymnością tej sceny, ale i wrażeniem, jakie na niej zrobiła. – Myślałem, że jesteś wyrafinowaną panną – zbeształ ją rozbawiony. – A tu proszę, przemoc fizyczna.

Jednak jej nie było do żartów, tylko zażądała: – Natychmiast mnie puść! Postawił ją na ziemi i pomógł odzyskać równowagę. Nora poprawiła potarganą fryzurę i odsunęła się od niego, bo nagle wydał jej się przerażająco wysoki i… niebezpieczny. Cal natomiast był zadowolony z jej reakcji. Nie była już taka wyniosła, podobało mu się, kiedy znajdowała się w tak niekorzystnej sytuacji jak teraz. Sprowadzanie wywyższającej się damulki do poziomu zwykłej panny zapowiadało się na przednią rozrywkę. Być może Nora nawet zasmakuje w nowej dla niej roli, gdy oto stanie się normalną istotą ludzką. Dotknął jej nosa opuszkiem palca i roześmiał się, gdy zaniepokojona rozejrzała się wokół. – Nikt nas nie widział – powiedział łagodnie. – To będzie nasza tajemnica. Zagryzła dolną wargę, wciąż czując na niej smak ust Cala. Jej oczy, pełne niewypowiedzianych obaw, błądziły po jego twarzy. – Co mam ci przywieźć z Beaumont? – spytał. – Nie… niczego nie potrzebuję. – O ile się orientuję, kobiety uwielbiają prezenty. Więc powiedz, czego pragnie twoje serce? Bała się. Od jego spojrzenia uginały się pod nią nogi, a pocałunki rozpaliły niepokojącą żądzę. Bezradnie machnęła ręką. – Nie, naprawdę nic nie chcę. Muszę… wracać do domu. Bezpiecznej podróży, panie Barton – powiedziała. Spojrzał na nią, doskonale zdając sobie sprawę z rodzących się w nim nowych uczuć, których jeszcze nie potrafił zdefiniować. Na pewno jednak wiedział, że ponad wszystko na tym świecie zaciekawiła go panna Eleanor Marlowe. – Będę o tobie myślał – rzekł powoli głębokim głosem. – Gdy tej nocy spojrzę w gwiazdy, wyobrażę sobie, że ty też na nie patrzysz i myślisz o mnie. – Nie wolno ci! – wykrzyknęła w przypływie złości. – Dlaczego? – spytał z uśmiechem. – Nie masz kawalera, a ja nie mam panny. Czemu nie mielibyśmy się sobą zainteresować? – Bo nie chcę tego – odparła ostro. – Dlatego, że jestem biednym, brudnym kowbojem? – skontrował. – Nie jestem dość dobry dla panny Marlowe z Wirginii? Bez trudu odczytał prawdę z jej miny. Zwykły kowboj nie jest odpowiednią partią dla bogatej kobiety ze Wschodu. Zabolało go, że tak pomyślała i że ta ponoć nowoczesna, obyta i szczera kobieta jest tak bardzo przywiązana do konwenansów. Powiedziała, że jest poszukiwaczką przygód, ale najpewniej tylko w świecie książek, bo w realnym życiu jest staroświecką damulką. Składa gołosłowne deklaracje popierające współczesne ideały, ale nie wciela ich w życie. Była jedną z wielu niewolnic konwenansów, co bardzo go rozczarowało. Jego matka była ranczerką, dobrą i przyzwoitą kobietą, żyła podług własnych zasad moralnych, nie podporządkowywała się regułom narzucanym przez innych. Z początku myślał, że Nora jest kobietą silną duchem, która usłyszała zew przygody i przyjechała na Zachód, by poddać próbie swą odwagę i rzucić wyzwanie nieznanemu, lecz tak naprawdę była kolejną bogatą damulką z wielkiego miasta, która bawiła się mężczyznami, by odpędzić nudę i przeżyć dreszczyk emocji. Ot, choćby ten przykry incydent z nieszczęsnym Greelym. – Bardzo proszę – powiedziała niespokojnie. – Muszę już iść. – Więc idź – rzucił szorstko. – Cóż to byłaby za niestosowna i krępująca sytuacja, gdyby ujrzano cię w towarzystwie osoby o tak niskiej pozycji społecznej jak moja, prawda?

Popatrzyła na niego z poczuciem winy, ale nie zaprzeczyła, co ostatecznie pogrążyło ją w jego oczach i sprawiło, że postanowił coś tej pannie udowodnić. A mianowicie to, że uczucia są ważniejsze niż konwenanse. Zrobi tak, nie bacząc na konsekwencje, a przecież wiedział, na co się porywa, na co sam się naraża i jak wiele może stracić. Być może, gdy będzie już po wszystkim, pozostanie z pustką, z niczym więcej. Ale to później. Bo teraz będzie zabiegał o względy panny Marlowe i zdobędzie ją jak prawdziwy kowboj. A wtedy ona już nigdy nie osądzi nikogo po stroju ani miejscu zajmowanym w społeczeństwie. Postanowił, że zemści się za Greely’ego i za wszystkich innych mężczyzn, których ta rozpuszczona młoda dama zraniła swą bezmyślnością. Odwrócił się od niej zagniewany, a Nora poszła powoli do domu, czując, że serce podchodzi jej do gardła. Odrzuciła go, i czuła się z tym fatalnie, ale nic nie mogła mu dać. Nie wolno jej planować przyszłości z drugą osobą, bo żyła pod groźbą nawrotu śmiertelnej choroby, który mógł nastąpić w każdej chwili. Skoro Cal uznał, że chodzi o jego pozycję społeczną, to trudno, nie będzie nic wyjaśniać, niech już tak zostanie. Może dzięki temu przestanie się nią interesować. Tak byłoby najlepiej… A jednak ta myśl, zamiast uspokoić, jeszcze bardziej przygnębiła Norę. Kiedy dotarła do schodów, usłyszała narastający tętent końskich kopyt. Odwróciła się w samą porę, by zobaczyć, jak Cal przejeżdża przez bramę, po czym groźny i mocarny znika na tle ciemniejącego nieba. Nora nie spodziewała się, że aż tak dobrze będzie się bawiła na pikniku. Jedynym niemiłym akcentem było, jak przewidywała Melly, zachowanie Bruce’a, syna pana Langhorna. Chudy jasnowłosy chłopiec okazał się prawdziwą szelmą, utrapieniem dla wszystkich. Na dzień dobry położył żabę na plecach jednej z dziewcząt i rozlał lemoniadę na spodnie pastora. Jego ojciec, szczupły przystojny brunet, tylko się uśmiechał pod nosem, najwyraźniej aprobując te wyskoki. Melly posłała panu Langhornowi wielce wymowne spojrzenie, ale zignorował ją. Zajęty był rozmową z brunetką o słodkim uśmiechu, która trzymała półmisek z ciastem. – Popatrz, jak się podlizuje pani Terrell – powiedziała rozdrażniona Melly. – Właściwie mam to w nosie, ale ona jest co najmniej o pięć lat starsza od niego i ma troje dzieci. To wdowa. Bogata wdowa – dodała szeptem, ale pan Langhorn jakby usłyszał te słowa, bo lekceważąco popatrzył na Melly. Uniósł brwi i sięgnął po kawałek ciasta. Było coś złośliwego w tym, jak zatopił w nim zęby, spoglądając jej prosto w oczy. – Prowokuje mnie – niemal zasyczała. – Tylko spójrz na niego! To łajdak! Prostak! Zasłużyła sobie na niego! – Przecież ta nieszczęśliwa wdowa jest całkiem sympatyczna – zaprotestowała Nora. – Och, to czarna wdowa! Nie znoszę jej! – Skoro tak mówisz… – Jadowity ton Melly bardzo ją zaskoczył. To było do niej niepodobne, kuzynka zazwyczaj była osobą łagodną. – Powiedział mi, że jestem za młoda, żeby dać mu to, czego mężczyzna pragnie od kobiety – mówiła dalej czerwona ze wstydu i złości. – Mama dostałaby ataku, gdyby się dowiedziała, że mi to powiedział. Udawałam, że chodziło o innego mężczyznę, o męża mojej najlepszej przyjaciółki, który złamał mi serce. Ale tak naprawdę to był on… – zakończyła żałośnie, gapiąc się na adorującego „czarną wdowę” pana Langhorna, zaraz jednak gniewnie odwróciła głowę. – Moi rodzice nigdy by nie dopuścili, żeby między nami do czegoś doszło, ponieważ on jest rozwodnikiem! Co mam robić? Dobija mnie, gdy widzę ich razem. Mówi, że chce się z nią ożenić, ponieważ Bruce bardzo potrzebuje matki. – Zacisnęła pięści. – Kocham go, ale on nic do mnie nie czuje. Absolutnie nic. Nigdy mnie nie dotknął, nawet nie podał ręki na powitanie. Melly rozpaczliwie westchnęła.

– Przykro mi. – Norze było szczerze żal kuzynki. – Warto jednak stale pamiętać, że nie zawsze wszystko idzie po naszej myśli – dodała w zadumie, wspominając podróż na Czarny Ląd, a przede wszystkim okropne konsekwencje, które z tej eskapady poniosła. – Twoje życie wygląda zupełnie inaczej, poza tym wszystko ci się układa – zaoponowała Melly. – Masz pieniądze i pozycję, podróżowałaś, jesteś towarzysko wyrobiona i osadzona w wielkim świecie. Masz wszystko. – Nie wszystko – zaprzeczyła Nora. – Ale możesz mieć. Pan Barton ma słabość do ciebie – dodała Melly, zapominając o własnych kłopotach. – Mogłabyś wyjść za niego. Nora nie mogła zapomnieć oschłego pożegnania, którym ją uraczył. – Wyjść za kowboja? – oburzyła się. – Ojej… – Melly popatrzyła na nią z uwagą. – A cóż jest złego w kimś, kto pracuje fizycznie? Bieda to nie grzech. – On nie ma ambicji, chodzi brudny i zaniedbany. Jest dla mnie… odpychający – skłamała. – To dlaczego całowałaś się z nim w stajni, zanim wyjechał? – wypaliła Melly. – Zaraz! – Nora odetchnęła gwałtownie. – O co ci chodzi? – Widziałam was przez okno – odparła rozchichotana Melly. – Nie udawaj zdziwionej, Noro. Jesteś tylko człowiekiem, a człowiek ma swoje słabości. Pan Barton jest atrakcyjnym mężczyzną, zwłaszcza kiedy się ogoli i umyje. Powiem ci, że wtedy prezentuje się nie gorzej niż twoi europejscy przyjaciele. – Hm… – Nora przestąpiła z nogi na nogę. – Jest nieokrzesany – wysunęła argument. – Powinnaś pobyć tu dłużej, wtedy byś zrozumiała, że porządne ubranie i dobre wykształcenie nie zawsze wystarczą, by z mężczyzny uczynić dżentelmena – odparła cicho Melly. – W Teksasie znajdziesz mężczyzn bez pieniędzy, ale za to odważnych, miłych i szlachetnych, choć co prawda na swój sposób. – Takich jak bohaterowie moich książek? – prychnęła Nora. – To bujda na resorach. Po przyjeździe na Zachód odkryłam prawdę i jestem nią rozczarowana. – Nie byłabyś, gdybyś nie oczekiwała od ludzi, że będą idealni. – Z pewnością nie oczekuję tego od Cala Bartona. On… on mnie nagabywał! – Pocałował cię – poprawiła ją Melly. – A to całkiem coś innego. Powiem ci, że wiele niezamężnych kobiet chodzących do naszego kościoła wiele by dało, by zagadkowy pan Barton obdarzył je pocałunkiem! Nora koso spojrzała na kuzynkę, po czym odparła: – Bardzo proszę, nie mam nic przeciwko temu. Może całować je wszystkie, ma moje błogosławieństwo. Nie widzę siebie w roli ukochanej prostego kowboja. – Ani jakiegokolwiek innego mężczyzny – dodała Melly z wymownym spojrzeniem. – Bardzo niechętnie rozmawiasz o małżeństwie i dzieciach, Noro. – Dlatego, że nie chcę wyjść za mąż. – Czemu nie? – Wolałabym o tym nie rozmawiać – odparła, wzdrygając się na wspomnienie malarii. Nie mogła przecież skazać męża na związek z naznaczoną piętnem śmierci kobietą. Nie mogła urodzić dziecka i go wychowywać, gdyż w każdej chwili może nastąpić kolejny atak choroby, być może już ostatni. – Nigdy nie wyjdę za mąż – dodała gorzko. – Gdybyś spotkała odpowiedniego mężczyznę, może zmieniłabyś zdanie. Nora pomyślała o gorących pocałunkach Cala Bartona i jej serce zabiło mocniej. Powinna o nich zapomnieć, i to jak najszybciej.

Gdy odwróciła się, zobaczyła roześmianego Bruce’a Langhorna zmierzającego w stronę chłopca, który siedział na kamieniu niebezpiecznie blisko wody. – O nie! – krzyknęła Melly i pognała w stronę dzieci. Nora nie rozumiała, skąd ta panika, aż ujrzała, jak Bruce Langhorn popchnął kolegę, a ten w odświętnym ubraniu wpadł prosto do wody. – Ty przeklęty urwisie! – krzyknęła matka nieszczęśnika, dramatycznym gestem wskazując Bruce’a. – Nie powinieneś się pokazywać wśród przyzwoitych ludzi! Dziecko rozwodnika! – dodała jadowicie, wyciągając z topieli ociekającego wodą i szlochającego synka. Zaraz też zaczęła go pocieszać. Langhorn podszedł do syna, który miał łzy w oczach. – Próbowałam go powstrzymać – powiedziała Melly, patrząc wymownie na ojca łobuza. Nawet na nią nie spojrzał, tylko położył dłoń na ramieniu Bruce’a i zwrócił się do wzburzonej matki: – Obaj chłopcy są siebie warci, pani Sanders. Rzeczywiście, mój syn czasem zachowuje się niesfornie, ale to przecież dziecko. Pani Sanders zrobiła się czerwona, wręcz fioletowa ze złości, i odparła jadowicie: – Niestety nie ma z kogo brać dobrego przykładu, panie Langhorn. Zmierzył ją wzrokiem, po czym powiedział: – Wydawało mi się, że to piknik dla wiernych naszego kościoła, dla chrześcijan, i ma służyć dobrej zabawie. Pani Sanders zamarła, bo nagle uzmysłowiła sobie, że ludzie na nią patrzą, a ich spojrzenia wcale nie są przychylne. – Wydaje mi się – wtrąciła Nora – że nikt z nas nie jest doskonały i nie powinien osądzać innych. Czyż nie tego uczy nas ewangelia? – dodała z opanowanym uśmiechem. Pani Sanders zmełła w ustach jakieś słowa, zapewne mało ewangeliczne, i powiedziała: – Proszę mi wybaczyć, panie Langhorn. Bałam się o Timmy’ego… Jego spojrzenie wystarczyło za odpowiedź. Brutalnie odwrócił Bruce’a do siebie i powiedział głośno: – Znajdź sobie innego kolegę. Wolę, żebyś się bawił z chłopcami, którzy nie są z porcelany. Timmy wytarł rękawem zapłakaną buzię i wyrwał się matce, posyłając jej wściekłe spojrzenie. Melly stłumiła śmiech i razem z Norą wróciła na swoje miejsce. Gdy wkrótce dołączył do nich pan Langhorn z synem, obaj wyluzowani i bardzo pewni siebie, Melly zupełnie straciła głowę. Nora nigdy jej takiej nie widziała. – Jest pani bardzo pewna siebie – powiedział pan Langhorn do Nory przyciszonym głosem. – Nie wiem, czy chcę, aby broniła mnie zadzierająca nosa arystokratka ze Wschodu. Była to zaczepka, ale pozbawiona prawdziwej agresji, raczej prztyczek w nos czy też flirt towarzyski, oczywiście jak na tutejsze standardy. Nora od razu polubiła pana Langhorna. – A ja nie wiem, czy chcę się zadawać z łobuzami – odparła z uśmiechem. Uniósł brwi i popatrzył na Melly, która oblała się ślicznym rumieńcem. – Widzę, że wyprzedziła mnie moja reputacja. – Usiadł na ich kocu, po czym wsparł się na boku. Jego ciemne oczy uśmiechnęły się do Nory, a następnie z wahaniem przesunęły na Melly, która trzęsącymi się rękami niezdarnie nakładała na talerz roladę z kurczaka. – Czy jestem zaproszony na obiad? – zapytał. – Jeśli masz ochotę… – odparła niepewnie. – Mamy dość jedzenia. Nora natychmiast wyczuła napięcie między nim a jej kuzynką. Wprawdzie Melly

twierdziła, że Langhorn nie jest nią zainteresowany, ale patrzył na nią zbyt długo, niż pozwalała na to zwykła uprzejmość, a ona była strasznie poruszona jego obecnością. Nora domyśliła się, w czym rzecz. Melly podobała się Langhornowi, ale on nie pozwalał, by się do siebie zbliżyli. – Dla mnie też – poprosił Bruce, wyszczerzając zęby w uśmiechu. – Chciałaś mnie powstrzymać? Widziałem, że biegniesz w moim kierunku. – Cóż, nie zdążyłam. Jesteś niemożliwy, Bruce. – Chciałem się tylko odegrać, bo Timmy popchnął mnie na poprzednim pikniku. Jego matka nie powiedziała ani słowa, kiedy to ja wpadłem do strumienia. – Spojrzał spode łba. – Nie lubię jej. Mówi, że jej syn nie będzie się bawił z takimi jak ja. – A mój syn nie będzie się zadawał z takimi jak on, do ciężkiej cholery! – wyrwało się Langhornowi. – Przepraszam za wyrażenie – sumitował się. – Bruce, nie oceniaj innych po tym, jak zachowują się członkowie ich rodziny. – Niestety, ludzie często to robią – zauważyła Nora. Langhorn przyglądał się uważnie Melly, która trzęsącymi się rękoma podała mu talerz. – Dziękuję za poczęstunek, a także za to, że pobiegłaś Bruce’owi na ratunek niczym anioł zemsty. – Pani Sanders bywa apodyktyczna. – Melly wzruszyła ramionami. – Jest też nadopiekuńcza. Timmy, jak trochę dorośnie, będzie miał o to do niej żal. Może nawet już ma. – Niekoniecznie. – Langhorn uśmiechnął się. – Twoi rodzice chowali cię pod kloszem, ale nie wyrządzili ci tym krzywdy. – Czyżby? – Melly umknęła wzrokiem. Poczuła piekącą gorycz, ponieważ gdyby rodzice nie przytłoczyli jej swą troską, być może mogłaby liczyć na wspólną przyszłość z tym mężczyzną. No, ale to już minęło. Poza tym uważał ją za zbyt młodą i być może miał rację. Kiedy Langhorn kończył jeść kurczaka, podeszła do nich pani Terrell, uśmiechając się spod koronkowej parasolki. – Najmocniej przepraszam, że cię niepokoję, Jacobie, ale czuję się trochę niewyraźnie. Czy mógłbyś mnie odwieźć do domu? – Ale przecież dopiero przyjechaliśmy! – z miejsca zaczął narzekać Bruce. – Nie zdążyłem się jeszcze pobawić z dziećmi. Będzie wyścig w workach… – Bruce może zostać z nami. Odwieziemy go potem do domu – zaproponowała Melly, wyraźnie zła na zazdrosną wdowę. – Pozwól mu zostać – poprosiła, widząc, że Langhorn się waha. Popatrzył na syna, po czym powiedział surowo: – Masz jej słuchać. – Tak jest! – Bruce zasalutował. Langhorn spojrzał na Melly z nieodgadnioną miną, schylił się po kapelusz i powiedział: – Chciałbym, żeby wrócił do domu przed zmrokiem. Nie ma potrzeby, żebyście się tłukły nocą po polach. – Tak jest! – Melly też zasalutowała, patrząc na niego z szelmowskim uśmiechem. Zamarł, jakby to drobne przekomarzanie podziałało na niego inaczej, niżby chciała Melly. Odwrócił się na pięcie, po czym mocno chwycił panią Terrell za ramię, by poprowadzić ją ścieżką do drogi. – Dzięki, Melly! – ucieszył się Bruce, chwytając kawałek jeszcze ciepłego placka z jabłkami. – Jesteś świetna! Już dwa razy uratowałaś mi życie. Pani Terrell to dopiero numer, co nie? Chce, żeby tata się z nią ożenił, ale ona mu się wcale nie podoba. Słyszałem, jak rozmawiał o niej sam ze sobą. Melly uśmiechnęła się pod nosem. Miło było poznać tak bardzo prywatną tajemnicę

Jacoba Langhorna. Zerknęła na Norę i aż westchnęła, widząc w jej błękitnych oczach współczucie i troskę. Uśmiechnęła się do kuzynki i wzruszyła ramionami. Reszta pikniku upłynęła bardzo miło. Melly i Nora dopingowały Bruce’a w wyścigu w workach i patrzyły, jak wygrywa bieg z jajkiem. Odbyły się też gonitwy konne, czego, jak powiedział Bruce, ojciec będzie żałował, że nie mógł zobaczyć. Kilku mężczyzn przyniosło gitary, była więc też muzyka. Gdyby jeszcze tylko na pikniku nie zabrakło Cala Bartona, Nora uznałaby imprezę za doskonałą. Zastanawiała się, co też może porabiać podczas tajemniczych weekendowych wyjazdów. Niedaleko Beaumont w Teksasie usmolony Cal Barton razem z brygadzistą stawiał nową wieżę wiertniczą, podczas gdy jego brat Alan w nieskazitelnie czystym garniturze i krawacie przyglądał im się z boku. Nie zamierzał brudzić sobie rąk. Cal z irytacją pomyślał, że dla przemądrzałej panny Marlowe Alan byłby zapewne doskonałą partią. – No, chyba gotowe. Zaczynajmy – polecił Cal i zszedł na ziemię, by stanąć obok brata. – Nie ciesz się na zapas. Za pierwszym razem nic nie znalazłeś – skwitował Alan. – To moje pieniądze – przypomniał mu Cal. – Mówiąc dokładniej, pieniądze ciotki Grace, ale to ja byłem jej ulubieńcem, poza tym miała hopla na punkcie ropy. Dlatego pominęła ciebie i Kinga. Uznała, że najlepiej będę się nadawał do tego zadania. – Może i tak. Mam nadzieję, że nie skończą ci się fundusze, zanim trafisz na złoże. – Geolog powiedział, że tu na pewno jest ropa. Zacząłbym jej szukać trzy lata temu, gdybym miał środki, ale żaden z was nie wierzył w powodzenie tego przedsięwzięcia. A najmniej King. Zanim wyjechałem, wyraził się wystarczająco jasno, co sądzi o takich „durnych pomysłach”, pamiętasz? – Dzięki Amelii spuścił z tonu – powiedział Alan. – Musisz przyjechać do domu i trochę pobyć z nami, by ją lepiej poznać. Porządna z niej dziewczyna. – Musi mieć anielską cierpliwość, skoro wytrzymuje z naszym bratem – stwierdził Cal. – Rzuciła w niego karafką. – W Kinga? – zdumiał się Cal. – King do tej pory się z tego śmieje. Naprawdę świetnie się dobrali. Aż się boję pomyśleć, jakie z tego będą dzieci. Chyba zaszyję się w jakimś bezpiecznym miejscu, zanim pierwsze przyjdzie na świat. – No proszę! – zawołał rozbawiony Cal. – Myślałem, że zamierzał ożenić się z Darcy. Czasem nawet myślę, że na nią zasługiwał. – Daj spokój. Darcy jest z innej bajki. Co innego Amelia, ona doskonale pasuje do naszego brata. – A właśnie… – Cal uważnie popatrzył na Alana. – Matka napisała w liście, że wcześniej to ty przymierzałeś się do ślubu z Amelią. – Cóż, tak było – odparł wyraźnie skrępowany – ale to dlatego, że wydawała mi się wyjątkowo delikatną istotą, która potrzebowała opieki. Jednak po śmierci ojca zmieniła się, i to tak radykalnie, że nie potrafiłem sobie z nią poradzić. – Uśmiechnął się z żalem. – Nie jestem taki jak ty i King. Potrzebuję łagodnej, miłej dziewczyny, a nie wojowniczki. – Rzeczywiście, tym się różnimy – odparł Cal. – Jeśli się ożenię, to na pewno nie z kobietą, którą zdołam zmusić do uległości. Musi być odważna, gotowa do zmierzenia się z trudnymi wyzwaniami, bo tylko wtedy będzie mogła zaakceptować mój styl życia. – Spojrzał na wieżę. – Jeśli coś znajdę, przeprowadzę się tutaj i nigdy się stąd nie ruszę. – Rozbijesz obóz? – Na początek tak, a potem się zobaczy. A wracając do ewentualnej żony, to nie

potrzebuję miastowej panny, do tego snobki. – Hej, czy dobrze wyłapałem podtekst? Już taką spotkałeś, prawda? – Kto, ja? Wracaj do domu, Alanie. Nic tu po tobie. Będziesz tylko przeszkadzał. Nie wiem, po co tu przyjechałeś. – Wybrałem się do Galveston na ryby, więc wpadłem po drodze. Jest dopiero drugi tydzień września, na spędzie będę potrzebny najwcześniej pod koniec miesiąca, więc zrobiłem sobie przerwę – powiedział z uśmiechem. – No, ale rzeczywiście będę leciał. Muszę złapać pociąg. – Kiedy wracasz? – Nie wiem. Może za jakieś dwa tygodnie, może później. – Zmarszczył czoło. – Chcę się spotkać z pewnym człowiekiem w Baton Rouge. Chodzi o ranczo. Może najpierw tam pojadę, a potem wrócę. Wyślę depeszę. – Uważaj na siebie, młody. – Cal klepnął brata po plecach. – Jesteśmy jak ogień i woda, ale obaj nosimy to samo nazwisko. Nie zapominaj o tym. – Nie zapomnę. – Alan uśmiechnął się. – Powodzenia. – Dzięki, przyda się. Alan wsiadł na konia, pomachał bratu i ruszył w kierunku Beaumont. Cal obserwował go z osobliwym uczuciem straty. Roześmiał się ze swych głupich myśli i wrócił do pracy. Miał niewiele czasu przed powrotem do Tyler Junction na ranczo Tremayne’ów. Zazdrościł Alanowi wypadu na ryby. Szukanie ropy było drogie, wyczerpujące i bardzo niebezpieczne. Zaledwie tydzień wcześniej na pobliskiej parceli przewróciła się wieża i śmiertelnie przygniotła jednego z poszukiwaczy. Często też się zdarzało, że poszukiwania kończyły się niczym i nadzieje na zyski pryskały, a pozostawały gorycz oraz puste konto. Cal wierzył, że najbliższa próba zostanie uwieńczona sukcesem. Nie lubił zostawiać brygady bez nadzoru na cały tydzień, ale nic na to nie mógł poradzić. Zainwestował w to przedsięwzięcie cały swój kapitał i musiał pracować na ranczu jako nadzorca po to, żeby mieć z czego żyć. Poza tym praca zarządcy pozwalała mu mieć na oku duże inwestycje na ranczu Tremayne’ów zasilane z rodzinnych funduszy. Nie lubił szpiegować Chestera, ale niestety nie miał innego wyjścia. Zarząd zarabiał, Tremayne’owie tracili. W tych niepewnych czasach lepiej mieć jakieś zaplecze i nie ryzykować wszystkim, czym się dysponuje. Cal musiał pilnować, aby Chester był wypłacalny zarówno dla dobra jego rodziny, jak i swojego. Gdyby tylko udało mu się go przekonać do nowoczesnych metod zarządzania ranczem. Po powrocie będzie musiał nad tym popracować.

ROZDZIAŁ CZWARTY Tydzień później Cal dostał telegram od Alana z Galveston, w którym brat wspomniał o pięknej pogodzie i zapytał o postępy w poszukiwaniach. Cal odpowiedział w na poły żartobliwym tonie, że trafił na najbogatsze złoże w historii Teksasu. Liczy przy tym na to, że Alanowi, który nie zarobi na tym ani centa, z zawiści nie pękło serce. Żałował, że nie mógł zobaczyć reakcji Alana, aczkolwiek brat doskonale go znał i zapewne nie dał się nabrać. Wrócił do pracy, ale myślami był gdzie indziej. Zastanawiał się bowiem nad przedsięwzięciem, nad kapitałem, który w nie zainwestował. Martwił się, że to wszystko tylko budowanie zamków na piasku. Zresztą usłyszał to od Kinga, kiedy oznajmił, że zamierza szukać szczęścia – płynnego szczęścia – nad zatoką. No, ale King zawsze był realistą i kontentował się tym, że zarządzał ranczem i wraz z ojcem nadzorował zarząd. Nie miał w sobie nic z ryzykanta. Kiedy wieczorem Cal szedł do baraku, spotkał Norę, która wyszła na spacer. Wyglądał wyjątkowo posępnie. – Witaj – powiedziała z wahaniem, gdy przystanął. – Ale masz ponurą minę. Czy coś się stało? Celowo jej unikał od powrotu w poniedziałek po południu. Uczucia, które do niej żywił, wprowadzały zamęt w jego myślach. Chciał sprawić jej przykrość, ukarać za arogancję i za to, jak potraktowała Greely’ego, ale kiedy przyszło co do czego, nie miał serca tego zrobić. Przyglądał się Norze w milczeniu. Wreszcie, a zdarzyło się to pierwszy raz, nie odsuwała się ani nie marszczyła nosa, tylko patrzyła na niego z żywym zainteresowaniem. – Wolałbym o tym nie rozmawiać – odparł. – To sprawa osobista. – Ach, rozumiem… No cóż, w życiu nie zawsze tak się układa, jak tego byśmy chcieli. Czy nie tak, panie Barton? – powiedziała niby od niechcenia. – Całowaliśmy się, Noro – przypomniał jej szorstko. – A ty nadal zwracasz się do mnie oficjalnie, po nazwisku? – No cóż… – Odchrząknęła. – Zawstydzasz mnie. – Mam na imię Callaway, ale mówią na mnie Cal. – Pasuje do ciebie – skomentowała z uśmiechem. – Nora to skrót od jakiego imienia? – Eleanor. – Eleanor. – Podobało mu się brzmienie tego imienia. – Zapada noc, a ty ze mną sam na sam? Nie powinno cię tu być. Tremayne’owie to konserwatywna rodzina. Odnoszę wrażenie, że ty również taka jesteś. – Za to ty nie, prawda? – spytała wyraźnie zaciekawiona. – Ja wiem, jak to nazwać? – Wzruszył ramionami. – Sam jestem sobie panem, sam ustalam własne zasady i trzymam się ich. – Zmrużył oczy. – Ty zaś, Eleanor, jesteś niewolnicą norm narzucanych przez społeczeństwo. Jej imię w jego ustach brzmiało magicznie. Nie słuchała, co do niej mówił, lecz jak to robił. Miała ochotę dotknąć go, przytulić się. Przy nim myślała o wiośnie, o bladozielonych pączkach na drzewach. Nigdy wcześniej nie doświadczyła czegoś takiego, pragnęła tych uczuć, łaknęła ich. Ale Cal był kowbojem. Nawet nie próbowała sobie wyobrazić, co by pomyśleli rodzice, gdyby napisała, że zadurzyła się w zarządcy, w zwykłym najemnym pracowniku.

Pewnie by dostali apopleksji, podobnie jak ciocia Helen. Już samo to, że z nim rozmawiała jak z równym sobie, mogło go kosztować posadę. Czemu wcześniej o tym nie pomyślała? – Muszę już iść – powiedziała niespokojnie. – Nikt nie powinien zobaczyć, że zadaję się z tobą. Gdy dotknął jej palców i splótł z nimi swoje, poczuła niezwykłą emocję. On zaś próbował zwalczyć dzikie pragnienie, by porwać Norę w ramiona i wycisnąć na jej ustach namiętny pocałunek. To wszystko dlatego, przemknęło mu przez myśl, że od tak dawna nie miałem kobiety, a Nora jest śliczna… Nagle puścił jej dłoń. – Późno już – powiedział, odsuwając się od Nory. – Owszem, późno. Dobranoc, panie Barton. Skinął głową, a Nora odeszła. Odprowadził ją wzrokiem. Kiedy Nora dotarła do domu, zauważyła stojącą na schodkach ciocię Helen, która napomniała ją z troską: – Noro, nie powinnaś wychodzić o takiej porze. To nie przystoi. – Chciałam tylko zaczerpnąć świeżego powietrza – odparła Nora, umykając wzrokiem. – Jest tak ciepło… – To prawda – z uśmiechem odparła Helen, a potem dodała z pozoru nie na temat: – Wyobraź sobie, moja droga, że w dzisiejszej gazecie przeczytałam okropną historię pewnej rodziny misjonarzy w Chinach, których znaleziono zmasakrowanych razem z dziećmi. Ależ świat robi się okrutny! – Masz rację, ciociu – odparła Nora. – Jak dobrze, że tu, w południowym Teksasie, możemy czuć się bezpieczni. W sobotę przeszła burza. Poziom wody w rzece tak bardzo się podniósł, że aż przerwało ogrodzenia. Cal i pozostali mężczyźni przez cały dzień ratowali bydło, a kiedy wieczorem wrócili do baraku, wyglądali jak błotne ludki. Cal wszedł na ganek, przepraszając Helen i resztę kobiet za swój wygląd, po czym powiedział: – Chester prosił, żeby przekazać, że jest cały i zdrowy. – Otarł brudną twarz jeszcze brudniejszym rękawem. – Przez całe popołudnie musieliśmy wyciągać bydło z błota, ale powódź i tak zabrała kilka sztuk. Chester z dwoma kowbojami pojechał do Pottera, żeby sprawdzić, czy u niego i u jego żony wszystko w porządku. Ich dom stoi blisko rzeki. – Tak, wiem – odparła zmartwiona Helen. – Niezwykła ta burza, zjawiła się bez żadnej zapowiedzi, jak grom z jasnego nieba. Ponoć w Arizonie coś dziwnego dzieje się z pogodą, przez co wiele osób choruje. Przecież to dopiero dziesiąty września! – Rzeczywiście, pogoda ostatnio płata figle. – W głosie Cala pobrzmiewał niepokój. – Ciekawe, czy tak samo dzieje się na wybrzeżu. – Nie dodał, że właśnie tam przebywa jego brat, o którego się martwi. – Myślę, że wkrótce się dowiemy – stwierdziła Helen. – Niech pan pójdzie coś zjeść, panie Barton. Musi być pan bardzo zmęczony. – Nie mieliśmy czasu na odpoczynek. – Uśmiechnął się, zerkając na Norę. – Chester powinien wkrótce przyjechać. – Dziękuję za wiadomość. Skinął głową i poszedł do baraku. Nora musiała ugryźć się w język, żeby go nie zawołać. Gdyby tylko miała takie prawo, położyłaby go do łóżka i zaopiekowała się nim. Wyobraź sobie, pomyślała, jak głupio byś się poczuła, gdybyś wyrwała się z taką propozycją. Po czym dziwnie milcząca weszła do domu.

Dopiero w poniedziałek do Tyler Junction dotarły nowiny o tragedii w Galveston. Otóż w sobotę przed południem nadmorskie miasteczko nawiedził huragan i cała miejscowość znalazła się pod wodą. Galveston zostało całkowicie zniszczone, mówiono o tysiącach zabitych. Gdy tylko Cal to usłyszał, wskoczył na konia i popędził, zanim ktokolwiek zdążył go o cokolwiek zapytać. Przypuszczano, że pojechał do Galveston, by pomóc w akcji ratowniczej. Nikt nie wiedział, że akurat wtedy przebywał tam jego brat, a Cal bał się, że znajdzie go wśród martwych. Nie wysłał depeszy do domu. Jeśli w El Paso nikt nie słyszał o tragedii, zdąży dowiedzieć się czegoś więcej i dopiero wtedy przekaże wieści rodzinie. Zdążył na pociąg jadący do Galveston, ale okazało się, że w mieście wszystkie tory i słupy telegrafu zostały zniszczone. By dostać się do centrum, musiał wynająć konia. Gdy dojechał na miejsce, ujrzał straszny widok. Dopiero gdy zobaczył rozmiary zniszczeń, zdał sobie sprawę, że w żaden sposób nie odnajdzie ciała brata wśród zabitych przez żywioł. Pomiędzy roztrzaskanymi, spiętrzonymi w bezładny stos budynkami walały się koszmarnie zmasakrowane ludzkie zwłoki. Widok był gorszy niż podczas wojny amerykańsko-hiszpańskiej. Przez kilka godzin starał się pomagać, jak tylko mógł, ale w końcu stwierdził, że dłużej tego nie wytrzyma. Nie potrafił znieść myśli, że jednym ze zmiażdżonych trupów mógł się okazać Alan. Wyjechał z miasta, nie oglądając się za siebie, zrozpaczony i przygnębiony. Przypisanie tego, co zobaczył, boskiej miłości, nawet świętemu przyszłoby z najwyższym trudem. Pozbawiony wszelkich złudzeń i zdruzgotany Cal nie był w stanie wrócić na ranczo Tremayne’ów. Jeszcze nie teraz. Jechał, aż dotarł do dworca, z którego odjeżdżał pociąg do Baton Rouge. Nie wiedział, dokąd uda się dalej. Wynajął pokój w hotelu, w którym zwykle zatrzymywała się jego rodzina, gdy przyjeżdżała tu w interesach, i opadł ciężko na łóżko. Leżał tak aż do świtu, zaś rano kompletnie wykończony zszedł na śniadanie. Zastanawiał się, czy jeszcze kiedykolwiek uda mu się zasnąć. Dręczyły go wspomnienia o bracie i wspólnych przeżyciach. Nigdy nie był z Alanem tak blisko jak z Kingiem, ale Alan był dla niego kimś szczególnym. To on podtrzymywał w nim wiarę w powodzenie naftowego interesu, choć zarazem nieustannie drwił z jego wpadek. Brat dawał mu natchnienie i pobudzał do działania. Będzie za nim tęsknił wprost niewyobrażalnie… Pogrążony w ponurych myślach, nawet nie usłyszał, jak otworzyły się drzwi pokoju, ale po chwili poczuł czyjąś dłoń na ramieniu. – Co tu robisz, na miłość boską? Właśnie wróciłem z miasteczka na bagnach i przypadkiem zobaczyłem twoje nazwisko w księdze gości. Byłem z wizytą u rodziny pewnej młodziutkiej panny, która wpadła mi w oko… – To ty?! – Cal chwycił Alana w objęcia i mocno ścisnął. Łzy napłynęły mu do oczu, poczuł niewysłowioną ulgę, tak że zachciało mu się płakać. – Dzięki Bogu… Dzięki Bogu! Alan odsunął się, zaintrygowany spojrzał w wymizerowaną twarz brata i spytał: – Chyba czegoś nie wiem. Co się stało? – Naprawdę nic nie słyszałeś? – O czym? – O Galveston – odparł Cal. – Zostało doszczętnie zniszczone. Wszędzie leżą ciała… – Mój Boże… – Alan zbladł. – Przez kilka dni nie czytałem gazet i nie rozmawiałem z nikim oprócz Sally. Kiedy to się stało? – W sobotę, ale w Tyler Junction dowiedzieliśmy się o tym dopiero w poniedziałek. Myślałem, że tam jesteś, więc natychmiast pojechałem. – Przeczesał dłonią włosy. – Prawie oszalałem, kiedy zobaczyłem, co tam się wydarzyło. Nie jesteś w stanie sobie tego wyobrazić. Brałem udział w wojnie, ale to było dużo gorsze. Mój Boże, tyle zniszczeń – powiedział,

poddając się nawracającej fali wspomnień ze zniszczonego miasta. – I pomyśleć, że mogłem tam być, w samym środku kataklizmu… – Alan głośno odetchnął. – Co za zrządzenie losu! W piątek postanowiłem wyjechać z Galveston, przybyłem tutaj, po czym tego samego wieczoru wsiadłem do pociągu. Pogoda była fatalna, widziałem podtopione łąki, ale nie spodziewałem się takiej tragedii! Co z panem Briggsem i jego rodziną? Mieszkałem u nich… Cal, czy zidentyfikowano już ofiary? – Nigdy nie zidentyfikują wszystkich. – Cal ciężkim gestem przetarł twarz. – Muszę zatelegrafować na ranczo. Oczywiście słyszeli o huraganie. Dam znać, że niedługo wracam. – Nie depeszowałeś z Galveston? – Linie zostały zerwane. Lepiej będzie, jeśli od razu pojadę do biura Western Union i nadam telegram na ranczo, a także do rodziny, że z tobą wszystko w porządku. Niedługo wrócę. – Uśmiechnął się ciepło do Alana. – Jakże się cieszę, że żyjesz. – Ja też. – Alan również się uśmiechnął. Miło było wiedzieć, że brat się o niego martwi. Podobnie jak King, Cal rzadko okazywał uczucia. Alan został w Baton Rouge, natomiast Cal wsiadł w pierwszy pociąg do Tyler Junction i większość drogi przespał z poczuciem ogromnej ulgi z powodu Alana, jednak wciąż przeżywał tragedię Galveston, tym bardziej że od współpasażerów usłyszał różne opowieści o powodzi, które nałożyły się na jego wspomnienia. Miał nadzieję, że kiedyś uda mu się zapomnieć, co tam zobaczył, i dziękował Bogu, że nikt z jego rodziny nie zginął w tym kataklizmie. Jednak już po powrocie na ranczo wciąż docierały do niego niepokojące wieści. Sytuacja w Galveston nadal była bardzo poważna, bo obawiano się wybuchu epidemii. Cal zastanawiał się, czy nie wrócić tam i przyłączyć się do ekipy ratunkowej, jednak w Galveston nie brakowało ochotników, a on miał dużo pracy w Tyler Junction. Wciąż opłakiwał zagładę wielu zacnych rodów, ale dla zmarłych poza modlitwą nie mógł już nic zrobić, a teraz musiał dopilnować, aby Tremayne’owie nie stracili bydła. Pojawiały się doniesienia o dużych powodziach w Teksasie i Cal modlił się, by tragedia, która wydarzyła się w Galveston, nigdzie więcej się nie powtórzyła. Gdyby rzeki opływające ranczo Tremayne’ów ponownie wystąpiły z brzegów, naraziłoby to na poważne straty zarówno zarząd, jak i Chestera i jego rodzinę. Choć przepełniała go radość, że Alan był cały i zdrowy, na ranczo dotarł blady i przybity. Nic nie powiedział o tym, co zobaczył w Galveston, aczkolwiek Chester swoje słyszał i za nic nie podzieliłby się tymi wieściami z kobietami. Cal miał mnóstwo pracy, bowiem stado wymagało nieustającej uwagi. Z Tyler Junction wysłał telegram do Beaumont, by upewnić się, że wieża wiertnicza nie runęła, tylko nadal stoi. Początkowo miał problem ze skontaktowaniem się z naftowcem nadzorującym odwiert, ale kiedy w końcu to się udało, okazało się, że wszystko jest w porządku. Ulżyło mu. Obawiał się, że wiatr zniszczył konstrukcję, co oznaczałoby stratę całego kapitału. Może to znak, że poszukiwania pójdą po jego myśli? Jego melancholijny nastrój nie pozostał niezauważony. Gdy kilka dni później zjawił się u Chestera, by złożyć mu raport, na ganku przed domem siedziała Nora. Od powrotu nie zwracał szczególnej uwagi na otoczenie, jednak Nora zauważyła, że Cal jest bardzo zamyślony, i domyśliła się powodu. Z gracją wstała z kanapy i podeszła do niego, gdy miał zapukać do frontowych drzwi. – Wciąż myślisz o Galveston? – spytała. – W zeszłym roku nad Wschodnim Wybrzeżem też przeszedł potężny huragan. Straciłam ukochanego kuzyna. Widziałam powodzie, choć na pewno nie aż tak straszne, ale potrafię sobie wyobrazić zniszczenia. Był zaskoczony jej przenikliwością, jednak odparł zdecydowanym tonem:

– Nie chcę o tym rozmawiać. Zwłaszcza z kobietą. – Szanowny panie… – Uniosła brwi. – Czyżbym była z porcelany? Powiódł po niej wzrokiem. Miała na sobie wąską spódnicę i białą wyszywaną bluzkę. – Właśnie się nad tym zastanawiam. Niby z was porcelanowe istotki, a przecież to właśnie uzbrojone w siekiery kobiety demolują knajpy. Zachichotała. Oczywiście zrozumiała aluzję do porywczych członkiń Ligi Trzeźwości. – Nie wyglądałabym dobrze z siekierą w dłoni? – To do ciebie nie pasuje. – Zmarszczył czoło. – Od samego początku jesteś przygaszona. Nieźle jeździsz konno, Chester wspominał, że radzisz sobie z dubeltówką, ale nie zauważyłem, byś robiła z tego właściwy użytek. Nauczono ją strzelać, ale Sokolim Okiem nikt by jej nie nazwał. Kiedyś, będąc w Anglii, spudłowała i rozbiła bezcenny witraż z epoki Tudorów. Gospodarz przyjął tę stratę z fasonem, ale nigdy już tam Nory nie zaproszono. Od tego czasu nie trzymała w ręku broni. – Jest zbyt gorąco na strzelanie – próbowała się wykręcić. – Ostatnio jest raczej chłodno, co dziwne jak na tę porę roku. Rozpaczliwie szukała odpowiedzi, on zaś uniósł brwi, czekając na ripostę. – W porządku. – Nora odchrząknęła. – Skoro koniecznie musisz wiedzieć, to nie przepadam za bronią. Poza tym karabiny są dla mnie za ciężkie. Dlatego nie trafiam do celu. – Oszustka – skomentował ze śmiechem. – Wcale nie! – zaoponowała żywo. – Potrafię strzelać, choć nie jestem w tym mistrzynią. Najbardziej mi przeszkadza ciężar strzelby. – A na safari w Afryce? – dociekał. – Och… – Zbladła, umknęła wzrokiem. – Nie lubię mówić o Afryce. To… niemiłe wspomnienie. Zastanawiał się nad jej doborem słów i osobliwym wyrazem twarzy. Nora nagle stała się dziwnie tajemnicza. Ciekawe… – W sobotnie wieczory w gmachu sądu spotyka się klub dla pań – zmienił temat. – Zaprosiła mnie tam jedna z organizatorek. Miałabyś ochotę pójść ze mną? Jej serce zatrzymało się na chwilę. Przejrzała w myślach swoje suknie i popatrzyła na niego z kiepsko ukrywanym podekscytowaniem. – Pójść… z tobą? – spytała niepewnie. – Tańczę nawet nieźle jak na kowboja – odparł rozbawiony. – Obiecuję włożyć najlepsze buty i obficie spryskać się wodą kolońską. Będę dyskretny, zobaczysz. Zarumieniła się. Ciotka Helen wielokrotnie przypominała o dzielących ich różnicach społecznych. Pokazanie się publicznie z zarządcą rancza przyniesie wstyd nie tylko Norze, lecz również całej rodzinie. Gdy zauważył wątpliwości malujące się na jej twarzy, natychmiast spoważniał, po czym oznajmił: – Okej, zabiorę jakąś dziewczynę z miasta. Na pewno znajdę taką, której pozycja społeczna będzie dla mnie… odpowiednia. Zanim Nora zdążyła odpowiedzieć, zapukał do drzwi i wszedł do środka. Nawet się nie obejrzał, tak bardzo był zły. W zachodnim Teksasie kobiety zabiegały o jego względy, najlepsze rodziny ze Wschodu zapraszały go w nadziei, że uda się wyswatać mu pannę. Tak jak Nora przyzwyczaił się do bogactwa i wysokiej pozycji społecznej, ale musiał pozostać w przebraniu, nie mógł powiedzieć jej prawdy. Im dłużej się nad tym zastanawiał, tym mocniej się wściekał. Dobrze się stało, mówił sobie, że ujrzał jej prawdziwą twarz. Gdyby spotkał ją w normalnych okolicznościach, nie miałby

szansy odkryć, jaką jest okropną snobką. Spotkanie zostało zorganizowane przez klub dla pań, w którym funkcję sekretarza pełniła Helen Tremayne. Klubowymi kolorami były zielony i biały, i w tych też barwach przygotowano dekoracje. Nora włożyła prostą, czarną, jedwabną suknię, ozdobioną koronką i brylantami. Melly miała na sobie suknię z białej organdyny, a ciotka Helen z czarnej tafty i biżuterię ze strasu. Były eleganckie każda na swój sposób, ale żadna z pań nie dorównywała Norze, ubranej tak szykownie, że przyciągała uwagę wszystkich. Cal Barton przyprowadził dość ładną młodą dziewczynę, córkę jednej z organizatorek imprezy. Dbał o swoją partnerkę, zabawiał ją i tańczył z nią. Podczas jednego z tańców posłał Norze spojrzenie, które sprawiło, że poczuła się bardzo malutka. Jej poczucie godności i pozycja społeczna nie zdołałyby zrekompensować pogardy, którą dostrzegła w jego oczach. Nie wiedział, że Nora musiała się liczyć z ciotką Helen, która wyraziła zdecydowaną opinię, że człowiek pracujący fizycznie nie może być dobrą partią dla panny z towarzystwa. Nawet gdyby Nora miała ochotę pójść pod prąd i złamać konwenanse, to nie mogła tak postąpić, bo inaczej skrzywdziłaby swoją rodzinę. Mianowicie wystawiłaby ciotkę i wuja na pośmiewisko, a także pozbawiła Melly szansy na dobre małżeńskie propozycje. Przymuszona tym, bardzo niechętnie ograniczyła kontakty z Calem Bartonem. Bawiący akurat w mieście dość znany polityk, mężczyzna w średnim wieku, poprosił ją do tańca. Zgodziła się, a potem uśmiechała się słodko, gdy wirowali na parkiecie. Polityk był tak bardzo oczarowany Norą, że zarezerwował trzy następne tańce, lecz tu znów wkroczyła ciotka Helen. Nie kryjąc oburzenia, napomniała siostrzenicę, by nie pozwalała temu mężczyźnie się spoufalać. Skonfundowana Nora wróciła do stołu. Wyglądało na to, że nic nie jest w stanie zadowolić ciotki. – Czy pan Barton jest na ciebie zły? – zapytała Melly, kiedy stanęły obok stolika z przekąskami na srebrnych tacach. Mogły swobodnie porozmawiać, bo akurat nikogo nie było obok. – Taki już mój los, że albo wywołuję skandal, albo narażam się na gniew Cala Bartona – odparła z rezygnacją Nora. – Nie przejmuj się mamą. – Melly doskonale wiedziała, w czym rzecz. – Ona chce dobrze, ale nie jest jej łatwo. Tak jak twoja matka, kiedyś była damą, a teraz boleśnie odczuwa utratę statusu. Chce, żebym miała lepsze życie niż to, które ona musi znosić z ojcem. To dlatego tak się przejmuje konwenansami. – Konspiracyjnie ściszyła głos. – Ona nie wie, że ty… czujesz coś do pana Bartona. A ja nie odważę się jej tego powiedzieć. Naprawdę mi przykro. – Niepotrzebnie – odparła sztywno Nora. – Nic dobrego by z tego nie wyszło, zważywszy na naszą pozycję społeczną. – Udawała, że nie czuje ran zadawanych przez swoje słowa. Tak bardzo pragnęła odrzucić sztywne konwenanse! Lub odmiany ról… Gdyby to ona była zwykłą kobietą, a Cal Barton bogatym dżentelmenem… Wyrwało się jej tęskne westchnienie, szybko więc, by odwrócić uwagę kuzynki, rozejrzała się wokół i powiedziała: – Czy to nie pan Langhorn? – Na co Melly aż podskoczyła, tylko cudem nie oblewając się kawą. – Ostrożnie – szepnęła Nora – bo ciocia Helen zauważy i zrobi ci wykład. Ja już miałam tę przyjemność. – Dziękuję za ostrzeżenie. – Melly zaśmiała się niepewnie. – Wygląda na to, że mama na nas obie zagięła dziś parol. No, a ciebie dodatkowo pan Barton wciągnął na swoją listę. – Wypisałam się z niej, ucinając z nim wszelkie bliższe kontakty – odparła lekceważąco Nora, po czym szybko odwróciła głowę, dostrzegła bowiem, że Cal zmierza w ich stronę. – On zaś, jak mniemam, uznał, że nie warto się trudzić i o te kontakty nadal zabiegać, lepiej po prostu wyrzucić mnie z pamięci. – Czyżby? Spójrz tylko na ten grymas na jego twarzy. Och nie, pan Barton nie wyrzucił

cię z pamięci. Powiedziałabym, że to kwintesencja grymasu niezadowolenia! – skomentowała Melly. Nora nie wiedziała, co zrobić z rękami, ale potrafiła zachować zimną krew, czego brakowało Melly. Popatrzyła obojętnie na Cala, czując dzielący ich społeczny dystans. Zwróciła uwagę na niemodny garnitur i rysy na wyjściowych czarnych butach. Nie wiedziała, że ten „odświętny strój” Cal wygrzebał z dna kufra specjalnie na tę okazję, by podkreślić swój status najemnego pracownika rancza. – Bardzo ładnie pan wygląda, panie Barton – powiedziała z uśmiechem Melly. – Dziękuję, panno Tremayne – odparł uprzejmie. – Pani również. Nora starała się na niego nie patrzeć, tylko sącząc powoli kawę, spytała: – Dobrze się pan bawi, panie Barton? Przypuszczam, że akurat tego typu imprezy towarzyskie nie należą do pańskich ulubionych rozrywek. Musiała to powiedzieć, pomyślał z rozdrażnieniem, po czym zebrał się w sobie i odparł z uśmiechem: – Rzeczywiście, panno Marlowe, muszę przyznać, że wolę gorącą partię pokera niż zimną kobietę. Na chwilę straciła oddech, ale nawet tego nie zauważył, tylko wyciągnął rękę do Melly, uśmiechnął się do niej czarująco, tak że na chwilę zapomniała o Norze, i poprowadził ją na parkiet. Ku irytacji Nory doskonale razem wyglądali i poruszali się. Nie tylko ją rozdrażnił ten widok. Pan Langhorn, który rozmawiał ze znajomymi ranczerami, posłał niczego nieświadomej Melly spojrzenie, od którego w mgnieniu oka skwaśniałoby mleko. Był jak diabli zazdrosny, ale nieudolnie starał się to ukryć, zwłaszcza przed Melly. Początkowo Nora nie rozumiała, dlaczego to robi, ale potem uzmysłowiła sobie, że jako rozwodnik nie miał szans na małżeństwo z panną Tremayne, tak jak ją bogactwo i pozycja społeczna stawiały poza zasięgiem Cala Bartona. Poczuła osobliwe powinowactwo z panem Langhornem, tęsknotę za czymś nieosiągalnym. Zadumana piła kawę, kiedy do stołu z przekąskami podszedł polityk, z którym wcześniej tańczyła. – Miło, że mogłem tu się zjawić. – Jego spojrzenie skierowane na Norę dyskretnie dopowiadało, kto sprawił, że jest mu miło. Zaraz jednak spoważniał, na twarzy pojawił się wyraz zatroskania. – Wracam z Galveston. Pojechałem tam, by rozejrzeć się w sytuacji. Nie wiem, jak Waszyngton mógłby pomóc, ale jedno jest pewne, a mianowicie że ci biedni ludzie niewiele zdziałają bez pieniędzy. Mówi się o budowie wałów, które powinny zapobiec powtórzeniu się podobnej tragedii. – To wspaniały projekt – powiedziała Nora. – Z przyjemnością wesprę tę inicjatywę. Sądzę, że inni również. – Nie pomyślałem o tym. – Wyraźnie się rozpogodził. – Może udałoby mi się zainteresować tym kilka bogatych rodzin i biznesmenów. – Można by też zorganizować publiczną kwestę, jak czasami się robi w podobnych sytuacjach… – Milczała przez chwilę, po czym spytała z wahaniem: – Czy już zidentyfikowano wszystkie ofiary? On też się zawahał. Nie powinien rozmawiać o takich sprawach z damą, dlatego odparł tylko gładko: – Jestem o tym przekonany. – Nie zdradził, że nie tylko niemożliwe okazało się zidentyfikowanie tysięcy martwych ciał, ale też nie było sposobu ich pochować. Kremowano je tam, gdzie leżały. Powódź nadeszła w sobotę o świcie. Ludzie widzieli nacierającą ścianę wody, ale byli bezradni wobec bezwzględnego żywiołu. Gdy było już to możliwe, robotnicy pod

nadzorem uzbrojonych stróżów porządku publicznego wydobywali ciała z ruin budynków, natomiast do zatoki ściągnęło na żer wyjątkowo dużo rekinów. – Proszę pana, czy dobrze pan się czuje? – spytała Nora. – Zbladł pan. Z uśmiechem uniósł filiżankę do ust. – Nic mi nie jest, po prostu myślałem o tym, co mnie czeka po powrocie do Waszyngtonu – skłamał. – Proszę mi opowiedzieć o ranczu pani wuja, panno Marlowe. Fascynuje mnie hodowla bydła! Melly tylko raz zatańczyła z Calem. Lubiła jego swobodny styl bycia i naturalny, szczery uśmiech. Była oczywiście świadoma milczącej dezaprobaty matki, dopilnowała więc, by rozstali się, gdy tylko wybrzmiał ostatni dźwięk walca. Zostawiła więc Cala… i znalazła się twarzą w twarz z rozgniewanym panem Langhornem. Zmierzył ją wściekłym wzrokiem. Poczuła przyśpieszone bicie serca. Przestraszyła ją ta nieoczekiwana wrogość. – Bawi się pani w koci, koci, łapci z zarządcą, panno Tremayne? – zakpił. -Pani matce z pewnością to się nie podoba. Nie zauważyła pani? – To tylko jeden taniec, a pan Barton jest dobrym tancerzem – odparła nonszalancko. – Jest w moim wieku – przypomniał jej. – O wiele za stary dla takiego dzieciaka jak pani. – Cóż pan ma na myśli? – Uniosła brwi w niewinnym zdumieniu. – Mógłby pan dokładniej wyjaśnić? – Są tu młodzieńcy w pani wieku – odparł ze złością. – Dlaczego z nimi pani nie flirtuje? – Nie może mi pan wybierać towarzystwa – powiedziała cicho. – Mów pan sobie co chcesz, panie Langhorn, ale będę tańczyła, z kim najdzie mnie ochota. – Posłała mu uśmieszek. – Dziwię się, że nie przyprowadził pan pani Terrell. – Jedno z jej dzieci zachorowało. – Aha… – Zdołała nie okazać zazdrości. – Przykro mi – dodała oficjalnym tonem. – Mam nadzieję, że wydobrzeje. Pan wybaczy… Chciała się odwrócić, ale dyskretnie chwycił ją za ramię i zatrzymał. Melly rozejrzała się równie dyskretnie, ale nikt nie zwrócił uwagi na ten zaborczy gest. – Ależ panie Langhorn! – wycedziła. Przyciągnął ją bliżej i spojrzał prosto w oczy. – Robisz to specjalnie? – syknął. – Nie mam zamiaru się z tobą zadawać. Rozmawialiśmy o tym. Dobrze wiesz, dlaczego to robię. Przyszedłbym z panią Terrell, gdyby jej dziecko nie było chore. – Czemu więc pan z nią nie został? – zapytała, na próżno starając się uwolnić z jego uścisku. – Bo sobie tego nie życzyła. Już ci mówiłem, że zamierzam się z nią ożenić, bo dzięki niej Bruce zyska to, czego potrzebuje, czyli bezpieczny i ciepły dom. – Chłopcy pani Terrell to wcielone diabły – skomentowała lodowato. – Bruce jest inny, to tylko mały psotnik. Ale jeśli pan poślubi tę kobietę, jej nikczemni synowie ukształtują Bruce’a na swoje podobieństwo… – Jak śmiesz wyrażać się tak o jej synach! – zareplikował ostro. – Nie mówię o Benie, on rzeczywiście jest miłym chłopcem, ale jego starsi bracia bez przerwy popadają w konflikt z prawem – odparowała. – Aż dwa razy doprowadzili do wypadków powozów! – Ot, chłopięce figle, rzucanie kamieniami w powozy… – Chłopięce figle?! – gwałtownie wpadła mu w słowo. – Małe dziecko zostało ranne, długo walczyło o życie, to dla pana zwykłe figle? – Jej ciemne oczy płonęły. – A może zapyta

pan Bruce’a, co o tym sądzi? On nie lubi ani wdowy Terrell, ani jej synów. Jeżeli narzuci mu pan swoją wolę, straci go pan. Może nawet ucieknie! I co wtedy? – Wścibska z ciebie damulka. – Puścił jej ramię. – Nie będziesz mi mówiła, co jest najlepsze dla mojego syna! – Melly! – krzyknęła czerwona ze wstydu Helen. Niestety towarzystwo już zwróciło uwagę na jej córkę i pana Langhorna, rozmawiali bowiem podniesionymi głosami. – Chodź, kochanie, pomożesz mi! – Już idę, mamo. – Z rumieńcem na twarzy ruszyła w jej stronę. A gdy już do niej doszła, Helen, która aż dusiła się ze złości, lecz starała się tego nie okazywać, cichutko szepnęła, czy raczej syknęła: – Prosiłam cię, żebyś nie zadawała się z tym człowiekiem. On się zachowuje skandalicznie! – Tak, mamo – odparła Melly. – Rozmawiałam z nim na temat Bruce’a. – Bruce’a? – To jego syn. Pamiętasz, Nora i ja odwiozłyśmy go do domu po pikniku. Z panem Langhornem trudno się dogadać, a Bruce zachowuje się coraz gorzej. Uznałam, że powinnam z nim o tym porozmawiać, a on się wściekł – dodała przekonująco. – Rozumiem. Ciekawe, po co tu przyszedł. – Helen rozejrzała się po sali, a gdy dostrzegła pana Langhorna, ponuro zmarszczyła brwi. – Nigdy nie zjawia się na takich imprezach. Może miał się z kimś spotkać, żeby omówić interesy? – To całkiem możliwe. – Melly podążyła za wzrokiem matki i natrafiła na spojrzenie pana Langhorna. Poczuła się jak rażona piorunem. Szybko spuściła głowę. Uwagę Helen przyciągnął zbliżający się do nich młodzieniec. – Co za miła niespodzianka. Oto młody pan Larrabee. – Poklepała Melly po dłoni. – Bardzo miły kawaler. Przed chwilą o ciebie pytał. – Mamo, wolałabym, żebyś mnie nie swatała! – Nie chcesz wyjść za mąż? – spytała zdumiona Helen. – Chcę, ale… dlaczego na przykład nie zachęcisz Nory, by zatańczyła z którymś z tych młodych mężczyzn? Na przykład z panem Bartonem? – dodała ostrożnie. – Moja droga, przecież doskonale to rozumiesz. Nora jest dziedziczką fortuny, kiedyś będzie bardzo bogata. Kobieta z jej pozycją nie może tańczyć publicznie ze zwykłym kowbojem, bo ludzie zaczną mówić. – Wydawało mi się, że tu, na Zachodzie, jesteśmy bardziej tolerancyjni dla… – zaczęła Melly. – Nie wolno nam wywołać skandalu – zdecydowanym tonem przerwała jej matka. – Podaj mi, z łaski swojej, filiżankę. Naleję pani Blake herbaty, ciebie zaś ten miły młodzieniec za chwilę poprosi do tańca. Melly zgodziła się potulnie, myśląc, że tak samo żal jej siebie samej, jak Nory. Miała nadzieję, że matka przynajmniej trochę poluzuje w kwestii niestosowności kontaktów Nory z panem Bartonem, jednak okazało się, że nadal twardo upiera się przy swoim. Biedna Nora. Gdyby postanowiła nadal utrzymywać stosunki z przystojnym zarządcą, musiałaby to robić potajemnie. Oczy Melly zabłysły, gdy pomyślała, jakie to wszystko niesprawiedliwe. Ale może jednak… da się temu zaradzić!

ROZDZIAŁ PIĄTY Nora sama nie wiedziała, czy cieszyć się, czy smucić, że ani razu nie zatańczyła z Calem Bartonem. Przygnębiało ją to, jak bardzo był niecierpliwy i radykalny w sądach, co biło bezpośrednio w nią. Nawet nie próbował wyobrazić sobie, w jak trudnej znalazła się sytuacji, tylko oceniał ją jednostronnie i bardzo niesprawiedliwie. Tyle że sytuacja tak czy inaczej była beznadziejna. Gdyby Cal Barton był bogaty i miał pozycję, gdyby był kimś, z kim mogłaby się pokazywać, gdyby… Niestety nie był, a ciotka Helen wyraziła się jasno na temat różnicy klas. Nora ze smutkiem musiała przyznać, że matka zareagowałaby identycznie. Nikt nie pochwaliłby bogatej i należącej do najwyższych sfer panny Marlowe, gdyby zaangażowała się w związek z biednym kowbojem. Melly też przycichła po nieprzyjemnej konfrontacji z okropnym panem Langhornem. Tak, okropnym. Nora już go nie lubiła, a nawet znacznie gorzej. Wiedziała, że zamierza poślubić wdowę Terrell. Ale on ujął to w tak ostrych, gniewnych słowach… Nie mogła o tym myśleć. Wyglądało to tak, że uparł się złamać młode serce Melly i próbuje tego dokonać na wszelkie możliwe sposoby. Nora krzepiąco ścisnęła dłoń zgnębionej kuzynki, która z wdzięcznością przyjęła ten gest. Powrót bryczką do domu trwał długo. Milczący Cal dzierżył lejce, a Chester i pasażerowie rozmawiali przyciszonymi głosami. Kiedy dotarli na miejsce, Chester pomógł Helen i Melly wysiąść z wozu, a z drugiej strony Cal zdjął Norę z wysokiego stopnia pojazdu. Jego wielkie smukłe dłonie delikatnie objęły ją w pasie i powoli postawiły na ziemi. Nie od razu ją puścił. Spojrzała na jego usta i wspomnienie gorącego pocałunku sprawiło, że serce Nory zaczęło bić niespokojnym rytmem. Cal wbił spojrzenie w jej miękkie usta, lśniące w łagodnym świetle księżyca. Jego dłonie przesunęły się delikatnie po jej talii, po czym cofnął je, odsunął się od Nory i zajął się powozem, który należało odprowadzić do stajni. To spojrzenie było magiczne. W jednej chwili Nora pozbyła się wszystkich obaw i zmartwień, albowiem uświadomiła sobie, że jego uczucia są równie silne jak jej. Nie myślała o tym, dlaczego ten związek nie może się ziścić, ani o swojej przypadłości, która w każdej chwili mogła dać o sobie znać. Czuła dreszcze pożądania, wystarczyła świadomość, że Cal Barton jej pożąda. Chester zapalił lampy, po czym życzył wszystkim dobrej nocy i udał się z Helen na spoczynek do sypialni na końcu korytarza. – Zaraz wracam, Melly – powiedziała Nora, podchodząc do drzwi wejściowych. – Zdaje się, że zgubiłam gdzieś rękawiczkę. Melly nie dała się oszukać. Rzuciła coś w odpowiedzi i tłumiąc śmiech, poszła do swojego pokoju. Nora ruszyła energicznym krokiem w kierunku stajni, w której przy świetle lampy naftowej Cal wyprzągł konia i oporządzał go przed nocą. Właśnie skończył pracę, gdy spostrzegł stojącą w progu i wpatrzoną w niego Norę. Jego twarz stężała. Zamknął boks i ze złością zdjął lampę z gwoździa. – Zabłądziła pani, panno Marlowe? – zapytał chłodno. – Chyba nie mieszka pani w stajni? – Możesz to zgasić? – Kiwnęła głową na lampę. – Zgasić? – Zawahał się, ale trwało to moment. – Czemu nie? – Zaintrygowany zrobił to,

o co prosiła. – I postawić na ziemi? – Proszę bardzo. – I tym razem postąpił zgodnie z jej życzeniem. – Dziękuję. – Podeszła do niego, wspięła się na palce i zarzuciła mu ręce na szyję. Gdy chwycił ją wpół, poczuł woń perfum. Mógł się poddać, ulec, a jednak próbował odepchnąć Norę, póki jeszcze miał dość siły, by się jej oprzeć. – Nie rób tego! – powiedział gniewnie. Ale nie posłuchała, tylko jeszcze mocniej zacisnęła ręce wokół szyi Cala. – Dlaczego nie? – szepnęła. Ucieszyło ją to, że tak szybko zareagował. Czuła, jak jego pierś podnosi się i opada w rytm przyśpieszonego oddechu. Musnęła go dłonią, czując przez materiał koszuli twarde mięśnie. Uwielbiała go dotykać. Serce biło mu jak szalone. Przestał odpychać Norę, kiedy poczuł na ustach jej kuszący oddech. Jej ciepło i zapach obudziły w nim takie pożądanie, że aż zakręciło mu się w głowie. Czy poddanie się pragnieniom, choć ten jeden raz, naprawdę byłoby aż takie straszne? Muszę ją mieć, pomyślał. Nie mogę tak odejść, gdy kusi mnie grzech. – Eleanor – wychrypiał. – Mój Boże, Eleanor! Kiedy wypowiadał jej imię, przysunęła swoje usta do jego warg. Wszystko, co znajdowało się poza objęciami Nory, przestało dla niego istnieć. Przyciągnął ją do siebie tak mocno, że niemal podniósł, był z nią tak blisko, jak jeszcze nigdy z nikim nie była. Poczucie siły emanującej z Cala sprawiło, że straciła resztki rozsądku i przytuliła się do niego jeszcze mocniej, o ile to w ogóle możliwe. Z lubością spijała męską słodycz z jego ust. Całował ją w zaciszu stajni, czując coraz silniejsze zawroty głowy. Całował ją, aż zaczęła drżeć jak liść na wietrze. W pewnej chwili cicho jęknęła – nie wiedział, czy z bólu, czy z rozkoszy, dopóki nie uświadomił sobie, że drapie ją zarostem. Poluzował uścisk i postawił ją na ziemi. – Nie przerywaj – poprosiła błagalnym tonem. Czuł, że próbuje utrzymać równowagę na drżących nogach. Popatrzył na jej zapraszająco rozchylone nabrzmiałe usta. – Nie kuś – odparł niepewnie. – Wiesz, jakie to niebezpieczne. – Tak? Wiem? – powiedziała oszołomiona. – Chcę cię całować – szepnęła. – Proszę, jeszcze trochę… – Eleanor, musimy to przerwać! – Wyswobodził się z jej objęć i stanął przed nią, ciężko dysząc i walcząc z wszechogarniającym pożądaniem. – Nie chcesz mnie całować? – spytała zaskoczona. Zacisnął zęby. Jak powiedzieć, że pragnie jej całym sercem? Że nie może się doczekać, kiedy pozna dokładnie i odbierze jej niewinność? Że jego dłonie marzą o jej nagich piersiach, płaskim brzuchu, smukłych nogach? – Posuwamy się za daleko… – Otarł pot z czoła. – Eleanor, wracaj do domu. To nie jest ani miejsce, ani pora na rozmowy o… – szukał właściwego słowa – sprawach osobistych. Co by sobie pomyśleli twój wuj i ciotka, gdyby nas zobaczyli w takiej sytuacji? Z trudem próbowała zebrać myśli, aż wreszcie dotarło do niej, że oczywiście o wszystko oskarżyliby Cala, zarzuciliby mu niecne uwiedzenie. To on poniósłby konsekwencje amorów w stajni, nie ona. Nikt by nie uwierzył, że celowo go skusiła. Zdołała odsunąć się od niego na dwa kroki, choć nadal pragnęła rozkoszy, której ledwie zasmakowała. – Przepraszam – powiedziała zasmucona. – Nie pomyślałam o tym. Byłeś na mnie zły.

Chciałam ci tylko powiedzieć, że to ciocia Helen zabroniła mi zatańczyć z tobą. Cal również zrobił krok do tyłu. I jak obuchem dotarła do niego świadomość, jak blisko krawędzi się znaleźli. Nigdy wcześniej nie dał się tak ponieść, a przecież nie był niedoświadczonym żółtodziobem. Nora zresztą też nie, pomyślał. Przynajmniej nie całowała jak początkująca adeptka sztuki miłosnej. Zaintrygowało go to na tyle, że zaczął się zastanawiać nad jej wcześniejszymi doświadczeniami w tej sferze. Niewykluczone, że jedynie bawiła się nim, podobnie jak zabawiła się kosztem Greely’ego. Może dla niej to taka gra, sprawdzian, jak daleko może się posunąć. Bo przecież doskonale wiedziała, że dzielą ich różnice społeczne, czemu zresztą kilka razy dała wyraz. A jeśli nie chodziło wyłącznie o niewinny flirt, to dlaczego pozwalała sobie na tak wiele, mając świadomość, że wuj i ciotka nigdy nie zaakceptują tego związku? Na pewno nie była w nim zakochana, co do tego Cal nie miał najmniejszych wątpliwości. Kobieta z takim pochodzeniem i pozycją nie pozwoliłaby sobie na ciepłe uczucia do mężczyzny, który z uwagi na obowiązujące konwenanse był dla niej absolutnie nieodpowiedni. Była na to zbyt wyniosła, nigdy nie zapomina, z jakich kręgów się wywodzi i do jakiego świata należy. Więc o prawdziwym uczuciu nie ma mowy, tylko się z nim drażni, by sprawdzić, jak taki kowboj zareaguje na jej awanse. Bawi się nim, sądząc, że jest ulepiony z tej samej gliny co Greely. Zwykły prostak, nic więcej. Upewnił się w swym postanowieniu. Ktoś musiał dać jej nauczkę i tym kimś równie dobrze może być on. Miała cudowne usta. Uwielbiał je całować. Ale jego serce było fortecą nie do zdobycia, której murów nie zdołała pokonać żadna kobieta. – Dlaczego przyszłaś? – spytał niby od niechcenia, czubkami palców wciąż dotykając jej talii. – Ponieważ nie chcę, żebyś czuł do mnie żal, gniewał się na mnie. – Spojrzała smutnym wzrokiem. – Wiesz, że z chęcią bym z tobą zatańczyła. Dobrze ci wychodzi okazywanie skruchy, pomyślał. Ale przejrzałem twój podstęp. – Ten polityk należy do twojej klasy, ja niestety nie – powiedział. – Na pewno nie chcesz, by ludzie pomyśleli, że zadajesz się z przedstawicielem niższej warstwy społecznej. Czy nie o to w tym wszystkim chodzi? W jej błękitnych oczach zamigotał smutek pomieszany z rezygnacją. Może lepiej, żeby tak myślał, niż gdybym miała wyjawić mu prawdę o mojej chorobie? – pomyślała. Wiedziała wprawdzie, że takie wyznanie wiele by wyjaśniło, ale nie potrafiła się na nie zdobyć. – Nie mogę stawiać ciotki w niezręcznej sytuacji – powiedziała cicho. – Jest siostrą mojej matki, pochodzą z europejskiej rodziny królewskiej. Proszę, wybacz mi te słowa, ale byłyby oburzone, gdyby się dowiedziały, że dopuściłam do tego, by zafascynował mnie mężczyzna, który nie należy do… naszej klasy – zakończyła smętnym tonem. – Czy naprawdę nie widzisz, że to nie ja jestem przeciwna temu związkowi? – spytała przez łzy. – Czy nie czujesz, jak mi serce bije, gdy mnie trzymasz w ramionach? Czy nie wiesz, że ja… że mi… Wzbudzała w nim współczucie łzami, drżącym głosem, ale dobrze znał kobiece sztuczki i nie dał się na to złapać. Za to podjął grę. – …że zależy ci na mnie? – spytał cicho. Spuściła wzrok na jego pierś, przerażona biciem swego serca. – Tak – wyszeptała. – Zależy mi na tobie. Usiłował się nie roześmiać. Ależ była wyśmienitą flirciarą! Do tego urodzoną aktorką. Przeszło mu przez myśl, że musi być naprawdę doświadczona. Spojrzała mu w oczy, starając się w nich coś wyczytać. Kuzyni nie przygotowali jej na tego rodzaju niezręczne sytuacje, zwłaszcza z udziałem mężczyzny, którego pożądała. Chciała się wszystkiego o nim dowiedzieć. Chciała nie odstępować go na krok. Chciała jego i tylko jego,

nawet jeśliby to miało oznaczać poświęcenie wszystkiego, co ma. Uniósł lekko jej twarz i pocałował ją w usta. – Musisz wracać do domu – powiedział cicho. – To nie pora na takie dyskusje. – Nie chcę, żebyś odchodził – szepnęła. – Chcę być z tobą. Starał się nie wpuścić tych słów do swego serca. Nie może pozwolić na to, by Nora igrała z jego uczuciami. Biedny Greely wycierpiał się przez nią, ale on nie jest łatwowiernym chłoptasiem. Wreszcie do niej dotarło, że jej słowa nie robią na nim wrażenia. W jego oczach ujrzała podszyte cynizmem rozbawienie. – Ale… ty mi wcale nie wierzysz – powiedziała powoli. – A miałbym ci wierzyć po tym, jak potraktowałaś Greely’ego? Naprawdę na to liczyłaś? – spytał drwiąco. – Od kiedy się poznaliśmy, cały czas zadzierasz nosa, wymownie dajesz mi do zrozumienia, że nie zamierzasz brudzić sobie rączek zwykłym kowbojem. – Naprawdę nie wiesz, w czym rzecz? – Jego słowa bardzo zabolały, ale próbowała coś wyjaśnić, naprawić. – Żyję w zupełnie innym świecie niż twój. Nawet kiedy podróżowałam, robiłam to pod kloszem. Musisz wziąć poprawkę na to, gdzie się wychowałam. – Niby dlaczego? Nie wiedziała, jak na to odpowiedzieć. Do tego patrząc na Cala, miała wrażenie, że rozmawia ze skałą. – Postaram się – powiedziała. – Naprawdę się postaram. Chcę się czegoś dowiedzieć o twoim życiu, o tobie. Chcę zrozumieć. Musnął palcem jej usta i poczuł, jak na jego dotyk zareagowała Nora. Tego nie potrafiła ukryć. Nie wiedział jednak, czy stało za tym jej serce, czy umysł. Ot, dylemat… Oznajmił więc: – Przecież mówiłaś, że twoja ciotka nie akceptuje żadnych kontaktów między nami, więc jak sobie to wyobrażasz? Wzięła go za rękę. W jednej chwili zapomniała o chorobie, bogactwie i pozycji. Pragnęła tego mężczyzny ponad wszystko na świecie. Uda się. Na pewno się uda! – Spotkamy się w tajemnicy – powiedziała z zapałem. – Kiedy i gdzie zechcesz! Zrobię wszystko, o co poprosisz. Zmrużył oczy, po czym spytał drwiąco: – Wszystko, Eleanor? Spłonęła rumieńcem. – Wszystko… w granicach zdrowego rozsądku. – A cała ta sfera… najbardziej intymna? – naciskał. – Przy tak wyraźnie określonych granicach mogę liczyć na bardzo niewiele. Zagryzła usta, po czym odparła cicho: – Nie mogę przekroczyć pewnych granic, wiesz jakich. Muszę myśleć nie tylko o sobie. Mam przecież rodzinę. – Błagała go spojrzeniem, by spróbował ją zrozumieć. – Zapewne rozumiesz, czym jest lojalność wobec swego rodu? Czy nie dźwigasz na swoich barkach podobnej odpowiedzialności? Dźwigał, i to cięższą, niż mogła sądzić. Ale chciał, by całkiem mu uległa, by się zapamiętała, by zaryzykowała dla niego wszystko. Nie zastanawiał się nad motywami swego postępowania. Chciał tylko nagiąć ją do swojej woli. Przyciągnął ją do siebie i powoli, namiętnie pocałował. Czuł, jak drżała w jego ramionach, i zadał sobie cyniczne pytanie, ilu mężczyzn przed nim miało okazję poznać tę udawaną, skrywaną namiętność. Niewinna amatorka przygód… ot, sprzeczność sama w sobie. Jego szeroka dłoń powędrowała w górę, by dotknąć jej drobnych piersi. Drgnęła

i chwyciła go za nadgarstek. Wyraźnie się speszyła. Opuścił rękę. – Czy to już ta granica, Eleanor? – Uśmiechnął się drwiąco. Złożyła dłonie na podołku. – Żadna przyzwoita kobieta… – zaczęła. – Przyzwoitość nie ma tu nic do rzeczy – przerwał jej. – Kobieta, której naprawdę zależy na mężczyźnie, nie myśli o konwenansach czy sztywnych barierach społecznych, lecz o dawaniu przyjemności. Cofnęła się o krok. Była zdumiona takim nastawieniem. Gdyby mu na niej zależało, nie wymagałby od niej takiego poświęcenia. Usiłowała się skupić. Tracił ją. Zobaczył niepewność malującą się na jej twarzy i podszedł do niej, by ująć jej dłonie i pocałować je. – Wybacz mi – powiedział łagodnie. – Sprawdzałem cię. Nie będę cię prosił o żadne wielkie poświęcenia, Eleanor. Pragnę jedynie czerpać przyjemność z twojego towarzystwa i znajdować pociechę w twych pocałunkach, kiedy czuję się samotny. Nie poproszę o więcej, niż sama będziesz skłonna mi dać. Rozluźniła się, uśmiechnęła się do Cala. Czuła, jak w jej sercu rośnie zalążek miłości, jak rozrasta się i wypuszcza pąki. Nagły błysk w jej oczach i radość wyraźnie malująca się na twarzy wzbudziły w nim pewne poczucie winy. By powstrzymać falę niechcianych uczuć, przyciągnął ją delikatnie do siebie i ponownie dotknął wargami jej miękkich ust. – Musisz wracać do domu, kochanie – wyszeptał. – Nie możemy dopuścić, by nas nakryto. To „kochanie” stopiło jej serce. W tej chwili była gotowa oddać mu wszystko. Niebywałe, że można znaleźć miłość w tak nieoczekiwanym miejscu, i to tak nagle. Popatrzyła na niego oczami, w których zaklęte zostało jej serce. – Jesteś śliczna – powiedział, wpatrując się w nią, po czym dodał: – Naprawdę chcesz się ze mną spotkać wbrew życzeniu twojej rodziny? – Ależ tak – wyszeptała z zapałem. – Kiedy tylko zechcesz, Cal. Słysząc swoje imię w jej ustach, poczuł, jak serce zabiło mu mocniej. Tego się nie spodziewał. Aż zaśmiał się pod nosem. – Jak to się mówi? Że miłość zawsze znajdzie sposób. – Pomyślał przy tym, że Nora pięknie się zarumieniła. – Niech tak będzie. Przytaknęła z radością. Powiedział, że miłość znajdzie sposób, a to musi oznaczać, że doświadczył tego samego niesamowitego uczucia co ona! Trzymając Norę za rękę, Cal odprowadził ją pod same drzwi domu, a nawet wszedł z nią na schody. – Od tej chwili musimy być ostrożni. Nie mogą cię widywać ze mną sam na sam – powiedział z powagą. – Tak, wiem. Ale sądziłam, że nie krępują pana konwenanse, panie Barton – drażniła się z nim. Przyjrzał jej się uważnie w słabym świetle lampy wiszącej na ganku. – Jeszcze się przekonasz, że pod pewnymi względami jestem dość niekonwencjonalny. Musisz wiedzieć, że twoja reputacja jest dla mnie ważna. – Aha! Jesteś więc staromodny! – Jej oczy rozbłysły, bo ucieszyła ją ta informacja. – Czemu odnoszę wrażenie, że w twoim przypadku jest wręcz przeciwnie? – Hm… – Przestąpiła z nogi na nogę. – Być może przedstawiłam ci fałszywy obraz

mojego życia – dodała powoli, w zadumie. – Bywa, że czasem, gdy opowiadam o swoich przygodach, popadam w przesadę. – Rozumiem… – powiedział jakby do siebie, zastanawiając się nad nagłym smutkiem, który pojawił się w jej oczach. – Mogę liczyć tylko na niezbyt wiele – mówiła dalej – więc pewnie dlatego sama stworzyłam sobie laury, na których spoczęłam. – Jesteś młoda – zaprotestował. – Życie przed tobą, małżeństwo, dzieci… Popatrzyła mu w oczy i dojrzała w nich cynizm, zanim zdążył go ukryć. – W twoich ustach brzmi to tak, jakby życie rodzinne było tylko dla głupców! – zareagowała ostro. – Nie dla głupców. – Zmarszczył gęste brwi. – Ale mam pewne plany, które nie przewidują założenia rodziny. Wyraził się wystarczająco jasno. Co ona sobie myślała? Że się pobiorą i zamieszkają w przytulnym domku? Ona nie może wyjść za kogoś takiego jak on, a on w ogóle nie ma zamiaru się żenić. Ale jeszcze nic nie jest przesądzone, pomyślała z uporem. Postanowiła na razie nie tracić nadziei. – Zastanawiałam się, czy kiedy wyjeżdżasz na weekend, odwiedzasz żonę i dzieci, o których nikt na ranczu nie wie – powiedziała. – Mam rodzinę. – Zobaczył, że Nora blednie. – Rodziców i braci. – Tym razem ujrzał, jak jej twarz rozbłysła. – Jesteś najstarszy z rodzeństwa? – zapytała. – Średni. – Dorastałeś w cieniu starszego brata? – Raczej najmłodszy rósł w cieniu dwóch pozostałych – skwitował, przypominając sobie dzieciństwo Alana. – Często żałowałam, że jestem jedynaczką – wyznała. – Ale cóż mogłam na to poradzić? – Nieraz marzyłem, by być jedynakiem, ale w sumie to szkoda, że nie masz rodzeństwa. – Matka zawsze była chorowita. Bała się urodzić drugie dziecko. Przyjrzał się jej z zainteresowaniem. Nora potrafiła się zmienić w ułamku sekundy. – Ty też jesteś chorowita, Eleanor? – spytał. Przypomniała sobie koszmarne ataki gorączki sprzed prawie roku i aż się wzdrygnęła. – Muszę już iść. – Wbiegła na schody, przyciszonym głosem rzucając przez ramię: – Dobranoc. – Nie mogła się przyznać, że jest słaba i wątła. Postanowiła, że tym razem los nie pozbawi jej tych ulotnych chwil szczęścia, nielicznych urozmaiceń w jałowym życiu. Musi zachować choćby wspomnienie pocałunków Cala, które wypełni jej przyszłe puste lata! Ponieważ następnego ranka nigdzie nie mogła wypatrzeć Cala, Nora zastanawiała się, czy to, co zdarzyło się poprzedniego wieczoru, nie było tylko snem. Nie, nie było, ale i tak czuła się tak, jakby przebywała w nierealnym świecie. Musiała jednak wrócić do rzeczywistości, bo Melly i ciotka Helen zachowywały się dość nietypowo. Mianowicie kuzynka podpytywała ją o coś w zawoalowany sposób, jakby bała się przejść do konkretów, natomiast ciotka nie kryła niepokoju, ale też żadnych konkretów nie zdradziła. Nora nie ponaglała ich, by zdradziły, w czym rzecz, po prostu czekała. I doczekała się, gdy poszła pomóc kuzynce zbierać jajka w kurniku. – Noro – powiedziała Melly, starannie dobierając słowa. – Przyszedł telegram od twoich rodziców. Otóż otrzymałaś zaproszenie od krewnych z Europy. Piszą, że możesz udać się na dwór i zostać przedstawiona samej królowej Wiktorii!

Nora od razu wpadła w panikę. To zaproszenie nie mogło przyjść w mniej odpowiedniej chwili. Oczywiście, że pobyt na dworze, a przede wszystkim to, że zostanie przedstawiona królowej Wiktorii, było czymś ze wszech miar wyjątkowym i jakże pożądanym, ale… – Mama zastanawia się, czy ci o tym powiedzieć. Bo raz, że całkiem dobrze się tu bawisz, a dwa, że przecież chorowałaś – wyznała Melly. – Tutaj choroba cię oszczędza, a nam odpowiada twoje towarzystwo. Nie chcemy, żebyś tak szybko wyjeżdżała. Ale powiedziałam mamie, że po pierwsze jest to telegram od twoich rodziców do ciebie, a my tylko pośredniczymy w przekazaniu informacji, a po drugie ukrycie tej informacji przed tobą byłoby czymś niewybaczalnie niewłaściwym, bo to ty musisz zdecydować. I zaoferowałam się, że porozmawiam z tobą. Nora bawiła się fałdami sukni. Jak mogła wyjechać właśnie teraz, gdy ona i Cal uczynili pierwszy krok, by lepiej poznać siebie nawzajem, a także… Och, po prostu dopiero wszystko przed nimi! Z drugiej strony matka będzie bardzo zła, gdyby jej córka odrzuciła tak wspaniałą okazję pojawienia się w naprawdę wielkim świecie. – Nie chcesz jechać, prawda? – zapytała cicho Melly. – Nie chcesz zostawić pana Bartona. – To beznadziejne – równie cicho odparła Nora, a na jej twarzy malowała się udręka. – Dlaczego? To dobry, przyzwoity człowiek – argumentowała Melly – niezależnie od okoliczności. Dla ciebie to chyba żaden wstyd, że pociąga cię pan Barton? Wstyd. Skrępowanie. Nora nie chciała o tym myśleć, ale musiała. To prawda, wstydziła się. Cal Barton był świetnym zarządcą, ale czy potrafiła wyobrazić go sobie w operze albo w teatrze, ubranego w biały krawat i frak? Czy potrafiła wyobrazić go sobie podczas dyskusji o polityce z przyjaciółmi ojca albo przyjmującego gości w salonie? Czy wie, że nie należy opierać nóg o meble? Czy wie, jakie maniery obowiązują przy stole? Czy wie, jak zachowuje się prawdziwy dżentelmen? Już sama myśl o Calu Bartonie w salonie rezydencji wywoływała w niej panikę. On i te jego wiecznie brudne buty, znoszone ubrania i nieogolona facjata. Zamknęła oczy. – Co powinnam zrobić? – spytała bezradnie. – Nie mogę tu zostać, a też nie chcę wyjeżdżać! – Daj sobie tydzień, dokładnie przemyśl całą sprawę. – Jej oczy zalśniły. – Wiesz, przez tydzień wiele się może zdarzyć. – Objęła ją ramieniem. – I pamiętaj, że zawsze cię wysłucham. – Dzięki. Twoja matka nigdy nie zaakceptuje jakiegokolwiek związku pomiędzy mną a Calem, tak samo jak moi rodzice. – Ale przecież nie dowiedzą się o tym, prawda? – Melly spojrzała na nią znacząco. Nora uśmiechnęła się z wdzięcznością, po czym spytała prosto z mostu: – Czy mi się wydaje, czy ten układ, który proponujesz, ma przygotować grunt dla podobnej przysługi dla ciebie? – Och, pan Langhorn wcale nie ma ochoty potajemnie widywać się ze mną – żywo odparła Melly. – Jestem tego pewna. – Aha, pewna? – Nora puściła do niej oczko. – Moja droga, sama powiedziałaś, że wszystko się może zdarzyć. Melly wybuchła śmiechem. – No, prawie wszystko – skorygowała roześmiana Melly. – Ale to i tak wiele. Czy z tego płynie wniosek, że powinnyśmy myśleć pozytywnie? – Można tak to ująć – odparła Nora. Na ranczu Tremayne’ów magia jednak zadziałała, bowiem Cal nie wyjechał w swą weekendową tajemniczą podróż. Przy wydatnej asyście Melly udało mu się odbyć kilka długich

spacerów z Norą, a nawet wybrali się na przejażdżkę powozem. – To okrutne, co robimy – powiedziała rozbawiona Nora, kiedy jechali maleńkim powozikiem wyboistą drogą w siąpiącym deszczu. – Melly zmoknie, czekając na nas na rozstajach. – Melly wyruszyła z nimi jako przyzwoitka, ale jechała osobnym powozem. – Nic jej nie będzie, wzięła nie tylko parasol, ale i płaszcz przeciwdeszczowy. – Niby mówił lekko i swobodnie, ale tak naprawdę był mocno przejęty, jak zawsze, kiedy się spotykali. Problem w tym, że nigdy nie opowiadał o sobie, o swoich marzeniach, rodzinie, domu. – Jesteś bardzo skryty – powiedziała wprost. – Opowiedziałam ci o naszym letnim domku w Paśmie Błękitnym w Wirginii, o moim dzieciństwie, o mojej rodzinie, ale wciąż niewiele wiem o tobie. – Moja przeszłość jest nieciekawa – odparł, po czym zaciągnął się papierosem. – Hm… – Skubnęła dolną wargę. – Nie zamierzasz mi w ogóle opowiadać o sobie? Skierował konia pod drzewa i zatrzymał powozik, po czym odwrócił się do Nory i wziął ją delikatnie w ramiona. – Wręcz przeciwnie. Chcę rozmawiać z tobą o wszystkim – szepnął, całując ją. Pozwoliła, by jego język wdarł się do jej ust. Poczuła na piersiach smukłe, pewne dłonie Cala. Przyjemność, jakiej doświadczyła, zaniepokoiła ją niemal tak bardzo, jak przyzwolenie, które okazała. To nieprzyzwoite pozwalać mężczyźnie na taką śmiałość, ale jakże rozkosznie było czuć jego palce krążące wokół twardych sutków. Dotyk podniecał ją, choć dłonie od piersi dzielił materiał bluzki. Norze spodobał się przyśpieszony oddech Cala i lekkie drżenie ust wpijających się w jej wargi. Dziś jednak robił to inaczej. Jego dłonie powędrowały do guzików przy szyi i zaczęły je szybko rozpinać, na co Nora chwyciła jego palce. – Cii… – Pocałował ją, nie przerywając swego zajęcia. – Przecież mnie kochasz, prawda? – Po tym czułym pytaniu ujrzał zdumienie w oczach Nory. Jednak nie zaprzeczyła, a jego serce zaczęło bić jeszcze szybciej. – A zatem to żaden wstyd pozwolić mi na tę odrobinę przyjemności. Zabrzmiało to rozkosznie właściwie. Zalała ją fala grzesznej przyjemności. Owszem, może nawet Nora by zaprotestowała, ale zamiast dłoni poczuła usta na swej białej nagiej skórze. Zesztywniała zaszokowana iskrą rozkoszy, którą Cal w niej rozniecił, tak mało doświadczonej i wciąż dziewiczej. Położyła dłoń na jego głowie i chwyciła za włosy, by przyciągnąć go do siebie, a jego usta wędrowały wzdłuż szyi i obojczyka Nory. – Cal… nie wolno nam… – wykrztusiła wreszcie. – Ależ wolno – szepnął namiętnie, po czym odsunął cienką tkaninę zakrywającą fiszbinowy gorset, by odsłonić krągły, zakończony różowym koniuszkiem wzgórek drobnych piersi ukrytych pod koronkową halką. Był doświadczonym mężczyzną, miał już kilka kobiet, ale widok pięknych, jędrnych, choć niedużych piersi Nory wzbudził w nim coś silniejszego niż zwykłe pożądanie. Doznał bowiem porażającej wizji ssących te piersi malutkich ust. W jego oczach malowało się zdumienie, gdy spojrzał w półprzytomne niebieskie oczy Nory. Kciukiem i palcem wskazującym delikatnie ścisnął twardy koniuszek, a Nora aż jęknęła. Nigdy nie sądziła, że mężczyzna będzie dotykał jej w taki sposób, i to w biały dzień, w dodatku patrząc jej prosto w oczy. – Powiedz – odezwał się cicho. – Czy to twój pierwszy raz? Niemal odgryzła sobie dolną wargę. Zerknęła na rozpiętą górę sukienki i jego smukłe opalone palce na tle jasnej skóry. Wstrzymała oddech. – Tak, patrz – wydyszał, podniecony jej reakcją. – Patrz, jak sutek twardnieje, kiedy go dotykam. Jak podnosi się, błaga, bym go pocałował.

To nią wstrząsnęło. Patrzyła na Cala rozdygotana z podniecenia. Spojrzał jej w oczy i spytał: – Nie wiedziałaś? To jedna z tych skrywanych tajemnic, które mężczyzna uwielbia w kobiecie, ten subtelny, słodki smak jej piersi. Odruchowo lekko wygięła plecy i zaczęła szybciej oddychać, a Cal uśmiechnął się leciutko, a potem czule objął Norę i zaczął ją całować. Ssał ją, czuł, jak zastyga, drży i wzdycha w jego ramionach. Potem usłyszał jęk, gdy fala rozkoszy rozlała się po jej uległym ciele. Nawet nie pomyślała, by odmówić mu tego, o co prosił. Wiedział o tym. Ustami pieszczącymi pierś wyczuwał szybkie bicie serca Nory. Niedaleko miejsca, gdzie się zatrzymali, stała opuszczona chatka. Niespodziewane uderzenie pioruna sprawiło, że Nora aż podskoczyła, a Cal odczytał ten boski przerywnik jako znak. Z triumfującym uśmiechem zsiadł z wozu i wziął Norę na ręce. Nie myślał o konsekwencjach. Pragnął jej, a ona pragnęła jego, i w tej chwili tylko to się liczyło! Jego ciało, umęczone wieloma tygodniami abstynencji, cierpiało katusze, ale miał przy sobie Eleanor, zakochaną Eleanor, która go pragnęła. Myśl o zemście ustąpiła ślepemu pożądaniu. – Cal – szepnęła oszołomiona. – Nie bój się – odparł, muskając jej usta, i z Norą na rękach ruszył w stronę chaty. – To będzie nasza tajemnica, nikt się nie dowie. Tak bardzo cię pragnę, Eleanor – wyznał pożądliwie. – Chcę jedynie poleżeć przy tobie, potrzymać cię w ramionach i poczuć twoje wargi na mych ustach. Nic złego się nie stanie. Nie zrobię nic, czego byś nie chciała. Odprężyła się, a on poczuł się winny. Zaufała mu, a on wiedział, że chce od niej czegoś więcej niż tylko pocałunków. I potrafił sprawić, by ona również tego zapragnęła. Uwiódł ją, to było jasne jak słońce, ale nie potrafił się powstrzymać. Pragnął jej, a ona go kochała, powiedział jej to, a ona nie zaprzeczyła. Piękno jej ponętnego ciała uderzyło mu do głowy. Poza tym to przecież nowoczesna kobieta. Nawet jeśli jest bardziej niewinna, niż sądził, nic się jej nie stanie, jeśli dowie się, jak smakuje mężczyzna. Prędzej czy później komuś ulegnie, to oczywiste w przypadku takich amatorek przygód jak ona. Równie dobrze tym kimś może być on. Chciał być jej pierwszym mężczyzną. Pragnął tego ponad wszystko! Potraktuje ją delikatnie, być może czulej, niż zrobiłby to inny. Przekonywał siebie, racjonalizował swoją decyzję, aż w końcu nabrała sensu, a sumienie przymknęło oko na to, co zamierzał uczynić. Nora drżała w jego ramionach. Wiedziała, o co ją poprosi, i kiedy wnosił ją po schodkach do ciemnego wnętrza jednoizbowej chaty, miała jeszcze na tyle zdrowego rozsądku, by zastanowić się, jaką dać mu teraz odpowiedź.

ROZDZIAŁ SZÓSTY W rogu stało łóżko przykryte przetartą kapą. Z chaty korzystali wiosną kowboje, zaganiali krowy i cielęta do zagrody i pilnowali bydła przed drapieżnikami, zarówno poruszającymi się na dwóch, jak i na czterech nogach. Cal wniósł Norę do środka, położył ją na łóżku i sam ułożył się obok niej. – Cal, nie mogę… – zaczęła. Zamknął jej usta pocałunkiem. Doskonale wiedział, jak rozwiać jej obawy, jak nakłonić ją do takiej uległości, jaką okazała w powozie. Znaleźli się w jeszcze bardziej intymnej sytuacji, a on to wykorzysta. Całując ją, odsłonił piersi, po czym, nie odrywając od niej ust, zaczął manipulować przy tasiemkach gorsetu. – Och, nie wolno ci – szepnęła słabo, ale starania jego ust i rąk sprawiały, że poddawała mu się bez oporów. Wreszcie była kobietą, wreszcie naprawdę żyła, wreszcie wypełniał ją ogień namiętności i marzyła tylko o ostatecznym spełnieniu. Wiedział o tym. Smakował ją jak wino o doskonałym bukiecie, pieścił jej zmysły w sposób, jakiego – już był tego pewien – nigdy jeszcze nie doświadczyła. Była słodko niedoświadczona, ale świadomość tego nie zdołała go powstrzymać. Poddał się własnym pragnieniom i było to dla niego tak samo zaskakująco nowe, jak dla Nory jej rozkoszne westchnienia. Wstydziła się swej nagości, ale ciepłe usta Cala sprawiły, że rozluźniła się i poddała pieszczotom. Miała doskonałe ciało, miękką i delikatną skórę, pachniała różami. Spodobały mu się ciche jęknięcia, które wyrwały się Norze, kiedy dotknął jej najbardziej intymnego miejsca, by sprawdzić, czy jest już gotowa na to, co miało nastąpić. Jej palce zagłębiły się w gęstych włosach pokrywających jego pierś. Szarpnęła go ślepa i głucha na otaczający ich świat, na burzę rozpętującą się na dworze. Nie myślała o konsekwencjach, przyszłości i w ogóle o czymkolwiek oprócz namiętnej rozkoszy, którą dawał jej Cal. Kiedy się rozebrał, dotyk jego nagiego męskiego ciała wywołał w niej kolejną falę rozkoszy. Przylgnęła do niego, po czym lekko się odsunęła, czując oznakę jego pożądania wbijającą się w jej delikatne uda. Wyczytał w jej oczach to, co sobie pomyślała. Uśmiechnął się do niej. – Jestem mężczyzną – szepnął, muskając ustami jej wargi. – Zostaliśmy tak stworzeni, by do siebie pasować. Nie wiedziałaś o tym? – Ja jeszcze nigdy… nie widziałam ani nie… Usiadł okrakiem na jej okrągłych biodrach. – Popatrz na mnie – powiedział cicho. Jej oczy rozszerzyły się, kiedy objęła wzrokiem jego ciało. – O rety! – zawołała i speszona, i podekscytowana. – Szokujące? – Z uśmiechem zamknął jej oczy pocałunkiem. – Nawet nie potrafisz sobie wyobrazić, jak będzie cudownie, gdy poczujesz mnie w sobie. – Rozsunął jej nogi. – Gdy zadrżała i wbiła mu paznokcie w ramię, powiedział kojąco: – Spokojnie, kochanie. – Skubnął jej usta, przyciągnął Norę do siebie i lekko na nią naparł. – Za nic nie chciałbym, żeby cię zabolało. – Kłuje – szepnęła, zagryzając wargę. – Tylko przez chwilę – mruknął, zmuszając się do cierpliwości, podczas gdy świadomość,

że Nora leży pod nim, wije się i drży, uderzała mu do głowy. Z trudem się powstrzymywał przed dzikim atakiem, przed brutalnym seksem. Znów zesztywniała, utrudniając mu manewrowanie. Ustami zsunął się niżej i zaczął całować jej piersi, delikatnie, powoli, skubał je i głaskał, dopóki nie zaczęła się rozluźniać. Przesunął dłonią pomiędzy dwoma wzgórkami. Nagle Nora zadrżała, krzyknęła i sama zaczęła na niego napierać. Jej oczy otworzyły się szeroko, gdy przylgnął do niej całym ciałem. Zamarli, patrząc sobie prosto w oczy, niemal spaleni pożądaniem. Jęknął ochryple, widząc jej przerażoną twarz, gdy naparł mocniej biodrami. Ten ruch był szybki, zdecydowany, a westchnienia Nory odbiły się echem w ustach mężczyzny, który był nad nią. Mój kochanek, pomyślała, póki jeszcze mogła myśleć. Kochanek, kochanek… Krzyknęła jego imię, objęła go mocno i odpowiedziała na jego ruchy. Nagle Cal zadrżał, krzyknął chrapliwie, wygiął się do tyłu i eksplodował. Zbyt prędko. Nie czuła się zaspokojona. Jej ciało pulsowało, nie doznało spełnienia. Nie mogła przestać się poruszać, nawet gdy opadł na nią, i jęczała sfrustrowana, bo pragnienie stawało się coraz bardziej palące. W końcu udało mu się złapać oddech. Zsunął się na bok, nie wypuszczając jej z objęć. – Chyba mamy jeszcze czas – szepnął, całując ją. Nie zrozumiała, ale nie miało to znaczenia. Poruszał nią, dopóki nie wydała głośnego okrzyku rozkoszy. – Tak jest… – szepnął szorstko. – Właśnie tak. Tempo było szybkie i ostre, tak jak poprzednio, ale tym razem Nora wzniosła się do gwiazd. Jej dzikie, ponaglające okrzyki lały miód na jego uszy. Poczuł jej konwulsyjne drżenie, przycisnął ją mocniej, aż w końcu opadła na niego spocona i we łzach. Zasnęli na chwilę. Potem pojawił się wstyd. Ubierała się w milczeniu, odwrócona do niego tyłem. Czuła się rozbita, nieswoja, poczuła nieznany dotąd ból. Gdy dostrzegła plamy krwi, odwróciła od nich wzrok. Najwięcej problemu miała z ponownym zasznurowaniem gorsetu, z czym poradziła sobie o tyle, o ile. Wyglądała niechlujnie i tak też się czuła. Nie wiedziała, jak wytłumaczy biednej Melly długą nieobecność, a tym bardziej swój wygląd. Cal o wiele szybciej poradził sobie z ubraniem. Zanim skończyła, zdążył zapalić papierosa i stanąć przy brudnym oknie. Gryzło go to, jak się zachował. Zapomniał o honorze, uwiódł niewinną pannę tylko dlatego, że swym zachowaniem zraniła jego dumę. Teraz, po fakcie, po wyczerpującym uniesieniu, była to żałosna wymówka. Nigdy jeszcze nie czuł takiej rozkoszy. No, ale przynajmniej dał Norze równie intensywną przyjemność, choć zapłaciła za nią wysoką cenę. Nie była już dziewicą, w dodatku mogła zajść w ciążę. Zhańbił siebie i ją. – Czy możemy już iść? Proszę – powiedziała słabym, stłumionym głosem. Odwrócił się i zmarszczył brwi, widząc jej minę. Po pewnej siebie, nieco aroganckiej młodej kobiecie, która przyjechała na ranczo Tremayne’ów, nie było śladu. Zamiast niej pojawiła się zawstydzona i niepewna panna, której poczucie winy i wstyd były wielkimi literami wypisane na jej twarzy. Otworzył drzwi. Zawahał się, kiedy znaleźli się w wejściu. – Nie chciałem, żeby to się stało – powiedział cicho. – Uwierz mi. – Gdy skinęła głową, nie patrząc na niego, dodał sztywno: – Jeżeli będzie trzeba, stanę przy twym boku.

Jeśli będzie trzeba. Jak gdyby nie złamali zasad, nie zgrzeszyli i nie okryli wstydem siebie i swoich rodzin. Powiedział, że jest gotów poświęcić się, jeżeli zostanie poczęte dziecko, ponieważ tego wymagano od honorowego mężczyzny. Omiotła go wściekłym wzrokiem, po czym oznajmiła: – Ucieszyłby się pan, gdyby ta potrzeba zaistniała, prawda, proszę pana? Biorąc pod uwagę pańską i moją pozycję materialną, byłby pan bardzo szczęśliwy, gdyby urósł mi brzuch! Słowa ubodły go do żywego. Uznała go za żigolaka! Żałosnego biedaka, który dla zysku uwodzi kobiety! Gdyby nie powaga sytuacji, wybuchłby gromkim śmiechem. Zarazem jednak Nora miała sporo racji, bo cynicznie ją uwiódł, a to, co powiedziała, jeszcze bardziej pogłębiło jego poczucie winy. Zareagował więc atakiem, a mianowicie stwierdził lodowatym tonem: – Wystarczająco się zabawiłaś kosztem tutejszych mężczyzn. Po tym, jak potraktowałaś nieszczęsnego Greely’ego, postanowiłem pokazać ci, jak łatwo doświadczony mężczyzna może zabawić się tobą. Tak też zrobiłem, droga pani. Nie było to trudne wyzwanie. Czerwona ze złości Nora momentalnie zbladła i zachwiała się pod ciężarem oskarżenia. Nawet nie była w stanie zaprzeczyć. Bez wahania rzuciła mu się w ramiona, ale przecież zrobiła to, bo go kochała. Kochała go! On zaś nie darzył jej żadnym uczuciem, tylko wzgardą. Uwiódł ją, by pomścić Greely’ego. Działał z wyrachowaniem, z chłodnym umysłem. – Gdybym powiedziała wujowi, zabiłby cię! – krzyknęła wściekle. – Gdybyś powiedziała wujowi, wyrzuciłby cię tylnymi drzwiami – odparował chłodno. – On i jego żona są więźniami konwenansów. Poświęciliby cię bez wahania, gdyby musieli położyć na szali potępienie przez społeczność albo plotki na twój temat. Doskonale o tym wiesz. – Zostałam uwiedziona – oskarżyła go zachrypniętym głosem. – Owszem, ale zrobiłaś to dobrowolnie. – Uśmiechnął się ponuro. – Dziwi mnie, że przy całym twoim wyrafinowaniu na swój pierwszy raz wybrałaś zwykłego kowboja. Czy nie mądrzej byłoby zachować to, co miałaś najcenniejszego, dla godniejszego zalotnika? Zbyt zawstydzona, by dalej walczyć, Nora ścisnęła w dłoni płócienną torebkę. – Odwieź mnie – powiedziała ledwie słyszalnym szeptem i wyszła z chaty. Uderzył pięścią w drzwi. Nie miał zamiaru jeszcze bardziej jej zawstydzać, ale rozgniewała go oskarżeniem, że uwiódł ją dla pieniędzy. Własne ograniczenie i brak zdrowego rozsądku dodatkowo doprowadzały go do pasji. Usiadła na koźle, po chwili dołączył do niej. Była opanowana, ale porażająco milcząca. – Nie rób niczego pochopnie – rzucił, patrząc jej prosto w oczy. – Słyszysz mnie? Jeśli zajdziesz w ciążę, to dziecko będzie tak samo twoje, jak i moje. Zmięła torebkę. – Szanowny panie, nie wyślę swej duszy do piekła, popełniając samobójstwo – odparła. – Nie skażę też niewinnego dziecka na ten sam los. Niezależnie od tego, co pan o mnie sądzisz, nie jestem nieczuła. Chwycił lejce. Nie był w stanie na nią patrzeć. Głęboko westchnął. – Musimy się zastanowić, co zrobić, Eleanor – powiedział po dłuższej chwili. – Ta decyzja należy do mnie, nie do ciebie – odparła. – Pojadę do domu. – Do domu? – Do domu! – powtórzyła z naciskiem, posyłając mu znaczące spojrzenie. – Skontaktuję się z tobą, jeśli… jeśli zajdzie potrzeba, ale nie zamierzam pozostać tutaj ani dnia dłużej! Nie mogłabym ścierpieć twojego widoku po tym, co… – przełknęła ślinę i odwróciła wzrok – …co się stało. – Zachowałbym się nie po dżentelmeńsku, gdybym przypomniał ci, że bardzo ci się podobało to, co robiliśmy – wycedził przez zaciśnięte zęby, zawrócił konia i wyjechał bryczką na

drogę. Nie odpowiedziała. Wystarczająco ją upokorzył. Zranił ją bardziej, niż sądził, ale nie powie mu tego. Podczas gdy on obmyślał, jak doprowadzić ją do upadku, jak się zemścić, ona zakochiwała się w nim. Dotąd nie zdołał zrozumieć, że wcale nie chciała wyrządzić Greely’emu krzywdy. Chciała zapytać, czy zemsta była warta… tego – ale nie była w stanie. Było jej niedobrze, czuła się chora na ciele i duszy. Jak mogła być tak głupia? Doszła do wniosku, że od samego początku grał na jej próżności, schlebiał jej, kusił… i kombinował, jak najszybciej przywieść ją do upadku. – Przestań się zadręczać – powiedział przez ściśnięte gardło. Zbliżali się do rozstajów. Pod drzewem stał powóz, w którym siedziała ubrana w płaszcz przeciwdeszczowy Melly. – Co się stało, to się nie odstanie. – Tym gorzej – odparła niepewnie. – Na litość boską, tylko nie płacz! – ofuknął ją. – Jeśli Melly zobaczy łzy, wszystkiego się domyśli. – Widział, jak Nora rozpaczliwie próbuje się opanować. – Z pewnością miałaś już kontakty z mężczyznami – zarzucił jej i zaraz poczuł ukłucie wyrzutów sumienia. – Przecież nie mogłem być pierwszym, który tak cię całował i dotykał. Odpowiedziała drżącym głosem: – Tak się składa, że byłeś. Dotąd nie interesowałam się mężczyznami. – Bo pośród przedstawicieli swej klasy nie znalazłaś żadnego, na którym mogłabyś ćwiczyć swoje sztuczki? – Zaśmiał się oschle. Podniosła wzrok na jego stężałą, szczupłą twarz. Jeśli nawet czuł ból lub wstyd, dobrze go ukrywał. Pochyliła głowę. – Nie. Bo jeszcze nigdy nie kochałam – wyznała cicho… i zaraz uświadomiła sobie, do czego się przyznała. Okropny grymas, który zagościł na jego twarzy, zdradził jej, że Cal wiedział o jej uczuciach. Ujawnił również poczucie winy. Ukrył je dobrze, ale żadna maska nie zdołałaby przysłonić wstrząsu i bólu, którego doznał, gdy przekonał się, że chcąc zemścić się za Greely’ego, skradł Norze serce. Zresztą nie tylko to, bo pozbawił ją czci, a skradzione serce złamał. Spojrzał na nią z litością i rysy jego twarzy nieco złagodniały. – Kochanie… – zaczął z wahaniem. – Nie jestem twoim kochaniem – odparowała. – Nienawidzę cię najgłębszą nienawiścią, na jaką mnie stać! Modlę się tylko, aby żadne dzieciątko nie musiało cierpieć za nasz grzech. Wolałabym pójść do piekła, niż wyjść za ciebie! Podczas gdy Cal przeżywał cios, Nora zeskoczyła z powozu, pobiegła do Melly i pośpiesznie wsiadła do drugiej bryczki. – Wielkie nieba, co się stało? – krzyknęła Melly, widząc, w jakim stanie jest kuzynka. – Zaskoczyła nas burza – powiedziała Nora – i musieliśmy schronić się w chacie. Och, to było straszne, Melly, błyskawice, pioruny i deszcze. Pobiegliśmy… Cal ochronił mnie płaszczem, stąd jestem taka w nieładzie. – A więc to tak! – Melly wyraźnie się odprężyła. – Żebyś wiedziała, co sobie pomyślałam! Musimy natychmiast jechać do domu. Na wszelki wypadek powiemy mamie, że razem schroniłyśmy się w chacie, bo złapał nas deszcz. – Jesteś taka dobra, Melly. – Oczy Nory zaszły łzami. – Nie zrobiłabyś dla mnie tego samego? – zapytała kuzynka. Nora nie odpowiedziała, tylko odprowadzała wzrokiem oddalający się w deszczu powóz

Cala. Po powrocie na ranczo nie rozmawiała o tym, że zamierza jak najszybciej wyjechać, bała się bowiem, że nie panując nad emocjami, mimowolnie zdradzi prawdziwy powód tej decyzji. Podczas gdy Melly opowiadała historyjkę, którą wymyśliły, przebrała się i doprowadzona do ładu przyszła do salonu. Wyglądała jak zwykle, na szczęście deszcz nie wywołał ataku gorączki, ale wewnątrz czuła się martwa. Następnego ranka, po bezsennej nocy, zwróciła się do siedzącej w salonie ciotki: – Ciociu Helen, Melly wspomniała, że za pośrednictwem matki otrzymałam zaproszenie od krewnych z Europy. – Zgadza się. – Helen uśmiechnęła się z zakłopotaniem. – Powinnam była wcześniej o tym powiedzieć, ale nie chciałam dać ci powodu do wyjazdu z Teksasu. Melly jest w o wiele lepszym nastroju, od kiedy przebywasz z nami. – Bardzo dobrze się tu czuję – odparła Nora, odwzajemniając uśmiech. – Ale znaleźć się na dworze i zostać przedstawioną królowej… – nie dokończyła. Niech udawany entuzjazm mówi sam za siebie. – Tak, wiem. Nawet mnie trudno byłoby się oprzeć. – Helen sięgnęła po telegram od siostry i podała go Norze. – To tylko kilkudniowe opóźnienie. Przepraszam, zachowałam się samolubnie, ale nie chciałam, żebyś wyjeżdżała. Proszę, sama przeczytaj. Nora przeczytała. Było to zaproszenie do majątku Randolphów pod Londynem. Zaniepokoiło ją tylko to, że jednym z przyjaciół Randolphów był Edward Summerville. Jednak po laniu, które w Afryce spuścili mu jej kuzyni, na pewno odpuścił sobie zaloty. Londyn. Pałac. Będzie przedstawiona samej królowej Wiktorii i księciu Walii. Może związane z tym emocje pozwolą jej zapomnieć o upokorzeniu, którego doznała dzień wcześniej, i o tym, że mężczyzna, którego pokochała, niecnie ją wykorzystał i porzucił. – Muszę tam pojechać – stwierdziła. – Naprawdę muszę, ciociu. Przykro mi. Helen potrząsnęła głową. – Nie masz za co przepraszać, kochanie, ale mam nadzieję, że po powrocie z Europy znów nas odwiedzisz i wszystko opowiesz. – Z chęcią – skłamała Nora. Przecież nie zbliży się do tego rancza, dopóki Cal Barton tu pracuje. Nie mogła przestać myśleć o tym, co zrobiła. Oddała się prostemu kowbojowi. Czy będzie się chwalił tym podbojem? Kolana się pod nią ugięły na myśl, że mógłby opowiedzieć innym o tym, co zaszło. – Wyglądasz niewyraźnie – zauważyła z troską Helen. – Nie przeziębiłaś się na deszczu? – Nie – odparła szybko Nora. – Jestem trochę zmęczona, to wszystko. Burza była bardzo gwałtowna, miałyśmy szczęście, że znaleźliśmy tę chatkę. – To prawda. – Muszę zacząć się pakować. Czy jutro rano wuj Chester mógłby mnie odwieźć na stację? – Tak, złapiesz poranny pociąg. – Helen nie kryła, jak bardzo jest zasmucona. – Kochanie, tak bardzo mi przykro, że wyjeżdżasz. Przez chwilę czułam się tak, jakbym znów miała przy sobie twoją wspaniałą matkę. Pod wpływem impulsu Nora przytuliła ją. – Wrócę – obiecała. Może kiedyś, kiedy Cal Barton zrezygnuje z posady. I jeżeli nie będzie musiała stawić czoła konsekwencjom swojej głupoty. Nie było bowiem wątpliwości, że ciotka przestałaby się do niej przyznawać, gdyby urodziła dziecko z nieprawego łoża. Kobiety, które źle się prowadzą, społeczeństwo odsuwa na margines, robią tak również krewni. Melly pomagała jej się pakować. – Szkoda, że nie możesz zostać – powiedziała zasmucona. – Jak możesz wyjeżdżać,

czując do Cala to, co czujesz? Nie będziesz za nim tęskniła? – Jasne, że będę – odparła Nora, starając się, by zabrzmiało to beztrosko. – Miłe były te nasze tajemne schadzki, ale sama wiesz, że nie mogłabym zaangażować się w prawdziwy związek z takim mężczyzną. Powiedz szczerze, czy wyobrażasz sobie pana Bartona i jego buciory w operze? – dokończyła ze śmiechem. Tyle że ten śmiech zabrzmiał rozpaczliwie. Melly zmarszczyła brwi. Było dla niej jasne, że od powrotu z przejażdżki Nora nie jest sobą. – Zdenerwował cię, prawda? – zapytała łagodnie. Nora zagryzła dolną wargę, ale łzy i tak popłynęły. Zakryła twarz dłońmi. – Melly, to była tylko zemsta, rozumiesz? Te wszystkie czułe słówka, które do mnie mówił. Powiedział mi to. Chciał mi odpłacić za to, co według niego zrobiłam Greely’emu. On chciał… utrzeć mi nosa, to wszystko, bo w ogóle mu na mnie nie zależy. Chciał mnie tylko zawstydzić, zranić i sprawić, bym pożałowała, że naigrawałam się z jego przyjaciela. – Załkała. – Nienawidzę go – szepnęła. – Nienawidzę! Melly otoczyła kuzynkę ramieniem. – Śliski wąż! – mruknęła. – Jak mógł być tak okrutny! – Nie chciałam sprawić, by Greely odszedł – powiedziała Nora. – Podobała mi się jego nieśmiałość. Nie zamierzałam być okrutna! – Wiem, kochanie, wiem. – Pokochałam Cala – wyznała szeptem. – Jak mógł mnie tak zranić? – Mężczyźni bywają okrutni, sami o tym nie wiedząc – odrzekła Melly. – Czy jesteś pewna, że naprawdę nie odwzajemnia twoich uczuć? – Powiedział, że byłam głupia. – Nora znów załkała. – Powiedział, że te wszystkie pochlebstwa i potajemne schadzki miały sprawić, bym pożałowała tego, co zrobiłam. – Czy dlatego wracasz do domu? – Melly objęła ją mocniej. – Muszę – powiedziała Nora, starając się ukryć strach, który ani na chwilę jej nie opuszczał. – Tu nie mam nic poza cierpieniem, a w Anglii będę z daleka od Cala i moje serce się zagoi. Melly wcale nie była przekonana, czy rzeczywiście tak się stanie, ale nic nie powiedziała. Czasem słowa tylko pogarszają sprawę. Po prostu pozwoliła się zbolałej kuzynce wypłakać. Bagaże Nory były w powozie. Pożegnała się już z Melly i ciotką Helen, a wuj Chester wydał polecenia swoim ludziom. Podszedł do niej Cal Barton, miętoląc w dłoni kapelusz i czując na sobie badawcze spojrzenie Helen Tremayne. – Życzę bezpiecznego powrotu do Wirginii, panno Marlowe – powiedział uprzejmie. – Dziękuję, panie Barton – odparła słabym głosem. Jej serce waliło jak oszalałe, starała się unikać jego wzroku. Nazbyt dobrze pamiętała swój upadek z jego przyczyny. – Spójrz na mnie! Wzdrygnęła się i oblała rumieńcem. Świdrował ją spojrzeniem, w którym migotało wspomnienie wydarzeń poprzedniego dnia. – Ucieczka niczego nie załatwi – powiedział. – Tak samo jak dalsze przebywanie w Teksasie – odparła z resztką dumy. – Nie możesz mi niczego dać. Odwrócił głowę, starał się panować nad wyrazem twarzy. – Mam swoje plany – powiedział. – Nie ma w nich miejsca dla kobiety. Zaś ty w swoich marzeniach nie przewidziałaś miejsca dla szukającego szczęścia kowboja. Mam rację? Zaczerwieniła się.

– Myliłam się, oskarżając cię o coś takiego – powiedziała ze szczerą skruchą. – Na tyle cię już znam. Jego twarz stężała. – Znasz mnie lepiej, niż ci się zdaje – powiedział. – Pod każdym względem. – Nie! – szepnęła zapalczywie. – Było nam jak w niebie – powiedział szorstko. – Zapomniałaś? – Nie zawstydzaj mnie! Wprawdzie nikt ich nie słyszał, ale denerwował się, że nie są sami. To złe warunki do prawdziwej rozmowy, a tak bardzo nie chciał, by Nora wyjeżdżała. Musiał coś wymyślić, żeby ją zatrzymać! – Zostań! – szepnął ochryple. Zagryzła wargę. Nie wolno jej było na niego spojrzeć, bo gdyby to zrobiła, wtedy zrezygnowałaby z wyjazdu. Cal nie chciał ślubu, pożądał tylko jej ciała. Nie mogła się poddać słabości. Kochała go, ale on nie odwzajemniał tego uczucia. – Nie mogę – odparła. – Nie wolno mi. – W końcu na niego spojrzała. – Wielu rzeczy o mnie nie wiesz. – Stłumiła płacz. – Nie powinnam nigdy wychodzić za mąż ani mieć dzieci, już pogodziłam się z tym. Nigdy bym cię nie pokochała… gdybyś mnie do tego nie zmusił! – O co ci chodzi? – Zmarszczył brwi. Podszedł wuj. Zabrakło czasu na wyjaśnienia. Za późno! – Do widzenia – powiedziała szybko i wsiadła do powozu. Cal jej pomógł. Dotknięcie jego dłoni było niczym piętno, które wypalił na jej sercu. Usiadła na koźle, czując, że łzy napływają jej do oczu. – Gotowa, moja mała? – zapytał jak zawsze wesoło wuj Chester. – Tak – odparła, zmuszając się do uśmiechu. Pomachała ciotce i kuzynce. – Tak, jestem gotowa. Do widzenia! Helen i Melly życzyły jej pomyślnej drogi. Cal Barton stał z boku, patrząc, jak Nora odjeżdża. Powtarzał sobie, że wcale jej nie kocha, a jedynie czuje się winny, ponieważ ją skompromitował. To jednak nie wyjaśniało, skąd wzięła się ta pustka, która stawała się coraz większa i boleśniejsza, im bardziej oddalał się powóz.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Nora popłynęła do Anglii tydzień po powrocie z Teksasu. Była w dobrym nastroju, wręcz pogodna, choć ciążyła jej świadomość, że zachowała się lekkomyślnie. Gdyby miała wcześniej innych mężczyzn, być może nie zakochałaby się beznadziejnie akurat w tym nieodpowiednim. Teraz musiała zaczekać i przekonać się, czy będą konsekwencje jej upadku. Jeszcze nigdy nie czuła się tak samotna. Pasażerowie statku byli nawet przyjemnymi, uprzejmymi ludźmi, ale Nora trzymała się na uboczu i wychodziła tylko na posiłki. Siadała przy stole kapitańskim, elegancka i wyniosła, nieustannie dręcząc się wspomnieniem objęć Cala Bartona. Wytworni, dostojni dżentelmeni nigdy nie pozwoliliby sobie na kontakt z wiejskim brudem. Byli majętni i wyrafinowani. Pamiętała jednak dobrze, jak Cal wyglądał, niosąc na rękach cielątko, które się zgubiło. W jego jasnych oczach widziała czułość i troskliwość. Przypominała sobie to, choć wcale nie chciała, ponieważ stało to w sprzeczności z jego późniejszą zdradą. Jej wysokie urodzenie sprawiało, że był dla niej obcy. Kiedy była małym dzieckiem, nie pozwalano jej bawić się z gorzej urodzonymi dziećmi. Z początku miała wiele z chłopczycy, co napawało przerażeniem jej rodziców, ale surowa guwernantka wybiła jej z głowy spontaniczność i impulsywność. Nauczyła ją, jak być damą o nienagannych manierach. Ojciec regularnie bił ją po nogach kijem. Bolało nawet przez grubą spódnicę. Dziecko musi się nauczyć dyscypliny, wielokrotnie powtarzał, w przeciwnym razie wyrośnie na człowieka pozbawionego zasad moralnych. Wolałaby, żeby istniał łagodniejszy sposób przekazywania tej nauki. Wciąż miała wrażenie, że ojciec jest z niej niezadowolony, no i w młodości zawsze miała posiniaczone nogi. Matka nie protestowała przeciw lekcjom dyscypliny. Ją nauczono posłuszeństwa w identyczny sposób. Nora powtarzała sobie, że jeśli kiedykolwiek urodzi dziecko, nie pozwoli, by traktowano je w taki sposób, niezależnie od konsekwencji, które sama będzie musiała ponieść. W przeciwieństwie do swojej matki, nie podporządkuje się bezwarunkowo mężowi. Życie było nasycone zasadami moralnymi i normami właściwego zachowania. Zastanawiała się, jak to jest nosić dżinsy jak mężczyzna, jeździć okrakiem na koniu i móc zadawać się, z kim się chce. W dzieciństwie zazdrościła biednym dzieciom, które mogły bawić się w piaskownicy, lepić babki, tarzać się ze śmiechem w wysokiej trawie, ganiać się z kolegami i wszechobecnymi w dzielnicach nędzy kotami i psami. Nora nigdy nie miała zwierzątka. Ojciec orzekł, że zwierzęta są wstrętne, poza tym młoda dama nie mogła dopuścić, by jej suknia się ubrudziła. Wreszcie statek dobił do portu w Londynie i powóz zabrał ją do majątku Randolphów na przedmieściach stolicy. Był październik, więc w Anglii panował przenikliwy chłód. Otuliła się mocniej futrem i osłoniła nogi niedźwiedzią skórą. Z czułością pogładziła długą czarną sierść. Zrobiło jej się szkoda biednego zwierzęcia, chociaż jego skóra skutecznie chroniła ją przed zimnem. Nadal nie wiedziała, czy jest w błogosławionym stanie. Nigdy nie miała regularnych miesiączek, tym bardziej teraz, kiedy tak wiele się działo. No i miała zdruzgotane serce. Tak bardzo tęskniła za Calem, że czuła się rozdarta na dwoje. Prawdziwą ozdobą i dumą włości Randolphów była siedemnastowieczna wiejska posiadłość, w której często gościły koronowane głowy. Na dworze było zimno jak na Syberii, ale panująca w środku ciepła atmosfera sprawiła, że Nora poczuła się jak u siebie. Została powitana

przez parę starszych kuzynów: lady Ednę i sir Torrance’a. Wprawdzie łączyło ich pokrewieństwo z rodem królewskim, jednak nie należeli do arystokratycznej elity. Torrance był zaledwie baronetem, ale nawet nie odziedziczył tej godności, tylko odebrał ją z rąk królowej Wiktorii w uznaniu zasług za służbę wojskową. Lecz ani on, ani jego małżonka, w przeciwieństwie do wielu arystokratów ich pokroju, nie przywiązywali wielkiego znaczenia do tytułów i etykiety. Nie mieli dzieci, toteż cieszyły ich wizyty młodych ludzi, a już zwłaszcza Nory. Ona zaś dostrzegła wyjątkowo szczęśliwy zbieg okoliczności w tym, że została tu zaproszona właśnie teraz, gdy rozpaczliwie potrzebowała się wyżalić. Jej matka była ciepła i dobra, natomiast zajęty interesami ojciec poświęcał rodzinie niewiele czasu, starał się jednak trzymać rękę na pulsie. Niemniej jednak nie ośmieliłaby się zwierzyć rodzicom, bała się bowiem, że się jej wyrzekną. Ojciec nigdy nie pogodziłby się z tym, co zrobiła. Jego opinia o „rozwiązłych kobietach” była doskonale znana całej rodzinie. Matka być może nawet okazałaby współczucie, ale nie sprzeciwiłaby się głowie rodziny. Jedynym pocieszeniem dla Nory było to, że gorączka nie dawała o sobie znać. – Myślę, że twój lekarz się pomylił – stwierdziła Edna, kiedy usiadły w salonie późnym wieczorem. – Gorączka, i to śmiertelna! Znałam dwie kobiety, które zachorowały na to samo, będąc w Afryce, po czym dożyły sędziwego wieku i miały liczne rodziny. – Nasz doktor zna się na swym fachu – odparła Nora. – Jeszcze nigdy się nie pomylił. – Co lekarz z Wirginii może wiedzieć o chorobach tropikalnych? – skwitowała Edna. – Też mi coś! Lekarz kolonialny… – Kochanie, kolonie nazywają się teraz Stanami Zjednoczonymi Ameryki – zbeształ ją łagodnie mąż. – Kolonie – powtórzyła z naciskiem – potrzebują lepszych lekarzy. Dopilnuję, by zbadał cię nasz doktor, moja droga. – Nie! – Nora zmusiła się do zachowania spokoju. – To znaczy nie trzeba mnie badać. Czuję się świetnie. – Nie mogła dopuścić, by zbadał ją lekarz, nie wiedziała przecież, czy nie jest w ciąży. Kompletnie nie znała się na medycynie, ale była przekonana, że doktor musi znać jakieś sposoby, by stwierdzić to w tak krótkim czasie od poczęcia. – Jak sobie życzysz, kochanie – powiedziała Edna. – Ale zastanów się nad tym. – Tak zrobię, obiecuję – zapewniła Nora. Blask angielskiego dworu nie przypominał niczego, co Nora dotąd widziała. Nadal trudno jej było uwierzyć, że zostanie przedstawiona samej królowej. Od kilku dni instruowano ją, co ma powiedzieć, jak się zachowywać i jak dygać. Bezwzględnie obowiązywał sztywny protokół, a Nora przykładała się do nauki. Jedynym jej zmartwieniem były nagłe zawroty głowy. Oby tylko nie zemdlała przed królową! O królowej Wiktorii, co ciekawe, wiedziała w sumie niewiele, na przykład to, że monarchini miała dziewięcioro dzieci i owdowiała w tym samym roku, w którym w Ameryce rozpoczęła się wojna secesyjna. Wiedziała, że książę Albert Edward jest najstarszym dzieckiem Wiktorii. Że Wiktoria obchodziła diamentowy jubileusz w 1897 roku i była przygnębiona wojną burską w Południowej Afryce oraz powstaniem bokserów w Chinach. To była pod wieloma względami smutna pora na wizytę w Anglii; Nora w równym stopniu cieszyła się zaproszeniem do pałacu, co bolała nad zdradą Cala. Ponieważ prezentacja odbywała się po południu, Nora włożyła swój najlepszy kostium: czarny, jedwabny, z koronkową białą bluzką i nieskazitelnie białymi rękawiczkami z koźlej skórki. Do tego kapelusik z woalką i brylantową zawieszkę, a także bransoletkę matki. Uznała, że jej strój jest wystarczająco elegancki, lecz kiedy po raz pierwszy spojrzała na królową, z podziwu zaniemówiła.

Wiktoria miała osiemdziesiąt jeden lat, ale szła dumnym krokiem monarchini, która rządziła Anglią od przeszło sześćdziesięciu lat. Kochał ją lud, a cały świat szanował. Nawet parlament musiał się przed nią ugiąć. Nora odczuła cały majestat, którym emanowała władczyni brytyjskiego imperium. Zarazem jednak pomyślała, że królowa nie wygląda dobrze. Biedna, przeżyła tyle lat bez mężczyzny, którego kochała najbardziej na świecie. Poczuła osobliwe pokrewieństwo z królową, przecież cierpiała na samą myśl, że miałaby nigdy więcej nie zobaczyć Cala Bartona. Kiedy przedstawiano ją królowej, która kiwała głową i uśmiechała się przyjaźnie, kolana ugięły się pod Norą. Udało jej się dygnąć i nie przewrócić się przy tym, choć nie była tak spokojna, jak by się wydawało. Przywitać się, szybko się wycofać i już. Chwila, którą będzie się pamiętało do końca życia. Lista zaproszonych obejmowała wiele osób takich jak Nora. – No i jak, moja droga? – spytała z uśmiechem Edna, kiedy popijali herbatę w niewielkiej kawiarni niedaleko Windsoru. – Jak się czujesz? – Och, nigdy nie upiorę tej rękawiczki i nigdy się nie przebiorę – skomentowała po swojemu. – Poza tym czuję się normalnie, czyli dobrze. Edna i Torrance roześmiali się i zaproponowali jej jeszcze jedną bułeczkę do herbaty. Dni wlekły się leniwie. Nora zaczynała dochodzić do siebie po podróży i wydarzeniach w Teksasie. Nawet nie udawała, że pragnie przygody. Cieszyła się, że służba przynosi jej herbatę, ciastka i czasopisma, i że może spokojnie przesiadywać w ogrodzie. Edna i Torrance okazywali jej wiele czułości i nie naprzykrzali się, jak gdyby wiedzieli, że kuzynka ma za sobą przykre przeżycia i potrzebuje zarówno samotnych chwil, jak i dyskretnego wsparcia. Nocą na nowo przeżywała popołudnie spędzone w chacie w objęciach Cala. Czuła jego usta, słyszała jego oddech, raz jeszcze doświadczała rozkoszy przeistaczania się w kobietę. Oto jej wstydliwy sekret. Nie tylko straciła cnotę, ale popełniła grzech, czerpiąc z tego radość. Kiedy szła do kościoła, nie podnosiła woalki i z grymasem na twarzy słuchała kazania. Okropnie zgrzeszyła. Może nawet pójdzie za to do piekła. Ale pokochała Cala i zawsze go będzie kochać. Czy miłość choć trochę równoważy grzech? Poza tym nie tylko ona była winna. Cal ją uwiódł. Była niewinna, ale on nie. Z pewnością doskonale wiedział, co robi, uwiódł ją z premedytacją, by udowodnić, jak łatwą jest zdobyczą. To był największy powód do wstydu! Ona go kochała, on zaś wykorzystał ją, by zaspokoić swoją żądzę. Nie kochał jej. Gorzej, w ogóle go nie obchodziła. Ona chciała dać mu zadowolenie, on zaś planował jej upadek. Czuła się zbrukana. Martwiło ją coś jeszcze. Otóż miesiączka opóźniała się, i to bardziej niż kiedykolwiek przedtem. Do tego Nora w porze śniadania nie miała apetytu, a przecież zawsze niecierpliwie czekała na pierwszy posiłek dnia, delektowała się grzanką, dżemem i jajecznicą. Tylko że ostatnio na sam widok jajek robiło jej się niedobrze. Strach przed ciążą dosłownie ją paraliżował. Dokąd pójdzie? Co zrobi? Rodzice się jej wyrzekną. Cal powiedział, by się z nim skontaktowała, jeżeli pojawią się komplikacje, ale była na to zbyt dumna. Nie, musi istnieć jakiś inny sposób… Przypomniała sobie o chorobie, która w każdej chwili mogła nawrócić, i zafrasowała się jeszcze bardziej. Czy powikłania po malarii mogą zaszkodzić maleństwu? Położyła ręce na brzuchu. Mimo iż nie miała żadnego dowodu na istnienie dziecka, a tylko podejrzenie, pomyślała o nim jak o żywej istocie. Położyła się, czując dreszcze. Nie miała pojęcia, co zrobi. Wiedziała tylko, że wkrótce będzie musiała podjąć pewne decyzje. W następnym tygodniu przyszedł list od matki, w którym przypominała, że Nora powinna wrócić do domu na Święto Dziękczynienia. Wspomniała też, że w domu pojawił się Edward Summerville i wypytywał o nią. Podstępem zdobył od matki informację, że Nora przebywa

w Anglii, a ponieważ sam również się tam wybierał, zapowiedział swój przyjazd do rezydencji Randolphów. Ani matka, ani ojciec nie byli z tego powodu zadowoleni, ale przecież nie mogli go zatrzymać, choć wiedzieli, że Edward Summerville był ostatnią osobą, którą Nora miała ochotę widzieć! Tak się złożyło, że przyjechał jeszcze tego popołudnia, przypłynął bowiem tym samym statkiem, który przywiózł listy z Ameryki. Randolphowie powitali go serdecznie, natomiast Nora posłała mu zimne, nieprzyjazne spojrzenie. Zaczerwienił się, widząc oskarżycielski wzrok. Był przystojny wręcz do przesady: błękitnooki blondyn, wysoki i postawny. Miał doskonały akcent. Kobiety go uwielbiały. No, większość kobiet. Nora uważała go za odpychającego. – Mam nadzieję, że u ciebie wszystko dobrze, Noro – powiedział, sięgając po jej rękę. Cofnęła dłoń, zanim zdążył jej dotknąć. – Było, zanim pojechałam do Afryki, Edwardzie – odparła znacząco. – Tak, wiem. – Odetchnął głęboko. – Wiem i wstydzę się. Miałem dużo czasu na przemyślenie swojego zachowania. Bardzo żałuję, Noro. Tak naprawdę przyjechałem tu po to, by cię przeprosić. Wyobraź sobie, ja i przeprosiny! – Uśmiechnął się kpiąco. – Zatem przeprosiłeś. Mam nadzieję, że już się więcej nie zobaczymy. Skrzywił się i łypnął na siedzące przy kominku kuzynostwo Nory. Edna i Torrance starali się nie podsłuchiwać, po prostu tacy byli, ale coś mogło do nich dotrzeć. – Złamiesz im serce – szepnął. – Domyślają się romansu. – Widać mają bujną wyobraźnię. Edwardzie, budzisz we mnie jedynie wstręt – powiedziała wprost. – Przez wiele miesięcy leżałam trawiona gorączką. To twoja wina. – Nie przeczę – zapewnił gorliwie. – Twoja matka opowiedziała mi o twoich cierpieniach. Jestem łajdakiem, Eleanor, to prawda, ale musisz wiedzieć, że uświadomiłem to sobie dopiero w Kenii. – Oparł się na modnej laseczce ze srebrną główką w kształcie głowy wilka. – Mam nadzieję, że uda mi się wymazać twoje złe wspomnienia o mnie. – To będzie trudne – stwierdziła sztywno. – Zdaję sobie z tego sprawę. Zaproponowano mi pobyt tutaj – dodał z uśmiechem. – W takim razie ja wyjadę. – Nie. – Wyprostował się. – Proszę, daj mi drugą szansę, Eleanor. Pozwól naprawić błąd. Obiecuję, że nie zrobię nic, co mogłoby cię obrazić, absolutnie nic. Pragnę jedynie cieszyć się twoim towarzystwem, jeśli ty będziesz miała ochotę na moje. Zawahała się. Już nie wyglądał groźnie. Owszem, zostało w nim wiele z fircyka i cynicznego bawidamka, ale sprawiał wrażenie, jakby rzeczywiście żałował. Czuła się samotna. Może to było głupie, ale po chwili z wahaniem zgodziła się, a Edward wyraźnie się rozluźnił. Jeśli wyrzuci z pamięci cierpienia, których doznała podczas pobytu w Kenii i później, być może uda się jej zapomnieć również o Calu. Poza tym nie była aż tak bez serca, by nie wybaczyć mężczyźnie, który szczerze żałował swego zachowania. Ponoć ludzie się zmieniają. Czas pokaże. W Beaumont zmęczony Cal obserwował prace wiertnicze na drugiej działce, którą kupił z pomocą swojego najważniejszego pomocnika. Pike był szczupłym, ciemnowłosym mężczyzną, nieco starszym od Cala. Całe dorosłe życie spędził na poszukiwaniu ropy. Cal potrzebował kogoś, kto pilnowałby wieży i nadzorował robotników, podczas gdy on pracował na ranczu Tremayne’ów i powoli, łagodnie przekonywał Chestera do wprowadzenia bardziej nowoczesnych metod produkcji wołowiny. Nie mógł przebywać w dwóch miejscach jednocześnie, a Chester suszył mu głowę w sprawie nowego kultywatora. Nie był sobą od wyjazdu Eleanor, ale zachowywał pozory i nikt nie zorientował się, że coś z nim nie tak. – Nie będzie ropy – orzekł Pike, kiedy trafili na wodę.

– Skąd wiesz? Nie dotarliśmy jeszcze dość głęboko – zaoponował Cal. – Po prostu wiem. – Pike otarł twarz brudnym rękawem. – Znam te tereny. Sama woda. Gdyby tu była ropa, już byśmy na nią trafili. – Wierćmy głębiej – twardo oznajmił Cal. – Geolog, z którym rozmawiałem, twierdzi, że to idealne miejsce. – Geolodzy mało wiedzą. – Tak samo jak różdżkarze – rzucił ironicznie Cal. – Cóż, gość powiedział, że trafimy tu na wodę, no i mamy wodę – przypomniał Pike. – Kiedy stanął w tym miejscu, różdżka zaczęła się wyginać jak szalona. Mówiłem ci, że trafimy na wodę. – Ale może się okazać, że niżej jest ropa. W Teksasie nieraz się tak zdarzało. – Tyle że nie tutaj. – Będzie ropa – oświadczył Cal. Pike wzruszył swymi szczupłymi ramionami. – W takim razie będziemy wiercić. Co zrobisz, kiedy skończą ci się pieniądze? – Zaczniemy wiercić na twój rachunek. – Cal wyszczerzył zęby. Pike zmrużył oczy i wrócił do pracy. Cal wsiadł do najbliższego pociągu jadącego na północ do Tyler Junction. Zastanawiał się, co się dzieje z Eleanor, czy myśli o nim, czy go znienawidziła. Najbardziej martwił go jej stan. Jeśli była w ciąży, nie mógł jej tak zostawić, nie mógł pozwolić, by sama stawiała czoło hańbie. Musiał coś zrobić. Ale co? Nie spodziewał się, że do niego napisze, i nie napisała, ale przysyłała listy do rodziny. Kilka dni później zaczepił Melly, która siedziała na ganku z tyłu domu, i wymownym tonem zapytał, czy Nora się odzywa. – Tak – odparła z wahaniem, chłodno, ponieważ wiedziała, że Cal zranił Norę. – Zatrzymała się u kuzynostwa w Anglii. Zdjął z głowy kapelusz i przesunął dłonią po gęstych, wilgotnych od potu włosach. Jego przenikliwe oczy popatrzyły wprost na Melly. – Czy wszystko z nią w porządku? Melly pomyślała, że chodzi mu o gorączkę, domyślając się, że Nora opowiedziała mu o przykrej przygodzie w Afryce. – Tak, w porządku – odparła. – Nie ma nawrotów. Cal uznał to sformułowanie za dziwne, ale nie próbował dociekać, w czym rzecz. – Jak długo zamierza tam zostać? – Nie pisała, ale ciocia Cynthia powiadomiła nas, że za Norą do Anglii pojechał ten okropny Edward Summerville. Ciocia jest przerażona, bo Summerville nie tylko podąża za Norą, ale oznajmił też, że chce się z nią ożenić. – Zaśmiała się oschle. – Zupełnie jakby Nora chciała poślubić mężczyznę, który… który okazał się takim łotrem! Nie tylko bardzo ją skrzywdził, ale nie zaoferował pomocy, gdy była w potrzebie. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Cal poczuł, że krew odpływa mu z twarzy. – Nora na pewno ci o tym opowiedziała. On wszędzie za nią chodził. Jest bardzo bogaty i kocha ją, a przynajmniej tak twierdzi. Postąpił przyzwoicie, w końcu proponując jej małżeństwo, ale to jeszcze nie usprawiedliwia upokorzenia, na jakie ją naraził… – Melly! Pośpiesz się, kochanie, jedzenie stygnie! – Idę, mamo! – Rzuciła Calowi przepraszające spojrzenie i weszła do domu. Fala silnych emocji przetoczyła się przez Cala. Melly zasugerowała, że ten mężczyzna, ten Summerville, zbliżył się do Nory. Czyżby? Cal pamiętał, jak Nora niepewnie drżała w jego

ramionach, pamiętał jej zdumione okrzyki rozkoszy. Czyżby zatem udawała? Przyjęła go bez większych oporów i znalazła w tym przyjemność. Czyżby jednak pomylił się co do jej niewinności? Zakładał, że nie miała przed nim żadnego mężczyzny, ale czy dziewica może odczuwać tak wielką radość i satysfakcję podczas inicjacji? Co prawda mówiła, że zabolało, ale mogła kłamać. Tak, z pewnością kłamała, pomyślał ze wściekłością. Miał wyrzuty sumienia po tym, jak ją potraktował, lecz oto okazało się, że to ona zrobiła z niego głupca. Przyjechała na Zachód, żeby uciec od zalotnika, który posmakował jej niewinności, i poszukać sobie następnego. Może usiłowała znaleźć męża na wypadek, gdyby nieostrożność miała swoje konsekwencje? Może dlatego mu się oddała? Summerville znów do niej przybiegł jak wierny pies, co mogło być powodem jej wyjazdu z Teksasu. Niewykluczone, że w tej chwili oboje sączą herbatkę w arystokratycznej wiejskiej posiadłości w Anglii i śmieją się z naiwności Cala. Jak mógł być tak głupi?! No cóż, pomyślał ze złością, wkładając na głowę kapelusz i wracając do pracy, przynajmniej dostałem nauczkę. Teraz już wiem, co z niej za ziółko. A jeśli będzie z tego dziecko, to niech ta sprytna pannica nawet nie próbuje mnie nakłaniać do małżeństwa, a nawet jeśli, to odeślę ją do Summerville’a, niech sobie za niego wychodzi. Minął drugi tydzień pobytu Nory w Londynie, a Edward Summerville nie ustawał w uprzejmościach. Nora nie do końca mu ufała, a kiedy zaczął opowiadać o kobietach w swoim życiu, znielubiła go jeszcze bardziej. Miał lekceważący stosunek do płci przeciwnej, tak naprawdę kobiety traktował jak zabawki, jak przedmioty, co dla Nory było po prostu obrzydliwe. Choć wobec niej starał się zachowywać inaczej, wyczuła, że jest to tylko powierzchowna gra, i jest dla niego tylko… kobietą. Zaraz też pomyślała, że widocznie było jej pisane zadawanie się z mężczyznami, którzy ją deprecjonowali. Nudności przy śniadaniu nadal się utrzymywały. Nie wiedziała, po czym się poznaje, że kobieta jest w ciąży, ale nudności jej się z tym kojarzyły. Teraz żałowała, że uważniej nie słuchała swoich zamężnych koleżanek, które czasami zwierzały się z intymnych spraw w zaufanym gronie. Wiedziała, że powinna pójść do lekarza, a nawet bardzo tego chciała, tyle że chcieć a móc to nie to samo. Panicznie bała się skandalu, szczególnie tutaj, w miejscu zamieszkania arystokratycznego kuzynostwa, a oburzony jej grzesznym upadkiem lekarz mógłby nie dochować dyskrecji. Może gdyby wróciła do domu, do Ameryki, pojechałaby do Nowego Jorku albo do jakiegoś innego wielkiego miasta i poszła do nieznanego rodzinie lekarza? To nie byłoby do końca uczciwe wobec najbliższych, ale inaczej nie mogła postąpić, jeśli nie chciała wywołać skandalu. Tego samego wieczoru poinformowała kuzynów i Summerville’a, że zamierza zarezerwować miejsce na najbliższym statku. – Moja droga, zostań jeszcze trochę – prosiła Edna. – Tak nam tu dobrze z tobą. – To prawda – wtórował jej Torrance. – Bardzo bym chciała, naprawdę – zapewniła Nora. – Ale mama chce, żebym wróciła na Święto Dziękczynienia… – To dopiero za dwa tygodnie – zaoponowała Edna. – A jeśli statek się opóźni? Wszystko się może zdarzyć. Poza tym muszę pomóc mamie przy urządzaniu rodzinnego przyjęcia, które zawsze wydaje na Święto Dziękczynienia. A może popłyniecie ze mną? – zaproponowała. Pokręcili głowami, bo mieli własne zobowiązania. Ale Summerville z uśmiechem poinformował Norę, że z przyjemnością będzie jej towarzyszył w podróży do Stanów oraz że ma nadzieję na zaproszenie na przyjęcie w dniu Święta Dziękczynienia. Nora pomyślała, że nadzieja

to nie wszystko. Jej rodzice nie lubili Summerville’a, a i ona nadal miała co do niego wątpliwości. Zastanawiała się, po co właściwie przyjechał za nią do Londynu i spędził z nią te dwa tygodnie. Obiecał, że nie będzie jej niepokoił, i tak zrobił, nie naprzykrzał się, ale patrzył na nią czujnym okiem. – Coś cię trapi, kochanie, prawda? – zapytała lady Edna wieczorem, kiedy Nora się pakowała. Nora przerwała składanie sukni i odparła: – Edward. Nie ufam mu. – Cóż… – Edna westchnęła. – Muszę przyznać, że ta jego nagła wizyta rzeczywiście budzi niepokój, tym bardziej że rzadko nas odwiedza. – Popatrzyła Norze w oczy. – Słyszałaś, że jego rodzinie ostatnio nie najlepiej się wiedzie? – Ach tak… – Nora uniosła brwi. – Czyli wszystko jasne. – Na to wygląda… – Edna skrzywiła się. – Cóż, lubię go, choć zawsze miałam wobec niego pewne zastrzeżenia. Wybacz, że ci to mówię, jakbym miała do tego prawo, ale moim zdaniem nie takiego męża potrzebujesz. On za bardzo lubi kobiety. – Wiem. – A mężczyzna nie powinien wiązać się z kobietą wyłącznie dla jej majątku! – dodała z oburzeniem Edna. – Nie wiedziałam, po co przyjechał, dopóki nie porozmawiałam z lady Winter, którą odwiedziłam dzisiaj w porze podwieczorku. Zapytała mnie, czy Summerville rzeczywiście się u nas zatrzymał, a ja potwierdziłam. Wtedy roześmiała się i powiedziała, że bez powodzenia zalecał się już do większości panien z naszego kręgu, a teraz rozpacza nad widmem bankructwa, bo tym zagrożony jest rodzinny majątek Summerville’ów. I nadal szuka posażnej panny. Potem lady Sylvia spytała, czy przebywa u nas młoda i bogata kuzynka, bo coś takiego obiło się jej o uszy. Nie mogłam skłamać, więc potwierdziłam, a dla wszystkich stało się jasne, dlaczego Summerville tu przyjechał. – Poklepała Norę po ręce ze współczuciem. – Wybacz. Nie pozwoliłabym mu korzystać z naszej gościnności, gdybym wiedziała, po co to robi. – Wiem. – Nora objęła kuzynkę. – Nie przejmuj się tym. Niestety znam dobrze Edwarda. Wiesz, że to przez niego dostałam malarii. Próbując mnie uwieść, podarł moją suknię i naraził na ukąszenia komarów. John i Claude zdrowo przetrzepali mu za to skórę i przez dłuższy czas nie miałam o nim żadnych wieści. Może pomyślał, że gdyby udało mu się namówić mnie do ślubu, mógłby skończyć jako szczęśliwy wdowiec – dodała gorzko. – Noro, nie umrzesz z powodu gorączki! – powiedziała zdecydowanym tonem Edna. – Hemoglobinurię ponoć łatwo zdiagnozować. Już dawno byłabyś martwa, gdybyś ją miała. Byłabyś bardzo chora, nie miałabyś apetytu i siły. Nora zbladła. Czyżby zatem się pomyliła? Czy to zabójcza gorączka, a nie ciąża, odpowiadała za jej samopoczucie?! – Przestań się zamartwiać – ciągnęła Edna, nie widząc strachu malującego się na twarzy Nory. Zaczęła składać suknie, które później służąca włoży do kufrów. – Jestem pewna, że Wszechmogący nie przeklął cię w taki sposób. A co do Summerville’a, to cóż, jest dla ciebie tak groźny jak mucha. Nie wątpię, że twój ojciec da mu nauczkę, jeśli oczywiście Edward ośmieli się pojechać za tobą do rezydencji Marlowe’ów!

ROZDZIAŁ ÓSMY Podróż do domu dała się Norze we znaki, ponieważ liniowiec trafił na potężny sztorm. Atlantyk tak bezlitośnie kołysał statkiem, że nękana nudnościami Nora nie opuszczała kajuty. Opiekował się nią lekarz okrętowy, który aplikował pigułki na chorobę morską. Rzeczywiście pomagały, ale Nora i tak była pełna wiadomych obaw, lecz bała się o tym powiedzieć doktorowi. Lekarz, sympatyczny starszy pan, wreszcie postanowił skłonić ją do wyznania prawdy. Usiadł przy niej na koi i wziął ją za rękę. – No dobrze – zaczął, kiedy steward postawił na stoliku dzbanek soku i wyszedł – a teraz proszę mi powiedzieć, młoda damo, co panią tak dręczy. Pokonała kolejną falę nudności i popatrzyła na niego z cierpieniem malującym się w oczach. – Postąpiłam… nierozważnie – wykrztusiła. – Bardzo go kochałam. Myślałam, że on mnie też – dodała załamującym się głosem. Lekarz, któremu takie wyznania nie były obce, poklepał ją po ręce. – A teraz obawia się pani konsekwencji. – Tak… albo też… – Albo? – Zachorowałam na malarię podczas pobytu w Kenii na safari. Ponoć hemoglobinuria początkowo objawia się brakiem apetytu i nudnościami. Mam jedno i drugie. – Jak dawno pani się zaraziła? – Gdy odpowiedziała, spytał: – A jak dawno zdarzyła się ta… hm… nieostrożność? Opowiedziała i o tym. Uśmiechnął się łagodnie. – Młoda damo, wydaje mi się, że w tej chwili hemoglobinurią nie powinna się pani przejmować. Poproszę pielęgniarkę, by mi asystowała przy badaniu. – Nie, proszę. Nie chcę, by ktoś się o tym dowiedział. Moja rodzina… ależ wstyd! Westchnął głęboko. – W jakim świecie żyjemy, droga pani, skoro sam fakt, że jest się człowiekiem, to wielka zbrodnia… W takim razie zbadam panią sam, dobrze? Czy mam pani pozwolenie? – Tak, oczywiście. Badanie było krępująco dogłębne. Kiedy lekarz skończył, przez dłuższą chwilę zastanawiał się, jak jej to powiedzieć. Długo mył ręce i wycierał je, zanim w końcu się odwrócił. – Przykro mi – odezwał się cicho – ale jest pani w ciąży. Usiadła sztywno na brzegu koi. W pierwszym odruchu chciała spanikować, skoczyć za burtę… Potem pomyślała o malutkiej ciemnowłosej główce ssącej jej pierś i poczuła tak wszechogarniającą falę radości i miłości, że w jej błękitnych oczach zakręciły się łzy. – Istnieją sposoby, by sobie z tym poradzić – powiedział lekarz ojcowskim tonem. – Można zorganizować adopcję. Jeśli wyrazi pani takie życzenie, skontaktuję panią z odpowiednimi ludźmi. Sądząc po pani stroju, wnioskuję, że jest pani dobrze sytuowana, co na pewno okaże się pomocne. – Ale ja nie chcę oddawać dziecka – powiedziała zdecydowanie. – Chwalebna uczuciowość, bardzo szlachetna, ale niepraktyczna, chyba że ojciec dziecka zechce się z panią ożenić i dać mu nazwisko.

Zacisnęła zęby. Cal ożeniłby się z nią, oczywiście, gdyby powiedziała mu o dziecku. Ale przecież jest biedny, nie utrzymałby jej i dziecka. Ojciec Nory nigdy nie zaakceptowałby Cala jako zięcia, ale też nie zgodziłby się, żeby Nora samotnie wychowywała dziecko. Napierałby na adopcję, a wyrodną córkę by wydziedziczył. A co, gdyby ciężarna i wydziedziczona poślubiłaby Cala? Wtedy by zamieszkali w podłej chacie na ranczu wujostwa, Cal nadal by pracował przy bydle, a ona musiałaby się nauczyć gotować i sprzątać. Koszmarna perspektywa. Przyzwyczaiła się do komfortowego życia, do służby. Jak mogłaby żyć jak robotnica? Rezygnacja ze wszystkiego dla miłości może i jest romantyczna, ale zdecydowanie niepraktyczna. Męczyłaby się w takim otoczeniu, a jej choroba stałaby się ciężarem dla Cala. Zresztą mógłby ją znienawidzić już za to, że zmusiła go do małżeństwa. Przecież nawet nie wiedziała, czy chciałby tego dziecka. Czuła, że zamykają się przed nią wszystkie drzwi. – Proszę się nad tym zastanowić – poradził doktor. – Może być pani absolutnie pewna, że nie powiem nikomu. Gdy dotrzemy do Nowego Jorku, poinformuję panią, jak się ze mną skontaktować. Nie musi się pani decydować od razu. Podniosła umęczony wzrok i powiedziała szczerze: – Dziękuję. – Wyczuła, że doktor naprawdę przejął się jej losem. – Sam mam dwie córki. Ten mężczyzna… wciąż go pani kocha? – Wtedy – zrobiła wymowną pauzę – kochałam go nad życie – powiedziała z wahaniem. – Moja droga, gdyby wciąż go pani nie kochała, dziecko nie byłoby pani tak drogie – stwierdził z uśmiechem. Osłupiała, a po chwili wykrzyknęła: – Jak mogłabym kochać kogoś, kto zachował się wobec mnie niegodnie?! – Ha! Nienawiść jest częścią miłości. Proszę postarać się nie martwić zanadto. Proszę się odpowiednio odżywiać i dużo odpoczywać – dodał poważnie, zamykając torbę. – Jest pani delikatnego zdrowia. – Gorączka… – Może powrócić – wpadł jej w słowo. – Ale proszę się nie obawiać, nie zagrozi pani. Nauczy się pani z tym żyć, tak jak wielu mężczyzn, którzy powrócili z Panamy i Kuby z identyczną dolegliwością. Moja droga, na malarię można zachorować nawet u nas, w południowych stanach, gdzie komary przenoszą zarodźce. Widziałem bardzo wiele takich przypadków. Przeżyje pani, zapewniam panią. Przyjmuje pani chininę? – Tak – odparła smutno. – Po pierwszych dwóch atakach musiałam, ale źle się po niej czuję. Czy to… nie zaszkodzi dziecku? – Oczywiście, że nie – odparł z uśmiechem. – Proszę teraz odpocząć. Dawka środka na chorobę morską powinna pomóc. – Dziękuję, panie doktorze. Poklepał ją po ramieniu. – Żałuję, że nie mogę zrobić nic więcej. Dobranoc, panno Marlowe. Patrzyła na niego zmęczonymi oczyma. Był dobry, dał jej nadzieję, że poradzi sobie z chorobą. Ale co zrobić z dzieckiem Cala? Tego problemu nie była w stanie rozwiązać z dnia na dzień. Edward Summerville obserwował ją uważnie do chwili, gdy statek przybił do nabrzeża, i później, kiedy jechali pociągiem do Richmond. Wydawał się zatroskany i przejęty, zupełnie jakby… wiedział o odmiennym stanie Nory. – Zatrzymasz je? – spytał otwarcie, kiedy na chwilę zostali sami na peronie, czekając, aż służący jej ojca zabierze bagaże i zawiezie ich do domu.

Kiedy spojrzał Norze w oczy, zbladła jak ściana. On zaś spytał z cynicznym uśmieszkiem: – Naprawdę sądziłaś, że uda ci się utrzymać coś takiego w tajemnicy? Lekarz powiedział o tym pielęgniarce, a ta, otrzymawszy pudełko wybornych czekoladek i usłyszawszy kilka miłych słów, zrobiła się niezwykle rozmowna. – Przekrzywił głowę. – Czy to ten typ z Teksasu? Ten, o którym opowiadałaś Ednie? – To wyłącznie moja sprawa, kto jest ojcem mojego dziecka – odparła wyniośle. Była wstrząśnięta jego wtrącaniem się w jej sprawy i jakimkolwiek brakiem skrupułów. Drań z niego. – Co zrobisz, jeśli powiem twoim rodzicom o dziecku, Noro? – zapytał ze złośliwym błyskiem w oczach. – Jeżeli im powiem, że… jest moje? – Ależ my… nigdy…! – Razem spędziliśmy kilka tygodni w Anglii. Na razie nie widać, że jesteś w ciąży, lecz kiedy prawda wyjdzie na jaw, daty w przybliżeniu, jak to przy ciąży, będą się zgadzać. – Nie ośmielisz się! – wybuchła. – Mój ojciec przepił i przegrał cały mój przyszły spadek – powiedział lodowatym tonem, a jego przystojną twarz wykrzywiły złość i chciwość. – Nie zamierzam zostać nędzarzem i nim nie zostanę, bo ty potrzebujesz męża, a ja bogatej żony, która by mnie utrzymywała. Doskonały układ, nieprawdaż? Będę przykładnym, kochającym mężem i ojcem, mogę ci to obiecać. Bachor nigdy się nie dowie, kto naprawdę go spłodził. – Nie ma mowy! – wydyszała. Gdy zobaczył nadjeżdżający powóz, podniósł swoją walizkę i dodał z oziębłym uśmiechem: – Pomyśl o tym, co się stanie w przeciwnym razie. Ojciec zmusi cię do tego, żebyś za mnie wyszła. – Nie będzie mnie do niczego zmuszał. Po prostu mnie wydziedziczy – sprostowała. – Tak sądzisz? – Uniósł brwi. – A ja myślę inaczej. Po pierwsze mam dobre nazwisko, a on nie wie o naszej marnej sytuacji finansowej. Po drugie twój ojciec panicznie boi się utraty twarzy. Zrobi wszystko, by uniknąć rozgłosu i ocalić cenną reputację. Bankiera nie stać na skandal, moja droga. Wszystko to doskonale wiedziała. Dla ojca pozycja społeczna była bodaj nawet ważniejsza niż życie. Zrobiłby wszystko, by ją zachować, nawet wydałby Norę za takiego szubrawca jak Summerville. – Daję ci czas do piątku. Przemyśl to sobie. Jeśli nie zgodzisz się wyjść za mnie – mówił powoli i wyraźnie – zmuszę cię do tego. – Do niczego mnie nie zmusisz! – oznajmiła wyniośle. Zmęczenie podróżą i ciąża osłabiły ją do tego stopnia, że zachwiała się i Edward złapał ją w ostatniej chwili. – Nie próbuj ze mną walczyć – ostrzegł ją. – Nic to nie da. Będziesz moja. Chciałem cię wziąć w Afryce, ale przeszkodzili mi twoi kuzyni. Teraz nie masz do kogo się zwrócić i nikt cię nie uratuje. Będzie po mojemu, położę rękę na twoim majątku. I nic, absolutnie nic nie możesz zrobić, by temu zapobiec. Ależ mogę! – powiedziała sobie. Powstrzyma go… jakoś. Kiedy poczuje się lepiej. Wprawdzie nie czuła się na siłach, by podjąć walkę, ale wiedziała, że musi to zrobić, albowiem w przeciwnym razie utraci kontrolę nad własnym życiem i majątkiem. Ależ okrutny los zgotował jej Cal! Kilka minut później przybyli do rezydencji Marlowe’ów. Edward pomógł Norze wysiąść z powozu i poprowadził do drzwi wejściowych. Matka ciepło przywitała córkę, dużo chłodniej

potraktowała Summerville’a, który zjawiwszy się tu bez zaproszenia, od razu zachowywał się tak, jakby był u siebie w domu. Zaświadczał to całą swoją postawą, a także choćby tym, że ot tak, po prostu rozsiadł się na kanapie. – Twój ojciec niedługo wróci – powiedziała Cynthia do córki, spoglądając pytająco na Edwarda. – Proszę wybaczyć, panie Summerville, ale nie przypominam sobie, bym pana zapraszała. – Nora mnie zaprosiła – odparł z uśmiechem. – Prawda, moja droga? – Nie, nie zrobiłam tego. – Zmierzyła go morderczym spojrzeniem. Powoli wstał z kanapy, stanął przed Norą i powiedział: – Masz czas do piątku rano. Do zobaczenia… kochanie. – Pochylił się, by pocałować ją w policzek. Gwałtownie odskoczyła, nie kryjąc wstrętu, i zagroziła: – Naślę na ciebie policję! – A ja dziennikarzy – odparł miękkim tonem. Zamykając za nim drzwi, Nora była biała jak ściana. Cynthia zaprowadziła ją do kanapy i pomogła się położyć. – Cóż za nikczemny człowiek! – wykrzyknęła, pochylając się nad córką. – Czy to atak gorączki, kochanie? – Źle się czuję – odparła wymijająco. – Nic dziwnego po tak długiej podróży. – Kazała pokojówce przynieść wilgotną szmatkę i położyła ją na czole córki. – Biedactwo. Dobrze, że już jesteś w domu. Twój ojciec tak dużo czasu spędza w banku, że czuję się bardzo samotna. Boję się, że praca znaczy dla niego więcej niż ja. Nora nie miała wątpliwości, że tak jest. Rodzice wprawdzie mieszkali razem, ale nie było między nimi żadnych ciepłych uczuć. Ojciec rozkazywał, a matka go słuchała. A poza tym nie działo się nic. Był to tak potwornie nudny i chłodny związek, że Nora, mając taki wzorzec, nie zamierzała wychodzić za mąż… aż wreszcie poznała Cala. Zamknęła oczy, wyobrażając sobie, że Edward po prostu odjedzie i nie spełni groźby. Wiedziała jednak, że tak się nie stanie. Polował na jej pieniądze i był przekonany, że łatwo zmusi ją do małżeństwa. Cynthia założyła, że przyczyną złego samopoczucia córki jest gorączka. Przysiadła blisko niej i łagodnym tonem zaczęła opowiadać o codziennych sprawach. W tym czasie Nora gorączkowo szukała wyjścia z sytuacji. Sama myśl, że miałaby opowiedzieć ojcu o swoich kłopotach, przyprawiała ją o dreszcz przerażenia. Edward Summerville dodatkowo komplikował sytuację. Gdyby tylko można było coś zrobić! Nagle zdała sobie sprawę, że można. Było to wprawdzie niezbyt przyjemne wyjście z sytuacji, ale bodaj jedyne. Zdjęła z czoła kompres i z głębokim westchnieniem otworzyła oczy. Jej duma miała ucierpieć na tej prośbie o pomoc, ale trudno, Nora nie miała wyboru. Usiadła. – Mamo, czy możesz posłać Clarence’a do biura Western Union? Muszę nadać telegram. – Oczywiście, kochanie. Do kogo? – Nie pytaj, proszę – odparła, patrząc matce w oczy. – Zaufaj mi, dobrze? Wiem, co robię. – Noro, czy coś się stało? Najpierw przyjeżdża za tobą ten nikczemnik, choć kilka tygodni temu odesłałam go stąd, a teraz ty wyglądasz jak śmierć na chorągwi i zachowujesz się, jakbyś skrywała jakąś tajemnicę. Nie możesz mi się zwierzyć? – Oczywiście, że mogę, mamo, ale jeszcze nie teraz, dobrze? Czy mogę prosić o kartkę

i ołówek? Cynthia westchnęła wymownie, jednak spełniła prośbę, ale próbowała dalej: – Gdyby była tu moja sekretarka, mogłabyś jej podyktować. – Potrafię pisać. Clarence będzie musiał zaczekać. To może trochę potrwać. – Jesteś bardzo tajemnicza, kochanie. Nora nie odpowiedziała. Podjęła próbę skondensowania całej opowieści do kilku zwięzłych słów. Kiedy skończyła, policzyła wyrazy, wyjęła z portmonetki srebrnego dolara, włożyła go razem z listem do koperty i zakleiła ją. Cynthia była ciekawa, o co chodzi, ale powstrzymała się od dociekania, gdy zobaczyła napiętą twarz córki. Coś było nie tak, bardzo nie tak. Czuła, że ma to coś wspólnego z tym całym Summerville’em. Wydawał się bardzo zaborczy w stosunku do Nory. Na pewno knuje jakąś intrygę, uznała Cynthia, na pewno bardzo nieprzyjemną. Powiedział, że wróci tu w piątek, a Norę wyraźnie to zdenerwowało. Będzie musiała poprosić męża, by został w domu w piątek rano. Bardzo nie lubił, gdy odciągano go od pracy, ale tak jak jego żona, nie przepadał za Summerville’em. Cynthia uważała go wręcz za obmierzłego. Miała tylko nadzieję, że Nora wie, co robi. Clarence zawiózł wiadomość do Richmond i wysłał ją. Czekał całe popołudnie, aż pracownik Western Union odbierze odpowiedź. Kiedy przywiózł ją Norze, jej serce mocniej zabiło, gdy drżącymi dłońmi otwierała kopertę. Bała się, że Cal wyjechał i nie będzie można się z nim skontaktować. Teraz miała przynajmniej odpowiedź, choć nie bardzo wiedziała, jakiej powinna się spodziewać. Nie chciała dłużej tego przeciągać. Mogła tylko mieć nadzieję. Wiadomość była krótka i treściwa: „Przyjadę w piątek przed południem. C. B.”. I tyle. Nic więcej. Przyjedzie. Położyła się i zamknęła oczy. Nie oznaczało to, że jest już bezpieczna, ale być może uda się uciec przed Edwardem Summerville’em. Resztę musiała pozostawić w rękach Wszechmogącego. Cal Barton wysiadł z pociągu w Richmond w piątek rano. Był zmęczony, zakurzony i w niewesołym nastroju. Tylko cudem zdążył podczas kilku przesiadek na kolejne pociągi i dotarł tu tak szybko. Chciało mu się spać. No, ale był na miejscu. A teraz chciał się dowiedzieć, co takiego kryło się za zwięzłą wiadomością, którą otrzymał od Nory: „Potrzebuję cię natychmiast. Eleanor”. Oczywiście pragnął ją zobaczyć i za nic nie przegapiłby okazji, by to uczynić, ale potem przypomniał sobie o tym całym Summerville’u i doszedł do wniosku, że Nora zaszła w ciążę, ojcostwo zamierza przypisać jemu. Powiedział sobie, że skoro już wie o tym drugim… kawalerze, to nie pójdzie jej tak łatwo. O nie! Zajechał powozem pod dom Marlowe’ów, duży ceglany budynek w centrum miasta, z dużym, ukrytym przed wzrokiem postronnych podwórzem i zadbanym ogrodem, który robił wrażenie nawet późną jesienią. Wyobrażał sobie Eleanor Marlowe w takiej właśnie rezydencji. Budził zdziwienie przechodniów w tej eleganckiej dzielnicy, bo nie zadał sobie trudu, by się przebrać w odświętny garnitur. Ale przecież nie musiał nikomu imponować. Cieszył się, że ma na sobie roboczy strój z wiszącym na szczupłych biodrach pasem na broń, który nosił, bo pomagał szeryfowi ścigać dwóch sprawców napadu na bank. Zdążył się zgłosić do oddziału pościgowego, kiedy przyszedł telegram od panny Marlowe. W dżinsach, wysokich butach, w kapeluszu z szerokim rondem, wytartej skórzanej kurtce i z pasem na broń wyglądał jak wyjęty żywcem z kart powieści, w których owa panna się zaczytywała. Papieros w zębach dopełniał wizerunku twardziela z Dzikiego Zachodu.

Zapukał do drzwi. Kamerdyner, który mu otworzył, niemal zemdlał, na co Cal wyszczerzył zęby i z teksańskim akcentem pozdrowił nieszczęśnika: – Czołem! – Po czym dodał obcesowo: – Nora w domu? Kamerdyner patrzył na niego, nie wierząc własnym oczom. – Ja-ja-ja… – wyjąkał. Blada, wymizerowana Nora podeszła do drzwi. – Dziękuję, Albercie – powiedziała cicho. Siwy staruszek ukłonił się grzecznie, obrzucił niezwykłego gościa jeszcze jednym zdumionym spojrzeniem i odszedł. Cal chłodno patrzył na Norę spod zmrużonych powiek, choć w środku aż wrzał na jej widok. Była chora, widok jej bladej i udręczonej twarzy obudził w nim poczucie winy i opiekuńcze instynkty. A kiedy zobaczył jej drżące dłonie, to całkiem zapomniał o gniewie. – Wejdź – powiedziała nerwowo. Nie potrafiła oderwać od niego wzroku, ale nie mogła rzucić mu się na szyję. – Wybacz, że cię w to mieszam, ale nie miałam innego wyjścia. Uniósł brwi. Cóż to za zmiana? – pomyślał podejrzliwie. Żadnych uwag co do stroju? I te przeprosiny? Rzeczywiście musi być zdesperowana. Nie pozwolił sobie na zbyt długie wpatrywanie się w jej delikatne usta. Przypominały mu ostatnie chwile, które spędzili razem. To wspomnienie wciąż prześladowało go w snach. Pomimo złości, stęsknił się za nią ponad wszelkie wyobrażenie. – Ładny dom – skomentował, rozglądając się i udając osłupienie na widok luksusów. – A niech mnie, co za chata! Naprawdę jesteś nadziana, co? Zignorowała to. Okropnie się czuła, paraliżował ją strach, nie w głowie jej były żadne gierki słowne. Usiadła na kanapie i sztywno splotła dłonie na podołku, a Cal przechadzał się po pokoju, przyglądając się wszystkiemu. Wzrok Nory spoczął na ubłoconych butach, ale tylko uśmiechnęła się zadowolona. Nie widziała wcześniej, żeby nosił broń. Zmarszczyła czoło, spoglądając na wytartą rękojeść spoczywającego w kaburze sześciostrzałowca. – Podobno w Tyler Junction nie zdarzają się pojedynki rewolwerowców – przypomniała mu. – Sam tak mówiłeś. Odwrócił się z tlącym się papierosem w dłoni. Na ustach miał blady uśmiech. Patrzył na nią wzrokiem wyrażającym obojętność, przez którą przezierała jednak skrywana sympatia. – Kiedy dostałem twoją wiadomość, właśnie wybieraliśmy się w pościg za dwoma bandziorami, którzy napadli na bank – odparł. – Zabili kobietę. – To straszne! – Będą mieli szczęście, jeśli nie zostaną zlinczowani przed rozprawą. No, ale powiedz, o co chodzi. Do czego jestem potrzebny? Lśniące jasne oczy sprawiły, że jej serce gwałtownie przyśpieszyło. Patrzył na nią bez tej troski, na którą zwróciła uwagę, gdy otwierała mu drzwi. Wyglądał na nieco rozbawionego, wyrażał też lekką pogardę. Poza? – pomyślała. A może jednak prawdziwe uczucia? Cóż, zaraz się przekona… Zerknęła na drzwi, by upewnić się, że rodzice ich nie usłyszą. Był piątek, ale zaniepokojona matka, przekonana, że coś się święci, zatrzymała ojca w domu. – No więc ja… ja… – zaczęła, szukając odpowiednich słów. – Choroba wielkiego miasta? – mruknął z uśmiechem. Zmarszczyła brwi, więc dodał: – Kamerdyner też miał problemy z wysłowieniem. – Nic mi nie ułatwiasz. – Zmierzyła go wzrokiem. – A powinienem? – Zmrużył oczy. – Gdzie on jest?

– Kto taki? – Summerville. – Uśmiechnął się, kiedy się wzdrygnęła. – Myślałaś, że wieści o jego obecności w twoim życiu nie dotrą w końcu do moich uszu? – A więc wiesz… – Tak. Nie trzeba być geniuszem, by domyślić się, że spodziewasz się dziecka. Summerville wyraźnie cię ściga, pojechał za tobą nawet do Europy. Dostrzegam pewien związek. Ta zniewaga ją rozwścieczyła, co wyraziła spojrzeniem, po czym oznajmiła: – Chce się ze mną ożenić. – W porządku, bo ja żony nie potrzebuję. Cóż to więc za potrzeba, o której napisałaś? Do czego mogę ci się przydać, skoro masz już narzeczonego? Patrzył na nią lodowatym wzrokiem. Straciła nadzieję. Nie obchodziła go. Wiedział, co zrobił jej Edward, i nie miało to dla niego żadnego znaczenia. Pożałowała, że w ogóle poprosiła go o pomoc. To oczywiste, że nie miał najmniejszego zamiaru ożenić się z nią. Wiedział o dziecku i też go nie chciał. Miała ochotę zapłakać nad swoją naiwnością, nad marzeniami o prawdziwym związku. Smutno kochać i zostać odrzuconą w taki sposób i będąc w takim stanie. – Tutaj jesteś, Noro. Chcia… – Cynthia zastygła w drzwiach. Matka i córka wyglądały niemal jak dwie krople wody. Ze zdumieniem i ciekawością obrzuciła wzrokiem stojącego w salonie niechlujnego kowboja, a potem zobaczyła broń w kaburze. – Czy pan jest desperado? – zapytała niepewnie. – Gdy skinął głową, podnosząc papierosa do ust, drżącym głosem zadała drugie pytanie: – Przyszedł pan nas obrabować? Obojętnie rozejrzał się wokół, po czym odparł: – Szanowna pani, nie ma pani nic, czego bym potrzebował. – Mówiąc to, patrzył Norze prosto w oczy. Mimo urażonej dumy, wytrzymała jego spojrzenie. Natomiast Cal znów poczuł wyrzuty sumienia, ujrzał bowiem w jej wzroku ból. Cynthia zmarszczyła brwi. – Mówi pan samymi zagadkami. – Jest w tym biegły – skomentowała szorstko Nora. Cal spiorunował ją wzrokiem, po czym oznajmił: – Proszę zapytać córkę, po co tu przyjechałem. To ona mnie wezwała. – Mamo, to jest Cal Barton – powiedziała Nora, nie patrząc na niego. – Jest… zarządcą u wuja Chestera. – Och! – Naraz Cynthia przypomniała sobie o manierach, które obowiązują nawet w kontaktach z szaleńcami z Teksasu. Podeszła i wyciągnęła rękę. – Miło mi pana poznać. – Cała przyjemność po mojej stronie, pani Marlowe. – Pocałował ją w rękę w taki sposób, jakby całe życie spędził na salonach. Nora była zdumiona tym, co zachwyciło jej matkę. Nigdy jeszcze nie widziała Cala w salonie, no, tylko u wuja. Wcale nie wyglądał na onieśmielonego otoczeniem. Czuł się swobodnie, jakby był w swoim naturalnym środowisku. Cynthia roześmiała się przyjaźnie. – Proszę usiąść, panie Barton. Każę przynieść herbatę. A może woli pan kawę? – W rzeczy samej – odparł z galanterią i nawet zdjął kapelusz. Cynthia ładnie poczerwieniała. – Proszę mi wybaczyć. Zaraz wracam! – Wyszła tak poruszona, że zapomniała zapytać Norę, dlaczego poprosiła pana Bartona o przyjazd. Kiedy matka zniknęła za drzwiami, Nora zgromiła Cala wzrokiem. – Ależ to dżentelmeńskie – skomentowała. – Kłaniać się też umiesz?

– Tylko damom – odparł z lodowatym uśmiechem. Zadrżała z oburzenia, ale zanim zdążyła wymyślić ripostę, znów dało się słyszeć stukanie do drzwi i Albert poszedł je otworzyć. – Będziemy mieli towarzystwo? – Cal rzucił kapelusz na kanapę obok Nory, usiadł w fotelu i zamiast popielniczki położył sobie na kolanach miseczkę na słodycze. Nora odwróciła się i z obawą popatrzyła na drzwi wejściowe. Ukazał się w nich Edward Summerville. Wyglądał nienagannie w eleganckim garniturze i meloniku. Gdy go zdjął, odsłonił blond włosy, i po mrukliwej zapowiedzi Alberta wszedł do salonu. Nora wstała. – Moja słodka, tak się stęskniłem… – Próbował chwycić ją za rękę. Gwałtownie się cofnęła. – Nie jestem twoją słodką, wypraszam sobie – powiedziała lodowato. – I nie wyjdę za ciebie. – Ależ wyjdziesz – odparł i rzucił zaintrygowane spojrzenie siedzącemu w fotelu kowbojowi. – A to kto? – To jest Callaway Barton. A to, panie Barton, jest Edward Summerville – dokonała prezentacji. – No i dość tych uprzejmości. Proszę go zastrzelić, panie Barton. – Gdy kowboj i miejski goguś popatrzyli na nią w osłupieniu, dodała rzeczowo, patrząc na Cala: – Może być w stopę, jeśli wolisz. Oczywiście wolałabym kulę w serce lub między oczy, ale jestem gotowa pójść na ustępstwa. Bardzo proszę, cel przygotowany. – Machnęła ręką na Summerville’a. – Noro! – rzucił gniewnie Edward. Do pokoju wróciła Cynthia, śmiejąc się z czegoś, co powiedziała jej pokojówka Mary, ale spochmurniała, gdy zobaczyła scenę rozgrywającą się w salonie. – O! Pan Summerville – bąknęła, patrząc to na Edwarda, to na Cala. – Mamo, proszę cię, nie patrz – powiedziała spokojnie Nora. – To nie widok dla dam, a ty jesteś taka wrażliwa. Za chwilę pan Barton zastrzeli dla mnie Edwarda. Cynthia głośno nabrała powietrza, po czym ciężko opadła na fotel. – Noro, kochanie… – Nie mogę kogoś zastrzelić bez powodu – wypalił, nomen omen, bezgranicznie zdumiony Cal. – Mam powód – stwierdziła Nora, patrząc na Edwarda. – Ten mężczyzna obraził mnie, upokorzył, naraził na niebezpieczeństwo, a wczoraj próbował szantażem zmusić mnie do zawarcia małżeństwa! Edward gapił się na nią z otwartymi ustami. – Chyba źle się czujesz! – Muszę się z tym zgodzić – mruknęła oszołomiona Cynthia. – Noro, może zechciałabyś pójść do łóżka? – Nie, dziękuję! – odparła zdecydowanie. – Właśnie pójście do łóżka jest przyczyną moich kłopotów. – Z furią łypnęła na Cala. Który zmełł w ustach przekleństwo, ale poza tym milczał. Natomiast Cynthia zaczęła niepewnie: – Nic z tego nie rozumiem… – Co to za harmider? – huknął ojciec Nory, wchodząc do salonu. Wyglądał na bardziej poirytowanego niż zwykle. Spojrzał na Cala. – Kim jest ten kowboj? I co tu robi ten drań, Cynthio? – Przeniósł wściekłe spojrzenie na Summerville’a. – Może mnie o to zapytasz, ojcze? – wtrąciła się Nora. – A może uważasz, że nie mam dość rozumu, by ci odpowiedzieć?

– Zamilcz, Noro! – warknął ojciec. – Summerville…? – Rzecz w tym, jak sądzę, że Nora nie chce wyjść za mąż za tego elegancika. – Cal, który wreszcie zrozumiał, o co w tym całym chaosie chodzi, wskazał Edwarda papierosem. – Nie? – Edward dumnie wypiął pierś. – Ale zrobi to. Prawda, Noro? – Całą swą postawą wyrażał groźbę. Cal miał ochotę wstać i zdzielić go, ale powstrzymał się. Nora odetchnęła głęboko, po czym oznajmiła zdecydowanym tonem: – Nie, Edwardzie, nie chcę cię poślubić. – Spędziliśmy razem kilka tygodni w Anglii. – Summerville zawiesił głos, aby wszyscy pojęli aluzję, po czym uśmiechnął się bardzo rad z siebie i postawił kropkę nad i: – A teraz spodziewasz się dziecka. Okrzyk zdumienia rozniósł się po całym domu. Mój Boże, co sobie pomyśli służba, zastanawiała się Cynthia. Natomiast jej mąż spojrzał na córkę z przeraźliwą groźbą we wzroku i wycedził: – Czy to prawda? Odpowiedz! Nora wyprostowała plecy, starając się nie okazywać nerwów. Zebrawszy resztki odwagi, popatrzyła ojcu prosto w oczy i odparła żałosnym tonem: – Tak… Ojcowska dłoń z najwyższą mocą spadła na policzek Nory.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Zanim przebrzmiał odgłos uderzenia, Cal zerwał się na równe nogi, doskoczył do ojca Nory i powalił go na podłogę. – Ty skur…- Zmełł w ustach resztę obelgi. Stał nad nim z zaciśniętymi pięściami. Wyglądał tak groźnie jak prawdziwy desperado, za którego wzięła go Cynthia. – Tknij ją, a skręcę ci kark. – Nawet nie podniósł głosu, ale nie musiał. Przerażał samą postawą, lodowatym błyskiem w oczach, morderczą determinacją. Wzbudził taki strach, że nawet Edward Summerville cofnął się o krok. Marlowe powoli usiadł, z niedowierzaniem trzymając się za szczękę, która wprost płonęła od ciosu. Ten człowiek z pistoletem u boku wydawał się zdolny do wszystkiego. Ale nie zagroził bronią. Marlowe wbrew sobie i bolącej szczęce poczuł szacunek do niego. Ale nie żałował, że uderzył córkę. Nora zasłużyła na ten policzek, pomyślał, wściekły na jej skandaliczne zachowanie. Z jej powodu cała rodzina okryje się hańbą! Już nigdy nie będzie mógł spojrzeć w oczy ludziom ze swego kręgu towarzyskiego, a w klubach będzie wrzało od pikantnych opowieści o Marlowe’ach. Co za okropna perspektywa! Oczy Nory błyszczały, kiedy pocierała bolący policzek. Widocznie Calowi na niej zależało, skoro nie pozwala nią pomiatać, a to już coś. W dodatku nie poczuła się ani trochę urażona widokiem zdumionego, powalonego, siedzącego na podłodze ojca. Uderzyć ciężarną kobietę! – Dziecko jest moje! – oznajmił Edward Summerville. – Jestem gotów ożenić się z Norą, aby stało się prawowite. – Mówiąc to, odsunął się od Cala, który wyglądał, jakby miał eksplodować. Cal zerknął na Eleanor i to, co zobaczył na jej twarzy, stanowiło zaprzeczenie wszystkiego, o czym rozmyślał podczas podróży z Teksasu. Być może rzeczywiście wyjechała z Summerville’em i może faktycznie starał się nawiązać z nią romans, ale tego ledwie zauważalnego błysku w oczach nie sposób było pomylić z niczym innym. Mimo wszystko ona nadal mnie kocha, pomyślał Cal. A już taka jest, że kochając jednego, nigdy by się nie rzuciła w ramiona innego mężczyzny. Wiedział to, czuł w głębi duszy, na przekór wszystkiemu, co twierdził Summerville. – Nie – powiedział spokojnie, nie odrywając oczu od Nory. – To dziecko jest moje. I Eleanor wyjdzie za mnie tak szybko, jak to będzie możliwe. Spojrzenie Nory zmiękło. Marlowe ponownie wpadł w złość. – Moja córka miałaby poślubić zwykłego kowboja?! – wykrzyknął wściekle. – Nie pozwolę na to! – A na co pan pozwoli? – spytał spokojnie Cal. – Na to, żeby pana zięciem został ten elegancik? Ten goguś? – Pokazał kciukiem Summerville’a. Który zjeżył się, ale zabrakło mu odwagi na ciętą ripostę. Kowboj miał broń i nie dał sobie w kaszę dmuchać, a on nie zamierzał wylądować na podłodze, czego już doświadczył Marlowe. – Edward nie ma żadnych dochodów – dodała Nora. – Powiedział mi, że jego ojciec przegrał cały majątek. Chciał wziąć ze mną ślub, aby dobrać się do twoich pieniędzy, tato – oświadczyła wprost. – Dziecko nie jest jego. Nigdy bym nie pozwoliła, by dotknął mnie tak

odrażający typ! – Chcesz poślubić tego nędzarza? – Edward spiorunował ją wzrokiem. – Człowieka, który ubiera się jak włóczęga i nie wie, że przed wejściem do przyzwoitego domu wyciera się buty? – szydził, ale na wszelki wypadek cofnął się jeszcze dalej od groźnego desperado. – Gdzie będziesz mieszkała, Eleanor? W rozpadającej się chacie? Bez pieniędzy i bez służby? Samej ci przyjdzie gotować i sprzątać. Twarz Nory zbladła jeszcze bardziej. Przysiadła sztywno na brzegu obitej granatowym aksamitem sofy i w milczeniu patrzyła przed siebie. Zastanawiała się już nad tym, co powiedział Edward, ale uznała, że nie ma innego wyjścia. Cal jej uwierzył i tylko to się liczyło. Bacznie się jej przyglądał. Dziecko rzeczywiście może być jego. Może nawet Nora go kocha. Ale nie zmieniało to faktu, że należała do wyższych sfer i w oczywisty sposób nie uważała go za odpowiedniego kandydata na męża, w czym zresztą nie była osamotniona, bo jej rodzice wyglądali na przerażonych. Uśmiechnął się chłodno. Panna Eleanor Marlowe poślubi go i pojedzie do Teksasu, ale nie do rodzinnego majątku Latigo, rancza niedaleko El Paso. O nie, ta elegancka, bogata rezydencja nie będzie dla panny Marlowe z Richmond. Zamieszka z nim w chacie zarządcy rancza Tremayne’ów, nauczy się być człowiekiem i pozbędzie się nawyku patrzenia z góry na ludzi, których uważa za gorzej urodzonych. Skoro przez wpadkę on ma rozstać się z kawalerską wolnością, to ona musi zapomnieć o życiu w luksusach. To będzie uczciwa wymiana. Patrząc na pana Marlowe’a, przypomniał sobie własne dzieciństwo, zwłaszcza okres, gdy jego ojciec niemal utracił cały majątek. Przez pewien czas rodzina klepała biedę. Tarletonowie, bogaty ród z El Paso, nadskakiwali Culhane’om, póki ci mieli wpływy, kiedy jednak przyparty do muru Brant Culhane zwrócił się do nich z prośbą o pożyczkę, nagle się zmienili. Ich postępek, nietypowy i powszechnie potępiany w El Paso, głęboko zranił uczucia młodego Cala. Najmłodszy chłopak Tarletonów przyjaźnił się z Calem i Kingiem, ale po finansowej zapaści Culhane’ów oznajmił, że nie zamierza marnować czasu na zabawę z nędzarzami. W szkole naigrawał się z chłopców i w ogóle utrudniał im życie. Przestał dopiero po kilku latach, kiedy rodzina Cala dźwignęła się z kolan. Nawet teraz na wspomnienie upokorzeń i drwin doznanych w dzieciństwie Cal aż się zjeżył. Wziął je sobie do serca bardziej niż King. Kiedy Culhane’owie odzyskali fortunę, a stało się to dzięki poprawie sytuacji na rynku bydła, Tarletonowie zostali zepchnięci na margines lokalnej społeczności. Nigdy więcej nie zostali zaproszeni do Latigo. Oczywiście najmłodszy z Tarletonów otrzymał zakaz uczestnictwa we wszelkich imprezach młodych Culhane’ów, ale niewielka to była rekompensata za krzywdy, których Cal i King doznali z jego rąk. Kiedy Cal w milczeniu wspominał dawne czasy, ojciec Nory wreszcie podniósł się z podłogi. Zmierzył Cala groźnym spojrzeniem, ale obszedł go dookoła. – Nie udzielę poparcia temu małżeństwu – powiedział krótko. – Jeśli poślubisz tego zbira, nie chcę cię więcej znać! – Och nie, kochanie, nie rób tego – załkała Cynthia, zbyt późno odzyskując głos. Kiedy mąż uderzył córkę, pobladła i zrobiła krok do przodu, ale była zbyt wystraszona, by zaprotestować. Jak zawsze zresztą. – Zrobię! – stwierdził kategorycznie Marlowe, posyłając Calowi lodowate spojrzenie. – Nie pozwolę mojej córce na mezalians! Poślubi człowieka pochodzącego z naszej klasy albo żadnego! Cal uważnie popatrzył na Norę, po czym skomentował cicho: – To już wiem, skąd w tobie takie nastawienie… – Spojrzał na Marlowe’a. – Myślę, że jest już za późno na wybrzydzanie. Za jakiś miesiąc stan Nory będzie widać gołym okiem.

A właściwie – dodał, zwracając uwagę na jej ledwie zaokrąglony brzuch – już to widać. – Ku swemu zdumieniu poczuł ukłucie dumy. Nora sapnęła i chwyciła się za brzuch, a jej ojciec zacisnął pięści. Edward rozejrzał się i wzruszył ramionami. Powoli włożył melonik. – W takim razie życzę powodzenia – powiedział do Nory, uśmiechając się złośliwie. – Kiedy zmęczy cię niewolnicza egzystencja kobiety kowboja, być może, ale tylko być może dam ci drugą szansę, Eleanor. O ile będziesz mogła… ponownie wyjść za mąż. Była to ukryta aluzja do choroby. Nora pobladła. Mimo zapewnień doktora, nadal z niepokojem myślała o przyszłości. Bała się nie tylko o siebie, ale i o dziecko. – Pewnego dnia Bóg odpłaci ci za to, ile musiałam przez ciebie wycierpieć, Edwardzie – powiedziała cicho. – Obiecuję ci to. Każde okrucieństwo kiedyś doczeka się kary. Edward roześmiał się, ale gdy zauważył morderczy błysk w oku Cala, szybko podszedł do drzwi. – Muszę uciekać, interesy czekają. Do widzenia. – I już go nie było. – Kazałam Mary… zrobić kawę – zaczęła Cynthia. Twarz pana Marlowe’a miała ceglaną barwę, a szczęka, w którą trafiła pięść Cala, pulsowała czerwienią, która niedługo zamieni się w barwę siną. Spojrzał na córkę i odezwał się do niej z chłodną pogardą: – Pakuj się i wynocha z mojego domu, latawico! Nie dostaniesz ode mnie ani centa. O pieniądze proś swojego… swojego kochasia. Nigdy tu nie przychodź! Przyniosłaś mi wstyd! Wyszedł z pokoju, trzaskając drzwiami. Cynthia wybuchła płaczem. – Och, Noro, jak mogłaś nam to zrobić? – zawodziła. – Wychowywaliśmy cię na porządną dziewczynę, na chrześcijankę… Nora wyglądała, jakby zaraz miała zemdleć, a Cal miał już serdecznie dość. Przekonawszy się, jak wygląda życie rodzinne Nory, lepiej ją zrozumiał. Nadal wprawdzie intrygowały i niepokoiły go insynuacje Summerville’a, podobnie jak pożegnalne słowa Nory. Kiedy nadarzy się okazja, zapyta ją, w czym rzecz, lecz teraz musiał jak najszybciej wyrwać ją z tego piekielnego domu. – Noro, zabierz swoje rzeczy. Jedziemy – powiedział łagodnie, pomagając jej wstać z sofy. Chyba nigdy wcześniej o nikogo tak nie dbał. Poddała mu się bez dyskusji. Minęła załamaną, trzęsącą się matkę. Na szczęście większość jej rzeczy nie została jeszcze rozpakowana po zamorskiej podróży, toteż Albert musiał jedynie wystawić je na ulicę, gdzie Cal szybko złapał powóz. Bez żalu zostawiła to, co zdążyła wypakować. Cynthia wyszła za nimi. – Och, Noro, jak mogłaś! – powtórzyła żałosnym tonem. – Jak mogłaś okryć hańbą nasz dom po tym, co dla ciebie zrobiliśmy! Jesteś niewdzięczna! Nora patrzyła na matkę jak na zupełnie obcą kobietę. Czuła się jak skazaniec, pozbawiona przyjaciół i pociechy. Dumnie uniosła głowę. – Nigdy nie próbowałaś mnie bronić – rzuciła oskarżenie. – Zawsze zgadzałaś się na każdą karę, jaką ojciec mi wyznaczył. Nawet na to. – Podniosła dłoń do zaczerwienionego policzka. – On jest moim mężem – odparła Cynthia płaczliwie. – Moim obowiązkiem jest być mu posłuszną. Poza tym, Noro, on ma rację. Zrujnowałaś nas. – Najważniejsza dla ciebie i ojca jest reputacja, prawda? – rzekła cicho, lecz widać było, jak bardzo jest wzburzona. – Ja i dziecko was nie obchodzimy. Zostałam wyrzucona z domu,

ponieważ mogę przynieść wam wstyd. Przyrzekam ci, że jeśli moja córka kiedykolwiek znajdzie się w podobnej sytuacji, nigdy nie spotka jej los, który właśnie stał się moim udziałem, nawet gdybym miała za to zawisnąć na najbliższym dębie! Cynthia zbladła i zacisnęła chusteczkę w dłoni. – Kochanie, nic nie rozumiesz. Interesy twojego ojca, jego majątek… – Biblia mówi, że potępiony będzie ten, który zdobędzie bogactwa całej ziemi, ale straci własną duszę. – Nora zobaczyła, jak jasną twarz matki oblewa krwisty rumieniec, po czym odwróciła się i korzystając z pomocy Cala, wsiadła do powozu. Cal był z niej dumny. Popatrzył znacząco na Cynthię i powiedział równie cicho i równie znacząco jak Nora: – Kiedyś bardzo pani pożałuje tego, co zrobiła. Podobnie jak pani mąż. – Pomyślał o dniu, w którym Nora i jej rodzina dowiedzą się prawdy. Są zamożni, owszem, ale ich majątek to drobiazg w porównaniu z fortuną Culhane’ów. A kiedy usłyszał szloch Nory, rzekł niemal bezgłośnie, by Cyntia nie usłyszała: – Nie pozwól, by zobaczyła, że jesteś załamana. Nie daj jej tej satysfakcji. Jesteś silna, wiem o tym. – Popatrzył na jej zaczerwienione oczy. – Twoja siła przyda się tam, dokąd jedziemy. Nie odpowiedziała, tylko wytarła łzy i wzięła się w garść. Nie obejrzała się za siebie, nawet kiedy odjechali kawałek dalej. Ten rozdział w jej życiu właśnie został zamknięty. Teraz będzie musiała nauczyć się żyć w świecie drastycznie innym niż ten, w którym dorastała. Nie odzywała się przez całą drogę aż do stacji. Zastanawiała się, ile musiała kosztować Cala decyzja o przyjeździe do Richmond. A także to, w jak bardzo trudnej i niezręcznej sytuacji go postawiła. Przecież wcale nie chciał się z nią żenić. Uratował ją z najgorszego kataklizmu, ale nie mogła prosić o więcej, a całe życie przed nią. Będzie musiała nauczyć się sama o siebie zadbać. Czy nie o to chodzi nowoczesnym kobietom? Może mimo choroby i ciąży wreszcie stanie się taka, jaką siebie wymarzyła, jeśli tylko znajdzie w sobie dość odwagi, by odrzucić konwenanse i stawić czoło plotkom. – Przysporzyłam ci wiele kłopotów – powiedziała wypranym z emocji, cichym głosem. – Odłożyłam trochę pieniędzy, przynajmniej zwrócę ci za bilet. – Odetchnęła głęboko, powstrzymując łzy. – Potrzebowałam pomocy, by nie wydano mnie przymusem za Edwarda, ale dalej już sama sobie poradzę. Pojadę do Nowego Jorku i poszukam jakiejś pracy. Cal przyglądał jej się w milczeniu, wreszcie niby spytał: – Dziecko jest moje? – Lecz tak naprawdę stwierdził. Zwiesiła głowę, nie patrzyła na niego. – Tak – odparła. – Ale nie obarczam cię całkowitą odpowiedzialnością. To również moja wina. Nie musisz poświęcać swojej wolności. Zapatrzył się przed siebie. Nie planował założenia rodziny i płodzenia dzieci, na pewno jeszcze nie teraz, o ile w ogóle kiedykolwiek. Jednak to, co zdarzyło się z Norą, pokrzyżowało mu plany. Ale jak mógłby ją teraz opuścić? Na wspomnienie słów wypowiedzianych przez jej ojca i policzka, który wymierzył córce, znów zawrzał gniewem. Jak można potraktować swoje dziecko w tak niegodziwy sposób?! – Czy mógłbyś pomóc mi wnieść bagaże do pociągu…? – zapytała. – Owszem, pomogę, ale pojedziemy razem, tym samym pociągiem. Pobierzemy się po drodze, żeby nie upokarzać kuzynostwa ujawnianiem twojego stanu przed pastorem. Poczuła palący wstyd. W ogóle o tym nie pomyślała! Ponownie zobaczy ciotkę i wuja, ale tym razem w zupełnie innych okolicznościach. Zamiast mile widzianym gościem, stanie się obciążeniem, zdeklasowaną krewną, która znaczy niewiele więcej niż zwykła służąca. Był to bolesny cios dla jej dumy.

– To nie jest konieczne – zaczęła, rozpaczliwie szukając wyjścia. – Teraz najważniejsze musi być dla nas dziecko, nasze dobro zeszło na dalszy plan – stwierdził otwarcie. – Nie prosiło się na świat. Zaczerwieniła się, przypominając sobie wir namiętności, w którym zostało poczęte. – Nie chcesz mnie. – Nie chcę żony – odparł sztywno. – Ale nie jestem na tyle niegodziwy, by pozostawić cię na łasce obcych ludzi. Chodź. Poszła za nim na peron, zaczekała, aż kupi bilety. Obrzuciła ciepłym spojrzeniem jego wysoką, barczystą postać, zafascynowana siłą Cala. Wzbudzał szacunek, który, jak sądziła, zdobył, służąc ojczyźnie podczas wojny amerykańsko-hiszpańskiej w 1898 roku. Ale to było coś więcej. Wypowiadał się z takim autorytetem, jakby był przyzwyczajony do tego, że ludzie natychmiast wykonują jego prośby czy polecenia. Bez wahania zaatakował jej ojca, gdy ją spoliczkował. Niesamowite, że nie przeląkł się wpływowego bogacza. Upajała się jego odwagą. Wprawdzie poznała jego ciało, ale tak naprawdę nic o nim nie wiedziała. Gdy kupił bilety, zaprowadził ją do poczekalni. Usiadła na jednej z fantazyjnych ławek o łukowatym oparciu i pogładziła drewniany podłokietnik. – Masz ochotę na wodę sodową albo herbatę? – zapytał uprzejmie. Uśmiechnęła się psotnie, nie podnosząc wzroku. – W mojej sytuacji odpowiedniejsza byłaby szklaneczka whisky, choć problem w tym, że jeszcze nigdy nie piłam tak mocnego alkoholu. Usiadł obok niej. Kabura uderzyła o ławkę. Przysunął się i nachylił ku niej. – Wszystko w porządku, Eleanor? – spytał łagodnie. Zaskoczona podniosła wzrok i ujrzała jego twarz bliżej, niż się spodziewała. Zaśmiała się nerwowo. – Oczywiście. Dziękuję, że przyjechałeś i… obroniłeś mnie. – Złożyła dłonie na podołku. – Dałabym sobie radę sama, gdyby nie zmęczenie podróżą – dodała na koniec, choć nie do końca wierzyła w swoje słowa. – Cóż, siłą nie dorównujesz swemu ojcu. – Delikatnie musnął jej zaczerwieniony policzek. – Wciąż boli? – Tylko trochę. – To niewybaczalne – stwierdził znów wściekły na Marlowe’a, głaszcząc miękką skórę. Zauważył, że usta Nory rozchyliły się, a oddech stał się szybszy, i uśmiechnął się, gdy zorientował się, że stara się ukryć swoją reakcję. – Eleanor, czy twój ojciec zawsze taki jest? – Nie, w sumie nie. Kiedy byłam młodsza, czasem bił mnie trzcinką, ale nigdy nie był aż tak brutalny – dodała szybko. – Trzcinką! – powtórzył zaszokowany. – Tak. Przecież to normalne, że dzieci karci się za nieposłuszeństwo, prawda? – Dziewczynek tak się nie traktuje! – Oczy mu się zwęziły. – To oburzające! – Ostatni raz zrobił to wiele lat temu. – Uśmiechnęła się. – Teraz tylko się unosi i krzyczy na mnie. Zależy mu na mnie, no, w pewien sposób. Mojej matce też. – Przypomniała sobie ich przerażenie na wieść o ciąży i łzy napłynęły jej do oczu. Odwróciła twarz, by je ukryć. – Nigdy nie pozwalali ci bawić się z brudnymi dziećmi, prawda? – zapytał nagle. – Mówisz o dzieciach, które nie należą do naszej klasy? Oczywiście, że nie – odparła natychmiast i zobaczyła, jak gwałtownie spochmurniał. – Przepraszam. To było niegrzeczne. Odwrócił wzrok. Przed nią jeszcze długa droga, pomyślał, długa i trudna i dla niej, i dla mnie. – Co powiesz na herbatę?

– Z chęcią. Czy w pobliżu jest herbaciarnia? – Tak, ale jest też coś jeszcze lepszego. – Zapamiętał szyld nad wejściem kilka budynków dalej. – Chodź. Ponieważ pociąg miał przyjechać dopiero za godzinę z okładem, zostawili walizki bagażowemu i poszli drewnianym chodnikiem do niewielkiego budynku nieco oddalonego od ciągu sklepów. – Tutaj? – zdziwiła się. – Tutaj – przytaknął z poważną miną i dodał cicho: – Miejmy to już z głowy. Ten komentarz nie poprawił samopoczucia Nory, ale co mogła zrobić? Cała sprawa nie zajęła wiele czasu. Sędzia pokoju wysłuchał opowieści Cala o tym, co się stanie, gdy wrócą do Teksasu. A mianowicie wybuchnie skandal, reputacja Nory legnie w gruzach, ponieważ nie są małżeństwem, choć bardzo chcą nim być. Oczywiście nie wspomniał o odmiennym stanie Nory, za to rozwodził się o niedoli kochanków. Trącał czułą strunę tak skutecznie, że żona sędziego nie nadążała z ocieraniem łez. – Natychmiast udzielę wam ślubu! – postanowił sędzia, niski siwy człowieczek, a sędzina pocieszająco poklepała Norę po ramieniu. – Proszę za mną, panie Barton, musimy przygotować niezbędne dokumenty. Cal zawahał się. Wiedział, że będzie musiał trochę nazmyślać, ale choć nie miał zamiaru brać ślubu pod przybranym nazwiskiem, to nie chciał, by Nora poznała prawdziwe. Przygotowano wszystkie formularze i Nora podpisała się, zanim sędzia umieścił na akcie nazwisko Cala, który następnie dopilnował, by dokument stwierdzający zawarcie małżeństwa trafił do niego, a nie do niej, by nie miała okazji zerknąć na swoje nowe nazwisko. Sama ceremonia była bardzo krótka. Nora stała przy Calu, który na tę okazję zdjął pas z bronią, a wokół panowała przygnębiająca cisza. Zawsze wyobrażała sobie, że jej ślub będzie wielkim wydarzeniem towarzyskim dla najwyższych sfer, ona zaś pójdzie do ołtarza w sukni zaprojektowanej przez Charlesa Wortha i z bukietem białych róż. Lecz oto stała przed sędzią pokoju, trzymając żółtą chryzantemę, jedyny żywy kwiatek, jakim dysponowała żona sędziego, i miała na sobie nawet nie białą, ale szarą i używaną suknię, a już całkiem zabrakło kapelusza i woalki. Suknia stała się już za wąska, z trudem się w nią wcisnęła. Była w ciąży, a mężczyzna stojący obok wcale jej nie chciał. Czuła się jak sprzedawana w niewolę, ale cóż, sama jest sobie winna. Chciało jej się wyć. I zawyła, czy raczej zapłakała, kiedy sędzia ogłosił ich mężem i żoną. Nie było nawet orkiestry weselnej, nic, po prostu nic! A szanowny małżonek nawet nie przysunął się do niej choćby trochę, gdy sędzia pozwolił na pocałunek. Cal patrzył na swą świeżo poślubioną i bardzo mu niechętną małżonkę, widział spływające po policzkach łzy. Zaciskając zęby, wyjął chustkę i pomógł otrzeć te nieszczęsne łzy. – Nawet nie mam odpowiedniej sukni, nieważne, czy na nią zasługuję, czy nie – szepnęła smętnie. – Ani druhen, ani bukietu, ani pastora… – Ale przynajmniej masz męża – odparł ostrym tonem. – Kobieta w twoim stanie powinna być za to wdzięczna! – Cal kipiał z wściekłości, jego złość była niemal namacalna. Nora mocno przygryzła dolną wargę i opuściła głowę. – No już, moja droga – pocieszał ją sędzia. – To wzruszający moment, czyż nie? Cal milczał. Pochopnie wypowiedziane słowa Nory po raz kolejny przypominały mu o jej wyniosłej naturze. Gdyby nie to, że uwiódł ją i czuł się współwinny jej problemów, nigdy nie zgodziłaby się wyjść za niego. Najpierw dokładnie przeliczyłaby jego pieniądze i sprawdziła pochodzenie. Summerville o wiele bardziej do niej pasował, ale uznała go za odrażającego… Była

jeszcze kwestia tych zagadkowych przytyków i sugestii. Patrzył na nią, gdy rozmawiała z żoną sędziego, i mrużąc oczy, przyglądał się jej smukłej sylwetce. Była ładna i elegancka, ale z wyjątkiem owego brzemiennego – dosłownie! – w skutki popołudnia w chacie, sprawiała wrażenie bardzo chłodnej i zdystansowanej. Zaskoczyła go, i to miło, swoim skomplikowanym, mającym wiele barw i odcieni charakterem. Przypomniał sobie, jak go pocieszała, kiedy przyjechał ze zniszczonego Galveston. Ale pamiętał też jej nastawienie do jego pracy i stroju. Miała dobre odruchy, ale została wychowana na beznadziejną snobkę. Po tej konkluzji Cal zaczął się zastanawiać, czy da się to zmienić. Jego rodzice nigdy nie zrozumieją tak błyskawicznego ślubu. Trzeba będzie wszystko im wyjaśnić, a matka i tak będzie oburzona faktem, że jej syn uwiódł przyzwoitą kobietę i musiał się z nią żenić, by ratować jej reputację. Kiedy wróci do domu, kwadrans wykładu będzie miał jak w banku. Spojrzał na smutną twarz Nory i pomyślał, jak zareaguje na wieść, że poślubiła bogatego mężczyznę. W końcu i tak będzie musiał jej powiedzieć. Ale nie od razu. Jeszcze nie teraz. Nim wyzna prawdę świeżo upieczonej żonie, najpierw przekona Chestera do nowocześniejszych metod zarządzania ranczem i produkcji wołowiny. Potem pannę Eleanor Marlowe… nie, panią Eleanor Culhane czeka niespodzianka. Zabrał ją do herbaciarni, zamówił napoje i kanapki. – Nie jestem w stanie nic przełknąć – powiedziała udręczonym głosem. – Musi pani, pani Barton. Zależy mi na tym, by nasz syn urodził się zdrowy. Spiorunowała go wzrokiem, po czym spytała w swoim stylu: – Czy Bóg już o tym wie? Roześmiał się na tę nieoczekiwaną ripostę. – Jeszcze nie, jak sądzę – odparł po chwili. – Nie było ci łatwo, prawda? – zapytał z nutą współczucia. – Podróż przez ocean musiała być dla ciebie ciężką przeprawą. Summerville, jak przypuszczam, nieustannie zaszczycał cię swoją obecnością? – Dowiedział się od moich rodziców, że jestem w Londynie, i przyjechał za mną. – Zamieszała herbatę w porcelanowej filiżance srebrną łyżeczką od Rogersa. – Ponieważ jego rodzina przyjaźni się z Randolphami, moimi krewnymi, zaprosili go do siebie. – Popatrzyła mu prosto w oczy. – Gardzę nim. Czy to Melly opowiedziała ci o Afryce i o tym, co tam się wydarzyło? – Nie. – Zmarszczył brwi. – O co chodzi z tą Afryką? Jej dłoń zastygła nad filiżanką. – Powiedziałeś, że wiesz o sprawie z Edwardem. – Wiem tylko, że był z tobą w Europie – odparł Cal. To zmieniało postać rzeczy, a mianowicie miała wybór. Mogła mu o wszystkim opowiedzieć, ale wtedy obciążyłaby go kolejnym brzemieniem. Po co miałaby dokładać mu cierpień, informując, że poślubił schorowaną kobietę? W tej chwili zdrową, ale to pewnie tylko stan przejściowy… Po co miałaby pogarszać nastrój informacją, że tę schorowaną kobietę będzie musiał utrzymywać? A jeśli nastąpi nawrót malarii, to czy Cal zdoła pracować i opiekować się żoną? Był dumnym człowiekiem i niemożność podołania powinnościom mogłaby go zniszczyć. Stłumiła szloch, gdy dotarło do niej, że wtedy, w chacie, kiedy nie zdołała oprzeć się Calowi, przysporzyła cierpienia bardzo wielu osobom. – O czym myślisz? Czy o bogactwie, którego musiałaś się wyrzec, by mnie poślubić? Żałujesz pośpiesznej decyzji? – zapytał, słysząc ciche westchnienie i błędnie je odczytując. – Summerville może się jeszcze do ciebie zgłosić. – Teraz jesteś moim mężem… – zaczęła.

– Dla ciebie i twojej rodziny perspektywa rozwodu jest tak samo niemiła, jak urodzenie dziecka z nieprawego łoża. – Och, doprowadzasz mnie do szału! – Posłała mu lodowate spojrzenie. – Czekałam na wielkie przyjęcie podczas Święta Dziękczynienia z rodziną i przyjaciółmi, a oto będę jadła wołowinę w podłej chacie! – powiedziała wyniośle, celując w jego najczulsze miejsce. – Nie wołowinę, moja droga – poprawił ją bez zmrużenia oka. – Indyka. Mam nadzieję, że umiesz gotować, bo ja mam do tego dwie lewe ręce. – Gotować?! – I sprzątać. – Uśmiechnął się na widok jej miny. – A także prać, prasować i robić mnóstwo innych rzeczy, którym teksańskie żony oddają się z dumą i uśmiechem na ustach. – Moja ciotka… – Twoja ciotka obecnie jest z innej sfery niż ty. A może już zapomniałaś, że zostałaś żoną prostego zarządcy? – powiedział z sarkazmem. – Więc lepiej niech sobie pani to przypomni, pani Barton. Zapomnij o drogiej porcelanie, chyba że znajdziesz gdzieś pracę jako posługaczka. – Pochylił się. – A co do indyka, kochanie, to nie tylko będziesz musiała go ugotować, ale najpierw go złapać, zabić i oskubać!

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY – Och, na miłość boską! – mruknął Cal, przyklękając, by złapać mdlejącą Norę. Z powodu gorsetu z trudem oddychała. Jak ona nie znosiła tego staroświeckiego narzędzia tortur! – To przez ten przeklęty gorset, prawda? – mruknął, mocując się z ubraniem. – Nie przysłuży się dziecku, Noro. Użył zdrobnienia, i to z czułością. Gdyby nie było jej słabo, ucieszyłaby się z brzmienia jego głębokiego głosu. Chwyciła się brzegu stołu, podniosła i pochyliła, by krew dopłynęła do głowy. Najgorsze były nudności, które następowały po zasłabnięciu. – Skoro mowa o tym, co może zaszkodzić dziecku, to jednym z pierwszych punktów jest powiadomienie mnie, że mam zabić indyka! – powiedziała ze złością. – Będę milczał – odparł z irytacją. – Ale jeśli tak na ciebie działa już sama myśl o konieczności przygotowania posiłku, to jak nic ty i ja szybko umrzemy z głodu. Zabrzmiało to tak po męsku, że roześmiała się. Tak naprawdę nie bała się jego gniewu, w każdym razie nieporównanie mniej niż gniewu ojca, a czasami złość Cala była nawet zabawna. – Mówisz już pewniejszym głosem. – Roztarł jej dłonie, by przywrócić im krążenie. – W porządku? – Tak. To przez ten upał i w ogóle. – Tutaj? – zdziwił się. – Przecież tu jest miły chłód! Przypomniała sobie wschodni Teksas i upały panujące podczas jej pobytu. Ale przecież był już listopad, więc chyba… Spojrzała na niego i wiedziała już wszystko. – Zimy we wschodnim Teksasie są bardzo łagodne – powiedział. – Zazwyczaj jest ciepło. – Może… nie będzie aż tak źle. – Zaraz przyjedzie nasz pociąg, a ty nic nie jadłaś. Poproszę, żeby zapakowali kanapki. Zjemy je po drodze. – Nie mogę. – Położyła mu rękę na ramieniu. – Musisz jeść. – Delikatnie dotknął jej palców. – I będziesz jadła, choćbym miał cię karmić. – Gdy zaczerwieniła się uroczo, jego oczy zalśniły. – Widzę, że podoba ci się ten pomysł. Twoim zdaniem to romantyczne pozwalać mężowi, by wkładał kawałeczki jedzenia do twoich ust? – Przestań! – Zaczerwieniła się jeszcze bardziej. Roześmiał się, po czym rzucił komentarz: – Pod pewnymi względami jesteś dużo młodsza, niż się wydajesz. Uwielbiała, kiedy był taki opiekuńczy i delikatny. To była miła odmiana od drwiącego stylu, który zazwyczaj preferował. Oczywiście nie może się uzależnić od Cala. A co do przyszłości… cóż, powoli, nie wszystko na raz. Ciotka Helen jakoś przywykła do surowego, prymitywnego życia, więc może i jej to się uda. Martwiła się tylko, jak zostaną przyjęci, gdy dotrą na miejsce. – Czy wysłałeś depeszę, że przyjeżdżamy? – zapytała z niepokojem, gdy usiedli w przedziale, który wykupili cały dla siebie, bo tak postanowił Cal. Pociąg jechał aż do St. Louis, więc mieli dużo czasu do przesiadki. Obawiała się o koszt takiej ekstrawagancji, ale Cal tylko

machnął ręką. – Oczywiście, że wysłałem – odparł. – Zapomniałaś, że pracuję dla twojego wuja? – dodał wymownie. – Jakże miałabym zapomnieć… – No właśnie, jak ciocia i wuj ją potraktują w nowej roli? Uznała jednak, że tym będzie się martwić później. Po przeżyciach tego dnia była bardzo wyczerpana, poza tym zbliżał się wieczór. Usiadła wygodniej, jakby szykowała się do drzemki. – Może się położysz, Noro? – zaproponował. – Rozłożę kuszetkę. Popatrzyła na niego w osłupieniu. To by oznaczało konieczność rozebrania się przy nim i spania w tym samym pomieszczeniu. Czy będzie chciał…? Czy będzie oczekiwał…? Z jej szeroko otwartych oczu i zaróżowionych policzków Cal wywnioskował, o czym myślała. – Jesteś osłabiona i chora – rzekł z niejaką irytacją. – Czy naprawdę sądzisz, że w takiej sytuacji nalegałbym, abyśmy spełnili powinność małżeńską? – Wybacz. – Splotła ciasno dłonie. – Jestem zmęczona i nie myślę jasno. Oczywiście, że nie zrobiłbyś tego. Rozłożył kuszetkę i przygotował posłanie, a na koniec zasłonił żaluzje, by z korytarza nikt nie zaglądał do środka. – Pójdę do wagonu dla palących, a ty przebierz się i przygotuj się do snu – zaproponował, zanim sama o to poprosiła. – I zdejmij ten przeklęty gorset, dobrze? – dodał z irytacją. – To szaleństwo wymagać od kobiety w ciąży, by męczyła się w czymś takim! Nie była przyzwyczajona do męskich komentarzy na temat jej stroju, musiała jednak jakoś zareagować. – Przecież nie mogę chodzić bez gorsetu, to… – Możesz – wpadł jej w słowo. – Jutro włożysz sam żakiet. Nikt nie zauważy różnicy. – To niestosowne. – Wyraźnie się zaniepokoiła. Chwycił ją za ramiona i wyprostował. Już zapomniała, jaki jest silny i wysoki. – Niestosowne, ale wygodne. – Przyglądał jej się uważnie. – Jak się czujesz w roli przyszłej matki? Zaskoczył ją tym pytaniem. Zaraz jednak uśmiechnęła się i poddała się jego spojrzeniu, jego dotykowi. – Czuję radość – szepnęła. Gwałtownie nabrał powietrza, po czym powtórzył powoli: – Czujesz radość? – Było oczywiste, że jej nie wierzy. Obejrzał jej drobną postać, potem popatrzył w twarz. Nie wiedział, co myśleć o uczuciach, które w nim wywoływała. Kobiety nie były mu obce, za to miłość jak najbardziej, jednak Nora sprawiała, że robiło mu się ciepło na sercu. Dawała mu spokój. Doprawdy dziwne uczucie… I zaraz też poczuł pożądanie, którego w jej obecnym stanie nie mógł zaspokoić. O dziwo, gdy nie było przy nim Nory, nie odczuwał tej potrzeby. Ciekawe, że wcześniej tego nie zauważył. – A ty? – zapytała. – Żałujesz, że będziemy mieli dziecko? – Nie – odpowiedział krótko. – Ale… nie cieszysz się? Wyglądał na zmartwionego. – Wyznam szczerze, że to dla mnie trudne. Mam trzydzieści dwa lata, ale nadal prowadzę nieustatkowane życie. Pewnie nie będziesz zaskoczona, gdy powiem, że nie myślałem o zakładaniu rodziny, ale przyzwyczaję się, obiecuję. Wiedz jednak, Noro, że to wymaga, mówiąc najkrócej, trochę… czasu. – Rozumiem. – Przeniosła zawiedzione spojrzenie na miękką w dotyku kurtkę Cala.

Pogładził policzek Nory i spojrzał jej w oczy. Nie spodobał mu się smutek, który w nich ujrzał. Pochylił się wolno i pocałował ją delikatnie w usta. Chciał ją tylko pocieszyć, ale poczuł, jak bardzo zadrżała. Popatrzył w jej twarz, która zdradzała jednocześnie skrępowanie i pragnienie. Była zagadką. Wyniosła, a gdy jej dotykał, tak bardzo uległa i wrażliwa, że krew zaczynała szybciej krążyć. – Wagon dla palących – przypomniała mu. – Czy pragnienie moich pocałunków naprawdę aż tak cię zawstydza? – spytał łagodnie. – Wiedz, że to wielka przyjemność mieć żonę, która nie potrafi ukryć radości z dotyku męża. – Tak? Jej nieśmiały uśmiech był dla niego fascynujący. Odwzajemnił go. Przesunął palcem po jej wargach, a potem pochylił się i w ciszy przerywanej miarowym stukotem kół na szynach ponownie pocałował ją w usta. Objął ją i ostrożnie przytulił do swej umięśnionej piersi. – Nie, nie zamykaj ust, Noro – szepnął. – Otwórz je powoli… Tak, jeszcze trochę, o tak… Poczuła jego język najpierw na górnej, potem na dolnej wardze. Nie był już taki cierpliwy, jak przed chwilą, czuła to. Jej dłonie powędrowały ku szyi Cala i dotknęły zarostu na piersi. Podniecał go ten dotyk. – Zaczekaj… – Pozbył się kurtki, po czym obserwując zaciekawioną twarz Nory, rozpiął koszulę i powoli wyciągnął z dżinsów. Otworzyła szerzej oczy i patrzyła na niego. Jej nierówny oddech było wyraźnie słychać w ciszy przedziału. Poczuł dreszcz, widząc jej zafascynowane i spragnione spojrzenie. Szybkim ruchem zrzucił koszulę i pozwolił drżącym dłoniom Nory dotknąć swej nagiej, muskularnej piersi. Ach! Ten dotyk! – Noro! – szepnął udręczony i przycisnął usta do jej warg. Przylgnęła do niego, wyraźnie czując jego męskość napierającą na zaokrąglony wzgórek łona. Przesunął dłonie na jej wąskie biodra, chwycił je mocno, szarpnął i rozkołysał w tak uwodzicielskim tańcu, że aż jęknęła. Namiętność oślepiała. Nora poczuła palce Cala na guzikach sukni i odchyliła się, by mógł ją rozpiąć. Przez półprzymknięte powieki wpatrywała się w jego twarz, gdy walczył z guzikami i drżał z niecierpliwości. Zsunął suknię z jej ramion i odnalazł tasiemki gorsetu, przeklinając je ze śmiechem. Udało mu się w końcu rozluźnić je na tyle, by zsunąć gorset przez głowę i cisnąć na kuszetkę. Kiedy się odwrócił, nawet nie próbowała się zasłaniać. Z przyjemnością i zaciekawieniem obejrzał jej drobne piersi, zauważył to, jak zmieniły się wskutek ciąży. Koniuszkiem palca powiódł dokoła jednej z nich, czując, jak Norę przechodzi dreszcz rozkoszy. Miał bardzo delikatny dotyk. – Zmieniły się – szepnęła. – Nie wiem dlaczego. Nie mogłabym o to spytać mężczyzny, nawet lekarza. Jego kciuk przesuwał się po piersiach Nory. – W takim razie ja odpowiem – powiedział. – Hodowca bydła musi mieć wiedzę o poczęciu i rodzeniu młodych, a zmiany pojawiające się u ludzi występują także u zwierząt. One – wskazał wyraźnie widoczne bladoniebieskie żyły – dostarczają więcej krwi do twoich piersi, aby te mogły produkować mleko dla dziecka. A to – dodał, pieszcząc sutek, aż stwardniał – powiększa się, by dziecko mogło ssać pokarm.

Jej wyobraźnia i głęboki, aksamitny głos Cala mocno na nią podziałały. – Nigdy nie sądziłam… – szepnęła. Posadził ją sobie na kolanach. Dłońmi czule pieścił jej piersi, zaś Nora palcami przeczesywała gąszcz włosów porastających jego klatkę piersiową. – Masz skórę jak alabaster – powiedział czule. – I pachniesz różami. Chcę cię poczuć pod sobą, Noro. Chcę czuć miękkość twoich ud, gdy będę wsuwał się w ciebie. – Cal! – Przycisnęła rozpalony policzek do jego piersi, zawstydzona otwartością męża. – Jesteś bardzo nieśmiała, żono – szepnął jej do ucha – a zarazem tak wrażliwa. Zbliż się. Tak dawno cię nie dotykałem. – Objął się za szyję jej dłońmi, patrzył jej w oczy. – Przyjemnie, prawda? – spytał poważnym tonem. – Gdy się zawahała, dodał z prowokacyjnym uśmieszkiem: – Damie nie przystoi przyznawać się do odczuwania zakazanej przyjemności? – Przyzwoita kobieta w ogóle nie powinna jej odczuwać – odparła z niepokojem. – Och, Noro, Noro, czy naprawdę jesteś aż tak naiwna? – spytał rozbawiony. – Czy rzeczywiście sądzisz, że skoro normy społeczne nakazują traktować obojętnie, po prostu odrzucać zmysłowość, to ona w ogóle nie istnieje? Nie powiesz mi, że nigdy nie zaglądałaś do utworów Algernona Swinburne’a? Zarumieniła się ślicznie i przytuliła twarz do jego piersi. Fala emocji sprawiła, że uśmiech zniknął z jego twarzy. Drżała, była niespokojna, niecierpliwie czekała na więcej. Zafascynowana pomyślała, że podoba mu się to. Tylko czy on chciał więcej? Wyraźnie się wahał, jakby miał ochotę poprosić ją o coś, co mogło ją zaszokować. – Cal? – szepnęła. – Ja… zrobię wszystko, o co mnie poprosisz. Zamknął oczy, zanurzył palce w jej włosach. – Noro, kochanie, dotknij mnie ustami – szepnął. – Otwórz je, maleńka, o tak. – Poprowadził ją do swojej brodawki. Była wstrząśnięta najpierw jego prośbą, potem reakcją, a na koniec własną przyjemnością, kiedy głośno jęknął. Czuła małą napiętą brodawkę, niżej szorstkie włoski i wilgotną ciepłą skórę, a pod nią szalone bicie serca. Leniwie pieściła jego pierś, rozkoszując się intymnością. Nawet niczego sobie to małżeństwo, pomyślała. Uśmiechnęła się i podniosła głowę, by popatrzeć w lśniące oczy. – Podoba ci się? – spytał. – Lubisz, gdy jestem zdany na twoją łaskę? – Gdy pokiwała głową, nie mogąc wydobyć głosu, poprosił: – W takim razie zrób to jeszcze raz. Przeniosła się na drugą brodawkę i pieściła ją z zapałem i czułością. Gdy nie mógł już wytrzymać, pochylił się i pocałował ją w usta, ona zaś zaczęła się poruszać w rytm jego pieszczot. Zsunął jej suknię na biodra, odsłonił brzuch i popatrzył z dumą na niewielkie wzniesienie. Podniósł głowę i uśmiechnął się z widoczną dumą. – Jak widzę, ktoś tu jest z siebie bardzo zadowolony – skomentowała lekko oskarżycielskim tonem. – Dałem ci dziecko – powiedział po prostu, po czym spojrzał jej w oczy, marszcząc brwi. – Niepokoi mnie tylko to, że poszło tak łatwo i szybko. – Może się okazać, że to będzie pierwsze, ale nie ostatnie – odparła, rozumiejąc, o co mu chodzi. Pokiwał głową. – Możemy się wstrzymywać. – Uśmiechnął się smutno. – Albo będę musiał zadowalać się innymi kobietami… Ale to nie wchodzi w rachubę – dodał, zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć. – Noro, od tamtego popołudnia, które spędziliśmy razem, nie ciągnie mnie do innych kobiet. – Powiedział to takim tonem, jakby ten ciężar leżał mu na sercu.

Natomiast jej twarz rozjaśniła się. – Po co martwisz się na zapas – powiedziała łagodnie. – Niech sprawy toczą się własnym rytmem. – Pragnę cię. – Delikatnie dotknął jej brzucha. – Tym razem nie ryzykujemy, bo już jesteś w ciąży. Ale nie zrobię nic wbrew twej woli. – Wstydzę się do tego przyznać – wyznała – ale… też cię pragnę. – Czy to nie będzie niebezpieczne dla dziecka? – spytał. – Będę bardzo delikatny, obiecuję. – Byłeś delikatny nawet za pierwszym razem – powiedziała, całując go w brodę. – Och, kochaj mnie, Cal – szepnęła namiętnie. – Kochaj mnie, kochaj…! Zaniósł ją na kuszetkę. Drżała jeszcze długo potem, pod cienką kołdrą przytulając się do nagiego Cala. Zapalił papierosa, popielniczkę postawił sobie na piersi. Wyglądał na zmartwionego. Położyła dłoń na jego piersi i spytała: – Co się stało? – Trochę krwawiłaś. – Tak. – Przysunęła się jeszcze bliżej. – Ale nie bolało. – Mimo wszystko to może być niebezpieczne dla dziecka – odparł cicho. – Byłem zbyt brutalny, przyznaję. Nie chciałem tego, ale pożądałem cię tak bardzo, że nie słyszałem głosu rozsądku. Z przyjemnością przypomniała sobie żarliwy poryw namiętności, szaleńcze ekscesy erotyczne, okrzyk i spazm. Widok płonącego z żądzy Cala sprawił, że też sięgnęła szczytu rozkoszy, tracąc poczucie rzeczywistości i odnajdując w sobie nadzwyczaj potężną moc wyuzdania. – Lubię, gdy na mnie patrzysz. – Pogładził ją po włosach. – Kiedy przewiercasz mnie wzrokiem, czuję ogromną przyjemność, niemal nieznośną. – Lubię na ciebie patrzeć – wyznała z niejakim skrępowaniem. – To niezwykle intymne. – Jesteśmy małżeństwem. – Tak, ale dowiedziałam się o sobie rzeczy, które mnie zawstydzają. Szepczę ci słowa, które sprawiają, że się czerwienię. – Sądzisz, że to takie niezwykłe między kochankami? – Mrugnął do niej rozbawiony. – Skąd mam wiedzieć? Jesteś moim pierwszym i jedynym kochankiem. Zgasił papierosa, postawił popielniczkę z petem na podłodze, przewrócił się na bok i podniósł jej głowę. – Jesteś jedyną kochanką, której chcę – odpowiedział, wpatrując się w Norę. Jej włosy rozsypały się po białej poduszce, ich kasztanową głębię ledwie można było dostrzec w mroku przedziału co jakiś czas rozświetlanym tylko światłami mijanych miasteczek. Wsunął nogę pomiędzy jej nogi, tak że leżeli doskonale do siebie dopasowani. Chciała coś powiedzieć, ale położył jej palec na ustach. – Obejmij mnie nogą, będziemy jeszcze bliżej – szepnął. Posłuchała go, czując męską, szorstką skórę na swej aksamitnej, kobiecej, a po chwili przytuliła głowę do jego ramienia. Leżeli przykryci wspólną kołdrą. – Cal, nie możemy tak spać! – krzyknęła nagle. – Jesteśmy nadzy! – Owszem. Czyż to nie wspaniałe, Noro? – szepnął, dotykając jedwabistych pleców. – Masz cudownie gładką skórę. – Ale ktoś może wejść – nie ustępowała. – Zamknąłem drzwi na klucz i zasłoniłem żaluzje. Nie ma się czym martwić, kochanie,

zapewniam cię. A teraz śpij. To był długi, trudny i męczący dzień. Oboje jesteśmy wykończeni. W końcu posłuchała i zamknęła oczy. Musiała przyznać, że to było cudowne. Tak cudowne… Była całkiem zdezorientowana, kiedy promienie słońca przecisnęły się między listkami żaluzji i padły na jej powieki. Otworzyła oczy. Znajdowała się w nieznanym miejscu. Słyszała cichy oddech. Odwróciła głowę i ze zdziwieniem ujrzała nadzwyczaj pociągającego nagiego mężczyznę, czyli Cala Bartona, który leżał obok niej na kołdrze. Najpierw odwróciła wzrok, ale potem zaczęła mu się przyglądać, najbaczniej miejscu, gdzie łączyły się muskularne nogi. Fascynowała ją jego budowa. Jak dotąd nie widziała go w całej okazałości, przede wszystkim z powodu wstydu, ale teraz, gdy spał, mogła zaspokoić swoją ciekawość. Jak bardzo różnił się od niej budową, jak bardzo był dominujący, a nawet przerażający, gdy emanując ogromną siłą, górował nad nią podczas miłosnego aktu. Oczywiście dopiero teraz to sobie uświadomiła, bo podczas owego aktu oddawała mu się z rozkoszą, niesiona na fali pożądania i oczekująca ostatecznego spełnienia. Tak to już jest między kochankami, pomyślała. A zarazem gdy dokładnie przeanalizowała sposób, w jaki łączą się ciała, zdała sobie sprawę, jak koszmarnym przeżyciem musi być gwałt. Wyciągnęła rękę, by dotknąć Cala, a kiedy dotarło do niej, co robi, cofnęła ją… i usłyszała stłumiony śmiech. – Dotknij mnie – ni to prosił, ni rozkazywał Cal. – No dalej. Nie gryzę. – Nie mogę! – szepnęła. – Dlaczego nie? Jestem zrobiony z krwi i kości. Bóg mi świadkiem, że tej nocy dotykałem cię w każdy możliwy sposób. – Gdy zasłoniła piersi i zawstydzona odwróciła głowę, przyciągnął Norę do siebie. – Chodź, tchórzu. -Chwycił obiekt jej zainteresowania. – Przestań się wstrzymywać – szepnął. – Wiem, że tego chcesz. Daj rękę. To było… dziwne, całkiem jej obce, jakby z innej rzeczywistości, ale po chwili rozluźniła się i poddała łagodnym ruchom ręki Cala. Nie wiedziała nic o męskiej anatomii, ale cierpliwie wytłumaczył wszystko co i jak, bez śladu zażenowania. – Małżeństwo to skomplikowana sprawa – stwierdziła w końcu, gdy pozwolił jej cofnąć dłoń. – Owszem, ale też niezwykle przyjemna. – Przeciągnął się, po czym wstał. Nora usiadła na łóżku, patrząc na niego z fascynacją. Odwrócił się, zobaczył nieśmiały wzrok żony i uśmiechnął się. – Widzisz, nie jestem już taki przerażający, prawda? – Tylko trochę. – Odwzajemniła uśmiech. – Jesteś piękna. – Odrzucił kołdrę, wziął Norę w ramiona, postawił ją przed sobą na podłodze i z uznaniem kontemplował ją wzrokiem. – Wspaniała – dodał cicho. – Doskonała. – Gdy przytuliła się do niego, zaprotestował ze śmiechem: – Nie, nie rób tego. Jesteś na to zbyt delikatna, a ja nie jestem w stanie się kontrolować. – To chociaż możesz mnie po prostu objąć? – Pewnie. Ale najpierw się ubiorę i opanuję – odparł, sięgając po szorty. Z początku trochę marudziła, więc wyjaśnił, że po takiej wstępnej grze mogą całkiem się zapomnieć i przegapią przesiadkę. Wielkie nieba, skomentowała w duchu, małżeństwo to rzeczywiście skomplikowana sprawa! Kiedy się ubrali, odwrócił się do niej, ale jego wzrok przyciągnęła niewyraźna plamka na prześcieradle. Podążyła wzrokiem za jego spojrzeniem i zaniepokojona zagryzła wargę.

– Być może to normalne – powiedziała. – Musisz pójść do lekarza. – Uniósł rękę. – Nikt nie musi wiedzieć, jak dawno się pobraliśmy i gdzie. Kiedy ciotka będzie cię wypytywała, powiedz, że spotkaliśmy się potajemnie i pobraliśmy się, zanim wyjechałaś. – Ale gdzie i kto…? – Sędzia pokoju z Richmond, któż by inny? Podczas naszego potajemnego wyjazdu. – Wyjął z kieszeni odpis aktu, kciukiem zakrył newralgiczne miejsce i spytał: – Spójrz, gdzie i kiedy udzielono nam ślubu. – Tyler Junction! – krzyknęła. – I data… Ale jak…? – Sędzia pokoju okazał się bardzo wyrozumiałym człowiekiem. Wiedząc, że najpewniej już się nie spotkamy, na moją prośbę zgodził się nagiąć prawo. Wszystko stało się jasne. Uprzejmość i współczucie człowieka, który im udzielił ślubu, oraz jego żony. Krótka ceremonia, brak pytań. – Och, Cal. Powiedziałeś mu o dziecku…Powiedziałaś….

ROZDZIAŁ JEDENASTY Cal schował dokument, po czym odparł: – Co innego mogłem zrobić? Musiałem powiedzieć sędziemu pokoju o przyczynie naszego pośpiesznego ślubu, bo inaczej kazałby nam czekać. – A jeśli on to komuś powtórzy? – spytała nauczona smutnym doświadczeniem. – Zapewniam cię, że to przyzwoity człowiek. Nie rozpowie ani on, ani jego żona. – Jego ton złagodniał, kiedy w oczach Nory pojawił się wyraz bezsilności. – Kochanie, nie mogłem przywieźć cię na ranczo wuja okrytą hańbą. – Zrobiłeś to, żeby mnie chronić. – Mówiąc to, patrzyła mu w oczy. Jego usta drgnęły, nim odparł: – Ostatnio nic innego nie robię. – Kiedy znów będę… sprawna, odwdzięczę ci się – powiedziała z powagą. – Świetny pomysł. – Jego oczy zalśniły. Spontanicznie pocałował ją w czoło. – Musisz pójść do lekarza, Noro. Do tego czasu nie będzie więcej… tych naszych łóżkowych ekscesów. – Gdy zmarkotniała, dodał: – Twoja mina wiele mówi. Sądziłem, że jesteś pruderyjna. – Och, to przeszłość. Po takiej nocy, jak ostatnia, jak mogłabym być? Podniósł jej dłonie do ust. – Ależ jesteś – powiedział z uśmiechem. Odwzajemniła uśmiech, po czym odparła cicho: – Jestem zmęczona. Może herbata z grzankami uspokoi mój biedny żołądek. – Przekonajmy się. – Objął ją ramieniem. Padało, kiedy dotarli do Tyler Junction. Rozpromienieni wuj Chester, ciotka Helen i Melly przyjechali bryczką, by powitać Norę i Cala. – Ale powitanie! – wykrzyknęła Nora, gdy już się ze wszystkimi wyściskała. – Cal powiadomił nas telegrafem o potajemnym ślubie i o twoim stanie – zawołała radośnie Melly. – Ach, Noro, ty to masz szczęście! Mąż i dziecko… i będziesz mieszkała blisko nas, więc będziemy się często odwiedzać! Cal przytulił Norę, zanim zaskoczona powiedziałaby coś nie tak, i wyjaśnił jej: – Uznałem, że lepiej uprzedzić twoich krewnych o ślubie i dziecku. – Później opowiecie nam o wszystkim – stwierdziła Helen. – Wszyscy jesteśmy ciekawi – potwierdził Chester. – Tymczasem przygotowaliśmy na jutrzejszy wieczór małe przyjęcie. Będziecie mieli dzień na rozpakowanie się i odpoczynek, a Cal pomoże mi dopracować kilka drobiazgów w związku z nowymi zakupami. Czekałem na niego z decyzją, bo świetnie się zna na mechanicznych ustrojstwach. – Pracowałem na ranczach, gdzie mają kombajny i traktory. – Cal pominął fakt, że obsługi maszyn nauczył się w rodzinnym majątku. – Żadnych rozmów o pracy, bardzo was proszę – przerwała im Helen, biorąc Norę pod rękę. – Melly i ja uszyłyśmy nowe zasłony do domku zarządcy i wysprzątałyśmy. Mam nadzieję, że efekt wam się spodoba. – Na pewno. – Nora nie zamierzała się przyznawać, jak bardzo boi się życia w prymitywnych warunkach i że cierpi z powodu utraty pozycji. Jednak Melly i Helen nie dały do zrozumienia, że uważają ją za kobietę zdeklasowaną, o niższym statusie społecznym, tylko

wręcz przeciwnie, przyjęły ciepło i serdecznie ukochaną kuzynkę, a dzięki pomysłowi Cala wiadomość o dziecku nikogo nie zaszokowała. Zastanowiła się nad dobrocią ciotki i tym, jak łatwo, a nawet z entuzjazmem zaakceptowała jej małżeństwo ze zwykłym zarządcą. Przedtem Helen bardzo sprzeciwiała się takiemu związkowi. Odpowiedź na pytanie, którego nie potrafiła zadać, Nora poznała podczas drogi na ranczo. – Pośpieszny ślub na pewno złamał serce twojej biednej matce – ze smutkiem powiedziała Helen. – Pokładała w tobie wielkie nadzieje, zresztą ja również. Ale jeśli twoje uczucia do pana Bartona są tak silne i szczere, to jedyne, co możemy zrobić, to mieć nadzieję, że właściwie oceniłaś charakter swojego męża. Nora uśmiechnęła się, ale w jej oczach nadal gościł smutek, gdy odparła: – Pan Barton to dobry człowiek, a także inteligentny. – Oczywiście, Noro – zgodziła się Helen – ale nie zmienia to faktu, że jest zwykłym najemnym pracownikiem. Z tej przyczyny musisz się nauczyć robić to wszystko, w czym dotąd wyręczała cię służba. Dotarło do niej, że dla ciotki nie jest to teoria, tylko doskonale wie, o czym mówi. – Ty przeżyłaś to samo, prawda? – spytała cicho. – Tak, moja droga – smutno odparła Helen. – Dwadzieścia pięć lat temu wyszłam za mąż wbrew woli mojej rodziny, zostałam wydziedziczona i zamieszkałam w chacie Chestera. W tamtych czasach to była naprawdę dzika kraina, wciąż zdarzały się najazdy Komanczów. – Zapędzali się aż tak daleko na wschód? – zdziwiła się Nora. – Niestety tak. – Helen uśmiechnęła się chwacko. – Sama nieraz musiałam używać strzelby, żeby obronić siebie, podczas gdy Chester i jego ludzie pędzili bydło do Kansas. – Odsunęła z czoła siwiejące włosy. – Wiem, jak to jest urodzić się w dobrym domu, po czym stracić przywileje. Kocham Chestera, ale gdybym miała ponownie przez to przechodzić, to nie wiem, jakiego wyboru bym dokonała. To nie jest łatwe życie, choć powoli nam się polepszało. Byłam pewna, że nadal wszystko idzie dobrze, ale nagle w zeszłym roku Chester oświadczył, że zarząd wykupuje naszą ziemię, ponieważ jesteśmy na skraju bankructwa. – Potrząsnęła głową. – Tak oto, choć nie jesteśmy już młodzi, zostaliśmy zdani na łaskę ludzi, których nawet nie znamy. – Los musi się odmienić – pocieszyła ją Nora. – Wuj Chester dobrze sobie radzi. – Owszem, dzięki pomocy pana Bartona. Twoja matka pewnie myśli, że historia lubi się powtarzać. Starała się wybić mi z głowy ucieczkę z Chesterem, ale nie chciałam słuchać. Zawsze uważała, że wyszła za mąż znacznie lepiej niż ja. Chociaż – dodała nieco wyniośle – twój ojciec miał tylko dobre nazwisko, ale nie był majętny, gdy prosił o rękę twoją matkę. To dzięki jej posagowi wszedł w świat finansjery. Nora z odrazą przypomniała sobie okrucieństwo ojca i brak współczucia ze strony matki. – Pogardzają mną za to, że wyszłam za Cala – powiedziała przez ściśnięte gardło. – Przyznaję, że powiedziałam im w niezbyt fortunnym momencie, ale Edward Summerville usiłował zmusić mnie do ślubu i położyć łapę na moim posagu, bo rodzinny majątek Summerville’ów zagrożony jest bankructwem. Musiałam prosić Cala, by przyjechał i powiedział im prawdę o naszym małżeństwie. – Nie była to do końca prawda, ponieważ wtedy jeszcze nie byli małżeństwem, ale Helen przyjęła wszystko za dobrą monetę, nie dopytywała o szczegóły. – Co za drań z tego Summerville’a! – ze złością powiedziała Helen. – Najpierw przyczynił się do twojej choroby, a teraz to! – Zmarszczyła brwi. – Noro, czy powiedziałaś już Calowi? – Nie. – Zauważyła pełne dezaprobaty spojrzenie ciotki. – Nie mogę! Dziecko i ja jesteśmy dla niego wystarczającym ciężarem, jak zatem mogłabym mu już teraz powiedzieć, że

będzie musiał dźwigać jeszcze jeden? – Och, kochanie – szepnęła bezradnie Helen. – Będzie dobrze – powiedziała Nora z większym optymizmem, niż sama czuła. – Musi być. Byłaś kiedyś w podobnej sytuacji jak moja i przeżyłaś. Mnie też się uda. – Z pewnością. – Helen zmusiła się do uśmiechu. Droga na ranczo była męcząca. Cal zaprowadził Norę do chaty, która miała stać się ich domem, a ona starała się wyglądać na radosną i szczęśliwą świeżo upieczoną żonę, choć aż się wzdrygnęła, gdy w kuchni zobaczyła stary piec na drewno. Oto jej nowy dom, w którym będzie sprzątała i gotowała dla Cala, prała i prasowała jego rzeczy… Zbladła. – Chyba nie mówiłeś poważnie – zaczęła – że mam zabić indyka? – Ech, Noro – odparł z u śmiechem. – Oczywiście, że nie! – Przytulił ją, w jego oczach zobaczyła czułość i coś jeszcze. – Przestań się martwić. Wiem, że to dla ciebie radykalna zmiana, ale dasz sobie radę. – Tak – odparła cicho. – Poradzę sobie. – Jutro – dodał stanowczo – pójdziesz do lekarza! – Dobrze. Pierwszego wieczoru nie było wiele do roboty, ponieważ zostali zaproszeni na kolację do wujostwa. Nora była ogromnie wdzięczna za tę uprzejmość, bo nie miała żadnej wiedzy na temat tego, co i jak należy robić w domu. Wiedziała, że z czasem się nauczy, ale przecież nie z dnia na dzień. Najbardziej martwiła ją konieczność ugotowania jadalnego posiłku. – Musisz pożyczyć mi książkę kucharską – szepnęła do Melly po kolacji, kiedy pozostali byli pochłonięci rozmową. – I nauczyć mnie rozpalać ogień. – Cal to potrafi – zapewniła ją Melly – a gotowanie wcale nie jest takie trudne, jak się wydaje. To kwestia praktyki. – Boję się, że struję go pierwszym posiłkiem! – panikowała Nora. – Co też opowiadasz! – Melly patrzyła na kuzynkę z rozbawieniem. – Ale że wyszłaś za mąż tak szybko i w takiej tajemnicy, jeszcze przed wyjazdem z Teksasu, i nic mi o tym nie powiedziałaś! – Wiedzieliśmy, co ciocia Helen o tym sądzi. To dlatego – odpowiedziała wykrętnie. – Pogodzi się z tym. Przecież wiesz, kiedyś postąpiła identycznie – skomentowała z uśmiechem Melly. – A co z tobą i panem Langhornem? – spytała Nora, uważnie patrząc jej w oczy. – On nadal umizguje się do pani Terrell. – Melly już się nie uśmiechała. – Nie rozmawiałam z nim od spotkania w klubie i nie zamierzam tego robić już nigdy więcej po tym, co powiedział. Ten człowiek jest chamski i nieokrzesany, w ogóle bardzo nieprzyjemny! – A jednak Melly nadal go kochała. To było oczywiste, choć próbowała się z tym nie zdradzać. – Przykro mi – powiedziała Nora, krzepiąco ściskając jej dłoń. – Przejdzie mi. – Melly wzruszyła ramionami. – Zapomnę o nim. Nie siedzę i nie płaczę nad złamanym sercem, mam co robić. – Wreszcie się uśmiechnęła. – Prowadzę zajęcia z dziećmi, jego syn na nie chodzi. Bruce i ja lubimy swoje towarzystwo. Za to pani Terrell nie pozwala swojemu synowi przychodzić do mnie. Sądzę, że zaczęła naciskać na Langhorna, bo Bruce wspomniał wczoraj, że nie wie, czy ojciec zgodzi się, by nadal przychodził na zajęcia. – Ależ małostkowość! – Pan Langhorn rzeczywiście jest małostkowy – stwierdziła Melly z nietypową dla niej zjadliwością. – Pozwolił Bruce’owi przyjść pierwszego wieczoru, bo dzięki temu mógł zabrać wdowę do teatru. – Melly, a co to za zajęcia?

– Uczę sztuk plastycznych, głównie rzeźby. Bruce ma niezwykłe ręce – dodała w zadumie. – Stworzył popiersie swego ojca, naprawdę niesamowite. Ale nie pozwolił mi pokazać go temu nikczemnikowi, bo bał się wyszydzenia. Pan Langhorn, rozumiesz, uważa rzeźbienie za zajęcie dobre dla małego chłopca, ale nie dla mężczyzny… Chce, żeby jego syn został hodowcą bydła, a Bruce tego nie cierpi! Nora westchnęła ciężko, bo doskonale rozumiała te klimaty. Chłopca czekała ciężka przeprawa z ojcem. Ciekawe, czy moje dziecko będzie miało artystyczne zdolności, pomyślała, i czy Cal będzie chciał wybić mu je z głowy. Mężczyźni mają dziwne wyobrażenie na temat odpowiedniego zajęcia dla swoich synów. Rolnictwo nie przynosiło już takich zysków jak dawniej, nadchodziły trudne czasy dla farmerów, wygrają ci, którzy idą z duchem czasu. Wolałaby, żeby jej syn zajął się interesami, handlem, bankowością lub przemysłem, a nie uparcie trzymał się kawałka ziemi. Ale najważniejsze, by dziecko miało swobodę wyboru. Po jakimś czasie, gdy byli już sami, zapytała o to Cala. – Czy będziesz się upierał, aby twój syn poszedł w twoje ślady? – Jeśli będziemy mieli syna, to rzeczywiście chciałbym, żebyśmy wspólnie prowadzili interesy, czegokolwiek by dotyczyły – odparł, nie wspominając o ropie w Latigo. – Ale nie powinno zmuszać się dziecka, by powielało życiowe wybory ojca albo matki. – Tu się zgadzamy! – Uśmiechnęła się ciepło. – W pewnych sprawach jesteś niekonwencjonalną kobietą – skwitował wesoło. – Niestety tylko w niektórych – odparła smętnie. – Gdybym była naprawdę niekonwencjonalna, oszczędziłabym ci małżeństwa, którego nie chciałeś. Odstawił zegar, który właśnie nakręcał, chwycił Norę za ramiona i ujrzał jej przepełnione smutkiem oczy. – Pragnę tego dziecka – powiedział po prostu. – Przyznaję, że nie marzyłem o małżeństwie, ale – dodał, przesuwając wzrokiem po jej krągłościach – niewątpliwie ma swoje zalety. – Na przykład jakie? – spytała prowokacyjnie. – Takie jak pocałunki, kiedy tylko zechcę – mruknął, muskając jej rozchylone wargi. Całował ją długo, aż wreszcie niechętnie odsunął się i roześmiał. – Narzekam tylko na to, że nie mogę zedrzeć z ciebie ubrania, rzucić cię na łóżko i posiąść. – Och, bardzo bym tego chciała! – wyznała uroczo zarumieniona. Wybuchnął śmiechem. Uniósł ją w ramionach, zrobił obrót, po czym pocałował czule i postawił na podłodze. – Nigdy mnie nie okłamuj – powiedział z poważną miną. – Twoja uczciwość jest tą cechą, którą najbardziej w tobie cenię. Odwróciła wzrok, żeby nie zorientował się, że wciąż coś przed nim ukrywa. Ale przecież trzymała to w tajemnicy tylko dla jego dobra, usprawiedliwiła samą siebie. – Ty będziesz ze mną równie szczery, prawda? – spytała, podnosząc wzrok. Ujrzała w jego minie coś, co ją zaskoczyło, lecz nie zdołała dociec, w czym rzecz. – Oczywiście – zapewnił. – Zanim się położę, muszę sprawdzić inwentarz. To nie potrwa długo. Popatrzyła na proste, żelazne łóżko, zupełnie inne od drewnianego, wymuskanego, które miała w domu. Zmusiła się do uśmiechu. – Czy będziemy… spać razem? – Tak jak każdej nocy, od kiedy się pobraliśmy. – Uniósł brwi. – Masz coś przeciwko? – Ależ skąd! Uwielbiam spać w twoich ramionach, ale pewnie tobie jest niewygodnie, prawda?

– To nie będzie trwało wiecznie – powiedział ciepło. – Tylko do czasu, aż wykluje się nasze pisklę – dodał, patrząc znacząco na jej brzuch. – Jak ładnie to ująłeś. – Ciąża ci służy, kochanie. Wyglądasz pięknie i krucho. Gdy dygnęła uroczo, uśmiechnął się i wyszedł. Śniadanie, delikatnie mówiąc, skończyło się katastrofą. Zanim poszedł do zagrody, w której trzymano chore zwierzęta – robił to co najmniej dwa razy dziennie – Cal rozpalił w kuchni. Kiedy wyszedł, Nora przewertowała książkę kucharską w poszukiwaniu przepisu na bułeczki. Z boczkiem poszło znośnie. Wprawdzie przypaliła go, ale tylko z jednej strony, bo nie była pewna, czy jest dobrze wysmażony. Pociła się, włosy kleiły jej się do ubrudzonej mąką twarzy. Miała na sobie sukienkę w niebieski wzór, bardziej pasującą do salonu niż do kuchni, i już było widać, że w warunkach kuchennych ten strój skazany jest na zagładę. Usmażyła jajka na patelni po boczku i ochlapała się pryskającym tłuszczem. Podczas gdy skupiła się na ścieraniu bolesnych plamek z rąk, jajka robiły się coraz twardsze i ciemniejsze, aż w końcu, kiedy sobie o nich przypomniała, można było rozbijać nimi szyby. Pocieszała się, że mimo wszystko to, co przygotowała, nadaje się do jedzenia. O tyle, o ile. Wyjęła masło z pudła z lodem i słoik dżemu z winogron, prezent od Helen, i postawiła wszystko na stole. Wchodząc do domu, Cal odruchowo skrzywił się, czując zapach spalenizny. Usiedli w kuchni, Cal zmówił modlitwę. – Pierwszy raz w życiu zrobiłam bułeczki – powiedziała z dumą Nora. – Gdy Cal bez słowa wziął jedną z nich, dodała: – Tu masz masło i dżem. Wziął nóż i próbował przekroić bułeczkę. Okazało się to trudniejsze, niż się spodziewał. Nora bez przekrajania posmarowała swoją masłem i otworzyła usta, aby ją ugryźć. Po czym odłożyła ją na talerz i zabrała się do jajek sadzonych. Nic z tego. A kiedy spojrzała na ociekającą tłuszczem breję, zrobiło jej się niedobrze. W ostatniej chwili wybiegła z domu. – No, już dobrze – pocieszył ją Cal i podał wilgotną chusteczkę. – Jajka nie są takie złe, boczek jest odrobinę zbyt chrupiący, ale to twój pierwszy raz, nauczysz się. Przycisnęła chusteczkę do ust i podniosła wzrok. – Nie wspomniałeś o bułeczkach. – Bo staram się o nich zapomnieć – odparł z wesołym błyskiem w oku. Roześmiała się. Kiedy przyciągnął ją do siebie i pocałował w potargane włosy, zniknęły wszelkie obawy. – Niezła z ciebie partia, Noro – powiedział. – Naprawdę. – Chciałam cię tylko zadowolić – odparła, wtulając głowę w jego pierś i pozwalając, by ją mocno objął. – Postaram się być dobrą żoną, Cal, obiecuję. Musisz mi wybaczyć, że na razie sobie nie radzę, ale muszę się jeszcze wiele nauczyć. To wszystko jest dla mnie zupełnie nowe i jak każde początki… trudne. Poczuł wyrzuty sumienia. Była rozpieszczona i na dodatek w ciąży. Nie powinien jej zmuszać do takiego życia. Zasługiwała na coś lepszego. Chciał ją zabrać do Latigo i przedstawić rodzinie. Chciał zabrać ją z tej skromnej chaty i umieścić w domu, jakiego oczekiwała. Ale nie mógł zostawić Chestera, nie mógł też przerwać poszukiwań ropy, bo wszystko, co miał, dosłownie do ostatniego centa, zainwestował w dwie działki i wieże wiertnicze. Zbyt wiele od tego zależało. Gdyby mu się nie udało, musiałby do końca życia żyć na garnuszku rodziny, a Nora razem z nim. To byłby cios dla jego dumy. To King został wyznaczony na głównego spadkobiercę Latigo. Owszem, po śmierci rodziców

Calowi przypadnie w udziale spory procent majątku, ale Cal zamierzał się go zrzec. Wolał sam się dorobić, stworzyć nową i tylko swoją fortunę. A teraz swoją, Nory i dziecka. – Zamilkłeś – odezwała się. – Myślałem o czymś. – Pocałował ją w głowę. – Muszę wyjechać na weekend. – Dokąd? – Zmarszczyła brwi. – To na razie tajemnica. – Przyłożył palec do jej ust. – Zapewniam cię, że chodzi o interesy, a nie o inną kobietę. Mam ciebie i nic więcej nie potrzebuję. Zarumieniła się mile połechtana i potarła policzkiem o jego koszulę. – Poproszę Melly, żeby mnie zawiozła do lekarza – obiecała. – Grzeczna dziewczynka. – Uśmiechnął się. – Uważaj na siebie. – Dobrze. Patrzyła, jak odchodzi, i cieszyła się, że nie jest taki jak jej ojciec: niecierpliwy, wymagający i sarkastyczny. To dobrze wróżyło na przyszłość. Doktor okazał się tak bardzo życzliwym człowiekiem, że Nora od razu go polubiła. Opowiedziała mu o malarii i krwawieniu – z zażenowaniem wyjaśniała, w jakich okolicznościach do niego doszło – a także o swoich obawach o zdrowie. Po badaniu usiedli w gabinecie. Lekarz milczał zadumany, po czym powiedział z powagą: – Nie wolno się pani przemęczać. Kobiety o pani budowie ciała bywają osłabione podczas ciąży, ale nie powinno to sprawiać problemów, o ile będzie pani na siebie uważała. A co do ataków gorączki… – Przerwał na moment, zdjął okulary. – Jest wiele teorii na temat ich przyczyn, jednak ja obstawiam zmęczenie jako jeden z najistotniejszych czynników. Proszę się dobrze odżywiać, dużo odpoczywać i uważać, by nie zapaść na inne choroby. Nawet zwykłe przeziębienie może wywołać atak. – Czy to może zagrozić dziecku? – zapytała z niepokojem. – Nie można tego wykluczyć, a to dodatkowy powód, by bardzo na siebie pani uważała. Proszę przyjść na wizytę za miesiąc. – Dobrze, panie doktorze. – W razie czego proszę natychmiast mnie wezwać, beż żadnego wahania. – Jest pan bardzo oddany swym pacjentom, doktorze. – Uścisnęła mu dłoń. Proszę się nie przemęczać. Wciąż słyszała w głowie te słowa lekarza. Ale niby jak? Przecież trzeba przynosić wodę ze studni, stawiać ciężkie garnki na kuchni i zdejmować je, pochylać się i garbić przy sprzątaniu domu. Wysiłku wymagało nawet wsiadanie i wysiadanie z bryczki. Już po kilku dniach czuła się wykończona. – Noro, czy możesz mi znaleźć choć jedną czystą koszulę? – jęknął Cal, rozkładając brudne ubrania po całej sypialni. – Na litość boską…! – Proszę – powiedziała sztywno, podając mu pierwszą wypraną przez siebie koszulę. Dzień wcześniej urządziły z Helen pranie, Nora postarała się, jak mogła, nawet wyprasowała tę koszulę, ale wiedziała, że Cal będzie niezadowolony. I był. – Co, do…? – Na rękawach i plecach były ślady po przypaleniu. Nora nie miała odwagi przyznać się, że w drugiej koszuli wypaliła dziurę na wylot. – Nigdy nie pracowałam jako pokojówka! – powiedziała drżącym głosem. – Musisz wziąć poprawkę na warunki, w jakich się wychowałam. – Oddychała powoli, starając się opanować. Przypalone śniadanie, przypalona kolacja, niezamiecione podłogi, a teraz przypalone koszule. Jego matka była perfekcyjną panią domu, otoczenie, o które dbała, zawsze lśniło. Sama prała i prasowała, i robiła to lepiej niż chińska pralnia w El Paso. Nora nie nadawała się do

najprostszych prac. Nawet nie pamiętała o tym, żeby napełnić dzbanek wodą, by mógł umyć ręce i twarz przed posiłkiem. Jak na razie jedyne, co potrafiła robić dobrze, to kochać się, ale ciąża odebrała mu tę pociechę. Denerwowało go to, że musiał spać obok niej i nie mógł jej dotknąć. – Potrzebuję kogoś do pomocy – powiedziała ze złością, odgarniając potargane włosy. Cal pomyślał z irytacją, że Nora już nie wygląda jak spod igły. Nie przeszkadzałoby mu to, gdyby choć potrafiła ugotować prosty obiad. – Przy moich zarobkach nie stać mnie na pomoc – skłamał. – A ty zapewne wydałaś całe swoje oszczędności na nowy kapelusz z Paryża wtedy, kiedy poszłaś do lekarza. Mam rację? Zarumieniła się. To był impuls, ten nowy kapelusz, zakup na poprawę humoru. Była jednak skłonna przyznać, że niepotrzebnie wydała tyle pieniędzy na tak niepotrzebną rzecz. – Przepraszam – mruknęła. – Zawsze wydawałam tyle, ile chciałam. – To się skończyło – rzekł szorstko. – Od dziś, zanim wydasz choćby centa, masz mnie pytać, czy nas na to stać. Czy to jasne? Zgromiła go wzrokiem. Jak można tak kochać i nienawidzić jednocześnie? – Gdybym nadal była damą z pozycją, nie ośmieliłbyś się tak do mnie mówić! – odparowała. – Czyżby? – Popatrzył na nią wymownie. – Nie ma znaczenia, kim byłaś przedtem, bo teraz jesteś żoną zarządcy rancza, który w tym domu trzyma kasę. Wstała, ciężko wzdychając. Bolały ją plecy, nogi i nienawykłe do pracy dłonie. Żałowała, że nie ma dość siły, by podnieść żelazną patelnię, bo chybaby rozłupała nią Calowi czaszkę. Musiał dostrzec w jej oczach żądzę mordu, bo tylko uśmiechnął się lekko, po czym włożył przypaloną koszulę i poszedł do pracy. Święto Dziękczynienia nadeszło i minęło. Cal uległ namowom Helen, która zaprosiła jego i Norę na rodzinny obiad. Nora była mu za to wdzięczna, jednak ulga okazała się tylko chwilowa, albowiem następnego dnia znów musiała toczyć boje z jajkami, których skorupka nijak nie chciała równo pękać, i z mięsem, które miało za dużo kości, by można było łatwo je podzielić. Czuła się fatalnie i tak też wyglądała, a jej delikatne zdrowie, nadwerężone ciążą i ciężką pracą, zaczynało szwankować. Pewnego ranka obudziła się z objawami przeziębienia, ale zwlokła się z łóżka i zrobiła Calowi śniadanie. Był to jednak niepotrzebny wysiłek, bo Cal obrzucił wściekłym wzrokiem kolejną kulinarną porażkę Nory i poszedł do baraku, żeby zjeść ze swoimi ludźmi, po drodze mamrocząc, jaki był głupi, że ożenił się z kobietą, która nie potrafi nawet zagotować wody. Wyrzuciła jedzenie, nawet nie patrząc na nie. Straciła apetyt. Nie odżywiała się prawidłowo, za mało wypoczywała, czuła się bardzo nieciekawie. W ogóle przestała gotować, zadowalając się chlebem, warzywami i odrobiną mięsa, które czasem przynosiła jej Melly. Cal, nawet jeśli to zauważył, nie zająknął się słowem. Właściwie to nie miał jak zauważyć, zaczął bowiem sypiać i jadać w baraku ze swoimi ludźmi, tłumacząc im, że nie chce przeszkadzać Norze, która musi odpoczywać. Była to przekonująca wymówka, w którą jednak Nora nie wierzyła. Uznała, że mąż stara się unikać kłótni, które teraz, gdy jej zdrowie pogarszało się, a nastrój był odpowiedni do głębokiego rozczarowania i zmęczenia sytuacją, zdarzały się coraz częściej i wybuchały z byle powodu. Przeklinała siebie za zmienne nastroje, ale nie potrafiła nic na to poradzić. Była przeziębiona, panicznie bała się ataku gorączki. Co zrobi, gdy Cal dowie się prawdy i zrozumie, że go oszukała? Już była dla niego ciężarem, a teraz uzna, że ten ciężar jednak jest zbyt wielki? Ostatnio rzadko na nią patrzył, jakby sam jej widok ranił jego oczy. Tak było. Nie zdawała sobie sprawy, jak rozpaczliwie mizernie wyglądała, jak radykalna zmiana stylu życia odbijała się w jej wzroku i wyrazie twarzy. Z każdym dniem Cal czuł się

coraz bardziej winny. Przeprowadził się do baraku, by zaoszczędzić Norze gotowania i prac domowych, z którymi sobie nie radziła. A także kłótni, które niczego nie rozwiązywały, a tylko zaogniały sytuację. W ten weekend musiał pojechać do Beaumont, by sprawdzić, jakich postępów w pracy dokonał Pike. Zastanawiał się przy tym, czy nie nadszedł już czas, by zabrać Norę do El Paso. Wstydził się tego, jak ją potraktował. Nieustannie obwiniał się, że zmusił ją do życia, do którego zupełnie się nie nadawała. Zamierzał sprawić, by zaczęła szanować wszystkich ludzi, a nie patrzeć na nich przez pryzmat statusu społecznego, ale porzucił ten ambitny zamiar. Źle zrobił, że okazywał zniecierpliwienie i wszczynał awantury z tego powodu, że Norze brak było podstawowych domowych umiejętności. Dodatkowo dobijało go to, że przebywał obok niej, ale nie mógł jej dotknąć. Postanowił, że kiedy wróci z Beaumont, zrobi to, co trzeba, aby zaoszczędzić jej męki. Wystarczająco dużo cierpienia jej przysporzył.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Nora wcale się nie dziwiła, że Cal nie mógł się doczekać wyjazdu w piątkowe popołudnie, kiedy to miał ruszyć w zagadkową podróż w interesach, o której nic nie chciał powiedzieć. Wolała go nie niepokoić drobnymi niedomaganiami i przeziębieniem, ani też tym, co usłyszała od lekarza. Mąż oddalił się od niej, stał się niedostępny, wyglądał, jakby miał mnóstwo spraw na głowie. Z początku był miły, nie przejmował się przypalonym mięsem i warzywami i twardymi bułeczkami, ale w końcu uznał, że już dość tego dobrego, i przeniósł się do baraku. W piątek wrócił do domu z kwaśną miną i szybko się spakował. Nie skomentował równo złożonych i starannie wyprasowanych koszul. Ćwiczyła na jutowych workach po mące, aż wreszcie uznała, że na tyle opanowała tę sztukę, by uniknąć przypalania, i dopiero wtedy ponownie odważyła się zaatakować gorącym żelazkiem koszule. Zauważył je, owszem, ale widok ten pogłębił poczucie winy, bo wyobrażał sobie, ile wysiłku kosztowała Norę nauka prasowania. – Dziękuję – rzucił sztywno. Wzruszyła ramionami. Nie czuła się najlepiej, no i nie zamierzała się wysilać, skoro szanowny małżonek nie był skory do rozmowy. Stłumiła napad kaszlu, ale nie opanowała kichnięcia. – Wszystko w porządku? – zapytał. – To tylko kurz. – Wyjęła chusteczkę z kieszeni fartucha, by wytrzeć czerwony nos. – Nic wielkiego. Z przygnębieniem rozejrzał się po szarych meblach. – No tak. – Mam dość pracy, szkoda mi czasu na meble – wyjaśniła. – Zresztą kurz i tak zaraz znów osiada. – Skoro tak twierdzisz. – Nie miał chęci na kłótnię. Dostrzegł, że Nora wyglądała jakby szczuplej, a przecież była w ciąży. – Czy ty w ogóle jesz? Musisz jeść. Jesteś pewna, że doktor stwierdził, że wszystko w porządku? – Tak powiedział – skłamała. – Nie przemęczam się. Skinął głową uspokojony, bo nie miał pojęcia, jak wiele trudu wymaga prowadzenie domu, jaką ciężką pracę wykonuje Nora. – Uważaj na siebie. Będę w poniedziałek po południu. – Zabrałeś broń – zauważyła. – Tak jak zawsze – odparł zaskoczony tym pytaniem. – Nie jesteśmy aż tak cywilizowani, jak nam się wydaje. Nieustannie zdarzają się napady i kradzieże. – A tobie co można ukraść? – spytała, marszcząc brwi. Uświadomiła sobie, że pytanie może i było nie na miejscu, ale zadała jej spontanicznie. Było nie na miejscu, bo Cal spojrzał na nią lodowato. – Słucham? – wycedził. – Chodzi mi o to… – zaczęła speszona. – Nadal sądzisz, że popełniłaś mezalians, prawda? – wpadł jej w słowo. – Jestem biedakiem, którego nawet nie ma z czego okraść, tak? – Cal, przekręcasz moje słowa – odparła, spojrzeniem prosząc o zrozumienie. – Jestem twoją żoną. Los kazał mi żyć, tak jak żyją zwykli ludzie. Staram się przyzwyczaić, naprawdę. – Ale nienawidzisz tego… Widziałem, jak patrzyłaś pod nogi, kiedy byliśmy w mieście.

Wyglądało to tak, jakbyś wstydziła się ze mną pokazywać. Natomiast w domu robisz wszystko z miną świętej męczennicy, bo dorastałaś w przekonaniu, że przyzwoita kobieta nie wykonuje prac domowych. Wstydzisz się swego obecnego położenia i wstydzisz się mnie, swojego męża! – Proszę cię…! – Zacisnęła zęby. – Wyobraźcie to sobie państwo: panna Marlowe z Richmond żoną biednego kowboja w brudnych buciorach! – Jego pełne żalu i wyrzutów słowa smagały Norę niczym bat. – Na dodatek dziś wieczorem, kiedy tu szedłem, twoja ciotka zatrzymała mnie i spytała, czy jednak nie byłoby mnie stać na pomoc domową. Bo, jak powiedziała, żadna dama nie jest przyzwyczajona do ciężkiej fizycznej pracy, a poza tym Melly nie będzie ci wiecznie przynosiła jedzenia – dodał. – Na Boga, nic jej nie mówiłam! Nie skarżyłam się! – zaprotestowała żywo czerwona ze złości i wstydu. – Owszem, Melly była tak dobra, że przyniosła mi to i owo, ale przecież się wyprowadziłeś! Miałam gotować tylko dla siebie? I nie prosiłam ciotki o szukanie gosposi! – Ale prosiłaś mnie, a ja odmówiłem – rzucił z irytacją. – Cóż, skoro nie prosiłaś o to ciotki, widocznie potrafi czytać w myślach… – Przerwał na moment. – Twierdzisz, że mnie kochasz, Noro, ale i ty, i ja doskonale wiemy, że nigdy nie będziesz tu szczęśliwa. Nie potrafisz zająć się domem. Nie masz dość cierpliwości, by osiągnąć cokolwiek w kuchni. Potrzebujesz jedwabnych sukien i lnianych obrusów, sreber, kryształów, służących i gości z towarzystwa na niedzielnym obiedzie. Nigdy nie będziesz zadowolona z tego, co mogę ci tu zaoferować. – Będę! – odparła w gniewie. – Czyżby? – Zmrużył oczy. – To dlaczego poprosiłaś ciotkę Helen, żeby w twoim imieniu napisała do rodziców list z przeprosinami? – zapytał w końcu, wyrzucając z siebie to, co najbardziej go uwierało. Gwałtownie nabrała powietrza. – Co… co?! – Aż na moment z tych emocji straciła oddech. – Nie zrobiłam tego! – krzyknęła oburzona i wściekła ponad wszelkie wyobrażenie. Została oskarżona o uległość wobec rodziców po tym, jak ją potraktowali! Co też ciotka sobie myśli? Po co opowiada takie kłamstwa Calowi? Pewnie próbowała naprawić relacje między małżonkami, ale była to niedźwiedzia przysługa. – Są bogaci, a ty jesteś ich jedynym dzieckiem – mówił dalej z nieprzyjemnym uśmiechem. – Wiesz, co ci powiem? Chcesz się z nimi pogodzić, to w porządku, twoja wola, wasza rodzinna sprawa. Ale nie próbuj wyciągać od nich pieniędzy, sukni, drobiazgów, czegokolwiek, bo dopóki jesteś moją żoną, nie pozwolę ci przyjąć od nich ani centa! Zalała ją kolejna fala złości. – Zrobię to, co zechcę! – wykrzyczała mu w twarz. – Jestem twoją żoną, ale nie twoją własnością! Potrafię doskonale o siebie dbać, i tak było, dopóki mnie nie uwiodłeś i nie zmusiłeś do życia w takiej… takiej… nędzy! Mężczyzna o odpowiedniej pozycji nie kazałby mi gotować i sprzątać jak… jak byle pomywaczce! – Nagle zrobiło jej się gorąco. Czyżby miała gorączkę? To pewnie objaw przeziębienia… Czuła się tak źle, że niemal nie panowała nad słowami, w ogóle nad całą sobą. – Uczciwa praca nie hańbi – z godnością powiedział po chwili milczenia Cal. – Pracuję fizycznie i wcale się tego nie wstydzę. Moja matka nigdy nie narzekała, że musiała zajmować się domem, mężem i trzema synami, a nawet była z tego powodu dumna! No, ale skoro rodzina i pozycja społeczna tak wiele dla ciebie znaczą, pogódź się z ojcem i wracaj do Richmond. Obyś nigdy nie zaznała życia pomywaczki, Eleanor. Nie zamierzam cię więcej poniżać. Zabrakło jej słów. Czy… czy on ją właśnie wyrzucił z domu? – Muszę jechać – dodał. – Jeśli nie zastanę cię tu po moim powrocie, będzie to oznaczało, że nie mamy sobie nic więcej do powiedzenia. Możesz mnie uznać za potknięcie na swej drodze

życia. Bóg mi świadkiem, że w ogóle nie pragnąłem tego małżeństwa – dodał uszczypliwie. – Chciałem tylko z tobą sypiać. – Było to oczywiste kłamstwo, ale próbował jakoś ratować zranioną dumę. Wziął bagaż i odwrócił się od zbolałej Nory. Za sprawą ciotki Helen poczuł się fatalnie, gdy usłyszał, że naraził Norę na „taki los”, a kiedy jeszcze dodała, że jego żona chce błagać rodziców o pomoc… Nie, tego było już za wiele! Nora zesztywniała. Patrzyła za nim rozpalonymi gorączką oczyma. – Nigdy nie opowiadasz o swojej rodzinie. Nie chcesz, żebym poznała twoich rodziców… – Jeszcze czego! – Zmierzył ją zimnym wzrokiem. – Sądzisz, że mógłbym zabrać cię do mojej matki i poniżyć ją, każąc gotować i sprzątać dla ciebie? I pozwolić, byś patrzyła na nią z góry? Nasze małżeństwo było największym błędem mojego życia. Nie mam zamiaru przyznawać się do niego przed rodziną! Była tak zdumiona, że aż zaniemówiła. On… wstydzi się jej! Krew odpłynęła jej z twarzy. Wstydzi się tak bardzo, że nawet nie chce przedstawić jej swoim najbliższym. To był okrutny, bolesny cios. Wychodząc, nawet się nie obejrzał. Zostawił ją, gdy samotnie stała na ganku, i wsiadł do powozu. Kiedy ruszył na stację, rozpłakała się, wbiegła do domu i rzuciła się na łóżko. Gdyby choć czuła się lepiej, gdyby twarz i gardło mniej piekły. Przyłożyła policzek do chłodnej poduszki. Kiedy wstanie, zastanowi się, co zrobić z rozpadającym się małżeństwem. Później, pomyśli o tym później. Zamknęła oczy i ogarnięta rosnącą gorączką, zapadła w sen, a raczej w malignę. Tego wieczoru Bruce Langhorn jako jedyny spośród uczniów Melly nie został odebrany przez ojca. Za zgodą dyrekcji zajęcia prowadziła w szkole i bardzo rzadko się zdarzało, by rodzice spóźniali się po swoje dzieci. Czas uciekał, zapadał zmierzch, a Bruce nadal czekał na ojca. Melly uznała, że jeśli zaraz nie zawiezie go do domu, to będzie wracała do domu ciemną nocą, a w przypadku samotnej młodej kobiety byłoby to nie tylko narażenie się na niebezpieczeństwo, ale i drastyczne złamanie obowiązujących zasad. Jej ojciec dostałby zawału, mógł też zakazać jej prowadzenia zajęć. Uwielbiała to, ale za nic w świecie nie przyznałaby się, jak wielką radość sprawia jej widok pana Langhorna, kiedy co wieczór przychodził po syna. Wiozła Bruce’a na ranczo Langhornów, co i rusz zerkając na ciemniejące niebo. – Nie mam pojęcia, gdzie się podziewa tata – powiedział zaniepokojony Bruce. – Nigdy się nie spóźnia. – Wiem, ale nie przejmuj się. To na pewno nic poważnego, a ja z chęcią cię odwożę. – Mam nadzieję, że jej tam nie ma – mruknął, nie kryjąc niechęci. – Pani Terrell? – Nigdy nie przyjeżdża sama. – Spojrzał na Melly z ukosa. – Towarzyszy jej ciotka, żeby było przyzwoicie. – To nie moja sprawa – stwierdziła z udawanym spokojem. – Jasne. Kiedy zajechała powozem przed ganek, w domu paliło się światło. Noc już niemal zapadła, więc Melly obawiała się samotnego powrotu do domu. Nie przyznawała się nawet przed sobą, że niepokoi się o pana Langhorna, który, jak podkreślił Bruce, nigdy się nie spóźniał. Może zachorował? – Biegnij do środka – nakazała chłopcu – i pomachaj, jeżeli ojciec jest w domu i wszystko z nim w porządku. Nie będę wysiadać. – Dobrze. Dziękuję za podwiezienie, panno Tremayne! – Nie ma za co. Ściskała lejce, całą wieczność czekając na znak od Bruce’a. Wreszcie wybiegł z domu

i podszedł do Melly. – Wszystko w porządku. Śpi w fotelu – oznajmił rozchichotany. – Naprawiają ogrodzenie i budynki gospodarcze. Ojciec pewnie pracował tak długo, aż padł. – W takim razie dobranoc, mój mały – pożegnała się radośnie, kątem oka zauważając ruch w domu. Za nic w świecie nie miała ochoty wdawać się w dyskusję z obmierzłym panem Langhornem. Nadal czuła się zraniona słowami, które wypowiedział podczas tańców. Gdy ruszyła w drogę, otoczyła ją ciemność, bo sierp księżyca dawał bardzo mało światła. Dzięki Bogu droga wiodła wzdłuż rancza, a koń znał drogę. Nic nie powinno się wydarzyć, o ile nie natknie się na przyczajonego desperado… Nagle dotarło do niej, że słyszy nie tylko równomierny stukot kopyt własnego konia, ale również inny, narastający tętent. Ktoś za nią pędził galopem i zaraz ją dogoni! Serce podeszło jej do gardła. W okolicy było głośno o serii napadów na samotne kobiety. Popędziła konia: – Wio, kolego! Wysil się trochę! Wio! Jednak na zakręcie musiała zwolnić, a ścigający ją jeździec to wykorzystał. Ujrzała długie nogi odziane w dżinsy i obute w ciemne kowbojki. Krzyknęła ze strachu i chciała jeszcze bardziej popędzić konia, ale jeździec chwycił uzdę i zatrzymał powóz. Melly już wiedziała, kto ją ścigał, ale jej serce wcale nie zaczęło bić przez to spokojniej. Jeździec nie miał kapelusza i był zły, co rozpoznała po jego ruchach. Przerzucił nogę przez siodło i lekko wylądował na ziemi obok bryczki. Odgarnął z twarzy włosy, popatrzył na Melly spode łba i powiedział nieprzychylnym tonem: – Zamęczy pani konia, każąc mu tak gnać! – Nie dziwi mnie, panie Langhorn, że bardziej martwi się pan bezpieczeństwem zwierzęcia niż moim – odparła równie ostro. – Dlaczego pani nie została, żeby porozmawiać? – Ponieważ nie miałam na to ochoty, o co pytać nie warto, bo to chyba oczywiste, nieprawdaż? – odparła kąśliwie. – Poza tym Bruce powiedział, że pan śpi w fotelu. Chciałam bezpiecznie odstawić go do domu, co też zrobiłam i odjechałam. – To był długi dzień. Miałem mnóstwo pracy, a niemal całe popołudnie, aż do wieczora, przesiedziałem przy chorym cielaku. – Och, zmęczył się pan – użaliła się nad nim obłudnie. – Ale proszę się nie zamartwiać, w pana wieku to normalne. – Do diabła z panią! – Ależ panie Langhorn! – ofuknęła go natychmiast. Jego dłoń zacisnęła się na koźle. Pomimo ciemności Melly zauważyła błysk jego oczu. – Ja nie mam manier, zapomniała pani? – rzucił ze złością. – Jestem rozwodnikiem, a ten fakt zhańbił mnie w oczach społeczności. Jakoś nikt przy tym nie pamięta, że moja żona była zwykłą ladacznicą, która nie dbała o własne dziecko i sprzedawała się, by kupować opium. Oddawała się każdemu, kto chciał zapłacić… – Panie Langhorn! – Czyżby to było zbyt mocne dla pani delikatnych uszu, niepokalana panienko? – zakpił. – Czyż chciałaby pani dowiedzieć się czegoś więcej o człowieku, do którego czuje pani słabość, choć stara się z nią nie zdradzać? Sądziła pani, że o tym nie wiem? Miała ochotę zapaść się pod ziemię. Poniżył ją, z premedytacją obraził. – Muszę jechać do domu – powiedziała stanowczym tonem. – Proszę się odsunąć.

– Wdowa prosi mnie o coś całkiem innego. Gotowa zrobić wszystko, co jej rozkażę. – Więc niech pan do niej idzie i rozkazuje do woli, a ja chcę pojechać do domu. – Ja też. Tylko że nie mam domu – odparł w zadumie. – Mam budynek, który staram się utrzymać w jako takim stanie, ranczo, którym zarządzanie zajmuje mi większość czasu, i syna, którego ojcem nie mam czasu być. Lubi panią – dodał ze złością. – Mówi tylko o pani. Panna Tremayne, święta patronka Bruce’a Langhorna! – Och, panie Langhorn. Musi pan… – Proszę zsiąść. – Wyciągnął ramiona. A ona posłuchała rozkazu i korzystając z jego pomocy, wysiadła z bryczki, mówiąc przy tym: – Koń ucieknie. Tyle że wcale nie miał zamiaru uciekać, wolał odpocząć po niedawnym biegu. Odkrył kałużę i rosnącą nieopodal wysoką trawę, nic więcej nie potrzebował do szczęścia. Langhorn ujął jej twarz. Jego wzrok przeszywał ciemność i świdrował Melly. – Prześladuje mnie pani – powiedział cicho, z naciskiem. – Pani wielkie brązowe oczy, dziewicze ciało, długie, piękne, ciemne włosy, które chciałbym ujrzeć spływające z mojej piersi… Nagle ją pocałował, a Melly jakby trafił grom z jasnego nieba. Zastygła osłupiała. Nikt nigdy jej tak nie całował. Ognisty pocałunek doświadczonego pana Langhorna sprawił, że momentalnie zapomniała o nieśmiałych cmoknięciach jej rozochoconych, ale zarazem nieporadnych i onieśmielonych rówieśników. Przycisnął ją do siebie, a jego siła i pożądanie stały się dla niej namacalnie wyczuwalne. Przestraszona starała mu się wyrwać, ale tak bardzo mu posmakowały jej usta, że nie miał najmniejszego zamiaru wypuścić Melly z ramion. Poczuła dłonie w swoich włosach. Wyciągnął z nich szpilki i pozwolił im opaść. Sięgały aż do pasa. Przy tym nawet na chwilę nie przestał jej namiętnie całować. – Jesteś sztywna – szepnął jej prosto w usta, zanurzając palce w jej długich, falujących włosach. – Sztywna jak deska, jak kawał drewna. – Ugryzł ją w dolną wargę, aż sapnęła. – Jesteś tylko dzieckiem – powiedział z niesmakiem, robiąc przerwę na zaczerpnięcie tchu. – Nie umiesz się całować, boisz się namiętności, nie nadajesz się dla mężczyzny! Z trudem przełknęła ślinę. Czuła, że uginają się pod nią kolana, a obolałe od gwałtownego pocałunku usta drżą. – Chcę już wrócić do domu – wykrztusiła, dotykając ich palcami. – Pewnie, czemu nie? – warknął. – Ty tchórzliwa panno! Widzisz, o co się prosiłaś? Nawet nie potrafisz udawać, że ci się to podoba! Chciała się odsunąć, ale nie puszczał jej. – Teraz pewnie się rozpłaczesz, co? – zakpił. Oparła czoło o jego szeroką pierś i pozwoliła, by gorące łzy płynęły po policzkach. Zrobiła to, nie wydając ani jednego dźwięku, zaciśnięte pięści Melly pozostały nieruchome przy szyi pana Langhorna. Poczuł, że drży. Wypita whisky odebrała mu rozsądek. Przecież nie chciał jej przestraszyć, tyle że wprawdzie mężczyzna jest w stanie wiele znieść, lecz ona dręczyła go od wielu miesięcy. Naraz pogłaskał ją po głowie, rozkoszując się jedwabistym dotykiem. – Masz anielskie włosy – powiedział cicho. – Miękkie jak wąsy kukurydzy. – Pan się żenisz z wdową Terrell – odparła szorstko. – Nie masz pan prawa, żadnego prawa mnie dotykać! – Wiem. – Pocałował ją we włosy, potem w czoło. – Nie płacz.

Otarła łzy pięściami. Śmiechu warte! Stała w ciemnościach przy drodze z mężczyzną, którego kochała ponad życie, i zamiast prosić, by ją przytulił, błagała go, by puścił. Wyraził się jednak jasno. Nie cierpiał jej milczącej adoracji. Nie znosił jej młodości i niewinności. Niczego od niej nie chciał. Dlaczego więc nie puszczał? – zastanawiała się wstrząśnięta. Znów wsunął palce między kosmyki, które najwyraźniej go fascynowały. Owinął je sobie wokół palca i podniósł do ust. – Panie Langhorn… – zaczęła. Dotknął ustami jej powiek. W chłodnym nocnym powietrzu poczuła jego przesiąknięty whisky oddech. – Mam też imię. – Którego nie zamierzam używać – odparła hardo, ale pod wpływem dotyku wyraźnie słabła. Czuła milczącą wędrówkę ust na swojej twarzy, co było ekscytujące, a już zwłaszcza dotyk języka, którym delikatnie przesunął po jej rzęsach. Nieustannie poruszał palcami wplecionymi we włosy. Dotarły do pomarszczonej góry sukni, a potem dotknęły jednej z dwóch naprężonych wypukłości. I od razu zapragnęła więcej. Nagle poczuła, że stwardniały jej sutki. Powinna zaprotestować. Już chciała to zrobić, ale Langhorn zamknął jej usta pocałunkiem. Z początku delikatnym, wręcz niepewnym, potem coraz intensywniejszym, natarczywym. Jego palce odnalazły jej sutek i ścisnęły. Gdy poczuła dziwny impuls, przymknęła oczy, krzycząc coś cicho i rozchylając usta. Wyszeptał jakieś słowa, po czym zdecydowanym ruchem odchylił jej głowę i sięgnął wargami do ust. Językiem wdarł się do środka i posmakował słodyczy, jednocześnie dłonią obejmując pierś. Nie potrafiłaby powiedzieć, które z nich odsunęło się pierwsze. Czuła się obolała, nie była w stanie wydobyć słowa. Ciało pulsowało ciężkim, nieśpiesznym, ale i niezaspokojonym pragnieniem. Gdyby jej nie podtrzymał, upadłaby. Przytuliła się do jego piersi i poczuła głośne bicie serca. Trzymał ją za ramię tak mocno, że bolało. Odetchnął głęboko, jakby próbował odzyskać panowanie nad sobą. – Nie powinien pan… tego robić – wyszeptała w końcu. – Cii… – Otarł się policzkiem o jej włosy. – Panie Langhorn… – Wydawało mi się, że darowaliśmy sobie panowanie? – rzucił rozbawiony. – Mam na imię Jacob. – Jacobie – szepnęła, przymykając oczy i poddając się fali uczuć. Objął ją i gładził delikatnie po plecach, aż się uspokoiła. W końcu pozwolił jej się odsunąć. Wyciągnął paczkę bibułek i woreczek z tytoniem firmy Bull Durham. Nie śpieszył się. Ich konie pasły się razem kilka jardów dalej. Skręcił papierosa, zapalił i wypuścił gęsty obłok dymu, przyglądając się Melly. Jej włosy spływały na plecy ciemną pofałdowaną kaskadą. Były jak jedwabista peleryna. Wyglądały zachwycająco. Pamiętał jej miękkość, kiedy pozwoliła mu pieścić piersi. To wspomnienie sprawiło, że pożądanie ożyło. Roześmiał się w duchu ze swego szaleństwa. Dwie szklaneczki whisky, zwariowana gonitwa w ciemnościach i nagle wszystko stanęło na głowie. Właśnie to zdołał osiągnąć. Żadne z nich nie zapomni tego pocałunku. – Jadę do domu – powiedziała. – Dobry pomysł. W nocy na drodze można spotkać groźnych bandytów. – Groźniejszych od ciebie?

– Niewykluczone. Czy… nie skrzywdziłem cię? – zapytał, myśląc o odważnych pieszczotach, o tym, że nie zachował się najdelikatniej. Popatrzył wymownie na jej suknię. Zasłoniła biust dłońmi. – Proszę pana! – Jak się czułaś, Melly? – spytał w zadumie, ze smutkiem. – Od lat na to czekałaś. Co czułaś, gdy cię całowałem i pieściłem? – Gdy odwróciła się i ruszyła w stronę bryczki, zatrzymał ją, objął w talii i może nieco zbyt brutalnie przyciągnął do siebie. – Przyjadę jutro – szepnął do ucha. – Musimy porozmawiać z twoimi rodzicami. – O czym? – zapytała wystraszona. Czyżby zamierzał im opowiedzieć, co się wydarzyło? – O nas – odparł z powagą. – Czy naprawdę sądzisz, że teraz, gdy poznaliśmy swój smak, mielibyśmy na tym poprzestać?

ROZDZIAŁ TRZYNASTY – Słucham? – spytała zaskoczona, co odmalowało się w jej wielkich brązowych oczach. Musnął jej usta. – Pragnę cię. Już jaśniej nie umiem tego wyrazić – wyznał cicho. – I zamierzam sprawić, żebyś i ty mnie zapragnęła. – Jacobie! – krzyknęła. – Bruce cię uwielbia. – Jego głos złagodniał. – Ja też. – Ale… wdowa Terrell – zaprotestowała w osłupieniu. – To tylko zaślepienie. Jestem dla ciebie za stary, Melly – mówił nadal z ogromną powagą. – Albo ty jesteś dla mnie za młoda. Ale już nie potrafię z tym walczyć. Nie mogłem sobie wybaczyć tego, co ci powiedziałem na tańcach. Nie chcę cię więcej ranić choćby nawet z najszlachetniejszych pobudek. Wdowa Terrell jest moją bliską znajomą. Tylko znajomą – podkreślił. – Nie zaszło między nami nic niestosownego. – Powiedziałeś, że… porozmawiamy z moimi rodzicami? – Tak… – Westchnął ciężko. Wiedział, że nie będzie to łatwa przeprawa. – Musimy jakoś ich przekonać, by pozwolili mi starać się o twoją rękę. – O… rękę? – To sen, pomyślała, to wszystko mi się śni. Chyba nie mówi poważnie? Patrzyła na niego w osłupieniu. – Melly – powiedział łagodnie. – Chcę się z tobą ożenić. Ogarnęło ją takie szczęście, że aż zadrżała. Jej oczy rozbłysły. – A co myślałaś? – szepnął do ucha, przyciskając ją do siebie. – Niezależnie od tego, co niektórzy o mnie sądzą, mam swoje zasady. – Wiem o tym. Jestem szczęśliwa. – Przytuliła się mocniej. – Myślałam, że mnie nienawidzisz. – Mój Boże, miałbym cię nienawidzić? – Westchnął ciężko. – Po prostu starałem się nie dopuścić do tego, co przed chwilą się stało, żeby cię chronić. Masz zaledwie osiemnaście lat, jeszcze nie posmakowałaś życia. – I nigdy bym nie posmakowała, gdybyś ożenił się z wdową. Już nigdy bym nikogo nie pokochała. Nigdy nie wyszłabym za mąż i nie urodziła dzieci. – Lubisz dzieci? Zapewne tak, bo Bruce uważa, że jesteś wspaniała. – Uwielbiam dzieci. – To może postaramy się o jedno lub dwoje własnych – powiedział cicho. – Chciałbym mieć córeczkę podobną do ciebie. Żeby miała takie włosy. – Jacobie! – krzyknęła mile połechtana. Pocałował ją, po czym oznajmił: – Ale na razie pójdziemy każde w swoją stronę. Jestem potwornie zmęczony, a whisky, którą wypiłem, żeby się rozluźnić, nie sprzyja trzeźwemu myśleniu. – Gdy dostrzegł w jej oczach niepokój, roześmiał się. – Zapewniam cię, że pamiętam, co powiedziałem, i słowa dotrzymam. Ale muszę się zastanowić, co powiedzieć podczas spotkania z twoimi rodzicami. – Jutro? – zapytała. – Tak, jutro… – Zadumał się na moment. – Wiem, że za mną nie przepadają, ale przecież chodzi o szczęście ich córki… Mam nadzieję, że wszystko pójdzie dobrze.

– A jeśli nie? – Z tego, co wiem, twoja kuzynka Nora znalazła sposób na wyjście z sytuacji – skomentował z uśmiechem. – No tak! – Jej oczy zabłysły. – Pobrali się z Calem w tajemnicy. Możemy zrobić to samo? – Tylko w ostateczności. – Ponownie dotknął jej ust. – Nie martw się, dobrze? Uśmiechnęła się, kiwając głową. Posadził ją na koźle, a sam wskoczył na nieosiodłanego konia. – To dlatego tak szybko mnie dogoniłeś! – wykrzyknęła. – Z siodłem czy na oklep, jeżdżę tak samo dobrze – odparł ze śmiechem. – Odprowadzę cię. Ale nie pod sam dom, żeby mnie nie zauważono – dodał, kiedy zrobiła zafrasowaną minę. Podróż trwała krótko, a gdy dotarli na miejsce, okazało się, że nikt nie spostrzegł spóźnienia Melly. W domu panowało zamieszanie, matka płakała. – Co się stało?! – krzyknęła Melly. – Nora… – załkała Helen. – Och, Melly, dostała koszmarnej gorączki. Atak malarii! A najgorsze, że straciła dziecko… – O nie! Biedna Nora! A Cal…? – Wyjechał na weekend. Nie wiemy, jak się z nim skontaktować. – Helen znów załkała. – Wróci dopiero w poniedziałek, a Nora jest chora, tak bardzo chora… Poszły do pokoju gościnnego, gdzie umieszczono Norę. Miała wysoką gorączkę i była potwornie spocona. Czuwał przy niej lekarz. Widać było, że jest bardzo zmęczony, a minę miał zafrasowaną. Wezwano go po obiedzie i od tamtej pory nie zdążył nawet wypić herbaty. – Czy czegoś pan sobie życzy, doktorze? – zapytała go Helen. – Byłbym wdzięczny za filiżankę kawy i bułeczkę. Potrzebuję też więcej zimnej wody. Trzeba będzie również zmienić pościel i koszulę chorej. – Potrząsnął głową. – Leczę od wielu lat, ale jeszcze nie widziałem tak gwałtownego ataku gorączki. Czy odpoczywała, tak jak jej zaleciłem, gdy u mnie była? – Gdy Helen i Melly spojrzały na siebie zaskoczone, dodał: – Rozumiem… Nie powiedziała o tym nikomu, nawet mężowi. Ostrzegałem ją, że dźwiganie może się skończyć źle, nalegałem, by się nie przemęczała. Czy nikt nie zauważył, że się przeziębiła, co przy osłabieniu ciążą tak naprawdę musiało sprowadzić atak? – Nie wiedziałyśmy – rzekła ze smutkiem Helen. – Wydawało nam się, że jest zdrowa. Po ślubie rzadziej się widywałyśmy, czasem tylko Melly zanosiła jej coś do jedzenia. Próbowała nauczyć się gotować… – W najmniej odpowiednim czasie – skomentował z irytacją lekarz, ale przerwał reprymendę, widząc w ich oczach głębokie poczucie winy. – Obawiam się, że i tak nic nie uratowałoby dziecka. Ale gorączka… – Potrząsnął głową. – Czy ona umrze? – zapytała Melly. – Nie wiem. To bardzo trudny przypadek. – Co możemy zrobić? – Modlić się, droga pani, modlić się… Modliły się więc z całego serca przez dwa kolejne dni. Początkowo Nora czuła tak silny ból, że krzyczała, kiedy przesuwały ją, by ją obmyć chłodną wodą dla zbicia gorączki. Opieka nad nią była wyczerpująca i absorbująca, toteż rozmowę Jacoba i Melly z jej rodzicami trzeba było odłożyć. Melly powiadomiła go o tym, co się stało, i wróciła na posterunek przy chorej, na razie odsuwając na bok własne problemy. Do poniedziałkowego ranka nic się nie zmieniło. Norę nadal trawiła okropna gorączka. Zmęczony Cal Barton wysiadł z pociągu i wynajął powóz, który zabrał go do domu.

Znów trafili z Pikiem na suchy odwiert, już drugi, od kiedy rozpoczęli poszukiwania. Została im jeszcze jedna szansa, gdzie geolog orzekł, że może być złoże. Jeszcze tego samego dnia Pike miał uruchomić świder. Cal chciał zostać i przekonać się, czy w przypadku ropy obowiązuje zasada do trzech razy sztuka. Nigdy nie był hazardzistą, ale tym razem postawił wszystko na jedną kartę, a właściwie na trzy: działkę, własny instynkt i przekonanie geologa, że w tym miejscu są złoża. Ale kłótnia z Norą tak bardzo zaprzątała, że nie bardzo potrafił skupić się na czymś innym. Wiedział, że powinni się pogodzić, muszą to zrobić dla dobra dziecka. Gdyby tylko wiedział, jak to zrobić… Kiedy przyjechał na ranczo, zastał pusty dom. W pierwszej chwili uznał, że Nora wróciła do Wirginii albo zamierza to zrobić, a teraz żegna się z wujostwem i Melly. Owszem, wykrzyczał jej, by wracała, skąd przybyła, ale Bóg świadkiem, że wcale tego nie pragnął. Był zdenerwowany tym, czego dowiedział się od Helen, a teraz żałował, że nie może cofnąć tych słów. Z przygnębioną miną wszedł do sypialni, spodziewając się ujrzeć spakowane walizki, ale nic takiego nie było. Drżącymi rękoma otworzył szafę i zobaczył ubrania Nory. Zamknął oczy i podziękował Bogu. Tak, na pewno poszła z wizytą do ciotki, ale nie po to, by się pożegnać, a on myślał, że go opuściła! Z uczuciem ulgi wrócił do salonu i usiadł w bujanym fotelu. Pomyślał, że najchętniej wymazałby ostatnie tygodnie. Gdyby Nora odeszła, zostałby zupełnie sam. Nie sądził, że tak mu będzie brakowało przypalonego mięsa, twardych bułeczek i zniszczonych koszul. Uśmiechnął się tęsknie, wspominając, jak bardzo starała się zostać dobrą gospodynią. Na wyjeździe dużo myślał o tym, z jakimi trudnościami przyszło zmierzyć się Norze, kobiecie z wyższych sfer rzuconej na głęboką wodę, nagle przemienionej w żonę ubogiego kowboja. Źle postąpił, zmuszając ją do takiej roli, a mówiąc wprost, deklasując. Gdy wsiadał do pociągu jadącego do Tyler Junction, obiecał sobie, że przeprosi Norę i porzuci bezsensowny pomysł zmienienia jej. Ale wiedział, że nie będzie łatwo, pamiętał bowiem wszystkie gorzkie słowa, które powiedział. Ale może jeszcze nie było za późno. Zabierze ją do domu, do Latigo, by nie cierpiała niedostatku. Ranczo Tremayne’ów radziło sobie już całkiem nieźle, Chester był na dobrej drodze do sukcesu. Co do ropy, to na dwoje babka wróżyła, ale pocieszał się, że w razie czego ma dwie silne ręce i głowę na karku. Jeśli się nie uda, po prostu schowa dumę do kieszeni i będzie pracował w Latigo na rodzinnym ranczu. Jeżeli Nora go kocha, przyzwyczai się. A reszta… reszta jakoś się ułoży. Im dłużej myślał nad takim rozwiązaniem problemu, tym lepsze mu się wydawało. Usłyszał czyjeś kroki na ganku. Wstał z bijącym sercem i uśmiechnął się. Spodziewał się, że za chwilę wejdzie Nora. Ale drzwi się nie otworzyły. Za to rozległo się pukanie. Poszedł, żeby otworzyć, i zobaczył stojącą na progu zatroskaną Melly. – Słyszałam, jak pan przyjechał – powiedziała. – Proszę ze mną pójść. Póki nie jest za późno. Kiedy usłyszał te słowa, wiedział, że nie powinien o nic pytać. Nieobecność Nory w domu i blada, udręczona twarz Melly mówiły o czymś, o czym nie chciał wiedzieć. Przyśpieszył kroku, czując, jak serce tłucze mu w piersi. Nora leżała w pokoju gościnnym. Była mokra od potu, a przy jej boku czuwał doktor, który nie opuścił rancza od chwili, gdy go wezwano. Zmierzył Cala groźnym wzrokiem. – To zapewne szanowny małżonek, tak? – Gdy Cal skinął głową, dodał: – Proszę spojrzeć na swe dzieło! Serce Cala zamarło. Nora wyglądała na niemal nieżywą. Była blada jak prześcieradło i przeraźliwie chuda, a jej brzuch… Doktor dojrzał przerażone spojrzenie Cala.

– Straciła dziecko dwa dni temu. Teraz staramy się uratować jej życie. Czy nie wie pan, z jakim niebezpieczeństwem wiązało się dźwiganie wiader z wodą i męczenie się w takim stanie, w dodatku przy przeziębieniu? – Kiedy wróciła z wizyty u pana, powiedziała, że wszystko jest w porządku – odparł Cal. Serce waliło mu jak szalone. Z przerażeniem przyglądał się nieruchomej Norze. – Kichała, ale mówiła, że to przez kurz… – Przeziębiła się. To wystarczyło, by w jej stanie wystąpił kolejny atak gorączki. Obawiam się, że ten może być ostatni w jej życiu, jeśli wie pan, o co mi chodzi. Nigdy nie widziałem tak poważnego przypadku. – Gorączki? – zapytał Cal, patrząc na żonę szeroko otwartymi ze zdumienia oczyma. – Na Boga, jakiej gorączki? – Cóż to za małżeństwo! – wybuchł doktor. – Pani Nora od dawna boryka się z nawrotami malarii. Lekarz opiekujący się nią w Richmond stwierdził, że jeden z ataków może skończyć się śmiercią. Był to dla Cala cios, od którego się zachwiał. – Nic mi o tym nie mówiła – zdołał wykrztusić. – Nikomu nie powiedziała – ze smutkiem powiedziała Helen, przecierając oczy. – Twierdziła, że nigdy nie wyjdzie za mąż, bo nie zamierza obarczać małżonka tak wielkim moralnym i finansowym ciężarem, jako że na jej chorobę nie ma lekarstwa. A wszystko przez Summerville’a! Gdyby w Afryce nie zalecał się do Nory wbrew jej woli, gdyby nie podarł na niej ubrania, gdyby komary jej nie pogryzły, byłoby zupełnie inaczej! – Summerville? – Cal oparł się o ścianę, patrząc pustym wzrokiem na Helen. – To wina Summerville’a? – Tak. – Po policzkach Helen znów spłynęły łzy. – Kiedy przywiózł ją pan z powrotem, tak strasznie się bałam, że sobie nie poradzi. Była w ciąży, do tego nieobeznana z takim życiem. Dla kobiety to ciężki los, a ona jest delikatna, wręcz krucha. Sądziłam, że pan wie. Powinniśmy byli porozmawiać. Powinnam była coś powiedzieć…! – Głos jej się załamał. Do Cala zaczęło docierać, co zrobił Norze. Była przewlekle chora, ale nie powiedziała mu o tym. Nie chciała obarczać go ciężarem swej nieuleczalnej choroby, która wiązała się z ciągłą obserwacją i wizytami u lekarzy, a w każdej chwili mogła się okazać zabójcza. Tragiczną ironią losu było to, że jej ostrożność w wykonywaniu prac domowych uznał za przejaw lekceważenia i pogardy do takiego stylu życia, podczas gdy Nora tylko starała się chronić swoje zdrowie. Z bólu zamknął oczy. Gdyby nie Summerville, być może nigdy nie dowiedziałby się o dziecku. Nora nie wysłałaby do niego telegramu, nie pojechałby, żeby się z nią ożenić, i nie przywiózłby jej tutaj, do Tyler Junction, zamiast do Latigo. Lecz zmusił ją do ciężkiego życia, czego przecież wcale nie musiał robić. W swej zarozumiałości chciał dać jej lekcję pokory, ale to on dostał nauczkę, która jak dotąd kosztowała go życie ich dziecka, a mogła kosztować również życie Nory. – Mój Boże – powiedział cicho, patrząc na lekarza. – Czy ona przeżyje? Czy można coś zrobić? Człowieku, musimy ją uratować! Doktor zdążył się zorientować, że Cal nie jest winny. Złagodniał i spojrzał na niego ze współczuciem. Nie cierpiał ludzi, którzy własny interes stawiali nad dobro chorych. – Zrobiłem wszystko, co w mojej mocy – powiedział uczciwie. – Chinina, kąpiele, upuszczanie krwi, wszystko, co mi przyszło do głowy. Jeśli gorączka ustąpi, jest jeszcze szansa. Jeśli nie… – Rozłożył ręce. – Wiele razy miałem do czynienia z przypadkami gorączki malarycznej i wiem, że na to nie ma lekarstwa. Poza tym pańska żona jest osłabiona stratą dziecka i przeziębieniem.

Cal przysunął się do łóżka i ujął chudą, rozpaloną dłoń Nory. Ścisnął ją mocno, chcąc przekazać jej swoją siłę i energię. Ona musi żyć! Musi! – Musisz żyć! – powiedział głośno, patrząc na nią oczyma pełnymi bólu, cierpienia i poczucia winy. Nora była częścią jego. Dlaczego nie pomyślał o tym wcześniej, kiedy był czas, by jej to powiedzieć? Jeżeli umrze, ostatnim jej wspomnieniem, jakie ze sobą zabierze, będą jego straszne słowa, że wstydzi się przedstawić ją swojej rodzinie i że ich małżeństwo było błędem. Teraz przyszło mu gorzko żałować swego okrucieństwa i musiał patrzeć, jak Nora cierpi. Zawiódł ją pod każdym względem. Przez całą noc razem z doktorem siedział przy łóżku Nory. Chłodzili ją kompresami, zmieniali pościel i bieliznę, a ona trzęsła się, płakała i majaczyła. Melly i Helen często zaglądały do pokoju. Nie spały, ograniczały się do drzemek. Rano Chester sam pojechał nadzorować pracę na ranczu, jako że Cal trwał przy boku żony. O brzasku lekarz przyniósł mu filiżankę kawy. – Kiedy będzie wiadomo? – zapytał Cal. – Nie jestem Bogiem – odparł doktor. Cal czuł bezsilną rozpacz, patrząc na drobną, udręczoną postać na łóżku. – Za to ja próbowałem nim być – odparł z bólem. – Z początku Nora była wyniosła, patrzyła na mnie z góry, kpiła ze mnie i moich ludzi z powodu tego, jak się ubieramy i co robimy. W swej arogancji uznałem, że odpłacę jej za wszystko. Ściągnąłem ją tutaj, by po raz pierwszy w swym beztroskim życiu zaznała pracy fizycznej. – Przeciągnął dłonią po bladej twarzy. – Nie chciałem jej skrzywdzić. Moja matka jest zdrową i silną kobietą. Nawet kiedy miała już do dyspozycji nowoczesne sprzęty, wolała pracować po swojemu, w tradycyjny sposób. Nie potrzebowała służby, chyba że do dźwigania ciężarów. – Westchnął bezradnie. – Zapomniałem, że Nora nigdy nie kiwnęła palcem w domu. Boże, wybacz mi, bo nie przyszło mi do głowy, że poprzez proste, domowe czynności mogłaby narazić dziecko na… – Przerwał na moment, nerwowo napił się kawy. – Nie powiedziała mi o gorączce – dodał z przygnębieniem. Doktor usiadł na krześle i popatrzył na pacjentkę. – To wyjątkowa kobieta – zaczął z powagą. – Była u mnie kilka dni temu i zrobiła dziesięciominutowy wykład, jak należy prasować koszulę, by jej nie przypalić. – Zachichotał, a Cal aż się wzdrygnął. – Była bardzo dumna z tego, co udało jej się osiągnąć. Nie wspomniała o wysiłku, dźwiganiu, trudach. Nie sądziłem, że ukrywa przed wszystkimi swoją słabość. – Myślałem, że ją znam – stwierdził Cal. – Nora ma skomplikowaną osobowość, jest wrażliwa, inteligentna i dzielna. Niestety okazałem się fatalnym mężem. – Małżeństwo to sztuka kompromisu. – Doktor uśmiechnął się. – Jestem żonaty od trzydziestu sześciu lat i nigdy nie miałem z żoną poważniejszej kłótni. – Jest pan szczęściarzem – skomentował Cal. – To prawda. Moja żona jest niezłą dyplomatką. – A moja ma zdecydowany charakterek – mruknął Cal, patrząc smutno na Norę. – Uczyła się być żoną kowboja, nie poddała się. – Zadumał się na moment, po czym wyznał niespodziewanie: – Wcale nie chciałem się żenić, ale kiedy już to się stało, zaczynałem nabierać przekonania, że Nora… pasuje do mojego życia. Bez niej czuję się samotny. – Zdumiały go własne słowa. Owszem, ta prawda siedziała w nim, ale aż do tej chwili jej nie zwerbalizował. Lekarz pokiwał w zadumie głową i stwierdził: – Proszę jej to powiedzieć, gdy wyzdrowieje. – A czy ona… wyzdrowieje? – Cal spojrzał mu prosto w oczy. – Wkrótce się tego dowiemy. Wkrótce. Ta myśl podtrzymywała jego nadzieję przez całe popołudnie i wieczór, a czas

jakby przepływał obok niego. Cal słuchał słów pociechy, trzymając w dłoniach drobną rękę Nory, która wierciła się, rzucała, pociła, krzyczała, podczas gdy gorączka trawiła jej wątłe ciało. Doktor wyszedł z pokoju na posiłek. Cal został sam z Norą, siedział z nią w cichym, chłodnym pokoju. Rozpalił ogień w kominku, by nie przeziębiła się ponownie od grudniowych chłodów. Nie powiedziała mu o chorobie. Pluł sobie w brodę, że sam się nie zorientował, jaka naprawdę jest Nora. Nie zdradza tajemnic, nawet jeśli ujawnienie ich byłoby dla niej korzystne. Powinien był się tego domyślić, gdy dowiedział się o dziecku. Mógł oszczędzić jej udręk związanych z życiem, do którego nie nawykła. Nie byłoby nawrotu choroby, a dziecko… by żyło. Dziecko. Nie urodzi dziecka. To będzie dla niej najboleśniejsze, jeśli… nie, nie jeśli, ale kiedy wyzdrowieje. Wiedział, jak bardzo ją to zaboli. Popatrzył na jej szczupłe ciało leżące nieruchomo u progu drzwi, za którymi mieszka śmierć, i nagle coś w nim pękło. Poczuł ciepło i wzbierające łzy. Delikatnie oparł się policzkiem o pierś Nory, o jej wilgotną koszulę, i poddał się bólowi. Nora usłyszała głęboki, przenikliwy dźwięk. Bolało ją całe ciało, czuła się, jakby została ciężko pobita. Coś ciążyło jej na piersi, jakieś mokre ciepło, kontrastujące z mokrym chłodem dokoła. Otworzyła oczy i spojrzała na sufit. Dostrzegła, że nad kominkiem jest wyraźnie ciemniejszy. Opuściła wzrok i ujrzała leżącą na jej piersi ciemną głowę. Zmarszczyła czoło. Cal? Skąd się tu wziął? To przecież nie nasza chata, pomyślała, tylko dom ciotki. I czemu jestem cała mokra? I nagle dotarło do niej, co się stało. Przypomniała sobie ostrą kłótnię, bolesne słowa. Potem zachorowała i gorączka… gorączka… Rozchyliła suche usta i dotknęła głowy spoczywającej na jej piersi. – Moje dziecko – wychrypiała nieswoim głosem. Cal podniósł głowę i spojrzał na nią z osobliwym błyskiem w oczach. – Noro… – powiedział cicho. Dotknęła jego ramion, a wspomnienia napływały falą. Przypomniała sobie w bolesnych szczegółach całą ich ostatnią rozmowę, każde słowo, wszystkie wyrzuty i oskarżenia, a słabość wynikła z choroby jeszcze bardziej pogłębiała rozpacz. Zasłoniła twarz dłonią. – Och, po co jeszcze żyję? – szepnęła łamiącym się głosem. – Dlaczego nie umarłam! Poczuł się zdruzgotany, słysząc te słowa. – Noro, proszę… – zaczął niepewnie. – Straciłam dziecko, prawda? – Czekała w napięciu na odpowiedź, której się bała, lecz którą przecież znała. – Tak – przyznał z trudem. Spod przymkniętych powiek Nory wypłynęła powódź łez. Z początku łkanie było niemal niesłyszalne, choć dla Cala bardziej bolesne. Czule dotknął jej splątanych włosów, ale odsunęła się, jakby sama jego bliskość była dla niej wstrętna. Wstał z głębokim westchnieniem, nie wiedząc, co myśleć. Nie chciała nawet na niego spojrzeć. Ogarnęło go przemożne, przytłaczające poczucie straty. Patrzył ze zdumieniem. To niewiarygodne, że aż do tej pory nie zdawał sobie sprawy z tego, że ją kocha, bezgranicznie kocha. Wciąż jeszcze próbował poradzić sobie ze wstrząsem, kiedy otworzyły się drzwi i wszedł lekarz, a gdy zobaczył otwarte i przytomne oczy Nory, rozpromienił się. – Udało się! – wykrzyknął z radością. Choć w sumie niewiele zrobił, jedynie zbijał

gorączkę, poczuł głęboką satysfakcję. – Dzięki Bogu! – Straciłam dziecko… – Znów zaczęła szlochać. Doktor popatrzył na Cala, którego zbolała mina powiedziała mu wszystko, i powiedział łagodnie: – Powinien pan coś zjeść, młody człowieku. Pańska żona potrzebuje spokoju i odpoczynku. Wyjdzie z tego. Wyjdzie i zostawi mnie, pomyślał Cal. Nora nie chciała na niego patrzeć. Na pewno pojedzie do domu. Wątpił, czy zatrzyma ją wyznanie miłości i obietnica lepszego wspólnego życia. Będzie go obwiniała o utratę dziecka, o atak choroby… no, o wszystko. I będzie miała rację, bo to jego wina. Wyszedł na korytarz i zamknął za sobą drzwi. Podeszła do niego Helen i spytała, czy chciałby coś zjeść. Minął ją, nie słysząc pytania. Nora zdołała uciec śmierci, będzie żyła. Powinien się z tego cieszyć. A obojętny na cały świat szedł przed siebie, przeżywając własny koszmar. Helen, obawiając się najgorszego, otworzyła drzwi i szybko weszła do pokoju. – Czy ona umarła…? – zapytała, ponieważ Cal miał taką minę, jakby stracił wszystko. Ale Nora żyła i była przytomna. Popatrzyła na ciotkę i nawet się uśmiechnęła. – Żyję – wychrypiała. – Właśnie się obudziłam. – I wkrótce poczuje się dużo lepiej – zapewnił lekarz, podał jej szklankę wody, w której rozpuścił środek uspokajający. – Bogu niech będą dzięki – szepnęła z bezgraniczną ulgą Helen, podchodząc do łóżka. – Kiedy zobaczyłam Cala, pomyślałam… – Ugryzła się w język, widząc spojrzenie Nory. – Tak się cieszę, że wyzdrowiałaś. Już nie mogliśmy się doczekać. – Kiedy on wrócił? – zapytała Nora. – Wczoraj wieczorem – odparła Helen. – Siedział przy tobie przez całą noc i cały dzisiejszy dzień. Był zrozpaczony… – Czy przyszła odpowiedź na depeszę, którą wysłałaś do moich rodziców? – Och, Noro, strasznie cię przepraszam. – Helen poczerwieniała ze wstydu. – Próbowałam tylko uświadomić Calowi, że w każdej chwili możesz stąd wyjechać, jeśli pogodzisz się z rodzicami. Chciałam dobrze. – Oczywiście, ciociu – zgodziła się Nora. – Ale telegrafowałaś do nich, prawda? – Tak. – Nadeszła odpowiedź? Helen zawahała się. Odpowiedź przyszła, ale jeszcze jej nie przeczytała. Wolała jej nie dawać Norze, żeby w razie nieprzyjemnej treści dodatkowo się nie załamała. – Proszę, przeczytaj ją – powiedziała Nora spokojnie, choć wiedziała, czego może się spodziewać. Doskonale znała swego ojca. Owszem, była blada, delikatna i skrajnie osłabiona, ale emanowała osobliwą wewnętrzną siłą. Helen zastanawiała się, czy Nora jest świadoma, jak bardzo się zmieniła. Z zamkniętej w sobie damy dbającej o konwenanse, która w sierpniu zawitała do Tyler Junction, przemieniła się w silną, nieustraszoną kobietę, która nie cofa się przed żadnymi trudnościami. Gdy doktor skinął głową przyzwalająco, Helen poszła po telegram. Podała go Norze, która uniosła się na łokciach i wzięła go trzęsącymi się dłońmi. Powoli rozerwała kopertę. Kiedy w końcu przeczytała depeszę, pomyślała, że słusznie nie miała złudzeń. Wiadomość niosła ze sobą brutalnie jednoznaczną treść: „Nie mamy córki”.

Podpisana była inicjałami ojca. Nora wypuściła telegram z dłoni. Poleciał na podłogę niczym zwiędły liść. A zatem została zupełnie, ale to zupełnie sama, czego się zresztą spodziewała. Gdyby nie samowola ciotki, za nic nie zniżyłaby się do tego, by błagać ojca o wybaczenie. To on powinien ją przeprosić i błagać o wybaczenie, a nie ona jego. Westchnęła ciężko. Cóż, będzie żyła, ale jej życie już nigdy nie będzie takie samo.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Cal Barton siedział w małym wiejskim barze kilka mil od Tyler Junction. Jedyna knajpa w mieście została zamknięta. Pewnie właściciel zląkł się Ligi Trzeźwości, pomyślał z przekąsem. A efekt był taki, że mężczyźni musieli przyjeżdżać aż tutaj. Chociaż na ranczu alkohol był zabroniony, w sobotnie wieczory niejeden pracownik ledwie stał na nogach. Po kolejnej whisky poczuł się nieco lepiej. Próbował zobaczyć się z Norą, ale po odzyskaniu przytomności zakazała ciotce wpuszczać go do pokoju. Helen przekazała również, że Nora uznaje małżeństwo za skończone, wraca do Wirginii i nie chce Cala więcej widzieć. Oczekiwał takiej odpowiedzi, co nie znaczy, że go nie zabolała. Najgorsze, że sam był sobie winien. Gdyby okazał się bardziej cierpliwy i mniej krytyczny, Nora być może z czasem przystosowałaby się do nowych warunków życia. A gdyby od razu zabrał ją do El Paso, nie straciłaby dziecka. Ale rozpamiętywanie nic tu nie pomoże. Wiedział, że małżeństwo jest skończone. Nie winił jej za to, że nie chciała go widzieć. Rozumiał to. To on ją uwiódł, a nie na odwrót, i to on sprowadził na nią nieszczęścia. Wszystko stało się z jego winy, a przede wszystkim śmierć dziecka. W poczuciu bezradności zastanawiał się, czy był to chłopiec, czy dziewczynka. Gdyby matka się dowiedziała, również opłakiwałaby nienarodzone dziecko. Ale cóż, nawet nie wiedziała, że się ożenił, a zanim się dowie, on już będzie rozwodnikiem. Rodzice Nory w tej nowej sytuacji z pewnością jej wybaczą, wróci do Wirginii i znajdzie mężczyznę, który będzie ją traktował tak, jak na to zasługuje. Cal pomyślał też, że udawanie Pana Boga nie wyszło na dobre, tylko wręcz przeciwnie, i zrobi wszystko, by już nigdy nie popełnić takiego błędu. Kiedy był pijany, nigdy się nie awanturował, podobnie jak teraz. Niejeden na jego miejscu szukałby rozładowania w bójce, lecz Cal po prostu zapłacił, wstał i wyszedł. Za młodu raz przesadził z whisky, gdy wybrali się z Kingiem, który miał wyjątkowo mocną głowę, do baru w Kansas City, i stracił przytomność. King zawiózł go windą towarową na górę i odholował do hotelowego pokoju. Pomyślał, że obecnie King jest żonaty z kobietą, która dorównuje mu temperamentem. Miał nadzieję, że brat jest szczęśliwy, nie jak on teraz. Tęsknił za bliskimi, ale bał się powiedzieć rodzinie, jakim głupcem się okazał. To go jednak nie minie, wreszcie kiedyś będzie musiał wrócić do domu. Podszedł chwiejnym krokiem do konia i wdrapał się na siodło. Dobrze, że zwierzę znało drogę do domu, bo inaczej nigdy by się tam nie dostał. Zamknął oczy, trzymając w ręku wodze. I obudził się na wypowiedziane życzliwym tonem słowa: – No już, spokojnie! Wyprostował się, zamrugał i rozejrzał się wokół. Z całą pewnością nie był na ranczu. – Gdzie ja jestem? – Zmarszczył brwi. – W stajni Daltona, w Tyler Junction. – Staruszek wyszczerzył zęby. – Chlapnąłeś sobie, co? – Na to wygląda. – Cal zsunął się z konia i jęknął. – Lepiej idź do hotelu i zapłać za pokój, młody człowieku. Nie nadajesz się do jazdy. Zajmę się twoim koniem. – Dzięki. Nazywam się Cul… Barton. – W ostatniej chwili przypomniał sobie, że zamiast

nazwiska ojca używa nazwiska panieńskiego swojej babki. Zostawił konia i ruszył w stronę hotelu, uświadomił sobie jednak, że stacja znajduje się o wiele bliżej. Po chwili podszedł do okienka i powiedział: – Do Beaumont proszę. W jedną stronę. – Ma pan szczęście – odparł kasjer, patrząc na lokomotywę, spod której wydobył się obłok pary. – Właśnie odjeżdża ostatni pociąg. Nie ma pan bagażu? – Ani bagażu, ani żony, ani w ogóle niczego – mruknął Cal i lekko się zachwiał, po czym zapłacił za bilet i odszedł. Kasjer patrzył za nim, kręcąc głową. Obudził się w Beaumont z potężnym kacem. Kiedy dotarł do wieży, Pike właśnie odkręcał ostatnią śrubkę w części, która nagle zaczęła szwankować. – Szlag by to! Że też musiało się zepsuć akurat teraz – narzekał. – Nie mamy zapasowych części, w sklepie też pusto. Sprzedawca twierdzi, że sprowadzi je dopiero w styczniu. – W styczniu? – Nic na to nie poradzę. – Wyślij kogoś do St. Louis, do Nowego Jorku albo do Pittsburgha. – Nie ma sensu. Nie wiem, czy zauważyłeś, ale nie tylko my stawiamy tu wieże. – Pike potoczył dłonią po równinie upstrzonej wysokimi konstrukcjami. – Pewnie, że zauważyłem. Może wszyscy powariowaliśmy – cierpko skomentował Cal. – Wygląda na to, że znowu znajdziemy tylko wodę. – A może ten geolog jednak miał rację? – Pike świdrował Cala wzrokiem. – Może wciągniemy go do spółki? – Będziemy bogaci. – A gdybyśmy tak się podzielili? – nalegał Pike. – Kosztami i zyskami. Możemy sprzedać część udziałów. – Jeszcze nie jesteśmy zdesperowani – odparł Cal. Pike nie znał jego przeszłości, nie wiedział o tym, że pochodzi z bogatej rodziny, bo Cal nic nie mówił o sobie. Miał ku temu powody. Pike był doświadczonym nafciarzem, ale jako człowiek nie wzbudzał zaufania. Coś było w nim takiego, że Cal, rozmawiając z nim, uważał na każde słowo. Najchętniej zastąpiłby go podczas wierceń, ale był zajęty Norą. Nora… Nawet się z nią nie pożegnał przed wyjazdem ani nie próbował porozmawiać. Pewnie pomyślała, że ją opuścił, co nie było prawdą. Pił i cierpiał, cierpiał i pił, i pod wpływem impulsu postanowił pojechać do Beaumont. Ale czy to miało jakiekolwiek znaczenie? Nora pewnie była w drodze do domu albo tam już dotarła i nie chciała mieć nic więcej do czynienia z mężczyzną, który zrujnował jej życie. Cal nigdy nie zapomni, jak odsunęła się, kiedy chciał jej dotknąć. Wspomnienie tej sceny zawsze będzie go prześladować. Nora była bardzo delikatna, do tego osłabiona nawracającą chorobą, a on nawet o tym nie wiedział. Nie powiedziała mu o tym. Odwrócił się od Pike’a, jednym uchem słuchając jego gadania. Może gdyby była wobec niego do końca szczera, a on wobec niej, sprawy by przybrały inny obrót. Gdyby nie bawił się w Pana Boga, nie byłby teraz sam. – Dokąd idziesz? – zapytał Pike. Cal się zawahał, jednak szybko podjął decyzję: – Jadę do domu. Poślij do Corsicany po część, której potrzebujemy. – Już wiedział, jak załatwić problem. Podał Pike’owi nazwisko człowieka, u którego pracował po wyjściu z wojska, a który zrobił fortunę na ropie. Jeśli ktokolwiek miał części zapasowe, których potrzebowali, to z pewnością o tym wiedział. Co więcej, komu jak komu, ale Calowi wyśle je bez żadnych oporów.

Nora leżała w łóżku jeszcze przez kilka dni, aż wreszcie na tyle doszła do siebie, by zasiąść z ciotką i kuzynką w salonie i podczas rozmowy bez owijania w bawełnę stawić czoło faktom. Nie miała już rodziców, na których mogła liczyć. Mąż wykreślił ją ze swego życia i zniknął bez śladu. Nie miała pieniędzy, nie miała też konkretnego pomysłu, jak je zarobić. Ale przynajmniej przetrwała nawrót choroby i choć dręczył ją straszliwy smutek po stracie dziecka, z każdym dniem czuła się silniejsza. – Muszę znaleźć pracę – oznajmiła na koniec. Melly, która miała na głowie własne problemy związane z nieuchronną oficjalną wizytą na ranczu coraz bardziej niecierpliwego Jacoba, poinformowała kuzynkę: – W szkole jest wolna posada nauczycielki. – Melly, nie mogę być nauczycielką – odparła smutno Nora. – Na samą myśl o pracy z dziećmi robi mi się ciężko na duszy. – Och, wybacz… Nie pomyślałam. – Nie przejmuj się. – Nora machnęła ręką. – Praca w szkole? Może w przyszłości, ale na razie sama nie wiem, co mogłabym teraz robić. – Wiesz, że możesz tu mieszkać, jak długo tylko chcesz – rzekła Helen. – Nie jako gość – odparła kategorycznie. – Zostanę, o ile będę mogła zarobić na utrzymanie. – Z trudem wypowiadała te słowa, albowiem raniły jej dumę. – Jeśli okażecie mi cierpliwość, chciałabym nauczyć się prowadzenia domu… – Jej usta drżały, ale siedziała prosto i patrzyła ciotce w oczy. – Sądzę, że sobie poradzę. – Och, kochanie… – ze smutkiem powiedziała Helen. – Nie jestem taka zła! – zapewniła ją Nora. – Potrafię już prasować – dodała z uśmiechem. – Nauczyłam się jeszcze przed… chorobą. Naprawdę całkiem nieźle radzę sobie z żelazkiem. A jeśli nauczycie mnie gotować, to przekonacie się, że kiedyś zostanę dobrą kucharką. – Oczywiście, moja droga – zapewniła ją ciotka. – Będziesz doskonałą uczennicą. Ale to wielka zmiana w twoim życiu. Kobieta z takim pochodzeniem i wychowaniem… Och, czemu Cynthia pozwala twemu ojcu, by był aż tak surowy i bezwzględny? Ponieważ zna prawdę, o której ty nie masz pojęcia, pomyślała ponuro. Wie, że zaszłam w ciążę jako panna, zanim Cal ożenił się ze mną. Och, Cal… Robiła wszystko, by wypchnąć go z myśli. Oszaleje, jeśli sobie z tym nie poradzi. – Nieważne. Nie wrócę do rodziców. – Ostatnie przeżycia bardzo ją zahartowały. Dojrzała jako człowiek, wiedziała, że musi sobie narzucać pewność siebie i liczyć tylko na swoje siły. – Niegdysiejszej damie korona z głowy nie spadnie, gdy weźmie się do pracy – próbowała żartować, ale dokończyła już z absolutną powagą: – Muszę poznać różne praktyczne umiejętności, dzięki którym przetrwam w życiu. Zacznę od jutra. – Dobrze się już czujesz? – z troską spytała Helen. – Muszę, nie mam innego wyjścia. Co do tego, gdzie będę mieszkała… – Zawahała się. – W chacie zarządcy? – Gdy Helen i Melly wymieniły spojrzenia, spytała: – O co chodzi? Proszę, nie próbujcie mnie chronić. Już wiem, że gdy muszę, potrafię być twarda i silna. Więc o co chodzi? – Cal Barton zrezygnował z pracy – powiedziała cicho Helen. – Rano przysłał Chesterowi telegram z Beaumont. – Beaumont? Tam teraz jest? – zapytała Nora, udając brak zainteresowania. – Przynajmniej tam nadano depeszę. Napisał, że wyjeżdża i jutro będzie już gdzie indziej, ale nie zdradził gdzie.

– Wygląda na to, że mnie zostawił – skwitowała Nora. – Może to i lepiej. – Kiedy byłaś chora, nie odstępował od ciebie na krok – odezwała się Melly przygaszonym tonem. – To było też jego dziecko, Noro. – Melly! – upomniała ją matka. Nora zagryzła wargi. Odwróciła głowę, walcząc z bólem. Nie mogła znieść najmniejszej myśli o dziecku. – Wiem, że nie miałaś na myśli nic złego, Melly – wycedziła. – Ale nie wspominaj o tym więcej. – Wybacz – powiedziała skruszona Melly. Nora wzruszyła ramionami, po czym oznajmiła: – Muszę się na chwilę położyć. Jutro rano wezmę się do pracy. – Zobaczyła, że ciotka próbuje zaprotestować, więc popatrzyła na nią znużonym wzrokiem, unosząc przy tym rękę, jakby domagała się szczególnej uwagi. – Nie chcę narobić wam wstydu, szukając pracy w mieście, dlatego potrzebuję waszej zgody na mój plan. Zrozumcie, nie mogę tu mieszkać i jeść, nie pracując na swoje utrzymanie. To po prostu nie wchodzi w grę. Choć ojciec uważa inaczej, nadal nazywam się Marlowe. Nie przyjmę jałmużny, nawet gdy płynie z dobrego serca. – Jesteś naszą siostrzenicą, więc to nie byłaby jałmużna. – Helen wstała i wyściskała Norę. – Ale dobrze, zgadzam się. Nora przytuliła Melly, której nie opuszczało poczucie winy. – Kiedyś będę mogła rozmawiać o tym spokojniej, bez tych niemożliwych do opanowania emocji – wyjaśniła drżącym głosem, po czym wyszła z pokoju. Melly i Helen zostały same. – Nora cierpi – powiedziała cicho Melly. – Ale panu Bartonowi również jest ciężko na duszy. – Nie wiem, jak Chester sobie bez niego poradzi. – Helen zadumała się na moment. – Okropne rzeczy się dzieją. Tyle smutku. – Często powtarzasz, że po smutku zawsze przychodzi radość. – Zgadza się – przyznała Helen z uśmiechem, widząc, jak córka wpatruje się we wzór na swej sukni. Czekała więc, ale gdy cisza się przedłużała, w końcu stwierdziła: – Zauważyłam, że pan Langhorn zaczął się ostatnio pokazywać na różnego rodzaju imprezach towarzyskich, i nie tylko, po prostu stał się aktywniejszy w naszej społeczności. A w niedzielę zjawił się nawet na mszy, i to z Bruce’em. – No tak… – niepewnie odparła Melly, zastanawiając się, czy matka zauważyła jej krótką rozmowę z Jacobem, podczas której wyjaśniała mu, co się dzieje na ranczu. Helen zerknęła na córkę i wzięła do ręki robótkę. – Pomyślałam, że moglibyśmy zaprosić go razem z synem na obiad w przyszłą niedzielę. Zgodziliśmy się z ojcem, że pan Langhorn wcale nie jest rozpustnikiem, za jakiego go mieliśmy. Ojciec go polubił, kiedy pan Langhorn zaproponował mu kupno jednego ze swoich najlepszych byków rozpłodowych za całkiem rozsądną cenę. Melly nie potrafiła ukryć zaskoczenia. Jej twarz pojaśniała, w brązowych oczach pojawił się blask. – Melly, dziecko, czy naprawdę sądzisz, że nie zwróciłam uwagi na to, jak oczy ci błyszczą, gdy jesteś blisko niego? – Helen odłożyła robótkę. – Ślepy by zauważył, że on cię adoruje, a ja myślę, że nie bez wzajemności. Czemu mi nie powiedziałaś? Melly objęła matkę i wyjaśniła takim tonem, jakby się tłumaczyła: – Jacob bał się, że nie pozwolicie mu się o mnie starać. Był przekonany, że z uwagi na jego reputację ojciec wyrazi stanowczy sprzeciw. Ale to nie jest zły człowiek, mamo, to jego

żona była okropna. – Wiem, Melly. Chester usłyszał to i owo od jej krewnych. Kochanie, z przyjemnością przyjmiemy twojego pana Langhorna. Za nic w świecie nie pozwoliłabym, żebyś znalazła się w takiej sytuacji jak Nora. Nie dopuszczę do tego, żebyś musiała uciekać i potajemnie brać ślub. To była dla mnie smutna nauczka. – Też jest mi przykro z powodu Nory. Ostatni rok był dla niej straszny. – Dla ciebie też nie był udany. – Helen pogłaskała ją po głowie. – Ale myślę, że nadchodzą lepsze czasy, kochanie. Poza tym zbliża się Gwiazdka. Melly gwałtownie posmutniała. – To nie będą wesołe święta dla naszej biednej Nory. Ani dla pana Bartona. – Zmarszczyła czoło. – Ciekawe, dokąd pojechał. Do El Paso. A konkretnie do Latigo. Kiedy wchodził na ganek, przez siatkę w drzwiach patrzyła na niego młoda ładna kobieta o złotych włosach i dużych, brązowych oczach. Wyszła na zewnątrz i dopiero wtedy Cal zobaczył, co trzymała na rękach. Ze zgrozą uświadomił sobie, że to było dziecko. Amelia Howard Culhane zaintrygowana patrzyła na szarookiego przybysza. Jej teść Brant, teściowa Enid i szwagier Alan mieli ciemne oczy i włosy. Oczy Kinga były szare, ale o kilka odcieni jaśniejsze niż tego mężczyzny, który zresztą z wyglądu przypominał jej męża. Miał długie nogi, szerokie ramiona i wąskie biodra. A nawet miał tę samą pewność siebie co King. – Callaway, prawda? – spytała, przypominając sobie, co słyszała na temat szwagra. – Jestem Amelia, żona Kinga. A to nasz syn Russell – powiedziała z dumą, uśmiechając się do zawiniątka. – Proszę do środka. Wchodząc za nią do domu, zreflektował się, zdjął kapelusz i przeczesał dłonią gęste ciemne włosy. Bagaż zostawił w wynajętym powozie. Odwrócił się, by wydać stajennemu polecenie, żeby postawił torby na ganku. Dziwnie było pojawić się w domu po tak długiej nieobecności. – Enid! – krzyknęła Amelia. – Zobacz, kto przyjechał! Z kuchni wyszła drobna ciemnooka kobieta i na widok przybysza stanęła jak wryta. – Och, synku… – Otworzyła ramiona. Cal podniósł ją z ziemi i mocno wyściskał. Matka. Tak bardzo stęsknił się za rodziną, a teraz potrzebował jej bardziej niż kiedykolwiek. – Dobrze być w domu – powiedział z niewyraźnym uśmiechem, stawiając matkę na ziemi. – Nie było cię całe lata – zbeształa go. – Nawet nie pisałeś! Możesz zostać do Nowego Roku? – Czemu nie? – Wzruszył ramionami. – I tak czekamy na ważną część do świdra, którą dostaniemy dopiero na początku roku. – A dlaczego nie zastąpicie jej używaną? – zapytała przytomnie. – Bo to nowy typ świdra, do którego stare części nie pasują. Mój partner został na miejscu, żeby pilnować interesu, dopóki ponownie nie ruszymy z pracą. Mam nadzieję, że opóźnienie nie okaże się dłuższe niż dwa, trzy tygodnie. Muszę nauczyć się cierpliwości. – Brant, Alan i King ucieszą się z twojego przyjazdu. Nigdy nie potrafili zrozumieć, dlaczego nie chciałeś tu zostać i pracować w rodzinnym interesie. – Wszyscy wiedzą, że Latigo należy do Kinga – odparł z uśmiechem, patrząc na młodą kobietę stojącą obok matki. – King został mężem i ojcem. – Zmarszczył brwi. – Nie mogłem uwierzyć, kiedy Alan powiedział mi o ślubie.

– Z początku nie było łatwo – wtrąciła z uśmiechem Amelia. – Często się kłóciliśmy, ale Russell nas pogodził. Ma zaledwie dwa tygodnie. Cal nie wziął dziecka na ręce. Chciał, ale nie był w stanie. Zmusił się do uśmiechu. – Kiepsko sobie radzę z dziećmi. – Wzruszył ramionami. – Słodki maluch. – Wierna kopia ojca – powiedziała rozczulona Amelia. – King nigdy nie był dzieckiem – sprostował Cal. – Urodził się od razu jako szef wszystkich szefów, wybitny specjalista od ujeżdżania koni. – Też tak słyszałam. – Oczy Amelii rozbłysły. – Chodź, zjesz z nami – powiedziała Enid, odgarniając siwiejące włosy. Sama dba o dom, przypomniał sobie Cal i jego myśli natychmiast popłynęły ku Norze. Skrzywił się z bólu. Rozmawiali, aż zagotowała się woda na kawę. Ciasto leżało pokrojone na porcelanowym talerzu. Potem dziecko się rozpłakało i Amelia poszła je przewinąć. Enid wzięła tacę z kawą i ciastem i poszła usiąść z synem w salonie. – No – zwróciła się do Cala – opowiedz, co cię sprowadza do domu… z obrączką na palcu i w żałobie – dodała cicho. Zaskoczony spojrzał na palec. Zapomniał o obrączce, którą przez wzgląd na Norę kupił podczas postoju pociągu w St. Louis. Milczał zapatrzony w kawałek złota. – Synku… – Tak, mamo? – Ożeniłeś się… – Tak. – Umknął wzrokiem. Nie potrafił się zdobyć, by opowiedzieć całą smutną historię. – Ona… niedawno straciła nasze dziecko. – I zostawiłeś ją samą? – Nie chciała mnie widzieć. To skomplikowane. Pochodzi ze Wschodu, z wyższych sfer. Nie chciała za mnie wyjść, ale… skompromitowałem ją. Zabrałem ją na ranczo, gdzie pracowałem jako zarządca, i kazałem mieszkać w skromnej chacie. Do tej pory nie musiała gotować, sprzątać, prasować… – Dostrzegł po wyrazie oczu, że matka zaczyna rozumieć, wyobraźnią dociera do prawdy. – I co dalej? – ponagliła go, gdy zamilkł. – Przedźwigała się – stwierdził po prostu. – Kiedyś zaraziła się malarią w Afryce. Choroba ma nawroty. Zachorowała i straciła dziecko. – To nie wszystko, prawda? – spytała z powagą Enid. – Zbyt późno zdałem sobie sprawę, że ją kocham – wyznał z bezbrzeżnym smutkiem. – A ona? – Ona mnie nienawidzi, a ja nie mam prawa mieć o to do niej pretensji. Chciałem nauczyć ją pokory, więc kazałem jej harować, i wyszło… jak wyszło. – Panna z dobrego domu mieszkająca w chacie zarządcy… Dlaczego nie przywiozłeś jej tutaj, do rodzinnego domu? – Nie mogłem. Ona myśli, że wyszła za kowboja, prostego zarządcę rancza, który nazywa się Callaway Barton – powiedział z drwiącym uśmiechem. – Ze względu na zarząd nie mogłem powiedzieć jej wujowi, kim naprawdę jestem, a już tym bardziej ona nie mogła się dowiedzieć. Uważa mnie za biednego, brudnego kowboja i przeklina los, który ją ze mną związał. – Och, Cal… – Enid nie kryła dezaprobaty. – Narozrabiałeś, chłopcze. – Wiem, mamo. Ona nawet nie chciała ze mną rozmawiać. Wypiłem za dużo i pojechałem do Beaumont. Stamtąd nie miałem dokąd pójść, tylko tutaj. – Czy jest szansa, że się jeszcze pogodzicie? – zapytała Enid. Jego szerokie ramiona uniosły się i powoli opadły.

– Przypuszczam, że wróciła do rodziców w Wirginii. Ojciec to odpychający snob, a matka robi wszystko, co powie mąż. – W jego oku pojawił się błysk. – W naszej rodzinie kobiety są inne. – To prawda, nigdy nie robiłam tego, czego wymagał ode mnie twój ojciec – zgodziła się Enid. – W końcu dotarło to do niego i wtedy przestał mi rozkazywać. Amelia jest taka sama – dodała wesoło. – Zabawne, kiedy King próbuje nią kierować. – Wygląda na łagodną kobietę. – Pozory mylą, bardzo mylą, synku. Słysząc tętent końskich kopyt, wyszli na ganek. Wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna o ciemnych włosach i srebrnoszarych oczach zsiadł z konia. Drugi, starszy i niższy, zrobił to samo. – Kingu! Ojcze! – wykrzyknął Cal i podbiegł, by ich uściskać. Oczy Kinga, jasne, niemal przezroczyste, uśmiechnęły się do brata. – Cieszę się, że w końcu przyjechałeś do domu – powiedział. – Jak tam interes z ropą? – Powoli. – Rozumiem… Zostaniesz na święta? – zapytał z uśmiechem Brant Culhane, spodziewając się odmowy. – Owszem, zostanę – powiedział Cal. – Nie mam nic innego do roboty. Odszedłem z rancza Tremayne’ów. – A zatem udało ci się wprowadzić zmiany. – Tyle, ile się dało. Teraz to tylko kwestia czasu. Chester jest na dobrej drodze do sukcesu, przynajmniej tak mi się wydaje. To był dobry pomysł, żebym pojechał tam, najął się jako zarządca i dzień po dniu nakłaniał go do zmian. Lepsze to niż telegramy z odgórnymi zaleceniami – powiedział Cal. – Ranczo znajduje się niedaleko Beaumont, więc mogłem przy okazji doglądać odwiertów. Na razie zostawiłem firmę w rękach Pike’a. – Można mu zaufać? – zapytał King, kiedy wchodzili do domu. – Nie wiem do końca – w zadumie odparł Cal. – Jest w nim coś, co sprawia, że człowiek staje się czujny. Będę go obserwował. Ale jego charakter i tak nie będzie miał znaczenia, jeśli trafimy na kolejne suche złoże. – Tu jesteś! – ze śmiechem zawołała Amelia, idąc z dzieckiem do Kinga. Zmiany, które zaszły w najstarszym z braci, były zdumiewające. Zniknął jego ostry, znamionujący arogancję i nieprzejednanie wygląd. Uśmiechnął się do Amelii tak promiennie, że wprawił Cala w osłupienie. Jeszcze nigdy go takim nie widział. – Cześć, mała. – King czule pocałował Amelię i pogładził małą, ledwie widoczną w zawiniątku główkę. – Jak tam mój rudzielec? – Nie mów tak! – ofuknęła go Amelia. – To mój syn i będę go nazywał tak, jak mi się podoba – odparł z przekorą. – Będzie miał rude włoski, więc jest rudzielcem, koniec, kropka. Mówiłaś, że twoja matka też miała rude włosy. – No tak – niechętnie przyznała Amelia. – Wyglądasz na zmęczonego, kochanie. – Ty też, maleństwo. – Pogładził ją po głowie. – Nie spałaś ostatniej nocy, bo mały marudził. – A ty siedziałeś ze mną, tyle że ja nie musiałam rano iść do pracy na cały dzień. – Chwyciła go za rękę. – Chodź, dam ci kawy i ciasta, od razu poczujesz się lepiej. Enid upiekła babkę cytrynową! – Potrafią tak przez cały dzień – skomentował rozbawiony Brant, patrząc na syna i synową. – Jeszcze czegoś takiego nie widziałem.

Cal też nie. Poczuł się pusty i samotny, kiedy zobaczył, jak mogłoby wyglądać jego życie, gdyby była przy nim Nora, gdyby urodziło się dziecko i gdyby pobrali się z miłości. On ją kochał, ale ona jego nie. Gdyby coś do niego czuła, nie miałoby dla niej znaczenia, jak zarabiał na chleb. Zabolało, gdy sobie to uświadomił. – Alan pojechał zobaczyć się z dziewczyną spod Baton Rouge – powiedział wesoło Brant. – Tym razem to chyba coś poważnego. – Tak, wspominał też o karierze w bankowości w Baton Rouge. Wątpię, by zamierzał się tu osiedlić – rzuciła Enid przez ramię, nalewając kawę do filiżanek. – Wcale się tego nie spodziewałem. To nie jego styl życia. – Cal usiadł i zaczął sączyć czarny gorący napój. Popatrzył ciepło na brata. – Wszyscy od zawsze wiedzieliśmy, że Latigo przypadnie Kingowi. Tu mieszka jego serce. – Nie tylko serce – odparł cicho King, patrząc wymownie na żonę i dziecko. Enid uniosła filiżankę do ust. – Cal się ożenił. – King! – krzyknęła Amelia, chwytając serwetkę, by wytrzeć kawę, która nagle wylądowała na spodniach jej męża. Zdumiony King patrzył na brata, w ogóle nie zwracając uwagi na kawę. – Że co? – wybuchnął. – Ożenił się i nawet nie przywiózł pokazać swojej żony? Cal posłał matce gniewne spojrzenie, po czym zanim King zdążył zadać kolejne pytanie, odparł: – Nie mogłem jej przywieźć. Udawałem prostego kowboja, ubogiego zarządcę rancza, i okazałem się tak przekonujący, że ona całkowicie mi uwierzyła. Jest bogatą damą ze Wschodu i ma problem z zaakceptowaniem ludzi stojących niżej od niej w hierarchii społecznej. – Poruszył się niespokojnie i odwrócił wzrok. – Chciał dać jej nauczkę, więc zmusił ją, by żyła jako żona zarządcy – dokończyła Enid. – Ale to ona zagrała mu na nosie i wróciła do domu. W związku z czym się upił. – Dziękuję, mamo – mruknął Cal. – Nie ma za co, kochanie – odparła słodkim głosem. King wyczuwał, że to jeszcze nie wszystko, lecz nie drążył tematu, bo Cal był wyraźnie przybity. Szczegółową indagację odłożył na później. – Tak czy owak, miło cię widzieć w domu – powiedział zdecydowanym tonem. Enid wiedziała, że Cal wciąż posyła jej gniewne spojrzenie. Popatrzyła na starszego syna i powiedziała z uśmiechem: – Dobrze, że spasowałeś. Ja też już skończyłam… na razie. – Wiedźma! – skomentował rozbawiony King. – To przez to, że muszę żyć z waszym ojcem. – No tak – komicznie westchnął Brant. – Jak zwykle moja wina. Cal poczuł się bezpieczny. Uśmiechnął się i z westchnieniem rozparł na krześle. Jednak uśmiech na jego twarzy nie był prawdziwy.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Przed Bożym Narodzeniem, które w tym roku wypadało we wtorek, na ranczu Tremayne’ów zaszły spore zmiany. Nora porzuciła stylowe, wyrafinowane suknie ze Wschodniego Wybrzeża na rzecz prostych, zwyczajniejszych i nauczyła się gotować oraz wykonywać większość prac domowych. Oczywiście Helen, Melly i Chester nie traktowali jej jak służącą, lecz jak członka rodziny. Wprawdzie jadała z nimi w salonie, ale poza tym żyła adekwatnie do swej nowej pozycji społecznej. Stała się prawdziwą specjalistką od prasowania. Zresztą równie sprawnie doiła krowy i ubijała masło. Potrafiła zabić kurczaka i oskubać go. Co prawda na początku szło jej opornie, ale dzięki pomocy ciotki Helen pokonała wszelkie opory. Już nie bała się pobrudzić. Pomagała w przygotowaniach do mającego się odbyć wiosną ślubu Melly i Jacoba, a także uczyła się szyć. Nabywanie nowych umiejętności bardzo ją zmieniało. Była mniej nerwowa i spięta, czuła się też inaczej, jakby uwolniona od balastu uprzedzeń klasowych i mentalności wyższych sfer reprezentowanych przez jej rodziców. Zmieniła się również Helen. Czuła wyrzuty sumienia z powodu deprecjonowania Jacoba Langhorna i jego syna, których teraz z ochotą przyjmowała na ranczu. Melly dawała kuzynce lekcje jazdy konnej. Nora nadal jeździła tak sobie, ale potrafiła już utrzymać się w siodle. Często myślała o Calu i zastanawiała się, gdzie też się podziewa i czy u niego wszystko w porządku. Nie próbował się z nią skontaktować po tym, jak go odprawiła. Po tym, jak mu oznajmiła, że wraca do Wirginii, była przekonana, że nawet przez myśl mu nie przejdzie, gdzie naprawdę mieszkała. Tak czy inaczej, martwiła się o niego. Czuła się winna, że stracił przez nią pracę, którą lubił. Zastanawiała się, czy obwinia ją o to, że ukryła przed nim prawdę o swej chorobie. Melly powiedziała, że był wyraźnie załamany, kiedy matka przekazała mu w imieniu Nory wiadomość o definitywnym rozstaniu. Myślała wtedy wyłącznie o swoim bólu, teraz jednak żałowała, że nie zobaczyła się z Calem. Jak powiedziała Melly, to było również jego dziecko. Z pewnością był to dla niego cios i poczuł się winny, gdy wróciwszy po wielkiej kłótni, zastał ją w fatalnym stanie. Nie był człowiekiem bez serca, wiedziała o tym, a wiele z tego, co powiedział, podyktowały mu złe emocje. Dobiły go uwagi Helen o tym, że Norze przydałaby się służąca, a także informacja o pojednawczej depeszy do rodziców Nory. Tęskniła za nim bardziej, niż się spodziewała. Jej życie nigdy jeszcze nie było takie puste. Wszelkie bogactwa i zaszczyty straciły znaczenie. Nawet gdyby rodzice zapragnęli jej powrotu, pewnie by im odmówiła. Dlaczego? Bolesne odrzucenie, zraniona ambicja, głęboka uraza to jedno. A drugie? Cóż, w głębi serca wciąż wierzyła, że pewnego dnia Cal do niej wróci. W końcu, doprowadzona do ostateczności brakiem jakichkolwiek wieści, postanowiła zapytać o niego ciotkę. – Czy wiesz, co się dzieje z Calem? – zapytała, gdy nakrywały do świątecznego stołu. – Owszem, wiem. – Pozorna lekkość, z jaką Nora zadała to pytanie, nie zwiodła Helen. Ręce Nory zadrżały. Ostrożnie odstawiła talerze. – Co u niego? – Jest u swojej rodziny – odparła Helen, stawiając na stole porcelanową sosjerkę z dressingiem. – Ma nadzieję, że wyzdrowiałaś i odzyskujesz siły. – Naprawdę? – Oczy Nory rozbłysły. Po raz pierwszy od czasu choroby wyglądała na tak

bardzo ożywioną. – Drogie dziecko – powiedziała łagodnie Helen. – Tak bardzo za nim tęsknisz? – Potraktowałam go niesprawiedliwie – przyznała ze wstydem. – Nic nie wiedział o mojej chorobie, a ja byłam zbyt dumna, by mu powiedzieć. Bardzo się pokłóciliśmy przed jego wyjazdem. Wciąż pamiętałam jego okrutne słowa. One sprawiły, że potem nie chciałam go słuchać, gdy próbował porozmawiać ze mną. Byłam zraniona. – To zrozumiałe. – Jest coś, o czym nie wiesz, ciociu – powiedziała, wygładzając obrus. – Prawdziwy powód, dla którego się pobraliśmy. – Było nim dziecko? – Tak… – odparła zaskoczona Nora. – Wiedziałaś? – Domyślałam się. – Nie kochał mnie, ciociu. Powiedział mi to przed odjazdem. Rzucił mi w twarz, że nasze małżeństwo było pomyłką, a on się mnie wstydzi. I to tak bardzo, że nawet nie powiedział o mnie swojej rodzinie. – Zamknęła oczy, przypominając sobie, jak brzmiał jego lodowaty głos, gdy Cal wyliczał jej wady. – Może miał rację. Czułam się lepsza od reszty ludzi. – Uśmiechnęła się smętnie. – Dostałam bolesną nauczkę. Zacności i szlachetności nie mierzy się w dolarach. – Tego samego nauczyłam się, kiedy zamieszkałam tu z Chesterem. – Oczy Helen rozbłysły. – Pochodzę z europejskiej arystokracji i zachowywałam się stosownie do tego, jak według mnie powinni postępować wysoko urodzeni. Tak naprawdę dopiero niedawno nauczyłam się akceptować ludzi bez zwracania uwagi na ich strój i pozycję. – Ojciec zawsze będzie oceniał ludzi w taki sposób – stwierdziła ze smutkiem Nora. – A matka nigdy mu się nie przeciwstawi. Tęsknię za rodzicami, ale o wiele dotkliwiej odczuwam brak Cala. – Szkoda, że nie możesz do niego napisać – powiedziała Helen, rozmyślając o swoim udziale w tej sprawie. Chciała dobrze, ale jej wtrącanie się sporo kosztowało siostrzenicę. – Może jednak mogłabym napisać… – w zadumie powiedziała Nora. – Przykro mi, ale list od niego nie miał adresu zwrotnego, a stempla nie dało się nawet odczytać. – Och! – Nora podniosła spodek i wytarła go czystą ściereczką. Zrobiło jej się ciężko na sercu, bo wreszcie dotarło do niej, że być może już nigdy nie zobaczy Cala. – Sądzisz, że napisze jeszcze? – Podał jednak adres swojego prawnika – powiedziała z wahaniem Helen. – Pomyślał, że… że zażądasz rozwodu. Nora nie była w stanie przełknąć ani kęsa wyśmienitego indyka w sosie żurawinowym i innych smakowitości. Starała się uśmiechać i być miła, by nie sprawić przykrości siedzącej przy stole rodzinie i Jacobowi Langhornowi z Bruce’em, ale absolutnie nie była w nastroju do świętowania. Cal chciał się jej pozbyć. Chciał, by się z nim rozwiodła. Czyli jednak mówił poważnie, że małżeństwo było pomyłką. Nigdy jej nie kochał i nigdy nie pokocha. Po posiłku jednym uchem słuchała wieści z Galveston, gdzie szalały tyfus i malaria. Miasto wciąż nie podniosło się po wrześniowej powodzi. Nastrój poprawiła wszystkim wiadomość, że w Montanie tuzin kowbojów uciekał przed… dwoma bandytami. Autor ironicznego artykułu opisującego to zdarzenie wieszczył rychłe wymarcie gatunku „rycerzy prerii”. Chester przeczytał o tym w gazecie z El Paso, którą nadal przysyłano na nazwisko Cala Bartona. – Ciekawe – mruknął, zaglądając do rubryki towarzyskiej. – Wszyscy trzej synowie

Culhane’ów po raz pierwszy od kilku lat spędzają święta z rodzicami. – Podniósł wzrok znad gazety. – To bogata zachodnioteksańska rodzina, o której ci mówiłem, członkowie zarządu, do którego należy to ranczo. Ich najstarszy syn, King, niedawno się ożenił i został ojcem. – Dlaczego Cal zaprenumerował gazetę wychodzącą w El Paso? – zapytała Nora z grzeczności, choć wcale jej to nie interesowało. – Ponieważ obaj uznaliśmy, że lepiej wiedzieć, co się dzieje u Culhane’ów – powiedział Chester. – Dobrze być poinformowanym, a w El Paso piszą o wszystkim, co dotyczy tej rodziny. – Przestali się odzywać – zauważyła Helen. – Widocznie są zadowoleni ze zmian, które wprowadziłeś dzięki panu Bartonowi. – Na to wygląda – potwierdził z uśmiechem Chester. – Co czyni te święta tym bardziej radosnymi. – Zerknął na Helen. – Nie dałaś Eleanor listu… – Ależ Chesterze… – próbowała się wykręcić. – Żadnych ale – zadecydował. Twarz Nory pojaśniała. Cal do niej napisał! Na pewno chce wyjaśnić sprawę rozwodu, przekaże jej, że wcale nie to miał na myśli. Helen wstała i przyniosła list leżący na stole w salonie. Powoli podeszła do siostrzenicy i wręczyła go jej. Nora gwałtownie spochmurniała, kiedy zobaczyła stempel. – Otwórz – powiedział Chester, a gdy Nora z obawą spojrzała na kopertę, dodał: – Kazałem Helen ponownie do nich napisać i opowiedzieć o twojej ciężkiej chorobie. Przecież nie są bez serca. Nora zawahała się jeszcze przez chwilę, po czym otworzyła list. W kopercie znajdowała się bogato zdobiona, i oczywiście bardzo droga, kartka świąteczna. Nora rozpoznała charakter pisma matki: „Z przykrością dowiedzieliśmy się o twojej chorobie. Jeżeli wyrażasz chęć powrotu do domu, ojciec jest gotów przyjąć twoje przeprosiny. Napisz do niego, kochanie. Ucałowania od Mamy i Taty”. Nora odetchnęła głęboko, po czym powoli wstała, podeszła do pieca, otworzyła drzwiczki i wrzuciła kartkę do ognia. – Rozumiem – mruknął Chester. Nora wróciła do stołu i usiadła na swoim miejscu. – Ojciec życzy sobie, abym go przeprosiła – wyjaśniła. – Zapomniałam wam powiedzieć, że spoliczkował mnie, gdy oznajmiłam mu, że wychodzę za mąż. Nie chciał się pogodzić z moim wyborem kandydata na męża. – Mój Boże! – wykrzyknął Chester. – Nie miałem o tym pojęcia! Gdybym wiedział, nigdy bym… Nora z niepewnym uśmiechem uniosła dłoń i oznajmiła: – Cóż, zbyt wiele tych tajemnic. – Ale żeby spoliczkować kobietę w takim stanie! – Chester był wstrząśnięty. – A co na to Cal? – Uderzył ojca i powalił go na podłogę. Ostrzegł, by nigdy więcej nie podnosił na mnie ręki. Przyznam, że mocno zbił mnie z tropu. Ojca też, i to dosłownie. – Brawo, Cal! – skomentowała Melly, a Helen jej zawtórowała. – Jeszcze nikt nie odezwał się w taki sposób do mojego ojca – ciągnęła Nora. – Pewnie nadal boleśnie przeżywa, że pokonał go taki… prostak. – Jej oczy rozbłysły. – Szkoda, że tego nie widzieliście! Cal miał pas z bronią, skórzaną kurtkę z frędzlami, buty kowbojskie i wytarty czarny kapelusz. – Zaśmiała się, a jej oczy zalśniły na wspomnienie, jak wtedy wyglądał Cal. Po

prostu był zabójczo przystojny. – Matka zapytała, czy jest desperado! Gdy wszyscy się roześmiali, Nora zaczęła się odprężać. Ból po lekturze kartki od rodziców zelżał. – Nie zamierzasz przepraszać, prawda? – zapytała Helen. – Przepraszać? Za co? Za to, że straciłam dziecko i męża? Że mało brakowało, bym sama umarła? – Potrząsnęła głową. – Mój ojciec nigdy się nie zmieni, za to ja i owszem. Nie chcę go przepraszać i nie chcę wracać do Wirginii. Poza tym mam przecież pracę! Roześmieli się jeszcze głośniej, widząc, jak bardzo jest z siebie rada. Nie dodała, że istnieje jeszcze inny powód, dla którego nie chciała wracać na Wschód. Postanowiła zostać w Tyler Junction, bo Cal Barton może kiedyś znów zawita w te strony. Będzie na niego czekała. Kochała go całym sercem. Nie miało znaczenia, że jego buty są brudne i że jest poganiaczem bydła. Chciała tylko, żeby wrócił, by mogła mu to powiedzieć. Cal snuł się po Latigo jeszcze dwa dni, żałując, że nie mógł podać adresu zwrotnego na liście wysłanym do Tremayne’ów. Walpole, stary adwokat od niepamiętnych czasów zajmujący się sprawami familii Culhane’ów, nie dostał żadnej wiadomości od Nory ani od jej rodziców. Cal nie wiedział, czy to dobrze, czy źle. Może Nora znów ma nawrót choroby? Lekarz powiedział, że to może nastąpić w każdej chwili. Martwiło go, że być może właśnie teraz Nora jest chora, a on nic o tym nie wie. – Czas na mnie – oznajmił rodzinie następnego dnia podczas obiadu. Czuł się rozdarty między rodzinnym gniazdem a Tyler Junction. – Zakładam, że na pola naftowe? – zapytał Alan z uśmiechem. Wrócił z Baton Rouge bardzo tajemniczy i aż przebierał nogami, by znów ruszyć w drogę. – Pojadę z tobą i złapię pociąg z Beaumont do Baton Rouge. – To dopiero musi być kobieta – zakpił King. – Bo jest – odparł Alan. – Przywiozę ją do domu na wiosnę. To odwróciło uwagę wszystkich od planów Cala i zaoszczędziło mu dociekliwych pytań. Ale tylko na jakiś czas, bo później zadał je King. Oparł stopę na najniższej żerdzi ogrodzenia. Patrzyli, jak kowboj ujeżdża nowego konia. Przez chwilę palił w milczeniu. – Zraniłeś ją, prawda? – odezwał się w końcu. Cal popatrzył na brata. Nie dziwił się, że dociekł prawdy. Byli do siebie podobni nie tylko z wyglądu, ale i z charakteru. W młodości było to przyczyną licznych braterskich bójek, ale później wytworzyła się między nimi silna więź. – Tak – przyznał Cal. – Rzuciłem jej w twarz niewybaczalne słowa. – I teraz boisz się wrócić, bo może cię już nie chcieć? – W tym rzecz… King strząsnął popiół z papierosa. – Nie zamierzam wchodzić w szczegóły, ale uwierz, dobrze wiem, jak to jest. Przeze mnie polało się wiele kobiecych łez, doprowadziłem do tego, że niemal straciłem Amelię. Na szczęście mi wybaczyła… i to mnie zmieniło. Cal skręcał papierosa, zastanawiając się, co powiedzieć. Zapalił, wydmuchał dym, wreszcie odparł: – Też się zmieniłem. Nigdy nie myślałem o małżeństwie, o dzieciach, po prostu nie miałem tego w planach. Ale teraz dałbym wszystko za jeszcze jedną szansę. – Jedź do niej – z naciskiem poradził King. – Przekonaj się, co do ciebie czuje. – Jej ojciec pewnie wezwie policję – ponuro skomentował Cal. – Naprawdę mocno go zdzieliłem. – Więc tym razem ubierz się jak człowiek i przypomnij sobie o dobrych manierach.

– Myślałem, że ubranie i pochodzenie nie mają znaczenia, jeśli ona mnie kocha. King skrzywił się, przypominając sobie, jak było przed ślubem z Amelią. Kochała go – i nadal kocha – tak bardzo, że nie miało dla niej najmniejszego znaczenia, kim był i co robił. Mógł być nawet owczarzem. – Nie mają znaczenia, prawda? – naciskał Cal. King odwrócił wzrok. – Po prostu jedź i przekonaj się, zanim cokolwiek postanowisz. Zawsze lepiej jest wiedzieć na pewno. Cal ostatni raz zaciągnął się papierosem, rzucił niedopałek i powiedział: – Szczęściarz z ciebie, King. – Tak, ale z początku nie było łatwo. Przez jakiś czas Amelia nawet mnie nienawidziła. – Zaśmiał się. – A teraz… teraz niech mi zazdroszczą. Boże, jak ja ją kocham! I rzeczywiście, Cal mu zazdrościł. Nawet ślepy by zauważył, że Amelia też uwielbia męża. Oby żyli, zgodnie z powiedzeniem, długo i szczęśliwie, pomyślał. – Kupię bilet do Wirginii. – Cal spojrzał pytająco na brata. – W jedną stronę. – Na twoim miejscu kupiłbym dwa na powrót – poradził King. – I zaciągnąłbym ją siłą do pociągu. Do diabła, nie czekałbym dłużej. Cal wybuchł śmiechem. Tak bardzo byli do siebie podobni. Alan był zupełnie inny, myślał też o zupełnie innej karierze niż bracia, ale to dobrze, bo działając po swojemu, miał szansę dowieść swej samodzielności. Gdy wrócili do domu, King powiedział: – Pojadę z tobą do miasta i wrócę z twoim koniem. – Wygląda na to, że rzeczywiście wyjeżdżam – podkpiwał Cal. – Owszem, wyjeżdżasz – twardo oznajmił King. – A ponieważ będziesz przejeżdżał przez Tyler Junction, wpadnij do Tremayne’ów i dowiedz się, co u nich dobrego. Niech Chester usłyszy, jakie wieści do ciebie dotarły. A mianowicie że zarząd jest zadowolony z jego postępów. To mu doda sił. – Sam wiesz, że to nie do końca prawda – powiedział Cal. – Ale mu powiedz, dla jego dobra. – King wzruszył ramionami. – Oby – odparł Cal, którego nie zachwycała perspektywa zobaczenia się z Tremayne’ami po tym, w jaki sposób się rozstali. A związane z tym domem wspomnienia o Norze na pewno nie dadzą mu spokoju. Równie dobrze mógł im wysłać depeszę. Zostawił Alana w pociągu jadącym do Luizjany i wysiadł w Tyler Junction. Wynajął konia i pojechał na ranczo Tremayne’ów. Było zimno, jak to w grudniu we wschodnim Teksasie. Widział rozpościerające się puste, pozbawione życia pola, ale dzięki kombajnowi i traktorom, które Chester kupił za namową Cala, bydło miało co jeść. Na każdym kroku widział korzyści płynące z ulepszeń. Ojciec i brat będą zadowoleni, pomyślał. Wcześniej zatelegrafował do Pike’a do Beaumont i dowiedział się, że zamówiona część nadeszła nieco wcześniej, niż zapowiadano, i świder znów pracuje. Mieli wprawdzie niejaki problem z błotem osuwającym się do szybu, ale jakiś nafciarz poradził im, by użyli specjalnych przegród. W Gladys City znaleziono złoża ropy i gazu, ale największe nadzieje wiązano ze Spindletop Hill, gdzie na przekór opinii znanego geologa prowadzono zakrojone na szeroką skalę odwierty. Pike, podobnie jak Cal, odrzucił ekspertyzę owego geologa. Cal miał bliskich znajomych na dużym polu naftowym w Corsicanie, którzy zainwestowali w kilkusethektarowy pas ziemi. Nie przyjmował do wiadomości, że mogliby trafić na kolejny suchy odwiert. Tym razem, powtarzał sobie, znajdą ropę. Był o tym przekonany. Zamierzał zahaczyć o Beaumont

w drodze do Wirginii i przed wyjazdem z Teksasu obejrzeć świder i przegrodę. Pracował z ludźmi z Corsicany na tyle długo, by opanować tajniki wiercenia, a jednak wynajęli z Pikiem specjalistę, który zdecydowanie przerastał ich wiedzą. Dom Tremayne’ów tonął w ciszy. Cal podjechał pod ganek, oddał konia stajennemu, podszedł do drzwi i zapukał. Chester osłupiał, kiedy go zobaczył. Cal miał na sobie ciemny garnitur, krawat bolo, eleganckiego stetsona i wyglancowane buty. Wyglądał bardziej na biznesmena niż na kowboja, który jeszcze kilka tygodni wcześniej był zarządcą rancza. Chester serdecznie uścisnął mu rękę i zaprosił do środka niczym dawno niewidzianego syna. – Właśnie siadamy do kolacji! Wejdź, wejdź, usiądź z nami. Opowiadaj, co się z tobą działo – mówił jak nakręcony. – U mnie wszystko w porządku. Widzę, że u was też. Interes się kręci – odpowiedział Cal. – Gdybyś zobaczył księgi! Na pewno nie chcesz wrócić do pracy? – zapytał Chester, kiedy weszli do salonu, gdzie przy stole siedziała Helen. – Nikogo nie przyjąłem na twoje miejsce. – Niestety to niemożliwe. Mam inne sprawy na głowie. – Cal zdjął kapelusz i przywitał się z Helen, która gapiła się na niego, jak gdyby zobaczyła ducha. Dała znak Chesterowi, ale ten zignorował go i kazał Calowi usiąść. Po chwili, nieświadoma obecności gościa, do salonu weszła Nora. Miała na sobie poplamiony fartuch i spłowiałą sukienkę. Weszła bokiem, bo w jednej ręce trzymała wielki półmisek wołowiny, a w drugiej tacę z bułeczkami. Postawiła jedno i drugie na stole i dopiero wtedy podniosła głowę. Zamarła, kiedy zobaczyła Cala. Najpierw zrobiła się blada, potem poczerwieniała, aż wreszcie zaczęła się trząść, a jej serce zabiło jak szalone. Cal zacisnął zęby. Wstał powoli. Zobaczył jej ubranie i zdał sobie sprawę, jak jest traktowana. Została zwykłą pomocą domową! Trzęsąc się z gniewu, popatrzył na Chestera. – Byłbyś łaskaw to wyjaśnić? – zapytał z taką czelnością i pewnością siebie, że wszystkim zrobiło się nieswojo. – Dlaczego mnie o to nie zapytasz? – Nora już wzięła się w garść. Wyprostowała się, wygładziła fartuch i obojętnie spojrzała na Cala. – Zarabiam na swoje utrzymanie. Nie chciałam wracać do domu. Ta jakże pozytywna dla niego wiadomość wcale nie ostudziła jego gniewu. – Nadal jesteś moją żoną! – zagrzmiał. – Czyżby? – Uniosła brwi. – Byłam przekonana, że przepadłeś bez wieści. – Dostałaś adres mojego prawnika – odparł chłodno. – Byłam zbyt zajęta, by się z nim skontaktować. – Skłamała, ale co tam. Podniosła brodę i spytała nieprzyjaźnie: – Po co przyjechałeś? – Nie po to, żeby się z tobą zobaczyć – odparł równie nieprzyjemnym tonem, po czym dodał już spokojniej: – Chciałem sprawdzić, jak Chester sobie radzi, a także przekazać, że zarząd jest zadowolony z jego pracy. Wiem o tym, bo podczas podróży spotkałem jednego z reprezentantów zarządu. – Wspaniała wiadomość! – Chester rozpromienił się. Nora strzepnęła niewidoczny kurz z fartucha, po czym zaproponowała mężowi: – Może usiądziesz? Skończę podawać do stołu. – Odwróciła się na pięcie i ruszyła do kuchni.

Cal ruszył za nią bez słowa. Przekładała bułeczki do miski, ale odwróciła się, kiedy wszedł i zamknął za sobą drzwi. – Jestem zajęta, nie widzisz? – powiedziała krótko. Oparł się o blat, by lepiej się jej przyjrzeć. Nadal była bardzo szczupła, ale wyglądała dużo zdrowiej. I była tak samo śliczna jak dawniej. Napawał się jej widokiem i poczuł się spokojny po raz pierwszy od tego wieczoru, kiedy wyszedł od niej, gdy odzyskała przytomność. – Gorączka nie daje o sobie znać? – zapytał. – Czuję się dużo lepiej – odparła, nie przerywając pracy. – Nie chciałam wracać do domu, a jednocześnie nie chciałam stawiać rodziny w niezręcznej sytuacji, najmując się do pracy u obcych ludzi. Gotuję, sprzątam i mieszkam tutaj. Melly na wiosnę wychodzi za mąż. Właśnie pojechała z panem Langhornem do miasta na zakupy. – Życzę jej wszystkiego dobrego. – Założył ręce na piersi. – Wybieram się do Beaumont – powiedział, nie dodając, że później zamierzał jechać do Wirginii, do rodzinnego domu Nory, bo tam spodziewał się ją zastać. Ale cóż, traktowała go obojętnie, odgrodziła się od niego. Ale przecież tego właśnie się spodziewał. Rany w jej sercu nadal krwawiły, broniła się tą obojętnością, tym odgrodzeniem. – Tak? A po co? – Dzierżawię ziemię, na której szukamy ropy naftowej – przyznał otwarcie. – Jeżdżę tam w każdy weekend. Wiercimy już trzeci otwór. Dwa poprzednie okazały się suche. Mamy nadzieję, że tym razem trafimy na ropę. – No tak… – Zmarszczyła czoło. – W gazecie z Beaumont wspomniano, że choć znaleziono trochę ropy, pewien znany geolog uważa, że nie ma tam bogatych pól. – A ja ci mówię, że są – odparł lekkim tonem. – Pracowałem na polach w Corsicanie, zanim rok temu zacząłem odwierty w Beaumont. Wydzierżawiłem kilkaset hektarów ziemi, a moi ludzie pracują w pocie czoła. Była zaskoczona. Wiedziała o nim mniej, niż sądziła. Nie chciała pytać, skąd wziął pieniądze na tak poważną inwestycję. Może miał bogatego wspólnika? Poszła wyjąć masło z pudła z lodem dostarczonego ze składu w mieście. – Zostaniesz na kolacji? – zapytała. – Tak, jeśli tobie to nie przeszkadza. – O pozwolenie musisz zapytać ciotkę, nie mnie. Ja tu tylko pracuję. – Na Boga, przecież jesteś moją żoną! – zawołał mocno urażony. – Nie chcę, byś była darmową służącą! Odwróciła się od niego i obrzuciła go wymownym spojrzeniem. – Nie pracuję za darmo, tylko za utrzymanie. Zostawiłeś mnie, nie pamiętasz? – dodała spokojnym tonem. Zmełł w ustach przekleństwo, po czym odparł: – Wiem doskonale, w jakim stanie cię zostawiłem. Ale też coś ci przypomnę. To ty chciałaś, żebym odszedł. Nie dałaś sobie niczego wytłumaczyć. – Nawet nie próbowałeś! – odparowała. – Byłem zdenerwowany. – Ciężko oparł się plecami o drzwi spiżarni. – Nie powiedziałaś mi nic o swoim zdrowiu, tylko o tym, że nosisz dziecko. Kiedy przyjechałem, dowiedziałem się, że poroniłaś i jesteś bliska śmierci. Jak myślisz, jak się wtedy poczułem? – Cóż, pewnie byłeś zaskoczony – rzuciła drwiąco. – Mój Boże… Noro, byłem zdruzgotany. Wiedziałem, że nie przysłużyłem ci się, sprowadzając cię tutaj i każąc pracować w pocie i znoju. Byłaś na to zbyt delikatna. Przygniatało mnie poczucie winy. Wyjazd wydawał mi się najlepszym rozwiązaniem. Nie miałem do ciebie

pretensji, że nie chciałaś mnie widzieć. Złagodniała, widząc ból w jego oczach, i powiedziała ciepło: – Dałeś mi takie życie, na jakie było cię stać. – Zdziwiła się, bo aż się wzdrygnął na te jej słowa. – Najbardziej irytowało mnie to, że jestem taka niezgrabna, nie radzę sobie z najprostszymi czynnościami. Nie potrafiłam nawet gotować i sprzątać. – Uśmiechnęła się. – Ale teraz idzie mi całkiem nieźle. Już nie jestem bezradna. Zahartowałam się. – Nie powinnaś była przechodzić przez to wszystko – powiedział ze smutkiem. – Kiedy powiedziałaś, że nie chcesz mnie widzieć, pojechałem do knajpy i spiłem się. Potem doszedłem do wniosku, że mój pobyt na ranczu nie ma sensu. Uznałem, że beze mnie szybciej wrócisz do zdrowia, dlatego wsiadłem w pierwszy pociąg do Beaumont. Sądziłem, że pojedziesz do Wirginii i rozwiedziesz się ze mną. Nic dziwnego, że nie próbował się ze mną skontaktować, pomyślała. – Ojciec by mnie przyjął, ale tylko wtedy, gdybym go przeprosiła – powiedziała smutno. – Ale ponieważ nie uważam, abym miała za cokolwiek przepraszać, zostałam tutaj, na ranczu. – Przepraszać to on powinien, nie ty – wycedził. – Przynosi wstyd całemu rodzajowi męskiemu! – Masz rację. – Uniosła brwi. – I jest w tym dobry, jak zresztą we wszystkim, ma się rozumieć. Miło było znów usłyszeć tę charakterystyczną dla niej ironiczną nutę, niby ledwie słyszalną, ale trafiającą w sedno. – O tak. – Uśmiechnął się pod nosem. Przykryła bułeczki, żeby nie wystygły. Poczuła się dobrze, gdy Cal był tak blisko, gdy mogła na niego patrzeć. Życie znów stało się piękne. – Powinnam była powiedzieć ci o gorączce. – Popatrzyła mu w oczy. – Gdybym to zrobiła… gdybym od samego początku była z tobą szczera, oszczędziłoby to nam obojgu cierpienia. – Żadne z nas nie okazało się do końca szczere, Noro – odparł cicho. Nie bardzo zwróciła uwagę na jego słowa, bo zaintrygowało ją co innego. Zauważyła zmianę w spojrzeniu Cala. Odniosła wrażenie, jakby zeszczuplał i jakby przybyło mu lat. Było widać, że cierpiał. – Właściwie dlaczego ukrywałaś przede mną chorobę? – zapytał. – Na początku dlatego, że znaliśmy się zbyt krótko, by opowiadać o takich sprawach. Potem uznałam, że to zbyt okrutne powiedzieć panu młodemu, że jego ciężarna żona cierpi na przypadłość, która jeśli nawet nie zabije, to z pewnością będzie jej doskwierać do końca życia. – Spojrzała ze smutkiem. – Twoje zarobki z ledwością wystarczały dla nas dwojga, a przecież czekaliśmy jeszcze na dziecko. Chciałam ci oszczędzić… kolejnego ciężaru. Zamknął oczy. Odwrócił się, by ukryć ból, który wywołały jej słowa. – Twoi rodzice wiedzą, że jesteś chora, i mimo to nie ustąpili, kiedy straciłaś dziecko? – zapytał z cichym poczuciem winy. – Wiedzą, a jakże. Zostałam wyrzutkiem. – Uśmiechnęła się. – Ale przynajmniej potrafię już prasować koszule! – oznajmiła radośnie. – I robię miękkie bułeczki, a mój stek rozpływa się w ustach! Zaskoczył go ten nagły wybuch radości. Wygłodniały – choć wcale nie miał ochoty na bułeczki i stek – wpatrywał się w jej błękitne oczy. – Nie przeszkadzało mi to, że sobie nie radzisz z zajęciami domowymi – powiedział cicho. – Chodziło o to, że gdyby naprawdę ci na mnie zależało, nie dbałabyś o to, kim jestem i jak zarabiam na życie. – Przerwał na moment. – Ale ty gardziłaś moją pozycją, moją pracą,

a nawet tym, jak się ubieram. Byłem okrutny, bo zabolało mnie, gdy powiedziałaś, że wyszłaś za mąż poniżej swego stanu. Nie wiedziała, co powiedzieć. Jego oskarżenia były słuszne, bo przecież powiedziała tamte słowa, więcej, tak po prostu czuła. Ale teraz, kiedy na niego patrzyła, jej serce topniało jak lód. Kochała go, pragnęła i potrzebowała. Nie dbała o to, czy jest biedakiem, czy będzie musiała pracować jako praczka albo kucharka, byle tylko być razem z nim. Kochała go tak bardzo, że nic więcej się nie liczyło. Ale nie potrafiła tego wyrazić, nie po tych wszystkich bolesnych zdarzeniach, które miały miejsce. Nie wiedziała, jak zacząć. Nie wiedziałam.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Nagle otworzyły się drzwi i do kuchni weszła Helen, spoglądając to na Norę, to na Cala, nieświadoma ciszy, która między nimi zapadła. – Co z kolacją? – zapytała. – Z kolacją? No tak, kolacja! – Nora zamrugała, jakby została wyrwana z głębokiego transu. – Ciociu, przepraszam. Rozmawialiśmy i na śmierć zapomniałam. – Wygląda na to, że niedługo znów będę musiała zacząć sama gotować – skomentowała wesoło Helen. – Bo o ile przeczucie mnie nie myli, nie zostaniesz tu długo. – Popatrzyła na Cala, który lekko zmarszczył brwi. – Zapewne zechce pan zabrać Norę ze sobą, panie Barton. Wprawdzie miał wątpliwości, czy Nora się zgodzi, ale spojrzał na nią pytająco. – Obozowisko na polu naftowym to nie salon – zaczął powoli. – Jest brudno, prymitywnie, niewiele sprzętów ułatwiających życie, brak prywatności. Jesteś delikatna, a tam jest zimno, pogoda bywa nieobliczalna. – Wiedział, że trudno podważać takie argumenty, tyle że były prawdziwe. – Nie byłoby mądrze tam cię zabierać. – Uśmiechnął się smutno. Nora poczuła, że właśnie umyka jej ostatnia szansa, dlatego ku zaskoczeniu Cala zaprotestowała: – Uważam inaczej. Jestem silna. Doktor powiedział, że nawet jeśli gorączka powróci, to mnie nie zabije. Poza tym potrafię gotować! Cal zawahał się, ale nic nie zdążył powiedzieć, bo przytomnie uprzedziła go Helen: – Najpierw zjemy, a potem porozmawiacie. Tak było lepiej, więc się zgodzili. Nora zaniosła potrawy na stół. Podczas posiłku poruszali tylko obojętne tematy. Potem Nora posprzątała i pozmywała naczynia, a następnie usiadła z Calem w salonie, żeby odbyć poważną rozmowę. Cal skręcił papierosa i zapalił. Marynarkę położył obok siebie na kanapie, miał na sobie tylko ciemne spodnie, białą koszulę i czarno-białą kamizelkę w kwiatowy wzór. Norze wydawał się zupełnie inny niż w zwykłym ubraniu, czyli w dżinsach i kurtce z koźlej skórki. Nie przyszło jej do głowy zapytać, dlaczego tak kosztownie się ubiera, skoro nie ma pracy. Pochłaniały ją inne myśli, przez co starała się zbyt długo nie gapić na Cala. Wciąż bowiem przypominała sobie, jak leżała w jego ramionach, jak czuła się pożądana. – Noro, to naprawdę nie ma sensu, żebyś ze mną jechała – powiedział z rezygnacją. – Tutaj jest ci lepiej. A gdybyś – dodał niechętnie – przeprosiła ojca… – Nigdy! – odparła zdecydowanie. – To on powinien mnie przeprosić za to, jak mnie potraktował, i za to, że obraził mojego męża! – Zmieniłaś się – skomentował z zadowoleniem. – Musiałam. Powiedzieć ci prawdę o sobie? Nigdy nie byłam poszukiwaczką przygód. Pojechałam do Afryki, zatrzymałam się w wytwornym domu i siedziałam tam, a moi kuzyni jeździli na polowania. Pewnego wieczoru, ten jeden jedyny raz, pozwolono mi przyjść do obozu i akurat wtedy Edward Summerville okazał się tak nachalny, że podarł na mnie ubranie. Komary zyskały do mnie łatwy dostęp i zostałam zainfekowana malarią, która będzie mnie prześladowała do końca życia. – Malaria, gorączka – powiedział cicho. – Okazało się jednak, że nie jest to jej śmiertelna odmiana. Wcześniej tego nie

wiedziałam, dlatego nic nie mówiłam. Bałam się o nasze dziecko… – Gwałtownie posmutniała, umknęła wzrokiem. – Wciąż boleję nad naszym dzieckiem, Noro. Nie musiałem cię zmuszać do pracy, mogłem nająć pomoc… – Skąd wziąłbyś na to pieniądze? – Nie dostrzegła poczucia winy malującego się na jego twarzy. – Cal, niedobrze jest tkwić w przeszłości. Pamiętaj, że to Wszechmogący decyduje o naszym życiu lub śmierci. Też boleję nad naszym maleństwem, ale traktuję ten ból jako pożegnanie, bo nic więcej dla naszego dziecka zrobić nie mogę. I wiem, że wielu ludzi na całym świecie każdego dnia zmaga się z takimi tragediami… i żyje dalej. My też musimy tak postąpić. Długo patrzył w zadumie na żonę, wreszcie powiedział: – Nie wszystko o mnie wiesz, Noro. – Gorączkowo zastanawiał się, w jaki sposób wyjawić swój sekret, by go jeszcze bardziej nie znienawidziła. Wygładziła spódnicę, po czym oznajmiła stanowczo: – Chcę z tobą jechać do Beaumont. – Mam tylko małą chatę, a wokół są namioty robotników. Nie dość, że nie będziemy tam sami, to jeszcze jest tam tylko jedno łóżko – dodał sztywno. – Rozumiem. – Miało to zabrzmieć pewnie, a jednak zarumieniła się odrobinę. – Mogłabyś się zatrzymać w hotelu w Beaumont – dodał, w zamyśleniu patrząc na papierosa. – Mogłabym. – Znów wygładziła suknię. – Ale i tak będzie ci tam mniej wygodnie niż tu, a ja przez cały czas będę nadzorował odwiert. Nie podoba mi się, że miałabyś być daleko ode mnie, zwłaszcza w nocy. To naprawdę zły pomysł. – Nie chcesz, żebym z tobą jechała? – Nie odrywała od niego wzroku. – Jeśli chcesz znać prawdę, to powiem ci, że niczego bardziej nie pragnę. Niepokój zniknął z jej twarzy, była wprost zachwycona. – Naprawdę? – A jeśli zachorujesz? – spytał z powagą. – A jeśli ty zachorujesz? Nie masz malarii, ale możesz się przeziębić albo dostać zapalenia płuc. Kto się wtedy tobą zajmie? – Zaopiekowałabyś się mną? – spytał zaskoczony. Z kolei ona była zaskoczona jego reakcją. – A jak sobie to inaczej wyobrażasz? Przecież to naturalne! – Spojrzała na niego stanowczo. – Nie zamieszkam w Beaumont. Niezależnie od trudności, będę przy tobie na polu naftowym, przy wieży. Będziemy razem. Nie zamierzam pozwolić na to, byśmy ponownie się rozstali. Jestem twoją żoną. Żoną. Popatrzył pożądliwie na jej postać i uroczą twarz. Jego serce zaczęło szybciej bić. Powinien opowiedzieć o swojej rodzinie, ale jeżeli to zrobi, Nora znów go znienawidzi. Zrozumiałaby bowiem, że niepotrzebnie cierpiała, i zrzuciłaby winę na niego… mając całkowitą rację. Ale jeśli jeszcze chwilę z tym poczeka i zabierze ją do Beaumont, będzie dla niej dobry i czuły, a wtedy ona być może znów go pokocha. Wtedy wyzna jej całą prawdę… Pochylił się do przodu, zapominając o palącym się papierosie, i wpatrywał się w Norę spod zmrużonych powiek. – Zabiorę cię, jeśli mi obiecasz, że powiesz, kiedy trudy życia na polu naftowym staną się dla ciebie zbyt wielkie. Twoje zdrowie jest najważniejsze. Żadnego unoszenia się honorem, Noro. Nigdy więcej.

– Dobrze – odparła. Patrzył na nią, czując, jak wzbiera w nim pożądanie. – I jeśli ze mną pojedziesz, Noro… – zawahał się, patrząc jej w oczy -…będziesz ze mną spała. Zaczerwieniła się, ale nie umknęła wzrokiem, tylko patrzyła na niego zachłannie. – Dobrze, Cal – powiedziała cicho. Te dwa krótkie słowa znaczyły dla niego tak wiele. Doskonale pamiętał – z pewnością tak dobrze, jak i ona – jak wiele rozkoszy potrafili dać sobie nawzajem. Widział przy tym, że Nora nawet nie próbowała ukryć, jak bardzo go pragnie. – W takim razie pakuj się, Noro – powiedział. – Chcę wyruszyć przed wieczorem. – Powiem cioci Helen! – Z uśmiechem zerwała się na równe nogi. – Nie będzie łatwo. – Również wstał, a jego oczy rozbłysły, powiedział jednak z wielką powagą: – Nawet chata, w której mieszkaliśmy, wyda ci się luksusem w porównaniu z tym, co zastaniesz w Beaumont. Tam mieszkają niebezpieczni mężczyźni. I twarde kobiety. Kiedy wyjeżdżałem, na peryferiach obozu, w którym nocują ekipy wiertnicze, zakładano burdel. – Hm… – To ją zszokowało, jednak szybko się opanowała i powiedziała normalnym tonem: – Doprawdy, intrygujące. Nigdy nie widziałam takich… dam. – Noro! – Nie musisz się oburzać. Kobiety są z natury ciekawskie. – Ale przyzwoite kobiety takie nie są! Uniosła brodę, zmierzyła go wzrokiem, po czym oznajmiła drwiąco: – W pana ustach zabrzmiało to bardzo wyniośle, panie Barton. Jakbyś mierzył ludzi… nie, kobiety wedle tego, do jakiej klasy społecznej należą – odpłaciła mu za liczne tego rodzaju przytyki kierowane w jej stronę. I nagle zmarszczyła czoło. – Cal, ten burdel… – Nie potrzebuję sprzedajnych kobiet! – wpadł jej w słowo. – Obrażasz mnie. – To ty bez przerwy mnie obrażasz, i to od razu, gdy tylko się poznaliśmy – wytknęła mu srogim tonem. – Poza tym nie byłeś już wtedy niewiniątkiem, i to od dawna, prawda? Usiłował pohamować wybuch śmiechu, ale nie zdołał. – Wyglądasz jak rozzłoszczona kurka z nastroszonymi piórkami. Przygładziła pozostałości swej kunsztownej koafiury. – Nie jestem kurą – poinformowała go, unosząc brwi. – Ale skoro o drobiu mowa, to czy ciocia Helen wspominała, że potrafię zabić, oczyścić i upiec kurczaka? Wprawdzie wciąż to dla mnie duże przeżycie, ale przynajmniej już nie mdleję na samą myśl o tym. Nie odniosło to oczekiwanego skutku. Cal sprawiał wrażenie, jakby każda nowo zdobyta przez Norę umiejętność sprawiała mu przykrość. Gdy chwycił ją za ramiona, przez materiał sukienki poczuła ciepło jego palców. – To już nie będzie potrzebne – powiedział cicho. – Będziemy kupować posiłki… – O nie! – zaprotestowała. – Nie po to kucharka ze stołówki dla pracowników rancza nauczyła mnie, jak się gotuje obiad na ognisku! – Widziała, jak go to zaskoczyło. – I co ty na to? Ale i tak nadal uważasz, że do niczego się nie nadaję! – naskoczyła na niego. – Ale powiem ci coś, mądralo. Nie jestem jakąś tam niezdarą! Umiem… Przerwał jej gorącym, namiętnym pocałunkiem, w którym zawarła się cała jego tęsknota. Fala rozkoszy sprawiła, że Nora przytuliła się do niego, oplotła go ramionami i rozchyliła usta. Zaskoczyła go tą śmiałością, jawnym okazaniem, na co ma ochotę. I zachwyciła. Jego usta stały się bardziej natarczywe. Mocniej przycisnął ją do siebie, a Nora natarczywie pogłębiła pocałunek, zabawiając się w szermierkę językami. I ku swej satysfakcji stwierdziła w duchu, że zrobiła na Calu wrażenie.

Oderwał się od niej i lekko odsunął ją od siebie. Miał tak bardzo rozszerzone źrenice, że oczy wydawały się czarne. – Jesteśmy małżeństwem – zaprotestowała, łapiąc oddech. – Ale nie jesteśmy u siebie – odparł ze złością, próbując wziąć w ryzy żądze. – Tęskniłam za tobą – powiedziała z czułym uśmiechem. Odetchnął głęboko, by się uspokoić. To wyznanie było oszałamiające. – A ja za tobą – odparł po chwili, nie kryjąc wzruszenia, po czym wrócił do głównego tematu: – Jesteś pewna z tym wyjazdem? Nie chciałbym znów narazić twego zdrowia na szwank. – Moje miejsce jest przy tobie – powiedziała z urzekającą prostotą. Widziała, jak skinął głową, patrząc tęsknie na jej usta. Pomyślała, że w garniturze wygląda jak ktoś całkiem inny. Cechowała go nieznana wcześniej pewność siebie, a także swoista surowość i wyniosłość schowana pod dobrymi manierami, co było charakterystyczne dla dżentelmenów zajmujących się biznesem. Maniery dżentelmena… Ciekawe, że to określenie jakby nagle zaczęło pasować do niego. Kowboj dżentelmen… – Jesteś jakiś taki obcy – powiedziała zaintrygowana. – Bo jestem obcy. – Pogładził ją po policzku. – I to bardziej, niż sądzisz. Znasz mnie wyłącznie jako kochanka. – Tylko tak pozwoliłeś mi się poznać – mruknęła trochę speszona, bawiąc się perłowym guzikiem u jego kamizelki. – Byłam równie powściągliwa, opowiadając ci o sobie. Czy możemy sobie obiecać, że częściej będziemy ze sobą rozmawiali? – W obozie wieczory są długie, chociaż o prawdziwą prywatność jest bardzo trudno – dodał ze smutkiem. – Ale powiedziałeś, że muszę z tobą spać. – Bo musisz – potwierdził. – Tyle że, niestety, na spaniu będziemy musieli poprzestać. Tuż przy chacie, dosłownie obok, stoją namioty moich pracowników. – Popatrzył na nią z rozbawieniem. – A ty robisz sporo hałasu, kiedy się kochamy… – Gdy przycisnęła twarz do kamizelki, przytulił ją, gładząc po nieułożonych włosach. – Rozkoszna jesteś, cudownie rozkoszna. – Po czym powiedział już z powagą: – Noro, jest jeszcze jeden powód. Otóż nie chciałbym, żebyś zbyt szybko zaszła w ciążę. Musisz nabrać sił. – Poczuł, że zadrżała, i przycisnął ją mocniej do siebie. – Pamiętaj, że nasze dziecko zostało poczęte za pierwszym razem, kiedy… – Tak, wiem. – Milczała przez chwilę. – Czy chcesz… mieć ze mną dzieci? – zapytała z wahaniem. – No, kiedyś… – Cóż to za pytanie? – Widział, jak bardzo się tym trapi. – Dlaczego miałbym nie chcieć? – Powiedziałeś, że wolałbyś ożenić się z inną kobietą, więc pomyślałam… Przycisnął kciuk do jej ust. – Powiedziałem wiele okrutnych rzeczy. Ty zresztą też. Ale wystarczy tego. Jesteśmy małżeństwem i zamierzam przeżyć z tobą długie i szczęśliwe lata. Kiedy nabierzesz sił, pomyślimy o dzieciach. – Tak, rozumiem… – Nie zamartwiaj się, kochanie. Twój powrót do zdrowia nie będzie trwał wiecznie. – Mhm… – Wciąż unikała jego wzroku. Wyczuł rozczarowanie i coś jeszcze. Pochylił się i pocałował ją, a gdy odpowiedziała mu z nieskrywaną żądzą, wreszcie zrozumiał. – Też cię pragnę – szepnął. – Minęło dużo czasu. – Zarumieniła się. – Wybacz. Jestem zbyt śmiała. – Wcale nie – zaprzeczył żywo. – Mówisz jak normalna, świeżo poślubiona kobieta, która lubi pieszczoty męża. – Uśmiechnął się. – No, ale głowa do góry.

– Kiedy mi smutno… – Zapomniałaś, co ci powiedziałem, kiedy się pobraliśmy? – Co takiego? – Że można sprawiać sobie przyjemność bez ryzyka poczęcia dziecka – szepnął jej do ucha. – Pomyślisz, że jestem wyjątkowym rozpustnikiem, ale muszę dodać, że posiadłem w tej dziedzinie znaczące umiejętności. – Ależ Calu Bartonie! – syknęła zszokowana, a gdy roześmiał się, czerwona jak burak wyrwała mu się z objęć. – Lubieżnik! – Patrząc na niego oskarżycielsko, zamaszystym gestem wygładziła fartuch. – A nie mówiłem? – skomentował rozbawiony. – Przyzwyczaisz się. – Cóż, będę musiała. Mam tylko nadzieję, że się zmieniłeś. Pamiętaj, że znów jesteś małżonkiem. Moim małżonkiem – podkreśliła zdecydowanym tonem. – Też mam taką nadzieję… Noro, spakuj się, proszę, a ja zapytam Chestera, czy mógłby nas odwieźć na stację. Przyjechałem na wynajętym koniu, którego trzeba będzie oddać. Chyba jeszcze za wcześnie, żebyśmy kłusowali na jednym siodle. – Oj, na pewno za wcześnie, bo marna ze mnie amazonka. Melly uczyła mnie z zapałem, ale szło mi dość opornie. – Z czasem biegle opanujesz tę sztukę, przekonasz się. Zresztą musisz tego dokonać – rzekł zagadkowo, a jego twarz nabrała innego wyrazu. – Po prostu musisz, nie ma innego wyjścia. – Dlaczego? Przecież możemy wynająć powóz w Beaumont. Myślał o Latigo. Rodzina będzie nalegała, żeby spędzali tam wakacje i święta. Był przekonany, że Norze spodoba się na ranczu, ale wszyscy, nie wyłączając kobiet, mieli tam fioła na punkcie rodeo, konnych eskapad, szalonych galopad i sztuki ujeżdżania. By jednak wprowadzić ją w temat, najpierw musiał wszystko wyznać o sobie. – Na razie to nieważne – odparł. – Ty jeździsz świetnie, Cal. Od razu, jak tylko cię poznałam, zachwyciłam się tym, jak trzymasz się w siodle. – A ja od razu zauważyłem całą ciebie – wyznał cicho. – Prześliczna dama w modnej sukni i francuskim kapelusiku. – Zaraz… – Popatrzyła przenikliwie na niego. – Skąd wiesz, że kapelusz jest francuski? Bo jego matka miała podobny, ale przecież nie mógł się do tego przyznać. Wydął usta. – Coś wspominałaś… – Ja czy inna kobieta? – Gwałtownie spochmurniała. – Zazdrosna? – Wyszczerzył zęby w uśmiechu, a gdy odwróciła się i podeszła do otwartych drzwi, zawołał: – Noro! – O co chodzi? – Spojrzała na niego przez ramię. Uwielbiał jej temperament. Na pewno będzie się nim niezmiennie cieszył przez długie, długie lata. Jej oczy lśniły jak szafiry, twarz emanowała blaskiem. – Od kiedy cię poznałem, inne kobiety przestały dla mnie istnieć. Sposób, w jaki to powiedział, sprawił, że przeszedł ją dreszcz. Miał głęboki głos i mówił powoli, tak że każde słowo brzmiało jak najdelikatniejsza pieszczota. – To dobrze – mruknęła. – Ale podoba mi się, że byłabyś wściekła, gdyby było inaczej. – Nie mogłabym cię za to winić – wyznała cicho, dotykając klamki. – Sam bym sobie tego nie wybaczył. – Podszedł do Nory, ujął jej dłonie. – Nigdy nie zrobię czegoś takiego, nigdy. Jeśli się pokłócimy, a na pewno będzie się nam to zdarzać, nigdy

cię w ten sposób nie upokorzę. Jestem w tym względzie podobny do mojego starszego brata, który hołubi swoją żonę i syna. Myślę, że polubisz ich, tak jak całą moją rodzinę, kiedy w końcu zabiorę cię do domu. – Mówiłeś, że nigdy ich nie poznam, bo się mnie… wstydzisz. – Wiedziała, że te słowa padły w złości, ale i tak wciąż bolały. – Broń Boże! – Samym tonem głosu kajał się przed Norą. Objął ją, niemal zmiażdżył w uścisku pełnym miłości. Przywarła do niego, z jej ust dobył się cichy szloch. – Myliłam się – powiedziała. – Myliłam się co do ciebie i mnóstwa innych rzeczy! Mój ojciec jest potwornym snobem. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo jestem do niego podobna, dopóki tu nie przyjechałam. Teraz nie mogłabym tam wrócić i spokojnie patrzeć, jak poniża ludzi, którzy znaczą mniej niż on. Pocałował ją zachłannie. Jęknęła i odwzajemniła się. – To cudowne uczucie – szepnęła, gdy niemal pozbawiona tchu oparła policzek na jego piersi. – Od tej pory będziemy się częściej całowali. – Tylko nie publicznie. Roześmiała się. Już się nie wstydziła, przynajmniej nie tak bardzo jak wcześniej. Odsunęła się. W domu ciotki należało zachowywać się przyzwoicie. – Tchórz – powiedział cicho, rozbawiony jej rumieńcem. – Wręcz przeciwnie, stałam się niebywale odważna. Ojciec byłby zszokowany zmianami, które we mnie zaszły. Już nie pozwoliłabym mu sobie rozkazywać. – Zadumała się na moment. – Choć wiesz, gdy byłam mała, był dla mnie dobry, zdarzały się naprawdę miłe chwile. Tyle że często wydawał się zbyt ostry. – Wydęła wargi. – Cieszę się, że wymierzyłeś mu cios. – Łaskawie nie poprosiłaś, żebym go zastrzelił! – Wybuchnął śmiechem, wspominając tamto zdarzenie. – Bo Summerville po twoim rozkazie wyglądał, jakby już widział kostuchę! – Nieźle by się prezentował związany i niesiony na kijach, jak te biedne stworzenia, które zabijał w Afryce. – Nagle spoważniała. – To człowiek kompletnie pozbawiony sumienia. Chciał się ze mną ożenić, by położyć łapę na majątku ojca. Chciwiec i cynik, amoralny egoista, w ogóle nie przebierał w środkach, byle tylko osiągnąć swój cel. Gdyby mnie zmuszono do ślubu z nim… Ale nie, nigdy bym nie uległa, wszystko, tylko nie to! – Wzdrygnęła się. – To było okropne, kiedy pojechał za mną do Anglii i zaczął mi się narzucać. Opłakiwałam ciebie, a z nim nie chciałam mieć nic do czynienia. – Wystarczająco dużo czasu zmarnowaliśmy na opłakiwanie siebie nawzajem, Noro. Od teraz nie będę cię odstępował na krok. – Miło to słyszeć – powiedziała, uśmiechając się czule. Rozległo się pukanie do drzwi, po chwili w progu stanął Chester. – Może chcecie, żebyśmy z Helen odwieźli was na stację? – spytał z uśmiechem. – Miło z waszej strony – odparł Cal. – Nora właśnie miała zacząć się pakować. – Przynajmniej tyle mogę dla ciebie zrobić, chłopcze. Nie miałbyś ochoty rzucić okiem na nową belownicę, kiedy Nora będzie się pakowała? – Jasna sprawa! Wyszli więc, a gdy zbliżali się do stodoły, Chester spytał: – Przypuszczam, że nie uda mi się namówić cię do powrotu? – Przykro mi, ale nie. Było mi tu bardzo dobrze, ale ulokowałem bardzo dużo pieniędzy w Beaumont i muszę pilnować interesu. Szukam ropy. Prowadzę już trzeci odwiert i mam nadzieję, że tym razem dopisze mi szczęście. – Czy to nie zbyt ryzykowne? – spytał Chester, choć przedsiębiorczość Cala zrobiła na

nim wrażenie. – Owszem, finansowe ryzyko jest duże, ale przekonałem się, że aby zarobić, czasem trzeba postawić całą pulę na jedną kartę. Oczywiście z rozwagą wybraną kartę. To nie czysty hazard, to nie jest gra w ciemno. Niektórzy mówią, że jestem nadmiernym optymistą, ale obliczam ryzyko na pięćdziesiąt procent, pół na pół. A cel jest oczywisty. Chcę być w pełni samodzielny i niezależny. – U mnie cieszyłeś się dużą swobodą, starałem się nie wtrącać zanadto… – Wiem. – Cal przyjaźnie poklepał go po ramieniu. Ale nie w tym rzecz. Wspomniałem już, całkowita samodzielność, całkowita niezależność… – Spojrzał z powagą na Chestera. – Myślę, że powinieneś zastanowić się nad zainwestowaniem w pole naftowe, póki nie jest za późno. – Czytałem o tym w gazecie z Beaumont. Jeśli okaże się, że tam rzeczywiście jest ropa, ceny ziemi pójdą ostro w górę, bo duży zysk gwarantowany. Ale gdy optymistycznie zakładasz, że pół na pół… Tak czy inaczej, to ogromne ryzyko. – Życie to jeden wielki hazard – sentencjonalnie stwierdził Cal. – Sprzedam ci dwa procent moich udziałów po rozsądnej cenie. Pieniądze przydadzą się na bieżące prace, i to będzie twoje ryzyko. – Podniósł rękę, kiedy Chester zaprotestował. – Jeśli poniesiemy klęskę, stracisz swój wkład, ale nie zbankrutujesz. Natomiast jeśli natrafię na złoże, z tych dwóch procent będziesz miał naprawdę mnóstwo pieniędzy w porównaniu do wkładu finansowego. Odkupisz ranczo od zarządu i poprowadzisz je po swojemu. Ponieważ wreszcie je zmodernizowałeś, nie będziesz miał problemu, by utrzymać się nad kreską, no i będziesz miał stały zysk z ropy. – Ale… dlaczego to robisz? – zdumiał się Chester. – Bo jak znam ciebie, ta „rozsądna” cena to tak naprawdę prezent… Cal nie mógł powiedzieć prawdy. A robił to dla Nory. Chester i Helen okazali jej mnóstwo serca, pomogli w najtrudniejszej chwili jej życia. Kto wie, co by się z nią stało, gdyby nie oni. Sam też bardzo ich polubił i darzył szacunkiem. Objął Chestera ramieniem. – Posłuchaj mnie uważnie. Zapewniłeś mi pracę, gdy bardzo jej potrzebowałem, i wiedziałem, że gdyby coś złego się stało, zawsze mogę na ciebie i na twoją żonę liczyć. Wierzę, że niedługo osiągnę sukces, i bardzo bym chciał, żebyście ty i twoja rodzina też w nim partycypowali. Tak już jest między prawdziwymi przyjaciółmi. – Uśmiechnął się. – Pomyśl też jeszcze o czymś. Jak się poczujesz, gdy będziesz mógł pochwalić się szwagrowi z Wirginii, że masz udziały w polu naftowym? – A niech cię! – Chester wybuchnął śmiechem. – Nawet nie wiesz, z jaką radością zagrałbym temu napuszonemu bankierowi na nosie! Cal się uśmiechnął. – Ty mu zagrasz na nosie, a Nora poda rytm tej melodii. – Nic dodać, nic ująć! – Znów się roześmiał. – W porządku, przyjmuję twoją propozycję. Ale obiecaj mi, że jeśli znajdziesz ropę, zabierzesz Norę do Wirginii i spotkasz się z jej rodziną. A przed rezydencję Marlowe’ów zajedziecie złotą karetą! – snuł rozkoszną wizję. – Mam nawet lepszy pomysł, ale na razie sza. – Oczy Cala zalśniły. Chester nie po raz pierwszy pomyślał, że na szczęście nie uczynił sobie z tego człowieka wroga, tylko przyjaciela. Pod zewnętrzną warstwą ciepła i serdeczności Cal skrywał bezwzględność. Chesterowi, choć bardzo go nie lubił, zrobiło się nawet szkoda szwagra. Owszem, zasłużył sobie na cięgi, ale w starciu z Calem te cięgi mogą być naprawdę bolesne. Byle tylko Cal znalazł ropę… Oczywiście bardzo pragnął się wzbogacić, ale najwięcej radości przyniósłby mu wybuch

wściekłości szwagra, gdyby Chester zjawił się u niego jako człowiek sukcesu z piękną, elegancką żoną u boku. Helen zapewne nie miałaby nic przeciwko lekkiemu utarciu nosa siostrze. Tylko raz odwiedzili Marlowe’ów i okazało się to niezbyt przyjemnym doświadczeniem. Ojciec Nory uważał się za lepszego od Tremayne’ów i przez cały pobyt zwracał się do nich jak do służących. Cynthia ani słowem nie skomentowała zachowania męża, choć z jej twarzy bił smutek. Chester wrócił do domu wściekły, a Helen nie uśmiechała się przez tydzień. Siostry odebrały takie samo wychowanie, ale Helen, tak jak Norę, rodzice wydziedziczyli, bo uznali, że wychodząc za jakiegoś tam Tremayne’a, splamiła honor rodu. Chester w głębi duszy odczuwał wyższość rodziny żony. Być może Cal rozumiał to i dlatego złożył tę tak hojną i niespodziewaną propozycję. Jednak niezależnie od motywów, jakimi się kierował, Chester był zachwycony. Żałował tylko, że nie może się odwdzięczyć. Może choć uda mu się znaleźć dla niego wyjątkowego konia? Cal miał bzika na punkcie koni, a Chester znał świetnego hodowcę, który był mu winny przysługę.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Beaumont było młodym, rozwijającym się miastem. Liczyło prawie dziesięć tysięcy mieszkańców, z czego czwartą część stanowili Murzyni, poza tym działało tam kilka żydowskich firm, swoje domy mieli również emigranci z Włoch i Holandii. Było to przyjazne miasteczko, ale z punktu widzenia infrastruktury zupełnie nieprzygotowane na rozwój przemysłu naftowego, co bardzo niepokoiło Cala i innych inwestorów. Gladys City z początku budziło tylko wzgardę, nawet teraz niektórzy nie traktowali go poważnie. Miejscowi przedsiębiorcy drwili z Cala, że topi pieniądze w wyimaginowanej ropie. Kiedy stawiał wieże, robotnicy z miasta i okolic śmiali się za jego plecami. Ale podobnie jak inni poszukiwacze, Cal wierzył w Gladys City i jego założycieli. To, że nikt w Beaumont nie znał Cala, było mu na rękę. Dzięki temu nie próbowano go oszukiwać i wykorzystywać tylko dlatego, że jego rodzina miała pieniądze. Nie on jeden próbował wydrzeć ziemi ropę. Niedaleko swój szyb miał kapitan Anthony Francis Lucas, błyskotliwy dżentelmen o słowiańskich korzeniach. Wykorzystywał oryginalne i bardzo pomysłowe techniki, dzięki którym pokonywał typowe dla tej części Teksasu problemy pojawiające się podczas prowadzenia odwiertów. Podobnie jak Cal, miał znajomych w Corsicanie, do których zwracał się z prośbami o poradę i sprzęt. Wynalazki, które służyły mu do przebijania się przez solne wysady, twarde skały i ruchome piaski, miały zrewolucjonizować przemysł naftowy. Mówiono nawet, że sam J. D. Rockefeller i jego ludzie ze Standard Oil przyglądali się pracom w Beaumont. I wszyscy w napięciu czekali. Podczas pierwszej wspólnej nocy w hotelu w Beaumont Cal opowiedział zafascynowanej Norze wszystko, co powinna wiedzieć o przemyśle naftowym, o jego historii i o stosowanych w nim technikach. Rano udał się do wieży, by sprawdzić postępy ekipy Pike’a, i wrócił przygnębiony i zmęczony. – Co się stało? – zapytała, kiedy zrzucił ubłocone buty i kurtkę. – Znowu wiatr w oczy… Kapitan Lucas poradził sobie z grząskim gruntem, ale my ciągle mamy z nim problem. Musieliśmy posłać po kolejną część do Corsicany. – Ciężko usiadł na łóżku. – Wielu ludzi czeka na sukces, a ja staję się coraz bardziej niecierpliwy. Kapitan Lucas wierci od października i trafia na gaz, nie na ropę. Przynajmniej na razie. – Przerwał na moment, popatrując na nią uważnie, i powiedział: – Ależ jesteś chuda, Noro. Musisz więcej jeść, by nabrać sił. – Mam niewielki apetyt – odparła ze specyficznym uśmieszkiem. – Ale od kiedy wróciłeś, tak jakoś zgłodniałam. Roześmiał się, po czym stwierdził: – Niedługo będziemy musieli zejść na kolację. Ale mamy jeszcze czas… – Posadził ją sobie na kolanach i pocałował, wędrując dłonią po Norze. Zwinięta w jego ramionach czekała, aż znów ją pocałuje. – Nie chciałabym ci przerywać – szepnęła uśmiechnięta – ale kolacja wystygnie, a dziś mają być pieczone jabłka w cieście. – Lubisz je? – Uwielbiam. Uwielbiam też ciebie, ale w tej chwili pieczone jabłka mają pierwszeństwo. – W takim razie pozwól tylko, że zmienię buty. Podszedł w skarpetkach do walizki i wyjął z niej parę nowych, skórzanych, bardzo

drogich butów. Nie skomentowała tego, narzucając czarny szal na czarną sukienkę, ale buty Cala dały jej do myślenia. Nadal nie mogła powiedzieć, że zna swego męża. Na dole rozmawiano tylko o Spindletop Hill, gdzie wiercił kapitan Lucas. – Widzieliście niebo? – zapytał jeden z hotelowych gości podekscytowanym głosem. – Świeciło jak stos pogrzebowy, o tam, w tamtą stronę. – Wskazał kierunek palcem, jak gdyby jego słuchacze mogli widzieć przez ścianę. – Widzieliśmy – potwierdziła starsza kobieta. – To ognie świętego Elma – dodała. – Żeglarze wierzą, że zwiastują bezpieczny powrót do portu. – To nie są ognie świętego Elma – powiedział gość. – To łuna nad polem kapitana Lucasa. – Pewnie znowu trafił na złoża gazu – skomentował ktoś. – Kiedyś wyleci w powietrze razem z całym wzgórzem albo wszystkich nas puści z dymem. – Mówią, że tam jest ropa. – Uwierzę, kiedy zobaczę. Podaj no ziemniaki – powiedziała starsza kobieta. Nora i Cal wymienili spojrzenia. Cal postanowił nie zwracać uwagi na taką gadaninę. Musiał myśleć pozytywnie. Po kolacji, kiedy Nora szykowała się do spania, Cal poszedł do pobliskiej knajpy na spotkanie ze swoimi ludźmi. – No, wolno nam szło, bo niełatwo było się wbić w ziemię – powiedział Mick Wheeler, inżynier z Corsicany, pocierając łysą głowę. Pozostali czterej mężczyźni oraz Pike pokiwali zgodnie głowami. – Tak jak grupa wiercąca obok, mieliśmy problem z transportem sprzętu. Musieliśmy wypożyczyć długi zaprzęg, żeby wyładować to z pociągu. Potem trafiliśmy na grząski grunt i zawaliły się brzegi otworu. – Tak samo jak w dwóch poprzednich – dorzucił Pike – ale tamte były gdzie indziej, nie na wzgórzu. Uporanie się z piachem i żwirem zajęło nam dwa tygodnie, a kiedy już odetchnęliśmy z ulgą, zdarzył się wybuch gazu. – Tak – potwierdził Mick. – Pompa obiegowa musiała chodzić całą dobę, a do tego potrzebowaliśmy więcej ludzi. Na pole przychodzi całe mnóstwo gapiów, ale nikt nie chce się nająć do pracy. – Boją się być pośmiewiskiem miasteczka – powiedział ponuro Cal, obracając w dłoni butelkę z piwem. – Ropa i jej poszukiwacze są tu najpopularniejszym tematem żartów. – Przestaną się śmiać, kiedy znajdziemy złoże – stwierdził Mick. Pike wyglądał nie tylko na zmartwionego, ale i zdenerwowanego. Patrzył na drzwi, ilekroć nowy klient wchodził do knajpy. – Wracajmy na pole – powiedział. – Nie lubię zostawiać go bez nadzoru. – Do tej pory trafialiśmy jedynie na gaz – rzekł Mick. – Nie wiadomo, co będzie dalej. Lucas na dwieście osiemdziesiątym jardzie trafił na skałę. My dotarliśmy na poziom dwustu czterdziestu jardów. – Też walniemy w skałę – mruknął ktoś z ekipy. – I trzeba będzie zaczynać od nowa. – Nie! – powiedział zdecydowanie Cal. – Jeśli trafimy na skałę, to się przez nią przebijemy. Lucasowi się udało, to i nam się uda. – Ale jak, człowieku? – wykrzyknął Pike. – Musielibyśmy błagać kapitana, żeby zdradził nam swój sekret. Ja tego nie zrobię… – Zatelegrafuj do Sama Draga w Corsicanie – polecił mu Cal. – Nieważne, ile to będzie kosztowało – dodał, kiedy Pike chciał zaprotestować, a potem wręczył mu sztukę złota wartą dwadzieścia dolarów. – Wydaj wszystko, jeśli będzie trzeba. Opowiedz mu o naszych problemach i poproś o radę. Powiedz, żeby przyjechał, jeśli to konieczne. Nie zatrzymam się na

skale, skoro Lucas się przez nią przebił. Chcę wiedzieć, jak to zrobił. – Możesz go po prostu zapytać – skwitował Mick. – Owszem, mogę, ale ten wyścig ma być fair. Jeśli nam pomoże, sam może przegrać. To kwestia etyki. Poza tym pomógł nam z zaworami, a to już wystarczająco dużo. – Jasne, masz rację – poparł go Mick. Jednak Pike nie wyraził aprobaty, co więcej, nadal wyglądał na zaniepokojonego. – Rano zatelegrafuję do Draga. No, pora się zbierać. – Wyraźnie mu się śpieszyło. Mick przełknął piwo i mrugnął porozumiewawczo do Cala. – Może chodzi o kobietę – szepnął i ruszył za Pikiem. Cal zastanawiał się nad zachowaniem Pike’a. Nie, tacy faceci, samotnicy z natury, nie biegają za spódniczkami. Cal od dawna instynktownie mu nie ufał, a teraz zaczął podejrzewać o coś złego. Muszę mieć go na oku, pomyślał, a jak będzie trzeba, to Mick zajmie jego miejsce. Zastanowiło go coś jeszcze. Gdyby Pike już dwukrotnie nie trafił na ropę w innych miejscach, w tym w Corsicanie, byłby mniej skłonny do ryzyka. Kiedy wrócił do pokoju, Nora już spała. Stał przez chwilę przy łóżku, patrząc na jej piękne gęste włosy rozsypane na poduszce i długie rzęsy odcinające się od bladych policzków. Wyglądała mizernie, jakby jeszcze nie była całkiem zdrowa. Zastanawiał się, czy dobrze zrobił, przywożąc ją tutaj. Czas pokaże. Jutro pojadą na inspekcję odwiertu i już nie będzie tak lekko. Z jednej strony nie chciał zmuszać jej do wysiłku, zaś z drugiej bał się zostawić ją samą w hotelu. To było groźne miasto dla samotnej kobiety. W obozie, mimo prymitywnych warunków, będzie bezpieczniejsza. Uśmiechnął się, patrząc na nią. Była jego. Nie posądzał siebie o taką zaborczość. Dziękował Bogu za upór jej ojca, bo dzięki temu dostał drugą szansę. I nie zamierzał jej zmarnować. Następnego dnia rano przytroczyli bagaże do wynajętego powozu i ruszyli w drogę. Na południe od Beaumont teren był płaski, jeśli nie liczyć jedynego wzgórza, na którym prowadzono prace wiertnicze. – To wszystko należy do Patilla Higginsa – wyjaśnił Cal, wskazując wieże, ku którym jechali. – Wiercił w tej ziemi i już prawie stracił nadzieję, kiedy kapitan Lucas wydzierżawił od niego działkę. Teraz wszystko zależy od tego, czy uda się tu znaleźć ropę. – Potrząsnął głową. – Nie on jeden ma taką nadzieję. Nora patrzyła na niego spod rzęs, coraz bardziej ciekawa swego męża. Zaspała tego ranka i kiedy się obudziła, on był już ubrany i właśnie wybierał się do właściciela stajni dopytać o wynajem powozu. Ubrała się pod jego nieobecność i spakowała. Po śniadaniu byli gotowi do drogi. Po cichu liczyła, że Cal obudzi ją wcześnie rano i pozwoli nieco skosztować tej tajemniczej sztuki, której opanowaniem tak się przechwalał. Ale wyglądał na zaabsorbowanego sprawami związanymi z odwiertem. Uznała, że dopóki nie znajdą ropy albo nie zaprzestaną poszukiwań, będzie grała drugie skrzypce. Bała się tylko, że Cal nigdy nie zrezygnuje. Pewnie miał to we krwi. Zastanawiała się, czy jego rodzina jest związana z przemysłem naftowym. Będzie musiała go o to wreszcie spytać. Przedstawił ją Pike’owi, którego z miejsca obdarzyła niechęcią. Nie był niegrzeczny ani niemiły, ale wyczuła w nim nieszczerość. Rozmawiając z nimi, unikał ich wzroku. Cal zaprowadził ją do małej, zaniedbanej chaty. Rzeczywiście, trudno ją było uznać za luksusową. Jedno pomieszczenie, kilka starych krzeseł o trzcinowych oparciach, żelazne łóżko, zapadnięty materac, wytarta szara pościel i kominek z saganem. Na krzywym stojaku stała wyszczerbiona miska w niebieskie wzory, obok niej dzban na wodę, a pod spodem wisiała

szmata, czyli ręcznik. Nora pomyślała, że myć się będzie jedynie w mieście. – Wiem, że to niewiele – mruknął. Zrobiło się bardzo zimno. Cal poszedł na ganek, przyniósł całe naręcze drewna i rzucił je na podłogę obok kominka. W palenisku obok pogrzebacza stała buteleczka nafty. Wyjął ją i ułożył drewno. – Nie! – krzyknęła Nora. – Cal, podpalisz nas! – Nie zamierzam tracić dziesięciu minut na rozpalenie ognia – odparł wesoło. – Jeśli się boisz, wyjdź na zewnątrz. – Och, Cal… – Patrzyła z przestrachem, co robi. A on ułożył kilka grubych polan sosnowych, polał je naftą, wstał, cofnął się o krok, zapalił zapałkę i rzucił ją do kominka. Buchnął płomień. Od sosny wkrótce zajmie się dąb, ten zaś utrzyma ciepło przez długie godziny. – Strachliwa panienka – podkpiwał. – Na Wschodzie nie macie kominków? – Oczywiście, że mamy, ale rozpalamy w nich papierami! – Tu wygląda to inaczej, jak sama widzisz. I to w wielu, że tak powiem, sferach – powiedział z rozbawieniem, otworzył drzwi i pokazał drewnianą budkę, obok której stał worek wapna niegaszonego. – Wygódka jest tam. – Aha, wygódka… – No tak, pomyślała. Czekają mnie wieczorne spacery z lampą. – Tak tu żyjemy. – I dodał po chwili: – Muszę wysłać pracownika po żywność. Wczoraj zamówiłem zapasy, ale zapomniałem je odebrać, kiedy wyjeżdżaliśmy z miasta. Jeśli tego nie zrobię, nie będziesz mogła wykazać się talentem kulinarnym. – Suto zaopatrzona spiżarnia to podstawa. Miło, że o to dbasz. – Miło i samolubnie. – Uśmiechnął się. – A wracając do wygódki… W nocy będę musiał cię eskortować. – To naprawdę potrzebne? Wziął ją za ręce. – Noro, nie pracują tu zboczeńcy czy mordercy, ale musisz pamiętać, że jest tu kobiet jak na lekarstwo. Wolałbym nie narażać cię na nieprzyjemne przygody. – Nie podoba mi się pan Pike – powiedziała spontanicznie. – Zauważyłem. – Zmrużył oczy. – Dlaczego? Po jego reakcji wywnioskowała, że miał podobne odczucia. – Tak po prostu. To tylko intuicja. – Dzięki Bogu, nie będziesz go zbyt często widywała. Rozejrzała się wokół i nie była rada z tego, co zobaczyła. – Czy stać nas na nową powłokę materaca? – zapytała smętnie. – Ta wygląda, jakby spał na niej pułk wojska. – Zamówiłem nowy materac. I nową pościel. – To już przesada – odparła z poczuciem winy. – Mogę przecież uprać… – Czym? – wpadł jej w słowo. – Nie mamy gara do gotowania bielizny, balii do płukania ani sznura do rozwieszenia prania. – To… jak to będzie? – spytała zszokowana. – Spokojnie, w mieście jest pralnia. Nie będziesz musiała chodzić w brudnych sukniach. – To kosztuje – powiedziała powoli, nie chcąc go urazić. – Doceniam twoją troskę o mój portfel – odparł z uśmiechem – ale stać nas na to. Naprawdę. W mieście kupuję na kredyt. – Aha! – rozpromieniła się. – To co innego! Nie zapytała go o źródło dochodów, ale wiedział, że ją to intryguje. Wkrótce będzie

musiał wyznać całą prawdę. Po kilku dniach w obozowisku Nora poczuła się dużo swobodniej i pewniej. Stwierdziła, że radzi sobie z gotowaniem w warunkach polowych, nad paleniskiem. Robiła niezły gulasz, a nawet bułeczki, kiedy opanowała technikę posługiwania się saganem. Niestety nie mogła upiec ciasta, więc poprosiła, żeby Cal wstąpił do piekarni w mieście i kupił je. Podzielili się nim z robotnikami, którzy, jeśli wnosić po ich wyglądzie, nie jadali zbyt dobrze. Warunki były spartańskie. Z początku Nora bardzo bała się zaziębić. Większość czasu spędzała w chacie, całkiem nieźle izolowanej przed chłodem i wiatrem. Naprawiła zasłony i starała się utrzymywać wnętrze we względnej czystości. Cal zaskakiwał ją coraz to nowymi dodatkami: a to ozdobną lampą naftową, a to krzesłem z miękkim siedziskiem. Rozczulała ją jego troska. W nocy zwijała się w kłębek obok niego i spała smacznie i bezpiecznie w jego ramionach. Obejmował ją i tulił, ale ani razu nie próbował posunąć się dalej. Nie całował jej, a gdy muskała jego nagi tors, odsuwał się. Wiedziała, dlaczego to robił. Nie chciał ryzykować ciąży. I nie próbował w inny sposób dać jej przyjemności. Aż pewnej nocy zebrała się na odwagę i powiedziała: – Mówiłeś, że pokażesz mi nowe pieszczoty. – I słowa dotrzymam, ale nie wtedy, gdy moi ludzie śpią na ganku. – Pocałował ją w zamknięte powieki. – Spadł deszcz, namokła ziemia, a ja nie mogę im kazać spać w błocie. Jeśli odejdą, ropa sama się nie znajdzie. – Rozumiem, ale chodzi o to, że… – Śpij. Staraj się o tym nie myśleć. Wiem, że się tutaj nudzisz. Może kupić ci jakieś czasopisma? Chciałabyś? – Tak, ale wolałabym nici i szydełko. I jeszcze włóczkę i druty. Znam się na robótkach ręcznych. Mogłabym ci zrobić sweter. – Nie noszę swetrów – mruknął. – W takim razie skarpetki. – Dobrze, zrobisz mi skarpetki. – Przytulił ją. – A teraz śpij. Zamknęła oczy, ale sen jak zwykle przyszedł późno. Następnego dnia na wzgórzu rozpętało się piekło. Późnym rankiem dziesiątego stycznia 1901 roku z szybu kapitana Lucasa buchnął ogień, raz na zawsze zamykając usta fatalistom. – Udało mu się! – krzyczał Cal, patrząc z ganku na majestatycznie strzelający w niebo słup ropy. – Na Boga, Noro, udało mu się! Chodź, zobacz! Udało mu się! Tu jest ropa! Mnóstwo ropy! Stanęła przy nim i objęła go, patrząc na wielką czarną fontannę na tle szarego nieba. – Nasza działka jest tuż obok – powiedział, machając do swojej ekipy. Mężczyźni podskakiwali i tańczyli z radości na wieży. Wiedzieli bowiem, że odkrycie złoża tam, gdzie wiercili, to już tylko kwestia czasu. Jeśli ropa jest w jednym miejscu na wzgórzu, musi być również w innych. W ziemi Cala płynęła żyła czarnego złota. Oczka Pike’a zabłysły z podniecenia. Dostał odpowiedź z Corsicany, załoga pracowała zgodnie z zaleceniami Draga, świder posuwał się coraz głębiej. W pierwszym tygodniu marca nastąpił nieoczekiwany wybuch w szybie. Nora właśnie prała bieliznę w domu. Wyszła na ganek, żeby popatrzeć, osłaniając dłonią oczy od słońca. Cal krzyknął coś do Pike’ a, który natychmiast zaczął się wycofywać. Nagle z szybu zaczęło tryskać błoto. Pike zsunął się po drabinie, a tuż za nim Cal, krzycząc do Micka i pozostałych, żeby się odsunęli. Ubłoceni robotnicy czmychnęli, a lepka brązowa breja wciąż wypływała. Wtem

w otworze pojawiła się szeroka rura, która zaczęła się wysuwać, aż wreszcie wystrzeliła i zaryła w ziemię. – O nie! – szepnęła Nora. Wiedziała, że Cal zainwestował dużo pieniędzy w to przedsięwzięcie, a teraz mógł stracić wszystko. Czyżby tyle pracy miało pójść na marne? Wieża, rura, świder składały się jak domek z kart. Dzięki Bogu, że Cal zdążył umknąć. Gdyby był bliżej… Bała się nawet o tym pomyśleć! Ciężka rura z pewnością by go zabiła. Gdy wylew błota ustał, Cal zaczął kląć jak szewc. Nora aż zasłoniła uszy. Nie był zresztą jedynym, który dosadnie wyrażał swój stosunek do odwiertu, rury, błota i w ogóle szans na znalezienie ropy. Mężczyźni powrócili do szybu, w myślach obliczając, ile będzie kosztowała odbudowa. Odkrycie ropy przez kapitana Lucasa przyczyniło się do niebotycznego wzrostu cen wszystkiego, od działek po drewno na budowę. Cal kucnął obok zniszczonej rury i zmierzył ją wściekłym wzrokiem. – Mój Boże… – Westchnął ciężko. – Naprawa tego będzie kosztowała tysiące dolarów. I trzeba będzie zacząć od początku! – Cholerny pech, szefie – powiedział Pike. Ten milczek i odludek był bardzo zdenerwowany, jak na tę sytuację może nawet za bardzo. – Pech! Mick, klnąc pod nosem, podszedł do szczątków wieży i kazał ekipie zebrać wszystko, co mogło się jeszcze przydać. Otworzył usta, żeby zakończyć wydawanie poleceń siarczystym przekleństwem, kiedy nagle rozległo się złowieszcze dudnienie. – Mick, uciekaj stamtąd! – wrzasnął Cal. Irlandczyk w ostatniej chwili uniknął kąpieli w rzece błota, która wylała się z szybu. Tyle że tym razem nie było to samo błoto. Oto bowiem z otworu wydostał się gaz, a potem, kilka sekund później, gęsty, zielonkawy strumień… ropy! – Ropa! – rozdarł się Mick, wyciągając ręce przed siebie i pozwalając, by go oblała. – Ropa! Ropa! Cal wstrzymał oddech. Cisnął kapelusz o ziemię i pobiegł do Micka. Zaczęli się ściskać, a potem tańczyć jak szaleni. Nawet tak wycofany Pike wziął udział w festiwalu radości. Kiedy Nora zdała sobie sprawę, co się stało, zaczęła jednocześnie śmiać się i płakać. Cierpliwość Cala została nagrodzona. Będą bardzo bogaci. Cal zobaczył stojącą na ganku żonę, podbiegł i podniósł ją lepkimi od ropy rękami. – Udało się! – wołał roześmiany. – Udało się, Noro, udało. Jesteśmy urządzeni na całe życie! – Tak, wiem. – Starła z jego twarzy grubą warstwę ropy, a on przyciągnął Norę do siebie i pocałował. W uniesieniu nawet nie poczuła nieprzyjemnego zapachu ropy na ustach ani brudu na ubraniu, więc pocałował ją jeszcze raz. Przez kilka cudownych chwil byli sami na świecie. Wkrótce potem okolica zapełniła się ludźmi z obozu. Przybyli powozami, konno i piechotą. Składali gratulacje, patrzyli na fontannę ropy, doradzali coś. Podczas gdy Cal i Nora odbierali gratulacje, Pike rozmawiał z obcym mężczyzną w garniturze i nerwowo zerkał w stronę ganku, na którym stał Cal. Nora zmrużyła oczy. Szykowało się coś podejrzanego. Miała nadzieję, że podczas nieobecności Cala Pike nie zrobił nic, co zepsułoby radość ze znalezienia ropy. Uznała, że musi porozmawiać z mężem o Pike’u. Kiedy przez chatę przewinęły się tłumy życzliwych, wśród nich sam kapitan Lucas, zagadnęła: – Cal, posłuchaj. Chodzi o Pike’a… – Co z nim, najdroższa? – mruknął, szorując policzki ręcznikiem. – Nie posiada się ze

szczęścia, jak my wszyscy. – Czy widziałeś, jak rozmawiał z tamtym mężczyzną w garniturze? – Mhm – potwierdził, wycierając oczy. – To jeden z nowych prawników w mieście. Spotkałem się z nim wcześniej. On i Pike są przyjaciółmi. Nora miała nieprzyjemne wrażenie, że wcale nie przyjaźń połączyła tych mężczyzn, ale nie chciała psuć Calowi humoru nawet nie faktami, ale tylko podejrzeniami. – To na nic – mruknął, widząc, jak dużo ropy nadal go oblepiało. – Nie to, żebym narzekał! – Roześmiał się. – Ale za żadne skarby nie domyję się w tej naszej balii. Pojedziemy do hotelu i porządnie się wykąpiemy. A potem razem z pracownikami długo będziemy świętowali sukces. – Objął ją w pasie. – Kupimy cały szampan, jaki mają w knajpie, i spijemy się do nieprzytomności. – Ja nie piję – zaprotestowała. – Dziś wieczorem nie masz wyjścia – powiedział z uśmiechem, od którego zakręciło jej się w głowie. – Właśnie trafiliśmy na jedno z największych złóż w historii. I nie ma mowy, bym nie oblał tego z własną żoną!

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Świętowano głośno, ale nikomu w knajpie to nie przeszkadzało, nawet kiedy tłuczono szkło. Cal nalewał szampana i wmuszał go w Norę, która czuła się nieswojo jako jedyna kobieta w towarzystwie. Prawie jedyna, zjawiły się bowiem jeszcze dwie panie, które przyszły z mężczyznami. Były ubrane w muślinowe suknie z dużym dekoltem, miały twarde spojrzenie i miękkie dłonie. Uśmiechały się do Nory, a ta, speszona, nieśmiało odwzajemniała uśmiech. – Chciałaś zobaczyć, jak wyglądają – szepnął jej do ucha Cal. – Oto i one. – Gdy szturchnęła go w ramię, dodał: – Napij się jeszcze. Był rozluźniony, z każdą chwilą swobodniejszy. Kiedy przyglądał się swojej nieśmiałej żonie, świeciły mu się oczy. Dwa miesiące wstrzemięźliwości zrobiły swoje. Gdyby nie zajmowało go bez reszty szukanie ropy, chodziłby po ścianach. Rozpaczliwie pragnął Nory, ale choć wróciły już jej siły, jeszcze nie chciał jej narażać. Pilnował, by nie prała zbyt często, nie nosiła wody ze studni i w ogóle wykonywała jedynie najlżejsze prace. Większość czasu spędzała, robiąc na drutach i wypróbowując nowe przepisy. Był zaskoczony zmianami, które w niej zaszły. Nora, którą poślubił, i Nora, z którą teraz mieszkał, były dwiema różnymi osobami. Nie wszystko jednak uległo zmianie, pozostały jej psotne poczucie humoru i waleczny duch. Czuł, że jest coraz bardziej w niej zakochany. Czasem zastanawiał się, co ona czuje do niego, ale doszedł do wniosku, że Nora doskonale ukrywa swoje prawdziwe emocje. Doskonale pamiętał, jak ją potraktował. Czasami nachodziła go myśl, że zabił w Norze wszelkie głębsze uczucia, które być może żywiła do niego przed stratą dziecka. Kiedy nie był zajęty pracą, rozmawiali na różne tematy, na przykład o zmieniającej się jak w kalejdoskopie sytuacji w Afryce Południowej, o wojnie burskiej, o śmierci królowej Wiktorii i koronacji króla Edwarda. Opowiadała, że została przedstawiona monarchini, której śmierć musiała mieć dużo wspólnego z troską o los imperium, którym wstrząsnęły powstania bokserów w Chinach i Burów w Afryce. Kiedyś zirytowałyby go jej wspomnienia z wyższych sfer, ale teraz tylko uśmiechał się pobłażliwie. Zdumiewało ją to, jak dużo czasu Cal spędzał przy odwiercie. Ale cóż, interesu trzeba doglądać dzień i noc. Cal czuwał nie tylko na swojej zmianie, ale też pomagał tym, którzy przychodzili po nim. Czasami, jak zwierzyła się mężowi, wydaje się jej, że poślubiła ducha. Rozbawiło go to porównanie. Wiedziała jednak, że Cal pracuje, by zapewnić im godziwą przyszłość, więc starała się nie narzekać. Ku zaskoczeniu, ale i uldze Cala okazało się, że Nora potrafi z równym zaangażowaniem i znawstwem rozmawiać o polityce, reelekcji McKinleya, jak i o cenie jajek w Beaumont. W niedziele, kiedy miał wolny dzień, jeździli na msze do kościoła metodystów w Beaumont i jadali w hotelu, do którego czasem zaglądali, by się wykąpać i wypocząć. Zapytała, czy jego rodzina należy do kościoła metodystów, a on potwierdził. Zauważyła jednak, że Cal nie lubi rozmawiać o najbliższych, a pytania o rodzinę denerwują go. Jednak nie wiedziała, dlaczego tak reagował. A prawda była taka, że nie radził sobie z poczuciem winy. Choć bardzo się do siebie zbliżyli, nadal obawiał się reakcji Nory, kiedy w końcu będzie musiał powiedzieć jej, kim jest i kim są jego bliscy. Natomiast od niej dowiedział się, że była żywym, spragnionym przygód dzieckiem, choć oczywiście rozpieszczanym. O własnym dzieciństwie opowiadał niewiele, właściwie tylko tyle, że dużo się działo, a on i jego bracia przez te młode lata byli szczęśliwi. Chciał powiedzieć jej

o wszystkim, o tym, jak czuł się związany z Kingiem i jakie przygody razem przeżywali, ale nie mógł. Jeszcze nie teraz, powtarzał, jeszcze nie. – Zamyśliłeś się – powiedziała. Ocknął się i uśmiechnął do żony, która siedziała po drugiej stronie stołu. – Jesteś śliczna. – A gdy się zaczerwieniła, spytał: – To cię krępuje? Siedziała wyprostowana i zerkała wokół, jakby się bała, że ktoś ją zobaczy w takim miejscu. – Wiesz przecież, że wychowałam się w sztywnej atmosferze – przypomniała mu ze śmiechem. – Musisz wziąć poprawkę, że czasem taka właśnie jestem. – Ale powoli się rozluźniasz – zapewnił ją z entuzjazmem. – Czemu nie pijesz szampana? Najlepszy, jaki tu mają. Francuski, doskonały rocznik. Zdarzyło mu się zaskakiwać ją takimi komentarzami. Wiedział o rzeczach, o które trudno było podejrzewać kowboja, choćby o tym, że jej kapelusz pochodził z Paryża albo że wino czy szampan były z dobrego rocznika. Wypowiadał się nader rozsądnie na temat polityki Stanów Zjednoczonych, jak również światowej, czuł się swobodnie w najlepszej restauracji w Beaumont, miał dobre maniery i królewski wdzięk. Zaskakiwał Norę swymi zdolnościami. Wcześniej nie miała okazji przekonać się, jak jest wszechstronny i jak dobrze wykształcony… – Nie powinienem tego wiedzieć, co? – mruknął, pozwalając sobie na większą otwartość niż zwykle, i roześmiał się, widząc jej minę. – Wiesz, nie zawsze byłem kowbojem – przyznał. – Pracowałem na polach naftowych, spędziłem trochę czasu w Nowym Jorku, byłem też w Europie, no i służyłem jako oficer na Kubie. – Oficer? – O, to było coś nowego! Miała nadzieję wyciągnąć z niego coś więcej. – Wydawało mi się, że zrobię karierę wojaka. Zaciągnąłem się dziesięć lat przed wojną amerykańsko-hiszpańską, dwa lata po wyjeździe na studia. Byłem młody i pełen zapału. Awansowałem na pułkownika i wypisałem się z tego interesu po zakończeniu wojny. Nie potrafiła ukryć zaskoczenia. A ona była przekonana, że poślubiła prostego, niewykształconego kowboja. Uśmiechnął się leniwie. – Wolałabyś być żoną zawodowego oficera? To by ci odpowiadało, co? Organizowanie herbatek i zabawianie dygnitarzy z Waszyngtonu. – Przemysł naftowy też mi się podoba – odparła stanowczo, rzucając mu kose spojrzenie. – A nawet podobało mi się życie na ranczu. – Kłamiesz, ale robisz to przepięknie. Uniosła kieliszek do ust i upiła łyk szampana. Dawno nie piła tego trunku. Zapomniała już, jak smakuje i pachnie dobry rocznik. Przymknęła oczy i mruknęła z zadowoleniem. – Wyborny bukiet, nieprawdaż? – zapytał, dopijając swoją porcję. – Ostatni raz piłem tak doskonałego szampana, o ile pamiętam, w Paryżu. Coraz więcej dowiadywała się o swym tajemniczym mężu. Podróżował i był oficerem, być może służył na tyle długo, że upoważniało go to do emerytury. To by wyjaśniało, skąd miał pieniądze na poszukiwanie ropy. Ale wspomniał, że wyjechał na studia… To jak płacił za naukę? Rozejrzała się i zmarszczyła brwi. – Gdzie jest pan Pike? – zapytała zaintrygowana, bo nie widziała go wśród świętującej ekipy. – Diabli wiedzą. Pewnie zasnął pod stołem albo poszedł do swojego pokoju – rzucił ze śmiechem. – Lepiej, żeby szybko wytrzeźwiał, bo musimy założyć zawór, a do tego potrzeba wszystkich par rąk. Niestety, niewielki pożytek z ropy, kiedy zamiast płynąć rurą, tryska pod niebo.

– No tak, nie pomyślałam o tym – przyznała wesoło, patrząc, jak Cal ponownie napełnia jej kieliszek. Czuła się coraz bardziej rozluźniona. Za to on zamilkł. Wprawdzie nie wyglądał na takiego, co po alkoholu szuka okazji do rozróby, ale wpatrywał się w Norę z dziwną miną, trochę markotną, a trochę zamyśloną. Kiedy wypiła drugi kieliszek, a on trzeci, nagle wstał i wziął ją za rękę. – Czas na nas – powiedział, sięgając po kapelusz. – Pożegnaj się z panami. – Dobranoc, panowie – powiedziała grzecznie, jednak biesiadnicy byli w zbyt rozkosznym nastroju, by to w ogóle zauważyć, i wyszła z Calem. Zaprowadził ją do hotelu i zabrał na górę, do pokoju. Zamknął drzwi na klucz i zaczął ją rozbierać przy zapalonym świetle. – Nie możemy! – szepnęła. Od dłuższego czasu nie oglądał jej nagiej, wstydziła się. – Chcesz, żebym zgasił światło? – podkpiwał. – Tak… poproszę. – W porządku, moja słodka. Zgasił lampę naftową i w ciemnościach podszedł do niej, śmiał się przy tym jak zawiany facet. – Cal, powiedziałeś, że nie zrobimy tego – powiedziała cicho. Przyciągnął ją do siebie, jego usta odnalazły jej wargi. Choć nie był całkiem trzeźwy, postępował delikatnie i czule. Wtuliła się w niego i poczuła, jak jego ręce obejmują jej pełne piersi. Sama też była trochę wstawiona. Położył ją na łóżku, a następnie, pomiędzy jednym pocałunkiem a drugim, zdjął z niej całe ubranie. Potem sam się rozebrał i zaczął pieścić Norę z zaskakującą żarliwością. Położył się na niej. Była gotowa go przyjąć, zapraszająco rozchyliła nogi i podniosła biodra na spotkanie głębokich, powolnych, namiętnych pchnięć. Zniknęła rezerwa, którą dotąd jej okazywał, górę wzięło pragnienie. Mocniej ścisnął jej biodra, wyszeptywał słowa, które sprawiały, że czerwieniła się na całej twarzy, i nagle zawładnęła nim tak dzika namiętność, że jeszcze kilka miesięcy temu przeraziłaby się jej. Żar zbliżenia zaskoczył ich oboje tak wielką intensywnością. Wchodził w nią z całą siłą, dotykał jej tak, jak jeszcze nigdy tego nie robił, całował piersi, usta, turlał się z nią po łóżku, ani na moment nie opuszczając ciasnego wnętrza Nory, i pieścił tak, że niemal umierała z rozkoszy. Błagała go, by ulżył rozkosznemu cierpieniu, najpierw wysokim, niemal piskliwym głosem, na koniec ze szlochem. Przerwał, uniósł się nad nią i czekał, ciężko dysząc. – Proszę – załkała, unosząc biodra, by znów go przyjąć. – Och… proszę… nie przestawaj… bo… umrę! Szepnął jej do ucha, ze szczegółami opisał, co zamierza zrobić. Odpowiedziała mu, również szeptem i równie szokujące rzeczy. Prowokowała go. Wygięła się i zadrżała, gdy poczuła, że Cal znów zniża się ku niej. Żałowała, że kazała mu zgasić światło, bo chciała widzieć jego twarz, jego oczy. – Nie! – zareagował ostro, kiedy spróbowała przyciągnąć go do siebie, w siebie. Chwycił ręką jej biodro i przytrzymał. – Leż spokojnie. – Kiedy nie mogę! – Możesz. Zamierzam brać cię powoli. O… tak… – Pragnę cię! – załkała, wpijając się w niego. – Wygnij biodra, powoli, tak by dotykały moich. – Znieruchomiał, wsłuchał się w oddech Nory. Potem znowu się poruszył. Również dla niego pożądanie było nie do wytrzymania, ale

w przeciwieństwie do Nory wiedział, że im dłuższa przyjemność, tym rozkoszniejsze zakończenie. – Unieś się – szepnął. – Jeszcze trochę, kochanie, jeszcze trochę. Czekaj. Teraz się nie ruszaj. – Proszę… Och, proszę! – Bezradnie wbiła mu paznokcie w plecy. Wiedział doskonale, w którym momencie Nora znajdzie się na samym szczycie, i wtedy, gdy straciła nad sobą panowanie, pchnął tak mocno, jak tylko to było możliwe. Nie sposób opisać tego, co poczuła. Krzyknęła ochryple, wyprężyła się i straciła świadomość, zanurkowała w rozkoszy, której nie była w stanie porównać z niczym, co dotąd przeżyła. Cal nie czekał, tylko wspiął się na szczyt zaraz po niej. Poczuł bolesny spazm spełnienia. Wydawało się, że to się nigdy nie skończy, że rozkosz będzie powracała i oddalała się falami napięcia i rozluźnienia. Nora z trudem chwytała powietrze. Szalona karuzela w jej głowie wreszcie się zatrzymała. Mokra od potu leżała pod Calem i drżała. Czuł, jak bardzo jest gorąca, rozpalona, i uśmiechał się leniwie, półsennie. Był tak zmęczony, że nawet nie miał siły zejść z niej. – Umarłem – wyszeptał. – Ileż rozkoszy… Noro, kochanie, było mi tak dobrze. Jeszcze nigdy nic takiego nie przeżyłem! Przylgnęła do niego i wtuliła twarz w jego pierś. Zsunął się. Po chwili wsłuchiwała się w jego miarowy, głęboki oddech. Zasnął. Pomyślała, że miło było czuć na sobie jego rozkoszny ciężar. Objęła go, a po chwili sama też już spała. Odsunęli się od siebie i przykryli kołdrą dopiero w nocy. Cal obudził się pierwszy, kiedy słońce zajrzało do środka, i jęknął, czując potworny ból głowy. Wypił tylko trzy kieliszki szampana, ale za to wyjątkowo duże i na pusty żołądek. Dopiero za drugim razem udało mu się usiąść na łóżku. Kiedy się ruszał, czuł lekki ból po wczorajszym uniesieniu. Odwrócił się, spojrzał na łóżko i znieruchomiał. Leżała na nim Nora. Była całkiem naga. Wysunęła się spod kołdry, więc mógł napawać się jej widokiem. Miał ją tej nocy. Wystarczyło spojrzeć. Uśmiechała się przez sen, a kiedy się poruszył, zwinęła się zmysłowo, jakby przypominała sobie pieszczoty. Jego pierwsza, pełna strachu myśl była taka, że spłodzili dziecko. W końcu już raz to zrobili, nie mógł zapomnieć o pierwszym razie, wyjątkowym zbliżeniu, ale też brzemiennym w skutki. Wiedział, że i tym razem przeżycie było niezwykłe, nawet jeśli trochę pomógł w tym alkohol. Przeciągnęła się i powoli otworzyła oczy. Napotkała jego wzrok i speszyła się. – Rumienisz się. Ale masz powód, bo byłaś bardzo niegrzeczną dziewczynką – powiedział przesadnie surowym tonem, uśmiechając się łobuzersko. – Patrz, Panie Boże, oto grzeszna niewiasta! Chwyciła kołdrę i podciągnęła ją pod brodę. Wcale nie było jej do śmiechu. – To twoja wina! – rzuciła oskarżycielsko. – Spiłeś mnie, draniu, a potem uwiodłeś! – Cóż, wcale tego nie planowałem, ale szampan przemówił… Zacisnęła pięść na kołdrze. – Ale ja mam plan! Jeszcze dziś wstąpię do Ligi Trzeźwości i udam się do baru z siekierą! – piekliła się. – Właśnie przekonałam się na własnym przykładzie, do jakiego upadku doprowadza człowieka brak umiarkowania w piciu alkoholu, do jakich strasznych… – Hm, strasznych? – wpadł jej w słowo. – W nocy nie sprawiałaś wrażenia, jakbyś się czegoś bała – zauważył niewinnym tonem.

Zrobiła się wręcz purpurowa. A niech to! Chciałaby się schować już nie pod kołdrę, ale pod ziemię, ale że było to niewykonalne, więc próbowała się bronić: – Zawsze ograniczałam się do jednego kieliszka wina, nigdy więcej… aż do wczoraj… – Ależ Noro, przecież nie mam do ciebie pretensji. Szczerze mówiąc, to mam ochotę zamówić jeszcze kilka butelek szampana… – Zbereźnik! Wyszarpnął kołdrę z jej dłoni i przyciągnął Norę do siebie. – Żebyś wiedziała! Kochanie, z tobą zawsze i wszędzie zbereźnik. – Położył się obok niej i pocałował. Szybko mu się poddała, przylgnęła do niego całym ciałem. Wtedy uniósł głowę i popatrzył jej prosto w oczy. – Noro, ale jednak mamy problem. Tak bardzo chciałem ci oszczędzić męki kolejnej ciąży. Myślę więc, że… – Jestem już silna – zapewniła, kładąc mu palec na ustach, a jej oczy lśniły radością. – Poza tym chciałabym znów poczuć się tak… tak jak sprawiłeś, że poczułam się tej nocy – dodała cicho, niemal szeptem. – Ja też, kochanie, ja też. – Zrzucił kołdrę na podłogę i pochylił się nad Norą. – Jeśli ma być z tego dziecko, to niech będzie! Założyli zawór bez pomocy Pike’a, który gdzieś zniknął. Cal, przeczuwając kłopoty, poszedł do szeryfa i powiadomił go, że Pike przepadł. Szukano go, ale bez skutku. Tknięty przeczuciem, Cal udał się do zaprzyjaźnionego z Pikiem prawnika, ale biuro było zamknięte i nie podano, kiedy pan mecenas się pojawi. Gdy Cal wrócił do chaty i zasiedli do kolacji, powiedział Norze: – Nigdzie nie mogę znaleźć Pike’a. Bardzo mi się to nie podoba. Przyjąłem go nie z ulicy, polecono mi go i dobrze wykonywał swoją pracę, ale straciłem do niego zaufanie. – Popatrzył na nią nad stołem. – Od początku nie przypadł ci do gustu. Powinienem był zaufać twojej intuicji. – Lepiej nie – powiedziała z figlarnym uśmieszkiem. – Ciebie też na początku nie lubiłam. – No tak… – Wreszcie trochę się odprężył. – Za to ja od razu znalazłem się pod twoim urokiem. Piękna, odważna, dumna. Nie potrafiłem myśleć o niczym innym, wciąż wracałem do ciebie. – Nie żałujesz, że zmusiłam cię do małżeństwa? – zapytała, gładząc go po dłoni. Chwycił jej rękę i powiedział, patrząc Norze prosto w oczy: – Kocham cię. Oczywiście, że nie żałuję. Po tym wyznaniu poczuła się jak w niebie, spytała jednak, by się upewnić: – Co powiedziałeś? – Że cię kocham. – Uniósł jej dłoń do ust i pocałował. – Czy tamta noc, po wieczorze w barze, nie jest wystarczającym dowodem? – Mało wiem o mężczyznach. – Zapewniam cię, że to nie jest normalne, by kobieta mdlała, a mężczyzna łkał jak dziecko w czasie miłosnego uniesienia. Przeżyliśmy coś absolutnie wyjątkowego. – Też tak myślałam, ale nie miałam pewności. Wcześniej nie czułam się tak bardzo… spełniona. Milczeli czas jakiś, aż wreszcie Cal zapytał: – A ty, Noro? Czy po tym, co ci zrobiłem, jest w tobie choćby odrobina miłości do mnie? – Wstrzymał oddech, czekając na odpowiedź. – Och Cal, to dziwne pytanie. Przecież nigdy nie przestałam cię kochać. I nigdy nie przestanę. Przytulił jej dłoń do swego policzka i zamknął oczy, czując ogromną radość.

– Dzięki Bogu – wyszeptał. – Jesteś niemądry – skarciła go żartobliwie – jeśli sądzisz, że jeden wybuch złości może wyczerpać całe pokłady miłości. Gdybym słuchała twojego warczenia i zrzędzenia, gdy pracujesz, już dawno powinnam przestać cię kochać i pójść sobie w siną dal. – Cieszę się, że tego nie zrobiłaś – szepnął. – Chodź do mnie, kochanie. Posadził ją sobie na kolanach i zaczął całować. Obojgu zakręciło się w głowie. Poczuła rosnące pożądanie męża. – Tak – mruknęła. – Też cię pragnę. Wstał, by nie zważając na wciąż jeszcze wczesną porę, zanieść ją na łóżko, lecz zatrzymały go kroki na ganku. Wciąż trzymając Norę w ramionach, odwrócił się do drzwi. Ktoś mocno w nie zastukał i powiedział głośno: – Panie Barton! Przyjechał do pana jakiś człowiek z dokumentami. Chce z panem rozmawiać. – Idę! – odkrzyknął Cal, stawiając Norę na ziemi. Wymienili zaniepokojone spojrzenia. – Założę się, że to ma coś wspólnego z Pikiem – wycedził. Otworzył drzwi i wyszedł na ganek z Norą u boku. Przed chatą stał szeryf ze lśniącą odznaką w klapie marynarki i złożoną kartką papieru w ręku. – Pan Barton? – Zdjął kapelusz i ukłonił się Norze. – To ja – potwierdził Cal. – Szeryf Culpepper. – Podali sobie ręce. – Chcę wręczyć panu ten dokument. To oficjalne roszczenie praw do pańskiego szybu naftowego, zabraniające panu podejmowania jakichkolwiek związanych z nim decyzji do czasu ostatecznego ustalenia praw własności. – Nie muszę sprawdzać podpisu, by wiedzieć, czyja to robota – powiedział Cal. – Pike. – Pan Pike i jego adwokat, pan Bean, dziś rano byli u sędziego i wystąpili z roszczeniem – poinformował szeryf Culpepper. – W mieście wiemy, że to pan był szefem przedsięwzięcia, a Pike tylko pracownikiem. Ale ten adwokat ma, rozumie pan, niezłe gadane. Dam panu radę, panie Barton. Niech pan wynajmie najlepszego prawnika, na jakiego pana stać. Będzie go pan potrzebował, i to bardzo. Bean to wyjątkowo szczwany lis, wiem coś o tym. Miłego dnia, proszę pani – dodał, kłaniając się Norze. Potem wsiadł na konia i odjechał. – Cholerny Pike! – wściekł się Cal. Nora wyjęła mu z ręki dokument, a gdy go przeczytała, zatroskana spojrzała na męża. – Co my teraz zrobimy? – spytała. – Skoro Pike zgłosił pretensje do szybu, nie możemy czerpać zysków z ropy. – Nie martw się. – Uśmiechnął się do niej ciepło. – Nie pozwolę ci umrzeć z głodu. – Wiesz, że nie o to chodzi – powiedziała zdecydowanym tonem, po czym zmarszczyła w namyśle brwi i dokończyła ze ściśniętym gardłem: – Może gdybym przeprosiła ojca, przysłałby nam swojego adwoka… – Nie ma mowy! – gwałtownie wpadł jej w słowo. – Zapomnij o tym. Nie zrobiłaś nic, za co miałabyś przepraszać. – Cal, ale co my teraz zrobimy? Nie możemy dopuścić do tego, by Pike zabrał nam nasze pole naftowe. Przesunął dłonią po jej kasztanowych włosach, rozkoszując się ich miękkością. Jej uroda rozpraszała go. – Kochanie, żadna decyzja jeszcze nie zapadła, sąd dopiero wypowie się w tej sprawie. A ja ruszam na wojnę – powiedział twardo. Kiedy szeryf zniknął z pola widzenia, podszedł Mick z ekipą.

– O co chodzi? – zapytał. – Nakaz sądowy, zgadza się? – Zaklął ze złości. – To sprawka Pike’a! Kilka razy widziałem, jak spotykał się z tym prawnikiem i chciałem ci o tym powiedzieć, ale uznałem, że Pike załatwia jakieś sprawy w waszym imieniu, więc siedziałem cicho. Idiota ze mnie! – Mick, to nie twoja wina. – Cal uśmiechnął się do niego krzepiąco. – Nie załamuj rąk. Jeszcze nie powiedzieliśmy ostatniego słowa. Ani nawet pierwszego! – To cwany prawnik. Przyjechał z Chicago. Słyszałem, co o nim mówili w mieście. Podobno w sądzie nie ma sobie równych. – Och, myślę, że jednak znalazłoby się paru lepszych. – W oczach Cala pojawił się osobliwy błysk. Nora zastanawiała się, co to mogło oznaczać, jednak mąż nie powiedział już nic więcej. Następnego dnia Cal pojechał do miasta i z biura Western Union wysłał telegram do Latigo.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Dwa dni później Cal zabrał Norę do miasta. Pojechali na dworzec. Cal poprosił ją, żeby włożyła elegancki niebieski kostium z koronkową bluzką i włożyła na głowę paryski kapelusz. Nie wyjaśnił dlaczego, za nic nie chciał wyjawić swych planów, choć bardzo nalegała. Był najbardziej tajemniczym i irytującym człowiekiem, jakiego znała. Często mu to mówiła, niestety bez efektu. Z pociągu wysiadło trzech mężczyzn, których Cal serdecznie powitał. Przedstawił ich Norze, promieniejąc dumą. Najstarszy miał ciemne oczy i siwe włosy. Brant Culhane z uśmiechem uścisnął dłoń Norze i wyraził ubolewanie, że jego żona Enid nie mogła przyjechać. – Mój syn mógłby wreszcie cię przywieźć do nas, żebyście mogły się poznać – dodał, patrząc znacząco na Cala. Drugi z mężczyzn był tak podobny do jej męża, że Nora aż zamrugała, niepewna, że może ma omamy. – Ależ wygląda pan zupełnie jak Cal! – wykrzyknęła, podając mu rękę. – A skąd! – zaprzeczył żywo. – To on wygląda jak ja. – Jego szare oczy, jaśniejsze niż Cala, zalśniły. – Kiedy byliśmy mali, urządzaliśmy wyścigi na wzgórze. Zawsze wygrywał – powiedział Cal. – Stąd wzięło się jego przezwisko: King, czyli król wzgórza. – Swojego konia nazwałeś… – mruknęła zaskoczona. – A to jest Alan – przerwał jej, ale King usłyszał, co powiedziała, i roześmiał się. Alan zrobił krok do przodu i pocałował Norę w rękę. – Wielka i wyjątkowa to dla nas radość nareszcie poznać bratową – powiedział, zerkając na Cala. – Aczkolwiek prezentacja powinna była odbyć się przed ślubem, prawda? Nora przypomniała sobie, dlaczego Cal nie chciał jej wcześniej przedstawić rodzinie, i zrobiło jej się przykro. – To długa historia. – Cal otoczył ją ramieniem. – Opowiemy wam wszystko przy innej okazji. Teraz mam pilniejsze sprawy na głowie. – Mamy nadzieję, że uda się je załatwić. – Brant przywołał dwóch eleganckich, dostojnych panów z sakwojażami. – Pan Brooks i pan Dunn z Nowego Jorku – dokonał prezentacji. – Prowadzą interesy naszej rodziny – dodał, widząc zdziwienie na twarzy Nory. Cal uścisnął im dłonie. Brooks był niski i ciemnowłosy, a jego twarz wprost emanowała inteligencją, natomiast Dunn, choć również brunet, był bardzo wysoki. Kiedy popatrzył na Norę, przeszedł ją dreszcz. Wprawdzie Dunn prezentował nienaganne maniery i był wyjątkowo uprzejmy, ale w sądzie z pewnością nie miał sobie równych, jeśli chodzi o bezwzględność. Jeszcze nigdy nie spotkała kogoś, kto tak daleko by odbiegał od stereotypowego wyglądu przypisywanego adwokatom. W jego głosie usłyszała delikatny teksański akcent. Stojąc z boku i przyglądając się rozmawiającym na peronie mężczyznom, zaczęła zadawać sobie pytanie, o jakie rodzinne interesy chodziło? Dlaczego ojciec Cala korzystał z usług firmy prawniczej z Nowego Jorku? Zwróciła uwagę na ubiór ojca i braci Cala i wreszcie dotarło do niej, że nie są żadnymi kowbojami, żadnymi wiejskimi prostakami. To byli ludzie zamożni i posiadający władzę. Czy Cal był czarną owcą w rodzinie, wyrzutkiem, którego familia zmusiła do pracy na ranczu? Musi wyciągnąć z niego prawdę. Po prostu musi, bo już miała tego

szczerze dość. Było między nimi zbyt wiele tajemnic! – W mieście jest przyzwoity hotel – mówił Cal. – Gotują prawie tak dobrze jak mama. – Nikt tak nie gotuje jak twoja matka – powiedział Brant z uśmiechem. – Nora jest na najlepszej drodze ku temu – zauważył Cal, przytulając do siebie żonę. – Chciał przez to powiedzieć, że w bułeczki, które piekę, wreszcie da się wbić zęby – powiedziała z uśmiechem, wywołując ogólną wesołość. – Kiedy poznasz Enid, zapytaj ją o pierwszego indyka, którego przyrządziła niedługo po ślubie – podpowiedział jej Brant. – Przestaniesz się wstydzić swoich początków. – Będzie mi miło – odparła, mając nadzieję, że Cal przestał jej się wstydzić, skoro już mowa o wstydzie. Pragnął jej i powtarzał, że ją kocha, ale nadal nie zaproponował, że zabierze ją do rodzinnego domu. Jeszcze tylko to nie dawało Norze spokoju, gdy chodzi o ich związek. Tylko tego brakowało jej do pełni szczęścia. Przez resztę tygodnia Cal spotykał się z ojcem i braćmi. Rozprawę wyznaczono na najbliższy poniedziałek, toteż Cal spędził niemal cały weekend w hotelu, ustalając strategię z prawnikami. Nora gotowała posiłki, których mąż nie miał czasu jadać, i czuła się zaniedbana, ale zdawała sobie sprawę, że Cal robi to dla ich wspólnej przyszłości. Zastanawiała się tylko, czy na pewno chodzi wyłącznie o interesy, czy też Cal celowo trzyma ją z daleka od swej rodziny. Tak też było. Calowi bardzo zależało na tym, by ojciec i bracia nie rozmawiali z Norą o jego dawnym życiu. Oczywiście zamierzał usunąć tę ostatnią przeszkodę na drodze ku ich wspólnemu szczęściu, ale najpierw musiał uporać się z Pikiem. – Ładna – zauważył Brant, kiedy usiedli przy stoliku w knajpie. – Uwielbia cię, to widać. – I vice versa – mruknął King z błyskiem w oku. – W końcu dałeś się złapać, co? – Jak cielak na lasso – potwierdził Cal, bawiąc się szklanką. – Ona nic nie wie o naszej rodzinie. Najpierw w ogóle nie chciałem nic jej mówić, i tak jakoś zostało. Oczywiście muszę jej wszystko powiedzieć, ale jeszcze nie wiem jak i kiedy to zrobię. Pewnie mnie znienawidzi, gdy dowie się całej prawdy. Gdybym od razu przywiózł ją do domu, zamiast do tej rudery na ranczu Tremayne’ów… – Westchnął i dopił whisky. – Gdybym zachował się jak porządny mężczyzna, nie straciłaby dziecka i nie wylądowała w łóżku z groźną chorobą. – Przecież obaj wiemy, na czym to polega – przypomniał mu King. – Z gorączką malaryczną da się żyć. Jeśli nie będzie się przemęczać, nie powinna mieć ataków. – Pilnuję jej – odparł Cal. – Odpukać, ale od przyjazdu do Beaumont nic jej nie dolega. – Uśmiechnął się na wspomnienie upojnej nocy. Nadal martwił się tym, że Nora ledwie wygrzebawszy się z ciężkiej choroby, już mogła zajść w ciążę, ale najwyraźniej nie przejmowała się tym, a nawet, tak na wszelki wypadek, dziergała buciki dla niemowlęcia. – Musisz jej powiedzieć – surowym tonem stwierdził King. – Postępujesz bardzo nie w porządku. Pozwalasz, by Nora wierzyła, że jesteś biednym kowbojem i poszukiwaczem ropy bez grosza przy duszy. – Jeszcze może okazać się to prawdą – skomentował Cal. – Jeżeli Brooks i Dunn nie wygrają sprawy z Pikiem. – Chłopcze – zaczął Brant – nie widziałeś jeszcze Dunna w akcji. Poczekaj, aż przekonasz się, co potrafi. – Brooks jest człowiekiem od czarnej roboty – wyjaśnił King. – Za to Dunn… – Uśmiechnął się tajemniczo. – Zresztą sam zobaczysz. Cal nie był do końca przekonany. Dunn rzeczywiście prezentował się wspaniale, ale procesów nie wygrywa się nienagannie skrojonymi garniturami. Rozmyślał o rozprawie, klął Pike’a, na czym świat stoi, i zarzucał sam sobie, że zostawił mu tyle swobody. King wrócił z Calem do hotelu. Była cicha noc, jeśli nie liczyć dochodzących z pobliskiej

knajpy dźwięków katarynki i odgłosów końskich kopyt na ulicy. – Nie powinniśmy byli cię prosić, żebyś pracował u Tremayne’ów – powiedział nagle King. – Gdybyś cały czas był w Beaumont i patrzył Pike’owi na ręce… – Nie, to nie tak. Gdybym nie pracował na ranczu, nie spotkałbym Nory. Ona jest dla mnie więcej warta niż cały biznes naftowy. Niczego nie żałuję. – Kiedy zamierzasz powiedzieć jej prawdę? – zapytał King. – Kiedy już dłużej nie dam rady się wymigiwać. – Zupełnie jakbym słyszał siebie – radośnie podsumował King. – Bo jestem do ciebie podobny. – Cal popatrzył na brata. – Dlatego to dobrze, że ty odziedziczysz Latigo, a ja będę miał firmę wydobywczą we wschodnim Teksasie. W przeciwnym razie z byle powodu skakalibyśmy sobie do gardeł. – Pewnie masz rację – przyznał King. – Jesteś jedynym człowiekiem, któremu mogę się zwierzyć, wiesz? – Czułbym się zaszczycony, starszy bracie, gdybym nie wiedział, że uważasz te zwierzenia za rozmowę z samym sobą. – Jesteśmy aż tak do siebie podobni. – Zatrzymali się przed hotelem. Nagle King spoważniał. – Co zrobisz, jeśli w poniedziałek sprawy pójdą nie po twojej myśli? Cal wzruszył ramionami. – Pewnie zastrzelę Pike’a. – Tak myślałem. Posłuchaj, Latigo jest wystarczająco duże dla nas wszystkich. Nie musisz… Cal przyjaźnie poklepał brata po ramieniu. – Tylko żartowałem. Na litość boską, King! Przecież gdybym dał się wtrącić do więzienia, Nora zostałaby całkiem sama. Nie poddam się. Jeżeli Brooks i Dunn są tak dobrzy, jak twierdzicie, to poniedziałkową rozprawą powinien się martwić Pike, a nie ja. – Nigdy nie korzystałeś z ich pomocy, a my tak. Sam zobaczysz, czym się tak zachwycamy. – Mam taką nadzieję… Nie powiedział Norze, jak bardzo się tym wszystkim martwi. Gdyby Pike położył łapę na gotowym szybie, oznaczałoby to konieczność rozpoczęcia wszystkiego od nowa: wzięcia sporej pożyczki i podjęcia kolejnego ryzyka. Nie wiedział dokładnie, co zaplanował Pike. Wszystko zależało od zebranej dokumentacji i sprawności adwokatów. Starał się przypomnieć sobie wszystkie swoje poczynania po zakupieniu działki i uzyskaniu licencji górniczej. Analizował dokumenty, ale nijak nie potrafił znaleźć żadnej luki, którą ten oszust mógł wykorzystać. Niewykluczone, że Pike i jego adwokat dopuszczą się fałszerstwa. Po prostu wszystko było możliwe. Oczywiście, że nie zastrzeliłby drania, ale myśl była kusząca. Pike dostałby swój udział, tak jak wszyscy zatrudnieni przy odwiercie. Ale był chciwy, chciał mieć wszystko. Jeśli Brooks i Dunn wygrają sprawę, wówczas Pike odejdzie z niczym, nie zarobi ani centa na tej ropie. Krążyły pogłoski, że jakiś człowiek od J. D. Rockefellera przyjechał do Beaumont i zaczął wypytywać o złoże, które odkryli Cal i jego ludzie. Wprawdzie jeszcze nie skontaktował się z Calem, ale zapewne wkrótce to zrobi. Żeby zarabiać na ropie, należy ją wydobywać, przechowywać i rafinować. Cal potrzebował porządnej firmy, która zrobi to za niego. Ale sprawa wytoczona przez Pike’a chwilowo wiązała mu ręce. W poniedziałek rano Nora usiadła w sali sądowej obok Branta, Kinga i Alana. Była ubrana w stosowny do okazji ciemnobrązowy kostium z białymi lamówkami i kapelusz w tym samym odcieniu. Słuchała i z niepokojem spoglądała to na Dunna, to na Brooksa, to na Cala,

który siedział z adwokatami przy stole obrony. Mężczyźni obok niej nie okazywali zdenerwowania. King nawet się uśmiechał. Przed rozpoczęciem rozprawy sędzia porozmawiał z prawnikami. Sprawiał wrażenie, jakby znał Dunna. Wyraźnie traktował go z większym szacunkiem niż Beana, adwokata Pike’a. Pike również się zjawił. Choć rozglądał się po sali, ani razu nie spojrzał na Cala lub kogoś z jego rodziny. Adwokat Pike’a był dobry, nawet bardzo dobry. Wyjątkowo zręcznie manipulował faktami, przedstawiał je tak, by świadczyły na korzyść jego klienta. Pike zapewnił sobie prawa do działki wcześniej, niż zrobił to Cal, i miał na to dokumenty. Cal, dzięki mrówczej pracy Brooksa znając strategię Pike’a, posyłał wściekłe spojrzenia swojemu byłemu współpracownikowi. Zdumiewało go to, że dla pieniędzy Pike był gotów kłamać w żywe oczy, dopuszczać się krzywoprzysięstwa przed sądem. Zastanawiał się, czy adwokat Pike’a wie o kłamstwach i czy zdaje sobie sprawę, że dokumenty są podrobione. Przedstawiono dokumenty Pike’a oraz zeznania świadków wskazujących na to, że Cal był często nieobecny, a Pike ciężko pracował. Wyglądało to tak, jakby Pike zrobił całą robotę, a Cal nie kiwnął palcem. Adwokat Pike’a usiadł, posyłając klientowi uspokajający uśmiech. Wtedy podniósł się Dunn. Wysoki i szczupły, poruszał się po sali, spoglądając na ławników oczami w kolorze czystego, zimowego nieba. Miał okulary, które jeszcze bardziej podkreślały ostre rysy jego twarzy. W jednej ręce trzymał plik papierów. – Argumenty pana Beana są zaiste interesujące – zaczął. – Twierdzi on na przykład, że jego klient wykonał większą część prac poszukiwawczych i dlatego należy mu się większość zysków z tego przedsięwzięcia. To oświadczenie jest tak żałosne, że nawet nie zamierzam go komentować. – Położył papiery przed sędzią. – Jednakże pozew dotyczący roszczeń co do – podał lokalizację i numer działki Cala – jest bezpodstawny. Oto akty i tytuły własności potwierdzające prawo mojego klienta do tej ziemi. Zostały sporządzone w obecności notariusza, ich autentyczność mogą potwierdzić świadkowie, których obrona gotowa jest powołać. – Podniósł dokumentację dostarczoną przez oskarżenie. Był to plik dokumentów z datą o dzień poprzedzającą złożenie wniosku przez Cala. – Co zaś się tyczy zgłaszanych przez pana Pike’a wcześniejszych roszczeń. – Popatrzył na Pike’a z niemal niewidocznym uśmieszkiem, od którego jednak przechodziły ciarki. – Zgodnie z informacjami uzyskanymi od byłej gospodyni pana Pike’a w Nowym Orleanie, złożonymi pod przysięgą pisemnymi zeznaniami właściciela baru o nazwie The Gator oraz słowami pracownicy tegoż przybytku, znanej jako Rosie Lee, jak również miejscowego szeryfa – wszystkie te osoby były naocznymi świadkami zdarzenia – w dniu, na który wskazuje data widniejąca na rzeczonych dokumentach, pan Pike był pijany jak bela i odsypiał w pokoju na piętrze wspomnianego lokalu. Jest więc fizycznie niemożliwe, aby w tym samym czasie podpisał te oto dokumenty. – Popatrzył na Pike’a, który powstrzymywany przez adwokata próbował wstać, by zaprotestować. – To kłamstwo! – krzyknął Pike. – Byłem tutaj, w Beaumont! – Nie był pan – odparł spokojnie Dunn. Włożył ręce do kieszeni, a gdy ponownie zwrócił się do Pike’a, jego głęboki, wyważony głos wypełnił salę. – A nawet gdyby pan był, to stan pańskiego konta i tak nie pozwoliłby na taki zakup. – Była tania jak barszcz! – krzyknął Pike. – Mimo to nie było pana stać na tę działkę – odparował Dunn. – Logice przeczy również to, że ulokowałby pan znaczną sumę w przedsięwzięcie, które w tamtym czasie miało niewielką szansą na powodzenie. – Szanowny panie, oskarża pan mojego klienta, nie dysponując żadnymi dowodami –

powiedział Bean, zaskoczony rewelacjami, które domagały się udokumentowania. – Czyżby? W takim razie muszę przeprosić sąd za zajmowanie mu czasu tak trywialnymi i bezpodstawnymi sprawami – powiedział, mierząc stalowym spojrzeniem Pike’a, który wyraźnie się wzdrygnął. – Nigdy jeszcze nie spotkałem się z przypadkiem, w którym pracodawca obdarzyłby swego pracownika tak dużym zaufaniem, ten zaś nadużył owego zaufania w sposób tak rażący. Pan Pike otrzymywał tygodniową pensję, i to niemałą, za pracę na rzecz mojego klienta. Ale perspektywa zarobienia naprawdę dużych pieniędzy przez jego pracodawcę zmieniła pana Pike’a w chciwego człowieka, gotowego złamać prawo, by zaspokoić swe ambicje finansowe. Tak, panie Bean – zwrócił się do oskarżyciela – mogę bez cienia wątpliwości udowodnić, że podpisy na tych dokumentach zostały sfałszowane. Dysponuję zeznaniem sprawcy tego czynu, którego tego ranka mój współpracownik, pan Brooks, wypłoszył z kryjówki. Bean zbladł i usiadł. Spojrzał na Pike’a, który poddał się w tej nierównej walce i zwiesił głowę. Zaskoczona takim obrotem sprawy Nora spodziewała się długich dyskusji, kwiecistych przemówień i batalii na paragrafy. Sędzia wydął usta i przejrzał dokumenty przedstawione przez Dunna. – Wygląda na to, że z aktami własności wszystko w porządku – mruknął. Bean kipiał ze złości. Wstał i poprosił o możliwość przyjrzenia się dokumentom. Sędzia zgodził się i podał mu je. – Aha! – zagrzmiał, ujrzawszy nazwisko widniejące na jednym z nich. – Oto kolejny dowód potwierdzający wersję przedstawioną przez mojego klienta! Oszustwo po stronie obrońcy! To nie jest nazwisko mężczyzny siedzącego przy tym stole! Podszył się pod właściciela działki i nie ma do niej żadnego prawa! Nora w tym momencie przestała cokolwiek rozumieć. Brant wziął ją za rękę i poklepał, dodając otuchy, spojrzeniem doradzając cierpliwość. Sędzia popatrzył na Beana sponad okularów. – Od niedawna pan mieszka w Teksasie, prawda, młody człowieku? – Z całym szacunkiem, Wysoki Sądzie, ale co to ma wspólnego z dokumentami, o których mowa? – zapytał Bean. Sędzia uśmiechnął się do Cala i osób siedzących za jego plecami. – Otóż, młody człowieku, gdyby pochodził pan z tych stron, bez trudu rozpoznałby pan to nazwisko. Rodzina powoda jest znana w całym Teksasie, nawet tutaj, w jego wschodniej części. Zaś w części zachodniej stworzyli własne imperium. Bean stawał się coraz mniej pewny siebie. – Nie rozumiem, Wysoki Sądzie. – Ujmę to tak – ciągnął sędzia. – Zna pan nazwisko Rockefeller, prawda? I wie pan, że jednoznacznie kojarzy się z przemysłem naftowym? – Tak, oczywiście, Wysoki Sądzie. – W Teksasie ta sama zasada tyczy się Culhane’ów i bydła. Bean spojrzał Calowi w oczy. Sprawiał wrażenie, jakby nagle zdjęła go trwoga. Cal siedział rozparty ze skrzyżowanymi nogami. Spoglądał to na Beana, to na Pike’a, który wyglądał, jakby był bliski zejścia z tego świata. Jego zbolała mina była tak wymowna, że Calowi niemal zrobiło się go żal. Był przekonany, że gdyby Pike miał jakiekolwiek podejrzenia co do prawdziwej tożsamości Cala, nie wytaczałby mu sprawy. Nie chciał teraz patrzeć na Norę. Na jej twarzy odmalowało się najpierw zaskoczenie, a potem wściekłość. Widząc minę Nory, Brant skrzywił się do Kinga, a jego spojrzenie mówiło: „Nie chciałbym być w skórze mojego syna…”. – Zachodni Teksas? – wykrzyknął Bean, zapominając, że znajduje się na sali sądowej. –

Chodzi o tych Culhane’ów? – Odwrócił się na pięcie, podszedł do stołu, spakował sakwojaż i zatrzasnął go. – Wycofuję się ze sprawy, Wysoki Sądzie – zwrócił się do sędziego, a potem zgromił Pike’a wzrokiem. – Ty cholerny głupcze! – rzucił na koniec i wyszedł z sali, nie oglądając się za siebie. – Orzekam na pana niekorzyść, panie Pike. Oczywiście ma pan prawo odwołać się od mojej decyzji – powiedział oschle sędzia – ale wątpię, by jakikolwiek sąd ją zmienił, sądząc po przedstawionych przez pana dowodach. Ich legalność jest wielce wątpliwa. Pan Dunn ma rację, mówiąc, że na tę sprawę szkoda naszego czasu. Oddalam pozew! – Uderzył młotkiem, wstał i wyszedł. Pike podszedł do ławy obrony. – Panie Culhane, nie wiedziałem… – zaczął się plątać – …nigdy bym nie… Ten prawnik, to on mnie do tego namówił! – rzucił nagle. – Tak, to był jego pomysł, to on…! Dunn przeszywał go wzrokiem, gdy mówił: – Pan Bean to człowiek uczciwy. A pana, jeśli pan natychmiast nie odstąpi od roszczeń, czeka proces z powództwa cywilnego. Pike przełknął ślinę i cofnął się. Obrońca Cala był nie tylko wyśmienitym prawnikiem, ale i postawnym mężczyzną. – Ale jeśli chodzi o ten szyb, panie Bart… to znaczy, panie Culhane… – nie dawał za wygraną Pike. – Dostałeś swoją pensję, więc czego jeszcze chcesz? – odezwał się Cal, wstając. Wyglądał jeszcze groźniej niż adwokat. – Lepiej zejdź mi z oczu, jeśli nie chcesz, żebym ci rozkwasił gębę. – Gdy się zamierzył do ciosu, spanikowany Pike wybiegł z sali. King wstał z miejsca i oznajmił wesoło: – No to pozamiatane. – Jest pan niesamowity. – Cal uścisnął Dunnowi dłoń. – Jak panu Brooksowi udało się tak szybko zgromadzić dowody? – Sam to zrobiłem. – Dunn uśmiechnął się tajemniczo. – Mam swoje dojścia, nawet w małych miasteczkach. Wiedziałem, że dokumenty musiały zostać sfałszowane, zacząłem więc szukać człowieka, który zrobiłby to za cenę, na jakiej zapłacenie stać było Pike’a. Zajęło mi to jeden dzień. – Zwrócił się do pozostałych Culhane’ów. – Panowie, rachunek prześlę pocztą. Wracamy z Brooksem do Nowego Jorku. – A nie mówiłem? – rzucił Brant do Cala, kiedy Dunn wyszedł, wysłuchawszy podziękowań od seniora rodu. Klepnął syna po ramieniu. – Łatwizna dla kogoś takiego jak Dunn. Fakt, że jest najskuteczniejszy w sprawach kryminalnych. – Jakoś mnie to nie dziwi. On nie wygląda na prawnika. – Bo nie zawsze nim był – powiedział King, który do nich dołączył, prowadząc idącą nieco z tyłu Norę. – Był rewolwerowcem w Dodge. Matka błagała go, zaklinała, żeby poszedł do szkoły, zanim go zabiją w jakimś ciemnym kącie, a on – cud nad cuda – posłuchał jej. Pojechał do Nowego Jorku, skończył prawo na Harvardzie i został adwokatem. – Roześmiał się, widząc minę Cala. – Ale nadal doskonale radzi sobie z rewolwerem. Rok temu zastrzelił w Denver idiotę, który na sali sądowej wyciągnął przeciw niemu broń. Wyobrażasz sobie? – Pokręcił głową. – Nie dziwię się, że sędzia go rozpoznał. Jest sławny, nawet tutaj. – No proszę! – Cal cicho gwizdnął, po czym z ociąganiem odwrócił się do żony. Stała nieruchomo, świdrując go oczami. Niby domagała się wyjaśnień, ale tak naprawdę dyszała żądzą mordu na swym mężu. – Noro… – zaczął ostrożnie. – Najpierw w ogóle nie chciałem ci powiedzieć, a potem nie wiedziałem, jak to zrobić. Odwróciła się do Branta, starając się zachować resztki dumy.

– Dziękuję, że przybył pan na pomoc. Dzięki panu Cal będzie miał wierną towarzyszkę do końca życia. Ropę. – Chwileczkę – powiedział łagodnie Brant. – Wiem, że to dla ciebie wstrząs, ale uwierz mi, Cal miał swoje powody, by zataić prawdziwe pochodzenie. A mówiąc wprost, to moja wina. Nalegałem, żeby Cal pomógł zmodernizować i postawić na nogi ranczo twojemu wujowi. Nikogo z nas by nie posłuchał, więc oddelegowanie tam Cala było jedynym sposobem na to, żeby twój wuj nie stracił ziemi. – Przerwał na moment. – Już taki jestem, że nie mogę patrzeć, kiedy dobry hodowca idzie na dno. Jesteśmy właścicielami wielu rancz, ale akurat do Chestera mam słabość. Dlatego miej pretensję do mnie, nie do Cala. – Uwierzyłam, że jest biednym kowbojem, a ja, dama z wyższej sfery, obdarzyłam go miłością – odparła z bólem. – Zabrał mnie do chaty, która nawet dla skazańca byłaby dodatkową karą. Miał warunki do tego, by ratować i nasze dziecko, i moje zdrowie, ale przez swoją pychę, przez chęć nauczenia mnie pokory, poskąpił nam tego. I straciłam dziecko…! – Szlochając, wybiegła z budynku. – Leć za nią! – zawołał King. Nie musiał mu dwa razy powtarzać. Jeszcze nigdy nie czuł się tak podle. Wreszcie nastał dzień sądu, a Cal nie miał żadnego usprawiedliwienia na swoje uczynki. Nie wiedział, jak miałby tego dokonać, po prostu nie potrafił. Nora miała całkowitą rację, że koszt kowbojskiej maskarady okazał się bardzo wysoki. Nieważne, czyja w istocie była to wina, Nora i tak jego obarczyła odpowiedzialnością za wszystko, co się wydarzyło. A czyja była wina? Mógłby powoływać się na okoliczności i na swoje intencje, ale zabrzmiałoby to bardzo żałośnie. To on zawinił, bo konsekwencje jego decyzji okazały się straszne. Dogonił ją w hotelu. Pakowała się, czego zresztą się spodziewał. Zdjął kapelusz i usiadł ciężko w fotelu, patrząc na nią beznadziejnie pustym, jakby pozbawionym życia wzrokiem. Spojrzała na niego. Dostrzegł, że ma zaczerwienione oczy i policzki. Wróciła do przerwanego zajęcia, napełniała walizkę byle jak, nie dbając o to, że suknie się pomną. – Nawet nie spróbujesz się wytłumaczyć? – zapytała, z trudem łapiąc oddech. – Nie wyjaśnisz mi, dlaczego przez tyle miesięcy ukrywałeś przede mną prawdziwą tożsamość? – Nie przygotowałem mowy na swoją obronę, jeśli o to ci chodzi. Bo nie ma dla mnie usprawiedliwienia. Mogę ci tylko opowiedzieć, jak to wyglądało z mojego punktu widzenia. – Przerwał na moment. – Przyjechałem na ranczo pod fałszywym nazwiskiem, by Chester nie dowiedział się, że zatrudniłem się u niego jako wysłannik rodziny. A kiedy cię poznałem… No cóż, okazało się, że przeszkadza ci moja niska pozycja społeczna, więc nie zdradziłem ci, kim jestem, bo zależało mi na tym, żebyś zaakceptowała mnie takim, jaki jestem. – Przyglądał się swoim zakurzonym butom. – A potem, gdy to się udało, za bardzo się wstydziłem, by powiedzieć prawdę. – I dodał cicho, z przejmującym bólem: – Nie straciłabyś dziecka, gdybym cię nie oszukał. Przerwała pakowanie i spojrzała na niego. Ten ból, to cierpienie, były autentyczne. To nie był poryw chwili, to siedziało głęboko w jego sercu i duszy. To ich łączyło, to było dla nich wspólne… Nagle poczuła litość i współczucie. – Rozumiem, Cal… – Milczała przez dłuższą chwilę. – Oskarżyłam cię o śmierć naszego dziecka, a przecież ludzkie życie jest Bożą, nie naszą tajemnicą. Nikt nie wie, dlaczego stało się tak, a nie inaczej… – Znów przerwała na moment. – Przepraszam, nie powinnam używać takich słów, by wyrazić moją złość, żal i rozczarowanie tobą. Jak jednak mogłam zareagować, gdy nagle dowiedziałam się, że mój mąż nie jest tym, za kogo się podawał? – Uśmiechnęła się smutno. A jeśli chodzi o twój punkt widzenia… No cóż, przyznaję, że byłam okropną snobką

i być może rzeczywiście potrzebowałam lekcji pokory. Tyle że sytuacja wymknęła się spod kontroli, sam musisz to przyznać. A jeśli chodzi o nasze dziecko… Wspomniałam już, że wszelkie tego typu dociekania są tylko dociekaniami, a nic nie wiemy na pewno. Odpowiedzialnością za stratę dziecka można obarczyć w równym stopniu ciężką pracę, jak i nawrót gorączki. Nie winię cię za to. Taka była wola Boga. W głębi serca wiem o tym, tak samo jak ty. – Być może, Noro – powiedział cicho, ze smutkiem. – To jednak nie umniejsza mojej winy. Chciałem powiedzieć ci prawdę, naprawdę chciałem. Ale wiedziałem, że jeśli to zrobię, zostawisz mnie, a tego bym nie zniósł. – Zostawić cię?! – wykrzyknęła, patrząc na niego w zdumieniu. – Nie zostawisz mnie? – Z radości aż zabrakło mu tchu. – W takim razie po co się pakujesz? – To chyba oczywiste – mruknęła, upychając ostatnią rzecz do walizki. – Wcale nie. – Niby jak mam podróżować bez ubrań? – spytała takim tonem, jakby był nieszczęsną istotą pozbawioną rozumu. – W końcu jadę na spotkanie z twoją matką, prawda? – Prawda – powtórzył z szerokim uśmiechem. – Teraz już nie ma znaczenia, czy faktycznie się mnie wstydzisz – powiedziała ze złością. – Chcę się dowiedzieć, gdzie mieszkasz, i w ogóle poznać to wszystko, co ciebie dotyczy. Znalazł się przy niej w mgnieniu oka. Podniósł ją i wycałował. Ona zaś wtuliła się w niego, kiedy razem usiedli w fotelu. – Ależ nie wstydzę się ciebie! Nigdy się nie wstydziłem. Kłamałem, żeby ratować swoją dumę. – Ukrył twarz w jej włosach. – Chciałem, żebyś mnie pokochała takim, jaki jestem, niezależnie od tego, co o mnie myślisz. – I pokochałam. Naprawdę straszny głupek z ciebie – powiedziała, pochylając się nad jego ustami – skoro pomyślałeś, że cię opuszczę. Za bardzo cię kocham. Poza tym – dodała po chwili – miesiączka opóźnia mi się już ponad tydzień, a rano zwróciłam śniadanie! – Nim odwrócił głowę, dostrzegła w jego oczach radosny błysk. – Och, moje kochanie – szepnęła czule, odwracając do siebie jego twarz i delikatnie całując wilgotne oczy. – To moja wina. Za wcześnie to zrobiliśmy. Nie jesteś jeszcze w pełni… – Co też opowiadasz! – wpadła mu w słowo. – Jestem silna jak dąb i bardzo chcę tego dziecka. Nic mi nie będzie. – Pocałowała go ponownie, namiętnie, dopóki nie odwzajemnił pocałunku. – Przestań się martwić, dobrze? Żadne z nas nie jest winne, że zaszłam w ciążę. To powód do radości! Kocham cię! – szepnęła. – Kocham cię, kocham, kocham… Zamknął jej usta pocałunkiem, oblany falą radości, strachu i na koniec namiętności nie do wytrzymania. Odkleili się od siebie, dopiero kiedy usłyszeli głośne pukanie do drzwi. Cal odczekał chwilę, by wyrównać oddech, po czym powoli wstał i podszedł do drzwi, nadal trzymając Norę w ramionach. – Otwórz – szepnął, całując ją. – Postaw mnie. Z uśmiechem pokręcił głową. Roześmiała się uroczo i sięgnęła ręką do klamki. Cal odsunął się, by wpuścić brata do środka. Zaskoczony King uniósł brwi. Popatrzył na Cala, potem na jego żonę. – Pomyślałem, że przyda ci się pomoc w przekonywaniu pani Nory, żeby nie wyjeżdżała, ale okazałem się idiotą. – Wyszczerzył zęby. – Powinienem był przewidzieć, że tak to się

skończy. Przecież obaj myślimy podobnie. – Dobrze wiedzieć – mruknęła Nora. – Będę musiała zawiązać tajne porozumienie z pańską żoną. Ponieważ macie w sobie nieprzebrane pokłady pychy i głupoty, ustalimy wspólną strategię, kiedy jeden z was znów beznadziejnie się uprze. King otworzył szeroko oczy. Natomiast Cal, kręcąc głową, skomentował bez ogródek: – Mnie znasz, ale jej jeszcze nie. Wygląda na to, że kłopoty dopiero się zaczynają. – Święte słowa, braciszku. – Proszę nas teraz zostawić – powiedziała uprzejmie Nora. – Mój mąż właśnie płaszczy się przede mną. Uwielbiam, kiedy to robi, a że jestem samolubną snobką, to chcę, żeby trwało to jak najdłużej. Gdy już się nasycę tym jego płaszczeniem, tą jego pokorą i całowaniem moich ślicznych stópek, z przyjemnością zejdę na dół, abyśmy razem przy posiłku mogli uczcić zwycięstwo i omówić wyjazd do… – Przeniosła wzrok z rozbawionej twarzy Kinga na rozpromienione oblicze Cala. – Dokąd właściwie jedziemy, kochanie? – Do El Paso. – El Paso? Przecież to na pustyni! – Hej, pani Culhane! – Komicznie zgromił ją wzrokiem. – Mówiłem ci, że pokochasz pustynię, kiedy się z nią oswoisz. – Ma rację. – King nasunął kapelusz na oczy i włożył ręce do kieszeni. – W takim razie powiem ojcu, że jedziecie z nami. Tymczasem we trzech wybierzemy się na pole naftowe zobaczyć, jak wygląda ten twój biznes naftowy, również i w tym celu, by wypełnić czas, którego, jak widzę, potrzebujecie – dodał, puszczając oko. – Zaczekamy w restauracji – odparł Cal ze śmiertelnie poważną miną. Potrafił ją robić na zawołanie, zupełnie jak jego brat. Gdy King ruszył do drzwi, Nora go zatrzymała. – Panie Culhane… Odwrócił się i poprawił ją z uśmiechem: – Nazywają mnie King. – A tak naprawdę to masz przed sobą Jeremiaha Pearsona – wtrącił Cal. – Ale tylko Amelia tak się do niego zwraca, i to w specyficznych chwilach ich małżeńskiego romansu, a mianowicie gdy jest na niego maksymalnie wściekła. Rzuca wtedy wszystkim, co jej w ręce wpadnie, więc nie radzę ci stawać między nimi, kiedy skaczą sobie do oczu. – Poczekaj, kiedyś ci się odpłacę! – zawołał oburzony King, ale oczy mu się śmiały. – Nie mogę się doczekać. – Czyli ja Nora, a ty King – stwierdziła. – Myślisz, że Pike naprawdę wyjedzie i nie będzie próbował podpalić albo wysadzić szybu w powietrze? – Wsiadł do pociągu jadącego do Kansas City – poinformował ją King. – Zrobił to dosłownie przed chwilą, w asyście kilku ludzi, z których jeden miał na piersi gwiazdę szeryfa. Okazało się, że przeciwko Pike’owi toczy się w Teksasie postępowanie, o którym zapomniał wspomnieć. Chodzi o napaść podczas sprzeczki o kopalnię srebra gdzieś przy granicy. Szeryf obiecał puścić mu to płazem, o ile Pike opuści terytorium Teksasu i nigdy więcej tu nie wróci. – To dopiero się złożyło! – wykrzyknęła Nora. – Jak to wyszło na jaw? – Dunn zatelegrafował do znajomego i już kilka minut później szeryf otrzymał zestaw informacji na temat Pike’a. Co ciekawe, Pike był kompletnie zaskoczony, gdy dowiedział się o rzeczonym incydencie. – O mój Boże! – Dunn jest wyjątkowo groźnym przeciwnikiem. Między innymi mówi się o nim, że jest

mistrzem błyskawicznych i niebanalnych akcji. Zawsze lepiej mieć go po swojej stronie. Do zobaczenia na kolacji. – King wyszedł z pokoju. Cal pochylił się, żeby mogła zamknąć drzwi – cały czas bowiem trzymał ją na rękach. Popatrzyła na niego zaintrygowana. – Twoja rodzina ma osobliwych znajomych… – Poczekaj, aż poznasz całą resztę – powiedział, sięgając do guzików jej kostiumu. – Mam szwagra, który był jednym ze Strażników Teksasu, a dziś jest szeryfem w El Paso. Szwagierka Amelii jest córką jednego z najsłynniejszych meksykańskich przestępców. Mógłbym dalej wyliczać – dodał z uśmiechem. – Jeden z naszych kowbojów napadał na banki… Naprowadziła jego dłoń na kolejny guzik. Jej oczy rozbłysły podnieceniem. – Opowiesz mi później – szepnęła. – Akurat teraz mam ochotę na coś bardziej ekscytującego niż różne takie niezwykłe opowieści. Rzeczywiście niezwykła opowieść, pomyślał Cal kilka godzin później, kiedy siedzieli w restauracji i Nora czarowała swoim wdziękiem jego ojca i braci. Omawiali wyjazd do El Paso, uznali, że ruszą w drogę za dzień lub dwa. Cal powierzył Mickowi pieczę nad polem i szybem, a także poinformował go oraz pozostałych ludzi o ich udziałach w przyszłych zyskach z wydobycia ropy. Przyjęli tę wiadomość z entuzjazmem i Cal już wiedział, że nie musi martwić się o bezpieczeństwo odwiertu. Skontaktował się z nim przedstawiciel Rockefellera, z którym umówił się na spotkanie następnego ranka. – Cal naopowiadał mi jakichś bajek – zagadnęła Nora – o napadach na banki, o Strażnikach Teksasu i całej tej mitologii z desperado w roli głównej. I że ponoć w waszej rodzinie nie brakuje osobliwych typów. Popatrzyli po sobie, po czym Brant uśmiechnął się do niej ciepło. – Myślę, Noro, że będziesz musiała przyjechać do zachodniego Teksasu i na własne oczy przekonać się, co jest prawdą, a co nie. – Mam zamiar to zrobić – odparła z uśmiechem.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Podróż do El Paso była długa, ale Nora nie narzekała. Nigdy jeszcze nie była tak szczęśliwa, nawet pomimo ataków nudności, a Cal był zachwycony tym, że zostanie ojcem. Amelia i Enid czekały na nich na stacji, skąd pojechali na ranczo. Zanim mężczyźni wrócili z gospodarskiego obchodu na kolację, panie zdążyły się ze sobą zaprzyjaźnić. – Jutro poznasz Marię – zapewniła ją Enid. – Była z Quinnem w Meksyku, gdzie ich córka została ochrzczona przez księdza z rodzinnej wioski. Chcieliśmy pojechać z nimi, ale uznaliśmy, że tylko byśmy przeszkadzali. To zamknięta społeczność. Maria nie jest Meksykanką, ale została przez nich wychowana i nadal trochę się przy nas krępuje, bo jej przybrany ojciec był przestępcą. – Uśmiechnęła się. – Powoli oswaja się z tym. Nora przekonała się, że niesamowite opowieści Cala wcale nie były zmyślone. Zafascynowana poznawała i słuchała ludzi, których prawdziwe dzieje okazywały się dużo ciekawsze niż romansidła o Dzikim Zachodzie, które namiętnie kupowała i czytywała. Dowiedziała się takich zdarzeń z dzieciństwa męża, że robiło jej się słabo. To prawdziwy cud, uznała, że dożył tego wieku! Z początku czuła się jak naiwna panienka, jak zresztą kiedyś ją nazwał, ale z każdym dniem uczyła się czegoś nowego o ranczu i mieszkających na nim ludziach, i czuła się coraz bezpieczniej. Polubiła nową rodzinę. Enid sama sprzątała i gotowała, choć mogła skorzystać z pomocy żon kowbojów. Ranczo było ogromne, o wiele większe niż Chestera. Nora od razu się zorientowała, patrząc po urządzeniu i wyposażeniu domu, a także strojach Enid i Amelii, że Culhane’owie nie narzekali na brak pieniędzy. Dzięki ciepłemu przyjęciu poczuła się jak w domu i wyzbyła ostatnich wątpliwości. Uwielbiała maleńkiego synka Amelii. Spędzała długie godziny, nosząc go na rękach i rozmyślając o narodzinach własnego dziecka. Martwiło ją tylko to, że jej rodzice być może nigdy nie zobaczą wnuka. Nie próbowali się z nią kontaktować, uznała jednak, że nie ukorzy się przed nimi po raz trzeci. W sumie cieszyła się też, że zamieszkają z Calem daleko od wujostwa, bo było oczywiste, że Helen stale korespondowała z siostrą, czyli matką Nory, w ten sposób nieustannie otwierając ranę, która nie miała szans się zabliźnić. Wieczorem, gdy zostali sami w pokoju, Cal zauważył, że żona czymś się trapi, i spytał o przyczynę. Wyznała mu z wahaniem, że nadal czuje smutek z powodu rozłamu pomiędzy nią a rodzicami. – Myślę, że w pewnym momencie się opamiętają – pocieszył ją. – Tymczasem Chester i Helen złożą im wizytę, po której im zrzedną miny. Zapytała, co miał na myśli, ale najpierw machnął ręką, a potem dodał, że nie może powiedzieć. Dwa tygodnie później przyszedł do Nory list od Helen. Ciotka napisała między innymi: „Byliśmy na Wschodzie u twoich rodziców. Zmienili się, Noro, i to bardzo. Zrozumieli pewne sprawy i bardzo pragną, żebyś ich odwiedziła. Zastanów się nad tym”. A w postscriptum dodała: „Kochanie, wiedz przy tym, że twoi rodzice nie oczekują przeprosin. Wyrazili to jasno, a ja zrozumiałam, że to taka forma ich przeprosin. Aha, jeszcze coś. Chester prosi, żebyś przekazała mężowi, że nie powiedział twojemu

ojcu, kim naprawdę jest pan Barton, to znaczy jak naprawdę się nazywa i z jakiej rodziny pochodzi. Wspomniał jednak, że ma udziały w naftowej firmie pana Bartona”. Ucieszyło to Norę, która po cichu marzyła o spotkaniu rodziców i Cala w jego prawdziwym wcieleniu. – No proszę, ciotka Helen pojechała do siostry – powiedziała zdziwiona. – Po ostatniej wizycie w Wirginii zarzekała się, że nigdy więcej tam nie pojedzie. Rodzice potraktowali ciocię Helen i wuja Chestera dość… chłodno i wyniośle. – Od teraz będzie inaczej – oznajmił z przekonaniem Cal. – Nie rozumiem. – Odsprzedałem, a tak naprawdę, biorąc pod uwagę cenę, dałem Chesterowi dwa procent udziałów w szybie – powiedział, uśmiechając się szelmowsko. – Chester z moją pomocą wyprowadził ranczo na prostą, a dodatkowe i niebagatelne zyski będzie miał z ropy. Z cienko przędącego ranczera stał się człowiekiem bogatym, podobnie jak Helen. Dla twojego ojca to duży cios, bo zawsze wywyższał się nad nimi. A drugi cios otrzymał, gdy dowiedział się, że wyszłaś za właściciela firmy naftowej i milionera. – Milionera? – Jej oczy rozszerzyły się. – Przecież już wiesz, że jestem bajecznie bogaty – rzekł lekkim tonem. – Teraz, po odkryciu ropy, nawet jeszcze bogatszy. Twój ojciec nie dorasta mi do pięt, nigdy nie dorastał, nawet kiedy pracowałem jako zwykły kowboj. Między innymi dlatego nie cierpiałem, kiedy traktowałaś mnie z góry, jak byle kmiota. Bo widzisz – dodał łagodnie – z mojej perspektywy to ty byłaś biedna jak mysz kościelna. – Głupia byłam – wyznała szczerze. – Nie aż tak bardzo – sprostował. – Przynajmniej miałaś na tyle rozsądku, by się we mnie zakochać! Chwyciła szczotkę, żeby trzepnąć męża po grzbiecie, ale akurat wtedy do pokoju wszedł King. Kiedy ujrzał w rękach Nory uniesione narzędzie do wymierzania małżeńskiej kary, zrobił w tył zwrot i wymaszerował. Potem powiedział Amelii, żeby podpisała przedmioty, którymi zamierza w niego rzucać, bo Nora właśnie zaczyna własną kolekcję. Dwa miesiące później, po przeprowadzce i zaaklimatyzowaniu się w pięknym domu w Beaumont, do którego obsługi zatrudniono dwie służące, Cal zapowiedział wizytę u rodziców Nory. Próbowała protestować, ale na próżno. Był niewzruszony. Włożyła więc nowy modny kostium, który ukrywał rosnący brzuch, i ruszyli w długą podróż na Wschód. Gdy przybyli na miejsce, zawiadomieni depeszą rodzice czekali na nich w domu. Przed wejściem Nora spojrzała na Cala i poczuła się dumna, że ma takiego męża. Był ubrany w trzyczęściowy garnitur w prążki, drogiego stetsona z szerokim rondem i ręcznie szyte skórzane buty. Wyglądał na niezwykle zamożnego człowieka. Drzwi otworzył ojciec. Wyraźnie czuł się niepewnie i nieswojo. Wymienił z Calem uścisk ręki i skinął Norze głową. Patrzył przepraszająco, wyglądał zupełnie inaczej niż ów wściekły i przepełniony pychą człowiek, z którego domu wyszła, obiecując sobie, że nigdy więcej już tu nie wróci. Cynthia zachowywała się śmielej. Objęła swe jedyne dziecko i ze łzami w oczach przytuliła je do piersi. – Tak bardzo za tobą tęskniłam – wyznała cicho, tłumiąc szloch. Nora wiedziała, że to prawda, ale wiedziała też, że matka zawsze opowie się za ojcem, niezależnie od tego, czy będzie miał rację. Teraz lepiej to rozumiała, uświadomiła sobie bowiem, że nie opuściłaby Cala, nawet gdyby zrobił coś złego.

Cynthia wytarła oczy i przyjrzała się z uwagą córce. Kiedy dostrzegła lekkie wybrzuszenie, uśmiechnęła się. – Mój Boże, tak bardzo się cieszę – powiedziała ciepło, z miłością, lecz zaraz posmutniała. – Bardzo przeżyłam to, że nie mogłam być przy tobie, kiedy mnie potrzebowałaś. – Ciocia Helen dobrze się mną zaopiekowała. – Nora wiedziała, że zabrzmiało to oschle, ale cóż, nie rozstały się w przyjaźni. – Obydwoje świetnie wyglądacie – zauważył ojciec. – Zdrowo i dostatnio. – Spojrzał na Cala. – Chester powiedział, że bardzo się panu poszczęściło na polu naftowym. Przypuszczam, że teraz, mając solidny kapitał, czuje się pan zupełnie inaczej, nieprawdaż? Cal uniósł znacząco brwi, po czym odparł z niejaką pychą: – Nigdy nie brakowało mi pieniędzy. Moja rodzina posiada dużo ziemi w zachodnim Teksasie, w tym ranczo, którym zarządza w naszym imieniu pana szwagier. Rodziców Nory tak bardzo zaskoczyła ta wiadomość, że ich twarze przybrały karykaturalny wyraz. – Jest pan członkiem rodziny Culhane’ów? – zapytał pan Marlowe. – Jestem ich średnim synem – potwierdził Cal. – Pracując u Chestera, posługiwałem się nazwiskiem panieńskim mojej babki. Chcieliśmy się upewnić, że Chester wprowadzi wszystkie wymagane przez nas zmiany, a jako najemny pracownik łatwiej mogłem to ocenić. Miałem też inne zadanie. Mój ojciec tak bardzo lubi Chestera, że wysłał mnie, bym wszystkiego dopilnował, pomógł w modernizacji rancza. – Rozumiem – powiedział wyraźnie zszokowany Marlowe. – Ale to ubranie, broń, życie jak kowboj… – Kostium, maskarada – wyjaśnił Cal. – Noro, dlaczego nam nie powiedziałaś? – łagodnie zrugała ją matka. – Bo nie wiedziała – odparł za nią Cal. – Dowiedziała się dopiero niedawno. – Wyciągnął ramię, a Nora wśliznęła się pod nie, uśmiechając się do ojca. – Nie możemy długo zostać – powiedział Cal, zaskakując żonę. – Zabieram ją do Nowego Jorku na miesiąc miodowy. Potem wracamy do Beaumont. Wkrótce zostaniecie dziadkami. Za kilka miesięcy, może na Boże Narodzenie. – Mam nadzieję, że święta będą bardziej radosne niż zeszłoroczne – z uśmiechem powiedziała Cynthia. – Będą – odparła Nora, też uśmiechając się radośnie. Cal wpatrywał się w teścia, który z trudem wytrzymywał przenikliwe spojrzenie jego srebrzystych oczu. Marlowe odchrząknął, po czym przemówił: – Eleanor, jest mi przykro z powodu tego, co się stało podczas naszego ostatniego spotkania. Chcę, abyś wiedziała, że ty i twój mąż zawsze jesteście tu mile widziani. Mam też nadzieję, że przyjedziecie pokazać nam naszego wnuka. Nora uśmiechnęła się do niego. Czas częściowo zaleczył rany. – A może wnuczkę? Oczywiście, tato – odparła. – Na pewno nie zostaniecie dłużej? – zapytał Marlowe. – Mamy ładny pokój gościnny. – Może następnym razem – odpowiedział Cal. – Musimy już jechać. Rodzice odprowadzili Norę i Cala do drzwi. Żegnając się, Nora miała nadzieję, że pomiędzy nią i Calem a ich dziećmi będzie więcej ciepła i serdeczności. Powiedziała o tym mężowi, gdy dotarli na stację i czekali na pociąg, którym mieli się udać na północ. – Noro. – Ujął ją mocno za rękę. – Czy potrafisz wyobrazić sobie, że nasze dzieci podają

nam rękę na pożegnanie? Przypomniała sobie serdeczne, pełne miłości powitanie Cala z jego ojcem i matką, a także nieco szorstkie, ale pełne miłości z braćmi. Wyzbyła się wszelkich wątpliwości. – Jestem pewna, że między nami a naszymi dziećmi będzie tyle miłości, że nie będzie tam miejsca na tajemnice ani obojętność – powiedziała, ściskając jego dłoń. – Jestem szczęściarą. – Oboje mieliśmy mnóstwo szczęścia, Noro, że znaleźliśmy siebie. Pięknie powiedziane, pomyślała. Jej dłoń spoczęła na brzuchu, w którym rosło ich dziecko, a oczy zapłonęły radością. Pociąg z sykiem wtoczył się na stację, kłębami gorącej pary ogrzewając chłodne wczesnojesienne powietrze.Byli.