1. Enahma - Szczesliwe dni w piekle

Enahma
Szczęśliwe dni w piekle
tłum. Mirriel
autor: Enahma
tytuł oryginału: Happy Days in Hell
tłumaczenie: Mirriel
pierwsza korekta: Toroj
projekt okładki: Mirriel
trylogii tom 1
SPIS TREŚCI:
1. GRA BYDLAKÓW.......................................................................................................................................4
2. PRZEBUDZENIE W PIEKLE ....................................................................................................................11
3. SENS ŻYCIA...............................................................................................................................................20
4. SKRUSZONY..............................................................................................................................................28
5. GODNOŚĆ AŻ DO KOŃCA......................................................................................................................37
6. ZWIĄZKI ....................................................................................................................................................46
7. SAMOTNOŚĆ.............................................................................................................................................56
8. MARZENIA ................................................................................................................................................65
9. POSZUKIWANIA.......................................................................................................................................74
10. BLACKOWIE, SNAPE’OWIE, POTTEROWIE I INNI..........................................................................83
11. TWARZĄ W TWARZ Z….......................................................................................................................94
12. ZAGADKA ROZWIĄZANA..................................................................................................................103
13. UCIEKAJ!................................................................................................................................................112
14. DOCHODZENIE.....................................................................................................................................123
15. POWIEDZ ŻEGNAJ I… WITAJ............................................................................................................133
16. ODNAJDĘ DROGĘ DO DOMU ............................................................................................................142
NAWET STRACH MNIE OPUŚCIŁ ...........................................................................................................153
1. GRA BYDLAKÓW
Kiedy Snape aportował się w pobliżu kręgu Voldemorta, był naprawdę zaskoczony. Pomimo tego, że
musiał przejść przez antyaportacyjne ziemie Hogwartu, był jednym z pierwszych Śmierciożerców
przybyłych dzisiejszego popołudnia.
Zastał tylko Avery’ego i Rome’a, młodego człowieka z Francji, nowego zwolennika „Mrocznych Sztuk”
– jak to on nazywał. Snape uśmiechnął się drwiąco. Pomyślał, że te wszystkie masakry i rzezie można było
nazwać czymkolwiek, ale nie „sztuką”. On tak nie myślał, nawet na samym początku. Chociaż tak
naprawdę, to nie wiedział czy był jakiś początek. Od wczesnego dzieciństwa czarna magia była obecna w
jego życiu. Wciągnęła go jak prawie każdego członek jego rodziny, prócz Quietusa, który… Nie. Nie chciał
o tym myśleć.
Lepiej byłoby wiedzieć, dlaczego znowu został wezwany. To musiało być coś ważnego i z całą
pewnością nie związanego z eliksirami. Wczoraj wieczorem dostał listę mikstur do przygotowania na
następny tydzień. Jeśli Czarny Pan chciałby pilnie kolejnego eliksiru, wysłałby po prostu sowę. Nie, to
musiało być coś mroczniejszego i bardziej przerażającego, niż eliksiry do zabijania i torturowania.
Nagle uświadomił sobie, że inni Śmierciożercy pojawili się w pobliskim lesie, w pobliżu Koszmarnego
Dworu, gdzie tym razem miało się odbyć spotkanie.
Śmierciożerca nigdy nie wiedział, gdzie się pojawi na żądanie Czarnego Pana. Kiedy czuł wezwanie i
aportował się, zawsze znajdował się w kręgu, nie znając wcześniej lokacji. To było zabezpieczenie
Voldemorta przed potencjalnymi szpiegami, którzy nie mogliby powiadomić ministra czy innych osób,
takich jak Dumbledore lub aurorów o miejscu spotkania. Tym razem był to Koszmarny Dwór – jedno z
ukrytych miejsc mrocznych czarodziejów. Snape nie wiedział gdzie dokładnie znajduje się to miejsce,
chociaż był tu wielokrotnie. To musiało być gdzieś w północnej Anglii albo Szkocji. Wraz z
Dumbledore’em desperacko szukali tego miejsca przez ostatnie czternaście lat, lecz niestety, nie udało im
się, chociaż byłoby to bardzo ważne odkrycie. Koszmarny Dwór stanowił główne więzienie Voldemorta i
wszyscy jego wrogowie, którym nie dane było umrzeć od razu, byli sprowadzani tutaj na tortury.
Snape był przekonany, że po tym jak mały Potter pokonał Czarnego Lorda czternaście lat temu, wielu
ludzi pozostało w Koszmarnym Dworze i umarło bez nadziei, chociaż nie było już nikogo, aby ich
torturować i zabić. Zostali tam, ponieważ nikt nie był w stanie znaleźć tego miejsca. Miejsca strachu, bólu,
płaczu, drżenia i śmierci. Miejsca najstraszniejszych tortur, jakie tylko istniały na świecie.
Nienawidził tego miejsca. Nienawidził go z całego serca, bardziej niż jakiegokolwiek innego miejsca na
ziemi. Czuł do niego większą odrazę niż do lochów ministerstwa, miejsca „jasnych” tortur, większą niż…
Stop, rzekł w duchu do siebie. Wystarczy.
Oznaczało to, że spotkanie będzie jedną z sesji torturowania i Snape miał wielką nadzieję, ze uda mu się
wyślizgnąć stamtąd zanim wszystko się zacznie. Nienawidził tego. Nie chciał brać w tym udziału i (na
szczęście) zazwyczaj nie musiał. Był prywatnym Mistrzem Eliksirów Czarnego Pana, a to zazwyczaj
wystarczało, aby się stamtąd wydostać. Mimo wszystko czasami był zmuszony uczestniczyć w „grze”. Na
przykład, gdy Voldemort zdecydował się wypróbować jego lojalność albo kiedy jego ofiarami były jakieś
ważne osoby. Jego lojalność była już jednak testowana (nie pozwolił sobie na przypomnienie sobie tamtego
testu), więc dzisiaj będzie musiał spotkać się z jakimś ważnym wrogiem ciemnej strony. Kto mógł być taki
ważny? Będzie musiał ostrzec Dumbledore’a od razu jak tylko wróci do Hogwartu.
W ciągu dziesięciu minut cały krąg był zapełniony – prawie czterdziestu ludzi. Każdy czekał na miejscu,
aż Czarny Pan zaprosi ich do wnętrza budynku.
Bardzo dziwne. Dlaczego wezwano wszystkich? Czy Voldemort schwytał Dumbledore’a? pomyślał
Snape. Nie, niemożliwe. Kiedy opuszczał Hogwart, Dumbledore nadal tam był. Ale w takim razie kto? Ten
idiota, Knot? A może jakiś ważny auror? Może Moody? O, to byłoby zabawne. Wtedy byłby w stanie
torturować tego człowieka. Po tym wszystkim, co tamten mu zrobił. Po przesłuchaniach w budynkach
ministerstwa. Sesjach „jasnych tortur” Moody’ego.
Wmuszanie Veritaserum, zaklęcia Tormenta (jasna wersja Cruciatus, wybaczalna, tak, ale wcale nie
lepsza od jej niewybaczalnej bliźniaczki, Cruciatus) rzucane na niego, ponieważ nie był człowiekiem tylko
Śmierciożercą. Dni i noce bez snu, aby go złamać, a następnie sześć miesięcy w Azkabanie. Sześć!
Wydawało się to całym życiem. Po tym nie był w stanie czuć czegokolwiek. Czegokolwiek. Może już na
zawsze. i to Moody mu to zrobił. Paranoiczny, stary bydlak. Snape wzdrygnął się. Jeżeli to Moody był
więźniem, to nie pokaże litości. Nie. Nigdy.
Kiedy zobaczył go zeszłego września, jak wchodził do Wielkiej Sali, omal nie stracił przytomności. Nie
mógł uwierzyć, że Albus był dla niego taki bezduszny i pozwolił przebywać aurorowi w tym samym
budynku!
Wzdrygnął się ponownie. Nie. Wtedy to był Barty a nie ten stary bydlak. Owszem, bydlak – tylko nie
stary. Młoda i ciemna wersja bydlaka.
A teraz Snape czekał na Największego Bydlaka obecnych czasów, aby ten przedstawił swojego nowego
jeńca sługom – bydlakom.
Tak, on też był bydlakiem. Każdy na tej ziemi był bydlakiem, oprócz Dumbledore’a.
Niech się rozpocznie Gra Bydlaków.
***
W tym momencie Voldemort wyszedł z dworu i podszedł do swoich ludzi.
– Chodźcie, dołączcie do mnie w głównej sali – krzyknął. – Nasz gość już czeka na was wszystkich!
Nie wyrażające żadnych emocji maski migotały w świetle pochodni, kiedy Śmierciożercy wkroczyli do
sali. Na środku ogromnego pomieszczenia stało dziecko. Nieduży dzieciak, chudy, z potarganymi ciemnymi
włosami, w okularach.
Snape zatrzymał się w wejściu.
Nie. Nie dziecko. Nienawidził torturowania dzieci. W klasach to co innego. Słowami, sarkazmem,
zabieraniem punktów, czemu nie? Ale… ale fizycznie? Albo za pomocą zaklęć? Na samą myśl zrobiło mu
się niedobrze.
Zdał sobie sprawę, że wszyscy pozostali utworzyli krąg wokół chłopca. Tylko jego brakowało.
Westchnął głęboko i dołączył do kręgu. Kiedy stał na swoim miejscu, chłopiec podniósł głowę.
Nie. To nie może być prawda!
To był Harry Potter.
***
Cholera! Jak? Dlaczego?
Cholera! Cholera! Cholera! Co ten chłopak tutaj robi? Powinien być w domu z rodziną, oglądać telewizję
albo grać w jakąś idiotyczną grę czy coś podobnego… Snape gapił się na tego małego głupka, nie mogąc
uwierzyć własnym oczom, a myśli wirowały w jego głowie.
To niemożliwe. Po prostu niemożliwe. Ja śnię. Zaraz obudzę się z krzykiem w moich lochach i wypiję
szklankę wódki, aby się uspokoić… Taką miał nadzieję, powtarzając sobie to w kółko. Szklanka wódki? Nie.
To by nie wystarczyło. Potrzebowałby całej butelki po obudzeniu!
Ale ten koszmarny sen nie chciał się skończyć.
Miał wrażenie, że chłopiec go rozpoznał, kiedy ich oczy się spotkały. Ale po chwili chłopak odwrócił
głowę w stronę Voldemorta.
Snape był zaskoczony. Nie widział strachu w tych zielonych oczach. Nie widział przerażenia. Widział
tylko ból. i rezygnację.
Był zszokowany. Nie rozumiał, co się wokół działo. Chłopak został schwytany przez Voldemorta albo
jego Śmierciożerców, to było jasne. Ale jak? i dlaczego Albus o tym nie wiedział?
Co miał zrobić w tej sytuacji? Jak miał pomóc chłopakowi uciec? Dookoła Koszmarnego Dworu również
działało zaklęcie antyaportacyjne. Nie mógł tak po prostu złapać chłopca i zniknąć. To było niemożliwe. Ale
musiał wymyślić coś, aby uratować tego głupiego dzieciaka z owej beznadziejnej sytuacji.
Westchnął. Cokolwiek zrobi, jego rola jako szpiega dobiegnie końca. Ta myśl nagle sprawiła mu wielką
ulgę. Od razu poczuł się wolny. Ale co miał zrobić ze swoją nową wolnością w tej przeklętej sytuacji? Nie
było dla nich żadnej nadziei.
Mógłby zostawić chłopaka, aby go torturowali i zabili. Jeśli da się wplątać w to zamieszanie, zginą obaj
nadaremno. Ale gdyby nie zrobił niczego, mógłby zachować rolę szpiega, nadal pracując dla jasnej strony i
Dumbledore’a.
Z drugiej strony nie mógł uwierzyć, że istniałaby jeszcze jakaś nadzieja dla jasnej strony, gdyby Potter
zginął. Nie. Potter musi żyć. Lily… jego przysięga dla niej… i Quietus w tym wszystkim.
Więc to znaczyło, że musi pomóc temu małemu sukinsynowi. Tak, Potter był sukinsynem, ponieważ
wplątał go w tę cholerną sytuację. Utrzymywanie pozorów bycia lojalnym Śmierciożercą było już i tak
wystarczająco trudne, a teraz…
Powinien być ostrożny. Potter musi żyć. A on musi znaleźć właściwy sposób, aby zabrać go poza strefę
antyaportacyjną i uratować również siebie. Chłopak nie wiedział jak się aportować. Potrzebował go.
Oczy Snape’a dyskretnie biegały po sali: drzwi, okna. Znał budynek całkiem dobrze, miał tu mały pokój
do wytwarzania eliksirów. Jego laboratorium nie mieściło się w lochach, ale na drugim piętrze – zabawne.
On i drugie piętro! Lecz tutaj lochy były więzieniem.
Więzienie. Najbardziej znienawidzone więzienie na świecie. Albo przynajmniej jedno z najbardziej
znienawidzonych. Cele tortur i komnaty nieskończonego bólu. Znał je. i widział jak wyglądali więźniowie
po kilku tygodniach spędzonych tutaj. Życie tu było jak niekończący się Cruciatus. i jeżeli Voldemortowi
zachciało się torturować kogoś przez miesiąc, to tak czynił. Uwielbiał łamać ludzi przed śmiercią. Nie
obchodziło go ile to czasu zajmie. Czarny Pan miał nieograniczoną ilość czasu.
Jak miał uratować Pottera z tego przeklętego budynku?
Nagle dotarło do niego, że Voldemort przemawia. i zauważył, że nogi chłopaka były związane, by nie
mógł biegać, jak to zrobił na cmentarzu miesiąc temu, kiedy uciekł Czarnemu Panu po jego „odrodzeniu”.
Teraz Potter stał tam pokornie jak ciele, najwidoczniej godząc się z losem. Snape zauważył, że jego oczy
znowu spoglądały na niego. Ból. Tam był tylko ból w tych zielonych oczach, nic więcej. Ból. Cierpienie w
czarnych oczach… Cierpienie w zielonych oczach… Tylko cierpienie.
Takie same oczy. Jak? Jak para zielonych oczu może być identyczna z parą czarnych? A jednak… one
były identyczne.
Był przerażony. Chłopak czuł tylko ból.
Wspomnienie… Ktoś stojący w kręgu, patrząc na niego bez strachu, lecz z wielkim bólem wywołanym
nie przez tortury, ale ogromnym zawodem… Snape miał ochotę krzyczeć, przypominając sobie tamtą osobę.
Chłopiec stojący w tym samym miejscu, w środku kręgu nie pokazując strachu i słabości. Tylko ból… To
było tak dawno… ale wspomnienie nadal takie wyraźne… te czarne oczy… Nie mógł ich zapomnieć. Nigdy
więcej, powiedział sobie. Nigdy więcej.
Ale Największy Bydlak nadal mówił.
– Macie trzy rundy tortur. Po tym go zabiję. Osobiście. Więc musicie być ostrożni, aby go nie zabić
przede mną! – rzekł, uśmiechając się z satysfakcją.
Trzy rundy. To są przynajmniej dwie godziny, jak ich znam, pomyślał Snape.
Zobaczył, jak Voldemort zasiada na swoim podobnym do tronu czarnym krześle.
– Niech zacznie się przedstawienie! – krzyknął do swoich Śmierciożerców.
I przedstawienie się zaczęło.
***
Snape desperacko szukał jakiejś możliwości, aby ocalić chłopaka, ale minuty mijały, a on nie miał
żadnego pomysłu. Ani jednego. Chłopak umrze, a on razem z nim. Pokusa znowu przyszła. Musiał pozwolić
zabić chłopca. Nie miał wyboru: chłopak zginie sam, albo zginą obaj. A to drugie nie miało sensu. Albus i
Zakon potrzebowali go.
Ale z drugiej strony potrzebowali też tego chłopaka. A on sam złożył przysięgę tej przeklętej
dziewczynie!
Co za bagno! Co za przeklęta sytuacja! Gorsza niż koszmary, z którymi zmagał się prawie każdej nocy
przed ostatnie dwadzieścia lat. Nie przypuszczał, że mogło być gorzej. Nigdy. Aż do teraz!
Z trudem opanowywał drżenie, oglądając pokaz. Wiele okrzyków po łacinie: Seco! Frango! Contundo!
Flagello! Diffringo! Uro! z towarzyszącymi dodatkami, mówiącymi, którą część ciała oprawcy chcieli
zranić.
Potter krzyczał i wił się, trząsł i wrzeszczał. Przerywał na krótko, gdy Śmierciożercy dawali mu chwilę
wytchnienia. Jego głos pełen bólu zdawał się wypełniać cały budynek. A to była dopiero pierwsza runda…
A będzie jeszcze druga runda mąk. Na samą myśl Snape’owi robiło się niedobrze.
Zbliżała się jego kolej, by torturować tego półgłówka, którego nienawidził od lat. Durnia, którego
upokarzał, wyszydzał i ośmieszał przed jego kolegami. Głupka, którego starał się wyrzucić ze szkoły na
wszystkie możliwe sposoby.
Chłopaka, którego chronił bez zastanowienia. Chłopaka, który przetrwał kolejne lata w tej przeklętej
szkole, ponieważ on przysiągł go bronić. Może nie była to opieka dana z własnej woli, ale była to najlepsza
opieka, jaką mógł zaoferować.
Snape miał wrażenie, że skamieniał. Był niezdolny do podniesienia różdżki, do powiedzenia słowa, do
otwarcia ust. Niezdolny do ruchu. Do oddychania.
Chłopiec leżał na ziemi, krwawiąc. Cierpiąc. Ale nie płakał. Nie błagał o litość. Wyglądał na
wyczerpanego, ale nie został złamany. Nagle Snape poczuł szacunek dla chłopca. Był pewien, że Potter się
złamie. Miał tylko czternaście czy piętnaście lat. Po chłopcach w jego wieku można się było spodziewać
załamania, poddania, czyż nie? Ale Potter nie dał się złamać. Przynajmniej na razie. i jego wzrok… Mistrz
Eliksirów wzdrygnął się. To spojrzenie było zbyt znajome. Widział już takie wiele lat temu. Łzy wypełniły
mu oczy.
Co miał teraz zrobić? Rozpaczliwie potrzebował czasu. Jeśli rzeczywiście szukał wyjścia, musiał rzucić
zaklęcie na Pottera. Teraz. Natychmiast.
Snape odwrócił głowę i wyszeptał „Tormenta” wskazując różdżką na chłopca.
– Dobry pomysł z użyciem zaklęcia Jasnej Strony – zaśmiał się Voldemort. – Pokażmy panu Potterowi,
jak wygląda sesja „jasnych tortur”!
Snape czuł odrazę do samego siebie. Jego uczucia zabijały go.
Krzyki chłopca wypełniły pomieszczenie. Znowu i znowu. Snape chciał umrzeć, dokładnie tu i teraz.
Nie, nie był w stanie zrobić tego drugi raz. Nie. Niemożliwe.
Wiedział dokładnie, jaki rodzaj bólu wypełnił ciało chłopca.
Kiedy opuścił różdżkę, krzyki ustały. Odwrócił głowę ponownie w stronę chłopca i ich oczy spotkały się.
A ten przeklęty bałwan kiwnął głową. Serce Snape’a zatrzymało się na moment. Był pewien, że chłopak go
rozpoznał. Zrobiło mu się słabo. Poczuł zawroty głowy i nudności. Nie chciał, aby chłopiec zginął z myślą,
że on go zdradził.
Cóż… Naprawdę nienawidził tego małego dupka. Wcześniej. Ale podczas tortur i krzyków jego
nienawiść zniknęła. Nie był w stanie go nienawidzić, już nie.
Chciał głośno krzyczeć, podczas gdy tortury trwały dalej.
Druga runda… Chłosta, kopanie, bicie pięściami. Po dziesięciu pierwszych Śmierciożercach chłopak już
nie był podobny do siebie. Siniaki, rany, krew, połamane kości – tylko zielony wzrok uczepiony jego
czarnych oczu po każdym razie. Dlaczego Potter robił dokładnie to samo, co tamten czarnooki chłopiec?
Dlaczego?
Dlaczego? Dlaczego chłopak ciągle szukał go wzrokiem? Nie błagał o łaskę, o litość, o opiekę, a ciągle
szukał oczu Snape’a. Dokładnie jak… Nie!
Snape desperacko chciał, aby ta cała Gra Bydlaków już się skończyła. Chciał iść do domu, zamknąć się
w swoim pokoju i upić się prawie do nieprzytomności, a potem wypić z dziesięć litrów eliksiru Bezsennego
Snu i spać, spać i spać. i nigdy się nie obudzić. Nigdy.
Chciał uciec. Ale… ale…
Co powiedziałby Dumbledore’owi? Czy byłby w stanie wejść do gabinetu dyrektora i powiedzieć
prawdę? „Potter umarł i ja byłem jednym z tych, który go torturowali a następnie zabili, tak mi przykro”
usprawiedliwiałby się. Czy powiedziałby Albusowi „Ja użyłem tylko wybaczalnych jasnych zaklęć, takich
jak Tormenta”?
Jak mógłby dalej żyć? Jak mógłby uczyć inne dzieci? Był straszny w stosunku do nich – nikczemny drań,
prawdziwy sukinsyn, ale przynajmniej do zniesienia. Po śmierci Pottera byłby tysiąc razy gorszy. Jak
mógłby uczyć Weasleya i Granger? Jak mógłby spojrzeć im po tym w oczy?
Co by zrobiła z nim złamana przysięga? Czy byłby w stanie jeszcze kiedyś spać? Jeść? Oddychać?
Myśleć?
Nigdy nie zdołał uciec od przeszłości. Prawie dwadzieścia lat nie wystarczyło, aby odpokutować to, co
zrobił wcześniej. A jeżeli teraz pozwoliłby Potterowi zginąć, nie byłby w stanie żyć dłużej. Tego był
pewien.
I znowu nadeszła jego kolej. Dzieciak, ten nieznośny mały, przeklęty bachor już szukał jego wzroku,
choć Snape nie był pewien czy Potter jest w stanie jeszcze cokolwiek widzieć.
Schylił głowę i wyjął małą butelkę z kieszeni. Na szczęście nie spodziewano się po nim, że użyje pięści,
kija lub bata, noża, brzytwy, sztyletu… jakiegokolwiek narzędzia tortur. Spodziewano się po nim raczej
pokazu jakiegoś ciekawego eliksiru, a jego działanie powinno być widowiskowe, ponieważ był to pokaz
specjalnie dla przyjemności Czarnego Pana. Gra Bydlaków – Voldemort chciał widzieć ból.
Przez krótką chwilę Snape pomyślał, że raczej sam wypije eliksir niż da go Potterowi. To był nowy
specyfik, powodujący ogromny ból. Zawsze miał przy sobie eliksiry do tortur, na takie okazje jak ta. Nie
chciał, aby chłopiec cierpiał.
Ale potrzebował więcej czasu. Bardziej niż czegokolwiek innego. Więc musiał to zrobić.
Stanął przy chłopaku, uklęknął i otworzył jego usta lewą ręką. Prawą wlał mu zawartość butelki do ust,
zmusił go do przełknięcia i cofnął się na swoje miejsce w kręgu.
Przez chwilę panowała głęboka cisza. Następnie oczy chłopca rozszerzyły się od potwornego bólu i
zaczął krzyczeć tak głośno, że wszyscy byli zmuszeni zatkać sobie uszy.
Eliksir Zabawa Kośćmi. W tym momencie S...