1 Katy Evans Real 01

ł

ma_dzik00

Całość tłumaczenia jako plik należy do ma_dzik00 i jego udostępnianie bez zgody autorki jest zabronione. 1

życiu, miłości i muzyce.

2

„

” Brooke

Melanie krzyczy mi koło ucha od pół godziny, a ja jestem strzępkiem nerwów przez to czego jesteśmy świadkami. Prawie nic nie słyszę. Tylko moje serce. Bije jak szalone w mojej głowie, gdy dwóch zawodników rzuca się na siebie w podziemnym ringu bokserskim. Mają taką samą wysokość i wagę, oboje są ekstremalnie umięśnieni i wymierzają ciosy w swoje twarze. Za każdym razem, kiedy na którymś ląduje cios, w pomieszczaniu wybuchają wiwaty i oklaski. Znajduje się tu przynajmniej trzystu widzów i wszyscy są żądni krwi. Najgorsze jest to, że słyszę ten okropny odgłos łamanych kości i włoski na moich ramionach stają dęba ze strachu. Spodziewam się, że za chwilę któryś z nich upadnie i nigdy, przenigdy już nie wstanie. - Brooke!- Piszczy Melanie, moja najlepsza przyjaciółka i przytula mnie.- Wyglądasz jakbyś miała puścić pawia, to w ogóle nie twoja bajka! Poważnie, zaraz ją zabiję. Kiedy tylko odwrócę wzrok od tych mężczyzn i upewnię się, że oboje oddychają po skończonej rundzie, zamorduję moją najlepszą przyjaciółkę bez litości. A potem siebie za to, że w ogóle zgodziłam się tu przyjść. Moja biedna, droga Melanie ma nową miłostkę i jak tylko dowiedziała się, że obiekt jej nocnych fantazji jest w mieście i bierze udział w tych „prywatnych” i bardzo „niebezpiecznych” walkach podziemnego kręgu, ubłagała mnie, żebym poszła z nią go obejrzeć. Po prostu ciężko jest odmówić Melanie. Jest wylewna i natarczywa, a teraz podskakuje z radości.

3

- Jest następny- syczy nie dbając o to kto wygrał tą ostatnią rundę ani czy w ogóle ją przeżyli. Na szczęście, dzięki Bogu, oboje przetrwali.- Przygotuj się na dużego cukiereczka, Brookey! Publiczność milknie, a prowadzący ogłasza. - Panie i panowie, a teraaaazz… moment, na który wszyscy czekali. Mężczyzna dla którego tu przyszliście. Przedstawiam wam najgorszego z niegrzecznych, jedyny Remington „Riptide” Tate! Dreszcz przebiega po moim kręgosłupie, kiedy tłum zaczyna szaleć słysząc samo jego nazwisko, a zwłaszcza kobiety i ich żarliwe przekrzykiwanie się. - Remy! Kocham cię, Remy! - Obciągnę ci, Remy! - REMY, PIEPRZ MNIE, REMY! - Remington, pragnę twojego Riptide’a! Wszystkie głowy odwracają się, kiedy zakapturzona postać w czerwonym szlafroku truchta w kierunku ringu. Najwyraźniej dzisiaj zawodnicy nie noszą rękawic bokserskich, więc widzę jak prostuje i zgina palce przy swoich bokach. Jego ręce są ogromne i opalone, a palce długie. Po przeciwnej stronie ringu kobieta dumnie macha w powietrzu plakatem z napisem „#1 SUKA REMIEGO” i krzyczy z całych sił w jego kierunku. Zdaje się, że to na wypadek gdyby nie potrafił czytać albo przegapił brokatowe, neonowe, różowe litery. Jestem oszołomiona, gdy dociera do mnie, że moja szalona najlepsza przyjaciółka nie jest jedyną kobietą w Seattle, która straciła głowę dla tego faceta. Czuję jak ściska mnie za ramię. - Wyzywam cię, żebyś na niego spojrzała i powiedziała mi, że nie zrobiłabyś wszystkiego dla tego mężczyzny. - Nie zrobiłabym niczego dla tego mężczyzny- odpowiadam tylko po to, by wygrać. - Nie patrzysz!- Piszczy.- Spójrz na niego. Spójrz. Chwyta moją twarz i obraca ją w kierunku ringu, ale ja śmieję się zamiast tego. Melanie kocha mężczyzn. Kocha z nimi sypiać, śledzić ich, ślinić się do nich, a nawet kiedy już ich złapie to tak naprawdę nie potrafi się ich utrzymać. Z drugiej strony, ja, nie jestem zainteresowana nikim. Nie kiedy moja młodsza siostra, Nora, miała więcej chłopaków i dramatu za nas obie. 4

Patrzę na scenę, gdy facet zdejmuje satynowy, czerwony szlafrok z napisem REPTIDE na plecach. Widzowie wstają krzycząc i wiwatując, gdy powoli się do nich obraca. Nagle jego podświetlona światłami twarz znajduje się przede mną, a ja gapię się jak idiotka ze swojego miejsca. Mój Boże. Mój. Boże. Dołeczki. Ciemny, szorstki zarost. Chłopięcy uśmiech. Męskie ciało. Zabójcza opalenizna. Dreszcz przebiega mi po kręgosłupie, gdy bezradnie spijam ten całokształt, na który chyba wszyscy się teraz gapią. Ma czarne włosy stojące seksownie w taki sposób jakby kobieta właśnie wczepiła w nie palce. Kości policzkowe wyraziste jak jego szczęka i czoło. Usta, które są czerwone i opuchnięte. Na szczęce widać pamiątkę z drogi na ring, szminkę. Spoglądam w dół jego długiego, szczupłego ciała. Czuję coś gorącego i dzikiego w moim wnętrzu. Jest obłędnie idealny i niewiarygodnie twardy. Wszystko od jego pięknych bioder i wąskiego pasa do szerokich ramion jest solidne. I ten sześciopak. Nie. To ośmiopak. Seksowne V jego oblicza znika w satynowych granatowych szortach, które delikatnie zwisają z potężnych, muskularnych nóg. Widzę jego mięśnie czworogłowe, trójgłowe, piersiowe i bicepsy. Wszystkie są przecudnie wykształcone i napięte. Na obu ramionach widać celtyckie tatuaże, dokładnie w miejscu gdzie spotykają się jego wypukłe bicepsy i mięśnie naramienne. - Remy! Remy!- Krzyczy histerycznie Mel przy moim boku z rękami przyłożonymi do ust.- Remy, jesteś tak kurewsko gorący! Remy obraca głowę na ten dźwięk, widać jeden dołeczek kiedy uśmiecha się seksownie patrząc w naszym kierunku. Przeszywa mnie nerwowa energia, nie dlatego, że jest ekstremalnie olśniewający- bo tak jest, bez wątpienia tak jest, naprawdę tak jest- ale głównie dlatego, że patrzy wprost na mnie. Unosi jedną brew i widzę błysk rozbawienia w jego hipnotyzujących niebieskich oczach. I jeszcze coś… ciepłego w jego wzroku. Tak jakby myślał, że to ja krzyczałam. O cholera.

5

Puszcza do mnie oko, a ja jestem w szoku kiedy jego powolny uśmiech znika przeobrażając się w coś nieznośnie intymnego. Moja krew kipi. Moja wagina zaciska się mocno i nienawidzę tego, że on wydaje się o tym wiedzieć. Widzę, że uważa siebie za ideał i wydaje się wierzyć, że każda kobieta tutaj jest Ewą, stworzoną z jego żeber dla jego uciechy. Jestem zarówno podniecona jak i wkurzona, to najbardziej zagmatwane uczucie jakiego kiedykolwiek doświadczyłam. Kąciki jego ust unoszą się i obraca się, gdy ogłaszają jego przeciwnika słowami:- Przed państwem, Kirk Dirkwood, „Młot”! - Mel, ty mała dziwko!- Krzyczę biorąc się w garść i trącam ją w żartach.- Dlaczego musiałaś tak krzyczeć? Teraz myśli, że to mi odbiło. - O mój Boże! Powiedz mi, że on właśnie do ciebie nie mrugnął- mówi Melanie wizualnie oszołomiona. O mój Boże, mrugnął. Prawda? Tak. Jestem tak samo oszołomiona, gdy wracam umysłem do tego mrugnięcia. Będę torturować Melanie, bo na to zasługuje, mała ladacznica. - Tak było- przyznaję w końcu patrząc na nią spode łba.- Skomunikowaliśmy się telepatycznie i powiedział mi, że chce mnie zabrać do domu żebym została matką jego seksownych dzieci. - Tak jakbyś ty przespała się z kimś takim jak on. Ty i twoje zasady!- Mówi śmiejąc się, gdy przeciwnik Remingtona zdejmuje szlafrok. Mężczyzna wygląda jak kupa wołowych mięśni, ale nawet jego skrawek nie może wizualnie równać się z czystą męską pysznością jaką jest „Reptide”. Remington prostuje ramiona przy swoich bokach, rozciąga palce, formuje pięści, a potem podskakuje na łydkach. Jest wielkim, muskularnym mężczyzną, ale zadziwiająco lekkim na nogach i znam tego przyczynę. Byłam kiedyś związana z lekkoatletyką. To oznacza, że jest niewyobrażalnie silny będąc w stanie wystrzelić swoje ciało w powietrze nawet najmniejszym tupnięciem stóp. Młot wymierza pierwszy cios. Remington zbywa go sprytnym unikiem w dół, prostuje się i z pełnym zamachem uderza Młota w bok twarzy. Wzdrygam się wewnętrznie od siły jego ciosu; moje ciało zaciska się na widok jego kurczących się i napinających mięśni, pracujących i rozluźniających się z każdym jego uderzeniem. 6

Pochwycony tłum obserwuje walkę, te okropne odgłosy łamania powodują u mnie gęsią skórką. Ale nęka mnie też coś innego. Fakt, że kropelki potu formują się nad moimi brwiami i między piersiami. Gdy walka się rozwija, moje sutki wydłużają się, są coraz bardziej widoczne i sztywniejsze w mojej koszuli. Niepokojąco wypychają się przez materiał. W jakiś sposób oglądanie jak Remington Tate leje faceta, na którego wołają „Młot” sprawia, że wiercę się w mojej sukience w sposób, którego nie lubię, a już na pewno się go nie spodziewałam. Sposób w jaki wymierza ciosy, porusza się, warczy… Nagle tłum zaczyna skandować: - REMY… REMY… REMY. Obracam się i widzę, że Melanie podskakuje w górę i w dół wołając:- O mój Boże, uderz go, Remy! Załatw go, ty seksowna bestio! Krzyczy, kiedy jego przeciwnik upada na ziemię z głośny łoskotem. Mam przemoczone majtki, a mój puls oszalał. Nigdy nie tolerowałam przemocy. To nie jestem ja. Mrugam w oszołomieniu tych wszystkich doznań, które pojawiają się w moim ciele. Pożądanie, czyste, rozpalone do białości pożądanie drży na zakończeniach moich nerwów. Sędzia podnosi rękę Remingtona do góry, by ogłosić jego zwycięstwo. Ten, kiedy tylko prostuje się po wykonaniu ostatecznego ciosu, przesuwa wzrok w moją stronę i miażdży mnie nim. Przeszywające niebieskie oczy spotykają moje, coś zawiązuje się i ciągnie za mój brzuch. Głośno dyszy, a jego spocona klatka piersiowa unosi się i opada. W kącikach ust widać krew. Pomimo tego, jego oczy są przyklejone do mnie. Czuję ciepło pod skórą, płomienie zaczynają mnie lizać. Nigdy nie przyznam się do tego Melanie, a nawet na głos sobie samej, ale chyba nigdy nie widziałam tak gorącego mężczyzny w swoim życiu. Sposób w jaki na mnie patrzy jest gorący. Sposób w jaki tam stoi z ręką w powietrzu, jego mięśnie ociekające potem, ten powiew autorytarności, o którym Mel opowiadała mi w taksówce. W jego wzroku nie ma przeprosin. W sposobie, w jaki ignoruje wszystkich, którzy wykrzykują jego imię i patrzy na mnie spojrzeniem tak pełnym seksu, że prawie czuję jakby mnie tu wziął. Nachodzi mnie okropna świadomość jak ja muszę teraz na niego patrzeć. Moje długie, proste włosy w kolorze mahoniu opadają na ramiona. Moja zapinana na guziki biała koszula nie ma rękawów, ale kończy się na mojej szyi koronką. Jej rąbek jest zatknięty w parę wysokich, ale idealnie się prezentujących czarnych spodni. Małe, złote kółka

7

wiszą na moich uszach przyjemnie komplementując moje miodowe oczy w kolorze whiskey. Pomimo mojego konserwatywnego wyboru stroju, czuję się kompletnie naga. Drżą mi kolana i mam niemrawe wrażenie, że ten mężczyzna teraz chce dobić mnie. Swoim członkiem. Proszę, Boże, właśnie o tym nie pomyślałam; Melanie tak by zrobiła. Stresuje mnie kolejny skurcz mojego łona. - REMY! REMY! REMY! REMY!- Skandują ludzie coraz intensywniej. - Chcecie więcej Remiego?- Pyta tłum facet z mikrofonem i robi się wokół nas coraz głośniej.- W porządku, ludzie! Wprowadźmy godniejszego przeciwnika dla Remingtona Riptide’a Tate’a! Kolejny mężczyzna wchodzi na ring, a ja już nie mogę tego znieść. Mój system jest przeładowany. To pewnie dlatego kiepski pomysłem jest unikanie seksu przez tyle lat. Jestem tak spięta, że ledwo umiem mówić czy poruszyć nogami kiedy obracam się mówiąc Mel, że idę do łazienki. Kiedy stąpam szerokim korytarzem między rzędami, słyszę wydobywający się z głośników głos.- Panie i panowie, teraz naprzeciwko naszego mistrza stanie Parker „Terror” Drake! Tłum budzi się do życia i nagle słyszę strasznie mocne uderzenie. Opieram się pokusie spojrzenia przez ramię na jego powód. Wychodzę zza zakrętu i idę w kierunku łazienki, gdy głośnik znowu się odzywa. - A niech to, szybko poszło! Mamy nokaut! Tak, panie i panowie! Nokaut! Ponownie i to w rekordowym czasie, naszym zwycięzcą zostaje Riptide! Riptide, który właśnie zeskakuje z ringu i… Dokąd ty idziesz do cholery? Tłum zaczyna szaleć wołając za nim „Riptide! Riptide!” a potem następuje kompletna cisza jakby wydarzyło się coś nieprzewidzianego. Zastanawiam się nad tą ciszą i słyszę za sobą echo ciężkich kroków. Ciepła ręka chwyta moją i ten dotyk elektryzuje mnie. Obracam się z zaskakującą siłą. - Co do…- zatyka mnie z konsternacji. Patrzę na spoconą męską pierś, a potem w górę na połyskujące niebieskie oczy. Moje zmysły szaleją poza moją kontrolą. Jest tak blisko, że jego zapach przeszywa mnie niczym zastrzyk adrenaliny. - Twoje imię- warczy dysząc i patrzy na mnie swoimi dzikimi oczami. - Emm, Brooke. - Brooke co?- Mówi ostro, a jego nozdrza drgają. 8

Jego zwierzęcy magnetyzm jest tak potężny, że chyba właśnie odebrał mi głos. Wkroczył w moją przestrzeń osobistą i całą ją zajął, pochłonął, pochłonął mnie, zabrał mój tlen. Nie rozumiem sposobu w jaki bije moje serce, sposobu w jaki tu stoję drżąc z ciepła. Moje całe ciało jest skupione na miejscu, w którym jego ręka objęła moją. Drżąc z wysiłku uwalniam swoją rękę i zerkam z lękiem na Mel, który nadchodzi za nim z szeroko otwartymi oczami.- Brooke Dumas- mówi i potem, ku mojemu rozgoryczeniu, radośnie wykrzykuje mój numer komórkowy. Kąciki jego ust unoszą się i spotyka mój wzrok.- Brooke Dumas. Właśnie zerżnął moje imię tuż przede mną. I przed Mel. Pożądanie zbiera się między moimi nogami, kiedy czuję jak jego język ostro okręca się wokół tych dwóch słów grzesznie mrocznym głosem- tak jak kiedy chcesz coś zjeść, ale tak naprawdę nie powinnaś. Jego oczy są gorące i prawie władcze, gdy na mnie patrzy. Nikt nigdy wcześniej tak na mnie nie patrzył. Robi krok do przodu i jego wilgotna ręka wślizguje się na mój kark. Mój puls przyspiesza, gdy opuszcza swoją ciemną głowę by zostawić na moich ustach mały, suchy pocałunek. Tak jakby mnie oznaczał. Jakby przygotowywał mnie na coś monumentalnego. Na coś, co mogłoby zmienić i zniszczyć moje życie. - Brooke- warczy łagodnie i znacząco przy moich ustach, a potem odsuwa się z uśmiechem.- Jestem Remington.

W drodze do domu nadal czuję jego ręce. Czuję jego usta na sobie. Miękkość jego pocałunku. Boże, nawet nie umiem normalnie oddychać i jestem zwinięta niczym kobra w kącie tylnego siedzenia taksówki. Wypatruję ślepo przez okno patrząc na światła miasta. Jestem okropnie napompowana wrażeniami buszującymi w moim ciele. Niestety nie mam ich wypompować z nikim oprócz Mel. - To było intensywne- mówi bez tchu Mel przy moim boku. Kręcę głową. - Co się właśnie do diabła stało, Mel? Facet pocałował mnie w miejscu publicznym! Zdajesz sobie sprawę, że byli tam ludzie z telefonami skierowanymi na nas? - Brooke, on po prostu jest taki gorący. Wszyscy chcą mieć jego zdjęcie. Nawet moje wnętrzności buzują od sposobu, w jaki za tobą poszedł, a to nie mnie całowano. Nigdy nie 9

widziałam faceta, który tak poleciałby za kobietą. Jasna cholera, to jak porno połączone z romansem. - Zamknij się, Mel- pojękuję.- Jest powód, dla którego został wykluczony ze swojego sportu. Najwyraźniej jest niebezpieczny albo szalony albo i jedno i drugie. Moje ciało jest spowite podnieceniem. Jego oczy, czuję je na sobie, takie surowe i wygłodniałe. Momentalnie czuję się brudna. Mój kark pulsuje w miejscu, w którym dotknął mnie spoconą dłonią. Masuję go, a on nie chce przestać pulsować, nie chce uspokoić mojego ciała, nie chce uspokoić mnie. - Ok, naprawdę musisz więcej wychodzić. Remington Tate może mieć złą wibrację, ale jest seksowniejszy od grzechu, Brooke. Tak, został wykluczony za złe zachowanie, bo jest niegrzecznym, szalonym chłopcem. Słuchaj, nie wiadomo jakie gówno wydarzyło się w jego życiu osobistym. Wiem tylko, że to było okropne i pojawiło się w kilku nagłówkach, które nikogo teraz nie obchodzą. Jest najlepszy w Podziemnej Lidze i kluby walki go uwielbiają. Są wypakowane po brzegi dziewczynami, kiedy on walczy. Część mnie nie może nawet uwierzyć w sposób w jaki ten facet na mnie patrzył, wybrał mnie. Spośród tłumu krzyczących kobiet patrzył na mnie i jeszcze bardziej mnie zatyka, gdy o tym pomyślę. Patrzył na mnie szalenie gorącym wzrokiem, a ja nie chcę szalenie gorącego wzroku. Nie chcę go ani żadnego innego mężczyzny i koniec. To, czego chcę to praca. Właśnie zakończyłam staż w lokalnej szkole i byłam na rozmowie o pracę z jedną z najlepszych firm w mieście zajmujących się fizjoterapią sportowców. Ale minęły dwa tygodnie i żadnego telefonu. Jestem w miejscu, gdzie popadam w ten mentalny stan, gdy czujesz, że nikt nigdy nie zadzwoni. Jestem bardziej niż sfrustrowana. - Melanie, spójrz na mnie- żądam.- Czy wyglądam ci na dziwkę? - Nie, skarbie. Miałaś największą klasę z wszystkich kobiet tam. - Założyłam kostium na takie wydarzenie właśnie dlatego, by uniknąć zauważenia przez takiego muła jak on. - Może powinnaś zacząć ubierać się bardziej jak latawica i wtopić się w tłum?Uśmiecha się krzywo, a ja patrzę spode łba. - Nienawidzę cię. Już nigdy więcej nie pójdę z tobą na coś takiego. - Nie nienawidzisz mnie. Chodź się przytulić. 10

Wtulam się w nią i przytulam mocno nim przypominam sobie jak mnie zdradziła. - Jak mogłaś podać mu mój numer? Mel, co my w ogóle wiemy o tym facecie? Chcesz, żebym skończyła zamordowana w jakiejś ciemnej uliczce, a kawałki mojego ciała wrzucone do jakiegoś śmietnika? - To się nigdy nie stanie komuś, kto wziął tyle lekcji samoobrony co ty. Wzdycham i kręcę głową, ale ona szczerzy się do mnie uroczo. Nigdy nie umiem długo się na nią gniewać. - Daj spokój, Brooke. Miałaś przeżyć odnowę- szepta Mel idealnie mnie odczytując.Nowa i ulepszona Brooke musi uprawiać seks co jakiś czas. Lubiłaś to, kiedy brałaś udział w zawodach. Do mojej głowy wpada obraz nagiego Remingtona i jest tak niepokojąco gorący, że wiercę się na moim fotelu i ze złością wyglądam przez okno kręcąc głową energiczniej. To, co mnie złości najbardziej to fakt, że nawet najmniejsza myśl o nim mnie podnieca. Czuję się… rozpalona. Nie, nie mam nic przeciwko seksowi tak w ogóle, ale związki są skomplikowane, a ja nie mam w tej chwili emocjonalnego sprzętu, by się nimi zajmować. Nadal jestem trochę podłamana moim upadkiem i próbuję odnaleźć się w nowej karierze. Na YouTubie znajduje się okropny filmik o mnie zatytułowany „Dumas, jej życie się skończyło!” który został nagrany przez jakiegoś amatora podczas moich pierwszych eliminacji do Olimpiady. Filmik był dość popularny, tak jak wszystkie filmy o upokorzonych ludziach. Właśnie w tym konkretnym momencie moje życie roztrzaskało się i zostało to uwiecznione na filmie. Teraz może być puszczane w kółko, by świat mógł zobaczyć go ku swojej uciesze. Widać na nim tą sekundę, gdy dostaję skurcza mięśnia czworogłowego i potykam się, a chwilę później ZWKzewnętrzne więzadło krzyżowe- po prostu się rozrywa i moje kolano się poddaje. To urocze wideo trwa ponad cztery minuty. W zasadzie, mój anonimowy paparazzi utrzymywał kadr jedynie na mnie i na nikim innym. W tle słychać głos „Cholera, jej życie się skończyło”, co oczywiście zainspirowało tytuł. Więc oto ja, płacząca w tym domowym filmiku z prawdziwego życia podczas okrutnego bólu. Płacząca nie przez ból kolana, ale przez ból spowodowany moją porażką. I chcę żeby ziemia po prostu mnie pochłonęła i chcę umrzeć, bo wiem, wiem, w tej chwili wiem, że wszystkie moje treningi poszły na marne. Niestety zamiast otwarcia ziemi i wessania mnie do środka, zostaję sfilmowana. 11

Ilość komentarzy pod filmem nadal jest świeża w moim umyśle. Niektórzy ludzie życzyli mi powodzenia w innym zawodzie i powiedzieli, że szkoda. Ale inni śmiali się i żartowali o tym, jak gdybym błagała, by to się stało. Te same komentarze napełniały mnie wątpliwościami w dzień i w nocy przez lata. Odtwarzałam oba codziennie i zastanawiałam się co poszło nie tak. Mówię oba, bo zerwałam sobie zewnętrzne więzadło krzyżowe nie raz, ale dwa. Nie godziłam się na to, że „moje życie się skończyło” i uparcie jeszcze raz wystartowałam w elimanacjach. Nie mam pojęcia co źle zrobiłam ani za pierwszym razem ani za drugim, ale oczywiście teraz jest dla mnie niemożliwym zrobić to po raz kolejny. Więc teraz po prostu bardzo mocno staram się iść na przód z moim życiem, tak jakbym nigdy nie zamierzała brać udziału w Olimpiadzie. Ostatnią rzeczą jakiej potrzebuję jest mężczyzna, który zabrałby mi czas, który mogłabym w tym samym czasie poświęcić budowaniu przyszłości mojego nowego zawodu. Moja siostra, Nora, jest romantyczką, taką najbardziej pełną pasji. Mimo, że ma zaledwie dwadzieścia jeden lat i jest trzy lata młodsza ode mnie to podróżuje po świecie, wysyła mi kartki z różnych miejsc, opowiada mamie, tacie i mnie o swoich kochankach. A ja? Ja byłam tą, która spędziła swoje wszystkie młodzieńcze lata trenując na umór, moim jedynym marzeniem było zdobycie złotego medalu. Jednak moje ciało poddało się przed moją duszą i nigdy nawet nie dostałam się do mistrzostw świata. Kiedy musisz zaakceptować fakt, że twoje ciało czasami nie może robić tego co chcesz, to jest to ból gorszy niż cierpienie fizyczne. Właśnie dlatego kocham terapię dla sportowców. Może nadal miałabym depresję i czuła złość, gdybym nie otrzymała pomocy, której potrzebowałam. Właśnie dlatego chcę pomagać młodym atletom, chcę żeby im się udało, nawet jeśli mi nie wyszło. Chcę też dostać pracę, by, może, poczuć, że odnoszę sukcesy w czymkolwiek. Jednak w dziwny sposób, gdy leżę w nocy nie mogąc zasnąć, nie myślę o mojej siostrze, nowej karierze ani nawet o tym okropnym dniu, gdy Olimpiada stała się poza moim zasięgiem. Jedyną rzeczą w mojej głowie dzisiejszego wieczoru jest diabeł o niebieskich oczach, który dotknął mnie swoimi ustami.

12

♥♥♥

Następnego ranka, Melanie i ja idziemy pobiegać do zacienionego parku w naszym sąsiedztwie, tak jak to robimy każdego dnia, deszcz czy słońce. Każda z nas ma opaskę na ramieniu z iPodem w środku, ale dzisiaj wydaje się, że słuchamy jedynie siebie. - Ty dziwko, jesteś na Twitterze. To miałam być ja.- Wertuje swój telefon, a ja patrzę spode łba próbując zerknąć co czyta. - Więc trzeba było podać swój numer zamiast mojego. - Dzwonił już? - „Urząd Stanu Cywilnego o jedenastej. Zostaw szaloną przyjaciółkę w domu”, tylko tyle powiedział. - Haha!- Mówi chwytając mój telefon, podaje mi swój. Widzę jak wpisuje hasło do mojej skrzynki odbiorczej. Mrużę oczy, bo ten mały złośliwy kot zna wszystkie moje hasła i pewnie nie byłabym w stanie utrzymać przed nią niczego w tajemnicy, nawet jeślibym chciała. Modlę się, by nie spojrzała na moją historię Google, bo dowie się, że go sprawdzałam. Naprawdę nie chcę się zagłębiać w fakt, że wpisywałam jego nazwisko w wyszukiwarkę Google więcej razy niż jestem w stanie policzyć. Na szczęście Mel sprawdza tylko moje nieodebrane połączenia i jak można było przewidzieć, nie dzwonił. Wnioskując z artykułów, które przeczytałam zeszłej nocy, Remington Tate jest bogiem imprez, bogiem seksu i ogólnie bogiem. Często powoduje kłopoty. W tej konkretnej chwili pewnie jest pijany albo ma kaca, wokół niego leżą gołe panie, a on myśli „Jaka Brooke?” Melanie zabiera mi swój telefon, odchrząkuje i czyta post z Twittera. - Ok, jest kilka nowych komentarzy, które powinnaś usłyszeć. „Precedens! Widzieliście jak Riptide pocałował kobietę z widowni? Jasna cholera, ale jazda! Słyszałem, że rozpoczęła się bójka, kiedy próbował za nią pójść i popchnął jakiegoś faceta! Walka poza ringiem jest nielegalna i RIP1 może nie zostać dopuszczony do walk na resztę sezonu albo wieczność. Taa, właśnie dlatego wywalili go z zawodostwa! Cóż, jeśli RIP nie będzie walczył, to ja nie idę”. To ma wiele komentarzy- wyjaśnia Melanie, gdy opuszcza telefon i szczerzy się.- Uwielbiam, że wołają na niego RIP. Niech jego przeciwnicy spoczywają w pokoju. 1

RIP- skrót ksywki Remingtona, ang. Rest In Peace- spoczywaj w pokoju, częsty napis na nagrobkach

13

Łapiesz? W każdym razie, jeśli będzie walczył to tylko w tą sobotę nim walki przeniosą się do następnego miasta. Idziemy czy idziemy? - To właśnie chciał wiedzieć, kiedy dzwonił. - Brooke! To zadzwonił czy nie? - A jak myślisz, Mel? Ilu ma oglądających na Twitterze? Milion? - Właściwie o 2,3 miliona. - Więc oto twoja cholerna odpowiedź.- Teraz jestem po prostu zła i nawet nie wiem dlaczego. - Ale ja byłam pewna, że miał ogromną chęć na Brookie zeszłej nocy. - Ktoś już się tym zajął, Mel. Tak działają ci faceci. - Ale i tak musimy pójść w sobotę- mówi Melanie patrząc spode łba ze złością, co sprawia, że jej ładna twarz staje się prawie komiczna. Nie jest typem, który kiedykolwiek się na kogoś złości.- I musisz założyć coś, co sprawi że oczy mu wylecą i pożałuje, że do ciebie nie zadzwonił. Moglibyście mieć zajebistą przygodę na jedną noc i mówię poważnie, zajebistą. - Pann Dumas? Jesteśmy już prawie przed moim mieszkaniem, gdy zerkam przez światło słoneczne na wysoką kobietą około czterdziestki z krótkim blond bobem stojącą na schodach mojego budynku. Jej uśmiech jest ciepły i prawie skonsternowany, kiedy wyciąga do mnie kopertę opisaną moim imieniem.- Remington Tate chciał bym osobiście to pani dostarczyła. Gdy słyszę to nazwisko z jej ust moje serce zatrzymuje się i nagle zaczyna walić mocniej niż podczas porannego joggingu. Moja ręka drży, kiedy otwieram kopertę i wyjmuję niebiesko- żółtą przepustkę. To przepustka na zaplecze Podziemia z doczepionymi do niej biletami na sobotę. To cztery miejsca w pierwszym rzędzie na środku. Moje wnętrzności robią zabawne rzeczy, gdy widzę, że na przepustce widnieje moje imię. Jest napisane męskim, niechlujnym pismem, które jak podejrzewam należy do niego. Naprawdę nie mogę oddychać. - Wow- szepczę oszołomiona. Mała bańka podekscytowania szybko buduje się w mojej piersi i czuję jakbym potrzebowała przebiec jeszcze kilka mil, by ją przebić. Uśmiech kobiety rozszerza się.- Mam mu powiedzieć, że się pani zgodziła? - Tak- słowa wypadają z moich ust szybciej niż myśli. Znowu myślę o nagłówkach o nim, które wczoraj czytałam. Większość z nich wytłuszczała słowa „niegrzeczny chłopiec”, „pijany”, „bójka w barze” i „prostytutki”. 14

To tylko walka, prawda? Nie godzę się na nic innego. Prawda? Znowu patrzę z niedowierzaniem na bilety, a Melani gapi się na mój profil, kiedy kobieta wsiada na tył czarnej Escaldy. Kiedy samochód odjeżdża, żartobliwie trąca mnie w ramię. - Ty dziwko. Pragniesz go, co? To miała być moja fantazja, ty idiotko! Śmieję się podając jej trzy bilety, mój umysł buzuje na myśl, że nawiązał ze mną jakikolwiek kontakt dzisiaj.- Zdaje się, że jednak idziemy. Pomożesz mi zebrać paczkę, co? Melanie chwyta mnie za ramiona i szepcze mi do ucha kierując mnie w stronę budynku.- Powiedz mi, że to cię lekko nie połaskotało. - To mnie lekko nie połaskotało- mówię automatycznie i za nim wchodzę do mojego mieszkania dodaję.- To bardzo mnie połaskotało. Melanie piszczy i żąda wejścia do mnie, by wybrać mi strój na sobotę. Mówię jej, że jeśli będę chciała wyglądać jak dziwka, to dam jej znać. W końcu Mel poddaje się, mówiąc, że w mojej szafie nie ma nic nawet trochę seksownego i musi iść do pracy, więc zostawia mnie na resztę dnia. Małe łaskotki nie ustają. Czuję je, gdy biorę prysznic, ubieram się i kiedy sprawdzam nowe oferty pracy. Nie umiem wyjaśnić dlaczego jestem taka podenerwowana naszym ponownym spotkaniem. Chyba go lubię i nie lubię tego. Chyba go pragnę i nienawidzę tego. Chyba jest naprawdę idealnym materiałem na przygodę na jedną noc i nie mogę uwierzyć, że nad tym też zaczynam się zastanawiać.

♥♥♥

Naturalnie jak każda kobieta z działającym cyklem hormonalnym, w sobotę jestem w całkowicie innym miejscu cyklu i żałowałam z tuzin razy, że zgodziłam się pójść na walkę. Pocieszam się jedynie faktem, że paczka wydaje się być podekscytowana.

15

Melanie wezwała Pandorę i Kyle’a by pojechali z nami. Pandora pracuje z Melanie w firmie dekorującej wnętrza. Jest stażystką, Gotką, którą każdy mężczyzna chce udekorować swoją kawalerkę. Kyle nadal uczy się, by zostać dentystą i jest moim sąsiadem, długim przyjacielem i przyjacielem Mel od czasów gimnazjum. Jest bratem, którego nigdy nie miałyśmy i jest taki słodki oraz nieśmiały w stosunku do kobiet, że musiał zapłacić profesjonalistce, by pozbawiła go dziewictwa w wieku dwudziestu jeden lat. - Tak się cieszę, że nas podwozisz, Kyle- mówi Melanie siedząc ze mną z tyłu samochodu. - Przysięgam, że tylko dlatego jestem wam potrzebny- mówi, ale śmieje się, najwyraźniej podjarany walką. Tłum w Podziemiu jest dzisiaj przynajmniej dwa razy taki jak ostatnim razem i czekamy około dwudziestu minut nim wchodzimy do winy, która zawozi nas w dół do areny. Podczas gdy Melani i reszta gangu idą poszukać naszych miejsc, ja zakładam na szyję przepustkę na pasku i mówię do niej.- Pójdę podrzucić niektórym bokserom swoją wizytówkę tak żeby nie widzieli. Byłabym szalona gdybym pozwoliła zmarnować się takiej okazji. Ci atleci mają wiele, wiele mięśni i organów, które ulegają destrukcji, jedna zabójcza broń walcząca z drugą. I jeśli jest szansa na jakąś tymczasową pracę to właśnie tu mogę ją znaleźć. Kiedy czekam w kolejce na wpuszczenie do części wzbronionej, powietrze wypełnia zapach piwa i potu. Widzę jak Kyle macha do mnie z naszych miejsc w pierwszym rzędzie po prawej stronie ringu i jestem w szoku jak blisko nas będzie odbywała się walka. Wydaje się, że Kyle byłby w stanie dotknąć uniesionej podłogi ringu gdyby zrobił jeden krok i wyciągnął rękę. W zasadzie walkę będzie widać nawet z odległego końca areny bez płacenia, no może poza przekupieniem ochroniarza. Bilety z miejscami siedzącymi zaczynają się od pięćdziesięciu dolarów od pięciuset. Te, które przysłał nam Remington Tate pochodzą z drugiej kategorii. Jestem bez pracy od dwóch tygodni od ukończenia studiów i żyję z moich oszczędności- pieniędzy zarobionych na przeszłych małych zleceniach. W życiu nie byłoby mnie stać na takie bilety. Moich znajomych, którzy wszyscy nie dawno zakończyli naukę, również. Przyjmowali praktycznie każdą pracę, którą mogli dostać na tym gównianym rynku pracy. 16

Otoczona przez ludzi w końcu mam okazję pokazać moją przepustkę z małym radosnym uśmiechem. Zostaję wpuszczona na długi korytarz, wzdłuż którego znajduje się kilka otwartych pomieszczeń. W każdym wnętrzu widzę ławki i rzędy szafek. Widzę kilku bokserów w różnych kątach pomieszczenia rozmawiających ze swoimi drużynami. Kiedy zaglądam do trzeciego, widzę go i przemywa mnie fala podenerwowania. Siedzi zrelaksowany, pochylony na jedynej czerwonej ławce i obserwuje jak mężczyzna z błyszczącą łysiną bandażuje jego rękę. Jego druga ręka jest już zabandażowana, wszystko poza kostkami jego palców jest zakryte kremową taśmą. Jego twarz jest zamyślona i uderzająco chłopięca, co sprawia, że zastanawiam się ile ma lat. Podnosi swoją ciemną głowę jakby mnie wyczuwając i od razu mnie zauważa. Przebłysk czegoś dziwnego i potężnego iskrzy w jego oczach. Czuję jakby w moje ciało trafił piorun. Tłumię moją reakcję i widzę, że jego trener zapalczywie mu coś mówi. Remington nie może oderwać ode mnie oczu. Jego ręka jest nadal wyciągnięta, ale wydaje się, że o niej zapomniał. Jego trener nadal zakłada mu taśmę i wydaje instrukcje. - No, no, no… Obracam się słysząc głos po mojej prawej stronie i czuję trwogę w brzuchu. Krok ode mnie stoi ogromny bokser. Przygląda mi się onieśmielającymi oczami jakbym była deserem, a on miał idealną łyżeczkę. Widzę, że Remington zabiera trenerowi taśmę i rzuca ją na bok, a potem wstaje i powoli idzie w moją stronę. Gdy staje za mną lekko po mojej prawej stronie, świadomość bliskości jego ciała tak blisko mojego przenika do moich porów. Jego łagodny głos przy moim uchu sprawia, że drżę gdy obraca się do mojego adoratora. - Idź się przejść- mówi łagodnie do mężczyzny. Mężczyzna, w którym rozpoznaję Młota, już na mnie nie patrzy. Zamiast tego kieruje wzrok nad moją głowę i lekko w bok. Myślę, że przy Remingtonie nie wygląda już na tak wysokiego. - Jest twoja?- Pyta świdrującym wzrokiem. Moje uda robią się mokre, gdy aksamitna, a lodowata odpowiedź prześlizguje się przy płatku mojego ucha.- Mogę ci gwarantować, że nie jest twoja.

17

Młot odchodzi, a Remington nadal tam stoi. Góra tężyzny fizycznej prawie mnie dotyka, ciepło jego ciała pochłania mnie. - Dziękuję- mamroczę opuszczając głowę i szybko wychodzę. Chcę umrzeć, bo przysięgam na Boga, że właśnie schylił się, żeby mnie powąchać.

18

Ma wejść na scenę i jego imię zostaje wykrzyczane przez mikrofon. Tłum zaczyna szaleć. - Panie i panowie, przed wami po raz kolejny Riptide! Nadal nie pozbierałam się bliskim spotkaniu z nim, a przez moją krew przepływają dziwne rzeczy. W momencie kiedy pojawia się, truchtając przez szeroki korytarz pomiędzy rzędami miejsc w tym błyszczącym, zakapturzonym płaszczu, mój puls przyspiesza, a brzuch zaciska się. Mam ogromną ochotę wrócić do domu. Ten facet to po prostu za dużo. Jest za bardzo męski. Za bardzo muskularny i jest zbyt dużą bestią. Składając to wszystko razem: jest seksem na kiju i każda kobieta wokół mnie krzyczy z całych sił jak bardzo chce go polizać. Remington wchodzi na ring i idzie do narożnika. Zdejmuje płaszcz eksponując te napięte mięśnie i podaje go młodemu blondynowi. To chyba pomocnik łysego trenera. - A teraz przed państwem, Młot! Młot przyłącza się do niego na ringu, a Remington uśmiech się leniwie do siebie. Jego wzrok przesuwa się w moją stronę i dociera do mnie, że dokładnie wie, gdzie dzisiaj siedzę. Uśmiecha się tak jakbym ja była powodem jego radości, wskazuje palcem na Młota, a potem na mnie jakby mówił „To dla ciebie”. Ściska mnie w żołądku. - Cholera, on mnie dobija. Dlaczego to robi, do diabła? Jest takim pieprzonym alfą, że ledwo wytrzymuję! - Melanie, weź się w garść!- Syczę, a potem opadam na krzesło, ponieważ mnie też dobija. Nie wiem czego ode mnie chce, ale czuję się zakłopotana, bo nigdy bym nie podejrzewała, że ja także chcę od niego czegoś bardzo seksualnego i osobistego. Ogarnia mnie żenujące wspomnienie bycia tuż przy nim zaledwie kilka minut temu. Rozlega się dźwięk gongu, który wyrywa mnie z tej fantazji. Zawodnicy zbliżają się do siebie,

19

Remy robi zmyłkę, a Młot nawinie wymierza cios chwytając przynętę. Kiedy bok ciała Młota wydaje się być nieosłonięty, Remington zachodzi go z lewej i wali w żebra. Odskakują od siebie. Remington emanuje arogancją, ciągle zmyla przeciwnika, co wkurza Młota. Obraca się do mnie, wskazuje na Młota, potem znowu na mnie i uderza go tak mocno, że faceta odbija się od lin okalających ring. Upada na kolana, kręci głową i znowu wstaje. Mięśnie mojej miednicy zaciskają się za każdym razem, kiedy uderza swojego przeciwnika, a gdy tamtemu udaje się oddać cios, moje serce zatrzymuje się. W ciągu tego wieczoru walczy z kilkoma wojownikami właśnie w ten sposób. Za każdym razem, gdy ogłaszają go zwycięzcą, patrzy na mnie z zadowolonym z siebie uśmieszkiem. Jakby chciał, bym wiedziała, że to on jest tutaj dominującym mężczyzną. Moje całe ciało drży, gdy patrzę jak się porusza i nie mogę przestać snuć fantazji. Wyobrażam sobie jak jego biodra wbijają się we mnie, jego ciało w moim, te wielkie ręce na mnie, skóra przy skórze. Podczas kilku ostatnich rund jego twarz jest bardzo skupiona, a pierś opada ciężko ze zmęczenia i połyskuje potem. Nagle uprzytamniam sobie, że nigdy nie chciałam niczego tak bardzo w moim życiu. Chcę zaszaleć. Skoczyć na bungee. Biegać, nawet jeśli tylko w nie dosłownym tego słowa znaczeniu. Wszystkie te randki, których nigdy nie miałam z powodu treningów do czegoś, co się nigdy nie zdarzyło. Przejażdżki, na które nigdy się nie wybierałam z lęku przed złamaniem kości, która i tak się złamała. Nigdy nie piłam. Starałam się o dobre oceny, by móc dalej trenować. Remington Tate jest wszystkim czego nigdy, przenigdy nie robiłam. Mam prezerwatywę w torebce i teraz już wiem dlaczego ją tam włożyłam. Ten facet jest wojownikiem. Chcę dotknąć jego pięknej piersi i pocałować te usta. Chcę poczuć te ręce na sobie. Pewnie dojdę w chwili, gdy we mnie wejdzie. To najintensywniejsza gra wstępna jakiej doświadczyłam i chcę, by było to czymś więcej niż grą. Chcę, żeby to stało się dzisiaj. Kiedy wygrywa po raz dziesiąty i ostatni, znowu czuję na sobie jego wzrok. Mogę tylko na patrzeć siłą woli przekazując mu, że go pragnę. Uśmiecha się do mnie cały spocony i arogancki. Jego niebieskie oczy świecą, a dołeczki są widoczne. Chwytając linę ringu, przeskakuje przez nią i ląduje z gracją w alejce przede mną. Melanie nieruchomieje obok mnie, gdy to pięknie wyrzeźbione i opalone ciało zbliża się. Nie ma wątpliwości dokąd się kieruje. 20

Wstrzymując oddech i czując, że moje płuca zaraz pękną, wstaję na galaretowatych nogach. Naprawdę nie mam pojęcia, co innego zrobić. Tłum ryczy, a kobiety za mną krzyczą. - Pocałuj go, kobieto! - Nie zasługujesz na niego, ty suko! - Dajesz dziewczyno! Pokazuje mi swoje dołeczki, a ja czekam na jego ręce kiedy się pochyla. Prawie czuję w jaki sposób ostatnio jego ręce mnie dotykały. Duże, dziwne i trochę cudowne, gdy praktycznie zakryły całą moją twarz. Umieram. Umieram z pragnienia. Z lekkomyślności. Z oczekiwania. Zamiast tego, pochyla swoją ciemną głowę, by szepnąć przy mojej skroni. Jedynym elementem jego ciała, który mnie dotyka jest oddech kąpiący moją skórę ciepłem. Jego szorstki głos dudni w moim uchu.- Zaczekaj tu. Przyślę kogoś po ciebie. Uśmiecha się i wycofuje. Tłum nadal krzyczy. Wraca na ring, a ja mrugam oczami patrząc na niego. Kobieta obok mnie dopiero po minucie drżenia i zapowietrzania się mówi do mnie.- O mój Boże, o mój Boże, omójbożeomójbożeomójboże, dotknął mnie łokciem, dotknął mnie łokciem! - LUDZIE, OTO REPTIDE!- Krzyczy prowadzący. Moje kolana miękną i upadam na siedzenie lekka jak bita śmietana. Złączam ręce, by przestały się trząść. Mój mózg jest tak roztopiony, że nawet nie wiem co się stało po chwili, gdy zeskoczył z ringu i szepnął do mnie tym swoim okropnie seksownym głosem, że wyśle kogoś po mnie. Samo to wspomnienie powoduje, że kurczą mi się palce u nóg. Melanie gapi się oniemiała, a Pandora i Kyle wpatrują się we mnie jakbym była jakąś niebiańską istotą, która właśnie sprowadziła dzikiego zwierza na kolana. - Co on do diabła powiedział?- Mówi Kyle. - Jezusie, Mario i Józefie- mówi Melanie piszcząc i obejmując mnie.- Brooke, ten facet jest napalony na ciebie. Kobieta obok dotyka mojego ramienia drżącą ręką.- Ty go znasz? Kręcę głową, bo nawet nie wiem, co mam odpowiedzieć. Wiem tylko, że od wczorajszego dnia do dzisiaj, nie minęła ani jedna sekunda, gdy o nim nie myślałam. Wiem tylko, że nienawidzę i kocham sposób, w jaki na mnie działa. To jak na mnie patrzy wypełnia mnie pożądaniem.

21

- Panno Dumas- mówi głos. Podnoszę głowę i widzę dwóch mężczyzn w czerni stojących między mną, a ringiem. Obaj sią wysocy i szczupli; jeden jest blondynem, a drugi ma kręcone, brązowe włosy.- Jestem Pete, asystent pana Tate’a- mówi Brązowe Loki.- A to Riley. Jest prawą ręką trenera. Proszę z nami. Pan Tate chce zamienić z panią słowo w swoim pokoju hotelowym. Na początku w ogóle nie rejestruję kim jest pan Tate. Potem doznaję olśnienia i przeszywa mnie gorący piorun. Chce cię w swoim pokoju hotelowym. A czy ty go chcesz? Chcesz to zrobić? Część mnie już uprawia z nim seks na setki pozycji w mojej głowie podczas, gdy druga nie chce się ruszyć z tego głupiego krzesła. - Pani przyjaciele mogą pojechać z nami- dodaje blondyn lekkim głosem i wskazuje na oszołomione trio. Czuję ulgę. Chyba. Yszzz, nawet nie wiem, co czuję. - Brooke, no chodź, to Remington Tate!- Melanie wyciąga mnie siłą z krzesła i każe iść za mężczyznami. Mój umysł zaczyna pracować na najwyższych obrotach, ponieważ nie wiem co zrobię, gdy go zobaczę. Moje serce jak szalone pompuje adrenalinę, gdy wyprowadzają nas z Podziemia do hotelu po drugiej stronie ulicy, a potem windą na „P” 2. Czuję jak tętnią we mnie nerwy, gdy winda zatrzymuje się na ostatnim piętrze. Czuję się dokładnie tak jak kiedy brałam udział w zawodach. Wyobrażanie sobie tego mężczyzny we mnie było jak przejażdżka kolejką górską. Nagle znalazłam się w szczytowym miejscu, gdzie to może stać się prawdą. Mój brzuch zaciska się na myśl jak ekscytująca może być jazda z górki. Przygodo na jedną noc, oto nadchodzę… - Proszę powiedz mi, że nie prześpisz się z tym facetem- mówi do mnie Kyle z twarzą wykrzywioną troską, gdy drzwi otwierają się.- Nie jesteś taka, Brooke. Jesteś za bardzo odpowiedzialna, żeby to zrobić. Jestem? Naprawdę jestem? Ponieważ dzisiaj czuję się szalona. Oszalała z pożądania, adrenaliny i dwóch seksownych dołeczków. - Tylko z nim porozmawiam- mówię mojemu przyjacielowi, ale nawet ja nie jestem pewna, co zrobię.

2

ang. penthouse- apartament na ostatnim piętrze budynku

22

Podążamy za dwoma mężczyznami do pierwszej części ogromnego apartamentu. - Pani znajomi mogą zaczekać tutaj- mówi Riley wskazują na gigantyczny, czarny, granitowy bar.- Proszę się czegoś napić. Moi przyjaciele podlatują do nowych, błyszczących butelek z alkoholem. Melanie piszczy, a Pete pokazuje, bym poszła za nim. Przechodzimy przez apartament i wchodzimy do głównej sypialni. Widzę go jak siedzi na ławce w nogach łóżka. Ma mokre włosy i przyciska do szczęki torebkę z żelem. Widok tak pierwotnego mężczyzny leczącego swoje rany po tym jak łamał faceta za facetem swoimi pięściami, w jakiś sposób jest dla mnie seksownie cudowne. Dwie azjatyckie kobiety klęczą na łóżku za nim. Każda masuje po jednym jego ramieniu. Jest obwiązany ręcznikiem w pasie, a na jego skórze nadal widać kropelki wody. Na podłodze leżą trzy puste butelki Gatorade3, a w ręce trzyma kolejną. Kładzie torebkę z żelem na stole i wypija resztkę Gatorade. Niebieski jak jego oczy płyn znika z butelki, którą rzuca na bok. Jestem zahipnotyzowana jego mięśniami, które napinają się i rozluźniają pod kobiecymi palcami. Wiem, że masaż to rutynowa rzecz po intensywnych ćwiczeniach, ale nie wiem i nie rozumiem sposobu w jaki wpływa na mnie patrzenie, gdy mu to robią. Znam ludzkie ciało. Czczę je. Było moim kościołem przez sześć lat do momentu, kiedy zdecydowałam, że muszę poszukać sobie innego zawodu i już nie będę biegać. A teraz palce świerzbią mnie chęcią zbadania jego ciała, uciskania i zwalniania, wbijania się w każdy jego mięsień. - Podobała ci się walka?- Obserwuje mnie z zarozumiałym uśmieszkiem. Jego oczy połyskują jakby wiedział, że bardzo mi się podobała. Kocham i nienawidzę patrzeć jak boksuje, ale nie mogę go komplementować po tym jak pięćset osób krzyczało jaki to jest dobry. Wzruszam ramionami. - Sprawiłeś, że była interesująca. - To wszystko? - Tak. Wydaje się być zirytowany, mocno rusza ramionami, by zatrzymać masażystki. Wstaje, wykonuje okrężne ruchy ramion, a potem strzela karkiem.- Wyjdźcie.

3

napój izotoniczny służący do uzupełniania płynów w organizmie i dostarczający energii pracującym mięśniom.

23

Dwie kobiety uśmiechają się do mnie i wychodzą. Tracę oddech w momencie, kiedy zostaję z nim sama. Dociera do mnie, że jestem tutaj, w jego pokoju hotelowym i nagle czuję niepokój. Opalone ręce o długich palcach są rozluźnione przy jego bokach. Przebiega mnie gorączka pożądania, gdy wyobrażam sobie jak przesuwa nimi po mojej skórze. Moje ciało pulsuje, z pewnym wysiłkiem odrywam wzrok i spoglądam na jego twarz. Patrzy na mnie w milczeniu. Strzela kostkami jednej ręki zakrywając ją drugą, a potem powtarza proces z kolejną. Wygląda na poruszonego, jakby nie pozbył się wystarczającej ilości energii wysyłając na ziemię pół tuzina mężczyzn. - Ten mężczyzna, z którym przyszłaś- mówi prostując palce przy swoich bokach, by uzyskać dodatkowy przepływ krwi. Jego oczy obserwują mnie.- To twój chłopak? Szczerze mówiąc nie wiem czego się spodziewałam przychodząc tu, ale bardziej szło to w kierunku momentalnego wylądowania w łóżku. Jestem zdezorientowana i trochę zaniepokojona. Czego on ode mnie chce? Czego ja chcę od niego? - Nie, to tylko przyjaciel- odpowiadam. Jego oczy wędrują do mojego palca serdecznego i z powrotem. - Żadnego męża? W moich żyłach buzuje dziwna energia, która przepływa do mojej głowy i chyba lekko mi słabo od zapachu olejku do masażu, które w niego wmasowano.- Żadnego męża, w ogóle nic. Studiuje mnie przez dłuższą chwilę, ale nie wygląda na przepełnionego pożądaniem tak jak moja osoba- przyznaję się ze wstydem. Obserwuje mnie z pół uśmiechem i wydaje się być szczerze zainteresowany tym, co mówię. - Odbyłaś staż w prywatnej szkole zajmując się pielęgnowaniem ciał jej młodych atletów? - Sprawdzałeś mnie? - Właściwie to my to zrobiliśmy- mówią dwa znajome głosy mężczyzn, którzy mnie tu przyprowadzili, gdy wchodzą do pokoju. Pete trzyma kremową kopertę i podaje ją Rileyowi. - Panno Dumas- odzywa się do mnie po raz kolejny Pete o kręconych włosach i brązowych oczach.- Jestem pewien, że zastanawia się pani dlaczego tutaj jest, więc przejdźmy do rzeczy. Wyjeżdżamy z miasta za dwa dni i obawiam się, że nie ma czasu, by inaczej to rozegrać. Pan Tate chce panią zatrudnić. 24

Wygłupiona i zdezorientowana jak diabli gapię się nich przez chwilę. - A czym dokładnie myślicie, że się zajmuję?- Marszczę brwi.- Nie jestem dziwką. Pete i Riley wybuchają śmiechem, ale Remington jest niebezpiecznie milczący, gdy siada z powrotem na ławce. - Rozgryzła nas pani, panno Dumas. Tak, przyznaję, że kiedy podróżujemy, uważamy za dogodne zabieranie ze sobą jednej z kilku bliskich przyjaciółek pana Tate’a by… Powiedzmy, by zaspokoić jego potrzeby przed lub po walce- wyjaśnia Pete śmiejąc się. Moja lewa brew unosi się. Naprawdę, jestem świadoma jak działają te sprawy u sportowców. Brałam udział w zawodach i wiem, że przed lub po uprawianiu sportu, seks jest naturalnym, a nawet zdrowym sposobem na pozbycie się stresu i pomaga w lepszym funkcjonowaniu. Straciłam dziewictwo na tych samych eliminacjach do Olimipady, na których rozwaliłam sobie kolano. Zrobiłam to ze sprinterem, który był prawie tak samo zdenerwowany zawodami jak ja. Ale sposób w jaki ci faceci mówią o „potrzebach” pana Tate’a, sprawia, że nagle to robi się tak osobiste, iż czuję płomienie zażenowania na moich policzkach. - Jak zapewne się pani domyśla, panno Dumas, mężczyzna taki jak Remington ma bardzo szczególne wymagania- kontynuuje Riley, blondyn, który wygląda jak serfer.- Ale wyraźnie powiedział, że nie jest dłużej zainteresowany przyjaciółkami, które dla niego zabezpieczyliśmy na naszą podróż. Chce się skupić na tym, co ważne i zamiast tego zatrudnić panią. Moje wnętrzności zaciskają się, gdy patrzę na Riley’a, Pete’a, a potem Remingtona. Jego szczęka wydaje się być jeszcze bardziej kwadratowa niż pamiętam, tak jakby wyciosana z najwspanialszego, najbardziej bezcennego granitu na ziemi. Nie ma mowy, bym domyśliła się co myśli, ale choć już się nie uśmiecha, w jego oczach nadal widać psotność. Lewa strona jego twarzy jest lekko opuchnięta i moje instynkty naprawdę chcą wziąć torebkę z żelem i przyłożyć ją z powrotem do jego szczęki. Do diabła, w moim umyśle już posmarowałam maścią czerwoną bliznę na środku jego dolnej wargi. Jestem tak pochłonięta tymi myślami, że dociera do mnie, iż nie mogę ufać sobie przy kimś tak potężnie atrakcyjnym jak on. Jestem nadal szoku, że znajduję się w tym samym pokoju, co on.

25

Pete przerzuca dokumenty.- Odbyła pani staż w Akademii Wojskowej w Seattle w zakresie fizjoterapii i widzimy, że skończyła pani studia zaledwie dwa tygodnie temu. Jesteśmy gotowi zatrudnić panią na okres ośmiu miast, które nam zostały oraz późniejszych zawodów, w których pan Tate będzie brał udział. Będziemy bardzo hojni finansowo. To bardzo prestiżowa sprawa współpracować z tak znanym atletą i będzie to imponująco wyglądało w życiorysie. Może nawet pozwoli pani zostać wolną agentką w przyszłości, jeśli zdecyduje się pani odejść- mówi Pete. Mrugam kilka razy. Odpowiadałam na bardzo wielu ofert pracy bez żadnego rezultatu aż do teraz. Szkoła, w której odbywałam staż zaoferowała mi powrót na początku nowego semestru w sierpniu, więc mam chociaż tą opcję. Chociaż z drugiej strony to będzie dopiero za kilka miesięcy, a gryzie mnie poczucie bezradności- mam wykształcenie i nic z nim nie robię. Nagle uświadamiam sobie, że wszystkie oczy są skierowane na mnie. Jestem szczególnie świadoma oczu Remingtona. Na mnie. Myśl o pracy dla niego po tym jak już przespałam się z nim w mojej głowie, sprawia, że mnie mdli. - Będę musiała to przemyśleć. Nie jestem szczególnie zainteresowana pracą poza Seattle przez długi okres- spoglądam na niego niepewnie, a potem na dwóch pozostałych mężczyzn.- Jeśli to wszystko, co panowie chcieli mi powiedzieć, to lepiej już pójdę. Zostawię wizytówkę na barze- obracam się, ale zatrzymuje mnie rozkazujący głos Remingtona. - Odpowiedz mi teraz- mówi ostro. - Co? Kiedy się obracam, pochyla głowę i podtrzymuje mój wzrok. Błysk w jego oczach mówi mi, że już nie żartuje.- Zaproponowałem ci pracę i chcę znać odpowiedź. Zapada cisza. Patrzymy na siebie, ten niebieskooki diabeł i ja. Ta wymiana spojrzeń jest skomplikowana. Nie mogę zdecydować czy to tylko spojrzenie czy coś więcej. Jakaś rzecz żyje, oddycha we mnie i zapala się, gdy patrzę w jego oczy. Widzę jak patrzy na mnie tymi chwytającymi za serce, intensywnymi oczami. W takim razie dobrze. Pieprzyć głupie pożądanie. Tego potrzebuję o wiele bardziej.

26

- Będę dla ciebie pracowała przez trzy miesiące, które zostały do zakończenia tournée, jeśli zapewnisz mi pokój, transport, zagwarantujesz mi referencje do kolejnej pracy i pozwolisz promować moim przyszłym klientom fakt, że pracowałam dla ciebie. Obracam się podejrzewając, że będzie chciał to przemyśleć. Jego głos znowu mnie zatrzymuje. - W porządku- potakuje znacząco, a ja nie mogę uwierzyć. Zatrudnił mnie? Wzięłam go jako moją pierwszą pracę? Remington wstaje powoli chwytając ręcznik w pasie, by się nie rozwiązał i patrzy na swoich ludzi. - Ale chcę mieć na piśmie, że nie odejdzie przed zakończeniem tournée. Mocniej zawiązuje ręcznik tymi mięśniami w sposób, którego bardzo staram się nie zauważać. Podchodzi do mnie i jeszcze raz patrzy na mnie drapieżnie. Jego pewny siebie uśmiech sprawia, że jest to podwojone doznanie. To uśmiech, który mówi, że wie o tym jak mnie niepokoi. I o rany, jak on mnie niepokoi. Patrzę jak ponad sto osiemdziesiąt centymetrów czystej tężyzny fizycznej podchodzi do mnie z błyszczącą od olejku skórą i ośmiopakiem, który jest fizycznie niemożliwy. Tylko jak temu zaprzeczać skoro tam jest? Boże. Moje serce przyspiesza, gdy chwyta moją dłoń w swoje wielkie ręce i pochyla głowę, by spojrzeć mi prosto w oczy. - Umowa stoi, Brooke- szepcze ściskając mnie swoim potężnym uściskiem, jego dotyk jest dla mnie niczym rażenie prądem. Chyba właśnie zemdlałam. Robi krok do tyłu i przeszywa mnie jego uśmiech o sile tysiąca megawatów. Potem obraca się do swoich ludzi. - Chcę mieć to do jutra na piśmie i upewnijcie się, żeby bezpiecznie dotarła do domu.

27

♥♥♥

Melanie odskakuje od barku w momencie, gdy mnie widzi, jej oczy są rozszerzone ciekawością. Chyba właśnie przyłapałam ją na chowaniu miniaturowej buteleczki rumu do kopertówki. - Co? Szybki numerek? Myślałam, że ten facet ma lepszą kondycję- mówi z czystą irytacją. - Laska, właśnie załatwił dziesięciu facetów wielkości cholernych niedźwiedzi grizzly. Oczywiście, że jest zmęczony- mówi Kyle, jedyny z trójki, który nie trzyma drinka w ręce. - Uspokójcie się. Nie spałam z nim,- kręcę głową i prawie wybucham śmiechem widząc rozpacz na twarzy Mel- ale przyjęłam pracę na wakacje. - Cooo? Nawet nie mogę zacząć opowiadać im o szczegółach, bo ludzie Remingtona stają po obu moich stronach. - Jest pani gotowa, panno Dumas? - Proszę, Brooke- czuję się niedorzecznie, gdy nazywają mnie „panną Dumas”. Moi przyjaciele będą mnie ścigać o to później.- Naprawdę dam sobie radę. Nie ma potrzeby za mną jechać. Riley potrząsa swoją blond głową i uśmiecha się krzywo.- Zaufaj mi, ani Pete ani ja nie pośpimy dzisiaj, jeśli nie będziemy mieć pewności, że bezpiecznie dotarłaś do domu. - A witam witam, chyba nie zostaliśmy sobie odpowiednio przedstawieni- mówi miękkim głosem Mel. Jej oczy błyszczą rozszerzonymi źrenicami na Rileya. Potem przerzuca swój urok na Pete’a.- A ty kim jesteś? Jęczę i szybko ich sobie przedstawiam. Później chwytam obie dziewczyny i kierujemy się do windy, a następnie do samochodu Kyle’a. Moje serce nadal mocno wali w klatce piersiowej. Wszyscy oprócz Kyle’a tryskają ekscytacją z powodu całego tego „doświadczenia”. On patrzy spode łba i siada za kółkiem. - To była dopiero dziwna rozmowa o pracę. W cholernym pokoju hotelowym?

28

- Mi to mówisz- moja kobieca duma została dotknięta, bo gdzieś głęboko miałam przekonanie, że ten facet chciał się ze mną przespać. Zamiast tego zaproponował mi pracę? Nieźle, ale kompletnie niespodziewanie, to na pewno. Chyba radar mi się zepsuł i to pewnie jego wina. - Czuję się taka ważna widząc, że jadą za nami- informuje Mel kilka minut później, szybko podnosi telefon i robi zdjęcie. - Co robisz?- Tak, właśnie ją zapytałam, ale nie jestem pewna czy chcę wiedzieć. - Tweetuję o tym. - Przypomnij mi, żebym więcej z tobą nie wychodziła- jęczę, ale jestem tak bezradna, że nie mogę siebie znieść. Niebieskie oczy. Dołeczki. Szerokie ramiona. Połyskująca brązowa skóra. Ale żadnego seksu… z pewnością teraz już żadnego seksu z nim. - Jak myślisz, o co chodzi z tymi facetami?- Chce wiedzieć Mel. - Nie wiem. Riley, ten blondyn, z którym chcesz się przespać, jest zastępcą trenera, a Pete to chyba asystent. - Właściwie to chcę się przespać z oboma. Pete jest uroczy. Wygląda tak grzecznie, ale potrzebuje więcej mięsa na kościach. A Riley to powiew świeżości. Z pewnością oboje są ciepli, prawie gorący. Jak myślisz, ile mają lat? Około trzydziestki? Wzruszam ramionami. - Remington ma dwadzieścia sześć- mówi.- Myślę, że oni są lekko starsi. Remy na pewno jest młodszy. Jak myślisz, jak się poznali? - To ty znasz te wszystkie ciekawe kąski, więc dlaczego patrzysz na mnie? Ja nie spędzam całego swojego czasu na prześladowaniu ludzi przez Google.- Jedynie jego. Cholera. - Brooke, opowiedz nam o swojej nowej pracy- przerywa Kyle z przedniego siedzenia. - Chyba nie myślisz poważnie o tym, by wyjechać z facetem o jego reputacji? Zajmuje mi chwilę nim odpowiadam, ponieważ nadal jestem zszokowana, że mam pracę, nawet jeśli tylko tymczasową. Kiedy byłam młodsza zawsze mówiono mi, że urodziłam się, aby biegać. Kiedy poniosłam porażkę przez wiele dni- nie dni, miesięcy- czułam, że niczego nie osiągnęłam. Terapia dla sportowców pomogła mi w sposób, którego się nie spodziewałam. Teraz im więcej o tym myślę, tym bardziej chciałabym pomóc mężczyźnie tak agresywnemu jak Remington. Jego brutalnie obijane ciało na pewno potrzebuje porządnego rozciągania.

29

- Myślę o tym poważnie, Kyle. W zasadzie, jeśli wszystko pójdzie dobrze i warunki ich kontraktu nie są szalone, to wyjeżdżam w niedzielę. Obiecuję ci, że potrafię o siebie zadbać. Zapytaj mojego nauczyciela samoobrony. Skopałam mu tyłek kilka razy. Będę podróżowała, co będzie ciekawe i mogę dostać szansę na zostanie wolnym strzelcem, jeśli dostanę dobre referencje. Jeśli tak się stanie, to nie będę musiała znosić kolejnych rozmów o pracę. - Ten facet umie powalić słonia, Brooke. Nie widziałaś go? Pandora z pewnością go widziała. - Stary, nie było na co patrzeć oprócz niego. Ten facet mógłby powalić cały pociąg słoni- mówi Pandora z przedniego siedzenia. Jest zajęta paleniem swojego e- papierosa i wydmuchiwaniem pary w powietrze. To jej pierwszy tydzień odkąd „rzuciła” prawdziwe papierosy. - Zastanawiam się, co by zrobili faceci za nami, gdybyśmy podjechali do okienka Jackin-the-Box4, złożyli zamówienie i powiedzieli, że oni płacą- mówi Melanie. - Melanie- ostrzegam ją- ile wypiłaś?- Widzę, że trzyma w ręce małą buteleczkę i domyślam się, że to ta ukradziona z barku Remingtona. Z powrotem nakładam zakrętkę i chowam ją do torebki.- Będę pracowała z tymi facetami przez trzy miesiące, więc proszę, zachowuj się. - Tylko, żeby zobaczyć, co zrobią, no zgódź się- prosi Pandora. Kyle śmiejąc się skręca do restauracji i zaczyna zamawiać po jednej porcji ze wszystkiego z menu. Chwytam moją torebkę, w której znajduje się samotna prezerwatywa i karta kredytowa. - Ty fiucie- mówię rzucając w niego prezerwatywą.- Jesteście infantylni. Zatrzymają się przy tym cholernym okienku z kasą. Zjesz wszystko, co zamówiłeś. Kyle następnie zatrzymuje się przy McDonaldzie i teraz już poważnie zaczynam się wkurzać. Każę im zapłacić za zamówienie, a sama wysiadam z samochodu i podchodzę do Escalade. Podaję dwa zestawy Happy Meals i dwa ciastka z jabłkami przez okno kierowcy. - Proszę. Przepraszam za to. Powiedziałam wam, że nie trzeba za mną jechać. Zdaje się, że podróżuję z dziećmi, ale dotrę bezpiecznie do domu. Proszę, wracajcie do hotelu. - Nie możemy- mówi Pete z za kółka, a Riley zabiera się za frytki. - To najlepsze frytki na świecie- mamrocze.

4

sieć amerykańskich fast foodów podobna do McDonalda

30

- Taa, dzięki, panno Dumas- dodaje Pete. Jego wyraz twarzy jest szczerze przyjazny, gdy patrzy na mnie z rozbawieniem. - Brooke. Proszę- spoglądam na moich przyjaciół, którzy siedzą w samochodzie z włączonymi światłami awaryjnymi i patrzą w tą stronę. Wzdycham.- Więc zawsze wypełniacie rozkazy co do joty? - Dokładnie- Pete wysiada z samochodu, podchodzi do Altimy Kyle’a i otwiera przede mną tylne drzwi. Wewnątrz samochodu zapada cisza dopóki nie jestem bezpiecznie zapięta w środku i w końcu ruszamy do domu. - Uważam, że to gorące- dba o to byś bezpiecznie wróciła do domu. - Melanie, w tej chwili uważasz, że McDonald jest gorący, a puściłaś pawia po obejrzeniu „Super Size Me” i od tamtej pory go skreśliłaś. Twój oddech śmierdzi wódką i podwójnym cheeseburgerem. - Cóż, Brooke, gdybyś się ze mną napiła, to teraz nie byłabyś w stanie mnie wyczuć. Żadnych więcej wymówek. Żadnego „mam jutro zawody”. Powinnaś się upić i iść dać Remingtonowi, wszystkie dzieci jakich zapragnie. - Chce mieć bliźniaki, ale już powiedziałam, że chcę zaczekać aż będziemy po ślubie w Vegas- podaję jej tabletkę do ssania z witaminą B i C.- Masz, ssij to. Wiem, że wolałabyś coś innego, ale to pomoże ci szybciej pozbyć się alkoholu z organizmu. - Dzięki, doktorze. Będę za tobą tęskniła, ale już najwyższa pora, by nie tylko Nora dobrze się bawiła. Kiepsko, że twoja młodsza siostra ma lepsze życie seksualne od ciebie, a to ty jesteś tą ładniejszą, Brookey. Proszę, proooszę obiecaj mi, że będziesz codziennie do mnie pisała. Uśmiechając się przysuwam ją do siebie i żałuję, że jest pijana i nie mogę z nią porozmawiać. Nie mam pojęcia, co zrobiłam, ale jestem podekscytowana. Wiem tylko, że na pewno nie wycofam się z tej umowy. Moja mama i tata ucieszą się, że w końcu daję mojemu życiu kopniaka w nowym kierunku. A ja będę tak zadowolona, że w końcu będę mogła odpowiedzieć tak na ich co niedzielne pytanie „Jakieś oferty pracy?”. W porządku, to tylko na trzy miesiące, ale uczyni cuda z moją karierą. Plus, tak dobrze być pożądaną w profesjonalnym sensie tego słowa po tych wszystkich przygotowaniach. - Będę, Mel- mówię jej i słyszę jak głośno ssie tabletkę. - Musisz od razu do mnie napisać, kiedy cię pocałuje.

31

- Mel, zatrudnił mnie jako specjalistkę. Nie będzie żadnego całowania. Sam profesjonalizm. - Chrzanić profesjonalizm!- Protestuje. - Bądź profesjonalna, Brooke- mówi Kyle z ostrzeżeniem.- W innym przypadku pojadę tam i zamienię z nim kilka słów. - Cieszę się, że powiedziałeś „słów”, Kyle, bo tylko tyle mężczyzna taki jak ty może zrobić przy Remingtonie Tate’cie- mówi do niego Pandora i wybucha śmiechem. Uśmiecham się, obraz Kyle’a sprzeciwiającego się Remiemu jest naprawdę zabawny. Potem w moją głowę wkrada się inny obraz i widzę go jak patrzy na mnie nieskruszony, seksowny jak diabli i zastanawiam się jakie to będzie uczucie, gdy będę miała położyć na nim ręce. Moja praca jest ekstremalnie związana z dotykaniem. Nie ma opcji, by pomóc moim klientom bez jakiegoś fizycznego kontaktu. Pomagałam moim studentom w szkole pielęgnując ich urazy tak jak pielęgnowałam moje kolano, ale nigdy nie dotykałam mężczyzny, którego pragnęłam tak jak tego. Po każdym jego treningu będzie potrzebował rozciągania, a to właśnie moja działka. Teraz moim jedynym celem jest upewnienie się, że Remington Tate nadal będzie walczył jak mistrz. Nagle nie mogę się doczekać powrotu do drużyny, nawet jeśli teraz będę po drugiej stronie.

32

Prywatny odrzutowiec jest ogromny. Pete sygnalizuje mi, bym weszła przed nim na pokład. Odebrał mnie z mieszkania niecałą godzinę temu. Wygląda bardzo profesjonalnie w swoim czarnym garniturze stylizowanym na „Facetów w Czerni”. Wchodzę po schodkach i widzę, że można stać prosto w samolocie, jak w rejsowych. Chociaż w żadnym samolocie, jakim miałam okazję latać, nie było takiego luksusu jak tu. Zamsz, skóra, mahoniowe drewno, złote wykończenia i ekran najnowszej technologii przyozdabiają wnętrze. To kolekcja ekstrawagancji w tej wielkiej, niesamowitej zabawce bogacza. Fotele są ustawione w sekcjach, które przypominają małe salony. W pierwszej znajdują się cztery beżowe, skórzane, miękkie siedzenia. Są większe niż miejsce w pierwszej klasie. Na jednym z nich siedzi Riley, który wstaje, żeby mnie przywitać- i dwóch innych członków ekipy Remingtona: jego osobisty trener, Lupe- ma około czterdziestki, jest łysy i wygląda jak tatuś Warbucks z filmu „Annie”; jego szefowa kuchni i dietetyczka, Diane, w której rozpoznaję kobietę od biletów. - Miło mi panią poznać, panno Dumas- mówi trener Lupe. Patrzy na mnie spode łba, ale w jakiś taki uprzejmy sposób, chyba ma taki wyraz twarzy. Potrząsam jego ręką.- Nawzajem, proszę pana. - Och, ba. Mów do mnie Trenerze. Wszyscy tak robią. - No witam ponownie- mówi Diane, jej uścisk jest gładki i delikatny.- Diane Werner, szefowa kuchni, dietetyczka i dostarczycielka biletów. Śmieję się.- Bardzo miło cię poznać, Diane. Atmosfera między nimi jest bardzo otwarta i prawdziwa. Przepełnia mnie podekscytowanie, że znowu będę należała do drużyny. Tak po prawdzie, to tym, co sprawiłoby mi ogromne szczęście i satysfakcję zawodową, byłby Remington Tate walczący na ringu z siłą tuzina wołów. Szalenie podoba mi się fakt, że będę pracowała z innymi specjalistami, których cel jest taki sam. - Brooke- sygnalizuje Pete na tył samolotu. Na końcu wyłożonego dywanem korytarza, za kolejną sekcją czterech foteli, wielką plazmą i olbrzymim drewnianym barem, 33

znajduje się skórzana ławka, która wygląda prawie jak kanapa. A tam, na jej środku, z ciemną pochyloną głową słuchając muzyki, siedzi Remington Tate. Wieża testosteronu wielkości stu osiemdziesięciu metrów. Przez moją krew niespodziewanie przemyka żar, gdy po raz pierwszy widzę go w świetle dziennym. Ma na sobie czarny t-shirt, który przywiera do jego mięśni; i nisko opuszczone, znoszone jeansy. Jego niedorzecznie wyciosane ciało sprawia, że wygląda to idealnie, gdy tak siedzi rozłożony na dalekim końcu na przestrzennej kanapie z zamszowej skóry. Moje serce fika koziołki, bo wygląda niemożliwie seksownie jak zawsze i żałuję, że od razu to zauważyłam. Zdaje się, że nie można ukryć czegoś tak jawnie seksownego jak on. - Prosi cię na tył- mówi do mnie Pete. Słyszę, że brzmi prawie przepraszająco. Przełykam ślinę i z trudem przemierzam korytarz. Spogląda w górę, jego oczy spotykają moje. Chyba widzę jak się zapalają, ale nie udaje mi się odczytać niczego z jego twarzy, gdy tak intensywnie przypatruje się jak nadchodzę. Jego wzrok denerwuje mnie i znowu czuję łaskotanie wewnątrz mnie. Jest najsilniejszym mężczyzną jakiego kiedykolwiek widziałam w całym moim życiu. Jestem wystarczająco zaznajomiona z tematem, by wiedzieć, ze to naturalne pragnienie moich genów i DNA na zdrowego potomka. A co za tym idzie, desperacka żądza posiadania tego, kogo uważam za najlepszego męskiego osobnika mojego gatunku. Nigdy wcześniej nie spotkałam mężczyzny, który tak szalenie uaktywniał moje instynkty kopulacyjne jak on. Moja seksualność płonie od jego bliskości. To nierzeczywiste. Ta reakcja. Ten pociąg. Nigdy nie wierzyłam, gdy Melanie próbowała mi to wyjaśnić i nie czułam kotła wrzącej wody pod skórą. Jak mam się tego pozbyć? Ściąga słuchawki, gdy zatrzymuję się przy nim. Lekko się uśmiecha jakby bawił go jakiś prywatny żart. Rockowa muzyka zmienia się w ciszę i szybko wyłącza iPoda. Wskazuję ręką na swoją prawą stronę, więc siadam obok. Namiętnie próbuję zablokować efekt jaki ma na mnie. Jego charyzma jest wstrząsająca, większa niż życie, jak spotkanie z gwiazdą filmową. Roztacza wokół siebie aurę czystej, pierwotnej siły. Każdy jego milimetr jest wysportowany i umięśniony, ale coś uroczo żartobliwego w wyrazie jego twarzy sprawia, że wygląda młodo, tętni życiem. 34

Uderza mnie fakt, że jesteśmy najmłodszymi ludźmi w samolocie. Czuję się jeszcze młodsza niż jestem, kiedy tak siedzę obok niego. Jakbym znowu była nastolatką. Jego usta unoszą się i naprawdę nigdy, przenigdy nie spotkałam tak pewnego siebie mężczyzny. Jest rozparty w swoim siedzeniu prawie sensualnie, jego oczom nic nie umyka. - Poznałaś resztę załogi?- Dopytuje. - Tak- uśmiecham się. Wpatruje się we mnie z tymi swoimi dołeczkami i szacującym wzrokiem. Światło słoneczne dotyka jego twarz pod odpowiednim kątem, by wydobyć plamki na jego oczach. Bardzo długie i grube czarne rzęsy okalają te niebieskie wciągające mnie baseny. Chcę zacząć profesjonalnie, tylko tak to będzie działało, więc odpinam pas z mojej talii i przechodzę do interesów. - Zatrudniłeś mnie z powodu jakiejś konkretnej kontuzji czy raczej w ramach prewencji?- Pytam. - Prewencji- jego głos jest szorstki i powoduje gęsią skórkę na moich ramionach. Po sposobie w jaki jego ciało jest zwrócone do mnie, odkrywam, iż nie uważa za konieczne zapinania pasów w swoim samolocie. Potakuję i pozwalam moim oczom przepłynąć po jego potężnej klatce piersiowej i ramionach. Potem dociera do mnie, że chyba zbyt nachalnie się gapię. - Jak twoje ramiona? Łokcie? Chcesz, żebym popracowała nad czymś w drodze do Atlanty? Pete mówił, że lot potrwa kilka godzin. Nie odpowiada mi, tylko lekko wyciąga do mnie rękę. Jest ogromna, a na kostkach widać świeże blizny. Gapię się na nią aż domyślam się, że podaje mi ją. Ujmuję rękę w moje obie dłonie. Prąd przebiegający z jego ręki trafia we mnie. Jego oczy ciemnieją, gdy zaczynam masować jego dłoń oboma kciukami szukając zgrubień i supłów mięśniowych. Kontakt z jego skórą jest oszałamiająco potężny. Zapada cisza, przez którą nagle czuję ciężkie powietrze wokół nas. - Nie jestem przyzwyczajona do tak dużych rąk. Ręce moich studentów są z reguły łatwiejsze w obejściu. Jego dołeczki nie pojawiają się. Nie jestem pewna czy mnie słyszy. Wydaje się być bardzo zainteresowany obserwowaniem moich palców. - Dajesz sobie radę- mówi niskim głosem.

35

Hipnotyzują mnie wypukłości i wklęsłości jego dłoni, na każdej jest z tuzin nagniotków. - Ile godzin dziennie trenujesz?- Pytam, gdy samolot startuje tak łagodnie, że prawie tego nie rejestruję. Nadal obserwuje moje palce z na wpół przymkniętymi oczami. - Osiem. Cztery i cztery. - Bardzo chciałabym cię porozciągać po treningu. Czy to też należy do obowiązków twoich specjalistów?- Pytam. Potakuje, ale nadal na mnie nie patrzy. Potem podnosi wzrok. - A ty? Kto zajmuje się twoją kontuzją?- Wskazuje na opaskę na moim kolanie, którą widać przez sięgającą kolan spódniczkę. Musiała się lekko podnieść, kiedy siadałam. - Już nikt. Skończyłam terapię.- Myśl, że ten mężczyzna zobaczy to żenujące wideo ze mną, napawa mnie mdłościami.- Wygooglowałeś mnie czy twoi chłopcy ci powiedzieli? Uwalnia rękę z moich i pokazuje na dół.- Spójrzmy na to. - Nie ma czego oglądać.- Ale kiedy nadal patrzy na moją nogę spod tych ciemnych rzęs, uginam kolano i unoszę nogę kilka centymetrów w górę, by pokazać opaskę. Chwyta ją jedną ręką, drugą odpina rzep i patrzy na moją skórę. Głaszcze kciukiem bliznę na mojej rzepce. Jest coś kompletnie innego w tym jak on mnie dotyka. Jego ręka znajduje się na moim kolanie i czuję jego nagniotki na mojej skórze. Nie. Mogę. Oddychać. Uciska lekko, a ja przygryzam dolną wargę i wypuszczam resztki powietrza. - Nadal boli? Potakuję, ale mogę tylko myśleć o jego dużej, suchej ręce. Dotykającej moje kolano. - Biegałam bez opaski, a wiem, że jeszcze nie powinnam. Chyba nigdy w pełni jej nie odzyskam. - Jak dawno temu to się stało? - Sześć lat temu- waham się, a potem dodaję.- I dwa… drugi raz. - Aaa, podwójna kontuzja. Więc jest wrażliwe na dotyk? - Bardzo- wzruszam ramionami.- Zdaje się, że dobrze, iż już przed drugą kontuzją zaczęłam studiować fizjoterapię. Inaczej nie wiem, co bym zrobiła. - Boli cię, że już nie możesz brać udziału w zawodach?

36

Patrzy na mnie z całkowitą otwartością i zainteresowaniem. Nie rozmawiałam o tym z nikim otwarcie. To boli każdą część mnie. Moje serce, moją dumę, moją duszę. - Tak. Boli. Rozumiesz, prawda?- Pytam cicho, kiedy odkłada moją nogę. Podtrzymuje mój wzrok delikatnie głaszcząc kciukiem moje kolano. Potem oboje spoglądamy na jego dotyk jak gdyby tak samo oszołomieni, że tak łatwo było mu mnie dotknąć, a mi pozwolić na to. Puszcza i nic nie mówi. Z powrotem zakładam opaskę i zapinam rzep, ale czuję jakby właśnie podlał moją skórę benzyną. Wybuchnie pożar, jeśli jeszcze raz mnie dotknie. Cholera. Nie jest dobrze, nawet nie wiem co ze sobą zrobić. Mój związek z klientami zawsze był nieformalny. Mówimy sobie po imieniu. Dużo razem pracujemy i mam bliski kontakt, ale nigdy mnie nie dotykają. Tylko ja to robię. - Zajmij się tą. Podaje mi drugą rękę ściśniętą w pięść, a ja jestem wdzięczna za możliwość przyzwyczajenia się do dotykania tego mężczyzny w celach zawodowych. Obracam się na bok, biorę jego dłoń w swoje ręce i otwieram ją palcami. Opiera się na fotelu i opiera wolną rękę za oparciem mojego siedzenia. Świadomość obecności tego wyciągniętego ramienia wbija się we mnie, choć mnie nie dotyka. Jeszcze raz jestem zadziwiona i dziwnie zauroczona jego dłonią. Tym jaka jest szorstka, silna i pełna zgrubień. Nie wiem dlaczego siedzi na ławce zamiast na pojedynczym fotelu, ale nagle jego udo znajduje się za blisko. Ma ugięte kolana, szeroko rozłożone nogi. Zajmuje dwa miejsca, ja jedno. Mogę poczuć i powąchać każdy jego milimetr. Nasi czterej pozostali towarzysze podróży śmieją się z przodu i jego oczy zerkają w tamtą stronę. Potem wracają do mnie. Jestem całkowicie świadoma jego wzroku, gdy naciskam dłoń kciukami, wbijając się mocno w tkankę aż mały supeł, który znajduję nie znika. Przyciskam i szukam więcej, ale nic nie znajduję, więc przesuwam się na nadgarstek. Ma najszersza, najsztywniejszy nadgarstek jak widziałam, a jego przedramię jest potężnie zbudowane i naznaczone grubymi żyłami, które biegną po jego ramieniu. Okręcam nadgarstek i zatracam się w ruchach jego przegubu, idealnie się porusza. Potem uciskam jego przedramię i biceps, który twardnieje i zaciska się. Zamykam oczy i pracuję nad muskułami. Nagle, ramię za mną zgina się i jego ręka obejmuje mój kark. Pochyla się i szepta. - Popatrz na mnie. 37

Otwieram oczy i widzę jego połyskujący, rozbawiony wzrok. Myślę, że wie, iż zaczynam trochę odpływać. Pragnę puścić jego ramię i powiercić się, ale nie chcę, by było to tak oczywiste. Ostrożnie opuszczam jego rękę i uśmiecham się. - Co? - Nic- odpowiada ujawniając dołeczki.- Jestem pod wielkim wrażeniem. Jesteś bardzo dokładna, Brooke. - Jestem. I poczekaj aż zabiorę się za twoje ramiona i plecy. Może będę musiała na tobie stanąć. Unosi jedną ciemną brew i wygląda na bardzo, bardzo rozbawionego. - Ile ty możesz ważyć? Puszczam oko.- Wyglądam na szczupłą, ale nadal jestem trochę muskularna. Prycha, a potem z ciekawością przekrzywia głowę i wyciąga rękę. Chwyta mój mały biceps między dwa palce. Szczęśliwie jest twardy, gdy go uciska. - Hmm- mówi, a jego oczy tańczą psotnością. - Co? Co oznacza „hmm”?- Nalegam. Zuchwale łapie mnie za rękę i owija moje palce wokół swojego niedorzecznie, seksownego bicepsa. Nawet go nie napina, ale jego gładka, twarda skóra i jędrność pod moimi palcami zostawia mnie bez tchu. Jest takim… chłopcem. Pokazuje mi swoje bicepsy. Widzę, że mnie obserwuje, a jego niebieskie oczy świecą intensywną wesołością. W odpowiedzi przygryzam dolną wargę. Skoro moja praca wymaga, bym go dotykała i to często, to byłoby trochę dziwne gdybym zabrała rękę. Więc zamiast tego, ściskam go lekko palcami. To jak próba wbicia się w olbrzymi kamień, który absolutnie się nie podda. Ani trochę. - Hmm- mówię z moją najlepszą pokerową miną próbując zamaskować emocje. Już po mnie. Całkowicie. Każdy mój seksualny organ jest pobudzony do życia i obolały. Moje genetyczne instynkty kopulacyjne są postawione w stan najwyższej gotowości i ryczą we mnie. Śmieje się i przesuwa rękę w górę mojego nagiego ramienia. Zanurza koniuszki palców w rękaw mojej zapinanej na guziki koszuli i przebiega nimi po tricepsach, z tyłu moich ramion. W jego oczach połyskują diabliki, bo wie, że mnie złapał. To jest najgorsza część ciała kobiety, miejsce gdzie można zmierzyć ilość tłuszczu nawet małym uszczypnięciem.

38

Na jego ciele nie ma żadnego miejsca, które można by uszczypnąć. Pewnie konsumuje ze dwanaście tysięcy kalorii dziennie, by zachować masę mięśniową. Około tylu jadł słynny pływak olimpijski, Michael Phelps, kiedy trenował. Ilość kalorii, jakie przyjmuje jest ponad pięć razy większa niż to, co ja jem, żeby zachować moją wagę. Teraz jakoś nie mogę skupić się na matematyce. Jego palce nadal tam są, w moim rękawie, dotykają mojej skóry. Ma na twarzy ten wesoły uśmiech, w jego oczach tańczy psotność. Mimo to, atmosfera zmieniła się tak, że nagle dociera do mnie, że nie tylko my jesteśmy niewiarygodnie świadomi naszych ciał, ale także inni ludzie w samolocie. - Hmm- mówi łagodnie i w końcu lekko mnie szczypie. Śmiejemy się. Odchrząkuję i prostuję się. Nie jestem w stanie znieść dłuższego dotykania. Czuję się niebezpiecznie skołowana i w ogóle mnie to nie cieszy. Wyjmuję iPoda i słuchawki z małej torby podręcznej i kładę je na kolanach. Patrzy na nie, potem porywa mojego iPoda, podłącza do niego swoje słuchawki i zaczyna przeglądać moją muzykę. Podaje mi swój sprzęt. Patrzę na jego kolekcję i absolutnie nienawidzę wszystkich jego piosenek. Jest fanem CZYSTEGO rocka. Wyjmuję słuchawki i zabieram mu mojego iPoda. - Kto umie się przy tym zrelaksować? - A kto chce się relaksować? - Ja. - Proszę- podaje mi z powrotem swojego iPoda.- Muszę mieć coś lekkiego dla ciebie. Posłuchaj jednej mojej, a ja posłucham twojej. Wybiera dla mnie piosenkę na swoim odtwarzaczu, więc ja szukam jakiejś w moim. Wybieram taką o sile kobiet nazwaną „Love Song” Sary Bareilles. Opowiada o dziewczynie, która mówi facetowi, że nie ma u niej szans. Gram ją dla niego. Moja miłość do piosenek o sile kobiet jest prawie legendarna. Stare i nowe. Wszystkie moje koleżanki i ja tego słuchamy. Nawet Kyle je śpiewa. Zakładam moje słuchawki, żeby zobaczyć co dla mnie wybrał. Coś dzieje się z moim ciałem, kiedy słyszę pierwsze słowa piosenki. Oddałbym wieczność, by cię dotknąć… Goo Goo Dolls „Iris”. Oddałbym wieczność, by cię dotknąć… Bo wiem, że w jakiś sposób mnie wyczuwasz… Jesteś najbliższa niebu w jakim kiedykolwiek byłem i nie chcę teraz wracać do domu…

39

Opuszczam głowę, by nie zauważył mojego rumieńca. Muszę się zmuszać, aby jej nie wyłączyć. Jest nieznośnie intymne. Słuchać tej piosenki. Którą dla mnie wybrał. Ale nie mam odwagi jej wyłączyć. Nawet, gdy pochyla się by zobaczyć moją minę. Jego kolano ociera się o moje i czuję jak w tym miejscu przeszywa mnie elektryczność, a piosenka nadal wsiąka w moje uszy. I nie chcę, by świat mnie zobaczył… ale chcę, abyś ty wiedziała kim jestem… Chyba nawet nie oddycham. Nawet nie wiem czy potrafię. On słucha piosenki ode mnie i jego oczy są tak blisko moich, gdy zerkam na niego. Mogę policzyć każdą z jego ciemnych rzęs. Przysięgam, że jego tęczówki są bardziej niebieskie niż Morze Karaibskie. Jego usta drgają uśmiechem i kręci głową, chyba chichocze. Chichot, którego oczywiście nie słyszę, bo słucham końcówki „Iris”. Pierwszy raz usłyszałam tą piosenkę w filmie „Miasto Aniołów”. Płakałam po nim przez kilka dni. Facet poświęca dosłownie wieczność, by być z dziewczyną, w której się zakochuje, a potem staje się coś strasznego- jak w filmie Nicolasa Sparks’a. Kiedy piosenka się kończy, powoli wyjmuję słuchawki i oddaję mu iPoda. - Nawet nie wiedziałam, że masz tam wolne piosenki- mamroczę całkowicie skupiona na moim iPodzie, kiedy mi go oddaje. - Mam dwadzieścia tysięcy utworów, wszystko tu jest- jego głos jest niski i intymny. - Nie!- Mówię w automatycznym niedowierzaniu, kiedy obracam się i sprawdzam jego sprzęt. To prawda. Mel myśli, że jest mistrzem, bo ma dziesięć tysięcy. Będę jej musiała powiedzieć, że się myli. A teraz nie mogę przeżyć tego, że z dwudziestu tysięcy piosenek, wybrał dla mnie właśnie tą? - Podobała ci się?- Jego oczy przyszpilają mnie i wiem, że widzi mój rumieniec. Nic na to nie poradzę. Potakuję. Mój iPod wydaje się być cieplejszy niż zazwyczaj, kiedy nerwowo zaczynam się nim bawić. Odrzucam myśl, że to przez jego rękę. Ale tak jest. Z jego dużej, pełnej blizn, opalonej,

40

pięknej, męskiej ręki. Moje policzki są jeszcze gorętsze i próbuję zanurzyć się w moim własnym świecie muzycznym. Co jakiś czas podczas lotu podaje mi swoje słuchawki z iPodem i każe słuchać piosenki, a ja szukam jakiejś dla niego. Nie wiem co ze mną jest, ale kiedy się do mnie uśmiecha tym leniwym uśmiechem pokazując dołeczki słuchając tych wszystkich dziewczęcych piosenek, które mu podaję- na przykład „I Will Survive” Glorii Gaynor, mam ochotę się rozpłynąć. Zwłaszcza, kiedy w tym samym czasie decyduje się zagrać mi „Love Bites” Defa Leppard’a i szczerzy się diabelsko. Umieram, kiedy basy potężnego Dr. Dre docierają do moich uszu. Wpychają niski, męski wokal głęboko w moje ciało. Każde seksowne słowo wydaje się bezwstydnie pulsować między moimi nogami. Słowa są tak cielesne i sprośne. Przez nie myślę o nim i o mnie. Jak dotykamy się, całujemy i kochamy… Przez moment tego nienawidzę i wierzę, że chciał, bym właśnie tak pomyślała.

♥♥♥

W Atlancie dzielę pokój z Diane. Bardzo podoba mi się to, że trzyma swoją szczoteczkę do zębów, pastę i wszystkie kobiece niezbędniki w takim porządku jak ja. Jest świetną współlokatorką. Radosną i pozytywną o każdej porze dnia. Uwielbiam, że możemy rozmawiać wieczorami o zdrowej kuchni leżąc w naszych wielkich łóżkach. Dowiedziałam się, że robi zakupy jedynie w najlepszych lokalnych sklepach. Kupuje najświeższe składniki każdego ranka i karmi Remingtona jedynie żywnością organiczną. Codziennie, dokładnie co trzy, cztery godziny- to chyba dlatego jego treningi są ustawione na 3-2-3 lub 4-4, w przypadku tego drugiego, jeśli posiłki są cięższe. Ten facet je za trzy dorosłe lwy. Dużo białka. Dużo warzyw. A podczas półgodzinnej przerwy po ćwiczeniach, tyle węglowodanów, że nawet ja dostaję skoku cukru od samego myślenia o tych pysznych, słodkich ziemniakach i makaronach, które pochłania. Przyprawia wszystkie jego posiłki naturalnymi przyprawami takimi jak tymianek, bazylia, rozmaryn, szczyptą czosnku lub pieprzu cayenne i jakimiś mieszankami nie z tego świata, które niecierpliwie chcę wypróbować po powrocie do domu. Jest rozwódką, ma 39

41

lat i powiedziała mi też, że ostatnim miejscem naszej podróży będzie Nowy Jork, miasto które zawsze chciałam odwiedzić. Jutro Remington ma swoją pierwszą walkę z dwóch w Atlancie. Tego popołudnia krzątam się pod ścianą prywatnej sali gimnastycznej, którą wynajął i czekam, by go rozciągnąć kiedy skończy. To nasz trzeci wieczór tutaj i już odkryłam, że Remington Tate trenuje jak szaleniec. Sza. Le. Niec. Zwłaszcza dzisiaj wydaje się być nie do powstrzymania. - Jest jakiś powód dla którego ma tyle pary o tej godzinie?- Pete pyta Trenera Lupe. - Hej, Tate! Przestań popisywać się przed Brooke!- Krzyczy Trener i słyszymy śmiech z drugiego końca sali, gdzie Remington zabija- bezlitośnie morduje- gruszkę bokserską. - Nie mogę go wymęczyć- mówi Lupe obracając się do nas. Przesuwa rękę po łysej głowie sprawdzając czas na stoperze wokół swojej szyi. Jego zwyczajowe patrzenie spode łba pogłębia się.- Lecimy już dzisiaj dziewiątą godzinę, a on nadal ma siłę. Nawet na mnie nie patrz, Pete. Oboje wiedzieliśmy, że tak się stanie odkąd… Oboje spojrzeli na mnie jakby nie mogli przy mnie rozmawiać. Unoszę brew.- Co? Chcecie, żebym wyszła? Lupe kręci głową i wraca do Remingtona, a nadal maltretuje gruszkę, która wylatuje w powietrze niczym kij do bejsbola. Jego ramiona wymierzają ciosy z idealną precyzją, każde uderzenie trafia w sam środek. Dźwięk jest rytmiczny i powtarza się co o ułamek sekundy. Bumbumbumbumbum… - Dziewięć godzin dziennie to za dużo, nie uważacie? Nawet siedem to szaleństwomówię do Pete’a. Dzisiaj przekroczyliśmy czas i jestem w szoku, że ten facet nadal ma siłę. Nawet, kiedy ja trenowałam do Olimpiady to tyle nie ćwiczyłam i szczerze mówiąc, rozkład treningów Remingtona mnie podnieca. Dzisiaj robił brzuszki ze zwisu- wisiał do góry nogami i podnosił ciało do kolan tak szybko jak umiał. Idealnie pracował tymi mięśniami brzucha, jakby w ogóle się nie męczył. Robił podnoszenia na drążku, pompki klasyczne, pompki na deskę (plank)5, pompki na zmianę podciągając nogi do tułowia (mountain

5

Zdj str 33

42

climbers)6. Skakał na jednej nodze na skakance, potem zmieniał na drugą, krzyżował skakankę, kręcił nią , wymachiwał i obracał. Miałam problem, żeby w ogóle ją dojrzeć, bo latała tak szybko rytmicznie odbijając się od podłogi. Ćwiczy ciosy bokserskie sam albo ma sparing z partnerem na ringu. Jeśli jego partner zmęczy się przed nim, tak jak dzisiaj, to Remy wraca do noszenia ciężkich worków albo gruszki. Na samym końcu jest już przemoczony. - Lubi dawać sobie wycisk- wyjaśnia mi Pete, gdy dalej go obserwujemy.- Jeśli o tak późnej porze jeszcze może nawalać, to urywa głowę Trenerowi, że zbyt łatwo się z nim obchodził. Potrzebuje jeszcze godziny, by zwolnić. Trener gwiżdże po mnie, a ja jestem wyczerpana samym patrzeniem jak Remington Tate trenuje. Każdy jego ruch jest tak agresywnie pierwotny, że aż seksualny dla mnie. Nawet w spodniach od dresu i przez mokry t-shirt nie daje się nie zauważyć napiętych mięśni jego górnej części ciała. Sposób w jaki jego spodnie nisko zwisają z wąskich bioder sprawia, że moje piersi są ciężkie i obolałe. Przysięgam na Boga, że nie potrafię sobie wyobrazić jakie to będzie uczucie, gdy kiedyś w przyszłości będę miała laktację. Powstrzymując gorący dreszcz, nakazuję moim nogom ruszyć się i kieruję się na maty. Remington stoi tam czekając na mnie, już bez koszulki. Kropelki potu przywierają do jego torsu. Wiem, że jest ciepły i że jego mięśnie zostały wyćwiczone do poziomu wyczerpania. Nie mamy już w zapasach glikogenu, będzie miał niski poziom glukozy. To oznacza, że będzie gorący jak świeżo upieczony precel, gdy będę go dotykać. Moim marzeniem jest poświęcenie temu życia, ale to tak dotykowa praca, że przy tym mężczyźnie staje się ogromnym wyzwaniem. Nie tylko dlatego, że jego mięśnie są o wiele silniejsze od moich. Po prostu nie umiem dotknąć jego opalonej skóry i nie czuć przechodzącego przeze mnie prądu. Każdy por w moim ciele staje na baczności i dudni w każdej części mnie, która go dotyka. Naprawdę nienawidzę tego braku kontroli nad sobą. Teraz obserwuję jak jego bicepsy napinają się, gdy wyciera się ręcznikiem i przeczesuje nim swoje wilgotne włosy. Są teraz jeszcze bardziej seksowne i nastroszone. Ja mam na sobie tenisówki i obcisły strój sportowy, by łatwiej mi było poruszać się przy nim. Te uderzające niebieski oczy patrzą na mnie, gdy nadchodzę. Dyszy, nie uśmiecha się i siada na ławce. Obchodzę go i zachodzę od tyłu.

6

Zdj str 33

43

Mruczy, gdy kładę palce na jego ramionach i zaczynam je mocno zaciskać. Kiedy tylko nawiązuję z nim kontakt, iskierki podekscytowania trafiają mnie w dół brzucha. Próbuję walczyć z moimi reakcjami i skupić się na poluzowaniu jego szyi, tricepsów, bicepsów. Wbijam się jego mięśnie piersiowe, kręgosłup próbując nie reagować jak kobieta na każdy zacisk jego mięśni pod moimi palcami, niesamowitą twardość jego skóry pod moim dotykiem. Pracujemy nad każdym włóknem, próbując wszystko obluźnić. Niektóre moje ruchy powodują, że wydobywa się z niego niskie mruczenie. Mięśnie w dole mojego brzucha zaciskają się i próbuję je zrelaksować, ale za każdym razem, gdy słyszę to mruczenie, zaciskają się jeszcze bardziej. Nienawidzę, kiedy to robią. Zdaje się, że sztuka relaksowania tego mężczyzny, spina mnie do dziesiątej potęgi. Ale przynajmniej nie jestem już bezrobotna. Oddychając wolno i głęboko, nie spieszę się i masuję jego mięśnie naramiennenajbardziej okrągłe części ramion. Rozciągam je i pocieram. Potem przesuwam się do mięśnia nadgrzebieniowego- to mały mięsień pierścienia rotatorów i najbardziej kontuzjowany z czterech mięśni otaczających ten rotator. Dalej dyszy kiedy kończę, tylko, że teraz ja też. Trener gwiżdże.- W porządku, pod prysznic. Widzimy się juto o szóstej rano gotowi do walki. A teraz idź jeść. Całą cholerną krowę. Remington podciąga mnie do góry z miejsca na podłodze, w którym pracowaliśmy nad jego plecami. Jego niebieskie oczy błyszczą, kiedy ściska moje palce chwilę dłużej niż się spodziewałam. - Jeszcze na mnie nie stajesz? Zabiera mi chwilę zanim przypominam sobie o naszej rozmowie w samolocie. Uśmiecham się krzywo.- Jeszcze nie, ale nie martw się. Jeśli będziesz dalej tak trenował, to ani się obejrzysz, a będę musiała. Śmieje się, zakłada sobie ręcznik wokół szyi i idzie pod prysznic. Kilka godzin później domyślam się, że pewnie padł ze zmęczenia i wyczerpania, które sam sobie zgotował. Z drugiej strony ja, leżę w pełni rozbudzona i nie mogę zasnąć. Od naszego przyjazdu już trzy razy uciskałam sobie tricepsy z całą stanowczością stwierdzając, że nie jestem gruba. I nadal zastanawiam się, co oznacza „hmm”. 44

Rozmyślam o samolocie, jego rękach na moim tricepsie, niebieskich oczach na mojej twarzy i sposobie w jaki pożera mnie wzrokiem, kiedy podchodzę by go rozciągnąć. Myślę o sposobie w jaki się ze mną drażnił i bawił się mną przez te trzy ostatnie dni. Po prostu nie rozumiem, dlaczego to wszystko powoduje drżenie mojego wnętrza i gorące dreszcze wokół mnie. Rozwali mi nadnercza, jeśli tak dalej będzie. Próbuję myśleć o czymś innym, ale moje nogi są niespokojne pod pościelą. Chcą wyjść i pobiegać. Żałuję, że już nie mogę biegać sprintem, poczuć endorfin zamiast tych małych, dziwnych ukłuć w moich nerwach, które dopiekają mi do żywego. Dziwna potrzeba rozkwita we mnie, kiedy widzę Remingtona Tate’a. Nawet jeśli zaprzeczyłam przed Melanie, to byłam taka pewna, że pragnął mnie tej pierwszej nocy w Seattle. Po prostu nie wiem, co się stało, że zamiast tego zostałam zatrudniona. Ale przecież tego chciałam, prawda? Pracy. Z tymże cena jaką muszę płacić za moją nową pracę jest seksualną torturą. Wielka sprawa. Po prostu jutro lepiej go zablokuję. Z tym nowym postanowieniem, biorę iPoda ze stolika nocnego i włączam muzykę. Zmuszam się do słuchania wszystkich piosenek poza tymi, które on mi zagrał.

Muzyka:

Sara Bareilles- Love Song Goo Goo Dolls- Iris Gloria Gaynor- I Will Survive Def Leppard- Love Bites

45

Deska (plank)

mountain climbers

46

- Remy! Wywołajcie Remiego! REMINGTOOOOON!- Krzyczy z całych sił grupa kobiet siedzących za mną. Więc sami rozumiecie jak bardzo, bardzo trudno zablokować mężczyznę, którego pragną wszyscy wokół. A już szczególnie, kiedy moje ciało jest napompowane adrenaliną z powodu rozpoczynającej się walki. Właściwie to przepysznie znajome uczucie. Takie, które kipi we mnie, gdy siedzę pośród widzów w Podziemiu Atlanty i czekam aż Remington wyjdzie na ring. Czuję jakbym to ja miała walczyć, moje ciało jest w pełnej gotowości. Krew jest gorąca i płynna we mnie, nadnercza napełniają mnie odpowiednimi hormonami, a umysł jest czysty niczym wypolerowany kryształ. Moje nogi są nieruchome pod siedzeniem tak samo jak ręce, ale to tylko pozory. Zastygnięcie w przygotowywaniu. Podczas, gdy zewnętrze jest spokojne, wewnątrz szaleje ogień. To jest ta jedna minuta, gdy wszystko cichnie i zbiera się wewnątrz, żeby kiedy przyjdzie właściwa pora, uwolnić energię idealnie zaplanowanym wybuchem i ze skoncentrowaną precyzją. Nawet teraz pamiętam moją idealną pozycję klęczącą na starcie. Sposób w jaki moje wszystkie zmysły skupiały się na wystrzale startowym, gdy wszystko- i mam na myśli wszystko- budzi się na ten dźwięk. W ułamku sekundy zamieniasz się z posągu w pędzącą strzałę. Teraz wydaje się, że czekam tylko, gdy ktoś ogłosi jego imię. Kiedy w końcu słyszę „REMINGTON TATE, RIIIIIPTIDE!”, przebiega mnie nowe drżenie, a nie mam dokąd pobiec, nie mogę ulżyć temu, co krąży w moim ciele. Okrutnie potężny ból jest karmiony tymi samymi hormonami, które pompuje mój organizm i nie mogę tego powstrzymać. Wstaję z krzesła tak jak całe pomieszczenie ludzi, ale tylko tyle mogę zrobić kiedy widzę jak wchodzi na ring w sposób znany tylko jemu. Tłum momentalnie się nim upija i ja także czuję zawroty głowy. Oto on, żyjąca, oddychająca fantazja każdej kobiety. Wykonuje 47

swój powolny, arogancki obrót. Czarne, nastroszone włosy, mocno opalona pierś, uśmiech z dołeczkami- zabójczy uśmiech- wszystko w pakiecie nazwanym Remington Tate. Jest czystą perfekcją i przeszywa mnie nowa fala hormonów, gdy robię to, co reszta tłumu. Pożeram go wzrokiem. Ten uderzający pokaz nisko opuszczonych spodenek bokserskich, ten jawny seksapil sprawia, że staje się centrem mojej uwagi. Centrem. Mojego. Świata. Przytyłam odkąd przestałam trenować i teraz poziom mojej tkanki tłuszczowej wynosi zdrowe osiemnaście procent masy ciała. Nigdy nie byłam tak krągła jak teraz- mam lekko wystający tyłek i bardziej zaokrąglone piersi. Ale też nigdy wcześniej nie byłam bardziej świadoma mojego ciała i jego wszystkich wewnętrznych oraz zewnętrznych części, niż kiedy wchodząc w interakcję z tym jednym mężczyzną. Nawet nie wiem czy kiedykolwiek będę w stanie się do tego przyzwyczaić. Czy kiedykolwiek powstrzymam go przed tym, co mi robi. Czy kiedykolwiek pozwolę sobie przyjąć do wiadomości fakt, że- tak, ten mężczyzna doprowadza moje ciało do szaleństwa i nie kontroluję go. - A teraz osławiony i gorąco przyjęty Owen Wilkes, Irlandzki Konik Polny! Kiedy jego narwany przeciwnik wkracza na ring, niebieski wzrok Remingtona przeszukuje tłum aż w końcu mnie znajduje. Podtrzymujemy nasze spojrzenia i momentalnie brak mi tchu. Jego dołeczki ujawniają się w tak idealnym uśmiechu, że czuję jak przepływa przeze mnie elektryzując zakończenia nerwowe. Nadal uśmiecham się jak kretynka, gdy słyszę gong. Nie mam zamiaru wstrzymywać oddechu podczas walki, ale robię to. Remington wygląda prawie jak znudzony Rottweiler, gdy jego przeciwnik „Konik Polny” skacze po całym ringu i wokół niego niczym mały kangur. Remy szybko go powala, a ponieważ ciągle wygrywa, musi zmierzyć się z całą kolejką bokserów, jeden po drugim. Z tego, co powiedział mi Pete, tylko ośmiu finalistów z każdego miasta będzie walczyło w następnym. Wszystko zakończy się wielką walką pod koniec trasy w Nowym Jorku, gdzie dwóch najlepszych zawodników stoczy 16 rundową walkę, a nie tak jak teraz 3 rundową. Teraz Remington mierzy się z facetem, który wygląda bardziej na zapaśnika niż na boksera. Mięśnie jego brzucha są zwiotczałe i masywne, a jeśli chodzi o szerokość to jest dwa razy taki jak Remington. Coś silnego i prymitywnego ściska moje wnętrze i wstaję z cichym „nie!”, w chwili kiedy mężczyzna nazywany „Rzeźnikiem” wali Remiego w żebra. Uderzenie jest tak mocne, że słyszę jak braknie powietrza. 48

Moje wnętrze zaciska się w trwodze mimo, że szybko wraca do siebie. Moje serce nie przestaje walić w piersi. Przygryzam wargę obserwując jak wymierza zestaw idealnych ciosów w sam środek Rzeźnika. Porusza się tak płynnie, każda część jego ciała jest rozciągliwa i silna. Czasami jestem taka zahipnotyzowana jego ruchami, że zapominam, iż z kimś walczy. Uwielbiam patrzeć na te potężne, umięśnione nogi i sposób, w jaki dają mu podporę, siłę i zwinność. Kocham każdy ruch jego mięśni czworogłowych, ramion, bicepsów. Kocham sposób w jaki jego tatuaż w kolorze wina otaczający jego ramiona akcentuje jak idealnie ma wyrzeźbione ramiona i bicepsy. - Buu! Buuuuu!- Zaczyna krzyczeć tłum. Jest to reakcja na to jak Remy przyjął kolejny cios w swój tors. Wzdrygam się, gdy Rzeźnik kontynuuje prostym ciosem w usta Remiego. Jego głowa odskakuje do tyłu i widzę kropelki krwi przy jego stopach. Znowu słyszę jak mówię łagodne „nie”. Prostuje się i wraca do pozycji zlizując krew z ust. Nie rozumiem dlaczego opuszcza gardę. Wygląda to tak jakby w ogóle się nie chronił. Nawet Trener i Riley obserwujący walkę z krańca ringu patrzą spode łba w dezorientacji. Remington jak zawsze idealnie wymierza ciosy, ale w dziwny sposób daje Rzeźnikowi zbyt duży dostęp do swojego górnego regionu piersiowego. Jestem skonsternowana i chcę, żeby to już się skończyło. Każde uderzenie wymierzane przez tego okropnego mężczyznę lądujące w nim, ląduje też we mnie. Jak wbijanie noża. Kiedy Rzeźnik wali go w bok po raz kolejny, a Remy upada na jedno kolano, chcę umrzeć. - Nie!- Wyrywa mi się krzyk. A kiedy kobieta obok mnie słyszy to, robi wokół ust namiot z dłoni i krzyczy. - Wstawaj, Remy! WSTAWAJ! Zlej go na amen! Ulga opuszcza mnie, kiedy widzę jak wstaje, wyciera krew z ust, ale zerka w moim kierunku i w tym momencie przyjmuje kolejne uderzenie. Odbija się od lin ringu. Moje nerwy są poszarpane w taki sposób, że muszę spuścić głowę i choć na minutę przestać na to patrzeć. W moim gardle znajduje się, dosłownie, kula ognia i nie mogę nawet przełknąć śliny. Jest coś w obserwowaniu jak obrywa, co sprawia że czuję się tak samo bezradna jak wtedy kiedy złamałam kolano i już nic nie mogłam z tym zrobić. Ta pasywność to nie ja. Zżera mnie albo chęć wejścia na ring i pobicia tego pieprzonego tłuściocha albo ucieczki. 49

Nagle tłum zaczyna skandować. - REMY… REMY…REMY. Coś się dzieje, kiedy nie patrzę, ponieważ rozpętuje się chaos w Podziemiu i ludzie zaczynają wykrzykiwać. - Taaak. REMY, REMY, REMY! Przez głośniki wdziera się głos prowadzącego. - Nasz zwycięzca, panie i panowie! RIPTIDE! Ripppppptiiiiiide! Tak, wygłodniałe panie, krzyczcie z całych sił dla najgorszego z niegrzecznych chłopców jakiego kiedykolwiek widział ten ring! Rippppptiiiiide! W zaskoczeniu szybko unoszę głowę i spoglądam na ring. Tłuścioch został usunięty z ringu z pomocą lekarzy i uderza mnie fakt, że Remington chyba połamał mu żebra. Ale mojego faceta nie ma już na ringu. I też może mieć połamane żebra. Mój Boże, co się właśnie do diabła stało? Idę na zaplecze tak szybko jak udaje mi się przedrzeć przez tłum. Moje serce nadal szaleje, a ciało domaga się uwolnienia emocji. Znajduję Lupe, który zajadle kłóci się z Rileyem o to jak „ten łajdak igra z ogniem”. Kiedy mnie widzą, Trener obraca się do mnie plecami, a Riley unosi palec do góry oznajmiając tym samym „na górze”. Potem wyjmuje z kieszeni jeansów klucz do apartamentu Remiego i rzuca mi go. Łapię go i kieruję się do hotelu, który szczęśliwie znajduje się tuż za rogiem. Znajduję Remingtona siedzącego na ławce w nogach łóżka. Jego nastroszone, ciemne włosy są przepięknie rozczochrane jak zawsze, jego oddech lekko nierówny. Przemywa mnie fala ulgi, gdy podnosi głowę i uśmiecha się tym leniwym uśmiechem, przy którym pojawia się tylko jeden dołeczek. - Podobała ci się walka?- Pyta ochrypłym z odwodnienia głosem. Nie mogę powiedzieć, że nie, ale nie mogę też powiedzieć, że tak. Nie wiem, dlaczego jest to dla mnie tak skomplikowane doświadczenie. Więc mówię.- Połamałeś żebra ostatniemu. Jedna błyszcząca, czarna brew unosi się, a potem wypija do końca Gatorade i rzuca pustą butelkę na podłogę. - Martwisz się o niego czy o mnie?

50

- O niego, bo to on nie będzie mógł jutro ustać na nogach.- Chciałam się z nim podrażnić, ale chociaż pomrukuje to nie uśmiecha się. Jesteśmy sami. Nagle każdy por w moim ciele staje się świadomy jego obecności. Moje ręce są lekko drżące, gdy chwytam pudełko z maścią i klękam między jego nogami, by posmarować rozciętą dolną wargę. Czas znika, gdy przykładam tam mój palec. Jego oczy są zmrużone i obserwują mnie. - O ciebie- szepczę.- Martwię się o ciebie. Nagła świadomość dokładnego rytmu jego oddechu zwalcza mnie. Jestem tak blisko, że chyba właśnie zrobiłam wdech powietrzem, które wypuścił i jego zapach bez ostrzeżenia znalazł się we mnie. Pachnie tak dobrze, słono i czysto jak ocean. Jestem bezradna, nie mogę zatrzymać moich reakcji. Moja głowa szaleje w czaszce. Wyobrażam sobie jak pochylam głowę w jego wilgotną szyję i przesuwam językiem po każdej kropelce potu jaką widzę na jego skórze. Patrząc spode łba na swoje własne myśli, zamykam maść wieczkiem. Zostaję na kolanach debatując czy nie zacząć od jego nóg skoro już tu jestem. - Spieprzyłem sobie ramię, Brooke. Kręci mi się w głowie na moje ochryple wymówione imię. Wpływa na mnie sposób w jaki je wymawia, ale maskuję go udawanym ponurym westchnięciem. - Wiedziałam, że nie ma co liczyć na to, by taki buldożer jak ty przetrwał tą noc z jedynie rozciętą wargą. - Naprawisz je? - Oczywiście. Ktoś musi.- Wstaję, klękam za nim na łóżku i chwytam za ramiona. Już nie jestem zdziwiona sposobem w jaki każda komórka mojego ciała skupia się na połączeniu z ciałem tego mężczyzny przez moje ręce. Po prostu zamykam oczy i pozwalam sobie upajać się tym przez chwilę. Próbuję go zrelaksować. Napięcie w jego ciele jest bardziej uparte niż zwykle. Wbijam się głębiej w jego prawe ramię i szepczę. - Ten obrzydliwy drań wymierzył tu dość mocny cios. Wymierzył dużo mocnych ciosów. Boli? - Nie.

51

Chyba słyszę nutkę rozbawienia w jego głosie, ale nie jestem pewna. Moje skupienie wędruje do jego narzekających mięśni stawiających opór moim palcom. Wiem z doświadczenia, że to boli. Musi. - Posmaruję cię arniką i zastosujemy terapię zimnem. Siedzi nieruchomo, gdy wmasowuję olejek w jego skórę. Kiedy zerkam na jego ciemny profil, widzę że jego oczy są zaciśnięte. - Boli?- Mamroczę. - Nie. - Zawsze mówisz „nie”, ale tym razem widzę, że boli. - Są inne części mnie, które bolą bardziej. - Co do diabła?- Drzwi apartamentu otwierają się z hukiem i Pete wpada do głównej sypialni. Nigdy nie widziałam, żeby ten mężczyzna o łagodnej aparycji był taki zły. Jego rysy rodem chłopca z chóru wydają się być ostrzejsze i już nie tak anielskie. Nawet jego loki wyglądają bardziej wymownie.- Co. Do. Diabła?- Powtarza. Ciało Remingtona zamienia się w ceglaną ścianę pod moim dotykiem. - Trener jest podminowany- dodaje Riley wchodząc za nim do środka. Nawet ożywczy Riley dzisiaj patrzy spode łba.- Wszyscy chcemy wiedzieć jedną rzecz. Dlaczego kurwa pozwalasz na skopanie sobie tyłka? Dziwna wibracja pojawia się w pokoju i moje ręce natychmiast przestają poruszać się na jego ramionach. - Celowo pozwoliłeś mu na to? Tak czy nie?- Riley rzuca mu zabójcze spojrzenie. Remington nie odpowiada, ale jego pierś jest teraz naprężona, a wszystkie mięśnie spięte. - Potrzebujesz seksu?- Dopytuje się Pete wskazując na niego.- Potrzebujesz? Moje wnętrze ściska się i wiem, że nie chcę tutaj zostać i słuchać jak ci faceci załatwiają seks Remingtonowi. Mamroczę pod nosem, głównie do siebie bo i tak nikt inny nie zwraca na mnie uwagi, że pójdę do kuchni pomóc Diane i wychodzę. Kiedy idę korytarzem, znowu słyszę Pete’a. - Stary, nie możesz im na to pozwalać tylko po to, żeby móc poczuć na sobie jej ręce. Posłuchaj, możemy załatwić jakieś dziewczyny. Cokolwiek robisz, nie możesz grać w te cholerne gierki jak normalny człowiek. Torturujesz się, Rem. To, co z nią robisz jest niebezpieczne. 52

Zwolniłam tak, że prawie się zatrzymałam, a moje płuca chyba zamieniły się w kamienie. Czy oni rozmawiają o mnie? - W tym roku postawiłeś na siebie wszystkie swoje pieniądze. Pamiętasz ten epizod?Dodaje Pete.- Teraz musisz pokonać Skorpiona w finale za wszelką cenę. To dotyczy też jej, stary. Tembr głosu Remingtona jest niższy niż pozostałych, ale w jakiś sposób jego łagodne warczenie jest o wiele bardziej groźne. - Skorpion jest pierdolonym trupem, więc odczepcie się. - Płacisz nam, żebyśmy zapobiegali takim gównianym sytuacjom, Remy- odpiera Pete, ale to sprawia, że Remington jeszcze bardziej obniża głos. - Mam to. Pod. Kontrolą. Śmiertelna cisza, która zapada po tym szepcie, wprawia mnie w ruch. Idę do kuchni i widzę jak Diane wyjmuje z piekarnika małego, organicznego indyka. Zapach rozmarynu i cytryn sprawia, że zaczynam się ślinić, ale nic nie robi z moim walącym sercem. - Dlaczego oni tak krzyczą?- Pyta Diane przyozdabiając danie. Patrzy spode łba, gdy jej kurczak odmawia ładnej prezencji na talerzu, który wybrała. - Remy został dzisiaj trochę pobity- mówię, bo o to właśnie chodziło. Prawda? Diane kręci głową i chichocze do siebie. - Przysięgam, że ten człowiek ma najbardziej czerwony przycisk samo destrukcji jaki widziałam… Milknie, kiedy drzwi za mną otwierają się. Duża ręka łapie mnie za łokieć i obraca. - Chcesz ze mną pobiegać? Lodowato niebieskie oczy Remingtona wbijają się we mnie i czuję jego frustrację nawet w miejscu, w którym stoję. Spowija go jak czarne tornado. Teraz wygląda jakby był na skraju i jest bardziej niż trochę groźny. - Musisz zjeść, Remy- powiedziała upominająco Diane z kąta. Remington uśmiecha się krzywo, chwyta z blatu karton organicznego mleka i wypija je aż prawie całe trafia do jego żołądka. Odstawia karton i wyciera usta wierzchem ręki. - Dzięki za kolację. Potem unosi brew i czeka na moją odpowiedź. - Brooke?- Ponagla. Przebiega mnie dreszcz. 53

Patrząc spode łba na moją reakcję, spoglądam na jego pierś i zastanawiam się czy cokolwiek poza włożeniem go do lodowatej wanny jest dobrym pomysłem. Czuję jednak, że testowanie jego limitów nie jest opcją na dzisiaj. - Jak się czujesz?- Pytam i obserwuję go. - Czuję, że chcę pobiegać- jego oczy przyszpilają mnie.- A ty? Ta prośba sprawia, że się waham. Chodzi o to, że nikt poza biegaczami nie wie, że bieganie z kimś to poważna sprawa. Bardzo. Poważna. Sprawa. Zwłaszcza, jeśli jest się przyzwyczajonym do samotnych treningów. Tak jak Remington. Poza Melanie, ja też nie biegam z nikim innym. Bieg to czas dla mnie. Czas na myślenie. Czas na wyciszenie. Ale potakuję. Myślę, że naprawdę tego potrzebuje, a ja potrzebowałam tego od wielu godzin. - Założę tylko adidasy i opaskę na kolano. Dziesięć minut później biegniemy po najbliższej trasie naszego hotelu. To piaskowa ścieżka naznaczona kilkoma drzewami i na szczęście dobrze oświetlona w nocy. Remington ma na sobie koszulkę i bluzę z kapturem. Bije się z powietrzem w prawdziwie bokserski sposób, a ja cieszę się chłodną bryzą na mojej skórze w sportowym topie z krótkim rękawem i moich ulubionych Asics’ach. Remington ma parę zajebistych Reeboków do biegania, które bardzo różnią się od butów, których używa do boksowania. - Więc co się stało z Petem i Rileym? - Poszli szukać dziwek. - Dla ciebie? Bije powietrze jedną pięścią, a potem drugą. - Może. Kogo to obchodzi. Jestem bardzo rozczarowana, że straciłam moją kondycję. Pół godziny biegu ustalonym przez nas rytmem, a moje płuca płoną i mocno się pocę pomimo chłodnej, nocnej bryzy. Zatrzymuję się i opieram ręce na kolanach, machając ręką by kontynuował. - Biegnij. Tylko złapię oddech. Dostanę skurczu. Zatrzymuje się ze mną i podskakuje w miejscu, by jego ciało nie ochłodziło się. Potem wyciąga torebkę żelu elektrolitowego z kieszonki na koszulce. Wyciąga ją do mnie i jest tak blisko, że mogę go powąchać. Pachnie mydłem, potem i Remingtonem Tatem. Trochę kręci

54

mi się w głowie. Może skurcz jajników, który podejrzewałam, nie był wcale skurczem, tylko reakcją mojego organizmu na przypadkowe dotknięcia jego ramienia. Odsuwa się i wymierza ciosy w powietrze obserwując jak otwieram torebkę na końcu i wyciskam żel na język. Krew pulsuje dziko w moich żyłach i jest coś szalenie intymnego w tym jak jego niebieskie oczy obserwują jak zlizuję żel z torebki, która należała do niego. Przestaje skakać. Ciężko oddycha.- Coś zostało?- Pyta. Momentalnie wyjmuję torebkę z ust i podaję mu ją. Kiedy ją oblizuje w tym samym stylu co ja, moje sutki twardnieją jak diamenty. Myślę tylko o tym, że liże tą samą rzecz, którą ja przed chwilą lizałam. Drżę opierając się pokusie przesunięcia językiem po jego przeciętej wardze i przyciśnięcia do niego moich ust, żeby jedyną rzeczą jaką będzie lizał byłabym ja. - Mają rację? Chodzi mi o to, co powiedział Pete. Robisz to celowo? Kiedy nie odpowiada, przypomina mi się jego „guzik”, o którym wspominała Diane i moje zmartwienia podwajają się. - Remy, czasami można coś złamać i już nigdy tego nie odzyskać. Nigdy tego nie odzyskać- akcentuję, potem wyglądam na odległą ulicę i przejeżdżające samochody, bo boję się, że wyłapie emocje w moim głosie. Przez niego jestem na skraju i muszę wziąć się w garść. - Przykro mi z powodu twojego kolana- mówi łagodnie, a potem wrzuca pustą torebkę do najbliższego śmietnika i znowu zaczynamy biec. - Nie chodzi o moje kolano. Chodzi o to, żebyś nie traktował swojego ciała jak czegoś oczywistego. Nigdy nie pozwól nikomu zrobić ci krzywdy, nigdy na to nie pozwalaj, Remy. Kręci głową, marszczy brwi i zerka w moim kierunku. - Nie robię tego, Brooke. Ja tylko pozwalam im zbliżyć się na tyle, by ich załatwić. Małe poświęcenia dla wygranej. Kilka trafionych ciosów daje im pewność siebie, potem zaczyna uderzać do głowy, że jestem słaby. Że nie jestem taki jak słyszeli, a kiedy upajają się tym jak łatwo pokonać Remingtona Tate’a, wkraczam do akcji. - W porządku. To o wiele bardziej mi się podoba. Biegamy jeszcze przez pół godziny i po pięciu milach dyszę jak stary pies, który właśnie urodził dwanaście szczeniaków czy coś. Moja duma cierpi i tak samo moje kolano. - Chyba mam dość. Będę miała jutro zakwasy. Lepiej już skończę, bo inaczej będziesz musiał mnie później zanieść do hotelu. 55

- Nie miałbym nic przeciwko- mówi z lekkim, przepysznym chichotem. Potem wymierza w powietrze lewy prosty, prawy prosty i biegniemy z powrotem do hotelu. W hotelowej windzie znajduję się kilka osób oprócz nas. Remington spuszcza niżej kaptur i pochyla głowę, jego profil jest zacieniony materiałem. Zauważam, że robi to, by nie zostać rozpoznanym i śmieję się z rozbawieniem. Młoda para krzyczy do nas z lobby.- Zatrzymajcie windę!- Przyciskam guzik „Otworzyć Drzwi” aż do chwili, kiedy wskakują do środka. Moje serce zatrzymuje się, kiedy Remington chwyta mnie za biodro i przysuwa blisko siebie. A potem umieram, bo pochyla głowę pod moim kątem i słyszę jak głęboko nabiera powietrza. O Boże, on mnie wącha. Mięśnie mojego podbrzusza zaciskają się. Potrzeba obrócenia się, zakopania nosa w jego szyi i polizania wilgoci na jego skórze pali mnie do żywego. - Trochę lepiej się czujesz?- Pytam lekko się do niego obracając. - Taa- jeszcze bardziej zbliża głowę i moja skroń zostaje skąpana jego ciepłym oddechem.- A ty? Jego feromony są dla mnie jak narkotyk, moje gardło wydaje się być tak ściśnięte, że tylko potakuję. Jego ręce zaciskają się na moich biodrach, a moje łono zaciska się tak boleśnie, że prawie się wzdrygam. Kiedy tylko trafiam do swojego pokoju, momentalnie pędzę pod prysznic. Puszczam tak zimną wodę jaką jestem w stanie znieść. Szczękam zębami, ale reszta mojego ciała jest spięta i to wszystko przez niego. Przez niego. Przez niego. Kiedy kładę się do łóżko, Diane mamrocze „hej”, a potem wraca do czytania książki kucharskiej. Odpowiadam tylko „dobranoc”, zamykam oczy i próbuję udawać, że nie smażę się w mojej skórze. Czuję taki ból, że wiercę się pod pościelą ścigana przez to, co Pete powiedział do Remingtona. Ścigają mnie jego pełne, seksowne usta ze świeżym rozcięciem na dolnej wardze, owinięte wokół elektrolitowej torebki. Jego język wyciska z niej resztkę żelu. Myślę o tym jakby to było, gdybym to ja była tą żelową torebką. Jakby to było czuć jego usta na moim języku, które lekko by mnie ssały. Ta myśl przywołuje świeżą kałużę wilgoci między moje uda. Desperacko pragnę jakoś sobie ulżyć od tego niekończącego się, wyczerpującego, hormonalnego szału bycia skazaną na niego. To jak z promieniowaniem. Powinnam być w stanie jakoś się ochronić, ale nie wiem jak. Jego twarz, jego zapach; doprowadzają mnie do szaleństwa. Jest moim klientem, ale także moim… jakby przyjacielem. Muszę go tylko 56

dotknąć. Wiem, że nie mogę go pocałować w te seksowne usta, ale mogę go chociaż porozciągać. Musi być rozgrzany od biegu i zmęczony po walce, a ja pragnę kontaktu z jego ciałem jak narkomanka. Zanim orientuję się, co robię, zakładam welurowy kombinezon. Idę do jego apartamentu i pukam do drzwi. Nie wiem, co powiem. Nie wiem niczego poza tym, że prawdopodobnie w ogóle nie zmrużę oka dopóki go nie zobaczę. Zaoferuję jedynie, że ochłodzę jego kontuzje piersiowe albo że posmaruję go maścią przeciwzapalną albo nie wiem. Dlaczego poprosił mnie, żebym z nim pobiegała? Dlaczego Pete myślał, że celowo pozwala sobie robić krzywdę, żebym go dotykała? Czy tak bardzo pragnął mojego dotyku? Riley zamaszyście otwiera drzwi. Przez jego ramię widzę kobietę w prześwitującej bieliźnie, która tańczy seksownie na stoliku do kawy w salonie. Słyszę też inny kobiecy głos. -… mały ptaszek powiedział nam, że chcesz się z nami pobawić, Remy… - Taa?- Pyta mnie Riley, a ja tylko gapię się jak idiotka. Mój żołądek robi się ciężki, bo oczywiście to są te dziwki, które… Opuszczam głowę i szybko próbuję wymyślić, co powiedzieć. - Czy zostawił tutaj mój tel… o cholera, mam go.- Spoglądam na komórkę w mojej ręce i przewracam oczami, jakbym była głupia. I jestem. Cholera, naprawdę, naprawdę jestem. - Nie ważne. Dobranoc, Riley. Słyszę głęboki głos Remingtona.- Kto to? Biegnę do mojego pokoju i zamykam drzwi. Czuję się odrętwiała. Tym razem, kiedy kładę się do łóżka, wiem, że każdy milimetr pożądania jaki czułam, zniknął z mojego organizmu. Nadal nie mogę zasnąć, ponieważ teraz kobieta, którą Remington całuje w mojej głowie tak żarłocznie tymi swoimi pełnymi, pięknymi ustami; kobieta, która może polizać jego rozciętą wargę, którą posmarowałam maścią, to niestety nie ja.

57

♥♥♥ Remy jest w trakcie sparingu i walczy tak jak według Trenera powinien był walczyć wczoraj. Mimo, że położył na łopatki dwóch ze swoich czterech partnerów, to Trener jest teraz jeszcze bardziej wkurzony. - To partnerzy do sparingu, Tate. Jeśli mógłbyś przestać ich nokautować i po prostu na luźno popracować nad swoimi ruchami, to nadal miałbyś z kim dzisiaj trenować… A tak to już nie mam ci kogo dać. - Więc proszę mi przestać dawać cioty, Trenerze- pluje z ringu.- Przyślij mi Riley’a. - Ha. Nie zrobiłbym tego nawet gdyby miał myśli samobójcze. Potrzebuję go jutro przytomnego. - Hej, ja wiem na czym polega sparing- mówię do Riley’a z miejsca, w którym obserwujemy walkę, czyli przy zewnętrznym rogu ringu. Jego blond głowa obraca się do mnie i nagle wygląda jakby był pod wrażeniem. - Ty chyba właśnie nie zaproponowałaś, że wejdziesz na ring z tym facetem? - A właśnie, że tak. Mogę pokazać temu facetowi ruchy, których jeszcze nigdy nie widział- przechwalam się. Szczerze mówiąc, chcę tylko mieć okazję skopać dupę Remingtonowi Tate’owi za to, że jest takim kobiecym magnesem, przez którego fantazjuję o nim w dzień i w nocy. I za to, że lizał torebkę elektrolitową zaraz po tym jak ja to zrobiłam. Co za flirtujący kutas. - W porządku, Rem, mam coś dla ciebie- woła Riley klaszcząc, by zwrócić na siebie uwagę.- Jestem pewien, że tego partnera nie znokautuje, Trenerze- woła do Lupe stojącego w drugim rogu i śmiejąc się pokazuje na mnie. Remington widzi mnie i rzuca swój kask na podłogę obserwując jak wskakuję na ring w moim obcisłym, jednoczęściowym dresie. Pożera mnie wzrokiem tak jak zawsze. Jest takim facetem, nie może powstrzymać się przed lustrowaniem mnie za każdym razem, gdy do niego podchodzę. Kiedy się teraz zbliżam, jego oczy połyskują rozbawieniem i pojawia się jego powolny uśmiech, który jeszcze bardziej podjudza moją irytację. Dzisiaj był humorzasty, z tego co ja- i jego pokonani partnerzy- widzieli. Moja zrzędliwość też już osiągnęła solidny dziesiąty stopień. Nawet poranna kawa nie poprawiła

58

mi nastroju, ale wiem, że to poprawi. Nawet, jeśli przegram, to cholernie chcę się z kimś zmierzyć. - Nie uśmiechaj się tak. Mogę posłać cię na łopatki moimi nogami- ostrzegam go. - To nie kickboxing. Będziesz też gryzła? Podnoszę nogę do góry i wymierzam kopniaka kickboxera. Bardzo łatwo go unika i unosi brew. Próbuję jeszcze raz, a on znowu robi unik. Wtedy zauważam, że stoi na samym środku ringu, a ja właściwie krążę wokół niego. Wiem, że nie mam szans, jeśli chodzi o siłę, ale mój plan to zamroczyć go i wtedy spróbować posłać na podłogę. Riley nazywa to, co chcę zrobić „falowaniem”. Oznacza to obracanie się i krążenie wokół przeciwnika aż tamten spudłuje. Więc faluję lekko, a on najwyraźniej dobrze bawi się moim kosztem, więc próbuję uderzyć go pięścią. Bez trudu łapie ją w swoją rękę, a potem opuszcza moje ramię. - Nie- upomina łagodnie i owija swoją rękę wokół mojej, by nauczyć mnie jak prawidłowo układać palce do pięści.- Kiedy uderzasz, musisz zrównać twoje dwie niższe kości ramienne- łokciową i promieniową- z twoim nadgarstkiem. Twój nadgarstek nie może być luźny, więc trzymaj go w idealnej linii prostej. Teraz zacznij od przybliżenia ramienia do twarzy, zaciśnij kostki i kiedy będziesz wymierzała cios, obróć ramię tak, że twoja kość łokciowa, promieniowa i nadgarstek będą wydawały się być jedną kością. Spróbuj. Próbuję, a on potakuje.- Teraz użyj drugiego ramienia do gardy. Unoszę jedną rękę zakrywając twarz, a potem znowu atakuję i znowu. Widzę, że on tylko się chroni, nie oddaje ciosów. Adrenalina już mknie w moim ciele i nie wiem czy to przez to udawaną walkę czy te skupione na mnie niebieskie oczy, ale czuję nagłe wyładowania elektryczne. - Pokaż mi ruch, którego nie znam- mówię bez tchu. To podoba mi się bardziej niż podejrzewałam. Sięga po moje obie ręce i ustawia je tak, by pilnowały mojej twarzy. - W porządku. Teraz spróbujmy podwójnego ciosu. Zawsze osłaniaj twarz rękami, a tors ramionami. Nawet kiedy zadajesz cios. Najpierw zamachnij się lewą- przyciąga moje ramię w stronę swojej szczęki- potem przesuń równowagę na nogach w taki sposób, żebyś mogła od razu wykonać mocny cios prawą. Tutaj jest potrzebna dobra praca nóg. Czerp siłę z uderzenia stąd- przytyka palec do mojego brzucha, a potem przesuwa rękę w górę mojego nagiego ramienia do zaciśniętej pięści.- I wyślij całą tą siłę do kostek u rąk. 59

Robi w powietrzu podwójny cios, który jest płynny, idealny i sprawia, że małe kropelki potu pojawiają się między moimi piersiami. Potem moja kolej. Uderzyć lewą, lekko przykucnąć, przesunąć środek ciężkości i uderzyć mocniej prawą. Jego oczy błyszczą z zadowolenia.- Spróbuj jeszcze raz. Uderz mnie w inne miejsce drugim ciosem.- Ustawia się do pozycji z uniesionymi otwartymi rękami, by złapać moje uderzenia. Według rozkazów używam najpierw jednej ręki i uderzam nią w jego lewą, bez problemu łapie mój cios. Potem mocno uderzam prawą. Ku mojemu zadowoleniu moje uderzenia są całkiem znośne, ale chyba muszę włożyć w nie więcej siły. - Podwójny cios po twojej lewej- mówi i unosi wyżej rękę, aby złapać moje ciosy. - Po twojej prawej- mówi i pierwszym ruchem uderzam jego otwartą dłoń pięściąpuf. Potem decyduję, że go zaskoczę i celuję moim prawym mocnym w jego brzuch, który automatycznie się napina i przesyła zaskakujący ból do moich kostek. Nawet on wygląda na zaskoczonego, że udało mi się go trafić tym ostatnim. - Jestem taka dobra- drażnię się z nim, odsuwam się i podskakuję w miejscu tak jak on to robi. Żartobliwie pokazuję mu język. Omija go to, bo jest zajęty obserwowaniem jak podskakują moje piersi. - Naprawdę dobra- mówi wracając do pozycji. Jego oczy pociemniały w sposób, który gotuje moje wnętrze. Decyduję, że ta chwila, w której jest rozkojarzony moimi dziewczynkami będzie najlepszą okazją. Robię wykop, którego nauczyłam się podczas zajęć z samoobrony. Nogi są najsilniejszą częścią ciała kobiety, a już na pewno byłej sprinterki. Moim celem jest uderzenie w ścięgno Achillesa piętą i zwalenie jego dużego ciała i ego na ziemię. Niestety porusza się w momencie mojego ciosu i zamiast tego uderzam w jego but. Ból wyje wzdłuż mojej kostki. Remy szybko łapie mnie za ramię i prostuje. Jego brwi marszczą się. - Co to miało być? - Miałeś upaść- patrzę spode łba. Po prostu na mnie patrzy, przez chwilę jego twarz jest pusta. - Żartujesz, prawda? - Przewracałam mężczyzn o wiele cięższych od ciebie! - Pieprzone drzewo prędzej się przewróci niż Remy, Brooke- krzyczy Riley. 60

- Cóż, widzę- narzekam i ujmuję usta w dłonie krzycząc:- Dzięki za ostrzeżenie, Riley. Przeklinając pod nosem, Remy trzyma mnie za ramię i prowadzi do narożnika. Upada na krzesło, a że jest tylko jedno to sadza mnie na sobie i ogląda moją kostkę. - Spieprzyłaś sobie kostkę, co?- Pyta i po raz pierwszy słyszę, że brzmi na tak… zdenerwowanego na mnie. - Wygląda na to, że nieodpowiednio przesłałam całą swoją wagę do kostki- przyznaję niechętnie. - Dlaczego chciałaś mnie uderzyć? Jesteś na mnie zła? Patrzę spode łba. - A dlaczego miałabym być? Jego oczy wdzierają się w moje i wygląda na przerażająco spokojnego i z pewnością poirytowanego. - Ty mi powiedz. Opuszczam głowę i przyglądam się swojej kostce. Odmawiam wylewania żali wszystkim poza Melanie. - Hej, możemy tu dostać trochę wody?- Woła, a w jego słowa słychać ostrą nutę frustracji. Riley przynosi Gatorade i zwykłą butelkę wody stawiając ja na podłodze ringu obok moich stóp. - Będziemy kończyć- mówi do nas, a potem z troską pyta mnie:- Wszystko w porządku, B? -Świetnie. Proszę, zawołaj mnie jutro. Nie mogę się doczekać, żeby wrócić na ring z tym kolesiem. Riley śmieje się, ale Remington nawet nie raczy na niego spojrzeć. Jego pierś jest mokra od potu, a ciemna głowa opuszczona. Bada moją kostkę, jego kciuki przyciskają ją wokół kości. - To boli, Brooke? Chyba się martwi. Ta nagła delikatność z jaką do mnie mówi, sprawia, że ściska mnie w gardle i nie wiem dlaczego. Tak jak kiedy upadasz i to nie boli, ale płaczesz, bo czujesz upokorzenie. Ja już gorzej upadłam i to przed całym światem. Żałuję, że płakałam wtedy tak samo mocno jak teraz nie chciałabym się załamać przed jednym z najsilniejszych mężczyzn na świecie.

61

W zamian za to, patrzę spode łba i sięgam, by zbadać kostkę, ale on nie odsuwa ręki i nagle kilka naszych palców obejmuję moją kostkę. Czuję jedynie jego kciuki na mojej skórze. - Ważysz tonę- narzekam tak jakby to była jego wina, że jestem idiotką.- Gdybyś ważył trochę mniej, to bym cię przewróciła. Przewróciłam nawet mojego instruktora. Zerka w górę spode łba. - Co mogę powiedzieć? - Że jest ci przykro? Dla zdrowia psychicznego mojej dumy? Kręci głową najwyraźniej nadal poirytowany, a ja uśmiecham się sardonicznie, sięgam w dół po Gatorade i odkręcam zakrętkę. Jego oczy przesuwają się na moje usta, kiedy biorę łyk i nagle czuję coś czego nie można pomylić na jego kolanach pod moim tyłkiem. Kiedy zimny płyn spływa po moim gardle, dociera do mnie, że cała reszta mojego ciała jest rozgorączkowana i robi się coraz gorętsza. - Mogę trochę?- Jego głos jest dziwnie zachrypnięty, kiedy wskazuje na butelkę. Kiedy potakuję, chwyta butelkę w swoją dużą rękę i przechyla ją do swoich ust. Moje hormony budzą się do życia na widok jego ust przyciskających się do gwintu. Dokładnie w tym samym, gdzie właśnie były moje. Jego grdyka przesuwa się, kiedy przełyka. Potem opuszcza butelkę, jego usta są teraz wilgotne, i kiedy oddaje mi Gatorade nasze palce dotykają się. Piorun uderza w moje żyły. Jestem zafascynowana sposobem, w jaki pociemniały jego źrenice i tym jak wpatruje się we mnie bez żadnego śmiechu w oczach. Kiedy automatycznie próbuję zakryć moje zdenerwowanie kolejnym łykiem, obserwuje mnie zbyt mocno, jego usta nie uśmiechają się. Są pięknie różowe. Rozcięcie na jego wardze nadal się goi. To, które chcę polizać. Wstążeczka tęsknoty rozwija się głęboko we mnie i to boli. Jestem na jego kolanach i uświadamiam sobie, że jedna potężna ręka obejmuje mnie w pasie. Nigdy nie byłam tak blisko. Tak blisko, by go dotknąć, pocałować, owinąć się wokół niego. Nagle czuję, że umieram i latam. Już nie mogę udawać, że to nic takiego. Pragnę go. Pragnę go tak bardzo, że nie potrafię jasno myśleć. To jest coś. Coś wielkiego. Nigdy się tak nie czułam. Wiem, że to szalone i nigdy się nie wydarzy, że nigdy nie może się wydarzyć, ale nic nie mogę na to poradzić. Jest jak moja Olimpiada, coś czego nigdy nie będę miała, ale czego pragnę całym moim jestestwem. Absolutnie nienawidzę myśli, że jego ramiona obejmowały 62

jedną, a może nawet dwie kobiety mniej niż dwadzieścia cztery godziny temu, kiedy to ja tego chciałam. Po raz kolejny poruszona tym wspomnieniem, ostrożnie próbuję wstać, a on zabiera mi Gatorade, stawia z boku, chwyta dwa ręczniki z kosza i kładzie jeden wokół swojej szyi. Potem to samo robi mi z drugim, cały czas trzyma mnie w pasie. - Pomogę ci dojść do pokoju, żebyś mogła przyłożyć lód. Opuszcza mnie z ringu tak jakbym nie ważyła więcej od chmury, a później muszę się o niego opierać obejmując ramieniem jego wąski pas, gdy wychodzimy. - Nic mi nie jest- powtarzam bez przerwy. - Przestań się kłócić- mówi. W windzie trzyma mnie blisko siebie, jego głowa jest pochylona i czuję jego oddech przy mojej skroni. Jestem boleśnie świadoma tego jaki jest duży w porównaniu ze mną. Jestem też świadoma jego pięciu palców wokół mojej talii i dokładnego momentu, w którym przesuwa nos za moje ucho. Łaskocze mnie, kiedy wydycha powietrze i jest tak blisko, że jego usta dotknęłyby mojego ucha gdyby się odezwał. Słyszę jak głęboko nabiera powietrza i moje narządy płciowe zaczynają pulsować tak mocno, że chcę tylko obrócić się do niego, zanurzyć nos w jego skórze i nabrać w płuca tyle powietrza, ile to możliwe. Oczywiście nie robię tego. Odprowadza mnie do mojego pokoju, a moje ciało jest w takim stanie, że mój mózg nie potrafi wymyślić żadnego tematu rozmowy, dzięki której pozbylibyśmy się towarzyszącej nam napiętej ciszy. - Hej, stary. Gotowy do walki?- Pyta z drugiego końca korytarza członek obsługi hotelowej, który najwyraźniej jest fanem. Remington pokazuje mu kciuki w górę i uśmiecha się z dołeczkami, a potem obraca się do mnie przyciskając szczękę do włosów za moim uchem. - Klucz- mówi gardłowym szeptem powodującym gęsią skórkę. Przesuwa kartą i wprowadza mnie do środka. Nie ma Diane. Pewnie właśnie przygotowuje dla niego jakąś super luksusową kolację. Sadza mnie na krańcu drugiego podwójnego łóżka. Pewnie domyśla się, że to moje, ponieważ Diane ma przy swoim zdjęcie swojej dwójki dzieci. Chwyta wiaderko do lodu. - Przyniosę ci lodu. - Remy, nic mi nie jest. Mogę to zrobić później…

63

Drzwi zamykają się zanim mogę dokończyć i wypuszczam powietrze. Schylam się, żeby zbadać moją kostkę i ocenić jakie szkody wyrządziłam. Odblokował drzwi od środka, więc nie musi pukać. Sztywnieję, kiedy wraca i zatrzaskuje drzwi. Puszcza wodę w łazience, a potem wraca. Jest taki olbrzymi i dominujący w moim pokoju hotelowym, kiedy stawia wiaderko na dywanie. Klęka u moich stóp i widząc jego potężne ciało i ciemną głowę pochylającą się, by się mną zająć, czuję dreszcze pożądania. Przeszywają mnie z taką siłą, że gapię się na lód i chcę zanurzyć głowę w wiaderku. Zdejmuje mojego tenisowego buta i skarpetkę. Chwyta delikatnie łydkę i wkłada moją nogę do wiaderka. - Kiedy to naprawimy, pokażę ci jak zwalić mnie z nóg- szepcze. Kiedy nie mogę odpowiedzieć i jestem całkowicie rozłożona na łopatki jego dotykiem, spogląda w górę. Jego oczy są zarówno czułe jak i intymne.- Zimno? Chociaż reszta mnie na pewno taka nie jest, to moje palce u nóg zaczynają zamarzać w lodowatej wodzie.- Tak. Kiedy zanurza moją stopę głębiej, moje całe ciało tężeje od zimna i zatrzymuje nogę w połowie drogi. - Więcej wody? Kręcę głową i zsuwam ją na dno myśląc „Bez bólu nie ma wygranej”. Moje płuca kurczą się, gdy ciało próbuje poradzić sobie z zimnem.- O cholera. Widzi mój grymas i wyciąga stopę. Następnie doznaję szoku, gdy kładzie moją lodowatą stopę na swoim brzuchu, aby mnie ogrzać. Jego mięśnie brzucha zaciskają się pod moimi palcami u stóp, a jego wzrok podtrzymuje mój w tak potężnym uścisku, że tonę. Napięcie elektryczne mknie przeze mnie. Jego ciepła, duża, szorstka ręką jest owinięta wokół mojego podbicia. Trzyma moją stopę na swoim brzuchu tak stanowczo, że wydaje się jakby chciał mnie tam czuć. Chciałabym, żeby moje ręce były moimi stopami. Chciałabym poczuć ten kaloryfer pod moimi palcami. Każde wybrzuszenie idealnie przyciśnięte do mojej stopy i palców. Odrętwienie całkowicie mnie opuściło. - Nie wiedziałam, że zajmujesz się robieniem pedicure, Remy- mówię i nie rozumiem dlaczego jestem taka zdyszana. - To taki mój fetysz.

64

Strzela do mnie swoim leniwym uśmiechem, który mówi mi, że robi sobie jaja, a potem sięga wolną ręką do wiaderka i wyciąga jedną kostkę lodu. Kładzie ją delikatnie na mojej kostce i przesuwa po wrażliwej skórze dokładnie obserwują co robi. Moja reakcja jest szybka i brutalna. Moje ciało ogarnia całkowita i totalna świadomość jego dotyku. Mój puls nagle zaczyna wyć w głowie. Boże, ten facet jest dokładniejszy ode mnie. Potem, jakby by potwierdzić moje myśli, ręka którą trzyma moją stopę przesuwa się lekko. Jego kciuk masuje moje podbicie, a zimny lód moją kostkę. W środku mojego brzucha zaczyna się łaskotanie i boję się, że w przeciągu kilku minut obejmie całe ciało. Mój głos drży tak jak reszta mnie. - Robisz też manicure? Znowu podnosi na mnie wzrok, a moje serce przewraca się przez sposób w jaki jego niebieskie oczy działają na mnie. - Pozwól, że najpierw zajmę się twoimi stopami, a potem resztą. Mój brzuch zaciska się, gdy kończy zdanie z kolejnym dość powolnym uśmiechem. Każdy mięsień między moimi nogami zaczyna tętnić, gdy lód powoli próbuje ugasić rosnący ogień w moim wnętrzu. Jestem oczarowana, kiedy obserwuje jak lód sunie po mojej kremowej skórze. Powietrze jest napięte od elektryczności. Bezradnie przesuwam stopą po jego brzuchu czując wzgórki mięśni. Spogląda w górę i ta przyszpilająca intensywność jego oczu wciąga mnie aż nie mogę złapać tchu i tonę. - Lepiej się czujesz?- Mruczy unosząc ciemne brwi. Nie mogę uwierzyć jaki efekt ma na mnie jego głos, dotyk, zapach. Jak druga istota ludzka może mieć nade mną taką władzę. Nie mogę na to pozwolić. Nie mogę. Na to. Pozwolić. Przypominam sobie, że kiedy pragnie się mężczyzny, to ma się kontrolę nad tym, co mu się oddaje. Kontrolę nad tym, co pozwala mu się wziąć. Ale nie mogę zablokować obrazów jego i mnie razem. Jak ja drę jego ubrania i jak on przyciąga mnie do siebie. Jak jego usta przyciskają się do moich. Jak upadamy razem na łóżko. Jak rytmicznie na mnie napiera. Sprawia, że czuję się jak osiemnastolatka. Jak napalona dziewica. Sama myśl o chłopcach…

65

tylko, że on sprawia, że myślę tylko o jednym. I jest bardzo samczy. Bardzo męski, ale też trochę dowcipny, jak chłopiec. Duży, niegrzeczny chłopiec, który zabawiał się ze swoimi małymi dziwkami na stoliku do kawy zeszłej nocy… To nagłe, brutalne przypomnienie ochładza mnie jak zanurzenie w lodowatych wodach Alaski. - Teraz już idealnie. Dziękuję- mówię głosem chłodnym niczym rozpuszczający się lód i próbuję wydostać stopę z jego uścisku. Właśnie mam się uwolnić, gdy drzwi otwierają się przesunięciem karty i wchodzi Diane. - Tutaj jesteś. Muszę cię teraz nakarmić, żebyś miał energię na jutro! Remington patrzy na mnie zdezorientowany nagłą zmianą we mnie. Lekko marszczy brwi, wrzuca do wiaderka topniejący lód, odkłada moją stopę z powrotem na dywan i wstaje. - Jest mi przykro z powodu twojej kostki- mówi do mnie łagodnie i prostuje się. Jego wyraz twarzy jest zdezorientowany i prawie podatny.- Nie martw się, jeśli nie będziesz w stanie przyjść na walkę. - Nie. To nie była twoja wina. Nic mi nie będzie- mówię szybko. - Poproszę Pete’a, żeby załatwił ci jakieś kule. - Nic mi nie będzie. Mam nauczkę za zadzieranie z drzewami. Zatrzymuje się w drzwiach, zerka na mnie siedzącą na łóżku, jego twarz jest nieczytelna. - Powodzenia, Remy- mówię. Patrzy na mnie, potem na Diane. Przeczesuje ręką włosy i wychodzi wyglądając na… poruszonego. Diane wpatruje się we mnie z kompletnym niezrozumieniem. - Przyszłam w złej chwili? - Nie- kręcę głową.- Przyszłaś w samą porę. Chwilę później zrobiłabym z siebie kompletną idiotkę. Nie żeby próba zwalenia z nóg mężczyzny takiego jak on, była bardzo mądrym pomysłem.

66

Pete, Trener i Riley chcą, żebym wyszła z szatni. - Musi się wyciszyć, więc idź usiąść. Cholernie go rozpraszasz- mówi do mnie Pete i choć uważam, że jest najbardziej delikatny z ekipy, to dzisiaj naprawdę brzmi na sfrustrowanego. Może dlatego, że są jego trzydzieste drugie urodziny i wolałaby być wszędzie tylko nie tu.- Masz. Weź ten bilet i idź spotkać się z dziewczynami, które siedzą obok ciebie. To miłe osóbki i są z nami. Później pójdziemy na imprezę. Kilka minut później odkrywam, ze obie dziewczyny wyglądają jak uczestniczki wyborów Miss Świata, które chadzają w bikini przy takich okazjach. Ale ich uśmiechy są szczere, kiedy się do nich obracam. Nie mogę nie zauważyć jak patrzą z aprobatą na moją krótką, czarną spódniczkę i cekinową bluzkę z krótkim rękawem. - Cześć. Jestem Friday, a to Debbie- mówi ruda, która nie tak dawno tańczyła na stole Remingtona i wskazuje na blondynkę, Debbie. - Cześć. Jestem Brooke. - Och! To ty jesteś tą dziewczyną, która przyszła wtedy wieczorem do apartamentumówi Friday. - Nigdzie nie przyszłam- mówię nadąsana faktem, że o tym wiedzą. Więc Riley powiedział im, że to byłam ja w drzwiach? Jakie to żenujące. Friday pochyla się i szepcze mi do ucha.- Myślę, że Remy chce cię przelecieć. Czuję jakby ktoś uderzył mnie tak, że brak mi tchu. Przesuwam się na siedzeniu, a potem ta druga dziewczyna, Debbie, też się nachyla. - Remy naprawdę chce cię przelecieć. Zrobił się taki twardy, kiedy przyszłaś do pokoju i rozmawiałaś z Riley’im. Czułam to, bo siedziałam mu na kolanach. Tylko usłyszał twój głos i bum, był gotowy. - Za dużo informacji! Poważnie!- Krzyczę kręcąc głową z nerwowym śmiechem. Jestem teraz cała czerwona i próbuję poradzić sobie z tysiącem emocji na raz. 67

- Nawet zaproponowałam mu, że się tym zajmę- dodaje Debbie- ale zrobił się cały „odpuść sobie, nic mi nie jest”. Powiedział, że mamy zająć się jego kolegami, a potem wyszedł i zamknął się w swoim pokoju. Pete chce mieć pewność, że dzisiejszego wieczoru się to nie powtórzy. Patrzę na moje kolana i przepełnia mnie przytłaczająca fala zaborczości, o którą nigdy bym siebie nie podejrzewała. - Dlaczego każdej nocy musi coś zaliczyć?- Pytam je nie będąc w stanie ukryć mojej irytacji. - Żartujesz sobie? To Remy. Jest jakby to powiedzieć, przyzwyczajony do dużych ilości. Codziennie. Macham ręką prychając i obracam się spojrzeć na pusty ring. Naprawdę nie chcę myśleć do jakich ilości „tego” Remington jest przyzwyczajony. Jednak obraz jego pięknego ciała splecionego z kimś innym niż ja tak ściska mnie w żołądku, że gdybym coś niedawno zjadła, to teraz istniałoby zagrożenie, że to stracę. Dziesięć minut później słyszę jego imię wdzierające się przez głośniki. - A teeeeraz panie i panowie, przyyywitajcie się z jednym JEDYNYM Remingtonem Tatem, RIPPPPTIDEEEEEM! Fala emocji przeszywa moje ciało, gdy zbliża się truchtając. Momentalnie czuję gorącą wilgoć wsiąkającą w moje majtki. Boże, nienawidzę tego, że za każdym razem kiedy na niego patrzę, chcę żeby był mój. Chcę go dotknąć, poznać. Wspina się na ring w tym połyskującym szlafroku, który kontrastuje z jego dogłębną męskością. W chwili, kiedy się rozbiera, wszyscy zaczynają krzyczeć. Tak jak moje serce, gdy wizualnie wciągam go w siebie tak jakbym potrzebowała działki. Jego ciemne włosy są dzisiaj idealnie nastroszone, te opalone bicepsy rozluźniają się kiedy wyciąga ramiona i robi swoje małe okrążenie. A oto ja, powietrze uwięzło pomiędzy moimi płucami, a ustami gdy obraca się i przeszukuje wzrokiem tłum. Kiedy tylko mnie spostrzega, jego oczy budzą się do życia tak samo jak ja, gdy uśmiecha się do mnie. Podtrzymuje mój wzrok, pojawiają się jego dołeczki i przysięgam, że patrzy na mnie tak jakbym była tutaj jedyną kobietą. Za każdym razem kiedy jest na ringu, całkowicie wchodzi w swoją rolę. A jego oczy po prostu… pieprzą mnie. Wiem, że to nieprawda. Wiem, że widzę tylko to, co chcę. Ale przez krótką chwilę chcę po prostu siedzieć na tym głupim krześle i wierzyć, że istnieje taka magia pomiędzy dwojgiem ludzi. Że mogę być cenna dla tak seksownego, 68

prymitywnego mężczyzny, który jest taki silny, tajemniczy i zabawny. Czaruje mnie jak nic w moim życiu. Nie mogę przestać myśleć o tym, że nie uprawiał seksu z dziewczynami, które przyprowadzili mu Pete i Riley. Tylko o tym mogę myśleć, gdy obserwuję jak pokonuje pierwszego przeciwnika z siłą i grację swojego wytrenowanego ciała, zadowalając tym nie tylko mnie, ale również setki innych kobiet. Obserwuję bez tchu jak pokonuje drugiego i trzeciego. Czuję przypływ dumy za każdym razem kiedy słowo „zwycięzca” łączy się z jego imieniem. Pracuje tak ciężko, trenuje tak ciężko, teraz już znam bokserskie terminy i dokładnie wiem, co robi. Widzę jego podwójne ciosy. Jego lewe proste. Jego sierpowe. Nagle blokuje silny prawy cios lewym ramieniem, robi krok w przód i lewym sierpowym uderza w żebra przeciwnika. Poprawia prawym prostym w szczękę i to kompletnie zwala jego przeciwnika z nóg. Facet próbuje wstać i ponownie upada cały zakrwawiony i wyczerpany. Publika wrzeszczy, jego imię wypełnia całe pomieszczenie. - RRRRIIIIIIPTIDEEEEEEEEEEEEEE! Mój Boże. Walczy jak prawdziwy mistrz i zasługuje, żeby zostać mistrzem tych zawodów. Z dziko walącym sercem obserwuję jak sędzia podchodzi do niego, żeby unieść jego rękę. Czekam z dziwną mieszanką niepokoju i oczekiwania na chwilę, w której ogłosi go zwycięzcą. Wiem, że w tej chwili jego wzrok skieruje się na mnie tak jak za każdym razem od pierwszej walki jaką widziałam. - Panie i panowie, nasz zwycięzca, Riptiiiide! Czuję pulsowanie serca w moich skroniach, gdy te elektryczne niebieskie oczy szukają mnie. Kiedy mnie znajdują, moje wnętrzności gotują się z emocji. Patrzy prosto na mnie, a jego oczy należą tylko do mnie, jego uśmiech należy tylko do mnie i przez ułamek sekundy nie liczy się nic prócz nas. Dzisiejszego wieczoru naprawdę tęsknię za Melanie. Melanie, która krzyczałaby do niego przy moim boku. Mówiłaby mu te wszystkie rzeczy, które ja chciałabym powiedzieć, ale jestem takim tchórzem, że nie zrobię tego na głos. W mojej głowie słyszę ją i chciałabym, żeby mnie odwiedziła, żebym mogła krzyczeć do niego tak jak ona i powiedzieć Remingtonowi Tate’owi, że jest tak cholernie gorący, że nie mogę tego znieść.

69

♥♥♥

Godzinę później wsiadamy do samochodu i zdaje się, że Riley i Pete będą podróżowali osobnym samochodem z Friday i Debbie. Remington i ja jesteśmy wiezieni czarnym Lincolnem przez hotelowego szofera. Nie wiem kto to tak zaplanował, ale kazano czekać mi w czarnym samochodzie i nagle Remy siada obok mnie na tylnym siedzeniu. Moja klatka piersiowa zaciska się z nerwów i podekscytowania. Wziął prysznic po walce i przebrał w czarne jeansy i czarną koszulę z guzikami, której rękawy podwinął do łokci. Zapach jego mydła momentalnie sprawia ból w moich płucach. Ślinię się. Siedzenie jest duże, ale kiedy przebijamy się przez miasto, dostrzegam, że Remington siedzi blisko mnie. Zbyt blisko. Czuję wierzch jego ręki przy mojej dłoni. Pewnie powinnam się odsunąć, ale nie robię tego. Zamiast tego wyglądam przez okno na nocne światła oświetlające ciemność miasta, gdy zbliżamy się do klubu. Tak naprawdę to niczego nie widzę. Moje ciało jest skupione na miejscu, w którym nasze ciała dotykają się. Dlaczego on mnie dotyka? Myślę, że mnie obserwuje, bada moją reakcję, kiedy przesuwa kciukiem po mojej ręce. Chcę zadrżeć. Zamknąć oczy. Po prostu chłonąć go. Nie mogę zapomnieć o tym, co powiedziały mi dziewczyny, o tej małej świeczce nadziei, którą zapaliły we mnie. Muszę wiedzieć. Muszę wiedzieć czy mnie pragnie. Pragnie mnie? Wygląda tak niesamowicie przystojnie, że moje wnętrze trzepocze z odnowioną intensywnością. - Podobała ci się walka?- Pyta mnie niskim i ostrym głosem, gdy studiuje mój profil w cieniu samochodu. Jego oczy połyskują w skupieniu. Zawsze zadaje mi to pytanie po walkach w Podziemiu. Tak jakby moja opinia była dla niego ważna. - Nie. Nie podobała mi się- mówię obracając się do niego twarzą i szczerzę się kiedy widzę jak patrzy spode łba.- Byłeś niesamowity! Strasznie mi się podobała! Śmieje się. Jest to bogaty w męskość dźwięk. Potem straszy mnie, kiedy łapie moją rękę w swój ciepły uścisk i podnosi ją. Mój oddech nieruchomieje, gdy powoli przesuwa 70

ustami po moich kostkach. Czuję wypukłą gładkość jego ust razem z przepyszną blizną na jego dolnej wardze. Przez moją krew przepływa lekki prąd, kiedy jego oczy mają mnie na uwięzi przez cały czas, gdy mnie dotyka. Przez sposób w jaki patrzy spod tych ciężkich, ciemnych rzęs, pulsują mi sutki. - To dobrze- jego pomruk jest gorący i mokry na mojej skórze. Gdy opuszcza moją rękę z powrotem na siedzenie i powoli rozplątuje swoje palce z moich, muszę położyć ją na kolanie i przytrzymać drugą- dlatego, że nagle zrobiła się taka pusta. Klub, który na dzisiaj wybrali jest po brzegi wypełniony ludźmi, na zewnątrz stoją długie kolejki do wejścia. W chwili kiedy Remington wysiada z samochodu, ciągnie mnie w stronę bramkarza, który od razu wpuszcza nas do środka. Riley i Pete już czekają na nas w prywatnym pokoju na tyłach. - Pete właśnie ogląda striptiz- mówi Riley do Remingtona.- Nie masz nic przeciwko, że mu zafundowaliśmy skoro ma urodziny, prawda? Przez otwarte drzwi obserwujemy jak kobieta w cekinowym, srebrnym bikini zbliża się do Pete’a, a on siedzi na kanapie i uśmiecha się do niej. Czuję się tak niekomfortowo, że chyba właśnie się wzdrygłam, bo Riley patrzy na mnie z uniesionymi do linii włosów brwiami. - Brooke, zawstydza cię to?- Pyta rozbawiony. Moje serce zatrzymuje się, kiedy widzę że Remington także mi się przygląda. Patrzy znacząco w moje oczy, potem opuszcza wzrok na moje usta i znowu wraca do oczu. Nagle chwyta mnie za rękę i szepta.- Chcesz pooglądać? Kręcę przecząco głową, więc wyprowadza mnie do baru i na parkiet. Panuje tu nierzeczywisty hałas, cały parkiet pulsuje muzyką i ciepłem tańczących ciał. - Och, kocham tą piosenkę!- Krzyczę kiedy widzę jak Debbie skacze na środku parkietu. Widzi mnie i podchodzi, żeby zaciągnąć mnie do tańca. - Remy!- Friday wpycha go w tłum w tej samej chwili kiedy Debbie piszczy i przyciąga mnie blisko do swojego ciała. Potem chwyta mnie za biodra i zaczyna się ode mnie odbijać seksownymi, kobiecymi ruchami. Śmieję się i obracam z rękami w powietrzu, a „Scream” Ushera wypełnia pomieszczenie. Wtedy ponad tłumem kilka metrów dalej widzę Remingtona. Nie tańczy. W zasadzie to w ogóle się nie rusza.

71

Obserwuje mnie z uśmiechem na ustach i błyszczącymi oczami. Nagle chwyta mnie od tyłu i przyciska do siebie zanurzając głowę w mojej szyi. Przesuwa moje włosy na bok i przyciska swoje ciało do mojego kręgosłupa wdychając mnie mocno- mogę poczuć jak głęboko wdycha powietrze. Mój brzuch zaciska się w odpowiedzi i czuję jak jego usta rozchylają się na moim karku. Podgryza moją skórę, a potem liże ją. Moje ciało elektryzuje się. Sięgam do góry i za siebie, chwytam jego głowę i przysuwam bliżej siebie. Podążam za jego biodrami, ludzie tańczą wokół nas, temperatura w pomieszczeniu rośnie. Jego ręce łapią mnie za biodra ściskając je, gdy mocno przysuwa mnie do swojego przodu. Moje pośladki czują jaki jest twardy. Chce, bym wiedziała jak bardzo mnie pragnie. Jego język przesuwa się w górę mojej szyi do ucha. Przebiega mnie dreszcz kiedy rozkłada rękę na moim brzuchu i obraca mnie twarzą do siebie. Nasze oczy spotykają się. Nie odwracamy wzroku. Muzyka pulsuje przeze mnie, pożądanie zawiązuje się i przewraca w moim wnętrzu. Oplatam go ramionami, przyciskam się do niego i przechylam głowę na bok, do jego ust. Muszę wiedzieć jak smakuje. Poczuć go. Nie spał z tymi dziwkami. Wzwód, który miał tamtego dnia należał do mnie. Nie spojrzał na żadną inną kobietę przez cały wieczór. Ani podczas walki, ani tutaj. Nie patrzył na nikogo poza mną. A ja nie patrzę na nikogo, na nic, tylko na tego pięknego mężczyznę przede mną, który puszcza mi piosenki, biega ze mną, trenuje ze mną, okłada moje kontuzje lodem. Niebieskie oczy zamroczone pożądaniem, ciemne rzęsy patrzące w moje oczy, na moje usta. Chwyta moją twarz jedną ręką, zbliża usta do mojego ucha i znowu mnie wdycha. Jego oczy zamykają się kiedy pociera moją twarz swoja. - Wiesz, o co prosisz?- Pyta ochryple. Jego oddech jest ciężki i szybki.- Wiesz, Brooke? Nie mogę odpowiedzieć, a on łapie mnie za tyłek i przyciąga jeszcze bliżej siebie. Jego usta prawie, prawie dotykają moich. Doprowadza mnie do szaleństwa. Do szaleństwa. Chcę go mieć. Chcę pozwolić sobie go mieć. Przesuwam palce w górę jego piersi, w jego tak jedwabiste włosy. - Tak- serce wali mi w uszach, gdy staję na palcach i przyciągam jego głowę w dół. Wtedy ktoś wpada na mnie od tyłu i lecę do przodu. Remington łapie mnie jedną ręką i przysuwa do swojego boku. - Czy to nie Riptide i jego nowa cipka?

72

Obracam głowę i dociera do mnie, że ktokolwiek na mnie wpadł, nie zrobił tego przypadkiem. Okrążają nas czterej ogromni mężczyźni. Jeden z nich, większy niż pozostali, ma okropnego czarnego skorpiona wytatuowanego na prawej kości policzkowej. Remington spogląda na nich jakby byli równie znaczący co kilka much. Potem obejmuje mnie ramieniem i wyprowadza z parkietu. - Jak ma na imię twoja dziewczyna? Kogo imię woła, kiedy ją pieprzysz, co? Remy pozostaje milczący i prowadzi mnie w stronę baru, ale jego palce zaciskają się w pięść na moich plecach, gdy popycha mnie do przodu. Mężczyźni idą za nami, ale Remington nadal ich ignoruje. Odwraca mnie od nich i zakrywa mi widok swoją piersią. - Idź do Riley’a i poproś żeby zabrał cię z powrotem do hotelu- szepcze. W mojej głowie rozlegają się dzwony alarmowe, kiedy dociera do mnie, że to prowokacja, by wpędzić Remingtona w kłopoty. Jestem w drużynie wystarczająco długo, żeby wiedzieć, że za walkę poza ringiem Remy może wylądować w więzieniu i zostać usunięty z zawodów. - Remy, nie możesz wdać się w bójkę- ostrzegam, kiedy nagle największy z czterech mężczyzn odzywa się. Podnosi głos wystarczająco by idealnie słyszano go ponad muzyką. - Mówimy do ciebie, idioto. - Słyszałem cię, dupku. Po prostu gówno mnie obchodzi, co masz do powiedzeniaodszczekuje Remy. Jego kolega próbuje uderzyć Remingtona, ale ten robi szybki unik i popycha go tak mocno, że facet potyka się i upada. Nagle uprzytamniam sobie, że to taka taktyka. Koledzy faceta z tatuażem skorpiona będę bili Remiego tak długo aż nie będzie miał innego wyboru jak odpowiedzieć tym samym. Zleje ich na amen, wykopią go z ligi i możliwe, że wrzucą do więzienia, a facet skorpion przecież „nic” nie zrobił. A jeśli to jest facet, którego Remy musi pokonać w finale, to pewnie bardzo mu zależy, żeby zająć się nim zawczasu. Co za śmieć! Remy robi się poważnie zły. Chwyta jednego za koszulkę i syczy. - Wypad stąd albo odetnę ci jaja i nakarmię nimi twoją matkę!- Popycha go, potem łapie pozostałą dwójkę i popycha ich w tym samym czasie, każdego jedną ręką. Wygląda na tak wkurzonego, że zaczynam naprawdę się martwić. Na jego rękach, ramionach i szyi pojawiają się żyły. Kiedy trzeci mężczyzna zachodzi go od tyłu, łokcie Remingtona cofają się mocno i idealnie trafiają w twarz biedaka. 73

- Sorry stary, moja wina- przeprasza. Mężczyzna przeklina pod nosem i zakrywa zakrwawiony nos. W międzyczasie widzę, że facet z tatuażem skorpiona obserwuje całą sytuację z szerokim uśmiechem. O nie ma mowy, gnoju! Moje ciało jest nastawione na walkę. Szumi mi w głowie, a przez system mknie gorąca krew. Już czuję jak karmi moje mięśnie, a serce dziko pompuje krew. Podbiegam do baru, chwytam dwie butelki, wracam i uderzam nimi w głowy dwóch dupków. Rozbijają się i szkło rozpryskuje się dookoła. Idę po kolejną butelkę i wracam biegiem mając na celowniku trzeciego faceta. Wtedy widzę Remiego, który patrzy na mnie z przerażeniem, a jego twarz robi się coraz bardziej szkarłatna. Zabiera butelkę z mojej ręki, z hukiem stawia ją z powrotem na barze, a potem przerzuca mnie sobie przez ramię jak worek ziemniaków i przemierza tłum w poszukiwaniu Pete’a. - Remington- narzekam uderzając jego plecy pięściami próbując się oswobodzić. Moje hormony szaleją, gdy dociera do mnie, że trzyma jedną rękę na moim tyłku. Słyszę jak szepcze coś do Pete’a i w końcu moja krew znowu zaczyna płynąć we właściwych kierunkach, kiedy wrzuca mnie na tył samochodu. Przepełnia mnie adrenalina. Nigdy nie brałam udziału w bójce. To niesamowite uczucie. Niesamowite. Nasz hotelowy szofer siada za kółkiem i wjeżdżamy na ulicę. Widzę, że Remington oddycha ciężko i szybko. Tak jak ja. Nasze oczy spotykają się w zaciemnionym samochodzie. Jego są całkowicie czarne, a twarz naznaczona jest rozgorzałą furią. - Co ci do diabła strzeliło do głowy?- Wybucha. Jego zaciśnięte w pięści ręce spoczywają na udach i przez chwilę wydaje mi się, że zaraz wbije je w siedzenie. Spojrzenie jego oczu jest okrutnie surowe i dziwne. Prawie zwierzęce. Pewnego rodzaju… zaborcze. Powoduje, że przemywa mnie dziwna, malutka iskierka podekscytowania. Byłam gotowa go pocałować. Moje ręce są zaciśnięte na kolanach, próbuję je uspokoić.

74

Ale Boże, jestem tak napalona, że nie mogę trzeźwo myśleć kiedy na niego patrzę. Nie mogę myśleć i jestem zniszczona tą bolesną tęsknotą pragnienia by był ze mną. Jego palce trzęsą się, chcę chwycić jego rękę i położyć ją sobie na piersi. Błagać go, żeby mnie dotykał. - Właśnie uratowałam ci tyłek i było niesamowicie- mówię i wypełnia mnie nowy zastrzyk adrenaliny. Remy wydaje się wisieć na włosku, kiedy pociera twarz dłońmi i kładzie łokcie na kolanach. Pochyla głowę i pociera potylicę rękami, które jak teraz widzę, mocno się trzęsą. Jego oddech też nie jest prawidłowy. - Na miłość kurwa boską, nigdy, nigdy więcej tego nie rób. NIGDY. Jeśli któryś z nich położy na tobie łapę, to ich kurwa pozabijam i będę miał w dupie kto mnie zobaczy! Moje ciało napełnia się podekscytowaniem kiedy pochyla się i patrzy na mnie z pożądaniem, które nie mieści się w głowie. Łapie mnie za nadgarstek i ściska tak mocno, że tracę oddech. Spogląda w dół i puszcza mnie. - Mówię poważnie. Kurwa, nigdy więcej tego nie rób. - Oczywiście, że znowu to zrobię. Nie pozwolę ci wpaść w kłopoty. - Jezu, czy ty jesteś poważna?- Nigdy nie widziałam go tak wstrząśniętego. Pociera twarz rękami, a potem ponuro patrzy przez szybę. Jego ciało trzęsie się.- Jesteś jak laska dynamitu, wiesz o tym? Wzruszam ramionami, a potem potakuję lekko czując się tak wywindowana jak on. Kiedy jedziemy windą jesteśmy sami, ale stoimy po jej przeciwnych stronach. Jest nakręcony. Pobudzony. Patrzy wszędzie byle nie na mnie. Strzela kostkami, potem szyją. - Wszystko w porządku- mówię delikatnie dotykając jego ramienia, a on sztywnieje jakbym raziła go prądem. Spogląda na moją rękę na swoim ramieniu. Wracam do swojego kąta i patrzymy sobie w oczy. Powietrze między nami dudni prawie jak burza. Wygląda jakby chciał się na mnie rzucić i równocześnie uciec ode mnie. Rozprostowuje ręce przy bokach i mówi już łagodniej kiedy idziemy korytarzem do naszych pokoi, ale nadal słychać w nim emocje. - Przykro mi, że musiałaś oglądać tych dupków- mamrocze. Widać, że próbuje się uspokoić, gdy przebiega ręką przez nastroszone włosy.- Kurwa, połamię Skorpionowi wszystkie kości i wyłupię mu te przeklęte oczka kiedy będę miał okazję.

75

Potakuję, żeby go uspokoić. Myślę, że naprawdę pragnie zrobić im krzywdę. Jestem tak nakręcona, że nie wiem co ze sobą zrobię sama w pokoju. Nie wiem co zrobić z rękami, z myślami. Całe to szaleństwo kotłuje się we mnie i zmierza donikąd. - Mogę pobyć w twoim pokoju do czasu aż chłopaki wrócą?- Pytam. Waha się, potem potakuje i idę za nim do jego drzwi. Siadamy na kanapie w salonie. Włącza telewizor i zostawia na pierwszym kanale jaki się pojawia. - Chcesz coś do picia? - Nie- mówię.- Nigdy nie piję dzień przed lotem, bo inaczej podwójnie się odwodniam. Potakuje i przynosi z baru dwie butelki wody. Siada obok mnie. Jego udo znajduje się tak blisko, że czuję jego mięsień czterogłowy. Moje serce nadal bije jak szalone. Pamiętam sposób w jaki tańczyliśmy i moja skóra znowu robi się gorąca. - Dlaczego wpadłeś w tarapaty kiedy byłeś zawodowcem?- Pytam go. - Przez taką bójkę jak ta, której zapobiegłaś. Patrzy na ekran ruszając szczęką, a ja obserwuję oczarowana grę świateł na jego twarzy. Rozciąga prawe ramię na oparciu za mną z mylną spokojnością. Czuję napięcie emanujące z jego ciała i nagle moje serce przyspiesza w oczekiwaniu. Do mojego umysłu wkradają się dźwięki z telewizora i dociera do mnie, że para na ekranie całuje się. Mój brzuch zaciska się. Nigdy wcześniej nie widziałam tego filmu, ale kiedy w tle pojawia się muzyka, wiem, że zaraz nastąpi gorąca scena seksu. W jego wzroku przez chwilę widzę rozdarcie, chwyta pilota i wyłącza telewizor. Potem rzuca pilot na bok i opuszcza rękę na mój kark. Delikatnie oplata palcami moją szyję. Ciepłe i niewiarygodnie silne cztery palce znajdują się po jednej stronie, a jego kciuk po drugiej. Zakreśla nim kółeczka na mojej skórze, gdy obraca mnie do siebie. Jego dotyk podnieca mnie tak bardzo, że czuję się pijana, naćpana i niemożliwie rozedrgana. - Dlaczego to dla mnie zrobiłaś?- Jego głos jest nie do zniesienia intymny, gdy spogląda do mnie w przytłumionym świetle. - Bo tak.

76

Oboje patrzymy na siebie tak uważnie jak jeszcze nigdy. Jestem super świadoma każdego miejsca, w którym nasze ciała się stykają. Jego udo przy moim. Jego ręka na moim karku. - Dlaczego? Ktoś ci powiedział, że nie umiem się sobą zająć? - Nie. Patrzy na moje usta, potem na oczy. Następnie zamyka swoje i opiera czoło o moje. Mogę tylko wdychać jego zapach jak ćpunka. Moje wnętrze jest odurzone pojedynczym wdechem. Nic w moim życiu nie pachniało tak dobrze jak on. Niedawno wykąpany. Spocony. Tylko on. Jego wdech sięga mojego ucha i odkrywam, że dotykam jego ust pojedynczym opuszkiem palca. Jego wargi są tak pełne i silne, ale w tym samym czasie gładkie i jedwabiste. Czuję szybki, mokry dotyk, kiedy lekko wysuwa język i liże mnie. Dreszcz przebiega po moim kręgosłupie. Pomrukuje, zamyka oczy, wkłada mój cały palec w swoje usta i ssie go. - Remington…- dyszę. - Kochanie, wróciłem! Odskakujemy od siebie na dźwięk trzaskających drzwi i sarkastycznego głosu Pete’a. - Chciałem tylko sprawdzić czy dotarliście cali i zdrowi. Skorpionowi najwyraźniej staje na myśl o wpakowaniu twojego tyłka z powrotem do paki. Światła zapalają się i Remington puszcza mój palec jakby był naładowaną bronią. Wstaje i podchodzi do okna. Oddycha ciężko, słychać to. Tak ciężko jak ja. Momentalnie staję na nogach.- Lepiej pójdę. Pete patrzy na tą scenę z beznamiętną miną i nie mówi ani słowa kiedy pędzę do drzwi. - To ja zaczekam tu na ciebie, Rem- mówi spokojnie Pete. Remy nie odpowiada tylko idzie za mną do mojego pokoju. Czuję ciepło jego ciała na moich plecach, gdy wkładam kartę do pokoju w drzwi. Słyszę jak oddycha za mną w moje włosy, nadal trochę nierówno. Pragnę go, ale widzę przez uchylone pierwsze łóżko, a w nim stopy Diane. Moje sutki są dwoma twardymi punkcikami wpychającymi się na mój stanik. Moje majtki są przemoczone od całej nocy desperackiego pożądania go. Pragnę go tak bardzo, że czuję w gardle podwójny supeł potrzeby i frustracji, bo nie mogę go mieć. Jak bardzo się 77

pozmienia, jeśli coś zrobimy? To nie może zadziałać. To nie może się stać. Jestem jego pracownikiem i to tylko chwilowym, a przygoda na jedną noc już teraz nie wchodzi w grę. Prawda? Za bardzo go lubię. O Boże. Lubię go. Za. Bardzo. - Dobranoc- szepczę zmuszając się, by spojrzeć na jego przystojną twarz. Brutalna czułość w jego oczach wchodzi w każdy por mojego ciała. Chwyta mnie i zostawia na moich ustach szybki i suchy pocałunek. To przerywa we mnie tamę tęsknoty, tak samo jak tej pierwszej nocy kiedy pocałował mnie w Seattle. - Pięknie wyglądasz- szepcze. Z desperacją przesuwa kciukiem po mojej szczęce, chwyta moją brodę i odchyla głowę do tyłu. Po raz kolejny całuje moje usta szybko i sucho.Tak cholernie pięknie, że przez cały wieczór nie mogłem oderwać od ciebie oczu. Potem znika. Gdy już jestem w swoim pokoju, jeszcze raz słyszę jak mówi, że jestem piękna, taka piękna. Trzęsę się jakbym była naga i zdana na siebie podczas huraganu. Przykrywam się wszystkimi kocami na moim łóżku i przykładam pięść do ust- jakby to mogło zatrzymać jego pocałunek. Wieki później nie mogę znieść tego, że nadal nie śpię i nadal się trzęsę. Nie wiem, co zrobię, ale chcę by był mój bardziej niż chciałam czegokolwiek w życiu. Nawet bardziej niż Olimpiady.

Muzyka: Usher- Scream

78

Dzisiaj lecimy do Miami. Przednia część samolotu rozmawia o Skorpionie i „walce poza ringiem”, która prawie wydarzyła się zeszłej nocy. Siedzę z tyłu na ławce obok niego, co staje się naszym zwyczajem. Właśnie wyciągnęliśmy nasze słuchawki. Trzyma swojego iPoda w ręce i już przeszukuje piosenki, ja robię to samo z moimi. Nie jestem pewna czy ta, którą wybiorę będzie słuchana przeze mnie czy przez niego. W samochodzie w czasie naszej drogi tutaj, wyciągnął rękę i szepnął do mnie. - Napraw mój nadgarstek. Ma najgrubszy, najtwardszy nadgarstek jaki kiedykolwiek widziałam i kiedy tylko zaczęłam nim ruszać, wiedziałam że to jedynie wymówka, by poczuć mój dotyk- nadgarstek był bardzo giętki. Kiedy sobie o tym przypominam, moja cipka zaciska się. Czy pragnie mojego dotyku tak bardzo jak ja jego? - Wybierz piosenkę dla mnie- szepcze teraz. Niesamowite jak na jedno jego spojrzenie moje serce wywija koziołki. Potakuję, ale miotam się co mu zagrać. On też szuka i widzę, że również się waha. Żadne z nas już się nie uśmiecha. Żadne z nas nie uśmiechnęło się od wczoraj. Kiedy prawie zrobiliśmy coś szalonego i… wspaniałego. Nadal szukam piosenki, kiedy podaje mi swojego iPoda. Podłączam moje słuchawki, żeby posłuchać piosenki, którą okazuję się być „High on You” Survivor. Gdy skupiam się na tekście, zostaję przeniesiona do jego pierwszej walki. Słowa grają w moich uszach, brzmią zabawnie, radośnie i rytmicznie. Przypominają mi jak stałam i obserwowałam walkę i potem kiedy staliśmy wśród tłumu, a jego ręka dotknęła mojej. Jak oboje poczuliśmy elektryczność… Czuję się równie psotna i sfrustrowana, chcę zobaczyć jak zareaguje, jeśli zrobię coś szalonego. Tak więc szukam naprawdę zabawnej starej piosenki, której cover słyszałam ostatnio w odcinku „Glee”, nazywa się „Anyway You Want It” Journey i podaję mu ją.

79

Zaczyna słuchać z uśmiechem, ale kiedy zdaje sobie sprawę, że refren praktycznie mówi mu, że może dostać „to” w każdy sposób w jaki będzie chciał, podnosi na mnie wzrok. Widzę zapytanie w tych oczach, jego wzrok bez ustanku przeskakuje między moimi oczami, a ustami, oczami i ustami aż w końcu zostaje na ustach. Oblizuję je i widzę jak jego oczy stają się duże i ociężałe. - Rem- woła z przodu Pete. - Ma słuchawki, nie słyszy cię- odpowiadam, bo moja piosenka już się skończyła. - Jezusie, przestań go nakręcać, Brooke. Zwłaszcza, jeśli nie masz zamiaru… Śmieję się, a Remy, nieświadomy tego co powiedział Pete, jest bardzo pochłonięty mną i muzyką. Nie wiem co oznaczają jego spojrzenia, ale przysuwa głowę bliżej. - Zagraj mi jeszcze jedną- rozkazuje szorstko, jego trzeźwe niebieskie oczy wpatrują się we mnie znacząco. Waham się przez chwilę, ale wewnątrz pękam z pożądania i psotności, więc wybieram kolejną starą piosenkę, która wydaję się pasować: „All I Wanna Do Is Make Love To You” Heart. W momencie, w którym zaczyna się refren, widzę że jego źrenice są dziko rozszerzone. Powietrze zatrzymuje się w moich płucach i dociera do mnie, że przez tą piosenkę praktycznie błagam faceta, żeby się ze mną kochał, żeby powiedział, że to zrobi… Niepokój spowodowany jego żarłocznym wyrazem twarzy sprawia, że cofam się gdy się przysuwa. Jego wzrok podtrzymuje mój, a gdy opuszcza swoją ciemną głowę, jest taki gorący, że budzi mnie do działania. Obejmuje mnie ręką w pasie i przysuwa bliżej siebie, potem przechyla głowę i przyciska usta do mojego ucha. Chyba właśnie pocałował mnie w ucho. Zakończenia moich nerwów śpiewają, kiedy chwyta swojego iPoda i ustawia muzykę dla mnie. Znowu słyszę „Iris”, a on obserwuje jak każda kolejna nuta ponownie zapiera mi dech, a tekst sprawia, że chcę się rozpłakać. Podtrzymuję jego wzrok zalana tęsknotą. Jego oczy są żarliwe i konsumujące tak jak słowa, które słyszę. Kiedy piosenka się kończy, zdejmuje moje i swoje słuchawki. Jego oddech jest wyrazisty i nierówny, gdy wtula się we mnie i znowu całuje w ucho. - Pragniesz mnie?- Pyta głębokim głosem, przez który włoski na moim ciele stają na baczność.

80

Potakuję energicznie przy jego głowie, a on zaciska ręce wokół moich bioder. Wkłada głowę w moją szyję i wdycha mnie. Drżenie wybucha w moim wnętrzu i jestem obmyta nagłą pewnością, że tej nocy, tej nocy po pierwszej walce w Miami, Remington będzie się ze mną kochał. Przez resztę lotu obejmuje moje ramiona ręką i przyciska do swojego silnego boku cały czas szepcząc do mojego ucha seksualną grę wstępną. To jedyne miejsce, gdzie nikt inny nie widzi co mi robi. Ciągnie płatek mojego ucha zębami, liże je i kompletnie zapomniał o puszczaniu mi muzyki. Drżę z tęsknoty mokra i wijąca się, gdy zerkam na jego napięte od erekcji jeansy. Wielkość, która rozciąga jeans jest tak oszołamiająca, że świerzbią mnie ręce, język chce go posmakować, polizać, a cipka zaciska się w desperackim pożądaniu. Przyjeżdżamy do pięciogwiazdkowego hotelu i uderzająca do głowy mieszanka oczekiwania i pożądania, z którą się borykam, zostaje wystrzelona przez dach, gdy uświadamiam sobie, że Remy zameldował mnie w apartamencie o dwóch sypialniach- razem z nim. Kiedy klucze zostaję wydane, wszyscy inni też wydają się to zauważyć. - Mam szczerą nadzieję, że wiesz, w co się pakujesz- mówi Pete zatroskanym szeptem, jego brwi są zaciśnięte, a w kącikach oczu widać zmarszczki. Oczy Diane są prawie wypełnione łzami, kiedy odciąga mnie od recepcji. - Och, Brooke, może jednak jeszcze rozważysz zamieszkanie ze mną? Riley podchodzi i patrzy na mnie z pełną otwartością, klepiąc po ramieniu jakbym szła na wojnę. - B, jeszcze nigdy nie widziałem, żeby tak bardzo się starał jak robi to dla ciebie. Ich nastawienie tak naprawdę mnie nie obchodzi. Wiem, że martwią się, iż to źle się skończy. Jestem pracownicą Remingtona i to tylko czasową, a on ma złą reputację z tonami dowodów za sobą. Najwyraźniej jest trochę wybuchowy i czasami ciężko sobie z nim poradzić. Ale mimo, że jest silny, to instynktownie wiem, że nigdy nie zrobiłby mi krzywdy i nigdy nie zrobił niczego, co mówiłoby inaczej. Na razie reszta się nie liczy. Po prostu w ogóle się dla mnie nie liczy. Pragnę go. Z siłą, której nie czułam od sześciu lat. I zrobię to. Może ja też mam czerwony przycisk samo-destrukcji? Nerwy spowodowane tym, co się stanie zjadają mnie, gdy idziemy do naszych pokoi przygotować się na walkę. Nagle czuję, że bardzo potrzebuję Melanie. Wyciągam telefon z torebki i od razu wysyłam jej SMS-a, nie robiłam tego od kilku dni. 81

Brooke: Jak się ma moja BFFFFFFFFFFFF? Melanie: Tęskni za Tobą! Ale wybaczam ci, jeśli powiesz mi, że już zaliczyłaś ten seksowny męski tyłek! Brooke: Och, wzdycha Melanie: Co? Zaliczyłaś?? Brooke: Chyba się w nim zakochuję

♥♥♥

Pochłonął Miami jak lawina. Wróciliśmy z jego pierwszej walki, a nadal brak mi tchu z ekscytacji. Remy prawie nie został draśnięty przez swoich przeciwników. Był super naładowany, jego ciało precyzyjne i tak potężne, że nawet nie musiał wymierzyć wielu ciosów, by powalić przeciwników na łopatki. Przesuwał się do kolejnego jakby był na wakacjach. Pod koniec wieczoru ludzie krzyczeli z zadowolenia i nawet prowadzącemu zabrakło tchu. - Niech ten biedny człowiek spoczywa w pokoju7. O rany, ten mężczyzna umie się bić! Tak dalej, RIP!!!! Oderwij8 im głowy, ty niegrzeczny draniu! Panie i panowie, Riiiptide! Riptiiiiide! Nawet obserwujący z narożnika Riley był tak podekscytowany, że wskoczył Trenerowi na plecy i wyrzucił pięści w powietrze krzycząc. W międzyczasie Pete, który wydawał się zostawić odpowiedzialnego siebie w Atlancie, zadeklarował przed wyjściem z Podziemia: - Powinniśmy to kurwa uczcić! Zanim Remington w ogóle zdał sobie sprawę z tego, co się dzieje, do naszego hotelu już jechał tłum ludzi w tuzinie różnych samochodów. Tak więc teraz znajdujemy się w apartamencie z chyba tysiącem obcych, ale oczywiście tak naprawdę nie może ich tylu być. 7 8

R.I.P od Riptide Rip

82

Właściwie to Pete mówi, że większość tych ludzi już wcześniej imprezowała z Remingtonem, więc są obcy tylko dla mnie. Tłum jest bardzo gęsty, ludzie wylewają się nawet na korytarz i robią tyle hałasu, że nie mogę przestać myśleć jakim błogosławieństwem jest fakt, że dwa pozostałe ogromne apartamenty na tym ostatnim piętrze hotelowy są puste. W innym wypadku pewnie musielibyśmy poszukać sobie dzisiaj innego miejsca do spania. Jestem rozczarowana, że nie byłam w stanie go zobaczyć po tym jak wziął prysznic i się przebrał. Ciągle był flankowany przez fanów i przywieziony do hotelu przez grupkę starych znajomych z Miami- pozwolili mu poprowadzić Ferrari jednego z nich. Teraz kiedy plączę się pomiędzy tymi wszystkimi ludźmi wciśniętymi w miejsce, które miało być apartamentem moim i Remiego, zastanawiam się czy nie powinnam przyłączyć się do zabawy, dać czadu i upić się. Właśnie wtedy rozlega się głośny aplauz przy wejściu, a po nim niezaprzeczalne wiwaty, których powodem może być tylko jeden człowiek jakiego znam. Pojawia się w pokoju niesiony na ramionach czterech facetów. Moje serce zatrzymuje się. Na jego twarzy widać duży uśmiech, arogancki Remy do dziesiątej potęgi, upojony swoimi wygranymi. Kobiety krzyczą, upojone nim. - Remy! Remyyyy! - Właśnie tak, kto jest mistrzem?- Krzyczy i uderza pięściami w swoją pierś. Śmieję się kompletnie wessana, oczarowana i zauroczona nim. Aura jaką emanuje sprawia, że dzisiejszego wieczoru świeci jak słońce. Jeśli teraz powie, że potrafi latać, to myślę, że wszyscy mu uwierzymy. Wszyscy obecni wydają się ciągnąć do niego jakby był magnesem, przesuwają się w jego stronę. Widzi mnie i jego uśmiech łagodnieje. Oczy zapalają się dziwnym, głodnym i jakimś takim rozświetlonym spojrzeniem. - Brooke. Zeskakuje na nogi i przyzywa mnie do siebie gestem ręki, a tłum rozstępuje się bym mogła przejść. Uśmiecha się do mnie, jego tańczące niebieskie oczy podtrzymują mój wzrok, gdy powoli rusza do przodu i spotyka się ze mną w połowie drogi. Podnosi mnie swoimi potężnymi ramionami i okręca wokół, a potem całuje. W chwili kiedy bierze w posiadanie moje usta, w moim ciele wybuchają fajerwerki. Całe to spętane dniami i tygodniami pożądanie kończy się tą chwilą, kiedy wszystko czym jestem i wszystko czego chcę to właśnie to. Ja, która przyciąga bliżej siebie ciemną głowę Remingtona Tate’a i otwiera usta, by pozwolić mu dać wszystko czego chce. 83

Jego pocałunek powoduje dzikie lawirowanie mojego żołądka. Trzyma mnie mocno za biodra i wprawnie przesuwa swoje usta, ocierając językiem o mój. Z jego wnętrza wydobywa się warknięcie, gdy przyciąga mnie jeszcze bliżej siebie i zmusza, abym poczuła jego wzwód. Przez cały ten czas pochyla głowę i pieprzy moje usta jakby nie było jutra. Ludzie obok krzyczą: „Cooo?”, a kiedy każą mu „Iść i zerżnąć tą cipkę!” Remy odrywa się ode mnie. Oddycha ciężko przez nos, gdy przesuwa usta do mojego ucha i szepcze szorstko. - Jesteś moja dzisiejszej nocy. Ucieka mi rozpalony jęk. Łapie moją twarz w te swoje duże ręce, które sprawiają że czuję się krucha i malutka, i wygłodniale bierze ponownie moje usta. Tym razem jest wolny jak gdybym była droga i cenna. - Dzisiejszej nocy jesteś moja. Znowu patrzy na moją twarz, a jego oczy kipią pożądaniem. Chyba właśnie skinęłam w zgodzie, ale jestem zbyt roztrzęsiona, żeby wiedzieć na pewno. Niekontrolowana, skwiercząca gorączka przepływa przeze mnie. Moje nogi nie chcą przestać się trząść, gdy każda z komórek w moim ciele krzyczy z pożądania, bo chcę go teraz. Chcę go teraz. - Remy, pragnę cię, weź mnie!- Krzyczy jakaś kobieta, ale on ją ignoruje, ignoruje wszystko. Poza mną. Z pełnymi intencji ciemnymi oczami, przesuwa dużymi, szorstkimi opuszkami kciuków po obu stronach mojej twarzy, a potem rozkłada palce na mojej skroni i znowu mnie całuje. Nasze usta są gorące i mokre, kiedy się stapiają, wygłodniałe i podenerwowane. Chwytam w pięści miękki materiał jego szarego t-shirta i umieram z tego doznania. Nawet nie obchodzi mnie, kto na to patrzy i jestem nieświadoma wulgarnych rzeczy jakie gwiżdżą. Nie zdawałam sobie sprawy z tego jak bardzo tego pragnę, jak tego potrzebuję dopóki nie przeszyły mnie te drgawki. Jestem pod strumieniem jego nalegających seksownych ust i spojrzenia oczu, które sprawiają, że czuję jakbym była dla niego jedyną żyjącą kobietą. - Zabierz ją do swojego pokoju, Tate!- Krzyczy ktoś, ale on wydaje się być pochłonięty tylko mną. Trzymając mnie w swoich silnych ramionach, odsuwa moje włosy na bok i całuje wzdłuż nagiego zgięcia między moją szyją, a obojczykiem. Jego palce przesuwają się w górę mojej szyi i jeszcze raz, jakby w mantrze, pieści moje ucho i mówi.- Moja. Dzisiejszej nocy.

84

- A ty mój- chwytam jego szczękę i szukam jego pociemniałego wzroku kiedy nagle zostaje odciągnięty przez czterech mężczyzn, którzy jeszcze raz podnoszą go do góry. - Remy, Remy…- skandują, podrzucając go rytmicznie. Wypełnia mnie śmiech, a w piersi pękają bąbelki radości. Cieszę się z mojego powodu. Cieszę się z jego powodu. Cieszę się z powodu tej nocy. W pobliżu, Pete i Riley obserwują tą scenę z tak ponurymi i ściągniętymi twarzami jakby dzisiaj zakopywali zwłoki. - Bawcie się dobrze, chłopcy!- Mówię śmiejąc się kiedy podchodzę do nich. Bardzo prawdopodobne, że moi obaj dziadkowie imprezowaliby lepiej niż ta dwójka. A oni tylko kręcą głowami i wyglądają na przygaszonych. - Robi się pobudzony- mamrocze Pete w większości do Riley’a. - Wiem, stary. Cholera. - Taa- Pete drapie się po lokach.- Czy ja naprawdę zainicjowałem tą całą imprezę? - Przygotuj się na katastrofę lotniczą- tylko tle mówi Riley w odpowiedzi, a potem rusza korytarzem kręcąc głową. Uderza mnie konsternacja. - Co się dzieje?- Pytam Pete’a. - Nic. Jeszcze- spogląda na swój zegarek, a niesionego z powrotem do baru Remiego.Ale jeśli coś pójdzie nie po jego myśli, to będziemy mieli kłopoty. Wielkie. Kłopoty. Rozglądam się dookoła, ale widzę jedynie uśmiechy i śmiech. Z głośników wybucha szalona rockowa muzyka z iPoda Remiego. Naprawdę nie wiem czym ci dwoje się martwią. Wszyscy dobrze się bawią, a Remington pracuje tak ciężko jak żaden człowiek jakiego znałam. Zasługuje na to, żeby wyluzować. Tak, jest trochę pobudzony, ale dla mnie to oczywiste, że czuje adrenalinę po walce. Do tego dodano jeszcze tą rzecz, która trzyma nas oboje, Remingtona i mnie, od kilku tygodni jak parę wygłodniałych kobr. Przez cały dzisiejszy dzień kiedy przyszliśmy zostawić nasze walizki w apartamencie i schodziliśmy na lunch z drużyną i potem kiedy przygotowywał się przed walkę- w każdej sekundzie nasze oczy dziko szukały siebie. Gdy tylko się spotkały, przeskakiwały przez nie tak potężne iskry, że potrzeba bycia z nim przecinała mnie jak baty. Nawet podczas walki, kiedy obrócił się żeby popatrzeć na mnie przed rozpoczęciem, jego niebieskie oczy połyskiwały wielkim apetytem posiadania mnie. Wiem, że teraz czuje ten sam głód co ja, kiedy czekam w

85

rozgorzałym oczekiwaniu na dzisiejszy wieczór. Moje ciało buzuje podnieceniem, a po tak niesamowitej walce, wiem, że Remington buzuje jak szalony. Jest cały rozpalony. Jego energia jest dzisiaj tak potężna, że właściwie ciągnie każdą komórkę i atom w moim ciele, kąpiąc mnie w czystej świadomości jego gorącej męskości. Teraz obserwuję jak stoi za barem i nalewa tequilę do kieliszków. Uderzająco piękna blondynka u jego boku wyciska sobie sok z cytryn między piersi. Potem dodaje szczyptę soli i wkłada kieliszek między swoje ściśnięte cycki. Ciągnie Remiego za nadgarstek i pokazuje mu, że ma się tym zająć. Zazdrość zaciska wszystkie moje wewnętrzne mięśnie. Słabnie dopiero wtedy, kiedy Remy łapie najbliżej stojącego faceta i wpycha jego twarz w jej cycki. Śmieje się głośno i męsko, gdy chwyta nalaną tequilę i zaczyna iść w moim kierunku. Jego oczy napotykają moje i stają się ciemne i dzikie. Tak ciemne i dzikie jak trzepotanie mojego wnętrza. Wydaje się nie chcieć imprezować z nikim prócz mnie i ta wiedza powoduje, że miękną mi kolana. Zrobiłam się wrażliwa, mokra i nabrzmiała między udami. W jednej ręce niesie solniczkę i cytryny. - Chodź tutaj- mówi szorstko, ale miękko, gdy stawia kieliszki na konsoli przy wejściu. Wkłada kawałek cytryny między wargi i pochyla głowę, by mi ją podać. Otwieram usta i sok cytrynowy wlewa się we mnie. Później wyciąga skórkę i dotyka mojego języka swoim. Pomrukuje, oboje pomrukujemy gdy całujemy się liżąc nawzajem. Znowu mruczy, a potem odsuwa się i podaje mi kieliszek. Nigdy się z nikim nie upiłam i nagle jestem szczęśliwa, że zrobię to z nim. Przez moje żyły przepływa nierozważna radość. Czuję się szalona i impulsywna robiąc wszystko to, czego nigdy nie robiłam. Biorę kieliszek między dwa palce, odrzucam głowę do tyłu i wypijam. Czuję jak pali mi gardło, a kiedy znowu podaje mi cytrynę, jestem kompletnie oszalała z podekscytowania. Powtarzając po nim, wkładam kawałek cytryny w usta, a on pochyla się i wysysa od mnie sok. Wymyka mi się jęk, kiedy odciąga skórkę i zastępuje ją swoim językiem. Rozrywa mnie pożądanie, moje ramiona oplatają jego szyję. Puste kieliszki roztrzaskują się o podłogę, kiedy chwyta mnie za tyłek, sadza na konsoli i wsuwa się między moje nogi wpychając język w me usta. Ociera się o mnie swoimi biodrami i twardością, a desperacja w tym ruchu strzela piorunami przez moje ciało. 86

- Tak ładnie pachniesz- dyszy w moje ucho. Jego ręce zaciskają się na moich udach, gdy dalej ociera się o mnie. Jego usta podgryzają dróżkę do mojej skroni i brody. Szybkie i rozpalone usta ocierają się o moje.- Jak lubisz, Brooke? Mocno? Szybko? - Jak tylko chcesz- mruczę odurzona jego ramionami, ustami, kawałkiem materiału pomiędzy naszymi narządami. Myślę, że moje słowa przypominają mu piosenkę, którą puściłam, ponieważ pojękuje i pochyla głowę, by lekko podgryźć moją dolną wargę. - Zaczekaj tutaj, petardko- mówi i wraca do baru. Pijemy drugą kolejkę tequili, potem idzie po trzecią i czwartą. Przy czwartej już z pewnością jestem pijana. Nigdy wcześniej tak naprawdę nie piłam i myślę, że mój organizm nie jest na to przygotowany. Kręci mi się w głowie, kiedy obserwuję jak idzie po piątą kolejkę z głupkowatym uśmiechem. Jacyś mężczyźni znowu go łapią i podnoszą do góry krzycząc: - Kto jest mistrzem? Kto jest mistrzem? - Możecie postawić wasze tyłki, że ja, skurwysyny! Stawiają go z powrotem przy barze, a potem zaczynają krzyczeć pchając w jego stronę olbrzymi kufel piwa. Krzyczą na niego uderzając pięściami w granit i skandują trzysylabowo. - Re- ming- ton! Re- ming- ton! Re- ming- ton! - Chłopaki, uspokójcie się trochę- podchodzi do nich Pete i próbuje uspokoić towarzystwo. - Co to kurwa za głupek?- Mówi jakiś facet z brodą. Remy chwyta go i przyciska do ściany z taką lekkością jakby nie ważył więcej niż dziecko. - To mój brat, ty ropucho. Okaż mu trochę pierdolonego szacunku. - Uspokój się, chłopie. Tylko pytałem! Remy puszcza go na ziemię i wraca do przygotowywania tequili. Wiem, że wróci do mnie z kolejnymi kieliszkami, ale ludzie ciągle go zatrzymują, a z mojego brzucha zaczynają wydobywać się jakieś dźwięki. Nie czuję języka i jestem prawie pewna, że muszę puścić pawia. Zasłaniając usta biegnę do łazienki na najbliższej małej sypialni i ignoruję parę obściskującą się na łóżku. Wpadam do łazienki, blokuję drzwi, a następnie klękam przed toaletą, chwytam włosy i ledwie udaje mi się podnieść klapę przed wymiotowaniem. Pięć minut później nadal robię to samo. Zaczynam mieć prywatną imprezę ze sobą. Tutaj, w łazience.

87

Boże. Mój brzuch. Moja biedna wątroba. Biedna ja. Jestem tak cholernie szczęśliwa, że trenowałam w moich nastoletnich latach, a nie tequilowałam! 9 Nie mogę uwierzyć, że Melanie lubi to robić. Pojękuję w niedoli, gdy mdłości ponownie wracają do mojego gardła. Moja głowa wisi w muszli po raz kolejny i mam konwulsje, wszystko ze mnie wypada. Kiedy myślę, że skończyłam, wszystko jest zamazane i nadal mam zawroty głowy. Płuczę usta i szukam witamin w moich rzeczach, które zostawiłam w tej łazience na wypadek gdybym jednak wolała nie dzielić łazienki z Remingtonem. Teraz to okazało się być świetnym planem skoro mogę spędzić całą noc na rzyganiu. Chwytam czerwoną butelkę z kompleksem witaminy B i C i wrzucam jedną tabletkę do buzi. Domyślam się, że powinnam zacząć się nawadniać, ale jestem zbyt leniwa żeby pójść po wodę. Zamiast tego spłukuję toaletę po raz trzeci, zamykam klapę i opieram na niej czoło w razie gdyby znowu zrobiło mi się nie dobrze. Chwytam telefon i piszę do Mel.

*Czuję się jak gówni! @ Pijana jak cholerny os%oł! ale mam zamier przeledcieć Remiego, jeśli przżję teqile!*

Potem chyba odpływam. Kiedy się budzę, pulsują mi skronie, a hałas dochodzący z apartamentu jest ogłuszający. Jestem na tyle przytomna, żeby wypłukać usta, wygładzić kołtuny w moich włosach i umyć ręce. Później zerkam przez drzwi do pokoju, kochankowie zniknęli, więc po cichu wchodzę do salonu kierując się w stronę hałasu. Nie. Nie hałasu. Pandemonium. Mrugając próbuję ogarnąć scenę przed mną z niedowierzającymi oczami. Nie wiem, co się wydarzyło, ale coś. Na pewno. Się. Wydarzyło. Wszędzie leżą pióra z porozdzieranych poduszek. Szkło trzeszczy pod moimi stopami, kiedy idę. Ludzie przepychają się, niektórzy są pijani i spanikowani jakby próbowali się przed czymś ratować. A potem go widzę. Remington „Riptide” Tate, najseksowniejszy żywy mężczyzna, przewraca wszystko na swojej drodze i krzyczy z całych sił. - Co jej kurwa o mnie powiedzieliście?! Gdzie ona kurwa jest?!

9

ang. Te-kill-ya

88

Pete, już teraz bez marynarki i bez krawata, próbuje go uspokoić. Remy rzuca kryształową karafką w ścianę z fantastycznym hukiem, a ludzie krzyczą zarówno ze strachu i śmiechu. Riley nadal próbuje wyprowadzać ich przez otwarte drzwi apartamentu. Moje upicie momentalnie znika, a przynajmniej spada o pięćdziesiąt procent i jestem prawie trzeźwa z szoku. Wkraczam do akcji i zaczynam popychać w stronę drzwi wszystkie ciała z jakimi wchodzę w kontakt. - Wyjdźcie, wyjdźcie, wyjdźcie!- Krzyczę jak strzyga. Remy słyszy mój głos, obraca się i widzi mnie. Jego oczy połyskują czymś zdziczałym, gdy rzuca lampą, którą trzyma w ręce. Rozbija się za nim wielką eksplozją szkła, a on rusza w moim kierunku. Pete chwyta go i desperacko ciągnie za ramię. - Widzisz, chłopie? Podpisała kontrakt, pamiętasz? Nie musisz demolować hotelu, stary. Kiedy Remington wpatruje się w moje oczy z czystym bólem, Pete wbija mu coś w szyję i jego powieki zamykają się. Jego głowa zwisa w przód, a ja nieruchomieję w całkowitym przerażeniu. Chmury konsternacji pochłaniają każdą racjonalną myśl, kiedy próbuję przetworzyć fakt, że Pete, delikatny Pete, właśnie wstrzyknął coś w tętnicę szyjną Remiego. Riley dalej próbuje pozbyć się ludzi z pokoju, gdy Remy upada, a Pete próbuje oprzeć go o najbliższą ścianę. Kiedy udaje nam się wyprowadzić ostatnią osobę, Riley zakłada sobie jedno ramię Remiego na szyję, Pete robi to samo z drugim. Stopy Remiego ciągną się za jego ciałem, gdy zaczynają przesuwać go w stronę głównej sypialni. Kiedy słyszę jego piękny męski głos, teraz brzmi nie tylko na pijanego, ale też mega odurzonego. Tembr jest niski i ledwo zrozumiały. - Nie pozwólcie jej zobaczyć. - Nie pozwolimy, Rem. Jego głowa jest pochylona do przodu jakby nie miał siły jej wyprostować. - Po prostu nie pozwólcie jej zobaczyć. - Taak, stary, rozumiemy. Lodowate przerażanie łapie moje wnętrze, gdy przesuwam się oszołomiona jak lunatyczka i idę za nimi do drzwi. Stoję w progu, rozdarta pomiędzy pójściem za nim, a moją dogłębną konsternacją tego co się dzieje i jeszcze moją manią porządku. Błaga mnie, żebym

89

zaczęła sprzątać cały ten przeklęty bałagan. Na dodatek jest też tequilę, która nadal sprawia, że czuję się jak osioł. - Co mu jest?- Pytam Pete’a, gdy oboje wychodzą. Riley idzie do telefonu w salonie. - Nic mu nie jest, ma tylko lekkiego doła- Pete chwyta gałkę, by zamknąć drzwi. Nagle łapie mnie troska i trzymam się ramienia Pete’a jakby od tego zależało moje życie. - Nie wciskaj mi tego kitu. Czego mam nie zobaczyć? Mój głos drży, ale jestem tak przerażona, pijana i sfrustrowana seksualnie, że jeśli nie da mi odpowiedzi, to chyba pójdę i porozbijam wszystko, co Remington zostawił w nienaruszonym stanie. Pete waha się, potem uwalnia ramię z mojego śmiertelnego uścisku. - Nie chce, żebyś zobaczyła jego. Jestem tak oszołomiona, że nie mam słów, ale moja potrzeba upewnienia się, że Remingtonowi nic nie jest, jest tak przytłaczająca, że próbuję wejść do środka. Pete szybko i stanowczo odsuwa mnie na bok. - Posłuchaj, był pobudzony odkąd się pojawiłaś i takie rzeczy zdarzają się, kiedy jest pobudzony. Wszystko, czego potrzebuje to jakiś kontakt fizyczny, żeby dobrze się poczuć. To go wyrwie z przygnębienia i wkrótce nic mu nie będzie. Wiedzieliśmy, że to nadchodzi, to była tylko kwestia dni. Zawsze zaczyna się tym, że nie można go wymęczyć na ringu. A fakt, że dyszał za tobą jak pies, nie pomaga, Brooke. - A kto do diabła daje ci prawo do wstrzykiwania środków chemicznych w jego żyły, Pete?- Żądam czując furię w imieniu Remingtona. - On. Tysiąc zdemolowanych hoteli, Brooke. Jestem z nim od dekady, tak samo Riley. Jest najtrudniejszym człowiekiem w obsłudze jakiego kiedykolwiek spotkasz! Riley wraca do nas z ponurą miną. - Są w drodze. - Zamówiłeś dwie?- Pyta Pete. - Trzy. Nowe. Zobaczymy czy to zaostrzy jego przeklęty, uparty apetyt. Kiedy dociera do mnie o czym mówią, momentalnie chcę ich uderzyć. - Trzy nowe co? Prostytutki? Pete klepie mnie po ramieniu z nową falą troski jakby mówił no już, już.

90

- To standardowy protokół, w porządku? To czyste i bardzo drogie kobiety. Nie będzie go obchodziło kto to jest. Nie powinniśmy byli pozwolić mu tak długo nie rozładowywać się, zwłaszcza z tobą w pobliżu. Przepraszam za obrazowe opisy, ale teraz to my musimy naprawić ten problem, a on nie może jutro tak walczyć. Do diabła, cudem będzie, jeśli uda nam się wyciągnąć go jutro z łóżka. Coś ponurego i zielonego zwija się, skręca we mnie i zaplątuje barbarzyńsko w mojej piersi. - Nie chcę tutaj tych kobiet- mówię im ze zwodniczym spokojem. Może nie mam nic do powiedzenia w tej materii, ale pamiętam dzisiejsze pocałunki Remiego, delikatny dotyk jego rąk. Jego słowa. Jesteś moja dzisiejszej nocy… Nagły, wyraźny obraz jego ciała splątanego z kimś innym powoduje, że chcę znowu pobiec do łazienki i zwymiotować. Jestem trochę pijana, a może już mam kaca. Nie wiem. Ale moje serce boli, a żołądek przewraca się na myśl, że ktokolwiek inny może go dotykać. Nagle naprawdę muszę zakryć usta i pobiec do toalety. Spędzam tam następne dziesięć minut, potem znowu płuczę usta i czyszczę wszystko. Wracam do salonu akurat w momencie, gdy przyjeżdżają śmierdzące prostytutki. Zdaje się, że Riley zszedł po nie do recepcji- żaden szanujący się hotel nie pozwoliłby tym kobietom samym wejść- i kiedy Pete otwiera drzwi, żeby je wpuścić z ich śmierdzącymi perfumami i błyskotkami, gapię się. Znowu czuję zieleń i skręt w żołądku. Są takie piękne i uprzytamniam sobie z przerażeniem, że mogę być takim pijakiem, co to zaczyna krzyczeć na ludzi, a potem płakać. Mam ochotę na obie te rzeczy. Jestem taka wściekła, że szybkim krokiem ruszam do przodu i zatrzymuję kobiety, które zrobiły dopiero dwa kroki w salonie. Wszystkie trzy stają, gdy widzą moje potargane włosy i gniewne spojrzenie. - Moje panie, już nie potrzebujemy waszych usług. Przepraszam, że straciłyście czas, to za wasze fatygę. Biorę sto dolarów z portfela Riley’go który stał najbliżej i który to palant miał tupet, by po nie zadzwonić. Wypycham kobiety na korytarz i zatrzaskuję im drzwi przed nosami. Potem obracam się i patrzę spode łba. - To był ostatni raz, kiedy zadzwoniliście po jakieś wywłoki, gdy on jest w takim stanie- mówię grożąco wystawiając palec. Moje serce wali z czystej furii i opiekuńczości.-

91

Zdaję sobie sprawę, że nie mam prawa do podejmowania tutaj decyzji, ale on też nie. On ich nie chce!- Krzyczę. Mężczyźni, oboje kompletnie trzeźwi i zawsze eleganccy w swoich ochroniarskich garniturach i krawatach- poza Pete’m który dzisiaj stracił formę- patrzą na mnie w całkowitej konsternacji, co sprawia, że czuję jakbym zwariowała. Cóż? Zwariowałam? Nie jestem pewna, ale boli mnie w klatce z powodu mężczyzny w głównej sypialni, a moje piersi są ciężkie od szybkich oddechów, gdy próbuję utrzymać swoją pozycję. Wiem, co ci faceci sobie myślą. Wiem, że chcą wiedzieć dlaczego do diabła nie chcę pozwolić tym kobietom wejść. Myślą, że to ja chcę przelecieć Remingtona i że myślę, iż on tak naprawdę pragnie mnie. I może tak myślę. Desperacko tak myślę. Nie tylko chcę go przelecieć, możliwe że poszłam dalej i żywię do niego głębokie, skomplikowane uczucia. Ale myśl, że ktoś go dotyka sprawia, iż chcę zionąć ogniem. Nie obchodzi mnie to, że nie jest mój. Obchodzi mnie to, że w tej chwili Pete wstrzyknął coś w jego żyły i jego ciało jest teraz w stanie czuwania, a mózg wyłączony. Jeśli mogę przerwać ten koszmar to to zrobię i właśnie to zrobiłam. - Nie jestem teraz pijana- ogłaszam mężczyznom, którzy tylko się na mnie gapią. Obaj wzdychają. - Idę do łóżka na wypadek, gdyby nadal był pobudzony, kiedy środki przestaną działać- mówi Riley i podchodzi do drzwi. - Nie wchodź tam- ostrzega mnie Pete wskazując na sypialnię.- Śpij w innym pokoju. Prawdopodobnie nie będzie pamiętał niczego, co teraz do niego powiesz. A jeśli to, co mu podaliśmy zbyt szybko przestanie działać, to może być trudniejszy niż jesteś sobie w stanie wyobrazić. - W porządku- kłamię i idę do drugiego pokoju, żeby przebrać się w moją koszulę do spania, ale nie mogę po prostu go tak zostawić. Tylko Remy i ja śpimy w tym apartamencie, więc kiedy drzwi zamykają się za Pete’m, wiem, że jesteśmy sami. Torując sobie drogę między polem minowym szkła i odsuwając na bok moją chęć posprzątania, otwieram drzwi do głównej sypialni. Czuję szalone pulsowanie w moich skroniach, kiedy patrzę na otoczenie. Zasłony są częściowo rozchylone i czuję falę opiekuńczości i zaborczości, gdy widzę zacienioną postać na łóżku, lekko podświetloną 92

światłami miasta. Mówię sobie, że chcę tylko upewnić się, że nic mu nie jest. Ale jestem tak nakręcona i zmartwiona, że boję się, iż samo zobaczenie go nie wystarczy i będę musiała poszukać pulsu czy czegoś. Wchodzę cicho do środka, wstrzymuję oddech i bezdźwięcznie zamykam za sobą drzwi. Po cichu zdejmuję buty, a potem cicho stąpając po dywanie podchodzę do łóżka. Moje oczy przyzwyczajają się do ciemności. Leży z twarzą w dół i kiedy pojękuje, moje serce szaleje z bólu. Pościel szeleści, a materac piszczy, kiedy się przesuwa. Tak mi odbiło na punkcie tego mężczyzny, że po prostu chcę zjeść go łyżeczką i zrobić wiele innych rzeczy, których nigdy nie chciałam zrobić z nikim innym. Motyle latają w moim brzuchu, kiedy przypominam sobie jak prosił Pete’a i Riley’go żeby nie pozwolili mi zobaczyć. Boi się, co sobie o nim pomyślę? Naprawdę chcę mu powiedzieć, że nadal jest dla mnie „tym wszystkim”. Chcę powiedzieć mu wiele miłych rzeczy. Jak świetnie walczy. Że uważam go za najgorętszą rzecz jaką kiedykolwiek widziałam. Że przez niego chodziłam po chmurach przez całą noc z powodu samych jego pocałunków. Wiem, że ja też chciałam to usłyszeć, gdy mój świat się zawalił, ciało złamało, a duch zamknął w sobie. Wtedy Mel trzymała mnie za rękę i powiedziała mi, że nadal jestem jej numerem jeden. Chcę, by Remy wiedział, że również dumnie trzymałabym plakat mówiący, że jestem jego fanką nr 1. Niestety nie mogę mówić przez ten zbitek emocji w moim gardle. Tak się martwię widząc go w tym stanie, że to mnie zjada. Moja wątroba nie współpracuje zbyt dobrze, więc w tej chwili doświadczam około tysiąca emocji, z którymi nawet nie wiem jak sobie radzić. Chyba chcę go tylko pogłaskać i utulić, ale boję się, że mnie wyrzuci jeśli dowie się, że tu jestem. Podenerwowana pochylam się i kładę rękę na jego dużym, nagim ramieniu. Ciepło sączy się z jego gładkiej skóry i wchłania we mnie, gdy schylam się do płatka jego ucha i delikatnie przesuwam po nim ustami tak jak on robił to mi w samolocie. Zapach jego szamponu i ten naturalny, którym emanuje doprowadza mnie do szaleństwa z pożądania. Nie mogę powstrzymać się przed przejechaniem palcem po jego plecach i okrągłych kształtach jego pośladków. Jest taki piękny, że moje ciało szlocha z tęsknoty poznania go. Rozumiem protokół „rozładowywania” nadwyżki energii. Atleci lepiej się czują, jeśli przed zawodami uprawiają seks i istnieje na to wiele dowodów. Te tygodnie z nim dla mnie 93

także były intensywne i każdego dnia czuję się coraz bardziej zdesperowana i wytrącona z równowagi przez ból czystej, seksualnej odmowy. Delikatnie i z żalem za naszą straconą noc, dotykam wygięcia jego pleców i drżę na kontakt z jego ciepłą, delikatną, jedwabistą skórą pod moimi palcami. Moja cipka zaciska się z tęsknoty, a samolubna część mnie desperacko pragnie, by otworzył oczy, zobaczył mnie i wciągnął w swoje ramiona aż obojgu nam zabraknie powietrza i będziemy wyczerpani. Ale inna część obawia się, że odesłałby mnie. Istnieje wielkie prawdopodobieństwo, że tak będzie. Nawet nie wiem czemu jeszcze tutaj jestem, gdy jasno ostrzeżono mnie, abym trzymała się z daleka. Może jestem słabsza niż Remy. Może jestem bardziej szalona. Ja tylko chcę być przy nim dzisiejszej nocy. Jest teraz uśpiony, duży i bezradny, a ja po prostu wiem, że nigdy nie zrobiłby mi krzywdy. Siadam na krańcu łóżka tak cicho jak to możliwe i kładę się obok niego. Nagle pojękuje delikatnie i przewraca się na plecy. Wstrzymuję oddech, kiedy całe jego pięknie umięśnione ciało zostaje wyeksponowane przede mną. Nie mam czym oddychać. Jego nagość w świetle księżyca powoduje, że robi mi się mokro w ustach i pomiędzy nogami, nogami które teraz wydają się być zrobione z waty. Widzę każdy mięsień w jego ciele. Widzę miejsca, w których się łączą i jak jego skóra idealnie ciasno zakrywa każdy cal. Mogłabym odrysować każdy mięsień ołówkiem. Jest taki idealnie męski, że płonę i jestem przemoczona między nogami. Tak desperacko chcę poczuć jego usta pod moimi, jego język ocierający się o mój. Chcę, żeby się obudził, bym mogła mu powiedzieć, że go pragnę w moich ustach, we mnie. Chcę zdjąć ubrania i przykleić każdy cal siebie do jego złotej skóry. Chcę pochylić się, dotknąć i pocałować go właśnie tam, gdzie jest tak samo duży i twardy jak jego cała reszta. Właśnie tam, gdzie jest taki… męski. Przez chwilę pozwalam moim oczom pieścić go. Jego umięśnione nogi, wąskie biodra, pięknego członka, tak grubego, długiego i aksamitnego… a nad nim najseksowniejszy tatuaż w kształcie gwiazdy jaki widziałam. Wyżej jego kaloryfer, twardą pierś, grubą, potężną szyję i nieprzyzwoicie przystojną twarz. Jego oczy są zamknięte, rzęsy tworzą dwa ciemne księżyce na jego wysokich kościach policzkowych. Jego szczęka jest idealnie kwadratowa, nawet podczas spoczynku. Przesuwam palcem po drapiącym zaroście. - Jesteś taki piękny, Remy. 94

Pomrukuje i obraca twarz w mój dotyk. Obejmuję go w pasie i zakrywam nas słuchając jak oddycha. Jego wielka pierś unosi się i opada, a ja przyciskam moje ciało, aby poczuć jego ciepło. W końcu musiałam zasnąć. Kiedy włącza się alarm w jego komórce o piątej rano, żadne z nas go nie słyszy. Jest dziesiąta rano, kiedy budzi nas Riley. Klaszcze i śmieje się mówiąc, żebyśmy ruszyli nasze leniwe tyłki z łóżka, bo Rem mógłby dzisiaj skorzystać z siłowni. Riley właściwie wydaje się być zadowolony, że „spałam” z Remym. Pewnie bardzo mu zależało, żeby Remy rozładował „to”, czymkolwiek to było, obojętnie czy z pomocą prostytutek czy moją. Facet kompletnie przeoczył sposób w jaki oboje podskoczyliśmy do pozycji siedzącej, kiedy wyszedł. Remington wygląda na odurzonego, gdy tylko widzi mnie po drugiej stronie łóżka. Mam chyba potargane włosy i muszę wyglądać na tak sponiewieraną jak się czuję. Mimo tego, nie mogę nie zauważyć, że jego ciało jest pięknie nagie i to najbardziej niesamowita rzecz jaką widziałam w dziennym świetle. Patrzymy na siebie przez kilka uderzeń serca. Uderzeń serca podczas, których przypominam sobie każdy jego pocałunek z wczorajszego wieczoru. Światło słoneczne wpada do pokoju, łóżko jest nie zrobione, a my oboje w nim jesteśmy. Taksujemy siebie wzrokiem od góry do dołu. Czuję desperacką chęć rzucenia się na jego seksowne kości i widzę prymitywną czujność w jego oczach, gdy po cichu pożera mnie wzrokiem. Moje ciało trzęsie się z pożądania w starej koszulce z Disney World’u, dzięki Melanie i jej corocznych wypadów pt. „pozostań młoda”. Jego oczy są tak ciemne tego ranka, że przysięgam na Boga, iż nie ma już ani jednej niebieskiej plamki w tym gorącym, diabelskim wzroku.

♥♥♥

95

Zanim Remy ma szansę mnie zapytać co robię w jego łóżku, wstaję i szybko idę się przebrać. Jestem szalenie świadoma tego, że jego oczy śledzą mój każdy ruch przez pokój. Ale nie przychodzi po mnie. - To normalne, kiedy to się zdarza- wzrusza ramionami Pete w siłowni, kiedy Remy nie zjawił się w ciągu dwóch godzin.- Brooke, możesz coś zrobić ze swoim dniem. To nie ma sensu. Idź się zabawić, złap trochę słońca. Poważnie, po nocy picia, słowo „słońce” nie jest tak mile widziane jak zazwyczaj, ale potakuję i zwiedzam trochę Miami. Próbuję wchłonąć tutejszą niesamowitą kulturową mieszankę Latynosów i innych, ale po prostu nie mam na to energii. Nigdy w życiu nie miałam kaca. To z pewnością jest doświadczenie, którego nigdy nie chcę powtarzać. Obojętnie ile wody wypiję to nadal jestem spragniona. Mam też mdłości, zamroczoną głowę, jestem słaba, źle się czuję i ledwo utrzymuję otwarte oczy żeby widzieć gdzie idę. Mimo to wysilam się i decyduję zadzwonić do moich rodziców z komórki, gdy przechodzę obok sklepów Śródmieścia Miami. - Gdzie teraz jesteś?- Żąda moja matka.- Twój ojciec chce wiedzieć czy wybierasz się do tej słynnej restauracji Jak-Ona-Się-Nazywała, do tej gdzie chodzą gwiazdy filmowe? - Mamo, ja pracuję- mówię jej.- Dla mnie to nie są wakacje. A gdybyś powiedziała mi jak dokładnie nazywa się ta restauracja Jak-Ona-Się-Nazywała, to może miałabym wskazówkę o czym mówisz. - Och, nieważne! Dostaliśmy nową pocztówkę od Nory! Jest w Australii i przesyła uściski. Powinnaś zobaczyć plażę na zdjęciu, o rany! To się nazywa raj. Zastanawiam się czy widziała prawdziwe aligatory. A może to krokodyle tam mieszkają? Krokodyle czy aligatory? - Krokodyle, mamo. I myślę, że na Florydzie też jakieś są. Hej, nie chcę rozładować sobie baterii, więc zadzwonię do was w przyszły weekend, dobrze? Chciałam tylko sprawdzić czy u was wszystko w porządku- rozłączam się, bo to naprawdę nie był dobry pomysł, żeby dzisiaj dzwonić do moich rodziców. Są świetni i kocham ich, ale są moimi rodzicami. Są wścibscy, mają swoje zdanie i naturalnie, działają mi na nerwy. Jestem szczególnie zła na fakt, że ich marzenia względem mojej światowej sławy roztrzaskały się razem z moim kolanem i wiem, że tak naprawdę nie wierzą, że jeszcze kiedykolwiek będę w stanie prowadzić „pełne” życie.

96

Byłoby o wiele łatwiej radzić sobie z nimi gdyby Nora robiła coś więcej niż wysyłanie jednej kartki miesięcznie. Wracając do hotelu widzę Diane w sklepie z pamiątkami i idziemy na szybki lunch. - Pete powiedział mi, że nasz facet nie najlepiej się dzisiaj czuje- mówi tonem zarówno pytającym jak i smutnym. Dziobię sałatkę i nawadniam się naturalnym sokiem owocowym, głównie dlatego, że przez cały dzień pulsują mi skronie. Wiem, że moja wątroba nie jest przyzwyczajona do takiego maltretowania jakie spotkało ją wczoraj. Zawsze uprzejmie traktowałam moje ciało. Dzisiaj jest po prostu złe na mnie za nadmiar alkoholu, złe wybory żywieniowe i niespełnione pożądanie. - Czy to często się zdarza?- Pytam spoglądając na nią znad mojej sałaty z winegretem. Potakuje. - Rozumiem- mówię słabo i odkładam widelec.- Czy to dlatego, że źle znosi alkohol czy może to jakieś problemy z agresją? - Powiedziałabym, że problemy z agresją, ale nie wiem na pewno.- Diane podnosi swoją mrożoną herbatę, opiera się na krześle i wzrusza ramionami.- Jestem osobą, która wie o tym najmniej. Wiem tylko, że Remy jest trudny- potakuje znacząco i pije przez słomkę.Trudny. Dlatego naprawdę, szczerze chciałabym żebyś rozważyła to zanim… cóż, oczywiście, chyba że już…? - Nic się nie wydarzyło, Diane- pocieram czoło i proszę o rachunek. Wychodzimy i zaprasza mnie do swojego pokoju, żeby przejrzeć przepisy, ale zamiast tego idę do apartamentu. Widzę, że Pete albo Riley powiesili na klamce zawieszkę „Nie Przeszkadzać”. Wsuwam moją kartę klucz i wchodząc do środka zaczynam po cichu sprzątać największy bałagan. Doprowadzenie pokoju do przyzwoitego wyglądu zajmuje godziny i kiedy zamiotłam całe szkło do drzwi, zadzwoniłam do obsługi hotelu po tuzin plastikowych worków. Po skończeniu pracy wskakuję pod prysznic. Nadal śpię w apartamencie prezydenckim mimo, że Diane zaproponowała mi spędzenie dzisiejszej nocy u niej. Po prostu… nie mogę iść nigdzie indziej. Chciałam spać z Remym, i teraz kiedy po raz pierwszy dzielimy ze sobą apartament, nie wyprowadzę się i nie zostawię go samego. Zwłaszcza, jeśli źle się czuje. 97

Ale w nocy apartament jest tak cichy, że moje serce nie chce się uspokoić, gdy leżę całkowicie przytomna w moim własnym łóżku i myślę o nim, o wszystkim co się wydarzyło. Chcę zapytać Pete’a i Riley’a co jest nie tak, ale z drugiej strony chcę, by Remington mi to powiedział. Nie wiem ile czasu mija, ale nadal ponuro wpatruję się w ścianę, gdy drzwi sypialni otwierają się. Jestem przymulona, ale siadam i widzę zarys jego postaci. Musiał wziąć kąpiel. Para spodni od piżamy zwisa nisko z jego bioder. Jego opalony tors połyskuje, a włosy są mokre i nastroszone, ani jeden kosmyk nie opada na jego dumne czoło. Moje serce drży. Chyba środki uspokajające przestały działać, bo stoi idealnie prosto i tylko jedną ręką opiera się lekko o framugę drzwi. - Wszystko w porządku?- Pytam zatroskana. - Chcę spać z tobą. Tylko spać- mówi szorstko i wyraziście. Coś przewraca się w moim żołądku. Czeka na moją odpowiedź, ale nie mogę odpowiedzieć. Chce mi się płakać i nie wiem dlaczego, ale przypisuję to kacowi i temu, że jestem niebezpiecznie blisko zakochania się w człowieku, którego nawet nie znam. Podchodzi do łóżka, podnosi mnie i niesie przez korytarz z powrotem do głównej sypialni na szerokie, nieposłane łóżko. Kładzie mnie, wchodzi pod pościel i przysuwa do siebie tak, że moja twarz leży na jego piersi, a jego nos jest zakopany w moich włosach na czubku głowy. Nie rozumiem przytłaczającej mnie ilości hormonu oksytocyny10, którą produkuje moje ciało, ale to… on… bycie w tym łóżku z nim… sprawia, że zbyt dobrze się czuję. Zbyt bezpiecznie. Zbyt szczęśliwie. Desperacko pragnę, żeby powiedział mi co jest nie tak. Co się stało? Nie potrafi się kontrolować? Dlaczego tak zareagowali? Czy ma problem z przemocą i gniewem? Kto go kurwa zranił? Myślę o tym dlaczego został wyrzucony z boksu, jaki był zły na Skorpiona w klubie, jak mało brakowało, żeby znowu sabotował swoją karierę. Myślę jednak, że w tej chwili nie chce rozmawiać. Wygląda na rozleniwionego i delikatnego, a ciemność i cisza wydają się być tak święte, że nie chcę tego psuć.

10

Hormon miłości

98

Zamiast tego leżę obok niego, a wszystkie pory mojego ciała krzyczą byśmy połączyli się fizycznie. Próbuję tego nie chcieć, ponieważ wiem, że nie czas na to. Nie wiem jakiego rodzaju środki uspokajające mu podali, ale wiem, że później może nawet nie pamiętać, że jest tutaj ze mną. Nawet ja mogę tego nie pamiętać, bo jestem tak zmęczona i mam takiego kaca, że na tym etapie nie ufam własnym myślom. - Tylko spać, w porządku?- Szepczę w jego gardło mimo, że przysięgam, iż tęsknię za tym mężczyzną gdzieś poza moim ciałem, nawet poza moim sercem. - Tylko spać.- Przysuwa mnie bliżej siebie i czuję jego wzwód między nami. Jest bardzo twardy i pulsuje życiem sprawiając, że mam wewnętrzne dreszcze.- I to- mruczy. Łapie mnie za szczękę i kładzie swoje usta na moich z taką delikatnością, że wszystkie moje komórki łączą się z nim. Jęczę i rozchylam usta wsuwając ręce w jego włosy. Czuję się lekko szalona, gdy przyciskam piersi do jego torsu. Nagle pragnę jego rąk na sobie, chcę jego języka na całym moim ciele. Kiedy gorąco i mokro pociera nim o mój, czuję jakbym pokonała niemożliwe. Drżąc chwytam jego twarz i mocniej go całuję. Spowalnia mnie swoim językiem, jego palce wplątują się w moje włosy kierując moją głowę w powolny odurzający rytm jego ust. Boże, chcę żeby dotknął mnie we wszystkiego miejsca, w które jest się w stanie wcisnąć. Wszędzie. Gdziekolwiek. Jestem taka nabrzmiała i śliska, a on taki twardy pomiędzy naszymi brzuchami. Wiem, że on też bardzo mnie pragnie, ale powiedział tylko „spać”… i „to”… ale teraz ja nie chcę, żeby „to” się skończyło. Całuje mnie tak wolno i tak głęboko, że kończy mi się powietrze. Uwalnia moje usta tylko po to, by pozwolić mi zaczerpnąć tchu, a potem znowu ociera swój język o mój, pieści moje usta, wargi i zęby. Karmi się mną, ssie moje usta, obraca język. Zakochuję się w jego pocałunku tak szybko, że wkrótce nie wiem już gdzie mam ręce i gdzie leżę. Moje całe ciało jest skonsumowane przez sposób w jaki pieprzy moje usta aż robią się obolałe, opuchnięte i odwzajemnianie pocałunku boli mnie, aczkolwiek moje nakręcone ciało żąda więcej. Kiedy jestem pewna, że posmakowałam krwi z moich ust albo jego, odsuwam się żeby zaczerpnąć powietrza i dyszeć. Zauważam, że ranka na jego ustach ponownie się otworzyła. To on krwawi od całowania mnie. Pojękuję miękko i delikatnie liżę go, a on mruczy z zamkniętymi oczami. Przesuwa palce w dół moich włosów i przyciska moją twarz do zagięcia swojej szyi tuląc mnie. Jego pierś unosi się szybko i mocno pode mną. Pościel jest gdzieś w naszych nogach, ale jest taki gorący i ciepły, że przywieram do jego ciała tak mocno jak potrafię i zasypiam. Kiedy obracam się w nocy, budzi mnie dziwne, 99

nowe uczucie. Potężnie zbudowane ramię zaciska się wokół mnie i z powrotem przysuwa do miejsca, w którym ogrzewałam się przy nim. Moje ręce i nogi mrowią, gdy zerkam na jego zacienioną twarz i dociera do mnie, że jestem z nim w łóżku. Śpi, a przynajmniej tak wygląda. Obraca głowę i jego powieki otwierają się. Kiedy mnie widzi znowu całuje moje usta liżąc je łagodnie nim po raz kolejny wkłada nos w moje włosy i przyciska do siebie.

Muzyka: Survivor- High On You Journey- Anyway You Want It Heart- All I Wanna Do Is Make Love To You Goo Goo Dolls- Iris

100

Teraz lecimy do Denver. Pete i Riley siedzą z przodu razem z Diane i Lupe, a ja na tyłach, z Remingtonem. Ma włączoną swoją muzykę, ja nie, więc zamiast tego próbuję podsłuchać rozgorączkowaną rozmowę Pete’a z Riley’em. Remy nie trenował od czterech dni, nawet kiedy Riley obudził nas tego poranka. Poszłam się przebrać i czekałam na dole, ale Remy się nie zjawił. W ciągu następnych dni nadal nie wychodził ze swojego pokoju. Chyba, że po mnie. Coś się dzieje między nami i boję się nadać temu imię. Przez cztery ostatnie noce przychodził po mnie do mojego pokoju i zanosił do swojego. Za ostatnim razem nawet zostałam tam na cały dzień. Całujemy się jakby to była jedyna rzecz na jaką czekamy całymi dniami, co w moim przypadku jest całkowitą prawdą. Melanie napisała do mnie po moim pijanym SMS-ie o seksie z Remy’m. Chce wiedzieć czy niedługo zacznę wyrzucać z siebie małych Remich. A ja po prostu nie wiem co my robimy, ale sposób w jaki mnie całuje sprawia, że czuję jakbym była jego kokainą i jakby odlatywał przeze mnie. Kiedy tylko docieramy do łóżka, jego usta miażdżą moje i nie puszczają mnie. Przyciska mnie ramionami do swojego ciała jakbym go zatrzymywała. Czuję się jego kotwicą, a on jest tak potężny i ekscytujący jak upadek z dużej wysokości. - Jego punkty nie utrzymają go na pierwszym miejscu na zawsze- mamrocze teraz Riley i w jego głosie słychać nadchodzącą porażkę.- Już spadł na drugie miejsce, wisząc nad trzecim. Nie może stracić ani jednej nocy, a już na pewno nie może opuścić choćby jednej walki. Odpinam pasy i podchodzę do nich ze zmarszczonymi brwiami. - Co się dzieje?- Stoję w przejściu i kładę ramię na oparciu fotela Diane.

101

- Remy nie może opuścić już ani jednej walki. W tych zawodach chodzi o punkty, więc jeśli celujemy w pierwsze miejsce to nie może opuścić ani jednej walki, a już na pewno nie stać go na przegraną. - Nie je- mówi ze smutkiem Diane. - Nie trenuje- dodaje gorzko Trener. - I jego oczy nadal są czarne. Patrzę spode łba na Pete’a słysząc to ostatnie i dociera do mnie, że tak… przez ostatnie cztery dni oczy Remiego były naprawdę ciemne. Ale też nie spaliśmy. Tylko całujemy się przez całą noc jak maniacy i nasze ciała nakręcają się. Zamawialiśmy jedzenie do pokoju, bo nie mogę go przekonać, żeby pozwolił komukolwiek z zespołu wejść do apartamentu. Gapię się na ich ponure twarze, a Riley kręci głową. - Jeśli pójdzie walczyć z tymi diabelskimi czarnymi oczami i choćby jedna malutka część jego nie zgodzi się z tym, co mówi sędzia, to może zabić tego pieprzonego dupka. Patrzę spode łba.- Nie bądź śmieszny. Zna zasady i nie jest maszyną do trenowania 24/7. Dajcie mu się pozbierać. Trenuje nawet w niedziele i jest niebezpiecznie blisko przetrenowania. Każdy atleta musi czasami zwolnić. - Rem nie jest każdym atletą. Jeśli nie trenuje, to robi się pobudzony- mówi do mnie Pete. Przewracam oczami, jestem już zmęczona tym terminem.- Czy jest coś co go nie pobudza? - Właściwie, tak. Spokój i cisza. Ale w najbliższym czasie nie planuje zostać mnichem, prawda? Naprawdę nie wiem, co jest takiego złego w tym, że robi sobie przerwę. Niektórzy z moich znajomych atletów po każdych zawodach mają depresję i są zdruzgotani. To, co się podwyższa w końcu musi opaść, a neurotransmitery czasami są trochę nieobliczalne. - Posłuchajcie, ciało może sięgnąć jedynie swojego limitu, zwłaszcza jeśli mówimy o sposobie w jaki on to robi. Więc opuścił walkę? Wielka sprawa. Jego siła prawdopodobnie polepszy się po kilkudniowym odpoczynku i skopie tyłki w Denver. Nie odpowiadają i tylko patrzą na mnie w ciszy. Wiem, że zastanawiają się, co się do diabła dzieje pomiędzy nami. Remington zrobił się bardzo zaborczy w stosunku do mnie. Patrzy ze złością na Pete’a, kiedy ten ze mną rozmawia, nawet na Riley’a kiedy

102

zaproponował, że pomoże mi z walizkami kilka godzin temu. Zamiast tego Remy po prostu sam je wziął i zapytał go czy nie ma niczego innego do roboty poza gapieniem się na mnie. Tak, wyglądają na zdesperowanych by dowiedzieć się co się dzieje pomiędzy Remingtonem i mną. Ale skoro nawet ja tego nie wiem, to zdaje się, że dalej będziemy się zastanawiać. Westchnąwszy na tą ciszę, obracam się żeby wrócić na swoje miejsce i gdy to robię, przeszywa mnie świadomość tego, że mnie obserwuje. Jest coś bardzo męskiego w jego oczach, gdy obserwuje mój powrót. To mroczne, zaborcze spojrzenie, które uruchamia dreszcz wzdłuż moich zakończeń nerwowych. Cofam się w czasie do tych czterech nocy, które spędziliśmy w apartamencie, zamknięci przed światem. Czuję się jak w Pięknej i Bestii, z tym wyjątkiem, że ja ochoczo zamykałam się z moją bestią, by mógł całować mnie do nieprzytomności. To on jest piękną istotą, która torturuje mnie pożądaniem go. Prawię pojękuję, gdy mi się to przypomina. Ręka Remiego, przesuwająca się w górę mojego gardła. Jego oczy na pół zamroczone, gdy patrzy na mnie z góry. Nasze nierówne oddechy. Jego gorące, mokre usta i bezwstydne całowanie mnie. Całuje tylko moje usta, szyję i uszy. Liże, smakuje i uruchamia wszelkiego rodzaju odczucia w moim ciele. Pamiętam jęki. Pamiętam sposób w jaki uśmiecha się przy moich ustach na ten gardłowy dźwięk. I sposób w jaki robi się bardzo poważny i spięty, kiedy wraca do smakowania mnie, ssania mojej dolnej wargi, a potem gryzienia mnie i wsysania skóry na moim gardle. Pamiętam jego ciało przyciskające się do mojego i moją cipkę pulsującą od bliskości jego wzwodu. Nasze języki. Gorące i zdesperowane, liżące i uciskające. Chyba wczoraj go błagałam: „Proszę…” ale byłam tak odurzona pożądaniem, że nawet nie jestem pewna. To co wiem, to że czasami przestaje, gdy jego oddech jest szalenie szybki i idzie wziąć zimny prysznic. Wraca w nisko opuszczonych spodniach od dresu albo obcisłych, seksownych bokserkach i po raz kolejny owija moje ciało swoim znacznym rozmiarem jak tarczą ochronną. Schyla swoją ciemną głowę do mojej i dalej mnie torturuje. Pieprzy moje ucho wolnymi, głębokimi liźnięciami swojego języka. To samo robi z moimi ustami. Liże i smakuje moje gardło. Mój obojczyk. Sprawia, że robię się taka napalona, iż szczękam zębami, bo powietrze wydaje się być zimne na mojej skórze. Podniecenie spływa po moich udach. Moje

103

sutki robią się twarde niczym diamenty. Spienia mnie do momentu, w którym lekki dotyk jego ust sprawia, że jęczę tak głęboko jakby dopiero co mnie spenetrowano. Jest w stosunku do mnie taki delikatny, że czuję jakbym była nastolatką i dziewicą, choć z pewnością nie jestem ani jednym ani drugim. Ale czuję się pochłonięta i związana z nim tak jak robią to zwierzęta. Czuję jakbym już została złapana i uwięziona, a on ledwo mnie znakuje. Zostawia mnie gotującą się w moich własnych sokach i niecierpliwie czekającą na chwilę, gdy weźmie pierwszy kęs mnie. Naprawdę nie mogę tego znieść i nawet teraz jestem mokra. Nie rozmawiamy wiele, kiedy „zacieśniamy więzi” w jego sypialni. Wyczuwam, że teraz jest w swojej męskiej jaskini i rozumiem to. Wczoraj nawet nie pozwolił mi wyjść i trzymał przyszpiloną do jego łóżka. Byłam jak bezradna niewolnica do całowania. Kiedy musimy przestać to czasami słuchamy muzyki, włączamy telewizor albo jemy, ale głównie się całujemy. Czasami nie słyszę niczego poza śliskimi dźwiękami tego jak mnie całuje i naszymi szybkimi oddechami, wydobywającymi się jeden za drugim. Przedwczorajszej nocy byłam tak pobudzona kiedy przyszedł po mnie do pokoju, że prawie wskoczyłam w jego ramiona. Kiedy zatonęliśmy w łóżku, moje ręce były już wczepione w jego włosy, a język desperacko wpychał się w jego ciepłe, przepyszne usta. Odpowiedział zwierzęcym warknięciem i potężnym pocałunkiem, który mocno ssał mój język. Czułam jak każde pociągnięcie mojego języka wysyła małe pioruny do mojej uwrażliwionej, małej łechtaczki. Nabrzmiewa i pulsuje kiedy się całujemy, mam majaki gdy sobie o tym przypominam. Teraz nawet jedno najmniejsze jego spojrzenie sprawia, że nabrzmiewam. Kiedy patrzy na moje usta. Kiedy zakłada mi włosy za ucho. Wiem, że tylko wystrzeliwujemy w diabły nasze nadnercza robiąc to. Nie rozładowywanie tego pożądania jest po prostu niezdrowe, ale nie mogę go powstrzymać. W zasadzie to chcę więcej. Chcę, żeby przestał, ponieważ cierpimy i chcę, by kontynuował dopóki nie umrę z pożądania w jego ramionach, spalona na popiół. Pragnę go każdej godziny, minuty i sekundy. Pragnęłam go tej pierwszej nocy, kiedy próbowałam sobie sobie pranie mózgu i udawałam, że tak nie jest. A teraz pragnę go tak samo jak oddychać, jeść, żyć szczęśliwym życiem, zobaczyć znowu moją siostrę, być usatysfakcjonowana moją pracą. Pragnę go tak samo jak pragnę żyć teraźniejszością bez strachu co może albo nie może stać się jutro. Nawet nie boję się, że mnie zrani. Wiem, że to będzie bolało. 104

Kiedy wrócę do domu, kiedy to się skończy, będzie bolało. Nic nie trwa wiecznie i wiem o tym lepiej niż ktokolwiek inny. Ale strach nigdy nie był moim przyjacielem. Kiedy zdecydowałam się uprawiać biegi, nie było w tym strachu, że przegram ani że złamię nogę w kolanie i okaże się, iż zmarnowałam dekadę mojego życia na trenowaniu po nic. Dążysz do czegoś, bo chcesz tego wystarczająco mocno, żeby włożyć każdy twój wysiłek na zdobycie tego. Zaryzykujesz nawet pewne straty, kiedy będziesz do tego dążyć. Teraz, wszystkie wysiłki w moim ciele wydają się być skupione na jednej konsumującej duszę, fizycznej potrzebie bliskości tego mężczyzny. Czasami jest to bardzo przytłaczające, gdy go rozciągam. Potrzeba, by czuć, że jest zanurzony we mnie jest tak duża, że aż boli. Wtedy już nie wiem co z tym zrobić i muszę przestać. Nawet teraz zdaję sobie sprawę, że usiadłam obok niego tak blisko jak mogę bez siadania na nim. Moje pokryte różowym jeansem udo napiera na jego pokryte jeansem udo, a on uśmiecha się z dołeczkami. To sprawia, że zwijają mi się palce u nóg, bo wiem, że też lubi mieć mnie tak blisko siebie. Zdejmuje słuchawki, a potem pochyla głowę w moją stronę jakby milcząco prosił mnie bym o opowiedzenie co się dzieje. - Martwią się o ciebie. Obraca się i podtrzymuje mój wzrok. - O mnie czy o moje pieniądze? Jego ciche pytanie wydaje się być dla mnie tak samo intymne jak szepty, które mówił mi, gdy całował mnie w swoim pokoju zeszłej nocy. Szeptał, że mam odwzajemnić pocałunek, nazywał mnie ładną i powtarzał, że tak ładnie pachnę. - O ciebie. I o twoje pieniądze- mówię mu. Znowu pojawiają się te dołeczki, ale tylko na chwilę. Jak gdyby dwa anioły ścisnęły jego smukłe policzki. - Wygram. Zawsze wygrywam. Uśmiecham się, a kiedy jego wzrok opada na mój uśmiech, dociera do mnie jak wyglądają moje usta. Moje wargi są dzisiaj spuchnięte i podrażnione od jego ust. Jego oczy jeszcze bardziej ciemnieją, gdy na nie patrzy. Przebiega mnie dreszcz. Próbuję go stłamsić i jednocześnie walczę, by także nie spojrzeć na jego piękne usta, które wyglądają przepysznie, są nieziemsko różowe i wyglądają na większe przez nasze dzisiejsze pocałunki. 105

- Chcesz dzisiaj pobiegać, żeby przygotować się na jutro?- Pytam go i mocno się wysilam, by skupić na czymkolwiek poza buzującym we mnie ogniem. Kręci głową. - Jesteś zmęczony?- Drążę. Potakuje ze smutnymi oczami. Jego głos jest niski, ale nie przepraszający.- Tak cholernie zmęczony, że ledwie udaje mi się wstać z łóżka. Potakuję w zrozumieniu, ponieważ też trochę tak się czuję. Nie chcę wstawać. Zwłaszcza, kiedy jestem w tym samym łóżku, co ten ogromny, umięśniony mężczyzna. Chcę tylko w kółko się torturować pożądaniem go. Opieram się na fotelu i czuję jego ramię przy moim, opierające się na podłokietniku. Chcę się zwinąć tak jak zrobiłam to zeszłej nocy, kiedy już nie mogliśmy się dłużej całować i pospaliśmy kilka godzin. Myślę, że także wyczuwa moje zmęczenie i lekko się przesuwa bym mogła oprzeć się o niego głową. Podaje mi piosenkę. Jestem zbyt rozleniwiona, by dać jakąś od siebie, więc tylko słucham. Zaczyna śpiewać zadymiony, piękny głos Nory Jones w „Come Away With Me”. Sensualnie proponuje, żebym zrobiła dokładnie to, co sugeruje tytuł. Melodia jest bardzo seksowna i tak mocno przypomina mi o naszych wspólnych nocach, skradzionych chwilach całowania, że dostaję gorączki. Nagle nachyla się i próbuje słuchać przez moje słuchawki. Kiedy wdycham jego czysty, męski zapach tak blisko mnie, moje mięśnie mocno pulsują i zaciskają się. Natychmiast chwytam moją muzykę i wybieram współczesną piosenkę, która ostatnio często leci w radiu. O bokserze, który jest silny i walczy niewiarygodnie mocno. Chciałam mu puścić „Iris”. Chciałam puścić mu coś, co ubłaga go, by się ze mną kochał. Ale jego drużyna się martwi i wiem, że to co robimy nocami nie sprzyja dobrym sportowym wyczynom. Nieważne jak bardzo pożądam tych chwil z nim i tego, do czego prowadzą, to nie mogę go tak sabotować. Jest zbyt ważny. Obserwuję jego profil, gdy słucha. Na początku jego wyraz twarzy jest nieczytelny. Kiedy w końcu podnosi głowę, jego wzrok jest ciemny i zasmucony. - Puszczasz mi piosenkę o bokserze? Potakuję.

106

Odrzuca mojego iPoda i patrzy na mnie spode łba. Potem sięga i łapie mnie za biodra. Wciąga mnie na swoje kolana i tracę oddech, gdy czuję jak bardzo, bardzo mocno mnie pragnie. - Daj mi jeszcze jedną- żąda. Prymitywne spojrzenie jego oczu powoduje, że drżę. Kręcę głową.- Nie możemy dalej tego robić, Remy. Potrzebujesz snu- szeptam. - Daj mi inną piosenkę, Brooke. Jest taki uparty, że chcę spojrzeć na niego spode łba, ale właściwie… to mnie ekscytuje. Chce mojej piosenki tak bardzo jak moich pocałunków i odlatuję. W porządku. Jeśli tego chce, to dzisiaj wieczorem musimy pójść na całość i kochać się, a nie tylko się na siebie napalać. Więc znajduję „Iris” i podaję mu ją. Prostuję się i obserwuję jego profil, gdy słucha. Po raz kolejny jest nieczytelny, ale gdy tym razem podnosi głowę, jego oczy są torpedami gorąca. Jego erekcja jest twarda pod moimi nogami i czuję jak jego serce rytmicznie tam pulsuje. W jego twardości. - Jak wyżej- mówi. - W związku z czym? Spogląda w stronę pozostałych pasażerów, a potem chwyta mnie za włosy i przyciąga moją głowę tak, by mógł polizać moje usta. - Z każdym słowem. Drżę i odsuwam się. - Remy… nigdy wcześniej nie miałam romansu. Ja po prostu nie będę się tobą dzielić. Nie możesz być z nikim innym, kiedy jesteś ze mną. Przesuwa kciukiem po mojej wilgotnej dolnej wardze, jego wzrok jest intensywny. - Nie będziemy mieli romansu. Gapię się ogłupiona. Jestem pewna, że właśnie usłyszałam jak pękł organ w mojej piersi. Obejmuje mnie, przygniata do swojego ciała i przesuwa nosem wzdłuż płatka mojego ucha. - Kiedy cię wezmę, będziesz moja- mówi z łagodną obietnicą do mojego ucha. Sunie kciukiem wzdłuż mojej szczęki, a potem delikatnie całuje w ucho.- Musisz być pewna. Jego oczy są tak gorące, że płonę od pożądania w jego wzroku, a słowo „moja” sprawia, że puste miejsce pomiędzy moimi nogami puchnie z tęsknoty. 107

- Chcę, żebyś najpierw mnie poznała, a potem, chcę byś dała mi znać czy nadal chcesz żebym cię wziął. Słowo „wziął” także ma na mnie efekt. Jestem wielką masą drżącej namiętności. - Ale ja już wiem, że chcę ciebie- protestuję. Patrzy na moje usta z dużą intensywnością, a potem na moje oczy. Jego wzrok jest tak pełen bólu i cierpienia, że jestem oszołomiona mrokiem, który widzę. Przesuwa ręką po moim nagim ramieniu, pobudzając wszystkie jego malutkie włoski. - Brooke, musisz wiedzieć kim jestem. Czym jestem. - Miałeś tony kobiet bez tego warunku- błagam. Jego duże ręce obejmują mój tyłek, gdy ponownie przysuwa mnie bliżej siebie. Jego oczy połyskują pożądaniem, pożerając moje i topiąc mnie w swoich głębinach. - To jest mój warunek z tobą. Przeszywa mnie fala dzikiego pożądania, gdy uświadamiam sobie, co mi mówi. Jeszcze mnie nie weźmie. Mimo, że jest to wszystko o czym myślę. Wszystko, czego chcę. Dzisiaj, gdy jest już dzień, ja nadal mieszkam w ostatnim łóżku w jakim byłam z nim, z jego ustami pożerającymi moje. Chce, żebym go poznała i chcę go poznać, ale jeśli go poznam i polubię choć odrobinę bardziej niż teraz, to nasza więź emocjonalna będzie zbyt silna, bym kiedykolwiek mogła wrócić do tego kim byłam przed nim. Jest potężny fizycznie, ale emocjonalnie, zniszczy mnie. Już długo nie wytrzymam i on też nie powinien. Czując dziwną ciężkość w piersi, nachylam się do jego ucha i szepczę. - Remy, i tak nie możemy tego kontynuować. Nie kiedy na szali jest twoje mistrzostwo. Więc albo przyjedziesz po mnie dzisiaj, żeby się ze mną kochać albo zostawisz mnie w spokoju, byśmy oboje mogli odpocząć. Spodziewam się, że ta groźba wydobędzie z niego większą reakcję. Jest mężczyzną. To otwarte zaproszenie do nieskomplikowanego seksu. Właśnie tego chcą mężczyźni. Ułatwiam mu to, właściwie akceptując go „takiego jak jest”, bez zbędnych pytań. Albo rozpracuje to ze mną w łóżku i jutro będzie w stanie trenować albo czeka go noc spokojnego snu beze mnie. Nienawidzę widzieć tego, że wydaje się nie być poruszony opcją kochania się. Szczerze, to

108

modliłam się, że na to pójdzie. Zamiast tego obserwuje moją twarz oczami, które z pewnością, z pewnością nie są dzisiaj niebieskie. - W porządku- mówi z uśmiechem, który chyba nie sięga jego oczu. Odkłada mnie na moje siedzenie, łapie swojego iPoda, włącza swoją muzykę i już nie daje mi kolejnej piosenki. Więc zdaje się, że teraz nawet nie będę z nim spała. Wow. Chyba właśnie sama złamałam sobie serce.

♥♥♥

Teraz jesteśmy w Los Angeles i tutejsza pogoda jest tak pobłogosławiona przez bogów, że chcę spędzać całe dnie na zewnątrz. Diane i ja znowu jesteśmy współlokatorkami i uwielbiamy jeść śniadanie na naszym małym balkonie. W zasadzie to odkąd dotarliśmy do chłodnego Denver prawie tydzień temu, wróciłyśmy do dzielenia ze sobą pokoju po moim idiotycznym ultimatum kochaj-się-ze-mnąalbo-umrzyj. Chociaż ja byłam kompletnie zawiedziona, gdy dowiedziałam się, że już nie jestem jego współlokatorką, którą przepysznie zabierał w nocy, Diane była tak podekscytowana, kiedy dotarłyśmy do naszego pokoju, że dosłownie przyskoczyła do mnie i objęła.- Powinnaś częściej ze mną mieszkać! Okazuje się, że Remington zarezerwował dla nas taki sam apartament jak dla siebie. Każda z nas miała swój pokój, dzieliłyśmy razem salon i jadalnię. Nadal nie wiedziałam czy chcę wzdychać, śmiać się czy płakać. Tak bardzo mną zapanował. Pamiętam jego ciało w moich rękach podczas wieczoru, w który przyjechaliśmy. Jego spoconą, nagą skórą pod moimi palcami i ledwo udało mi się trzymać puls pod kontrolą, gdy uciskałam i masowałam jego silny, smukły kark. Przysunęłam się i szepnęłam mu do ucha.Remy, mógłbyś mi powiedzieć dlaczego Diane i ja mieszkamy w apartamencie? Pozwolił mi obrócić jego szyję na jedną stronę, potem na drugą. Moje palce lekko opierały się na jego szorstkiej szczęce z seksownym kilkudniowym zarostem i nie odpowiada. - Remington, nie możesz tego robić- dodałam. 109

Ale on wolno obrócił głowę i dotknął moich ust tak, że każda część mojego ciała przypomniała sobie jak to jest czuć je na sobie. - Powstrzymaj mnie. Wyzywam cię- powiedział, a potem chwycił swój ręcznik i odszedł. Po prostu go nie rozumiem. Tęsknie za rozmowami z Melanie. Chciałabym też móc porozmawiać z Norą. Zawsze była moją młodszą siostrą zauroczoną kimś, napaloną na kogoś albo zakochaną w chłopcu. Jestem pewna, że ona wiedziałaby dlaczego nieziemsko seksowny mężczyzna, singiel, zdrowy i najwyraźniej reagujący fizycznie na ciebie, nie korzysta z okazji seksu z tobą. Gdybym była trochę mniej pewna siebie, teraz doświadczałabym wielu rodzajów kompleksów. Nawet zaczęłam się zastanawiać czy moje ciało przestało być atrakcyjne przez tą małą ilość tłuszczu, której nabawiłam się w ciągu ostatnich kilku lat. Może potrzebuję nowej fryzury, a nie takiej zwykłej jaką mam. Może powinnam zrobić sobie grzywkę albo dodać jakieś pasemka? - Przestań się na siebie gapić, wyglądasz niesamowicie we wszystkim, co założyszmówi mi tego poranka Diane, gdy przyłapuje mnie jak oglądam swój tyłek w wielkim lustrze przy wejściu do naszego pokoju. Śmieję się, ale to nie jest zabawne. W Los Angeles, Remy znowu zarezerwował apartament dla mnie i Diane. Nie chcę apartamentu, ale nie da mi tego, czego chcę. Już nigdy więcej nie pozwolę nikomu tak mnie dopaść. Kiedyś czułam się ładna i obojętne mi było czy facet się z tym zgadzał czy nie. Lubiłam siebie i to wystarczało. Teraz czuję się trochę smutna, gdy Diane widzi jak gapię się na głupią ścianę i bezradnie zastanawiam się, co myśli o mnie Remington. To nasza trzecia noc w LA i nadal jest na drugim miejscu, ale walczy jak mistrz. Nie widziałam jeszcze, żeby aż tak ciężko pracował. Robi to odkąd jego oczy znowu stały się elektrycznie niebieskie w Denver. Trenuje jak zwierzę. Wiele godzin z Trenerem, a i tak wydaje się świeży jak światło słońca, gdy wieczorami przychodzi pytać mnie czy z nim pobiegam. Energia w jego mięśniach 110

eksploduje jak dynamit z każdym jego ruchem. Prawie widzę źródło jego ATP- transportem chemicznej energii przez nasze komórki dowodzi adenozyna trójfosforanowa- tak szybko odnawia się w jego ciele. Wygląda to tak jakby obrót zajmował mu mniej niż jego zwyczajowe osiem sekund. Nigdy nie widziałam go tak skupionego. Tak silnego. Ani tak cudownego. Każda część mnie to widzi. Każda. Ku mojej rozpaczy. Pete i Riley są zachwyceni. - Brooke!- Woła Pete, kiedy tego popołudnia wchodzę do Podziemia. Tutaj w LA, ring jest usytuowany w piwnicy jednego z najpopularniejszych klubów nocnych i spodziewają się ponad tysiąca ludzi.- Chodź tutaj, potrzebujemy cię- Pete wskazuje na przebieralnię. Cały seksowny pakiet Remingtona Tate’a siedzi na ławce na dalekim końcu, a Trener owija jego prawą rękę taśmą. Nigdy nie przyzwyczaję się do tego uczucia, które mam gdy na niego patrzę. Ani tego, kiedy ma walczyć. Czuję się spięta i zasupłana w potrójny węzeł. Ma włączonego Dr. Dre i myślę, że robi to, by wejść w tryb walki i wygłuszyć wszystko inne. - Chodź tutaj, Brooke. Rozluźnij chłopaka. Riley i Trener witają mnie skinięciem i widzę, że w chwili kiedy Remington widzi mnie, zahacza kciuk o kable słuchawek, ściąga je i zakłada sobie wokół szyi. Spojrzenie, którym się wymieniamy jest tak intensywne, że nie uśmiechamy się do siebie. Odpowiadający uśmiech, którym obdarowałam Riley’a i Trenera znika z mojej twarzy, gdy ciężki metal piosenki, której słuchał Remy wkrada się do pokoju. Milcząc pochylam się, by zatrzymać jego iPoda, potem podchodzę do niego od tyłu i łapię za ramiona, metodycznie uciskając kciukami jego mięśnie. Jest kilka twardych punktów na jego mięśniach naramiennych i czworobocznych z wczoraj. Były uparte i ciągle wracały, więc jeszcze raz pracuję nad oboma. Pomrukuje w chwili, gdy moja naga skóra dotyka go. Boże. Niski, mruczący dźwięk to dla mnie jak gra wstępna. Wkrada się do każdej kobiecej części mojego ciała, zwłaszcza do tych, które płoną z pożądania. Moje policzki zaczynają się rumienić, gdy Trener, Pete i Riley obserwują nas. 111

Opuszczam twarz tak, by nie widzieli mojego rumieńca i opieram się pokusie zabrania rąk. - Głębiej- dosięga mnie szorstki rozkaz Remingtona i moje łono zaciska się bezradnie, gdy mocniej dociskam. Duży supeł wbija się w mój kciuk, więc pomagam sobie drugim. Remy spuszcza głowę i głęboko nabiera powietrza. Kiedy supeł znika pod naciskiem, jego pomruk odbija się głęboko we mnie. - Powodzenia- szepczę mu do ucha i odsuwam się. Moje palce mrowią od naszego kontaktu. Patrzy na mnie, gdy wstaje. Nie uśmiecha się, gdy jego wzrok podtrzymuje mój w takim uścisku, że mam pustkę w głowie. Widzę tylko niebieskość jego oczu, czerń jego źrenic i długość jego ciemnych rzęs. Wyciąga ręce, gdy Riley zakłada mu czarne rękawice bokserskie, które są dzisiaj wymagane, uderza nimi. Ktoś mówi z drzwi, że niedługo czas na „Riptide’a”, a on potakuje. Wbija ramiona w swój czerwony, satynowy szlafrok, a potem udaje się truchtem w stronę szerokiego korytarza prowadzącego do ringu. Cała farma pełna zwierząt budzi się w moim żołądku, i to nie są jedynie motylki. Głęboko nabierając powietrza czekam chwilę, by się pozbierać. Powoli wychodzę, żeby zająć moje miejsce pośród widzów. Hałas jest ogłuszający. Pete powiedział mi tego ranka, że jego fanom odbija, bo Remy nie jest na prowadzeniu i zdaje się, że bilety na dzisiejszy wieczór cieszyły się ogromnym powodzeniem. Zostało szesnastu uczestników i dzisiaj jest pierwsza noc, podczas której Remington będzie walczył ze Skorpionem o finał. Skorpion znajduje się teraz na pierwszym miejscu i moje nerwy mnie zabijają. - Hej- mówi idący za mną Pete, popychając mnie lekko do przodu.- Idź tam do diabła. Facet będzie cię szukał. W jakiś sposób udaje mi się niemożliwe: równocześnie śmieję się i patrzę spode łba. - Wcale nie! Jego brwi podskakują do góry w czystym niedowierzaniu. - Walczy najlepiej, kiedy go obserwujesz i nawet Trener się z tym zgadza. Poziom jego testosteronu podnosi się jak szalony w wynikach badań, gdy jest z tobą w kontakcie. No chodź. Nienawidząc podekscytowania, które przebiega moje żyły jak błyskawica, szybko idę w stronę ringu i mojego miejsca, gdy słyszę jak wywołują Skorpiona. 112

- Benny Czarny Skooooooorpion! To ten ohydny mężczyzna, który podjudzał Remingtona w barze. Nienawidzę go z taką siłą, że momentalnie piorunuję wzrokiem wszystkich, którzy mu wiwatują. Jestem kilka kroków od mojego miejsca i jestem przygotowana, żeby trzymać się moich majtek- bo ta noc będzie brutalna- kiedy coś zauważam. Przez ring, pomiędzy potężnie zbudowanymi nogami Remiego, widzę twarz w tłumie. Twarz jest owalna, ma kremową skórę i parę kasztanowych oczu. Kolor tych oczu jest podobny do moich. Oczu, które kiedy ostatnim razem je widziałam, należały do Nory. Mojej dwudziestojednoletniej siostry. Nora. Nora, która tak niedawno przysłała kartkę z Australii. Nora, której włosy zostały przefarbowane z łagodnego brązu na krwistą czerwień. Nora, która ma duży, czarny, okropny tatuaż w kształcie skorpiona na lewej kości policzkowej. Nora, która wygląda na zagubioną, chorą i jest całkowitym przeciwieństwem tętniącej życiem dziewczyny, którą znałam. Przez chwilę stoję na środku szerokiego korytarza i gapię się na nią, wmawiając sobie, że nie ma takiej opcji, by to była Nora. Źle wygląda. Wygląda naprawdę, naprawdę źle. Jakby wyssano z niej życie, a wszystko co zostało to sztuczne, czerwone włosy, skóra i kości. Zauważa mnie i mój żołądek opada do stóp, gdy już bez cienia wątpliwości wiem, że to ona. Rozpoznanie zapala się w jej oczach i jej ręka podskakuje do góry, aby zakryć usta. - Nora- dyszę i bez namysłu biegnę w jej stronę odpychając ludzi na boki, a wokół roznosi się dźwięk gongu. Tłum w pomieszczeniu wybucha wiwatami i okrzykami, a moje oszalałe serce wali mi w piersi. Nora obraca się i zaczyna przepychać między ludźmi próbując uciec ode mnie. Wtapia się w tłum, w ciemność i krzyczę gorączkowo. - Nora? Zaczekaj. Nora! Nie mogę uwierzyć, że ucieka. Ode mnie. Nie mogę uwierzyć, że wszystkie ślady młodości zniknęły z jej niegdyś tak żywej twarzy. Moja siostra. Z którą dzieliłam sypialnię dopóki nie znalazłam sobie mieszkania. 113

Która oglądała ze mną każdą wersję „Dumy i Uprzedzenia”. Nagle duży mięśniak, który stał po jej prawej, chwyta mnie i odciąga na bok, kiedy próbuję przejść. - Trzymaj się od niej kurwa z daleka- warczy. Sparaliżowana mieszanką zaskoczenia i strachu, zapominam o wszystkich moich ruchach z lekcji samoobrony, poza tym w pachwinę. Przenoszę ciężar ciała i walę go kolanem. - Puść mnie. Zgina się, ale mnie nie puszcza. Zamiast tego konwulsyjnie zaciska ręce na moich ramionach. - Ty mała suko, zostaw w spokoju własność Skorpiona- syczy i ta mokra plama, która właśnie dotknęła mnie w policzek to chyba jego ślina. - Nie jest jego własnością!- Gorączkowo próbuję się uwolnić i jednocześnie wytrzeć policzek w rękaw mojej bluzki. W pomieszczeniu wybucha nowa fala krzyków i „buuuu”, gdy sędzia krzyczy przez głośniki. - Zwycięzcą zostaje Skorpion! Skoooooooorpiooooon! Remington Tate został zdyskwalifikowany z tej walki! Zdyskwalifikowany! Rozpętuje się piekło i nagle ktoś chwyta za łańcuchy na moich ramionach, uwalniając mnie szybko. Potem zostaję pociągnięta do tyłu i para opalonych, muskularnych ramion przyciska mnie do znajomego, dużego, nagiego torsu. Każdy cal mojego ciała rozpoznaje go i oddycham z ulgą. Dopóki nie przypominam sobie o Norze. Łapię oddech i próbuję się wyrwać z odnowioną siłą. - Nie. Nie! Remy, puść mnie. Muszę za nią iść.- Walcząc o uwolnienie, próbuję obrócić się w jego uścisku.- Puść, Remy, puść, proszę. Ale kiedy wokół nas zbiera się rozwścieczony tłum, przyciska mnie mocniej do siebie i opuszcza głowę do mojego ucha. - Nie teraz, petardko- jego głos jest niski i spokojny, ale to ostrzeżenie sprawia, że natychmiast przestaję się wyrywać. Używając jedno ramienia przyciska mnie do swojego boku i przepycha nas przez tłum. Jego duże ciało niczym buldożer przeprowadza nas przez mnogość ludzi. 114

Mnogość, która po raz pierwszy w moim życiu wykrzykuje obelgi w moją twarz. - Suka. To twoja wina, ty głupia suko!- Rzucają kiedy przechodzimy. Moje oczy rozszerzają się z przerażenia, gdy widzę mordercze twarze fanów Remingtona. Jestem tak przestraszona, że kulę się w jego ramionach i bez narzekania pozwalam mu się wyprowadzić. Pete, Riley i Trener czekają na nas w samochodzie. - Kurwa mać!- Zaczyna Trener, kiedy tylko drzwi zamykają się za nami i limuzyna wyjeżdża na ulicę. - Spadłeś do trzeciego miejsca. Do trzeciego. A może i nawet do czwartego- informuje nas ponuro Pete, podając mu t-shirt i spodnie od dresu, które zazwyczaj nosi po walce. - Miałbyś wygraną w kieszeni, Rem. Tak cholernie dobrze trenowałeś, że bez problemu załatwiłbyś tego dupka, stary. - Dam radę, Trenerze. Spokojnie- Remington ubiera się pospieszenie, nie zdejmując szortów. Potem momentalnie przyciąga mnie do swojego boku jak gdyby myślał, że wyskoczę z samochodu. Przesuwa ręką po moim podrapanym ramieniu i spokojnie stawia czoła trzem gniewnym mężczyznom przed nami. Jestem tak zmartwiona, że uwalniam się i przysuwam do okna, gdzie w poszukiwaniu Nory patrzę na wszystkie twarze wyłaniające się z klubu. Do mojego rozczarowania spowodowanego tym, że całkowicie zniszczyłam walkę Remiego, dołącza niewiarygodne poczucie winy w stosunku do mojej siostry. Jak mogłam nie widzieć, że ma kłopoty? Jak mogłam przez cały rok kupować te brednie, którymi karmiła nas poprzez pocztówki? - Od kilku lat nie byłeś na tak niskim miejscu, stary. Twoja koncentracja jest gówniana! - Pete, kurwa, dam radę. Nie spieprzę tego. - Uważam, że Brooke powinna zostać w hotelu podczas następnej walki- mamrocze Riley. Śmiech Remingtona ocieka czystym sarkazmem.- Brooke idzie ze mną- odszczekuje. - Rem…- Pete próbuje z nim dyskutować. Kiedy docieramy do hotelu, wszyscy jedziemy tą samą windą i jestem podburzona tym, że cyfry zmieniają się wolno jak nigdy. Nie wiem, co zrobię w sprawie Nory, ale wiem, że muszę coś zrobić. Drzwi rozsuwają się na moim piętrze i słyszę jak Pete woła do Remingtona, kiedy wychodzimy. Poirytowany głos Remingtona odzywa się zza mnie. 115

- Pete, porozmawiamy o tym później. Po prostu się uspokójcie, cała trójka. - Rem, wracaj tutaj. Musimy z tobą porozmawiać! - Porozmawiajcie sobie ze ścianą! Zdesperowana, by uciec, wpadam do mojego apartamentu, ale od razu słyszę go za sobą. - Dobrze się czujesz? Zamyka drzwi i nagle jego wygląd w tym seksownym przebraniu, które nosi po walcenisko opuszczone spodnie od dresy; miękki t-shirt, który otula wszystkie jego mięśnie; ta piękna, opalona twarz pełna troski i potargane, sterczące czarne włosy sprawiają, że serce podchodzi mi do gardła. Moje nogi chcą pobiec do niego i znowu poczuć siłę jego ramion. Desperacko pragnę, by te ramiona trzymały mnie w tej chwili, gdy mój umysł mknie we wszystkich kierunkach, nie radząc sobie z tym, co się właśnie wydarzyło. Ale wiem, że nie zasługuję, by te ramiona mnie trzymały. Jest oczywiste, że spieprzył walkę przeze mnie. Jak gdyby nie wystarczyło to, że ostatnio czuję się żałośnie niewystarczająca i niewarta go, to teraz jeszcze muszę żyć z faktem, że przeze mnie spadł na trzecie albo czwarte miejsce. Boże. Wygląda na tak silnego i potężnego, gdy stoi przede mną cały spocony i z widocznymi żyłami na ramionach, które pompują jego silną, zdrową krew. Chcę, żeby mógł mi powiedzieć, że z moją siostrą wszystko będzie dobrze. Tylko, że on nawet nie zna mojej siostry, a po tym jak przeze mnie go zdyskwalifikowano, jest ostatnim człowiek na ziemi, którego powinnam błagać o wsparcie. Wciągając powietrze, podnoszę drżącą rękę i wskazuję na drzwi za jego ramionami. - Idź z nimi porozmawiać, Remy. Zauważyłam, że czasami jego głos jest bardziej dosadny, kiedy mówi do mnie niż do pozostałych, ale teraz jest nawet jeszcze bardziej gęsty i twardy. - Najpierw chcę porozmawiać z tobą. Zostaje, ale żadne z nas się nie odzywa. Usilnie próbuję sformułować jakieś przeprosiny za to, że spieprzyłam mu walkę. W tym samym czasie jestem też niechętna do przyjęcia winy, bo nie prosiłam, żeby za mną szedł! Bezsilnie krąży przy drzwiach, przesuwając wszystkimi pięcioma palcami ręki przez włosy i w dół, na kark. Opuszcza ją z westchnięciem. - Brooke, nie mogę jednocześnie walczyć i pilnować cię. - Remy, poradziłabym sobie- nalegam. 116

- Akurat, kurwa mać, byś sobie poradziła! Jego ton sprawia, że podskakuję w zaskoczeniu. Nie umyka mojej uwadze, że właśnie uformował pięści przy swoich bokach, a jego postura zrobiła się szersza od alarmująco wyzywającej pozy. Chmura furii wisząca nad jego głową sprawia jedynie, że moja własna wyłania się z zemstą. Wskakuję w tryb obronny. - Dlaczego wszyscy patrzą na mnie tak jakby to była moja wina? Miałeś walczyć ze Skorpionem! Jego brwi stykają się nad oczami. - A ty miałaś być na swoim przeklętym krześle w cholernym pierwszym rzędzie po mojej lewej! - A co to za różnica? Przez lata walczyłeś beze mnie na widowni! Dlaczego to w ogóle ma znaczenie gdzie jestem?- Nagle już nie chodzi o Norę. Nawet nie wiem skąd to się bierze, ale rozdziera moją pierś jak otwarta rana.- Remington, nie jestem nawet twoim przelotnym romansem! Jestem twoim pracownikiem. A za niecałe dwa miesiące nie będę nawet tym. Będę dla ciebie niczym. Niczym. Nagle wygląda na bardzo rozdrażnionego i zdenerwowanego. Zaciska ręce tak mocno, że aż bieleją mu kostki. - Kim jest ta dziewczyna, którą goniłaś?- Żąda z przejęciem. - Moją siostrą- ściszam głos do szeptu. Nagle nienawidzę mojej słabości i emocjonalnego wybuchu. - Co twoja siostra robi ze świtą Skorpiona? - Może zastanawia się nad tym samym w stosunku do mnie- mówię z gorzkim śmiechem. Przyłącza się do mnie, ale muszę powiedzieć, że jego śmiech jest nieskończenie bardziej gorzki od mojego. - Nie porównuj mnie z takim popaprańcem jak on. Może i jestem popieprzony, ale ten facet zjada dziewice i wypluwa je jak wąż rzygi. Zaniepokojona tym jeszcze bardziej, zaczynam chodzić po pokoju. Przypominam sobie jej twarz, tak smutną i pozbawioną życia. Przewraca mi się w żołądku na myśl, że może być Bóg wie czym dla tego chorego człowieka. - O Boże. Wyglądała okropnie. Okropnie.

117

Zapada cisza, a potem słyszę jak drzwi otwierają się. Głos Remiego ma w sobie nowy tembr, niski i zaniepokojony. Jakby dotknęła go jakaś potężna emocja. - Dla mnie nie jesteś niczym. Drzwi zamykają się za nim i dopada mnie natychmiastowy ściskający ból, gdy docierają do mnie jego słowa. Jestem w takiej matni, że nagle chcę go błagać, by wrócił i potrzymał mnie. Nie. Chcę błagać go, by wrócił i kochał się ze mną. Ale nie robię tego. Stoję i patrzę na miejsce, gdzie przed chwilą stał w tym luksusowym apartamencie, który wynajął dla dwóch żeńskich członków swojego zespołu. Jestem tak roztrzęsiona, że chwilę zajmuje mi nim rejestruję jego słowa i ich znaczenie. Łączę je z bardzo realną możliwością, że mógł pójść szukać mężczyzny, który może mieć moją siostrę, zamiast porozmawiać z Pete’m i Riley’em. Wpędzona w akcję tą myślą, wypadam z mojego pokoju i pukam do drzwi jego apartamentu. - Gdzie on jest?- Pytam pierwszą postać przy drzwiach. - Właśnie mieliśmy pójść do ciebie i zapytać o to samo- mówi Riley z ponurym wzrokiem. - Wda się w bójkę?- Pytam zaalarmowana. - Brooke, naprawdę uważamy, że jesteś świetną dziewczyną, ale opętałaś tego faceta bardziej niż— - Oszczędź sobie, Riley! Myślę, że mógł pójść szukać Skorpiona. Gdzie mogę go znaleźć? - Sukinsyn. Dopiero co wyszliśmy z jednej, a on pakuje się prosto w kolejną. Niech to szlag! Nie ma czasu, by czekać aż ułożą jakiś plan. Zamiast tego biegnę do wind i za nim. Dociera do mnie jaką głupotą było mieszanie go w sprawę mojej siostry. Najwyraźniej Skorpion i Remington już od jakiegoś czasu są na siebie cięci, a ostatnią rzeczą jakiej potrzebuję do dać Remiemu powód, by bił się z nim poza ringiem. Będę musiała sama znaleźć sposób na uratowanie Nory od tego okropnego insekta. Ulica przed hotelem jest zaśmiecona niekończącym się tłumem ludzi, łącznie z fotografami. Kiedy wychodzę przez obrotowe drzwi, zostaję otoczona fleszami. - To ona. To przez nią został dzisiaj zdyskwalifikowany!

118

Widzę jak coś leci w moją stronę i pochylam się, ale jest za późno. Coś twardego ląduje na mojej głowie i słyszę kolejne głośne trzaśnięcie, gdy coś ląduje na moim brzuchu. Do mojego nosa dociera zapach podobny do siarki. Jajka? Świetnie. Po prostu cudownie. Kolejne jajko leci w moim kierunku, więc schylam się zakrywając głowę. Obracam się plecami do tłumu i biegnę w kierunku parkingowego. - Ten silny facet, z którym przed chwilą weszłam do hotelu! Gdzie poszedł? Parkingowy to młody chłopak, którego rozszerzone oczy wydają się zjadać jego twarz, gdy patrzy na coś za moją głową. - Jest jakieś dziesięć kroków za panią. Kolejne jajko uderza mnie w ramię, gdy robię obrót. Widzę jak Remy szybko idzie w moim kierunku niczym anioł zemsty. Jego oczy połyskują złością, gdy słyszy jak jego fani nazywają mnie suką i dziwką. Odwraca się szybko i blokuje kolejne jajko, które z trzaskiem rozbija się o jego plecy. Chwyta mnie i podnosi jakbym nic nie ważyła. Potem obracając się podnosi głos. Jego ton jest wściekły i rozkazujący. - To przez tą kobietę nadal walczę! Zapada nagła cisza pośród tłumu, a ciężki, rozdrażniony głos Remingtona kontynuuje. - Kiedy następnym razem będę na ringu, to kurwa wygram dla niej. I chcę, żeby wtedy wszyscy z was, którzy ją dzisiaj zranili, przynieśli jej czerwoną różę i powiedzieli, że to ode mnie! Cisza nie trwa ani chwili dłużej. Wybuchają krzyki. Wiwaty. Oklaski. Myślę, że największe zamieszanie robi moje serce: coś ze skrzydłami obija się o moją klatkę piersiową w kompletnej konsternacji i niedowierzaniu tego, co właśnie powiedział. Zabiera mnie z powrotem do hotelu i niesie przez lobby, w jakiś sposób ochraniając mnie. Nagle czuję się tak oszołomiona tym wieczorem, że zaczynam się śmiać. To nerwowy śmiech, ale zawsze śmiech. Remy kilka razy naciska przycisk windy. - A mówią, że to fanki Justina Bieber’a są szalone- mówię, próbując złapać powietrze. Wydaje się być zażenowany, kiedyś ściąga skorupki jajek z mojego topu. - Przepraszam za nich. Rozczarowałem ich dzisiaj.

119

Mój śmiech znika, gdy dociera do mnie, że jego szybki, wściekły oddech rozwiewa włosy na czubku mojej głowy. Jest ciepły i pachnie nim. To działa na mnie tak samo jak wszystko inne związane z nim. Zmuszając się, by nie drżeć w jego ramionach, zaciskam ręce wokół jego silnej, szerokiej szyi. Jestem wdzięczna, gdy para patrząca na nas jakbyśmy byli napalonymi, upitymi ludźmi decyduje się nie wsiąść do windy. Po prostu jeszcze nie chcę, żeby mnie puszczał. Jestem aż tak samolubna i potrzebująca. I myślę, że tym co ostatecznie zamknęło sprawę był morderczy wyraz twarzy Remiego. - Wsiadacie?-Burknął na nich, jakby to oni rzucali we mnie jajkami, przytrzymując drzwi jedną ręką, a drugą przyciskając mnie do piersi. Oboje natychmiast odsunęli się i powiedzieli.- Nie. Teraz jedziemy sami i nie mogę powstrzymać się przed wtuleniem nosa w jego szyję. - Dziękuję. Przyciska mnie jeszcze mocniej i czuję się tutaj taka bezpieczna, że chyba chcę tutaj zamieszkać. Myślę, że gdybym znała tego mężczyznę w dniu, w którym złamałam nogę w kolanie i trzymałby mnie tak, moje kolano w ogóle by się nie liczyło. Ważny byłby tylko fakt, że obejmują mnie jego ramiona. Wkłada kartę w drzwi i wnosi mnie do środka. Pete i Riley nadal są w jego apartamencie. - Rem, co się dzieje do kurwy nędzy?- Żąda Pete. - Po prostu się stąd wynoście- Rem trzyma dla nich otwarte drzwi ze mną w ramionach.- Robię, co chcę, słyszycie mnie?- Rzuca do nich. Obaj mężczyźni przez chwilę gapią się na mnie i wyglądają na tak samo przestraszonych jak ja się czuję. - Słyszymy cię, Rem- odpowiada potulnie Riley i wychodzi za Petem. - Więc o tym kurwa nie zapominajcie. Zatrzaskuje drzwi i zamyka je za nimi na klucz, by nikt, nawet ci z kartą, nie mogli wejść do apartamentu. Zanosi mnie do łazienki głównej sypialni. Przyznaję, że nie jestem gotowa, aby mnie puścił. Kiedy mocniej zaciskam palce na jego karku, dostaje wiadomość i dalej obejmuje, manewrując, aby włączyć prysznic. Woda zaczyna płynąć, a on skopuje buty, zdejmuje moje, a później wchodzi do kabiny ze mną w ramionach. 120

- Zmyjmy z ciebie to gówno- przesuwa swoimi dużymi rękami przez moje mokre włosy. Kończy się to na tym, że zsuwam się z niego i staję na nogach. Woda jest niesamowita na mojej skórze, a on chwyta moją sukienkę i zdejmuje mi ją przez głowę. Czuję jego namydlone ręce wszędzie, nawet na bieliźnie. Przygryzam wargę i próbuję zablokować jego dotyk, ale przefiltrowuje się we mnie. Mogę czuć, wiedzieć albo myśleć tylko o tym. Już nie martwię się tym, że Pete i Riley nienawidzą mnie za to, iż spieprzyłam Remiemu walkę. Ani, że jego fani mnie nienawidzą. Że moja siostra nie chce mnie widzieć. Że tęsknię za Mel. Że już nie mogę biegać. Że niedługo zostanę bez pracy. Istnieje tylko ten mężczyzna. Moje ciało jest nieruchome i czekam w bez tchu na to, co zrobi. Gdzie teraz przesuną się jego ręce. Która część mojego ciała poczuje jego mokre palce na mojej gorącej skórze. Dotyka mnie metodycznie i chociaż mi brakuje tchu z powodu tego dotyku, to on w ogóle nie jest poruszony. Rozszerza moje ramiona i mydli mnie pod pachami, pomiędzy nogami, na szyi. Potem zdejmuje swój t-shirt i szybko myje siebie. Jego potężne ramiona wybrzuszają się, a widok jego sutków ekscytuje mnie. - Nie mogę uwierzyć, że twoi fani nazwali mnie dziwką- mówię, próbując nie myśleć o tym, że jestem prawie goła pod prysznicem. On ma na sobie tylko luźne spodnie od dresu i teraz jest całkowicie pozbawiony koszulki, a każdy mięsień jego torsu połyskuje wodą. Szybko pieni sobie włosy. - Przeżyjesz. - Muszę? - Taa, musisz. Zaczyna pienić moje włosy nowym szamponem i jego tak upragniona przeze mnie uwaga jest teraz skupiona wyłącznie na mnie i moich włosach. - Nienawidzą mnie- mówię do niego.- Nie będę teraz mogła chodzić na twoje walki bez strachu, że zostanę zlinczowana. Chwyta słuchawkę prysznica i zgina ją pod takim kątem, żeby znalazła się dokładnie nade mną. Zamykam oczy i pozwalam bańkom mydła spływać po mojej twarzy. Kiedy otwieram oczy, on patrzy prosto na mnie. Strumyczki wody spływają po jego kwadratowej szczęce i przyklejają się do jego rzęs, gdy zabiera mokry kosmyk włosów z mojego czoła. Jestem świadoma tego jaki szybki mam puls.

121

Jego oczy są jaskrawo niebieskie i kiedy dalej wpatrują się w moje, wydają się być tysiąc razy bardziej jaskrawe niż zazwyczaj. Jest tak samo mokry jak ja. Nagle łapie moją twarz w dłonie i wpatruje się głęboko we mnie. Ciężko oddycha. Jego oczy zjeżdżają na mój nos i do moich ust. Głaszcze moje usta grubym, szorstkim i zrogowaciałym opuszkiem palca. Czuję to głaskanie w każdej komórce mojego ciała. - To się nigdy nie stanie- mówi dziwnym, gorącym szeptem. Słabość wędruje w górę moich nóg i przejmuje kontrolę nad każdą uncją mojej silnej woli. Nigdy tak bardzo nie pragnęłam czyjegoś wzroku tak jak pragnę jego. Nie potrzebowałam czyjegoś dotyku tak jak potrzebuję jego. Ani nie chciałam niczego z tak bolesną intensywnością jak chcę jego. Moje gardło jest obolałe gdy mówię.- Nie powinieneś był… powiedzieć tego o mnie, Remy. Będą myśleli, że ty i ja… że ty i ja…- kręcę głową ze świadomością jak moje palce mrowią w wodzie chęcią dotknięcia jego mokrych, sterczących włosów. - Że jesteś moja? Słowo „moja” wypowiedziane z jego ust w połączeniu z tym spojrzeniem jego niebieskich oczu sprawia, że mój brzuch zaciska się bolesnym, niezaspokojonym pożądaniem. Śmieję się. - Co jest takie zabawne?- Otwiera szklane drzwi i owija sobie ręcznik wokół bioder, a jego spodnie spadają na podłogę dołączając do t-shirtu. Wraca, przykrywa mnie dużym ręcznikiem i zanosi do łóżka. Sadza mnie na środku. - Czy myśl o byciu moją jest zabawna?- W jego głosie słychać nutę rozbawienia, ale twarz marszczy się. Sięga pod mój ręcznik i ściąga mi majtki, a potem stanik. Później osusza ręcznikiem moje włosy i ciało. Jego niebieskie oczy już nie błyszczą. - Czy myśl o byciu moją jest zabawna?- Zakrywa moje obie piersi ręcznikiem i osusza mnie nadal obserwując.- Czy to zabawne, Brooke?- Nalega, wpatrując się mocno w moje oczy. - Nie!- To słowo jest stęknięciem, które wydobywa się ze mnie, gdy pożądanie wystrzeliwuje w zakończeniach moich nerwów. Moje biodra unoszą się, kiedy zaczyna wycierać mnie pomiędzy nogami. Nic na to nie poradzę, jestem totalnie napalona. Przesuwa ręcznikiem po moich nogach i oblizuję usta, gdy w końcu pochyla głowę. Moje kości robią się płynne od czystego, gorącego pragnienia. Wydaje się, że szczególnie 122

obsesyjnie skupia się na moim chorym kolanie. Ręcznik jest prawie kochający, gdy masuje nim moją bliznę. Gdy go obserwuję paląca gorączka podąża za śladami ręcznika. Kropelka wody przylega do jednego z jego małych, brązowych sutków. Poświęcam moją całą silną wolę na walkę z głęboką, miażdżącą duszę potrzebą, by nie pochylić się i nie wessać w moje usta. Nie mam na myśli kropli wody, tylko jego sutek. Moje serce wali, gdy sięgam drżącą ręką i dotykam czubka jego głowy. - Czy kiedyś należałeś do kogoś?- Pytam lekkim szeptem w cichej sypialni. Podnosi głowę i tak bardzo go pragnę, że czuję jak to konsumuje mnie od środka. To tak jakby już opętał moją duszę, a teraz ona błaga go, aby opętał też moje ciało. Gdy sięga i łapie mój policzek w swoją dużą rękę, potężna emocja spina jego rysy. Widać niespodziewaną zaciętość w jego oczach, w jego dotyku. - Nie. A ty? Zagniotki na jego dłoni trą o moją skórę i jeszcze bardziej wtulam w nie twarz. - Nigdy nie chciałam. - Ani ja. Ta chwila jest intymna. Ciężka od niewypowiedzianych rzeczy. Naładowana czymś bez nazwy, co skacze pomiędzy nami. Od niego do mnie. Ode mnie do niego. Przesuwa kciukiem po mojej szczęce tak jakby chciał ją zapamiętać. Gdy dalej pieści mój policzek, czuję prąd płynący z jego kciuka prosto w moje wnętrze. Przez cały czas pochłonięty obserwuje mnie tymi zapierającymi dech, łamiącymi serce, pięknymi niebieskimi oczami. - Dopóki nie zobaczyłem w Seattle tej ślicznej dziewczyny z dużymi złotymi oczami i pełnymi, różowymi ustami… I zacząłem się zastanawiać czy potrafiłaby mnie zrozumieć…jego głos jest aksamitem na mojej skórze. Przestaję oddychać, słysząc jego niespodziewane słowa i kiedy pochyla głowę bardziej w moją stronę, jego wzrok prawie prosi o zgodę. Balansuję nad czuciowym przeładowaniem od zapachu jego mydła, szamponu i wody w moich nozdrzach. Pulsuje we mnie pragnienie jego dotyku, ale zamiast sięgnąć po mnie, rozkłada ręcznik, przysuwa go do mojego ciała i delikatnie mnie zakrywa. - Brooke, chcę powiedzieć ci wiele rzeczy, ale nie umiem znaleźć słów, którymi mógłbym to zrobić- jego głos jest ochrypły z emocji.

123

Opiera swoje czoło na moim i głęboko wciąga powietrze. Powoli, nadal mnie wdychając, przesuwa nosem po moim. - Opętałaś mnie.- Przyciska swoje usta do moich. Przelotnie. Potem odsuwa się, ciężko oddychać i patrzy na mnie z ciężkimi powiekami.- Chcę zagrać ci tysiąc różnych piosenek, żeby dać ci wskazówkę co… czuję w środku… Czyste pragnienie mknie przez mój krwioobieg, nerwy, każdą kość, gdy przesuwa kciuk z mojej szczęki na płatek ucha. Drżenie przebiega przez moje ciało, kiedy sunie palcem wskazującym po mojej górnej wardze. Powolnym gestem robi to samo z dolną, a ja popiskuję. Czuję ból w moich sztywnych sutkach, w mojej mokrej płci, w moim sercu. Trzyma moją twarz w dłoniach i nachyla głowę tak, by dopasować się do moich ust. Wciąga mój język w swoje usta i mocno mnie ssie. Jęczę i chwytam go za ramiona wbijając w nie paznokcie, przytrzymując przy mnie. - Remington, dlaczego mnie nie weźmiesz? Pomrukuje i przyciąga mnie bliżej siebie. - Bo za bardzo cię pragnę. Jego język mocno zanurza się w moim. Kiedy wtula swoje wilgotne i gorące ciało w moje, zakończenia moich nerwów zapalają się. Ręcznik opada mi do pasa, a piersi zostają spłaszczone przez jego przeponę. Wzdycham w jego usta, gdy przyciąga mnie bliżej i kontynuuje ustami swój sensualny atak. - Ale ja tak cię pragnę i jestem zabezpieczona- namawiam go.- Wiem, że jesteś czysty. Ciągle robią ci badania, a ja…- drżę, gdy czuję mięśnie jego piersi przy moich wrażliwych, twardych i sutkach. Moje biodra wyginają się instynktownie, jestem tylko kobietą. Szukam mojego mężczyzny. Jego twardości. Jego dotyku. Nie mogę oddychać, nie mogę myśleć, pragnę go, pragnę go. Orgazm to nie to, czego chcę i wiem o tym. To czego chcę, czego potrzebuję, jest czymś o wiele większym. Potrzebuję więzi. Ekscytującego kontaktu z tą ludzką istotą, istotą, która przyzywa mnie do siebie jak żadna inna. Tęsknię za jego dotykiem, za jego pocałunkami. Nie obchodzi mnie, że daje mi tylko skrawek tego, co może mi dać; umieram z głodu i chcę być nakarmiona, moje ciało nigdy nie było aż tak głodne. - Chcę cię znowu mieć w swoim łóżku. Chcę cię całować, przytulać- mruczy. - Nie mogę dłużej tego robić, proszę, po prostu kochaj się ze mną…- błagam. 124

Żarłocznie pochłania moje usta, a ja przyciskam go do siebie i przesuwam moje ciało tak, że jego noga znajduje się pomiędzy moimi udami. Kąsa i podgryza moje ciało, wplątuje ręce w moje włosy. Jestem tak zdesperowana, że przesuwam paznokciami po jego ramionach i ocieram się o jego twarde udo. Wybuchają we mnie odczucia. Skomlę, czując napięcie w jego ramionach, gładki aksamit jego piersi. Pożera moje usta. Eksploduję przy pierwszym otarciu mojego wzgórka o twardy jak głaz mięsień czworogłowy jego uda. Drżę niekontrolowanie i czuję jak sztywnieje zaskoczony moimi niepokojąco potężnymi drgawkami. Jego ręce szybko rozkładają się na moich plecach i przyciska mnie do siebie. Podnosi nogę wyżej między moje uda i wbija mięsień w moją łechtaczkę. Jego żarłoczne usta wchłaniają moje jęki. Kiedy kończę, odgarnia moje włosy do tyłu i patrzy na mnie bardzo intymnie. Jego głos. Intymny. Miękki od czułości.- Czy to było choć w połowie tak dobre uczucie jak wyglądało?- Jego palce przesuwają się lekko po moim policzku. Nadal mam za mało powietrza, żeby na niego nakrzyczeć. Nienawidzę. Go. Czuję jakbym właśnie dała mu wszystko i nie dostała nic w zamian, chociaż to ja doznałam rozkoszy. Gniewnie owijam się ręcznikiem i rozglądam po pokoju byle tylko nie patrzeć na jego okropnie piękną, seksowną twarz. - Zapewniam cię, że to już się nie powtórzy- szeptam w całkowitym i totalnym zażenowaniu. - Dopilnuję, żeby się powtórzyło- mówi ochrypłym głosem i całuje mnie w ucho. - Nie licz na to. Jeśli chciałam mieć orgazm w pojedynkę, to mogłam sama się tym zająć bez urządzania przedstawienia.- Przyciskam ręcznik do piersi i siadam prosto.- Czy mogę pożyczyć jakąś cholerną koszulę?- Pytam. Jego usta powoli układają się w arogancki uśmiech z dołeczkami, więc podejrzewam, że podoba mu się pomysł noszenia przeze mnie jego męskich rzeczy. Idzie do szafy, a ja czekam na jego powrót, czując się jak rozwiązła rozpustnica. Jego piękny tors nadal jest trochę mokry i nie mogę przestać podziwiać sposobu w jaki ręcznik otula jego wąskie biodra. Jego ciało to perfekcja. Jego tyłek łamie prawo grawitacji. Jest tak idealnie jędrny, okrągły i muskularny. Za każdym razem kiedy widzę go w jakimkolwiek ubraniu, ilość mojej śliny wielkością przypomina mały ocean. 125

Chcę zobaczyć go nago i dotknąć go. Nienawidzę tego, że dzisiejszej nocy po raz kolejny nie będę mogła spać przez katusze chęci poczucia go w sobie. Czy w ogóle mogę tutaj zostać, by pospać? Pragnąc tego, czego nie jest gotowy mi dać? Nie, nie będę z nim dzisiaj spała tylko po to, by całować się jak para nastolatków ani zaliczać pierwszej, drugiej i trzeciej bazy, bez pójścia na całość… Nie. Nie, do diabła. Chcę, żeby się ze mną kochał. Potrzebuję. Go. Niech go szlag. Nie znoszę tego, że umie tak się kontrolować i powstrzymać, kiedy ja jestem tutaj taka napalona. Podaje mi czarny t-shirt, w którym już go kiedyś widziałam, podczas naszego pierwszego lotu do Atlanty. - Może być?- Pyta, jego głęboki wzrok jest znaczący. Zakładam go, czuję jak materiał ześlizguje się po mojej skórze i czuję łaskotki na całym ciele. On nadal stoi w nogach łóżka, a jego oczy wpijają się w moje. To oczy pełne intymności, oczy które widziały mnie nagą i sprawiają, że moja cipka zaciska się tak mocno, iż mam ochotę się wiercić. - Chodź zjeść ze mną- mówi i wychodzę za nim z pokoju. Nie jestem zrelaksowana nawet po niesamowitym orgazmie jaki mi dał. - Zobaczmy, co zostawiła ci Diane- mówię do niego, gdy badamy zawartość podgrzewacza w kuchni apartamentu. Odkrywa talerz, a ja szybko uśmiecham się do niego.Jajka. Musiały być dzisiaj na wyprzedaży. Znowu pojawiają się te chłopięce i seksowne dołeczki, kiedy zerka na moje usta i zatrzymuje się na nich. Sądzę, że nawet nie zdaje sobie sprawy jak gorąco się na mnie gapi. Milcząc, wyciąga dwa widelce z szafki i podchodzi do mnie. - Podzielmy się. - O nie. Wystarczy mi jajek na dzisiaj. Smacznego. Odkłada widelce i idzie za mną do drzwi. Łapie mnie za nadgarstek i zatrzymuje. - Zostań. Na tą nagłą prośbę czuję płynący przeze mnie strumień gorąca, ale to na intensywność jego niebieskich oczu prawie się łamię. - Zostanę- mówię miękkim, lecz stanowczym głosem- jeśli będziesz się ze mną kochał.

126

Patrzymy na siebie, a potem on wzdycha i przytrzymuje przede mną otwarte drzwi. Staje w taki sposób, że muszę otrzeć się o niego, by wyjść. Ten kontakt mnie parzy. Jego oczy obserwują mnie przez całą drogę do mojego pokoju. Parzą mnie. W nocy leżę w innej głównej sypialni innego apartamentu, Diane śpi w pokoju obok, a ja nadal płonę. Jestem w łóżku, drzwi są otwarte. Moje uszy są uwrażliwione na każdy dźwięk, na wypadek gdyby Remy miał dodatkowy klucz do tego apartamentu i przyszedł po mnie. Jego duży t-shirt jest cudowny na mojej o wiele mniejszej posturze i pachnie nim. Jest taki miękki przy mojej skórze. Oto ja, drżę z pożądania, pragnąc by się złamał, przyszedł po mnie i powiedział mi, że jest na mnie gotowy. Ja jestem tak gotowa na niego. Po prostu przyjdź tu i kochaj się ze mną, myślę bezradna. Jest druga nad ranem, on nadal nie przyszedł, a ja wciąż nie śpię. Nie rozumiem jak mężczyzna, która naprawdę pragnie kobiety, może się tak powstrzymywać. Remy jest najbardziej zdyscyplinowanym i najsilniejszym człowiekiem jakiego kiedykolwiek znałam, ale gdy obserwuję drzwi przypomina mi się jego dotyk i sposób w jaki po mnie przychodził. Nie sądzę, by był w stanie powstrzymać się, gdyby pragnął mnie tak jak ja jego. Moja cipka boli jak nigdy wcześniej. Jest tak bardzo spuchnięta, gdy przypomina sobie o jego mocnym języku i sposobie w jaki jego udo ocierało się o mnie. Mój głód nie tylko nie złagodniał, ale zrobił coś niemożliwego i potroił się tak, że teraz jestem wściekła. Właśnie otworzył nie dające się powstrzymać pragnienie i nie czuję się usatysfakcjonowana, tylko pusta i zmartwiona. Tej nocy moja cała egzystencja skupia się na obserwowaniu drzwi. Czy on czuje do mnie coś, choć trochę przypominającego moje silne uczucia względem niego? Jest taka mała, niemiła część mnie, dziewczyna, która złamała nogę w kolanie, i której nieudało się spełnić jej marzenia. Dziewczyna, która nie wierzy, że może mieć coś naprawdę cudownego. Zaczynam się zastanawiać czy on w ogóle mnie chce. A może chcę się tylko mną pobawić. Potem zastanawiam się czy moja siostra, Nora, nie wpadła w kłopoty właśnie przez takie uczucia.

127

Muzyka: Norah Jones- Come Away With Me Gym Class Heroes- The Fighter Goo Goo Dolls- Iris

128

W Austin zatrzymaliśmy się w sześciopokojowym domu ze stodołą. Ta przepięknie rzeźbiona, czerwona stodoła w starym stylu jest salą treningową Remingtona. Całymi dniami przesuwa opony od traktorów, biega po zewnętrznych schodach z workami cementu na ramionach, wspina się po linach zwisających z krokwi albo biega ze mną wokół posiadłości. Trenuje jak bestia i jest humorzasty jak wściekły goryl. Wydaje się być szczególnie humorzasty w stosunku do pozostałych członków zespołu i zdaje się, że ja jestem jedyną, która go uspokaja. Dlatego też Riley i Trener błagają mnie, bym go rozciągała kiedy zaczyna się denerwować i rzuca czymś w stylu: „przeklęte gówniane rękawice, w których nikt nie jest w stanie walczyć”. Te częste ćwiczenia rozciągające były dla mnie torturą. Przesuwanie rękami po jego spoconej piersi. Lipiec w Austin jest gorący, więc zdejmuje koszulę i ten kontakt skóra na skórze niepokoi każdą małą i dużą część mnie. Przypomina mi o każdym doznaniu, które czułam będąc naga w łóżku z nim. Każdej nocy od czasu incydentu z jajkami, leżę w łóżku i wpatruję się w drzwi. Wiem, że powinnam się dotknąć, żeby chociaż sobie ulżyć, ale to czego chcę od niego teraz nie jest seksem. Nawet nie chcę tego nazywać, choć doskonale wiem, co to jest. Podczas naszego lotu tutaj, wymienialiśmy się muzyką i odkryłam, że zawsze czekam wstrzymując oddech, by zobaczyć co mi zagra. Próbowałam wybierać nie romantyczne kawałki i właściwie to doznawałam ekscytacji widząc jak patrz na mnie spode łba słysząc te wszystkie piosenki o sile dziewczyn. Z drugiej strony, on puszczał mi najbardziej romantyczną piosenkę jaką usłyszałam w latach dorastania. Pochodziła z końcówki filmu, gdzie facet puścił tą piosenkę miłości swojego życia z przenośnego magnetofonu. Film nazywał się „Nic Nie Mów”, ale piosenka to „In Your Eyes” Peter’a Gabriel’a. 129

Chciałam dosłownie wtopić się w skórę samolotowego fotela, kiedy zaczął mi ją grać. Obserwował mnie bacznie swoimi posępnymi, niebieskimi oczami. Patrzył jak wchłaniam tekst piosenki mówiący o znalezieniu światła w jej oczach… Niech. Go. Szlag. Nie dotknął mnie od nocy kiedy braliśmy razem prysznic. Ale rzeczy, które powiedział… sposób w jaki mnie pocałował… Tak bardzo go pragnę, że czasami chcę po prostu walnąć go w głowę i zaciągnąć do mojej kobiecej jaskini, gdzie nie liczy się żadna opinia prócz mojej. Powiem, że będziemy to robić przez całą noc i tak ma być. Dzisiaj jestem wewnątrz domu i wyciągam z mojej walizki elastyczne bandaże, których mogę użyć do rozciągania go pod koniec popołudniowej sesji. To tylko taka taktyka, żebym nie musiała już dotykać jego skóry. Oszczędzę sobie kolejną bezsenną noc pożądania. Przechodzę obok frontowych drzwi z bandażami zwisającymi między palcami i widzę Pete’a. Trzyma na wpół domknięte drzwi i mówi do kogoś po drugiej stronie. Kiedy przechodzę, kątem oka widzę siwego mężczyznę i kobietę. Nagle wołają do mnie. - Młoda damo! Proszę, pozwolicie nam porozmawiać z nim? Żeński głos zatrzymuje mnie, bo jestem jedyną młodą damą w tym domu. No chyba, że ktoś tutaj zaczął się bawić w transwestytę, ale Trenera chyba to nie bierze. Kiedy podchodzę, wysoka, szczupła, krucha kobieta idzie w moją stronę. Jej oczy są ciemnoczekoladowe. - Nie wiedzieliśmy, co robić. Poczuł się opuszczony, ale był zbyt silny i nikt nie potrafił go kontrolować, a ja już najmniej. Mój mózg w ciszy przetwarza jej słowa i kiedy to robi, gapię się na nich stojąc za Pete’m.

130

- Jeszcze raz bardzo mi przykro- odpowiada formalnie Pete- ale nawet gdyby nie był zajęty, to nie ma mowy żebym namówił go na spotkanie z państwem. Jeśli tylko to się kiedyś zmieni, to skontaktuję się z państwem, mogą być państwo spokojni. Zatrzaskuje drzwi trochę mocniej niż powinien i uwalnia długie westchnięcie. Mój umysł w końcu przemawia do mnie.- Czy to rodzice Remiego?- Pytam zdezorientowana i zszokowana. Nagle uprzytamniam sobie, że oczy jego ojca były niezaprzeczalnie niebieskie. Mężczyzna miał też niewiarygodnie dużą i zdrową strukturę kostną. Pete potakuje i pociera czoło. Wydaje się być ekstremalnie wzburzony. - Taa. To jego rodzice. - Dlaczego Remy nie chce się z nimi zobaczyć? - Ponieważ te dranie zamknęły go w ośrodku psychiatrycznym, gdy miał trzynaście lat i zostawili go tam do czasu, gdy sam mógł się wypisać. Okropne uczucie chwyta moje wnętrze i przez chwilę jedynie się gapię. - Szpital psychiatryczny? Przecież Remy nie jest szalony- mówię momentalnie czując oburzenie w jego imieniu, gdy idę za Pete’m przez salon. - Nawet na mnie nie patrz. To jest jedna z najbardziej frustrujących niesprawiedliwości jakich doświadczyłem w moim życiu. Ściska mnie w piersi i pytam.- Pete, byłeś przy nim kiedy wyrzucili go z boksu? Kręci głową w negacji, nie zwalnia kroku.- Remy ma krótki lont. Podpalisz go to wybuchnie. Jego rywale chcieli się go pozbyć. Zaczepili go poza ringiem. Złapał przynętę. Wyrzucili go. Koniec opowieści. - Jest jeszcze zły z tego powodu? Otwiera drzwi tarasu prowadzące do ogrodu i stodoły. Idę za nim zakrywając ręką oczy przed promieniami słońca.

131

- Jest zły, ale nie konkretnie z tego powodu- mówi Pete.- Boksowanie jest wszystkim co zna. Jedynie to był w stanie kontrolować w swoim życiu. Dorastanie było dla Rema czystym odrzuceniem. Prawie niemożliwym jest zmuszenie go, by się otworzył. Nawet przed tymi, którzy są z nim od tak dawna. - Jak myślisz, skąd jego rodzice wiedzieli gdzie jesteśmy? Myślałam, że wybrał ten dom aby odgonić prasę po incydencie z jajkami. - Bo to jest dom Rema- mówi Pete, gdy moim oczom ukazuje się urocza, czerwona stodoła majacząca po drugiej stronie trawnika.- Po tym jak wyszedł, zarobił pieniądze na walkach i kupił ten dom. Chciał udowodnić swoim starym, że może być kimś… Rodzice nadal nie chcieli mieć z nim nic wspólnego. Został z domem i teraz używa go tylko kiedy jesteśmy w mieście. To powstrzymuje prasę przed ściganiem go po hotelach. Ma wielu fanów w Austin. Czuję postrzał ze wszystkich stron słysząc tą informację. Czyste, nieokrzesane oburzenie wypełnia moje wnętrze w imieniu młodego Remiego. Brakuje mi tchu. - Co za rodzice zostawiają swoje dziecko w ten sposób, Pete? I dlaczego na Boga szukają go teraz? Pete wzdycha.- No właśnie, dlaczego- kręci głową. Potem widzimy Remingtona wewnątrz otwartej stodoły. Uderza w gruszkę, którą Trener powiesił na krokwi. Pete wygląda na lekko spanikowanego. Chwyta mnie za ramię i przysuwa bliżej siebie.- Błagam cię, nie daj po sobie poznać, że coś wiesz. Jest wkurzony odkąd dowiedział się, że tutaj jedziemy. Jego rodzice też totalnie go pobudzają, a jego temperament w obecnych czasach już jest do dupy. Potakuję i ściskam jego łokieć.- Nic nie powiem. Dzięki za zaufanie. - Hej B, możesz spróbować go porozciągać, jego forma nie jest idealna. Trener uważa, że to supeł na dolnej części pleców- woła Riley. Potakuję i idę do nich. Bardziej słyszę niż widzę jak Remington uderza gruszkę mocniej i szybciej z każdym moim krokiem w jego kierunku. Szczerze mówiąc, jestem zdziwiona, że nie przestaje kiedy staję obok niego. - Trener nie jest zadowolony z twojej formy i Riley uważa, że mogę pomóc- mówię obserwując tą smukłą, uroczą istotę walącą w gruszkę obiema pięściami. Na jego twarzy

132

widać głęboką koncentrację i zmarszczone brwi. Nie mogę nie podziwiać tego, co osiągnął Remington pomimo odrzucenia, któremu wcześniej musiał stawić czoła. - Remy?- Ponaglam. Nie odpowiada, zamiast tego kiwa się na boki i co nanosekundę uderza pięściami w biedną gruszkę. - Pozwolisz mi cię porozciągać?- Kontynuuję. Znowu przechyla swoje ciało i daje mi pokaz swoich świetnych pleców. Dalej uderza jak szalony. Chcę go dotknąć, zwłaszcza po tym wszystkim, co powiedział mi Pete, więc rzucam bandaże na ziemię. Ostatnią rzeczą jakiej teraz chcę jest coś oddzielającego mnie od niego. - Remy, odpowiesz mi?- Ściszam głos robiąc krok do przodu i wyciągam rękę. Bam, bam, bam… Dotykam jego pleców. Sztywnieje, opuszcza głowę i obraca się. Zdejmuje rękawice bokserskie i odrzuca je na bok. - On ci się podoba?- Jego szept jest niski, a jego dotyk delikatny kiedy wyciąga zabandażowaną rękę i kładzie ją w miejscu, gdzie dotykał mnie Pete.- Podoba ci się jak cię dotyka?- Ale jego oczy, mój Boże. Wbijają się we mnie. Jego ręka jest dwa razy większa niż Pete’a i robi różne rzeczy z moim ciałem. Wpatruję się w niego, motylki eksplodują w moim ciele. Czymkolwiek jest to, w co gramy, chcę żeby trwało w nieskończoność, ale chcę też żeby się skończyło. Jest coś niewiarygodnie zwierzęcego w tym jak zachowuje się wobec mnie. To wydobywa z wnętrza głęboko zakorzenione instynkty. - Nie masz do mnie prawa- mówię bez tchu czując złość. Jego ręka zaciska się.- Dałaś mi prawo, kiedy doszłaś na moim udzie. Moje policzki robią się czerwone, gdy to sobie przypominam. - Nadal nie jestem twoja- odparowuję.- Może boisz się, że jestem dla ciebie zbyt kobieca? 133

- Zadałem ci pytanie i chcę znać odpowiedź. Lubisz, kurwa, kiedy inni mężczyźni cię dotykają?- Żąda. - Nie, palancie, lubię, kiedy ty mnie dotykasz! Słysząc mój wybuch, opuszcza wzrok na moje usta, a jego kciuk wbija się zgięcie mojego łokcia. Jego ton jest szorstki.- Jak bardzo lubisz mój dotyk? - Bardziej niż chcę- odszczekuję dysząc. Przez niego nie mogę złapać tchu. - Lubisz to tak bardzo, że pozwolisz mi dzisiejszej nocy popieścić cię w łóżku?- Pyta dosadnie. Skóra mnie łaskocze, a pomiędzy nogami robi mi się niewiarygodnie ciepło. Jego źrenice są maksymalnie rozszerzone głodem. - Lubię to na tyle, że pozwolę ci kochać się ze mną. - Nie. Nie kochać się.- Zaciska szczękę i patrzy na mnie udręczonymi, niebieskimi oczami.- Tylko dotykać. W łóżku. Dzisiaj w nocy. Ty i ja. Chcę znowu doprowadzić cię do orgazmu.- Obserwuje mnie z zapytaniem w wyrazie twarzy. Czuję jego mroczny temperament czający się tuż pod powierzchnią frustracji. Jest w mnie taka potrzeba, która chce go zaspokoić… ale nie mogę się nią kierować. Tak bardzo chcę go dotknąć. Nie mogę zrozumieć, dlaczego on umie się temu oprzeć i nie wziąć mnie. Nie zniosę nocy w jego ramionach bez pójścia na całość. Uwalniam się z jego uścisku i zmieniam ton na ostrzejszy. - Posłuchaj, nie wiem na co czekasz, ale nie będę twoją zabawką. Znowu mnie chwyta i przysuwając do siebie pochyla głowę. - Nie jesteś grą, ale muszę to zrobić po mojemu. Po mojemu.- Zakopuje twarz w mojej szyi i wącha mnie. Wysuwa język i liże mnie po uchu. Pomrukuje i unosi moją brodę, więc nasze oczy spotykają się.- Robię to wszystko tak wolno dla ciebie. Nie dla siebie. Moje kolana grożą ugięciem się, ale jakoś udaje mi się pokręcić głową w niezgodzie. - To się robi nudne, a ja bardzo szybko tracę zainteresowanie. Chodź, rozciągniemy cię.- Idę do jego pleców, a on wzdryga się jakbym pocięła go nożem. - Nie kłopocz się, kurwa. Idź rozciągnąć Pete’a. 134

Chwyta ręcznik, wyciera nim swój przód, a następnie wraca do uderzania w gruszkę, tym razem gołymi kostkami. Wymaszerowuję na zewnątrz groźnie patrząc wilkiem i mówię do Riley’a. - Nie chce mnie. - To niedopowiedzenie roku, dziewczyno- mówi przewracając swoimi serferowochłopięcymi oczami.

Muzyka: Peter Gabriel- In Your Eyes

135

Dzisiejszego wieczoru Podziemie tętni energią. W ciągu ostatniej godziny przestałam wypatrywać Nory pośród tłumu. Bałam się, że mój widok zachęcił ją do chowania się. Jestem zdeterminowana, by zmusić ją do wyjścia tylko jeszcze nie wiem jak to zrobię. Planuję to, co do tego nie ma wątpliwości. Na razie pozwalam sobie wciągnąć się w magię walk i obserwuję wszystkich uczestników jeszcze zajadlej niż normalnie. Nawet jeśli tylko po to, żeby zobaczyć ich strategie na wypadek gdyby doszli do finału i musieli stawić czoła Remingtonowi. Niektórzy walczą ekstremalnie nieczysto i dociera do mnie, że nie ma nikogo kto walczy tak jak on. Remy walczy z miłością. Jest gwiazdą ringu i wygląda jak lew, a jego przeciwnik jest myszą, którą się bawi. Czasami skacze w górę i w dół, a czasami włącza tłum w akcję, kiedy kończy ze swoim przeciwnikiem. Wtedy puszcza go i wskazuje na niego palcem jakby pytał: „Chcecie żebym wbił temu dupkowi twarz w mózg?” Oczywiście tłum wrzeszczy, a ja jestem cała napalona, podniecona i podekscytowana samym obserwowaniem go. Kiedy został dzisiaj wywołany, tłum w Austin oszalał. Prawie wszyscy obecni wstali i darli się, a ja obserwowałam ze ściśniętym żołądkiem jak pojawia się w korytarzu, wspina na ring i nagle całe pomieszczenie ożywa razem z nim. Teraz banery powiewają nad całą salą, gdy tłucze swojego trzeciego przeciwnika. Tak mocno wymęczył faceta, że pewnie za kilka minut już będzie koniec. Jest w swoim temacie. Pokonał wszystkich i wszystko, co mu dali. Nie widziałam, żeby którykolwiek z jego przeciwników był w stanie dobrze go uderzyć. Jego twarz jest tak samo nienaruszona jak garda. Czuję, że w ten sposób chce udowodnić coś temu miastu, w którym się urodził. Czuję jakby każdym ciosem mówił swoim rodzicom, że byli w błędzie. To sprawia, że jeszcze 136

bardziej wiwatuję mu w głowie. Jestem bardzo oszołomiona tym, czego się dowiedziałam i po prostu nie umiem sobie wyobrazić Remingtona zamkniętego gdziekolwiek. Bezradnego i złego. Jest silnym i pierwotnym mężczyzną, który dokładnie wie czego chce. Wkurza mnie myśl, że ktokolwiek zranił go kiedy był młodszy i bardziej delikatny. Przez to czuję się opiekuńcza wobec niego i żałuję, że nie poznałam go wcześniej. Jak gdybym mogła coś zrobić, by to zatrzymać. Słyszę trzask jego nokautu i następujące po nim krzyki. Moje serce jest gotowe wyskoczyć z piersi, gdy prowadzący łapie Remiego za ramię i podnosi je. - Zwycięzca dzisiejszej nocy, Remingtooooooon Tate, wasz RIPTIDE!!! Jego ramię podniosło się w zwycięstwie, a ja wstrzymuję oddech w oczekiwaniu, co teraz się wydarzy. Czekam na to, co zawsze robi. Szuka mnie tymi niebieskimi oczami. Moje ciało napina się w momencie, gdy kieruje swój wzrok na mnie. Uśmiecha się, ale jakoś tak zacięcie. Walczył z zaciętością i jego uśmiech jest tak samo zacięty. Niczym wybuch seksu i nagle nie ma w nim niczego niewinnego. Nie odwraca ode mnie swojego zaborczego wzroku, jego oddech nadal wydziera się z potężnej piersi, a strużki potu spływają po ciele. Wygląda tak samo idealnie jak wtedy kiedy zobaczyłam go po raz pierwszy w Seattle. Pragnę go bardziej niż kiedykolwiek. Jestem taka mokra i zdesperowana tym jak się przez niego czuję, że po prostu gapię się na niego. Nie odwzajemniam uśmiechu, moje oczy nakazuję mu skończyć to, co dzieje się między nami. Czymkolwiek jest to, co razi mnie jak prąd za każdym razem, gdy jesteśmy blisko siebie. Wyłożyłam wszystkie karty, powiedziałam mu, że go pragnę, a on dalej jest dla mnie nieosiągalny jak kometa. Z połyskującymi oczami wskazuje na mnie, potem na siebie, a potem na postać, która zbliża się przed moje siedzenie. Postać niesie jasną, czerwoną różę. Wpycha ją w moje pole widzenia. - Od Remiego- szepta z uśmiechem młoda dziewczyna. Pojawia się kolejna róża i inny głos ogłasza z dumą. 137

- Od Remiego. Trzecia wpada w moją rękę. - Od Remingtona. Czwarta. - Od Riptide’a. - Od RT. Przykro mi, że te palanty obrzuciły cię jajkami… - Od Remiego. Mój puls sięgnął księżyca, a w tym samym czasie tyłek zapadł się. Patrzę w niedowierzaniu na kolejkę ludzi formującą się przede mną. Będzie ich z kilkadziesiąt i wszyscy podają mi róże od niego. Obserwuje mnie z tym uśmiechem z dołeczkami, który mówi mi, że należę do niego. Moje serce boli tak bardzo, że chcę wydrzeć je sobie z piersi i wyrzucić gdzieś. Słowo o tym co zrobił w Los Angeles musiało wypłynąć na Twitter’a albo nie wiem gdzie. Wiem tylko, że mam ramiona pełne róż i wszystkie są od niego. Od mężczyzny, który walczy jak szalony, podnieca mnie jak nikt inny i jest najseksowniejszą rzeczą jaką kiedykolwiek widziałam. Od mężczyzny, który puszcza mi seksowną muzykę, daje mi do spania swoją koszulkę, broni mnie zaciekle jak lew, a mimo to nie chce mnie wziąć, gdy jestem naga i drżę w jego ramionach. Nagle już nie mogę tego znieść. Nawet nie zerkam na niego, kiedy wracamy samochodem do domu. Jego wzrok jest przyklejony do mojego profilu i każda komórka mojego ciała jest tego świadoma. Wiem, że chce wiedzieć czy jestem wdzięczna za moje róże, ale moje wnętrze jest tak spętane, że bulgocę. Całe moje niespełnione pożądanie przeobraziło się w jakiś rodzaj gniewu, przez który prawdopodobnie się rozchoruję albo umrę. Trzęsę się z tego powodu. Z potrzeby. Z cierpienia. Z furii. Jak on śmie. Sprawiać, że tak go pragnę.

138

Jak śmie oferować mi pracę moich marzeń, a potem stać się centrum mojej egzystencji aż jestem gotowa zaryzykować dla niego wszystko. Nawet moją pracę. Moją rodzinę. Przyjaciół. Miasto, w którym dorastałam. Jak śmie dotykać mnie pod prysznicem i całować mnie jakby chciał mnie jeść na każdy posiłek aż do śmierci! Jak śmie być moją żyjącą fantazją, która spełniła się tylko po to, by torturować mnie aż nie mogę tego znieść. Kiedyś czułam się tak cholernie wolna i szczęśliwa, że nie mam żadnych romantycznych dramatów. Słuchałam jak Melanie nawija i bredzi, a wtedy mówiłam jej: „Mel, to tylko mężczyzna. Głowa do góry i zajmij się następnym.” A teraz ja jestem spętana z powodu jednego mężczyzny i moja własna rada jest gówno warta, ponieważ nie ma drugiego takiego dla mnie. Już nie czuję się wolna. Jestem zajęta, a facet, który pojął mnie emocjonalnie nie chce mnie wziąć. Gdybym nie była taka zła i sfrustrowana, to użalałbym się nad sobą jak nigdy w życiu, no poza tym epizodem po moim upadku na eliminacjach do Olimpiady. - Remy, byłeś niesamowity!- Mówi do niego Pete w samochodzie wzdychając z czystego zadowolenia.- Chłopie, świetny wieczór. - Świetna walka, synu- mówi Trener. Jeszcze nie słyszałam, żeby ten ponury człowiek był tak szczęśliwy.- Ani razu nie złamałeś postawy. Ani razu nie opuściłeś gardy. Nawet Brooke poczuła dzisiaj miłość, co Brooke? Zapada cisza, a ja nadal siedzę nieruchomo i patrzę przez okno na migające światła jakbym w ogóle nie słyszała ich rozmowy. Absolutnie odmawiam zachwycania się moimi różami i komplementowaniem go. Tak, jego fani obsypali mnie różami, a on sam walczył jak prawdziwy, cudowny mistrz… moja cipka zaciska się, gdy przypominam sobie potężne ciosy jego pięści i teraz odmawiam myślenia nawet o tym. - Totalnie ich zmiotłeś- mówi Riley. Remington nie odpowiada na ich komplementy. Czuję jego wzrok na moim profilu, pali mnie jak rozżarzony pręt. Jego energia robi się tak samo wrząca jak moja. Pewnie chciał innej reakcji na swój gest. Pewnie chciał, żebym się zachwycała i powiedziała mu: „Ojej, jesteś taki niesamowity!” Ale nie zrobię tego, bo nienawidzę tego, co mi robi. Nienawidzę tego, że czuję się taka niestabilna. Chcę wydrapać mu oczy, a później się rozpłakać. Chcę 139

rzucić te wszystkie róże na jego kolana i powiedzieć mu, żeby teraz pieprzył się z nimi, bo ja już nawet nie chcę, żeby pieprzył się ze mną! Więc kiedy róże stoją już w wiaderku na lód w moim pokoju, a mój gniew urósł do ogromnych rozmiarów, maszeruję korytarzem i znajduję Pete’a w salonie na zewnątrz głównej sypialni. - Remington?- Żądam. - Pod prysznicem- wskazuje na drzwi, więc wpadam do środka, zatrzaskuję drzwi, zamykam je na klucz i widzę go jak stoi w progu łazienki. Jest całkowicie nagi, kapie z niego, bo dopiero co wyszedł spod prysznica i trzyma ręczniki w ręce. Momentalnie ma wzwód. Jego oszołomiony wzrok skupia się na mnie i ręcznik upada koło jego stóp. Nigdy nie widziałam go tak nagiego i to, że widzę jego fizyczną perfekcję oraz najpiękniejszego penisa jakiego widziałam- także działającego idealnie- wkurza mnie jeszcze bardziej. Krew płynie niczym lawa w moich żyłach, gdy ruszam do przodu i zaczynam okładać jego pierś pięściami tak mocno jak mogę bez połamania sobie kości. - Dlaczego mnie nie dotknąłeś? Dlaczego mnie nie weźmiesz do cholery? Jestem za gruba? Za zwykła? A może po prostu sprawia ci przyjemność pieprzone torturowanie mnie do nieprzytomności? A może jesteś najzwyczajniej w świecie podły? Dla twojej informacji, to chciałam seksu z tobą od dnia kiedy przyszłam do twojego głupiego hotelu i zamiast tego zostałam zatrudniona! Łapie mnie za nadgarstki i ze złością ciągnie do siebie przyszpilając moje ramiona w dole. - Dlaczego chcesz seksu ze mną? Chcesz pieprzonej przygody? Czym miałem być? Twoją pieprzoną przygodą na jedną noc? Jestem przygodą każdej kobiety, niech cię szlag i nie chcę być twoją. Chcę być kurewsko PRAWDZIWY. Rozumiesz to? Jeśli cię przelecę, to chcę żebyś do mnie należała. Żebyś była moja. Chcę, żebyś oddała się mi, a nie Riptide’owi! - Nigdy nie będę twoja, jeśli mnie nie weźmiesz. Weź mnie! Ty sukinsynu, nie widzisz jak bardzo cię pragnę? 140

- Nie znasz mnie- syczy przez zaciśnięte zęby. Jego twarz jest pełna niepokoju kiedy przyciska moje nadgarstki do moich boków.- Nic o mnie nie wiesz. - Więc mi powiedz! Myślisz, że cię zostawię jeśli powiesz mi to o czym nie chcesz żebym wiedziała? - Ja tak nie myślę, ja to wiem- chwyta moją twarz jedną ręką i ściska oba moje policzki. Jego oczy są brutalnie niebieskie i prawie oszalałe.- Zostawisz mnie w chwili kiedy zrobi się za stromo i zostawisz mnie z niczym. A pragnę cię jak niczego w moim życiu. Jesteś wszystkim o czym myślę, o czym śnię. Mam wzloty i upadki i teraz zawsze chodzi o ciebie, już nawet nie o mnie. Nie mogę spać, nie mogę myśleć i to wszystko tylko dlatego, że chcę być tym cholernym „jedynym” dla ciebie. A kiedy tylko zorientujesz się czym jestem, będę jedynie pierdolonym błędem! - Jak możesz być błędem? Widziałeś siebie? Widziałeś co mi robisz? Miałeś mnie już przy „witaj” ty pieprzony dupku! Sprawiasz, że pragnę cię aż do bólu, a potem gówno z tym robisz! - Bo jestem dwubiegunowy, kurwa! Jestem maniakiem. Brutalem. Skłonnym do depresji. Jestem pieprzoną tykającą bombą i jeśli któryś z moich pracowników zawali kiedy będę miał kolejny epizod, następną osobą którą skrzywdzę możesz być ty. Próbowałem ci to uświadomić tak wolno jak to było możliwe, żebym mógł chociaż mieć cień szansy z tobą. To gówno zabrało mi wszystko. Wszystko. Moją karierę. Moją rodzinę. Moich pieprzonych przyjaciół. Jeśli zrobi to samo z tobą, to nawet kurwa nie wiem co zrobię. Ale depresja uderzy mnie tak bardzo, że pewnie się zabiję! Moje oczy pieką, gdy słowa latają niczym okropne bicze w mojej głowie. Każde szokujące słowo oszałamia mnie aż do kości. Przeklina i puszcza mnie, a ja robię krok do tyłu i obserwuję jak ze złością ubiera spodnie od dresu. Patrzę z bezradnością jak chwyta t-shirt z szafy, moje serce całkowicie przestało bić w piersi. Słowo „dwubiegunowy” tak naprawdę nie jest mi znajome, choć coś mi się kołacze. Nigdy nie spotkałam osoby, która to miała. Myślę o tych ostatnich tygodniach i dostaję małą wskazówkę. O tak. Rozumiem. Remy zarówno kocha siebie jak i nienawidzi. Kocha i nienawidzi swojego życia. W jednej chwili wszystko jest dobrze, a w następnej wszystko jest

141

źle. Jest mu gorąco, a potem zimno. Może nigdy nie został zaakceptowany, nawet przez samego siebie i może wszyscy zostawiali go w chwili kiedy robiło się… stromo. Tysiąc emocji kołacze się w mojej piersi i ledwo mieszczę je wszystkie w moim ciele. Jego pierś opada ciężko, gdy obserwuje mnie z drugiego końca pokoju. Jego oczy są niesamowicie niebieskie, gdy zaciska ręce przy swoich bokach i czeka aż coś powiem. Nadal ściska t-shirt, który zwisa przy jego boku. Nagle wiem tylko, że ten mężczyzna w mojej głowie ma proporcje niczym bóg, ale teraz dociera do mnie również, że jest człowiekiem i ma niedoskonałości. Każdym bolącym i drżącym calem mojego ciała pragnę go jeszcze bardziej. Tak bardzo, że chcę się utopić jeśli mi dzisiaj odmówi. Biorę wdech i drżącymi rękami powoli zaczynam odpinać guziki mojego topu. Po kolei chwytam je między palce. Szelest sprawia, że opuszcza wzrok na moją pierś i przez jego oczy przemyka cierpienie. Jego wzrok pożera mnie tak mocno, że czuję jak jego oczy wgryzają się w moje serce. - Jestem do wzięcia taki jaki jestem. Nie biorę leków. Sprawiają, że czuję się martwy, a mam zamiar przeżyć moje życie żywy- ostrzega mnie szorstkim, zagniewanym szeptem. Potakuję w zrozumieniu. Odmawiałam zażywania antydepresantów kiedy ponoć, klinicznie potrzebowałam ich po moim upadku. Wierzę, że do ciebie należy wybór jak żyjesz ze swoją chorobą i czasami lek jest gorszy niż choroba. Jest człowiekiem który bardzo dobrze się odżywia i jakakolwiek chemia może go rozchwiać. Rozumiem to. Nie jest moją rolą mówienie mu, co ma robić. Ale czy w ogóle zdaje sobie sprawę z tego jaki jest ważny? Do czego doszedł całkiem sam? Czy widzi jaki świetny zespół stworzył? Widzę jak Trener, Diane, Pete i Riley kochają go nawet, gdy się sprzeczają. Chciałam należeć do tego zespołu, ale teraz chcę należeć jedynie do tego mężczyzny. I chcę, by on należał do mnie. - Zdejmij ubranie, Remy. Odpinając ostatni guzik, rozsuwam koszulę. T-shirt, który nadal trzyma w swoim uścisku spada na podłogę, gdy jego palce otwierają się spazmatycznie. 142

Jego oczy pożerają mnie, jego głos jest zagniewanym, pełnym cierpienia chrypnięciem. - Nie masz pojęcia o co prosisz. - Proszę o ciebie. - Nie pozwolę ci mnie kurwa zostawić. Moje gardło zaciska się z emocji, przez co ciężko wymówić mi słowa. - Może nie będę chciała. Bolesna desperacja miga w jego oczach.- Daj mi przeklętą gwarancję. Nie pozwolę ci mnie kurwa zostawić, a będziesz próbowała. Będę trudny i będę dupkiem. Wcześniej czy później będziesz miała mnie kurewsko dość. Rzucam moją bluzkę na podłogę kręcąc głową, a potem zsuwam spódniczkę po moich biodrach i wychodzę z niej. Trzęsąc się aż do mojej duszy, stoję w samym zwykłym bawełnianym biustonoszu i majtkach, a moje piersi unoszą się i opadają. - Nigdy nie będę miała ciebie dość, nigdy. Na początku moje słowa wydają się nie mieć na nim żadnego efektu. A ja myślę, że powoli umieram. Potem z jego gardła wydobywa się niski, wygłodniały dźwięk. Oddech więźnie mi w gardle. Stoi nieruchomo w tym spodniach dresowych i obserwuje mnie. Jego nogi przyjęły pozycję do walki, a oczy buchają pożądaniem. Jego szerokie ramiona drżą z każdym oddechem i zaciska ręce w pięści przy swoich bokach. Głęboka szorstkość jego głosu drapie moją skórę. - Więc podejdź tutaj. Ten rozkaz pojawia się tak niespodziewanie, że moje nogi zaczynają się trząść. Wszystkie moje systemy zaczynają współpracować, ale w tym samym czasie nie mogę się ruszyć. 143

Czuję się jak kupka organów, które próbują stworzyć jedność. Szybkie serce. Pocąca się skóra. Drgawki na zakończeniach moich nerwów. Całkowita bezużyteczność moich płuc. Całe moje ciało chce tej samej rzeczy, ale jest zbyt spięte żeby współpracować. Kiedy w końcu udaje mi się wziąć pourywany oddech, czuję się taka żywa i równocześnie rozplątana, że nawet moje palce u nóg mrowią gdy my- ja, moje serce, kości i skóra- w końcu robimy pierwszy krok. Zżerają mnie nerwy przez całą drogę do celu. Oddech Remingtona przyspiesza. Jego potężna pierś unosi się jeszcze szybciej, kiedy się zbliżam. Krok za krokiem pełnym nerwów, czuję pulsowanie w moich skroniach, gdy widzę jak żar jego wzroku wbija się we mnie. Płonę dla niego pomiędzy moimi nogami. Bolą mnie sutki. Twarde czubki wpychają się boleśnie w mój bawełniany biustonosz. Wszystkie pory w moim ciele chcą błagać go, by je possał. By mnie dotknął. By kochał się ze mną. Zatrzymując się krok od niego, prawie czuję jak zapach jego mydła owija moje płuca upajając wszystkie zmysły. Wyciąga rękę i wplątuje dziesięć wściekłych palców w moje włosy. Odciąga moją głowę do tyłu swoimi pięściami i zanurza nos w mojej szyi łagodnie mrucząc. Dosięga mnie to jak głęboko nabiera powietrza i przebiega mnie dreszcz, gdy robię to samo. Wchłaniam nozdrzami każdy kolor i smak jego silnego męskiego zapachu. Wysuwa język i wyznacza nim mokrą ścieżkę po mojej szyi równocześnie obejmując mnie w pasie. Przyciska mnie do siebie szepcząc.- Moja. Pożądanie i miłość wybuchają we mnie. - Tak, tak, tak Remington, tak. Wplątuję palce w jego włosy i żarliwie przyciskam piersi do jego torsu. Pocieram moimi bolącymi sutkami o jego przeponę. Moje ręce brutalnie przyciskają jego głowę do mojej, a on dalej wącha mnie zaciągając się głęboko i desperacko. Moje ciało rzuca się z rozkoszy. Łapie moją twarz w swoje szorstkie dłonie i przesuwa język z mojej szyi, po szczęce w kierunku moich ust z ciężkim oddechem. Liże moje wargi. Mocząc mnie. Oznaczając mnie.

144

Jego język lekko napiera na moje wargi, potem dokłada swoje usta i używa ich do otworzenia moich. Wymyka mi się łagodny pisk i zagłusza go, gdy zaczyna mnie smakować. Jest mokry, gorący i głodny. Moja odpowiedź jest szybka i dzika. Nasze języki zderzają się w gorącym szale wilgoci i jęków. Moje ciało rozpływa się na jego twardym i jego silne ramię owinięte wokół mojej małej talii, jest jedyną rzeczą, która utrzymuje mnie w pionie. Nie wiem czy to ja tak na niego działam czy on na mnie. Wiem tylko, że to jest nieuniknione jak nadciągające tsunami, a ja przygotowuję się na pływanie mojego życia. Smakujemy się i karmimy sobą. Jestem taka spragniona, że mógłby karmić mnie swoimi pocałunkami przez całą noc, a ja nadal byłabym na pustyni. Mocniej ściska moje włosy w jednej pięści i trzyma mnie w miejscu jakby bał się, że oderwę się od jego przepysznych ust. A ja tak bardzo się boję, że to sen, że zaciskam palce na jego mokrych włosach. Jeśli w hotelu wybuchłby pożar, gdyby wtargnęła armia szalonych fanów albo sam Skorpion wszedł do tej sypialni to i tak nie pozwoliłabym Remingtonowi Tate’owi zabrać ze mnie swoich ust. Gorąca wilgoć jego ust rozsupłuje mnie, sprawia, że jestem naćpana. Jęczę i lekko ssę jego gruby język wielbiąc to jak Remington pojękuje razem ze mną i wpycha go głębiej dając mi więcej. Robi się niespokojny. Pośród śliskich dźwięków całowania odbijających się echem w pokoju, jego spodnie szeleszczą, gdy zsuwa je po swoich nogach. Mięśnie na jego ramieniu napinają się zaciskając wokół mnie. Materiał spada do naszych stóp. Potem wpycha kciuki w przednie odpięcie mojego biustonosza i ciągnie aż się otwiera. Moje piersi wyskakują na wolność, a biustonosz spada na podłogę. Nigdy nie czułam się tak nabrzmiała dopóki nie łapie moich piersi w jedną dużą rękę i podnosi je wyżej, by móc possać. Zwilża moje sutki swoim językiem, najpierw jeden, a potem drugi. Delikatnie obejmuje rękami moje kształty i pociera szorstkimi dłońmi o sterczące sutki. Jęczę z wdzięcznością, gdy z powrotem wpycha język w moje usta. Jestem tak głodna, że nie mogę przestać drżeć. Znowu otaczają nas śliskie odgłosy całowania. Ściska jedną pierś i wkłada drugą rękę między moje nogi dotykając mnie pod majtkami. Pociera mnie dłonią, a potem przesuwa 145

najdłuższym palcem wzdłuż wilgotnych warg mojego wejścia. Drgawki oczekiwania pulsują w moim łonie. Odrywa swoje usta, przykłada czoło do mojego i obserwuje jak jego ręka porusza się grzesznie pod moimi białymi, bawełnianymi majtkami. Tak brakuje nam tchu, że nie spodziewam się usłyszę jego szorstkiego i głębokiego głosu, który eksploduje w moją twarz. Jego czoło nadal styka się z moim i dalej obserwuje jak jego ręka pieści moją mokrość. - Powiedz, że to dla mnie. Moje ręce zaciskają się wokół jego silnej szyi, gdy drażni się ze mną i wpycha czubek swojego palca we mnie. Przeszywa mnie rozsadzająca umysł rozkosz. - To dla ciebie. Całuję jego twardą skroń, jego szczękę i nie mogę oddychać. Opuszcza mnie dźwięk protestu, gdy zabiera rękę, a następnie łapie moje majtki i rozrywa je jednym ruchem. Przebiega mnie podekscytowanie. Chwyta mnie w pasie i obraca nas wbijając moje plecy na ścianę. Oplatam go nogami kiedy chwyta mój tyłek i chwilę później czuję go- tam, przy moim wejściu. Jego twardość dotyka zewnętrznych części mojej śliskiej mokrości. Łapie moje nadgarstki i podnosi ręce nad moją głowę zamykając je w uścisku swojej dłoni. - Jesteś moja?- Pyta zachrypnięty kiedy jego ręka wraca pomiędzy moje uda i na chwile we mnie wchodzi. Tracę oddech. Jestem rozwiązana. Szaleję. - Jestem twoja. Wyraz jego twarzy jest napięty, wygłodniały, tak gorący gdy wkłada palec głębiej we mnie. - Chcesz poczuć mnie w środku? Moja potrzeba zatyka mi tchawicę, gdy czuję rozkosz płynącą w moich nogach. - Chcę poczuć cię wszędzie. Na całej mnie. We mnie. Jego ręka trzęsie się z opanowania, kiedy ją zabiera i po raz kolejny ustawia swoją erekcję pomiędzy moimi nogami. Nie wchodzi we mnie, ale pozwala mi poczuć co mi da. 146

Nasze oczy wtapiają się w siebie, gdy pocieramy się. Razem kołyszemy biodrami. Dyszymy. Pragniemy. I nie mogę spuść z niego wzroku. Jest jeszcze piękniejszy niż kiedy walczy i jest arogancki i zły. Piękniejszy niż kiedy trenuje i jest spocony i zmęczony. Jeszcze piękniejszy niż kiedy uśmiecha się do mnie i jest zabawny. Bardziej nawet kiedy jest troskliwy i zrelaksowany, gdy masuję go olejkiem. Jest najpiękniejszą rzeczą jaką widziałam. Jego twarz tak napięta i surowa od pragnienia, oczy ciemne i na wpół otwarte, drżące nozdrza, usta rozchylone by mógł oddychać, szyja naznaczona żyłami, opalenizna głębsza i ciemniejsza przez obezwładniające podniecenie, które zmienia kolor skóry. Trzyma moje ręce w uwięzi pieszcząc swoją twardością. Kusząc mnie. Obiecując. Mogę tylko zaskomleć w cichej prośbie żeby mnie wziął. Moje narządy rodne buzują. Krew płynie przez moje ciało jak sztorm. Posiądzie mnie mężczyzna, którego kocham i jestem gotowa. Jestem. Gotowa. Przyciemnione niebieskie oczy obserwują mnie przez chwilę. W jednej chwili jestem pusta, a w następnej już jest we mnie. Wypełnia mnie powoli i ostrożnie. Jakbym była jego cennym skarbem i nie chce mnie zepsuć- jak gdyby myślał, że ktoś inny mógłby przyjąć go tak dogodnie, z taką chęcią i miłością jak ja. Jest szeroki i twardy, taki męski i wchodzi we mnie ze stanowczością. Drży i pojękuje, gdy moje wewnętrzne mięśnie zaciskają się wokół jego pulsującej długości. Jest taki duży. Piszczę ponownie, prawie z bólu kiedy poruszam się chcąc więcej, chcąc mniej. Decydując, że moja potrzeba na więcej wykracza poza wszystko, opuszczam się jeszcze niżej i odrzucam głowę do tyłu. Wydaję z siebie słaby dźwięk, gdy moje ciało próbuje się dostosować. Delikatnie chwyta moje piersi w swoje szorstkie dłonie i wpycha we mnie język tak, że połykam mój krzyk i spijam wszystko czym karmi mnie jego język. Ostro pulsuje w moim kanale utrzymując się w głębi mnie. Moje ciało drży w delirium kiedy opuszcza głowę i przesuwa językiem po mojej szczęce, wzdłuż brody i po szyi. Kiedy wkłada sutek w swoje gorące usta, moje wnętrze zaciska się czując nadchodzący orgazm. Drżę w gorączce i z pragnieniem wpycham moje biodra na niego. 147

- Remy- błagam zaciskając ręce wokół jego szyi. Zaciskam uda wokół niego i unoszę miednicę. Ten ruch wystrzeliwuje straszliwą rozkosz przez moje ciało, gdy jego twardość przesuwa się we mnie. Moje oczy przewracają się na tył głowy. - Remy…- jęczę nieświadomie i kołyszę biodrami.- Proszę, proszę… rusz się. Pojękuję jakby też bał się, że nie wytrzyma. Ale próbuje mnie zadowolić i wysuwa się, a potem z powrotem wchodzi we mnie. Oboje jesteśmy rozsupłani i z naszych gardeł wyrywa się podobny desperacki dźwięk rozkoszy. Powtarza ruch bioder i przykłada czoło do mojego z jękiem powstrzymywania się. A potem zaczyna całować mnie jakby od tego zależało jego życie. - Brooke- jęczy w moje usta. Jego ręce zaciskają się na moich biodrach, gdy wychodzi i wsuwa się z powrotem wystarczająco głęboko, żeby całkowicie zanurzyć się we mnie. Momentalnie kończy. Ciepło jego niewiarygodnie gwałtownych drgawek i potężne szarpania jego drżącego we mnie penisa pochłaniają mnie. Drżenie ogarnia moje ciało. Mój system zawiesza się i włącza ponownie, a zbiór gwiazd spada za moimi powiekami. Ściskam jego umięśnione ciało, które skręca się i zaciska przy moim. Liżę jego szyję, gdy jego muskularne ciało napina się i w końcu uspokaja. Pomrukuje z cichą satysfakcją w moją skroń. Dalej dyszymy i delikatnie kołyszemy biodrami nawet po zakończeniu orgazmu. Remington promieniuję przy mnie taką potrzebą, że nawet nie pozwala mi nabrać oddechu. Chwyta mnie za tyłek, moje nogi nadal są oplecione wokół niego, i niesie mnie do łóżka. Nadal jest we mnie, nadal twardy. Kładzie mnie i wkłada poduszkę pod moją głowę, a potem zaczyna poruszać się wewnątrz mnie tak wolno, że pomiaukuję i przesuwam paznokciami po jego plecach. Obserwuję jak podtrzymuje się na rękach, uwielbiam jego idealne ramiona, jego idealne gardło, jego twarz zmiękczoną rozkoszą, gdy zaczyna pieprzyć mnie szybko i mocno, jak zwierzę. Moje sutki bolą od samego patrzenia w jego zaciemnione pożądaniem oczy. Przysuwa głowę do mojej i wpycha język dopóki nie zaczynam połykać moich własnych jęków.

148

- Chciałaś mnie- jego oddech jest szybki, a oczy dzikie.- Oto jestem. Pieprzy mnie swoim fiutem dziesięć razy, szybko i mocno sprawiając, że piszczę z rozkoszy jego władzy nade mną. Kiedy moje mięśnie napinają się i ciało przygotowuje się na kolejny trzęsący światem orgazm, pozwala mi dojść utrzymując szalony rytm. Później warczy i przedłuża swój orgazm wychodząc ze mnie i pocierając sobą o moją skórę. Trzęsę się, z mojego gardła wydobywa się jęknięcie, gdy przesuwa wilgotnym czubkiem swojego członka po wewnętrznej stronie mojego uda równocześnie pieszcząc ręką pulsujący sutek. Zawsze lubiłam mój rozmiar B, ale teraz wydaje się za mały i kruchy w jego dużych, szorstkich dłoniach. Ale pojękuje jakby naprawdę lubił je ściskać i liże mnie po szyi. - Od tak dawna chciałem cię dotknąć, petardko. Rozkosz wybucha w moich zakończeniach nerwowych, gdy podszczypuje i okręca. Jego zęby podgryzają skórę pod moją wyeksponowaną żuchwą, gdy wyginam się w stronę jego ciała. Otaczają mnie jego twarde i silne mięśnie, zaciskają się i rozluźniają. Jego członek jest nieziemsko twardy i seksowny, ociera się o całe moje ciało i rozsmarowuje na mnie swoje nasienie. Czuję takie delirium, że chcę poczuć tego mężczyznę w sobie, w moich ustach i rękach w tym samym czasie. Nagle wraca między moje nogi, mocniej i głębiej, jego palce wbijają się w moje biodra, a ja nadal jestem mokra i nabrzmiała. Spotykam jego każde pchnięcie desperacko jęcząc jego imię.- Remington. Tu nie chodzi o grę wstępną. Chodzi o posiadania i branie, o odkrywanie tego pulsującego, bolesnego fizycznego bólu, który jest tak potężny, że powoduje ból mojej duszy. Śpiewam w środku. Nie mogę uwierzyć w to jak pachnie, jak go czuć. To lepsze niż moje wszystkie fantazje. I kiedy pojękuję „proszę, o Boże, jesteś taki twardy, to takie przyjemne uczucie” dociera do mnie, że Remy ma swoją własną mantrę. Mówi mi „taka słodka i mokra”, gdy liże każdą część mnie jaką może. Bardzo podoba mi się to, że rozsmarował na mnie swój zapach,

149

że wszędzie mnie liże, że mogę poczuć jego zęby, zagniotki, skórę i to jak jego krótkie paznokcie wbijają się w moją skórę. Wyrywają się ze mnie dzikie dźwięki, są pourywane tak samo jak moje oddechy. Nie ma mowy żebym uwięziła te surowe odgłosy pożądania. Głębsze pchnięcia sprawiają, że Remington doprowadza mnie do szaleństwa. Podnosi się, żeby obserwować moje podskakujące piersi, gdy pieprzy mnie tak cholernie mocno. Jego oczy połyskują jak drapieżnikowi, gdy wbija biodra w moje. Jest pierwotnym zwierzęciem, które bierze mnie w posiadanie i jest mój. Moje zęby uderzają o siebie, gdy ciało pochłania każdy centymetr jego poruszającego się członka. Moje palce wbijają się w jego warte ślinienia się pośladki i przyciągam go głębiej wijąc się pod jego ciężarem aż nie wytrzymuję. Krzyczę, gdy jego ciepło wylewa się we mnie i podąża za mną z niskim jękiem. Ściska moje biodra zwalniając tempo aż w końcu jesteśmy papką zmęczonych mięśni i kości, lepkiego splątanego potu na łóżku. Po wszystkim czuję się przepysznie. Jestem zrelaksowana, ciepła i bardzo, bardzo pożądana. Wzdychając łapię jedno ciężkie, męskie ramię i owijam je sobie wokół moich ramion, żeby móc wtulić się w jego pierś, a potem całuję jego najbliższy sutek. Ma najseksowniejsze, najmniejsze, najbardziej brązowe, najidealniej sterczące męskie sutki jakie kiedykolwiek widziałam i zero włosków na piersi. Samo całowanie ich sprawia, że znowu się zaciskam mimo, iż jestem cała obolała. Łapie moje zwiotczałe ciało i kładzie mnie na sobie leżąc na plecach, jakby był moim łóżkiem. Moje nogi leżą na jego nogach, moje ciało leży twarzą w dół podczas, gdy jego zwrócone jest w stronę sufitu. Dotykamy się mięśniami brzucha i pępkami. Przesuwa nosem po mojej skroni i wolno pieści mój tyłek. - Pachniesz mną. - Hmmm- mówię. Ściska mój pośladek w ręce i wtula nos w moją skroń. - Co oznacza „hmmm”?

150

Uśmiecham się w ciemności.- Ty pierwszy to powiedziałeś. - To oznacza, że chcę cię zjeść. Twoje małe bicepsy. Twoje małe tricepsy.- Całuje mnie w usta i liże po wargach.- Teraz ty. - To oznacza, że w tym tygodniu praktykuję styl francuski i nie będę się myła, żeby czuć cię na sobie. Pomrukuje i obraca nas tak, że leżę na boku, a potem sięga pomiędzy moje nogi i dotyka mnie tam, gdzie jestem przemoczona od tego co przed chwilą mi dał. Jego oczy błyszczą w cieniu kiedy przesuwa płynne nasienie spływające po moich udach z powrotem do mojego napuchniętego wejścia. Tak jakby nie chciał, żeby wyszło z mojego ciała. - Lepka?- Pyta zachrypniętym szeptem, pochyla głowę i liże moje ramię wpychając nasienie z powrotem we mnie jednym palcem.- Chcesz zmyć mnie z siebie? Myśl o tym jak wpycha nasienie z powrotem we mnie powoduje, że robi mi się tak gorąco, iż chwytam jego głowę i przysuwam się do niego. - Nie. Chcę żebyś dał mi więcej. Zbliża swój wilgotne palce do mojej twarzy i wpycha środkowy w moje usta jak gdyby prosił bym go posmakowała. - Pragnąłem cię od pierwszej nocy kiedy cię zobaczyłem- jego głos jest zachrypnięty, gdy obserwuje jak ssę jego palec. Jego smak robi ze mną szalone rzeczy i moja cipka pulsuje potrzebą, żeby znowu poczuć go w mnie. - Ja też.- Brakuje mi tchu i próbuję wziąć przyzwoity oddech kiedy zlizuję każdą kroplę. Wkłada drugi wilgotny palec w moje usta i jego słony ocean ożywia mnie. Moje oczy zamykają się, gdy przesuwam językiem po jego palcach. Jestem taka podniecona, że chyba jęczę. - Podoba ci się mój smak?- Mruczy.

151

- Hmm. Od teraz tylko tego chcę.- Psotnie delikatnie gryzę jego opuszki palców i nagle czuję jak jego wzwód powraca. Coś, co powiedziałam… podekscytowało go? - Zawsze będę chciała moją dawkę Remiego po obiedzie- kontynuuję i to ja dostaję hiper ekscytacji, gdy czuję jak dalej twardnieje.- I może przed śniadaniem. I po lunchu. I na popołudniową herbatkę. Pomrukuje, a potem przesuwa się między moje rozchylone nogi i opuszcza głowę, żeby posmakować mnie. Jego język pojawia się między moimi wargami. Moje oczy zamykają się, gdy kręgosłup wygina, żar jego ust rozbija mnie na kawałki. Łapie moje pośladki w ręce i ściska moją skórę, gdy jego mokry język ślizga się po mojej łechtaczce. - Chcę… dojść… na każdej części twojego ciała…- mruczy w moją płeć. Jego oczy są zamknięte, gdy podnosi się i ociera swoją erekcję o szparkę mojego wejścia. Płonę z pożądania. Muszę znowu poczuć go w sobie, w moich ustach, w mojej pochwie, w całym moim bycie. Chwytam go za tył głowy i niespokojnie kołyszę biodrami w cichej prośbie. Wpycham język w jego usta. - Dochodź gdzie tylko chcesz, we mnie, na mnie, w mojej ręce, w moich ustach. Kiedy chwytam jego twardość w moją pięść, momentalnie dochodzi i gorący płyn wylewa się na mój nadgarstek. Jego drgawki są tak samo potężne jak on i wilgotnieję kiedy to widzę. Jest taki wspaniały i surowy, że nagle obracam go na plecy i siadam na jego erekcji. Czując go w sobie znowu skomlę z zaskoczenia nad jego rozmiarem. Wydaje z siebie dźwięk rozkoszy i odrzuca głowę do tyłu chwytając moje biodra i podnosząc mnie do góry, a potem znowu opuszcza. Jego twardość nadal drży we mnie. Rozrywa mnie krzyk ekstazy i drżę razem z nim czując jak jego ciepło wybucha głęboko we mnie. Jestem całkowicie bezwładna i bliska śpiączki kiedy upadam na niego.

- Tej nocy, gdy cię uśpili…- pytam go wiele godzin później, gdy znowu pocieram nosem o jego sutek. Nadal nie mogę złapać tchu po naszej długiej sesji pieszczot. Nie możemy się nasycić. Jesteśmy jak nastolatkowie. Nadrabiamy za tygodnie pożądania.- To był epizod?

152

Poduszka szeleści kiedy potakuje, więc kładę rękę na jego kaloryferze i delikatnie go masuję zerkając na niego. Nie jestem pewna czy chce to robić w tej chwili. - Możemy w ogóle o tym rozmawiać? Mój dotyk wydaje się sprawiać, że zamyka oczy, jego głos jest aksamitnie gładki kiedy chwyta tył mojej głowy i przyciska mnie do swojej szyi tuląc mnie. - Możesz o tym porozmawiać z Petem. Jestem lepka od naszego podniecenia i podoba mi się to. Przesuwam rękami po nim i wiem, że też jest lepki. Myśl o kąpieli z nim, zmyciu „go”, a potem znowu zrobieniu się lepką sprawia, że chcę zajęczeć. - Remington, dlaczego ty nie porozmawiasz ze mną o tym?- Pytam łagodnie. Siada i zwiesza nogi z łóżka, a potem pociera twarz rękami. - Bo podczas większości epizodów nie pamiętam co robię. Cholera. Zmartwiłam go. - W porządku. Porozmawiam o tym z Petem, ale wracaj do łóżka- mówię szybko odpuszczając, kiedy widzę napięcie w jego pozycji. Patrzy przez okno, jego ciało jest idealne. Takie idealne. Rozszerzone nogi, skrzyżowane ramiona, jego mięśnie idealnie nakarmione, uformowane i napięte. - Pamiętam ciebie- jego głos robi się ostrzejszy.- Podczas ostatniego epizodu. Tequilę. To jak wyglądałaś. Ten skąpy top, który miałaś na sobie. Te noce, kiedy spałaś w moim łóżku. Myśl, że zwraca uwagę na to w co się ubieram łaskocze mnie. Jestem prawie pewna, że kiedy się obróci będę kałużą lawy na łóżku czekającą aż przyjdzie mnie przelecieć. Wydawał się taki szczęśliwy tego dnia z tequilą, jego energia przypominała energię słoneczną. A potem po kilku godzinach zamieniła się w noc. - Tak bardzo chciałam, żebyśmy byli razem- przyznaję z bólem. Obraca się. 153

- Myślisz, że ja nie chciałem? Chciałem żebyśmy byli raz od…- wraca do łóżka i przyciąga do siebie mocno całując moje usta.- Każdej sekundy chcę, żebyśmy byli razem. Dotykam jego szczęki.- Czy kiedyś zrobiłeś komuś krzywdę? W jego oczach znowu pojawia się smutek i wygląda na znękanego. Zdejmuje ze mnie ramię. - Robię krzywdę wszystkiemu czego dotykam. Niszczę! To jedyna rzecz, w której jestem dobry. Znajdowałem dziwki w moim łóżku, których nie pamiętam żebym przyprowadzał. Wyrzucałem je nagie z mojego pokoju hotelowego wściekły jak cholera, bo nie pamiętam co robiłem. Kradłem jakieś gówna, demolowałem jakieś gówna, budziłem się w miejscach, do których nawet nie wiem jak się dostałem…- nabiera powietrza i wzdycha.Posłuchaj, odkąd Pete i Riley wymieniają się dniami wolnymi, to zawsze w pobliżu jest ktoś kto usypia mnie na dzień albo dwa, jeśli wymknę się spod kontroli. Łapię doła, a potem wracam. Nikomu nie dzieje się krzywda. - Oprócz ciebie. Nikomu nie dzieje się krzywda oprócz ciebie- szeptam smutno i sięgam, żeby złapać go za najbliższą rękę jedynie dlatego, że boję się jego ucieczki, a nie chcę tego. Wydaje się, że zajęło mi wieczność sprowadzenie go tutaj, do mnie. - Remy, muszą cię tak usypiać?- Splątuję jego palce ze swoimi kiedy pytam. - Tak- mówi empatycznie.- Zwłaszcza, jeśli chcę… tego…- wskazuje na mnie i na siebie wolną ręką i ściska mnie drugą.- Chcę tego. Bardzo.- Pocieramy się nosami.- Próbuję tego nie spieprzyć, w porządku? - W porządku. Całuje wierzch ręki, która go trzyma i jego oczy znowu błyszczą.- W porządku.

154

♥♥♥

Mój wewnętrzny zegar nie pozwala mi spać dłużej niż do szóstej rano, nawet po nocy jaką z nim spędziłam. Łaskotki zachwytu mkną po mojej skórze, gdy przypominam sobie te wszystkie sposoby w jakie kochaliśmy się zeszłej nocy. Mój wzrok ląduje na jego dużym ciele leżącym na łóżku i obezwładnia mnie tak ogromne wewnętrzne poczucie własności, że ledwo udaje mi się nie przykleić na stałe do tego dużego ciała grzechu. Po cichu i z głupkowatym uśmiechem, który nie chce zejść z mojej twarzy, wstaję z łóżka. Wiem, że Riley i Pete nie pozwolą mu zaspać i na pewno nie dłużej niż do dziesiątej. Pete już jest w kuchni, nalewa sobie kawę, a skoro istnieje tysiąc rzeczy, o które chcę go zapytać to przyłączam się. Podwijam nogi pod siebie siadając na krześle przy małym stole jadalnianym i obserwuję jak przegląda poranną gazetę. Biorę kilka łyków mojej kawy, odchrząkuję moje zachrypnięte gardło i mówię. - Powiedział mi. Przez chwilę jedyną emocją na twarzy Pete’a jest szok.- Co ci powiedział?- Teraz wygląda jakby miał wątpliwości. - Wiesz co.- Stawiam kawę i unoszę brew. Pete opuszcza gazetę, nie uśmiecha się.- Nigdy nikomu nie mówi. Marszczę brwi na jego słowa.- Nie bądź taki zaalarmowany. Tobie kiedyś powiedział. Prawda? - Nie powiedział mi, Brooke, byłem jego pielęgniarzem. W ośrodku. Przynajmniej przez jego ostatni rok tam. Mój umysł wypełnia konsternacja kiedy próbuję wyobrazić sobie jak Pete w fartuchu opiekuje się moim dużym złym bokserem w szpitalu. Tego się nie spodziewałam. W ogóle. Obraz jest taki niekompatybilny, że mam problem z utrzymaniem go w głowie. - Byłeś z nim w ośrodku?- Ok, teraz brzmię jakbym była głupia, ale tylko o to jestem w stanie zapytać.

155

Usta Pete’a zaciskają się, gdy potakuje.- Wkurzało mnie to.- Wpatruje się spode łba w swoją kawę, a potem kręci głową.- Jest dobrym kolesiem. Trochę lekkomyślnym, ale To. Nie. Jego. Wina! Nigdy nikogo nie zaczepiał. Ten dzieciak był zamknięty w sobie za cholerną ścianą. Ciągle tylko biegał po placu i podciągał się na drzewie. Przez cały dzień miał słuchawki w uszach i blokował wszystko. Przez cały czas faszerowali go lekami od kiedy raz zrobił się pobudzony i powiedział wszystkim, że powinni uciekać. Wszyscy posłuchali i zrobił się wielki bałagan. Od tamtej chwili nikt nie dał mu nawet szansy, na jakikolwiek epizod. Po prostu wstrzykiwali mu jakieś gówna w żyły i zaoszczędzali sobie kłopotu. - Mój Boże.- Szok, horror i złość przemywają mnie jak choroba. Ledwo udaje mi się przełknąć kawę, którą mam w ustach. - Remy nie jest wariatem, Brooke- akcentuje Pete- ale traktowali go tak jakby był. Nawet jego rodzice. Jedyną rzeczą, która przynosiła mu komfort w tamtych czas były jego cholerne słuchawki. To dlatego ten facet tak rzadko wyraża, co czuje. Po prostu nie potrafi. Był zbyt odcięty od innych przez wiele lat. Z sercem, które rozpływa się dla niego, uprzytamniam sobie, że Remy od początku otwierał się przede mną poprzez muzykę, przez coś co jest dla niego znajome i uspokajające. Nagle mam ochotę odsłuchać każdą piosenkę, którą mi zagrał. Trochę pieką mnie oczy, więc opuszczam głowę, żeby Pete nie widział, że jestem poruszona poza słowami. Remy jest cichym człowiekiem. Jest człowiekiem oddanym fizycznością i ufa swoimi fizycznym instynktom, ale myślę, że nawet nie wie jak dobrze zwerbalizować swoje emocje. Zastanawiam się czy też jestem trochę zamknięta w sobie tak jak Remy? W moim życiu wielokrotnie liczyłam, że Melanie powie rzeczy, które ja chcę powiedzieć, ale jestem nieśmiała i wstydzę się przyznać do nich otwarcie. Nigdy nie powiedziałam nikomu po mojej kontuzji, że to było do bani. Remy i ja bardzo się różnimy, a równocześnie jesteśmy tak podobni do siebie, że przysięgam, iż mogę zrozumieć tego mężczyznę moją duszą. Nagle muszę walczyć z impulsem żeby wstać, wrócić do łóżka i przytulić się do niego.

156

- Czy tej nocy w hotelu… kiedy wstrzyknąłeś mu coś… co to było? - Epizod. To tak naprawdę nie jest inna osobowość jak myślą ludzie. Cóż, częściowo tak jest, ale to bardziej nastrój. To alternatywna ekspresja genu, który wchodzi w konflikt z poprzednim. Zazwyczaj jakiś zewnętrzny zapalnik wyłącza ekspresję genu i inny staje się wyrażany, co dramatycznie zmienia mu nastrój.- Pete spotyka mój wzrok ciepłymi, zmartwionymi brązowymi oczami. Jego rysy skręcają się w bólu.- On bardzo cierpi, Brooke, bo nie pamięta co robi kiedy ma epizod maniakalny. Cofam się do tych wszystkich nocy, kiedy przychodził po mnie do mojego pokoju z tymi ciemnymi oczami i całował mnie do nieprzytomności aż do ranka. - Ale powiedział mi, że pamięta niektóre rzeczy- mówię z nadzieją. - Czasami tak, ale czasami nie. Chodzi o to, że nie może całkowicie sobie zaufać, żeby mieć pewność co robił. Dlatego próbował być ze mną taki ostrożny… Moje wnętrze znowu robi się ckliwe. - Więc kto powiedział Riley’owi? - Ja powiedziałem Riley’owi. Musiałem kogoś zatrudnić żeby móc wziąć wolny dzień. W innym wypadku kiedy bym wrócił, Rem byłby po szyję w gównie. Trener oczywiście też o tym wie. Diane coś podejrzewa, ale nie zna dokładnego terminu. Myśli po prostu, że miewa zmiany nastroju. Wzdychając na to, Pete dolewa sobie trochę więcej kawy. - Pomogłem mu wypisać się z ośrodka w chwili kiedy już mógł to zrobić. Ja po prostu się zwolniłem, a on powiedział mi, że chciałby zobaczyć się ze swoimi rodzicami i że zapłaci mi za podwózkę. Więc się zgodziłem.- Gniewa rozcina twarz Pete’a kiedy obraca się na krześle.- Ale rodzice nie chcieli mieć z nim nic wspólnego. Bali się samego jego widoku. Cholera, powinnaś widzieć ten dramat. Matka zaczęła płakać, ojciec powiedział Remowi, że chcieli żyć w spokoju, a Rem po prostu tam stał. Widziałem jak walczy żeby znaleźć słowa. Nie wiem czy chciał ich błagać o szansę czy nie, ale nic nie powiedział. I zatrzasnęli mu drzwi przed nosem. Więc odjechaliśmy i Remy zaczął walczyć za pieniądze. Był tak dobry, że zaczął 157

boksować zawodowo i zatrudnił mnie na pełen etat jako swojego asystenta. Kupił dom w Austin i jeszcze raz spróbował z rodzicami. Kiedy w końcu byli zadowoleni z jego rosnącej sławy, zaprosili go na kolację. Ale to miało mieć miejsce w ten weekend, kiedy konkurencja go sprowokowała i zatrudniono jakiegoś dupka żeby śledził go po walce. Remy ma krótki lont nawet, gdy jest w normalnym nastroju. Moja kawa zrobiła się zimna, więc ja też robię sobie nową myśląc o tym wszystkim. Pete kontynuuje kiedy widzi, że siadam. - Wylali go, a rodzice nie pokazali się w restauracji- wzdycha. Oboje jesteśmy smutni i bolejemy za Remiego, a potem dodaje.- Z tego co ci powiedział, sytuacja nie wydaje się poważna, Brooke. Ale życie z tym może zrobić się ciężkie. Jego oczy wbijają się w czubek mojej głowy i wiem, że mnie ocenia. Czuję zapytanie w jego oczach prawie tak jakby je wypowiedział. Martwi się, że zostawię Remingtona. Nie wiem jaką mogę dać gwarancję komukolwiek, zwłaszcza że nie wiem czego się spodziewać po jego dwubiegunowości. Ale wiem, że chcę zostać. Naprawdę chcę zostać. - Próbował też pójść na studia,- oferuje Pete- ale nie mógł ich skończyć, bo ciągle wdawał się w bójki. Facet nacierał bez żadnej prowokacji i przedstawiał swoje kostki każdemu w szkole, który według niego na to zasługiwał. - To tam poznał Riley’ego? - Nie po drugiej stronie jego kostek, nie- śmieje się, jego oczy błyszczą przez chwilę.Właściwie to Rem wstawił się za Riley’m. Riley nie był tym uroczym młodym mężczyzną, którego teraz widzisz, kiedy był na studiach- rozbawiony puszcza do mnie oko.- Był taki jak ja. Mówię ci, dwa dziwadła. Żaden z nas nie był odjazdowy, ale Remy był najbardziej odjazdowym niegrzecznym chłopcem na świecie. Każdy chciał kawałek jego, zwłaszcza kobiety. Był nimi otoczony przez cały dzień i nawet faceci łazili za nim, zwłaszcza kiedy robił się pobudzony. Nadmierna energia to początek jego czarnych dni. Alkohol, kobiety, adrenalina, przygoda. Właściwie to był pod intensywną obserwacją przez te wszystkie lata w ośrodku z powodu zmiany koloru oczu- dodaje.- To nie jest niespotykane u Dwubiegunowców, ale rzadko się zdarza. Konflikt dwóch ekspresji genowych, jeden jest włączony, a drugi wyłączony. Mamy zarozumiałego, pewnego siebie Remiego i mrocznego Remiego. Mroczny Remy nadal ma dobre serce, ale nie jest racjonalny. Nie jest podły i na 158

pewno nie jest zły. Za to jest nieprzewidywalny i brutalny. Ma skłonność do niszczenia rzeczy, a nawet siebie. Lata wysoko, a potem ląduje w dole. Wtedy kiedy widziałaś jego dół, nie był on taki zły jak inne doły. Riley i ja jakoś czuliśmy, że może to przez jego zainteresowanie tobą. Wydawało się, że chciał cię widywać i wychodził z pokoju chociażby po to. - Pete, jak mogę mu pomóc?- Pytam bezradnie, odsuwam kawę na bok i skupiam na nim całą moją uwagę.- Proszę, powiedz mi jak mu pomóc. Nie dobrze mi się robi, kiedy pomyślę, że znowu wstrzykniecie mu w żyły to głupie gówno. Wzdycha i ciągnie za swój idealny, czarny krawat luzując go trochę. - Nie wiem jeśli chodzi o ciebie, Brooke, ale wiem, że zmieniasz rozgrywkę. Nigdy nie uganiał się za kimś tak jak uganiał się za tobą, ale i tak nie mogę przestać tego używać. Remy… przez całe życie czeka aż spadnie mu drugi but. Musisz zrozumieć jak to jest kiedy jego normalna strona czasami nie pamięta co zrobiła ta mroczna. Zdarzały się przypadki kiedy policjanci walili w drzwi i mówili mu, że właśnie włamał się do sklepu monopolowego i obrabował go, na co on „ Nie ma kurwa mowy, całą noc byłem w łóżku”, a oni „Proszę pana, alkohol nadal znajduje się w pańskim samochodzie.” - Poważnie?- Mrugam słysząc to. Potakuje posępnie.- Boi się, że zrobi się czarny, potem obudzi się niebieski, a ciebie nie będzie, bo zrobił coś co cię skrzywdziło. Myślę o tym jak ważny był dla niego mój kontrakt na trzy miesiące pracy. Pamiętam tą noc, gdy mu odbiło, gdy krzyczał na Pete’a i Riley’go pytając gdzie ja kurwa byłam i co mi o nim powiedzieli. W jakiś sposób to objawienie sprawia się, że znowu jest mi ciepło i czuję się wzięta w jego posiadanie. - Wszystko co złe przydarza się Remingtonowi kiedy jest czarny- dodaje Pete ze stukotem jego pustego kubka.- Budzi się i dowiaduje, że wyrzucili go z boksu. Ostatnim razem postawił swoje wszystkie pieniądze. Obudził się i dowiedział, że jeśli przegra ten sezon to bardzo niewiele mu zostanie. Riley i ja próbujemy go kontrolować, ale nie jest łatwo. Jest za silny i zbyt cholernie uparty. A teraz jeszcze ty. Nie wiem czy jesteś dobra dla niego czy

159

jesteś jego najgorszą piętą Achillesową. Ale nie nam decydować, prawda? Remington chce ciebie. Słowa Pete’a przewijają się w mojej głowie, gdy wpatruję się brzoskwiniowe ściany pokoju hotelowego. Trochę czasu zajmuje mi wchłonięcie tych wszystkich informacji. Nie wiem jak to jest kochać tak kogoś. Moje życie w Seattle czeka… Melanie… moi rodzice. Mam przynajmniej jeszcze jeden miesiąc i chcę spędzić każdą chwilę z nim. Z każdą nową informacją o nim kocham go jeszcze bardziej. Jest skomplikowany i złożony, jest labiryntem w którym chcę się zgubić. Jest moim wojownikiem i naprawdę chcę walczyć żeby z nim być. Ale po prostu nie wiem z czym będę musiała walczyć. Jeśli jest jakiś strach we mnie… jakiś strach w nim… albo w jego mrocznej stronie. - Ja też bardzo go chcę- mówię do Pete’a klepiąc go po ramieniu.- Tak bardzo, że mogę wstrzyknąć ci jakieś gówno w żyły jeśli dalej będziesz go tym szprycował, wiesz? Śmieje się. Zanoszę mój pusty kubek do zlewu, myję go, potem bawię się produktami śniadaniowymi i wysyłam SMS-a do Melanie: „Ziemia zadrżała. Tak! Było cholerniekurwastycznie OMG!!!!!!!!!!” I w końcu, tuż przed dziesiątą i zanim Riley przychodzi nas molestować, wracam do łóżka i zamykam się z nim. Stawiam wysoką szklankę, którą mu przyniosłam na stoliku nocnym i pochylam się nad jego nagim ciałem. Moje serce i narządy nabrzmiewają od jego bliskości. - Wstawaj, seksowny męski tyłeczku- mruczę. Potem chwytam tyłek Remiego, ściskam te kamienne pośladki i zaciskam zęby, bo chce je ugryźć. Jest tak cholernie soczysty i gorący. - Nie jestem Diane, ale to było śniadanie mistrzów zanim mistrz rozerwał sobie więzadło krzyżowe i posłał w diabli swoje kolano. Teraz możesz liczyć na jej usługi w łóżku składające się z węglowodanowych przysmaków na to- ściskam jego bicepsy- i to- sunę ręką po mięśniach jego brzucha- i to.- Poklepuję jego śliczną głowę i uroczy labirynt mózgu.

160

Nagle uprzytamniam sobie, że gdyby nie podwójny wypadek to nie byłoby mnie tutaj. Z tym mężczyzną. Po raz pierwszy dociera o mnie, że nie tylko się cieszę, ale jestem wdzięczna, że wszechświat przekierował moją ścieżkę. Jego seksowny głos jest zagłuszony przez poduszkę.- Dlaczego przynosisz mi śniadanie do łóżka? Uderzam go w tyłek, jego skóra w ogóle się nie porusza. - Bo wyglądasz jak moja każda fantazja i karmienie cię mnie nakręca. To kobieca rzecz. No dalej, wypij. Siada mrużąc te swoje dziecięce niebieskie oczy i chwyta szklankę. To koktajl proteinowy zrobiony z daktyli, a ja szaleję za daktylami. Smakują jak karmel i mogę zjeść ze dwa tuziny na jedno posiedzenia kiedy dostaję okres i mam ten niepohamowany apetyt. - Cholernie dobre- mówi, a potem przechyla szklankę. Szczerzę się i patrzę jak wypija resztę. Znowu wszędzie czuję ciepło. Uwielbiam to jak dobrze je, naprawdę czysto. Jego ciało lubi go za to i skóra tak samo. Nigdy nie widziałam, żeby Remy jadł śmieciowe jedzenie. Nawet kiedy wybiera coś z menu hotelowego to zawsze są to warzywa i ryba albo mięso. Myślę, że chyba nie lubi przysmaków. To pokazuje dyscyplinę i odpowiedzialność za jego ciało. Podziwiam to. To jak walczy jest agresywne dla jego komórek i wymagające dla jego ATP11, który jest źródłem energii produkowanej przez komórki. Uwielbiam to, że je od razu po walce. Jest atletą w sercu, umyśle i ciele. Ja uważam to za bardzo seksowne. Kiedy wypija do końca, mój telefon pika wiadomością. To odpowiedź Melanie na SMS’a, którego wysłałam mieszając koktajl. Domyślam się, że musi dzisiaj rano biegać beze mnie, więc odkładam to na bok i później odpiszę. - To od Melanie, mojej przyjaciółki. Jest podekscytowana, że była jakaś akcja pomiędzy tua i mua- szczerzę się.

11

Adenozyno-5'-trifosforan – organiczny związek chemiczny, nukleotyd adeninowy zbudowany z grupy trójfosforanowej przyłączonej w pozycji 5' cząsteczki adenozyny, tworząc bezwodnik kwasu fosforowego. Odgrywa on ważną rolę w biologii komórki, jako wielofunkcyjny koenzym i molekularna jednostka w wewnątrzkomórkowym transporcie energii]. Stanowi nośnik energii chemicznej, używanej w metabolizmie komórki. ( i wszystko jasne ;) )

161

Śmieje się, ten dźwięk jest bogaty i niesamowity, a potem trzeźwieje. Jego oczy są tak czułe na mojej twarzy, że moje wnętrze staje się papką. - Tęsknisz za nią? Potakuję i chcę mu powiedzieć, że ona też zna Norę, i że jest jak mój psychiatra, ale nagle wypada z pokoju. Zaczynam zbierać moje sprzęty sportowe i wtedy wraca. - Powiedz jej, by stawiła się przy ladzie Southwest z kodem z tej kartki. Zamówiłem bilet na jej nazwisko i może spotkać się z nami w Chicago. Zajmę się jej pokojem. - Nie!- Mówię w podekscytowanym niedowierzaniu. Jego odpowiadające dwa dołeczki od razu skręcają moje palce u stóp. - Remy, ja… Nie wiem co chcę powiedzieć, ale właściwie wiem. Chcę, aby ten mężczyzna wiedział, że totalnie za nim szaleję, i że nie odpuszczę kiedy tylko zrobi się stromo. Ale za bardzo boję się, że będę jedyną, która powie coś tak… trwałego. Jeśli powiem słowo na L, co to będzie oznaczało dla mojej przyszłości? Chcę, by był skoncentrowany. Chcę, by mój bokser wygrał. I chcę, by powiedział do mnie słowo na L nie dlatego, że pierwszy je usłyszał tylko dlatego, że głęboko w jego wewnętrznym skomplikowanym świecie emocjonalnym jest pewny, iż czuje do mnie to samo. - Dlaczego to robisz?- Pytam zamiast tego. Jedna ciemna brew unosi się, gdy podchodzi do mnie z dwoma dołeczkami.- A jak myślisz?- Całuje moje ucho i szepta w moje włosy.- Bo twój tyłek świetnie wygląda w tych obcisłych spodniach, które nosisz. To męska rzecz. Śmieję się, a jego dołeczki pogłębiają się. Przyciąga mnie bliżej i wącha, a ja zanurzam twarz i wącham jego szyję. Potem musimy oderwać się od ciebie z identycznym jękiem. Idę do mojego starego pokoju, żeby się przebrać i po drodze piszę SMS-a do Mel:

162

Brooke: „Mój mężczyzna tak za mną szaleje, że właśnie kupił bilet dla mojej BFF, żeby mogła się z nami spotkać w Chicago. Tylko proszę nie oferuj żadnego seksualnego podziękowania bo a) będę musiała cię zabić i b) to właśnie zrobię, ale c) w pobliżu zawsze są Pete i Riley.” Melanie: „OMG OMG OMG! Mówisz poważnie? Będę musiała popracować nad szefową żeby mnie puściła!” Brooke: „No to ostro nad nią pracuj! Bardzo chcę się z tobą zobaczyć!!!”

Myśl o tym, że zobaczę Melanie powoduje, że się szczerzę, a moje wnętrze buzuje tego dnia. Koniecznie muszę z nią porozmawiać, bo inaczej eksploduję od tego co czuję.

♥♥♥

Kiedy Remy trenuje tego dnia, ja jestem pochłonięta telefonem i wykonuję kilka dyskretnych połączeń do hoteli w mieście. Nora nie zameldowała się w żadnym z nich, ale wiem, że jest ze Skorpionem. Jest taki obleśny, że nie pojmuję jak moja romantyczna siostrzyczka mogła związać się z kimś takim. On nie jest seksownym niegrzecznym chłopcem jak Remington. Formuję plan i Melanie idealnie mi w tym pomoże bez alarmowania jakichkolwiek opiekuńczych instynktów Remingtona. Ta myśl sprawia, że spoglądam na niego. Z łatwością skacze przez skakankę wywołując te trzaskające dźwięki. Skakanka lata nad nim, obraca się, krzyżuje, skacze na jednej nodze, potem na drugiej. Moje biodra rozgrzewają się, gdy przypominam sobie jakie to uczucie czuć go podczas tych wielu razy kiedy się kochaliśmy. Chciałam wiedzieć jakie to uczucie mieć go w sobie. Teraz wiem. Czuję jakbym została opętana przez wszystko męskie i potężne na świecie. Później kiedy go rozciągam i moje ręce krzątają się po jego rozgrzanych mięśniach, czuję, że został stworzony dla mnie. Dla mojego dotyku. Mój. Mój. Mój. Palący żar wybucha we mnie, gdy jego śliski tors zaciska się pod moimi palcami. Jego pierś opada ciężko, jest zmęczony i musi iść coś zjeść, a ja myślę tylko o tym, żeby skoczyć na niego kiedy już będziemy w łóżku. 163

Kiedy obchodzę ławkę żeby popracować nad jego plecami, łapie mnie jedną ręką i wciąga na swoje kolana zanurzając nos w moich włosach. - Hmmmm- warczy łagodnie do mojego ucha. Moje sutki momentalnie się unoszą. Teraz kiedy już wiem, że „hmm” oznacza dla Remingtona, że chce zjeść mnie i moje bicepsy i tricepsy, nie mogę nic poradzić na wilgoć, która zbiera się między moimi udami. Odsuwa się z połyskującymi męskimi oczami i zakłada za ucho pasemko włosów, które uwolniło się z mojego kucyka. - Czuję jaka jesteś podniecona dla mnie- mamrocze z wygłodniałym wzrokiem na moich ustach. Mój oddech staje się pourywany i lekko zerkam przez ramię. Widzę, że Trener i Riley są zajęci pakowaniem rzeczy takich jak rękawice i skakanki, które porozrzucał Remy, więc obracam się z powrotem do niego i szeptam. - No cóż, widziałeś siebie?- Moje usta ocierają się o płatek jego ucha i obejmuję go ramionami przesuwając palcami po jego umięśnionych plecach.- Widziałeś siebie? Ledwo mogę oderwać od ciebie ręce. Nie patrzenie na ciebie to jak proszenie mnie, bym utopiła się na ochotnika. Nie mogę tego zrobić. Jego świecące niebieskie oczy spotykają się z moimi. Podnosi jedną rękę, chwyta mój kucyk i zdejmuje gumkę. Odrzuca ją na bok, a potem przeczesuje palcami moje rozpuszczone włosy. - Teraz jesteś moja. Nie pozwolę nikomu innemu cię mieć. - Wiem- wzdycham dramatycznie. Tak jakby to była udręka. Uśmiecha się do mnie czule, a potem owija moje ręce wokół swojego spoconego karku. Widzę, że kropelki potu nadal są przyklejone do jego czoła i chcę wytrzeć je moimi ustami. - Lubię siebie, gdy widzę siebie twoimi oczami, Brooke.- Delikatnie bierze moje kostki w uścisk i kieruje moje nogi wokół swoich bioder. Jego oczy iskrzą z czystego męskiego zadowolenia, gdy jego erekcja uderza w punkt między moimi nogami. Opuszcza głowę i podgryza moje wyciągnięte ramiona, jego zęby gryzą mój biceps przez rękaw góry od dresu.Hmm. I lubię cię taką jeszcze bardziej.

164

- Remington!- Próbuję się wyrwać, ale trzyma mnie za biodra śmiejąc, kiedy wskazuję oczami w kierunku Riley’ego i Trenera, którzy nadal sprzątają.- Co to ma być? Darmowe przedstawienie seksualne? - Chłopcy, idźcie się przewietrzyć!- Krzyczy Remington i po pięciu szybkich biciach serca już jesteśmy sami. Cała ta ogromna sala gimnastyczna, maty, ciężary i ring bokserski tylko dla nas. Sale gimnastyczne, których używa zawsze są w całości wynajmowane dla niego i wiedza, że nikt tu nie wejdzie strzela ogniem w moich żyłach. Remy przesuwa ręce z moich bioder na tyłek i przyciska mnie do swojego wzwodu. Przestaję oddychać, gdy odważnie chwytam jedną z tych dużych męskich dłoni i kieruję ją w górę, na moją pierś. Są nabrzmiałe pod obcisłym topem i rozpiętą górą od dresu. Przez chwilę się nie rusza. Później pochyla swoją ciemną głowę i szerzej rozchyla nosem jedną stronę mojego dresu, a potem drugą. Zmysłowy sposób w jaki jego twarz pieści mnie i odsłania sprawia, że temperatura podskakuje mi o kilka stopni. Jestem rozpalona, gdy moje nabrzmiałe piersi zostają odkryte. Zanim Remy się wycofuje, obraca głowę i liże mnie po brodzie. Potem odsuwa się i obserwuje z zachłannością jak jego palce zaciskają się wokół mojej piersi. Jego oczy są na wpół płynne. Świat doznania mknie przez mój krwioobieg, kiedy ściska mnie ręką, którą położyłam na sobie. Jego kciuk pociera wypukły czubek, który wypycha się przez mój biustonosz i top. Tracę oddech. Teraz ciężko oddycha. Jego oczy przymykają się sunąc po moim płaskim brzuchu pokrytym obcisłym topem. Dotykają moich ud w spodniach od dresu i tam gdzie moja cipka jest ukryta w obcisłym V szmaragdowym nylonie przy jego członku. Moje wewnętrzne mięśnie zaciskają się z pragnienia kiedy te niebieskie oczy zatrzymują się i skupiają na tej konkretnej części mojego ciała. Tam gdzie mój mokry, malutki kiciuś przyciska się do jego erekcji, która znacznie nabrzmiewa w jego szarych spodniach. - Chcę cię nagą- chrypi. - Remy, jak mam im spojrzeć w oczy, jeśli wiedzą co robimy w tej chwili? Tutaj? Jego wzrok połyskuje czystą psotnością, gdy powoli zsuwa górę od dresu po moich ramionach. - Myślałam, że nie mogłaś oderwać oczu ode mnie. - Nie mogę. - Więc przyznajesz, że lubisz moje mięśnie? 165

- Kocham twoje mięśnie. - Lubisz jak ich używam? - Tak.- Mój oddech jest krótki i pourywany. Łapie mnie za biodra, podnosi do pozycji stojącej i ściąga mi spodnie od dresu aż stoję w samych majtkach i sportowym biustonoszu. - Lubisz to, co robię ci moimi ustami?- Kontynuuje. - Tak. W tej konkretnej chwili mam ochotę pocałować mój sportowy biustonosz Under Armor tak bardzo jak chcę pocałować jego. Ma suwak z przodu na samym środku i tak samo łatwo go zdjąć jak biustonosz z rozpięciem z przodu. Kiedy Remy rozpina suwak, przygryzam wargę i obserwuję jego twarz. Jest wypełniona pożądaniem. Męska. Sprawia, że wszystko mnie łaskocze. - Lubisz to, co robię ci moimi palcami?- Jego głos jest niski i spokojny. Jestem kompletnie zerotyzowana pytaniami jakie mi zadaje. - Tak, Remy. Obnaża moje piersi i jeśli spojrzę gdziekolwiek poza niego to wiem, że zobaczę moje nagie odbicie w lustrzanych ścianach, które nas otaczają. Ten mężczyzna ma monopol na męskość i nie wiem co zrobi mi jego obszerny widok pod wszystkimi kontami. Mój seksownie umięśniony Remington cudownie nagi i razy dziesięć? O Boże. - Lubisz to, co robię ci… tym…?- Kiedy zsuwa spodnie, mdleję od widoku dziesięciu tyłków Remiego w odbiciu za nim. Jego potężne nogi od tyłu, wąskie biodra i szerokie ramiona. I jego penis stojący przede mną. Właśnie umarłam. - Z całą pewnością tak. Staję na palcach i używam jego ramion jako podwyższenia by zmiażdżyć jego usta moimi. Ssie mój język, ściąga mi majtki i kładzie mnie na matach. Nasze nagie ciała ocierają się o siebie. - A co jeśli ktoś do nas dojdzie?- Protestuję niechętnie. - Nikt nie będzie tutaj dochodził oprócz ciebie. Rozłożył mnie na matach rozciągając moje nogi i ramiona, a teraz patrzy w miejsce które może wypełnić. 166

Dyszę w oczekiwaniu, czuję się jakaś taka wyeksponowana. Dla niego. Jego przeszywający niebieski wzrok pieści skórę warg mojej cipki i czuję ten wzrok w sobie. Tam, gdzie jestem mokra i nabrzmiała. Moja łechtaczka pulsuje i gdyby tylko rozchylił moje wargi, zobaczyłby jak nabrzmiewam przez niego. Moje serce wali dziko słysząc szelest mat, gdy śmiało rozchylam nogi jeszcze bardziej. Pożądanie więźnie mi w gardle, kiedy jego twarz napina się, a potem przesuwa ręką między moimi nogami. Jego kciuk lekko zanurza się w wargach mojej cipki. Jego powieki opadają, a wyraz twarzy łagodnieje, gdy jego kciuk zanurza się głębiej w szczelinę. Mój oddech zatrzymuje się i łapię dolną wargę pomiędzy zęby. Przeszywa mnie drżenie, gdy przesuwa kciuk z moich warg na pępek, pomiędzy moje piersi i głaszcze wargi moich ust tym samym kciukiem, którego właśnie użył do pieszczenia mnie. Chwyta moją nabrzmiałą pierś w drugą rękę i pieści ją kciukiem podczas, gdy drugim robi to samo z moimi ustami. Już nie oddycham. Ten dotyk jest boleśnie kuszący i przebiega mnie dreszcz kiedy w końcu ściska skórę mojej piersi w swojej dłoni wypychając mój sutek do góry. Powoli opuszcza swoją ciemną głowę. Przedłuża tą chwilę przez co skomlę kiedy czubek jego mokrego języka prześlizguje się po moim stwardniałym kamyczku. Moje oczy zamazują się. Ogniste drgawki strzelają we mnie i desperacko rozchylam usta, by posmakować palca, którego używał do pieszczenia mojej cipki. Nadal wisi przy moich ustach i pachnie mną. Muszę coś polizać, muszę na czymś użyć mojego języka. Kiedy kieruje się w stronę mojej drugiej piersi, bacznie mi się przygląda i wpycha kciuk głębiej w moje usta jak gdyby wiedział, że właśnie tego chcę. Mój język oplata żarliwie go oplata, a on podgryza czubek mojego pulsującego sutka. Ekstaza spada na moje ciało. Dysząc gryzę jego kciuk tak samo mocno jak on ustami podgryza moje sutki. Rozkosz promieniuje przez całe moje jestestwo, gdy ciągnie zębami za mój sutek. Desperacko chwytam jego ramiona i zanurzam paznokcie w jego skórze kiedy przesuwa rękę między moje uda. - Chcesz, żebym doprowadził cię do orgazmu? Wpycha swój gruby, długi palec głęboko we mnie, a ja zaciskam się wokół niego. Moje całe ciało zaciska się od tego ożywczego doznania jego dotyku we mnie. - Tak, ale chcę cię w sobie- wyduszam. - I właśnie tam mnie dostaniesz.

167

Pociera mój wewnętrzny kanał i zamykam oczy, gdy rozpadam się pod nim. Moje ręce suną w górę jego twardego jak kamień torsu. Zapamiętuję to twarde, zwarte uczucie, gdy moja miednica wpycha się w jego rękę z niecierpliwą potrzebą. Bolą mnie sutki i rozciągam się żeby potrzeć piersiami o jego tors równocześnie przesuwając palcami po jego plecach. - Kochaj się ze mną. Pomrukuje i pieści mój język swoim. - Jeszcze nie…- mruczy i wsysa moją dolną wargę w swoje usta. Potem uwalnia ją i dmucha powietrzem na wrażliwą, mokrą skórę.- Jeszcze nie, ale niedługo… Jego głos płynie z samej głębi, ale jest w nim delikatność, która rozpuszcza moje wnętrze i mogę tylko dyszeć. Przesuwa się między moje rozchylone nogi i zanurza głowę pomiędzy moimi udami. Jego język pojawia się między wargami mojej płci. Moje oczy zamykają się kiedy wyginam się, żar jego ust obezwładnia moje zmysły. Łapie moje pośladki w swoje wielkie ręce i przyciska do siebie. Jego mokry język sunie smakując moją łechtaczkę znowu i znowu. - Podoba ci się to?- Pyta stłamszonymi słowami. Potakuję. Potem dociera do mnie, że przecież mnie nie widzi. - Tak- chrypię. Znowu opuszcza głowę warcząc głęboko, ale delikatnie i seksownie, gdy jego ciemna głowa zanurza się między moimi nogami i drażni moją łechtaczkę językiem. Moje kolana trzęsą się, gdy nogi próbują jeszcze bardziej się rozchylić. Orgazm buduje się w moim wnętrzu, wszystkie moje mięśnie mocno się zaciskają i łapię czubek jego głowy chwytając mokre włosy w pięści. - Nie… proszę… chcę dojść razem z tobą. Nie słucha. Jego głowa dalej porusza się między moimi rozchylonymi udami. Mruczy między moimi nogami i jest tak zadziwiająco żarłoczny, że czuję jego zęby. Jego paznokcie wbijają się w moje uda, gdy pochłania mnie tak jakby to on czerpał przyjemność z tego aktu. Jestem tak podniecona sposobem w jaki mnie liże, że dochodzę. Drgawki kołyszą mnie pod nim, a on wydaje z siebie kolejny dźwięk i nie przestaje tylko wkłada we mnie palec. Unosi głowę i patrzy na mój orgazm robiąc mi palcówkę. A ja dalej wybucham dla niego jak rakieta eksplodując na tysiąc i jeden kawałek. Z nim zawsze 168

jest tak intensywnie i trwa tak długo. Drżę, gdy zbliża się do mnie i pulsuje przy mojej kości biodrowej całując moje usta. - Pozwól mi- mówię i sięgam pomiędzy nasze ciała, ale chwyta mój nadgarstek swoją dużą ręką. - Spokojnie- mówi mi próbując nabrać powietrza, ale ignoruję go i niecierpliwie chwytam górną część jego penisa w rękę. Znowu przebiega mnie podniecenie, gdy czuję jedwabistą mokrość na nabrzmiałym czubku. Opuszcza swoją ciemną głowę pojękując i liże płatek mojego ucha. Jego oddech jest gorący i szybki przy moim uchu. Dotykam go niepewnie jakoś spodziewając się, że mnie powstrzyma, ale tego nie robi. O Boże, to najbardziej erotyczna rzecz jaką kiedykolwiek robiłam. Wydaję z siebie dźwięk rozkoszy i obracam głowę w jego stronę. Zaczynamy się całować. Zabiera pocałunek na kolejny poziom dodając język i zęby, co podpala mnie jak sztuczne ognie. Odczucia przebiegają przez moje ciało z każdym mokrym liźnięciem, moje palce zaciskają się na jego członku i przesuwają po nim. Moja druga ręka ląduje w jego włosach i przytrzymuję przy sobie jego pocałunek. Łagodnie wplątuję palce w jego jedwabiste, czarne włosy i zanurzam moje całe jestestwo w jego smaku, w nim. Jego erekcja wibruje w mojej ręce i zaczynam trząść się z nową, jeszcze gorętszą potrzebą czując jego rozmiar i siłę pulsujące gorąco i rozkazująco. Jest tak obezwładniająco seksowny w każdej sekundzie, kiedy tam leżę pod nim, że umieram powolną śmiercią. Chcę go pożreć. Kocham sposób w jaki mnie osłania, ochrania, sposób w jaki na mnie patrzy, to co czuje ten najbardziej podniecający, najseksowniejszy mężczyzna jakiego kiedykolwiek trzymałam w mojej ręce. Próbuję zacisnąć pięść wokół niego i choć nie mogę to czuję, że cokolwiek go powstrzymuje, wyrywa się na wolność, gdy próbuję go ścisnąć. Podciąga mnie do góry, by zderzyć swoje usta z moimi, a potem obraca mnie z łatwością i ustawia w pozycji na pieska. - W ten sposób- rozkazuje w moje ucho, a następnie obraca moją głowę i całuje mnie dopóki moje usta nie robią się napuchnięte.

169

Odrywa się ode mnie i opiera czoło na tyle mojej głowy z wygłodniałym jękiem, który rezonuje w moim wnętrzu. Moje narządy płciowe pulsują, gdy wciąga mój zapach i dalej mnie wącha ocierając swojego penisa o mój tyłek. Kiedy wchodzi we mnie, to uczucie jest aż nazbyt przyjemne. Krzyczę i obracam głowę. Wtedy widzę jego odbicie, to jak jest nade mną. Jak góruje nade mną. Jest taki piękny, że oczarowuje mnie. Jest nagi i połyskuje wilgocią od ćwiczeń. Wszystkie jego mięśnie włączają się w kołysanie bioder, jego ramiona podtrzymują górną część jego ciała nade mną. Do pieprzenia mnie używa swoich ramion, pleców, mięśni brzucha, ud, pośladków. Nawet nie widzę siebie, ryzykuję tylko krótkie spojrzenie na to jaka malutka jestem pod nim i brzoskwiniowo biała przy jego opaleniźnie. Moje włosy, które już nie są związane, opadają na kark i ramiona, piersi podskakują, a wyraz mojej twarzy… Nawet nie wiedziałam, że mogę wyglądać tak seksownie i na tak podnieconą. Różowe policzki, moje oczy błyszczą jak szalone, ponieważ patrzę na jedynego mężczyznę, do którego coś czułam. Opieram się na rękach i kolanach, a on szepta.- Spójrz na mnie.- I podnosi moją głowę do góry tak, żebym napotkała jego wzrok w lustrze. Chce mnie widzieć, a mi ledwo udaje się mieć otwarte oczy. Widok nas podczas kochania się jest straszliwie erotyczny. Moje powieki zamykają się, a Remington wysuwa się ze mnie i ociera o moją szczelinę ściskając moje pośladki wokół siebie. Potem wchodzi w moją mokrą, bolącą cipkę z przyzwoitym jęknięciem. - Spójrz na mnie. Robię to. Kiedy otwieram oczy, widzę te wszystkie napakowane mięśnie, kwadratowe ramiona, płaskie twarde mięśnie piersiowe i małe brązowe, połyskujące wilgocią sutki. Drżę, gdy widzę jak mięśnie jego prawej ręki zginają się kiedy zsuwa ją po moim brzuchu i pieści mnie między nogami. Jego ciało wibruje przy moim i jestem gotowa dojść, gdy dodaje kciuk i zatacza nim kółeczka po wrażliwej wypukłości mojej łechtaczki przez co serce przestaje mi bić. Rozkwitam pragnieniem. Jest piękny i jest najbardziej męską rzeczą jaką widziałam. I jest mój. Ta pasja na jego twarzy to przeze mnie. Pożądanie w jego oczach przeze mnie. Silny orgazm rozwija się w moim brzuchu i pojękuję błagając go o uwolnienie. Słyszy mnie. Obserwuje mnie w lustrze tak jakby nigdy nie widziała czegoś takiego jak ja… jego oczy są dzikie, pierwotne. Zaborcze. 170

Każda uncja mnie pulsuje w rozkoszy, gdy wychodzi ze mnie i zatrzymuje czubek swojego twardego fiuta przy moim mokrym wejściu. Ten ruch powstrzymuje mój orgazm w szczytowym momencie. Później z powrotem wchodzi w moje ciało w powolnym, przepysznym rytmie. - Taaak…- mówi ochryple, jego oczy są zamknięte kiedy pcha do przodu. Mój orgazm zaciska się i rozciąga we mnie. Drżę widząc jego seksowne odbicie zatracone we mnie. Nagle warczy i chwyta moje włosy w pięść obracając moją głowę i wpijając się w moje usta. Moja cipka jest płynna z pożądania. Jego członek przesuwa się we mnie, taki gruby i twardy w moim wnętrzu, w moim jestestwie. Ściskam go mocniej mięśniami mojej pochwy i spotykam się z jego biodrami cicho prosząc. - Wepchnij każdy centymetr siebie we mnie… Chcę poczuć każdy centymetr ciebiebłagam. Wpycha się głębiej we mnie z rykiem i ten ruch powoduje, że skomlę. Nagle tempo jakie ustaliliśmy jest dzikie, pospieszne. Widzę jak moje piersi podskakują kiedy wbija się we mnie, moje ciało szarpie się pod potężnymi ruchami jego bioder. Jego bicepsy zaciskają się, gdy chwyta moje biodra i trzyma mnie w miejscu. Już po nim. Jego biodra kołyszą się na mnie i jestem zbitkiem trzęsącego się pożądania z cudownym widokiem jego za mną. Zamknięte oczy, wybrzuszone mięśnie, napięta twarz. Odpycham się na niego i przełykam jęk kiedy wylewa się we mnie, czuję ciepło w mojej pochwie. Skurcze są tak samo potężne jak on i jeszcze bardziej wilgotnieję, gdy to widzę. Natychmiast idę w jego ślady. Dalej pompuje moją cipkę, gdy ogarniają mnie drgawki. Trzyma rękę między moimi udami i pieści moją łechtaczkę dużymi, twardymi rękami, które doprowadzają mnie do szaleństwa. Miękko wołam jego imię, a on pojękuje moje i kiedy leżymy zaspokojeni na matach, to już wiem. Wiem. Na pewno. Na sto procent do dziesiątej potęgi. Zakochałam się w nim po uszy.

171

ść Siedzimy z Petem przy odbiorze bagażu na Międzynarodowym Lotnisku Chicago O’Hare czekając na Melanie otoczeni tłumem ludzi. - Pete, jest coś o czym chciałam z tobą porozmawiać- mówię do niego patrząc na rozkład przylotów na ekranie ponad nami. Wygląda jak mój ochroniarz w tym garniturze a la „Faceci w Czerni”. Idzie za mną nawet kiedy wstaję, by rozprostować nogi. Wiem, że Remy kazał mu nie spuszczać mnie z oczu i gdyby Melanie była tutaj to wiem też, że zachęcałaby mnie do pójścia „siku” tylko po to, by sprawdzić co zrobiłby ten biedak- tak jak przy tym incydencie z hamburgerami. Ale Pete jest takim dobrym facetem, że nie chciałabym skłócić go z Remym. No może tylko… przymusić. Co oznacza właściwie teraz. - Więc Pete, pamiętasz tą noc, kiedy Remy uciekł z ringu, bo poszłam za kimś? Oczywiście, że pamiętasz. Oczywisty niesmak na jego twarzy sprawia, że zaczynam się śmiać. I kiedy odkrywamy, że nasze miejsca do siedzenia zostały zajęte przez grupkę studentów, stajemy przy taśmie na bagaże. - Pete, ta dziewczyna to była moja siostra. Jest moją młodszą siostrą, która chyba zadała się z nieodpowiednim towarzystwem i uważam, że muszę coś zrobić i jej pomóc. Nie, nie myślę tak. Ja to wiem- akcentuję.- O, mogę jedną? Pete właśnie wyciągnął gumę Trident dla siebie i proponuje mi jedną.- Remington już się tym zajmuje, więc nie zadręczaj się.

172

- Co?- W mojej głowie robi się pusto na jego oświadczenie. Gapię się na gumę z oszołomioną miną, potem odwijam sreberko i wrzucam ją do ust. Sok wybucha przy pierwszym przeżuciu tak bardzo, że muszę żuć przez chwilę zanim mogę się odezwać. - Co masz na myśli mówiąc, że się tym zajmuje? Ostatnią rzeczą jakiej chcę to plątanie go z tym Skorpionem. Peter krzywi się jak gdyby guma w jego ustach smakowała jak gorzkie ziarna kawy. - Ani ja, ale Remy już rozpoczął rozmowy mające na celu zwróceniu jej tobie. Ostrzegam cię, że to nie będzie łatwe. Najwyraźniej twoja siostra nie chce odejść mimo, że Remy zaproponował dużo pieniędzy. Mój żołądek drży. Ok, chwila prawdy. To dla mnie ekstremalnie hojne i tak cholernie gorące, że Remington robi to dla mnie, ale nie mogę na to pozwolić. Zwłaszcza teraz, gdy znam prawdę i na pewno nie chcę, żeby wszedł na któryś ze swoich zapalników. Którym może jest Skorpion, kto wie? - Pete, proszę, chcę, żeby Remy zapomniał o tym. Nie chcę pakować go w kłopoty. Po jednej z taśm biega mały chłopiec potykając się o walizki, a jego sfrustrowany ojciec próbuje dogonić malca. Oboje obserwujemy to z rozbawieniem. - Nie martw się, Brooke. Zajmiemy się Remem. I to Riley rozmawia z kolesiami tego insekta. Nie ma mowy, żebym pozwolił Remowi osobiście kontaktować się ze Skorpionem. Zbyt dużo wydarzyło się między nimi. Nalegał, że pójdzie sam, ale przypomniałem mu, że jeśli wykopią go z ligi to już nie będzie mógł zatrudniać ciebie. Burknął coś w proteście, ale w końcu się uspokoił i zgodził wysłać Riley’ego. Mój uśmiech doprowadza do bólu moją twarz. To niemożliwie zabawne, że Pete użył mnie, by złamać stalową wolę Remiego. - Czy istnieje jakiś powód, dla którego nasz baranek Skorpik i Remington tak się przyjaźnią?- Pytam Pete’a. - Skorpik- odpowiada sarkastycznie z rozbawionym uśmiechem- jest tym ciołkiem, którego zatrudniła konkurencja, by wykopać Rema z zawodowstwa. Rem cholernie go nienawidzi i nie może się doczekać, żeby wytrzeć nim podłogę. 173

- To on? Och, nienawidziłam tego dupka od kiedy miałam to nieszczęście spotkać go w klubie!- Eksploduję, a potem obracam się i patrzę na Pete’a.- Więc chyba zgodzisz się ze mną, że najlepiej będzie trzymać Remiego z dala od tego bałaganu? Nie chcę, by choćby kusiła go rozmowa ze Skorpionem, a już na pewno nie chcę, żeby płacił za moją siostrę. Jest wolną kobietą! Powinna móc odejść z własnej woli. Pete, jestem pewna, że gdybym tylko mogła porozmawiać z moją siostrą to nabiłabym jej rozumu do głowy. Mały chłopiec przewraca się i upada na czyjąś małą torbę sportową. Przestaje się śmiać, a potem jego płacz wybija się ponad gwar tłumu, gdy jego tata w końcu podnosi go i niesie do mamy, która czeka z walizkami. - Powiedzmy, że bym ci pomógł- mówi Pete, jego zamyślone brązowe oczy obracają się do mnie.- Co miałbym zrobić? - Tak naprawdę to nic.- Wzruszam ramionami i idę do najbliższego śmietnika, by wyrzucić gumę. Uśmiecham się do siebie, kiedy Pete momentalnie rusza za mną.- Może poza tym, że pomógłbyś mi utrzymać w tajemnicy przed Remingtonem, że poszłam się z nią zobaczyć?- Obserwuję jego reakcję unosząc brew. Nigdy nie byłam podstępna, ale nie mogę mieszać w to Remiego. To przeciwstawia się wszystkim moim opiekuńczym instynktom w stosunku do niego.- Rozumiesz, że to jest coś co muszę zrobić, prawda Pete? Z tego co widziałam to Nora potrzebuje poważnego kopa w rzeczywistość i muszę wbić jej trochę rozumu do głowy. - Rozumiem- zgadza się z lekkim potaknięciem, gdy opieramy się o filar- tylko nie podoba mi się to co się stanie, gdy Rem się dowie. - Nie dowie się. Melanie pomoże mi przekazać wiadomość mojej siostrze podczas kolejnej walki. Zorganizuję spotkanie z nią w pobliskiej restauracji, a ty będziesz musiał tylko mnie kryć, kiedy pójdę. - Brooke, on urwie mi głowę, jeśli coś pójdzie nie tak, a jestem do niej trochę przywiązany, sama rozumiesz. - Wszystko pójdzie dobrze. Wzięłam więcej lekcji samoobrony niż komukolwiek to potrzebne. Jedynym facetem jakiego nie udało mi się znokautować jest Remy. Pete wybucha śmiechem.- Zwaliłaś tego faceta z nóg, Brooke. 174

- Jesteś zabawny, Pedro.- Teraz szczerzę się radośnie, co sprawia, że mój wzrok szczeniaczka może już nie jest taki efektywny.- No daj spokój. Pomożesz? Proszę? Marszczy twarz i poklepuje się dwa razy po brodzie pogrążając w zadumie.- Tylko, jeśli Riley pójdzie z tobą i twoją przyjaciółką na spotkanie. - Dzięki, w porządku. Tak! Dziękuję, Pete.- Oddając się impulsowi szybko ściskam jego rękę i dociera do mnie, że przyzwyczaiłam się do wszystkich w zespole. Boję się tego, kiedy skończą się moje trzy miesiące. Chcę zostać czy odejść? Chcę zostać. Nie ma wątpliwości, ale muszę przynajmniej bezpiecznie odeskortować Norę do domu, jeśli uda mi się ją przekonać. Potem zdecyduję, co zrobić dalej w zależności jak będą się miały sprawy z Remingtonem. Myśl o wyjeździe stresuje mnie, nawet, jeśli tylko na jakiś czas. - Masz jakichś braci, Pedro? - Rema. Moje oczy rozszerzają się i nie wierzę, że ten mały facet znowu mnie zaskakuje.- Jest twoim prawdziwym bratem? - Nie bratem krwi do diabła, w ogóle nie jesteśmy do siebie podobni! Ja jestem jak książka, a Rem jak byk! Nie mam braci krwi… Rem jest moim bratem duchowym. Myślę o tym jakie to słodkie, że Pete uważa Rema za swojego brata duchowego i jeśli Rem jest moją bratnią duszą, to Pete moim duchowym szwagrem… Stoję tutaj i zastanawiam się nad głupimi rzeczami, gdy oto nadchodzi moja najlepsza przyjaciółka na całym świecie i na szczęście chroni mnie przed moimi myślami. Oto i ona. Prosto z „Legalnej Blondynki”. Moja słodka Melanie ciągnąc za sobą różową walizkę. Jej blond włosy są rozpuszczone, a okulary przeciwsłoneczne zaczepione na głowie. Nie jest lalą, ale z pewnością lubi się tak ubierać. Jako eklektyczny projektant wnętrz wnosi trochę ekscentryczności także do swojej osoby. Według jej zdania wszystko do siebie pasuje, a dzisiaj wygląda jak tęcza rozświetlająca mój świat. - Mel!- Wyskakuję do przodu, obejmuję ją i pozwalam jej objąć mnie jej chudymi ramionami i perfumami Balenciagi. 175

- Wyglądasz jakbyś dopiero co zrobiła sobie cholerny peeling. Cała promieniejesz, ty suko- mówi odsuwając mnie i robi inspekcję ze zmrużonymi oczami.- I masz na sobie krótką sukienkę, a nie sportowe wdzianko. No, no, no.- Wygląda jakby była pod wielkim wrażeniem, a potem jej kobiece instynkty kierują się w stronę Pete’a. Jej głos nabiera uwodzicielskiego tonu. - Noo, witaj. - Witam ponownie, panno Melanie- mówi Pete. - Och Pete, mów jej Melanie. Melanie, nazywaj go Pedro. No, chodźmy do samochodu- mówię im. - Przywiozłam ci mały prezent- mówi Melanie, gdy już siedzimy w tylnym siedzeniu Escalda, którego wynajęliśmy. Wyciąga z torebki podróżnej dużą paczkę prezerwatyw- ekstra dużych i z wypustkami dla rozkoszy.- Na wypadek gdybyś chciała jeszcze poczekać zanim wydasz na świat te dzieci, których chce Remy?- Droczy się ze mną machając prezerwatywami w powietrzu. - Dziewczyno, ja ich nie potrzebuję, więc może schować je z powrotem do swojej torby. Mam w ramieniu kapsułkę hormonalną, pamiętasz? - Och! Więc naprawdę możesz czuć wszystko podczas… -Wszystko- mówię radośnie i moje ciało zaciska się przypominając sobie każdy. Centymetr. Remingtona Tate’a wewnątrz mnie. - Brooke, masz naprawdę napalony wyraz twarzy. Opowiedz mi wszystko o tobie i bogu seksu!- Żąda Melanie. Moje oczy rozszerzają się, a potem ogarnia mnie taki śmiech, że odchylam głowę do tyłu i łapię się za brzuch.- Nie nazwałaś mnie napaloną. Melanie uśmiecha się szeroko i bawi tonem głosu.- Napalona. Napaloona. Napalonaaa. Nawet nie potrafisz wymówić jego imienia bez wyglądania na napaloooną. Niech to diabli, czuję „napaloność” nawet w twoich SMS-ach. Zwłaszcza w tych upitych, ty ukryty alkoholiku.

176

Późno dociera do mnie, że jesteśmy tak podekscytowane, że prowadzimy całkowicie prywatną rozmowę na tylnym siedzeniu podczas, gdy Pete prowadzi. Nagle czuję jak gorący, czerwony rumieniec wkrada się na moje policzki. Łapię Mel za rękę i wskazuję oczami na Pete’a, żeby wiedziała, że nie możemy ciągle powtarzać przy nim „napalona”, na miłość boską. Nie, żebym mu nie ufała, ale jest facetem. To osobiste, do cholery. - Achhh- mówi Mel i potakuje, a potem piszczy i znowu mnie przytula. Pozwalam jej okazać mi trochę miłości i daję trochę swojej, bo po prostu tęskniłam za moją radosną, małą Mel. Kończy się na tym, że rozmawia z Petem o pogodzie w Chicago, która jest wietrzna, ale słoneczna i przerażająco chłodna wieczorami, a potem zabieram ją na lunch. Po wielkich sałatkach i panini zabieram ja do dwupokojowego apartamentu prezydenckiego, który Remy zarezerwował dla siebie i dla mnie. Nikt nie korzysta z dodatkowego pokoju, a skoro Melanie ma swój odrębny pokój to postanowiłam zaprosić ją do pustej sypialni, żebyśmy mogły się położyć i pogadać bez świadków. Nadrabiamy godzinami siedząc boso w królewskim łóżku. Opowiada mi, że Kyle spotyka się z kimś, a Pandora wróciła do kopcenia jak lokomotywa od kiedy bateria w jej e-papierosie przestała się ładować, a przesyłka FedExem z zamiennikiem została opóźniona z powodu złych warunków pogodowych. Najwyraźniej tamten dzień nie był dniem Pandory. A potem Melanie chce dowiedzieć się wszystkiego o mnie, więc opowiadam jej o nim. O piosenkach, którymi się dzielimy, o tym jak załatwiłam koleżków Skorpiona butelkami. Opowiadam jej też o Norze. - Zawsze była nazbyt niewinna, ale jak myślisz, co chciała osiągnąć poprzez wysyłanie tych fałszywych pocztówek?- Pyta Mel w całkowitym zaintrygowaniu. - Nie wiem. Nie mogę przeboleć tego, że uciekła ode mnie, gdy próbowałam się z nią zobaczyć. Myślimy o tym trochę obie marszcząc brwi w koncentracji, a potem ona wzdycha.Nora naprawdę zawsze była uroczym, malutkim głuptakiem. Może potrzebuje tylko nakierowania na dobrą drogę?

177

- Może tak. - A teraz koniec z zastanawianiem się i opowiedz mi o twoim nowym romansie, na który się ślinię. Przewracam się na brzuch i macham nogami w górze, gdy marzycielskie westchnięcie wkrada się po moim gardle. Remy trenuje i chyba zaplanował bieganie na dzisiaj, a ja tęsknię za bieganiem z nim. Brakuje mi rozciągania go, obserwowania go. Ale tak dobrze jest porozmawiać, że prawie wybucham rzeczami, które chcę powiedzieć i mam problem z wokalizacją. - Mel, to takie szalone- szepczę, choć nie ma nikogo wokół, ale przyznanie się do tego jest dla mnie czymś monumentalnym. Nawet nie potrafię wypowiedzieć tego głośniej.- Po prostu nigdy się tak nie czułam. Za każdym razem, kiedy Remy mnie dotyka, Mel, czuję jak tysiąc dobrych rzeczy mknie przeze mnie. To lepsze niż endorfiny. Myślę, że to oksytocyna. Wiesz jaka podobno jest potężna? Hormon miłości? Ale nigdy się tak wcześniej nie czułam. - Kochasz go, głupia! Wzdrygam się na to, a potem potakuję energicznie.- Po prostu nie chcę powiedzieć tego na głos- przyznaję, moje serce już podskakuje z nadzieję i obraca się w mojej piersi na myśl o byciu kochaną przez niego. - Bo? - Bo może nie czuć tego samego!- Sama ta myśl powoduje, że łamie mi się serce. Jak emocje współpracują z Remingtonem? Czy możesz kogoś kochać lub nie kochać w zależności od twojej innej osobowości nastrojowej? Myśl o tym boli. Frontowe drzwi zamykają się w salonie i słychać kroki na dywanie zanim pojawia się w drzwiach. Moje serce przyspiesza na jego widok. Ma na sobie wilgotną, czarną koszulkę z czerwonym napisem „Chicago Bulls” i dzisiaj spodnie od dresu wiszące nisko na jego wąskich biodrach są czerwone. Wygląda gorąco, do pożarcia, tak męsko i wygodnie w tym ubiorze, że moje piersi nabrzmiewają w staniku. - Hej, Melanie- mówi, gdy ją widzi. 178

- O mój boże.- Jej oczy są okrągłe jak pizza, gdy prostuje się na łóżku. Najwyraźniej jest pod wrażeniem jego przepysznych dołeczków; potarganych, czarnych włosów, które kuszą palce i kradnących serce niebieskich oczu. Jej ręka podlatuje do ust.Omójcholernyboże, Remington. Jestem taką wielką fanką. Nie odpowiada jej, bo jego głowa obrócona jest w moim kierunku i teraz patrzy prosto na mnie. Nie mogę nic poradzić na to jak jego widok wpływa na mnie. Moje całe ciało odpowiada i momentalnie czuję się spięta w środku, mokra i boląca. - Hej.- Używa kompletnie innego tonu do mnie, a gdy odpowiadam mój głos także jest inny. Bardziej ochrypły. - Hej. Jestem niespokojna do szpiku kości. On mi to robi. Niepokoi mnie w ten sposób. W każdy sposób. Od jego elektrycznych dziecięcych niebieskich oczu, do umięśnionych ramiona, dołeczków i sposobu w jaki teraz na mnie patrzy, studiując od stóp do głów jakby nie wiedział, którą część mnie najpierw polizać i ugryźć, gdy zrywa ze mnie lnianą sukienkę… - Jadłyście już obiad?- Pyta mnie tym ostrzejszym głosem. Potakuję. Potakuje w odpowiedzi. Potem pyta mnie nadal tym samym natężeniem, które jest dla mnie sensualne, głębokie i tylko moje.- Przyjedziesz potem do łóżka? Potakuję. I potakuje w odpowiedzi, jego oczy połyskują w podekscytowaniu, a potem leniwie unosi rękę w kierunku Mel. - Cześć, Melanie. - Cześć, Remington. Zamyka drzwi za sobą, a ja nadal nie mogę oddychać. 179

- Brooke, ten facet jest w tobie zakochany. Nawet ja czułam motylki za ciebie i były tak duże jakbym miała nietoperze w brzuchu. Nietoperze, o których wspomina są także w moim brzuchu, podlatują do piersi i przysięgam, że nic ich nie uspokoi. - To może być cokolwiek- stawiam się, choć w środku mam szaloną nadzieję.- To może być pożądanie. Obsesja? - To miłość, głupolu. Z jakiego innego powodu sprowadziłby mnie tutaj, jeśli nie po to, żeby cię uszczęśliwić, głupia gąsko! Powiesz mu? Boli mnie brzuch na samą myśl.- Jeszcze nie mogę. - Kiedyś kochałaś bycie pierwszą, panno Zawodniczko Olimpijska- przypomina mi Melanie. - To co innego. Nawet nie wiem czy może odpowiedzieć to samo. Wracam myślami do tego czego dowiedziałam się o jego dwubiegunowych epizodach i zastanawiam się czy jeśli jest w swojej odmiennej ekspresji genu, to mógłby czuć coś innego w stosunku do mnie? Gdybym powiedziała mu, że go kocham to czy odepchnąłby mnie, gdy ja tyko chcę być bliżej niego? - Brooke, jest tobą tak cholernie zainteresowany, że oczywiście, że odpowie!Podekscytowane zielone oczy Mel migoczą. Nadzieja i zgroza walczą w mojej piersi. Nadal nie mam odwagi, by zaryzykować to co mamy. - Nie jestem pewna czy on… jest odpowiednio wyposażony, żeby tak mnie kochać. Jest inny, Mel. Chciałabym móc powiedzieć Melanie prawdę, ale będę strzegła jego sekretu nawet jeśli to mnie zabije. Przypomina mi się „Iris”, piosenkę teraz tak jasną i słowa o tym, że chce być poznany. Chce, żebym go poznała. Nie Melanii. I na pewno nie świat, więc już dalej nie rozwijam.

180

- Brooke. To Remington Tate, oczywiście, że jest inny. Powiedz mu, Brookey! Powiedz mi, co masz do stracenia?- Drażni się ze mną. Mój żołądek ściska się z nerwów.- Jego. Mógłby mnie odepchnąć. Mógłby… stracić zainteresowanie i polecieć za kimś innym. Nie wiem! Wiem tylko, że jest zbyt ważny i nie chcę tego zniszczyć. Nigdy w pełni nie wydobrzałam po ostatnim razie, kiedy coś złamałam. To było najgorsze doświadczenie w moim życiu, a chodziło tylko o kolano. Myśl o złamanym sercu sprawia, że zanurzam twarz w dłoniach i pojękuję. Jeśli przynajmniej zachowam moją miłość w tajemnicy, on i ja nadal możemy mieć ten wspaniały, dziwny, ekscytujący związek, gdzie ja kocham go w ciszy i udaję, że on robi to samo. - Chcę poczekać aż on powie to pierwszy- mówię do niej błagalnie. Natychmiast wygląda na zniesmaczoną. - Echh, cykorku.- Wstaje i podchodzi do mnie. Udaje, że uderza mnie w jeden policzek, potem w drugi, a potem naprawdę wali mnie pocałunkiem w czoło.- W porządku, więc kiedy ty będziesz ujeżdżała swojego Księcia z Bajki i zaczynała „żyli długo i szczęśliwie”, to ja może zrobię użytek z tych prezerwatyw. Albo może pójdę do Riley’ego i Pete’a, może ktoś mnie gdzieś zabierze. Widzimy się jutro? Szczegóły, szczegóły. Ściskam ją mocno zanim odprowadzam do drzwi i klepię ją w tyłek, gdy wychodzi. Jedwabne wstążeczki podekscytowania rozwijają się we mnie, gdy idę na boso do głównej sypialni. Pod prysznicem leci woda i przebiega mnie zastrzyk ekscytacji na myśl o wemknięciu się pod prysznic do niego. Mój cały byt wypełnia się pożądaniem, gdy cicho zamykam za sobą drzwi łazienki. Remy namydla sobie głowę wewnątrz szklanej kabiny. Łaskotki oczekiwania gilgają wnętrze mojego brzucha, gdy rozbieram się do naga. Nigdy nie byłam taka śmiała z mężczyzną, ale to jest mój mężczyzna. Mój jeden jedyny mężczyzna. Jest seksowny, nagi i tęsknię za nim jak szalona. Otwieram szklane drzwi kabiny prysznicowej i wchodzę do jego pięknej, śliskiej skóry i dużych, twardych mięśni przyciskając moje nagie piersi do jego pleców obejmując go w

181

pasie. Pomrukuje i zaciska mocniej moje ramiona wokół niego. Słowa „kocham cię” są we mnie. Nigdy w życiu nikogo nie kochałam i nigdy nie wyobrażałam sobie, że może tak być. To najbardziej niesamowite, ożywcze, przerażające uczucie w całym moim życiu. Uzależniające jak endorfiny i więcej. Przesuwam język w górę po jego kręgosłupie i do karku przesuwając ręce w dół, by dotknąć jego wzwodu. Ma już pełną erekcję i mój każdy zmysł synchronizuje się z nim. Kontakt naszych ciał, mój przód przy jego cudownych plecach, jego pulsująca długość pod moimi palcami. Dostaję gorączki na myśl, że to dla mnie. Tylko dla mnie. Słyszę jego jęknięcie poprzez spływającą wodę.- Hmm, dotknij mnie, Brooke- mruczy chwytając moje obie pięści w silny uścisk i kierując po swoim członku. Gorące drżenie mknie przez moje ciało. Jestem całkowicie naerotyzowana jego ogromnymi pięściami kierującymi mną po jego śliskiej, długiej twardości. Zlizuję kropelki wody z jego pleców paląc się pomiędzy nogami. Jak kot pocieram moje bolące piersi o jego twarde mięśnie na plecach i liże jego piękny, chudy kręgosłup.- Czuję motylki, kiedy mówisz moje imię. Obraca się, bierze moje włosy w rękę i odciąga moją głowę do tyłu tak, że nasze oczy spotykają się. Patrzy na mnie, jego spojrzenie jest zdziczałe i moja pochwa zaciska się w oczekiwaniu.- Brooke Dumas- mówi. Drżę i wtulam moje mokre ciało w niego.- Z pewnością motylki. - Zajmijmy się nimi…- Jego uśmiech pojawia się powoli i jest zadziorny- Brooke Dumas. Śmieję się, ale on nie. Kiedy jego usta układają się na moich to nie po to, żeby dać mi wolną próbkę pocałunku, ale palący, plądrujący pocałunek, który ściera każdą spójną myśl z mojej głowy. Chwyta moje nadgarstki i powoli kieruje je za moje plecy. Przebiega mnie fala podekscytowania. Drze mnie na kawałki tym niespodziewanym skrępowaniu, które mówi mi, że ma zamiar zrobić co tylko chce i podoba mi się to. Pojękuję słabo, gdy podgryza moją szyję,

182

jestem całkowicie bezradna, kiedy tak mocno ciągnie za moją skórę. Chyba zrobi mi moją pierwszą malinkę. Nadal trzymając moje nadgarstki w swojej dużej ręce, odsuwa się dysząc i jego przeszywające niebieskie oczy skupiają się na moich nagich piersiach. Barbarzyńska potrzeba na jego twarzy sprawia, że oddech wyrywa się nierówno z moich ust. Pożądanie wygina moje plecy, a on pochyla się, jego usta pochłaniają moją pierś ssąc ją tak mocno jak nigdy. Bawi się drugim czubkiem wolną ręką, jego dłoń jest śliska i niecierpliwa. Uwielbiam to jak jego ciemna, opalona skóra kontrastuje z bladą skórą moich piersi. Ekspercko ściska skórę i wsysa twardy czubek w gorąc swoich ust drugą ręką trzymając mocno moje nadgarstki. Moje ciało drży przy jego większej posturze, moja cipka ściska się z rozgorączkowanej potrzeby. Mgiełka wody pokrywa nasze ciała, gdy odbija się od jego pleców, a ja staję się coraz bardziej niecierpliwa. Nagle potrzebuję go w tej chwili, szybko, pospiesznie. - Weź mnie- proszę wyprostowując się. Jego oczy połyskują, gdy podszczypuje jeden sutek, a potem dugi.- Taki jest plan. Chwyta mnie w talii i z łatwością podnosi do góry. Zamiast opuścić mnie na swojego członka, bierze moje piersi do ust. Ssie jedną, później drugą, mięśnie jego ramion wyginają się, gdy dalej trzyma mnie w powietrzu karmiąc się moimi sutkami. Doznania uderzają we mnie niczym piorun. Każde zassanie moich sutków razi mnie aż do palców u nóg. A kiedy już nie mogę przestać piszczeć i krzywić się od mieszającej w głowie rozkoszy, opuszcza mnie na swoją erekcję z taką siłą, że gdy tylko wbija się w moją szczelinę jestem tak porażona, że ucieka mi zdyszany krzyk. - Za mocno?- Podnosi mnie z głosem pofałdowanym od pożądania i troski. Jego bicepsy wybijają się jak kamienie, gdy czeka aż coś powiem. Bez tchu kręcę głową i łapię go za ramiona.- Pragnę cię- szeptam.- Proszę, pozwól mi cię mieć. Jego twarz zaciska się z potrzeby. Tym razem wolniej opuszcza mnie na siebie, ale nadal jest ogromny i wypełnia każdy milimetr mojego kanału. Z mojego gardła wyrywa się nędzny pisk, gdy trzymam się jego

183

twardych ramion. A kiedy zaczyna się ruszać pieprząc mnie tak naprawdę, to przestaję nad sobą panować i przesuwam językiem po lekko drapiących bokobrodach na jego szczęce. Ssę jego ucho tracąc oddech i jęcząc ujeżdżając go tak szybko jak potrafię. Tak szybko jak on ujeżdża mnie. Elektryczność zmraża mój kręgosłup, kiedy wsuwa język w moje ucho delikatnie pieprząc mnie nim.- Kocham- chrypi, ten niespodziewanie seksowny sposób w jaki wypowiada to słowo katapultuje mnie w miejsce na oddech przed orgazmem- to jak pasujesz do mnie… - Ja też to kocham- mówię na w pół jęcząc, na w pół dysząc. Ciągnie zębami za płatek mojego ucha, jego wybiedzone oddechy rozciągają mięśnie piersiowe, gdy trzyma mnie w swoich ramionach. Mówi do mojego ucha nadal wchodząc we mnie. „Jesteś taka ciasna. Taka mokra. Tak dobrze cię czuć. Pachniesz tak cholernie dobrze. Wiedziałem, że będziesz moja w chwili, kiedy cię zobaczyłem. Jesteś? Jesteś cała moja?” - Tak- dyszę miaucząc, bo kocham każde słowo, drżę na każde słowo pozwalając im zamienić mnie w coś dzikiego i wolnego aż zaczynam szeptać do niego. „Daj mi więcej, chcę całego ciebie, Remy. Mocniej, proszę, mocniej, szybciej.” W końcu eksploduję w jego ramionach, spazmy w mojej cipce zaciskają się rytmicznie wokół jego fiuta przez co wylewa się we mnie. Kiedy opadam wokół niego, chwyta tył mojej głowy otwartą dłonią i trzyma mnie tak mocno przy swojej szyi, że nawet nie próbuję postawić stóp na podłodze. Wyłącza prysznic i wynosi nas wycierając mnie ręcznikiem, a potem szybko robi to ze sobą. Rozpływam się, bo jest taki silny i taki seksowny, że nie musi mnie odkładać ani razu zanim przemierza pokój i oboje lądujemy nago w łóżku. To dopiero nasza siódma noc razem, ale ja już czekam z niepokojem na przytulanie w łóżku. Dzisiaj obejmuje mnie, zakrywa nas i gdy widzi, że jestem bezwładna i omdlała obraca mnie tak, że leżymy na łyżeczkę. Wzdycham z zadowolenia. Wącha mnie za uchem. Potem czuję jego rękę głaszczącą mnie po włosach i pieszczącą lekko. Następnie pojawia się jego język lekko liżąc mnie po szyi w miejscu, gdzie 184

ugryzł mnie pod prysznicem. Sunie nim wzdłuż moich ramion i ucha budząc każdy milimetr skóry. Czuję jakby był takim leniwym lwem kąpiącym mnie swoim językiem, liżącym mnie i tulącym się. Robił to też w pozostałe noce. Niespodziewaność jego pieszczot doprowadza mnie do szaleństwa z pożądania i miłości. Zaczynam się uzależniać od tej chwili po orgazmach, gdy ja jestem tak zrelaksowana, a on nadal ma energię do ułożenia mnie w pozycji, w której leżymy na łyżeczkę. Trzyma mnie i jeszcze może robić mi te swoje lwie natręctwa. Czasami zmywa ze mnie swoje nasienie, ale innym razem obdarowuje mnie serią wolnych, odurzających pocałunków sięgając między moje uda i z powrotem wpychając w moją cipkę swoje nasienie jakby zawsze chciał tam być. Czasami pyta mnie tymi swoimi zarozumiałymi niebieskimi oczami i seksownym pełnym pożądania pomrukiem, którego używa po seksie.- Lubisz, kiedy rozsmarowuje siebie na twoje skórze? Boże, uwielbiam, gdy nazywa swoje nasienie „nim”. Kocham wszystko, co robi ten facet! Spanie z nim nadal jest dla mnie nowością. Nigdy wcześniej z nikim nie spałam. Za każdym razem, kiedy przyjeżdżamy do nowego miasta, zastanawiam się, którą stronę łóżka będzie chciał, ale wygląda na to, że Remington zawsze wybiera tą bliżej drzwi. Ja wolę tą najodleglejszą, bo zawsze znajduje się blisko łazienki. Chociaż kiedy teraz o tym myślę to nawet, gdy po raz pierwszy spaliśmy razem zadziało się to automatycznie. Kładzie się z boku łóżka, gdzie może mnie objąć ramieniem, a ja mogę obrócić się na swoją prawą stronę i owinąć w niego jak w żelkową dżdżownicę. Podczas naszych pierwszych nocy razem miałam na sobie jego zwykły czarny t-shirt, ale już się nie trudzę, bo zawsze ją ze mnie zdejmuje. Śpi z gołym tyłkiem i nigdy nie mogę na niego spojrzeć bez rzucenia się na jego seksowne kości. Remy został stworzony, by reklamować wszystko co męskie, muskularne i seksowne. Myślę, że to stąd wzięło się tyle

185

jego milionów. Reklamowanie rękawic bokserskich, cholernie szybkiego skakania przez skakankę, napojów izotonicznych i marki seksownych, obcisłych, białych bokserek. Pysznie w nich wygląda. Dzisiejszej nocy oboje jesteśmy nadzy i przepysznie splątani ze sobą. Mój seksowny niebieskooki lew wydaje się już zadowolony z pieszczenia mnie przez długi czas, czuję się zadbana aż do kości. Przykleił mnie do swojego boku, jego głowa opiera się o wezgłowie łóżka i widzę, że jedna z jego długich, grubych nóg niespokojnie porusza się pod pościelą. Ani trochę nie wygląda na zmęczonego. - Robisz się… pobudzony?- Pytam sennie. Obracam się w jego ramionach nienawidząc tego, że teraz i ja używam tego terminu. - Po prostu myślę- uśmiecha się, by mnie pocieszyć i zostawia miękki pocałunek na moich ustach.- ale jeśli kiedyś stracę kontrolę przy tobie…- Sięga do swojej torby na laptopa, która leży na stoliku nocnym i wyciąga strzykawkę wypełnioną przezroczystym płynem. Podaje mi ją z osłonką. Odsuwam się od niej ze wzdrygnięciem, tak jakby miał użyć ją na moim tyłku. - Nie, Remy, nie proś mnie o to. - To tylko dla pewności, że nie zrobię ci krzywdy. - Nigdy nie zrobiłbyś mi krzywdy. Pojękuję i przebiega wolną ręką przez mokre włosy ciągnąc je z frustracji.- Mogę. Może mi odbić nawet przy tobie. - Nie będzie tak. - Nie wiesz, co przez ciebie czuję! Ja…- Zamyka usta i mięsień w jego szczęce zaczyna drgać, gdy ją zaciska.- Brooke, jestem zazdrosny, kiedy jestem normalny- mówi z bardzo posępną miną.- Nie chcę wiedzieć, co zrobię, gdy będę czarny. Jestem zazdrosny o Pete’a, o Riley’ego, o twoją przyjaciółkę, o każdego kto spędza z tobą czas. Jestem nawet zazdrosny o mnie. 186

- Co? - Jestem zazdrosny o to, że byłem z tobą i nie pamiętam co ci zrobiłem. Co mi powiedziałaś. Moje wnętrze wypełnia się czułością.- Powiem ci, Remy.- Sięga, by obrócić jego seksowną głowę w moją stronę i całuję go w szczękę. Nadal jest niespokojny. - Rem, chodź tutaj.- Zabieram strzykawkę i odkładam ją ostrożnie na stolik nocny po jego stronie. Potem przyciągam jego głowę na moją pierś i całuję w czoło masując tył jego szyi silnymi, żwawymi palcami. Pomrukuje i przyciska twarz do moich piersi momentalnie spokojniejszy. - Dzięki, że ją sprowadziłeś- szeptam w jego włosy. - Mogę sprowadzić twoich rodziców. Chcesz?- Wydaje się trzeźwy pytając o to i ocierając o mój nagi, zmarszczony sutek. - Nie- śmieję się. Jest taki opiekuńczy i niespodziewanie dający, że chcę tylko wtulić się w to duże, smukłe ciało, zwinąć w kulkę i zamieszkać wewnątrz jego dużego, delikatnego serca, bo to jedyne miejsce zamieszkania jakie mnie interesuje. - Twoja siostra.- Wydaje się być zahipnotyzowany moim sutkiem. Patrzy na niego i masuje go kciukiem, gdy ja dalej pracuję nad jego karkiem.- Sprowadzę ją z powrotem do ciebie, Brooke. Mój brzuch splątuje się. Na pewno, na pewno chcę już, żeby zapomniał, iż choćby wspomniałam o Norze.- Nie, Remy. Myślę, że nic jej nie będzie i powinniśmy po prostu zostawić ją w spokoju, proszę. Po prostu walcz o mnie i o ciebie. W porządku? Przez chwilę zostaje w moich ramionach, ale gdy moje ręce zaczynają słabnąć i odpływam to wstaje. - Pośpij ze mną- skomlę.- Nie wstawaj.

187

Wraca ze swoim iPadem i wtulam się w jego bok jakby przyciągał mnie magnesem. Używa mojego biodra, by podeprzeć sprzęt i wyłącza lampę ze względu na mnie. - Popsujesz sobie oczy- narzekam. - Ciii mamo, dopiero co spojrzałem. Liże mnie, więc ja liżę jego i oboje śmiejemy się. - Pete powiedział ci, że twoi rodzice cię szukali?- Pytam. - Taa. Wysłałem im trochę pieniędzy. Właśnie tego chcą. Opuszczam brwi.- Powiedzieli, że chcą się z tobą zobaczyć. - Właśnie tak mówią. Nigdy nie chcieli się ze mną widywać dopóki moja twarz nie stała się znana. - Ich strata.- Czuję się momentalnie opiekuńcza i nie chcę, żeby źle się poczuł, więc czule dotykam jego szczęki.- To taka przystojna twarz. Chichocze, łagodne wibracje dosięgają mnie. Upajając się jego bliskością, ciepłem, zapachem jego ciała, obracam się i zanurzam twarz w jego szyi, żeby światło mi nie przeszkadzało. Kiedy zaczynam odpływać słyszę chrupanie i coś świeżego, płynnego spada na mój policzek. Marszczę brwi.- Remy. - Przepraszam.- Całuje miejsce, gdzie spadła kropla i zlizuje ją, a ja jęczę z nieproszonego pożądania. Żartobliwie podgryza moje usta i jego wargi smakują jabłkiem. Uwielbiam to i nagle jestem już w pełni obudzona i głodna, ale nie na jabłko. Kocham jego zapach, to jak go czuć, jego oczy, dotyk, spanie z nim, branie wspólnego prysznica, bieganie z nim. Czuję jakbym oszalała. Oszalała na jego punkcie. W porządku, pójdę spać zanim zacznę śpiewać. Jednak zamiast tego słyszę jak mówię. - Remington…- mamroczę w zapytaniu, mój głos jest zamroczony, ale już naznaczony podnieceniem.

188

Odkłada iPada na bok i jego ręce przesuwają się po moich kształtach. Obejmuje mnie palcami w pasie i przyciąga do swojej długości. Czuję, że już jest twardy i gotowy. Jestem tak gotowa na niego, że urodziłam się gotowa. Pochyla głowę, żeby mnie pocałować i mruczy: „Hmm, właśnie na to liczyłem.”

♥♥♥ - To takie ekscytujące, najlepsze miejsca. Albo robisz zajebistą laskę albo facet jest w tobie totalnie zakochany- orzeka Melanie kiedy siadamy na środku pierwszego rzędu w Podziemiu Chicago. - Cóż, wiesz, jeszcze nie dotarłam do laskowej części skoro penetracja jest taka ekscytująca- mówię Mel, ale nagle mam w głowie tylko robienie laski. Obdarowanie mężczyzny, którego kocham przepyszną laską, która sprawi, że zawsze będzie mnie kochał. Mel unosi brwi.- Czy ty się przechwalasz? - Nie! Jestem szczera, żadnego sarkazmu. Przyznaję przed moją najlepszą przyjaciółką, że jestem chętna obdarować mojego faceta moją pierwszą w życiu laską jak tylko uda mi się oderwać usta od jego przepysznych ust. Nastąpiło niemożliwe. Chyba właśnie udało mi się sprawić, że Mel zarumieniła się. Gapi się na mnie z czerwoną twarzą jak gdybym właśnie przyznała się do brania udziału w orgii.- Mój boże. Co zrobiłaś z moją przyjaciółką? Gdzie ona jest do diabła, ty ufoludku? Brooke, szaleńczo kochasz tego kolesia. Od kiedy to rozmawiasz ze mną o robieniu laski? Mój uśmiech nagle znika, tak samo mój głos.- Proszę, przestań powtarzać słowo na K. Przez to tylko ściska mnie w żołądku. - Kochasz. Kochasz Remingtona. Remington kocha ciebie- kpi Mel. - Masz dziewczyno.- Patrzę na nią z udawaną złością i podaję kawałek gumy balonowej, którą ukradłam Pete’owi.- Włóż to do ust, dobrze? Jest zrobiona z kleju i zamknie ci buzię. A teraz powiedz mi czy widzisz gdzieś Norę. - Widzę ją na trzeciej. Zaskoczenie wysysa krew z mojej twarzy.- Tak? Moje ciało napina się, gdy i ja ją zauważam. To Nora. Gdzieś głęboko, w najbardziej wewnętrznej części mnie, miałam nadzieję, że to był koszmar i że ta dziewczyna o 189

krwistoczerwonych włosach, bladej twarzy i czarnym tatuażu w kształcie skorpiona to ktoś inny. Ale nie. To jest. Nora. Ta smutna, bezdomna dziewczyna. I muszę uratować ją przed nią samą. Kiedy Nora siada naprzeciwko nas po drugiej stronie ringu, ściskam ramię Melanie i wkładam w jej dłoń małą karteczkę, którą ściskałam w ręce.- W porządku, musisz jej to przekazać bardzo dyskretnie, tak żeby te wielkie typy obok nie zauważyły wymiany. - Czaję.- Melanie strzepuje swojego kucyka i przechodzi na drugą stronę ringu. Nora chyba mnie nie widziała, ale napina się, gdy spostrzega Melanie. Mel przechodzi obok niej w ten flirtujący i ciziowy sposób. Potyka się o jednego z mężczyzn, potem pochyla się, przeprasza Norę i klepie ją po rękach jakby mówiła „no, nic się nie stało”, a następnie wraca do swojego miejsca obok mnie. Moje wnętrze zaciska się z napięcia kiedy utrzymuję wzrok na Norze. Spogląda na swoje kolana i czyta liścik. Nadzieja i podekscytowanie wirują we mnie, bo wygląda na to, że czyta ją też drugi raz. Więc jest zainteresowana? - Zrobione- mówi Melanie i kiedy Nora podnosi głowę to widzi mnie, a jej orzechowe oczy połyskują lekko. Wypuszczam powietrze z wdzięczności, bo przynajmniej nie uciekła. Nasze spojrzenia utrzymują się i uśmiecham się do niej, by wiedziała, że chce się z nią zobaczyć w „przyjacielskiej” atmosferze. Odwzajemnia uśmiech lekko, prawie drżąco, a potem z jej oczu wypływają łzy, gdy prezenter zaczyna. Moja pierś puchnie jeszcze większą determinacją, aby uratować moją siostrzyczkę. Nagle nie mogę się już doczekać jutra. Tylko modlę się, żeby przyszła. - A teeeeraz, panie i panowie… - Wychodzi.- Ściska mnie Mel. Sama wiedza, że zaraz wyjdzie powoduje włączenie mojego trybu hiper ekscytacji, a gdy jego imię dzwoni przez tłum, moje serce działa już na najwyższych obrotach i trzęsę się w swojej skórze. -… Remington Tate, wasz jeden jedyny RIPTIDE!! RIPTIDE!! Przywitajcie się z RIPTIDEEEEM! Wychodzi jak słońce po miesiącach nocy i świat nie może przestać wykrzykiwać swojej wdzięczności. Wskakuje na ring, ściąga swój czerwony szlafrok i oto on na środku 190

ringu. Robi swój charakterystyczny obrót, a tłum wrzeszczy jego imię. Jego muskularne ramiona są wyciągnięte, naznaczone żyłami, a krzyki stają się coraz głośniejsze. Ludzie kochają ten jego obrót, chłopięcą twarz, męskie ciało i szalony błysk w oku, który obiecuje im dobre przedstawienie. Zatrzymuje się dokładnie tam, gdzie zawsze, a jego tańczące niebieskie oczy mówią mi, że wie, iż jest bombą i że go pragnę. Jego dołeczki pojawiają się, by mnie zabić. Zabić. Mnie. Fakt, że wiem, że ten mężczyzna należy do mnie w nocy, nie pozwala mi nawet oddychać. Ale szczęśliwie udaje mi się uśmiechnąć. O rety, tak bucham podekscytowaniem, że na pewno potrafię uśmiechnąć się do niego z mojego miejsca. Walka zaczyna się, a ja siedzę obok Melanie i ślinię się widząc te ramiona z tatuażem w kolorze wina, gdzie spotyka się jego ramię i biceps. Mięśnie wyginają się, gdy uderza swoich przeciwników. Jego siła, praca nóg i szybkość oczarowują mnie. Melanie krzyczy do niego wszystkie te rzeczy, które chcę mu powiedzieć. Podoba mi się to.- Zabij go, Remington! Tak! Tak! O mój Boże, jesteś bogiem! Śmieję się z czystej radości i przytulam ją.- Och, Mel- wzdycham, a potem szepczę psotnie.- Powiedz mu, że jest gorący. - Dlaczego ty tego nie zrobisz, cykorze?- Mruży oczy i trąca mnie ramieniem.- Ty mały cykorku, powiedz mu! - Nie mogę. Nigdy nie umiałam krzyczeć w tłumie. Z reguły to na mnie krzyczeliprzyznaję trącając ją w ramię.- I czuję, że mój głos rozkojarzyłby go. No dalej! Powiedz mu to ode mnie. Powiedz mu, że jest taki gorący. Melanie wstaje, robi rulon z rąk i krzyczy. - Brooke uważa, że jesteś najgorętszą rzeczą na świecie, Remy! Remy, Brooke cię kocha, Remy! Każdy milimetr i centymetr ciebie! - Melanie!- Zszokowana zakrywam jej usta ręką i zaciąga z powrotem na siedzenie, ale tłum jest dzisiaj tak głośny, że jestem prawie pewna, iż jej nie słyszał.- Masz drugą gumę, Mel!- mówię patrząc na nią mrocznie.- I musisz mi dać słowo, że więcej tego nie powiesz, Melanie. - Och, w porządku. Będę mu tylko mówiła, że jest gorący i tak dalej. Potakuję sztywno, a ona wstaje śmiejąc się i trąca mnie w żebra nazywając małą kanapką z cykorią, bo jestem takim cykorem. Potem dalej krzyczy wszystkie te rzeczy, które 191

myślę, ale nie mam odwagi. Że jest taki gorący, że jest bogiem, seksowną bestią i jest tak cholernie seksowny, że nikt nie może tego znieść… Przysięgam, że gdybym potrafiła wrzeszczeć to krzyknęłabym też, że jest mój, że kocham go, że jest moją seksowną bestią… ale nawet nie potrafię wołać jego imienia w tym tłumie. I dociera do mnie, że może jednak trochę się boję, bo nigdy nie oddałam mojego serca nikomu przed Remingtonem. A on ma siłę, by zniszczyć je tak samo mocno jak niszczy swoich przeciwników.

192

Mamy spotkać się z Norą w małej, japońskiej restauracji znajdującej się cztery przecznice od naszego hotelu, ale czuję się okropnie przez okłamywanie Remingtona co do tego wieczoru. - Umówię się z nim na spotkanie biznesowe- zapewnił mnie Pete, kiedy tego ranka spotkaliśmy się na sali gimnastycznej.- Powiem, że ty i Melanie zwiedzacie, i że Riley odbierze was po obiedzie, by Remy mógł obgadać ze mną swoje miesięczne wydatki finansowe. Potakuję z satysfakcją, ale przyznam, że nadal nie jestem tym podekscytowana. W ogóle. Popołudniu już mnie mdli i jestem podenerwowana, ale nawet wtedy pozwalam głębokiej, potajemnej części siebie cieszyć się sposobem w jaki Remington obserwuje mnie z ringu. Macham do niego z drzwi sali i pokazuję na Mel, która stoi obok mnie w całej swojej okazałości, czyli miniówce i topie na cienkich ramiączkach. Mówię do Remiego bezdźwięcznie.- Wychodzę z Mel. Zdejmuje kask, by rzucić mi uśmiech i potakuje szybko, jego oczy błyszczą tak jak, gdy widzi mnie podczas walk i tylko ręka Mel na moim łokciu wydaje się powstrzymywać mnie przez wskoczeniem na ring i pocałowaniem jego dewastująco pięknych dołeczków. Ubieram się na górze w przyzwoitą i wygodną bluzkę z guzikami i formalne czarne spodnie. - Dalej nie rozumiem dlaczego nie chcesz, żeby Remy o tym wiedział- mówi Melanie, gdy Riley wiezie nas do restauracji. - Bo Remington ma pewne tendencje samca alfa. - Kiedy ostatnio sprawdzałam to było seksowne.

193

- Mel, to nie jest film. Nie chcę, by stracił koncentrację albo wpadł w kłopoty przeze mnie. Mel prycha.- Pozbawiasz swój związek całego romantyzmu, Brooke. Jęczę, a potem walę czołem w okno z całkowitej desperacji. - Mel, już i tak źle się z tym czuję. Proszę. Ludzie, którzy żyją z tego co on są uważani za zabójcze bronie. Nie mogą walczyć legalnie poza ringiem, rozumiesz? - Tak. Chociaż nie ogarniam, dlaczego facet nie może walczyć swoimi pięściami na ulicy podczas, gdy inni biegają sobie na legalu z bronią. Naprawdę powinnam poskarżyć się senatorowi. - W porządku, moje panie, przełóżmy list do Kongresu na później, bo już jesteśmy. Melanie patrzy gniewnie na Riley’ego, który otwiera tylnie drzwi i spogląda na nią w ten sam sposób, kiedy przechodzi obok niego. Nie mam pojęcia o co im chodzi. Melanie zazwyczaj jest słodka w stosunku do wszystkich, a Riley zazwyczaj jest łatwy w obyciu. Ale niech im będzie. - Dzięki Riley, zaraz wrócę- mówię do niego. - Akurat, idę z wami. - Nie potrzebujemy cię- mówi Melanie rzucając mu władcze spojrzenie z zadartym nosem.- Brookey i ja świetnie radziłyśmy sobie przez dwadzieścia cztery lata bez twojej pomocy. - Robię to dla Remingtona, nie dla was- mówi sztywno Riley. Na szczęście przestają się sprzeczać, gdy wchodzimy do restauracji. Omiatam wzrokiem cichą atmosferę tego miejsca. Widzę pomalowane na zielono ściany, na których wiszą w ramkach przeróżne zdjęcia surowych dań rybnych. Potem moje oczy przesuwają się po dziesiątkach czarnych, drewnianych stołów. Wszystkie są puste poza jednym. Ku mojemu oszołomieniu jedynymi ludźmi tutaj, poza naszą trójką stojącą przy drzwiach, jest zaniepokojony Japończyk, który obserwuje nas zza sushi baru; siedząca 194

sztywno przy okrągłym stole w dalekim końcu Nora; trzej wysocy, napakowani mężczyźni, w których rozpoznaję tych samych kolesi, którym miałam przyjemność roztrzaskać czaszki w klubie; i oczywiście, wielki Skorpion, który teraz idzie w naszą stronę jakby był cholernym gospodarzem wieczoru. Nie wiem czy pociągnął za jakieś sznurki u menadżerów restauracji, zajął posiadłość przez onieśmielenie czy banknoty z Benjaminem Franklinem. W sumie to kto na zdrowym umyśle chciałby jeść obiad wśród takich typków? No cóż. Najwyraźniej moja siostra. Nora zawsze była tą romantyczną, zawsze chciała „uratować” jakiegoś kota, psa, szczura czy faceta. Ja nigdy nie kupowałam tych romantycznych bajeczek, które jej tak smakowały. Oczywiście dopóki nie poznałam Remingtona. Wypiję wszystko czym nakarmi mnie ten facet, temu nie zaprzeczę. Teraz, gdy widzę jak Skorpion podchodzi tym swoim dużym, napakowanym, umięśnionym ciałem, momentalnie czuję żal, że Remy nie wie gdzie jestem. Jądro strachu rozkwita głęboko w moim wnętrzu. Strachu nie tylko przed tymi mężczyznami, ale przed tym co zrobiłby Remy gdyby dowiedział się, że byłam tutaj z nimi. Bycie w związku jest dla mnie takie nowe. Ja po prostu nie wiem, co by dla mnie zrobił. Ale wiem, że ja zrobiłabym wszystko dla niego. Łącznie z upewnieniem się, że pozostanie nieświadomy mojego spotkania z Norą. Mam po prostu nadzieję, że nie pożałuję, iż wciągnęłam w to także Pete’a i Riley’ego. Oddech więźnie mi w gardle z nerwów, kiedy Skorpion zatrzymuje się krok od nas. Jego oczy są zielone i nieprzyjemne. To, łącznie z dochodzącym z baru zapachem ryby sprawia, że jest mi trochę niedobrze. Czarny tatuaż jest wszystkim, co widać na jego obrzydliwej twarzy. Nie rozumiem jak ktoś mógłby chcieć mieć to zwierzę na skórze. To trójwymiarowy tatuaż, gdzie skorpion wydaje się wchodzić mu do oka. - Noo, czy to nie ta mała dziwka- rzuca we mnie słowami niczym kamieniami, a potem zerka za moje ramię.- Gdzie Riptide? Znowu chowa się pod twoją spódnicą? Przeszywa mnie gniew powodując, że gardło mocno zaciska się wokół moich słów. 195

- Miał lepsze rzeczy do roboty. Mruży na mnie oczy, a potem spogląda na Melanie i Riley’ego.- Tylko ty- mówi wskazując palcem w moim kierunku- możesz przejść. Zaczynam przechodzić, ale blokuje mnie ramieniem i czerwony rumieniec powoli wkrada się na jego twarz, jakby z niecierpliwego oczekiwania.- Najpierw musisz pocałować skorpiona.- Z nieprzyjemnie połyskującymi oczami poklepuje obrzydliwego czarnego skorpiona na swoim policzku. Pokazuje zęby, są w całości pokryte rzędami diamentów. Moje organy zatrzymuję się w czystym szoku i przerażeniu na jego żądanie. Zaciskam usta w odpowiedzi, a mój wzrok przeskakuje za jego ramię, przez małą restaurację do stolika w kącie, przy którym siedzi Nora. Spotykam miodowy wzrok mojej siostry i przebiega mnie rozpacz, gdy widzę pustkę w jej oczach. Jak mam pozwolić, by sama to sobie robiła? Nie mogę. Po prostu. Nie mogę. Skorpion chce się zabawić i ustawić mnie. Chce pokazać mi, że dzisiaj to on ma władzę. Ale nie może ustawić mnie sobie, jeśli nie pokażę po sobie jak bardzo odrzuca mnie jego żądanie. Desperacko próbując przekonać siebie, że to nic nie znaczy i robię pozornie pewny krok naprzód. Ale moje całe ciało zaczyna się spinać tym, co mam zamiar zrobić i okropny rumieniec zażenowania szybko pali moją skórę. - Brooke- mówi w ostrzeżeniu Riley. Brzmi to także jak prośba. Albo pocałuję ten głupi tatuaż albo skażę Norę na łaskę tego faceta albo zaryzykuję wplątanie Remingtona w sytuację z tymi gnojami, a tego też nie mogę zrobić. Przez okropny wzrok tego człowieka czuję jakby pełzł po mnie wąż. Obserwuje jak się zbliżam, ale ja koncentruję się jedynie na mojej siostrze przy stoliku za nim. Biorę głęboki wdech i zabraniam sobie trząść się.

196

Kiedy robię ostatni krok, nagle jego żądanie staje się tak samo niemożliwe jak gdyby poprosił mnie bym wspięła się na Everest i przekopała się aż do dna. Mój żołądek przewraca się w proteście i jestem niebezpiecznie blisko wymiotów na widok tego pełzającego, czarnego insekta. Śmierdzi rybą i czystym dupkiem. Żałuję, że nie mam na tyle pary, by spróbować sprać go na kwaśne jabłko. Nagle przypomina mi się jak mój tata oglądał „Fear Factor”, gdzie ludzie robili różne okropne rzeczy, kładli się w skrzyniach z żywymi wężami i skorpionami. Jeśli ludzie mogą to robić dla pieniędzy, to ja na pewno mogę to zrobić dla siostry. Odpycham dumę na bok i trzymając się mojej determinacji, tak mocno zaciskam usta do pocałunku, że wydają mi się kamieniami, gdy staję na palcach. Mdłości wspinają się po mojej piersi jeszcze zanim wchodzę w kontakt. - Spójrzcie na to, pieprzona dziwka Remiego całuje Skorpiona.- Jego kolesie plują słowami, a upokorzenie tymi słowami powoduje, że chcę uciec i schować się z siłą jakiej nie czułam od lat. Zniesmaczona sobą szybko całuję powietrze i staję na piętach. - Proszę. Zrobione- mówię nienawidząc tego, że mój głos drży. Jego śmiech jest głęboki, mroczny i okropny. Obraca się do swoich dryblasów.- Czy ona mnie pocałowała? Czy suka Riptide’a naprawdę pocałowała Skorpiona? Nie wydaje mi się.- Jego świdrujące zielonożółte oczy prześlizgują się z powrotem na mnie, a w połączeniu z tym gniewnym spojrzeniem sprawiają, że nie czuję się w tej chwili zbyt potężna.- Nie poczułem twojego pocałunku. Teraz będziesz musiała go polizać.- Znowu pokazuje mi rzędy diamentów. Moje oczy rozszerzają się w horrorze, a determinacja, by zobaczyć z siostrą chwieje się na myśl, że miałabym polizać jakąkolwiek cześć tego człowieka. O mój Boże, tak bardzo chcę stąd uciec, że moje żyły już wydają się być rozszerzone, krew pompuje się w moje mięśnie przygotowując mnie do ucieczki. Uciec do samochodu, z powrotem do mojego Remiego. Riley chwyta mnie, jego twarz jest zatroskana.

197

- Brooke- mówi w ostrzeżeniu i zwraca mnie teraźniejszości. Przypominam sobie, dlaczego tutaj jestem, szybko uwalniam się i znowu staję twarzą w twarz ze Skorpionem. Jak mam odejść? W jaki inny sposób uda mi się porozmawiać z Norą o tym gównie, w które się wpakowała? Sama myśl o niej, w uścisku tego Ludzkiego Robaka zniesmacza mnie. Jak mam patrzeć na nią z tym zboczeńcem i nie zrobić nic, aby jej pomóc? Przełykam bolesną suchość w moim gardle, unoszę twarz z udawaną brawurą. Jestem zdesperowana, by zrobić wszystko byleby nie polizać tej okropności na obrzydliwym policzku tego człowieka. - Pocałuję go, masz moje słowo. Fear Factor. Możesz to zrobić dla Nory. Jeśli udało ci się przebiec sto metrów w 10.52 sek, to możesz pocałować tą głupią maskotkę na gębie tego frajera! Zło czai się w jego oczach, gdy bada mnie wzrokiem z namysłem, a potem wystawia mnie na próbę.- Jeśli nie masz zamiaru go polizać, to będziesz musiała utrzymać pocałunek przez przynajmniej pięć sekund, hmm? Suko Remiego? No dalej. Pocałuj skorpiona.Poklepuje skorpiona i mój żołądek zaciska się spazmatycznie. Bardzo staram się zachować beznamiętną minę i pokazać Ludzkiemu Insektowi jak bardzo jestem nieporuszona jego żądaniem. Biorąc głęboki wdech i zakazuję swoim kolanom drżeć, gdy staję na palcach. Zaciskam usta i oczy, nienawiść i furia wypełniają moje wnętrze, gdy moje usta dotykając jego suchej, pomalowanej twarzy. Podtrzymuję kontakt i czuję, że przez te pięć sekund doznaję wewnętrznego zatrucia, a moje serce robi się czarne. Boli i zwija się w całkowitym i kompletnym zażenowaniu. Moje nogi chwieją się, gdy mija kolejna sekunda, a mój organizm jest sparaliżowany tym czyśćcem. Każdy gram mojego ciała czuje odrazę tym zepsuciem w ludzkiej postaci i jedynie czysta silna wola trzyma mnie na palcach. To najdłuższe pięć sekund w moim życiu. Jestem upokorzona jak jeszcze nigdy, tak zła, że nie można tego wytłumaczyć i czuję się tak poniżona jak kiedy zobaczyłam zrozpaczoną siebie na YouTubie.

198

- W porządku- mówi z odpychająco szerokim uśmiechem, gdy staję na piętach zdziwiona, że jeszcze w ogóle czuję grunt. Wyciąga swoje grube ramię w kierunku Nory. Czuję nienawiść do samej siebie, kiedy idę wyprostowana w kierunku Nory opierając się chęci pobiegnięcia do kuchni i wyszorowania ust do krwi. Są brudne i tanie. Nie, nie one. Ja czuję się brudna i tania. Myśl o całowaniu mojego pięknego Remiego tymi samymi ustami sprawia, że łzy nachodzą mi do oczy, a gardło zaciska się. Gdy docieram do stolika mojej siostry, już czuję się wypompowana. Wokół nas stoją puste stoliki, wszystkie oprócz naszego są zakryte obróconymi krzesłami. Na środku naszego stoi jeden elektryczna mała świeczka i pałeczki dla czterech osób. - Nora- mój głos jest na pozór łagodny, ale wewnątrz jestem zbitkiem skonfliktowanych emocji. Jest tam nawet niechęć wobec mojej siostry, która obserwowała jak całuję obrzydliwy tatuaż jej chłopaka. Ale widząc jej pozbawiony życia wyraz twarzy, wiem, że dziewczyna, która siedzi naprzeciwko mnie, wychudzona i krucha, blada i nieszczęśliwa, tak naprawdę nie jest moją siostrą. Sięgam po jej rękę na stole i jestem zasmucona, kiedy nie pozwala mi siebie dotknąć tylko chowa ją pod stołem lekko pociągając nosem. Przez chwilę patrzymy na siebie w ciszy i uderza mnie widok tego czarnego skorpiona, który prawie wpełza do oka mojej siostry. To najbardziej chora rzecz jaką w życiu widziałam. - Nie powinnaś tutaj być, Brooke- mówi, jej oczy spoczywają na mężczyznach, Riley’u i Melanie, którzy czekają w oszołomionej ciszy przy drzwiach. Kiedy nasze oczy znowu się spotykają, jestem zszokowana w pełni skierowaną do mnie wrogością jej spojrzenia. Nagle i mnie ogarnia gniew, mrużę oczy. - Mama chce wiedzieć czy podobały ci się australijskie krokodyle, Noro. Była zachwycona pocztówką, którą przysłałaś i nie może się doczekać, gdzie teraz się wybierzesz. Więc? Jakie były krokodyle, siostro? Kiedy odpowiada jej głos zawiera w sobie cały świat goryczy.- Najwyraźniej nie wiem.Wyciera noc wierzchem dłoni i odwraca wzrok patrząc spode łba na wzmiankę o mamie.

199

- Noro…- ściszam głos i wskazuję na pusta japońską restaurację mieszczącą Skorpiona i jego trzech kolesi, którzy obserwują nas z sushi baru.- Naprawdę tego chcesz dla siebie? Masz przed sobą całe życie. - I chcę jej przeżyć po swojemu, Brooke. W jej tonie jest dużo postawy obronnej, więc próbuję nie brzmieć agresywnie. - Ale dlaczego tutaj, Noro? Dlaczego? Mamie i tacie pękłoby serce gdyby wiedzieli w co się wplątałaś. - Przynajmniej chronię ich przed prawdą!- odszczekuje i to jest pierwsza iskra życia jaką widzę w jej złotych oczach. - Ale dlaczego im to robisz? Rzuciłaś studia dla tego? - Bo jestem już zmęczona tym, że porównują mnie do ciebie.- Patrzy na mnie ze złością, a potem zaczyna przedrzeźniać naszą matkę, gdy narzeka.- „Dlaczego nie robisz tego tak jak Brooke? Dlaczego nie znajdziesz sobie w życiu czegoś znaczącego tak jak Brooke?” Po prostu chcą, żebym była taka jak ty! A ja nie chcę. Jaki to ma sens? Ominęła cię cała zabawa dorastania, żebyś mogła zostać złotą medalistką, a teraz nie tylko nie jesteś olimpijską medalistką, ale nawet już nie możesz biegać. - Może już nie biegam, ale nadal mogę skopać ci tyłek- syczę ze złością. Jestem zraniona poza słowami tym, co do mnie mówi. - No i co?- kontynuuje.- Byłaś najlepszą lekkoatletką na roku. Wszyscy nie przestawali mówić o tym jaki miałaś talent i jak ci się uda w życiu. Tylko to robiłaś i tylko o tym mówiłaś, a popatrz na siebie teraz! Nawet nie możesz robić tego, co kochałaś i prawdopodobnie skończysz jak mama i tata. Będziesz żyła przeszłością ze swoimi głupimi złotymi medalami nadal wiszącymi w twojej sypialni! - Dla twojej informacji Noro, to teraz jestem szczęśliwsza niż kiedykolwiek! Gdybyś chociaż trochę uważała, to dotarłoby do ciebie, że moje życie toczy się dalej i pokierowało mnie w miejsca, o jakich nigdy nie marzyłam. Chcesz być niezależna? Rozumiemy to. Zrób to! Tylko bądź niezależna na własną rękę, a nie z jakimś facetem, który każe mi lizać swój okropny tatuaż, żebym mogła zobaczyć się z moją siostrą!

200

- Podoba mi się to, że jest opiekuńczy wobec mnie- odpala.- Walczy o mnie. - Walcz sama o siebie, Noro. Obiecuję ci, że to da ci o wiele więcej satysfakcji. Nora gniewnie podciąga nosem i wyciera go ręką patrząc na świecę, gdy zapada cisza. Jeszcze raz ściszam głos. - Noro, bierzesz kokę? Moja siostra zdaje się odwoływać do piątej poprawki i nie odpowiada, co tylko podwaja mój niepokój i frustrację. - Wróć do domu, Noro. Proszę- błagam szeptem tak, by tylko ona mnie słyszała. Dotyka nosa palcem, a potem spogląda na mnie i dalej pociera nim nozdrza. Podciąga nosem. - Dlaczego miałabym wracać do domu? Żeby żyć przeszłością w wieku dwudziestu dwóch lat jak ty? - Wolałabym żyć przeszłością niż być niczym. Co teraz osiągasz? Nie chcesz skończyć studiów? - Nie, ty chciałaś to zrobić, Brooke. Ja chcę się bawić. - Naprawdę? I dobrze się bawisz? Bo ja już nawet nie widzę uśmiechu na twojej twarzy. Może nie podobać ci się fakt, że nie udało mi się spełnić moich marzeń tak samo jak mnie, ale już przez to przeszłam. Tak się składa, że podoba mi tu, gdzie jestem teraz, Noro. Nie zaplanowałam tego, prawda, ale mam tyle innych rzeczy. Lepszych rzeczy. Mam świetną pracę, pracuję z niesamowitymi ludźmi i jestem w pierwszym związku w moim życiu. - Z Riptidem?- szydzi.- Riptide nie bawi się w związki, siostro. Kobiety rzucają się na niego wszędzie, gdzie się pojawi. Przelatuje przez nie tak samo jak przez swoich rywali. Pieprzy je wszystkie i bardzo rzadko pyta o imiona. Widziałam go zanim ty tu trafiłaś. Nie zapominaj, że jestem dłużej w tym towarzystwie. Któregoś dnia spojrzy na kogoś innego, a ty będziesz też jego przeszłą dziewczyną! - A twój cenny Skorpion będzie chciał być z tobą na wieczność? Nora, mężczyzna, z którym jesteś nie wygląda dobrze- syczę zerkając na niego przez ramię. Uśmiecha się 201

szatańsko jakby słyszał każde słowo i nagle zżera mnie chęć, by mój mężczyzna wszedł na ring z tym dupkiem i zabił go. I nie mam wątpliwości, że Remy to zrobi. Będzie leżał na łopatkach bez życia. Może wtedy Nora będzie chciała odejść od tego frajera. - Benny jest dla mnie dobry- wyjaśnia Nora lekko wzruszając ramionami.- Dba o mnie. Daje mi to, czego potrzebuję. - Masz na myśli kokę?- Wybucham w czystej furii. Marszczy brwi i nagle żałuję, że znowu włączyłam jej tryb obronny. Napięta cisza rozciąga się między nami i zaciskam ręce na kolanach dopóki moje paznokcie nie wbijają się w dłonie. Próbuję się uspokoić i delikatnie z nią dogadać. - Noro, proszę. Zasługujesz na o wiele więcej. - Czas minął!- Przerywa nam głośne klaśnięcie i Nora wzdryga się, co potwierdza moje przypuszczenia. Nie chce być w domu, ale tutaj też nie. Czuje jakby nie miała dokąd pójść i nie może odejść, bo ma w nosie tyle kokainy, że nawet nie chcę o tym myśleć. Cholera. - Jeśli nie chcesz znowu pocałować skorpiona, to teraz się z nią pożegnaj.- Skorpion staje groźnie przy moim boku, a jego oczy połyskują tym wężowym żółtozielonym kolorem, który mówi mi jak bardzo chciałby mnie znowu upokorzyć. Nora wstaje i przebiega mnie panika na myśl, że mogę jej więcej nie zobaczyć. Wstaję doświadczając tłumu emocji. Chcę wziąć moją siostrę w ramiona i powiedzieć jej, że wszystko będzie dobrze, ale w tym samym czasie mam też ochotę uderzyć ją za to, że jest taka uparta i głupia. Zamiast tego, okrążam stolik i przytulam ją ignorując to jak sztywnieje, gdy przysuwam usta do jej ucha i odzywam się do niej głosem miękkim jak bawełna. - Proszę, pozwól mi zabrać cię do Seattle. Po walce w Nowym Jorku, spotkaj się ze mną w damskiej toalecie. Będę miała dwa bilety do domu. Nie musisz tam zostawać, ale potrzebujesz czasu, żeby to wszystko przemyśleć.- Odsunąwszy się, patrzę znacząco na jej twarz.

202

Cień niepokoju dotyka jej wyrazu twarzy, a potem potakuje, pociąga nosem i obraca się, by odejść. Widok jej pleców oddalających się w stronę wyjścia powoduje, że czuję jakbym już straciła coś bardzo dla mnie cennego. Z tonącym żołądkiem czuję na sobie świdrujące oczka Skorpiona, gdy idę do Riley’ego i Melanie. Wychodzimy i nie mogę pozbyć się tego całkowitego i kompletnego poczucia brudu. - Czy ktoś ma przy sobie płyn do płukania jamy ustnej? Czuję jakbym miała dostać wysypki- pytam, gdy Riley odwozi nas z powrotem Escaladem. Mel marszczy brwi z namysłem.- Nie mogę ogarnąć, dlaczego to co właśnie zrobiłaś jest tak cholernie złe. To nie było nic wielkiego. Mam na myśli to, że całowałam już okropniejszych mężczyzn w okropniejsze części ich anatomii, wiesz? To co ty zrobiłaś nie było niczym wielkim. - To jest pierdolona wielka sprawa!- Wrzeszczy Riley z przedniego siedzenia.- Brooke, nie chcę ci tego mówić, ale Remington dowie się o tym i zrobi się bardzo, BARDZO CZARNY! Mój żołądek zaciska się i kręcę głową walcząc o spokój. Ja całująca ten obrzydliwy tatuaż to coś czego naprawdę nie chcę sobie więcej przypominać. Nigdy. Więcej. - Nie dowie się, jeśli mu nie powiesz, Riley. Po prostu się uspokójmy, dobrze? - O czym on mówi?- Pyta Mel szczerze zdezorientowana.- Co czarne? - Ci ludzie upewnią się, by się dowiedział, B. I sprawią, żeby było to bolesne- upiera się Riley. Na mojej twarzy pojawia się zmarszczka, gdy zastanawiam się co mieli zamiar zrobić po moim przybyciu. Zaplanowali to wszystko tak, aby Remy się dowiedział? Kręcąc głową spoglądam z miejsca, w którym siedzę z Mel na oskarżycielskie jasne oczy Riley’ego we wstecznym lusterku. - Riley, a czego się po mnie spodziewałeś? Nie mam takich pięści jak ten drań i muszę używać innych środków, by dostać to czego chcę, a chcę wydostać moją siostrę z uścisku tego gnoja! - Jezusie, mam nadzieję, że jest tego warta. 203

- Jest, Riley. Jest. Przyjdzie po finałowej walce w Nowym Jorku. Jest moją siostrą. Pocałowałabym chodnik i polizała toaletę, jeśli dzięki temu miałabym pewność, że nic jej nie jest. Musisz zrozumieć! - To takie obrzydliwe, Brooke- zapiszczała Melanie śmiejąc się. - B, Rem jest dla mnie jak brat. To go…- Riley kręci głową i zdaje się, że daje upust swojemu gniewowi poprzez ciągnięcie za włosy i przeczesywaniu ich palcami.- Miejmy nadzieję, że nie dowie się, że ty…- Znowu kręci głową chwytając w włosy w pięść.- Bardzo dużo dla mnie zrobił. Dla mojej rodziny, kiedy moi rodzice zachorowali. Remy jest cholernie dobrym człowiekiem. Nie zasługuje… - Riley, ja go kocham.- Słowa wyrywają się ze mnie poprzez ból i frustrację spowodowaną faktem, że pocałowałam jego wroga.- Wierzysz, że celowo bym go zraniła? Nie chcę go w to mieszać właśnie dlatego, że go kocham. Nie widzisz? Nie chcę, żeby ogarnęła go czerń przeze mnie. Boże! Riley zatrzymuje się na światłach, a potem znowu szuka moich oczu w lusterku wstecznym. Zaciska usta potakując.- Rozumiem, B. Nagle czuję się taka krucha i odsłonięta, że wiercę się na fotelu.- Proszę, nie mów mu. Nie mówię tylko o dzisiejszej klapie, ale też o tej drugiej części. Potakuje w milczeniu, i gdy już idziemy do naszego pokoju, dodaję.- Riley, dziękuję, że nas zawiozłeś.- Potakuje i kiedy odchodzi ignorując Melanie, która wbija oczami niewidzialne sztylety w jego plecy. - Ten facet działa mi na nerwy. - Myślę, że ty mu też. - Tak myślisz?- Patrzy na mnie wilkiem, a potem jej oczy rozszerzają się z czystego niedowierzania.- Masz na myśli, że mnie nie lubi? Jęcząc na jej tępotę, pcham ją w jego kierunku.- Mel, po prostu prześpij się z nim. - Nawet go nie lubię- kłóci się, ale ja już weszłam do windy kierując się na poziom P i przesuwam kartę w drzwiach naszego pokoju z dzikim oczekiwaniem aż znowu go zobaczę.

204

Siedzi przy biurku z otwartym laptopem i muzyką na uszach. Kiedy podchodzę, podnosi głowę i gdy ta zuchwale przystojna twarz z tymi rozczulającymi niebieskimi oczami patrzy na mnie, nie kontroluję drżenia mego wnętrza. Jego sterczące czarne włosy połyskują w łagodnym oświetleniu pokoju hotelowego. Emanuje czystą, surową męskością w tych wygodnych spodniach od dresu i ciasnym t-shircie. Widok jego pełnych ust budzi we mnie oszalały głód i czuję fizyczny ból z pragnienia poczucia ich na sobie. Jego ramion na mnie. Jego głosu mówiącego mi, że wszystko będzie dobrze. Bo z każdą mijającą sekundą, nienawidzę siebie coraz bardziej za to, co zrobiłam. Ale Remy obronił mnie przed swoimi fanami, a ja obronię go przed tym. Przed wszystkim. Zwłaszcza przed Skorpionem. Obronię go tak, by stanął z nim twarzą w twarz tylko na ringu. Będę oglądała z przyjemnością jak doprowadza faceta do stanu, w którym będzie żałował, że nie jest martwy. Bliska eksplodowania przez moje emocje, wskakuję mu na kolana, a potem zdejmuję mu słuchawki i na chwilę zakładam je sobie sprawdzając czego słucha. W moje uszy wdziera się szalona, rockowa piosenka i marszczę brwi w konsternacji. Obserwuje mnie przyciemnionymi niebieskimi oczami, które spowija mgła, kiedy pochyla się, by pocałować mój nos. Łapie mnie za szczękę i zmysłowo przesuwa kciukiem po moich ustach. Mój żołądek kurczy się i boję się, że Remy widzi ten strach i nienawiść jaką żywię do siebie. Kładę jego słuchawki na biurku, wstaję i biegnę do łazienki. Czuję się tak zbrukana, że myję zęby i przepłukuję usta płynem do higieny jamy ustnej aż robią się napuchnięte. Ledwo robię krok i nagle czuję potrzebę, by wrócić do środka i powtórzyć proces. Przez to okropne uczucie na mojej skórze przysięgam, że czuję jakby żywy skorpion wspinał się po moim policzku. Zżera mnie to. W końcu wychodzę. Moje usta są miętowo świeże i nawet straciłam czucie w wargach z powodu tej czystości. Remy odłożył słuchawki na bok. Skupia na mnie całą swoją uwagę, jego ciemne brwi są zmarszczone, gdy obserwuje mój powrót. Wygląda na zdezorientowanego i lekko nieufnego. 205

Robię się tak rozemocjonowana widząc go, że boję się, iż w każdej chwili się złamię. Nienawidzę tego uczucia, że już na niego nie zasługuję, nawet jeśli chciałam tylko zapewnić mu bezpieczeństwo i nie plątać go w to. Nigdy w całym moim życiu nie chciałam tak dbać o kogoś jak chcę kochać i dbać o niego. Bolesna gula buduje się w moim gardle. - Remy- mówię. Moje serce wali, bo nie wiem jak dam sobie radę, jeśli będzie pytał mnie o ten wieczór.- Potrzymałbyś mnie trochę? Desperacko pragnę znaleźć się na moim specjalnym miejscu w jego ramionach, w miejscu, gdzie pasuję jak nigdzie indziej. Wygina się idealnie tworząc dla mnie gniazdo cieplejsze niż cokolwiek innego. Tak bardzo tego chcę, że boli mnie serce w piersi. Czekam drżąc lekko, myślę że to widzi i lituje się. - Chodź tutaj- mówi łagodnie. Odsuwa krzesło i wyciąga ramiona, a ja chętnie wtulam się w jego męskie objęcia. Chichocze, gdy wiercę się, by być jeszcze bliżej niego. Zachowuję się jak taka potrzebująca, że to zdaje mu się podobać i pojawiają się jego dołeczki. - Tęskniłaś za mną?- Jego oczy tańczą, gdy chwyta moją twarz i czuję jego szorstkie dłonie na mojej szczęce i policzkach. Czuję jak obmywa mnie ta otucha, którą tylko Remy umie wzniecić. - Tak- wyduszam. Przytula mnie do siebie i trzyma blisko swojej piersi opuszczając usta do moich. Nasze wargi łagodnie ocierają się o siebie, potem łączą. Otwiera usta łagodnym oddechem, który pochłania moje wargi, jego język wysyła przeze mnie drgawki podniecenia. Jego palce obrysowują zarys moich piersi, gdy przesuwa ustami po mojej szczęce i zakopuje nos za moim uchem wdychając mnie. Pojękuje z rozkoszy, a krew zaczyna pulsować w moim mózgu i z ekscytacją przeskakuje do mojego serca.- Remy…- proszę łapiąc jego tshirt i unosząc na jego ramiona. Chwyta materiał w pięść i zdejmuje go przez głowę muskularnym ruchem. Szybko przesuwam rękami po jego piersi i całuję każdą jej część. 206

- Tak bardzo za tobą tęskniłam- wykrztuszam z siebie emocjonalnie. Całuję jego obojczyk, szczękę, łapię za włosy i przyciskam twarz do jego szyi, by tylko jeszcze bardziej zbliżyć się do tego mężczyzny. Bierze mnie w ramiona i głaska po plecach, a potem bierze moją twarz w ręce i mówi.- Ja też za tobą tęskniłem.- Zostawia pocałunek moich ustach, później na czubku nosa i na czole. Drżę słysząc jego wyznanie. - Ale ja tęskniłam za twoim głosem. Za twoimi dłońmi. Za twoimi ustami… za byciem z tobą… za patrzeniem na ciebie… za dotykaniem ciebie… za wąchaniem ciebie…- milknę. Pachnie tak dobrze jak to on, czysto i męsko. Wpijam się w jego usta z większą desperacją. Na początku wolno odwzajemnia mój pocałunek, potem z większą kompulsywnością, kiedy odpina guziki mojej koszuli i rozbiera mnie szybkimi, niecierpliwymi rękami. Wiem, że nie jest tak werbalnie ekspresyjny jak ja, ale czuję jego palący pośpiech, kiedy chwyta mnie za biodra i przyciąga z powrotem na swoje kolana. Tak jakby tak bardzo musiał być we mnie jak ja muszę poczuć jak mnie wypełnia. Jestem naga, on nadal ma na sobie spodnie dresowe. Umieram z miłości i potrzeby fizycznego kontaktu z nim. Moje całe ciało zaciska się, gdy jego gorący i pulsujący wzwód pulsuje między moimi udami. Czuję w sobie ogromną potrzebę podarowania mu czegoś, czego jeszcze nigdy nie dałam żadnemu mężczyźnie. Czuję niekontrolowane drżenie, gdy zsuwam się między jego potężne uda, a on w tym samym czasie ściąga spodnie i zsuwa je na uda. Widzę jego tatuaż w kształcie gwiazdy, a potem jego wzwód uwalnia się, i gdy tylko moje kolana dotykają dywanu dotykam palcami i rękami jego gorąca, jego twardości, jego ciężkich jąder tak pełnych i gotowych na mnie. - Chcę cię pocałować tutaj…- mój głos drży od pożądania, gdy patrzę na jego ściągniętą pragnieniem twarz oczami, których ciężko mi nie zamknąć przez to żądzę.Remington, chcę utonąć w tobie. Chcę poczuć twój smak… we mnie…

207

Z jego gardła wydobywa się wygłodniały męskich dźwięk rozkoszy, gdy biorę go do ust. Wplata wszystkie palce w moje włosy i powoli wygina biodra w moje usta. Delikatnie daje mi to, o co prosiłam i bierze to, co tak desperacko chcę mu dać. Moja cipka pali się mokrością z każdą kroplą nasienia, które smakuję. Jestem tak odurzona tym mężczyzną, że nie mogę przestać upajać się jego miną, gdy pieszczę językiem jego potężną, twardą długość. Rozpada się tak samo jak ja, kiedy dodaję zęby, ssę jego czubek, a potem wkładam tak głęboko do gardła, że muszę powstrzymywać odruch wymiotny, a i tak chcę więcej. Nigdy nie będę miała dość tego mężczyzny. Gdy już nie kontrolując siebie wchodzi w moje usta, jego palce chwytają w pięści moje włosy, a mięśnie zaciskają się na orgazm i nagle widzę, że obserwujące mnie oczy są trochę mniej niebieskie.

♥♥♥

Za całą pewnością jest pobudzony. Całkowicie. Super. Pobudzony. Pete mówi, że termin medyczny to maniakalny. I podejrzewa, że ten epizod został zapoczątkowany w wieczór, gdy wyszłam z Melanie i Riley’m. Rem zadał Pete’owi tylko trzy pytania i żadne nie miało nic wspólnego z finansami, które mu tłumaczył. Powiedziała, że o której wróci? Jesteś pewien, że Riley pojedzie po nią? Czemu do kurwy nędzy to tak długo trwa? Pete powiedział, że zamknął temat pieniędzy i wysłał Remingtona do pokoju jak tylko Riley napisał mu, że wracamy. I właśnie wtedy znalazłam go jak słuchał najgłośniejszego rocka jaki słyszałam w życiu i przez cały czas miał posępną, zamyśloną minę. Myślał, że nigdy nie wrócę? Czy właśnie to robi, gdy jego wewnętrzne trybiki zaczynają obracać się coraz szybciej? Słucha hard rocka?

208

Nie wiem. Wiem tylko, że pieprzył mnie cztery razy tej nocy, jakby jeszcze raz musiał mnie posiąść. Z Remiego wylazło niezłe ziółko i wygląda jakby pił Red Bulla 24/7. Jakby był w pełni naładowany. Jego zwyczajowa zarozumiała postawa przybrała teraz dziesiątą potęgę. Dzisiejszego poranka atakuje mnie w łóżku jak lew. - Wyglądasz dzisiaj szczególnie dobrze, Brooke Dumas. Dobrze, ciepło, mokro i nie miałbym nic przeciwko zjedzeniu cię na śniadanie z mojego talerza.- Jego język zostawia mokrą ścieżkę pomiędzy moimi piersiami, a potem rozochoca się i liże mój obojczyk. Mój lew zawsze tak robi.- Brakuje tylko wisienki, ale jestem pewien, że mamy jakąś. Psotność w jego oczach rozpuszcza mnie, gdy pokazuje wiśnię ukrytą w ręce. Pewnie zabrał ją z kuchni w nocy i czekał, by rzucić ją na mnie w chwili, gdy się obudzę. O Panie, w rzeczy samej, jest drapieżnikiem. Pojękując sennie obracam się na plecy i patrzę na jego zatrzymującą serce przystojną twarz. Zarost na szczęce. Migoczące ciemne oczy. Uśmiech z dołeczkami. Boże, już po mnie. - Kto jest twoim mężczyzną?- pyta ochryple i całuje mnie pocierając wisienką o moją łechtaczkę.- Kto jest twoim mężczyzną, kochanie? - Ty- jęczę. - Kogo kochasz? Drgawki rozchodzą się po moich kończynach, gdy tak torturuje moją łechtaczkę wisienką i w tym samym czasie penetruje mnie jednym, długim palcem. Oszołomiona wpatruję się w jego oczy. Widzę miniaturowe drobinki niebieskiego w ich tajemniczych głębinach i och, tak bardzo chce mu powiedzieć „Ciebie, nigdy nie kochałam nikogo oprócz ciebie”, ale nie mogę. Nie tak, nie kiedy może nawet nie pamiętać.- Remy, doprowadzasz mnie do szaleństwa- szeptam i bezwstydnie chwytam jego członka. Niecierpliwie przyciągam go do siebie i pocieram moją obrzmiałą płeć o jego twardego fiuta, znowu mnie wącha. Przez cały tydzień jest w trybie bardzo wymagającego traktowania i ledwo za nim nadążam, ale naprawdę to uwielbiam. Podróżuję z nim po wzlotach. Jego uśmiechy płoną. Teraz musi sobie robić przerwy w treningu na seks. Nie może mnie widzieć bez potrzeby zerżnięcia mnie. Kiedy idę go rozciągać to chce mnie, kiedy tylko go dotknę. Teraz zauważam, że kiedy jest „czarny”, jego oczy nie są tak naprawdę czarne, ale bardzo ciemnogranatowe z plamkami szarości i niebieskiego. Ale jego nastrój jest… jakiś 209

taki… czarny. Nie zawsze, ale czasami. Albo jest bardzo uniesiony, albo bardzo upierdliwy. Czasami nic nie sprawia mu radości. Diane karmi go gównem. Trener nie trenuje z nim wystarczająco mocno. A ja za dużo patrzę na Pete’a, na miłość boską. Ale nawet choć to brzmi niedorzecznie, te rzeczy wydają się być bardzo ważne dla Remiego i teraz wygląda na to, że cały mój dzień jest pochłonięty jego energią i wytrzymałością, za którymi próbuję nadążyć. - Dlaczego są tutaj ci wszyscy ludzie?- Pytam, kiedy lądujemy w Nowym Jorku i widać tłum gapiów przy FBO, gdzie zatrzymuje swój odrzutowiec. Ledwie przytrzymuje ich żółta taśma i ochrona lotniska. - Dla mnie, a dla kogo- deklaruje. Brzmi na tak zarozumiałego, że nawet Pete rechocze.- Remy, wysiadaj- mówi. Uwodzicielsko przyciąga mnie do siebie.- Chodź tutaj, kochanie. Chcę, by ci dobrzy ludzie wiedzieli, że jesteś ze mną.- Duża, pewna ręka chwyta mnie za pośladek, gdy zaczynają się flesze. - Remington! Śmieje się i wpuszcza do limuzyny Hummera przed innymi. Przyciska mnie do swojego boku, przykłada usta i całuje tak jakby to była nasza ostatnia noc na Ziemi. Jego głód jest dziki i nieposkromiony.- Chcę cię zabrać gdzieś dzisiaj- dyszy w moje usta.- Jedźmy do Paryża. - Dlaczego do Paryża? - A dlaczego kurwa nie? - Bo masz walkę za trzy dni!- Rozśmiesza mnie, gdy jest taki. Chwytam go i odwzajemniam pocałunek głęboko i szybko zanim wsiada reszta.- Jedźmy wszędzie, gdzie jest łóżko- szeptam. - Zróbmy to na huśtawce. - Remington! - Zróbmy to w windzie- nalega. Kiwam palcem wskazującym w kierunku mojego dużego, niegrzecznego chłopca i śmieję się.- Nigdy, przenigdy nie zrobię tego w windzie, więc będziesz musiał znaleźć kogoś innego. - Chcę ciebie. W windzie. - A ja chcę ciebie. W łóżku. Jak normalni ludzie.

210

Jego wzrok nurkuje poniżej mojej talii i jego mina zmienia się z żartobliwego, uśmiechającego się boga seksu w mrocznego, głodnego na seks boga seksu.- Chcę cię w tych spodniach, które masz na sobie. Potakuję, szczerzę się i splatam moje palce z jego czując ciepło i wiedząc, że jestem pożądana. Całuję każdą z jego posiniaczonych kostek. Przechyla głowę w zaciekawieniu i jego dołeczki powoli znikają. Wygląda tak jakby nikt przede mną nie poświęcał mu takiej uwagi. To nagle sprawia, że chcę mu dać więcej. Więc robię to. Przysuwam się bliżej niego, biorę jego szczękę w ręce i całuję jego twardy policzek. Przesuwam rękami przez jego włosy obserwując jak jego wzrok robi się coraz cięższy od pożądania i czegoś innego. Czegoś, co sprawia, że jego oczy wyglądają na tajemniczo mroczne i płynne. Drzwi samochodu otwierają się. Wygląda na to, że Trener jedzie z przodu limuzyny, więc Pete, Riley i Diane siadają na ławce naprzeciwko nas. Remy ściska moje palce, gdy próbuję się odsunąć- sam ten gest mówi mi bym tego nie robiła- a potem zsuwa się na kraniec swojego siedzenia i kuli swoje wielkie ramiona jakby próbował zrobić się mniejszy. Kiedy to się nie udaje przez jego rozmiar i mięśnie, przyciąga mnie bliżej. Pochyla głowę i kładzie ją na miękkiej części mojej klatki piersiowej mrucząc łagodnie, wzdycha. Jestem tak zdziwiona, że nawet się nie ruszam. Pete unosi brew, gdy widzi jak Remington jeszcze ciaśniej oplata ramiona wokół moich bioder i przyciąga tak bardzo aż jego głowa leży idealnie na mojej piersi. Pomrukuje i znowu wzdycha. Riley unosi obie brwi. Diane uśmiecha się czule jakby właśnie się rozpłynęła. Ja nie tylko się rozpłynęłam, ale jestem już płynna pod nim. Moi rodzice, trener i nauczyciel są cudownymi ludźmi, ale nie są fanami uścisków i pocałunków jak na przykład moja przyjaciółka Melanie, która była zasypywana czułością i teraz rozgłasza ją po całym świecie jakby to był jej obowiązek. Ale sposób w jaki patrzy na mnie Remington, w jaki nie ukrywa swojego zainteresowania mną nawet przed swoją publiką podczas walk. Sposób w jaki właśnie się we mnie wtulił niczym duży niedźwiedź, który właśnie znalazł jaskinię na sen zimowy powoduje, że czuję ból w niesłychanie głębokich miejscach siebie.

211

Cicho i z całą czułością na świecie, przeczesuję palcami jego sterczące, ciemne włosy. Później przesuwam paznokciem po jego uchu. Mocno oplata mnie ramionami w jakiś sposób trzymając mnie na uwięzi jak poduszkę. - Chcecie trochę czasu wolnego, kiedy dotrzemy do hotelu?- Pyta nas Pete i tembr jego głosu wibruje tak jakby dotknęła go jakaś głęboka emocja. Jestem zajęta przesuwaniem palcami przez jego włosy, gdy czuję jak Remington potakuje na mojej klatce piersiowej. Nawet nie trudzi się podniesieniem swojej ciężkiej głowy. Nigdy nie widziałam go tak spokojnego, gdy jest maniakalny. Albo żeby siedział tak nieruchomo. Oszołomione miny Pete’a i Riley’ego całkowicie potwierdzają, że oni też nie. Kiedy docieramy do naszych pokoi, przynoszą nam nasze walizki do apartamentu. A potem robię to, co zawsze. Odpinam moją i na początku stawiam małą kosmetyczkę pod umywalką. Remy obserwuje mnie z drzwi z taką tęsknotą, że przestaję myć zęby. Mam usta pełne piany, gdy zauważam jego spojrzenie. Wygląda na głodnego. Bardzo głodnego. Prawie zdesperowanego. Gdy podchodzi, szybko wypłukuję usta i wycieram ręce w ręcznik. Nie uśmiecha się. Jego czarne oczy wsysają mnie w swoje głębiny. Podnosi mnie z łatwością i wnosi z powrotem do naszego pokoju. Nic nie mogę poradzić na sposób w jaki drży moje wnętrze, kiedy wtulam się w jego szyję i wdycham go. Kładzie nas na łóżku. Myślę, że wiem czego chce, ale nie jestem pewna. Więc czekam i obserwuję go przez chwilę. Ściąga mi buty i rzuca je na bok, a potem słyszę głośne stuknięcie o podłogę jego własnych.- Chcę twoich rąk na mojej głowie. Potakuję i przesuwam się, by zrobić mu miejsce.- Czy to uspokaja twoje rozbiegane myśli? Kręci głową, potem bierze mnie za rękę i kładzie ją sobie na szerokiej piersi. Jego głos jest nierówny, kiedy bierze w pułapkę mój wzrok.- Uspokaja mnie tutaj. Uderza mnie zbitek emocji, gdy czuję pod dłonią bicie jego serca. Jest wolne i potężne tak jak mogą bić serca jedynie świetnych sportowców. Wpatruję się w jego oczy widząc w nich tą samą tęsknotę co przed chwilą. Kocham go w takim stopniu, że przysięgam, iż moje serce właśnie zrównało się z jego rytmem. 212

Kładzie się obok mnie, oboje jesteśmy ubrani, kiedy układamy się na poduszkach. Opuszcza głowę na moją pierś i wtula we mnie każdy kawałek swoich potężnych mięśni wąchając moją szyję. Schylam głowę, całuję czubek jego głowy i zaczynam przesuwać opuszkami palców po skórze jego głowy. Nie spał od wielu długich, niekończących się, niespokojnych, szalonych dni. Dni, gdy czułam jak głaszcze mnie po włosach i plecach w nocy. Kiedy słyszałam ściszony dźwięk muzyki, której słuchał. Słyszałam jak je w kuchni o północy, bierze zimne prysznice, a kiedy te prysznice zdawały się nie pomagać, budziłam się, gdy miał zamiar kochać się ze mną. Ale od tak dawna nie słyszałam, aby spał… Więc, gdy słyszę jak jego oddech wyrównuje się i uprzytamniam sobie, że zasnął w moich ramionach, w środku dnia, w środku epizodu maniakalnego, nie wiem jak uda mi się utrzymać emocje puchnące w mej piersi. Po cichu wycieram łzę z policzka, a potem kolejną. Nigdy nie wyobrażałam sobie, że taki mężczyzna istnieje albo, że mogłabym mieć coś takiego dla siebie. Te chwile. To... połączenie. Nigdy bym nie pomyślała, że ta desperacka, prawie bolesna tęsknota, którą do niego czuję może być odwzajemniona. Pierwszy raz w życiu płacząc ze szczęścia, głaskam go po włosach, szczęce, szyi, ramionach. Po cichu kochając każdy jego milimetr, patrzę na jego idealne, pełne usta, twardą silną szczękę i czoło. Światło słoneczne wkrada się do pokoju i oświetla go pozwalając mi spijać jego perfekcję jakbym była ćpunką. Nasze buty leżą na podłodze, przy drzwiach nadal pełne walizki. Jesteśmy w kolejnym pięknym apartamencie w kolejnym ekskluzywnym hotelu i przysięgam na moje życie, że nigdy nie czułam się tak kompletna jak w tej chwili. Z tym mężczyzną śpiącym w moich ramionach, z jego potężnymi ramionami wokół mnie, nosem między moimi piersiami, ciepłym oddechem na mojej skórze. W dziwnym miejscu, w nowym pokoju, z daleka od wszystkiego, co znałam… Przykładam usta do jego ucha.- To przez ciebie- szepczę zamykając oczy- jestem szalenie szczęśliwa. Jestem w domu gdziekolwiek ty jesteś. Jestem tak zdeterminowana, by pilnować jego snu, że rezygnuję z kolacji mimo, iż burczy mi w brzuchu. Wkrótce uspokaja się i przez cały czas obdarowuję jego duże, piękne ciało dotykiem, który cicho mówi—Remington, kocham cię. 213

Zaczyna wiercić się w środku nocy i jestem już wyczerpana, ale też zdeterminowana jak nigdy. Moje ramiona są ciężkie, ale dalej pieszczę go i głaszczę. Budzi się z miękkim pomrukiem, chwyta mnie z łatwością i przysuwa do siebie tak, że teraz to ja wtulam się w jego pierś. Ociężale całuje moje ucho.- Brooke- mówi. Tylko jedno słowo. Naznaczone snem, wypowiedziane tak nisko i intymnie, że mogłoby być oświadczynami, jakąkolwiek prośbą, na którą moją odpowiedzią byłoby i zawsze będzie „tak”. - Tak, Remy- szeptam głosem tak samo zaspanym jak jego, gdy wtulam się w jego obojczyk. Warczy i powoli mnie wdycha.- Moja Brooke.- Jego głos nadal jest gęsty i chrypiący. Dotyka guzika moich obcisłych jeansów i kochająco całuje mnie w szyję. Klepie mnie w tyłek dużą ręką.- Dlaczego nadal w nich jesteś? Zanim przypominam sobie dlaczego, słyszę jak odpina guzik i zsuwa rozporek. Każdy mój mięsień zaciska się. Pojękuję i przyciskam nos do jego szyi wtulając się w niego jak kotek proszący o pieszczoty.- Czekałam aż zdejmie je ze mnie najseksowniejszy mężczyzna na świecie.

♥♥♥ Około 3 nad ranem Remington mruczy w moje ucho „głodny” i wstaje, by napaść na kuchnię, a kiedy tak leżę w łóżku i rozciągam się to mój żołądek natychmiast się z nim zgadza. Zapalam lampkę i ubieram się w pierwszą rzecz z walizki na jaką trafiam. To jeden z jego satynowych szlafroków z napisem RIPTIDE. Mocno zawiązuje pasek w talii, materiał jest cudowny i zimny na mojej skórze. Szlafrok jest na mnie za duży, sięga mi aż do kostek, ale szczerzę się po prostu kocham nosić jego ubrania. Idę za nim sprawdzić, co Diane zostawiła dla nas w kuchni. Wewnątrz grzejącej szafki znajdują się dwa ciepłe talerze z kurczakiem w parmezanowej panierce, szpinak, buraczki i czerwone ziemniaki. Wyciągam je i gdy biorę sztućce widzę, że Remington już rozłożył się przy stole w jadalni. Ma na sobie parę luźnych spodni od dresu i cudownie gołą pierś.

214

Wybiera masło orzechowe natką selera i przeżuwa, ale przestaje jeść, kiedy mnie widzi i momentalnie przełyka to, co miał w ustach. Jego oczy rozszerzają się, upuszcza selera i opiera się na krześle krzyżując swoje umięśnione ramiona tak, że atramentowe żyły uwidaczniają się na jego bicepsach. Wyglądają mrocznie i seksownie.- Spójrz tylko na siebie- mówi i te słowa są warknięciem czystej, męskiej rozkoszy. Słowo RIPTIDE przepysznie wpala się w moje plecy, gdy podchodzę z talerzami uśmiechając się szeroko.- Oddam go, kiedy wrócimy do łóżka. Kręci głową i poklepuje swoje kolano.- Jeśli jest mój to jest i twój. Stawiam jedzenie na stole, łapie mój tyłek przez satynę i przyciąga na swoje kolana.Jestem tak cholernie głodny. Bierze plasterek czerwonego ziemniaka i wrzuca go do ust oblizując palce. - Smakowałyby ci czerwone ziemniaki mojej mamy. Dodaje pieprz cayenne, by je zaostrzyć- mówię mu podnosząc kawałek i przeżuwam. Posmak rozmarynu i idealnie ugotowanych ziemniaków rozpływa się w moich ustach. - Tęsknisz za domem? To pytanie sprawia, że spoglądam na niego jak kończy jeść kolejnego ziemniaka i dociera do mnie, że on tak naprawdę nie miał domu. A miał? Jego domem był ring bokserski i tony hoteli. Jego rodziną był jego zespół i fani. Moja pierś puchnie i prawie wybucha. Wtedy kiedy zamknął mnie razem z sobą w apartamencie hotelowym zaraz po tym jak po raz pierwszy widziałam Pete’a usypiającego go, Remy był w depresji, a ja nawet o tym nie wiedziałam. Trzymał się, mnie by nie oszaleć, ale tego o tym też nie wiedziałam. Wiedziałam tylko, że nie chciał bym opuściła ten pokój i nie chciał wpuścić nikogo innego. Chciał mnie tam. Chciał mojego dotyku tak jakby uziemiał go, a moje usta były jedynym ciepłem w jego zimnie, jedynym światłem w jego ciemności. Remington nie jest człowiekiem słów. Jest człowiekiem czynów i instynktu. Czasami trzeba się zająć tym dużym, silnym mężczyzną i przysięgam, że chciałabym być dziewczyną, która się nim zajmie. Chcę być tym bardziej niż czymkolwiek kiedykolwiek. On, który nigdy nie miał domu, chce wiedzieć czy ja tęsknię za domem?

215

Kiedy śpię jak królowa w miękkim łóżku, w jego ramionach, jem najlepsze potrawy jakie istnieją, wykonuję moją pracę i spędzam z nim czas, kiedy czasami jest zarozumiały, czasami zrzędliwy i zawsze uroczy? Odkładam widelec, obracam się twarzą do niego i głaszczę koniuszkami palców zarost na jego szczęce.- Kiedy nie jestem z tobą to tęsknię za domem. Ale kiedy jestem z tobą, to za niczym nie tęsknię. Jego dołeczki pojawiają się na chwilę i pochylam się, aby pocałować ten najbliżej mnie. Mruczy łagodnie i pociera swoim nosem o mój.- Będę trzymał cię blisko, żebyś nie tęskniła- mówi. - Tak, proszę. W zasadzie to jestem pewna, że dokładnie tutaj jest wystarczająco dużo miejsca.- Wiercę się znacząco na jego kolanach, a on podgryza moje ucho i przytula mnie mocno. -Racja! Śmiejemy się i kończy się na tym, że jemy z tego samego talerza tym samym widelcem i karmimy siebie na przemian. Kiedy wyczuwam jego niespokojność, która przychodzi razem z manią, dociera do mnie, że wygląda jakby chciał mieć coś do roboty. Tak więc dostarczam mu tego, a on całkowicie mnie osacza drażniąc moje usta widelcem. Otwieram je posłusznie i pozwalam, by mnie karmił. Uwielbiam sposób w jaki jego oczy ciemnieją za każdym razem, kiedy spogląda na moje otwierające się usta. Wsuwa wolną rękę pod satynowy rękaw i czule pieści mój triceps jednocześnie obracając się z powrotem do talerza i nabierając trochę jedzenia dla siebie. Patrzę jak bierze duży kęs, a potem czekam aż pokroi więcej kurczaka i nakarmi mnie nim razem z pozostałymi przysmakami. Patrzy jak gryzę, chłonę i w końcu przełykam. Jego usta układają się w czuły uśmiech. - Do kogo należysz?- pyta miękko i głaszcze mnie po kręgosłupie. Moje serce rozpływa się, kiedy odkłada widelec i wsuwa tą rękę przez rozchylony materiał obejmując moją talię. Schyla głowę i całuje moje ucho szepcząc.- Do mnie. - Całkowicie do ciebie- obracam się i siadam na nim okrakiem. Zakopuję nos w jego grubej, ciepłej szyi i obejmuję ramionami jego szczupły pas.- Zaczynam się bardzo denerwować tą dużą walką. A ty? 216

Z jego piersi wydobywa się chichot, gdy odsuwa się i zerka na mnie z góry. Wygląda na bardzo rozbawionego.- Dlaczego bym miał?- Chwytam moją brodę i odchyla mi głowę do tyłu tak, że jego śmiejące się ciemne oczy łapią moje.- Brooke, ja go rozniosę. Pewność w jego głosie niesie ze sobą taką głębię i moc, że prawie żal mi Skorpiona. Remy nie tylko go rozniesie, ale też będzie się przy tym dobrze bawił. - Remy, uwielbiam sposób w jaki walczysz, ale nie masz pojęcia jak mnie to wszystko stresuje. - Dlaczego, Brooke? - Bo tak. Jesteś… ważny dla mnie. Chciałabym, by nic nie mogło cię dotknąć, a co kilka wieczorów, jesteś po prostu… tam. Wiem, że wygrasz, ale i tak. - Ale jesteś szczęśliwa, Brooke? Ze mną? Jego twarz tężeje z tym pytaniem i nagle wygląda na super skupionego, prawie tak samo jak, kiedy pyta mnie: „Podobała ci się walka?” - Szalenie- przyznaję, przytulam go i wącham jego szyję. Uwielbiam to jak jego zapach uspokaja mnie.- Sprawiasz, że jestem szczęśliwa. Szalenie szczęśliwa i szalona. Nie chcę być bez ciebie ani chwili. Nawet nie chcę, żeby te wszystkie kobiety patrzyły na ciebie i krzyczały te rzeczy, które krzyczą. Jego głos zmienia się w ten intymny, którego używa podczas seksu.- Jestem twój. To ciebie zabieram ze sobą do domu.- Wącha moją szyją, potem ociera się za uchem i szepta do mnie.- Jesteś moją partnerką, zdobyłem cię. Po tych słowach przesuwa mnie na bok i znowu zaczyna karmić. Wygląda na to, że cieszy go obserwowanie jak moje usta otwierają się i zamykają na tym czym mnie karmi. Lubi mnie karmić i myślę, że ta obsesyjna męska satysfakcja, którą z tego czerpie pochodzi od jego przodka, Neandertalczyka. Pochłaniamy całe jedzenia, pieścimy się i całujemy. Opowiadam mu o Melanie, o tym jak ona i Riley spali ze sobą jednej nocy i wygląda na to, że teraz stali się dobrymi SMS-owymi przyjaciółmi. Śmieje się.- Opowiedz mi więcej- zachęca mnie dalej jedząc. Więc opowiadam mu o moich rodzicach, o tym jak kiedyś Nora zakochiwała się we wszystkim, co miało nogi, a on uśmiecha się. Kocham sprawiać, że się uśmiecha. - Pamiętasz coś miłego o swoich rodzicach?- Pytam, kiedy wracamy do głównej sypialni i kładę się do łóżka. 217

- Moja matka kreśliła na mnie znak krzyża każdego wieczoru.- Zamyka drzwi na klucz i wiem, że to po to, aby ukrócić poranne wtargnięcie Riley’ego i przyłapanie nas nago.- Kreśliła go na moim czole, ustach i sercu. - Była religijna? Remington wzrusza dużymi ramionami i widzę, że zatrzymuje się przy swoim bagażu podręcznym, by wyciągnąć iPada i słuchawki. Szczerze, myśl o rodzicach Remingtona jest dla mnie torturą. Jak ktoś tak religijny mógł opuścić najbardziej skomplikowaną i piękną istotę ludzką jaką kiedykolwiek poznałam? Jak mogli? Remy zanosi swoje rzeczy na stolik nocny i widzę, że ustawia wszystko blisko siebie. Przygotowuje się do przytulania mnie przez całą noc, bo ma świadomość tego, że nie zaśnie. - Tęsknisz za swoją rodziną?- Pytam, kiedy dołącza do mnie. Łóżko skrzypi, kiedy Remy kładzie się do łóżka i momentalnie sięga po mnie.- Nie można tęsknić za czymś czego nigdy się nie miało. Nie spodziewałam się takiej odpowiedzi, chcę jednocześnie płakać, karmić i chronić go przed wszystkimi, którzy go skrzywdzili. Rozwiązuje pasek szlafroka i zsuwa satynę z moich ramion. Lubi, gdy jestem naga, bo wtedy może oddawać się temu swojemu lwiemu lizaniu, a ja lubię sprawiać mu przyjemność. Wyciągam ramiona i odrzucam szlafrok, a on przyciąga mnie do siebie, skóra na skórze. Nagle z całą mocą chcę dać mu wszystko, co mam. Moje ciało, duszę, serce, rodzinę. - Gdybym ci coś powiedziała- szeptam, gdy znajdujemy nasze ulubione miejsce leżąc twarzą w twarz z moją nogą pomiędzy jego udami. Nasze ciała są splątane i dotykają się tak bardzo jak to możliwe.- Będziesz jutro pamiętał? Zakrywa nas pościelą i przysuwa moją twarz do swojej szyi, a jego ręce wędrują po moim kręgosłupie.- Mam nadzieję, że tak. Czuję jak jego stopy ruszają się niespokojnie obok moich, uśmiecham się i sięgam, aby pogłaskać go po włosach. Chcę pomóc mu się zrelaksować i pewien pomysł przychodzi mi do głowy. Doskonały pomysł. Taki, przez który zrozumie co chcę powiedzieć i w ten sposób nie będę zmuszała go do czegoś, z czym może nie czuć się dobrze. W zasadzie to w ogóle nie będzie musiał odpowiadać.

218

Sięgam do stolika nocnego, chwytam jego iPoda i słuchawki modląc się, by znaleźć tam tą piosenkę. Szalenie ją lubię, ale nigdy, przenigdy nie identyfikowałam się z nią do tej chwili. Teraz chcę wykrzyczeć ten tekst Remingtonowi. - Załóż- mówię podekscytowana. Szczerzy się, wiem jak kocha, kiedy puszczam mu muzykę. Prostuje się na wezgłowiu łóżka, zakłada słuchawki, a potem przyciąga mnie na swoje kolana i układam się na nim. Odnajduję ją. To idealna piosenka na powiedzeniu mu, że szaleję za każdą wyjątkową cząstką niego. Tak więc wybieram „I Love You” Avril Lavigne i włączam ją. Słyszę jak zaczyna się muzyka i podniecenie mknie przez moje żyły, kiedy robi głośniej. Nawet z jego kolan słyszę jak tekst zaczyna mówić do niego. Wiem, że jutro może tego nie pamiętać. Wiem, że jego oczy są czarne, i że puszczanie mu piosenki to nie to samo co wypowiedzenie tych słów, ale spędziliśmy ze sobą tyle nocy. Trenujemy ze sobą, kąpiemy się razem, biegamy, jemy i karmimy siebie nawzajem, pieścimy i rozmawiamy. Myślę, że Remington nigdy nie otworzył się przed nikim tak jak przede mną. Przez całe moje życie miałam wzniesiony mur i nigdy nikomu nie pozwoliłam przebić się przez niego dopóki nie dotarło do mnie, że był… już w środku. Oddycham nim i żyję nim każdego dnia, nawet śnię o nim leżąc obok niego w łóżku. Podekscytowana poza słowami, słyszę jak piosenka leci dalej i obserwuję jego twarz żując wargę. Badam jego reakcję. Każde słowo jest tak idealne, cała piosenka jest przeznaczona dla niego, łącznie z refrenem. Przysięgam, że właśnie go słyszę: „Jesteś taki piękny, ale to nie dlatego cię kocham.” Słucha patrząc na moją twarz, jest skupiony na moich rysach. Na moich pełnych ustach. Na bursztynowych oczach. Na wysokich kościach policzkowych. - Puść ją jeszcze raz- jego głos jest tak ledwo słyszalny, że prawie musiałam czytać z ruchu jego ust, by zrozumieć co powiedział. Klikam przycisk „powtórz”, ale on zamiast słuchać jej jeszcze raz, przewraca mnie na plecy. Zakłada mi słuchawki, dopasowuje je do mojej mniejszej głowy, a piosenka znowu zaczyna lecieć. W kolejnej sekundzie słucham „I Love You”, piosenki, którą właśnie mu puściłam. I, którą Remington Tate teraz puszcza mi.

219

Zamykam oczy, moje serce drży w piersi. To, co do niego czuję nabrzmiewa we mnie aż czuję się pełna i bezradnie skonsumowana od wewnątrz. Czuję jego usta na moich, piosenka gra w moich uszach, gdy zaczyna mnie całować w sposób, który nie jest seksualny, ale na pewno czuły. To jest sposób w jaki Remy otwiera się na mnie. Czuję łaskotki od czubka głowy aż do podeszw stóp, gdy chłonę każdą rzecz jaką próbuje mi powiedzieć tą piosenką, ustami, delikatnym dotykiem. To, że może niczego nie zapamiętać, nie znaczy, że jest to dla mnie mniej prawdziwe.

Muzyka: Avril Lavigne- I Love You

220

Moje popołudnie szło idealnie. Remington miał dzień wolny od treningu, teraz pakuje w siebie węglowodany i napełnia swoje mięśnie energią tak samo jak talerz. Odmówił jedzenia posiłków Diane i zamiast tego przyprowadził nas wszystkich do hotelowej restauracji. Mężczyźni jedzą osobno dyskutując o rzeczach związanych z „walką”, a ja spędzam miło czas z Diane. Próbujemy odgadnąć składniki tego, co jemy. Smak… pomarańczy? Nutka kardamonu? A potem mój telefon pika. Jestem podekscytowana widząc, że to wiadomość od Mel.

Melanie: Niechętnie chcę to przyznać temu dupkowi Riley’owi, ale miał rację. W internecie pojawiło się zdjęcie jak całujesz tamtej nocy tą Obrzydliwość w ludzkiej postaci! I to poszło dalej!

Mój świat zatrzymuje się. Wracam do tamtej nocy, gdy stałam na palcach i całowałam Obrzydliwość w ludzkiej postaci. Nagle wszystko nabiera sensu. Jego kolesie zrobili zdjęcie? Oczywiście. Jeśli ktoś spędził cztery minuty na nagrywaniu mnie podczas prób do Olimpiady, w najbardziej upokarzającej chwili mojego życia, to znajdzie się też ktoś gotowy do uwiecznienia drugiej najbardziej upokarzającej chwili mojego życia. Oczywiście, że zrobili zdjęcie. Może nie za pierwszym razem, gdy nawet go nie dotknęłam, ale co z tym drugim, kiedy musiałam wytrzymać pięć sekund? Mój tyłek robi się ciężki i czuję jakbym tonęła jeszcze przed początkiem sztormu, wystarcza sam widok nadciągającej chmury.

221

Ze zmrożonymi płucami wkładam telefon z powrotem do torebki. Czuję jakby wszystko co robię odbywało się w spowolnionym tempie. Zerkam na stolik, przy którym mężczyźni omawiają strategię na jutrzejszą walkę i widzę, że Remy słucha ich. W jednej chwili jest normalny, zrelaksowany i oparty na siedzeniu z nogami wyciągniętymi na różowym krześle hotelowej restauracji, a w następnej widzę jak patrzy w skupieniu na swój wibrujący telefon. Moje serce ląduje u stóp, ale sekundy mijają i nic się nie dzieje. Nie potrafię odczytać jego profilu, ale kompletnie znieruchomiał. Potem wszystko dzieje się w mgnieniu oka. Przewraca cały stolik z gigantycznym łoskotem i Trener ląduje na ziemi obrzucony tysiącami talerzy i jedzenia. W tym samym ruchu Remington katapultuje się na nogi, rzuca telefonem przez pomieszczenie, który rozbiła się o ścianę i zaczyna maszerować w moim kierunku. Pete wstaje i sięga do tylnej kieszeni. - Nie, Pete, nie!- Krzyczę nie mogąc znieść myśli, że mogliby uśpić Remiego. Próbuję zachować spokój, ale moje serce wali tysiąc razy na minutę. Odkąd jesteśmy razem nigdy nie miałam do czynienia ze wściekłym na mnie Remingtonem i nagle trochę się go boję, ale nie chcę, by o tym wiedział. Siedzę zupełnie nieruchomo trzęsąc się na krześle, gdy staje przede mną. Dyszy jak byk, jego nozdrza drżą, oczy płoną czernią, pięści trzęsą się przy jego bokach. Ale to ta wielka desperacja w jego wzroku wysyła okropne drgawki po moich ramionach. Muszę wykonać wysiłek mnożony razy dziesięć, by się odezwać. - Remington, chcesz ze mną porozmawiać?- Pytam surowym głosem. - Chcę zrobić więcej niż z tobą porozmawiać. Włoski na moim karku unoszą się w alarmie.- W porządku, porozmawiajmy. Przepraszam, Diane- mówię pozornie spokojnie i odsuwam krzesło, aby wstać. Trzęsą mi się nogi. Wygląda na większego niż normalnie i cała restauracja patrzy na niego.

222

Diane odchodzi do przewróconego stolika, żeby pomóc Trenerowi się pozbierać. Ręce Remingtona prostują się i zbierają w pięści przy jego bokach, gdy patrzy na mnie gniewnie. Jego szczęka rusza się, kiedy oddycha szybko i pourywanie. Widzę, że Riley właśnie zaszedł go od tyłu i stoi obok Pete’a. W oczach Remiego rozgrywa się zaciekła bitwa. Walczy jakby wiedział, że musi się kontrolować, ale nie może. Tak jakby gniew był poza nim. Próbuję uspokoić mój puls równocześnie płonąc potrzebą uspokojenia go. Wiem, że kiedy położę ręce na jakiejkolwiek części jego ciała, zrelaksuje się pod moim dotykiem. Wiem, że czasami potrzebuje mojego dotyku tak bardzo jak ja potrzebuję mu go dać. Tylko, że nigdy nie był taki i boję się, że po raz pierwszy w moim życiu, mój dotyk nie będzie u niego mile widziany. Myśl, że jedyny mężczyzna jakiego kiedykolwiek kochałam czuje się zdradzony przez mnie zabija. Nawet jeszcze się nie odezwał a i tak czuję jak jego emocje otaczają mnie. Cokolwiek ma mi do powiedzenia to już boli gdzieś w głębokiej i przepastnej części mnie. Zraniłam go. Zraniłam go i nienawidzę siebie za to. Moja tchawica zaciska się z bólu. - Ja tylko poszłam zobaczyć się z moją siostrą- wyduszam z boleścią, studnia żalu i niepokoju kłębi się we mnie. Wyciąga rękę z mocno trzęsącym się palcem wskazującym i dotyka moich ust- tych, które pocałowały ohydny policzek Skorpiona. Potem pochyla się i gryzie mnie. Głośno nabieram powietrza z szoku i pożądania, gdy czuję jego zęby na mojej skórze. - Negocjujesz z takim śmieciem jak on? Bez mojej wiedzy?- pyta niskim, drżącym głosem, gdy jego policzek przesuwa się z trudem po moich ustach. - Remy, poszłam zobaczyć się z moją siostrą. Nic mnie nie obchodzi ten śmieć. Dotyka moich włosów i ten dotyk jest tak niespodziewanie delikatny, że chcę umrzeć przez sposób w jaki kontrastuje z szaleństwem w jego oczach i sposobie w jaki jego kciuk zaczyna desperacko pocierać moje usta.

223

- A mimo to całujesz tego pieprzonego dupka tymi samymi ustami, którymi całujesz mnie. - Proszę, po prostu policz do dziesięciu.- Dotykam bezradnie jego rękawa. Mruży oczy, a potem mówi na jednym wydechu. - Jeden-dwa-trzy-cztery-pięć-sześć-siedem-osiem-dziewięć-DZIESIĘĆ. Pochyla się i łapie w pięść kołnierzyk mojej koszuli przysuwając mnie bliżej siebie. Zestresowane spojrzenie jego oczu przecina mnie jak szpony. - Całujesz tego skurwysyna tymi samymi ustami, za które bym zabił? Jego oczy są dzikie, kiedy ponownie dotyka moich ust. Tym razem robi mocno trzęsącymi się dwoma palcami i nagle widzę już tylko jego rozdarcie. Jego oczy są czarne. Mroczne i nawiedzone. Nie mogę znieść tego, że to ja włożyłam tam tą ciemność i czuję jego ból. Czuję go w każdej części mojego ciała. - Moje usta ledwo dotknęły tatuażu- mój głos jest cichym szeptem, bo tchawica zaczyna się zamykać.- Ja tylko zrobiłam to, co ty robisz, kiedy pozwalasz się uderzyć i dajesz im fałszywą pewność siebie, żeby zobaczyć się z siostrą. Uderza się pierś z głośnym hukiem.- Jesteś moją cholerną dziewczyną! Nie masz prawa dawać nikomu fałszywej pewności siebie! - Proszę pana, musi pan natychmiast opuścić lokal. Głowa Remiego obraca się, gdy menadżer idzie w naszą stronę. Nagle Pete i Riley powstrzymują biedaka przed zbliżeniem się. Pete wprawnie wyciąga książeczkę czekową i termin „koszt wyrządzonych szkód” odbija się w pomieszczeniu. Zmrużone oczy Remiego wracają do mnie, jest taki wściekły, piękny i cholernie trudny, że po prostu nie wiem co mam z nim zrobić. Przysuwa się i sunie palcem po mojej szczęce. Odpowiadam na to, moje przestraszone ciało jest przygotowane na seks z tą ilością hormonów, którymi strzelił do mnie jego nastrój.

224

- Obiję mordę temu gnojowi- szepta. Ta aksamitna obietnica jest naznaczona groźbą, gdy pochyla się i wsuwa język w moje usta.- A potem złamię ciebie, żebyś zaczęła mi ulegać. - Remy, uspokój się- mówi Riley. - Wszystko w porządku, Riley. Nie łamię się tak łatwo, a on może spróbować, jeśli chce- mówię ostro w końcu patrząc spode łba na Remingtona. Błaga o to. Patrzy na mnie wilkiem i opuszcza swoją ciemną głowę oddychając głośno w moja twarz. Chwyta moje włosy w pięści i miażdży moje usta brutalną zaborczością biczując je każącymi liźnięciami swojego języka.- Kiedy zabiorę cię do łóżka, wyliżę cię do krwi moim cholernym językiem aż nigdzie nie będzie już czegokolwiek od niego. Tylko ja. Tylko ja. Jego wzwód wbija się w mój brzuch i dociera do mnie, że całkowicie przeszedł w tryb terytorialny. Odbiło mu na punkcie „utrzymania mojej partnerki”, „udowodnienia jej, że jest moją własnością”. Moje uda upłynniają się, nabieram powietrza i przysuwam się do niego. - W porządku, zabierz mnie tam- proszę osłabiona potrzebą poluzowania nas obojga. Odrywa się i mruży oczy.- Nie mam kurwa czasu, żeby się tobą zająć- mówi ostro i zaczyna iść w kierunku drzwi, a ja krzyczę panicznie. - Remy, wróć. Nie wpakuj się w kłopoty! Obraca się i mój żołądek ściska się, kiedy widzę na jego twarzy minę zdeterminowanego mordercy. Jego pięści trzęsą się przy jego bokach, kiedy podnosi palec do góry i wskazuje nim na mnie. - Chronienie ciebie jest moim przywilejem. Będę cię chronił i wszystko, co jest ci drogie tak jakby było moje. Przestaję oddychać, gdy widzę jak na mnie patrzy. - Ten chory dupek właśnie ubłagał mnie, bym zakończył jego marne życie i cieszę się mogąc spełnić tą prośbę- warczy, jego oczy wbijają się we mnie z drzwi.- Właśnie zabrał mi coś świętego i naszczał na to!- Wraca do mnie szybkim krokiem i wbija palec pomiędzy moje piersi.- Zrozum mnie. Jesteś. Moja! - Remington, ona jest moją siostrą. 225

- I Skorpion nigdy jej nie puści. Trzyma swoje kobiety odurzone narkotykami i zależne od niego. Ich umysły są pocięte na tak małe kawałki, że nawet nie potrafią myśleć. Nigdy jej nie odda dopóki nie zachce czegoś większego od niej. Czy to ty? Chce ciebie, Brooke? Mógł cię odurzyć. Rozebrać cię. Zerżnąć cię. Niech będzie przeklęte moje życie, mógł cię zerżnąć! - Nie! - Dotknął cię? - Nie! Robią to, żeby cię sprowokować, nie pozwól im! Zachowaj to na jutrzejszy ring. Proszę. Chcę być z tobą dzisiaj wieczorem. - Byłem z nią przez cały czas, stary, nic się nie wydarzyło- interweniuje Riley klepiąc go po ramieniu i próbując go trochę wycofać. Widzę jak poczucie zdrady zasiada w jego oczach, gdy słyszy słowa Riley’ego. Zanim mogę go powstrzymać, robi zamach i chwyta koszulę Riley’ego w pięść. - Ty mały gnojku, pozwoliłeś mojej dziewczynie zbliżyć się do tej kanalii?! Ściska mnie panika, kiedy podnosi Riley’ego z podłogi. - Remy, nie!- Podchodzę do jego boku i ciągnę bezskutecznie za jego ramię. Potrząsa nim w powietrzu i Riley robi się fioletowy. - Pozwoliłeś jej pocałować tatuaż tej plugawej kanalii? Pete spogląda na mnie.- Przepraszam- mówi bezdźwięcznie, a potem odzywa się do Remiego.- W porządku, kolego, teraz położymy Niszczyciela do łóżka, co?- i wbija strzykawkę w jego szyję. Remington upuszcza Riley’ego na podłogę i wyrywając pustą strzykawkę ze swojej szyi, a potem rzuca ją na bok. Wstrzymuję oddech, gdy podchodzi i chwyta mnie. Patrzy na mnie ciskającymi gromy oczami i otwiera usta wahając się. Potem wydaje z siebie niski, zbolały dźwięk, gdy miażdży moje usta. Pocałunek zarówno pochłania mnie jak i każe, a potem Remy puszcza moje ramię i kroczy ciężko w stronę drzwi zostawiając moje otarte, spuchnięte usta. Riley kaszle podnosząc się na nogi i pociera gardło, kiedy dociera do nas, że Remingtona już nie ma. 226

- Co do diabła?- mruga Pete w całkowitym niedowierzaniu gapiąc się na otwarte drzwi, przez które właśnie wyszedł Remy. - To miało uśpić słonia, no nie?- Riley pyta ponuro Pete’a. - Gdzie „powinno” jest słowem operatywnym. Riley kręcąc głową strzepuje szkło z jeansów.- To pewnie przez tą całą adrenalinę. Cholera. - Pete, zbierz się do kupy! Właśnie wstrzyknąłeś mu środek uspokajający! Z tego co wiemy to może upaść w alejce, mogą go okraść albo… o Boże.- Zakrywam twarz, kiedy myślę o tych wszystkich rzeczach, które może źle zrobić, i które mogą mu się przydarzyć. - Brooke, uspokój się, my się tym zajmiemy. Riley, idź wziąć jeszcze dwa te środki uspakajające. Spotkamy się w samochodzie- mówi Pete, potem obraca się do menadżera i wskazuje na czek, który nadal trzyma.- Więc jeśli mógłby pan przesłać rachunek do apartamentu prezydenckiego? Gwarantuję, że rano się wyniesiemy. - Chcę pomóc! - Do cholery, już wystarczająco pomogłaś, Brooke- mówi do mnie Riley patrząc tak jakbym właśnie uwolniła apokalipsę.- Po prostu idź na górę i czekaj na niego. Wiesz co cię czeka, kiedy wróci.

♥♥♥

Krążę po pokoju jak wariatka czekając na jakieś wieści. Na cokolwiek. Widzę jego wszystkie rzeczy leżące w naszym apartamencie: jego iPada, laptopa, jego szczoteczkę do zębów w umywalce, jego ubrania nadal w walizce, niektóre wiszące w szafie, i okropny niepokój przesuwa się od moich zakończeń nerwowych. Remington po prostu tam poszedł i może odrzucić wszystko dla mnie. Moje usta są obolałe od tortur jakie sprawiłam sobie moimi zębami, gdy tak rozmyślam o przeszłości. 227

Zastanawiam się co mogłoby się wydarzyć gdybym powiedziała, że nie pocałuję tego głupiego tatuażu. Mogłabym w ogóle nie porozmawiać z Norą. Mogłaby nigdy nie dostać szansy uwolnienia, którą jej zaproponowałam. Wtedy wydawało się to relatywnie nieszkodliwe, czułam też że nie miałam wyboru, ale tak bardzo chciałabym, by Remington nigdy się o tym nie dowiedział. Nawet, kiedy był zły, potrafiłam wyczuć jaki czuje się skrzywdzony i teraz martwię się tym. Nawet jeśli teraz okłada pięściami szczękę Skorpiona, jego Podziemne zwycięstwo szlag trafi. A już w ogóle nie chcę myśleć o tym, co ten ohydny, jaszczurzy, chory fiut może zrobić Norze w odwecie, jeśli Remy dzisiaj zrobi mu krzywdę. O Boże. Myśl o zniszczeniu nie tylko mojej kariery, ale też Remiego niszczy mnie. Mój żołądek jest tak niespokojny, że czuję jakbym zaraz miała wyrzucić z siebie wnętrzności. Chcę, by Nora była bezpieczna, ale desperacko pragnę, aby Rem wrócił do hotelu, gdzie z pewnością mogę spróbować zaspokoić go seksem. Jeśli chce mnie złamać, bym była mu uległa to jak mi Bóg miły pozwolę temu mężczyźnie wierzyć w co tyle zechce. Wszystko, żeby znowu był spokojny i łagodny. Nie boję się go. Nie będę. Nadal jest moim Remym, tylko w cholernie złym nastroju. Ale o piątej nad ranem nadal go nie ma. Sprawdzam internet jak wariatka i mam włączone lokalne wiadomości w telewizji. Boję się najgorszego. Słyszę drzwi i unoszę głowę, moje serce pulsuje w gardle, gdy widzę Riley’ego. Natychmiast wyskakuję z kanapy. - Remy? Gdzie on jest? Co zrobił? Riley nie chce spojrzeć mi w twarz, po prostu wchodzi od razu do głównej sypialni i przeszukuje szafę.- Jest na ostrym dyżurze. Okropne napięcie rozciąga się od jednego końca mojego kręgosłupa do drugiego. Nagle czuję jakbym dostała w tyłek i ruszam za nim z determinacją.- Co zrobił? Pozwól, że wezmę moje rzeczy. Muszę się z nim zobaczyć. Riley chwyta jego szczoteczkę do zębów, maszynkę do golenia i wrzuca wszystko do małej, skórzanej torby.- Będzie lepiej, jeśli zaczekasz tutaj. To tylko kilka szwów.- Potem

228

zabiera jego buty do boksowania i strój do walki.- Nie są zdyskwalifikowani. Żaden z nich nic nie powie. Walka odbędzie się dzisiaj wieczorem, a raczej będzie wznowiona dzisiaj wieczorem. Kwasy w moim żołądku zaczynają nieprzyjemnie bulgotać. Naprawdę brakuje mi testosteronu na to wszystko. W filmach to jest seksowne, kiedy facet walczy o dziewczynę, ale to jest mój facet, który walczy przeze mnie. Czuję się z tym tak okropnie jak to możliwe i jestem bardziej niż trochę zdesperowana, by pójść tam, ochronić go i nakarmić. - Na którym ostrym dyżurze jest?- Idąc za nim przez sypialnię, porywam parę jeansów i wsuwam je na siebie pod czarny t-shirt Remiego- ten, z którym czasami śpię. Riley obracając się na pięcie przy drzwiach unosi obie ręce, by mnie zatrzymać. - Proszę, nie rób tego. Na miłość boską, B, nie pokazuj się tam. Ani Pete, ani ja nie chcemy, żebyś się z nim zobaczyła. Proszę, Brooke. Po prostu mnie posłuchaj. - Ale jak on się czuje…- mrugam do niego, moje oczy zamazują się, a głos łamie.- Tylko powiedz mi jak on się czuje. - Jest wkurzony. W szpitalu podali mu środki uspokajające. Szczerze? Nie wiem jak możemy się spodziewać, że będzie dzisiaj walczył. Ale przynajmniej jest zły. Patrzę spode łba na zatrzaskujące się drzwi i stoję gapiąc się. Też jestem zła, ale czuję również jakby coś zżerało mnie od środka. Chęć zobaczenia się z nim jest przeszywająca, ale nie wiem czy pomogłabym mu czy zaszkodziła, po prostu nic o tym nie wiem. Używając jego laptopa googluję „dwubiegunowość” i wyskakują mi tony artykułów opisujących epizod maniakalny, gdzie osoba jest albo ekstremalnie szczęśliwa albo ekstremalnie poirytowana; zatraca się w nadmiarze zajęć przynoszących rozkosz: seksie, hazardzie, alkoholu i czasami doświadcza halucynacji; czuje się wypoczęta po krótkim śnie albo jego braku, zachowuje się lekkomyślnie lub brutalnie; i często taki epizod kończy się epizodem depresyjnym, kiedy osobie ledwo udaje się wstać z łóżka. Jestem pewna, że Remy jest teraz w manii i już widziałam, że był pobudzony przez te wszystkie noce ostrego seksu. Pamiętam jak powiedział mi tej nocy, gdy wyjawił mi, że jest dwubiegunowy, iż odejdę, kiedy zrobi się stromo. Mam podwójne postanowienie, żeby nie stchórzyć i wytrzymać z nim. 229

Ale zastanawiam się jak sobie teraz radzi po bójce z tym przeklętym gadem. Boże, proszę, proszę, nie pozwól mi zrujnować mu tej dzisiejszej walki. Tylko o tym myślę, kiedy chwytam moje adidasy, opaskę na kolano i kieruję się do hotelowej siłowni, wchodzę na bieżnię i biegam przez dwie godziny. Skupiam się na planowaniu, co zrobię kiedy go zobaczę. Chcę powiedzieć, że go przepraszam za to, iż czułam potrzebę nie mówienia mu o odwiedzinach u siostry, ale musiałam z nią porozmawiać i nie chciałam go martwić. Chcę go pocałować i zapomnieć, że to w ogóle się wydarzyło. Niestety, poranek mija i nie widzę go w południe, ani nawet o pierwszej, drugiej czy trzeciej. Nie widzę go aż do walki. Do tego czasu jestem już kupką trzęsących się nerwów. Przez cały czas nie widziałam też Pete’a, tylko Trenera i Riley’ego, którzy zapędzili mnie na moje miejsce, kiedy próbowałam przedostać się za kulisy i zobaczyć z nim. - Proszę, po prostu daj mu się skupić- mówi Riley. Mogę tylko potaknąć. Atakuje mnie chora tęsknota, kiedy siadam i czekam, czekam w nieskończoność. Dzisiaj odbędzie się tylko jedna walka. Tylko Remington i Skorpion staną ze sobą w szranki i ta pojedyncza walka będzie trwała godzinami. Już wydawało mi się wiecznością czekanie aż usłyszę jego imię wydzierające się poprzez głośniki. Moje serce podnosi się w piersi w tym samym czasie, gdy widzowie podnoszą się i wiwatują mu. - A teeeeeraz, panie i panowie, chwila na którą wszyscy czekaliśmy. Nasz panujący mistrz, obrońca, jeden jedyny Remington RIPTIDE Tate! Tłum szaleje, a moje oczy nagle rozpływają się, gdy widzę mignięcie czerwieni na początku tunelu. Wychodzi truchtając na ring i motylki eksplodują we mnie. Moje oczy płoną chęcią zobaczenia go z bliska. Wskakuje na ring i wyciąga ramiona, a Riley ściąga jego czerwoną pelerynę i odkłada ją na bok. Pożeram wzrokiem jego ciało i zimny, mocny szok trzyma mnie w miejscu na kilka długich, pełnych niedowierzania bić serca. Fioletowe sińce ciągną się w górę jego torsu. Ma rozcięte usta i kilka szwów na prawej brwi. 230

Zmuszam się, by usiąść i czekam na zwyczajowy obrót Remingtona. Nie robi go. Tłum wykrzykuje jego imię jak mantrę i widzę, że Podziemie jest napakowane większą ilością jego fanów niż Skorpiona. Ale dzisiaj Remington nie jest zarozumiały, nie obraca się i nie uśmiecha do nich. Nie obraca się i nie uśmiecha do mnie. Mój nastrój siada i nagle dociera do mnie, że nigdy, przenigdy nie pragnęłam tak zobaczyć czyjegoś uśmiechu jak teraz. Nigdy nie czułam się tak boleśnie niewidzialna dopóki nie poczułam braku jego oczu na mnie dzisiejszego wieczoru. Kiedy prezenter woła:- A teeeeraz, panie i panowie, koszmar w żywej postaci, którego wszyscy się obawiacie. Uważajcie na Benniego Czaaaaarnego Skorpiona! Uderza mnie mdlące uczucie rozpaczy, gdy Remy nadal nie chce zwrócić na mnie swoich niebieskich/czarnych oczu. Obserwuje jak Skorpion powoli zbliża się tunelem z podniesionymi środkowymi palcami w śmiałym oczywistym geście mówiącym „Taa, pieprzyć Remingtona Tate’a i pieprzyć publiczność!” Lodowate przerażenie rozchodzi się po moim żołądku, gdy studiuję dumny, twardy profil Remingtona, który czeka w swoim narożniku. Brak jego zarozumiałej odpowiedzi na jawne zuchwalstwo Skorpiona staje się dla mnie boleśnie oczywisty. Nagle zaczynam się zastanawiać czy nie jest za bardzo dumny, by mi wybaczyć. Czy już nigdy mnie nie pocałuje? Nie będzie się ze mną kochał? Nie będzie mnie kochał tak jak ja jego? Dlatego, że pocałowałam jego wroga? Skręcam się w środku potrzebą porozmawiania z nim, wytłumaczenia, życzenia powodzenia i uśmiechnięcia się do niego. Ale nie patrzy w moim kierunku i wypełnia mnie podejrzenie, że swoje najbardziej pogrążające spojrzenie kieruje wszędzie byle nie na mnie, gdy Skorpion wskakuje na ring. Obserwuję jak zdejmują Skorpionowi czarny szlafrok i widzę, że on też źle wygląda. Jego twarz jest fioletowa dokładnie w tym miejscu, gdzie kiedyś był jego tatuaż. Teraz jest tam pełno blizn z przynajmniej dwunastoma szwami w miejscu jego pełzającego insekta. Żółte oczy Skorpiona od razu lądują na Remingtonie i znajomy, szatański uśmiech rozciąga jego wąskie usta. Uśmiech, który już wydaje się być zwycięski w porównaniu do posępnej, cichej intensywności na twarzy Remingtona. 231

Z sercem ściśniętym strachem, szukam Nory pośród tłumu i próbuję zlokalizować ją pośród świty Skorpiona, ale nigdzie jej nie widzę. Moja zgroza podwaja się, kiedy zastanawiam się czy wszystko to, co spowodowałam, czy to wszystko… było na nic? Ting ting. Gong dzwoni i wszystkie atomy mojego ciała skupiają się na Remingtonie, gdy obaj zawodnicy podchodzą na środek ringu. Cios Skorpiona ląduje w żebrach Remiego. Potem szybko wali go w szczękę okropnym podwójnym uderzeniem i słyszę zdzieloną skórę oraz kości. Remington zostaje na swoim miejscu, ale trzęsie się biorąc w garść i dalej stoi stopa w stopę ze Skorpionem. Jego ramiona są zgięte przy bokach. Mój brwi marszczą się w konsternacji. W każdej walce z jego udziałem w jakiej go widziałam, i wtedy gdy biłam się z nim na ringu i nauczyłam się kilku ruchów bokserskich, Remy nigdy nie miał tak nisko opuszczonej gardy. Okropne złe przeczucie zatapia swoje okropne szpony w moim żołądku i zerkam w górę próbując odczytać zmarszczone miny na twarzach Riley’ego i Trenera. W ich rysach odznaczone są ponure linie, które tylko potwierdzają moje podejrzenia. Garda Remingtona jest kompletnie opuszczona. Jego grube, umięśnione ramiona wiszą zrelaksowane przy jego bokach i teraz tylko buja się na piętach jakby czekał na kolejny cios. Jego brwi są zmarszczone, oczy mocno zmrużone, ale wygląda prawie jakby… był na to głodny, we wściekły, lekkomyślny sposób. Skorpion wbija cios w jego brzuch, potem kontynuuje hakiem w szczękę Remingtona, którą ten przyjmuje zbyt łatwo. Prawie od razu się prostuje i patrzy wściekle na Skorpiona jakby błagał go o kolejny. Wydaje się prawie… samobójczy. Remington przyjmuje na swoje ciało kolejne trzy ciosy, dwa w klatkę piersiową, jeden w żebra. Nadal ani razu nie uderzył Skorpiona. Jego garda nie podnosi się, a całego ducha Remingtona widać w jego oczach. Wpalają się ogniem w oczy Skorpiona, kiedy szybko zbiera się po każdym ciosie i odsuwa o krok jak gdyby wyzywał go do oddania kolejnego ciosu. Jestem oniemiała.

232

Nie ma sposobu, by uspokoić mój chaotyczny puls ani umysł od wariowania. Nie mogę przestać martwić się o to czy jego żebra zniosą kolejne ciosy i dziko próbuję określić jakich innych urazów doznał podczas ich prywatnej walki. Co jeśli nie uderza, bo nie jest w stanie wyprostować ramion do ciosu? On. W ogóle. Nie. Uderza. Bicie mojego serca nie chce się uspokoić i to alarmujące przeczucie, że stanie się coś strasznego łapie mnie w swój uścisk. Chcę pójść tam, przytulić mojego faceta i wyciągnąć go stamtąd! Skorpion robi zamach lewą ręką i trafia go w szczękę, potem wymierza proste uderzenie w twarz, które zwala Remingtona na kolana. Boli mnie gardło od głośnych krzyków i protestów, gdy publika zaczyna robić „buu”. - Buuuu! Buuuu! - Zabij tego drania, Riptide! ZABIJ GO! Walka trwa nadal, jest niekończąca się i szara jak noc. Podczas wszystkich walk Remingtona, czułam zarówno różnego rodzaju nerwy jak i podekscytowanie, ale teraz kipiący we mnie ból, gdy Remington przyjmuje cios za ciosem. Każde uderzenie łamie mnie w środku. Czuję ból w moich kościach, jak gdyby jego kości były moimi. Przy szóstej rundzie jestem tak ranna, że muszę zabrać go stąd w mojej głowie. Tam, gdzie będzie puszczał mi piosenkę. Muszę zabrać go na bieganie, gdzie będzie patrzył na mnie i uśmiechał się tymi błyszczącymi, niebieskimi oczami. Muszę zabrać go do naszego łóżka, gdzie jest nam ciepło, gdziekolwiek, gdzie może mi powiedzieć co… jest kurwa… nie tak! Siedzę tutaj i obserwuję jak mężczyzna, którego kocham jest bity na śmierć. Kiedy upada na kolana po kolejnej serii okropnych ciosów w mięśnie brzucha, nadal się nie poddaje. Dysząc, kiedy próbuje oddychać, z czołem i ustami, z których kapie krew, zachwyca publiczność wstając na nogi. Gniewnie pluje krwią w twarz Skorpiona, buntowniczy, gdy staje jeszcze raz w pozycji.

233

- Remy, walcz z nim!- Słyszę jak krzyczę i to krzyczę z całych sił jak nigdy w życiu.REMY, WALCZ Z NIM! DLA MNIE! DLA MNIE! Nadal na mnie nie patrzy. Następuje kolejna seria szybkich ciosów, które Remy znowu przyjmuje. Słyszę Uuuf, uuuf, gdy brakuje mu powietrza. „Walka albo ucieczka”, właśnie to obmywa całe moje ciało i bezlitośnie pożera moje naczynia krwionośne, zakończenia nerwowe, moje płuca. Po raz pierwszy w życiu czuję taki strach, że odpowiedź nadnerczy jest tak obezwładniająca, że chcę uciekać jak nigdy wcześniej. Chcę pobiec po niego, chwycić go i zabrać go daleko, z daleka od Skorpiona, od siebie samego, od tego guzika samodestrukcji, który wcisnął mój ukochany mężczyzna. Skorpion wymierza mu kilka prostych ciosów w głowę, a potem krach! Remington upada twarzą na podłogę. Smuga krwi, która należy do niego rozpływa się wokół jego leżącego ciała. Ogorzały, prymitywny gniew obezwładnia mnie, a czarny wąż strachu zaczyna boleśnie wgryzać się w najgrubsze arterie mojego serca. Twarz Remiego jest opuchnięta, dyszy i drży z każdym oddechem, gdy kładzie jedną rękę na podłodze, a potem drugą. Chłodna, mroczna cisza otacza pomieszczenie, kiedy zaczyna się odliczanie, a Remy próbuje się podnieść. Jego postać staje się wielką rozmazaną plamą przez łzy w moich oczach i muszę przełknąć prośbę, która buduje się w moim gardle. Chcę go błagać, żeby na miłość boską, skończył z tym gównem i po prostu został na ziemi! Ja złamałam kolano przez przypadek, ale myśl o tym, że można samemu łamać się wielokrotnie i wstawać po więcej sprawia, że moje oczy zachodzą łzami w przerażającej rozpaczy. Ale Remy podpiera się i wypluwa jeszcze więcej krwi na ziemię, używa ramion by podnieść się na nogi tylko po to, żeby przyjąć na siebie potężny prawy hak w skroń, który obraca jego głowę. Riley i Trener głośno krzyczą do niego.- Twoja pieprzona garda! Co się kurwa z tobą dzieje?- powtarzają w kółko. Ich krzyki są głośne i boleśnie zrozpaczone. Widzowie wrzeszczą, żaden z nich nie chce zwątpić w Remiego dopóki ten stoi. 234

- ZABIJ GO, RIPTIDE!!! ZABIJ GO!- krzyczą. I kiedy patrzę jak przyjmuje kolejny cios, który rozbryzguje krew na podłodze ringu, chcę krzyknąć do publiczności, żeby proszę zamknęli się do cholery! Chcę prosić, żeby na miłość boską, po prostu kurwa pozwolili mu leżeć i skończyć ten pieprzony koszmar! Nie kontroluję mojego spazmatycznego drżenia. Ludzie skandują. - RE-MING-TON! RE-MING-TON! Widzę, ze Remy cierpi. Jedno ramię zwisa bezwładnie u jego boku. Cierpi, ale dalej daje z siebie wszystko, tak jak podczas każdej walki, jak podczas każdego treningu. Będzie to kontynuował dopóki nie będzie mógł wstać. Kiedy ta informacja w końcu dociera do mojej oszołomionej głowy, rozbijam się na milion kawałeczków. Gorąca łza spływa po moim policzku, kiedy hałas roznosi się po pomieszczeniu. Ciało Remingtona otrzymało kolejną serię uderzeń, a ich okropna siła powoduje, że cofa się na liny. - Remy, Remy, Remy!- dalej krzyczą ludzie. Kiedy to skandowanie rozbrzmiewa w pomieszczeniu z równą siłą, twarz Skorpiona wykrzywia się w furii. Remy pluje dokładnie w miejsce, gdzie powinien być jego tatuaż szepcząc coś kpiącego. To wydaje się tak rozzłościć drugiego mężczyznę, że robi zamach z ogłuszającym rykiem i ląduje hakiem, po którym Remy pada na podłogę jak źdźbło trawy. Moje serce zatrzymuje się. Zapada cisza. Mrugam w niemym horrorze na widok leżącej na boku nieruchomej postaci Remiego. Patrzę na te idealne ramiona, które znam na pamięć, na jego piękne kości, które pewnie są popękane, na jego pięknie wytrenowane i pięknie stworzone ciało całe posiniaczone na fioletowo i krwawiące na podłogę ringu. Jego oczy są zamknięte, co jest przerażające. Chcę umrzeć. - Zwycięzca dzisiejszego wieczoru, Benny Czarny Skoooorpion! Panie i panowie, nowy mistrz Podziemia! Skooorpioooon!

235

Słowa jakoś docierają do mojego mózgu, ale nawet ich nie rejestruję, kiedy siedzę nieruchomo na moim krześle. Bardzo mocno staram się trzymać się, gdy obserwuję jak sanitariusze- sanitariusze!- otaczają Remiego. Nigdy nie myślałam, że cokolwiek w moim życiu zaboli mnie równie mocno jak złamanie nogi i kuśtykanie z terenu eliminacji do Olimpiady ze złamanym duchem. Ale nie. Teraz najgorszym dniem mojego życia był ten. Kiedy patrzyłam jak mężczyzna, którego kocham łamie swoje ciało do nieprzytomności. Każdy milimetr każdej ćwiartki mojego serca jest złamany. Przez palące oczy obserwuję jak sanitariusze kładą jego ciało na noszach i realność tej sytuacji uderza mnie niczym kula armatnia. Skaczę na nogi i biegnę jak szalona poprzez tłum ludzi, gdy lekarze zaczynają go wynosić. Przeciskam się pomiędzy dwoma, sięgam po zakrwawioną rękę i ściskam dwa zakrwawione palce.- Remy! Silne ramiona odciągają mnie i odzywa się znajomy głos.- Pozwól im go obejrzeć, Bprosi Riley pourywanym głosem ciągnąc mnie w tył, gdy próbuję się uwolnić. Obracam się chcąc go uderzyć, by mnie puścił. Widzę, że jego oczy są czerwone, kiedy próbuje utrzymać moją szamoczącą się osobę i nagle załamuję się. Głębokie, kompulsywne szlochanie niszczy moje ciało i łapię go za koszulę, ale zamiast uderzyć, po prostu trzymam się go. Potrzebuję czegoś, czego mogę się trzymać, a moje duże, silne drzewo leży połamane na noszach, zbite na miazgę. - Przepraszam- płaczę, każdy centymetr mojego ciała trzęsie się i szarpie, a łzy wypływają ze mnie tak samo jak wtedy kiedyś, sześć lat temu.- O Boże, tak mi przykro, tak mi przykro! Też pociąga nosem, potem odsuwa się i wyciera swoje policzki.- Wiem, B, nie wiem co się kurwa… To po prostu… Do cholery, nie wiem co tu się wydarzyło. Jezu! Trener podchodzi do nas z posępną miną, jego oczy także połyskują łzami i rozczarowaniem.- Podejrzewają wstrząs mózgu. Jego źrenice nie reagują prawidłowo. Nowa paląca mokrość wyskakuje z moich oczu, a supeł w moim gardle zaciska się, kiedy Riley idzie za Trenerem. Nora. O żesz kuuuurwa, muszę jeszcze zaczekać na Norę! Łapię

236

plecy Riley’ego, grozi mi jeszcze więcej łez, gdy dociera do mnie, że nie będę mogła z nim pójść. - Riley, moja siostra! Powiedziałam jej, że spotkamy się tutaj. Potakuje w zrozumieniu.- Wyślę ci smsem nazwę szpitala. Potakuję słabo i obserwuję jak wychodzi. Wycieram łzy i nawet nie wiem co zrobić z tornadem emocji we mnie. Desperacko chcę jechać z Remingtonem, ale nie mogę prosić Riley’ego, żeby zamienił się ze mną miejscami. Nora go nie zna, może zmienić zdanie, jeśli zobaczy go zamiast mnie. Przysięgam, że patrzenie jak go zabierają całego zakrwawionego i nie móc pobiec za nim to najtrudniejsza rzecz jaką kiedykolwiek zrobiłam. Opieram się o drzwi damskiej łazienki i czekam, czekam zmartwiona i prześladowana przez to, co właśnie zobaczyłam. Mój umysł nadal wariuje i czuję, że niedługo się obudzę i zdam sobie sprawę, że to był tylko zły sen, a Remy właśnie nie popełnił na tym ringu najbardziej bolesnej próby samobójczej. Ale zrobił to. Zrobił. Mój Remy. Mężczyzna, który grał mi „Iris”. Mężczyzna, który śmieje się ze mną, biega ze mną i mówi mi, że jestem jego petardką. Najsilniejszy mężczyzna jakiego kiedykolwiek znałam, i który był dla mnie tak delikatny jak to możliwe. Ten, który jest trochę zły, trochę szalony i trochę za trudny dla mnie do radzenia sobie. Mijają trzy godziny, skończyły mi się łzy i skończyła się też nadzieja. Nora nie przyjdzie. Remington właśnie dał się znokautować we wstrząs mózgu i powiedzieli mi, gdzie go przyjęli. 237

Kiedy idę złapać taksówkę, to czuję jakby to, co złamało się we mnie już nigdy, przenigdy nie miało się zagoić.

♥♥♥

W szpitalu leży w prywatnym pokoju. Przez pierwszy tydzień siedzę na krześle i patrzę na jego piękną twarz z rurką, która pomaga mu oddychać. Płaczę z gniewu, frustracji i bezsilności. Czasami zakładam słuchawki na jego piękną głowę i puszczam mu każdą piosenkę, którymi się wymienialiśmy, czekając czy jego oczy zadrżą albo pojawi się w nich jakiś cień myśli. Innym razem, chodzę po korytarzu tylko po to, żeby obudzić nogi i ramiona, które zasnęły. Nie widziałam Pete’a i nikt nie chce mi powiedzieć, gdzie jest. Dzisiaj Riley zagląda do poczekalni, gdzie patrzę bez życia na moją torebkę orzeszków. Po prostu nie wiedziałam co wybrać, żeby było umiarkowane zdrowe, a już skończyła mi się granola. Chyba schudłam, bo jeansy zwisają mi z bioder, ale żołądek jest zaciśnięty niczym pięść. Kiedy kilka razy rozluźnił się na tyle bym mogła coś zjeść, moje gardło nie chce niczego przepuścić. - Obudził się- mówi Riley. Mrugając, nagle od razu staję na nogi. Rzucam nieruszoną paczkę orzeszków na puste krzesło obok, a potem biegnę korytarzem tylko po to, by zatrzyma się przed drzwiami jego pokoju i gapić. Boję się go zobaczyć. Boję się tego, co powiem. Dużo myślałam w tych ostatnich dniach. Właściwie tylko to robiłam. Ale mój umysł robi się pusty, kiedy wchodzę do środka, nie ma żadnych myśli. Głęboki, mroczny ból obezwładnia mnie, kiedy idę do jego łóżka. Myślałam, że już robię odrętwiała, ale dociera do mnie, że nie jestem. Idę powoli do przodu i skupiam wzrok na miejscu, wokół którego wydaje się obracać mój świat. I widzę go. Jego oczy są otwarte. Nie obchodzi mnie jaki mają kolor. Nadal jest Remingtonem Tatem, mężczyzną, którego kocham. Jemu nic nie będzie, ale mi tak. Już nigdy nie będzie mi dobrze.

238

Wybucham łzami i nagle wszystkie moje myśli wracają biegiem. Mam mu tyle rzeczy do powiedzenia, że tylko stoję na środku pokoju i rozrywam sobie wnętrzności. Moje słowa są pełne złości, ale są prawie niezrozumiałe przeze mój szloch. - Jak ś-śmiesz kazać mi patrzeć j-jak… jak mogłeś stać tam i kazać mi patrzeć jak o-on cię niszczy! Twoje kości! Twoją twarz! Ty… byłeś… mój! Mój… do… do… trzymania… Jak śmiesz sam siebie niszczyć! Jak śmiesz niszczyć mnie! Jego oczy też robią się czerwone i wiem, że powinnam przestać, bo nawet nie może mi odpowiedzieć, ale ta tama została przerwana i nie mogę przestać. Po prostu nie mogę. Kazał mi patrzeć i teraz musi wysłuchać, co jego głupie pojebane gówno mi zrobiło! - J-ja tylko chciałam pomóc siostrze i nie w-w-wpakować cię w kłopoty. Chciałem też chronić ciebie, troszczyć się o ciebie, być z tobą. Chciałam z-z-zostać z tobą dopóki nie miałbyś mnie dość i już byś mnie nie potrzebował. Chciałam, żebyś mnie kochał, bo ja… ja… O Boże, ale ty… ja… nie mogę. Już nie mogę tego robić. Ciężko jest patrzeć jak walczysz, ale patrzeć jak popełniasz samobójstwo to… Remington, nie będę tego robiła! Wydaje z siebie pełen cierpienia dźwięk i próbuje się poruszyć, chociaż ma jedno ramię w gipsie. Jego oczy są czerwone i rozrywają mnie. Nie mogę znieść sposobu w jaki na mnie patrzy. Sposobu w jaki jego oczy wbijają się w moje. Niszczą mnie. Gorące łzy dalej spływają po moich policzkach, kiedy poddaję się lekkomyślnemu impulsowi i idę do niego. Dotykam jego wolnej ręki i kładę głowę na jego piersi podnosząc jego palce i rozgorączkowana całuję jego kostki. Jestem świadoma, że moczę je łzami, ale nie mogę przestać, bo to jest ostatni raz, kiedy całuję jego rękę i to boli. Pojękuje, kiedy w dziwny sposób kładzie rękę w gipsie na tyle mojej głowy i głaszcze moje włosy ciężkim ruchem. Ma rurkę w gardle, ale kiedy wycieram oczy i spoglądam na niego, jego oczy krzyczą do mnie rzeczy, których nie dam rady słuchać. Wstaję zachowując się tak tchórzliwie jak mówi Mel, a on łapie mnie za rękę i nie chce puścić. Też nie chcę, żeby mnie puścił, ale musi to zrobić. Zabieram rękę siłą, chwytam jego czoło i zostawiam pocałunek na samym środku. Pocałunek, który mam nadzieję, że poczuje w swojej duszy, bo właśnie stamtąd on pochodzi ze mnie. Robi wzburzony dźwięk i zaczyna ciągnąć za tubkę w 239

swoim gardle. Maszyna zaczyna pikać, gdy udaje mu się poodczepiać przyczepionego do niego kabelki. - Remy, nie, nie rób tego!- proszę, a kiedy jego wysiłki jedynie się zwiększają i warczy w gniewie, otwieram drzwi i krzyczę po pielęgniarkę.- Siostro! Proszę! Pielęgniarka wbiega do pokoju, a ja czuję taki ból, kiedy wstrzykuje jakiś środek uspokajający do kroplówki jakbym nie mogła już czuć niczego innego oprócz tego supła cierpienia. Nie wierzę, że mu to zrobię, że jestem tak tchórzliwa, tak nic nie warta jak wszyscy inni. Ale kiedy pielęgniarka kładzie go i poprawia respirator, patrzę na niego z drzwi. Jest teraz spokojniejszy, gdy wraca wzrokiem do mnie, a ja uśmiecham się. Uśmiech, który strasznie drży na mojej twarzy i wychodzę. Nienawidzę myśli, że znowu się obudzi ze swoimi pięknymi, niebieskimi oczami i może nie będzie nawet pamiętał co powiedziałam, gdzie jestem albo co mi się stało. Ale ja po prostu nie mogę zostać. Znajduję Riley’ego w kawiarence i pokazuję mu kopertę, którą dostałam od pielęgniarek kilka dni temu. - Odchodzę, Riley. Moja umowa skończyła się kilka dni temu. Po prostu… pożegnaj ode mnie Pete’a i proszę…- podaję mu kopertę z imieniem Remingtona patrząc jak trzęsie się w powietrzu- daj mu to, kiedy jego oczy znowu będą niebieskie. Tej nocy lecę do Seattle zapadnięta w fotelu. Czuję się tak ciężka i pusta jak opuszczony budynek i wyglądając niewidzącym wzrokiem za okno zastanawiam się czy już wrócił do niebieskiego i czy już czyta mój list. Przeczytałam go tysiąc razy w mojej głowie i przeczytałam go tysiąc razy, kiedy pisałam go trzeciej nocy w szpitalu. Wiedziałam już, że nie zostanę.

240

Drogi Remingtonie, Kiedy po raz pierwszy na Ciebie spojrzałam, myślę, że już mnie miałeś. I myślę, że o tym wiedziałeś. Jak mógłbyś nie wiedzieć? Że podłoga trzęsła się pod moimi stopami. Tak było. Sprawiłeś, że się poruszyła. Na nowo pokolorowałeś moje życie. I kiedy poszedłeś za mną i mnie pocałowałeś, po prostu wiedziałam gdzieś głęboko we sobie, że moje życie na zawsze zostanie dotknięte i zmienione przez Ciebie. Tak się stało. Przeżyłam z Tobą najbardziej niesamowite, niewiarygodne, piękne chwile w moim życiu. Ty i Twoja drużyna staliście się moją nową rodziną, i nigdy, ani przez sekundę nie planowałam odejść. Od nich, ale przede wszystkim, od Ciebie. Każdy dzień, który z Tobą spędziłam sprawia, że jeszcze bardziej Cię pragnę. Wszystko, czego chciałam przez tyle dni to być bliżej. Bycie blisko Ciebie i nie dotykanie Cię boli i chciałam spędzić z Toba każdą minutę czuwania i każdą śpiącą w Twoich ramionach. Już tyle razy chciałam powiedzieć Ci o tych różnych rzeczach, które przez Ciebie czuję, ale chciałam usłyszeć jak mówisz je pierwszy. Teraz już nie mam dumy. Nie mam na nią miejsca i nie chcę żałować, że Ci nie powiedziałam. Kocham Cię, Remy. Całym sercem. Jesteś najpiękniej skomplikowanym, delikatnym wojownikiem jakiego znam. Sprawiłeś, że byłam oszalała ze szczęścia. Stawiasz mi wyzwania i zachwycasz mnie. Sprawiasz, że czuję się w środku jak dziecko, które ma przed sobą tyle wspaniałych rzeczy godnych czekania. Dlatego, że patrzyłam na przyszłość i myślałam o dzieleniu jej całej z Tobą. Nigdy nie czułam się tak bezpiecznie jak przy Tobie i chcę, byś wiedział, że jestem 241

totalnie zakochana w każdej części Ciebie, nawet w tej, która właśnie złamała mi serce. Ale nie mogę dłużej zostać, Remy. Nie mogę patrzeć jak robisz sobie krzywdę, bo kiedy to robisz, ranisz mnie w sposób, w który myślałam, że nikt nie jest w stanie. Boję się, że się złamię i już nigdy nie wydobrzeję. Proszę, nigdy, przenigdy, nie pozwól nikomu tak Cię ranić. Jesteś wojownikiem, którym każdy chce być i to dlatego wszyscy na świecie Cię kochają. Nawet kiedy nawalasz, wracasz i znowu walczysz. Remy, dziękuję Ci, że otworzyłeś przede mną swój świat. Że podzieliłeś się sobą ze mną. Za moją pracę i za każdy uśmiech, którym mnie obdarowałeś. Chcę Ci powiedzieć, żebyś szybko wyzdrowiał, ale wiem, że to zrobisz. Wiem, że znowu będziesz niebieskooki, zarozumiały i waleczny, a ja będę w Twojej przeszłości, tak jak wszystkie rzeczy, które przezwyciężyłeś przede mną. Tylko proszę, wiedz, że już nigdy nie będę słuchała „Iris” bez myślenia o Tobie.

Zawsze Twoja, Brooke

242

Nawet Mel nie jest w stanie mnie rozweselić. Rozmawiałam z moimi rodzicami i powiedziałam im, że wszystko jest świetnie. Zwłaszcza, że nie chcę, by martwili się o Norę dopóki nie wymyślę jak sprowadzić ją do domu. Już zgłębiłam temat i następny sezon w Podziemiu zacznie się w lutym przyszłego roku w Waszyngtonie. Pewnie przyjmę ofertę pracy z Akademii Militarnej Seattle od czerwca z moimi uczniami. Ale jeśli to zrobię, to nie będę mogła pojechać w lutym szukać mojej siostry. To mi się nie podoba. A jeśli zdecyduję się ruszyć za Norą, to naprawdę nie wiem czy jestem wystarczająco silna, by znowu zobaczyć Remingtona w Podziemiu. Melanie, która prześladuje Twittera, mówi, że wszyscy spekulują czy wróci do walk w przyszłym roku. - Proszę- mówię jej teraz, gdy biegniemy, a ona znowu porusza ten temat.- Proszę, nie rozmawiaj już o nim ze mną. - Dlaczego nie? No, kurczaczku. Nigdy wcześniej nie miałaś miłosnego uniesienia i fajnie jest w końcu porozmawiać o uniesieniu, które nie jest moje. - Po prostu nie rozmawiaj o nim ze mną, proszę! Ja go kocham, Melanie. Kocham go. Nie jest tylko gwiazdą, jest dla mnie całym cholernym niebem. Jest słońcem i każdą planetą w tej galaktyce. Boli mnie myślenie o nim, nie rozumiesz? Na pograniczu łez, które w końcu uciszają Melanie, chwytam mojego iPoda i wkładam słuchawki do uszu. Jednak kiedy go włączam, nawet słuchanie muzyki wpływa na mnie, bo każda piosenka, którą słyszę sprawia, że zastanawiam się czy chcę zagrać ją jemu.

243

Zdenerwowana tym jak bardzo zrobiłam się niestabilna, wkładam muzykę z powrotem do przepaski na ramieniu i skupiam się na bieganiu, tap-tap-tap na ziemi. Teraz, kiedy słońce wznosi się coraz wyżej i okrążamy narożnik mojego budynku, widzimy czarnego Escalde zaparkowanego tuż przed moim budynkiem. Truchtamy w jego stronę, i gdy się zbliżamy drzwi otwierają się i wysiada z niego mężczyzna w czerni, który wygląda bardzo podobnie do Pete’a. Potem następny, który mógłby być Rileym. I nagle staje przede mną piękny, zdrowy i witalny Remington Tate. Widzę jego połyskujące ciemne włosy, seksowną chłopięcą twarz, lekki zarost i idealne mięśnie. Moje serce zatrzymuje się. Przestaję biec. Przestaję oddychać. Przestaję istnieć. Mój mózg robi się pusty, płuca zamykają się, uszy wyłączają. Patrzę na niego. A on patrzy na mnie. I kiedy tak spoglądamy na siebie, moje oczy na jego oczach, jego oczy na moich, moje serce zaczyna znowu bić wybuchając emocjami. Rzuca się i biegnie do niego, wbija się w niego, eksploduje w nim i chociaż patrzenie na tego mężczyznę boli jak otwarta rana, wszystkie moje zmysły budzą się do życia i nie mogę oderwać od niego wzroku. Nawet jeśli od tego zależy moje życie. Mam w brzuchu osobiste święto z okazji 4 Lipca, gdy czuję jak Melanie popycha moje plecy i zaczynamy iść w ich kierunku wolnym tempem. Denerwującym tempem. Czuję jakby cały świat przesuwał się teraz w zwolnionym tempie. Mój każdy krok zajmuje wieki. Remington na takiego… ogromnego kiedy się zbliżamy. Większego niż samo życie i nie mogę uwierzyć, że ta uderzająca istota była kiedyś trochę moja.

244

Zła strona jest taka, że moje ciało nie potrafi rozróżnić, że on już nie jest mój i wszystkie moje pory wydają się być przyciągane do niego magnesem. Jakby wszystkie myślały, że on nadal należy do mnie. - Jasna cholera, ale ten facet jest gorący- mówi Melanie przy moim boku. Potakuję bezradnie, gdy spijam go kilka razy od głowy aż po palce u stóp. Coś pędzi przeze mnie tak jakby to był pierwszy łyk wody od tygodni i jestem całkowicie odwodniona. Drżenie oplata się wokół mojego serca. Wiem, że nie ma żadnej wątpliwości, iż jestem w nim tak samo zakochana jak wcześniej. I to jest nic, nic w porównaniu do tej chwili, tej sekundy, gdy przelotnie, prawie leniwie uśmiecha się do mnie. - Panna Dumas?- mówi Pete szczerząc się, gdy podchodzimy.- Wierzymy, że to należy do pani? Wskazuje w stronę Remingtona, który obserwuje mnie ze znudzonym uśmiechem, który powoli znika, gdy mi się przygląda. Mój puls tak szaleje, że słyszę go w moich uszach, a potem dociera do mnie, że jeszcze jedna postać wysiada z samochodu. Kobieca postać, która wygląda jak… Nora. Mrugam, moje serce zatrzymuje się.- Nora? - Nora?- Powtarza Melanie brzmiąc jeszcze głupiej niż ja. - Chcieliśmy się tylko upewnić, że bezpiecznie trafiła do domu- mówi Pete. - Nora?- powtarzam i teraz naprawdę brzmię głupiej od Melanie. - To ja!- Wygląda żywo i jak kiedyś, gdy podchodzi i przytula mnie. Trzęsie się z podekscytowania tak samo jak ja.- To ja, starsza siostro! Wróciłam. Byłam na odwyku. Pete mi pomógł- wyjaśnia w pośpiechu.- I usunęłam tatuaż.- Pokazuje na swój zaróżowiony policzek.- Czułam się taka malutka, kiedy patrzyłaś na mnie tamtego dnia, Brooke. Czułam się taka malutka i taka… brudna. - Nie! Nie, nigdy!- Zaskoczona przyciągam ją ponownie w moje ramiona. Nadal jestem oszołomiona i nie wierzę, że moja mała siostrzyczka jest w moich ramionach, a potem Melanie łapie ją i daje trochę Mel-miłości.

245

- Nora!! Nora Kamora Lalora Krejzora!- Przytula ją i okręca dookoła ściskając, a ja obracam się, by spojrzeć na trzech mężczyzn przede mną. I skoro nie jestem w stanie odezwać się do tego, z którym tak naprawdę chcę porozmawiać, mówię do Pete’a. - Pete, co się dzieje? - Niespodzianka- mówi ruszając brwiami i pokazując na Norę.- Świetnie się spisała. To taka słodka dziewczyna. Dalej gapię się zniecierpliwiona, a on potakuje na Remingtona, który właśnie wbił ręce w kieszenie swoich jeansów. Jego oczy nieustannie pożerają mnie od góry do dołu przez co uświadamiam sobie jeszcze bardziej, że mam na sobie strój sportowy. Sposób w jaki ściska mój tyłek, piersi i uwydatnia mój rozrastający się brzuch od jedzenia ciemnej czekolady na poprawę humoru. To całkowicie frustruje moje sercowe rozterki. - Tej nocy, gdy Remy poszedł walczyć ze Skorpionem, Skorpion zaproponował twoją siostrę w zamian za mistrzostwo. I Remy zgodził się- mówi mi potem Pete. Przez chwilę stoję nieruchomo. Jestem pusta, bardzo zbita z pantałyku i chwieję się. Kiedy moje zdezorientowane oczy odnajdują wzrok Remingtona, czuję jak przebiega mnie prąd od intensywności jego spojrzenia. Potem zaczynam główkować. - Masz na myśli, że zgodził się… przegrać?- Dla Nory? Nie, nie dla Nory, idiotko. Dla ciebie. Potężna emocja przeszywa moje ciało usadawiając się niczym paląca kula światła w moim mózgu. Oświetla mnie wagą czegoś, co wydaje się być niemożliwe, ale co właśnie powiedzieli, że jest prawdą. Przelotnie kręcę głową i uczepiam się bezradnie tych boleśnie znajomych niebieskich oczu o długich rzęsach. Mój puls przyspiesza z zdezorientowanym niedowierzaniem. Wojna emocji rozgrywa się we mnie, gdy dziwne i zaniepokojone myśli mkną przez mój umysł zaciskając się wokół serca.

246

- Zrobiłeś to dla… Nory?- Pytam Remingtona bez tchu. Jego twarz jest taka piękna, że po prostu chcę złapać za jego nastroszone włosy i całować do nieprzytomności, ale w tej chwili uważam, że nawet nie zasługuję na to, aby ten mężczyzna stał przede mną. Mężczyzna, który patrzy na mnie i nie mówi mi jakim jestem palantem za to, że zostawiłam go w taki sposób. Czując się, boleśnie nawalona w środku, co nie jest optymalnym odczuciem, kiedy powiedziano ci, że twoja siostra szczęśliwie wróciła do domu, siadam na schodach prowadzących do mojego małego budynku. Jestem trochę oszołomiona moim otępieniem, kiedy zagorzale próbuję odgonić studnię łez, które grożą spłynięciem. Pete bierze zieloną torbę sportową z tylnego siedzenia Escalde i idzie do środka z Norą.- Pozwól, że ci to zaniosę, Noro. Zostałam z Riley’im, którego wzrok skacze niczym piłeczka ping pongowa między Melanie, a mną. Zostałam też z Remym. Z moim Remym. Z Remym, którego opuściłam w szpitalu. Z tym, którego uwielbiam. Z tym, za którym szaleję. Z tym, któremu rozdarto ciało i upokorzono z powodu mojej siostry. Dla mnie. Kula bólu zbiera się w moim gardle i ledwo ją wytrzymują. Jest taki przystojny, taki znajomy, że czuję się jak więzień w moim własnym ciele, które krzyczy, żebym dotknęła to, co miałam przez tygodnie. Widzi to jako moje. Jego duże ręce są nadal głęboko zakopane w jeansach i zastanawiam się czy może też nie ma takich problemów jak ja? Ale w jego minie widać posępność, która rzadko jest obecna, gdy ma niebieskie oczy. A są tak niebieskie, że tonę w nich. Obejmuję się ramionami i opuszczam głowę, gdy wstyd dalej buduje się we mnie. - Dlaczego mi nie powiedziałeś? Że oddałeś walkę dla… niej? Nawet nie umiem powiedzieć „mnie”. Czuję się okropnie. Ale Remington odzywa się łagodnie.- Masz na myśli ciebie.

247

Riley wtrąca.- Brooke, ja też nie wiedziałem. Ani Trener. Tylko Pete wiedział. To on znalazł go tamtej nocy i pomógł odeskortować twoją siostrę podczas, gdy Remington oddał zwycięstwo. Moje oczy przesuwają się na twarz moich marzeń i mój głos ścisza się, gdy ból tego, co zrobił wsiąka w moje pory. - Jak się czujesz? Wszystko w porządku?- Patrzę na niego i jego oczy są niebieskie, płoną emocjami, kiedy potakuje. Jest zły na mnie. Chyba. Nie wiem. Czuję jakby uderzono mnie w brzuch, gdy patrzę na niego, ale w tym samym czasie, tylko to chcę robić. - Co ta strata oznacza teraz dla ciebie?- pytam go. O Boże, tak bardzo tęskniłam za moimi Remingtonem, że kiedy na niego patrzę, na te idealnie niebieskie oczy, piękną twarz, to czuję wodę w oczach. Myślę, że też ma problemy z mówieniem, bo panuje cisza. Brutalna i niespodziewana rozpacz przepływa dziko przeze mnie, gdy patrzę na tego zaskakującego, nieprzewidywalnego mężczyznę, stale zmieniającą się tajemnicę Remingtona Tate’a. Nagle nic na świecie nie zraniło mnie bardziej niż posiadanie go, a potem stracenie. - Strata? Poza tym, że jesteśmy biedni?- odpowiada w końcu Riley, bo wygląda na to, że ani Remington ani ja nie przemówimy. Chichocze trochę za głośno i przeczesuje włosy do tyłu.- Ma tylko kilka milionów, żeby przetrwać ten rok. Robimy wielki powrót, kiedy zacznie się nowy sezon. Fani Remiego domagają się rekompensaty. - Masz lojalnych fanów, co?- pytam cicho kierując moje pytanie do Remingtona i przypominam sobie kwiaty, które dali mi na jego życzenie. Znowu czuję się zemdlona i podekscytowana. W tej chwili wydaje mi się jakbym czekała całe życie, by znowu z nim porozmawiać. Z moim partnerem do biegania i przyjacielem, z moim kochankiem. Z moją miłością. - No, czas na nas.- Riley poklepuje Remingtona po plecach i moje wnętrze odczuwa ból.- Właściwie, Brooke, to jesteśmy tutaj też dlatego, że szukamy rehabilitanta sportowego na nadchodzący sezon. Dobrze jest zacząć wcześniej trenować- mówi Riley wyjmując coś z

248

tylnej kieszeni.- Gdybyś była zainteresowana to z tyłu jest numer pana Tate’a. Jest tam też adres hotelu, w którym się zatrzymujemy. Wyjeżdżamy za trzy dni. Obserwuję jak Riley wsiada do samochodu, potem Pete wychodzi z mojego mieszkania i żegna się. Patrzę na Remingtona, a on patrzy prosto na mnie i wśród wszystkich emocji jakie widzę w jego oczach, nie mogę zdecydować, która jest najmocniejsza. Dostaję gęsiej skórki w cichym błaganiu jego dotyku. Mrowi na wspomnienie jego zagniotków, sposobu w jaki przesuwał po mnie językiem. Mój ciemnowłosy lew. Liżący mnie i usidlający. Moje serce boli, kiedy tak gapimy się na siebie, ale żadne z nas nie mówi mimo tego, że tysiąc rzeczy wisi nad nami. - Dobrze wyglądasz, Remy- mówi Melanie ze słonecznym uśmiechem. Zaszczyca ją widokiem tych dołeczków, które mnie zabijają, a potem jego oczy wracają do mnie i dołeczki znikają.- Wiesz, gdzie mnie znaleźć.- Wsiada do samochodu i odjeżdża zostawiając szlak gęsiej skórki na całej mojej skórze. Melanie wchodzi do środka pierwsza, ale ja zostaję na zewnątrz pod słońcem… przetwarzając. Potem wchodzę do mojego mieszkania i moje serce puchnie na dźwięk podekscytowanego głosu Nory, który przypomina mi, że ona tutaj jest. Nagle moje mieszkanie brzmi jak akademik pełen śmiejących się przyjaciół i to wszystko przez Remiego. - Naprawdę myślę, że on mnie lubi! - Nora!- Wchodzę do eklektycznego salonu- dzięki uprzejmości darmowych umiejętności dekoratorskich Melanie- i znowu przytulam moją siostrę w niedźwiedzim uścisku, gdzie to ja jestem niedźwiedziem.- Niech no na ciebie spojrzę. Wszystko w porządku? Badam ją od stóp do głów i przyznaję, że dobrze wygląda. Różane policzki, olśniewający szeroki uśmiech. Obcięła tą złotą burzę w uroczego boba sięgającego jej elfich uszu i widać kolor na jej słodkich, uśmiechniętych ustach. Wygląda na smuklejszą i zdrową, a ożywienie w jej oczach oczarowuje mnie. To jest Nora, którą pamiętam. Moja siostrzyczka. 249

Ściska moje ręce i potakuje empatycznie splatając radośnie swoje chłodne palce z moimi. - Nora opowiadała mi jak Remington walczył o nią ze Skorpionem.- Melanie rozszerza oczy patrząc na mnie i potakuje znacząco.- Uważa, że Remington jest bardzo gorący przez to jak walczył o nią ze Skorpionem. Podstępna nuta zazdrości owija się wokół mojego brzucha. – Och. Oczywiście. Nora może widywała go przez ostatnie cztery tygodnie, a myśl, że jakakolwiek kobieta upajała się jego uśmiechami i głosem, kiedy ja odmawiałam sobie tego, sprawia, że jest mi trochę niedobrze. - Brooke, powinnaś była go widzieć- wybucha Nora nieświadoma mojej wewnętrznej komnaty tortur zwanej „sercem”. - Wtargnął do naszych wynajętych pokoi i powalił dwóch mężczyzn, a potem od razu zaczął walić w twarz Benniego, non stop. Tak mocno wbił ołówek w jego tatuaż, że całkiem się zdeformował. - Chwila! Kim do diabła jest Benny?- pyta Melanie. - Skorpion!- wyjaśnia Nora, jej uśmiech jest bardzo zadowolony. Poważnie, nadal patrzę na nią w podziwie, bo wygląda jak inna osoba w porównaniu z tą naćpaną, czerwonowłosą dziewczyną z tatuażem skorpiona w japońskiej restauracji. Cuda jakich może dokonać miesiąc odwyku. I mój ciemnowłosy wojownik… - Och! Benny jest Skorpionem, czaję!- mówi Mel przewracając oczami. - Remington był jak diabeł wypuszczony z piekła, nie przestawał uderzać. Benny nie był w stanie go powstrzymać i ciągle krzyczał, żeby trzymał się z daleka od jego dziewczyny, że nie wyjdzie bez tego, czego chciała jego dziewczyna. Padła tona brzydkich słów, a potem Bennemu udało się go zastopować i zaoferował mnie. Powiedział, że jeśli przestanie, to uwolni mnie w zamian za mistrzostwo. Potem Remy spojrzał na mnie i zapytał czy jestem twoją siostrą, a ja potaknęłam. Więc zgodził się. Nawet się nie zawahał. Chciał wyciągnąć mnie stamtąd tej samej nocy, ale Remy powiedział, że będę w zamknięciu dopóki Remington nie dostarczy zwycięstwa, więc Remy zadzwonił po Pete’a, żeby po mnie przyjechał. Pete

250

zabrał mnie do ośrodka odwykowego w Connecticut, a Remy opłacił cały mój pobyt, a potem wysłał Pete’a, by mnie stamtąd odebrał. Upadam na krzesło i nie potrafię utrzymać się prosto, moje oczy są bałaganem. Po tych wszystkich łzach, które wypłakałam, czuję jakbym dalej mogła wypłakać całe wielkie jezioro. Przez Remingtona Tate’a. I przez siebie. I przez niedocenienie kogoś, kto wierzyłam, że zrobił coś złego, a tak naprawdę zrobił dla mnie najlepszą i najbardziej niewiarygodną rzecz. Kiedy Remy jest czarny, robi dużo złych rzeczy, a przynajmniej tak mówią. Ale a niech to, a niech to, jak dobrze postąpił z Norą. Dla mnie. Wiem, pomimo romantycznej strony Nory, że to dla mnie walczył. Dla mnie i dla tego kogo kocham, kogo obiecał chronić jak swojego w noc, gdy zdemolował całą restaurację hotelową. Pamiętam jaki był dumny podczas walki, gdy przyjmował każdy cios. Jak musiało go boleć, że nie mógł oddać! Tylko to Remy wie jak robić. Jest wojownikiem z całego serca. Nawet w jego oczach widziałam zaciętość. Ledwo się kontroluje, gdy jest sprowokowany i pomyśleć o tym, że powstrzymywał się, gdy robiono mu taką krzywdę, tylko dla mnie. Dla mojej siostry. Coś klika w moim umyśle i moje serce puchnie aż do momentu, w którym wydaje mi się, że wybuchnę z cierpienia i emocji. Jestem zbombardowana myślami o pierwszej nocy, gdy zobaczyłam tego mężczyznę. Połyskujące oczy, złota opalenizna, nastroszone włosy, żartobliwa twarz i twarde męskie ciało. - Twoje imię- warczy dysząc i patrzy na mnie swoimi dzikimi oczami. - Emm, Brooke. - Brooke co?- Mówi ostro, a jego nozdrza drgają. Drżąc z wysiłku uwalniam swoją rękę i zerkam z lękiem na Mel, który nadchodzi za nim z szeroko otwartymi oczami.- Brooke Dumas- mówi i potem, ku mojemu rozgoryczeniu, radośnie wykrzykuje mój numer komórkowy. Kąciki jego ust unoszą się i spotyka mój wzrok. - Brooke Dumas.- Właśnie zerżnął moje imię tuż przede mną. I przed Mel. Robi krok do przodu i jego wilgotna ręka wślizguje się na mój kark.- Brooke- warczy łagodnie i znacząco przy moich ustach, a potem odsuwa się z uśmiechem.- Jestem Remington. O Boże, wiedziałam, że moje życie się zmieni. Nie wiedziałam tylko jak bardzo. Kocham. Tego. Mężczyznę. 251

Tak, jest mężczyzną, który będzie trudny, dwubiegunowy i uruchamiający się. Jest silny i jest dumny i nie spodziewam się, że będzie mnie błagał. Ale chociaż pewnie nie będzie mnie błagał, żebym wróciła, przynajmniej nie prosi mnie, bym błagała o wybaczenie za bycie tchórzliwym gównem i zostawienie go, gdy leżał w szpitalu podłączony do aparatury. Czując rozwijające się w brzuchu prawdziwe poczucie radości po raz pierwszy od tygodni, spoglądam w dół na adres napisany na wizytówce i moje wnętrzności poruszają się w oczekiwaniu. Chce być moim prawdziwym, nie moją przygodą. Nawet, kiedy będzie najprawdziwszą rzeczą w moim życiu, to wiem, że nadal będzie przygodą. Bo to on. Ekscytujący skok na bungee... swobodny upadek… cały rok Olimpiady dla mnie… tak będzie wyglądało kochanie go. Zastanawianie się, kiedy zrobi się mroczny… całe to pchanie, ciągnięcie i rezonowanie z nim… takie będzie. I nagle tylko o tym mogę myśleć. Nagle, moje chore kolano jest jedyną rzeczą, która powstrzymuje mnie przed pobiegnięciem za nim. Chcę tej pracy, którą mi oferuje. Chcę być z moją dużą, szaloną, seksowną męską bestią i nikogo nie będę za to przepraszać. Jest dwubiegunowy i szaleję za nim. Nigdy nie powiedział, że mnie kocha, ale wrócił po mnie. Oddał mi moją siostrę. Stracił swoje bogactwo, walkę i leżał nieprzytomny w szpitalnym łóżku. Przeze mnie. - Noro, zadzwonię do mamy i taty, żebyś mogła spędzić z nimi trochę czasu. Chciałabyś? - Tak, Brooke. Myślałam o tym, co powiedziałaś i chcę skończyć studia. Mel zgadza się.- Och, taak! Noro, studia to miejsce na gorących facetów, dziewczyno! To coś, czego na pewno nie chcesz przegapić- dodaje w totalnym podekscytowaniu nadal cała spocona i zaczerwieniona od naszego biegu. Siadam obok Nory i mówię jej.- Chodzi o to, że może nie być mnie w pobliżu przez jakiś czas. Moja nowa praca będzie wymagała podróży. - Nowa praca?- wtrąca Melanie, a potem jej jasnobrązowe, lśniące brwi marszczą się.Syp, Brookey!- grozi. - Mel. Dostanę pracę, której chcę z mężczyzną, którego potrzebuję- przyznaję się. 252

- Masz na myśli, że wracasz do mężczyzny, którego potrzebujesz z pracą, której chcesz- poprawia. - To bez różnicy!- śmieję się rzucając w nią wizytówką.- Dostanę z powrotem moją pracę. - Z Remingtonem?- pyta Nora. - Noro, twoja siostra jest, mimo tego, że nie jest typem, który tak się zatraca, to jest po uszy, szalenie zakochana w tym facecie. A on goni za nią od miesięcy- mówi jej Mel oddając mi wizytówkę. Obie obserwujemy jej reakcję, jej usta otwierają się w zaskoczeniu, kiedy wskazuje na siebie.- Och. Myślałyście, że ja…? Nie mówiłam, że Remington chce mnie. Powiedziałam, że Remington jest super gorący, ale mówiłam o Pete’cie. - Pete!- Śmieję się z zadowolenia i ulgi, a potem znowu ściskam ją ramionami.- Och, Pedro to świetny facet. Jeśli wrócę do pracy, to mam przeczucie, że będziesz go widywała. - Brooke, zdaję sobie sprawę, że zawsze byłam trochę zbyt… romantyczna, ale to, co on zrobił- mówi mi z poważnymi oczami.- Mówię o Remingtonie… Brooke, nigdy, przenigdy nie widziałam człowieka, który tak o kogoś walczył. Potakuję zamykając oczy i trzymam jedną rękę wokół jej ramion dopóki Melanie nie krzyczy.- Kanapka!- i przychodzi przytulić mnie z drugiej strony aż obie prawie zabijają mnie miłością. - Często będziesz sprowadzała mnie do siebie?- mruczy mi do ucha Mel, gdy się odsuwa. - Was obie- obiecuję. Nawet, jeśli będę musiała oszczędzać na to jak szalona.

♥♥♥ Trzydzieści sześć godzin później usadowiłam Norę z mamą i tatą. Ciągle pytają ją o te krokodyle. Biedna Nora będzie musiała teraz zapłacić za wszystkie swoje kłamstwa, kiedy pytają ją o kulturę indiańską, wieżę Eiffel’a i dzieła sztuki. Melanie pomogła mi spakować się i była trochę płaczliwa, gdy machała do taksówki, ale ciągle jej powtarzałam jej tak:- To nie na zawsze! Sezonowo, ty mała płakso. I będę cię sprowadzała jak szalona.

253

Mój głos był pewny, ale szczerze, nawet nie wiem jak pójdzie moje dzisiejsze spotkanie, rozmowa o pracę czy jak to się będzie nazywało. Wiem tylko, że jadę do Remiego i moje ciało już jest polem bitwy pożądania, strachu, tęsknoty, miłości, potrzeby i żalu. Nie jestem pewna, którego Remiego dzisiaj dostanę. Wiem tylko, że Remington Tate nie jest mężczyzną, z którym ludzie planują długotrwałe związki. Jest magnesem na kobiety i kłopoty. Ma też ciemną stronę, którą nie łatwo kontrolować. Jest moją bestią. Moim mrokiem i moim światłem. Jest mój. Nie ma po prostu takiej opcji, żebym z nim nie była. - Jesteśmy tak cholernie szczęśliwi, że cię widzimy! Przytuliłbym cię gdybym nie bał się, że później stracę szyję- mówi Riley, kiedy widzi mnie na progu i szczerzy się tak mocno, że jego serferskie oczy wydają się rozświetlać w prawdziwej radości. - Hej, myślałam, że jesteście biedni. Biedni ludzie nie wynajmują apartamentów prezydenckich- mówię wchodząc i zostawiam torby przy drzwiach. - Biedni na wcześniejsze standardy Remiego- podchodzi Pete i zanosi moje torby do jednego z pokoi.- Wydaje kilka milionów rocznie, więc naturalnie musi tyle produkować, ale sprzedał dom w Austin i w tej chwili pracujemy też nad otrzymaniem jakiegoś poparcia. Potakuję i zerkam z tęsknotą na sypialnie zastanawiając się czy jest tutaj. Kiedy chłopcy wprowadzają mnie do salonu, w końcu się łamię i mówię. - W porządku, więc muszę wiedzieć czy pan Tate nadal jest zainteresowany moimi usługami? Jako specjalistki do rehabilitacji? - Oczywiście- zapewnia Pete siadając na kanapie i bawiąc się krawatem, jak zawsze.Chce skupić się na tym, co ważne. Chce ciebie i był bardzo konkretny mówiąc, że nie chce nikogo innego. Śmieję się, a potem smutnieję, kiedy widzę, że oboje gapią się na mnie jakbym była spadającą gwiazdą, którą właśnie złapali.- Chłopcy- mówię przewracając oczami.- Nie bądźcie tępi. Jest tutaj? Kazał wam torturować mnie w nieskończoność? - Nigdy!- Oboje śmieją się, Pete pierwszy poważnieje i jego mina robi się ponura.Przez te ostatnie dni przeszedł z tysiąc mil. Teraz poszedł pobiegać.- Podtrzymuje mój wzrok w udręczony sposób, jego głos ścisza się znacząco, kiedy siada i opiera się na kolanach.- Twój list, Brooke. Przeczytał go z tysiąc razy. Nie chce z nami rozmawiać. Nie wiemy, co czuje. Dosięga mnie odgłos zamykanych drzwi i kiedy skaczę na nogi, tracę oddech.

254

Na drugim końcu pokoju, cały pokryty potem, stoi powód, dla którego jestem gotowa postawić wszystko na moją miłość do niego. Moje serce na chwilę przestaje bić, a potem wskakuje na najwyższe obroty, bo właśnie tak działa na mnie ten mężczyzna. Biegnę do niego sprintem, nawet kiedy stoję nieruchomo. Jego włosy są idealnie rozczochrane i stoi tam, bóg seksu moich snów, mój niebieskooki- czarnooki diabeł moich snów. Patrzy na mnie, potem na Pete’a i Riley’ego, a następnie zaczyna iść w moją stronę, dywan tłumi dźwięk jego nowoczesnych butów do biegania. Widzę jak emocje zmieniają się w jego oczach. Zaczyna się od zaskoczenia z nutką złości, a potem to już czysta, gorąca do czerwoności potrzeba. Nie wiem jak długo patrzę na niego, ale tak długo aż czuję jak chemia iskrzy w powietrzu jakby coś nierzeczywistego i elektrycznego skakało między nami. Jego pierś unosi się i opada. Dzika, desperacka potrzeba zmniejszenia emocjonalnej odległości między nami powoduje, że boli mnie w klatce piersiowej. - Remington, chciałabym z tobą porozmawiać, jeśli masz chwilę. - Tak, Brooke. Ja też chcę z tobą porozmawiać. Jego płaski ton nie pomaga mojej szybko niknącej pewności siebie, ale idę blisko za nim. Lekki zapach jesieni zmieszany z powiewem oceanu przylegający do jego skóry powoduje, że robi mi się okropnie gorąco. Prawie dostaję zeza z pożądania, gdy wprowadza mnie do głównej sypialni. Zamyka drzwi za sobą i obraca się do mnie. Uderzenie gorąca strzela we mnie, gdy owija gorącą, dużą dłoń wokół mojej szyi i pochyla się powąchać mnie. Załatwiona przez zaborczy gest jego nosa zakopanego w moich włosach, gdy zaciąga się długo i głęboko, łapię jego T-shirt wszystkimi palcami i zanurzam w niej twarz pragnąc go.- Proszę, nie puszczaj mnie- błagam. Uwalnia się z mojego chwytu i puszcza mnie prawie tak jakby był poirytowany tym, że w ogóle mnie chwycił. - Jeśli tak bardzo mnie pragniesz, to dlaczego odeszłaś?- Odbiera mi odwagę, gdy obserwuje jak siadam na ławce w nogach łóżka i krzyżuje swoje potężne ramiona. Jego brwi są zmarszczone, gdy rozstawia szerzej nogi, jego postawa jest prawie groźna.- Powiedziałem coś, kiedy byłem w manii? Nagle przypomina mi się każde niesamowite wspomnienie i chwytam się jednego. - Chciałeś zabrać mnie do Paryża. - To coś złego? 255

- I kochać się ze mną w windzie. - Tak? - I wziąć mnie w moich różowych spodniach- przyznaję i niespodziewane ciepło wspina się po moich policzkach. Dalej patrzy na mnie, jego twarz jest nieczytelną maską. Jego ramiona są tak mocno skrzyżowane jak gdyby przytrzymywał swoje szalejące emocje. Trzęsę się, bo nie mogę określić czy spojrzenie w jego oczach jest miłością czy nienawiścią. To jest konsumujące. Pożera mnie. - Zapomniałaś o tej części, kiedy graliśmy sobie nawzajem piosenkę- mówi do mnie cichym mruknięciem. Uświadomienie sobie, że prawdopodobnie pamięta czuły sposób w jaki kochał się ze mną sprawia, że palące uczucie w mojej piersi szybko rozchodzi się do mojego gardła. Wstrzymuję oddech w cichym szoku, gdy sięga po moją rękę i bierze ją w swój suchy, mocny uścisk podnosząc moje palce do ust. Moje serce przyspiesza, gdy zostaję na moim miejscu i obserwuję w przepysznej agonii jak obraca moją rękę w swoim uchwycie. Patrzy na środek mojej dłoni, a potem pochyla się, przykłada język do mojej skóry i delikatnie liże mnie. - To zdjęcie bardzo mnie rozzłościło, Brooke- chrypi w moją skórę przesuwając swój mokry język po wrażliwych nerwach mojej dłoni.- Kiedy należysz do kogoś… nie całujesz nikogo innego. Nie całujesz jego wroga. Nie okłamujesz go. Nie zdradzasz go. Mój system wraca do życia z rykiem, gdy jego zęby podgryzają moją dłoń. Mój głos drży.- Przepraszam. Chciałam cię chronić, tak jak ty chronisz mnie. Remy, nigdy więcej nie zrobię niczego za twoimi plecami. Nie odeszłam dlatego, że byłeś maniakalny, po prostu nie chciałam wprowadzić cię w manię albo doła z mojego powodu. Potakuje ponuro przeczesując mnie szybkim, wygłodniałym spojrzeniem i opuszcza rękę na moje kolana. - Więc może coś mnie ominęło. Bo nadal nie rozumiem dlaczego do kurwy nędzy, zostawiłaś mnie, kiedy cię potrzebowałem! Ból w jego głosie porusza we mnie czułą strunę i oczy momentalnie mnie pieką. - Remy, przepraszam!- płaczę nieszczęśliwie. Warczy pobudzony, potem wyciąga z jeansów przewieszonych przez krzesło w kącie list, który napisałam. Papier jest tak pognieciony i podarty na środku od częstego czytania. 256

- Mówiłaś poważnie pisząc to do mnie?- Kiedy słyszę jego zwarty, zmartwiony głos, małe włosy na moim ciele unoszą się. - Którą część? Chwyta papier, otwiera go zamaszyście i wbija gruby palec w słowa:

Kocham cię, Remy.

Potem znowu gniecie go w pięści obserwując mnie w gniewie i rozpaczy. Moje serce ściska się, gdy uprzytamniam sobie, że nawet nie umie powiedzieć tych słów na głos. Kto kiedykolwiek powiedział mu, że go kocha? Ja. W liście. W tysiącu piosenek. Ale nie na głos. Nawet jego rodzice chcieli jedynie pieniędzy. Nigdy go nie zaakceptowali ani nie obdarzyli go miłością, na którą zasługiwał. A ja? O Boże, zostawiłam go. Tak jak wszyscy inni. Szybko potakuję w górę i w dół z zaciśniętym gardłem, a jego szczęka jest ściśnięta jak kamień. Jakby powstrzymywał jakieś dzikie uczucie. - Powiedz to- szepcze ochryple. - Dlaczego? - Muszę to usłyszeć. - Dlaczego musisz to usłyszeć? - Czy dlatego odeszłaś po walce? Palące łzy wypełniają moje oczy. W jego pytaniu słychać desperację i myślę, że tak bardzo chce to wiedzieć, bo to może być jedyny sposób, by był w stanie poradzić sobie z moim odejściem. Surowy ból pojawia się na nowo w mojej piersi, gdy wyobrażam sobie jak budzi się w szpitalnym łóżku po tym, co dla mnie zrobił i dowiaduje się, że odeszłam. Kiedy mówiłam, że nigdy nie będę miała go dość… - To dlatego, Brooke? Dlatego odeszłaś? Czy dlatego, że już ze mną skończyłaś? Myślałem, że masz więcej ducha walki, petardko, naprawdę.

257

Dziko obszukuje moją twarz, a ja czuję się tak samo dzika, kiedy patrzę na jego zapierające dech przystojne rysy i widzę lekką bliznę nad jego brwiami. Dotykam jej z impulsu, i kiedy tylko moje palce łączą się z gojącą się skórą, słowa wypadają ze mnie. - Kocham cię. Kocham cię.- Oddech zatrzymuje się w jego piersi, gdy kontynuuję w pośpiechu.- Bardziej niż myślałam, że można kochać drugą istotę ludzką. Odeszłam, bo złamałeś mi serce wielokrotnie tej nocy, każdą z twoich kości. Odeszłam, bo już nie mogłam tego znieść! Zamyka oczy i jego udręka sięga tak głęboko we mnie, że moje własne wyznanie otwiera mnie sprawiając, że robię się krucha. Słyszę jego poszarpany oddech i znowu boli mnie wspomnienie tego, co dla mnie zrobił, że uratował Norę. Opuszczam rękę i mój głos mocno się trzęsie. - Nie chcę, żebyś jeszcze kiedykolwiek pozwolił, aby ktoś celowo cię zranił. Nigdy. Nawet dla mnie, Remy. Przenigdy. Jesteś za. Dużo. Wart! Słyszysz mnie? Podnosi rękę i łapie moją twarz bardzo drżącymi rękami, przysuwa mnie do siebie, a ja drżę, gdy znowu czuję jego ramiona. Wali mi serce, bo wiem, że to pierwsza noc reszty mojego życia i chcę, żeby tak było. - Zrobiłbym to dla ciebie tysiąc razy.- Wącha mnie, a ja wącham jego.- Tysiąc. Milion. Nie obchodzi mnie, że jestem upokorzony. Nie dbam o nic. Wiedziałem tylko, że byłaś gotowa pocałować tatuaż tego skurwiela dla twojej siostry i musiałem ci ją oddać. - Och, Remy, nie musiałeś niczego robić. - Musiałem. I będę. I zrobiłbym to jeszcze raz. Przykro mi tylko dlatego, że jedynie Pete mógł wiedzieć. Został z nią w pokoju hotelowym z jednym z ludzi Benniego, a potem pomógł mi przetransportować ją, kiedy dostarczyłem zwycięstwo. Po prostu nie mogłem pozwolić ci mnie powstrzymać, Brooke. - Nawet nie chciałeś na mnie spojrzeć…- mówię zaciskając oczy.- To było tak samo bolesne jak reszta tego, co się wydarzyło. - Gdybym na ciebie spojrzał, nie udałoby mi się przez to przejść- jego głos jest szorstki z przekonania, a ja zakrywam twarz i próbuję nie myśleć o sposobie w jaki Skorpion cieszył się z poniżania mojego dumnego boksera. To sprawia, że chcę walczyć i płakać w tym samym czasie, kręcę głową. Jest cichy. 258

Potem puszcza mnie ze zbolałym dźwiękiem dochodzącym z jego głębi. Wstaje i chodzi po pokoju wpychając palce w swoje włosy niczym wściekłe pazury.Wiedziałem, że tak będzie.- Ciemne chmury ściemniają jego niebieskie oczy pod ściągniętymi brwiami.- To dlatego nie chciałem cię dotknąć. Wiedziałem, że oszaleję, jeśli cię dotknę. A teraz rozszarpuje mnie na wylot, żeby nie poprosić cię, byś była ze mną, kiedy wiem, że znowu zrobię coś, co cię cholernie zrani! - Tak! Pewnie tak, idioto! I to będzie dla mnie przeklęty skok ze spadochronem i będę trzymała się mocno i po prostu skoczę z tobą, bo właśnie tak na mnie działasz. Szaleję za tobą. Moje życie bez ciebie jest do bani. Nie jestem tutaj z powodu pracy. Choć ją kocham, to ciebie pragnę. To dla ciebie przyszłam tutaj tej pierwszej nocy. Zawsze chodziło o ciebie. Chcę z tobą być, ale nie będę tego robiła jednostronnie. Chcę, żebyś też mnie kochał, Remy. Nigdy mi nie powiedziałeś, co do mnie czujesz! Jego oczy są jaskrawoniebieskie i zapalają się ogniem, który rozgrzewa całe moje jestestwo. - Brooke, naprawdę nie wiesz? Patrzę na niego, a on klęka na łóżku i trzyma moją twarz. - Jezu, kiedy zobaczyłem cię tego pierwszego wieczoru w Seattle, czułem jakby wessało mnie do gniazdka elektrycznego. Byłem naładowany samym sposobem w jaki się do mnie uśmiechnęłaś, Brooke. Sposób, w jaki na mnie patrzyłaś z mieszanką bólu i podziwu, doprowadził mnie do szaleństwa. Obróciłaś się, żeby odejść i miałaś na sobie te bardzo ładne spodnie. Twój tyłeczek pokazał się, kiedy odchodziłaś, taki wystający i okrągły. Chciałem tylko dokończyć tą przeklętą walkę, żeby pójść za tobą. Przysięgam, że podczas wcześniejszej walki, walczyłem tylko po to, żebyś na mnie patrzyła. Żebyś mnie widziała. Żebyś zobaczyła, że jestem silny i mogę o ciebie walczyć, ochraniać cię. Marzyłem o całowaniu cię, kochaniu się z tobą. Planowałem to wszystko w mojej głowie, kiedy wyskoczyłem z tego ringu i poszedłem za tobą. Kiedy twoja przyjaciółka podała mi twój numer, wróciłem do hotelu i znalazłem pokój pełen dziewczyn, takich, które zawsze ma dla mnie Pete, i nie mogłem patrzeć na żadną z nich. Chciałem patrzeć w twoje oczy i sprawić, żebyś się do mnie uśmiechała. - Wygooglowałem cię, zapisałem twój numer w telefonie i spędziłem całą noc rozmyślając o wszystkich sposobach, w jakie cię przelecę, gdy położę na tobie ręce. Wysłałem ci te bilety, by mieć pewność, że będę cię miał tej nocy. Ale potem zobaczyłem 259

wideo z tobą, kiedy znowu cię wygooglowałem. To była twoja pierwsza próba do Olimpiady i kuśtykałaś ze swoim rozerwanym wiązadłem, płakałaś tak cholernie mocno, a ja chciałem tylko… ciebie. Chciałem spalić klawiatury tych idiotów, którzy komentowali mówiąc, że twoje życie się skończyło, że uderzyła cię depresja. Byłaś mną. Brooke. Mną. I chciałem pójść tam i pokazać im, że są idiotami i w tym samym czasie, chciałem tam kurwa wejść i przenieść cię przez tą cholerną metę. Mieliśmy niedługo wyjechać z miasta, a ja wiedziałem, że muszę widywać cię częściej. Więc cię zatrudniłem. Kiedy potwierdza, że widział moje wideo, prawie się załamuję, słabość dotyka mojego kolana. Momentalnie przypominam sobie nasz pierwszy lot i to jak Remy był pochłonięty oglądaniem mojego kolana. Dotykał go prawie kochająco głaszcząc bliznę kciukiem. I jak mogę zapomnieć o tym jak wycierał mnie ręcznikiem i był bardzo pilny wobec mojego kolana tego dnia, kiedy jego fani obrzucili mnie jajkami? - Próbowałem być z tobą wolny. Chciałem cię poznać i chciałem, żebyś ty poznała mnie i każdego dnia chciałem cię bardziej, Brooke. Tak bardzo. Nie mogłem cię dotknąć i ryzykować, że to zepsuję zanim dowiesz się o mnie. Chciałem, żeby zależało ci na mnie. Chciałem zobaczyć czy mogłabyś mnie zrozumieć… Torturowałem się każdej nocy myśląc o tobie w twoim pokoju, kiedy ja byłem w moim. - Tej nocy, gdy poszliśmy do klubu i tańczyłaś ze mną, nie mogłem się powstrzymać. Byłem taki spięty. A kiedy powaliłaś dla mnie dwóch facetów, zrobiłem się szalenie opiekuńczy. Chciałem położyć cię do łóżka, wrócić tam i wyrządzić tej całej czwórce poważną krzywdę. Ale zostałaś ze mną i zapomniałem o bójce. Chciałem tylko mieć moje usta na całym twoim ciele. Próbowałem się kontrolować, ale w samolocie zabiłaś mnie tymi piosenkami o kochaniu się ze mną. Po prostu musiałem cię mieć. Myśl o wzięciu cię tak mnie cholernie pobudziła, że już byłem nią odurzony. Pod koniec tej walki, byłem maniakalny i naładowany tobą zanim mogłem zabrać cię do łóżka. - A potem obudziłaś się ze mną i zobaczyłem, że przytulałaś się do mnie, Brooke. Miękko i słodko. Kiedy następnym razem byłem sam w łóżku, chciałem otworzyć sobie cholerne żyły, bo tak bardzo chciałem cię obok, więc wróciłem po ciebie. Tylko dzięki temu przetrwałem dzień, te dni. Dzięki myśleniu o tobie w moim łóżku i całowaniu cię bez tchu. Ciągle przeszukiwałem moją muzykę próbując znaleźć takie, które powiedzą ci, co przez ciebie czułem. W środku. Nie jestem dobry w mówieniu tego, ale chciałem, żebyś wiedziała, że jesteś dla mnie wyjątkowa, że jesteś inna niż pozostałe kobiety w moim życiu. 260

- Chciałaś, żebym się z tobą kochał i nie wiesz ile razy prawie się złamałem. Kiedy cię myłem, przysięgam na Boga, że łamało mnie w środku. Ale nie mogłem tego zrobić, nie bez powiedzenia ci, że coś jest ze mną bardzo nie tak i jestem takim tchórzem, Brooke. Nie potrafiłem nawet znaleźć odwagi, by wypowiedzieć do ciebie słowo „dwubiegunowy”. Więc przedłużałem mój czas z tobą, bo jestem samolubny i chciałem, żeby ci zależało zanim się dowiesz. Myślałem, że to zrobi jakąś różnicę i zostaniesz. Nawet moi starzy nie mogli mnie znieść na długi dystans. Ale coś w tobie sprawiło, że myślałem, iż poznasz mnie, zrozumiesz mnie w stopniu w jakim nikt inny nie rozumie. - Remy- mówię. - Miałem rację, Brooke- dodaje głębokim, zachrypniętym szeptem trzymając mnie pod urokiem swoich słów i płynnego spojrzenia.- Kiedy powiedziałem ci o mnie, nadal mnie chciałaś. I jestem zakochany w tobie nie wiem jak długo. Za każdym razem od kiedy próbowałaś mnie powalić na ringu, a skończyło się na tym, że przykładałem twoją małą stopę do mojego brzucha, by ją ogrzać. Jezusie, kiedy zobaczyłem fotografię z tobą i Skorpionem, chciałem go zabić. Chciałem dać ci to, cokolwiek zmusiło cię, żeby poszła do tego pieprzonego dupka i pocałowała jego pierdoloną twarz! Chciałem ci to dać, żebyś zamiast tego pocałowała moją. - Poszedłem do niego, a on czekał. Oczywiście, że czekał. Wiedział, że przyjdę. Widział mnie w klubie. Nigdy wcześniej nie był tak opiekuńczy w stosunku do kobiety. Widział jak wychodzę z ringu po ciebie, kiedy mnie zdyskwalifikowali. Wie, że jesteś moim czułym punktem. Spróbowaliśmy się i płakał jak cholerna ciota. Chciał, żebym przestał. Nie planowałem tego dopóki nie wybiłbym mu wszystkich zębów. Ale zaoferował twoją siostrę, jeśli przestanę i oddam mistrzostwo. Skończył z nią. Była niespokojna odkąd widziała się z tobą, a on nie chciał żadnych kłopotów. Patrzyła jak walczymy, płakała. Zapytałem ją czy jest twoją Norą, a ona powiedziała, że tak. Więc i ja powiedziałem tak. Dostałem to na piśmie, zadzwoniłem po Pete’a, żeby jej pilnował i było po sprawie. Miała zostać wypuszczona, gdy będzie po wszystkim.- Wciąga powietrze, potem drapie się po twarzy wzdychając.- To pierwszy raz, kiedy zrobiłem coś dobrze będąc… nie optymalny. Oparłszy się o mnie, przesuwa nosem po mojej skroni i gorąco rozchodzi się po moim kręgosłupie, kiedy szepcze blisko mojego ucha. - Przepraszam, że nie mogłem ci powiedzieć, ale to musiało tak wyglądać. Kiedy tej nocy, gdy się z tobą kochałem powiedziałem, że nie pozwolę ci odejść, mówiłem poważnie. 261

Chcę cię, Brooke, dla siebie. Mogę cię skrzywdzić, mogę robić głupie rzeczy, ale ja…- Jego wzrok pobudza mnie.- Jestem tak cholernie zakochany w tobie, że już nawet nie wiem, co ze sobą zrobić. Supeł teraz osiągnął już ogromne proporcje w moim gardle i potakuję wycierając łzy. Nie jestem w stanie powiedzieć mu jak bardzo i szalenie zakochałam się w nim. Sprawia, że tak dobrze się czuję. Puszcza mi muzykę. Biega ze mną. Całuje i dotyka mnie. Przepysznie mnie liże. Robi się seksownie zazdrosny przeze mnie. Jednego dnia jest zrzędliwy, a następnego zarozumiały. Kocham jego wszystkie strony. Patrzy na mnie tymi niebieskimi albo czarnymi oczami, i za każdym razem kiedy to robi, po prostu wiem, że jestem tam, gdzie chcę. - Znowu będziesz chciała odejść- szepta czule, gdy łapie mnie pod brodę.- Nie możesz, Brooke, nie możesz odejść. Jesteś moja. Drugą ręką głaska mnie po włosach, a ja znowu obracam się do jego ręki jak kotek szukając jego pieszczot. - Pochłonęłaś mnie, petardko. Skopałaś tyłki dwóm stukilowym facetom. Nigdy o tym nie zapomnę. Wykopałaś moje dziwki. Pete mi powiedział. Rościłaś roszczenia, co do mnie zanim jeszcze dowiedziałaś się, że ja zrobiłem to już wcześniej.- Bierze w pięści moje włosy i przyciąga mnie blisko swoich ust.- Teraz jestem twój i nie możesz mnie rzucić tak jak to zrobiłaś. Nawet, jeśli to spaprzę, to dalej będę twoją partaniną. Potrzebuję go blisko siebie, więc przyciskam się do jego ciała obejmując go za szyję. Jego pot przepysznie wtapia się we mnie.- Nie moją partaniną. Moim prawdziwym. Powarkuje męskim dźwiękiem, obraca głowę i liże mnie po policzku. Uświadomienie sobie, że mój lew wrócił tak mnie rozwiązuje, że czuję jak tonę w jego ramionach, kiedy przesuwa ustami w dół. Wolno i mokro liże moją szczękę. Moją brodę. A potem… moje usta. Chyba czuje jak drżę przy nim, bo obejmuje mnie w pasie i przysuwa opiekuńczo do swojej postury. Liże swoją drogę w moje ciepłe usta miękkimi, badającymi liźnięciami dopóki ich nie otwieram. Dyszę i pozwalam mu zająć się mną w ten przepyszny sposób. - Już mnie więcej kurwa nie zostawiaj- mamrocze, jego język wraca do mojej górnej wargi, dolnej wargi, a potem wpycha się głęboko we mnie. Rozkłada ręce na moim tyłku i ściska mnie zaborczo.

262

Jestem pijana. Odczucia, jakie przynoszą jego pocałunki i liźnięcia są głębokie i drżą we mnie jak następujące po sobie trzęsienia ziemi, każdy kolejny jest większy od poprzedniego. Pocieram moimi sutkami o jego ogromną pierś, a moja płeć pulsuje chęcią poczucia go w środku. Wygląda tak seksownie w swoim sportowym ubiorze, doprowadza mnie do takiej dzikości tym jak pachnie, kiedy ćwiczy, że chcę go rozebrać. Wziąć go. - Mam z tysiąc piosenek w nowej liście o nazwie „Brooke”. Wszystkie opowiadają o tęsknocie za tobą, o kochaniu cię, nienawidzeniu cię i uwielbianiu cię- mówi, gdy sięga pod moją sukienkę i do moich majtek. Właśnie dlatego założyłam tą sukienkę i w rekordowym czasie ściągnęłam ją ze mnie. Zostałam w samym biustonoszu, a Remy z sukcesem zdjął majtki z moich nóg. - Ja też mam trochę, chcę spędzić cały dzień puszczając je ci- szeptam. Przysuwa mnie z powrotem do siebie i sadza nagą na swoich kolanach, znowu pochłaniając moje usta. Tak nakręca mnie swoimi pocałunkami, że boję się, iż dojdę w chwili, kiedy wejdzie we mnie. O Boże, tak bardzo tego potrzebuję, że nawet nie zdaję sobie sprawy, że zginam nogi i siadam na nim okrakiem ocierając się o jego wzwód. Chcę go. W środku. Chcę go tak bardzo, że nie mogę przestać się trząść. - Kocham cię- mówię. To niewiarygodne. Przez całe moje życie żyłam bez niego, ale nawiązało się między nami to szalone połączenie i czuję się pusta bez niego. Odurza mnie kolejnym pocałunkiem, faluję moim ciałem o niego, drażnię jego twardość, jego gorące usta, jego jęki. Sprawia, że pragnę go w najdziksze, najbardziej intensywne sposoby. Odrywa się sięgając do swoich sportowych szortów. - Chcę znowu zagrać ci „I Love You” Avril Lavigne- mówię, gdy próbuje je zdjąć nie naruszając mojego miejsca na jego kolanach. - Pójdę po słuchawki, kiedy skończymy- mruczy zdjąwszy je z jednej nogi i teraz jego mięśnie napinają się, gdy próbuje to samo zrobić z drugą. Pojękuję z wdzięczności na myśl, że znowu będę mogła słuchać muzyki z radością. Zwłaszcza, że potrafiłam myśleć jedynie o kolejnym odsłuchaniu „Iris” i baniu się, że jak głęboko mnie to zaboli. Każda piosenka bez puszczania ją Remiemu, rozrywa mnie.

263

Jestem zasypana emocjami, gdy wtulam się w jego włosy przeczesując je palcami.- I „That’s When I Knew” Alicii Keys.- Zaczynam śpiewać do jego ucha tą rozdzierającą serce, romantyczną piosenkę i wydaje z siebie dziwny dźwięk. Coś pomiędzy chichotem, a jękiem. - Nie śpiewasz najgorzej, kochanie- mruczy. Przestajemy się śmiać, kiedy wchodzi we mnie. Tracę oddech. Jęczy. Jego usta miażdżą moje i nasze pragnienie jest nie do ugaszenia. Mocno kołysze biodrami, jego mięśnie zaciskają się, jego uda pode mną, mięśnie jego brzucha przy moich, jego bicepsy wokół mnie. Kocham czuć jego siłę, gdy kocha się ze mną. Siłę jego kołyszących ruchów, jego ramion, jego potężnej erekcji. Kocham… I znowu zaczynam. Kocham w nim wszystko. - Brooke Dumas- mruczy liżąc moje ucho, jego oczy błyszczą.- Jestem Remington. Śmieję się, a potem jęczę i zatapiam w nim. Poważnie, jest tak cholernie seksowny, że nie mogę tego znieść.

Muzyka: Alicia Keys- That’s When I Knew

264

Czasami nadal nie mogę uwierzyć, że Brooke mnie kocha. Dostaję szału, gdy rozmawia z Petem i Riley’m, czasami nie mogę spać z lęku, że obudzę się, a jej nie będzie obok mnie. Zaczynam robić się zazdrosny o siebie i boję się, że stracę kontrolę, ale gdy mnie dotyka, znajduję moją przystań. Dzisiejszego wieczoru walczę dla niej i chcę, by jej oczy były skierowane tylko na mnie. Później chcę poczuć na sobie jej ręce. Chcę tego sposobu, w jaki mówi mi, że mnie kocha. Pokazuje to, ale nigdy wcześniej tego nie słyszałem. Puszcza mi piosenki miłosne, a ja czepiam się tych tekstów jakby napisała je dla mnie. Czasami mam problem z powiedzeniem tego, co czuję. Czasami czuję tysiąc rzeczy w jednej chwili i nie potrafię znaleźć żadnego słowa, by powiedzieć jej to, co chcę przekazać. To dlatego szukam piosenek, i kiedy tylko porusza we mnie czułą strunę, nie mogę się doczekać, żeby zagrać ją jej. Puściłem jej „Iris”, bo chciałem, żeby wiedziała, że zrobiłbym dla niej całą masę szalonych rzeczy tylko po to, by z nią być. I bardziej niż to, chciałem, żeby mnie poznała. I tak jest. Może nawet zna takie części mnie, których ja nie znam. Za każdym razem, gdy się budzę, sprawdzam, co z nią.- Zraniłem cię?- pytam. Czasami pamiętam czas, kiedy jestem czarny, ale innym razem nie. Całe moje życie rozpada się, gdy mam czarne oczy. Boję się, że ją zranię. Boję się, że znowu sobie pójdzie. Ale wtedy mówi, że obiecuje opowiadać mi o tym całym gównie, które zrobiłem albo powiedziałem i to mnie uspokaja. Szczerze mówiąc, myślę, że nie dałbym rady jej skrzywdzić. Mam zakodowane, by chronić ją nawet przede mną. Myślę, że nawet czarny Remington zabiłby się zanim by ją zranił. Ale nadal śnię, że się budzę i słyszę, że zrobiłem coś głupiego, a jej już nie ma. Każdej nocy mówi mi, że jestem jej prawdziwym. Ona jest moją prawdziwą. Jest moją jedyną. 265

Ale chcę mieć to na papierze. Chcę wygrać w tym roku, i kiedy to zrobię, poproszę ją o to. Bo jest moja. Dzisiejszego wieczoru słyszę tłum, gdy wchodzę na ring. Wsysam go, pozwalam, żeby mnie karmił, ale już obracam się i zatrzymuję w miejscu, gdzie siedzi. Każdy szczegół tego, w co jest dzisiaj ubrana, jest już w mojej głowie. Widzę twarz, która ma oczy tak złote, że czuję się bogatszy od kraju. Jej policzki są zaróżowione. Uśmiech szeroki. Jej widok uderza mnie jak adrenalina. Wzrost dopaminy. Testosteronu. Endorfin. Podnosi mnie. Podnosi mnie tym. Uśmiecham się do niej i wskazuję na nią palcem tak jak mam zamiar robić od teraz, żeby wiedziała.- To dla ciebie. To wszystko. Dla ciebie. Brooke Dumas. Puszcza do mnie całusa, a ja łapię go moją dłonią. Tłum kocha to tak samo jak ja kocham ją. Potem wkładam go do ust, a oni ryczą. I wskazuję na nią śmiejąc się, widzę światełka w jej oczach i nie mogę się doczekać, kiedy będę w niej, kiedy usłyszę jak wzdycha dla mnie, dochodzi dla mnie. Już jestem na haju. Nagły przypływ adrenaliny płynie przeze mnie. Pobiję wszystko, co postawią na mojej drodze tylko po to, żeby być zwycięzcą. Żeby pokazać tej kobiecie, że ja, Remington Pieprzony Tate, jest mężczyzną, którego pragnie. - Jeden jedyny, Remington „Riptide” Tate! Jeszcze raz słyszę moje imię i jestem naćpany tłumem, naćpany jej uśmiechem. Naćpany nią.

Jak zawsze dziękuję wszystkim czytelnikom, bez Was pewnie nie byłoby mnie tutaj. Do zobaczenia w kolejnym sezonie walk w Podziemiu ;D madzik

266

 Gloria Gaynor- I Will Survive  Def Leppard- Love Bites  Goo Goo Dolls- Iris  Sara Bareilles- Love Song  Usher- Scream  Journey- Any Way You Want It  Heart- All I Wanna Do Is Make Love To You  Survivor- High On You  Norah Jones- Come Away With Me  Gym Class Heroes- Fighter  Peter Gabriel- In Your Eyes  Avril Lavigne- I Love You  Alicia Keys- That’s When I Knew

267

Kolejne 3 nie zostały ujęte w książce, ale autorka pisała także przy nich ;)

 Selena Gomez- I Love You Like A Lovesong  Kelly Clarkson- My Life Would Suck Without You  Beyonce- Flaws And All

268