1. Klub Niezdobytych 01 - Wybranka - Laurens Stephanie

Stephanie Laurens

Wybranka Tytul oryginalu: The lady chosen

Przekład: Anna Iwińska

1

Prolog Royal Pavilion w Brighton Październik 1815 roku - Jego Królewska Wysokość musi być naprawdę w poważnych tarapatach, skoro wzywa do siebie Jego Wysokość Króla Anglii tylko po to, by pławić się w blasku jego chwały. Przeciągle wypowiedziane zdanie zabrzmiało bardziej niż cynicznie. Tristan Wemyss, czwarty hrabia Trentham, rozejrzał się po dusznym pokoju pełnym gości, pochlebców i klakierów wszelkiego sortu. To właśnie do nich skierowane były te słowa. Prinny stał otoczony wianuszkiem wielbicieli. Wystrojony w złoto i purpurę, z pagonami obszytymi gęstymi frędzlami, książę regent był w znakomitym humorze, serdeczny i uśmiechnięty. Po raz kolejny opowiadał historie o heroicznych wyczynach swoich ludzi w hrabstwie Derry, które to wieści nadeszły po jego ostatnich potyczkach, a w szczególności tej pod Waterloo. Zarówno Tristan, jak i stojący obok niego dżentelmen, Christian Allardyce, markiz Dearne, wiedzieli jednak, jaka jest prawda: oni tam byli. Wycofali się z otaczającego ich tłumu i stanęli nieco z boku, pod ścianą bajecznie bogato zdobionej sali, by w ten sposób do ich uszu nie docierały oczywiste kłamstwa. - Właściwie - szepnął Tristan do Christiana - to uważałem dzisiejszy wieczór za pewnego rodzaju rozrywkę, możemy nazwać ją markowaniem ciosów, jeśli wolisz. Christian zmarszczył gęste brwi. - Można powiedzieć: Słuchajcie moich opowieści o potędze Anglii i nie martwcie się, że skarbiec jest pusty, a ludzie głodują. Czy tak? Tristan pokiwał głową, jednocześnie opuszczając kąciki ust. - Coś w tym rodzaju. Christian przestał obserwować Prinny'ego i jego świtę i przeniósł spojrzenie na pozostałych gości wypełniających okrągłą salę. Było to ściśle męskie grono, składające się w większości z przedstawicieli wszystkich głównych pułków, które ostatnio brały udział w walkach. Pomieszczenie pełne było kolorowych mundurów, ozdobnych paradnych sznurów, wypolerowanej skóry, futer, a nawet piór. - To dość znamienne, że na zorganizowanie czegoś na kształt przyjęcia z okazji zwycięstwa wybrał Brighton, a nie Londyn, nie uważasz? Zastanawiam się, czy Dalziel miał tu coś do powiedzenia. - Z tego, co słyszałem, to książę nie jest szczególnie lubiany w Londynie, ale wydaje się, że nasz niegdysiejszy przywódca nie zaryzykował spotkania z osobami, które sam umieścił na liście gości. -Tak? Rozmawiali cicho, z przyzwyczajenia zachowując się tak, by ich rozmowa nie wyglądała na nic więcej, jak tylko niezobowiązującą pogawędkę dwojga znajomych. Starych nawyków nie da się tak łatwo wykorzenić, szczególnie że ostatnimi czasy takie właśnie zachowanie było niezbędne, jeśli chciało się pozostać przy życiu. Tristan uśmiechnął się lekko do dżentelmena, który spojrzał w ich stronę, najwyraźniej zastanawiał się, czy może im przerwać. - Widziałem przy stole Deverella, siedział niedaleko. Wspominał, że Warnefleet i St. Austell także tu są. - Mogę jeszcze dodać do listy Tregartha i Blake'a, widziałem ich jadąc tutaj... - Christian nagle urwał. -Ach, rozumiem. Dalziel zgodził się, by zjawili się tu tylko ci z nas, którzy odeszli ze służby. Tristan spojrzał na Christiana, na jego ustach niemal zawsze błąkał się delikatny uśmiech, ale tym razem Tristan uśmiechnął się szeroko. - Potrafisz sobie wyobrazić, że Dalziel pozwala, choćby nawet Prinny'emu, zidentyfikować najbardziej tajnych ze swoich agentów? Christian także chciał się uśmiechnąć, ale uniósł do góry trzymany w dłoni kieliszek i wypił łyczek wina. Dalziel - nie nazywano go inaczej jak właśnie „Dalziel", nikt też go nie tytułował - był wymagającym przełożonym Ministerstwa Spraw Zagranicznych, który ze swojego biura ukrytego gdzieś w czeluściach Whitehall zarządzał siatką zagranicznych szpiegów Jego Wysokości Króla Anglii, siatką, która walnie przyczyniła się do zwycięstwa Anglii i jej sojuszników zarówno w kampanii na Półwyspie Iberyjskim, jak również ostatnio pod Waterloo. Razem z niejakim lordem Whitleyem, swoim odpowiednikiem w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, Dalziel był odpowiedzialny za wszystkie tajne operacje przeprowadzane i w Anglii i poza jej granicami. - Nie zdawałem sobie sprawy, że Tregarth i Blake jechali na tym samym wózku, co my, a o innych wiem tylko ze słyszenia. - Christian spojrzał na Tristana. - Jesteś pewien, że pozostali wyjeżdżają? - Wiem na pewno, że wyjeżdża Warnfleet i Blake, mniej więcej z tego samego powodu, co my. Co zaś się tyczy innych, to tylko spekulacje, ale jakoś nie mogę sobie wyobrazić Dalziela narażającego tajnego agenta takiego kalibru jak St. Austell, Tregarth czy Deverell tylko po to, by spełnić kolejną zachciankę Prinny'ego. 2

- To prawda - odparł Christian, ponownie spoglądając ponad morzem głów wypełniających pokój. Obaj Christian i Tristan, byli wysocy i szczupli, mieli szerokie ramiona i ciała odznaczające się silą mężczyzn przyzwyczajonych do walki i działania, siłą, którą próbowali ukryć pod eleganckim krojem wieczorowych strojów, choć nie do końca im się to udawało. Pod ubraniami obaj nosili ślady wieloletniej służby - charakterystyczne oznaki ich niegdysiejszego, dość niezwykłego zawodu, często niekojarzonego z dżentelmenami. Zarówno oni, jak i ich pięciu przyjaciół, o których wiedzieli, że są tu obecni, służyli Dalzielowi i krajowi ponad dziesięć lat, a Christian niemal piętnaście. Jako tajni agenci wkładali takie maski, jakie im kazano, od arystokraty po zamiatacza ulic, od urzędnika po robotnika. Istniała dla nich tylko jedna miara sukcesu dotrzeć do informacji, po którą ich wystano za linię wroga, zdobyć ją i przetrwać po to, by dostarczyć ją Dalzielowi. Christian westchnął i opróżnił kieliszek. - Będzie mi tego brakowało. Śmiech Tristana zabrzmiał jak parsknięcie. - A nam to może nie? - Tak czy owak, nie jesteśmy już na liście płac Jego Wysokości. - Christian odstawił pusty kieliszek na stojący opodal niski kredens. - Nie rozumiem, dlaczego musimy tu stać i rozmawiać, skoro równie dobrze moglibyśmy to robić gdzie indziej, w znacznie lepszym otoczeniu... - Spojrzenie szarych oczu Christiana napotkało wzrok dżentelmena, który najwyraźniej nadal zastanawiał się, czy do nich podejść, po chwili dżentelmen raz jeszcze na nich zerknął i odwrócił się. - I to bez ryzykowania, że będziemy musieli silić się na uprzejmość wobec jakiegoś lizusa, który do nas podejdzie i będzie się domagał, byśmy go zabawiali opowieściami o przygodach, jakie mieliśmy na służbie. Zerkając na Tristana, Christian uniósł brwi. - Tak jak mówisz. Myślisz, że powinniśmy opuścić towarzystwo tych przyjemniaczków? - Jak najbardziej. - Tristan oddal pusty kieliszek przechodzącemu obok lokajowi. - Masz na myśli jakieś konkretne miejsce? - Zawsze miałem słabość do „Kotwicy", mają tam bardzo przytulną boczną salkę. Tristan kiwnął głową. - Niech więc będzie „Kotwica". Może lepiej nie wychodźmy razem, jak myślisz? Christian uśmiechnął się. - Jeśli będziemy szli obok siebie, wyglądali na pogrążonych w poważnej rozmowie i rozmawiali przyciszonymi głosami, to nie widzę powodu, dla którego nie mielibyśmy razem udać się wprost do wyjścia. Wyszli. Każdy, kto na nich spojrzał, dochodził do wniosku, że zostali wezwani w jakiejś tajemniczej, lecz bez wątpienia niezwykle ważnej sprawie. Lokaj pospieszył, by podać im płaszcze. Zatrzymali się zaraz za drzwiami, odetchnęli głęboko, pozbywając się z płuc ogłupiającej duszności i nadęcia, którymi przepełniony był Pavilion, potem wymieniwszy nieznaczne uśmiechy, ruszyli przed siebie. Zostawiając za plecami rzęsiście oświetlone wejście, wyszli na North Street, skręcili w prawo lekkim krokiem typowym dla mężczyzn, którzy doskonale wiedzą, dokąd zmierzają - a szli w stronę Brighton Square i leżących za nim alej. Gdy dotarli do wąskich brukowanych uliczek, wzdłuż których stały chaty rybaków, odruchowo zaczęli zachowywać się tak, jak mieli w zwyczaju to robić, pracując razem: zmieniali się miejscami przy każdym skrzyżowaniu, rozglądali uważnie, przyglądali cieniom... Nawet jeśli któryś z nich przypomniał sobie, że przecież są u siebie, bezpieczni, że nic im nie grozi, że nie są już zbiegami, nie są na wojnie, to ani nic nie powiedział, ani nie próbował zmieniać zachowania, które i w przypadku Tristana i Christiana stało się ich drugą naturą. Równym krokiem zmierzali w kierunku południowym, skąd z ciemności nocy dochodził szum morza. Wreszcie skręcili w Black Lion Street, która biegła w dół aż do miejsca, gdzie wody kanału La Manche uderzały o nabrzeże, po jego drugiej stronie spędzili ostatnie dziesięć lat... Stanęli pod bujającym się szyldem „Kotwicy", zapatrzyli się w ciemność spowijającą domy na końcu ulicy. Dotarł do nich niesiony przez wiatr zapach morza i soli i tak dobrze im znany intensywny zapach morskich alg. Obu na moment ogarnęły wspomnienia, a potem niemal równocześnie odwrócili się w stronę drzwi, pchnęli je i weszli do środka. Ogarnęło ich ciepło, dźwięk prowadzonych po angielsku rozmów i chmielowy zapach dobrego angielskiego ale. Odprężyli się, wreszcie czując, że opada z nich jakieś nieokreślone napięcie. Christian podszedł do kontuaru. - Dwa kufle najlepszego piwa. Karczmarz skinął na powitanie głową i zaraz nalał dwie pinty. Christian spojrzał za kontuar, na wpół otwarte drzwi. - Usiądziemy w bocznej salce - powiedział. 3

Karczmarz rzucił na niego okiem, a potem postawił na ladzie dwa kufle piwa z pianką i zerknął w stronę drzwi prowadzących do salki. - Jeśli o to chodzi, sir, to oczywiście jesteście mile widziani, ale jest tam już grupa innych dżentelmenów i może nie będą zachwyceni obecnością obcych. Christian uniósł brwi, a potem sięgnął do klapy przy barze i podniósł ją, by móc przejść do salki, jednocześnie zabrał z lady jeden z kufli. - Zaryzykujemy. Tristan stłumił śmiech, rzucit karczmarzowi monetę, uniósł drugi kufel i podążył za Christianem. Stał tuż za nim, gdy Christian pchnął drzwi prowadzące do bocznego pomieszczenia. Grupa dżentelmenów zgromadzona wokół dwóch zsuniętych razem stołów spojrzała w tamtą stronę. Na Christianie i Tristanie spoczęło spojrzenie pięciu par oczu, a uśmiech na twarzach ich właścicieli przybladł. Charles St. Austell siedzący na samym końcu stołu rozparł się na krześle i wielkodusznie zaprosił ich do środka skinieniem dłoni. - Jesteście lepsi od nas. Właśnie mieliśmy się zakładać, jak długo jeszcze tam wytrzymacie. Pozostali dżentelmeni wstali, by można było poprzestawiać stoły i krzesła. Tristan zamknął drzwi, odstawił kufel i przyłączył się do powitań i prezentacji. Mimo że każdy z nich służył Dalzielowi, nigdy nie spotkali się wszyscy razem, w siódemkę, znali się tylko niektórzy, nie było jednak wśród nich nikogo, kto znałby wszystkich. Christian Allardyce, najstarszy z nich i najdłużej w służbie, działał na wschodzie Francji, często też w Szwajcarii, Niemczech oraz różnych innych niewielkich państwach i księstwach. Z jego jasną karnacją i talentem do języków w tej części Europy radził sobie doskonale. Tristan w swojej służbie zajmował się wieloma rzeczami, często znajdując się w samym centrum wydarzeń, w Paryżu i innych dużych miastach. Jego płynny francuski, a także niemiecki i włoski, w połączeniu z brązowymi włosami i oczami służyły dobrze i Tristanowi i jego krajowi. Ścieżki Tristana nigdy nie krzyżowały się ze ścieżkami Charlesa St. Austella, na zewnątrz najbardziej ekstrawaganckiego i krzykliwego z całej grupy. Ze swoimi czarnymi, układającymi się w fale włosami i błyszczącymi granatowymi oczami, Charles jak magnes przyciągał kobiety, starsze i młodsze. Półkrwi Francuz, władający doskonale tym językiem, potrafił doskonale wykorzystywać swe fizyczne przymioty. Był głównym rządowym tajnym szpiegiem Dalziela w południowej Francji, w Carcasonne i Tuluzie. Gervase Tregarth, Kornwalijczyk o kręconych brązowych włosach i przenikliwym spojrzeniu orzechowych oczu, z tego co wiedział Tristan, ostatnie dziesięć lat spędził w Bretanii i Normandii. Znali się z St. Austellem jeszcze z dawnych lat, ale nigdy nie spotkali się na służbie. Tony Blake był potomkiem angielskiego rodu, również o połowicznie francuskich korzeniach. Czarnowłosy i czarnooki był najelegantszym dżentelmenem z całej grupy, ale pod elegancką fasadą krył się wyrazisty i ostry charakter. Był tym z tajnych agentów, którego Dalziel najczęściej wykorzystywał, by przenikał do siatek francuskich asów wywiadu, co było niezwykle ryzykownym przedsięwzięciem. To, że Tony jeszcze żył, było najlepszym świadectwem jego charakteru i odwagi. Jack Wernfleet na pozór stanowił zagadkę. Wyglądał na typowego Anglika, miał jasnobrązowe włosy i orzechowe oczy i był tak oszałamiająco przystojny, że trudno było sobie wyobrazić, że niezmiennie był niezwykle skuteczny w penetrowaniu francuskiej floty handlowej oraz wielu innych przedsięwzięć gospodarczych. Był jak kameleon, bardziej nawet niż pozostali. Niewielu było takich, którzy w jego usposobieniu potrafili dostrzec coś więcej niż tylko poufałość. Deverell był ostatnim dżentelmenem, z którym Tristan wymienił uścisk dłoni, dobrze się prezentował, miał łagodny uśmiech, ciemnobrązowe włosy i zielonkawe oczy. Poza tym, że był przystojny, posiadał też talent do wtapiania się niepostrzeżenie w każdą możliwą grupę. Służył niemal wyłącznie w Paryżu i nigdy nie został wykryty. Gdy zakończyły się powitania i uściski dłoni, wszyscy usiedli. W izbie, w której się znajdowali, wreszcie zrobiło się przyjemnie, ogień wesoło trzaskał w kominku, a oni siedzieli przy jednym stole, ramię przy ramieniu w migoczącym blasku rzucanym przez płomienie. Wszyscy byli wysocy i barczyści, wszyscy w którymś momencie życia byli gwardzistami w tym czy innym pułku, do czasu aż odnalazł ich Dalziel i namówił na służbę krajowi w charakterze tajnych agentów. Nie musiał ich zresztą zbyt długo namawiać. Delektując się pierwszym łykiem piwa, Tristan przyglądał się wszystkim siedzącym. Na pierwszy rzut oka bardzo różni, w głębi duszy byli jak bracia. Wszyscy byli dżentelmenami, urodzonymi w rodzinach o arystokratycznym rodowodzie, wszyscy posiadali podobne cechy, umiejętności i talenty, chociaż każdy z nich był na swój sposób inny. Najważniejsze jednak, że każdy z nich potrafił igrać z niebezpieczeństwem, każdy z nich bez mrugnięcia okiem akceptował to, że wciąż balansowali na granicy życia i śmierci, a co więcej, przychodziło im to z wrodzoną pewnością siebie i beztroską arogancją. Każdy z nich kochał przygody, 4

ale najważniejsze, że wszyscy byli do bólu lojalni. Deverell odstawił kufel i zapytał: - Czy to prawda, że wszyscy odeszliśmy ze służby? Dżentelmeni pokiwali głowami, spoglądając po sobie. Deverell uśmiechnął się. - Czy będę niegrzeczny, jeśli zapytam, dlaczego? - Spojrzał na Christiana. - Zakładam, że w twoim przypadku pan Allardyce stal się markizem Dearne? Christian pochylił głowę. - To prawda. Gdy zmarł mój ojciec i tytuł przeszedł na mnie, zniknęły wszystkie możliwości. Gdyby nie to, że walczyłem pod Waterloo, teraz byłbym stałym elementem krajobrazu wśród owiec i bydła. Ton jego głosu, nieco zdegustowany, wywołał uśmiechy na twarzach wszystkich zebranych. - Brzmi to dziwnie znajomo. - Charles St. Austell spuścił wzrok i spojrzał na stół. - Nie spodziewałem się, że odziedziczę tytuł, ale gdy byłem poza domem, moi dwaj starsi bracia mnie zawiedli. Tak więc teraz to ja jestem hrabią Lostwithiei, a ponadto, o czym wciąż przypominają mi siostry, szwagierki i moja droga matka, wciąż jeszcze niespieszno mi do ołtarza. Jack Warnefleet zaśmiał się, ale nie był to wesoły, beztroski śmiech. - Ja także zupełnie niespodziewanie dołączyłem do klubu. Spodziewałem się, że po ojcu przejmę tytuł, ale posiadłości i pieniądze przeszły na mnie przez moją stryjeczną babkę, o której istnieniu do tej pory miałem tylko mgliste pojęcie. I teraz dowiedziałem się, że jestem dość wysoko w rankingu kawalerów do wzięcia i mogę oczekiwać, że zakusy na mnie będą trwały tak długo, aż wreszcie poddam się i ożenię. - Moi, aussi! - Gervase Tregarth skinął głową w stronę Jacka. - W moim przypadku poszło o kuzyna, który poddał się suchotom i zmarł w idiotycznie młodym wieku, więc ja zostałem hrabią Crowhurst, właścicielem domu w Londynie, którego nawet nie widziałem i którego w gruncie rzeczy nie potrzebuję. Oczywiście poinformowano mnie, że jako ostatni z rodu mam jak najszybciej znaleźć sobie małżonkę i postarać się o potomka. Tony Blake prychnął lekceważąco. - Ale ty przynajmniej nie masz matki Francuzki. Uwierz mi, są niezrównane, jeśli trzeba kogoś zawlec do ołtarza. - Chyba się za to napiję. - Charles uniósł kufel w stronę Tony'ego. - Ale czy to oznacza, że ty także wróciłeś na stare śmieci tylko po to, by się dowiedzieć, że twój los został już przesądzony? Tony westchnął. - Dzięki mojemu ojcu jestem teraz wicehrabią Torrington. Miałem nadzieję, że stanie się to dopiero za wiele lat, ale... - Wzruszył ramionami. - Nie wiedziałem, że w ciągu ostatnich kilku lat mój ojciec zajął się różnego rodzaju inwestycjami. Spodziewałem się odziedziczyć tyle, by wystarczyło na życie na przyzwoitym poziomie, ale nie przypuszczałem, że odziedziczę fortunę. A potem odkryłem, że o wszystkim wie cała śmietanka towarzyska. Jadąc tutaj, zatrzymałem się na chwilę w mieście u mojej matki chrzestnej - znów wzruszył ramionami - i mało mnie tam nie stratowały tłumy panien na wydaniu. Było strasznie. - Wszystko dlatego, że straciliśmy tak wielu ludzi pod Waterloo - odezwał się Deverell i zaczął kontemplować zawartość własnego kufla, przy stole na chwilę zapadła cisza, wszyscy myśleli o poległych druhach, a potem unieśli w górę kufle i napili się. - Muszę się do czegoś przyznać: wpadłem w tarapaty podobne do waszych - powiedział Deverell odstawiając kufel. - Gdy wyjeżdżałem z Anglii, nie spodziewałem się niczego, a już najmniej tego, że jakiś daleki kuzyn, piąta woda po kisielu, wyciągnie kopyta, ja zostanę wicehrabią Paignton, właścicielem domów, posiadłości i znacznych dochodów - dokładnie tak samo jak wy wszyscy, arystokratą, który potrzebuje żony. Poradzę sobie z zarządzaniem ziemią i majątkiem, ale jeśli chodzi o towarzyskie obowiązki - są jak sieć, w którą się wpada, gorsze niż knute we Francji spiski. - A jeśli zawiedziesz, to konsekwencje wpędzą cię do grobu - wtrącił St. Austell, a w odpowiedzi usłyszał, lekko już pijackie, pomruki aprobaty. Wszyscy zebrani utkwili spojrzenia w Tristanie, który się uśmiechnął. - Wszystko to brzmi jak litania podobnych do siebie historii, ale obawiam się, że moja powali was na kolana. - Tristan spojrzał w dół, na kufel. - Po powrocie także i ja odkryłem, że spoczywa na mnie ogromna odpowiedzialność - tytuł, dwie posiadłości i domek myśliwski, w sumie spory majątek. Problem polega na tym, że w obu posiadłościach mieszka wiele pań: stryjecznych ciotek, kuzynek i innych spokrewnionych osóbek. Wszystko to odziedziczyłem po moim stryjecznym dziadku, niedawno zmarłym hrabim Trenthamie, który czuł głęboką odrazę do swojego brata, a mojego dziadka, jak i do mojego nieżyjącego już ojca. Twierdził, że jesteśmy nicponiami i marnotrawcami, po których niczego dobrego nie można się spodziewać, którzy pojawiają się i znikają, kiedy tylko przyjdzie im na to ochota, włóczą się po świecie i tak dalej... Gwoli sprawiedliwości muszę jednak dodać, że teraz, gdy poznałem już całą armię kobiet z rodziny i wszystkie moje stryjeczne babki, zaczynam rozumieć punkt widzenia staruszka. Musiał czuć się jak w 5

pułapce, jak ktoś skazany na dożywocie w towarzystwie plotkujących i we wszystko się wtrącających kobiet. Zebranych wokół stołu przebiegł dreszcz odrazy, twarz Tristana stała się jeszcze bardziej posępna. - W rezultacie, gdy zmarł najpierw jego wnuk, a potem także i syn, a stryjeczny dziadek zorientował się, że to ja będę po nim dziedziczył, wymyślił, że do testamentu dołączy iście diabelski zapisek. Owszem, odziedziczyłem tytuł, ziemię, posiadłości i ogromne pieniądze, ale tylko na rok. Jeśli w ciągu tego roku się nie ożenię, tytuł, ziemia i posiadłości - czyli wszystko to, do czego mam prawo - nie zostaną mi odebrane, ale większa część majątku, czyli właśnie pieniądze, zostaną przekazane na przeróżne cele charytatywne. Gdy Tristan skończył swoją opowieść, najpierw zapadła cisza, dopiero po chwili Jack Warnefleet zapytał: - A co wtedy stanie się z całą armią starszych pań? Tristan podniósł wzrok, potem zmrużył oczy. - To jest właśnie ta diabelska część planu - pozostaną w moich posiadłościach jako rezydentki. Nie mają gdzie pójść, a ja przecież nie mógłbym wyrzucić ich na ulicę. Wszyscy zebrani wpatrywali się w Tristana, a w ich oczach malowało się współczucie dla trudnego położenia, w jakim się znalazł. - To doprawdy nikczemność zrobić ci coś takiego - powiedział Gervase, zamilkł na chwilę, po czym zapytał: - Ile jeszcze masz czasu? - Do czerwca. - Masz więc cały następny sezon na dokonanie wyboru. - Charles odstawił kufel i odsunął go od siebie. - W gruncie rzeczy wszyscy jedziemy na tym samym wózku. Jeśli nie znajdę żony mniej więcej w tym samym czasie, moje siostry, szwagierki i matka doprowadzą mnie do obłędu. - Ostrzegam cię, że ja nie zamierzam tak łatwo się poddać. - Tony Blake rozejrzał się po siedzących wokół towarzyszach. - Gdy uciekłem spod skrzydeł mojej chrzestnej matki, szukałem schronienia w Boodles. Tony z rezygnacją pokręcił głową. - To był zły wybór. W ciągu niespełna godziny nie jeden, ale dwóch dżentelmenów, których nigdy wcześniej nie widziałem na oczy, podeszło do mnie i zaprosiło na kolację! - Zaatakowali cię w twoim klubie?! - Jack powiedział to, o czym wszyscy pomyśleli. Tony z ponurą miną pokiwał głową i odparł: - A co gorsza, gdy wróciłem do domu, znalazłem cały stos zaproszeń, wysoki dosłownie na pół metra. Kamerdyner powiedział, że zaczęły nadchodzić dzień po tym jak przysłałem wiadomość, że wracam napisałem do mojej matki chrzestnej, że może ją odwiedzę. Zapadła cisza, gdy wszyscy trawili tę wiadomość, szacowali, zastanawiali się... Christian pochylił się nad stołem. - Kto jeszcze był w Londynie? Wszyscy pozostali pokręcili głowami, dopiero niedawno wrócili do Anglii i udali się wprost do swoich posiadłości. - Bardzo dobrze - ciągnął Christian. - Ale czy to oznacza, że gdy którykolwiek z nas wychyli głowę i odważy pokazać się w mieście, będziemy prześladowani tak jak Tony? Próbowali to sobie wyobrazić... - Tak naprawdę - odezwał się Deverell - to najprawdopodobniej będzie jeszcze gorzej. Wiele rodzin jest teraz pogrążonych w żałobie i jeśli nawet są w Londynie, to nie będą chodzić z wizytami. Liczba tych, którzy to zrobią, nie powinna być duża. Wszyscy spojrzeli na Tony'ego, który pokręcił głową. - Nie wiem i nie zamierzam czekać, by się o tym przekonać. - Ale skoro Deverell tak mówi, to na pewno tak właśnie będzie. - Gervase przybrał poważny wyraz twarzy. Ale żałoba skończy się wystarczająco wcześnie przed sezonem, wszystkie harpie będą spięte i gotowe, by ruszyć do ataku, poszukać sobie ofiar, a będą jeszcze bardziej zdeterminowane i zdesperowane niż zwykle. - Do diabla! - Tym razem Charles powiedział to, co wszyscy chcieli powiedzieć. - Będziemy dokładnie tym rodzajem celu, którym przez ostatnie dziesięć lat staraliśmy się nie być. Christian z powagą pokiwał głową, trzeźwo oceniając sytuację. - W innych okolicznościach może i tak, ale cały czas trwa pewnego rodzaju wojna, swoista gra, w którą grają panie z towarzystwa. Kręcąc głową, Tristan rozparł się wygodnie na swoim krześle. - Smutny to dzień, gdy po tym wszystkim, co zgotowali nam Francuzi, my, bohaterowie Anglii, wracamy do domu i musimy stawić czoło jeszcze większemu zagrożeniu. - Zagrożeniu naszej przyszłości, które jest straszniejsze od wszystkich innych, z którym, dzięki naszemu oddaniu państwu i królowi, do tej pory nie musieliśmy się mierzyć w takim stopniu, jak wielu młodych mężczyzn - dodał Jack. Zapadła cisza. - Wiecie co... - zaczął Charles St. Austell bawiąc się kuflem - stawialiśmy czoło gorszym wyzwaniom i zawsze wygrywaliśmy. - Podniósł wzrok i się rozejrzał. - Wszyscy jesteśmy mniej więcej w tym samym 6

wieku, prawda? Ile jest między nami różnicy? Pięć lat? Wszyscy musimy zmierzyć się z podobnym zagrożeniem i wszyscy dążymy do tego samego celu i z tych samych pobudek. A może byśmy się skrzyknęli? Zaczęli działać razem, by nawzajem sobie pomóc? - Jeden za wszystkich, wszyscy za jednego? - zapytał Gervase. - A czemu nie? - Charles znów przebiegł wzrokiem po twarzach zgromadzonych wokół stołu dżentelmenów. - Jeśli chodzi o planowanie i strategię, wszyscy mamy dość doświadczenia, więc może i do tej sprawy powinniśmy podejść jak do kolejnego zadania? Jack wstał. - Nie rywalizujemy przecież ze sobą - powiedział i także spojrzał po twarzach pozostałych. - Wszyscy jesteśmy w pewnym stopniu do siebie podobni, ale wiele nas także różni, pochodzimy z różnych rodzin, z różnych hrabstw. Poza tym problem nie polega na tym, że odpowiednich dam jest za mało, ale że tych ubiegających się o nasze względy jest zbyt wiele. - Myślę, że to doskonały pomysł. - Christian oparł się łokciem o stół i spojrzał najpierw na Charlesa, potem na pozostałych. - Wszyscy musimy się ożenić. Nie wiem jak wy, ale ja będę walczył do ostatniego tchu, by zachować kontrolę nad moim przeznaczeniem. To ja wybiorę sobie żonę - nie pozwolę, by ktokolwiek mi ją narzucił, niezależnie od tego, kto i jak próbowałby to zrobić. Dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności Tony rozpoznał teren i teraz już wiemy, że wróg będzie czekał, gotów, by zaatakować, gdy tylko pojawimy się na horyzoncie. - Christian znów spojrzał na swoich towarzyszy. - W jaki więc sposób przejmiemy inicjatywę? - W taki sam jak zawsze - odparł Tristan. - Informacja jest kluczowa. Podzielimy się tym, co każdemu z nas uda się ustalić - usposobienie wroga, jego zwyczaje, ulubiona strategia działania. Deverell pokiwał głową. - Podzielimy się informacjami o taktyce, którą każdy z nas zastosuje i ostrzeżemy się nawzajem o ewentualnych problemach i pułapkach. - Ale to, co najpierw jest nam potrzebne... to, co jest nam potrzebne najbardziej - wtrącił się Tony - to bezpieczne schronienie. Zawsze, gdy wchodzimy na terytorium wroga, bezpieczne schronienie jest pierwszą rzeczą, o którą dbamy. Zamilkli rozmyślając nad planami, które właśnie się krystalizowały. Charles się skrzywił. - Nim usłyszałem wszystko, co zostało tu powiedziane, pomyślałem, że mogłyby w tej roli sprawdzić się kluby dla dżentelmenów, w których bywamy, ale teraz jasno widzę, że nie nadają się do tego celu. - To prawda. A nasze domy nie nadają się dokładnie z tego samego powodu. - Jack zmarszczył brwi. -Tony ma rację, potrzebujemy miejsca, co do którego będziemy mieli pewność, że jesteśmy tam bezpieczni, gdzie będziemy mogli się spotykać i wymieniać informacjami. Kto wie? Może przyjdą takie czasy, że ukrywanie tego, że się znamy, może okazać się zaletą, w każdym razie w towarzystwie. Pozostali pokiwali głowami, wymieniając znaczące spojrzenia. Christian był tym, który ubrał w słowa to, o czym wszyscy myśleli: - Potrzebujemy własnego klubu. Nie takiego, w którym można mieszkać, choć na wszelki wypadek powinno tam być kilka pokoi sypialnych, ale takiego, w którym będziemy mogli się spotykać, gdzie będziemy planować i z którego będziemy mogli bezpiecznie kierować naszymi podbojami, nie musząc wciąż oglądać się za siebie. - Nie potrzebujemy żadnej kryjówki - powiedział Charles głosem, w którym brzmiała nutka zadumy. Bardziej czegoś na kształt eleganckiej rezydencji, może zamku... - Bastionu nie do zdobycia w samym środku terytorium wroga. - Deverell stanowczo pokiwał głową. - Bez takiego miejsca będziemy zbyt widoczni, jak na widelcu. - Zbyt długo nas tu nie było - wtrącił się Gervase, przełykając ślinę. - Teraz, jeśli tanecznym krokiem zjawimy się w towarzystwie zupełnie do tego nieprzygotowani, harpie rzucą się na nas i przywiążą do siebie. Zdążyliśmy już zapomnieć, jak to jest... Jeśli w ogóle kiedykolwiek to wiedzieliśmy... Słowa Gervasego stanowiły ciche przyznanie, że wypływają na nieznane, a co za tym idzie, niebezpieczne wody - po ukończeniu dwudziestego roku życia żaden z nich nie spędził w towarzystwie wystarczająco dużo czasu. Christian spojrzał na siedzących wokół stołu dżentelmenów. - Mamy jeszcze pięć pełnych miesięcy do chwili, gdy będzie nam potrzebna kryjówka, jeśli uda się ją zorganizować do końca lutego, będziemy mogli wrócić do miasta, wśliznąć się niepostrzeżenie i zniknąć, kiedy tylko będziemy chcieli... - Moja posiadłość w Surrey, to przecież blisko Londynu. - Tristan popatrzył w oczy pozostałym. - Jeśli zdecydujemy się już na jakąś konkretną siedzibę dla naszego klubu, mogę wśliznąć się do miasta i wszystko zorganizować, nie wywołując przy tym żadnego zamieszania. Charles zmrużył oczy, jego spojrzenie nagle wydało się odległe i chłodne. 7

- Potrzebujemy miejsca, do którego zewsząd będzie blisko, ale nie za blisko. - Gdzieś, gdzie łatwo dotrzeć, ale nie rzuca się w oczy. - Deverell w zamyśleniu stukał palcami w stół. - Im mniej w sąsiedztwie będzie osób, które nas rozpoznają, tym lepiej. - Może dom... Przerzucali się pomysłami i wymaganiami, które miała spełniać ich kryjówka, ich bastion, lecz szybko ustalili, że najlepszy będzie dla nich dom w cichej okolicy, poza granicami Mayfair, ale niezbyt od niej oddalony, zdecydowanie jednak z dala od samego centrum miasta, dom z kilkoma salonami, na tyle duży, by mogli się w nim czuć swobodnie, dom, w którym będą pokoje, gdzie mogliby spotykać się z damami, jeśli tylko zajdzie taka potrzeba. Pozostała część domu musi być jednak pozbawiona obecności kobiet, ma mieć przynajmniej trzy sypialnie, gdyby okazały się potrzebne, kuchnie i kwatery dla służby. I oczywiście służbę, która zrozumie ich wymagania. - Wszystko już wiemy. - Jack klepnął dłonią w blat stołu. - Chodźcie! - powiedział, chwytając za kufel i unosząc go do góry. - Wypijemy za Prinny'ego i jego brak popularności. Gdyby nie on, nie byłoby nas teraz tutaj i nie mielibyśmy szansy zadbać o naszą bezpieczną przyszłość. Uśmiechając się szeroko, wszyscy wypili, potem Charles odsunął krzesło, wstał i uniósł kufel. - Panowie! Ogłaszam otwarcie naszego klubu! Naszego ostatniego, niezdobytego bastionu opierającego się swatkom z towarzystwa, naszej bezpiecznej bazy, z której będziemy wnikać w środowisko dam, rozpoznawać je i wybierać z niego te, które sami zechcemy wybrać. A potem weźmiemy towarzystwo szturmem i pojmiemy nasze wybranki! Wszyscy się roześmiali i hałaśliwie podnieśli ze swoich miejsc. Charles pochylił się w stronę Christiana. - Ogłaszam otwarcie klubu, który pozwoli nam przejąć kontrolę nad naszym przeznaczeniem i który pozwoli nam samym rządzić domowym ogniskiem, które chcemy rozpalić. Panowie! - Charles uniósł kufel. Ogłaszam otwarcie Klubu Niezdobytych! Głośnym okrzykiem wyrazili swą aprobatę i opróżnili kufle. W ten oto sposób powstał Klub Niezdobytych.

Rozdział 1 Pożądanie i cnotliwa niewiasta - tylko kompletny głupiec połączyłby te dwie rzeczy. Tristan Wemyss, czwarty wicehrabia Trentham, po głębszym zastanowieniu przyznał, że rzadko nazywano go głupcem, mimo to stał teraz w oknie, przyglądając się niewątpliwie cnotliwej damie i oddając rozmyślaniom o niewątpliwie pożądliwym charakterze. Było to nawet zrozumiałe... Dama była wysoka, ciemnowłosa i posiadała smukłą figurę o subtelnych krągłościach, którą można było podziwiać w całej okazałości, jako że spacerując na tyłach ogrodu sąsiedniego domu, zatrzymywała się to tu, to tam, pochylając się, by przyjrzeć się listkom, bujnym kwiatom bądź nieprzystojnie wręcz bogatym rabatom. Był luty, było ponuro i chłodno jak zwykle o tej porze roku, jednak sąsiedni ogród pełen był przeróżnych roślin, których liście w kolorze ciemnej zieleni i brązu rozwijały się mimo przymrozków. Wprawdzie drzewa i krzewy pozbawione były listowia, jednak w tym ogrodzie, zupełnie inaczej niż w większości londyńskich ogrodów o tej porze roku, rozkwitało życie. Tristan nie interesował się szczególnie ogrodnictwem, tym razem jego uwagę przyciągnęła dama, jej wdzięczny chód, gibkość ciała, jej pochylona głowa, gdy przyglądała się kwiatom, jej włosy o głębokim mahoniowym kolorze upięte w kok. Z tej odległości nie mógł dostrzec wyrazu jej twarzy, ale zauważył, że ma ją jasną i owalną, wyraźnie wskazującą na czystość i delikatność jej właścicielki. U jej stóp kręcił się pies, kudłaty wilczur irlandzki i leniwie obwąchiwał wszystko, co stanęło mu na drodze. Pies towarzyszył jej zawsze, gdy wychodziła. Wewnętrzny głos, którego zawsze słuchał i któremu ufał, powiedział Tristanowi, że dziś uwaga damy nie była skupiona na niczym szczególnym, że po prostu zabija czas na coś czekając. Albo na kogoś. - Proszę pana? Odwrócił się. Stał w wykuszowym oknie biblioteki na pierwszym piętrze w tylnej części szeregowego domu przy Montrose Place dwanaście. Tristan wraz z sześcioma innymi spiskowcami, członkami Klubu Niezdobytych, kupił ten dom zaledwie trzy tygodnie temu. Zajęci byli wyposażaniem go, by mógł im służyć jako kryjówka, jako ostatni bastion mający ich chronić przed swatkami z towarzystwa. Dom stojący w cichej okolicy, w Belgravii, za którą leżał Mayfair, gdzie wszyscy członkowie klubu mieli własne domy, doskonale pasował do ich potrzeb. Okna biblioteki wychodziły na leżący za domem ogród, widoczny był z nich również ogród sąsiedniego, okazałego domu oznaczonego numerem czternastym, w którym mieszkała owa dama, którą Tristan od 8

dłuższej chwili obserwował. W drzwiach biblioteki stal pan Billings, stolarz, który nadzorował remont i z uwagą przyglądał się pogniecionej kartce, którą trzymał w ręce. - Wydaje mi się, że zrobiliśmy już wszystko, czego pan sobie życzył, poza szafkami w gabinecie. - Billings podniósł wzrok znad kartki. - Gdyby mógł pan zerknąć na te szafki i sprawdzić, czy wyglądają tak, jak mają wyglądać, to jeszcze dziś moglibyśmy je skończyć i zabrać się za malowanie, lakierowanie i sprzątanie, żeby można już się było wprowadzić. - Doskonale. - Tristan odwrócił się od okna. - Zaraz tam pójdę - odparł. Potem rzucił jeszcze jedno krótkie spojrzenie na sąsiedni ogród i zobaczył blondwłosego chłopca biegnącego w stronę damy, zobaczył, że ona się odwraca, zauważa chłopca i niecierpliwie czeka... Najwyraźniej na wiadomość, którą chłopiec ma jej do przekazania. Tristan nie miał bladego pojęcia, dlaczego dama tak go zafascynowała. Wolał przecież blondynki nieco hojniej obdarzone przez naturę, a poza tym, mimo że dość desperacko potrzebował żony, dama nie była już na tyle młoda, by wciąż istnieć na małżeńskim targowisku - z pewnością jest już mężatką. Z trudem oderwał od niej wzrok i zapytał Billingsa: - Jak pan myśli, ile potrzeba czasu, by dom był gotów do zamieszkania? - Jeszcze kilka dni, może tydzień. Pomieszczenia dla służby są prawie gotowe. Tristan skinieniem nakazał Billingsowi iść przed sobą, skierowali się ku drzwiom. - Proszę pani! Proszę pani! Pan jest tutaj! Nareszcie! Leonora Carling wzięła głęboki oddech, wyprostowała się i uśmiechnęła do małego posłańca. - Dziękuję, Toby. Czy to ten sam dżentelmen, który był tu wcześniej? Toby pokiwał głową. - Ten sam, o którym Quiggs mówił, że jest jednym z właścicieli. Quiggs był czeladnikiem u stolarza, który prowadził remont w sąsiednim domu. Toby, jak zawsze ciekawski, szybko się z nim zaprzyjaźnił i tym sposobem Leonora dowiedziała na tyle dużo o planach dżentelmenów właścicieli domu obok - że zdecydowała, iż chce dowiedzieć się więcej, dużo więcej, o nich samych. Toby miał zmierzwione włosy i policzki zaróżowione od wiatru, przestępował z nogi na nogę. - Będzie pani musiała się pospieszyć, jeśli chce pani ich zastać - tak powiedział Quiggs, bo pan Billings już kończy remont, a potem najprawdopodobniej ten dżentelmen wyjedzie. - Dziękuję. - Leonora poklepała Toby'ego po ramieniu i lekko pociągnęła go za sobą, szybkim krokiem zmierzając w stronę tylnego wejścia do domu. Henrietta, jej wilczur, popędziła za swoją panią. - Zaraz tam pójdę się rozejrzeć. Bardzo mi pomogłeś, chodźmy zobaczyć, czy uda nam się przekonać kucharkę, że zasłużyłeś na kawałek tarty z dżemem. - O kurczę! - Oczy Toby'ego aż zaświeciły się z radości, tarty w wykonaniu kucharki pani Leonory już niemal stały się legendą. W holu, tuż przy drzwiach od strony ogrodu, czekała Harriet, pokojówka pani Leonory, krzepka i bystra osóbka z burzą rudych loków na głowie, która służyła w tym domu od wielu lat. Leonora posłała Toby'ego do kuchni, by odebrał swoją nagrodę, a Harriet zaczekała, aż chłopak zniknie im z pola widzenia i zapytała wprost: - Nie zamierza pani zrobić niczego pochopnie, prawda? - Oczywiście, że nie. - Leonora spojrzała na swoją suknię, poprawiła gorset. - Ale muszę się dowiedzieć, czy dżentelmeni z domu obok to ci sami, którzy wcześniej chcieli kupić nasz dom. - A jeśli tak właśnie jest? - Jeśli tak jest, to znaczy, że to właśnie oni mają coś wspólnego z ostatnimi incydentami, co równocześnie oznacza, że owe incydenty się skończą. Istnieje jeszcze jedna ewentualność: jeśli nic nie wiedzą o próbach włamań ani innych rzeczach, to w takim razie... - Leonora zmarszczyła czoło i przeszła obok Harriet. Muszę iść. Toby mówił, że ten mężczyzna wkrótce wyjeżdża. Ignorując pełne niepokoju spojrzenie Harriet, Leonora szybkim krokiem przeszła do kuchni. Machnięciem ręki zbyła wszystkie pytania dotyczące domostwa, które zadawali jej kucharka, gospodyni, pani Wantage i Castor, wiekowy kamerdyner jej wuja, obiecała, że wkrótce wróci i wszystkim się zajmie i pchnęła obite suknem drzwi, by zaraz znaleźć się w głównym holu. Podążył za nią Castor. - Czy mam posłać po powóz, panienko? A może życzy sobie panienka lokaja...? - Nie, nie. - Leonora chwyciła pelerynę, narzuciła ją na ramiona i szybko zapięła pod szyją. - Muszę tylko na chwilę zajrzeć do domu obok. Zaraz wracam. - Zerwała z wieszaka czepek, wcisnęła go sobie na głowę i zerkając w lustro, szybko zawiązała wstążki. Jeszcze raz przyjrzała się sobie w lustrze - nie wyglądała idealnie, ale na razie było nieźle. Zadawanie pytań nieznanemu dżentelmenowi nie było czymś, co często robiła, ale mimo wszystko nie zamierzała teraz 9

stchórzyć. Sytuacja była zbyt poważna. Odwróciła się w stronę drzwi. Stał przed nimi Castor, na jego twarzy malował się ledwie dostrzegalny niepokój. - Co mam powiedzieć, jeśli sir Humphrey albo pan Jeremy zapytają, dokąd panienka poszła? - Nie zapytają. A jeśli jednak zapytają, powiedz, że poszłam z wizytą do domu obok. Wtedy pomyślą, że poszłam pod numer szesnasty, a nie pod dwunasty. Henrietta siedziała obok drzwi, pysk miała otwarty, wywiesiła język i uważnie obserwowała swoją panią. Miała nadzieję, że może... - Zostań. Henrietta zaskamlała cicho i z rezygnacją zwiesiła łeb, po chwili położyła się. Leonora ją zignorowała. Pełnym zniecierpliwienia gestem wskazała na drzwi, a Castor natychmiast podbiegł, by je otworzyć. Sekundę później znalazła się na wyłożonym kafelkami ganku. Zatrzymała się u szczytu schodów i rozejrzała się, ulica była pusta, na co Leonora zresztą liczyła. Odetchnęła z ulgą i szybko zbiegła po stopniach, kierując się ku pięknemu jak marzenie ogrodowi przed domem. Zazwyczaj ogród ją rozpraszał - zawsze, gdy przez niego przechodziła, chciała chociażby rzucić nań okiem i sprawdzić, czy nie potrzebuje jej opieki. Dzisiaj jednak spieszyła się tak bardzo, że nie dostrzegała krzewów, jasnych owoców kołyszących się na nagich gałązkach, dziwnych koronkowych liści rozrastających się w wielkiej obfitości. Właścicielami domu pod numerem dwunastym było kilku dżentelmenów - tyle dowiedział się Toby, ale... Kim naprawdę byli? W każdym razie na pewno należeli do towarzystwa. Teraz najwyraźniej remontowali dom, ale żaden z nich nie zamierzał w nim zamieszkać, co zdecydowanie było rzeczą dziwną i niewątpliwie podejrzaną. Szczególnie, gdy połączy się ten fakt z tym wszystkim, co się ostatnio działo w okolicy... Leonora była zdecydowana dowiedzieć się, czy takowy związek istnieje. Przez ostatnie trzy miesiące Leonora i jej rodzina byli nieustannie poddawani presji, wręcz dręczeni prośbami o sprzedaż domu. Najpierw przyszła oferta od miejscowego pośrednika handlu nieruchomościami, którego argumenty przechodziły od początkowo delikatnej do bardziej stanowczej perswazji, aż wreszcie stały się zadziorne i agresywne. Niemniej jednak Leonorze udało się wreszcie przekonać pośrednika i zapewne także jego klientów, że wuj domu nie sprzeda. Radość i ulga Leonory były jednak krótkotrwale. W ciągu kilku tygodni dwukrotnie próbowano włamać się do ich domu, na szczęście obu próbom udało się zapobiec - raz dzięki służbie, raz dzięki Henrietcie. Leonora mogłaby uznać oba włamania za przykry zbieg okoliczności, gdyby nie to, że po nich nastąpiły ataki na nią samą. A to przerażało już dużo bardziej. Leonora powiedziała o wszystkim jedynie Harriet, ani słówkiem nie wspomniała o zaistniałych incydentach ani wujowi Humphreyowi, ani Jeremy'emu, ani nikomu ze służby. Alarmowanie służby nie miałoby sensu. Jeśli chodzi o wuja i brata, to gdyby nawet udało się jej ich przekonać, że te nieprzyjemne wydarzenia faktycznie miały miejsce i nie są wytworami jej kobiecej, zupełnie niezasługującej na zaufanie, wyobraźni, to wtedy jedyne, co mogliby zrobić wuj i brat, to ograniczyć Leonorze swobodę oraz podać w wątpliwość jej umiejętność radzenia sobie z problemem, czyli zidentyfikowania tych, którzy stali za atakami. To był jej cel i miała nadzieję, że dżentelmen z domu obok pomoże jej się do tegoż celu przybliżyć. Dotarła do umieszczonej w wysokim kamiennym murze bramy z kutego żelaza, szybkim ruchem ją otworzyła i ruszyła w prawo, do domu z numerem dwunastym. I nagle wpadła na coś, co wyglądało jak poruszający się posąg, a okazało się postawnym mężczyzną o mięśniach twardych jak skała. -Oh! Mężczyzna nie ustąpił jej drogi. Poruszył się szybko jak błyskawica, chwytając ją za ramiona tuż nad łokciami. Leonora poczuła przeskakujące między nimi iskierki, wywołane zderzeniem i dotykiem dłoni mężczyzny. Trzymał ją mocno, by nie upadła. Leonora poczuła, że oddycha z coraz większym trudem. Patrzyła na mężczyznę szeroko otwartymi brązowymi oczami, a jej spojrzenie w zaskakujący sposób stawało się coraz ostrzejsze. Zauważyła, że i mężczyzna się jej przygląda, ale potem na moment przymknął oczy. W tej samej chwili rysy jego twarzy złagodniały, najpierw jego twarz wyglądała jak wyrzeźbiona z kawałka granitu, teraz malował się na niej wdzięk i powab. Najbardziej zmieniły się jego usta - od wąskich i zaciśniętych do czarujących i zmysłowych. Mężczyzna uśmiechnął się. Leonora przeniosła spojrzenie z warg mężczyzny na jego oczy. Zarumieniła się. - Tak mi przykro. Proszę mi wybaczyć. Lekko podenerwowana zrobiła krok w tył, wyswo-badzając się z uścisku, który zelżał. Mężczyzna ją puścił. Czy tylko w jej wyobraźni zrobił to z ociąganiem? Czuła pieczenie na skórze i wewnętrzne drżenie. Z trudem łapiąc powietrze, co było do niej zupełnie niepodobne, pospieszyła z wyjaśnieniami: 10

- Nie zauważyłam pana... Nagle jej spojrzenie powędrowało za plecy mężczyzny, w stronę domu numer dwanaście. Leonora zdała sobie sprawę, że nadszedł z tamtej właśnie strony, dostrzegła drzewa rosnące wzdłuż granicy pomiędzy posesjami numer dwanaście i czternaście - to właśnie przez te drzewa nie dostrzegła nadchodzącego mężczyzny. Jej zdenerwowanie zniknęło w okamgnieniu. - Czy to pan mieszka pod numerem dwunastym? Nie drgnęła mu nawet powieka i mimo tak dziwnego pytania, które zabrzmiało niemal jak oskarżenie, na jego urodziwej twarzy nie pojawił się ani cień zaskoczenia. Minęła chwila, niedługa, lecz zauważalna, nim mężczyzna ukłonił się. - Tristan Wemyss, za jakieś grzechy Trentham. - Jego wzrok powędrował w stronę otwartej bramy. Domyślam się, że pani tu mieszka? - W rzeczy samej. Z wujem i bratem. - Leonora uniosła brodę, wzięła głęboki oddech i zerkając spod firanki długich rzęs, utkwiła w Tristanie spojrzenie zielonych oczu. - Cieszę się, że pana spotkałam. Chciałam zapytać, czy pan, bądź któryś z pana przyjaciół, poprzez pośrednika Stolemore'a próbowaliście kupić dom mego wuja w listopadzie ubiegłego roku? Spojrzenie Tristana znów skupiło się na twarzy Leonory, przyglądał się jej tak, jakby mógł z niej wyczytać więcej niż Leonora by sobie życzyła. Tristan był wysoki i barczysty, jego uważne spojrzenie nie pozwalało Leonorze na dalsze obserwacje i ocenę, zrobił na niej wrażenie mężczyzny eleganckiego, o ujmującej powierzchowności, spod której wyzierała zaskakująca siła. Zmysły Leonory dostrzegły sprzeczność między tym, jak wyglądał, a tym, jak się zachował w chwili, gdy na niego wpadła. Ani jego imię, ani tytuł nic jej nie mówiły, postanowiła jednak to sprawdzić w „Debrett". Jedyne, co uderzyło Leonorę w jego wyglądzie, to lekka opalenizna. Coś nawet przyszło jej do głowy, ale pod jego uważnym spojrzeniem nie potrafiła tych myśli nazwać. Włosy Tristana opadały miękkimi falami, a tuż pod szerokim czołem ciemne brwi rysowały się ładnymi łukami, teraz jednak Tristan je zmarszczył. - Nie - odparł z wahaniem, ale po chwili dodał: - O tym, że dom pod numerem dwunastym jest na sprzedaż, dowiedzieliśmy się w połowie stycznia od znajomego. Stolemore skontaktował nas z właścicielami, to prawda, ale potem całą transakcję finalizowaliśmy już bezpośrednio z nimi. - Aha. - Nagle zniknęło wojownicze nastawienie i pewność siebie Leonory, ale mimo to czuła, że musi zapytać o jeszcze jedną rzecz: - Czyli to nie panowie staliście za wcześniejszymi ofertami? Ani innymi incydentami? - Wcześniejszymi ofertami? Rozumiem, że ktoś był zainteresowany kupnem domu pani wuja? - Powiedziałabym, że nawet bardzo zainteresowany. - Niemal doprowadził ją do obłędu. - No, ale skoro to nie był ani pan, ani żaden z pana przyjaciół... - Leonora urwała. - Jest pan pewien, że nie byl to żaden z pana przyjaciół? - Jestem pewien. Od samego początku kupnem domu zajmowaliśmy się wszyscy razem. - Rozumiem. Leonora była zdeterminowana, by dowiedzieć się wszystkiego. Wzięła głęboki oddech i wyżej uniosła brodę. Tristan byl ponad głowę od niej wyższy, więc trudno jej było przyjąć taką pozycję, by wyglądała na osobę pewną siebie i zdecydowaną w swoich poczynaniach. - W takim razie czuję, że muszę zapytać, co teraz, gdy już kupiliście ten dom, zamierzacie z nim zrobić. Jak rozumiem, ani pan, ani żaden z pana przyjaciół nie zamierza na stałe w nim mieszkać? Jej myśli - jej podejrzenia - łatwo można było wyczytać z pięknych oczu. Ich kolor przykuwał uwagę - oczy Leonory nie były ani fiołkowe, ani jasnoniebieskie, Tristanowi przypominały niezapominajki o zmroku. Jej nagłe pojawienie się, krótka - zbyt krótka - chwila, w której, na przekór wszelkiemu prawdopodobieństwu, to właśnie ona wpadła na niego, w jego ramiona. W świetle tego, co wcześniej o niej myślał, w świetle pewnej obsesji, która go ogarnęła i w nim narastała od kilku tygodni, od chwili, gdy z okna biblioteki domu pod numerem dwunastym dostrzegł ją, spacerującą po ogrodzie, ich spotkanie sprawiło, że poczuł się zagubiony. Oczywisty kierunek, w jakim zmierzały jej myśli, natychmiast go otrzeźwił i zmusił do zejścia na ziemię. Nieco wyniośle uniósł brwi. - Moi przyjaciele i ja potrzebowaliśmy jedynie miejsca, w którym moglibyśmy spotykać się nie niepokojeni przez nikogo. Zapewniam panią, że nasze poczynania nie są w żadnej mierze nikczemne, nielegalne, ani... Już miał powiedzieć „społecznie nieakceptowane", ale uświadomił sobie, że starsze damy z towarzystwa najprawdopodobniej by się z nim nie zgodziły -... ani takie, które mogłyby wywołać dezaprobatę nawet u osób najbardziej nawet pruderyjnych. Leonora nie poczuła się zdeprymowana. Zmrużyła oczy. 11

- Myślałam, że właśnie po to powstają kluby dla dżentelmenów. Kilka przecznic stąd, w Mayfair, jest wiele takich miejsc. Tristan nie miał zamiaru wyjaśniać jej, w jakim celu powstał ich klub. Uprzedził ją, nim wymyśliła kolejne pytanie: - Ci ludzie, którzy chcieli kupić dom pani wuja... Bardzo nalegali? Na samo wspomnienie w jej oczach pojawił się gniew. - Za bardzo. Byli prawdziwym utrapieniem. A raczej nie oni, a pośrednik obrotu nieruchomościami. - Więc ci, którzy chcieli kupić dom, nigdy osobiście się z wami nie skontaktowali? - Nie. Wszystkie ich oferty przedstawiał nam Stolemore, ale i tak cala sytuacja była wystarczająco nieprzyjemna. - Dlaczego? - zapytał, lecz gdy Leonora zawahała się z odpowiedzią, Tristan wyjaśnił: - Stolemore był pośrednikiem, który zajmował się również sprzedażą domu numer dwanaście. Właśnie do niego idę, muszę z nim porozmawiać. Czy to on był taki okropny, czy...? Leonora skrzywiła się. - Naprawdę, nie mogę powiedzieć, czy to on, czy nie. Rzeczywiście, podejrzewam, że działał właśnie w ich imieniu, przecież żaden pośrednik nie mógłby utrzymać się na rynku, gdyby w taki sposób zachowywał się wobec wszystkich swoich klientów. A ponadto Stolemore czasami wydawał się mocno zażenowany. - Rozumiem. - Tristan spojrzał na Leonorę. - A jakież to były te inne „incydenty", o których pani wspomniała? W oczach Leonory i w sposobie, w jaki zacisnęła usta, widać było, że nie chce o tym mówić, że żałuje, iż w ogóle o tym wspomniała. Tristan jednak nieporuszenie czekał. Patrząc jej w oczy, przedłużał chwilę milczenia, stal nieruchomo, ale w taki sposób, że Leonora nie bala się go. - Ktoś dwukrotnie próbował włamać się do naszego domu. - Dwa razy już po tym, jak odmówiliście sprzedaży? - Pierwszy raz tydzień po tym, jak Stolemore wreszcie uznał się za pokonanego i dal nam spokój. Tristan chciał o coś zapytać, lecz zawahał się i to Leonora ubrała jego myśli w słowa: - Oczywiście nie ma niczego, co łączyłoby próby włamania z ofertami kupna domu. Pomyślałam, że jeśli to pan i pańscy przyjaciele byliście tymi tajemniczymi osobami zainteresowanymi nabyciem naszego domu, to mogłoby to oznaczać, że próby włamania... - Leonora przerwała na chwilę, potem wzięła głęboki oddech i mówiła dalej: -... nie miały nic wspólnego z naszą odmową, ale z czymś innym. Tristan pochylił głowę. Jak dotąd sposób myślenia Leonory wydawał się logiczny, ale było dla niego oczywiste, że nie powiedziała mu wszystkiego. Zastanawiał się, czy na nią naciskać - zapytać wprost, czy włamania stanowiły jedyny powód, dla których postanowiła wyjść z domu i zmierzyć się z nim, niewątpliwie celowo nie zważając na towarzyskie konwenanse. Leonora rzuciła krótkie spojrzenie w stronę bramy prowadzącej do domu jej wuja. Pytania, które chciał jej zadać, musiały poczekać. W tym momencie spotkanie ze Stolemorem mogło bardziej obfitować w istotne informacje. Gdy Leonora znów na niego spojrzała, Tristan uśmiechnął się czarująco. - Mam nadzieję, że teraz nie myśli pani o mnie źle. Biorąc pod uwagę, że w pewnym sensie będziemy sąsiadami, myślę, że byłoby stosowne, gdyby wyjawiła mi pani swoje imię. Leonora nie była nieufna, ale na pewno chciała go ocenić. Podała mu dłoń. - Panna Leonora Carling. Tristan uśmiechnął się szeroko, ujął jej dłoń i poczuł chęć, by przytrzymać ją nieco dłużej. - Dzień dobry, panno Carling. Pani wuj to...? - Sir Humphrey Carling. - A brat...? W oczach Leonory narastało zniecierpliwienie. - Jeremy Carling. Tristan nie przestawał się uśmiechać, wyglądał na bardzo pewnego siebie. - Długo tu mieszkacie? Czy ta okolica jest w rzeczywistości tak spokojna, na jaką wygląda? Przymrużone oczy Leonory powiedziały mu, że nie dała się oszukać, odpowiedziała tylko na drugie pytanie: - Bardzo spokojna. - Leonora nie przestawała patrzeć na Tristana w dość nieprzyjemny sposób, a po chwili dodała stanowczym głosem: - I wszyscy tu mamy nadzieję, że tak właśnie pozostanie. Zauważyła, że nim zdążył pochylić głowę, Tristanowi drgnęły kąciki ust. - Z pewnością - powiedział i gestem zaprosił ją na krótki spacer, do bramy prowadzącej do jej domu. Leonora odwróciła się w kierunku, który jej wskazał i dopiero wtedy zdała sobie sprawę, że jej posłuszne zachowanie jest milczącym przyznaniem się, iż wyszła z domu tylko po to, by się z nim spotkać. Podniosła wzrok i napotkała jego spojrzenie - wiedziała, że Tristan uważał to za pewnego rodzaju wstęp i faktycznie było czymś w tym rodzaju. Niedobrze. Jednak błysk, który dostrzegła w kącikach jego orzechowych oczu, 12

błysk, który sprawił, że z trudem panowała nad sobą i z trudem łapała oddech, wszystko to dużo bardziej ją rozpraszało. Tristan zatrzymał się przed jej domem i ujął jej dłoń, dobre wychowanie nakazało poddać się uściskowi jego ręki. Wtedy też pochwyciło ją w pułapkę przenikliwe spojrzenie mężczyzny. - Będę z niecierpliwością czekał na moment, w którym lepiej będziemy mogli się poznać, panno Carling. Proszę przekazać wujowi pozdrowienia ode mnie. Wkrótce państwa odwiedzę, by złożyć wyrazy uszanowania. Leonora pochyliła głowę, zwracając szczególną uwagę, by i ten gest i wysunięcie dłoni z ręki Tristana były pełne gracji, choć już samo zapanowanie nad drżeniem kosztowało ją wiele wysiłku. Jego dotyk, zdecydowany, może nieco zbyt mocny, w przedziwny sposób zaburzał jej wewnętrzną równowagę. - Do widzenia, lordzie Trentham, życzę panu miłego dnia. Tristan puścił dłoń Leonory i ukłonił się elegancko. Leonora odwróciła się, weszła przez bramę i zamknęła ją za sobą. Nim ruszyła w stronę domu, jej spojrzenie jeszcze na chwilę zatrzymało się na Tristanie. Mimo że tak krótki, to kolejny z nim kontakt znów sprawił, iż zaparło jej dech w piersiach. Idąc ścieżką, starała się opanować i zmusić swoje płuca do normalnej pracy, ale wciąż czuła na sobie jego spojrzenie. Po chwili jednak usłyszała odgłos kroków, gdy odchodził w dół ulicy. Dopiero wtedy odetchnęła z ulgą. Co też takiego było w tym Trenthamie, że wyprowadził ją z równowagi? Wciąż miała wrażenie, że czuje na ręce dotyk jego mocnych palców i lekko szorstkich dłoni z kilkoma odciskami, było to jak zmysłowe wspomnienie, które wpisało się w jej umysł i nie dawało spokoju, ale tak samo jak wcześniej okazało się ulotne i trudne do nazwania. Nigdy wcześniej go nie spotkała, tego akurat była pewna, a mimo to było w nim coś znajomego. Leonora otrząsnęła się z ogarniających ją myśli, weszła po schodkach na ganek i nie bez pewnego wysiłku skupiła się na czekających ją obowiązkach. Tristan szedł wzdłuż Motcomb Street w stronę sklepów stłoczonych w połowie drogi prowadzącej do budynku, w którym mieściło się biuro Earnesta Stolemore'a, właściciela agencji pośrednictwa obrotu nieruchomościami o nazwie „Dom i Ziemia". Po rozmowie z Leonorą Carling był bardziej uważny, jego zmysły wyostrzyły się i stały bardziej czułe na wszystko, co działo się wokół, dokładnie w taki sam sposób jak wtedy, gdy spostrzegawczość i skupiona uwaga były najważniejszym elementem jego życia. Do tej pory życie to zależało od jego instynktu, od umiejętności właściwego odczytywania wiadomości, które do niego docierały i od właściwego na nie reagowania. Nie był pewien, co myśleć o pannie Carling - o Leonorze, jak ją w myślach nazywał. Fizycznie była dużo atrakcyjniejsza niż wydawało mu się wcześniej, gdy tylko patrzył na nią z oddali. Jej mahoniowe włosy miejscami skrzyły się złotawą czerwienią, pod idealnymi łukami brwi błyszczały jej niezwykłe niebieskie oczy, duże, w kształcie migdałów, nos miała prosty, a twarz o łagodnych rysach, skórę jasną i gładką, jednak to usta, pełne, różane, o idealnym rysunku, nadawały charakter jej wyglądowi i mogły skusić każdego mężczyznę, by brać, by smakować... Jego, ale także i jej, natychmiastowa reakcja nie umknęły jego uwadze, najbardziej jednak zaintrygowało go jej zachowanie, tak jakby nie rozpoznała fali zmysłowego gorąca, która się między nimi pojawiła. A ona z kolei doprowadziła do powstania w głowie Tristana pewnych fascynujących pytań, kusiło go, by je zadać wiedział, że kiedyś je zada, ale teraz bardziej zastanawiały go fakty, które mu przedstawiła. Jej obawy dotyczące próby włamania mogły zwyczajnie być wytworem jej nadwrażliwej kobiecej wyobraźni, dodatkowo poruszonej przez coś, co Tristan uznał za taktykę zastraszania, którą przyjął Stolemore, by nakłonić rodzinę Carlingów do sprzedania domu. Leonora mogła wymyślić sobie te incydenty. Wewnętrzny głos podpowiadał jednak Tristanowi, że tak nie jest. W tym, czym się wcześniej zajmował, najważniejsze było czytanie w ludzkich umysłach i umiejętność oceny. Szybko się tego nauczył. Mógłby przysiąc, że Leonora Carling jest kobietą o silnej woli, praktyczną i trzeźwo patrzącą na świat, na pewno nie taką, która porusza się po omacku, a już na pewno nie taką, która wyobraża sobie włamania. Jeśli jej przypuszczenia okażą się prawdziwe, a incydenty miały związek z klientem Stolemore'a pragnącym nabyć dom jej wuja... Tristan zmrużył oczy. W głowie rysował mu się pełen obraz, dlaczego tak naprawdę przyszła, by stawić mu czoło. Nie pochwalał tego, zdecydowanie nie pochwalał. Pogrążony w myślach szedł dalej przed siebie, aż dotarł do pomalowanego na zielono frontonu budynku, w którym mieściła się siedziba firmy Stolemore'a. Tristan wszedł do środka. Za biurkiem nie było jednak pulchnej postaci Stolemore'a, niewielkie pomieszczenie było puste. Drzwi znajdujące się na wprost wejścia, prowadzące do niedużego mieszkania, z którego jeden pokój wydzielono na biuro, zasłonięte były kotarą. Tristan poczekał, ale nie usłyszał ciężkich kroków Stolemore'a, mężczyzny przy kości. - Panie Stolemore? - zawołał Tristan, ale odpowiedział mu tylko jego własny głos, rozchodzący się echem po 13

pustym pomieszczeniu. Zaczekał jeszcze chwilę. Ale wciąż nic się nie działo. Tristan byl umówiony ze Stolemorem, a ten nie był człowiekiem, który zapomina o spotkaniach. Ze sposobu, w jaki zorganizowano transakcję, wynikało, że z ostatniego przekazu Stolemore potrąci sobie prowizję. Zdecydowanie coś tu było nie tak. Tristan wolno podszedł do kotary i gwałtownym ruchem rozsunął ją na boki, jednocześnie odskakując w bok i stając przy framudze. Za kotarą znajdował się wąski, słabo oświetlony korytarz. Tristan wszedł do środka, lekko pochylony, trzymał się blisko ściany. Zrobił kilka kroków i dotarł do schodów tak wąskich, że zastanawiał się, jak w ogóle Stolemore może tędy się przecisnąć. Na tylach domu znajdowała się niewielka przybudówka, dochodziło się do niej właśnie tym korytarzem, w przybudówce zaaranżowano malutką kuchnię. Na kamiennej posadzce, obok kiwającego się stołu, który zajmował większą część pomieszczenia, leżał człowiek. Poza nim w kuchni nie było nikogo. Człowiekiem tym był nie kto inny, jak nieludzko pobity Stolemore. Z wyglądu siniaków na jego twarzy wywnioskował, że leży tu już przynajmniej od kilku godzin. Jedno z krzeseł zostało przewrócone. Tristan podniósł je, obchodząc stół wokół, by dotrzeć do Stolemore'a. Uklęknął obok niego na jednym kolanie i już po wstępnych oględzinach wiedział, że Stolemore żyje, ale jest nieprzytomny. Wyglądało na to, że próbował sięgnąć do uchwytu pompy zamocowanej na końcu małego pomieszczenia. Tristan wstał, znalazł miskę i napełnił ją wodą. Z kieszeni eleganckiej marynarki wystawała duża chustka do nosa. Tristan sięgnął po nią i zmoczywszy, przetarł nieprzytomnemu twarz. Stolemore drgnął i otworzył oczy. Tristan zauważył, że jego ciałem wstrząsnął dreszcz, a w oczach pojawił się strach. Dopiero po chwili skupił wzrok i rozpoznał Tristana. - Oh... A... Skrzywił się z bólu, potem próbował się podnieść. Tristan chwycił go za ramię i mu pomógł. - Nie próbuj jeszcze nic mówić - powiedział, sadzając go na krześle. - Masz brandy? Stolemore wskazał na kredens. Tristan otworzył drzwiczki, znalazł butelkę i nalał spory kieliszek. Podał mu go, a butelkę z powrotem zakorkował i postawił na stole, włożył ręce do kieszeni eleganckiej marynarki i oparł się o kontuar. Milczał, dając mu czas, by doszedł do siebie. Ale tylko minutę. - Kto to zrobił? Stolemore spojrzał na niego spod na wpół przymkniętego oka, drugie oko miał zamknięte. Napił się brandy, potem spojrzał w kieliszek i wymamrotał: - Spadłem ze schodów. - Spadłeś ze schodów, potem wszedłeś do kuchni i sam uderzyłeś się głową w stół... Rozumiem. Stolemore przelotnie spojrzał na Tristana, a potem znów zaczął przyglądać się kieliszkowi trzymanemu w dłoni. Nie podnosił już więcej wzroku. - To był wypadek. - Skoro tak twierdzisz. Słysząc głos Tristana, pobrzmiewające w nim nuty groźby, które sprawiają, że człowiekowi dreszcz przebiega po plecach, Stolemore podniósł wzrok i otworzył usta. Teraz jego oczy były szeroko otwarte, zaraz też pośpieszył z wyjaśnieniami: - Nic nie mogę ci powiedzieć, jestem zobowiązany do zachowania tajemnicy i zachowam ją. A was, dżentelmenów, zupełnie to nie dotyczy. Przysięgam. Tristan starał się jak najwięcej wyczytać z twarzy Stolemore'a, ale siniaki i opuchlizna znacznie mu to utrudniały. - Rozumiem. Ktokolwiek go ukarał, był amatorem. Zarówno Tristan, jak i każdy z jego byłych kolegów — szpiegów zrobiłby to dużo lepiej: wyrządziłby dużo większe szkody, zostawiając znacznie mniej śladów. Teraz jednak, biorąc pod uwagę stan Stolemore'a, nie było już sensu drążyć dalej tematu, istniało ryzyko, że zaraz znów straci przytomność. Tristan sięgnął do kieszeni i wyjął przekaz bankowy. - Tak jak się umawialiśmy. - Od chwili, gdy wyjął z kieszeni ów wartościowy kawałek papieru, którym potem się bawił, Stolemore nie spuszczał z niego oka. - Rozumiem, że masz tytuł własności? Stolemore odchrząknął. - Jest w bezpiecznym miejscu. - Powoli odsunął się od stołu. - Jeśli chwilę zaczekasz, zaraz go przyniosę. Tristan skinął potakująco, patrząc na Stolemore'a kuśtykającego do drzwi, powiedział: - Nie musisz się śpieszyć. Niewielka część umysłu Tristana podążyła za chwiejnym krokiem Stolemore'a kierującego się w głąb domu, zaraz też zidentyfikował „bezpieczne miejsce" jako trzeci stopień schodów. Poza tym jednak Tristan stał 14

nieruchomo, oparty o kontuar i dodawał dwa do dwóch. Wynik mu się nie spodobał. Wyprostował się, gdy Stolemore dokuśtykał z powrotem do kuchni, dzierżąc w ręce przewiązany wstążką tytuł własności. Tristan wyciągnął rękę we władczym geście, a Stolemore podał mu dokument, Trentham rozwiązał wstążkę, rozwinął kartkę i szybko przeczytał, potem z powrotem ją zwinął i wsunął do kieszeni. Stolemore, oddychając chrapliwie, bez sił opadł na krzesło. Tristan popatrzył mu w oczy i podniósł do góry przekaz bankowy, który wciąż trzymał w ręce, między dwoma palcami. - Jedno pytanie i sobie pójdę. Stolemore podniósł wzrok, ale wydawało się, że niewiele widzi. - Czy bardzo bym się pomylił, gdybym powiedział, że ten, kto ci to zrobił, to ta sama osoba bądź osoby, które kilka miesięcy temu wynajęły cię, byś wynegocjował sprzedaż domu przy Montrose Place czternaście? Stolemore nie musiał odpowiadać, prawdę miał wypisaną na twarzy w sposób tak oczywisty, jakby do jej wypowiedzenia użył doskonale dobranych słów. Dopiero wtedy, gdy musiał zdecydować, co odpowiedzieć, zaczął myśleć. Z bólem malującym się na twarzy spojrzał na Tristana posępnym wzrokiem. - Jestem zobowiązany do zachowania tajemnicy. Przez chwilę Tristan przyglądał mu się w milczeniu, potem pochylił głowę i strzelił palcami, a przekaz bankowy sfrunął na stół, w stronę Stolemore'a, który zaraz położył na nim ciężką dłoń. Tristan oderwał się wreszcie od kontuaru. - Nie przeszkadzam ci już dłużej w prowadzeniu interesów. Pół godziny po powrocie do domu Leonora umknęła domowym obowiązkom i zaszyła się w oranżerii. W tym wielkim domu budowla ze szklanym dachem i ścianami także ze szkła stanowiła szczególne miejsce, gdzie można się było schronić przed światem. Obcasy jej butów stukały na wyłożonej kaflami posadzce. Podeszła do stolika i krzeseł z kutego żelaza stojących w wykuszowym oknie. Tuż za nią podążała Henrietta, także lekko stukając łapami o posadzkę. Oranżeria, obecnie ogrzewana ze względu na chłód panujący na zewnątrz, pełna była roślin: paproci, egzotycznych pnączy i ziół o dziwnej woni, która mieszała się ze słabym, lecz wszechobecnym zapachem ziemi i kwiatów, tworząc przedziwną mieszaninę woni, która uspokajała i dawała odprężenie. Leonora zatopiła się w jednym z krzeseł wyłożonym wygodnymi poduszkami i zapatrzyła na świat za oknem. Powinna powiedzieć wujowi i Jeremy'emu o spotkaniu z lordem Trentham, jeśli tego nie zrobi, a Tristan później ich odwiedzi i wspomni, że się spotkali, będzie to wyglądało co najmniej dziwnie. Zarówno wuj, jak i Jeremy będą oczekiwali, że opisze im lorda Trenthama, a dla Leonory opisanie słowami tego, którego spotkała przed domem nie dalej niż godzinę temu, nie było łatwym zadaniem. Ciemnowłosy, wysoki, potężnie zbudowany, przystojny, elegancko ubrany - wszystko to były oczywiste rzeczy dostrzegalne na pierwszy rzut oka dla każdego, łatwo było opisać jego zewnętrzne cechy, gorzej z wrażeniem, jakie wywarł na Leonorze - człowieka na zewnątrz czarującego, lecz w głębi duszy zupełnie innego. Cały ten obraz Tristana był podkreślony na przykład przez to, że nawet nie drgnął, gdy Leonora z impetem na niego wpadła. Była wyższa niż przeciętna kobieta w jej wieku, więc większość mężczyzn musiałaby zrobić przynajmniej krok w tył, by ją złapać. Ale nie on. Poza tym zaobserwowała jeszcze kilka dziwnych rzeczy. Jego zachowanie wobec kobiety, której nigdy wcześniej nie widział na oczy i o której nic nie wiedział, było zbyt obcesowe, miał czelność ją przepytywać i bez mrugnięcia okiem robił to nawet wtedy, gdy Leonora to spostrzegła. Była przyzwyczajona do prowadzenia domu i zarządzania, a nawet do rządzenia pozostałymi domownikami, robiła to przecież od dwunastu lat. Męski ród w żaden sposób jej nie onieśmielał. Ale lord Trentham... Cóż w nim było takiego, że stała się nie tyle nieufna, co czujna i ostrożna? Doskonale pamiętała uczucie, jakie wywołał w niej ich fizyczny kontakt, przypominała je sobie wiele razy. Próbowała o tym zapomnieć. Mijały kolejne minuty, a Leonora nadal siedziała w oranżerii, niewidzącym wzrokiem patrząc za okno, ocknęła się po dłuższej chwili, otrząsnęła i skupiła myśli na problemie, który miała, na określeniu, czym on właściwie jest. Pomimo wprawiającej w zakłopotanie obecności lorda Trenthama, Leonorze udało się uzyskać wszystko, co uzyskać chciała. Dowiedziała się tego, na czym najbardziej jej zależało - że ani lord Trentham, ani żaden z jego przyjaciół nie mieli nic wspólnego z ofertą kupna ich domu. Bez najmniejszych wątpliwości zaakceptowała odpowiedź, jakiej jej udzielił, było w nim coś takiego, że w Leonorze nie pozostał nawet cień podejrzeń. Co w oczywisty sposób prowadziło do pytania: skoro nie Trentham i jego przyjaciele, to kto? Leonora usłyszała otwieranie drzwi, odwróciła się w tej samej chwili, gdy do oranżerii wchodził Castor. 15

- Przyszedł lord Trentham, panienko. Chciałby z panią pomówić. Przez głowę Leonory przebiegły setki myśli, w brzuchu poczuła nieznany jej skurcz. Skrzywiła się w duchu, pozbierała szybko myśli i wstała. Henrietta zerwała się z podłogi i otrzepała się. - Dziękuję. Czy wuj i mój brat są w bibliotece? - Tak, panienko. - Castor przytrzymał Leonorze drzwi i ruszył za nią. - Zaprowadziłem lorda Trenthama do saloniku. Z wysoko podniesioną głową Leonora zmierzała do głównego holu, popatrzyła na zamknięte drzwi prowadzące do saloniku, którego używano przed południem. Znów poczuła skurcz w żołądku. Zatrzymała się przed drzwiami. W jej wieku nie potrzebowała już przyzwoitki, by przez krótką chwilę przebywać sam na sam z dżentelmenem. Mogła wejść, przywitać się z lordem Trenthamem, zapytać, dlaczego chce z nią rozmawiać, a wszystko to na osobności, choć Leonorze nie przychodziło do głowy nic, co Trentham może jej powiedzieć, a co wymagałoby rozmowy na osobności. W głowie tłukły się jej myśli nakazujące ostrożność, poczuła, że szczypie ją skóra na przedramionach. - Pójdę uprzedzić sir Humphreya i pana Jeremiego. - Leonora spojrzała na Castora. - Daj mi chwilę, a potem poproś lorda Trenthama do biblioteki. - Oczywiście, panienko - ukłonił się Castor. Lepiej nie kusić losu, pomyślała Leonora, miała przeczucie, że Trentham może w tej kwestii być niebezpieczny. Szeleszcząc falbanami sukni poszła w stronę bezpiecznej biblioteki.

Rozdział 2 Biblioteka w domu Carlingów była dużym pomieszczeniem, ciągnącym się wzdłuż jednej strony budynku, z oknami wychodzącymi zarówno na ogród przed domem, jak i na ogród z tyłu. Gdyby brat Leonory lub jej wuj zwracali uwagę na to, co się dzieje na zewnątrz, mogliby zauważyć gościa zmierzającego ścieżką w stronę frontowych drzwi. Leonora założyła, że obaj byli nieświadomi czekającej ich wizyty, a to, co zobaczyła, gdy weszła do biblioteki cicho zamykając za sobą drzwi, tylko potwierdziło jej przypuszczenia. Jej wuj, sir Humphrey Carling, siedział w fotelu przed kominkiem, na jego kolanach spoczywało opasie tomiszcze, a silne szkło monokla zniekształcało jego jasnoniebieskie oko. W młodości mógł pochwalić się imponującą posturą, ale upływające lata sprawiły. Że jego ramiona stały się węższe, a niegdyś lwia grzywa przerzedziła się, czas pozbawił go sił witalnych, jednak w żaden dostrzegalny sposób nie wpłynął na jego sprawność intelektualną. W naukowych kręgach antykwariuszowskich wuj wciąż był osobą szanowaną, jako jeden z dwóch największych autorytetów w dziedzinie tłumaczenia z języków orientalnych. Jej brat Jeremy, młodszy o dwa lata, drugi z dwóch największych autorytetów w tłumaczeniu z języków orientalnych, siedział przy stojącym nieopodal biurku zarzuconym książkami, niektóre z nich były otwarte, inne piętrzyły się w niewysokich stosach. Każda z pokojówek w tym domu wiedziała, że jeśli tknie coś na biurku, to robi to tylko i wyłącznie na własną odpowiedzialność. Mimo panującego chaosu, Jeremy od razu rozpoznawał, że ktoś dotykał leżących tam rzeczy. Jeremy miał dwanaście lat, gdy po śmierci rodziców, razem z Leonorą zamieszkali z wujem Humphreyem. Mieszkali wówczas w Kent, mimo że Humphrey od jakiegoś czasu był wdowcem, reszta rodziny uznała, że wieś jest najlepszym miejscem dla dwojga dorastających dzieciaków, na dodatek wciąż opłakujących rodziców. Poza tym wszyscy wiedzieli, że wuj Humphrey jest tym członkiem rodziny, którego najbardziej lubili. Nic więc dziwnego, że to Jeremy'ego, który od dziecka dużo czytał, Humphrey zaraził pasją rozszyfrowywania tekstów dawnych cywilizacji. W wieku dwudziestu czterech lat Jeremy'emu doskonale udawało się stworzyć dla siebie miejsce w tej jakże zmuszającej do rywalizacji dziedzinie nauki. Jego pozycja umocniła się, gdy sześć lat temu rodzina przeprowadziła się do Bloomsbury*, by pod opieką ciotki Mildred, lady Warsingham, Leonora mogła zostać przedstawiona w towarzystwie. Mimo wszystko Jeremy wciąż był dla niej małym braciszkiem. Uśmiechnęła się, obejmując jego szczupłe ramiona i przeczesując czuprynę brązowych włosów, które mimo podejmowanych prób szczotkowania i czesania były wiecznie potargane. Leonora była przekonana, że Jeremy miał zwyczaj przeczesywać je palcami, jednak przysięgał, że tego nie robi, a ona nigdy nie przyłapała go na gorącym uczynku. Henrietta prosto od drzwi ruszyła w stronę kominka. Leonora także weszła do środka, zupełnie niezdziwiona faktem, że żaden z panów nawet nie podniósł głowy znad książek. Kiedyś pokojówka upuściła srebrny stojak na owoce i ciasta wprost na wyłożoną kafelkami posadzkę tuż pod drzwiami biblioteki i też żaden z nich tego nie zauważył. - Wujku, Jeremy, mamy gościa. Obaj podnieśli wzrok, patrząc na nią w identyczny, nie do końca przytomny sposób. 16

- Przyszedł hrabia Trentham. - Leonora zmierzała w stronę fotela, na którym siedział wuj. - Jest jednym z naszych nowych sąsiadów spod numeru dwunastego. - Każdy ruch Leonory śledziły dwie pary oczu, nadal nieco nieprzytomnych. - Mówiłam wam, że ten dom kupiło kilku dżentelmenów. Jednym nich jest lord Trentham. Z tego, co wiem, to on zajmował się remontem. - Aha, już rozumiem. - Humphrey zamknął książkę i odłożył ją na bok razem z monoklem. - To miło z jego strony, że przyszedł. Leonora stanęła za fotelem wuja, lecz jej uwadze nie umknęło zaskoczone spojrzenie Jeremy'ego, spojrzenie spokojne i pocieszające, a nie ostre jak brzytwa. Nie takie, jak wzrok dżentelmena, który wszedł do biblioteki wprowadzony przez Castora. - Hrabia Trentham - zaanonsował Castor, ukłonił się i wycofał z biblioteki. Lord Trentham, obserwując uważnie zebranych, uśmiechnął się i ruszył w stronę siedzących przy kominku, na twarz przywdział maskę czaru i uprzejmości. Leonora zawahała się, jakby nagle niepewna... Spojrzenie Trenthama na dłuższą chwilę zatrzymało się na jej twarzy... Po chwili spojrzał na Humphreya, który przytrzymując się fotela, z wyraźnym trudem próbował wstać. Leonora natychmiast znalazła się obok, by mu pomóc. - Proszę nie robić sobie kłopotu, sir. - Trentham przywitał się z Humphreyem tak, by ten nie musiał wstawać. - Jestem wdzięczny, że zechciał się pan ze mną zobaczyć. Właśnie przechodziłem obok i miałem nadzieję, że skoro jesteśmy tak bliskimi sąsiadami, wybaczy mi pan nieoficjalny charakter naszego spotkania. - Ależ oczywiście. Cieszę się, że mogę pana poznać. Jak rozumiem, nim się pan wprowadzi, zajmuje się pan remontem domu? - Są to raczej kosmetyczne zmiany, takie, żeby dom nadawał się do zamieszkania. Humphrey wskazał na Jeremy'ego. - Proszę pozwolić, że przedstawię: mój bratanek, Jeremy Carling. Jeremy wstał zza biurka i uścisnął dłoń lorda Trenthama. Początkowo był to uprzejmy gest, lecz po chwili, gdy napotkał spojrzenie Tristana, szerzej otworzył oczy i na jego twarzy pojawiło się wyraźne zainteresowanie. - A niech to! Pan jest wojskowym, prawda? Zaskoczona Leonora popatrzyła na Tristana. Jak mogła tego nie zauważyć? Jego postura, postawa ciała, powinny jej to wyraźnie powiedzieć, w połączeniu z lekką opalenizną i szorstkimi dłońmi... - Byłym - wyjaśnił Trentham, lecz Jeremy chciał wiedzieć więcej. - Byłem majorem w Gwardii Królewskiej - Odszedł pan ze służby? - Jeremy'ego bardzo ciekawiły ostatnie kampanie wojskowe, co Leonora uważała za niezdrowe zainteresowanie. - Po bitwie pod Waterloo wielu z nas odeszło. - Czy pańscy przyjaciele to także byli gwardziści? - Tak. Właśnie dlatego kupiliśmy ten dom, żeby mieć miejsce, które będzie bardziej ustronne i cichsze niż kluby, w których spotykają się wojskowi i dżentelmeni. Odzwyczailiśmy się już od zgiełku i zamętu miejskiego życia. - No tak, oczywiście, to zrozumiale. - Humphrey pokiwał głową. - Jeśli szukacie ciszy i spokoju, trafiliście do właściwego zakątka Londynu. - Uśmiechnął się do Leonory. - Niemal o tobie zapomniałem, moja droga. Znów spojrzał na Trenthama i dokonał prezentacji: - Moja bratanica, Leonora. Leonora ukłoniła się. Tristan, także się ukłonił, nie spuszczając z niej wzroku. - Prawdę mówiąc, już wcześniej spotkałem pannę Carling na ulicy. - Spotkałem? Leonora pospieszyła z wyjaśnieniami, nim Humphrey lub Jeremy zaczną coś sobie wyobrażać. - Lord Trentham właśnie wychodził, gdy przechodziłam koło jego domu. Był tak miły, że się przedstawił. Spojrzenia Leonory i Tristana spotkały się na krótką chwilę, patrzyli sobie prosto w oczy, a zaraz potem Leonora przeniosła wzrok na wuja, który obserwował Trenthama oceniająco i najwyraźniej podobało mu się to, co widzi. Wskazał na szezlong przy kominku. - Proszę usiąść. - Panno Carling? Na szezlongu mieściły się dwie osoby, a poza nim nie było w bibliotece żadnego innego miejsca, na którym można było spocząć. - Może każę służbie przygotować herbatę? Lord Trentham uśmiechnął się kącikiem ust. - Proszę nie robić sobie kłopotu z mojego powodu. - Ja też dziękuję - odezwał się Humphrey. Jeremy także przecząco pokręcił głową, wracając na swoje krzesło za biurkiem. Leonora, nie mając innego wyjścia, wysunęła się zza fotela wuja i usiadła na szezlongu bliżej kominka. Trentham siadając obok, musnął 17

ramieniem jej ramię. Leonora poczuła, że brakuje jej tchu w piersi, a z miejsca, w które jej dotknął, po całym ciele wolno rozchodzi się ciepło. - Z tego, co wiem - zaczął Trentham - wiele osób było zainteresowanych kupnem waszego domu. Humphrey pochylił głowę i spojrzał na Leonorę, która uśmiechnęła się niewinnie i beztrosko machnęła ręką. - Lord Trentham wybierał się właśnie na spotkanie z panem Stolemorem, wspomniałam, że wtedy się spotkaliśmy. Humphrey parsknął śmiechem. - To prawda! Do zakutej pały tego idioty nie docierało, że nie chcemy sprzedawać domu. Na szczęście Leonorze udało się go jakoś przekonać. Ostatnie zdanie Humphreya było bardzo ogólnym stwierdzeniem, z czego Tristan wywnioskował, że sir Humphrey nie miał pojęcia, jak bardzo naciskał na nich Stolemore, ani jak wiele trudu musiała zadać sobie jego bratanica, żeby dał im wreszcie spokój. Tristan znów spojrzał na książki piętrzące się na biurku, na podobne sterty leżące na podłodze obok fotela sir Humphreya, na dokumenty, papierzyska i wszelkiej maści rupiecie, które wiele mówiły o naukowym świecie, w którym żyli ich właściciele. - To co? - Jeremy skrzyżował ręce na piersi i pochylił się nad biurkiem. - Był pan pod Waterloo? - To było bardzo rozległe starcie, brało w nim udział wielu żołnierzy. Oczy Jeremy'ego błyszczały, z przejęciem zadawał pytania, wgłębiał się w szczegóły i pytał, bez końca pytał, Tristan już wiele lat temu posiadł sztukę odpowiadania na pytania pewnie i bez zająknienia, stwarzając tym samym wrażenie, że był zwykłym oficerem w pułku, gdy tymczasem można było o nim powiedzieć wszystko, lecz nie to, że był „zwykłym oficerem". - W końcu Anglia i wojska sprzymierzone zasłużyły na zwycięstwo, a Francuzi na porażkę. Nieprzeciętna strategia i wyjątkowe oddanie przyniosły sukces. A jednocześnie kosztowały wiele ludzkich istnień. Tristan spojrzał na Leonorę wpatrującą się w ogień w kominku i cierpliwie znoszącą męskie opowieści. Doskonale zdawał sobie sprawę, że rozważne matki ostrzegały swoje córki przed wojskowymi - biorąc pod uwagę wiek Leonory, z pewnością słyszała wiele takich historii. Nie powinien się więc dziwić, że Leonora zachowywała się z rezerwą. Mimo wszystko... - Rozumiem - Tristan ponownie zwrócił się do sir Humphreya - że w okolicy wielokrotnie zakłócano spokój i porządek. Obaj mężczyźni, sir Humphrey i Jeremy, spojrzeli na niego, ci bezsprzecznie inteligentni dżentelmeni nie do końca zrozumieli, co Tristan ma na myśli, musiał więc wyjaśnić: - Słyszałem coś o próbach włamania. - Ach - Jeremy uśmiechnął się lekceważąco - o to chodzi. To chyba tylko jakiś początkujący złodziejaszek próbował szczęścia. Za pierwszym razem służba jeszcze nie spała, usłyszeli go i nawet spostrzegli, niestety, nie udało im się go złapać, a on, rzecz jasna, nie zatrzymał się, żeby się przedstawić. - A za drugim razem - sir Humphrey kontynuował opowieść - Henrietta narobiła hałasu. Nie jesteśmy nawet pewni, czy ktoś tam wtedy był, czy nie. Prawda, staruszko? - Humphrey stopą poklepał przysypiającą Henriettę po głowie. - Coś wyczuła, to mogło być cokolwiek, niekoniecznie złodziej, ale poderwała nas wszystkich na równe nogi, proszę mi wierzyć. Tristan popatrzył na leżącego spokojnie psa, potem na Leonorę, na jej zaciśnięte usta i obojętny wyraz twarzy. Jej dłonie spoczywały na udach, nie poruszała się ani nie robiła niczego, co mogłoby sugerować, że chciałaby włączyć się do rozmowy. Leonora była zbyt dobrze wychowana, by spierać się z wujem i bratem w obecności obcej osoby. Równie dobrze mogła zrezygnować z próby wyleczenia ich z roztargnienia, dystansu wobec świata i pewności siebie. - Jakkolwiek było - wesołym głosem podsumował Jeremy - złodzieja dawno już nie ma. Nocami cicho tu jak w grobie. Tristan popatrzył Jeremy'emu w oczy i zgodził się z osądem Leonory. Wiedział, że potrzebuje dowodów silniejszych niż tylko same podejrzenia, by próbować przekonać sir Humphreya i Jeremy'ego, że powinni być ostrożni, w związku z tym do końca wizyty w domu Carlingów nie powiedział już nic o Stolemorze. Wizyta w naturalny sposób dobiegła końca i Tristan zaczął się żegnać. Spojrzał na Leonorę. Zarówno ona, jak i Jeremy także wstali, ale Tristan chciał porozmawiać właśnie z Leonorą i to na osobności. Nie spuszczał z niej wzroku, panująca między nimi cisza przeciągała się w nieskończoność. Jej upór wydał się Tristanowi czymś oczywistym, ale Leonora poddała się na tyle szybko, że zarówno jej wuj, jak i brat byli zupełnie nieświadomi walki, jaka toczyła się tuż pod ich nosem. 18

- Odprowadzę lorda Trenthama do drzwi. Spojrzenie, które towarzyszyło temu krótkiemu zdaniu, było zimne jak lód, jednak ani sir Humphrey, ani Jeremy niczego nie zauważyli. Gdy Tristan odwrócił się, by się ostatni raz ukłonić, zauważył, że myślami już wracali do swojego świata książek. Coraz bardziej docierało do niego, kto stoi za sterem tego domostwa. Leonora otworzyła drzwi i poprowadziła Trenthama do głównego holu. Henrietta podniosła łeb, ale tym razem nie podążyła za swoją panią, jedynie wygodniej ułożyła się przed kominkiem. Leonora uznała jej zachowanie za niecodzienne, lecz nie miała w tej chwili czasu, by się nad tym głębiej zastanowić. Miała przed sobą pewnego siebie hrabiego, którego musiała pożegnać. Zatrzymała się przy frontowych drzwiach, natychmiast koło niej zjawił się Castor, gotów je otworzyć. Uniosła wysoko głowę i spojrzała w orzechowe oczy Trenthama. - Dziękuję, że nas pan odwiedził. Życzę panu miłego dnia, lordzie. Uśmiechnął się, ale w jego uśmiechu było coś innego niż urok. Wyciągnął do Leonory rękę. Zawahała się... Ale wreszcie dobre maniery wzięły górę i także podała mu dłoń. Uśmiechnął się szerzej, gdy ją ściskał. - Mogłaby mi pani poświęcić odrobinę swego cennego czasu? Patrzył na nią spod rzęs, a jego spojrzenie było ostre i przenikliwe. Nie miał zamiaru puszczać jej dłoni, nim Leonora wyrazi zgodę na to, o co ją chciał poprosić. Próbowała wyswobodzić palce, ale uścisk stał się na tyle silny, by przekonać ją, że nie uda się jej wyzwolić. Ogarnęła ją złość. Drgnęły mu kąciki ust. - Mam informacje, które na pewno panią zainteresują. Zastanawiała się jakieś dwie sekundy, a potem odwołując się do zasady, że nie należy na złość babci odmrażać sobie uszu, zwróciła się do Castora: - Odprowadzę lorda Trenthama do bramy, zamknij za mną drzwi. Trentham przepuścił ją przed sobą i zatrzymał się zaraz za progiem. Gdy zamknęły się za nimi drzwi, puścił jej dłoń i wskazał na ogród. - Państwa ogrody są wspaniałe, kto je założył i dlaczego? Z jakiegoś powodu Trentham nie chciał, by ich słyszano. Leonora zeszła po schodach. - Cedric Carling, daleki kuzyn. Był uznanym zielarzem. - A pani brat i wuj, czym się zajmują? Leonora opowiadała o bracie i wuju, gdy krętą ścieżką szli w stronę bramy. - Pochodzi pani z rodziny pełnej autorytetów w przedziwnych dziedzinach - powiedział. - A w czym pani się specjalizuje? Leonora zatrzymała się. - Podobno ma pan jakieś informacje, które mogą mnie zainteresować? Jej głos był zimny jak lód. Trentham uśmiechnął się, ale tym razem w jego uśmiechu nie było ani czaru, ani przebiegłości. Jego uśmiech był dziwnie pokrzepiający, poczuła ogarniające ją ciepło... Zignorowała je, zebrała się w sobie i nie uciekła wzrokiem - patrzyła jak z jego twarzy znika beztroska i zastępuje ją powaga. - Spotkałem się z panem Stolemorem. Ktoś mu sprawił ciężkie baty i to całkiem niedawno. Z tego, co udało mi się z niego wydobyć, domyślam się, że to kara, gdyż nie udało mu się przekonać pani wuja do sprzedaży domu. Ta wiadomość nią wstrząsnęła i to bardziej, niż chciała się do tego przyznać. - Czy wspomniał, kto...? - Nie. - Po chwili powiedział cicho: - Chciałem panią ostrzec. - Przed czym? Twarz Trenthama znów przypomniała jej wyrzeźbioną z granitu maskę. - W przeciwieństwie do pani wuja i brata, nie wierzę, że włamywacz tak po prostu zniknął. Zrobił, co tylko było w jego mocy, chociaż wcześniej nie zamierzał robić aż tak wiele. Prawdę mówiąc nie miał prawa tego robić. Biorąc pod uwagę sytuację, w jakiej znaleźli się Carlingowie, lepiej byłoby, gdyby się nie wtrącał. Następnego dnia rano Tristan siedział przy stole w pokoju śniadaniowym i leniwie przeglądał gazetę, jednym uchem słuchał szczebiotu trzech z sześciu kobiet, lokatorek jego domu, Trentham House, które postanowiły towarzyszyć mu przy porannej herbacie, on sam postanowił jednak nie włączać się do rozmowy. Wiedział doskonale, że powinien przeprowadzić rekonesans w towarzystwie w kwestii znalezienia odpowiedniej kandydatki na żonę, ale jakoś nie potrafił wykrzesać z siebie ani krzty entuzjazmu dla tego zadania. Oczywiście wszystkie jego dawne przyjaciółki patrzyły na niego wzrokiem drapieżnika obserwującego swą przyszłą ofiarę, czekając na najmniejszy choćby znak, że czeka na ich towarzystwo. Musiał jednak przyznać, że bardzo go zaskoczyły, zachowując się niezwykle delikatnie i z wyczuciem, nie 19

naciskając na niego nadmiernie. Tristan miał szczerą nadzieję, że nic w tej sprawie się nie zmieni. - Millie, podaj mi marmoladę. Słyszałaś, że ktoś zrobił rubinowy naszyjnik, identyczny z tym, który nosi lady Warrington? - Taki sam? Dobry boże... Jesteś pewna? - Wiem o tym od Cynthii Cunningham. Przysięgała, że to prawda. Opowiastki o skandalach w towarzystwie nie docierały do świadomości Tristana, który wrócił pamięcią do wydarzeń minionego dnia. Po wizycie u Stolemore'a wcale nie chciał wracać do siedziby Klubu przy Montrose Place, ale z jego biura wyszedł głęboko zamyślony, a gdy się ocknął, zorientował się, że jest na Montrose Place, tuż przed posesją numer czternaście. Poddał się i postanowił poznać nowych sąsiadów. Potem był zadowolony, że to zrobił. Obraz twarzy Leonory Carling, gdy powiedział jej o swoich podejrzeniach, na długo zapadł mu w pamięć. - Widziałaś, jak pani Levacombe robi słodkie oczy do lorda Motta? Tristan wyżej uniósł gazetę, by odseparować się od plotkujących pań. Sam był zdziwiony sobą, swoją gotowością, niezaprzeczalną i naglącą, by użyć siły celem wydobycia informacji ze Stolemore'a. Trzeba przyznać, że wyszkolono go tak, by w pościgu za ważnymi informacjami był bezwzględny. Zszokowało go to, że zupełnie nieświadomie, ale jednak informacje dotyczące Leonory Carling uznał za ważne. Do wczorajszego dnia status informacji ważnych miały tylko te dotyczące króla i państwa. Zrobił jednak już wszystko, co mógł zrobić. Ostrzegł ją. A może jej brat ma rację i więcej już nie zobaczą tu włamywacza? - Proszę pana, majster z Montrose Place przysłał chłopaka z wiadomością dla pana. Tristan spojrzał na Haversa, swojego kamerdynera, który stał tuż obok niego. Ucichły rozmowy przy stole. Tristan zastanawiał się chwilę, a potem westchnął. - Cóż to za wiadomość? - Pan Billings uważa, że ktoś coś majstrował przy domu. To nic poważnego, ale chciałby, żeby spojrzał pan na zniszczenia, nim zacznie je naprawiać. - Patrząc znacząco na Tristana, Havers bezgłośnie przekazał mu, że wiadomość brzmiała bardziej dramatycznie. - Chłopak czeka w holu, gdyby zechciał pan posłać go z odpowiedzią. Tristan poczuł ogarniające go dziwne przeczucia i podejrzenia, usłyszał ostrzegawcze podszepty wewnętrznego głosu. Rzucił serwetkę na stół i wstał. Ukłonił się Ethelerdzie, Millicent i Florze, swoim starszym i dalekim cioteczkom i kuzynkom. - Proszę mi wybaczyć, moje panie, mam ważne sprawy, którymi muszę się zająć - powiedział i skierował się do wyjścia, zostawiając panie niezwykle przejęte. W pokoju nagle zapadła martwa cisza, ale gdy tylko Tristan zamknął za sobą drzwi, przemieniła się w szczebiot kobiet mówiących jednocześnie. W holu narzucił na siebie zimowy mundurowy płaszcz i chwycił rękawiczki. Skinął na chłopaka przysłanego przez majstra, który raz po raz patrzył z nabożnym szacunkiem to na Tristana, to na bogate zdobienia holu. - Rozumie pan, co mam na myśli? Tristan pokiwał głową. Stał wraz z panem Billingsem na tylach domu przy Montrose Place dwanaście i pochyliwszy się, studiował mikroskopijne zadrapania, powstały one na zamku przy oknie z tyłu domu, który na dniach miał stać się siedzibą Klubu Niezdobytych. Były to właśnie te zniszczenia, w sprawie których wezwał go pan Billings. - Ten z robotników, który to zauważył, ma zaiste sokoli wzrok. - No, tak - zgodził się Billings. - Mieliśmy tu zdarzenia, które nas wcześniej niepokoiły. Narzędzia zawsze zostawiamy w tym samym miejscu, a teraz ktoś je przesunął. - Tak? - Tristan się wyprostował. - Gdzie? Billings wskazał na wnętrze domu, razem weszli do kuchni. Potem Billings ciężkim krokiem przeszedł krótkim korytarzykiem do bocznych drzwi i wskazał na podłogę tuż obok nich. - Tutaj zostawiamy narzędzia na noc, z dala od wścibskich oczu. Robotnicy, którymi zarządzał majster, pracowali, łoskot, miarowe uderzenia i szuranie dochodziły z górnych pięter. Obok wskazanych przez Billingsa drzwi leżało niewiele narzędzi, ale ślady w kurzu, który pokrywał podłogę były doskonale widoczne. A obok nich, bliżej ściany, ślady stóp. Tristan przykucnął, jedno spojrzenie wystarczyło, by się przekonał, że ślad został zrobiony przez dżentelmena noszącego wysokie buty na skórzanej podeszwie, ale nie było to ciężkie obuwie, jakie nosili robotnicy pracujący w domu. Był jedynym dżentelmenem, który ostatnio tu bywał, a już na pewno od czasu, gdy na podłogę opadł kurz i trociny, Tristan był pewien, że nie przechodził obok tych drzwi, poza tym ślad stopy był zbyt mały, na pewno nie on go zrobił, choć z pewnością należał do mężczyzny. 20

Tristan wstał i zaczął przyglądać się drzwiom, duży klucz tkwił z zamku. Wyjął go i wrócił do kuchni, gdzie było jaśniej. Widać na nim było charakterystyczne ślady wosku, zarówno wzdłuż trzpienia, jak i ząbków. Billings także badawczo przyjrzał się kluczowi, zaglądając Tristanowi przez ramię, na jego twarzy pojawił się cień podejrzenia. - Ktoś robił odcisk? - Na to wygląda - burknął Tristan. - Zamówię nowe zamki. - Billings był oburzony. - Nigdy wcześniej nic takiego się nie zdarzyło. Tristan obracał klucz w dłoni. - Tak zamów nowe zamki, ale nie montuj ich, dopóki ci nie powiem. Billings popatrzył na Tristana i skinął głową. Oczywiście, proszę pana. - Billings zamilkł na chwilę, a potem dodał: - Skończyliśmy już robotę na drugim piętrze, więc jeśli chciałby pan rzucić okiem... Tristan pokiwał głową. - Już idę, tylko to odłożę - powiedział i ostrożnie wsunął klucz z powrotem do zamka, w taki sposób, by z drugiej strony można było normalnie włożyć klucz. Potem skinął na Billingsa. Obaj udali się na piętro, gdzie robotnicy kładli ostatnie warstwy farby i lakieru w pokoju, który miał być niewielkim wygodnym salonikiem i przytulną jadalnią. Poza nim jedynym pomieszczeniem na tym piętrze pozostawał jeszcze jeden niewielki salonik obok frontowych drzwi, co do którego członkowie Klubu uzgodnili, że będzie zarezerwowany na takie sytuacje, jak konieczność rozmowy z damami. Małe pomieszczenie dla odźwiernego oraz jeszcze jedno, nieco większe, na tylach domu, dla majordomusa dopełniały obrazu piętra. Tristan zatrzymał się, by zerknąć na wykończenie biblioteki i sporego pokoju, gdzie mogłyby odbywać się większe spotkania. Na drugim piętrze znajdowały się trzy sypialnie, Billings pokazał Tristanowi każdą z nich, szczególną uwagę zwracając na wykończenia i poprawki, na których im zależało - wszystko było już gotowe. Pokoje pachniały nowością, solidnie wyremontowane i wysprzątane. Mimo panującego zimowego chłodu, nie było w nich czuć wilgoci. - Wspaniale! - Dotarli do największej sypialni, tej nad biblioteką. - Pan i pańscy ludzie jesteście godni polecenia. - Billings pochylił głowę przyjmując komplement z typową dla każdego rzemieślnika dumą wymalowaną na twarzy. - Proszę mi powiedzieć - zaczął Tristan, odwracając się do okna, z którego tak samo jak z okien biblioteki na dole roztaczał się wspaniały widok na ogród na tyłach domu Cariingów - Ile jeszcze potrzebujecie czasu, by doprowadzić kwatery dla służby do takiego stanu, by nadawały się do zamieszkania? Ze względu na nieznanego gościa, który odwiedza dom nocą, chciałbym, żeby ktoś tu zamieszkał tak szybko, jak to tylko będzie możliwe. Billings zamyślił się, a potem odparł: - W sypialniach na poddaszu nie ma już wiele do zrobienia, skończymy je jutro przed wieczorem. Na kuchnię i pozostałe pomieszczenia będziemy potrzebowali jeszcze jednego dnia, no, może dwóch. Spojrzenie Tristana zatrzymało się na Leonorze spacerującej z psem po ogrodzie. - Znakomicie - powiedział. - Poślę po naszego majordomusa, będzie tu jutro wieczorem. Nazywa się Gasthorpe. - Panie Billings! - usłyszeli wołanie z dołu. Billings zwrócił się do Tristana: - Jeśli to już wszystko, proszę pana, to zajmę się pracą. - Oczywiście, dziękuję. Wszystko wygląda doskonale. Proszę mnie nie odprowadzać, poradzę sobie. Tristan skinął głową, Billings odpowiedział mu pełnym szacunku ukłonem i zniknął. Mijały kolejne minuty. Tristan stał przy oknie z rękoma w kieszeniach płaszcza i wpatrywał się w postać poruszającą się z wdziękiem po sąsiednim ogrodzie. Potrafił wytłumaczyć swoje poczynania, ale czy chodziło w tym wszystkim jedynie o logiczne pobudki? Czy to była cała prawda? Patrzył na psa tulącego się Leonorze do ud, patrzył na nią, jak pochyla się nad zwierzęciem i głaszcze po łbie. Wreszcie, rzuciwszy ostatnie spojrzenie, odwrócił się od okna i zszedł na dół. - Dzień dobry. - Tristan przywołał na twarz swój najbardziej czarujący uśmiech, w obliczu kobiecej krnąbrności dodając do niego odrobinę męskiego zrozumienia, adresatem uśmiechu był stary kamerdyner. Chciałbym rozmawiać z panną Carling. Widziałem, że spaceruje po ogrodzie z tyłu domu. Dołączę do niej. Tytuł, zachowanie, postura i doskonały krój płaszcza połączone z tupetem i śmiałością zawsze mu pomagały. Kamerdyner wahał się tylko chwilę. - Oczywiście, proszę pana. Tędy, proszę. Tristan poszedł za kamerdynerem przez hol i dalej do przytulnego saloniku. W kominku buzował ogień, na niewielkim stoliku leżał dopiero rozpoczęty haft. Kamerdyner wskazał na uchylone szklane drzwi prowadzące do ogrodu. - Tędy, proszę. Tristan podziękował kamerdynerowi skinieniem głowy, wyszedłszy z pokoju znalazł się na niewielkim 21

tarasie, który prowadził na trawniki. Zszedł po schodkach tarasu i skręciwszy za róg domu, znalazł Leonorę przyglądającą się kwiatom rosnącym po drugiej stronie największego trawnika. Nie widziała Tristana idącego w jej kierunku. Gdy się zbliżył, wyczuł go pies, który mimo wszystko siedział spokojnie, jakby oceniając zamiary gościa. Dzieliło go jeszcze od niej kilka metrów, gdy zawołał: - Dzień dobry, panno Carling. Natychmiast odwróciła się ku niemu, a potem niemal oskarżycielsko spojrzała w stronę domu. Tristan próbował się nie uśmiechnąć. - Kamerdyner wskazał mi drogę. - Naprawdę? A czemuż to zawdzięczam pańską wizytę? Nim odpowiedział na tak chłodne powitanie, pochylił się w stronę psa, Henrietta obwąchała przybysza, zdając się akceptować jego obecność i wsunęła łeb pod jego dłoń, domagając się pieszczot. Tristan poklepał ją, po czym zwrócił się do młodej pięknej kobiety: - Czy mam rację, uważając, że pani wuj i brat nie dostrzegają żadnego niebezpieczeństwa wynikającego z faktu, że ktoś próbował się włamać do waszego domu? W jej oczach pojawiła się niechęć. Nie podała mu dłoni na powitanie. Uważnie przyglądał się jej twarzy. Nie otrzymał odpowiedzi, więc rzekł cicho: - Pani lojalność wobec rodziny dobrze o pani świadczy, ale w tym wypadku może okazać się nie najrozsądniejszym wyborem. Z mojego punktu widzenia jest w tym wszystkim coś podejrzanego, dzieje się coś dziwnego i dwie próby włamania mają z tym związek. To nie są odosobnione przypadki, lecz stanowią część jakiejś większej całości. Słowa Tristana zdawały się trafiać Leonorze do przekonania, dostrzegł w jej oczach zrozumienie. - Podejrzewam, że po próbach włamania do państwa domu nastąpiły kolejne incydenty i niemal na pewno możemy powiedzieć, że będą następne. Chciał, żeby mu zaufała i by z nim współpracowała. Bez tych dwóch elementów z jej strony może nie być w stanie ustrzec jej przed niebezpieczeństwem, które wyczuwał. Leonora przypomniała sobie, że lepiej nie ufać wojskowym, w tym także byłym wojskowym. Nie można na nich polegać, nie można wierzyć niczemu, co mówią, a tym bardziej wierzyć w ich obietnice. Dlaczego więc jednak tu przyszedł? Co kazało mu wrócić? - Ostatnio nie wydarzyło się nic złego. Możliwe, że czegokolwiek częścią są te włamania, to tego czegoś już nie ma. - Nie wygląda na to, żeby tak właśnie było - odparł i odwrócił się w stronę domu. Był to najstarszy budynek stojący przy ulicy Montrose Place, wybudowany ze znacznie większym rozmachem i znacznie wcześniej niż szeregowce, które postawiono po obu stronach ulicy. - Ściany waszego domu, przypuszczalnie te w piwnicy, łączą się ze ścianami innych budynków. Leonora podążyła za spojrzeniem Tristana i także popatrzyła na dom, mimo że wcale nie musiała tego robić, by zweryfikować jego słowa. - Tak - odparła. Zaczynał do niej docierać jego sposób rozumowania. Tristan czekał, aż spotkają się ich spojrzenia, co stało się po dłuższej chwili. Nie była to próba sił, raczej wzajemne rozpoznawanie. Wiedziała, że coś się wydarzyło lub że Tristan wpadł na jakiś nowy trop. - Czego się pan dowiedział? Mimo pozornej ekspresji, z twarzy Tristana trudno było cokolwiek wyczytać. Minęła chwila nie dłuższa niż uderzenie serca, gdy nagle chwycił Leonorę za rękę. Jego palce prześliznęły się po jej nadgarstku. Leonora nie powstrzymywała go, nie potrafiła. Gdy jej dotknął, wszystko jakby w niej zamarło. A potem zadrżało. Otoczyło ją ciepło, którego źródłem był dotyk jego dłoni. Znów nie mogła złapać oddechu, ale zdawała się już przyzwyczajać do sposobu, w jaki jej ciało reagowało na jego obecność na tyle, że potrafiła udawać, iż nic się nie dzieje. - Chodź, pójdziesz ze mną. Wtedy ci powiem. Wyzwanie. Pozwoliła mu się poprowadzić przez trawniki w stronę domu, w stronę saloniku. Fałdy jej sukni muskały jego buty. Czuła, że pieką ją czubki palców, a wnętrze dłoni płonie. Opanowała się siłą woli. - A więc? - Rzuciła w jego stronę krótkie spojrzenie, tak chłodne, jak tylko potrafiła. - Czego się dowiedziałeś? - W domu obok wydarzyło się coś dziwnego. Ktoś się włamał, ale był ostrożny. On, lub oni, bardzo się starał, by nikt nic nie zauważył. No i nic nie zginęło. - Tristan zamilkł, a potem dodał: - Nic poza odciskiem klucza do bocznego wejścia. Leonora zastanawiała się nad tym, co usłyszała. 22

- A więc wracają. Pokiwał głową. - Będę się temu uważnie przyglądał. - Dziś w nocy? - Dziś, jutro. Wątpię, by czekali zbyt długo. Dom jest prawie gotowy do zamieszkania. Czegokolwiek szukają... - Najlepiej uderzyć teraz, dopóki w domu nie ma jeszcze służby. - Leonora odwróciła się gwałtownie w stronę Tristana, starając się przy tym ruchu uwolnić dłoń. Nie pozwolił jej się wyswobodzić. Leonora udawała, że tego nie zauważyła. - Będzie mi pan, to znaczy nam, mówił, co się dzieje? - Oczywiście - powiedział Tristan głosem nieco cichszym i głębszym niż zazwyczaj, a Leonora miała wrażenie, że jego brzmienie ją przenika. - Kto wie? Może nawet się dowiemy, co się kryło za wszystkim, co działo się wcześniej. Leonora nie przestawała patrzeć na niego szeroko otwartymi oczami. - Rzeczywiście, to byłoby prawdziwe zrządzenie losu. Tristan celowo, z bezczelną powolnością, pogłaskał ją po wewnętrznej stronie nadgarstka. Leonorze zabrakło tchu. Nigdy by nie uwierzyła, że prosty dotyk może aż tak podziałać. - Rozumiem, że dopiero niedawno wróciłeś na łono społeczeństwa, a naprawdę tak się nie robi. Chciała, żeby jej słowa były spokojne i chłodne, a jednocześnie krytyczne, ale nawet dla niej samej jej głos brzmiał tak, jakby cedziła słowa przez ściśnięte gardło. -Wiem. Brzmienie jego głosu kazało jej znów spojrzeć na jego twarz, na jego usta, w jego oczy. I dostrzec w nich jego zamiary. Z tą samą, tak ją szokującą bezczelną powolnością, uniósł jej dłoń. Do ust. Musnął wargami palce, a potem nadal patrząc jej w oczy, odwrócił dłoń, teraz już bezwładną i złożył gorący pocałunek po wewnętrznej stronie. Unosząc głowę, zawahał się. Jego nozdrza poruszały się lekko, jakby wdychał jej zapach, a jego oczy błyszczały, gdy pochylał się po raz kolejny, tym razem by złożyć pocałunek na nadgarstku Leonory, w miejscu, gdzie czuł pulsującą w żyłach krew. Pocałunek wywołał ogień, Leonora czuła, jak płomienie dotyku przesuwają się coraz wyżej i wyżej, wędrując w górę aż do ramienia, by wreszcie rozejść się po całym ciele. Gdyby była słabszą kobietą, z pewnością by upadła. Gdy się odezwał, jego głos brzmiał jak szept i nieco przerażał: - Zajmij się ogrodem, a włamywaczy zostaw mnie. Puścił jej dłoń i ukłoniwszy się, odszedł. Zajmij się ogrodem. Nie miał na myśli roślin. „Zajmij się domowym ogniskiem" było znacznie powszechniejszym upomnieniem, jakie miało skierować uwagę kobiet na tę dziedzinę życia, którą towarzystwo uznawało za dla nich najwłaściwszą - na męża, dzieci i dom. Leonora nie miała ani męża, ani dzieci i nie lubiła, gdy jej o tym przypominano, szczególnie po pieszczotach lorda Trenthama i reakcji, jaką w niej wywołały. Co on sobie wyobraża? Podejrzewała, że Tristan doskonale wie, co robi, a to jeszcze bardziej rozpaliło w niej gniew. Nigdy nie pozwalała sobie na utratę kontroli nad samą sobą, nawet wtedy, gdy kapitan Mark Whorton poprosił, by zwolniła go z danego słowa i zerwał zaręczyny w chwili, gdy spodziewała się, że wyznaczy datę ślubu. Już dawno temu zaakceptowała fakt, że sama ponosi odpowiedzialność za swoje życie. Podążanie bezpieczną ścieżką oznaczało, że sama musi dzierżyć ster i że nie może pozwolić, by jakikolwiek mężczyzna, nieważne jak doświadczony, ją prowokował. Po obiedzie z Humphreyem i Jeremym popołudnie upłynęło jej na towarzyskich spotkaniach, najpierw z ciotkami, które były zachwycone jej wizytą, potem spotkała się z kilkoma starszymi krewnymi, których od czasu do czasu wypadało jej odwiedzać. Wróciła o piątej, by zająć się kolacją i upewnić się, że wuj i brat nie zapomną zjeść. Zaraz po posiłku wrócili do biblioteki, a Leonora do oranżerii, by tam zastanowić się nad rewelacjami, o których dowiedziała się od lorda Trenthama i zdecydować, jak powinna się teraz zachować. Siedząc na ulubionym krześle, z rękoma opartymi na stoliku z kutego żelaza, wbrew nakazowi Tristana zaczęła myśleć o włamywaczach. Jedna rzecz była bezsporna i nie podlegała dyskusji - Trentham jest hrabią i mimo że większości towarzystwa nie ma w Londynie, wcześniej czy później ktoś bez wątpienia go zaprosi na kolację lub towarzyski wieczorek. A jeśli nie, to bez wątpienia będzie chodził do klubów dla dżentelmenów, by się 23

bawić w towarzystwie rówieśników. A jeśli także i nie to, pozostają jeszcze miejsca odwiedzane przez kobiety z półświatka, a biorąc pod uwagę otaczającą go aurę drapieżnego erotyzmu, którym promieniował, Leonora nie była aż tak naiwna, by wierzyć, że Trentham ich nie zna. Zostawić mu włamywaczy? Leonora stłumiła pełne dezaprobaty parsknięcie. Wybiła godzina ósma i na zewnątrz było już zupełnie ciemno, na horyzoncie majaczyła bryła domu spod numeru dwunastego. W żadnym z okien nie widać było światła ani nawet jego migotania między zasłonami, łatwo więc było odgadnąć, że nikt tam nie mieszka. Leonora była dobrą sąsiadką dla starego pana Morrisseya, ten stary łotr o wybuchowej naturze na pewno był jej wdzięczny za odwiedziny. Brakowało go jej, gdy zmarł. Dom przeszedł w ręce lorda Marcha, dalekiego kuzyna, który będąc właścicielem okazałej rezydencji w Mayfair nie korzystał z tutejszej, nie zdziwiła się więc, gdy dom sprzedał. Lord Trentham lub jego przyjaciele najwyraźniej znali lorda Marcha. A teraz, pewnie tak samo jak on, Trentham przygotowywał się na noc, którą spędzi na rozrywkach w mieście. Leonora gwałtownym ruchem otworzyła szufladkę ukrytą pod blatem okrągłego stolika i szybko odnalazła w niej duży, ciężki klucz, zakopany pod stertą papierzysk. Czy Trentham pomyślał o zmianie zamków?

Rozdział 3 Tristan chciał spojrzeć na zegarek, ale nie mógł ryzykować zapalenia zapałki. Ze stoickim spokojem oparł się wygodniej o ścianę w niewielkim pomieszczeniu dla odźwiernego i czekał. Wokół niego, w siedzibie Klubu Niezdobytych, panowała cisza. Dom był pusty. Za oknami wiał zimny wiatr, a padający deszcz ze śniegiem uderzał w szyby. Tristan ocenił, że musi być około wpół do jedenastej. Przy takiej pogodzie włamywacz nie będzie marnował czasu na czekanie do północy. Doskonale pamiętał, jak w takich okolicznościach zabić czas, jak oddzielić umysł od ciała, by stać nieruchomo jak posąg być wyczulonym na wszystko, co dzieje się wokół, a jednocześnie pozwolić myślom błądzić gdzieś daleko, by czymś je zająć. Niestety tej nocy zupełnie nie podobał mu się kierunek, w jakim one podążały, myślenie o Leonorze Carling go rozpraszało. Spędził niemal cały dzień pouczając siebie samego, że rzeczą niemądrą jest wywoływanie w niej takich emocji, jakie dziś sprowokował - zwłaszcza że ona wywołała w nim podobne uczucia, tyle tylko, że jeszcze silniejsze. Doskonale zdawał sobie sprawę, że Leonora tych emocji nie rozpoznała, że nie wie, czym są, że mimo całej swej podejrzliwości nie zauważyła, jakie stanowią niebezpieczeństwo. W normalnych okolicznościach taka kobieca niewinność ostudziłaby jego zapał, ale w przypadku Leonory, z jakiegoś diabelskiego powodu, jeszcze bardziej zaostrzyła jego apetyt. Zainteresowanie jej osobą, to, że go pociągała, stanowiło niepotrzebną komplikację. Musi znaleźć żonę i to szybko. Potrzebował łagodnej, potulnej i delikatnej kobiety, która nie wywoływałaby w nim nawet najmniejszej złości, która prowadziłaby dom, trzymałaby w ryzach gromadę starszych krewnych i całą sobą poświęciła się wychowywaniu dzieci. Nie oczekiwał od swojej przyszłej żony, by spędzała z nim wiele czasu, tak długo był sam, że przyzwyczaił się do tego i teraz uważał, że bycie samemu mu służy. Musiał na czas wypełnić ostatnią wolę stryjecznego dziadka, by nic przepadły zapisane mu w testamencie pieniądze, a on nie został z armią ciotek na głowie. Nie mógł więc sobie pozwolić, by rozpraszała go uparta, niezależna i irytująca jędza, która, jak sądził, jest doskonałym materiałem na starą pannę, a ponadto ma cięty język i gdy decydowała się zrobić z niego użytek, aż bił od niej chłód, zdecydowanie i wyniosłość. Myślenie o niej nie miało najmniejszego sensu. Mimo wszystko nie potrafił przestać. Na szczęście dla nich obojga był na tyle mądry i na tyle dojrzały, aby nie pozwolić, by jego poczynaniami kierowało pożądanie. W ciągu dnia udało mu się obmyślić plan, jak zachowywać się wobec Leonory. Biorąc pod uwagę zarówno to, że już wplątał się w zagadkę, jak i jego charakter oraz przeszkolenie, które przeszedł, to właśnie on powinien rozwiązać tę szaradę i odsunąć niebezpieczeństwo grożące Leonorze. Dopiero potem będzie mógł zostawić ją w spokoju. Do uszu Tristana dotarł płynący z oddali chrzęst metalu. Wyostrzyły się wszystkie jego zmysły, skupił się na dźwięku starając się dosłyszeć, czy włamywacz jest gdzieś w pobliżu. Zjawił się nieco wcześniej, niż Tristan się spodziewał, ale kimkolwiek był, najprawdopodobniej był amatorem. Tristan zjawił się w domu o ósmej, przemykając się przez alejki na tyłach ogrodu. Wchodząc przez kuchenne drzwi, zauważył, że robotnicy zostawili w kącie tylko kilka narzędzi. Bocznych drzwi nikt nie ruszał, tkwił w nich klucz, ale nieprzekręcony. Obejrzał wszystko dokładnie i ukrył się w pomieszczeniu, które miało służyć odźwiernemu, a drzwi na szczycie kuchennych schodów zostawił otwarte i podparte cegłą. 24

Z pomieszczenia dla odźwiernego miał doskonały widok na główny hol na parterze, na wiodące w górę schody i drzwi prowadzące do schodów od strony kuchni. Nikt nie mógłby wejść do domu i z parteru lub piętra dostać się do piwnicy i pozostać niezauważonym. Tristan nie spodziewał się, że ktoś nadejdzie od tej strony, ale chciał zostawić włamywaczowi możliwość dostania się do domu przez pomieszczenia dla służby. Był gotów się założyć, że „włamywacz" pójdzie do piwnicy, do jakiejś konkretnej jej części, a Tristan zamierzał mu na to pozwolić - chciał, by intruz przygotował zadanie, które ma wykonać, dopiero potem Tristan zamierzał interweniować. Chciał dowodu potwierdzającego jego przypuszczenia, potem zaś zamierzał przesłuchać „włamywacza". Trudno sobie wyobrazić, by prawdziwy włamywacz chciał cokolwiek ukraść z pustego domu. Usłyszał ciche stąpnięcie skórzanego buta na kamiennej posadzce, odwrócił się gwałtownie i stał teraz przodem do frontowych drzwi. Na przekór wszelkiemu prawdopodobieństwu ktoś chciał właśnie tędy wejść do domu. Na błyszczącej jak szkło podłodze holu pojawił się zarys niepewnie poruszającej się postaci. Tristan bezszelestnie wyłonił się ze swojej kryjówki i ukrył w zacienionym kącie holu. Leonora wsunęła ciężki klucz do zamka i zerknęła na swoją towarzyszkę. Wcześniej tego wieczora udała się jak zwykle do swojej sypialni, rzekomo po to, by położyć się do snu. Służba pogasiła świece, pozamykała drzwi i okna i wszyscy poszli do siebie. Leonora zaczekała, aż zegar wybije jedenastą, uważała bowiem, że o tej porze ulica będzie już pusta i cicho zeszła na dół, na palcach mijając bibliotekę, gdzie Humphrey i Jeremy nadal ślęczeli nad swoimi tomiszczami, narzuciła na siebie pelerynę i wyszła z domu. Był jednak ktoś, kogo nie dało się tak łatwo uniknąć. Henrietta patrzyła na nią z rozdziawionym pyskiem, gotowa iść za swoją panią choćby na koniec świata. Gdyby Leonora spróbowała zostawić ją w holu i wyjść sama, Henrietta zaczęłaby wyć. Zmrużyła oczy i popatrzyła na psa. - Szantażystka - odezwała się do Henrietty, ale słowa zagłuszył wiatr. - Tylko pamiętaj - mówiła dalej, ale bardziej po to, by sobie dodać otuchy, niż by instruować Henriettę - idziemy tam tylko po to, by zobaczyć, co on zrobi. Musimy być zupełnie cicho. Henrietta spojrzała na drzwi i trąciła je nosem. Leonora przekręciła klucz, ucieszyła się, że tak łatwo dał się przekręcić. Potem schowała go do kieszeni i szczelniej owinęła się peleryną. Jedną ręką chwyciła Henriettę za obrożę, a drugą za klamkę i nacisnęła. Otworzyła drzwi jedynie na tyle, by mogła się przecisnąć, zaraz też chciała je za sobą zamknąć, ale wiatr był tak silny, że musiała puścić Henriettę i popchnąć je obiema rękoma. Na szczęście udało jej się zrobić to w miarę cicho. Odetchnęła z ulgą i odwróciła się. Hol zasnuwal posępny mrok. Stała spokojnie, gdy jej oczy przyzwyczajały się do ciemności, a całe ciało przenikało poczucie pustki i dziwne wrażenie, jakie wywołało w niej miejsce, które tak dobrze znała, a które teraz wydawało się obce. Usłyszała ciche stuknięcie. Obok niej Henrietta gwałtownie usiadła, podniosła uszy i cicho zaskamlała, ale nie z bólu, lecz z radosnego zniecierpliwienia. Leonora patrzyła na nią zaskoczona. I wtedy poczuła ruch powietrza. Miała wrażenie, że włosy stają jej dęba. Odruchowo wstrzymała oddech... Ktoś zasłonił jej usta szorstką dłonią, a ciężka ręka pochwyciła w talii, za plecami poczuła ciało jakby wyrzeźbione w skale. Otoczyła ją siła, pochwyciła w pułapkę i obezwładniła, zupełnie bez wysiłku. Głos, w którym z trudem ukrywano furię, wysyczał jej wprost do ucha: - Co ty tutaj, do diabła, robisz? Tristan nie mógł uwierzyć. Mimo panującego mroku widział jej oczy, przestraszone i szeroko otwarte, czuł krew tętniącą w jej żyłach, czul panikę, która ją ogarnęła. Wiedział jednak doskonale, że jedynie częściowo jest to efektem zaskoczenia. Poczuł też, że i on sam reaguje na jej obecność, lecz bezwzględnie opanował ogarniające go emocje. Po chwili uniósł głowę i nasłuchiwał całym sobą, ale nie usłyszał żadnego dźwięku dochodzącego z wnętrza domu. Nie mógł jednak z nią teraz rozmawiać, chociażby szeptem. Stali pośrodku głównego holu, który pozbawiony był wszelkich mebli, pusty i wysprzątany, więc najcichszy nawet dźwięk rozchodził się echem. Mocniej chwycił ją talii i zaniósł do niewielkiego saloniku, który przeznaczony był na spotkania z damami. Zastanowiło go, jak szybko pokój okazał się przydatny. Musiał zabrać dłoń z jej ust, by otworzyć drzwi, a potem je za nimi zamknąć. Nadal ją trzymał, uniesioną nad podłogą, opartą o niego plecami. - Postaw mnie! Zastanawiał się, co ma zrobić, ale wreszcie jej uległ, rozmowa twarzą w twarz będzie łatwiejsza, a trzymanie jej za pośladki jest bezsensowną torturą, pomyślał. Odwróciła się, gdy tylko stopami dotknęła podłoga i w tej samej chwili nadziała się na jego palec, który 25

uniósł na wysokość jej nosa, by nadać swojej wypowiedzi więcej wyrazistości. - Nie po to powiedziałem ci o tym, co się stało, byś mogła wpaść tu tanecznym krokiem i wpakować się w kłopoty! Patrzyła na niego zdziwiona. Nigdy wcześniej żaden mężczyzna nie odezwał się do niej w taki sposób. I to znów on przejął inicjatywę. - Mówiłem ci, żebyś zostawiła to mnie - powiedział szeptem, w którym brzmiał gniew. Leonora zmrużyła oczy. - Pamiętam, co mówiłeś, ale ta osoba, kimkolwiek jest, to mój problem. - A jednak zamierza włamać się do mojego domu. A poza tym... - Poza tym - ciągnęła Leonora, jakby w ogóle nie usłyszała słów Tristana -jesteś hrabią. Po prostu założyłam, że dziś w nocy będziesz się dobrze bawił. Ta uwaga tylko wzmogła jego gniew. Powiedział przez zaciśnięte zęby: - Nie jestem hrabią z wyboru, a zabaw unikam, jak mogę. Ale nie o to w tym chodzi. Jesteś kobietą. Nie ma żadnego powodu, dla którego miałabyś być właśnie tu. Szczególnie, że ja tu jestem. Leonora ze zdziwienia otworzyła usta, gdy chwycił ją za łokieć i odwrócił w stronę drzwi. - Ja nie...! - Ciszej. - Tristan ruszył w stronę drzwi. - Oczywiście, że tak. Zaraz odprowadzę cię do drzwi, a stamtąd pójdziesz prosto do domu i zostaniesz w nim, choćby nie wiem co się działo. Leonora zaparła się. - A co, jeśli on tam jest? Tristan zatrzymał się, spojrzał na nią i zdał sobie sprawę, że miała rację. - Cholera! Puścił ją i zmełl w ustach nieco bardziej wyrafinowane przekleństwo. Leonora spojrzała na niego, a on na nią. Nie sprawdził frontowych drzwi. Intruz, na którego czekal, mógł zrobić także odcisk i tego klucza. Teraz nie mógłby tego sprawdzić nie zapalając zapałki, a nie mógł przecież aż tak ryzykować. Poza tym było wysoce prawdopodobne, że „włamywacz" sprawdzi frontowe drzwi. Niedobrze, że Leonora się tu zjawiła, istniało ryzyko, że przepłoszy włamywacza albo co gorsza, ściągnie na siebie jego uwagę, odsyłanie jej teraz do domu byłoby szaleństwem. Intruz już udowodnił, że potrafi być brutalny. Tristan wziął głęboki oddech i poinformował ją lakonicznie: - Będziesz musiała tu zostać, aż to wszystko się skończy. Wyczuł, że odetchnęła z ulgą, ale z powodu otaczającej ich ciemności nie mógł być tego pewien. - Tak jak powiedziałam, może to i jest twój dom, ale włamywacz to mój problem. - To kwestia dyskusyjna - nie mógł się powstrzymać, by na nią nie warknąć. W jego rozumieniu włamywacze to męski problem. A ona miała wuja i brata... - Włamywacz próbuje dostać się do mojego domu, a przynajmniej do domu mojego wuja. Wiesz o tym równie dobrze jak ja. To z kolei było kwestią bezsporną. Usłyszeli ciche szuranie. Dochodziło z holu. Powiedzenie raz jeszcze „cholera!" wydawało się zbędne. Tristan wymownie spojrzał na Leonorę i otworzył drzwi, a potem je zamknął, gdy tylko do pokoju weszła kupa futra. - Musiałaś zabierać ze sobą psa? - Nie miałam wyboru. Henrietta popatrzyła na Tristana, a potem usiadła w niewinnej pozie, podnosząc do góry łeb, jakby chciała mu powiedzieć, że ze wszystkich ludzi to właśnie on powinien najlepiej rozumieć jej obecność. Tristan przełknął kolejne przekleństwo. - Usiądź - powiedział, wskazując Leonorze ławeczkę pod oknem, jedyne miejsce w pustym pokoju do tego przystosowane. - Zostawię drzwi otwarte, byśmy mogli wszystko słyszeć. Doskonale zdawał sobie sprawę z kłopotów, które mogłyby się pojawić, gdyby zostawił ją tu samą, a sam wrócił na swoje miejsce w pokoiku odźwiernego. Scenariusz, który najbardziej zaprzątał jego myśli, to co zrobiłaby Leonora, gdyby pojawił się włamywacz: zostałaby tutaj, czy rzuciła się za nim w pościg? A tak, gdy oboje zostali w saloniku, przynajmniej wiedział, gdzie ona jest - tuż za jego plecami. Cicho otworzył drzwi. Henrietta położyła się u stóp swojej pani. Tristan obserwował pogrążony w ciemnościach hol. Myślami wrócił do poprzedniego wątku, który przerwało mu pojawienie się Leonory. Całym sobą głęboko wierzył, że kobiety, a szczególnie damy takie jak ona, nie powinny być narażane na niebezpieczeństwo i nie powinny brać udziału w niczym, co mogło za sobą pociągać niebezpieczeństwo. Uzmysłowił sobie, że to wewnętrzne przekonanie pochodziło z czasów, gdy dla mężczyzny jego kobieta ucieleśniała przyszłość rodu, a do Tristana nadal to przemawiało. Zirytowało go jej pojawienie się tutaj, a także to, że jej wuj i brat zupełnie nie wywiązywali się ze swoich obowiązków wobec bratanicy i siostry. Spojrzał na nią i zacisnął zęby. Najprawdopodobniej robił to cały czas, ale nie miał żadnego prawa oceniać ani Leonory, sir Humphreya czy Jeremy'ego - Jeśli się nie myli, to ani sir Humphrey, ani Jeremy nie 26

potrafiłby kontrolować Leonory. Zresztą pewnie nawet nie próbowali. Tristan nie wiedział jednak, czy to dlatego, że była osobą upartą i wymusiła na nich, by godzili się na obecny porządek rzeczy, czy też po prostu nie przejmowali się całą sytuacją, a może byli zbyt wrażliwi, by sprzeciwić się niezależności Leonory? Niezależnie od tego, jaka jest prawda, nie tak być powinno. Mijały kolejne minuty, z których zrobiło się wreszcie pół godziny. Musiała dochodzić północ, gdy usłyszeli zgrzyt metalu - klucz przekręcany w starym zamku w drzwiach prowadzących do pomieszczeń dla służby. Henrietta podniosła łeb. Leonora wyprostowała się zaalarmowana zarówno zachowaniem psa, jak i rosnącym napięciem, które zdawało się emanować z Tristana, który do tej chwili stal pod ścianą i wyglądał na odprężonego. Leonora miala świadomość, że na nią zerka, że z poirytowaniem marszczy czoło, ale obiecała sobie, że będzie to wszystko ignorować. Jej celem było dowiedzieć się, czego chce włamywacz, ale teraz pojawiała się także i taka możliwość, że razem z Trenthamem uda im się go złapać. Leonora czuła narastające podekscytowanie, gdy Trentham kazał jej zostać na miejscu i trzymać Henriettę, a sam, niczym zjawa, przemknął przez drzwi. Poruszał się bezszelestnie, gdyby Leonora na niego nie patrzyła, mogłaby pomyśleć, że zniknął. Gdy tylko znalazł się za drzwiami, Leonora natychmiast wstała i równie cicho podążyła za nim, a tuż za nią Henrietta. Na szczęście robotnicy zostawili wszędzie płachty, które miały zapobiec zabrudzeniu się podłogi, a dzięki którym nie było słychać kroków na posadzce. Gdy znalazła się w holu, rozejrzała się. Wyśledziła Trenthama, który wyłaniając się z cienia pojawił się na szczycie kuchennych schodów. Owijając się szczelniej peleryną, zmrużyła oczy - wydawało się jej, że drzwi dla służby były otwarte i czymś zablokowane. - Au! - ktoś krzyknął, a potem posypał się stek przekleństw. - Wynocha stąd! - Co tu, u diabła, robisz, ty stary idioto! Głosy dochodziły z dołu. Nim Leonora zdążyła cokolwiek zrobić, Trentham zbiegł z kuchennych schodów, chwyciła więc fałdy sukni i pobiegła za nim. Schody były puste i ciemne, biegła nie zastanawiając się nad konsekwencjami, obcasy stukały na kamiennych stopniach. Za jej plecami Henrietta zaszczekała, a potem zaczęła warczeć. Dobiegłszy do podestu na półpiętrze, Leonora chwyciła za poręcz i spojrzała w dół, do kuchni. Zobaczyła tam dwóch mężczyzn, jeden z nich był wysoki i ubrany w pelerynę, drugi zaś potężniejszy, bardziej przysadzisty i znacznie starszy, mocowali się ze sobą na podłodze, w miejscu, gdzie niegdyś stał stół. Zamarli, gdy Henrietta warknęła. Wyższy z mężczyzn spojrzał w górę. W chwili, gdy to zrobił, zauważył zbliżającego się Trenthama. Z wyraźnym wysiłkiem chwycił drugiego, starszego i pchnął go na Tristana, starszy mężczyzna stracił równowagę i poleciał na plecy. Trentham miał wybór: mógł albo się odsunąć i pozwolić mu upaść na kamienną posadzkę, albo go złapać. Patrząc na wszystko z góry, Leonora widziała, że Tristan szybko podjął decyzję - utrzymał równowagę i pozwolił mu upaść. Przyjrzał mu się i zaraz pobiegł za wyższym z włamywaczy, który uciekał w stronę wąskiego korytarzyka. Było już jednak za późno. Słychać było trzaśniecie drzwiami. Chwilę później Leonora usłyszała, jak Tristan klnie. Popędziła w dół schodami, przebiegła obok leżącego na podłodze mężczyzny i pognała do kuchni, by z okna spojrzeć na ścieżkę prowadzącą do tylnego wyjścia z ogrodu. Intruz biegł wzdłuż bocznej ściany domu, przez chwilę było go widać w bladym świetle księżyca. Leonora starała się zapamiętać jak najwięcej szczegółów, dopóki mężczyzna nie zniknął za żywopłotem oddzielającym tę część ogrodu, do której można było się dostać od kuchni. Za żywopłotem ścieżka prowadziła do głównej bramy. Leonora westchnęła i odsunęła się od okna, w myślach powtarzając sobie wszystko, co widziała. Nie chciała, by cokolwiek jej umknęło. Stuknęły drzwi i na brukowanej ścieżce pojawił się Tristan. Stał z rękoma opartymi na biodrach i rozglądał się po ogrodzie. Leonora zapukała w okno, gdy spojrzał w jej stronę, wskazała na ścieżkę. Szybko się odwrócił, zbiegł po schodkach i szybkim krokiem poszedł w stronę bramy, ale nie dalej. Ich włamywacz uciekł. Leonora odwróciła się do starszego mężczyzny, który zdążył usiąść na szczycie schodów, ale nadal rzęził i sapał, starając się złapać oddech. - Co pan tu robi? Mężczyzna zaczął mówić, ale nie odpowiedział na pytanie, mamrotał coś, co było typowym pustosłowiem pełnym przepraszania i usprawiedliwiania się, ale nie wyjaśnił, po co zjawił się w tym domu. Był ubrany w staromodny płaszcz z ratyny, równie stare i znoszone buty i wytarte rękawiczki, mimo że w całym domu unosił się jeszcze zapach farby, od mężczyzny wyraźnie czuć było brudem i gnijącymi liśćmi. Leonora skrzyżowała ręce na piersi i nie spuszczając z niego oka, niecierpliwie tupała nogą. 27

- Jak się pan tutaj dostał? Mężczyzna zaczął się wiercić i mamrotać coś pod nosem. Leonora powoli zaczynała tracić cierpliwość, gdy wrócił Trentham. Wyglądał na zdegustowanego. - Był na tyle przezorny, by zrobić odcisk obu kluczy. Jego słowa nie były skierowane do konkretnej osoby, Leonora zrozumiała jednak, że uciekający mężczyzna zamknął boczne drzwi Trenthamowi przed nosem. Teraz, gdy Tristan stał w kuchni i przyglądał się starszemu mężczyźnie, zastanawiała się, jak bez klucza udało mu się wejść z powrotem. Trentham zaczął przesłuchanie. Po kilku sprytnie zadanych pytaniach dowiedzieli się, że starszy człowiek jest żebrakiem, który zazwyczaj nocuje w parku, ale tej nocy ziąb był tak okrutny, że postanowił poszukać miejsca, gdzie mógłby przenocować. Wiedział, że ten dom jest pusty, więc wszedł do środka, posprawdzał okna, aż trafił na to z poluzowanym zamkiem. Mając po jednej stronie Trenthama, który stał nad nim jak jakiś bóg zemsty, a po drugiej Henriettę raz po raz pokazującą kły, czuł, że nie ma innego wyjścia, jak tylko wyjawić wszystko jak na spowiedzi. - Nie chciałem nikomu zrobić krzywdy, sir. Chciałem się tylko trochę ogrzać. Trentham popatrzył na niego, potem ze zrozumieniem pokiwał głową. - Jeszcze jedno pytanie: gdzie byłeś, gdy wpadł tutaj ten drugi? - W połowie drogi - mężczyzna wskazał na drugą stronę kuchni. - Dalej od okien jest cieplej. A tamten się na mnie rzucił. Myślę, że chciał mnie stąd wykurzyć. Mężczyzna wskazał na małą spiżarnię. Leonora spojrzała na Trenthama. - Pomieszczenia gospodarcze przez ścianę sąsiadują z moim domem - powiedziała. Tristan pokiwał głową i odwrócił się do starszego mężczyzny. - Mam dla ciebie propozycję. Jest połowa lutego, jeszcze przez kilka tygodni noce będą zimne. - Rozejrzał się po kuchni. - Jest tu trochę szmat, ubrań roboczych i innych rzeczy, którymi możesz się przykryć. Możesz tu spać. Gasthorpe, który będzie majordomusem, zamieszka tu jutro. Przyniesie koce i zacznie przygotowywać dom do zamieszkania, ale wszystkie pomieszczenia dla służby są na poddaszu. - Tristan zamilkł na moment. - W świetle wydarzeń dzisiejszej nocy i wizyty nieproszonego gościa, chciałbym, żeby ktoś spał tu na dole. Jeśli chcesz zostać naszym nocnym stróżem, możesz zupełnie legalnie, za moim zezwoleniem, nocować w tym domu. Wydam polecenie, by traktowano cię jak każdą inną osobę ze służby. Możesz zostać i już więcej nie marznąć. Dam ci dzwoneczek, więc jeśli ktokolwiek będzie chciał tu wejść, będziesz musiał zadzwonić, a już Gasthorpe i lokaje zajmą się intruzem. Starszy mężczyzna patrzył na Tristana szeroko otwartymi oczami i mrugał w takim zdumieniu, jakby nie do końca był pewien, czy to wszystko mu się nie śni. Tristan nie pozwolił, aby na jego twarzy pokazał się choćby cień współczucia, a potem zapytał: - W którym pułku służyłeś? - W dziewiątym. Zostałem ranny pod Corunną, doprowadziło mnie to do inwalidztwa. Tristan pokiwał głową. - Z wieloma żołnierzami tak się stało. Nie powinniśmy w ogóle się w to angażować, dobrze, że w ogóle jakoś się z tego wykaraskaliśmy. Oczy starszego człowieka zwilgotniały. - Pan tam był? - Tak. - No tak. - Mężczyzna pokiwał głową. - To pan wie. Tristan odczekał chwilę i zapytał: - Więc jak, zgadzasz się? - Żeby tu co noc pilnować? - Mężczyzna popatrzył na Tristana i znów pokiwał głową. - Tak. - Rozejrzał się po kuchni. - Będzie trochę dziwnie po tych wszystkich latach, ale... Wzruszył ramionami i wstał ze schodów. Z szacunkiem ukłonił się Leonorze, potem ominął ją obrzucając kuchnię zupełnie nowym spojrzeniem. - Jak się nazywasz? - Biggs, proszę pana, Joshua Biggs. Tristan chwycił Leonorę z łokieć i lekko popchnął w stronę schodów. - Zostawiamy cię więc na posterunku, Biggs, ale wątpię, żeby coś się tu jeszcze dzisiaj działo. - Tak jest, sir. - Biggs zasalutował Tristanowi. Ale gdyby coś się wydarzyło, to tu będę. Leonorę fascynowała wymiana zdań między Tristanem a Biggsem, ale gdy kierowali się już do wyjścia i znaleźli się w głównym holu, zapytała: - Myślisz, że ten mężczyzna, który uciekł, to właśnie nasz włamywacz? Wątpię, żeby było dwóch mężczyzn lub dwie grupy, które chcą dostać się do tego domu. - Grupa mężczyzn? - Leonora popatrzyła na Tristana, przeklinając ciemność, w której niknęła jego twarz. - Naprawdę myślisz, że może ich być więcej? 28

Nie odpowiedział jej od razu, Leonora nie mogła tego dostrzec, ale czuła, że Tristan jest niezadowolony. Gdy wychodzili, popatrzył jej w oczy. - Patrzyłaś przez okno, co zauważyłaś? Leonora milczała, starając się zebrać myśli. - Opisz go. Puścił ją i podał jej ramię, a Leonora, zatopiona we własnych myślach, z nieobecnym wyrazem twarzy, położyła dłoń na jego przedramieniu i razem zeszli po schodach. - Był wysoki, ale to sam widziałeś. Odniosłam wrażenie, że jest młody. - Rzuciła Tristanowi krótkie spojrzenie. - Młodszy od ciebie. Mógł być trochę wyższy od Jeremy'ego, ale niewiele. Był raczej szczupły. No i dobrze biega. - A wygląd? - Miał ciemne włosy. - Znów popatrzyła na Tristana. - Powiedziałabym nawet, że ciemniejsze niż twoje... Możliwe, że czarne. A jeśli chodzi o jego twarz... Miał regularne rysy, może niewskazujące na arystokratę, ale też nie na kogoś z plebsu. Jestem pewna, że to dżentelmen. Tristan nie spierał się z nią w tej kwestii, tak naprawdę to nawet nie wyglądał na zaskoczonego. Wyszli na ulicę, prosto w szpony lodowatego wiatru, Tristan przysunął się bliżej do Leonory, chcąc osłonić ją swoim ciałem. Pochylili głowy i szybko przemierzyli niedługi odcinek drogi dzielący ich od posesji numer czternaście. Leonora powinna była tam właśnie się zatrzymać i zostawić Tristana przed domem, ale otworzył przed nią bramę i wpuścił ją przed sobą. Całą ścieżkę pokrywały opadłe liście, które leżąc kępami w wielkiej obfitości wyglądały jak zrobione z piór szczotki, których używano do odkurzania obrazów. Gdzieniegdzie jakiś egzotyczny kwiat wychylał główkę na wciąż jeszcze cienkiej i delikatnej łodyżce. Krzewy rosły w klombach, a drzewa stały w konstelacjach podkreślających ich piękno. Mimo zimowej jeszcze pory kilka białych, błyszczących jak gwiazdy pączków wychylało nieśmiało główki spod ochraniających je kapturów grubych zielonych liści. Choć noc była mroźna, a za ogrodowym murem hulał lodowaty wiatr, dotykał jedynie czubków drzew i najwyższych gałęzi, które rosły wyżej niż mur. Bliżej gruntu nie było czuć wiatru, a Leonorę, jak zwykle zresztą, uderzył obraz ogrodu jako miejsca, które żyje, cierpliwie czeka i nawet w mroku nocy wygląda łagodnie. Gdy wyszli zza ostatniego zakrętu, Leonora podniosła wzrok, pomiędzy krzewami i poruszającymi się na wietrze gałęziami dostrzegła migoczące światło padające z okien biblioteki. Na szczęście biblioteka znajdowała się w najdalszej części domu, która sąsiadowała z posesją numer szesnaście, więc Leonora mogła się nie obawiać, że Humphrey lub Jeremy usłyszą kroki na żwirowej ścieżce i zechcą wyjrzeć przez okno. Mogli jednak usłyszeć głośną wymianę zdań na ganku. Zerknęła na Trenthama i zauważyła, że i jego spojrzenie skupiło się na rozjaśnionych oknach. Zatrzymała się i zabierając dłoń z jego przedramienia, powiedziala: Myślę - że tu się pożegnamy. Popatrzył na nią, ale nie powiedział ani słowa. Tristan wiedział, że ma teraz trzy wyjścia: mógł przyjąć do wiadomości, że Leonora chce się z nim rozstać, odwrócić się i odejść, mógł też wziąć ją za rękę, odprowadzić pod same drzwi i z odpowiednio celnym komentarzem oddać ją w ręce wuja i brata. Jednak oba warianty wydały mu się nieco tchórzliwe: pierwszy dlatego, że zakładał pogodzenie się z jej odmową w kwestii ochrony, której przecież potrzebowała - a czegoś takiego Tristan nie zrobił jeszcze nigdy w życiu. A drugi dlatego, że ani jej brat, ani wuj, niezależnie od tego, jak bardzo udałoby mu się ich zirytować, nie byli w stanie kontrolować Leonory dłużej niż przez jeden dzień. A to z kolei pozostawiało Tristanowi niewielki wybór - miał tylko trzecie wyjście. - Przychodzenie to mojego domu, by czekać na włamywacza, było niezwykłe głupie i lekkomyślne powiedział chłodno. Leonora gwałtownie podniosła głowę do góry, jej oczy płonęły. - Tak czy owak, gdybym tego nie zrobiła, nie wiedzielibyśmy nawet jak wygląda. Ty go nie widziałeś, a ja tak. - A jak myślisz - Tristan mówił tak lodowatym głosem, jakiego używał tylko wtedy, gdy chciał zbesztać bezmyślnego czy nierozważnego niższego stopniem żołnierza - co by się stało, gdyby mnie tam nie było? Dopiero gdy zadał to pytanie, Tristan poczuł, że aż cały sztywnieje, do tej pory nie pozwalał sobie na teoretyczne rozważania. Teraz jednak zmrużył oczy posyłając Leonorze pełne wściekłości spojrzenie i przysuwając się do niej nieco - celowo chciai ją przerazić. - Popraw mnie, jeśli się mylę, ale słysząc na dole odgłosy walki, pobiegłabyś na dół - prosto w samo serce wydarzeń. W sam środek awantury. I co wtedy? - Pochylił głowę i zbliżywszy twarz do jej twarzy, nie spuszczając z niej wzroku, warknął: - Niezależnie od tego, co stało się Biggsowi i niezależnie od starań włamywacza, by zaszkodzić panu Stolemore'owi, oraz niezależnie od tego, jak go urządził - jak myślisz, co mogło przydarzyć się tobie? 29

Tristan nie podnosił głosu. Leonora ani drgnęła i patrząc na niego spojrzeniem równie zimnym, jak lutowa noc, odparła: - Nic. Popatrzył na nią zdumiony. - Nic? - Poszczułabym ich psem. Zastanowiły go jej słowa, popatrzył na Henriettę, ogromnego wilczura irlandzkiego, teraz spokojnie siedzącą u ich stóp. - Poza tym, mówiłam ci już, że ci niedoszli włamywacze, to mój problem. I doskonale potrafię sobie radzić ze swoimi sprawami. Tristan przestał patrzeć na Henriettę i znów spojrzał na Leonorę. - Przecież nie zamierzałaś zabierać ze sobą psa. Leonorę korciło, by odwrócić wzrok, ale udało się jej zwalczyć tę pokusę. - To nieważne, bo przecież ją wzięłam. Nic mi więc nie groziło. Coś się zmieniło - coś w jego twarzy, w jego spojrzeniu. - Uważasz, że nic ci nie groziło, tylko dlatego, że Henrietta była z tobą? W głosie Tristana znów zabrzmiały ostrzegawcze nutki, jego głos nadal był zimny i ostry, ale stracił już na sile jakby pasja, którą w niego wkładał jeszcze przed chwilą, nagle zmalała. Leonora w myślach powtórzyła słowa Tristana, zawahała się chwilę, ostatecznie nie znalazła powodu, by nie kiwnąć potakująco głową. - Dokładnie tak uważam. - Zastanów się więc raz jeszcze. Leonora zdążyła już zapomnieć, jak szybki potrafi być Tristan i że umie sprawić, iż czuje się przy nim całkowicie bezbronna. I tak właśnie bezbronna, całkowicie i niepohamowanie, poczuła się wtedy, gdy gwałtownie pochwycił ją w ramiona, przycisnął i pocałował. Narastał w niej impuls, by mu się sprzeciwić, by walczyć, ale szybko go stłumiła. Zatopiły go fale uczucia, które ogarnęły i ją i jego. Coś między nimi zaiskrzyło, nie był to gniew, nie był to żaden wstrząs - raczej coś bliższego ciekawości i pragnieniu. Zacisnęła dłonie na połach jego płaszcza, trzymała się go mocno, starając się zapanować nad zmysłową falą, która przepływała przez jej ciało i trzymała ją w pułapce i to nie tylko dzięki dłoniom Tristana, ale także nieprzebranej fascynacji tym, co się dzieje. Dotyk jego chłodnych ust na jej ustach, jego palce niecierpliwie zaciskające się na jej ramionach, jakby pragnął sięgnąć po więcej, jakby chciał badać i dotykać, jakby pragnął jeszcze bardziej ją do siebie przytulić. Czuta dreszcze emocji spływające kaskadami po ciele, podniecenie drażniące skórę, narastającą fascynację. Całowała się już wcześniej, ale nigdy aż tak... Nigdy jeszcze tak zwyczajna pieszczota nie wywołała w niej takiej przyjemności i zachłannego pragnienia. Cały jej świat zadrżał, gdy Tristan rozchylił jej usta i się w nich zagłębił. Zamarła. Zignorował jej napięcie i nadal pieścił językiem jej wargi i język. A potem coś w niej pękło zachwiała się. Poczuła zmysłowe fale rozchodzące się po całym ciele, gorące, niemal palące. Z każdą kolejną chwilą wrażenie to było coraz silniejsze. Chciała westchnąć, złapać oddech, lecz Tristan trzymał ją blisko, w żelaznym uścisku ramion. Objął ją jeszcze mocniej, a jego pocałunki stawały się coraz głębsze. Nim zdołała skupić myśli, była już zbyt zafascynowana, zbyt poruszona tym, co się z nią dzieje, zbyt poruszona nowością cudownych doznań, by rozważać wyswobodzenie się z jego ramion. Wiedział o tym, ze wszystkich sił starał się, by nie zapanowało nad nim pragnienie. Leonora na pewno już się całowała z mężczyzną, ale założyłby się o swoją reputację, że jeszcze nigdy żadnemu nie pozwoliła na tak głębokie namiętne pocałunki. Wszystko to przez pożądanie. Teraz to wiedział. Pocałował ją, by pokazać, jak jest słaba, ale tym samym pokazał jej swą własną słabość. Był głodny i spragniony, jakimś dziwnym zrządzeniem losu również i ona była głodna i spragniona. Stali w cichym ogrodzie, złączeni w uścisku i poprostu czerpali przyjemność z tej chwili, z dawania i brania. Leonora była nowicjuszką, ale to tylko dodawało pikanterii, sprawiało, że chwila ta wydawała się czarowna, gdyż Tristan wiedział, że to on jest mężczyzną, który prowadzi ją po nieznanych ścieżkach w cudowne krainy, których jeszcze nie poznała. Potrafiła przyjąć krótką chwilę namiętności, którą jej ofiarowywał, potrafiła cieszyć się tą chwilą i wciąż pragnąc, potrafiła poskromić swój głód na tyle, by wiedzieć, że gdy to wszystko się skończy - gdy on na to pozwoli - ona będzie w stanie się odsunąć i pozostać sobą, bezpieczna i daleka. I sama. Nie zrobiła więc nic, by to przerwać. Aż Henrietta zaskowyczała. Tristan rozejrzał się po ciemnym ogrodzie, poluzował uścisk. Leonora odchrząknęła i zrobiła krok w tył, wysuwając się z jego ramion, wyznaczając między nimi wyraźny 30

dystans. - Zimno jej. Tristan popatrzył najpierw na Leonorę, potem na Henriettę. - Zimno? - Będzie lepiej, jeśli zabiorę ją do domu. Dobranoc. Leonora odwróciła się i odeszła, a Tristan nie odezwał się ani słowem. Dopiero po chwili zawołał: - Poczekaj. Odwróciła się. - Klucz - powiedział, wyciągając rękę. - Do frontowych drzwi domu numer dwanaście. Leonora poczuła, że znów pąsowieją jej policzki. Sięgnęła do kieszeni. - Kiedyś odwiedzałam starego pana Morrisseya. Miał straszliwe kłopoty z domowymi rachunkami. Tristan wziął klucz i przez chwilę ważył go w dłoni. Tristan cicho, bardzo cicho, powiedział: - Wejdź do środka. Było zbyt ciemno, by mogła cokolwiek wyczytać z jego oczu, lecz jakiś wewnętrzny głos podpowiadał jej, by go posłuchać. Wśliznęła się do środka, cicho zamykając za sobą drzwi. Wciąż czuła na sobie wzrok Tristana. Tristan wsunął klucz do kieszeni, lecz cały czas stał na pokrytej liśćmi ścieżce i patrzył na Leonorę znikającą we wnętrzu domu. Zaklął i odszedł w ciemność nocy.

Rozdział 4 Nie po raz pierwszy w swojej karierze Tristan popełnił głupi błąd. Starał się o tym nie myśleć, sam przed sobą udawał, że nic się nie stało, postanowił też, że nie odstąpi od planu uratowania tej szalonej kobiety, a dopiero potem zajmie się niezmiennie go dręczącą kwestią znalezienia sobie żony. Powtarzał tę litanię także następnego dnia, gdy zmierzał ścieżką od bramy do frontowych drzwi domu pod numerem czternastym, jednocześnie starając się raz na zawsze zapamiętać, że kłótliwa, uparta i wyraźnie niezależna kobieta w dojrzałym wieku z pewnością nie jest typem kobiety, którą chciałby pojąć za żonę. Nawet gdyby jej usta smakowały jak ambrozja, a ciało w jego ramionach było przedsmakiem raju. A tak w ogóle, to ile ona ma lat? Gdyby tego ranka wszystko poszło tak, jak sobie zaplanował, mógłby zająć się wprowadzaniem w czyn swoich planów. Zatrzymał się u podnóża schodów i popatrzył na drzwi. Całą noc wiercił się i kręcił, nie mogąc spać. Nie tylko z powodu nieuniknionych konsekwencji tego niemądrego posunięcia, jakim było pocałowanie Leonory, ale bardziej dlatego, ze nie potrafił uspokoić myśli pobudzonych wcześniejszymi wydarzeniami minionej nocy. Niezależnie od tego, jaka była prawda o włamywaczu, sprawa wyglądała na poważną, tak mu podpowiadało doświadczenie, a on wiedział że się nie myli. Mimo że nie miał zamiaru pozwolić na to, by Leonora sama zajmowała się tą sprawa wiedział, że uświadamianie sir Humphreyowi i Jeremy'emu, jakie grozi jej niebezpieczeństwo, nie będzie przyjemne. Zdecydował jednak, że spróbuje im wytłumaczyć, o co chodzi, uważał, że mają prawo i obowiązek chronić Leonorę, a on w żadnym wypadku nie może uzurpować sobie prawa do roli, jaką wuj i brat odgrywają w jej życiu. Wbiegł po schodach, drzwi otworzył mu wiekowy kamerdyner. - Dzień dobry - przywitał się z czarującym uśmiechem. - Chciałbym pomówić z sir Humphreyem, a także z panem Carlingiem. Oczywiście, jeśli to tylko możliwe. Kamerdyner dotąd stał sztywno wyprostowany jak struna, teraz jednak rozluźnił się nieco i otworzył drzwi na oścież. - Jeśli zechce pan poczekać w saloniku, zaraz pana zaanonsuję. Tristan czekał, modląc się, by Leonora nie dowiedziała się o jego wizycie. Łatwiej byłoby mu osiągnąć to, co sobie zaplanował, gdyby w rozmowie uczestniczyli jedynie mężczyźni, bez rozpraszającej obecności tej, która miała być głównym tematem owej rozmowy. Kamerdyner po chwili wrócił, by zaprowadzić Tristana do biblioteki. Czekali tam na niego sir Humphrey i Jeremy, sami. Wyrwało mu się ciche westchnienie ulgi. - Lord Trentham! Witamy! - Sir Humphrey siedział dokładnie w tym samym miejscu, co podczas pierwszej wizyty Tristana - w fotelu przed kominkiem, a Tristan był niemal całkowicie pewien, że na kolanach trzymał tę samą książkę. Sir Humphrey wskazał mu miejsce na szezlongu. - Proszę powiedzieć, co pana do nas sprowadza. Jeremy podniósł wzrok znad książki i skinął głową na powitanie. Tristan także się ukłonił i usiadł. - Rozszyfrowywanie pisma sumeryjskiego jest diabelnie męczące dla oczu - westchnął młodzieniec znad księgi, którą miał przed sobą. 31

Humphrey prychnął. - To i tak lepsze niż to, co ja tu mam. - Pokazał na tomiszcze spoczywające na jego kolanach. - Napisane więcej niż sto lat później, a wcale nie lepsze. Dlaczego nie mogli używać porządnych piór...? - Sir Humphrey urwał w połowie zdania i ujmująco uśmiechnął się do Tristana. - Ale pan przecież nie przyszedł tu po wykład o kaligrafii. Nie może nam pan w ogóle pozwalać na rozpoczynanie rozmowy na te tematy, bo będziemy mówić godzinami. W czym więc możemy panu pomóc? - Sir Humphrey zamknął trzymaną na kolanach książkę. - Nie chodzi o pomoc. - Tristan wiedział, że musi być ostrożny, poruszał się po omacku, nie do końca wiedząc, jaką ma obrać strategię. - Pomyślałem, że powinienem panom powiedzieć, iż ubiegłej nocy próbowano się włamać do mojego domu. - Dobry Boże! - Tristan miał nadzieję, że ta informacja ich zaszokuje i dokładnie tak właśnie się stało. Cholerne kanalie! Za dużo sobie pozwalają! - To prawda - powiedział Tristan, starając się jak najszybciej doprowadzić do sytuacji, w której to on kontroluje przebieg rozmowy. - Ale w tym przypadku okazało się, że robotnicy zauważyli, iż noc wcześniej ktoś kręcił się nieopodal, więc wczoraj postanowiliśmy obserwować dom. Ten łajdak wrócił tu tej nocy i wszedł do domu. Złapalibyśmy go, ale niespodziewanie pojawiły się pewne przeszkody, w konsekwencji których podejrzany uciekł. Jednak wydaje się nam, że jest... Może ujmijmy to tak: nie jest, tak jak się spodziewaliśmy, łobuzem pochodzącym ze społecznych nizin, wygląda na to, że to dżentelmen. - Dżentelmen? - Humphrey był wyraźnie zdumiony. - Dżentelmen, który jest włamywaczem? - Na to wygląda. - Ale o co mogłoby chodzić dżentelmenowi? - Jeremy popatrzył na Tristana. - To jakiś nonsens. Tristan stłumił narastającą w nim złość. - To prawda. A jeszcze bardziej zaskakujące jest to, że ten człowiek zadał sobie wiele trudu, by włamać się do zupełnie pustego domu. W chwili obecnej w tym domu nie ma dosłownie nic i powinno to być oczywiste dla każdego, skoro przez cały dzień są tu robotnicy. Po tych słowach Tristana zarówno Jeremy, jak i Humphrey wyglądali na jeszcze bardziej zaskoczonych, jakby nie potrafili ogarnąć tego, co właśnie usłyszeli. Tristan wiedział, że pozory mogą mylić, zaczął też podejrzewać, że obserwuje doskonale przygotowane przedstawienie. Znów się odezwał, tym razem nieco ostrzejszym tonem: - Wydaje mi się, że próba wdarcia się do domu obok może w jakiś sposób łączyć się z próbami włamań do państwa domu. Wyraz twarzy obu panów nadal pozostawał obojętny. Zbyt obojętny. Zrozumieli wszystko, co im powiedział, ale z podziwu godnym uporem w żaden sposób nie reagowali na rewelacje, które usłyszeli, i… Tristan celowo milczał, by przedłużająca się cisza stała się nieznośna. Wreszcie Jeremy odchrząknął. - Dlaczego? Nie powinien pozwolić Humphreyowi i Jeremy'emu z taką łatwością zrzucić z siebie odpowiedzialności i pozwolić im się zamknąć w bezpiecznym świecie książek, jednocześnie pozostawiając wszelkie problemy na barkach Leonory. - A co, jeśli włamywacz nie jest zwykłym złodziejem? Wszystko na to wskazuje. Może interesuje go coś szczególnego, jakiś przedmiot, który ma dla niego jakąś wartość. Jeśli ten przedmiot jest tutaj, w tym domu, to wtedy... Otworzyły się drzwi. Do biblioteki weszła Leonora, natychmiast zauważyła Tristana i uśmiechnęła się do niego promiennie. - Lord Trentham! Jak miło znów pana widzieć. Wcale nie było jej miło, w oczach Leonory dostrzegł przerażenie. Wstał. Podeszła do niego, ujął jej dłoń, by się przywitać. Leonora dygnęła. Czuł, że jej dłoń drży. Gdy wreszcie uczyniono zadość grzecznościom, Tristan znów usiadł na szezlongu, tuż obok Leonory, która nie miała innego wyjścia, jak tylko zająć miejsce obok niego. Wyczuł, że jest spięta. W tej samej chwili odezwał się sir Humphrey: - Lord Trentham właśnie nam powiedział, że próbowano się włamać do domu obok i to ubiegłej nocy. Szubrawiec, który próbował to zrobić, niestety zbiegł. - Naprawdę? - patrząc na zebranych szeroko otwartymi oczami, Leonora odwróciła się do Tristana. - Tak właśnie było - powiedział. - Ktoś, kto próbował dostać się do domu numer dwanaście, może, moim zdaniem, być w jakiś sposób powiązany z wcześniejszymi próbami dostania się do tego środka. Tristan wiedział, że Leonora doszła do takiego samego wniosku i to już jakiś czas temu. - A ja wciąż nie widzę żadnego związku. - Jeremy nachylił się ponad leżącą na biurku książką i utkwił spojrzenie w Tristanie. Patrzył nieco lekceważąco, nie odrywając od niego wzroku. - Włamywacze próbują położyć łapska na wielu rzeczach, w wielu różnych miejscach, prawda? 32

Tristan przytaknął skinieniem głowy. - Dokładnie tak. I właśnie dlatego wydaje mi się to dziwne, że ten „włamywacz" - a myślę, że bez problemu możemy przyjąć założenie, że za wszystkie te włamania odpowiedzialna jest ta sama osoba lub grupa osób cały czas szuka szczęścia na Montrose Place, mimo że jak dotąd próby spełzły na niczym. - Hmm, tak... No cóż... Może wreszcie zrozumie, że nic tu nie wskóra, da nam spokój i sobie pójdzie? Ostatecznie nie udało mu się przecież dostać do żadnego z domów - powiedział Humphrey z nadzieją w głosie. W Tristanie narastał gniew, czuł, że musi się powstrzymywać, by nie zrobić bądź nie powiedzieć czegoś głupiego. - Samo to, że próbował trzy razy, jasno pokazuje, ze tak po prostu nie zrezygnuje, dopóki nie zdobędzie tego, co chce zdobyć. Jeremy rozparł się wygodnie w fotelu i szeroko rozłożył ręce. - Czego, u diabła, może tutaj szukać? - Dobre pytanie - zauważył Tristan. Każda jego sugestia, że „włamywacz" może interesować się czymś, czym Jeremy i Humphrey zajmują się w swoich badaniach, jakąś informacją, ukrytą lub zaszyfrowaną w taki czy inny sposób, lub jakąś książką, która niespodziewanie może okazać się niezwykle wartościowa, napotkała falę zaprzeczenia i niedowierzania ze strony panów Carlingów. Zarówno Jeremy, jak i Humphrey skłaniali się ku przypuszczeniom, że ów złoczyńca interesuje się perłami należącymi do Leonory - w co trudno było Tristanowi uwierzyć, a wnioskując z jej miny, także i Leonora w to nie wierzyła. Ale nie miał żadnych argumentów na poparcie swojej hipotezy. Stawało się jasne, że Humphrey i Jeremy nie są zainteresowani rozwiązaniem tej zagadki i że obaj uważają, iż całkowite zignorowanie problemu jest najlepszym rozwiązaniem, a wtedy problem po prostu zniknie. Przynajmniej w ich mniemaniu. Tristan znał ten typ ludzi: egocentryków, zainteresowanych wyłącznie własnymi problemami, konsekwentnie ignorujących problemy innych osób. Ci dwaj najbliżsi jej przecież ludzie przez lata nauczyli się przerzucać na Leonorę wszelkie obowiązki, ponieważ zajmowała się wszystkim sama, teraz jej wysiłki i starania uważali za sprawę oczywistą i właściwą. Leonora zmagała się z prawdziwym światem, gdy tymczasem ich absorbował jedynie świat zawarty w księgach. W Tristanie narastał podziw dla Leonory. Wizyta nie przyniosła pożądanych efektów, wreszcie Tristan musiał przyznać się do porażki. Jedyne, co udało mu się uzyskać, to obietnica, że zastanowią się raz jeszcze nad tym wszystkim i że jeśli przyjdzie im do głowy coś, czym może interesować się złodziej natychmiast o tym go poinformują. Tristan wstał, zbierając się do wyjścia, kątem oka dostrzegł spojrzenie Leonory. Patrzyła na niego jak jastrząb gotujący się do ataku, jakby chciała go dopaść i udusić, nim z jego ust padnie choćby słowo, które mogłoby odsłonić część prawdy o tym, co wydarzyło się ubiegłej nocy. - Odprowadzę lorda Trenthama do drzwi - powiedziała i wstała. Uśmiechając się uprzejmie, Humphrey i Jeremy pożegnali Tristana, który ruszył za Leonorą, zamykając za sobą drzwi biblioteki. Poprowadziła go do głównego holu. Zatrzymał się i dotknął jej ramienia. - Przejdźmy się po ogrodzie. Nie odpowiedziała mu od razu, więc po chwili dodał: - Chcę z tobą porozmawiać. Zawahała się, potem poprowadziła go przez salon, zauważył haft leżący dokładnie w tym samym miejscu, gdzie widział go poprzednio. Wyszli do ogrodu. Milczeli. Trawnik był bujny i zadbany, otoczony rabatami kwiatów, jakich Tristan nigdy wcześniej nie widział. Nieżyjący już Cedric Carling musiał być nie tylko zielarzem, ale i artystą. - Kiedy zmarł twój kuzyn, Cedric Carling? - Ponad dwa lata temu - odparła. - Nie wydaje mi się, żeby w dokumentach i zapiskach, które po nim zostały, było coś wartościowego. Dawno już byśmy się o tym dowiedzieli. - Prawdopodobnie tak. Leonora zatrzymała się w miejscu, gdzie tuż obok klombu, na cokole stał zegar słoneczny. - Dziękuję, że nie wspomniałeś o mojej obecności w twoim domu wczoraj w nocy. - Leonora cały czas patrzyła na zegar. - Ani o tym, co wydarzyło się na ścieżce. Uniosła głowę. Nim zdążyła powiedzieć coś jeszcze - na przykład to, że ten pocałunek nic nie znaczy, że był głupią pomyłką - Tristan uniósł dłoń i delikatnie dotknął jej karku, a potem wolno przesunął dłoń niżej, aż do talii. Wstrzymała oddech. Popatrzyli sobie w oczy. - To, co wydarzyło się wczoraj, a szczególnie to, co zdarzyło się na ścieżce, to sprawa tylko między nami 33

powiedział. - Całowanie cię, a potem mówienie o tym komukolwiek, jest niezgodne z moimi zasadami i zupełnie nie w moim stylu. Ich spacer po ogrodzie i rozmowa robiły się nieco dziwne. Tristan rozejrzał się i wtedy nagle dostrzegł dom, tuż za ogrodowym murem. Tak jak jego dom, sąsiadował z domem Carlingów. - Kto tam mieszka? Leonora podążyła za spojrzeniem Tristana. - Panna Timmins, wiekowa już osoba. - Mieszka sama? - Z jedną służącą. - Chciałbym poznać pannę Timmins. Przedstawisz mnie? Leonora bardzo się ucieszyła, że może to zrobić że skończy się ten wprawiający ją w zakłopotani spacer po ogrodzie. Tylko jeszcze jej serce musi wrócić do swojego normalnego rytmu i już będzie mogła zaangażować się w dalsze śledztwo. Z Trenthamem u boku. Nie wiedziała, dlaczego jego towarzystwo działa na nią tak pobudzająco. Nie wiedziała nawet, czy jej się to podoba, ani czy spodobałoby się to ciotce Mildred, nie wspominając już o ciotce Gertie. Ostatecznie Tristan jest przecież wojskowym. Młode dziewczęta mogą się oglądać za barczystymi mężczyznami w eleganckich mundurach, ale od dam takich jak ona oczekiwano, że będą zbyt mądre, by wpaść w sidła dżentelmenów w mundurach, którzy niezmiennie okazują się drugimi z kolei synami, bez prawa do dziedziczenia majątku i tytułu, lub synami drugich synów, którzy próbowali jakoś ustawić się w życiu przez korzystne małżeństwo... Tyle tylko, że Trentham jest hrabią. Leonora westchnęła cicho. To zapewne wykluczało go z grona mężczyzn zakazanych. Gdy usłyszała, że przyszedł, wpadła w panikę. Była pewna, że przybył poskarżyć się wujowi i Jeremy'emu, że ubiegłej nocy popsuła mu szyki. Możliwe także, że przyszedł tu, by w jakiś sposób wyjawić prawdę o ich niedyskretnym zachowaniu na ścieżce, co byłoby jeszcze gorsze niż wspomnienie o nocnym polowaniu na złodzieja. A jednak okazało się, że nie uczynił najmniejszej nawet aluzji do jej zaangażowania. Ze strony wojskowego spodziewała się dużo gorszych rzeczy. Gdy doszli do bramy prowadzącej do posesji numer szesnaście, Tristan otworzył ją szeroko i oboje, idąc ramię przy ramieniu, podążyli ścieżką, a potem schodkami prowadzącymi do niewielkiej frontowej werandy. Leonora pociągnęła za sznur dzwonka. Zaraz usłyszeli kroki, a potem odgłos odsuwanych rygli. Drzwi uchyliły się lekko, a w niedużej szparze pojawiła się słodka twarzyczka służącej. Leonora się uśmiechnęła. - Dzień dobry, Daisy. Wiem, że jest jeszcze wcześnie, ale jeśli panna Timmins może mi poświęcić chwilkę, to jest ze mną nasz nowy sąsiad, hrabia Trentham, który bardzo chciałby ją poznać. Oczy Daisy zrobiły się okrągłe jak spodki. - Och, tak, oczywiście, panienko. Jestem pewna że państwa przyjmie, zawsze lubi wiedzieć, co się dzieje w okolicy. - Daisy otworzyła drzwi na oścież. - Jeśli zechcecie państwo zaczekać w saloniku, powiem pannie Timmins, że ma gości. Leonora poprowadziła Tristana do saloniku i usiadła na szezlongu. Tristan chodził po pokoju, rozglądał się, wyglądał przez okno. Przyjrzał się klamkom przy oknach. Wróciła Daisy. - Panna Timmins kazała przekazać, że będzie zachwycona, mogąc państwa przyjąć. - Daisy ukłoniła się Tristanowi. - Tędy proszę, zaprowadzę państwa. Tristan uważnie się rozglądał, rzucając spojrzenia to w tę, to w tamtą stronę. - Myślisz, że następnym razem włamywacz może spróbować dostać się właśnie tutaj? - spytała. W końcu wkroczyli do salonu panny Timmins. - Leonoro, moja droga - odezwała się drżący głosem panna Timmins. - Jak to miło, że do mnie zajrzałaś. Panna Timmins była stara i wątła, rzadko wychodziła z domu. Leonora odwiedzała ją od lat, ostatnio zauważyła, że błysk w błękitnych oczach starszej pani nieco przybladł, jakby powoli gasł w niej płomień życia. Leonora uśmiechnęła się i uścisnęła szorstką dłoń staruszki, potem odsunęła się nieco, by przedstawić swojego towarzysza: - Przyszedł ze mną lord Trentham. Wraz z kilkorgiem przyjaciół nabył niedawno dom w sąsiedztwie, ten pod numerem dwunastym. Panna Timmins miała sztywno ułożone siwe loki, a na szyi sznur pereł. Jakby niepewnie, nieco nieśmiało podała Tristanowi dłoń. Miło mi panią poznać, panno Timmins. Mam nadzieję, że dobrze się pani czuje, mimo zimna panującego od kilku miesięcy. Panna Timmins zmieszała się, ale cały czas trzymała Tristana za rękę w powitalnym uścisku. Tak to prawda - odpowiedziała. Zdawało się, że nie może oderwać od Tristana wzroku. Po chwili 34

powiedziała niepewnie: - Zima jest w tym roku wyjątkowo nieprzyjemna. - Pada dużo więcej deszczu ze śniegiem niż zazwyczaj - uśmiechnął się czarująco. - Możemy usiąść? - Och, tak! Oczywiście! Usiądźcie, proszę. - Panna Timmins nachyliła się w stronę Tristana i zapytała: Słyszałam, że jest pan wojskowym. Był pan pod Waterloo? Leonora rozsiadła się wygodnie w fotelu i ze zdumieniem obserwowała, jak Trentham czaruje wiekową już przecież pannę Timmins, która zazwyczaj niezbyt dobrze czuła się w towarzystwie mężczyzn. Wydawało się, że ten mężczyzna doskonale wie, co powiedzieć i jakie ploteczki ją zainteresują. Pijąc herbatę, którą przyniosła Daisy, Leonora zastanawiała się nad celem tej wizyty. Odpowiedź na to pytanie przyszła w chwili, gdy Tristan odstawił filiżankę i przybrał poważniejszy wyraz twarzy. - W zasadzie to poza czystą przyjemnością poznania pani, madame, przywiodła mnie do pani jeszcze jedna sprawa. Ostatnio w okolicy miało miejsce kilka nieprzyjemnych wydarzeń, a mianowicie zdarzyło się, że do kilku domów próbowali dostać się włamywacze. - Ojej! - Panna Timmins drżącą ręką postawiła filiżankę na spodeczku. Stuknęła porcelana. - Muszę powiedzieć Daisy, żeby się upewniała, czy wszystkie drzwi są zamknięte. - Jeśli już mówimy o drzwiach i zamknięciach, to zastanawiałem się, czy nie miałaby pani nic przeciwko temu, bym rozejrzał się tutaj, na parterze i w pomieszczeniach dla służby i upewnił się, że nikt nieproszony tu się nie dostanie. Spałbym spokojniej wiedząc, że nic nie grozi temu domowi i oczywiście pani, panno Timmins, oraz Daisy. Panna Timmins popatrzyła na Tristana zaskoczona, a potem uśmiechnęła się do niego promiennie. - Ależ oczywiście, mój drogi. Jak miło, że pan o tym pomyślał. Po kilku kolejnych minutach niezobowiązującej rozmowy wstali, a panna Timmins instruowała Daisy, że pan hrabia obejrzy dom, by się upewnić, że wszystko jest w porządku i są bezpieczne. Daisy także promiennie uśmiechnęła się do Tristana. Gdy już wychodzili, Trentham zapewnił pannę Timmins, że jeśli znajdzie zamek lub zasuwkę, które wzbudzą w nim najmniejsze choćby wątpliwości, sam zajmie się jego wymianą - to nie jest sprawa, którą panna Timmins powinna się kłopotać. Ze spojrzenia gasnących oczu panny Timmins, gdy uścisnęła mu dłoń na pożegnanie, łatwo było wywnioskować, że pan hrabia podbił jej serce. Gdy schodzili schodami i Daisy nie mogła ich już słyszeć, zaniepokojona Leonora powiedziała: - Mam nadzieję, że masz zamiar spełnić swoją obietnicę. - Oczywiście, że mam. Mam zamiar zrobić to, co obiecałem. Naprawdę będę spał spokojniej, wiedząc, że to miejsce jest bezpieczne. Idąc za Tristanem, Leonora skrzywiła się, ale on - mężczyzna pełen zagadek - tego nie zauważył. Podążała za nim krok w krok, gdy Tristan systematycznie sprawdzał każde okno i każde drzwi na parterze, a potem zszedł do piwnicy i zrobił tam dokładnie to samo. Był dokładny i przynajmniej w oczach Leonory, bardzo profesjonalny, jakby w jego niegdysiejszym zawodowym życiu zabezpieczanie terenu przed intruzami było najczęściej wykonywanym zadaniem. Wreszcie Tristan skinął na Daisy: - Jest lepiej, niż myślałem. Czy panna Timmins zawsze tak się obawiała intruzów? - O tak, sir. Zawsze tak było, odkąd pamiętam, a mieszkam tu już sześć lat. - Cóż, jeśli będziesz pamiętać, żeby pozamykać wszystkie zamki i zasuwki, to nie możecie być już bardziej bezpieczne. Zostawiwszy wdzięczną i uspokojoną Daisy, Leonora i Tristan opuścili dom panny Timmins. Szli ogrodową ścieżką, a gdy znaleźli się przy bramie, Leonora, którą dotąd męczyła pewna myśl, zapytała: - Ten dom naprawdę jest bezpieczny? - Tak jak to tylko możliwe. Ale jeśli ktoś będzie bardzo chciał dostać się do środka, to nie ma możliwości, by go powstrzymać. - Wyszli już na chodnik przed domem i Tristan zrównał krok z krokiem Leonory. - Jeśli użyje siły, na przykład wybije okno albo wyważy drzwi, to wejdzie do domu. Ale uważam, że nasz „włamywacz" do tego się nie posunie. Jeśli mamy rację myśląc, że chce się dostać do twojego domu, to dotarcie do niego przez dom panny Timmins wymagałoby kilku nocy, podczas których, pozostając niezauważonym, mógłby wydrążyć tunel przez piwniczne ściany. A tego raczej nie zrobi, jeśli tylko istnieje jakiś inny sposób. - Więc wszystko powinno być dobrze. - Gdy szliśmy do panny Timmins, zastanawiałem się jak się przedstawić i czy wyjawić powód naszej wizyty, w każdym razie do momentu, w którym nie powiedzieliśmy o krążącym po okolicy złodzieju. Ale panna Timmins boi się mężczyzn, prawda? - Tak. - Leonorę zdumiała spostrzegawczość Tristana. - Jesteś jednym z niewielu mężczyzn, z którym rozmawiała o rzeczach błahych i to bez widocznego zażenowania. 35

- Dobrze, że te zamki są takie solidne. Musimy wierzyć, że powstrzymają ewentualnego intruza. - I musimy jak najszybciej go złapać. - W głosie Leonory zabrzmiało zdecydowanie. Gdy doszli do bramy prowadzącej do domu Carlingów, Tristan zatrzymał się i popatrzył Leonorze w oczy. - Przypuszczam, że przekonywanie cię, byś zostawiła sprawę włamywacza mnie i tylko mnie, nie ma większego sensu? - Najmniejszego. Tristan westchnął. Nie byłby zdolny posunąć się do kłamstwa w dobrej wierze, ale nie byłby też zdolny zakłócać jej spokoju, mimo niebezpieczeństwa, jakie jej groziło. Uniósł jej dłoń i pocałował od wewnątrz. Poczuł, że Leonorą wstrząsnął dreszcz, patrzył, jak ciemnieją jej oczy. Uśmiechnął się powoli i z rozmysłem, a potem odezwał się miękko: - To, co jest między tobą i mną, pozostaje tylko między nami. Zacisnęła usta, próbowała wyrwać dłoń, ale nie pozwolił jej na to, co więcej, kciukiem delikatnie pieścił fragment skóry, na którym przed chwilą złożył pocałunek. Leonora wstrzymała oddech, a potem syknęła: - Nie interesują mnie żadne flirty ani miłosne igraszki. Patrząc jej w oczy, Tristan uniósł brwi. - Mnie też nie. - Interesowało go coś innego: chciał ją rozproszyć, zdekoncentrować, lepiej byłoby dla nich obojga, gdyby Leonora skupiła swoją uwagę na nim, a nie na włamywaczu. - Ze względu na naszą znajomość jestem gotów zawrzeć z tobą pewną umowę. A także ze względu na moje zdrowie psychiczne, pomyślał Tristan. - Jaką umowę? - W oczach Leonory pojawiła się podejrzliwość. Tristan starał się uważnie dobierać słowa: - Jeśli mi obiecasz, że jedyną rzeczą, jaką zrobisz w tej sprawie, będzie uważne rozglądanie się i nasłuchiwanie i że będziesz miała oczy i uszy szeroko otwarte, a potem powiesz mi o wszystkim, co dostrzegłaś lub usłyszałaś, to ja zgodzę się informować cię o wszystkim, czego mnie uda się dowiedzieć. - A jeśli niczego nie uda ci się dowiedzieć? Z twarzy Tristana nie znikał uśmiech. - To niemożliwe. Jesteśmy więc umówieni? Leonora próbowała zebrać myśli. Odetchnęła głęboko i skinęła głową. - Tak. Ale pod jednym warunkiem - dodała. - Jakim? - Będę obserwować i nasłuchiwać i nie zrobię nic ponad to, jeśli obiecasz, że natychmiast powiesz mi o wszystkim, czego uda ci się dowiedzieć. - Podzielę się z tobą moimi odkryciami, gdy tylko będzie to możliwe. To zapewnienie udobruchało Leonorę, a jednocześnie ją zaskoczyło. Tristan ukłonił się na pożegnanie. - Dobrego dnia, panno Carling. Leonora popatrzyła na niego przeciągle i także pożegnała się skinieniem głowy. - Dobrego dnia, sir. Mijały kolejne dni. Leonora obserwowała i nasłuchiwała, ale nie działo się nic niepokojącego. Była zadowolona z ich umowy, prawdę mówiąc, to poza obserwowaniem i nasłuchiwaniem i tak niewiele mogłaby zdziałać, a niespodziewanie podnosząca na duchu okazała się świadomość, że jeśli cokolwiek się wydarzy, to Trentham będzie w to zaangażowany, a potem jej o wszystkim opowie. Dorastała przyzwyczajona do samodzielnego działania, na ogół rezygnując z pomocy innych. W przypadku Trenthama nie tylko nie wątpiła, że nie będzie przeszkadzał, ale była też pewna, że z jego udziałem sprawa włamań zostanie rozwiązana. W siedzibie Klubu zaczęła pojawiać się służba. Od czasu do czasu zjawiał się i Trentham, o czym informował Leonorę Tobby, ale nie ośmielił się zapukać do drzwi domu Carlingów. Jedyną rzeczą, która zakłócała jej wewnętrzny spokój, było wspomnienie pocałunku w nocy w ogrodzie. Nie miała też pojęcia, jak ma rozumieć jego słowa, że to, co jest między nimi, nie zniknęło, lecz nadal istnieje. Co chciał przez to powiedzieć? Że to jeszcze nie koniec? Ale potem powiedział też, że tak samo jak ją, nie interesują go flirty ani miłosne igraszki. Nie była przekonana, czy może do końca zaufać Tristanowi - nie była pewna, czy faktycznie powie jej wszystko, czego się dowie. Jednak dałaby mu jeszcze kilka dni, gdyby nie pewne zdarzenie. Na początku odnosiła wrażenie, że jest obserwowana, nie było to nic konkretnego, raczej upiornie powracające odczucie, które dopadało ją i to nie tylko na ulicy, ale także w ogrodzie za domem - i to właśnie szczególnie ją irytowało. Gdy pierwszy raz ją zaatakowano, zdarzyło się to w bramie prowadzącej na posesję Carlingów - od tej pory nie spacerowała już po ogrodzie. Teraz, gdziekolwiek się wybierała, zabierała ze sobą Henriettę, a jeśli było to tylko możliwe, także i lokaja. Uważała, że z czasem się uspokoi i nie będzie się denerwowała bez konkretnego powodu. A potem, pewnego późnego popołudnia, gdy spacerowała po ogrodzie za domem, kątem oka dostrzegła mężczyznę stojącego za żywopłotem, który dzielił na pól długą parcelę, na której stał ich dom. Mężczyzna 36

ukryty między krzewami był szczupły i ciemnowłosy, owinięty ciemną peleryną. I patrzył na nią. Leonora zamarła. Z pewnością nie był to ten człowiek, który zaatakował ją w styczniu, pierwszy raz przy bramie, a drugi raz na ulicy. Tamten był niższy i drobniejszy. Ten wyglądał groźniej. Stał cicho, nieruchomo, ale był to bezruch drapieżnika czającego się do skoku. Od Leonory dzielił go jedynie trawnik. Musiała zwalczyć odruch podniesienia dłoni do ust, musiała zapanować nad sobą, by nie odwrócić się i nie uciec w popłochu - zmagała się z myślą, że gdyby to zrobiła, mężczyzna zaatakowałby ją bez wahania. Henrietta spokojnie podążała za Leonora, ale gdy zobaczyła intruza, zaczęła warczeć, początkowo niezbyt głośno, ale potem coraz ostrzej. Zjeżyła się i pokazując kły, stanęła między Leonora a mężczyzną, który odwrócił się i czmychnął między krzewy. Zniknął Leonorze z pola widzenia. Serce waliło jej jak oszalałe. Spojrzała na Henriettę, która nadal była czujna i nadstawiała uszu. Wtedy też Leonora usłyszała gdzieś z daleka głuchy łomot. Henrietta zaczęła szczekać i ruszyła przed siebie, starając się zaciągnąć Leonorę do przeszklonych drzwi prowadzących do salonu. Leonora poczuła, dreszcz przeszedł jej po kręgosłupie. Rozglądając i obserwując krzewy, pobiegła do domu. * Następnego ranka o godzinie jedenastej - a jedenasta oznaczała najwcześniejszą godzinę, o której wypadało udać się z wizytą - Leonora zadzwoniła do drzwi eleganckiego domu przy Green Street, o którym jakiś urwis, który zaraz zniknął za rogiem, powiedział jej, że należy do hrabiego Trentham. Drzwi otworzył kamerdyner słusznej postury, lecz wyglądający na miłego. - Słucham panią? Leonora zebrała się w sobie. - Dzień dobry. Nazywam się Leonora Carling, mieszkam przy Montrose Place. Chciałabym rozmawiać z lordem Trentham, jeśli to możliwe. Kamerdyner wyglądał na kogoś pełnego szczerego żalu. - Niestety, jego lordowskiej mości nie ma w tej chwili w domu. - Och! - Leonora założyła, że jak większość młodych dżentelmenów przed południem Tristan nie wychodzi za próg domu. Po dłuższej chwili, gdy przychodziło jej do głowy nic, co mogłaby powiedzieć lub zrobić, zapytała: - Czy wiadomo, kiedy wróci? - Myślę, że jego lordowska mość wróci w ciągu godziny. - Na twarzy Leonory musiały malować się determinacja i zdecydowanie, bo kamerdyner szeroko otworzył drzwi. - Zechce pani na niego poczekać. Dziękuję - powiedziała Leonora z wdzięcznością. Przestąpiła próg i natychmiast zaskoczyła ją przestronność głównego holu podkreślona eleganckim umeblowaniem, odwróciła się w stronę kamerdynera, gdy tylko ten zamknął za nią drzwi. Uśmiechnął się zapraszająco. - Proszę za mną, panienko. * Tristan wrócił na Green Street tuż po dwunastej. Odnalazł w kieszeni klucz do drzwi wejściowych i wszedł do środka. Wciąż nie mógł przyzwyczaić się do tego, że powinien czekać, aż wpuści go Havers i zabierze jego laseczkę i płaszcz - wszystkie te rzeczy mógł przecież zrobić sam. Odłożył laseczkę na stojak, płaszcz rzucił na krzesło i nie robiąc zbyt wiele hałasu, poszedł do swojego gabinetu. Miał nadzieję, że przechodząc obok saloniku, z którego korzystano rano, nie natknie się na żadną z ukochanych ciotek. Próżna była to jednak nadzieja - niezależnie od tego, czym się akurat zajmowały, zdawały się zawsze wyczuć jego obecność i pojawiały się dokładnie na czas, by z uśmiechem zastąpić mu drogę. Niestety, nie było innego przejścia do gabinetu. Tristan już dawno temu doszedł do wniosku, że jego stryjeczny dziadek, który przebudował dom, był prawdziwym masochistą. Salonik był niezwykle słonecznym pokojem, znajdującym się w skrzydle, które dobudowano do głównego budynku, kilka stopni poniżej poziomu korytarza, od którego oddzielały go trzy olbrzymie luki. W dwóch z nich umieszczono pokaźne kwiatowe aranżacje w wazonach na tyle dużych, że Tristan mógł się za nimi ukryć, lecz w środkowym łuku były drzwi, a przed nimi otwarta przestrzeń. Skradał się jak złodziej, zatrzymał się przy pierwszym łuku i pozostając niezauważonym, nasłuchiwał. Dotarła do niego babska paplanina. Panie musiały siedzieć w najodleglejszym zakątku pokoju który dzięki zaokrąglonemu oknu wykuszowemu pełen był słońca padającego na dwa szezlongi i kilka krzeseł. Tristan potrzebował dłuższej chwili, by z gwaru wielu głosów wyłowić głosy poszczególnych pań. W pokoju były: Ethelreda, Millie, Flora, Constance, Helen i tak, była tam też Edith. Wszystkie sześć. Paplały coś o 37

węzełkach - francuskich węzełkach? - a co to są francuskie węzełki? Haft! Wszystkie haftowały jak szatan, ale była to jedyna dziedzina życia, w której naprawdę ze sobą rywalizowały i Tristan nigdy nie słyszał, by o tym rozmawiały. W tej samej chwili usłyszał jeszcze jeden głos, zamarł zaskoczony. - Obawiam się, że nigdy nie nauczę się haftować tak, by nitki przylegały jedna do drugiej. Leonora. - Ależ moja droga, musisz po prostu... Tristan nie usłyszał dalszej części porady, której Ethelreda udzieliła Leonorze, był zbyt zajęty zastanawianiem się, co Leonorę przywiodło do jego domu. Rozmowa w saloniku nie milkła. Leonora przyjmowała rady, a ukochane kuzynki Tristana były zachwycone, mogąc ich udzielać. Jak żywy pojawił się w głowie Tristana obraz haftu, który widział porzucony w salonie domu przy Montrose Place. Leonora mogła nie mieć talentu do haftowania, ale mógłby przysiąc, że również specjalnie jej to nie interesowało. Zwyciężyła ciekawość. Najbliższa kompozycja kwiatowa była na tyle duża, że mógł się za nią skryć. Dwa szybkie kroki i już stał ukryty między liśćmi. Wyglądając zza lilii i chryzantem, dostrzegł Leonorę usadowioną pośrodku jednego z szezlongów i zgromadzone wokół niej ukochane kuzyneczki i ciotki. Zimowe słońce wpadało do pokoju i otaczało siedzącą tylem do okna Leonorę błyszczącą poświatą, wydobywając głębię koloru z jej wysoko upiętych ciemnych włosów, a jednocześnie pozostawiając jej twarz w tajemniczym cieniu. Miała na sobie ciemnoczerwoną spacerową suknię, w której wyglądała jak średniowieczna madonna, jak uosobienie jednocześnie kobiecej cnoty i namiętności, kobiecej siły i delikatności. Siedziała z pochyloną głową i przyglądała się haftowanemu pokrowcowi na krzesło, który trzymała na kolanach. Tristan patrzył, jak Leonora zachęca zgromadzoną wokół niej nie najmłodszą publiczność, by opowiedziała jej coś więcej o hafcie. Patrzył jak włącza się do rozmowy i zręcznie dusi w zarodku nagły spór, który wybuchł między rywalizującymi ze sobą paniami. Były nią urzeczone. I nie tylko one. Skarcił się w myślach, ale nie opuścił swojego punktu obserwacyjnego. Stał cicho, nieruchomo i obserwował. - Och! Proszę pana! Na szczęście miał niesamowity refleks, natychmiast wyszedł zza kwiatów i odwrócił się tyłem do otwartych drzwi prowadzących do saloniku. Panie oczywiście mogły go w tej chwili zobaczyć, ale wyglądał tak, jakby właśnie wszedł. Zrezygnowany popatrzył na swojego kamerdyner Haversa. - Tak, Havers? - Przyszła do pana pewna dama, niejaka panna Carling. - O! Tristan! Odwrócił się, słysząc wołanie Ethelredy, wstała też Millie i przywołała go skinieniem. - Jest tutaj, panna Carling. Na Tristana spojrzało wszystkie sześć par oczu. Skierował się ku siedzącym pod oknem paniom, jednocześnie nie będąc do końca pewnym, jakie jego wejście zrobiło wrażenie. Leonora wstała, jej policzki zaróżowiły się lekko. - Pańskie kuzynki były tak mile, że dotrzymały mi towarzystwa - powiedziała. - Przyszłam tu, gdyż na Montrose Place wydarzyły się rzeczy, o których powinien pan wiedzieć. - Tak, oczywiście. Dziękuję, że się pani fatygowała. Może przejdźmy do biblioteki i tam mi pani wszystko opowie? - Tristan podał Leonorze dłoń, a ta podała mu swoją. Zabierając Leonorę od starszych ciotek i kuzynek, powiedział: - Dziękuję, że zabawiałyście pannę Carling w czasie mojej nieobecności. Tristan nie miał wątpliwości, jakież to myśli skrywały się pod uprzejmymi uśmiechami jego ciotek. - Ależ to była prawdziwa przyjemność. - Było nam niezmiernie milo... - Proszę jeszcze nas odwiedzić, moja droga. Wszystkie uśmiechały się promiennie i kłaniały uprzejmie, Leonora także się uśmiechała, dziękując im za mile spędzony czas. Weszli po schodkach i znaleźli się na korytarzu. Tristan nie musiał się odwracać, by wiedzieć, że odprowadziło ich sześć par oczu. Gdy przechodzili przez główny hol, Leonora spojrzała na Tristana. Nie wiedziałam, że masz taką dużą rodzinę. - Bo nie mam. - Tristan otworzył drzwi biblioteki i wprowadził Leonorę do środka. - I to właśnie jest problem - Są tylko one i ja. Lekko licząc, mały tłumek. Leonora spojrzała na Tristana. - Lekko licząc? Wskazał jej fotele stojące przy palącym się kominku. Jest ich jeszcze osiem w Mallingham Manor, mojej posiadłości w Surrey. Leonorze drgnęły kąciki ust, odwróciła się i usiadła. Tristan opadł na stojący naprzeciw fotel. Uśmiech zniknął z jego twarzy. - A teraz do rzeczy. Co cię tu przywiodło? Leonora podniosła wzrok i na twarzy 38

Tristana odnalazła wszystko, co spodziewała się znaleźć - otuchę, pokrzepienie, silę i zaradność. Wzięła głęboki oddech, oparła się wygodnie w fotelu i opowiedziała mu o wszystkim. Nie przerywał jej, a gdy skończyła, zadawał pytania, by wyjaśnić gdzie i kiedy czuła, że jest obserwowana, ale w żaden sposób nie podważał jej pewności siebie, mimo że wynikała jedynie z intuicji, wszystko, co mówiła, uznawał za fakt, nie za wytwór wyobraźni. - I jesteś pewna, że to był ten sam mężczyzna? - Oczywiście. Widziałam go wprawdzie tylko przez chwilę, ale poruszał się w ten sam sposób, jak kot. Popatrzyła mu w oczy. - Jestem pewna, że to on. Tristan pokiwał głową. Zastanawiał się nad wszystkim, co właśnie usłyszał. - Domyślam się, że nic nie powiedziałaś ani wujowi, ani bratu? - Tak się akurat składa, że powiedziałam. - I? Leonora uśmiechnęła się, ale jej uśmiech nie był tak beztroski, jak by chciała. Gdy wspomniałam, że ktoś mnie obserwuje uśmiechnęli się pobłażliwie i powiedzieli, że zbyt emocjonalnie reaguję na ostatnie przykre wydarzenia. Wuj Humphrey poklepał mnie po ramieniu i poradził, żebym nie zawracała sobie takimi rzeczami głowy i dodał, że nie ma czym się martwić, bo to wszystko szybko rozejdzie się po kościach. A jeśli chodzi o mężczyznę, którego widziałam w ogrodzie, są przekonani, że się pomyliłam, że to tylko gra światła, poruszający się cień... Że to moja zbyt bujna wyobraźnia i że naprawdę nie powinnam czytać tak wielu powieści Ann Radcliffe. A poza tym, jak zauważył Jeremy - a zrobił to w taki sposób, jakby wyrażał rzecz absolutnie pewną brama na tyłach ogrodu zawsze jest zamknięta. - A jest? - Tak - odparła Leonora - ale mur z obu stron pol rasta stary bluszcz. Każdy w miarę zwinny mężczyzna bez problemu mógłby się po nim wspiąć. - Co mogłoby potwierdzać łoskot, który usłyszałaś. - Właśnie. Tristan usadowił się w fotelu, jeden łokieć oparł o poręcz, a brodę o dłoń zaciśniętą w pięść. Palcem bezwiednie uderzał w usta, patrzył gdzieś daleko w przestrzeń. Wcześniej Leonora nie miała możliwości, by tak dokładnie mu się przyjrzeć. Zawsze ubierał się elegancko, ale była to elegancja wyważona, nierzucająca się w oczy - ani nie musiał, ani chciał zwracać na siebie uwagi, co więcej, korzystał z każdej sposobności by tego uniknąć. Jego dłonie zdobił jedynie prosty złoty sygnet. Tristan ocknął się z zamyślenia i spojrzał na Leonorę, uśmiechając się. Siedzieli naprzeciw siebie w cichej bibliotece, odprężeni i spokojni i przyglądali się sobie. I wtedy coś się zmieniło. Leonora poczuła podstępne dreszcze emocji, które powoli ogarniały jej ciało, jak delikatna fala. Jak pokusa, by doświadczyć zakazanej rozkoszy. Czuła, że robi się jej gorąco. Patrzyli sobie w oczy. Żadne z nich się nie poruszyło. Leonora sprawiła, że czar prysnął. Przeniosła spojrzenie na buzujący w kominku ogień. Skarciła się w myślach, że zachowuje się irracjonalnie. Są przecież w jego domu, w jego bibliotece - przecież Tristan nie uwiedzie jej pod własnym dachem, gdy za ścianą jest służba i kuzynki. Tristan wyprostował się w fotelu. - Jak się tutaj dostałaś? - zapytał. - Szłam przez park - odparła. - Wydało mi się to najbezpieczniejsze. Pokiwał głową i wstał. - Odwiozę cię do domu. Muszę zajrzeć na Montrose Place - Dowiedziałeś się czegoś? - zapytała. Pokręcił głową. - Sprawdzałem różne możliwe scenariusze i próbowałem dowiedzieć się czegoś o mężczyznach, którzy mogą czegoś szukać na Montrose Place. - I dowiedziałeś się? - Nie. - Tristan popatrzył na Leonorę. - Zresztą wcale się nie spodziewałem, że czegoś się dowiem, to byłoby zbyt proste. W bibliotece zjawił się Havers, by powiedzieć, że powóz czeka. Gdy zakładała pelisę, Tristan narzucił na siebie zimowy mundurowy płaszcz i posłał lokaja po rękawiczki. Łamał sobie głowę nad możliwościami, których jeszcze nie zbadał, nad drzwiami, które stały przed nim otworem, a przez które jeszcze nie przeszedł. Szukając informacji, nie dotarł jeszcze do wielu obecnych agentów i tych, którzy odeszli już ze służby. Teraz był przekonany, że to wszystko ma jakiś związek z Montrose Place. W innych częściach miasta nic nie słyszano o osobach lub grupach osób, które zachowywałyby się w ten sposób. A to tylko potwierdzało jego przypuszczenie, że coś, co pragnie zdobyć tajemniczy włamywacz, ma jakiś związek z domem Carlingów. W powozie Tristan wyjaśnił Leonorze, do jakich doszedł wniosków. Leonora zmarszczyła czoło. - Pytałam służbę. - Leonora uniosła głowę i próbowała wpiąć w kok kosmyk włosów, który powiewał na 39

wietrze - ale nikt z nich nie zauważył niczego szczególnego. - Spojrzała na Tristana. - Oczywiście poza oczywistą rzeczą, że może chodzić o coś z biblioteki. Tristan dostrzegł to spojrzenie, a potem zerknął na konie. Po dłuższej chwili zapytał: - Czy to możliwe, że twój wuj i brat ukrywają coś ważnego? Na przykład, że dokonali jakiegoś odkrycia i na razie chcą je zachować w tajemnicy? Leonora pokręciła głową. - Często pełnię honory pani domu w czasie ich naukowych spotkań i kolacji. W ich dziedzinie jest spora konkurencja, ale odkrycia nie są trzymane w tajemnicy, przeciwnie, każde z nich, nawet najmniejsze, obwieszcza się całemu światu i to tak szybko, jak to tylko możliwe. To coś jakby trofeum, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. Tristan przytaknął. A więc to mało prawdopodobne. - Tak ale... Jeśli chcesz zasugerować, że Humphrey lub Jeremy mogli natknąć się na coś wartościowego i po prostu nie rozpoznali, że jest to rzecz wartościowa... Albo nie przypisali jej stosownej wartości Leonora spojrzała na Tristana - to muszę się z tobą zgodzić. - Rozumiem. Dotarli na Montrose Place, Tristan zatrzymał powóz przed domem numer dwanaście. - Musimy przyjąć założenie, że właśnie coś takiego stanowi sedno sprawy. Rzucił lejce lokajowi, wysiadł z powozu i pomógł wysiąść Leonorze. - Jak myślisz, co powinniśmy teraz zrobić? - zapytała. Popatrzył jej prosto w oczy. Minęła chwila, a potem powiedział miękko: - Nie wiem. Wziął ją za rękę. Gdy tylko jej dotknął, Leonora poczuła, że krew zaczyna szybciej krążyć w jej żyłach. Popatrzył jej w oczy, a potem wyszeptał wprost do ucha: - Pozwól mi to wszystko jeszcze raz przemyśleć. Przyjdę do ciebie jutro i wtedy porozmawiamy, jak najlepiej rozwiązać tę sprawę. Z trudem skinęła głową. Tristan pchnął żelazną bramę. - A więc do jutra. Do widzenia - powiedziała Leonora. Odwróciła się i ruszyła ścieżką do domu.

Rozdział 5 - To tutaj? W odpowiedzi na pytanie Charlesa St. Austella Tristan potakująco kiwnął głową i sięgnął do klamki. Poprzedniego wieczora, nim zjawił się w jednym z mniejszych klubów dla dżentelmenów, zdecydował że raz jeszcze odwiedzi Stolemore'a, pośrednika handlu nieruchomościami i że tym razem będzie bardziej przekonujący. Natknął się na Charlesa, który właśnie przyjechał w interesach ze swej posiadłości na wsi do stolicy i który także znalazł schronienie w klubie. Uznał to za szczęśliwe zrządzenie losu. Każdy z nich z osobna wyglądał na tyle groźnie, by prawie każdego skłonić do mówienia, gdy byli razem, mogli mieć niemal pewność, że Stolemore powie im wszystko, czego Tristan pragnął się dowiedzieć. Pokrótce opowiedział Charlesowi w czym rzecz, a ten natychmiast się zgodził, co więcej, skwapliwie skorzystał z okazji, by pomóc i znów wykorzystać swój szczególny talent. Drzwi otworzyły się, pierwszy szedł Tristan. Tym razem Stolemore siedział za biurkiem, podniósł wzrok i szeroko otworzył oczy, rozpoznawszy gościa. Potem powoli przeniósł wzrok na Charlesa. Zamarł, znieruchomiał i zbladł. Tristan usłyszał, że Charles, stojący za jego piecami, tak odwrócił drewnianą tabliczkę wiszącą na drzwiach, by każdy, kto przyjdzie do biura Stolemore'a, zobaczył napis „Zamknięte". Potem Tristan usłyszał stukot drewnianych obręczy karnisza, w biurze zrobiło się ciemniej, Charles zasunął kotary we frontowych oknach. Wyraz twarzy Stolemore'a, strach, który pojawił się w jego oczach, wyraźnie mówił, że doskonale zrozurniał ich ostrzeżenie. Chwycił się brzegu biurka i odsunął wraz z krzesłem. Tristan kątem oka patrzył na Charlesa, który bezszelestnie podszedł do ukrytych za kotarą drzwi prowadzących w głąb domu. Skrzyżował ręce na piersi i oparł się o framugę. Uśmiechu, jaki pojawił się na jego twarzy, nie powstydziłby się sam diabeł. Wiadomość, którą w ten sposób przekazali Stolemore'owi, był oczywista: gdyby chciał uciec z biura, musiałby natknąć się na któregoś z nich. Mimo że Stolemore był postawnym mężczyzną, znacznie postawniejszym niż Tristan czy Charles, żaden z nich nie miał wątpliwości, że Stolemore nigdy by się na coś takiego nie odważył. 40

Tristan uśmiechnął się, nie był to jednak uśmiech wyrażający radość. - Jedyne, czego chcemy, to informacje. Stolemore oblizał wargi, nerwowo zerkał to na Tristana, to na Charlesa. - O czym? - zapytał szorstkim głosem, pod którym starał się ukryć rosnący w nim strach. Tristan milczał przez chwilę, jakby napawał się brzmieniem tego, co usłyszał, potem odparł: - Chcę znać nazwisko osoby lub osób, które próbowały kupić dom przy Montrose Place czternaście, oraz wszystkie szczegóły związane z transakcją - Stolemore głośno przełknął ślinę, próbował się wykręcać, a jego wzrok wędrował między Tristanem i Charlesem. - Nie mam zwyczaju rozmawiać o moich klientach. Nie będę ryzykował dobrej opinii, udzielając wam takich informacji. Tristan znów chwilę zaczekał, jego spojrzenie nie opuszczało twarzy Stolemore'a. Gdy cisza stawała się już nie do wytrzymania, a Stolemore był spięty do granic wytrzymałości, Tristan zapytał miękko: - A jak myślisz, co ryzykujesz, nie wyświadczywszy nam tej drobnej przysługi? Stolemore jeszcze bardziej zbladł. Na jego białej jak pergamin skórze dobrze widać było utrzymujące się siniaki, pozostałość po pobiciu, które zafundowali mu dokładnie ci sami ludzie, których teraz chronił. Odwrócił się w stronę Chariesa, jakby starał się ocenić własne możliwości, chwilę później znów patrzył na Tristana. W jego oczach malowała się konsternacja. - Kim jesteście? Tristan odpowiedział mu spokojnym głosem: - Jesteśmy dżentelmenami, którzy nie lubią bezczynnie patrzeć, jak wykorzystuje się niewinne osoby. Dość powiedzieć, że ostatnie poczynania pańskiego klienta nie bardzo nam się podobają. - W rzeczy samej - wtrącił się Charles, jego glos brzmiał jak posępny pomruk. - Można nawet powiedzieć, że bardzo nam się nie podobają. W ostatnich słowach zabrzmiała groźba. Stolemore spojrzał na Chariesa, potem szybko przeniósł wzrok na Tristana. - Dobrze, powiem wam, ale pod warunkiem, że mu nie zdradzicie, skąd znacie jego nazwisko. - Zapewniam, że gdy już się z nim spotkamy, nie będzie miał czasu na dyskusje o tym, jak go znaleźliśmy. Mogę nawet zagwarantować, że będzie miał bardziej naglące sprawy na głowie. Stolernore starał się stłumić nerwowe prychnięcie, sięgnął do szuflady biurka. Tristan i Charles poruszyli się cicho, niemali bezgłośnie i złowieszczo. Stolemore zamarł, a gdy podniósł wzrok, zauważył, że znajduje się dokładnie między nimi. - „To tylko księga - wychrypiał. - Przysięgam! Minęła chwila nie dłuższa niż uderzenie serca, gdy odezwał się Tristan: - Wyjmij ją. Niemal wstrzymując oddech, Stolemore wyjął z szuflady księgę rachunkową. Nieco mu ulżyło, gdy kładł ją na biurku i otwierał. Grzebał w niej niezgrabnie, starając się szybko przekładać kolejne kartki, potem zostawił ją otwartą na jednej ze stron i szybko przesuwał palcem wzdłuż długiej kolumny zapisków. Po chwili jego palce zatrzymały się. - Zapisz nam to - nakazał mu Tristan, a Stolemore zrobił, co mu kazano. Gdy Stolemore skończył pisać i przesunął w jego stronę niewielką kartkę, Tristan uśmiechnął się - tym razem czarująco. - W ten sposób - powiedział, patrząc Stolemore'owi w oczy i jednocześnie chowając karteczkę do wewnętrznej kieszeni marynarki - gdyby ktokolwiek pytał, możesz z czystym sumieniem przysiąc, że nikomu nie powiedziałeś ani nazwiska, ani adresu tej osoby. A teraz opisz go nam. Jak wyglądał? Jak się domyślam, był tylko jeden mężczyzna, prawda? Stolemore skinął głową. - Tylko on. Paskudny osobnik. Wyglądał na dżentelmena: czarne włosy, jasna cera, brązowe oczy. Był dobrze ubrany, ale nie tak dobrze jak dżentelmeni z Mayfair. Uznałem go za kogoś z arystokracji, ale pochodzącego ze wsi, był bardzo arogancki. Raczej młody, ale miał już w sobie coś z mężczyzny, dość porywczy. - Stolemore podniósł dłoń do siniaka na oku. - Mam nadzieję, że już nigdy więcej go nie spotkam. Tristan pokiwał głową. - Zobaczymy, co się da zrobić w tej sprawie - powiedział i podszedł do drzwi. Charles ruszył za nim. Zatrzymali się na chodniku przed biurem Stolemore'a, Charles się skrzywił. - Bardzo chciałbym zostać i rzucić okiem na siedzibę naszego klubu. - Charles uśmiechnął się diabelsko - i na naszą uroczą sąsiadkę, ale niestety muszę wracać do Kornwalii. - Bardzo ci dziękuję. - Tristan uścisnął dłoń Charlesa. - Jestem do usług - odparł, a w kąciku ust mignął uśmiech mający znaczyć, że nie zrobił przecież nic wielkiego. - Prawdę mówiąc, dobrze się bawiłem, mimo że nie było to w sumie nic szczególnego. Mam wrażenie jakbym dosłownie rdzewiał na tej wsi. 41

- Przystosowanie się do nowej sytuacji nigdy jest łatwe, a już szczególnie dla nas. - Ty przynajmniej masz czym się zająć, a ja mam jedynie owce, krowy i moje siostry. Tristan zaśmiał się głośno. Poklepał towarzysza po ramieniu i zaraz się rozstali. Charles skierował swe kroki do Mayfair, Tristan w przeciwnym kierunku - na Montrose Place. Nie było jeszcze dziesiątej. Najpierw zamierzał porozmawiać z Gasthorpem, byłym sierżantem sztabowym, którego zatrudnili w siedzibie Klubu Niezdobytych w charakterze majordomusa, a który teraz nadzorował końcowe prace, by przygotować klub dla jego członków, potem zaś planował, tak jak obiecał, odwiedzić Leonorę i tak jak obiecał, omówić z nią, co czynić dalej. O godzinie jedenastej zapukał do drzwi domu Carljngów. Kamerdyner zaprowadził go do salonu, gdy wszedł, Leonora wstała z szezlonga. - Dzień dobry - powiedziała i dygnęła. Słońce wyszło zza chmur, uwagę Tristana przyciągnęły promienie przebijające się przez koronę drzew na tyłach ogrodu. - Chodź ze mną na przechadzkę - powiedział, biorąc ją za rękę. - Chciałbym zobaczyć mur - wyjaśnił. Leonora zawahała się, chciała poprowadzić Tristana do drzwi, ale on nie puszczał jej dłoni, co więcej, chwycił ją mocniej. Gdy schodzili po schodach prowadzących z tarasu na trawniki, Tristan położył dłoń Leonory na swoim przedramieniu. Poczuł, że zadrżała, gdy jej dotknął. - Musimy przejść pod tamtym łukiem w żywopłocie - powiedziała, wskazując na miejsce, które miała na myśli. - Mur jest na tyłach tej części ogrodu, do której wychodzi się od strony kuchni. Jak się okazało, ogród był ogromny. Szli najszerszą alejką, wokół nich kręciła się Henrietta, mijali grządki kapusty, a także niezliczone miejsca leżące odłogiem, podłużne zwały luźnej ziemi pokrytej liśćmi, uśpionej, czekającej na wiosnę. Tristan zatrzymał się. - Gdzie stał ten mężczyzna, gdy go zauważyłaś? Leonora rozejrzała się, a potem wskazała na miejsce znajdujące się w niewielkiej odległości tuż przed nimi, jakieś sześć metrów od muru na tyłach ogrodu. - To musiało być gdzieś tu. Tristan puścił dłoń Leonory i odwrócił się, by stanąć przodem do ścieżki i przez łuk w żywopłocie spojrzeć na trawnik. - Powiedziałaś, że zniknął ci z poła widzenia W którym pobiegł kierunku? Odwrócił się i biegł w stronę muru? - Nie, w bok. Gdyby się odwrócił i uciekł ścieżką widziałabym go dłużej. Tristan pokiwał głową, jednocześnie przyglądając się ziemi w miejscu, które wskazała Leonora. - To było dwa dni temu. - Przez ten czas nie padało, pomyślał. - Czy wasz ogrodnik tu pracował? - Przez ostatnich kilka dni, nie. W zimie nie ma tu wiele do zrobienia. - Zostań tutaj. - Poszedł ścieżką, przyglądając się uważnie jej brzegom. - Powiedz mi, gdy dojdę do miejsca, w którym stał. Leonora patrzyła na Tristana, wreszcie powiedziała: - Mniej więcej tutaj. Obszedł to miejsce wokół, uważnie obserwując ziemię, a potem wszedł między klomby kwiatów oddalonych od ścieżki i ruszył w kierunku, w którym uciekł mężczyzna. Znalazł to, czego szukał, niecałe pół metra od muru, gdzie tamten musiał zrobić krok, nim wspiął się na grube pnącze porastające mur, Tristan przykucnął, odcisk stopy był wyraźnie widoczny. - Hmm... Tak... Tristan podniósł wzrok i spojrzał na Leonorę, obserwując jej reakcję. Dostrzegła to spojrzenie. - To by się zgadzało. To ten sam kształt i wielkość jak w przypadku śladu, który znalazłem w moim domu na zakurzonej podłodze przy bocznych drzwiach. - Drzwiach, którymi wszedł włamywacz? Tristan przytaknął i odwrócił się w stronę porośniętego bluszczem muru, uważnie mu się przyglądając, ale to Leonora znalazła kolejny dowód. - Tutaj - podniosła złamaną gałązkę. - I tutaj. - Tristan wskazał nieco wyżej, gdzie bluszcz był oderwany od ściany, potem spojrzał na ciężką bramę. - Domyślam się, że nie masz klucza? Lodowate spojrzenie, które mu rzuciła, było pełne wyższości, z kieszeni wyjęła stary duży klucz. Mężczyzna wsunął go do starego zamka i przekręcił. Zazgrzytały zawiasy. Za murem na piasku pokrywającym stare kafle rzadko używanej alejki wyraźnie widać było dwa ślady. Jedno spojrzenie wystarczyło, by się upewnili, że zrobiły je stopy w tych samych butach, które zostawiły ślad po drugiej stronie muru. Jednak poza tymi dwoma śladami nie natknęli się nic więcej. - Te dowody są jednoznaczne. Tristan wziął Leonorę za rękę i poprowadził z powrotem do ogrodu, zamknął bramę. Niepokoiło go, że włamywacz wybrał właśnie ją, przypomniało mu się też wcześniejsze przeświadczenie, że nie powiedziała 42

mu o wszystkim. Oddał jej klucz, a ona wsunęła go do kieszeni. Brama w murze znajdowała się na innej wysokości niż łukowate przejście w żywopłocie, nie było ich widać ani z trawnika, ani z domu, a dzięki drzewom owocowym rosnącym wzdłuż bocznej ściany domu nic były również widoczne dla sąsiadów. - Tamte wcześniejsze próby włamania do waszego domu... Włamywacz cię nie widział, prawda? Pokręciła głową. - Za pierwszym razem w domu była tylko służba, za drugim razem Henrietta wszczęła alarm, ale nim zbiegliśmy na dół, jego już dawno nie było. Nie powiedziała nic więcej, patrzyła przed siebie. Nie cofnęła się, stali blisko siebie, potem Leonora odwróciła twarz w stronę Tristana, by spojrzeć mu w oczy. Po chwili zmieszała się i odchrząknęła. - Mieliśmy porozmawiać o tym, jakie kroki najlepiej podjąć w tej sprawie - powiedziała, ale słychać było, że przyszło jej to z trudem. - Zdecydowałem, że powinniśmy poczekać, aż sytuacja sama się rozwinie. - Sama się rozwinie? - Mhm. Musimy zdać się na własne wyczucie - powiedział Tristan, po czym pochylił głowę i dotknął jej ust swoimi. Leonora zamarła. Wcześniej nie mogła usiedzieć na miejscu, obserwowała go, ale nie przewidziała tak bezpośredniego ataku z jego strony - Tristan był zbyt doświadczony, by wyjawić swe zamiary, w każdym razie nie na placu boju. To dlatego nie wziął jej od razu w ramiona, tylko po prostu ją pocałował, kusząc. Kusił tak długo, aż rozchyliła wargi i wpuściła go dalej. Dopiero wtedy pochwycił ją i przytulił, to już jej nie zaskoczyło. Bez wahania zatonęła w jego ramionach i w pocałunku. Wydawało jej się, że dzieje się dużo, dużo więcej. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyła, nie miała nawet pojęcia, że coś takiego istnieje, coś takiego jak ciepło, które przez nich przenika. Nagle napięcie - spowodowane pragnieniem. Tristan przerwał pocałunek i popatrzył jej w oczy. Na moment Leonorę ogarnęło szaleństwo - silne pragnienie, by położyć dłoń na jego karku i przyciągnąć go z powrotem do siebie. - Powinienem już iść. Leonora opanowała się, wróciła do rzeczywistości. - Co postanowiłeś? Mogłaby przysiąc, że w jego oczach dostrzegła niechęć. Zacisnął usta. Dziś rano byłem u Stolemore'a - odpowiedział wreszcie i wziąwszy Leonorę za rękę, poprowadził wzdłuż ścieżki. - I? - Zgodził się podać mi nazwisko człowieka, który tak bardzo chciał kupić ten dom. To niejaki Montgomery Mountford. Znasz go? Patrzyła przed siebie, jednocześnie w myślach przeglądając wszystkie znajome nazwiska. - Nie. I nie jest to też nikt ze znajomych Humphreya czy Jeremy'ego. Pomagam im prowadzić korespondencję i to nazwisko nigdy się nie pojawiło. - Masz też adres? - Tak - odparł. - Pojadę tam i spróbuję się czegoś dowiedzieć. - A gdzie to jest? - W Bloomsbury. - Bloomsbury? - Leonora wyglądała na zaskoczoną. - Kiedyś tam mieszkaliśmy. - Nim zamieszkaliście tutaj? - Tak. Mówiłam ci, że przeprowadziliśmy się tu dwa lata temu, gdy Humphrey odziedziczył ten dom. Wcześniej przez cztery lata mieszkaliśmy w Bloomsbury. Przy Keppell Street. - Leonora chwyciła Tristana za rękaw. - Może to ktoś stamtąd, kto z jakiegoś powodu... Kto to może wiedzieć dlaczego, ale musi być jakiś związek. - Może. Nie wiem. - Chodź! - Leonora ruszyła ku przeszklonym drzwiom prowadzącym do salonu. - Pojadę tam z tobą. Do obiadu jest jeszcze mnóstwo czasu. Tristan zmełł w ustach przekleństwo i poszedł za nią. - Nie ma potrzeby... - Oczywiście, że jest! - Rzuciła mu niecierpliwe spojrzenie. - Skąd będziesz wiedział, czy tego Mountforda coś łączy z przeszłością naszej rodziny? Nic nie mógł odpowiedzieć na takie dictum. Wcześniej pocałował ją, by jeszcze bardziej pobudzić w niej zmysłową ciekawość, a przez to odciągnąć od myśli o włamywaczu, dzięki czemu mógłby sam zająć się 43

sprawą. Najwyraźniej mu się to nie udało. Jakoś przełknął wściekłość i poszedł za Leonorą, najpierw po schodkach prowadzących na taras, potem przez szklane drzwi. Starał się, by nie dostrzegła jego piorunującego spojrzenia. Z jej jasnych oczu i z całej postawy aż biło nieprzejednanie. Tristan zastanawiał się przez chwilę, a potem, jak wszyscy doświadczeni dowódcy stający wobec czegoś, czego się nie spodziewali, dostosował taktykę do sytuacji. - Dobrze - odparł zdegustowany i gestem kazał Leonorze wejść do domu. Drobne ustępstwo może później wzmocnić jego pozycję. Leonora obdarzyła go promiennym uśmiechem i skierowała się do holu, Tristan zacisnął usta i poszedł za nią. W końcu to przecież tylko Bloomsbury. * Miała rację - gdy już znaleźli się w Bloomsbury, jej obecność przy boku Tristana okazała się miłą niespodzianką. Tristan zapomniał, że w okolicy, do której zaprowadził ich adres na karteczce, zamieszkanej głównie przez klasę średnią, para nie ściągała na siebie aż takiej uwagi jak samotny, dobrze ubrany dżentelmen. Dom przy Taviton Street był wysoki i wąski. Okazało się, że to pensjonat, drzwi otworzyła im właścicielka, ubrana schludnie, niemal surowo. Zmrużyła oczy, gdy zapytali ją o pana Mountforda. - Nie ma go. Wyjechał w zeszłym tygodniu. Po tym jak pokrzyżowano mu plany w domu przy Montrose Place dwanaście - pomyślał Tristan, uśmiechnąl się, jakby nieco zaskoczony. - Czy powiedział, dokąd się wybiera? - Nie - Jak wychodził, to mi zapłacił. - Kobieta pociągnęła nosem. - Cały czas muszę być na miejscu, bo inaczej nigdy bym ich nie upilnowała. Leonora wysunęła się nieco naprzód. - Szukamy mężczyzny, który może coś wiedzieć o pewnym incydencie, który miał miejsce w Belgravii. Nawet nie wiemy, czy pan Mounford jest właściwym człowiekiem. Jest wysoki? Właścicielka pensjonatu przez chwilę przyglądała się Leonorze. - Ano tak, dość wysoki. - Jej wzrok spoczął na Tristanie. - Nie tak wysoki jak pani mąż, ale raczej wysoki. Jasne policzki Leonory zarumieniły się lekko, pospieszyła z kolejnym pytaniem: - A jakiej postury? Szczupły, czy raczej postawny? - Ma czarne włosy, ale jest jakiś taki blady, jakby nie był całkiem zdrów. Ma brązowe oczy, ale dla mnie to jakieś takie zimne, o rybim spojrzeniu. Wygląda młodo, ale jak na moje oko to ma już dwadzieścia kilka lat. Myśli tylko o sobie i z nikim nie rozmawia. Leonora spojrzała ponad ramieniem kobiety. - To by pasowało do mężczyzny, którego szukamy. Tristan popatrzył na Leonorę, potem na właścicielkę pensjonatu i zapytał: - Czy ktoś go odwiedzał? - Nie i to było dość dziwne. Zazwyczaj młodzi dżentelmeni lubią rozrywki, więc jeśli chodzi o odwiedziny, to muszę się zawsze z mieszkańcami rozmówić, jeśli rozumiecie państwo, co mam na myśli - Dziękujemy pani za pomoc. - Cóż, nie ma za co. Mam nadzieję, że go znajdziecie i że wam pomoże. Wycofali się z niewielkiego ganku, kobieta niemal już zamykała drzwi, gdy ich zatrzymała. - Chwileczkę, coś mi się przypomniało. - Skinęła na Tristana. - Raz ktoś do niego przyszedł, ale nie wszedł do środka. Stał na chodniku, tak jak państwo teraz i czekał, aż Mountford do niego wyjdzie. - Jak ten człowiek wyglądał? Zna może pani jego nazwisko? - Nie przedstawił się, ale pamiętam, że jak szłam zawołać pana Mountforda, to sobie pomyślałam, że nazwisko tego człowieka, co do niego przyjechał i tak nic by mi nie powiedziało. A Mountfordowi powiedziałam, że czeka na niego jakiś cudzoziemiec i to mu wystarczyło, wiedział, o kogo chodzi. - Cudzoziemiec? - Ano tak. Mówił z takim dziwnym akcentem, takim, co ma się wrażenie, że na człowieka warczy. Tristan zamarł. - Jak wyglądał? Kobieta wzruszyła ramionami. - Jak każdy wychuchany dżentelmen, jak spod igły. Był bardzo elegancki - to akurat pamiętam. Stał wyprostowany, jakby kij połknął. Był taki sztywny, że jakby chciał się ukłonić, to chybaby się złamał. Tristan uśmiechnął się czarująco. - Dziękujemy, bardzo nam pani pomogła. Twarz kobiety pokraśniała. - Dziękuję, sir - powiedziała i dopiero po chwili spojrzała na Leonorę. - Życzę pani powodzenia, madame. 44

Leonora wdzięcznie pochyliła głowę i pozwoliła Trenthamowi poprowadzić się w dół schodów. Niemal żałowała, że nie zapytała właścicielki pensjonatu, w związku z czym życzy jej powodzenia - czy chodzi o to, że ma odnaleźć Mountforda, czy też sprawić, by Trentham nie złamał rzekomej przysięgi małżeńskiej? Z tym zabójczym uśmiechem na twarzy jest naprawdę niebezpieczny. Spojrzała na niego, ale zaraz odrzuciła na bok wszelkie myśli dotyczące Tristana, lepiej się było nad tym nie zastanawiać, gdy on jest obok. Tristan szedł równym krokiem, twarz miał beznamiętną. - Co myślisz o człowieku, który odwiedził Mountforda? Spojrzał na Leonorę. - Co o nim myślę? - Jakiej jest narodowości? Masz na pewno jakieś przypuszczenia. - To Niemiec, Austriak lub Prusak. Ta szczególna, wyprostowana postawa ciała plus akcent wskazują na jednego z tych trzech. Nic więcej już nie wyjaśnił. Zatrzymał się przy powozie i pomógł jej wsiąść. - Myślisz, że za włamaniami może stać jakiś cudzoziemski dżentelmen? - Gdy Tristan nic nie odpowiedział, pytała dalej: - Cóż takiego jest w domu numer czternaście przy Montrose Place, co mogłoby zainteresować Niemca, Austriaka lub Prusaka? - To akurat sam bardzo chciałbym wiedzieć - przyznał Tristan. Rzuciła mu ostre spojrzenie, ale milczał, postanowiła więc patrzeć przed siebie i także milczeć. Zatrzymali się przed domem numer czternaście, Leonora zaczekała, aż Tristan zapłaci woźnicy, a gdy szli w stronę bramy, podała mu dłoń, nie patrzyła jednak na Tristana. - Jutro wieczorem wydajemy niewielkie przyjęcie będzie kilku przyjaciół Humphreya i Jeremy'ego odezwała się wreszcie, jej policzki byty lekko zaróżowione. - Zastanawiałam się, czy może zechciałbyś przyjść? Da ci to szansę zorientować się, na jakież to sekrety mogli przypadkiem natknąć się Humphrey i Jeremy. Uniósł brwi, jakby się zastanawiał. - To nie jest wcale zły pomysł. - Jeśli nie masz żadnych zajęć... Doszli do schodów prowadzących do domu. Tristan ujął dłoń Leonory i ukłonił się. - Będę zaszczycony - powiedział. - O ósmej? - Tak, o ósmej. Będę czekała. Patrzył za nią, gdy wchodziła po schodach i zniknęła we wnętrzu domu, dopiero wtedy odwrócił się i z uśmiechem na ustach odszedł. Leonora była jak otwarta księga, wystarczyło spojrzeć i już można było dowiedzieć się wszystkiego. Chciała go przepytać o jego podejrzenia dotyczące cudzoziemskiego dżentelmena... Niemiec, Austriak lub Prusak. Tristan wiedział wystarczająco dużo o cudzoziemcach, by na ten wybór zapaliło mu się w głowie ostrzegające światełko, ale z drugiej strony miał za mało informacji, by rozpocząć bardziej szczegółowe poszukiwania, nie mógł zrobić nic, oczywiście poza dalszym zgłębianiem tematu. Kto wie? Znajomość Mountforda z tym cudzoziemcem może być zwykłym zbiegiem okoliczności. Gdy doszedł do bramy i otworzył ją na oścież, poczuł coś dziwnego, jakby dreszcz przebiegający po plecach. Zbyt wiele już widział, by wierzyć w takie zbiegi okoliczności. Pozostała część dnia upłynęła Leonorze na niecierpliwym oczekiwaniu. Gdy wydala już służbie odpowiednie polecenia dotyczące kolacji i beztroskim głosem poinformowała Humphreya i Jeremy'ego o dodatkowym gościu, schroniła się w oranżerii - chciała uspokoić myśli i zastanowić się, jaką taktykę powinna obrać, ale także raz jeszcze przemyśleć wszystko to, czego dowiedziała się dziś rano. Na przykład to, że Trentham nie miał nic przeciwko całowaniu jej. A i ona nie miała nic przeciwko poddawaniu się jego pocałunkom. Coś się jednak zmieniło, bo nigdy wcześniej nie dostrzegała w tej czynności niczego szczególnego, ale teraz, z Trenthamem... Dobrze, że przestał. Leonora skupiła wzrok na białej orchidei, z powodu przeciągu lekko się kołyszącej i raz jeszcze przypomniała sobie wszystko, co się wydarzyło i wszystko, co czuła. Tristan nie przerwał pocałunku dlatego, że chciał, ale dlatego, że tak to sobie zaplanował. Miał ochotę na więcej, ale jego silna wola nakazała mu przestać. Ale dlaczego? Kusił ją obietnicą tego, co może nadejść - a potem tak ją zostawił. Celowo. I to po tym, jak powiedział jej, że powinni zdać się na własne odczucia. Ona jest damą, a on dżentelmenem. Teoretycznie więc nie byłoby właściwym, gdyby na nią naciskał, w 45

każdym razie nie do momentu, gdy da mu wyraźny znak, że może to robić. Może i była niedoświadczona, ale na pewno nia głupia. Uwodzenie. To słowo wśliznęło się w jej myśli i pociągnęło za sobą obietnicę zakazanej ekscytacji i fascynacji. Czy Trentham ją uwodzi? Wiedziała, że jest atrakcyjną kobietą i przyciąga męskie spojrzenia, ale nigdy wcześniej nie interesowało jej to na tyle, by zwracać jakąkolwiek uwagę, by angażować się w towarzyskie gierki. Nie widziała w tym nic pociągającego. Teraz miała już dwadzieścia sześć lat, a desperacja ciotki Mildred rosła - los Leonory pojawiał się we wszystkich jej modlitwach. Tymczasem zjawił się Trentham, obudził i kusił jej zmysły, a potem zostawił je, by pragnęła więcej. Dla niej małżeństwo nie wchodziło już w grę, więc może los zesłał jej Trenthama na pocieszenie. Gdy się odwróciła i zauważyła, że Tristan przemierza salon i idzie w jej kierunku, znów usłyszała w głowie te same słowa. Jeśli to jest jedynie pocieszenie, to jaka będzie nagroda? Szerokie ramiona Tristana okrywała czarna wieczorowa marynarka - prawdziwe dzieło sztuki dyskretnej elegancji. Szara jedwabna kamizelka błyszczała w świetle świec, a w fularze tkwiła diamentowa szpilka. Tak jak Leonora przypuszczała, Tristan unikał wszelkiej ekstrawagancji: fular miał zawiązany w prosty sposób. Każdy element jego wyglądu - ubranie, pewność siebie i maniery - świadczyły wszem wobec, że jest to dżentelmen należący do śmietanki towarzyskiej, przyzwyczajony do wydawania rozkazów i do okazywanego mu posłuszeństwa. I przyzwyczajony do tego, że zawsze postępuje tak, jak sam uważa za stosowne. Leonora dygnęła i podała mu dłoń, którą Tristan, ukłoniwszy się, ujął. W jego oczach dostrzegła wyzwanie. Proszę pozwolić, bym przedstawiła pana reszcie towarzystwa. Uprzejmie pochylił głowę. Leonora była pogodna i uśmiechnięta. Poprowadziła go do Humphreya i jego przyjaciół, panów Morecote'a i Cunninghama pogrążonych w jakiejś niezwykle zajmującej dyskusji. Przerwali, by przywitać się z Trenthamem i zamienić parę słów. Następnie Leonora poprowadziła go do Jeremy'ego, pana Filmore'a i Horacego Wrighta. Zamierzała zostać w ich towarzystwie dłuższą chwilę i pozwolić, by Horacy, najweselszy i najbardziej towarzyski ze wszystkich zgromadzonych tu uczonych i badaczy, zabawiał ich, podczas gdy ona odgrywałaby rolę skromnej damy. Okazało się jednak, że Trentham ma zupełnie inny pomysł. Jak zwykle założył, że to on tu dowodzi i zakończywszy zgrabnie rozmowę, zabrał Leonorę w stronę kominka, w to samo miejsce, gdzie początkowo stali. Wszyscy byli tak pochłonięci rozmowami, że nikt tego nie zauważył. Leonorą kierowała ciekawość. Uchwycił jej spojrzenie i uśmiechnął się. Uśmiechem tym chciał wyrazić nie tylko uznanie dla jej intencji, ale także dla niej samej - jej ramion pięknie podkreślonych szerokim dekoltem sukni i jej upiętych w pukle włosów, które łagodnie opadały na uszy i szyję. Leonora widziała wzrok Tristana prześlizgujący się po jej ciele i czuła, że brakuje jej tchu, z trudem stłumiła dreszcz - Długo już zajmujesz się domem sir Humphreya? - zapytał tonem typowym dla tego typu towarzyskich spotkań: leniwym i nieco znudzonym. Leonorze udało się zapanować nad oddechem, pochyliła głowę i odpowiedziała na jego pytanie które wykorzystała, by skierować ich rozmowę na opis tej części hrabstwa Kent, w której kiedyś mieszkali. Peany na cześć wiejskiego krajobrazu wydały się jej znacznie bezpieczniejsze niż kokietowanie. Tristan odwzajemnił się jej opisem swojej posiadłości w Surrey, ale jego spojrzenie mówiło, że się nią bawi. Jak bardzo duży kot ze szczególnie apetyczną myszką. Odetchnęła z ulgą, gdy pojawił się Castor obwieszczając, że podano kolację. Spojrzała Tristanowi prosto w oczy i nie odmówiła, gdy służył jej ramieniem i gdy prowadził ją z salonu do jadalni, a konkretnie do miejsca u szczytu stołu, następnie usiadł po jej prawej stronie. Tristan popatrzył Leonorze w oczy. - Jestem pod wrażeniem - powiedział cicho. - Naprawdę? - Leonora rozejrzała się po jadalni, jakby chciała sprawdzić, czy wszystko jest w należytym porządku, tak jakby uwaga, którą wyraził Tristan, dotyczyć miała stołu. Nachylił się w jej stronę. - Spodziewałem się, że nie wytrzymasz do kolacji. - Że nie wytrzymam? - Leonora spojrzała na niego zaskoczona. - Byłem pewien, że rzucisz się na mnie, starając się dowiedzieć, jakie będą nasze kolejne kroki - wyjaśnił, nie pozbywając się przy tym niewinnego wyrazu twarzy. Wszystko, co mówił, miało podwójne znaczenie. Po chwili powiedziała cicho: - Pomyślałam, że powinnam się powstrzymać i że porozmawiamy o tym później - powiedziała i spuściwszy wzrok, zajęła się rozkładaniem na kolanach serwety, gdy Castor postawił przed nią talerz zupy. Sięgając po 46

łyżkę, obrzuciła Trenthama zimnym spojrzeniem, zimniejszym, niż naprawdę chciała. - Moja droga panno Carling, chciałem zapytać... Horacy, siedzący po jej lewej stronie, starał się zwrócic na siebie uwagę Leonory, więc Trentham odwrócił się do Jeremy'ego z jakimś pytaniem. Jak to zazwyczaj było na tego typu przyjęciach, rozmowa szybko zeszła na starożytne języki. Leonora jadła, piła i z niemałym zaskoczeniem obserwowała Trenthama, który włączył się do dyskusji. Dopiero po chwili się zorientowała, że delikatnie próbuje wybadać, czy ktoś z zebranych nie odkrył przypadkiem czegoś szczególnego. Nastawiła uszu. Gdy tylko nadarzała się okazja, wtrącała pytanie, które mogłoby naprowadzić ich na temat najnowszych odkryć, ale niezależnie od tego, jak bardzo Trentham lub Leonora się starali, sześciu zebranych przy stole badaczy było w sposób widoczny nieświadomych potencjalnego cennego znaleziska. Wreszcie sprzątnięto ze stołu, Leonora wstała, a zaraz za nią wszyscy dżentelmeni. Wuj Humphrey i Jeremy mieli zwyczaj po kolacji udawać się do biblioteki, by nad szklaneczką brandy lub porto porozmawiać z przyjaciółmi o ich ostatnich badaniach. Zazwyczaj w takich chwilach Leonora znikała. Humphrey oczywiście zaprosił Trenthama, by przyłączył się do męskiego grona. Uśmiechnął się nieznacznie i zwrócił do Humphrey’a: - Właśnie zauważyłem, że macie państwo dużą oranżerię. Zastanawiam się, czy nie wybudować podobnej i w moim domu i pomyślałem sobie, że może mógłbym ją obejrzeć. - Oranżerię? - Humphrey uśmiechnął się łagodnie i zerknął na Leonorę. - Leonora zna się na niej bardziej niż ktokolwiek z nas. Jestem pewien, że z przyjemnością ją panu pokaże. - Tak, oczywiście, będę szczęśliwa, mogąc... Uśmiech na twarzy Trenthama pełen był nieodpartego uroku. - Dziękuję, moja droga - powiedział i znów spojrzał na Humphreya. - Będę musiał wkrótce państwa opuścić, więc gdybyśmy się już nie zobaczyli, chciałbym podziękować za gościnność. - Cała przyjemność po naszej stronie. Uścisnęli sobie z Humphreyem dłonie, Trentham pożegnał się również z Jeremym i pozostałymi gośćmi, potem odwrócił się do Leonory. - Idziemy? Serce jej waliło jak młotem, ale pokornie pochyliła głowę i poszła za Trenthamem.

Rozdział 6 Oranżeria była królestwem Leonory, poza nią i ogrodnikiem nikt tam nie wchodził. To było jej schronienie, miejsce, gdzie czuła się bezpieczna. Gdy szła głównym przejściem i usłyszała zamykające się za sobą drzwi, po raz pierwszy wśród ścian ze szkła poczuła, że coś może jej grozić. Pantofelki delikatnie stukały na wyłożonej kafelkami posadzce, szeleściły falbany sukni. Czuła nie tylko ekscytację, ale również coś dużo silniejszego. - Przez całą zimę oranżerię ogrzewamy parą, jest tu system rur prowadzący z kuchni. – Doszedłszy do końca ścieżki, Leonora zatrzymała się w zagłębieniu wykuszowego okna, wstrzymała oddech, serce waliło jej tak głośno, że niemal je słyszała. Uniosła rękę i dotknęła tafli szkła. - Mamy tu dwie warstwy szkła, które zatrzymują ciepło w środku. Na zewnątrz panowała ciemna noc. Leonora skupiła się na szkle, w którym odbijała się postać zbliżającego się do niej Trenthama. W oranżerii paliły się dwie lampy, stały w dwóch końcach pomieszczenia i rzucały przytłumione światło. Zmniejszając odległość między sobą a Leonorą, Trentham wyglądał jak ogromny drapieżnik. Jego twarz pozostawała w cieniu, mogła ją zobaczyć dopiero wtedy, gdy zatrzymał się tuż przy niej i popatrzył na jej odbicie. Jego dłonie znalazły się na jej talii. Zaschło jej w ustach. - Naprawdę interesuje cię oranżeria? Jego wzrok powędrował w dół. - Interesuje mnie to, co jest w tej oranżerii. - Rośliny? - zapytała cicho drżącym głosem. - Ty. Odwrócił ją i Leonora znalazła się w jego ramionach. Rozchylił ustami jej wargi i wtargnął do środka. Trzymał ją mocno. Zakręciło jej się w głowie. Czuła ciepło rozchodzące się po ciele. Leonora miała wrażenie, że przez jedwabną materię sukni parzy ją dłoń, która spoczywa na jej plecach. - O czym chciałaś ze mną porozmawiać? - Spojrzała na niego zaskoczona, ze wszystkich sił starając się skupić na tym, co się dzieje. Bardzo chciała wiedzieć, jaki będzie jego następny krok, ale to byłoby kuszenie losu. Tymczasem Trentham czekał na jej odpowiedź. 47

- Nieważne - powiedziała i stając na palcach, zuchwale przycisnęła usta do jego ust. Posłuchał jej poddał się pocałunkowi. Zatapiali się w nim, aż wreszcie Trentham znów ją od siebie odsunął. - Ile masz lat? - A ma to jakieś znaczenie? - W zasadzie nie. - Dwadzieścia sześć. Na jego ustach pojawił się szelmowski uśmiech. - To wystarczy. Przyciągnął ją do siebie i ponownie pochylił głowę, a ona poddała mu się. Tristan czuł jej entuzjazm, przynajmniej tyle udało mu się uzyskać. Podała mu wszystko jak na tacy. Tamtego popołudnia zbyt łatwo mu się wymknęła, udało się jej wyrwać z sideł, które na nią zastawił. Jak na jego gust za szybko wyrwała się z pułapki fascynacji, a Tristan zawsze miał naturę dyktatora. I drapieżnika. Pochodził z rodu, w którym mężczyźni o hedonistycznych poglądach na życie, poza kilkoma nielicznymi wyjątkami, zawsze dostawali to, czego pragnęli. Tristan zdecydowanie pragnął Leonory, ale w jakiś przedziwny sposób pragnął jej tak bardzo, że uczucie to było dla niego nowe, nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczył. Jej usta smakowały rozkosznie, były jak miód, słodkie, ciepłe, czarujące, nieskończenie ponętne. Dawał jej to, czego pragnęła, ale na wodzy trzymał targające nim demony. Szczupła, gibka, zmysłowo zaokrąglona, jej kobiece, miękkie ciało i gładka skóra były niezwykle silną pokusą dla jego potrzeb. Była tak niepodobna do kobiety, którą wyobrażał sobie jako swoją żonę - cały czas uparcie twierdził, że szuka kobiety, która w jakimś sensie byłaby częścią swego męża - że wciąż nie był gotów, by całkocie zrezygnować ze swoich przekonań, przynajmniej nie otwarcie. Czas był najwyższy, by zbadać, do jakiego etapu znajomości dotarli. Tristan wiedział, że najmądrzej będzie, jeśli pozwoli, by wszystko to samo się rozwijało a on w tym czasie zajmie się sprawą tajemniczego włamywacza. Niezależnie od tego, czym było to, co między nimi się działo, priorytety Tristana pozostały jasne i niezmienione - pierwszym i nadrzędnym celem było odsunięcie zagrożenia, które wisiało nad Leonorą. Czas najwyższy, by wreszcie wypełnił swoją misję i zapewnił jej bezpieczeństwo. To coś, co między nimi narastało, przybierało na sile z każdą sekundą, którą Leonora spędzała w jego ramionach. Czas, by to zatrzymać. Tristan nie miał wyrzutów sumienia, odsuwając się od niej i poskramiając rządzące nim demony. Patrzyła na niego nieprzytomnym wzrokiem, potem westchnęła i rozejrzała się po oranżerii. Uścisk Tristana zelżał i Leonora zrobiła krok w tył, znów spojrzała mu w oczy, po czym czubkiem języka oblizała górną wargę. - Jakie... - Leonora odchrząknęła - jakie masz plany w sprawie złodzieja? - Właśnie kończą zbierać materiały w nowym archiwum w Somerset House. Chcę się dowiedzieć, kim jest Montgomery Mountford. Leonora zastanowiła się, potem pokiwała głową. - Pójdę tam z tobą poszukać, będzie szybciej, Co dwie osoby to nie jedna. - Dobrze. Przyjdę po ciebie jutro o dwunastej. Nie potrafił niczego wyczytać z jej spojrzenia, ale wiedział, że jest zaskoczona. Uśmiechnął się czarująco, a na twarzy Leonory pojawił się cień podejrzliwości, uśmiech na twarzy Tristana zmienił się z czarującego na radosny. Ujął dłoń Leonory i podniósł ją do ust. - Do jutra. Popatrzyła mu w oczy i wyniośle uniosła brwi. - Czy nie powinieneś przypadkiem poczynić jakichś notatek dotyczących oranżerii? Popatrzył jej w oczy, odwrócił dłoń i pocałował jej wnętrze. - Skłamałem. Już mam oranżerię - powiedział i zrobił krok w tył. - Przypomnij mi, żebym coś ci pokazał. Spojrzawszy na nią po raz ostatni, skinął głową i odszedł. Wciąż była podejrzliwa, gdy następnego ranka zajechał powozem pod jej dom, by zabrać ją ze sobą do archiwum. Leonora wyglądała uderzająco pięknie w granatowej pelisie narzuconej na spacerową suknię w kolorze błękitnego nieba. Na głowie miała czepek, który doskonale podkreślał rysy jej twarzy. Delikatnie zaróżowiły się jej policzki, jakby jakiś artysta namalował najwyższej jakości porcelanę. Jechali przez miasto, a Tristan pewną ręką prowadził parę swych narowistych koni przez zatłoczone ulice. Nie mógł zrozumieć, dlaczego nigdy nie wyszła za mąż przecież wszyscy ci mężczyźni, którzy pretendowali do miana śmietanki towarzyskiej Londynu nie mogli być aż tak ślepi. A może to ona z jakiegoś powodu ukrywała się przed nimi? Może jej skłonność do rządzenia, samodzielność, chęć narzucania swojego zdania okazały się dla dżentelmenów z towarzystwa zbyt dużym wyzwaniem? Tristan doskonale zdawał sobie sprawę z tych właśnie cech jej charakteru, które dla większości mężczyzn byłyby trudne do zaakceptowania, jednak w jego przypadku z jakiegoś nie do końca zrozumiałego powodu te właśnie cechy bardzo go kusiły, postrzegał je nie tyle nawet jako niegroźne wyzwanie, co jako 48

wypowiedzenie wojny, tak jakby Leonora otwarcie, rażąco i jawnie mu się przeciwstawiała. Wiedział, że to nonsens, ale gdzieś głęboko w nim zakiełkowała taka myśl. Częściowo to właśnie przekonanie podyktowało mu, co ma dalej robić. Zgodził się na to, by towarzyszyła mu w wyprawie do Somerset House, gdyby sama tego nie zaproponowała, poprosiłby ją, by z nim pojechała - nie wiązało się to z żadnym niebezpieczeństwem. Gdy była przy nim, nic jej nie groziło, a gdyby tylko zniknęła mu z pola widzenia, pozostawiona sama sobie, bez wątpienia próbowałaby spojrzeć na ten problem - jej problem, jak to miała zwyczaj podkreślać - z innego punktu widzenia. Tristan nie mógł zabronić jej angażowania się w śledztwo, zmuszenie jej, by przestała się tym zajmować, leżało poza jego możliwościami, więc w tej sytuacji najbezpieczniejszym wyjściem było trzymać ją przy sobie tak długo, jak to tylko możliwe. Jechali ulicą Strand, Tristan skrzywił się. Jego argumenty wydawały się tak logiczne. Wewnętrzny przymus przymus, który kazał mu użyć jako wymówki tych, a nie innych argumentów - był czymś nowym i bardzo niepokojącym. Świadomość, że pomyślność pewnej damy o niezależnym umyśle zależy teraz od jego spokoju i opanowania, była doprawdy szokująca. Dojechali do Somerset House, powóz zostawili pod opieką lokaja i weszli do środka. Ich kroki na kamiennej posadzce rozchodziły się głośnym echem. Zza kontuaru spojrzał na nich jeden z asystentów, Tristan wyjaśnił, co ich sprowadza i skierowano ich ku korytarzowi prowadzącemu do ogromnego holu, który cały wypełniony był rzędami drewnianych gablot, a w każdej z nich znajdowało się wiele szuflad. Kolejny asystent pomógł im szukać, wskazując na gablotę, na której na polerowanej drewnianej powierzchni widniała złota tabliczka z wygrawerowanymi literami „MOU". - Sugerowałbym, żeby zaczęli państwo tutaj. Okrzyk Leonory, gdy otworzyła pierwszą szufladę, zaskoczył Tristana i zaintrygował. - Dobry Boże! - wpatrywała się w masę dokumentów upchanych w szufladzie. - Będziemy potrzebowali kilku dni, by to przejrzeć. - Możesz więc już zacząć - powiedział spokojnie Nie było aż tak źle, jak im się na początku wydawało. Szybko odnaleźli pierwszego Mountforda, ale okazało się, że w Anglii liczba osób o takim nazwisku jest przygnębiająco duża. Szukali jednak wytrwale i wreszcie udało im się odnaleźć Montgomery'ego Mountforda. - Ale to oznacza - Leonora wpatrywała się w akt urodzenia - że ma siedemdziesiąt trzy lata! Odłożyła dokument na bok, potem spojrzała na kolejny i na kolejny i na kolejny. - Jest ich sześciu oznajmiła. - Pierwszych pięciu jest zbyt starych, a szósty ma trzynaście lat. - Sprawdź uważnie także po drugiej stronie każdego dokumentu, może ktoś je poprzekładał. A ja porozmawiam z asystentem. Zostawiwszy Leonorę, podszedł do biurka, przy którym siedział mężczyzna nadzorujący pracę asystentów. Kilka cicho wypowiedzianych słów wystarczyło, by trzy minuty później zjawił się dostojny, elegancko ubrany mężczyzna, wyglądający na stuprocentowego urzędnika państwowego. Tristan wyjaśnił, czego szuka. - Rozumiem, sir - powiedział pan Crosby, kłaniając się. - Ale nie wydaje mi się, by to nazwisko było jednym z zastrzeżonych. Jeśli pan zechce, zaraz możemy to sprawdzić - powiedział i zaraz odszedł w stronę jednej z gablot. Tymczasem zniechęcona Leonora zatrzasnęła szuflady i podeszła do Tristana, po chwili wrócił także pan Crosby. Ukłonił się Leonorze, po czym spojrzał na Tristana. - Jest dokładnie tak, jak pan przewidział, sir. Jeśli oczywiście akt urodzenia nie zaginął, a szczerze wątpię, by tak mogło się stać, to w latach, o których państwo mówicie, nie urodził się człowiek nazwiskiem Montgomery Mountford. Tristan podziękował i poprowadził swą towarzyszkę do wyjścia. Zatrzymali się na schodach, Leonora Wróciła się do Tristana: - Dlaczego ktoś występuje pod przybranym nazwiskiem? - Dlatego - odparł Tristan, zakładając rękawiczki - że coś kombinuje. - Służył jej ramieniem i zeszli ze schodów. - Chodź, wybierzemy się na przejażdżkę. Zabrał ją do Surrey, do swojej posiadłości Mallingham Manor. Zrobił to pod wpływem chwili, potem doszedł do wniosku, że może to odwrócić jej myśli od śledztwa, a w tej sytuacji było to bardzo pożądane: przestępca ukrywający się pod przybranym nazwiskiem nie wróży nic dobrego. Z ulicy Strand skręcili ku rzece, ale Leonora natychmiast zaalarmowała go, że jadą w złym kierunku. Gdy wyjaśnił, że musi zająć się kilkoma sprawami dotyczącymi posiadłości, by potem móc spokojnie wrócić do miasta i kontynuować śledztwo w sprawie Montgomery'ego Mountforda, natychmiast zaakceptowała ten pomysł. Droga prowadząca bezpośrednio do Surrey była w doskonałym stanie, konie się nie zmęczyły i ochoczo pędziły przed siebie. Dochodziła właśnie pora obiadu, gdy Tristan skręcił w elegancką bramę z kutego żelaza. Zatrzymując się na podjeździe, zauważył, że Leonora przygląda się ogromnemu domowi, stojącemu 49

pośród rozległych wypielęgnowanych trawników i kwietników, bardzo uważnie. Żwirowy podjazd skręcał w stronę okrągłego dziedzińca, skąd prowadziły do domu imponujące frontowe drzwi. Podążył za jej spojrzeniem, podejrzewał, że postrzega dom tak samo jak Leonora, zdążył się już przyzwyczaić do myśli, że teraz to jest jego miejsce na ziemi. Rezydencja stała tu od wieków, ale jego stryjeczny dziadek z wielkim zapałem ją przebudowywał i remontował, teraz ich oczom ukazała się rezydencja w stylu palladiańskim, z kremowego piaskowca z trójkątnymi zwieńczeniami nad każdym z wysokich okien i gzymsem biegnącym wzdłuż długiej fasady budynku. Leonora westchnęła. - Dom jest piękny. Taki elegancki. Tristan pokiwał głową i w duchu przyznał, że to prawda - jego stryjeczny dziadek miał dobry gust. Gdy tylko wysiadł z powozu, natychmiast zjawił się stajenny, Tristan zostawił pod jego opieką konie i powóz, pomógł Leonorze wysiąść i poprowadził ją do domu. Clitheroe, kamerdyner stryjecznego dziadka, a teraz jego, otworzył drzwi, nim zdążyli do nich podejść i łagodnie się uśmiechnął. - Witamy w domu, proszę pana - powiedział. - Clitheroe, to jest panna Carling. Zostaniemy na obiedzie, potem, nim wrócimy do miasta, chciałbym zająć się sprawami domu. - Oczywiście, proszę pana. Czy mam powiadomić panie? Tristan zdjął płaszcz, miał ochotę się skrzywić. - Domyślam się, że są w saloniku? - Tak, proszę pana. Tristan zdjął pelisę z ramion Leonory i podał ją Clitheroe'owi, potem ujął jej dłoń i położył na swoim przedramieniu. - Z tego, co pamiętam, to wspomniałem ci, że wiele kobiet, z bliższej i dalszej rodziny, mieszka właśnie tutaj. - Owszem, wspominałeś - odparła Leonora, zerkając na Tristana. - Czy to także ciotki i kuzynki, tak jak te, które poznałam w twoim londyńskim domu? - Niektóre, ale dwie najzacniejsze persony to moje stryjeczne babki, Hermione i Hortense. O tej porze dnia zawsze są w saloniku i plotkują. Tristan otworzył przed Leonora drzwi. Jakby na potwierdzenie jego słów, dochodzące z pokoju kobiece glosy jak na komendę zamilkły. Tristan wprowadził Leonorę do dużego i bardzo jasnego pokoju, jedna ze ścian w całości składała się z wysokich okien, za którymi rozpościerał się sielski widoczek na rozlegle trawniki i leżące w oddali jezioro. Leonora czuła, że wpatruje się w nią kilka par oczu pełnych zaskoczenia. Damy z rodziny Tristana - Leonora naliczyła ich osiem - wyglądały na podekscytowane. Tristan, z typowym dla siebie wdziękiem, przedstawiwił Leonorę swej najstarszej stryjecznej babce, lady Hermionie Wemyss. Lady Wemyss uśmiechnęła się promiennie i ze szczerą radością przywitała się z Leonorą. Potem przywitała się z pozostałymi paniami, na twarzy każdej z nich widniał uśmiech. Tak samo jak sześć starszych dam w domu Tristana w Londynie, także i ciotki i kuzynki zamieszkujące jego rezydencję w Surrey były bardzo podekscytowane faktem, że ją poznały. Z jakiegoś bliżej nieokreślonego powodu pierwsza myśl, która przyszła Leonorze do głowy, była taka, że niezbyt często miały okazję przebywać w towarzystwie i dlatego tak spragnione są wizyt i rozrywek. Z zachwytem przywitałyby zapewne każdego odwiedzającego ten dom. Gdy Leonora usiadła na krześle, które podsunął jej Trentham, lady Hortense zaczęła wspominać ostatnie wizyty i ogólne podekscytowanie, które towarzyszyło fecie zorganizowanej przez miejscową parafię. - Zawsze dzieje się tutaj tak wiele - zwierzyła się Hortense - W ogóle się nie nudzimy. Pozostałe panie skwapliwie się z nią zgodziły i opowiedziały Leonorze o miejscowych atrakcjach i miejscach wartych zobaczenia w posiadłości i we wsi, a potem zaczęły zachęcać, by opowiedziała im coś o sobie. Leonora dobrze czuła się w ich towarzystwie więc ze swobodą powiedziała im o Humphreyu i Jeremym i o tym, czym się zajmują i o ogrodzie Cedrika - czyli o wszystkim, co mogłoby starsze panie zainteresować. Trentham stał przy krześle, na którym siedziała Leonora, po chwili zrobił krok w tyl i powiedział: - Drogie panie, proszę mi teraz wybaczyć, dołączę do was przy obiedzie. Wszystkie obecne panie uśmiechnęły się i przyzwalająco pokiwały głowami. Leonora podniosła wzrok i napotkała spojrzenie Tristana. Pochylił głowę, ale w tej samej chwili jego uwaga skierowała się na lady Hermione. Leonora nie usłyszała, o czym rozmawiali. Trentham, ukłoniwszy się, wyszedł z pokoju. - Droga panno Carling, proszę nam powiedzieć... Leonora odwróciła się w stronę lady Hortense. Po tym jak Tristan wyszedł z pokoju, mogłaby poczuć się nieco opuszczona, ale okazało się, że w tym towarzystwie to zupełnie niemożliwe. Starsze panie zajęły się nią i bawiły rozmową. Leonora nie miała innego wyjścia, jak tylko dać się wciągnąć w konwersację, ale po chwili okazało się, że intrygują ją niezliczone ploteczki i strzępki informacji, które dotyczyły Trenthama i jego przodka, stryjecznego dziadka Mortimera. Leonora usłyszała wystarczająco dużo, by zrozumieć, w jaki sposób Trentham stał się 50

dziedzicem tytułu i rodzinnego majątku, od Hermione dowiedziała się o trudnym charakterze jej brata i nielojalności ze strony rodziny Trenthamów. - Mortimer zawsze uważał, ze to nicponie i marnotrawcy. To oczywiście nonsens. Był zwyczajnie zazdrosny, że mogą się włóczyć, gdzie im się żywnie podoba, a on musi siedzieć w domu i zajmować się posiadłością. Hortense potwierdziła słowa Hermiony, kiwając głową. - A zachowanie Tristana w ostatnich miesiącach tylko potwierdziło, jak bardzo Mortimer się mylił. Hortense spojrzała na Leonorę. - Bo Tristan to naprawdę porządny człowiek, nigdy nie wymiguje się od obowiązków i to niezależnie od tego, czy dotyczą rodziny, czy ojczyzny. Obwieszczenie wygłoszone przez Hortense spotkało się z ogólnym poparciem. Zjawił się kamerdyner, by powiedzieć, że obiad jest już gotowy. Trentham czekał już na nie w jadalni, dla Leonory odsunął krzesło, by usiadła obok niego. Posiłek był wyborny, ani na chwilę nie milkły też rozmowy przy stole, które w żadnym stopniu nie były wymuszone. Mimo że mieszkańcy posiadłości nie stanowili typowej rodziny, dom wydawał się ciepły, a jego lokatorzy zadowoleni z życia. Gdy obiad dobiegł końca, Tristan spojrzał Leonorze w oczy, potem odsunął krzesło i obrzucił spojrzeniem wszystkich zgromadzonych. - Proszę nam wybaczyć, ale jest jeszcze kilka spraw, którymi muszę się zająć, a potem wracamy do miasta. - O tak, istotnie. Tak, oczywiście. Było nam bardzo milo panią poznać panno Carling. - Proszę jeszcze kiedyś namówić Tristana na wizytę u nas moja droga. Tristan wziął Leonorę za rękę i pomógł jej wstać. Niecierpliwił się nieco, czekając, aż pożegna się z całym zastępem jego ukochanych cioteczek, po czym wyprowadził ją z salonu i zabrał do skrzydła domu, w którym znajdowały się jego prywatne pokoje. Za obopólną zgodą ciotki i kuzynki zamieszkujące jego rezydencję nie zapuszczały się do jego królestwa. Gdy teraz prowadził tam Leonorę, spacer przez długi korytarz w jakiś irracjonalny sposób go uspokajał. Kiedy zostawił Leonorę pod opieką pań, był pewien, że dotrzymają jej towarzystwa, a co za tym idzie, on będzie mógł zająć się sprawami posiadłości bardziej efektywnie, niż byłoby to możliwe, gdyby Leonora cały czas mu towarzyszyła. Nie zastanawiał się wtedy nad zupełnie nielogicznym wewnętrznym przymusem, który cały czas mu towarzyszył - przymusem, by nie tylko wiedzieć, gdzie jest Leonora, ale także, jak się czuje i czy dobrze się bawi. Otworzył szeroko drzwi i wprowadził Leonorę do swojego gabinetu. - Jeśli poczekasz kilka minut, zajmę się szybko ostatnimi sprawami i będziemy mogli się zbierać do drogi. Leonora kiwnęła głową i podeszła do stojącego przed kominkiem fotela. Trentham patrzył za nią, jak siada i spogląda na trzaskający w kominku ogień. Potem podszedł do biurka. Gdy miał ją przy sobie, w tym samym pokoju, bezpieczną, zadowoloną i milczącą, skupienie się na pracy przyszło mu z dużo większą łatwością. Szybko zaaprobował przeróżne wydatki i płatności, potem zajął się przeglądaniem znacznej ilości sprawozdań. Nawet gdy Leonora wstała i podeszła do okna, by podziwiać ogród, nie rozproszyło go to w najmniejszym stopniu. Piętnaście minut później Trentham uznał, że sprawy związane z posiadłością są na tyle uporządkowane że może na kolejnych kilka tygodni wrócić do Londynu i z pełnym oddaniem skierować całą swą uwagę na włamywacza, a co za tym idzie, także na Leonorę. - Zupełnie mi nie wyglądasz na lwa salonowego - powiedziała nagle. Trentham popatrzył jej prosto w oczy. - Bo nim nie jestem. - Myślałam, że każdy hrabia, szczególnie taki, który jeszcze się nie ożenił, to lew salonowy. - Hrabia, którego masz przed sobą, nigdy się nie spodziewał, że zostanie hrabią. Nigdy też się nie zastanawiał, jak to jest, kiedy ma się taki tytuł - powiedział i podszedł do Leonory. - A jak to jest się nie ożenić? - Jak sama zauważyłaś, ma to znaczenie tylko wtedy, gdy połączone jest z posiadaniem szlacheckiego tytułu. Leonora przyglądała się jego twarzy, a potem spojrzała gdzieś daleko przed siebie. Wzrok Trenthama podążył za jej spojrzeniem, ku spokojnej scenerii ogrodu. - Mamy jeszcze czas, by pospacerować, zanim wyruszymy w drogę powrotną. Leonora znów na niego zerknęła, a potem jej spojrzenie wróciło ku pięknemu widokowi za oknem. - Zastanawiałam się właśnie, ile w życiu straciłam przyjemności wynikających z mieszkania na wsi. Trentham poprowadził ją do saloniku znajdującego się obok gabinetu, a stamtąd przez przeszklone drzwi na taras, skąd prowadziły schodki wprost na trawniki, wciąż zielone mimo zimy. Ruszyli przed siebie wolnym krokiem. Trentham popatrzył na Leonorę i zapytał: - Nie jest ci zimno? Może przyniosę pelisę? Uśmiechając się, pokręciła głową. 51

W słońcu nie jest aż tak chłodno. Bryła domu chroniła ich przed wiatrem. To z pewnością musiało być dla ciebie wielkie zaskoczenie, gdy to wszystko odziedziczyłeś - powiedziała. - Szczególnie, że przyszło to dość nieoczekiwanie. - To prawda. - Wydajesz się całkiem dobrze sobie radzić, twoje ciotki i kuzynki wyglądają na ukontentowane. - O tak, na pewno są zadowolone. Spojrzał w stronę jeziora, wzrok Leonory podążył za jego spojrzeniem. Niespiesznym krokiem ruszyli w tamtą stronę, by pospacerować wzdłuż brzegu. Leonora zauważyła kaczą rodzinę, zatrzymała się i uniósłszy dłoń do czoła, by nie raziło jej słońce, obserwowała ptaki. Trentham zatrzymał się kilka kroków za nią, omiatał wzrokiem jej postać, gdy stała nad brzegiem jeziora skąpana w promieniach słońca, wtedy też poczuł rozchodzące się po jego ciele ciepło i zadowolenie, jakiego nigdy jeszcze nie doświadczył. Nie miało najmniejszego sensu udawanie, że nagła chęć, by ją tu przywieźć, była spowodowana czymś innym niż prymitywnym pragnieniem, by mieć Leonorę obok siebie, bezpieczną, w otoczeniu, które należy do niego. Patrzenie na nią, przebywanie z nią właśnie tutaj, było jak odkrycie kolejnego elementu we wciąż jeszcze nieułożonej układance. Leonora do tej układanki pasowała. I to tak dobrze, że go to niepokoiło. Bezczynność zazwyczaj go niecierpliwiła, lecz teraz cieszył się, że razem spacerują, ramię przy ramieniu, w gruncie rzeczy nie robiąc nic szczególnego, tak jakby po prostu przebywanie w jej towarzystwie pozwalało mu zwyczajnie być. Nigdy wcześniej żadna kobieta nie miała na niego takiego wpływu, świadomość tego tylko nasiliła jego potrzebę, by odsunąć od niej wszelkie niebezpieczeństwo. Wziął ją pod rękę. - Chodźmy tędy - powiedział. Ogród różany, mimo że pogrążony w zimowym śnie, zwrócił jej uwagę swą urodą. Trentham poprowadził Leonorę do miejsca, gdzie rosły olbrzymie krzewy, potem, zatoczywszy koło, szli w kierunku domu, lecz po chwili znaleźli się obok niewielkiej marmurowej świątyni, zbudowanej w surowym, klasycznym stylu. Leonora zdążyła już zapomnieć, jak przyjemne mogą być spacery po dużym, doskonale zaprojektowanym i zadbanym ogrodzie. W Londynie brakowało tych kojących widoków i wspaniałych rozległych przestrzeni, które można było znaleźć tylko w wiejskich rezydencjach, a parki wydawały się zbyt małe i zatłoczone - na pewno nie było w nich niczego kojącego. Świątynia stojąca w miejscu, gdzie wśród krzewów krzyżowały się ścieżki, była wprost doskonała. Leonora ujęła w dłonie fałdy sukni i weszła po schodkach. W środku podłoga miała wzór subtelnej mozaiki w kolorze białym, czarnym i szarym, jońskie kolumny wspierające kopułę dachu były z białego marmuru poprzecinanego szarościami. Leonora odwróciła się i spojrzała w stronę domu otoczonego wysokimi żywopłotami. Widok był przepiękny. - Coś wspaniałego - powiedziała, uśmiechając się do stojącego obok Trenthama. - Niezależnie od wszystkich trudności, nie możesz żałować, że to wszystko do ciebie należy. - Ruch jej rąk wyraźnie wskazywał, że ma na myśli wszystko: i dom i jezioro i okolicę. Trentham przez dłuższą chwilę patrzył jej w oczy, a potem powiedział cicho: - Nie, nie żałuję. W tym, co powiedział Trentham, Leonora dostrzegła ukryte znaczenie, coś znacznie głębszego niż to, co mogły przekazać same słowa. Usta Trenthama, do tej pory zaciśnięte, poważne, wygięły się w uśmiechu, o którym Leonora pomyślała, że jest cierpki. Podszedł i pocałował ją w usta. Nie miała żadnego doświadczenia, niczego, na czym mogłaby oprzeć swe domysły. Nikt nigdy jeszcze jej nie uwodził. Zaakceptowała, że właśnie uwiedzenie jej jest jego ostatecznym celem, nie widziała bowiem żadnego innego wytłumaczenia dla jego zachowania. W wieku lat dwudziestu pięciu była już skazana na zostanie starą panną, teraz, gdy miała lat dwadzieścia sześć, w swoim mniemaniu, a najwyraźniej także w mniemaniu Trenthama, była już kobietą, która może decydować sama o sobie, starą panną, która sama podejmuje decyzje i której życie jest tylko i wyłącznie jej sprawą, a jej poczynania nie rzutują na nikogo innego. Leonora nie czuła potrzeby, by natychmiast przystać na wszystko, co zaproponuje jej Trentham, namyśli się i podejmie decyzję wtedy, gdy przyjdzie na to czas, wtedy gdy będzie chciała i jeśli będzie tego chciała. A to na pewno nie przyjdzie dzisiaj, nie w otwartej świątyni doskonale widocznej z domu. Uniosła ręce, najpierw na jego ramiona, potem dotknęła jego karku, by wreszcie wsunąć palce w ciemne włosy, gęste loki przesuwały się między jej palcami, a jej język wnikał głębiej w jego usta. Chciał ją uwieść i nie miał zamiaru już dłużej walczyć z tym pragnieniem. Oderwał palce od delikatnego policzka i przesunął je niżej, pieścił ją delikatnie, na tyle, by pobudzić jej wyobraźnię, by rozniecić w niej ogień pragnienia, ale nie na tyle, by to pragnienie zaspokoić. Pod jego badawczym dotykiem nabrzmiewały jej piersi, Tristan pochylił się, by do nich dotrzeć, lecz zaraz się wyprostował - strategia i taktyka były jego mocną stroną, jak w każdej rzeczy i w tym przypadku grał po to, żeby wygrać. 52

Ujął jej pierś: pieścił ją i głaskał, wciąż jeszcze delikatnie, wciąż jeszcze raczej rozbudzając w niej pożądanie, niż je zaspokajając. Stopniowo poluzowywał uścisk ramion, stopniowo pozwalał jej wynurzyć się z głębi pocałunku. Ale nie zabrał dłoni z jej piersi. Poczuła, że traci oddech. Tristan przesunął dłoń wyżej, na jej ramię, uścisnął je lekko, a potem wziął ją za rękę i uniósł ją do ust. Patrzył jej w oczy, gdy, zaróżowiona z emocji, podniosła wzrok i spojrzała na niego. Uśmiechnął się, ale ukrył prawdziwe znaczenie tego uśmiechu. - Chodź - powiedział, kładąc jej dłoń na swoim przedramieniu i odwracając się w stronę domu - musimy wracać do miasta. * Droga powrotna była prawdziwym darem niebios. Leonora w pełni wykorzystała godzinę, podczas której Trentham był zaabsorbowany powożeniem, - manewrując wśród ludzi i powozów, których zaczęło przybywać, gdy tylko wjechali do miasta, próbowała odzyskać zazwyczaj jej towarzyszącą pewność siebie. Często spoglądała na Tristana, zastanawiając się, o czym myśli, nie odezwał się ani słowem. Pomijając wszystko inne, jego lokaj był tuż za nimi, zbyt blisko, by mogli pozwolić sobie na jakąkolwiek osobistą rozmowę. Zresztą Leonora także nie była pewna, czy miałaby na nią ochotę, na jakiekolwiek wyjaśnienia i to nie dlatego, że Tristan nie wykazywał na takowe najmniejszej ochoty, ale dlatego, że wydawało jej się, że stanowi to część tej gry, część narastającej radosnej euforii, podniecenia, pragnienia. Teraz dopiero zrozumiała to, czego dotąd nie mogła pojąć - co powoduje, że kobiety, nawet damy o wybitnych umysłach, poddają się wymaganiom stawianym przez dżentelmenów. Trentham niczego od niej nie wymagał. Jeszcze. O tym właśnie myślała. Gdyby wiedziała, kiedy zacznie mieć owe wymagania i jakie one będą, mogłaby zaplanować, jak na nie zareagować. Ale skoro tak... Nie pozostało jej nic więcej jak tylko domysły. Pogrążona była w takich właśnie rozmyślaniach, gdy Powóz zwolnił. Otrząsnęła się i rozejrzawszy się spostrzegła, że są już w domu. Trentham zatrzymał powóz przed domem numer dwanaście. Podał lokajowi lejce, zeskoczył z powozu i pomógł Leonorze wysiąść. Popatrzył na nią, trzymając dłonie na jej talii. Leonora także na niego spojrzała. Uśmiechnął się. Usłyszeli kroki na żwirowym podjeździe. Majordomus Gasthorpe, krępy mężczyzna o krótkich włosach w kolorze soli z pieprzem, szybko zmierzał w ich stronę ścieżką biegnącą od domu numer dwanaście. Zatrzymał się i ukłonił. - Panno Carling. Leonora pamiętała, że spotkała Gasthorpe'a dzień po tym, jak zamieszkał w domu Tristana. Uśmiechnęła się na powitanie. Gasthorpe zwrócił się do Tristana: - Proszę pana, proszę mi wybaczyć, że przeszkadzam, ale chciałem się upewnić, że pan przyjdzie. Woźnice przywieźli właśnie meble do pokoi na pierwszym piętrze. Byłbym wdzięczny, gdyby zechciał pan rzucić na nie okiem i powiedzieć, czy wszystko jest tak, jak pan sobie życzy. - Tak, oczywiście. Zaraz przyjdę. - W zasadzie - zaczęła Leonora, chwytając Trenthama za rękę - to bardzo bym chciała zobaczyć, co zrobiłeś z domem pana Morrisscya. Będę szczęśliwa, mogąc pomóc, w tych sprawach kobiece spojrzenie często okazuje się całkiem różne od męskiego. Trentham popatrzył na Leonorę, potem zerknął na Gasthorpe'a. - Jest już dość późno. Twój wuj i brat... - Nie zauważyli nawet, że mnie nie ma. - Leonora była naprawdę ciekawa, cały czas patrzyła na Trenthama szeroko otwartymi oczami. Drgnęły mu kąciki ust. Zerknął na Gasthorpe'a. - Skoro nalegasz. - Leonora ujęła Trenthama pod ramię, a on poprowadził ją w stronę ścieżki do jego domu. - Ale na razie tylko pierwsze piętro zostało umeblowane. Przeszła przez próg i zatrzymała się, by móc się rozejrzeć. Ostatnim razem widziała hol pogrążony w ciemnościach nocy, gdy wszystko zakrywały zostawione przez malarzy płachty materiału, a wnętrze było puste. Transformacja okazała się całkowita. Hol był zaskakująco jasny i przestronny. Nie było w nim niczego, ani jednego przedmiotu, który mógłby złagodzić to nieco surowe, a jednocześnie bardzo eleganckie pomieszczenie. Żadnych tapet z roślinnym motywem, nawet ślimacznicy. Zimno, niemal nudno, gdyż w wystroju wystrzegano się wszelkich rzeczy, które można by uznać za kobiece. Mimo to Leonora potrafiła sobie wyobrazić, że mężczyźni - tacy jak Trentham - zbierają się właśnie tutaj, właśnie w takim miejscu. Trentham nie zaproponował, że pokaże jej pokoje na dole, wskazał jej schody. Wchodząc zauważyła, że 53

pokrywający je dywan jest gruby i gęsty, a poręcz błyszczy. Najwyraźniej koszty nie stanowiły problemu. Gdy dotarli na pierwsze piętro, Trentham poprowadził Leonorę do pokoju od frontu. Na środku stał duży mahoniowy stół otoczony ośmioma pasującymi do niego krzesłami obitymi tapicerką z aksamitu. Pod jedną ze ścian stał kredens, a pod inną długa komoda. Tristan rozejrzał się pobieżnie, lustrując pokój, który miał w ich klubie służyć jako miejsce spotkań. Wszystko wyglądało tak, jak sobie wymyślili i zaplanowali. Tristan zauważył spojrzenie Gasthorpe'a, skinął głową i gestem wskazał Leonorze drogę z powrotem na korytarz. Następne pomieszczenie, które chcieli zobaczyć, było niewielkim gabinetem, rzędy komód i szuflad, biurko i dwa krzesła - rzucili na to wszystko okiem i przeszli do biblioteki. Pan Meecham, kupiec, od którego nabyli meble, nadzorował właśnie montaż wysokiego regału. Zerknął w ich stronę, ale zaraz wrócił do swego zajęcia - wydawania poleceń swym dwóm pomocnikom, by przesuwali mebel to w tę, to w tamtą stronę, tak długo, aż regał stał tak, że pan Meecham uznał to za zadowalające. Meecham odwrócił się w stronę Tristana, uśmiechając się szeroko. - Otóż, proszę pana - ukłonił się, a potem rozejrzał po bibliotece z wyraźnym zadowoleniem - pochlebiam sobie, że panu i pańskim znajomym będzie tu wygodnie. Tristan nie widział powodu, by się z nim spierać biblioteka wyglądała zachęcająco, była wysprzątana i przestronna, gdyż nie wniesiono jeszcze znacznej liczby wygodnych głębokich foteli ani stolików. Mimo że pokój zaplanowano na bibliotekę, wydawało się raczej wątpliwym, by panowie oddawali się w niej czytaniu powieści. Z całą pewnością miało się tu znaleźć miejsce na gazety, periodyki oraz magazyny sportowe oraz miejsce cichego odpoczynku. Tristan znów rozejrzał się po bibliotece i oczami wyobraźni widział ich tu wszystkich, milczących, lecz mimo to mile spędzających czas we własnym towarzystwie. Pokiwał głową. - Dobra robota. - O tak, to prawda. - Uradowany Meecham gestem nakazał swoim pomocnikom opuścić pokój. Zostawiamy pana, by mógł się pan cieszyć tym, czego udało nam się tutaj dokonać. W ciągu tygodnia dostarczę pozostałe rzeczy - powiedział i pożegnawszy się z Tristanem, wyszedł. - Odprowadzę pana Meechama do drzwi, proszę pana - powiedział lokaj. - Dziękuję. Gasthorpe. Nie będziesz nam już potrzebny. Tłumaczenie Leonorze, że poza niewielkim salonikiem parterze kobiety nie będą przebywać w ich Klubie, nieuchronnie doprowadziłoby do pytań, których zarówno on, jak i pozostali członkowie klubu woleliby nigdy nie usłyszeć. Odpowiadanie na nie byłoby zbyt ryzykowne, równoznaczne z kuszeniem losu. Leonora odeszła nieco na bok, podeszła do jednego z foteli i dotknęła miękkiej tkaniny, którą był obity - Tristan zauważył, że patrzyła na wystrój z aprobatą. Podeszła do okna. Spoglądała na swój ogród. Tristan czekał. Stłumił głębokie westchnienie i przeszedł przez pokój w stronę okna. Gruby turecki dywan stłumił odgłos kroków. Stanął obok Leonory i oparł się o framugę. -To tu stałeś, obserwując mnie, prawda? - spytała niespodziewanie.

Rozdział 7 Zastanawiał się nad różnymi odpowiedziami, nim odparł wreszcie: - Czasami. - To dlatego wiedziałeś, kim jestem, gdy wpadłam na ciebie pierwszego dnia. Zastanawiał się, jakim torem biegły jej myśli. Po dłuższej chwili, gdy Leonora obserwowała, co się dzieje za oknem, powiedziała cicho: - Nie jestem w tym dobra - i gestem wskazała na niego i na siebie. - Nie mam w tym względzie żadnego doświadczenia. - Tak też założyłem. Leonora odwróciła się i patrząc mu prosto w oczy i powiedziała: - Będziesz musiał mnie nauczyć. Jego dłonie odruchowo otoczyły ją w talii. - Nie jestem pewien, czy... - Jestem chętna do nauki. - Wzrok Leonory powędrował na jego usta, a jej wargi ułożyły się w niewinnie zmysłowym uśmiechu. - Bardzo chętna. - Podniosła wzrok, wyprostowała sie, oparła dłon na jego piersi i zbliżając usta do jego ust, wyszeptała miękko: - Ale to już przecież wiesz. I pocałowała go. Zaproszenie było tak oczywiste, że nie mógł mu się oprzeć, postanowił na chwilę zapomnieć o zdrowym rozsądku i zdać się na łaskę zmysłów. A one były bezlitosne. Chciały więcej. Chciały więcej Leonory, chciały jej ponętnych ust, niewinnie urzekających. Chciały jej ciała, kusząco, lecz zdecydowanie opierającego się o jego umięśniony tors. 54

Zszokowało go to, wstrząsnęło na tyle, że nie potrafił zapanować nad swoim umysłem. Nie wiedział, o czym myśli Leonora, ale z jej ustami na jego ustach nie potrafił nad nią zapanować. Później... A teraz... Jedyne, co mógł zrobić - jedyne, do czego mógł zmusić swe ciało i zmysły - to pozwolić się jej poprowadzić. I nauczyć ją jeszcze więcej. Pozwolił jej przywrzeć do swojego ciała, wziął ją w ramiona. Pozwolił, by jej ciało poczuło, jak twardnieje jego cialo, pozwolił jej poczuć to, co wywołała, reakcję, jaką w nim spowodowała, o apetycznie zaokrąglonych kształtach, jawnie kusząca. Tristan wsunął dłonie pod grubą wełnianą tkaninę pelisy i położył dłonie na jej piersiach, lecz tym razem nie dotykał ich lekko, tak jak poprzednim razem lecz mocno i zdecydowanie, dawał jej teraz to, co wcześniej obiecał w kuszącym preludium, dając przedsmak tego, czego teraz doświadczała. Leonora westchnęła i przywarła do Tristana, nie cofnęła się ani o krok. Jej wargi przywarły do jego ust, niewinnie domagając się więcej i więcej. Nie bała się. Nic jej nie zaskoczyło. Była stanowcza i zdecydowana. Oczarowana. Zafascynowana. Tristan całował ją coraz głębiej, dotykał, pieścił. Czuł, że tli się między nimi ogień, czuł, że pożądanie powoli narasta, niespiesznie rozlewa się między ich ciałami, wyciąga do nich ręce, każe im pragnąć. Leonora także to czuła, mimo ze nie potrafiła nazwać tej dziwnej gorącej pustki głęboko w sobie, która intrygowała i wabiła ich oboje. Zniewalała. Dłonie Tristana zamknęły się na jej piersiach, wstrząsnęło to jej zmysłami. Jego palce przesuwały się, szukając i znajdując, a jej rozsądek, całe jej jestestwo, zamilkło. Potem miała wrażenie, że rozpada się na kawałki. Dwa szarpnięcia i poluzował jej gorset, wsunął palec za tkaninę między jej pełnymi piersiami i zerwał delikatną materię, a potem położył dłonie na swej zdobyczy. Poczuł dreszcz, który przeszył jej ciało do szpiku kości. Mimo że wciąż panował nad sytuacją, to jednak nie dyktował już warunków toczącej się między nimi gry. Rosła pewność siebie Leonory, jej zainteresowanie i zrozumienie. Pożądanie i cnotliwa niewiasta. Ta myśl tłukła mu się po głowie, nawet wtedy, gdy nad jego zmysłami panowała Leonora. Była czymś więcej, niż mógł się spodziewać. Czymś, czego nie ogarniał jej umysł, ona była czymś, czego nie ogarniał jego umysł. Co dalej? - Znał odpowiedź na to pytanie, ale wiedział, że to jeszcze nie czas na rozważanie takich możliwości. Przypomniał sobie, gdzie się znajdują i na czym polega jego misja. - Ściemnia się już. Odprowadzę cię do domu - powiedział nagle. Zrobiła krok w tył, gdy Tristan wypuścił ją z objęć. - Nie zdawałam sobie sprawy, że jest już tak późno. Oczywiście, że nie. W głowie miała mętlik, choć było to przyjemne uczucie, takie, które otworzyło jej oczy. Ignorując halkę i z całych sił starając się, by jej myśli nie skupiły się na tym, co się właśnie wydarzyło - po to, by na jej policzki nie wypłynął rumieniec, który Tristan mógłby zauważyć - poprawiła i zapięła gorset, a potem pelisę. Spojrzenie Tristana, jak zwykle uważne, nie opuszczało jej ani na chwilę. - Zakładam - powiedział - że podoba ci się wystrój? - Przypuszczam, że nadzwyczaj dobrze będzie służył waszym celom - odparła. Cokolwiek miało to oznaczać. Uniosła wysoko głowę i ruszyła w kierunku drzwi. Gdy szła przez pokój, czuła na plecach spojrzenie Tristana, po chwili jednak i on ruszył za nią. * Owinąwszy się jedwabną narzutą usiadła w starym fotelu przed płonącym kominkiem. Na zewnątrz było lodowato zimno, zbyt zimno nawet na to, by mogła siedzieć w oranżerii i pomyśleć. Poza tym, biorąc pod uwagę to, o czym chciała pomyśleć, narzuta i fotel przed kominkiem wydawały się dużo odpowiedniejsze. Po ostatnich wydarzeniach w bibliotece Trentham odprowadził ją do domu i poprosił o spotkanie z jej wujem i Jeremym. Zaprowadziła go do biblioteki i przysłuchiwała się, gdy ich wypytywał, czy przypadkiem nie natknęli się na coś, co mogłoby stanowić cel dla włamywacza. Nie powiedziała mu, że ani Jeremy, ani wuj Humphrey nawet chwili nie przeznaczyliby na rozmyślania o jakimś tam włamywaczu, nie wspominając już o celu, który miałby mu przyświecać. Żaden z nich nie miał żadnych pomysłów ani sugestii, a ich zaskoczone spojrzenia jednoznacznie mówiły, że są zdumieni, iż Trentham wciąż jeszcze zajmuje się tą sprawą. Trentham dostrzegł to tak samo dobrze, jak Leonora, jednak zacisnął zęby i podziękowawszy grzecznie, opuścił ich dom. 55

Leonora przeszła z Tristanem do głównego holu, obok plątała się Henrietta, a w jej psich oczach widać było autentyczne uwielbienie dla gościa. Leonora już wcześniej odesłała Castora, więc teraz byli sami w holu oświetlonym przytłumionym światłem lampy, w miejscu, w którym zawsze czuła się bezpiecznie. Wtedy też Trentham spojrzał na nią i poczuła, że umyka gdzieś całe poczucie bezpieczeństwa. Zrobiło się jej gorąco, na policzki wypłynął rumieniec. Wszystko to w odpowiedzi na jego spojrzenie. Stali blisko siebie. Tristan uniósł dłoń i dotknął jej policzka, potem przesunął rękę niżej i ujął podbródek. I powiedział cicho: - Uważaj na siebie. Puścił ją dokładnie w chwili, gdy w holu pojawi się, wychodzący właśnie z piwnicy, Castor. Tristan się oddalił, nie oglądając się za siebie, zostawiając Leonorę samą z jej myślami, by mogła rozważać, teoretyzować i rozmyślać. I planować. Jeśli odważy się to zrobić. Otulając się ciepłą narzutą, pomyślała, że to właśnie jest to najważniejsze, rozstrzygające pytanie. Czy odważy się zaspokoić swoją ciekawość? W istocie rzeczy było to coś więcej niż tylko ciekawość. Leonorę trawiło palące pragnienie, by się dowiedzieć, by doświadczyć tego wszystkiego, co może wydarzyć się między kobietą a mężczyzną i to zarówno na płaszczyźnie fizycznej, jak i emocjonalnej. Zawsze uważała, że doświadczy tego na pewnym etapie swojego życia, niestety, los i społeczeństwo jakby uparły się, by pozostawić ją w nieświadomości - powszechnie akceptowaną zasadą było, że tylko zamężnym damom było dane w tym uczestniczyć, doświadczać, a co za tym idzie, wiedzieć. Uważała, że społeczne zakazy nie dotyczą już osób w jej wieku. Poza tym nikt nigdy nie odważył się wyjaśnić, jakaż to moralność i jaka logika powodują, że społeczeństwo akceptuje sytuacje, w których zamężne damy, jeśli tylko obdarzą męża potomkiem i będąc dyskretne, mogą swobodnie oddawać się romansom. Leonora miała zamiar być uosobieniem dyskrecji i nie wiązały jej też żadne przysięgi, które mogłaby złamać. Istniało pewne ryzyko - mogłaby zajść w ciążę, lecz była przekonana, że musi istnieć jakiś sposób - gdyby było inaczej, Londyn byłby pełen dzieci z nieprawego łoża a połowa szacownych dam nieustannie chodziłaby w stanie błogosławionym. Była pewna, że Trentham wie, jak sobie z tym problemem poradzić. Poza tym dla kogóż miałaby zachować dziewictwo? Małżeństwo i związana z nim zależność było brzemieniem którego nie chciała. Zaakceptowała to już wiele lat temu i od tego czasu jedyną rzeczą, której po cichu żałowała, to że nigdy nie doświadczy zmysłowych przyjemności i fizycznej intymności z mężczyzną. Teraz jednak pojawił się Trentham, a wraz z nim pokusa. Kto wie, jak długo Tristan będzie się nią interesował, a co za tym idzie, jak długo będzie aktualna jego oferta? Dżentelmeni z wojskową przeszłością nie cieszą się opinią ludzi konsekwentnych, Leonora już kiedyś doświadczyła tego na własnej skórze. Siedziała zamyślona, rozważając różne możliwości, które się przed nią rysowały. Ogień wolno dogasał w kominku. Gdy chłód wreszcie wyrwał ją z zamyślenia, zdała sobie sprawę, że tak naprawdę to już wcześniej podjęła decyzję. Od jakiegoś czasu jej myśli zaprzątały dwa pytania: jak zamierza o tym powiedzieć Trenthamowi? I jak ma pokierować ich znajomością, by jednak to w jej dłoniach pozostały stery? Następnego dnia, wraz z poranną pocztą, Tristan otrzymał list. Po zwyczajowych pozdrowieniach i uprzejmościach Leonora pisała: W związku z przedmiotem, który pragnie zdobyć nasz tajemniczy włamywacz, zdecydowałam, że najlepiej będzie przeszukać warsztat mego zmarłego kuzyna Cedrika. Pomieszczenie jest dość duże, ale od kilku lat stoi zamknięte, w zasadzie to chyba od czasu, gdy zamieszkaliśmy w tym domu. Może się okazać, że gruntowne przeszukanie wskaże na przedmiot o prawdziwej, choć ukrytej wartości. Zacznę poszukiwania zaraz po obiedzie, jeśli uda mi się cokolwiek znaleźć, oczywiście natychmiast Cię o tym poinformuję. Z wyrazami szacunku, Leonora Curling Tristan przeczytał list trzy razy. Jego wyostrzone zmysły powiedziały mu, że pod słowami jako takimi ukryte jest inne, głębsze znaczenie, którego jednak nie udało mu się odkryć. Pomyślał, że przez tyle lat był tajnym agentem, że zaczyna się doszukiwać spisku tam, gdzie go nie ma, odłożył więc list na bok i wrócił do pracy, zajmując się różnymi sprawami. Swoimi i jej. Najpierw zajął się sprawami Leonory - sporządził listę sposobów, dzięki którym mogliby zidentyfikować człowieka podającego się za Montgomery'ego Mountforda. Przejrzał ją raz jeszcze, napisał kilka pism i zawołał lokaja, by je doręczył, potem zabrał się za pisanie listów do osób, które wolałyby nigdy ich nie otrzymać. Niemniej jednak to długi i trzeba je spłacać. Godzinę później Havers wprowadził do gabinetu jakiegoś nieznajomego człowieka o dość podłym 56

wyglądzie. Tristan wskazał mu krzesło. - Dzień dobry, Cołby. Dziękuję, że przyszedłeś. Mężczyzna był nieufny, lecz nie zachowywał się służalczy sposób. Kiwnął głową na powitanie usiadł, rozglądając się po pokoju, gdy Havers zamykał za sobą drzwi. Po chwili spojrzał na Tristana. - Dzień bry, psze pana. Eee, to znaczy... Bardzo przepraszam... Sir. Tristan uśmiechnął się lekko. Colby wyglądał na coraz bardziej zdenerwowanego. - W czym więc mogę panu pomóc? Tristan wyjaśnił mu to. Mimo niechlujnego wyglądu Colby był osobą powszechnie uznaną za przywódcę londyńskiego półświatka, a przynajmniej tej jego części gdzie znajdowała się ulica Montrose Place. Tristan zawarł z nim znajomość, a raczej upewnił się, że Colby wie, kim on jest i że w domu pod numerem dwunastym powstał Klub. Usłyszawszy o dziwnych wydarzeniach przy Montrose Place, Colby zaczął cmokać z niezadowoleniem i wyglądał przy tym dość srogo. Tristan nie wierzył, by miejscowe rzezimieszki miały coś wspólnego z włamaniami, a reakcja Colby'ego i jego zapewnienia tylko to potwierdziły. Colby zmrużył oczy i wyglądał teraz na znacznie groźniejszego, niż był w rzeczywistości. - Chciałbym spotkać tego dżentelmena, o którym pan mówi. - On jest mój - bez emocji odparł Tristan. Colby popatrzył na Tristana, jakby oceniając, na ile może sobie pozwolić, potem pokiwał głową. - Rozpuszczę wici, że chce pan zamienić z nim parę słów. Jeśli któryś z chłopaków coś o nim usłyszy, zapewniam, że się pan o tym dowie. Tristan pochylił głowę. Gdy już wpadnie w moje ręce, więcej go nie zobaczycie. Colby pokiwał głową na znak, że akceptuje warunki umowy. Informacje w zamian za usunięcie konkurencji. Tristan zawołał Haversa, który odprowadził Colby'ego do wyjścia. Tristan dokończył ostatni z listów, w których prosił o informacje, potem podał je Haversowi wraz z wyraźnymi instrukcjami dotyczącymi dostarczenia - Żadnych liberii ani nic rzucającego się w oczy. I poślij najsilniejszego z lokajów. - Oczywiście, proszę pana. Obawiam się, że będziemy chcieli zrobić pokaz siły, ale w tej dziedzinie najlepszy jest Collison. Tristan skinął głową, a gdy Havers wychodził, z całych sil starał się nie uśmiechnąć. Ten człowiek to prawdziwy dar nieba, doskonale radził sobie z niezliczonymi prośbami i wymaganiami, jakie miały ukochane cioteczki i kuzynki, ale też z równą pewnością siebie radził sobie z tymi mniej przyjemnymi sprawami, w które angażował się Tristan. W sprawie Montgomery'ego Mountforda Tristan zrobił, co było chwilowo w jego mocy, zajął się więc codziennymi sprawami, którymi zająć się musiał, jeśli chciał utrzymać się na powierzchni i nie dać się pogrążyć w odmętach wymagań i obowiązków, jakie spoczywały na jego barkach jako hrabiego. Czas mijał, a on nie uczynił jeszcze prawie nic, by zabezpieczyć swe hrabiowskie dobra, a dla kogoś o jego temperamencie było to istotnie irytujące. Havers przyniósł mu obiad do gabinetu, a przez ten czas Tristanowi udało się znacznie zmniejszyć stertę listów, na które musiał odpisać. Nagryzmolił jeszcze krótką notkę dla zarządcy posiadłości, westchnął i odsunął na bok gotowy do wysłania stos korespondencji. Skupił myśli na małżeństwie. I swojej przyszłej żonie. Znamienne, że nie myślał o niej jako o pannie młodej, lecz właśnie jak o żonie, żona kojarzyła mu mu się nie z płytkością towarzyskich obowiązków, lecz z prozą życia i relacją pozbawioną pustych ozdobników. Z łatwością potrafił ją sobie wyobrazić u swojego boku jako hrabinę doskonale sobie radzącą z wymaganiami, jakie postawi przed nimi przyszłość. Przypuszczał, że powinien rozważyć wiele kandydatur. Gdyby tylko poprosił, plotkary rezydujące w jego posiadłości byłyby zachwycone, mogąc służyć mu listą odpowiednich panien na wydaniu. Przez chwilę rozważał nawet i taką możliwość, a przynajmniej wmawiał sobie, że ją rozważa, ale zwracanie się o pomoc w tak intymnej, a co ważniejsze, istotnej sprawie, było zupełnie nie w jego stylu. Pomijając już fakt, że byłoby to zupełnie niepotrzebną stratą czasu. Na biurku, obok bibuły do osuszania atramentu, leżał list od Leonory. Tristan siedział ze wzrokiem utkwionym w delikatnym piśmie, które przypomniało mu o autorce listu i rozmyślał, bawiąc się piórem. Zegar wybił trzecią. Tristan spojrzał na jego tarczę, odłożył pióro i szybkim krokiem poszedł w stronę holu. Zaraz zjawił się Havers, podał mu płaszcz i laseczkę i otworzył drzwi. Tristan zbiegł po schodach i ruszył w stronę Montrose Place. Znalazł Leonorę w warsztacie mieszczącym się w dużej izbie w piwnicy domu numer czternaście. Kamienne ściany były grube i zimne, wzdłuż jednej z nich, wysoko pod sufitem, znajdował się rząd okien wychodzących na front domu, na poziomie gruntu. Kiedyś wpuszczały do warsztatu wystarczającą ilość światła, teraz jednak szyby były popękane i brudne. Tristan od razu też zauważył, że były zbyt małe, by 57

ktokolwiek mógł się przez nie przecisnąć, nawet dziecko. Leonora nie słyszała, jak wchodził, siedziała z nosem utkwionym w jakimś stęchlym tomiszczu Tristan zaszurał butami, Leonora podniosła wzrok i uśmiechnęła się do niego. On także się uśmiechnął i poczuł, że dzięki temu prostemu gestowi ogarnia go dziwne ciepło. Podszedł do Leonory, rozglądając się po warsztacie. - Wydawało mi się... wspominałaś, że od lat nikt tu nie zaglądał? - zapytał, gdyż w warsztacie nie było pajęczyn, a wszystkie powierzchnie stoły, podłoga i półki - lśniły czystością. - Dziś rano przysłałam służące. - Spojrzała na Tristana. - A do pająków nie żywię jakiejś szczególnej awersji. Tristan zauważył stertę zakurzonych listów leżących tuż obok Leonory, na dużym stole montażowym, takim jakie zazwyczaj można zastać w warsztatach. Minęła mu ochota na żarty. - Znalazłaś coś? - Nic szczególnego. - Leonora zamknęła książkę, z której uniósł się tuman kurzu. Wskazała na drewniany regał, krzyż między półkami i na rzędy przegródek zajmujących całą ścianę. - Cedric porządkował wszystko dość starannie, ale niezbyt metodycznie. Zdaje się, że przez cale lata zbierał tu dosłownie wszystko, właśnie to wszystko przejrzałam i musiałam porozdzielać rachunki, korespondencję, listy zakupów i naukowe artykuły. Tristan sięgnął po stary pergamin leżący na samej górze sterty papierów, byl to list napisany nieco juz wyblakłym atramentem. Początkowo myślał, że to kobiecy charakter pisma, ale treść była wyraźnie naukowa. Spojrzał na podpis. - Kto to jest A. J.? Leonora pochyliła się, by zerknąć. - A. J. Carruthers - odpowiedziała i odsunęła się by odłożyć książkę na półkę. - Cedric i Carruthers do siebie pisywali. Zdaje się, że niedlugo przed śmiercią Cedrika razem nad czymś pracowali. Odłożywszy książkę, Leonora odwróciła się w stronę Tristana, który przeglądał listy. Podeszła bliżej. Źle oceniła odległość i znalazła się zbyt blisko. Zaiskrzyło, pojawiły się płomienie pożądania. Tristan próbował się uspokoić, ale nie mógł. Listy wypadły mu z ręki. Sam sobie nakazał zrobić krok w tył, stopy jednak odmówiły mu posłuszeństwa. Jego ciało tak bardzo pragnęło kontaktu z ciałem Leonory, że nie potrafił sobie tego odmówić. Leonora zerknęła na niego przelotnie spod na wpół opuszczonych powiek, potem, jakby zażenowana, cofnęła się o milimetry, stali teraz w odległości nie większej niż kilka centymetrów od siebie. Zbyt daleko, a jednak zbyt blisko. Leonora szybko schyliła się po listy i rozłożyła je na stole. - Miałam właśnie - zaczęła schrypniętym głosem - miałam je posortować. Może być w nich coś, co nas naprowadzi na właściwy trop. Tristan potrzebował chwili dłuższej, niż się spodziewał, by ponownie skupić się na listach, najwyraźniej zbyt długo już żył w celibacie. Odetchnął głęboko, to pomogło mu odzyskać jasność myślenia. - Tak, to prawda, mogą nam pomóc się dowiedzieć, czy Cedric odkrył coś, czym teraz interesuje się Mountford. Nie powinniśmy zapominać, że chciał kupić ten dom, więc zapewne chodzi o coś, co się w tym domu znajduje. - Albo o coś, do czego miałby dostęp jako osoba, która nabyła ten dom, nim my się tutaj wprowadziliśmy. - Też prawda. - Tristan spojrzał na Leonorę. Oparł się pokusie, obszedł wokół całe pomieszczenie przyglądając się półkom wiszącym nad dużym stołem, sprawdzając, czy nie ma na nich jeszcze jakichś listów. Wszystkie, które udało mu się znaleźć położył na blacie. - Chciałbym, żebyś przejrzała wszystkie, które uda ci się znaleźć i odłożyła te, które napisano w ciągu roku przed śmiercią Cedrika. Leonora podążyła za wzrokiem Tristana. - Będą ich setki. - Niezależnie od tego będziesz musiała przeczytać je wszystkie. Potem sporządź listę osób, z którymi korespondował Cedric, napisz list do każdej z nich i zapytaj, czy może wie o czymś, nad czym pracował, a co może mieć jakąś rynkową wartość lub inne znaczenie. Leonora popatrzyła na niego zaskoczona. - Rynkową wartość lub inne znaczenie? - Będą wiedzieli, o co chodzi. Naukowcy może i są tak zaangażowani w pracę jak na przykład twój wuj i brat, ale zazwyczaj wiedzą, jakie ich odkrycia niosą możliwości i w jaki sposób mogą zostać wykorzystane. - Więc mam napisać do wszystkich, z którymi Cedric kontaktował się w ciągu roku poprzedzającego jego śmierć? - Do każdej z tych osób. Jeśli Cedric coś odkrył, ktoś na pewno o tym wie. Tristan doszedł do końca pomieszczenia i się odwrócił. Leonora spuściła wzrok i podeszła do niego. - Cała służba jest zajęta - powiedziała. Sama przecież zapewniła im masę zajęć. Wzrok Tristana na powrót znalazł się na twarzy Leonory. Napotkała jego spojrzenie, ale tylko na krótką 58

chwilę - Gdy nic nie zrobił, nie poruszył się, wyswobodziła ręce i zaplotła mu je na karku, potem wsunęła je w jego włosy. - Przestań już być taki sztywny i mnie pocałuj. Zaskoczyła go. Ale zaraz potem poruszyła się w jego ramionach w taki sposób, że niezamierzenie zaczęła drażnić tę część jego anatomii, która była najbardziej wrażliwa na jej bliskość. Nie zastanawiając się wiele pochylił głowę. Uciekł niemal godzinę później, czuł się wyraźnie zażenowany. Minęły lata - dekady - gdy ostatni raz pozwolił sobie na takie zakazane występki. Teraz jednak jego zmysły wyraźnie cieszyło to, co się stało rozkoszowały się przyjemnościami. Idąc szybkim krokiem wzdłuż ścieżki prowadzącej do bramy, Tristan przeczesał ręką włosy, mając nadzieję, że to wystarczy - Leonorze najwyraźniej spodobało się mierzwienie jego zazwyczaj eleganckiej fryzury. Ale nie zamierzał się skarżyć, gdy to robiła, bardzo mu się podobało. Napawał się wtedy jej dotykiem, ustami, kusząco zaokrąglonym ciałem. Zauważył kurz na rękawie i strzepnął go. Służące odkurzyły wszystkie powierzchnie, ale nie odkurzyły listów. Gdy wreszcie się od siebie oderwali, Tristan musiał strzepywać wiele mówiące o tym, co właśnie robili, ślady kurzu nie tylko z siebie, ale i z Leonory. A w jej przypadku nie tylko z ubrania. Przypomniało mu się, jak w tamtej chwili wyglądała, jej jasne oczy pociemniały, powieki miała przymknięte, a usta nabrzmiałe od pocałunków. Zamykając za sobą frontową bramę, Tristan stłumił uśmieszek i zignorował skutki, jakie zwykle miały takie myśli. Odkrycie dzisiejszego popołudnia bardzo poprawiło mu nastrój, a gdy popatrzył wstecz na cały dzień, doszedł do wniosku, że wygrał na kilku frontach. Przyszedł do domu Leonory, by obejrzeć warsztat Cedrika, zdeterminowany, aby wreszcie posunąć na przód śledztwo dotyczące włamań. Posunął naprzód dochodzenie dzięki kontaktom z przedstawicielami półświatka, wiec teraz przyszedł czas, by ocenić, jaki wkład w rozwój śledztwa może mieć warsztat Cedrika. Jego listy z pewnością będą przydatne, po pierwsze dlatego, że dzięki nim można wyeliminować to nad czym pracował jako potencjalny cel włamywacza, a po drugie dlatego, że dzięki listom Leonora przez jakiś czas będzie dobrze się bawić. A jeśli nie, to z pewnością będzie zajęta - zbyt zajęta, by mieć czas na wychodzenie z domu, więc nie stanie się znów ofiarą napaści. Jak na jeden dzień, udało mu się załatwić wiele spraw. Tristan, zadowolony z siebie, zaczął rozmyślać nad tym, co będzie jutro. Planowanie sytuacji, w której zostanie się uwiedzioną, a przynajmniej otwarte zachęcanie do uwiedzenia, okazało się trudniejsze, niż myślała. Spodziewała się, że w warsztacie Cedrika posuną się dalej, ale wchodząc Tristan nie zamknął drzwi. Gdyby chciała przemaszerować przez cale pomieszczenie i sama je zamknąć, byłoby to zbyt rażące. Nie żeby sprawy nie posuwały się naprzód, ale nie zaszły jeszcze tak daleko, jakby sobie tego Leonora życzyła. Cały kolejny dzień spędziła na przeglądaniu i sortowaniu poczty, na czytaniu, wytężaniu wzroku nad wyblakłym atramentem i odcyfrowywaniu nieczytelnych dat. Tego ranka przyniosła wszystkie interesujące ich listy do saloniku i rozłożyła je na stołach. W tym saloniku zajmowała się wszystkimi sprawami dotyczącymi prowadzenia domu, teraz, siedząc przy sekretarzyku, posłusznie wpisywała kolejne nazwiska i adresy na listę. Bardzo długą listę. Potem pisała, informując adresatów o śmierci Cedrika i jednocześnie prosząc, by skontaktowali się z nią, gdyby mieli jakieś informacje dotyczące czegokolwiek, co mogłoby mieć jakąś wartość, odkryć, wynalazków bądź przedmiotów, które mogłyby zawierać się w sferze zainteresowań jej zmarłego kuzyna. Jednak zamiast wspominać o próbach włamania, napisała, że w związku z niewielką powierzchnią domu rodzina postanowiła, iż wszelkie dokumenty, substancje i sprzęt, jakich używał w swej pracy, zostaną spalone. Tuż po obiedzie zabrała się za czasochłonne zadanie przepisania listów, adresując każdy z nich do kolejnej osoby z listy. Usłyszawszy zegar, zorientowała się, że jest już wpół do czwartej, odłożyła pióro i przeciągnęła się. Nawet Trentham nie może od niej oczekiwać, że wszystko zrobi jednego dnia. Trawienie jednak czasu na nieróbstwie było zupełnie nie w jej stylu, musiał istnieć jakiś sposób, jakieś usprawiedliwienie, dzięki któremu mogłaby pójść z wizytą do Tristana. I znaleźć się wraz z nim w jakimś sprzyjającym otoczeniu. * - Czy chciałaby pani, by ją oprowadzić? - Nie, nie. - Leonora weszła do oranżerii i uśmiechnęła się uprzejmie do kamerdynera domu Trenthama. 59

Przejdę się po oranżerii i poczekam na jego lordowską mość. Jesteś pewien, że wkrótce wróci? - Jestem przekonany, że zjawi się w domu, nim się ściemni. - W takim razie... — Leonora uśmiechnęła się i weszła głębiej do oranżerii. - Jeśli będzie pani czegoś potrzebowała, dzwonek wzywający służbę jest tu, po lewej stronie. Leonora rozejrzała się po oranżerii, która była znacznie większa niż ta w jej domu, prawdę powiedziawszy, była gigantyczna. Przypomniała sobie, że Tristan prosił ją kiedyś o informacje, jak dbać o rośliny. Temperatura w pomieszczeniu była wyrównana, a podłoga wyłożona pięknymi kafelkami układającymi się w zielono-niebieską mozaikę. Gdzieś wśród roślin szemrała niewielka fontanna, ale Leonora nie mogła jej na razie dostrzec przez gęste i bujne rośliny. Ruszyła ścieżką wśród wszechobecnej zieleni. Była czwarta, za szklanymi ścianami szybko zapadał zmrok. Trentham na pewno wkrótce wróci, jednak Leonora nie potrafiła pojąć, dlaczego miałby czuć się zobowiązany do powrotu do domu, nim się ściemni. Doszła do końca ścieżki i znalazła się na niewielkim placyku otoczonym rzędami wysokich kwitnących krzewów. Pośrodku znajdowała się nieduża okrągła sadzawka z zamontowaną fontanną - to stąd dochodził szum, który usłyszała, gdy weszła do oranżerii. Za sadzawką, pod oknem ustawiono szerokie siedzisko, które biegło wzdłuż ściany o łukowatym kształcie, pokryte było niezliczoną liczbą poduszek. Zasiadając tam można było patrzeć na ogród na zewnątrz albo podziwiać staw i doskonale urządzoną oranżerię. Leonora usiadła wśród poduszek, były miękkie i bardzo wygodne - doskonale nadawały się do jej potrzeb. Zastanowiła się, wstała i ponownie zaczęła spacerować kolejną ze ścieżek biegnącą wzdłuż innej ściany. Lepiej będzie, jeśli Trentham zastanie ją tu stojącą - jest od niej znacznie wyższy, a poza tym będzie mogła zaprowadzić go do wygodnego siedziska pod oknem... Wzrok Leonory przykuł nagły ruch gdzieś wśród roślin - Zatrzymała się i rozejrzała, ale nie dostrzegła nic szczególnego. Gdy spacerowała, słońce już niemal zupełnie zaszło, cienie rzucane przez rośliny wydawały się ciemniejsze, mrok gęstniał. I wtedy za oknem z ciemności wyłonił się mężczyzna. Był wysoki, szczupły, miał na sobie obszarpany płaszcz, poplamione sztruksowe bryczesy i wysłużoną czapkę krzywo naciągniętą na głowę. Rozglądał się ukradkowo i wyraźnie zmierzał w stronę domu. Leonora wstrzymała oddech, przez myśl przeszło jej, że to kolejny włamywacz, a na wspomnienie mężczyzny, który dwukrotnie ją napadł, aż zaparło jej dech w piersiach. Ten mężczyzna był jednak znacznie potężniejszy, gdyby chciał coś jej zrobić, nie zdołałaby mu się wyrwać. Miał długie nogi i... zmierzał wprost do oranżerii. Leonorę sparaliżował strach, stała w bezruchu, ukryta w cieniu gęstego listowia. Drzwi na pewno są zamknięte, tłumaczyła sobie, kamerdyner Trenthama jest wspaniałym... Mężczyzna podszedł do drzwi, położył dłoń na klamce i nacisnął. Drzwi otwarły się, a intruz wszedł do środka. Blade światło z odległego holu oświetliło jego postać, gdy się odwrócił. - Dobry Boże! - ze ściśniętego gardła Leonory wydobył się okrzyk. Wpatrywała się w mężczyznę, nie wierząc własnym oczom. Trentham odwrócił się natychmiast, gdy tylko usłyszał jej glos. Popatrzył na nią, potem zacisnął usta - Ciiiiii! - nakazał, zerknął w stronę korytarza a potem podszedł do niej, nie czyniąc przy tym najmniejszego hałasu. - Może się powtarzam, ale co ty tu, u ciężkiego licha, robisz? Leonora patrzyła na Trenthama, na jego brudną twarz i ciemny zarost na policzkach, smuga sadzy biegła od brwi i znikała pod włosami, które teraz zwisały smętnie spod czapki - kraciastego okropieństwa, które z bliska prezentowało się jeszcze gorzej. Spojrzenie Leonory powędrowało w dół, na obszarpany płaszcz, o którym na pewno nie można było powiedzieć, że jest czysty, na bryczesy i robione na drutach skarpety oraz na znoszone buciory, które miał na nogach. Potem wzrok Leonory zaczął wolno wędrować z powrotem w górę, gdy dotarł do twarzy, Leonora napotkała wściekły wzrok Tristana. - Odpowiedz mi na pytanie, a ja odpowiem na twoje, co to, do diabla, ma znaczyć? Tristan zacisnął usta. - A jak wyglądam? - Jak jakiś robol z najgorszych slumsów miasta. - Do nozdrzy Leonory dotarł charakterystyczny zapaszek. Najprawdopodobniej tych blisko portu. - Jesteś bardzo spostrzegawcza - warknął Tristan. - A co ciebie tu przyniosło? Odkryłaś coś? Pokręciła głową. Chciałam zobaczyć twoją oranżerię. Obiecałeś, że kiedyś mi ją pokażesz. Nepięcie, może nawet lęk, które obudziły się w nim, gdy zobaczył Leonorę, nagle zniknęły. Spojrzał na swój strój i się skrzywił. - Przyszłaś w nie najlepszym momencie. - Ale co ty robiłeś? Gdzie byłeś w takim stroju? - Jak już raczyłaś zauważyć, w porcie. 60

Szukałem jakiejś wskazówki, jakiegoś tropu, choćby najmniejszej ploteczki o Montgomerym Mountfordzie, pomyślał, ale nie powiedział tego na glos. - Jesteś już chyba trochę za stary, by angażować się w jakieś wygłupy. - Leonora popatrzyła mu w oczy. Często zdarza ci się robić takie rzeczy? - Nie - odpowiedział. Już nie - pomyślał. Nie spodziewał się, że jeszcze kiedykolwiek przyjdzie mu włożyć ten strój, ale gdy się rano w niego ubierał, poczuł, że miał rację, nie zgadzając się, by go wyrzucono. - Byłem w kilku melinach, gdzie spotykają się włamywacze. - Ach tak, rozumiem. - Teraz Leonora spojrzała na niego z prawdziwym zainteresowaniem. - Dowiedziałeś sie czegoś? - Nic szczególnego, ale szepnąłem słówko tu i tam... - Och, więc ona tu jest, Havers? Ethelreda. Tristan zaklął pod nosem. - Dotrzymamy jej towarzystwa, nim Tristan wróci. - Nie może przecież sama snuć się z kąta w kąt. - Panno Carling? Jest pani tutaj? Tristan znów zaklął. Były tu, szły w ich stronę. - Na miłość boską! - warknął. Chciał już chwycić Leonorę, ale przypomniał sobie, że ma brudne ręce. Musisz jakoś je zająć - powiedział. Popatrzył jej w oczy, a w jego spojrzeniu było tyle błagania, ile tylko mógł z siebie wykrzesać. - Nie wiedzą, że szwendasz się poza domem przebrany za ostatniego łachmytę, prawda? - Nie. Dostaną apopleksji, jak mnie takim zobaczą. Apopleksja nie byłaby jeszcze taka najgorsza Ethelreda miała straszliwą skłonność do omdleń Zbliżały się. Tristan złożył ręce w błagalnym geście. - Proszę! Na twarzy Leonory powoli pojawiał się uśmiech - Dobrze. Uratuję ci skórę. - Odwróciła się j ruszyła w stronę, skąd dobiegał świergot kobiecych głosów, po chwili obejrzała się za siebie. - Ale jesteś mi winien przysługę. - Czego tylko sobie życzysz, tylko je stąd zabierzesz. Idźcie do salonu. Leonora uśmiechnęła się szeroko i odeszła. Czegokolwiek sobie zażyczę. Doskonały rezultat wycieczki, pomyślała.

Rozdział 8 Leonora była przekonana, że takie pokierowanie wydarzeniami, by Tristan ją uwiódł, nie powinno przysporzyć większych trudności. Następnego dnia, gdy siedziała w saloniku przepisując list i wytrwale przedzierając się przez korespondencję Cedrika, po raz kolejny zastanawiała się nad tym, co się już wydarzyło i jakie stały jeszcze przed nią możliwości, dzięki którym jej sprawa mogłaby posunąć się naprzód. Poprzedniego popołudnia posłusznie tak pokierowała rozmową, by kuzynki Tristana zabrały ją do salonu, piętnaście minut później dołączył do nich Tristan, czysty, elegancki i jak zwykle czarujący. Leonora wykorzystała swe zainteresowanie oranżerią, by znaleźć wytłumaczenie dla swej niezapowiedzianej wizyty a potem zadawała Tristanowi przeróżne pytania na które, jak twierdził, nie zna odpowiedzi i zaproponował, że zawoła ogrodnika, by ten o wszystkim jej opowiedział. Poproszenie Tristana, aby oprowadził ją po oranżerii, byłoby bezowocne, kuzynki Tristana z całą pewnością zechciałyby im towarzyszyć. Leonora z żalem musiała wykreślić oranżerię z listy miejsc, gdzie Tristan mógłby ją uwieść, owszem, mogłaby znaleźć odpowiedni do tego czas, siedzisko pod oknem stanowiłoby doskonałe miejsce, ale nie byliby w stanie zapewnić sobie prywatności. Tristan kazał przygotować powóz i odesłał Leonorę do domu. Jeszcze bardziej spragnioną i jeszcze bardziej zdeterminowaną. Mimo wszystko jednak jej wycieczka nie była taka zupełnie bezowocna, miała teraz w ręce jeden atut i zamierzała mądrze go wykorzystać. To oznaczało, że będzie musiała jednocześnie zadbać o właściwy czas, miejsce i prywatność. Nie miała pojęcia, jak innym się to udawało. Może po prostu czekali, aż pojawi się jakaś sposobność i wtedy po prostu z niej korzystali. Teraz, po tylu latach czekania, gdy wreszcie się namysliła i podjęła decyzję, nie zamierzała już dłużej siedzieć z założonymi rękoma. Potrzebowała jedynie dobrej okazji, jeśli będzie trzeba, była gotowa sama ją stworzyć. 61

Wszystko to pięknie, ale nie miała pojęcia, jak to zrobić. Zastanawiała się nad tym cały dzień. I następny. Rozważała nawet przyjęcie propozycji ciotki Mildred która ciągle jej proponowała, że wprowadzi ją do towarzystwa. Mimo że Leonora nie żywiła szczególnego zainteresowania balami i przyjęciami, miała świadomość, że takie wydarzenia umożliwiały damom i dżentelmenom spotkania na osobności. Jednakże ze szczątkowych informacji, które wyrwały się kuzynkom Tristana, a także z tego, co sam powiedział. Leonora wywnioskowała, że i jego niewiele interesowały towarzyskie spotkania. Nie miało więc sensu wkładanie poważnego wysiłku w znalezienie się na którymś z balów lub przyjęć, skoro tak niewielkie było prawdopodobieństwo, że zastanie tam Tristana. Gdy zegar wybił czwartą, odłożyła pióro i przeciągnęła się. Niemal już skończyła pisanie listów. Jej wzrok powędrował w stronę okna. Dzień był ładny, choć wietrzny: teraz wiatr nieco przycichł, ale słonce chyliło się już ku zachodowi, robiło się też coraz chłodniej. Leonora przeszła do głównego holu i sięgnęła po pelerynę, czepkiem nie zawracała sobie głowy, nie zamierzała być długo poza domem. Rozejrzała się, szukając Henrietty, ale przypomniała sobie, że jest na należnym jej spacerze w parku z jednym z lokajów. Żałowała, że nie poszła razem z nimi. Ogród był otoczony murem, a ona chciała - musiała! - pospacerować na wolnym powietrzu. Musiała odetchnąć, chciała, by orzeźwiło ją świeże powietrze. Od tygodni nie wychodziła sama, chociaż włamywacz mógł przecież bez przerwy jej obserwować. Odwróciła się, szeleszcząc suknią, otworzyła frontowe drzwi i wyszła. Drzwi zostawiła zamknięte jedynie za zasuwkę, by potem mogłsa swobodnie wejść z powrotem, podeszła do bramy i rozejrzała się, wciąż jeszcze było jasno. Spojrzała w prawo i w lewo, ulica była jak zwykle spokojna i pusta. Wystarczająco bezpieczna. Uchyliwszy bramę, wymknęła się przez nią i raźnym krokiem ruszyła przed siebie. Mijając dom numer dwanaście, zerknęła na niego, ale nikogo nie zauważyła. Słyszała od Toby'ego, że Gasthorpe skompletował już całą służbę, lecz większość nie zdążyła się jeszcze wprowadzić. Biggs wracał jednak do domu każdej nocy, a Gasthorpe rzadko wychodził, poza tym w okolicy nie zdarzyło się ostatnio nic niepokojącego. Rzeczywiście, od czasu, gdy na tyłach ogrodu widziała obserwującego ją mężczyznę, nie miały już więcej miejsca podobne incydenty, w Leonorze poczucie, że jest obserwowana, nieco zmalało i choć czasami jeszcze ogarniał ją lęk, był jakby odleglejszy i mniej przerażający. Szła przed siebie, zastanawiając się, cóż to wszystko może oznaczać, kim jest Montgomery Mountford i kim jest człowiek, któremu tak bardzo zależało, by usunąć ją z domu wuja. Myśl o nim wywołała kolejne. Leonora przypomniała sobie, w jaki sposób śledztwo prowadził ostatnio Tristan. Bezpośredni, zdecydowany, aktywny. Leonora nie potrafiła wyobrazić sobie żadnego innego dżentelmena, przebierającego się tak, jak statnio zrobił to Tristan. Wspomnienie ich spotkania pobudziło jej wyobraźnię. Pamiętała opowieści innych dam, którym zdarzyło się wdać w płomienne romanse z mężczyznami pochodzącymi ze zgoła innych kręgów społecznych. Czy ona sama byłaby skłonna zdecydować się na coś takiego? Doszła do końca ulicy i zatrzymała się na rogu. Wiatr się wzmagał, szarpał jej peleryną. Starając się szczelniej nią owinąć, spojrzała w stronę parku, ale nie dostrzegła lokaja wracającego z psem ze spaceru Zastanawiała się, czy nie zaczekać na Henriettę ale wiatr był zbyt przenikliwy i na tyle silny, że mógłby zniszczyć jej fryzurę. Odwróciła się więc i ruszyła z powrotem, czuła się już znacznie lepiej. Nadchodził zmierzch, cienie stawały się coraz dłuższe. Dotarła do miejsca, gdzie zaczynał się mur otaczający dom Trenthama, gdy z tyłu usłyszała szybkie kroki. Odwróciła się gwałtownie, opierając się plecami o wysoki mur, dopiero wtedy, wkładając w to wiele intelektualnego wysiłku, uświadomiła sobie, że jakikolwiek atak jest mało prawdopodobny. Wystarczyło jednak jedno spojrzenie na twarz mężczyzny, który za nią szedł, by przekonała się, że intelekt kłamał. Krzyknęła. Mountford warknął i mocno ją pochwycił. Poczuła ręce bezlitośnie zaciskające się na jej ramionach, pociągnął ją na środek chodnika i potrząsnął. - Hej! Krzyk dochodził z końca ulicy. Mountford zatrzymał się, w ich kierunku biegł postawny mężczyzna. Napastnik zaklął. Jego palce boleśnie wpijały się w jej ramiona, odwrócił się, by spojrzeć w drugą stronę. Ponownie zaklął nad wyraz szpetnie, jakby obleciał go strach. Jego twarz wykrzywiła się w grymasie. Leonora zobaczyła biegnącego w ich stronę Tristana, za którym podążał jeszcze jakiś mężczyzna. Mountforda sparaliżowało. Otrząsnął się pod zabójczym spojrzeniem, zerknął na Leonorę, a potem najpierw chwycił ją mocniej, by chwilę później z całych sił pchnąć do tylu, wprost na kamienny mur. Krzyknęła i mocno uderzyła głową w mur. Powoli się po nim osunęła i upadła na chodnik. Jakby przez mgłę widziała Mountforda biegnącego ile sił w nogach wzdłuż ulicy, starał się wymknąć ludziom, którzy nadbiegli z przeciwnej strony. Tristan podszedł prosto do niej. Poczuła, że ją podnosi i przytula. Stała, ale raczej 62

bezwładnie, w zasadzie to on ją trzymał. Ocknęła się, zamrugała szybko, wszystko znów stało się wyraźne, także twarz, którą widziała przed sobą, a na której malowało się uczucie dziwnie bliskie furii połączonej z troską. Ulżyło jej, gdy troska wzięła przewagą nad wściekłością. - Nic ci nie jest? - Tylko trochę kręci mi się w głowie. - Sięgnęła ręką do tyłu i dotknęła czaszki. - Tylko niewielki guz. Żadnych poważnych obrażeń. Tristan zacisnął usta, zmrużył oczy i popatrzył najpierw na nią, a potem w stronę, gdzie uciekł Mountford. Leonora zmarszczyła brwi, chciała wyzwolić się z jego objęć. - Powinieneś był za nim pobiec. Nie puścił jej. - Pozostali za nim pobiegli. Pozostali? Dodała dwa do dwóch... - Twoi ludzie obserwowali ulicę? - Oczywiście. Nic dziwnego, że nie czuła się zagrożona. - Mogłeś mi powiedzieć... - Po co? Żebyś zrobiła coś tak głupiego jak teraz? Mountford wbiegł do ogrodu domu naprzeciwko, dwaj mężczyźni pobiegli za nim. Tristan patrzył ponuro. - Czy za tymi domami jest jakaś alejka? - Tak. Tristan zmeł w ustach jakieś słowo, przypuszczała, że kolejne przekleństwo. Popatrzył na nią, jakby chciał ocenić stan jej zdrowia, po czym poluzował nieco uścisk. - Zakładałem, że masz więcej oleju w głowie... Leonora przerwała mu, unosząc rękę. - Nie było absolutnie żadnego powodu, by sądzić że Mountford tu będzie. A skoro twoi ludzie obserwowali ulicę z obu jej końców, to jak udało mu się przejść obok? - Musiał ich zauważyć. Najprawdopodobniej podszedł do ciebie z tej samej strony, w którą teraz uciekł, czyli alejką za domami i przez czyjś ogród. - Spojrzenie Tristana znów skupiło się na Leonorze. - Jak się czujesz? - Nie najgorzej, zważywszy na okoliczności. - Najbardziej bolały ją ramiona, Mountford mocno je ścisnął, uderzenie w ścianę na szczęście nie skończyło się żadnymi obrażeniami. Leonora odetchnęła głęboko. Trochę trzęsą mi się jeszcze nogi. - Leonora skupiła wzrok na Tristanie. - A co ty tutaj robisz? Puścił wreszcie Leonorę i wziął ją za rękę. - Wczoraj przywieziono meble do pokoi na trzecim piętrze, obiecałem Gasthorpe'owi, że przyjadę, by sprawdzić, czy wszystko jest zgodne z zamówieniem. Gasthorpe ma dzień wolnego i pojechał do Surrey odwiedzić matkę, wróci dopiero jutro. Pomyślałem, że upiekę dwie pieczenie na jednym ogniu: przypilnuję i domu i dostawy. - Tristan przyglądał się wciąż jeszcze bladej twarzy Leonory, potem wolnym krokiem ruszyli wzdłuż muru, zmierzając do posesji numer czternaście. - Wyszedłem nieco później niż pierwotnie zamierzałem. Biggs powinien być już w środku, więc nim wróci Gasthorpe, wszystko na pewno będzie już dobrze. Leonora pokiwała głową, szła, wspierając się na ramieniu Tristana. Dotarli do bramy prowadzącej do domu numer dwanaście. - Jeśli nie masz nic przeciwko temu, to może mogłabym razem z tobą obejrzeć meble? - powiedziała drżącym głosem, starając się jednocześnie uśmiechnąć. - Wolałabym zostać z tobą nieco dłużej i odpocząć trochę, nim wrócę do domu. Tristan zawahał się, ale Gasthorpe'a nie było, nie mógł więc znaleźć stosownej wymówki. Poza tym zdawał sobie sprawę, że oglądanie nowych mebli może znajdować się dość wysoko na liście spraw, które mogą kobiecie poprawić humor. - Jeśli masz na to ochotę - odparł i poprowadził ją przez bramę i dalej ścieżką do drzwi. Zamierzał się zastanowić, jak może lepiej ją chronić, wiedział już bowiem, że niestety nie uda mu się zamknąć jej w domu jak więźnia. Otworzył drzwi kluczem. - Gdzie jest twój pies? - zapytał. - Na spacerze w parku. Lokaj ją zabrał, dla mnie jest za duża, za silna. Tristan pokiwał głową. Leonora ruszyła w stronę schodów, Tristan za nią. Doszła do pierwszego stopnia, gdy ich uwagę przyciągnęło kaszlnięcie dobiegające zza kuchennych drzwi. W progu stanął Biggs i zasalutował. Wszystkiego tu pilnuję, psze pana. Tristan uśmiechnął się w najbardziej czarujący sposób. - Dziękuję, Biggs. Panna Carling i ja chcemy obejrzeć nowe meble, potem sami wyjdziemy, nie musisz nas odprowadzać. Wracaj do swoich obowiązków. 63

Biggs ukłonił się Leonorze, raz jeszcze zasalutował i oddalił się w kierunku kuchni. Leonora i Tristan poczuli zapach szarlotki. Popatrzyła na Tristana, w jej oczach krył się uśmiech, ruszyła na górę. Jednak gdy znaleźli się na podeście schodów na drugim piętrze, zatrzymała się i głęboko odetchnęła, Tristan wziął ją pod rękę - Chodźmy tutaj - poprowadził ją do największej sypialni, tej nad biblioteką. - Usiądź. - Pod oknem stał ogromny fotel, tam ją zaprowadził. - Nie zamierzam mdleć. Popatrzył na nią, mrużąc oczy, nie była już blada, lecz nadal dziwnie spięta. - Po prostu tu posiedź i przyjrzyj się meblom w tym pokoju, ja sprawdzę pozostałe pokoje i powiem ci, jaki jest mój werdykt. Kiwnęła głową, przymknęła oczy i wsparła głowę o oparcie fotela. Po chwili Leonora otworzyła oczy i rozejrzała się po pokoju. Duże zaokrąglone okno wykuszowe wychodziło na ogród na tylach domu. W ciągu dnia na pewno wpuszczało wiele światła, lecz teraz, gdy niemal zapadała noc, w pokoju było już ciemnawo. W środkowej części ściany, naprzeciw fotela zbudowano kominek, było w nim napalone, lecz nie dawał zbyt wiele światła. Obok stal szezlong, za nim zaś, w najdalszej części pokoju, duża szafa z ciemnego lakierowanego drewna. Z takiego samego drewna zrobiono równie ogromne łoże z baldachimem. Patrząc na jedwabną narzutę w rubinowym kolorze, Leonora pomyślała o Tristanie. Ciemnoczerwone brokatowe zasłony owinięto wokół rzeźbionych kolumn u bogato zdobionego wezgłowia, po którym prześlizgiwały ostatnie promienie słońca. Łóżko miało gruby materac, było duże i solidne, zapewne zapłacono za nie pokaźną kwotę. Stało pośrodku pokoju, było najważniejszym meblem i silnie działało na zmysły Leonory. Zdecydowała, że to doskonałe miejsce, lepsze nawet niż oranżeria w jego domu, które posłuży do zrealizowania jej planu - to miejsce, gdzie Tristan ją uwiedzie. Nikt nie będzie im tu przeszkadzał - Gasthorpe jest w Surrey, a Biggs w kuchni, zbyt daleko, by cokolwiek usłyszeć, oczywiście jeśli zamkną drzwi. Spotkanie z Mountfordem pogłębiło jej determinację, chciała wprowadzić swój plan w życie. Teraz już nie drżała, była raczej spięta i tak bardzo potrzebowała ramion Tristana, by upewnić się, że jest bezpieczna. Chciała znaleźć się w jego ramionach, chciała być blisko niego, pragnęła fizycznego kontaktu, pragnęła dzielić z nim zmysłową przyjemność. Teraz bardziej niż kiedykolwiek chciała tego wszystkiego doświadczyć. Dwie minuty później do sypialni wszedł Tristan. Leonora wskazała na drzwi i powiedziała: - Zamknij je, chciałabym zobaczyć komodę. Zrobił to, o co prosiła, przyglądała się szufladom wysokiego mebla, który uprzednio zasłaniały drzwi. - I jak? - Tristan podszedł do fotela, na którym siedziała Leonora i zapytał: - Podobają ci się meble? Na jej twarzy powoli pojawiał się uśmiech. - Pasują tu doskonale. Hulaki i rozpustnicy bez wątpienia mają rację: gdy pojawi się sposobność, trzeba z niej skorzystać. Uniosła rękę, Tristan chwycił ją i pomógł jej wstać. Spodziewał się, że zaraz zrobi krok w tył, że się od niego odsunie, ale Leonora zrobiła coś zupełnie przeciwnego: przysunęła sic bliżej, biustem otarła się o jego tors. Popatrzyła mu w oczy, a potem jeszcze bardziej się do niego zbliżyła, Tristan pochylił głowę i przycisnął usta do jej ust. Chwycił ją mocno w talii, tylko tak mógł się powstrzymać, by jej nie pożreć. To Leonora przerwała te pieszczotę, odsuwając się, ale tylko na milimetry: uniosła ciężkie powieki i spojrzała na niego: spod długich rzęs niebieskie oczy Leonory błyszczały promiennie. Sięgnęła do troczków peleryny, pociągnęła i pozwoliła tkaninie opaść na podłogę. - Chciałam ci podziękować - powiedziała cicho. Tristana przeszły ciarki, czuł, że całe jego ciało napina się, zrozumiał, co Leonora ma na myśli. Jeszcze nie do końca przebrzmiały jej słowa, a on już pochylał głowę, by ją całować. Powstrzymała go, opuszkiem dotykając jego ust. - Byłeś przy mnie, gdy cię potrzebowałam - powiedziała. - Dziękuję. Wpił się w jej usta i spijał z nich rozkosz. Jej podziękowanie nie mogło być inne: Tristan nie widział powodu, dla którego miałby odmówić przyjęcia podziękowań, zrezygnować z tej chwili, by zrobić cokolwiek innego niż zaspokajać swe zmysły i nie przyjąć wyrazów uznania, które tak ochoczo mu składała. Jej ciało było obietnicą rozkoszy. Żarzące się między nimi węgielki pożądania zapłonęły prawdziwym ogniem. Wiedział, że Leonora na wszystko mu teraz pozwoli i pozwalał namiętności płonąć coraz potężniejszym płomieniem. Jego palce odnalazły jej piersi. Sięgnął do koronkowych wstążek przy halce i rozwiązał je z wprawą. Piersi Leonory, uwolnione z okrywającej je materii, znalazły się w jego dłoniach. Leonora westchnęła, nie przerywając pocałunku. Przesuwał usta coraz niżej. Rozkoszne westchnienie, jakie 64

wyrwało się z jej gardła, rozeszło się echem po pokoju i jeszcze bardziej zachęciło Tristana. Odwrócił się i usiadłszy na fotelu, pociągnął Leonorę za sobą. Potem zsunął jej górę sukni i halkę aż do talii - chciał ucztować, chciał smakować jej ciało. Nie miał dla niej litości, pieścił ją językiem, zachłannie, z żarem, najpierw jedną pierś, potem drugą. Trzymała go kurczowo. Tristan przesunął dłonie niżej, najpierw na talię, potem na biodra, by wreszcie ująć ją za pośladki. Siedząc, szerzej rozsunął nogi, by czuć biodra Leonory na swoich. Znów jęknęła. Nie przestał, wręcz przeciwnie, poznawał coraz intymniejsze zakątki jej ciała, trzymał ją na swej łasce i niełasce. Poczuł na szyi jej palce - rozwiązywała mu fular. Potem koszulę. Szarpnięciem wyciągnęła ją ze spodni. Nie przestawali się całować. - Zdejmij marynarkę - usłyszał jej szept. Jego skóra płonęła, wydawało mu się więc, że to dobry pomysł. Zerwał z siebie ubranie, fular, marynarka i koszula opadły na oparcie krzesła. Zły ruch. Zrozumiał to, gdy jej obnażone piersi dotknęły jego nagiego torsu, ale w tej chwili nic innego go już nie obchodziło. Doznanie było tak erotyczne, że odrzucił na bok wszelkie wątpliwości z taką samą łatwością, z jaką zrzucił z siebie koszulę. Ponownie wziął Leonorę w ramiona i zatonął w jej zapraszających ustach, doskonale jednak zdając sobie sprawę, że Leonora dotyka jego nagiej skóry, ucząc się, jakby niewinnie, nieco niepewnie, wiedział też, że każde dotknięcie wywołuje w nim rozkosz, która jest odpowiedzią na bijące od niej pożądanie. Nie naciskał, do niczego jej nie zmuszał ani nie ponaglał, pozwolił jej dotykać i uczyć się, tak jak tego chciała. Palce Leonory wędrowały coraz niżej. Dotykała go, kusiła, poznawała. Jedyne, co mógł zrobić, to jęknąć z rozkoszy. Poprowadził jej dłoń. Przerwał pocałunek i patrzył na jej twarz. Napawał się jej niewinnością, lecz bardziej niż niewinność cieszyło go jej przebudzenie. Wstrzymał oddech, aż poczuł, że zaczyna kręcić mu się w głowie. Przyciągnął ją bliżej siebie, znów zapanował nad jej ustami i wciągał ją coraz głębiej w ocean zmysłowych doznań, by jeszcze bardziej była nim zauroczona. Gdy wreszcie przerwał pocałunek, Leonora nie mogła pozbierać myśli. Jej ciało płonęło, tak samo jak ciało Tristana. Wyszeptał w ciemność: - Chcę cię zobaczyć. Chcę cię dotknąć. Poczuła, że jego ręce przesuwają się na jej biodra i niżej, zsuwają halkę i suknię. - Pozwól mi na to. W ustach Tristana zabrzmiało to jednocześnie jak prośba i rozkaz. Leonora odetchnęła wolno i niemal niezauważalnie skinęła głową. Zsunął jej suknię w dół, gdy przeciągnął ją przez biodra, usłyszeli szelest jedwabiu i tkanina opadła na podłogę. W pokoju zapadała ciemność, choć wciąż jeszcze żarzący się kominek dawał trochę światła - wystarczająco dużo, by Leonora mogła popatrzeć na twarz Tristana dokładnie w chwili, gdy on, nadal otaczając ją ramieniem, jedną dłoń przesuwał od jej piersi do talii i bioder, a potem wzdłuż biodra, raz w górę, raz w dół. - Jesteś taka piękna. Żyła już tak długo, tęskniąc za mężczyzną, który spojrzy na nią w taki sposób, jakby była cenniejsza niż jego własna dusza i jakby chciał oddać własną duszę diabłu za to, co zaraz się stanie. Na nowo rozgorzały płomienie namiętności. Pożądanie zaczęli odczuwać niemal jak fizyczny ból, narastało. Leonora jęknęła, gorąca, spragniona i chętna. Rozpustna, lubieżna i zdeterminowana. Podniósł ją wyżej, instynktownie chwyciła go za ramiona i objęła nogami jego biodra. Ich pocałunek stawał się coraz gorętszy. Tristan przerwał go na ułamek sekundy, tylko po to, by zażądać: - Chodź, połóż się ze mną. Podeszli do łóżka, położyli się. Tristan pochylił się nad Leonorą, przyciskając ją ciężarem swego ciała i wsuwając nogę między jej uda. Ich usta zwarły się w szaleńczym pocałunku. Zatopił się w nim, pozwalając, by jego zmysły rozkoszowały się zachwycającą chwilą. Chciał coraz więcej. Jego dłonie wędrowały po ciele Leonory, wsuwając się pod nią i chwytając za pośladki. Wreszcie rozsunął szerzej jej uda, a potem uwolnił jedną dłoń i położył na jej brzuchu. Jego palce wplątały się w ciemne loczki na wzgórku między jej udami. Zaczął gładzić miękkie, słodkie ciało, które ukrywały. Poczuł, że Leonora drży. Jeszcze szerzej rozsunął jej uda i dotknął całą dłonią. Otworzył usta i pocałował ją jeszcze głębiej. Mieszały się ich oddechy, gorące i spragnione. Spoglądali na siebie spod ciężkich powiek. Napawał się jej gorącym ciałem, gorącą wilgotnością, a potem powoli, z rozmysłem wsunął w nią jeden palec. Zamknęła oczy, niemal przestała oddychać Wsuwał się w nią i wysuwał, pozwalając, by przyzwyczaiła się do jego dotyku, do odczuć, jakie ze sobą niósł. Leonora słyszała swój urywany oddech, zmusiła się, by otworzyć oczy. Powoli, stopniowo jej ciało 65

przyzwyczajało się do jego obecności, powoli rozkwitało, otwierało się na niego. Tristan patrzył na wzbierającą w niej rozkosz, patrzył, jak ciemnieją jej oczy, czuł jej palce zaciskające się na jego ramionach. Nagle wstrzymała oddech: odrzuciła głowę do tyłu i zamknęła oczy. - Pocałuj mnie - powiedziała błagalnie. - Proszę, pocałuj mnie - urwała z jękiem, czując narasta zmysłowe doznania. - Nie - odparł patrząc jej w oczy. - Chcę na ciebie patrzeć. Leonora z trudem łapała oddech, starała się odzyskać jasność umysłu. - Leż i pozwól, by to się działo. Pod długimi rzęsami dostrzegł brylantowy błękit jej oczu. Wsunął w nią drugi palce, wsuwał je oba, coraz szybciej i głębiej. A Leonora miała wrażenie, ze rozpada się na kawałki. Patrzył na jej orgazm, słuchał cichego jęku, który wydobywał się z jej ust, czuł, jak jej wnętrze zaciska się na jego palcach, potem rozluźnia się, by znów się zacisnąć. Pochylił się i ją pocałował - głęboko, długo, dając jej wszystko, co tylko mógł. Chciał, by smakowała jego pożądanie, by widziała jego namiętność, by wolno, krok po kroku, mógł się wycofać. Gdy wysunął z niej palce, przesunął po wilgotnych loczkach i podniósł głowę, palce Leonory zacisnęły się na jego karku. Otworzyła oczy, patrzyła na twarz Tristana, w jego oczy, starając się wyczytać z nich, jaką podjął decyzję. Jesteś mi winien przysługę - wyszeptała zachrypniętym głosem, kolejne jej słowa były już jednak głośniejsze, - Cokolwiek sobie zażyczę, tak powiedziałeś. Obiecaj więc, że nie przestaniesz. Tristan popatrzył na nią zdumiony. - Leonoro... - Nie. Chcę cię mieć w sobie. Nie przestawaj. Nie odsuwaj się. Zaskoczyła go... Leżała pod nim naga, miękka, gorąca... i błagała, by ją posiadł. - Nie chodzi o to, że cię nie pragnę... Zamarł. Oczy Leonory były wilgotne. Łzy? - Proszę, nie zostawiaj mnie. Pragnął jej tak bardzo, że nie potrafił nawet tego nazwać, ale by ją posiąść, zanurzyć się w jej gorącym wnętrzu - to ostatnia rzecz, którą powinien był zrobić. Dostrzegał w jej oczach pragnienie, którego nie potrafił nazwać ani umiejscowić w czasie i przestrzeni, ale wiedział, że musi je zaspokoić. W domu panowała zupełna cisza, za oknami zapadła już noc. Byli sami, ukryci w mroku, nadzy na wielkim łóżku. Tristan wziął głęboki oddech, pochylił głowę, a potem nagle poderwał się i usiadł na łóżku. - Dobrze - powiedział, choć w głowie słyszał: „Nie rób tego!", jednak buzująca w żyłach krew i nieodparta chęć na to, co może zaraz się stać, zagłuszyły wołanie wewnętrznego głosu. Rozpiął spodnie, potem wstał i je zdjął. Prostując się, zerknął na nią, napotkał jej spojrzenie. - Pamiętaj tylko, że to był twój pomysł. Wrócił do łóżka. Usiadł na brzegu, szybkim ruchem uniósł jej biodra i położył pod nią jej suknię podniesioną z podłogi. Twarz Tristana spoważniała, poczuł wzbierające w nim pożądanie. - Niech i tak będzie.

Rozdział 9 Leonora ochłonęła nieco, Tristan nie. Miał poważne wątpliwości, czy Leonora zdaje sobie sprawę, co mu zrobiła, do jakiego stopnia na niego działa, szczególnie, że byli nadzy, w pokoju, który tonął w mroku, sami. Ich oczy już dawno przyzwyczaiły się do ciemności, bez trudu widzieli swoje twarze, a dzięki temu, że byli tak blisko siebie, nawet wyraz oczu. Palcami wszedł w nią jak zdobywca, brał co chciał. Leonora, początkowo bierna, czekająca w bezruchu, nagle zaczęła radzić sobie z wyzwaniem, które jej rzucił. Jej ciało poruszyło się, wyszła naprzeciw jego pieszczotom, uniosła rękę i znów oparłszy dłoń na jego karku, wsunęła mu ją we włosy. Trzymała się go kurczowo, a między nimi wybuchały płomienie namiętności. Tym razem Tristan nie zrobił nic, by je ugasić, wręcz przeciwnie, pozwalał im płonąć. Z rozmysłem je rozniecał każdym zachłannym ruchem. Leonora drżała i pozwalała mu na wszystko. Pragnienie paliło ją tak mocno, że niemal czuła na skórze ogień. Rozsunął jej uda i ułożył się między nimi. W ciemności, która zdawała się niemal gęsta oparty na łokciu patrzył na nią, potem pochylił głowę i pocałował. Leonora czuła, 66

że wpadła w sidła jego witalności i siły. Chwycił ją za kolano i oparł nogę na swoim biodrze. Potem jego palce znów wróciły między jej uda, aż odnalazł jej wnętrze, nabrzmiałe i gorące, wilgotne i gotowe, by go przyjąć. I wtedy w nią wszedł, twardy, gorący i dużo większy, niż przypuszczała. Poczuła, że traci oddech, że jej ciało dopasowuje się, by go przyjąć. Jęknęła, starając się odepchnąć jego usta, ale jej na to nie pozwolił. Trzymał ją mocno, jak w pułapce i powoli, powoli wypełniał sobą. Jej ciało zaciskało się na nim, zamierało w bezruchu. Czuła opór, czuła narastający nacisk, ale Tristan nie przestawał. Był coraz głębiej i głębiej, aż bariera po prostu ustąpiła. Czuła się tak nim przepełniona, że z trudem oddychała, czuła jego pulsującą męskość głęboko w sobie. Jej ciało poddało się mu. Dopiero wtedy przestał, zatrzymał się, rozkoszując tą chwilą. - Wszystko w porządku? Usłyszała jego zachrypnięty glos. Kiwnęła głową. Bardziej poczuła niż usłyszała, że Tristan jęknął, a potem poruszył się w jej wnętrzu, najpierw tylko trochę nacisnął na jej biodra, ale szybko okazało się to niewystarczające, ani dla niej, ani dla niego. Nigdy nie przypuszczała, że intymność może być tak nieposkromiona, tak nieokiełznana, tak wymagająca i jednocześnie dająca spełnienie, tak gorąca, tak wilgotna i tak wciągająca. Tristan nic odzywał się już więcej, nie pytał, o czym myśli, nie pytał o pozwolenie, lecz po prostu ją brał. Przez cały ten czas patrzył jej w oczy, jakby sprawdzał, upewniał się, zachęcał. Porozumiewali się bez słów, a Leonora ochoczo za nim podążała, coraz bardziej zdając sobie sprawę, jak wiele może znaczyć akt zespolenia, jak może być pasjonujący, jak wymagający i jak uzależniający. A na końcu, gdy wreszcie szybowali w otchłań rozkoszy, zrozumiała, jak wielkie może dawać spełnienie. Biorąc pod uwagę doświadczenie Tristana, spodziewała się, że wycofa sie z niej, nim jego nasienie znajdzie się w jej wnętrzu. Tego właśnie nie chciała i odruchowo zatopiła palce w jego pośladkach. Jęknął, zamykając oczy i pozwolił, by to się działo, by dzięki ostatniemu najsilniejszemu pchnięciu znalazł się w niej najgłębiej jak to tylko możliwe i by właśnie to ich złączyło. Leonora poczuła ciepło rozlewające się w jej wnętrzu. Próbował zrozumieć, co się właśnie stało. Leonora leżała obok, wciąż z nim spleciona. Tkwiła w półśnie, miał nadzieję, że tak pozostanie, nim on dojdzie do ładu z własnymi myślami. Chwilę wcześniej opadł na nią, dosłownie tracąc zmysły, było to dla niego coś zupełnie nowego. Okrył siebie i Leonorę narzutą, w pokoju robiło się coraz chłodniej. Było już całkiem ciemno, choć niezbyt późno. Nikt nie mógł się jeszcze przesadnie martwić nieobecnością Leonory. Doświadczenie mówiło mu, że mimo co zdawało się być podróżą do gwiazd, nie trwało aż tak długo. Miał czas, by się zastanowić, dokąd powinni się teraz udać. Nie planował tego - Dopiero teraz zrozumiał, jakie mogą być konsekwencje i co to wszystko dla niego oznacza - i to właśnie była największa przeszkoda, która pojawiła się w planie, który i tak od samego początku nie działał, jak powinien. Poczuł, że tężeje mu twarz, a usta odruchowo się zaciskają. Gdyby się nie bał, że ją obudzi, zakląłby siarczyście. Nie trzeba zbyt głębokich rozmyślań, by zrozumieć, że teraz było tylko jedno wyjście, nieważne, co wymyśli jego dusza urodzonego stratega, jego instynktowne, głęboko zakorzenione reakcje nigdy go nie zawiodą. Leonora należała do niego. Całkowicie i nieodwołalnie. I była w niebezpieczeństwie. Istniało tylko jedno wyjście. Proszę... Nie zostawiaj mnie. Nie mógł się oprzeć jej prośbie, wiedział, że nie potrafiłby tego zrobić, w jej oczach było pragnienie, tak głębokie, że niemożliwością było odrzucenie go. Mimo wstrząsu, jaki to spowodowało, nie mógłby żałować i nie żałował niczego. W rzeczywistości nic się nie zmieniło, tylko czas był jakby względny. Musiał przemodelować swój plan i to znacznie. Był zbyt wytrawnym taktykiem, by marnować czas na narzekanie. Powoli do Leonory zaczęło wracać poczucie rzeczywistości. Poruszyła się i westchnęła, rozkosując się ciepłem, które ją otaczało i wypełniało, ciepłem, które ją kołysało. Zatrzepotała rzęsami, jakby się budziła, wolno otworzyła oczy i wtedy zrozumiała, skąd pochodzi uspokajające ciepło. Oblała się rumieńcem, najprawdziwszym rumieńcem - Leż spokojnie - powiedział miękko. - Będziesz obolała. Po prostu się odpręż i pozwól mi pomyśleć. Najpierw wpatrywała się w jego twarz, a potem jej wzrok powędrował niżej, do miejsca, gdzie jej dłoń spoczywała na jego nagim torsie. Powiedział, żeby się odprężyła. Byli nadzy, ich ciała splątane, a on wciąż w niej. Już nie wypełniał jej tak całkowicie, ale jednak wciąż tam był... Leonora wiedziała, że mężczyźni zazwyczaj nie przejmowali się swoją nagością, ale mimo wszystko wydawało jej się to... 67

Odetchnęła głęboko i postanowiła o tym nie myśleć. Gdyby bowiem zaczęła się zastanawiać, gdyby pozwoliła, by jej umysł zaczął analizować wszystko, czego doświadczyła, szok i zdumienie nie wypuściłyby jej z sypialni Tristana przez długie godziny. A przecież ciotki mają przyjść na kolację. Postanowiła, że pomyśli o tym później. Uniosła głowę i spojrzała na Tristana. W jego oczach wciąż widziała jakiś dziwny cień, mars na czole. - O czym myślisz? Spojrzał na nią. - Znasz jakiegoś biskupa? - Biskupa? - Uhm... Potrzebuję specjalnego pozwolenia. - Mógłbym złożyć pismo... Leonora lekko się uniosła na łokciu. Patrzyła na niego zdumiona. - Do czego jest nam potrzebne specjalne pozwolenie? - Do czego... - To ostatnia rzecz, jaką spodziewałem się od ciebie usłyszeć. Leonora popatrzyła na niego chmurnie. Usiadła na łóżku, owijając się narzutą. - Przestań kpić. - Rozejrzała się po pokoju. - Gdzie jest moje ubranie? Na chwilę zapadła cisza, w potem Tristan odparł: - Nie kpię. Zaczęło szybciej bić jej serce. - To nie jest... śmieszne. - Siedziała na łóżku i patrzyła na niego, czując, że opuszcza ją strach, a umysł zaczyna znów pracować jak należy. - Nie spodziewam się, że się ze mną ożenisz. Mam dwadzieścia sześć lat, minął już czas, gdy byłam panną na wydaniu. Nie czuj się zobowiązany, by z powodu tego - wskazała dłonią na narzutę okrywającą jej nagie ciało - honorowo się poświęcać. Nie powinieneś myśleć, że mnie uwiodłeś i że musisz się teraz do czegoś zobowiązywać. - Z tego, co pamiętam, to ty mnie uwiodłaś. Leonora zarumieniła się. - To prawda. Nie ma więc powodu, byś szukał teraz biskupa. Z powrotem opadła na łóżko. - Popraw mnie, jeśli się mylę - zaczął, mówił spokojnie, jednak w jego głosie brzmiało coś, co zaniepokoiło Leonorę. - Jesteś dwudziestosześcioletnią dziewicą... o, przepraszam, byłą dziewicą. Nie łączą cię z nikim romantyczne więzy, ani nic podobnego. Mam rację? Leonora z ochota powiedziałaby mu, że to nie ma sensu, ale z doświadczenia wiedziała, że ustępowanie mężczyznom trudnym we współżyciu jest najlepszym sposobem na ich obłaskawienie. - Tak. - Czy mam również rację, twierdząc, że z rozmysłem mnie uwiodłaś? Leonora zacisnęła usta, lecz wreszcie przyznała: - Nie od razu. - Ale zrobiłaś to dzisiaj. A to - Tristan zaczął kciukiem rysować kółeczka na wewnętrznej stronie jej dłoni, co niezwykle ją rozpraszało - zrobiłaś celowo i z rozmysłem. Zaczaiłaś się, żebym... Co? Pozbawił cię cnoty? Zarumieniła się. - Tak. Właśnie o to chodziło. Tristan mruknął coś niezrozumiale i powrócił do kontemplowania sufitu. - Więc teraz, skoro osiągnęłaś już swój cel, spodziewasz się, że powiesz mi... „Dziękuję ci, Tristanie. Było bardzo miło", a potem wszystko będzie jak dawniej, jakby nic się nie stało? Leonora nigdy nie wybiegała myślami tak daleko. - Zakładałam, że w końcu każde z nas pójdzie w swoją stronę - odparła, przyglądając się jego profilowi. - Z tego, co się stało, nie wynikają żadne konsekwencje, nie ma więc powodu, byśmy cokolwiek robili, tylko dlatego, że mnie... Tristanowi drgnął kącik ust, Leonora nie była pewna, jakie wyraża to uczucie. - Chyba, że pomyliłaś się w swoich założeniach - stwierdził spokojnym głosem. Leonora nie miała najmniejszej ochoty pytać, co miał na myśli, ale ponieważ przez dłuższą chwilę milczał, nie miała wyjścia. - Co przez to rozumiesz? - Może i nie oczekiwałaś, że się z tobą ożenię, tylko, że to ty uwiodłaś mnie, a nie odwrotnie, to ja oczekuję, że ty wyjdziesz za mnie. Popatrzył jej w oczy. Był śmiertelnie poważny. - To przecież nonsens! Nie chcesz się ze mną ożenić i doskonale o tym wiesz. Po prostu stwarzasz trudności 68

- powiedziała i uwolniła dłoń, mając jednocześnie świadomość, że mogła to zrobić tylko dlatego, że jej na to pozwolił. Pospiesznie wstała z łóżka i sięgnęła po halkę. Złość, strach, frustracja i trwoga stanowiły iście wybuchową mieszankę. Tristan także się podniósł, jego wzrok zatrzymał się na siniakach, jakie miała na ramionach. Przypominał sobie dzisiejszą napaść. Mountford naznaczył ją, nie jego. Zauważył też siniaki na jej biodrach, niebieskawe znaki, jakie jego palce zostawiły na alabastrowej skórze. Gdy się odwróciła, szarpiąc się z halką, podobne ślady zauważył na jej piersiach. Zaklął pod nosem. - Co? - Leonora wygładziła halkę i spojrzała na niego. Tristan zacisnął usta i pokręcił głową. - Nic - odparł i sięgnął po spodnie. Coś się w nim burzyło, coś ciemnego, silnego i bardzo niebezpiecznego, kiełkowało, rozrastało się i próbowało wydostać. Nie mógł zebrać myśli. Chwycił leżącą na łóżku suknię Leonory i strząsnął ją: była na niej tylko jedna niewielka plamka, mała czerwona kropka. Gdy ją zobaczył, poczuł, że ten widok wytrąca go z równowagi. Opanował się jednak i podał Leonorze odzienie. Podziękowała mu z uniesioną głową. Tristan z trudem powstrzymał śmiech. Myślała, że pozwoli jej tak po prostu odejść. Włożył koszulę i szybko pozapinał guziki równie sprawnie zawiązał fular. Przez cały ten czas nie spuszczał wzroku z Leonory, która była przyzwyczajona do tego, że przy ubieraniu towarzyszyła jej pokojówka i sama nie mogła sobie teraz poradzić z zapięciem sukni. Gdy Tristan był już całkowicie ubrany, sięgnął po należącą do Leonory pelerynę. - Pozwól, że ja to zrobię - powiedział. Spojrzała na niego podejrzliwie, lecz wzięła pelerynę z jego rąk i odwróciła się doń plecami. Szybko zasznurował jej gorset. Gdy zawiązywał koronkowe tasiemki, pochylił się i wyszeptał jej wprost do ucha: - Nie zmieniłem zdania. Zamierzam się z tobą ożenić. Leonora nie poruszyła się, stała sztywno, jakby połknęła kij. Patrzyła prosto przed siebie. - Ja także nic zmieniłam zdania: nie chcę wychodzić za mąż - powiedziała, nie spuszczając wzroku, dodała po chwili: - Nigdy tego tak naprawdę nie chciałam. Tristan nie potrafił jej przekonać. Kłócili się cały czas schodząc na parter, tam, z powodu Biggsa, wymiana argumentów przeistoczyła się w pełen posykiwań szept, a potem znów przerodziła w głośną wymianę zdań, gdy znaleźli się we względnie bezpiecznym ogrodzie. Do Leonory nie przemówił żaden z jego argumentów. Doprowadzony do ostateczności sytuacją, w której dama w wieku lat dwudziestu sześciu, właśnie pozbawiona przez niego cnoty, nie chce go poślubić, zagroził, że jeśli Leonora nie zechce wyjść za niego za mąż, nie zechce jego tytułu, majątku, domu i całej reszty to on natychmiast uda się przed oblicze jej wuja i brata, by poprosić ich o jej rękę, jednocześnie wyjawiając im prawdę o wszystkim tym, co się właśnie między nimi wydarzyło. Leonora jęknęła, zatrzymała się i spojrzała na Tristana przerażonym wzrokiem. - Powiedziałeś przecież, że to, co jest między nami, między nami pozostanie. W jej oczach dostrzegł najprawdziwszą trwogę, postanowił się więc wycofać. Z prawdziwą odrazą słuchał własnego głosu zapewniającego Leonorę, że oczywiście niczego podobnego nie zrobi. Wpadł we własne sidła. A nawet gorzej, wpadł w pułapkę własnego honorowego postępowania. Późno w nocy usiadł w bibliotece w głębokim fotelu przed kominkiem, próbował znaleźć wyjście z ambarasu, w który sam się wpakował. Wolno popijając francuską brandy, raz jeszcze odtwarzał w głowie wszystko, co sobie powiedzieli, próbował odgadnąć myśli Leonory i czytać między wierszami. Niektórych z nich nie był pewien, niektórych nie potrafił nazwać, jednak jedno wiedział: Leonora naprawdę była przekonana, że ona, dwudziestosześcioletnia pani domu - to jej własne słowa - nie może się spodobać mężczyźnie takiemu jak on. Przyznał sam przed sobą, że tak naprawdę wcale go nie obchodzi, co Leonora myśli. Musi ją mieć w swoim życiu, w swoim domu, w swoim łóżku. Bezpieczną. Musi to zrobić, nie ma innego wyjścia. Ciemne, niebezpieczne emocje, które w nim wywołała, nie pozostawiają mu wyboru. Wcześniej nie wiedział, jak silne są to emocje, lecz tego wieczoru, gdy musiał pozwolić jej odejść, a potem patrzeć za odchodzącą, wreszcie zrozumiał, czym jest dominujące w nim uczucie. Zazdrość i zaborczość. Tristan czuł, że zbliża się do momentu, gdy wymknie mu się spod kontroli. Zawsze był mężczyzną bardzo opiekuńczym. Te wszystkie cioteczki i kuzynki, którym zapewnił dach nad głową... Lecz teraz, przy Leonorze, jego instynkty opiekuńcze jeszcze bardziej się rozwinęły, do rozmiarów niemożliwych wręcz do ogarnięcia. Tristan zdawał sobie z tego sprawę i wiedział, że nie ma zbyt wiele czasu. Jego cierpliwość też ma swoje granice - zawsze miała. Tristan szybko przebiegł myślami wszelkie swoje poczynania w sprawie Mountforda, także te, które 69

zapoczątkował tamtego popołudnia po powrocie z Montrose Place. Na jakiś czas to wystarczy. Będzie więc mógł skierować myśli i uwagę na inne tory. Musi przekonać Leonorę, by za niego wyszła, musi sprawić, by zmieniła zdanie. Tylko jak? Dziesięć minut później wstał i udał się na poszukiwanie ukochanych ciotek. Zawsze wiedział, że informacja to klucz do sukcesu. Kolacja z ciotkami Leonory, nierzadkie wydarzenie w dniach tuż przed sezonem, gdy ciotka Mildred, lady Warsingham, próbowała ją przekonać, by Leonora zgłosiła swą kandydaturę do grona tych, którzy pojawiają się na matrymonialnym rynku, niemal okazała się katastrofą. A wszystko to z powodu Tristana, mimo że go oczywiście na tej kolacji nie było. Następnego ranka Leonora wciąż miała kłopoty z ukrywaniem siniaków, wciąż musiała walczyć sama ze sobą, by jej myśli nie wędrowały ku chwilom, gdy leżała pod Tristanem, który się poruszał w niej głęboko i rytmicznie. Patrzyła wtedy na jego twarz, widziała na niej namiętność, której czar musiał ustąpić miejsca - w miejsce czaru i uroku jego twarz naznaczało coś bardziej pierwotnego. Coś fascynującego i poruszającego. I coś bardzo przyjemnego. Leonora musiała zająć czymś myśli i ręce, zajęła się więc porządkowaniem dokumentów w sekretarzyku - przekładała kartki z miejsca na miejsce. Była godzina dwunasta, gdy usłyszała dzwonek u drzwi i Castora idącego przez hol, by je otworzyć. Sekundę później usłyszała głos ciotki Mildred: - Jest w saloniku, prawda? Nic martw się, sama trafię. Leonora wepchnęła sterty dokumentów do sekretarzyka, zamknęła go i wstała, zastanawiając się, cóż tak szybko przywiodło ciotkę z powrotem do ich domu. Po chwili w saloniku zjawiła się ciotka Mildred ubrana w stylową biało-czarną suknię. - Witaj, moja droga! - przywitała się z Leonorą. - Jak zwykle siedzisz tu sama. Bardzo bym chciała, byś zgodziła się towarzyszyć mi w odwiedzinach u znajomych i przyjaciół, ale wiem, że nie zechcesz, nie będę więc już więcej marudzić. Leonora posłusznie ucałowała ciotkę w policzek i bąknęła pod nosem coś, co miało być podziękowaniem. - Okropne z ciebie dziecko. - Ciotka Mildred usiadła na szezlongu i poprawiła fałdy sukni. - Ale przejdźmy do rzeczy. Musiałam cię odwiedzić, bo mam cudowne wieści! Mam na dzisiejszy wieczór bilety na najnowszą sztukę Keana. Bilety są zazwyczaj wyprzedane na kilka tygodni naprzód, a to z pewnością będzie przedstawienie sezonu. Dzięki fantastycznemu zbiegowi okoliczności jeden z moich drogich przyjaciół dal mi bilety i mam jeden wolny. Gertie oczywiście również się wybiera, ty także z nami pójdziesz, prawda? Ciotka Mildred spojrzała na Leonorę błagalnym wzrokiem. - Wiesz, że jeśli z nami nie pójdziesz, Gertie będzie marudziła cały wieczór, gdy ty jesteś, zawsze zachowuje się poprawnie. Gertie także była ciotką Leonory, starszą, niezamężną siostrą Mildred. Miała bardzo niepochlebna opinię o dżentelmenach, w obecności Leonory powstrzymywała się jednak przed wygłaszaniem swych teorii, uważając ją za zbyt młodą i podatną na wpływy, by mogła słuchać jej zgryźliwych uwag, jednak siostrze nie szczędziła komentarzy i opinii błogo wyrażanych sotto voce. Leonora usiadła na fotelu i zastanawiała się. Wybranie się do teatru oznaczało spotkanie przynajmniej dwóch dżentelmenów, których Mildred uznała za właściwych kandydatów do ręki Leonory. Jednak taka wyprawa oznaczała również oglądanie przedstawienia, podczas którego nie będzie musiała z nikim rozmawiać. Przy odrobinie szczęścia sztuka może nawet ją zainteresuje, przestanie myśleć o Tristanie i tym, co się między nimi wydarzyło, a i możliwość zobaczenia niedoścignionego Edmunda Keana jest gratką nie do pogardzenia. - Dobrze - odparła i sekundę później w oczach Mildred zobaczyła błyski triumfu. Zmrużywszy oczy, Leonora dodała: - Ale w czasie przerwy nie mam ochoty na paradowanie przed dżentelmenami jak jakaś dobrze utrzymana klacz. Mildred machnęła ręką na uwagę Leonory. Jeśli chcesz, to całą przerwę możemy zostać na naszych miejscach. Włożysz tę granatową suknię, prawda? Wiem, że nie przywiązujesz wagi do wyglądu, ale możesz zrobić mi przyjemność, prawda? Leonora nie mogła udawać, że nie widzi pełnego nadziei wzroku ciotki, uśmiechnęła się. - Skoro nadarza się tak bardzo wyczekiwana przez ciebie okazja, nie mogę ci odmówić. - Suknia w kolorze nocnego nieba była jedną z ulubionych sukien Leonory, więc sprawienie przyjemności ciotce nic by nie kosztowało. - Ale ostrzegam: nie zamierzam tolerować żadnych wielbicieli szepczących mi do ucha puste słodkości w czasie przedstawienia. Ciotka Mildred westchnęła, wstając, pokręciła głową. - Za moich czasów, gdy odpowiedni dżentelmen szeptał coś do ucha, było to główną atrakcją wieczoru powiedziała, spoglądając na Leonorę. - Muszę już iść, jestem umówiona z lady Henry, a potem z panią Arbuthnot. Przyjdę po ciebie koło ósmej, pojedziemy moim powozem. Leonora kiwnęła głową i odprowadziła ciotkę do drzwi. Gdy wróciła do saloniku, była jeszcze bardziej zamyślona. Być może pojawienie się w towarzystwie i to 70

przynajmniej kilka tygodni przed otwarciem sezonu, okaże się mądrą decyzją, może odwróci to jej uwagę od uporczywych myśli o uwiedzeniu, może pozwoli jej otrząsnąć się z szoku, jakim była małżeńska propozycja Tristana. I z jeszcze większego szoku, jakim było to, że nalegał, by się zgodziła. Leonora nie rozumiała jego toku myślenia, ale Tristan zdawał się bardzo zdecydowany. Kilka tygodni w towarzystwie mężczyzn bez wątpienia przypomni jej, czemu nigdy nie wyszła za mąż. Niczego nie podejrzewała, aż do chwili, gdy ich powóz zatrzymał się przed schodami wiodącymi do teatru, a lokaj pospieszył, by otworzyć drzwi, wtedy w głowie Leonory zaświtało pewne podejrzenie... Ale było już za późno. Tristan podszedł do powozu i bez słowa służył jej ramieniem. Patrzyła na niego zdumiona. Poczuła łokieć ciotki Mildred wbijający się jej w żebra, dopiero wtedy ruszyła się i jednocześnie spiorunowała ciotkę wzrokiem, wreszcie podała dłoń Tristanowi i wysiadła. Nie miała wyboru. Schody do teatru, gdzie za chwilę miała się rozpocząć najbardziej wyczekiwana sztuka sezonu, nie były najlepszym miejscem do robienia scen, czyli w tym przypadku do powiedzenia dżentelmenowi, co się myśli o nim i jego intrygach, oraz do poinformowania ciotki, że tym razem posunęła się zbyt daleko. Stała obok niego, udając zimną obojętność i leniwie przyglądając się strumieniowi elegancko ubranych dam i dżentelmenów napływających ze wszystkich stron do teatru. Ciotka Mildred wyglądała olśniewająco w czerni i bieli, zdecydowanie chwyciła swą siostrę za rękę i pociągnęła ku schodom. Tristan zaś spokojnie odwrócił się w stronę Leonory. Popatrzyła w jego orzechowe oczy, lecz nieoczekiwanie dla samej siebie nie zobaczyła w nich triumfu, raczej czujność, w dziwny sposób ją to uspokoiło. Położyła dłoń na jego przedramieniu i pozwoliła się poprowadzić. Tristan widział jej wysoko uniesioną brodę i nie przerywał panującego między nimi milczenia. W foyer dołączyli do ciotek Leonory, gdzie z powodu nadciągających tłumów musieli się zatrzymać. Tristan bez większego trudu utorował im drogę do schodów prowadzących na górę, ciotki szły tuż za nim i Leonorą. Dotarli w końcu do półokrągłej galerii, skąd drzwi prowadziły do lóż. - Słyszałem, że Kean to obecnie najlepszy aktor, a dzisiejsze przedstawienie ma być prawdziwym pokazem jego talentu. Pomyślałem, że może ci się spodobać - odezwał się niespodziewanie Tristan. Gdy podeszli do zarezerwowanej dla nich loży, Leonora odsunęła kotarę przy wejściu i zajęła miejsce. Tristan zaczekał, aż do środka wejdą także ciotki Leonory, po czym udał się w ślad za nimi. W przedniej części loży lady Warsingham i jej siostra robiły masę zamieszania, zajmując dwa z trzech miejsc w pierwszym rzędzie. Leonora stanęła w cieniu, tuż pod ścianą, przymrużonymi oczami obserwowała lady Warsingham, chwilowo zajętą wskazywaniem na ważne osobistości w łożach naprzeciw i wymianą ukłonów, ze wszystkich sił starała się nie patrzeć na Leonorę. Tristan zawahał się, lecz już po chwili podszedł do Leonory. Jej oczy płonęły. - Jak udało ci się to wszystko zorganizować? - syknęła cicho. - Nigdy ci nie wspominałam, że Mildred to moja ciotka! Tristan uniósł brew. - Mam własne źródła informacji. - I biletów. - Leonora rozejrzała się po teatrze szybko wypełniającym się szczęśliwcami, którym udało się wejść na przedstawienie. - Twoje kuzynki mówiły, że nie pojawiasz się w towarzystwie. - Widzisz więc, że to nie do końca prawda. Spodziewała się usłyszeć coś więcej. - Rzadko udzielam się towarzysko i również tym razem nie jestem tutaj po to, by spędzić ten wieczór wśród elit Londynu. - A więc po co? - zapytała, patrząc na niego nieufnie. - By spędzić ten wieczór z tobą. Na korytarzu rozległ się dźwięk dzwonka obwieszczający początek przedstawienia. Tristan przesunął czwarty fotel tak, by stał - za fotelem Leonory i także usiadł. Przedstawienie było warte każdego grosza wydanego na bilety, za które zresztą Tristan zapłacił fortunę, jednak jego wzrok z rzadka tylko skupiał się na tym, co dzieje się na scenie. Patrzył na Leonorę. Mimo że na początku obecność Tristana lekko ją rozpraszała, szybko wciągnęła ją magia Edmunda Keana. Tristan zaś siedział i patrzył, zadowolony, spostrzegawczy, zaintrygowany. Nie miał pojęcia, dlaczego Leonora mu odmówiła. I dlaczego, jak sama twierdziła, zupełnie nie interesowało jej małżeństwo. Jej ciotki, które przepytał w jak najbardziej subtelny sposób, nie potrafiły oświecić go w tej kwestii. Nie przejmował się tym jednak nadmiernie i nie miało to wpływu na obraną przez niego strategie, z tego, co wiedział, istniał tylko jeden sposób, by zdobyć opierającą się damę. Gdy opadła kurtyna po pierwszym akcie, Leonora westchnęła i dopiero wtedy przypomniała sobie gdzie jest i z kim. Zerknęła na Tristana: zupełnie jej nie zaskoczyło, że jego wzrok spoczywa na jej twarzy. 71

Uśmiechnęła się. Chłodno. - Chciałabym się czegoś napić. Uśmiechnął się i wstał, Mildred i Gertie także już wstały i teraz zbierały torebki i szale. Mildred uśmiechnęła się promiennie do Tristana i Leonory, po czym jej wzrok spoczął na jego twarzy. - Idziemy pospacerować po korytarzu i spotkać się ze wszystkimi, Leonora nienawidzi tłumów, ale nie wątpię, że dotrzymasz jej towarzystwa. Już po raz drugi tego wieczoru Leonorę ogarnęło bezbrzeżne zdumienie. Patrzyła za odchodzącymi ciotkami i na Tristana, który przytrzymał ciężką kotarę, by bez trudu mogły opuścić lożę. Biorąc pod uwagę jej stanowczą odmowę w kwestii rytualnej rundki po korytarzach teatru, teraz nie miała prawa narzekać, poza tym nie było niczego niestosownego w tym, by ona i Trentham zostali w loży sami, byli przecież w miejscu publicznym, pod ostrzałem spojrzeń matron. Tristan puścił kotarę i odwrócił się w stronę Leonory. Chrząknęła. - Całkiem zaschło mi w gardle... Napoje serwowano obok schodów, dotarcie tam i przyniesienie jej czegoś do picia zajęłoby Tristanowi znaczną część przerwy. Uśmiechnął się nieznacznie. W tym momencie w loży zjawił się lokaj niosący tacę, a na niej cztery kieliszki i butelkę schłodzonego szampana, postawił wszystko na niewielkim stoliku pod ścianą. I ukłoniwszy się, bezszelestnie zniknął. Leonora patrzyła na Tristana odkorkowującego butelkę, a potem nalewającego musujący płyn do dwóch smukłych kieliszków. Podszedł do Leonory i podał jej kieliszek. Gdy podniosła wzrok, uchwycił jej spojrzenie. - Nie bój się, nie gryzę. - Jesteś pewien? Drgnęły mu kąciki ust, zerknął na starsze szacowne damy w sąsiednich lożach. - Otoczenie nam na to nie pozwala. Przesunął sobie fotel, na którym uprzednio siedziała ciotka Gertie, tak by plecami odwrócony był do towarzystwa zajmującego pozostałe loże i rozsiadł się wygodnie, prostując nogi. Wyglądał przy tym niezmiennie elegancko. Napił się szampana i zapytał: - Powiedz mi, czy Edward Kean faktycznie jest tak dobry, jak mówią? Zrozumiała, że Tristan nie ma bladego pojęcia o współczesnym teatrze, w końcu ostatnich kilka lat spędził przecież w wojsku. - Jest artystą, który nie ma sobie równych, przynajmniej na razie. Leonora uznała temat za bezpieczny i pokrótce streściła Tristanowi przebieg kariery Keana. Tristan od czasu do czas rzucał jakieś pytanie. Gdy temat się wyczerpał, odczekał chwilę, a potem cicho powiedział: - Skoro już rozmawiamy o przedstawieniach... Leonora niemal zakrztusiła się szampanem: rumieńce powoli wypłynęły jej na policzki. -Tak? Tristan milczał przez chwilę, jakby zastanawiał się, nie nad tym, co ma powiedzieć, lecz jak to zrobić. - Tak myślałem... - uniósł kieliszek. - Ile w tobie jest aktorki? Chciała, by dostrzegł dezaprobatę w jej oczach. - Czy bardzo bym się pomylił, gdybym powiedział, że znajdowałaś przyjemność w naszym ostatnim... epizodzie? Jeszcze bardziej się zaczerwieniła, lecz nie uniknęła wzrokiem. - Nie. - Przypomniała sobie rozkosz, jaka ją wtedy ogarniała i myśl ta dała jej siłę, by kąśliwie zauważyć: Doskonale wiesz, że podobało mi się... to wszystko. - A więc nie miało to wpływu na twoją niechęć. Nagle Leonora zrozumiała, o co naprawdę pyta ją Tristan. Oczywiście, ze nie. Mówiłam ci już: decyzję podjęłam dawno temu, moja postawa nie ma nic wspólnego z tobą. Czy naprawdę potrzebował w tej kwestii jakiegokolwiek zapewnienia? Tristan uśmiechnął się, lecz w tym uśmiechu więcej niż czaru było czegoś dziwnie drapieżnego. - Chciałem się tylko upewnić. Nie zrezygnował z walki o nią i jej zgodę - tę właśnie wiadomość z łatwością przeczytała w jego oczach. Z determinacją ignorując wpływ, jaki miało na nią siedzące przed nim uosobienie męskości, utkwiła w nim spojrzenie i uprzejmie zapytała o samopoczucie jego ciotek i kuzynek. Odpowiedział, pozwalając jej zmienić temat. Widzowie zaczęli wracać na swoje miejsca, także Mildred i Gertie wróciły do loży. Leonora była świadoma przeszywających spojrzeń, jakimi ją obrzuciły, zachowała spokojny wyraz twarzy i zdawała się pochłonięta tym, co zaraz zacznie się dziać na scenie. Podniesiono kurtynę i rozpoczął się drugi akt. Tristan nie rozpraszał jej już więcej, co dobrze o nim świadczyło. Leonora oczywiście i tym razem była świadoma, że jest obserwowana, lecz nie pozwoliła, by ta myśl oderwała ją od podziwiania sztuki. 72

Nie mógł jej zmusić, by go poślubiła. Jeśli będzie stanowcza, wreszcie da jej spokój. Tak jej się przynajmniej wydawało. Gdy opadła kurtyna, teatr wypełniła burza braw, Edward Kean ukłonił się niezliczoną ilość razy, aż wreszcie usatysfakcjonowana widownia zaczęła kierować się do wyjścia. Leonora, niesiona falą ogólnej radości i zadowolenia, uśmiechała się i podała Tristanowi rękę, zatrzymała się u jego boku, gdy podtrzymywał kotarę, by ciotki Mildred i Gertie mogły wyjść, potem sami, ramię przy ramieniu, ruszyli za nimi. Korytarz był zbyt zatłoczony, by mogli pozwolić sobie na jakąkolwiek bardziej osobistą rozmowę, jednak ogólny ścisk dawał dżentelmenom wiele okazji, by poruszyć zmysły obecnych dam. Ku zaskoczeniu Leonory Tristan nie skorzystał z tej sposobności. Gdy tylko znaleźli się na chodniku, podjechał ich powóz, Tristan pomógł Mildred i Gertie wsiąść, a sam odwrócił się w stronę Leonory. Popatrzył jej w oczy, ujął jej dłoń, do tej pory spoczywającą na jego przedramieniu i złożył na niej pocałunek. Leonora poczuła rozchodzące się po jej ciele ciepło pochodzące z delikatnej pieszczoty. - Mam nadzieję, że dobrze się bawiłaś. Nie chciała kłamać. - Tak. Bardzo ci dziękuję. Po chwili zajęła miejsce, powóz szarpnął i z łoskotem ruszył brukowaną ulicą. Miała ogromną ochotę odwrócić się i wyjrzeć przez okno, czy Tristan nadal stoi na chodniku, lecz udało jej się pokonać pokusę. Siedziała z dłońmi ściśniętymi na podołku i patrzyła przed siebie. Wprawdzie Tristan powstrzymał się od wszelkich zakazanych gestów, lecz Leonora widziała - doświadczyła - wystarczająco dużo, by dostrzec, co kryje się za maską, którą przywdział. Wiedziała, że Tristan jeszcze się nie poddał. Siedząca naprzeciw ciotka Mildred zaczęła się niecierpliwić. - Cóż za maniery...! Musisz przyznać, że niewielu jest w dzisiejszych czasach dżentelmenów, którzy są tak... - Nie znajdując odpowiedniego słowa, Mildred machnęła ręką. - Męscy - uzupełniła Gertie. Zarówno Mildred, jak i Leonora spojrzały na Gertie zaskoczone, pierwsza otrząsnęła się Mildred: - Tak to prawda! Masz całkowitą rację. Zachowywał się dokładnie tak, jak powinien. Gertie - znana z tego, że chronicznie wręcz nienadzi mężczyzn - zaakceptowała jednego z nich, na dodatek takiego czarusia jak Tristan. - Jak go poznałyście? - Leonora zwróciła się do obu ciotek. Mildred poruszyła się, poprawiając suknię. - Odwiedził nas dziś rano. Biorąc pod uwagę to, że się znacie, przyjęcie jego zaproszenia wydało nam się całkiem na miejscu. Oczywiście z punktu widzenia ciotki Mildred. Leonora od dawna wiedziała, do czego zdolna jest ciotka Mildred. Leonora znów zaczęła myśleć o Tristanie nie takim, jakim go widziała w teatrze, ale takim, jakim był wtedy, w domu. Każda chwila, każdy dotyk odcisnął się w jej pamięci na zawsze. To wystarczyło, by znów przypomniały się jej zmysłowe doznania, wszystko to, co przy nim czuła. Ze wszystkich sił starała się nie przypominać sobie tamtych emocji, przez które powiedziała mu... Proszę, nie zostawiaj mnie... Te słowa nie dawały jej spokoju, sama myśl o nich sprawiała, że czuła się jak... obnażona. Jego odpowiedź... Niezależnie od tego, co o nim wiedziała i jak oceniała jego charakter i postępki, mimo wszystko była mu za to wdzięczna. I za wszystko, co jej dał. Teraz nie czuła już tego fizycznego napięcia, które wcześniej ją ogarniało w jego obecności. Czas, który spędzili razem w teatralnej loży, także okazał się przyjemny. Jeśli miała być szczera, to przyjemniejszy, niż mogłaby oczekiwać. Leonora westchnęła i oparła się wygodnie na miękkiej kanapie powozu. Nie mogła zganić Mildred za jej szczerość. Doskonale bawiła się tego wieczoru i to w zupełnie inny sposób, niż mogła przypuszczać.

Rozdział 10 Leonora była bardzo zaskoczona, gdy następnego ranka w jej domu zjawił się Tristan, by zabrać ją na przejażdżkę po parku. Próbowała mu odmówić lecz on po prostu powiedział: - Mówiłaś, że nie masz żadnych planów. To prawda, ale powiedziała tak tylko dlatego, że zakładała, iż będzie chciał opowiedzieć jej o śledztwie. 73

- Miałaś powiedzieć mi o listach, które wysłałaś do znajomych Cedrika, równie dobrze możesz to zrobić w parku. - Jego spojrzenie było jakby mniej ostre. - Poza tym na pewno tęsknisz za spacerem na świeżym powietrzu, a dziś jest tak piękny dzień, że nie można zmarnować okazji. Tristan robił się coraz bardziej niebezpieczny. Oczywiście, miał rację: dzień był doprawdy przepiękny a jej już od dłuższego czasu chodził po głowie pomysł wybrania się na krótki spacer, jednak po tym, co wydarzyło się ostatnio, nie chciała wychodzić sama. Nie był głupi, by na nią naciskać, po prostu czekał... Czekał, jak to miał w zwyczaju, aż Leonora się podda. - Dobrze - powiedziała wreszcie, uśmiechając się do niego. - Poczekaj chwilę, tylko wezmę pelisę. Zaczekał na nią w holu. Gdy ramię przy ramieniu szli do bramy, Leonora tłumaczyła sobie, że nie powinna pozwolić, by czuła się w obecności Tristana jeszcze swobodniej, niż to teraz ma miejsce. Przebywanie w jego towarzystwie było zbyt odprężające, zbyt przyjemne. W czasie przejażdżki czar nie prysł. Wiał lekki wiaterek zwiastujący nadejście wiosny, na błękitnym niebie leniwie przesuwało się kilka chmurek jakby flirtując ze słońcem. Po ostatnich dniach wypełnionych przeszywająco zimnym wiatrem ciepło stanowiło wreszcie przyjemną odmianę. Na gałęziach, pod którymi jechali zaprzężonym w parę siwków powozem, pojawiały się pierwsze pączki. W dni takie jak ten panie z towarzystwa pojawiały się w parkach i na trotuarach, lecz tego dnia godzina była na tyle wczesna, że aleja nie zapełniła się jeszcze przechodniami. Leonora kłaniała się to tu, to tam, tym ze znajomych jej ciotek, którzy ją rozpoznali, a którzy w rzeczywistości w większości i tak bardziej byli zainteresowani towarzyszącym jej mężczyzną. Tristan prowadził konie pewną ręką, co bardzo się Leonorze podobało, jeszcze więcej o Tristanie powiedziała jej jego swobodna pewność siebie. Ze wszystkich sil starała się nie patrzeć na jego ręce, na długie palce. Chwilę później poczuła, że się rumieni. - Ostatnie listy wysłałam dziś rano. Przy odrobinie szczęścia już w ciągu tygodnia dostaniemy pierwszą odpowiedź. - Im dłużej o tym myślę - powiedział Tristan wając głową - tym bardziej skłaniam się ku przekonaniu, że niezależnie od tego, na czym zależy Mountfordowi, ma to coś wspólnego z pracą twojego kuzyna Cedrika. Leonora popatrzyła na Tristana, z koka wysunęły się jej kosmyki, które teraz powiewały na wietrze - Dlaczego? Tristan przeniósł wzrok na konie, byle tylko nie patrzeć na jej usta. - Musi to być coś, co kupujący dostałby wraz z domem. Myślisz, że gdyby twój wuj chciał sprzedać dom, zaprzątałby sobie głowę uprzątnięciem warsztatu Cedrika? Mam wrażenie, że zupełnie by zapomniano o warsztacie, ale na pewno nie o bibliotece. - Masz rację - zgodziła się Leonora, starając się poskromić niesforne kosmyki. - Gdyby nie wypłynęła ta sprawa z Mountfordem, w ogóle nie pomyślałabym, żeby schodzić do warsztatu. Myślę jednak, że zapominasz o czymś istotnym: gdyby to mnie na czymś zależało i gdybym miała uzasadnione podejrzenia, gdzie może się to znajdować, mogłabym udawać, że chcę kupić dom. Rozumiesz, wtedy mogłabym poprosić, by pokazano mi pokoje, abym mogła zastanowić się nad przebudową i meblami. - Leonora wzruszyła ramionami. - W takiej sytuacji nietrudno byłoby znaleźć chwilę, by się rozejrzeć, a może nawet i coś zabrać. Tristan zastanowił się nad słowami Leonory. - Masz rację. A to z kolei pozostawia nam tę mianowicie możliwość, że cokolwiek to jest, może być ukryte gdzieś w domu. - Tristan zerknął na Leonorę. W domu pełnym ekscentryków - dodał. Popatrzyła na Tristana, uniosła brwi, a potem zadarła nos do góry i popatrzyła przed siebie. Tristan zjawił się w domu Leonory następnego dnia, ignorując jej wątpliwości co do zaproszenia na specjalny pokaz przedpremierowy najnowszej wystawy w Akademii Królewskiej. Rzuciła mu ostre spojrzenie, gdy prowadził ją do środka. - Czy hrabiowie zawsze cieszą się takimi przywilejami? - Tylko ci wyjątkowi - odparł. Uśmiechnęła się, nim zdążyła umknąć wzrokiem. Tristan nie spodziewał się zyskać tak wiele w czasie jednej tylko wycieczki, zawsze uważał, że lepiej sprawdza się taktyka małych kroczków. Tymczasem zaangażował się w ognistą dyskusję o wyższości pejzaży nad portretami. - Ludzie są jak żywi! - Ale widoczki stanowią esencję wsi, esencję Anglii, a ludzie tylko tam funkcjonują. - Nonsens! Tylko popatrz na tego straganiarza. - Leonora wskazała na wspaniały rysunek przedstawiający mężczyznę ze straganiarskim wózkiem. - Jeden rzut oka i od razu doskonale wiesz, skąd pochodzi, wiesz nie tylko, że jest z Londynu ale wiesz nawet, z której jego części. To ludzie uosabiają miejsca. Znajdowali się wśród labiryntu salek, sal i korytarzy galerii. Kątem oka Tristan zauważył grupę zmierzającą 74

do drzwi, po chwili byli już sami. Leonora, nachylająca się, by z bliska przyjrzeć się obrazowi przedstawiającemu wzburzoną rzekę i cały zastęp robotników portowych, niczego nie dostrzegła. Gdy delikatnie pociągnął ją na bok, nie zaprotestowała, podeszli do następnego obrazu - niewyszukanego pejzażu. Leonora chrząknęła, raz jeszcze spojrzała na obraz, a potem na Tristana. - Nie spodziewasz się chyba, że ci uwierzę, iż naprawdę bardziej podoba ci się pusty pejzaż niż obraz pełen ludzi. Jej dłoń spokojnie spoczywała na jego przedramieniu - Leonora mu ufała. A on czuł niespodziewanie ogarniające go pożądanie. Nie próbował go ukryć, nie starał się, by nie dostrzegła go w jego oczach. - Ludzie w ogóle mało mnie interesują - powiedział cicho. - Istnieje tylko jeden obraz ciebie, który chciałbym znów zobaczyć, którego chciałbym znów doświadczyć. Leonora wytrzymała jego spojrzenie, poczuła, że na jej policzki powoli wypływa delikatny rumieniec, jednak nie uciekła wzrokiem. Doskonale wiedziała, o jakim obrazie mówi Tristan - o niej, nagiej i pragnącej, leżącej pod nim. Wstrzymała oddech. - Nie powinieneś tego mówić. - Dlaczego? Przecież to prawda. Tristan poczuł, że Leonora zadrżała. - Coś takiego nigdy więcej już się nie wydarzy, nie zobaczysz więc ponownie tego obrazu. Tristan przyglądał się jej uważnie. Zarówno z pokorą, jak i sporym zaskoczeniem skonstatował, że nie postrzegała go takim, jakim jest naprawdę. Wierzyła i to nie naiwnie, lecz ze sporą dozą przekonania, że jeśli tylko będzie stanowcza, Tristan nie przekroczy granic honoru i nie posiądzie jej już nigdy więcej. Myliła się, ale cenił jej zaufanie na tyle wysoko, by nie próbować nim zachwiać bez potrzeby. Uniósł więc brew i uśmiechając się, powiedział: - Obawiam się, że w tej kwestii raczej się ze sobą nie zgodzimy. Leonora prychnęła, zresztą dokładnie tak, jak przewidział, zadarła nos do góry i podeszła do kolejnego obrazu. Teraz, gdy miała świadomość, że honor nakazuje Tristanowi ją poślubić, wiedziała, że lepiej jeśli ich intymne spotkanie się nie powtórzy. Po co kusić los - na to była zbyt mądra. Nieważne, jak się czuła, będąc z nim. - Oddałbym królestwo za twoje myśli. Zaśmiała się, kręcąc głową. - Moje myśli są zbyt cenne. I zbyt niebezpieczne, pomyślała. - Ile są warte? - Więcej, niż mógłbyś zapłacić. Nie od razu odpowiedział, Leonora zerknęła na niego zaniepokojona. Uchwycił jej spojrzenie. - Jesteś pewna? Już miała zamiar zbyć pytanie śmiechem, ale w ostatniej chwili z oczu Tristana wyczytała prawdziwe znaczenie jego słów. Zdała sobie sprawę, że, jak to się często zdarzało, jego myśli i jej myśli były mniej więcej zbieżne, że Tristan zna jej myśli i że mówił poważnie, twierdząc, że zapłaciłby każdą cenę. Przemierzali muzealną salę coraz wolniej, by wreszcie się zatrzymać. Leonora wzięła głęboki oddech. - Tak. Jestem pewna - odpowiedziała wreszcie. Niezależnie od ceny, jaką mógłby - chciałby zapłacić, nie zamierzała się na to godzić. Minęła dłuższa chwila, gdy stali zwróceni do siebie twarzami. Wreszcie Tristan powiedział po prostu: - Zobaczymy. Leonora uśmiechnęła się swobodnie, towarzysko i znów ruszyli przed siebie. Po pewnym czasie wsiedli do powozu, by udać się do „Gwiazdy i Podwiązki". - Nie byłam tu od lat - przyznała Leonora, siadając przy stole pod oknem. - Ostatni raz chyba w tym roku, gdy stąd wyjechałam. - Poczekała, aż Tristan zamówi herbatę i racuszki i powiedziała: - Muszę przyznać, że trudno mi sobie wyobrazić ciebie jako młodego mężczyznę, który wychodzi w miasto, by się zabawić. - Może dlatego, że nigdy tego nie robiłem. Miałem dwadzieścia lat, gdy wstąpiłem do wojska, mniej więcej od razu po studiach w Oksfordzie. - Wzruszył ramionami. - W mojej rodzinie była to najbardziej pożądana droga: wszyscy mamy coś wspólnego z armią. - Gdzie więc stacjonowałeś? Musiałeś bywać na balach w sąsiednim mieście? Tristan zabawiał ją opowiastkami o wyczynach swoich i swoich kompanów, potem odwrócił role i wyciągnął z Leonory wspomnienia o jej pierwszym sezonie. Miała ich wystarczająco dużo, by móc barwnie opowiadać, jeśli miejscami co nieco ubarwiała, nie dał po sobie poznać, że to zauważył. Potem podzieliła się z nim spostrzeżeniami dotyczącymi towarzystwa, gdy kilka osób przy stoliku obok zaczęło zbierać się do wyjścia, przewracając przy tym krzesło. Leonora rozejrzała się po sali i dzięki spojrzeniom czterech par oczu 75

- trzech dziewcząt i ich matki - zrozumiała, że powodem całego zamieszania z krzesłem było to, że uwaga wszystkich koncentrowała się na niej i na Tristanie. Matka, ubrana zbyt strojnie jak na porę dnia i okoliczności, zacisnęła wargi w wąską linijkę i obrzuciła Leonorę i Tristana wyniosłym spojrzeniem, potem, jak kwoka, otoczyła ramionami swoje kurczęta. - Dziewczęta, wychodzimy! - Dwie z nich posłusznie ruszyły w stronę drzwi, trzecia zaś chwilę dłużej wpatrywała się w Leonorę i Tristana, potem odwróciła się i zapytała świszczącym szeptem, doskonale jednak słyszalnym dla Leonory: - Czy lady Mott wspominała, kiedy będzie ślub? Leonora nie spuszczała wzroku z pleców wychodzących dam. Czuła, że wewnętrznie drży, przypominała sobie wszystko, klatka po klatce. Przeszedł jej dreszcz po plecach, potem poczuła, że robi się jej gorąco. Ogarnął ją gniew, silniejszy niż kiedykolwiek. Powoli odwróciła głowę i napotkała spojrzenie Tristana. W jego oczach nie znalazła ani grama skruchy, nic, co mogłoby go usprawiedliwić, jedyne, co w nich dostrzegła, to proste, jasne, jednoznaczne potwierdzenie. - Ty potworze - powiedziała na wydechu, jej palce ścisnęły się na uszku filiżanki. Oczy Tristana błyszczały. - Nie radziłbym. Tristan nawet nie drgnął, nie zmienił wygodnej pozycji, w której siedział, Leonora wiedziała jednak, jak szybko potrafi się poruszać. Nagle poczuła, że kręci się jej w głowie, że nie może oddychać. Zerwała się z krzesła. - Zabierz mnie stąd. Jej głos drżał, ale Tristan zrobił, o co go prosiła. Wyprowadził ją na zewnątrz. Czuła, że złość chwyta ją za gardło. Uważała go za kogoś, kto nie czuje się w swoim żywiole, gdy otaczają go ludzie z towarzystwa, ale tym razem to ona okazała się ślepa. Tristan uśpił jej czujność do tego stopnia, że była jak owieczka prowadzona przez wilka i to takiego, któremu nawet nie chciało się przebrać za owcę! Zacisnęła zęby, by nie zacząć krzyczeć - krzyczeć na samą siebie. Od samego początku wiedziała kim on jest - nadzwyczaj bezwzględnym mężczyzną. Nagle Leonora zatrzymała się. Panika donikąd jej nie zaprowadzi, nie w przypadku mężczyzny takiego jak Tristan. Musi pomyśleć, zastanowić się, musi działać - ale we właściwy sposób. Cóż więc Tristan zrobił? Co w zasadzie zyskał? I jak Leonora może to teraz zanegować lub odwrócić? Stała spokojnie powoli uspokajając się i zbierając myśli. Nie jest przecież - nie może być - aż tak źle, jak się jej wydaje. Gwałtownie odwróciła się na pięcie i zupełnie jej nie zaskoczyło, gdy zobaczyła Tristana stojącego nie dalej niż metr od niej i patrzącego na nią uważnym wzrokiem. Skupiła na nim spojrzenie. - Czy komukolwiek o nas wspominałeś? - Nie. - Nawet nie drgnęła mu powieka. - Więc ta dziewczyna zwyczajnie... - Leonora nie wiedziała, jak dokończyć zdanie. - Przewidywała przyszłość. Leonora zmrużyła oczy. - A ty doskonale wiedziałeś, że wszyscy będą to robić. Nic nie odpowiedział. Leonora nadal sztyletowała go wzrokiem, gdy zrozumiała, że jeszcze nie wszystko stracone, że Tristanowi nie udało się jeszcze zastawić na nią towarzyskiej pułapki, z której nie mogłaby się wymknąć. Ochłonęła nieco, ale złość nie opuściła jej całkowicie. - To nie jest gra. Minęła dłuższa chwila, nim Tristan powiedział: - Całe życie jest grą. - A ty grasz, by wygrać? Tristan drgnął, poruszył się, po chwili wziął ją za rękę, ku bezgranicznemu zaskoczeniu Leonory przyciągnąl ją do siebie. Poczuła, że tlące się węgielki wybuchają pożarem. Uniósł jej dłoń do ust. Powoli musnął wargami palce, potem wnętrze dłoni, by wreszcie przycisnąć je do nadgarstka. Cały czas patrzył jej w oczy. - To, co jest miedzy tobą i mną, pozostanie między nami. Ale to jest, nie zniknęło. I nie zniknie. Tristan pochylił głowę, Leonora wstrzymała oddech. - Ale ja tego nie chcę. Popatrzył jej w oczy spod długich rzęs i wyszeptał: - Za późno. I pocałował ją. Nazwała go potworem i miała rację. Nie minęło południe następnego dnia, a Leonora już wiedziała, jak to jest być osaczoną. Poprzedniego dnia, gdy Tristan - niech szlag trafi jego arogancję! - wreszcie ją puścił, nie miała już najmniejszych wątpliwości, że właśnie weszli na wojenną ścieżkę. - Nie zamierzam za ciebie wyjść - oświadczyła z taką mocą, na jaką tylko potrafiła się zdobyć, szczególnie 76

biorąc pod uwagę niezbyt sprzyjające okoliczności. Tristan popatrzył na nią, mruknął coś - a w zasadzie warknął - po czym wziął ją za rękę i zaprowadził do powozu. Całą drogę powrotną do domu Leonora była chłodna i milczała, jednak nie dlatego, że nie przychodziły jej do głowy żadne celne uwagi i że nie świerzbił jej język, ale z powodu niechęci, która się między nimi przyczaiła. Musiała zaczekać, aż pomoże jej wysiąść i gdy wreszcie znaleźli się na trotuarze pod domem przy Montrose Place czternaście, utkwiła w nim spojrzenie przymrużonych oczu i zażądała wyjaśnień: - Dlaczego? Dlaczego ja? Daj mi jeden rozsądny argument, dlaczego chcesz się ze mną ożenić. Oczy Tristana błyszczały, gdy pochylał głowę i szeptał: - Pamiętasz obraz, o którym rozmawialiśmy? Leonorę ogarnęła nagła chęć, by się odsunąć. - No i? - Perspektywa podziwiania go każdego ranka i każdej nocy stanowi dla mnie wystarczająco rozsądny argument. Leonora szybko zamrugała, na jej policzkach pojawił się rumieniec. Przez dłuższą chwilę przyglądala się Tristanowi, cały czas miała wrażenie, że jej żołądek zaciska się w węzeł. Zrobiła krok w tył. - Zwariowałeś - powiedziała, odwróciła się na pięcie, pchnęła bramę i szybko odeszła ogrodową ścieżką. Zaproszenia zaczęły nadchodzić wraz z pierwszą poranną pocztą. Jedno czy dwa mogłaby zignorować, ale piętnastu, które przyszły z samego rana, na dodatek od najbardziej wpływowych dam, nie mogła tak po prostu odrzucić. Nie miała pojęcia, jak Tristanowi się to udało, ale jego przekaz był oczywisty - nie uda się jej unikać jego osoby. Albo spotka się z nim na neutralnym gruncie, czyli gdzieś w towarzystwie, albo... Właśnie to „albo" najbardziej ją niepokoiło. Brzmiało zbyt niebezpiecznie i gdy to wreszcie do niej dotarło, zrozumiała, że nieważne, co zrobi Tristan - dopóki będzie uparcie trwała przy słowie "nie", dopóty będzie bezpieczna. Mildred, a wraz z nią Gertie, pojawiły się o czwartej. - Moja droga! - Mildred wpłynęła do saloniku jak biało-czarny galeon. - Odwiedziła mnie lady Holland i nalegała, bym zabrała cię dziś ze sobą na wieczorek towarzyski. - Szeleszcząc suknią Mildred usiadła na szezlongu i popatrzyła na Leonorę płonącymi z przejęcia oczami. - Nie miałam pojęcia, że lord Trentham ma takie koneksje. Leonora powstrzymała się przed nieprzyjemnym mruknięciem. - Ja też o tym nie wiedziałam. - Lady Holland, na miłość boską! - Ten człowiek to potwór! Mildred popatrzyła na nią zaskoczona. - Potwór? Leonora wstała - musiała się czymś zająć, podeszła do kominka i zaczęła chodzić w tę i z powrotem. - Robi to tylko po to - zaczęła wściekle gestykulując - żeby mnie wypłoszyć, jak zwierzę z kryjówki! Wypłoszyć cię... - Mildred wyglądała na zmartwioną. - Moja droga, jesteś pewna, że to na pewno o to chodzi? Leonora odwróciła się i spojrzała najpierw na ciotkę Mildred, potem na Gertie, która stała obok fotela i kiwała głową. - To bardzo prawdopodobne. - Gertie usiadła wreszcie w fotelu. - Jest bezwzględny i apodyktyczny. Lepiej nie wchodzić mu w drogę. - Właśnie tak! - Leonora odczula wielką ulgę znalazł się ktoś, kto uważa tak samo. - Mimo wszystko - ciągnęła Gertie - masz przecież wybór. - Wybór? - Mildred patrzyła to na Leonorę, to na Gertie. - Mam szczerą nadzieję, że nie zamierzasz jej zachęcać, by stanęła w jawnej sprzeczności z tym nieoczekiwanym biegiem wydarzeń? - Jeśli o to chodzi - odparła Gertie zupełnie nieporuszona - zrobi, jak zechce, jak zwykle zresztą. Jednak najważniejsze pytanie, jakie należy tutaj zadać, to czy pozwoli mu rządzić, czy mu się przeciwstawi. - Przeciwstawi? - Leonora zmarszczyła czoło. - Masz na myśli zignorowanie tych wszystkich zaproszeń? Ten pomysł nawet Leonorze wydal się nieco radykalny. Gertie parsknęła. - Oczywiście, że nie. Zrób tak, a wykopiesz swój własny grób. Ale nie ma tez powodu, byś pozwoliła mu myśleć, że może cię do czegokolwiek zmusić. Z mojego punktu widzenia najbardziej wymowną reakcją byłoby przyjęcie najważniejszych zaproszeń z wyraźną radością, poszłabyś tam i dobrze się bawiła. Idź i spotkaj się z nim na sali balowej, a gdy będzie na ciebie naciskał, możesz go odprawić na oczach całego towarzystwa. - Gertie zastukała laseczką. - Zapamiętaj sobie moje słowa! Musisz pokazać, że nie jest wszechmocny, że nie uda mu się postawić na swoim przez takie machinacje - powiedziała z mocą, a jej oczy 77

błyszczały. – Najlepszym sposobem, by mu to uświadomić, to dać mu to, czego rzekomo chce a potem pokazać, że to wcale nie to, czego chciał. Wyraz twarzy ciotki Gertie był bezwstydnie szelmowski, jej pomysł nagle wydal się Leonorze bardzo ciekawy. - Rozumiem, co masz na myśli... - Leonora patrzyła gdzieś daleko w przestrzeń, rozważała różne możliwości. - Dać mu to, co stara się zdobyć, ale... - Skupiła spojrzenie na Gertie. - Ależ oczywiście! Liczba zaproszeń wzrosła do dziewiętnastu. Leonorze niemal kręciło się od tego w głowie. Najpierw patrzyła na Gertie, potem odwróciła się w stronę ciotki Mildred. Na jej twarzy malowała się konsternacja. - Może nim zjawimy się u lady Holland, najpierw przyjmiemy zaproszenie na raut u państwa Carstairsów? Tak też zrobiły. Leonora wykorzystała to spotkanie jako wprawkę, dającą jej okazję, by odświeżyć i udoskonalić towarzyskie umiejętności. Nim wkroczyła na eleganckie pokoje lady Holland, czuła się dużo pewniej. Wiedziała, że dobrze wygląda w jedwabnej sukni w kolorze topazu i z wysoko upiętymi włosami, w jej uszach mieniły się kolczyki z topazami, a na szyi lśniły perły. Podążyła za Mildred i Gertie i przywitała się z lady Holland, która uścisnęła jej dłoń i powitała zwyczajowymi uprzejmościami, nie przestając jej wnikliwe obserwować inteligentnym spojrzeniem. - Rozumiem, że wybierasz się na podbój - zauważyła hrabina. Leonora uniosła lekko brwi i się uśmiechnęła. - Całkiem niezamierzenie, zapewniam panią. Oczy hrabiny otworzyły się szerzej, wyglądała na mocno zaintrygowaną. Leonora uśmiechnęła się szeroko, uniosła wysoko głowę i poszła przed siebie, a konkretnie w stronę, gdzie w salonie pod ścianą rozsiadł się Tristan. Widział ich rozmowę, dostrzegł też zdziwienie lady Holland i rozbawione spojrzenie, które mu rzuciła, gdy Leonora wmieszała się w tłum gości. Zignorował lady Holland i utkwił wzrok w swej ofierze Zjawił się w domu lady Holland zbyt wcześnie, zupełnie nie przejmując się faktem, że hrabina, która zawsze interesowała się jego karierą, bez trudu mogła odgadnąć jego intencje. Minęły kolejne dwie godziny bezczynności i niewypowiedzianej nudy, gdy lady Holland przypominała mu, dlaczego nigdy nie miał poczucia, że coś w życiu przeoczył, w wieku lat dwudziestu zaciągając się do wojska. Teraz, gdy pojawiła się Leonora, miał okazję zająć się własnym życiem. Zaproszenia, które zorganizował dzięki swym rozlicznym kontaktom i znajomościom jego ukochanych cioteczek, umożliwią mu spotykanie Leonory co wieczór przez kilka kolejnych dni, zawsze gdzieś w towarzystwie. Zawsze w miejscu, w którym będzie mógł zbliżyć się do swojego celu. A poza tym, nawet jeśli ta cholerna kobieta nadal będzie mu się opierała, ludzie to zawsze ludzie, więc zaproszenia nadal będą przychodziły, dając Tristanowi sposobność naciskania na Leonorę tak długo, aż się podda. Nie ucieknie mu. Ciotki Leonory usiadły na szezlongu, a Tristan stanął obok niej, jego obecność zniechęciła wielu dżentelmenów. Tristan odkrył, że lady Warsingham w żadnym razie nie jest w towarzystwie osobą nieznaną, w każdym razie na pewno nie wtedy, gdy pojawia się ze swoją bratanicą - W powszechnej opinii Leonora była kobietą, która uparcie i z rozmysłem odmawiała zamążpójścia. Mimo że z powodu wieku nie plasowała się w grupie panien na wydaniu, to jednak jej uroda, pewność siebie i zachowanie sprawiały, że stanowiła wyzwanie. Tristan ukłonił się pozostałym damom, wszystkie obdarzyły go promiennymi uśmiechami. Potem odwrócił się w stronę Leonory. - Panno Carling. Podała mu dłoń. Nie minęła chwila i Leonora zabrała rękę, by przywitać się z parą, która właśnie do nich podeszła. - Leonora! Nie widziałyśmy się całe wieki! - Dobry wieczór, Daphne. Panie Merryweather. - Leonora i brązowowłosa Daphne, dama niezwykłej urody, musnęły się policzkami, potem dłoń Leonory uścisnął mężczyzna, którego karnacja i włosy wyraźnie wskazywały, że jest bratem Daphne. Leonora zerknęła na Tristana i szybko przystąpiła do prezentacji. - Coś podobnego! - zaświeciły się oczy pana Merryweathera. - Słyszałem, że był pan pod Waterloo! - W rzeczy samej - odparł Tristan tak chłodno, jak tylko potrafił, ale Merryweather tego nie dostrzegł. Trajkotał, bez przerwy zadając pytania, które zazwyczaj w takich sytuacjach Tristanowi zadawano, a ten westchnąwszy w duchu, udzielał dobrze przećwiczonych odpowiedzi. Leonora, bardziej wyczulona na zmiany w tonie jego głosu, rzuciła mu zaciekawione spojrzenie, ale potem Daphne o coś ją zapytała i zaczęły rozmawiać. Ucho Tristana natychmiast wyłapało ton Daphne, która założyła, że Leonora zupełnie się Tristanem nie interesuje, jej samej Tristan bardziej się spodobał, mimo że była mężatką. Kątem oka dostrzegł Leonorę patrząca na niego oceniająco, potem pochyliła się w stronę Daphne i powiedziała coś półgłosem... 78

Nagle dostrzegł niebezpieczeństwo. Z premedytacja zacisnął rękę na nadgarstku Leonory i uśmiechając się czarująco do Merryweathera, przesunął się na bok, także i Daphne obdarował uśmiechem, jednocześnie bez zbędnych ceregieli pociągnął ku sobie Leonorę. - Mam nadzieję, że nam wybaczycie, właśnie zauważyłem, że jest tu mój niegdysiejszy dowódca. Muszę złożyć mu wyrazy uszanowania. Zarówno Merryweather, jak i Daphne, uśmiechnęli się i pożegnali. Nim Leonora zdążyła cokolwiek powiedzieć. Tristan ukłonił się im i pociągnął Leonorę w stronę rozbawionego tłumu. Najpierw popatrzyła na twarz Tristana, potem daleko przed siebie. - Byłeś bardzo nieuprzejmy. Nie jesteś czynnym oficerem, nie ma powodu, byś kłaniał się swemu byłemu dowódcy. - Masz rację. Szczególnie, że go tu nie ma. Leonora przymrużyła oczy. - Jesteś nie tylko potworem, ale na dodatek kłamcą. - Skoro już o tym mowa, to myślę, że powinniśmy ustalić pewne zasady: niezależnie od tego, ile czasu spędzimy w towarzystwie - a pragnąłbym dodać, że w tej mierze wszystko zależy od ciebie - to powstrzymasz się od nasyłania na mnie harpii, takich jak na przykład cudowna Daphne. - Ale po co tu jesteś, jeśli nie po to, by wybrać z towarzystwa najlepsze kąski. - Leonora wskazała na zgromadzonychch. - To właśnie robią dżentelmeni. - Bóg jeden wie dlaczego, ja tego nie wiem. A poza tym jestem tu tylko z jednego powodu: w pogoni. Mijał ich właśnie lokaj z tacą, Tristan sięgnął po dwa kieliszki szampana. Jeden z nich podał Leonorze i poprowadził ją w stronę okna, gdzie nie było aż tak tłoczno. Stanął tak, by móc obserwować cały pokój, napił się szampana i ciągnął przerwany wątek: - Możesz grać w tę grę, jeśli tylko masz na to ochotę, ale jeśli masz jakikolwiek instynkt zachowawczy, to zadbasz, by toczyła się tylko między nami, bez angażowania osób trzecich - popatrzył jej w oczy - nieważne, kobiet czy mężczyzn. Leonora zastanowiła się chwilę nad jego słowami. - Czy to groźba? - zapytała, jakby zupełnie nie poruszyły jej słowa Tristana. Popatrzył jej w oczy, szczere i niewinne. - Nie. - Kieliszkiem lekko stuknął w kieliszek Leonory. - To obietnica. Napił się szampana i patrzył na Leonorę, która aż płonęła z furii. Udało się jej jednak opanować, zmusiła się, by znów skosztować musującego napoju i obojętnym spojrzeniem obserwować tłum gości. Po chwili odstawiła kieliszek. - Nie możesz tak po prostu przyjść i przejąć nade mną władzy. - Nie chcę przejmować nad tobą władzy, chcę cię w łóżku. Takie słowa mogłyby kosztować go kilka zgorszonych spojrzeń, ale na szczęście nikt nie stal na tyle blisko, by go usłyszeć. Rumieniec na twarzy Leonory zniknął po chwili, wytrzymała jego spojrzenie. - To jest akurat coś, czego nie możesz dostać. Tristan milczał przez chwilę, potem popatrzył na Leonorę, unosząc brew. - Zobaczymy. Leonora znów sięgnęła po kieliszek, potem jej spojrzenie powędrowało gdzieś obok. - Panna Carling! Na Jowisza! Cieszę się że panią widzę. Minęły całe lata. Leonora uśmiechnęła się i wyciągnęła dłoń. - Lord Montacute. Mnie także jest bardzo miło i ma pan rację, minęło wiele lat. Chciałabym przedstawić pana lordowi Trenthamowi. - Ależ tak! Oczywiście! - Panowie uścisnęli sobie dłonie. - Znałem pańskiego ojca, stryjecznego wuja zresztą też. To był gagatek! - Nie inaczej. Leonora pamiętała o swoim celu i szybko zapytała: - Czy jest tutaj lady Montacute? - Tak, gdzieś tu jest - odparł ogólnikowo lord Montacute. Leonora nadawała ton rozmowie, krzyżując plany Tristanowi za każdym razem, gdy próbował studzić jej entuzjazm, studzenie dobrego humoru lorda Montecute'a było poza zasięgiem towarzyskich talentów Tristana. Leonora nie przestawała też obserwować tłumu gości, szukając kolejnych korzystnych dla siebie sposobności. Niezwykle przyjemne okazało się odkrycie, że nie straciła zdolności zwracania na siebie uwagi mężczyzn jednym tylko uśmiechem. W ciągu kilku chwil znalazło się przy niej kilku dżentelmenów, z każdym z nich mogła swobodnie rozmawiać. Ludzie, którzy spotykali się na przyjęciach u lady Holland, byli znani z dowcipu i ciętego języka. Błyskotliwe uwagi tu, małe złośliwości tam - zabawa wyraźnie się rozkręcała. 79

Leonora starała się ukryć przed Tristanem uśmiech, który mógłby zbyt wiele mu powiedzieć. Zajęty był rozmową, w którą wciągnął go pan Hunt, a która dotyczyła wszystkiego, co wiązało się z prasą popularną. Leonora stała obok i to właśnie ona kierowała konwersacją, dbając, by dyskusja nie traciła na sile. Podeszła także do nich lady Holland, stanęła obok Leonory i popatrzywszy na nią, powiedziała: - Jesteś bardzo utalentowaną osóbką, moja droga. Poklepała ją delikatnie po ramieniu, spojrzała na Tristana, by potem znów przenieść wzrok na Leonorę i wreszcie odejść. Utalentowaną? W czym? W trzymaniu wilka na dystans? - zastanawiała się Leonora. Nim rozmowy w ich grupie przygasły, goście zaczęli się rozchodzić, niechętnie się rozdzielili, dżentelmeni z ociąganiem wracali do swoich żon. Znów została sama z Tristanem. Jego oczy błyszczały. Leonora uniosła brew i odwróciła się w stronę czekających na nią ciotek Mildred i Gertie. - Nie bądź hipokrytą, wiem, że dobrze się bawiłeś. Mruknął coś pod nosem. Gdy przemierzała pokój, idąc w stronę Mildred i Gertie, nie musiała się odwracać, by wiedzieć, że za nią podąża. Zachował się, jeśli nie czarująco, to na pewno poprawnie i odprowadził je do powozu. Najpierw pomógł wsiąść starszym paniom, potem odwrócił się do Leonory, z rozmysłem stając tak, by zagrodzić jej drogę. Wziął ją za rękę i popatrzył w oczy. - Nie myśl, że jutro uda ci się powtórzyć tę samą sztuczkę - powiedział i pomógł jej wsiąść. Trzymając jedną nogę na stopniu powozu, Leonora odwróciła głowę, nawet w półmroku Tristan rozpoznał wyzwanie, jakie mu rzuciła. - Ty wybrałeś miejsce potyczki, ja więc wybiorę broń - powiedziała i pochyliwszy głowę, szybko wsiadła do powozu.

Rozdział 11 Następnego ranka przy śniadaniu Leonora zastanawiała się nad kalendarzem towarzyskich spotkań, teraz miała znacznie więcej wypełnionych wieczorów niż jeszcze trzy dni temu. Poprzedniego dnia, gdy wracali z przyjęcia u lady Holland i wysiadali z powozu, ciotka Mildred przypomniała jej: - To ty wybierasz. Chrupiąc tost, Leonora rozważała różne możliwości. Mimo że sezon jeszcze na dobre się nie zaczął, tego wieczora byli zaproszeni na dwa bale, jeden z nich w Colchester House w Mayfair był ważnym wydarzeniem towarzyskim, drugi zaś, mniejszy i z pewnością mniej oficjalny miał się odbyć w domu państwa Masseyów w Chelsea. Tristan z pewnością założy, że Leonora zjawi się w Colchester House, będzie na nią czekał, tak samo jak wczoraj wieczorem u lady Holland. Leonora poszła do saloniku, by szybko napisać liścik do Mildred i Gestie, informując je, że wieczorem ma ochotę odwiedzić Masseyów. Bezzwłocznie nakreśliła kilka słów i zaraz przekazała liścik lokajowi, by go dostarczył. Miała nadzieję, że w tym przypadku nieobecność Tristana dobrze na nią wpłynie. Pomijając już fakt, że jej nieobecność na pewno go zirytuje, to Tristan, pozostawiony sam sobie zapewne zawiesi oko na jakiejś innej damie. Po chwili w salonie zjawił się lokaj, któremu wręczyła liścik do Mildred i Gertie, potem starała się skierować myśli ku ważniejszym sprawom. Biorąc pod uwagę upartą odmowę, naiwnością byłoby myśleć, że Tristan nadal będzie zainteresowany pomaganiem jej w sprawie Montgomery'ego Mountforda, próbowała wyobrazić sobie sytuację, w której Tristan traci zainteresowanie tym problemem i odwołuje swoich ludzi, którzy obserwują jej dom. Ale jakoś nie potrafiła. Bez względu na ich wzajemne relacje wiedziała, że nie zostawiłby jej z tym problemem samej. Zostaną niepisanymi partnerami tak długo, aż rozwiążą zagadkę, wypadało więc w tej kwestii na Tristana nie naciskać. Nie spodziewała się otrzymać odpowiedzi na listy wysłane do przyjaciół Cedrika jeszcze przez kilka dni. Cóż więc innego mogła zrobić? Sugestia Tristana, jakoby to właśnie warsztat Cedrika miał być celem Mountforda, była uderzeniem we właściwą strunę. Oprócz listów do Cedrika było tam jeszcze ponad dwadzieścia ksiąg rachunkowych i dzienników. Leonora przyniosła je do saloniku, leżały teraz w pokoju. Zerkając na nie, przypomniała sobie równe, staranne, nieco już wyblakłe pismo nieżyjącego kuzyna. Poszła na górę, by rozejrzeć się po dawnej sypialni Cedrika, w której teraz wszystko pokryte było grubą warstwą kurzu. Zaraz posłała służbę, by uprzątnęła pokój. Tymczasem zdecydowała się przeglądaniem dzienników Cedrika. Przed wieczorem nie udało jej się znaleźć nic szczególnego, może poza przepisem na miksturę na usuwanie plam z porcelany, trudno uwierzyć, by Mountford i tajemniczy nieznajomy szukali właśnie tego. Odłożyła dzienniki na bok i poszła się przebrać. 80

Dom państwa Masseyów był wiekową willą stojącą nad brzegiem rzeki. Boazerię i belki sufitowe wykonano z ciemnego drewna najwyższej jakości, mrok w pomieszczeniach rozpraszały liczne lampy: kandelabry, kinkiety i porozstawiane wszędzie lichtarze. Duże, połączone ze sobą pokoje doskonale nadawały się na mniej oficjalne przyjęcia. Niewielka grupa muzyków ulokowała się w najdalszym końcu jadalni chwilowo przekształconej w miejsce do tańczenia. Przywitawszy się z gospodynią w holu, Leonora przeszła do salonu, cały czas tłumaczyła sobie, że będzie się dobrze bawiła, że nuda spowodowana brakiem celu tym razem nie popsuje jej wieczoru, gdyż teraz miała swój cel. Niestety dobra zabawa z dżentelmenami, gdy nie było w pobliżu obserwującego ją Tristana, okazała się nie taka prosta, równie trudno było Leonorze przekonać samą siebie, że i bez niego mogła wiele zyskać. Odziana w jedwabną suknię w kolorze głębokiego błękitu, jakiej żadna niezamężna młoda dama nigdy by nie włożyła, nie miała specjalnej ochoty na rozmowy, postanowiła więc, że będzie tańczyć. Zostawiła ciotki Mildred i Gertie w towarzystwie innych pań, a sama witała się to z tym, to z tamtym, lecz przy nikim nie zatrzymywała się na dłużej. Przyglądając się obecnym, zastanawiała się, który z dżentelmenów... Wokół dłoni poczuła nagle szorstkie palce. Jej zmysły natychmiast jej podpowiedziały, kto stoi tuż obok, nim zdążyła się odwrócić i spojrzeć. - Dobry wieczór. - Patrząc Leonorze w oczy, Tristan uniósł jej dłoń do pocałunku. - Miałabyś ochotę zatańczyć? Ton jego głosu w przedziwny sposób ją ożywił, poczuła ogarniającą ją falę przyjemnego wyczekiwania. - Ja... - Spojrzała przed siebie, na morze głów, na gości czekających na pierwsze takty. - Tak? Leonora uśmiechnęła się bezwiednie, uniosła brodę. - Czemu nie? To musiał być walc. W chwili, gdy Tristan wziął ją w ramiona, wiedziała, że wpadła w tarapaty. Dzielnie starała się zapanować nad swym ciałem, reagującym na jego bliskość, na jego siłę, na jego dłoń, którą czuła na plecach przez jedwabną materię sukni. Gorączkowo szukała czegoś, na czym mogłaby się skupić. Pociemniały jej oczy. - Myślałam, że wybierzesz się na bal do Colchesterów. Tristanowi drgnęły kąciki ust. - Wiedziałem, że tu będziesz - powiedział. - Uwierz mi, jestem bardzo zadowolony z wyboru, którego dokonałaś. Gdyby byli u Colchesterów i tańczyli walca w ich ogromnej sali balowej, Tristan nie mógłby trzymać jej tak mocno i blisko siebie, tak władczo splatać palców z jej palcami, ani przytulać jej tak bezwstydnie, że spotykały się ich biodra. Tutaj parkiet pełen był wirujących w tańcu par, zajętych sobą, oczarowanych chwilą. Pod ścianami nie było miejsca dla starszych dam, obserwujących uważnie wszystko i wszystkich wokół i tylko czychających na sposobność, by wyrazić dezaprobatę. Tristan zastanawiał się, czy Leonora zdaje sobie sprawę, jak płoną jej oczy. I czy zdaje sobie sprawę jak to wszystko na niego działa. Wiedział, że nie. A to tylko pogarszało sprawę i sprawiało mu niemal fizyczny ból. Od kilku dni ten ból się nasilał, był jak dręczące cierpienie, któremu nigdy wcześniej nie musiał stawiać czoła. Wcześniej zawsze wiedział, jak może sobie ulżyć. Ale teraz... Każdym zmysłem koncentrował się na Leonorze na ruchach jej smukłego ciała w jego ramionach, na obietnicy jaką dawało emanujące od niej ciepło, na ulotnych kuszących dotknięciach, które były dla niego jak tortura, na namiętności, którą Leonora zdawała się negować. Na to ostatnie nie miał zamiaru jej pozwolić. Muzyka ucichła, Tristan musiał się zatrzymać, musiał ją wypuścić z objęć, zrobił to niechętnie, co zresztą Leonora zauważyła. Odchrząknęła i wygładziła suknię. - Dziękuję. - Rozejrzała się po sali. - Teraz... - Nie marnuj czasu na wymyślanie czegokolwiek, na przykład, że wzbudzisz zainteresowanie innego dżentelmena, by z tobą zatańczył. Gdy ja jestem obok, nie będziesz tańczyła z nikim innym. - Słucham? Naprawdę nie mogła uwierzyć własnym uszom. Stanowcze spojrzenie Tristana nie dawało jej żadnych złudzeń. - Mam powtórzyć? - Nie! Chcę zapomnieć, że w ogóle kiedykolwiek usłyszałam coś równie impertynenckiego! Narastający w Leonorze gniew zdawał się mu zupełnie obojętny. - To nie jest najmądrzejsze rozwiązanie.

81

Leonora poczuła, że ogarnia ją coraz większa złość. Zebrała wszystkie pokłady wyniosłości, jakie tylko potrafiła w sobie znaleźć i uniosła wysoko głowę. - Wybacz mi na moment... - Nie - Na łokciu Leonory zamknął się stalowy uścisk jego dłoni. Tristan ruchem głowy wskazał na drugą stronę sali. - Widzisz tamte drzwi? Teraz właśnie tam pójdziemy. Wyraźnie artykułując każde słowo, oświadczyła: - Rozumiem, że masz wielkie doświadczenie towarzyskie, ale... - Towarzystwo śmiertelnie mnie nudzi. – Spojrzał na nią z góry i zaczął niemal niezauważenie, lecz konsekwentnie, prowadzić ją w stronę owych zamkniętych drzwi. - Nie zamierzam więc zwracać większej uwagi na to, co o mnie myślą inni. Serce Leonory biło jak oszalałe. Popatrzyła w zimne oczy Tristana i zdała sobie sprawę, że nie igra z wilkiem, lecz ze wściekłym wilkiem, takim, który nie uznaje żadnych reguł poza tymi, które sam ustanowił. - Nie możesz tak zwyczajnie... Mnie uprowadzić, porwać... Zaparło jej dech w piersi, gdy z jego oczu wyczytała, jakie miał zamiary. - Myślę, że powinniśmy znaleźć miejsce, gdzie na osobności będziemy mogli porozmawiać o charakterze naszego związku. Już kilkakrotnie zdarzyło się jej być z nim na osobności, więc i teraz nie powinna się tym denerwować, a jednak wyobraźnia podsuwała jej najgorsze scenariusze, co niezmiernie ją irytowało. Więc solennie sobie obiecała, że zaraz nad sobą zapanuje. - Dobrze, zgadzam się. Najwyraźniej musimy omówić nasze jakże różne poglądy i wyjaśnić sobie pewne sprawy. Tristan otworzył drzwi, wyszli na długi korytarz biegnący wzdłuż pokoi gościnnych, który był na tyle szeroki, że dwie osoby mogły swobodnie iść obok siebie. Jedną ze ścian stanowiły głównie okna wychodzące na ogrody należące do posiadłości. Światło księżyca oświetlało wnętrze na tyle, że można było rozpoznać sprzęty i osoby. Gdy Tristan zamknął za nimi drzwi, znaleźli się w innym świecie, pełnym srebrnej poświaty. Puścił łokieć Leonory, służył jej ramieniem, lecz udawała, że tego nie dostrzega. Szła wolno przed siebie - Najważniejsza rzecz, jaką musimy omówić... - Urwała, gdy poczuła na swych palcach zaborcze dłonie Tristana. Zatrzymała się. - A to właśnie - zaczęła ponownie - jest najlepszy przykład sprawy, którą musimy omówić. Nie możesz tak po prostu brać mnie za rękę, chwytać mnie, kiedy tylko masz na to ochotę, jakbym w jakiś sposób do ciebie należała. - Należysz do mnie. - Popatrzyła na niego zaskoczona. - Słucham? - Należysz. Do mnie. Jak przyjemnie było powiedzieć te słowa, zdawały się pozytywnie oddziaływać na rzeczywistość. Leonora szeroko otworzyła oczy, a Tristan mówił dalej: - Oddałaś mi się i nieważne, co ci się wtedy wydawało. Sama mi to zaproponowałaś. A ja twoją propozycję przyjąłem. Teraz jesteś moja. Usta Leonory zacisnęły się, jej oczy płonęły. - To wcale nie było tak! A teraz ty. Bóg jeden wie dlaczego, błędnie interpretujesz to, co się wydarzyło. Nie odezwała się więcej ani słowem. - Będziesz musiała bardziej się postarać, by mnie przekonać, że ty pode mną, naga, to tylko wytwór mojej wyobraźni. Zacisnęła zęby. - Powiedziałam, że błędnie interpretujesz wydarzenia, a nie że je sobie wymyślasz. - Aha, więc przyznajesz, że faktycznie... - To, co się wydarzyło - wtrąciła się Leonora – to jak sam doskonale wiesz, jedynie tyle, że spędziliśmy ze sobą przyjemne godziny. - Z tego, co pamiętam, to błagałaś mnie, bym... pozbawił cię cnoty. Nawet w słabym świetle zauważył, że Leonora się zarumieniła, skinęła głową. Ruszyła wzdłuż korytarza, Tristan szedł tuż obok, nie puszczając jej ręki. Leonora milczała dłuższą chwilę, potem wzięła głęboki oddech i Tristan już wiedział, że przynajmniej częściowo wytłumaczy mu swój punkt widzenia. - Musisz zrozumieć i przyjąć do wiadomości, że nie chcę wychodzić za mąż, ani za ciebie, ani za nikogo innego. Stan małżeński zupełnie mnie nie pociąga. To, co się wydarzyło między nami - Leonora uniosła głowę i spojrzała daleko przed siebie - zdarzyło się tylko i wyłącznie dlatego, że chciałam się dowiedzieć, jak to jest, chciałam tego doświadczyć. I pomyślałam, że wybranie ciebie na nauczyciela będzie rozsądnym wyborem. - Dlaczego tak uważałaś? 82

- Byliśmy dla siebie atrakcyjni. To było oczywiste, to było między nami. Doskonale wiesz, że tak. - Tak - odparł. Teraz zaczynał rozumieć... Zatrzymał się. Leonora także, popatrzyła mu w oczy. - Rozumiesz więc, prawda? Chciałam poznać... Doświadczyć... Nic poza tym. I tylko raz. - I to już wszystko? To koniec? - Pokiwała głową. - Tak. Patrzył na nią przez dłuższą chwilę, potem powiedział cicho: - Wtedy, w łóżku, w moim domu przy Montrose Place, ostrzegałem cię, że może się pomyliłaś? Uniosła lekko głowę i spokojnym głosem odparła: - Wtedy, gdy uważałeś, że musisz się ze mną ożenić. - Ja wiem, że muszę się z tobą ożenić, ale nie w tym rzecz. - Więc w czym? Udało mu się zachować beznamiętny wyraz twarzy. - Wspominałaś, że byliśmy dla siebie atrakcyjni. Czy tak już nie jest? - Jest, ale to minie, doskonale wiesz, że tak się stanie... - Leonora urwała, bo Tristan przecząco pokręcił głową. - Nigdy o niczym podobnym nie słyszałem. - Rozumiem, że to jeszcze nie przyblakło, ale doskonale wiesz, że żaden dżentelmen nie interesuje się zbyt długo tylko jedną kobietą. Za kilka tygodni, gdy tylko uda nam się zidentyfikować Mountforda i nie będziesz mnie już codziennie widywał, szybko o mnie zapomnisz. Tristan pozwolił, by na dłuższą chwilę zapadło między nimi milczenie, wreszcie zapytał: - A jeśli nie? Już otwierała usta, by po raz kolejny powtórzyć, że tak, że o niej zapomni, ale nie pozwolił jej na to. Podszedł bliżej, napierając na nią tak, że musiała przesunąć się pod okno. Natychmiast też wybuchło między nimi pożądanie. Oddychała coraz szybciej. Jej ręce same się uniosły, by znaleźć się na ramionach Tristana, przymknęła powieki. - Jesteśmy nawzajem dla siebie atrakcyjni i to się nie zmieniło ani na jotę. Wręcz przeciwnie, to narasta, jest coraz silniejsze. Ty mówisz, że to przeminie, ja mówię, że nie. Ja jestem przekonany, że mam rację i ty jesteś przekonana, że masz rację. Ty chcesz to omówić, a ja jestem gotów na pewne ustępstwa... Leonorze zakręciło się w głowie. Słowa Tristana były przekonujące. Jego usta lekko jak dotyk motyla musnęły jej skroń. - Jakie ustępstwa? Jeśli przestaniemy być dla siebie atrakcyjni, pozwolę ci odejść. Ale nim to się stanie, należysz do mnie. Leonora poczuła dreszcz przechodzący jej po plecach. - Należę do ciebie... Co to oznacza? - Właśnie to, o czym pomyślałaś. Byliśmy już kochankami i nadal nimi jesteśmy. - Usta Tristana powędrowały niżej, by musnąć jej szyję. - Pozostaniemy kochankami do chwili, gdy przestaniemy być dla siebie atrakcyjni. Jeśli potrwa to dłużej niż miesiąc, a jestem przekonany, że tak właśnie będzie, pobierzemy się. - Miesiąc? - Bliskość Tristana osłabiała jej wolę. - Będę cię uwodził przez miesiąc, nie dłużej. Leonora starała się skupić. - A jeśli przestaniemy być dla siebie atrakcyjni, nawet jeśli ta atrakcyjność niezupełnie zniknie, lecz w ciągu miesiąca nieco przyblaknie, zgodzisz się, że nie ma powodu, byśmy się pobierali? - Tak. - Usta Tristana powędrowały ku ustom Leonory, jej niepokorne zmysły znów zadrżały. - Zgadzasz się? Zawahała się, przyszła tu, by mogli sobie wyjaśnić, co się między nimi dzieje. Propozycja Tristana wydawała się rozsądnym rozwiązaniem. - Tak - powiedziała, skinąwszy głową. Westchnęła bezgłośnie, jej zmysły budziły się jak pączki kwiatów w wiosennym słońcu. Napawali się swoją obecnością i wzajemnym pożądaniem. To minie, doskonale o tym wiedziała, nie miała najmniejszych nawet wątpliwości. Teraz może wszystko bardziej odczuwała, ale po prostu dlatego, że wszystko to, przynajmniej dla niej, było zupełnie nowe. Tylko dlatego. Lecz na razie... Może więcej się uczyć, więcej zrozumieć. Zagłębiać się w to, choć trochę. Przesunęła ręce wyżej i zaplotła je Tristanowi na szyi, rozchyliła dla niego usta, poddała mu się, czując ogarniające ich oboje uzależniające ciepło. Objął ją mocno w talii, całował zapamiętale, ich języki zmagały się ze sobą, pieściły, badały, domagały się coraz więcej i więcej. Pożądanie płonęło. Miała wrażenie, że świat się kończy, a wszystko wokół płonie. Nagle Tristan przerwał pocałunek, by wyszeptać: 83

- Musimy znaleźć jakąś sypialnię. Leonorze kręciło się w głowie, nie mogła się skupić, choć bardzo się starała. - Dlaczego? - Bo chcę cię sobą wypełnić i wiem, że i ty tego pragniesz. Uspokoiła się na tyle, by myśleć, mimo pożądania, które odczuwała każdą cząstką ciała. Na tyle, by zrozumieć. - Wszędzie jest zbyt niebezpiecznie! Coraz silniej odczuwała pustkę, którą Tristan może wypełnić i wypełni. Desperacko pragnęła po kolejny doświadczyć tej przyjemności. Wysunęła się z jego ramion. - Nie, nie możemy. Popatrzył na nią zaskoczony. - Owszem, możemy. - Wypowiedział te słowa z tak oczywistym przekonaniem, jakby chodziło o spacer. Zrozumiała, że nie ma najmniejszych szans, by się z nim spierać i by go przekonać, nigdy nie potrafiła kłamać. Nim Tristan zdążył chwycić ją za nadgarstek, jak to miał w zwyczaju, odwróciła się i mu umknęła. Pobiegł za nią, skręciła więc gwałtownie i otworzyła pierwsze z brzegu drzwi. - Och - jęknęła zaskoczona. Zachwiała się i zatrzymała gwałtownie w progu składziku z bielizną sąsiadującego z jadalnią. Na półkach biegnących wzdłuż wszystkich ścian leżały równo poukładane stosiki obrusów i serwetek, a na końcu niewielkiego pomieszczenia znajdowała się szeroka ława, której używano do składania pościeli. Nim zdążyła się odwrócić, Tristan stał już za jej plecami, w drzwiach, blokując jej drogę ucieczki. - Doskonały wybór - mruknął zadowolony. Popchnął ją lekko w przód. I zamknął za nimi drzwi. Następnego ranka pijąc przy śniadaniu herbatę, obiecała sobie solennie, że już nigdy nie będzie tak słaba i uległa - nie w ciągu miesiąca, który Tristan im wyznaczył. Wczorajszej nocy odprowadził ją wreszcie z powrotem do sali balowej, był niezwykle zadowolony z siebie, po męsku czarujący i zachowywał się przy tym tak, jakby Leonora była jego własnością, co jak zwykle niezmiernie ją irytowało. Podejrzewała bowiem, iż jego pewność siebie wynika z głęboko zakorzenionego przekonania, że Leonora uzna kochanie się z nim za tak uzależniające, iż bez mrugnięcia okiem zgodzi się go poślubić. Czas pokaże, jak bardzo się myli, a tymczasem wypada być nieco ostrożniejszą. Przecież wczoraj wieczorem nie zamierzała mu się oddać, nie mówiąc już o tym, że nie zamierzała tego robić dwukrotnie. Mimo wszystko jednak sporo się nauczyła, zebrała nowe doświadczenia. Biorąc pod uwagę warunki ich umowy, nie miała się czego obawiać: przecież ten impuls, fizyczne pragnienie, które ich ku sobie popycha, wreszcie zniknie, a sporadyczne chwile słabości to nic takiego. Poza kwestią dziecka. Zastanawiała się nad tym sięgając po kolejny tost. Zaskoczyła ją początkowo jej gwałtowna reakcja na samą myśl, że mogłaby być w ciąży. Nie tego oczekiwała. Skrzywiła się, czekała, aż zdrowy rozsądek ją uspokoi. Wreszcie przyznała, że jej związek z Trenthamem to jedynie lekcje, poznawanie rzeczy, o których wcześniej nie miała pojęcia. Których istnienia nawet nie podejrzewała. Przez kilka następnych dni zajęta była przeglądaniem dzienników Cedrika i zajmowaniem się wujem Humphreyem, Jeremym i codziennymi sprawami domu. Jednak wieczorami... Zaczęła się czuć jak wieczny Kopciuszek, chadzając z balu na bal i każdej nocy nieuchronnie znajdując się w ramionach swego księcia - niezwykle przystojnego, silnego księcia, któremu zawsze, mimo jej usilnych postanowień, udawało się zwalić ją z nóg... i zaprowadzić w jakieś ustronne miejsce, gdzie mogli rozpalać swoje zmysły. Zwycięstwo Tristana było oszałamiające, Leonora nie miała pojęcia, jak mu się to udało. Nawet wtedy, gdy unikała najlepszych balów i przyjęć, w jakiś przedziwny sposób Tristan zawsze materializował się u jej boku w chwili, gdy tylko przekraczała próg sali. Domy, w których bywali, Tristan zdawał się znać doskonale, a układ pokoi i wszelkich pomieszczeń do tego stopnia, że graniczyło to niemal z cudem. Leonora spędziła w domach ludzi z towarzystwa znacznie więcej czasu niż on, ale to Tristan zawsze prowadził ją do niewielkich saloników, odosobnionych bibliotek i gabinetów lub oranżerii. Pod koniec tygodnia czuła się osaczona. Zaczęła zdawać sobie sprawę, że może nie doceniła tego, co ich łączy, albo co gorsza, pomyliła się w ocenie samego Tristana.

84

Rozdział 12 Niewiele było rzeczy dotyczących organizowania siatki informatorów, których Tristan by nie wiedział. Woźnica lady Warsingham nie dostrzegał problemu w przekazywaniu miejscowym zamiataczom ulic informacji dotyczących rzeczy, których mają się dowiedzieć, a które to zapytania kazano mu im przekazywać każdego wieczora, w południe zaś jeden z lokajów Tristana wychodził, by spotkać się z zamiataczami i wrócić do Tristana z wieściami. Służba w jego własnym domu także okazała się świetnym źródłem informacji, donoszącym o wszelkich szczegółach dotyczących domów, które Leonora zdecydowała się zaszczycić swoja obecnością. Gasthorpe zaś sam przejął inicjatywę i zapewnił mu istotne kontakty. Toby, chłopak na posyłki Carlingów, zamieszkiwał w kuchni domu numer czternaście przy Montrose Place, więc był wtajemniczony w codzienne sprawy i zamiary swojej pani i panów. Chłopak zawsze chętnie słuchał opowieści byłego żołnierza, a w zamian zupełnie nieświadomie zapewniał Tristanowi najświeższe informacje o codziennych zajęciach Leonory. Tamtego wieczora zdecydowała się wziąć udział w przyjęciu u markizy Huntly. Tristan zjawił się w domu gospodyni kilka minut przed rodziną Warsinghamów. Lady Huntly przywitała się z Tristanem, a jej oczy dziwnie błyszczały. - Jak rozumiem - zaczęła - jest pan zainteresowany panną Carling? Popatrzył na nią zaskoczony. - Bardzo zainteresowany. - W takim razie muszę pana ostrzec, że spodziewam się na przyjęciu wielu moich bratanków. - Lady Huntly poklepała Tristana po ramieniu. - Będzie pan wiedział, co zrobić z tą informacją. Tristan pochylił głowę i odszedł w kierunku tłumu gości. Bratankowie? Zamierzał poszukać Ethelredy i Millicent, które z pewnością były gdzieś tutaj, by poprosić o wyjaśnienia, ale przypomniał sobie, że lady Huntly pochodzi przecież z rodziny Cynsterów. Klnąc pod nosem, zrobił natychmiastowy zwrot w tył i stanął obok głównego wejścia. Leonora zjawiła się kilka minut później. Tristan chwycił ją za rękę, gdy tylko opuściła kolejkę osób witających się z gospodarzami. Popatrzyła na niego, unosząc brwi, Tristan zauważył, że w głowie przygotowuje sobie odpowiedni komentarz dotyczący jego jawnej zaborczości. Ścisnął jej palce. Nim nasze ciotki usadzą się wygodnie, my możemy w tym czasie zatańczyć. - Ale tylko zatańczyć - zaznaczyła. Było to ostrzeżenie, na które nie miał zamiaru zwracać uwagi. Razem odprowadzili ciotki do kilku szezlongów, gdzie zebrało się już wiele starszych dam. - Dobry wieczór, Mildred - odezwała się starsza dama, po królewsku skinąwszy głową. Lady Warsingham także kiwnęła głową. - Lady Osbaldestone, z pewnością pamięta pani moją bratanicę, pannę Carling? Starsza pani, wciąż na swój sposób urodziwa, ale o przerażająco ostrym spojrzeniu czarnych oczu, z uwagą przyglądała się Leonorze. - Oczywiście, że cię pamiętam, panienko, ale nie masz już teraz żadnego interesu, by nadal pozostawać panną. - Jej spojrzenie przeniosło się na Tristana. - A to kto? Lady Warsingham dokonała prezentacji. - Cóż, możemy mieć tylko nadzieję, że uda się panu sprawić, by panna Carling zmieniła zdanie. Tańce są tam. - Wskazała laseczką w stronę sali, gdzie wirowało już kilka par. Tristan doskonale zrozumiał, co lady Osbaldestone ma na myśli. - Zechcą nam panie wybaczyć? - zapytał i nie czekając na pozwolenie, pociągnął Leonorę za sobą. Gdy zatrzymali się w zakończonym łukiem wejściu do sali tanecznej, zapytał: - Kim jest ta lady Osbaldestone? - Największy postrach towarzystwa. Nie zważaj na nią. - Leonora przyjrzała się tańczącym. - I ostrzegam cię, dziś wieczorem będziemy tylko tańczyć. Tristan nie odpowiedział, wziął ją za rękę i poprowadził na parkiet, już po chwili wirowali w walcu. Było jeszcze zbyt wcześnie, by podstępem wywabić ją do niewielkiego saloniku, którego okna wychodziły na ogrody za domem. Gdy Leonora przyznała się, że jest spragniona, natychmiast poszedł po dwa kieliszki szampana. Napoje serwowano w pokoju sąsiadującym z sala balową, Tristana nie było tylko chwilę, lecz gdy wrócił, zastał Leonorę pogrążoną w rozmowie z wysokim, czarnowłosym mężczyzną, w którym rozpoznał Diabła Cynstera. Tristan zaklął szpetnie pod nosem i do nich podszedł, Cynster nie był zachwycony tym faktem. - Dobry wieczór - przywitał się Tristan, podając Leonorze kieliszek, Cynster także się ukłonił, a jego 85

spojrzenie jakby się wyostrzyło. Pierwszą rzeczą, która najbardziej rzucała się w oczy, było to, że Trentham i Cynster są do siebie bardzo podobni i to nie tylko pod względem wzrostu, szerokich ramion i elegancji, ale także charakteru i temperamentu. Minęła dłuższa chwila, nim obaj przyjęli ten fakt do wiadomości, Cynster wyciągnął rękę. - St. Ives. Ciotka wspominała, że był pan pod Waterloo? Panowie uścisnęli sobie dłonie, Tristan przytaknął. - Trentham, choć wtedy jeszcze tak się nie nazywałem. Tristan dość rozpaczliwie zastanawiał się, jak ma odpowiedzieć na pytania, które nieuchronnie padną. Dużo słyszał o zaangażowaniu Cynsterów w ostatnie kampanie: dość, by wiedzieć, że St. Ives mógł bez trudu się zorientować, iż Tristan, jak to miał w zwyczaju, odpowiada niejasno. St. Ives patrzył na niego oceniająco. W którym pułku pan służył? W Gwardii Królewskiej. - Tristan celowo unikał bardziej szczegółowych odpowiedzi. Wytrzymał chłodne spojrzenie i powiedział cicho: - A pan, z tego co pamiętam, był w ciężkiej kawalerii. Razem z kilkoma kuzynami wyswobodził pan pluton Cullena na prawym skrzydle. St. Ives znieruchomiał, zamrugał zaskoczony, a potem na jego twarzy pojawił się uśmiech. - Tak jak pan mówi. Tylko ktoś o ogromnej wiedzy militarnej mógł wiedzieć o tej akcji. Leonora patrzyła raz po raz to na Tristana, to na Cynstera, wyczuwając ich bezgłośną rozmowę, której nie rozumiała, co bardzo ją irytowało. Już otwierała usta, gdy St. Ives odwrócił się w jej stronę i uśmiechnął. - Zamierzałem panią oczarować, ale wierzę, że mogę zostawić panią na łasce hrabiego Trenthama. Nie należy wchodzić w drogę towarzyszowi broni, a nie ma wątpliwości, iż Tristan opracował już strategię podboju. Leonora uniosła brodę. - Nie jestem wrogiem, którego należy podbić i pojmać. - To zależy - odparł sucho Tristan, a Leonora spojrzała w jego stronę. St. Ives uśmiechnął się bez skrupułów, potem szybko się ukłonił i odszedł, salutując Tristanowi zza pleców Leonory, co ten przyjął z wyraźną ulgą. Przy odrobinie szczęścia St. Ives zapewne poinformuje kuzynów i innych dżentelmenów swojego pokroju, że nie powinni interesować się Leonorą. Leonora rzuciła w stronę oddalającego się St. Ivesa nieprzyjemne spojrzenie spod zmarszczonych brwi. - Co miał na myśli mówiąc, że masz opracowaną strategię? - Przypuszczalnie to, że to ja pierwszy cię zauważyłem. - Nie jestem zwierzyną łowną. - Tak jak powiedziałem, to zależy. - Nonsens! Mam szczerą nadzieję, że nie myślisz o mnie w ten sposób. Ostrzegam cię, że nie mam zamiaru dać się pojmać, podbić, a już na pewno przywiązać. Każde kolejne słowo wypowiadała wolniej i wyraźniej, gdy kończyła zdanie, stojący opodal dżentelmen odwrócił się w jej stronę. - To nie czas ani miejsce - Tristan chwycił ją za rękę i odciągnął na bok - na omawianie moich zamiarów. - Twoich zamiarów? - Leonora ściszyła glos. - Nie powinieneś mieć żadnych zamiarów co do mojej osoby, gdyż prawdopodobieństwo, że uda ci się je zrealizować, jest bliskie zeru. - Niestety nie mogę się z tobą zgodzić. Jednakże... - Tristan nie przestawał mówić idąc obok Leonory, kierował ich w stronę drzwi. Gdy jednak je otworzył, wszystko zrozumiała i zatrzymała się. - Nie - powiedziała stanowczo. - Dziś tylko tańczymy. Nie ma powodu, byśmy musieli spotykać się na osobności. - Boisz się? Zacisnęła usta. - Nic podobnego, ale nie myśl, że dam się nabrać na twoje sztuczki. Tristan westchnął teatralnie, choć doskonale wiedział, że jest jeszcze zbyt wcześnie, by mogli ryzykować, wymykając się z sali balowej. - Niech ci będzie - powiedział, odwracając się w stronę sali. - Wygląda na to, że zaczynają grać walca. Wyjął kieliszek z rąk Leonory i odstawił wraz ze swoim na tacę przechodzącego obok lokaja, a zaraz potem pociągnął ją na parkiet. Leonora odprężyła się tańcu. Tutaj, w obecności innych osób, mogła czuć się bezpiecznie. Gdy byli sami, nie ufała ani sobie, ani Tristanowi. Pożądanie. Wiedziała już jak nazwać namiętność, która ich ku sobie popychała. Dopóki tańczyli, Leonora milczała, lecz potem dołączyły do nich jeszcze dwie pary i rozmowa zeszła na jakieś ogólne tematy. Gdy muzycy zagrali pierwsze takty kotyliona, zauważyła przelotne, lecz ostrzegawcze 86

spojrzenie Tristana i zgodziła się zatańczyć z lordem Hardcastle. Tristan bez słowa pozwolił jej odejść. Stanęła u jego boku, gdy tylko kotylion się skończył. Gdy jednak kolejne takty okazały się tańcem ludowym, zgodziła się zatańczyć z młodym lordem Belvoirem, dżentelmenem, który pewnego dnia mógł stać się mężczyzną pokroju Tristana czy St. Ivesa, ale na razie nie był zbyt zajmującym towarzyszem. Trentham przyjął to ze stoickim spokojem. Jednak Leonora i tylko ona, bez trudu dostrzegła w jego oczach zazdrość, zaborczość i ponad wszystko czujność. Leonora zaczekała na moment, gdy rozproszyła się grupa osób, z którymi rozmawiali. Nim w ich miejsce zdążyli pojawić się inni, położyła dłoń na ramieniu Tristana i pokierowała go ku drzwiom, tym samym, do których uprzednio prowadził ją Tristan. Spojrzał na nią, uniósłszy brwi. - Zmieniłaś zdanie? - Nie, nie zmieniłam - odparła. - Po prostu chcę z tobą porozmawiać... Tylko porozmawiać. Na osobności. Gdy znaleźli się przy drzwiach, Leonora zatrzymała się i napotkała jego spojrzenie. - Zakładam, że i w tym domu znasz jakieś miejsce gdzie będziemy mogli być sami? Tristan uśmiechnął się łobuzersko i otworzył przed nią drzwi. - Jestem jak najdalszy od tego, by cię rozczarować. Nie rozczarował, pokój, do którego poszli, był stosunkowo mały, zaaranżowany na niewielki, ale wygodny salonik, w którym pani domu mogła spędzać czas sama, podziwiając przez okna wypielęgnowany ogród. Do pokoju, znajdującego się w znacznej odległości od sali balowej, szli przez labirynt przecinających się korytarzy, było to doskonałe miejsce na prywatną rozmowę i nie tylko... Usłyszała za plecami zamykające się drzwi, poczuła, że Tristan zbliża się do niej. Wstrzymała oddech i odwróciła się gwałtownie, stając z nim twarzą w twarz, oparła dłoń o jego tors, by go zatrzymać. - Chciałam zapytać, co o mnie myślisz? Najwyraźniej przyjęła taktykę, której się nie spodziewał. - Co... - zaczął, ale przerwała mu gestem. - Staje się dla mnie coraz bardziej oczywiste, - postrzegasz mnie jak pewnego rodzaju wyzwanie. A mężczyźni tacy jak ty są z natury niezdolni do czekania. - Leonora patrzyła na niego poważnie. - Czyż się mylę, uważając że właśnie w ten sposób postrzegasz uzyskanie mojej zgody na małżeństwo? - Nie, nie mylisz się. - Aha! I tu właśnie mamy problem. - Jaki mianowicie? - Taki, że nie przyjmujesz do wiadomości mojego "nie". Tristan oparł się ramieniem o okno i spojrzał na Leonorę, jej oczy błyszczały po rzekomym odkryciu. - Nie całkiem rozumiem. - Leonora parsknęła lekceważąco. - Oczywiście, że rozumiesz, tyle tylko, że nie chcesz o tym myśleć, bo zupełnie nie pasuje to do twoich jasno określonych zamiarów. - Zlituj się nad moim ciasnym męskim umysłem i mów jaśniej. Leonora popatrzyła na niego cierpiętniczo i powiedziała: - Nie możesz zaprzeczyć, że wiele dam próbowało - i jak tylko zacznie się sezon z pewnością będzie próbowało - zawrócić ci w głowie. - Nie. - To był właśnie jeden z powodów, dla których Tristan trzymał się blisko Leonory i chciał jak najszybciej uzyskać jej zgodę na małżeństwo. - A co one mają z nami wspólnego? Nie tyle z nami, ile z tobą. Ty, jak większość mężczyzn, nie cenisz tego, co można zdobyć bez walki, stawiacie znak równości między walką o coś i wartością owej rzeczy - im trudniej coś zdobyć, tym to dla was cenniejsze. Myślicie, że i na wojnie i z kobietami jest tak samo: dama, im bardziej się opiera, tym bardziej jest pożądana. Mam rację? Tristan zastanowił się chwilę, potem pokiwał głową. - Twoja hipoteza wydaje się całkiem rozsądna. - No właśnie, ale widzisz dokąd nas to nas to prowadzi? Leonora syknęła zniecierpliwiona. - Chcesz się ze mną ożenić dlatego, że ja nie chcę za ciebie wyjść, a nie z żadnego innego powodu. A to znaczy, że kierują tobą jakieś prymitywne instynkty. A to z kolei doprowadzi do tego, że nasza wzajemna atrakcyjność zacznie blednąć zaraz po ślubie. Tristan chwycił Leonorę za nadgarstek i przyciągnął do siebie, westchnęła, gdy poczuła zamykające się wokół niej ramiona. - To, że jesteśmy dla siebie nawzajem pociągający nie minie. Leonora wstrzymała oddech. - Mylisz pojęcia... - Ściszyła głos. - Mówiłam ci, że chcę, byśmy tylko porozmawiali! - To zupełnie nielogiczne. - Musnął jej usta. Objął ją mocniej, tak, by biodrami opierała się o jego biodra, by 87

jej brzuch poczuł jego erekcję. Popatrzył jej w oczy, szeroko otwarte, ciemniejsze niż zwykle. Usta mu drgnęły, ale nie uśmiechnął się. - Masz rację, kierują mną prymitywne instynkty. Ale wybrałaś akurat ten niewłaściwy. - Co... - zaczęła, ale przerwał jej pocałunkiem. Całował ją długo i powoli. Próbowała się opierać, nawet odsunąć, ale wreszcie się poddała. Gdy Tristan podniósł głowę, westchnęła i wyszeptała: - Cóż nielogicznego jest w mojej teorii? - Nie zgadza się z twoimi wnioskami. - Moimi wnioskami? Jeszcze nie dążyłam dojść do jakichkolwiek wniosków. Znów musnął jej usta, by nie dostrzegła przebiegłego uśmieszku malującego się na jego twarzy. - Pozwól, że ci wyjaśnię. Jeśli, zgodnie z twoją hipotezą, chcę się ożenić z tobą tylko dlatego, że ty się opierasz i jest to jedyny prawdziwy powód, dla którego jesteśmy dla siebie atrakcyjni, to dlaczego nie spróbujesz się nie opierać, by zobaczyć, co się stanie? Spojrzała na niego zaskoczona. Mam się nie opierać? Tristan wzruszył ramionami, jego spojrzenie powędrowało ku jej ustom. - Jeśli masz rację, będziesz w ten sposób mogła to udowodnić - powiedział i znów ją pocałował, nim Leonora zdążyła się zastanowić. Przestała się opierać. Tristan nie był głupi, by wierzyć, że znaczy to coś więcej ponad to, że Leonora zdecydowała się wziąć wszystko, co mogła dostać, wciąż przekonana, że istniejące między nimi pożądanie kiedyś osłabnie. On wiedział, że tak się nie stanie, przynajmniej nie z jego strony. To, co czuł do Leonory, było zupełnie niepodobne do uczuć, jakie do tej pory znał, nigdy nie czuł niczego podobnego do żadnej kobiety, w ogóle do nikogo. Chciał ją chronić, chciał, by cała była jego. Chciał jej pokazać, jak głębokie jest to, co istnieje między nimi i jak to wciąż narasta. - Naprawdę chciałam, byśmy tego wieczoru tylko tańczyli. W jej słowach nie było oporu ani niechęci, tylko zgoda i przyzwolenie. - Zatańczymy, ale to nie będzie walc. Uśmiechnęła się. - Zatańczymy do naszej własnej muzyki - dodał i znów zawładnął jej ustami. Leżanka ustawiona pod oknem wydała się Tristanowi doskonałym miejscem. A potem pochylil głowę i zanurzył usta w jej miękkiej kobiecości. Jęknęła, zanurzyła palce w jego włosach. - Tristanie! Nie... - Tak. Rozkoszując się jej smakiem, krok po kroku z premedytacją doprowadzał ją na próg szaleństwa... Drżała będąc na skraju szczytu rozkoszy, gdy podniósł głowę, szybko uwolnił swą twardą męskość ze spodni i pochylił się nad Leonorą. Chwyciła go za przedramiona, wbijając mu paznokcie w skórę i zginając nogi w kolanach. Wszedł w nią do końca. Wtuliła się w niego, łkając i dopasowując się do rytmu jego ruchów. Każdy ruch przybliżał ich do szczytu. Zniknęło napięcie, rozpadło się, pożądanie zaprowadziło ich do całkowitego zjednoczenia. Nie była do końca przekonana, czy zrozumiała konsekwencje tego, co się stało, czy zrozumiała, co Tristan chciał jej powiedzieć. Mężczyźni, przynajmniej ci pokroju Tristana, stanowili dla niej zagadkę. Pojawiły się dalsze komplikacje. Swoboda, z jaką w domu lady Huntly podkopał jej zamiary - tak samo jak to czynił na wszystkich ostatnich balach - sprawiła, że zaczęła myśleć, iż sprzeciwianie się mu i jego wyrafinowanym sztuczkom było niedorzeczne. Nie będzie już niczego udawać. Jeśli naprawdę chce mu się oprzeć, musi przywdziać pas cnoty. Ale nawet wtedy... Tristan na pewno znajdzie kluczyk. Zastanawiała się nad tym i nie tylko nad tym. Subtelne chrząknięcie Castora przywołało ją do rzeczywistości, nie miała pojęcia, ile czasu spędziła, siedząc i zastanawiając się nad możliwościami, które się przed nią otworzyły, a o których już od dawna myślała, że nie są dla niej. - Kiedy lokaj będzie szedł z Henriettą na spacer, proszę mu powiedzieć, by na mnie zaczekał, dziś pójdę z nimi - Oczywiście, panienko. - Castor ukłonił się i wyszedł. Tego wieczoru Leonora zjawiła się w sali balowej w domu lady Catterthwaite razem z Mildred i Gertie. Nie przybyły ani zbyt późno, ani zbyt wcześnie. Przywitawszy się z gospodarzami, dołączyły do gwarnego tłumu gości. Z każdym mijającym dniem coraz więcej osób z towarzystwa wracało do miasta ze swoich wiejskich rezydencji, więc i na balach pojawiało się coraz więcej osób. Sala balowa w domu lady Catterthwaite była mała i ciasna. Leonora zmierzała z ciotkami ku tej części, gdzie stały krzesła i szezlongi, a gdzie zazwyczaj siadały razem starsze damy, by móc obserwować zabawę i wymieniać się wiadomościami i ploteczkami, wtedy zaskoczona zauważyła, że nie ma tu Tristana. Leonora 88

pomogła Gertie usiąść w fotelu, w duchu krzywiąc się, że tak bardzo przyzwyczaiła się do atencji ze strony Tristana. Pójdę przywitać się ze znajomymi - zwróciła się do ciotek, Mildred zdążyła zagłębić się już w rozmowę z jedną z przyjaciółek, a Gertie skinęła głową i także dołączyła do rozmawiających starszych pań. Leonora wmieszała się w dość spory już tłum gości, zwrócenie na siebie uwagi któregoś z dżentelmenów bądź dołączenie do grupy znajomych nie byłoby trudne, lecz nie miała ochoty na żadną z tych rzeczy. Była... może nie tyle zaniepokojona, co zaskoczona nieobecnością Tristana. Wczorajszego wieczoru wyczuła w nim zmianę, nagłą nieufność, czujność, której nie potrafiła zinterpretować. Tristan nie odciął się od niej, nie wycofał się, ale Leonora wyczuła, że się odsuwa jakby w odruchu samoobrony. Może uznał, że zabrnął za daleko, powiedział więcej, niż chciał... A może dlatego, że powiedział prawdę? To była właśnie jedna z takich sytuacji, która potęgowała jej nieugiętą postawę dotyczącą małżeństwa. Leonora spacerowała bez celu po sali balowej, zatrzymując się to tu, to tam, by się przywitać, aż nagle zupełnie niespodziewanie, daleko w tłumie zauważyła ramiona, które natychmiast rozpoznała. Odziane były w jasną czerwień, dokładnie tak samo jak lata temu. Jakby odczuwając na sobie spojrzenie Leonory, dżentelmen odwrócił się, rozejrzał po sali i zauważył ją. Uradowany wyciągnął ręce w jej stronę. - Leonora! Jak miło cię widzieć. Odwzajemniła uśmiech i podała mu dłoń. - Mark. Widzę, że nie odszedłeś ze służby. - Nie, nie, oczywiście, że nie. Robię karierę w wojsku. - Mark, mężczyzna o ciemnych włosach i jasnej cerze, odwrócił się i objął damę stojącą u jego boku. - Pozwól, że ci przedstawię moją żonę, Heather. Uśmiech Leonory nieznacznie przybladł, ale Heather Whorton uśmiechnęła się słodko i podała Leonorze rękę, nie dając jednak po sobie poznać, czy wie, że to właśnie ta Leonora, z którą jej mąż był niegdyś zaręczony. Zadowolona i odprężona Heather Whorton uraczyła ją opowieścią o ich małżeńskim życiu w ciągu ostatnich mniej więcej siedmiu lat, od dnia narodzin ich pierwszego dziecka aż do narodzin czwartego, o trudach małżeńskiego życia i o długich okresach rozłąki będących nieodłącznym etapem życia rodzin wojskowych. Oboje, Mark i Heather, włączali się do rozmowy i wiele opowiadali, ale nie można było nie zauważyć, jak bardzo ta młoda kobieta jest zależna od Marka. Niemal wisiała u jego ramienia, ale co ważniejsze zdawała się całkowicie pochłonięta życiem męża i dzieci do tego stopnia, że Leonora miała wrażenie, iż Heather poza rodziną nie istnieje. W kręgach znajomych Leonory nie było to normą. Leonora słuchała i uśmiechała się uprzejmie, wtrącając stosowne komentarze. Wyraźnie rzuciło się jej w oczy, jak bardzo byliby z Markiem niedobraną parą. Ze sposobu, w jaki zwracał się do żony, było widać, że cieszy go sytuacja, w której Heather tak bardzo go potrzebuje - a Leonora nigdy tak bardzo nie potrzebowałaby mężczyzny i nigdy nie pozwoliłaby sobie na takie protekcjonalne traktowanie. Już dawno temu zrozumiała, że nigdy Marka nie kochała. W czasie zaręczyn była naiwną siedemnastolatką, która myślała, że pragnie tego samego, czego pragną inne młode damy - przystojnego męża. Słuchając teraz Marka i przypominając sobie ich razem, mogła przyznać, że nie była zakochana w nim, lecz w wyobrażeniu, czym może być zakochanie i w pragnieniu, by mieć własny dom i rodzinę, czyli to, co dla dziewcząt w jej wieku było Świętym Graalem. Teraz słuchała, obserwowała i z głębi serca wznosiła dziękczynne modły, że tak się skończyły jej zaręczyny. Tristan nonszalanckim krokiem przemierzał salę balową w domu lady Catterthwaite. Tym razem zjawił się później niż zazwyczaj, wiadomość, którą otrzymał tego dnia od jednego ze swoich informatorów, wymagała udania się do portu - zanim wrócił do Trentham House, zapadł już zmrok. Obserwując salę pełną ludzi, zatrzymał się dwa kroki od Leonory, lecz jej nie zauważył, zauważył natomiast jej ciotki. Ogarnął go niepokój, natychmiast ruszył więc w stronę starszych pań, kierował nim wewnętrzny przymus, by jak najszybciej znaleźć Leonorę. Ich rozmowa poprzedniego wieczoru i to, że ona i tylko ona może zaspokoić jego pragnienia, podkreśliły, zaostrzyły narastające w nim poczucie, że jest zbyt wrażliwy i bezbronny. Czuł się tak, jakby szedł na wojnę pozbawiony broni, jakby sam się narażał na atak, jakby odsłaniał swoje uczucia i emocje w lekkomyślny, zupełnie idiotyczny sposób. Przed takimi chwilami słabości miały chronić go wyuczone odruchy. Podszedł do grupki starszych pań, ukłonił się Mildred i uścisnął dłoń jej i Gertie. Potem musiał znieść rundę prezentacji postawnych dam o twarzach wyrażających szczere zainteresowanie jego osobą. Uratowała go wreszcie Mildred, machając lekceważąco dłonią. - Jest tu Leonora, zapewne gdzieś w tym tłumie. - Czas już był najwyższy, byś się zjawił! - zaczęła zrzędzić siedząca z boku Gertie, tym samym zwracając na siebie uwagę wszystkich. - Jest tam - wskazała laseczką, Tristan odwrócił się i zauważył Leonorę rozmawiającą z oficerem z jakiegoś pułku piechoty Gertie parsknęła. - Ten łajdak Whorton znów się jej podlizuje, jakoś trudno mi sobie wyobrazić, ze Leonorze to się podoba, lepiej tam idź i wybaw ją z opresji. Tristan nigdy nie był typem człowieka, który wpada w sam środek wydarzeń, nie znając zasad gry. Mimo że 89

trio, w skład którego wchodziła Leonora, stało dość daleko, to jednak ze swojego miejsca mógł wyraźnie ich widzieć. Postawa i gesty Leonory nie wskazywały na to, by była zdenerwowana czy zmartwiona. I że chciałaby uciec towarzystwu, z którym rozmawiała. Tristan spojrzał na Gertie. - Whorton? Zakładam, że to ten kapitan, z którym rozmawia? - Gertie przytaknęła. - Dlaczego nazwała go pani łajdakiem? Gertie zmrużyła oczy, usta zacisnęła w wąską linijkę. - Bo ją rzucił. Zaręczyli się, gdy Leonora miała siedemnaście lat, przed jego wyjazdem do Hiszpanii. Wrócił rok później i przyszedł prosto do naszego domu, by się z nią zobaczyć. Wszyscy spodziewaliśmy się, że lada chwila zabrzmią weselne dzwony. Tymczasem Leonora oświadczyła nam, że poprosił, by zwolniła go z danego jej słowa. Zdaje się, że bardzo przypadła mu do gustu córka jakiegoś pułkownika. - Gertie znów wymownie parsknęła. - To dlatego nazwalam go łajdakiem. Złamał jej serce, ot, co zrobił. Tristan poczuł szalejące w nim uczucia. Usłyszał swój własny głos: - I zwolniła go z obietnicy? - Oczywiście! Która dama by tego nie zrobiła w takich okolicznościach? Ten drań nie chciał się z nią ożenić, bo znalazł sobie lepszy kąsek. - W głosie Gertie wyraźnie było słychać troskę. Nagle odruchowo poklepala Tristana po ramieniu. - Nie martw się, sama pójdę i wybawię ją z kłopotu. On jednak nie miał zamiaru pozwolić, by to Whorton wyszedł na męczennika. Pomijając już wszystko inne cholernie się cieszył, że ten hultaj nie ożenił się z Leonorą. Dzięki Gertie poznał kolejny element układanki, który pasował do całości - teraz już rozumiał, dlaczego Leonora ma taki, a nie inny stosunek do małżeństwa. Nie zamierzał jednak rezygnować, chciał dowiedzieć się czegoś więcej. Podszedł do Leonory, która spojrzała na niego i uśmiechnęła się. - A, tutaj jesteś. Ujął jej dłoń i uniósł do ust, składając na niej pocałunek, a potem, jak to miał w zwyczaju, położył jej dłoń na swym przedramieniu. Leonora zwróciła się do Marka i Heather: - Pozwólcie, że was sobie przedstawię. Tristanem wstrząsnęła informacja, że stojąca z nimi dama jest żoną Whortona. Przywdział maskę uprzejmości i przywitał się. Pani Whorton uśmiechnęła się do niego niemal słodko. - Tak jak mówiłam, okazało się, że to wcale nie takie łatwe zorganizować naukę dla naszych synów... Wbrew przypuszczeniom Gertie Whorton nie robił nic, by oczarować Leonorę, ani by wywołać jakieś stare sympatie. Tristan nie zaobserwował niczego, poza typową dla Leonory spokojną pewnością siebie i zupełnie niewymuszonym towarzyskim wdziękiem. Nie była zbyt dobrą aktorką, jej charakter wyraźnie był widoczny. Jakiekolwiek żywiła niegdyś uczucia do Whortona, teraz nie były już na tyle silne, by szybciej zabiło jej serce. Tristan dotykał jej nadgarstka, czuł, że nie przyśpieszył jej puls. Zaczął się zastanawiać, czy Leonora już nosi jego dziecko. Poczuł dziwny ścisk w trzewiach i ogarniającą go zazdrość. Leonora spojrzała na niego, a w jej oczach widać było troskę i nieme pytanie. To spojrzenie go uratowało. Opanował się i uśmiechnął, Leonora raz jeszcze zerknęła na niego zaskoczona, lecz zaraz wróciła do rozmowy z panią Whorton. Wreszcie znów zaczęła grać muzyka. Tristan wykorzystał ten moment, by uwolnić ich od towarzystwa państwa Whortonów i poprowadził Leonorę prosto na parkiet, wziął ją w ramiona i zaraz zawirowali w walcu. Dopiero wtedy skupił się na jej spojrzeniu. - Zdaję sobie sprawę, że wy, wojskowi, jesteście przyzwyczajem do tego, by działać szybko i sprawnie, ale w towarzystwie, w sali balowej, jest taki zwyczaj, by najpierw zapytać damę, czy ma ochotę zatańczyć. - Proszę o wybaczenie. - Odczekała chwilę. - Nie zapytasz mnie więc? - Nie. Przecież już tańczymy, więc pytanie cię jest zbędne. A poza tym mogłabyś odmówić. Leonora uśmiechnęła się, wyraźnie rozbawiona. - Muszę któregoś dnia spróbować. - Lepiej nie. - Dlaczego? - Bo może ci się nie spodobać to, co stanie się potem. Popatrzyła na niego, a potem westchnęła. - Naprawdę musisz popracować nad towarzyską ogładą. Zachowywanie się jak pies ogrodnika nie zda się na wiele. - Wiem. Uwierz mi, pracuję nad tym. Z wdzięcznością przyjmę twoją pomoc. Udawała zły humor, bo ostatnie słowo należało do Tristana. Wirowali w tańcu, a jego myśli powędrowały ku innej sprawie, którą jak najszybciej musi się zająć.

90

Wojskowi. Jej wspomnienia o Whortonie, nieważne jak stare i zakopane gdzieś głęboko w pamięci, na pewno nie były przyjemne, a Leonora z pewnością wrzuciła i jego i Whortona do tego samego worka.

Rozdział 13 - Wspaniale! - Leonora podniosła wzrok, gdy Tristan wszedł do pokoju. Szybko uporządkowała sekretarzyk, zamknęła go i wstała. - Może pójdziemy z Henriettą do parku i opowiem ci, czego się dowiedziałam. Tristan spojrzał na nią zaskoczony, ale posłusznie przytrzymał jej drzwi i poszedł za Leonora do holu. Wczoraj wieczorem powiedziała mu, że otrzymała kilka odpowiedzi od znajomych Cedrika. Pomógł jej włożyć pelisę, a sam narzucił na ramiona zimowy mundurowy płaszcz, było zimno, wiał lodowaty wiatr. Chmury zasłoniły słońce, ale nie padało. Chwilę później zjawił się lokaj z Henriettą na smyczy. Tristan posłał jej ostrzegawcze spojrzenie i wziął smycz. Leonora ruszyła w stronę drzwi. - Park jest tylko kilka przecznic stąd. - Zakładam - zaczął Tristan, podążając za Leonorą ogrodową ścieżką - że pies jest wybiegany? Rzuciła mu krótkie spojrzenie. - Jeśli chcesz zapytać, czy wychodziłam z domu bez niej, to odpowiedź brzmi nie. Ale to się musi skończyć. Im szybciej dopadniemy Mountforda, tym lepiej. Leonora przepuściła Tristana z Henriettą, a potem zamknęła za nimi bramę. Tristan chwycił ją za rękę i patrząc w oczy, wziął pod ramię. Henrietta ciągnęła ich w stronę parku. - Czego się dowiedziałaś? - Największe nadzieje wiązałam z A. J. Carruthersem, w ciągu ostatnich kilku lat Cedric właśnie z nim najczęściej się kontaktował. Jednak aż do wczoraj nie miałam żadnych wieści z Yorkshire, gdzie Carruthers mieszka. Wcześniej przez kilka dni nadchodziły odpowiedzi, w sumie trzy, od innych zielarzy mieszkających w różnych częściach kraju. Wszyscy oni piszą, że Cedric faktycznie pracował nad jakąś recepturą. Żaden z nich nie znał szczegółów, jednak każdy sugerował, że powinnam skontaktować się z niejakim A. J. Carruthersem, jako że to właśnie z nim współpracował Cedric. - Trzy niezależne od siebie odpowiedzi i we wszystkich sugestia, że Carruthers będzie wiedział więcej? Tak. - Leonora pokiwała głową. - Niestety, A. J. Carruthers nie żyje. - Nie żyje? - Tristan zatrzymał się gwałtownie popatrzył na Leonorę. - A co mu się stało? Leonora zrozumiała jego pytanie. - Nie wiem nic ponad to, że nie żyje. Henrietta pociągnęła ich w stronę parku po drugiej stronie ulicy. Wielka i kudłata, z otwartym pyskiem pełnym ostrych kłów, była doskonalą wymówką, by unikać najmodniejszej części parku, gdzie zazwyczaj przechadzał|y się damy z towarzystwa wraz z córkami. Leonora nie czekała na następne pytania: - Wczoraj otrzymałam list od prawnika z Harrogate, który występował w imieniu Carruthersa i doglądał jego majątku. Poinformował mnie o śmierci Carruthersa, jednocześnie twierdząc, że w żaden sposób nie potrafi mi pomóc w sprawie pytań, które zadałam. Zasugerował jednak, że siostrzeniec Carruthersa, który odziedziczył dzienniki i inne rzeczy, może rzucić jakieś światło na nasze śledztwo. Ów prawnik wiedział, że Carruthers i Cedric intensywnie ze sobą korespondowali na kilka miesięcy przed śmiercią Cedrika. - Czy ten prawnik wspominał, kiedy dokladnie zmarł Carruthers? - Nie, ale napisał, że Carruthers zmarł kilka miesięcy po śmierci Cedrika, z tym że wcześniej od kilku miesięcy chorował. - Leonora urwała, a po chwili dodała: - W listach, które Carruthers pisał do Cedrika nie ma nic o chorobie, ale może nie byli sobie aż tak bliscy. - Możliwe. A ten siostrzeniec, wiemy jak się nazywa i gdzie mieszka? - Nie. - Na twarzy Leonory malował się obraz głębokiej frustracji. - Ten prawnik napisał, że przesłał mój list do Yorku, do tego siostrzeńca, ale nic więcej na jego temat nie wiem. Nie udało nam się jeszcze dowiedzieć najważniejszego, najprawdopodobniej Mountford szuka czegoś, co ma związek z Cedrikiem i Carruthersem, a my nadal nie wiemy, co to jest. W listach Carruthersa do Cedrika nie znalazłam niczego szczególnego, nic poza ogólnikami dotyczącymi czegoś, nad czym pracowali, ale żadnych szczegółów. Będziemy musieli to zbadać, prawda? Tristan popatrzył na Leonorę i pokiwał głową. - Jutro ktoś się tym zajmie. Leonora zmarszczyła czoło. - Gdzie? W Harrogate? - I w Yorku. Gdy będziemy już znali nazwisko i adres tego siostrzeńca, nie ma powodu, by zwlekać z wizytą. 91

Jedyną rzeczą, której Tristan w tej chwili żałował, było to, że nie mógł zająć się wszystkim osobiście. Podróż do Yorku oznaczałaby pozostawienie Leonory z dala od niego. Mógłby wprawdzie otoczyć ją ludźmi, ale żadna ochrona nie będzie wystarczająca, dopóki Mountford nie zostanie złapany. Spacerowali po parku, podążając za Henriettą. Tristan zauważył, że Leonora przygląda mu się z dziwnym wyrazem twarzy. - O co chodzi? Pokręciła głową i popatrzyła gdzieś w bok. - O ciebie. - O mnie? - Doskonale wiedziałeś, że ktoś zrobił odcisk klucza. Czekałeś na włamywacza i rzuciłeś się na niego, a nawet włos ci z głowy nie spadł. Potrafisz sforsować zamek. Ocena, czy budynek jest w stanie oprzeć się włamywaczom, to coś, co już wcześniej robiłeś. Masz dostęp do specjalnych akt w archiwum, takich, o których istnieniu inni nie mają nawet pojęcia. Wystarczy jedno twojej skinienie - Leonora zademonstrowała, jaki gest ma na myśli - a już pojawiają się ludzie obserwujący ulicę, przy której znajduje się mój dom. Ubierasz się jak zwykły robotnik i często bywasz w porcie, a zaraz potem stajesz się na powrót hrabią i to takim, który dziwnym trafem zawsze wie, gdzie się zjawię i doskonale zna rozkład pomieszczeń w domach, w których bywamy. A teraz, ot tak, po prostu, wyślesz ludzi do Yorku i Harrogate, by zdobyli ważne dla ciebie informacje. - Leonora wbiła w Trinstana uważne i jednocześnie zaintrygowane spojrzenie. - Jesteś najdziwniejszym byłym wojskowym, a zarazem hrabią, jakiego spotkałam. Patrzył na nią przez dłuższą chwilę i powiedział cicho: - Nie byłem takim zwykłym żołnierzem. Leonora pokiwała głową. - Tak właśnie myślałam. Byłeś majorem w Gwardii Królewskiej, żołnierzem w typie Diabła Cynstera. - Nie. Ja... Przerwał. Wiedział, że ten moment kiedyś nadejdzie, lecz nie przypuszczał, że tak szybko. Poczuł w głowie galopadę myśli, najważniejsza z nich zaś dotyczyła kobiety, która została porzucona przez jednego żołnierza, a teraz obawia się, że może zostać oszukana przez kolejnego. Może nie do końca oszukana, ale czy zauważyłaby różnicę? Odruchowo chciał trzymać ją w nieświadomości, z dala od swej niebezpiecznej przeszłości i równie niebezpiecznych skłonności, nie chciał, by poznała prawdę o jego przeszłości i wszystko, co ta przeszłość mówiła o jego charakterze. Czekała. Tristan głęboko zaczerpnął powietrza i powiedział: - Nie byłem też żołnierzem w typie Diabla Cynstera. Leonora popatrzyła mu w oczy, nie potrafiła zinterpretować tego, co w nich dostrzegła. - Kim więc byłeś? Tristanowi drgnęły kąciki ust. - Gdybyś dotarła do dokumentów tyczących się mojej osoby, dowiedziałbyś się, że wstąpiłem do armii w wieku dwudziestu lat i dochrapałem się stopnia majora w Gwardii Królewskiej. Dowiedziałabyś się także, w jakim służyłem pułku, lecz gdybyś chciała porozmawiać z żołnierzami z tego pułku, okazałoby się, że niewielu mnie zna i że ostatni raz widziano mnie tam wkrótce potem, jak wstąpiłem do wojska. - W jakim więc byłeś pułku? Nie w kawalerii? - Nie. Ani nie w piechocie i nie w artylerii. - Powiedziałeś, że byłeś pod Waterloo. - Bo byłem. - Popatrzył na Leonorę. - Byłem na polu bitwy, lecz nie z oddziałem. - Patrzył na szerzej otwierające się oczy Leonory i szybko dodał: - Byłem za linią wroga. - Byłeś szpiegiem? - Agentem pracującym dla rządu Jego Królewskiej Mości. Pewne rzeczy, które wcześniej u Tristana obserwowała stały się nagle jasne. Poczuła przeróżne emocje. Musiałeś tam być bardzo samotny, nie wspominając już o tym, że pewnie było to bardzo niebezpieczne. Nie to spodziewał się usłyszeć. Powędrował myślami wstecz, ku starym czasom... - Często tak. Czekał na kolejne pytania, ale już żadne nie padło. Zwolnili kroku, Henrietta zaczęła się niecierpliwić, poszczekiwać i ciągnąć smycz. Leonora i Tristan wymienili spojrzenia, Leonora uśmiechnęła się do niego, potem ruszyli raźniejszym krokiem ku ulicom Belgravii. Leonora szła zamyślona, jakby błądziła myślami gdzieś bardzo daleko, choć nie wyglądała na zdenerwowaną czy zmartwioną. Wyszli z parku i skręcili w Montrose Place. Tristan otworzył przed Leonora bramę i przepuścił ją przodem. Zatrzymał się przy schodach. - Pożegnam się tutaj. 92

Obdarzyła go jasnym spojrzeniem i sięgnęła po smycz. - Dziękuję. - Po jej oczach wiedział, że ma na myśli coś więcej niż tylko pomoc przy wyprowadzeniu psa na spacer. Tristan skinął głową. - Jeszcze dziś wieczorem poślę kogoś do Yorku. Domyślam się, że zjawisz się na raucie u lady Manivers? - Zjawię się. - A więc do zobaczenia. - Do wieczora - powiedziała i odwróciła się. Patrzył za nią, gdy wchodziła po schodach, odszedł dopiero wtedy, gdy zamknęła drzwi. Leonora doszła do wniosku, że zadawanie się z Tristanem stało się wręcz niewyobrażalnie trudne. Następnego ranka leżała w łóżku, patrząc na wzory, jakie na suficie malowały wpadające do pokoju promienie porannego słońca i próbowała zastanowić się, co się naprawdę między nimi dzieje, między nią a Tristanem Wemyssem, byłym szpiegiem i byłym tajnym agentem Jego Królewskiej Mości. Wcześniej wydawało się jej, że wie, co ich łączy, ale dzień po dniu, noc po nocy, Tristan... nie tyle się zmieniał, co coraz bardziej przed nią odkrywał, poznawała takie cechy jego charakteru, których zupełnie nie spodziewała się w nim znaleźć, a które bardzo do niej przemawiały. Poprzedniego wieczora sprawy jak zwykle posunęły się dalej, niż zamierzała. Leonora próbowała powstrzymać ich intymne kontakty, choć musiała przyznać, że niezbyt stanowczo, gdyż bardzo rozpraszało ją wszystko to, czego dowiedziała się wcześniej, gdy byli na spacerze. Celibat nie był jej jednak pisany, tego wieczoru Tristan wydawał się jeszcze bardziej zdeterminowany, by ją posiąść. Zabrał ją do ustronnego pokoju tonącego w ciemnościach i tam, na leżance, nauczył Leonorę jak ma go dosiadać. Jeszcze teraz rumieniła się na samą myśl... Przypomniała sobie zmysłowe doznania, które ogarnęły jej ciało. Bolały ją teraz mięśnie ud, ale w tej pozycji lepiej widziała, ile może mu dać przyjemności. Po raz pierwszy to ona dominowała, eksperymentowała i czerpała radość z dawania mu rozkoszy. Było to uzależniające. Fascynujące. Bardzo satysfakcjonujące. Jednak mniej istotne od odkryć, jakie przyniósł wieczór. Gdy wreszcie gwałtownie opadła w jego ramiona, gorąca i nasycona, powiedziała, że lubi takich żołnierzy jak on, a wtedy Tristan przesunął szorstką dłoń w dół, głaszcząc ją po plecach i odparł: - Nie jestem taki jak Whorton, przysięgam. Popatrzyła na niego zaskoczona. - W ogóle nie jesteś taki jak on. Była oszołomiona, twarde jak skała, opalone, naznaczone bliznami ciało tuż pod nią w niczym nie przypominało jej ówczesnego wyobrażenia o ciele Marka, a jeśli chodzi o mężczyznę, który był w tym ciele... Oczy Tristana były jak ciemne stawy, niczego nie można było w nich dostrzec. Nadal delikatnie, uspokajająco gładził ją po plecach. Musiał dostrzec, że jest zdezorientowana. - Chcę się z tobą ożenić, nie zmienię zdania. Nie musisz się obawiać, że zranię cię tak jak on. Coś zaczęło świtać jej w głowie... Odsunęła się i popatrzyła na Tristana. - Mark mnie nie zranił. - Porzucił cię. - Tak, ale... Chyba chciałam być porzucona. Oczywiście musiała mu to wszystko wytłumaczyć. Zrobiła to z wielką otwartością i szczerością, ubranie w słowa tego, co wtedy myślała i czuła pzwoliło jej poukładać sobie wszystko w głowie i zrozumieć, jaka jest prawda. Pomogło to też Tristanowi. - Widzisz więc - zakończyła swą opowieść - że to nie było nic głębokiego. Nie czuję z tego powodu żadnej niechęci do żołnierzy. Tristan się zamyślił. - Czyli moja zawodowa przeszłość nie działa na moją niekorzyść? - Z powodu tego, co zrobił Whorton? Nie. - Co więc zniechęciło cię do małżeństwa, skoro nie Whorton i nie to, że cię porzucił? Dlaczego nie wyszłaś za mąż? Nie była gotowa, by odpowiedzieć na to pytanie - To dlatego powiedziałeś mi o tym, czym zajmowałeś się w wojsku? By podkreślić, że jesteś inny niż Whorton? Tristan wyglądał na zawiedzionego. - Nie powiedziałbym ci, gdybyś nie zapytała. - Ale zapytałam. Czy to dlatego odpowiedziałeś na moje pytanie? Zawahał się, Leonora widziała, że nie jest zbyt chętny, by odpowiadać, wreszcie jednak przyznał: - Częściowo. Musiałem ci coś odpowiedzieć... - Ale chciałeś, bym postrzegała cię jak kogoś innego niż Whorton, kogoś różnego od obrazu żołnierza, jaki twoim zdaniem noszę w sercu... Tristan uniósł się i ją pocałował. Zdekoncentrował ją i to dość skutecznie. Leonora nie rozumiała jego toku 93

myślenia, kierujących nim motywów i jego reakcji. To było ubiegłej nocy. Była przekonana, że nikt z jej rodziny nie ma pojęcia o przeszłości Tristana, że w ogóle niewiele jest osób, które cokolwiek o tym wiedzą. Tristan to mężczyzna z przeszłością, jednak splot okoliczności sprawił, że teraz potrzebuje u swego boku kogoś, kto go zrozumie i kto mu zaufa. Pozwoliła sobie na rozmyślanie nad tym, jakie mogłoby być ich małżeństwo. Reakcja na obraz, jaki pojawił się w jej głowie, była zupełnie inna niż się spodziewała i całkiem inna od jej wyobrażeń o małżeństwie, które miała w przeszłości. Teraz jednak... Teraz, gdy wyobraziła sobie, że miałaby być jego żoną, perspektywa stawała się coraz bardziej kusząca. Z wiekiem i doświadczeniem - a może dojrzałością - coraz bardziej doceniała pewne rzeczy, jak na przykład przyjemności życia na wsi, stopniowo zaczęła zdawać sobie sprawę, że są to dla niej rzeczy istotne i dają możliwość wykorzystania jej talentów - jej umiejętności organizacyjnych chociażby. A teraz tylko dusiła się w domu wuja, nie mogąc działać. Gdy to zrozumiała, był to dla niej nie tyle szok, co prawdziwe trzęsienie ziemi, które dosłownie wywróciło do góry nogami to wszystko, co zawsze uważała za podstawę swojego życia. Słoneczne promienie tańczyły na suficie. Dom już się obudził, zaczął się nowy dzień, jednak Leonora została w łóżku i pogrążyła się w myślach. Odżyły w niej dziewczęce marzenia, które już dawno temu pochowała, jednak zmieniły się nieco, stały się atrakcyjne dla kobiety, jaką teraz była. Teraz to znów były jej marzenia. Zaczęła sobie wyobrażać swoją przyszłość w roli żony Tristana, hrabiny, jego towarzyszki życia. Kręciło się jej w głowie od fascynujących myśli o tym, jak było zostać jedną - według Tristana, jedyną - kobietą, która może dać mu wszystko, czego pragnął. Gdy byli razem, Leonora czuła siłę tego co między nimi narastało, uczuć, które stawały się coraz silniejsze, głębsze niż pasja, silniejsze niż pożądanie, uczuć, które ich otaczały w tych jakże intymnych chwilach na osobności. Uczucia, które były udziałem ich obojga. Zapytał ją, dlaczego nigdy nie wyszła za mąż. Nigdy się nad tym nie zastanawiała. Głęboko skrywane, instynktowne przeświadczenie - dzięki któremu z taką łatwością przyszło jej rozstanie z Whortonem - stanowiło część jej jestestwa tak głęboko skrywanego, że nigdy mu się nie przyjrzała. Po prostu nie wyszła za mąż i już i była pewna swojej decyzji. Aż do teraz. Bo teraz przyszedł czas, by zajrzeć głębiej w siebie i zastanowić się, czy to, w co dawniej wierzyła, nadal jest dla niej ważne. To Tristan wziął ją za rękę i pociągnął za sobą, otworzył jej oczy i zmusił, by patrzyła, naprawdę patrzyła... I nie zamierzał odchodzić, nie zamierzał zostawić jej samej. Miał rację - nigdy nie przestaną być dla siebie atrakcyjni. Wręcz przeciwnie, będą dla siebie coraz bardziej pociągający. Leonora wstała z łóżka i pociągnęła za dzwonek wzywający służbę. Po lutym nadszedł wreszcie marzec: zbliżała się wiosna i pierwsze jej oznaki zastępowały ponurą zimę. Londyńska śmietanka towarzyska zaczęła zjeżdżać do stolicy, by przygotować się do nadchodzącego sezonu. Podczas gdy na wszelkich spotkaniach towarzyskich nie było dotąd zbyt wielu osób, z każdym dniem zapełniał się kalendarz towarzyskich imprez, a wraz z nim wzrastał stopień ich wyrafinowania i przepych. Wydawało się bardzo prawdopodobne, że bal u lady Hammond okaże się pierwszym w tym roku towarzyskim wydarzeniem, na którym zjawią się prawdziwe tłumy. Leonora zjawiła się wraz z Mildred i Gertie, razem z niemal setką gości stały cierpliwie na schodach prowadzących do sali balowej. Rozglądając się wśród przybyłych, Leonora zauważyła kilka znajomych twarzy, kłaniała się, uśmiechała. Sezon tak naprawdę rozpoczynał się dopiero za kilka tygodni, była przekonana, że ubiegłymi laty miasto nie było tak pełne ludzi. - Moja droga, oczywiście, ze w tym roku wrociliśmy wcześniej... - Dama stojąca za Leonora spotkała właśnie starą przyjaciółkę. - Wspomnisz jeszcze moje słowa, w tym roku wszyscy wrócą wcześniej, a przynajmniej te rodziny, gdzie są córki na wydaniu. To doprawdy skandal, tylu dżentelmenów zginęło na tych wszystkich wojnach... Wreszcie wraz z Mildred i Gertie dotarły do drzwi sali balowej, Leonora dygnęła przed lady Hammond i kilkoma starszymi przyjaciółkami ciotek i poszła za Gertie i Mildred w stronę jednej z wnęk, gdzie ustawiono krzesła i szezlongi dla przyzwoitek, opiekunek i starszego pokolenia. Ciotki szybko znalazły miejsca obok przyjaciółek. Leonora musiała odpowiedzieć na całą masę figlarnych pytań i dopiero wtedy mogła odejść. Wmieszala się w tłum. Wiedziała, że Tristanowi nie będzie łatwo jej znaleźć, gdy Leonora z ciotkami były na szczycie schodów, Tristan nie przybył jeszcze do domu lady Hammond - Leonora nie dostrzegła go w kolejce oczekujących. - Zdaje się, że biedaczek odziedziczył niedawno tytuł i majątek i do czerwca musi się ożenić, bo inaczej 94

wszystko straci. Zachowa jednak domy, a w nich rodzinę na utrzymaniu, więc będzie mu ciężko, jeśli nie zostanie nędzarzem. Leonorze przebiegł dreszcz po plecach. - Nic nie słyszałam. Który to hrabia? - Na pewno nikt wart uwagi. - Crissy machnęła ręką poza tym ty i tak nie szukasz męża - uśmiechnęła się Crissy. - Zawsze myślałam, że jesteś lekko stuknięta, skoro tak się sprzeciwiasz małżeństwu, ale teraz... Muszę przyznać, że nieraz myślę, iż miałaś rację. - Twarz Crissy zachmurzyła się na chwilę, lecz zaraz znów pojaśniała. - Ale co tam, jestem tu, żeby się dobrze bawić i nie myśleć o tym, że jestem mężatką. Jeśli ten biedny hrabia jest faktycznie tak oblegany, jak mówią, to może zaproponuję mu bezpieczne schronienie? Słyszałam, że jest zdumiewająco przystojny, a to taka rzadkość w połączeniu z bogactwem i tytułem... - Jakim tytułem? - Leonora wtrąciła się bez najmniejszych skrupułów: Crissy mogłaby tak paplać godzinami. - Nie mówiłam ci? To jakiś Trillingwell, Trellham, czy coś takiego. - Trentham? - Tak! Trentham! - Crissy gwałtownie odwróciła się w stronę Leonory. - Słyszałaś o nim? - Zapewniam cię, że nie, ale dziękuję, że mi powiedziałaś. Crissy szybko zamrugała, potem uważnie popatrzyła na twarz Leonory. - A więc to tak, ty szczwany lisku! Ty go znasz! Lonora zmrużyła oczy, ale nie patrzyła na Crissy, lecz na pewnego ciemnowłosego dżentelmena zmierzającego w ich stronę. Dzisiejszej nocy tłum był zbyt gęsty, by można było przechadzać się wśród gości jedynie się uśmiechając i kłaniając, raz po raz Leonora musiała się zatrzymywać i rozmawiać. Nigdy nie miała z tym najmniejszych trudności, choć czasem bywało to nudne, tego wieczora było wiele osób, które dopiero wróciły do miasta i miały ochotę dobrze się bawić. Wiedziała, że zwraca na siebie uwagę wielu dżentelmenów, którzy zjawili się na londyńskich salonach w ostatnich dniach, nie mieli więc okazji się dodzieć, że Tristan interesuje się jej osobą. - Eleonoro! Odwróciła się i uśmiechnęła do Crissy Wainwright, pulchnej, a obecnie także obdarzonej pokaźnym biustem blondynki, która zadebiutowała na salonach w tym samym roku, co Leonora, Crissy szybko złapała w swoje sidła pewnego lorda i zaraz wyszła za niego. Kilka następujących po sobie porodów na parę lat wyłączyło ją z towarzyskiego życia, teraz jednak Crissy dosłownie łokciami torowała sobie drogę podchodząc do Leonory. Dotarła wreszcie i szybko rozłożyła wachlarz. - Istny dom wariatów. A ja myślałam, że lepiej wrócić do miasta nieco wcześniej. - Wygląda na to, że wiele osób wpadło na ten sam pomysł. - Leonora i Crissy uścisnęły sobie dłonie. - Mama będzie wściekła - Crissy popatrzyła na zebrany tłum. - Miała zamiar ubiec wszystkich tych którzy także mają debiutujące córki - chce wydać za mąż moją młodszą siostrę i wpadł jej w oko hrabia, który musi się ożenić. - Hrabia, który musi się ożenić? - Leonora była wyraźnie zaskoczona. Crissy pochyliła się w stronę Leonory. - To prawda, rzeczywiście znam go. A teraz, wybacz mi, proszę... Jeśli tylko zostaniesz w mieście, na pewno się jeszcze spotkamy. Leonora zrobiła krok w przód, lecz Crissy złapała ją za rękę. - Powiedz mi tylko jedno: naprawdę jest taki przystojny, jak mówią? Leonora uniosła brwi. - Na swoje własne nieszczęście, jest zbyt przystojny - odparła, wyswobodziła się z uścisku Crissy i wmieszała w tłum, zmierzając wprost w stronę hrabiego, który musi się ożenić. Tristan dostrzegł, że coś się stało. Trudno było nie zauważyć piorunów, jakie ciskała z oczu. Wycelowała w niego czubkiem palca. - Chcę z tobą porozmawiać. Natychmiast! - wysyczała i widać było, że wszystko się w niej gotuje. Tristan zastanowił się, czy nie ma czegoś na sumieniu, niczego takiego jednak nie znalazł. - Co się stało? - Z chęcią ci powiem, ale domyślam się, że będziesz wolał wysłuchać, co mam ci do powiedzenia, na osobności. - Leonora przewiercała go wzrokiem prawie na wylot. - Jakiż to cichy zakątek przygotowałeś dla nas dzisiejszego wieczoru? Tristan popatrzył na Leonorę i przypomniał mu się niewielki pokoik, gdzie przechowywano zastawę stołową, jedyne miejsce w domu lady Holland, gdzie mogliby być sami. Zupełnie nieoświetlony byłby doskonałym miejscem na wprowadzenie w życie pomysłów, które chodziły Tristanowi po głowie. - Nie ma w tym domu miejsca odpowiedniego na rozmowę na osobności. - Masz więc teraz okazję, by udowodnić, ze zasłużyłeś na swą reputację. Znajdź coś.

95

Wziął Leonorę za rękę. - Gdzie są twoje ciotki? - Na szezlongach w tamtej części pokoju - wskazała głową. - Dopadł cię straszliwy ból głowy, to migrena - powiedział. - Oznajmij ciotkom, że bardzo źle się czujesz i natychmiast musisz stąd wyjść. A ja zaproponuję, że odwiozę cię do domu moim powozem. - Tristan urwał i zatrzymawszy się, skinął na lokaja i wydał mu zwięzłe polecenie. - Kazałem przyprowadzić powóz powiedział i spojrzał na Leonorę. - Jeśli przez chwilę nie będziesz wyglądała na tak zdenerwowaną, a raczej na osłabioną, może nam się udać. Musimy się upewnić, że ciotki nie zechcą pojechać z nami. To ostatnie nie było najłatwiejsze, jednak o cokolwiek chodziło Leonorze, była na tyle zdeterminowana, by zostać z Tristanem na osobności, że ciotki zwiodły jej aktorskie umiejętności. Mildred spojrzała na nich zaniepokojona. - Jeśli jesteś pewna...? - Mój powóz już czeka - przytaknął Tristan. - Ma pani moje słowo, że zawiozę Leonorę prosto do domu. Leonora spojrzała na niego zmrużywszy oczy, Tristan zachował beznamiętny wyraz twarzy. Starsze panie wyraźnie przychyliły się do prośby Leonory wyrażonej z taką stanowczością, że i Mildred i Gertie postanowiły nie opuszczać balu. W ciemności powozu Tristan ścisnął jej dłoń. Green Street jest tuż za rogiem. - Green Street? - Leonora spojrzała na Tristana. - Obiecałem, że zawiozę cię do domu. Ale do mojego domu. Gdzież indziej znajdziemy pokój, odpowiednio oświetlony, by móc w spokoju porozmawiać na osobności? Leonora nie miała rozsądnych argurnentów, by się z nim spierać. Wszystko się w niej gotowało, ale milcząc, cierpliwie czekała, aż dojadą na miejsce. Tristan nie puszczał jej ręki. Dotyk był uspokajający, ale nie złagodził jej gniewu. Jeśli już, to jeszcze bardziej go podsycał. Jak on śmie? Jest tak nieznośnie zadowolony, pewny siebie i to w chwili, gdy odkryła jego ukryte pobudki, musiał przecież domyślić, że to właśnie o to chodzi. Powóz skręcił, jednak nie w Green Street, ale w wąską uliczkę, wzdłuż której stały domy i się zatrzymał. Wysiedli. Natychmiast poprowadził ją przez ogrodową bramę. - Gdzie jesteśmy? - zapytała. Leonora usłyszała dobiegający zza wysokiego kamiennego muru odgłos odjeżdżającego powozu. - To ogród za moim domem - powiedział, ruchem głowy wskazując na widoczny zza krzewów oka dom po drugiej stronie rozległych trawników. - Gdybyśmy weszli głównym wejściem, wymagałoby to pewnych wyjaśnień. - A co z woźnicą? - Z jakim woźnicą? Poszli ścieżką wzdłuż jednego ze skrzydeł domu. Przez okna widziała, jakie mijają pomieszczenia: najpierw oranżerię, potem gabinet i wreszcie pokój, w którym Leonora rozpoznała salonik używany z rana, gdzie kilka tygodni wcześniej zabawiały ją starsze panie. Tristan zatrzymał się przed dużymi szklanymi drzwiami. - Nic nie widziałaś - powiedział i pchnął drzwi. - Dobry Boże! - Ciiicho! Wprowadził ją do środka. Salonik tonął w mroku. O tak późnej porze w tym skrzydle domu nie było nikogo. Tristan wziął Leonorę za rękę i pociągnął w stronę schodów prowadzących na korytarz. Zatrzymując się w cieniu, spojrzał w lewo, w stronę frontowego holu, skąpanego w złotawym świetle. Wyglądając zza jego pleców, Leonora nie zauważyła żadnego z lokajów ani kamerdynera. Tristan odwrócił się i szybkim krokiem poszli w prawo krótkim, nieoświetlonym korytarzem, na jego końcu otworzył szeroko drzwi do jakiegoś pomieszczenia. Weszła do środka, Tristan za nią. - Zaczekaj - wyszeptał. Biurko tonęło w delikatnej księżycowej poświacie, padającej także na stojący za nim duży fotel i cztery inne fotele stojące w różnych miejscach pokoju. Wzdłuż ścian ustawiono szafki, gabloty i komody. Tristan zaciągnął zasłony i księżycowe światło zniknęło. Chwilę później Leonora usłyszała, że rozpala w kominku, płomienie oświetliły jego twarz. Pokój wypełniło ciepło i blask ognia. Tristan wskazał dwa fotele stojące przy kominku. Podszedł do niej i zdjął z jej ramion pelerynę. Odłożył ją na bok i kucnął przy żarzącym się palenisku. Leonora obserwowała każdy jego ruch, pogrzebaczem poruszył węgle. Spojrzał na Leonorę. - Napiję się brandy. Przynieść ci coś? - Ja też poproszę o szklaneczkę brandy. Nalał do dwóch sporych kieliszków. Jeden podał Leonorze - musiała trzymać go obiema rękoma - i usiadł w fotelu naprzeciw niej. - A teraz powiedz, o co chodzi? - zapytał utkwiwszy w niej spojrzenie. Przeszkadzał jej trzymany w dłoniach 96

kieliszek, ostrożnie odstawiła go na stojący obok niewielki stolik. - O to, że ty podobno musisz się ożenić. Popatrzyła na niego oskarżycielsko, a Tristan zupełnie się tym nie przejął. - I co z tego? - I co z tego? Musisz się ożenić i ma to coś wspólnego ze spadkiem, który dostałeś. Stracisz go, jeśli do czerwca nie znajdziesz żony, prawda? - Stracę większość gotówki, ale zachowam tytuł i wszystko, co z nim związane. Leonora wstrzymała oddech, czuła dziwny ucisk w piersi. - A więc musisz. A tak naprawdę to wcale nie chcesz się żenić, ani ze mną, ani z żadną inną kobietą. Potrzebna ci żona, a ja się nadam. Czy wreszcie dobrze cię zrozumiałam? Tristan zamarł. W jednej chwili, nie dłuższej niż uderzenie serca, zmienił się z odprężonego dżentelmena w drapieżnika szykującego się do ataku. Leonora z trudem oddychała, miała wrażenie, jakby coś ściskało jej płuca. - Nie. To wcale nie tak. - Więc jak? Gdy po chwili się odezwał, w jego głosie było coś, co ostrzegło, by nawet nie próbowała kwestionować tego, co mówił. - Muszę się ożenić, masz rację. Nie dlatego jednak, że ja osobiście potrzebuję majątku mojego stryjecznego dziadka, ale dlatego, że bez niego utrzymanie czternastu ciotek i kuzynek, które wcześniej utrzymywał stryjeczny dziadek i zapewnienie im poziomu życia, do jakiego są przyzwyczajone, będzie po prostu niemożliwe. Więc tak, masz rację, do końca czerwca muszę stanąć przed ołtarzem. Jednak, niezależnie od wszystkiego, nie miałem i nie mam zamiaru pozwolić ani stryjecznemu dziadkowi, ani paniom z towarzystwa na wtrącanie się w moje życie i na decydowanie, kto zostanie moją żoną. To oczywiste, że gdybym tylko chciał, małżeństwo z jakąś odpowiednią damą zostałoby zaplanowane, zorganizowane, zawarte i skonsumowane w czasie krótszym niż tydzień. - Tristan urwał, napił się brandy. -Do końca czerwca jest jeszcze kilka miesięcy, nie widzę powodu, by się spieszyć i w związku z tym nigdy się nie zastanawiałem nad wyborem odpowiedniej damy, a potem zobaczyłem ciebie i wszelkie tego typu rozważania stały się bezprzedmiotowe. Wiedziałem, że w pewnym momencie będę zmuszony poszukać sobie żony. Ale wtedy znalazłem ciebie i wszelkie poszukiwania stały się nieistotne. Ty jesteś kobietą, która chcę za żonę. Leonora nie miała - nie mogła mieć - najmniejszych wątpliwości, co chciał przez to powiedzieć. Napięcie rosło, stawało się nie do zniesienia. Tristan podniósł się z fotela, podszedł do Leonory i wyciągnął rękę w jej stronę, podała mu dłoń i też wstała. - Czy teraz już rozumiesz? - zapytał. Uniosła głowę, by móc popatrzeć mu w oczy. - Ale dlaczego? Wciąż nie rozumiem, dlaczego chcesz ożenić się właśnie ze mną? Dlaczego ja? Już myślała, że nie zamierza jej odpowiedzieć, gdy się odezwał: - Zgadnij. - Nie umiem - odpowiedziała cicho, a po chwili dodała: - Nie śmiem.

Rozdział 14 Tristan nalegał, że odwiezie ją do domu. Była mu wdzięczna od chwili, gdy tylko zetknęły się ich dłonie. Doceniła to, że zdawał się rozumieć, iż potrzebowała czasu, by się zastanowić, by przemyśleć wszystko, czego się dowiedziała. I to nie tylko o nim, lecz także o sobie. Miłość. Jeśli ją właśnie miał na myśli, to zmieniało wszystko. Nie użył tego słowa, ale cokolwiek to było, nie było tylko pożądaniem czy namiętnością. Jeśli to miłość rozkwitała między nimi, odrzucenie jego oświadczyn nie wchodziło już w grę, odejście zaś byłoby tchórzliwą ucieczką. Decyzja należała do niej, od niej zależało ich szczęście. Było bardzo wcześnie, nawet jeszcze nie zaczęło świtać, dom był cichy i uśpiony, Leonora leżała w łóżku i zastanawiała się nad przyczynami, które do tej pory powstrzymywały ją przez zamążpójściem. Nie była to awersja, nic równie silnego i oczywistego. Gdyby chodziło o zwykłą niechęć, potrafiłaby ją nazwać i ocenić, potrafiłaby przekonać samą siebie by ją odrzucić bądź pokonać. Jej problem leżał gdzieś głębiej, był nieuchwytny, nienamacalny, a mimo to przez wszystkie te lata od czasu do czasu się pojawiał. Leżąc w łóżku i patrząc w sufit skąpany w kiężycowym świetle, Leonora usłyszała charakterystyczne skrzypnięcie podłogi w korytarzu - to Henrietta przeciągnęła się i zeszła na dół. Wszystko ucichło. Leonora westchnęła głęboko i zmusiła się, by zrobić to, co zrobić musiała: by spojrzeć wstecz na swoje życie, by 97

przyjrzeć się wszystkim związkom i przyjaźniom, którym nie pozwoliła się rozwinąć. Od samego początku rozumiała, że nigdy nie będzie blisko, emocjonalnie blisko, z Markiem Whortonem. Nigdy nie stałaby się tym, kim dla Marka jest jego żona Heather - kobietą całkowicie od niego zależną i z tego powodu szczęśliwą. A tego właśnie potrzebowal Mark. Leonora nigdy nie mogłaby zaspokoić tej jego potrzeby, bo po prostu nigdy nie potrafiłaby się stać kobietą uległą. Dzięki Bogu, że ustrzegł ich przed tym, co postrzegał jako pewien dysonans. Taki sam dysonans nie zaistniał między Leonorą a Tristanem. Istniało coś innego. Prawdopodobnie miłość. Musiała to przyznać - doskonale nadawała się na jego żonę - niezaprzeczalnie i w każdym aspekcie. Tristan instynktownie to rozpoznał. Nie oczekiwał, że Leonora w jakikolwiek sposób sie zmieni. Chciał jej taką, jaką była i to nie po to, by uosabiała jakieś jego wyobrażenie o kobiecie, jakąś błędną wizję, ale dlatego, że wiedział, iż Leonora do niego pasuje. Myśl o tym była tak przyjemna, że Leonora poczuła dziwny uścisk w trzewiach... Chciała tego, nie mogła pozwolić, by ją to ominęło. Ale musiała stanąć w obliczu tego, co powstrzymywało ją przed taką samą bliskością z innymi mężczyznami. Podróż wstecz wcale nie była łatwa, trudno jej było spojrzeć na te wszystkie lata, zerwać wszystkie zasłony, zburzyć mury, które sama wybudowała, by się schować i wybaczyć wszystkie krzywdy. Nie zawsze była taka, jak teraz - silna, zdolna, niepotrzebująca innych. Kiedyś nie potrafiła sobie radzić, nie ze wszystkim i nie sama. Była jak wszystkie inne dziewczęta, potrzebowała ramienia, na którym mogłaby się wypłakać. Matka była wzorem do naśladowania zawsze bliska, zawsze wyrozumiała. Ale potem, pewnego letniego dnia oboje, matka i ojciec, zmarli. Leonora wciąż pamiętała ten chłód, ból straty, który ją ogarnął i trzymał w swoich szponach jak więźnia. Nie potrafiła nawet płakać, nie wiedziała, jak ma opłakiwać rodziców, jak nosić żałobę. I nie było nikogo, kto by jej pomógł, nikogo, kto by ją zrozumiał. Jej wujowie i ciotki i cała reszta rodziny, byli starsi niż rodzice i nikt z nich nie miał własnych dzieci. Wszyscy klepali ją po plecach i mówili, że jest bardzo dzielna, nikt nie zauważył, jak bardzo cierpi. Ukrywała to, bo wydawało jej się, ze wszyscy właśnie tego od niej oczekują. Jednak od czasu do czasu, gdy ciężar stawał się nie do zniesienia, próbowała - naprawdę próbowała - znaleźć kogoś, kto by pomógł jej przez to przejść. Humphrey nigdy jej nie rozumiał. Nikt jej nie pomógł, nauczyła się więc ukrywać swoje potrzeby. Krok po kroku, przez wszystkie dziewczęce lata nauczyła się nie prosić o pomoc, nie otwierać się przed nikim, nikomu nie ufać na tyle, by móc tę osobę prosić o cokolwiek, nauczyła się na nikim nie polegać. Jeśli nie będzie prosiła, nikt jej nie odmówi, nie odwróci się od niej. W głowie Leonory wszystko powoli zaczęło układać się w jedną całość, zaczęła dostrzegać pewne zależności. Wiedziała, że Tristan nie odwróci się od niej i niczego jej nie odmówi. Z nim będzie bezpieczna. Jedyne, co teraz musiała zrobić, to znaleźć w sobie tyle odwagi, by podjąć ryzyko, którego przez piętnaście lat nie odważyła się podjąć. Tristan zjawił się w południe następnego dnia. Znalazł Leonorę w holu, gdzie układała kwiaty w wazonach. Przywitała się z nim, cały czas mając świadomość, że bez przerwy uważnie się jej przygląda. Oparł się ramieniem o framugę drzwi, nie dalej niż pół metra od Leonory. - Dobrze się czujesz? - Tak. - Zerknęła na Tristana. - A ty? - Przyszedłem z domu obok. W przyszłości będziesz widziała nas tu więcej, wchodzących i wychodzących. - Ilu was jest? - Leonora uniosła brwi. - Siedmiu. - I wszyscy jesteście byłymi... gwardzistami? Zawahał się, lecz wreszcie odparł: - Tak. Zaintrygowało ją to. Nim zdążyła zastanowić się nad następnym pytaniem, Tristan podszedł bliżej. Popatrzyła mu w oczy i zatonęła w jego spojrzeniu. Tristan pochylił się i musnął jej usta w boleśnie krótkim pocałunku. - Zdecydowałaś się już? - zapytał cicho. - Nie. Chcę się jeszcze zastanowić. - Jak ci się wydaje, ile jeszcze będziesz potrzebowała czasu? - zapytał i czar nagle prysnął. Leonora znów zajęła się kwiatami. - Więcej, niż ci się wydaje. Tristan ponownie oparł się o framugę drzwi, jego spojrzenie nie opuszczało twarzy Leonory. Odezwał się po dłuższej chwili: 98

- Powiedz mi więc. Zacisnęła usta i już miała przecząco pokręcić głową, ale w tej samej chwili przypomniała sobie wszystko, o czym długo w nocy rozmyślała. - To nie jest takie proste. Tristan nie odezwał się, po prostu czekał. Leonora znów odetchnęła. - Minęło już dużo czasu, odkąd ostatni raz... komuś zaufałam, w ogóle komukolwiek... i pozwoliłam, by coś dla mnie zrobił i mi pomógł. - Przyszłaś jednak do mnie, poprosiłaś o pomoc, gdy zobaczyłaś włamywacza. Leonora zacisnęła usta i pokręciła głową. - Nie. Przyszłam do ciebie, bo tylko dzięki tobie mogłam rozwikłać tę zagadkę. - Widziałaś we mnie źródło informacji? - Pomogłeś mi, ale ja nigdy cię o to nie prosiłam. Ty nigdy mi niczego nie proponowałeś, po prostu to dawałeś. To jest właśnie to... To właśnie to, co się cały czas dzieje między nami. Nigdy nie prosiłam cię o pomoc, a ty mi pomagałeś, jesteś na tyle pewny siebie, by wiedzieć, że odmowa nie wchodzi w grę. Poza tym wyglądało na to, że nie ma powodu zmagać się z tobą, skoro oboje zmierzaliśmy do tego samego celu... Leonorze zadrżał głos i urwała. Tristan podszedł do niej, wziął za rękę. Poczuła ogarniające ją nieokreślone ciepło, uspokajające i dodające otuchy. Objął ją i przytulił. - Nie walcz z tym. - Jego słowa zabrzmiały jak zaklęcie rzucone przez czarnoksiężnika. - Nie walcz ze mną. Westchnęła głęboko. Czuła, jak jej ciało się odpręża wsparte na nim jak na skale. - Staram się. I będę się starać. - Oparła głowę na jego ramieniu - Ale to nie stanie się dzisiaj. Dał jej czas, aczkolwiek niechętnie. Leonora przez kolejne dni starała się odcyfrować dzienniki Cedrika, szukając najmniejszej choćby wzmianki dotyczącej sekretnej receptury lub czegoś, nad czym pracował wraz z Carruthersem. Odkryła, że zapiski nie są ułożone w porządku chronologicznym. Wyglądały na dość przypadkowe - jedna informacja w jednym tomie, druga w innym, jakby były połączone jakimś niezapisanym kodem. Noce spędzała w towarzystwie, na balach i przyjęciach, zawsze z Tristanem u boku. Wszyscy zauważyli że jego uwaga skupiona jest tylko i wyłącznie na niej. Kilka odważniejszych dam, które próbowały zwrócić na siebie jego uwagę, szybko odprawił. Bardzo szybko. Towarzystwo zaczęło snuć domysły o dacie ślubu. Pewnego wieczoru, gdy przechadzali się po sali balowej w domu lady Court, Leonora opowiedziała Tristanowi o dziennikach Cedrika. - To, czym interesuje się Mountford, musi mieć coś wspólnego z Cedrikiem. Wydaje się, że w waszym domu nie ma nic, co mogłoby go aż tak interesować. - Aż tak interesować? - Leonora zerknęła na Tristana. - Czego się dowiedziałeś? - Mountford, czy jak tam naprawdę się nazywa, wciąż jest w Londynie. Kilkakrotnie był widziany, ale wciąż zmienia miejsce pobytu. Nie udało mi się jeszcze go dopaść. - Masz jakieś wieści z Yorku? - I tak i nie. Dzięki dokumentom notariusza udało się nam odnaleźć głównego spadkobierzę Carruthersa, niejakiego Jonathona Martinbury'ego. Pracuje jako kancelista u notariusza w Yorku. Niedawno skończył aplikację i podobno planował podróż do Londynu, najprawdopodobniej, by świętować swój sukces. - Tristan zerknął na Leonorę. - Wygląda na to, że otrzymał twój list, który przesłał mu notariusz z Harrogate i postanowił przyśpieszyć wyjazd. Dwa dni później widziano go, jak wysiadał z podróżnego powozu, ale nie udało nam się jeszcze namierzyć go w mieście. - Dziwne - Leonora zmarszczyła brwi. - Myślałam, że skoro zmienił plany z powodu mojego listu, to zechce się ze mną zobaczyć. - Masz rację, ale trudno przewidzieć, jakie priorytety może mieć młody mężczyzna. Poza tym nie wiemy, dlaczego zdecydował się przyjechać do Londynu. - To prawda. Tej nocy już więcej nie rozmawiali. Po balu znów zaczęła rozmyślać, gdy tylko znalazła się w łóżku w swojej sypialni. Nie powinna już dłużej się wahać, nawet przez jeden dzień, to nie w porządku ani w stosunku do Tristana, ani do siebie samej. Za drzwiami warknęła Henrietta, potem zachrobotały pazury, gdy biegła schodami na dół. Leonora ją usłyszała, ale nie zwróciła na to większej uwagi. Myśli miała zaprzątnięte czymś innym. W jej głowie coraz bardziej krystalizowała się decyzja. Nagle dotarło do niej, że przyjęcie oświadczyn Tristana i związanej z tym bezbronności jest zwycięstwem nad samą sobą. Poczuła, że ogarnia ją radość, zaczęła nawet snuć plany, jak o swojej decyzji powiedzieć Tristanowi - jak w najodpowiedniejszy sposób przekazać mu taką wiadomość. 99

Nie miała pojęcia, ile minęło czasu, gdy zorientowała się, że Henrietta nie wróciła pod drzwi sypialni, gdzie zazwyczaj sypiała. To wyrwało Leonorę z zamyślenia. Henrietta często w nocy wędrowała po domu, ale nigdy tak długo. Zawsze wracała na swoje ulubione miejsce. Ale nie tym razem. Leonora wstała i owinąwszy się szlafrokiem, otworzyła drzwi i wyjrzała na korytarz. Pusto. Blade światło padało tylko ze schodów, zawahała się, ale po chwili, szczelniej owinąwszy się szlafrokiem, ruszyła w kierunku schodów. Przypomniało się jej, że Henrietta, nim zeszła na dól, zawarczała. Mogła to być reakcja na kota przebiegającego przez ogród. A jeśli to Mountford znów próbuje się włamać? I jeśli spróbuje skrzywdzić Henriettę? Serce zabiło jej szybciej. Miała ją od czasu, gdy była maleńką kępką futra, suczka była jej najbliższą przyjaciółką, niemą powiernicą wszystkich sekretów. Bezgłośnie schodząc po schodach wmawiała sobie, że nie powinna być głupia. To na pewno kot, przy Montrose Place jest przecież dużo kotów. Może pojawiły się w ich ogrodzie dwa i dlatego Henrietta nie wróciła jeszcze na górę. Leonora dotarła na dół i zastanawiała się, czy zapalić świecę. Nie chciała nadepnąć na psa. Zatrzymała się przy niewielkim stoliku stojącym pod tylną ścianą głównego holu, sięgnęła po leżące tam pudełko z zapałkami i zapaliła jedną ze świec. Wzięła do rąk pojedynczy świecznik. Wyszła na korytarz, światło odbiło się od tapet, ale wszystko wyglądało jak zwykle. Nocne pantofle Leonory stukały o kafelki, minęła pokój kamerdynera i pokój gospodyni i doszła do niewielkiego podestu schodów prowadzących do kuchni. Zatrzymała się i spojrzała w dół. Wszystko spowijał nieprzenikniony mrok, widać było jedynie blade plamki księżycowego światła wpadającego przez okna w kuchni i przez małe półkoliste okienko nad tylnymi drzwiami. W rozproszonym świetle dającym właśnie z tego niewielkiego okienka strzegła zarys kudłatej postaci Henrietty, leżała pod ścianą, z łbem na przednich łapach. - Henrietta? - wytężając wzrok, Leonora spojrzała w dół. Henrietta nie poruszyła się, ani drgnęła. Coś było nic tak. Leonora zbiegła za schodów. - Henriet... Och! Zatrzymała się na ostatnim stopniu, twarzą w twarz z mężczyzną, który nagle się przed nią pojawił prosto z mroku. Światło świecy padało na jego twarz, jego usta wygięły się w grymasie... Leonora poczuła w głowie eksplozję bólu. Upuściła świecę i upadła, zgasł płomień i wszystko wokół zrobiło się czarne. Przez chwilę myślała, że to tylko świecznik toczy się po podłodze, ale potem, gdzieś z daleka usłyszała, że Henrietta zaczęła wyć. Był to straszliwy, mrożący krew w żyłach odgłos. Leonora próbowała otworzyć oczy, ale nie mogła. Ból w głowie był nie do zniesienia. Zapadła się w ciemność. Powrót do przytomności nie był przyjemny. Przez dłuższą chwilę nie wiedziała, gdzie jest, słyszała głosy przybliżające się i oddalające, niektóre pełne niepokoju, inne pełne wściekłości lub strachu. Henrietta leżała obok niej, skowytała i lizała jej palce. Dotyk szorstkiego języka nieubłaganie ciągnął ją przez ciemność i mgłę do rzeczywistego świata. Próbowała otworzyć oczy, ale powieki miała zbyt ciężkie Wreszcie udało się jej podnieść rękę do głowy, dotknęła bandaża. Nagle wszyscy umilkli. - Obudziła się! To był głos Harriet. Pokojówka podbiegła do łóżka, wzięła Leonorę za rękę i poklepała uspokajająco po dłoni. - Niech się pani nie boi, był już doktor i powiedział, że wkrótce będzie pani jak nowo narodzona. Leonora próbowała zrozumieć to, co właśnie usłyszała. - Wszystko w porządku, siostrzyczko? - usłyszała zbliżający się do niej drżący głos Jeremy'ego. Jeremy wyglądał na wstrząśniętego. Leonora leżała na szezlongu, stopy miała uniesione wyżej niż głowę... Muszę być w saloniku, pomyślała. Ciężka dłoń niezgrabnie poklepała ją po nodze. - Odpoczywaj, moja droga - poradził wuj Humphrey. - Bóg jeden wie, dokąd zmierza ten świat, ale... - głos mu się załamał. Chwilę później usłyszała, jak ktoś warknął: - Więc może zrobicie lepiej, jeśli nie będziecie wszyscy wisieć jej nad głową. Tristan. Otworzyła oczy i spojrzała. Stał przy szezlongu. Miał kamienny wyraz twarzy, taki, jakiego jeszcze nigdy u niego nie widziała, a który był ostrzeżeniem dla każdego, kto go znał. - Co się stało? - Uderzono cię w głowę. 100

- Tego sama się domyśliłam. - Spojrzała na Henriettę, która przysunęła się bliżej. - Zeszłam na dół, żeby poszukać Henrietty, bo nie wróciła, a zazwyczaj wraca. - Poszłaś więc za nią. - Leonora spojrzała na Tristana. - Pomyślałam, że coś się stało. I miałam racje. Leżała przy tylnym wejściu, ale się nie ruszała... - Uśpiono ją laudanum zmieszanym z porto. Ktoś to wylał pod drzwiami, a ona zlizała. Leonora pogłaskała Henriettę po kudłatym łbie, patrząc w jej jasne oczy. - Już jej przeszło. Na szczęście, ktokolwiek to zrobił, użył tylko tyle laudanum, żeby jedynie zasnęła. Leonora wstrzymała oddech, skrzywiła się, bardzo bolała ją głowa. Spojrzała na Tristana. - To był Mountford. Stałam z nim twarzą w twarz, tam, na dole przy schodach. Przez chwilę myślała, że Tristan naprawdę zaraz zacznie kląć, widziała narastającą w nim złość, w przerażający sposób malowała się na jego twarzy. Co gorsza, Leonora wiedziała, że częściowo wściekły jest także na nią. Słowa Leonory wstrząsnęły wszystkimi obecnymi. - Kto to jest Mountford? - Jeremy zażądał wyjaśnień, patrzył to na Leonorę, to na Tristana. - O co w tym wszystkim chodzi? Leonora westchnęła. - Chodzi o tego włamywacza, to ten sam mężczyzna, którego widziałam w naszym ogrodzie. Jeremy i Humphrey stali w ustami otwartymi ze zdumienia. Byli wstrząśnięci i to w dwójnasób, bo nie mogli już dłużej przymykać oczu na to, co się dzieje i udawać, że włamywacz jest wytworem wyobraźni Leonory - to nie wyobraźnia próbowała otruć Henriettę i nie wyobraźnia uderzyła Leonorę w głowę. To, co usłyszeli, zmusiło ich, by pewne fakty przyjąć do wiadomości. Zaczęli przekrzykiwać się jeden przez drugiego, składać deklaracje, grozić... Hałas był nie do zniesienia. Leonora zamknęła oczy i zemdlała. Tristan czuł się jak struna skrzypiec napięta do granic możliwości, ale wtedy zobaczył, że Leonora ma zamknięte oczy i że na jej twarzy maluje się spokój, który szybko przeistacza się w brak wyrazu charakterystyczny dla osób, które straciły przytomność. Przełknął przekleństwo, zapanował nad sobą i wyprosił wszystkich z pokoju. Niezbyt chętnie, lecz jednak wyszli. Wszystko, co Tristan usłyszał i czego się dowiedział, w jego mniemaniu pozbawiało ich prawa do opiekowania się Leonorą, pozbawiało tego prawa nawet pokojówkę, mimo że wydawała się oddana swojej pani. Tristan wysłał ją do kuchni, by przygotowała napar ziołowy, a sam wrócił do Leonory. Wciąż była blada, ale już nie tak trupio biała, jak w chwili, gdy ją zobaczył. Jeremy, niewątpliwie dręczony rodzącym się poczuciem winy, miał na tyle rozsądku, by posłać lokaja z wiadomością do domu obok. Gasthorpe natychmiast wysłał lokaja, by popędził do domu Tristana Green Street i drugiego po lekarza, o którym kiedyś wspominał mu Tristan, by wzywać tylko jego. Jonas Pringle był weteranem kampanii na Półwyspie Iberyjskim. Potrafił leczyć wszelkie rany, postrzały i te zadane nożem. Przysunął jeden z foteli bliżej szezlonga, zapadł się w niego i czekał. Ocknęła się godzinę później. Popatrzyła najpierw na Tristana, potem rozejrzała się po pokoju na tyle, na ile było to możliwe bez poruszania głową. Wzrok Leonory powędrował ku twarzy Tristana. Przyglądała mu się przez chwilę. - O co chodzi? Tristan spędził ostatnią godzinę, zastanawiając, jak ma jej to powiedzieć. Nie chciał jej oszukiwać. - O twoją pokojówkę. Gdy tu przyszedłem, wpadła w histerię. Leonora popatrzyła na Tristana szeroko otwartymi oczami, już się domyśliła. - Powiedziała mi, że wcześniej zostałaś napadnięta już dwa razy. Raz na ulicy i raz w ogrodzie przed domem. - Ale to nie był Mountford. Coś nowego. Zerwał się na równe nogi, nie mogąc już dłużej silić się na spokój, udawanie przekraczało jego możliwości. Zaklął: zaczął szybko przemierzać pokój. Nagle odwrócił się w stronę Leonory. - Dlaczego mi nie powiedziałaś? - Nie wiedziałam, że to ważne. - Nie wiedziałaś, że to ważne? - Zacisnął zeby, udało mu się zapanować nad głosem: - Byłaś zagrożona i nie myślałaś, że to ważne? - Popatrzył jej w oczy - A nie przyszło ci do głowy, że ja uznałbym to za ważne? - To nie... - Nie! - przerwał jej gwałtownie. Czuł, że nie może stać, znów zaczął chodzić po pokoju, ze wszystkich sił starając się poukładać sobie wszystko w głowie tak, by móc to jej przekazać. Słowa paliły go w język, zbyt gorące, zbyt okrutne, by je wypowiedzieć, wiedział, że ich pożałuje, gdy tylko padną. Musiał się skupić. Zebrał się w sobie, przypominając sobie wszystko, do czego go wyszkolono, zmusił się, by dotrzeć do sedna 101

sprawy, by bezlitośnie zerwać wszelkie zasłony i stanąć twarzą w twarz z okrutną prawdą. Zatrzymał się nagle, odwrócił w stronę Leonory i powiedział: - Przyszedłem, żeby się tobą zaopiekować. I to nie tylko trochę, zaopiekuję się tobą tak, jak jeszcze nikim wcześniej w całym moim życiu. Opiekowanie się kimś oznacza oddanie temu komuś części siebie. A osoba, którą się opiekujesz, staje się strażnikiem tej części ciebie - Tristan popatrzył Leonorze w oczy - strażnikiem tego czegoś, co jej dałeś, a co jest tak cenne i ważne. A to oznacza, że te osoby stają się dla siebie ważne, bardzo ważne. - I cicho dodał: - Tak jak ty jesteś ważna dla mnie. - Popatrzyli sobie w oczy, żadne z nich się nie poruszyło. - Zrobiłem już wszystko, co mogłem, by ci to wytłumaczyć, byś zrozumiała - powiedział i odwrócił się do drzwi. Leonora próbowała się podnieść, ale nie mogła. - Dokąd idziesz? Zatrzymał się z ręką na klamce. - Wychodzę. Przyślę do ciebie pokojówkę – powiedział krótko, a w jego głosie słychać było tłumione emocje. — Jeśli już będziesz potrafiła uporać się z tym, że jesteś dla kogoś ważna, wiesz, gdzie mnie znaleźć. Trzasnęły drzwi, po pokoju rozeszło się echo. Leonora westchnęła i opadła na poduszki. Zamknęła oczy. Doskonale rozumiała, co zrobiła, wiedziała też, że będzie musiała to jakoś naprawić. Ale nie teraz, nie dzisiaj. Była zbyt słaba, nawet żeby myśleć, ale wiedziała, że będzie musiała się nad tym wszystkim zastanowić, zaplanować, co ma powiedzieć, by uspokoić zranionego wilka. Następne trzy dni okazały się serią przeprosin Wybaczenie Harriet było łatwe, biedaczka była tak zdenerwowana, gdy zobaczyła Leonorę leżącą bez życia na podłodze w kuchni, że zaczęła histerycznie trajkotać o mężczyznach, którzy atakowali Leonorę już wcześniej. Tristan bezwzględnie wyciągnął od niej wszystkie szczegóły, co doprowadziło biedną Harriet do jeszcze większego rozstroju nerwowego. Gdy Leonora zjadła na obiad talerz zupy - nic więcej nie udało jej się w siebie wmusić - i wróciła do łóżka, Harriet pomogła jej wejść po schodach i zaprowadziła do pokoju, przez cały czas milczała i ani razu nie spojrzała swojej pani w oczy. Leonora zachęciła Harriet, by wyrzuciła z siebie poczucie winy i wszystkie zmartwienia, a potem się z nią pogodziła. To okazało się najprostszą przeszkodą do pokonania. Wyczerpana, wciąż w nie najlepszej kondycji. Leonora resztę dnia spędziła w swoim pokoju. Odwiedziły ją ciotki, ale wystarczyło jedno spojrzenie, by skróciły wizytę. Na wyraźną prośbę Leonory zgodziły się nie wspominać nikomu o napaści. Następnego ranka Harriet zdążyła zabrać tacę, na której wcześniej przyniosła śniadanie i zostawić Leonorę w fotelu przed kominkiem z filiżanką herbaty, gdy rozległo się pukanie do drzwi. Jeremy wszedł i rozejrzał się po pokoju. Gdy tylko ją zauważył, zapytał: - Czujesz się na tyle dobrze, byśmy mogli porozmawiać? - Tak, oczywiście - zaprosiła go gestem. - To wszystko moja wina. Powinienem był słuchać, co mówisz i zwracać na ciebie większą uwagę. Wiedziałem, że to o włamywaczach, to wcale nie wytwory twojej wyobraźni, ale o wiele łatwiej było mi to wszystko ignorować niż... Jeremy miał dwadzieścia cztery lata, ale nagle znów stał się jej małym braciszkiem. Pozwoliła mu powiedzieć wszystko, co chciał, pozwoliła mu pojednać się nie tylko z nią, ale i z samym sobą. Dwadzieścia minut później siedział na podłodze obok jej fotela, z głową na jej kolanach. Głaskała go po włosach, miękkich i jak zwykle potarganych. Nagle Jeremy drgnął... - Gdyby Trentham nie przyszedł... - Gdyby nie przyszedł, ty byś sobie ze wszystkim poradził. Po dłuższej chwili Jeremy westchnął. - Pewnie tak... Także tego dnia Leonora została w łóżku, następnego ranka czuła się już jednak znacznie lepiej. Po raz drugi zjawił się lekarz, sprawdził jej wzrok i równowagę, zbadał ranę na głowie i orzekł, że proces rekonwalescencji go zadowala. - Radziłbym jednak, byś unikała czynności, które mogą cię wyczerpać, jeszcze przynajmniej przez kilka dni. Leonora rozważała taką możliwość - zastanawiała się nad tym, że musi kogoś przeprosić i wiedziała, że będzie to i fizycznie i psychicznie wyczerpujące. Powoli i ostrożnie zeszła po schodach. Wuj Humphrey siedział na ławce w holu, podparł się laseczką i powoli wstał, gdy Leonora była już na dole. Uśmiechnął się trochę krzywo. - Tutaj jesteś, moja droga. Lepiej się czujesz? - O tak, dużo lepiej, dziękuję. Leonorę kusiło, by zapytać o parę spraw związanych z domem, o cokolwiek, byle tylko uniknąć tego, co 102

spodziewała się zaraz usłyszeć, ale uznała, że nie ma prawa, Humphrey, tak samo jak wcześniej Jeremy i Harriet, chciał z nią porozmawiać. Uśmiechając się, pozwoliła wziąć się pod rękę i poszli do saloniku. Rozmowa była dużo bardziej emocjonalna, niż się spodziewała. Ku zaskoczeniu Leonory poczucie winy Humphreya było znacznie większe, niż przypuszczała. Wyznał jej wszystkie swe przewinienia, szorstko przepraszając, ale potem zaczął opowiadać o przeszłości i Leonora odkryła, że kilka ostatnich dni spędził rozmyślając o znacznie poważniejszych sprawach, niż się jej wydawało. - Zawsze wiedziałem, że powinienem był częściej zapraszać Mildred do naszego domu w Kent. - Patrząc za okno, bezwiednie poklepywał dłoń Leonory. - Widzisz, gdy zmarła twoja ciotka Patricia, zamknąłem się w sobie, przysiągłem sobie, że o nikogo nie będę się już tak troszczył, nigdy tak się przed nikim nie otworzę, żeby potem nie cierpieć. Cieszyłem się, gdy ty i Jeremy zamieszkaliście ze mną - odrywaliście mnie od smutnych myśli, byliście jak kotwica, która przywiązywała mnie do codziennych spraw. Z wami łatwiej mi było zapomnieć o moim bólu i prowadzić mniej więcej normalne życie. Ale byłem zdecydowany nie pozwolić nikomu się do mnie zbliżyć, by nikt nie stal się dla mnie ważny. Nigdy więcej. Więc zawsze trzymałem was na dystans, nie tylko ciebie, ale także Jeremy'ego i to na wiele sposobów. - Uśmiechnął się słabo, z wysiłkiem. - A więc zawiodłem cię moja droga, nie udało mi się tobą zaopiekować tak, jak powinienem był to zrobić. Bardzo mi wstyd z tego powodu. Ale zawiodłem też samego siebie i to więcej niż raz. Odciąłem się od tego, co mogło być między nami, między tobą i mną, a także Jeremym - w tej kwestii was oszukałem, ale i tak nie udało mi się osiągnąć tego, co chciałem - byłem zbyt arogancki, zbyt zadufany w sobie, by zauważyć, że troszczenie się o innych nie jest do końca świadomą decyzją. - Palce Humphreya ścisnęły dłoń Leonory. - Gdy tamtej nocy znaleźliśmy cię leżącą na podłodze... - Humphreyowi zadrżał głos. Zamilkł. - Och, wujku. - Leonora objęła go. - To nie ma znaczenia, już nie. - Oparła mu głowę na ramieniu. - To już przeszłość. Humphrey także ją przytulił, ale szybko odpowiedział: -To ma znaczenie, ale nie będziemy się spierać, bo masz rację: to już przeszłość. Od teraz wszystko będzie tak, jak być powinno. Dobrze? Leonora uśmiechnęła się, w jej oczach błyszczały łzy. - Tak. Oczywiście. - Dobrze! - Humphrey głęboko odetchnął. - Ale teraz musisz opowiedzieć mi o wszystkim, co udało się odkryć tobie i Trenthamowi. Domyślam się, że chodzi o coś, nad czym pracował Cedric? Leonora wszystko mu opowiedziała, a gdy Humphrey chciał obejrzeć dzienniki Cedrika, z leżącej w kącie sterty przyniosła mu kilka zeszytów. Przeczytał jedną stronę. - Ile udało ci się przejrzeć? - Jestem dopiero przy czwartym zeszycie, ale.. - Wyjaśniła, że dzienniki nie są pisane w porządku chronologicznym. - Myślę, że Cedric miał swój własny porządek, na przykład każdy dziennik dotyczy innej sprawy Humphrey zamknął dziennik leżący na jego kolanach. - Nie ma powodu, byśmy Jeremy i ja nie mogli odłożyć naszej pracy i pomóc ci w przeglądaniu tych zapisków. W końcu to nasza, nie twoja mocna strona - Ale co z Babilończykami? I Sumerami? Zagadnienia, nad którymi ostatnio pracowali, zleciło im Muzeum Brytyjskie. Humphrey machnął ręką. - Muzeum może poczekać, a ta sprawa nie. Jeśli ten nikczemnik i łajdak interesuje się naszym domem, to czekać nie możemy. A poza tym - Humphrey uśmiechnął się do Leonory - któż inny mógłby zrobić to tłumaczenie? Kwestia niepodlegająca dyskusji. Leonora wezwała służbę, kazała Castorowi przenieść całą stertę dzienników Cedrika do biblioteki. Dziennik, który przed chwilą przeglądał, Humphrey wsunął pod pachę i też poszedł w stronę biblioteki, a Leonora za nim. Lokaj dźwigający stertę dzienników wyminął ich w holu. Jeremy podniósł wzrok, jego biurko, jak zwykle, pełne było otwartych książek. Humphrey zamachał laseczką. - Uprzątnij to, potrzebujemy miejsca. Mamy nowe zadanie, bardzo pilne. -Tak? Ku zaskoczeniu Leonory Jeremy posłuchał wuja, pozamykał książki i przesunął je na bok, by lokaj mógł położyć na biurku niebotyczną wręcz górę dzienników Cedrika. Jeremy natychmiast chwycił pierwszy z góry i zaczął go przeglądać. Humphrey wyjaśnił Jeremy’emu, co właśnie przynieśli, a Leonora dodała, że zakładają, iż gdzieś tu może być jakaś cenna receptura. Jeremy chrząknął, zaczytany w pierwszy z dzienników. Humphrey usiadł w fotelu 103

i otworzył tom, który przyniósł z saloniku. Leonora zastanowiła się, po czym zostawiła panów samych i poszła zająć się domowymi sprawami. Wróciła do biblioteki godzinę później. I Humphrey i Jeremy siedzieli z pochylonymi głowami nad rzędami liter. - Rzeczywiście, nie będzie to proste, nawet jeśli zostaniesz tu z nami cały dzień - powiedział Jeremy. - Dlaczego? - Pełno tu odnośników, każda informacja jest odniesieniem i sama też odnosi się do innej informacji. Dopiero zaczęliśmy, ale dopóki nie znajdziemy jakiegoś klucza, czegoś, co łączy te dzienniki i nie poznamy kolejności, w jakiej należy je czytać, to będzie to prawdziwy koszmar. Będziemy musieli dosłownie przekopać się przez to wszystko, to ogrom pracy, a poza tym musimy zrobić to szybko. - Popatrzył na Leonorę. - Jesteśmy do tego przyzwyczajeni. Są inne sprawy, które trzeba zbadać, lepiej więc będzie, jeśli się nimi zajmiesz, może uda nam się rozwiązać tę zagadkę wcześniej, jeśli i ty się temu wszystkiemu przyjrzysz. Żaden z nich nie chciał wykluczać Leonory. Jednak Jeremy powiedział prawdę - w tej dziedzinie to oni byli ekspertami. A i Leonora nie miała ochoty spędzic reszty dnia i pewnie też całego wieczora wpatrując się rozchwiane pismo Cedrika. Poza tym były jeszcze inne sprawy, którymi chciała się zająć. - Jeśli poradzicie sobie beze mnie... - Poradzimy sobie. - O tak, oczywiście, że damy sobie rade - Dobrze wiec, zostawię was samych. - Leonora uśmiechnęła się szerzej. Stojąc już przy drzwiach, z ręką na klamce zerknęła za siebie i zobaczyła dwie głowy ponownie pochylone nad dziennikami. Nie przestając się uśmiechać, wyszła. Jej myśli znów pobiegły ku pewnemu wilkowi którego trzeba było udobruchać.

Rozdział 15 Osiągnięcie kolejnego celu - pogodzenie się z Tristanem - wymagało pewnego stopnia pomysłowości. Nie miała jednak wyboru. Posłała do domu obok po Gasthorpe'a i kazała mu przygotować powóz, który zawiezie ją na tyły Green Street, a woźnica zaczeka. Nalegała oczywiście, by lord Trentham o niczym się nie dowiedział. Wiedziała, że Gasthorpe jest człowiekiem bystrym, a choć nie lubiła wymuszać na nim braku lojalności w stosunku do jego pana, to tym razem robiła to dla dobra Tristana. Gdy w mroku późnego popołudnia stała wśród krzewów na tyłach domu i zauważyła światło w oknie jego gabinetu, czuła się w pełni usprawiedliwiona. Nie poszedł na żaden bal ani przyjęcie. Idąc wśród krzewów ścieżką wokół domu, Leonora zastanawiała się, jak szybko Tristan będzie chciał ślubu. Ona podjęła już decyzję, a co do daty, było jej wszystko jedno... Chociaż jeśli miałaby decydować, wolałaby wcześniej niż później. Żeby nie mieć czasu na zamartwianie się. Podejrzewała, że Tristan się z nią zgodzi, choć może z nieco innego powodu. Zatrzymała się pod oknem jego gabinetu, wspięła na palce i zajrzała do środka. Siedział przy biurku plecami do okna, pochylony nad jakimiś dokumentami, a po jego prawej stronie leżała ich spora sterta, a po lewej otwarta księga rachunkowa. Odwrócił się, by sprawdzić coś w księdze. Wyglądał na bardzo samotnego - na samotnego wilka, który będzie musiał przestać chadzać swoimi ścieżkami i zacznie żyć w towarzystwie, wraz ze swoimi domami, ciotkami i kuzynkami na utrzymaniu i wszystkim tym, co to za sobą pociąga. Oddał swoją wolność, swe ekscytujące, niebezpieczne i samotne życie i bez słowa skargi zajął się tym, co mu dano w opiekę. W zamian nie prosił o wiele. Jedynie o to, by została jego żoną. Chciał dać jej wszystko, o czym mogła zamarzyć, dał jej wszystko, co mogła i chciała przyjąć. Odwróciła się ostrożnie, dbając, by poruszać się jak najciszej i skierowała ku oknom saloniku. Planując wszystko, zakładała, że zastanie Tristana w gabinecie. Cieszyła się, że jej przypuszczenia okazały się trafne, biblioteka była w drugim skrzydle, po przeciwnej stronie holu. Gdy doszła do przeszklonych drzwi, pchnęła je mocno obiema rękami. Drzwi zadrżały, ale nie otworzyły się. - Cholera! Podeszła bliżej i oparła się ramieniem o framugę, policzyła do trzech i całym ciężarem ciała naparła na drzwi. Otworzyły się gwałtownie, tak że z trudem udało się jej utrzymać równowagę. Zaraz zamknęła drzwi za sobą, a potem, owinąwszy się się peleryną, cicho przemknęła przez pokój. Wstrzymując oddech, sprawdziła, czy nikt jej nie usłyszał. Żadnych kroków, nikt nie wszedł do saloniku. Sprawdziła, czy nie ma nikogo w głównym holu. Tak jak i poprzednio, o tej porze nie kręcił się tam żaden lokaj, Havers, majordomus Tristana, na pewno też był u siebie. Miała wolną drogę. Modląc się cicho, 104

przemykała pod ścianami, zmierzając do gabinetu Tristana, dziękowała niebiosom za to, co udało się jej do tej chwili osiągnąć, ale także prosząc, by nie opuszczało jej szczęście. Zatrzymała się przed drzwiami gabinetu i raz jeszcze próbowała sobie przypomnieć, co chce mu powiedzieć... Chciała w myślach odegrać całą ich rozmowę, ale miała pustkę w głowie. Musi sobie z tym poradzić, z przeprosinami i deklaracją. Położyła dłoń na klamce. Klamka wyskoczyła jej z dłoni, drzwi otworzyły się gwałtownie. Drgnęła, gdy zobaczyła stojącego naprzeciw Tristana. Ominął ją wzrokiem, popatrzył na korytarz, a potem chwycił za rękę i wciągnął do pokoju. Opuszczając pistolet, puścił jej rękę i zamknął drzwi. Leonora wpatrywała się w broń. - Dobry Boże! - Popatrzyła na niego zaszokowana. - Zastrzeliłbyś mnie? - Ciebie nie, ale nie wiedziałem, kto... - Zacisnął usta i odwrócił się. - Podkradanie się do mnie nie było zbyt mądre. - Zapamiętam to sobie na przyszłość. Tristan podszedł do niskiego kredensu i schował pistolet do gablotki. I wrócił za biurko. Leonora stała w miejscu, mniej więcej na środku pokoju. Spojrzenie Tristana powędrowało ku jej twarzy, nie było przyjemne. - Co ty tutaj robisz? Nie, zaczekaj! - Podniósł rękę. - Najpierw mi powiedz, jak się tu dostałaś. Spodziewała się takiego pytania. Zacisnęła dłonie i pokiwała głową. - Ty się nie zjawiłeś w domu mojego wuja... Nie żebym tego oczekiwała... - Tak naprawdę to czekała na niego, ale wiedziała, że popełniła błąd, mówiąc to, co powiedziała - więc postanowiłam przyjść tutaj. Jak udało się nam poprzednim razem zauważyć, gdybym przyszła w porze, gdy zazwyczaj składa się wizyty, nie mielibyśmy większych szans na rozmowę na osobności, więc... Wynajęłam powóz. - Wyznała, że powóz, a w nim woźnica i lokaj, czekają na nią na tyłach domu. Gdy skończyła wreszcie ten monolog, Tristan milczał przez dłuższą chwilę, potem lekko uniósł brwi - była to pierwsza zmiana wyrazu jego twarzy od chwili, gdy weszła do pokoju. Pochylił się nad biurkiem w jej stronę. - A Jeremy? Wie, gdzie jesteś? - Jeremy i Humphrey myślą, że już śpię. Zabrali się za przeglądanie dzienników Cedrika i są tym bardzo pochłonięci. - Coś się nagle zmieniło na twarzy Tristana, pojawiło się na niej coś nieprzyjemnego, ostrego. Leonora szybko dodała: - Poza tym Jeremy upewnił się, że wymieniono wszystkie zamki, tak jak zasugerowałeś. Tristan nie przestawał na nią patrzeć. Chciała się uśmiechnąć, ale nie zrobiła tego. - Ponadto w nocy Henrietta śpi w moim pokoju, nie wałęsa się po domu... - A przez to mi nie przeszkadza i nie muszę się o nią martwić, pomyślała i mówiła dalej: - Więc dziś wieczorem, gdy wychodziłam, musiałam zabrać ją ze sobą, jest teraz w waszym domu, w kuchni, pilnuje jej Biggs. Tristan zastanawiał się nad tym, co właśnie usłyszał. Mruknął coś pod nosem. Leonora zadbała o wszystko, o każdy najmniejszy szczegół, mógł być o to spokojny. Teraz była tutaj, z nim, bezpieczna, ale zadbała także o bezpieczny powrót do domu. Skrzyżował ręce, opierając je na biurku. Jego spojrzenie było coraz bardziej skupione, uważne. - Po co przyszłaś? Popatrzyła mu prosto w oczy, spokojnie, uważnie. - Przyszłam, żeby cię przeprosić. Powinnam była pamiętać o tych pierwszych atakach i powinnam była ci o nich powiedzieć, ale po tym, co się działo ostatnio, zupełnie o tym nie myślałam. Tristan zdał sobie sprawę, że to nie jest wcześniej przygotowane przemówienie. - Jednak w chwili, gdy mnie napadnięto, nie spotykaliśmy się, a nie było nikogo innego, dla kogo byłabym ważna na tyle, bym czuła się zobligowana do opowiedzenia o tym, co się stało. Nie miałam też kogo ostrzec. - Leonora uniosła brodę i cały czas patrzyła Tristanowi w oczy. - Przyjmuję do wiadomości i rozumiem to, że sytuacja się zmieniła, że jestem dla ciebie ważna i że w związku z tym musisz wiedzieć... - Wreszcie z lekkim ociągania dodała: - Że być może masz prawo wiedzieć o wszystkim, co może mi zagrażać. Więc przepraszam cię za to, że nie powiedziałam ci o tych incydentach, że nie rozpoznałam tego, co powinnam była rozpoznać. Nie spodziewał się przeprosin wyrażonych tak jasno i wprost. Czuł, że wszystko w nim zaczyna drżeć. Rozpoznał w sobie typową reakcję na zbliżający się sukces - wiedział że zwycięstwo, całkowite i nieodwołalne - ma zasięgu reki. - Zgadzasz się więc, ze mam prawo wiedzieć o wszystkim, co może ci grozić? Popatrzyła mu w oczy i zdecydowanie pokiwała głową. - Tak. Tristan zastanawiał się tylko przez sekundę i zapytał: - Czy mam przez to rozumieć, że zgadzasz się wyjść za mnie? - Nie zawahała się. - Tak. Poczuł, że opuszcza go napięcie, które dręczyło go tak długo, a którego nie był świadom. Ulga była 105

ogromna. Wziął głęboki oddech, czuł, jakby to był pierwszy prawdziwie wolny oddech od tygodni. Ale to jeszcze nie wszystkie obietnice, które chciał od niej uzyskać. Wyszedł zza biurka i popatrzył jej w oczy. - Zgadzasz się być moją żoną, zachowywać się jak moja żona i we wszystkim być mi posłuszną? Tym razem Leonora się zawahała. - To były aż trzy pytania. Na pierwsze odpowiedź brzmi tak, na drugie: tak, a na trzecie: w granicach rozsądku. Tristan uniósł brew. - „W granicach rozsądku" oznacza, że będziemy chyba potrzebowali bardziej precyzyjnych definicji. Zmniejszył odległość między nimi. - Czy zgadzasz się, że gdziekolwiek będziesz szła, cokolwiek będziesz robiła, w cokolwiek będziesz się angażowała, to - jeśli będzie w tym choćby cień niebezpieczeństwa powiesz mi o tym i to wcześniej, nim tam pójdziesz lub się w to zaangażujesz? - Jeśli tylko będzie to możliwe. - Nie sprzeczaj się ze mną. - Jesteś nierozsądny. - Czy to, że mężczyzna chce cały czas być pewien, że jego żona jest bezpieczna, jest nierozsądne? - Nie, ale nierozsądnym jest zapakowanie jej w jakiś bezpieczny kokon, by to osiągnąć. - Kwestia gustu - mruknął sotto voce, ale Leonora go usłyszała. Wiedziała, że musi nad sobą zapanować, nie przyszła tu przecież z nim wojować. - Jestem skłonna zrobić wszystko, co tylko możliwe, oczywiście w granicach rozsądku, by przystosować się do tych opiekuńczych skłonności - powiedziała, wkładając w swoje słowa tyle zdecydowania i oddania, ile tylko potrafiła. Tristan to usłyszał, a Leonora w jego oczach dojrzała zrozumienie i akceptację. - Jeśli to wszystko, co możesz mi zaoferować... - Tak. - Więc przyjmuję tę ofertę. - Wzrok Tristana powędrował ku ustom Leonory. - A teraz... Chcę się dowiedzieć, jak bardzo jesteś gotowa przystosować się do innych moich skłonności. Zabrzmiało to tak, jakby Tristan opuścił tarczę jakby zburzył stojącą między nimi dotąd barierę. Leonora poczuła nagle ogarniającą ją falę i zaraz przypomniała sobie, że Tristan to zraniony wilk, a ona musi go udobruchać. - Jakich skłonności? Spojrzenie Tristana powędrowało niżej, Leonora poczuła, że jej piersi nabrzmiewają. - Skłonności, przed którymi uciekasz, których próbujesz uniknąć, a z których od kilku tygodni czerpiesz przyjemność - powiedział i podszedł bliżej. Jego marynarka otarła się o gorset sukni, zetknęły się ich uda. Serce Leonory biło jak oszalałe niemal podchodząc jej do gardła, a pożądanie rozlewało się po całym ciele. Spojrzała w jego ciemne hipnotyzujące oczy... i wtedy zrozumiała całą prawdę - że mimo tego, co ich łączy, mimo tego wszystkiego, co do tej chwili wydarzyło się między nimi, Tristan nie pokazał jej jeszcze wszystkiego, że jest jeszcze coś, czego przed nią nie odkrył - Nie pozwolił jej jeszcze dostrzec prawdziwej wielkości i głębi swej zaborczości, namiętności i pragnienia, by ją mieć całą tylko dla siebie. Sięgnął po tasiemki przy jej pelerynie, rozwiązał je jednym pociągnięciem, peleryna zsunęła się ramion i opadła na podłogę. Leonora miała na sobie zwykłą niebieską, popołudniową suknię. - Co mi więc dasz? Jak bardzo mi ulegniesz? - Pragnął wszystkiego. Żadnych zastrzeżeń, żadnych ograniczeń. W głębi serca wiedziała, że w tym bardzo do siebie pasują, że niezależnie od wszystkiego, nie była i nigdy nie będzie w stanie odmówić mu tego, czego będzie pragnął. Bo ona pragnie tego samego. Wiedziała, że nie ma się czego obawiać. Może tylko czerpać przyjemność. Wtedy, gdy już poniesie karę. - Co mam teraz powiedzieć? - Odezwała się cicho, a jej głos był bezwstydnie ponętny. - Weź mnie, jestem twoja? Iskierka, która może wywołać pożar, dostrzegła płomienie w jego oczach. Powietrze między nimi iskrzyło. Sięgając po jej dłoń, chwytając Leonorę w talii i przyciągając do siebie, powiedział: - Tyle wystarczy. Pochylił głowę i pocałunkiem pociągnął ją wprost w płomienie pożądania. Zaplotła ręce wokół szyi Tristana i poddała się losowi. Zadrżała, poczuła narastający między nimi ogień, zachęcała go, by nie przestawał, całowała go zachłannie, a on słuchał jej pragnienia. Jego dłonie były wszędzie, ściskając, głaszcząc, dotykając, pieszcząc. Władając nią. Rozgrzewając, rozpalając w niej ogień. - Tym razem chcę cię nagą. Bez najmniejszego nawet skrawka materiału, który mógłby coś ukrywać. Nie potrafiła sobie wyobrazić, co miał na myśli, co mogłaby ukrywać, ale było jej to zupełnie obojętne. Gdy ją odwrócił i sięgnął do zapięcia sukni, zaczekała tylko, aż gorset się poluźni i szybko zsunęła suknie z 106

ramion. Chciała uwolnić ręce z wąskich rękawów... - Nie. Poczekaj - usłyszała polecenie, którego nie mogła zignorować. Kręciło jej się w głowie, z każdym oddechem, z każdym dotknięciem narastało w niej niecierpliwe wyczekiwanie. Teraz jednak Tristan jej nie dotykał. - Odwróć się. Zrobiła, co kazał. W pokoju nagle zmieniło się oświetlenie, Tristan odwrócił do góry dwie ciężkie lampy stojące na obu końcach ogromnego biurka. Siedział oparty o brzeg biurka, dokładnie pośrodku, między lampami. Patrzył jej w oczy, potem jego wzrok powędrował w dół, ku jej piersiom, wciąż ukrytym za lekką przezroczystą materią jedwabnej halki. Podniósł rękę, przywołał Leonorę skinieniem. - Podejdź tu. Nagle zdała sobie sprawę, ze mimo iż byli ze sobą intymnie już wiele razy, nigdy nie widział jej nagiej w pełnym świetle. Właśnie dziś zamierzał to nadrobić. Dłoń Tristana prześliznęła się po jej biodrze, przyciągnął ją do siebie, by stała między jego biodrami. Wziął ją za ręce i oparł jej dłonie na swoich udach. - Nie ruszaj się. Leonorze zaschło w ustach, nie odezwała się. Patrzyła w twarz Tristana, gdy zsuwał z niej gorset, a potem sięgnął - nie tak jak się spodziewała, do zapięcia halki - ale do jej piersi zakrytych cieniutkim jedwabiem. To co nastąpiło potem, było jak słodka tortura. Dotykał, unosił, pieścił. - Proszę... - z jej ust padło błaganie, starała się nie odejść od zmysłów. Puścił ją, lecz już po chwili czuła na sobie ręce Tristana zamykające się na jej nadgarstkach. Podniósł jej ręce, gdy pochyliła głowę, by na niego spojrzeć. Jego oczy były jak ciemne stawy rozjaśnione złotymi płomieniami. - Pokaż mi, jaka jesteś. Poprowadził jej ręce ku wstążkom i zapięciom. Patrzyli sobie w oczy, Leonora chwyciła koniec wstążek i pociągnęła, a potem, oczarowana tym, co mogła dostrzec na jego twarzy, zafascynowana czystą namiętnością, jaka z niej wyzierała, powoli zsunęła z siebie halkę, odsłaniając piersi - przed nim, w pełnym świetle. Jego oczy płonęły, niemal dotykał jej gorącym spojrzeniem. Znów chwycił ją za nadgarstki i ponownie oparł jej ręce na swoich udach. A jego dłonie znalazły się na jej piersiach. Zaczęła się prawdziwa tortura. Podniosła ręce, uwolniła je z rękawów sukni i sięgnęła w jego stronę, dotknęła jego policzka, a on nie przestawał ustami pieścić jej piersi. Wsunęła mu palce we włosy. Jego duże dłonie błądziły po jej ciele, po kuszących, rozgrzanych krągłościach. Potem przesunęły się w dół, na talię, zachłannie chwytając ją za biodra i pośladki. Wreszcie zsunął z niej suknię i halkę, aż z szelestem opadły na podłogę u jej stóp. Jego spojrzenie powędrowało za zsuwającą się tkaniną, patrzył na jej kolana, a potem powoli podnosił wzrok, patrzył na jej uda, aż wreszcie zatrzymał się na ciemnych włoskach na ich szczycie, by po chwili znów powoli przesunąć wzrok w górę, na łagodną krągłość brzucha, na pępek i talię aż do piersi, a wreszcie także i na jej twarz, na usta i oczy. Patrzył na nią tak długo, że teraz nie miał wątpliwości, iż przyglądał się kobiecie, która jest już cała jego i że widział wszystko. Leonora zadrżała. Sięgnęła do jego fularu, by go rozwiązać. Powstrzymał ją. - Nie. Nie dzisiaj. - Ja też chcę cię zobaczyć. - Jeszcze się na mnie napatrzysz przez te wszystkie lata - odpowiedział i wstał. Cały czas trzymając ją za ręce, odsunął się na bok. - Dzisiaj... Chcę, byś była moja. Naga. - Popatrzył jej w oczy. - Na biurku. Na biurku? Leonora spojrzała na duży mebel, a Tristan puścił jej ręce, chwycił ją w talii i lekko uniósłszy posadził na blacie. Natychmiast na chwilę rozproszył ją dotyk zimnego drewna pod jej nagimi pośladkami. Tristan chwycił ją za kolana, rozsunął je na boki i znalazł się pomiędzy nimi. Przestał się kontrolować, chciał by to wszystko po prostu się działo, pozwolił, by rządziło nimi pożądanie, by ogarniało ich oboje. Ich usta stapiały się w pocałunku. Pod jego dotykiem ciało Leonory było jak płynny jedwab gorące i spragnione. Wyprostował się, chwycił ją za biodra i przysunął się bliżej. Jego palce powędrowały pomiędzy jej piersi, a stamtąd w dół, do talii, przez brzuch, by wreszcie kusząco pieścić wilgotne włoski. Westchnęła. Czuła krew krążącą w żyłach i przyśpieszone tętno. Podniosła ręce i nie przestając patrzeć Tristanowi w oczy, powoli sięgnęła do szpilek przytrzymujących włosy w koku. Gdy wyjęła pierwszą z nich, Tristan wsunął w nią palec. Zamknęła oczy i wyjęła drugą szpilkę. Po dotyku Tristana, w jego powolnych pieszczotach wyczuła, że spodobało mu się to, co zobaczył. Wyjęła kolejną. Tristan dotykał ją i pieścił. Jego palec wsunął się w nią głębiej. Jej wnętrze było nabrzmiałe, pulsujące, wilgotne. Pozbyła się reszty szpilek z włosów, które jak kaskada deszczu spadły na biurko. 107

Zaczął gorącą wędrówkę ustami po szyi, przesuwał się coraz niżej i niżej, aż do wzgórków piersi. Tam się zatrzymał, całując, liżąc i ssąc, lecz lekko, delikatnie. Potem przesunął się niżej. Oparła ręce na jego ramionach, Tristan wciąż miał na sobie marynarkę. Jęknęła, gdy jego usta przesunęły się w dół jej brzucha. Nie przestawał. - Tristanie... Nie zważał na nic. Musiała powstrzymywać krzyk, gdy rozsunął szeroko jej uda i zatopił się między nimi. Chciał się nią napawać, tak jak to już kiedyś robił, ale wtedy nie była naga, nie była tak bezbronna. Zamknęła oczy... Zacisnęła je mocno, jakby próbowala powstrzymać napierającą falę. Pożądania nieubłaganie narastało, z każdym dotykiem, z każdym ruchem języka, aż ją pochwyciło, uwięziło. Miała wrażenie, że rozpada się na kawałki, wstrząsnął nią szał zmysłów. Świat zniknął, zmienił się w jasne światło, w pulsujący blask, który ją otoczył, w którym cała zatonęła. Tristan zadrżał. Patrząc jej w oczy, zerwał z siebie marynarkę, wyszarpnął fular i rozpiął koszulę obnażając umięśniony tors, lekko przyprószony ciemnymi włosami. Rozpiął spodnie. Wsunął się w nią tylko na milimetry. Chciał, by patrzyła mu w oczy. Uniósł się i oparł rękoma o blat biurka po obu stronach jej głowy, wśród jej rozrzuconych włosów. Pochylił się jeszcze niżej i musnął jej wargi. A potem, znów patrząc jej w oczy, wszedł w nią cały, do końca.

Rozdział 16 Następnego ranka Leonora zbiegła na dół na śniadanie nieco później niż zwykle. Zazwyczaj z całej rodziny to ona była wszędzie pierwsza, ale tego dnia zaspała. Zdecydowanym krokiem, z uśmiechem na ustach przeszła przez próg. Tristan siedział obok Humphreya i słuchał go uważnie, jednocześnie pochłaniając talerz szynki i kiełbasek. Jeremy siedział naprzeciw. Gdy weszła, wszyscy trzej na nią spojrzeli, a Tristan i Jeremy wstali. Wuj Humphrey uśmiechnął się promiennie. - Moja droga! Gratulacje! Tristan właśnie przekazał nam najświeższe wieści. Muszę powiedzieć, że jestem zachwycony! - O tak, siostrzyczko, gratulacje. - Pochylając się nad stołem, Jeremy wziął Leonorę za rękę i pocałował ją w policzek. - Doskonały wybór - dodał szeptem - Dziękuję - odpowiedziała z uśmiechem przyklejonym do twarzy. Spojrzała na Tristana, spodziewając się, że na jego twarzy ujrzy coś na kształt przeprosin, ale patrzył na nią spokojnym wzrokiem, a na jego twarzy malowała się pewność siebie. Doskonale pamiętała finał ich wieczornego pojednywania się, ubrał ją, odprowadził do powozu i mimo jej nieśmiałych protestów, odwiózł na Montrose Place. Zatrzymali się przed domem numer dwananaście, by Leonora mogła zabrać Henriettę, a potem odprowadził je obie do domu. Z uprzedzającą grzecznością wziął ją za rękę i uniósł jej dłoń do ust, potem przysunął jej krzesło. - Mam nadzieję, że dobrze spałaś. - Jak zabita. Tristanowi drgnęły kąciki ust. - Właśnie opowiadaliśmy Tristanowi, że na pierwszy rzut oka dzienniki Cedrika wydają się nie pasować do żadnego schematu - zaczął Humphrey, ale zaraz przerwał, by zjeść kęs chleba, więc temat podjął Jeremy: - Nie są to zapiski tematyczne, jak to zazwyczaj bywa w przypadku tego typu dzienników, a także, jak nam się udało zauważyć - powiedział wskazując głową na Leonorę - nie są też uporządkowane chronologicznie. - Mhum - chrząknięciem potwierdził Humphrey i przełknął ostatni kęs. - Tam musi być jakiś klucz, ale całkiem możliwe, że Cedric miał go w głowie i nigdzie nie zapisał. Tristan zmarszczył czoło. - Czy to znaczy, że nie będziecie w stanie połapać się w tych notatkach? - Nie - odparł Jeremy. - To po prostu oznacza, że zajmie nam to więcej czasu. - Spojrzał na Leonorę Przypominam sobie, że wspominałaś coś o jakichś listach? - Cedric otrzymywał ich bardzo wiele - odpowiedziała. - Przejrzałam tylko kilka z tych, które dostał w zeszłym roku. - Lepiej będzie, jak nam je dasz - powiedział Humphrey. - Wszystkie. A najlepiej daj nam wszystkie dokumenty Cedrika, każdy najmniejszy skrawek papieru, jaki znajdziesz. - Naukowcy - wtrącił się Jeremy - a szczególnie zaś zielarze, są znani z tego, że najważniejsze informacje zapisują na tym, co akurat mają pod ręką. - Powiem pokojówkom, by wszystko przyniosły z warsztatu. Miałam zamiar przeszukać sypialnię Cedrika, zrobię to jeszcze dzisiaj. - Pomogę ci - zaoferował się Tristan, zerkając na Leonorę, która odwróciła głowę, by na niego spojrzeć, by z 108

wyrazu jego twarzy domyślić się, co tak naprawdę chodzi mu po głowie. - Aaaaa! Z daleka doszedł ich czyjś histeryczny krzyk. Wszyscy go usłyszeli, przez kilka chwil krzyki było słychać bardzo wyraźnie, potem umilkły. Dochodziły zza obitych zielonym suknem drzwi, z czego zdali sobie sprawę, gdy w drzwiach saloniku pojawił się lokaj, przestraszony i blady. - Panie Castor! Musi pan szybko przyjść. Castor, który akurat podawał do stołu, popatrzył groźnie na lokaja. - Co tam się, u diabła, dzieje? - Humphrey zażądał wyjaśnień. Lokaj, zazwyczaj zachowujący się z klasą, teraz wstrząśnięty, kłaniał się kilkakrotnie, jakby sam nie wiedział, co ma ze sobą zrobić. - Chodzi o Daisy, proszę pana... Proszę panów... To znaczy, państwa. Tę z domu obok - powiedział, patrząc na Tristana, który zerwał się na równe nogi. - Przybiegła, lamentując i zanosząc się płaczem. Wygląda na to, że panna Timmins spadla ze schodów i... Cóż, Daisy mówi, że ona chyba nie żyje. Tristan rzucił serwetę i wyszedł zza stołu. Zaraz też podeszła do niego Leonora. - Smithers, gdzie jest teraz Daisy? W kuchni? - Tak, proszę pani. Jest przerażona. - Pójdę się z nią zobaczyć. Leonora niemal wybiegła do holu, a Tristan za nią. Odwróciła się, zauważyła jego ponury wyraz twarzy. - Pójdziesz do domu panny Timmins? - Za chwilę. - Dotknął jej pleców, był to dziwnie uspokajający gest. - Najpierw chcę usłyszeć, co Daisy ma do powiedzenia. Nie jest głupia, więc jeśli mówi, że panna Timmins nie żyje, to najprawdopodobniej tak właśnie jest. Raczej nam nie ucieknie. Leonora skrzywiła się na tę ostatnią uwagę Tristana, potem jednak przypomniała sobie, że dużo częściej miał do czynienia z umierającymi ludźmi, jest więc do tego przyzwyczajony. Pchnęła drzwi i wyszła na korytarz prowadzący do kuchni. - Och, proszę pani! Och, proszę pani! - Zawołała Daisy, jak tylko zauważyła Leonorę. - Nie wiem, co robić. Nic nie mogłam zrobić! - Załkała, wycierając oczy w ścierkę, którą kucharka wcisnęła jej do ręki. - Daisy - zaczęła Leonora, sięgając po jedno ze stojących w kuchni krzeseł, usiadła, Tristan zaś stanął za nią, kładąc ręce na oparciu. - Daisy musisz teraz się uspokoić, to będzie najlepsza pomoc dla panny Timmins. Tak, weź kilka głębokich oddechów... Grzeczna dziewczynka. Musisz nam teraz powiedzieć, mnie i panu hrabiemu, co się stało. Daisy pokiwała głową, z trudem przez łzy łapiąc powietrze, ale wreszcie zaczęła mówić: - Rano wszystko było normalnie, jak zawsze. Zeszłam za dół z mojego pokoju tylnymi schodami, uprzątnęłam palenisko i rozpaliłam ogień pod kuchnią. Potem przygotowałam śniadanie dla panny Timmins. I poszłam, by je zanieść... - Duże oczy Daisy znów zaszły łzami. - Jak zwykle zostawiłam tacę na stoliku w holu, chciałam przyczesać włosy i poprawić ubranie, nim wejdę na górę... I tam była panna Timmins. - Glos Daisy zaczął drżeć. Wylewając potoki łez i wycierając je dłońmi, po chwili zaczęła mówić dalej: - Leżała tam, na dole schodów, jak mały ptaszek, który wypadł z gniazda. Oczywiście zaraz do niej podbiegłam i sprawdziłam, ale nic nic mogłam zrobić. Już nie żyła. Przez chwilę nikt się nie odzywał, wszyscy znali pannę Timmins. - Dotykałaś jej? - zapytał Tristan spokojnym - niemal uspokajającym tonem. - Taaa... - Daisy pokiwała głową. - Poklepałam po ręce i po policzku. - A policzek, pamiętasz, czy był zimny? Daisy podniosła wzrok na Tristana, wyraźnie próbując sobie wszystko przypomnieć. Pokiwała głową. - Taa, ma pan rację, był zimny. Nic nie mogę powiedzieć o jej ręce, zawsze miała zimne dłonie. Ale policzek... Tak, był zimny. - Popatrzyła na Tristana. - Czy to znaczy, że nie żyła już od dłuższego czasu? Tristan wyprostował się. - To oznacza, że prawdopodobnie zmarła kilka godzin wcześniej, w środku nocy. Czy zdarzało jej się chodzić w nocy po domu? Wiesz coś o tym? Daisy pokręciła głową: wreszcie przestała płakać. - Nigdy o niczym takim nie wspominała. Tristan pokiwał głową. - Pójdziemy zająć się panną Timmins - powiedział, wyraźnie mając także na myśli Leonorę, która również wstała i spojrzała na Daisy. - Ty lepiej tutaj zostań i to nie tylko teraz, ale także na noc. - Leonora zauważyła Neepsa, pokojowego wuja Humphreya, który krążył po kuchni, wyraźnie zmartwiony. - Neeps, przed obiadem pomożesz Daisy przynieść tu jej rzeczy. - Oczywiście, proszę pani - ukłonił się Neeps. Tristan skinął na Leonorę i oboje wyszli z kuchni. W 109

głównym holu natknęli się na Jeremy'ego, który najwyraźniej na nich czekał. Był bardzo blady. - Czy to prawda? - Obawiam się, że niestety tak. - Leonora podeszła do wieszaka i sięgnęła po pelerynę, ale Tristan zaraz wyjął ją z jej rąk. - Domyślam się, że nie uda mi się przekonać cię, byś została w domu? - Nie - odparła, patrząc mu prosto w oczy. - Tak myślałem - westchnął i otulił ramiona Leonory peleryną, a potem odwrócił się, by otworzyć - Ja także z wami pójdę. - Jeremy ruszył za Leonorą i Tristanem. Chwilę później znaleźli się przed domem z numerem szesnastym. Daisy zostawiła drzwi zamknięte jedynie na zasuwkę, więc bez trudu weszli do środka. To, co zobaczyli, wyglądało dokładnie tak, jak opowiadała Daisy. W domu wuja Humphreya frontowy hol był obszerny i jasny, a od drzwi widać było schody w jego tylnej części, tutaj hol był wąski, szczyt schodów znajdował się wyżej niż drzwi, a wejście na nie było na tylach holu. Tam właśnie leżała panna Timmins - jak szmaciana lalka. Nie było wątpliwości, że nie żyje, jednak Leonora ruszyła w jej kierunku. Panna Timmins, miała na sobie grubą bawełniana nocną koszulę, na niej koronkowy szlafrok narzucony na ramiona, a na wąskich stopach różowe kapcie, ręce i nogi zaś były dziwnie powyginane, choć przyzwoicie zakryte. Leonora odsunęła jej z twarzy cienkie siwe pasemko włosów, zauważyła niezwykłą delikatność skóry na twarzy panny Timmins, która w dotyku była jak pergamin. Wzięła ją za rękę i spojrzała na Tristana. - Możemy ją przenieść? Nie ma chyba sensu, by tu leżała? Tristan przyglądał się ciału, Leonora odniosła wrażenie, że stara się zapamiętać pozycję, w jakiej leży. Potem spojrzał na schody, na samą górę. Wreszcie pokiwał głową. - Ja ją przeniosę. Do głównego salonu? Leonora puściła kościstą dłoń panny Timmins i wstała, by otworzyć drzwi do salonu. - Och! - krzyknęła Leonora. Jeremy, który przeszedł już obok ciała, obok stolika, na którym wciąż stała taca ze śniadanie i wszedł na kuchenne schody, zawrócił. - Co się stało? Leonora rozglądała się po pokoju, gdzie wszystko było do siebie drobiazgowo dopasowane. Teraz szuflady zostały pootwierane, a ich zawartość rozrzucona po podłodze. Chodniczki były zwinięte, leżały pod ścianą, a niektóre z ozdób wrzucono do kominka. Obrazy na ścianach, te które jeszcze wisiały, poprzekrzywiano. To na pewno złodzieje. Musiała ich usłyszeć. Tristan ostrożnie położył ciało panny Timmins na kanapie. Wyglądała, jakby spała. - Idź do mojego domu i powiedz Gasthorpe'owi, że znów jest nam potrzebny doktor Pringle. Natychmiast. Leonora zajęła się ciałem panny Timmins, poprawiła jej nocną koszulę i szlafrok, zawiązując go tak, jak zapewne życzyłaby sobie tego zmarła. - Po co nam doktor Pringle? Tristan popatrzył na Leonorę, po chwili wahania odpowiedział: - Ponieważ chcę wiedzieć, czy spadła ze schodów, czy ktoś ją zepchnął. - Spadła. - Pringle ostrożnie zapakował wszystkie swoje instrumenty z powrotem do czarnej torby. - Nie ma żadnego śladu na ciele, który mógłby wskazywać, że ktoś ją zaatakował, nie ma żadnych siniaków, a w jej wieku wystarczyło, żeby ktoś mocniej ją trzymał, a zostałyby sińce. - Doktor przez ramię zerknął na drobne ciało leżące na szezlongu. - Była stara i wątła, nie zabawiłaby już długo na tym świecie. Tristan pokiwał głową. Pringle zapiął torbę. - Możliwe, ale wciąż pozostaje pytanie, dlaczego o tej porze nie była w łóżku, był środek nocy, mniej więcej między pierwszą a trzecią. I co tak ją przestraszyło, bo niemal na pewno możemy stwierdzić, że ze strachu zemdlała. Tristan uważnie popatrzył na doktora. - Myśli pan, że zemdlała? - Nie mogę tego udowodnić, ale gdybym miał zgadywać, co się tu stało... - Pringle wskazał na panujący wokół bałagan. - Usłyszała hałas z dołu i wyszła ze swojej sypialni, zobaczyć, co się dzieje. Stała na szczycie schodów i patrzyła w dół. Zauważyła mężczyznę. Nagle. Szok, omdlenie, upadek. No i stało się. Tristan, spoglądając na kanapę i stojącą obok Leonorę, przez dłuższą chwilę milczał, a potem pokiwał głową, spojrzał na doktora i wyciągnął do niego rękę. - Tak jak pan mówi, stało się. Dziękuję, że zechciał pan przyjść. Pringle uścisnął Tristanowi dłoń. - Myślałem, że odejście z wojska będzie oznaczało banalną, monotonną praktykę lekarską, a z panem i pańskimi przyjaciółmi na pewno nie będę się nudził. Pringle i Tristan uśmiechnęli się do siebie i pożegnali. Tristan objął Leonorę ramieniem i przytulił. - Pozwoliła mu na to, na chwilę oparła się o jego tors. 110

- Wygląda tak spokojnie. Minęła dłuższa chwila, wreszcie Leonora westchnęła ciężko, wygładziła suknię i rozejrzała się po pokoju. - A więc ktoś się tu włamał i przeszukał pokój. Panna Timmins go usłyszała i wstała z łóżka, by sprawdzić, co się dzieje. Kiedy włamywacz wszedł do holu, zauważyła go, zemdlała, spadla ze schodów i umarła. Co jest w tym nie tak? Wszystko brzmi logicznie. - No właśnie. - Tristan wziął Leonorę za rękę i poprradził w stronę drzwi. - Zbyt logicznie. Przypuszczam, że chodzi o to, byśmy tak właśnie myśleli. - Tak mamy myśleć? - Przeoczyłaś kilka istotnych faktów. Po pierwsze, żaden z zamków przy drzwiach czy oknach nie został na siłę otwarty. Sprawdziliśmy to razem z Jeremym. Po drugie - wchodząc do holu i prowadząc Leonorę przed sobą, Tristan zerknął w stronę salonu - żaden szanujący się złodziej nie doprowadziłby pokoju do takiego stanu, bo nie ma takiej potrzeby, jeśli się czegoś szuka, a ponadto po co ryzykować, że narobi się hałasu. Leonora zmarszczyła brwi. - Jest jeszcze „po trzecie"? - Nie przeszukano żadnego innego pokoju. Poza... - przytrzymując frontowe drzwi, przepuścił Leonorę przodem, wyszła na ganek niecierpliwiąc się, gdy Tristan zamykał drzwi i chował do kieszeni klucz. - No? - Leonora wsunęła rękę Tristanowi pod ramię. - Poza czym? Zeszli po schodach. - Poza kilkoma całkiem nowymi zadrapaniami i pęknięciami na ścianie w piwnicy. Leonora szeroko otworzyła oczy. Na tej ścianie, która sąsiaduje z naszym domem? Tristan kiwnął głową, Leonora spojrzała w okna salonu. - Czyli to wszystko robota Mountforda? - Myślę, że tak. Na dodatek Mountford nie chce, byśmy się domyślili, ze to on. * - Czego szukasz? - zapytała Leonora, idąc za Tristanem do sypialni panny Timmins. Uprzednio wróciwszy z domu panny Timmins do domu Leonory, opowiedzieli o wszystkim Humphreyowi, potem poszli do kuchni, by powiedzieć Daisy, że faktycznie jej pracodawczyni nie żyje. Tristan zapytał o krewnych, lecz Daisy nic o takowych nie wiedziała: w ciągu ostatnich sześciu lat, gdy pracowała dla panny Timmins, nikt taki nie zjawił się w ich domu. Jeremy wziął na siebie wszystkie sprawy związane z pogrzebem, a Leonora wraz z Tristanem udali się do domu panny Timmins, by poszukać śladów jakichś krewnych. - Listy, testament, korespondencja z prawnikiem, cokolwiek, co może nas naprowadzić na trop rodziny powiedział, otwierając szufladę niewielkiego stolika przy łóżku. - Gdyby się okazało, że nie ma zupełnie nikogo, byłoby to doprawdy bardzo dziwne. - Nigdy o nikim nie wspominała. - Tak czy owak, musimy poszukać. I zaczęli poszukiwania. Leonora zauważyła, że Tristan zagląda w miejsca, które jej samej nigdy nie przyszłyby do głowy, na przykład sprawdzał po bokach szuflad oraz pod spodem, a także powierzchnię nad najwyższą szufladą i za obrazami. Po chwili Leonora zajęła się przeglądaniem listów i notatek, jakie znalazła w sekretarzyku, jednak wyglądało na to, że nie było tu żadnej najnowszej korespondencji. Nagle natknęła się na coś istotnego - w starym, wyblakłym już i nieco pogniecionym liście leżącym w najmniejszej z szuflad. - Wielebny Henry Timmins, Shacklegate Lane, Strawberry Hills - przeczytała Tristanowi adres nadawcy. - A gdzie to jest. - Myślę, że niedaleko Twickenham. Wziął list z rąk Leonory i przejrzał go pobieżnie. - Napisany osiem lat temu. Cóż, nie zaszkodzi spróbować. - Spojrzał przez okno, potem na zegarek. - Jeśli weźmiemy mój powóz... Wielebny Henry Timmins był dość młodym mężczyzną mającym żonę i cztery córki. - O matko! - zawołał na wieść o śmierci krewnej. Usiadł na krześle w niewielkim saloniku, do którego ich wprowadził. - Był pan więc spokrewniony z panną Timmins? - O tak, to moja stryjeczna babka. - Bardzo zbladł. - Nie byliśmy sobie bliscy, zawsze, gdy ją odwiedzałem, zdawało mi się, że ją to denerwuje. Pisałem kilka razy, ale nigdy nie odpowiedziała na żaden z moich listów... A potem dostałem awans, objąłem parafię... i ożeniłem się... Wiem, że wygląda to tak, jakbym był bezduszny, ale stryjeczna babka nie była osobą zbyt miłą. Tristan ścisnął dłoń Leonory, ostrzegając ją, by nic teraz nie mówiła. Sam wyglądał na zupełnie nieporuszonego. 111

Panna Timmins zmarła ubiegłej nocy, ale obawiam się, że nie była to łagodna śmierć. Spadła ze schodów. Ponieważ nie ma dowodów, że została zaatakowana, zakładamy ze natknęła się w domu na złodzieja - salon został splądrowany - i z powodu szoku zemdlała i upadła. Wielebny Timmins wyglądał na przerażonego. - Dobry Boże! To straszne! - W rzeczy samej. Mamy powody przypuszczać, że ten, kto włamał się do domu pańskiej babki, to ten sam osobnik, który usiłowała włamać się do domu obok. - Tristan zerknął na Leonorę. - Mieszkają tam państwo Carling, a i na pannę Carling kilkakrotnie napadnięto, jak zakładamy po to, by przekonać mieszkańców domu, aby się z niego wyprowadzili. Było również kilka prób włamania do jej domu, a także do sąsiedniego domu numer dwanaście który częściowo należy do mnie. Wielebny Timmins patrzył na Tristana zaskoczony, Tristan zaś spokojnie kontynuował opowieść, wyjaśniając, dlaczego uważają, że włamywacz, rozpoznany jako Montgomery Mountford, próbował dostać się do czegoś ukrytego w domu numer czternaście, że chciał przeszukać dom numer dwanaście, a ubiegłej nocy także dom numer szesnaście i że szukał wejścia przez ściany w piwnicy. - Rozumiem. - Henry Timmins zmarszczył brwi. - Mieszkałem kiedyś w takich szeregowo ustawionych domach. Ma pan rację, ściany w piwnicach to często zamurowane łuki, przez które całkiem łatwo się przedostać. - Ma pan rację. - Tristan zamilkł na chwilę, a potem mówił dalej. - Właśnie dlatego tak mi zależało, by pana odnaleźć i dlatego też tak szczerze z panem rozmawiamy. - Tristan pochylił się nieco i ścisnąwszy dłonie między kolanami, popatrzył w jasnoniebieskie oczy wielebnego Timminsa. - Śmierć pańskiej babki jest wydarzeniem godnym ubolewania i jeśli stoi za nią Mountford, zasługuje na to, by go schwytać i odpowiednio ukarać. W tych okolicznościach uważam, że należy zastawić na niego pułapkę. Leonora nie musiała usłyszeć ostatniego słowa, by wiedzieć że Henry Timmins jest bardzo zaskoczony, tak samo zresztą jak ona. - Nie ma powodu, by ktokolwiek wiedział, oczywiście poza osobami, które już o tym wiedzą, że śmierć panny Timmins nastąpiła z pewnych niecodziennych przyczyn - Ci, którzy ją znali i tak będą ją opłakiwać, a wtedy... Jeśli mogę coś zasugerować to pan, jako jej spadkobierca, powinien wystawić jej dom przy Montrose Place szesnaście do wynajęcia. Najpewniej i tak nie potrzebuje pan teraz domu w mieście. Z drugiej strony, jako osoba gospodarna, nie będzie pan chciał bez zastanowienia pozbywać się nieruchomości. Wynajęcie domu jest bardzo rozsądne i nikt nie będzie się nad tym zastanawiał, ani tego kwestionował. - To prawda, to prawda - powtarzał wielebny Henry, kiwając głową. - Jeśli zgadzamy się ze sobą, poproszę jednego z moich przyjaciół, by zajął się pośrednictwem i załatwił za pana sprawę wynajmu. Oczywiście, nie wynajmiemy domu pierwszej z brzegu osobie. - Myśli pan, że Mountford zjawi się, by wynająć dom? - Sam Mountford nie, ponieważ panna Carling i ja widzieliśmy go, będzie miał pośrednika, ale to on jest osobą, która chce dostać się do środka, a stamtąd do domu panny Carling. Wystarczy powiedzieć, że mam na tyle dobre kontakty, by być pewnym, że Mountford nam nie ucieknie. Henry Timmins, nadal patrząc szeroko otwartymi oczami, cały czas kiwał głową. Leonora była bardziej podejrzliwa. - Myślisz, że po tym wszystkim Mountford odważy się pokazać na Mountrose Place? Tristan popatrzył na nią zimno. - Biorąc pod uwagę, jak daleko już się posunął, jestem gotów się założyć, że nie będzie mógł oprzeć się pokusie. Tego wieczoru wrócili na Montrose Place z błogosławieństwem wielebnego Timminsa, a co ważniejsze, z listem do notariusza zajmującego się sprawami rodziny, z poleceniem, by w kwestii domu działał zgodnie z instrukcjami lorda Trenthama. Na parterze domu należącego do Klubu Niezdobytych światła paliły się we wszystkich oknach. Pomagając Leonorze wysiąść z powozu, Tristan je zauważył i zaczął się zastanawiać... Leonora poprawiła suknię i wsunęła rękę w dłoń Tristana. Poszli ścieżką w stronę domu numer czternaście. - Kto powinien odegrać rolę pośrednika obrotu nieruchomościami? - zapytała Leonora. - Ty sam nie możesz tego zrobić, Mountford wie, jak wyglądasz. Nawet jeśli się przebierzesz... Nie możemy mieć pewności, że cię nie rozpozna. - To prawda. - Idąc po schodach prowadzących na werandę, Tristan spojrzał w stronę Klubu Niezdobytych. Odprowadzę cię, porozmawiam z Humphreyem i Jeremym, a potem pójdę do domu. Możliwe, że kilku z moich towarzyszy jest w mieście. A jeśli tak, to... - Koledzy z wojska? Kiwnął głową. Weszli do domu. 112

- Nie wyobrażam sobie żadnych innych dżentelmenów, którzy bardziej nadawaliby się do tego zadania niż oni. Charles, co było łatwe do przewidzenia, był zaskoczony. - Doskonale! Zawsze wiedziałem, że pomysł z klubem jest świetny! Dochodziła dziesiąta. Zjadłszy w eleganckiej jadalni na dole wyborną kolację, Tristan, Charles i Deverell siedzieli w bibliotece, każdy z nich z kieliszkiem wypełnionym najlepszą brandy. - Masz rację. - Mimo że zazwyczaj bardziej powściągliwy, Deverell wyglądał na równie zainteresowanego. Zerknął na Charlesa. - Myślę, że to ja powinienem być pośrednikiem od nieruchomości, brałem już przecież udział w jednej części tej sztuki. Charles wyglądał na rozczarowanego. - Ale ja mogę zagrać w drugiej. - Myślę, że Deverell ma rację. - Tristan zdecydowanie wziął sprawę w swoje ręce. - Może być pośrednikiem, bo to dopiero jego druga wizyta na Montrose Place, więc istnieje szansa, że Mountford ani jego wspólnicy go nie widzieli. A nawet jeśli widzieli, to nie ma powodu, by nie iść w zaparte, twierdząc, że zajmuje się tą sprawą w imieniu przyjaciela. - Tristan spojrzał na Charlesa. - A w międzyczasie powinniśmy się zająć pewną sprawą. - Co to takiego? - ucieszył się Charles. - Wspominałem ci o tym aplikancie w biurze notariusza, który dziedziczy po A. J. Carruthersie. Przy kolacji Tristan opowiedział Charlesowi i Deverellowi całą historię. - Tym, który przyjechał do Londynu i zginął gdzieś w tłumie? - O tym samym. Wspominałem, że na samym początku zamierzał przyjechać do miasta nieco później? Szukając o nim informacji w Yorku mój człowiek dowiedział się, że ten Martinbury wcześniej umówił się z przyjacielem, innym aplikantem ze swojego biura, tutaj, w mieście. Nim niespodziewanie wyjechał, potwierdził spotkanie. Charles wysoko uniósł brwi. - Gdzie i kiedy? - Jutro w południe, w gospodzie "Czerwony Lew" przy Gracechurch Street. Charles kiwnął głową. - Złapiemy go zaraz po spotkaniu, zakładam, że wiesz, jak wygląda? - Tak, ale ten przyjaciel zgodził się mnie przedstawić, więc nie musimy robić nic ponad to, że tam będziemy, a potem zobaczymy, ile uda nam się dowiedzieć od pana Martinbury'ego. - On nie może być Mountfordem, prawda? - zapytał Deverell. Tristan przecząco pokręcił głową. - Cały czas, gdy działał tu Mountford, Martinbury był w Yorku. - Rozumiem - Deverell oparł się wygodnie, bawiąc się kieliszkiem. - Więc jeśli to nie będzie Mountford, który przyjdzie w sprawie domu, a zgadzam się, że to mało prawdopodobne, to jak myślisz, kto będzie próbował wynająć dom? - Zgaduję - odparł Tristan - że to jakiś wątły osobnik, średniego wzrostu, o cwaniaczkowatym wyrazie twarzy. Leonora... to znaczy panna Carling, widziała go dwa razy. Nie ma wątpliwości, że to wspólnik Mountforda. Charles szerzej otworzył oczy. - Leonora, mówisz... - Poprawił się w fotelu i utkwił w Tristanie spojrzenie ciemnych oczu. - Powiedz nam więc, jak się te sprawy mają, co? Tristan beznamiętnie przyglądał się diabolicznej twarzy Charlesa i zastanawiał się, jakiej to okrutnej zemsty może się spodziewać z jego strony, jeśli zaraz wszystkiego im nie wyzna... - Tak się akurat składa, że ogłoszenie o naszych zaręczynach ukaże się jutro w porannym wydaniu "Gazette". - Oho! - A więc to tak! - No cóż, byłeś szybki. - Charles wstał i sięgnąwszy po karafkę, ponownie napełnił kieliszki. - Musimy się za to napić. - Stanął w eleganckiej pozie przed kominkiem i uniósł wysoko kieliszek. - Za twoje zdrowie i za zdrowie urzekającej panny Carling. Wypijmy za twój sukces w kierowaniu własnym losem, za twoje zwycięstwo nad wścibskimi osóbkami z towarzystwa. I za to, by twoje zwycięstwo było przykładem i zachętą dla twoich przyjaciół z Klubu Niezdobytych! - Racja! Dobrze mówi! Charles i Deverell napili się. Tristan uniósł kieliszek i także wypił swoją brandy. - Kiedy ślub? - zapytał Deverell. Tristan patrzył na bursztynowy płyn. - Jak tylko uda nam się dopaść Mountforda. - A jeśli to zajmie więcej czasu, niż myślimy? - Charles zacisnął usta. Tristan podniósł wzrok i napotkał spojrzenie ciemnych oczu Charlesa. - Nie bój się, nie zajmie. 113

* Następnego dnia wcześnie rano Tristan zjawił się w domu przy Montrose Place czternaście. Czekał aż Leonora, bądź ktokolwiek z rodziny, zejdzie na dół, był bowiem przekonany, że rozwiązał zagadkę jak Mountford dostał się do domu panny Timmins pod numerem szesnastym. Skoro Jeremy, tak jak mu przykazał Tristan, wymienił wszystkie zamki w domu panny Timmins, Mountford musiał być tym faktem bardzo rozczarowany, a to mogło im pomóc w zastawieniu pułapki - teraz nie będzie miał innego wyjścia, jak tylko wynająć dom. Wychodząc od Carlingów, Tristan zauważył robotnika przymocowującego odpowiedni napis na frontonie domu numer szesnaście obwieszczający, że budynek jest do wynajęcia i podający dane pośrednika, z którym należy się kontaktować. Deverell nie marnował czasu. Tristan wrócił na Green Street na śniadanie, mężnie zaczekał, aż zjawią się wszystkie jego kochane cioteczki i kuzynki w liczbie sześciu, a potem ogłosił najnowsze wieści. Ciotki były więcej niż zachwycone. - Leonora jest właśnie taką kobietą, jakiej pragnęłyśmy na żonę dla ciebie - powiedziała Millicent. - To prawda - potwierdziła Ethelreda. - To taka wrażliwa młoda kobieta, a tak bardzo się bałyśmy, że przyprowadzisz nam jakąś głupiutką trzpiotkę, jedną z tych pustogłowych panienek, które cały czas chichoczą. Bóg jeden wie, jak byśmy sobie z nią poradziły. Ciotki skwapliwie się zgodziły, gdy prosił o wybaczenie i udał się do swojego gabinetu. Bezwzględnie odsuwając na bok rozpraszające go myśli, zajął się najpilniejszymi sprawami, które wymagały jego uwagi, cały czas pamiętając, że ma napisać krótki list do ciotek mieszkających w jego rezydencji w Surrey, informując je o zbliżającym się ślubie. Gdy zegar wybił jedenastą, odłożył pióro, wstał zza biurka i wyszedł z domu. Charlesa spotkał na rogu Grosvenor Square, przywitali się i dziesięć minut przed dwunastą weszli do "Czerwonego Lwa" - była to popularna gospoda, gdzie spotykali się przedstawiciele wszelkich profesji: ci, którzy nadawali ładunki na statki, pośrednicy, kupcy i urzędnicy wszelkiej maści. Główna sala była zatłoczona, ale wystarczyło jedno ich spojrzenie, by większość gości zeszła Charlesowi i Tristanowi z drogi, Podeszli do baru, natychmiast ich obsłużono, a potem, trzymając w dłoniach po kuflu wybornego ale, odwrócili się, by obserwować wnętrze sali. Tristan upił łyk piwa. - Jest tam, przy stole w rogu, ten, który rozgląda się jak piesek chętny do zabawy. - To on? - Pasuje do opisu w każdym szczególe. Trudno nie zauważyć takiego kapelusza. Tristan zastanowił się chwilę i dodał: - Nie rozpozna nas. Może po prostu usiądziemy przy stoliku obok i zaczekamy na właściwy moment, by się przedstawić? - Dobry pomysł. Tłum znów się przed nimi rozstąpił, niczym Morze Czerwone przed Izraelitami. Usiedli przy niewielkim stoliku, a mężczyzna obdarzył ich jedynie przelotnym spojrzeniem i uprzejmym uśmiechem. Tristanowi wydał się bardzo młody. Mężczyzna nadal czekał, Charles i Tristan także. Rozmawiali o różnych rzeczach, głównie zaś o trudnościach, jakie mieli przy zarządzaniu posiadłościami. Był to bezpieczny temat, na wypadek gdyby interesujący ich młodzian podsłuchiwał. Nie słuchał jednak, jak pies czekający na swojego pana patrzył na drzwi, gotów, by się zerwać i przywitać z człowiekiem, na którego czekał. Stopniowo, z kolejnymi mijającymi minutami, jego gorliwość słabła. Pił piwo, Tristan i Charles przy stoliku obok także, ale gdy zegar z pobliskiej wieży wybił wpół do pierwszej, wydawało się pewne, że ten, na kogo ów człowiek czeka, nie przyjdzie. Wreszcie Tristan i Charles wymienili znaczące spojrzenia, a Tristan zwrócił się do młodego mężczyzny: - Pan Carter? Mężczyzna popatrzył na niego zaskoczony. - T... tak? - Nie znamy się - Tristan wyjął wizytówkę i podał ją Carterowi - ale wiem, że mój znajomy powiedział panu, że bardzo nam zależy na spotkaniu z panem Martinburym, oczywiście ku obopólnej korzyści. Carter przyjrzał się wizytówce, jego młodzieńcza twarz rozjaśniła się. - Ależ tak, oczywiście! - wykrzyknął. - Wygląda jednak na to, że Jonathon się nie zjawił - powiedział rozglądając się, jakby sprawdzał, czy Martinbury nie zmaterializował się w ostatniej chwili. - Naprawdę tego nie rozumiem. Jonathon jest zawsze bardzo punktualny, a jesteśmy dobrymi przyjaciółmi. - Miał pan od niego jakieś wieści od chwili, gdy zjawił się w mieście? - zapytał Charles. Carter spojrzał na niego zaskoczony. - Kolejny znajomy - wyjaśnił Tristan. Carter pokręcił głową. 114

- Nie. Nikt w domu, to znaczy w Yorku, nie ma od niego żadnych wieści. Nawet kobieta, od której wynajmuje mieszkanie, była bardzo zaskoczona. Musiałem jej obiecać, ze gdy tylko go spotkam, powiem, by się z nią skontaktował. To dziwne, Jonathon jest odpowiedzialnym człowiekiem i bardzo tę panią lubi, ona jest dla niego jak matka. Tristan i Charles znów wymienili znaczące spojrzenia. Myślę, że nadszedł czas, byśmy bardziej zdecydowanie poszukali pana Martinbury'ego. - Odwracając się w stronę Cartera, Tristan wskazał na wizytówkę którą ten wciąż trzymał w ręce. - Jeśli będzie miał pan od niego jakieś wiadomości, jakiekolwiek, byłbym zobowiązany, gdyby natychmiast mnie pan o tym poinformował, przesyłając informację na ten adres. Oczywiście, jeśli pan da mi swój adres, zapewniam, że gdy uda nam się zlokalizować pańskiego przyjaciela, natychmiast się pan o tym dowie. - Dobrze, dziękuję. - Carter wyjął z kieszeni notes, znalazł ołówek i szybko napisał adres pensjonatu, w którym mieszkał. Podał kartkę Tristanowi. - Zastanawiam się, czy w ogóle dotarł do Londynu. Tristan wstał. - Dotarł. - Opróżnił kufel i odstawił go na stół. - Wysiadł z podróżnego powozu, gdy tylko dojechał do miasta, nie wcześniej. Niestety znalezienie pojedynczego człowieka na ulicach Londynu nie jest łatwe. Ostatnie zdanie powiedział z uspokajającym uśmiechem. Ukłoniwszy się Carterowi, Tristan i Charles wyszli. Zatrzymali się na chodniku przed gospodą. - Znalezienie pojedynczego człowieka na ulicach Londynu nie jest łatwe. - Charles spojrzał na Tristana. Ale znalezienie martwego człowieka nie jest aż takie trudne. - To prawda. Sprawdzę na policji. A ja w szpitalach. Spotkamy się potem w Klubie? - Jeśli czegoś się dowiem, dam znać Gasthorpe'owi. - Ja zrobię to samo. Charles pożegnał się skinieniem głowy i odszedł. Tristan popatrzył za nim i zaklął, a potem odwrócił się i odszedł w przeciwną stronę.

Rozdział 17 Następny dzień mijał burzliwie, jak biczem smagany krzykami i wybuchami gniewu. Tristan zjawił się przy Montrose Place czternaście i poprosił o spotkanie z Leonorą. Castor zaprowadził go do saloniku. Leonora go nie usłyszała. Siedziała na szezlongu, zwrócona w stronę okna i patrzyła na ogród, na krzewy uginające się przy każdym podmuchu huczącego wiatru. Obok ogień wesoło trzaskał w kominku. Henrietta wyciągnęła się na dywaniku przed kominkiem. Scena, która ukazała się oczom Tristana, była przyjemna, uspokajająca, poczuł delikatne ciepło rozchodzące się w okolicy serca. Gdy go zauważyła, jej twarz pojaśniała i to nie tylko dlatego, że miała nadzieję i chęć usłyszeć, czego się dowiedział, ale pojaśniała z radości, jakby wraz z pojawieniem się Tristana do domu wróciła część niej samej. Wstała, wyciągając do niego ręce. Uniósł jej dłoń do ust i pocałował. Leonora uśmiechnęła się do niego i powiedziała: - Zanim cokolwiek zaczniesz mi opowiadać, wyjaśnij mi, jak Mountford dostał się ubiegłej nocy do domu panny Timmins. Mówiłeś, że nie sforsowano zamków, a Castor opowiadał jakieś bajki, że wypytywałeś go o człowieka, który miał rzekomo sprawdzać w naszym domu rury. Co to w ogóle znaczy? I co to ma wspólnego z Mountfordem? Tristan spojrzał na Leonorę i pokiwał głową. - Zgadza się z tym, co opowiedziała nam Daisy. Zdaje się, że Mountford podał się za hydraulika i przekonał ją, by wpuściła go do domu, aby mógł sprawdzić rury w kuchni, zmywalni i w pralni. - A gdy nie patrzyła, zrobił odcisk klucza? - Tak mi się wydaje. Tutaj ani pod numerem dwunastym nie zjawił się nikt, kto chciałby sprawdzać rury. - To bardzo... wyrachowany człowiek. - Jest sprytny. A na dodatek jest coraz bardziej zdesperowany. Chciałbym, żebyś wzięła to pod uwagę. Leonora popatrzyła mu o oczy, a potem uśmiechnęła się uspokajająco. - Oczywiście, że wezmę. Spojrzenie, jakie jej rzucił wstając, wyglądało raczej na spojrzenie człowieka zrezygnowanego niż uspokojonego. Widziałam informację na domu panny Timmins. Szybko działacie. - Rzeczywiście. Tę sprawę przekazałem w ręce dżentelmena o imieniu Deverell. To wicehrabia Paignton. Leonora szeroko otworzyła oczy. - Masz jeszcze innych... towarzyszy, którzy ci pomagają? 115

Tristan wsunął ręce do kieszeni, na plecach czuł ciepło z kominka. - Mam niewielką armię ludzi, którzy ze mną współpracują. Większości z nich nigdy nie poznasz ale jest jeszcze ktoś, kto bardzo mi pomaga: jeszcze jeden współwłaściciel domu obok. - Deverell też jest współwłaścicielem? - Tak. - Tristan pokiwał głową. - A ten drugi dżentelmen to Charles St. Austell, hrabia Lostwithiel. - Lostwithiel? - Leonora uniosła brwi. - Słyszałam coś o dwu ostatnich hrabiach Lostwithiel, którzy zmarli w tragicznych okolicznościach... - To byli jego bracia. Charles był trzecim synem a teraz został hrabią. - Rozumiem. A przy czym on ci pomaga? Opowiedział jej o spotkaniu z Martinburym, z którym wiązali spore nadzieje i o rozczarowaniu, jakie ich spotkało. Leonora słuchała Tristana w milczeniu. Gdy opowiedział o umowie, jaką zawarli z przyjacielem Martinbury'ego, powiedziała: - Myślę, że spotkał się z tym przestępcą. Tristan pokiwał głową. - Ze wszystkiego, co doniesiono mi z Yorku i wszystkiego, co Carter powiedział o Martinburym, wynika, że to sumienny, odpowiedzialny i szczery człowiek, a nie ktoś, kto nie przyjdzie na spotkanie, szczególnie jeśli zadał sobie trud, by je potwierdzić. - Tristan zastanawiał się, ile powinien jej powiedzieć, lecz odsunął na bok wszelkie wątpliwości. - Zacząłem sprawdzać na posterunkach policji, a Charles w szpitalach - może przywieziono go żywego, a dopiero potem zmarł? - A może wciąż żyje, tylko został na przykład ciężko ranny i jest w Londynie, bez przyjaciół i rodziny... Tristan zastanowił się, ile minęło czasu od ostatniego kontaktu Martinbury'ego z Carterem. - Masz rację. Powiem moim ludziom, żeby to sprawdzili. Jednak biorąc pod uwagę, jak długo nikt o nim nie słyszał, musimy najpierw sprawdzić przypadki zgonów. Niestety, tym może zająć się tylko Charles lub ja albo ktoś podobny. – Popatrzył na Leonorę. - Ludzie z arystokracji, szczególnie o takich korzeniach jak my, mogą dotrzeć do informacji, mogą zażądać raportów i dokumentów, których innym nikt nie udzieli i nie pokaże. - Zauważyłam. W ciągu następnych kilku dni będziesz więc zajęty, a ja cały dzisiejszy dzień spędziłam z pokojówkami w warsztacie Cedrika, przeszukując tam wszystkie zakamarki. Znalazłyśmy różne zapiski i notatki, są teraz w bibliotece. Jeremy i Humphrey je przeglądają, nadal także przedzierają się przez dzienniki. Humphrey jest przekonany, że musi być coś jeszcze. Uważa, że są pewne fragmenty, jakieś notatki, których brakuje. Zapisane gdzieś indziej. - Rozumiem. - Tristan pogłaskał Henriettę, potem spojrzał na Leonorę. - A co z sypialnią Cedrika? Szukałaś już tam? - Zajmę się tym jutro. Pokojówki mi pomogą, w sumie będzie nas pięć. Jeśli coś tam jest, zapewniam cię, że to znajdziemy. Tristan kiwał głową, przeglądając w myślach listę spraw, które chciał z nią omówić. - A tak - zaczął. - Dziś w „Gazette", w porannym wydaniu, ukazało się ogłoszenie o naszych zaręczynach. Wyraz twarzy Leonory zmienił się nieznacznie, a w jej niebieskich oczach pojawiło się coś, co nie do końca potrafił nazwać, rozbawienie pomieszane z rezygnacją? - Zastanawiałam się, kiedy wreszcie mi o tym powiesz. Nagle Tristan na chwilę stracił pewność siebie. Wzruszył lekko ramionami. - To przecież rzecz, której wszyscy się spodziewają. - Oczywiście, ale mogłeś mnie uprzedzić. Zjawiły się tu moje ciotki, wszystkie chcące mi pogratulować, ale na szczęście przyszły jako pierwsze, jakieś dziesięć minut przed kolejnymi kilkunastoma osobami, które zjawiły się dokładnie w tym samym celu, gdybyś mnie uprzedził, nie czułabym się jak ostatnia idiotka. - Przepraszam. Śmierć panny Timmins i wszystkie te sprawy... Wypadło mi z głowy. - Przeprosiny przyjęte. Masz jednak świadomość, że teraz, gdy rozeszły się już wieści o naszych zaręczynach, będziemy musieli pokazywać się w towarzystwie? - Pokazywać się w towarzystwie? - zdziwił się Tristan. - Od każdej zaręczonej pary oczekuje się, że pojawi się w towarzystwie. Na przykład dziś wieczorem wszyscy będą się spodziewali, że zjawimy się na wieczorku u lady Hartington. - Dlaczego? - Bo to największe wydarzenie dzisiejszego wieczora, więc wszyscy będą tam mogli nam pogratulować, a także nas obserwować, analizować, zastanawiać się, czy stanowimy dobrze dobraną parę i tak dalej. - Czy naprawdę musimy tam iść? Leonora odpowiedziała skinieniem głowy. - Dlaczego? - Ponieważ jeśli nie damy im tej szansy, ściągniemy na siebie niczym nieuzasadnioną, a na dodatek irytująco nietaktowną uwagę. Nie będziemy mieli chwili spokoju. Bez przerwy ktoś będzie nas odwiedzał i to 116

niekoniecznie w zwyczajowej porze odwiedzin. Ludzie będą przejeżdżali pod naszymi domami i wyglądali z powozów, za każdym razem, gdy twoja stopa stanie na chodniku poza domem lub gdy będziesz wychodził z klubu, spotkasz przynajmniej kilka chichoczących dziewcząt. I nie będziesz miał odwagi pojawić się w parku, ani na Bond Street. - Leonora uważnie przyjrzała się Tristanowi. - Chyba, że tego właśnie chcesz? - Na Boga, nie! - Westchnął: - Dobrze. Wieczór u lady Hartington. Spotkamy się na miejscu, czy mam po ciebie przyjechać? - Mildred i Gertie przyjadą tu koło ósmej. Jeśli zjawisz się zaraz po nich, możemy pojechać razem, powozem ciotki Mildred. Tristan chrząknął, lecz bez większych ceregieli zgodził się z propozycją Leonory. Wprawdzie niełatwo przychodziło mu wypełnianie poleceń, ale w tej dziedzinie życia... To byt między innymi jeden z powodów, dla których jej potrzebował. Sam nie bardzo przejmował się towarzystwem, wiedział z jednej strony dość, a jednocześnie zbyt mało, by czuć się tam swobodnie. Jego celem było ciche, spokojne życie, jednak biorąc pod uwagę tytuł i pozycję, nie był w stanie otwarcie grać na nosie damom i ich uświęconym towarzyskim rytuałom. Takim jak na przykład wydawanie opinii o świeżo zaręczonych parach. - Jak długo będziemy musieli schlebiać prymitywnym gustom i choremu zainteresowaniu? - Przynajmniej tydzień. - Tristan jęknął. - Chyba że coś nam w tym przeszkodzi, na przykład jakiś skandal albo... Nie miał pojęcia, co Leonora może mieć na myśli. - Chyba że...? - Chyba że będziemy mieli jakąś sensowną wymówkę, na przykład pogoń za złodziejem. Godzinę później Tristan opuścił dom Carlingów pogodzony z myślą, że będą musieli zjawić się wieczorem u lady Hartington. Biorąc pod uwagę niezwykle ryzykowne ruchy Mountforda, nie miał wątpliwości, że nie będą musieli długo czekać na jego kolejny krok i wpadnie w ich pułapkę. Tristan skręcił w Green Street i był już niemal przed domem, gdy usłyszał, że ktoś go woła. Odwrócił się i zobaczył Devereila wysiadającego z dorożki. - Wejdziesz na szklaneczkę brandy? - zapytał Tristan, gdy Deverell podszedł bliżej. - Tak, chętnie - zgodził się niespodziewany gość. Zaczekali, aż Havers wyjdzie i zostaną sami w bibliotece, by zająć się sprawą Mountforda. - Dostałem pewną ofertę. - Deverell pośpieszył z wyjaśnieniami: - Przysięgam, że to ten cwaniaczek, o którym wspominałeś. Zjawił się, gdy właśnie miałem wychodzić, ale obserwował mnie przez jakieś dwie godziny. Jako „pośrednik obrotu nieruchomościami" korzystam z niewielkiego biura, które należy do mojego domu przy Sloane Street. Nikt z niego nie korzystał, a okazało się doskonale na tę okazję. - Co powiedział? - Chciał dowiedzieć się szczegółów dotyczących domu przy Montrose Place szesnaście dla swojego mocodawcy. Wyjaśniłem mu wszystko to, co przy tego typu okazjach się wyjaśnia, wyposażenie i tak dalej. Oraz oczywiście podałem cenę. - Deverell się uśmiechnął. - Wyraził nadzieję, że jego mocodawca będzie zainteresowany. - I? Wyjaśniłem mu również, jak to się stało, że dom idzie pod wynajem i że w tych okolicznościach muszę ostrzec jego mocodawcę, że dom będzie do wynajęcia tylko przez kilka miesięcy, jako że właściciel może zdecydować się na sprzedaż. - Czy to go zniechęciło? - Ani trochę. Zapewnił mnie, że jego mocodawca jest zainteresowany wynajmem jedynie na krótki czas i nie chce wiedzieć, co się stało z poprzednim właścicielem. Tristan uśmiechnął się. - Wygląda na to, że go mamy. - W rzeczy samej. Ale myślę, że sam Mountford do mnie nie przyjdzie. Ten cwaniaczek, którego przysłał, poprosił o kopię warunków umowy, powiedział, że jego mocodawca chce się im przyjrzeć. Jeśli Mountford je podpisze i odeśle wraz z czynszem za pierwszy miesiąc... No cóż, jakiż pośrednik od nieruchomości spierałby się z takim klientem? Tristan pokiwał głową. Zobaczymy, co z tego wyjdzie, ale na razie z pewnością brzmi obiecująco. Deverell opróżnił kieliszek. - Przy odrobinie szczęścia dopadniemy go w ciągu kilku dni. * Dla Tristana wieczór zaczął się źle a potem było tylko gorzej. Zjawił się na Montrose Place odpowiednio wcześniej. Stal w holu, czekając na Leonorę. Gdy schodziła ze 117

schodów, zobaczył ją i zamarł. Na jej widok zaparło mu dech w piersiach: miała na sobie jedwabną suknię w kolorze głębokiego błękitu, jej ramiona i szyja, jasne jak najlepsza porcelana, wynurzały się z szerokiego dekoltu, a włosy, wysoko upięte w kok, błyszczały. Przezroczysty szal zakrywał i jednocześnie odkrywał ramiona, łagodnie okrywając smukłą sylwetkę. Tristan poczuł, że zaczynają mu drżeć ręce i kręci mu się w głowie, a krew odpływa z twarzy. Nagłe zamieszanie przy drzwiach zwiastowało zjawienie się ciotek Leonory, ich wcześniejsze przybycie wybawiło Tristana od konieczności sformułowania jakiejś inteligentnej wypowiedzi na temat tego, co zobaczył. Mildred i Gertie gratulowały im i miały niezliczoną ilość dobrych rad dotyczących zachowania się w towarzystwie. Tristan kiwał głową, starając się wszystko to ogarnąć jak na polu bitwy. Nagroda była zdecydowanie warta wysiłku włożonego w jej zdobycie. Poprowadził panie do powozu, do domu lady Hartington nie było daleko. Oczywiście gospodyni wydawała się niezwykle poruszona, mogąc gościć ich u siebie. Cały czas coś wykrzykiwała, śmiała się i rozpływała w zachwytach nad Tristanem i Leonorą. Figlarnie zapytała o małżeńskie plany. Tristan dość biernie stal u boku Leonory i słuchał, gdy Leonora dzielnie odpierała pytania lady Hartington wcale na nie nie odpowiadając. Z jej twarzy Tristan mógł wyczytać, że odpowiedzi Leonory były dla niej całkiem zadowalające. Wszystko to stanowiło zagadkę. Wreszcie wtrąciła się Gertie i przerwała przesłuchanie. Leonora poprowadziła narzeczonego niemal na sam środek przestronnego salonu. Musiał jej zaufać, w tej sferze miał zdecydowanie za mało doświadczenia. Jak łatwo było przewidzieć, natychmiast zostali otoczeni przez damy, starsze i młodsze, pragnące złożyć im gratulacje i posłuchać najnowszych wieści. Niektóre z pań były uprzejme i miłe, zupełnie pozbawione przebiegłości - dla nich Tristan był czarujący. Inne zaś wręcz przeciwnie. Przy kolejnej rozmowie Leonora uśmiechnęła się niewinnie. - Przestań tak się krzywić - szepnęła do Tristana. Zrozumiał, że trochę „zsunęła mu się" jego zwyczajowa maska uprzejmości, natychmiast więc przybrał czarujący wyraz twarzy. I odszepnął: - Nie wiem, jak znosisz takie osoby, są złośliwe i nieszczere i nawet nie próbują tego ukryć. Uśmiech Leonory był jednocześnie kuszący i pełen zrozumienia. - Przyzwyczaisz się do tego. Kiedy stają się nie do zniesienia, pozwól, by to, co mówią, spłynęło po tobie jak woda po kaczce i pamiętaj, że to, co je interesuje, to twoja reakcja. Jeśli nie dasz się sprowokować, wygrasz potyczkę. Zrozumiał, co chciała mu przez to powiedzieć, próbował skorzystać z jej rady, ale sytuacja sama w sobie działała mu na nerwy. Przez ostatnich dziesięć lat wystrzegał się skupiania na sobie uwagi otoczenia. Teraz stał na środku salonu, wśród śmietanki towarzyskiej Londynu, będąc tematem przynajmniej połowy rozmów tutaj się toczących. Zjawiły się Ethelreda i Edith, przywitały się z Leonorą jakby już była członkiem rodziny, a i ona odpowiedziała takim samym zachowaniem. Mildred i Gertie wzięły się za ręce. Wymieniły znaczące spojrzenia, a potem konspiracyjne uśmiechy. Zatrzymawszy się obok nich, Ethelreda poklepała Tristana po ramieniu. - Trzymaj się, mój chłopcze. Jesteśmy obok - powiedziała i wraz z Edith odeszły, ale niedaleko, bo stanęły obok Leonory. W ciągu następnych piętnastu minut przybyły jego pozostałe kuzynki - Millicent, Flora, Constance i Helen. Tak samo jak Ethelreda i Edith, przywitały się z Leonorą, wymieniły uprzejmości z Gertie i Mildred, a potem dołączyły do Ethelredy i Edith stojących obok Leonory. I wtedy wszystko się zmieniło. Tłum w salonie rozrósł się do takich rozmiarów, że stało się to nie do zniesienia. Coraz więcej osób czekało, by z nimi porozmawiać. Było bardzo tłoczno, a Tristan nigdy nie lubił czuć się osaczony. Część gości uważało zaręczyny Tristana i Leonory za swą osobistą stratę. Osoby te patrzyły na Leonorę jako na tę, która w jakiś sposób zastawiła na Tristana pułapkę i zmusiła do małżeństwa, choć sytuacja była dokładnie odwrotna. Tristan nigdy wcześniej nie zauważył, jak prawdziwa i jak silna jest rywalizacja kobiet na małżeńskim rynku, nigdy też nie przyszłoby mu do głowy, że pozorny sukces Leonory przysporzy jej tylu wrogów. Teraz otworzyły mu się oczy. Lady Hartington zdecydowała się ożywić towarzyski wieczorek, organizując tańce. Gdy tylko pojawili się muzycy, Gertie zwróciła się do Tristana: - Korzystaj z okazji, póki możesz. Musisz wytrzymać jeszcze jakąś godzinę, może trochę więcej, nim będziecie mogli wyjść. Tristanowi nie trzeba było dwa razy tego powtarzać, wziął Leonorę za rękę, przeprosił dwie damy, z którymi rozmawiała, natychmiast też zjawiły się Constance i Millicent, zgrabnie wtrącając się do rozmowy z owymi damami. 118

Leonora westchnęła i z wyraźną ulgą zatonęła w ramionach Tristana. - Jestem wyczerpana. Nie myślałam, że będzie aż tak źle, przecież sezon jeszcze się nawet nie zaczął. - To znaczy, że może być jeszcze gorzej? - Uśmiechnęła się. - Nie wszyscy jeszcze wrócili do miasta. Nic więcej nie powiedziała, tańczyli. Gdy muzyka wreszcie umilkła, Tristan położył dłoń Leonory na swoim przedramieniu i poprowadził ją z powrotem do miejsca, gdzie stały ich opiekunki, na małą, bezpieczną wysepkę wśród oceanu gości. Leonora rzuciła mu krótkie spojrzenie pełne zrozumienia, uśmiechała się. - Jak się bawisz? - Czuję się jak generał otoczony osobistą strażą, doświadczoną i pełną inicjatywy - odparł patrząc na Leonorę, a potem w stronę, gdzie czekały na nich drogie starsze panie. - Fakt, że ta straż to kobiety, jest nieco niepokojący, ale muszę przyznać, że jestem dozgonnie cioteczkom wdzięczny. - W rzeczy samej, powinieneś być wdzięczny - odpowiedziała Leonora, tłumiąc śmiech. - Wierz mi - wyszeptał - wiem, ile mogę wytrzymać. To jest jakiś babski teatr i babskie sztuczki, zbyt zawiłe, by mógł je zgłębić męski umysł. Leonora nie zaśmiała się, ale śmiały się jej oczy. Wrócili do towarzystwa, by zająć się kolejnym niewielkim tłumem gości wciąż oczekujących by złożyć im gratulacje. Noc, niestety, przynajmniej dla Tristana, skończyła się tak, jak to było łatwo przewidzieć: nie udało się im znaleźć sposobności na ugaszenie pragnienia, które obudziło się w obojgu, jeszcze bardziej podsycane fizyczną bliskością, obietnicą, jaką był walc, obietnicą, jaką dawała noc. Moja. To słowo wciąż tłukło mu się po głowie. Następnego ranka wyszedł z domu przy Green Street niespokojny i niespełniony, zdecydowany, by energicznie zabrać się za poszukiwania Martinbury'ego. Wszyscy byli przekonani, że to, czego szuka Mountford, jest ukryte gdzieś wśród papierów Cedrika. Z kolei A. J. Carruthers był najbliższym powiernikiem Cedrika, zewsząd było słychać, że Martinbury jest spadkobiercą, któremu Carruthers powierzał swoje sekrety. A teraz Martinbury zniknął w dziwnych okolicznościach. Zlokalizowanie Martinbury'ego lub dowiedzenie się, co się z nim stało, wydawało się najkrótszą drogą do poznania celu, do jakiego zmierzał Mountford, a co za tym idzie do odsunięcia największego zagrożenia i zarazem najszybszym sposobem zakończenia śledztwa. Jednak dostanie się na posterunki policji, zdobycie zaufania pracujących tam ludzi i dostępu do dokumentów w poszukiwaniu danych osób ostatnio zmarłych, wszystko to zajmowało mnóstwo czasu. Tristan zaczął od posterunków zlokalizowanych blisko karczmy, gdzie widziano Martinbury'ego. Do domu wrócił późnym popołudniem, nie posunąwszy się w śledztwie ani o krok, zastanawiał się, czy ich założenia nie okazały się mylne. Martinbury mógł być w Londynie kilka dni przed zniknięciem. Okazało się, że w bibliotece czeka Charles. - Nic - powiedział, gdy tylko Tristan zamknął za sobą drzwi, siedział w fotelu przed kominkiem. - A u ciebie? - Tak samo - odparł Tristan, sięgając po stojącą na kredensie karafkę, napełnił swój kieliszek, potem dolał brandy Charlesowi i usiadł w fotelu. Patrzył na ogień. - Które szpitale sprawdziłeś? Charles wyjaśnił, że odwiedził te najbliżej karczmy, obok której kończą bieg powozy podróżne i pocztowe z Yorku. Tristan pokiwał głową. - Musimy szukać szybciej i dalej - powiedział. - Pytanie, czy nawet z pomocą Deverella będziemy w stanie szukać szybciej i w kilku miejscach jednocześnie? Tristan napił się brandy. - Możemy podjąć też pewne ryzyko i zawęzić pole poszukiwań. Leonora wspomniała, że może Martinbury wciąż żyje, ale jest ranny. Myślę, że w rzeczywistości taki scenariusz to jedyny, który może szybko posunąć całą sprawę naprzód. Jeśli Martinbury nie żyje, to ktokolwiek wysłał go na tamten świat, raczej nie zostawił żadnych dokumentów należących do niego, takich, które mogłyby wskazać nam kierunek śledztwa. - Prawda. Tristan znów napił się brandy. - Wyślę moich ludzi, by sprawdzili raz jeszcze wszystkie szpitale. - Zrobię to samo i myślę, że Deverell także. - Charles pokiwał głową. Usłyszeli męski głos dobiegający z holu, obaj spojrzeli na drzwi. - O wilku mowa. Do biblioteki wszedł Deverell. Tristan wstał i nalał mu brandy, Deverell wziął z jego rąk kieliszek i w eleganckiej pozie usiadł na szezlongu. W przeciwieństwie do markotnych Tristana i Charlesa, był zadowolony. Uniósł kieliszek. - Przynoszę wieści. - Dobre? - zapytał Charles. 119

- Mądry mężczyzna zawsze przynosi dobre wiadomości. - Deverell urwał, by napić się brandy. - Mountford połknął przynętę. - Wynajął dom? - Ten cwaniaczek dziś rano odniósł umowę wraz z czynszem za pierwszy miesiąc. Umowę podpisał jakiś pan A. Caterham i chce jak najszybciej się wprowadzić. Dałem mu klucze i zaproponowałem, że oprowadzę go po domu i obejściu, ale ten cwaniaczek - przedstawia się jako niejaki Cummings - odmówił. Powiedział, że jego mocodawca to samotnik i domaga się prawa do prywatności. - Deverell zmarszczył brwi. Zastanawiałem się, czy go nie śledzić, ale zbyt duże było ryzyko, że ich wystraszę. - Deverell spojrzał na Tristana. - Biorąc pod uwagę, że Mountford, czy jak on tam się naprawdę nazywa, jest zdecydowany natychmiast zająć dom, najmądrzejszym rozwiązaniem wydaje się pozwolić mu na to. Tristan i Charles kiwali głowami. - Doskonale! - Tristan wpatrywał się w ogień, jakby myślami błądził gdzieś daleko. - Mamy więc go, wiemy, gdzie jest. Dalej będziemy starali się rozwiązać zagadkę, czym się interesuje, ale nawet jeśli nam się to nie uda, zaczekamy na jego kolejny ruch, zaczekamy, aż sam się odkryje. - Za sukces! - wykrzyknął Charles, a Tristan i Deverell powtórzyli po nim i wszyscy opróżnili kieliszki. Odprowadziwszy Charlesa i Deverella do drzwi, Tristan wszedł do swojego gabinetu. Mijając po drodze salon, z którego korzystano z rana, usłyszał gwar kobiecych głosów i zajrzał do środka. I nie mógł uwierzyć własnym oczom. Zjawiły się wszystkie jego ciotki i kuzynki, razem z sześcioma - Tristan policzył panie które zamieszkiwały jego rezydencję Mallingham Manor. Wszystkie czternaście starszych pań, które miał na utrzymaniu, znalazły się teraz pod jego dachem w domu przy Green Street. Zebrały się saloniku i... spiskowały. Ogarnął go niepokój. Hortense podniosła głowę i zobaczyła go. - Tutaj jesteś, mój chłopcze! Jakież wspaniałe wieści o tobie i pannie Carling. - Hortense stuknęła dłonią w oparcie krzesła. - Dokładnie takie, na jakie miałyśmy nadzieję. Tristan zszedł po schodkach prowadzących do saloniku. Hermione pomachała do niego. - Wszystkie jesteśmy zachwycone! Pochyliwszy głowę, Tristan skomentował wszystkie te krzyki i westchnienia radości jednym słowem: - Dziękuję. - Mój drogi - zaczęła Hermione - mam nadzieję, że nie pomyślisz, iż za bardzo się rządzimy, ale na dziś wieczór zaplanowałyśmy rodzinną kolację. Ethelreda rozmawiała już z rodziną panny Carling: z lady Warsingham i jej mężem, ze starszą panną Carling, z sir Humphreyem i z Jeremym Carlinggiem. Wszyscy się zgadzają, panna Carling oczywiście także. Biorąc pod uwagę, że jest nas tak wiele a niektóre z nas nie są już najmłodsze i że najstosowniej byłoby, gdybyśmy poznały pannę Carling i jej rodzinę w raczej oficjalnych okolicznościach mamy nadzieję, że i ty zgodzisz się uczestniczyć w dzisiejszej kolacji. Hortense prychnęła. - Pomijając już wszystko inne, jesteśmy zbyt zmęczone po dzisiejszej podróży, byśmy mogły wybrać się gdzieś wieczorem. - Ależ moja droga - wtrąciła się Millicent - nie możemy zapomnieć, że panna Carling, sir Humphrey i młodsza panna Carling wybierają się dziś rano na pogrzeb. Sąsiadka, prawda? - Tak. - W głowie Tristana pojawiła się wizja kolacji w domu... Popatrzył na zgromadzone panie, w ich pełne nadziei i wyczekiwania oczy. - Czy dobrze rozumiem, że miałbym wziąć udział w owej kolacji, zamiast pojawiać się w towarzystwie? Hortense zaczęła stroić miny. - No cóż, jeśli naprawdę chcesz wybrać się na jakiś bal... - Nie, nie, oczywiście, że nie. - Tristana ogarnęło poczucie najprawdziwszej ulgi, uśmiechał się i starał, by jego radość nie była zbyt widoczna. - Nie widzę żadnego powodu, by kolacja nie miała się odbyć, szczególnie że wszystko już zaplanowałyście. Prawdę mówiąc - Tristan postanowił wyjawić prawdę - będę wdzięczny za wymówkę, która pozwoli mi dziś uniknąć pojawienia się w towarzystwie. - Ukłonił się ciotkom. Ciotki i kuzynki uśmiechnęły się uradowane, że okazały się przydatne. - Tak właśnie myślałyśmy, że brylowanie w towarzystwie cię nie zachwyca - wydała werdykt Hortense. Zresztą my też za tym nie przepadamy. Miał ochotę je ucałować. Wiedział jednak, że większość jego ciotek poczułaby się zażenowana. Ubrał się elegancko, a potem zszedł do salonu, by przywitać wszystkie panie, ukłonić się, skomplementować suknie, fryzury i biżuterię. Wykorzystał cały swój czar, któremu tak trudno było się oprzeć, a z którego potrafił korzystać, choć rzadko to robił. Tego wieczoru jego celem było podziękowanie za uprzejmość, za pamięć i troskę. Nigdy jeszcze nie był tak wdzięczny za zaproszenie na rodzinną kolację. Gdy czekali w salonie na pojawienie się gości, zastanawiał się, jak osobliwe jest to zgromadzenie – stał przy kominku, 120

jedyny mężczyzna wśród czternastu starszych dam. Jednak to właśnie one były jego rodziną. Naprawdę czuł się dużo lepiej w ich towarzystwie, niż w imponującym, ekscytującym, lecz jednocześnie pełnym złośliwości świecie śmietanki towarzyskiej. On i damy zebrane w jego salonie mieli ze sobą coś wspólnego nieuchwytny związek miejsc i ludzi zaistniały na przestrzeni lat. Teraz dołączy do nich Leonora - i będzie tu pasowała. Do salonu wszedł Havers, obwieszczając, że przybyli lord i lady Warsingham oraz panna Carling, czyli Gertie. Zaraz za nimi zjawili się sir Humphrey, Leonora i Jeremy. Jeśli Tristan myślał, że będzie musiał odegrać oficjalną rolę gospodarza wieczoru, to myśl ta wyparowała z jego głowy w ciągu kilku minut. Ethelreda i Constance zaraz zajęły się dotrzymywaniem towarzystwa sir Humphreyowi, Jeremy'emu dotrzymało towarzystwa kilka innych pań, a lord i lady Warsingham zostali wystawieni na działanie wrodzonego czaru Wemyssów uosabianego przez Hermione i Hortense. Gertie i Millicent, które spotkały się poprzedniego wieczoru, trzymały się razem. Leonora zamieniła kilka słów ze starszymi paniami i zaraz dołączyła do Tristana, podała mu rękę i uśmiechnęła się w ten szczególny sposób zarezerwowany tylko dla niego. - Muszę powiedzieć, że bardzo się ucieszyłam z zaproszenia twoich ciotek. Pogrzeb panny Timmins dziś rano, bal u lady Willoughby i całe to, jak to określasz, chore zainteresowanie nami, zdecydowanie wystawiło na próbę moją cierpliwość. - Leonora popatrzyła Tristanowi w oczy: - I twoją także - dodała. - Jak było na pogrzebie? - Kameralnie, ale szczerze. Myślę, że panna Timmins byłaby zadowolona. Henry Timmins odprawił nabożeństwo razem z miejscowym pastorem. Była też pani Timmins, miła kobieta. - Leonora zamilkła, lecz po chwili dodała: - W pokoju Cedrika znaleźliśmy pewne dokumenty, ukryte przy piecu, na dnie kosza z drewnem. To nie były listy, lecz kartki z zapiskami podobne do tych z dzienników, a co ważniejsze, nie zostały napisane ręką Cedrika - napisał je Carruthers. Teraz zajmują się nimi Humphrey i Jeremy. Humphrey twierdzi, że to opisy eksperymentów, podobne do tych, które są w dziennikach, ale wciąż nie możemy się w nich połapać. Wygląda na to, że jak odkryliśmy tylko fragmenty tego, nad czym pracowali. - Co jasno sugeruje, że Cedric i Carruthers pracowali nad jakimś odkryciem i byli przekonani, że muszą zachować ostrożność. - To prawda. - Leonora uważnie przyglądała się Tristanowi. - Na wypadek, gdybyś się tym martwił, to służba w naszym domu została o wszystkim uprzedzona i będą czujni. Gdyby zdarzyło się coś nieprzewidywanego, Castor zaraz tu przyśle Gasthorpe'a z wiadomościami. - To dobrze. - A ty, dowiedziałeś się czegoś? Tristan poczuł, że bezwiednie zaciska zęby. - Niczego o Martinburym, ale mamy nową taktykę, która może nam pomóc posunąć śledztwo naprzód. Jednak najlepsza wiadomość to ta, że Mountford - kimkolwiek jest - złapał przynętę. Ma człowieka, który mu pomaga i właśnie przez niego dziś po południu wynajął dom panny Timmins. Leonora szeroko otworzyła oczy. - Coś więc zaczyna się dziać. - To prawda. Uśmiechając się, Tristan odwrócił się w stronę zmierzającej do nich Constance. Leonora stała u jego boku i rozmawiała z paniami, które do nich podchodziły. Opowiedziały jej o fecie organizowanej przez miejscowy kościół i o małych zmianach w codziennym życiu rezydencji, w której mieszkały, spowodowanych zmianą pór roku. Opowiadały jej o tym i owym, wspominały historyjki z dzieciństwa Tristana, jego ojca i dziadka. Potem Havers poinformował, że podano kolację, więc wszyscy udali się do jadalni, Leonora pod rękę z Tristanem. Wieczór mijał w miłej atmosferze, wszyscy naprawdę dobrze się bawili. Po kolacji panie udały się do salonu, zostawiając panów samych nad szklaneczkami porto, panowie zresztą szybko z powrotem dołączyli do dam. - No cóż, siostrzyczko - zwrócił się do Leonory Jeremy, spoglądając na zgromadzonych - widzę cię tutaj, wśród tych dam, jak dbasz o nie i o ten dom tak, by wszystko było jak najlepiej. - Uśmiechnął się ale zaraz potem spoważniał. - Będzie nam ciebie brakowało. Leonora uśmiechnęła się, wzięła Jeremy'ego za rękę i mocno ścisnęła. - Przecież jeszcze was nie zostawiłam. - Szybko się zorientujesz, że jednak tak.

Rozdział 18 Przy całej swojej naiwności, w jednym Jeremy miał rację - Tristan najwyraźniej już uważał ich związek za taki, który wszyscy przyjęli do wiadomości i zaakceptowali. Pierwsi wyszli państwo Wersingham, a wraz z nimi Gertie. Humphrey i Jeremy wkrótce też pojechali do 121

domu, ciotki i kuzynki życzyły młodym dobrej nocy i oddaliły się do swoich sypialni. Wydawszy Haversowi stosowne polecenie co do przygotowania powozu, Tristan zabrał Leonorę do biblioteki, by wreszcie mogli być sami. Leonora stanęła przy kominku. Na zewnątrz wiał zimny wiatr, a ciężkie chmury przesłaniały księżyc, to nie był pogodny wieczór. Wyciągając ręce w kierunku ognia, Leonora usłyszała, że Tristan podszedł bliżej. Odwróciła się, natychmiast objął ją w talii. Cieszę się, że tak to zorganizowałeś, bo mamy wiele spraw, o których musimy porozmawiać. - O jakich sprawach? - Na przykład takich jak to, gdzie będziemy mieszkali i jak sobie wyobrażasz nasze wspólne życie. Tristan zapytał po chwili wahania: - Chcesz mieszkać tutaj, w Londynie, wśród towarzystwa? - Nieszczególnie. Towarzystwo nigdy mnie nie pociągało. Dość dobrze się w nim czuję, ale nie mogę powiedzieć, bym bardzo pragnęła tych wątpliwych przyjemności. Tristan uśmiechnął się i pochylił głowę. - Dzięki Bogu! Leonora dotknęła palcem ust Tristana, nim on zdążył chwycić ją za dłonie, poczuła, że jego ręce przesuwają się po jej plecach, po jedwabnej materii sukni. - Zamieszkamy więc w Mallington Manor? - Jeśli będziesz w stanie znieść życie na końcu świata. - Przecież Surrey to nie żadna prowincja - odparła. Usta Tristana zbliżyły się do jej ust, niemal ich dotykały. Mam na myśli ukochane cioteczki. Wytrzymasz z nimi? Czekał na jej odpowiedź, Leonora z trudem zbierała myśli, musiała chwilę się nad tym zastanowić. - Tak. Są życzliwie usposobione, rozumiem je i one rozumieją mnie. - Ty może i je rozumiesz, ale mnie często zadziwiają. Kilka miesięcy temu była jakaś sprawa dotycząca zasłon na plebanii, która zupełnie mnie zaskoczyła. Leonora z trudem powstrzymała śmiech. Usta Tristana były tak blisko, tak niebezpiecznie blisko więc śmiech byłby jak pozwolenie wilkowi na atak. - Więc naprawdę będziesz moja? Już miała się roześmiać i radośnie oddać mu usta w pocałunku, ale w tonie głosu Tristana coś przykuło jej uwagę. Popatrzyła mu w oczy i zrozumiała że jest śmiertelnie poważny. - Już jestem twoja. Dobrze o tym wiesz. - Nie jestem takim zwykłym, przeciętnym dżentelmenem - wyszeptał. - Wiem - odpowiedziała, a ich usta spotkały się w pocałunku. Po chwili powędrował ustami w górę, po policzka pocałował ją w skroń, a potem przesunął wargi w dół, aż poczuła jego ciepły oddech na szyi, pod uchem. - Przez dziesięć lat wiodłem niebezpieczne życie, poza wszelkim prawem. Nie jestem tak cywilizowanym i kulturalnym dżentelmenem, jakim powinienem. Ale ty to wiesz, prawda? Wiedziała to, naprawdę to wiedziała, jednak zdawała sobie też sprawę, że Tristan wciąż nie jest jej pewien, rozumiała też, że o czymkolwiek chce z nią porozmawiać, ona będzie gotowa go wysłuchać. - Powiedz mi. - Głos Leonory drżał, ale był zdecydowany. - O czym chcesz mi powiedzieć? Minęła dłuższa chwila. Leonora słyszała ich oddechy. Myślała, że Tristan jej nie odpowie. - Nie angażuj się w nic niebezpiecznego. Nigdy. Nie musiał mówić więcej, wszystko było w jego spojrzeniu. Leonora pochyliła się w jego stronę, dłońmi obejmowała jego twarz. - Nigdy świadomie nie zaangażuję się w nic niebezpiecznego. Zdecydowałam, że będę twoja i mam zamiar spełnić obietnicę, chcę pozostać dla ciebie ważna. Uwierz w to. Znów wziął w posiadanie jej usta, całował ją, a pocałunek był dziki, gorący. Odsunął się tylko na chwilę, by wyszeptać: - Spróbuję, jeśli ty będziesz pamiętała o swojej obietnicy. Jeśli o niej zapomnisz, oboje za to zapłacimy. Pogłaskała go po policzku. - Nie zapomnę. I ty też nie zapomnisz. Tak właśnie miało być - powiedziała. - To nie my to sobie wymyśliliśmy, ani ty, ani ja. To po prostu na nas czekało, by pochwycić w pułapkę. Reszta należy do nas i nie możemy od tego uciec, ani tego odrzucić, nie, jeśli chcemy mieć siebie nawzajem. - Nie pozwolę ci odejść, z żadnego powodu, nigdy. - Uda nam się. Minęła chwila krótka jak uderzenie serca, potem Tristan pochylił głowę. Jego dłonie mocniej ją pochwyciły, znalazła się bliżej niego. Pocałował ją, ale już po chwili zapanował nad sobą. Później. Gdy już złapią 122

Mountforda, nic nie stanie im na przeszkodzie. Powóz Tristana już czekał. Najpierw pomógł wsiąść Leonorze, potem sam wsiadł, ruszyli, a on wrócił do tego, o czym Leonora wspominała wcześniej. - Dlaczego Humphrey uważa, że brakuje pewnych elementów całej tej układanki z dokumentami i zapiskami Cedrika? Skąd to wie? - W dziennikach są szczegóły dotyczące eksperymentów: co zrobiono i jakie są rezultaty, nic ponadto. To, czego brakuje, to racjonalne uzasadnienie, z którego coś by wynikało, brakuje hipotez i konkluzji. Listy Carruthersa odnoszą się do pewnych eksperymentów, które przeprowadzał Cedric, oraz do eksperymentów, które według Humphreya i Jeremy'ego przeprowadzał sam Carruthers, jeśli chodzi o fragmenty opisów, które znaleźliśmy ukryte w pokoju Cedrika, to Humphrey uważa, że przynajmniej część z nich pasuje do pewnych doświadczeń, do których Carruthers odnosi się w swoich listach do Cedrika. - Wygląda więc na to, że Cedric i Carruthers wymieniali się informacjami dotyczącymi eksperymentów, które przeprowadzali? - Tak, ale Humphrey nie jest pewien, czy razem nad czymś pracowali, czy każdy z nich pracował nad czymś innym i po prostu wymieniali się wynikami, a co za tym idzie Humphreyowi wciąż nie udało się znaleźć niczego na temat charakteru ich wspólnego projektu, oczywiście zakładając, że takowy był. Tristan zastanawiał się nad tym, co właśnie usłyszał, rozważając, czy Martinbury, spadkobierca Carruthersa, jest czy nie jest ważnym elementem tej układanki. Powóz zwolnił i się zatrzymał - przybyli na Montrose Place, przed dom Carlingów. Nad ich głowami szybko płynęły chmury, ciemne i groźne, ale poddawały się wiatrowi. Leonora wsunęła dłoń pod ramię Tristana, otwierając przed nią bramę, zerknął na Leonorę. Szli przez ogród krętą ścieżką, oboje zastanawiali się nad ekscentrycznym światem stworzonym przez Cedrika, błyszczącym w bladym świetle księżyca, rozpraszały ich liście o przedziwnych kształtach i krzewy pokryte kropelkami deszczu. Z głównego holu sączyło się światło, gdy weszli po schodkach na ganek, drzwi otworzyły się szeroko. Wyjrzał Jeremy, jego twarz była napięta, złagodniała, gdy ich zobaczył. - Nareszcie jesteście! Ten hultaj już zaczął kopać. W całkowitej ciszy stali przed ścianą w pralni w domu Carlingów i nasłuchiwali ukradkowego "szur, szur" z drugiej strony ktoś zdrapywał tynk. Tristan gestem nakazał Leonorze i Jeremy'emu, by się nie ruszali, a potem położył dłoń na ścianie z cegły, zza której dobiegał ów odgłos. Po krótkiej chwili zabrał rękę i dał im sygnał, by się wycofali. Przy drzwiach do pralni czekał na nich lokaj. Leonora i Jeremy cicho przeszli obok niego. - Dobra robota - powiedział Tristan na tyle głośno, że lokaj mógł go usłyszeć. - Wątpię, by przebili się przez ścianę jeszcze dzisiejszej nocy, ale ktoś musi tu czuwać i wszystko obserwować. Zamknij drzwi i pilnuj, by nikt nie narobił hałasu. Lokaj kiwnął głową. Tristan zostawił go samego i podążył za pozostałymi do kuchni znajdującej się na końcu korytarza. Na twarzach Leonory i Jeremy'ego malowały się pytania. Gestem nakazał im milczenie, zawołał Castora i pozostałych lokajów, wszyscy zebrali się w kuchni i czekali na polecenia. Tristan błyskawicznie zorganizował kolejno zmieniającą się straż i zapewnił gospodynię, kucharkę i pokojówki, że wedle wszelkiego prawdopodobieństwa nie ma takiej możliwości, by ten drań wszedł do domu przez nikogo niezauważony, gdy będą spały. - Tym tempem - a muszą pracować powoli, bo nie zaryzykują użycia młota ani dłuta, by nie robić hałasu będą potrzebowali przynajmniej kilku nocy. Muszą usunąć tyle cegieł, by mógł się tamtędy przecisnąć mężczyzna. - Tristan popatrzył na wszystkich zebranych wokół kuchennego stołu. - Kto ich usłyszał? Młoda dziewczyna zarumieniła się i dygnęła. - Ja, sir... proszę pana. Zeszłam na dół, by przynieść drugie gorące żelazko i wtedy to usłyszałam. Najpierw pomyślałam, że to mysz, ale potem przypomniałam sobie, co pan Castor powiedział o dziwnych dźwiękach i innych takich rzeczach, więc poszłam prosto do niego. - Mądra dziewczyna - uśmiechnął się Tristan, a jego spojrzenie spoczęło na ustawionych jeden na drugim koszach pełnych bielizny pościelowej i stołowej. - Robiłyście dziś pranie? - Tak - kiwnęła głową gospodyni. - Zawsze duże pranie robimy w środy, a mniejsze w poniedziałki. Tristan przez chwilę patrzył na gospodynię. - Mam jeszcze jedno, ostatnie pytanie. Czy ktokolwiek z was, w ciągu ostatnich kilku miesięcy, licząc mniej więcej od listopada, widział któregoś z tych dwóch dżentelmenów albo z nim rozmawiał? - zapytał, jednocześnie opisując pokrótce, jak wygląda Mountford i jego wspólnik. - Skąd wiedziałeś? - chciała wiedzieć Leonora, gdy z powrotem znaleźli się w bibliotece. W listopadzie dwie starsze pokojówki i dwóch lokajów, zupełnie niezależnie od siebie, zostali zagadnięci, pokojówki przez samego Mountforda, a lokaje przez jego wspólnika. Pokojówki myślały, że znalazły 123

nowego wielbiciela, a lokaje - nowego, nadzianego kumpla - zawsze gotowego, by postawić następne piwko. - Tristan usiadł na szezlongu obok Leonory i wyprostował nogi. - Zawsze się zastanawiałem, dlaczego Mountford najpierw chciał kupić dom. Skąd się dowiedział, że po śmierci Cedrika jego warsztat zamknięto i w zasadzie nikt tam niczego nie ruszał? Nie mógł przecież zajrzeć do środka - okienka są małe, stare, zaparowane i nic przez nie nie widać. - Wiedział, bo podstępnie wyciągnął te informacje od pokojówek wtrącił się Jeremy, jak zwykle siadając za biurkiem. Humphrey zasiadał w swoim fotelu przed kominkiem. Dokładnie tak. Stąd też wiedział inne rzeczy - Tristan zerknął na Leonorę - jak na przykład to, że lubisz sama spacerować po ogrodzie. I o której wychodzisz z domu. Obserwował dom od kilku miesięcy i muszę przyznać, że przeprowadził doskonałe rozpoznanie. - Wszystko to aż prosi się o pytanie, skąd wiedział, że coś w tym domu jest. - Leonora spojrzała na Humphreya, na jeden z dzienników Cedrika spoczywający na jego kolanach i na szkło powiększające, które trzymał w ręce. - Nawet my wciąż nie wiemy, czy jest w tym coś wartościowego, tylko się domyślamy, a nasze przypuszczenia wywodzą się z zainteresowania Mountforda. Tristan ścisnął dłoń Leonory. - Zaufaj mi. Mężczyźni tacy jak Mountford wykazują zainteresowanie tylko wtedy, gdy mogą coś zyskać. A dżentelmeni — cudzoziemcy jeszcze większe, pomyślał Tristan, jednak zachował ten wniosek dla siebie. Spojrzał na Humphreya. - Jakieś postępy? Humphrey szczegółowo opowiadał o dziennikach Cedrika, ale odpowiedź brzmiała: nie. Wszyscy byli zdenerwowani, trudno byłoby zasnąć, wiedząc, że w piwnicy Mountford cicho próbuje przedostać się przez ścianę. - Jak myślisz, co się teraz stanie? - zapytała Leonora. - Dzisiaj nic. Tego możemy być pewni. Będą potrzebowali przynajmniej trzech nocy ciągłej pracy. Bardziej się boję, że to on usłyszy kogoś z nas. Moi ludzie są w okolicy i będą tu dzień i noc. Skoro Mountford już tu jest, to nam nie ucieknie. Jeremy chrząknął i sięgnął po stertę dokumentów które znaleźli w pokoju Cedrika. - Lepiej tym się teraz zajmijmy, gdzieś tutaj musi być klucz do rozwiązania zagadki. Chociaż muszę przyznać, że nie rozumiem, dlaczego nasz drogi krewny świętej pamięci nie mógł używać jakiegoś prostego systemu zapisków i odsyłaczy. Prychnięcie Humphreya było dość wymowne. - Dlatego, że był naukowcem. A naukowcy nigdy się nie przejmują, czy po ich śmierci ktokolwiek będzie w stanie zrozumieć ich notatki. Przez całe życie nie spotkałem żadnego naukowca, który by o to zadbał. Tristan wstał. - Muszę przemyśleć nasze plany. Przyjdę jutro rano i podejmiemy jakieś decyzje. - Popatrzył na Humphreya, potem na Jeremy'ego. - Najprawdopodobniej rano przyprowadzę ze sobą kilku moich towarzyszy. Czy mogę was prosić, byście wówczas opowiedzieli, czego udało wam się dowiedzieć? - Oczywiście - przytaknął Humphrey. - Do zobaczenia przy śniadaniu. Jeremy tylko zerknął znad dokumentów, które właśnie przeglądał. Leonora odprowadziła Tristana do drzwi, skradł jej szybki, niesatysfakcjonujący pocałunek. - Śpij dobrze. Uwierz mi, nic ci nie grozi. Popatrzyła mu w oczy i uśmiechnęła się. - Wiem. Mam na to dowód. Zostawiasz mnie tutaj. Nim Tristan dotarł do domu na Green Street, w głowie miał już gotowy plan. Było późno, w budynku panowała cisza, poszedł prosto do swojego gabinetu, usiadł za biurkiem i sięgnął po pióro. Następnego ranka, zaraz po wschodzie słońca, Tristan, Charles i Deverell spotkali się w siedzibie Klubu Niezdobytych. Był marzec, słońce nie wschodziło jeszcze tak wcześnie, ale potrzebowali światła, by otoczyć dom przy Montrose Place szesnaście. Sprawdzili wszystkie możliwe drogi ucieczki, Tristan sprawdził też, czy jego ludzie są na posterunkach, oraz zorganizował posiłki, gdyby okazało się, że są potrzebne. Wpół do ósmej wrócili do siedziby Klubu, by raz jeszcze opowiedzieć, co każdy z nich zorganizował i czego się dowiedział od poprzedniego wieczoru. O ósmej poszli do domu Carlingów, gdzie czekali na nich Humphrey i Jeremy, dość zmęczeni po całonocnej pracy, oraz podekscytowana Leonora. Zjedli solidne śniadanie, a Leonora wydała służbie polecenie, by kuchnia cały czas była gotowa z posiłkami dla wszystkich. Siedząc na końcu stołu Leonora piła herbatę i obserwowała trzech mężczyzn, którzy zawładnęli jej domem. Pierwszy raz spotkała Deverella i St. Austella, wystarczyło jedno jej spojrzenie, by mogła dojrzeć podobieństwa między nimi i Tristanem. Każdy z nich wywoływał w niej tę samą czujność, której doświadczyła, gdy po raz pierwszy spotkała Tristana. - Powiedziałeś, że powiesz nam, jaki masz plan - odezwała się do niego. - Jak najlepiej zachować się w naszej sytuacji - powiedział, zerkając na Humphreya. - Może zróbmy tak: ja nakreślę ową sytuację, a pan mnie poprawi, jeśli się okaże, że ma pan świeższe informacje. 124

Humphrey zgodził się skinieniem głowy. - Wiemy, że Mountford szuka czegoś, co według niego jest schowane gdzieś w tym domu. Jest zdecydowany, uparty, od kilku miesięcy skupiony na swoim celu. Wydaje się, że jest coraz bardziej zdesperowany i raczej nie odpuści, dopóki nie znajdzie tego, czego szuka. Wiem, że coś łączy Mountforda i pewnego obcokrajowca i ów związek może jest, a może nie jest istotny dla sprawy. Teraz Mountford tkwi w centrum wydarzeń, próbuje dostać się do tego domu przez ścianę w piwnicy. Ma wspólnika, człowieka o wyglądzie przebiegłego cwaniaczka. - Tristan przerwał na chwilę, by napić się kawy. - A teraz jeśli chodzi o coś, co ich interesuje. Może jest to coś, co odkrył nieżyjący już Cedric Carling, poprzedni właściciel domu i znany zielarz, najprawdopodobniej współpracując z innym zielarzem, A. J. Carruthersem, który niestety także już nie żyje. Dzienniki Cedrika, listy i notatki Carruthersa wskazują, ze razem nad czymś pracowali, ale nadal nie wiemy nad czym. - Tristan spojrzał na Humphreya, a Humphrey na Jeremy'ego. Jeremy omiótł wzrokiem wszystkich zebranych i wyjaśnił: - Mamy trzy źródła informacji: dzienniki Cedrika, listy Carruthersa do Cedrika oraz notatki Carruthersa, które według nas były dołączone do jednego z listów. Ja zajmuję się listami i notatkami. Niektóre podają szczegóły dotyczące poszczególnych eksperymentów opisanych w listach. Z tego, co udało nam ustalić, wygląda na to, że Cedric i Carruthers pracowali razem nad jakąś specyficzną miksturą. W korespondencji omawiają właściwości jakiejś cieczy, która ma mieć wpływ na ową miksturę. Nie znaleźliśmy jednak nic, co jasno by mówiło, co to za płyn, ale z różnych wzmianek na jego temat domyślam się, że to krew. Wrażenia, jakie na Tristanie, St. Austellu i Deverellu zrobiły słowa Jeremy'ego, nie można było nie zauważyć. - Wygląda na to - powiedział St. Austell - że mamy dwóch znanych zielarzy pracujących nad czymś, co ma wpływ na krew i obcokrajowca, który się tym interesuje. Tristan spoważniał. - To wyjaśnia jedną niepewną rzecz, najwyraźniej spadkobierca Carruthersa, niejaki Jonathon Martinbury, prawy i uczciwy młody człowiek, który w tajemniczych okolicznościach zniknął po tym, jak dotarł do Londynu - a najwyraźniej zjawił się tu w odpowiedzi na list, który otrzymał, a który dotyczył współpracy Cedrika i Carruthersa - ten właśnie Martinbury jest w tej grze potencjalnie rozstrzygającą figurą. - To prawda - przyznał Deverell. - Poślę moich ludzi, by i tym się zajęli. Leonora patrzyła to na Tristana, to na Deverella. - Czym? - Teraz najważniejsze jest zlokalizowanie Martinburyego. Jeśli nie żyje, pewnie zajmie nam to trochę czasu, najprawdopodobniej więcej niż pracującemu w piwnicy Mountfordowi. Jeśli jednak Martinbury żyje, jest szansa, iż uda nam się przetrząsnąć wszystkie szpitale i hospicja na tyle dobrze, by go znaleźć. - I klasztory - wtrąciła Leonora. - Nie wspomnieliście nic o klasztorach, a w mieście jest ich wiele, większość z nich zajmuje się rannymi i chorymi, bo mają na to warunki. - Leonora ma rację. - St. Austell spojrzał na Deverella, który pokiwał głową. - Każę moim ludziom i to sprawdzić. - Jakim ludziom? - zapytał Jeremy. - Mówicie tak, jakbyście mieli do dyspozycji pułk wojska. St. Austell, zaskoczony, uniósł brwi. Tristan przestał się uśmiechać i odparł: - Bo w pewnym sensie tak jest. W naszym wcześniejszym zawodzie musieliśmy mieć... kontakty we wszystkich grupach społecznych, poza tym jest jeszcze wielu byłych żołnierzy, do których możemy zwrócić się o pomoc. Każdy z nas zna ludzi, którzy są przyzwyczajeni do docierania do informacji. Gdy Jeremy chciał drążyć temat, Leonora powstrzymała go spojrzeniem. - Macie więc swoich ludzi, których wysłaliście, by szukali Martinbury'ego - podsumowała. - A co my powinniśmy zrobić? Jaki masz plan? - Wciąż nie wiemy, czym interesuje się Mountford, możemy więc po prostu siedzieć i czekać, aż się włamie i wtedy zobaczymy, czego szuka. Ale jest to dość niebezpieczne rozwiązanie, pozwolenie mu na wejście do domu, pozwolenie, by położył łapska na tym, czego chce, to już ostateczność. - Jaką mamy alternatywę? - zapytał Jeremy. - Nadal badać sprawę w sposób, w jaki to do tej pory robiliśmy. Czyli po pierwsze, szukać dalszych, bardziej szczegółowych informacji w notatkach Carruthersa, po drugie, starać się zebrać jak najwięcej z trzech źródeł, które mamy: z dzienników, listów i notatek, prawdopodobnie jest to przynajmniej część tego, czym interesuje się Mountford. Jeśli ma dostęp do informacji, których nam brakuje, wtedy wszystko ułoży się w jedną całość. Istnieje jeszcze trzecie wyjście. - Tristan spojrzał na Leonorę. - Założyliśmy, że to coś, nazwijmy to recepturą, było ukryte w warsztacie Cedrika. I nadal tak może być. Zabraliśmy stamtąd tylko najbardziej oczywiste rzeczy, czyli notatki. Jeśli w warsztacie jest coś, co zostało szczególnie dobrze ukryte, wciąż może tam być. Ponadto owa receptura może oczywiście być kompletna, spisana i ukryta gdzieś w domu. - Tristan zamilkł na chwilę, lecz zaraz zaczął mówić dalej: - Ryzyko, że może wpaść w ręce Mountforda, jest zbyt duże, nie możemy go podjąć. Musimy więc przeszukać dom. 125

Leonora przypomniała sobie, jak wyglądało przeszukiwanie domu panny Timmins i pokiwała głową. - Zgadzam się - powiedziała, spoglądając na zebranych przy stole mężczyzn. - Myślę więc, że wuj Humphrey i Jeremy nadal powinni zajmować się dziennikami, listami i notatkami w bibliotece, wasi ludzie przeczesują Londyn, szukając Martinbury'ego, zastała więc jeszcze wasza trójka. Tristan uśmiechnął się jednym ze swych czarujących uśmiechów. - Czwórka - jesteś jeszcze ty. Jeśli mogłabyś uprzedzić służbę i poprosić, by nam nie przeszkadzano, we czwórkę zajmiemy się przeszukaniem. Od strychu po piwnicę. A to duży dom. – Tristan uśmiechnął się kącikiem ust. - Ale w tym akurat jesteśmy dobrzy. * To prawda, byli w tym dobrzy. Leonora stała w drzwiach warsztatu, cicho jak mysz pod miotłą, obserwując trzech arystokratów buszujących po piwnicy i zaglądających we wszystkie zakamarki, wspinających się po ciężkich półkach, zaglądających za szafki, szukających ukrytych schowków i leżących na podłodze, by obejrzeć spody blatów i szuflad. Nie przeoczyli niczego. Nie było tam niczego poza kurzem. Po piwnicy przyszła pora na kuchnię i spiżarnię a nawet pralnię, w której teraz nic się nie działo: następnie był każdy pokój na parterze, potem weszli na piętro. W ciągu dwóch godzin dotarli do sypialni, kolejną godzinę później zabrali się za strych. Usłyszeli właśnie gong wzywający na obiad, gdy Leonora siedząca na schodach prowadzących na strych stanowczo odmówiła zapuszczania się w tę część domu - usłyszała skrzypienie desek i schodzących z góry poszukiwaczy. Ich kroki, powolne i ciężkie, powiedziały jej, że i tym razem niczego nie znaleźli. Tristan popatrzył na nią i smutno stwierdził: - Jeśli w tym domu jest ukryta jakaś sekretna formuła, to musi być ona w bibliotece. Gdzieś w dziennikach Cedrika, listach Carruthersa lub notatkach, pomyślała Leonora - Przynajmniej tyle wiemy na pewno - powiedziała i poprowadziła ich do jadalni, gdzie zaraz dołączyli do nich Jeremy i Humphrey. - Obawiam się, że nie znaleźliśmy nic więcej. - Coraz bardziej skłaniam się ku przekonaniu - rzekł Humphrey - że Cedric nie prowadził żadnych zapisków tyczących się racjonalnego uzasadnienia eksperymentów i wypływających z nich wniosków. Niektórzy naukowcy tacy właśnie są, wszystko mają w głowach - Chodzi o to, że nie chcą marnować czasu na zapisywanie czegoś, co już wiedzą. A jeśli Cedric nie zostawił żadnych zapisków? Większość książek należy do nas - gdy się tu wprowadziliśmy, w bibliotece było tylko kilka pozycji dotyczących starożytnych tekstów Jeremy pokiwał głową. Wszystkie je przejrzałem, w żadnej z tych książek nie ma notatek, ani w nich napisanych, ani w nie włożonych. - A skoro tak - znów odezwał się Humphrey - nie pozostaje nam nic innego, jak tylko się modlić, by okazało się, że Carruthers pozostawił jakieś szczegółowe zapiski. Listy i notatki dają nam pewną nadzieję. Gdybyśmy mieli dziennik z chronologicznym opisem eksperymentów... Gdybyśmy mieli coś takiego, moglibyśmy dowiedzieć się, które przepisy na ową miksturę są późniejsze. Szczególnie, który z przepisów stanowi ostateczną wersję. - Widzicie, jest wiele wersji - Jeremy podjął się wyjaśnić - ale z dzienników Cedrika nie da się wywnioskować, która następuje po której i dlaczego są w takiej, a nie innej kolejności. Cedric musiał to wiedzieć, a z komentarzy w listach wynika, że Carruthers też wiedział, ale... Jak dotąd udało nam się jedynie połączyć kilka z notatek Carruthersa dotyczących eksperymentów z jego listami, które są z kolei jedynymi datowanymi zapiskami. Humphrey przełknął zupę i posępnie pokiwał głową. - To chyba wystarczy, by zacząć rwać sobie włosy z głowy. W oddali usłyszeli dzwonek do drzwi. Castor wyszedł z jadalni, zjawił się w niej z powrotem minutę później niosąc na srebrnej tacy liścik. Podszedł do Deverella: - Lokaj z domu obok przyniósł to dla pana, sir. Był to zwykły kawałek papieru, zapisany źle zatemperowanym ołówkiem. Deverell odczytał go szybko i spojrzał na Tristana i Charlesa siedzących po drugiej stronie stołu. - Co? Wszyscy patrzyli na Deverella, na jego twarz powoli wypływał uśmiech. - Siostrzyczki ze zgromadzenia Małych Sióstr Miłosierdzia, te, które mają klasztor przy Whitechapel Road, opiekują się młodym mężczyzną, który reaguje na nazwisko Jonathon Martinbury. - Deverell spojrzał na 126

liścik. - Przyniesiono go dwa tygodnie temu, ktoś go pobił i zostawił, by umarł w rynsztoku. Zorganizowanie transportu dla Martinbury'ego - a wszyscy zgodzili się, że trzeba go przywieźć na Montrose Place - okazało się poważnym przedsięwzięciem logistycznym. Wreszcie uzgodniono, że pojadą po niego Leonora i Tristan, ani St. Austell, ani Deverell nie chcieli ryzykować, że ktoś zauważy, jak wychodzą nie z klubu, lecz z domu obok. Nawet Leonora i Tristan musieli być ostrożni i stwarzać pozory, wyszli frontowymi drzwiami z Henriettą na smyczy. Gdy znaleźli się na ulicy i rząd drzew osłonił ich tak, że nie można było ich dostrzec z okien domu panny Timmins, poszli w stronę siedziby Klubu i ku niezadowoleniu Henrietty, zostawili ją w kuchni. Potem szybko przeszli ścieżką za domem, przez ogród, wprost na alejkę biegnącą za domami. Stamtąd łatwo było już wyjść na sąsiednią ulicę, gdzie szybko najęli powóz i pognali na Whitechapel Road. W klasztornej infirmerii znaleźli Jonathona Martinbury'ego. Wyglądał na krzepkiego młodego człowieka o mocnej budowie ciała i dużej dozie pewności siebie, spod bandaży, którymi miał owiniętą głowę, wystawały kosmyki brązowych włosów. Wyglądało na to, że większa część jego ciała jest zabandażowana: jedną rękę miał na temblaku, twarz całą w Skaleczeniach i siniakach, a nad okiem nieładną ranę. Był przytomny, choć bardzo słaby. Gdy Leonora wyjaśniła, że szukali go w związku z współpracą Cedrika Carlinga z A. J. Carruthersem, oczy mu pojaśniały. - Dzięki Bogu! - Na chwilę przymknął oczy, potem znów je otworzył. Głos miał zachrypnięty. - Dostałem pani list. Przyjechałem do Londynu wcześniej, z zamiarem odwiedzenia pani... - Urwał, a jego twarz spochmurniała. - Wszystko od tamtej chwili to koszmar. Tristan porozmawiał z siostrami, choć były zaniepokojone, zgodziły się, że Martinbury czuje się na tyle dobrze, że można go przenieść, szczególnie że teraz jest wśród przyjaciół. Potem wraz z klasztornym ogrodnikiem Tristan przeniósł Martinbury'ego do powozu, Leonora i siostry szły tuż za nimi. Wsiadanie do powozu wystawiło wytrzymałość tego młodego człowieka na prawdziwą próbę, gdy wreszcie ułożyli go w wygodnej pozycji, okryli kocem i obłożyli poduszkami, był blady i miał zaciśnięte usta. Tristan dał Jonathonowi swój płaszcz, gdyż jego płaszcz był tak zniszczony, że już nie do uratowania. Razem z Leonorą Tristan podziękował siostrom za opiekę nad chorym i obiecał wielce im potrzebne datki. Leonora popatrzyła na niego z aprobatą. Już mieli odjeżdżać, gdy z klasztoru wybiegła siostra wyglądająca na matkę przełożoną. - Zaczekajcie! Zaczekajcie! - Taszcząc wielką skórzaną torbę, wybiegła z bramy. Tristan wysiadł i wziął od niej ciężar. - Po tym wszystkim, co przeszedłeś, szkoda byłoby stracić jeszcze i to. - Tak, to prawda - westchnął Jonathon, kiwając głową na tyle, na ile mógł. - Bardzo dziękuję, siostro. Siostry pomachały im i pobłogosławiły na drogę. Powóz ruszył. Tristan spojrzał na dużą skórzaną torbę podróżną stojącą na podłodze między siedzeniami. - Co to jest? Jonathon oparł głowę o siedzisko. - Myślę, że to właśnie to, co chcieli zdobyć ludzie, którzy mi to zrobili. Oboje, Leonora i Tristan, spojrzeli na torbę. Jonathon odetchnął, ale wyraźnie sprawiało mu to ból. - Widzicie... - Nie - powstrzymał go Tristan. - Zaczekaj. Podróż i tak nie będzie najprzyjemniejsza. Jak już usiądziesz w wygodnym fotelu, opowiesz wszystkim, co się stało. - Wszystkim? - Jonathon patrzył na Tristana spod na wpół przymkniętych powiek. - A ilu was jest? - Kilkoro. Lepiej, żebyś nie musiał opowiadać dwa razy. Leonora czuła, że zniecierpliwienie chwyta ją za gardło. Powóz wreszcie zatrzymał się w alejce na tyłach domu przy Montrose Place czternaście. Najpierw jednak Tristan zatrzymał powóz bliżej parku, tam ich zostawił, mówiąc, że najpierw musi załatwić pewną sprawę. Wrócił po trzydziestu minutach. Jonathon w międzyczasie zasnął, wciąż był bardzo słaby. Gdy powóz ponownie się zatrzymał, drzwiczki otworzył Deverell. Leonora zauważyła, że Clyde trzyma prowizoryczne nosze. Wniesiemy go, inaczej będzie to zbyt trudne i zbyt bolesne - wyjaśnił Charles. Zakładali, że Mountford albo, co bardziej prawdopodobne, jego wspólnik obserwuje, kto wchodzi i wychodzi z domu Carlingów. Musieli być ostrożni. Myślałam, że zabierzemy go do waszego domu, pod dwunastkę. - Leonora spojrzała w stronę siedziby Klubu. - Zbyt trudno będzie nam się tam przemknąć, a wszyscy chcemy usłyszeć jego opowieść. – Charles lekko odsunął Leonorę na bok, gdy Tristan i Deverell pomagali Jonathonowi przejść przez bramę. - Już jesteśmy. Położyli Jonathona na noszach zrobionych z prześcieradeł i dwóch długich kijów od szczotek. Pierwszy poszedł Deverell, za nimi Clyde i Charles z noszami, a dalej Tristan z torbą Jonathona, Leonora szła na końcu. - A co z powozem? - wyszeptała. 127

- Woźnica się nim zajmie. Zapłaciłem mu, żeby postał tu jeszcze dziesięć minut, na wypadek gdyby Mountforda zaalarmował odgłos powozu. Tristan pomyślał o wszystkim, nawet o wycięciu niewielkiego luku w żywopłocie, oddzielającego dobrze osłonięty ogród na tyłach kuchni od rozległych, otwartych trawników. Zamiast iść główną ścieżką, przez największe przejście w żywopłocie i potem przez środek trawników, przemykali wąską boczną ścieżką wzdłuż muru, oddzielającą ogród Carlingów od ogrodu Tristana. Stamtąd wystarczyło już tylko zrobić parę kroków i występ w ścianie od strony kuchni osłaniał ich tak, że nie sposób było ich zauważyć z domu panny Timmins. Weszli na taras i wprost do salonu. Gdy Tristan je za nimi zamknął, Leonora popatrzyła na niego z uznaniem. - Bardzo sprytnie. - Na sprycie między innymi polegała nasza służba. Jonathona przeniesiono na przygotowane dla niego łóżko. Czekał już na niego doktor Pringle. - Zostawimy pana z pacjentem, będziemy w bibliotece. Proszę do nas dołączyć, gdy pan skończy - zwrócił się do niego Tristan. Pringle skinął głową i pochylił się nad Jonathonem. Wszyscy wyszli, Clyde zabrał nosze do kuchni, pozostali udali się do biblioteki. Ochota Leonory, by zobaczyć, co Jonathon ma w torbie, była niczym w porównaniu z niecierpliwością Humphreya i Jeremy'ego. Gdyby nie było z nimi Tristana i pozostałych, zapewne nie udałoby się tej dwójki powstrzymać przed „tylko sprawdzeniem" co jest w środku. Stara, wygodna biblioteka w domu Carlingów rzadko bywała tak zatłoczona. Wreszcie otwarły się drzwi i wszedł Pringle. Tristan nalał brandy i podał doktorowi. Ten napił się i westchnął. - Nie jest z nim źle, w każdym razie na pewno może chodzić. Muszę przyznać, że ma na to wielką ochotę, więc sugeruję, byście jak najszybciej wysłuchali, co ma do powiedzenia. - A jego rany? - zapytał Tristan. - Powiedziałbym, że ktoś, kto go zaatakował, zamierzał zabić go z zimną krwią. - Zawodowcy? - zapytał Deverell. Pringle zawahał się. - Jeśli miałbym zgadywać, powiedziałbym, że zawodowcy, ale raczej przyzwyczajeni do pistoletów lub noży, w tym przypadku starali się, by wszystko wyglądało jak atak miejscowych zbirów. Jednak tym razem nie wzięli pod uwagę jego mocnej budowy ciała. Siostry dobrze się nim zajęły. Za jakiś czas będzie zdrów jak ryba. Przypominam jednak, że gdyby jakaś dobra dusza nie zabrała go do zakonnic, nie miałby większych szans. Tristan pokiwał głową. - Raz jeszcze dziękujemy. - Nie ma za co. - Pringle oddał pustą szklaneczkę. - Za każdym razem, gdy dostaję wiadomość od Gasthorpe'a, wiem przynajmniej, że będzie to coś bardziej interesującego niż wrzody czy czyraki powiedział i ukłoniwszy się, wyszedł. Wszyscy zebrani w bibliotece wymieniali znaczące spojrzenia, podniecenie sięgało zenitu. Leonora wstała, poprawiła falbany sukni i poprowadziła wszystkich do salonu.

Rozdział 19 - To wciąż dla mnie zagadka. Gdybyście mogli mi to wszystko jakoś wytłumaczyć, rzucić światło na to, co się wydarzyło, byłbym wdzięczny. - Jonathon oparł głowę o tył szezlongu. - Zacznijmy od początku - zaproponował Tristan. Wszyscy pozostali zgromadzili się wokół, siedzieli na krzesłach i fotelach przy kominku i słuchali. - Kiedy po raz pierwszy usłyszałeś o czymkolwiek, co miało związek z Cedrikiem Carlingiem? Jonathon zamyślił się. - Od A. J. Carruthers, gdy leżała na łożu śmierci. Tristan i wszyscy pozostali szeroko otworzyli oczy ze zdumienia. - Leżała? Czy leżał? Jonathon popatrzył na zebranych. - Myślałem, że wiecie. A. J. Carruthers to moja ciotka. - To była kobieta? I ona była zielarzem? A. J. Carruthers? - pytał Humphrey z niedowierzaniem. Jonathon, z nieco posępną miną, pokiwał głową. - Tak. I właśnie dlatego lubiła swoje życie w ukryciu, w północnym Yorkshire. Tam miała dom, tam hodowała zioła i przeprowadzała eksperymenty, nikt jej nie niepokoił. Współpracowała i korespondowała z wieloma innymi szanowanymi zielarzami, ale wszyscy znali ją jedynie jako A. J. Carruthers. - Rozumiem. - Humphrey zmarszczył czoło. - Jeszcze jedna rzecz - wtrąciła się Leonora. - Czy Cedric Carling, nasz kuzyn, wiedział, że to kobieta? - Szczerze powiedziawszy, nie wiem - odparł Jonathon. - Ale znając A. J., to wątpię. 128

- Kiedy więc po raz pierwszy usłyszałeś o Cedriku albo o czymś, co miało z nim związek? - Przez kilka lat słyszałem to nazwisko z ust A. J. ale zawsze mówiła o nim jako o kolejnym zielarzu. Pierwszy raz usłyszałem o ich współpracy kilka dni przed jej śmiercią. Przez kilka miesięcy chorowała, śmierć nie była niespodzianką. Ale historia, którą mi wtedy opowiedziała... Cóż, zaczynała już tracić przytomność, a ja nie byłem pewien, na ile dawać wiarę jej słowom. - Jonathon odetchnął. - Powiedziała mi, że z Cedrikiem weszli w spółkę, pracując nad pewną maścią, co do której oboje byli przekonani, że będzie bardzo przydatna. A. J. była świetna w pracy nad rzeczami przydatnymi. Pracowali nad tą maścią od ponad dwóch lat i to dość zawzięcie. Od samego początku złożyli sobie solenną przysięgę i wiążącą umowę, że podzielą się ze sobą wszelkimi zyskami z odkrycia. Podpisali nawet stosowny dokument, ciotka powiedziała mi, że znajdę go w jej papierach. I rzeczywiście, później go znalazłem. Jednak najważniejsze było to, że w swoich poszukiwaniach odnieśli sukces. Ich maść działała. Dotarli do tego miejsca w swoich badaniach i potem A. J. nie miała już wieści od Cedrika. Czekała, potem zaczęła pisać do innych zielarzy ze stolicy, których znała i dowiedziała się, że Cedric zmarł. - Jonathon zamilkł na chwilę, popatrzył po twarzach zebranych. - Była już wtedy zbyt stara i zbyt słaba, by móc cokolwiek z tym zrobić, założyła więc, że po śmierci Cedrika przedarcie się przez jego notatki i skontaktowanie się z nią lub jej spadkobiercami zajmie spadkobiercom Cedrika trochę czasu. Opowiedziała mi o tym, żebym był przygotowany i żebym w stosownym czasie wiedział, o co chodzi. Zmarła wkrótce potem i zostawiła mi swoje dzienniki i wszystkie dokumenty. Oczywiście je zatrzymałem. Ale potem zajmowałem się to tym, to tamtym, pracą w kancelarii i przez cały ten czas nie słysząc od nikogo o owym odkryciu, po prostu o wszystkim zapomniałem, aż do października ubiegłego roku. - Co się wtedy stało? - zapytał Tristan. - Wszystkie jej dzienniki trzymałem w swoim pokoju i pewnego dnia zacząłem czytać. Wtedy zdałem sobie sprawę, że A. J. mogła mieć rację - że to, co odkryła wraz z Curlingiem, naprawdę może być przydatne. Nie jestem zielarzem, ale wyglądało na to, że maść, którą wymyślili, pomagałaby przy krzepnięciu krwi, szczególnie w ranach. - Jonathon spojrzał na Tristana. - Mogę się domyślić, że coś takiego mogłoby być bardzo pomocne. - Maść na krzepnięcie krwi. - Tristan poczuł, że twarz mu tężeje. - W rzeczy samej, bardzo pomocne powiedział, przypominając sobie Waterloo. - Szkoda, że nie zatrzymaliśmy doktora Pringle'a - odezwał się Charles. - Zdążymy jeszcze się z nim skonsultować - odparł Tristan. - Ale najpierw wysłuchajmy historii do końca. Wielu rzeczy jeszcze nie wiemy, na przykład kim jest Mountford? - Mountford? - Jonathon wyglądał na zaskoczonego. Tristan machnął ręką. - Z czasem dojdziemy i do niego, kimkolwiek jest. Co było dalej? - Cóż, chciałem przyjechać do Londynu i zbadać tę sprawę, ale byłem akurat w połowie moich końcowych egzaminów, nie mogłem więc wyjechać z Yorku. Odkrycie i tak czekało dwa lata, przecież nikt się tym przez ten czas nie zajmował. Więc doszedłem do wniosku, że może zaczekać, aż skończę sprawy w kancelarii. Tak zrobiłem. Omówiłem tę sprawę z moim pracodawcą, panem Mountgatem, oraz z prawnikiem A. J., niejakim panem Aldfordem. - Mountford - wtrącił się Deverell. Wszyscy na niego spojrzeli. - Mountgate plus Aldford równa się Mountford. - Wielkie nieba! - Leonora popatrzyła na Jonathona. - Komu jeszcze powiedziałeś? - Nikomu. - Jonathon był zaskoczony. - Przynajmniej nie od razu. - Co to znaczy? - Poza prawnikami, jedyną osobą, której o tym powiedziałem, był Duke, to znaczy Marmaduke Martinbury To mój kuzyn i drugi spadkobierca A. J., jej jedyny siostrzeniec. A. J. mnie zapisała swoje dzienniki, dokumenty i wszystko, co związane z ziołami - Duke nigdy się ziołami nie interesował. Jednak posiadłość i pozostałe rzeczy zostały podzielone między nas obu. Oczywiście odkrycie jako takie było przypisane do posiadłości, jako jej część. Aldford czuł się w obowiązku poinformować o tym Duke'a, więc do niego napisał. - Czy Duke mu odpowiedział? - Nie na piśmie. - Jonathon na chwilę zacisnął usta. - Przyjechał do mnie, byśmy mogli omówić tę kwestię. Zamilkł, lecz po chwili zaczął mówić dalej: - Duke to czarna owca w rodzinie. Z tego, co wiem, nigdzie na stałe nie mieszka, ale zazwyczaj można go spotkać tam, gdzie odbywają się wyścigi konne. List Aldforda w jakiś sposób do niego dotarł, mówię, w jakiś, bo prawdopodobnie Duke był bez grosza przy duszy, więc siedział w domu innej naszej ciotki, w Derby. Duke wpadł do mnie z wizytą, chcąc się dowiedzieć, kiedy dostanie swoją część gotówki ze spadku. Czułem się w obowiązku powiedzieć mu o wszystkim, w końcu przecież połowa z odkrycia, którego dokonali Cedric i A. J. teraz należała się jemu. - Jonathon znów zamilkł, lecz po chwili kontynuował swą opowieść: - Mimo ze zazwyczaj był obrzydliwym indywiduum, to tym razem, gdy zrozumiał, co odziedziczył, wydawał się zupełnie tym niezainteresowany. 129

- Opisz nam, jak wygląda ten Duke. Jonathon spojrzał na Tristana. - Szczuplejszy ode mnie, kilka centymetrów niższy. Ma ciemne włosy, w zasadzie czarne. Ciemne oczy, jasna karnacja. Leonora przyglądała się twarzy Jonathona, zastanowiła się nad czymś, pogrzebała w pamięci, a potem zdecydowanie pokiwała głową. - To on - powiedziała. Tristan spojrzał na Leonorę. - Jesteś pewna? - A jak myślisz, ilu szczupłych, raczej wysokich młodych mężczyzn, o czarnych włosach i z takim nosem Leonora wskazała na Jonathona - może interesować się tą sprawą? Usta Tristana drgnęły, lecz natychmiast się opanował. Pochylił głowę. - Więc Duke to Mountford. Co wyjaśnia kilka kwestii. - Nie rozumiem - odezwał się Jonathon. - Wszystko się wyjaśni w swoim czasie - obiecał Tristan. - Ale opowiadaj dalej. Co stało się potem? - Na początku nic szczególnego. Zdałem egzaminy i zacząłem organizować przyjazd do Londynu, a wtedy przez pana Aldforda dostałem list od panny Carling. Wydawało mi się jasne, że spadkobiercy Cedrika Carlinga wiedzą jeszcze mniej niż ja, więc przyspieszyłem przyjazd do Londynu. - Jonathon urwał, wyglądał na zdumionego. - Zakonnice mówiły, że wysłaliście w miasto ludzi, którzy o mnie pytali. Skąd wiedzieliście, że jestem w Londynie, nie wspominając już o tym, że wiedzieliście, iż coś mi się stało? Tristan wszystko zwięźle wyjaśnił, zaczynając od dziwnych wydarzeń na Montrose Place, a kończąc na chwili, gdy zrozumieli, że praca A. J. Carruthers i Cedrika stanowi klucz do zagadki przedziwnego zainteresowania, jakie Mountford żywił wobec domu Carlingów. Jonathon przyglądał się Tristanowi. - Duke? Mimo że to nieprzyjemny osobnik, chciwy i nieraz dość brutalny, to tylko taka fasada, powiedziałbym, że lubi się przechwalać, ale tak naprawdę to tchórz. Potrafię sobie wyobrazić, że mógł zrobić większość z tych rzeczy, o których mówicie, ale szczerze powiedziawszy, zupełnie go nie widzę jako łotra wynajmującego zbirów, by mnie zatłukli na śmierć. Charles uśmiechnął się jednym ze swoich złowieszczych uśmiechów, które także Tristan i Deverell mieli w swoim repertuarze. - Duke może nie, ale ludzie, wśród których teraz się obraca, nie zawahają się, będą chcieli się ciebie pozbyć, jeśli zechcesz się wtrącić i im przeszkodzić. - Jeśli to, co mówisz, jest prawdą - odezwał się Deverell - najprawdopodobniej muszą teraz zmuszać Duke'a, żeby z nimi współpracował. To by się zgadzało. - Ten cwaniaczek... - odezwał się Jonathon. - Duke ma... cóż, to chyba jego służący, jak sądzę. Nazywa się Cummings. - Tak się przedstawił, gdy przyszedł z sprawie wynajmu domu. - Deverell uniósł brwi. - Jest prawie tak sprytny jak jego pan. - Co teraz? - zapytał Charles, Wszyscy spojrzeli na Tristana. - Dowiedzieliśmy się w zasadzie wszystkiego, co na tę chwilę musimy wiedzieć. Myślę, że nadszedł czas, byśmy zaprosili Duke'a. Uśmiech Charlesa był iście diaboliczny. - Ty prowadź. - O, tak. - Nim Tristan znalazł się przy drzwiach, Deverell już był przy nim. - Zaczekajcie! - krzyknęła Leonora, spojrzała na czarną torbę stojącą na ziemi obok szezlonga, na którym leżał Jonathon. - Proszę, powiedz, że masz tu wszystkie dzienniki A. J. i listy do niej pisane przez Cedrika. Jonathon uśmiechnął się i pokiwał głową. - To czysty przypadek, ale tak, mam je ze sobą. Tristan odwrócił się od drzwi. - O tym jeszcze nie rozmawialiśmy. Jak cię dopadli? I dlaczego nie zabrali ci listów i dzienników? - Ponieważ było bardzo zimno, powozem nie jechało wiele osób, poza tym przyjechaliśmy trochę wcześniej. - Spojrzał na Leonorę. - Nie wiem, skąd się dowiedzieli, że wtedy właśnie będę podróżował... - Musieli mieć kogoś, kto obserwował cię w Yorku - odezwał się Deverell. - Domyślam się, że nie zmieniłeś rezerwacji zaraz po tym, jak dostałeś list od Leonory? - Nie. Zorganizowanie wszystkiego zajęło mi dwa dni. - Jonathon znów oparł się wygodnie. - Gdy wysiadłem w Londynie, czekała na mnie wiadomość, że o godzinie szóstej mam spotkać się z niejakim panem Simmonsem na rogu Green Dragon Yard i Old Montague Street, byśmy mogli omówić sprawy, które interesują nas obu. To był ładnie sformułowany list, poprawnie napisany, na eleganckim papierze, więc pomyślałem, że to od was, od Carlingów i że mamy omówić sprawy związane z odkryciem. Nie pomyślałem wtedy, że nie mogliście wiedzieć, ze jestem w drodze do Londynu, bo niby skąd? Wtedy wydawało mi się, że wszystko jest w porządku. Miejsce, które wyznaczył mi autor listu, jest niedaleko tego miejsca, gdzie 130

stają podróżne powozy. Gdybyśmy przyjechali na czas, przed pójściem na spotkanie nie miałbym kiedy rozejrzeć się za jakimś pokojem, ale ponieważ dojechaliśmy wcześniej, miałem godzinę, by czegoś poszukać. Znalazłem schludny pokoik i tam zostawiłem bagaż. - Założyli, że na spotkanie nie przyniosłeś żadnych dokumentów i ze będą musieli ich poszukać. Jonathon pokiwał głową. - Dlatego podarli mój płaszcz. - A nic nie znalazłszy, postanowili się ciebie pozbyć i zostawili na pewną śmierć. Ale nie sprawdzili, o której przyjechał twój powóz. Spartaczyli robotę. - Charles ruszył w stronę drzwi. - Idziemy? - Tak. - Tristan skinął głową. - Idziemy po Mountforda. Humphrey odchrząknął, popatrzył najpierw na Jonathona, a potem na torbę. - Można? Jonathon machnął ręką. - Ależ oczywiście. Leonora była rozdarta. Jonathon wyraźnie opadał z sił, wysiłek i rany dawały mu się we znaki. Nalegała, by leżał i odpoczywał. Zgodnie z jej sugestią, Humphrey i Jeremy przenieśli się do biblioteki, zabierając ze sobą torbę. Gdy zamknęły się za nimi drzwi salonu, wahała się co zrobić, z jednej strony chciała pobiec za wujem i bratem, by im pomóc i doświadczyć ekscytacji, jaka jest udziałem naukowców, którym udało się wreszcie połapać się w odkryciu, którego dokonali A. J. i Cedric. Z drugiej zaś strony czuła, że pociąga ją ta rzeczywista, fizyczna część pościgu. Zastanawiała się jakieś dziesięć sekund i pobiegła do frontowych drzwi, otworzyła je i zostawiła zamknięte tylko na zasuwkę. Zapadła już noc, wokół panowała ciemność. Leonora zawahała się czy powinna wziąć ze sobą Henriettę, ale przypomniała sobie, że jej suczka wciąż jest w kuchni domu obok, tam gdzie ją zostawili, jadąc po Jonathona. Nie miała czasu, by po nią pójść. Wytężała wzrok, by dostrzec drzwi domu numer szesnaście, ale były z drugiej strony, bliżej ulicy. Nic nie widziała. „Nie angażuj się w nic niebezpiecznego. Nigdy.” Przecież jest ich tam trzech, jakie więc może istnieć niebezpieczeństwo? Zbiegła ze schodów i szybko ruszyła ścieżką. Założyła, że Tristan, Charles i Deverell poszli pochwycić Mountforda wprost w jego kryjówce. Po tym wszystkim, co się wydarzyło, Leonora była bardzo ciekawa, jaki jest Mountford, jakim okaże się człowiekiem. Opis Jonathona był niejednoznaczny, tak, Mountford - Duke - to okropne indywiduum, ale nie morderca. Gdy chodziło o nią, był brutalny... Podchodząc do drzwi domu numer szesnaście, zachowała ostrożność. Były na wpół otwarte. Wytężyła słuch, ale niczego nie usłyszała. Zajrzała do środka. Blade światło księżyca rzucało jej długi cień na podłogę w holu. Mężczyzna stojący przy schodach prowadzących do kuchni odwrócił się. To był Deverell. Gestem nakazał jej, by była cicho i trzymała się z tyłu. I zniknął w ciemności. Leonora zawahała się tylko na sekundę, będzie się trzymała z tyłu, ale nie aż tak daleko. Na nogach miała kapcie, nie było więc słychać jej kroków na kafelkach, delikatnie stąpając, poszła za Deverellem. Schody prowadzące w dół, do kuchni i piwnicy, znajdowały się zaraz za drzwiami w holu. Z jej wcześniejszej wizyty, gdy była tu z Tristanem, pamiętała, że kończyły się długim korytarzem. Wejście do kuchni i zmywalni było na lewo, na prawo znajdował się pokój kamerdynera, a za nim długa piwnica. Mountford próbował przebić się przez ścianę. Leonora zatrzymała się na szczycie schodów, przechyliła się nad barierką i spojrzała. Widziała na dole trzech poruszających się mężczyzn, trzy duże cienie w półmroku. Słabe światło padało gdzieś znad ich głów. Gdy zniknęli jej z oczu, zaczęła schodzić ich śladem. Zatrzymała się na podeście schodów, stamtąd mogła widzieć całą długość korytarza przed sobą i pod sobą. W piwnicy były dwie pary drzwi. Usłyszała ciche, lecz nieustające „szur, szur". Tristan, Charles i Deverell stali nieopodal. Tristan odwrócił się do drzwi, otworzył je gwałtownie i wszedł do środka, Charles i Deverell weszli za nim. Cisza trwała jeszcze tylko sekundę. - Hej! - Co...? Głuchy łoskot, huk, tłumione okrzyki i przekleństwa. To było coś więcej niż zwykła szamotanina. Ilu tam jest mężczyzn? Leonora zakładała, że tylko dwóch, Mountford i jego wspólnik, ten cwaniaczek, ale odgłosy były takie, jakby było ich znacznie więcej. Straszliwy huk wstrząsnął domem. Leonora jęknęła. Światło zgasło. W ciemności z drugiej piwnicy, tej na końcu korytarza, wybiegł jakiś człowiek. Odwrócił się, zatrzasnął drzwi, zaczął coś przy nich majstrować. Leonora słyszała metaliczny dźwięk zamka. Potem mężczyzna 131

pobiegł korytarzem w kierunku schodów, miał włosy w nieładzie i rozwiane poły płaszcza. Leonora stała jak sparaliżowana - rozpoznała go. To był Mountford. Ostatnim wysiłkiem woli zmusiła się, by chwycić fałdy sukni, odwrócić się i uciec. Mountford jej nie zauważył, zatrzymał się przy drugich drzwiach do piwnicy, tych bliższych, a teraz szeroko otwartych. Chwycił je i gwałtownie zamknął, manewrował długo przy klamce. W nagłej ciszy rozległ się bardzo charakterystyczny dźwięk: ciężki zamek zatrzasnął się. Ciężko dysząc, Mountford zrobił krok w tył. W jego dłoni błysnęło ostrze noża. Ktoś uderzył w drzwi, zastukotała klamka. Rozległy się stłumione przekleństwa. - Ha! Mam was! - uśmiechnął się Mountford. Odwrócił się i wtedy ją zauważył. Leonora rzuciła się do ucieczki. Była szybka, ale dogonił ją na szczycie schodów. Chwycił mocno za ramię, odwrócił i przyparł do ściany. - Suka! - warknął. Miała sekundę na podjęcie decyzji. Jedyne, co musiała zrobić, to zyskać na czasie, a wtedy Tristan ją uratuje. Zachwiała się. - Och, to pan musi być pan Martinbury? Zamarł, ale zaraz jego oczy zapłonęły złością. Potrząsnął nią. - Skąd wiesz? - No cóż... - Celowo mówiła tak, by jej głos drżał, oczy miała szeroko otwarte. - Pan jest tym Martinburym, który jest spokrewniony z A. J. Carruthers, prawda? Mimo całego rozpoznania i zwiadów, które przeprowadził, nie dowiedział się, jaką kobietą jest Leonora. - Tak, to ja. - Chwytając ją za ramiona, popchnął przed sobą do głównego holu. - Jestem tu, by zabrać coś, co należało do mojej ciotki, a co teraz należy do mnie - powiedział, nie odkładając noża. Jego ciałem wstrząsało gorączkowe napięcie, był zdenerwowany. Leonora rozchyliła usta, starając się wyglądać na bezmyślną panienkę. - A, ma pan na myśli recepturę? Wiedziała, że musi go stąd zabrać. Musi też go przekonać, że jest bezbronna i zupełnie niegroźna. Jeśli teraz Tristan i pozostali wejdą po schodach... Mountford ma ją i ma nóż, a to nie jest dobre połączenie. Przyglądał się jej przymrużonymi oczami. - Co wiesz o recepturze? Znalazłaś ją? - O tak, tak mi się wydaje. Chyba coś o tym wspominali... Wie pan. mój wuj i mój brat. Od jakiegoś czasu czytają dzienniki naszego nieżyjącego kuzyna, Cedrika Carlinga. I wydaje mi się, że nie dalej jak kilka godzin temu mówili, że chyba udało im się wreszcie odczytać recepturę! Leonora kierowała się w stronę frontowych drzwi, a Mountford razem z nią. Odchrząknęła i mówiła dalej: - Rozumiem, że musiało dojść do jakiegoś nieporozumienia. - Pełnym wdzięku gestem wskazała na schody. - Ale jestem przekonana, że jeśli porozmawia pan z moim wujem i bratem, będą chętni podzielić się z panem ową recepturą, jest pan przecież spadkobiercą A. J. Carruthers. Mountford nie spuszczał oka z Leonory, znaleźli się na ganku. Starała się, by jej twarz wyglądała na tak bezmyślną, jak to tylko możliwe i nie reagować na zagrożenie, jakie przedstawiał sobą Mountford dłoń, w której trzymał nóż, drżała, wyglądał na niepewnego, niezrównoważonego. Spojrzał w stronę domu numer czternaście. - Tak - odetchnął. - Wuj i brat bardzo się o ciebie troszczą, prawda? - O, tak. - Leonora ujęła fałdy sukni i w ogóle nie spiesząc, zeszła po schodach, Mountford wciąż nie chciał jej puścić, lecz zszedł razem z nią. - To dlatego, że od ponad dziesięciu lat prowadzę im dom, wie pan, doprawdy, zginęliby beze mnie... - ciągnęła w tym tonie zupełnie bez sensu, gdy szli ścieżką, potem ulicą do domu numer czternaście i gdy wchodzili do środka. Mountford cały czas szedł obok Leonory, cały czas trzymał ją za ramię i milczał. Był bardzo spięty, a jednocześnie szarpał się - gdyby był kobietą, Leonora zdiagnozowałaby u niego histerię w początkowym stadium. Dotarli do frontowych schodków, chwycił ją mocniej i gwałtownie pociągnął w swoją stronę, nóż trzymał tak, by mogła go widzieć. - Nie chcemy chyba, żeby w nasze sprawy wtrąciła się teraz służba. Leonora spojrzała na nóż, a potem zmusiła się, by popatrzeć na Mountforda szeroko otwartymi oczami pełnymi zdumienia. - Drzwi są zamknięte tylko na zasuwkę, możemy wejść, nikogo nie niepokojąc - powiedziała i poczuła, że jego napięcie trochę słabnie. - To dobrze. Popchnął ją w stronę schodów. Leonorze wydawało się, że próbuje patrzeć we wszystkie strony naraz. Leonora sięgnęła do klamki, zerknęła na bladą, spiętą twarz Duke'a, zastanawiała się przez chwilę, czy mądrze zrobiła, że zaufała Tristanowi. Ale tylko przez chwilę... Wzięła głęboki oddech, uniosła głowę i otworzyła drzwi, modliła się, by w holu nie zjawił się Castor.

132

Duke wszedł za nią i cały czas trzymał ją blisko siebie, choć już nic tak mocno. Rozglądał się po holu. Leonora cicho zamknęła drzwi i powiedziała spokojnym głosem, jakby wspominała o czymś zupełnie nieistotnym: - Mój wuj i brat są w bibliotece. Chodźmy tędy. Duke cały czas trzymał ją za ramię i rozglądał się po domu, ale szybko przeszli korytarzem prowadzącym do biblioteki. Leonora intensywnie myślała, planowała, co powinna teraz powiedzieć. Duke był coraz bardziej zdenerwowany. Bóg jeden wie, co mu chodziło po głowie. Wiedziała, że już wkrótce Tristan uratuje ją i Humphreya i Jeremy'ego. Ale nim to się stanie, to od niej zależy, by byli bezpieczni - ona, Humphrey i Jeremy. Jak dotąd jej plan działał, sztuczka udała się, a że nie przychodziło jej nic innego do głowy, postanowiła brnąć w to dalej. Otworzyła drzwi biblioteki i weszła. -Wujku, Jeremy, mamy gościa. Duke wszedł tuz za Leonorą, kopniakiem zamknął drzwi. Cały czas idiotycznie się uśmiechała, a na jej twarzy malował się wyraz bezbrzeżnej głupoty. - W domu obok spotkałam pana Mountforda, wygląda na to, że szuka receptury kuzyna Cedrika, bo zdaje się, że pan Mountford uważa, że receptura należy do niego. Powiedziałam mu, że nie będziecie mieli nic przeciwko temu, by podzielić się z nim swoją wiedzą... Wypowiadając te słowa, starała się zawrzeć w nich jak najwięcej niewinności, chciała, by wyczytali z jej oczu, co się tak naprawdę dzieje. Jeśli ktokolwiek mógł nie zrozumieć tak jasno przekazanej informacji, jeśli ktokolwiek mógł pomylić przekaz Leonory z czymś innym, to z pewnością mogli to zrobić Humphrey i Jeremy... Obaj siedzieli tam gdzie zwykle, obaj podnieśli wzrok, obaj zamarli... Jeremy popatrzył w oczy Leonory i zrozumiał, co chciała im przekazać. Zaczął się podnosić z krzesła za biurkiem. Mountford spanikował. - Czekaj! - Jego palce zacisnęły się na ramieniu Leonory, szarpnął nią tak, że straciła równowagę, niemal na niego wpadła. Pomachał nożem na wysokości jej twarzy. - Żadnych gwałtownych ruchów! - krzyknął, patrząc to na Humphreya, to na Jeremy'ego. - Chcę tylko recepturę. Dajcie mi ją, a nic się tej tu nie stanie. Leonora czuła, że Mountford ciężko oddycha. - Nie chcę nikogo skrzywdzić, ale zrobię to, jeśli będę musiał. Chcę tylko recepturę. Widok noża zszokował Humphreya i Jeremy'ego. - Proszę pana - Humphrey z trudem zaczął się podnosić, zupełnie nie martwiąc się o dziennik zsuwający mu się z kolan - nie może pan tak po prostu tu wejść i... - Zamknij się! - Mountford tracił cierpliwość, jego wzrok błądził po biurku Jeremy'ego. Leonora nie mogła skupić wzroku na niczym innym, cały czas patrzyła na nóż, którym Duke wymachiwał tuż przed jej oczami. - Posłuchaj, możesz dostać recepturę - Jeremy wyszedł zza biurka. - Jest tu - wskazał na biurko. - Jeśli... - Stój tam! Nie ruszaj się! Jeszcze jeden krok, a przemodeluję jej tę ładną buźkę! Jeremy zbladł i zatrzymał się. Leonora starała się nie myśleć o nożu przesuwającym się po jej policzku. Zamknęła na chwilę oczy, musiała pomyśleć, musiała znaleźć jakiś sposób... jakiś sposób, by przejąć kontrolę... by zyskać na czasie i żeby Humphrey i Jeremy byli bezpieczni... Popatrzyła na brata. - Nie zbliżaj się! - powiedziała, a jej głos był słaby i drżący, zupełnie jak nie jej. - Może przecież gdzieś was zamknąć, a wtedy zostanę z nim sama! Mountford przesunął się i szarpnął Leonorą, by widzieć zarówno Humphreya, jak i Jeremy'ego, ale już nie stał bezpośrednio przed drzwiami. - Doskonale - wysyczał. - Jeśli zamknę was dwóch, tak samo jak tamtych, wtedy mogę wziąć recepturę i zniknąć. - Nie bądź głupi - Jeremy cedził każde słowo. - Poza tym i tak nie ma nas gdzie zamknąć. Na tym piętrze tylko ten pokój można zamknąć na klucz. - Właśnie! - prychnął Humphrey. - Cóż za nonsensowna sugestia. - Och, nie - zaszczebiotala Leonora i modliła się, by Mountford uwierzył w jej bajeczkę. - Przecież mógłby was zamknąć w składziku na szczotki po drugiej stronie holu. Zmieścilibyście się obaj. Jeremy posłał jej wściekle spojrzenie. - Ty idiotko! Reakcja Jeremy'ego była Leonorze na rękę, pasowała do jej planu. Mountford, tak zdenerwowany, że aż się trząsł, uchwycił się tego pomysłu. - Obaj, natychmiast! - machnął nożem. - Ty - wskazał na Jeremy'ego - bierz starucha i pomóż mu, nie chcesz chyba, by coś się stało twojej siostruni, prawda? Jeremy raz jeszcze spojrzał na Leonorę, potem wziął Humphreya pod ramię i pomógł mu podejść do drzwi. - Stój. - Mountford pociągnął Leonorę, by znaleźli się bezpośrednio za nimi, a przodem do drzwi. - Nie róbcie nic głupiego, żadnych hałasów. Otwórzcie drzwi, idźcie do składziku i wejdźcie do środka. Zamknijcie drzwi za sobą. Pamiętajcie, mam was na oku, a nóż jest na gardle dziewczyny. Zrobili dokładnie 133

to, co kazał im Mountford. Mountford szedł za nimi rozglądając się po holu i popychając przed sobą Leonorę. Zamknął Jeremy'ego i Humphreya w składziku - klucz był w zamku. - Doskonale! - odwrócił się w stronę Leonory, jego oczy płonęły gorączkowo. - Teraz możesz dać mi recepturę i znikam. Wepchnął ją z powrotem do biblioteki, zamknął drzwi i podszedł do biurka. - Gdzie to jest? Leonora zaczęła przesuwać dokumenty na biurku burząc porządek, w jakim były ułożone. - Mówił, że jest gdzieś tutaj... - Niech cię cholera! Sam znajdę! Mountford puścił Leonorę. Weszła za biurko i znów zaczęła przesuwać dokumenty. - Jeśli mój brat mówi, że jest to gdzieś tutaj, to zapewniam pana, że gdzieś tu jest... Nie przestawała przekładać papierzysk bez ładu i składu, paplając przy tym jak najęta i jednocześnie kartka po kartce, krok po kroku oddalała się od Mountforda. - Czy o to chodzi? - Gdy wreszcie znalazła się naprzeciwko Mountforda po drugiej stronie biurka, wzięła do ręki kartkę, zerknęła na zapisaną na niej recepturę i odłożyła na bok. - Nie, to nie to. Ale musi być gdzieś tutaj... Może o to chodzi? Spojrzał na nią. Najpierw zamarł, potem wpadł furię - Dlaczego ty...! Rzucił się na dziewczynę. Odskoczyła. - To miała być jakaś sztuczka, co? Ja cię nauczę... Najpierw musiałby ją złapać, a Leonora nie marnowała czasu na dyskusje. Odskakiwała to w tę, to w tamtą stronę, a biurko było zbyt szerokie, by mógł ją dosięgnąć znad blatu. Rzucił się przez mebel, a Leonora z krzykiem odskoczyła do tylu. Ale Mountford już się podnosił. Jego twarz pałała wściekłością. I wtedy otworzyły się drzwi. Leonora obiegła biurko i wpadła wprost na wysoką postać, która weszła do biblioteki. Tristan złapał ją i przesunął za swoje plecy. - Wyjdź. Jedno słowo, ale powiedziane takim tonem, że nie mogła mu się sprzeciwić. Popatrzyła na Mountforda, pochylonego, sapiącego po drugiej stronie pokoju. Wciąż trzymał w dłoni nóż. - Natychmiast. Ostrzeżenie. Zrobiła kilka kroków w tył i wybiegła na korytarz, miała zamiar sprowadzić pomoc, ale zaraz zdała sobie sprawę, że Charles i Deverell są w holu, ukryci w cieniu. Charles ominął ją i zamknął drzwi biblioteki: potem nonszalancko oparł się o framugę i uśmiechnął do Leonory. - Mountford ma nóż! Deverell uniósł brwi. - Tylko jeden? - Cóż, tak... Zza drzwi dobiegł huk. Leonora popatrzyła na Charlesa i Deverella. - Dlaczego mu nie pomożecie? - Komu? Mountfordowi? - Nie! Tristanowi! Charles wykrzywił twarz. - Wątpię, by potrzebował pomocy. Zerknął na Deverella, który się uśmiechnął. - Niestety... Słowo „szkoda" zawisło w powietrzu. Z biblioteki dochodził łomot i jęki, a potem coś, jakby ciało, uderzyło o podłogę. Mocno uderzyło. Leonora wzdrygnęła się. Na chwilę zapadła cisza. Nagle drzwi gwałtownie się otworzyły. W progu stał Tristan. Popatrzył na Leonorę, potem na Charlesa i Deverella. - Należy do was - powiedział, a sam podszedł do Leonory i chwycił ją za ramię, popychając w stronę korytarza. - Wybaczycie nam na chwilę...? Charles i Deverell już wchodzili do biblioteki. Leonora czuła, że serce wali jej coraz szybciej, spoglądała na Tristana. Twarz miał posępną. - Nie skrzywdził cię? - zapytał krótko. Z trudem udało się jej nad sobą zapanować, by nie usłyszał w jej głosie paniki. - Oczywiście, że nie. Wyglądał tak, jakby jej odpowiedź go uraziła. - Nic ci nie jest? - zapytała. 134

Jego oczy płonęły. - Nie. Doszli do głównego holu. Tristan otworzył drzwi do saloniku. Weszli do środka. - A teraz posłuchaj! Odśwież mi pamięć! Co ci mówiłem? Z tego, co pamiętam, wczoraj. Czego miałaś nigdy, przenigdy nie robić? Widziała z trudem powstrzymywaną furię. - Powiedziałeś, żebym nigdy nie angażowała się w nic niebezpiecznego. - Nie angażuj się w nic niebezpiecznego. Nigdy. -Tristan podszedł bliżej do Leonory, jakby celowo chciał ją nastraszyć. - Tak dokładnie powiedziałem. Z trudem trzymany na wodzy gniew lekko mu się wymykał spod kontroli. - Co więc sobie, u diabła ciężkiego, myślałaś, idąc za nami do tamtego domu? Nie podnosił głosu. W jego słowach było dość mocy. - Jeśli to jest przykład tego, jak w przyszłości zamierzasz być mi posłuszną, jak zamierzasz się zachować, mimo mojego jasnego ostrzeżenia, to mówię ci że tak nie będzie! - Jeśli... - Boże! Postarzałem się o dziesięć lat, gdy Deverell powiedział, że cię tam widział. A wtedy musieliśmy jeszcze uciszyć wspólników Mountforda! Jeszcze nigdy w życiu nie byłem tak cholernie zdesperowany! - Rozu... - Nie, nie rozumiesz! I nie myśl, że to znaczy, że się nie pobierzemy. Bo się pobierzemy - to pewne! Szybkim ruchem dłoni podkreślił jak bardzo jest to pewne. - Ale jeśli nie mogę ci zaufać, że będziesz ostrożna, że będziesz postępowała z zachowaniem zdrowego rozsądku, że użyjesz rozumu, którego Bóg z pewnością ci nie poskąpił, że nie oszczędzisz mi na przyszłość takich tortur, niech mnie szlag, jeśli nie wybuduję w Mallingham cholernej wieży i cię tam nie zamknę! Przerwał, by zaczerpnąć powietrza, zauważył, że oczy Leonory dziwnie się błyszczą. Ostrzegawczo. - Skończyłeś? - Jej głos był lodowaty, zimniejszy niż jego. - Dla twojej wiadomości, zupełnie nie rozumiesz tego, co tu się wydarzyło dziś wieczorem. - Uniosła brodę i patrzyła na niego wyzywająco. – Nie zaangażowałam się w nic niebezpiecznego! – Uniosła rękę i wycelowała w niego palec, by jej nie przerwał. - Oto, co się stało: poszłam za tobą, Charlesem i Deverellem - za trzema dżentelmenami o pokaźnym doświadczeniu i umiejętnościach - do domu, co do którego wszyscy byliśmy przekonani, że są tam tylko dwaj ludzie i to o zdecydowanie mniejszych umiejętnościach niż wasze. - Patrzyła mu w oczy, by nie śmiał zaprzeczyć. - Wszyscy uważaliśmy, że nie ma żadnego niebezpieczeństwa. Jednak los chciał inaczej i sytuacja zupełnie niespodziewanie zrobiła się niebezpieczna. Niemniej jednak pewnej rzeczy uparcie nie chcesz zauważyć, tego co dla mnie jest w tym wszystkim najistotniejsze! Mianowicie tego, że ci zaufałam! Leonora odwróciła się i zaczęła chodzić po pokoju, a potem szeleszcząc suknią odwróciła się gwałtownie i znów wycelowała w niego palec. - Zaufałam ci, że się uwolnisz i że mnie uratujesz - i to właśnie zrobiłeś. Zaufałam ci, że mnie ocalisz i tak, zjawiłeś się i poradziłeś sobie z Mountfordem. A teraz w typowy męski sposób, mając klapki na oczach, nie chcesz tego zauważyć! - Tristan złapał ją za rękę. Leonora popatrzyła mu w oczy i zacisnęła zęby. - Zaufałam ci, a ty mnie nie zawiodłeś. Miałam... Oboje mieliśmy rację. Chciałabym cię ostrzec. Nie popsuj tego. Jeśli w swojej długiej karierze Tristan nauczył się czegokolwiek, to na pewno tego, że w pewnych okolicznościach wycofanie się jest najmądrzejszym rozwiązaniem. - Och. - Popatrzył jej w oczy, potem pokiwał głową i puścił jej ramię. - Rozumiem. Nie zdawałem sobie sprawy. - Ha! - prychnęła. - Ale teraz już wiesz. - Tak. - Poczuł, że narasta w nim coś na kształt euforii. - Teraz rozumiem... Leonora patrzyła na niego, czekała, brzmienie jego głosu zupełnie jej nie przekonało. Tristan wahał się chwilę, nim zapytał: - Naprawdę chciałaś mi zaufać i powierzyć swoje życie? Teraz jej oczy naprawdę błyszczały, ale już nie ze złości. Uśmiechnęła się. - Tak i to bardzo. Gdybym nie miała ciebie i nie mogła ci zaufać, nie wiem, co bym zrobiła. Wsunęła się w jego ramiona, objął ją. Podniosła głowę, by popatrzeć mu w oczy. - Skoro ty jesteś teraz w moim życiu, nie była to trudna decyzja. - Podniosła ręce i zaplotła na jego szyi. Więc teraz wszystko jest już dobrze. Popatrzył na nią, potem skinął głową. - Tak. Już pochylał głowę, by ją pocałować, gdy zaalarmował go umysł wyszkolonego stratega rutynowo sprawdzający, czy faktycznie wszystko jest dobrze. - Zakładam, że Jonathon Martinbury wciąż jest w salonie, ale co się stało z Humphreyem i Jeremym? Leonora szeroko otworzyła oczy, wyraz jej twarzy zmienił się gwałtownie. - Wielkie nieba! 135

Rozdział 20 - Tak mi przykro! - Leonora pomogła Humphreyowi wyjść ze składziku. - Wszystko potoczyło się tak szybko... Za Humphreyem wyszedł Jeremy, kopniakiem odsunąwszy na bok szczotkę i wiadro, na Leonorę patrzył wilkiem. - Nigdy w życiu nie widziałem tak beznadziejnego zachowania! Na miłość Boską, przecież ten nóż był ostry! Leonora popatrzyła na niego, a potem szybko uściskała. - Nieważne. Ważne, że się udało. Jeremy chrząknął i zerknął na zamknięte drzwi biblioteki. - No i dobrze. Nie chcieliśmy pukać i ściągać na siebie niczyjej uwagi - nie wiedzieliśmy, czy przypadkiem nie przeszkodzimy w jakimś ważnym momencie. - Przeniósł wzrok na Tristana. – Domyślam się, że go złapałeś? - Oczywiście. Chodźmy. Jestem pewien, że Charles i Deverell wszystko mu już wyjaśnili. Scena, która ukazała się ich oczom po wejściu do biblioteki, wyraźnie wskazywała na to, że tak właśnie jest: Mountford, a w zasadzie Duke, siedział bezwładnie na krześle pośrodku pokoju, głowę i ramiona miał opuszczone, ręce, związane sznurem od zasłon, zwisały mu między kolanami, a jedną nogę miał przywiązaną do krzesła. Charles i Deverell, ramię przy ramieniu, stali oparci o biurko. Patrzyli na swojego więźnia tak, jakby się zastanawiali, co by mu teraz zrobić. - Może Martinbury też powinien tego wszystkiego posłuchać? - Deverell rozejrzał się po pokoju. Moglibyśmy przynieść go tu razem z szezlongiem. Tristan kiwnął głową. - Jeremy? Wszyscy trzej wyszli z biblioteki, Charles został, by wszystko mieć na oku. Minutę później dobiegło ich głośne szczeknięcie, a potem stukanie łap na kafelkach. Zaskoczona Leonora popatrzyła na Charlesa, który nie spuszczał wzroku z Mountforda. - Pomyśleliśmy, że Henrietta może okazać się pomocna w przekonaniu Duke'a, by uznał obrzydliwość swojego postępowania. Gdy Henrietta znalazła się w drzwiach, warczała i miała na karku zjeżoną sierść, jej bursztynowe oczy skupiły się na Duke'u, który nieruchomo siedział na krześle. Przeraził się na widok psa. Wyglądał, jakby miał zaraz zemdleć. Leonora pstryknęła palcami. - Chodź, tutaj. Dobra dziewczynka. Henrietta znów łypnęła na Mountforda, powąchała go i powoli podeszła do Leonory i Humphreya. Pogłaskali ją, Henrietta obeszła fotel Humphreya i ułożyła się na podłodze. Cały czas jednak patrzyła na Duke'a. Po chwili zjawił się Jeremy i przytrzymał drzwi szeroko otwarte, a Tristan i Deverell wnieśli z salonu Szezlong z leżącym na nim Jonathonem Martinburym. Duke z trudem łapał powietrze. Popatrzył na Jonathona i zbladł jeszcze bardziej, jakby z twarzy odpłynęła mu resztka krwi. - Dobry Boże! Co ci się stało? Żaden aktor nie odegrałby takiej sceny, Duke był wyraźnie zszokowany, widząc w jakim stanie jest jego kuzyn. Tristan i Deverell postawili szezlong, Jonathon Popatrzył Duke'owi prosto w oczy. - O ile się orientuję, to spotkałem kilku twoich Przyjaciół. Jego twarz przypominała maskę z wosku. - Ale skąd wiedzieli? Nawet ja nie wiedziałem, że będziesz w mieście. - Twoi przyjaciele są bardzo zdeterminowani i mają bardzo długie ręce. - Tristan usiadł na drugim szezlongu, obok Leonory. Jeremy zamknął drzwi, przeszedł przez cały pokój i usiadł na krześle, które uprzednio wystawił zza biurka, Deverell wrócił na swoje miejsce obok Charlesa. - No dobrze. - Tristan patrzył na Duke'a. - Wpadłeś w poważne tarapaty. Jeśli masz resztki rozsądku, odpowiesz na zadane ci pytania szybko i szczerze, a co najważniejsze, precyzyjnie. - Tristan zamilkł na chwilę. - Nie mamy ochoty słuchać twoich wykrętów, więc nie próbuj się usprawiedliwiać, bo to tylko strata czasu. Żeby wszystko było jasne, zacznijmy od początku: co sprawiło, że w ogóle w to wszedłeś? Cała brawura i zuchwałość opuściły Duke'a w jednej chwili, jedyne uczucie, jakie malowało się na jego 136

twarzy, to był strach. Głośno przełknął ślinę. - Newmarket. To było w czasie zawodów, pod koniec sierpnia ubiegłego roku. Nigdy wcześniej nie miałem do czynienia z londyńskimi lichwiarzami, ale tam była taka jedna szkapa... Byłem pewien, że... - Duke się skrzywił. - W każdym razie, wszedłem w to głębiej... Głębiej niż kiedykolwiek. Ale to hieny... Mają zbirów, którzy pracują dla nich jako swoiści inkasenci. Pojechałem na północ, ale pojechali za mną. I wtedy dostałem list o odkryciu A. J. - Więc przyjechałeś, żeby się ze mną zobaczyć - wtrącił Jonathon. Duke pokiwał głową. - Gdy te zbiry dopadły mnie kilka dni później, powiedziałem im o odkryciu. Kazali mi to wszystko opisać i zabrali weksle. Pomyślałem, że to na jakiś czas odciągnie ich ode mnie... Wtedy sprawy zaczęły się wymykać spod kontroli. Ci lichwiarze sprzedali moje weksle oraz informacje o odkryciu. - Sprzedali je jakiemuś cudzoziemcowi? - zapytał Tristan. Duke pokiwał głową. - Na początku wszystko wyglądało normalnie. On, ten cudzoziemiec, przekonał mnie, że powinienem zdobyć tę recepturę. Powiedział mi, że nie ma potrzeby nikogo innego w to angażować. - Duke oblał się rumieńcem - ani Jonathona, ani Carlingów, bo skoro przez tak długi czas nie przejmowali się tym odkryciem... - Więc na różne sposoby próbowałeś dostać się do warsztatu Cedrika, o którym wiedziałeś, że od jego śmierci stoi zamknięty, a dowiedziałeś się tego od służby. Duke pokiwał głową. - I nie pomyślałeś, by sprawdzić dzienniki ciotki? Wyglądał na zaskoczonego. - Nie. To znaczy... Była kobietą, więc na pewno tylko pomagała Cedrikowi. Cała receptura musi być gdzieś w książkach Cedrika. Tristan zerknął na Jeremy'ego, który odpowiedział mu lekko drwiącym uśmiechem. - Dobrze - ciągnął Tristan. - Więc ten obcokrajowiec, twój nowy wspólnik, zachęcił cię, byś odnalazł tę recepturę. - Tak. - Duke poruszył się na krześle. - Na początku wyglądało, że to bułka z masłem. Ten cudzoziemiec był nawet gotów zagwarantować, że kupi ten dom. - Jego twarz zachmurzyła się. - Ale wszystko szło nie tak. - Możemy nawet dostarczyć ci listę rzeczy, które poszły nie tak, wiemy o większości z nich. Zakładam, że twój cudzoziemski przyjaciel coraz bardziej na ciebie naciskał? Duke zadrżał. - Zaoferowałem, że zdobędę pieniądze i odkupię od niego mój dług, ale nie chciał się na to zgodzić. Żądał receptury, powiedział, że da mi tyle pieniędzy ile będzie potrzeba na jej zdobycie. To była jakaś jego cholerna obsesja: zdobyć ją albo umrzeć. Naprawdę był gotów za to umrzeć! Tristan uśmiechnął się chłodno. - Jak się nazywał? Rumieńce, które na chwilę odzyskał Duke, znów zniknęły. Minęła dłuższa chwila. - Powiedział, że mnie zabije, jeśli komukolwiek o nim wspomnę. Tristan pochylił głowę i powiedział spokojnie: - A jak myślisz, co ci się stanie, jeśli teraz nam o nim nie opowiesz? Duke wpatrywał się w Tristana, potem w Charlesa. - Nie wiesz, jaka jest kara za zdradę? Minęła dłuższa chwila, nim Deverell odezwał się cicho: - Możemy założyć, że zaprowadzi cię to na szafot. - Wzruszył ramionami. - Albo do więzienia, a tam, z tymi wszystkimi byłymi żołnierzami... Duke patrzył na Deverella szeroko otwartymi oczami, potem wziął głęboki oddech i spojrzał na Tristana. - Nie wiedziałem, że to była zdrada! - Obawiam się, że to, co robiłeś, pasuje do tej definicji. Duke znów odetchnął głęboko, a potem niemal krzyknął: - Ale ja nie wiem, jak on się nazywa! Tristan pokiwał głową. - Jak się z nim kontaktowałeś? - Nie kontaktowałem się z nim! Na samym początku ustalił, że mam się z nim spotykać w St. James Park co trzy dni i zdawać mu raport z tego, co zrobiłem. Kolejne spotkanie miało się odbyć następnego dnia. Tristan, Charles i Deverell maglowali Duke'a przez kolejne pól godziny, lecz nie dowiedzieli się już niczego więcej, choć Duke był skłonny do współpracy. Przypomniawszy sobie, jak bardzo był zdenerwowany, Leonora zrozumiała, że uznał ich za swoją ostatnią deskę ratunku, wiedział, że jeśli będzie współpracował, 137

to może uda mu się uniknąć sytuacji, która już teraz jawiła mu się jako koszmar. Ocena Jonathona była trafna: Duke był czarną owcą o dość niskim morale, tchórzliwym i brutalnym łajdakiem niegodnym zaufania, ale nie był mordercą i nigdy nie zamierzał zdradzić. Jego reakcja na pytania dotyczące panny Timmins wiele wyjaśniła. Twarz Duke'a była trupio blada, gdy łamiącym się głosem opowiedział, jak wszedł do domu panny Timmins, by sprawdzić tam ściany, a wtedy w ciemności usłyszał jak ktoś się krztusi, spojrzał w górę i zobaczył wątłą starszą panią, która toczy się ze schodów i martwa spada tuż u jego stóp. Strasznie się przestraszył, to właśnie on zamknął jej oczy. Patrząc na niego, Leonora doszła do smutnego wniosku, że tym razem sprawiedliwości w pewnym sensie stało się zadość: Duke nigdy nie zapomni, co widział i do czego mimowolnie się przyczynił. Wreszcie Charles i Deverell zabrali Duke'a do siedziby Klubu, gdzie miał pozostać zamknięty w piwnicy pod czujnym okiem Biggsa i Gasthorpe'a, razem z cwaniaczkiem i jeszcze czterema innymi zbirami, których wynajął, by pomogli mu przy rozbiórce ściany w piwnicy. Tristan spojrzał na Jeremy'ego. - Znaleźliście ostateczną wersję tej receptury? Jeremy uśmiechnął się i podniósł kartkę. - Właśnie ją przepisałem. Była w dziennikach A. J., starannie zanotowana, każdy mógł ją znaleźć. - Jeremy podał kartkę Tristanowi. - W połowie było to na pewno dzieło Cedrika, ale bez pomocy A. J. i jej zapisków nie dałby rady. - Tak, ale czy ta maść zadziała? - zapytał Jonathon. Nie odzywał się, gdy przesłuchiwali Duke'a. Tristan podał mu kartkę, którą ten szybko przeczytał. - Nie jestem zielarzem - odparł Jeremy - ale jeśli wyniki doświadczeń zapisane w dziennikach twojej ciotki są poprawne, to tak, ta ich maść, jeśli nałoży się ją na ranę, z całą pewnością pomoże przy krzepnięciu krwi. - I ta receptura przez dwa lata ot tak sobie leżała w Yorku. - Tristan pomyślał o polu bitwy pod Waterloo. Leonora popatrzyła mu w oczy i ścisnęła za rękę. - Przynajmniej teraz ją mamy. - Nie rozumiem jednej rzeczy - wtrącił się Humphrey. - Jeśli temu cudzoziemcowi tak bardzo zależało na znalezieniu receptury i jeśli był w stanie zorganizować napad na Jonathona, by go zabić, to dlaczego sam jej nie szukał? Oczywiście diabelnie się cieszę, że tego nie zrobił. Mountford nam wystarczył, ale przynajmniej jego udało nam się uratować. - Jeśli jakiś obcokrajowiec z jednej z ambasad byłby wplątany w napaść na młodego mężczyznę, być może nawet ze skutkiem śmiertelnym, nasz rząd z pewnością kręciłby na to nosem, ale pewnie w dużej mierze by to zignorował. Jeśli jednak ten sarn cudzoziemiec byłby wplątany we włamanie i napaść w domu znanego erudyty i naukowca, to wtedy z pewnością wywołałoby to w rządzie niezadowolenie i rząd w żadnej mierze nie mógłby takiego incydentu zignorować. Napad na dom tak blisko serca siedziby władz państwa wywołałby skandal dyplomatyczny, więc Duke był wprawdzie tylko pionkiem w grze, ale pionkiem niezbędnym. - Co teraz? - zapytała Leonora. - Teraz my, to znaczy Charles, Deverell i ja, musimy przekazać te informacje odpowiednim ludziom i zobaczymy, co będą chcieli z nimi zrobić. - Masz na myśli waszego niegdysiejszego pracodawcę? Tristan przytaknął. - Jeśli się zgodzicie, spotkamy się tu znów przy śniadaniu i wtedy zaplanujemy wszystko, co zaplanować musimy. - Tak, oczywiście. - Do jutra. - Niestety, spotkanie z waszym człowiekiem w rządzie będzie musiało poczekać do rana. - Jeremy wskazał na zegar stojący na kominku. - Jest już po dziesiątej. Tristan odwrócił się i uśmiechnął. - Prawdę powiedziawszy, to nie musi, państwo nigdy nie zasypia. Dla nich „państwo" oznaczało Dalziela. Wysłali mu wiadomość, ale mimo wszystko cała trójka musiała czekać w nieskończoność w przedpokoju gabinetu asa wywiadu, drzwi otworzyły się po dwudziestu minutach i Dalziel zaprosił ich do środka. Usiedli w fotelach naprzeciw biurka, rozejrzeli się po pokoju, potem popatrzyli po sobie. Nic się tu nie zmieniło. Także Dalziel się nie zmienił. Obszedł biurko wokół. Miał ciemne włosy, ciemne oczy i jak zawsze ubierał się skromnie, wręcz surowo. Niezwykle trudno było się domyślić, ile ma lat. Gdy Tristan po raz pierwszy pracował dla Dalziela, założył że musi być od niego sporo starszy. Teraz jednak zaczął się zastanawiać, czy naprawdę różnica wieku między nimi jest aż tak duża... On się postarzał, Dalziel nie... Jak zwykle chłodny i opanowany, Dalziel usiadł za biurkiem. - Opowiedzcie, z czym przychodzicie. Od początku, jeśli łaska. 138

Tristan wszystko wyjaśnił, jednak dość mocno okroił swą opowieść, pomijając w niej zaangażowanie Leonory - Dalziel był znany z tego, że nie lubił, gdy do gry dopuszczało się damy. - A jak to się stało, że i wy dwaj się w to zaangażowaliście? Charles uśmiechnął się dwuznacznie. - Mamy wspólne interesy. - A, tak. Wasz klub przy Montrose Place. Rozumiem - powiedział i spuścił wzrok. Tristan był przekonany, że zrobił to, by mogli spokojnie udawać, że nie są zaskoczeni. Ten człowiek to prawdziwa zmora. Teraz przecież nie należeli już nawet do jego siatki! - Z tego, co mówicie, wynika - Dalziel zerknął w notatki, które robił, słuchając Tristana - że mamy nieznanego Europejczyka, który zamierza - o, zgrozo - ukraść potencjalnie wartościową recepturę maści pomagającej leczyć rany. Nie wiemy, kim może być ów dżentelmen, ale mamy recepturę i mamy człowieka, którym się wysługiwał. Zgadza się? Wszyscy trzej pokiwali głowami. - Doskonale. Chcę wiedzieć, kim jest ten Europejczyk, ale nie chcę, by wiedział, że ja wiem. Jestem pewien, że rozumiecie. A oto, co musicie zrobić: po pierwsze, najpierw trzeba pomajstrować przy recepturze. Znajdźcie kogoś, kto tak ją przerobi, by nadal wyglądała wiarygodnie, nie mamy przecież pojęcia, na czym zna się ten człowiek. Po drugie, przekonajcie Duke'a, żeby udał się na spotkanie i przekazał recepturę, upewnijcie się, że rozumie, w jaką wpakował się sytuację i że teraz jego przyszłość zależy od tego, jak się zachowa. Po trzecie, chcę, żebyście śledzili tego człowieka, dotarli do jego kryjówki i go dla mnie rozpoznali. Wszyscy trzej znów pokiwali głowami, Charles się uśmiechnął. - Dlaczego wciąż to robimy - przyjmujemy twoje rozkazy? Dalziel popatrzył na nich i powiedział miękko: - Z tego samego powodu, dla którego ja wam je wydaję, spodziewając się, że zostaną wypełnione. Ponieważ jesteśmy tym, kim jesteśmy. - Uniósł ciemną brew. - Prawda? Nie było nic więcej do dodania, doskonale się rozumieli. Wstali. - Jeszcze jedna rzecz. - Tristan uchwycił pytające spojrzenie Dalziela. - Duke Martinbury. Jak już będzie miał recepturę, ten obcokrajowiec może chcieć usunąć wszystkich świadków. Dalziel pokiwał głową. - Tak, możemy się tego spodziewać. Co sugerujesz? - Możemy zabezpieczyć wszystko tak, by Martinbury odszedł bez przeszkód z miejsca spotkania, ale co potem? Ponadto i tak musi zostać ukarany za udział w całej tej sprawie. Jeśli weźmiemy to wszystko pod uwagę, wcielenie do wojska na trzy lata idealnie by się nadawało. A skoro jest z Yorkshire, pomyślałem o pułku w Harrogate. W dzisiejszych czasach na pewno nie jest już tak znaczący... - To prawda. - Dalziel zrobił stosowną notatkę. - Muffleton jest tam pułkownikiem, powiem mu że może oczekiwać niejakiego Martinbury'ego - ma na imię Martinduke, tak? - jak tylko przestanie nam tu być potrzebny. Tristan kiwnął głową i odwrócił się, wszyscy trzej wyszli. - Sfałszować? - Jeremy popatrzył na kartkę, na której zapisana była receptura Cedrika i skrzywił się. - Nawet nie wiem, od czego zacząć. - Pokaż to. - Leonora, siedząc na końcu stołu przy śniadaniu, wyciągnęła rękę. Tristan przestał na chwilę jeść jajka na szynce, by podać jej kartkę. Piła herbatę i uważnie czytała, podczas gdy pozostali zajęli się śniadaniem. - Które składniki są kluczowe? Humphrey zerknął na Leonorę. - Z tego, co zrozumiałem, to tasznik pospolity, pieniężnik i żywokost - wszystkie są istotne. Jeśli zaś idzie o inne substancje, to bardziej chodzi o spotęgowanie działania. Leonora pokiwała głową i odstawiła filiżankę. - Dajcie mi kilka minut, skonsultuję się z kucharką i panią Wantage. Jestem pewna, że uda nam się spreparować coś wiarygodnego. Wróciła piętnaście minut później, wszyscy siedzieli jeszcze przy stole, syci i delektowali się kawą. Położyła przed Tristanem starannie zapisaną recepturę i wróciła na swoje miejsce. - Wygląda wiarygodnie - ocenił, gdy przeczytał, podał kartkę Jeremy'emu i spojrzał na Humphreya. Możecie to dla nas przepisać? Leonora popatrzyła na niego zdziwiona. - A co jest nie tak z moją wersją? - Nie została napisana przez mężczyznę. - No tak, rozumiem. - Nalała sobie kolejną filiżankę herbaty. - Jaki więc mamy plan? Tristan dostrzegł pytające spojrzenie, jakie mu rzuciła znad parującej filiżanki, westchnął i wszystko im 139

objaśnił. * Dokładnie tak, jak przewidział, żadne argumenty nie były w stanie przekonać Leonory, żeby z nimi nie szła. Humphrey i Jeremy także nalegali, by ich włączyć do akcji. Coś, co sobie zaplanowali - a mianowicie zostawienie ich w siedzibie Klubu, pod czujnym okiem Gasthorpe'a, co zresztą wymyślił Tristan - okazało się niemożliwe, nie istniał bowiem sposób, by powstrzymać ich przed pojawieniem się w St. James Park. W końcu cała trójka uznała, że postarają się jak najlepiej wykorzystać ich obecność. Zaskakująco łatwo było przebrać Leonorę: była tego samego wzrostu co Harriet, mogła więc pożyczyć jedną z jej sukien, a po nałożeniu na twarz odrobiny sadzy i kurzu z Leonory wyszła całkiem zgrabna kwiaciarka. Humphreya wystroili w stare ubrania Cedrika, pozbawiony wszelkich oznak elegancji stał się osobnikiem o podejrzanej proweniencji, jego przerzedzone siwe włosy sterczały na wszystkie strony w artystycznym nieładzie, wyraźnie zaniedbane. Deverell, który wrócił do swojego domu w Mayfair, by samemu się przebrać, zjawił się z powrotem w domu Carlingów pochwalił przebranie Leonory i Humphreya, którego zabrał ze sobą. Wsiedli do powozu i zajęli swoje pozycje. Najtrudniej było przebrać Jeremy'ego, był szczupły, średniego wzrostu, a jego twarz wyraźnie wskazywała na „dobre pochodzenie". W końcu Tristan zabrał go ze sobą z powrotem na Green Street. Wrócili pół godziny później i wyglądali jak dwaj typowi robotnicy. Leonora musiała przyjrzeć im się dwa razy, nim rozpoznała swojego brata. - Warto było dać się zamknąć w schowku ze szczotkami! - uśmiechnął się Jeremy. Tristan popatrzył na niego niechętnym wzrokiem. - To nie jest zabawa. - Nie, oczywiście, że nie. - Jeremy próbował wyglądać na skruszonego, ale zupełnie mu to nie wyszło. Pożegnali się z Jonathonem, nieco nieszczęśliwym, lecz pogodzonym, iż to wszystko go ominie, obiecali, że po powrocie wszystko mu opowiedzą i udali się do siedziby Klubu, by sprawdzić, jak radzą sobie Charles i Duke. Duke był nieprawdopodobnie wręcz zdenerwowany, ale Charles już się nim zajął. Każdy z nich miał do odegrania jasno sprecyzowaną rolę i Duke także swoją znał - wyjaśniono mu ją w najdrobniejszych szczegółach, ale co ważniejsze, Duke doskonale wiedział, na czym polega rola Charlesa oraz co zrobi z nim Charles, jeśli nie zachowa się zgodnie z instrukcjami. Charles i Duke mieli udać się do St. James Park jako ostatni, spotkanie było umówione na godzinę trzecią, niedaleko jednej z bram. Było po drugiej, gdy Tristan pomógł Leonorze wsiąść do powozu, skinął na Jeremy'ego i odjechali. Powóz zostawili przy parku, w tej jego części, która była najbliżej ich domu. Gdy weszli do parku, rozdzielili się, Tristan poszedł przodem spacerowym krokiem, zatrzymując się to tu, to tam, jakby czekał na znajomego. Leonora szła kilka metrów za nim, przez rękę miała przewieszony pusty kosz - wyglądała jak kwiaciarka wracająca do domu po ciężkim, ale udanym dniu pracy. Za nią niedbałym krokiem podążał Jeremy, wyraźnie pogrążony we własnych myślach i niezwracający większej uwagi na otoczenie. Wreszcie Tristan dotarł do bramy parkowej znanej jako Queen Anne's Gate. Oparł się o pień pobliskiego drzewa i czekał. Tak jak się umówili, Leonora weszła głębiej do parku i przy ścieżce prowadzącej do Queen Anne's Gate usiadła na kutej z żelaza ławeczce, a obok postawiła pusty kosz. Patrzyła przed siebie, na rozlegle trawniki opadające w stronę niewielkiego jeziorka. Na innej ławeczce siedział starszy, siwy pan przytłoczony prawdziwą górą przeróżnych starych marynarek, płaszczy i szalików - był to Humphrey. Bliżej jeziora, ale nadal na wysokości bramy, Leonora widziała starą czapkę w szkocką kratę niedbale naciągniętą na głowę Deverella, tak że niemal zasłaniała mu oczy. Deverell siedział oparty o pień i wyglądał jakby spał. Obok Leonory przeszedł Jeremy. Wyszedł przez bramę na drugą stronę ulicy i zatrzymał się, by popatrzeć na wystawę zakładu krawieckiego. Dzień był ładny, co prawda nie słoneczny, lecz na tyle ciepły, że na pewno wiele osób planowało wizytę w parku, by pospacerować nad jeziorem, z pewnością ich mała grupka „przebierańców" pozostanie niezauważona. Duke nie potrafił zbyt dokładnie opisać obcokrajowca, jak dość kwaśno zauważył Tristan, do jego opisu pasuje większość dżentelmenów germańskiego pochodzenia aktualnie przebywających w Londynie. Niemniej jednak Leonora miała oczy szeroko otwarte, uważnie obserwowała mijających ją spacerowiczów, zachowując się jak typowa kwiaciarka, która tego dnia nie ma już nic więcej do roboty. Zauważyła dżentelmena zmierzającego w ich kierunku od strony jeziora. Miał szary garnitur, szary kapelusz i laseczkę, którą sztywno trzymał w ręce i był elegancki w każdym calu. Było w nim coś, co przykuło uwagę 140

Leonory... Coś dziwnego w sposobie poruszania się. I wtedy przypomniała sobie kobietę, u której Duke wynajmował pokój i sposób, w jaki im wtedy opisała obcokrajowca: wyprostowany, jakby kij połknął. To musiał być on. Przeszedł obok Leonory, potem zatrzymał się przy ścieżce, niedaleko Tristana niedbale opartego o drzewo. Obserwował bramę, niecierpliwie stukał palcami w udo. Zerknął na zegarek. Leonora popatrzyła na Tristana, była przekonana, że nie zauważył mężczyzny. Wstała i ruszyła przed siebie wolnym spacerowym krokiem, kołysząc biodrami i bujając koszykiem. Tristan spojrzał na nią, ale zaraz jego wzrok powędrował w bok, zauważył eleganckiego dżentelmena. - Udawaj, że proponuję ci mały flirt, by ożywić ten nudny dzień - powiedziała Leonora, zbliżywszy się do Tristana. Uśmiechnął się do niej, ale jego oczy pozostały zimne. - Co ty wyrabiasz? - To ten mężczyzna, a zaraz zjawi się Charles i Duke, więc daję nam doskonałą okazję, byśmy razem mogli za nim pójść, gdy już wyjdzie z parku. Nadal się uśmiechając, chwycił ją za ramię i przyciągnął do siebie, by wyszeptać wprost do jej ucha: - Nigdzie nie idziesz. Leonora uśmiechnęła się promiennie. - Owszem, idę, no chyba że ten dżentelmen uda się do zamtuza, co wydaje mi się mało prawdopodobne. Od samego początku jestem częścią tego dramatu, więc myślę, że powinnam być również częścią jego zakończenia. Po jej słowach Tristan nie powiedział już ani słowa, potem los wziął sprawy w swoje ręce i podjął decyzję za Tristana. Dzwony na kościelnych wieżach wybiły trzecią, ich dźwięk rozszedł się echem... I wtedy na ulicy pojawił się Duke, skręcił w Queen Anne's Gate. Za nim wolnym krokiem szedł Charles, przebrany za stałego bywalca podłych knajp. Duke zatrzymał się, zauważył mężczyznę i ruszył w jego kierunku, nie rozglądał się ani w prawo, ani w lewo. Tristan podejrzewał, że Charles tak go przeszkolił, że teraz był tak skupiony na swoim zadaniu, tak zdesperowany, by dobrze je wykonać, iż zwracanie uwagi na cokolwiek innego przekraczało jego możliwości. Tristan usłyszał słowa Duke'a: - Masz moje weksle? Ostre pytanie zaskoczyło obcokrajowca, ale zaraz się opanował. - Może i mam. A ty masz recepturę? - Wiem, gdzie jest i mogę ją dostarczyć w czasie krótszym niż minuta, jeśli tylko oddasz mi moje weksle. Obcokrajowiec patrzył na bladą twarz Duke'a mrużąc oczy, potem wzruszył ramionami i sięgnął do kieszeni marynarki. Tristan był spięty, zauważył, że Charles przyśpieszył kroku. Obaj odetchnęli, gdy mężczyzna wyjął niewielki zwitek papieru. - A teraz - powiedział lodowato - bardzo proszę o recepturę. Charles, który do tej chwili szedł tak, jakby miał ich ominąć, nagle skręcił i podszedł. - Ja ją mam. Obcokrajowiec wyglądał na zaskoczonego, Charles uśmiechnął się złowieszczo. - Proszę nie zwracać na mnie uwagi, jestem tu tylko po to, by się upewnić, że mojemu przyjacielowi, panu Martinbury'emu, nic się nie stanie. A więc to one? - głową wskazał na weksle. Duke sięgnął po nie, ale obcokrajowiec cofnął rękę. - A receptura? Charles westchnął i wyciągnął z kieszeni zmienioną wersję receptury, którą Humphrey i Jeremy przepisali w taki sposób, by nie wyglądała na nową. Rozłożył kartkę i pokazał mężczyźnie, ale nie z bliska, jedynie tak, by ten ją widział i nie mógł przeczytać. - Będę ją tak trzymał, a pan Martinbury sprawdzi swoje weksle, wtedy dostanie pan recepturę. Obcokrajowiec był wyraźnie niezadowolony, ale nie miał większego wyboru. Charles, nawet w swojej cywilizowanej wersji, wyglądał groźnie, a co dopiero w przebraniu - teraz bila od niego agresja. Duke wziął weksle, szybko je sprawdził, potem spojrzał na Charlesa i kiwnął głową. - Tak - powiedział słabym głosem - są wszystkie. - Dobrze. - Uśmiechając się nieprzyjemnie, Charles podał recepturę obcokrajowcowi, który przeczytał ją uważnie. - Czy to na pewno to? - Dostałeś to, czego chciałeś. A teraz - ciągnął Charles - jeśli już wszystko załatwiliśmy, mój przyjaciel i ja 141

mamy inne obowiązki - powiedział i zasalutował, ale była to parodia żołnierskiego gestu, potem wziął Duke'a pod ramię i odwrócił się. Poszli prosto w stronę bramy. Charles zawołał dorożkę, wepchnął do niej trzęsącego się Duke'a i sam wsiadł. Tristan popatrzył za odjeżdżającym powozem. Obcokrajowiec także za nimi patrzył, a potem ostrożnie, niemal z nabożnym namaszczeniem, złożył kartkę i wsunął ją do wewnętrznej kieszeni marynarki. Podparł się na laseczce i sztywnym krokiem odszedł w stronę jeziorka. - Chodźmy. - Tristan objął Leonorę w pasie i oderwał się od drzewa, poszli za mężczyzną. Gdy mijali siedzącego na ławeczce Humphreya, ten nie spojrzał na nich, ale Tristan widział, że miał ze sobą szkicownik i ołówek i szybko coś rysował. Obcokrajowiec nie oglądał się za siebie. Wyglądało na to, że nie zauważył ich małej przebieranki. Mieli nadzieję, że pójdzie prosto do swojego biura, a nie do jakiegoś innego, zdecydowanie mniej porządnego miejsca, jakich w okolicy nie brakowało. Sądząc z kierunku, jaki obrał, wszystko wyglądało obiecująco. Większość ambasad znajdowała się na północ od St. James's Park, niedaleko St. James's Palace. Tristan przestał obejmować Leonorę, wziął ją za rękę i popatrzył na nią. - Udawajmy, że wyszliśmy, by się w nocy zabawić, zamierzamy zajrzeć do jednego z przybytków przy Piccadilly. Leonora zdziwiła się. - Nigdy tam nie byłam. Zakładam, że powinnam entuzjastycznie przyjąć taką propozycję? - Zdecydowanie tak. - Tristan nie mógł się powstrzymać i uśmiechnął się, widząc zachwyt Leonory, podekscytowanej nowym doświadczeniem. Minęli Deverella, który wstał spod drzewa i otrzepywał się, a potem miał do nich dołączyć. Tristan był mistrzem w śledzeniu ludzi w tłumie, tak jak Deverell. Niegdyś obaj pracowali głównie w dużych miastach we Francji, więc takie pościgi wśród tłumów stały się ich drugą naturą. Jeremy miał zabrać Humphreya, by razem wrócili do domu na Montrose Place i tam czekali na rozwój wydarzeń. Charles i Duke miał dotrzeć tam przed nimi i to właśnie do Charlesa należało sprawowanie pieczy nad wszystkimi w domu, zanim Tristan, Leonora i Deverell wrócą z ostatnią, najważniejszą informacją. Tymczasem obcokrajowiec przeszedł przez mostek, nadal kierując się ku St. James Palace. - Cokolwiek będę robił, rób to samo - cicho powiedział Tristan do Leonory, nie spuszczając wzroku z postaci przed nimi. Tak jak się spodziewał Tristan, mężczyzna zatrzymał się przed jedną z bram wyjściowych z parku i się pochylił, jakby do buta wpadł mu kamyk. Tristan chwycił Leonorę w pasie i zaczął ją łaskotać, Leonora zaczęła wić się i głośno chichotać. Śmiejąc się, Tristan bezceremonialnie ją objął i znów ruszyli za mężczyzną. - Sprawdzał nas? - Tak. Za chwilę się zatrzymamy i zaczniemy spierać, w którą iść stronę, by mógł nas wyprzedzić. Tak też zrobili. Leonora pomyślała, że dobrze odegrali swoją rolę pary kochanków z niższych sfer. Gdy mężczyzna znów znalazł się przed nimi, Tristan wziął Leonorę za rękę i poszli za nim, tym razem żwawszym krokiem, jakby wreszcie się zdecydowali, gdzie spędzić wieczór. Okolice pałacu St. James's Palace były poprzecinane wąskimi uliczkami i łączącymi się ze sobą alejkami. Mężczyzna wszedł w ten labirynt, pewnie w nim lawirując. - Tak się nie da. Zostawmy go Deverellowi, a sami lepiej chodźmy na Pall Mall, tam znów go złapiemy. Leonora dziwnie się poczuła, gdy mężczyzna zniknął im z oczu - skręcił w lewo, a oni poszli prosto, jednak minęli zaledwie kilka domów, gdy zauważyła Deverella podążającego śladem obcokrajowca. Doszli do Pall Mall i skręcili w lewo, szli bardzo powoli, zaglądając w boczne uliczki. Nie musieli długo czekać, by dżentelmen, którego śledzili, znów pojawił się w zasięgu ich wzroku. Szedł szybko. - Śpieszy się. - Jest podekscytowany - powiedziała Leonora. - Być może. W uliczce na południe od Piccadilly znów wymienili się z Deverellem i wmieszali w tłum ludzi, którzy wybrali się na popołudniowy spacer wzdłuż głównej ulicy. - Tutaj może nam się zgubić. Miej oczy szeroko otwarte. Leonora obserwowała mijający ich tłum. - Widzę Deverella. - Tristan zatrzymał się i przyciągnął Leonorę do siebie, by popatrzyła we właściwym kierunku. Deverell właśnie się zatrzymał na Pall Mall. - Cholera! Zgubiliśmy go! - Tristan otwarcie przyglądał się ludziom. - Gdzie on, do diabła, poszedł? Leonora podeszła bliżej do ściany budynku i zerknęła w lukę, która nagle się utworzyła między spacerującymi. Zauważyła szary garnitur, który zaraz zniknął. - Tam! - Chwyciła Tristana za ramię i wskazała przed siebie. - Dwie ulice dalej! Zaczęli przepychać się przez tłum, szli coraz szybciej, wreszcie ruszyli biegiem, za rogiem skręcili i zwolnili 142

kroku. Leonora nie pomyliła się - ich cudzoziemiec był niemal na końcu niedługiej uliczki. Szybko ruszyli w jego stronę, lecz skręcił w prawo i znów stracili go z oczu. Tristan dał sygnał Deverellowi, który ruszył za mężczyzną biegiem. - Tam! - Tristan popchnął Leonorę w stronę wylotu wąskiej uliczki. Pobiegli prosto, Tristan trzymał Leonorę za rękę, chwytając ją, gdy się pośliznęła. Dobiegli do następnej uliczki i wbiegli w nią, by tam zwolnić kroku, oboje byli zasapani. Stali teraz w miejscu, w które skręcił obcokrajowiec, zaczekali, mając nadzieję, że znów się pojawi. Nie pojawił się. Doszli do rogu ulicy i wyjrzeli, spoglądając w kolejną krótką uliczkę. Na drugim jej końcu stał Deverell oparty o płot. Nie było śladu mężczyzny, którego śledzili. Deverell ruszył w ich stronę, w ciągu kilku minut był przy nich. Minę miał ponurą. - Zniknął, nim tu dotarłem. Leonora westchnęła ciężko. - Zgubiliśmy go - to ślepa uliczka. - Niekoniecznie - odezwał się Tristan. - Zaczekajcie. Zostawił Leonorę z Deverellem i przeszedł na drugą stronę ulicy, gdzie stał człowiek zamiatający chodnik. Tristan wyciągnął ze swojego niechlujnego płaszcza monetę i trzymał ją między palcami, by tamten mógł ją widzieć. - Ubrany na szaro dżentelmen, który wszedł do tamtego domu. Jak się nazywa? Obdartus łypnął na Tristana podejrzliwie, ale błysk złotej monety był wystarczająco przekonujący. - Ja to tam nie wiem, jak on się nazywa. To jakiś sztywniak. No ale kiedyś to słyszałem, jak portier z tamtego domu mówi na niego „hrabia" jakiś tam, ale panie... dla mnie to nie do wymówienia. Ale zaczynało się na „fy". Tristan kiwnął głową. - Tyle wystarczy - powiedział i rzucił obdartusowi monetę. Wrócił do Leonory i Deverella i nawet nie starał się nie uśmiechać z satysfakcją. - No i? - zapytała jego ukochana. - Mężczyznę w szarym garniturze zna portier domu, mniej więcej w polowie ulicy. To hrabia jakiś tam, czego nie da się wymówić, ale zaczyna się na „fy". Leonora zmarszczyła brwi i popatrzyła na dom, o którym wspomniał Tristan. - I? Tristan uśmiechnął się szerzej, najwyraźniej poprawił mu się humor. - To dom Habsburgów. * Tego samego wieczoru o siódmej Tristan wprowadził Leonorę do przedpokoju przed biurem Dalziela ukrytym w czeluściach Whitehall. - Zobaczmy, jak długo każe nam czekać. Leonora usiadła na krześle, które podał jej Tristan i poprawiła fałdy sukni. - Zakładałam, że jest punktualny. - To nie ma nic wspólnego z punktualnością. - Aha, czyli to jedna z tych dziwnych gierek, w które grają mężczyźni. Tristan nie odezwał się, po prostu się uśmiechał i rozparł wygodnie na krześle obok. Czekali nie dłużej niż pięć minut. Otworzyły się drzwi i pojawił się ciemnowłosy, elegancki mężczyzna. Zobaczył ich, przez chwilę nic nie mówił ani nie robił, a potem eleganckim gestem zaprosił ich do środka. Tristan wstał, ujął dłoń Leonory. Wprowadził ją do gabinetu Dalziela. Dalziel podszedł do nich. - Panna Carling, jak się domyślam? - Tak. - Podała mu dłoń. - Miło mi pana poznać. Spojrzenie Dalziela powędrowało ku twarzy Tristana, jego oczy śmiały się. Wskazał im krzesła, by usiedli. Sam usiadł za biurkiem. - Któż więc stał za tymi wszystkimi wydarzeniami na Mountrose Place? - Hrabia jakiś tam, czego nie da się wymówić, ale zaczyna się na „fy". Dalziel uniósł brwi. Tristan uśmiechnął się chłodno. - Ten hrabia jest znany w domu Habsburgów. - Rozumiem. - A to... - Tristan wyjął z kieszeni rysunek sporządzony przez Humphreya, ku zaskoczeniu Leonory przedstawiał mężczyznę w szarym garniturze. - To powinno pomóc w jego zidentyfikowaniu, podobieństwo 143

jest uderzające. Dalziel wziął rysunek. - Doskonale. Połknął haczyk? - Z tego, co wiemy, to tak. Daliśmy mu recepturę w zamian za weksle Martinbury'ego. - Dobrze. Martinbury jest już w drodze na północ? - Jeszcze nie, ale wkrótce wyjeżdża. Wyglądał na zbulwersowanego i przerażonego tym, co spotkało jego kuzyna. Odwieziemy go do Yorku, jak tylko Jonathon wydobrzeje na tyle, by móc podróżować. Do tej pory obaj zostaną w siedzibie Klubu. - A St. Austell i Deverell? - Obaj ostatnio zaniedbali swoje posiadłości i majątki, sprawy niecierpiące zwłoki zmusiły ich do powrotu do domów. - Naprawdę? Popytałem wśród ludzi związanych z rządem i dowiedziałem się, że wiele osób interesuje się odkryciem pani zmarłego kuzyna, Cedrika Carlinga. Poproszono mnie, bym poinformował pani wuja, że gdy tylko pan Carling znajdzie wolną chwilę, chciałby go odwiedzić pewien dżentelmen. Oczywiście najwygodniej byłoby, gdyby spotkanie się odbyło, zanim Jonathon i Duke Martinbury wyjadą. Leonora pochyliła głowę. - Oczywiście przekażę wujowi tę wiadomość. Może mężczyzna, o którym pan mówi, mógłby jutro kogoś do nas przysłać, byśmy mogli umówić się na konkretny dzień i godzinę? - Poradzę im, by tak właśnie zrobili. - Rozumiem, że to jest pożegnanie? - powiedział spokojnie, a nawet łagodnie Tristan. - W rzeczy samej. Tak podobne do pożegnania, jak to tylko możliwe w naszych kręgach. Dalziel uśmiechnął się do Tristana, wstał i uścisnął mu dłoń, potem ukłonił się Leonorze. - Jestem do pani usług, panno Carling. Nie będę udawał, że nie wolałbym, by pani nie pojawiła się w życiu Tristana, ale najwyraźniej los mnie pokonał - powiedział, a uśmiech na jego twarzy sprawił, że wyrażone wprost myśli nie były dla Leonory obraźliwe. - Szczerze życzę wam obojgu wszystkiego najlepszego. - Dziękuję. - Leonora rozumiała go bardziej, niż mógł podejrzewać. Uprzejmie skinęła głową i odwróciła się. Tristan wziął ją za rękę, otworzył przed nią drzwi i oboje wyszli z głębin Whitehall. * - Dlaczego wziąłeś mnie na to spotkanie? - Z Dalzielem? - Najwyraźniej nie spodziewał się mnie i odebrał moją obecność jako pewną wiadomość. Jaką? Ich powóz zwolnił przed zakrętem, a potem znów przyśpieszył. - Zabrałem cię tam, ponieważ zobaczenie cię, spotkanie ciebie, jest jedyną wiadomością, której nie mógł ani zignorować, ani błędnie zinterpretować. Dalziel to moja przeszłość. A ty... - Tristan wziął ją za rękę, pocałował jej dłoń i zamknął ją w swojej dłoni. - A ty - powiedział cicho - jesteś moją przyszłością. Leonora zastanowiła się, jak mało potrafi czytać z oczu Tristana. - Więc wszystko to - wskazała na Whitehall - masz już za sobą? Tristan pokiwał głową. Znów uniósł jej dłoń do ust. - Koniec jednego życia, początek nowego. Popatrzyła w jego ciemne oczy, a potem powoli uśmiechnęła się i pochyliła w jego stronę. - To dobrze. * Jego nowe życie - bardzo chciał, by już się zaczęło. Był mistrzem strategii i taktyki, mistrzem wykorzystywania każdej sytuacji tak, by służyła jego potrzebom. Nim nastał ranek, już miał kolejny plan. O dziesiątej przyjechał po Leonorę, by zabrać ją na przejażdżkę - i porwał ją do swojej posiadłości, do Mallingham Manor, w której tymczasowo nie było jego ukochanych cioteczek: wszystkie wciąż gościły w Londynie i zajmowały się jego sprawami. Tymi samymi, którymi zaraz po obiedzie zajął się i Tristan z godnym podziwu zapałem. Gdy zegar na kominku w sypialni hrabiego wybił trzecią, wyciągnął się wygodnie na łóżku, rozkoszując się dotykiem śliskiego jedwabiu, a jeszcze bardziej ciepłem bijącym od leżącej obok Leonory. Wsunął dłoń pod pościel i dotknął jej biodra, głaszcząc delikatnie. - Już od jakiegoś czasu spiskowałem, by mieć cię wreszcie w tym łóżku. 144

W jego łóżku, łóżku hrabiego. Tam jest jej miejsce. - Tak różnym od kryjówek, które musiałeś wynajdować w domach, w których bywaliśmy. Leonora podniosła się, odgarnęła włosy z twarzy i ułożyła się bliżej Tristana. - O tak, to było jedynie zło konieczne, podyktowane przez kaprysy na polu bitwy. - Nie jestem polem bitwy, mówiłam ci już. - Ale jesteś czymś, co chciałem zdobyć. - Tristan zamilkł na sekundę, potem dodał: - I udało mi się. - Czy zwycięstwo okazało się słodkie? - Słodsze, niż się spodziewałem. - Naprawdę? Spiskowałeś i planowałeś tak długo, aż znalazłam się w tym łóżku. Co będzie dalej? - Pobierzemy się. - Zaczął bawić się jej włosami. - Chciałem właśnie zapytać: chcesz okazałej uroczystości ślubnej? Nigdy się nad tym nie zastanawiała. Będąc tutaj, leżąc z nim w łóżku, naga, czuła, że to, co zbliża ją do Tristana, to nie tylko fizyczne wrażenia, ale przede wszystkim pocieszenie, bezpieczeństwo, obietnica tego wszystkiego, co zdarzy się w ich życiu. - Wystarczy skromna ceremonia tylko z rodzinami. - Dobrze - odpowiedział. Poczuł ulgę. - O co chodzi? - Leonora była pojętną uczennicą, wiedziała, że Tristan zawsze ma jakiś plan, we wszystkim, co robi. Popatrzył na nią, śmiały mu się oczy. - Miałem nadzieję, że zgodzisz się na skromną ceremonię. Łatwiej i szybciej ją zorganizować. - Gdy wrócimy do Londynu, możemy omówić szczegóły z twoimi i moimi ciotkami - powiedziała, ale po chwili zmarszczyła czoło, jakby niezadowolona. - Dziś jest bal u państwa De Veres, musimy tam iść. - Nie musimy. - Głos Tristana był zdecydowany, Leonora popatrzyła na niego zaskoczona. - Nie musimy? - Mam już dosyć rozrywek w towarzystwie, wystarczy mi ich przynajmniej na rok. A kiedy usłyszą najświeższe wiadomości, gospodarze na pewno nam wybaczą, przecież uwielbiają tego typu historie i tematy do plotek, a my ich dostarczymy. Leonora wpatrywała się w Tristana. - Jakie wiadomości? Jakie plotki? - A takie, że jesteśmy tak w sobie zakochani, że nie oglądając się na żadne konwenanse, ślub weźmiemy jutro w tutejszej kaplicy, w towarzystwie naszych rodzin i kilkorga zaufanych przyjaciół. Zapadła cisza. Leonora z trudem pojmowała to, co właśnie powiedział Tristan. - Opowiedz mi o tym ze szczegółami. - Wycelowała w niego palec. - Jak to ma wyglądać? - Humphrey i Jeremy zjawią się tutaj dziś wieczorem, a potem... Leonora słuchała i musiała się zgodzić. Za jej plecami Tristan i jego ukochane ciotki i kuzynki przygotowali wszystko, nawet suknię. Miał specjalne pozwolenie, a wielebny z pobliskiej kaplicy, który był również kapelanem posiadłości, radował się, że może udzielić im ślubu. Jesteśmy w sobie tak zakochani... Nagle Leonora zdała sobie sprawę, że Tristan nie tylko to powiedział, ale że to prawda. Mówił, opowiadał jej o tym, co zaplanował, o weselnym śniadaniu. Oczy Leonory zaszły mgłą, położyła palec na jego ustach. Zamilkł. - Kocham cię. Więc tak, jutro wyjdę za ciebie za mąż. Wziął ją w ramiona. - Dzięki Bogu! - Mocno ją objął. - To spisek mający na celu uniknięcie wszystkich tych balów i wieczorków towarzyskich, prawda? - I jeszcze wieczorków muzycznych, nie zapominaj i o nich. - Tristan pochylił głowę i pocałował narzeczoną w czoło. - Wolę spędzać czas tutaj, z tobą. I zajmować się naszą przyszłością. Jej oczy błyszczały. Pożądanie i cnotliwa niewiasta. Los wybrał mu żonę i odwalił kawał dobrej roboty.

145