1 MID LIFE LOVE Whitney Gracia Williams

MID-LIFE LOVE Whitney G.

TŁUMACZENIE:kawikawi KOREKTA: szpiletti

Wszystkie tłumaczenia w całości należą do autorów książek jako ich prawa autorskie, tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym służącym do promocji twórczości danego autora. Ponadto wszystkie tłumaczenia nie służą uzyskiwaniu korzyści materialnych, a co za tym idzie każda osoba, wykorzystująca treść tłumaczenia w celu innym niż marketingowym, łamie prawo.

2

28 grudzień 2012 Drogi dzienniku Właśnie zdałam sobie sprawę, że klucz do reklamy można podsumować jednym słowem: Gówno prawda. To prawda, klucz stoi za każdym strategicznym hasłem, nawet tymi największymi, Nike’s “Just Do It,” McDonald’s “I’m Lovin’ It,” and L’Oreal’s “Because You’re Worth It” - ale jest czystą bzdurą. To wszystko po to by klient myślał, że buty tenisowe za sto dolarów są dziesięć razy lepsze od tych za dwadzieścia dolarów, mimo że są one wykonane z dokładnie tych samych materiałów. To jest to dzięki czemu ludzie wierzą, że Big Mac jest najsmaczniejszą amerykańską kanapką, pomimo faktu, że jest ona wysokoprzetworzona, lekko sucha i pełna różowego śluzu. I ostatni, ale nie mniej ważny przykład, wszystkie kobiety i każda z osobna uważa, że nałożenie najnowszej szminki L'Oréal w kolorze Nude oraz wodoodpornej maskary uczyni, iż będzie ona wyglądała jak milion dolarów. Jako dyrektor działu marketingu w firmie Statham Industries, produkującej oprogramowania numer jeden w kraju, ja i mój zespół mamy codziennie „przywilej” wymyślania tego typu nowych bzdur. Wszystko, co nasza firma produkuje: telefony komórkowe, laptopy, zaawansowane tablety, itd. potrzebuje

błyskotliwych

haseł

i

odpowiedniej

kampanii

promocyjnej,

przeprowadzonej miesiące wcześniej, nim produkty te zostaną oficjalnie wprowadzone na rynek. Moim zadaniem jest, upewnić się by tylko najlepsze pomysły kampanii, zostały przekazane do zatwierdzenia, więc w rzeczywistości nic nie powinno być wysłane do góry. Wszyscy moi współpracownicy są absolwentami uczelni i

3

przyszłymi copy-editorami. (Niech Bóg błogosławi ich biedne i nieszczęsne dusze...). Niektórzy z nich mają potencjał, ale większość z nich nie. Ilekroć odrzucam ich propozycje, całe strony pełne moich czerwonych notatek, zaczynają skomleć: "Nie możesz po prostu spróbować? Nie możesz wysłać tego tak? Miałem "A" z marketingu biznesu w szkole!" - Jakby to cokolwiek do cholery znaczyło w realnym świecie... Ci geniusze z oceną "A" niedawno przedstawili następujące slogany reklamowe dla Statham Industries sPhone, największego konkurenta iPhone: “sPhone ponieważ ‘s’ następuje po ‘i’ ”. “Nowy sPhone pragnieS go tak bardzo”. “sPhone - ponieważ możemy ” . Widzisz? To jest rodzaj pierdolenia, którego muszę słuchać (z kamienną twarzą) przez wiele godzin. Co gorsza, dyrektor generalny firmy, który nigdy się nie pojawia osobiście, nieustannie wysyła notatki o zasadach, które są bez sensu. Niedawno parkingu

wprowadził

"godzinowe

strefy

parkingowe",

aby

na

"umożliwić

pracownikowi szybszy i bezpieczniejszy powrót do domu". Jednak prawdziwym powodem ich wprowadzenia jest to, aby zniechęcić pracownika do godzin nadliczbowych (samochody pozostawione na parkingu po piątej piętnaście natychmiast są odholowywane). Jak absurdalne to jest? Zapłacił również jakiemuś idiocie dwa miliony dolarów, aby mówił do wszystkich pracowników, idiocie który rozdał torebki z ziarnem “energizing packets” w celu zwiększenia morale pracowników. Musimy teraz uczęszczać na cotygodniowe sesje "Zen", comiesięczne "Coming Together" - grupy fokusowe, i spędzać pół godziny dziennie, pisząc w naszym czasopiśmie "Zen", m.in. o... Sobie.

4

Tak, wierzcie lub nie, niemal wyrzuciłam go do kosza sekundę temu, wraz z resztą bezużytecznych "Zen" - bzdur. Jednak coś mi podpowiedziało, aby to rozważyć ponownie i przejrzeć jeszcze raz swoje puste strony ... Myślę, że mogę to wykorzystać w sposób terapeutyczny. Nienawidzę cię i nienawidzę twojej żałosnej wymówki dla kariery, Claire. PS. Przysięgam, że zwykle tyle nie przeklinam... celowo ...

5

Rozdział 1

Claire Moje odbicie oszukiwało mnie. Pokazywało mi szczęśliwą kobietę z czerwoną błyszczącą szminką na ustach oraz koralowymi cieniami na powiekach, kobietę wyglądającą jakby przed chwilą wygrała na loterii, a nie jak kobietę ze złamanym sercem, która spędziła ostatnie cztery lata składając na nowo swoje życie do kupy. Nie wyglądasz na swój wiek ... Nie wyglądasz na swój wiek ... Mogę praktycznie dokładnie określić, gdzie moje zmarszczki mogłyby się pojawić, gdzie zagniecenia w pobliżu moich oczu mogłyby się z czasem rozmnożyć, gdzie w końcu cienkie linie wokół moich ust mogłyby się rozsiać. Jak dotąd miałam szczęście, ale jestem prawie pewna, że setki odmładzających i przeciwzmarszczkowych kremów, których używałam są tego

prawdziwym

powodem. Skończę czterdzieści lat za dwa tygodnie, a już zaczęłam cierpieć na wszystkie objawy kryzysu wieku średniego. Kwestionując wszystko, co kiedykolwiek dokonałam, porównując się do wszystkich przyjaciół, i zastanawiając się, czy ja kiedykolwiek znajdę więcej spełnienia w życiu. Zaczęłam nawet robić listę wszystkiego, co powinnam zrobić zanim uderzy we mnie wielka 40: 1) Sporządzić plan zakończenia w ciągu pięciu lat swojej pracy i dążenia do wymarzonej kariery: aranżacja wnętrz. 2) Spłacić wszystkie karty kredytowe i zacząć spłacać większą ratę hipoteczną za dom. 3) Przestać czytać tak wiele romansów. 4) Zaoszczędzić tyle, aby wziąć córki na tygodniowy rejs w okresie letnim.

6

5) Zaprzestać poszukiwania potencjalnych linii zmarszczek i przestać rozważać botox. 6) Oczyścić dom od góry do dołu i utrzymać go w czystości! 7) Przestać obwiniać siebie za romans byłego męża ... 8) Przestać nienawidzić swojej byłej najlepszej przyjaciółki za bycie częścią romansu. 9) W każdym miesiącu odwiedzić nową restaurację. 10)

Nauczyć się być szczęśliwą samą.

- Claire! Chodźmy! Spóźnimy się! - zawołała z kuchni moja przyjaciółka Sandra. - Idę!, Idę! - Chwyciłam kurtkę i zeszłam na dół. Rzuciłam kolejne spojrzenie na siebie w lustrze w przedpokoju i zaklęłam pod nosem. Nie mogłam uwierzyć, że pozwoliłam jej zaciągnąć mnie na kolejną imprezę dla singli. Nigdy nie znalazłam tam nikogo wartego uwagi, a zapach desperacji zawsze wisiał w powietrzu. - Wyglądasz oszałamiająco! - Sandra pociągnęła mnie za czarną sukienkę bez ramiączek. - Czy mogę, proszę, pożyczyć twoją szafę? - Tylko jeśli mogę pożyczyć Twoje życie ... - Przewróciła oczami i jak zwykle zignorowała mój pesymizm. - Dziś jest ta noc, kiedy spotkasz odpowiedniego faceta! Czuję to! Ona zawsze tak mówi... - Czy my naprawdę musimy kolejny raz iść na jedną z tych imprez, Sandro? Ja mam jakieś badania marketingowe i mogłabym... - W Nowy Rok? Jesteś szalona? Idziemy!

7

- Jaki jest sens? Byłyśmy już mnóstwo razy na takich imprezach i zawsze jest tak samo... Czy nie możemy zostać tutaj, napić się wina, porozmawiać o naszych postanowieniach? - Claire ... - Podeszła do drzwi i otworzyła je. - Wychodzimy. Teraz. Nie masz żadnej pracy do zrobienia i dobrze o tym wiesz. A jest twoja kolej, aby prowadzić, więc chodźmy! Stałam w krętej kolejce do bufetu i wrzuciłam kilka wegetariańskich przekąsek na talerz. Spojrzałam na baner wiszący nad barem. Głosił: "Noworoczna Impreza Singli W Średnim Wieku: Let’s Get Jiggy! " Oprócz tandetnego szyldu wnętrze Pacific Bay Lounge pozostawiało wiele do życzenia: deski surfingowe służył jako blaty, stare ławki parkowe były porozstawiane to tu to tam, a obskurne niebieskie i zielone serpentyny zwisały z sufitu, symulując "fale". Dziś wieczorem hol był przepełniony. Niezbyt wielka niespodzianka od kiedy samotni ludzie, wydawałoby się stadami, lgną na tego typu imprezy. Byłam tak przyzwyczajona do nich, że stałam się całkiem dobra w czytaniu ludzi. Facet stojący przy oknie miał co najmniej sześćdziesiąt lat, blond farba do włosów, mająca sprawić by wyglądał na dwadzieścia lat młodszego, zaczynała znikać. Kobieta, która tańczyła przed głośnikami najwyraźniej przechodzi właśnie przez rozwód, ona wciąż ma na sobie obrączkę, a obrzucała spojrzeniem DJ’a za każdym razem, gdy ten krzyczał: - Zdrowie wszystkich samotnych pań! Byłam tam. Robiłam to. Przy oknie, nieśmiała kobieta bawiła się włosami i ubraniem jak nerwowa licealistka. Większość z tych ludzi została zmuszona, by tutaj być i

8

prawdopodobnie nigdy w swoim życiu nie mieli w pełni satysfakcjonującego związku. Złapałam dwa piwa z końca stołu i usiadłam na pustej kanapie, obserwując jakiegoś mężczyznę i jego słabą próbę poproszenia do tańca nieśmiałej kobiety. - Czy to miejsce jest zajęte? - Zachwycający mężczyzna o szarych oczach uśmiechnął się do mnie, przerywając moje fascynujące obserwowanie ludzi. - Nie. Nie, nie jest... - Cudownie. - Usiadł i położył piwo na stole. - Jestem Lance. A ty jak masz na imię? - Claire. Claire Gracen. - To bardzo ładne imię. Czym się zajmujesz, Claire? - Jestem dyrektorem marketingu w firmie softwerowej. A ty czym się zajmujesz? Zapukał w etykietę na jego piwie. - Jestem właścicielem i zarządzam firmą piwowarską Leyland Beers, która mieści się w Nevadzie. - Bardzo imponujące – powiedziałam. – Więc, co robisz... - Ile masz lat, jeśli nie masz nic przeciwko, że pytam? Ugh, no i mamy ... - Mam trzydzieści dziewięć lat, a ty? - Wow ... - Spojrzał na mnie z góry na dół. - Mam czterdzieści siedem. Czy masz dzieci? Uśmiechnęłam się do siebie. - Dwie córki. A ty? - Nie, nie mam żadnych dzieci. Życie jest za krótkie na to, bez urazy. Czy mogę zadzwonić kiedyś do Ciebie?

9

Poważnie? To jest właśnie to co mogę dostać w dzisiejszych czasach? Wiek? Dzieci? Numer telefonu? Czy sztuka konwersacji UMARŁA? - Umm pewnie ... - Zmusiłam się do uśmiechu. - To jest ... - Czekaj. W jakim wieku są twoje dzieci? Czy one są „z-opiekunką-dziświeczór-wieku”, czy może są „potajemnie-kradnę-piwa-z-twojej-lodówki-wczasie-kiedy-cię-nie-ma-wieku”? Muszę być z tobą szczery, ponieważ nie szukam niczego poważnego, a wszystko, co wy kobiety z dziećmi chcecie to więcej...1 - Wiesz co? - Uspokoiłam się. - Muszę iść do toalety. Zaraz wracam. Przebiłam się przez tłum i ruszyłam na taras, gdzie wiele singli oglądało fale Oceanu Spokojnego, poruszające się w górę i w dół. Wzięłam głęboki oddech i wdychałam wilgotno-słone powietrze. To jest jedna z rzeczy, do których się jeszcze nie przyzwyczaiłam po przeprowadzce na Zachodnie Wybrzeże. Spojrzałam przez ramię i zobaczyłam Sandrę rozmawiającą z kolejnym facetem, żartobliwie pocierającą jego ramię, zagryzającą swoje wargi. Złapała mnie wzrokiem i skinęła na mnie bym podeszła. Bezgłośnie powiedziała - On ma przyjaciela! Odwróciłam się i przewróciłam oczami. - Rozumiem, że nie bawisz się dobrze? - ochrypły głos powiedział do mnie. Nie trudziłam się nawet spojrzeć na niego. Nie chciałam angażować się w kolejne bezcelowe rozmowy i nieciekawe zapoznanie. Chciałam iść do domu. Westchnęłam. - Mam 39 lat. Za dwa tygodnie mam urodziny. Jestem rozwiedziona od czterech lat i mam dwie nastoletnie córki.

1

Serio facet ?? No walnęłabym w pysk ( Aga), a ja bym poprawiła ;) (Kasia)

10

Nie usłyszałam go mówiącego coś więcej. Odwróciłam się w lewo i zobaczyłam jak zmierza w drugą stronę tarasu. Wzięłam kolejny łyk piwa i pokręciłam głową. Wiedziałam, że nie pomagam sobie przez odpychanie każdego potencjalnego mężczyzny, ale nie mogłam się powstrzymać. Wciąż nie mogłam uwierzyć, że ja właściwie jestem singlem. Jeszcze kilka lat wcześniej moje życie wyglądało jak z obrazka. Czternaście lat małżeństwa z człowiekiem, który jak myślałam kochał mnie, dom w ładnej dzielnicy na przedmieściach Pittsburgha, niesamowita kariera, która była bliska by stać się legendarną. Ale pewnego dnia nastąpił koniec. Tak po prostu. Ten bezcenny obraz nie mógł zostać wprowadzony z powrotem, nie było to do uratowania. To było rozszarpane, na zawsze zniszczone, a ja byłam tą, która wyszła z większością ran ... Wysłałam Sandrze sms i przystając co chwilę w drodze na parking, odmawiam licznym ofertom tańca. - Hej, hej, hej! - Sandra wsiadła do samochodu i zamknęła drzwi. - Byłyśmy tu tylko dwadzieścia minut! Nie chcesz przynajmniej zostać do odliczania do Nowego Roku. - Nie. - Czemu? Co jest nie tak? Widziałam, że rozmawiałaś tam z jakimś facetem! Był przystojny! - Posłuchaj Sands, nie mam już dwudziestu lat. Nie mogę przychodzić do tych rzeczy, oczekując na spotkanie miłości mojego życia. Spotkałam już swoją, pamiętasz? - Głoś mi się łamał. - To nie wyszło... . Odchyliłam się w fotelu i zmusiłam do przełknięcia guli w gardle.

11

Myśl o utracie męża na rzecz mojej najlepszej przyjaciółki wciąż boli. Rozwód był dawno za mną, ale ból nadal budził mnie w niektóre noce, wciąż wyciągał mnie z mojego snu i uderzał po moim sercu jak dwudziesto funtowy młot. - Myślisz o Ryanie i Amandzie, co? - Podała mi chusteczkę. - Musisz przestać siebie tym zadręczać. To nie była twoja wina. - Byłam tak ślepa! - Zaczęłam płakać. - Wpuściłam ją do mojego domu! Zaufałam jej z moimi dzieci! Ufałam im obojgu we wszystkim! - Tak mi przykro, Claire...

*** Moje małżeństwo z Ryanem Hayes było bajkowe. Przynajmniej takie było dla mnie. Nie zrozumcie mnie źle, nie było do końca idealne, ale mieliśmy więcej niesamowitych dni niż dobrych dni, więcej dobrych dni od przeciętnych dni i prawie żadnych złych dni. Ryan był wszystkim, czego kiedykolwiek chciałam od mężczyzny. Był uprzejmy i opiekuńczy, troskliwi i współczujący i zawsze pamiętał o drobnych rzeczach, które czyniły mnie szczęśliwą. Gorąca kawa na deszczowe dni, które spędzałam przy komputerze w naszym domowym biurze, ciepły koc, kiedy zasnęłam przed kominkiem i niekończące się ciasteczka czekoladowe i batony, kiedy to był mój czas w miesiącu. Za każdym razem, kiedy wracał do domu po pracy, przynosił mi jedną czerwoną różę i całował mnie, jakby jego życie od tego zależało. Fundował mi spa raz w miesiącu, gdy sam przez cały dzień zajmował się naszymi córkami. On

12

nawet zaskakiwał mnie czasem, wracając i przygotowując obiad dla nas wszystkich.2 Był moją skałą. Był moją duszą. Moim wszystkim. I szczerze myślę, że nasza miłość wykraczała poza czas, że byłam jedynym ze szczęśliwców, który był w stanie szczerze dotrzymać słów "dopóki śmierć nas nie rozłączy". Jednak gdzieś pomiędzy trzynastym a czternastym rokiem naszego małżeństwa Ryan zaczął się zmieniać. Zaczął wracać do domu coraz później. Nie zostawiał swojego telefonu komórkowego, tak jak to zwykle robił. Był niezwykle czujny co do niego i często odbierał połączenia w innym pokoju. Był bardziej nieuchwytny, mało precyzyjny, kiedy bym nie wspomniała, że muszę biec do sklepu, zrywał się i dobrowolnie robił to za mnie. Na początku myślałam, że późne powroty miały coś wspólnego z jego świeżym awansem na partnera w kancelarii prawnej, że jego ostatnie przywiązanie do telefonu było spowodowane tylko tym, że on chce być czujny i gotowy na ważny telefon od klienta. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego tak chętnie oferuje swą pomoc przy każdych nagłych zakupach spożywczych, od zawsze nienawidził wszelkiego rodzaju sklepów. Jednak wykorzystywałam to, ponieważ nie musiałam robić tego sama. Wszystko przypisywałam temu, że on chce być „super mężem” i spędzałam dodatkowy wolny czas z najlepszą przyjaciółką, od czasów liceum, Amandą.3 2

Awww, po prostu ideał. Ale tacy są najgorsi, najpierw rozpieszczają, a później wyrywają serce ze zdwojoną siłą. 3

Coś mi się nie zgadza. Ale nie uprzedzam faktów :)

13

Amanda jest żywiołową osobą, potrafi zmusić nawet najbardziej smutną osobę do śmiechu. Jej gęste kasztanowe włosy i naturalnie opalone ciało może konkurować z większością nastolatek, a jej miłość do literatury była tak ogromna jak moja. W wieku trzydziestu pięciu lat ona i jej mąż Barry wciąż starali się o pierwsze dziecko. Próbowali wszystkiego. Przez chwilę zastanawiali się nad zatrudnieniem surogatki i wciąż nie tracili nadziei. Po każdym kolejnym zabiegu zapłodnienia in vitro przynosiłam jej zakupy dla nowego dziecka: buciki, śliniaczki, kolekcje misiów, i wciąż zapewniałam ją, że lekarze byli w błędzie i ona też wyda dziecko na świat. Tak więc, kiedy zadzwoniła do mnie pewnego popołudnia z wiadomością, że w końcu jest w ciąży, anulowałam rodzinnego grilla i przeniosłam naszą uroczystość do domu jej i Barrego. Sześć miesięcy później, gdy wychodziłam z pracy, zadzwonił do mnie Barry. Mówił tak szybko, że mogłam zrozumieć tylko co drugie słowo. - Barry? - Starałam się mówić spokojnie - Ja nie... Ja nie mogę zrozumieć co mówisz... Czy ty płaczesz? Czy coś złego z Amandą? Czy z nią wszystko w porządku? Czy coś stało się dziecku? - Dziecko - powiedział i umilkł na chwilę. - Dziecko... Dziecko nie jest moje. Nie jest moje. - Co? Barry nie bądź śmieszny. Od dwóch lat wasza dwójka starała się o dziecko w każdy możliwy sposób. Jesteś nerwowy bo ono pojawi się już niedługo. A ty będziesz wspaniałym tatą... . - W maju podróżowałem do Teksasu w tą i z powrotem ... Mogliśmy raz uprawiać seks podczas tamtego miesiąca. Może. Ucichłam. Pamiętam to.

14

W tamtym czasie Amanda narzekała, że z powodu pracy mało czasu spędzał w domu. Został zdegradowany i jego firma zmuszała go do całej brudnej roboty, odmawiając mu możliwości użycia video-czatu podczas międzystanowych zebrań. Pamiętałam jej narzekanie, że czuje się samotna, że Barry nie myśli tak poważnie jak ona o posiadaniu biologicznego dziecka, ponieważ zaczął wspominać o adopcji. Wciąż, nie mogłam uwierzyć, że dziecko Amandy nie było jego. Kto inny mógłby być ojcem? - Barry, myślę że popadasz w paranoję... Ten jeden raz mógł być właśnie w ten dzień, wiesz? Myślę, że powinieneś do niej zadzwonić i z nią o tym porozmawiać. Nie sądzę. Na pewno mam rację... - Ono nie jest moje - jęknął. - Spotkaj się ze mną w Marriocie niedaleko za rogiem twojej pracy. Ja wiem, że wy dwie rzekomo jesteście najlepszymi przyjaciółkami, ale muszę ci coś pokazać. - Ok... - Rozłączyłam się i zadzwoniłam do Ryana. - Hej Kochanie - szeptał. - Jestem na spotkaniu. O co chodzi? - Potrzebuję, abyś dziś odebrał dziewczynki z lekcji tańca. - Dobrze, nie ma problemu. Czy coś się stało? - Nie, ja... - Miałam mu powiedzieć, że dzwonił Barry i żalił się na Amandę, ale jakiś głos z tyłu głowy powiedział mi, bym mu nic nie wspominała. - Muszę załatwić parę spraw i nie będę w stanie ich odebrać na czas. To wszystko. - Dobrze kochanie. Do zobaczenia na obiedzie. Kiedy dotarłam do lobby hotelu Marriott, zauważyłam Barrego wrzucającego monety do studni życzeń4, przeklinającego na każdego, kto ośmielił 4

Wishing well

15

się spojrzeć na niego. Jego oczy były spuchnięte i zaczerwienione, a on sam śmierdział dymem papierosowym i alkoholem. Klepnęłam go w ramie, a on odwrócił się z wściekłością. Ale wtedy jego oczy złagodniały i objął mnie mocno. - Dzięki Bogu, że tu jesteś ... Chodź ze mną. Skinął bym kierowała się za nim dalej do wnętrza ekskluzywnego hotelowego salonu, usiedliśmy, a on zamówił butelkę najdroższego szampana w menu. Wzdychając kilka razy, w kółko potrząsał głową. - Nigdy tak naprawdę nie lubiłem wina, Claire. - Napełnił kieliszek omal nie rozlewając. - To zawsze było rzeczą Amandy. Ja zawsze uważałem, że smakowało jak końskie łajno. Im jest droższe, tym gorzej smakuje. Jest zagubiony ... Wiedziałam, że powinnam zadzwonić do Amandy w drodze tutaj... Pójdę do toalety do niej zadzwonić... - Barry, muszę iść do ... - Ona nalegała na wino tej marki na naszym ślubie. Wiedziałaś, o tym? Pokręciłam głową. Wziął duży łyk i westchnął. - Tak. Chateau Trotanoy rocznik 1975 to Bordeaux ... I to jest wciąż tak samo obrzydliwe, jak w dniu, kiedy się z nią ożeniłem. - Barry ... - Dlatego uważam, że to teraz idealnie pasujący drink, zwłaszcza, że rano złożę papiery o rozwód. CO!!! - Nie czuję się komfortowo rozmawiając tutaj z tobą o tym. - Wstałam. Musisz jechać do domu i porozmawiać z...

16

- Z moją żoną? Moją uganiającą się za mężczyznami, kłamiącą, „mającą mnie w dupie” żoną? Nie sądzę. - Wyciągnął kopertę z kieszeni marynarki i przesunął w moją stronę. - Kilka tygodni temu wynająłem kogoś, by ją śledził, żeby dowiedział się gdzie do kurwy ona spędza cały swój wolny czas.5 Usiadłam i otworzyłam kopertę, przeglądałam zdjęcia: Amanda na zakupach w kilku butikach, na spotkaniu ze mną, na zajęciach dla przyszłych mam... Przestałam przeglądać i położyłam stosik na stoliku. - Okey. Chcę żebyś mnie posłuchał. Ja naprawdę nie sądzę, że... - Ja też wcześniej nie wierzyłem, że to prawda. To znaczy detektyw zawsze wracał z tymi samymi zdjęciami tydzień po tygodniu. Była w domu, u ciebie w domu, na zakupach. Dość typowe rzeczy na pozór i prawie go zwolniłem. Myślałem, że jestem paranoikiem. Ale pewnego dnia przy obiedzie zapytałem ją o ciebie. I powiedziałem: "Więc,co tam u Claire, polubiła bycie niezależnym dyrektorem marketingu? Czy to jest lepsze niż praca w agencji reklamowej? " Odpowiedziała, że nie pracowałaś w domu od lat, że pracujesz po sześćdziesiąt godzin tygodniowo w Cole i Hillman w centrum. Więc zapytałem siebie: Jeśli Claire nie ma w domu w ciągu dnia, to z kim Amanda się tam spotyka? To nie mogą być córki Claire, ponieważ one są w szkole. Więc... Zajęło mi kilka minut żeby przyswoić to co sugerował, kilka minut więcej by zrozumieć te absurdalne stwierdzenia. - Nie. - Potrząsnęłam głową. - Nie... To niemożliwe. Na pewno jest na to jakieś dobre wytłumaczenie, jeśli... - Wzięłam kolejny raz zdjęcia i zaczęłam się im przeglądać. 5

To jest to co mi nie pasowało. Właśnie za chwilę dowiemy się dlaczego nie mogły spędzać swojego wolnego czasu we dwie.

17

Były tam wszystkie szczegóły. Zaparkowany samochód Amandy przed moim domem, ona kochała spacerować po mojej okolicy i często zostawiała swój samochód na moim podjeździe, aby wykonać jeden z jej "spacerów przemyśleń". Były zdjęcia jej spacerującej w deszczu wzdłuż Hot Metal Bridge, siedzącej samotnie na ławce, prawdopodobnie płaczącej, że Barrego znowu nie ma w domu. Ale były tam także zdjęcia Ryana, mojego Ryana, siedzącego obok niej na tej ławce. Całującego ją na tej ławce. Były tam zdjęcia ich samochodów zaparkowanych na zewnątrz hotelu Hilton w Greentree, w pobliskim mieście, zdjęcia ich spacerujących za rękę po parku miejskim, ich zdjęcia uprawiających seks przy otwartym oknie mojej sypialni.6 Data na zdjęciu z mojej sypialni jest z wczoraj... Barry wziął zdjęcia z moich rąk. -

Poszedłem do Hiltona osobiście...

Śledziłem

ich

taksówkę.

Poczekałem pół godziny, zanim wszedłem do środka i udawałem, że jestem jej bratem, któremu zdarzyło się zgubić po drodze. Podszedłem do recepcjonisty i powiedziałem: "Moja siostra zawsze chwali to miejsce, często się tu zatrzymuje. Musisz ją tu często widzieć, prawda?" - Chcesz wiedzieć co ten recepcjonista mi powiedział? - Nie - Łzy leciały mi po twarzy. Wziął kolejny łyk wina. - Powiem Ci mimo to. Tym swoim najbardziej irytującym głosem sprzedawcy powiedział: " O tak... Ona odwiedza nasz hotel z przerwami od roku. Zawsze zostawia wysokie napiwki i po prostu uwielbia nasze menu serwowane do pokoju.” - Od ponad roku, zaraz pod moim cholernym nosem... Jego twarz poczerwieniała i pokręcił głową. 6

Gnidy. Nie mogłam się powstrzymać.

18

- Chciałem tam iść i skonfrontować się, ale wiedziałem, że ich zabije oboje. Nie mogę dalej udawać, że nic nie wiem, Claire. Nie mogę udawać, że jestem szczęśliwy na myśl o dziecku, które nie jest moje, a kiedy dzisiaj dostałem ten ostatni zestaw zdjęć, podjąłem decyzję... Wynająłem prawnika i powiem jej dzisiaj wieczorem, że to koniec. Po prostu pomyślałem, że dam ci znać jaki jest prawdziwy powód rozwodu, zanim ona skłamie tobie, tak jak mnie okłamywała do tej pory. Uderzył pięścią w stół. Przejrzałam jeszcze raz zdjęcia, mając nadzieję, że moje oczy się mylą, że to nie jest moja najlepsza przyjaciółka i mój mąż. Modliłam się, żeby to był tylko jakiś rodzaj chorego koszmaru. Ale obrazy się nie zmieniły. To była prawda. - Zdrowie za naszych wiernych małżonków. - Barry nalał kolejny kieliszek wina i praktycznie zmusił mnie do jego wypicia. To wino było obrzydliwe, ale nie tak obrzydliwe jak były kolejne tygodnie. - W porządku, Claire. - Sandra dała mi znać, że musimy zamienić się miejscami. - Jedźmy do domu.

19

Rozdział 1.5

Claire Latem rozwód został sfinalizowany, a ja nie byłam pewna, co robić z własnym życiem. Wszystko co kiedykolwiek znałam, wszystkim czym kiedykolwiek byłam, było związane z Ryanem. On był ogromną częścią mnie, dopełnieniem mojej tożsamości, nie wiedziałam kim do cholery byłam bez niego. Chciałam zrobić te wszystkie rzeczy jak w: Jedz, Módl się, Kochaj, - no wiesz, podróżować po świecie i odnaleźć siebie podczas degustacji nowych potraw, odkrywać nową kulturę i uprawiać lekkomyślny seks z młodym, gorącym Brazylijczykiem. Wiedziałam, że to było całkowicie nierealne. Miałam poważne długi, bałam się samolotów, a zbyt długi czas, bez moich córek doprowadzał mnie do szaleństwa. Tak więc, zamiast tego zdecydowałam się na długie spacery po parku, spacery, które kończyły się zwykle ze mną skuloną przy skale, szlochającą, aż bolało mnie ciało. Nie ważne jak bardzo starałam się udawać, że "jest dobrze", zawsze było coś, co nieszczęśliwie przypominało mi o moim nieudanym małżeństwie. Młoda para grająca z ich dziećmi w parku, sprzedawca kwiatów, oferujący rabat na czerwone róże, grupka dzieciaków z coleggu w koszulkach "University of Pittsburgh". Próbowałam czytać książki o ludziach po rozwodzie, którzy pokonali swój ból, z nadzieją znalezienia inspiracji i oświecenia, ale to tylko mnie bardziej przygnębiało. Próbowałam spotykać się z innymi moimi przyjaciółmi, myśląc, że

20

odciągną mnie od bólu, ale oni byli bardziej zainteresowani roztrząsaniem szczegółów. Po miesiącach nieustającej rozpaczy, postanowiłam zaatakować ból w sercu i przenieść na inne stadium, cóż może "fazę". Była to faza "Dr. Phil7 i miętowe lody z czekoladowymi chrupkami”. Siedziałam i oglądałam jak „dobry doktor” rozszarpuje na strzępy niewiernych małżonków. Nagrałam każdy odcinek i oglądałam w kółko. I nawet potrafiłam naśladować nosowe brzmienie w jego głosie, jak wypowiadał: "Dlllaczeeego to zrooobiłłłeś ?!". I nagradzałam się dodatkową porcją lodów za każdym razem krzycząc "Kłamca!", gdy oszukujący współmałżonek próbował się usprawiedliwić. Była też faza "Grupa Ostatnio Rozwiedzeni", w której starałam się zjednoczyć z innymi skrzywdzonymi kobietami z miejscowego kościoła. To było trochę jak spotkania Anonimowych Alkoholików, ale szokująco jeszcze bardziej przygnębiające. Żadna z kobiet nie mogła powiedzie dwóch zdań bez szlochania, a w momencie gdy przychodziła moja kolej, byłam sparaliżowana, by cokolwiek powiedzieć. Planowałam zakończyć tę fazę po kilku tygodniach, ale po jednym konkretnym spotkaniu główna doradczyni poprosiła mnie bym nie wracała. Powiedziała, że zauważyła, iż za każdym razem, kiedy byłam proszona o sugestie na temat byłego męża dla zrozpaczonych rozwódek, zawsze

mówiłam:

"Powinnaś go była zamordować." Założyłam, że martwy ton mojego głosu i powaga w moich oczach zapobiegnie temu by wiedzieli, że ja żartowałam…

7

http://www.drphil.com/

21

Przeszłam nawet przez fazę "Jestem kobietą, usłysz mój krzyk", podczas której podjęłam kilka drastycznych decyzji: - Obcięłam moje długie do pasa włosy na takie ledwo sięgające ramion. - Zaczęłam palić, trwało to cały jeden dzień. - Zrobiłam tatuaż na stopie z moim "dniem wolności" (dzień mojego rozwodu), przekułam uszy i prawie przekułam pępek. - Wszędzie gdzie byłam czciłam wszelkie piosenki-hymny o mocy kobiet: w samochodzie, w pracy, sprzątając w domu (jestem całkiem pewna, że córki zniszczyły i spaliły moje płyty Shaniai Twain...). - Sprzedałam cały mój materialny dobytek z wyjątkiem telewizora ... i mojego e-czytnika ... i mojego iPoda ... i mojego.. Dobra, ok, więc po prostu oddałam wszystko, co należało do Ryana. Jak przechodziłam przez te wszystkie etapy, moja kariera starszego dyrektora marketingu w Cole i Hillman Associates żałośnie cierpiała. Najnowszy produkt naszego klienta został nazwany "Niewierność", a w kampanii użyto jako slogan frazy: "Niektóre śluby, są po to by je łamać" . Dopiero, gdy spędziłam cały dzień płacząc w publicznej toalecie, zdałam sobie sprawę z tego, co musiałam zrobić. Musiałam odejść. Musiałam ruszyć dalej. Rzuciłam pracę, wypisałam córki ze szkoły i spakowałam SUV'a. Wykorzystałam niewielka sumę pieniędzy, którą otrzymałam po rozwodzie i przemierzyłam drogę z Pittsburgha do rodzinnego miasta mojej mamy - San Francisco w Kalifornii. Kupiłam mały wymagający remontu dom na samym szczycie stoku w urokliwej okolicy. Obejrzałam liczne programy HGTV8 i zakończyłam kilka 8

http://www.hgtv.com/

22

projektów budowlanych, jako rodzaj terapii, jako sposób na utrzymanie umysłu zajętym. Zerwałam wszystkie wykładziny i położyłam drewniane podłogi oraz eleganckie płytki ceramiczne. Pomalowałam każdy pokój na delikatny szarobrązowy, kremową kość słoniową, café olay, leśną czerwień. W ciągu trzech miesięcy od przeprowadzki miałam liczne rozmowy kwalifikacyjne o pracę, ale bardzo mało odpowiedzi zwrotnych. Po tym jak zdałam sobie sprawę, że miałam ograniczone możliwości w czasach recesji, bardzo niechętnie podjęłam pracę jako marketingowiec średniego szczebla w Statham Industries. Była to ogromna degradacja i mniejsza pensja w stosunku do poprzedniej pracy. Powtarzałam sobie, że mniej pieniędzy nie musi być złe, to jest coś nowego, a muszę zrobić więcej nowych rzeczy, aby naprawdę ruszyć dalej. Ponieważ nigdy nie byłam fanem biegania, budziłam się wcześnie rano i zmuszałam się do biegania - pół mili na początku, następnie pełna mila, aż w końcu trzy mile dziennie. Obcięłam włosy jeszcze krócej z długości do ramion do długości boba. Zaczęłam rozpieszczać się wizytami w salonie dwa razy w miesiącu, tak jak zawsze chciałam, ale nigdy nie mogłam znaleźć na to czasu. Nawet wymieniłam całą garderobę, zastępując charakterystyczne dla mnie całe czarne stroje, kolorowymi jedwabnymi

bluzkami,

ołówkowymi

spódnicami,

podkreślającymi

figurę

sukienkami oraz dobrze skrojonymi garniturami. Pewnego dnia podczas zakupów, spotkałam kobietę - Sandrę Reed. Była jedną z tych osób o łagodnym i optymistycznym usposobieniu, kimś komu czułam, że mogę od razu zaufać, komuś komu mogę powiedzieć wszystko. Byłam przekonana, że jej kariera jako psychiatry mogła mieć z tym coś wspólnego.

23

Po kilku miesiącach otworzyłam się i powiedziałam jej, jaki był prawdziwy powód mojej ucieczki do San Francisco. Upierała się bym rozpoczęła terapię. Z szacunku dla naszej rodzącej się przyjaźni, poleciła mi jednego ze swoich renomowanych współpracowników oraz zapisała na darmową sesję. Ona zawsze zachęcała mnie do wyjścia, aby postarać się znaleźć faceta na imprezie dla singli, i spróbować ponownej randki z jednym z nich. Jednak po czterech latach bycia w San Francisco, wciąż nie mogłam się zmusić, żeby to zrobić. Nie wierzyłam, że zbyt wielu mężczyzn byłoby zainteresowanych rozwódką w średnim wieku i wątpiłam, że jakikolwiek mężczyzna będzie w stanie uleczyć rany zadane przez Ryana i Amandę.

24

Rozdział 2 Jonathan Jezu, ona jest seksowna... Byłem na kolacji biznesowej z współpracownikami, kiedy zauważyłem wspaniałą rudowłosą kobietę, rozglądającą się po tarasie Pacific Bay Lounge. Była absolutnie oszałamiająca. Krótka czarna koronkowa sukienka, którą miała na sobie otulała jej ciało we wszystkich odpowiednio zaokrąglonych miejscach, a ja wytężałem wzrok by ujrzeć, co się kryję pod tym głębokim dekoltem. Jej błyszczące włosy okalały twarz luźnymi lokami, które ledwo dotykały jej ramion i te jej oczy, miękkie zielone oczy, migotały w blasku świateł wiszących nad jej głową. - Panie Statham? - Mój prawnik przerwał moje myśli. - Kiedy pan chce przystać na tę propozycję? - Wtorek rano. Mam przeczucie, że zajmie dużo czasu, aby uporządkować wszystko. Nie mogę uwierzyć, że nie chcą fuzji. Zamierzają stracić dużo pieniędzy poprzez wykup. Wzruszył ramionami. - Również nie mogę w to uwierzyć, ale to może być rozwiązanie siłowe, aby sprawdzić pańskie zaangażowanie. Widzimy się we wtorek. - My także. - Wszystkiego dobrego w Nowym Roku. - Do zobaczenia w firmie. Reszta współpracowników uścisnęła mi rękę i odeszła. Odwróciłem się, aby kolejny raz spojrzeć na czerwonowłosą boginię, ale już jej nie było.

25

Czy ja śniłem? Jak dużo dzisiaj wypiłem? Prześledziłem wzrokiem ponownie po molo i oto jest. Musiała przejść kilka metrów dalej. Obserwowałem jak bierze łyk piwa i wzdycha. Zastanawiałem się czy przyszła tutaj sama. - Myślę, że poszło całkiem dobrze. - Vanessa, mój zaufany doradca, uśmiechnęła się do mnie. - Jesteś wielkim rozmówcą. To pod każdym względem zwycięstwo dla Statham Industries. - Nie dziękuj mi jeszcze. Wciąż jeszcze musimy dotrzeć do nich przed finalizacją. - Wstałem. - Dziękuję za twoją dzisiejszą obecność. Nie dokonałbym tego bez ciebie. - Wychodzisz? Nie chcesz zostać i napić się kilku drinków ze mną? Jest Sylwester i nie mam nikogo, kogo mogłabym pocałować podczas noworocznego odliczania... - Vanessa, już przez to przechodziliśmy. Wiesz, że ja nie umawiam się z pracownikami. Przewróciła oczami. - Nie jestem regularnym pracownikiem. Mam stanowisko w zarządzie. To nawet gorzej... - Dobrze więc, łączenie interesów z przyjemnością? To więcej niż banał. Nie chcę by rzeczy się skomplikowały między nami. - Nie będą skomplikowane. - Wyciągnęła rękę i dotknęła mojej twarzy. - Ty i ja bylibyśmy idealni razem i dobrze o tym wiesz... Westchnąłem. Vanessa i ja mieliśmy dobrą chemię i zbliżyliśmy się do siebie, całowaliśmy się kilka razy w moim biurze w ciągu ostatniego roku, ale zawsze przerywałem to. Mimo, że była bardzo piękna - kręcone kawowo-brązowe

26

włosy, oczy niebieskie jak ocean i niesamowite ciało - ale czegoś brakowało i nie byłem pewien, co to takiego Może to nic takiego ... Może powinienem dać nam szansę, po tym wszystkim ... Jesteśmy naprawdę zgodni i... Kątem oka dostrzegłem rudowłosą, ponownie przechadzała się po molo. - Do zobaczenia na następnym posiedzeniu, Vanessa. Ruszyłem w stronę stolików kawowych, co kilka sekund patrząc przez ramię by upewnić się, że rudowłosa nadal tam jest. Podszedłem do frontowych drzwi Pacific Bay Lounge i udałem się do środka. Rozejrzałem się po sali i zatrzymałem. Wisiał tam transparent z napisem "Jiggy". Były małe serwetki na stołach głoszące: Cheers to the first middle-aged mixer of 2013!9 Większość osób w pokoju była wyraźnie po czterdziestce lub pięćdziesiątce. Niektórzy z nich nawet nosili kapelusze z brokatowym napisem, zdradzającym ich wiek. Było kilka młodszych osób porozrzucanych po sali, ale ci ludzie trzymali tace serwując przystawki lub sprzątali ze stołów. Nie ma mowy, by ta kobieta, którą widziałem była w średnim wieku ... Udałem się na molo i rozejrzałem. Oparłem się o balustradę i spojrzałem w obie strony. Nie było jej tam. Chodziłem tam i z powrotem po tarasie, bez celu poszukując, próbując ją odnaleźć. Wróciłem do środka i brnąłem przez tłum, ale nigdzie nie mogłem jej znaleźć. - Och witam! - Kobieca ręka wylądowała na moim ramieniu, co kazało mi się odwrócić. - Co cię sprowadza tutaj dziś wieczorem? - zamruczała.

9

Nie wiedziałam jak to przetłumaczyć, każda moja wersja brzmiała dziwnie.

27

Ona była bardzo atrakcyjną starszą kobietą. Zgaduje, że ma co najmniej pięćdziesiąt lat i mogłem powiedzieć, przez sposób w jaki na mnie patrzyła, że była pewna siebie. - Dobry wieczór. - Uśmiechnąłem się. - Ja po prostu przyszedłem tutaj szukając kogoś konkretnego. - Ona jest tuż przed tobą. - Przesunęła dłonią po mojej piersi i mrugnęła.10 O Boże... - Hmm... - Nie byłoby Cię tutaj, jeśli nie byłbyś zainteresowany starszymi kobietami. - Sięgnęła ręką i żartobliwie przejechała palcami przez moje włosy. - Te młode dziewczyny nie wiedzą jak traktować mężczyznę, prawda? Ale ja. Ja wiem. Musimy się stąd wydostać, zanim ktoś spróbuje mi cię ukraść. Do mnie? Zacząłem mówić. - Przykro mi. Nie mogę tego zrobić. - I oddech uwiązł mi w gardle, gdyż poczułem jej dłoń zjeżdżającą wzdłuż moich spodni. Delikatnie chwyciłem jej rękę i przeniosłem ją. - Nie jestem tutaj by szukać..., ja nie... . Ja naprawdę tutaj szukałem kogoś innego. - O mój Boże! Przykro mi! - sapnęła. - Myślałam, że... tak mi przykro, przepraszam. - Spojrzała zakłopotana. - Jeśli to jakieś pocieszenie - powiedziałem, poprawiając się w spodniach. Jesteś bardzo atrakcyjna i jestem pewien, że znajdziesz wkrótce właściwego faceta. Zanim zdążyła odpowiedzieć, odwróciłem się i wyszedłem stamtąd.

10

Naprawdę. Bardzo pewna siebie.

28

*** Wszedłem do gabinetu dyrektora ochrony i zamknąłem drzwi. - Jesteś tu, na czas? - Mój najlepszy przyjaciel Corey przewrócił oczami. Co tym razem mam zrobić dla Ciebie? Prześladować11 jakąś kobietę, którą spotkałeś? - To nie jest prześladowanie. - Nazywaj to jak chcesz, ale to jest wysoce nielegalne. Ale ponieważ powiedziałeś, że to była miłość od pierwszego wejrzenia, myślę, że mogę zrobić wyjątek. - Przede wszystkim, to nie jest miłość. Po drugie, ja nawet nie wiem kim ona jest. - Więc dlaczego włamuję się na serwer z nagraniami kamer bezpieczeństwa w Pacific Bay Lounge o siódmej rano? Westchnąłem. - Ponieważ jesteś moim najlepszym przyjacielem i pracownikiem. Nie zachowuj się jak by to było wbrew twojej moralności czy coś, Corey. Robisz takie rzeczy przez cały czas. - Robię, hah? - Roześmiał się. - Jakie są ramy czasowe? - Sylwester między jedenastą trzydzieści a północą. Zaczął wpisywać coś na klawiaturze, a na dwudziestu ogromnych ekranach, które przykrywały ściany w jego biurze, zaczęły świecić linie i statystyki. - Czekaj. Czy ty miałeś kolację biznesową o tak późnej porze? Od kiedy to zgadzasz się na coś takiego? - Od kiedy klient jest warty pięćset milionów dolarów. - Moje oczy skupiły się w tym momencie na ekranach, które pokazywały ludzi wchodzących i 11

Autorka użyła słowa stalk – natrętnie śledzić, prześladować

29

wychodzących z Pacific Bay Lounge. - Ona była ubrana w krótką czarną sukienkę. Czy jest jakiś sposób, byś wyszukiwał poprzez kod koloru ubrania lub koloru włosów? Jest rudowłosa. Spojrzał na mnie i uniósł brwi. - Powiedziałeś, że zauważyłeś ją przy molo, tak? Ja po prostu przełączę na tamtą kamerę... Daj mi chwilkę. Oni mają całkiem przestarzałe oprogramowanie... I niespodzianka, nie ma głosu, tylko materiał video... Ekrany zaczęły odtwarzać widok na molo w zwolnionym tempie. Ludzie wygodnie rozsiadający się na kanapach, pijący piwo i tańczący na przeciwko DJ'a. - Czekaj - Podszedłem bliżej ekranów. - To ona. Zrób pauzę. Obraz nagle się zatrzymał i ujrzałem tę kobietę kolejny raz. Szła po tarasie z piwem w dłoni, lekko zaciskając pulchne, różowe usta. Pod tym kątem kamery mogłem zauważyć, że jej dopasowana czarna sukienka kończy się zaraz powyżej górnej części uda, dając widok na idealne, opalone nogi. Była nawet bardziej seksowna niż zapamiętałem. - Ja prawdopodobnie też bym marnował zasoby firmy, próbują ją znaleźć. Corey pokiwał głową z aprobatą. - Mówiłeś, że miała pięćdziesiąt lat? Ona wygląda cholernie dobrze, jak na pięćdziesiąt lat. Mówię ci, idź w to. Ja bym tak zrobił. - Co? Nie jestem pewien, ile ona ma lat. Ona nie może być o wiele starsza ode mnie. Przycisnął ponownie start na obrazie i zatrzymał go, gdy pochylała się przez poręcz. - Ona ma miseczkę C... Nieźle. - Przypomnij mi ile ty masz lat?

30

- To jest nawyk. Gdybym miał zgadywać, powiedziałbym, że ma trzydzieści lat lub jest nieco młodsza. Nie jest starsza niż to, i ona wie, gdzie Fontanna Młodości jest ukryta. Faktycznie, jak teraz o tym myślę, muszę wspomnieć, że był taki artykuł o ….. - Proszę, nie dzisiaj. - Potrząsnąłem głową. - Musisz przestać czytać te spiskowe książki. Nie ma czegoś takiego jak Fontanna Młodości. - Naprawdę? Cóż więc wyjaśnij Johnnego Deppa. - Skrzyżował ramiona. Przewróciłem oczami. - Dokładnie. Gdybym nie zarabiał tyle pieniędzy, pracując dla ciebie, sam bym spróbował to odnaleźć. - Dobrze wiedzieć. Czy jest jakiś sposób, aby uzyskać dostęp do kamer na parkingu? Muszę zdobyć jej numer rejestracyjny i.... - I co? Pokażesz się pod jej domem i powiesz: Hej. Starałem się ciebie znaleźć w lobby tamtej nocy, ale już cię nie było. Ale nie martw się, ja mam przyjaciela, który zhakował system bezpieczeństwa, więc mogłem dostać się do twoich tablic rejestracyjnych, zdobyć twój adres, następnie tu przyjść by się z tobą umówić? Poważnie? - Ja nie powiedziałbym dokładnie w ten sposób, ale... - Zapomnij o tym. Wszystkie kamery uliczne są zarządzane i monitorowane przez Flynn-tech i nie są możliwe do zhakowania. Uwierz mi próbowałem. - W takim razie co proponujesz, że co powinienem zrobić? - Um, ruszyć dalej? - Wyłączył monitory. - Nie znasz nawet jej imienia. Tak ona jest piękna, ale jest mnóstwo pięknych kobiet. Jestem pewien, że ty ze wszystkich ludzi jesteś w stanie znaleźć inną w mgnieniu oka. Skoro już o tym mowa, to dlaczego nie dasz szansy Vanessie? Ona nie ma żadnego bagażu, jest obłędnie gorąca i praktyczne już w tym momencie kocha cię.

31

- Ona jest pracownikiem. To wbrew polityce firmy. Ja specjalnie poprosiłem by włączono klauzule nie-bratania kiedy przejmowałem firmę, pamiętasz? Przewrócił oczami. - Cokolwiek. Osobiście możesz sobie znaleźć kolejną rudowłosą. To była prawda, ale jeszcze nigdy nie myślałem tyle o kobiecie zaraz po tym jak ją spotkałem pierwszy raz. Zazwyczaj zajmuje kilka randek lub kilka długich rozmów telefonicznych, by jakaś kobieta zajmowała moje myśli. Ja nawet jeszcze nie spotkałem Tej kobiety.

*** Zaparkowałem przed dużym sklepem spożywczym i westchnąłem. Przez zamieszanie w pralni chemicznej, miałem na sobie bluzę i jeansy. Musiałem biec do domu, aby wziąć garnitur. Powinienem być na posiedzeniu zarządu w ciągu godziny, ale szczerze mówiąc nie miałem ochoty. Miałem ochotę jechać z powrotem do domu, wyłączyć wszystkie telefony i do końca dnia udawać, że nie jestem prezesem. W każdej chwili, gdy czułem się w ten sposób, musiałem zmusić się, aby ponownie przywrócić bolesne wspomnienia o mojej przeszłości, wspomnienia, które uświadamiały mi, że muszę być wdzięczny za wszystko co miałem,

że

mogłem spacerować po parku z wózkiem, grzebiąc w śmietnikach, prosząc niepełnosprawnych sąsiadów o ich resztki. Jednak czasami to nie wystarczało. Zaczynałem nienawidzić swojej firmy i wszystkich obowiązków, które za nią stały. W ciągu ostatnich kilku miesięcy, zarząd zaczął na mnie naciskać, abym zwolnił tysiące pracowników niskiego szczebla. Przysięgali, że to nam pomoże zaoszczędzić miliony, ale nie chciałem tego zrobić. Jeśli miałbym zwolnić kogoś,

32

aby zaoszczędzić pieniądze, chciałbym zwolnić ludzi, którzy generowali największe koszty, czyli kierownictwo wyższego szczebla, które spędza więcej czasu na polu golfowym niż przy swoich biurkach. W rzeczywistości, od kiedy sześć lat temu podjąłem decyzję o przeniesieniu siedziby firmy z Nowego Jorku do San Francisco, członkowie zarządu kwestionowali każdą moją decyzję, jak gdybym sam nie stworzył firmy, bez ich pomocy. Gdyby ich wcześniejsze darowizny nie pomogły mi w ciągu dekady rozwinąć mojej pierwszej firmy produkującej oprogramowania, z pobocznej pracy na uczelni do wartego miliardy dolarów imperium, mógłbym spisać ich na straty lata temu. Dlaczego ja w ogóle

trudziłem się byciem prezesem wykonawczym?

Dlaczego po prostu nie sprzedałem firmy kiedy porzuciłem studia? Zaczął dzwonić telefon. Numer z Ohio. Zakład Karny w Allen. Rozważałem czy odebrać czy nie, pozwoliłem całemu refrenowi „Clocks” Coldplay rozbrzmieć zanim podniosłem słuchawkę. - Ojcze - powiedziałem. - Jonathan! Jak się masz synu? - W porządku. - A jak tam twoja firma? - Świetnie. - Nie musisz wciąż tak zwięźle ze mną rozmawiać. Chciałem tylko... Dzwonię tylko, bo nie słyszałem nic od ciebie od jakiegoś czasu... I chciałem powiedzieć dziękuję, za wyłożenie tych wszystkich pieniędzy na książki w poprzednim tygodniu. - Przerwał. - Zaopatrzyłem się w miodowe ciasteczka i niebieski szampon... Czy wybierasz się na uroczystość świadectwa twojej matki?

33

- Zawsze chodzę na jej graduacje. Wygląda na to, że ona ma je każdego roku. Westchnął. - Ona ma zamiar pozostać czysta tym razem. Obiecała mi. - Dobrze. Wierzę Ci - odpowiedziałem, tak samo jak kilka razy wcześniej. - Naprawdę miałem na myśli, to co powiedziałem w zeszłym miesiącu. Chcę znowu być częścią twojego życia synu. Wiem, że nie byłem najlepszym ojcem, ale... Zawsze byłem bardzo dumny z ciebie i chcę zrobić wszystko co tylko mogę, aby naprawić naszą relację. - Ta rozmowa jest obecnie monitorowana i nagrywana przez Department Resocjalizacji i Więziennictwa12 w Ohio. Pozostało trzydzieści sekund do zakończenia połączenia - zakomunikował, zbyt znajomy, głos automatycznej sekretarki. - Okey. - Westchnąłem. - Dobrze... Będę o tym pamiętał. Wyślę ci list w tym tygodniu... Nie zapomnij, że obiecałem cię zabrać na piwo za sześć lat. Mam nadzieję, że nadal na to czekasz. - Tak, czekam. Trzymam cię za słowo synu. - Do widzenia. - Rozłączyłem się. Wiem, że powinienem być bardziej entuzjastyczny z powodu tego, że zadzwonił, i że moja matka kończy odwyk, ale emocje mają tendencję słabnącą po tym jak ktoś ma nawrót dwanaście razy, po tym jak ktoś rozczarował cię tak bardzo, że już nie wierzysz w niego. Starałem się strząsnąć myśli o moich popapranych rodzicach z umysłu i odpaliłem samochód. Właśnie miałem dodać gazu, ale nagle usłyszałem przenikliwy brzdęk koszyka spożywczego z tyłu. 12

Department of Rehabilitation and Corrections of Ohio

34

Westchnąłem i spojrzałem we wsteczne lusterko, przygotowany by zatrąbić na kogokolwiek kto to był, ale dostrzegłem, że to ta piękna kobieta, którą widziałem kilka dni temu. Miała na sobie ciemnoszarą ołówkową spódnicę i różową jedwabną bluzkę, ale jej włosy były inne dzisiaj. Były proste, a wiatr wydawał się cieszyć mogąc rozwiewać je gdy szła. Przejeżdżała wózkiem obok mojego samochodu, nie patrząc w moją stronę, ale ja wciąż mogłem dostrzec piękno jej zielonych oczu. Patrzyłem jak wchodzi do środka i wyłączyłem samochód. Zanim zdążyłem wysiąść, telefon zadzwonił ponownie. Oasis Drug and Rehabilitation Center. Moja matka. Wszystko by nie myśleć dzisiaj o przeszłości...

35

Rozdział 2.5 Jonathan Padało. Mocno. Pioruny tańczyły po niebie, kule deszczu uderzały pod moim oknem. Spoglądałem na zewnątrz, widząc odbicie mojego nędznego życia w ulewie. Obojgu moim rodzicom odmówiono wcześniejszego zwolnienia z więzienia, siostra została wysłana do kolejnej rodziny zastępczej, beznadziejna wymówka mojej rodziny zastępczej powodowała, że starali się mocniej przekonać mnie bym został na uniwersytecie stanowym. Wiedzieli, że jeśli zostanę dostaną czek bonusowy z Biura Opieki Społecznej ds. Dzieci za sukces w wychowywaniu dziecka, które podjęło studia na uniwersytecie stanowym. Wiedziałem, że moje życie potoczy się w złym kierunku, jeśli spędziłbym więcej czasu w tej piekielnej dziurze, którą było Ohio, więc tej nocy zrobiłem plan, aby się stamtąd wydostać. Powiedziałem rodzicom zastępczym, że postanowiłem udać się na Uniwersytet w Dayton i że zaraz po ceremonii ukończenia szkoły, chciałem iść świętować do dobrej restauracji. Chciwość w ich spojrzeniu prawie postawiła mnie w niezręcznej sytuacji, ale ciągle grałem swoją rolę. Uśmiechnąłem się i powiedziałem im, że jestem wdzięczny za wszystko co zrobili dla mnie przez te lata. Po prostu pominąłem tę część o tym, że: chowali listy z więzienia od rodziców, ubrania dla mnie kupowali w Goodwill, kiedy ich biologiczne dzieci mogły robić zakupy w prawdziwych sklepach i przypominali mi dzień w dzień, że pewnego dnia "skończę" tak jak moi rodzice, uzależniony od metamfetaminy, zasługując by gnić za kratkami.

36

Kiedy nadszedł dzień rozdania świadectw, wprowadziłem mój dobrze przemyślany plan w życie. Do plecaka schowałem najlepsze spodnie i koszulę, pięćset dolarów, sekretnie zarobione dzięki odrabianiu za dzieciaki z collegu prac domowych z informatyki i kilka innych rzeczy niezbędnych do życia w drodze. - Po co Ci ten plecak? - zapytała mnie matka zastępcza. - Jest w nim ubranie, które założę po ceremonii. Chcę nosić coś bardziej na luzie podczas obiadu. - Och! Oczywiście nikt nie chce pobrudzić swojego kosztownego garnituru podczas obiadu. - Poprawiła mój krawat. - Szkoda, że nie urodziłeś się w tej rodzinie. Moglibyśmy wtedy kupić ci lepszy garnitur, ale wiesz jak to jest. Państwo daje nam tylko tyle pieniędzy, aby cię nakarmić, na ubrania nie. Starałem się nie poruszyć, kiedy jeździła szczotką do ubrań po moich ramionach. - Ukończenie szkoły będzie punktem kulminacyjnym w twoim życiu. Westchnęła. - Prawdopodobnie długo nie pozostaniesz w collegu, ale nie martw się, ani ja ani Bob nie spodziewamy się tego.13 - Dziękuję ci bardzo... - Wciąż nie mogę sobie wyobrazić, jak to jest mieć dilerów methamfetaminy za rodziców. To musi być straszne! Myślę o tym każdego dnia i czuję się źle z twojego powodu. - Cofnęła się i popatrzyła na mnie. - Ale wtedy mówię sobie: Luanne, dzięki Bogu uratowałaś tego chłopca, nawet jeśli to jest tylko tymczasowe i on stanie się narkomanem jak jego żałośni rodzice. Przynajmniej będzie miał jakieś miłe wspomnienia, gdy będzie spoglądał wstecz, siedząc w więzieniu!14 - Uśmiechnęła się. - Idę przynieść aparat. 13

Co za suka.

14

Po ostatniej jej wypowiedzi myślałam, że gorzej być nie może – a jednak.

37

Odeszła a ja myślałem o tym, by wyskoczyć przez okno tu i teraz. Ale wiedziałem, że to daremne. Żyliśmy na pustkowiu, a ja potrzebowałem auta, aby dostać się do miasta. Wszedł mój zastępczy brat Corey i zatrzasnął za sobą drzwi. Skrzyżował ramiona i przez długą chwilę gapił się na mnie. Kusiło mnie, aby powiedzieć mu, że dzisiaj może być ostatni dzień, kiedy go widzę, ale nie mogłem się zmusić, żeby to zrobić. On i ja staliśmy się dobrymi przyjaciółmi, pomimo tego jak traktowali mnie jego rodzice. Gdybym nie był tak uszkodzony wewnątrz pewnie zostałbym trochę dłużej, tylko dla niego i jego młodszej siostry. - Przykro mi z powodu moich rodziców. - Westchnął. - Ale chcę, żebyś wiedział, że naprawdę lubiłem mieć cię za brata, bardzo. Czy masz zamiar zapomnieć o mnie i Jessice, kiedy odejdziesz i zaczniesz od nowa? Nie mogę cię winić, jeśli powiesz tak. - O czym ty mówisz? Ja nie... - Nie martw się. - Podniósł plecak i włożył brązową papierową torbę do środka. - Ja nie powiem rodzicom. Będę zachowywać się tak jakbym nic nie wiedział. Tylko obiecaj mi, że udowodnisz im, że się mylili i dokonasz czegoś wielkiego w swoim życiu, że odnajdziesz mnie i Jessicę i zaczniesz się z nami znowu spotykać. - Obiecuję. Czy ty nadal wybierasz się na Notre Dame tej jesieni? - Tak, ale ty nie idziesz na Uniwersytet w Dayton. Czyż nie? Zamarłem. Nie byłem pewien, co powiedzieć. - Ja... - Wiem, że nie jestem tak dobry z komputerem jak ty, ale wiesz, że ja jestem mistrzem hakowania, prawda? - Zaśmiał się. - Zhakowałem listę

38

potwierdzeń wszystkich studentów przyjętych tej jesieni i nie było cię na niej. Nie było cię na żadnej liście college’y, które cię przyjęły. I zacząłem się zastanawiać co ja bym planował, jak bym był tobą, i ja... - Corey nie chcę byś myślał, że ci nie ufam. Ja po prostu nie mogłem... - Możemy emailować do siebie by pozostać w kontakcie. Cokolwiek zrobisz, kiedy odejdziesz nie patrz do tyłu. Musisz się trzymać autobusów i taksówek, używaj alternatywnych dróg nawet jeśli zmuszą cie byś trochę zboczył. Och, i nie otwieraj brązowej torby, którą ci dałem dopóki nie wyjedziesz ze stanu. - Podszedł i dał mi krótki uścisk. - Jessica, swoją drogą też wie... Ale ona zbyt cierpi, żeby się pożegnać, ale rozumie i mówi, że cię kocha. - O mój Boże! Popatrzcie na siebie. - Lianne wpadła przez drzwi z aparatem. - Muszę zrobić zdjęcie moim synom! Dobrze, zdjęcie mojemu zastępczemu synowi i mojemu prawdziwemu synowi! Stańcie razem! Uśmiechnijcie się na trzy! Dwa! Jeden!

*** - Hej! Dzieciaku! - Taksówkarz oderwał mnie od moich myśli. - Obudź się! To jest tak daleko jak tylko czterdzieści pięć dolarów może cię zabrać. Spojrzałem na zewnątrz i zobaczyłem wysokie murowane budynki, ale nie mogłem rozpoznać żadnego z nich. Przesiadałem się z jednego autobusu do drugiego, z jednej taksówki do drugiej przez dni i straciłem wszelkie poczucie orientacji, ponieważ gdzie nie poszedłem padał tam deszcz. - Dziękuję - Podałem mu pieniądze i wysiadłem z samochodu. W ciągu kilku sekund, cienka kurtka i postrzępione dżinsy, które miałem na sobie były przemoczone. Miałem parasol w plecaku, ale wiedziałem, że wyciągnięcie go teraz było bezcelowe.

39

Przeszedłem przez to, co wydawało się być kampusem uczelni, było tam dużo zieleni i budynków rozmieszczonych co kilka metrów, ale każdy budynek do którego próbowałem się dostać był zamknięty. Najwyraźniej potrzebowałem karty dostępu, aby dostać się do środka. Karty dostępu Uniwersytetu Harvard. Zostałem przyjęty do Harvardu miesiące temu, ale nigdy nie odpisałem, aby to potwierdzić. Tak szybko, jak przeczytałem, że ich najlepszy absolwent wydziału informatyki to był facet, który opracował mini komputer, coś co zrobiłem jak miałem czternaście lat, zdecydowałem, że nie było nic czego mogliby mnie tu nauczyć. Zauważyłem grupę studentów przytrzymujących drzwi do sali wykładowej, więc rzuciłem się w ich stronę. Szedłem korytarzem, zaglądając do każdej sali, przeklinając, gdy zobaczyłem, że wszystkie były pełne. Kiedy byłem na końcu korytarza, wsunąłem się do środka ciemnej sali i odetchnąłem z ulgą. - Miło z twojej strony, że dołączyłeś do nas na czas. Zajmij miejsce z tylu, proszę. - Światła się zapaliły i mężczyzna z blond włosami w tweedowym garniturze wstał zza podium. - W każdej chwili, synu... Klasa wybuchła śmiechem, a ja wszedłem po schodach i zająłem miejsce w ostatniej ławce. Zignorowałem swędzące uczucie na skórze pod wilgotnymi jeansami i spojrzałem na tablicę: Letni Kurs, Advanced Software 4100. Wszyscy uczniowie mieli laptopy i dane konfiguracyjne na swoich biurkach. Wszyscy z nich wyglądali na dużo starszych ode mnie. Zgaduję, że jest to kurs na poziomie wyższym...15 15

senior level course

40

- Więc ... - Profesor odsunął ekran projektora od centrum sali. - Byliśmy przy dekonstrukcji naszej hipotetycznej firmy „Beta link” i jak do tej pory mamy trzy osoby pracujące nad najlepszym komputerem: George Hamilton II, Lindsay Franco, i William Dane. Proszę, czy wasza trójka mogłaby podejść i pokazać grupie co zbudowaliście? Zajęli miejsca z przodu i najbardziej nieciekawym głosem jaki kiedykolwiek słyszałem przedstawiali swoje komputery. Wystarczającym było to, że ich komputery były do dupy, ale ich poczucie arogancji i postawa jestemwszechwiedzący były jeszcze trudniejsze do zniesienia. Mają dostęp do najlepszych technologii na świecie i to jest najlepsze, co mogą wymyślić? - Bardzo imponujące! - Profesor przyklasnął - Do wszystkich innych na tej sali, macie trudne zadanie, jeśli zamierzacie dostać A. Czy ktoś ma jakieś pytania do George'a, Lindsay, czy też Wilhelma? Nikt nie podniósł ręki. - Nikt? Nikt nie ma pytania na temat w jaki sposób rozwinęli swoje procesory? Pozwolicie im po prostu odejść z najlepszą oceną? Mogę tylko dać ograniczoną liczbę ocen A, jak wiecie. Istnieje bardzo stroma krzywa ocen w tej klasie i ja mam zamiar jej użyć ... Podniosłem rękę. - Tak, ty - zwrócił się do mnie. - O co chcesz zapytać? - To nie są tak naprawdę najlepsze komputery, prawda? Po prostu za pomocą tych trzech jako przykład chcesz, aby reszta... reszta z nas ciężej pracowała, mam rację? Na sali słychać było szmery. Wszyscy spoglądali w tę i z powrotem między mną a profesorem.

41

- Nie. Nie chcę - odpowiedział. - To są rzeczywiście najlepsze komputery w klasie, a widząc, że nie przyniosłeś swojego by poddać go ocenie, przeczuwam, że one są zdecydowanie lepsze od tego co ty kiedykolwiek zbudowałeś. Ale, ponieważ wydaje się, że ty... - Komputer Georg’a padnie w ciągu sześciu tygodni. - Skrzyżowałem moje ramiona. - On zbyt prze-cyrklował dysk RAM, umieszczając niepotrzebne zwoje. Jeden ze zbyt wielu zwoji padnie i komputer nigdy nie włączy się ponownie. Komputer Lindsay, jeśli chcesz to tak nazwać, wykonany został ze złych materiałów. Chyba, że wszyscy w tej klasie używają kiji i kamieni. Komputer z cewek wtórnych i używanego okablowania nigdy nie powinien być uważany za dobry komputer. Dzisiejsze technologie nie są jeszcze na etapie eko-komputerów. A komputer Williama, choć imponująco wygląda, jest...w rzeczywistości, on prawie skopiował najwcześniejszy model Dell’a i na nowo opracował kilka mechanizmów. Każdy licealista z połową mózgu, może to zrobić. W sali zapadła cisza. Profesor zdjął okulary i potarł czoło. - Proszę opuścić salę. - Potrząsnął głową i studenci w pośpiechu zaczęli wychodzić, jakby się bali, że miał on zaraz eksplodować. Wstałem i zszedłem po schodach, nie zwracając uwagi na intensywne spojrzenia, pochodzące od trzech klaunów komputerowych, którzy odkładali swoje zabawki. - Poczekaj. - Profesor wskazał na mnie. - Chcę przez chwilę z tobą porozmawiać. - Poczekał, aż wszyscy wyjdą z sali. - Jak masz na imię? - Bill Gates. - Twoje prawdziwe imię... - Jonathan Statham. - Mruknąłem.

42

-Panie Statham, nie jest Pan studentem tej klasy, prawda ? Pokręciłem głową. - Czy ty w ogóle chodzisz do tej szkoły? - Nie ... - Więc, co cię tu dzisiaj sprowadza? - Skinął na mnie bym usiadł w pierwszym rzędzie. - Wyglądasz jakbyś jeszcze był w liceum. Czy jesteś jeszcze w liceum? - Czekał na mnie, abym coś odpowiedział, ale tylko mrugnąłem. - No dobrze ... - Usiadł obok mnie. - Powiedz mi, jak ktoś przypadkowo zjawiający się na Harvardzie, wie więcej o komputerach niż moja wyróżniona grupa starszych studentów. Westchnąłem. Myślałem o przejściu do kłamstwa, mówiącego mu, że naprawdę jestem studentem i po prostu chciałem dostać się do klasy o wyższym poziomie, ale byłem zmęczony kłamaniem, byłem zmęczony uciekaniem. - Rodzice mieli w zwyczaju... - Akceptowali czasami elektronikę w zamian za methamfetaminę którą sprzedawali? - Oni um..., zostawiali czasami porozrzucaną elektronikę, a ja chciałem sprawdzić jak działają wszystkie części ... Kradłem... To znaczy wypożyczałem książki z biblioteki i czytałem o mechanice komputerowej ... - Nigdy nie poszedłeś na uczelnię techniczną? - Nie. - Hmmm. - Podrapał się po brodzie. - Czyli, twoim celem jest, aby dostać się16 do Harvardu? Przewróciłem oczami. - Gdybym chciał się tu dostać, to bym przyjął ofertę. - Zdawałem sobie sprawę, że prawdopodobnie będzie chciał wezwać policję z powodu mojego 16

Sneak into – wkraść się (w sensie dostać się na/do)

43

wtargnięcie, więc nałożyłem swoją najlepszą przepraszającą twarz.

-

Przepraszam za dzisiaj. Nie będę kolejny raz przerywać twoich zajęć dla przedszkolaków. Pójdę już... - Nie zamierzam wzywać na ciebie ochrony. - Zaśmiał się. I nagle spojrzał poważnie. - Skąd jesteś? Nic nie odpowiedziałem. - Okey... Czy twoi rodzice wiedzą, że tu jesteś. Jestem przekonany, że się o ciebie martwią. - Są w więzieniu. Spojrzał współczująco. - Więc, twoi opiekunowie prawni muszą cię szukać... - Mam osiemnaście lat. - Nie byłem już dalej pod opieką stanu. Nie należałem do nikogo i gdyby w tej sali nie było tak ciepło, wyszedł bym w chwili, w której zapytał o moje imię. - Jonathanie musiałeś mieć naprawdę dobre oceny w szkole, skoro cię tu przyjęli... Który byłeś w klasie? Dlaczego czuję jakbym mógł zaufać temu facetowi? - Pierwszy. Dałem przemówienie i wszystko. Sięgnąłem do plecaka i wyciągnąłem zmiętą przemowę, rzuciłem mu ją. Miałem nadzieję, że z jakiegoś powodu faktycznie ją przeczyta, w przeciwieństwie do moich rodziców zastępczych, którzy wydawałoby się zupełnie nie zauważyli faktu, że byłem celującym uczniem17. Gdy spoglądał na mowę, zdałem sobie sprawę, że nie otworzyłem brązowej papierowej torby od Coreya. Zajrzałem do worka i zobaczyłem oprawione zdjęcie jego, mnie i Jessici, flash-drive z nabazgranym w poprzek 17

the valedictorian – uczeń celujący, który wygłasza mowę na zakończenie szkoły

44

"przeczytaj", stos nieotwartych więziennych listów od moich rodziców, oraz wypisany na mnie czek na tysiąc dolarów. Była też pomarańczowa karteczka przyczepiona z tyłu czeku: "Gotówka znajduje się w niejasnym miejscu, takim jak sklep monopolowy lub miejsce poręczeń majątkowych, więc mogę przekierować ją w każde miejsce wypłaty ... Proszę bardzo, Corey :) PS. Proszę daj mi znać, jeśli znajdziesz Fontannę Młodości podczas swojej podróży ... Jestem przekonany, że ona jest w Nowym Jorku ... "

- Jonathan, co jeśli ci powiem, że szukałem studenta z twoim potencjałem, aby mi pomógł przy nowym komputerze, nad którym pracuję? - Profesor przykuł moją uwagę. - Komputer, który zmieni, wszystko. - Powiedziałbym, że ci nie wierzę. Później powiedziałbym, że mam nadzieję, iż to nie jest jeden z komputerów, które widziałem dzisiaj. - W porządku. - Zaśmiał się. - A co, gdybym powiedział, że chciałbym ci pomóc? Ha! - Nie, dziękuję. Miałem wystarczająco dużo pomocy i wystarczy mi jej na całe życie. - Wziąłem przemówienie z jego rąk, wstałem i skierowałem się do drzwi. Zanim zdążyłem przekręcić klamkę, stanął przede mną. - Mam jednoroczne stypendium dla asystenta, które mogę przyznać jakiemu chcę studentowi. To miało być tylko dla studentów na poziomie absolwenta, ale jeśli twoje przygotowanie potwierdzi się... Stypendium będzie obejmować jeden rok nauki, w niewielkiej części pokryje również opłatę za pokój i

45

wyżywienie. Nadal będziesz musiał znaleźć pracę lub dwie, aby móc pokryć resztę wydatków i szczerze mówiąc sądzę, że będziesz doskonałym studentem i jeszcze lepszym programistą pewnego dnia. I, jeśli będziesz pracował wystarczająco ciężko w ciągu pierwszego roku, mógłbym przekonać komitet naukowy do rozważenia innych stypendiów. Co? - Dzisiaj wieczorem sprawdzę twoje podstawy. - Poprawił okulary. - Jeśli jesteś faktycznie tym kim mówisz, że jesteś i zgodzisz się ze mną współpracować przy tym projekcie, masz zagwarantowane bezpłatne zajęcia na Uniwersytecie Harvard i dostaniesz życiową okazję do pracy nad projektem rządowym. Jaki jest twój numer telefonu, żebym mógł... - Myślisz, że mam telefon komórkowy? - Przepraszam … - Spojrzał na mnie, chyba zauważył, że wciąż byłem przemoczony i niosłem ze sobą obskurny i dziurawy plecak. - Ja po prostu założyłem, że... Gdzie planujesz dzisiaj spać? Nie odpowiedziałem mu. Po prostu rozejrzałem się po klasie. Pomyślałem, że skoro mój następny autobus odjeżdża dopiero jutro, że będę mógł ukryć się w budynku i spać pod schodami, po tym jak dozorca skończy obchód. - Jonathanie, nazywam się pan Lowell. - Podszedł do biurka i chwycił teczkę. - Jeśli nie masz żadnych wcześniej zaplanowanych zobowiązań, pani Lowell robi dzisiaj makaron, mamy pokój gościnny, z którego możesz skorzystać przez kilka dni, zanim nie uporządkujemy pozostałych spraw. Odwróciłem wzrok od pana Lowell’a i pokręciłem głową. Byłem rozczarowany sobą. Złamałem wszystkie reguły życia w biegu, w ciągu kilku minut. Miałem z nikim nie rozmawiać. Miałem nie ufać nikomu. Miałem zachować wszystko dla siebie, dopóki nie znajdę się w Nowym Jorku, dopóki nie

46

wtargnę do siedziby IBM i zmuszę ich do wysłuchania moich pomysłów. Jednak, była jakaś szczerość w oczach tego człowieka oraz rządowy projekt z dostępem do najlepszych technologii na świecie co sprawiało, że oferta była zbyt kusząca, aby z niej zrezygnować. Przez cały rok, wykorzystywałem każdą wolną chwilę by pracować przy projekcie pana Lowella. Biegałem między zajęciami i trzema pracami, by mieć na pokrycie wysokich kosztów akademika i żywności. W międzyczasie udało mi się pomóc mu zdobyć warty siedemset tysięcy dolarów grand, aby zbudować więcej jego imponujących L-tech laptopów. Zaraz po tym jak oficjalnie otrzymał pieniądze, wręczył mi kopertę, która zawierała czek na dwadzieścia tysięcy dolarów, mówiąc, że to pomoże mi zapłacić pozostałą część czesnego za drugi rok nauki. Miałem biec do banku i spieniężyć go natychmiast, ale wyrwał mi go z powrotem. - Wiesz co, Jonathan? Jesteś lepszy niż to. - Potrząsnął głową. - Powiem ci coś. Zamiast tego czeku, mam zamiar dać ci coś znacznie lepszego. - Większy czek? - Zabawne. - Prychnął. - Zamierzam być pierwszym inwestorem w twojej firmie. Wraz z żoną nawet zorganizujemy w ten weekend kolację, abyś zdobył innych inwestorów. Nie sądzę, że musisz tracić więcej czasu na zajęcia z ludźmi, którzy nie są tak mądrzy jak ty. Musisz się usunąć i zacząć pracować nad własną firmą. Przez pierwszy rok pomogę ci w każdy sposób w jaki tylko będę mógł. - O czym ty mówisz? Nie mam żadnej firmy, panie Lowell ... I chcę mój czek z powrotem! - Statham Inc.? Statham Enterpriser? Statham Industries! Ładnie brzmi, nie sądzisz? - Wsunął czek do teczki i podniósł ją. - Zaufaj mi, w ciągu pięciu lat,

47

pomnożysz ten czek przez sto. Od teraz będzie to po prostu moja opłata za doradztwo. Poklepał mnie po ramieniu i wyszedł z pokoju.

48

Rozdział 3 Claire Dzisiaj był jeden z tych dni, kiedy naprawdę czułam się, jakbym zmarnowała najlepsze lata swojego życia. Spędziłam cały ranek na oglądaniu kanału Lifetime, przeglądaniu starych albumów fotograficznych i słuchaniu jednej z przyjaciółek z San Francisco. Z Helen rozmawiałyśmy o tym, jak to się stało, że została nominowany do nagrody "Prawnika Roku." Opowiadała w kółko o tym w jaki sposób odbywać ma się uroczystość w Las Vegas, w jaki sposób zarezerwowali sławną osobę do poprowadzenia gali, i jak to ona po prostu nie może się doczekać odpoczynku przy basenie na dachu budynku. Wszyscy kandydaci mieli prawo do najlepszego traktowania, które obejmowało posiadanie własnego apartamentu na czas uroczystości. Mimo, że byłam bardzo szczęśliwa z jej powodu, byłam również nieco zazdrosna. Helen też miała trzydzieści dziewięć lat, ale w przeciwieństwie do mnie, wydawało się, że ona to wszystko trzyma razem. Miała własną kancelarię, co miesiąc odwiedzała nowe i ekscytujące miejsca, a historie jakie opowiadała o swoim życiu seksualnym, sprawiały że żałowałam, iż nie miałam więcej doświadczenia, przed tym jak związałam się z Ryanem. W istocie, zawsze gdy Helen, Sandra i ja miałyśmy babską noc Helen szokowała nas lubieżnymi opowieściami o swoim najnowszym kochanku. Na początku myślałam, że po prostu robi to, aby się chwalić, ale po jakimś czasie zdałam sobie sprawę, że ona robi mi przysługę. Pomogła mi dostrzec, jak żałosne było moje nieistniejące życie seksualne, starając się pomóc mi także wrócić do życia w zgodzie z czymś co nazywane jest "wewnętrzną boginią".

49

Ale, ponieważ odmawiałam chodzenia na randki, całe zadanie spoczywało na "wibrujących" przyjaciołach. Byli skuteczni, łatwi i nie trzeba się martwić o to, że mnie zdradzą. Po zakończeniu rozmowy z Helen, postanowiłam popracować. Zaczęłam patrząc na najnowsze propozycje sloganów i pomysłów reklamowych inicjowanych przez moich podopiecznych. Przebrnęłam przez trzy z nich i zamknęłam folder, robiąc sobie natychmiastową przerwę w samochodzie. Potrzebuje jakiegoś dobrego wina bym mogła się dzisiaj przez to przedrzeć... Ruszyłam do sklepu spożywczego i udałam się do sekcji z gazetami. Pomyślałam,

że

mogę

kupić

kolejny

zestaw

czasopism,

by

pokazać

współpracownikom różnicę między dobrymi a złymi reklamami. Wybrałam InStyle, Vogue, Us Weekly... i zamarłam kiedy zauważyłam magazyn z napisem na całej okładce "Edycja Rozwodowa Sięgnęłam po niego i przerzucałam strony, potrząsałam głową na głupie rady udzielane przez tak zwane "doświadczone rozwódki": "Wybacz mu i pozwól temu odejść! To najłatwiejsza część! ", "Staraj się zaplanować czas dla siebie, aby popłakać w samotności!", "Podróżuj sama i zacznij zwiedzać świat, tak szybko, jak tylko atrament na dokumentach wyschnie!" Każda kobieta, która została zdradzona i mówi, że jej poczucie własnej wartości nie zostało zmiażdżone, jest cholernym kłamcą ... Przestałam czytać artykuł : "Jak Po Zdradzie Zatrzymać Szacunek Do Siebie Nietkniętym" i wolnym krokiem skierowałam się do alejki z przyprawami. Pieprz ... Liście laurowe ... Pietruszka ... Papryka ... Papryka? Ryana ulubiona ...

50

Podniosłam paprykę i zamarłam. Musiałam się otrząsnąć z myśli o nim tak szybko jak tylko weszły do mojego umysłu. Miałam powiedzieć: "Upadek mojego małżeństwa nie był moją winą", wziąć głęboki oddech i przejść do robienia czegoś innego. To dzisiaj nie zadziałało. Czułam jak miękka gula rośnie mi w gardle, zdusiłam szloch. Zamknęłam oczy i starałam się myśleć o szczęśliwych chwilach, ale przychodziły tylko te najgorsze...... Drżałam, trzęsąc się tak gwałtownie, że nie jestem pewna, jakim cudem stałam prosto. Byłam w kuchni, patrząc na Ryana, obserwując go jak zbiera obciążające go zdjęcia porozrzucane po podłodze. - Claire ... - Podniósł ostatnie i westchnął. - Czy możemy o tym porozmawiać? - O czym?- syknęłam. - O tym ... o moim romansie. - O tak! O moim mężu pieprzącym moją najlepszą przyjaciółkę! Przez ponad rok! Porozmawiajmy o tym, czyż nie? - Nie musisz być tak głośno, Claire. Staram się... - Mogę być tak głośno, jak chcę! Masz romans z Amandą! Była moją druhną na miłość boską! Ja nawet nie wiem od czego zacząć, Ryan! Jak mogłeś? - Nasze córki są na górze. My... - Nasze córki? Nasze córki! Nie staraj się zachowywać nagle jakbyś nie miał w nosie tej rodziny! Nie myślałeś o którejkolwiek z nas jak wkładałeś swojego fiuta w nią... - Dość! - Zaczął płakać i podszedł do mnie. - Przepraszam. Tak mi przykro ... Ja zawiodłem i...

51

- Zwiodłeś? – Czułam ucisk w sercu. - Tak ... zawiodłem i ja... - Ryan ... - Kładę dłoń na piersi starając się zapobiec temu, aby moje serce wyskoczyło. - Zawieść mogłeś zapominając odebrać na czas dziewczynki

ze

szkoły. Zawieść mogłeś pozostawiając kurczaka w piekarniku zbyt długo. Zawieść mogłeś zapominając o naszej rocznicy, która jest za dwa tygodnie, tak przy okazji. Zdradzając mnie? Sypiając z moją najlepszą przyjaciółką? To jest popieprzone. To jest niewybaczalne. Jak długo to tak naprawdę trwa? Westchnął i powoli wycofał się. - Halo? Ryan! Jak długo to trwa? - Claire, posłuchaj mnie ... - Powiedz mi! Powiedz mi teraz! - Spojrzałam z dala od jego oczu, bo w głębi serca naprawdę nie chciałam wiedzieć. - Zawsze żywiłem uczucia do Amandy...18 Moje serce poddało się i rozpadło na kawałki. Kolana ugięły, a ciało bezwładnie upadło na podłogę. Kontynuował: - Żywiłem do nie jakieś uczucia, ale nigdy się im nie poddawałem, ponieważ ... - Usiadł na podłodze. - Ponieważ byłem zakochany w tobie. Nigdy nie planowałem się poddać tym uczuciom, ale w styczniu oboje piliśmy i jedno doprowadziło do innego i... - I wy uprawialiście seks? - Tak ... I ja... - Gdzie? - Gdzie, co? 18

Kasia masz coś ciężkiego? Z chęcią bym mu przywaliła - Aga

52

Wziąłem głęboki oddech. - Gdzie uprawialiście seks w tym czasie? Gdzie to się stało? Unikał moich oczu. - Tutaj ... Byłaś poza miastem, na tej konferencji Parker Brothers ... I wiem, że powinienem już przestać tamtego dnia. Powinienem ci powiedzieć, ale nie mogłem. Szczerze mówiąc, nie wiedziałem, jak ci to przedstawić, bo to między nami było czymś więcej niż tylko seksem. To było... - Czy jesteś ojcem jej dziecka? - Chciałam to usłyszeć od niego. Nie odpowiedział. - Czy jesteś ojcem jej dziecka ?! - krzyknęłam. - Tak. - Jego głos się załamał. - Ja ... Ja tak bardzo przepraszam, muszę znaleźć sposób, abyś przeszła przez to ... Zrobię wszystko, aby ponownie zdobyć twoje zaufanie. Będę musiał płacić jej alimenty, ale dam jej odejść. Pójdę do poradni i my możemy... - Czy jesteś w niej zakochany? - Claire, przestań... - Odpowiedz mi! Czy jesteś w niej zakochany? - Tak. - Czy wciąż mnie kochasz? - Oczywiście, że wciąż cię kocham Claire. Ja... - Czy jesteś we mnie zakochany? Jego milczenie było najgłośniejszą odpowiedzią jaką dostałam od niego przez całą noc. Jego brak słów otworzył mnie i zmusił do rozbicia się tuż przed nim.

53

Zaczął mówić coś ponad moim płaczem, mówić pewnego rodzaju słowa, ale słyszałam tylko szum krwi w uszach i dosłowne dźwięk mojego rozbijającego się serca. Zwinięta w pozycji embrionalnej wypłakiwałam oczy. Wciąż mówiłam: "Odejdź ode mnie, to koniec", ale on zaciskał zimne ramiona wokół mnie i nie chciał mnie puścić. Chciałam wierzyć, że możemy przejść przez to razem, że on może zakochać się we mnie ponownie i możemy umieścić tę sprawę za nami. Ale gdy jego wilgotne palce pieściły moje ramiona, zdałam sobie sprawę, że już mu nie ufam. A ja nie chcę ranić siebie jeszcze bardziej, ucząc się jak zaufać mu ponownie. Rano, z ostatnimi strzępami mojej godności, jaka mi pozostała, spokojnie powiedziałam mu, że chcę rozwodu. Upadek mojego małżeństwa nie był moją winą. - Westchnęłam i otworzyłam oczy. Czułam jak wibruje mój telefon, podniosłam go do ucha. - Halo? - Mamo, potrzebuję Pop-Tarts.19 - Caroline, masz samochód i pracę w niepełnym wymiarze godzin. Idź do sklepu i kup je sama. - Wydałam ostatni czek na iPoda! Poza tym, Ashley powiedziała, że jesteś w sklepie spożywczym, a ja nie mogę wykonywać mojej pracy bez Pop-tarts. Czy możesz kupić je dla mnie i podrzucić je do biblioteki? Proszę? Czasami, przysięgałam, że moje córki nie były ze mną spokrewnione. Nie mogły być. Mają szesnaście lat, dostęp do wszystkich mądrych książek na świecie, ale IQ ich zdrowego rozsądku prawdopodobnie jest ujemne. 19

Marka amerykańskich słodyczy http://cosslodkiego.com.pl/firm-pol-1359822748-PopTarts.html

54

- Ile masz lat? - Szesnaście. - Westchnęła. - O mój Boże! O mój Boże! Pozwól, że do Ciebie oddzwonię mamo! Ciężarówka z lodami jedzie ulicą! Muszę dostać Elmo-sicle! Kiedy miałam włożyć telefon z powrotem do torebki, zadzwoniła druga córka. - Tak, Ashley? - Jak długo mam trzymać chleb w piecu? - Miałaś się w ogóle nie dobierać do tego chleba, Ashley. Powiedziałam, że jest na kolację. Miał być do spaghetti i do... - Byłam głodna! Co miałam zjeść? - Resztki sałatki z kurczakiem, sushi- Mamo jestem weganką od ostatniej nocy. - Dała mi jeden z jej "ty-poprostu-mnie-nie-rozumiesz" jęków. - Pamiętasz? Nie mogę jeść mięsa. Czy możesz kupić kilka produktów sojowych skoro jesteś w sklepie? I jest mi totalnie przykro, ale całkowicie spaliłam chleb...Czy piekarnik czasem nie powinien piszczeć i ostrzec mnie? I dlaczego każda plastikowa forma umieszczona w piecu spala się? O co chodzi? O mój Boże... - Zobaczymy się jak wrócę do domu, Ashley. - Rozłączyłam się. Moje córki nie były ze mną spokrewnione. Gdybym miała szesnaście lat, pracę i wspólny samochód, nie wydzwaniałabym do mamy z niczym. Następnie przewijając w dół listę kontaktów w telefonie, zadzwoniłam do mojej własnej. - Mamo, wciąż przychodzisz na kolację dziś wieczorem? - Pewnie. O której powinnam tam być? - Siódma. I musisz przynieść jakiś chleb. Miałam jeden przygotowany, ale Ashley umieściła kolejną plastikową formę w piekarniku.

55

- Musisz wymeldować te dziewczynki, Claire. Mówiłam ci, że one urodziły się z połową mózgu.20 - Mi to mówisz. Do zobaczenia wieczorem, mamo. Ja będę... - Czekaj! Robert Millington powiedział mi, że jeszcze do niego nie oddzwoniłaś. On naprawdę chce z tobą gdzieś wyjść. Myślę, że byłby dobry dla Ciebie! Starałam się nie jęczeć. Robert był synem najlepszej przyjaciółki mamy. Był dwa lata starszy ode mnie, ale nie był atrakcyjny i był bardzo nudny, nudniejszy niż oglądanie schnącej farby. Jego wyobrażenie świetnej rozmowy polega na omówieniu różnic między amerykańską i brytyjską polityką. - Nie, dziękuję, mamo. Nie jestem zainteresowana. - Dlaczego nie? To dobry facet! Ma własną firmę prawniczą, jest w dobrej formie... - Ale on jest nudny. Pasuję. Do zobaczenia wieczorem, mamo. - Odłożyłam słuchawkę. Udałam się do alejki z napojami i chwyciłam karton mleka w proszku. Ruszyłam do działu mięsnego i chwyciłam kilka deko wołowiny - sojowej wołowiny. Przechodząc, spojrzałam na szkło odbijające, zawieszone nad wystawą z kurczakiem. Nadal czasami miałam problemy z rozpoznaniem siebie. Wciąż jeszcze nie mogłam przyzwyczaić się do nowej i ulepszonej mnie - kobiety, która rzeczywiście czerpie radość z nakładania makijażu i spędza więcej niż dwadzieścia minut na układaniu włosów. Nadal to masz... Nadal to masz...TY nadal... Pchnęłam kosz z zakupami prosto na wystawę płatków zbożowych. 20

Oplułam monitor – niezła babcia ;) - Aga

56

Świetne ... Pochylając się, zaczęłam układać je najlepiej jak tylko potrafiłam. Chciałam wszystko naprawić zanim przyjdzie zadzierający nosa kierownik i powie coś niechlubnego "błędy takie jak ten powodują, że ceny idą w górę". - Potrzebujesz pomocy? - powiedział głęboki głos za mną. - Oczywiście. - Nie spojrzałam. Ciągle układałam czerwone pudełka pomiędzy żółtymi, upewniając się, że każde pudełko zostało idealnie dopasowane do tandetnej formacji w kształcie pół - diamentu. Jak tylko ułożyłam ostatnie pudełko na szczycie wystawy, odwróciłam się by spojrzeć na mężczyznę, który mi pomagał. O! MÓJ! BOŻE! ... Miał jedną z tych twarzy, która mogłaby wystąpić w reklamie Ralpha Laurena. Wyraziste niebieskie oczy, które błyszczały z każdym najmniejszym odbiciem światła, doskonale wyrzeźbioną linię szczęki z lekkim sexy zarostem i pełne, dobrze zaznaczone usta, które wyglądały dostatecznie zapraszająco by całować je przez cały dzień. Ubrany był w granatowe dżinsy i czarną podkoszulkę z białym napisem "San Fran". I z jakiegoś dziwnego powodu, uśmiechał się do mnie. Pewnie jest studentem szkoły prawniczej, znajdującej się przy tej ulicy .... Gdybym tylko mogła cofnąć czas ... No cóż ... - Hmm ... Dziękuję za pomoc. - Odwróciłam się i podeszłam do koszyka. - Zaczekaj chwilę - powiedział, podszedł do mnie. - Nie dosłyszałem twojego imienia. Jak słodko... - Claire.

57

- Miło cię poznać, Claire. Jestem Jonathan. - Wyciągnął rękę, aby uścisnąć mi dłoń. - Wiem, że to może wydawać się śmiałe, ale nie mogę opuścić sklepu nie wiedząc, czy mogę zabrać cię gdzieś dziś wieczorem. Co? Czy on właśnie poprosił mnie bym z nim wyszła? Wieczorem? - Umm... - Możesz wybrać miejsce. - Uśmiechnął się perfekcyjnie białym uśmiechem i przejechał ręką po kruczoczarnych włosach. - I możemy się spotkać na miejscu, jeśli nie chcesz bym po ciebie przyjechał. Przestań się gapić na jego uśmiech i odwróć wzrok gdzieś niżej... Nie tak nisko! - Chciałabym ale... - Dosłownie nie mogłam przestać na niego patrzeć. On był najseksowniejszym mężczyzną jakiego kiedykolwiek widziałam. Jego twarz musiała być osobiście wyrzeźbiona przez Boga, zaczęłam mieć to dziwne uczucie przepływającego ciepła w moich żyłach - Nie mogę. - To dlatego, że spotykasz się z kimś innym? - Jego oczy zwróciły się do mojej nagiej lewej ręki. - Czy jesteś mężatką? On musi sobie ze mnie żartować ... - Nie. Nie jestem w związku małżeńskim i nie spotykam się z nikim. Jestem ... - Więc o ósmej dziś wieczorem będzie dobrze? Gdzie dokładnie chcesz się spotkać? - Spojrzał mi prosto w oczy i prawie upadłam na podłogę. Spojrzenie jakim mnie obdarzył powinno być zarezerwowane dla uwodzicielskich scen w romansach filmowych, a jego rozmarzony uśmiech był zabójczy ... - Spójrz, jestem całkowicie zaszczycona, ale wyglądasz trochę młodo. Zmarszczył brwi.

58

- To bardzo miło z twojej strony, ale to nie jest odpowiedź na moje pytanie. Gdzie chcesz się... - Ile masz lat, Jonathan? - Dwadzieścia osiem. - Jego piękne oczy rozświetliły się. Dwadzieścia osiem?! Dlaczego wciąż tu stoję zabawiając go? Jest jedenaście lat młodszy ode mnie! Nie, dziękuję... - Więc, jesteś za młody dla mnie. Mam młodszą kuzynkę, która jest bardziej w twoim wieku. Ona obecnie studiuje prawo, ale jeśli chcesz, mogę zadzwonić i zapytać ją czy ... - Nie chcesz wyjść ze mną? - Nie. Jestem za stara dla ciebie i nie jestem kuguarzycą. Mam dwie córki, a ja czułabym się w pewien sposób dziwnie, jakby spotykały się z kimś z kim dzieliła by je taka różnica wieku jak nasza. - Nasza różnica wieku? - Tak. Mam trzydzieści dziewięć lat, co oznacza, że kiedy ty miałeś osiem lat i uczyłeś się, jak wzniecać ogień z kolegami harcerzami, ja miałam dziewiętnaście lat i byłam na studiach. Oznacza to, że gdy ty miałeś dziewiętnaście lat, próbując dowiedzieć się jaki kierunek studiów wybrać, ja miałam trzydzieści i próbowałam budować karierę w marketingu. I tak na wypadek, gdybyś nie zdawał sobie sprawy, jak wiele lat nas dzieli, to jest ich jedenaście. Nie widzisz problemu w tym? - Nie bardzo. - Uśmiechnął się. - Ale nie mogę zmusić kogoś, żeby umówił się ze mną, prawda? Czy mogę przynajmniej dać ci mój numer na wypadek gdybyś zmieniła zdanie? - Jasne. - Wyjęłam telefon i obiecałam sobie usunąć jego numer później.

59

- To 555-9845 i naprawdę mam nadzieję, że zmienisz zdanie, Claire. - Dał mi jeszcze jeden z tych uwodzicielskich spojrzeń i odszedł.

*** - Na co czekasz? Zadzwoń do niego, Claire! Dzisiaj wieczorem! - Shhhh! Nie chcę, aby wszyscy słyszeli o moim życiu osobistym, Sands! - Cokolwiek – szepnęła. - Dlaczego nie możesz się z nim umówić? - On ma dwadzieścia osiem lat! - Co oznacza, że ma właściwie trzydzieści! Jaki w tym problem? On nie poprosił byś za niego wyszła. On po prostu poprosił byś z nim wyszła i powiedział byś sama wybrała miejsce. - Czy to nie robi ze mnie kuguarzycy? Jedenaście lat młodszy ode mnie? Czekaj, dwanaście lat młodszy kiedy piątek nastąpi... Co moja mama sobie pomyśli? Co z jago mamą? - Claire to jest prosta randka. Przynajmniej może między wami zaiskrzy, wyjdziecie jeszcze kilka razy, a następnie może wreszcie dostaniesz trochę seksu! Jak długo go nie miałaś? Wszyscy współpracownicy spojrzeli na mnie. - Wracajcie do pracy! - Poczekałam, aż wszyscy odwrócą się i spiorunowałam wzrokiem Sandrę. - Pracuję tutaj dopiero kilka lat. Czy możemy spróbować nie dawać powodów do plotek na mój temat. - Przepraszam.- Podążyła za mną do mojego narożnego biura. - I tak nienawidzisz tego tutaj ... Wszystko, co próbuję Ci powiedzieć, to to że nie byłaś na randce od jakiegoś czasu i... - Poszłam w zeszłym miesiącu, pamiętasz? Tucker Williams. Był chirurgiem dziecięcym i...

60

- Proszę! Przez cały wieczór nie zapytał cię o najmniejszą rzecz i przeklął na ciebie, gdy nie zaprosiłaś go do środka. Teraz, kiedy o tym myślę, to była to jedyna randka na jakiej byłaś odkąd przeniosłaś się tutaj! W ciągu czterech lat! Naprawdę musisz na nowo zacząć randkować. Westchnęłam. - Będę, będę. - Tylko niech oni będą w moim wieku lub trochę starsi. - W porządku, ale nie masz dobrego powodu, aby nie brać oferty tego Jonathan pod uwagę. Kogo to obchodzi, czy on jest młodszy? Powiedziałaś, że był atrakcyjny, prawda? On był więcej niż tylko "atrakcyjny." - Tak. - Oparłam się o biurko. - On jest... - Więc idź do niego! Nadal możesz w międzyczasie szukać bardziej dojrzałego faceta, ale czy nie możesz mieć trochę zabawy dopóki nie znajdziesz właściwego. - Ok, ok. Zadzwonię do niego dziś wieczorem. - Panno Gracen? - moja asystentka zabrzęczała. - Tak, Rita? - Pan Barnes chce mieć wszystkich dyrektorów w sali konferencyjnej na cotygodniowym posiedzeniu ogólnym. - Będę tam. - Nacisnęłam przycisk na interkomie kończący rozmowę i przytuliłam Sandrę. - Myślę, że powinnam wrócić do pracy, co? - Wzruszyła ramionami. - Nie zapomnij do mnie zadzwonić po tym jak z nim porozmawiasz. Podeszła do wschodniej windy, ja poszłam w kierunku północnych. Kolejna sesja ogólna z panem Barnsem i resztą dyrektorów była ostatnią rzeczą na jaką miałam dzisiaj ochotę. Nikt nigdy nie miał nic ciekawego do

61

powiedzenia na tych spotkaniach. Zwykle po prostu wiązało się to z burzą mózgu pana Barnsa, dopóki Bob z działu badań demograficznych nie zasnął i uderzył głową w stół, dając sygnał każdemu, że kolejne nudne spotkanie dobiegło końca. - Dzień dobry, wszystkim! - Pan Barnes wydawał się dziś bardzo radosny. - Jak zwykle mamy kilka bardzo ważnych przedsięwzięć i planów promocyjnych, jakie musimy omówić. Ale zanim przejdziemy do tego, chciałbym wam przedstawić kogoś, kto nigdy wcześniej nas nie odwiedził... aż z pięćdziesiątego piętra, założyciel i CEO Jonathan Statham! Wszyscy wstali i zaczęli klaskać, kiedy wszedł do pokoju. Lekko klasnęłam i rozpoczęłam

moją

standardową

rutynę

"dostrajania

wszystkiego",

aż

zauważyłam, że wszystkie kobiety zaczęły się ślinić, tak ślinić się, na kogokolwiek kto wszedł przez te drzwi. Odwróciłam głowę w lewo i zobaczyłam, że "Jonathan", ten którego spotkałam w sklepie spożywczym w zeszłym tygodniu to był Jonathan Statham. Moja szczęka opadła w momencie gdy znowu na niego spojrzałam. Był jeszcze bardziej seksowny w tym granatowym garniturze. Zgolił zarost, a ciemne włosy były zaczesane do tyłu, każdy jeden włos wydawał się być na miejscu. Jego oczy błyszczały uwodzicielskim odcieniem niebieskiego, a ja nie mogłam oderwać oczu od jego ust ... i ten uśmiech ... Skinął głową w kierunku każdej z nas, unosząc brew, gdy znalazł moje oczy. Jego usta wygięły się w ironicznym uśmiechu i zaczął mówić. - To zaszczyt być na dzisiejszym spotkaniu. Z ponad czterech tysięcy pracowników, trudno znać wszystkich, ale w tym roku chcę być bardziej otwarty, bardziej dostępny. - Jego oczy napotkały moje ponownie. - Przykro mi, że nie mówię każdego dnia, jak bardzo was cenię, ale naprawdę tak jest. - Kontynuował.

62

- Jak wiecie, jesteśmy w fazie restrukturyzacji. Mamy zamiar wstrząsnąć kilkoma sprawami na przestrzeni najbliższych tygodni, poprzez zatrudnianie nowych talentów. Nie martwcie się jednak, nikt nie straci pracy. Jesteśmy blisko podpisania kontraktów z czterema ważnymi klientami i chcemy upewnić się, że nasz zespół marketingu jest tak silny, jak tylko może być. Wystarczy zwolnić wszystkich i zacząć od nowa jeśli chodzi o ścisłość... - Oddaję głos z powrotem panu, panie Barnes. - Jonathan obszedł stół i usiadł naprzeciwko mnie. Dyrektor artystyczny, która siedziała obok niego zarumieniła się. Wszyscy dla odmiany byli w swojej najlepszej formie. Ludzie brali udział w burzy mózgów i wnosili swój wkład w pomysły, zamiast przesuwać palcem po telefonach czy patrząc przez okna.21 Pomagałam kiedy tylko poproszono mnie o to i nie mogłam nie zauważyć, że Jonathan obserwował każdy mój ruch. Od czasu do czasu, przekierowywał swoje zainteresowanie na ekran projektora lub na kogoś kto mówił, ale jego przenikliwe niebieskie oczy zawsze znajdowały powrotną drogę do mnie. Dlaczego on na mnie patrzy? I dlaczego on robi to tak cholernie oczywistym? Odpowiedziałam na kolejne pytanie o naszą najnowszą kampanię reklamową i złapałam Jonathana mrugającego na mnie, gdy nalewał sobie wody do szklani. Próbowałam patrzeć z dala od niego, ale było to cholernie ciężkie. Był tak cholernie seksowny. Byłam zadowolona, że kilka lat temu wypracowałam sobie pokerową twarz. Byłam mistrzem niewzruszonego wyglądu. 21

O widzisz Kasia, powinnaś brać przykład, a nie pisać na telefonie w czasie narady / sorka za prywatę ;) Aga Aga jak pisałam wtedy wiadomość do Ciebie myślałam o tym samym 

63



 Może Sandra miała racje. Może mogłam umówić się z nim, a przynajmniej dostać trochę dobrego seksu. Nie uprawiałam seksu od długiego czasu. Bardzo długiego ... Czekaj, czy cztery lata to naprawdę tak dużo czasu? - Panna Gracen? - pan Barnes przerwał mój festiwal myśli. - Tak? - Czy nadal jesteś chętna do pracy jako koordynator zespołu, zamiast jechać na firmowe spotkanie IPO tego lata? Jesteś pewna, że chcesz oddać zaproszenie w prezencie stażyście? Jonathan przechylił głowę na bok i skierował oczy na mnie. - Tak, panie Barnes. - Obróciłam krzesło wokół. - Nie chcę jechać. Myślę, że powinniśmy dać je w prezencie stażyście, który będzie pracował najciężej w ciągu najbliższych kilku miesięcy. - Doskonały pomysł! - Zaczął mówić o innych sprawach, a ja świadomie wysilałam się, aby utrzymać oczy przyklejone do prezentacji. Spoglądałam na zegarek co pięć sekund, mając nadzieję, że spotkanie dobiega końca, bym mogła wyskoczyć i wyjść. Myślałam, że musi być coś nie tak ze mną. Nie mogłam uwierzyć, że właśnie fantazjowałam o człowieku, który był jedenaście lat młodszy ode mnie. - Panno Gracen, przyniosła pani ze sobą folder z danymi? - Pan Barnes przeszkodził moim myślom ponownie. - Czy zawierają one najnowsze badania prototypu? Proszę, czy mógłby ktoś zakończyć to pieprzone spotkanie?! - Tak. - Uniosłam niebieski folder. - Świetnie! Proszę czy możesz podać go panu Stathamowi? A co z tobą, pani Turner? Czy udało Ci się dowiedzieć, czy...

64

Ignorowałam go. Chciałam skoczyć przez stół i uderzyć go za przeciąganie tego spotkania dłużej niż to konieczne, udając, że my tak faktycznie robimy coś produktywnego, tylko dlatego że byliśmy przed CEO. Odwróciłam się na krześle i zobaczyłam Jonathana uśmiechającego się promiennie z ręką wyciągniętą do mnie. Nie kłopotałam się umieszczeniem folderu w jego ręce, nie chciałam żadnego kontaktu cielesnego między nami, a zwłaszcza nie przy tym zrzucającym majtki uśmiechu. Przesunęłam folder po stole i odwróciłam się. Spotkanie zakończyło się po godzinie, bez głowy Boba jako młotek sędziego i każdy ruszył do drzwi. Wyskoczyłam z krzesła i wcisnęłam się między pana Barnesa a dyrektora regionalnego. Byłam o krok od wyjścia z pokoju, kiedy Jonathan złapał mnie za rękę, powodując nagły wstrząs elektryczny przechodzący przeze mnie. Też musiał to poczuł bo od razu puścił moją rękę. - Mogę proszę zamienić słowo z tobą, panno Gracen? - zapytał. - Oczywiście, panie Statham ... - Przeszłam na drugi koniec pokoju. Czekał, aż ostatni dyrektor opuści pokój i zanim podszedł do mnie zamknął drzwi. - Jak długo pani tutaj pracuje, panno Gracen? - Położył subtelny nacisk na słowo "panno" i uśmiechnął się. - Około czterech lat. - Hmmm. Nie mogę uwierzyć, że właśnie teraz odnalazłem cię. - Podrapał się po brodzie. - Lubisz to? Musi być lepsze słowo niż "seksy", aby opisać Cię ... - Czy lubię co? - Twoją pracę, tę firmę.

65

- Chcesz, żebym była całkowicie szczera? - Byłoby miło z twojej strony. - Absolutnie nienawidzę tego tutaj, ale biura urządzone są bardzo ładnie. Projektant wnętrz wykonał dobrą robotę. - Dobrze wiedzieć. - Zaśmiał się. - Rozumiem, że skoro nie zadzwoniłaś, nie jesteś zainteresowana wyjściem ze mną? Skinęłam słabo. - Zgadza się. - Czy mogę zapytać, dlaczego panno Gracen? On musi przestać wymawiać tak moje nazwisko ... - Istnieje kilka powodów, dlaczego. - Podaj ten najlepszy. - Stanął przede mną i spojrzał głęboko w oczy. - Ale twój wiek i fakt, że masz dzieci dla mnie nie są wystarczająco dobrymi powodami. Pokerowa twarz... pokerowa twarz ... - A więc, jak mniemam, już pewnie wiesz o tym, że to niezgodne z polityką firmy. - Mogę zmienić to do końca tygodnia. - Jest to także całkowicie niemoralne i bardzo nieodpowiednie. - To jest ... dyskusyjne. - Wyciągnął rękę i przesunął kosmyk włosów z dala od mojej twarzy. - Czy to wszystko? Nic nie powiedziałam. Nie mogłam nic powiedzieć. Byłam zbyt zajęta, gubieniem się w jego niesamowitych oczach. Zdałam sobie sprawę, że nie były one całkowicie niebieskie. Jego źrenice, przedstawiając w skrócie, były jak postrzępiona grafitowa chmura i lśniły w nich cętki szmaragdowej zieleni.

66

- Panno Gracen? Czy są jakieś inne wymówki? - Przesunął się jeszcze bliżej do mnie, lekko pocierając nosem o mój nos. Dlaczego on mnie tak podnieca. Nie powinnam tak się czuć... On jest dużo za młody dla mnie, dużo za młody... - Nie pociągasz mnie. Uniósł brwi. - Naprawdę? - Tak. Naprawdę. - Hmmm. Cóż, myślę, że jest to wystarczająco dobry powód. - Spojrzał na zegarek. - Mam inne spotkanie, na które muszę iść... - Odsunął się ode mnie. Miło było znów wpaść na ciebie. Do zobaczenia? - Chyba tak. - Skinęłam głową i patrzyłam jak wychodzi z pokoju.

*** Napisałam kilka zdań w dzienniku Zen i westchnęłam. - Kocham swoją pracę ... Kocham swoją pracę ... Nie. To nadal nie działa... Nieważne ile razy sobie to na głos powtarzałam, nadal nienawidziłam mojej pracy. Z nieśmiertelną pasją. Przebrnęłam przez kolejny stos propozycji kampanii i rzuciłam je wszystkie do mojego stosu "Nie ma mowy". Współpracownicy naprawdę zaczynali mnie drażnić. Wszystkie ich ostatnie pomysły były gorsze niż zwykle, to wyglądało jakby nie próbowali nawet się starać. Zaczęłam już pisać kolejny inspirujący e-mail, aby ożywić ich, zainspirować do wymyślenia czegoś, co nie jest do dupy, ale e-mail oznaczony jako "ważne" pojawił się na moim ekranie.

67

Od: Statham, Jonathan Do: Gracen, Claire Temat: Relacje Pracownicze Data: 8 stycznia 2013 14:30 Panno Gracen, Wiem, że odrzuciłaś wcześniejszą propozycję, ale jest kilka rzeczy, które chciałbym z tobą omówić. Czy zechciałabyś mi poświęcić trochę swojego wolnego czasu w piątek wieczorem?

CEO Statham Industries, Jonathan Statham Od: Gracen, Claire Do: Statham, Jonathan Temat: Odp: Relacje Pracownicze Data: 8 stycznia 2013 14:35 Panie Statham, Wraz z nadejściem 17:00 w piątek, nie będę miała ochoty dyskutować na temat czegokolwiek związanego z Statham Industries, zwłaszcza, że płacone mam za godziny, a godziny nadliczbowe są surowo zabronione. Następna godzina, o której będę dostępna w celu omówienia tych tak zwanych "stosunków pracowniczych" będzie w poniedziałek rano. O godzinie 8:00. Proszę umówić się na spotkanie z moją sekretarką. Dyrektor Wykonawczy Marketingu, Claire Gracen

68

Nacisnęłam wyślij i wyłączyłam komputer. Podeszłam do kalendarza ściennego, wzdychając na myśl o dacie w kółku, skreśliłam wczorajszą datę czerwonym markerem. Jeszcze cztery dni, do wielkiej 40 ... - Panno Gracen! - Pan Barnes wpadł do mojego biura. - Czy jest szansa, że mogłabyś podrzucić ostatnią makietę do działu sztuki? Pozostali dyrektorzy i ja właśnie zostaliśmy wezwani na pilne spotkanie z panem Stathamem. Co?! Dlaczego nie zostałam wezwana? Czy on skazuje na ostracyzm moją karierę, bo go odrzuciłam?Jak niedojrzałe to jest... Na wypadek, jakby czytał w moich myślach, przybrałam sympatyczny wyraz twarzy. - Jestem pewny, że oni nie pozwolą ci odejść ... ja rozpętam piekło walcząc byś została. - Dziękuję. - Wstałam i wzięłam tablicę z jego rąk. - Zaraz, zaraz, zaraz! Nie możemy korzystać z tego! - Co? Dlaczego nie? - Chyba żartujesz? To jest rasistowskie! - Jak to? Westchnąłem. To był kolejny powód dlaczego nienawidziłam swojej pracy. Mieliśmy wymyślić sposób wprowadzenia na rynek nowego "sPhone Blue", ale mój dział po raz kolejny pomieszał cel. Na makiecie było zdjęcie pola bawełny, ale zamiast rosnących kwiatów bawełny, na szczycie których miał być nowy sPhone, byli niewolnicy z koszami na biodrach, uśmiechając się szeroko, ponieważ "zebrali" plony. Na dole obrazu były słowa: "Przywróci stare dobre czasy, nowy sPhone Blue"

69

- Z całym szacunkiem, panie Barnes, nie zaniosę tam tego gówna. Musimy wymyślić coś innego. - Dobrze. - Złapał makietę z powrotem. - Cóż, przynajmniej idź przynieść z powrotem makietę z wczoraj. Przyjdę ją od ciebie odebrać po tym pilnym spotkaniu. Zdecydowanie podkreślił słowo "spotkanie" drażniąc mnie, ponieważ nie zostałam zaproszona. Tak szybko jak opuścił mój gabinet, udałam się do windy. Powiedziałam sobie, że po tym, jak odbiorę grafiki, zrobię sobie drugą przerwę na lunch od kiedy inni dyrektorzy byli ważniejsi ode mnie. Jeszcze tylko pięć lat i mogę to rzucić .... Jeszcze tylko pięć lat ... Wsiadłam do pustej windy i nacisnęłam trzydzieste piętro, ale zjechała do piwnicy. Następnie udała się na poziom drugi. A następnie na poziom czwarty. Byłam o krok od wzięcia innej windy, ale wszedł Jonathan Statham. Każdy nerw w moim ciele napiął się. Serce zaczęło mi trzepotać w piersi, dosłownie mogłam to usłyszeć, a ciarki przeszły w dół kręgosłupa. Odwrócił się i uśmiechnął do mnie, a ja jak nastolatka z licealnym zauroczeniem, odwróciłam się od niego. Nie chciałam, żeby wiedział jaki ma na mnie wpływ. Trzymałam oczy skoncentrowane na złotych przyciskach, które rozświecały się jak mijaliśmy każde piętro: Dziesięć ... Jedenaście ... Dwanaście ... Winda nagle się zatrzymała. Rozejrzałam się i uświadomiłam sobie, że nacisnął przycisk stop. - Twoje powody, aby się ze mną nie umówić, nie mają dla mnie żadnego sensu. - Odwrócił się twarzą do mnie. - Powiedz mi prawdę.

70

- Proszę, zrób sobie przysługę i idź dalej ze swoim życiem, panie Statham. Jestem pewna, że masz o wiele ważniejsze rzeczy do roboty niż nękanie pracownika średniego szczebla. Mówiłam ci, że mnie nie pociągasz. - Myślę, że kłamiesz. - Podszedł bliżej. - Ty mnie pociągasz. Jestem tego w pełni świadoma ... - Czy normalnie jesteś taki zarozumiały? Z całą pewnością można przyjąć fakt, że nie pociągają mnie chłopcy. - Chłopcy? - Jego spojrzenie stwardniało. - Tak ... - Zaczęłam szybciej oddychać. - To zrobiłoby ze mnie pedofila.22 - Umówienie się ze mną zrobi z ciebie pedofila? - Wychodząc z tobą, moje życie stanie się trochę bardziej skomplikowane, niż chcę by było. Wyraźnie nie radzisz sobie z odrzuceniem, prawdopodobnie brak dojrzałości emocjonalnej jest zdecydowanie bardziej typowy dla niektórych tępych dwudziestolatków, którzy jeszcze nie znają różnicy między emocjami i ... Popchnął mnie na ścianę i pocałował, zmuszając moje usta do otwarcia, starał się kontrolować mój język swoim. Próbowałam go odepchnąć, próbowałam zamknąć usta z powrotem i zachowywać się jakby to mnie nie nakręcało, ale kiedy poczułam jego ręce błądzące wokół mojej talii, poddałam się i oddałam pocałunek. Przycisnęłam się z powrotem do niego, stłumiłam jęk, gdy ugryzł moją dolną wargę, gdy przycisnął mnie do ściany swoimi biodrami. - Czekaj ... Stop ... - Odsunęłam się od niego. - Powinnam wrócić do pracy. - Powiedz mi prawdę.- Cofnął się. - Powiedz mi, że chcesz wyjść ze mną. - Być może chcę, ale ... - Wybierz miejsce. 22

Naprawdę? Ona zaczyna mnie denerwować – Kasia

71

- Nie jestem pewna, czy to byłoby bardzo odpo... Wciągnął mnie z powrotem w ramiona i pocałował mnie mocniej niż wcześniej, zostawiając mnie zupełnie bez tchu. - Wybierz. To. Miejsce. - Ja ... - Wzięłam oddech. - Nie mogę iść w piątek ... Ale co z sobotą? - Dlaczego nie możesz wyjść w piątek? - Zacisnął ramiona wokół mnie. - Wtedy są moje urodziny... Moi przyjaciele zarezerwowali stolik dla mnie w Hawanie. - Ciekawe. Czy mogę przyjść? Co? Dlaczego? - Jeśli chcesz ... Oczywiście ... - Dobrze. - Uwolnił mnie i nacisnął przycisk startu. - Widzimy się w piątek. Możemy omówić wtedy naszą sobotnią randkę. - Trzymał oczy skupione na mnie kiedy przesuwał się na drugą stronę windy. Oparłam się o ścianę i zaciągnęłam kilka razy, aby przywrócić oddech do normy. - Wiem, że nie pracujesz w dziale HR czy coś, ale byłam jedynym dyrektorem, który nie został zaproszony na fałszywe spotkanie tego popołudnia. Mówiłeś, że nikt nie straci pracy, ale ... Czy jestem zwalniana? Czy starasz się złagodzić cios, będąc miłym dla mnie, podczas mojego ostatniego tygodnia tutaj? - Co? Jak mogłaś w ogóle tak pomyśleć. Oczywiście, że nie. - Zaśmiał się. W jaki inny sposób jeszcze mogłem mieć cię samą? Drzwi otworzyły się na dwudziestym czwartym piętrze i wyszedł. - Och, i panno Gracen? - Odwrócił się i przytrzymał drzwi otwarte. - Zanim zapomnę ... Kiedy miałaś trzydzieści lat i rozwijałaś swoją karierę marketingową, miałem dziewiętnaście lat, ale nie wybierałem kierunku studiów. Ja rzuciłem je i

72

rozpocząłem pracę nad moją własną firmą, tą samą firmą, w której dzisiaj tak nienawidzisz pracować. - Zabrał ręce z drzwi, które zamknęły się na jego uwodzicielskim uśmiechu. Wróciłam do biura i zmieniłam majtki w łazience, i to po raz drugi w tym tygodniu. Wiedziałam, że zapas awaryjnych majtek w pewnym momencie się przyda, ale myślałam bardziej, że zmarnuję je jak rozleję kawę na spodnie, a nie przemoczę je tak szybko, jak tylko spojrzę na Jonathana Stathama. To nie jest dobre ... to nie jest dobre ...

73

Rozdział 4 Jonathan Poszedłem do działu kadr i wyciągnąłem akta Claire. Jej życiorys był bez zarzutu. Miała wykształcenie biznesowe z Uniwersytetu w Pittsburghu, magistra w dziedzinie marketingu z Carnegie Mellon i pracowała przy kilku wielkich kampa­ niach tj.: Ralph Lauren Versace, Microsoft, Google. Przed rozpoczęciem pracy dla mnie, spędziła cztery lata zarządzając projek­ tami w Cole i Hillman Associates w Pittsburghu, największej firmie reklamowej na wschodnim wybrzeżu. Dlaczego ona w ogóle zostawiła tamto i przyszła tutaj? Jej pozycja tutaj jest dużą degradacją w stosunku do poprzedniego stanowiska ... Zarabia pewnie połowę z tego, co poprzednio ... Wszedłem do windy i westchnąłem. Mimo że jej data urodzin wyraźnie widniała na wszystkich aktach, nie mogłem uwierzyć, że miała niedługo skończyć czterdzieści lat. Nie wyglądała na czterdzieści. W ogóle. Nie, żeby mnie to obchodziło, w rzeczywiście było to dość zabawne dla mnie, że jej wiek mógłby być problemem. -Panie Statham? - Sekretarka popatrzyła w górę, gdy tylko podszedłem do jej biurka. - Mam coś dla pana - Wręczyła mi kartkę.

74

Jonathan, Jestem pewna, że zauważyłeś, że nie było mnie na dzisiejszym posiedzeniu zarządu i przykro mi, że nie powiedziałam Ci wcześniej. Jadę do Paryża na jakiś czas, by pomóc w przygotowaniach ślubnych mojej najlepszej przyjaciółce Joannie – pamiętasz ją? Ona jest tą, która na zeszłorocznym balu charytatywnym powie­ działa, że ty i ja tworzymy słodką parę :-) W każdym razie, przemyślałam parę spraw i jeśli muszę zwolnić miejsce w zarządzie, byś Ty dał nam szansę, zdecydo ­ wanie to rozważę. Będę myślała o Tobie, gdy będę daleko. Mam nadzieję, że Ty będziesz myślał o mnie. Vanessa.

Nie zauważyłem, że była nieobecna na posiedzeniu i byłem pewien, że nig­ dy nie wspomniałem o możliwości dania nam szansy bycia razem. Straciłem ra­ chubę, ile razy powiedziałem jej, że widzę ją tylko jako przyjaciela, nic więcej. Otworzyłem drzwi do biura i włączyłem światło. Rzuciłem kurtkę na kana­ pę, położyłem się i przygotowywałem do wzięcia drzemki, ale zauważyłem moją byłą dziewczynę siedzącą przy biurku. - Audrey? - Usiadłem. - Co ty tu robisz? Jak się tu dostałaś? Myślałem, że pozbyłem się ciebie z mojego życia... - Chciałam z tobą porozmawiać. - O?

75

- Nas... - Nie ma nas. Nie było, żadnego "nas" od ponad roku. - Wysłuchaj mnie tylko, proszę. - Wskazała bym usiadł naprzeciw biurka. Westchnąłem. Pchnąłem panel w ścianie i wyjąłem butelkę bourbona. Nalałem sobie wysoką szklankę i zaoferowałem jej butelkę wody, zanim zająłem miejsce. - Proszę mów. - Starałem się nie brzmieć na poirytowanego – Słucham. - Cóż, tak sobie myślałam pewnego dnia. Pamiętasz, jak rozmawialiśmy o małżeństwie kilka razy? - Zerwaliśmy rok temu. Nie trzymam listy plików z każdą rozmową, jaką odbyliśmy. Pochyliła się w fotelu i zagryzła wargę. - To działało perfekcyjnie, ponieważ nasze kariery były ustawione, żadne z nas nie chciało mieć dzieci, a my chcieliśmy podróżować po świecie przez cały rok, zanim byśmy się pobrali … - Zaczęła rozpinać płaszcz. - Nie pamiętasz nic, z tego? - Nie. - Cóż, ja tak. Ty i ja byliśmy dość serio w pewnym czasie, a potem po prostu się rozpadło ...

76

- To było przed czy po tym, jak wydzwaniałaś do wszystkich moich byłych dziewczyn? Przed czy po tym, jak kłamałaś o byciu w ciąży i zaciągnęłaś mnie do fałszywego lekarza? Zsunęła płaszcz, ujawniając, że nie miała na sobie nic poza różowym koronkowym biustonoszem. Zanim mogłem wstać, obeszła biurko, pokazując pasujące do niego majtki. - Audrey … - Nie byłem zainteresowany, w ogóle. - Proszę, ubierz się. Nie mam na to czasu. - Wiem, że nie chcesz bym się ubrała, Jonathan ... Kochaj się ze mną. Dokładnie tutaj. Teraz. Nigdy nie mieliśmy okazji na seks w biurze. 23 Rok temu, chętnie bym się już poddał i przeleciał ją przy moim przeszklonym od podłogi do sufitu oknie, ale byłem ponadto, do tego jej głupie gierki. Była źródłem zbyt wielu dramatów w moim życiu i nie chcę tego więcej. - Ubierz się albo wezwę ochronę by cię zabrała, bez względu na to, co masz teraz na sobie. Zsunęła majtki. - Ale powiedziałeś mi, żebym przyszła tutaj tak ubrana! Powiedziałeś, że chcesz porozmawiać o naszym powrocie do siebie! - Co? Co ty mówisz? I co to za czerwona kropka migająca na półce? Czy ona to NAGRYWA?

23

No ma dziewczyna tupet.

77

- Wiem, że chcesz mnie z powrotem, Jonathan, ale musisz się zmienić. Nagle zabrzmiała na zranioną. - Po prostu przyznaj się do swoich błędów, przeproś, i możemy wrócić do siebie ... w końcu wybaczyłam ci, że mnie uderzyłeś w Boże Narodzenie i podbiłeś oko ... posiniaczyłeś żebra ... i wiem, że nie chcesz, bym poszła z tym do prasy, więc jeśli wolisz zapłacić mi za to …24 - Dobra. - Podszedłem do migającego czerwonego miniaturowego rejestratora i wrzuciłem go przez okno. - Nie wiem, co ty do cholery próbujesz osiągnąć, ale wiesz cholernie dobrze, że nigdy cię nie uderzyłem. Nigdy. Cokolwiek mieliśmy, było zabawą, gdy trwało, zanim zamieniłaś się w psycholkę, ale to byłoby na tyle. Proszę, wynoś się z mojego biura. Zaczęła płakać. - Powiedziałam, że jest mi przykro! Myślałam, że mnie oszukujesz, wtedy gdy podpaliłam twojego Aston Martina! Nie wierzę, że prawie o tym zapomniałem … Obszedłem biurko i podniosłem z krzesła jej zmięte ubrania. - I przeprosiłam, za to, że zadzwoniłam do wszystkich twoich EX! Musiałam wiedzieć, czy nadal z nimi rozmawiasz! Musiałam wiedzieć, że jesteś naprawdę mój! Podałem jej ubrania i usiadłem. - Masz minutę, Audrey. Ubierz się, zanim wezwę ochronę.

24

Czyżby trafiła nam się jakaś psychopatka ? (Aga)

78

- Nadal uważam, że ty i ja.... to może zadziałać! Wiem, że nadal mnie chcesz! Podniosłem słuchawkę. - Greg, potrzebuję ochrony by przyszła i wyprowadziła kogoś z mojego biura, tak szybko, jak tylko to możliwe. - Seks był niesamowity! Pamiętasz? Mogliśmy to robić godzinami! Założyła jeansy i kurtkę. - Nie można powiedzieć, że nie tęsknisz za tym! Dlaczego nie chcesz mnie z powrotem? Rozległo się pukanie do drzwi. - Wejść! - Zawołałem. Dwóch strażników weszło i spojrzało na mnie, a potem na Audrey. Natychmiast przestała płakać, jak zawsze, gdy nie było oczekiwanej publiczności. - Nie potrzebuję, żadnej asysty, aby zejść na dół. - Zaśmiała się - Dziękuję, że zadzwoniłeś po wsparcie. Moje kolana mają się dobrze, Jonathan! - Naprawdę powinnaś

uprawiać aktorstwo, Audrey. -

Potrząsnąłem

głową. - Byłabyś w tym świetna. - Moglibyście odprowadzić pannę Greene na parking i upewnić się, aby jej nazwisko skreślono z listy zatwierdzonych odwiedzających? - Tak, proszę pana. - Skinieniem dali jej znać by wyszła pierwsza. Audrey spojrzała na mnie i skrzywiła się.

79

- I tak nie chce cię z powrotem, jesteś do dupy w łóżku! Nie mogłeś utrzymać penisa twardym dłużej niż minutę! Jezus ... Drzwi

zatrzasnęły

się

i

rozsiadłem

się

wygodnie

w

fotelu.

Może muszę umawiać się z kimś starszym ... Kimś bardziej dojrzałym ... 25 *** W czwartek, zostałem do późna, pracowałem nad planem odbudowy działu marketingu. Nie byłem pewien, dlaczego Claire nienawidzi swojej pracy tak bardzo, ale jeśli zgłoszone przez jej dział pomysły dla sPhone Blue były jakąś wskazówką, to pewnie też nienawidziłbym tutaj pracować. Ich pomysły były okropne, piekielnie okropne: "Nowy sPhone Blue: Pokoloruj to na niebiesko", "Nowy sPhone Blue. Tak, jest niebieskie" i "Nowy sPhone Blue: Kup. Potem zadawaj pytania."26 Nie ma mowy, żeby "dorosły" wymyślił te bzdury … Zamknąłem folder i postanowiłem, że to koniec na dzisiaj. Zdecydowanie musimy zatrudnić jakieś nowe talenty. Wkrótce. Wziąłem windę na dół na wyjście parkingowe i wsiadłem do bugatti. Zmieniając biegi, przygotowałem się do szybkiego powrotu do domu, ale zauważyłem Claire, kłócącą się z kierowcą lawety po drugiej stronie parkingu. 25

O tak, koleś. Ta psychopatka, działała mi już na nerwy.

26

W oryginale były o to właśnie takie perełki:“The new sPhone blue: Just blue it,” “The new sPhone blue. Yeah, it’s blue,” and “The new sPhone blue: Buy it. Ask questions later.” Ciężko było coś sensownego z tego stworzyć 

80



 Kiedy zatrzymałem się z boku, odjechał stamtąd z, co mogę założyć, było jej samochodem. - Claire? - Wyszedłem z samochodu, patrzyłem na sposób, w jaki czarna spódnica opina jej biodra, a szmaragdowa bluzka eksponuje odpowiednią ilość dekoltu. Spojrzała na mnie i pokręciła głową. - To doskonały przykład, dlaczego nienawidzę tutaj pracować. Czy to naprawdę konieczne, by odholowywać auta pracowników, jeśli zostają do późna? Czy to naprawdę najlepszy sposób na zniechęcenie do robienia nadgodzin? Może by tak wyłączyć ten cholerny automat do kart zegarowych, pod koniec dnia? Minęła mnie i usiadła na ławce. Wyjęła telefon i jęknęła. - Tak ... Potrzebuję taksówki w Statham Industries. 130 Jennifer Drive... Jadę do Joe's Car Tow na Jefferson Street. Tak ... Nie ... Tak, będę czekać. - Hej. - Usiadłem obok niej. - Przykro mi z powodu twojego samochodu. Pozwól, że cię po niego zabiorę. - Nie, dziękuję. Mogę sobie sama z tym poradzić. Jestem prawie pewna, że to był dla mnie znak, aby zacząć szukać nowej pracy. - Nie, jestem prawie pewien, że to był znak dla ciebie, aby nie parkować samochodu w strefie "tylko od dziewiątej do piątej". Szczęka jej opadła i zmrużyła na mnie oczy. - To był żart. - Uśmiechnąłem się. – Rozchmurz się. Zabiorę cię tam. Zaoszczędzisz pieniądze i czterdzieści minut czekania.

81

- Jeszcze raz dziękuję, ale nic mi nie będzie. Miłego czwartku, panie Statham. - Odwróciła się ode mnie i powiedziała do telefonu. - Tak ... kartą kredytową. Tak. Jestem przygotowana teraz. - Wyjęła kartę kredytową. - To VISA, a numer to trzy, zero, jeden, siedem, osiem, jeden... Wyjąłem kartę z jej ręki i podszedłem do mojego samochodu. Zapiąłem pasy i sekundę później usłyszałem jej stukanie w szybę. Opuściłem ją i uniosłem brwi. - Wiem, że to może być trudne dla ciebie - powiedziała, krzyżując ramiona. - Ale czy mógłbyś zachowywać się jak dojrzały człowiek i oddać mi z powrotem kartę kredytową? Nie odbiorą mnie, dopóki nie podam pełnego numeru. - Im szybciej wsiądziesz, tym szybciej uda nam się odzyskać twój samochód. Wzięła głęboki oddech i spojrzała na mnie. - Mam zamiar poprosić cię jeszcze raz, abyś oddał mi kartę kredytową ... Proszę oddaj mi moją kartę kredytową z powrotem, panie Statham. Ale już. - Wsiadaj do samochodu, Claire. - Powiedziałam ci, że nie. - Wyciągnęła rękę. - Proszę, bądź dżentelmenem. - Masz rację. Gdzie są moje maniery? Wyszedłem z samochodu i podszedłem od strony pasażera, otwierając przed nią drzwi. Kiedy nie wykonała żadnego ruchu, chwyciłem ją w ramiona i zaniosłem do samochodu, ignorując jej przesadne westchnienia.

82

Pozostawiłem palce na jej ciele, przez kilka sekund dłużej niż było to konieczne, rozkoszując się dotykiem jej miękkiej skóry. Zamknąłem za sobą drzwi i poszedłem na miejsce kierowcy, ruszyłem, zanim mogła zdecydować się, wydostać. - Zapnij pasy. - Kliknąłem moje na swoje miejsce.- Claire? Sięgnąłem przez jej ramię i zapiąłem pasy, opierając się pokusie, aby nie rozpiąć jej koszuli. Nie zwracałem uwagi na intensywne spojrzenie, jakie mi posyłała, ruszyłem w kierunku autostrady. - Dziękuję za podwiezienie, panie Statham - odchrząknęła dwadzieścia minut później. - Dziękuję za przyjęcie go. Jestem teraz od-zaproszony na twoją imprezę urodzinową? - Nie. - Spojrzała w okno. - Wciąż możesz przyjść, jeśli chcesz. Przyszedłbym bez względu na to... - Dobrze. Jak ci minął dzień w pracy? - Wspaniale. Jak zawsze, panie Statham. Skręciłem przy następnym zjeździe. - Proszę, mów mi Jonathan. - Wolę pan Statham. To pomaga mi pamiętać, dlaczego nigdy się z tobą nie umówię. Zaśmiałem się.

83

- Kocham kobiety z poczuciem humoru. Wjechałem na plac holowniczy i zaparkowałem tuż obok biura. Claire szybko odpięła pasy bezpieczeństwa, ale wyciągnąłem rękę i położyłem na jej dłoni. - Zaczekaj tutaj. Każę im przyprowadzić go dla ciebie. Przynajmniej tyle mogę zrobić. Wszedłem do środka małego budynku, recepcjonistka zarumieniła się. - W czym dzisiaj mogę pomóc, sir? - Jestem tutaj, aby odzyskać samochód, który został odholowany pół godziny temu z Jennifer Drive. Jest to jasnoszary... - Audi Q7? - Wyciągnęła folder z półki nad biurkiem. - Moje zapiski mówią, że był zaparkowany w strefie bez odpowiedniej przepustki parkingowej. Statham Industries musi być strasznym miejscem do pracy, co? Musimy holować stamtąd co najmniej dziesięć samochodów dziennie. - Tak, to straszne miejsce. Ile się należy, aby wydostać stąd samochód? - Trzysta pięćdziesiąt dolarów. To absurdalne ... Czy moi pracownicy naprawdę muszą płacić tak dużo za każdym razem? Podałem jej kartę kredytową i kazała mi wypełnić kilka stron dokumentów. - Przyprowadzą go za sekundę. - Zniknęła.

84

Kiedy wyszedłem z powrotem na zewnątrz, Claire opierała się o maskę mojego samochodu z rękami splecionymi nad głową. Obraz jej tak leżącej w moim łóżku, na ławce prysznicowej i na jachcie, szybko przemknął przez umysł. Rzeczy, jakie chciałbym jej zrobić ... - Ile jestem ci winna? - Usiadła, marszcząc brwi. - Nic, z wyjątkiem naszej randki, o której będziemy dyskutować na twojej imprezie urodzinowej. - Nie sądzę. Nie przeszkadza mi, że przyjdziesz na moje przyjęcie urodzinowe, ale po tym, co się dzisiaj stało nigdzie z tobą nie wyjdę. - Stłumiła uśmiech. - Naprawdę. - Przedyskutujemy to w piątek. Kątem oka widziałem jej samochód toczący się przez parking. Jak podjechał bliżej, usłyszałem dziwne trzaski, a potem zauważyłem w czym jest problem. Obie tylne opony były w strzępach, wyglądały jak gumowy żwir. - Żartujesz sobie ze mnie? - Podbiegła, jak tylko niechlujny facet wysiadł z samochodu. - Dlaczego opony tak wyglądają? Były perfekcyjnie trzydzieści minut temu! Wzruszył ramionami i rzucił jej kluczyki. - Ja po prostu przyprowadzam samochody do odbioru. Nie zadaję pytań, prze’ pani.

85

- Jak mam się dostać do domu czymś takim? - Teraz była wściekła i mogę powiedzieć, że próbowała z całych sił go nie uderzyć. - Dlaczego celowo przebiliście opony? Samo holowanie samochodu nie wystarczy? - Prze’ pani, my sprzedajemy tutaj opon, jeśli jesteś zainteresowana. Mamy promocję na bezpłatną instalację jak byś kupiła... - Zamknij się, kurwa. - Pokręciła głową. - I odejdź ode mnie! W tej chwili!27 Odsunął się od niej z rękami podniesionymi obronnie. Wyciągnął ulotkę "sprzedaż opon" z kieszeni i wsunął ją mi, zanim zniknął. - Przykro mi z powodu samochodu, ponownie. - Czekałem, aż popatrzy na mnie. - Nie wiedziałem, że oni... - Nie martw się o to. Ja po prostu zapamiętam od teraz, aby nie parkować samochodu w strefie "tylko od dziewiątej do piątej". Czy zamierzasz przeszkadzać mi zadzwonić po taksówkę i tym razem? - Dlaczego nie pojedziesz moim samochodem do domu? Ja zabiorę twój do warsztatu i oddam z powrotem w całości jutro. - Co? - Spojrzała zmieszana. - Proponujesz, bym pojechała twoim... Spojrzała na mój samochód i wzruszyła ramionami. - Jaka to marka? Uśmiechnąłem się. - To Bugatti. - Dobrze. A ty bierzesz mój samochód do warsztatu? Jaki jest haczyk? Myślisz, że to sprawi, że będę chciała z tobą wyjść? Ja bym go, na pewno zdzieliła 

27

86



 - Nie ma haczyka. Myślę, że doświadczyłaś wystarczająco dużo rozczarowań jak na jeden dzień. To wszystko. Studiowała mnie przez chwilę, patrząc mi w oczy, jakby rozważała moją ofertę. - Nie chcę się czuć jakbym była ci coś winna z tego powodu ... Ja po prostu, zadzwonię do jednego z przyjaciół, aby przyjechał po mnie. Jestem pewna... - Nie ma żadnego haczyka, Claire. Po prostu staram się być miły dla Ciebie. Czy możesz pozwolić mi być miłym dla ciebie? Wciąż wyglądała na niepewną, ale skinęła głową. - Dobrze. Zostaw go na parkingu jutro o ósmej rano i zostaw kluczyki w środku. Ja zaparkuję tam twój o dziewiątej i zostawię kluczyki ochronie. Wzięła kilka rzeczy z samochodu i podała mi klucze. - Jesteś pewien, że nie masz nic przeciwko temu, bym jeździła twoim samochodem? Czy nie byłoby łatwiej zabrać mnie do domu? - Tak bardzo, jak chciałbym cię zabrać do domu, Claire … - Uśmiechnąłem się. - Jestem pewien, że prawdopodobnie myślisz, że byłoby to niewłaściwe. Zarumieniła się. - Masz zupełną rację. - Wsunęła się do środka na fotel kierowcy, zostawiając swoje oczy przez kilka sekund na mnie, zanim ostatecznie ruszyła. Wyciągnąłem telefon.

87

- Greg? Tak. Jestem na 3465 Jefferson Street. Potrzebuję lawetę i samochód ... I czy możesz powiedzieć panu Lane z Ochrony Parkingu, aby do mnie zadzwonił w ciągu pięciu minut? Muszę dokonać natychmiastowej zmiany polityki parkingowej dla pracowników. Obserwowałem moje bugatti łagodnie oddalające się do wjazdu na autostradę międzystanową i westchnąłem. Nigdy nie pozwoliłem nikomu jeździć tym autem ...

88

Rozdział 5 Claire Obudziłam się w dniu moich czterdziestych urodzin. Nie czułam się inna niż dzień wcześniej. Nie było "aha momentu", nie czuję strachu, nie mam poczucia niepokoju. Nic. Pobiegłam do lustra, aby upewnić się, że Matka Natura nie zdecydowała się nagle rzucić na moją twarz zmarszczki lub fałdy28, aby upewnić się, że nie próbowała ona w okrutny sposób zabawić się ze mną. Nie zrobiła tego i nie próbowała. Tak jak zawsze przygotowałam się do pracy. Starałam się robić co w mojej mocy, aby nie myśleć o tym, jak seksowny jest Jonathan Statham lub o jego eleganckim czarnym Bugatti, które zaparkowałam na zewnątrz. Szybko ubrałam się w ulubioną białą sukienkę i pasującą do niej marynarkę. Zawsze podobało mi się jak falbany sprzyjały moim kształtom i sprawiały, że moja talia wyglądała na dwa rozmiary mniejszą. Przeczytałam kartki urodzinowe od córek, pozostawione na stole w kuchni i cieszyłam się z faktu, że kupiły ciasto, zamiast próbować jakieś upiec. Byłam pewna, że nigdy już nie dostanę szansy na przejażdżkę Bugatti, więc wybrałam dłuższą drogę do pracy.29 Przemknęłam przez dzielnice mieszkaniowe, przejechałam obok kilku parków i krążyłam wokół firmy pięć razy, zanim zaparkowałam na parkingu. - Panno Gracen? - zapytała mnie moja asystentka Rita, jak tylko weszłam do środka. 28

Ha ha ha, rozbawiła mnie do łez (Aga)

29

Też bym skorzystała z okazji ( Aga)

89

- Tak? - Po pierwsze, wszystkiego najlepszego z okazji urodzin! Po drugie, bracia Klein wystosowali wyraźną prośbę, byś to właśnie ty poprowadziła projekt reklamy ich nowego eco-tableta. Czy mam im przekazać, że zajmiesz się tym? - Tak, w porządku. - Świetnie. - Zapisała kilka rzeczy na tablecie i starała się, idąc za mną, utrzymać moje tempo. - Pan Barnes jest chory, jego żona dzwoniła ze szpitala. Z tego powodu musisz zająć się pracą z zespołem korektorów scenariuszy. Doskonale. - Coś jeszcze? - Pchnęłam drzwi do biura. Westchnęłyśmy. Biuro wypełnione było bukietami kalii i róż oraz białymi i różowymi balonami, całkowicie zakrywającymi ścianę okien. ŁAŁ... - Nie jestem pewna kiedy to wszystko przyszło... - Podrapała się po głowie. - W każdym razie, potrzebuję twoich notatek na temat proponowanego tegorocznego budżetu, tak szybko jak to jest możliwe. Pan Statham zarezerwował trzydziestominutowe spotkanie z tobą o jedenastej. - Co? Co powiedziałaś na końcu? - Pan Statham chce się z tobą spotkać w jego biurze o jedenastej. Ale po co? - Czy to wszystko? - Nie - powiedziała. Wyciągnęła małą różową kartkę ze swoich notatek. Wszystkiego najlepszego panno Gracen. Jesteś dużo lepsza niż poprzedni dyrektor, dla którego pracowałam. Naprawdę tak myślę. - Dziękuję Rita.

90

Przeniosłam wazon z kwiatami z krzesła i otworzyłam srebrny bilecik, który był ulokowany na szczycie.

Claire

Mam nadzieję, że cieszysz się swoimi urodzinami. Nie mogę się już doczekać, aby spędzić ich część z Tobą dziś wieczorem. Twój całkowicie niemoralny i wysoce niestosowny Szef.

PS: W tym tygodniu codziennie wyglądałaś oszałamiająco .

Pochlebiało mi to, ale nie miałam czasu, by zastanawiać się nad tym, dlaczego wysłał mi tak dużo kwiatów. Wiedziałam, że nie mam czasu, aby się z nim spotkać, miałam wiele do zrobienia. Od ósmej do dziewiątej, upewniałam się, że wszyscy w dziale mieli zadania i nadzorowałam burzę mózgów stażystów. Udało mi się nawet poświęcić kilka dodatkowych minut, aby pchnąć do przodu kilka zaległych zadań pana Barnes’a. Od dziewiątej do dziesiątej miałam konferencję z dyrektorem artystycznym na temat wizualizacji sPhone Blue. Odbyłam konferencję telefoniczną z krajowym komitetem do spraw marketingu oraz zaczęłam czytać raport proponowanych wydatków dla naszej kampanii eko-tabletów. O dziesiątej pięćdziesiąt pięć zadzwonił telefon. - Claire Gracen. Z kim rozmawiam?

91

- Panno Gracen, tu Angela sekretarka pana Statham’a. Patrzę na jego harmonogram i widzę, że prosił dzisiaj o spotkanie z tobą. Czy jest już pani w drodze? - Nie Angelo. - Odwróciłam kartkę papieru. - Nie jestem. Czy mogłabyś poinformować pana Stathama, że właśnie zaakceptowałam w ostatniej chwili spotkanie z klientem. Cały personel, w tym również moi przełożeni, muszą planować swoje spotkania co najmniej dwadzieścia cztery godziny wcześniej. To jest polityka firmy od sześciu dni. On jest tym, który wydał takie zarządzenie, więc powinien to wiedzieć. Po drugiej stronie linii zapadła cisza. Byłam pewna, że niewiele osób odrzuciło spotkanie z CEO. - Ja um... - zakasłała. - Dam mu znać o tym, panno Gracen. Miłego dnia. - Tobie również. - Rozłączyłam się. Kontynuowałam przeglądanie raportów wydatków, robiąc gdzieniegdzie notatki. Byłam w połowie, gdy usłyszałam pukanie do drzwi. - Nie chcę nic na lunch, Rita! Ale dziękuję! Drzwi otworzyły się i wszedł Jonathan. Uśmiechnął się i zamknął drzwi. - Dzień dobry, panno Gracen. - Dzień dobry, panie Statham... - Zaschło mi w gardle, a moje ciało napięło się na jego widok. On naprawdę był czystym przykładem jak powinien wyglądać mężczyzna doskonały. Ubrany był w nieskazitelny czarny garnitur, białą zapinaną na guziki koszulę oraz miał srebrne spinki do mankietów, które lśniły pod światło. Jego oczy przyglądały mi się intensywnie i wiedziałam, że celowo przejechał delikatnie językiem po swoich ustach.

92

Usiadł na krześle na przeciwko mojego biurka i uśmiechnął się jeszcze szerzej. - Jak się dzisiaj miewasz? - Dość dobrze, a ty? - Całkiem dobrze. Wiesz, zwykle nie jestem karcony przez pracowników, ale to orzeźwiające wiedzieć, że istnieją inne zasady, które należy zmienić.30 Nic nie powiedziałam. Moje serce biło zbyt szybko, a ja nie chciałam, żeby wyczuł, że byłam całkowicie urzeczona nim. Myśl o jego wieku...Myśl o jego wieku... Oparł łokcie na biurku i pochylił się do przodu. - Nie mogłaś wygospodarować trzydziestu minut dla mnie? Weź głęboki oddech, przenieś wzrok na ścianę za nim i oczyść gardło. - Panie Statham... -Naprawdę nie musisz się tak do mnie zwracać kiedy jesteśmy sami. Oddech uwiązł mi w gardle na sposób w jaki wypowiedział słowo sami. Wzięłam kolejny głęboki wdech. - Czuję się bardziej komfortowo nazywając cię tak, od kiedy są i zawsze będą to ściśle profesjonalne relacje. I nie, nie mogłam poświęcić trzydziestu minut. Nasz dyrektor główny zadzwonił dziś rano, że jest chory. Muszę więc radzić sobie z jego raportami, jak i moimi własnymi, dlatego nie mam dużo wolnego czasu. - Sprawiedliwie. - Powiedział i spojrzał mi w oczy. - Chciałem tylko osobiście zwrócić kluczyki. - Położył je na biurku. - I osobiście powiedzieć ci wszystkiego najlepszego.

30

Jak dobrze policzyłam to będzie już 3 zasada do zmiany, a mamy dopiero 5 rozdział (Aga)

93

- Dobrze, dziękuję bardzo i doceniam wszystkie kwiaty. Twoja gadka trwała tylko trzy sekundy, więc nie było potrzeby na trzydziestominutową przerwę. Jeśli nie masz nic przeciwko, muszę teraz dokończyć czytanie. Miłego dnia panie Statham. - Spojrzałam w dół na raport i miałam nadzieję, że odpowie "Tobie też" i opuści moje biuro, ale wyczułam jak wstaje i podchodzi do mnie. Starałam się zachowywać jakby nie było go w pokoju i skoncentrować na dokumentach, które czytałam, ale poczułam go wiszącego nad moim ramieniem. - Claire... Powoli odwróciłam głowę i spojrzałam na niego. - Tak. Milczał. Pochylił się i przebiegł palcami po moich włosach, powoli i delikatnie, powodując, że moje serce biło dziesięć razy szybciej. Przysunął się jakby miał zamiar mnie pocałować, przechylił mój podbródek tak, aby moje usta mogły dotknąć jego, użył swojej drugiej ręki, by pieścić moją szyję, a potem nagle przestał. Cofnął się i westchnął. - O której godzinie dziś wieczorem zaczyna się twoja impreza urodzinowa? - O dziewiątej. - Cóż, mam spotkanie ostatniej chwili wieczorem, więc mogę być naprawdę spóźniony. Nie mogłem się doczekać przez cały tydzień. Cisza. Spojrzeliśmy sobie w oczy. Napięcie w powietrzu było wyczuwalne, a ja chciałam je przeciąć. Chciałam by podszedł i pocałował mnie pozbawiając mnie tchu, zerwał moje ubrania i ... Jego telefon zaczął dzwonić, wyciągając nas z tego zaklęcia.

94

- Halo - Odebrał, utrzymując wzrok na mnie. - Tak... do południa w poniedziałek. Dobrze... Dobrze, będę tam. - Ruszył do drzwi - Widzimy się dziś wieczorem? - Tak... - Czekałam, aż drzwi się zamkną i osunęłam się na krzesło.

*** Stałam przed lustrem w łazience w Hawanie i pociągnęłam za koniec sukienki. Była to wiązana na szyi czerwona sukienka, która kończyła się w połowie uda i eksponowała moje piersi. Typ sukienki jaki wolałabym, aby moje córki unikały dopóki nie skończą dwudziestu jeden lat. - Sands, nie sądzisz, że to sprawia, iż wyglądam jakbym próbowała starać się za bardzo? - Odwróciłam się i zmarszczyłam brwi widząc niskie głębokie rozcięcie na plecach. - To jest nieco skąpe... - Starasz się za bardzo, zrobić co? Wyglądasz dobrze, Claire. Gdybym miała twoje nogi, pokazywałabym je cały czas. Czy twój szef nadal przychodzi? Pokręciłam głową. - Nie wiem. Powiedział, że ma późne spotkanie. - Cóż, mam nadzieję, że przyjdzie. Muszę zobaczyć człowieka, który sprawia, że się rumienisz. - On nie sprawia, że się rumienię! Sandra zacisnęła usta i posłała mi spojrzenie typu "cokolwiek powiesz". Nadal mnie szokowało, że ona nigdy nie znalazła kokoś z kim mogłaby się ustatkować. Była ładna, miała swoją własną praktykę i wydawało się, że potrafi oczarować każdego mężczyznę jakiego spotka. W przeciwieństwie do mnie, ona zaakceptowała swój wiek, miała czterdzieści jeden lat i przysięgała, że woli być czterdziestolatką niż dwudziestolatką.

95

- Czy będziemy tu tak stały cały dzień, Claire? Wiesz, tylko Helen może tak długo siedzieć tam sama. - Prawda. Spojrzałam na siebie po raz ostatni i ruszyłam za nią z powrotem do baru. Podeszłyśmy do naszego zarezerwowanego stolika, ale Helen tam nie było. Człowiek w białym smokingu stanął przed nami. - Czy panie przyszły na przyjęcie Claire Gracen? - Tak. Jestem Claire Gracen. - Powiedziałam. - Miło mi panią poznać panno Gracen. Chodźcie za mną. - Uśmiechnął się. Bardzo nam przykro, że nie podwyższyliśmy standardu stolika jak tylko dotarła tu pani. Proszę nam wybaczyć. Wzruszyłam ramionami do Sandry i podążyłam za mężczyzną do szklanej windy, która zabrała nas na balkon z widokiem na marmurowy parkiet do tańczenia. Zaprowadził nas do luksusowego stolika dla VIP-ów w rogu, gdzie Helen popijała Cosmo i uśmiechała się. - Mówiłam wam obu byście nie wydawały za dużo pieniędzy na moje urodziny. - Usiadłam, patrząc w tą i z powrotem pomiędzy Helen a Sandrą. Dlaczego miałybyście... - Myślisz, że którakolwiek z nas wydałaby tysiące dolarów na stolik dla VIPów na jedną noc? - Helen zadrwiła. - Myślę, że pomieszali twoje nazwisko z czyimś innym, ale mam zamiar pić ile się da, zanim się zorientują. - Ja też. - Sandra podniosła szklankę. - Zdrowie Claire, która w końcu dołączyła do klubu czterdziestek. Najlepszy klub jaki jest! Stuknęłyśmy się kieliszkami i roześmiałyśmy się.

96

Kiedy rozmawiałyśmy, kelnerzy nadal uzupełniali nasze kieliszki i przynieśli na tacach pyszne h’ordeuvres,31 podkreślając abyśmy spróbowały egzotycznych specjałów, które dostępne są tylko w barze po drugiej stronie sali. Wciąż pytałam ich o ceny drinków i sumę rachunku na karcie. Miałam nadzieję, że rachunek nie będzie za duży na koniec nocy. Jednak, za każdym razem jak pytałam, śmieli się i mówili: " Nie martw się, to jest już więcej niż załatwione". - Więc, w zeszłym tygodniu uprawiałam seks w zoo.32 - Helen odstawiła drinka. - Myślę, że mogłam żyć bez tego. Nie jestem pewna, czy bycie pieprzoną tuż przed klatką żyraf było tak ekscytujące jak myślałam, że będzie. Wyplułam mojego drinka z powrotem do szklanki.33 - Czy mogłybyśmy nie rozmawiać o twoim życiu seksualnym przez jeden dzień? Tylko jeden? - Och, Claire kochanie, co się stało? Czy nadal cierpisz na „syndrom izolowania kutasa”? W porządku. To trawa tylko tak długo, jak długo ty na to pozwolisz. Chociaż musisz wiedzieć, że jesteś teraz w swojej sile seksualnej. Patrząc na to, że nie miałaś seksu od..... Boże, ja nawet nie mogę myśleć o tym, że tak długo... - Ok, Helen. Myślę, że osiągnęłaś swój cel. - Westchnęłam. - Opowiedz nam tę cholerną historię. - Chętnie. Siedziałam i słuchałam, jak Helen przechodzi prosto do szczegółów o tym jak ona i jej współpracownik wkradli się do zoo po godzinach i uprawiali seks na ławce na przeciwko wybiegu dla zwierząt pustynnych. Nie byłam pewna, którą Wykwintny rodzaj przekąsek. Dosłownie oplułam komputer, Helen jest niemożliwa  33 Zrobiłam to samo ;) (Aga) 31 32

97

częścią powinnam być bardziej przerażona. Faktem, że ona rzeczywiście uprawiała seks późno w nocy w zoo, czy też tym, że zwierzęta podchodziły do ogrodzenia aby się temu przyglądać. - O mój Boże! - Sandry szczęka opadła. - Nie spoglądaj gwałtownie za siebie, ale najseksowniejszy mężczyzna jakiego kiedykolwiek widziałam właśnie wyszedł z windy. Wygląda na naprawdę ważnego... Zastanawiam się, czy on nie jest jakąś gwiazdą. Zauważyłam, że kobiety przy stoliku za nami dyszą i szepczą, więc powoli odwróciłam głowę, żeby zobaczyć o kim one rozmawiają. Jonathan. Skinął głową kiedy menager wręczał mu wizytówkę. Uścisnął dłoń mężczyzny, kiedy spoglądał prosto w stronę naszego stolika. Nasze oczy spotkały się, a moje serce przyśpieszyło. Moje nerwy biegły niekontrolowanie, a ciało czuło się jakby było w ogniu. Odwróciłam się do Sandry. - To on - szepnęłam. - On, znaczy kto? - Dobry wieczór, Claire. - Jonatahan był przy mnie sekundę później. - Dobry wieczór, Jonathan... - Przełknęłam i poczułam, że się rumienię. Umm, to jest Sandra a to Helen. - Dobry wieczór, paniom. - Uśmiechnął się. - Dobry wieczór. - Obie praktycznie zemdlały. - Czy jestem tutaj jedynym facetem? - Spojrzał na mnie. - Tak... - Dobrze. Zaraz wracam. Podszedł do baru, a zaraz jak znalazł się poza zasięgiem słuchu, Sandra klepnęła mnie w ramie.

98

- To jest twój szef? Twój opis nie przedstawiał go w sposób, na jaki on zasługuje, w ogóle! Pieprzyć sprawy wieku. Clair, on jest seksowny jak diabli. - Czy on jest singlem? - Helen spojrzała na niego. - On jest zajęty. - Sandra pogroziła jej palcem. - Clair, umawia się z nim. Nie umawiam się z nim! - Cóż, najwyższy czas! Witamy w świecie kuguarzyc! - Helen roześmiała się i pociągnęła długi łyk drinka. Każdej innej nocy, odpowiedziałabym na jej głupie uwagi, ale to były moje urodziny i nie chciałam pozwolić jej słowom dostać się do mnie. Poza tym nie byłam prawdziwą kuguarzycą, ona była. Ona rzadko spotykała się z kimś w jej wieku. Najstarszy chłopak, jakiego kiedykolwiek miała był dwanaście lat młodszy od niej. Ona miała wówczas trzydzieści pięć lat. - Pieprz się, Helen. - Sandra przewróciła oczami. - Lepiej nie mów nic szalonego, kiedy on wróci z powrotem. Helen pokazała palcami symbol "słowo harcerza" i jak na zawołanie Jonathan wrócił do stolika z tacą egzotycznych drinków. - Zdrowie urodzinowej dziewczyny. - Uśmiechnął się. Wszyscy skinęli głowami i wypili po shotie. Jonathan osunął się na krzesło obok mnie i położył rękę na moim udzie. Od razu poczułam, że robi się mi gorąco, więc strzepnęłam jego rękę i skrzyżowałam nogi. Dlaczego dałam się namówić Sandrze by przyjść bez bielizny dziś wieczorem? - Więc Jonathanie... - Helen zamruczała. - Czym dokładnie się zajmujesz? Ona zna już odpowiedź na to pytanie... Dlaczego go o to pyta? Jonathan z powrotem położył rękę na moim udzie.

99

- Jestem prezesem Statham Industries. A ty? - Interesujące! Jestem prawnikiem w mojej własnej kancelarii prawnej, Donovan&Fitz, ale tak naprawdę mojej firmie daleko do twojej. - Jak to się stało, że w tak młodym wieku jesteś CEO? - Założyłem firmę, kiedy byłem jeszcze na studiach. To było po prostu coś z boku na początku. Brałem dwadzieścia, trzydzieści dolców to tu to tam, instalując ludziom wszelkiego typu systemy w ich telefonach czy laptopach. Po pewnym czasie zdałem sobie sprawę, że mogę zbudować telefony i komputery od podstaw, że mogę to zrobić o wiele lepiej niż niektóre z większych firm komputerowych. Mój profesor pomógł mi napisać biznesplan i pochwaliłem się moimi najlepszymi wynalazkami. Potem wprowadziłem na pokład paru inwestorów i profesorów, ale pod warunkiem, iż to ja będę CEO i firma będzie pod moim nazwiskiem. Osiągnąłem zysk już w pierwszym roku, a reszta jest już historią. Łał... - Bardzo imponujące. - Helen skinęła głową. - To musi być bardzo intensywne34 życie. Co robisz w swoim wolnym czasie i dlaczego nie jesteś jeszcze żonaty? Jestem pewna, że ktoś taki jak ty ma mnóstwo pięknych opcji do wyboru. Co ona do cholery wyprawia? Piorunuję ją wzrokiem, w milczeniu błagając by przestała wprawiać go w zakłopotanie, ale jemu najwyraźniej nie przeszkadzało jej szalone przesłuchanie. Wyglądał na spokojnego i kontrolującego sytuację. Zaczął poruszać palcami po moim udzie. - W wolnym czasie ćwiczę, podróżuję i kolekcjonuję jachty. Czy on właśnie powiedział jachty? W liczbie mnogiej? 34

hactic life- gorączkowe, napięte życie

100

- A powód, dlaczego jeszcze nie jesteś żonaty, to? Jesteś za bogaty, żeby się związać na stałe? Czerpiesz zbyt dużo przyjemności z sypiania co noc z inna kobietą?35 Boże, proszę zabij ją, teraz... Sandra rzuciła Helen swoje najbardziej diabelskie spojrzenie w historii. Wyglądała jakby chciała jej wydrapać oczy. - Nie. - Uśmiechnął się. - To zdecydowanie, nie to. Przypuszczam, że jeszcze nie znalazłem odpowiedniej kobiety. - Dobrze, idę do baru po jakiegoś mocnego drinka. - Sandra potrząsnęła głową. - Przyniosę go dla ciebie. - Jonathan uwolnił moje udo i wstał. - Mocniejszą wersję tego co miałaś poprzednio? Sandra przytaknęła. - Helen, tobie też? - Tak.- Zamrugała. - Claire? - Uśmiechnął się swoim rozmarzonym uśmiechem, a ja zaniemówiłam. Pokręciłam głową, a on odszedł. - Helen! Co ty do cholery myślisz, że robisz? - Sandra kipiała ze złości. Mówiłam ci, żebyś nie... - Uspokój się, uspokój się. - Helen prychnęła. - Ja po prostu dobrze się bawię. On najwyraźniej ma coś do Clair. On pieprzy ją oczami przez cały wieczór. - Helen! - Potrząsnęłam głową. - Nie Helen-uj mi! To prawda. On pieprzy cię swoimi oczami nawet teraz, przez całą drogę tutaj. I ty robisz dokładnie to samo, dlatego pogódź się z tym. 35

Nie wiem co chciała tym osiągnąć, ale to była żenada.

101

Wasza dwójka powinna po prostu mieć to z głowy. Prywatna łazienka tutaj, jest naprawdę ładna. Wskazówka, podpowiedz.36 Wybuchnęłam śmiechem. Powinnam wiedzieć, że Helen tylko się z nim bawi. Ona za często czerpała radość z testowania progu nerwów u innych. Jonathan wrócił i odstawił drinki. - Golde Paradise dla ciebie Sandro. - Przesunął go na drugą stronę stołu. Triple Chocolate Cloud dla ciebie Helen. A dla ciebie... - Powiedział, sięgając po moją rękę. - Czy zechciałabyś ze mną zatańczyć? - Oczywiście. - Zsunęłam się z krzesła i uścisnęłam jego dłoń. Poprowadził mnie przez dwa rzeźbione kamienne schody do przodu sceny, gdzie orkiestra zaczęła grać. Oplótł moje ręce wokół swojej szyi i objął mnie w pasie, kołysząc mnie do piosenki, której nigdy do tej pory nie słyszałam. Byliśmy tak blisko siebie, że oddychałam jego zapachem. Jego niebiańsko korzenny37 zapach ogarnął mnie i sprawił, że nie chcę dać mu odejść. - Jak ci minął dzisiejszy dzień, Claire? - Dobrze. A tobie? - Strasznie. - Przyciągnął mnie jeszcze bliżej. - Aż do teraz. Naprawdę powinnam była założyć majtki...38 - Wiesz, mogłabym przysiąc, że mój samochód nie miał skórzanych siedzeń i przyciemnianych szyb, kiedy tamtego dnia dawałam ci kluczyki. - Nie miał? - Uśmiechnął się.

36

Hint,hint. – takie powiedzonko, najczęściej używane, jak się chce coś jasno dać do zrozumienia drugiej osobie. 37 38

Spicy – pikantny, ostry, korzenny Czy ja wiem? Aga, jak myślisz? Zdecydowanie bym nie zakładała ;) (Aga)

102

- Nie... Dziękuję ci bardzo za to. I doceniam również uaktualnienie komputera. - Proszę bardzo. Światło na parkiecie nagle zgasło, a małe migoczące światełka zaczęły błyszczeć nad nami. - Panie i panowie, oficjalnie minęła północ - powiedział maestro. - Do tych, którzy są nowicjuszami w Hawanie, następne dziesięć minut na parkiecie spędzicie pod gwiazdami! Światła przekształciły się z czarnego w ciemny fiolet, mistyczny niebieski, a następnie z powrotem w czarny. Orkiestra zaczęła grać o połowę wolniejszą wersję utworu" The Nearness of You" Nory Jones. - Dzisiejszego wieczoru wyglądasz niesamowicie. - Jonathan delikatnie pieścił mnie palcami po plecach. Mogłam tylko skinąć głową w podzięce, ten jeden ruch jego palców omal nie wtopił mnie w podłogę. Kontynuowaliśmy taniec w ciszy, zauważyłam, że światła coraz bardziej przygasały, gwiazdy będące kiedyś jasne, migotały coraz słabiej. Kiedy trzymał mnie tak blisko, czułam się trochę niepewnie, ale nie mogłam nic na to poradzić. Wiedziałam, że Helen wcześniej tylko żartowała, ale miała rację. Ktoś taki jak Jonathan, zdecydowanie mógł mieć każdą kobietę jaką chciał, blond biuściastą szwedzką super modelkę, seksowną znaną aktorkę, każdą. Każdą z lepszą pozycją i prawdopodobnie dużo młodszą ode mnie. - Czy normalnie kiedy wychodzisz zakładasz sukienki jak ta? - Pociągnął za tył sukienki. - Dlaczego pytasz? - Po prostu się zastanawiam.

103

- Zastanawiasz się, dlaczego ktoś w moim wieku może nosić coś tak odkrytego? Czy to jest to co pomyślałeś, kiedy po raz pierwszy zobaczyłeś mnie dziś wieczorem? Nie musisz owijać w bawełnę. - Przewróciłam oczami. Westchnął. - Naprawdę tak przejmujesz się swoim wiekiem? Niestety tak... - Nie. - Spojrzałam na niego. - Dziwi mnie trochę, że ty się nie przejmujesz. Nie jestem jeszcze pewna co z tym zrobić, a fakt, że zapytałeś mnie o sukienkę sprawił, że pomyślałam... - Chcesz wiedzieć, co pomyślałem kiedy cię po raz pierwszy zobaczyłem dziś wieczorem, Claire? - Tak... - Chcesz usłyszeć szczerą odpowiedz czy politycznie poprawną? - Szczerą. - Dobrze. Uwolnił mnie ze swoich ramion i odsunął się. Zanim zdążyłam się zastanowić, gdzie się podział, poczułam jak przycisnął moje plecy do swojej klatki piersiowej i owinął ręce wokół moich bioder. - Kiedy pierwszy raz zobaczyłem cię dziś wieczorem - obniżył głos i szepnął mi do ucha - chciałem wyciągnąć cię stąd, zawieźć cię do domu i pieprzyć w każdym pomieszczeniu przez resztę weekendu. Dyszałam. - Jedynym powodem, dla którego zapytałem o twoją sukienkę, jest to, że tak dobrze w niej wyglądasz. Bardzo dobrze w niej wyglądasz. I jeśli nosisz takie na randki to mam nadzieje, że częściej będę cię w nich widywał. - Objął mnie

104

ciaśniej. - Więc, czy możesz mi obiecać, że przestaniesz przypominać mi o kwestii wieku? I szczerze, nie obchodziłoby mnie, nawet jak miałabyś sześćdziesiąt lat. Kiwnęłam głową i starałam się odwrócić twarzą do niego, ale nie chciał mnie puścić. Zaczął pieścić moje uda. - Czy możesz mi obiecać że odpuścisz sprawę wieku? - Tak... - Dobrze. Bo nie ma to dla mnie znaczenia. - Zakołysał mną w rytm muzyki i rozpoczął składanie pocałunków na moich nagich ramionach. Każdy pocałunek wywoływał dreszcz na moich plecach oraz nowego motyla fruwającego mi w brzuchu. - Czy nadal jesteś wolna jutro? - Wyszeptał. Nie odpowiedziałam mu. Tak dawno temu ktoś oddziaływał na mnie w ten sposób i nie chciałam, aby grad jego pocałunków się zatrzymał. - Claire? - Pocałował mnie w kark i wsunął delikatnie rękę pod sukienkę. Musiał nie zdawać sobie sprawy, że nie miałam na sobie majtek, bo jego ręka zastygła dokładnie w miejscu, gdzie powinna znajdować się koronka. Ponownie pocałował mnie w kark i powoli zsunął palce niżej. Mogłam wyczuć wilgoć między udami i usłyszałam jak nie udało mu się stłumić jęku. Już nigdy więcej nie będę przebywała bez bielizny w pobliżu niego... 39 - Odpowiedz mi, Claire... - Pchnął jednym palcem wewnątrz mnie i torturował mnie poruszając nim do środka i na zewnątrz. Powiedz tak... Jesteś nadal wolna jutro...

39

To się jeszcze okaże 

105



 Włożył drugi palec we mnie, drugim ramieniem unieruchomił moje ciało. Utrzymywał swoje pchnięcia w stałym rytmie, całował mnie po nagich ramionach i szeptał moje imię czekając na odpowiedź. - Panie i panowie ostatnia piosenka „północy” - powiedział maestro, kiedy róg zaczął grać. - Potem wróci nasz DJ i włączymy światło. Jonathan powoli wysunął ze mnie palce. Myślałam, że będziemy tańczyć do ostatniej piosenki, ale on kciukiem zaczął masować moją łechtaczkę. I wtedy ponownie wsunął swoje dwa uzdolnione palce we mnie. O mój Boże... Jego nacisk był perfekcyjny. Jego rytm był nieugięty. Byłam pewna, że jeśli się nie zatrzyma, mogę wybuchnąć w każdej sekundzie. - Panie Stath... - Jonatanie... - Pocałował mnie w ramię. - Ja... Ja... - Oddech uwiązł mi w gardle. - Zatrzymaj się... - Nie, dopóki nie odpowiesz na pytanie. - Wsunął drugą rękę pod moją sukienkę i po raz kolejny zatrzymał się, kiedy uświadomił sobie, że nie mam na sobie biustonosza.40 Ujął każdą z moich piersi, delikatnie ściskając sutki, popychając mnie dalej do krawędzi. Powiedziałam tak... - Claire, piosenka może skończyć się w każdej chwili, ale będę cię tak tutaj trzymał oświetloną, dokładnie tak jak teraz, dopóki mi nie odpowiesz. - Pocierał moją łechtaczkę jeszcze mocniej, jeszcze szybciej i poczułam intensywne dreszcze budujące się wewnątrz mnie.

40

Jasna cholera jak ona się ubrała ;), i czy tam nie ma innych ludzi? Ja się grzecznie pytam 

106



 - Tak - Przygryzłam wargę, powstrzymując się od krzyku. Nie chciałam, aby jacykolwiek ludzie, będący wokół nas, wiedzieli co się dzieje. - Trzydzieści sekund, aż ponownie przyśpieszymy muzykę. - Głos maestro był przytłumiony. - Tak co? - Kontynuował swój rytm, nadal pieszcząc moje piersi, a ja nie mogłam się już dłużej powstrzymywać. Wybuchłam falami wokół niego w drżących spazmach, gryzłam swoje wargi tak mocno, że prawdopodobnie krwawiły. Moje kolana niemal się poddały i zużyłam każdy kawałeczek energii, jaki mi pozostał, aby nie zapaść się w jego ramionach. - Tak... Jestem... wolna by wyjść jutro. - Dobrze. - Wyciągnął palce i obrócił mnie do siebie. Pociągnął sukienkę w dół i chwycił mnie za rękę, prowadząc poza parkiet. Zaprowadził mnie do prywatnej toalety i zamknął drzwi. Helen miała rację, łazienka była ładna, zbyt ładna. Całą lewą ścianę pokrywało antyczne lustro, z sufitu zwisał rustykalny żyrandol z połyskującymi szmaragdami i stała w niej sofa oraz szezlong pokryty czerwonym aksamitem. Jeśli byłby to inny mężczyzna niż Jonathan, natychmiast bym go skrytykowała za to co mi zrobił na parkiecie. Powiedziałabym mu, że to niegrzeczne i obraźliwe, i że już nigdy ponownie się do niego nie odezwę. Ale on nie był żadnym innym facetem i nie mogłam zaprzeczać, że kochałam każdą jedną sekundę tego. Wciąż byłam urzeczona. Wziął białą tkaninę znad zlewu i kilka sekund moczył ją pod ciepłą wodą. Przyciągnął mnie do kąta i podciągnął sukienkę w górę ud. - Rozszerz nogi - wyszeptał.

107

Rozsunęłam nogi i patrzyłam mu w oczy, kiedy on delikatnie przecierał wnętrze moich ud. Powolnym zmysłowym ruchem przesuwał się do góry, prawie ponownie spychając mnie na krawędź. Próbowałam zmniejszyć intensywność doznań jakie odczuwałam, ale jego spojrzenie nie pozwalało na to. Chwycił suchą ściereczkę i wycierał mnie nią, dopóki nie byłam całkowicie sucha. Ciągle patrzyliśmy sobie w oczy i myślałam, że on powie coś...lub pocałuje mnie, ale on się po prostu uśmiechnął i sięgnął po moją rękę. - Czy jesteś już gotowa, aby dołączyć do swoich przyjaciółek? Przytaknęłam. Delikatnie ścisnął mnie za rękę i poszedł ze mną z powrotem na górę, do naszego stolika. Jak tylko podeszliśmy, zaproponował, że przyniesie kolejnego drinka dla Helen i Sandry. - I? - Sandra uśmiechnęła się. - Czy twój szef jest dobrym tancerzem? - On jest bardzo dobry... - Wzięłam mojito i wypiłam duszkiem. Uniosła brew, ale nie powiedziała nic więcej. Ona i Helen opowiadały mi o dwóch mężczyznach, których poznały podczas tańca o północy, ale byłam tylko w połowie skupiona. Wciąż byłam zahipnotyzowana przez dotyk Jonathana i szczerze żałowałam, że skończyło się to tak szybko. 41 Kiedy w końcu wrócił do stolika, rozmawiał z nami, jakbyśmy się wszyscy znali od dawna. Ku mojemu zdziwieniu... i rozczarowaniu, nie dotknął mnie ponownie.

41

O tak dziewczyno, nareszcie po czterech latach.

108

***

Jonathan zarzucił marynarkę na moje ramiona. - Gdzie zaparkowałaś? Odprowadzę cię do samochodu. - Parking wschodni. - Okey. - Chwycił mnie za rękę i szliśmy w ciszy. Pomógł wsiąść mi do samochodu i zanim mogłam odjechać, zapukał w okno. - Nigdy nie powiedziałaś mi, gdzie się chcesz jutro ze mną spotkać. Uśmiechnął się. - Czy już zapomniałaś? - Och nie, ja tylko... Hmm, co powiesz na wczesny bieg z pięknym widokiem na miasto?42 Około ósmej? - Brzmi nieźle. Gdzie? - Corona Heights Park? - Do zobaczenia na miejscu. - Wyciągnął małe pudełeczko z tylnej kieszeni i wręczył mi je. - Jeszcze raz wszystkiego najlepszego, Claire. - Dziękuję. - Starałam się nie rumienić, kiedy podnosiłam okno w górę. Jak tylko zaparkowałam przed domem, otworzyłam pudełko i odsunęłam cienką warstwę bibuły. Była tam notatka: "Dla najpiękniejszej kobiety, jaką kiedykolwiek spotkałem. Daj mi szansę, aby pokazać jak cudowni możemy być razem. Jonathan. " Przewróciłam oczami i wyciągnęłam, to co było pod spodem. Była to diamentowa bransoletka, która wyglądała na droższą niż mój dom. Potrząsnęłam nią na nadgarstku i przyglądałam się jak błyszczy w ciemności. Zastanawiałam się, kiedy mogłabym założyć coś takiego publicznie. 42

Kobieta, doskonała. To też mój ulubiony sposób spędzania weekendów 

109

Nie byłam pewna czy powinnam to zatrzymać, czy nie, ale wiedziałam, że powinnam ją oddać, jeśli nie zdecyduję się z nim umawiać na dłuższą metę. Spojrzałam na pudełeczko ponownie i zauważyłam, że na dnie znajdował się ciasno zwinięty kawałek papieru. Użyłam paznokci, aby podważyć go i rozłożyć. Była to strona z podręcznika dla pracowników Statham Industries, a na niej podkreślone na rażąco żółto słowa: "Zaktualizowane od stycznia 2013 roku. Klauzula niebratania się między pracownikami niniejszym zostaje zniesiona. Relacje interpersonalne między pracownikami nie są już naruszeniem polityki firmy”.43 *** Obudziłam się o szóstej rano, praktycznie wyciągnęłam Ashlay i Caroline z łóżek. Bez względu na to ile razy im zasugeruję, żeby położyły się wcześniej, jeśli mają na rano do pracy, to i tak nie posłuchają. - Czy macie wasze identyfikatory? Wiecie, że nie dostarczę wam ich, jeśli ich zapomnicie. - Tak, tak. - Obie jęknęły jak zombi schodząc po schodach. Obserwowałam je szykujące się do pracy, prasujące swoje białe koszulki polo i spodnie khaki, czyszczące skórzane balerinki i kłócące się, której była kolej prowadzić. - Ashlay, jestem pewna, że to twoja kolej. - Westchnęłam po tym, jak obejrzałam ich kolejny rzut monetą. - Proszę, jedźcie ostrożnie... - I trzymajcie się razem. - Caroline jęknęła. - Mamy szesnaście lat nie sześć, mamo. Do zobaczenia, potem. - Miłego dnia w pracy. - Przegoniłam je z domu i czekałam, aż ich samochód zjedzie w dół wzgórza. 43

Szybko to załatwił 

110



 Pobiegłam na górę do łazienki i przebrałam się w mój najbardziej sprzyjający figurze strój treningowy. Był to przylegający do moich kształtów bawełniany czarno-różowy zestaw oraz pasujące do tego czarne buty sportowe. Claire Gracen, to nie jest randka. To tylko wycieczka. Regularna wycieczka. - Spojrzałam na siebie w lustrze. - Nie okazuj żadnych oznak zainteresowania. Nie zgadzaj się na żadną randkę po dzisiejszym dniu. To dzieje się dlatego, że on sprawił wczoraj wieczorem na parkiecie, że doszłaś i straciłaś kontrolę... To jedyny powód, że do tego doszło. Po dzisiejszym dniu powróci to do profesjonalnych relacji. Udałam się na zewnątrz i odpaliłam samochód. Przecinałam ulice miasta, aby dostać się na skraj parku. Przejechałam przez parking i zauważyłam pięknego srebrnego Jaguara, założyłam że Jonathana. Jak wiele absurdalnie drogich samochodów posiada? - Dzień dobry. - Wyszedł z samochodu i uśmiechnął się do mnie. - Jak się dzisiaj czujesz? - Świetnie. A ty? - Doskonale. Chcesz maszerować czy biegać szlakiem?44 - Chcę pobiec. - Całe pięć mil? - Rzucił kurtkę do samochodu. - Jesteś tego pewna? - Czyżbyś nie był w formie? Czy może wolałbyś przejechać cały odcinek, zamiast tego? Roześmiał się. - Jestem w doskonałej formie, Claire. Właśnie upewniałem się, czy masz tyle wytrzymałości, aby za mną nadążyć. - Posłał mi niegodziwy uśmiech. Natychmiast odwróciłam się i zaczęłam biec. 44

Co za zniewaga  Phi, maszerować? 

111



 Był przy mnie w ciągu kilku sekund i razem biegliśmy gliniastym szlakiem, lawirując między alejkami drzew. Utrzymywaliśmy wspólne tempo, nigdy nie zatrzymując się by złapać oddech. Cały czas czułam, że patrzy na mnie, może nawet uśmiecha się do mnie, ale byłam zbyt skupiona na osiągnięciu celu, aby odwzajemnić jego spojrzenia. Bieg działał wyciszającą na moje nerwy, sprawiał, że czułam się spokojna i kiedy stopy uderzały o chodnik nie mogłam skupić się na niczym więcej. Kiedy przekroczyłam znacznik pięciu mil, zatrzymałam się i złapałam za kolana. Obok mnie słyszałam lekko zdyszanego Jonathana. - Większość kobiet, które znam, nie może przebiec jednej mili bez zatrzymywania się, nie mówiąc już o pieciu... - Wydawał się być pod wrażeniem. Czy zawsze biegałaś? - Cholera, nie. - Opadłam na ziemię i rozciągnęłam nogi. - Kiedyś nienawidziłam biegania... Robię to od czterech lat. A ty ja długo biegasz? - Całe moje życie. - Zdjął koszulkę przez głowę, odsłaniając swój spocony kaloryfer.45 - Usiadł obok mnie. - To jedna z niewielu rzeczy, w jakich jestem dobry. Wydawało się, że za jego słowami kryło się podwójne znaczenie. Część mnie chciała poprosić go o wytłumaczenie, ale przypomniałam sobie mowę, jaką dałam sobie wcześniej. Nie powinnam się wtrącać w jego życie osobiste, ponieważ nie chciałam dać mu mylnego wrażenia. Odchrząknęłam. - Och...Cóż brzmi to bardzo... - Ile lat mają twoje córki, Claire? Jeśli nie przeszkadza ci, że zapytam? - Szesnaście. 45.

washboard – tara do prania

112

- One są bliźniaczkami? - Uniósł brwi. - Czy są identyczne? Przytaknęłam. - Tak, naprawdę nie mogłam ich rozróżnić, dopóki nie skończyły trzech lat. Do czasu kiedy zaczęły rozwijać swoje własne małe osobowości i … Hola. Zbyt dużo osobistych informacji. Zostań przy tych podstawowych... - Czy planujesz kiedykolwiek dokończyć tę myśl? - Uśmiechnął się. Nie odpowiedziałam. Byłam uwięziona między kropelkami potu, spływającymi po jego wyrzeźbionej klatce piersiowej, jego wspaniałymi oczami i tym uśmiechem "wiem-cholernie-dobrze-że-mnie-pragniesz". Powoli wstałam i otrzepałam z tyłu spodnie. - Hmm...Powinniśmy już chyba wracać. Myślę, że ponownie powinniśmy pobiec. - Tak, abyś nie musiała ze mną rozmawiać? Tak. - Nie, to nie to. Jestem pewna, że masz milion innych rzeczy, które mógłbyś teraz robić, więc... - Ani trochę. Zarezerwowałem cały poranek dla ciebie. Cholera... - To było... - Spojrzałam z dala od niego. - To było bardzo miłe z twojej strony, ale mam tylko czas na bieganie więc... - Claire, wczoraj w nocy powiedziałaś mi, że jesteś wolna i jestem całkiem pewny, że od drugiej w nocy do teraz nic się nie zmieniło. Ty i ja jesteśmy na randce, co oznacza, że dopóki nie zjemy lunchu lub obiadu, będziemy spacerować z powrotem razem. Wtedy nasza "nędzna" randka, do której najwyraźniej zmusiłem cię, dobiegnie końca. Wówczas będziesz mogła udawać, że faktycznie masz coś do zrobienia.

113

Starałam się nie roześmiać, ale nie mogłam się powstrzymać. - Tak długo, jak skończymy przed południem. Mam pewne rzeczy, które muszę dzisiaj zdobić. - Takie jak? - Muszę bardziej uporządkować niektóre pomysły na nadchodzącą kampanię sPhone Blue. Pan Barnes chce wybrać faworyta do poniedziałku, ale musiałby nastąpić cud... - A propos, dlaczego nienawidzisz swojej pracy? - Powiedzieć CEO, dlaczego nienawidzę mojej pracy? Nie sądzę. - Nie odbiorę tego personalnie. - Skinął mi, żebym zaczęła iść razem z nim. - Naprawdę chcę wiedzieć. - Nie, nie chcesz. - Roześmiałam się. - Powiedz mi. Westchnęłam. - W skrócie. Dodatki dla pracowników są do dupy. Samochody nigdy nie powinny być odholowywane z parkingów, dyrektorzy powinni móc pracować co najmniej piętnaście godzin nadliczbowych w miesiącu. Pracować dwa lata, aby przysługiwał ci jeden tydzień urlopu? To niedorzeczne. Aha, i jaki sens jest oferować bezpłatną kawę, jeśli jej w zasadzie nigdy nie ma, a jeśli jest, to smakuje jak gówno. Po prostu nie oferuj żadnej i zaoszczędź pieniądze. I nie pozwól mi zacząć, na temat tego motywacyjnego idioty, który uszczęśliwił nas tymi torebeczkami z ziarnem, pozostawionymi w naszych biurach i dał nam dziennik "Zen". Mogłam dać ci dużo lepszy sposób na wydanie dwóch milionów dolarów.46 Jonathan zatrzymał się i spojrzał na mnie, prosto w moje oczy. Milczał przez długi czas, a później wybuchnął śmiechem. 46

No to się rozpędziła dziewczyna 

114



 - Zawsze jesteś taka szczera? - Pytałeś o prawdę. - Myślę, że dostałem moja lekcję. - Uśmiechnął się i ruszył ponownie. Myślałam, że zada mi więcej pytań lub ja powinnam czuć się zobowiązana, aby zadać jemu, czyniąc nasz spacer łatwiejszym, ale w rzeczywistości cieszyłam się ciszą. Miałam wrażenie, że on także. Zanim się tego dowiedziałam, zobaczyłam znacznik czwartej mili, a w oddali parking. Jonathan odprowadził mnie do samochodu i zanim mogłam otworzyć drzwi, delikatnie chwycił mnie w ramiona i odwrócił. Spojrzał mi ponownie w oczy. - Wiem, że nie rozmawialiśmy za dużo, ale świetnie dzisiaj spędziłem czas, Claire. - Ja też... Cisza. Czułam jego palce poruszające się po moich wilgotnych włosach i jego klatkę przyciśniętą do mojej. Moje serce biło całkowicie nowym rytmem i nie ważne jak bardzo starałam się je kontrolować, ono biło szybciej i bardziej dziko. - W tym tygodniu będę na konferencji w Nowym Jorku ... - Poprawił moja opaskę - Czy kiedy wrócę mogę zabrać cię na kolację? NIE... Nie, nie chcesz niczego co on myśli, że może zajść dalej...To nie musi przerodzić się, w co weekendową rzecz. To się nie dzieje... Odwróć się od niego... Uniósł brwi. - Claire? Przytaknęłam głową.

115

- Musisz powiedzieć to na głos. - Przycisnął moje ciało do samochodu. Cisza. Uśmiechnął się. - Co? Żadnego bystrego komentarza na temat kolacji w sobotę? - Myślę, że powinniśmy zapłacić47 po równo... Ja nie chcę, byś odniósł mylne wrażenie. - A jakie wrażenie miałoby to być? - Że mnie pociągasz, bo to nadal się nie zmieniło. - Masz rację. - Ułożył ręce wokół mojej talii. - Nie śmiem tak myśleć. Czy to znaczy tak na sobotę? - Być może. Słyszałam, jak się śmieje, a potem poczułam jego usta muskające miękko i delikatnie moje, jakby nie chciał, całkowicie mnie pocałować. Powoli uwolnił mnie i cofnął się. - Zadzwonię do ciebie, kiedy będę w Nowym Jorku. Musimy, upewnić się, że może stanie się tak.

47

go Dutch – dzielić się wydatkami po połowie, płacić po równo

116

Rozdział 6 Jonathan Dlaczego w ogóle zgodziłem się przyjść na tę konferencję? Siedziałem w pierwszym rzędzie sali balowej Four Seasons i wzdychałem, jak inni guru oprogramowania opowiadali o swojej drodze do sławy i o tym, jak budowali swoje imperia od podstaw. Normalnie takie rzeczy ekscytowały i inspirowały mnie, ale wszyscy obecni w tym roku technicy to ludzie, z którymi wcześniej współpracowałem. Znałem historie ich sukcesu jak własną kieszeń. Jedyną różnicą był fakt, że dawałem końcowe przemówienie, a tysiące licealistów zostało zaproszonych, by tego posłuchać. Kiedy CEO Apple Inc. zakończył swoje przemówienie, klasnąłem i upewniłem się, że moja przemowa jest w kieszenie na piersi. - A teraz, - gospodarz konferencji powiedział, wchodząc na scenę końcowe przemówienie dzisiejszej nocy. Panie i panowie, mam zaszczyt przedstawić państwu naszego głównego mówcę. W ciągu ostatnich dziewięciu lat, stał się siłą, z którą należy się liczyć w branży oprogramowania. Złamał niemal każdy rekord sprzedaży, jeśli chodzi o najnowsze technologie. Jego najnowszy produkt, sPhone Blue, będzie miał swój debiut tej wiosny, ale już w przedsprzedaży zarobił pięćdziesiąt milionów dolarów! Publiczność klaskała, a na ogromnym ekranie na scenie z projektora wyświetlona została moja twarz.

117

- Panie i panowie – kontynuował gospodarz . - Mężczyzna, który nie wymaga dalszego wprowadzania CEO Statham Intustriec, pan Jonathan Statham! Wstałem i ruszyłem na scenę, kiwałem głową, dziękując za owacje na stojąco. Poczekałem, aż tłum z powrotem zajmie miejsca. - Dziękuję wszystkim bardzo za zaproszenie mnie na doroczną Konferencję Innowacji Technologicznych48. - Wyciągnąłem moją przemowę z kieszeni. - To zaszczyt być tutaj i zrobię wszystko, co w mojej mocy, by nie zanudzić was przez najbliższe dwadzieścia minut. Widownia wybuchnęła śmiechem. Czytałem przemówienie z łatwością, nawiązując kontakt wzrokowy z ludźmi, których znałem w tłumie. Zmusiłem się do najgorszej części dla głównego mówcy, długiej sesji Q&A49. Przez trzy godziny odpowiadałem na pytania, nie mające nic, absolutnie nic wspólnego z Statham Industries: "Jesteś singlem?", "Czego szukasz u kobiety? ", " Jak często trenujesz? ", " Kiedy planujesz się ożenić?” Gorsze było to, że moi koledzy bawili się wraz z uczniami i zachowywali się tak jakby takie pytania były zupełnie normalne. Zadali mi nawet kilka pytań na temat kobiet i randkowania. Kiedy sesja Q&A dobiegła końca, wziąłem udział w kameralnym spotkaniu z najlepszymi uczniami w kraju. Byłem wdzięczny, że odbywające się tam rozmowy były wyłącznie na temat rozwoju komputerów.

48 49

Innonative Technology Conferance Q&A – pytania i odpowiedzi (część prezentacji im poświęcona)

118

Była dziesiąta na zegarze, kiedy skończyłem i dokonałem wszelkich starań, by zniknąć na resztę wieczoru. Pojechałem windą do mojego apartamentu na ostatnim piętrze i skierowałem się, przechodząc przez tradycyjny pokój dzienny i podwójne drzwi kuchenne, prosto do łóżka. Zdjąłem marynarkę i zapaliłem światło. - Wystarczająco długo ci to zajęło! - Moja przyjaciółka Stacy obróciła się na łóżku, mając na sobie tylko jedwabny skrawek czarnej bielizny. - Zaczęłam myśleć, że już nie przyjdziesz!50 Zupełnie o tym zapomniałem... Stacy była międzynarodową super modelką51, którą spotkałem na początku mojej kariery. Wówczas ona pracowała tylko dla lokalnych czasopism i firm reklamowych, jednak podjąłem duże ryzyko i zatrudniłem ją jako krajowego rzecznika

kampanii

mojego

pierwszego

laptopa.

Kampania

odniosła

natychmiastowy sukces, lansując ja na supergwiazdę. Niedługo po tym staraliśmy się stworzyć związek, ale zdaliśmy sobie sprawę, że jesteśmy lepsi jako przyjaciele, przyjaciele z korzyściami. - Mam truskawki, pina coladę, dzikie jagody i ostry cynamon. Ja osobiście wolę jako lubrykant dzikie jagody, ponieważ jest bardziej płynny i nie pozostawia dziwnego posmaku, ale pomyślałam, że pozwolę ci tym razem wybrać. Och! I zgadnij co jeszcze przyniosłam? - Wyciągnęła srebrny pakiecik ze stanika. - Ultra prążkowane dla jego i jej przyjemności! Sexy, prawda? Opadłem na krzesło i roześmiałem się. 50 51

Ile on tam jeszcze, ma tych wielbicielek? No jakże, by inaczej.

119

- Brzmi świetnie, ale ja nie mam dzisiaj ochoty. - Przepraszam? Nie masz dzisiaj ochoty? To jest trzeci raz jak jesteś w Nowym Jorku i znowu mi odmawiasz? - Jeśli mnie pamięć nie myli, ty odrzuciłaś mnie te dwa poprzednie razy. - Te dwa się nie liczą. Byliśmy pijani, a ja nie uprawiam zalanego seksu. Podeszła do mnie i udawała, że sprawdza moje czoło, czy przypadkiem nie mam gorączki. - Poczekaj chwilkę. Czy ty i Audray wróciliście do siebie? - Nie. - Dobrze... Czy ostatnio wyszedłeś z ukrycia, czy coś? Jesteś gejem? - Przepraszam? - O mój Boże to ma sens! Przez te wszystkie lata! To jest prawdziwy powód, dla którego rzuciłeś Audray, czyż nie? I fakt, że stoję tutaj półnaga, a ty nie jesteś nawet twardy, czyni to jasnym! - Stacy, jestem daleki od bycia gejem. Zaufaj mi. Ja po prostu nie mam na to ochoty. - Umm, hmmm. - Skrzyżowała ramiona i zacisnęła usta. - To jak jej na imię? - Jakiej jej? Przewróciła oczami i pociągnęła mnie z krzesła. - Jeśli nie zamierzamy nic robić, to chociaż postaw mi kolejkę, prawdziwą rundę drinków i powiedz mi, kto zrujnował mi szansę na dobry seks dziś wieczorem.

120

Poszedłem za nią do windy, która zawiozła nas do baru na dachu budynku i zamówiłem kilka kolejek mocnych drinków. Każdej innej nocy bylibyśmy z powrotem w apartamencie, uprawiając seks na każdej wolnej przestrzeni, rozmawiając ze sobą o przypadkowych sprawach, jakie wydarzyły się w naszym życiu. Śmielibyśmy się z rzeczy, których nie rozumiemy w swoich karierach. Nigdy nie rozumiałem, dlaczego tak poważnie traktuje przemysł modowy, ona nigdy nie mogła pojąć ekscytacji stojącej za innowacjami technologicznymi. Ale dzisiaj jak ją zobaczyłem, stojącą półnago w mojej sypialni, jedynie o kim mogłem myśleć to była Claire i jej przemądrzałe usta. - Czy kiedykolwiek spotykałaś się z młodszym facetem, Stacy? - Łyżeczką wyciągnąłem plasterek cytryny z mojej wódki. - Tak. Dwa razy. - Co się stało? - Pierwszy facet miał dwadzieścia jeden lat, gdy ja miałam dwadzieścia sześć, a drugi facet miał dwadzieścia trzy, kiedy ja miałam dwadzieścia osiem. To się właśnie stało... Ile ona ma lat? - W ten piątek skończyła czterdzieści. - Łał... - Łał, co?

121

- Nic. Po prostu łał... W rzeczywistości to myślę, że cała ta sprawa „starsza kobieta i młodszy mężczyzna” jest w pewnym sensie gorąca. Ponieważ ona jest starsza, może pomoże ci trochę z niektórymi twoimi technikami w sypialni. - Nigdy nie dostałem żadnej skargi. - To był żart, Jonathan. - Przewróciła oczami. - W każdym razie, dlaczego przejmujesz się wiekiem? - Ja nie. Ona to robi. Stacy skinęła głową. - To zrozumiałe. Cóż po prostu pokaż jej, że to nie ma znaczenia. To znaczy, to tylko seks prawda? Jestem pewna, że kiedy wasza dwójka robi to, wiek jest ostatnią rzeczą w jej umyśle, więc... - My nie uprawialiśmy seksu. - Co? - Chwyciła się za klatkę piersiową. - Jonathan Statham odpicowuje samochód kobiecie, daje jej tysiące dolarów w kwiatach i biżuterii, umówił się z nią dwa razy i nie uprawiał z nią seksu? Kim ty jesteś? - Po pierwsze, nie jestem aż tak nienasycony. Po drugie, chcę z nią uprawiać seks, ale... w ogóle, dlaczego ja z tobą rozmawiam na ten temat? - Lubisz ją, prawda? Westchnąłem. Nie chciałem kontynuować tej rozmowy. - Jak to jest być drugi rok z rzędu na okładce Sports Illustrated? Podobało mi się to czerwone bikini na tobie. To było inne.

122

- Powinieneś do niej zadzwonić dziś wieczorem. Nie musisz robić tej poczekam tydzień przerwy ze starszą kobietą. Ona po prostu uzna cię za ... - Mam zamiar zadzwonić do niej wieczorem. - Cholera. Jest nawet gorzej, niż myślałam. - Roześmiała się. - Dobrze dla ciebie. W każdym razie to jest czas na więcej drinków. Potrzebuję przynajmniej siedmiu więcej.52 - Cokolwiek sobie życzysz. Zajęło to dużo więcej niż siedem drinków, by była usatysfakcjonowana, a ponieważ zemdlała w środku jednej kolejki, musiałem zanieść ją do jej pokoju. Kiedy położyłem ją do łóżka i upewniłem się, że mogła tak spać bez wymiotowania, wróciłem do mojego apartamentu i zadzwoniłem do Claire. - Halo? - podniosła po trzecim sygnale. - Cześć, Claire. - Um... Cześć. - Brzmiała na zaskoczoną. - Jak tam twoja konferencja? - Nie wiem. Nie przywiązywałem uwagi. Jak się mają sprawy w firmie? - Całkiem nieźle. Dzisiaj dostałam notatkę od CEO, na temat zniesienia stref parkowania. Wszyscy w firmie byli podekscytowani tym, że w końcu wyciągnął głowę z tyłka. Śmiałem się. - Ćwiczysz obrażanie ludzi, czy masz naturalny talent do tego? 52

Ma dziewczyna głowę.

123

- Ćwiczę pięć godzin dziennie. - Czas dobrze wykorzystany. Co do kolacji w sobotę wieczorem... - Co z nią? - Co muszę zrobić, abyś powiedziała tak? Westchnęła. - Zgódź się, bym zapłaciła połowę rachunku za kolację. - A dlaczego miałbym to zrobić? - Bo to określa granice między nami i nie będę się czuła jak na randce. - Ale to będzie randka. - Cóż, nie powinna nią być. Wiem, że zmieniłeś politykę firmy w sprawie randkowania, ale my spotykający się poza biurem.., to jest złe, niezależnie od tego, czy ty tak myślisz czy nie. - Więc chcesz, żebym cię zwolnił? - Co?! Nie ja nie chcę, abyś... - Bo ja to zrobię, jeśli tego to wymaga. Westchnęła. - Czy po prostu pozwolisz mi zapłacić za moją własną kolację? Nie...

124

- Oczywiście, Claire. Mogę ci na to pozwolić. Zrobiłem rezerwację w Michael Mina na ósmą. Czy pozwolisz mi przyjechać po ciebie, czy to również nie wchodzi w grę? - Spotkamy się na miejscu. Wiem, gdzie to jest. Oczywiście... - Cóż, nie mogę się tego doczekać. Czy natknęłaś się już na jakiś dobry pomysł na kampanię. - Tak. - Słychać było szelest papierów w tle. - "Róże są czerwone, sPhone jest niebieski. Mam zamiar kupić jeden i ty powinieneś też."53 - Proszę, powiedz mi, że żartujesz. - Nie to prawdziwy pomysł. I znalazł dom na dnie mojego kosza. - Świetna decyzja. Odchrząknęła. - Tak, jak mniemam twoja konferencja, była... - Nie chcę rozmawiać o pracy, Claire. I jestem pewien, że ty także. Porozmawiajmy o tobie. Milczała przez kilka sekund. - Dobrze... Co chcesz wiedzieć? - Powiedz mi, co lubisz robić w wolnym czasie. 53

“Roses are red, sPhones are blue. I’m going to buy one and so should you.” – to jest jakaś kpina, więc się nie trudziłam , przetłumaczyłam w prost

125

Przez godziny, słuchałem jak opowiada o swoim ulubionym hobby rozkładaniu na czynniki pierwsze czasopism o projektowaniu wnętrz, studiowaniu architektury mostów, bieganiu i czytaniu książek. To było dość orzeźwiające porozmawiać z kimś, kogo punktem odniesienia nie jest życie celebrytów i najnowsze reality-show. Gdy była w środku wyjaśniania marzenia o wzięciu udziału w maratonie 54, usłyszałem jej ziewnięcie i spojrzałem na zegarek. Piąta nad ranem. - Myślę, że powinniśmy to nazwać nocną... Nie zdawałem sobie sprawy, że jest tak późno. - Położyłem się na łóżku. - Wiesz, że możesz do mnie zadzwonić, kiedy tylko o mnie pomyślisz. - Cóż, jeśli tak się stanie, zrobię to. Dobranoc, Jonathanie. - Dobranoc, Claire. Wiedziałem, że nie będzie do mnie dzwonić, więc codziennie do końca tygodnia dzwoniłem do niej od razu, kiedy kończyłem moje wszystkie spotkania. Utrzymywałem sprawę prosto i unikałem zadawania osobistych pytań. Miałem wrażenie, że nie jest na to otwarta. Kiedy samolot wylądował z powrotem w San Francisco w sobotę po południu, wysłałem jej wiadomość: "Michael Mina @ 8:00. 252 California St. Na wypadek jakbyś nie wiedziała, gdzie to jest. Do zobaczenia na miejscu."

Nie do wiary ta kobieta marzy o maratonie, kocha mosty, uwielbia książki - dokładnie tak jak ja. Chyba się zakochałam ;) Dobra to ty bierz Clary ja biorę Jonathana, jest do schrupania (Aga) 54

126

*** - Czekaj chwileczkę - powiedział Corey, śmiejąc się. - Co masz na myśli, mówiąc wystawiła mnie? - Nie sądzę, że istnieje jakiś inny sposób, żeby to powiedzieć. Ona. Wystawiła. Mnie. - Przewróciłem oczami. - Myślałem, że powiedziałeś, że wydawała się dojrzała. - Ona jest, bo ona jest po prostu... - To nie ma żadnego sensu... - No cóż. Czy chcesz dzisiaj przeanalizować konto Sorrento? Ich oprogramowanie aparatu jest warte zainwestowania i moglibyśmy wykorzystać aktualizacje. - Później - Westchnąłem - Mam zamiar dotrzeć do sedna tego. - Sedna czego? Sedna... Czy wiesz, że mówisz o kobiecie, która A) powiedziała, że jesteś za młody dla niej B) przyznała, że ma szesnastoletnie córki córki liczba mnoga! I C) wystawiła cię wczoraj wieczorem. Zdajesz sobie sprawę, chociaż z jednego? Pokręciłem głową. - To nie ma sensu. Rozmawialiśmy przez cały tydzień. Ona nie zadzwoniła, ani nie napisała wiadomości, żeby dać mi znać, że nie przyjdzie. - Myślę, że ona próbuje pokazać, że nie jest tobą zainteresowana. Pewnie myślała, że wystawiając cię, pomoże ci zobaczyć to, co ignorujesz kiedy do ciebie mówi.

127

Nie wierzyłem. Czułem jak na mnie reagowała na parkiecie w jej urodziny, widziałem jak na mnie patrzyła kiedy biegaliśmy, słyszałem jak drżał jej głos, ilekroć dzwoniłem do niej. Mogłem przyznać, że dobrze grała nonszalancką i wyszczekaną. Zdecydowanie jest mistrzem pokerowej twarzy, ale nie udawała tego, jak reagowała na mnie. - Jeśli będziesz chciał się skupić na tym co naprawdę ważne, czyli kontach Sorrento, zadzwoń do mnie. - Coray odłożył słuchawkę. *** - Proszę pana? - Mój kierowca obniżył szybę i odwrócił głowę. - Nie pozwalają dalej wjechać samochodom. - Dziękuję Greg. - Wysiadłem z samochodu i spojrzałem na całe otoczenie Oasis Drug and Alkohol Rehabilitation Center. Były tam zwykłe żółte i niebieskie balony, ubrani na biało lekarze, którzy od drzwi witali gości, oraz "wodospad czystości", który stał z przodu. Wypływała z niego czerwona woda. Mama mówiła mi, co czerwony kolor symbolizował, ale zapomniałem co to było. Wydałem kolejne pięćdziesiąt tysięcy dolarów na jej terapię uzależnienia od narkotyków i miałem wrażenie, że nie będzie to ostatni raz. Wszedłem do środka i usiadłem na tyłach sali, obserwując dokładnie identyczną ceremonię, jaką widziałem jedenaście miesięcy temu.

128

Patrzyłem jak na scenie mama uśmiechała się, odbierając z rąk lekarza certyfikat ukończenia. Po raz kolejny obserwowałem, jak recytuje wiersz "Dzisiaj jest początek mojego nowego życia" i jak jej oczy rozjaśniały się podczas składania przysięgi. W pewnym momencie główny lekarz poprosił publiczność o to, by wstali i wyrecytowali "Supporters Pledge"55, ale tylko jak zacząłem bezgłośnie wypowiadać znajome słowa, przez mój umysł przebiegł obraz Claire. Chciałem wiedzieć, dlaczego do cholery mnie wystawiła, dlaczego do cholery nawet nie pomyślała, by zadzwonić i anulować spotkanie. Myślałem o tym, by zadzwonić i zapytać dlaczego, ale nie zrobiłem tego, nie jestem typem "zadzwoń i zapytaj". Nagle usłyszałem pacjentów śpiewających "nawracającą" piosenkę finałową "Now My Life Begining" i zdałem sobie sprawę, że ceremonia dobiegła końca. - Bardzo ci dziękuję za przyjście, kochanie. - Mama podbiegła, by mnie uściskać. - Myślę, że to było to! Sądzę, że teraz w końcu mam to za sobą! Przytuliłem ją. - Mam nadzieję. - Nie ma Audrey? Gdzie twoja dziewczyna? - Zerwaliśmy, długi czas temu. - Och. Tak mi przykro... Nie spotykasz się z nikim innym? 55

Wspierające Ślubowanie

129

- Nie. - Nawet gdyby to i tak bym jej nie powiedział. Nie potrzebowałem się od razu przed nią otwierać i nie chciałem udawać, że była prawdziwą częścią mojego życia. Wyglądała na zasmuconą. - Cóż, kiedy nadejdzie ten dzień, będę mogła ją poznać? Nigdy... - Oczywiście. - Naprawdę miałam na myśli, to co powiedziałam na temat zmiany, Jonathan. Chcę byśmy się spotykali, co najmniej raz w tygodniu Potrzebuję byś mi przez chwilę pomógł utrzymać się na dobrym torze. - Dobry pomysł. - Starałem się brzmieć na przekonanego. - Chodźmy na lunch, zanim cię zawieziemy do twojego nowego mieszkania. Kupiłem ci, tak jak prosiłaś dwupoziomowe.

130

19 styczeń 2013 Drogi dzienniku

Dzisiaj dowiedziałam się, że istnieje wyraźna różnica pomiędzy "przebaczeniem" a "głupotą". Przebaczenie następuje wtedy, kiedy możesz uczciwie przejść obok czegoś i pozwolić temu odejść. Głupota to jest to, co się dzieje, gdy komuś powiesz "przebaczam ci" (ponieważ to jest "właściwe" by zrobić), ale skrycie masz nadzieję, że oni padną trupem tuż przed tobą i spadną w otchłań siódmego kręgu piekła. To jest to, nigdy nie wybaczyłam Ryanowi Hayes zdradzania mnie z moją byłą najlepszą przyjaciółką. I prawdopodobnie nigdy tego nie zrobię i jest mi całkiem z tym dobrze. Nie chcę słyszeć, żadnych bzdur o tym, jak "przebaczenie pomaga lepiej spać w nocy", ponieważ to nie prawda. (Mój siedmiowarstwowy materac jest niesamowity). W każdym razie, w tym tygodniu otrzymałam swoje oceny od współpracowników i czekałam do piątku, aby je otworzyć. Z możliwych pięciu gwiazdek, mój wynik to 3,8. Cóż, normalnie nie obchodziłoby mnie to, ponieważ gwiazdki to tylko gwiazdki i one nic nie oznaczają. Ale w tym roku zostało dopuszczone dopisywanie anonimowych komentarzy do przyznawanych ocen i prawie poszłam tam i zwolniłam każdego jednego z nich. Ich uwagi, szły jakoś tak: "Panna Gracen jest w porządku dyrektorem, ale byłaby lepszym, gdyby nie była taka nadęta.", "Panna Gracen powinna ufać nam bardziej w pracy.", "Panna Gracen powinna przestać wyrzucać tak wiele naszych

131

koncepcji i wysyłać je do zarządu.", "Ona ubiera się ładnie, ale nie wie nic o reklamie.", "Panna Gracen musi sobie zdać sprawę, że większość z nas ukończyła Bluszczową Ligę collegy i jesteśmy bardziej niż zdolni do wymyślania wspaniałych sloganów reklamowych. (Czy ona ukończyła Uniwersytet w Pittsburghu? Czy to nie jest szkoła publiczna?)."56 Wiesz co? Nawet nie wiem jak ocenić uwagi tych cymbałów. Ja po prostu... "Nowy sPhone Blue. Wprawiamy Crayola57 w zazdrość."58 Tyle w tym temacie. To nie może być moje życie, Claire

Skromni – nie powiem  Na jej miejscu, zwolniłabym tę bandę jełopów. Crayola – amerykańskie przedsiębiorstwo produkujące artykuły piśmienne i biurowe dla dzieci oraz zabawki 58 Swoją drogą, przecież to genialne, tłumacząc to, myślałam, że spadnę z krzesła. 56 57

132

Rozdział 7

Claire

W poniedziałek zadzwoniłam do pracy, że jestem chora. Nie chciałam, radzić sobie z Jonathanem pytającym mnie o to, dlaczego wystawiłam go na naszej randce. Nie miałam, też ochoty siedzieć na kolejnej bezużytecznej burzy mózgów. Wszystko, co chciałam zrobić to zrelaksować się. Przyciemniłam światła w łazience i zapaliłam wszystkie ulubione świece wanilia, wiciokrzew i bursztyn. Nasypałam trochę soli eukaliptusowej do wanny i odkręciłam wodę. Wycisnęłam też hojną porcyjkę pieniącego płynu do kąpieli o zapachu wiśni. Zawsze miałam wrażenie, że kąpiel z bąbelkami jest najlepszą terapią na świecie. Ciepła woda i mydlane koraliki pomagają uciec mi do innego życia. Do życia, gdzie mogę pożeglować w każdą stronę jaką chcę, życia gdzie pracuję, bo chcę, a nie że muszę. Weszłam do wanny i wsunęłam się pod mydliny, pozwalając, by ciepła woda pokołysała mnie do mojego specjalnego miejsca. Nie myśl o pracy...Nie myśl o pracy... Z panelu bocznego wyciągnęłam fioletowy wibrator i westchnęłam. Nacisnęłam guzik "włącz", przygotowałam do pracy, ale nagle zadzwonił dzwonek do drzwi. Ugh! Czemu teraz? Domyślałam się, że sąsiadka pomyłkowo otrzymała moją pocztę i ponownie "osobiście" chciała mi ją przekazać, zamiast po prostu wrzucić do

133

skrzynki. Moi sąsiedzi byli tak cukierkowo słodcy, że czasami robiło mi się niedobrze. Czekałam, aby zobaczyć, czy odejdzie jeśli nie zauważyła, że mój samochód stoi zaparkowany przed domem, ale ponownie zadzwonił dzwonek do drzwi. Cholera... Wyszłam z wanny i owinęłam ręcznik wokół siebie. Zdmuchnęłam wszystkie świece, upięłam włosy w wysokiego koczka. - Idę pani Hamilton! Proszę dać mi chwilę! - Pobiegłam na dół. Otworzyłam drzwi i zobaczyłam stojącego tam Jonathana. Wyglądał zupełnie nie do odparcia. Ubrany był w kolejny perfekcyjnie skrojony ciemnoszary garnitur i białą koszulę z rozpiętym kołnierzykiem, a jego wspaniałe niebieskie oczy przesunęły się z mojej twarzy na ręcznik. Wydawało się, że on powoli rozbierał mnie. - Umm, cześć? - Przymknęłam drzwi do połowy i rozejrzałam się wokół. Dlaczego tu jesteś? - Cześć. - Uśmiechnął się. - Zadzwoniłaś dzisiaj, że jesteś chora. - Ok. I? Czy składasz domowe wizyty pracownikom za każdym razem, gdy dzwonią, aby zwolnić się z pracy? - Nie. Chciałem się tylko upewnić, że z tobą wszystko w porządku. - Och. Cóż, jest. Dziękuję, że wpadłeś. Miłego dn... - Właściwie, potrzebuję byś zaakceptowała projekty twojego zespołu, zanim będą mogły być przedstawione na zebraniu dziś po południu. - Trzymał teczkę w górze. - Każdy dyrektor musi wytypować najlepszą opcję. O mój Boże, całkiem o tym zapomniałam...Dlaczego nie pamiętałam, że dzisiaj było spotkanie z konsultantami?

134

- Czy masz zamiar mnie wpuścić, żebyś mogła je zobaczyć, panno Gracen? Uśmiechnął się. - Daj mi chwilę. - Zamknęłam przed jego nosem drzwi. Pobiegłam szybko na górę do pokoju i założyłam spodnie dresowe i luźną koszulkę. Narzuciłam szlafrok i rzuciłam okiem na siebie w lustrze. Wyglądam teraz absolutnie strasznie... Nie spieszyłam się, schodząc po schodach. Otworzyłam drzwi. - Jesteś pewien, że nie chodzi o to, że cię wystawiłam w sobotę? Uśmiechnął się i przeszedł obok mnie. - Oczywiście, że nie. To jest biznes, a nie sprawa osobista. Czy masz stół, na którym moglibyśmy to położyć? Poprowadziłam go przez niedokończony korytarz do kuchni w stylu rustykalnym. Cieszyłam się, że posprzątałam ją dziś rano. Postawił teczkę na stole i rozejrzał się wokół. Jego oczy spotkały moje i odwróciłam się. - Tu jest bardzo ładnie. - Przejechał palcem po wiszącej brązowej oprawce światła. - Kto dla ciebie to zaprojektował? - Ja to zrobiłam. - Usiadłam i otworzyłam teczkę. - Zrobiłam malowanie, zamontowałam ozdobne listwy przysufitowe, wszystko. Zajęło dwa miesiące, aby uzyskać podłogi, jakie chciałam. Musiałam je kupić na raty. - Jestem pod wrażeniem. Wyciągnęłam

kilka

pierwszych

posterów

i

westchnęłam.

Byłam

przekonana, że muszę znaleźć sposób, aby rzucić tę firmę w dwa lata, nie pięć. Moi współpracownicy nie mieli pojęcia na temat marketingu, nie mieli o niczym cholernego pojęcia.

135

Żadna z przedłożonych reklam nie była tak straszna jak "pola bawełny", ale nadal były słabe. Były nawet źle zapisane słowa na niektórych z nich. Jak trudne jest sprawdzenie poprawnej pisowni? - Nie wyglądasz na zbyt szczęśliwą? - Jonathan usiadł na krześle obok mnie. - Nie jestem. Moje córki mogłyby zaprojektować to w dziesięć minut i zrobiłyby to o wiele lepiej. - Powiedz im, że rekrutujemy nowych. Przewróciłam oczami. - One słyszą moje narzekanie na pracę każdego dnia. Wątpię, że byłyby zainteresowane... Chyba skłonię się ku temu. Jest proste, nowoczesne i przechodzi do sedna. Możemy to dać do działu sztuki, by to trochę dopracował, jeśli zarząd to zaakceptuje. - Umieściłam najlepszy plakat na szczycie stosu i z powrotem włożyłam do teczki. Wstałam i splotłam dłonie. - Dziękuję bardzo za przyniesienie mi tego, bym zwróciła na to uwagę, panie Statham. Teraz może już pan odejść. - Czy to jest kawa? - wskazał na ekspres. - Czy mogę dostać filiżankę, zanim wyjdę?59 - Nie musisz wracać do pracy? Spojrzał na swój zegarek. - Jest jedenasta. Spotkanie jest dopiero o trzeciej. Ugh, moja kąpiel stygnie... Podeszłam do szafki i wyjęłam dwa kubki, nalewając nam obojgu. Nie trudziłam się pytaniem, jaką preferował, zrobiłam mu taką jaką sama lubię i nie siadając wręczyłam mu ją. 59

Spryciarz 

136



 - Dziękuję. - Powiedział, biorąc powolny łyk. - Jak ci minął weekend? - Mówiłeś, że to wizyta służbowa. Nie sądzę, by to pytanie było... - Pierwsza część była służbowa. Teraz jest osobista. - Spojrzał na mnie. Jak. Ci. Minął. Weekend? - Odstawił kawę. Więc on jest zły, że go wystawiłam...60 - Był hm, świetny. A twój? - Twój był świetny?...To bardzo interesujące. Co takiego robiłaś? - Zmrużył na mnie oczy i przechylił się na krześle. Staraj się patrzeć z dala od niego, staraj się patrzeć z dala od niego... - Byłam na długim spacerze z moimi dwiema przyjaciółkami i nadrabiałam zaległości w pracy. - Hmmm. Wiesz, też miałem dość dobry weekend. Spędzałem noce na rozmowach z nadzwyczajnie piękną kobietą. Sądzę, że rozmawiałem z nią każdej nocy i zaplanowaliśmy coś... Ale wtedy ona mnie wystawiła w sobotę, więc mój weekend skończył się dość okropnie. - Naprawdę? - odchrząknęłam. - Cóż, takie rzeczy czasami się zdarzają. To wszystko jest częścią życia, młody człowieku. Pożyj trochę dłużej i wtedy... - Nie jestem pewien, czy powinienem być bardziej zły o fakt, że ciągle mnie znieważasz, używając mojego wieku przeciwko mnie, czy fakt, że siedziałem, w pustej restauracji czekając na ciebie przez dwie godziny...61 Czekał dwie godziny? - Słuchaj, przykro mi, że nie zadzwoniłam. Ja tylko... - Ostatni raz jak zostałem wystawiony przez moją randkę był... - Wstał i podszedł do mnie. - Właściwie, to nie sądzę bym kiedykolwiek był wystawiony. To takie dziecinne. Nie sądzisz? 60 61

Claire, dziwisz mu się? (Kasia) Sądziłam, że ona jest dojrzałą i mądrą kobietą. (Aga) Taka niby „stara”, a taka niedojrzała 

137



 - Tak. To jest dość dziecinne. Nie mogę sobie wyobrazić, dlaczego ktoś kiedykolwiek mógł coś takiego zrobić. - Hmmm. - Pochylił się i zdjął gumkę z moich włosów, pozwalając, by opadły mi na ramiona. - Masz może pomysł, dlaczego piękna kobieta mogła wystawić mnie na randce? - Może to jest brak chemii... - Nie, między nami jest mnóstwo chemii... - Czy to możliwe, że wy dwoje nie macie nic wspólnego. Przebiegł palcami po moich włosach. - W zeszłym tygodniu dużo czasu spędziliśmy na rozmowach..... Myślę, że mamy dużo więcej niż wystarczająco wspólnego. Wzruszyłam ramionami. - Może po prostu ona nie jest tobą zainteresowana. - Och, ona jest zdecydowanie mną zainteresowana. - Uśmiechnął się ironicznie. - Ona po prostu z jakiegoś powodu nie chce tego przyznać. - Cóż, gdybym była tobą, po prostu dałabym sobie spokój i znalazła kogoś innego. Ona wystawiła cię. Przekrzywił mój podbródek opuszkiem palca, tak bym popatrzyła mu w oczy. - Nie mam zamiaru się poddać. Ona jest. I ja nie chcę szukać nikogo innego. Staliśmy patrząc sobie w oczy i zdałam sobie sprawę, że muszę się go pozbyć z domu i wracać do kąpieli z bąbelkami. Powinnam go użyć jako inspiracji... - Słuchaj byłam w trakcie robienia czegoś bardzo ważnego62, zanim przyszedłeś, więc jeśli możesz zostawić mnie teraz, abym mogła do tego wrócić, 62

O tak dogadzanie sobie wibratorem, jest ważniejsze niż przystojny i ewidentnie zainteresowany przystojniak.

138

byłabym wdzięczna. Może moglibyśmy porozmawiać o tym, co się stało w weekend, jutro w pracy? Dla przypomnienia naprawdę przepraszam, że cię wystawiłam. Miałam szczere intencje być tam, ale... Uciszył mnie pocałunkiem, który odwzajemniłam z pasją jakiej nigdy dotąd nie czułam. Sięgnął w dół i rozwiązał mój szlafrok, spychając go z moich ramion na podłogę. Uśmiechnięty, ponownie zaatakował moje usta swoim językiem, rękami szarpał za sznurek przy moich spodniach. Nagle, bez uprzedzenia, poczułam dźwięk wibracji pochodzący z mojej kieszeni. Zanim zdążyłam dotrzeć i uciszyć sygnał, sięgnął do moich spodni i wyciągnął mojego ulubionego fioletowego przyjaciela.63 Oglądał go dokładnie przez kilka sekund i mrugał. Potem trzymając to przed moją twarzą, uśmiechnął się. - Czy to jest to, w czym ci przeszkodziłem? Minęły cztery lata... Cztery. Długie. Lata... - Claire? - Ujął mój podbródek i trzymał tak, bym nie była w stanie się odwrócić. - Czy to jest to, co robiłaś? - Ja... - Przełknęłam. Potem przeszłam przez to. - A co, jeśli tak było? Powolny, seksowny uśmiech pojawił się na jego twarzy. - Więc myślę, że powinienem skończyć to co zaczęłaś. Znów zamknął usta na moich i przycisnął mnie do wyspy kuchennej, sprawiając, że ciężko mi było oddychać. Nigdy nie byłam całowana w sposób, w jaki on mnie całował. Czułam jakbym uprawiała seks...moimi ustami. Kontrolował mój język swoim,

63

Muszę się zaopatrzyć w chusteczki do monitora 

139



 dopasowując swoje perfekcyjnie pełne usta do moich, podgryzając mój język za każdym razem jak starałam się złapać oddech. Czułam, jak szarpał moje spodnie w dół, w ogóle nie będąc przy tym delikatnym. Jak tylko upadły na podłogę, oderwał swoje usta od moich i ściągnął moją koszulkę przez głowę, rzucając nią przez kuchnię. - Chodź tutaj. - Powiedział, podnosząc mnie i sadzając na blacie. Popchnął mnie na plecy, powodując, że wszystkie książki kucharskie i foldery spadły na podłogę. Pochylił się nade mną, zacisnął rękę na moich włosach i całował mnie bez ustanku. Trzymając oczy cały czas skupione na moich, odsunął się szybko, rozpiął spodnie i wyciągnął prezerwatywę. Sapnęłam i podniosłam się, ciężko oddychałam jak ją nakładał. - Zawsze jesteś przygotowany na ewentualność przespania się z pracownikami, kiedy dzwonią wziąć chorobowe. Spojrzałam w dół poniżej jego pasa. Moje oczy rozszerzyły się szeroko. Jego kutas był dwa razy większy od kutasa mojego byłego męża. O Boże... Odrobina uśmiechu pojawiła się na jego ustach. - Czy ty zawsze używasz swojego chorobowego, żeby zostać w domu i pobawić się ze sobą? Moje policzki paliły czerwienią i miałam odpowiedzieć, ale on złapał mnie za biodra i przyciągnął bliżej. Spojrzał prosto w moje oczy i zniżył swój głos. - Owiń nogi wokół mnie, żebym mógł cię pieprzyć. Zastygłam. Sumienie zaczęło mnie ostrzegać przed tym. Spanie z szefem, ze znacznie młodszym szefem nie było dobrym pomysłem, ale zignorowałam to.

140

Owinęłam nogi dookoła jego talii. Próbowałam nie krzyczeć, kiedy powoli we mnie wchodził rozciągając mnie do granic moich możliwości. Wypełniał mnie w miejscach, o których istnieniu nie miałam pojęcia. Czułam jak nabrzmiewał wewnątrz mnie, wciąż starałam się dopasować, ale nie mogłam się powstrzymywać dłużej. - Ochhh....Och bożeee! - Czy to jest sposób w jaki traktujesz ludzi, którzy chcą się z tobą umówić? Był w tym momencie całkowicie wewnątrz mnie, ale trzymał swojego kutasa nieruchomo. - Czy uważasz, że to co zrobiłaś to była miła rzecz? Pokręciłam głową, głęboko wdychałam powietrze, dopóki moje ciało nie przyzwyczaiło się do jego grubości. Owinęłam ramiona wokół jego szyi, uspakajając się i jęcząc, kiedy całował mnie po szyi. Przesuwał ręce w górę i w dól po moich plecach. Wyszeptał. - Jesteś pewna, że to była nie miła rzecz, Claire? Nie dał mi szansy na odpowiedź. Zaczął przesuwać się we mnie w tą i z powrotem, sprawiając, że jęczałam z każdym pchnięciem, sprawiając, że życzyłam sobie, by to się nigdy nie skończyło. - Ja...Ja... - Próbowałam złapać oddech. - Jesteś pewna, że nie lubisz wystawiać ludzi i później sprawiać by przyszli do ciebie? - Zwiększył tempo, wbijając się coraz mocniej i mocniej, złapał moje biodra tak, że nie mogłam powstrzymać tępa. - Zmuszać ich, by czekali na ciebie dwie godziny? - Achhhh... - Mój umysł był pusty. Słyszałam, jak zadawał mi więcej pytań coś o tym, że był zawiedziony, ale mogłam się skupić tylko na tym, jak dobrze się czułam będąc pieprzoną. Zamknęłam oczy i poddałam się jego kontroli,

141

pozwalając mu sprawić, by moje ciało poczuło rzeczy, jakich jeszcze nigdy nie czułam. Podtrzymując mnie swoimi rekami, zaniósł mnie pod ścianę wciąż będąc głęboko we mnie. - Nie ruszaj się. - Przycisnął mój tyłek do ściany i wbijał się we mnie raz za razem, sprawiając, że krzyczałam w nieznośnej przyjemności. Zacisnęłam mocniej nogi wokół niego, jak kontynuował swój brawurowy rytm. Wbijałam paznokcie w jego plecy za każdym razem, gdy się we mnie zanurzał. Przycisnął usta do moich, tłumiąc moje głośne krzyki, ale jego pocałunki tylko pchały mnie dalej na krawędź. Pchał we mnie tak głęboko, jak tylko mógł, a moje wnętrze roztrzaskało się na milion kawałków. Nie potrafiłam powstrzymać swoich krzyków. Sekundy później on także znalazł swoje uwolnienie i dysząc oboje zsunęliśmy się na podłogę. Siedziałam nieruchomo, pozwoliłam plecom oprzeć się o chłodną ścianę, skrzywiłam się, gdy wychodził ze mnie. Starałam skupić się na czymś innym, niż to, co przed chwilą się wydarzyło. Starałam się z powrotem wrócić na ziemię. Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłam... Właśnie pieprzyłam się z CEO... Poruszyłam się obok niego, szukając wokół mojego szlafroka. Pośpiesznie zawiązałam go wokół ciała. Ignorowałam jego szelmowskie spojrzenia, które posyłał mi, kiedy poprawiał swoje spodnie. Wzięłam głęboki oddech i wstałam na nogi, starając się znaleźć słowa. - Ja... Muszę wziąć prysznic, a ty musisz iść na swoje spotkanie, więc... - Wyrzucasz mnie?

142

- Tak. - Podeszłam do stołu i upewniłam się, że jego teczka jest zamknięta, zanim mu ją podałam. - Oto twoja teczka, wybrałam zdjęcie z ogłoszeniem numer osiemnaście... Miłego dnia. Pochylił się, by mnie pocałować, ale cofnęłam się. - Widzimy się jutro, panie Statham. Zaśmiał się. - Do zobaczenia jutro, Claire. ***

Usiadłam przy biurku i wpatrywałam się w ekran komputera. Wszystko, o czym mogę myśleć, to wczorajsze spotkanie z Jonathanem i to jak pozwoliłam mu zostać na kolejną godzinę lub dwie. Nie byłam pewna, czy czułam się tak niesamowicie, bo nie uprawiałam seksu od tak długiego czasu, czy może wszystkie zasługi powinnam przypisać jemu. Zadzwoniłam do Sandry. - Hej. Jesteś zajęta? - Oczywiście, że nie panno „Poddałam. Się. Przed. Trzecią. Randką!”Śmiała się. - Nie odpisałaś mi wczoraj! Jak było? - Było niesamowicie. To był najlepszy seks, jaki miałam w swoim życiu. Bez dwóch zdań. - Naprawdę? Lepszy niż seks z twoim eks mężem? O tak! - Tak... - Robiło mi się gorąco na samą myśl o tym. - Myślisz, że jak jutro zadzwonię, że jestem chora to przyjdzie ponownie?

143

- Cóż za zmiana od poprzedniego tygodnia! - Śmiała się. - Prawdopodobnie. Myślę, że on cię lubi. To jest dokładnie to, czego się obawiam... - Och! Claire, muszę iść. Mam nagłą wizytę pacjenta. Zadzwonię do ciebie później. - Rozłączyła się, a ja wyciągnęłam się w fotelu. Dzięki mojemu ciągłemu fantazjowaniu, zrobiłam niewiele przez cały dzień i rozważałam wcześniejszy powrót do domu. - Claire? - Pan Barnes włożył głowę przez moje drzwi. - Mamy wreszcie pomysł, myślę, że spodoba ci się! Szczerze w to wątpię... - Zaraz tam będę. Daj mi jedną sekundę. - Poczekałam do momentu, aż byłam pewna, że go nie ma i pod moim biurkiem wśliznęłam się w nową parę majtek. To para numer dwa, a nawet nie ma jeszcze południa... Wyszłam z biura, dostrzegłam "pomysł, jestem pewien, że ci się spodoba" i zmusiłam się, żeby nie odwrócić się z powrotem. - Panie Barnes, mówiłam panu w tamtym tygodniu, że ta reklama była rasistowska. I nadal jest. - Ach, ach, ach! Przyjrzyj się bliżej! - Przyniósł plakat bliżej mnie. - To teraz nie tylko afroamerykańscy niewolnicy. Mamy kaukaskich niewolników, latynoskich niewolników i azjatyckich niewolników ... z pałeczkami! Powiedz mi, że to nie jest różnorodność!64 - Okej. Idę do domu. - Stop, stop! To był żart. Tina, pokaż prawdziwy plakat.

64

Spadłam z krzesła. Mam nadzieję, że nic sobie nie zrobiłaś ;) Ja zaopatrzyłam się w duży zapas chusteczek do monitora ( Aga)

144

Jego asystentka odłożyła tę potworność i trzymała proste ogłoszenie o sPhonie Blue unoszącym się pomiędzy chmurami. Głosiło: "Light. Airy. sBlue" - Łał! Podoba mi się. - Uśmiechnęłam się. - Powinniśmy trochę pobawić się słowami, ale wizualizacja jest spektakularna! - Nareszcie! Istotnie coś ci się spodobało. - Roześmiał się. - Czy mogłabyś to zanieść do pana Stathama? On jest w studio artystycznym. Dręczy mnie o aktualizację przez cały dzień. - Dlaczego ty nie możesz tego zrobić? - Mam do napisania list rekomendacyjny dla Tiny. - Spojrzał na zegarek. Powinien być gotowy od dwóch godzin. Dlaczego on zawsze czeka do ostatniej chwili?! Chwyciłam plakat i skierowałam się do windy. Mimo że myślałam o Jonathanie przez cały dzień, nie chciałam się z nim widzieć w pracy, chyba że absolutnie musiałam. Przekroczyłam próg piętra działu sztuki. Nikogo nie było przy żadnym z biurek, a wszystkie komputery były wygaszone, jakby spały przez godziny. Skierowałam się do pokoju fotograficznego i zobaczyłam Jonathana rozmawiającego z kobietą w fioletowej sukience. Uśmiechnął się do mnie jak weszłam, po czym z powrotem skierował swoją uwagę do niej. - Uważasz, że powinniśmy zatrudnić więcej doświadczonych fotografów, panno Blanc? Nie wywoła to większego napięcia? - Wcale nie. - Pokręciła głową. - Potrzebujemy też nowych talentów. Jillian odchodzi na emeryturę tego lata, a Bailey bierze długi urlop macierzyński w marcu. Możemy przyjąć przynajmniej dwie osoby na umowy jednoroczne. - Zdecydowanie jutro dam znać o tym w dziale kadr, panno Blanc. Dziękuję za zwrócenie mi na to uwagi. Do zobaczenia jutro.

145

- Do zobaczenia jutro, panie Statham. Dziękuję, że pozwolił pan każdemu z nas wziąć resztę dnia wolnego. - Zarumieniła się i wyszła z pokoju. Zanim się do mnie odezwał, czekał, aż usłyszy dźwięk zamykającej się windy. - Czemu zawdzięczam tę niespodziankę, panno Grace? - To jest najnowszy pomysł naszego działu. - Podałam mu plakat. - Tekst nie jest jeszcze pewny, ale chcemy zachować wizualizację. - Tak to jest bardzo piękna wizua... - On nawet nie spojrzał na to. Cofnęłam się. - Czy mógłbyś proszę spojrzeć na tablicę? - Wygląda dobrze. Podobają mi się chmury. Zadowolona? Teraz, odpowiedz na moje pytanie. Dlaczego tu jesteś? - Spodziewałeś się pana Barnsa? - Tak. Dzwoniłem do niego w tej sprawie przez cały dzień i chciałem poznać jego punkt widzenia na kilka innych spraw. - Och... Ochhhh. - Wycofałam się. - Więc, jesteś zainteresowany prowadzeniem relacji z pracownikami płci męskiej i żeńskiej. Pouczające. Zaśmiał się nisko. - Jestem zainteresowany tylko jednym pracownikiem, który tu pracuje, ale nie jestem pewien, jak długo będę w stanie znosić to jak mnie obraża... - Zawsze jesteś taki wyszczekany? Czy to skierowane jest głównie do mnie? - No wiesz - powiedział, drapiąc się po brodzie. - Myślałem o tym, by zaprosić cię ponownie na randkę, ale nie chcę być wystawiony po raz drugi. - Nie zapraszaj więc, nie będziesz miał się o co martwić. - Nie będę. - Zablokował oczy na moich, przygwoździł mnie spojrzeniem, zostawiając kompletnie nieruchomą.

146

Cholera, muszę zmienić bieliznę po raz kolejny... Wstał i podszedł do mnie, uśmiechając się, jakby wiedział, że nie byłam w stanie się poruszyć. Zrobił pełne koło wokół mnie, a potem zatrzymał się i sięgnął do kieszeni. - Wyrzuciłaś mnie wczoraj tak szybko, że wyszedłem, nie zwracając ci twojego przyjaciela z powrotem. - Odnalazł wibrator i podał mi go. - Czy zamierzasz go wziąć? Zarumieniłam się i sięgnęłam po niego, ale odsunął się. - Szczerze mówiąc, nie sądzę, żebyś go dłużej potrzebowała, Claire. Obrócił go w dłoni. - A czemuż to? - Ponieważ jestem bardziej niż chętny, by zająć jego miejsce. I mogę zagwarantować, że zrobię to o wiele lepiej. Moje majtki oficjalnie zostały przemoczone... - Um... Powinnam prawdopodobnie... - Iść? - Tak. Powinnam iść... Muszę dokończyć pracę tam na dole i wrócić do... - Nie masz nic do zrobienia. - Przyciągnął mnie w swoje ramiona i pocałował do nieprzytomności. Zanim zdążyłam zareagować, wsunął palce pod moja koszulę i rozpiął haftki mojego stanika. Ujął mnie za kark, głębiej zanurzając swój język w moich ustach, używając swojej drugiej ręki, by pocierać mnie nisko po plecach. - Zamknij drzwi - wyszeptał pomiędzy oddechami. - Co? - Moje oczy rozszerzyły się. - Ok. Pozostaw otwarte. - Kontynuował całowanie mnie. Zsuwając moją koszulę z ramion, popchnął mnie na biurko stojące przy ścianie. Wsunął ręce pod

147

moją spódnicę i jęknął. Podgryzał moją dolną wargę dopóki nie starałam się oderwać. Wtedy oderwał usta od moich. - Pochyl się nad biurkiem. Zamarłam. Nie byłam pewna, czy mówił poważnie. Seks, teraz? Na terenie firmy? Na terenie jego firmy? Stałam tam, mrugałam patrząc na niego, zastanawiałam się, czy całkowicie błędnie tego nie interpretowałam. - Claire... - Obrócił mnie plecami do siebie, stałam przodem do ściany. Pochyl. Się. Nad. Biurkiem. Zawahałam się, życząc sobie bym zamknęła drzwi tak jak mnie o to prosił wcześniej. Próbowałam odwrócić się, ale wcisnął kolano pomiędzy moje uda i rozłożył nim moje nogi. - Nienawidzę się powtarzać - wyszeptał w moje ucho, wysyłając dreszcze wzdłuż mojego kręgosłupa. - Pochyl się natychmiast. Dyszałam, powoli pochyliłam się nad biurkiem, opierając mój brzuch na płaskiej powierzchni. - Złap za jego krawędzie. - Rozkazał i czułam się zobligowana. Poczułam jak podciąga moją spódnicę i przesuwa majtki na bok, pozwalając sobie na lekki śmiech, gdy poczuł jak mokra jestem. Usłyszałam za mną dźwięk rozrywanej foli i próbowałam przygotować się na jego długość. Nie miałam okazji zaczerpnąć kolejnego oddechu, zanim znalazł się całkowicie we mnie, przytrzymując mnie za talię. - Zobaczmy, czy mogę sprawić, że dojdziesz będąc tak, jak teraz... Pracował powolnymi ruchami, na przemian głębokimi pchnięciami i krótkimi pocałunkami w szyję. Dopóki nie dopasowałam się do jego długości

148

opierałam się na biurku dla wsparcia i rozłożyłam moje nogi jeszcze szerzej. Przeniósł ręce do moich piersi i ścisnął szorstko. Szczypał moje sutki, skręcał je i pociągał ostro, powodując ból i przyjemność w tym samym momencie. Krzyknęłam jak jego pchnięcia stały się jeszcze głębsze, a on trzymał mnie stanowczo zapobiegając mojemu poruszaniu się. - Czy nadal potrzebujesz swojego fioletowego przyjaciela? - Wymruczał mi do ucha. - Czy on pieprzy cię lepiej? - Achhh... - Odpowiedz mi. Nie mogłam. Jego pchnięcia..., to było za dużo. Zaczął przyśpieszać i moje ciało drżało od nieznanych mu dotąd wrażeń. - Więc nie potrzebujesz go? - Zapytał mnie ponownie i usłyszałam znajomy dźwięk wibratora ocierającego się o moją nogę. Próbowałam mu odpowiedzieć, starałam się powiedzieć "NIE", ale w następnej chwili, poczułam jak Jonathan trzyma wibrator przy mojej łechtaczce... na najwyższych obrotach. - Proooszęęę... - krzyknęłam. -Proszę? - Wciąż trzymał go właśnie tam, jednocześnie uderzając we mnie bez litości. - Nie o to pytałem... - Och...Ochhhh! - Byłam blisko spełnienia, mogłam to poczuć. Starałam się sięgnąć w dół i odsunąć wibrator z daleka, złagodzić doznania, ale jego ręce były zbyt silne. - Odpowiedz mi, Claire - pocałował mnie w szyję. - Czy nadal potrzebujesz swojego małego przyjaciela? - NIE... nie! - krzyczałam, jak moje ciało drżało i skręcało się w spazmach pod nim.

149

- Nie... - Trzymałam się za krawędź biurka, kiedy ostatnie drgawki przechodziły przeze mnie. Czekałam aż moje tętno zwolni. Myślałam, że to było to, to był mój orgazm dnia (orgazm roku), i że on pozwoli mi odejść bym mogła wydobrzeć, ale nie zrobił tego. Rzucił wibrator na podłogę i zaczął się poruszać we mnie innym, wolniejszym rytmem i inny zestaw dreszczy zaczął płynąć przeze mnie. Jęknęłam, kiedy pieścił moje biodra, jak całował moje ramiona... pokazując mi zupełnie inna stronę siebie. Zacisnęłam moje wnętrze, starając się delektować czuciem bardziej namiętnych pchnięć, ale to nie miało sensu. Moje ciało poddało się ponownie i upadłam na biurko, jęcząc jak wbijał się we mnie jeszcze kilka razy, aby osiągnąć swoje własne uwolnienie. Moje nogi były odrętwiałe, chwiały się... nie chciały już dużo dłużej mnie podtrzymywać. Serce pędziło milion mil na minutę, a klatka piersiowa unosiła się niekontrolowanie. - Puść biurko, Claire. - Jonathan wyszeptał mi do ucha. Oderwałam palce od brzegu, jeden po drugim i poczułam, jak mnie przyciąga do siebie na podłogę. Nawet nie próbowałam wyglądać na opanowaną. Siedziałam nieruchomo, bez bluzki, z moją spódnicą zwiniętą wokół talii. Oboje wdychaliśmy i wydychaliśmy powietrze w tym samym tempie, starając się uspokoić nasze oddechy. Co trwało wieczność. Spojrzałam na niego i zauważyłam, że patrzył na mnie, obserwował każdy mój ruch. Nie byłam pewna czy powinnam coś powiedzieć, ale on wyciągnął rękę i chwycił moją, delikatnie pieszcząc ją, kiedy patrzył mi w oczy. Kiedy zauważył, że sięgam po mój stanik, chwycił go i nasunął ramiączka na moje ramiona. Uśmiechając się, umieścił je na swoim miejscu.

150

- Obróć się. Powoli odwróciłam się i poczułam jak z powrotem zapina mi haftki, składając pocałunki wzdłuż moich pleców. Kiedy przestałam czuć jego usta na skórze, odwróciłam się, aby znaleźć go patrzącego na mnie ponownie, posyłającego mi to samo spojrzenie, które doprowadziło do tej sesji pożądania. Bez odrywania wzroku ode mnie, podniósł telefon i postukał w ekran. - Halo? Angela? Tak. Czy mogłabyś proszę, powiedzieć zarządowi, że przepraszam za spóźnienie na dzisiejsze spotkanie? Dobrze. Możesz im przekazać, że jestem już w drodze? Dziękuję ci bardzo. Wyciągnął rękę i przebiegł palcami wzdłuż srebrnego naszyjnika, który miałam na sobie, delikatnie pociągnął czerwoną flagę wiszącą na nim. - Srebro wygląda naprawdę dobrze na tobie. Wstał i ruszył w kierunku drzwi. - Umm, dziękuję ci... Zgaduję, że widzimy się na... - Zatrzymałam się w połowie zdania, gdy zdałam sobie sprawę, że on nie wychodził przez drzwi, on je zamykał. - Nie wychodzisz? - Nie. - Uśmiechnął się. - Pomyślałem tylko, że powinniśmy zamknąć drzwi przed drugą rundą. 65

65

O tak! Pan nieustępliwy ma duży apetyt!  Ha ha już chciałam go zbesztać, że tak nagle wychodzi (Aga)

151

Rozdział 8 Claire - Cóż, ktoś wygląda dziś wieczorem na całkiem orzeźwionego. - Helen roześmiała się. - Zastanawiam się dlaczego... - Zamknij się, Helen. - Przewróciłam oczami. - Jak długo to potrwa? - Nie długo. Powiedziałam mu, żeby się z nami tutaj spotkał o ósmej trzydzieści, więc ma jeszcze pięć minut, by być oficjalnie spóźnionym. Wzięłam łyk wina i starałam się skupić na zadaniu. Helen i ja miałyśmy spotkanie z agentem biura podróży, aby dograć ostatecznie wszystkie szczegóły urodzinowej podróży niespodzianki dla Sandry. Odkąd zaprzyjaźniłam się z nimi, zdałam sobie sprawę, że traktują urodziny bardzo poważnie. Nie wystarczy proste wieczorne wyjście na miasto lub mały wypad na weekend. Ich urodziny musiały być obchodzone co najmniej przez cały tydzień, a pozostanie w kraju nie było opcją. - Dobry wieczór paniom - Łysy mężczyzna w czarnym garniturze podszedł do naszego stolika. - Jestem Henry Thompson z Signature Travel. Rozumiem, że chciałybyście ostatni raz uzgodnić plan podróży przed zakupem waszych letnich wakacji? - Tak. - Powiedziałyśmy chórem. - Dobrze, zaczynajmy więc. - Podał nam obu foldery. - Jeśli spojrzycie na stronę trzecią, zobaczycie tam podkreślone ogólne ustalenia. Ponieważ to

152

niespodzianka dla panny Sandry, mamy zamiar odebrać ją limuzyną w sobotę i zawieść na lotnisko. Kiedy dotrze na miejsce spotka się tam z wami i wtedy... Helen spojrzała na mnie, unosząc brew, a potem strzeliła palcami na pana Thompsona. - Myślałam, że uzgodniliśmy, że nie chcemy żadnych podróży lotniczych. Chcemy po prostu rejs statkiem. Taki był cały cel podróży. - Och. Nie byłem świadomy, że cała podróż ma odbyć się oceanem, ale z pewnością możemy to dla was zorganizować. Wiecie, że to będzie dodatkowe dwa tysiące dolarów od osoby, prawda? - Odchrząknął. - Jeśli rezygnujecie z podróży samolotem, musicie wziąć prywatny rejs liniowy do portu na Florydzie. Prawie się zakrztusiłam. - Czy ty powiedziałeś dwa tysiące dolarów? - Nie ma problemu. - Helen interweniowała. - I tak płacę za wszystko. Czy jest możliwość, aby zmienić wszystko, na takie jak powinno być, byśmy mogły podpisać umowę jeszcze dzisiaj? - Oczywiście, po drugiej stronie ulicy jest kawiarenka internetowa. Czy możecie dać mi dziesięć minut? Helen skinęła głową, a on odszedł. - Helen dwa tysiące dolarów dopłaty do wcześniejszych już trzech tysięcy? Za osobę? To trochę dużo, nie sądzisz? Nie sądzę, bym mogła sobie na to pozwolić...

153

- Przebolej to, Claire. Powiedziałam, że ja płacę za wszystko, a my wszystkie zasługujemy na tę wycieczkę... A szczególnie ty. Och i zagadnij, co jest najlepszą częścią tego? - Czy to się wiąże z mężczyznami? - Tak dobrze mnie znasz. Tydzień, w którym tam jedziemy to ten sam, w którym tancerze Chippendale mają swój coroczny striptizerski wyjazd integracyjny! Świetnie, czyż nie?! Powinnaś czynić pokłony mojej pomysłowości. - Zrobiłaś kawał dobrej roboty, Helen... Poczułam wibracje w telefonie i zobaczyłam wiadomość tekstową. Jonathan : "Jutro pokój fotograficzny 5:00. Powinnaś założyć na siebie coś podobnego do tego, co masz na sobie właśnie teraz." Zbladłam. On jest tutaj? - Claire? - Helen domagała się docenienia. - Dlaczego się nie kłaniasz? - Myślę, że Jonathan jest tutaj... Nie chcę się odwracać. Czy możesz się rozejrzeć i dać mi znać, czy go widzisz? Odwróciła się na krześle i rozejrzała dookoła. - Hm, nie... Nie widzę go. Czy on do ciebie napisał, czy coś? Przytaknęłam. - Myślę, że już go lubię. - Uśmiechnęła się. - Musisz wiedzieć, że ja i Sandra zrobiłyśmy zakład o to, jak długo ten romans potrwa. - Czy śmiem pytać, jaki jest limit czasu?

154

- Założę się, że przynajmniej rok. - Rok? Proszę. To żart, prawda? - Wcale nie. - Wyjęła telefon. - Pewnego dnia robiłam małe rozeznanie na jego temat... Dla twojego dobra oczywiście. Choć nie mogłam znaleźć nic na niego, zanim porzucił Harward... W każdym razie, wydaje się być dobrym materiałem dla ciebie, tymczasowo tak czy tak. Jego wartość netto to 9.5 miliarda dolarów. Miał tylko dwie czy trzy znane dziewczyny, z ostatnią widziany był ponad rok temu. I... - Nie mam żadnych wcześniejszych aresztowań, ani zawstydzających zdarzeń publicznych w mojej kartotece. - Jego głos zabrzmiał tuż za mną, a włosy na karku stanęły mi dęba. - Właśnie wyjąłeś mi to z ust... - Helen uśmiechnęła się. - Miło cię widzieć ponownie, Helen. - Przejechał palcem po moich nagich ramionach. - Ciebie również, Jonathanie. Czy zechciałbyś usiąść z nami? Przeszedł zza moich pleców i uśmiechnął się. - Nie, dziękuję, Muszę iść na górę, na moje spotkanie. Widzimy się jutro, Claire. - Przyjrzał mi się z góry na dół, zanim odszedł. - Nie mogę uwierzyć, Helen! - Pokręciłam głową. - Widziałaś go wcześniej, prawda? - Tak, ale on skinął na mnie, bym nic nie mówiła. - Roześmiała się. Zdecydowanie wygram ten zakład. Musimy powiedzieć o tym Sandrze!

155

*** - Tak więc zespole, mamy zawężony wybór sloganów sPhone Blue do dwóch. W tym tygodniu musimy się spotkać z zespołem beta w sprawie nowych tabletów i projektorów danych. Powinniśmy także zaplanować sesje reklamowe, więc musimy... Nie mogłam skupić się na niczym, co mówił pan Barnes. Byłam w stanie euforii i nie ważne jak bardzo się starałam dołączyć do moich współpracowników w prawdziwym świecie, to się nigdy nie wydarzyło. Każdego dnia w ciągu tych dwóch tygodni, uprawiałam seks z Jonathanem po godzinach pracy. Na początku spotykaliśmy się w pokoju fotograficznym, ale po tym, jak fotografowie zaczęli prowadzić późne spotkania, robiliśmy to tam, gdzie się znalazła jakaś wolna przestrzeń - klatka schodowa, schowek dozorcy, salonik dla pracowników. Nie

było

jakiś

głębokich

konwersacji

pomiędzy

nami,

żadnych

zaskakujących opowieści o życiu, to był tylko seks. Czysty, niewiarygodny, nie z tego świata seks. Jakby znał moje ciało lepiej ode mnie. Nigdy wcześniej nie miałam wielokrotnych orgazmów. Nigdy! Nigdy nie sądziłam, że uprawianie takiej ilości seksu jest możliwe, albo że seks może być tak niesamowity. To znaczy seks z Ryanem był "dobry", ale nigdy nie robiło mi się gorąco na samą myśl o nim, nigdy nie pozostawiał mnie tak całkowicie spustoszonej i w siódmym niebie na kilka godzin po.

156

Jonathan był Adonisem w łóżku... Cóż, w rzeczywistości nie uprawialiśmy seksu w łóżku, ale nie mniej jednak on był niesamowity. Wystarczyło tylko jego jedno spojrzenie, jedno muśnięcie na mojej skórze po spotkaniu grupowym, a ja byłam mokra i gotowa dla niego. - Panno Gracen? Panno Gracen? - Pan Barnes strzelał we mnie pytającym wzrokiem. - Tak? - Niechętnie otrząsnęłam się ze swoich myśli. - Czy chcesz wprowadzić stażystów w prezentację? - Oczywiście, panie Barnes. - Wstałam i rozejrzałam się wokół stołu. Wszyscy stażyści dostali zadanie wymyślenia reklamy z animacją dla sPhona Blue. Mamy dwie grupy, które zaprezentują swoje pomysły, dziesięć minut na każdą z prezentacji. Na koniec każdy z was wyśle wiadomość do mnie i pana Barnesa z opinią, która prezentacja waszym zdaniem lepiej pasuje do kampanii. Usiadłam i starałam się nie przewrócić oczami. Podczas gdy pierwsza grupa przygotowywała się do swojej prezentacji, Jonathan wszedł do pokoju. - Witam wszystkich. - Uśmiechnął się. - Nie macie nic przeciwko, że do was dołączę? Słychać było pomruki: "Bynajmniej", "Oczywiście", "Jasne, proszę" Przeszedł dookoła stołu i po raz kolejny usiadł dokładnie naprzeciwko mnie.

157

Pan Barnes uśmiechnął się promiennie. - Panno Turner, proszę przekazać panu Stathamowi kopię prezentacji power-point. Podeszła do Jonathana, rumieniąc się na bladoczerwony i podała mu folder. Skinął i uśmiechnął się do niej, przez co jej twarz pokryła się purpurą. Światła przygasły, a oczy Jonathana natychmiast znalazły moje. Posyłał mi to swoje "Chcę cię właśnie teraz" spojrzenie, ale nie mogłam sobie teraz z tym radzić, nie w środku dnia, nie przy wszystkich moich kolegach z pracy. Obróciłam się na krześle i odetchnęłam, oglądając kilka pierwszych minut prezentacji, która o dziwo była całkiem dobrze przygotowana. Poczułam, jak mój telefon wibruje i otworzyłam wiadomość. Jonathan: Obróć się. Teraz. Ja: Tylko jeśli zgodzisz się przestać na mnie patrzeć. Nie chcę, by inni ludzie wyczuli, że sypiamy ze sobą, nie mogę się skupić, kiedy na mnie patrzysz... Jonathan: Miej w dupie co oni myślą. OBRÓĆ. SIĘ! Ja: Zwróć uwagę na prezentację. Może się czegoś nauczysz. Klasnęłam na koniec pierwszej prezentacji i przygotowałam się do robienia notatek do następnej, ale otrzymałam kolejną wiadomość od niego. Jonathan: Jeśli się nie obrócisz w następnych sześćdziesięciu sekundach, przysięgam, przejdę dookoła tego stołu i przelecę cię na oczach wszystkich tutaj.

158

Moje serce zatrzepotało. Pomyślałam, że musi blefować, nie ryzykowałby swojej reputacji dla czegoś tak nierozważnego i trywialnego. Nadal słuchałam stażystów, notując moje spostrzeżenia. Jonathan: Trzydzieści sekund, Claire... Stłumiłam westchnienie i napisałam do niego. Ja: Nie odważysz się. Jonathan: Sprawdź mnie. - Dobrze wszyscy. - powiedział pan Barnes. - Dziękuję obu zespołom za znakomitą pracę. Dyrektorzy, upewnijcie się, że napiszecie mi i pannie Gracen, co myślicie na ten temat, zanim wyjdziecie dzisiaj z pracy. Nadszedł czas na naszą cotygodniową sesję Zen, więc musimy skierować się do pokoju relaksacyjnego. Zamknęłam notes i odetchnęłam z ulgą. Podążyłam za moim zespołem na drugi koniec korytarza do pokoju pełnego tandetnych, morskiego koloru ziarnistych poduch. Jak zwykle jeden z dyrektorów wyłączył światło, a pan Barnes zapalił trzy ogromne świece Zen, które stały z przodu sali. Mieliśmy "znaleźć" nasz sposób na to by ziarnisty worek "przemówił do nas" i siedzieć w ciemności na nim przez godzinę, będąc pogrążonym w medytacji. Oczywiście, większość ludzi po prostu włączała własną muzykę i zasypiała... zwłaszcza ja. Udałam się do mojego ustronnego miejsca w kącie i zaczęłam siadać, ale poczułam ramiona Jonathana, owijające się wokół mojej talii.

159

Zanim mogłam powiedzieć mu, żeby przestał, schylił się i całował mnie, dopóki nie zostałam bez tchu. - Masz szczęście, że tutaj jest tak ciemno - wyszeptał. - Następnym razem zrobię to w sali konferencyjnej na oczach wszystkich. - Ja... Pocałował mnie znowu i przyciągnął mnie bliżej. - Ciii, nic nie mów. - Do wszystkich, którzy nie mają własnej muzyki relaksacyjnej... - głos pana Barnesa dochodził z przodu sali. - Proszę włożyć teraz słuchawki Zen. Mam zamiar zacząć puszczać muzykę oceanu za jakieś dziesięć sekund. - Powinnaś prawdopodobnie starać się być tak cicho, jak tylko potrafisz... Jonathan przyciągnął mnie do kąta i wsunął ręce pod spódnicę. On nie może być poważny... - Jonathan przestań. To jest szalone. - Oddech uwiązł mi w gardle. - Czy wiesz ile ludzi jest tutaj. Nie zrobisz tego... - Sama to na siebie sprowadziłaś. - Pocałował mnie i pociągnął w dół na ziarnistą poduchę. Oderwałam usta od jego i próbowałam wstać, odpychając się rękami od podłogi, ale owinął ręce wokół mojej tali i pociągnął mnie bliżej.

160

- Załączam teraz muzykę Zen - powiedział pan Barnes. - Pamiętajcie proszę, by nic nie mówić i nie używać telefonów komórkowych. Aha, i pamiętajcie, aby wziąć głęboki oddech i... Reszta jego zdania była stłumiona. Nie mogłam się skupić. Jonathan całował mnie bezlitośnie, nie dając mi szansy odejść. Kiedy odebrał mi już każdą uncję oddechu jaką miałam, przesunął moją sukienkę w górę ud i posadził mnie okrakiem na swoich kolanach. Słyszałam jak rozpina spodnie i rozpakowuje prezerwatywę, więc ponownie próbowałam wstać, ale jedno z jego ramion nadal było ciasno owinięte wokół mnie. - Jonathan... - wyszeptałam. - Pomyśl o tym. Ja... - Myślałem - powiedział i wsunął dwa palce we mnie. - Myślałem o tym cały dzień. - Przesuwał nimi na zewnątrz i do środka kilka razy, a potem przysunął usta blisko mojego ucha. - I mam przeczucie... Ty też o tym myślałaś. Stłumiłam jęki, kiedy składał pocałunki na mojej szyi, kiedy przechylił mnie i powoli opuścił na swojego kutasa. - Achh...Achhh...Achhhh... - Ciii...- Pociągnął zębami moją dolną wargę i chwycił moje ręce, umieszczając je na ścianie za nim. - Musisz być cicho, bo inaczej nas usłyszą... - Dobrze, ostatnia rzecz do wszystkich. - Pan Barnes nadal mówił. Pamiętajcie, jeśli ktoś będzie rozmawiał lub jeśli czyjaś komórka zadzwoni, będę musiał włączyć światła i będziemy musieli kontynuować naszą Zen sesję w

161

świetle, bez mocy świec. Więc nie bądźcie egoistami, system Zen przynosi korzyści nam wszystkim... Oparłam ręce o ścianę, dyszałam, kiedy Jonathan pociągnął w dół dekolt mojej sukienki i wciągnął jeden z sutków w usta. - Claire... - Pocierał rękami moje plecy, przysunął mnie bliżej i wyszeptał do ucha. - Poruszaj się. Zassałam oddech i kołysałam się na nim, starając się nie jęczeć, jak obracał językiem wokół jednego z moich sutków. Drażnił mnie delikatnie, dopasowując rytm w górę i w dół do mojego ruchu bioder. Starałam się poruszać tak wolno, jak tylko to było możliwe, wiedząc, że jeśli przyśpieszę, to skończę dochodząc z krzykiem i wszyscy będą mogli zobaczyć mnie bzykającą się z szefem. Dyszałam za każdym razem, kiedy opadałam na niego w kółko, ale to musiało nie być wystarczające dla Jonathana, gdyż nagle złapał mnie za tyłek i zaczął poruszać mną w górę i w dół w znacznie szybszym tempie. - Achhh... Bożeee...Przestaaań - wyszeptałam. -Nie. - Uwięził moją dolną wargę swoimi zębami, ściskając moje pośladki jeszcze mocniej, obijając mną o siebie bez litości. Pozwoliłam sobie wydać kolejny jęk i usłyszałam głośny sygnał z przodu sali, oznaczający, że ktoś rozmawiał, jeśli pojawi się kolejny, światła zostaną automatycznie włączone.

162

- Czyli, jesteś za tym, by ludzie patrzyli? - Jonatan wyszeptał w moje usta. Ja nie mam nic przeciwko temu... - Przycisnął usta do moich i pocałował mnie, aby zapobiec wydawaniu przeze mnie kolejnych dźwięków. Zaczął wyciągać się w górę, wciąż trzymając i kontrolując moje tempo swoimi rękami. Nie mogłam już dłużej tego znieść, czułam orgazm budujący się wewnątrz mnie, czułam, że jestem gotowa zacząć krzyczeć, więc oderwałam się od pocałunków Jonthana. - Jestem o... Jestem o kro... - mruczałam - ja... Pochylił się i ugryzł moją dolną wargę. Mocno. Moje nogi zaczęły się trząść i kilka ciężkich wibracji przefalowało przez moje ciało. Kiedy intensywna przyjemność przetaczała się przeze mnie, starałam się odsunąć od niego, wydychać powietrze, krzyczeć, oddychać... ale on nie pozwalał odejść moim ustom, dopóki moje ciało nie usztywniło się i znieruchomiało. Kiedy był pewien, że już skończyłam, uwolnił moje usta i oparł się o ścianę. Osunęłam się na jego klatkę piersiową, dysząc. Byłam zbyt zła, by myśleć jasno. Siedziałam tam, wciąż na nim, zastanawiając się, czy ja śnię, czy on faktycznie był aż tak szalony. - Pozwól mi sobie pomóc. - Usłyszałam, jak mówił, kiedy delikatnie mnie z siebie przenosił. - Jesteś całkowicie ekshibicjonistką... - Przecierał szmatką między moimi udami, całując mnie w czoło, dopóki nie skończył. była to jego chusteczka od garnituru.

163

Przypuszczam,

że

Potem obciągnął moja sukienkę z powrotem na uda i przeczesał palcami moje włosy. Słyszałam, jak zapinał spodnie i klamrę paska. Ledwo mogłam widzieć jego twarz w ciemności, ale czułam, że patrzy na mnie, jak zawsze, kiedy skończyliśmy. Starałam się skierować mój gniew i zmieszanie na coś, na cokolwiek, ale dźwięki oceanu i hucząca muzyka ze słuchawek w pokoju były zbyt głośne. Kilka osób nawet chrapało. - Chodź za mną. - Chwycił mnie za rękę i pociągnął do góry. Pchnął panel w ścianie, prowadząc mnie do ciemnego pokoju z drewnianym stołem konferencyjnym. Cicho zasunął panel z powrotem na miejsce i zablokował go. - Zjedzmy razem lunch. Co? Musiał zauważyć mój wyraz twarzy, bo uśmiechnął się. - To zajmie tylko trzydzieści minut twojego czasu. Sesja Zen się skończy do tego czasu. Oniemiałam. Nie mogłam uwierzyć w jego tupet, dosłownie pieprzy mnie w pokoju pełnym moich najbliższych współpracowników, a potem ma czelność sugerować obiad. - Zamówię i przyniosą nam lunch tutaj. - Zaczął otwierać żaluzje. - Na co masz ochotę?

164

Nie odpowiedziałam. - Claire? - Odwrócił się. - Wiesz, że nie jestem zbyt wielkim fanem pytań pozostawionych bez odpowiedzi. - Sałatka z grillowanym kurczakiem, wstrzymaj seks proszę. Roześmiał się i wciągnął telefon z kieszeni. - Czy każdy pokój w Statham Industry posiada tajne ukryte przejście? Zapytałam. - Nie, nie wszystkie, tylko te kierownicze. Są to bardziej środki bezpieczeństwa przeciwpożarowego, ale najwyraźniej przydają się też przy innych sprawach... Przewróciłam oczami i usiadłam przy stole. - Angela? Czy mógłby ktoś przynieść mi dwie sałatki z grillowanym kurczakiem i dwie słodkie herbaty do sali wykonawczej na poziomie dwudziestym czwartym? Jesteś najlepsza. Dzięki. - Usiadł naprzeciwko mnie. - Drzwi na lewo prowadzą na korytarz, tak przy okazji. - Zanotowano... - Jesteś na mnie zła? - Nie wiem, jaka jestem. Nie jestem pewna jak mam się czuć po tym, jak zostałam wypieprzona w obecności wszystkich moich współpracowników. - Uszczęśliwiona, może?

165

- Jest wiele słów, które przychodzą mi do głowy. To na pewno nie jest jedno z nich. - Cóż następnym razem po prostu się odwróć66. Jestem pewien, że nikt nic nie widział. Większość z nich zasnęła... Czy mogę cię o coś zapytać? - Śmiało... - Czy ty kiedykolwiek randkujesz, czy ty tylko wystawiasz ludzi, którzy cię gdzieś zapraszają? - Ja nie randkuję. - Dlaczego nie? Wzruszyłam ramionami. - Nie chcę być znowu rozczarowana, jeśli wiesz co mam na myśli...Zaczęłam myśleć o Ryanie i natychmiast skierowałam rozmowę z dala ode mnie. Czy ty randkujesz? - Próbowałem...Kobieta, którą jestem obecnie zainteresowany najtrudniejszą, jaką kiedykolwiek goniłem. - Pewnie jest spoza twojej ligi. Dlaczego po prostu nie umówisz się z supermodelką? - Nie jestem zainteresowany. Robiłem to wcześniej. Och... - Cóż, dlaczego nie aktorka? 66

Taka mała gra słów. Jonathan używa wyrażenia turn around/turn on – które w wolnym tłumaczeniu może oznaczać też podniecać się

166

jest

Rozległo się pukanie do drzwi. - Zrobiłem to wcześniej, także ...Nie ma zbyt wiele osobowości w żadnej z tych kobiet, szczerze nie mogę ich za to winić. Stają się takie jak wszyscy inni w tej branży. - Otworzył drzwi i odebrał nasz lunch. Jak niósł pudelka do stołu, spojrzał na mnie. - Wiem, że to jest przypadkowe, ale już od dawna chciałem cię o to zapytać: Czy fascynujesz się białymi i czerwonymi flagami? - Co? - Twoje naszyjniki i bransoletki z charmsami, które nosisz. Wszystkie one mają białą i czerwoną trójkątną flagę. - Och... Nie, nie nazwałabym tego fascynacją po prostu lubię flagi. - Interesujące... Podał mi sałatkę i herbatę. Zjedliśmy w kompletnej ciszy. Od czasu do czasu patrzyłam na niego, a on się uśmiechał. Pomimo faktu, że byłam zła na niego za to, co wyprawiał minuty temu, nie mogłam nic na to poradzić tylko odwzajemnić mu uśmiech. To było dziwne dla mnie, czerpać przyjemność z przebywania z kimś wokół w milczeniu, ale on i ja przechodziliśmy do ciszy przez cały czas. Z każdy innym zazwyczaj jest nudno i dziwnie, ale z nim jest zawsze naturalnie. - Dziękuję za lunch. - Wstałam, kiedy skończyłam. - To było bardzo miłe z twojej strony, ale nie zrobimy tego ponownie. - Dlaczego nie?

167

- Bo to, co jest między nami, jest ściśle fizyczne. Ja dostaję swoje, ty dostajesz swoje. To wszystko. - Dobrze, Claire. - Uśmiechnął się ironicznie. - Naprawdę, mam to na myśli. - Przybrałam, moją najlepszą niepodlegającą dyskusji minę. - Tu chodzi wyłącznie o seks.67 - Nie wątpię, ale jak nadal będziesz tak stała i patrzyła na mnie tym wzrokiem, to możesz nie wrócić z powrotem na dół. Przewróciłam oczami i wyszłam z pokoju. *** Poniedziałek był najgorszym i najlepszym dniem tygodnia. "Najlepszy", bo to oznaczało, że po weekendzie bez seksu, to w końcu zacznie się od nowa.

68

"Najgorszy", ponieważ pan Barnes nalegał na zaplanowanie w tym dniu większości naszych spotkań i prezentacji. Jednak ten konkretny poniedziałek był gorszy niż zwykle, ponieważ nie miałam nawet sekundy, by odpocząć w weekend. Spędziłam cała sobotę, stojąc na moście Golden Gate, robiąc trzy różne sesje zdjęciowe do reklamy nowego sPhone Blue. Robiliśmy je jedna po drugiej, aż w końcu, kiedy było perfekcyjnie, reżyser zorientował się, że robił zdjęcia niewłaściwą kamerą, więc musieliśmy to powtórzyć jeszcze raz.

67

Claire, kogo ty oszukujesz 

68

No to nam się kobieta rozbrykała  Ale czy możemy się jej dziwić? Ja jej się nie dziwię (Aga)



168

W niedzielę, wraz z moim zespołem spędziłam osiemnaście godzin na przebrnięciu przez materiały filmowe, starając się wymyślić strategię reklamową dla nowego produktu Statham IndustreieS sTableta. Do czasu, kiedy przyjechałam do pracy w poniedziałek, byłam chodzącym zombie. Przebrnęłam przez niekończące się spotkania dotyczące: umów stażystów, ulepszeń reklamowych, beta badań itd. itp. Nie kłopotałam się przerwą na lunch, ponieważ dwóch klientów w ostatniej chwili poprosiło mnie o pomoc przy ich reklamach. Gdy moje ostatnie spotkanie dobiegło końca, byłam kompletnie wykończona. Próbowałam wypić kilka kubków kawy, żeby się orzeźwić, ale nie przynosiło to efektu. Dopiero parę minut po piątej zauważyłam wiadomość od Jonathana wysłaną godzinę wcześniej. Jonathan: Moja sekretarka poszła wcześniej do domu, więc dzisiaj możemy użyć mojego biura …. Możesz wpaść, kiedy tylko zechcesz. Spakowałam wszystkie rzeczy i odświeżyłam się w łazience, w nadziei, że kilka godzin z nim będzie wszystkim, co potrzeba, by zdobyć trochę energii. Wjechałam windą na najwyższe piętro i zapukałam. - Dzień dobry, Claire. - Otworzył drzwi i wprowadził mnie do środka. Rozejrzałam się wokół jego biura i starałam się nie wyglądać jakbym była pod ogromnym wrażeniem. Było dziesięć razy większe od mojego i miało drzwi prowadzące do innych pomieszczeń.

169

Na ścianie po mojej prawej stronie, stał regał wypełniony od sufitu do podłogi książkami w twardej oprawie. Po mojej lewej, był ekran projekcyjny, który obejmował całą ścianę i część z dziesięcioma miejscami siedzącymi. Masywne metalowe biurko było ustawione centralnie naprzeciw ściany okien od sufitu do podłogi. W rogu stała ogromna luksusowa biała kanapa. Położył ręce na moich ramionach i uniósł brew. - Dobrze się czujesz? - Tak, ze mną w porządku. - Jesteś tego pewna? - Tak, dlaczego miałoby nie być? - Hmmm. Bez powodu. Zaprowadził mnie do kanapy i usiadł koło mnie. Trzymał moją twarz w dłoniach i spojrzał mi głęboko w oczy, zanim mnie pocałował. Myślałam, że będzie zdejmował mi ubranie i położy na kanapie, ale on posadził mnie na swoje kolana i zaczął masować moje ramiona. - Jak ci minął dzisiejszy dzień? - Było achhh... Było w porządku... - mruknęłam. - A jak poszła twoja sesja zdjęciowa w weekend? - Achhh...Dobrze. Bardzo dobrze. - Zamknęłam oczy, skupiając się na delikatnym rytmie jego rąk, a potem wszystko stało się czarne.

170

*** Poczułam palce poruszające się po moich włosach i rękę pieszczącą moją twarz. Otworzyłam oczy i zdałam sobie sprawę, że leżę na kolanach Jonathana. Zasnęłam?! - Czy seks ze mną jest aż tak nudny? - Spojrzał na dół i się uśmiechnął. Możesz mi powiedzieć, wiesz. Możemy nad tym popracować. - Przepraszam. Jestem naprawdę zmęczona i ja... - Nie ma potrzeby przepraszać. Wiedziałem, że jesteś zmęczona, jak tylko przyszłaś... Odwróć się. Chwiejnie obróciłam się, a on zaczął masować moje plecy. - Długi dzień? - Długi weekend... Myślę, że miałam siedem godzin snu w ciągu trzech ostatnich dni. Kręcenie klipu promocyjnego jest najgorszą częścią bycia dyrektorem marketingu, ponieważ klienci oczekują tak wiele. Byliśmy na moście przez całą sobotę i wczoraj cały dzień tutaj ... Nie pomogło, także to, że zamawialiśmy jedzenie na wynoś, co każde trzy godziny... - Trzeba było do mnie zadzwonić. Mógłbym mieć szefa kuchni do dyspozycji dla was wszystkich przez cały dzień. - Nie zrobiłbyś tego. - Westchnęłam, kiedy zacisnął dłonie na moich plecach. Jakie dobre jest to uczucie...

171

- Zrobiłbym, zwłaszcza jak bym wiedział, że tu jesteś. - Dobrze wiedzieć, ale dzwonienie do ciebie i rozmawianie z tobą przez telefon to krok do złamania ścisłej tylko seks reguły. Pamiętasz? - Nie sądzę, że jest coś złego w rozmowie telefonicznej, Claire. W rzeczywistości mam zamiar do ciebie zadzwonić jutro wieczorem, a ty odbierzesz. - Pomyślę nad tym. Słyszałam jak się roześmiał i wtedy poczułam jego ręce poruszające się niżej na moich plecach. - Myślę, że powinnaś zadzwonić jutro i powiedzieć, że jesteś chora i trochę odpocząć - powiedział. - Żebyś mógł się pokazać w moim domu nieproszony? - Nie. - Pocałował mnie z tyłu w ramię. - To dlatego, że musisz nadrobić zaległości w śnie. Nie jesteś dobra dla firmy, jeśli jesteś taka wykończona. - Och... No cóż, wezmę to pod uwagę. - Dobrze.

172

Rozdział 9 Jonathan

- Panie Statham - sekretarka zadzwoniła na moją linię. - Tak? - Pańska matka jest tutaj, przyszła na lunch. - Przyślij ją tutaj, proszę. Chwilę później matka weszła do gabinetu. Miała na sobie jasnoszary garnitur. Jej makijaż był perfekcyjny i wyglądało na to, że zaczęła dbać o siebie w ciągu miesiąca. Jej jasnoniebieskie oczy nadal wyglądały na czyste i optymistyczne, tak jak w dniu ukończenia odwyku, ale już dłużej nie robiłem sobie nadziei. Miała nawroty zbyt wiele razy, żebym mógł uwierzyć, że naprawdę potrafiła się zmienić. Usiadła przed moim biurkiem i moje oczy powędrowały ku małemu pudełeczku wystającemu z kieszeni jej płaszcza. - Myślałem, że rzuciłaś palenie - westchnąłem. - Tak, metaamfetaminę, a nie papierosy. Są praktycznie nieszkodliwe. Pokręciłem głową i wyciągnąłem papierosy z jej kieszeni. - Przerzucanie się z jednego złego nałogu na drugi nie jest najlepszym pomysłem. Czy chcesz, żebym ci kupił plastry nikotynowe? - Dlaczego miałabym tego chcieć, Jonathanie?

173

- Więc może przestań zabijać siebie i dożyj sześćdziesiątki. - Och, jesteś teraz ekspertem w dziedzinie zdrowia? Zgaduję, że bycie miliarderem sprawia, że myślisz, że wiesz wszystko, co?69 - Każdy wie, że palenie jest szkodliwe dla ciebie. Jest to napisane, na każdym cholernym opakowaniu. Nie powinienem się nigdy zgodzić na to... - Ale jest nawet gorsze, dla byłej uzależnionej od methaamfetaminy, prawda? Założę się, że ja będąca tutaj piekielnie cię zawstydzam. Czyż nie? Założę się, że nie chcesz by wszyscy twoi bogaci, mali przyjaciele widzieli, że twoja matka narkomanka jest znowu odurzona świeżo po odwyku i ...70 - Okej, po prostu przestań. Przestań, właśnie teraz. - Potrząsnąłem głową Zgodziłem się z tobą spotykać raz w tygodniu dla twojego dobra. Nie mojego. Tak, więc jeśli masz zamiar przychodzić tutaj i sprawiać bym czuł się winny, że odniosłem sukces, to marnujesz swój czas... Powinniśmy po prostu spróbować ponownie w przyszły tygodniu. - Co? - Wyglądała na urażoną. - Chcesz, żebym wyszła? - Tak. Teraz. - Ja... Przepraszam... Nie chciałam powiedzieć, żadnej z tych rzeczy. Tyle, że czasami już tak jest, brakuje mi czegoś, ponieważ nie mam już prawdziwego ujścia emocji i ...Tak mi przykro, Jonathan. Ja... 69

Nie wytrzymam !! Ćpała, dzieci tułały się po rodzinach zastępczych. I teraz ma pretensje. On zapłacił za jej niezliczone odwyki, kupił dwupoziomowe mieszkanie, a ona marudzi. Wywaliłabym ją z gabinetu. Kasiu też bym ją wywaliła. Jak ona może mieć jeszcze jakieś pretensje ? (Aga)

70

To już przesada, przekroczyła granicę ….... (Aga)

174

- W porządku. Musimy po prostu spróbować ponownie w przyszłym tygodniu. - Podszedłem i przytuliłem ją. - Musimy to zrobić dobrze, jeśli mamy to zrobić w ogóle. Nie chcę się czuć sfrustrowany tobą, a ty nie chcesz się czuć sfrustrowana mną. Wystarczy, że następnym razem zostawisz papierosy w aucie. Dała mi lekki uśmiech. - Dobrze... Zobaczymy się w przyszłym tygodniu. Wyszedłem z nią z biura i nacisnąłem dla niej przycisk windy. Tak szybko, jak tylko wyszła, opadłem za biurko i trzymałem głowę w dłoniach. Moja matka była jedyną osobą, która mogła mi zaleźć za skórę w ciągu kilku sekund. Nie ważne jak bardzo się starałem być uprzejmy, jak bardzo starałem się być pomocny, zawsze miała coś negatywnego do powiedzenia, jak gdybym był tym, który zrujnował jej życie. Sama sobie to zrobiła, a ja nadal byłem bardzo zły na nią, że nie zdawała sobie z tego sprawy. Często zastanawiałem się, dlaczego ona nie mogła być normalną matką, która nie miała w dupie swoich dzieci, taką, która odrabiała z nimi pracę domową i faktycznie przygotowywała obiad od czasu do czasu. Zamiast tego moja matka... i mój ojciec, byli na haju przez większość czasu, zostawiając mnie i moja siostrę głodnymi. Zmuszając mnie, abym późno w nocy grzebał w śmieciach sąsiadów w poszukiwaniu resztek. Zmarnowałem, zbyt wiele czasu martwiąc się o nich i nie pozwolę im się już więcej do mnie dostać. Miałem inne rzeczy na głowie, takie jak Claire Gracen.

175

Ona była najbardziej skomplikowaną kobietą, z jaką kiedykolwiek się zetknąłem, a zwykle, gdy kobieta frustrowała mnie, przechodziłem do kolejnej. Ale Claire była inna. Z jednej strony tryskała tą pewnością siebie, która sprawiała, że wszystko inne w pomieszczeniu znikało, co uniemożliwiało mi skupić się na czymkolwiek innym wokół. Zdawało się także, że za każdym razem kiedy ją widziałem stawała się bardziej wspaniała - coś, co nawet nie wiedziałeś, że jest możliwe. I seks był absolutnie fenomenalny... Nie sądzę bym mógł mieć kiedyś go dość. Mimo że był to jedyny czas, w którym ona była nieco bardziej otwarta na mnie to bardzo broniła się przed prowadzeniem normalnej rozmowy, jakby starannie mierzyła każde wypowiedziane słowo. Kiedy tylko była blisko powiedzenia czegoś w niewielkim stopniu osobistego, odcinała się i kompletnie zamykała w sobie. Oczywiście, ja też nie byłem otwarty wobec niej, ale zawsze sądziłem, że kobiety są bardziej chętne do dzielenia się częścią siebie. Otworzyłem dolną szufladę biurka i wyciągnąłem podstawowe akta osobowe, o które poprosiłem Coreya, by dla mnie przygotował. Rozwiedziona cztery lata temu. Materiały podatkowe z okresu ostatnich czternastu lat. Dwie córki Ashlay i Caroline Gracen. Ponad sto tysięcy dolarów długu. Niezależnie głosująca. Mandat parkingowy z poprzedniej soboty. Normalnie, poprosiłbym by zdobył dogłębne informacje wyszukując jej nazwiska w każdej bazie danych, do jakiej mógł się włamać, ale zdecydowałem inaczej. Po raz pierwszy, dla odmiany, chciałem zobaczyć, czy mogę dowiedzieć się wszystkiego na temat kobiety na własną rękę.

176

*** - Ochhh bożeee... Ochhh bożeee... Ja... Ja zaraz dojdę... Ja...Ja zaaa... Claire zakołysała się na mnie jeszcze kilka razy i opadła w moje ramiona, oddychając głęboko. Nasze klatki piersiowe wznosiły się i opadały, a my leżeliśmy splątani ze sobą na podłodze w moim biurze przez kilka minut. Ona jest zdecydowanie najlepsza z jaką do tej pory byłem... Zeszła ze mnie i powoli usiadła. Przesunąłem jej spódnicę z powrotem na biodra i zapiąłem zamek. Nasunąłem bluzkę na jej ramiona i zacząłem ponownie zapinać guziki. Gdy dotarłem do ostatniego, przebiegłem palcami po jej srebrnym naszyjniku. Zacząłem je liczyć, miała przynajmniej dziesięć różnych z tym samym motywem, białej i czerwonej flagi. - Jesteś pewna, że nie chcesz zjeść ze mną? - Zapiąłem moje spodnie. - Nie sądzę, że można to uważać za lunch, skoro wszyscy poszli już do domu. Uśmiechnęła się. - Na pewno można tak uważać, dlatego nie. Choć, dziękuję za propozycję. - Dobrze. Pójdę tylko zapłacić za chińszczyznę, a gdy wrócę odprowadzę cię na dół do garażu. Jak tylko wyszedłem na zewnątrz biura, zauważyłem pana Barnesa i dziesięciu innych członków personelu leżących twarzą do góry na podłodze.

177

- Co do... - Och! Pan Statham! - Pan Barnes wstał i podał mi rękę. - Nie wiedziałem, że będzie pan jeszcze o tej porze. - Co wy wszyscy tu wyprawiacie? - Podążamy za poradą z rozdziału siódmego naszej książki Zen. Mówi on, że czasami dobrze jest czerpać energię od tych, którzy odnieśli sukces. Więc robimy nasze ćwiczenia Zen tuż przed pańskim biurem. Staramy się, by trochę pańskiej aury zeszło na nas.71 Nigdy więcej nie zatrudnię, żadnego mówcy motywacyjnego... - To brzmi... naprawdę ciekawie. Czy potrzebujecie czegoś ode mnie? - Nie, nie, chyba że chce pan się do nad przyłączyć. To może zadziałać jeszcze lepiej, jeśli źródłem inspiracji będzie ktoś z naszego kręgu72. - Może następnym razem. - Starałem się nie roześmiać. - Mam trochę pracy do skończenia. - Zrozumiałe. - Położył się na podłodze i zamknął oczy. Wyszedłem na korytarz i zapłaciłem za chińszczyznę. W drodze powrotnej do biura starałem się nie nadepnąć na któregokolwiek z szalonych współpracowników. - Okej. Jestem gotowa. - Claire przeszła obok mnie, więc chwyciłem ją w pasie. 71

Padłam na twarz ;) Nie wiem czy się z tego podniosę (Aga)

72

Ha, ha, ha! On jest delikatnie mówiąc - troszeczkę szurnięty. Nie on jest natchniony ...... ;) (Aga)

178

- Nie możemy teraz stąd wyjść. - Co? Dlaczego nie? - Bo twoi współpracownicy są tam i odprawiają swoje Zen rytuały. Próbują rozkoszować się moją aurą, czy coś. Chcesz iść tam i dołączyć do nich? - Żartujesz? - Podeszła do drzwi i zajrzała przez żaluzję. - Idioci...Zaraz, czy to znaczy, że mogli nas usłyszeć? - Zbladła. - Wątpię, biuro jest dźwiękoszczelne... Zgaduję, że nie masz innego wyboru, jak tylko zjeść ze mną dzisiaj. Zamówiłem dla dwóch osób. - Oczywiście, że zamówiłeś. - Wzięła brązową torbę ode mnie. Jak zwykle, zapadł stan ciszy, znajome pocieszające milczenie. Mimo że to było przyjemne, czułem, że dzisiaj potrzebujemy zerwać tę rutynę. Powinniśmy być w stanie rozmawiać na osobiste tematy. Odchrząknąłem. - Dlaczego nie bierzesz książki Zen tak poważnie, jak oni? - Czytam tylko książki, które mają znaczenie. - Ja osobiście musiałem odłożyć ją po pięciu stronach. - Roześmiałem się. Nie wiem, o czym ten facet mówi. - To dlaczego zapłaciłeś mu dwa miliony dolarów? - Polityka. Plus to jest dobre do odpisania podatku. - Och. Właśnie, a ja myślałam, że rzeczywiście dbałeś o podniesienie morale pracowników. Jak inspirująco.

179

- Ostrożnie, Claire ja łatwo się podniecam sarkazmem. - Obserwowałem, jak jej twarz się rumieni. - Czy obecnie czytasz jakąś książkę, która ma znaczenie? - Z zimną krwią Trumana Capote73. Moje córki czytają na lekcję angielskiego, więc postanowiłam przeczytać ją razem z nimi. Poczułem ukłucie w piersi. - Rodzinny klub książki? Czy robicie również takie rzeczy jak spotkania rodzinne? - Tak. - Przekroiła sajgonkę. - Mamy spotkania rodzinne co drugi wtorek i staram się je brać na wycieczkę każdego lata. - Dlaczego? - To jest po prostu coś, co moja mama robiła dla mnie, gdy dorastałam i chcę, żeby one też tego doświadczyły. Chodzi mi o to, że wycieczki nie są ekstrawaganckie, ani nic, głównie są to piesze wycieczki, ale są zwykle bardzo zabawne. Czy twoja rodzina robi sobie wycieczki? Moja rodzina nie robi niczego... Pokręciłem głową. - Nie, nie bardzo. Gdzie zabierasz je tego lata? - Chcę je zabrać na rejs w czerwcu, ale chyba trzeba będzie poczekać do sierpnia. - Z powodu twojej pracy?

73

Swoją drogą bardzo dobra książka.

180

- Nie, bo nie jestem bogata i w rzeczywistości muszę zaoszczędzić pieniądze, aby zrealizować to, co chcę. - Uśmiechnęła się. - Dodatkowo, staram się to połączyć w jakiś plan razem z moim kredytem studenckim, spłata hipoteki i ... Przepraszam, wiem, że nie obchodzą cię takie rzeczy. Powinnam... - Ile ci jeszcze zostało do spłacenia? - Nie mogę iść w tę stronę... Wstydzę się powiedzieć to na głos. - Nie wstydź się. Powiedz mi. Westchnęła. - Jestem winna pięćdziesiąt cztery tysiące dolarów za kredyt studencki i sto tysięcy dolarów za dom...74 Byłam optymistką, kiedy mówiłam, że będę w stanie to spłacić. Prawdopodobnie będę miała sześćdziesiąt lat do tego czasu. - Nadal będziesz tu ze mną pracowała? - Ha! Proszę! - Roześmiała się i podeszła do drzwi. Poszedłem za nią i zobaczyłem, że jej zespół medytuje i ćwiczy na żółtych matach jogę. Pan Barnes przeszedł do odczytywania listy ćwiczeń. - Jak długo myślisz, że oni tam będą? - Westchnęła. - Prawdopodobnie przez kolejną godzinę lub coś. - Podszedłem do biurka i złapałem za marynarkę. - Chodź, odprowadzę cię do garażu. - Co! Oszalałeś? Wyjdziemy tam i będziemy się modlić, by nas nie zauważyli? Nie pomyślą, że my razem, po godzinach to podejrzane? 74

Cały czas dziwię się, że ona przy rozwodzie męża nie oskubała. To był rozwód z jego winy, a on jako prawnik na pewno mało nie zarabiał, mieli dom …... ( Aga)

181

Śmiałem się. - Oczywiście, że nie. Mam prywatną windę.75 - Mówisz poważnie?! Wiedziałeś, to przez cały czas?!

75

Jaki cwaniak, ale zapewnił sobie towarzystwo na posiłek (Aga)

182

Rozdział 10 Claire Jonathan: Calire, czy dzisiaj jest spotkanie dyrektorów? Ja: Nie, nie sądzę. Jonathan: Jesteś pewna? Ja: Tak, jestem w stu procentach pewna. Pracujemy dzisiaj tylko z zespołem beta. Zdecydowanie było dzisiaj spotkanie, ale nie chcę mu o tym mówić. Ostatnim razem jak byliśmy u niego w biurze, wspomniał, że chciałby uprawiać ze mną seks w sali konferencyjnej zaraz po zakończeniu spotkania. Myślałam, ale to zbyt ryzykowne i zbyt śmiałe. Nadal próbuję otrząsnąć się po incydencie w sali wypoczynkowej, nie chcę, by którykolwiek z kolegów z pracy nakrył nas. - Claire, możesz mi pomóc przygotować wszystko na dzisiejsze spotkanie? Pan Barnes podał mi pudełko z tablicami reklamowymi. - Zamierzamy dzisiaj użyć ich i utrzymać wszystko prostym. Nie byłam pewna, czy to dlatego, że spędzałam z nim tak dużo czasu podczas kampanii czy seks z Jonathanem sprawił, że stałam się bardziej tolerancyjna dla ludzi, ale z każdym dniem pan Barnes był coraz mniej denerwujący. Nadal był zbyt entuzjastyczny i w potrzebie poważnego ‘szkolenia w zakresie różnorodności’, ale po raz pierwszy, ze wszystkich moich lat spędzonych w Statham Industries, uczyłam się go doceniać.

183

Zaniosłam bilbordy do sali konferencyjnej i zobaczyłam siedzącego przy stole Jonathana. - Dzień dobry, panno Gracen. Mam nadzieję, że nie jestem za wcześnie na dzisiejsze spotkanie dyrektorów. - Wcale nie. - Pan Barnes wszedł za mną. - Jest pan na czas. Mamy zamiar rozpocząć w przeciągu dziesięciu minut. Cholera... Jonathan uśmiechnął się i przechylił w fotelu. - Panie Barnes, tak z ciekawości, to spotkanie było planowane czy zwołał je pan niespodziewanie, kilka minut temu? - O nie, to było zaplanowane spotkanie od jakiś trzech miesięcy. Zawsze spotykamy się w czwartki, kiedy dostajemy wiadomość na temat nowego produktu. - Dziękuję, że mnie o tym informujesz. - Jonathan dał mi jeden ze swoich wesołych uśmieszków. - Będę miał to w pamięci, od teraz. Odwróciłam się od niego i rozpoczęłam rozstawianie plakatów na naszą burzę mózgów. Czułam jak mnie obserwuje, sprawiając, że mój organizm reaguje wbrew mojej woli. Kiedy ludzie zaczęli wypełniać pokój, usiadłam przy końcu stołu, z dala od niego. Myślałam, że będzie pisał do mnie w trakcie spotkania, dlatego sprawdzałam telefon, ale on nigdy nie zawibrował.

184

Kiedy spotkanie dobiegło końca, zaczął rozmawiać z panem Barnesem więc przeprowadziłam moją ucieczkę. Pożegnałam się z kilkoma dyrektorami, zabrałam tablice z plakatami i wyszłam z pokoju. Nie chciałam brać windy, bo Jonathan na pewno może się tam dostać, więc użyłam schodów, by zejść do mojego biura. Otworzyłam drzwi do biura i zapaliłam światło, odetchnęłam. Potem odwróciłam się i zobaczyłam Jonathana siedzącego przy biurku i uśmiechającego się szeroko. Nie muszę się tłumaczyć przed tobą... Postawiłam pudełko z plakatami na szafce i zaczęłam porządkować dokumenty, zachowując się, jakby go wcale nie było w moim biurze. Jak układałam alfabetycznie listy od współpracowników, poczułam jego ramiona owijające się wokół mnie. - Okłamałaś mnie. - Wyglądał na rozbawionego. - Więc? Rozluźnił uścisk i odwrócił mnie przodem do siebie. -Więc? - Tak... Więc? Przyglądał się mi przez dłuższy czas, pozwalając by jego oczy wędrowały po moim ciele. Zrobił kilka kroków w moją stronę, cofając mnie na ścianę.

185

- Mam zamiar sprawić, że będziesz żałowała w najmniej oczekiwanym momencie. - Pocałował mnie w usta. - Widzimy się po południu. *** Nie dzwoń do niego... Nie dzwoń do niego... Była północ. Leżałam w łóżku, licząc pęknięcia w suficie i starając się trzymać myśli z daleka od Jonathana. Starałam się jak mogłam oprzeć polubieniu go, ale nie mogłam na to nic poradzić. Uprawialiśmy seks prawie od dwóch miesięcy, rozmawialiśmy przez telefon co jakiś czas i pisaliśmy do siebie w pracy. Jednak nie te rzeczy sprawiały, że moje serce trzepotało, ale te małe intymne rzeczy, które robił. Ponieważ nie chciałam z nim jeść obiadów, zamawiał do mojego gabinetu co tylko bym chciała na obiad i dzwonił do mnie podczas przerwy tak byśmy mogli technicznie zjeść razem. Nalegał na to, by całować mnie przed i po seksie, nie wygłodniale, dziko, "pożrę cię w tym momencie" pocałunkiem, ale zmysłowo, pełnymi ustami, pocałunkiem mówiącym "nie mogę się tobą nasycić". Nazywał mnie "piękną" przy każdej okazji jaką miał i zawsze prosił mnie o randkę, mimo że odrzucałam go za każdym razem. Nie byłam na tyle głupia, by wierzyć, że nasz romans będzie trwać. To było tylko tymczasowe, przygoda miłosna bez znaczenia. To była tylko kwestia czasu, zanim młoda kobieta, kobieta która natychmiast powie tak by z nim wyjść, przyciągnie jego uwagę.

186

Nie mogłam zaprzeczyć, że cieszyłam się nowo odkrytą uwagą i niezaprzeczalnie podbijało to moje ego, ale miałam nadzieję, że on znajdzie wkrótce kogoś innego. Musiałam wrócić do moich zmysłów i przestać zachowywać się jak opętana seksem nastolatka. Przestań o nim myśleć, Claire, Przestań myśleć o... Zadzwonił telefon. To on. Nie pozwoliłam, by zadzwonił więcej niż raz, nim odebrałam. - Halo? - Cześć, Claire. Siedzisz do późna dziś wieczór. - Muszę. Jestem w trakcie robienia czegoś bardzo ważnego... - Jesteś w łóżku, prawda? Ugh. - Tak... Zaśmiał się. - I kłamstwa same przychodzą, prawda? Nawet nie myśl, że zapomniałem o twoim pierwszym kłamstwie. Nadal planuję dorwać cię za to. Moje serce zamarło. - Co robisz? - Nadal jestem w biurze. Myślę, że będę musiał tu spędzić noc. To był pracowity tydzień i nie mogę nadążyć z papierkową robotą.

187

- Więcej kontraktów? - Dokładnie. Kiedy spółka jest na giełdzie, każdy chce naśladować. To dobre dla nas z ekonomicznego punktu, ale jest bardzo stresujące. - Nie wyobrażam sobie... Jestem pewna, że ty... - Powinnaś wpaść. - Co? Nie sądzę. To popołudnie było więcej niż wystarczające. Widzimy się w poniedziałek. - Nie musimy uprawiać seksu, Claire. Możemy tylko porozmawiać. - Porozmawiać? - Tak. To, co robimy teraz, tylko że twarzą w twarz. - Um... Nie dziękuję. To czterdzieści minut jazdy dla mnie więc... - Mój kierowca czeka na zewnątrz twojego domu. Co! Wyskoczyłam z łóżka i spojrzałam przez rolety. Rzeczywiście, kierowca stał przed czarnym luksusowym samochodem. - Jaka jest twoja następna wymówka? I nie mów, że twoje córki, bo powiedziałaś mi w zeszłym tygodniu, że one same jeżdżą do pracy w weekendy. - Ja... - Wiesz, że chcesz przyjechać, nie uprawiaj gierek słownych. Cholera...

188

- Muszę o tym pomyśleć przez chwilę i oddzwonię do ciebie. - Do zobaczenia wkrótce. - Zaśmiał się i odłożył słuchawkę. Pobiegłam do łazienki i nałożyłam delikatną warstwę podkładu na twarz. Ubrałam parę luźnych spodni i fioletową bluzkę i ruszyłam na zewnątrz. - Dobry wieczór, panno Gracen - kierowca powitał mnie, kiedy podeszłam do samochodu Jego kierowca wiedział jak się nazywam? - Dobry wieczór, Dziękuję za podwiezienie... - Wszystko dla pana Stathama - powiedział i zamknął drzwi. Gdy samochód pędził przez miasto, zdałam sobie sprawę z tego, jak piękne jest San Francisco nocą. Wszystkie światła na horyzoncie centrum jasno świeciły i większość ulic była pusta. Samochód zatrzymał się czterdzieści minut później i usłyszałam, jak kierowca mówił: "Przyjechaliśmy, panie Statham... Tak, oczywiście. " Wysiadł z auta i przeszedł dookoła do moich drzwi. - Tędy, panno Gracen. - Trzymając się jego ramienia, przeszłam z nim przez piwnicę Statham Industriec. Zaprowadził mnie do prywatnej windy i nacisnął "JS" Podczas jazdy na najwyższe piętro, patrzył prosto i mogłam zobaczyć, że się lekko uśmiecha.

189

Kiedy drzwi się otworzyły, Jonathan stał przede mną w obcisłej koszulce i spodenkach do ćwiczeń. Wyglądało na to, że wziął właśnie prysznic, wciąż miał mokre włosy i widziałam małe wilgotne ślady na jego koszulce. Dlaczego on zawsze wygląda tak dobrze? - Dziękuje, Greg. - Jonathan sięgnął po moja dłoń i zaprowadził mnie do swojego biura. - Czy chcesz coś do picia, Claire? - Nie, dziękuję...Czy kierowca jest zawsze na twoje zawołanie? - Niektórzy ludzie są zawsze na moje zawołanie. - Uśmiechnął się. Chciałem z nim jechać po ciebie, ale obiecałem, że nie będziemy uprawiać seksu, więc pomyślałem, że pozostanie tutaj jest lepszą decyzją. - Naprawdę myślisz, że uprawiałabym seks z tobą w czasie, gdy kierowca był z nami w samochodzie? Nie odpowiedział. Przyglądał mi się tylko i uśmiechnął znacząco. - Chodź ze mną. Pracuję tutaj. - Skinął na mnie bym poszła za nim przez trzy różne pary drzwi do eleganckiego salonu, który wyglądał, jakby należał do rezydencji, a nie do siedziby firmy. - To jest dobrze zaprojektowany pokój... - Rzadki komplement. Będę musiał zapisać i oprawić w ramę. - Spojrzał na moje ubrania. - Czy to jest to co normalnie nakładasz do spania? - Dlaczego to ma znaczenie? Nie jestem tutaj, by spędzić noc. Jestem tutaj, tylko aby...

190

- Zaczekaj tu. - Zniknął w drugim pokoju i wrócił minutę później. - Możesz założyć to. - Podał mi parę czerwonych flanelowych spodni i biały dopasowany bezrękawnik. - Trzymasz zapas ubrań dla wszystkich twoich zostających na noc pracownic? - Claire, Claire, Claire... - westchnął. - Po pierwsze, to jest moja piżama i nigdy się nią nie dzieliłem z nikim. Po drugie, jesteś moim pierwszym zostającym na noc pracownikiem. Koniec, kropka. I po trzecie, powiedziałem ci, że nie będziemy uprawiali seksu dziś wieczorem, ale jeśli będziesz dalej trzymać się swojego sarkazmu, pochylę cię nad biurkiem w ciągu kilku sekund. Przegryzłam wargę, aby powstrzymać się od uśmiechu. - Gdzie jest łazienka? - Do końca korytarza i na prawo. Odeszłam i zamknęłam się w najbardziej wystawnej łazience, jaką kiedykolwiek widziałam. Była ogromna. Marmurowe jacuzzi stało w rogu, szklany prysznic zajmował połowę pomieszczenia, podwójne umywalki z błyszczącą złotą armaturą, która odbijała się w lustrze przysłaniającym całą ścianę. Kiedy wróciłam do salonu, kanapa została przekształcona w łóżko, a Jonathan rozkładał na niej poduszki. - Często zostajesz do późna? - zapytałam. - Staram się nie. Wolę być w domu, ale takie dni jak ten zmuszają mnie do tego od czasu do czasu.

191

- Ciekawe... Czy twój kierowca odwiezie mnie z powrotem do domu za godzinę? Przewrócił oczami. - Wskakuj do łóżka, Claire. - Nie, dopóki mi nie odpowiesz. - Naśladowałam jego głos. - Chyba, że jesteś jedyną osobą, która nie musi odpowiadać na pytania? Podszedł i złapał mnie w ramiona. - Dokładnie - powiedział, kiedy rzucił mnie na łóżko. - Pilot jest na stoliku po twojej lewej. Mam zamiar dokończyć czytać te dokumenty, a następnie do ciebie dołączyć. Nie byłam pewna, dlaczego moje serce zaczęło tańczyć na jego ostatnie słowa dołączę do ciebie, ale nie próbowałam tym razem tego zatrzymać. Obserwowałam jak podchodzi do biurka i podnosi dokumenty. Szybko zatracił się w tym co czytał. Przeleciałam przez kanały i zatrzymałam się na tym z remontami domów. Gospodarze programu zostali poproszeni o przekształcenie starej kuchni w stylu lat pięćdziesiątych w bardziej nowoczesną zawierającą wyspę, barek śniadaniowy i granitowe blaty. Podczas gdy podziwiałam ich wysiłek, jednocześnie nienawidziłam, że zabierają tyle pierwotnego, oryginalnego charakteru domu. Mogliby przynajmniej zachować szafki odnawiając je.

192

- To jest najlepsze show, jakie mogłaś znaleźć? - Jonathan wsunął się do łóżka naprzeciw mnie. - Uwielbiam takie programy. Ci projektanci żyją moimi marzeniami. - Więc dlaczego pracujesz tutaj? Dlaczego nie rzucisz tego i nie realizujesz tego, co naprawdę chcesz robić? - Czy wiesz co słowo zadłużenie oznacza? Przyciągnął mnie blisko. - Nie zawsze byłem bogaty... Zastanawiam się, dlaczego zajmujesz się marketingiem tak długo, skoro nie jest to tym, co chcesz naprawdę robić. - Moje marzenia musiały być zawieszone, kiedy pojawiły się dzieci...Już nie chodziło tylko mnie. Musiałam zrobić to, co było dla nich najlepsze. I ja... Nie rób tego... Nie otwieraj się...To nie jest to co chcesz... - Ja po prostu musiałam zrobić to, co dla nich najlepsze. - Westchnęłam. Czy masz jakieś dzieci? Rodzeństwo? - Myślę, że wiedziałabyś, gdybym miał jakieś dzieci... - Brzmiał na zakłopotanego. - Chociaż mam młodszą siostrę. - Och... Ja też mam siostrę. Czy twoja siostra pracuje tutaj z tobą? - Nie, ona kończy szkołę w Memphis. - Przyciągnął mnie jeszcze bliżej, tak że byłam wtulona w jego klatkę piersiową - Czy spałaś, kiedy dzwoniłem do ciebie wcześniej? - Co masz na myśli czy spałam?

193

- Spałaś czy myślałaś o czymś? - Tak. Myślałam o spaniu. Roześmiał się. - O której godzinie musisz jutro rano wstać? - O ósmej... Czy naprawdę mamy zamiar iść razem spać? Nie zamierzasz nic próbować? Patrzył na mnie przez kilka sekund, wyglądał jakby chciał coś powiedzieć, coś dowcipnego. Zamiast tego złożył delikatny pocałunek na moich ustach i wyłączył światła. Odwrócił mnie tak, bym plecami opierała się o jego klatkę i trzymał mnie w swoich ramionach. *** Obudziłam się opleciona ramionami Jonathana i zauważyłam, że mi się przyglądał. - Dzień dobry. - Uśmiechnął się. - Dzień dobry. Która godzina? - Siódma. Chciałabyś zjeść śniadanie razem czy mieć coś dostarczonego, zanim wyjdziesz? - Nie, dziękuję. - Wysunęłam się z jego ramion i usiadłam. - Mam kilka spraw do załatwienia więc skupię się na tym. - Oczywiście. Czy idziesz na Zen sesję pana Barnesa dziś wieczorem?

194

- W sobotę? Nigdy. Moja mama twierdzi, że ma dla mnie niespodziankę, jest to prawdopodobnie wspólne wyjście do opery. Jak wszystkie jej niespodzianki i jestem pewna, że ona będzie chciała wyjść dwie godziny wcześniej. - Dlaczego mogłaby chcieć tego? Otwierają teatr godzinę przed spektaklem. - Nie pytaj. Ona jest ekscentrycznym typem. Uśmiechnął się i przechylił głowę na bok. - Powinienem zapomnieć o tym, że ochoczo wyjdziesz ze mną dziś wieczorem? - Prawdopodobnie. - Starałam się nie śmiać i ruszyłam do łazienki. *** Udało mi się wyjść stamtąd dość wcześnie, zrobiłam zakupy spożywcze, zbilansowałam moją książeczkę czekową, przebrnęłam przez kilka dokumentów dotyczących kampanii i zatrzymałam się na cheelederskie mycie samochodu organizowane przez moje córki, a wszystko to jeszcze przed szóstą po południu. Jak tylko dotarłam do domu, przeszukałam szafę, by znaleźć odpowiedni strój na dzisiejszy wieczór. Mama zawsze sugeruje, że powinnam ubrać suknię ‘jak na rozdanie Oskarów’, kiedy idziemy do opery, na wypadek, gdyby lokalna gazeta postanowiła zrobić nam zdjęcie do niedzielnego wydania. Postanowiłam założyć moją ulubioną czarno - srebrną suknię wieczorową. Była długa, bez ramiączek i doskonale podkreślała moje biodra. Było również dość

195

głębokie rozcięcie po lewej stronie, będące doskonałym dopełnieniem do butów z odkrytymi palcami, jakie miałam zamiar nałożyć. Ostrożnie nałożyłam makijaż i przeczesałam palcami loki. Zapięłam na nadgarstku błyszczącą diamentową bransoletkę, którą podarował mi Jonathn na urodziny i w pośpiechu wyszłam z domu. ***

- Mamo! Mamo! Mamo! Już jestem. – Weszłam do domu i krzyknęłam, stojąc przy schodach. - Musimy wyjść, w przeciągu dwudziestu minut, jeśli chcesz... - Zauważyłam blond włosego mężczyznę stojącego na środku pokoju. Kim jesteś? - Łał... - Spojrzał na mnie. - Jestem Michael Clarkson. Jestem... - On jest twoją randką dziś wieczorem! - Mama skręciła za róg. Pamiętasz? Michalel, możesz poczekać w salonie. Muszę porozmawiać z Claire przez chwilę. Nie przejmowałam się tym, czy już odszedł. Złapałam ja za rękę i pociągnęłam do kuchni. - Mamo, co się tu dzieje? Myślałam, że idziemy do opery. Nigdy nie zgodziłam się na... - Niespodzianka! Widzisz?76 Jestem zdolna do bycia spontaniczną powiedziała. - Dziewczynki powiedziały mi, jak wiele pracujesz do późna w przeciągu ostatnich kilku miesięcy, więc pomyślałam, że to będzie dobry sposób, abyś gdzieś wyszła. Jezusss...

76

No mamusia ma niezłe, poczucie humoru 

196



 - Mamo, kiedy ostatni raz sprawdzałam, to byłam dorosła. Nie potrzebuję interwencji w moim życiu i nie potrzebuję... - Tak, potrzebujesz. Zasługujesz na znalezienie kogoś innego, kogoś, kto będzie cię dobrze traktował. Lubiłam Ryana, bardzo, ale możesz to zrobić znacznie lepiej. Nigdy nie jest za późno, aby ponownie znaleźć miłość, a ja nie chcę byś skończyła sama... Tak jak ja... Przewróciłam oczami na jej niezbyt subtelny przejaw sympatii. - Kim on jest? - On jest moim lekarzem. Właściwie moim ginekologiem.77 - Co?! - Nie przejmuj się. To nie to, co myślisz. On nie jest moim bezpośrednim lekarzem. On w rzeczywistości posiada praktykę, więc w większości po prostu analizuje wymazy bakteryjne i ... - Dziękuję. Usłyszałam już wystarczająco. Byłaś w jego gabinecie lekarskim i powiedziałaś mu, że masz smutną i przygnębioną córkę, która potrzebuje nowego mężczyzny w swoim życiu? - Nie, nie powiedziałam mu nic takiego. Ja tylko powiedziałam, że powinien poznać moją córkę. Bo ona jest piękna i urocza. To wszystko... On ma czterdzieści pięć lat, nie ma żadnych dzieci, ma kilka nieruchomości inwestycyjnych na wschodnim wybrzeżu i jest lekarzem. Tyle w temacie. Powinnaś go poznać. - Nie mogę w to uwierzyć... - Uwierz w to! - Wciągnęła mnie z powrotem do salonu. - Michael, Claire wy dwoje idźcie już i bawcie się dobrze dziś wieczorem. - Powiedziała, uśmiechając się do nas obojga. - Jestem pewna, że macie dużo do obgadania, więc... 77

Przekomiczna sytuacja.

197

- Miłego wieczoru, pani Gracen. - Michael uściskał ją i sięgnął po moja rękę. - Jesteś gotowa? ***

Wsiadłam do mercedesa Michaela i zauważyła, że jego nazwisko było wyryte na desce rozdzielczej w boazerii. Uruchomił samochód i uśmiechnął się. - Myślę, że twoja matka nazywając cię piękną wykazała się największą powściągliwością, jaką kiedykolwiek słyszałem.78 Uśmiechnęłam się i odchyliłam w fotelu ukradkiem spoglądając na niego, kiedy miałam okazję. Był uderzająco przystojny... Właściwie seksowny. Jego miodowe włosy lśniły w słońcu, a jego wielkie brązowe oczy zdawały się błyszczeć, kiedy odwracał się do mnie. Po tym, jak jego czarny garnitur leżał na nim, mogę powiedzieć, że ćwiczy i utrzymuje się w dobrej kondycji. Jednak pomimo jego wyglądu i promiennego uroku, nie czułam żadnej iskry między nami. Tak więc tylko się z nim spotkam. Nie rozmawialiśmy dużo podczas jazdy, oprócz komentarzy do piosenek lecących w radiu. Długie odcinki ciszy były dość niezręczne, nawet bardziej niewygodne kiedy nasze oczy się spotykały i oboje niezręcznie się uśmiechaliśmy i odwracaliśmy. ***

Kelner ustawił dwa kieliszki białego wina na stole i odszedł. - Tak... - Michael spojrzał na mnie. - Czym się zajmujesz, Claire? 78

Ocho, mamy pana ‘Czarusia’ na horyzoncie.

198

- Pracuję w Statham Industries jako dyrektor marketingu. - Lubisz to? - Nie, ale to płaci rachunki. Utknęłam tam dotąd, aż znajdę coś innego. Jesteś lekarzem, prawda? - Tak, jestem. - Uśmiechnął się. - Kiedyś pracowałem w szpitalu dziecięcym w centrum, ale postanowiłem powrócić do mojej oryginalnej specjalizacji i pracować dla siebie. - Nie tęsknisz za dziećmi? - Czasami. Chociaż nie tęsknię za ich płaczem. - Zaśmiał się i wziął łyk wina. Wzięłam nóż i zaczęłam kroić chleb, ale nie doceniłam jego twardości i przecięłam sobie szczyt mojej dłoni. Ugh... - To zabrzmi jak banał... - Westchnęłam. - Ale nie masz przypadkiem opatrunku przy sobie? Śmiejąc się, wyciągnął portfel z kieszeni i sprawdził. - Nie masz nic przeciwko Batmanowi, prawda? Nadal noszę te dla dzieci, to stare przyzwyczajenie. - Nie to jest całkiem w porządku. - Tutaj - powiedział i sięgnął po moją dłoń. - Daj mi spojrzeć na to. Kiedy trzymał mnie za rękę i przyklejał plaster, poczułam mrowienie skóry i moje serce fiknęło koziołka. Ale to nie było z powodu dotyku Michaela, czy też miękkiego pocałunku, który właśnie umieścił na moim nadgarstku. Miałam ten rodzaj odczucia tylko wtedy, gdy Jonathan był w pobliżu i mogłam wyczuć, że on mnie obserwuje.

199

Spojrzałam w górę i zobaczyłam go stojącego przy stoliku pięć miejsc dalej. Był ubrany w czarny smoking, a wszyscy inni ludzie przy jego stoliku byli ubrani w jasnoniebieskie garnitury z "Wprowadzenie sPhone" wyrytym na plecach.79 Nasze oczy spotkały się i czułam iskrę elektryczną, jakiej jeszcze nigdy nie poczułam z nikim innym, namiętne wstrząsy ogarnęły mnie i nie chciały puścić. Uniósł brew i usiadł przy stole, patrząc w tą i z powrotem między mną a Michaelem. - Claire? - Michael potarł moja dłoń i zmusił mnie do odwrócenia się. Claire? - Przepraszam. Co mówiłeś? - Już skończyłem z opatrunkiem. - Puścił moją rękę. - Co lubisz robić, gdy nie pracujesz? Uprawiać seks z Jonathanem Stathamem... - Lubie oglądać filmy, biegać i ... - Ty biegasz? Jak często? - Przynajmniej pięć razy w tygodniu w godzinach porannych. Cztery jeśli jest to bardzo intensywny tydzień. - Ja też biegam. Może moglibyśmy kiedyś razem pobiegać? - To byłoby... - Poczułam, jak mój telefon wibruje. - Świetne. Powinniśmy zdecydowanie to zrobić. Przepraszam z góry za wyciągnięcie telefonu. To prawdopodobnie moja matka. - Prawdopodobnie. Napisała do mnie jakieś trzy minuty temu. - Roześmiał się. - Naprawdę? O czym? - Ona po prostu zapytała, jak nam mija wieczór. 79

Cholera, to było do przewidzenia.

200

- Co odpisałeś? - Niesamowicie. - Jego głębokie brązowe oczy rozświeciły się, kiedy się uśmiechnął, czyniąc go nawet jeszcze bardziej wspaniałym, ale nie czułam pociągu do niego w ogóle. Jonathan: Nie wiedziałem, że "mama" jest "mężczyzną"...Wy dwoje nie wydajecie się być podobni. Starałam się nie roześmiać. - Co lubisz robić, jak nie pracujesz, Michael? - Lubię wspinaczkę, odwiedzać pokazy samochodów i przebudowywać stare domy w ... - Uwielbiam przebudowy. Przechylił głowę na bok. - Żartujesz sobie ze mnie, prawda? - Nie mówię poważnie. Mam ogromny przypływ adrenaliny, kiedy jestem w sklepie ze sprzętem lub w pobliżu jakiejś budowy. Nie potrafię tego wyjaśnić, ale mogłabym to robić w moim życiu zawodowym... - Jestem częścią grupy ulepszającej domy, która wykonuje projekty w każ­ da sobotę. Czy byłabyś zainteresowana dołączeniem? - Bardzo. - Mój telefon zawibrował ponownie. - Bardzo chętnie. Jonathan: Czy to jest dawno niewidziany znajomy? Ja: Nie twój interes. Nasza kelnerka pojawiła się i postawiła naszą kolację, piękny wybór egzotycznych owoców morza i makaron. Nie byłam największym fanem owoców morza, ale przegrzebki i ostrygi wyglądały zbyt smacznie, żeby zrezygnować. Jonathan: Zapytaj go czy lubi twoja bransoletkę. Wrzuciłam telefon do torebki i podniosłam widelec.

201

- Lubie twoją bransoletkę. - Michael spojrzał na mój nadgarstek. - Czy to jest Harry Winston? Żona mojego kolegi ma podobną...Ale dużo mniejszą. To nie może być Harry Winston... - Hm, nie jestem pewna tego. To był prezent od przyjaciela. To przyszło w czarnym niepodpisanym pudełeczku. - Całkiem hojny przyjaciel. - Uniósł brwi. - Czy smakuje ci jedzenie? - Tak jest naprawdę dobre. - Przełknęłam pełen widelec krewetek. - Mój przyjaciel jest tu managerem. Możemy tu wrócić, kiedy tylko bę­ dziesz chciała, nawet jeśli będą zarezerwowane wszystkie stoliki. - Brzmi świetnie. - Odłożyłam widelec. - Czy możesz mi wybaczyć na sekundę? - Oczywiście. Podobnie jak gentelemen, którym był, wstał i odsunął mi krzesło. - Zaraz wracam, Michael. Udałam się do damskiej toalety i zamknęłam się w boksie. Wyciągnęłam telefon i zalogowałam się na stronie Harry Winston, przewijając ich galerię zdjęć bransoletek. Potem zauważyłam jedną wyglądającą dokładnie jak moja... Na dole strony, niedaleko bransoletki był napis "Tylko na zamówienie" Kliknęłam na zdjęcie i przeczytałam szczegóły: "platynowa bransoletka o splocie otwartej kratownicy z trzysta czterdziestoma małymi okrągłymi diamenta­ mi. Nie zamierzałam kliknąć zdjęcia, aby odsłonić cenę, ale musiałam wiedzieć: Sto tysięcy dolarów.80

80

Jonathan nie poskąpił, na prezent 

202



 Dyszałam, trzymając moje ozdobione klejnotami ramię przed twarzą. Pró­ bowałam zrozumieć, dlaczego Jonathan podarował mi coś tak ekstrawaganckie­ go. Ledwie się znaliśmy, kiedy dawał mi to... Otworzyłam drzwi gotowa wyjść, ale Jonathan wszedł do środka i zatrzasnął je. - Czy właśnie jesteś na randce? - Powiedział przez zaciśnięte zęby. - Najwyraźniej. 81 - Czy idzie dobrze? - Szło by o wiele lepiej, jeśli nie trzymałbyś mnie jako zakładnika w ła ­ zience... - Myślałem, że ty nie robisz randkowych rzeczy? - Jego spojrzenie stwardniało. - Myślę, że zmieniłam zdanie. Czy to przestępstwo, Jonathanie?

Za-

mierzasz donieść na mnie komuś? Zmrużył oczy i stanął naprzeciwko mnie, oddychając powoli i regularnie, sprawiając, że moje serce pędziło niekontrolowanie. - Powiedz mi to wprost. - Jego oczy płonęły. - Jestem dobry do tego żeby mnie pieprzyć, ale nie wystarczająco dobry, by wyjść gdzieś ze mną? Nawet raz? - Cieszę się, że wreszcie to dostrzegłeś!82 - Starałam się przejść obok niego, ale przycisnął obie dłonie do ściany po obu stronach mojej głowy. - Jestem tylko jedną z twoich małych seks zabawek? - syknął.

81

W tym momencie miałam ochotę ją uderzyć.

82

Przesadziła.

203

- Tak, z wyjątkiem tego, że niestety ciągle gadasz i nie mogę cię wyłczyć. Czy możesz, proszę, zejść z mojej drogi?83 - Nie. - Wyglądał, jakby chciał rozerwać mnie na strzępy, jakby chciał zepchnąć mnie prosto do innego świata. - Jonathan przestań zachowywać się dziecinnie.84 Ty i ja mamy nic nieznaczący seks. To wszystko. Nie ma nic więcej w tym. Przepraszam, jeśli już zacząłeś mnie lubić, ale ja nie lubię ciebie ... przynajmniej nie w ten sposób. Nie myślę o tobie w nocy, nie krzyżujesz moich myśli w ciągu dnia, a ja po prostu cię wykorzy ­ stuję do bardzo potrzebnego rozładowania stresu, więc jeśli mógłbyś tylko... Pchnął mnie na ścianę i umieścił swoje usta na moich, całował mnie moc­ no, ledwo mogłam oddychać. Wsunął rękę pod rozcięcie sukienki, poruszając rę­ kami po moich udach. Potem przekręcił moje majtki i rozerwał je. - Jonathan... - Zamknij się. - Podniósł moja nogę i owinął wokół swojego pasa. - Połóż ramiona na mojej szyi. - Jonat... - Nie będę powtarzał drugi raz. Oplotłam ramiona wokół jego szyi i usłyszałam jak rozpinał spodnie. - Nie myślisz o mnie, będąc sama w łóżku w nocy? - Spojrzał mi prosto w oczy. - Nie, ja... - Nagle poczułam jego kutasa wchodzącego we mnie, mocno uderzającego mną o ścianę. Próbowałam rozluźnić nogę wokół niego, ale chwycił mnie za tyłek i trzymał stale.

83

84

Claire to był cios poniżej pasa. Aga czy on się zachowuje dziecinnie? To ona już raz zachowała się jak niedojrzała gówniara wystawiając go. Dziecinnie na pewno nie i nie dziwię się, że tak się wkurzył. (Aga)

204

- Nigdy nie przekroczyłem przez twój umysł w ciągu dnia? - Wyszeptał chrapliwie. - Nigdy. Uderzał we mnie w kółko, sprawiając, że krzyczałam tak głośno, iż byłam pewna, że inni ludzie w restauracji mogli mnie usłyszeć. Jęknął ściskając mnie za tyłek i wbijał się głębiej i głębiej z każdym pchnięciem. Drapałam wściekle jego szyję, chcąc by zatrzymał tę namiętną torturę, ale nie mogłam się zmusić do powiedzenia stop, to uczucie było zbyt dobre. Szarpnął górną część sukienki i zaczął łapczywie całować moje stward­ niałe sutki, prawie posyłając mnie na krawędź. Byłam pewna, że zaraz dojdę tu i teraz, ale nagle wycofał się. - Szczerze, czy ty wykorzystywałaś mnie tylko do rozładowania steru? Drażnił moje wejście swoim kutasem, kręcąc nim dookoła. Nie odpowiedziałam mu. Spojrzałam w dól i próbowałam złapać oddech, starając się odzyskać determinację, którą z taką łatwością złamał. - Odpowiedz mi. - Pociągnął mnie za włosy i zmusił mnie do patrzenia na niego. - Tak jesteś niczym więcej niż ukojeniem nerwów. Wraz z tą odpowiedzią wszedł we mnie jeszcze głębiej. - Dlaczego mnie okłamujesz, Claire? - Ja... Ja nie... - Nie mogłam się już skupić, poruszał się wewnątrz i na zewnątrz mnie w złośliwie wolnym tempie, uderzając w każde czułe miejsce. - Ja nie kłamię... Sięgnął w dół, owinął drugą nogę wokół swojego pasa, patrząc mi w oczy i trzymając mnie za biodra, poruszał mną w górę i w dół.

205

- Claire? Claire? - głos Michaela dochodził z drugiej strony pokoju. - Czy jesteś tutaj? - Tak... - Czułam, jak Jonathan zwiększa tempo i ściska mnie jeszcze mocniej. - Czy wszystko z tobą w porządku? Czy zaszkodziło ci jedzenie, czy coś? - Nie... Ja... - Wstrząsy zaczęły rozlewać się po moim ciele i biodra zaczęły drżeć. - Jestem...Jestem... - Co powiedziałaś? Nie słyszę cię, Claire. Jesteś uczulona na skorupiaki? - Jestem... - Całe moje ciało trzęsło się gwałtownie i ugryzłam Jonathana w ramię, aby powstrzymać się od krzyków. - Jestem... Jestem wsp... zadowolona...Ja po prostu... - Zassałam tyle powietrza, ile mogłam i starałam się pozbierać. - Niektóre jedzenie... Niektóre jedzenie przechodzi przez złą dziurkę, ja tylko czekam, aż ono zejdzie całkowicie... Nie chciałam byś patrzył jak się zmuszam... To nie jest zbyt właściwe. - Popatrzyłam gniewnie na Jonathana. Oddał mi takie samo gniewne spojrzenie. - Och... Tak mi przykro. - Michael rzeczywiście brzmiał szczerze. - Dobrze, że jest w porządku. Chcesz bym ci pomógł, potrzebujesz czegoś ode mnie? Może przynieść ci wody? - Nie... - Mój oddech nadal był nieregularny. Wciąż czułam wtórne wstrzą­ sy. - Ze mną wszystko w porządku... Dziękuję. - Dobrze więc wracam do stolika i zamówię deser. Czekoladowy suflet, pasuje ci? - Będzie idealny... Zaraz wychodzę. Usłyszałam, jak zamyka drzwi za sobą i Jonathan postawił mnie na podło­ dze.

206

Bez słowa wziął kilka ręczników z dozownika i przetarł nimi między moimi udami. Wciągnął suknię z powrotem na moje piersi, zręcznie umieszczając mate­ riał na miejscu. Potem schylił się i wygładził moje włosy, by wyglądały jak przed­ tem, nawet wyciągnął wsuwki i umieścił je tak jak były wcześniej. Uniósł brwi na opatrunek z Batmanem i władczo przesunął palcem po bransoletce od Harrego Winstona. Zajęło mi to kilka minut, nim całkowicie odzyskałam oddech i skupiłam my­ śli wokół tego co się właśnie stało. Pokręciłam głową, wciąż niedowierzjąc. - Co do cholery jest z tobą nie tak, Jonathan? Czy ty jesteś szalony? - Nie, ale ty musisz być. Ze wszystkich miejsc, miałaś czelność przyjść na randkę właśnie tutaj - szydził. - Nie wybrałam tego miejsca, ale nawet gdybym to zrobiła, skąd mogłam wiedzieć, że spotkanie biznesowe będzie tutaj? - Restauracja nazywa się Statham, Claire. Jestem jej właścicielem. Jest zaraz w dół ulicy naprzeciw korporacji i moje zdjęcie wisi przy wejściu. Zawsze jest szansa, że mogę być tutaj. - W porządku. Wielkie przeoczenie z mojej strony, ale to wciąż nie daje ci prawa do przerywania mojej randki. - Odeszłam od niego, wyszłam z kabiny i po deszłam do luster. - Lubisz go? Nie... - Nie wiem jeszcze. Myślę, że muszę go poznać lepiej, zanim wyciągnę jakieś wnioski. Jego oczy spotkały moje w lustrze. - Planujesz wyjść z nim jeszcze raz?

207

- Tak. On wydaje się być kimś kto nie dałby mi dziecinnego zazdrosnego pieprzenia w publicznej toalecie. Przewrócił oczami i podszedł do drzwi. - Pozbądź się go po kolacji. Daj mi znać, kiedy będziesz już w domu, że ­ bym mógł cię odebrać. Musimy porozmawiać. - A jeśli ja nie mam ochoty z tobą rozmawiać? - Wtedy nie będziemy musieli rozmawiać.

208

Rozdział 11 Claire Nie byłam pewna, dlaczego zadzwoniłam do Jonathana, aby wiedział, że jestem w domu. Część mnie była wściekła o to, co zrobił mi w tamtej łazience, ale inna część ... ta część, której nie mogłam zrozumieć, była szczęśliwa, że się pojawił i przeszkodził mi tej nocy. Jak prowadził swoje Bugatti przez miasto i mijał przedmieścia, siedziałam w fotelu i zastanawiałam się, kiedy zacznie mówić. Nie wypowiedział ani jednego słowa, odkąd odebrał mnie i nie spojrzał na mnie ani razu. Dlaczego mnie to w ogóle obchodzi? Nie powinnam go lubić... Pędził

przez

piaszczyste

dróżki

Ocean

Beach,

mijał

znajome

ogólnodostępne miejsca, które miałam zwyczaj odwiedzać, aż nie było więcej latarni lub migocących świateł piasku, które pomogłyby poprowadzić drogę wzdłuż brzegu. Nie było nic prócz ciemności i bladego blasku księżyca z góry. Po czasie, który wydawał się wiecznością, zatrzymał się przed ogromnym drewnianym domem i wyłączył silnik. Wyszedł bez słowa, a potem podszedł z mojej strony i otworzył drzwi. Sięgnął po moją rękę i zaprowadził mnie po schodach na ganek. Nacisnął kilka guzików na klawiaturze, a kiedy jego palec dotknął ostatniego przycisku, powoli otworzył drzwi i wciągnął mnie do środka. Moja szczęka opadła jak tylko zrobiłam krok do przodu. Sklepienie miało co najmniej piętnaście metrów wysokości i było wykonane z czarnego szkła. Były

209

tam zawieszone wysoko oryginalne obrazy Renoira i Amadeo, szlachetnie schowane w swoich złoconych ramach. Pokój był pełen mebli w odcieniach ziemi - miękka brązowa sofa, szmaragdowo zielone fotele oraz drobne akcenty z brązu, odbijające się w oknie tylnej ściany. To jest piękne... - Zdejmij buty - rozkazał. Zsunęłam płaskie buty i podążyłam za nim do kuchni, tak ogromnej, że nie byłam pewna czy jest prawdziwa. Przypominała mi brytyjską królewską kuchnię, którą widziałam w Architectural Digest, kuchnię za którą mogłabym zabić, aby kiedyś ją odwiedzić. Skinął, bym usiadła na jednym ze srebrnych stołków barowych, a następnie włączył kuchenkę. Odwrócił się ode mnie i zaczął przygotowywać jedzenie, nigdy nie odwracając się przez ramie, by na mnie spojrzeć lub coś powiedzieć. Niespiesznie odmierzał różne oleje i przysmażał mięso, kręcąc głową, co kilka minut. Kiedy siekał warzywa, spojrzałam na zegarek i zdałam sobie sprawę, że minęła godzina odkąd weszliśmy do domu. - Proszę. - Odwrócił się i przysunął mi talerz z kurczakiem, ziemniakami i sałatką. - Nie widziałem, byś zjadła dużo na swojej randce. - Dziękuję... Jedliśmy kolacje w ciszy. Dźwięk widelców ocierających się o talerze był jedynym odgłosem między nami. Spojrzałam na niego kilka razy, starając się

210

zobaczyć, czy on także na mnie spogląda, ale tego nie robił. Patrzył cały czas na jedzenie. Kiedy zauważył, że mój talerz jest pusty, chwycił go i odstawił do zlewu. Założył marynarkę i podszedł do drzwi z matowego szkła po drugiej stronie pomieszczenia. - Chodź tutaj, Claire. - Jego głos brzmiał naturalnie, ale nadal był jeszcze chłód w jego oczach. Nie śpieszyłam się, podchodząc do niego. Owinął ciepły koc wokół moich ramion i otworzył drzwi. Zdałam sobie sprawę, że Ocean Spokojny był tylko kilka kroków dalej. Myślałam, że będziemy spacerować wzdłuż plaży, ponieważ byłam nadal boso, ale poprowadził mnie do pięknego czarnego jachtu, który był zadokowany w pobliżu. Pomógł mi pokonać schody i zasygnalizował człowiekowi, który nagle wziął się znikąd, by uruchomił statek. Zaczął ciągnąć mnie przez wszelkiego typu eleganckie pokoje - pokój herbaciany, pokój słoneczny, pokój dzienny, pokój z jacuzzi - a potem nagle przestał. Odwrócił się i spojrzał na mnie, przyglądał mi się długo i intensywnie, jakby rozważał, co zrobić lub co powiedzieć. - Nie lubię być okłamywany. - Przyciągnął mnie w swoje ramiona i pocałował, przytulał mnie tak mocno, że mogłam poczuć jego erekcję poprzez spodnie.

211

Zawładnął językiem moimi ustami, prawie nie dając mi oddychać i natychmiast mnie pobudzając. Wiedziałam, że był zdenerwowany, ale chciałam czuć go we mnie ponownie. Chciałam, żeby mnie wziął tu i teraz, więc sięgnęłam by rozpiąć jego spodnie, ale on przerwał nasz pocałunek. - Dlaczego to zrobiłaś? - warknął. - Co? - dyszałam. - O czym mówisz? - Nie dawaj mi tu żadnego pieprzonego sarkazmu... - Przepraszam? - Mówię wyraźnie. - Pociągnął mnie na kanapę. - Dlaczego byłaś na randce z tym lekarzem? - To nie z wyboru... - Odchyliłam się do tyłu i dotknęłam moich opuchniętych warg. - Mama mnie wrobiła... Pojawiłam się w jej domu przygotowana, by iść do opery, ale powiedziała mi, że umówiła mnie z nim na randkę. - Ale ktoś taki jak on, jest tym z kim, chcesz się umawiać, tak? - Zmrużył oczy na mnie. - Ktoś w twoim wieku lub starszy? - Tak... - Wytłumacz mi to. - Co masz na myśli?

212

- Wyjaśnij, dlaczego uważasz, że umawianie się z kimś w twoim wieku lub starszym jest lepsze dla ciebie. Jeszcze lepiej, po prostu powiedz mi, dlaczego nie jestem wystarczająco dobry, bo najwyraźniej właśnie tak czujesz. - To nie tak, że nie jesteś wystarczająco dobry, tylko że... - Widziałam go zaciskającego szczękę. - Kiedy, zdecyduję się umawiać ponownie, chcę się spotykać z kimś z większym doświadczeniem życiowym, z kimś, kto nie ma wszystkiego podanego do ręki, wiesz? Ktoś, kto wie, jak to jest kochać i stracić, z kimś kto zrobi wszystko, co w jego mocy, by to się już nigdy nie przytrafiło nam obojgu... - I dlatego, że on jest starszy i bogatszy w doświadczenia oznacza, że będzie traktował cię odpowiednio? - Jest większa szansa na to. Tak - Dla przypomnienia, nic nigdy nie dano mi do ręki. Uwierz lub nie, musiałem zapracować na każdy grosz, który mam. Wiem doskonale, jak to jest kochać i stracić i nigdy przenigdy cię nie skrzywdzę. Jeśli ty... - Nigdy nie miałeś nic podanego do ręki? - zadrwiłam. - Czy ostatnio czytałeś swoją biografię w podręczniku firmy? Urodziłeś się i wychowałeś w rodzinie z bostońskiej klasy wyższej i chodziłeś do drogiej szkoły średniej Phillips Exeter Academy w New Hampshire. Ty i twoja... - Całe to gówno to kłamstwo, Claire. - syknął. - Mój najlepszy przyjaciel, który zdarzyło się, że jest moim dyrektorem do spraw bezpieczeństwa, zmyślił przeszłość dla mnie. Nawet zapłaciłem Phillips Exeter by stworzyła moją starą kartotekę i umieściła moje zdjęcie w księdze roczników... Nie uważałem, by

213

dzieciak z przyczepy i z uzależnionymi od methy rodzicami, którzy prawie zabili własne dzieci, brzmiało bardzo inspirująco. Co? Mój umysł był pusty. Przez wszystkie te tygodnie, starałam się znaleźć wymówkę do wykorzystania, kiedy właśnie taka rozmowa nastąpi. Jego brak doświadczenia życiowego był jedną z moich największych. - Tak... Tak mi przykro z powodu twoich rodziców Jonathan. Nie wiedziałam... Ale nadal jest to kwestia czasu, zanim znajdziesz kogoś w swoim wieku lub młodszą i będziesz chciał się z nią umawiać. Co jest całkowicie normalne i zrozumiałe. To znaczy, w ciągu ostatnich kilku miesięcy było zabawnie, ale szczerze mówiąc przejdziesz w końcu przez fazę MILF85. - Fazę MILF? - Tak. Mamuśkę, którą chciałbym przelecieć. Nie sądzę, że... - Po pierwsze, już cię przeleciałem, wiele razy, więc uważam ten punkt za nieważny. Po drugie, ja powtarzam w kółko, że nie przejmuję się twoim wiekiem. Nie wiem, jak jeszcze mogę sprawić, ten fakt jaśniejszym. Co chcesz, abym zrobił? Mam wysłać notatkę firmową o tym? - Ja po prostu nie chcę, byś pomyślał, że ty i ja moglibyśmy mieć kiedykolwiek coś poważnego... Wiem, że powiedziałeś, że nie przejmujesz się różnicą wieku teraz, ale to się zmieni z czasem. Zawsze się zmienia... Ja jestem bardzo zaszczycona, twoim małym zauroczeniem...

85

MILF – Mother I’d Like to Fuck.

214

- Jezusie. - Zacisnął pięści po swoich bokach i spojrzał na mnie. - Lubię cię Claire. Mówiąc wprost. Koniec kropka. Od momentu, kiedy zobaczyłem cię w Pacific Bay Lounge w Sylwestra, byłem urzeczony tobą i w całym moim życiu nigdy nie poświęciłem tyle uwagi kobiecie. Nie poświęcam uwagi twojemu wiekowi. Ty to robisz. Wszystko, co widzę to piękna i interesująca kobieta, która jest piekielnie zdeterminowana, aby pokrzyżować moje zamiary. Gdybym myślał, że nie byłaś zainteresowana, lub jeśli byś przekonująco powiedziała mi, że wszystko, czego ode mnie chciałaś, to był tylko seks, zostawiłbym cię w spokoju. Ale, ponieważ żadna z tych rzeczy się nie wydarzyła, po prostu przyznaj, że mnie lubisz i powiedz, że chcesz się ze mną umawiać, bo wiem, że w głębi duszy tego chcesz. Nie wiedziałam jak na to zareagować. Po prostu siedziałam, mrugając na niego, starając się przetworzyć wszystko, co powiedział. Nie pamiętam, abym kiedykolwiek widziała go w Pacific Bay Lounge. Myślałam, że nasze pierwsze spotkanie było w sklepie spożywczym. Przybrałam moją najlepszą pokerową twarz i westchnęłam. - To jest... - To nie jest takie trudne. Nie proszę o twoje serce lub cokolwiek. Po prostu staram się Ciebie poznać lepiej w inny sposób... Wystarczy tylko powiedzieć Lubie cię Jonathanie i chcę się z tobą umówić. To wszystko. - Myślę, że... - Lubie cię Jonathanie i chcę się z tobą umówić - kipiał złością.

215

- Jaka jest różnica między tym, co robimy teraz, a randkami? Publiczne kolacje? Wieczory filmowe? - Przyznaj, że mnie lubisz, a pokażę ci. - A jeśli nie przyznam? - Będziemy dryfować tutaj, dopóki tego nie zrobisz. Mamy cały rok.86 Po prostu to powiedz... - Pomyślę o tym. - Wystarczająco blisko. - Przyciągnął mnie bliżej do siebie i położył rękę wokół moich ramion. - Czy tak trudno było to powiedzieć? - Nic nie powiedziałam. Przyznałam, że pomyślę o tym. Przewrócił oczami. - Jest jeszcze coś, o czym chcę z tobą porozmawiać, ale nie tutaj. Lunch w poniedziałek? - Razem? - Tak. Gdy dwie osoby się umawiają, zazwyczaj jedzą razem. - Wciąż nie chcę, by ludzie w pracy wiedzieli, że... - Od miesiąca codziennie jadam lunche z innymi dyrektorami. Nikt nie będzie nic podejrzewał. Pomyślą, że mamy kolejny lunch biznesowy. Westchnęłam. 86

Wytrwały i uparty. Ma anielską cierpliwość (Aga)

216

- Okej... - Dobrze. Teraz gdy to postanowione, jest jedna rzecz, którą chciałem zrobić dla ciebie całą noc. - Przeniósł rękę z moich ramion i trzymał moją twarz w swoich dłoniach. Spojrzał głęboko w moje oczy, a ja przygotowałam się na kolejny namiętny pocałunek zamykając oczy i biorąc głęboki oddech. Wtedy poczułam, jak odrywa plaster z Batmanem. Sięgnął do kieszeni i wyciągnął inny plaster, bez wzorów i delikatnie przycisnął go do mojej dłoni. - Żaden dorosły mężczyzna nie powinien nosić przy sobie opatrunków z Batmanem. - Popchnął mnie na kanapę. - Poważnie? Jesteś, aż tak szalony? Nakrył moje usta swoimi. - Nawet nie masz pojęcia... *** Siedziałam

w

biurze,

słuchając

jednego

z

współpracowników,

przedstawiającego swój pomysł na kampanię sTableta. To była jedna z tych konwersacji, które sprawiają, że życzysz sobie, by most Golden Gate był bliżej, byś mogła pobiec tam i z niego skoczyć. - Czyż to nie jest niesamowite? - zapytał Travis. - Dzięki tej idei możemy pozyskać nową niszę demograficzną w rynku - dzieci w wieku od dziesięciu do

217

dwunastu lat.

Będziemy zmuszać ich rodziców by pobiegli i kupili jeden! -

Podniósł baner i wskazał na kolorowe klauny. -Travis... - westchnęłam. - Nasz rynek docelowy dla tego produktu to dorośli w wieku od dwudziestu pięciu do trzydziestu czterech lat. Nie jestem pewna, czy... - Nie, poczekaj! Nie powiedziałem ci jeszcze najlepszej części! Magiczne klauny dostarczają wszystkie te fajne sTablety do dzieci po szkole, prawda? Tak więc, kiedy dziecko dostaje do ręki swojego, klaun zaczyna krzyczeć "Użyj wyobraźni" i dziecko nagle znika! „sTablet... To magia!”. Widzisz? Niesamowite, prawda? Odmawiam zajmowania się tym dzisiaj... - Wynoś się z mojego biura. Ale już. - Ale... - Natychmiast. Zabrał swój baner i wybiegł, zatrzaskując za sobą drzwi. Jonathan: Będę na dole w twoim biurze za dziesięć minut, więc będziemy mogli dokończyć naszą rozmowę z soboty. Spojrzałam na mój plan dnia i uświadomiłam sobie, że będę musiała przebrnąć jeszcze przez osiem prezentacji współpracowników. Nie miałam pojęcia, jak ja będę w stanie to zrobić. Chociaż pomysł Travisa był nieco naciągany, ale był właściwie najlepszy tego dnia. 87 87

To mogły być jeszcze gorsze pomysły ? (Aga)

218

Zsunęłam wygodne kapcie pod biurkiem i nałożyłam pantofle. Miałam wrażenie, że odbyłam już dzisiaj długą rozmowę z Jonathnem. Chcieliśmy omówić kilka spraw dotyczących naszego randkowania - wyłączności, utrzymywania tego prywatnym i nieprzyśpieszania spraw - ale rozmowa została przerwana seksem. Nagle ktoś zapukał do drzwi. - Wejdź! - Nadal zmieniałam buty. - Myślałam, że powiedziałeś za dziesięć minut... - Podniosłam wzrok i zdałam sobie sprawę, że to nie Jonathan pukał do moich drzwi. To był Michael. Wstałam i wygładziłam sukienkę. - Umm... Cześć? - Witaj, Claire. Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci, że wpadłem. - Wszedł i wręczył mi świeży bukiet żółtych róż. - Dostarczałem kilka recept do domu opieki na końcu ulicy i przypomniałem sobie, że tutaj pracujesz. Skoro w sobotę czułaś się chora i musiałaś wracać do domu wcześniej, pomyślałem, że moglibyśmy spróbować jeszcze raz. Czy piątek będzie odpowiedni dla ciebie? Cholera... - Umm... - Żadnych owoców morza. Obiecuję. - Roześmiał się. - Możesz wybrać restaurację i przyniosę mój epi-pen88 tak na wypadek gdybyś wpadła do ula lub coś. Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. 88

EpiPen – to lek pierwszej pomocy w przypadku wystąpienia anafilaksji

219

- To brzmi bardzo, bardzo miło z twojej strony, ale ja... Właściwie, jestem w pewnym... - Czy jesteś... - Jonathan wszedł do mojego biura i zatrzymał się. Rozejrzał się pomiędzy mną a Michaelem i jego usta wygięły się w wymuszonym uśmiechu. - Dzień dobry, panno Gracen. A ty jesteś? - spojrzał na Michaela. - Jestem dr Michael Clarkson - odpowiedział, wyciągając rękę do uścisku. A ty? - Jestem Jonathan Statham. Jego oczy rozszerzyły się. - Ten Jonathan Statham? Z Statham Industries? Prezes? - Jeden jedyny. - Och. Cóż, przykro mi, że przeszkodziłem w spotkaniu lub czymś innym, Claire. - Michael uśmiechnął się. - Chciałem tylko wpaść i cię zobaczyć. - Spojrzał na mnie od góry na dół. - Wyglądasz wspaniale, tak przy okazji...Nie sądzę, by istniała sukienka, która nie wyglądałaby dobrze na tobie. - Nie przeszkadzasz w niczym. - Jonathan potrząsnął głową. - To jest całkowicie w porządku, doktorze Clarkson. Zapraszam różnych dyrektorów na lunch każdego dnia i to zupełnie luźna sprawa. Mieliśmy zamiar zjeść dwa budynki dalej w Water Bistro Café. Czy zechciałbyś do nas dołączyć? Wszystko na mój koszt. CO?

220

- Pewnie, z przyjemnością. Muszę odbyć jeszcze jedną wizytę domową, ale jest to stosunkowo blisko. Nadal będziecie tam za około dwadzieścia minut? - Oczywiście. - Jonathan uśmiechnął się. - Świetnie. - Michael podszedł i pocałował mnie w usta. - Do zobaczenia na miejscu, Claire. Kątem oka zobaczyłam, jak szczęka Jonathana się zaciska, kiedy Michael składał kolejne dwa pocałunki na moich policzkach. - To nie to, co myślisz. - Spojrzałam na niego, gdy Michael wyszedł z biura. Przysięgam, że nie. - Naprawdę? Co ja mam na myśli? - Cokolwiek to jest, to nie jest takie złe, na jakie wygląda. - Czy zamierzasz umieścić swoje całkiem nowe róże w jakiejś wodzie? Spojrzał na kwiaty. - Dobry doktor zadał sobie wiele trudu, przynosząc je, powinnaś postarać się utrzymać je przy życiu. - Zrobię to, kiedy wrócę... - Dobrze. - Rozluźnił szczękę. - Jesteś gotowa do wyjścia? *** Skorzystaliśmy z transportu dla pracowników jadącego w dół do Water Bistro Café. Większość pracowników, którzy tam byli, wydawali się być podekscytowani tym, że go widzą. Tak jak wspomniał wcześniej, wyglądało to

221

jakbyśmy udawali się na kolejny lunch biznesowy, inni nawet żartowali, że potrzebują jego pomocy w swoich działach. Kiedy autobus się zatrzymał, pozwolił mi przejść przed nim i złączył moją rękę ze swoją. Nie zatrzymaliśmy się przy stanowisku kierownika sali, po prostu poszliśmy w lewo i weszliśmy na górę do dużego prywatnego pomieszczenia z widokiem na ocean. - Dzień dobry, panie Statham. - Kelnerka pokazała nam jedyny w pomieszczeniu wysoki stolik z wysokimi srebrnymi krzesłami, znajdujący się tuż przy oknie. - Czy są jakieś inne osoby, które dołączą dzisiaj do państwa? - Tak, doktor Clarkson. - Pomógł mi usiąść. - Czy możesz się upewnić, że jego samochód zostanie zaparkowany bezpłatnie, kiedy on przybędzie. - Tak proszę pana. Czy mam poczekać z przyjęciem zamówienia do jego przyjazdu? - To byłoby w porządku. Czy możesz nam przynieść sugerowane przez szefa kuchni wino do tego czasu? - Już się robi. - Położyła na stole trzy komplety menu i zniknęła. - Więc - Jonathan powiedział, siadając obok mnie. - Jak się mają pomysły na kampanię sTabletów? - Przestań z tymi bzdurami, Jonathan. Wiem, że jesteś zdenerwowany tym, że Michael wpadł dzisiaj do mojego biura. Czyż nie? - Dlaczego miałbym być zdenerwowany?

222

Nie wiem... - Nie ważne... - Potrząsnęłam głową. - Ja po prostu myślałam, że jesteś typem zazdrośnika... Przepraszam, za myślenie w ten sposób... Myślę, że z sTabletem będzie jeszcze trudniej niż z sPhonem. - Dlaczego? - Ponieważ sTablet nie rymuje się z niczym. Zaśmiał się. - Jestem pewien, że wpadniesz na coś niesamowitego. Kelnerka wróciła z tacą z kieliszkami do wina, a Michael był kilka kroków za nią. - To jest naprawdę miła restauracja. - Usiadł naprzeciwko nas. - Czy jest jakiś powód tego, że stoliki są takie wysokie. - To jest Water Bistro89. - Kelnerka uśmiechnęła się i podała mu kieliszek wina. - Wszystkie nasze posiłki są gotowane na parze i podawane na talerzach pływających w gorącej wodzie. Wysokość stolików oraz rowki na krawędziach zapobiegają oparzeniu naszych gości. - Zarumieniła się. - Och... Co sugeruje pan spróbować jako pierwsze, panie Statham? - Proszę, mów mi Jonathan. - Uśmiechnął się i odwrócił głowę w stronę kelnerki. - Co powiecie na podanie nam próbek wszystkiego? - Jak pan sobie życzy, sir. - Zebrała nasze menu i zanim odeszła, skradła jeszcze jedno spojrzenie na Michaela. 89

Wodne bistro.

223

Cała nasza trójka wzięła łyk wina i siedziała w ciszy, zanim Jonathan odchrząknął. - Więc, Michael dla jakiego szpitala pracujesz? - Żadnego. Mam swoja własną praktykę w centrum. Jest stosunkowo niewielka, tylko trzech lekarzy i pięć pielęgniarek. - Jaka jest twoja specjalizacja? Michael spojrzał na mnie. - Kobiety. - Interesujące... - Jonathan wyciągnął rękę i położył dłoń na moim udzie. 90 Co skłoniło cię do takiego wyboru? - No cóż, z całym szacunkiem do Szpitala Dziecięcego, w którym pracowałam ponad dekadę, ale mój prawdziwy talent... - ponownie spojrzał mi w oczy - zawsze współpracował z kobiecą anatomią. Podniosłam kieliszek do wina i praktycznie duszkiem wypiłam całość. Próbowałam zacisnąć moje nogi szczelnie, ale Jonathan wsunął już swoją dłoń między moje uda. Nie ośmieliłby się tego zrobić tutaj... - Hmm... - Jonathan skinął głową. - To może wydawać się dziwnym pytaniem, ale czy któraś z twoich pacjentek zaprosiła cię kiedyś na randkę? Roześmiał się.

90

Oho... Przedstawienie czas zacząć.

224

- Tak, ale ja zawsze im odmawiam. To byłoby niestosowne. - Całkowicie nieodpowiednie. - Poczułam krążący kciuk Jonathana na mojej łechtaczce. - Z wyjątkiem twojego przypadku, Claire. - Michael uśmiechnął się do mnie. - Gdybyś to była ty, a nie twoja mama, jestem pewien, że złamałbym tę zasadę dla Ciebie... - Wy dwoje umawiacie się? - Jonathan uśmiechnął się i spoglądał w tą i z powrotem między nami, drażniąc moje intymne wejście swoim środkowym palcem. Zanim Michael zdążył odpowiedzieć, grupa kelnerek przyniosła serie talerzy dla nas. Każde danie pływało na szczycie srebrnego naczynia z parującą gorącą wodą. - Nasz szef kuchni przygotował małą wersję wszystkiego, co mamy w ofercie - powiedziała kelnerka i napełniła nasze kieliszki. - Szef kuchni chciałby z panem porozmawiać osobiście po waszym posiłku, panie Statham. Wrócę niebawem sprawdzić, czy wszystko państwu smakuje. Spojrzałam na małe talerze lekko grillowanych warzyw i kurczaka sauté. Właśnie miałam podnieść widelec i spróbować kawałek, ale Jonathan wszedł dwoma palcami głęboko we mnie, przytrzymując mnie kompletnie nieruchomą. - To wygląda niesamowicie. - Michael podniósł łyżkę. - Jonathan, to musi być świetne bycie CEO własnej firmy. Co jest najtrudniejszą częścią tego?

225

Nie mogłam skupić się na rozmowie, nie z Jonathanem przesuwającym swoje grube palce w tą i z powrotem wewnątrz mnie powoli, przekornie, tak jakby miał zamiar przedłużać tę sesje w nieskończoność. - Najtrudniejsza część? - Użył swojej lewej ręki, by podnieść widelec, utrzymując swoją prawą rękę ekstremalnie zajętą. - To będzie prawdopodobnie etap rozwoju produktu. - Naprawdę? Myślałem, że to jest najprostszą częścią. - Nie, wcale nie - potrząsnął głową. - Powiedzmy, że masz ten piękny i niesamowity produkt, coś co wiesz, że każdy chciałby mieć. Musisz wymyślić sposób, żeby zachować to dla siebie na wszelkich etapach rozwoju, zanim stanie się oficjalnym. Wiesz, zaznaczyć swoje terytorium, krótko mówiąc. - Jego palce pocierały o mój punkt G, sprawiając że moje oddechy stawały się coraz krótsze. Więc całkiem naturalnym jest, - kontynuował - że musisz być gotów podjąć pewne publiczne ryzyko. - Czy to nie twoja firma zamierza wejść na giełdę w przeciągu kilku miesięcy? - zapytał Michael. - Czy to jest ryzyko? - Tak to ogromne ryzyko. - Jonathan zanurzył palce tak głęboko, jak tylko mógł. - Ale ja jestem całym sobą w tym i nie mogę zawrócić... Kiedy jestem w czymś tak głęboko, jedyną opcja jest tylko bycie głębiej i głębiej. Czy to prawda, Claire? Sukinsyn... Skinęłam.

226

- Wszystko w porządku, Claire? - Michael spojrzał zaniepokojony. - Czy jedzenie zeszło ponownie niewłaściwą drogą? Jonathan odwrócił się i spojrzał na mnie. - Właśnie, Claire. Dezorientujesz nas obu... Czy nie smakuje ci jedzenie z wodnych talerzy? - Wszystko w porządku... - mruknęłam i podniosłam widelec. - Jestem po prostu... - Czułam jego palce wymierzające karę ponownie. - Czuję się nieco ciut słabo... Michael wzruszył ramionami i wziął kolejny kęs jedzenia. Kelnerka zatrzymała się przy stoliku uprzątając puste kieliszki i zastępując je świeżo napełnionymi. Zanim odeszła Jonathan chwycił ją za ramię. - Przepraszam, czy mogłabyś przynieść trochę ciepłej wody dla naszej przyjaciółki? - Spojrzał na mnie. - Myślę, że ona lubi utrzymywać warstwę talerza ekstra mokrą. Może to bardziej ci pomoże, Claire. - Czy ja też mogę dostać trochę więcej? - Michael nałożył łyżeczką masło na kromkę chleba. - Claire, byłaś cicha całe popołudnie. Jak minął twój dzień jak dotąd? - Był całkiem .... - Byłam na skraju orgazmu, mogłam poczuć pulsującą łechtaczkę, moje wnętrze zaciskało się ciasno. Ponieważ Jonathan wiedział jaki guziczek nacisnąć i jak go nacisnąć, wiedziałam, że dzieliły mnie tylko sekundy od słodkiego uwolnienia. - Był...

227

Jonathan odwrócił się do mnie i ironicznie się uśmiechnął. - Było całkiem dobrze? Czy to jest to, co chcesz powiedzieć? Czy jest coś, co chcesz wypluć, czy już prawie tam jesteś? Pieprz się, Jonathan... Skinęłam głową i przegryzłam usta, starając się pozostać jak najbardziej nieruchomo, kiedy fala po fali pulsującej przyjemności przechodziła przez moje ciało. - Claire? Jesteś pewna, że nie chcesz tego skontrolować? - Michael popijał wino. - Znam specjalistę, do którego możesz się udać. - Nie. - Złapałam oddech. - Nie wszystko w porządku i mój dzień mija bardzo dobrze... Nagle wstał od stołu. - To jest nagła wiadomość od jednej z moich pielęgniarek. Przepraszam, ale muszę się tym zająć. - Wyszedł z sali. - Powinnaś spróbować kawałeczków steku, Claire. - Jonathan uśmiechnął się i usunął swoje palce. - Są bardzo soczyste. On JEST szalony! - Nie mogę w to uwierzyć! Jesteś taki...Ja nawet nie wiem, kim jesteś! Dlaczego to zrobiłeś, tuż przed nim?

228

- Wolałabyś, żebym to zrobił tuż za nim? Kiedy wróci, możemy zmienić miejsce wokół stołu i spróbować. Może wtedy nie będę musiał mierzyć się z nim pieprzącym cię oczami. - On tego nie robił! On był bardzo uprzejmy! Czy to był właśnie powód, dla którego go tutaj zaprosiłeś? Żebyś mógł podbudować swoje ego? - Nie, zrobiłem to dlatego, że mnie okłamałaś w sprawie spotkania dyrektorów, kilka tygodni temu. - Roześmiał się. - Nie myślałaś, chyba że o tym zapomniałem, prawda? Przewróciłam oczami. - Czyli tak naprawdę nie jesteś zły za dzisiaj? - Zły? Za dzisiaj? Za faceta, o którego prosiłem byś się pozbyła, pokazującego się z kwiatami w twoim biurze, bo uważa, że wciąż ma szanse? Albo za to, że ten sam facet całuje cię w usta tuż przede mną? Za którą część? - Mówiłam ci, że to nie było... - Powiedz mu, że nie jesteś zainteresowana, albo ja mu powiem. - Złożył pocałunek na mojej szyi i wstał. - Pójdę porozmawiać z szefem kuchni i do zobaczenia z powrotem w korporacji... Och i Claire? - Tak? - Jestem typem zazdrośnika.

229

Rozdział 12 Claire "Jestem typem zazdrośnika... ", " Jestem typem zazdrośnika... " W kółko odtwarzałam ostatnie słowa Jonathana w głowie, wiedząc, że jak bym była przy zdrowych zmysłach powinnam odejść. Nie, uciec. Daleko. Chciałabym przestać odbierać jego telefony i wiadomości, zignorować go podczas wszystkich naszych spotkań i funkcjonować jakby on nigdy nie stanął na mojej drodze. Ale nie mogłam. Nie ważne jak bardzo się starałam mu oprzeć, każdy jego ruch, jaki wykonał, każde jego słowo jakie do mnie powiedział, tylko przyciągało mnie mocniej. W końcu przyznałam się przed samą sobą, że go lubię. Bardzo go lubię. Ale nie chciałam się pakować w związek, który wiedziałam, że nie będzie miał przyszłości. Więc jedyne co mogłam zrobić, aby zapobiec zbyt szybkiemu jego zbliżeniu się do mnie, to wprowadzić, zaczynając od tego tygodnia, niewielki dystans między nami. W poniedziałek i we wtorek wróciłam do domu wcześniej, w środę opuściłam spotkanie dyrektorów, a w czwartek po tym, jak na klatce schodowej poprosił mnie o nagłe spotkanie, powiedziałam mu, że miałam ból głowy. Nie było sposobu, bym była w stanie wywinąć się od naszej "pierwszej prawdziwej randki" dziś wieczorem. Nie to, że nie myślałam o anulowaniu jej, mimo wszystko czekałam na nią przez cały tydzień Jonathan: Do zobaczenia za parę minut.

230

Założyłam kolczyki i przeczesałam włosy, sprawdzając w lustrze jak wyglądam. Miałam na sobie moje ulubione sandałki na obcasie i krótką szmaragdową sukienkę, która doskonale podkreślała moje oczy. Miękka satynowa tkanina delikatnie opinała biodra, dekolt w literę V sprawiał, że biust wydawał się o pełen rozmiar większy, a rękaw opadał wyszczuplająco tuż za łokieć. Rozbrzmiał telefon. Jonathan. - Halo? - Cześć, Claire. Jestem pod drzwiami. - Już idę. - Wrzuciłam telefon do kopertówki i ostatni raz przed zejściem na dół spojrzałam w lustro. To po prostu "randka" z nim, Claire... Wiem, że zdecydowaliście się na "wyłączność", ale to nic poważnego i nigdy takim nie będzie... To tylko "randka"... Otworzyłam frontowe drzwi i próbowałam nie westchnąć jak tylko na niego spojrzałam. Powiedzieć, że był "doskonały" byłoby absolutnym niedopowiedzeniem - obrazą. Wszystko w sposobie, w jaki dzisiaj wyglądał, było niesamowite i bez zarzutu. Miał ma sobie czarny dopasowany smoking, a jego ciemne włosy zaczesane były do tyłu w gładkie fale, które chciałam przeczesać palcami. Jego piękne, niebieskie oczy błyszczały na tle nocy. Spojrzenie, jakie mi posyłał, mówiło mi, że miał ochotę zerwać ze mnie sukienkę tu i teraz. Oboje staliśmy w drzwiach, patrząc na siebie i nie mówiąc ani słowa.

231

- Jesteś gotowa? - Uśmiechnął się i sięgnął po moją rękę, a następnie zaprowadził mnie do czekającej limuzyny. Otworzył tylne drzwi i wprowadził mnie do limuzyny pierwszą. - Jesteśmy gotowi, Greg. - Nacisnął guzik panelu oddzielającego naszą sekcję od części kierowcy i spojrzał na mnie. - Czy naprawdę oczekujesz, że uwierzę, że nikt z korporacji nie zaprosił cię do tej pory na randkę, dopóki ja tego nie zrobiłem? - To prawda... Ludzie flirtowali ze mną od czasu do czasu, ale myślę, że plotka: "rozwódka z dwójką dzieci" skutecznie zniechęciła wiele osób. To nie tak, że byłam również najbardziej przystępną osobą... Ja nie chciałam spotykać się z nikim do tej pory. - Hmmm... - Gdzie jedziemy? - Na randkę. Przewróciłam oczami. - Zdaję sobie sprawę, że to randka. Jestem tylko ciekawa, dlaczego potrzebowałam sukienki, a ty masz na sobie smoking. - Dowiesz się. - Przysunął się i pocałował mnie w usta. - Nie widziałem cię wczoraj po pracy... - Bolała mnie głowa, pamiętasz? Zdecydowałam się wyjść wcześniej. - Czy już czujesz się lepiej? - Rozpoczął wyznaczanie szlaku delikatnymi pocałunkami od podstawy mojej szyi.

232

- Tak... - wypuściłam stłumiony jęk. - Znacznie lepiej... - Czy doktor Clarkson dołączy do naszej randki dziś wieczorem? Powiedziałaś mu znowu, że jesteś chora czy powiedziałaś mu prawdę? - Powiedziałam mu, że spotykam się z niesamowicie zazdrosnym i zaborczym mężczyzną, który będzie robił mi palcówkę publicznie dopóki natychmiast nie zerwę z nim kontaktów.91 - Brzmi świetnie. - Posadził mnie na swoich kolanach. - Jesteś niepoważny... Powiedziałam mu, że spotykam się z kimś innym i dałam mu numer Sandry. Wychodzą razem w ten weekend. - Nawet jeszcze lepiej. - Nacisnął guzik interkomu w drzwiach. - Greg, możesz nas powieźć bardziej malownicza trasą, proszę. - Tak jest proszę pana. - Nie widziałem cię przez cały ten tydzień... - Przesunął rękami wzdłuż moich ud. - Moje dni zostały całkowicie stracone. - Pochlebstwa, dobrze nie współpracują z twoją osobowością, Jonathan. Wolę twoje niestosowne komentarze i twoje mało subtelne groźby. - Nie tęskniłaś za mną? - Nie. A powinnam? Westchnął i przesunął mnie na swoich kolanach. - Zamierzasz przestać okłamywać mnie pewnego dnia? 91

No, ma dziewczyna poczucie humoru 

233



 - Jonathan... - Poczułam jak powoli unosi moją sukienkę, próbując ją przesunąć. - Twój kierowca jest tutaj. - To jest twój problem? - Dotknął mnie między udami i sięgnął do majteczek, ale nie miałam na sobie żadnych. - Nie chcę uprawiać seksu, kiedy on jest... - Ale najwyraźniej chcesz uprawiać seks w pewnym momencie tej nocy. Uszczypnął moją łechtaczkę. - Nie, ja najwyraźniej nie chcę by odznaczała się linia bielizny. Nie zamierzam... - Starałam się najlepiej jak potrafiłam, pozostać niewzruszona na jego ciepłe pocałunki pozostawiane na mojej szyi, ramionach i na plecach. - Nie zam... Nie zamierzam uprawiać seksu z tobą właśnie teraz. Wypuścił niski i seksowny śmiech i zaczął rozpinać spodnie i odpakowywać prezerwatywę. - Mówię poważnie, Jonathan. - Mruknęłam nieprzekonująco, kiedy zsuwał sukienkę jeszcze bardziej. - Ja nie... Ja nie chcę uprawiać seksu w limuzynie. - W takim razie powinnaś założyć inną sukienkę.92 - Podniósł mnie i przesunął ze swoich kolan i zanim mogłam zająć któreś z bocznych miejsc, przyciągnął mnie z powrotem za moje ramiona. Powoli opuścił mnie na siebie, moje plecy opierały się o jego klatkę, a ja starałam się nie krzyczeć, ale nie miało to sensu. Krzyczałam z przyjemności, kiedy powoli wypełniał mnie każdym calem siebie, kiedy napiął swoje biodra i poruszał mną w górę i w dół. 92

Uwielbiam go. Nie tylko ona może być pyskata.

234

Jezus... - Jonathan... - Tak? - Ugniatał dłońmi moje piersi. - Ja... - Chcesz, żebym przestał? Chcesz, bym pozwolił ci odejść? Nie... Uszczypnął moje sutki. Mocno. - Nie usłyszałem cię. - Powie... Powiedziałam, że nie... - Ujeżdżaj mnie. - Puścił mnie i odchylił się do tyłu, pozwalając przejąć mi całą kontrolę. Chwyciłam się za jego kolana i wygięłam plecy w łuk, wykorzystując równowagę ocierałam się o niego zataczając kręgi. Zaczęłam powoli, ale chciałam go więcej... potrzebowałam więcej jego, więc oddawałam mu się mocniej i mocnej, ujeżdżając go z dziką pasją. Sięgnął i potarł moją opuchniętą łechtaczkę palcami, popychając mnie jeszcze bliżej krawędzi. - Och bożeeee, Jonathannnn... - Tak dobrze cię czuć, Claire - jęknął. - Tak dobrze... Powiedz mi, kiedy już prawie będziesz...

235

Zamknął mnie w swoich ramionach, spowalniając moje tempo, przycisnął głowę do mojego ramienia. - Czy jesteś już blisko? - Tak... - jęczałam. - Ja...Ja... - Moje ciało trzęsło się i drżało, szykując się do wybuchu, ale zanim mogłam odpuścić, Jonathan pchnął mnie ze swoich kolan. Obrócił mnie i posadził na przeciwnym fotelu, sadzając mnie z rozstawionymi nogami, nie wchodząc ponownie we mnie. - Myślisz, że nie wiem co próbujesz robić?93 - syknął. Co do?! - Co? O czym do cholery ty mówisz? - Wysunęłam się biodrami na spotkanie z nim, ale przyszpilił mnie z powrotem w dół. - Wychodzisz do domu wcześniej? Opuszczasz spotkania dyrektorów? Miewasz nagłe bóle głowy? Myślisz, że nie zauważyłem? - Ja... - Nie chciałam teraz rozmawiać. Chciałam osiągnąć mój orgazm teraz, a jego odmowa dania mi jednego zaczynała boleć. - Czy mógłbyś... - Myślisz, że będę znosił takie gówno? - Jonathan, ja... - Nie lubię sprzecznych sygnałów i nie robię nic na pół gwizdka, Claire, szczególnie takich rzeczy jak to. Czy ty mnie rozumiesz?

93

Brawo Jonathan 

236



 Czułam jak moje oczy się rozszerzają, czułam mieszankę szoku i frustracji przechodzącą przeze mnie. - Tak... - wydyszałam. - Teraz, proszę... - Prosisz o co? Ledwo mogłam mówić. Moja łechtaczka pulsowała w przyjemnym bólu, a moje ciało rozpaczliwie domagało się uwolnienia. - Nie podoba ci się, w jaki sposób się czujesz? Dostajesz odmowę czegoś tylko dlatego, że ktoś nagle chce zrobić krok do tyłu? Bez żadnego dobrego powodu? - Nie... - mruknęłam. - Ja też nie. - Trzymał moje biodra przyszpilone do fotela i zaczął całować wnętrze moich ud, drażniąc moją potrzebę dojścia nawet jeszcze bardziej. Zobaczymy, co się stanie, jeśli całkowicie to powstrzymamy. Zobaczmy, jakie będzie prawdziwe następstwo tego uczucia. Niech go szlag! - Przepraszam za robienie tych wszystkich rzeczy, Jonathan. Nie chciałam wysyłać ci sprzecznych sygnałów. Teraz, proszę... - praktycznie błagałam, wijąc się pod nim. Przesunął językiem w górę od mojego pępka i między piersiami. - Przestaniesz bawić się w gierki ze mną? Kiwnęłam głową.

237

- Powiedz to. - Przestanę... Jego oczy złagodniały, kiedy patrzył na mnie i rozważał co mu właśnie powiedziałam. Wszedł we mnie i wbijał się we mnie powoli, delikatnie, tak że w ciągu kilku minut zamknęłam oczy i krzyczałam, rozkoszując się bardzo wyczekiwanym szczytowaniem. - Kurwa... - Opadł na mnie sekundę później. Oboje dyszeliśmy ciężko, zsynchronizowani ze sobą, a zanim zdążyłam złapać kolejny oddech, poczułam jak całuje moje usta i obciąga sukienkę w dół. Nie chciałam jeszcze otwierać oczu. Nie chciałam na niego patrzeć i widzieć jego twarzy: Mam cię właśnie tam, gdzie chciałem. Po prostu rozłożyłam nogi bo poczułam to, co wiedziałam, że już nadchodzi: miękki dotyk wycierającego mnie materiału oraz delikatne pocałunki w czoło i szyję.94 - Claire? - Jego zmysłowy głos prawie uczynił mnie mokrą od nowa. Moje powieki drgały, kiedy otwierałam oczy i zdałam sobie sprawę, że on na mnie patrzy. Chciałam spojrzeć z dala od niego, aby udawać, że jestem wściekła na jego śmieszną odmowę dania mi orgazmu, ale jedyne co mogłam zrobić to odwzajemnić spojrzenie. - Jesteś tak cholernie piękna - Podniósł mnie i objął swoimi ramionami, trzymając przy swojej piersi. Szybko wślizgnęliśmy się w ciszę, w - jest mi idealnie wygodnie w ciszy z tobą, taką ciszą rozkoszowałam się tylko z nim. 94

Aga, czyż on nie jest fantastyczny?  - robie się chyba ckliwa ostatnio.

238

On jest ideałem !! (Aga)

Wyjrzałam przez okno i zauważyłam, że nadal jesteśmy w mieście. Domyśliłam się, że Jonathana "malownicza trasa" to musiała być jazda w kółko, ponieważ mój dom znajdował się nie dalej niż dziesięć minut drogi stąd, a my jeździliśmy znacznie dłużej. Zastanawiałam się, dokąd zmierzamy - dzisiaj i w dłużej perspektywie. Nie chciałam o tym myśleć, ale nie mogłam się powstrzymać, od kiedy dowiedział się o moich próbach dystansowania się. Co jeśli, to się zamieni w prawdziwy związek? Co jeśli, pozostaniemy ze sobą długo, a on będzie chciał dzieci? Czy powinnam go przedstawić Ashley i Caroline? Byliśmy już na takim etapie? Czy naprawdę go lubię tak bardzo, czy to tylko moje "lubię go" przyćmione jego dobrym wyglądem i fantastycznym seksem. Czy to, co jest między nami doprowadzi... - Przestań. - Jonathan przechylił moją twarz i pocałował mnie. - Przestań, co? - Myśleć, o tym, o nas. - Włożył mi kosmyk włosów za ucho. - Przestań. - Panie Statham? - głos kierowcy dobiegł z głośnika. - Tak, Greg? - Jesteśmy na miejscu. - Zaraz wychodzimy. - Jonathan pocałował mnie ponownie i czekaliśmy na kierowcę, aż otworzy drzwi. Wysiadł z auta i sięgnął po moją rękę. - Czy to miejsce wygląda znajomo?

239

- Tak, to Golden Gate Br...- Zatrzymałam się i rozejrzałam wokół. Nie było ani jednego przejeżdżającego samochodu którymkolwiek z sześciu pasów, ani jednego turysty koczującego przy balustradzie, ani pieszych spacerujących nocą. W oddali mogłam dostrzec pojedynczy stolik nakryty białym obrusem i setki gigantycznych czerwonych świec otaczające go. - Zablokowałeś cały most? - Westchnęłam. - Ja... - Tak. - Ścisnął moją rękę i zaprowadził mnie do stolika. - Wspomniałaś wcześniej, że lubisz architekturę mostów. Pomyślałem, że docenisz to, że przez chwilę będziesz ją miała tylko dla siebie.95 Pamiętał to? - Myślałam, że uzgodniliśmy nie czynić tego publicznym. - I zadbałem o wszystko. Mój umysł wirował. Z jednej strony, nie sądziłam, że naprawdę słuchał, kiedy opowiadałam o mojej miłości do budowy mostów. Powiedziałam mu to kiedy pierwszy raz rozmawialiśmy przez telefon. Z drugiej strony, przypomniałam sobie, że to kosztowało pięćdziesiąt tysięcy dolarów, by zarezerwować małą sesję fotograficzną do reklamy sPhone Blue. Nie mogłam pojąć ile to mogło kosztować, by całkowicie przekierować ruch i zamknąć cały most. Rozejrzałam się i oczekiwałam, że dojrzę helikopter wiadomości, starający się dowiedzieć, kto lub co było powodem zamknięcia największego mostu na Zachodnim Wybrzeżu, ale nie widziałam żadnego. Było niesamowicie spokojnie, a jedyny hałas pochodził od rozbryzgującej się wody poniżej. 95

Wow. W tym rozdziale on przechodzi sam siebie.

240

Odsunął krzesło i skinął bym usiadła. Złożył pocałunek na moim czole, zanim usiadł naprzeciwko mnie. - Dobry wieczór, panie Statham, panno Gracen.- Pojawił się kelner w białym garniturze. - Jaki rodzaj wina państwo preferują na dziś wieczór? - Poproszę cokolwiek, co ona weźmie. - Jonathan spojrzał na mnie, czekając aż wybiorę. - Czy masie DeLille Chaleur Estate Blanc? 2010? - zapytałam. - Tak. Doskonały wybór. Proszę pani. - Kelner odszedł i szybko wrócił z dwoma kryształowymi kieliszkami do wina. Napełnił je i podał nam menu. - To jest menu z restauracji Michael Mina, proszę pani. Szef kuchni zastąpił wszystkie dania z owocami morza jego popisowymi potrawami z francuskiej i włoskiej kuchni. Wkrótce wrócę, by przyjąć zamówienie. - Jakiś konkretny powód, dlaczego wybrałeś menu z restauracji Michael Mina. - Uśmiechnęłam się do Jonathana. - Zostałem tam raz wystawiony. - Wziął łyk wina. - Nigdy nie miałem okazji, cieszyć się tym z piękną kobietą, z którą miałem się tam spotkać. Spojrzałam na menu, doceniając fakt, że pamiętał, iż nie lubię owoców morza. Postanowiłam zamówić danie główne, opisane jako pieczona jagnięcina z karmelizowanym kurczakiem. Jonathan zamówił to samo, a pierwsze danie zostało wniesione w ciągu kilku minut. Jedzenie prezentowało się surrealistycznie. Każde warzywo było jędrne i miękkie, każdy kawałek mięsa był kruchy i brązowy. To prawie wyglądało zbyt idealnie by móc to zjeść.

241

Spojrzałam jeszcze raz na wszystko razem, zanim podniosłam widelec i spróbowałam kęs przystawki. To jest niesamowite... Próbowałam wymyślić coś do powiedzenia, coś do przedyskutowania, ale byłam zupełnie oniemiała. Żaden mężczyzna nigdy nie poświęcił tyle uwagi detalom randki, nawet Ryan. - Czy smakuje ci jedzenie, Claire? - Spojrzał w moje oczy. - Uwielbiam je...Jest doskonałe. - Uśmiechnęłam się. - Jeśli nie masz nic przeciwko, to zapytam ile trzeba było zapłacić, by dostać zgodę miasta na to co zrobiłeś? - Naprawdę chcesz to wiedzieć? Przytaknęłam. - Dlaczego? - Chcę po prostu wiedzieć...To kosztowało pięćdziesiąt tysięcy dolarów, by wynająć ćwierć mili podczas korków. Czy to kosztowało milion? Dwa? - O wiele więcej niż to, ale jesteś warta tego96. - Uśmiechnął się i pociągnął łyk wina. - Gotowa na następne danie? Kelner przynosił danie po daniu i do czasu przyniesienia deseru, mogłam zjeść tylko łyżeczkę musu o smaku brzoskwini. - Chodź. - Jonathan wstał i sięgnął po moja rękę. - Przejdźmy się na spacer.

96

Zaniemówiłam, jeśli ona będzie miała jeszcze jakieś wątpliwości to będę bliska mordu (Aga)

242

*** Podeszłam do poręczy mostu i popatrzyłam na ocean. Silny podmuch wiatru uderzył we mnie i zadrżałam. - Jest ci zimno? - Jonathan zdjął marynarkę i położył na moich ramionach. - Dziękuję... Wiem, że jest prawie wiosna, ale czy zastanawiałeś się kiedyś, dlaczego tu jest tak zimno latem? Kiedy po raz pierwszy się tutaj przeniosłam, czekałam na słoneczne dni lata, ale one były gorsze niż te w miesiącach zimowych. - "Najzimniejsza zima, jaką spędziłem to lato w San Francisco". To wszyscy lokalni powtarzają, jeśli ktoś pyta o lato. - To cytat Marka Twain’a? - Rzekomo. - Zaśmiał się. - Twierdzą, że on to powiedział, ale nie jestem do końca przekonany... Ja także lubię czytać książki. Naprawdę? - Jaka jest twoja ulubiona książka? - zapytałam. - Powiem ci, ale musisz obiecać, że nie będziesz się śmiała... - Obiecuję. - Harry Potter. Odrzuciłam głowę do tyłu i zaczęłam się histerycznie śmiać. - Co?

243

- Obiecałaś. - Przyciągnął mnie bliżej i pocałował moje włosy. - Przepraszam. Nie spodziewałam się tego wcale. Jesteś jednym z tych ludzi, którzy przeszli przez wszystkie wydania tej książki o północy? - Nie - potrząsnął głową. - Nikt nigdy nie zabrał mnie na coś takiego. Zakradałem się do księgarni w weekendy i czytałem książki w sklepie, dopóki nie poszedłem do college’u. W rzeczywistości pierwszy zakup zrobiłem, kiedy zacząłem zarabiać pieniądze, kupiłem całą kolekcje w twardej i miękkiej oprawie. Mam nawet podpisane wydanie. Jaka jest twoja ulubiona książka? - Mam ich zbyt wiele... - Top pięć? - Jaki gatunek? Spojrzał w dół na mnie i uśmiechnął się. - Jesteś z natury trudna, czy też bardzo się starasz być? - Nie jestem trudna... Lubie Folwark zwierzęcy George’a Orwella, Jedz, módl się, kochaj Elizabeth Gilbert, Dumę i uprzedzenie Jane Austen, każdą książę napisaną przez Joan Didion oraz The True Confessions of Charlotte Doyle napisaną przez Avi’ego. - Hmm. Czytałem wszystko z wyjątkiem Jedz, módl się, kochaj. Będę musiał sprawdzić też tę, by wiedzieć gdzie jest twoja głowa... Czy mogę zadać ci osobiste pytanie? - Cofnął mnie do czerwonej poręczy. - Tak.

244

- Jesteś pewna? - Obniżył swój głos i spojrzał mi w oczy. - To jest bardzo osobiste pytanie... - Pociągnął za mój naszyjnik. - Tak... Przytulił swoją pierś do mojej. - W przeszłości, z iloma mężczyznami byłaś?97 - Z dwoma. - Z dwoma? Kiwnęłam głową. Uśmiechnął się i ścisnął moją dłoń, poszliśmy dalej wzdłuż mostu, w kierunku czarnych ławek, rozłożonych w poprzek pasów. - Więc jest to czar trzeciego mężczyzny, Claire? - Nie, to nie jest to, co ja... Mam na myśli dwóch, włączając w to ciebie. - Co? - Zatrzymał się. - Twój ex-mąż był twoim pierwszym? - Tak, byliśmy parą zakochanych od szkoły średniej... Przed nim bawiłam się z kilkoma chłopakami tu i tam, ale nigdy nie uprawialiśmy tradycyjnego seksu, tylko całowaliśmy się i bzykaliśmy przez ubranie... - westchnęłam. - Czy jesteś teraz w rozpaczliwej potrzebie podbudowania swojego ego? Czy zamierzasz mnie zapytać, który z was był lepszy? - Nie potrzebuje zadawać pytania, ja już znam odpowiedz na nie. Co to jest tradycyjny seks? 97

WOW, no to pytanie w sam raz na pierwszą randkę.

245

- Masz dwanaście lat czy dwadzieścia osiem? - Dwadzieścia dziewięć latem. - Po prostu seks. No wiesz, to co ty i ja robimy od jakiegoś czasu. - Czy tradycyjny seks obejmuje oral? - zażartował. Zamilkłam. Spojrzałam na ocean i skoncentrowałam się na małym holowniku, który torował sobie drogę w naszym kierunku. Muszę wymyślić sposób, by zmienić temat. - Claire? - Ujął mój podbródek. - Czy powiedziałaś tak? - To zbyt osobiste... - Nie, nie jest. Powiedz mi. Westchnęłam. - Oczywiście, że mu to dawałam... - Nie mówię o nim. Mówię o tobie. - Nie98... Ale to nie oznacza... - Kiedykolwiek? - Jego oczy rozszerzyły się.99 - Mój były był bardzo prostolinijny. Zawsze mówił, że to nie jest jego rzecz. Byłam dziewicą, kiedy zaczęliśmy być ze sobą w ten sposób, więc nigdy mi to nie przeszkadzało. Nie można tęsknić za czymś, czego nigdy się nie doświadczyło, wiesz? To co mieliśmy, było dobre. 98

OMG!!! Ona ma 40 lat, jak ona żyła do tej pory???

99

To tak jak moje 

246



 Patrzył na mnie przez dłuższy czas, powoli mrugał, kręcąc głową z niedowierzaniem. - Dobrze...Pozwolę sobie zadać kolejne pytanie. Czy wy dwoje uprawialiście kiedyś seks poza sypialnią? - On nigdy nie pieprzył mnie w sali pełnej ludzi, jeśli o to pytasz. - Czy on mówił sprośne rzeczy do ciebie? - wyszeptał w moje ucho. - Jonathan! - Robił to? - Te pytania są kompletnie... - Konieczne. Wezmę to za nie... - Podążał palcem w dół mojego tyłka. - Czy on kiedykolwiek eksplorował cię tutaj? - Nie... I to nie jest coś, co kiedykolwiek chciałam, by zrobił. - Dlaczego? - Delikatnie ścisnął mój tyłek. - Ponieważ, to jest...To jest... - Niemoralne? - roześmiał się i pociągnął mnie na ławkę. - Porozmawiamy o tym w swoim czasie. - Z iloma kobietami ty byłeś, Jonathanie? Pięćdziesięcioma? - Pięćdziesięcioma? - Uśmiechnął się ironicznie. - Wliczając w to ciebie? O mój boże, było ich więcej? - Czy liczba jest zbyt niska?

247

- Zbyt wysoka. - Czterdziestoma dziewięcioma? Roześmiał się. - Siedemnastoma. - Łał... - Dlaczego wyglądasz na taką zszokowaną? - To jest... To jest mniej niż się spodziewałam, ale nadal to wiele kobiet... Byłeś w związku z którąś z nich. - Z kilkoma. Jedna była przyjaciółką z korzyściami, z którą spotykałem się zawsze, kiedy nie byłem w związku. - A zanim się ze mną przespałeś, kiedy ostatni raz uprawiałeś seks? - Sześć miesięcy przed tobą. - Cóż, to rzeczywiście dość szokujące. Nie było żadnej innej dziewczyny w korporacji, którą chciałeś zaciągnąć do sekretnego pokoju lub przełożyć przez swoje biurko po godzinach? Wzruszył ramionami. - Bez powodu, naprawdę. Byłem zbyt zajęty, a muszę być bardzo ostrożny, jeśli chodzi o kobiety. - Ponieważ masz dodatkowe upodobania?

248

- Czy chcesz być wypieprzona na moście Golden Gate dziś wieczorem? Zmrużył oczy na mnie. - Nie mam dodatkowych upodobań... Muszę być ostrożny, ponieważ niektóre kobiety są ze mną tylko z powodu pieniędzy lub są bardziej zainteresowane pójściem z tym do prasy i szantażowaniem mnie, niż spotykaniem się ze mną. - Czy to kiedykolwiek się stało? - Nie, chyba że masz zamiar tego spróbować. Czy mam się zacząć martwić? - Nie... - odparłam. - Więc szczerze gdzie według ciebie my dwoje jesteśmy... - Już ci mówiłem, przestań o tym rozmyślać. - Obrócił mnie tak, że moje plecy były płasko oparte na jego kolanach. - Ja po prostu chcę wiedzieć, czy... Pochylił się i mnie pocałował. - Nie ma to teraz znaczenia. - szepnął. - Ja nie spotykam się z nikim innym i ty także nie. Zobaczymy, dokąd nas to zaprowadzi... Leżałam tak przez długi czas, patrząc mu w oczy kiedy on patrzył w moje. Chciałam zadać mu więcej pytań, zapytać o te wszystkie kobiety, z którymi spał, ale po tym, jak mnie pocałował n-ty raz zapomniałam, co zamierzałam powiedzieć. Poprzez szum rozbijającej się wody, usłyszałam odległy warkot samochodu i uświadomiłam sobie, że limuzyna jechała z powrotem po nas.

249

- Panie Statham, most zostanie ponownie otworzony za dziesięć minut. Kierowca zatrzymał się naprzeciw nas i opuścił okno. - Dziękuję, Greg. - Jonathan ostrożnie przesunął mnie ze swoich kolan i pomógł mi wsiąść z powrotem do samochodu. Myślałam, że będziemy kontynuować naszą epicką-długą-cichą-sagę i wracać do mnie bez rozmowy, ale on posadził mnie na swoich kolanach tak szybko, jak samochód ruszył. Zmiażdżył moje usta swoimi w namiętnym pocałunku, sprawiając, że chciałam, by posunął się dalej i rozebrał mnie. Ale nie zrobił tego. Użył każdej sekundy jazdy, by odkrywać moje usta swoim językiem i posiadać moje usta swoimi. Kiedy samochód zatrzymał się przed moim domem, powoli odsunął się ode mnie i westchnął. Odprowadził mnie do drzwi i owinął ręce wokół mojej talii. - Czy spędziłaś dobrze czas, dziś wieczorem? - Tak. Dziękuję ci bardzo... Jesteś pewien... - Nikt nas nie widział. Ty i ja jesteśmy sekretem, tak jak tego chciałaś. - Dał mi kolejny głęboki pocałunek, sprawiając, że straciłam moją równowagę i wpadłam prosto w jego ramiona. Przytulał mnie jeszcze mocniej, przesuwając rękami w górę i w dół moich pleców. Całował mnie tak intensywnie, że straciłam wszystkie moje myśli. Nie chciałam, by nasz pocałunek się skończył. Nie chciałam, by nasza noc się skończyła, ale nie byłam pewna czy Ashley i Caroline nie siedzą w salonie. Jeszcze nic nie powiedziałam im o nim.

250

Zanim zdążyłam rozważyć głębiej ten pomysł, Jonathan dał mi jeszcze jeden namiętny pocałunek i cofnął się. - Dobranoc, Claire.

251

Rozdział 13 Jonathan Jakiekolwiek słowa Harrisona popierają inwestycję w Uni-tech? Czy jesteśmy pewni, że chcemy kupić Livingston Corp, zanim wejdziemy na giełdę? Ich sprzedaż była fatalna w ostatnim kwartale. Musimy zakończyć nasze prognozowanie rynku przynajmniej na trzy miesiące przed wejściem na giełdę. sPhone Blue złamał nasz ostatni rekord przedsprzedaży. Siedziałem na kolejnym wieczornym spotkaniu zarządu i miałem ochotę powiedzieć: Szczerze mówiąc, nie obchodzi mnie to, co każdy z was ma do powiedzenia. Więc wynoście się stąd w cholerę. Jednak, niektórzy z akcjonariuszy dotarli z zagranicy i wiedziałem, że nie byłby to najmądrzejszy pomysł. Dopracowywaliśmy detale dotyczące naszej oferty publicznej, ale jeszcze było wiele przed nami: renegocjacja opcji akcyjnych, finalizacja wymaganych akcji wpisowych dla pracowników oraz przygotowanie setek publicznych wypowiedzi i wewnętrznych wydarzeń. Byłem tak zajęty, że nie widziałem i nie rozmawiałem z Claire cały tyczeń. Nie miałem czasu na uczestnictwo w jej spotkaniach dyrektorskich lub by z nią porozmawiać przez telefon wieczorem. Moje spotkania zawsze kończyły się około trzeciej nad ranem, a jej dział był tak zajęty sTabletem, że pisaliśmy do siebie tylko wiadomości tekstowe kilka razy dziennie. Nie sądziłem, że to, iż nie widzę jej przez cały tydzień, będzie mi przeszkadzać, ale tak było. W dowolnym czasie, kiedy spotkanie stawało się nudne, a było tak co piętnaście minut, wyobrażałem sobie ją pochyloną nad moim biurkiem, przyciśniętą do ściany w moim gabinecie lub krzyczącą moje imię, kiedy popychałem ją w stronę kolejnego orgazmu.

252

Gdzie jeszcze w tym budynku powinniśmy uprawiać seks? - Panie Statham? Panie Statham? - Jeden z członków zarządu odchrząknął. Może na dachu... - Tak? - Czy będzie w porządku jeśli skończymy dzisiejsze spotkanie trochę wcześniej? Spojrzałem na zegarek. Druga trzydzieści nad ranem. - Tak, mi to odpowiada. - Starałem się nie wyglądać, jakby mi ulżyło. - Do zobaczenia w poniedziałek. Wstali na raz i ruszyli do wyjścia. Nie było żadnego pożegnalnego: Do zobaczenia lub Dobra robota. Przyjazne pozdrowienia skończyły się wcześnie w tym tygodniu, tak szybko, jak nasze pierwsze spotkanie skończyło się po północy. Zamknąłem moje notatki i zdałem sobie sprawę, że Vanessa stała przy drzwiach. - Hej, Vanessa. To nie było to samo, bez ciebie obecnej przy negocjacjach. Jak było we Francji? - Było fenomenalnie. - Przegryzła wargę. - Tęskniłeś za mną? - W jakim sensie? - Zabawne. Śpisz dzisiaj w nocy w swoim biurowym apartamencie? - Prawdopodobnie, tak. - Zacząłem układać dokumenty. - Dlaczego pytasz? - Czy mogę zostać na noc? Rozejrzałem się i uniosłem brwi. - Dlaczego? - Jestem zbyt zmęczona, żeby pojechać do domu...

253

- Mogę wezwać Grega, żeby zawiózł cię służbowym samochodem. Wyciągnąłem telefon. - Chcesz również, by zabrali twój samochód pod dom, czy ty... - Jonathan, nikogo teraz nie ma tutaj. Wszyscy wyszli do domu. Nie ma potrzeby byś się zachowywał jakby to, co jest między nami było platoniczne. - To jest platoniczne. Nie chcesz jechać do domu? - Nie, nie chcę wracać do domu. Ja... - Zatrzymała się i pokręciła głową. Zmieniłeś politykę firmy w sprawie bratania się pracowników, podczas mojej nieobecności, a ja jestem w końcu z powrotem, więc... Zrozumiałam, że to oznacza, że w końcu postanowiłeś dać nam szansę. - Vanessa, ja nigdy... - Nie martw się. Nie chcę się spieszyć ze sprawami między nami. - Podeszła i dotknęła mojego ramienia. - Nie sugerowałam, że będziemy spać razem dziś wieczorem chyba, że chcesz oczywiście... Pomyślałam, że moglibyśmy trochę porozmawiać, no wiesz? Byliśmy przyjaciółmi tak długo, ale my tak naprawdę niewiele o sobie wiemy poza salą konferencyjną zarządu. Westchnąłem. - Spotykam się z kimś innym. - Z kimś innym? Od kiedy? - Od... - To nie był jej cholerny interes. - Na razie, niezbyt długo. - Wiec to nie jest poważne, prawda? - Wzruszyła ramionami. - Ty zawsze trzymałeś swoje opcje otwartymi. Pójdę po moją torbę do samochodu i możemy... - Ja spotykam się z nią i tylko z nią, Vanessa. Powtarzałem ci w kółko, że ty i ja jesteśmy tylko przyjaciółmi. Chcę to zachować w ten sposób. Na zawsze...

254

- To nie ma żadnego sensu. - Skrzyżowała ramiona. - Szczerze, nie pociągam cię? - Pociągasz. - Nie cieszyłeś się spotkaniami ze mną? Nie sądzisz, że dobrze nam się rozmawiało? - Nie, nie sądzę tak. - Ale nie chcesz się ze mną spotykać. - Nie nie chcę. Czy mogę to wyrazić jeszcze jaśniej? - Dobrze... - Wzięła głęboki wdech i cofnęła się. - Rozumiem, że ta kobieta, z którą się spotykasz jest tutaj pracownikiem? Nic nie odpowiedziałem. Po prostu uniosłem brwi. - Czy ona ma jakieś imię? - Tak ma. - Jakie? Przyjaciele mówią sobie, z kim się umawiają. - Czyżby? - Wstałem. - Nigdy nie chciałem zwodzić cię. Jeśli to zrobiłem w jakiś sposób, to bardzo przepraszam. Myślę, że jesteś bardzo piękna, mądra i ... - Oszczędź mi tego gówna, Jonathan - zadrwiła i skierowała się do drzwi. Nie przychodź do mnie z płaczem, gdy pracownica niższego szczebla pobiegnie z tym do prasy lub będzie próbowała cię szantażować. Mogłabym jej pomóc. - Do zobaczenia w poniedziałek, Vanesso. Podoba mi się spódnica, którą masz dzisiaj na sobie. - Pierdol się. - Przewróciła oczami i wyszła. Odczekałem dziesięć minut, zanim wyszedłem z sali konferencyjnej. Nie chciałem spotkać jej ani nikogo innego na mojej drodze na górę.

255

Przyłożyłem klucz do prywatnej windy i westchnąłem. Myślałem o tym, by zadzwonić do Claire, ale prawdopodobnie spała już. Wszedłem do sypialni i położyłem się na łóżku. Nic nie było w telewizji, z wyjątkiem tego show o renowacji wnętrz, które Claire lubi oglądać. Odcinek, który aktualnie oglądałem pokazywał jak dwóch mężczyzn przekształca zniszczony ganek w werandę dookoła domu. Jak ona może to oglądać bez zasypiania? Przełączyłem na kanał z telezakupami100 - Magiczne kostki mydła, które umyją wszystko i nic! - Wsunąłem się pod kołdrę. Wyciągnąłem laptopa i zacząłem przeglądać notatki ze spotkań z całego tygodnia. Czytałem wszystkie te rzeczy, których nie zadałem sobie trudu wysłuchać wcześniej. Usłyszałem dzwoniący telefon i założyłem, że był to jeden z członków zarządu, wysyłający mi notatki z dzisiejszego spotkania, ale telefon wciąż dzwonił. Sięgnąłem po niego i spojrzałem na ekran. Claire? - Halo? - odebrałem. - Hej... - Czy wszystko w porządku? - Usiadłem. - Czy coś się stało? - Nie, ja tylko... dzwonię, by z tobą porozmawiać. - O trzeciej w nocy? - Czy istnieją jakieś ramy czasowe, w których wolno mi do ciebie dzwonić? Czy możesz przesłać mi harmonogram, żebym mogła lepiej zrozumieć wszystkie nakazy i zakazy. - Moja sekretarka wyśle ci mailem rano. Jak się masz? - Ze mną wszystko w porządku. Zdjąłem i odłożyłem okulary do czytania na stolik. 100

No nie, bo to jest lepsze :P

256

- Dlaczego tak brzmisz? - Brzmię jak co? - Jakbyś była bez tchu, jakbyś szeptała? Jesteś pewna, że wszystko w porządku? - Tak, wszystko jest dość dobrze. Dzwonię do ciebie by porozmawiać o pracy. - O pracy? - Jesteś głuchy? - Co z pracą, Claire? - Cóż... myślałam, że... to... to było bardzo dużo... - Dzwonisz do mnie, ponieważ jesteś napalona? - Co? - Wstrzymała oddech. - Nie, nie jestem napalona. Jestem... - Tak jesteś. - Jonathan, dzwoniłam ponieważ... - Przyznaj się. - Uśmiechnąłem się. - To nie dlatego... To nie dlatego do ciebie zadzwoniłam. - Idź po swojego laptopa. - Po co? - Mam zamiar pomóc ci z twoim problemem. Milczała. Mogłem usłyszeć tylko jej miękki oddech na linii. - Claire? - Tak? - Idź. Po. Swojego. Laptopa. - Um... Chwileczkę...- Wróciła na linie sekundę później. - Mam go.

257

- Dobrze. Zaloguj się na swojego maila. - Wyszedłem z łóżka i poszedłem do mojego salonu biurowego. Nalałem sobie szklaneczkę szkockiej i usiadłem w fotelu. - Jestem już zalogowana. Zalogowałem się na moim własnym koncie i otworzyłem aplikacje rozmów internetowych. Wybrałem jej imię i kliknąłem "Połącz". W ciągu kilku sekund, jej piękna twarz pojawiła się na ekranie. Opierała się o stos czerwonych poduszek i mogłem dostrzec złotego koloru kołdrę. Odsunęła laptopa nieco do tyłu, co pozwoliło mi uzyskać lepszy jej obraz. Miała na sobie cienką białą koszulkę, a jej włosy były nakręcone na duże różowe wałki.101 Ona jest tak cholernie seksowna... - Możesz już się rozłączyć - powiedziałem, wciąż się uśmiechając. Przewróciła oczami i odłożyła telefon na bok. - Więc skoro nie jesteś napalona, to o czym dokładnie chciałaś ze mną porozmawiać? - sTablet - Zamrugała, dając mi kolejną wskazówkę na to, że kłamała. - sTablet? Co w związku z nim? - Więc... - przerwała. - Zawęziliśmy wybór potencjalnych sloganów do czterech, a dyrektywy kampanii zostaną sfinalizowane do końca... - Zdejmij koszulkę. - Co? - Zdejmij ją. Zawahała się na moment, a ja myślałem, że będę musiał powtarzać, ale powoli ściągnęła koszulkę, odsłaniając czerwony koronkowy biustonosz. 101

No tak, wygląd w sam raz na rozmowę z facetem 

258



 Powinienem był kazać Gregowi ją tu przywieźć... - Tak jak powiedziałam. - Wyraźnie chciała to uczynić trudniejszym, niż należało. - Do końca przyszłego tygodnia. - Gdzie się dotykałaś, zanim do mnie zadzwoniłaś? Zaczerwieniła się. - O czym myślałaś? - Pochyliłem mój ekran. - I nie waż się mnie okłamywać. - Myśląłam o... - urwała. - Tak? - Tobie... - O mnie pieprzącym cię? Bądź dokładna. Jej policzki oblały się szkarłatem. - Jonathan... - Zdejmij stanik i majteczki, jeśli w ogóle dzisiaj jakieś nosisz... Wyglądała na zszokowaną, ale rozpięła haftkę z przodu stanika i zsunęła ramiączka w dół, odsłaniając piersi i sutki o truskawkowej barwie. Nie zrobiła kolejnego ruchu i uśmiechnąłem się. Podobało mi się to, że tak często chodziła bez bielizny. - Masz zamiar powiedzieć, o czym myślałaś, Claire? Czy może każesz mi zgadywać? Jej oddech uwiązł i spojrzała w bok na kilka sekund. - Ja... Ja... - Dotknij swoich cycków... Powoli sięgnęła i dotknęła swoich piersi, miękko je ściskając. - Nie, nie tak... - Potrząsnąłem głową. - Dotknij ich tak jak ja je dotykam, kiedy pieprzę cię od tyłu. - Jon...

259

- Zrób to. Dyszała i siedziała zmrożona. - Claire - Zmrużyłem oczy na nią. Zamrugała kilka razy, ale potem zdecydowanie chwyciła piersi i uszczypnęła twardniejące sutki, skręcając je surowo, pociągając je najdalej jak tylko mogła. - Nie masz zamiaru mi powiedzieć, o czym myślisz? Co chcesz, bym ci zrobił? Jak lubisz być pieprzona? - Nie... - Jej oddech stawał się niepewny, a wyraz twarzy sprawiał, że chciałem, by była tu ze mną osobiście, pragnąłem, by zajęła się moją nabrzmiałą erekcją. - Jesteś mokra? - Zobaczyłem jedną z jej rąk opuszczającą piersi i zmierzającą w dół, do części której nie widziałem. Nie odpowiedziała mi. Przygryzała tylko wargę i spoglądała mi w oczy z poczuciem tęsknoty i pragnienia. - Ponieważ, nie zamierzasz mi powiedzieć co chcesz bym ci zrobił. Dostosowałem mój ekran. - Chcę pieprzyć twoje usta. Opadła jej szczęka. - Chciałem poczuć twoje usta owinięte wokół mojego kutasa od pierwszego dnia naszego spotkania. - O Boże... - Zamknęła oczy. - Otwórz oczy z powrotem... Spójrz na mnie. Spójrz. Na. Mnie. Wydała z siebie stłumiony jęk i powoli zamrugała. - Chcę być pierwszym mężczyzną, który cię posmakuje. Chcę pocałować twoją łechtaczkę i pieprzyć cię moim językiem. Czy zamierzasz mi na to pozwolić? - Ahhhh...

260

- Odpowiedz mi. - Takkkk... - Lubisz, jak tak do ciebie mówię, prawda? Ponownie zamknęła oczy, jej ciało kołysało się w tą i z powrotem wokół jej palców, które życzyłbym sobie by nie były ukryte przede mną. - Nie mogę się doczekać, aby znowu cię zobaczyć osobiście. - Obniżyłem głos. - Mam zamiar wypieprzyć całe to gówno z ciebie. - Przestań... Przestań mówić... - Powiedz mi, że jesteś moja. - Mogłem powiedzieć, że była blisko spełnienia, przygryzała wargę i potrząsała głową. - Powiedz mi właśnie teraz. - Tak... Tak... - Odpuściła i upadła z powrotem na poduszki. - Twoja... Obserwowałem

jej

gwałtowne

wdechy

powietrza

i

konwulsje,

obserwowałem jak wibracje szarpią jej seksownym ciałem i czekałem na nią, aż się uspokoi. Minęło parę minut, zanim odzyskała kontrolę nad oddechem, a jej klatka piersiowa przestała falować niekontrolowanie. Kiedy wreszcie się uspokoiła, sięgnęła po laptopa i podniosła go do piersi. - Czy twój problem został teraz rozwiązany? - Uniosłem brew. Leżała na poduszkach i tłumiła uśmiech. - Nigdy nie miałam problemu... - Oczywiście, że nie miałaś. Jakie masz plany na dzisiaj. - Mam zamiar pobiegać rano, około siódmej w parku Golden Gate... A ty? - Bardzo długi zimny prysznic. - Zauważyłem, że powstrzymuje śmiech. Nie sądzę, żeby było dużo ludzi w parku około siódmej. - Czy ty starasz się zapytać, czy możesz dołączyć. - Nie muszę - Uśmiechnąłem się. - Widzimy się za parę godzin.

261

***

Claire zatrzymała się i opadła na ławkę tuż przy jeziorze. - To była niesamowita trasa - dyszała. - Muszę odpocząć na chwilę. Usiadłem obok niej, obserwując krople potu ściekające po jej piersi. Zawsze zdumiewa mnie to, jak ona we wszystkim niesamowicie wygląda. Była ubrana w szare spodnie dresowe i jasnoróżowy krótki top, ale nadal wyglądała oszałamiająco. - Czy mogę cię o coś zapytać? - spojrzała na mnie. - Oczywiście, że możesz. - Jesteś pewien? - zniżyła swój głos. - To naprawdę osobiste pytanie... - Szydzisz ze mnie? Zapytaj mnie, o co chcesz. - Dlaczego czułeś potrzebę, zmienienia biografii o swojej przeszłości w podręczniku firmowym? Łał... Nie wiedziałem, że to nadchodzi... - To skomplikowane. - Nie chciałem o tym rozmawiać. Skinęła głową i spojrzała w dal na ptaki, które stadami lądowały wokół jeziora i na grupę dzieci, które próbowały budować zamki w mokrym błocie. Pochyliła się i zaczęła rozciągać mięśnie, trzymając ręce nad głową i unosząc nogi. Nagle zdałem sobie sprawę, że w przeciwieństwie do wszystkich kobiet, z którymi spotykałem się w przeszłości, Claire nie zamierzała otworzyć się na mnie pierwsza, jeśli zamierzała w ogóle. Nie ufała mi, ale jak sądzę, nie dałem jej jak dotąd, zbyt wielu powodów do tego. - Moi rodzice byli dilerami krystalicznej methaamfetaminy. - Odwróciłem się w jej kierunku. - Mieli w zwyczaju zamykać mnie i moją młodszą siostrę w

262

przyczepie, kiedy sami szli sprzedawać narkotyki. A zawsze, kiedy byli w domu, byli albo nieprzytomni na haju, albo krzyczeli na nas za coś, czego nawet nie zrobiliśmy. Skrzyżowała nogi na ławce i spojrzała mi prosto w oczy. Spojrzała na mnie z sympatią, ale nie chciałem przekształcić tej rozmowy w emocjonalną tyradę. Chciałem przedstawić jej tylko fakty i przejść do innej rozmowy. - Musieliśmy wiele razy radzić sobie sami. Miałem osiem lat, a ona tylko trzy. Na początku zostawiali nas tylko na kilka godzin, na noc tu czy tam. Ale w okresie letnim potrafili nas zostawiać w zamknięciu nawet przez kilka tygodni. Oboje płakaliśmy, aby ktoś przyszedł nam z pomocą, ale nigdy to się nie stało... Westchnąłem. - Kiedy miałem dwanaście lat, dbałem o moją siostrę i o siebie i po prostu starałem się utrzymać nas z daleka od moich rodziców. Starałem się zostawać w szkole tak długo, jak tylko mogłem i żeby ona przebywała poza przyczepą jak najdłużej. Ale pewnego piątku wszystkie zajęcia zostały odwołane z powodu burzy, więc musieliśmy wrócić do domu. Kiedy tam dotarliśmy, moi rodzice siedzieli już w aucie i powiedzieli, że zaraz wrócą. Weszliśmy do domu jak zwykle, a oni zamknęli drzwi za nami. Położyłem moją siostrę do łóżka i miałem zamiar się zdrzemnąć, ale wszystkie garnki i butelki były w płomieniach na piecu. Starałem się ugasić pożar, ale płomienie tylko rosły coraz większe. Nagle przypomniałem sobie, budzącą się Hayley i słyszałem jej ogłuszające krzyki w momencie, w którym zobaczyła płomienie za moimi plecami, gdy zadała sobie sprawę, że płomienie blokują jedyne drzwi. - Zamknąłem nas w łazience, mając nadzieję, że sąsiedzi zauważą płomienie, zadzwonią po straż i w tym czasie nas stamtąd wydostaną. Ale czarny dym zaczął sączyć się pod drzwiami i mogłem dostrzec jak metalowe zawiasy

263

skręcają się i wyginają z gorąca. Zacząłem rzucać przedmiotami w małe okienko, które było przy toalecie - mydło, butelki szamponu, przepychacz do rur próbowałem wyłamać je, ale nie chciało pęknąć. Hayley płakała histerycznie, uderzając rękami w szkło prysznica, a ja starałem się jak mogłem otworzyć to cholerne okno. Po jakimś czasie nie słyszałem jej obłąkanych krzyków w ogóle. Straciła przytomność. Nie wiedziałem co robić, więc po prostu rzucałem przedmiotami w okno. Nie miałem czasu, by się zatrzymać i pomóc jej. - Umarła? - Claire wyglądała na zasmuconą. - Nie. - Przeczesałem ręką włosy. - Udało mi się otworzyć okno, rzucając w nie metalowym koszem na śmieci. Podniosłem ją i wyrzuciłem przez okno, a potem wspiąłem się i sam wyszedłem, minute przed tym, jak cała przyczepa eksplodowała... Gdybym o tym napisał w mojej biografii, brzmiało by mniej więcej tak: Moi rodzice zostawili mnie i moją malutką siostrę w eksplodującym laboratorium methy, ostatecznie zostaliśmy rozdzieleni i umieszczeni w różnych domach zastępczych, podczas gdy oni odsiadywali długie wyroki w więzieniu. To naprawdę nie jest coś, co chcę, by moi pracownicy czy konkurenci wiedzieli. Ludzie są chorzy w dzisiejszych czasach i użyli by tego przeciwko mnie w kampanii oszczerstw. - Tak mi przykro... Nie pytałabym gdybym... - Jest w porządku. Nie myślę o tym zbyt często. Milczała przez chwilę. - Czy mogę zapytać cię o coś innego? - Czy jest to jeszcze coś przygnębiającego. - Nie - pokręciła głową. - Chodzi o kobiety, z którymi spotykałeś się do tej pory? - W takim razie pytaj.

264

- Czy kiedykolwiek wcześniej spotykałeś się z kimś starszym od siebie? - Nie. - Był tego jakiś powód? - Nie potrzebuję znać wieku pięknej kobiety, zanim zaproszę ją na randkę. Obserwowałem jak się zarumieniła. - To się nigdy wcześniej przed tobą nie wydarzyło. Nie ma innego powodu. - I ty naprawdę spałeś z siedemnastoma kobietami? - Czy sprawiłoby, że poczułabyś się lepiej, jakbym skłamał na ten temat? - Być może. Spróbuj. - Dobrze, Claire. - Starałem się brzmieć, tak szczerze jak, tylko to możliwe. Nie. Ja naprawdę nie spałem z siedemnastoma kobietami. Ta liczba jest niewiarygodna...Powiedziałem tak, by wyjść na bardziej doświadczonego niż naprawdę jestem. Prawda jest taka, że byłem prawiczkiem przed naszym pierwszym spotkaniem. Ale wiedziałem w momencie, w którym cię ujrzałem i usłyszałem kilka słów z twoich przemądrzałych usteczek, że jesteś tą, z którą chcę stracić moje dziewictwo. Nie zamierzałem ci tego mówić, ale płakałem po naszym pierwszym... - Jesteś taki pełen tego... - żartobliwie uderzyła mnie w ramię i przyciągnąłem ją do siebie. - Ja nie kłamię. - Przejechałem palcem po jej miękkich ustach. - W przeciwieństwie do niektórych ludzi, których znam... - Stłumiłem jej śmiech pocałunkiem i położyłem ją na ławce parkowej, ale ona niespodziewanie podskoczyła. - O mój boże... - powiedziała, potrząsając głową. - Wiedziałam, że powinniśmy iść stąd wcześniej... - Co? Co jest nie tak?

265

- Claire? Pan Statham? - Pan Hederson, jeden z dyrektorów kampanii, zatrzymał się tuż przed nami i zdjął słuchawki. - Jesteście tutaj oboje... razem? uniósł brwi. Claire westchnęła i wyglądała, jakby miała coś powiedzieć, ale wstałem. - Nie wcale nie, panie Henderson. Zobaczyłem pannę Gracen jak biegła i poprosiłem, by usiadła tu ze mną na chwilę. Czy wszyscy dyrektorzy spotykają się tutaj w sobotni ranek? Czy zatrzymuję ją tutaj od reszty grupy? - Och nie w żadnym wypadku - potrząsnął głową. - Ale może zacznę przychodzić tu znacznie częściej... Claire, nie miałem pojęcia, że biegasz. Może moglibyśmy pobiegać czasami razem? To sekretne randkowe gówno, nie będzie działać dobrze dużo dłużej... - Hmmm... - Spojrzała na mnie. - Nie jestem tego pe... - Miło było was dzisiaj oboje zobaczyć. Dobrze jest wiedzieć, że pracownicy są przyjaciółmi poza biurem. - Spojrzałem pomiędzy nimi. - Mam zamiar wrócić teraz do relaksowania się na ławce. Miłej soboty, panie Henderson. - Zwęziłem oczy na Claire. - Panno Gracen. Odszedłem z powrotem na ławkę, kilka metrów od nich i zacząłem udawać, że jestem pogrążony czymś na moim telefonie. - Co mówiłaś, Claire? - Uśmiechnął się do niej. - Mówiłam, że nie jestem pewna, czy to dobry pomysł... Jesteśmy współpracownikami w tym samym dziale i ... - Oboje wiemy, że polityka bratania się między pracownikami firmy została zniesiona jakiś czas temu. - Wyciągnął rękę i pogłaskał ją po policzku bokiem dłoni. - To tylko bieganie, Caire. Jeśli ci się spodoba to, a myślę, że tak będzie, możemy nawet pójść na lunch później. Dwie mile stąd jest świetny sklep z kanapkami.

266

- Ja... - Zawsze chciałem cię zaprosić na randkę, jesteś oszałamiająco piękna, ale polityka i to wszystko oraz ty będąca tak... - Ja będąca jaką? - Przechyliła głowę na bok i uśmiechnęła się. Czy ona właśnie bawi się z nim?! Przed moimi oczami?! Tuż przed moimi oczami? - Nie nic... Ja po prostu zawszę chciałem gdzieś z tobą wyjść, to wszystko. Czy zechciałabyś pobiegać ze mną w następną sobotę? - Nie mogę. To znaczy, dziękuję za propozycję, ale nie mogę się z tobą umówić... Tak jakby się z kimś spotykam w tym momencie. Tak jakby? - To jest na wyłączność czy jesteś otwarta na umawianie się z innymi? Zawahała się i prawie zerwałem się i pocałowałem ją w biały dzień, tuż przed nim i każdym innym kto chciał zobaczyć. - Widuję się z kimś innym, Matthew... - Więc... - Uśmiechnął się. - Daj mi znać, jeśli to się nie uda, dobrze? Myślę, że tobie i mnie byłoby dobrze razem. Mamy wiele wspólnego... - Spojrzał na nią po raz ostatni, zanim odszedł. Nie mogłem uwierzyć w tę kobietę. Ona ma takie kurewskie nerwy. Pan Handerson pobiegł dalej, a Claire wróciła z powrotem na ławkę. - Myślę, że powinniśmy się stąd wydostać, zanim ktoś inny się pokaże westchnęła. - Jest już prawie dziewiąta... - Wstydzisz się mnie, Claire? - Co? Nie, oczywiście, że nie. Ja... - Jaki jest kolejny powód utrzymywania tego, że się spotykamy w tajemnicy? Polityka firmy została zmieniona już jakiś czas temu.

267

- Ponieważ ty jesteś CEO, a ja jestem dyrektorem średniego szczebla. To jest wystarczająco skomplikowane z powodu różnicy wieku, ale są jeszcze nasze pozycje... - Czy chcesz dostać pieprzony awans? Czy chcesz dostać miejsce w cholernym zarządzie? Jaką pieprzoną pozycję chcesz dostać, ponieważ uczynię to dzisiaj. Co ja muszę zrobić, żeby przekonać ludzi, że jesteś zajęta i nie jesteś zainteresowana, ponieważ jestem pewny jak cholera, że ty nie wiesz jak to uczynić oczywistym. - Słucham? - zadrwiła. - Nie potrzebuję byś mnie obrażał, zachowując się jakbyś chciał kontrolować... - Jakie stanowisko chcesz dostać? - Tu nie chodzi o stanowisko, Jonathan - kipiała ze złości. - Tu chodzi o mnie, wiem najlepiej, że spotykam się z CEO w pierwszej kolejności, który jest bez wątpienia najbardziej zazdrosnym i zaborczym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek spotkałam. - Zapomniałaś o najseksowniejszym. Przewróciła oczami i wstała. - Zaparkowałam samochód po drugiej stronie jeziora. Widzimy się w pracy w poniedziałek. - Stop. - Wyciągnąłem rękę i chwyciłem ją za ramię. - Byłem bardziej niż szczery z tobą. Powiedziałem ci, że jestem typem zazdrośnika i to miałem na myśli. Nie chcę cię widzieć z nikim innym i nie chcę, by inni ludzie myśleli, że jesteś nadal wolna... Co muszę zrobić, by być tego pewnym. - Przestać zachowywać się tak cholernie dziecinnie. - Nie zachowuje się dziecinnie. Chronię to, co jest moje. - Nie jestem...

268

- Nie jesteś jaka? Moja? To jest to co zamierzałaś powiedzieć? Skrzyżowała ramiona i z irytacją westchnęła. - Dlaczego pozwoliłaś mu się tutaj dotknąć? - Przesunąłem palcami po jej policzku. - Nie podobało mi się to... - Skąd mogłam wiedzieć, że on mnie dotknie? Nie potrafię czytać w myślach... Naprawdę powinniśmy stąd wyjść, przed porannym szczytem. Pan Barnes przychodzi tu czasem, a także kilku moich współpracowników... - Dokąd zmierzasz? - Oplotłem ramię wokół jej talii. - Do domu. - Starała się przenieść moją rękę, ale zacisnąłem uścisk. - Nie sądzę. - Jonathan, idę do domu, W tej chwili. Pogódź się z tym. - Nie. Nie idziesz. Idziesz ze mną. - Spojrzałem na nią. - Potrzebujemy kolejnej rozmowy i musimy się upewnić, że oboje jesteśmy w tym samym miejscu. Myślę, że ty w pełni nie rozumiesz, co oznacza być moją. - Dobrze. Wiec zamierzamy tylko rozmawiać. - Tak... Zaraz po tym jak wypieprzę wszystkie te bzdury z ciebie.102

102

Uwielbiam go!! Nigdy nie kibicowałam facetowi, on to zmienił (Aga)

269

Rozdział 14 Jonathan Claire: Czy mógłbyś przestać wypełniać mój gabinet setkami kwiatów każdego dnia? To zaczyna być absurdalne. Ja: Nie chcę, by ktoś pomyślał, że jesteś wolna. Claire: Nikt nie myśli, że jestem wolna! Mówiłam ci, nikt tu nigdy nie próbował ze mną rozmawiać (z wyjątkiem soboty) prócz ciebie, a ja chyba na nowo powinnam przemyśleć nasz układ... Ja: Grozisz mi, Claire? Powinnaś zobaczyć jak ludzie patrzą na ciebie, gdy wchodzisz na spotkanie lub gdy idziesz korytarzem. Nikt nigdy nie próbował z tobą rozmawiać, z powodu tej cholernej polityki bratania i założę się, że nie poświęciłabyś im nawet chwili. Claire: Nie czynię bezpodstawnych gróźb. Ja: Nie mogę się doczekać bycia ukaranym. Do zobaczenia wieczorem. - Panie Statham - terapeutka odchrząknęła. - Czy jest pan gotowy, by zacząć teraz? Starałem się nie przewrócić oczami. Zatrudniłem mediatora, żeby rozmawiał ze mną i z moją mamą raz w tygodniu, od kiedy ona i ja nie mogliśmy wytrzymać pięciu minut w jednym pomieszczeniu bez wszczęcia kłótni. Mimo, że moja matka uważała, że to jest genialny pomysł, zacząłem mieć wątpliwości. Nie wyglądała dziś na zbyt opanowaną, jej włosy były związane w

270

niedbałym kucyku, spodnie były nie uprasowane, a ona śmierdziała piwem i papierosami.103 - Tak jestem gotowy. - Dobrze. - Złożyła ręce razem. - Zaczniemy od kilku prostych pytań, aby zobaczyć z czym mamy do czynienia. Pani Statham, to znaczy Denise, co masz nadzieję osiągnąć poprzez te sesje? - Chciałabym, by mój syn znowu mnie szanował...104 Chcę, żeby z powrotem powitał mnie w swoim życiu, żebyśmy mogli zacząć od nowa. - Dobrze. - Terapeutka zanotowała kilka zdań. - A co z tobą, Jonathanie? Co masz zamiar uzyskać dzięki temu? - Nie mam nic do zyskania dzięki temu... Może po prostu chciałbym być w stanie siedzieć w jednym pokoju z nią bez krzyczenia. To byłoby wystarczająco satysfakcjonujące. - Widzisz? - Mama założyła nogę na nogę. - To jest właśnie to, co ci mówiłam wcześniej, doktorze. On zatrudnił cię tylko po to, by wyglądać dobrze, by wydawało się, że się stara, ale tak naprawdę nie robi tego. Nie obchodzę go, on...105 - Powiedziałaś jej, jak wiele razy miałaś nawroty? Ile razy już byłaś i wychodziłaś z więzienia? Jak technicznie rzecz biorąc, nadal powinnaś tam być?

103

Szybko jej idzie powrót do uzależnienia. (Aga)

104

Sorka, ale na szacunek to trzeba sobie zasłużyć (Aga)

105

Nie wytrzymam !! Ja bym tam 5 sekund nie wysiedziała. I czy ją obchodziły dzieci jak ćpała ?? (Aga)

271

- Cholera Jonathan! Staram się zrobić coś ze sobą! Pracuję bardzo ciężko! Przestań używać mojej przeszłości przeciwko mnie! Ja...106 - Uspokój się, Denise. - Terapeutka podała jej szklankę wody. - Jonathan, nie musimy wskazywać palcem lub przenosić winy na tym etapie. Musimy rozpocząć od przyjmowania rzeczy bardzo powoli. Z pewnością jest coś, co chcesz uzyskać dzięki tym sesjom. Oparłem się w fotelu i myślałem długo i intensywnie. - Nie chcę już dłużej być zły na nią. - Świetnie! To dobry początek. Teraz Denise, mam zamiar zadać ci pytanie i chcę byś na nie odpowiedziała szczerze, jak to tylko możliwe. Jonathan proszę nie przerywaj... Dlaczego uważasz, że ty i twój syn nie macie dobrych relacji? Matka spojrzała na mnie i westchnęła. - Urodziłam Jonathana, kiedy miałam dwadzieścia pięć lat... Nie byłam gotowa na dziecko, ale starłam się jak mogłam, dając wszystko z tego, co miałam... Ja i jego ojciec pracowaliśmy w trzech różnych miejscach, żeby związać koniec z końcem i zanim się zorientowaliśmy, mieliśmy kolejne dziecko, córeczkę... Pewnego dnia, kiedy mieliśmy coraz więcej zaległych rachunków, kilkoro przyjaciół wpadło i zapytali, czy nie chcielibyśmy spróbować methy, żeby przestać się tak stresować, no wiesz? Oboje wzięliśmy i... - Przeszli od zwykłych użytkowników do tych nałogowych, do dwójki najbardziej poszukiwanych dilerów methaamfetaminy w stanie Ohio. To bardzo

106

No nie co za egoistka, myśli tylko o sobie, strasznie mnie irytuje ten babsztyl i coś czuję, że niejedno jeszcze wywinie.

272

ogrzewająca serce historia. - Przewróciłem oczami. - Myślę o przekształceniu jej w grę na Boże Narodzenie. - Jonathan pozwól jej skończyć... - terapeutka westchnęła. - W każdym razie - matka powiedziała - byłam okropną matką... Wiem, że taka byłam, ale... byłam pod wpływem narkotyków.... nie byłam sobą. Nie chciałam zostawiać moich dzieci i ich zaniedbywać... To jest całkowicie moja wina, że mi je odebrano, ale jestem już czysta i chcę mieć szansę, by być matką, jaką powinnam być wtedy. - Bardzo dobry początek, Denise. Jonathan, jak się czujesz, z tym co właśnie powiedziała twoja matka? - Co masz na myśli jak się z tym czuję? - Jak się z tym czujesz? Czy uważasz, że ona jest szczera? - Moja matka jest czysta, przez ile? Dwa miesiące? Pod koniec tego miesiąca wróci na odwyk i nie będzie nawet pamiętać, że ta sesja w ogóle miała miejsce, co całkiem by pasowało, ponieważ nie jesteś pierwszą terapeutką, którą zatrudniłem, a ona nie pamięta żadnej z poprzednich terapii także... Więc czuję się raczej... nic nie czuję. - Ona przeprosiła za pozostawienie ciebie i twojej siostry głodnymi. Ona... - Słowo głodny oznacza kogoś, kto chce coś zjeść, wiedząc, że jest to kwestia czasu zanim ktoś postawi przed nim coś do jedzenia. Matka nie zostawiała nas głodnymi. Ona zostawiała nas głodującymi. Byliśmy zamknięci dniami, czasami tygodniami w środku przyczepy zaledwie z ziarnami ryżu do jedzenia. To trwało do czasu, aż zdałem sobie sprawę, że mogę wyjść przez okno i

273

dostać się do kontenera z odpadkami. Właśnie dopiero wtedy zdałem sobie sprawę, co słowo głodny znaczy. Zapadła cisza. Terapeutka zdjęła okulary i spojrzała w tę i z powrotem między nami. - Rozumiem, wyraźnie widzę, że mamy wiele do zrobienia w ciągu najbliższych kilku miesięcy... Zróbmy sobie przerwę i ponownie spotkajmy się w przyszłym tygodniu. Dobrze? - Świetnie. - Wstałem i zaoferowałem uścisk mamie. Mimo, że byłem na nią wściekły, zawsze robiłem ten krok. Tak na wypadek jakby miała nawrót przed naszym kolejnym spotkaniem, a ja znowu nie widziałbym jej przez kolejne osiem miesięcy. - Czy chcesz zjeść kolację ze mną dzisiaj wieczorem? - Odwzajemniła uścisk. - Nie musimy ze sobą rozmawiać. Moglibyśmy pójść do jednej z tych restauracji gdzie wyświetlają filmy. Nigdy nie oglądaliśmy filmu razem... I prawdopodobnie nigdy nie obejrzymy. - Może innym razem. Dzisiaj mam randkę. *** Zaparkowałem samochód przed domem Claire i zaciągnąłem ręczny, by samochód nie stoczył się w dół wzgórza. Od dawna miałem ją zapytać, dlaczego do cholery ona kupiła dom na szczycie stoku, to nie wydaje się być bezpieczne. Claire: Jesteś wcześniej... Jaki to typ samochodu?

274

Ja: To Murcielago. Spotkanie zostało przerwane. Nie spiesz się, przygotowując się... Włóż sukienkę. Wyciągnąłem telefon i przesunęłem listę maili, przeglądając większość z nich. Od kiedy świat dowiedział się, że moja firma ma zamiar wejść na giełdę otrzymuje ich około pięćset każdego dnia. Będę musiał zatrudnić tymczasowego konsultanta, by to wszystko uporządkował. To wejście na giełdę będzie chyba moją śmiercią... Spojrzałem w górę i zobaczyłem Claire, zamykającą frontowe drzwi jej domu. Wyszedłem z auta i podszedłem do drzwi pasażera. - Niezły garnitur. - Roześmiałem się. - Naprawdę lubię właśnie ten. - Dziękuję. Pomyślałam, że włożę strój w którym najbardziej ci się podobam. - Wśliznęła się do samochodu. Wsiadłem od mojej strony i odjechałem. - Gdzie jedziemy dzisiaj? - zapytała. - Zamknąłeś Ocean Beach, żebyśmy mogli tam zjeść? - A chciałabyś bym to zrobił? Pokręciła głową i uśmiechnęła się. - Jedziemy do Pittsburg Rivers. - Co? - zbladła. - Pittsburg Rivers. To jest specjalna restauracja kilka mil stąd. Mają tam tematyczne posiłki z tego miasta. Miałem nadzieję, że będziesz w stanie

275

zaproponować kilka rzeczy dla mnie, bym spróbował, ponieważ to twoje rodzinne miasto. - Och... - Wszystko w porządku? - Tak. - Odwróciła głowę w kierunku okna. - Czuję się dobrze. Zatrzymałem się na parkingu kilka minut później i spojrzałem na nią. Nie powiedziała prawie nic podczas jazdy. Była dziwnie cicha i nie dała mi jednej z jej standardowych sarkastycznych odpowiedzi. - Jesteś pewna, że wszystko w porządku, Claire? Nie musimy tutaj jeść, jeśli tego nie chcesz. Możemy iść do mojego domu na plaży lub... - Jestem pewna. Jestem po prostu trochę zmęczona... Wiedziałem, że mnie okłamuje, ale postanowiłem nie popychać problemu dalej. Pomogłem jej wysiąść z samochodu i poprowadziłem do restauracji. - Dobry wieczór, panie Statham. Tędy proszę. - Kierownik sali powitał mnie w momencie, jak tylko wszedłem do środka i wprowadził nas do prywatnego pomieszczenia. Na ścianach były namalowane murale, ze wszystkimi popularnymi zabytkami Pittsburga: Heinz Field, Catedral of Learning, Carnegie Museum. Myślałem, że Claire zacznie o nich rozmawiać, ale ona nie powiedziała ani słowa. - Witam w Pittsburgh Rivers, we własnej wersji miasta Pittsburgh w San Francisco - powiedział nasz kelner. Wyciągnął kilka menu z fartucha i spojrzał

276

między mną a Claire. - Czy chcą Państwo pełne, czy tylko niepełne menu dziś wieczorem? Hot Meal Most jest specjalnością dostępną tylko w pełnym menu. - Pełne. - Zauważyłem, że Claire krzywi się. - Dobry wybór. Zaraz przyniosę menu, proszę pana. Czy jesteście państwo zainteresowani spróbowaniem wina polecanego przez szefa kuchni? Jest ono importowane bezpośrednio z francuskiej winnicy. - Co to za wino? - To wspaniałe wino, wytwarzane w ręcznym procesie od 1975, Bordeaux i ... Claire zaczęła kaszleć i wstała. - Przepraszam panowie, zaraz wracam. - Nie dziękujemy... - Popatrzyłem jak Claire odchodzi. - Poprosimy o waszego najlepszego szampana. - Oczywiście, proszę pana. - Odszedł. Kolejny raz przesunąłem palcem po moich mailach, czekałem na Claire, aż do mnie dołączy, ale po dwudziestu minutach ona nadal nie wróciła. Wstałem i skierowałem się do łazienki, zapukałem zanim wszedłem. - Claire? - Będę za minutę - westchnęła. Wszedłem do środka i zamknąłem za sobą drzwi. Przeszedłem obok wszystkich pustych kabin i zaważyłem ją siedzącą przy toaletce z głową w dół.

277

- Co się stało? - Dotknąłem jej ramienia. - Powiedz mi. - Czy możemy... - Odwróciła się powoli, by na mnie spojrzeć. - Czy możemy się stąd wynieść. - Gdzie chcesz iść? - Gdziekolwiek, ale nie tutaj... Wziąłem ją za rękę i poprowadziłem z powrotem na zewnątrz. Chciałem jechać do mojego domu na plaży, ale to było czterdzieści minut drogi stąd, więc udałem się do mojego mieszkania w centrum miasta. Po raz kolejny nie odezwała się do mnie w czasie jazdy. Trzymała głowę zwróconą w stronę okna i złapałem ją na ocieraniu zabłąkanej łzy. - Witamy z powrotem, panie Statham. - Lokaj złapał kluczyki jak tylko zatrzymałem się przed budynkiem. - Dziękuję panie Reese. - Pomogłem Claire wysiąść z samochodu. - Czy możesz postawić go na dolnym poziomie. - Oczywiście. Przyciągnąłem Claire bliżej mnie. Gdy wsiedliśmy do windy, obserwowałem jej bladą twarz odbijającą się w drzwiach. Kiedy dotarliśmy do mojego mieszkania, zaprowadziłem ją na kanapę i usiadłem obok niej. - Mów do mnie... Powiedz mi, co złego się stało. - Wszystko w porządku. Mam po prostu zły dzień. - Zmusiła się do uśmiechu. - Czy masz tutaj jakieś filmy? Powinniśmy coś obejrzeć...

278

Ująłem jej twarz w dłonie. - Jeśli ty i ja ma się udać, to będziesz musiała się przede mną otworzyć... Jeśli to byłoby czysto fizyczne lub gdyby mi na tobie nie zależało, to nie byłbym zatroskany. Ale zależy mi na tobie, możesz mi zaufać. - Tak więc, nie masz tutaj żadnych filmów? - Nie będziemy oglądać, żadnego filmu. Masz zamiar mi powiedzieć, dlaczego jesteś smutna? Całkowicie się zmieniłaś w momencie, w którym wspomniałem o Pittsburgh Rivers i chcę wiedzieć dlaczego. Możemy tu siedzieć tak długo, jak chcesz, ale nie wyjdziemy stąd, dopóki mi nie powiesz o co chodzi. Oparła się o kanapę i zamknęła oczy. - W porządku... - Wyciągnąłem telefon i przygotowywałem się do zamówienia kolacji, ale odwróciła się do mnie. - Mój były mąż oświadczył mi się na Hainz Field.107 - powiedziała. - Znał jednego z trenerów pracującego dla drużyny i on nas wpuścił tam po godzinach. Myślałam, że idziemy na prywatną wycieczkę, ale on podszedł do linii pięćdziesięciu jardów i oświadczył mi się... To było takie romantyczne. Udało mu się nawet napisać na tablicy wyników jaskrawo żółtymi światełkami: Czy wyjdziesz za mnie? Po tym wszystkim wiedziałam, że to właśnie ten ... Czternaście lat później, jak się dowiedziałam, że on i moja najlepsza przyjaciółka mają romans, a ona jest w ciąży z jego dzieckiem... Wszystko, co myślałam, że było piękne w moim życiu w Pittsburghu stało się brzydkie po tym.

107

Jest to otwarty stadion, do futbolu amerykańskiego drużyny Pittsburgh Steelers

279

Nagle poczułem się winny, sugerując tę restaurację, myślałem, że przywoła to miłe wspomnienia do rozmowy. - Nie myślę już o tym tak dużo, jak kiedyś, ale nadal istnieją małe przypomnienia to tu to tam, a ja po prostu... - Ty po prostu co? - Przytuliłem ją mocniej. - Wciąż nie mogę uwierzyć w to, w niektóre dni... Moja najlepsza przyjaciółka i mój mąż? Dwoje ludzi, którym ufałam najbardziej? - Westchnęła. Ona i ja robiłyśmy sobie co roku wycieczki do Nowego Jorku z okazji jej urodzin. Zawsze robiłyśmy to samo: Time Square, sztuka na Broadwayu i noc na mieście... Ostatni raz byłyśmy tam razem, kiedy była w trzecim miesiącu ciąży, a ja kupowałem jej wszystkie te urocze ubranka dla dziecka, bo byłam taka szczęśliwa z jej powodu... Nie mogę nic poradzić, ale myślę jak chorą osobą ona tak naprawdę była, świętować swoje urodziny ze mną? Wiedząc, że dziecko mojego męża rośnie w niej... Jak kurwa, obrzydliwe to jest? Oparła się o mnie. - Kiedy zapytałam mojego męża, dlaczego to zrobił, dlaczego nawet pomyślał, by mnie zdradzić z moją najlepszą przyjaciółką, odpowiedział, że zawsze coś było między nimi. Mówił, że żywił jakieś uczucia do niej od pierwszego dnia, w którym się poznali, ale myślał, że bycie ze mną to bezpieczny i pewny wybór... Wtedy, pewnej nocy pili razem, jak na ironię w moim domu, jedna rzecz doprowadziła do następnej... i po latach tłumionych uczuć nie mogli już dłużej temu zaprzeczyć. Czy to nie jest najgłupsze gówno, jakie kiedykolwiek słyszałeś? Nic nie odpowiedziałem. Ja po prostu delikatnie przytuliłem ją z powrotem.

280

- Rok temu urodziła im się kolejna mała dziewczynka... Oni podróżują po całym świecie razem i robią wszystko to co ja myślałam, że będę robić w tym momencie... On nawet zabrał ją do Panamy, tam gdzie my planowaliśmy wspólnie pojechać... Powiedział, że pożeglujemy tam w naszą piętnastą rocznicę, ale nigdy tego nie zrobiliśmy, ponieważ.... ponieważ... - zatrzymała się i potrząsnęła głową. - Przykro mi, że to ci się przytrafiło, Claire... Spodziewałem się, że powie coś więcej, nawet zacznie płakać, ale ona po prostu wtuliła głowę w moją pierś i podryfowała w głęboki sen. *** Czułem jak Claire ociera nosem moją klatkę piersiową i odłożyłem telefon. - Która godzina? - mruknęła. - Dziewiąta trzydzieści. Jesteś głodna? Chciałabyś coś zjeść? - Nie, nic mi nie jest. - Zeszła z moich kolan. - Możesz mnie zabrać do domu. Nie sądzę... - Co normalnie robisz, jak jesteś przygnębiona? Co sprawia, że czujesz się lepiej? - Home Depot108... A ostatnio seks z tobą. Roześmiałem się.

108

Sklep z materiałami budowlanymi, narzędziami, wyposażeniem wnętrz, sprzętem AGD itp.

281

- Sklep dla majsterkowiczów? Dlaczego? - Nie potrafię tego wyjaśnić. Jeden krok wewnątrz tego sklepu i po prostu... Wszystkie moje problemy odchodzą na chwilę. Jestem w stanie się zagubić w próbkach farb, płytkach, armaturze łazienkowej i w... we wszystkim. - Chciałabyś tam teraz pojechać? - Jest zamykane o dziewiątej. - Zmarszczyła brwi. - To nie jest to, o co pytałem. - Tak. Jeśli byłoby to możliwe, właśnie teraz to jest to idealny moment, by tam pójść. Podniosłem telefon. - Hej, Corey? Potrzebuję, byś zrobił dla mnie, pewną przysługę. *** - Kierownik powiedział, że masz dwie godziny, chce żeby każda wzięta rzecz była zeskanowana w kasie numer jeden. Chce sTableta w dzień, w którym wejdzie na rynek, a on jutro wystawi rachunek. - Corey wpisał kilka rzeczy na swoim tablecie i drzwi Home Depot rozsunęły się. Claire spojrzała na mnie i uśmiechnęła się, a następnie udała się do sklepu, zostawiając mnie i Coreya samych. - Okej, naprawdę...? - powiedział Corey, w momencie, w którym był poza zasięgiem jej słuchu. - Czy ona ma jakieś przyjaciółki, które wyglądają, w połowie tak dobrze jak ona? Ja też potrzebuje kogoś, wiesz.

282

- Uważaj. Myślałem, że masz randkę dziś wieczorem. Co się z tym stało? - Ona była ptasim móżdżkiem. Wszystko, o czym mówiła to jaki rodzaj ubrań chciałaby nosić na przyjęciach dla celebrytów w L.A. W drodze powrotnej uprawialiśmy nawet seks u mnie w samochodzie, który był nota bene niesamowity, ale nie sądzę, że mógłbym przetrwać z nią kolejny obiad. Jeden był wystarczająco bolesny. - Jestem pewien, że masz kogoś na jutro. Czy skończyłeś z kontami Sorrento? - Oczywiście, że skończyłem. Nie dzięki tobie. - Roześmiał się. - Mamy teraz najlepszy system śledzenia bezpieczeństwa jaki kiedykolwiek widziałem. Minęły trzy dni i nie byłem w stanie włamać się do niego z zewnątrz. To bardzo dobry znak. - Dobrze wiedzieć. Czy możesz dezaktywować wszystkie kamery w sklepie. - Dziesięć kroków przed tobą. - Poklepał mnie po ramieniu i zaczął się cofać. - Następnym razem jak będziesz chciał przerwać mi podczas ulubionego programu, żeby móc włamać się do sklepu budowlanego po godzinach, proszę wahaj się, żeby dać mi o tym znać. Podszedłem do miejsca, gdzie widziałem znikającą Claire i dostrzegłem ją w dziale z wentylatorami. - Dziękuje bardzo. - Jej oczy spotkały moje. - Potrzebuję tylko paru rzeczy... Zostawiłam portfel w domu, tak więc pieniądze oddam ci... - Weź, co tylko chcesz. I powinnaś wiedzieć, że nic mi nie musisz oddawać.

283

Jej oczy się rozświetliły. - Wszystko, co chcę? - Tak. - Pocałowałem ją w usta. - Cokolwiek chcesz. - No cóż, w takim wypadku możemy tu chwilę pobyć... *** Wybiła północ, do czasu, kiedy Claire wybrała wszystko, co chciała i zapełniliśmy sześć wózków sklepowych. Przechodziliśmy dookoła małego stawu w dziale zieleni, trzymając się za ręce i śmiejąc się. Obserwowaliśmy ryby pływające pod powierzchnią wody. - Kiedy chcesz rozpocząć skanowanie wszystkiego? - Spojrzała na mnie. - Nigdy. Nie będziemy tego skanować. Wypisze menagerowi czek i pokryje wszystkie inwentaryzacyjne straty do końca roku. - Dobrze... Cóż, mamy zamiar rozpocząć ładowanie tego do twojego samochodu? Jak myślisz, ile wycieczek będziemy musieli... - Już się tym zająłem - Przyciągnąłem ją w ramiona. - Nie martw się tym. Uśmiechnąłem się i wsunąłem rękę pod jej bluzkę. - Wiesz twoja kreatywność nie przestaje mnie zadziwiać... - O czym ty mówisz? - Dlaczego nagle postanowiłaś włożyć garnitur? Przecież nosisz je przez cały tydzień w pracy. Uśmiechnęła się sarkastycznie.

284

- Bez powodu. Nie przywiązywałam do tego zbyt dużej uwagi. - Próbowała się ode mnie odsunąć, ale zacisnąłem ramię mocniej wokół niej. - Naprawdę myślałaś, że jak założysz garnitur to powstrzymasz mnie przed... - Od przelecenia mnie na środku Home Depot? Mam taką nadzieję. Rozpiąłem jej stanik i pocałowałem w szyję. - Ale nie powstrzyma. - Jonathan, tutaj są kamery! Ja... - Corey wszystkie wyłączył. - Pociągnąłem ją w dół na podłoże z trawy. Mojego kierowcy z ciężarówką nie będzie tutaj jaszcze przez godzinę. To mnóstwo czasu, nie sądzisz? - Schyliłem się i rozpiąłem jej spodnie. - Czy ktoś ci kiedyś powiedział, że jesteś niewiarygodnie nienasycony? - Tylko wtedy, gdy chodzi o ciebie.

285

Rozdział 15 Claire To nie jest prawdziwe, to nie jest prawdziwe... Oddychaj Claire... Oddychaj... Wyskoczyłam z łóżka i pobiegłam na dół do kuchni. Otworzyłam szafkę i chwyciłam opakowanie tylenolu, wrzucając tabletki do gardła. Cisnęłam drzwiami od lodówki i sięgnęłam po butelkę wody, wypijając ją jednym haustem. Jak tylko skończyłam, wyciągnęłam kolejną. To mi się przytrafia co roku, każdego roku. Za każdym razem gdy zbliża się moja rocznica ślubu. Zamknęłam oczy i starałam się uspokoić i otrząsnąć z koszmaru, który właśnie miałam. Tego jednego, w którym mój mąż odchodzi z moją najlepszą przyjaciółką, tego w którym ona jest w ciąży z jego dzieckiem. Ale kiedy otworzyłam oczy i rozejrzałam się, zobaczyłam, że moja kuchnia nie była naszą kuchnią i zdałam sobie sprawę, że to wcale nie był koszmar. Opadłam na podłogę i westchnęłam, starając zmusić się do myślenia o czymś innym, czymkolwiek innym, ale kolejne ohydne wspomnienia wprosiły się same do moich myśli...

***

To było tydzień po tym bolesnym objawieniu. Amanda dzwoniła i pisała do mnie o tym, jak jest jej przykro. Ona nie powiedziała ani słowa naszym wspólnym znajomym o jej udziale w zdradzie. Nada. Nichts. Nic.

286

Weszłam do sklepu spożywczego w naszym sąsiedztwie. Miałam spuchnięte oczy, byłam wycieńczona i brzydka. Dostrzegłam ją w pomarszczonej czerwonej letniej sukience. Obserwowałam ją, schylającą się po to samo czego ja również potrzebowałam: Specjalne kremowe lody. Wiedziałam, że zamierza wybrać nasze ulubione miętowe lody z wiórkami czekoladowymi i płakać dokładnie tak jak ja planowałam, ale tym razem nie będziemy płakały razem. Miałyśmy zamiar płakać oddzielnie, z powodu tej samej sytuacji, która załamała nas na dwa różne sposoby. Poszłam za nią wzdłuż alejki i poklepałam ją po ramieniu. - Tak? Czy mogę w... - Opuściła pudełko na podłogę w momencie, gdy jej opuchnięte oczy spotkały moje. Zapadła cisza, kiedy tak patrzyłyśmy na siebie, kiedy szukałyśmy czegoś do powiedzenia, w sytuacji przez którą najlepsze przyjaciółki nie powinny nigdy przechodzić. Starałam się kontrolować gniew, starłam się zrobić krok w tył i wziąć głęboki oddech, ale to nie pomagało. Wyciągnęłam rękę i uderzyłam ją w twarz109. Westchnęła i przyciągnęła rękę do policzka. Fakt, że prawie mi jej było żal, sprawiał, że chciałam zwymiotować. - Zasłużyłam na to... - wyszeptała. - Bez jaj. - Tak mi... Tak bardzo mi przykro, Claire. - Jej głos się łamał. Odkryła policzek i zobaczyłam piękny czerwony odcisk dłoni. - Ja nigdy nie chciałam cię skrzywdzić... chciałam zadzwonić i powiedzieć, ale... już wtedy wiedziałam, że

109

Powtórzyłabym od razu z drugiej strony (Aga)

287

nigdy mi nie wybaczysz tego, co się stało110... Gdym mogła wszystko cofnąć, przysięgam, tak bym zrobiła. Nie zdawałam sobie sprawy, że... - Że jestem mężatką? Że byłaś moją pierwszą druhną na naszym ślubie? Że co roku pomagałaś mi kupować prezenty na naszą rocznicę? Z czego tak dokładnie nie zdawałaś sobie sprawy? - Nie sądziłam, że nasze uczucia będą... - Prawdziwe? Szczere? Warte tego, by mi o nich powiedzieć, zanim weszłam w związek małżeński? Tak bardzo jakby mnie to zraniło, Amanda, tak bardzo bym to przebolała, jeśli byś po prostu powiedziała: Hej. Żywię jakieś uczucia do Ryana i on do mnie też coś czuje, zanim się pobraliśmy, zanim się właściwie zaręczyliśmy... - Nie mogłam powstrzymać łez. - Czy ty zdajesz sobie sprawę jak bardzo to jest popieprzone? To nie jest jakiś tam cholerny książkowy romans na twojej półce, Amanda! To jest moje pieprzone życie! - Naprawdę mi przykro, ja... - Kiedy, kurwa, chciałaś mi powiedzieć? - Miałam ochotę uderzyć ją ponownie. - Hę? Kiedy dziecko się urodzi? Kiedy pojawi się drugie? W którym momencie ty i Ryan mieliście zamiar powiedzieć swoim współmałżonkom o tym pokręconym żarcie? - Posłuchaj... - Odpowiedz na to cholerne pytanie! Westchnęła. - Nigdy o tym nie rozmawialiśmy... - Oczywiście, że nie rozmawialiście... Zgaduje, że pieprzenie się ze sobą cały ten czas, było wystarczającą dyskusją. - Przeszłam obok niej i wzięłam z lodówki dwa pudełka lodów miętowych z kawałkami czekolady. 110

Samo się nie stało.

288

- Claire, poczekaj... Zawsze będę się nienawidzić za to... - To czyni, że jest nas dwie. Zawsze miałyśmy tych samych wrogów. - Nie jestem w stanie wyrazić jak bardzo mi przykro... - Jedynym powodem, dla którego nie wybiłam jeszcze z ciebie tego gówna, jest to, że nosisz dziecko w sobie, dziecko mojego byłego męża. Ale im dłużej tu stoję i patrzę, jak żałosna jesteś, kusi mnie, aby to zignorować, ponieważ nie jest ci tak naprawdę przykro, Amanda. Jest ci tylko przykro, bo zostałaś złapana. I masz raję, nigdy ci tego nie wybaczę.

***

Połknęłam kolejną tabletkę tylenolu i popiłam. Spojrzałam na zegarek i zdałam sobie sprawę, że już południe. Nie mogę marnować swojego całego weekendu myśląc o tym... Muszę coś zrobić... Poszłam do spiżarni i zobaczyłam, że prawie nic nie ma w środku, tylko pudełko płatków i słoik masła orzechowego. Problem rozwiązany... ***

Stałam przy zamrażarce z mięsem w Whole Foods111, zastanawiając się, czy powinnam kupić dwa, czy trzy opakowania kurczaka. Od kiedy Ashlay porzuciła swój "wegański status", ona i Caroline były na etapie "białko" wszystko naprawi i jadły mięso jak szalone.

111

Amerykańska sieć sklepów ze zdrową żywnością.

289

W ciągu ostatnich kilku wieczorów byłam świadkiem, jak wcinały grillowane kanapki z szynką, burritos i burgery z indyka jakby ich życie od tego zależało. Postanowiłam wziąć trzy i skierowałam się do kasy. Jak zwykle było tylko dwóch pracujących kasjerów, a ponieważ była sobota, dzień, w którym wszyscy robimy zakupy, przygotowałam się na długie stanie w kolejce. Wzięłam egzemplarz magazynu Cosmopolitan i przebiegłam szybko wzrokiem przez strony, starając się nie śmiać z idiotycznych tytułów artykułów: "Rzecz numer jeden, jakiej On pragnie w łóżku dziś wieczorem... ", "Jak złamać zasadę trzech randek.", "Dwieście seks sztuczek, które sprawią, że On się w Tobie zakocha." Przerzuciłam na kolejną stronę i zobaczyłam artykuł zatytułowany: "Dla KAŻDEJ relacji: Jak zachować sprawy pikantnymi.” Przeczytałam pierwszy akapit i przewróciłam oczami, ale kontynuowałam. "Kluczem do związku, niezależnie czy jest świeży, czy bardziej dojrzały, nie jest komunikacja! (Dobrze, JEST ważna, ale dojdziemy do tego później.) Kluczem jest różnorodność w czasie twoich randek, w czasie okazywania uczuć oraz w sypialni. Ponieważ to jest Cosmo, mamy zamiar skupić się na kluczu numer trzy! Twojej sypialni! Seks nie powinien być codziennie taki sam. To powinno byś spontaniczne, namiętne i tak zdumiewająco dobre, że ty i twój facet powinniście myśleć o tym jeszcze kilka dni po. (Jeśli jeszcze nie uprawialiście seksu kolejny raz...) Nasi starsi redaktorzy postanowili dla ciebie zgłębić temat, robiąc wywiad z ponad tysiącem mężczyzn na ten temat. Zapytali każdego z nich, co lubi

290

najbardziej w kobiecie, z którą się spotyka, co go podnieca i co najważniejsze, jak ważna dla nich jest różnorodność w związku. Zapraszamy do lektury wywiadów na następnych stronach, ale teraz mamy zamiar dać Ci listę porad, które automatycznie polepszą twoje życie seksualne i dodadzą trochę bardzo potrzebnej różnorodności!

1. Sexting! Sexting jest... " Nie mogłam czytać tego dłużej. Sięgnęłam po coś bezpieczniejszego, Obrah’s O magasine i szukałam jej ostatniego wyboru w klubie książki. Przesunęłam się o dwa miejsca w kolejce i zaklęłam pod nosem. Starsza para kłóciła się z kasjerem o stos kuponów. - Przepraszam? - Blondynka poklepała mnie po ramieniu. - Tak? - Czy mogłabyś mi, proszę, podać egzemplarz Cosmo? - Oczywiście. - Wzięłam jeden i wręczyłam jej. - Wiesz, wiele z tego jest szalone, ale niektóre te rzeczy naprawdę działają na mojego męża. - Roześmiała się i odeszła. Ona sobie chyba ze mnie żartuje... Sięgnęłam po Cosmo ponownie i przeczytałam resztę artykułu: " Sexting! Sexting jest świetnym sposobem, by nadać pikantności waszej relacji! Teraz, jeśli nie robiłaś tego do tej pory, może warto zacząć od zwykłej wiadomości tekstowej, aby upewnić się, czy jest w pobliżu telefonu i nie będzie widziany przez nikogo innego. Jeśli się zdecydujesz na sexting, powinnaś na początek napisać do swojego faceta coś prostego, coś takiego jak: Jestem taaaka napalona i następnie napisz coś krótkiego i niegrzecznego zaraz po tym. np.: Jestem taaaka napalona. Chciałabym byś mnie teraz widział.

291

Kiedy twój facet zobaczy wiadomość, zdecydowanie odpisze ci coś niegrzecznego z powrotem. Nie pozwól temu umrzeć po tym! Kontynuuj angażowanie go w seks przekomarzanie przez cały dzień. Następnym razem jak będziecie razem, on przypomni ci o wiadomościach i będzie chciał byście wprowadzili w życie to o czym seksesemesowaliście. Zaufaj

nam,

prawie

każdy

facet

w

wywiadzie

powiedział,

że

zaangażowanie się w sexting było jedną z najlepszych rzeczy, którą... " - To powinny być podwójne kupony! Nie zamierzamy zapłacić, żadnego dolara więcej. Gdzie jest manager? - Starsza para przerwała moja lekturę. Westchnęłam. Pomyślałam, że równie dobrze mogę się trochę zabawić stojąc w tej kolejce. Wyciągnęłam telefon i wysłałam wiadomość do Jonathana. Ja: Jestem taaaka napalona. Nie mogę się doczekać, aż znowu będę ujeżdżać twojego kutasa...112 Wróciłam z powrotem do artykułu i zaczęłam czytać o punkcie numer dwa i trzy: Domowej seks taśmie i Weekendowych seks wypadach. Mój telefon zaczął dzwonić i odebrałam bez patrzenia na ekran. Byłam zbyt pochłonięta czytaniem o korzyściach z używania prezerwatyw smakowych. - Halo? - Jeśli tak bardzo chcesz ujeżdżać mojego kutasa, nie musisz czekać. Gdzie jesteś? Jonathan?! - Miałeś odpisać z powrotem! Nie zadzwonić! Dlaczego po prostu nie odpisałeś jak każdy normalny...113 112

Wow, tego się nie spodziewałam po naszej Claire 

113

Sama zaczęła, uwierzyła Cosmo i teraz jeszcze jest zdziwiona?



292

- Gdzie jesteś? Moje ciało zaczęło mrowić na sam dźwięk jego głosu. - Jestem w Whole Foods... - W którym? - W tym na Fourth Street... - Będę tam za dziesięć minut. Idź do samochodu i usiądź na tylnym siedzeniu. - Odłożył słuchawkę. Ugh. Pieprzyć Cosmo... Najwidoczniej nie przeprowadzili wywiadu z żadnym Jonathan Statham - typem. - Proszę pani? Proszę pani? - Kasjer spojrzał na mnie. - Może zacząć już pani rozładowywać swój wózek. - Hmm, właściwie... to muszę wziąć coś jeszcze... Wypchnęłam wózek z kolejki i postawiłam go przy przejściu obok napoi bezalkoholowych. Udałam się do toalety i spojrzałam w lustrze na siebie: różowa bluzka, jasnoniebieskie jeansy i lekko potargane włosy. Moje policzki były zaróżowione, a ciało obolałe z tęsknoty za dotykiem. Musiałam się po cichu skarcić i uspokoić. Czy naprawdę jestem, aż tak nienasycona? Jestem taka jak on? Wzięłam głęboki oddech i wyszłam, dając sobie czas, by wydostać się ze sklepu i iść na parking. Znalazłam mój samochód i grzebiąc w torebce za kluczami, upuściłam ją. Pochyliłam się, aby ją podnieść, ale Jonathan chwycił ją, zanim ja mogłam. - Dzień dobry, Claire - wyszeptał w moją szyję, stawiając moje nerwy w ogniu. - Cześć... Trzymał klucze w ręku i odblokował tylne drzwi.

293

- Ty pierwsza. Weszłam do środka i przysunęłam się do okna. Wsiadł za mną i zamknął drzwi. Odwróciłam wzrok, ale on wyciągnął rękę i przechylił moją twarz w swoją stronę. Dosłownie drżałam w oczekiwaniu, zastanawiając się, kiedy właściwie chciał rozpocząć zrywanie ze mnie ubrań. Zamiast tego po prostu spojrzał mi w oczy, śledził palcami wzdłuż mojej szczęki i po moich ustach. Nie przerywając kontaktu wzrokowego, przysunął się bliżej i delikatnie zdjął mi opaskę z włosów. Rzucił nią w kierunku przedniego siedzenia. Wciąż wpatrując się w moje oczy, ujął moją twarz w dłonie, sprawiając że byłam mokra, pomimo tego, że ledwo mnie dotykał. - Co sprawiło, że dzisiaj do mnie napisałaś? - zapytał mnie, rozpinając moje jeansy. - Próbowałam uprawiać sexting... - Sexting? - Zdjął moje spodnie. - Tak. Miałeś mi odpisać z powrotem. Następnie, mieliśmy wysyłać seksowne wiadomości do siebie przez cały dzień, więc... - Ja nie uprawiam sextingu. - Rozpiął swój pasek i zsunął spodnie. - Dlaczego nie? - Wolę omijać takie bzdury. - Położył mnie na fotelu i pociągnął moje majtki aż do kostek. - Jeszcze raz, przypomnij mi jaki był dokładnie tekst twojej wiadomości? - Wyciągnij telefon i sobie sprawdź. - Przepraszam? - Przecież się nie jąkam... - Ja też nie - Uniósł brwi. - Zapytam cię jeszcze tylko raz.

294

- Dobrze, bo mam zamiar dać ci dokładnie tę samą odpowiedź. Uśmiechnął się i zdjął mi koszulkę przez głowę. - Sprawiasz, że rzeczy są czasami tak cholernie ciężkie. Musimy popracować nad zmianą tego. - Obrócił mnie na brzuch, zanim mogłam cokolwiek powiedzieć. - Ahhhh... - Poczułam jak dawał mi lekkiego klapsa w tyłek i rozpina stanik. Oddech uwiązł mi w gardle, kiedy poczułam jak wiązał moje ręce za plecami, używając do tego swojego paska i kiedy słyszałam jak odpakowuje prezerwatywę. - Czy czerpiesz jakiś rodzaj przyjemności z bycia taką trudną? - Wsunął we mnie dwa palce. - Nie... - Jesteś tego pewna? - Zacisnął pasek wokół moich nadgarstków. - Jesteś pewna, że ci się to nie podoba? - Tak... Jestem pewna... - Ja nie jestem. - Powoli wsunął swojego penisa we mnie, ale nie całego, jednak wystarczająco bym zajęczała, wystarczająco żebym żałowała, że nie odpowiedziałam na jego pytanie. Rozsiał pocałunki na całych moich rękach i prowadził swoim językiem po moich nadgarstkach, delikatnie gryząc każdy z moich palców. Położył ręce po moich bokach i westchnął, umieszczając pocałunki w rowku na plecach. Próbowałam stłumić jęki, ale nie mogłam, znał moje ciało zbyt dobrze. - Przyznaj, że lubisz być trudna. - Wszedł we mnie nieco głębiej. - Nie lubię... - W takim razie powiedz mi co mówiła wiadomość.

295

- Mówiła, że ja ... - Krzyknęłam, kiedy zakopał się we mnie głęboko i przytrzymywał swoim ramieniem moje ciało przyszpilone do siedzenia. Ohhh...Jonathannn... - Powiedz. Mi. Co. Mówiła. Wiadomość. - Wbijał się we mnie w kółko, nie dając mi szansy na złapanie oddechu. Powtórzył pytanie, tym razem bardziej stanowczo jednocześnie ciągnąc mnie za włosy do tyłu przy każdym pchnięciu. - Ja... - Poczułam jak klepnął mnie w tyłek, a moja łechtaczka pulsowała z szalonej rozkoszy. - Czy potrzebujesz podpowiedzi? - Nie... - To powiedz to. - Zwolnił swój rytm, ale nadal podtrzymywał swoje pchnięcia we mnie i ciągnął mnie za włosy. - Mówił, że... że... - Tak? - Znowu klepnął mnie w tyłek. - Mówiła co? - Że nie mogę się doczekać, aż... aż będę znowu ujeżdżać twojego kutasa. - Hmm... - Wyszedł ze mnie i rozwiązał moje ręce całując je. - Czy to było, aż tak ciężkie do powiedzenia? Dlaczego nie mogłaś tego powiedzieć kilka minut temu? Nie dostałam szansy, by odpowiedzieć. Przewrócił mnie z powrotem, tak że byłam już na nim. Odgarnął kilka kosmyków włosów z mojej twarzy i pochylił się, by mnie pocałować, delikatnie gryząc moją dolną wargę i pieszcząc moje plecy. Spojrzałam w jego oczy, w jego piękne niebieskie oczy, a on patrzył prosto w moje. Nie chciałam nic mówić. Czułam, że możemy tak siedzieć zawsze i komunikować się po prostu patrząc na siebie. Uśmiechnął się i rozsiadł na siedzeniu.

296

Powoli dopasowałam nogi i dosiadłam go okrakiem, delikatnie opuszczając się na jego kutasa. Dyszałam, kiedy znalazł się cały we mnie. Zamknęłam oczy, gdy chwycił mnie za biodra. - Nie zamykaj oczu - wyszeptał. - Chcę na ciebie patrzeć. - Czekał, aż otworzę je ponownie, bez słów nakazał mi bym zaczęła się poruszać. Oparłam się dłońmi o jego klatkę piersiową i zaczęłam się poruszać w górę i w dół, do przodu i do tyłu, kręcąc się dookoła. Jęknęłam, kiedy sięgnął dłońmi do moich piersi i skręcał palcami sutki. - Claire... - Trzymał oczy utkwione we mnie. - Pochyl się do przodu. - Nie. - Oparłam się i położyłam ręce za mną, przytrzymując się jego ud, pokręciłam biodrami. Starałam się utrzymywać stały rytm, stały powolny rytm, ale potrzeba mojego ciała przytłoczyła moje myśli. - Ahhhh... - Puściłam jego nogi i pochyliłam się do przodu, ujeżdżając go mocniej i głębiej, krzycząc kiedy jego pchnięcia spotykały się z moimi. Sięgnął po moje ręce i splótł palce z moimi. - Nie zatrzymuj się... - Jego oddech stawał się nieregularny. - Jaaaa... Ja jestem już... Ja... - Nie dochodź jeszcze. - Puścił moje ręce i objął mnie, dając mi intensywne spojrzenie. Zaczekaj na mnie. - Nie mogę... Ja... - Zaczekaj. Moje biodra szarpały dziko, moje oddechy stawały się coraz krótsze. Jeśli on nie pozwoli mi dojść wkrótce, stracę zdolność oddychania. Podniósł się, wciąż będąc głęboko wewnątrz mnie, z oplecionymi rękami wokół mojej tali, z otwartym pocałunkiem odebrał ostatni mały oddech jaki miałam.

297

- Odpuść - wyszeptał w moje usta i moje wnętrze wybuchło wokół niego. Czułam jego szarpnięcia wewnątrz mnie co wysłało kolejne godne krzyku rozdzierające moje ciało doznanie. Siła tego powaliła mnie do przodu na jego pierś i sprawiła, że oboje opadliśmy z powrotem na siedzenie. - Jesteś niesamowita... - Potarł dłońmi moje plecy. Mruknęłam coś, być może "dziękuję" i kontynuowałam zasysanie tyle powietrza ile tylko mogłam. Oddychałam jakbym właśnie zakończyła maraton, nadal drżąc od wybuchowego spełnienia. Nie wierzę, że właśnie uprawiałam seks na parkingu sklepu spożywczego... Co do cholery jest ze mną nie tak? Wzięłam jeszcze kilka głębokich oddechów, wdychając przy tym słodki zapach jego wody kolońskiej. Skrzywiłam się, kiedy mnie odsunął od siebie i usiadł, powoli zbierając moje ubrania. - Uprawiamy bardzo dużo seksu, Jonathan... - Zastygłam, gdy zdałam sobie sprawę, że powiedziałam to na głos. - Czy to jest problem? - Nie... To jest po prostu coś innego dla mnie... - Dla mnie też. - Usiadł obok mnie i wygładził moje włosy rękami. Trudno mi w to uwierzyć... - Jak to może być inne dla ciebie? Czy nie uprawiałeś niekończącego się seksu z którąkolwiek z pozostałych szesnastu kobiet? - Nie. - Myślałam, że powiedziałeś, że nie kłamiesz. Nie wierzę, że nie zaspokajałeś się i nie cieszyłeś...

298

- Claire - powiedział, wypuszczając zirytowane westchnienie. - Ty jesteś całkowicie nieporównywalna z żadną inną kobietą z jaką kiedykolwiek się widywałem. Koniec, kropka! - Ja... Przycisnął palec do moich ust. - Nie podoba mi się porównywanie wcześniejszych relacji, ale ponieważ wiem, że ciągle o tym myślisz, czy ja nie... - Spojrzał mi w oczy. - Cieszyłem się seksem z kobietami w mojej przeszłości, podobało mi się. Naprawdę mi się podobało. Ale szczerze mówiąc mogłem się obyć bez tego, ponieważ to nigdy nie było godne zapamiętania. Nigdy nic nie czułem. To nie było tak jak z tobą. Kocham uprawiać seks z tobą i osobiście uważam, że wcale nie mamy go wystarczająco dużo. Ale to nie jest jedyny powód, dlaczego jest to dla mnie tak różne... W moich wcześniejszych relacjach, nigdy nie myślałem o nikim w taki sposób w jaki myślę o tobie. Byłabyś zaskoczona jak często przechodzisz przez moje myśli... Czy muszę jeszcze coś więcej powiedzieć, czy jest to wystarczająca odpowiedź na teraz? - Na razie. - Uśmiechnęłam się, a on dał mi buziaka. - Masz zamiar teraz dokończyć swoje zakupy spożywcze? - Trzymał moją koszulkę tak, że z łatwością mogłam w nią wsunąć ręce. - Nie. Nie mogę tam wrócić... - Dlaczego nie? - Ponieważ wszyscy będą wiedzieli, że właśnie przed chwilą uprawiałam seks. - Jak? - Jestem całkiem pewna, że pot i męska woda kolońska na mojej skórze będzie to zdradzać.

299

- Więc? - Więc, nie idę tam. - Przewróciłam oczami, kiedy pomagał mi przy spodniach. - Czy pomogłoby, jeśli poszedłbym z tobą? - Umm, nie. - Ponieważ, jesteśmy w miejscu publicznym, prawda? - Potrząsnął głową i podał mi swój telefon. - Greg załatwi wszystkie twoje zakupy i dostarczy je do twojego domu dziś wieczorem. Wpisz wszystko, czego potrzebujesz, sprecyzuj marki, jeśli masz własne preferencje. Wpisałam wszystko, co było w moim koszyku i kilka dodatkowych rzeczy o których zapomniałam. Wyjęłam kartę kredytową i podałam mu ją wraz z telefonem. - Greg? Tak. - Spojrzał podejrzliwie na kartę kredytową i oddał mi ją z powrotem. - Właśnie wysyłam do ciebie listę rzeczy jakie panna Grace potrzebuje dzisiaj. Upewnij się, że zrobisz to jak najszybciej się da. Dziękuję. - Nie musisz płacić za ... - Moje zdanie zostało ucięte, kiedy pochylił się i pocałował mnie. - Przestań. - Uśmiechnął się.- Chcę cię gdzieś zabrać. - Teraz? - Tak. Teraz. Daj mi kluczyki. Ja będę prowadzić.

***

Otworzyłam oczy i zdałam sobie sprawę, że leże na masce mojego samochodu. Na zewnątrz było niezwykle ciepło, a wiatr był lekki. Odwróciłam się i zobaczyłam Jonathana uśmiechającego się do mnie.

300

- Czy wystarczająco odpoczęłaś? - Pochylił się i pocałował mnie w policzek. - Jak długo spałam? - Nie tak długo. - Och... Jest jakiś powód dlaczego leżymy na masce samochodu? - Nie sądzę, że można docenić w pełni ten widok z przedniego siedzenia. Odwróciłam głowę i zobaczyłam, że byliśmy przed otwartym oceanem. Zaparkowaliśmy na skraju prywatnej przystani wychodzącej na trawiaste pasmo górskie, ale wystarczająco niskie, aby poczuć miękka bryzę od morza. Linia brzegowa znajdowała się kilka metrów za nami, z rzędem drewnianych willi, które były delikatnie odizolowane rosnącymi drzewami. Gdzie jesteśmy? Jeszcze nigdy nie widziałam tej strony... - Powidz mi coś czego nie wiem o tobie. - Przysunął się bliżej i trzymał mnie za rękę. - Myślę, że możesz mnie pociągać... - Coś, czego nie wiem. - Uśmiechnął się. - To wiem od dnia, w którym się poznaliśmy. - Jesteś taki pewny siebie... chciałam być aktorką, kiedy dorastałam. - Naprawdę? - Tak. Występowałam w każdej sztuce w szkole średniej i byłam w kółkach teatralnych w całym mieście. Po prostu wiedziałam, że to było to, co miałam robić... Moi koledzy nawet głosowali na mnie w plebiscycie rocznika: Najprawdopodobniej zostanie sławą. - Dlaczego nie zrealizowałaś tego, kiedy szłaś na studia? Wisiorki flag na mojej szyi nagle zaczęły mi ciążyć a serce zaczęło boleć. Czułam rosnącą gulę w gardle, ale przełknęłam ją z powrotem.

301

- Ja... - Nie mogłam o tym mówić. Nie dzisiaj. Nie teraz. - Ja po prostu nie miałam już do tego serca... Powiedz mi coś, czego ja nie wiem o tobie. - Kiedyś byłem gruby. Wybuchnęłam śmiechem. - Nie wierzę ci! - To jest prawda. Nie wiem jak to było możliwe, ponieważ głodowałem przez połowę mojego dzieciństwa, ale byłem pucołowaty, aż do połowy pierwszego roku studiów...Wtedy byłem zmuszony by się zmienić. - Dlaczego? Położył rękę na moich ramionach. - Naprawdę potrzebowałem trzeciej pracy, ponieważ godziny, jakie dostawałem w myjni samochodowej i kawiarni zostały ucięte... W jedynym miejscu, w którym zawsze szukano nowych talentów, powiedziano mi, że wezmą mnie, jak zrzucę parę kilo i nabiorę odpowiednich kształtów. - Jaki rodzaj pracy wymaga, byś zrzucał wagę? - Wysoko płatna z wieloma zdesperowanymi kobietami... - Sprzedawałeś się dla pieniędzy? 114 Roześmiał się. - Nie. Tańczyłem. Zamilkłam na kilka sekund. Zgadywałam, że to ma sens, że teatry wymagały, by ich tancerze byli szczupli i zgrabni. Ale przecież ludzie i tak doceniali sztukę tańca, wiec nie bardzo rozumiem tę część z zdesperowanymi kobietami. - Uprawiałeś balet?115 - zapytałam. - To musiało być trudne...

114

Oplułam się kawą

115

Teraz ja pozbyłam się swojej kawy, mój laptop powinien być wodoodporny. Ona na poważnie nie zaskoczyła co on robił. (Aga)



302

- Poważnie? Nie, nie tańczyłem w balecie. Byłem striptizerem. W klubie ze striptizem.116 Zamrugałam. Wiedziałam, że moje policzki płonęły, ale mimo tego starałam się przybrać najlepszą pokerową twarz. - Nie wiem, czy jestem w stanie w to uwierzyć... Ale chcę... Wyjął telefon i przeglądał galerię zdjęć, zatrzymał się na jednym, które ukazywało grupę mężczyzn, ubranych w różne kostiumy: pracowników poczty, policjantów, indian, kowbojów. - To ja tam z tyłu, w stroju strażaka. - Uśmiechnął się. - Musiałem zapłacić mnóstwo pieniędzy, aby upewnić się, że żadne z tych zdjęć nie wypłynie... Wierzysz mi teraz? Nic nie powiedziałam. Tylko się uśmiechnęłam. - Powiedz mi coś jeszcze Claire. - Hmm... - Zatrzymałam się.- Moim największym marzeniem... po rzuceniu pracy w Statham Industries i otworzeniu mojej własnej firmy projektowej, jest popłynięcie w świat luksusowym liniowcem. Chciałabym wynająć jeden na cały rok i zatrzymać się w tylu miejscach w ilu tylko bym mogła. - Sama? - Z moimi przyjaciółmi, moimi żeńskimi przyjaciółmi. - Zanotowano. - Uśmiechnął się. - Teraz twoja kolej... - Jesteś zjawiskowa. Wiesz o tym? Czy wiesz, jaka jesteś piękna? Wyznaczył szlak palcami po moich ustach. - Nie sądzę, abyś w pełni to rozumiała, czasami... mógłbym patrzeć na ciebie całymi dniami. 116

No i jest! Drugi raz. Ja sobie go nie wyobrażam, to burzy całą moją wizję Jonathana.

303

Moje serce zaczęło trzepotać i chciałam powiedzieć "Dziękuję, ty także," ale słowa utknęły mi w gardle. - Nie myślisz o niczym, w tym momencie? Pokręciłam głową. - Dobrze. - Zsunął kaptur i pociągnął mnie do góry. - Zostaw tam swój telefon... Zawsze chciałem to zrobić dla kogoś. - Zrobić co... - Zanim mogłam uformować słowa, chwycił mnie i moje ciało wolno opadało w powietrzu. Następną rzeczą, jaką poczułam, to jak uderzałam w zimną wodę oceanu i opadam w niej w dół. Gorączkowo wypłynęłam z powrotem na powierzchnię, rozbryzgując wodę dookoła i łapiąc oddech, rozglądałam się za nim, by móc go zabić. Wynurzył się spod powierzchni kilka metrów dalej, śmiejąc się. - Podobało ci się? Corey twierdzi, że wody z Fontanny Młodości wylano tu wieki temu. Jeśli ma rację, jutro obudzimy się o dziesięć lat młodsi. - Oszalałeś? Co być zrobił, jeśli nie umiałabym pływać? Nie można tak po prostu wrzucać ludzi do oceanu! Wzruszył ramionami. - Zgaduję, że nie umarłaś... Ale ponieważ opowiedziałaś mi, jak pływałaś tydzień temu, ciesze się, że to nie było kłamstwo. - Czy ty nagrywasz nasze rozmowy? - Każdą jedną. - Cokolwiek. Spodziewasz się, że będę prowadzić do domu cała mokra? - Nie tego typu mokra, nie. - Mówię poważnie! - Już się tym zająłem. Greg będzie tutaj wkrótce. W międzyczasie... - Posłał mi jedno z jego "Mam zamiar cię pieprzyć" spojrzeń i ruszył w moim kierunku.

304

Odpływałam od niego w kierunku plaży, tak szybko jak potrafiłam. Kiedy zimne fale ocierały się o moją skórę, zdałam sobie sprawę, że nigdy nie czułam się taka wolna, taka żywa. Gdy dotarłam do linii brzegowej wstałam i próbowałam uciec, ale Jonathan chwycił mnie od tyłu i pociągnął w dół na piasek. - Nie sądzę, by piasek i seks szło w parze. - Roześmiałam się, kiedy uszczypnął moje sutki przez mokrą koszulkę. - Kto mówił coś o seksie? Czy to zawsze jest w twoich myślach? - Czy zawsze jest w twoich? - Oczywiście. - Zaśmiał się. - Chodź, musimy się wydostać z tych ubrań? Pomógł mi wstać i poprowadził mnie przez plażę do jednej z małych drewnianych willi. Wpisał kod na małej klawiaturze i drzwi się otworzyły. Poczekał na mnie, aż wejdę do środka i skinął, bym usiadła na białej dwuosobowej kanapie. Rozejrzałam się dookoła, będąc pod wrażeniem tego miejsca. Zostało ono wyposażone w piękny ceglany kominek, supernowoczesną kuchnię i mogłam dostrzec ogromną sypialnię po drugiej stronie korytarza. - Czy wypożyczyłeś go na wakacje? - Wypożyczyłem? - Otworzył szafę. - Nie ja jestem jego właścicielem.. Właścicielem wszystkich. - Dlaczego potrzebujesz ich, aż tylu? - Wybudowałem je w tamtym roku. Jeden z członków zarządu poprosił mnie, abym zainwestował w podobny projekt na Florydzie. Po sprawdzeniu jak opłacalne to było, postanowiłem otworzyć coś podobnego na własną rękę tutaj. Będą dostępne do wynajęcia w ciągu kilku miesięcy. Chciałabyś jeden dla siebie? - Och, nie... Nie byłoby mnie pewnie na niego stać...

305

- Nie będziesz musiała za to płacić. - Podał mi stos ręczników i małe białe pudełeczko. - Powinnaś to już wiedzieć lepiej, do tej pory. Otworzyłam pudełko i zobaczyłam jedwabne majtki, parę szarych dresów, różową koszulkę i pasujące klapki. - Zawsze jesteś przygotowany, prawda? Ile jeszcze takich zestawów tam... - Wszystko co jest w tym pudełku, kupiłem dla ciebie - powiedział, przewracając oczami. - Planowałem przywieść cię tutaj po naszej pierwszej randce w Michael Mina, ale przypominam sobie, że mnie wystawiłaś. - Nadal jeszcze nie przebolałeś tego? - Już prawie. Możesz iść przebrać się do sypialni. Chcesz kanapkę? - Tak... Dziękuję. - Poszłam do sypialni i zamknęłam drzwi. Tu jest piękne... Pokój został urządzony jak apartament marzeń: jedwabny baldachim zwisał z sufitu, kołysząc się tam i z powrotem na wietrze. Eleganckie łóżko pokryte było morzem niebieskich kołder, dopełniając wszystkie białe meble. Przebiegłam dłonią po pościeli i wiedziałam, że liczba nici przekraczała tysiące. Całkowicie odsłoniłam zasłony i sapnęłam na zapierający dech w piersi widok. Widziałam fale oceanu rozbijające się o brzeg i mewy krążące w powietrzu nad nimi. Westchnęłam, zasunęłam zasłony i zdjęłam mokre ubrania. Pochyliłam się, by podnieść ręcznik i zamarłam, Jonathan wszedł do pokoju. Nie miał na sobie nic poza ręcznikiem, owiniętym dookoła bioder, byłam pewna, że nie może mnie dostrzec z miejsca, w którym stał. Wszedł głębiej do pokoju. - Zapomniałem zapytać jakiego typu kanapkę ... - Jego oczy spotkały moje.

306

Nie dokończył zdania. Nawet nie wyglądał jakby pamiętał, że coś mówił. Stał tam, patrząc na moje nagie ciało, sprawiając, że cała się zarumieniłam. Podszedł do mnie i wziął ode mnie ręcznik. - Twarzą do okna. Zamarłam. Nie mogłam się ruszyć, nie mogłam nawet oddychać, kiedy patrzył tak na mnie. Pocałował mnie w usta i uśmiechnął się. Przesunął moje wszystkie włosy na czubek głowy i schował je w ręczniku, składając delikatne pocałunki na mojej twarzy. Wziął kolejny ręcznik i powoli wycierał moje ramiona, piersi i brzuch. - Taka piękna... Dyszałam, kiedy schodził w dół przede mną i wycierał mnie między nogami, całując wnętrze moich ud. Jęknął. Cofnął się i wzdychając spojrzał mi w oczy. - Jakiego typu kanapkę chcesz? - Z indykiem. - Z serem? Skinęłam. - Nie ubieraj się zbyt długo. - Pocałował mnie w czoło i wyszedł z pokoju. Upadłam na łóżko i pokręciłam głową z niedowierzaniem. Wiedziałam, że jeśli nie odejdę teraz, mogę być w poważnych tarapatach. Jeśli opuszczę ten pokój i nie poproszę go o to, aby zabrał mnie od razu do domu, nie będę już w stanie powstrzymywać moich uczuć. On już się dostał do mnie, nie mogłam temu już dłużej zaprzeczać. Myślałam o nim przez cały czas. Moje serce fikało koziołki, kiedy widziałam go w pracy. Nie mogłam się doczekać, by usłyszeć jego seksowny głos w nocy. Nie jest tak, jak powinno być...

307

Usiadłam i sięgnęłam po ubrania, które kupił dla mnie. Założyłam je i uśmiechnęłam się, gdy zobaczyłam, że pasują idealnie. Wsunęłam nogi w klapki i ruszyłam do kuchni, powtarzając w głowie moje krótkie przemówienie. Jonathan... Chcę, żebyś mnie odwiózł do domu. Możemy porozmawiać o tym dlaczego w drodze, ale myślę... Spojrzał w górę i uśmiechnął się w momencie, gdy weszłam do pomieszczenia, wybijając mnie skutecznie z moich rozmyśleń. Pieprzyć to... Po prostu zadam sobie trochę trudu... Podał mi talerz i poprowadził mnie na zewnątrz do małej drewnianej huśtawki, która stała na werandzie. Czekał, aż usiądę pierwsza i położył rękę na moim ramieniu. Nasza specjalna cisza powoli zakradła się między nas. Jedliśmy, nie mówiąc ani słowa. My po prostu spoglądaliśmy na ocean, na spokojne fale piętrzące się i pieniące na brzegu. Kiedy mogłam już odstawić pusty talerz na ziemię, posadził mnie na swoich kolanach i trzymał blisko. Leżałam w jego ramionach i uśmiechałam się, kiedy mnie wielokrotnie całował.

308

14 kwietnia 2013 Drogi dzienniku Szkoda, że nie było lepszego sposobu na prześwietlenie potencjalnych pracowników do pracy, lepszego sposobu, żeby dojrzeć te wszystkie bzdury w ludziach. Podczas każdej rozmowy kwalifikacyjnej, kandydat zawsze mówi dokładnie to, co powinien powiedzieć. "Moją największą słabością jest to, że staram się być cały czas perfekcjonistą.", " Wierzę, że jestem najlepszym kandydatem do tej pracy, ponieważ jestem zdeterminowany, ciężko pracuję i jestem zawsze gotowy iść dalej.", "O nie, nigdy nie spóźniłem się do pracy. Nigdy." Podczas swojego okresu próbnego oni są najbardziej wzorowymi kandydatami

na

świecie.

Przychodzą

wcześniej,

oferują

wszystkim

współpracownikom kawę i zostają do późna podczas każdego zadania w kampanii... Ale tylko jak minie dwadzieścia dni okresu próbnego, stają się dupkami. Kompletnymi i całkowitymi dupkami. Zatrudniliśmy nowego dyrektora regionalnego na początku roku, aby pomógł nam ożywić nasze miasto kilkoma operacjami bilbordowymi, ale kiedy "oficjalnie" dostał tę posadę, zaczął się zachowywać jakby to on teraz był CEO. Przejął wszystkie spotkania, przegadując każdego, kto się z nim nie zgadzał i podkreślając, że jego pomysły były "po prostu najlepsze". Zaczął rozkazywać moim wszystkim asystentom, traktując ich jak gówno i wprowadzając w zły nastrój na wszystkich seminariach dyrektorów. Kiedy był w połowie wypowiadania tego, jak to nie mógł uwierzyć, że mogą być tak "ociężali umysłowo i głupi", podważając, jak którykolwiek z nich mógł " uzyskać dyplom college’u", dałam mu do zrozumienia.

309

Powiedziałam mu, że był pieprzonym idiotą i jedyny powód, dla którego zgodziliśmy się go zatrudnić, był taki, że nasz pierwszy wybór, nie przeszedł testu narkotykowego. (Nawiasem mówiąc, kiedy zaczęto testować pracowników pod kątem opium? I gdzie do cholery ludzie znajdowali opium?!) "I tak"- powiedziałam - "moi asystenci mogą być głupi jak but i mogą się nie znać na cholernym marketingu, ale to moi asystenci i nikt nie może o nich mówić źle, oprócz mnie! " Ludzie w dzisiejszych czasach, Claire.

310

Rozdział 16 Claire Rzucałam się i obracałam na łóżku, życząc sobie bym mogła w jakiś sposób zasnąć, ale to nie działało. Wszystko o czym mogłam myśleć to on - on dotykający mnie, on całujący mnie, on dostający się do mnie. Po tym, jak wczoraj podrzucił mnie do domu, obiecałam sobie, że spędzę niedzielę sama, żebym mogła dalej analizować sytuację między nami. Musiałam spisać moje oczekiwania, najlepsze i najgorsze scenariusze i rozważyć wszystkie za i przeciw tego, czymkolwiek to do cholery było. Powiedziałam nawet Sandrze i Helen, by wpadły, byśmy mogły dyskutować o tym przy schłodzonym winie i serze, aby mogły mnie odciągnąć od dzwonienia i pisania do niego. Nagle mój alarm "gotowa do biegania" zaczął dzwonić. Usunęłam telefon z nocnej szafki, by móc go uciszyć. Nie ma mowy, żebym biegała dzisiaj rano. Telefon upadł na podłogę z hukiem, ale alarm nadal rozbrzmiewał. -Ugh! - Stoczyłam się z łóżka na podłogę, szukając go w ciemności. Gdy w końcu miałam go w ręku, rozglądałam się za przyciskiem "wyłącz", ale zauważyłam, że mam połączenie. To był Jonathan. - Halo? - odebrałam. - Co robisz? - O piątej rano? - jęknęłam. - Po prostu zgadnij. - Jesteś w drodze na zewnątrz, by pozwolić mi cię zabrać na cały dzień? - Co?! Nie. Wracam do łóżka. Wyszłam z tobą wczoraj. Nie potrzebujemy... - Czy mogę prosić o zabranie cię na cały dzień? - Nie. Powinieneś wspomnieć o tym wcześniej. Ja mam...

311

- Ja nie jestem "wciąż pytającym" typem, Claire. Masz dwadzieścia minut. Odłożył słuchawkę. Co?! Leżałam na podłodze zdezorientowana, przetwarzając, to co tu się do cholery dzieje. Miałam plany na dzisiaj, murowane, definitywne, bez-Jonathanaobejmującego te plany. Nie mogłam mu pozwolić robić tych wszystkich spontanicznych rzeczy dla mnie. To nie tak powinno się toczyć. Teraz znowu, nie byłam pewna, co to wszystko znaczy. Jonathan: Dziesięć minut. Westchnęłam. Nie chcę wiedzieć, co zrobi, jeśli nie spotkam się z nim na zewnątrz. Pobiegłam do łazienki i umyłam zęby. Nałożyłam luźne spodnie khaki, taliowaną czerwoną koszulę i cienki szary sweter na wierzch. Poszłam do kuchni i zostawiłam na lodówce notatkę dla Ashlay i Caroline: "Mam nadzieję, że będziecie się cieszyć dzisiejszym wolnym dniem, ale upewnijcie się, że wszystkie naczynia będą umyte do wieczora. W komodzie zostawiłam trzydzieści dolarów na lunch i obiad. Jeśli wasza babcia wpadnie po swój mikser, to jest on w moim bagażniku. Kocham Was! Do zobaczenia później, Mama. "

Chwyciłam pudełko z ciasteczkami śniadaniowymi i udałam się na zewnątrz, przewracając oczami w momencie, w którym Jonathan wysiadał ze służbowego auta. Trzymał drzwi otwarte i uśmiechnął się, gdy podeszłam.

312

- Dzień dobry, Claire. Nie odpowiedziałam. Wsiadłam do samochodu i przesunęłam się na drugą stronę. - Czy ty mnie ignorujesz? - Przechylił głowę na bok. Skrzyżowałam ramiona i oparłam się o drzwi. Byłam zbyt zmęczona, żeby angażować się w rozmowę z nim. Nie mogłam uwierzyć w jego bezczelność, że mógł myśleć, że może żądać, abym z nim wychodziła, o każdej porze dnia. Pokazać się, że jest i założyć, że będę gotowa pójść z nim wszędzie, gdzie tylko on zechce. - Panie, Statham? - głos kierowcy, rozbrzmiał przez interkom. - Czy jesteśmy gotowi, proszę pana? - Tak, Greg. Dziękuję. - Przysunął się do mnie i szepnął. - Mów do mnie. Czy jesteś zdenerwowana? - Tak... - Co się stało? - Przesunął palcami po moim policzku. - Powinieneś, mi powiedzieć o tym wczoraj... Mogłeś chociaż zapytać. Co, jeśli bym miała ważne plany? - Nie miałaś. - Nie o to chodzi. - Więc o co? - Co my do cholery robimy, Jonathan? Co to kurwa jest? Muszę to wiedzieć w tej chwili. Szczerze, gdzie się spodziewasz, że to zmierza? Westchnął i sięgnął za siedzenie za nami. Położył poduszkę na kolanach i pociągnął mnie na nie. Przykrył mnie kocem i pokręcił głową. Jęknęłam. - Czy masz zamiar odpowiedzieć na moje pytania?

313

- Nie. - Poklepał poduszkę i pocałował mnie w czoło. - To zajmie nam chwilę, by dostać się na miejsce, wydajesz się być zmęczona. Prześpij się.

***

Wyjrzałam przez balkon i westchnęłam, jak tylko ściana deszczu spadła na odległe miasto. Płynęłam najnowszym jachtem Jonathana, czarnym luksusowym liniowcem z sześcioma poziomami. Spędziłam większość poranka pozwalając mu się oprowadzić. - Dlaczego zawsze urywasz zdania, od tak? - Podał mi kubek gorącej kawy. Boisz się, że mogę wykorzystać twoje historie przeciwko tobie, czy co? - Nie, przepraszam... Co to ja mówiłam? - Zawsze myślałaś, że ty i twój eks mąż... - Właśnie... Zawsze myślałam, że będziemy ze sobą na zawsze, wiesz? Potrząsnęłam głową. - Oddałam mu, każdą część mnie, kiedy byliśmy małżeństwem, a kiedy było już po wszystkim, nie pozostała żadna mała część dla mnie... A jedyna osoba która powinna mnie wtedy wesprzeć, leżała w łóżku razem z nim... - Czy ona odezwała się do ciebie po tym incydencie w sklepie? - Nie. - Moje serce ścisnęło się. - Nigdy nie rozmawiałyśmy już po tym...A ilekroć córki wracają z odwiedzin u swojego taty, wiedzą lepiej, by mi nie dawać pełnego streszczenia. - Hmmm. Czy nadal żywisz jakieś uczucia do byłego męża? - Co masz na myśli? - Czy nadal myślisz o nim lub chciałabyś być z nim z powrotem, jeśli okoliczności byłyby inne?

314

- Myślę, że zawsze będzie część mnie, która będzie kochać tego "starego go" i będzie tęsknić za magią, którą myślałam, że mieliśmy, ale... część niego zawsze

należała

do

Amandy,

więc...

Przepraszam,

że

przywołuje

te

przygnębiające rzeczy. Ja tylko... - Nie przepraszaj. - Pocałował mnie w policzek. - Cieszę się, że to zrobiłaś. Czy rozmawiałaś już kiedyś o tym z kimkolwiek? - Chodziłam na sesje terapeutyczne w przychodni Sandry... Przez pierwsze kilka miesięcy, musiałam się zmuszać, żeby tam chodzić, ale po jakimś czasie zaczęłam dostrzegać, jak korzystne to było... Westchnął. - Jeśli ja i mama moglibyśmy przetrwać pełną godzinę terapii bez wkurzania się nawzajem, może też byłoby to korzystne dla nas... - Czy nadal rozmawiasz ze swoimi rodzicami zastępczymi? - Nie odezwałem się do nich od kiedy uciekłem. Co? - Oni nigdy nie przyjechali cię szukać? - Oczywiście, że przyjechali... Policja stanowa pojawiła się w moim akademiku raz, kiedy rozpocząłem zajęcia, ale miałem osiemnaście lat i nie mogli mnie zmusić bym wrócił z powrotem. - Nie prosili cię o żadne pieniądze, po tym jak stałeś się miliarderem? - Nie musieli. - Zatrzymał się. - Zawsze marzyłem, że się im odwdzięczę, za to jak mnie traktowali, ale zdałem sobie sprawę, że łatwiej było wybaczyć i zapomnieć, że w ogóle istnieli. Zająłem się ich wszystkimi długami i dałem im tyle pieniędzy, że nie muszą pracować do końca życia.117 - To bardzo miłe z twojej strony. Nie musiałeś tego robić... 117

Zaniemówiłam. Ten facet to ideał. Po tym jak go traktowali on im pomógł. (Aga)

315

- Próbowali się ze mną kontaktować, aby powiedzieć dziękuję, ale nigdy nie oddzwoniłem do nich z powrotem. Prawdopodobnie nigdy tego nie zrobię. Powiedziałem Corey’owi, by im przekazał, że otrzymałem wiadomość. - Twoi rodzice zastępczy są jego prawdziwymi rodzicami? Pokiwał głową. - On nadal jest wściekły na nich, za to jak mnie traktowali, ale on nie może ich spisać na straty tak jak ja to zrobiłem. - A twoja zastępcza siostra? Co się z nią stało? - Jessica? Ona jest moim asystentem wykonawczym. - Uśmiechnął się. Kiedy Hayley ukończy szkołę, Jessica będzie moim zaufanym doradcą, a Hayley będzie moim nowym EA.118 - To musi być miłe... Masz zamiar wybaczyć swoim własnym rodzicom? Wziął głęboki oddech i zacisnął pięści. Spojrzał w dal, a następnie na mnie. - Jeszcze nie, przez długi czas... Co byś zrobiła, jeśli byś była mną? - Nie wiem. - Wzruszyłam ramionami. - Myślę, że nie wyobrażam sobie, by Ashlay i Caroline nie chciały, abym była częścią ich życia kiedy dorosną. - To dlatego, że ty zawsze chciałaś być częścią ich... - Zacisnął szczękę i wiedziałam, że rozmowa dobiegła końca. Wyraźnie nadal bolała go przeszłość związana z jego rodzicami i nie byłam pewna, czy kiedykolwiek będzie ponad to, tak samo, jak ja nie wiedziałam, czy będę mogła być ponad sytuacją z Ryanem. Siedzieliśmy pod markizą i spoglądaliśmy na deszczowy horyzont, dryfując do różnych wspomnień, do różnych miejsc. - Jakie było twoje pierwsze wrażenie jak mnie zobaczyłeś? - zapytałam, starając się przerwać milczenie. 118

EA –executive assistant – asystent wykonawczy

316

Odwrócił się i uśmiechnął do mnie. - Jezus, ale ona jest seksowna. - Kłamiesz! - To jest prawda. Jakie było twoje? - On jest seksowny, ale ma na sobie bluzę z kapturem, więc pewnie jest zbyt młody dla mnie. - Roześmiałam się, a on przewrócił oczami. - Cieszę się, że sobie to wyjaśniliśmy. - Czyżby? - Jeśli myślisz, że nie, mogę mieć kilka sposobów, abyś mogła powiedzieć, że wyjaśniliśmy... - Przytulił mnie i pocałował. - Już od dawna miałem się zapytać o to: Czy umiesz tańczyć? - Tańczyliśmy już razem w moje urodziny, więc zagaduję... - Nie pamiętam byśmy tak naprawdę tańczyli na twojej imprezie urodzinowej... Przewróciłam oczami. - Nie... Wiem tylko, jak kołysać się w rytm muzyki. Nigdy nie miałam czasu na naukę. - Popracujmy nad tym. - Sięgnął po moje dłonie i pociągnął mnie do góry. Mówiłaś wcześniej, że ci się podoba parkiet na górnym pokładzie, prawda? Myślę, że to idealne miejsce na niedzielne lekcje. - Parkiet jest na zewnątrz i pada deszcz... - Jaka spostrzegawcza. - Zaśmiał się i zaprowadził mnie na górę, do pokoju pełnego sprzętu audio. Nacisnął kilka przełączników i ekrany, które były na ścianach, stały się niebieskie. - Dzień dobry, panie Statham. - Siwy mężczyzna wszedł do pokoju i uchylił czapkę. - Jak się dzisiaj pan miewa?

317

- U mnie świetnie, Sam. Czy przedstawiłem ci wcześniej Claire ? - Nie, proszę pana. Położył rękę na moim krzyżu i delikatnie pchnął mnie do przodu. - Claire, to jest kapitan Sam. On zarządza moimi wszystkimi jachtami. Sam to jest... - urwał. - To jest moja dziewczyna, Claire. Czy on przed chwilą powiedział "dziewczyna"? Czy on postradał zmysły?! - Miło mi cię poznać, panno Claire. - Sam wyciągnął rękę i uścisnął moją dłoń. - Zastępca kapitania jest teraz za sterem. Wracam do mojej kabiny na resztę dnia. - Dziękuję, Sam. Poczekałam, aż Sam wyjdzie z pokoju i zmrużyłam oczy na Jonathana. - Mamy tytuł od teraz? - Oczywiście, że nie - powiedział. – Tylko, że dziewczyna brzmi lepiej niż "kobieta, którą bardzo lubię i kocham pieprzyć." Ale skoro wolisz, tak... - Nacisnął kolejny przycisk i podświetlił parkiet. - Myślę, że powinniśmy zacząć od walca. To powinno być dość łatwe. Złapał mnie za rękę i zaprowadził na zewnątrz. Deszcz wciąż mżył i lekka mgła pełzała po pokładzie. Usłyszałam dźwięki strun i klawiszy fortepianu wypływające z głośników. Poczułam jak Jonathan obraca mnie twarzą do siebie. - Więc - powiedział, patrząc mi w oczy - powinniśmy najpierw sprawdzić, czy masz poczucie rytmu. Przyciągnął mnie w swoje ramiona i rozpoczął poruszać nas w rytm muzyki, ale nie mogłam nadążyć. Na każdy krok, jaki wziął do przodu ja brałam do tyłu, na każdy jego ruch w prawo, ja niezdarnie poruszałam się w lewo. - I oczywiście nie masz... - zaśmiał się.

318

Puściłam go i skrzyżowałam ramiona. Nigdy nie byłam dobra w tańcu. Mama poddała się gdy miałam pięć lat, po tym jak chciała zrobić ze mnie swoją protegowaną w balecie. Ona zawsze żartowała, że Ashley i Caroline musiały odziedziczyć zdolności taneczne po Ryanie. - Jest w porządku. - Odsunął mnie do tyłu i przytrzymywał nasze ręce przed oczami. - Pozwól mi prowadzić i będziemy wszytko robić powoli. Każdy musi od czegoś zacząć... Krok w prawo... Potem w lewo... Zaczął powoli podawać więcej instrukcji: krok podwójny, obrót, krok w tył. Zanim się zorientowałam tańczyliśmy walca po całej mokrej podłodze. Starałam się nie patrzeć mu w oczy, zachowywać się jakbym była zbyt skupiona na jego poleceniach, ale on czynił to tak łatwym, że nie mogłam nic poradzić, tylko się na niego patrzeć. - Przynajmniej szybko się uczysz. - Uśmiechnął się. - Krok w prawo. - Myślę, że potraktuję to jako komplement... Zakładam, że masz pralnię gdzieś na statku? - Do czego jej potrzebujesz? - Aby wysuszyć ubrania po tym? - Roześmiałam się, kiedy obrócił mnie i przyciągnął z powrotem do swojej piersi. - Jeszcze kompletnie nie wyposażyłem tego jachtu, ale będę o tym pamiętać w naszej przyszłości? Naszej przyszłości? - Więc ty szczerze myślisz, że ja i ty... - Czy ty nas analizujesz? Co ci powiedziałem na ten temat? Wymamrotałam "w porządku" i spojrzałam w drugą stronę. Miasto teraz wydawało się odległą plamką światła, a my żeglowaliśmy w kierunku otwartego morza, ku cięższej mgle i ostrzejszemu deszczu. Kiedy mgła coraz bardziej

319

wkradała się na pokład, zauważyłam, że wcześniejsza piosenka się skończyła i zaczęła rozbrzmiewać następna, znacznie wolniejsza i z dźwiękiem harfy. Zrobiłam za dużo o jeden krok w lewo i potknęłam się o własne nogi, prawie upadając na podłogę, zanim Jonathan schylił się i złapał mnie. - Myślę, że nie masz również wyczucia kierunku... - Uśmiechnął się i pociągnął mnie do góry. - Ale jesteś na dobrej drodze, jak na początek. - Oparł mnie o poręcz i obniżył głowę do mojej, trzymając cały czas moje ciało uwięzione w ramionach. Zamknęłam oczy, kiedy wsunął język do moich ust i delikatnie je rozchylił. Jęknęłam i wplotłam palce w jego mokre włosy, oddając pocałunek z taką intensywnością, jakby moje życie od niego zależało. Przerwał i przeciągnął mój sweter przez głowę. Przyciskając swoje usta do moich, wyszeptał: - Czy kiedykolwiek uprawiałaś seks w deszczu? - Zaczął zrywać guziki z mojej przemoczonej koszuli. Zadrżałam, kiedy zimne powietrze uderzyło o moją nagą skórę. - Nie... - Jesteś tego pewna? Przytaknęłam. - Ja także... Aż do dzisiaj. Westchnęłam i uwolniłam się z jego uścisku, ignorując gniewne spojrzenie, jakie mi posyłał. - Chyba żartujesz? Czy ty nie masz żadnego szacunku dla prywatności? W ogóle? - Zrobiłam kilka kroków wzdłuż poręczy, upewniając się, że byłam poza jego zasięgiem. - Wracaj tutaj. Natychmiast.

320

- Co, jeśli inny jacht podpłynie i ktoś nas zobaczy? Co, jeśli ktoś z załogi przyjdzie tutaj szukając cię i zobaczy nas uprawiających seks? - Nagra to i umieści na YouTube. - Ja nie żartuje! Nie czujesz, że to niewłaściwe? - Czy mogę kupić ci tezaurus?119 Przewróciłam oczami. - Ja wiem, że jesteś przyzwyczajony przekraczać granice, ale musisz przyznać, że to... - Załoga nigdy mnie nie niepokoi i czy widzisz jakieś inne statki na naszej drodze? Podszedł do mnie, zanim zdążyłam uciec i przycisnął mnie ponownie do poręczy. - Czy w rzeczywistości, czy w ogóle widziałaś dzisiaj jakieś przepływające statki? - Nie... - Nie? - Sięgnął za moje plecy i rozpiął biustonosz. - Jak myślisz, dlaczego tak jest? - Jest niedziela... Ludzie nie żeglują, aż do późnego popołudnia? - Niedziela dla ludzi jest właściwie najlepszym dniem na żaglowanie. Rzucił stanik przez pokład. - Oni rozpoczynają żeglowanie wcześnie. Było ponad trzysta jachtów zadokowanych w porcie, gdy z niego wypływaliśmy i ani jeden z nich nie postawił żagli dzisiaj. Wiesz może dlaczego? Mogłam dostrzec mój oddech unoszący się w powietrzu pośród deszczu, czułam, że moje sutki twardnieją na zimnie. Zakryłam piersi dłońmi i wzruszyłam ramionami. 119

Dla tych co nie wiedzą: jest to słownik synonimów.

321

- Zbyt mgliście? Rozpiął guzik moich spodni i pociągnął je w dół. Zerwał moje majtki jedną ręką i wrzucił je do morza. - Spróbuj ponownie. - Ponieważ... - Zamarłam pod jego "jestem za bardzo zły, żeby bawić się z tobą w te gierki" spojrzeniem. - Ponieważ... Zapłaciłeś wszystkim tym ludziom by dzisiaj nie żeglowali? - Zrobiłem to, ponieważ kobieta, z którą się umawiam, nalega, by utrzymywać nasz związek w tajemnicy z jakiegoś gównianego powodu. Myślę, że ona boi się przyznać, że tak naprawdę wstydzi się mnie. Westchnęłam. - Po raz n-ty, powtarzam ci, że się ciebie nie wstydzę. Ja tylko nie chcę, by inne osoby... Ugryzł mnie w usta. Mocno. - Jeśli zaspokoiłaś swoja potrzebę "muszę- być- trudna- dla- Jonathana" na dziś dzień, to chciałbym zakończyć naszą dzisiejszą randkę właściwie i odpowiednio zaznaczyć, że będę cię pieprzył opartą o tę barierkę, aż nie będziesz mogła chodzić. - Ja... - Lub mówić... Dyszałam, a moje kolana stały się słabe od samego słuchania tego, co mówił. - Lubię cię bardzo, Claire. Naprawdę lubię. - Wyciągnął prezerwatywę z kieszeni a jego spodnie opadły na pokład. - Przestań próbować z tym walczyć... To jest w porządku, byś lubiła mnie także. - Nigdy nie powiedziałam, że nie lubię...

322

Zmiażdżył moje usta i podniósł mnie do niewielkiej półki, która sterczała w połowie poręczy. Rozłożył moje nogi i wszedł we mnie swoim kutasem jednym ruchem, wypełniając mnie swoją całą grubością na raz. Chwycił się śliskiej poręczy za mną i poruszał się wewnątrz mnie, trzymał swoje usta złączone z moimi, uciszając moje krzyki rozkoszy. Deszcz zaczął przybierać na sile, coraz cięższe krople spadały na nas, ale nie wydawał się tym w ogóle przejmować. Podtrzymywał karanie mnie swoimi powolnymi pchnięciami, całując do nieprzytomności. Ignorował mocne zadrapania na swoich plecach, pozostawione po moich paznokciach. Jęczałam w jego usta, błagając, by przestał mnie całować, bym mogła oddychać, ale nie zrobił tego. On kochał się z moimi ustami, badając każdy ich cal językiem. Poczułam, jak nasze biodra zadrżały w tym samym momencie i krzyk wydobywający się z mojego gardła, ale on stłumił go kolejnym pocałunkiem, który pchnął mnie jeszcze bardziej na krawędź. Nie mogę oddychać... Nie mogę oddychać... Uwolnił moje usta na kilka sekund, by powiedzieć: "Odpuść. ". Moje ciało zadrżało w konwulsjach, każdy nerw mknął dziko. Eksplodowałam. - Jonathan... - Złapałam oddech i opadłam w jego ramionach. Poczułam, jak odsuwa mnie z powrotem do poręczy i wychodzi ze mnie. - Myślę, że muszę... - Przestań mówić. - Ale ja... - Nie. Mów. Ani. Jednego. Słowa. - Zmrużył na mnie oczy. Sięgnął na dół do spodni i wyciągnął kolejną prezerwatywę. - Nie musisz nic mówić przez resztę dnia.

323

Rozdział 17 Jonathan Kilka tygodni później...

Obserwowałem jak klatka piersiowa Claire unosi się i opada, kiedy leżała na kanapie. Zasnęła kilka minut po tym, jak uprawialiśmy seks przy oknie w moim biurze. Odsunąłem kilka luźnych włosów z jej czoła, uśmiechając się na to, jaka jest piękna i jak spokojnie teraz wygląda. Nie nałożyła dzisiaj żadnego makijażu i po raz pierwszy zauważyłem, że ma delikatne piegi na każdym z policzków, że jej długie i gęste rzęsy naturalnie wyginały się do góry. Całowałem ją w usta tysiące razy, ale nigdy nie zauważyłem tego maleńkiego pieprzyka nad jej górną wargą. Dlaczego nie zauważyłem jej wcześniej niż w tym roku? Nasze drogi musiały się przeciąć chociaż raz... Nie byłem pewien, co się dzieje między nami, ale cokolwiek to było, nie chcę tego zatrzymać. To było coś, czego nigdy nie czułem do tej pory. Kobiety w mojej przeszłości były głównie środkiem do zabicia czasu, sposobem, aby wypełnić dni czymś stałym, dopóki nie byłem znudzony lub odstraszony ich niestabilnym zachowaniem. Ale Claire nigdy mnie nie nudziła, nigdy mnie nie denerwowała, nawet wtedy, gdy dawała mi to swoje frustrujące gówno. Przebiegłem opuszkami palców po jej ustach, a jej rzęsy zatrzepotały i otworzyła oczy. - Cześć.

324

- Cześć... - Zamrugała i powoli usiadła. - Czy ty się podniecasz obserwowaniem mnie, kiedy śpię? - Nie, ale jeśli nie chrapałabyś tak bardzo, może bym to robił. Przewróciła oczami i poklepała się po ramieniu. To jej sposób przekazania mi, że była gotowa bym ubrał ją z powrotem. Podniosłem jej stanik z podłogi i umieściłem go na niej. Gapiłem się na niego przez kilka sekund, patrzyłem na czarne koronki miseczek i pokryte czerwonym jedwabiem krawędzie. Spojrzałem w dół i zorientowałem się, że jej majteczki były dokładnie takie same. Jak uroczo... - Czy to nowy biustonosz? - Nasunąłem ramiączka na miejsce. - Nigdy wcześniej nie widziałem byś go nosiła. - Myślisz, że kupiłam nową bieliznę specjalnie dla ciebie? - Zrobiłaś to? - Nie. - Schyliła się i sięgnęła po koszulę. - Przepraszam, że muszę cię zmartwić, ale nie jesteś, aż tak wyjątkowy... Znalazłam go wczoraj, jak robiłam porządki w szafie i... Sięgnąłem za nią i oderwałem małą, białą metkę, wiszącą z boku. Trzymałem ją przed nią i uśmiechałem się. - Następnym razem jak znajdziesz coś w szafie, upewnij się, że odcięłaś metkę. Jej twarz przybrała jasnoczerwony kolor. - Uwielbiam ją. - Pocałowałem ją w prawe ramie i pomogłem z koszulą. Czy chciałabyś iść dzisiaj na kolację? Gdziekolwiek chcesz, i tak możemy też zorganizować coś w prywatnym pokoju. Nic nie odpowiedziała. Po prostu siedziała rumieniąc się.

325

- Claire? - Nie mogę... Muszę być dziś wieczorem w domu o ósmej. Pomagam dziewczynkom robić babeczki na wyprzedaż wypieków. - Wyprzedaż wypieków? W jakim celu? - Dla drużyny cheerliderek. - Włożyła spodnie. - Wszystkie dwadzieścia dziewczynek będzie tam dzisiaj wieczorem i muszę się upewnić, że nie spalą domu. - Hmmm. Czy twoje córki wiedzą, że się ze mną spotykasz? - Jeszcze nie... Oczywiście, że nie... - Okej, skoro nie możemy zjeść razem kolacji dobrze wykorzystajmy czas, który nam został. - Co powiesz na obejrzenie filmu u ciebie? Myślę, że to pozwoli mi wrócić do domu na czas. - Nie. Mam dużo lepszy pomysł. - Wstałem i zdjąłem marynarkę z wieszaka. - Co powiesz na pizzę? - Pizza? - Tak. Jest to popularne danie składające się z ciasta, sosu pomidorowego i sera. Jest pieczone w piekarniku i sprzedawane w opakowaniach na całym świecie. Uśmiechnęła się. - Nie wyglądasz mi na typ faceta, który zamawia gotową pizzę. - Kto mówił o zamawianiu gotowej pizzy?

326

***

Claire podrzuciła kolejną kulkę ciasta i złapała ją w dłonie, rozsypując mąkę w powietrzu i na całej podłodze. Potem zachichotała jak dziecko. Pokręciłem głową. - Nie trzeba wiele, żeby cię rozbawić, prawda? - Nie ja jestem tą, która zaproponowała robienie pizzy od podstaw... Mama robiła to ze mną i z moją... - zamilkła. - Ona kupowała wszystkie te najlepsze produkty w sklepie i traciłyśmy całą sobotę na pieczenie pięciu lub sześciu olbrzymich pizz. - Brzmi fajnie. - I takie było... Zegar piekarnika zapiszczał i wsunąłem rękę w rękawicę kuchenną. Ostrożnie wyciągnąłem pizzę z pepperoni i szpinakiem, ustawiając ją na wyspie. Poczułem jak Claire porusza się za mną i się odwraca. - Co robisz? - Miałam zamiar nalać nam kieliszek wina. - Uniosła kieliszki i nasze spojrzenia spotkały się. - Nie chcesz jednego? - Chcę... - Bicie mojego serce przyśpieszyło. - Czy czerwone ci pasuje? - Jest doskonałe... Staliśmy i patrzyliśmy na siebie, nie ruszając się, nic nie mówiąc. Kolejny alarm na paluszki chlebowe rozbrzmiewał, ale żadne z nas nie podjęło próby wyłączenia go.

327

Zmniejszyłem odległość między nami i owinąłem ręce wokół jej bioder, patrząc w jej piękne zielone oczy. Udawałem, że nie zauważyłem, jak głośno bije jej serce w piersi. Wyciągnęła i położyła ręce na mojej szyi, przyciskając mocno ciało do mojego i stając na palcach by dosięgnąć do moich ust. Pochyliłem się i pocałowałem ją. Obserwowałem jak zamyka oczy, jak bierze krótki oddech w oczekiwaniu... ale wtedy przestałem. Kurwa... Odchrząknąłem. - Powinniśmy jeść. Otworzyła oczy i cofnęła się. - Tak, masz rację... - Obeszła mnie i chwyciła butelkę wina. Czekałem, aż usiądzie i zjedliśmy posiłek w naszej specjalnej ciszy, chociaż w tym momencie, nie byłem nawet pewien, czy to naprawdę można nazwać "ciszą." Wszystko co musieliśmy zrobić to patrzeć na siebie, słowa były zbędne do naszej rozmowy. Mogłem powiedzieć kiedy rozmyślała o pracy, kiedy myślała o nas lub kiedy przybierała swoją najlepszą pokerową twarz, aby udawać, że wcale nie myśli o mnie. Odłożyła pizzę i westchnęła. - Gdzie kupujesz wina? - Co masz na myśli? - Masz pokój na wino w każdym z miejsc, które mi pokazałeś, nawet na jachcie. Ale żadna z marek nie jest krajowa, a ja znam moje wino. Nie mogłeś kupić większości win ze swojej kolekcji w Stanach. Uśmiechnąłem się.

328

- Bardzo spostrzegawcza. Zaopatruję się w większość z nich dwa razy do roku. Jeżdżę do kolekcjonerskiej winnicy we Francji. Wezmę cię tam ze sobą tego lata. - Dobrze... - Spojrzała w bok, tak jak zawsze to robi, gdy wątpi w coś, kiedy analizuje nas. - Co tym razem, Claire? Co jest nie tak? - Nic... - Jesteś pewna? - Tak. Odstawiłem talerz i podszedłem. - Muszę ci zadać jeszcze jedno osobiste pytanie, bardzo osobiste pytanie. - Okej... - Pociągnęła łyk wina. - Pytaj. - Uprawiamy seks, od kiedy? Od końca stycznia? Jest prawie maj... - To nie jest pytanie... - Nie mogę sobie przypomnieć ani jednego tygodnia, w którym nie uprawialiśmy seksu chociaż raz. - To też nie jest pytanie. - Dlaczego nie dostałaś jeszcze okresu? Wypluła wino w powietrze. - Co? - Słyszałaś mnie. - Oplotłem ramiona wokół jej talii. - Nie narzekam. Chcę tylko wiedzieć, dlaczego nigdy nie wspomniałaś o tym czasie twojego miesiąca. - O mój boże! Zadałeś najgorsze osobiste pytanie... - I zawsze starasz się zmienić temat. Czekam... - Nie mogę uwierzyć, że pytasz mnie o menstruację! Czy masz jakieś poczucie wstydu lub...

329

- Claire... - Ugh... - Pokręciła głową. - Byłam naprawdę przygnębiona po rozwodzie. Nie mogę nawet ubrać w słowa, jak bardzo przygnębiona byłam, ale... Nie mogłam wstać z łóżka, musiałam się zmuszać, żeby jeść i ... Nie mogłam funkcjonować... Więc ummm, po tym jak schudłam 5 kilo, zmusiłam się, by pójść do lekarza, a on przepisał mi antydepresanty. Jednym ze skutków ubocznych jest nieregularny okres i... Czy ja naprawdę muszę przez to przechodzić? - Tak. Muszę wiedzieć. Westchnęła. - Przez pierwsze dwa miesiące miałam okres cały czas, każdego dnia. Lekarze przysięgali, że to normalne dla początkowego okresu przyjmowania leku. Potem kolejny dostałam po sześciu miesiącach i następnie po prostu się zatrzymał. Leki przyjmowałam przez ponad rok, ale kiedy zdecydowałam się przestać, okres nigdy nie wrócił... Robili mi test po teście i stwierdzili, że wszystko jest normalnie, że wszystko jest całkowicie w porządku. Powiedzieli mi, że mogą wystąpić plamienia od czasu do czasu, ale prawdopodobnie nigdy nie odzyskam pełnego ponownie. Szczęśliwy? - Uszczęśliwiony. Przewróciła oczami i uwolniła się z mojego uścisku. - Na którym zdjęciu jest twoja siostra Hayley? - Podeszła do kominka. - Na tym po lewej. - Wygląda dokładnie jak ty... - Podniosła ramkę z kominka i przyjrzała się. Nie powiedziała ani słowa, ale wiedziałem dlaczego tak bacznie mu się przyglądała.

330

Na pierwszy rzut oka Hayley była piękną niebieskooką dziewczyną w żółtej sukience. Ale po głębszej analizie, można było zauważyć setki czerwonych blizn i cięć wokół jej nadgarstków, całkowicie pokrywały też jej ramiona. - To jest główny powód, przez który nie mogę tak łatwo wybaczyć rodzicom... - odchrząknąłem. - Hayley zaczęła się ciąć, kiedy umieszczono nas w różnych rodzinach zastępczych. - Tak mi przykro... Czy ona ma naszyjnik Scrabble na sobie? Uśmiechnąłem się. - Tak. Ona jest kapitanem szkolnej drużyny w Scrabble. Pięćdziesiąt tysięcy dolarów czesnego rocznie, a ona chce grać w Scrabble. Czy to nie jest szalone? Roześmiała się. - Czy wy dwoje gracie w to gdy ona cię odwiedza? - To nie miałoby sensu. Ona pokonałaby mnie w kilka sekund. Jedyną grą, w której jestem w stanie ją pokonać to Monopol, ale tylko dlatego, że to moja ulubiona gra. - Ashlay i Caroline pokonują mnie w tym zawsze. Nawet wtedy, gdy oszukuję. - W wieczory gier rodzinnych? - Tak... - Odłożyła zdjęcie z powrotem na półkę i powoli podeszła do mnie, dając mi to swoje spojrzenie, które sprawia, że zrobiłbym wszystko dla niej. Potem wychyliła się do pocałunku. Chciałem oddać pocałunek, potrzebowałem oddać pocałunek, ale nie zrobiłem tego. Odwróciłem się i westchnąłem. - Jest siódma trzydzieści. Powinienem zabrać cię do domu.

331

***

Zatrzymałem Murcielago przed jej domem i wyłączyłem silnik. - Greg zaparkował twoje auto trzy domy dalej. Czy to w porządku? - Tak... - Okej. Cóż, zobaczymy się jutro po pracy. - Nie, nie mogę - powiedziała. - Będę zajęta przez cały tydzień. - I wiesz to już dzisiaj? - Tak, ja... - Spojrzała na mnie, posyłając mi kolejny raz to uwodzicielskie spojrzenie. Boże, ona musi już iść... Teraz... - No cóż, zobaczymy się, gdy nie będziesz zajęta. - Odblokowałem pasy i otworzyłem drzwi, ale złapała mnie za ramię. - Poczekaj... Czy mogę cię o coś zapytać? - O cokolwiek. - Nie pocałowałeś mnie przez cały dzień... Czy zamierzasz pocałować mnie na dobranoc. - Nie. - Co? - Spojrzała oszołomiona. - Dlaczego nie? - Bo nie chcę? - Czy to dlatego, że nie powiedziałam moim córkom o nas? Zaśmiałem się. - Nie, choć jestem pewien, że wiedzą, że się z kimś umawiasz. Mogłaś przynajmniej to im powiedzieć. One mają szesnaście lat, nie sześć. - Czy to dlatego, że milczałam podczas kolacji?

332

- Lubię nasze ciche kolacje. - Wyciągnąłem rękę i pogłaskałem ją po twarzy. - Wiesz o tym. - No cóż. Będziesz jedynym, który będzie żałował braku tego pocałunku na dobranoc, Jonathan. Podczas gdy będziesz leżał w łóżku, myśląc o tym, jak powinieneś mnie pocałować, ja będę zbyt zajęta, aby myśleć o tobie. - Naprawdę? - Tak. Mój zespół będzie pracował do późna przez cały ten tydzień, więc nie będę w stanie wymknąć się do twoich sekretnych pomieszczeń. Prawdopodobnie nie zobaczymy się do następnego weekendu, może nawet weekendu tydzień później. Muszę nadrobić zaległości z moimi innymi przyjaciółmi, jak się teraz tak nad tym zastanowię. - Czy widzisz mnie, bym płakał? - Jesteś zły na mnie za coś? Co to jest? - Nie jestem zły na ciebie. Jestem zły, bo się w tobie zakochuje... - Cóż... - Odpięła pasy i rozejrzała się. Pochyliła się, żeby mnie pocałować, ale wciąż się twardo trzymałem i szepnąłem w jej usta. - Nie pocałuję cię dzisiaj, ponieważ obiecałem to sobie wczoraj. - Co obiecałeś? - Nie musisz wiedzieć. - Powiedz mi... Nic nie odpowiedziałem. Po prostu obserwowałem jak skrzyżowała ramiona i zmrużyła oczy. - Jonathan, znowu zachowujesz się dziecinnie. Jeśli wszystko jest w porządku i jeśli...

333

Przycisnąłem palec do jej ust. - Obiecałem sobie, że następnym razem jak będę cię całował, to będę całował oba zestawy twoich ust.120 Jęknęła i zarumieniła się na jaskrawo czerwony kolor. - Dobranoc, Claire. Do zobaczenia w następny weekend.

120

Nie, no naprwdę? On naprawdę to powiedział?

334

Rozdział 18 Claire Jonathan: Wyglądałaś seksi na spotkaniu dzisiejszego ranka. Uwielbiam kiedy nosisz czarny. Ja: Dziękuję. Jonathan: Zobaczymy się dziś wieczorem? Wahałam się z odpowiedzią. Ja: To zależy, czy skończę czytać wszystko, czy nie. Jonathan: Weź to ze sobą. Ja też mam pracę do skończenia. Ja: Ty uwodzący mnie, to nie jest praca. Jego odpowiedź przyszła w przeciągu kilku sekund. Jonathan: Masz rację. Do tego nie trzeba wielkiego wysiłku. To dzisiaj będzie ściśle profesjonalne. Byłem poważny, jeśli chodzi o takie obietnice. Ja: Nie wierzę ci... Jonathan: A powinnaś. Greg odbierze cię o ósmej. Odłożyłam telefon na bok i uśmiechnęłam się. Byłam gotowa, by wreszcie wspomnieć Ashley i Caroline o Jonathanie. Trzymałam to dla siebie wystarczająco długo, ale od kiedy nasze "spotykanie się na wyłączność" zaczęło przypominać jakiś związek, chciałam by one nie miały z tym problemu.

335

Ustawiłam przekąski i napoje na stole w jadalni, jak zawsze kiedy robiłyśmy rodzinne wieczory i czekałam na nie, aż wrócą do domu po treningu cheerliderek. - Mamo! Mamo! - Obie przybiegły do kuchni, mówiąc jednocześnie. - Czy mówiłam ci już o tym?, Czy wiedziałaś, że trening był w tą sobotę?, Mogę pożyczyć dwadzieścia dolarów?, Czy mogę dostać dwadzieścia dolarów?, Jeśli dasz jej dwadzieścia, czy ja mogę dostać czterdzieści?, Co powiesz na... Zwykle czekam, aż zdadzą sobie sprawę, że nie jestem w stanie ich zrozumieć, kiedy tak robią, ale moje puste spojrzenie wydawało się nie działać dziś wieczorem. Paplały z pełną prędkością, przerzucając swoje jedwabiste rude włosy na jedną stronę ramienia, dokładnie w tym samym momencie, nigdy nie zatrzymując się by złapać oddech. - Dobrze, dobrze! Nie na raz, proszę. Która mówi pierwsza? - Ja! - Ashlay klasnęła. - Myślę, że pierwszą sprawą jest omówienie posiadania przeze mnie i Caroline oddzielnych samochodów. - Okey. - Usiadłam. Muszę tego wysłuchać... Caroline wzruszyła ramionami i usiadła naprzeciwko mnie. - Więc... - Ashlay powiedziała, uśmiechając się. - Jak wiesz, obie mamy po szesnaście lat i jesteśmy piątkowymi uczennicami. Rzadko wpadamy w kłopoty, w przeciwieństwie do większości dzieciaków w naszym wieku i obie jesteśmy członkiniami Junior Aviation Scholars Program,121 który przyjmuje każdego roku tylko dziecięciu kandydatów z całego kraju! A my obie się dostałyśmy! 121

Program szkolenia młodych pilotów.

336

- Mów dalej... - Tak więc, musimy dostać oddzielne samochody. - Co? To wszystko? To jest cała twoja argumentacja, Ashlay? - Hm, tak. Myślę, że to podsumowuje wszystko całkiem dobrze. A ty co sądzisz, Caroline? Jej współkonspiratorka skinęła głową. - Dobrze więc. Jestem świadoma, że macie szesnaście lat, jak i tego, że jesteście świetnymi uczennicami. To jest wasz obowiązek. Świadoma również jestem tego, że nie pakujecie się w żadne kłopoty, ale to dlatego, że ja nie toleruję żadnych. I jestem dumna z was, że jesteście częścią - wzięłam głęboki oddech i zatrzymałam się - Junior Aviation Scholars Program i pamiętam, że zakupiłam wam nowe stroje pilotów, w momencie, kiedy otrzymałyście tam miejsce. Jednakże wiedząc, że nie płacicie za ubezpieczenie waszego obecnego samochodu, uczestniczycie w tych samych zajęciach i nie staracie się kupić waszego własnego samochodu za wasze własne pieniądze, możecie równie dobrze dzielić się tym, który macie lub oddać go mnie. Wasz wybór. Ashlay przewróciła oczami i usiadła. - A co z pozwoleniem jednej z nas na pożyczenie twojego samochodu w weekendy? - Caroline przeglądała telefon. - Czy to, by zadziałało? Co, jeśli byśmy przestrzegały jakiegoś harmonogramu dzielenia auta czy coś takiego? Myślę, że jest nawet pewna aplikacja do... - Nie. Rozmowa na temat samochodu jest skończona... Teraz, muszę z wami porozmawiać o czymś bardzo ważnym. Chcę, abyście wiedziały, że obecnie

337

spotykam się z kimś, z kimś, kogo myślę, że naprawdę lubię. Nie jestem pewna jeszcze, czy pozwolę mu was kiedyś poznać czy nie, ale... - Czy on jest gorący?, Gdzie go poznałaś?, Czy to dlatego tak dużo się uśmiechasz ostatnio?, I wychodzisz tak często?, Nie chcesz, żeby on nas poznał?, Czy to dlatego, że nie jest gorący?, Spotykasz się z kimś brzydkim?, Dlaczego miałabyś to robić?, Jesteś taka piękna!122 Westchnęłam. - Proszę, pozwólcie mi dokończyć... Poznałam go w pracy i chcę, żebyście były świadome, że jest troszkę młodszy ode mnie... Zatrzymały się z szeroko rozdziawioną buzią i przybrały zaskoczony wygląd. Następnie obie spojrzały na mnie, jakbym była jakimś dziwnym rodzajem wystawy. Powtarzały tę rutynę dość często, tak często, że nie zdawały sobie nawet sprawy, jak intensywny jest ten ich festiwal gapienia się. Zazwyczaj oznaczało to, że myślą o czymś, a ponieważ byłam przekonana, że podzielają swoje myśli, to zwykle zajmowało im chwilę, by sformułować to w słowa. Caroline, przechyliła głowę. - Kiedy mówisz młodszy, to masz na myśli młodszy, tak regularnie młodszy? - Czy to znaczy, że możesz iść do więzienia, jeśli ktoś zadzwoni na policję i doniesie na ciebie, młodszy? - Ashlay uniosła brew. - Bo jeśli chcesz, żebyśmy

122

To się dopiero nazywa nawał pytań  one momentami są rozbrajające, a najważniejsze pytanie, to „czy jest gorący?”

338

milczały to będziemy, ale zdecydowanie będziesz musiała ponownie rozważyć kupienie nam...123 - Co? Dlaczego w ogóle pomyślałaś... - przestałam. Nie potrzebowałam się bardziej stresować ich wypaczoną linią myślenia. - On jest jedenaście lat młodszy ode mnie... Spojrzały na siebie i wybuchnęły histerycznym śmiechem. Potem zaczęły mówić jedna do drugiej, jak gdybym nie siedziała w tym samym pomieszczeniu co one: Tak... On ma w zasadzie trzydzieści lat!, Co w tym jest takiego złego?, Nie wiem... Czy trzydzieści to jak w średnim wieku! Co by to było, jakby miała pięćdziesiąt?, Myślę, że ludzie powinni przestać liczyć, ile mają lat jak osiągną dwadzieścia pięć. Po tym czasie, to jest całkiem bez znaczenia i zaczynasz po prostu wyglądać źle i pozwalasz sobie na..., Myślisz, że facet, z którym ona się spotyka jest gorący?, Prawdopodobnie nie. Nie powiedziała, że jest gorący. Jeśli byłby gorący, powiedziałaby już na samym początku...124, Czy powiedziała nam jego imię?, To prawdopodobnie Taylor. To ładne imię dla trzydziestolatka., Taylor? Podoba mi się. Zastanawiam się, czy... - Dziękuję wam obu za wysłuchanie mnie... - Ucięłam tą ich śmieszną pogawędkę. - Czy wy dwie nie macie nic przeciwko, że się z kimś spotykam? - Um, nie! W samą porę! Zasługujesz na kogoś niesamowitego. - Ashlay wstała i przytuliła mnie. - Ktokolwiek to jest, mam nadzieję, że pomoże nam cię przekonać do kupienia nam oddzielnych aut, na nasz ostatni rok w szkole! Caroline podeszła i także mnie uściskała. 123

One są rozbrajające 

 124

Ha ha już widzę jak im szczęka opada jak go poznają (Aga)

339

- Zgadzam się. To dobrze widzieć twój uśmiech ponownie, nawet jeśli ten facet nie jest gorący... *** - Tak, cztery najlepsze pomysły na hasło reklamowe sTableta...Wiesz co? Wszystkie są okropne, prawda? - Pan Barnes roześmiał się. - Tak. Naprawdę są. - Też nie mogłam się powstrzymać od śmiechu. Zostawmy to na dziś. - O dziewiątej wieczorem? Jesteś pewna, że nie chcesz zostać do północy jak wczoraj? Zaczynam czuć, jakby korporacja była moim drugim domem. - Zdecydowanie. - Zamknęłam notatnik i wstałam. - Właściwie mogę zmienić plany dla odmiany. Do zobaczenia w poniedziałek. Wyszłam z jego biura i skierowałam się do swojego, przesuwając najnowsze kompozycje kwiatowe od Jonathana, na jedną stronę pokoju. Poddałam się prosząc go, by mi już ich więcej nie wysyłał. Wysyłał co najmniej dwieście kwiatów dziennie. Zatrudnił nawet kwiaciarkę, która codziennie w południe przycinała stare i wkładała do wody nowe. Zdjęłam obcasy i zmieniłam je na pantofle, życząc sobie, bym mogła w jakiś sposób przyśpieszyć koniec kampanii sTableta. Pracowałam podwójne godziny. Jednocześnie nowa polityka "obowiązkowych nadgodzin dla dyrektorów" była całkiem korzystna dla mojego konta oszczędnościowego, ale całkowicie wysysała energię z mojego organizmu. Położyłam głowę na biurku i wtedy zadzwonił telefon. Ashlay.

340

- Tak, Ashlay? - odebrałam. - Czy będzie w porządku, jeśli z Caroline spędzimy dzisiejszą noc u Jasmine? Wiem, że chciałaś obejrzeć później z nami film, ale jest piątek. I wiem, że zamierzasz powiedzieć coś o naszym późnym wracaniu do domu, więc mama Jasmine powiedziała, że może po nas przyjechać i odwieźć nas jutro. - Myślałam, że wy dwie macie jutro lekcje pilotażu. Czy nie błagałaś mnie, bym zapłaciła dwieście dolarów opłaty rejestracyjnej? - Jest przeniesiony, ponieważ kilka osób oblało test na symulatorach. Westchnęłam. - Czy to jest koedukacyjne nocowanie? - Nie powiedziałam, że to będzie z nocowaniem, mamo. To jest... - Ashlay... - Może być tam kilku chłopaków... Oczywiście. - Niech mama Jashmine zadzwoni do mnie. Wtedy... - Poczekaj! Ona jest tutaj! Przewróciłam oczami i przedstawiłam się miękkim głosem pani Hines. Była kilka lat młodsza ode mnie, ale z tego co pamiętam ze spotkań matek i córek grupy cheerleaderek, wydawała się mieć dobre zasady moralne. Upewniłam się, że chłopcy nie będą spać w tym samym pokoju co dziewczynki. Po tym jak zapewniła mnie, że ona i jej mąż będą na zmianę robić

341

obchód, by sprawdzić co się dzieje na imprezie, poddałam się i pozwoliłam im wyjść. Jonathan: Witaj piękna. Co robisz? Jonathan napisał, jak tylko się rozłączyłam. Ja: Myślałam, by wrócić do domu i wziąć długi prysznic... Jonathan: Nadal jesteś w pracy? Ja: Niestety. A Ty co robisz? Jonathan: Schodzę na dół, by się z Tobą zobaczyć. Zamknęłam komputer i wstałam. Ułożyłam w stos notatki o sTablecie i skreśliłam kolejny dzień na kalendarzu. Moje oczy skręciły w kierunku okienka z datą ostatniego piątku miesiąca, w którym słowa urodziny Jonathana widniały zapisane drobnym drukiem. Nie miałam pojęcia co mogłam mu podarować. Wydaje się, że on ma już wszystko. Pomijając fakt, że kiedy pytam go co chce na urodziny, po prostu zmienia temat. - Hej. - Wszedł do mojego biura. - Czy nadal jesteś zbyt zajęta dla mnie? - Właściwie to miałam oglądać później film z dziewczynkami, ale one porzuciły mnie na rzecz koedukacyjnego pidżama party. Możesz w to uwierzyć? - Nie mogę uwierzyć, że jesteś zaskoczona. - Zaśmiał się. - Jaki film zamierzałyście obejrzeć?

342

- Jakiś dla nastolatków film o wampirach, złych klątwach... nie wiem. One wybierały. - Hmmm. W takim razie powinnaś spędzić noc razem ze mną. Nie widziałaś mojego domu jeszcze. Ile domów on jeszcze posiada? - Nie, dziękuję. - Pokręciłam głową. - Nie, dziękuję? Dlaczego? - Ponieważ nie mam ochoty uprawiać dzisiaj z tobą seksu. Przewrócił oczami. - Nawet jeśli to prawda, nie zawsze musimy uprawiać seks, Claire. Wiesz o tym. Wiedziałam to. I bałam się tego. Dni, w których nie uprawialiśmy seksu, były bardziej intymne niż dni, w których to robiliśmy. Jonathan miał najbardziej przemyślane sposoby pokazania mi swojego uczucia. Bez względu na to co robiłam, by próbować oprzeć się mu, to zawsze kończyło się poddaniem się i głębszemu zatraceniu w nim. Tak jak w ten poniedziałek, kiedy powiedziałam mu, że ominęłam śniadanie, bo byłam spóźniona, to wysłał zespół szefa kuchni z True Blue Café, aby dostarczył mi talerz smakowitych naleśników i owoce. Lub w środę, kiedy wylałam kawę na ulubiony garnitur, a on wysłał Grega, by kupił mi dwa nowe. Albo to co było wczoraj, kiedy zauważył, że cały dzień spędziłam w szpilkach, masował mi stopy dopóki nie zasnęłam.

343

- Więc, czy to oznacza tak na powrót ze mną do domu? - Uśmiechnął się. - Nie, to wciąż jest nie... Jestem wykończona i potrzebuję prysznica i ... - Ciii. - Objął mnie ramieniem i wyprowadził z pokoju. Zjechaliśmy windą do garażu i zaprowadził mnie do swojego nowego samochodu, czarnego Aston Martina. Otworzył drzwi pasażera i zawahałam się. Spędziłam już wcześniej z nim noc, ale to było w jego korporacyjnym apartamencie, na rozkładanej sofie, a nie w jego domu gdzie niewątpliwie i skutecznie będzie mnie uwodził. To było, zanim oficjalnie zaczęliśmy się spotykać, przed naszym niewytłumaczalnym połączeniem ze sobą, pogłębianym według jego zamysłu i późnymi nocnym rozmowami. Zanim musiałam przyznać się sama przed sobą, że moje uczucia do niego z każdym dniem stają się coraz głębsze. - Czy jest powód, dla którego nie wsiadasz do samochodu? Czy coś się stało? - Uniósł brwi. - Nie... Właśnie myślałam... - O? - O tym, jak... muszę nadrobić zaległości w czytaniu dzisiejszej nocy. Musiałam znaleźć sposób, aby wydostać się z tego. On był już zbyt blisko, zdecydowanie zbyt blisko, a my nadal nie omówiliśmy, czym ten związek był dla nas. - Może moglibyśmy spotkać się na śniadaniu jutro i ....

344

Wziął mnie w ramiona, położył na siedzeniu samochodu i zapiął mi pasy jakbym była małym dzieckiem.125 Nacisnął blokadę drzwi dla małych dzieci, zanim je zamknął i przeszedł dookoła na swoją stronę. - Jesteś niewiarygodna. Wiesz o tym? - Odpalił samochód i odjechał. - Czy testowanie moich nerwów dostarcza ci taniego dreszczyku emocji? - To więcej niż adrenalina. Nie żartowałam na temat czytania... naprawdę jestem cały dzień do tyłu. - Czy chcesz, bym zrobił poniedziałek dniem wolnym dla firmy, żebyś mogła nadrobić. - Co? - Przecież mówię wyraźnie. Jeśli potrzebujesz, bym to zrobił, to zrobię to, bo nie mogę zagwarantować, że będziesz mogła cokolwiek przeczytać jeszcze dziś wieczorem. Moje policzki zrobiły się czerwone. - Czy nie usłyszałeś, że nie mam ochoty uprawiać z tobą seksu dzisiaj w nocy? Czy wyłapałeś to zdanie w ogóle? - Jestem uczulony na twoje kłamstwa, Claire. - Spojrzał na mnie i uśmiechnął się. - Twoja twarz pokerzysty nie działa już na mnie. Usiadłam w fotelu i spojrzałam przez okno, śmiejąc się w duchu do siebie.

125

Oj, Claire. Ty się czasami po prostu zachowujesz jak małe dziecko.

345

Patrzyłam, jak w bocznym lusterku znika rozświetlona panorama centrum miasta, jak oświetlenie ulic unoszące się nad drogą staje się coraz rzadsze. Widziałam, że jechaliśmy mijając duże posiadłości, domy z rozległymi trawnikami i na kilometr długimi bramami, domy będące oddalone dalej i dalej od siebie. Jonathan zaczął zwalniać, kierując się do olbrzymiej czarnej bramy. Opuścił okno w dół i wystukał kod, powodując, że brama powoli zaczęła się rozsuwać. Przejechał długą żwirową drogą wzdłuż, której rósł żółty miłorząb. W oddali był mały dziedziniec i szara kamienna fontanna, stoicko stojąca pośrodku łoża z idealnie przystrzyżonej trawy. Ciągle patrząc do przodu, myślałam, że jakkolwiek jego dom by nie wyglądał, to nie może być wspanialszy od któregokolwiek z jego jachtów, które mi pokazał. Ale gdy dom ukazał się w polu widzenia, musiałam powstrzymać westchnienie. Był niewiarygodnie piękny. Oszałamiający. Sen architekta. Była to rezydencja w stylu kolonialnym z białego kamienia, który lśnił przy zachodzie słońca. Musiała być wybudowana w latach trzydziestych, miała marmurowe filary, prowadzące do wejścia. Przypominały mi te, które widziałam w książkach do historii wzornictwa. Łukowe okna, których było zbyt wiele by zliczyć, miały co najmniej dwa i pół metra wysokości, a szkło w nich zostało przyciemnione. - Claire? - Jonathan stał przy moich drzwiach z wyciągniętą ręką. - Czy chcesz wejść do środka?

346

Wysiadłam z samochodu, poszłam za nim po gładkich łupkowych schodach i przeszłam przez stylowe drzwi. Wnętrze domu wyraźnie kontrastowało z tym, co widziałam na zewnątrz. Kilka szczegółów stylu kolonialnego zostało ocalonych, ale większość domu była całkowicie zmodernizowana. Ściany zostały wykonane ze szkła i znajdowały się tam wolno stojące spiralne schody. Były również wysoko sklepione sufity i oświetlenie halogenowe. Dlaczego on potrzebuje tyle przestrzeni? Zatrzymałam się, gdy dotarliśmy do, wydającego się być, starego salonu przyjęć. Odsunął dla mnie krzesło i podszedł do ogromnego barku. Rozejrzałam się wokół, podziwiając oryginalne dzieła sztuki, wiszące w błyszczących srebrnych ramach. - Oprowadzisz mnie po domu przed wyjazdem? - Oczywiście. - Otworzył szafkę. - Jutro mogę oprowadzić cię wokół całej posiadłości. - Czy naprawdę potrzebujesz w tym samym mieście więcej niż jeden dom? Dlaczego nie możesz po prostu zatrzymać się w tym jednym? Ten jest więcej niż wystarczająco duży... - Traktuję posiadłości jak inwestycję. - Odkorkował butelkę wina. - Ten dom nie jest właściwie uważany teraz za dom. Jest on traktowany jako zabytek. - Dlaczego?

347

- Kiedyś należał do Charles’a Ellis’a, jednego z dwóch projektantów mostu Golden Gate. Zbudował ten dom, aby pokazać, jak innowacyjny potrafi być, jak daleko mógł pchnąć projektowanie struktur w latach trzydziestych. Najwyraźniej spędził zbyt dużo czasu nad tym, bo usunięto go z projektu mostu, zanim budowa została ukończona. - Nie dostał nawet odznaczenia za pomoc. - Do 2007 roku nie - powiedział i podał mi kieliszek. - Ale wtedy był już jednak od dekad martwy. - Jakie to smutne... Co skłoniło cię do kupienia go? - Kilka lat temu szukałem posiadłości, w którą mógłbym zainwestować, a ten dom przykuł moją uwagę, jak tylko tu przyjechałem. Przypominał mi dom z książki, którą kiedyś czytałem. To klasyka, ale nie pamiętam tytułu w tej chwili... - O czym była ta książka? - Masz zamiar spróbować odgadnąć tytuł? - Uśmiechnął się. - Jesteś, aż tak dobra, jeśli chodzi o książki? - Być może... - Lata dwudzieste. Era jazzu. Bogaty facet, który uwielbia urządzać wystawne przyjęcia. Mieszkańcy miasta nie mają pojęcia, w jaki sposób zdobył swój majątek, a on jest zakochany w ...126 - Wielki Gatsby? 126

Nie jest trudnym do odgadnięcia ten tytuł. Wielki Gatsby przecież to klasyka amerykańskiej literatury.

348

Skinął głową i wziął łyk wina. - Jestem pod wrażeniem. - Ten dom w ogóle nie wygląda na przestrzeń dla jednej osoby. Wydaje się bardziej odpowiedni dla rodziny. - Też to tak widzę. Może pewnego dnia będę miał tu taką... Zamarłam. Chwila jak ta wyczołgiwała głęboko zakopaną pod ziemią niepewność i śmiała mi się w twarz. Wiedziałam cholernie dobrze, że ten romans nie będzie trwał wiecznie, że nie jest nam przeznaczone być razem, ale były takie momenty, kiedy stawało się to bardziej widoczne, bardziej jasne. I w chwili kiedy dochodzą do ciebie te przypadki, zaufanie które zbudowałam tak szybko, rozpada się na milion kawałków. - Czy mogę być z tobą szczera przez kilka sekund, Jonathan? - Pytasz o pozwolenie, by mówić? Westchnęłam. - Po prostu przypomniał mi się powód, dlaczego nie powinnam być z tobą. - Znowu to? - Ty i ja powinniśmy to skończyć, zanim... - Zanim co? - Odstawił kieliszek i zmrużył na mnie oczy.

349

- Powiedziałeś, że chcesz mieć tutaj pewnego dnia własną rodzinę, a ja nie mogę ci tego dać... Kiedykolwiek. Moje jajniki są podwiązane, a nawet gdybym odwróciła ten proces, to jest to dość ryzykowne dla kogoś w moim wieku... W każdym razie, nie jesteśmy jeszcze tak poważnie ze sobą, dlatego nie wiem, dlaczego w ogóle... - westchnęłam. - Myślę, że powinniśmy wrócić do relacji czysto seksualnej, takiej jaką mieliśmy wcześniej. Nie chcę cię zatrzymywać, przed cieszeniem się z życia dwudziestolatka. Ja zdecydowanie korzystałam wtedy z życia i chcę byś ty też to robił. Po tym jak będziemy uprawiać seks dzisiaj, zawieziesz mnie do domu i możemy spróbować umieścić cokolwiek to jest, tam gdzie było kiedyś... Patrzył na mnie powoli mrugając, jakby starał się przetworzyć wszystko, co powiedziałam. Przygotowałam się, że obali moją teorię, ale on po prostu przewrócił oczami i wypił resztę wina. Podszedł do mnie i wyciągnął z fotela. Położył ręce wokół mojej talii i przycisnął czoło do mojego. - Po pierwsze, nigdy nie czułem potrzeby posiadania własnych dzieci. Nigdy. Po drugie, kiedy powiedziałem, że chcę mieć tu rodzinę, odnosiłem się do tego, że będę chciał wynająć ten dom. Umieszczę go na rynku leasingowym pod koniec tego roku. Po trzecie, mogłaś mi powiedzieć, że twoje jajowody zostały podwiązane dawno temu. Chciałbym już przestać kupować te pieprzone prezerwatywy. I po czwarte, nigdy nie wydawałaś mi się niepewną siebie osobą, stąd nie byłem pewien, dlaczego wycofywałaś się tak bardzo ostatnio, ale pozwól mi powiedzieć to jasno: Jestem naprawdę zaangażowany w nas. Cieszę się moimi latami dwudziestymi. Nie wracamy do czysto fizycznej relacji i nie odwiozę cię do domu, aż do jutra. Czy to jest jasne?

350

- Tak... - wyszeptałam i poczułam jak moje serce pominęło uderzenie. - Dobrze. Weźmy prysznic. - Razem? - Oczywiście, że nie. - Wypuścił mnie z ramion. - Ja wezmę prysznic na górze, a ty weźmiesz na dole. Jak tylko skończymy, zabiorę cię do łóżka i pocałuje na dobranoc. Zanim zdążyłam odpowiedzieć, splótł nasze dłonie i poprowadził mnie z salonu do wielkich schodów. Przekręcił gałkę przy czarnych drzwiach i wciągnął mnie do środka ogromniej łazienki. Łał... Była pięć razy większa od mojego salonu. Sam prysznic ze szkła kryształowego był wielkości mojego biura. Przez szkło mogłam dostrzec mokre ławki, znajdujące się wokół jego wnętrza, elegancki zestaw kina domowego, który został wbudowany w ścianę i zwisające z sufitu obrotowe panele z biczami wodnymi. Po drugiej stronie pomieszczenia była marmurowa wanna spa, która wyglądała jakby miała być basenem z falą. Na tylnej ścianie znajdowała się otwarta sauna z rozprzestrzeniającą się parą wokół białej podłogi. Zrobiłam krok do przodu i przejechałam palcem po marmurowym blacie. Ciekawa wyciągnęłam rękę, aby dotknąć kwarcowego materiału otaczającego lustro będące długości ściany, ale poczułam jak Jonathan od tyłu owija ramiona wokół mnie.

351

- Udaremniasz całe to gówno we mnie, Claire. - Spojrzał na mnie w lustrze, wzdychając. - Powiedziałem, że nie mogę się nacieszyć tobą z jakiegoś powodu... Za każdym razem, kiedy myślę, że już prawie akceptujesz nas, wymyślasz jakiś nowy śmieszny powód, aby wyrwać się... - Cóż, nie jesteś dokładnie... - Ciii... - Odwrócił mnie i pocałował w usta. - Nie wolno ci nic mówić dziś wieczorem. - Powoli zdjął mi koszulę przez głowę. - Ale możesz krzyczeć tak głośno jak tylko chcesz. - Pocałował mnie ponownie, a moje serce zaczęło bić szybciej. Patrząc mi w oczy, powoli wyciągnął srebrną spinkę, którą miałam we włosach. Rzucił ją na podłogę razem z moją koszulą i zaczął rozpinać stanik. Rozpiął moje spodnie i pozwolił im opaść na podłogę. Potem cofnął się i spojrzał na mnie, naprawdę spojrzał na mnie, tak jakby patrzył na coś cennego, coś na czym mu szczerze zależało. Schylił się i podniósł moje stopy jedna po drugiej, powoli zdejmując szpilki. Przesunął buty na bok i delikatnie całował mnie wzdłuż nóg, zatrzymując się, kiedy dotarł do mojej talii. Trzymał mnie prosto, kiedy przesuwał językiem wzdłuż linii koronkowych majtek, składając miękkie i ciepłe pocałunki na mojej skórze. Kiedy zsunął majtki w dół, całe moje ciało stało się drżącym bałaganem. Nie dotknął mnie i nie pocałował od tego dnia, w którym powiedział mi o swojej obietnicy, a ja nagle poczułam się nerwowa. - Dlaczego drżysz? - Wstał i przesunął palcami po moich ustach. - Sprawię, że to będzie idealne dla ciebie.

352

- Co sprawisz idealnym? - Ledwo udało mi się wykrztusić. - Nie powinnaś nic mówić, Claire. - Przeczesał palcami moje włosy. - Jeśli powiesz jeszcze słowo będę musiał cię ukarać. Czy to jest dla ciebie jasne? Przytaknęłam. - Dobrze. - Pieścił moje piersi i cofnął się, wskazując na swoje ubranie. Twoja kolej. Stałam jeszcze przez kilka sekund, nie wiedząc od czego zacząć, co robić. Uprawialiśmy seks ze sobą setki razy, na pewno czuliśmy się komfortowo z naszymi ciałami nawzajem, ale teraz czułam, że jest to bardziej zmysłowe, bardziej intymne. - Claire? - Chwycił za moją rękę i położył na swojej klatce. - Zacznij od krawata. Wspięłam się na palcach i rozwiązałam węzeł, robiąc co w mojej mocy, by uniknąć jego rozpalającego mnie wzroku. Kiedy krawat upadł na podłogę, zaczęłam rozpinać guziki jego koszuli... uśmiechnęłam się czując jego rozgrzaną skórę, widząc jego reakcję na mnie. Sięgnęłam i zsunęłam koszulę z ramion, nie śpiesząc się z rękawami. Wpatrywałam się w doskonale wyrzeźbione mięśnie klatki piersiowej, przebiegłam po niej palcami i przegryzłam wargę. - Dokończ. - Złapał mnie za nadgarstek i przesunął wzrokiem ze mnie na spodnie.

353

Odpięłam pasek, wysuwając go ze spodni. Rozpięłam guzik, a one upadły na podłogę bez żadnej pomocy. Kiedy już zdjął buty, uśmiechnął się i żartobliwie szarpnął za swoje ciemnoniebieskie bokserki, gdzie jego ogromna erekcja ocierała się o materiał. Schyliłam się, aby je zdjąć, ale zamiast użyć rąk, zrobiłam to zębami. Usiadłam na kolanach i potarłam rękami w górę i dół jego długość. Zaczął ciężko oddychać i w tedy wzięłam go całego do ust. Poruszałam ustami ostrożnie w tą i z powrotem, powoli przesuwając językiem wzdłuż jego kutasa. Ujęłam jądra w ręce i delikatnie masując je, ssałam jego długość coraz szybciej i szybciej. - Claire... - jęknął. - Claire, przestań. Powoli odsunęłam się, jakbym miała zamiar rozważyć jego prośby, ale potem pokręciłam językiem wokół jego grubej końcówki, obserwując go jak zamyka oczy poddając się przyjemnej torturze. Jego gardłowy jęk doprowadzał mnie do szaleństwa. Czułam pełną kontrolę. Wzięłam go ponownie całego w usta, czując jak jego mięśnie drgają i kurczą się pod naciskiem mojego języka. Ponownie zaczęłam masować go rękami, ssałam go jeszcze mocniej, ale szarpnął mnie za ramiona i obrócił. Pochylił mnie na marmurowy blat i wsunął palec we mnie, sprawiając, że moja wilgoć ociekała na uda.

354

Czekałam na to, by poczuć to, co chciałam, to czego potrzebowałam. Czekałam na niego, aż wejdzie we mnie i sprawi, że zacznę krzyczeć, ale nic takiego nie nadeszło. Zanim mogłam odwrócić się i zapytać co się stało, poczułam jak unosi mnie w swoje ramiona i niesie przez pomieszczenie ku prysznicowi. Szklane drzwi rozsunęły się, gdy się zbliżyliśmy, a jak tylko postawił mnie na podłodze, światła wiszące nad naszymi głowami rozświetliły się na przyjemny żółty kolor. Strumienie wody wychodzące ze ścian i sufitu zaczęły spryskiwać nas ciepłą i przyjemną wodą. Podszedł do wiszącej półeczki i przyniósł parę różowych buteleczek. - Dziś nie chodzi o mnie, Claire. Chodzi o ciebie. - Obrócił mnie, tak że moje plecy opierały się o jego tors. Potem zaczął ściskać dłonią moje piersi. - Jesteś bardzo kusząca... - Przycisnął swoją erekcje do moich pośladków frustrując mnie, sprawiając, że miałam ochotę odwrócić się i ... - Czy chcesz coś powiedzieć, Claire? - Sposób w jaki, wypowiedział moje imię sprawił, że pragnęłam go jeszcze bardziej. - Czy jesteś sfrustrowana? szepnął mi do ucha. - Kusi cię, by sprawdzić mnie, bo nie wierzysz w to, co powiedziałam o tym byś nic nie mówiła? Zassałam oddech i pokręciłam głową. - Mam nadzieję, że nie. Następną rzeczą, jaką poczułam były chłodne krople spadające na moją głowę. Wtedy jego dłonie delikatnie zaczęły rozprowadzać szampon po całych włosach.

355

Zamknęłam oczy i oparłam się o niego, kiedy namydlał moje włosy, kiedy kulistymi ruchami palców poruszał wokół mojej głowy, nie zostawiając ani jednej części niedotkniętej. Proszę nie przestawaj... Nalał więcej kropelek na moje włosy i masował mnie ponownie, czyniąc mnie słabszą z każdym obrotem palców. - Czy podoba ci się? - szepnął, unosząc wszystkie moje włosy nad głowę. Mruknęłam. - Tak... - Mogłam wyczuć jak się uśmiecha za mną. Przesunął moją głowę do przodu tak, aby była bezpośrednio pod jednym ze strumieni wody i zaczął spłukiwać włosy. Gdy już nie było więcej piany spływającej do odpływu, próbowałam ponownie pochylić się ku niemu. - Stój prosto. - Trzymał mnie za ramiona, nie pozwalając mi się ruszyć. - Nie skończyłem. Westchnęłam. Wtedy poczułam go delikatnie pieszczącego moje plecy miękką gąbką, zataczał delikatne koła, roztaczając słodki waniliowy zapach na mojej skórze. Po tym jak dokładnie zatroszczył się o moje nogi, pocałował mnie w prawe ramię, krocząc pocałunkami przez plecy, aż do lewego ramienia. Przesunął gąbką pod ramionami i otarł nią po moim brzuchu, a następnie przsuwał nią w górę i w dół moich piersi. Użył drugiej ręki, by dotykać mnie

356

między udami i aby zmienić kierunek strumienia wody, tak by spływał po moich najbardziej wrażliwych miejscach. - Zamierzam cię pieprzyć dzisiaj ustami - wyszeptał. Dyszałam. - Co? - Potem pokręciłam głową, nie chcąc, by myślał, że chcę zostać ukarana. - Słyszałaś. - Przeszedł obok mnie, tak że staliśmy naprzeciw siebie, spojrzał na mnie. - Zamierzam być twoim pierwszym i mam zamiar sprawić, że będziesz dochodzić wciąż i wciąż... i wciąż. - Pochylił głowę i pocałował mnie w usta. - To będzie tak cholernie dobre, że będziesz chciała, bym był twoim ostatnim. Moje serce zamarło, dosłownie przestało bić, ponieważ moje kolana stały się słabe, oparłam się o ścianę zjeżdżając w dół na prysznicową ławeczkę. Śmiejąc się nisko, pochylił się i pocałował mnie jeszcze raz. Podszedł do wiszącej półeczki i złapał za niebieską gąbkę, używając jej do rozprzestrzenienia przezroczystego żelu na swojej skórze. Obrócił się i spojrzał mi w oczy, poruszając namydloną gąbką po doskonale wyrzeźbionej klatce i umięśnionym brzuchu. Mydliny powoli osiadały na jego skórze, by następnie spływająca woda usunęła je. - Możesz wstać? - Uniósł brew, a ja przygryzłam wargę, kiedy przejechał gąbką po swoim twardym kutasie, kiedy jego ręce złośliwie pocierały go w górę i w dół.

357

Próbowałam wstać, ale nogi nadal były zdrętwiałe. Silne ciśnienie wody na moim ciele, też nie było zbyt pomocne. Wszystko, co mogłam zrobić, to siedzieć i patrzeć, jak Jonathan dokuczał mi tą cholerną gąbką, pozwalając pieścić jej wszystkie te miejsca, które pragnęłam dotknąć. Po wielu minutach torturującej zabawy, rzucił gąbkę na podłogę i zamrugał. - Nadal nie możesz wstać? Zarumieniłam się i podszedł do mnie ciągnąc mnie za ręce. Jak tylko wyszliśmy spod prysznica, woda przestała lecieć, a światła ponownie stały się białe. Posadził mnie na ławce, znajdującej się przed sauną i uśmiechnął się. Nałożył czarny szlafrok i złapał za mały ręcznik z szuflady i owinął go wokół moich włosów. Wziął kolejny ręcznik, tym razem większy i zaczął przyciskać do mojej skóry, powoli wycierając całe moje ciało. - Jesteś taka piękna, Claire... - Potarł ręcznikiem między moimi udami, sprawiając, że moje ciało napięło się. - Zwłaszcza, gdy na mnie patrzysz, właśnie tak... - Złożył pocałunek na moim udzie. Zajęło mu chwilę, by wytrzeć mnie i myślałam, że poprosi mnie o zwrócenie mu tej samej przysługi, ale nie zrobił tego. Zamiast tego, owinął nowy i suchy ręcznik wokół moich włosów, nie spiesząc się osuszał każdy kosmyk, masował skórę głowy, tak czule jak robił to pod prysznicem.

358

Kiedy skończył, spoglądał na moje nagie ciało przez kilka minut, uśmiechając się, kiedy jego oczy wędrowały w górę i w dół. - Trzymaj ręce w górze. - Sięgnął do szuflady i wyciągnął czarną halkę. Kiedy trzymałam podniesione ramiona, wsunął miękki materiał przez głowę i pociągnął w dół, wygładzając w niektórych miejscach. Zaczęłam się zastanawiać, czy kupował te same standardowe haleczki dla wszystkich "poważnych" kobiet, z którymi był. Ale kiedy spojrzałam na swoje odbicie, zauważyłam, że biały napis na brzegu koronki pokrywającej moją pierś, naszyty kursywą, głosił: "Dla Claire" - Nigdy jeszcze nie kupiłem bielizny dla nikogo - wyszeptał. - Tylko dla ciebie. - Chwycił mnie za rękę i poprowadził z łazienki na koniec korytarza. Przeszliśmy obok czterech drzwi i małych schodów, zanim zatrzymaliśmy się przed białymi francuskimi drzwiami. Wyjął klucz z kieszeni i otworzył nim jedne z drzwi, zapraszając mnie do środka. Oczy rozszerzyły mi się na widok tego pokoju. Jedwabne, szarobrązowe zasłony, opadały w dół do samej ziemi, doskonale wypolerowane drewniane podłogi, duże mahoniowe łóżko z baldachimem stojące po drugiej stronie pokoju i olbrzymie obrazy, przedstawiające największych amerykańskich autorów. Podeszłam do półki z książkami, która pokrywała całą tylną ścianę, wyciągając kilka tych, które nie były idealnie dopasowane do innych. - Jestem dopiero na trzydziestej stronie. - Jonatan stanął przede mną. - To nie jest naprawdę takie złe. Nie idź jej drogą i nie miej takiego pomysłu, by mnie

359

jednak opuścić. - Uśmiechnął się i wziął "Jedz, módl się, kochaj" z moich rąk i umieścił ją z powrotem na półce. - Chodź do mnie. - Wziął mnie za rękę i zaprowadził do łóżka. - Wina? Skinęłam głową i roześmiał się. - Możesz odpowiadać na pytania, Claire. - Otworzył butelkę wina i nalał dwa kieliszki. - Po prostu nie możesz nic inicjować. - Podał mi kieliszek. Wzięłam kilka powolnych łyków i uśmiechnęłam się. To było to samo wino, które zamówiłam na naszej pierwszej randce, moje ulubione wino. Pamiętał. Dlaczego on jest taki doskonały? - Czy miałaś dzisiaj dobry dzień w pracy? - Spojrzał na mnie, kiedy odstawiał kieliszek. - Tak... - Wydarzyło się coś interesującego? Moje ciało ponownie drżało niekontrolowanie. Nie ważne jak bardzo starałam się to kontrolować, nie chciało przestać. - Claire? - Odstawił kieliszek i ujął moją twarz w dłonie. - Jesteś tam? - Jest w porządku... - Chciałam by przestał tak na mnie patrzeć, tak jakby chciał mnie pożreć w tej chwili. - Pozwoliliśmy asystentom wrócić do domu wcześniej, ponieważ ich praca poprawiła się w ciągu kilku ostatnich tygodni. Nadal próbujemy się dowiedzieć, jakie podejście powinniśmy zastosować w...

360

- Szczerze mówiąc, mam głęboko gdzieś moją firmę w tej chwili. Zmiażdżył swoje usta o moje i pchnął mnie na łóżko. Zamknęłam oczy, gdy pieścił mnie, umieszczając małe pocałunki w górę i w dół mojej szyi. Kiedy ściągnął mi halkę przez głowę, wyszeptał. - Otwórz oczy. Zawahałam się na chwilę, zanim mrugając otworzyłam je i wtedy spojrzałam prosto w jego piękne oczy. Rzucił halkę na podłogę i uniósł brwi. - Jesteś dzisiaj bardzo spięta... - Przesunął się tak, że leżał obok mnie. - I nie przestałaś się trząść, od kiedy wzięliśmy razem prysznic. - Uniósł jedną z moich trzęsących się dłoni i zapytał. - Czy jesteś, aż tak zdenerwowana? Nie chciałam się do tego przyznać, ale byłam. - Hmmm. - Pocałował mnie w rękę i wstał. Patrzyłam, jak podchodzi do szafy i wyciąga małą brązową buteleczkę. - Połóż się na brzuchu - powiedział i podszedł do mnie z powrotem. Obróciłam się, nadal drżąc i poczułam ciepły olejek wylewający się na moje plecy. Westchnęłam, kiedy jego dłonie rozprowadzały olejek wzdłuż kręgosłupa, jak on wmasowywał to wszystko w moją skórę.127

127

Też, by mi się przydał taki gorący masaż na moje bolące plecy ;)

361

Naciskając palcami po obu stronach, pieścił mnie bez ustanku ruchami "w tą i z powrotem". Co jakiś czas, składał mokry pocałunek na mojej skórze i podążał w górę i w dół kolejnymi głębokimi ruchami rąk. - Czy to cię relaksuje? - Ugniatał moje uda. - Umm hmmm... - Nadal jesteś zdenerwowana? - Przeszedł do moich łydek, a następnie kostek. Nie odpowiedziałam na pytanie. Zagubiłam się w niesamowitych doznaniach, jakie mi dawał. Obrócił mnie i rozpoczął masować moje stopy, kciukiem pocierał moje pięty. - Co oznacza zapisana kursywą data 16 lipca? - zapytał. - Data... - Dyszałam, kiedy pocałował moje podbicie. - Dzień mojego rozwodu. Roześmiał się. - A biała i czerwona flaga wytatuowane na kostce? Tylko fascynacja flagami? - Tak... - Okej. - Puścił moją nogę i zaczął masować drogę powrotną w górę mojego ciała, używając tych samych zmysłowych ruchów wzdłuż moich nóg, brzucha, ale spędzając więcej czasu, by pieścić moje piersi.

362

Uśmiechnął się i opuścił łóżko ponownie, chowając buteleczkę z powrotem do szafy. Potem zniknął. Kilka minut później wrócił do pokoju ze szklanką lodu i ustawił ją na nocnym stoliku. Kusiło mnie, aby zapytać po co był nam lód, ale dał mi to swoje spojrzenie mówiące "wyzywam cię". Przygryzłam dolną wargę i patrzyłam, jak chwycił poduszkę z drugiej strony łóżka i położył ją pode mną. Rozsunął moje nogi, sięgnął ręką i wyciągnął kostkę lodu ze szklanki.

-

Upewnijmy się, że jesteś tak zrelaksowana jak to tylko możliwe. - Obrócił nią między palcami, pozwalając zimnej kropli spaść między moimi piersiami. Potem umieścił kostkę na mojej szyi, powoli przeciągając ją między moimi piersiami, krążąc wokół moich twardniejących sutków. - Ahhh... - jęknęłam. Wziął jeden z nich w usta i ssał, a drugi nadal torturował lodem. - Jonathan... - Ciii - Zmienił pozycję, a ja zamknęłam oczy starając się jak najbardziej pozostać nieruchomo. Następną rzeczą jaką poczułam, była kolejna kostka lodu, większa, dryfująca w dół piersi, aż do pępka. Mój brzuch zaczął drżeć ponownie, nie tak intensywnie jak wcześniej, ale wystarczająco zauważalnie dla Jonathana, dlatego trzymał mnie sztywno i śmiał się.

363

- Rozluźnij się, Claire. - Pochylił się nade mną i złapał kolejną kostkę. - Mam zamiar sprawić, że poczujesz się naprawdę dobrze... - Umieścił kostkę w ustach i zaczął całować wnętrze moich ud, na przemian wykorzystywał ciepło języka i chłód lodu. Pocałunki posuwały się coraz bliżej i bliżej, aż w końcu włożył palec we mnie, mrucząc na to, jak mokra byłam. Spojrzał na mnie jeszcze raz i zanurzył głowę między uda, delikatnie przesuwając językiem po mojej łechtaczce. Dyszałam i uniosłam się, przyciągając kolana do klatki piersiowej. - Poczekaj. - Na? - Nie mogę... Nie jestem... Czy możemy po prostu wrócić do tradycyjnego seksu128? - Nie. - Podniósł się i popatrzył na mnie, ale mogę powiedzieć, że był nieco rozbawiony. - Wiem, że to wydaje się szalone, bo nie jestem dziewicą, ale... Mówiłam ci już, że nigdy nikt wcześniej dla mnie tego nie zrobił, zanim... Szczerze nie spodziewałam się, że ty... - Claire... - Jestem pewna, że uczynisz to niesamowicie. Właściwie. Wiem, że tak zrobisz, ale... 128

Czy ona oszalała, taki facet jak on chce jej sprawić przyjemność ustami a ona odmawia? Czy tylko mi się to wydaje dziwne?

364

- Claire... - Tak? - Połóż się z powrotem... Zamrugałam. Nie mogłam się ruszyć. - Chcesz mnie zmusić, bym zapytał jeszcze raz? - Uniósł brwi. Zamrugałam dwa razy. Potrząsnął głową i uśmiechnął się. - Dobrze, Claire. - Podszedł do miejsca na łóżku, w którym byłam skulona, podniósł mnie i przerzucił przez swoje ramię. Złapał za kubek z lodem, a następnie położył mnie na brzegu łóżka. Przesunął mnie w dół materaca i rozwiązał pasek szlafroka. Zanim mogłam się zorientować, co robi, rozłożył moje nogi i przywiązał prawą nogę do kolumny łóżka. Potem sięgnął do kieszeni szlafroka i wyciągnął z niej krawat, którym przywiązał lewą nogę. Poruszyłam nogami, sprawdzając, czy moje ruchy mogą rozwiązać węzły, ale tak się nie stało, nawet nie drgnęły. - Powinienem był wiedzieć, że będziesz sprawiała trudności przy tym. Uklęknął między moimi nogami, ze swoim kubkiem pełnym lodu. - Czy mam związać także twoje ręce? Pokręciłam głową.

365

- Jeśli będziesz mnie powstrzymywać, będę musiał je również związać. Rozumiesz? - Tak... - Dobrze. - Włożył kostkę lodu w usta i pochylił się, dociskając ją do mojego brzucha i przesuwając ją coraz niżej. Jęknęłam, kiedy zanurzył głęboko we mnie dwa palce, a potem poczułam jak językiem wciska kostkę wewnątrz mnie. Dyszałam na chłód, starając się zacisnąć uda, ale się nie ruszyły. - Jonathan... - Mój głos był pełen powietrza i napięty - Jonathan, zatrzymaj się... Ciągle popychał lód wewnątrz i na zewnątrz, kręcąc językiem przy moich wargach, czyniąc mnie kompletnie bezradną. - Och... Och mój boże... - Mogłam poczuć jak lód topnieje, a jego język zlizuje krople. - Zatrzymaj się... Zignorował mnie, zaczął całować moje wargi tak, jakby całował usta, wkładając język coraz głębiej i głębiej, lekko szczypiąc za moją łechtaczkę, ssąc ją, dopóki nie wiłam się i nie błagałam, by przestał. Przyjemność była zbyt intensywna, zbyt surowa, a moje ciało trzęsło się w konwulsjach przy każdym pociągnięciu języka. Sięgnęłam w dół i zatopiłam palce w jego włosach, zbyt słaba, by go odepchnąć.

366

Kiedy położył rękę pod moimi udami, lekko unosząc mnie pod lepszym kątem jego smaganie stało się silniejsze, bardziej energiczne. - Przestań walczyć... - Wciągnął łechtaczkę do swoich ust, kręcąc wokół niej językiem i sprawiając, że zatraciłam całe poczucie czasu. Mogłam się usłyszeć krzyczącą jak nigdy przed tym. Nie byłam pewna jak mogłam to dalej znieść, jak on mógł nadal tak mnie torturować. - Dojdź dla mnie, Claire. - wyszeptał, nie chcąc ustąpić swoim pocałunkom. - Ahhh... Ja... Ja... - Poczułam jak ssał mnie mocniej, szybciej i już dłużej nie mogłam się powstrzymywać. Każdy nerw we mnie eksplodował i ciało zaczęło drżeć gwałtownie. Chwyciłam się prześcieradła, kiedy moje palce u nóg podwinęły się, sprawiając, że doszłam mocno, mocniej niż kiedykolwiek w moim życiu. Mój oddech wymknął się spod kontroli, ciało drżało, usiłując się uspokoić schodząc z bardzo wysoka. - Claire? - Usłyszałam, jak mówił moje imię, kiedy rozwiązywał nogi, ale nie odpowiedziałam. Byłam zbyt oszołomiona i w szoku. Ledwo mogłam poczuć pocałunki, jakie składał na moim brzuchu i klatce piersiowej. Kiedy przeniósł się w górę mnie, drżenie nadal władało moim ciałem. Próbowałam się uspokoić, ale poczułam jak we mnie wchodzi, wypełniając mnie i jęknęłam. - Spójrz na mnie - szepnął i poczekał, aż to zrobię.

367

Uniosłam głowę i spojrzałam mu w oczy, a on przysunął usta do mojego policzka. - Jesteś moja... Zawsze będziesz moja... Powoli wyszedł ze mnie i pchnął z powrotem. Po raz pierwszy nie było nic między nami, byliśmy skóra przy skórze i czułam ogromną różnicę. Czułam się bliżej, bardziej kompletna. Nie śpieszył się kochając się ze mną129, trzymając moje ręce nad głową, kiedy popychał mnie ku kolejnemu nieziemskiemu orgazmowi. Kiedy mój organizm przestał skręcać się w spazmach, owinął ramiona wokół mnie i pocałował mnie w usta. - Czy wszystko w porządku? - zapytał. Skinęłam głową, bo to było wszystko co mogłam zrobić. Kiedy w końcu odzyskałam trochę sił, przytuliłam się do niego i spojrzałam mu w oczy. Nie byłam pewna, jak długo leżeliśmy tak spleceni razem, jak długo trzymał mnie mocno i całował w kółko, jak długo opowiadał, jak piękna jestem. Każda sekunda wydawała się rozmazywać, ale w pewnym momencie poczułam, jak wstaje z łóżka. Moje serce zaczęło pędzić. - Dokąd idziesz? - Odchrząknęłam, krzywiąc się, kiedy poczułam jak dalekie to było od krzyku. 129

Czy mi się wydaje, czy Claire urzyła pierwszy raz słowa kochać się, zamiast uprawiać seks lub pieprzeć?

368

- Aby zdobyć więcej lodu. - Uśmiechnął się. - Mamy zamiar zrobić to jeszcze raz... A potem ukarzę cię za to, że się odezwałaś.

369

Rozdział 19 Claire Przestań patrzeć na niego... Przestań patrzeć na niego... Starałam się mieć skupiony wzrok na stażystach, którzy stali z przodu sali. Rozmawiali o tym, dlaczego i kto zasłużył na moje dwa bilety na bal IPO, ale tylko gapiłam się na Jonathana, nie mogłam nic na to poradzić. Siedział naprzeciwko mnie i wcale nie ułatwiał mi skupiania się. Co kilka sekund uśmiechał się wesoło do mnie i żartobliwie oblizywał wargi lub patrzył na mnie tak, jakby chciał mi powiedzieć, że weźmie mnie tu po drugiej stronie stołu konferencyjnego, zaraz po tym, jak spotkanie dobiegnie końca. Spędziłam cały wczorajszy dzień, leżąc w łóżku i wpatrując się w sufit. Odtwarzałam każdą sekundę piątkowej nocy, chcąc by nigdy nie dobiegła końca. To był najbardziej niesamowity seks, jaki kiedykolwiek miałam i nadal nie mogłam uwierzyć jak idealnie było. - Panno Gracen? - Pan Barnes odchrząknął. - Jak myślisz, który zespół był lepszy? Kogo wybierasz? Spojrzałam na czterech stażystów, którzy stali z zamkniętymi oczami w rogu sali, chcąc być wybranym. Wszyscy wykonali niesamowitą pracę i obie drużyny zasłużyły, aby iść. - Wybieram obie. - Uśmiechnęłam się. - Co? Masz tylko dwa bilety na... - Jeden zespół może dostać bilety na bal IPO, a drugi może dostać bilety na wyjazd rekreacyjny do Napa Valley w ten weekend. Wszyscy w pokoju zbiorowo westchnęli, oczy Jonathana rozszerzyły się.

370

- Oddajesz prywatny lot i dzień w winnicy? - Pan Barnes brzmiał na zszokowanego. - Poważnie? Pokiwałam głową. Byłam zachwycona, gdy zarząd wysłał wszystkim dyrektorom wiadomość o nagrodzeniu nas za naszą ciężką pracę. Ogłosili, że sponsorują nam prywatny lot pierwszą klasą do jednej z największych winnic w kraju, ale już w momencie, gdy wysłali bilety wiedziałam, że nie będę mogła ich przyjąć. - Jestem... To sprawi, że reszta stażystów będzie jeszcze ciężej pracowała, nie sądzicie? Ciągle mogę się tam z wami spotkać. To zaledwie godzina drogi stąd, a ja uwielbiam wino. - Roześmiałam się, a reszta dyrektorów śmiała się razem ze mną. - Łał, to bardzo wspaniałomyślne z twojej strony. - Uśmiechnął się. Dziękuję stażystom za ciężką pracę, jeszcze dziś wyślemy wam wiadomość o tym, który zespół otrzyma jakie bilety. Daliśmy im jeszcze ostatnie brawa, kiedy wychodzili z sali. Gdy tylko zamknęły się drzwi, wszyscy wstali i rozciągnęli się, kiedy pan Barnes przygotowywał ekran projektora na naszą cotygodniową "zjednoczmy się" sesję. Jonathan: To było bardzo miłe z Twojej strony. Ja: Dziękuję. Jonathan: Zaproponowałem, tę nagrodę specjalnie dla Ciebie. Dlaczego z niej zrezygnowałaś? Ja: Starałam się być miła. Jonathan: Trochę zbyt miła... Spojrzałam w górę, by dramatycznie przewrócić oczami, ale on już nie siedział naprzeciw mnie. Siedział tuż obok mnie. - Jonathan - szepnęłam. - Nie możesz... Proszę, nie rób...

371

- Proszę, nie rób czego? Nie mogę siedzieć obok ciebie podczas filmu? - Nie... - Dlaczego nie? Zmrużyłam oczy na niego, a on się uśmiechnął. - Czy nadal nie mam pozwolenia, by dotykać cię publicznie? - Sięgnął po pióro, które trzymałam w dłoni i położył palce na mojej ręce, kiedy delikatnie i powoli wyciągał je. - Przestań. - Przestań co? - Celowo upuścił pióro na moje kolana. Zerwałam się od stołu i odchrząknęłam. - Idę po kawę na dół, zanim zaczniemy. Czy chce ktoś coś jeszcze? - "O! Czy mogę prosić o macchiato karmelowe?", "Wezmę regularną kawę z dodatkową pianką!", "Dla mnie mocha latte!" Wyrwałam kartę z notatnika i podałam ją, aby każdy zapisał swoje zamówienie. - Pomogę pani przynieść kawę, Panno Gracen. - Jonathan wstał i uśmiechnął się. Cholera... Dlaczego o tym nie pomyślałam? Patrzyłam jak kartka zatrzymuje się przy każdym dyrektorze, zastanawiając się, czy ktoś inny zgłosi się na ochotnika, aby mi pomóc przynieść kawę z powrotem, ale do tego czasu kartka zrobiła pełne koło i nikt się nie zaoferował. - Nie musisz się śpieszyć, jak będziesz wracać. - Pan Barnes podał mi kartkę. - Prawdopodobnie zajmie od dwudziestu do trzydziestu minut, aby doradca satelitarny do nas dołączył podczas video rozmowy. Ma problemy z połączeniem.

372

- Dobrze. - Wyszłam z sali i ruszyłam w stronę wind. - Nie potrzebuję twojej pomocy, Panie Statham. Po prostu wezmę wózek z kawą i zabiorę ją z powrotem. Przewrócił oczami i nacisnął przycisk w dół. - Jest zbyt wcześnie dla nas, aby robić cokolwiek... - Spojrzałam na niego błagalnie. - To zbyt ryzykowne i ty wiesz o tym... Drzwi windy otworzyły się i pchnął mnie do środka. Myślałam, że naciśnie przycisk stop i pocałuje mnie, ale on nacisnął guzik holu i spojrzał na mnie. - Nie chcę się teraz z tobą kochać, Claire - powiedział. - Chcę tylko być blisko ciebie. To wszystko. - Okej... Winda dotarła do holu i oboje, jak tylko wysiedliśmy, chwyciliśmy wózek na kawę. Przedarłam listę na pół i podałam mu. - To było bardzo miłe z twojej strony, zainstalować tutaj darmowy Starbucks... Każdy go uwielbia. - Miałem taką nadzieję. Jeden z moich pracowników powiedział, że stara kawa jaką serwowaliśmy, smakowała jak gówno. - To prawda. Roześmiał się. - Dlaczego tak naprawdę oddałaś swój bilet do winnicy? Wino jest jedną z twoich ulubionych rzeczy... To numer jeden na mojej liście ulubionych rzeczy... - Szczerze mówiąc, po prosu chciałam być miła... Stażyści pracowali do późna, nie mieli za to płacone ekstra, więc... - Podałam listę kaw bariście. - Nie wiedziałam, że planowałeś ten wyjazd mając mnie na uwadze. - Dobrze, skoro teraz nigdzie nie wyjeżdżasz, możemy zrobić coś innego razem.

373

- Na przykład co? - Coś wymyślę... - Podał swoją listę innemu bariście i pomógł mi załadować wypieki i serwetki na wózek. Jego telefon zaczął dzwonić i odszedł na bok. - Zaraz wracam. Barista ustawił kawę na ladzie. Zaczęłam ustawiać ją na nasze wózki. - Claire? Czy to ty? - Pan Henderson stanął przede mną. - Jak się masz? - U mnie wszystko w porządku, a u ciebie? Nie widziałam się od jakiegoś czasu. Byłeś chory? - Nie, dostałem awans. - Uśmiechnął się. - Pracuję teraz w dziale operacyjnym. Cieszę się, że na ciebie wpadłem. Nadal się z kimś spotykasz? - Tak. Dramatycznie zmarszczył czoło, a potem zaśmiał się. - Pan Henderson. - Jonathan wrócił i wyciągnął rękę do uścisku. - Jak się mają sprawy w departamencie operacyjnym? - Jest niesamowicie. Bardzo dziękuję za osobistą rekomendację. Ubiegałem się o to stanowisko już od kilku lat. - To nie był problem. - Jonathan uśmiechnął się do niego. - Lubię się upewnić, że pracowici ludzie są dokładnie tam gdzie powinni być. - Rzucił mi pełne dezaprobaty spojrzenie. - Cóż, jeszcze raz dziękuję, panie Statham. Do zobaczenia Claire. Zadzwoń do mnie, jak tylko ten szczęściarz coś schrzani, dobrze? - Pan Henderson mrugnął do mnie i odszedł. Jonathan przewrócił oczami i pomógł mi umieszczać gotową kawę na wózki.

374

- Dałeś mu awans, aby utrzymać go z dala ode mnie, prawda? - Nie mogłam w to uwierzyć. - O czym ty mówisz? - Zaczął pchać wózek w stronę windy. - Powiedz mi prawdę. - Powiedzieć ci, że umieściłem go na odpowiednim dla niego stanowisku, że otrzymał pracę taką, jaką chciał? Pokręciłam głową i weszłam do windy. - Nie. Powiedz mi, że zrobiłeś to, bo on... - Tak. - Pchnął mnie na ścianę, jak tylko drzwi się zamknęły. - Zrobiłem go starszym doradcą i przeniosłem cały departament operacyjny do budynku po drugiej stronie ulicy, aby jego drogi nie krzyżowały się z twoimi, na wypadek, gdybyś ponownie zapomniała z kim się spotykasz. I tak, zrobię to z każdym kto przyjdzie do ciebie. Począwszy od teraz, kiedy widziałem go przychodzącego tutaj po kawę, zamierzam umieścić Starbucks także w budynku naprzeciwko, aby nie miał już więcej potrzeby ponownie tutaj przychodzić. Zadowolona? Mrugnęłam. - Tak myślałam. Drzwi windy otworzyły się, a on pchnął wózek w kierunku sali konferencyjnej, zatrzymując się tuż przed drzwiami. 

Powiedz im, że mam kolejne spotkanie, na którym muszę być

popołudniu. - Pocałował mnie w policzek. - Widzimy się wieczorem. 

375





***

Podniosłam szklankę wody do ust i westchnęłam. Siedziałam w prywatnym pokoju Jardinierère w ekskluzywnej restauracji w Hayes Valley. Na stoliku płonęły delikatnie świece i leżał duży bukiet czerwonych róż z karteczką: "Bardzo mi przykro, że w tej chwili siedzisz sama. Ale obiecuje Ci to wynagrodzić. Jonathan. " - Może zechciałaby pani napić się kieliszek wina, podczas czekania? zapytał kelner. - Nie dziękuję, jest w porządku. Uśmiechnął się sympatycznie i odszedł. Siedziałam samotnie przez trzydzieści minut, zastanawiając się "jak bardzo spóźniony" będzie Jonathan. Zaraz po pracy napisał mi wiadomość, dając mi znać, że dzisiejsze spotkanie zarządu będzie "jednym z tych dłuższych" i że to Greg mnie odbierze i zawiezie na naszą randkę wieczorem. Popatrzyłam na telefon ponownie, mając nadzieję na kolejną wiadomość od niego, ale poczułam rękę ocierającą się o moje nagie plecy, poczułam jak składał pocałunek na moim ramieniu. - Dobry wieczór, Claire. - Cześć... - Moje ciało natychmiast ożyło, reagując na jego seksowny głos i czuły dotyk. Pocałował mnie w szyję i wyszeptał cicho do ucha. - Czy nie masz na sobie bielizny? - Pociągnął w dół rozcięcie na plecach mojej sukni.

376

Pokręciłam głową. - Hmm... - zamruczał z aprobatą, zanim zajął miejsce naprzeciwko mnie. - Jak było na spotkaniu? - zapytałam. - Było niepotrzebnie tak długie i jałowe, jak zwykle. Będę szczęśliwy, kiedy wejście na giełdę będzie już za mną. Nie sądzę, że mogę... - Jego oczy napotkały moje i wciągnął oddech. Sięgnął przez stół i chwycił moją dłoń. - Czy coś jest nie tak? - Co? O czym mówisz? - Ciesze się, że dotarł pan bezpiecznie, panie Statham. - Kelner podszedł do naszego stolika. - Jakiego wina się państwo napiją dzisiejszego wieczoru? - Czy możesz dać nam chwilę, proszę? - Jonathan wpatrywał się we mnie, kiedy kelner odszedł. - Twoje oczy są czerwone i jestem pewien, że twój tusz powinien być teraz na rzęsach, a nie pod oczami. Płakałaś? - Nie, mam naprawdę bardzo złą alergię. - Sięgnęłam do torebki po kompaktowe lusterko. - Przysięgam, że o tej porze roku zawsze się tak dzieje. Jest tyle pyłków w... - Przestań mnie okłamywać, Claire. Westchnęłam. - To nic wielkiego. To było ze złości. - Z powodu mojego spóźnienia? - Nie... Ja... - Chodźmy. - Wstał i sięgnął po moją rękę. - Możemy porozmawiać w samochodzie. Oparłam się o niego, kiedy owinął rękę wokół moich ramion i wyprowadził mnie z restauracji.

377

Parkingowy przyprowadził auto przed drzwi jak tylko się do nich zbliżyliśmy. Jak zwykle pomógł mi usiąść w fotel i poczekał, aż będzie mi wygodnie, zanim ruszyliśmy. Nie wiedziałam dokąd mnie zabiera i szczerze nie obchodziło mnie to. Jeśli jeździlibyśmy wokół bez celu przez resztę nocy, byłabym zadowolona z tego. Pędziliśmy ulicami miasta, mijając rozświecone latarnie. Gdy dojechaliśmy do znaku STOP, spojrzał na mnie. - Czy zamierzasz w ogóle coś powiedzieć? - Chciałabym się upewnić, że nie zostanę ukarana, jeśli to zrobię. Przewrócił oczami. - Dobrze wiedzieć, że to nic takiego poważnego. - Bo nie jest. - Pokręciłam głową. –Córki lecą do Anaheim późnym wieczorem... To będą urodziny ich małego przyrodniego brata, więc ich ojciec odezwał się w ostatniej chwili. Powiedział, że chce, żeby dołączyły jutro do niego i jego dziwki w Disneylandzie. - Jesteś zła, ponieważ jadą tam? - Nie, on zawsze będzie ich tatą i może widywać je, kiedy tylko chce... Jestem zła, bo czekał do ostatniej chwili, aby o tym wspomnieć. Mieliśmy pewien układ i wiem, że nie kupił tych biletów lotniczych wczoraj, wiesz? - Widzę. Cóż, to zrozumiałe. Czy muszę cię odwieźć do domu wcześniej, żebyś mogła podrzucić je na lotnisko. - Nie. Babcia zawsze odwozi i odbiera je z lotniska... - Hmmm... - Spojrzał zaniepokojony. - To nie jest nic wielkiego. Nie jestem, aż tak zasmucona, obiecuję. Po prostu nienawidzę, kiedy on dzwoni, nienawidzę tego, że wciąż istnieje... Jestem pewna, że wieczór spędzony z tobą, będzie trzymał mój umysł z dala od tego...

378

- Jaki jest twój ulubiony film? - Anastasia. Dlaczego? - Kreskówka? Przytaknęłam. - Tak, ale... - I ty się ze mnie śmiałaś z powodu Harr’ego Pottera? - Przewrócił oczami i zawrócił samochód. - Czy zjadłaś cokolwiek na lunch? Pokręciłam głową, a on wyciągnął telefon. - Greg? Panna Gracen i ja chcielibyśmy obejrzeć film... Nie, kolacja też musi być dostarczona... żadnych owoców morza... Tak, to faktycznie byłoby idealne... Anastasia... Tak, jestem świadomy, że to film animowany... Prawdopodobnie za godzinę... Dziękuję. - Zamknąłeś także kino ? - Spojrzałam na niego, kiedy odkładał telefon. - Coś w tym stylu... - Zatrzymał się przy małym sklepie spożywczym. - Zaraz wracam. Chcesz coś stąd? Pokręciłam głową. Zanim odszedł pocałował mnie. Siedziałam sama w samochodzie, zastanawiałam się, czy był naprawdę zdolny do tego, by zamknąć kino tylko dlatego, żebyśmy mogli obejrzeć film sprzed trzynastu lat. Oparłam się w fotelu i zamknęłam oczy, myśląc po raz kolejny o "nas". Zaczęłam wierzyć, że to co mieliśmy może faktycznie gdzieś zmierzać, chociaż nadal bałam się całkowicie temu poddać. Zaczęłam wierzyć, że... - Claire przestań w tym momencie. - Jonathan wrócił do samochodu i otworzyłam oczy. - Co mam przestać?

379

- Wiesz co robiłaś. - Podał mi małe opakowanie lodów miętowych z wiórkami czekoladowymi i różową łyżkę. - Pomyślałem, że to pomogłoby cię nieco rozweselić. To będzie długa droga i możesz być głodna po drodze... Uśmiechnęłam się, będąc w szoku, że on naprawdę pamiętał co jest moim ulubionym jedzeniem na poprawę nastroju. - Powiedz mi prawdę. Czy naprawdę nagrywasz nasze rozmowy telefoniczne? - Nie, Claire. - Odpalił samochód. - Mam po prostu dobra pamięć. Jest też dość trudno zapomnieć o czymkolwiek związanym z tobą. Odjechał w noc, a ja delektowałam się każdym kęsem lodów, po których zawsze czułam się lepiej. Kiedy samochód wyjechał za miasto, zaczęłam się zastanawiać, gdzie my do cholery jedziemy. Nie byliśmy nigdzie w pobliżu kina... lub jakiegokolwiek cywilizowanego miejsca. Nie było nic, oprócz otwartego pola trawy, gdzie nie sięgnęłam wzrokiem. Zastanawiałam się nad tym, by go zapytać, gdzie mnie zabiera, ale wiedziałam, że i tak by mi nie powiedział. Spojrzałam na niego, a on położył rękę na moim udzie, delikatnie pieszcząc je, kiedy prowadził. Zaczęły mi się zamykać oczy, ale samochód nagle zatrzymał się przed ogromną biała tablicą. - Zabrakło nam paliwa, czy coś? - Rozciągnęłam ramiona. - Musimy zacząć iść? - Nie. Przenieś się na tylne siedzenie. Nie ruszyłam się. Nie rozumiałam, dlaczego musiałam przenieść się na tylne siedzenie, żeby mógł jechać resztę drogi do kina, nie rozumiałam, dlaczego zmienił nasze plany co do nocy w kinie na przypadkowy seks w samochodzie.

380

- Przysięgam... - Nacisnął przycisk i górna część dachu zaczęła się składać. Wysiadł z samochodu i podszedł z mojej strony samochodu. Podniósł mnie i umieścił na tylnym siedzeniu. Wsunął się obok mnie i zaczął majstrować coś przy czarnym urządzeniu. Myślałam o tym, by powiedzieć coś mądrego, złożyłam usta, żeby zadać mnóstwo pytań, ale całkowicie znikąd, mały projektor błysnął na biały bilbord i czołówka Anastasii zaczęła się wyświetlać. Dźwięk wydawał się dochodzić ze wszystkich stron, ale nie mogłam dostrzec, gdzie stały głośniki. - Pomyślałem, że skoro nadal nie jesteś zdecydowana na pokazanie się razem publicznie, moglibyśmy obejrzeć film w ten sposób130. - Pocałował mnie w policzek. - Dodatkowo krzesła tutaj ustawione są znacznie dalej niż w regularnym kinie... - Nacisnął przycisk i nasze siedzenia pochyliły się do tyłu. Przysunął się bliżej i objął mnie ramieniem. - Jestem pewien, że możemy z nich skorzystać po tym, jak nasza kolacja tu dotrze. Przytuliłam się do jego piersi i pocałowałam go. - Albo możemy skorzystać z nich teraz...

130

Przepadłam. Kasiu wiesz gdzie takich można znaleźć? (Aga)

381

Rozdział 20 Jonathan - Myślę, że poszło całkiem nieźle. - Matka powiedziała, zaraz po tym jak terapeutka opuściła biuro. - Tak było... - Nie byłem pewien, czy to dlatego, że naprawdę uporządkowaliśmy nasze problemy, czy przebywanie tak dużo z Claire uczyniło mnie spokojniejszym. Ale zakończyliśmy z matką kilka sesji terapeutycznych bez naskakiwania jedno na drugie. Założyła torebkę na ramię i wstała. - Mówiłam ci, że dostałam podwyżkę w zeszłym tygodniu? - Nie... Ty masz pracę? Skinęła głową. - Nie chciałam nic mówić, dopóki byłam na okresie próbnym, ale... - Nie musisz pracować. - Wiem, ale potrzebuję czegoś, aby zajmowało mój czas i utrzymało mnie na prostej. Nie chcę znowu pogrążyć się w moich starych nawykach. Jezu... Ona naprawdę stara się pozostać czysta tym razem... - Czy potrzebujesz, by cię podwieźć. Mogę poprosić Grega. Gdzie to jest dokładnie? - Nie, jest ok. Jestem w programie koleżeńskim, moja podwózka powinna być tu za chwilę. To mały sklep w pobliżu wschodnich doków. Ma jeden z najbardziej niesamowitych widoków na ocean. Przeszedłem obok biurka i uścisnąłem ją.

382

- Jestem z ciebie dumny... - Chciałem powiedzieć coś więcej, powiedzieć, że chciałbym się z nią spotkać kiedyś na lunch, ale nie mogłem się zmusić, żeby to powiedzieć. Nie mogłem pozwolić sobie mieć nadzieję, że ona rzeczywiście zmieniła się na lepsze. Zawiodła mnie zbyt wiele razy. Sekretarka zadzwoniła przez interkom. - Panie Statham? Mam ... - Myślałem, że powiedziałem, aby absolutnie mi dziś nie przeszkadzać... Westchnąłem. - Mówiłem, że będę bardzo zajęty i nie mogę sobie pozwolić na... - To Panna Gracen, proszę pana. - Och... Przepraszam, Angela. Przyślij ja, proszę. Puściłem matkę i zauważyłem, że uniosła brew, patrząc, jak gdybym winien był jej pewien rodzaj wyjaśnienia. - Kim ona jest? - zapytała. - Kto jest kim? - Kobieta, która wyraźnie ma więcej uprawnień niż ja... Byłam odesłana wiele razy z tym "Pan Statham nie jest dostępny dla żadnego z nieplanowanych dzisiaj spotkań"131. Dlaczego ta kobieta jest taka ważna? Westchnąłem. - Ona jest moją dziewczyną. - Naprawdę? Czy mogę ją poznać? - Jej oczy rozświetliły się. - Proszę. - Możesz powiedzieć Dzień dobry, a później Do widzenia. - Jonathan, ja... - Nie jesteśmy jeszcze na tym etapie. Nie staraj się mnie zmuszać. Zacisnęła zęby. 131

Czy ona tak naprawdę? Jeszcze się dziwi dlaczego on nie traktuje jej priorytetowo?

383

- W porządku. Zapomnij o tym. Ona nie zasługuje na to, by poznać Claire. Sięgnąłem po jej rękę, by móc ją odprowadzić do drzwi, ale drzwi nagle się otworzymy. Claire weszła przez nie. Ubrana była w granatową sukienkę i jasny beżowy żakiet z pasującymi szpilkami, sprawiającymi, że jej nogi wydawały się jeszcze dłuższe. Uśmiechnęła się i tak po prosu zapomniałem o irytującej matce i uciążliwym dniu. - Dzień dobry. - Podszedłem i pocałowałem ją w policzek. - Wyglądasz niesamowicie... - Podszedłem z nią do mamy - To jest moja matka, Denise Statham. Matko, to jest... - Claire - Mama, przerwała i sięgnęła po dłoń Claire. - Miło cię w końcu poznać. Jesteś absolutnie urocza... Jonathan jest szczęściarzem, że cię ma. - Dziękuję, pani Statham. - Widzimy się w przyszłym tygodniu, synu. - Mama dała mi ostatni uścisk i ruszyła do tylnych drzwi, w kierunku prywatnej windy. Przyciągnąłem Claire w ramiona. - Czy coś jest nie tak? Czy jesteś chora? To musi być coś śmiertelnego, skoro pojawiłaś się tu w normalnych godzinach, kiedy ludzie mogliby cię zobaczyć. Przewróciła oczami. - Zakończyliśmy sprawy z sTabletem, więc pan Barnes pozwolił nam wrócić do domu wcześniej. Rozładował mi się telefon, więc pomyślałam, że przyjdę wyjaśnić wszystko, zanim pomyślisz, że cię ignoruję.

384

- Dobra decyzja. Zabrałbym cię na lunch, żeby to uczcić, ale mam zaplanowane spotkania, aż do szóstej. Kolacja? Jest takie nowe bistro w centrum... - Panie Statham? - Usłyszałem głos Angeli, przywołujący mnie przez interkom, kolejny raz. - Nienawidzę Panu znowu przeszkadzać, ale jest tu panna Griffin z awaryjną sytuacją. Mówi, że nie może czekać ani jednej sekundy dłużej. Westchnąłem i cofnąłem się. - Zaczekaj tutaj. Nigdzie nie odchodź. - Odsunąłem krzesło dla niej i wyszedłem z gabinetu. - Lepiej, żeby to było naprawdę awaryjne, Vanessa.132 - Jest. Nie używam tego słowa od tak. Poszedłem z nią do sali konferencyjnej i usiadłem. - Co to jest? - Transakcja NoraCorps została zatwierdzona przez zarząd i już mieliśmy przefaksować ją do banku, ale brakuje twojego podpisu na kilku dokumentach. To raczej ważne, nie sądzisz? - Oh. To zdecydowanie byłaby katastrofa... Wziąłem dokumenty z jej rąk i wyjąłem pióro, wypełniając wszystkie puste miejsca oraz czytając wszystkie zaznaczone w niektórych miejscach akapity. - Czy mam się także podpisać na tych formularzach C-18? Mrugnęła oczami. - Tak... Ugh, boże... Zacząłem szybciej podpisywać dokumenty, celowo unikając jej zalotnego spojrzenia za każdym razem, gdy odchrząkała.

132

Uhu Kasiu żmija na horyzoncie ;)

385

Odkąd wyszła zła z mojego biura tamtego wieczoru, po spotkaniu zarządu, wprowadziłem poważny dystans między nami. Nadal rozmawiałem z nią po spotkaniach, wciąż śmiałem się z jej żartów, ale nigdy nie pozwoliłem sobie zostać z nią sam na długo. - Naprawdę nie powiesz mi jak się twoja nowa dziewczyna nazywa? Położyła dłoń na dokumentach. - To nie jest twój interes. - Spotykam się z kimś nowym... - To świetnie. - Uśmiechnąłem się. - Ciesze się, że to słyszę. Jestem uszczęśliwiony, że to słyszę... - Nazywa się Paul Jordan, jest właścicielem sieci średniej klasy hoteli. Widzisz? Powiedziałam ci, jak się nazywa, teraz możesz mi powiedzieć, jak ona się nazywa. - Co wspólnego z tym, jak nazywa się kobieta, z którą się spotykam ma nasze jutrzejsze nabycie NoraCorps? Myślałem, że podpisanie tych dokumentów było celem twojego przyjścia. Westchnęła. - Było. Nie zapomnij, że oni przychodzą jutro rano. Chcą dostać kopie oficjalnych formularzy potwierdzających z banku. Myślę, że to może być druga z najlepszych inwestycji, jaką kiedykolwiek poczyniliśmy. - Ja też tak myślę. - Wstałem. - Będę tu jutro wcześniej rano. Poproszę szefa kuchni by przygotował coś dla... - Czy to ta rudowłosa, pracująca w dziale marketingu? - Chwyciła mnie za rękę. - Dyrektor, która prowadziła całą kampanie sPhone Blue? Uniosłem brew.

386

- Widziałam was trzymających się za ręce w garażu wczoraj późno w nocy... Ona jest naprawdę ładna, oszałamiająca nawet... Ja tylko... - Pokręciła głową. Przez te wszystkie lata, które byłam tutaj, próbowałam się zbliżyć do ciebie, ale ty zawsze mnie odpychałeś... Dlaczego? Dlaczego nie jestem wystarczająco dobra dla ciebie? Nie mogłem uwierzyć, że próbuje wyciągać przede mną te emocjonalne bzdury. Pozostałem opanowany. Muszę dobrać następne słowa bardzo ostrożnie. - Nie jestem taka jak Audrey... - Wyciągnęła rękę i przesunęła nią po mojej piersi, co wywołało ciarki na moim ciele. - Nie chcę cię wykorzystać lub pchnąć cię na krawędź, by wyciągnąć pieniądze. Jestem twoim przyjacielem i nie można zaprzeczyć, że jest między nami niezaprzeczalna chemia133... Uważałam na ciebie, odkąd ojciec zainwestował w twoją firmę. Siedziałam nawet z Hayley podczas jej niektórych przeszczepów skóry, kiedy nie mogłeś tam być... nie jestem ociężałą umysłowo bimbo, łowczynią fortun czy rozwódką z dziećmi,, która stara się żyć swoim marzeniem kuguarzycy, doprowadzając do poślubienia cię, żeby mogła uciec z wszystkimi twoimi pieniądzmi zaraz po rozwodzie. Nie jestem jak...134 - Przepraszam? Przygryzła wargę i prześledziła palcem po moich ustach. - Mówię tylko, że nie wykorzystam cię, jak niektóre kobiety, którymi byłeś zainteresowany. I pomimo, że się z kimś teraz spotykam, gdy odzyskasz zmysły, ja będę... - Okej. - Złapałem ją za rękę i odsunąłem. - Ponieważ nie rozumiesz co słowo "nie" oznacza, pozwól, że pomogę z wyjaśnieniem dokładnej definicji. Nie jestem zainteresowany tobą. Nigdy nie będę zainteresowany tobą. Mam gdzieś, 133

Coś mi się zdaję, że masz omamy dziewczyno. Czuję, że będą z nią jeszcze problemy.

134

I ona twierdzi, że jest normalna? Wykopałabym ją szybciutko stamtąd (Aga)

387

co ty myślisz o kimkolwiek zakładasz, że się spotykam, ale jeśli nawet jest to rozwódka z dziećmi ona jest dziesięć razy lepsza dla mnie niż ty kiedykolwiek będziesz. Jestem świadomy, że anulowanie polityki bratania się pracowników, mogło zdezorientować twój wyimaginowany status "nas", ale napastowanie seksualne działa w obie strony i polityka tego nadal obowiązuje. Czy zrozumieliśmy się? Wziąłem jej oszołomienie i opadniętą szczękę za "tak". - Widzimy się jutro rano. - Odwróciłem się od niej i wyszedłem. Skierowałem się do mojego biura i wziąłem głęboki wdech. Będę musiał ograniczyć moje interakcje z Vanessą do biznesu, do momentu aż ona nie poradzi sobie z tym, może nawet będę jej całkowicie unikał. Wszedłem do środka i pociągnąłem Claire, by wstała. - Przepraszam za to. Na czym stanęliśmy wcześniej. - Kolacja... - Właśnie. Jest nowa restauracja w centrum na Fisherman Wharf i chciałbym ... - W późniejszym terminie? Obiecałam dziewczynkom, że przygotuję makaron dziś wieczorem. Może moglibyśmy... - Lubię makaron. - Och. Cóż przyniosę resztki dla ciebie jutro do pracy. Chcesz, bym zapakowała parmezan razem z... - Nie mogę wpaść i zjeść kolacji z tobą i twoją rodziną? - Um... - Um? - Zwęziłem na nią oczy. - Jakiego rodzaju to jest odpowiedz? - Chcesz poznać moje córki? - Czy one wiedzą, że istnieję?

388

Skinęła głową. - Więc, w czym problem? - W niczym... - Wyglądała na zaskoczoną. - Kolacja jest o siódmej.

***

Zatrzymałem się przed jej domem dziesięć minut wcześniej. Kupiłem trzy tradycyjne bukiety wiosennych róż, po jednym dla Claire, Ashlay i Caroline oraz dużą butelkę cydru jabłkowego do kolacji. Wszedłem po schodach i nacisnąłem dzwonek do drzwi, uśmiechając się na wspomnienie pierwszego razu, kiedy to zrobiłem w styczniu. W ciągu kilku sekund jedna z jej córek otworzyła drzwi. Przechyliła głowę na bok, powodując, że jej faliste czerwone włosy opadły razem z nią, zamrugała kilka razy. To była wykapana Claire, tylko że miała bardziej wyraziste piegi na policzkach i jej oczy były znacznie jaśniejszego zielonego koloru. - Mamo! To ten facet, o którym nam opowiadałaś! - zawołała odwracając się przez ramie. Potem spojrzała na mnie. - Masz zamiar pozwolić mi wejść, Ashlay? - Uśmiechnąłem się. - Łał. Skąd już znasz moje imię? - Twoja mama powiedziała mi jakiś czas temu, ale ty nadal nosisz koszulkę z pracy ze swoim imieniem. - Ach tak... - Cofnęła się i wpuściła mnie. Druga córka Claire - Caroline zeszła po schodach i stanęła obok Ashlay. Następnie obie spojrzały na mnie, mrugając jednocześnie.

389

Były ubrane w ten sam uniform z pracy - białe koszulki z kołnierzykiem i spodenki khaki, wszystkie ich piegi były dokładnie w tych samych miejscach. Nie byłem pewien, czy kiedykolwiek będę w stanie je odróżnić. Podałem im bukiet róż, mając nadzieję, że zaprowadzą mnie do Claire, ale one po prostu powiedziały "Awwww" w reakcji na kwiaty i nadal się na mnie patrzyły. - Myślę, że jest gorący pod każdym względem. Mama zrobiła kawał dobrej roboty. - Ashlay skinęła głową. - Podoba mi się jego krawat. - Mi się podobają jego buty. - Caroline wykrzywiła usta. - Myślisz, że ubiera się tak na co dzień, czy ubrał się tak, by jej zaimponować? - Prawdopodobnie tylko, żeby jej zaimponować. Nie mógłby pozwolić sobie ubierać się tak każdego dnia... Założę się, że dostał te kwiaty na straganie na dole ulicy. - A może on pracuje przy straganie na dole ulicy? - Tak... Pewnie jest sprzedawcą, choć gorącym sprzedawcą.135 Czy one nie zdają sobie sprawy, że ja je SŁYSZĘ?136 - Jeszcze raz, jak on ma na imię? - Jonathan, panie. - Uśmiechnąłem się. - Gdzie jest wasza mama? - W jadalni - odpowiedziały zgodnie. Okej... Zdałem sobie sprawę, że one nigdy nie zaprowadzą mnie w dobrym kierunku, więc przeszedłem obok nich. Zobaczyłem Claire nakrywającą do stołu i podałem jej ostatni bukiet.

135

Te dwie są szalone, J stoi tuż obok, a one rozprawiają w najlepsze.

136

Właśnie! Babcia na początku książki za wiele się nie pomyliła co do nich 

390



 - Dziękuję. - Uśmiechnęła się. - Nie sądzę, że setka kwiatów dostarczanych codziennie rano do mojego biura, jest wystarczająca. - Będę z pewnością pamiętał, by zwiększyć ich ilość. Potrzebujesz pomocy przy kolacji? - Nie, dziękuję. Już wszystko jest gotowe. - Ustawiła stos serwetek. Ashlay! Caroline! Kolacja jest gotowa! Następne kilka minut, wyglądało jak z sitcomu z lat pięćdziesiątych. Ashlay i Caroline wpadły do jadalni i zajęły swoje miejsca przy stole. Podawały sobie talerze i miski śmiejąc się przy tym z niczego. Kiedy Claire podała wielką miskę z makaronem, dziewczynki po kolei nakładały sobie ogromne porcje. Rozmawiały z ożywieniem o swoim dniu w szkole, o udanej sprzedaży wypieków dla zespołu cheerleaderek, o piątce, które obie dostały z fizyki i o jakimś "lamersie", który lubił Ashlay, ale nie potrafił jej odróżnić od Caroline. Takie zachowanie widziałem wcześniej tylko w filmach lub telewizji. Nie wiedziałem tak naprawdę, że takie rzeczy zdarzają się w prawdziwym życiu. - Więc Jonathan.... Czekaj, możemy do ciebie mówić Jonathan, prawda? Caroline podała mi koszyk z paluszkami chlebowymi. - To jest całkiem w porządku. - Świetnie! Więc, jak to jest być sprzedawcą kwiatów? Dostajesz dobre napiwki? Sam podcinasz łodygi?137 Roześmiałem się. - Nie jestem sprzedawcą kwiatów. - Zastanawiałem się, dlaczego Claire nie powiedziała im tego. - Jestem CEO Statham Industries. - Co? - sapnęła. - Jesteś CEO firmy, w której pracuje nasza mama? Wyciągnęła telefon i przesunęła palcem po ekranie. Uniosła brwi do góry i 137

No nie one są rozbrajające, skąd one biorą te wszystkie bzdury?

391

uderzyła Ashlay w ramie. - Ashlay, on ma nawet swoją stronę na Wikipedii... Czekaj, dlaczego tu nie ma jego zdjęcia? - Może ma niskie poczucie własnej wartości.... - Ashlay wzruszyła ramionami. CO? - Nie, ja po prostu wolę unikać rozgłosu. - Dziwne... - Ashlay przesunęła po ekranie telefonu i spojrzała na mnie. Więc... jesteś miliarderem? Jesteś tak obrzydliwie bogaty? Uśmiechnąłem się. - Można tak powiedzieć. - Nie powiedziałaś nam, że on jest bogaty, mamo! Powinnaś to powiedzieć jako pierwsze! W takim razie... Caroline i ja staramy się skłonić mamę do podjęcia pewnej decyzji dla nas i potrzebujemy twojej bogatej opinii. O mój boże... - Co to jest? - Zauważyłem Claire wpatrującą się w nią ponad stołem. - Uważamy, że każda z nas zasługuje na własny samochód. Robimy wszystko dobrze w szkole, pracujemy dorywczo na lotnisku i ledwie wpadamy w jakieś kłopoty. Jeśli miałbyś brata bliźniaka, to czy chciałbyś z nim wszystko dzielić? Dostałyśmy oddzielne pokoje właściwie dopiero kilka lat temu i uważamy, że to odpowiedni czas na oddzielne samochody. Co o tym myślisz? Nie byłem właściwie pewien jak sobie z tym poradzić. Nie miałem żadnego doświadczenia z problemami nastolatków. - Hm... - odchrząknąłem - Czy którakolwiek z was próbowała kupić swój własny samochód? - Czy on jest poważny? Czy on naprawdę to powiedział? Zapytaj go jeszcze raz. Może źle go usłyszałyśmy...

392

- Nie usłyszałyśmy źle. - Ashlay przewróciła oczami. - Jeśli nam wybaczycie matko, Jonathanie... Mamy trochę pracy do skończenia... Co ja takiego powiedziałem? - Dziękuje za powiedzenie im tego. - Claire podeszła i musnęłam ustami moje. - Nie zanudziłyśmy cię dziś wieczorem, prawda? - Nie, wcale nie. To było po prostu inne. - Co masz na myśli mówiąc inne? - Mam na myśli rodzinny obiad. Nie miałem go nigdy wcześniej. - A twoja rodzina zastępcza... - Oni zawsze kazali mi jeść samemu w pokoju. - Potrząsnąłem głową na obraz złych wspomnień. - Stół rodzinny był tylko dla prawdziwych dzieci. - Twoi biologiczni rodzice nigdy nie gotowali obiadu, kiedy byłeś mały? Nawet raz? - Nie przypominam sobie... Chociaż było coś kiedyś, kiedy mama obiecała ugotować obiad świąteczny... robiła szum o tym przez tydzień, mówiąc, że w końcu będziemy mieli prawdziwy świąteczny posiłek. Kazała nawet mi i Hayley zrobić listę rzeczy, które powinna przygotować. Razem z tatą zabrali tę listę ze sobą, jadąc do sklepu spożywczego w Wigilię... - I co się stało? - Nie wrócili, aż do Nowego Roku138. - Och - mruknęła. - Tak mi przykro... - Jonathan? - Ashlay - tak przynajmniej myślę, wyjrzała zza rogu. - Czy masz pewną rękę? - Tak myślę. Czemu?

138

O mój boże, ci jego rodzice są naprawdę tragiczni, jak można zrobić coś takiego małym dzieciom.

393

- Ja i Caroline potrzebujemy kogoś, by odrysował plan modelu Boeing 707, kiedy my go będziemy kodowały. Ręce naszej mamy nie są pewne. Pocałowałem Claire w policzek. - Okej. Poszedłem za Ashlay do dużego pokoju, który został pomalowany na kolor jasnoniebieski z białymi puszystymi chmurami. Wszędzie były modele samolotów zwisające z sufitu, umieszczone w szklanych gablotach, lub stojące przy ścianie. - Więc składanie modeli samolotów to wasz hobby? - Usiadłem i zacząłem odrysowywać plan białą kredą. - To jest to, co wy dwie... - Nasze hobby? - Caroline zadrwiła. - Siedzisz z dwiema przyszłymi najlepszymi pilotami naszego narodu. Mówimy tutaj o naszej przyszłej karierze. - Tak. - Ashlay podniosła wykres kodów. - Nie ma wielu kobiet na niebie, ja i moja siostra zamierzamy to zmienić. Spojrzałem na ich wykresy, zauważając, że niektóre z równań były podobne do tych, które ja wykorzystywałam do budowy dawnych programów. Wiele z tych rzeczy nie uczono, aż do college’u. Claire mi mówiła, że są praktycznie geniuszami, jeśli chodzi o książki, ale nigdy nie spotkałem żadnych nastolatków tak dobrze obeznanych w fizyce. - Czy masz własny samolot, Jonathan? - Ashlay narysowała ukośną linię obok mojej kartki. - Tak mam. - Jaki model? Jaki typ silnika? Jaka jest pojemność pasażerska? Czy ma zakres nonstop ponad dwóch tysięcy mil? - Nie mam pojęcia... - Co? - Ashlay prześledziła wokół moich skrzydeł. - Jak to możliwe? Kupiłeś samolot i nie zadałeś któregokolwiek z tych pytań?

394

- Myślę, że mam ludzi, którzy to za mnie robią... - Wzruszyłem ramionami. Jeśli wasza mama się zgodzi, zabiorę was na jednodniową wycieczkę. Mam doskonałego pilota. Myślę, że z wielką przyjemnością was oprowadzi i odpowie na wszystkie pytania. Obie krzyczały i piszczały, a potem zamilkły nagle, skupiając się na zadaniu. - Deser? - Claire wstawiła głowę przez drzwi. - Zrobiłam deser lodowy z z gniecionymi ciasteczkami Oreo i Butterfinger. - Niech nikt się nie rusza! - Ashlay krzyknęła. - Potrzebuję, by on jeszcze trzymał skrzydła prosto przez kilka minut. Nie możesz przynieść lodów tutaj, mamo? - Nie, tak jest w porządku... Nie chcę poplamić nowego dywanu. - Claire wzdrygnęła się. - Będę w kuchni, kiedy będziecie gotowi. Ok? Bliźniaczki mruknęły. - Dobrze. - Pochyliły głowy z powrotem do wykresów. Kiedy skończyły kontrolować obrysowywanie przeze mnie skrzydeł i zapisywanie pomiarów, zwolniły mnie słowami: "Okej, chłopaku mamy, możesz już iść. W końcu przyjdziemy na deser." Wróciłem do kuchni, ale nie widziałem Claire. Deser, który przygotowała stał na małej tacy i powoli topniał na stole, włożyłem go do zamrażarki. Krążyłem wokół salonu i jej nowo wykończonym korytarzu, rozglądając się gdzie ona może być. Zacząłem iść na górę, ale usłyszałem skrzypienie bujanej ławki, dochodzące z ganku. - Wszystko w porządku Claire? - Wyszedłem na zewnątrz. - Tak... zapomniałam, że dzisiaj miała być gwiaździsta noc. - Wskazała na migocące niebo. - Chciałam na nie spojrzeć, zanim się oczyści. Usiadłem i przyciągnąłem ją do siebie.

395

- Dziękuję za dzisiejszą kolację. Uwielbiam to. - Proszę bardzo. Może następnym razem przyjdziesz wcześniej i tym razem ty dla nas coś ugotujesz. - Masz na myśli teraz naszą przyszłość? Jesteś pewna, że nic ci nie jest? Roześmiała się i przytuliła do mojej piersi. - Czy możesz mi powiedzieć, co chcesz na urodziny? To w ten weekend. - Nic. Nigdy ich nie świętuję. - Dlaczego nie? - Po prostu nie. - Musiałem trzymać się z dala od tego tematu. Na zawsze. Czy jest jakiś konkretny powód, dlaczego twoje córki mają iPhony, a nie sPhony? - Oczywiście, że jest. - Uśmiechnęła się. - To dlatego, że każdy wie, że iPhone jest lepszy. - Ty tak naprawdę? - Tak. iPhone jest elegancki i nowoczesny. Robią wszystko, to co sPhone i jeszcze więcej. W rzeczywistości, jedynym powodem, dla którego mam sPhone jest to, że mój prezes nalega, aby każdy pracownik miał go. Jeśli by nie to, to miałabym iPhona. To nawet brzmi lepiej niż sPhone. - Oddaj go z powrotem albo cię zwolnię. - Myślę, że reklamy iPhone’ów są lepsze. Założę się, że ich zespół marketingu jest zadowolony, pracując tam. Sprawiają, że mam ochotę zamienić telefon, za każdym razem jak widzę ich reklamę. Posadziłem ją na moich kolanach i zmrużyłem oczy. - Oddaj. Go - Zmuś. Mnie. Roześmiałem się i przycisnąłem usta do jej. - Tak zrobię.

396

Rozdział 21 Jonathan Włączyłem światło w biurze i zamarłem. Setki jasno srebrnych serpentyn zwisało z sufitu. Niebieskie i białe balony pokrywały każdy skrawek podłogi, a błyszczące konfetti było na wszystkich meblach. Był tam nawet ogromny baner, przewieszony w poprzek okna, z napisem: Wszystkiego najlepszego, Jonathan! - Angela! Przybiegła do pokoju. - Tak, panie Statham? - Komu pozwoliłaś wejść do mojego biura? Myślałem, że dokładnie omówiliśmy zasady. Nikomu nie wolno wchodzić do mojego biura, gdy mnie w nim nie ma. - Ona nie przyjęła nie za odpowiedź - wyszeptała. - Ona była bardzo twarda w ... - Kim jest Ona? - Panna Gracen... - Hmmm. - Powstrzymałem śmiech. - Dobrze. Dziękuję, że mi powiedziałaś. - Nie zamierzasz napisać na mnie raportu za to, prawda? Groziła mi... - Czy kiedykolwiek napisałem raport na ciebie? - Nie... - Uśmiechnęła się. - Właśnie przybył gość, który był umówiony z tobą na ósmą. Chcesz, żebym najpierw pozbierała wszystkie balony? - Nie, mogą zostać. Przyślij go za pięć minut. - Dobrze. Podszedłem do biurka i zauważyłem mały, biały tort w kształcie litery J i srebrną kopertę. Podniosłem ją i powoli otworzyłem.

397

Drogi Jonathanie, Wiem, że powiedziałeś, że normalnie nie obchodzisz swoich urodzin i nic w nie nie robisz, ale chcę mimo to świętować je z Tobą. Zrobiłam nam rezerwacje na dziewiątą w Sierra Mar i już się nie mogę doczekać, aby Cię tam zobaczyć. Możemy robić, co tylko chcesz.  Twoja, Claire. Odłożyłem kartkę i się uśmiechnąłem. Ilekroć powiedziałem innej kobiecie, z którą się umawiałem, że nie świętuję swoich urodzin, ona po prostu mówiła: "Okej" i zostawiała to w spokoju. Nie było żadnych balonów, niespodzianek i tortu, żadnej randki niespodzianki. Nie było nawet prostej kartki. Z drugiej strony, aby temu zapobiec, zawsze dokładałem wszelkich starań, by być wtedy poza krajem. - Wysłałam ich do pańskiego biura, panie Statham. - Głos Angeli obił się o ściany. Młody mężczyzna w czarnym garniturze wszedł przez drzwi, starając się ominąć wszystkie balony. - Dzień dobry panie Statham. - Dzień dobry panie Harris. Gdzie jest pan Fletcher? - Tutaj, proszę pana. - Kolejny młody mężczyzna wszedł za nim. - To wielka przyjemność spotkać się z panem ponownie. Jesteśmy szczęśliwi, że zgodził się pan na tę krótką aktualizacje. - To zaszczyt być na głównej stronie. - Uścisnęliśmy sobie dłonie i skinąłem głową, by usiedli. Obszedłem burko wokół i usiadłem. Oparłem się, kiedy wyciągnęli cyfrowe rejestratory.

398

- Jak pan wie, panie Statham... - powiedział pan Harris - obaj pracujemy dla Tech-Next Magazine. Jesteśmy tutaj, aby uzyskać kilka osobistych odpowiedzi na nurtujące nas pytania związane z debiutem pańskiej firmy na giełdzie. Mamy kilka pytań, na które nie dostaliśmy odpowiedzi poprzednim razem. - Proszę pytać. - Pierwsze pytanie: Kiedy zakładał pan tę firmę, jaka była jej oryginalna wizja. - Szczerze mówiąc nie jestem pewien, jak mam odpowiedzieć na to pytanie. Mój dawny profesor w college’u ... - Nagle poczułem znajome ręce rozpinające moje spodnie pod biurkiem. - Panie Statham? - Przepraszam. - Uśmiechnąłem się. - Mój dawny profesor w collegue’u nie kazał mi nakreślać wtedy żadnego planu. Chciał tylko, bym tworzył lepsze komputery i wymyślał nowe rozwiązania na oprogramowanie. - Czy są jakieś pomysły, które zostały odrzucone w początkowych latach, a będą rozwijane w niedalekiej przyszłości? Wziąłem głęboki oddech, moje spodnie były ciągnięte w dół, kiedy Claire składała miękkie pocałunki wzdłuż moich ud. - Hmm, nie. Większość tego, co zaprojektowałem wtedy, została już wdrożona, ale zawsze są nowe pomysły, które przychodzą do mojej głowy. I... Poczułem, że jej pocałunki stają się coraz bardziej energiczne, bardziej namiętne. - Dzięki tak szybkiemu postępowi technologicznemu, jaki obserwujemy przez ostatnie pięć lat, planujemy każdego roku wprowadzać większą ilość produktów dla społeczeństwa. Skinął głową i spojrzał w zapiski.

399

- Kiedy twój pierwszy komputer zadebiutował na rynku, bijąc wszelkie rekordy dla najszybciej sprzedającego się komputera domowego, czy myślałeś, że zawsze będziesz trzymać się komputerów? - Nie, ja... - Stłumiłem jęk. Claire przesuwała rękami w górę i w dół mojego penisa, a ja zaciskałem każdy mięsień w ciele, próbując skoncentrować się na wywiadzie, a nie tym, by wyciągnąć ją spod biurka. - Nigdy nie chciałem utknąć tylko z komputerami. W tamtym czasie robiłem to, bo komputery wydawały się być tym, czego wszyscy pragną, ale zawsze patrzyłem na przód, zastanawiałem się nad nowymi możliwościami w czasach kiedy komputery staną się już przestarzałe. - Czy nie jesteś zdziwiony tym jak daleko zaszła twoja firma w ciągu ostatnich lat? - Tak. - Zassałem oddech, kiedy język Claire drażnił czubek mojego kutasa, kiedy wirował wokół niego. - Jestem bardzo zszokowany... - Westchnąłem, gdy wzięła mnie głębiej w usta. - Czy masz coś do powiedzenia, co może być inspiracją dla tych, którzy starają się wejść w świat oprogramowania? Jakiekolwiek porady dla tych, którzy marzą o zajęciu pewnego dnia twojego miejsca na szczycie łańcucha technologicznego? Boże, kocham tę kobietę. - Chciałbym im powiedzieć, aby pracowali dziesięć razy ciężej, niż jakakolwiek inna znana im osoba. I, że istnieje duża różnica pomiędzy talentem i uporem. Dobrze jest mieć obie te cechy, ale ta ostatnia zawsze wygrywa. - Dziękujemy bardzo, panie Statham! Myślę, że mamy wszystko. "Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin" tak przy okazji. - Obaj stanęli przed biurkiem i uścisnęli mi dłoń.

400

- Nie, to ja dziękuję. - Za utrzymanie tego wywiadu krótkim... Pozostałem przyklejony do fotela i wręczyłem im wizytówki. - Jeśli będziecie czegoś jeszcze potrzebowali, nie czujcie się skrępowani do mnie zadzwonić. Upewnijcie się, że moja sekretarka da wam obu sPhone Blue, zanim wyjdziecie. Ich oczy rozszerzyły się i praktycznie krzyknęli "Dziękuję" wychodząc z mojego biura. Zadzwoniłem do Angeli. - Proszę wstrzymaj wszystkie spotkania, dopóki ci nie powiem inaczej. - Dobrze, proszę pana. Odsunąłem krzesło do tyłu i wyciągnąłem Claire spod biurka. Nic nie powiedziałem, tylko się śmiałem, kiedy zarumieniła się i uśmiechnęła. - Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłaś... - Wstałem i przyciągnąłem ją do siebie. - To było bardzo... bardzo niestosowne. - Przycisnąłem usta do jej i przebiegłem palcami po jej włosach. Pozwoliła, by delikatny jęk uciekł z jej ust i przytuliłem ją mocniej do siebie, całując ją jakby to był ostatni raz, kiedy się widzimy. - Anuluj resztę swojego dnia - szepnąłem. - Nie mogę. - Dlaczego nie? - Naprawdę potrzebuje nadgodzin. - Złapała oddech. - Dodatkowo, to jest weekend promocyjny. Każdy zostaje przynajmniej dwie godziny dłużej. Dlatego nasza rezerwacja jest tak późno. Mogę spróbować wrócić o szóstej trzydzieści lub... - Nie sądzę. - Podniosłem telefon i zadzwoniłem do Angeli. - Czy możesz mnie połączyć z Harrym z działu spraw wykonawczych? Dziękuję.

401

- Cześć, Harry. Jak się masz? U mnie świetnie, dziękuje, że pytasz. Dzwonię, bo potrzebuję byś wysłał z mojego konta masową notatkę do wszystkich pracowników. Kod klucza dostępu to: osiem, jeden, zero, pięć, jeden, sześć. Upewnij się, że naciśniesz siedem na ekranie, bym mógł zresetować kod zaraz po tym jak wyślesz wiadomość. Czy jesteś zalogowany i gotowy? Dobrze. Wpisz dokładnie te słowa:

„Drodzy pracownicy Statham Industries, Dziękuję wszystkim za waszą ciężką pracę przez te wszystkie lata. Firma nie byłaby w tym miejscu, gdzie jest teraz, bez was. Aby pokazać jak wiele to dla mnie znaczy wszyscy pracownicy jako niespodziankę, otrzymują w dniu dzisiejszym i w poniedziałek urlop. Będziecie mieli zapłacone za te dni jak za wasze normalne dni pracy plus za dwie godziny dodatkowo. Dziękuje wszystkim, za to co robicie. Z poważaniem, Jonathan Statham”

Rozłączyłem się. Nie dałem szansy Claire na reakcję. Pchnąłem ją na biurko i zdjąłem jej koszulę przez głowę. - Dlaczego miałbyś... - Ciii - Rozpiąłem jej spodnie. - Zrobię wszystko, by spędzić więcej czasu z tobą. - Zsunąłem spodnie na podłogę i uśmiechnąłem się na widok nowych, przezroczystych majteczek, które mała na sobie. - Na moje urodziny? Skinęła głową, a ja położyłem ją na biurku, zdeterminowany pocałować każdy cal jej ciała.

402

- Panie Statham! - głos Angeli dobiegł z interkomu. CO?! - Tak, Angelo? - Główny doradca zarządu jest przy moim biurku. Domaga się rozmowy na temat tego emaila, którego właśnie wysłałeś. Złożyłem kilka pocałunków wzdłuż brzucha Claire, tłumiąc ręką jej jęki. - Powiedz mu, że jestem zajęty. - Powiedział, że poczeka do momentu, w którym będziesz wolny. Dlaczego ludzie nie mogą być po prostu, kurwa, normalni i zaakceptować wolnego dnia? - Będę tam za dwadzieścia minut. - Um. Czy mi także wolno iść do domu, proszę pana? - Tak. - Roześmiałem się. - Do zobaczenia we wtorek, Angelo. Podniosłem Claire i przerzuciłem ją przez ramię, śmiejąc się z jej żałosnej próby udawania, że jej to nie cieszy. Zaniosłem ją do sąsiedniego pomieszczenia i zapaliłem światło w łazience. - Myślę, że będziemy się po prostu relaksować, do momentu, aż wszyscy wyjdą. - Posadziłem ją naprzeciw jacuzzi i przesunąłem rękami po jej nogach Jesteś niesamowita. Wiesz o tym? - Tak jak ty. - Pocałowała mnie, a ja włączyłem wodę, naciskając przycisk programu "podgrzewanie spa". Rozpiąłem jej stanik i pozwoliłem, by opadł na podłogę. Sięgnąłem wokół jej szyi, aby zdjąć jej naszyjnik z białą i czerwoną flagą, ale jęknęła i defensywnie położyła rękę na nim. Odsunęła się ode mnie i wzięła kilka głębokich oddechów, jakby prawie utonęła i potrzebowała powietrza. Oparła się o ladę i zacisnęła powieki.

403

Obserwowałem, jak starała się uspokoić, zdając sobie sprawę, że nigdy jej nie widziałem bez tych dwóch flag. Nawet wtedy, gdy nosiła bardziej eleganckie naszyjniki, te dwa wisiorki zawsze były przymocowane, tak jakby były jej częścią. Przechyliłem jej głowę do góry i spojrzałem w oczy. - Tak naprawdę nie fascynują cię białe i czerwone flagi, prawda? - Nie. Przebiegłem palcami po naszyjniku i pociągnąłem za biały wisiorek. - One coś znaczą dla ciebie, czyż nie? Skinęła głową. - Czy zamierzasz mi powiedzieć, czym to coś jest? Nic nie powiedziała, ale mogłem dostrzec podpowiedź w bólu w jej oczach, małym guzku rosnącym w jej gardle. W jej wyrazie twarzy było coś, czego jeszcze nigdy u niej nie widziałem, to był wyraz kompletnej bezbronności. - Przepraszam. Nie będę próbował więcej już go zdejmować. Obiecuję. Przyciągnąłem jej głowę do siebie. - Czy ustawienie temperatury w jacuzzi jest wystarczająco dobre dla ciebie? Skinęła głową i uśmiechnęła się, wyglądało na to, że całkowicie zapomniała o mojej próbie zdjęcia naszyjnika. Zsunęła majtki na podłogę, a ja niezwłocznie podniosłem ją i umieściłem w wannie. - Zaraz wracam. - Poprawiłem się w spodniach i skierowałem z powrotem do biura. Podszedłem do drzwi i pozwoliłem doradcy wejść do środka. - Chciałeś mi życzyć wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, Milton? Ktoś już cię w tym uprzedził. - Nie. - Podniósł jeden z balonów i przebił go. - To dlatego dałeś każdemu pracownikowi dzień wolnego? Ponieważ są twoje urodziny?

404

- Czy to byłby jakiś problem, jakby tak było? - Muszę ci przypominać, że każdy krok, jaki zrobimy pomiędzy teraz, a... - A dniem wejścia na giełdę jest kluczowy. Nie ma potrzeby, aby mi o tym przypominać. Jestem tego świadomy. - Jesteś? Ponieważ zatrzymanie produkcji na dwa dni robocze nie jest tym, co dobrze poinformowany CEO powinien robić. - Myślisz, że jestem dobrze poinformowany? To nie jest częste, słyszeć pochwały od ciebie. - Myślę, że masz jakieś urojenia, a jeśli myślisz, że będę siedział i pozwalał ci pociągnąć tę firmę w dół, bo chcesz jeść ciasto i bawić się balonikami cały dzień, to jesteś niestety w błędzie. - Potrząsnął głową. - Milton.... - Twój tyłek to nie jedyny tyłek w stawce, Jonathan. Za dużo pracy jest zagrożonej, a losowo rozdawane dni urlopu nie pomagają. Musisz wysłać w tej chwili kolejnego emaila i sprowadzić pracowników z powrotem do biurek, zanim oni... - Milton - przerwałem mu. - Idź do domu i ciesz się swoim dniem wolnym. Za bardzo się martwisz. Każdy jest zestresowany najmniejszymi sprawami i martwi się o rzeczy, które nie mają nawet znaczenia. Wszyscy moglibyśmy wykorzystać tę przerwę. Kiedy wszyscy wrócą z urlopu we wtorek, miejsce pracy będzie o wiele szczęśliwsze i wszyscy będą się mogli ponownie skupić na IPO. Zaufaj mi. - Dobrze. - Westchnął i otworzył drzwi. - Ciesz się swoimi urodzinami. - Dziękuję. Tak zrobię. Wyłączyłem komputer i zgasiłem światła. Zamknąłem drzwi, które łączyły biuro z apartamentem i poszedłem do łazienki.

405

Claire była zajęta, bawiąc się pilotem, pogłaśniając wolny instrumentalny utwór. Szybko się rozebrałem i wśliznąłem do ciepłej wanny, sięgając po nią. - Chodź tutaj. - Wolę ten narożnik. Przewróciłem oczami i przesunąłem się do niej, owijając ramiona wokół niej. - Już prawie myślałem, że mój główny doradca jest trudniejszy od ciebie. Jak bardzo się myliłem. - Cokolwiek. - Roześmiała się. - Zgadnij, na kogo wpadłam wczoraj? - Na kogo? - Pana Hendersona. Dostał kolejny awans. Podobno będzie pracował w innym naszym oddziale na wyższym stanowisku, po drugiej stronie miasta. Czy wiesz coś o tym? Tak... - Nie, ale to jest całkiem interesujące. - Naprawdę? - Naprawdę. Westchnęła. - Przyznaj się. Właśnie teraz. - Przyznać się do czego? - Że jesteś niedorzecznie zazdrosny. - Przecież już to wiesz. - I, że dałeś mu kolejny awans, bo nie chcesz go nigdzie w pobliżu mnie. Przewróciłem oczami.

406

- Dałem mu drugi awans, bo przyjrzałem się jego aktom i zobaczyłem, że starał się o tę posadę pięć lat z rzędu i został odrzucony. Dałem mu awans, bo miał świetne wyniki i zasłużył na uznanie. Jego zainteresowanie tobą było tylko katalizatorem, który sprawił, że awansowałem go szybciej. - Czy zamierzasz awansować, każdego kto będzie ze mną flirtował? - Nie. Zwolnię każdego następnego, który to zrobi. Wyglądała, jakby miała posłać mi to swoje spojrzenie: Ja po prostu nie rozumiem tej twojej tyrady, ale potem jej twarz złagodniała i wybuchnęła śmiechem. Podniosłem pływającą gąbkę i przejechałem po jej szyi. - Czy moja dzisiejsza kolacja urodzinowa jest nienegocjowalna, nawet wtedy, jeśli nie chcę na nią iść? - Tak. - Dobrze - westchnąłem. - Czyli mogę założyć, że użyłaś swojej karty kredytowej, aby dokonać rezerwacji. - A czyjej miałabym użyć? - Mogłaś poprosić o moją. Ufam ci i wierzę, że wiesz lepiej kto faktycznie płaci za kolację. - To twoje urodziny, Jonathan. Tak się dzieje, kiedy ty... - Ty nigdy nie musisz za nic płacić. - Pocałowałem ją w ramię. Kiedykolwiek. *** Zanim wszedłem do środka, upewniłem się, że dzisiejsza kolacja w Sierra Mar zostanie opłacona z mojej karty. Restauracja była położona niedaleko klifu, który wznosił się nad Pacyfikiem. Panoramiczne okna ukazywały całą linię brzegową wybrzeża Kalifornii.

407

Kelnerka prowadziła nas przez salę pełną stolików, które były nakryte białymi obrusami, prosto do prywatnej sali, która sprawiała wrażenie jakbyśmy siedzieli wśród chmur. Moje oczy natychmiast skręciły w stronę stołu z dwoma błyszczącymi prezentami, zasłaniającymi kobietę, która siedziała obok nich. Hayley?! To nie mogła być ona. Moja siostra prawie nigdy nie przyjeżdżała do San Francisco, nawet wtedy, gdy o to błagałem. Zawsze musiałem się z nią spotykać w Memphis, albo w jakimś innym mieście na Wschodnim Wybrzeżu. Twierdziła, że nie może znieść powietrza tu na Zachodnim Wybrzeżu i poprzysięgła, że to nigdy nie nadejdzie, dopóki nie zacznie dla mnie pracować. Zatrzymałem się i spojrzałem na Claire. Zapytałem szeptem. - Sprawiłaś, że Hayley tu przyjechała? - Czy to nie w porządku? Przykro mi, jeśli przekroczyłam granice. - To jest więcej niż w porządku. - Byłem zupełnie wstrząśnięty. Niewiele rzeczy w życiu mnie jeszcze zaskakiwało. - John! - Hayley zerwała się tak szybko, jak jej oczy napotkały moje. Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin! - Dziękuję. - Objąłem ją. - Myślałem, że nie przyjedziesz tu, aż do jesieni. Spojrzała na Claire i roześmiała się. - I tak by było! Siadajcie, siadajcie. Już zamówiłam dla waszej dwójki, od kiedy jesteście spóźnieni o trzydzieści minut. Korki uliczne? Nie, sex... - Tak. Wzruszyła ramionami.

408

- No cóż. Claire, to cudownie w końcu dopasować twarz do imienia. Jak minął twój... Wyłączyłem się. Nie mogłem uwierzyć, że Claire udało się sprowadzić moją siostrę do miasta. Wciąż nie mogłem uwierzyć, że wcześniej udekorowała moje biuro i zorganizowała kolację niespodziankę. Nikt nigdy nie zrobił czegoś takiego dla mnie, a ja starałem się ustalić, czy to jest prawdziwe czy nie. Słyszałem, jak moja siostra zadawała mi pytanie, kiedy kolejne dania były serwowane, ale wszystko co mogłem robić to patrzeć na Claire i uśmiechać się, kiedy rzucała mi seksowne spojrzenia swoimi zielonymi oczami. Myślałem o tym, jak bardzo mnie odpychała na początku, jak nadal trzymała część siebie zamkniętą - całkowicie poza granicą. Zbliżałem się do niej coraz bardziej i ona to wiedziała, ale nie odpychała mnie już tak bardzo, tylko sama się do mnie zbliżała. - Masz zamiar zdmuchnąć te świeczki, czy masz zamiar poczekać, aż ciastko stanie w płomieniach? - Hayley szarpnęła mnie za ramię. - Halo! - Co? - Porzuciłem myśli i zauważyłem trzy warstwy babeczek ustawione przede mną. Dla Jonathana, od Claire. Głosił napis z czekoladowej śmietany umieszczony z boku tacy. Uśmiechnąłem się, zdmuchując świeczki i spojrzałem na Claire. - Nie wiedziałem, że serwują tutaj babeczki. - Bo nie serwują - odpowiedziała. - Ale jeśli powiesz im, że twoją randką jest Jonathan Statham, przygotują co tylko zapragniesz. - Doprawdy? Uśmiechnęła się. - Czy wybaczycie mi na chwilkę? Muszę odebrać ten telefon. - Oczywiście. - Wstałem,odsunąłem jej krzesło i dałem jej szybkiego buziaka, zanim odeszła.

409

- Od kiedy świętujesz swoje urodziny? - Hayley skrzyżowała ramiona w momencie, gdy Claire zniknęła z zasięgu słuchu. - Czy ja też muszę kupić ci prezent? - Nie. - Roześmiałem się. - Ona mnie do tego zmusiła. Co cię skłoniło, by przyjechać tutaj w środku semestru. - Twoja dziewczyna potrafi być cholernie przekonująca. Wczoraj zarezerwowała mi lot. Czy ona jest prawnikiem, czy kimś takim? - Nie, ona pracuje ze mną w korporacji. Rozmawiałaś z tatą ostatnio? - Niestety. Ponownie został wysłany w tamtym tygodniu do więzienia za kontrabandę. To będzie ciężkie i surowe sześć lat dla niego. Rozmawiałeś z mamą? - Nowa praca w okolicy wschodnich doków. Pięć miesięcy po odwyku. Przyzwoite sesje terapeutyczne. - Odnotowane. Może trzynasty raz naprawdę ma swój urok. Podniosłem kieliszek z winem. - Przekonamy się. - Naprawdę musisz lubić Claire, co? - Co sprawia, że tak myślisz? - Cóż, po pierwsze, wy dwoje nie możecie oderwać oczu od siebie na dłużej niż pięć sekund. To właściwie jest dość mdłe. Również nie dzwoniłeś do mnie od trzech tygodni, aby mnie sprawdzić. Biorąc pod uwagę, że normalnie wydzwaniasz do mnie codziennie... - Sprawdzałem co u ciebie. Pisałem do ciebie. - Nie, Greg pisał do mnie. - Roześmiała się. - To w porządku. To miłe dla odmiany nie składać codziennie raportów do mojego nadopiekuńczego brata. - Nie przywyknij do tego.

410

- Uwierz mi, nie przywyknę. - Spojrzała na swój zegarek. - Pójdę już. Przywieź Claire do Memphis tego lata, w porządku? Mój turniej Scrabble odbędzie się w ostatnim tygodniu sierpnia. Zawsze jest też festiwal blusowy, jeśli zechcesz przyjechać innym razem. - Wychodzisz? Teraz? Dopiero co tutaj przyjechałaś! - Tak. Ty wyraźnie w ogóle nie zwracałeś uwagi na nic co powiedziałam wam podczas obiadu. - Pokręciła głową. - Zadawałam wam pytania, a wy ciągle tylko gapiliście się na siebie i uśmiechaliście. Myślisz, że chcę utknąć tutaj jeszcze przez jakąś kolejną cholerną sekundę? - Tak bardzo mi przykro. - W porządku. Greg jest na zewnątrz i czeka na mnie, by zawieźć mnie na lotnisko, ponieważ mój brat jest zbyt zakochany, aby się tym przejmować w tej chwili. Przewróciłem oczami i pomogłem jej wstać z krzesła. - Bezpiecznego lotu. Dziękuję Ci bardzo, że przyjechałaś. - Nie ma za co. Kocham cię. - Też cię kocham. - Przytuliłem ją i obserwowałem, jak wychodzi z pomieszczenia. Zdałem sobie sprawę, że Claire nie było przez dłuższą chwilę i wstałem. Zacząłem iść w stronę toalety, ale zobaczyłem, że idzie w moim kierunku. - Gdzie jest Hayley? - zapytała. - Miała najwyraźniej dość naszego patrzenia się na siebie. Wszystko w porządku? - Tak. To tylko... Ashlay i Caroline doprowadzające mnie znowu do szału tą sprawą z dzieleniem samochodu. Dzwoniły i próbowały mnie przekonać na trzy różne sposoby, bym pozwoliła im dzisiaj pożyczyć mój samochód.

411

- Powiedziałaś nie? - Oczywiście, że powiedziałam nie. Muszą trzymać się razem i dzielić tym co mają. - Dobrze. Jesteś gotowa, by wyjść? - Po tym, jak otworzysz prezenty. Zacznij od tego i następnie... - Chcę je otworzyć w domu. ***

Ustawiłem prezenty, jeden w błyszczącym czerwonym prostokątnym pudełku i drugi w wielkim srebrnym pudełku, naprzeciwko kominka. Czekałem na Claire, aż usiądzie koło mnie. - Który powinienem otworzyć jako pierwszy? - zapytałem. - Ten srebrny. - Okej. - Nie śpieszyłem się z odpakowywaniem, rozkładałem każdy kant i delikatnie odsuwałem każdy pasek taśmy. Ułożyłem każdy rozdarty arkusz papieru w schludny stos i zmiąłem wszystkie kawałki taśmy razem. - Dlaczego zajmuje ci to tak długo? - Roześmiała się. - Potrzebujesz pomocy przy odpakowywaniu? Zachowujesz się, jakbyś nigdy wcześniej nie otrzymał prezentu urodzinowego. - Nie otrzymałem. Jej oczy rozszerzyły się, a twarz pobladła. - Przepraszam. Ja tylko żartowałam. Nie powinnam... Przyciągnąłem ją bliżej. - Nie wiedziałaś. Wszystko jest w porządku. - Ściągnąłem ostatni kawałek papieru i obróciłem pudełko. Podniosłem wieko i zassałem oddech, gdy zobaczyłem, to co było w środku.

412

- Nie byłam pewna, co ci podarować, ponieważ wydaje się, że masz wszystko - powiedziała, wyciągając złote haki morskie z pudełka. - Ponieważ kochasz jachty tak bardzo, pomyślałam, że ci się to... Powiedzieli mi, że haki morskie są... Dokładnie wiedziałem, co oznaczają haki morskie i dokładnie do czego służyły. Dla kogoś, kto nie znał się na jachtach, były to zwykle ogromne, złote, metalowe haki w kształcie kotwicy, ale ja wiedziałem lepiej. Każdy mężczyzna, który posiadał jacht miał zbiór różnych haków morskich. Kiedy spotkał kogoś, kogo kochał, kogoś bez kogo nie mógł żyć, personalizował je i przyczepiał na stałe jako kotwicę statku. Był to symbol długowieczności, sposób na powiedzenie: "Chcę być z tobą." Patrzyłem na nie i zauważyłem, że ona już je spersonalizowała. Jej imię zostało wyryte obok krawędzi kursywą, a moje zostało wyryte na dole. Nie wiedziałem co powiedzieć, więc po prostu zacząłem odpakowywać kolejny prezent, tym razem znacznie szybciej. Roześmiałem się, kiedy rozerwałem ostatni arkusz papieru. - Nie wiedziałem, że zrobili wersję Monopoly z Harrym Potterem. - Nie zrobili. - Wzięła pudełko z moich rąk. - Zrobiłam całkiem niezłą robotę dla Parker Brothers kilka lat temu i byli mi coś winni, więc zapytałam ich czy nie zrobiliby pewnego rodzaju gry tylko dla ciebie. Wiem, że żaden z tych prezentów to nie jest nowy samochód lub ... Pochyliłem się i przycisnąłem usta do jej, owijając ramiona wokół niej ciasno, nie pozwalając jej odejść. Pchnąłem ją na dywan i przejechałem rękami po jej biodrach, wciąż odkrywając jej usta moim językiem, starając się powiedzieć tym pocałunkiem wszystko, co nie zostało powiedziane słowami.

413

- Dziękuje ci bardzo - wyszeptałem, kiedy musiałem zaczerpnąć oddech. Wszystko, co dzisiaj dla mnie zrobiłaś, znaczyło dla mnie bardzo wiele. Nigdy nie miałem urodzin, prezentów urodzinowych, czegokolwiek. Moi naturalni rodzice nigdy nie przywiązywali cholernej uwagi do moich urodzin, a rodzice zastępczy dawali mi tylko jeden prezent w roku na święta. Zazwyczaj były to jakieś używane sprzęty elektroniczne lub książka. Po dorastaniu tak długo bez urodzin, nigdy nie widziałem sensu ich celebrowania. Powoli pozwoliłem jej się odsunąć i sięgnąłem do tylnej kieszeni. - Kupiłem coś dla ciebie. - Podałem jej małe pudełko z biżuterią. - To nie jest pierścionek zaręczynowy, prawda? - Zbladła. - Nie mogę zaakceptować lub zgodzić się na... - Co? - Usiadłem i roześmiałem się. - Nie. Myślę, że znam cię lepiej, aby to wiedzieć. Otwórz. - Czy to nie może poczekać do jutra? To są twoje urodziny i nie chcę, by... - Otwórz. To. Pudełko. - Ale... - Teraz. Wydała zirytowane westchnienie. - Ja naprawdę nie chcę...

414

Rozdział 22 Claire - Otwórz to cholerne pudełko, Claire. - Jego głos był surowy. - Nie chcę ci grozić w dniu moich urodzin. - Teraz uznajesz, że są twoje urodziny? - Pięć sekund. - Nie. - Nie? - Uniósł brwi. - Jesteś papugą? - Odrzuciłam pudełeczko z powrotem do niego. - Słyszałeś mnie. Zmrużył oczy i wyciągnął się, aby mnie złapać, ale zerwałam się i cofnęłam. Podniósł się z łatwością i uśmiechną się w podstępny sposób. - Zawsze musisz wszystko utrudniać, czyż nie? - Rzucił się w moim kierunku, ale wymknęłam się. Wybiegłam z pokoju w obcasach i skierowałam się w dół ozdobnych schodów. Przebiegłam przez podwójny korytarz, obok salonu, do kuchni z nadzieją ukrycia się w dwupokojowej spiżarni. Zanim mogłam wśliznąć się do środka, poczułam jak mnie podnosi i przerzuca przez ramię. - Następnym razem nie dam ci przewagi. - Żartobliwie klepnął mnie w tyłek. Zaniósł mnie na zewnątrz nad basen i posadził na pluszowym fotelu. Sięgnął do kieszeni i podał mi ponownie pudełeczko na pierścionek. - Teraz. Westchnęłam. Obróciłam pudełeczko, by je otworzyć i zobaczyłam złożoną karteczkę papieru, wciśniętą w szczelinę na pierścionek. - Notatka?

415

- Przeczytaj. Rozłożyłam ją i odchrząknęłam. „Droga Pani Gracen, W imieniu Vintage Consolidated Loan Company, informujemy, że saldo za zaległe rachunki hipoteczne i kredyt studencki jest oficjalnie wyzerowane. W załączniku przesyłamy historię płatności, która nastąpiła niedawno...” Przestałam czytać na głos i zachowałam resztę dla siebie. Poczułam łzy formujące się w kącikach oczu. - Spłaciłeś hipotekę mojego domu? I mój kredyt studencki? - Poczułam, że muszę powiedzieć to na głos, by to potwierdzić. - Powinienem to zrobić dużo wcześniej - odpowiedział cicho. - Ja... - Oniemiałam. - Dziękuję bardzo... Ja nawet nie wiem co... Nie mogę w to uwierzyć, że ty... - Tera nie musisz brać nadgodzin i możesz spędzać cały swój dodatkowy wolny czas ze mną. To jest bardziej prezent dla mnie niż dla ciebie. - Uśmiechnął się. - Czyż to nie jest lepsze niż oświadczyny? Roześmiałam się i pozwoliłam opaść kilku łzom. - Dziękuję ci bardzo. - Proszę bardzo, ale następnym razem, kiedy dam ci jakiś prezent, to nawet nie myśl, by go nie otwierać, kiedy cię o to proszę. Przycisnęłam usta do jego i ugryzłam go w język. - Jeśli już spełniłeś na dzisiaj, to swoje ‘Muszę sprawić, by Claire robiła wszystko, co jej powiem’, to chciałabym zakończyć twoje urodziny odpowiednio. A przez słowo odpowiednio, mam na myśli, że będę cię pieprzyć na tym fotelu dopóki nie będziesz mógł chodzić.

416

***

Nasunęłam parę okularów słonecznych na oczy i położyłam się na puszystym żółtym kocu. Trzymałam czytnik przed twarzą i kontynuowałam czytanie mojej ulubionej książki Fahrenheit 451. Kiedy obudziłam się dziś rano, wyczerpana wszystkim tym, co Jonathan i ja robiliśmy w nocy, zasugerował, byśmy zrobili sobie śniadanie piknik w parku. Myślałam, że będziemy gotować sami i weźmiemy to ze sobą, ale pojechaliśmy prosto do parku. Krótko po tym jak tam dotarliśmy tace belgijskich gofrów, ekologicznych truskawek, bekonu, jajek i tostów zostały dostarczone z jednej z ekskluzywnych restauracji. - Czy planujesz czytać przez cały dzień? - Pocałował mnie w policzek. - Czy to będzie jakiś problem? - Nie, aż do wieczora. - Położył się obok mnie i wziął czytnik z moich rąk. Nie odzywałaś się zbyt wiele do mnie przez cały ranek. Wszystko w porządku? Dlaczego on jest taki dobry w spostrzeganiu takich rzeczy? - Wszystko w porządku. Przeturlał się na mnie i spojrzał mi w oczy. - Prawda... Chciałabym móc to powiedzieć... - Nic się nie stało... Właśnie myślałam ostatnio i ja... okej... szczerze lubię cię bardzo i wiem, że powiedziałeś, że nie powinnam się martwić o ... westchnęłam. - Mogę cię o coś zapytać? - O co tylko chcesz.

417

- Dlaczego chciałeś iść ze mną na randkę tak bardzo, po tym jak już uprawiałeś ze mną seks? Uniósł brwi. - Co masz na myśli? - Pytałeś mnie o to każdego dnia, a ja cięgle ci odmawiałam. Myślę, że mężczyzna raczej woli ‘niezobowiązujący seks’ niż męczące próby nagabywania. - Spodobałaś mi się pierwszego dnia, w którym cię zobaczyłem. Myślałem, że jesteś najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek widziałem. I było coś... I nadal jest coś w tobie, co sprawia, że nie mogę się nadziwić. Kiedy odtrąciłaś mnie w sklepie spożywczym i w pracy, nie wspominając o wystawieniu mnie, kiedy już myślałem, że jesteś na tak zdecydowałem, że dłużej już nie będę przyjmował nie za odpowiedź. Seks był wyjątkowy, ale chciałem cię poznać lepiej. - Ale mogłeś mieć każdą. - Chciałem ciebie. - Pocałował mnie w usta. - Dlaczego? Ledwo mnie znałeś wtedy. Ty... - Czy często stajesz się taka niepewna? Czy raz lub dwa razy w tygodniu to często? - Dlaczego? - Ponieważ jeśli tak robisz, to najwyraźniej nie wykonuję swojej pracy dobrze i muszę zrobić więcej, abyś zrozumiała, jak bardzo mi na tobie zależy, jak jestem gotów zrobić wszystko, aby uczynić cię szczęśliwą. Moje serce zatrzepotało. - Nie, to nie ... Nie mam wątpliwości, że ci zależy. Ja po prostu chcę być w pełni przygotowana, na to, że kiedy wreszcie się obudzisz i uświadomisz sobie, że ty i ja nie jesteśmy...

418

- Przestań. - Ujął moją twarz w dłonie. Przycisnął czoło do mojego i szepnął. - Ja nigdzie się nie wybieram. Nigdy. W rzeczywistości to ty możesz mnie prędzej opuścić, zanim ja to zrobię. - Jona... - Przepraszam, że czujesz się w ten sposób tak często. Postaram się bardziej.139 - Pocałował mnie i przesunął palcami po moich włosach. - Masz jakieś plany na dzisiaj? - Nie, zarezerwowałam cały ten weekend na twoje urodziny. Uśmiechnął się. - W takim razie chcę cię gdzieś zabrać. - Zszedł ze mnie i pociągnął mnie na nogi. - Chodź. ***

Siedziałam na tylnym siedzeniu samochodu, mając oczy przewiązane czarną opaską. Nie widziałam nic poza ciemnością, a za każdym razem jak chciałam coś podejrzeć, Jonathan żartobliwie klepał mnie po dłoni. Jechaliśmy tak już godzinę, a ja stawałam się coraz bardziej niespokojna i pobudzona. Wiedziałam, że gdziekolwiek by mnie nie zabrał, będzie niesamowicie. - Panie Statham, czy to jest wystarczająco blisko? - zapytał Greg, kiedy samochód zwolnił. - Doskonale. Dziękuję. - Upewnił się, że opaska wciąż ciasno przylega i pomógł mi wysiąść z samochodu. Wziął mnie za rękę i zrobiliśmy kilka kroków w silnie wiejącym wietrze.

139

Czyż on może być jeszcze bardziej cudowny. To już oficjalne, jestem zauroczona Jonathanem i to się już nigdy nie zmieni 

419



 - Jesteśmy tu... - powiedział. - No, prawie. Nadal mamy jeszcze kolejne dwie godziny, zanim dotrzemy na miejsce. - Kolejne dwie godziny? Dlaczego wysiedliśmy z samochodu? Roześmiał się, podniósł mnie i poczułam, jak zrobił kilka krótkich kroków. Wtedy poczułam, jak trzyma mnie za obie ręce. - Jesteś gotowa? - zapytał. Kiwnęłam głową podekscytowana i powoli zdjęłam opaskę z oczu. Moje serce zamarło w momencie, w który zobaczyłam co było tą "niespodzianką". Starałam się zachować spokój, ale to nie miało sensu. Jego duży, prywatny samolot stał kilka metrów dalej. To był warty osiemnaście milionów biały Citation Sovereign Jet z miejscami siedzącymi dla dziewięciu osób i z zasięgiem trzech tysięcy mil non stop. Wiedziałam to, ponieważ moje dziewczynki budowały taki model i opowiadały o nim w kółko, jak to był najlepszym rozwiązaniem dla lotów wykonawczych. Widziałam pilota wychodzącego z kabiny i machającego do nas. Nagle straciłam zdolność oddychania. Chwyciłam wisiorki flag i kolana się pode mną ugięły. - Claire? - Jonathan pomógł mi wstać. - Claire, co się stało? Dlaczego się trzęsiesz? - Ścisnął mnie za rękę, ale wyrwałam się i zamknęłam oczy. Starałam się myśleć o czymś szczęśliwym, czymś pozytywnym, ale obrazy zaczęły przelatywać przez mój umysł, sprawiając, że zaczynałam pamiętać wszystkie te rzeczy, o których chciałabym zapomnieć. Artykuły w gazetach, niekończące się relacje medialne, zdjęcia katastrofy. Twarz mojej siostry bliźniaczki. Moje serce biło szybko i głośno, słyszałam Jonathana jak ciągle pyta co do cholery się dzieje i woła o pomoc.

420

Próbowałam przekonać samą siebie, że to tylko kolejny koszmar, kolejny sen, że obudzę się z niego za kilka sekund. Ale kiedy łapałam powietrze i próbowałam wrócić po schodach do samochodu, poczułam jak moje ciało uderza o beton i wszystko stało się czarne. ***

Zamrugałam kilka razy otwierając oczy i uświadomiłam sobie, że leżę w łóżku w domu. Zegar na ścianie wskazywał drugą, okna były odblokowane i uchylone wpuszczając ciepły powiew wiosny. Odwróciłam głowę w prawo i zobaczyłam przyglądającego mi się z zaciekawieniem Jonathana. Trzymał okład z lodu na moim ramieniu. Starałam się posłać mu uspokajający uśmiech, ale każdy mięsień mojego ciała był bardzo słaby. - Co się stało? - wychrypiałam. - Miałaś atak paniki. - Odłożył okład z lodu i pogłaskał mnie po policzku. Zemdlałaś i spadłaś z platformy. - Och. - Starałam się odwrócić, by nie widzieć zmartwienia w jego oczach, ale nie czułam mojej lewej stopy. Spojrzałam w dół i zobaczyłam, że jest ułożona na stosie poduszek i obłożona lodem. - Skręciłaś kostkę. Musisz zażywać to co cztery godziny. - Wskazał w kierunku lekarstw, leżących na nocnym stoliku i podszedł bliżej. - Boisz się samolotów? Pokręciłam głową i poczułam łzy napływające do oczu. Wsunął rękę za poduszki pod moja głową i pomógł mi usiąść. - Mów do mnie, Claire.

421

- Więcej niż boję. Jestem przerażona, tak przerażona, że boję się, odebrać córki z lotniska. - Dlaczego? Westchnęłam. Dotknęłam szyi i poczułem dwie wiszące na niej flagi, upewniając się, że były tam gdzie powinny być. - Czy kiedykolwiek mówiłam ci, że bliźnięta jednojajowe zdarzają się w mojej rodzinie? To najdziwniejsza rzecz, prawie każda kobieta w mojej rodzinie ma bliźnięta. Płakałam przez pierwsze trzy miesiące, po tym jak Ashlay i Caroline się urodziły, ponieważ w końcu poczułam, jak to jest być matką, ale nie mogłam pojąć, jak czuła się moja matka, kiedy straciłam siostrę. Trzymał mnie za rękę i gładził po palcach. - Miałyśmy tylko osiemnaście lat, byłyśmy nierozłączne przez całe życie. Wszędzie gdzie poszłam, ona też szła. Bez pytań, podobało się nam to w pewien sposób. Miałyśmy chodzić nawet do tego samego college’u. Miałam zamiar kontynuować aktorstwo, a ona miała zamiar realizować się w sztuce. Była naturalnie uzdolniona w rysowaniu i projektowaniu rzeczy. Miałyśmy lecieć tym samym lotem z Pittsbuegh’a do Karoliny Północnej. Miałyśmy zamiar wczesnym latem sprawdzić zakres uczelni, sprawdzić akademiki, zanim wyślemy podania i życiorysy. Jej twarz przemknęła mi przed oczami, a ja starałam się otrzeć łzy. Powtarzałam tę historię, pamiętając każdą sekundę, jakby to było wczoraj. - Obie siedziałyśmy przy wejściu na pokład, kiedy głos agenta lotu dochodził z interkomu: ‘Potrzebujemy, by kilka osób zrezygnowało z miejsca i złapało późniejszy lot.’ Żadna z nas się nie podniosła, bo myślałyśmy, że ludzie siedzący na kanapach nie mają wyboru. Ale agent powtarzał w kółko: ‘Potrzebujemy jeszcze kilku chętnych pasażerów. Oferujemy darmowy lot.

422

Oferujemy także podwyższenie standardu lotu do pierwszej klasy.’ Więc odwróciłam się do niej i powiedziałam: ‘Zapytajmy, czy możemy przełożyć loty. Możemy nawet zapytać, czy pozwolą nam zadzwonić do mamy i poinformować ją, że przylecimy później’ Ona odpowiedziała: ‘Nie. Ty zawsze mówisz mi co mam robić, Claire. Ja zostaję przy tym locie. Pogódź się z tym.’ My... - przerwałam spierałyśmy się cały dzień. Mogłam przysiąc, że ukradła mi moją ulubioną fioletową torebkę, ona przysięgała, że tego nie zrobiła. Byłam sfrustrowana i poirytowana, więc powiedziałam jej, że nie chcę siedzieć z nią, że mam nadzieję, że się zgubi, jak będzie wysiadała z samolotu. Wstałam i zamieniłam swój bilet, agent lotu podziękował mi i to było wszystko. Dzieliłyśmy paczkę popcornu, zanim nadszedł jej czas, by iść. I wtedy powiedziałam jej do widzenia. Odchrząknęłam i pociągnęłam nosem. - Godzinę później, kiedy byłam na pokładzie samolotu, poproszono nas, byśmy wysiedli. Nikt z nas nie miał wtedy telefonów komórkowych, więc nie wiedziałam co się dzieje. Pomyślałam, że proszą nas o zmiane samolotu lub że nasz lot jest opóźniony. Kiedy w końcu dostałam szansę skorzystania z automatu telefonicznego, zadzwoniłam do mamy, a ona krzyczała. Mówiła: ‘Dzięki Bogu, że żyjesz! Dzięki Bogu, że nie byłyście w tym samolocie!’ Zapytałam ją, co ona mówi, a ona powiedziała, że samolot, którym miałyśmy lecieć, rozbił się w małym miasteczku trzydzieści minut po starcie i że ratownicy donosili, że już nie było... mój głos się załamał - że nikt nie ocalał. Powiedziała mi: ‘Jestem tak szczęśliwa! Myślałam, że straciłam was obie! Pozwól mi porozmawiać z twoją siostrą.’ Ciężkie łzy spłynęły mi po twarzy, a gardło stało się suche. - Musiałam jej powiedzieć, że nie trzymałyśmy się razem, tak jak zawsze nas o to prosiła, że nie zmieniłam jej lotu, tak jak powinnam była zrobić i ... Przyciągnął mnie bliżej i otarł łzy swoją koszulą.

423

- Tak mi przykro. - Minęło sześć miesięcy, zanim mogłam wyjść z naszej sypialni. - Ponownie pociągnęłam za naszyjnik. - Przejrzałam wszystkie jej rzeczy, wszystko, co było jej własnością. A potem znalazłam to śliczne białe pudełeczko pod jej łóżkiem, z moim imieniem i tymi słowami na nim: ‘Ty wybierz pierwsza’. W środku były dwie bransoletki, które zrobiła, z jedną flagą na każdej z nich. Jedna była czerwona, a druga biała i one ummm... Kiedy je złączysz, możesz przeczytać z tyłu: „Zawsze razem, siostry na zawsze”. Myślałam, że dziesięć lub dwadzieścia lat to będzie wystarczająco długi czas, ale wciąż wywołuje ból tu czy tam i ... Nigdy się z tym nie pogodzę. Objął mnie i pocałował w czoło. Trzymał mnie, dopóki nie przestałam drżeć, aż byłam w stanie powiedzieć zdanie bez szlochania i załamywania się. - Czy wiesz, co linie lotnicze dają, gdy członek rodziny umiera w katastrofie lotniczej? - Czułam jak ociera coraz więcej moich łez. Potrząsnął głową. - Nic. - Nie było pozwu sądowego? - Był. - Westchnęłam. - Ale to nie przywróciło jej z powrotem, więc nie miało znaczenia. Czy to czyni mnie złą matką, kiedy mówię, że nienawidzę tego, że moje córki chcą zostać pilotami? Ja absolutnie nienawidzę tego. - Nie. - Pogładził mnie po włosach. - Czy one wiedzą o twojej siostrze? - Wiedzą, że zginęła w katastrofie lotniczej. One nie wiedzą, że to moja wina. - To nie była twoja wina. Nie wiedziałaś, że dojdzie do katastrofy. - Powiedział mężczyzna, który ocalił swoją siostrę z płonącej przyczepy. To była zdecydowanie moja wina i ja...

424

- To nie była twoja wina, Claire. - Przysunął mnie bliżej swojej piersi. - Nie możesz obwiniać siebie za wszystko, co idzie źle w życiu. Jak miała na imię twoja siostra? - Caroline... Caroline Ashlay Gracen. - To bardzo ładne imię. - Założył kosmyk włosów za moje ucho i pocałował mnie w policzek. Chciałam powiedzieć więcej, powiedzieć mu, że Caroline właściwie niena­ widziła swojego imienia, ale zamknęłam oczy i odpłynęłam w tak potrzebny mi te­ raz sen.

425

Rozdział 23 Claire - Twoje umiejętności taneczne są coraz lepsze. - Jonathan uśmiechnął się, kręcąc mnie po parkiecie na jachcie. -Twoje umiejętności są wciąż wątpliwe. -To dlatego, że mam straszną nauczycielkę. - Zaśmiał się i przyciągnął mnie w ramiona. - Nadal wahasz się, czy być moją randką na balu IPO? Przytaknęłam. Wiedziałam, że chce żebym z nim poszła, jasno wyrażał się co do tego faktu przez cały tydzień. Jednak jeszcze było nadal daleko do tego, a ja byłam zdenerwowana tym, że nasz związek stałby się publiczny. Wydawało się, że jesteśmy jedynymi w korporacji, korzystającymi ze zmiany polityki bratania, a ja wiedziałam, że moi współpracownicy mieliby coś negatywnego do powiedzenia na ten temat. - Do końca tygodnia dam ci czas na powiedzenie tak. - Przechylił mnie nisko nad ziemię. - Nie zamierzam iść z nikim innym. - Zawsze możesz iść sam. Przewrócił oczami i przyciągnął mnie z powrotem. - Daj mi znać, kiedy chcesz, aby Greg zabrał cię, żebyś kupiła sukienkę. Przesunął włosy z mojej twarzy. - Zawsze zapraszam pracownicę jako randkę na przyjęcie firmowe. Nikt nie będzie niczego podejrzewał. - Więc, nie chcesz dotykać mnie i całować podczas tego przyjęcia? - Nie mogę tego obiecać. - Uniósł mój podbródek i musnął moje usta swoimi. - Wiesz o tym, że nie obchodzi mnie kto nas zobaczy. - Prześledził moje usta językiem i rozchylił je, ale potem przestał.

426

- Gdzie jest basen? On powiedział, że ma basen. Może kłamał, że ma, aby nas tu ściągnąć. Jak mam się pochwalić reszcie drużyny, że byłam na luksusowym jachcie, który nie miał basenu? Roześmiał się i cofnął, kiedy Ashlay i Caroline wyszły zza rogu, patrząc na nas. Ashley tchnęła jedno z najbardziej dramatycznych westchnień. - Powiedziałeś nam, że masz tutaj basen, Jonathan. Przywiozłyśmy nasze bikini i aparaty, ale nie ma basenu. - Pokarzę wam, gdzie jest. - Złapał mnie za rękę i kiwnął im, by poszły za nami. Przeprowadził nas przez klatkę schodową do ogromnej sali ze ścianami pokrytymi matowym szkłem. Włączył światła, a następnie pociągnął za małą dźwignię, sprawiając, że setki ciemnoszarych paneli rozsunęło się w podłodze, ukazując krystalicznie niebieski basen. - Ugh! Jak on oczekiwał, że my to znajdziemy? - Caroline pokręciła głową. Natychmiast rozłożyły ręczniki i wskoczyły do basenu, śmiejąc się na wiele sposobów z tego, że ich przyjaciele będą zazdrośni. - Czy chcesz teraz dokończyć lekcje tańca? - wyszeptał. - Nie mogę skorzystać z basenu? - Jest drugi na dole. - Objął mnie ręką wokół talii. - Możemy z niego skorzystać po tym jak skończymy. - Tańczyć? - Możesz nazywać to jakkolwiek tylko chcesz...

*** Nie mogłam wczuć się w babski wieczór. Nie dzisiaj.

427

Wszystko o czym mogłam myśleć to Jonathan, całujący mnie, trzymający mnie i kochający się ze mną. Odkąd powiedział, że ''Postara się jeszcze bardziej'' przeniósł wszystko na inny poziom. Przychodził wieczorami, by spędzić czas ze mną i dziewczynkami pokonując mnie w Monopoly, pomagając dziewczynkom z ich modelem samolotu, a nawet ugotował coś dla nas. W weekendy zabierał nas na cały dzień nad morze, prosząc szefa kuchni, by przygotowywał co tylko chcemy. Nalegał na to, by zawozić mnie rano do pracy i nawet udało mu się zorganizować wszystko tak, by codziennie jeść lunch wspólnie ze mną. Do kwiatów, które były dostarczane codziennie, teraz dołączyły małe czekoladki i słodkie karteczki sprawiające, że się rumieniłam. A seks między nami... Cóż zawsze był niezwykle oszałamiający, ale teraz stał się jeszcze bardziej namiętny i intensywny. Dziś w nocy, był na konferencji w L.A., a ja tęskniłam za nim, naprawdę tęskniłam, ale byłam zbyt przerażona, aby przyznać co tak naprawdę za tym stoi. - Niektórzy mężczyźni naprawdę potrzebują lekcji, aby dowiedzieć się jak w odpowiedni sposób zadowolić kobietę. - Helen odstawiła kieliszek. - To takie smutnie, kiedy nie wiedzą jak to zrobić. Ostatnich kilku mężczyzn zmusiło mnie, by zainwestować w nowy wibrator. Myślę o założeniu własnej strony internetowej i dawaniu darmowych wskazówek. Westchnęłam. - Nadal liczysz z iloma facetami już byłaś, czy to teraz jest już zupełnie bezcelowe? - Przestałam liczyć po trzydziestu. - Trzydziestu?

428

- A może było ich czterdziestu? - Wzruszyła ramionami. - Mężczyźni robią tak cały czas. Ja nawet nie chcę wychodzić za mąż, więc dlaczego nie? - Nigdy nie chciałaś się ustatkować i … - Być z jednym mężczyzną przez resztę mojego życia? Nie. Nauczyłam się tego z porażek moich rodziców i znajomych. Bez urazy. - Żaden problem. - Jak tam twój kuguarzy romans? - Nie jestem kuguarzycą.- Pokręciłam głową. - I to nie jest romans. To są po prostu... randki. - Spotykacie się na wyłączność? - Roześmiała się - Tak. Gdzie jest Sandra? - Nie przyjdzie, coś w rodzaju randki w ostatniej chwili z tym gorącym lekarzem, z którym ją zapoznałaś. - Och. Dobrze dla niej. Jestem zadowolona, że nadal się spotykają. - Powiedziała, że on jest jak zwierze w łóżku. Nie mogę uwierzyć, że go odrzuciłaś! Potem znowu... - Uśmiechnęła się. - Nieważne. Odstawiłam drinka. - Co się stanie kiedy Ja i Jonathan... to nie wyjdzie? - Co? Postanowiłam w końcu wyłożyć na stół moją niepewność. Trzymałam to w sobie tak długo, zbyt długo i nie śmiałam powiedzieć o tym Jonathanowi. Sprawiłoby to tylko, że stałby się jeszcze bardziej wspaniały i zapewniając, że jestem szalona, kwestionowałby to. - Wiesz, że to nie jest na stałe, Helen - powiedziałam. - To się nigdy nie uda. Wszystko co go do mnie przyciągnęło było powierzchowne. Po tym jak sprawy zaczną się zacierać i zda sobie sprawę, że może mieć kogoś o połowię

429

młodszego ode mnie i z połową mojego bagażu, to będzie koniec. Co się wtedy stanie? Czy mam się zacząć spotykać z kimś w moim wieku, bo randkowanie z młodszym mężczyzną od samego początku jest złym pomysłem? Czy zacznę się spotykać z kimkolwiek w ogóle? Czy może stanę się taka jak ty i po prostu będę uprawiać seks z przypadkowymi mężczyznami, kiedy tylko poczuję się samotna? - Czy celowo próbujesz zabić moje upojenie, czy jest coś co... - Jestem poważna. Nie mogę porozmawiać o tym z nikim innym. Są takie dni, w których szczerze czuję się niepewna w całej tej sytuacji. - Każdy czuje się niepewnie od czasu do czasu. - Helen westchnęła. - To normalne. - Ale to jest inne. Nie wiem jak sobie radzić z jego... - Posłuchaj mnie, Claire. Przestań. Myślisz za dużo, dużooo za dużo. Wiesz co powinnaś teraz zrobić? - Co? - Napisać do niego i powiedzieć, że za nim tęsknisz. - Co? - Powiedz mu, że za nim tęsknisz. - Nie tęsknię za nim. - skłamałam. - Widziałam go kilka dni temu. Poza tym, on jest na jakiejś konferencji w L.A. Przewróciła oczami. - Nie musisz mieć wszystkich odpowiedzi teraz. Jeśli wy dwoje będziecie razem, to świetnie. Jeśli nie, to też świetnie. Potraktuj to jak lekcję doświadczenia. Nie musisz mieć tego 'żyli długo i szczęśliwie' z każdym facetem, z którym się spotykasz. Po prostu się spotykajcie i bądź uczciwa sama ze sobą. Tęsknisz za nim. Wypiłam łyk drinka i zdecydowałam się iść za jej radą. Napisałam do niego

430

Ja: Tęsknię za Tobą... Mój telefon zawibrował natychmiast. Jonathan: Gdzie jesteś? Ja: W barze z Helen. Jonathan: W którym barze? Ja: Blackbird. Jonathan: Zostań tam. Już jestem w drodze do Ciebie. Ja: Myślałam, że jesteś w L.A? Jonathan: Jestem. To tylko godzina lotu (nie martw się) z powrotem do San Fran. Do zobaczenia wkrótce. - Czy to było tak trudne, żeby to zrobić. - Helen popijała gin z tonikiem. Teraz zamów mi nowego drinka, bardzo mocnego drinka. Twoje depresyjne psycho-gadki całkowicie zniwelowały efekt tego ostatniego. Nie poczułam nawet delikatnego pieczenia. Obie się roześmiałyśmy i opowiedziałyśmy sobie co się wydarzyło w ciągu ostatniego czasu u nas w życiu. Helen oficjalnie została 'Prawnikiem Roku' i doświadczyła 'odczucia życia' z jednym ze współnominowanych podczas podróży do Las Vegas. Ja opowiedziałam jej o mnie i Jonathanie, ostatnich randkach, kiedy poczułam, że moje serce przyśpiesza i trzepocze w piersi, kiedy moje ciało poinformowało mnie, że on jest gdzieś w pobliżu. Obróciłam się szukając go i zobaczyłam stojącego tuż za mną. - Dobry wieczór, Claire. - Uśmiechnął się. - Witaj, Helen. - Cóż, na mnie już czas. - Helen uśmiechnęła się do nas obojga. - Do zobaczenia. - Czy z tobą wszystko w porządku, byś prowadziła z powrotem? - zapytał.

431

- Och. Ja nie będę prowadziła, zadzwonię po taksówkę. Potrząsnął głową. - Mój kierowca zawiezie cię do domu. - Jesteś tego pewien. - Absolutnie. Wyszliśmy na zewnątrz, gdzie jego samochód służbowy już czekał i Jonathan pomógł jej wsiąść do środka. - Miłego wieczoru, Helen. Do zobaczenia na pewno wkrótce. - Zamknął drzwi i poczekał, aż samochód odjedzie. - Chodź. - Chwycił mnie za rękę i poprowadził dwie przecznice dalej do prywatnego garażu. Wjechaliśmy windą na trzecie piętro i podeszliśmy do jego samochodu. Miałam zamiar udać się w stronę siedzenia dla pasażera, ale popchnął mnie na samochód i objął w pasie całując mnie, dopóki nie mogłam oddychać. - Ja także za tobą tęskniłem - wyszeptał i nadal kochał się z moimi ustami. Gdzie chcesz jechać? - Co masz na myśli? Ja... Delikatnie ugryzł mnie w dolną wargę i przesylabizował. - Gdzie. Chcesz. Jechać? - Do ciebie? - To czterdzieści minut stąd. - Przesuwał się pocałunkami w dół mojego obojczyka. - Wybierz inne miejsce. - Do mnie? - Trzydzieści minut stąd... - Hotel? - Który?

432

- Ritz Carlton za rogiem? - Dobry wybór.

433

Rozdział 24 Jonathan - Ahhhh... - Claire wyciągnęła rękę i chwyciła garściami moje włosy. Pochyliłem się i pocałowałem ją w szyję, wbijając się w nią coraz głębiej i głębiej. - Jesteś wszystkim o czym mogę myśleć. - Oddychałem ciężko. Pieściłem jej piersi i delikatnie pokryłem jej usta swoimi, rozkoszując się dotykiem jej miękkich warg. - Powiedz mi, że czujesz w ten sam sposób... - Ja... Ja... - Przesunęła ręce z moich włosów na plecy i wbiła paznokcie w moją nagą skórę. Starała się zwolnić tempo, chwytając się mojej talii, ale przytrzymałem jej ramiona nad głową. Wziąłem jeden z jej sutków w usta i drażniąc gryzłem go, przyśpieszając swoje tempo. - Powiedz mi. - Wszedłem w nią mocniej. - Powiedz mi teraz... - Ja... Tak... Tak... - Zamknęła oczy, a jej ciało wiło się pod moim, osiągnęliśmy spełnienie dokładnie w tym samym momencie. Drżała jeszcze kilka sekund, a ja pozwoliłem sobie powoli opaść na nią. Leżeliśmy tak spleceni przez wieczność, patrząc sobie w oczy, uśmiechając się co kilka sekund i śmiejąc się zupełnie z niczego. Dziś rano po wymeldowaniu z hotelu Ritz Carlton, postanowiłem oprowadzić ją po kolejnym z moich jachtów, jednym z tych, którym nie wypływałem ostatnim czasem. Wycieczka trwała tylko dwie minuty, nigdy nie wyszliśmy już z sypialni. - Czy ja cię krzywdzę? - Czułem jak próbuje poruszyć ramieniem. - Troszeczkę. - Roześmiała się i zszedłem z niej.

434

Przyciągnąłem ją w ramiona, tak że byliśmy twarzą w twarz i westchnąłem. - O czym teraz myślisz? - O niczym. - Twoje oczy uciekają cały czas.- Uśmiechnąłem się. - To stąd wiem kiedy mnie okłamujesz. - Mogę z tobą porozmawiać o wszystkim, prawda? - Oczywiście, że możesz. - Pocałowałem ją. - Nie chcę żadnych granic między nami. Skinęła głową i leżała w milczeniu, nie wypowiadając ani słowa. - To nie było pytanie, które prowadzi do kolejnego pytania? - Próbowałem odczytać coś z jej oczu. Roześmiała się. - Nie do końca... Ja tylko chciałam wiedzieć. - Hmmm. Nie masz nic przeciwko temu, aby pójść na kolację ze mną i moją mamą w przyszłym tygodniu. - Wasza dwójka jest teraz w dobrych stosunkach? - Uniosła brew. - Nie wiem. Wyszedłem z naszej ostatniej sesji terapeutycznej, więc niekoniecznie powiedziałbym, że w dobrych stosunkach. - Nie sądzisz, że mógłbyś z nią zjeść obiad bez wszczynania kłótni? Wtedy gdy ty tam będziesz. - Czułbym się bardziej komfortowo, jeśli byłabyś tam ze mną. To wszystko. Uśmiechnęła się i przysunęła bliżej mnie. - Dobrze. Pójdę z tobą.

435

*** - Jeśli spieprzysz tę kolację, nigdy ci tego nie wybaczę. - Nawróciłem autem i spojrzałem na matkę. - Czy zrozumiałaś mnie? - Co ty mówisz, Jonathan? I uważaj jak się do mnie zwracasz. Nadal jestem twoją matką, jak mogę ewentualnie zrujnować tę kolację? - Zrujnowałaś wszystko inne w moim życiu. Jestem pewien, że potrafisz coś wymyślić. Wyglądała na urażoną. - Nigdy nie zamierzasz wybaczyć mi przeszłości, prawda? Czy kiedykolwiek ci przejdzie? Nie odpowiedziałem jej. Czekałem na parkingowego, aż podejdzie do mojego okna i wręczyłem mu kluczyki. - Chodźmy. Ostatnich kilka sesji terapeutycznych, nie było tym co mieliśmy wcześniej, były brutalne. Wyszedłem z nich trzy razy, ponieważ nie kupowałem tej jej bzdury: 'Ja naprawdę nie pamiętam, że tak było.' Czułem jakby ona wymigiwała się i nie była kompletnie szczera. Jedynym powodem, dla którego w ogóle zgodziłem się na tę kolację z nią było to, że terapeutka powiedziała, że potrzebujemy spróbować czegoś nowego. W rzeczywistości, prawie odwołałem tę kolację, dopóki Claire nie zachęciła mnie do przejścia przez to. Myślała, że powinienem dać matce drugą szansę, ponieważ był to najdłuższy okres w jakim kiedykolwiek była czysta. Podszedłem od jej strony i pomogłem wysiąść z auta. Wziąłem ją pod rękę i weszliśmy do restauracji.

436

- Panie Statham - powiedziała hostessa. - Pański drugi gość już przybył. Zaprowadzić pana najpierw do stolika czy do galerii. - Do stolika. - Tędy proszę. - Zaprowadziła nas do windy i zabrała na najwyższe piętro. Przeprowadziła nas obok wypełnionej sali do pustego pokoju z jednym stolikiem, ustawionym w jego centrum. Moje oczy szybko skierowały się w stronę Claire. Stała niedaleko okna, ubrana w ciemnoszarą suknię, która doskonale podkreślała jej seksowne kształty. Musiała słyszeć jak weszliśmy, ponieważ natychmiast odwróciła się i uśmiechnęła do mnie. Podszedłem do stołu i odsunąłem krzesło dla niej. - Wyglądasz dziś wieczorem zjawiskowo. - Pocałowałem ją w kark. - Dziękuję. - Usiadła. - Zgadzam się - dodała matka kiedy odsuwałem następnie krzesło dla niej. Jesteś zjawiskowa, kochanie. - Dziękuję bardzo, pani Statham. Kelner podszedł i odchrząknął. - Dobry wieczór paniom, panie Statham. Zechcielibyście państwo zacząć od sygnowanego przez nas wina, czy wolelibyście może coś bardziej unikalnego? - Moja randka i ja weźmiemy wino. Pani Statham - powiedziałem, patrząc na moją matkę – weźmie wasz najlepszy sok. - Złapałem ją na przewracaniu oczami. - Bardzo dobrze, proszę pana. - Odszedł. Miałem nawiązać rozmowę, ale kolejny kelner podszedł i postawił nasze napoje, po prostu tak szybko. Grzecznie przedstawił nam menu szefa kuchni na dziś, dając sugestie i praktycznie zamawiając za nas.

437

Kiedy odszedł, odchrząknąłem. - Jak minął ci dzisiejszy dzień, matko? - Był całkiem dobry... Pozwolili mi samej otworzyć sklep. Zamierzają mi pozwolić jutro wybrać nowe dekoracje do wystawy okiennej. Już wiem, co chcę tam dodać. - Jakiego typu będą? - zapytała Claire. - Tkaniny w odcieniu bambusa. Jeden z naszych klientów powiedział, że one sprawią, że nasze miejsce stanie się bardziej autentyczne, więc myślę, że pójdę za tą radą. - Żółte czy brązowe. - Claire uniosła brew. - Brązowe. - Matka wzięła łyk soku. - Ściany w sklepie są w kolorach ziemi więc myślę, że to pasuje lepiej. Położyłem rękę na ramionach Claire. - Muszę, chyba zacząć zwracać większą uwagę na te programy w HGTV. - To sprawia, że jest nas dwoje. - Mama pokręciła głową. - Więc Claire, czym się zajmujesz w Statham Industries? - Jestem dyrektorem marketingu. Nadzoruję hasła i dział sztuki dla kampanii promocyjnych. - Czy pracowałaś przy reklamie sPhone Blue? Ta reklama jest nieziemsko piękna. Uśmiechnąłem się. - Tak, pracowała. Słuchałem, jak moja matka opowiadała o swojej niezdolności do obsługi wszystkiego co moja firma produkuje, jak ona i Claire opowiadały o swoich ulubionych książkach. Już zapomniałem, że moja matka była wielką fanką literatury, zanim weszła na ścieżkę uzależnienia od narkotyków.

438

Kelnerzy dyskretnie napełniali nasze kieliszki i przynosili dania jedno po drugim. Byłem w środku degustacji grzybowego risotto szefa kuchni, kiedy zauważyłem, jak Claire sprawdza telefon. - Z kim piszesz? - Ashlay i Caroline... Przysięgam, że kiedy tylko wyjdę one wyczuwają okazję, żeby pożyczyć mój samochód. Zastanawiam się właśnie, czy by im nie kupić drugiego na ich urodziny. Zasługują na niego. - Pomogę, ci wybrać samochód. - Uścisnąłem jej dłoń . I kupię go im... - Masz córki? - Mama uśmiechnęła się. Wydawało się, jakby rzeczywiście próbowała, by ten obiad przebiegł gładko. - W jakim wieku są? - Mają szesnaście lat. - Łał, bliźniaczki? Mam koleżankę na terapii, która ma bliźniaki. Przysięga, że są niesforne, ale ja myślę, że to dlatego, że są różni. Chłopiec i dziewczynka przechodzący przez okres dojrzewania w tym samym czasie. To musi być ciężkie. Wszyscy się roześmialiśmy. Hostessa z dołu podeszła do stolika. - Przepraszam. - powiedziała. - Nie chce przerywać kolacji, ale sala galerii będzie otwarty jeszcze tylko przez godzinę. Czy chcielibyście państwo wybrać się teraz na wycieczkę? Zgodnie z wizją artysty kobiety zaczynają zwiedzanie z jednej strony galerii, a mężczyźni z drugiej, to zwiększa wrażenia. - Z miłą chęcią. - Matka wstała. - A co z tobą, Claire? - Tak, to brzmi świetnie. Przyjdę jak tylko dokończę deser. - Uśmiechnęła się. - Czy chcesz, żebym poczekała na ciebie?

439

- Nie, nie musisz. - Claire pokręciła głową. - Zejdę tam maksymalnie za pięć minut. Mama spojrzała na mnie wzrokiem, który mówił: 'Naprawdę się tutaj staram...' i uśmiechnąłem się do niej. Byłem zszokowany jak dobrze się zachowywała dziś wieczorem. Nie sądziłem, że rzeczy mogłyby pójść lepiej. Kiedy hostessa eskortowała mamę na dół do galerii, spojrzałem na Claire. - Dziękuję ci tak bardzo, że przyszłaś dziś wieczorem. To wiele dla mnie znaczy. - Proszę bardzo. Myślę, że między waszą dwójką z czasem będzie dobrze. - Miejmy nadzieją. Pośpiesz się i dokończ deser. Chcę, abyś zobaczyła wystawę. - To nie tak, że nie możemy zobaczyć jej razem. Hostessa tylko powiedziała... - Nie obchodzi mnie, co zwiększa wrażenia. - Przysunąłem jej głowę do swojej i szepnąłem jej do ucha. - Częścią wystawy jest ciemny pokój i mam zamiar doświadczyć tego z tobą.

***

Przesunąłem sukienkę Claire z powrotem na ramiona i dałem jej ostatni pocałunek. Przeszliśmy resztę wystawy ręka w rękę, pochylając się do siebie, dyskutowaliśmy co nam się podoba, a co nie. Kiedy dotarliśmy do ostatniego miejsca, olbrzymiego plastikowego X zasłaniającego kroplę i graffiti, dostrzegłem moją matkę przy drzwiach. Podeszła i sięgnęła po rękę Claire. - To była przyjemność poznać cię dzisiaj lepiej. Kochanie może w przyszłym tygodniu moglibyśmy zrobić to jeszcze raz?

440

Claire uścisnęła jej dłoń i skinęła. - Zdecydowanie. Byłoby świetnie. - Greg zawiezie mnie do domu, Jonathan. Napisałam do niego kiedy jedliśmy obiad. Domyślam się, że ty i Claire chcecie spędzić więcej czasu ze sobą dziś wieczorem. 140 Kim jest ta kobieta i gdzie jest do cholery moja prawdziwa matka? - Dziękuję. - Uścisnąłem ją i szepnąłem. - Dziękuję ci bardzo. Przepraszam za to co powiedziałem wcześniej w samochodzie. - Pozwoliłem jej odejść i patrzyłem, jak wychodzi na zewnątrz do samochodu. Jak tylko samochód odjechał, wciągnąłem Claire w moje ramiona i pocałowałem ją tak, jakby moje życie od tego zależało. Trzymałem jej ciało ciasno przytulone do mojego, wsuwając język głębiej w jej usta za każdym razem, kiedy jęknęła. - Chodź ze mną dziś wieczorem do domu.

140

To było z byt piękne, żeby mogło być prawdziwe, coś się szykuje, moim zdaniem nie można ufać tej kobiecie.

441

Rozdział 25 Claire Zerwałam z Jonathanem. Dzisiaj. Nie mogłam dłużej już znosić tego gówna. To było zbyt wiele i byłam zmęczona płakaniem z tego powodu w samotności. Muszę skończyć ten romans dla własnego dobra psychicznego, dla mojego zdrowia. Wiedziałam, że on i ja i tak musieliśmy kiedyś przekroczyć tę linię. Tak niesamowity, jak był nasz związek, tak to był czas, aby go przerwać. On nie miał pojęcia przez co ja przechodziłam w ciągu ostatnich kilku tygodni, ale nie miałam zamiaru mu powiedzieć. Z czasem ułoży wszystkie kawałki razem, ale do tego czasu, miejmy nadzieję, znajdzie kogoś bardziej do siebie pasującego. Rozważałam to jakiś czas, ale kiedy płakałam w sobie zeszłej nocy, leżąc w jego ramionach, wiedziałam, że pozwolenie mu odejść było tym co muszę zrobić. Nie jadłam z nim lunchu dzisiejszego popołudnia, a na wszystkie jego słodkie wiadomości odpowiadałam: "Wciąż jesteśmy bardzo zajęci tu na dole, ale obiecuję, że przyjdę do Ciebie później." Nie fatygowałam się również otwieraniem wszystkich karteczek dołączonych do ostatnich kwiatów i czekoladek. Nie chciałam się z tego wycofać. Czekałam aż do końca dnia pracy, ćwicząc swoje przemówienie w kółko, przygotowując się na jego reakcję. Jak tylko zegar wybił szóstą i alarm "Żegnaj Jonathan" zadzwonił w telefonie, wzięłam windę prosto do jego biura. - Dzień dobry. - Przystanęłam brzy biurku sekretarki i odchrząknęłam. - Czy pan Statham jest wolny w tej chwili?

442

- Panno Gracen - odpowiedziała, uśmiechając się - wiesz tak samo dobrze jak ja, że on zawsze jest dostępny dla ciebie. Moje serce zamarło. - Wiem, ale czy nie jest zajęty innymi klientami? Nie chcę przeszkadzać w czymś ważnym. - Och, nie. Wcale nie. Jego ostatnie spotkanie skończyło się godzinę temu. Podniosła słuchawkę telefonu. - Panie Statham, Panna Grecen jest tutaj, by się z panem zobaczyć. - Kiwnęła do mnie głową bym weszła do środka. Wzięłam oddech i zamknęłam oczy przekręcając klamkę. Skup się i zrób to szybko... Nie rób scen i nie płacz. Cokolwiek zrobisz, nie płacz... W momencie, gdy weszłam do środka, zgarnął mnie w swoje ramiona i pocałował. - Jesteś najlepszą częścią mojego dnia. - Zaniósł mnie do biurka i postawił. Czy wszystko w porządku? Wyglądasz na chorą... Myślę, że musimy zerwać. Myślę, że musimy zerwać. Powiedz to! - Nic mi nie jest. -Hmmm. - Podszedł do barku i chwycił butelkę wody. Wręczył mi ją i położył rękę na moim czole, jakby sprawdzał gorączkę. - Jesteś pewna, że nic Ci nie jest? Skinęłam głową. Sięgnął do kieszeni marynarki i wyciągnął prostokątne pudełeczko na biżuterię. - Chciałem Ci to dać wczoraj, ale posiedzenie zarządu trwało wieczność i zapomniałem o tym. Chcę żebyś otworzyła je razem ze mną później. - Nie mogę tego przyjąć...

443

Przewrócił oczami i umieścił je w mojej torebce. Przeniósł się do swojego biurka i zaczął pakować teczkę. - Nadal jesteśmy umówieni na kolację. Ashlay i Caroline wspomniały, że chcą upiec razem jabłecznik więc... - Myślę, że powinniśmy zerwać. Jego głowa uniosła się. - Co? Czułam jak rośnie mi gula w gardle i zmusiłam się przełykając ją. - Nie chcę już dłużej być z tobą... - Przełknęłam ślinę i starałam się powstrzymać łzy. Myślałam, że powie coś - cokolwiek, ale była tylko cisza. Ogłuszająca cisza. Zmrużył oczy i podszedł do mnie, sprawiając, że musiałam się cofnąć do ściany. - Czy to jakiś rodzaj żartu? - syknął. - Ponieważ lepiej żeby tak było... - To nie jest żart. - Mój głos był szeptem. - Nie mogę już dłużej sobie tego robić... - Co? Skąd to do cholery się wzięło? Zignorowałam jego pytanie. Zaczęłam recytować to co sobie napisałam wcześniej. - Myślę, że będzie lepiej, jeśli ty i ja pójdziemy oddzielnymi ścieżkami, Jonathan. Wiem, że może to być trudne dla ciebie, aby zrozumieć, dlaczego teraz, ale i tak nie mieliśmy trwać w tym dłużej. Jestem wdzięczna za wszystko co ty... - Przestań mówić. - Przycisnął mnie do swojej klatki piersiowej i spojrzał mi w oczy, zmuszając by moje ciało reagowało wbrew mojej woli. – To nie ma żadnego sensu i ty to wiesz... - Położył rękę na moich plecach i użył drugiej ręki,

444

by palcami przeczesać moje włosy. Szepnął: - Miałaś po prostu zły dzień... Pozwól mi to naprawić.141 Prawie pochyliłam się i go pocałowałam, prawie poddałam się ciepłemu uczuciu płynącemu w moich żyłach, ale odwróciłam głowę w bok i go odepchnęłam. Patrzył się na mnie przez długi czas, w połowie zmieszany, w połowie wzburzony i wiedziałam, że będę musiała zastosować najgorsze rozwiązanie, jeśli naprawdę chciałam to zakończyć. - Claire... - Westchnął. - Nie jestem pewien, co się dzisiaj stało, ale wyjdziemy z tego. Cokolwiek to jest, powiedz mi, żebym mógł sprawić to lepszym... Idź usiąść na kanapie, żebyśmy mogli... - Ja. Nie. Chcę. Być. Z. Tobą. Już. Dłużej. Której części nie rozumiesz, Jonathan? Jak wiele razy mam ci to powtarzać. Jego oczy pociemniały i zrobił krok do przodu. - Czy to twoja próba zainicjowania wściekłego seksu? Ponieważ jestem sekundy od wypieprzenia tego nonsensu z ciebie. - To. Koniec. - Czułam, że moje serce pęka, ale kontynuowałam. - Ty i ja nie należymy do siebie, a ja jestem zmęczona udawaniem, że tak jest. Tak bardzo jak kochałam tę pieprzoną fantazję, muszę wrócić do rzeczywistości. A moja rzeczywistość nie obejmuje ciebie. Ostatnie miesiące były zabawą, ale skończyłam z tym i skończyłam z tobą. - Zmierzałam prosto do drzwi i przekręciłam klamkę, ale złapał mnie za ramiona i obrócił. Jego oczy płonęły z wściekłości, ale utrzymywał swój głos miękkim. - Mam zamiar dać ci jeszcze jedną szansę, aby powiedzieć skąd to kurwa się wzięło? 141

I tu się polały łzy, czy on może być jeszcze bardziej cudowny?

445

- Powiedziałam Ci skąd... - Gówno prawda, Claire. Byliśmy w łóżku jakieś dwanaście godzin temu i wtedy nie bredziłaś jak cholerna wariatka. Chcę znać prawdę. - Przerwał, a potem obniżył głos. - Po prostu powiedz mi o co chodzi... Poznałaś kogoś innego? - Co? Nie. Ja... - W takim razie w czym problem? I co sprawia, że myślisz, że pozwolę ci odejść? Myślisz, że przejdziesz przez te drzwi, a ja nie zamierzam pójść za tobą? - Jonathan, proszę posł... - Nie chcesz tego robić na korytarzu. Wiedziałam, że to co robiłam nie miało żadnego sensu, ale musiałam to zrobić w jakikolwiek sposób. - To co mieliśmy jest niemożliwe... Myślę, że wiedziałeś to od samego początku ponieważ... - Nie. Nie wiedziałem. Ja... - Pozwól mi skończyć... - Czułam jak złączył swoje ręce z moimi i prawie się złamałam. - Tak szalenie, jak to wszystko może brzmieć, uczucia jakie żywię do ciebie są uczuciami, jakich jeszcze nigdy w życiu nie czułam do nikogo, nawet do mojego byłego męża... - Odsunęłam głowę kiedy pochylił się, by mnie pocałować. - Ale uświadomiłam sobie ostatnio,

że... Trudne jest to dla mnie, by to

wytłumaczyć, ale... - Sprawdź mnie. Mój głos się załamał. - Wiedziałam od momentu, w którym zaczęliśmy się spotykać, że to się skończy bardzo źle dla mnie. - Nie musi się kończyć wcale. - Nie musi również trwać. Nie chcę...

446

Przycisnął swoje usta do moich i całował mnie dopóki nie mogłam oddychać, szeptał w moje usta. - Kocham cię, Claire... I potrzebuję cię... Przestań się tak zachowywać...142 Oderwałam

się

dysząc,

sprawiłam,

że

wyglądał

na

bardziej

zdezorientowanego niż kiedykolwiek. - To jest dopiero drugi poważny związek w jakim byłam przez całe swoje życie i myślę, że jest to częścią problemu... Kiedy byłam żoną Ryana, on użył... - Twój eks mąż jest dupkiem, który nigdy kurwa na ciebie nie zasługiwał. Jego twarz zrobiła się czerwona. – Nie waż się porównywać mnie do niego. - Chodzi mi o to, że... - O to, że nie chcesz być szczęśliwa. - Puścił moje ręce. - Że ja kocham ciebie nie ma znaczenia, bo ty nie kochasz mnie. I nie przeszkadzało mi to, ponieważ mogłem poczekać. Ponieważ wiem, że jesteś uparta i wszystko w twoim świecie jest czarne albo białe, dobre lub złe, właściwe albo niewłaściwe. W porządku. Rozumiem. Ale ty chyba nie zwracałaś uwagi jak rzeczy działają w moim świcie, ponieważ chyba postradałaś rozum, jeśli myślisz, że tak cholernie słaba wymówka da mi uzasadnienie tego zerwania. Pogłaskał mnie po policzku i zmiękczył ton. - Będę dziś wieczorem u ciebie w domu o siódmej. Po kolacji przeprowadzimy prawdziwą dyskusje o tym co się z tobą dzieje. Cokolwiek to jest, możemy... - Myślałam, że powiedziałeś, iż zrobisz wszystko, aby uczynić mnie szczęśliwą. - Tak powiedziałem. I miałem to na myśli. - Ujął moją twarz w dłonie i pocałował mnie. - Cokolwiek chcesz, żebym... 142

Pękło mi serce, szkoda mi go bardzo, tym razem chusteczki były potrzebne do ocierania łez :(

447

- Pozwól mi odejść. I nie idź za mną. Wciągnął powietrze i zacisnął zęby. - Nie. - To jest to czego chcę... - mruknęłam, nie będąc pewną czy w ogóle mnie słyszał. - Jeśli miałabyś jakiekolwiek pojęcie co ja do ciebie czuję... Jeśli byś mogła dokładnie poczuć, jak wiele dla mnie znaczysz... - przerwał i zobaczyłam jak jego żyły zaczynają pulsować. – Nie odważyłabyś się powiedzieć, bym zrobił to... Patrzyłam na niego przez kilka sekund, chciałam powiedzieć "Masz rację... Po prostu zapomnijmy o tym, że to kiedykolwiek się stało i kochajmy się ", ale nie mogłam tego zrobić. - Pozwalając mi odejść i zostawiając mnie w spokoju sprawisz, że będę szczęśliwa. - Pośpiesznie wyrzuciłam słowa z ust, starając się, by nie zauważył zbolałego wyrazu mojej twarzy. Moja dolna warga drżała i chociaż starałam się jak mogłam wstrzymywać łzy, poczułam jak kilka z nich spływa po moich policzkach. - Czy to jest to czego naprawdę chcesz? - Jego łamiące serce oczy wpatrywały się we mnie, a jego głos brzmiał na zachrypnięty. - Dla nas to będzie koniec? Tak po prostu? - Tak. Wciągnął głęboko powietrze i westchnął. Po raz pierwszy, odkąd znam go, nie wyglądał na spokojnego i mającego kontrolę, wyglądał na zupełnie bezsilnego. Sięgnął za mnie i przekręcił klamkę, powoli otwierając drzwi, patrząc na mnie jakbym zmiażdżyła jego duszę. - Żegnaj.

448

- Tak bardzo mi przykro, Jonathan... Myślę, że... - Żegnaj. Przełknęłam. Odwróciłam się od niego i ruszyłam korytarzem do otwartej windy. Nacisnęłam guzik ‘lobby’ i modliłam się, żeby drzwi zamknęły się tak szybko jak to możliwe, miałam nadzieję, że on nie będzie za mną podążał i nie wciśnie się w ostatniej chwili. Nie zrobił tego. Byłam wolna.

449

Rozdział 25.5 Claire Osiem tygodni wcześniej...

Weszłam z Ashlay i Caroline do Dutchman, małego sklepu z pamiątkami przy wschodnich dokach. Nalegały, by pójść wybrać ze mną prezent urodzinowy dla Jonathana, mimo tego, że go jeszcze nie spotkały. Chodziłyśmy cały dzień w tą i z powrotem po molo, ale nie miałyśmy zbyt dużo szczęścia. - Jeśli pozwoliłabyś nam go spotkać, kimkolwiek on jest, byłoby to o wiele łatwiejsze. - Ashlay podniosła plastikową rybę i uśmiechnęła się. - Czy on lubi ryby? - Może, sto opakowań sardynek? - Caroline wzruszyła ramionami. Ugh... - Rozejrzę się trochę... - Szłam na tyły sklepu i przystanęłam, kiedy z okien zobaczyłam widok na ocean. - Zapierające dech w piersiach, prawda? - Starsza brunetka przystanęła obok mnie i uśmiechnęła się. Była ubrana w biały garnitur, który idealnie podkreślał jej szczupłą sylwetkę, a jej włosy były starannie zaczesane w wysoki kok. Jej oczy były surowo niebieskie z delikatnymi smugami szarości, z jakiegoś powodu wyglądała nieco znajomo. - Bardzo... - powiedziałam. - Co robicie jak pada? - Zauważyłam, że okno zostało wybite i wykładzina desperacko wymaga naprawy.

450

- Cóż, dostaniemy nowe okno w przyszłym tygodniu, ale jeśli chodzi o wykładziny to ... Nie wiem. Nadal chcemy, by ludzie mogli podziwiać widok w deszczu lub słońcu. - Powinniście dodać tkaniny w odcieniu bambusa, tylko nie żółte, ponieważ one zabrudzą się po sześciu miesiącach. Zdobądźcie brązowe te z gładkim wykończeniem, będzie to wyglądało bardziej autentycznie i wydobędzie te wszystkie kolory ziemi, będące w tym pomieszczeniu. Jej oczy rozbłysły, sięgnęła po moją rękę i ją uścisnęła. - Jestem Denise. - Claire. - Dobrze Claire, myślałam bardziej o czymś z linii podstawowej, plastikowych białych żaluzjach, bo są tanie jak barszcz, ale będę o tym pamiętać, jeśli to miejsce kiedykolwiek przyniesie zysk. - Roześmiała się. - Mogę ci w czymś pomóc? - Szukam prezentu urodzinowego dla kogoś z kim się spotykam i nie jestem pewna, co mu podarować. - Rozumiem, że ten człowiek kocha jachty? Przytaknęłam. - W takim razie chodź tutaj do przodu, kochanie. - Poprowadziła mnie do lady. - Obecnie jest wiele rzeczy, które mogłabyś tu dostać dla człowieka kochającego jachty, ale jeśli on się zna na rzeczy, musisz to zrobić dobrze. Jak poważni jesteście wy dwoje? Zarumieniłam się. - Nie wiem... Ja...

451

- Tak, całkiem na poważnie. - Uśmiechnęła się. - Mam właśnie coś takiego. - Zniknęła na kilka minut w bocznej sali i wróciła z brązowym pudełkiem, przesuwając je w moją stronę. - To jest to czego potrzebujesz. - Małej metalowej kotwicy? Wybuchnęła śmiechem. - Nie, kochana. To są haki morskie. Symbolizują, że jesteś z nim na dłuższą metę, mówiąc w przenośni, że jesteś kotwicą dla jego statku. Możesz je dostać spersonalizowane jak tylko chcesz, a jeśli zna się na jachtach, tak jak powinien, przyspawa te haki do swojego statku jako prawdziwą kotwicę. To będzie idealne. Poszukałam w pudełku z hakami i wyciągnęłam kilka złotych, przejechałam ręką po ich spiczastych końcach. - Wezmę te. - ‘Weźmiesz to?’ ‘Co to są za rzeczy, mamo?’ ‘Dasz swojemu chłopakowi zabawkowe kotwice?’ ‘Jaki to typ faceta?’ Denise pokręciła głową. - Nie ma logiki w tych dziewczynach, przysięgam. Jak chciałabyś je spersonalizować, Claire? - No cóż... Z moim imieniem na dole haków i jego w bocznym rogu. - Brzmi świetnie. - Wzięła długopis zza ucha i napisała na podkładce. - Jakie jest imię twojego chłopaka? - Jonathan. - O! Mam syna o imieniu Jonathan. To świetne imię! - Roześmiała się. - Na dole napisz swój numer, żebym mogła zadzwonić jak będą gotowe, dobrze? I zaufaj mi, pokocha je.

452

Sześć tygodni wcześniej...

Wyszłam z windy i podeszłam do sekretarki Jonathana. - Dzień dobry, Angela. Czy pan Statham jest wolny? Spojrzała na mnie z tym spojrzeniem mówiącym: ‘Po co w ogóle mnie o to pytasz’. Podniosła słuchawkę. - Panie Statham? Mam... - Przewróciła oczami. - To panna Gracen, proszę pana... Od razu. Może pani iść, panno Gracen. - Dziękuję. Wygładziłam granatową sukienkę i otworzyłam drzwi, powoli wchodząc do środka. Tak szybko, jak Jonathan spojrzał mi w oczy i uśmiechnął się, poczułam fruwające motyle w brzuchu. - Dzień dobry. - Podszedł i pocałował mnie w policzek. - Wyglądasz niesamowicie. - Zaprowadził mnie do starszej brunetki, którą widziałam w Dutchman dwa tygodnie temu. - To jest moja matka, Denise Statham. I mamo, to jest... - Claire. - Uśmiechnęła się i sięgnęła po moją rękę. Już miałam powiedzieć ‘Miło Cię znowu widzieć’, ale ona powiedziała. - To przyjemność w końcu Cię poznać. - Domyśliłam się, że powiedział jej o nas i ona prawdopodobnie nawet nie pamięta, że byłam w jej sklepie. - Jesteś absolutnie wspaniała - powiedziała. - Jonathan jest szczęściarzem, że cię ma. - Dziękuję, pani Statham. - Widzimy się w przyszłym tygodniu, synu. - Uścisnęła Jonathana i wyszła z biura. Jak tylko usłyszał sygnał windy, przyciągnął mnie w ramiona.

453

- Czy coś się stało? Czy jesteś chora? To musi być coś śmiertelnego, jeśli pojawiłaś się tutaj w godzinach, kiedy ludzie rzeczywiście mogą cię zobaczyć. Przewróciłam oczami. - Właśnie skończyliśmy pracę nad sTabletem, więc pan Barnes pozwolił nam wrócić do domu wcześniej. Mój telefon wyładował się, więc pomyślałam, że przyjdę powiedzieć ci to zanim pomyślisz, że cię ignoruję. - Dobra decyzja. Chciałbym cię zabrać na lunch, żeby to uczcić, ale mam umówione spotkania, aż do szóstej. Kolacja? Jest nowe bistro w dół... - Panie Statham? Nie lubię przeszkadzać ponownie, ale Panna Griffin jest tutaj z kryzysową sytuacją. - Głos Angeli dochodził z interkomu. - Mówi, że nie może czekać, ani sekundy dłużej. Westchnął i cofnął się. - Zaczekaj tutaj. Nigdzie nie odchodź. - Odsunął krzesło dla mnie i wyszedł z pokoju. Oparłam się w fotelu i zamknęłam oczy. Byłam zachwycona, że zakończyliśmy intensywną kampanię sTableta i nie mogłam się doczekać, aby przejść do czegoś o wiele łatwiejszego: sPhone Red. Wyciągnęłam nogi i usłyszałam dźwięk kluczy. Otworzyłam oczy i zobaczyłam Denise wchodzącą z powrotem do biura. - Przepraszam, Jonathan. Zapomniałam moich...- przerwała. - Gdzie jest Jonathan? - Wyszedł w awaryjnej sprawie. - Hmmm. - Podeszła do kanapy i podniosła okulary. - Powiedz mi coś, Claire. Ile masz lat? - Czterdzieści... Jej oczy rozszerzyły się, a ona pochyliła głowę na bok.

454

- Cóż, teraz wiem, że pierwsze wrażenie może być mylące. Czy mój Jonathan143, jest tym Jonathanem, któremu kupiłaś haki morskie? Najwyraźniej... - Tak. - Cóż, między nami, nie traciłabym czasu dając mu je. One nie oznaczają krótko terminowych relacji. - Przepraszam? Westchnęła. - Kiedy jego przyjaciółka Vanessa powiedziała mi, że jego dziewczyna jest po czterdziestce z dwójką dzieci, nie wierzyłam. Pomyślałam sobie: ‘Nie, Jonathan nigdy by nie był z kimś, kto byłby tak dużo starszy od niego. On wie lepiej’. Nawet zastanawiałam się co powiedziałabym jej, jeśli miałabym szanse ją poznać... I myślę, że moimi dokładnymi słowami byłoby: Spierdalaj.144 Co? Mój umysł przeszedł w pustkę. - Cokolwiek się między wami dzieje, nie przetrwa kolejnego sezonu i ty to wiesz - syknęła. - Co młody, atrakcyjny miliarder może chcieć od starzejącej się kobiety i jej dwóch dorastających córek? W jakim świecie takie żyli długo i szczęśliwie jest możliwe? Nie byłam pewna, o co chodzi tej kobiecie, ale wyciągnęła całe to przerażające gówno ze mnie i nie mogłam wymyślić nic do powiedzenia. - Widziałam to wszystko już wcześniej, Claire. - Zmrużyła lodowate niebieckie oczy na mnie. - Rozwiedziona kobieta z dziećmi chce rozpocząć swoje życie na nowo i decyduje się tym razem na młodszego faceta. Centrum rehabilitacji jest pełne tego typu kobiet. Starsza kobieta myśli, że to ekscytujące i nowe, że jest jedną z tych szczęśliwych i będzie to trwać wiecznie, ale nie będzie. 143 144

Jej Jonathan? Co za tupet, wiedziałam, że z tym babsztylem będą problemy. Mam ochotę kogoś zamordować, a to dopiero początek rozdziału !! (Aga)

455

Zwłaszcza z kimś takim jak Jonathan. On przywykł do spotykania się z supermodelkami i aktorkami, które są młodsze od niego, nie ze spragnioną kuguarzycą, która chce go nabrać na to, że jest w nim zakochana, by dostać się do jego pieniędzy. - Pani Statham, nie jestem... - I zanim pomyślisz, żeby nazwać to ‘związkiem’ to już się skończy, pozwól mi pomóc ci to zrozumieć: On prawdopodobnie nigdy nie poznał twoich córek, ponieważ jest z tobą tylko dla seksu. Lub jeśli spotkał je, to było to tylko, żeby pokazać ci, że mu zależy, kiedy tak naprawdę tak nie jest. Ale, och... Co to jest? Posłała mi sarkastyczne spojrzenie. - On nie spotkał ich, prawda? 145 Moja pokerowa twarz zawodziła mnie. Mogłam poczuć smutek wkradający się na moje policzki. Uśmiechnęła się. - Nawet nie zapytał o to, co? Biedna kuguarzyca Claire... To w rzeczywistości wcale nie jest szokujące, ale musi być bardzo przygnębiające dla ciebie. Prawda boli, czyż nie?146 - Pani Statham. - My ludzie w średnim wieku nie potrzebujemy odnosić się do siebie formalnymi tytułami, Claire. Powinnaś mnie nazywać Denise. Tak więc, nie powinnaś tak naprawdę na pierwszym miejscu... - Nie sądzę, żeby antagonizowanie mnie przybliżyło cię do Jonathana. Powiedziałam to tak dobitnie jak tylko potrafiłam. - Masz rację. Pozbycie się ciebie, już tak. Przewróciłam oczami. Miałam zamiar powiedzieć o tym małym spotkaniu Jonathanowi, tak szybko jak wróci do biura. 145 146

OMG! Co za wredna małpa. Nie wytrzymam!! To jest nas dwie Kasiu (Aga)

456

Denise pokręciła głową i obróciła się, ale wtedy odwróciła się z powrotem. - Tak przy okazji, jeśli tylko przyjdzie ci do głowy powtórzenie mu o tym tutaj, jeśli powtórzysz jakiekolwiek ze słów, które do ciebie powiedziałam, upewnię się, że tego pożałujesz. - Czy to jest najgorsze co możesz dać? - Moja osobowość nareszcie wyszła na powierzchnię. Roześmiała się. - Nie lekceważ mnie, Claire. Byłabyś zaskoczona jaki typ ludzi kończy na odwyku: byli sędziowie, celebryci i moi ulubieni - odsunięci reporterzy, którzy zawsze szukają właściwej historii, by odzyskać swoją pracę. - Nic na mnie nie masz. - Ja nie mam. Ale jest ktoś w zarządzie firmy, kto ma. Musiałaś naprawdę ją wkurzyć, ponieważ zbiera te wszystkie historyjki na twój temat już jakiś czas...

147

Pamiętaj, to nie musi być prawda, wystarczy, że będzie wyglądało jak prawda. Więc, pomyśl o tym zanim otworzysz usta. W międzyczasie, wymyśl coś szybko w dwa tygodnie, żeby zerwać z moim łatwowiernym synem, zanim zrobię to za ciebie.148 - Nasunęła okulary z powrotem i wyszła z pokoju. Usiadłam ponownie w fotelu i myślałam długo i ciężko o tym co ona mogła na mnie mieć. Nigdy nie byłam aresztowana, nigdy nie byłam na odwyku, nigdy nie zrobiłam niczego co mogłoby mnie przerażać, gdyby wyszło na światło dzienne. - Przepraszam za to. - Jonathan wrócił do biura. Wyciągnął mnie z fotela i uśmiechnął się do mnie. - Co ja mówiłem wcześniej?

147

148

Wiedziałam, że ta suka Vanessa nie odpuści!! (Aga) W tym rozdziale będę się powtarzać, ale co za wredna suka i ona i ta przebiegła Vanessa.

457

- Kolacja... - mruknęłam. Nie zamierzałam nigdzie iść. Musiałam wykorzystać wieczór do tego, żeby pomyśleć nad tym co jego matka mi powiedziała, upewnić się, że nie ma nic co mogłoby mnie zranić. Pomyślałam, że użyję tej samej wymówki co zawsze, czyli mojego ‘spędzania czasu z dziewczynkami’. - Właśnie. Jest nowa restauracja w dół Fischerman’s Wharf i chciałbym... - Innym razem. Obiecałam dziewczynkom, że zrobię dzisiaj makaron. Może moglibyśmy... - Lubię makaron. - Och. Więc, przyniosę ci resztki jutro do pracy. Chcesz, abym zapakowała parmezan razem z.... - Nie mogę przyjść i zjeść kolacji razem z twoją rodziną? Co? - Um.. - Um? - Zmrużył oczy na mnie. - Jaki to rodzaj odpowiedzi? - Chcesz poznać moje córki? - Czy one w ogóle wiedzą o moim istnieniu? Przytaknęłam. - W takim razie w czym problem? - W niczym. - Zdecydowałam, że jego matka jest pełna bzdur. - Kolacja jest o siódmej.

Urodziny Jonathana

Wpatrywaliśmy się sobie w oczy z Jonathanem. Siedzieliśmy przy stoliku Sierra Mar, dzieląc naszą własną, szczególną ciszę, rozmawiając bez słów. Mimo,

458

że Hayley siedziała naprzeciw nas, to było tak jakbyśmy byli jedynymi ludźmi w sali. Usłyszałam ją zadającą mi pytanie. - Czy zawsze mieszkałaś w San Fran?, Czy twoje córki dołączą dziś wieczór do nas? Jak udało ci się zachować tę kolacje w sekrecie przed moim bratem? Ale w odpowiedzi mogłam dać jedynie: - Nie zawsze. Nie, dzisiaj wieczorem nie. Ummm, hmmm. Nie mogłam się skupić na niczym innym, tylko na tym pięknym mężczyźnie siedzącym obok mnie. Wciąż byłam zachwycona godzinną "malowniczą trasą", którą odbyliśmy zanim przyjechaliśmy na kolację, życzyłam sobie, by to się nigdy nie skończyło. - Przepraszam. - Kelnerka dotknęła mojego ramienia, wyciągając mnie z transu. Postawiła trzy warstwy babeczek na środku stolika i zapaliła zapałkę sprawiając, że iskrzące się płomienie zatańczyły żywym ogniem. - Wszystkiego najlepszego, Jonathan. - Uśmiechnęłam się. - Masz zamiar zdmuchnąć te świeczki czy poczekasz, aż się ciasto zapali? Hayley potrząsnęła go za ramię. - Halo! - Co? - Przesunął oczy ode mnie i spojrzał na babeczki z zachwytem. Zdmuchnął świeczki za jednym razem i spojrzał na mnie. - Nie wiedziałem, że tutaj serwują babeczki... - Bo nie serwują. Ale gdy powiesz im, że twoją randką jest Jonathan Statham, będą mieć dla ciebie co tylko chcesz. - Doprawdy? - Uśmiechnął się jeszcze szerzej. Poczułam jak telefon wibruje mi na kolanach i spojrzałam na ekran: Ashlay. - Moglibyście wybaczyć mi na chwilę. - Spojrzałam w tą i z powrotem między nimi. – Muszę odebrać ten telefon.

459

- Oczywiście. - Jonathan pomógł mi wstać z krzesła i pocałował mnie w policzek, zanim skierowałam się w stronę łazienki. - Tak Ashlay? - Zamknęłam drzwi. – Czy coś się stało? - Caroline ma samochód dziś wieczorem. Nie będzie jej, aż do dziesiątej z drużyną juniorek... - I? - Ja chcę trochę pizzy? - Możesz ją zamówić z dowozem. - Z moimi przyjaciółmi! Czy mogę proszę skorzystać z twojego samochodu dziś wieczorem? Obiecuję go nie rozbić ani nic nie zrobić... - Nie, Ashlay. Przechodzimy przez to w kółko. To zależy od was jak się dogadać w sprawie dzielenia auta. Mój jest poza limitem. Na zawsze. - Ugh! Dobrze! - Rozłączyła się. Mój telefon zadzwonił ponownie i wiedziałam, że to Ashlay. Ona zawsze się rozłącza i dzwoni zaraz po tym, i przeprasza oraz błaga o samochód ponownie. - Przyjmuję twoje przeprosiny, Ashlay. - Przyłożyłam telefon do ucha. Odpowiedź nadal brzmi nie. I na wypadek, jakbyś się zastanawiała, dałam Jonathanowi tę kartkę, którą ty i Caroline... - Och, tak właśnie. - Chrapliwy głos Denise sprawił, że przestałam mówić. Masz córki... - Czego Pani chce, pani Statham? - Mówiłam ci już o tym formalnym tytułowaniu. Nie jest potrzebne. Czy jest jakiś powód, że nie zaprosiłaś mnie na urodzinowy obiad mojego syna dziś wieczorem? Ponieważ jesteś suką... - Nie, ale nie wydaje mi się, żeby tęsknił za twoją obecnością.

460

- Pozwól mi z nim porozmawiać. - Zadzwoń do niego sama. - Rozłączyłam się. Telefon zadzwonił ponownie i zobaczyłam jej numer na ekranie. Wiedziałam, że nie powinnam odbierać, że powinnam ją odesłać prosto do poczty głosowej, tak jak to robiłam przez ostatnie tygodnie, ale mimo to odebrałam. - Tak? - zapytałam. - To niegrzecznie, odkładać słuchawkę rozmawiając z matką swojego chłopaka. Ktoś w twoim wieku powinien to wiedzieć. Dostałaś moją przesyłkę wczoraj? Nigdy nie dostałam notatki zwrotnej z ‘dziękuję’.149 Nie odpowiedziałam. Zagryzłam wargi, aby powstrzymać się od powiedzenia jakiś wulgarnych słów, które moje usta mogłyby wymyślić. Wczoraj po południu w domu, otworzyłam ‘przesyłkę’ od niej. To było piękne jedwabne pudełko z różowymi i fioletowymi sercami wyszytymi na materiale, z moim imieniem wyrytym czarną błyszczącą kursywą ze wszystkich czterech stron. Usiadłam z nim na kanapie, uśmiechając się na to jak szczegółowe to było, myślałam, że to kolejny dobrze przemyślany prezent od Jonathana. Ale tak szybko jak go otworzyłam, zdałam sobie sprawę, że to nie był ten przypadek. W środku była kartka papieru, z odwołaną rezerwacją konsultacji z dr. Tate Robinson, z którą spotykałam się cztery lata temu. Specjalizowała się w chirurgii odmładzania pochwy. W tamtej chwili myślałam, że to jest to, co jest mi potrzebne, żeby poczuć się młodszą, ale anulowałam wizytę zaraz po tym jak zaczęłam chodzić na terapie do kliniki Sandry. Pod tymi zapiskami były kolejne, więcej anulowanych konsultacji ze specjalistami od botoksu, liftingu twarzy i specjalistą od tonowania skóry. 149

No nie nie wytrzymam, co za podła zołza, że ktoś taki jak ona ma czelność robić drugiej osobie takie rzeczy.

461

Myślałam, że potrzebuję tego wszystkiego, kiedy po raz pierwszy przeniosłam się do San Francisco, aby zacząć od początku. Myślałam, że potrzebuję tego, bo moja samoocena wtedy była na rekordowo niskim poziomie. - Zdecydowanie zrobiłaś dobry krok anulując te wszystkie terminy. Roześmiała się. - Nie potrzebujesz żadnej z tych rzeczy, przynajmniej nie teraz. Ale za parę lat... Cóż, to będzie zupełnie inna historia i znam lekarza, którego mogę ci polecić. Robi to wszystko, potrafi nawet przeprowadzić proces, który opóźni pojawienie się siwych włosów na kolejne dziesięć lat. Czy chciałabyś bym... - Chciałabym, żebyś przestała się bawić w te cholernie dziecinne gry, Denise. To nie działa. - Nie działa? Czy powinnam skupić się w takim razie na twojej przeszłości? Powinnam wspomnieć o twojej siostrze bliźniaczce Caroline? Jak może jej by się udało nie być taką głupią, jak ty jesteś w tej chwili?150 - Co ty przed chwilą powiedziałaś? - Moja krew zaczęła wrzeć. - Nigdy się nie jąkam, Claire. To było sprytne ze strony twoje rodziny, że ukryli fakt, że zmieniłaś swój lot w ostatniej chwili. Nie mogę sobie wyobrazić, jaki rodzaj ckliwej historii media, by z tego zrobiły. Prawie nie zauważyłam tej historii, przeglądając te wszystkie stare artykuły. To jak linie lotnicze pochowały wszystkie informacje o tej katastrofie. Myślę, że dobrze, że gazety nie były cyfrowe w 1991 roku. Ciężej jest znaleźć, pewne rzeczy. Oczywiście, prywatny detektyw znalazł je mimo wszystko i poskładał wszystko razem dla mnie. Ona prowadzi dochodzenie o mnie? - Pani Statham, mam zamiar powiedzieć, ten jeden raz, tak grzecznie jak potrafię: Zostaw mnie kurwa w spokoju. Nie zrobiłam nic co...

150

Dla mnie tego byłoby za wiele. Nie mam pojęcia jak Claire, może ją znosić.

462

- Nie przestanę, dopóki ty nie przestaniesz , dopóki nie zrozumiesz, że to co robisz jest złe - wykorzystując kogoś młodszego, by zmniejszyć złamane poczucie własnej wartości. Wyszłaś za mąż, kiedy? Jak miałaś dwadzieścia jeden lat? Zaraz po ukończeniu studiów? I niestety twoje małżeństwo nie powiodło się. Marnie. Więc teraz wysysasz młodość z kogoś innego, wiedząc cholernie dobrze, że nie oczekujesz, że to potrwa długo. Tak szybko jak ktoś w twoim wieku lub starszy pojawi się i wyda się bezpieczniejszym wyborem, zostawisz mojego syna ze zmarnowanym czasem i planując zabrać jego pieniądze. Jak sprawiedliwe to jest? - Nie dzwoń na mój telefon więcej. Nie mam zamiaru więcej... - Jak byś się czuła, gdyby twoje szesnastoletnie córki randkowały z kimś o jedenaście lat starszym? Stałabyś z boku i nic nie mówiła? Pozwoliłabyś im nadal to robić, ponieważ jesteś zbyt kurewsko łatwowierna, żeby zdemaskować pedofila151, kiedy widzisz jednego? Albo może wymyślałabyś żałosne wymówki, żeby ten mężczyzna wypieprzał, tak jak ja teraz mówię do ciebie? - To nie to samo i doceniłabym jakbyś po prostu... - Ha! Tak jest! - prychnęła. - Powiedz mi coś. Używasz zamawianego pocztą kremu przeciwzmarszczkowego każdego dnia? Nazywa się Age-Away, prawda? Dobrze na ciebie działa? Rozłączyłam się i wyłączyłam zasilanie w telefonie. Usiadłam przy toaletce i wzięłam kilka głębokich wdechów. Nie powiedziałam Jonathanowi o mojej siostrze Caroline - nie planowałam nawet, ale słysząc jej imię wychodzące z ust Denise czułam się chora na żołądku. Wiedziałam, że nie powinnam wspominać o ostatniej konwersacji Jonathanowi, ponieważ były jego urodziny, ale tak szybko jak nadejdzie właściwy czas będziemy musieli porozmawiać. Niezależnie od tego co miała na mnie, 151

Muszę na chwile przestać czytać, zaraz mnie poniesie. Idę Kasiu zażyć nerwosol i to podwójną dawkę !!

463

wiedziałam, że on ma więcej władzy. Zdecydowanie szybko to zatrzyma, szczególnie od kiedy ich ostatnie sesje terapeutyczne nie skończyły się dobrze. Wzięłam kolejny głęboki oddech, podnosząc się, by na siebie spojrzeć. Zmusiłam się do uśmiechu i po cichu powtarzałam moją mantrę. Nie wyglądasz na swój wiek... Nie wyglądasz na swój wiek... Wyszłam na zewnątrz łazienki i zobaczyła Jonathana, kierującego się w moją stronę, patrzącego jakby wiedział, że coś jest nie tak. Spojrzałam na nasz stolik i zauważyłam, że nie ma jego siostry. - Gdzie jest Hayley? - Ona miała dość nas patrzących się na siebie cały czas. Wszystko w porządku? - Tak... Tylko po prostu... - To jego urodziny... Kłam, Claire. Kłam... - Ashlay i Caroline doprowadzają mnie do szału, znowu z tą sprawą dzielenia samochodu. Dzwoniły do mnie trzy razy, żeby zapytać o pozwolenie na pożyczenie mojego samochodu. - Powiedziałaś nie? - Oczywiście, że powiedziałam nie. Muszą trzymać się razem i dzielić się tym co mają. - Dobrze... Jesteś gotowa do wyjścia? - Po tym jak otworzysz prezenty. Ten niech będzie pierwszy, a ten... - Chcę je otworzyć w domu. - Zasygnalizował kelnerowi, że wychodzimy i zabrał prezenty. - Jesteś pewna, że wszystko w porządku. Przytaknęłam i splotłam rękę z jego, kiedy szliśmy w stronę samochodu. Weszłam do środka i zobaczyłam Hayley siedzącą na tylnym siedzeniu. - Myślałam, że wyszłaś. - Pochyliłam się nad siedzeniem i przytuliłam ją. Powiedział mi, że już odjechałaś.

464

- Bez pożegnania się z tobą? Jak niegrzeczne by to było? - Roześmiała się. Musiałam mieć po prostu chwilę odpoczynku od was dwojga. Wasze spojrzenia zakochanych ptaszków były obrzydliwe. Czy moglibyście proszę wstrzymać wasze publiczne okazywanie uczuć do przyjazdu Grega? Chciałabym utrzymać jedzenie na swoim miejscu. Zarumieniłam się. - Przepraszam... - Pewnie, że powinnaś. Świetnie się bawiłam, ale nie zapraszajcie mnie na nic więcej, dopóki nie będę miała kogoś z kim mogę porozmawiać. - Zaprosi naszą matkę następnym razem. - Jonathan wsiadł i zamknął drzwi. - Proszę nie. - Hayley warknęła. - Chcę się cieszyć kolacją. Jonathan pocałował mnie w policzek i posadził na swoich kolanach. - Myślę, że ona jest naprawdę szalona. Ona może potrzebować pewnego rodzaju profesjonalnej pomocy jeden na jednego. Nie widziałem, żadnej różnicy podczas naszych ostatnich sesji. Wygląda jakby coś ją naprawdę męczyło. Gdybyś tylko wiedział...

Cztery tygodnie wcześniej...

Spojrzałam na ostatni email od Denise i przewróciłam oczami. Wykreowała kolejne fałszywe konto, żeby wysłać mi nowy artykuł o kobietach kuguarach. Ten najnowszy artykuł był o hollywoodzkiej parze, która przechodzi przez burzliwy rozwód.: Aktorka miała pięćdziesiąt lat, aktor miał trzydzieści pięć. Wszyscy krytycy mówili: "Oczywiście, że to nie mogło trwać", "To

465

było skazane na porażkę" i "To jest to co dostała za próbowanie bycia z młodszym mężczyzną." W temacie maila, wpisała: "Jeśli ona była sławna, bogata i piękna i nie mogła go zatrzymać, to co sprawia, że myślisz, że tobie się uda? - Rita, czy możesz, proszę, poprosić kogoś z IT, żeby zablokował koleiny adres mailowy dla mnie? - poprosiłam. - Właśnie go do ciebie przesyłam. - Tak, proszę pani. Och, jest dzisiaj kolejna przesyłka do pani. Chciałaby pani bym ją przyniosła teraz? - Czy to pudełko? - Nie, to wino i dwa wazony kwiatów od twojego tajemniczego wielbiciela. - Zaśmiała się. - Wiesz może, czy on ma jakiegoś przyjaciela? - Zapytam go. Możesz je przynieść. Tak szybko jak rozłączyłam telefon, weszła z dużą butelka wina i dwoma bukietami różowych kwiatów. Było to jedno z moich ulubionych czerwonych win, vintage Merlot, który miał więcej niż trzydzieści lat. I jak zawsze moje imię zostało wyryte na kryształowym wazonie na kwiaty z dopiskiem na dole: "Dla kogoś bardzo specjalnego dla mnie". Wyciągnęłam mała białą kopertę z łodyżek i otworzyłam ją:

Claire, Nie mogę się doczekać, aby spędzić z tobą, Carolinę i Ashley dzisiejsze popołudnie. Upewnij się, żeby im powiedzieć, że jest basen na pokładzie jachtu. Jonathan. PS. Przyjdź do mojego biura po twoim kolejnym spotkaniu. PSS. Zostaw swoje majteczki. Roześmiałam się i otworzyłam kolejną kopertę, dołączoną do butelki wina:

466

Claire, Wino jest jedną z kilku rzeczy, na które wiek wpływa korzystnie. Niektórzy nawet twierdzą, że im starsze tym lepiej smakuje. Niektóre z najlepszych win mogą leżakować dekadami, jeśli są tylko dobrze przetrzymywane w chłodzie i ciemnym miejscu. Jednak, nawet najlepszej daty wino nie pozostanie długo świeżym w momencie odkorkowania i narażenia na dopływ powietrza. To jest ich kryptonit, to właśnie sprawia, że zdają sobie sprawę jak właściwie są stare. Ten Merlot został zabutelkowany w roku twoich urodzin - czterdzieści lat temu. Odkorkowałam go dla ciebie wczoraj, więc nie pozostało ci już wiele czasu. Ciesz się nim!

Oczywiście nie podpisała się. Porwałam notatkę na kawałki i wyrzuciłam do kosza. Całkowicie żałowałam teraz, że zachęcałam Jonathana, aby dał jej drugą szansę. Ona najwyraźniej zastąpiła swój czas normalnego nawrotu, uzależnieniem od znalezienie sposobu, żeby mnie zranić. I będąc szczerą, z każdym mijającym dniem działa to coraz lepiej. Bez względu na to ile razy Jonathan powiedział mi, że jestem piękna, bez względu na to ile razy się ze mną kochał i mówił mi, że jestem doskonała, jeden przykry tekst, paskudna wiadomość na poczcie głosowej lub email od Denise sprawiał, że ulegałam mojej upartej niepewności siebie.

467

Dwa tygodnie wcześniej...

Fale oceanu uderzały o okna jego sypialni, a jacht powoli kołysał się w przód i w tył. Właśnie kochał się ze mną drugi raz tego ranka, a ja starałam się przywrócić mnie z powrotem do rzeczywistości, starając się umieścić obrazy naszego niesamowatego seksu z tyłu głowy i powiedzieć mu o jego matce, jej wybrykach, które wymykały się spod kontroli. - O czym tak teraz myślisz? - Przysunął mnie w swoje ramiona tak, że byliśmy twarzą w twarz. - O niczym... Prześledził moje usta palcami i uśmiechnął się. - Twoje oczy uciekają cały czas. To stąd wiem kiedy mnie okłamujesz. - Mogę z tobą porozmawiać o wszystkim, prawda? - Oczywiście, że możesz. - Pocałował mnie. - Nie chcę żadnych granic między nami. Jak mam powiedzieć: "Twoja matka jest suką i chcę, abyś ja trzymał jak najdalej ode mnie? " Powinnam to tak jawnie powiedzieć? Czy to doprowadzi do zdania - Co ja mogę... - To nie było pytanie, które prowadzi do kolejnego pytania? - Uniósł brwi. - Nie do końca... Ja tylko chciałam wiedzieć. - Zmniejszyłam niewielki dystans między nami i przesunęłam rękami po jego gęstych włosach, uśmiechając się do niego, tak jak on się do mnie uśmiechał. Ze spojrzenia w jego oczach mogłam wyczytać, że nie kupił mojego usprawiedliwienia: "Ja tylko chciałam wiedzieć", wiedział że coś jest nie tak.

468

Westchnęłam. Teraz albo nigdy, Claire, Po prostu mu powiedz... Raz...Dwa... Tr... - Nie masz nic przeciwko temu, aby pójść na kolację ze mną i moją mamą w przyszłym tygodniu? - zapytał. CO? - Wasza dwójka jest teraz w dobrych stosunkach? - Starałam się utrzymać zaskoczenie w moim głosie. - Nie wiem. Wyszedłem z naszej ostatniej sesji terapeutycznej, więc niekoniecznie powiedziałbym, że w dobrych stosunkach. - Nie sądzisz, że mógłbyś z nią zjeść obiad bez wszczynania kłótni? - Proszę nie proś bym to zrobiła... - Czułbym się bardziej komfortowo, jeśli byłabyś tam ze mną. - Spojrzał mi w oczy, dając mi spojrzenie krzyczące "Proszę, zgódź się" i pocałował mnie znowu. To wszystko. - Dobrze. Pójdę z tobą.

Ostatni piątek

Przejrzałam kolejną z czterech stron tyrady Denise i obiecałam sobie, że zmienię numer. Pisała do mnie te bzdury przez cały dzień: stare zdjęcia Jonathana z jego dziewczyną eks Supermodelką, przerobione w Photoshopie zdjęcie mnie z siwymi włosami, siedzącą na wózku inwalidzkim jak Jonathan mnie pchał i link do artykułu "Jak nie postępować będąc w kryzysie wieku średniego." Ostatnią rzeczą, jaką chciałam robić dzisiejszego wieczoru, to siedzieć przy jednym stole dokładnie z nią, odstawiając pokaz jakbyśmy nie rozmawiały ze sobą

469

w ciągu ostatnich kilku tygodni. W rzeczywistości, nie miałam zamiaru niczego udawać, miałam zamiar pozwolić Jonathanowi zobaczyć kim właściwie ona była. Zamknęłam komputer i zaczęłam pakować rzeczy, żałując, że nie mogę przewinąć wszystkiego dwa tygodnie do przodu. Rozważałam już, czy Jonathan i ja powinniśmy zrobić sobie przerwę, czy powinniśmy zakończyć nasz romans teraz zanim zimna rzeczywistość nas dopadnie za te kilka miesięcy. - Panno Gracen - Rita powiedziała do interkomu. - Pani umówiony na czwartą gość jest tutaj. Wpuszczę ją teraz. Pan Barnes chce, żebym pomogła mu na spotkaniu ze stażystami na górze. Nie mam nic o czwartej... - Mówiłam ci, że idę dzisiaj wcześniej do domu. Pamiętasz? Nie mam... Denise weszła do biura i zamknęła drzwi. Usiadła naprzeciwko biurka i uśmiechnęła się, przesuwając jasnożółte pudełko w moją stronę. Nic nie powiedziałam. Nadal pakowałam swoje rzeczy. Pomyślałam, że pozwolę jej tu siedzieć cały dzień, jeśli chce. Rozważałam nawet ucieczkę z mojego gabinetu i zamkniecie jej w nim na całą noc. - Masz zamiar się do mnie odezwać? - zapytała. - Halo? Akta zespołu Beta w czerwonej teczce... Notatki od Pana Barnesa w żółtej teczce... Muszę przeorganizować znaczniki działu sztuki z ostatniego czwartku... Gdzie jest mój... - Claire? - Odchrząknęła. - Chcę, żebyś wiedziała, że nic z tego co powiedziałam do ciebie w ciągu ostatnich kilku tygodni nie jest osobiste. To po prostu ja starająca się być najlepszą matka jaką mogę być.152 - Trochę za późno na to, nie sądzisz? On cię potrzebował jak miał dziewięć a nie dwadzieścia dziewięć lat . 152

No to słabo ci to wychodzi Wiedźmo.

470

Przewróciła oczami. - Nie jestem potworem jakiego on ze mnie robi.153 I nie masz cholernego pojęcia co się działo kiedy on miał dziewięć lat - z wyjątkiem faktu, że miałaś wtedy dwadzieścia lat więc... - Wypierdalaj z mojego biura albo wezwę ochronę. - Wrażliwa dzisiaj, prawda? Podniosłam telefon i wcisnęłam siedem. Wstała i cofnęła się w kierunku drzwi. - Ja właśnie wpadłam, żeby przynieść ten drobny prezent. Możesz o nim myśleć jak o wczesnym obiadowym podarunku. Nie mogę się doczekać, aż zobaczę cię dziś wieczorem... To powinno być zabawne. - Posłała mi diabelski uśmiech i kosztowało mnie to wszystko co miałam w sobie, żeby nie przeskoczyć przez biurko i wdeptać ją w podłogę. Drzwi zatrzasnęły się i usiadłam na krześle. Nawet nie kłopotałam się otwieraniem tego pudełka. Wyrzuciłam je do kosza i nacisnęłam dziewiątkę, aby anulować telefon alarmowy. Nie mogłam uwierzyć, że tak naprawdę powiedziałam Jonathanowi, by nie odwoływał dzisiejszego spotkania. Powiedziałam mu, że on i jego matka potrzebują starać się, by rzeczy się udały i że ja będę tam dla niego przez cały czas. Co ja do cholery sobie myślałam. - Claire? - Jonathan wpadł do biura wraz z dwoma ochroniarzami. - Jaki jest problem? - Co? - Wezwałaś ochronę... 153

No faktycznie nie jesteś, bo jesteś jeszcze gorsza.

471

- Och tak... - Patrzyłam jak ochroniarze chodzili po moim biurze i otwierali i zamykali drzwi do łączących się biur i do szafy. - To była pomyłka... Przepraszam. Nacisnęłam dziewięć, żeby anulować. - Dziękuję wam bardzo, panowie. Fałszywy alarm. - Poczekał, aż wyjdą z pokoju. - Wyglądasz blado. Jesteś pewna, że wszystko w porządku? Nie... - Wszystko w porządku. Czy ty śledzisz moje rozmowy? - Dostaję powiadomienie tekstowe o wszystkich telefonach alarmowych wszystkich regularnych pracowników, telefon jeśli chodzi o ciebie. - Och... - Oparłam się. - Czy jakikolwiek mój współpracownik jest na zewnątrz? Czy widzieli jak wchodziłeś? - Nie. - Przewrócił oczami i podszedł do mnie. - Czego mi nie mówisz? - O czym ty mówisz? Ujął moja twarz w ręce. - Bywasz skrajna ostatno... Twoja matka nęka mnie. Powiedz to. Powiedz to! - Jestem po prostu przytłoczona ostatnio wieloma sprawami. Tylko tyle. - Hmmm. Jestem pewien, że mogę to rozwiązać dla ciebie. Chcesz, abym odwołał kolację dziś wieczorem? Nie musimy tam iść. - Ale twoja terapeutka powiedziała, że... - Moja matka nadal zachowuje się, jakby nie pamiętała, ani jednej rzeczy z tego co zrobiła kiedy byłem młodszy. Była po prostu tutaj na sesji i wyszła. Nie sądzę, by nasze relacje były do naprawienia. Westchnęłam. Myśląc o powiedzeniu: "Nie są. I wiesz co? Ja też jej nienawidzą. Odwołajmy kolację i ja ci wszystko o tym opowiem", ale mój matczyny instynkt zwyciężył. Tych dwoje mogło to naprawić, muszą to naprawić.

472

- To wymaga czasu. Nie odwołuj... Ona może mieć dziwny sposób okazywania tego, ale myślę, że jest gotowa zrobić wszystko, aby być ostoją w twoim życiu teraz. - Bazujesz na tym co ci przed chwilą powiedziałem? Bazując na tym co ona robi... - Uwierz mi. Nie odwołuj rezerwacji... Będę tam.

Ostatnia piątkowa noc

Stałam w restauracji przy oknie od podłogi do sufitu z widokiem na ocean i obserwowałam fale uderzające o skały w zatoce. Bałam się tej kolacji tak bardzo, że miałam ochotę wybiec na patio i zanurkować w morzu. Kiedy Jonathan podwiózł mnie do domu godzinę temu, znalazłam kolejny "podarek" od Denise. Rzuciłam nim do śmietnika, ale zabrakło kilka centymetrów i zawartość pudełka wypadła na podłogę. Były to zdjęcia i to nie jakieś tam zdjęcia. Najnowsze zdjęcia Ryana i Amandy, cieszących się ich cudownym życiem razem, idących wzdłuż rzeki z dwójką małych dzieci, całujących się i trzymających za rękę spacerując po parku, śmiejących się z niczego. Siedzieli na mojej i Ryana skale - naszym wspólnym ulubionym miejscu w parku. Biegnących w dół brukowanej uliczki w Disney-world, z Ashlay i Caroline będącymi niedaleko za nimi. Jak ona je dostała? Przestałam przeglądać zdjęcia i czułam jak się trzęsę, na nowo odczuwając złość i ból. Powiedziałam sobie, że nie mam zamiaru płakać, że nie mam zamiaru przeczytać małej notatki, którą ona napisała na odwrocie zdjęć, ale opadłam na podłogę i wszystkie je przeczytałam.

473

Czytałam każde słowo, a łzy spadały mi na twarz: "Czternaście lat w błoto... ", "Myślisz, że Ashlay i Caroline rzeczywiście będą szanowały ojczyma, który jest trzynaście lat od nich starszy?", "Nie sądzisz, że on kiedyś będzie chciał mieć swoje własne dzieci? Prawdziwe? Ryan najwyraźniej chciał i Jonathan pewnie też... Może nie zanim skończy trzydziestkę, ale będzie chciał. Wiesz o tym", "Popatrz na Amandę i Ryana starzeją się razem. Ona ma smugę szarych włosów tak jak on... Będziesz w stanie farbować włosy co tyczeń? Czy Age-Away nie pochłania zbyt wiele pieniędzy?", "Ja tylko próbuję pomóc... mogę pomóc znaleźć kokoś bardziej odpowiedniego w krótkim czasie... "154 Mój telefon zaczął wibrować i zostałam wyrwana z moich rozważań. To była wiadomość od Jonathana. Jonathan: Jestem w drodze. Nie mogę się doczekać, aż kolacja dobiegnie końca. Uśmiechnęłam się i zauważyłam kolejną wiadomość. Denise: Wiem, że nie masz powodu, żeby teraz mi wierzyć, ale jest mi bardzo przykro z powodu jak cię traktowałam przez ostatnie kilka tygodni... Jonathan i ja jesteśmy w drodze do restauracji i ja ... ja zrozumiałam jak wiele znaczysz dla niego. Myślałam, że jesteś kuguarzycą polującą na jego pieniądze. Przepraszam, że w ogóle tak pomyślałam i traktowałam cię bez szacunku. Czy możemy proszę zachowywać się cywilizowanie podczas dzisiejszej kolacji? Naprawdę mi przykro? Nie odpowiedziałam. Było za późno na jakiekolwiek przeprosiny, dużo za późno. Telefon zawibrował kolejny raz i zobaczyłam kolejną wiadomość od niej.

154

Tytuł SUKA ROKU 2016 wędruje do ... Denise Statham !! (Aga)

474

Denise: Wiem, że nie jesteś mi nic winna i masz prawo być na mnie zła, ale czy możemy PROSZĘ przejść przez ten obiad bez incydentów? On nie będzie chciał ze mną rozmawiać, jeśli mu powiesz co się dzieje lub zrobi scenę... Zrobię wszystko co trzeba, żeby naprawić wszystko co zepsułam. Cofam wszystko co powiedziałam z powrotem... Czy możemy zacząć proszę wszystko od nowa? Myślę, że możemy być dobrymi przyjaciółkami jeśli się postaramy.155 Bez odpowiedzi. Nadal obserwowałam fale, piętrzące się jedna nad drugą, starając się przygotować na tą straszną kolację. Do czasu, aż Jonathan i jego matka przyjechali, miałam wystarczająco dużo czasu, aby wszystko przemyśleć, aby postanowić coś o tej niemożliwej relacji. Postanowiłam, że przebrnę przez tę kolację bez incydentów. Będę uprzejma dla Denise i upewnię się, że Jonathan nigdy nie opuści mojego boku, ale po dzisiejszej nocy on i ja skończy się.

155

Przepraszam za mój język, ale że co kurwa, czy ona do reszty postradała rozum, chyba trochę za późno na takie wiadomości, po tym wszystkim co zrobiła Claire. Ona się powinna leczyć.

475

15 sierpnia 2013 Drogi Dzienniku,

Istnieją dwa sposoby, aby napisać dwutygodniowe wypowiedzenie. Jeśli chcesz tradycyjnej imprezy pożegnalnej z czerstwym ciastem, tanim ponczem i recytowaniem okropnej poezji, trzeba zawrzeć następujące słowa w wypowiedzeniu: „Nauczyłam się tak wiele, podczas pracy dla tej firmy i mam nadzieję wykorzystać moją wiedzę w nowej pracy. Dziękuję za bycie w waszym zespole przez te wszystkie lata i mam nadzieję, że mój wkład był tak samo znaczący dla was, jak wasz był dla mnie.” Jeśli masz w nosie opuszczenie firmy, a myśl o przyjęciu pożegnalnym ze swoimi współpracownikami sprawia, że masz ochotę wyskoczyć przez okno, zanim będziesz mogła zrezygnować, możesz po prostu podsumować swój list dwoma zdaniami: „Od dnia (tu wpisać datę) nie będę pracować dla tej firmy. Ze skutkiem natychmiastowym.” W zeszłym tygodniu otrzymałam telefon od Signiature Advertising – lidera wśród agencji reklamowych na Zachodnim Wybrzeżu. Zachowali moją aplikację przez cztery lata, trzymając w folderze „poza budżetem”, ponieważ myśleli, że moje oczekiwania zarobkowe będą zbyt wysokie. Ale teraz, są w stanie „wydać tyle ile będzie potrzebne”, więc zaproponowali mi pracę telefonicznie, bez zbędnej rozmowy kwalifikacyjnej. Byłam podekscytowana, ale powiedziałam im, że potrzebuję czterdziestu ośmiu godzin, aby o tym pomyśleć. Właściwie miałam zamiar odrzucić ich ofertę. Chciałam im powiedzieć, że jestem zadowolona z mojej pracy w Statham Industries, a ich ofertę zatrzymam w

476

pamięci na przyszłość. Ale tuż przed tym jak mogłam wykonać telefon i do nich zadzwonić, jeden z moich asystentów przyniósł topowy pomysł na hasło nowego sPhone Red: „Najpierw był Blue jak niebo nad twoją głową... Teraz jest pełen miłości, która nigdy nie umrze... Już niedługo, nowy sPhone Red.”156 Skończyłam z tym gównem, Claire.

156

Po angielsku to brzmi lepiej, ale nadal nie jest to szczyt dobrej kampanii: ‘First it was blue, like the skies above your head...Now it’s full of love that will never go dead...Coming soon, the new sPhone red.’

477

Rozdział 26 Claire Miesiąc później...

Wytarłam kąciki moich oczu w rękaw i wyrzuciłam kolejną stertę zmiętych chusteczek do kosza. Siedziałam w moim drogim, narożnym gabinecie w Signature Advertasing, będąc śmiertelnie znudzoną. Na stanowisku dyrektora regionalnego wszystko co musiałam robić to upewnić się, że inni dyrektorzy dobrze wykonują swoja pracę i organizować cotygodniowe sesje monitorujące z kilkoma współpracownikami. Myślałam, że chociaż się trochę pośmieję na tych spotkaniach, ale tutejsi współpracownicy byli zupełnie inni od tych w Statham Industries. Oni rzeczywiście wiedzieli co robią. Ich pomysły były niesamowite, daleko wykraczające poza ich wiek. Mogli napisać tekst reklamy w ciągu kilku minut, coś co moim poprzednim pracownikom zajmowało godziny. Oni prawie nigdy nie pukali do moich drzwi z prośbą o pomoc, a jeśli już to robili to tylko po to, by pokazać mi inny niezwykły pomysł, na który wpadli. W rzeczywistości były one tak doskonałe, że spędziłam cały ostatni tydzień za zamkniętymi drzwiami oglądając filmy. Tyle w temacie konieczności większej odpowiedzialności i spełnienia... Ponieważ miałam tyle wolnego czasu, wszystko o czym mogłam myśleć to tylko Jonathan i nie mogłam powstrzymać się od płaczu. Brakowało mi go. Niemożliwie. Za każdym razem, gdy dzwonił telefon, za każdym razem, gdy rozbrzmiewał dzwonek do drzwi i za każdym razem, gdy ktoś pukał do drzwi,

478

miałam nadzieję, że to on – mówiący mi żebym z nim poszła, że nie pozwoli mi tak łatwo odejść ze swojego życia. I nawet dzisiaj rano obudziłam się sięgając po niego, myśląc, że zasnęliśmy razem. To było najlepsze, Cleire... To było najlepsze co mogłaś zrobić... - Panno Gracen? – Sekretarka wezwała mnie przez linię. - Tak? - Jest tutaj ktoś, kto domaga się spotkania z panią. Powiedziałam, że nie ma pani żadnych umówionych spotkań w swoim kalendarzu na dziś, ale... Jonathan?! - Wyślij go tu, proszę. - Otarłam oczy i wstałam prostując sukienkę. Przygotowując się na powiedzenie: „Tak mi przykro. Nie miałam na myśli niczego z tego co powiedziałam. Miejmy to za sobą i wróćmy do tego co było” jak tylko przejdzie przez drzwi. Drzwi się otworzyły i weszły Sandra i Helen. Och... - Cóż, dobrze cię widzieć! – Helen roześmiała się. – Czy mogłabyś spróbować nie wyglądać na rozczarowaną, kiedy widzisz swoje dwie najlepsze przyjaciółki? - Przepraszam. Nie chciałam. - Westchnęłam. - Co wy tu robicie? - Upewniamy się, że nie wybuchniesz podczas swoich pierwszych dziewięćdziesięciu dni. - Helen postawiła tort z napisem „Sześćdziesiąt dni do końca! „ - Wyglądasz jakbyś płakała, znowu.

- Nie, nie... Ja tylko mam... - Alergię? - Sandra przewróciła oczami. - Proszę cię. Nie zadzwoniłaś do niego jeszcze?

479

Pokręciłam głową, a one obie wymieniły spojrzenia. - Wiesz, że nie jestem wielkim fanem monogamicznych związków powiedziała Helen, siadając na rogu biurka. – Ale mimo to, naprawdę myślę, że powinnaś do niego zadzwonić i opowiedzieć mu wszystko co jego matka ci zrobiła. I szczerze myślę, że wasza dwójka była stworzona dla siebie z tą całą różnicą wieku i w ogóle. Nigdy nie widziałam takiego iskrzenia między dwojgiem ludzi, a to wychodzące właśnie ode mnie, mówi wiele. Mam na myśli, że mogłam dosłownie poczuć energię, kiedy wy byliście razem w tym samym pokoju, więc musisz to naprostować. JAK NAJSZYBCIEJ. Och i tak z ciekawości, kim jest ten facet, siedzący przy biurku w holu na dole? - Ashton? - Ciemne brązowe włosy, zielone oczy? - To on. - Pokiwałam. - Jest singlem? - On ma dziewiętnaście lat... - W takim razie to jest całkowicie legalne. - Zeszła z biurka i podeszła do drzwi. - Zaraz wracam. Sandra pokręciła głową. - Ponownie, dlaczego my się z nią zadajemy? - Podeszła do mnie z drugiej strony biurka i poklepała po plecach. - Zgadzam się ze wszystkim, co powiedziała o tobie i Jonathanie. Nigdy nie widziałam cię szczęśliwszej, dopóki nie zaczęłaś się z nim spotykać. Musisz powiedzieć mu o jego matce. - Jaki byłby tego sens? Myliła się co do sposobu przekazania mi tego, ale główne przesłanie było prawdziwe. To nigdy, by się nie udało. Jestem za stara dla niego i wiedziałam to od samego początku. - W porządku, naprawdę musisz PRZESTAĆ...

480

- Wiedziała dokładnie co powiedzieć, by się do mnie dostać. Wiedziała, że rzucając moim wiekiem w twarz złamie mnie. Wiedziała, że to spowoduje, że go zostawię... - I nie powinnaś jej była na to pozwolić. Powinnaś mu była to powiedzieć jak tylko to się zaczęło. - Ja po po prostu... - westchnęłam. - Twierdził, że nie dba o swoją matkę, że widzi ją czasami jako ciężar, ale to nie jest prawda. On chciał, aby mieli dobre relacje. Chciał tego przez całe życie. Dlatego cały czas płacił za jej odwyki, dlatego zawsze miał nadzieję, że tym razem będzie to ten czas, kiedy ona zrobi to dobrze i myślę, że w końcu jej się udało. Nie chciałam stać na drodze do tego. To nie byłoby sprawiedliwe w stosunku do niego... Wciąż sobie powtarzam, że dobrze zrobiłam, że ocaliłam siebie od jeszcze większego złamania serca, ale... - Łzy spłynęły mi po twarzy. - Powiedziałaś mu, że go kochasz? Pokręciłam głową. - Dlaczego miałabym? Byliśmy blisko, ale... Ja go nie kochałam. Lubiłam go bardzo i... - Claire... - Zacisnęła usta i posłała mi spojrzenie typu: przestań-mi-tuwciskać-kit-prosto-w-twarz. - Chciałam... Miałam zamiar mu powiedzieć, ale.... - Zatrzymałam się i zamknęłam oczy. - Wiedziałam, że muszę z nim zerwać następnego dnia, więc nie powiedziałam. - Wszystko będzie dobrze. Przestań płakać.... - Więc! Ashton wydaje się być tym facetem, który złamie zaklęcie mojego rozczarowania kutasami! Jest zdecydowanie dobrze wyposażony. - Helen wróciła do biura. - Dał mi również pięć paczek mini chusteczek, więc... - Rzuciła je do

481

mnie. - Weźmy cię na lunch, możemy? To pierwszy krok, by przywrócić cię do normalności. *** Szłam plażą Ocean Beach, tak daleko, że widziałam w oddali dom Jonathana na plaży. Myślałam o pójściu tam i zapukaniu do drzwi, ale powstrzymałam się. Robiłam to w każdy weekend od kiedy zerwaliśmy: chodziłam opustoszałą częścią plaży, leżałam na piasku i rozmyślałam o wszystkich tych rzeczach, które razem robiliśmy. Sięgnęłam do torebki i wyciągnęłam małe pudełeczko, które mi dał w dzień naszego zerwania. Nosiłam je ze sobą każdego dnia, ale nie otworzyłam go, dlatego że nie chciałam sobie przypominać jak głupia byłam, zrywając wszystko co było między nami. Już dłużej nie mogłam pomijać mojej ciekawości, usiadłam na piasku i odwróciłam je, by otworzyć. W środku był piękny złoty naszyjnik z pojedynczym wisiorkiem kotwicy. Obok tego naszyjnika był kolejny, srebrny z kilkoma błyszczącymi wisiorkami: były biała i czerwona flaga, połączone razem z wygrawerowanym z tyłu „Claire i Caroline”, srebrny jacht, kotwica ze słowami „Twój, na zawsze” oznaczona z boku, butelka wina z naszymi inicjałami na etykiecie oraz literki „M” i „L” połączone ze sobą. „L” było odważniejsze niż „M” i było pokryte świecącymi kryształkami. „ML”? Co to miało znaczyć? Nie mogłam przypomnieć sobie żadnego miejsca, w którym byliśmy, by miało „M” i „L” w tytule i nie mogłam sobie przypomnieć żadnej rozmowy powiązanej z tymi dwoma literami. „My Love”? „Mid-life”? „My Love” prawdopodobnie...

482

Umieściłam go na szyi i przejechałam palcami po wisiorkach, życząc sobie, aby był tutaj... wyjaśnił co oznacza każda zawieszka i kochał się ze mną zaraz po otwarciu... ***

- Panno Gracen, czy wszystko w porządku? Czy coś jest nie tak z moim pomysłem? - Co? - Wróciłam z powrotem do rzeczywistości. - Nie, Tiffany... Twój pomysł jest doskonały. Jak zwykle. - Dziękuję! To wiele znaczy usłyszeć to od ciebie! I dziękuję za zaproszenie nas wszystkich na spotkanie w kawiarni. Nasz stary dyrektor nie zrobiłby czegoś takiego. Uśmiechnęłam się. - Cała przyjemność po mojej stronie. Cieszcie się resztą waszego dnia. Uścisnęłam jej dłoń i obserwowałam jak wychodzi na zewnątrz. Spędziłam cały ranek w Starbucks na spotkaniach z moimi asystentami. Powiedziałam im, że muszą mi pokazać swoje pomysły, zrobić krótką prezentację, a kiedy uzgodnimy wszystko będą mogli mieć resztę dnia wolnego. Czy ona była ostatnią, z którą miałam się tu spotkać? Czy to sprawia, że była piętnasta? Boże, tracę to... Starałam się robić wszystko, by złamać moją rutynę, by przejść ponad sprawą Jonathana i wszystkim co przypominało mi o Statham Industries. Organizowałam spotkania pracowników w kawiarniach, znalazłam nowy park do biegania i zeszłam z mojej ścieżki na inną plażę, kiedy chciałam się zrelaksować.

483

Poprosiłam nawet Sandrę i Helen, aby umówiły mnie na grupowe randki w weekendy, aby powstrzymać mnie od samotnego dąsania się wieczorami. Ale, nie ważne jak mili co niektórzy byli, żaden z nich nie mógł konkurować z Jonathanem. W ogóle. Wstałam i zamówiłam kolejny kubek kawy, przystanęłam w momencie, gdy zobaczyłam pierwszą stronę Wall Street Journal. Tytuł brzmiał „Za dobry, żeby stracić!” i było tam zdjęcie Jonathana. Uśmiechał się, stojąc na scenie ubrany w dobrze skrojony smoking, przemawiał do swoich pracowników na balu IPO. Nie podnoś jej... Nie podnoś jej... Musisz przeboleć go, musisz przeboleć go... Chwyciłam latte i usiadłam z powrotem. Desperacko chciałam wysłać mu wiadomość z gratulacjami lub zapytać: „Jak to być w końcu na giełdzie?”, ale nie byłam pewna czy odpisze mi coś. I wiedziałam, że jeśli odpisze, to pominę to co chciałam powiedzieć i napiszę: „Tęsknię za tobą” Otworzyłam dokumenty i zaczęłam przeglądać propozycje pracowników, robiąc małe notatki to tu to tam, potrząsając głową na to jak doskonała była ich praca. - Czy to miejsce jest zajęte? – zapytał głęboki głos. Przewróciłam stronę, nie trudząc się podnoszeniem głowy. - Nie, wcale nie. Możesz je zabrać. - Nie planowałem go zabierać. Chciałem się dowiedzieć czy mogę z tobą usiąść? Podniosłam głowę i oczy rozszerzyły mi się, gdy zobaczyłam jego twarz. Jezus... Ten mężczyzna był perfekcyjny w każdym calu. W. Każdy. Pojedynczy. Sposób. Z jego głębokimi, brązowymi oczami, ciemnymi i seksownie potarganymi

484

włosami i opaloną skórą, którą mogłam dostrzec spod jego rozpiętej koszuli. Sprawił, że zapomniałam nad czym pracowałam. Starałam się zgadnąć ile mógł mieć lat. Wyglądał młodo, ale nie tak młodo jak Jonathan. Właściwie, wyglądał jakby mógł być w moim wieku. Oblizał usta i moje myśli natychmiast się zatrzymały. - Więc.. - Odsunął kilka ciemnych kosmyków z czoła. - Mogę się przyłączyć? Przytaknęłam. - Dziękuję. - Uśmiechnął się i usiadł, spoglądając na mój notatnik. Pracujesz dla Signature? Przytaknęłam ponownie. - Moja firma korzystała z ich usług podczas kampanii naszego telefonu w tamtym roku. Zrobili kawał dobrej roboty. Odchrząknęłam. - Jakiego telefonu? I dla jakiej firmy pracujesz? - iPhone, Apple. Ale ja dla nich nie pracuję. Wszyscy pracują dla mnie. Jego oczy rozbłysły. - Jesteś Damien Edwards? - Tak, a ty jesteś zjawiskowa. Zarumieniłam się. - Dziękuję... - Jak masz na imię? - Claire, Claire Gracen. - Ładnie... - Uśmiechnął się ponownie. - Czy ja przeszkadzam w czymś ważnym? Zamknęłam dokumenty. - Nie, wcale nie.

485

Rozdział 27 Jonathan Moje życie się rozpadło i nie mogłem tego przerwać. Po pierwsze, Claire ze mną zerwała, tak znikąd i poprosiła mnie, abym zostawił ją w spokoju, zmuszając mnie do dwutygodniowych wakacji w Los Cabos, żeby nie pobiec za nią. Potem, jak tylko wróciłem do Stanów, wszedłem do działu HR i zacząłem im pomagać w planie restrukturyzacji firmy, zauważyłem, że Claire złożyła dwutygodniowe wypowiedzenie. Myślałem o tym, by pokazać się na jej przyjęciu pożegnalnym, przyciągając ją w kąt i zmuszając do tego, by przyznała, że nie mówiła poważnie o opuszczeniu mnie, ale zamiast tego pozostałem w biurze. Jak minął tydzień, myślałem że zadzwoni lub napisze do mnie i powie „Gratulacje z okazji wejścia firmy na giełdę” lub „Nadal jestem gotowa być twoją osobą towarzyszącą na balu IPO”, ale nie zrobiła tego. Nie powiedziała nic i pokazałem się jako jedyny na balu IPO bez partnerki u swojego boku. - Jonh? Chłopie, jesteś tam? - Corey odchrząknął. - Halo? Halo? - Tak? - Mam zdjęcia z ostatniego tygodnia. - Przesunął je po biurku. - Jak długo jeszcze karzesz mi to robić? - Dopóki się nie dowiem co do cholery się stało... - Otworzyłem folder i kciukiem przejechałem po zdjęciach: Claire na zakupach, pijąca drinka z Helen i Sandrą, dopingująca bliźniaczki na ich zawodach cheerleaderek. Siedząca na plaży z naszyjnikiem ode mnie na szyi i wpatrująca się w dal. - Płynie w rejs na Florydę w przyszłym tygodniu. Ona i jej przyjaciółki biorą krótką przejażdżkę na Wyspy Dziewicze, a następnie biorą stamtąd lot powrotny.

486

Co? - Planuje lecieć samolotem? - Jest bilet z jej imieniem, więc zakładam, że tak się stanie... - Kiedy bilet został zakupiony? - W ostatni piątek. Ona, Helen i Sandra z jakiś dziwnych powodów, poszły na lotnisko kupić je osobiście, zamiast zrobić to online. To przypomniało mi, że od pewnego czasu chodzi na pewnego rodzaju terapię fobii w prywatnej klinice, w każdy wtorek i czwartek. Zweryfikowałem to, rzeczywiście uczęszcza na trzygodzinne sesje i są one prowadzone jeden na jeden, ale skoro jest to terapia doktor pacjent, nie mogę ci powiedzieć dokładnie po co one są. Wiem po co one są... - Dziękuję ci bardzo, Corey. Będę umm... Nie musisz już tego robić zbyt długo. - Weź cały czas jaki potrzebujesz. - Posłał mi pół uśmiech. - To wcale nie jest uciążliwe. Poklepał mnie po plecach i wyszedł z biura. Nadal nie mogłem zrozumieć jak ja i Claire przeszliśmy od jednej nocy kochania się do następnego dnia, w którym zrywamy. To nie miało żadnego sensu i myślałem nad wszystkimi możliwymi hipotetycznymi scenariuszami: Poznała kogoś w swoim wieku lub starszego. Ktoś powiedział jej coś przykrego, sprawiając, że poczuła się źle z naszym związkiem. Lub po prostu obudziła się rano i zdała sobie sprawę, że nie chce już dłużej być ze mną. Jednak żaden z tych scenariuszy nie pasował. Ze zdjęć wynikało, że jej życie było takie samo, tylko mnie już w nim nie było. Nigdy nie wspomniała mi, że ktoś jej coś powiedział i sprawdzałem jej wyciągi telefoniczne w kółko. Było kilka przypadkowych numerów tu czy tam, ale konwersacje trwały minutę lub mniej, więc wywnioskowałem, że były to krótkie rozmowy z jej współpracownikami.

487

Ostatni scenariusz, najbardziej bolesny, nie miał także większego sensu. Nie kiedy ona prawie powiedziała „ Kocham Cię” zaraz po tym jak ja powiedziałem te słowa, noc przed naszym zerwaniem. Rzuciłem zdjęcia do kosza i zadzwoniłem do działu IT. - Proszę czy mógłbyś przesłać ponownie te bilingi telefoniczne? Czy mógłbyś rozszerzyć ich zasięg od miesiąca do trzech miesięcy wstecz, proszę. Tak... To byłoby w porządku... Tak, to będzie tydzień moich urodzin... Dziękuję bardzo.

488

Rozdział 28 Jonathan - Panie Statham? Panie Statham? -Terapeutka uderzyła w notatnik. - Tak? - Czy słyszał pan co pańska matka przed chwilą powiedziała? - Nie. - Powiedziała, że zaczyna sobie teraz przypominać, niektóre wydarzenia z przeszłości. Czy jesteś gotowy, aby usiąść z nami, żebyśmy mogli o tym porozmawiać? Stałem przy oknie w biurze i westchnąłem. - Panno Tate, czy możemy przełożyć sesję? Przepraszam, ale nie mogę wam dzisiaj poświęcić mojej niepodzielnej uwagi. - Żaden problem... Powiem mojej sekretarce, aby zadzwoniła do Angeli rano. - Dziękuję. - Słyszałem jak zbiera swoje rzeczy i idzie do drzwi. Czułem małą dłoń na ramieniu i odwróciłem się, aby zobaczyć matkę, patrzącą na mnie. - Wszystko w porządku? - Przechyliła głowę na bok. - Nigdy cię takim nie widziałam... Chodzisz taki nieszczęśliwy od tygodni.157 - Nie. Nie jest w porządku. - Co się stało? - Ja... - Panie Statham? - Angela weszła do biura. - Przepraszam, że przeszkadzam, ale obiecałeś, że będę mogła iść dzisiaj wcześniej do domu skoro są moje urodziny i ... Cóż jest pierwsza a ty nie wspomniałeś... 157

Trzymajcie mnie ludzie, bo nie wytrzymam !! Aga

489

- Tak mi przykro, Angela. Zupełnie zapomniałem. - Podszedłem do biurka i otworzyłem szufladę. Wyciągnąłem czerwoną torebeczkę z prezentem i wręczyłem jej. - Wszystkiego najlepszego, naprawdę doceniam wszystko co dla mnie robisz. Powiedziałem w dziale HR, że dostaniesz wypłatę i nie musisz przychodzić, aż do poniedziałku. Ciesz się resztą wolnego tygodnia. - Co? Dziękuję! Dziękuję bardzo! Upewnię się, że pracownik zastępczy będzie tu dla ciebie zanim wyjdę... Och, i Pani Statham - powiedziała i sięgnęła do kieszeni, i wyciągnęła nowego sPhona. - To przyszło wczoraj dla pani. Poprosiłam ich o kolejny nowy numer dla pani. - Och! Cóż w końcu zorientowałam się o co chodzi, moja droga. Nie potrzebuję żadnych więcej sPhonów. Po prostu zachowam ten numer co mam. - Dobrze, ponieważ myślę, że siedem numerów jest wystarczająca. Roześmiała się. - Do zobaczenia w następną środę. Panie Statham, jeszcze raz dziękuję. - Proszę bardzo. - Ponownie zająłem swoje miejsce przy oknie i westchnąłem. Mama położyła dłoń na moim ramieniu. - Masz zamiar powiedzieć mi teraz co się stało? - Claire zostawiła mnie... - Co? - sapnęła. - Kiedy to było? - Dzień po tym jak jedliśmy wspólną kolację... - Czy powiedziała dlaczego? - Niezupełnie. Poklepała mnie po plecach. - Tak mi przykro. Próbowałeś do niej dzwonić?

490

Nie odpowiedziałem. Chciałem do niej zadzwonić każdego dnia i zapytać czy nadal była niespełna rozumu, ale obiecałem, że pozwolę jej odejść i dlatego zostawiłem to w spokoju. - Przyjmę to w takim razie za nie - powiedziała wzdychając. - Wszystko dzieje się z jakiegoś powodu, synu. Może powinieneś umawiać się następnym razem z kimś w twoim wieku. Musiałeś wiedzieć, że umawianie się ze starszą kobietą nie potrwa długo. Prawdopodobnie miała coś w planach o czym ty nawet nie wiedziałeś158... Przesunąłem jej rękę z ramienia i spojrzałem na nią. - Dziękuję, matko. To naprawę pomaga. - Och daj spokój! Wiem, że lubiłeś ją bardzo, ale... - Ale co? - Nie nic... Weź tylko radę od innej starszej kobiety: Te majowo-grudniowe romanse nie są długoterminowymi. To znaczy, lubiłam Claire od chwili, w której ją spotkałam.159 Myślę, że jest piękna, czarująca i do cholery nigdy bym nie przepuszczała, że ma czterdzieści lat, ale to pozostaje faktem. W rzeczywistości lepiej wam osobno. Ale jeszcze do tego nie doszedłeś... Zechciałbyś dziś zjeść lunch ze mną? Moglibyśmy porozmawiać o tym tak długo jak będziesz tego potrzebował... - Pewnie. Ale nie czuję się na tyle dobrze, by opuszczać biuro. Mogłabyś przynieść nowe menu włoskiej restauracji, zanim Angela wyjdzie? Zamówimy z dostawą. - Oczywiście. - Stanęła na palcach i pocałowała mnie w policzek. Poklepała mnie po plecach jeszcze raz i ruszyła do drzwi. 158

Ta kobieta mnie w nerwicę wpędzi. (Aga)

159

Kłamliwa suka, ja po po prosu nie mogę znieść tej kobiety.

491

Jak tylko usłyszałem dźwięk klamki, coś we mnie pękło i obróciłem się. - Poczekaj mamo. Jedną sekundę... - Co się stało? Chcesz zamówić w zamian chińszczyznę? - Skąd znałaś imię Claire w dniu, w którym pierwszy raz was sobie przedstawiłem. Nie wiedziałem, dlaczego nigdy wcześniej tego nie wyłapałem. Roztrząsałem nasze zerwanie i poprzednie tygodnie w mojej głowie każdego dnia. Byłem pewien, że to nic nie znaczyło, ale musiałem się upewnić - O czym ty mówisz? Podszedłem. -Dzień, w którym was sobie przedstawiłem... Angela powiedział Panna Gracen przez interkom i zapytałaś mnie o kim ona mówiła. Powiedziałem, że ona jest moją dziewczyną, ale zanim mogłem powiedzieć ci jej imię wyciągnęłaś rękę i wypowiedziałaś je pierwsza. Jak to możliwe? - Nie wiem. Zgaduję, że wspomniałeś o niej przy mnie wcześniej i zdarzyło mi się zapamiętać, więc... - Nie. Nie wspomniałem. - Zauważyłem, że przestępuję z nogi na nogę. Nigdy nie wspomniałem o Claire po imieniu przy tobie. Kiedykolwiek. - Może myślisz, że nie, ale ty... - Nie. Odpowiedz mi. Nic nie powiedziała. Po prostu się na mnie patrzyła. - Odpowiedz. Na. Pytanie. - Uspokój się, Jonathan... Myślę, że jesteś zdezorientowany, bo jesteś zraniony i zły w tym momencie, nie powinieneś tego przerzucać na mnie. Mam zamiar iść po to menu, żebyśmy mogli...

492

- Zatrzymaj się. - Położyłem rękę na drzwiach, blokując jej wyjście. Spojrzałem prosto w jej oczy i zobaczyłem to spojrzenie winnego, zawsze tak wygląda jak nie chce się do czegoś przyznać. Zmrużyłem oczy. - Co ty kurwa zrobiłaś? - Uważaj jak do mnie mówisz! Jestem twoją matką! Nie możesz po prostu... - Co. Ty. Kurwa. Zrobiłaś? - Nic... Czy możesz proszę się odsunąć, żebym mogła iść po menu? - Nie. Pokręciła głową i przeszła obok mnie, siadając na kanapie. Poklepała miejsce obok siebie, ale zatrzymałem się przy drzwiach. - Spotkałam ją w moim sklepie z pamiątkami kilka tygodni temu. Kupiła te haki morskie w prezencie urodzinowym dla ciebie. - I? - I nic... Nie połączyłam tego, dopóki nie byliśmy tego dnia u ciebie w biurze. Pamiętałam, że jej imię to Claire... Czy to nie jest okej? Czy to czyni ze mnie złą osobę? Mrugnąłem. Miałem odpuścić temat, ale potem coś jeszcze mnie uderzyło. - Dlaczego Angela powiedziała, że miałaś siedem różnych telefonów z siedmioma różnymi numerami? Dzwonisz do mnie z tego samego numeru cały czas od kiedy wyszłaś z odwyku... Jej twarz nagle stała się czerwona i jęknęła. - Bez powodu, ja... - Powiedz mi prawdę. - To nie jest to co ty...

493

- Przestań mi wciskać kit! Powiedziałaś jej coś, prawda? Powinienem to wyłapać dawno temu... Dlaczego tego nie widziałem? - Ja... - Zamknę nas w tym pokoju, dopóki nie zaczniesz mówić. Westchnęła. - Powiedziałam jej tylko, że robi źle spotykając się z tobą, że ktoś w jej wieku powinien wiedzieć lepiej... I od momentu spotkania jej tego dnia w twoim biurze, mówiłam jej o tym przy każdej możliwej okazji... - Chcę detali. - Proszę, nie zmuszaj mnie... - Natychmiast. Przełknęła. - Na początku tylko dzwoniłam do niej... ale potem... - Zatrzymywała się co kilka zdań, opowiadając mi jak dzwoniła codziennie do Claire, zostawiając groźby na jej poczcie głosowej, jak wysyłała jej złośliwe maile z przerobionymi zdjęciami, o tym jak prosiła Angelę o nowy telefon i numer w każdy poniedziałek, aby rozmowy nie były łączone z jej numerem. - I ja i Vanessa... - Vanessa też była w tym z tobą? - Zacisnąłem pięści. Skinęła głową. - To ona powiedziała mi, że Claire była z tobą tylko dla pieniędzy, więc... Wynajęłyśmy prywatnego detektywa, aby wykopał trochę brudów na temat jej przeszłości, aby użyć ich przeciwko niej... Wynajęłam nawet detektywa w Pittsburghu, aby śledził jej byłego męża i jego nową żonę, aby rzucić jej tym później w twarz... Myślałam, że ona cię wykorzystuje... Myślałam, że...

494

- Czy ja kiedykolwiek zapytałem co ty myślisz? Czy ja kiedykolwiek powiedziałem: Mamo, powiedz mi co myślisz na temat Claire? - Nie... - Nie? Jesteś pewna? - Nie zamierzałem już się powstrzymywać. - A może jest coś jeszcze czego nie pamiętasz? Zaczęła płakać. - Chcesz wiedzieć dlaczego odpowiedzią jest nie? Ponieważ nie ma dla mnie kurwa żadnego znaczenia co ty myślisz i nigdy nie będzie mieć. Ja nie potrzebuję... - Ja tylko starałam się ciebie chronić! Nie wiedziałam tego... - Jest wiele rzeczy, których nie wiesz, wiele gówna, którego wydaje się, że ostatnio nie pamiętasz. Ale ponieważ dzielimy tę historię teraz, pozwól mi ci to wytłumaczyć. Pozwól mi powiedzieć dokładnie dlaczego nigdy nie miało to dla mnie znaczenia: Nie było cię nigdy, kiedy cię potrzebowałem, nigdy. Pozwoliłaś mi, kurwa dziecku, zajmować się małym brzdącem podczas, gdy ty i ojciec byliście bóg wie gdzie i robiąc bóg wie co. Pokazałaś się na haju w szkole, zabierając mi wszystko co miałem, byłaś na takim haju że zmusiłaś mnie bym prowadził samochód do sklepu, jak miałem osiem lat! Ale nie pamiętasz tego, prawda? Nie pamiętasz jak cię nie obchodziliśmy wcale, jak musieliśmy cię błagać, abyś wróciła z jedzeniem do domu, albo jak zostawiłaś nas w tej przyczepie prawie zabijając. Nadal jeszcze nie przeprosiłaś za to, bo nie chcesz się przyznać do tego jak kurewsko straszną matką jesteś.160 - Byłam naćpana! Przepraszam za to w kółko, a ty wciąż wyciągasz to ponieważ... - Wynoś się. 160

Kur...wa MATKA ROKU !!

(Aga)

495

- Proszę tylko wysłu... - Wynoś. Się. - Otworzyłem drzwi i podszedłem do biurka. Skończyłem z nią. Szlochając, nasunęła pasek torebki na ramie i podeszła do drzwi. Obróciła klamkę i powoli je otwierała. - Poczekaj - westchnąłem. Spojrzała ze łzami w oczach. - Tak? Spojrzałem na nią, kusiło mnie powiedzieć: „ Nie chcę więcej nic o tobie słyszeć. Trzymaj się z daleka od mojego życia”, ale nie mogłem się do tego zmusić. Tak bardzo jak zły teraz byłem na nią, jeszcze bardziej byłem zły na Claire. Nawet nie pomyślała, by mi powiedzieć o tym wszystkim przez co przechodziła, po prostu użyła zachowania mojej matki jako wymówki do łatwego odejścia ode mnie.161 - Usiądź. - Nie... - Otarła twarz i pociągnęła nosem. - Nie obchodzi mnie jak bardzo zły na mnie jesteś, nie będziesz mnie traktował jak... - USIĄDŹ, matko. Odsunęła się od drzwi i podeszła do biurka, siadając na krześle. Wziąłem głęboki oddech. - Porozmawiamy, bez terapeutki. Będziesz ze mną całkowicie szczera i ja będę całkowicie szczery z tobą. W momencie, w którym skończymy rozmawiać i nic dobrego z tego nie wyniknie, pójdziemy w przeciwnych kierunkach. Chcę, żebyś wiedziała, że zawsze się tobą zajmę i dam ci wszystko co będziesz

161

No teraz panie kolego to mnie wyprowadziłeś z równowagi i mam ochotę tobie przywalić.

496

potrzebowała, ale przestaniemy udawać, że ta relacja jest warta ratowania jeśli tak naprawdę nie jest. Czy możesz... - Chcę być częścią twojego życia, niezależnie od tej rozmowy. Nie sądzę, że to sprawiedliwe, abyś odesłał mnie jakbym była jakimś typem...162 - Czy to co zrobiłaś Claire było sprawiedliwe? - Nie... - westchnęła. – I przykro mi, ale ja... - Powiedziałem ‘jeśli’ to nie jest coś wartego ratowania, więc lepiej byś była całkowicie szczera ze mną. Czy jesteś w stanie to zrobić? - Tak... - Dobrze. Daj mi sekundę i zaczniemy. - Podniosłem słuchawkę i zadzwoniłem do działu wykonawczego. - Milton, przygotuj mi odpowiednie dokumenty, aby zakwestionować członka zarządu. Chcę to mieć w ciągu godziny i będę potrzebował klauzuli siedemnaście, aby wykonać to ze skutkiem natychmiastowym.

162

Ona mnie za chwilę zabije, naprawdę egoistka do kwadratu.

497

Rozdział 29 Jonathan Dwa miesiące później...

Stacy przesunęła palcami po moich włosach i pocałowała w usta. Starała się je otworzyć swoim językiem, ale nie ustępowały. Powoli rozpięła guziki mojej koszuli i zaczęła ją ściągać, ale odsunąłem jej rękę. Westchnęła. - Powinnam wiedzieć, że nie masz na to ochoty... - Złapała za biustonosz leżący na krześle i podała mi go. - Czy możesz pomóc umieścić go z powrotem? - Co? - Mój biustonosz... Pomożesz mi go założyć ponownie? - Och. Oczywiście. - Trzeci rząd, proszę. I do twojej wiadomości, wycofuję status ‘z korzyściami’ z naszej przyjaźni. Nie uprawialiśmy seksu od... wieków? Zapiąłem ostatnią haftkę stanika. - W porządku... - Naprawdę się o ciebie martwię. - Odwróciła się i ujęła moją twarz w dłonie. - Przerażasz mnie... - Ponieważ nie chcę uprawiać z tobą seksu? - Przewróciłem oczami. - Ponieważ nie jesteś Jonathanem, którego znam. Dlaczego nie możesz po prostu zadzwonić do Claire? Nie jesteś typem osoby, która trzyma się z daleka od kogoś kogo lubi. To nie jesteś ty, w ogóle. - Sugerujesz, żebym zadzwonił do kobiety, która ze mną zerwała i błagała mnie, abym zostawił ją w spokoju? - Mówię tylko, że...

498

- To nie w moim stylu. - Cokolwiek. Jak długo chcesz, żebym została w mieście? - zapytała. Muszę jutro podać termin zarządcy mieszkania. - Nie tak długo i jesteś więcej niż mile widziana, by zostać tutaj lub w jednym z domków na plaży. - Zapiąłem koszulę. - Potrzebuję tylko, żebyś za dwa tygodnie poszła ze mną na Juniper Conference jako moja randka. Potrzebuję, aby ktoś trzymał te wszystkie wolne kobiety z dala ode mnie. Nie chcę, by myślały, że jestem wolny. - Nie muszę ci towarzyszyć w porannych sesjach technicznych, prawda? Wiesz jak te rzeczy mnie nudzą. - Nie, jeśli nie chcesz. - Ha! Nie. Tylko imprezy i spotkania towarzyskie i zrobię wszystko co w mojej mocy, aby zachowywać się jak twoja dziewczyna. Przy okazji, skoro przyleciałam tutaj i znowu zostawiasz mnie w zawieszeniu, będę potrzebowała szału zakupów na twój koszt. Właściwie, mogę ich potrzebować każdego dnia w tym tygodniu. - W porządku. - Wstałem. - Zostajesz tutaj na noc? - Um, właściwie miałam zamiar... - Mogłabyś? - Dlaczego? Westchnąłem. - Po prostu potrzebuję, żeby ktoś tu był... - Nie miałem zamiaru przeprowadzać kolejnej rozmowy o Claire. - Oczywiście. - Nałożyła koszulę i pocałowała mnie w policzek. - Rozłożę sobie łóżko w salonie. Chcesz dostać śniadanie jutro rano? - Nie możemy dzielić łóżka?

499

- Nie. - Dlaczego nie? Normalnie tak robimy. - Jonathan... - westchnęła. - Nie nazwałeś mnie Stacy ani razu. Nazywasz mnie Claire odkąd odebrałeś mnie z lotniska. Nawet nie zapytałeś co u mnie, aż do kolacji. Właściwie po tym jak ci powiedziałam, zapytałeś mnie co u Ashlay i Caroline... nie chciałam nic mówić, bo nigdy cię takim nie widziałam i nie chciałam cię zasmucać. - Położyła mi rękę na ramieniu. - Nie chcę cię umieścić w sytuacji, w której śpisz ze mną, podświadomie myśląc, że jestem Claire, ponieważ nie jestem. Chcę żebyś zebrał całe to gówno razem i rozwiązał to. Będę w salonie, jeśli będziesz mnie potrzebował... Okej? - Okej... Dobranoc, Stacy. - Dobranoc. Do zobaczenia rano. - Dała mi uspokajający uśmiech i wyszła. Jak tylko wyszła z pokoju podszedłem do komody i wyciągnąłem najnowszy zestaw zdjęć: Claire biegająca po moście Golden Bridge, prowadząca spotkanie w Starbucks i leżąca na plaży w pięknym czarnym bikini, jednym z tych, które kupiłem jej, by nosiła je na moim jachcie. Przeglądałem zdjęcia w kółko, analizując każdy szczegół. Wtedy zdałem sobie sprawę, że wszystkie zdjęcia zostały zrobione w nocy i to nie były ostatnie zdjęcia, to były zdjęcia sprzed dwóch tygodni. Zadzwoniłem do Grega. - Greg, jesteś... Zadzwonił dzwonek do drzwi i wiedziałem, że to on, zawsze był w pobliżu. Pobiegłem na dół i go wpuściłem, zaprosiłem go do pokoju. Nalałem nam po szklaneczce whisky i usiadłem przed kominkiem. - Dobrze cię widzieć, Greg. - Wziąłem kilka łyków drinka i rozsiadłem się w fotelu, zastanawiając się dlaczego on nie robi tego samego.

500

- Wezwałeś mnie w środku nocy, żebym się z tobą napił drinka, panie Statham? - Odstawił szklaneczkę i uniósł brwi. - Czy znaleźli podejrzanego o te losowe rozboje na moście Golden Bridge? - Nic mi o tym nie wiadomo, proszę pana. Wątpię, żeby się pojawił w ciągu dnia. Jeśli obawiasz się o jutrzejszą sesje reklamową i swoich pracowników przebywających tam, mogę zorganizować... - Nie to nie to. To... Możesz się upewnić, że ktoś z ochrony będzie tam w nocy kiedy panna Grecen będzie biegała? Biega tam w środę i w czwartek między ósmą a dziewiątą. Nie musi wiedzieć, że tam jesteście. Potrzebuję się upewnić, że nic jej się tam nie przytrafi. - Oczywiście, upewnię się, że to będzie zrobione. - Ponieważ zostaję jutro w domu, mógłbyś przywieść dla mnie najnowsze zdjęcia od Corey’a? Wiem, że ona jest w tym tygodniu na wakacjach, ale nie dostałem nic z poprzedniego tygodnia. - Już je mam. - Sięgnął do kieszeni marynarki i wyciągnął małą kopertę. Corey nie był pewien czy powinien je tobie dać, więc przekazał je mnie. - Co? Dlaczego? Od kiedy oni rozmawiają za moimi plecami? - Nie sądził, że sobie z nimi poradzisz. Szczerze mówiąc, ja też nie wiem. - Greg - powiedziałem i wziąłem kolejny łyk whisky. - Daj mi je. Nie wiem dlaczego nagle ty i Corey jesteście najlepszymi przyjaciółmi, ale myślę, że jestem więcej niż zdolny do... - Panna Gracen spotyka się z kimś innym. CO? Moja krew zawrzała. - Co ty właśnie powiedziałeś? - Ona umawia się z kimś innym.

501

Starałem się nie brzmieć na zbulwersowanego. - Kim on jest? - Czy to ma jakieś znaczenie? - Tak, ma. Daj mi tę cholerną kopertę. - Uderzyłem szklanką w stół. Westchnął. Podszedł do mnie, jakby miał zamiar umieścić ją w mojej ręce, ale potem przeszedł obok mnie i rzucił ją w płomienie. Zanim zdążyłem zareagować, uniósł rękę do góry. - Będę się upewniał, że panna Grecan jest zawsze bezpieczna, gdy biega w nocy po moście Golden Bridge i kiedy samotnie pójdzie na plażę. - Odchrząknął. Ale nie będę tego dłużej robił dla ciebie, proszę pana. Z całym szacunkiem, ale to nie pomaga. Zespół ochrony przestanie od dzisiaj wykonywać zdjęcia dla ciebie i zmienię wszystkie kody dostępu do ich biur. Oni już dłużej nie będą realizować tego projektu. - Na czyje zlecenie? Starasz się zostać zwolnionym? - Starasz się stracić swojego najbardziej lojalnego pracownika? - Mam mnóstwo lojalnych pracowników i oni wiedzą jak dokładnie wykonywać to co im powiedziałem. Jeśli cenisz sobie pracę, wrócisz teraz do korporacji i wydrukujesz te zdjęcia jeszcze raz zanim... - Zwolnisz mnie? Zmrużyłem oczy na niego. - Czy ty mnie testujesz, Greg? Zwolnię cię. Nie jesteś niezastąpiony. Skrzyżował ramiona i uniósł brew. Patrzyłem na niego długo i twardo, gryzłem się w język, dopóki nie krwawił, ponieważ nie mogłem zmusić się do powiedzenia: „Jesteś zwolniony” Jeśli on byłby normalnym członkiem ochrony lub kierowcą, zwolniłbym go z miejsca, bez zbędnych pytań, ale Greg był o wiele więcej niż to. Był przy mnie od

502

samego początku i był moim cichym powiernikiem. Moją prawą ręką. I obaj wiedzieliśmy, że nie mogę sobie pozwolić, aby go stracić. Kiedykolwiek. - W porządku. - Dobrze. Hayley przesyła pozdrowienia. Jej zespół Scrabble leciał właśnie do Włoch, kiedy z nią rozmawiałem. Po jej powrocie do Stanów, chciałaby otrzymać wczesną edycje sPhona Red. Hakerzy, którzy próbowali się włamać do zapory systemu w ostatnim tygodniu, zostali oskarżeni, nic się złego nie stało w wewnętrznym systemie Corey’a. To są aktualizacje, na które nie zwróciłeś uwagi dzisiejszego dnia. Czy potrzebujesz jeszcze czegoś ode mie dziś wieczorem? - Nie. - Bardzo dobrze. Dobrej nocy, panie Statham.

***

Siedziałem w gabinecie, aż do północy. Próbowałem zapić mój ból, ale nie mogłem przebrnąć przez jedną szklaneczkę. Wszystko o czym mogłem myśleć, to Claire - całująca kogoś innego, posiadana przez kogoś innego, uprawiająca seks z kimś innym. Każda gorzka myśl sprawiała, że miałem ochotę jechać do jej domu, aby domagać się wiedzy kim ten nowy facet jest i natychmiast położyć temu kres. Jak ona mogła ruszyć do przodu tak szybko? Jak to jest możliwe? Po odtworzeniu niektórych naszych dawnych wypomnień, postanowiłem pochodzić po domu, dopóki nie będę tak zmęczony, by nie móc dalej myśleć. Zacząłem na zewnątrz. Przeszedłem przez ogród, obok basenu, starając się nie przypominać momentu, w którym kochałem się z Claire pod tymi drzewami.

503

Wróciłem do środka i krążyłem po korytarzach, starając się ignorować wszystkie miejsca, w których byłem razem z nią, ale to nie miało sensu. Byliśmy wszędzie. Poszedłem do salonu i westchnąłem. Położyłem kolejny koc na Stacy, całując ją w czoło. - Hej...- Jej oczy się otworzyły. - Nic ci nie jest? - Nie. Przesunęła się na kanapie i kiwnęła bym się położył. - Co się stało? Dlaczego wyglądasz jakby przed chwilą ktoś umarł? - Ona spotyka się z kimś innym. - Co? - Claire... Umawia się z kimś innym. - Och... - Zmarszczyła brwi. - Cóż, to pewnie nie jest nic poważnego. To... - Sam fakt, że jest zdolna umawiać się z kimś innym tak szybko jest... - Minęły trzy miesiące Jonathan... Tylko tyle? Czułem się jakby to było w tamtym roku? Objęła mnie i westchnęła. - Naprawdę ją kochasz, prawda? Nie odpowiedziałem. Po prostu zamknąłem oczy i starałem się ignorować straszne ukłucia zazdrości w mojej klatce. Nie rozumiałem jak dotarłem do tego punktu, nadal nie mogłem zrozumieć dlaczego nie powiedziała mi o mojej matce, dlaczego myślała że nasze rozstanie jest dobrym rozwiązaniem na to. To nie miało żadnego sensu, ponieważ kochała mnie, wiedziałem, że tak było. Mogłem dostrzec to w jej oczach, kiedy się kochaliśmy, kiedy pojawiałem się w jej domu i spędzałem czas z nią i jej rodziną, kiedy spędzaliśmy noce tocząc nasze sarkastyczne boje.

504

A może nie... Może to tylko ja...163 Kiedy miałem pozwolić poddać się moim ciężkim powiekom, usłyszałem dzwoniący telefon w pokoju obok. To nie był dzwonek specjalny jaki miałem ustawiony dla Grega, Claire lub kokoś innego ważnego, dlatego pozwoliłem mu dzwonić. Ale wciąż dzwonił, i dzwonił. I dzwonił. Zsunąłem się z kanapy i poszedłem do drugiego pokoju, patrząc na numer. To był numer z San Fran, ale nie wyglądał znajomo. Kusiło mnie, by go wyciszyć, ale ta osoba i tak zrujnowała moją szansę na sen. - Lepiej, żeby to było cholernie ważne - warknąłem. - Jonathan? - To był głos młodej dziewczyny. - Czy to Jonathan? - Kto mówi? - Ashlay... - Zaczęła płakać. Claire Ashley? - Co się dzieje? - Złagodziłem ton. – Coś jest nie tak? Czy coś się stało... - Ja... Ja potrzebuję twojej pomocy, proszę... - Co się stało? - Złapałem za kurtkę i włożyłem buty. - Nie mogę... Naprawdę potrzebuję twojej pomocy... - Gdzie jesteś? - Ruszyłem do garażu. - Jestem na... na Tim Street... Przy Haven Food... I jestem... - Jesteś ranna? - Nie... Ale ja... - powiedziała coś pomiędzy szlochami. – Czy możesz przyjechać po mnie? - Będę tam za minutę. - Uruchomiłem samochód. - Zostań tam. - Proszę nie dzwoń do mojej mamy - wyszeptała. 163

Ryczę, naprawdę płaczę. To oczywiste, że ona go kochała, dlaczego on w to wątpi?

505

- Dlaczego nie? - Proszę... - Nie zadzwonię. - Teraz i tak nie wiedziałbym co powiedzieć.

*** Pędziłem jadąc pod sklep spożywczy, wjechałem na parking i zwolniłem, kiedy ujrzałem co było problemem. Jezu... Wysiadłem i spojrzałem na zniekształcony metalowy bałagan, który kiedyś był Audi Q7 Claire. Przód samochodu został owinięty wokół słupa, a przednia szyba została rozbita. Przednie opony były rozrzucone obok, a drzwi kierowcy były wgniecione tak głęboko, że musiały się odbić od barierki przed uderzeniem samochodu w słup. Z tego jak to wszystko wyglądało można było przypuszczać, że to cud, że Ashley przeżyła. Spojrzałem na nią i zauważyłem, że drży. Zdjąłem kurtkę i zarzuciłem na jej ramionach. - Ciii. Będzie dobrze. Pociągnęła nosem. - Masz zamiar powiedzieć o tym mamie? - Jestem pewien, że w jakiś sposób i tak się dowie. - Wiem, że wy nie jesteście już razem i przepraszam, że zadzwoniłam tak późno, ale nie wiedziałam do kogo innego mogłabym zadzwonić. Mama nie jest najlepszą opcją, jeśli wiesz co mam na myśli... - Powiedz mi co się stało. Otarła twarz w rękaw.

506

- Ja i Caroline chciałyśmy wyjść wieczorem, ale ona chciała się spotkać z tym chłopakie – Jake’em, pamiętasz? W końcu ją zaprosił po tym jak pisał do niej codziennie. - Wzruszyła ramionami. - To był jej weekend na używanie samochodu, ale ja chciałam iść na randkę z Chris’em. Nie chciałam na nim polegać, bo ostatnim razem kiedy wyszliśmy, on prowadził i ledwo zdążyliśmy przed moja godziną policyjną, więc... - Uspokój się. - Skinąłem, aby usiadła na masce mojego samochodu. - Spotkaliśmy się w kinie i wszystko szło dobrze, ale potem powiedział, że chce, spędzić trochę czasu sam na sam ze mną. Kazał mi jechać gdzieś za nim... To był im... hotel... Proszę daj mi okrojoną wersję... - Zorganizował wszystko wyjątkowo w tym pokoju, wypożyczył kilka filmów i powiedział mi bym się po prostu zrelaksowała. Wypiliśmy po cztery piwa i myślałam, że tylko trochę poeksperymentujemy. Szczerze, przysięgam! Nie myślałam, że on będzie chciał się ze mną przespać! To była dopiero nasza trzecia randka! - Okej... - Przygotowałem się na resztę opowieści. - Całowaliśmy się i dotykaliśmy i takie tam, ale potem zaczął robić się bardziej szorstki i starała się zdjąć moje majtki. Powiedziałam mu nie, ale on cały czas próbował, więc zaczęłam krzyczeć. Potem stał się naprawdę zły, zaczął mnie wyklinać i nazywać mnie złośliwie... Powiedział, że tak naprawdę to mnie wcale nie lubi. Słyszał po prostu, że jestem... że jestem łatwa! Ale to nie jest prawda! Nigdy jeszcze z nikim nie byłam! - Płakała. - Więc wybiegłam z pokoju, ale kiedy zeszłam na dół, wszyscy jego koledzy z drużyny byli w holu, śmiejąc się ze mnie i nazywając mnie tymi wszystkimi ... Mówili, że on tylko zaprosił mnie, żeby udowodnić jak łatwa byłam. Ruszyłam na parking i odjechałam tak szybko jak

507

mogłam. Wszystko było ze mną w porządku na początku, ale potem właściwie nie widziałam gdzie jadę i droga zaczęła się rozmywać i ... No cóż...- Pokazała ręką na wrak samochodu. - Rozumiem, że nie poprosiłaś mamy, o pozwolenie na wzięcie samochodu? - Cyba żartujesz? Powiedziałaby nie! Ona zawsze mówi nie! Ona oczekuje, że będziemy się trzymać zawsze razem! To znaczy, Caroline jest moją najlepszą przyjaciółką i wiele rzeczy robimy razem, ale mamy nasze własne życie. A ona się zachowuje, jakby tego nie widziała! Jak ona może oczekiwać od nas dzielenia się samochodem? To nie jest sprawiedliwe. - Pokręciła głową i oparła się o mnie, nie mówiąc nic przez dłuższy czas. Kiedy poczułem, że całkiem się uspokoiła. Odchrząknąłem. - Więc, zadzwoniłaś do mnie ponieważ chcesz, żebym naprawił to zanim mama wróci? - Cóż... tak. - Usiadła i uśmiechnęła się. - Myślę, że możesz sobie na to pozwolić... - I zamierzasz błagać mnie, żebym nie mówił jej co się stało? - Tak... Uśmiechnąłem się i próbowałem się nie śmiać. - Powiem ci coś, nie zamierzam jej powiedzieć. - Naprawdę? Zrobiłbyś to dla mnie? - Ty to zrobisz. - Co? - Będę musiał go zastąpić jutro rano, ale będziesz musiała jej powiedzieć, jak tylko wróci z podróży, że wzięłaś samochód bez jej zgody i że piłaś. - Co? Jaki to w takim razie ma sens?

508

- To ma doskonały sens dla mnie. Skrzyżowała ręce. - Ona mnie uziemi! Ominę imprezę Charity Lane w przyszłym tygodniu! Nie wspominając o jesiennych imprezach. - Prawdopodobnie tak. - I zabierze mi telefon! I to nie tak normalnie, ona go zniszczy! - Mogło być dziesięć razy gorzej. - Ale samochód nie będzie zniszczony! Nie będzie nawet w stanie się domyślić, że go pożyczyłam, kiedy go zastąpisz! To będzie powiedzenie jej bez powodu! Będę... - Mogłaś kogoś zabić dzisiaj wieczorem, Ashley. - Mój głos był surowy. Masz szczęście, że nic ci się nie stało i nawet nie zostałaś draśnięta. Dlaczego w ogóle piłaś? Masz dopiero szesnaście lat. Zmarszczyła brwi. - Zrobiłam to, ponieważ nie chciałam wyjść na przegraną w jego oczach... Nigdy tego nie robiłam wcześniej i obiecuję, że nigdy już nie zrobię. Czy naprawdę muszę jej mówić o tej części? - Chcesz żebym zastąpił auto? - Dobrze - westchnęła. - Mogę pocałować na pożegnanie moje życie towarzyskie. - To tylko tymczasowe. Kto wie, może ona zobaczy, że jesteś odpowiedzialna mówiąc jej prawdę i dostaniecie z Caroline oddzielne samochody na wasze urodziny. - Mógłbyś proszę przekonać ją do tego? To było by niesamowite! - Zobaczymy. - Wyciągnąłem telefon. - Greg potrzebuję lawetę. Tak, dla Audi Q7. Musimy też kupić inny w ciągu najbliższych kilku godzin, ten sam model i

509

musimy

uzyskać

te

wszystkie

niestandardowe

udogodnienia,

które

zainstalowaliśmy wcześniej. Sprawdź, też czy będziesz mógł wypracować coś z numerem VIN... Jest na parkingu przy Haven Food na Tim Street. Możesz też przywieść coś do jedzenia dla Ashlay? Tak... McDonald będzie dobry. - Odłożyłem słuchawkę. - Dziękuję, że mi z tym wszystkim pomagasz... - Ashlay spojrzała w dół. - Nie ma za co. -Wiesz, ja naprawdę cie lubię, Jonathan. Myślę, że mama też wciąż cię lubi, ale prawdopodobnie będzie cię lubiła jeszcze bardziej jeśli jej powiem, że ja i Caroline tęsknimy za tobą od kiedy zerwaliście. To znaczy, brakuję nam ciebie. Niezbyt wielu ludzi rozumie nasze żarty o fizyce i lubimy twój makaron o wiele bardziej niż ten mamy... Tak, myślę, że... Jeśli chcesz bym szepnęła jej dobre słowo o tobie, to myślę, że musisz ponownie rozważyć... - Powiesz swojej mamie o samochodzie, Ashlay. Zaśmiała się. - Warto było spróbować.

510

Rozdział 30 Claire - Jak minęła podróż, kochanie164? – Damien podniósł moją dłoń i ją pocałował. - Było niesamowicie. Dobrze się bawiłam. - Jesteś pewna, że nie chcesz iść na ceremonię wręczenia nagród dziś wieczorem? Organizatorzy przysięgali, że nie będzie tak nudna jak ta poprzednia. - Jestem pewna. – Położyłam bagaż podręczny na kolanach i zapięłam pas. - Chcę się po prostu rozpakować z lampką wina w ręku i powoli dostosować się do świata realnego. Roześmiał się i pochylił, by mnie pocałować. Kiedy przesuwał palcami po moich włosach, szarpnął za bransoletkę z muszelek, którą miałam na nadgarstku i szepnął: - Tęskniłem za tobą. - Też za tobą tęskniłam... Pocałował mnie jeszcze kilka razy, zanim odsunął się i zapalił samochód. Przejechał przez terminal lotniczy i skierował się na autostradę. Spoglądał na mnie co kilka minut, uśmiechając się, kiedy spoglądałam na niego. Zdecydowanie był seksowny jak diabli, a moje oczy nie mogły się nim nacieszyć, ale w ciągu ostatnich kilku tygodni wydawało się, że ‘pociąg fizyczny’ był jedyną rzeczą, trzymającą nas razem. Mimo, że był kilka lat starszy, miał czterdzieści trzy lata, doświadczył rozwodu tak jak ja i wydawało się, że jesteśmy idealnie dopasowani, czegoś brakowało.

164

Małe sprostowanie, Damian mówi do niej Sweetheart - bardzo często, za często...

511

Nasze rozmowy nie były takie głębokie, nasz czas spędzony razem był ledwo zapamiętywalny i wydawało się, że bardziej chce mi zaimponować niż mnie poznać. Być może jeśli dałabyś mu naprawdę uczciwą szansę, mogłabyś pomyśleć inaczej... Szczerze jeszcze nie zrobiłaś tego... Może powinnaś się bardziej otworzyć ze swoją przeszłością przed nim... Może nawet powiedzieć mu o Jonathanie... Odchrząknęłam. - Jak ci minął ten tydzień, kiedy mnie nie było? - Okropnie. Oprócz tego, że nie mogłem każdego dnia zobaczyć najpiękniejszej kobiety na świecie, zostałem zmiażdżony przez Statham Industries w tegorocznej przedsprzedaży. - Co masz na myśli. - Sprzedali, jak do tej pory, więcej o piętnaście procent, a nawet nie wypuścili jeszcze do przedsprzedaży ich nowego sPhone Red... Nienawidzę Jonathana Stathama. Co?! - Dlaczego? - Starałam się brzmieć obojętnie. Skierował się do zjazdu z autostrady. - Okej, niekoniecznie go nienawidzę... Nie, nienawidzę go. - Roześmiał się. Dzieje się tak od kiedy on założył swoją firmę. Jest naszym największym konkurentem i on o tym wie. Nie mogę zaprzeczyć, że facet to geniusz, ale czasami robi jakiś ruch tylko dlatego, że może. Tylko po to, żeby pokazać, że jego firma jest numerem jeden. - Na przykład jaki... - Na przykład wprowadzając swój produkt dzień przed tym, jak moja firma to robi. Mamy ułożony plan marketingowy na wiele miesięcy z góry. Mamy

512

przygotowane reklamy, bilbordy w całym kraju dla produktu, który ma się ukazać w piątek i po to, by być po prostu dupkiem, on wydaje swój konkurencyjny produkt w czwartek. Starałam się nie roześmiać. - Więc nie jest to przyjacielska rywalizacja? - Nie. - Zatrzymał się przed moim domem i odwrócił się do mnie twarzą. Jesteśmy uprzejmi dla siebie, ilekroć się widzimy, ale nie układa się w ogóle... Tak między nami, naprawdę go szanuję, ale zawsze się wydaje, że ma przewagę z jakiejś strony, jakby zawsze pierwszy dostawał najlepsze rzeczy. Czuję, że cokolwiek bym nie zrobił, zawsze dostaję resztki po nim165. Cholera... - Hmmm... - Przepraszam. - Pocałował mnie w policzek. - Nie powinienem mówić o moim konkurencie. Powinienem być skupiony na tobie. - Wyszedł i otworzył dla mnie drzwi. Kiedy wysiadłam z auta, wyciągnął moją walizkę z bagażnika i odprowadził mnie do domu. - Jesteś pewna, że nie chcesz przyjść dzisiaj wieczorem? - Podszedł do mnie. - Nie będziesz musiała zostać przez cały czas. Właściwie, możemy iść na pięć minut, a potem możemy wrócić do mnie. Czułam motyle fruwające w brzuchu, kiedy uśmiechnął się pokazując białe zęby. Widzisz? Możesz mieć uczucia do kogoś innego... - Jestem pewna... - Pochyliłam się, żeby go pocałować. 165

Jest to zabawne zdanie. W tym zdaniu został użyty idiom get sloppy seconds – który oznacza żywić się resztkami , ale też chodzić z czyjąś byłą dziewczyną  Ups! / Uśmiałam się bo to prawda i jak on się dowie to … (Aga)

513

Objął mnie w pasie i przyciągnął jeszcze bliżej, tak blisko, że mogłam poczuć wybrzuszenie w jego spodniach. Wtedy poczułam mocniejsze motylki w brzuchu wydające dźwięk. Ugh... To nie było żadne uczucie... Jestem tylko głodna... - Dziękuję ci za odebranie mnie z lotniska, Damien. - Odsunęłam się, żeby złapać oddech. - Proszę bardzo. - Cofnął się. - Mogę cię o coś zapytać? - Oczywiście. - Czy my jesteśmy w strefie przyjaźni? - Co masz na myśli? - Spotykamy się już od jakiegoś czasu i... Zawsze kiedy tylko się całujemy wstrzymujesz się i nigdy nie zaprosiłaś mnie do środka. - Jeśli bylibyśmy w strefie przyjaźni nie całowałabym cię w ogóle. Pocałowałam go w usta ponownie, aby coś udowodnić. - Zdecydowanie nie jesteś w strefie przyjaźni. Ja po prostu lubię poczekać chwilę zanim kogoś zaproszę do środka. Chyba, że Jonathana Stathama... - Rozumiem. Chciałabyś być w przyszłym tygodniu moją osobą towarzyszącą na konferencji Juniper? Jest to tygodniowe wydarzenie w ogromnym ośrodku na przedmieściach... Mogę załatwić ci oddzielny apartament, jeśli nadal nie czujesz się komfortowo dzielić go ze mną. Może to pomoże ci ruszyć dalej, jeśli będziecie dzielić apartament... - Nie potrzebuję oddzielnego apartamentu. - Stanęłam na palcach i ponownie go pocałowałam. - Z wielką chęcią pójdę z tobą. - Dobrze. Więc, ustalę wszystko i podam ci wszystkie szczegóły podczas kolacji w czwartek. Dobranoc, Claire.

514

- Dobranoc, Jon.... - Odchrząknęłam. - Damien, dobranoc, Damien.

Dwa dni później...

Wrzuciłam telefon Ashlay do miski z wodą i umieściłam w zamrażarce. Nie byłam jednym z tych rodziców, którzy ufali dzieciom z ich nie używaniem telefonu tylko dlatego, że tak powiedzieli. Ja się upewniałam, że ‘zero telefonu’ naprawdę znaczy ‘zero telefonu’. Widziałam łzy spadające po jej twarzy, kiedy kontynuowałam swój wykład, ale nie robiły one na mnie żadnego wrażenia. - Co jeśli rozbiłabyś samochód? Co jeśli coś by ci się stało? I na dodatek wszystkiego piłaś? Co jeśli zatrzymałaby cię policja i dostałabyś DUI 166 w wieku szesnastu lat? Mogłabyś zniszczyć swoje życie, zanim się ono jeszcze na dobre zaczęło! Czy pomyślałaś w ogóle o tym? - Mój głos był głośniejszy, niż kiedykolwiek wcześniej. - Wychowałam cię o wiele lepiej niż to, Ashley Marie Gracen, nie mogę nawet... Nie mogę rozmawiać z tobą w tej chwili. - Pokręciłam głową. - Idź do swojego pokoju. Przyzwyczaj się do przebywania w nim przez kolejne cztery miesiące. - Naprawdę mi przykro. - Pociągała nosem, kiedy odchodziła. Oparłam się o ladę i pokręciłam głową, oddychając w kółko. Byłam bardzo wściekła na nią i zdziwiona tym, że sama na siebie doniosła. Nigdy bym się nie dowiedziała co się stało w weekend, gdyby mi nie powiedziała i nie było to w jej stylu. To w ogóle nie była jej osobowość. Zanim zdążyłam podsumować moje wakacje, ona wyrzuciła wszystko z siebie. Późno nocna randka. Hotel. Piwo. Wzięcie mojego auta bez pozwolenia. 166

DUI – driving under in influence – Prowadzenie pojazdu pod wpływem.

515

Szlochała, kiedy opowiadała co się stało i mimo to że podkreśliła, iż przyprowadziła samochód z powrotem ‘bez ani jednego zadrapania’ i obiecała, że ‘nigdy już nie będzie piła’, musiałam ukarać ją za to, żeby zapobiec temu kiedykolwiek w przyszłości. Czy cztery miesiące to wystarczająco długo? Złapałam pudełko lodów miętowych z kawałkami czekolady i weszłam do salonu. Usiadłam na kanapie i przełączałam kanały, szukając czegoś radosnego do oglądania. Musze oczyścić umysł. Niestety, nie było nic oprócz popołudniowego talk show, powtórki Dr. Phil i programu na HGTV, który już wcześniej widziałam. Zaczęłam przeglądać wszystkie kanały premium i zatrzymałam się, kiedy zobaczyłam Harry Pottera. Westchnęłam. To nie było tak dawno, kiedy Jonathan przyszedł i oglądał to ze mną, Ashlay i Caroline. W rzeczywistości tego dnia, było tak jakby mnie tam wcale nie było. Cała ich trójka dyskutowała przez większość filmu, sprzeczając się co było częścią książki, a co nie, którą część lubią najbardziej i kto jest większym fanem. W pewnym momencie było nawet tak źle, że zaczęli robić zakłady wykorzystując ciekawostki filmowe, używali czekoladowych ‘strzałów’ karząc się w ten sposób za podanie złych faktów. Kiedy film się skończył i Caroline okazała się zwycięzcą, myślałam, że w końcu dostanę trochę sam na sam, ale postanowili oglądać kolejny film z serii. Wyłączyłam telewizor i poszłam na górę do sypialni, padając twarzą na łóżko. To były trzy miesiące od kiedy zerwałam z Jonathanem i kolejny raz nie udało mi się przetrwać dnia bez myślenia o nim. Myślałam, że więcej czasu z dala od niego sprawi, że zniknie z pamięci, że mijający każdy dzień będzie kolejnym dniem, w którym nie będzie on przenikał do

516

moich myśli i że spotykanie się z kimś innym pomoże usunąć go, ale to było dalekie od prawdy. Przechodził przez moje myśli za każdym razem kiedy kładłam się spać sama, za każdym razem kiedy budziłam się bez niego u mojego boku i za każdym razem, kiedy wchodziłam do biura i nie czekały w nim na mnie żadne kwiaty. Czułam jak rośnie mi gula w gardle i zaczęłam płakać. Nie próbowałam wycierać łez, pozwoliłam im spadać i przesunęłam się na moją stronę, pozwalając wspomnieniom w kółko bawić się moim umysłem. Przypominałam sobie naszą pierwszą randkę, wspominając jak przycisnął mnie do barierki i owinął ręce wokół mojej talii. Kiedy miał już przycisnąć usta do moich, zadzwonił telefon i przeszkodził wspomnieniom. Damien. - Halo? – odebrałam cicho. - Cześć, Kochanie. Nadal spotykamy się na randce dziś wieczorem? Cholera, całkowicie o tym zapomniałam... - Oczywiście, o której powinnam być gotowa? - Siódma. Wszystko w porządku? Brzmisz na trochę chorą. - Ach, tak. - Pociągnęłam nosem. - Wszystko w porządku. No wiesz, alergia. - Chcesz zostać w domu zamiast iść? Moglibyśmy... - Nie, nie... Wezmę zyrtec lub coś innego. Naprawdę potrzebuję... To znaczy, naprawdę chcę wyjść dziś wieczorem. - W porządku, w takim razie, nie mogę się doczekać, kiedy cię zobaczę. - Ja też. Do zobaczenie niedługo. - Rozłączyłam się i spojrzałam na zegarek, czwarta. Postanowiłam się nie spieszyć z przygotowaniami, myśląc, że to pomoże mi trzymać z daleka wspomnienia o Jonathanie.

517

Zeszłam z łóżka i przygotowałam ciepłą kąpiel z dodatkowymi bąbelkami. Ustawiłam ulubione świece zapachowe wokół wanny i szybko się rozebrałam, wślizgując moje ciało pod pianę. Ahhh... Położyłam się i pozwoliłam ramionom dotknąć zimnej ceramiki. Sięgnęłam po wodoodporne radio i przełączyłam na stację z muzyką klasyczną, krzywiąc się, gdy usłyszałam znajomy refren. To była piosenka, przy której tańczyłam z Jonathanem na jachcie. „Krok do tyłu... Krok do przodu... Twój taniec staje się coraz lepszy, Claire... Myślę, że powinniśmy dokończyć tę lekcje na dole...” Zmieniłam stację. Radio informacyjne. - Ostatnia wiadomość dzisiejszego popołudnia, Statham Inductries ustanowił i osiągnął kolejny kamień milowy w przedsprzedaży, praktycznie obalając... Wyłączyłam je całkowicie. Zsunęłam się cała pod wodę, pozwalając by głowa też się zanurzyła, trzymając się tak, jakby właśnie to był sposób walki z naporem wspomnień. Siedzieliśmy oboje w wannie, obserwując się nawzajem, śmiejąc się z niczego, śmiejąc się i nie dbając o nic innego. - Chodź tu, Claire.- Sięgnął po mnie, żebym przesunęła się w jacuzzi, przewrócił oczami, kiedy się nie ruszyłam. Wśliznął się obok i objął mnie. - Twoje sprawianie trudności nigdy nie przestanie mnie zadziwiać. Czy branie kąpieli z bąbelkami to jedna z twoich ulubionych rzeczy? - Tak, ale jest dziesięć razy lepiej, kiedy robię to sama. - Przestań mnie okłamywać.

518

- Kto powiedział że kłamię? - Wyciągnęłam się i owinęłam palce wokół jego włosów, parząc mu w oczy kiedy on przyglądał się moim. Schyliłam się i przesunęłam głowę w dół do pocałunku, ale odsunął się. - Przestań. - Odsunął moją rękę z dala od siebie i wzdychając pokręcił głową. Posadził mnie na kolana, trzymając mnie blisko piersi i pocałował. Kocham cię, Claire. Moje serce zatrzymało się, a ciało zamarło. Nie byłam pewna co powiedzieć. - Ja... - Nie musisz mi tego również mówić. – Składał pocałunki na mojej szyi. – Wiem, że jesteś bardzo krucha i nie jestem pewien co to dokładnie jest, ale chcę, żebyś wiedziała, że cię kocham i nie ma niczego takiego czego bym dla ciebie nie zrobił... Zrobię wszystko o co tylko poprosisz, jeśli to będzie miało cię uszczęśliwić. - Podniósł rękę i przesunął palcami po moich włosach, delikatnie całował mnie w usta, czyniąc ponownie całkowicie pozbawioną słów. – I zanim nawet zaczniesz wypytywać o oczywiste, nigdy nie czułem tego do nikogo. Kiedykolwiek. Tylko do ciebie. Wystrzeliłam z powrotem na powierzchnię i łapałam powietrze, wdychając tak dużo ile tylko mogłam. Kiedy skończyłam kąpiel, ocierałam łzę za łzą, wiedząc, że gdyby Jonathan tu był nie pozwoliłby mi płakać, znalazłby sposób by mnie rozśmieszyć. Zdmuchnęłam świeczki, które mnie otaczały i wyszłam z wanny. Powstrzymując resztę łez, owinęłam się w ten sam szlafrok, w którym mnie widział kiedy wpadł pierwszym razem. Otworzyłam szafę i przeleciałam kciukiem po sukienkach, zatrzymując się na tych, które kupił mi na bal IPO.

519

- Podoba mi się ta... - Kręciłam się wokół w białej sukni na jedno ramię, która prawie dotykała podłogi. - Nie sprawia wrażenia, że wyglądam za bardzo jak panna młoda, prawda? Oparł się wygodnie w fotelu i pokręcił głową. - Czy będziesz taki przez cały dzień? Nic nie powiedziałeś o żadnej z tych sukienek, które przymierzyłam. Nie obchodzi cię co założę na bal? Używasz tej ciszy, żeby mi powiedzieć, że już nie chcesz, abym z tobą szła? Uniósł brwi. - Panno Gracen? Jest pani gotowa na następną sukienkę? - zapytała asystentka. – Pan Statham wybrał kolejną kiedy nakładała pani tę. - Zamierzasz powiedzieć dzisiaj cokolwiek do mnie? - Zwężyłam oczy na niego, czekając na odpowiedź, ale nie powiedział ani słowa. Przewróciłam oczami i odwróciłam się, idąc za asystentką z powrotem do przymierzalni. Powoli wysuwałam się białej sukni i obserwowałam jak rozpinała czarny worek zawieszony na drzwiach. Kiedy wyciągnęła sukienkę... westchnęłam. - Wspaniała, prawda? - Uśmiechnęła się i zasygnalizowała, bym podniosła ręce nad głowę. Zajęło jej chwilę nałożenie jej na mnie, zapięła z tyłu, dostosowując górę bez ramiączek. Spojrzałam na siebie w lustrze i pokręciłam głową. Suknia była bez zarzutu. To była sukienka w kolorze nude, podkreślająca moją każdą krzywiznę. Pokryta była błyszczącymi kryształkami, miała dekolt w serce, dół sukni opadał satynowymi falami i kiedy szłam sprawiał wrażenie jakby płynął. - Panno Gracen. - Asystentka przytrzymała otwarte drzwi dla mnie. - Jest pani gotowa? Skinęłam.

520

Weszłam do studio, z każdym krokiem jaki brałam czułam presję wzroku Jonathana na całym ciele. Stanęłam na małej platformie przed potrójnym lustrem. - Zamierzasz powiedzieć cokolwiek o tej? - Moje oczy złączyły się z jego. Dlaczego nic nie powiedziałeś? Nie podoba ci się żadna z tych sukienek? Zamrugał. Potem wstał i wszedł na podest, krążąc wokół mnie, jakby oceniał każdy cal mnie. - Wyglądałaś pięknie w każdej sukience, którą dzisiaj przymierzyłaś, w każdej jednej. - Przejechał palcem po moich nagich ramionach. - Kupie je wszystkie. - Ale mogę założyć tylko jedną na bal IPO. Miałeś pomóc mi dokonać wyboru, która... - I pomogę. - Położył palec na moich ustach. - Po tym jak założysz je ponownie dla mnie w domu. Przerzuciłam wzrokiem po wszystkich dwunastu sukienkach i wybrałam małą czarną. Była bardzo prosta, ale miała kilka eleganckich detali wzdłuż pasa, które czyniły ją wyjątkową. Nałożyłam biustonosz i przeciągnęłam sukienkę przez głowę. Kiedy robiłam makijaż zadzwonił dzwonek do drzwi. Jest dopiero szósta... Jest godzinę wcześniej? - Ashlay! Caroline! Idźcie do drzwi! Nałożyłam grubą warstwę tuszu,odrobinę różu i brązowy cień na powiekach, i dzwonek zadzwonił ponownie. - Ashlay i Caroline, otwórzcie drzwi proszę! - Wyciągnęłam czerwoną szminkę. Miałam zamiar nałożyć ją na usta, ale dzwonek zadzwonił jeszcze raz. Ugh! Czy one śpią, czy co?!

521

Ruszyłam w dół po schodach i otworzyłam drzwi. Jonathan. Miał na sobie czarne spodnie i białą koszulę z rękawami podwiniętymi do łokci, z kilkoma rozpiętymi guzikami od góry. Nie wyglądał na szczęśliwego widząc mnie. Wyglądał na wściekłego, jakby chciał kogoś zranić. Moje serce zaczęło pędzić i starałam się coś powiedzieć, cokolwiek, ale żadne słowo nie chciało wyjść z ust. - Witaj, Claire – kipiał ze złości. Cisza. Spojrzał w górę i w dół, mrużąc oczy na mnie. - Wyglądasz naprawdę ładnie... wychodzisz gdzieś? - Tak... - A gdzie to będzie? - Jestem... - Zrobiłam krok do tyłu. - Idę na randkę... - Naprawdę? - Tak... - Jesteś tego pewna? - Zamknął drzwi i ruszył do przodu. - Jonathan, jestem... Poczułam jego usta na moich, jego ręce władczo owinięte wokół mnie. Mruknęłam, kiedy wsunął ręce pod sukienkę i wyszeptał przy mojej szyi: - Nigdzie nie idziesz. Kolana zaczęły mi się uginać i złapał mnie, zanim mogłam upaść. Atakował moje usta swoim językiem, dopóki nie mogłam oddychać i wtedy zaniósł mnie na górę do sypialni.

522

- Nadal jesteś moja. - Rzucił mnie na łózko i położył się na mnie. - Zawsze będziesz moja. - Całował mnie w kółko, sprawiając, że jęczałam pod pasją dotyku, za którym tęskniłam całe trzy miesiące. - Chciałam powiedzieć, że ja też cię kocham. - Wykrztusiłam, jak tylko puścił moje usta. - Też cię kocham... Zerwał ze mnie sukienkę i całował linię w dół brzucha. - Więc dlaczego mnie zostawiłaś? - Ahhh... - Poczułam jego język wirujący wokół moich ud, uniemożliwiający mi odpowiedź. - Nie powinnaś mnie zostawiać. - Rozpiął jeansy i zdjął je. Potem cofnął się i rozłożył moje nogi, głęboko patrząc mi w oczy. - Naprawdę nie powinnaś była tego robić. - Pchnął kutasa we mnie, nie śpiesząc się, wprowadzając go przesuwał się cal po calu. - Proszę... - O co prosisz, Claire? Dać ci wszystko co chcesz, nawet jeśli na to nie zasługujesz? - Nie był jeszcze nawet w połowie drogi, drażnił moje sutki językiem, ciesząc się moja frustracją. - Proszę, po prostu... - Głośny dzwonek do drzwi przeszkodził mojej wypowiedzi. - Po prostu pieprz mnie... - Nie powinnaś iść otworzyć drzwi? - Uniósł brwi. - To prawdopodobnie twoja randka. Pokręciłam głową. - Dlaczego nie? - Wsunął się dalej. - To nie uprzejme pozwolić mu czekać. Zanim mogłam odpowiedzieć, zakopał się głęboko we mnie i owinął moje nogi wokół siebie. Przesuwał się we mnie dziko, całował usta tłumiąc moje krzyki, trzymając oczy zamknięte na mnie.

523

- Mamo! Mamo! - zawołała Caroline z drugiej strony drzwi. - Damien jest na zewnątrz. Jonathan uśmiechnął się i zwolnił rytm. Odepchnął moje nogi ze swoich bioder i odwrócił nas tak, że byłam na nim. - Poruszaj się. Zrobiłam co mi kazał, kołysząc biodrami nad nim, schylając się by go pocałować i nigdy nie chcąc, aby to się skończyło, ale wtedy drzwi się otworzyły i weszła Caroline i następnie Ashlay. - Um, Damien jest na dole... Powiedziałyśmy mu, żeby poczekał w salonie. Moje oczy rozszerzyły się i jęknęłam. Sięgnęłam po koc by okryć swoje ciało i spojrzałam w dół na Jonathana – tylko, że jego tam nie było. To był tylko sen. To był tylko sen?! Moja klatka zacisnęła się i łzy napłynęły do kącików oczu. Obróciłam się na łóżku, kładąc nogi na podłogę, patrzyłam prosto przed siebie. - ‘Chcesz, żebyśmy powiedziały mu, że nie ma cię tutaj?’ ‘Powinnyśmy mu tak powiedzieć...’ ‘Dlaczego? Myślałam, że się zgodziłyśmy, że go lubimy’ ‘Lubimy go, ale nie sądzę, żeby ona go lubiła... On jest całkiem gorący’ ‘Myślisz, że jest, aż tak gorący jak Jonathan?’ ‘Ha! Nie! Ale jeśli kiedykolwiek zapyta powinnyśmy powiedzieć, że tak, aby poczuła się lepiej’ ‘ Hmmm. Okej’ ; Cóż, nie sądzę, że wolno mi wychodzić z pokoju na dłużej niż pięć minut, więc powinnaś prawdopodobnie zejść na dół i powiedzieć mu, że ona nie jest... - Nie, wszystko jest okej... - Wstałam. - Dziękuję wam.

524

Rozdział 31 Claire Setny raz przeorganizowałam swoje ubrania w szafie apartamentu i zamknęłam drzwi. Znudzona weszłam do salonu i usiadłam naprzeciwko Damiena. - Czy to pięć lub sześć przesyłek? - Dał mi przepraszające spojrzenie, kiedy nadal rozmawiał przez telefon. - Czy możesz zweryfikować to przez odbiorcę, proszę? Tak... Nie, jestem na konferencji Juniper... Siedem dni, to daje ci mnóstwo czasu, aby dowiedzieć się, co się dzieje... W porządku. Informuj mnie na bieżąco. - Odłożył telefon i westchnął. - Przepraszam, kochanie. - W porządku. To pracujące wakacje. Całkowicie rozumiem. - Chodź do mnie. - Zamknął oczy na moich i podeszłam do niego, przygotowana, że usiądę na oddzielnym krześle, ale przyciągnął mnie na swoje kolana. - Wszystko w porządku? Niewiele powiedziałaś w drodze tutaj... Zastygłam. Nie sądziłam, że zauważył skoro jego muzyka była taka głośna. Trzymałam głowę odwróconą do okna przez całe dwie godziny jazdy, zastanawiając się dlaczego się zgodziłam tu przyjechać, jeśli nadal byłam pochłonięta kimś innym. - Jestem troszeczkę zestresowana - powiedziałam. - Myślę, że po prostu muszę się zrelaksować. - Hmmm. - Przycisnął głowę do mojego ramienia. - Chcesz w takim razie zrobić coś co pomoże nam razem się zrelaksować? - To zależy od tego, co to jest... Przejechał ręką w górę i w dół moich bioder i pocałował w kark, sprawiając, że moje ciało prosiło o więcej.

525

- Położysz się ze mną? Skinęłam głową i zeszłam z jego kolan. Chwycił mnie za rękę i zaprowadził do sypialni, odsłaniając kołdrę i za pomocą pilota przyciemniając światła. Zniknął na chwilę i postanowiłam się bardziej odprężyć. Zdjęłam kolczyki i buty, nagle poczułam go odpinającego mi spodnie od tyłu. Poczułam jak moje nerwy szaleją, ale nie z pragnienia lub oczekiwania, tylko z lęku. Dlaczego czuję jakby to była „zdrada”? Odwrócił mnie i rozpiął moją bluzkę i stanik, zsuwając je po ramionach i patrząc mi w oczy. Potem uśmiechnął się i pociągnął mnie w stronę łóżka. Wskazując, bym weszła pierwsza, zaczął się rozbierać, nie zostawiając nic poza bokserkami. Wspięłam się na łóżko i westchnęłam, kiedy on wszedł za mną i zaczął składać pocałunki na moich nagich ramionach. Odwróciłam się twarzą do niego. - Nie wiem, czy potrafię... Uciął moje krótkie słowa, głębokim i zachęcającym pocałunkiem, sprawiając, że zapomniałam co miałam powiedzieć. Próbowałam się powstrzymać, starałam się oprzeć, ale nic nie mogłam na to poradzić, oddałam pocałunek, pozwalając, by mój język zanurzył się głębiej w jego ustach, przejechałam rękami po jego twardej klatce piersiowej. Oderwał usta od moich i zaczął całować w dół szyi, obojczyka, moich piersi. Zassał jeden z sutków w usta i delikatnie ugryzł go, sprawiając, że jęknęłam z rozkoszy. Ohhh... Jonathan....

526

Chwycił drugą pierś i ugniatał ją dłonią, używając palców do szczypania najbardziej wrażliwych części. Zanim się zorientowałam, zaczął przesuwać pocałunki w dół brzucha, mijając pępek i kolejne wspomnienie Jonathana przebiegło przez moją głowę: Jonathan odsunął usta od moich. - Kocham całować twoje usta, Claire... - Które? - Jedne i drugie. - Przejechał dłonią po moich nagich udach. - Ale... - Stłumiłam jęk, kiedy zaczął przesuwać usta coraz niżej. - Które są lepsze? - Uważam, że jest remis, ale zrobię porównanie teraz, aby się upewnić... Poczułam jak Damien próbuje ściągnąć moje spodnie w dół, składając kolejne pocałunki na moim pępku. - Poczekaj. - Usiadłam i skrzyżowałam ramiona na piersi. - Nie możemy... - Co? - Pocałował ponownie mój brzuch i spojrzał na mnie. - Dlaczego nie? - Ja... - Potrzebowałam cholernie dobrej wymówki. Tak mocno jak chciałam zaprzeczyć, moje ciało płonęło i wiedziałam, że on to mógł czuć. - Mam okres w tym tygodniu... Przepraszam, że nie...167 - To dlatego byłaś dzisiaj taka spięta? - Uniósł brwi. - Myślisz, że jedynym powodem z jakiego cię tutaj zaprosiłem był seks? Lub gdybyśmy nie uprawiali seksu, to nie interesowałbym się już tobą? Um tak. - Um... Pokręcił głową.

167

Oj Claire, Claire! Niezbyt delikatna wymówka, ale na całe szczęście do niczego nie doszło.

527

- Przepraszam, Claire. Nie jestem zwykle tak szybki i wcale nie chcę przyśpieszać rzeczy między nami. To jest po prostu... Przebywając wokół ciebie trudno się czasami kontrolować. - Uśmiechnął się i zapiął mi spodnie. - Nie uwierzysz jak na mnie działasz... Odsunął się tak, że leżał obok mnie i pocałował mnie w policzek. - Czy twój okres uniemożliwia mi również przytulanie ciebie? Roześmiałam się... - Nie... Chciałabym tego bardzo. Objął mnie i oparłam się o niego, nie czułam się wcale pocieszona. Jego uścisk nie był tym którego potrzebowałam. ***

Wyszłam z łazienki w długiej fioletowej sukni, jednej z tych, które kupił mi Jonathan miesiąc temu. Pomyślałam, że mogę również tutaj nałożyć pozostałe sukienki, które dla mnie kupił, były zbyt eleganckie, by nosić je kiedy indziej. - Łał... - Damien wstał kiedy weszłam do salonu. - Teraz nie jestem pewien co do pójścia na ten bal... - Dlaczego? - Dlatego, że ktoś może próbować ukraść cię ode mnie... Wyglądasz zbyt dobrze, by to mogło być prawdziwe. - Przyglądał mi się z góry na dół. - Myślę, że wydarzeniem tygodnia będzie zobaczenie cię, każdego wieczoru w innej sukience. - Pocałował mnie i zaprowadził na korytarz i do windy. Jechaliśmy na siedemdziesiąte piąte piętro do ‘podniebnego pokoju’, by wziąć udział w powitalnym balu konferencji. Powiedział mi, że wszyscy najsilniejsi gracze muszą się pojawić i jest to świetna okazja dla CEO, aby przedstawić daty i wielkość konkurencji.

528

Jeśli to zależałoby ode mnie, wróciłabym do apartamentu opróżniając karton miętowych lodów z kawałkami czekolady, które bym zamówiła, a nie brylując z elitą. Niemniej jednaj już wykorzystałam jedną wymówkę, by się od czegoś wymigać, więc nie chciałam bardziej kusić losu. Przytrzymał otwarte drzwi do sali balowej i tak szybko jak weszliśmy do środka, musiałam powstrzymać westchnienie. ‘Podniebny pokój’ był olbrzymi, wyglądało na to, że był na tyle duży, by pomieścić całe boisko do piłki nożnej. Jego sufit wykonany był z czarnego galwanizowanego szkła i naliczyłam co najmniej dwadzieścia srebrnych żyrandoli, wiszących nad naszymi głowami. Po drugiej stronie była nawet ogromna scena, rozciągająca się wzdłuż imponującej ściany . Damien trzymał mnie przy swoim boku, kiedy chodziliśmy po pokoju. Przedstawiał mnie każdemu swojemu znajomemu i współpracownikom jako swoją „dziewczynę” - „Łał...” „Gdzie znalazłeś kogoś takiego, kto z tobą wytrzyma?” „Ona jest zbyt ładna dla ciebie.” „Jeśli będziesz nim zmęczona, będę szczęśliwy móc się gdzieś zaprosić panno Gracen.” :”Ona jest wizją, Damien...” Uśmiechałam się do wszystkich komplementujących mnie jego przyjaciół i kiedy on i jego dyrektor wykonawczy zaczęli omawiać przejęcia, przeprosiłam i skierowałam się w stronę kolejki do baru po drugiej stronie sali. Kiedy nalałam sobie szklaneczkę, światła rozbłysły i wszyscy zaczęli klaskać. - Panie i panowie, witamy na Konferencji Juniper 2013. - Na scenę weszła trzymająca mikrofon kobieta. - W ciągu najbliższych kilku dni wszyscy będziemy się dzielić pomysłami dotyczącymi postępu technologicznego, relaksować się w jednym z licznych spa tego resortu i starać się nie zabić, ponieważ wszyscy tutaj jesteśmy w zaciętej konkurencji.

529

Sala wybuchła śmiechem. - Dzisiejsze otwierające przyjęcie w większości sponsorowane było przez Lowell Enterprises. Niestety lot pana Lowell został opóźniony, więc poprosił swojego byłego ucznia, by w zamian wygłosił przemówienie otwarcia. Rozejrzałam się wokół, by upewnić się, że nikt nie patrzy jak wlewam sobie dodatkową porcję wódki do drinka. - Panie i panowie, proszę powitajcie założyciela i CEO Statham Industries, Jonathana Stathama! Tłum bił brawo. Odwracając się, by na niego spojrzeć, upuściłam szklankę na podłogę. Jonathan wszedł na scenę z boku, uśmiechnął się na aplauz, obserwując tłum. Pomachał do ludzi radośnie krzyczących jego imię, zatrzymując się, by nawiązać kontakt wzrokowy i powiedzieć „witaj” wszystkim, których znał osobiście. Kiedy kontynuował spoglądanie na widownię, jego wzrok skręcił w stronę baru i jego oczy spotkały się z moimi. Zatrzymał się i zamrugał. Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale odwrócił się do tłumu i uśmiechnął kiedy wszedł na podium. - Dobrzy wieczór, panie i panowie - powiedział. - Dobry wieczór - odpowiedział tłum. - Jak wielu z was wie w tym tygodniu jest czas na rozwijanie nowych przyjaźni i ożywianie tych utraconych, które przepadły w obłędzie postępu technologicznego. Nie mogę się doczekać, by ponownie porozmawiać z wami wszystkimi... nie, tylko z niektórymi z was... Tłum roześmiał się. - Pan Lowell nie jest mężczyzną wielu słów i chciał, żebym powiedział tylko kilka rzeczy: Upewnijmy się, że ta konferencja będzie niezapomniana jak te

530

poprzednie i że dziś w pierwszą noc wszystko będzie przyjemnością, żadnego biznesu. Mamy cały tydzień na to. - Wyrzucił w górę kartkę z notatką. - Do nowych uczestników, nawiązujcie kontakty z tymi, którzy są z tej samej dziedziny, dobierzcie swoje sesje poranne bardzo mądrze. Do tych, którzy byli już tutaj wcześniej, myślę, że nie muszę mówić wiele o tym jak to działa. I do tych, którzy przyszli tutaj z randką - powiedział, kiedy jego oczy ponownie spotkały moje. Jest tu wiele rzeczy, które możecie robić w ciągu dnia, jeśli nie chcecie towarzyszyć partnerom podczas tych wydarzeń. Dziękuję wszystkim bardzo. Cieszcie się resztą nocy. - Patrzył na mnie, kiedy publiczność klaskała, a potem schodząc ze sceny ściskał ręce z każdym kto stanął mu na drodze. Odwróciłam się i zrobiłam sobie kolejnego drinka. Wtedy poczułam owijające się ramię wokół mojej talii. Jonathan? - Więc, to tutaj zniknęłaś. - Damien roześmiał się. - Dobrze się bawisz jak dotąd? - Tak. - Muszę się stąd wydostać. - Możesz mi powiedzieć gdzie jest toaleta. - Poczułam, że Jonathan się zbliża, zanim mogłam go zobaczyć. Elektryczny prąd przechodził przez moje żyły, zawsze kiedy był blisko, nagle strącając mnie w ciszę. - Co mówiłaś, Claire? - Dobry wieczór, panie Edwards. - Głęboki głos Jonathana zmusił nas, by się odwrócić. - To interesujące ponownie cię zobaczyć. - No, no, no to Jonathan Statham. - Damien przysunął mnie bliżej, sprawiając, że Jonathan zacisnął szczękę. - Jestem zszokowany, że nie wniosłeś swojego nowego sPhona Red do przemówienia. Naprawdę nabierasz klasy, czy bierzesz lekcję jak nie być dupkiem?

531

- Biorę lekcje od tego samego prawnika, który zajmował się twoimi rozwodami. Miał zapobiec pozwaniu cię przez byłą żonę o cały twój majątek, ale czekaj... ile eks żon masz jak do tej pory? Trzy? Cztery? Czy w tych czasach wliczamy sześciotygodniową żonę, poślubioną w Vegas? - Touché. - Damien przewrócił oczami. - Claire, to jest mój królewski ból w dupie, o którym ci opowiadałem Jonathan Statham i Jonathanie to jest moja dziewczyna, Claire Gracen. - Dziewczyna? - Tak, dziewczyna. Kiedyś pracowała jako dyrektor w twoim dziale marketingu. Jaki ten świat mały, prawda? - Zbyt mały. - Panie Edwards? - Kobieta poklepała Damiena po ramieniu. - Jest tutaj Tamisha J. z naszej zagranicznej centrali. Chcę zrobić szybkie zdjęcie, jeśli nie masz nic przeciwko. - Oczywiście, że nie. - Pocałował mnie w policzek. - Zaraz wracam, kochanie, Jonathan... - Odszedł. Spojrzałam na Jonathana i patrzyliśmy się na siebie, nie mówiąc ani słowa, co było jak wieczność. Moje serce waliło w piersi, nerwy skakały w górę i w dół, a wyczuwalna energia między nami pchała mnie coraz bliżej niego. Mimo, że jego oczy były zimne, a usta ściśnięte w subtelny grymas, wyglądał bardziej seksownie niż kiedykolwiek do tej pory. Zrobiłam kilka kroków do przodu, nie odrywając oczu od niego i starając się trzymać je razem. - Jonathan... Tak mi przyk... - Nie zostawiłem cię zbyt długo z moim konkurentem, prawda? - Damien przysunął mnie do swojego boku. Kolejny raz pocałował mnie w policzek i

532

widziałam jak żyły na Jonathana szyi naprężają się. - Czy słyszałeś o Hanninganie z TruCorp, Jonathan? - Nie czekał na jego odpowiedź. - Inne spojrzenie, mylę, że naprawdę jest coś w jego nowej konfiguracji danych. Wygląda całkiem obiecująco. - Będę musiał na to spojrzeć - Jonathan stwierdził oschle. - Dziękuję, Damien. - Jakaś zacięta rywalizacja? Jestem naprawdę zadowolony, że postanowiłeś się tutaj pokazać dla odmiany. Uczyni to tydzień bardziej interesującym. - Tak. - Jonathan zmrużył oczy na mnie. - Na pewno będzie interesujący.

533

Rozdział 32 Claire Przyjazd tutaj to była najgorsza decyzja jaką kiedykolwiek podjęłam... Siedziałam na skraju prywatnej plaży ośrodka, udając, że czytam coś na eczytniku, ale ukradkiem spoglądałam jak Jonathan spaceruje wzdłuż brzegu z inną kobietą. Jednak ta kobieta nie była jakąś tam kobietą. To była Stacy Rodriguez, światowej klasy modelka i nadzwyczajna projektantka. Była jedną z najseksowniejszych kobiet na świecie, pięknie opalona i szczupła, z naturalnie dużym biustem, falistymi czarnymi włosami, ciemnoszarymi oczami z błyszczącymi, lekko niebieskimi iskierkami, które mieniły się w promieniach słońca. Obserwowałam ją i Jonathana przez cały dzień. Na pierwszym konferencyjnym śniadaniu siedzieli zbyt blisko siebie, śmiejąc się z małych prywatnych żartów, które byłam w stanie usłyszeć. Podczas, gdy ja i Damien zwiedzaliśmy galerię, zobaczyłam jak ich dwoje urządza sobie prywatny piknik na kocu. Widziałam nawet jak jeździli wózkami po perfekcyjnie przyciętym polu golfowym, kiedy my jedliśmy obiad. - Przestań Jonathan! - piszczała kiedy wrzucał ją do wody. Zerwałam się kuszona, aby pobiec tam i uderzyć go za to, że pozwala jej być tak blisko, że pozwala jej się dotykać. Jednak szybko usiadłam, zdając sobie sprawę, że zbyt dużo ludzi było dookoła i nie chciałam robić scen. Zazdrosna odłożyłam czytnik i zmrużyłam oczy na łzawej scenie rozgrywającej się przede mną.

534

Jak on może być w ogóle zły o Damiena, kiedy sam się spotyka z cholerną supermodelką? I spośród wszystkich supermodelek, Stacy Rodriguez, najbardziej znana? - Daiguiri? - Damien stanął przede mną z drinkiem z parasolką. - Poproszę. - Będziesz musiała mi najpierw za to zapłacić... - Co? Co ty... Pochylił się i powoli z pasją mnie pocałował, pocałunkiem typu ‘wiem-że– to-sprawia-że miękniesz’. Przechylił mój podbródek do góry, wkładając swój język coraz głębiej w moje usta, lekko gryząc moją dolną wargę, za każdym razem, kiedy próbowałam kontrolować tempo. Już nic mnie nie obchodziło. Próbowałam zmusić go, by pozwolił mi przejąc inicjatywę. Owinęłam ręce wokół jego szyi, przycisnęłam się do niego i mój język zaczął badać każdy cal jego ust. - Łał... - Damien odsunął się ode mnie. - Pocałuj mnie tak jeszcze raz, a będziemy musieli zamknąć się sami w apartamencie na resztę tego tygodnia. Uśmiechnął się i podał mi drinka. Wzięłam łyk i zobaczyłam Jonathana przyglądającego mi się z kąta. Wiedziałam, że właśnie widział jak całowałam Damiena. Jego pięści zaciskały się po bokach, twarz była śmiertelnie czerwona, a oczy były cienkimi szczelinami. Zrobił kilka kroków w moją stronę, ale Stacy złapała go za rękę i pociągnęła do brzegu. - Wszystko w porządku, Claire? - Damien objął mnie. - Czy coś nie tak z drinkiem? - Drink jest świetny... - Oderwałam oczy od Stacy i Jonathana. - Jakie inne wydarzenia są przewidziane na dzisiaj?

535

- Cóż, mam kilka sesji technicznych, na których muszę być wieczorem, ale o północy jest bal. - Rzeczywiście będzie bal każdego wieczora w tym tygodniu? Myślałam, że żartujesz. - Nie żartowałem. To jest taka ulga podatkowa. - Roześmiał się. - Na wcześniej mają zaproszenie najważniejsi uczestnicy, tak więc będziemy musieli być tam trochę szybciej. - Co się dzieje na wcześniejszym spotkaniu. - Jest trochę bardziej kameralnie niż na normalnym balu, są przygaszone światła, małe kolacje przy świecach i pierwszeństwo na cichej aukcji. Jeśli chcesz coś co jest w ofercie, powiedz mi, a kupię to dla ciebie. - Och, najprawdopodobniej nie będę nawet chciała podejść bliż... Przyciągnął mnie do siebie. - Powinnaś... I powinnaś pozwolić mi kupić co tylko będziesz chciała. Złożył lekki pocałunek na moich ustach. - Chciałbym, byś cieszyła się tym tygodniem, więc nie krępuj się robić rzeczy, które cię uszczęśliwiają. Zaczął pocierać moje plecy i spojrzałam przez ramię, aby sprawdzić czy Jonathan nie patrzy, ale Damien odwrócił moją głowę twarzą w swoją stronę. Wsunął język w moje usta ponownie i wszystkie moje myśli stały się niewyraźne, kolejny raz pozostawiając mnie zagubioną.

*** - Właśnie tak, Claire... Dwa kroki do przodu, jeden do tyłu... Bardzo dobrze... Damien obrócił mnie wokół swoich ramion i szybko przyciągnął z powrotem.

536

- Jesteś wspaniałą tancerką, Claire. Uczyłaś się, czy jest to naturalne? - Uczyłam się... - No cóż, ktokolwiek cię uczył, jest cholernie dobrym nauczycielem. Położył ręce wokół mojej tali i oparłam się o jego klatkę piersiową. Kiedy tańczyliśmy wokół parkietu, zaczęłam się zastanawiać czy mogłabym rozwinąć z czasem uczucia wobec niego, jeśli on i ja mielibyśmy szansę po tym wszystkim. Był ekstra uprzejmy, od kiedy opuściliśmy plażę. Pominął jedno z technicznych spotkań, by towarzyszyć mi podczas masażu, wieczorem zorganizował dla mnie lekcję jazdy konnej, nawet pomógł mi wybrać suknię, którą powinnam założyć dzisiejszego wieczoru. Oparłam się o jego pierś i rozejrzałam się po sali. Było ciemno, jedyne światło zapewniało kilka masywnych świec. Na drugim końcu pokoju, w rogu oświetlonym przez żółtą mgłę, grupa skrzypków grała piękny utwór, który odbijał się echem po całej przestrzeni. - Panie i panowie - powiedział lider skrzypków, kiedy jego towarzysze nadal grali. - Mamy jeszcze wiele utworów, które zagramy dziś wieczorem, ale chcemy abyście wiedzieli że światła nieco się rozjaśnią, kiedy wcześniejsze spotkanie przed balem dobiegnie końca. Kilka osób, które były na sali klaskało i światła nieco pojaśniały. Rozejrzałam się za Jonathanem, mogłam wyczuć go obserwującego mnie, ale widziałam tylko około dziecięciu ludzi w pokoju i on nie był jednym z nich. Dlaczego czuję jakby on był tutaj? Usłyszałam miękki trzask i drzwi z tyłu sali otworzyły się, pozwalając dużej grupie mężczyzn w smokingach i kobietom w sukniach wieczorowych wejść do pomieszczenia.

537

- Jak nakazuje tradycja balu dobroczynnego, pierwsze piętnaście minut tańca powinno odbyć się z kimś kogo nie znacie. Kiedy wszyscy będą już w środku, moi towarzysze i ja będziemy grać trzy szybkie akordy, aby dać znać, że nadszedł czas, aby znaleźć kogoś nowego do tańca, a światła ponownie stanął się słabsze. Pokój stawała się coraz głośniejszy kiedy inni uczestnicy nadal wchodzili, a Damien trzymał mnie mocniej, jakby chronił mnie przed wszystkimi innymi. - Nie jestem pewien, czy chcę tańczyć z kimś innym tego wieczoru wyszeptał. - A ty? - Nie... Pocałował mnie w czoło i zaśmiał się cicho. - Dobrze, skoro nie chcemy. Będę cię trzymał tylko dla siebie. Nie chcę... - Panie Edwards? - powiedziała kobieta i oboje odwróciliśmy się. Przepraszam, że przeszkadzam panu, ale przesyłka o którą pan prosił tamtego dnia jest... - Spojrzała na mnie i potem z powrotem na niego. - Czy możemy porozmawiać o tym prywatnie? - To nie może poczekać? Wzruszyła ramionami. - Oczywiście, warta dwadzieścia milionów dolarów przesyłka, która została błędnie przekierowana może po prostu... poczekać. Westchnął i spojrzał na mnie. - Czy mogłabyś, proszę, wybaczyć mi, kochanie? Wrócę szybko. Nie oddawaj żadnego tańca. - Wziął moją rękę i pocałował, zanim odszedł. - Zgrzyt! Zgrzyt! Zgrzyt! - Skrzypkowie zazgrzytali swoimi skrzypcami, sygnalizując zmianę partnera do tańca, a potem zaczęli grać piękną melodię.

538

Światła zaczęły przygasać, było prawie tak ciemno jak wcześniej i usłyszałam więcej instrumentów: flety, rogi, saksofony dołączające do smyczkowej serenady. Szłam w kierunku stolika Damiena, który dzieliliśmy podczas kolacji przy świecach, torując sobie drogę między tańczącymi parami, ale zanim mogłam usiąść, poczułam kogoś chwytającego mnie w talii. Starałam się odepchnąć silne ręce, ale to nie miało sensu. Ręce ściskały mnie jeszcze mocniej i czułam się przyciągana do znajomej piersi. Jonathan. Nie powiedział ani słowa. Obrócił mnie wokół tak, że byliśmy zwróceni twarzami do siebie i spojrzał na mnie. Położył moje ręce na swojej szyi i przesunął ręce wokół mojej tali. Patrzył mi w oczy z takim wyrazem, którego nie mogłam rozpoznać. Potem zaczął tańczyć ze mną, ale nie było gładko i delikatnie, jak było kiedyś. Było szorstko. Zbyt mocno chwycił mnie za boki, kręcił mną bez żadnej finezji i odpychał mnie, kiedy tylko nadszedł czas, aby mnie przyciągnąć. Kiedy odepchnął mnie kolejny raz, zdałam sobie sprawę, że muszę coś powiedzieć, zanim on celowo upuści mnie na podłogę. - To musi być miło mieć światowej sławy modelkę w ramionach. - Starałam się nie brzmieć na zazdrosną. - Założę się, że wasza dwója świetnie się bawi w prywatnym apartamencie, od kiedy tu jesteście... - To prawda. Co? Próbowałam wydostać się z jego ramion, ale on przechylił mnie do ziemi i trzymał mnie tak, patrząc na mnie i wyzywając, bym powiedziała coś innego.

539

Zacisnęłam usta do środka. Pociągnął mnie do góry i kontynuował zaciekły rytm jaki ustalił, nie chcąc mnie wypuścić. Potem nagle przestaliśmy tańczyć, - Spałaś z nim? - Zmrużył oczy na mnie. - Z kim? - Nie zadzieraj ze mną, Claire. Czy. Spałaś. Z. Nim? - Zdefiniuj spać z. Przyciągnął mnie bliżej i chwycił mnie tak mocno, że ledwo mogłam oddychać. - Czy pieprzyłaś się z nim? - Spałeś ze Stacy Rodrigez. Dlaczego obchodzi cię, co ja robiłam? Obrócił mnie w swoich ramionach. „Nie spałam”. Ale po wyglądzie jego oczu, wiedziałam, że zrobił to co chciał. Potrzebował, bym powiedziała, że to nie była prawda. - Nie muszę sobie tego robić. - Opuścił moje ręce i potrząsnął głową. Wybacz mi , że przeszkodziłem w twoim wieczorze, Claire. Życzę ci dobrze i ja... - Nie spałam z nim. Zamrugał. - Byłam zbyt pochłonięta kimś innym, by to zrobić... Ale ta druga osoba najwyraźniej ruszyła do przodu, więc może dziś wieczorem powinnam iść do przodu i... - Stacy jest tylko przyjaciółką. - Wy dwoje wyglądacie na dużo więcej niż tylko przyjaciół... Przyjaciele nie obejmują się nawzajem i nie bawią tak jak wy dwoje to robicie. Przewrócił oczami.

540

- Ona jest tylko przyjaciółką. - Ponownie położył moje ręce na swojej szyi i zaczęliśmy tańczyć tam gdzie skończyliśmy. - Ze wszystkich mężczyzn, z którymi spotykałaś się po mnie, wybrałaś Damiena Edwards’a? - Nie wiedziałam, że potrzebuję twojej aprobaty dla tego z kim się spotykam. - Wiedząc, że spotykałaś się jedynie ze mną, jestem pewien, że widzisz dlaczego powinienem być zaniepokojony twoimi kiepskimi umiejętnościami podejmowania decyzji. Mogłaś trafić o wiele lepiej niż z nim. - Branie rad w sprawie randkowania od byłego chłopaka? Jakie to właściwe. - Nigdy nie miałem okazji, aby kupić ci tezaurusa... - Pociągnął za kokardę z tyłu sukienki. - Czy twój nowy chłopak wie, że kupiłem ci tę sukienkę? - On nie wie o tobie w ogóle. Obrócił mnie wokół. - Czy on cie uszczęśliwia? Nic nie odpowiedziałam. Nadal z nim tańczyłam, starając się odczytać jego oczy i zmusić się do wydobycia z ust słów, które chciałam powiedzieć od miesięcy. - Jest mi... Przepraszam, że cię zostawiłam, Jonathan. Przestał się poruszać. - Przepraszam? - Przepraszam, że cię zostawiłam... Westchnął i obrócił mnie ponownie, nie odpowiadając. Trzymał mnie kołysząc nas w rytm, postępując jakbym nie powiedziała nic ważnego. Poczułam łzy napływające do moich oczu i wyrwałam się z jego ramion. - Nie wierzysz mi? Naprawdę mi przykro... Nie chciałam cie zranić...

541

- Ale zraniłaś. Zostawiłaś mnie z gównianego powodu i nigdy nie próbowałaś wyjaśnić, co się działo miedzy tobą a moją matką. - Jego oczy zrobiły się jak szparki. - A następnym razem jak cię spotykam, jesteś owinięta ramieniem mojego konkurenta, a jego język jest dziesięć stóp w dole twojego gardła. Twoje powiedzenie ‘Przepraszam' ma wszystko naprawić? Nie byłem w stanie myśleć o innej kobiecie, nie mówiąc już o jakiejkolwiek randce od kiedy mnie zostawiłaś. Jeszcze jesteś tutaj z Damienem Edwardsem, cholernie blisko uprawiania seksu na plaży. - To nie to co myślisz... - Starałam się nie płakać. - Chciałam cały czas, żebyś to był ty . - Czyli pieprzyłaś się z nim? - syknął. - Bo gdybym był to ja, to właśnie dokładnie to byś robiła. - Nie... Przewrócił oczami. - Trzeba było wszystkiego co miałem w sobie, aby nie wyciągnąć cię z tej sali na spotkaniu otwierającym, Claire. Masz szczęście, że niektórzy z moich inwestorów są tutaj, bo gdyby ich nie było, to przysięgam na Boga chwyciłbym cię za... - Jonathan... - Twoje nerwy są kurewsko niewiarygodne. Gdybym nie był taki zły na ciebie, pieprzył bym cię tutaj, żebyś mogła poczuć dokładnie jak... - Kocham cię, Jonathan. - Pochyliłam się i przycisnęłam palec do jego ust. Nic nie czuję do Damiena i nie chcę z nim być, wykorzystuję go tylko, by o tobie zapomnieć i przepraszam, że cię zostawiłam... Naprawdę przepraszam... Nie oczekuję, że w jakiś magiczny sposób to co mówię wymaże to co zrobiłam, ale to prawda.

542

Milczał przez chwilę. - Dlaczego w ogóle z nim tutaj przyszłaś? Wiedziałaś, że jest szansa, że ja tu będę. - Nie wiedziałam... - Jaka jest wymówka na całowanie go na moich oczach? Cholernie dobrze wiedziałaś, że cię obserwuję. - Byłam wściekła na ciebie, że pozwoliłeś Stacy być tak blisko siebie. Chciałam, żebyś był zazdrosny... - Już byłem zazdrosny... - Chwycił moje ręce i ponownie zaczął ze mną tańczyć, patrząc mi w oczy. Kiedy poruszaliśmy się po parkiecie, potarł delikatnie moje plecy i westchnął. - Jak się mają Ashlay i Caroline? - Wszystko u nich w porządku... Caroline ma teraz chłopaka, a Ashlay obecnie jest uziemiona, za pożyczenie samochodu bez mojego pozwolenia. W rzeczywistości cieszę się, że miałam ją w domu w ciągu ostatniego weekendu. Pomagała mi trzymać myśli z dala od... - Ode mnie? Przytaknęłam. - Brakowało mi ciebie tak bardzo... Nie wiem, co mam zrobić, żebyś mi uwierzył, ale... - Udowodnij to... - Dobrze. - wyszeptałam. - Pocałuj mnie. - Publicznie? - Jego oczy rozświetliły się. Wyglądał jakby nie mógł uwierzyć w to co przed chwilą powiedziałam. - To, że zamierzam cię pocałować nie zmienia faktu, jak zły jestem. - Uśmiechnął się i przysunął mnie bliżej. - Pchnęłaś mnie do granicy, o której nawet nie miałem pojęcia.

543

- Nie zdawałam sobie sprawy jak wiele dla mnie znaczysz, Jonathan. - Moje usta były teraz o cal od jego. - Czy możemy wyjść właśnie teraz? Możemy zniknąć zanim Damien wróci i zanim światła się rozjaśnią i ludzie nie będą wiedzieć co się stało. Ja po prostu chcę być z tobą i ...168 - Trzy. Pieprzone. Miesiące. - Opuścił ręce z mojego ciała i cofnął się. Co? - Ja... - Nie powiedziałaś do mnie słowa przez trzy miesiące i nadal martwisz się, że ktoś zobaczy cię ze mną? Czy ty jesteś kurwa poważna? Wszystko co właśnie powiedziałaś o tęsknieniu za mną, powrocie do mnie i ty nadal tkwisz w tym gównie: nie-możemy-być-widziani-razem-publicznie? - Przepraszam... Pomyślałam, że... - Że przybiegnę do ciebie jak zawsze to robię? Że zmuszę się do bycia w twoim życiu, kiedy ty wyraziłaś się jasno, że to nie jest to czego chcesz? Co ty kurwa sobie myślałaś? - Wyglądał na urażonego. - Jonathan, ja... - Czy w ogóle brałaś moje uczucia pod uwagę? Myślałaś, że nie uwierzyłbym ci, jeśli powiedziałabyś mi o mojej matce? Zrobiłbym to. I zatrzymałbym to w momencie, w którym byś mi o tym powiedziała. - Ja... - Mam dość grania w gierki z tobą, Claire. Jest wiele rzeczy, z którymi mogę sobie poradzić, ale to gówno nie jest jednym z nich. Chcę, abyś wybrała. - Co? Co ty mówisz? - Jeśli chcesz być ze mną, tak jak mówisz i naprawdę mnie kochasz tak jak ja kocham ciebie, musisz wybrać mnie ponad Damienem. 168

Spieprzyłaś to Claire koncertowo!

544

- Kocham. Właśnie to zrobiłam. Czy nie możesz... - Przed nim, przy włączonych światłach. - Zmrużył oczy na mnie. - Myślę, że nadal boisz się być zobaczoną razem ze mną publicznie, tak jak to było od samego początku. W przeszłości, nie przeszkadzało mi to bo jestem wrażliwy na rzeczy na które ty jesteś wrażliwa, ale... powiedziałem ci, że ja nic nie robię na pół gwizdka i nie zamierzam dłużej tego znosić. Zrobiłem wszystko, żeby ci pokazać, że chcę ciebie i że cię kocham. Twoja kolej. Wybieraj. Jak na zawołanie, światła w pomieszczeniu pojaśniały, a Damien objął mnie od tyłu. - Przykro mi znowu, kochanie. - Pocałował mnie w kark. - Nie byłaś sama zbyt długo, prawda? Pokręciłam głową. - Nie... - O, widzę, znalazłaś moją ulubioną osobę. Ponownie. - Damien wzruszył ramionami. - Przyszedłeś na konferencję sam, Jonathanie? Gdzie twoja randka? - Nie jestem pewien. - Jonathan spojrzał prosto na mnie. - Panno Gracen, widziała pani kobietę, z którą powinienem być? Wszystko nagle ucichło. Poczułam jakbyśmy byli jedynymi ludźmi na sali ja, Jonathan i Damien. - Czy mówiła coś pani, panno Gracen? - Jonathan uniósł brwi. - Widziałaś kobietę do której należę? Kobietę, która chce być ze mną i tylko ze mną? Moje serce pędziło, a dłonie zaczęły się pocić. Przełknęłam, rozglądając się po pokoju. - Tak... - Spanikowałam. - Ona stoi przy barze...169 Skinął powoli głową, mówiąc oczami: „Skończyłem” 169

Ktoś powinien jej przyłożyć i wbić trochę rozsądku do głowy. Ja się zgłaszam na ochotnika, daj mi tylko coś ciężkiego (Aga)

545

- Dziękuję bardzo... Zgaduję, że nie zauważyłem, kiedy od nas odchodziła... Odłóżmy różnice na bok - powiedział, sięgając po rękę Damiena. - Twoja prezentacja dzisiejszego popołudnia była jedną z najlepszych. Szkoda, że nie pomyślałem pierwszy o tym bezprzewodowym dodatku. Damian uścisnął mu rękę. - Dziękuję ci bardzo. To wiele znaczy słyszeć to od ciebie. Czekaj, nie zamierzasz starać się ukraść tego ode mnie, prawda? - Nie. Nie, już próbowałem ukraść to co chciałem. - Sięgnął po moją rękę i uścisnął ją. - Miło było ponownie panią zobaczyć, panno Gracen. Obojgu wam życzę dużo dobrego. - I z tym odszedł. - Hmmm. Może nabiera klasy. - Damien roześmiał się. - Czy chcesz teraz kontynuować nasz taniec? - Tak... - Mój głos załamał się. Kiedy przyciągnął mnie bliżej i kołysał w rytm muzyki, schowałam głowę w jego pierś i powstrzymywałam łzy.

***

Dlaczego po prosu nie powiedziałam „Ona jest tutaj? Przepraszam Damien, ale jestem zakochana w Jonathanie... I chcę z nim być.” Dlaczego nie mogłam tego powiedzieć? Rozgrywałam tę scenę w głowie przez całą noc, żałując, że nie mogę cofnąć czasu i tego co powiedziałam. Poszłam nawet szukać Jonathana po zakończeniu balu, próbując rozwiązać to, ale jego ochroniarze nie pozwolili mi się dostać wystarczająco blisko.

546

Pociągnęłam nosem przy poduszce po raz setny i poczułam jak Damien przenosi ramię ode mnie. - Claire? - Wyszedł z łóżka i zapalił światło. - Dlaczego płaczesz? - Ja nie... Ja nie płaczę... - Stłumiłam kolejny szloch. - Moja alergia sprawia, że wyglądam czasem w ten sposób... - Chciałabyś, abym coś zamówił i obsługa to przyniesie? - Nie... - Mogę zrobić ci herbatę. - Usiadł na skraju łóżka i pieścił moją dłoń. - Czy chciałabyś trochę? Pociągnęłam nosem. - Jasne... Um, nie masz nic przeciwko, że zejdę na chwilę do sklepu z pamiątkami. - Czego potrzebujesz? Mogę poprosić kogoś, by to przyniósł. - Benadryl, ale mogę się przespacerować... Sama... Przytulił mnie i wyciągnął kilka chusteczek ze stolika nocnego. - Chodź tu. - Pociągnął mnie za ramiona tak, że siedziałam w pozycji pionowej. - Po powrocie ze sklepu chcę, żebyś powiedziała mi prawdę, dlaczego płaczesz, dobrze? Cokolwiek to jest chcę wiedzieć. Mogę to naprawić jeśli mi pozwolisz. Nie, nie możesz... - Dobrze. - Wymruczałam kiedy umieścił pocałunek na moim czole. - Zaraz wracam. Zeszłam z łóżka i chwyciłam szlafrok. Poczekałam, aż zniknie w kuchni i wyszłam z apartamentu. Jak tylko zamknęłam drzwi, pobiegłam korytarzem prosto do windy. Wiedziałam, że Jonathan zatrzymał się w apartamencie prezydenckim, słyszałam

547

jak ktoś wspomniał o tym na balu, miałam nadzieję, móc go złapać, zanim pójdzie spać. Nacisnęłam „AP” wchodząc do windy i próbowałam uspokoić trzęsące ręce kiedy mijałam kolejne piętra. Drzwi się otworzyły i przygotowałam się pójść wzdłuż korytarza, ale zostałam powitana przez portiera w białym garniturze. - Dobry wieczór pani. Jak mogę pomóc? - Muszę się zobaczyć z Jonathan'em Statham'em. - Czy ma pani klucz dostępu do tego piętra? - Nie... - Cóż, obawiam się, że nie mogę pozwolić pani iść dalej, proszę pani. To jest piętro tylko dla osób z dostępem. Być może, jeśli zadzwonisz do jego obsługi i poprosisz o umieszczenie na liście zatwierdzonych gości... - urwał. - Naprawdę muszę się z nim zobaczyć. To ważne. - Mam związane ręce, proszę pani. Nie mogę każdemu pozwolić przejść przez te drzwi. - Wskazał na drzwi, które ukrywały resztę piętra przed widokiem. To jest tylko dla gości prezydenckich apartamentów i ich zatwierdzonych odwiedzających. To nie podlega dyskusji. Wybuchnęłam płaczem. - Proszę, tylko... Wiem, że mnie nie znasz wcale, ale muszę z nim porozmawiać. To kwestia... - Czy chcesz, żebym wezwał go tu po ciebie? - Spojrzał zaniepokojony. Przytaknęłam i wyciągnął telefon z kieszeni. - Panie Statham, tu pan Collins. Jestem portierem na pańskim piętrze i dzwonię, ponieważ... Tak córka otrzymała te czekoladki wysłane wczoraj. Dziękuję bardzo... Ach, tak... Dzwonię, ponieważ jest tutaj kobieta, która chce się

548

z panem zobaczyć. Powiedziała, że to ważne, ale mamy ścisłą politykę dla pokoi prezydenckich... - Spojrzał na mnie. - Jak się pani nazywa? - Claire Gracen. - Nazywa się Claire Gracen, Panie Statham... Tak... Och, rozumiem... Cóż, dziękuję proszę pana. Przepraszam za przeszkodzenie w pańskim wieczorze. Do zobaczenia rano. - Włożył telefon z powrotem do kieszeni. - Powiedział, że nie zna pani, panno Gracen. Obawiam się, że będę musiał prosić panią teraz o opuszczenie piętra. To bardzo ceniony gość i nie chcę dalej go denerwować. - On mnie zna! Jestem jego... - Powiedział, że nigdy o pani nie słyszał. To były jego słowa. Teraz, proszę wyjść, zanim wezwę ochronę. Moje serce pękło. 170 Oniemiałam. Nie mogłam nawet myśleć. Cofnęłam się do windy i zjechałam na dół do holu, zdeterminowana kupić Benadryl bardziej niż kiedykolwiek, żebym mogła spróbować przespać ten ból. Nie zna mnie? Jak w ogóle mógł tak powiedzieć? Czy to dlatego, że jest zły za wcześniej? Pozwoliłam, by więcej łez spadło po mojej twarzy, kiedy wyszłam i ruszyłam do sklepu z pamiątkami. Zobaczyłam Grega wydającego rozkazy grupie ubranych w garnitury mężczyzn i podbiegłam. - Muszę porozmawiać z Jonathanem i nie chcą mnie wpuścić do apartamentu prezydenckiego. - Wyrzuciłam z siebie. - Przepraszam na minutę, panowie. - Przesunął mnie z dala od grupy i uniósł brwi. Sięgnął do kieszeni marynarki i wyciągnął chusteczkę. - Czy chcesz, abym dostarczył wiadomość od ciebie, Panno Gracen. 170

Powiedz Cleire, czego się spodziewałaś. Jestem wściekła na Jonathana, ale w jakimś sensie go rozumiem.

549

- Nie, ja... To naprawdę osobista wiadomość. Czy możesz mnie tam zabrać ze sobą? Jestem pewna, że jeśli portier zobaczy mnie tam z tobą... - On nie chce być dręczony przez nikogo przez pozostałą część konferencji, Panno Gracen. To były jego dokładne słowa, skierowane do mnie. - Proszę, Greg... muszę... - On chce być sam. - Jego głos był oschły. - Proszę. - Płakałam. - Wiem, że nie jesteśmy razem od trzech miesięcy, ale on wiele dla mnie znaczy. Musisz mi uwierzyć... Proszę pomóż mi... Westchnął, chwycił mnie za rękę i poprowadził do recepcji, witając wszystkich menadżerów, pokazując mi prywatną windę. Nacisnął górny przycisk i drzwi otworzyły się natychmiast. Kiedy winda uniosła się, odwrócił się do mnie. - Po wyjściu skręć dwa razy w lewo i jego pokój będzie na wprost. To jest tylne wejście do jego apartamentu, więc musisz być cicho, albo ochrona, która stoi przy drugiej windzie zawiadomi mnie lub główną ochronę hotelu. Rozumiesz? Przytaknęłam i drzwi otworzyły się sekundę później. - Na lewo, panno Gracen. Wyszłam z windy i skierowałam się do jego pokoju. Stałam przed drzwiami kilka sekund, przejechałam palcami po złotej tabliczce znamionowej ze świeżo namalowanym kursywą jego nazwiskiem. Zapukałam raz. Bez odpowiedzi. Zapukałam dwa razy. Nic. Pukałam wciąż, coraz głośniej za każdym razem. - Poczekaj! Poczekaj! - Kobiecy głos dochodził z drugiej strony drzwi. Było trochę szurania, a potem drzwi otworzyły się.

550

- Och... To ty. - Stała przede mną Stacy Rodziguez, ubrana w jasnoniebieską halkę z włosami zmierzwionymi na całej głowie. Czy on właśnie uprawiał z nią seks? Zacisnęła wargi i pokręciła głową. - Jonathan! - Spojrzała na mnie przed wejściem z powrotem do środka. Zaraz przyjdzie, Claire. Zaczęłam liczyć sekundy nerwowo tupiąc nogą. Byłam na skraju łez kiedy zdałam sobie sprawę, że minęło kilka minut. Zrobiłam krok do przodu, kuszona wejściem do środka i skonfrontowaniem się z nim, ale zobaczyłam go idącego przez pokój. Pociągną długi łyk ze szklanki i z trzaskiem odstawił ją na stole. Potem odwrócił się do mnie. Podszedł do drzwi i bez wyrazu spojrzał mi w oczy. Otworzył usta , żeby coś powiedzieć, ale potem potrząsną głową i zaczął zamykać drzwi. - Poczekaj! - Trzymałam rękę na klamce. - Proszę posłuchaj mnie, Jonathan! Bardzo przepraszam... Nie wiedziałam co mam powiedzieć! Zaskoczyłeś mnie i wiesz, że nie jestem typem publicznym, ale to nie znaczy, że cie nie kocham. Bo tak jest. I chcę być z tobą. Proszę tylko... Pójdę po Damiena i przyprowadzę go tutaj, i powiem mu, że... - Panno Gracen, nie mam czasu na nieplanowane spotkania. Mam wystarczająco dużo zaplanowanych seminariów i prezentacji technologicznych w tym tygodniu. - Sięgnął do kieszeni i wyjął wizytówkę i podał mi ją. - Proszę, abyś zaplanowała spotkanie z moją sekretarką dla twojej wcześniejszej wygody. Jednak, mam zarezerwowane wszystkie terminy do końca roku, więc nie spodziewaj się natychmiastowego spotkania. - Co? Jonathan, nie możesz być poważny. Proszę pozwól mi...171 171

Ok rozumiem, że narozrabiała, ale matkę potrafił wysłuchać, a jej nie ?

551

- Ochrona? - Podniósł telefon do ucha. - Mam niezatwierdzonego gościa, niepokojącego mnie w moim apartamencie i nie jestem do końca pewien, skąd pochodzi i gdzie należy. Sapnęłam. - Ciesz się resztą konferencji, panno Gracen. - Zamknął mi drzwi przed nosem. - Zaczekaj! - Zapukałam ponownie do drzwi, tak mocno jak tylko mogłam. Otwórz drzwi, Jonathan. Nie miałeś tego na myśli! Wróć! Wróć! - Zaczęłam kopać w drzwi, kręcąc za klamkę i krzycząc ile sił w płucach. 172 Zanim zauważyłam, Greg sięgnął po mnie i zaniósł mnie z powrotem do prywatnej windy. - Puść mnie, Greg! Muszę z nim porozmawiać! Nie pozwól mu tego mi zrobić! Powiedział, że mnie nie zna, a ty wiesz, że to nieprawda! - Nigdy w całym moim życiu nie zachowywałam się tak irracjonalnie. - Proszę! Musze mu powiedzieć, że przepraszam jeszcze raz! On mnie nie zrozumiał! Proszę! Proszę! Postawił mnie na podłodze, gdy tylko zatrzymaliśmy się na pięćdziesiątym drugim piętrze – piętrze Damiena. Ignorował moje błagania i utrzymywał twarz całkiem stoicką. Kiedy drzwi otworzyły się, delikatnie wziął mnie za ramię i zaprowadził do pokoju. Wyciągnął kolejną chusteczkę z marynarki, jakby wiedział, że byłam zbyt załamana, by robić więcej niż tylko płakać, otarł spadające łzy, czekając aż całkowicie się uspokoję. Sięgnął do kieszeni i podał mi opakowanie Benadrylu.

172

Moim zdaniem przegiął.

552

- Proponuje powiedzieć panu Edwards’owi, że się zgubiłaś w sklepie z pamiątkami, po drugiej stronie ośrodka. Dzwonił do recepcji dwa razy, zastanawiając się czy już kupiłaś lekarstwa. Ręce mi się trzęsły, kiedy sięgałam po butelkę. - Dziękuję, Greg... Um, wiem, że nie masz żadnych zobowiązań wobec mnie, ale... Czy mogę prosić cię o przysługę? - O cokolwiek, panno Gracen. - Czy możesz powiedzieć Jonathanowi, że powiedziałam „Kocham cie”? I, że miałam to na myśli kiedy mu to mówiłam. Spojrzał na mnie z sympatią. - Oczywiście, panno Gracen. Dobrej nocy. - Poklepał mnie po plecach i odszedł.

553

Rozdział 33 Claire Moje odbicie okłamywało mnie. Znowu. Pokazywało mi szczęśliwą kobietę z jasnoczerwoną szminką na ustach i brązowymi cieniami na powiekach, kobietę, która wyglądała jakby miała czas dla siebie, a nie taką ze złamanym sercem, która spędziła każdą noc w tym tygodniu, wypłakując się w poduszkę. Możesz to zrobić... Możesz to zrobić... Zakręciłam tusz i włożyłam go do torebki. Odsunęłam się od lustra i obróciłam się dookoła w sukience, błyszczącej w kolorze nude, tej którą Jonathan wybrał miesiące temu, tej którą miałam nałożyć na bal IPO. Miałam nadzieję, że nakładając ją dzisiejszego wieczoru, on co najmniej zauważy moje istnienie. Odkąd zakradłam się do jego pokoju, kilka nocy temu, zszedł z drogi, aby unikać mnie. Powinien ze Stacy siedzieć przy naszym stoliku śniadaniowym przez cały tydzień, ale musiał zmienić miejsce. Miał wręczać nagrodę Damienowi na balu Value dwie noce temu, ale twierdził, że wypadło mu coś nagłego, więc w zamian nagrał video dla publiczności. Widziałam go kilka razy na korytarzu i za każdym razem, kiedy szłam w jego stronę starając się dostać chwilę jego uwagi, jego ochroniarze nie pozwalali mi się zbliżyć. - To nasza ostatnia noc tutaj, kochanie. - Damien wszedł do pokoju i uśmiechnął się do mnie. - Widzę, że zachowałaś swoją najlepszą suknie właśnie na tę okazję.

554

Nie nawiedzę być nazywana „Kochaniem”. Dlaczego mu tego nie powiedziałam? - Czy musimy zostać na bankiecie do końca? - zapytałam. Wiedziałam, że Jonathan został tam zaproszony, aby odebrać nagrodę i nawet jeśli chciałam, żeby zauważył mnie, w głębi duszy wiedziałam, że tego nie zrobi. Nie chciałam siedzieć i cierpieć, kiedy wszyscy będą mu nadskakiwać. - Oczywiście, że nie. Możemy wyjść zaraz po przemówieniu końcowym. Świetnie... Wziął mnie za rękę i wyszliśmy z pokoju, kierując się do windy jak robiliśmy to już kilka razy wcześniej. - Czy dobrze się bawiłaś w tym tygodniu? - Damien nacisnął przycisk w dół. - Tak. - Cóż, jeśli nadal nie jesteś... - Głośny dźwięk windy uciął mu zdanie. - Co powiedziałeś? - Weszłam do windy i zauważyłam Jonathana i Stacy, stojących po drugiej stronie. Oczy Jonathana przesunęły się prosto do mojej sukni i jeśli się nie mylę, zaklną pod nosem. - Mówiłem, że jeśli chcesz, możemy jechać do innego ośrodka w przyszłym tygodniu. Obiecuję, że wyłączę telefon i poświęcę całą swoją uwagę tobie. Damien położył rękę na moim biodrze. - I ty nie będziesz miała ... no wiesz. Czy byłabyś tym zainteresowana? - Ja... - Czułam ciepło spojrzenia Jonathana na plecach. - Pomyślę nad tym. - Cóż, upewnij się, że to zrobisz. Jest to wspaniały ośrodek wypoczynkowy, z mnóstwem niesamowitych atrakcji wodnych. Jest także bardzo prywatny. - Prywatne rzeczy są zdecydowanie jej specjalnością... - mruknął Jonathan. Damien musiał go nie usłyszeć, bo kontynuował.

555

- Jest tam też górska polana, gdzie chciałbym cię zabrać. Moglibyśmy spędzić tam cały dzień. Jest tam też niedaleko chata kochanków. - Przestań, Jonathan... - Stacy wyszeptała i zastanawiałam się o czym ona mówi. - Brzmi bardzo kusząco - powiedziałam, kiedy drzwi windy otworzyły się. Damien kiwną bym wyszła pierwsza i spojrzał na Jonathana. - Gratulacje, Jonathan. Rzeczywiście zasługujesz na nagrodę „Innowatora Roku”. Teraz, zamróź i pamiętaj ten komplement, ponieważ wiesz, że tylko jak skończy się konferencja, ponownie będę nienawidził w tobie wszystko. Jonathan uśmiechnął się. - Dziękuję, Damien. To sprawia, że jest nas dwóch.

*** Usiadłam przy stole i skubałam jedzenie, zbyt bolało, żeby zjeść cokolwiek. Jonathan siedział dokładnie naprzeciwko mnie, ale ani razu na mnie nie spojrzał. Za każdym razem, kiedy dotknął czegoś na stole – masła, koszyka z chlebem, pieprzu, pytałam, czy mógłby mi to podać. Ale, zamiast to zrobić, Stacy odpowiadała za niego „Oczywiście, że mógłby” i podawałam mi to. Pomyślałam, że skoro nie mógł zamienić stolików na czas tego wydarzenia, to zaplanował taki kierunek radzenia sobie ze mną. Nawet kiedy wysłałam mu kilka wiadomości, zdesperowana, by spojrzał na mnie, chociaż raz : „Proszę spójrz na mnie, Jonathan” „Nie możesz mnie unikać już zawsze” „Powiedziałam, że jestem w Tobie zakochana, czy to nic nie znaczy? „Czy naprawdę jesteś tak bardzo zły na mnie?” Widziałam, jak patrzył na telefon, czytając każdą wiadomość, ale udawało mu się utrzymać wzrok gdzie indziej.

556

Nawet jak próbowałam bardziej dobitnych wiadomości: „Wiem, że lubisz to jak wyglądam w tej sukience” „Założę się, że chcesz ją zdjąć ze mnie...” Obserwowałam jak czytał moje ostatnie dwie wiadomości, jak czytał je bez żadnych emocji malujących się na twarzy. - Czy chcesz, abym poprosił mojego asystenta, by przyniósł dla ciebie trochę jedzenia z zewnątrz? - Damien spojrzał na mój talerz. - Nie zjadłaś za wiele w ciągu dnia... Nie chcę, żebyś się rozchorowała. - Czuję się dobrze. Myślę, że mój apetyt dzisiaj gdzieś się schował. Westchnęłam kiedy Jonathan i Stacy szeptali coś do siebie. - Przynajmniej spróbuj potrawy z ziemniaków - powiedział. - Jest za co umrzeć. Wzięłam widelec i zaczęłam jeść trochę, kiwając głową, na to jak dobrze smakowało. - Widzisz? - Damien poklepał mnie po udzie. - Kiedy chcesz wyjść? TERAZ - Co powiesz na ter... - Panie Edwards? - Kobieta włożyła głowę między nas. - Ustawiamy wszystko i będziemy gotowi za dwadzieścia minut. Jest pan gotowy do prezentowania? - Tak. - Skinął głową. - Będę tam wkrótce. Kobieta odeszła i złapałam go za rękę. - Gotowy do prezentowania czego? - Nagrody dla Innowatora Roku. Jonathan prezentował mnie do nagrody innego dnia, dlatego ja sprawiedliwie przedstawiam jego. Nawet jeśli się nie zgadzamy, nie ma nikogo innego tak potężnego w technologii jak nas dwóch więc...

557

- Więc, nie możemy wyjść w tej chwili? Zmarszczył brwi. - Co dokładnie cię męczy w tym tygodniu? I nie mów, że alergia, bo nie sądzę, żebyś rzeczywiście ją miała. - Nic... To jest... - Czy kiedykolwiek powiesz mi dlaczego płakałaś tamtej nocy? Westchnęłam. - Tak... Ale proszę moglibyśmy iść... - Panie Edwards? - Kobieta wróciła ponownie. - Mamy zamiar zacząć wszystko trochę wcześniej. Czy mógłby pan pójść ze mną, proszę? - Wyjdziemy zaraz po tym jak wręczę nagrodę. W porządku, kochanie? Pocałował mnie w policzek i wstał, odchodząc od stołu. Odwróciłam się do Jonathana, marszcząc brwi, ponieważ jego oczy były przyklejone gdzie indziej. Myślałam o pójściu z powrotem do apartamentu i pozwoleniu Damienowi znaleźć mnie tam, ale z jakiegoś powodu siedziałam i obserwowałam Jonathana i Stacy, śmiejących się i szepczących coś czego nie słyszałam. - Panie i panowie, mogę prosić o uwagę? - Piękna brunetka weszła z mikrofonem na scenę. - Zanim wręczymy naszą najbardziej prestiżową nagrodę, po prostu chcę podziękować wszystkim za uczynienie Konferencji Juniper 2013! Dzięki wam nazbieraliśmy ponad dziesięć milionów dolarów dla ponad trzydziestu rożnych organizacji charytatywnych! Publiczność klaskała i konferansjerka czekała, aż aplauz ucichnie. - Mamy nadzieję, że sesje w których uczestniczyliście w tym tygodniu, nauczyły was czegoś cennego i ludzie, których poznaliście napawają was nowym poczuciem koleżeństwa i konkurencyjności między waszymi firmami. Zazwyczaj

558

mieliśmy zaplanowane przemówienie końcowe na ostatnią nocy konferencji, ale z powodu ogromnego zainteresowania śniadaniami Szefa Kuchni Roer’a w tym tygodniu, zdecydowaliśmy się wstrzymać je do jutra rana. Szef Roer łaskawie zgodził się przygotować jeszcze jedno śniadanie dla nas wszystkich! Widownia dopingowała głośno i Szef Roer wstał ze swojego miejsca i machnął ręką dookoła. Kiedy usiadł tłum stopniowo ucichł. - Tak więc, zanim zaczniemy nasz ostatni bal tego tygodnia, chciałabym zaprosić na scenę kogoś, kogo wszyscy dobrze znamy i szanujemy. - Odczytała notatkę. - Ten człowiek w pojedynkę zmienia wpływ technologi na nasze codzienne życie. Jest dominującym pionierem w tej dziedzinie, a jego firma Apple Inc. jest obecnie wyceniana na sto pięćdziesiąt miliardów dolarów. Panie i panowie, proszę powitajmy Przedsiębiorcę Roku, Pana Damien’a Edwards’a. Tłum wstał, klaszcząc i dopingując dziko. Też wstałam, starając się znaleźć drogę ucieczki. - Jeśli ja dostałem takie okrzyki, mogę sobie wyobrazić jakiego rodzaju aplauz dostanie człowiek, którego zaprezentuję. - Damien roześmiał się i skinął na tłum, by wszyscy usiedli. - Około jedenastu lat temu, moja firma była numerem jeden na rynku producentów oprogramowania na świcie. Jako młody człowiek byłem pewny siebie i szczerze mówiąc nie sądziłem, że to się kiedyś skończy. Wyprzedzaliśmy o miliardy naszych konkurentów, a nasza siła robocza była czwartą w kolejności największych firm w tym czasie. Pewnego dnia, zdarzyło mi się oprowadzać po mojej firmie wyselekcjonowaną grupę studentów, która została wysłana z Harvardu w ramach zakończenia letniego programu. Jeden z tych studentów, którego zacząłem nienawidzić... - przerwał, publiczność wybuchnęła śmiechem. - Jeden z tych studentów podszedł do mnie zaraz po zakończeniu zwiedzania i powiedział następujące słowa, dosłownie: „Panie

559

Edwards, z całym szacunkiem, pańskie komputery ssą. Warto skupić się na przeprojektowaniu podzespołów wewnętrznych i wbudować większy dysk, zanim cię w tym pokonam”. Oczywiście wyśmiałem tego dzieciaka, bo wtedy w komputerach bardziej chodziło o funkcjonalność, niż styl, a my oferowaliśmy największy twardy dysk na rynku... Jednak dokładnie rok później, powstało Statham Industries i żałuję, od jedenastu lat, mojej niechęci do posłuchania tego irytującego dzieciaka. - Roześmiał się. - Panie i panowie, mężczyzna którego zapraszam na scenę, jednomyślnie wybrany „ Innowatorem Roku” dziesiąty raz z rzędu, to człowiek, który w końcu zdecydował się pokazać i przyjąć ją. Poczułam jak śmieję się razem z publicznością i przestałam. - To człowiek, którego firma przekracza obecnie wartość dwustu miliardów dolarów, to człowiek, który rozwija najlepsze pomysły dzień w dzień, człowiek, który wydaje się zawsze dostawać wszystko w pierwszej kolejności. 173 Jeśli kiedykolwiek pomyślicie, że na coś wpadliście, on prawdopodobnie rozwijał to od lat, zanim ta myśl w ogóle przeszła wam przez głowę. - Uśmiechnął się. - Proszę pomóżcie mi powitać mojego zaciekłego konkurenta i waszego Przedsiębiorcę Roku 2013, pana Jonathan’a Statham’a. Odpowiedź na niego idącego w kierunku sceny była szalona, krzyki i wiwaty były ogłuszające i wszystkie osoby na sali wstały. Wszedł na scenę swoim seksownym krokiem, uśmiechając się do tłumu, ściskając dłoń Damiena i odbierając kryształową statuetkę. - Dziękuję wam wszystkim bardzo. - Powiedział do mikrofonu. - Ta nagroda bardzo wiele dla mnie znaczy i przepraszam, że zajęło mi tyle lat, by do was dołączyć. Obiecuję, że dokonam wszelkich starań, aby pojawić się w najbliższych latach... - Spojrzał na swoje przemówienie. - Mam kilka osób, którym chciałbym 173

Faktycznie 

560



 podziękować za inspirowanie mnie. Po pierwsze Panu Lowell, jedynemu profesorowi, który zachęcał swoich studentów do poruszenia uniwersytetu powiedział, śmiejąc się. - Chciałbym również podziękować moim rodzicom, którzy zostawiali porozrzucane stare urządzenia elektryczne po całym domu, pomogło mi to uświadomić sobie, co jest moim prawdziwym talentem... Moim pracownikom, którzy sprawiają, że chcę pracować ciężej każdego dnia, mojemu dobremu przyjacielowi i szefowi zabezpieczeń Corey’owi Walters’owi, każdej firmie z którą kiedykolwiek współpracowałem, mojemu największemu wrogowi – Damien’owi Edwards’owi i najważniejsze, kobiecie która była... - Zatrzymał się, spojrzał na kartkę w dłoni, jakby nie mógł uwierzyć w to co tam napisał. Odchrząknął. - Lubię myśleć, mojej najlepszej przyjaciółce Stacy Rodrigues, która znosiła mnie kiedy dochodziłem do tego wszystkiego. Dziękuję wam wszystkim bardzo. Tłum klaskał nadal stojąc. Jonathan odłożył mikrofon i zaczął robić zdjęcia z ludźmi stojącymi na scenie. - „On jest taki seksowny...” „Wiem! Chciałabym być Stacy Rodriguez dziś wieczorem!” – Dwie kobiety za mną śmiały się. Moja klatka zacisnęła się kiedy obserwowałam jak jego ręka owinęła się wokół Stacy, jak widziałam ich dwójkę uśmiechających się i pozujących do zdjęć. Łzy spływały mi po twarzy, a ja nie próbowałam ich wytrzeć. Ciągle miałam nadzieję, że się odwróci, że zobaczy moją twarz w tłumie i podejdzie do mnie, ale wciąż pozował do zdjęć, uśmiechając się i ściskając dłonie, jakby nie dbał o mnie w ogóle. Przyciągnął Stacy bliżej, kiedy przygotowywał się do kolejnego zdjęcia. Lampa błyskowa mignęła trzy razy i ona stanęła na palcach i pocałowała go w policzek.

561

Mam dość tego gówna... Odsunęłam krzesło od stołu i ruszyłam w kierunku sceny, torując sobie drogę miedzy wszystkimi garniturami i adorującymi kobietami, które zachwycały się nim. Zrobiłam krok w prawą stronę sceny i zatrzymałam się, patrząc jak Jonathan pochylał się na kolejny pocałunek od Stacy. - Claire? - Damien chwycił mnie za nadgarstek. - Wszystko w porządku? Jesteś, aż tak gotowa by wyjść? Ja będę... Odsunęłam jego rękę i ruszyłam w kierunku środka sceny. - Bardzo dziękuję za hojny dar, panie Statham. Moja firma jest zaszczycona, że pan... - Przepraszam. - Weszłam bezpośrednio przed człowieka, który mówił do Jonathana. - Tak, Panno Gracen? - Jonathan uniósł brew. - Kyle, wezwij ochronę. - Usłyszałam kogoś z tyłu. - To już po raz dziesiąty w tym tygodniu. Zrobiłam krok bliżej do Jonathana i spojrzałam mu w oczy. Chciałam coś powiedzieć, ale słowa uwięzły mi w gardle i nie mogłam skupić się kiedy wszyscy na widowni patrzyli się na mnie. Zamknęłam dzielącą nas odległość i owinęłam ramiona wokół jego szyi, całując go jakbyśmy byli jedynymi ludźmi na sali. Słyszałam jak tłum zbiorowo westchnął, widziałam kątem oka jak Damiena szczęka opadła, ale mnie to nie obchodziło. Zamknęłam oczy i nadal go całowałam, wciskając się w jego pierś, starając się zmusić jego język, by poruszał się razem z moim. Ale to się nie stało. Otworzyłam oczy zdając sobie sprawę, że nie odwzajemnił pocałunku.

562

Odsunęłam ręce i cofnęłam się, zauważając, że nadal unosił brew, patrząc na mnie zdezorientowany. Rozejrzałam się po tłumie, czerwieniąc się, kiedy kobiety zaczęły szeptać jedna do drugiej. - Ja... Tak mi przykro... - jęknęłam. - Myślałam, że jeśli..., że jeśli... - Czułam spadające łzy. - Przepraszam... ja... - Rozejrzałam się po wszystkich ludziach wokół na scenie, spojrzałam na wściekły wyraz twarzy Damiena. Odwróciłam się ponownie twarzą do Jonathana i pokręciłam głową. - Teraz zejdę z twojej drogi... Ja... Naprawdę przepraszam i... - Niech ci nie będzie. - Przyciągnął mnie z powrotem w ramiona i przycisnął usta do moich, obezwładniając mnie długim, pełnym wdzięczności pocałunkiem. Mogłam poczuć jego usta unoszące się w uśmiechu, gdy pieścił mój język swoim i całował jakby nie było jutra. - Panie Statham... - Greg odchrząknął, ale Jonathan przytulił mnie jeszcze mocniej i nadal całował. - Panie Statham? Panie Statham! - Głos Grega zagrzmiał, zmuszając Jonathana, by wreszcie przerwał. - Tak, Greg? - Uśmiechnął się. - Masz listę innych osób do zrobienia zdjęć i porozmawiania dzisiejszej nocy. Jeśli chcesz, mogę odprowadzić, pannę... - Nie, ja się tym zajmę. - Pocałował mnie jeszcze raz i odszedł w kierunku ludzi stojących po drugiej stronie sceny. Mogłam usłyszeć jedynie fragmenty tego co mówił: „Jutro pierwszą rzeczą...” „Muszę zając się tym teraz...” „Tak, podpisze co tylko chcesz jutro...” „Złożę podwójną dotację...” „Dziękuję bardzo...” Orkiestra zaczęła grać za kulisami, jeden z organizatorów gorączkowo biegał, a tłum powoli przenosił swoją uwagę od nas na parkiet.

563

Obserwowałam jak podchodzi do Stacy i mówi jej kilka słów, a potem poczułam Damiena chwytającego mnie za rękę. - Czy to jakiś rodzaj żartu, Claire? - Jego oczy stwardniały. - Przyprowadzam cię tutaj, a ty pieprzysz moją konkurencję? - Co? - Czy to robiłaś w ciągu dnia, kiedy byłem na spotkaniach? Sypiałaś z Jonathan’em Statham’em za moimi plecami? - Brzmiał na bardziej wściekłego niż skrzywdzonego. - Czy wiesz, jak to co właśnie zrobiłaś sprawia, że wyglądam? Czy w ogóle o tym pomyślałaś? - Damien, przykro mi, że musiałeś dowiedzieć się, w ten sposób, ale... Jestem zakochana w Jonathanie i byłam od pewnego czasu... Przepraszam, że zgodziłam się umawiać z tobą, kiedy mi jeszcze nie przeszło. Naprawdę myślę... - To dlatego właśnie umawiam się tylko z młodszymi kobietami. Powinienem wiedzieć, że ktoś taki jak ty, z całym swoim bagażem... - Słucham? - Jonathan owinął rękę wokół mojej talii. - Czy jest tu jakiś problem, Damien? - Nie... - Damien wydawał się przygasnąć trochę. - Jesteś pewien? - Ton Jonathana był groźny. Nigdy wcześniej nie widziałam go takiego ożywionego. - Czy jest coś co ty i ja musimy rozwiązać na zewnątrz? To może być zorganizowane... - Pieprz się, Jonathan. - Damien zmrużył oczy na mnie. - I ty też pieprz się, Claire. - Powiedział coś jeszcze pod nosem, kiedy odchodził. - Widzisz? Nie okłamałem cię - powiedział Jonathan. – On nie był odpowiedni dla ciebie w ogóle... - Pocałował mnie w głowę, sprowadził ze sceny i wyprowadził z sali balowej. Jak weszliśmy do windy, spoglądał na mnie i uśmiechał się.

564

Chciałam zapytać, dlaczego się tak uśmiecha, ale byłam szczęśliwa ponownie widząc go uśmiechniętego, nieważne z jakiego powodu to było. Jechaliśmy na jego piętro w milczeniu, wpatrując się w siebie i trzymając za ręce, komunikując się naszymi oczami. Chciałam, żeby ponownie mnie dotknął i pocałował, ale wydawało się, że był zadowolony z utrzymującej się ciszy. - Panie Statham, Panno Gracen - powiedział portier, gdy przyjechaliśmy. Miłego wieczoru. - Dziękuję - powiedzieliśmy chórem. Poszłam za nim do jego apartamentu i wciągnął mnie do środka, popychając na ścianę tak szybko jak zamknął drzwi. - Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłaś... To było dość szokujące... - Wyciągnął spinkę z moich włosów i pocałował w szyję. - A to dlaczego? - Jęknęłam, gdy podgryzał moją szyję zębami. - Claire Gracen, którą znam, nigdy by nie wbiegła na scenę i pocałowała w ten sposób, a zawłaszcza kiedy każdy patrzył... - Jonathan Statham, którego ja znam, nigdy nie analizował tego co robi Claire Gracen. - Ten pocałunek nie usprawiedliwia tego, że zostawiłaś mnie na trzy miesiące. - Usunął kolejną spinkę. - Nadal jestem bardzo zły na ciebie... - Też cię kocham. Uśmiechnął się i spojrzał mi w oczy. - Powiedz to jeszcze raz. - Nie mam ochoty teraz. Muszę najpierw zdjąć sukienkę, a później będę się zastanawiała nad powtórzeniem tego.

565

- Czy celowo jesteś dla mnie trudna, Claire? - Sięgnął za mnie i musnął palcami zamek sukni. - Powiedz. To. Jeszcze. Raz. - Po tym jak zdejmę sukienkę. - Nie zdejmujemy twojej sukienki. - Rozpiął spodnie i przycisnął swoją erekcję do mojego uda. - Dlaczego nie? Sięgnął pod sukienkę szukając moich majteczek, uśmiechnął się nie znajdując ich. - Ponieważ mam zamiar kochać się z tobą kiedy masz ją na sobie i nie zamierzam przestać, dopóki nie spadnie. - Prześledził moją szczękę palcami. Ponieważ zawsze zajmuje ci pół godziny rozebranie się, a ja czekałem już wystarczająco długo. - Podniósł mnie i zaniósł do sypialni, delikatnie kładąc na łóżku. Zsunął koszulę przez głowę i wyszedł ze spodni. Potem powoli położył się na mnie. - Teraz, wiesz jak się czuję musząc się powtarzać. To się nie zmieniło, od kiedy mnie zostawiłaś, więc mam zamiar dać ci ostatnia szansę na... - Kocham cię, Jonathan. Uśmiechnął się, pochylił i delikatnie prześledził moje usta językiem. - Ja też cię kocham, Claire.

***

Otworzyłam oczy i uśmiechnęłam się do Jonathana. Byłam skulona obok niego w ogromnym jacuzzi, relaksując się, kiedy jego ręce wmasowywały szampon w moje włosy.

566

Jestem pewna, że pobiliśmy rekord świata w ilości razy, uprawiając seks dzisiaj wieczorem, jeśli nie, to jestem pewna, że jutro to zrobimy. Westchnęłam, gdy polewał mi głowę drewnianą chochlą, aby spłukać mi włosy. Był ostrożny, nie pozwalając mydlinom dostać się do oczu, nabierał tylko tyle wody, by mydliny spadały mi po plecach - Chcę, żebyś coś mi obiecała, Claire. - Pocałował mnie w kark. - Co to jest? - To, że nigdy więcej już mnie nie zostawisz. Raz jest więcej niż wystarczająco. - Obiecuję. - Dobrze... - Odłożył kadź na półkę. - Ponieważ jeśli wrócisz do swojego świata i tylko spróbujesz zostawić mnie ponownie, gwarantuję ci, że nie pozwolę ci pozostać daleko na trzy pieprzone miesiące. Będziesz szczęśliwa jeśli uciekniesz na trzy minuty. - Mówiłam ci kiedykolwiek jak romantyczny jesteś? - To część mojego uroku. Uśmiechnęłam się. - Mogę cię o coś zapytać? - Zawsze. - Czy między tobą i twoją matką jest teraz w porządku? Usztywnił się. - Nie byliśmy ze sobą od wieków, a ty dbasz o osobę, która nas rozdzieliła? Przytaknęłam. - Jest w porządku – powiedział, wzdychając. – Płacę za jedną z jej konsultacji terapeutycznych i widujemy się raz w tygodniu na lunch. Może czasami będziemy robić więcej, ale to jest to co mogę jej dać teraz. Nie podobał

567

mi się sposób, w jaki ona cię traktowała, a to zajmie mi trochę czasu, aby zapomnieć. Moje serce rosło. - Tylko się zastanawiałam... - Naprawdę bym ci uwierzył. - Chwycił mnie za biodra i obrócił tak, że byłam twarzą do niego, okraczając jego kolana. - Powinnaś mi powiedzieć i to wszystko nigdy by się nie wydarzyło. - Wiem... - Nie trzymaj czegoś takiego z dala ode mnie następnym razem. Nie powinno być między nami granic pamiętasz? - Pocałował mnie w usta i skinęłam głową. Podniósł gąbkę z boku wanny i zaczął przesuwać po moich ramionach. Masował nadgarstki i uniósł moją prawą dłoń do twarzy. - Jak to się stało? - Kciukiem krążył wokół fioletowego siniaka. - Biegałam po moście pewnej nocy i pośliznęłam się na jakimś szkle leżącym na chodniku. Kiedy mój nadgarstek podpierał upadek, prawie złamałam go upadając w dół. Pocięłam się wszędzie. Jego szczęka napięła się. - Kiedy to było? - To było jakieś trzy, cztery tygodnie temu. Najdziwniejsze jednak, że gdy upadlam, dwóch chłopaków podeszło znikąd i zabandażowali wszystkie cięcia. Odprowadzili mnie nawet do samochodu... Mówili, że byli późno biegającymi sanitariuszami i zawsze mająją przy sobie swoje plecaki na wypadek wydarzeń takich jak to... Szalony zbieg okoliczność, prawda? - Niezwykle szalony. – Mięśnie twarzy mu się zrelaksowały i nadal mnie mył. – Twoja kolej, kochanie?

568

Przewróciłam oczami i roześmiałam się. Sięgnęłam ręką po kolejną gąbkę i zauważyłam grubą obrączkę na półce. Była srebrna i miała ryciny wszystkich tych samych wzorów, jakie ja miałam zawieszone na naszyjniku - nawet była biała i czerwona flaga. Jedyną różnicą były te splecione litery „M” i ”L” powtórzone dwa razy i z naszymi imionami wygrawerowanymi na każdej literze. - Miałeś pierścień dopasowany do moich wisiorków. Pokiwał głową. - Chciałem pokazać ci w dniu, w którym mnie zostawiłaś... Chciałem byśmy otworzyli nasze pudełeczka razem. - Hmmm. - Potarłam gąbką po jego piersi. - Co oznaczają „M” i „L”? - Nigdy wcześniej nie powiedziałem ci o tym? - Nie... - Pokręciłam głową. - Cóż, zgadnij. - My love174? - Nie. - Pocałował mnie w ramie. - Mid life175? - Nie. - Mid-life love176? - Mid-life love? - Uniósł brwi. - Szczerze myślisz, że dałbym ci coś takiego co za tym stoi? - Nie, ale... - Wzruszyłam ramionami. Nie mogłam wymyślić nic innego. To, więc... Więc co to oznacza...

174

Moja miłość

175

W średnim wieku

176

Miłość wieku średniego

569

Westchnął i wziął gąbkę ode mnie. Przyciągnął mnie do swojej klatki piersiowej i pocałował w głowę, dotykając palcami moich ust. - My last177.

177

Moja ostatnia

570

571

572