1- Niebezpieczne klamstwa - Becca Fitzpatrick

Fitzpatrick Becca Niebezpieczne kłamstwa

Przyjaciołom z dzieciństwa

ROZDZIAŁ 1 Gwałtowne pukanie zatrzęsło drzwiami pokoju hotelowego. Leżałam całkowicie nieruchomo na łóżku, skórę miałam rozgrzaną i lepką od potu. Reed przyciągnął mnie do siebie. I to by było na tyle, jeśli chodzi o nasze dziesięć minut, pomyślałam. Starałam się nie rozpłakać, gdy przytulałam głowę do ciepłej szyi Reeda. Chłonęłam umysłem każdy szczegół, próbując utrwalić tę chwilę, aby móc ją później – długo po tym, jak mnie zabiorą – w nieskończoność odtwarzać w pamięci. Nagle naszło mnie szalone pragnienie, żeby z nim uciec. Z pokoju, w którym mnie trzymali, widać było alejkę otaczającą motel. Ale gdzie mielibyśmy się ukryć albo jak uniknęlibyśmy końca na dnie rzeki Delaware z przywiązanymi do nóg cementowymi pustakami? Pukanie stawało się coraz bardziej natarczywe. Wtulając głowę w moje ramię, Reed odetchnął głęboko. On też starał się zapamiętać tę chwilę. – Pokój jest prawdopodobnie na podsłuchu – szepnął tak delikatnie, że wzięłam to niemal za westchnienie. – Powiedzieli, dokąd cię zabierają? Pokręciłam głową, a na jego pokrytej ranami i opuchniętej twarzy pojawił się wyraz rozczarowania. – No tak, mnie też nic nie zdradzili. Reed obrócił się ostrożnie, ponieważ całe ciało miał poobijane, i klęknąwszy, zaczął przesuwać dłońmi wzdłuż wezgłowia łóżka. Wysunął szufladę stolika nocnego i przekartkował leżącą w środku Biblię. Zajrzał też pod materac. Nic. Ale pokój na pewno znajdował się na podsłuchu. Nie ufali nam na tyle, by sądzić, że nie będziemy rozmawiać o tamtej nocy, choć moje zeznanie to ostatnia rzecz, o jakiej teraz myślałam. Po tym wszystkim, co zgodziłam się dla nich zrobić, nie mogli mi dać nawet dziesięciu minut na osobności z moim chłopakiem, zanim znowu nas rozłączą. – Jesteś na mnie zły? – zapytałam szeptem. Reed tkwił w tym bagnie przeze mnie i przez moją matkę. To właśnie jej kłopoty zrujnowały mu życie i zniszczyły przyszłość. Jak mógł więc nie czuć do mnie choć odrobiny urazy? Jego wahanie wywołało we mnie głęboką, bezgraniczną złość na matkę. – No co ty – odparł wreszcie łagodnie, lecz stanowczo. – Nie mów tak. Nic się nie zmieniło. Będziemy razem. Jeszcze nie teraz, ale wkrótce. Odetchnęłam z ulgą. Nie powinnam była w niego wątpić. Reed był tym jedynym. Kochał mnie i właśnie po raz kolejny dowiódł, że mogę na nim polegać. W zamku zazgrzytał klucz. – Nie zapomnij o naszym koncie mailowym – Reed szepnął mi pośpiesznie do ucha. Wymieniliśmy się spojrzeniami. Delikatnym skinieniem głowy dałam mu znać, że rozumiem. Później objęłam Reeda tak mocno, że niemal pozbawiłam go tchu. Puściłam go dokładnie w chwili, gdy zastępca szeryfa Price otworzył drzwi. Za jego plecami zobaczyłam dwa czarne sedany buicki stojące na parkingu z włączonymi silnikami. Price obrzucił nas oboje wzrokiem. – Czas ruszać. Drugi z zastępców, którego nie kojarzyłam, wyprowadził Reeda z pokoju. Obejrzawszy się raz jeszcze za siebie, Reed posłał mi długie spojrzenie. Próbował się uśmiechnąć, ale był zbyt zdenerwowany i zdołał unieść tylko kącik ust. Był zdenerwowany. Serce zaczęło mi gwałtownie

bić. A więc teraz albo nigdy. To ostatnia okazja do ucieczki. – Reed! – zawołałam. Ale on już siedział w samochodzie. Za przyciemnioną szybą nie mogłam dojrzeć jego twarzy. Samochód wyjechał z parkingu i przyśpieszył. Dziesięć sekund później całkowicie zniknął mi z pola widzenia. Dopiero wtedy moje serce zaczęło walić jak oszalałe. A więc to się dzieje naprawdę. Ścisnęłam mocno palcami rączkę mojej walizki. Nie byłam na to jeszcze gotowa. Nie umiałam opuścić jedynego znanego mi miasta. Moich przyjaciół, mojego domu, mojej szkoły… oraz Reeda. – Na początku zawsze jest najtrudniej – odezwał się Price, wyprowadzając mnie delikatnie za łokieć na zewnątrz. – Spójrz na to w ten sposób. Masz szansę rozpocząć nowe życie, stworzyć siebie od zera. Nie myśl na razie o procesie. Nie będziesz musiała oglądać Danny’ego Balando przez wiele miesięcy, może nawet lat. Jego prawnicy zrobią wszystko, by jak najdłużej opóźnić sprawę. Widziałem już rozmaite wymówki, za pomocą których obrona odwleka proces, od zagubionej karty opłat drogowych po korki na autostradzie. – Opóźnić sprawę? – powtórzyłam niczym echo. – Opóźnienia prowadzą do uniewinnienia. Taka jest generalna zasada. Ale nie tym razem. Dzięki twoim zeznaniom Danny Balando na pewno pójdzie siedzieć. – Price ścisnął moje ramię z przekonaniem. – Ława przysięgłych ci uwierzy. Czeka go dożywocie bez możliwości warunkowego zwolnienia, możesz być tego pewna. – I przez cały czas trwania procesu pozostanie w areszcie? – spytałam z niepokojem. – Został zatrzymany bez prawa do kaucji. Nic nie może ci zrobić. Ukrywając się przez minione siedemdziesiąt dwie godziny w pokoju hotelowym w oczekiwaniu, aż diler mojej matki zostanie oskarżony o morderstwo pierwszego stopnia, a także posiadanie i handel dużymi ilościami narkotyków, sama czułam się niemal jak więzień. Przez ostatnie trzy dni nieustannie pilnowało mnie dwóch agentów biura szeryfa: dwóch rano, kolejna para po południu i jeszcze dwóch na nocnej zmianie. Nie wolno mi było ani nigdzie dzwonić, ani odbierać telefonów. Skonfiskowano mi wszystkie urządzenia elektroniczne. Miałam do dyspozycji tylko skromną garderobę składającą się z niepasujących do siebie ubrań, które zastępca szeryfa zdążył zabrać z mojej szafy. A teraz jako kluczowy świadek w federalnej sprawie karnej czekającej na swój finał w sądzie – jako że Danny Balando nie przyznał się do popełnienia stawianych mu zarzutów – miałam zostać przeniesiona do ostatecznego miejsca zesłania. Lokalizacja: nieznana. – Dokąd mnie zabieracie? – spytałam. Price odchrząknął. – Do Thunder Basin w Nebrasce. W jego głosie słychać było lekko przepraszający ton, który w zasadzie zdradził mi wszystko, co musiałam wiedzieć. To był bardzo kiepski układ. Pomagałam im wysłać za kratki groźnego przestępcę, a w zamian miałam zostać wysłana poza granice cywilizowanego świata. – A gdzie trafi Reed? – Wiesz, że nie mogę ci tego powiedzieć. – To mój chłopak. – W ten sposób dbamy o bezpieczeństwo świadków. Wiem, że to nie jest dla ciebie łatwe, ale wykonujemy tylko naszą pracę. Załatwiłem wam dziesięć minut, o które prosiłaś. Wiele mnie to kosztowało. Ostatnia rzecz, jakiej życzyłby sobie sędzia, to żebyście wpływali nawzajem na swoje zeznania. Zostałam zmuszona do rozstania ze swoim chłopakiem, a Price oczekiwał jeszcze ode

mnie podziękowań? – A co z moją mamą? – zapytałam wprost, bez cienia emocji. Price potoczył należącą do mnie walizkę na tył buicka, starając się unikać mojego wzroku. – Została skierowana na odwyk. Nie mogę ci powiedzieć gdzie, ale jeśli się postara, będzie mogła dołączyć do ciebie pod koniec wakacji. – Oboje wiemy, że nie mam na to ochoty, więc darujmy sobie te gierki. Price nie ciągnął już dalej tego tematu. Jeszcze nie wstał świt, a mnie – choć byłam tylko w szortach i koszulce bez rękawów – już oblewał pot z gorąca. Ciekawe, jak musiał się czuć Price w dżinsach i koszuli z długimi rękawami. Nie widziałam broni w przewieszonej przez ramię kaburze, ale wyczuwałam jej obecność. Przypominała mi o tym, że zagrożenie wcale nie minęło. I nie miałam pewności, czy w ogóle kiedykolwiek to nastąpi. Danny Balando nie przestanie mnie szukać. On wprawdzie siedział w więzieniu, ale reszta członków jego kartelu narkotykowego przebywała na wolności. Każdy z nich za odpowiednią opłatę wykonałby jego zlecenie. Balando mógł liczyć jedynie na to, że zabije mnie, zanim zdążę złożyć zeznania w sądzie. Wsiedliśmy do buicka i Price podał mi paszport, w którym widniało obce nazwisko. – Nie możesz tu wrócić, Stello. Już nigdy. Dotknęłam czubkami palców szyby. Wyjeżdżając przed świtem z Filadelfii, minęliśmy piekarnię. Chłopak w fartuchu uwijał się z miotłą przed wejściem. Myślałam, że może podniesie głowę, przerwie zamiatanie i odprowadzi mnie wzrokiem, ale on był zbyt zajęty pracą. Nikt nie wiedział, że stąd wyjeżdżam. W tym właśnie problem. Ulice były puste i asfalt lśnił czernią po niedawnym deszczu. Słyszałam wodę rozpryskującą się pod kołami samochodu i próbowałam zachować coś z tej chwili w pamięci. To był mój dom. Jedyne znane mi miejsce. Opuszczając je, czułam się, jakbym rezygnowała z czegoś tak niezbędnego do życia jak powietrze. Nagle zaczęłam się zastanawiać, czy jestem w stanie to zrobić. – Nie mam na imię Stella – odezwałam się wreszcie. – Zazwyczaj pozwalamy świadkom zatrzymać ich pierwsze imię, ale twoje jest dość rzadkie – wyjaśnił Price. – Przedsięwzięliśmy więc dodatkowe środki bezpieczeństwa. Twoje nowe imię brzmi podobnie do starego, to powinno pomóc ci się do niego przyzwyczaić. Stella Gordon. Stel-la, Stel-la, Stel-la. Powtarzałam to w głowie tyle razy, aż sylaby wreszcie się ze sobą połączyły. Nienawidziłam tego imienia. Buick przyśpieszył i wyjechaliśmy na autostradę międzystanową. Po chwili zobaczyłam drogowskazy na lotnisko i ostry ból ścisnął mi klatkę piersiową. Mój samolot odlatywał za cztery godziny. Trudno mi się oddychało, powietrze nie chciało wpłynąć do płuc, miałam wrażenie, jakby zamieniło się w ciężką bryłę. Wytarłam dłonie o uda. Zupełnie nie czułam, że to nowy początek. Odwróciłam głowę, aby jak najdłużej widzieć światła Filadelfii. Gdy wreszcie zostawiliśmy je za sobą w oddali, poczułam się, jakby moje życie dobiegło końca.

ROZDZIAŁ 2 Słońce rozświetlało niebo nad Nebraską, przedzierając się różowozłocistymi promieniami przez obłoki na horyzoncie. Zbliżał się już wieczór, a przed nami rozciągały się bezkresne pola kukurydzy, nad którymi wznosiły się tylko gdzieniegdzie pojedyncze sylwetki wiatraków i silosów ze zbożem. Zniknęły rozjarzone światłami, smukłe drapacze chmur, oraz upstrzone kolorowymi reklamami zabytkowe ceglane fronty sklepów z Main Line. Z oczu straciłam także okazałe i starannie wypielęgnowane ogrody oraz kręte podmiejskie drogi. Nie było tu ludzi śpieszących się, by złapać metro do centrum, zamilkła kakofonia klaksonów samochodowych, która wybuchała, gdy w mieście tworzyły się korki. Razem z Price’em minęliśmy stado bydła pasące się wzdłuż opustoszałej autostrady. Krowy opędzały się ogonami od much, a kilka z nich podniosło swe duże, trójkątne głowy, spoglądając z zaciekawieniem w naszym kierunku. Ciekawe, kiedy po raz ostatni widziały samochód. Opuściłam lekko szybę. Wpadające ze świstem do środka powietrze pachniało trawą, życiem i czymś nieznanym. Trzech chudych jak kije od miotły chłopców szło boso i bez koszulek wzdłuż drogi, niosąc wędki wsparte na opalonych ramionach. Nagle usłyszałam w głowie głos mojej najbliższej przyjaciółki Tory Bell: „Wysyłają cię do jakiejś dziury niczym z Dzieci kukurydzy. Zapomnij o włoskich bossach narkotykowych, wytrzymasz tam góra dwadzieścia cztery godziny”. – Szkoła się skończyła – powiedział Price. – Całe lato możesz robić, na co tylko masz ochotę. Ty to masz szczęście. – No, ale ze mnie szczęściara – mruknęłam. – Będziesz tutaj bezpieczna. Price czekał na moją odpowiedź, ale oboje dobrze wiedzieliśmy, że wcale nie byłam bezpieczna. Każdego ranka budziłam się, zastanawiając się, czy dzisiaj Danny mnie znajdzie. – Zamieszkasz z Carminą Songster. To emerytowana policjantka. Świetna profesjonalistka. Zna twoją prawdziwą tożsamość i będzie cię chronić. – A co jeśli jej nie polubię? – Wszyscy lubią Carminę. Nazywają ją Babcią. Całe miasteczko tak się do niej zwraca. – I ona ma mnie chronić? Price obrócił głowę i spojrzał na mnie zza swych ray banów. – Mam dla ciebie przyjacielską radę. To od ciebie zależy, jak upłyną ci te wakacje. Mogą być okropne, ale mogą też okazać się całkiem znośne. Do diabła, być może nawet więcej niż znośne. Wiem, że jesteś wściekła na swoją mamę… W jednej chwili znieruchomiałam. – Nie mieszaj jej do tego. – Carmina może do niej zadzwonić, gdy tylko będziesz gotowa. Zna numer do kliniki. Zmierzyłam go lodowatym spojrzeniem. – Powiedziałam, że nie mam ochoty o niej rozmawiać. – Masz prawo czuć się zraniona i zdradzona, ale twoja mama wyzdrowieje. Naprawdę w to wierzę. Nie możesz jej teraz skreślać. Potrzebuje cię bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. – A gdzie była, kiedy to ja jej potrzebowałam? – odwarknęłam. – Już dawno przestałam robić sobie nadzieję, że w ogóle z tego wyjdzie. To właśnie przez nią jestem tutaj, a nie w domu razem z moimi przyjaciółmi, w jedynym miejscu, które ma dla mnie sens… – nagle głos uwiązł

mi w gardle. Price milczał przez kilka minut, aż w końcu się odezwał: – Gdy odstawię cię do Carminy, będę musiał wrócić. Ale ona wie, jak się ze mną skontaktować. Dzwoń o każdej porze. – Ona nie jest moją rodziną. Zresztą tak samo jak ty. Dajmy sobie z tym spokój. Price cały zastygł, moje słowa wyraźnie go zabolały. Ryzykował przecież własne życie, aby mnie chronić, mogłam mu więc okazać choć trochę wdzięczności. Ale powiedziałam prawdę. Stanowiłam dla niego tylko zadanie do wykonania. Nie byliśmy dla siebie rodziną, zresztą ja nie miałam rodziny. Mój ojciec odrzucił ofertę biura prokuratora, które proponowało umieścić go razem ze mną w programie ochrony świadków. Już nigdy więcej go nie zobaczę. No i miałam też matkę na odwyku, której nie chciałam widzieć na oczy. Rodzina oznaczała miłość, przywiązanie, poczucie wspólnoty. A przynajmniej mieszkanie pod jednym dachem. Resztę drogi spędziliśmy w milczeniu. Odsunęłam się od Price’a, obserwując, jak słońce rozlewa się nad horyzontem. Nigdy nie sądziłam, że może ono zajmować na niebie tyle miejsca. Bez żadnych budynków, lasów czy wzgórz, które zasłaniałyby widok, słońce wyglądało tu prawie jak kula, zdawało się rozpływać po niebie niczym lśniące, płynne złoto, a jego promienie przypominały grube pociągnięcie pędzla powyżej linii widnokręgu. Krajobraz ten był dla mnie w równym stopniu obcy, co zachwycający. Po zapadnięciu zmroku Price skręcił w wiejską drogę. Widok zasłaniały nam tumany kurzu. Koła samochodu podskakiwały na wybojach, podrzucając mnie za każdym razem na siedzeniu. Wzdłuż poboczy ciągnęły się dwa rzędy wysokich, sękatych topoli amerykańskich i przez chwilę zastanawiałam się, jak by to było wspiąć się po ich grubych, pochyłych gałęziach aż na sam czubek drzewa. Jako mała dziewczynka marzyłam o tym, żeby mieć własny domek na drzewie z przywiązaną do niego huśtawką zrobioną z opony. Ale teraz byłam już za duża na takie dziecięce zachcianki. W ciemnościach zdołałam dojrzeć jedynie kontur dwupiętrowego domu. Przed nim rozciągał się największy trawnik, jaki widziałam w życiu, a zza jego dachu wystawały kolejne topole. Trawnik płynnie przechodził w otwarte pola, a za nimi nie widziałam już nic poza usianym gwiazdami szafirowym niebem. Otaczający nas pejzaż wręcz przytłaczał mnie samym swym bezmiarem. Czułam się kompletnie osamotniona. Jakbym dotarła na skraj świata i poza tym miejscem zaczynała się pustka. Jeszcze kilka kroków, a mogłabym spaść z krawędzi Ziemi. Przerażona tą myślą uchyliłam szybę, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza, ale na zewnątrz było parno i wilgotno. Dochodziło mnie delikatne, monotonne bzyczenie nocnych owadów. Wokół panowała dziwna, głucha cisza, nieprzypominająca niczego, co kiedykolwiek dotąd słyszałam. Nagle zatęskniłam za znajomymi dźwiękami moich rodzinnych stron i pomyślałam, że chyba nigdy nie przyzwyczaję się do tego miejsca. Price zwolnił przy skrzynce na listy i porównał widniejący na niej numer domu z pismem, które trzymał w dłoni. Upewniwszy się, że trafiliśmy pod właściwy adres, zatrzymał się na podjeździe przed okazałym białym wiejskim domem. Dom miał werandę zarówno na parterze, jak i na piętrze, a wzdłuż całej szerokości fasady biegły dwie białe balustrady. Na wysokości piętra wisiała duża amerykańska flaga, marszcząca się delikatnie na lekkim wietrze. Kilka mniejszych flag było wbitych w trawę, tworząc ścieżkę od prowadzących na werandę schodów do biegnącego wzdłuż domu podjazdu. U szczytu podjazdu znajdowały się stare beczki po whiskey, z których wyrastały pęki kolorowych kwiatów. – Jesteśmy na miejscu – oznajmił Price, gasząc silnik. Następnie nacisnął przycisk otwierający klapę bagażnika, w którym leżała moja walizka.

Wiedziałam, że muszę wysiąść z samochodu, ale nie mogłam się ruszyć. Wpatrywałam się w dom, nie potrafiąc zupełnie wyobrazić sobie, że mam do niego wejść. Pomyślałam o moim prawdziwym domu. W zeszłym roku mama w ramach prezentu urodzinowego – lub też raczej przeprosin za to, że nie zapisała mnie na kurs prawa jazdy, bo była zbyt zajęta ćpaniem, a urodziny okazały się jedynie wygodnym pretekstem – zatrudniła dekoratora, aby odnowił moją sypialnię. Mogłam sama wszystko wybrać. Pomalowane na biało regały, stary żyrandol, bladoniebieskie ściany i wiktoriańskie biurko z mahoniu, które kupiłyśmy z mamą podczas naszej ostatniej wspólnej wyprawy do Nowego Jorku. W jego górnej szufladzie wciąż leżał mój pamiętnik. Zostawiłam tam całe moje życie. Gdy wysiedliśmy z samochodu, z huśtawki na werandzie podniosła się kobieta i ruszyła w dół po schodach. Obcasy jej czerwonych kowbojek stukały głośno na wysuszonym drewnie. – Trafiliście! – zawołała. Miała na sobie dżinsy włożone do butów oraz dżinsową koszulę z kilkoma guzikami rozpiętymi u góry. Siwe włosy sięgały jej tuż powyżej ramion. Przyglądała nam się z uwagą czujnymi, niebieskimi oczami. – Właśnie piłam sobie lemoniadę i słuchałam cykad. Macie ochotę czegoś się napić? – Ja na pewno nie odmówię – odparł Price. – A ty, Stello? Obrzuciłam ich oboje wzrokiem. Przyglądali mi się z ostrożnymi, niepewnymi uśmiechami. Zakręciło mi się w głowie, mrugnęłam kilka razy, próbując nad tym zapanować. Czerwone buty kobiety zaczęły wirować mi przed oczami jak w kalejdoskopie i już wiedziałam, że przegrałam tę walkę. Nagle znalazłam się z powrotem w Filadelfii, na podłodze naszej biblioteki wykrwawiał się człowiek, a na ścianie za nim widniała rozbryzgana plama krwi. Na kolanach czułam ciężar głowy mamy, a z mojego gardła wydobywało się histeryczne łkanie. Słyszałam syreny policyjne wyjące na ulicy oraz łomoczące mi w uszach tętno. – Może wolałabyś, żebym pokazała ci twój pokój… Stello? – zapytała kobieta, wyrywając mnie ze wspomnień. Czułam, że się chwieję. Price złapał mnie za łokieć. – Zaprowadźmy ją do środka. Za nami długa podróż. Jedna przespana noc dobrze jej zrobi. – Nie chcę! – Odzyskawszy część sił, wyrwałam się z jego uścisku. – Stella… – Czego ode mnie chcesz? – Odwróciłam się gwałtownie do Price’a. – Mam popijać sobie lemoniadę i udawać, że to wszystko jest normalne? Nie chcę tutaj mieszkać. Nie prosiłam się o to. Wszystko, co było mi bliskie, przepadło. Nigdy… nigdy jej tego nie wybaczę! – wyrzuciłam z siebie te słowa, zanim zdołałam nad sobą zapanować. Wszystkie mięśnie miałam napięte. Przetarłam dłonią oczy, próbując się nie rozpłakać. Przynajmniej do czasu, kiedy znajdę się sama i będę sobie mogła na to pozwolić. Wbiłam paznokcie głęboko w dłonie, aby odwrócić uwagę od bólu, jaki czułam w piersi, i skupić się na czymś innym. Zanim zaciągnęłam walizkę do domu, zauważyłam, jak usta tej kobiety – Carminy – się zacisnęły, a Price posłał jej przepraszające spojrzenie, jakby chciał powiedzieć, że dla niektórych zachowań nastolatków nie ma wyjaśnienia. Miałam gdzieś, co sobie o mnie myśleli. Jeśli uważali, że jestem samolubna i niewychowana, to pewnie mieli rację. A jeśli zamienię Carminie to lato w prawdziwe piekło, może pozwoli mi wcześniej się wyprowadzić i zacząć żyć samodzielnie. Nie był to wcale taki zły pomysł. Price wbiegł po schodach, aby przytrzymać mi drzwi. – Odłóżmy zwiedzanie domu na jutro – powiedziała Carmina. – Teraz pewnie marzycie

o tym, żeby położyć się do łóżka. – Chyba nie ja jeden padam tutaj z nóg – zgodził się ochoczo Price. Nie byłam zmęczona, pragnęłam tylko jak najszybciej zamknąć za sobą drzwi i zostać sama, dlatego też nie protestowałam. Nie obchodziło mnie, czy potraktują to jako uległość z mojej strony. Zresztą Carmina niebawem się przekona, że chociaż Departament Sprawiedliwości wyposażył mnie w nową tożsamość i nowe życie, to wcale nie zamierzałam udawać, że to wszystko mi się podoba. Wnętrze domu pachniało wodą różaną. Tapety z misternymi kwiatowymi motywami odklejały się od ścian, a w salonie dostrzegłam kanapy z wytartym obiciem z niebieskiego sztruksu. Nad kominkiem wisiało poroże jelenia. Nigdy w życiu nie widziałam czegoś tak wieśniackiego i tandetnego. Carmina poprowadziła mnie na górę po zniszczonych schodach. Na ścianie widniały ślady po gwoździach, ale wszystkie portrety zostały zdjęte, co po raz pierwszy skłoniło mnie do zastanowienia się, kim naprawdę była Carmina. Dlaczego mieszkała sama? Czy miała rodzinę, a jeśli tak, to co stało się z jej bliskimi? Zaraz jednak odsunęłam od siebie te pytania. Ta kobieta nic dla mnie nie znaczyła. Była tylko przydzieloną mi przez rząd zastępczynią mojej matki do czasu, aż skończę osiemnaście lat, co miało nastąpić pod koniec sierpnia. Wtedy będę mogła zgodnie z prawem stać się samodzielna. Carmina zatrzymała się na szczycie schodów i otworzyła drzwi. – Tutaj będziesz spać. Świeże ręczniki są na komodzie, podstawowe przybory toaletowe znajdziesz w łazience za następnymi drzwiami. Jutro możemy podskoczyć do sklepu i kupić to, czego ci brakuje. Śniadanie jest punkt siódma. Masz jakieś specjalne wymagania dietetyczne, o których powinnam wiedzieć? Nie jesteś chyba uczulona na orzeszki ziemne? – Nie. Carmina skinęła z zadowoleniem głową. – W takim razie do zobaczenia rano. Śpij dobrze. Carmina zamknęła drzwi, a ja opadłam na skraj podwójnego łóżka. Sprężyny jęknęły przeraźliwie. Przez otwarte okno wpadało do środka duszne powietrze. Czemu Carmina nie włączyła klimatyzacji? Przecież chyba nie zamierzała spać przez całą noc przy otwartych oknach? Czy to w ogóle bezpieczne? Zamknęłam okno i zaciągnęłam niebieskie bawełniane zasłony, lecz od razu oblepiło mnie gorące, parne powietrze. Uniosłam włosy, aby ochłodzić sobie kark, po czym ściągnęłam z siebie ubranie i opadłam z powrotem na pościel. Pokój był mały, ledwo mieściły się w nim łóżko i dębowa komoda. Opadający pod skosem dach pogłębiał jeszcze poczucie klaustrofobii – miałam wrażenie, jakby ściany zewsząd na mnie napierały. Na wyblakłym suficie zauważyłam mozaikę niebieskich prostokątów. Były to ślady po wiszących tu dawniej plakatach, pod którymi zachował się pierwotny kolor farby. Niebieskie ściany, niebieskie zasłony, niebieska pościel. Do tego zakurzona rękawica baseballowa leżąca na górnej półce otwartej szafy. Musiał tu mieszkać jakiś chłopiec. Ciekawe, co się z nim stało. Na pewno wyjechał gdzieś daleko stąd. Zrobię to samo, gdy tylko skończę osiemnaście lat. Sięgnęłam do przedniej kieszeni walizki i wyjęłam z niej małą paczkę listów. Kontrabanda. Nie powinnam była zabierać ze sobą nic z mojego dawnego życia, żadnego dowodu na to, że pochodzę z Filadelfii, i dlatego ten drobny akt buntu – choć zupełnie niezamierzony – sprawiał mi tyle radości. Może jestem sentymentalna, ale ostatnio nosiłam ze sobą listy od Reeda praktycznie wszędzie. Im bardziej nieciekawa stawała się moja sytuacja

domowa, tym większą pociechę znajdowałam w ich lekturze. Za każdym razem, gdy czułam się samotna, przypominały mi, że przecież mam Reeda, który się o mnie troszczy i który mnie wspiera. Jeszcze przed trzema dniami trzymałam wszystkie listy w torebce, ale przeniosłam je do walizki, żeby nikt ich nie odkrył. Niektóre z nich pochodziły z ostatnich tygodni, ale były i takie sprzed dwóch lat, kiedy Reed i ja zaczęliśmy dopiero ze sobą chodzić. Przyrzekłam sobie racjonować ich lekturę, dlatego wzięłam jeden list z wierzchu, a resztę włożyłam z powrotem do mojej skrytki. Estello, nie wiem, czy ktoś zostawił Ci kiedyś liścik pod wycieraczką samochodu, ale wydaje mi się, że możesz to uznać za romantyczne. Pamiętasz tę noc w pociągu, kiedy się poznaliśmy? Nigdy Ci tego nie mówiłem, ale zrobiłem Ci wtedy ukradkiem zdjęcie. Stało się to, zanim jeszcze zostawiłaś telefon na siedzeniu, a ja dogoniłem Cię, żeby ci go oddać (ależ ze mnie bohater). W każdym razie udawałem, że piszę SMS-a, żebyś nie zorientowała się, że robię Ci zdjęcie. Wciąż mam je w swoim telefonie. Kocham Cię. A teraz zrób mi przysługę i zniszcz ten list, żebym mógł ocalić moją godność. xoxo

Reed Przycisnęłam kartkę do piersi, czując, jak mój oddech się uspokaja. Błagam, obym tylko mogła go wkrótce znów zobaczyć, poprosiłam cicho. Nie wiedziałam, jak długo te listy pozwolą mi przetrwać bez Reeda. Ale dzisiejsza lektura przyniosła zamierzony efekt: samotność przestała mi tak doskwierać i na chwilę największym moim zmartwieniem stało się potężne zmęczenie. Przewróciłam się na bok, spodziewając się, że sen szybko nadejdzie. Jednak już po chwili otaczająca mnie cisza stała się wprost nieznośna. Wydawało mi się, że zatopiłam się w głuchy dźwięk, który czeka, aż coś go wypełni. Moja wyobraźnia natychmiast zaczęła mi podsuwać różne wyjaśnienia dla cichego trzeszczenia ścian kurczących się po ustaniu dziennych upałów oraz rozlegających się co jakiś czas tępych stukotów na deskach podłogowych. Pogrążając się powoli w niespokojnym śnie, wciąż nie mogłam jednak wyrzucić z głowy obrazu ciemnych oczu Danny’ego Balando.

ROZDZIAŁ 3 Huk kosiarki wpadał przez okno sypialni, które otworzyłam w środku nocy półprzytomna i cała zlana potem. Warkot silnika stawał się coraz głośniejszy, przybliżał się, aż w końcu przemknął tuż pod moim oknem i oddalił się na przeciwległy kraniec trawnika. Zaspana uniosłam lekko jedną powiekę i spojrzałam na stojący na nocnym stoliku budzik. W jednej chwili oburzona i wściekła zerwałam się na nogi. Odrzuciwszy na bok kołdrę, wysunęłam głowę przez okno i zawołałam: – Hej! Wiesz, która godzina!? Facet z kosiarką jednak mnie nie usłyszał. Zasunęłam więc z trzaskiem rozklekotane okno. Tylko odrobinę stłumiło ono dobiegający z zewnątrz hałas. Pokazałam kosiarzowi środkowy palec, ale tego nie zauważył. Popychał kosiarkę po podwórku Carminy, mając za plecami pierwsze promienie słońca, które podświetlało tysiące drobinek pyłków kwiatowych oraz komarów tworzących wokół jego głowy aureolę. Czubki butów miał zielone od trawy, a jasnobrązowy kowbojski kapelusz nasunął głęboko na oczy. W jego uszach tkwiły słuchawki i widziałam, jak poruszał ustami, podśpiewując sobie słuchaną właśnie piosenkę. Założyłam koszulę nocną i wyszłam z pokoju. – Carmina? – Podeszłam cicho do jej sypialni na końcu korytarza i zapukałam. Drzwi się uchyliły. – O co chodzi? Co się stało? W pokoju Carminy panowała taka ciemność, że nie byłam w stanie dojrzeć jej twarzy. Ale usłyszałam niepokój w jej głosie i domyśliłam się, że szuka czegoś po omacku na podłodze, najprawdopodobniej ubrania. – Ktoś kosi twój trawnik. Carmina upuściła ubranie i się wyprostowała. – I co z tego? – Jest dopiero piąta. – Obudziłaś mnie, żeby mi powiedzieć, która jest godzina? – Nie mogę spać. Jest za głośno. Sprężyny materaca skrzypnęły, gdy Carmina usiadła z powrotem na łóżku. Westchnęła wyraźnie poirytowana. – To Chet Falconer. Mieszka na końcu ulicy. Chce dokończyć robotę, zanim zrobi się zbyt gorąco. Mądrze z jego strony. Nie masz ze sobą jednego z tych małych muzycznych gadżetów? Włącz sobie jakąś muzykę, a nic nie będziesz słyszeć. – Nie pozwolono mi zabrać ze sobą iPhone’a. – Nie tylko na iPhonie możesz tu słuchać muzyki. Zajrzyj do dolnej szuflady w komodzie w twoim pokoju. A teraz wracaj do łóżka, Stello. Wychyliła się lekko ze swojego łóżka i pchnęła drzwi, które zamknęły się tuż przed moim nosem. Wyprostowałam się odruchowo i pomaszerowałam do swojego pokoju. Rzuciłam oburzone spojrzenie przez okno i zobaczyłam, jak Chet Falconer kończy kosić kolejny pas trawy i zawraca kosiarkę. Z tej odległości nie byłam w stanie dostrzec jego twarzy, widziałam za to małą plamę potu na przodzie białego T-shirtu. Gdy zatrzymał się, żeby wytrzeć policzek w rękaw, brzeg jego koszulki podjechał do góry, odsłaniając wyrzeźbiony brzuch. Do tego miał

opalone i umięśnione ramiona. Stukał kciukiem o rączkę kosiarki w takt słuchanej muzyki. Najwyraźniej musiał zacząć ranek od wypicia całego dzbanka kawy. Jako że nie mogłam powiedzieć tego samego o sobie, spojrzałam tylko na niego z wściekłą miną. Kusiło mnie, żeby otworzyć okno i krzyknąć do chłopaka coś obraźliwego, ale z słuchawkami w uszach i przy ryku kosiarki i tak by tego nie usłyszał. Rzuciłam się na łóżko twarzą w dół i szczelnie zakryłam głowę poduszką. Bez rezultatu. Kosiarka dalej zawodziła za szybą niczym rozzłoszczony owad. Postanowiłam więc skorzystać z rady Carminy. Wysunęłam dolną szufladę komody i omal nie udusiłam się ze śmiechu. Leżał tam walkman Sony na kasety magnetofonowe z radiem. Zdmuchnęłam z niego kurz, myśląc sobie, że wcale nie przybyłam wczoraj do Nebraski, lecz raczej odbyłam podróż w minione stulecie. Przejrzałam porozrzucane po dnie szuflady kasety z wypisanymi ręcznie nazwami zespołów: Poison, Whitesnake, Van Halen, Metallica. Czy Carmina miała syna? Czy mieszkał w tym pokoju, zanim posłuchał głosu rozsądku i ulotnił się z Thunder Basin? Wybrałam Van Halen, ponieważ była to jedyna kaseta, która nie wymagała przewinięcia. Włączyłam muzykę, zakopałam się pod kołdrą i podkręciłam dźwięk tak mocno, aż w końcu przestał mnie dobiegać warkot kosiarki Cheta Falconera. * O dziesiątej zeszłam na dół do kuchni. Trafiłam tam, podążając za zapachem bekonu i jajek. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni jadłam jajka na bekonie. Prawdopodobnie w Disneylandzie, gdy miałam siedem lat, razem z naleśnikami w kształcie Myszki Miki. Myśl, że mogłabym zjeść śniadanie przy stole na prawdziwych talerzach – nie mówiąc o tym, by ktoś miałby je dla mnie przygotować – była dla mnie nie do pojęcia. Moje zwyczajowe śniadanie składało się z latte z chudym mlekiem i pełnoziarnistej owsianki ze Starbucksa. Jadłam ją w samochodzie w drodze do szkoły. Gdy weszłam do kuchni, zobaczyłam, że stół jest uprzątnięty i nigdzie nie było śladu jedzenia. Przez zasłaniającą tylne wejście do domu siatkę zauważyłam Carminę, która na klęczkach wyrywała chwasty z ogródka warzywnego. Sądząc po leżącej obok dużej stercie zielska, była tym zajęta już od dłuższej chwili. – Chyba spóźniłam się na śniadanie – zagadnęłam, idąc w jej kierunku. – Chyba tak – odparła Carmina, nie podnosząc nawet wzroku. – Zostało coś dla mnie? – O ile wiem, jajka na bekonie nie smakują zbyt dobrze na zimno. – Dobra, rozumiem. Kto późno przychodzi, ten sam sobie szkodzi – stwierdziłam ze wzruszeniem ramion. Jeśli sądziła, że postawi na swoim, próbując mnie głodzić, to nie miała zbyt dużego doświadczenia jako rodzic. Wystarczy mi sam kubek kawy. Nieraz zdarzało mi się takie śniadanie. – Kiedy będzie obiad? – Po tym, jak zrobimy rundkę, żebyś mogła złożyć podania o pracę. – Nie potrzebuję pracy. – Szkoła się skończyła, więc większość dobrych posad jest już zajęta, ale na pewno znajdziemy coś dla ciebie na wakacje – ciągnęła Carmina. – Ale ja nie potrzebuję pracy – powtórzyłam stanowczo. Nigdy w życiu nie pracowałam. Moja rodzina nie dysponowała wprawdzie wielką rodową fortuną – nie mieszkaliśmy w wiejskiej rezydencji, a ja nie ubierałam się w luksusowe stroje jak Jackie Kennedy Onassis – ale nie żyliśmy też od wypłaty do wypłaty. Moja mama była młodą

damą pochodzącą z Knoxville i kiedy przepuściła już cały swój tak zwany posag, bardzo istotne było dla niej zachowywanie pozorów. Dlatego też nie mogłaby zdzierżyć tego, że miałabym iść do pracy. Tata był dyrektorem w funduszu inwestycyjnym i po tym, jak ponad dwa lata temu rozwiódł się z mamą, zostawił jej tyle pieniędzy, że nie musiała pracować. Od tamtego czasu mieszkałam z nią na przedmieściach, w pięknym domku z szarego kamienia, na końcu długiej, wysadzanej drzewami ślepej uliczki. Nasza sytuacja materialna była na tyle dobra, że nigdy nie miałam motywacji ani też chęci, żeby harować za minimalną stawkę. A już na pewno nie byłam przyzwyczajona do słuchania czyichś poleceń. Mama była dla mnie bardziej współlokatorką niż rodzicem, w zasadzie każda z nas żyła osobno. Od lat nikt mi nie mówił, co mam robić. Carmina usiadła na piętach i spojrzała mi prosto w oczy. – A co zamierzasz robić przez całe lato, dziecko? Siedzieć i użalać się nad sobą? Na pewno nie pod moim dachem. Dziewczyna w twoim wieku powinna wreszcie nauczyć się, jak o siebie zadbać. Przesunęłam językiem po zębach, zastanawiając się, co mam jej odpowiedzieć. Jeśli Carmina prosiła się o kłótnię, to proszę bardzo. Ale równie dobrze mógł to być wybieg z jej strony, za którym stał jakiś konkretny plan. Może myślała, że jeśli po prostu wykrzyczę się na nią i wyrzucę z siebie cały ból, nagle stanę się zupełnie nową osobą. Taką, która zechce zostać w Thunder Basin na całe lato. Taką, która zechce ułatwić Carminie życie. – W porządku – powiedziałam, z trudem zachowując spokój. – Jaką pracę twoim zdaniem mogę dostać? Carmina zrobiła zdziwioną minę, dowodząc tym samym słuszności moich podejrzeń. Spodziewała się, że będę z nią walczyć, dam upust swojej wściekłości. Miała nadzieję, że tak zrobię. Ale najwyraźniej na emeryturze straciła swój policyjny instynkt. Nie potrafiła mnie przejrzeć. A dla mnie było to najsłodsze zwycięstwo. – No cóż – odezwała się w końcu z namysłem – warto spróbować w gastronomii. Słyszałam, że w Sundown Diner szukają kelnerek. Albo możesz pracować przy zbiorach kukurydzy, tam zawsze potrzebują pomocy. Ale to ciężka praca, w upale, z długimi zmianami, a pieniądze nie są zbyt duże. – Dobrze – odparłam spokojnym, opanowanym głosem. – Wezmę tylko prysznic i się ubiorę. Jednak gdy wchodziłam po schodach na piętro, zmieniłam zdanie w kwestii pracy. Prawdopodobnie ją znienawidzę, ale to na pewno nie może być gorsze od siedzenia przez cały dzień w domu z Carminą. A ponieważ miałam przeczucie, że traktuje mnie jak rozwydrzoną, nienawidzącą wszystkich dookoła nastolatkę, która nie poradzi sobie z pracą fizyczną, postanowiłam udowodnić jej, że się myli. Jak trudna może być wakacyjna praca? Smażenie hamburgerów jest obrzydliwe, ale to przecież nie fizyka kwantowa. A jeśli dostanę pracę w restauracji, przynajmniej będę tam miała klimatyzację. Takie nowoczesne udogodnienia na pewno już zawitały do Nebraski. Zakrawało to na ironię, że ja – księżniczka z zamku na wysokim wzgórzu – zostałam zmuszona do założenia przebrania, którego najbardziej się brzydziłam, czyli ubogiej, ciężko pracującej służącej. Ciekawe, czy Price i reszta jego kumpli z Departamentu Sprawiedliwości planowali zaserwować mi taką gorzką lekcję pokory. Pewnie uznaliby to za bardzo zabawne. Proszę bardzo, chłopcy. Śmiejcie się, ile tylko chcecie. Ale gdy to się skończy, nadal będziecie nosić tanie garnitury i użerać się z najgorszymi szumowinami na ziemi. Tymczasem rząd będzie musiał odblokować konta mojej rodziny, a ja odzyskam moje pieniądze i to upokarzające lato stanie się tylko odległym wspomnieniem.

Pół godziny później wyszłam z łazienki z mokrymi włosami i podłym zapachem mydła Ivory na skórze. Miałam na sobie krótko obcięte dżinsowe szorty i białą bawełnianą koszulkę. Darowałam sobie makijaż, nałożyłam tylko odrobinę koloryzującego kremu nawilżającego i pociągnęłam usta błyszczykiem. Choć na zewnątrz panowała taka wilgoć, że w zasadzie to też mogłam sobie odpuścić. Carmina przeniosła się z pieleniem na podwórko przed domem. Klęczała przy rabatce z kwiatkami u podnóża podjazdu i wrzucała chwasty do wiadra. Kiedy drzwi wychodzące na werandę zatrzasnęły się za mną, Carmina podniosła głowę i spojrzała na mnie spod szerokiego ronda swego słomkowego kapelusza. – Jakiego rodzaju pracę liczysz dostać ubrana w taki strój? – spytała, odchylając się do tyłu, by lepiej mi się przyjrzeć. – Wszystko mi jedno. – Jeśli wszystko ci jedno, to utkniesz w jakiejś niechcianej przez nikogo robocie. – Ktoś w końcu musi ją wykonywać. – Ty rzeczywiście masz wszystko gdzieś, prawda? No nic, wskakuj do wozu. Na podjeździe stał zaparkowany stary pikap marki Ford z łuszczącą się niebieską farbą. Wsiadłam do niego po chwilowym mocowaniu się z ciężkimi drzwiami od strony pasażera. Wnętrza obydwojga drzwi były przerdzewiałe, a z rozdartych siedzeń wyzierała wypełniająca je gąbka. Schowek był otwarty. Próbowałam go zamknąć, ale mechanizm blokujący musiał się zepsuć, ponieważ drzwiczki znowu opadły. Przewróciłam oczami, modląc się tylko, by jakiś szczur nie wyskoczył mi zaraz spod nóg. – Mam nadzieję, że pożyczysz mi kiedyś tego gruchota – rzuciłam złośliwie, gdy Carmina zajęła miejsce za kierownicą. – Kup sobie własny samochód. Od czego jest w końcu pensja? – Carmina nacisnęła pedał gazu, przekręciła kluczyk w stacyjce i rozległ się warkot silnika. – Kupiłam ten wóz za pieniądze, które zarobiłam w mojej pierwszej pracy. Dobrze było poczuć się niezależną kobietą. Nie śmiałabym pozbawiać cię tej satysfakcji. – Z którego roku pochodzi ten pikap? – Z siedemdziesiątego dziewiątego. Gwizdnęłam z wrażenia. – Jesteś starsza, niż myślałam. – Tak ci się wydaje? – Carmina zaśmiała się głośno i przeciągle. – Dziewczyno, nikt ci nie mówił, że masz tylko tyle lat, na ile się czujesz? A widząc twoją skwaszoną minę, to nie ja powinnam się tu martwić swoim wiekiem. Gdy jechałyśmy żwirową drogą prowadzącą do asfaltowej ulicy, minęłyśmy stojący w cieniu topoli dwupiętrowy dom z czerwonej cegły. Na werandzie wisiały doniczki z kwiatami, a budynek swoim wyglądem przywodził na myśl urokliwy wiejski pensjonat. I dokładnie w chwili, gdy tamtędy przejeżdżałyśmy, zza domu wyłonił się Chet Falconer, niosąc w jednej ręce zardzewiałą skrzynkę z narzędziami, a w drugiej drabinę. Wciąż nie mogłam dojrzeć jego twarzy, ale rozpoznałam go po nasuniętym nisko na oczy kowbojskim kapeluszu i białym T-shircie. – Ile on ma lat? – spytałam. – Dziewiętnaście – odparła Carmina, a po chwili rzuciła w moim kierunku spojrzenie, jakby nagle uświadomiła sobie coś bardzo ważnego. – O nie, zapomnij. Niczego z nim nawet nie próbuj. Ten chłopak ma wystarczająco dużo kłopotów. – Jakich kłopotów? – Takich, od których najlepiej trzymać się z daleka – oświadczyła Carmina, dając mi do

zrozumienia, że nie powie nic więcej, bez względu na to, jak mocno bym na nią naciskała. Nie ma sprawy. Potrafię być cierpliwa. Zapewne nie zdawała sobie sprawy, że nie mówiąc mi nic więcej, tylko wzmogła moje zainteresowanie osobą tajemniczego sąsiada. Widziałam, jak mięśnie na ramionach Cheta naprężają się, gdy stawiał skrzynkę z narzędziami na werandzie i opierał drabinę o ścianę. Jedno nie ulegało wątpliwości: Chet mógł się pochwalić ładnym ciałem. Może wiejscy chłopcy wiedzieli też, jak się nim posługiwać. – Ma sporo pracy przy tym domu jak na dziewiętnastolatka – zauważyłam. – Jego rodzice muszą być prawdziwymi despotami. Carmina posłała mi wymowne spojrzenie. – Jego rodzice nie żyją. Chet jest teraz gospodarzem. Jeśli więc sam się nim nie zajmie, to nikt inny tego nie zrobi. Nie mogłam uwierzyć, że miał cały dom dla siebie. Za trzy miesiące będę mogła żyć tak jak on. Na własną rękę, w mieście, które sama sobie wybiorę. Nie wolno mi było wrócić do Filadelfii, ale były przecież inne miasta, które mi się podobały. A na szczycie mojej listy znajdował się Boston. – Do którego college’u Chet wybiera się jesienią? – Do żadnego. – Ma zostać w Thunder Basin i do końca życia zajmować się koszeniem trawników? Carmina oderwała wzrok od drogi i popatrzyła na mnie. Zobaczyłam w jej oczach błysk wściekłości. A może cień smutku bądź też bólu. – Masz z tym jakiś problem? – zapytała chłodno. – Tak. To frajerska robota. Powinien uciec stąd najdalej, jak to możliwe, znaleźć sobie prawdziwą pracę i zacząć naprawdę żyć. Carmina nie odpowiedziała na to, patrzyła tylko przed siebie, ale wiedziałam, że złapała moją ukrytą zniewagę. Praca policjantki w takim sennym miasteczku jak Thunder Basin nie miała nic wspólnego z prawdziwym życiem. Ale fakt, że siedziała obok mnie niewzruszona i przyjęła tę obraźliwą uwagę, unosząc tylko zdecydowanie głowę do góry, sprawił, że poczułam się, jakbym przegrała z nią tę rundę. * Przez kolejne dwie godziny krążyłyśmy między kolejnymi barami z fast foodem i tanimi restauracjami mieszczącymi się na odcinku siedmiu przecznic, które szumnie mieniły się centrum Thunder Basin. Większość budynków była albo z czerwonej cegły, albo z pobielonych wapnem pustaków. Resztę miejskiego pejzażu uzupełniały potężna i niezgrabna wieża ciśnień oraz kilka silosów zbożowych. Na froncie jednego z budynków wisiała przybita gwoździami ręcznie zrobiona tabliczka z napisem: „STRZYŻENIE – 7,5 DOLARA”. Zwykle zostawiam u fryzjera trzy razy wyższy napiwek, pomyślałam drwiąco. W każdej restauracji wypełniłam podanie o pracę i zostawiłam je u kierownika lokalu. Wszędzie wpisywałam fałszywe nazwisko i fałszywy numer ubezpieczenia społecznego pokrywające się z danymi w moim fałszywym paszporcie. Carmina pomogła mi z adresem i numerem telefonu, pod którymi można się ze mną skontaktować. Zakreśliłam w podaniach wszystkie możliwe stanowiska – kelnerki, pomywaczki i hostessy – nie obchodziło mnie, jaką pracę dostanę. I tak każda z nich napełniała mnie odrazą. Przez najbliższe trzy miesiące będę robić to, co będę musiała, a potem się stąd zmywam. W drodze powrotnej Carmina spytała: – Czy któreś z tych miejsc jakoś szczególnie przypadło ci do gustu? Wpatrywałam się w rozmytą plamę zieleni migającą za oknem. Na drodze nie było

żadnych wzniesień ani obniżeń terenu, żadnych wzgórz, na które można by się wspiąć, ani też dolin, w których można by się zagłębić. Droga biegła całkiem prosto, z obu jej stron otaczały mnie tylko równe ściany zieleni, a nade mną górowała błękitna kopuła nieba. Czułam się jak mrówka uwięziona pod odwróconą szklanką: pogrzebana żywcem, bez jakichkolwiek szans na uwolnienie. – Nie. – Powinnaś była założyć bluzkę i jakieś portki. – Nikt już nie używa słowa „portki”. – Na pewno wywarłyby lepsze wrażenie niż obcięte dżinsy odsłaniające pół twojej nogi. Przesunęłam sugestywnie palcami w górę uda. – Odsłaniają więcej niż pół nogi. Znacznie więcej. Poza tym nie zależy mi na tym, by wywrzeć na kimkolwiek dobre wrażenie. Carmina odwróciła się i wpatrzyła się we mnie niezwykle wielkimi oczami. – Co ty nie powiesz – rzuciła.

ROZDZIAŁ 4 Po obiedzie Carmina pojechała na spotkanie poświęcone Biblii. Tymczasem ja byłam skazana na siedzenie w domu. Nie miałam samochodu i mogłam liczyć jedynie na własne nogi. Jeśli uda mi się w końcu dostać pracę, Carmina będzie musiała zapewnić mi jakiś środek transportu. Przecież nie mogę chodzić do miasta na piechotę po kilka kilometrów w obie strony. W tym momencie w zupełności wystarczałby mi rower. Coraz mocniej utwierdzałam się w przekonaniu, że praca to wcale nie taki zły sposób na spędzenie wakacji. Patrzyłam, jak pikap Carminy odjeżdża, podskakując na wysypanej żwirem drodze. Opuściłam zasłonę w oknie mojej sypialni i zeszłam na dół, żeby pooglądać telewizję. Na parterze powinno być przynajmniej nieco chłodniej. A później może usiądę na huśtawce na werandzie, zjem lody na patyku i posłucham wycia kojotów. Bo zdecydowanie nic innego nie było tu do roboty. Zeszłam po schodach i nagle w jednej chwili zapadłam się w przeszłość. Te traumatyczne migawki były silniejsze od wspomnień. Nie traciłam wcale przytomności – cały czas pozostawałam świadoma – ale te obrazy przysłaniały mi rzeczywistość. Wydawały się niezwykle realne. I zawsze zaczynały się w tym samym miejscu. Było już po północy. Znów wróciłam późno do domu. Nie chcąc obudzić mamy – choć kogo ja oszukuję, pewnie i tak urwał jej się film – zaparkowałam samochód przy sąsiedniej posesji. Dziwne, ale przy krawężniku stała już biała honda civic. Państwo Foggowie nigdy nie zostawiali samochodu na ulicy. A poza tym nie jeździli hondą civic. Nie przejęłam się tym jednak zbytnio i pobiegłam na tył naszego domu, starając się wygrzebać klucze z torebki. Gdy wspinałam się cicho po schodach, poczułam zapach bukszpanów i świeżo rozkwitłych drzew. Mimo że starałam się jak najrzadziej bywać w domu – a kiedy już w nim byłam, za wszelką cenę unikałam mamy – to uwielbiałam go, a szczególnie nasz ogródek. To było moje ulubione schronienie. Wylegując się w cieniu starych drzew, słuchałam muzyki – Bena Howarda, The Oh Hellos albo Boy – i oddawałam się marzeniom. Otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Lampa w kuchni się nie zapaliła. Tak samo w jadalni. Ani przez moment nie przyszło mi do głowy, że mogło się stać coś złego. Uznałam, że mama zapomniała pewnie wymienić żarówek. Ruszyłam po omacku w stronę prowadzących na górę schodów. Szłam dość szybko, lecz cicho. Pomyślałam, że jeśli mi się uda, to spotkam się z mamą dopiero jutro rano. Przechodząc obok przeszklonych drzwi biblioteki, zauważyłam ją wpół leżącą na jednym ze skórzanych foteli. Wpadające przez okiennice światło księżyca pokrywało ją białym, woskowym blaskiem. Na stole przed nią leżała kolorowa mieszanina pigułek. Na widok prochów ogarnęło mnie obrzydzenie… I wtedy… I wtedy moją uwagę zwrócił znajdujący się za matką cień. Oszołomiona przyglądałam się zwiniętemu na podłodze ciału mężczyzny. Jego kończyny były dziwnie ułożone. Podeszłam bliżej. Wcale tego nie chciałam, ale nie mogłam się powstrzymać. W końcu stanęłam tuż nad ciałem, a puste brązowe oczy wpatrywały się we mnie. W czole mężczyzny znajdował się nieduży otwór. *

Ciężko dysząc, wróciłam do rzeczywistości w domu Carminy. Zaczęłam szukać po omacku włącznika światła u podnóża schodów i poczułam olbrzymią ulgę, gdy w końcu jasność rozproszyła panujący wokół mrok. Martwy mężczyzna leżał już teraz w trumnie, a Danny Balando siedział w więzieniu. Nie mógł zrobić mi krzywdy. Ślady prowadzące za mną do Thunder Basin zostały zatarte. Nikt nigdy nie będzie szukał Stelli Gordon. Cała rozdygotana weszłam z powrotem na górę i wyjęłam z walizki jeden z listów od Reeda. Potrzebowałam go. Chciałabym, aby mnie uspokoił i powiedział, że wszystko będzie dobrze, ale dzisiaj musiałam zadowolić się tylko słowami jego listu. Doprowadzało mnie do szału to, że Departament Sprawiedliwości mógł nas tak po prostu rozdzielić. Dawali mi szansę zamieszkania razem z mamą, więc dlaczego zabraniali mi kontaktu z Reedem? Gdybym miała w tej sprawie coś do powiedzenia, to już wolałabym zamieszkać razem z nim. Nie musiałabym się nawet dłużej nad tym zastanawiać. Estello, pokłóciłem się dzisiaj z ojcem. To było straszne. Odkąd skończyłem siedemnaście lat, naciska na mnie, żebym zaciągnął się do wojska. Od dawna powtarzam mu, że nie zamierzam iść w jego ślady, ale on nie chce o tym słyszeć. Przyszedłem do Ciebie, żeby przenocować w Twoim domu, ale Cię nie zastałem, a w dodatku nie odbierasz telefonu. Zadzwoń do mnie, kiedy to przeczytasz. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko, że bez przerwy do Ciebie przychodzę. Nienawidzę mojego domu. Gdy tam jestem, ojciec nie daje mi spokoju. Po naszej kłótni powiedział mi, że jeśli tym razem wyjdę, to nie wpuści mnie z powrotem do środka. No więc wyszedłem. Nie wiem, co teraz będzie. Dawniej liczyłem na to, że mama stanie w mojej obronie, ale nigdy się na to nie odważy. Zawsze się wycofuje, chowa się w łóżku, używając swojej fibromialgii jako wymówki. To nie tylko choroba, ale również jej mechanizm obronny. Konieczność radzenia sobie z bólem zwalnia ją z obowiązku zajmowania się rodziną. Żałuję, że nie mam wystarczająco pieniędzy, żeby wynająć sobie jakieś mieszkanie. Któregoś dnia jednak to zrobię. I wtedy zabiorę Cię ze sobą. xoxo

Reed Wspomnienie naszych wspólnych planów sprawiło mi ból. Zamierzaliśmy uciec i zacząć razem nowe życie. Nie wiedziałam, czy kiedykolwiek jeszcze go zobaczę. Reed mógł być w Kentucky albo w Kansas. Nigdy się tego nie dowiem. Chyba że zacznę go szukać. A mogłam to zrobić, ponieważ wiedziałam, jak go odnaleźć. Price dał mi bardzo wyraźnie do zrozumienia, że pod żadnym pozorem nie powinnam kontaktować się z kimkolwiek z mojego dawnego życia. Danny Balando i znajdujący się na jego usługach ludzie nigdy nie przestaną mnie szukać. A namierzyć zdołają mnie tylko wtedy, jeśli złamię wyznaczone mi reguły. Wiedziałam, że próba nawiązania kontaktu z Reedem będzie takim właśnie przekroczeniem reguł, ale przecież on już wyjechał z Filadelfii. Został objęty programem ochrony świadków. Jego związki z miastem zostały wymazane, a jeśli władze, pomagając mu zniknąć, wykonały choć w połowie tak dobrze swoją robotę jak w moim przypadku, to mogłam

być spokojna, że kontaktując się z Reedem, na pewno nie zdradzę ludziom Danny’ego Balando miejsca mojego pobytu. Nie zauważyłam w domu Carminy żadnego komputera, ale nawet gdyby tu jakiś był, to i tak nie zamierzałam z niego skorzystać. Jeśli to miało się udać, nie mogłam pozostawić po sobie żadnego śladu. Gdy jechałyśmy dzisiaj przez miasto, widziałam znaki wskazujące drogę do biblioteki publicznej. Znajdowała się za daleko, aby iść tam piechotą, ale podejrzewałam, że w tej rozpadającej się stodole za domem Carmina trzymała jakiś rower. Nie miałam pojęcia, jak długo trwają spotkania biblijne, ale założyłam, że mam co najmniej godzinę. Oganiając się od komarów, pobiegłam przez ogródek za domem, otworzyłam szeroko drzwi stodoły i rozejrzałam się po tonącym w mroku wnętrzu. Pachniało tam pleśnią i sianem. A także benzyną. Byłam niemal pewna, że zapach benzyny dobiegał od dużego samochodu ukrytego pod brezentową plandeką z tyłu budynku. Podniosłam plandekę i zobaczyłam, że Carmina ukrywa tu starego forda mustanga. Był pomalowany na ohydny odcień brązu, a na desce rozdzielczej leżało kilka martwych szerszeni, ale nie zamierzałam wybrzydzać. Zresztą jakie miałam w ogóle szanse, że go uruchomię? Carmina zostawiła jednak kluczyki na siedzeniu kierowcy, znacznie ułatwiając mi zadanie. Po kilku próbach silnik mustanga ożył z warkotem i powietrze wypełnił zapach spalin. Carmina nie chciała pożyczyć mi swojego pikapa, ale nie wspomniała ani słowem o mustangu. Znałam drogę do miasta: wystarczyło skręcić z żwirowej dróżki na asfaltową ulicę i jechać prosto. W miasteczku bez problemu znalazłam bibliotekę. Na parkingu stały tylko trzy samochody, więc mogłam sama wybrać, gdzie chcę się zatrzymać. Czułam się trochę dziwnie, bo nie musiałam krążyć wokół parkingu i objeżdżać wielokrotnie okolicznych ulic w poszukiwaniu wolnego miejsca. Z tego powodu bardzo rzadko poruszałam się po Filadelfii samochodem. O wiele wygodniej było jeździć metrem. Podeszłam do stanowiska informacyjnego, by zapisać się do biblioteki. Po sprawdzeniu mojej fotografii w paszporcie i adresu zamieszkania bibliotekarka wydała mi tymczasową kartę. Właściwa miała przyjść do mnie pocztą w ciągu dwóch tygodni. Carmina niczego nie będzie podejrzewać, powiem jej, że po prostu lubię czytać, co akurat było zgodne z prawdą. Znalazłam wolny komputer i uruchomiłam przeglądarkę internetową. Wkrótce po tym, jak zaczęliśmy się umawiać, Reed założył poufne konto mailowe, do którego obydwoje mieliśmy dostęp. Zamiast mailować ze sobą, zostawialiśmy kopie robocze listów. Każdą taką kopię usuwaliśmy zaraz po przeczytaniu. Reed dowiedział się z jakiegoś artykułu, że taką metodą posługują się szpiedzy, i choć wydawało mi się to nieco przesadzone, to nie protestowałam. Ojciec Reeda był wojskowym. Jak widać, tradycje rodzinne mają jednak na nas ogromny wpływ. Na początku korzystaliśmy z tego konta w miarę regularnie, a potem kompletnie o nim zapomnieliśmy. Kilkoma szybkimi kliknięciami zalogowałam się na konto [email protected]. Skrzynka była pusta. Starałam się jednak nie upadać na duchu. Miałam nadzieję, że znajdę tu niebawem nową wiadomość, tym bardziej że wczoraj rano w motelu Reed sam przypomniał mi o naszym sekretnym koncie. Chcąc go zapewnić, że u mnie wszystko w porządku, napisałam krótkiego maila: Jestem cała, zdrowa i dobrze się czuję. No cóż, może to ostatnie nie jest do końca prawdą. Powinieneś zobaczyć to miejsce. Wolałabym być chyba martwa. Tęsknię za tobą. Daj znać, czy u ciebie wszystko ok. Przeczytałam jeszcze raz całą wiadomość, sprawdzając, czy jest dostatecznie neutralna,

by nie ściągnąć mi na głowę kłopotów, gdyby jakimś szalonym zrządzeniem losu ktoś ją przechwycił. Następnie dopisałam krótkie postscriptum: PS Mamę wysłali na detoks. Przyjmuję zakłady, czy z tego wyjdzie. Zapisałam tekst w folderze z kopiami i wylogowałam się z konta. Odetchnęłam głęboko. Teraz musiałam uzbroić się w cierpliwość. A to nigdy nie było moją mocną stroną.

ROZDZIAŁ 5 Gdy wyszłam z biblioteki, niebo przypominało czarny aksamit usiany diamentami. W Filadelfii noc oznaczała dla mnie tylko jedno: strach o matkę, o to, z kim jest, co robi i czy będę musiała jej szukać. Stałam przez chwilę nieruchomo, mierząc się ostrożnie z tą nieznaną mi dotąd ciemnością. Było tu tak cicho, wszystko wydawało się tak nieskomplikowane i tak cudowne, że absurdem byłoby bać się tutaj czegokolwiek. Ciepłe powietrze muskało moją skórę. Pachniało świeżością i zielenią. Panująca ciemność przynosiła mi ulgę po mocnym, gorącym świetle słonecznym, które w ciągu dnia nieustannie raziło mnie w oczy. Cały krajobraz pokryty był cieniami. Mogłam niemal zapomnieć o polach kukurydzy i jaskrawobłękitnym niebie, zapomnieć, gdzie w ogóle się znajduję. Na parkingu został już tylko jeden samochód – mustang Carminy. Nie miałam pojęcia, gdzie spotykają się ze sobą nastolatki z Thunder Basin po zachodzie słońca, ale z pewnością nie w bibliotece. Mogłabym pokręcić się po liczącej siedem przecznic głównej ulicy miasteczka w poszukiwaniu jakichś oznak nocnego życia, ale Carmina wkrótce pewnie wróci do domu ze swoich studiów nad Biblią. Nie mogła się dowiedzieć, co dzisiaj zrobiłam. Przekręciłam kluczyk w stacyjce mustanga. Silnik wydał z siebie cichy, zdławiony dźwięk, ale nie zaskoczył. Wcisnęłam pedał gazu i spróbowałam raz jeszcze. Znów rozległ się warkot i hurkot, lecz silnik nie chciał się uruchomić. Miałam opuszczone szyby i poczułam, że samochód wyrzucił z siebie gęste kłęby cuchnącego dymu. Nie wróżyło to dobrze. Wysiadłam i obeszłam auto dookoła, ale nie zauważyłam nic niezwykłego. Przecież jeszcze dwadzieścia minut temu ten głupi wóz działał bez problemu. Dlaczego więc teraz nie chciał odpalić? – Potrzebujesz pomocy? Odwróciłam się gwałtownie. W mroku dojrzałam wysoką, smukłą postać ubraną w levisy, spiczaste buty i obcisły czarny T-shirt. Ciemne włosy zwijały się wokół uszu nieznajomego, który podniósł lekko do góry czubek swojego kowbojskiego kapelusza i posłał mi serdeczny uśmiech. – Mogę rzucić okiem? – spytał, wskazując na samochód. Ścisnęłam mocniej w dłoni kluczyki do mustanga. Nie miałam żadnych podstaw, żeby mu ufać. Pomyślałam, że powinnam była zaparkować pod latarnią uliczną. Inna rzecz, że w zasięgu wzroku i tak nie było nikogo, kto mógłby mi pomóc, gdyby facet postanowił zaciągnąć mnie w boczną uliczkę i poderżnąć mi gardło. – Nie trzeba, mam wszystko pod kontrolą – odparłam, usiłując w miarę grzecznie się go pozbyć. – Zazwyczaj odpala dopiero po kilku próbach. Nieznajomy zastukał z czułością knykciami palców po bocznym panelu mustanga. – Stare wozy. Albo je kochasz, albo nienawidzisz. – Co racja, to racja – odrzekłam i usiadłam za kierownicą, dając do zrozumienia, że nie jestem w nastroju do rozmów. – Dzięki za troskę, sąsiedzie – dodałam, bo wydawało mi się, że tak właśnie mówi się w małych miasteczkach. Chyba najlepiej zachowywać się jak miejscowi, aby koleś pomyślał, że jeśli zaciągnie mnie w tę uliczkę, to ktoś będzie za mną tęsknił. Spróbowałam raz jeszcze uruchomić silnik. Samochód znów zaczął kaszleć i rzęzić, ale nic więcej. – Na pewno nie chcesz, żebym rzucił na niego okiem? – spytał nieznajomy wciąż przyjaznym tonem, w którym pobrzmiewała chyba również nutka rozbawienia.

– Fakt, że jestem dziewczyną, nie znaczy jeszcze, że nie potrafię uruchomić mojego własnego samochodu – odparłam w miarę łagodnie, ale moje słowa były podszyte irytacją. Proszę, idź sobie, błagałam go w myślach. – Twojego samochodu? Hm, to ciekawe. – Co? Tylko dlatego, że jestem dziewczyną, nie mogę jeździć takim podrasowanym wozem? – postawiłam mu się. – Tego nie powiedziałem. Przekręciłam mocniej kluczyk. Z silnika dobiegł niski pomruk. Byłam już o krok od jego uruchomienia, ale w dalszym ciągu nie mógł zaskoczyć. Carmina mnie zabije. Nie wiedziałam, ile mam jeszcze czasu do jej powrotu, ale raczej nie za wiele. Westchnęłam zrezygnowana i ścisnęłam palcami grzbiet nosa. – Czy jeśli dam ci kluczyki, poderżniesz mi nimi gardło i porzucisz moje ciało gdzieś w ciemnej uliczce? – Gdybym miał taki plan, raczej bym ci go nie zdradził. Zamiast się roześmiać, rzuciłam mu tylko gniewne spojrzenie. Nieznajomy uśmiechnął się najwyraźniej zadowolony ze swojego żartu. – Nie jesteś chyba stąd, prawda? – spytał. – Czemu tak myślisz? – Pewnie zaraz zaserwuje mi starą śpiewkę o tym, jak to w małych miasteczkach wszyscy się ze sobą znają. Ale on tymczasem oznajmił: – W zeszłym roku sprzedałem ten samochód mojej sąsiadce. Nagle ogarnęły mnie złe przeczucia. – Carminie Songster – dodał. – Powiesz mi, czemu jeździsz jej samochodem, czy może wolisz to wyjaśnić na policji? O cholera. Wysiadłam z mustanga i stanęłam naprzeciwko sąsiada Carminy. Znajdował się kilkanaście centymetrów ode mnie i mogłam dostrzec, że jego oczy przypominały barwą jasnoniebieski klejnot. Coś pomiędzy turkusem a morskim szkłem. – To nie jest to, na co wygląda. – Co za ulga, bo mnie to wygląda na kradzież. Nie mogę tylko zrozumieć, dlaczego zatrzymałaś się przy bibliotece. Zaledwie kilka przecznic stąd jest autostrada. Rozsądniej byłoby chyba uciec nią z miasta? – Mieszkam u Carminy. Nieznajomy prychnął tylko, uznając to wyjaśnienie za niedorzeczne. – Od dziewiętnastu lat, przez które jestem jej sąsiadem, Carmina ani razu nie miała żadnych gości, a całą jej rodzinę zdążyłem już poznać. Przestań więc ściemniać. Kim naprawdę jesteś? – Carmina jest moją… przybraną mamą – odrzekłam beznamiętnym głosem. Po raz pierwszy musiałam użyć mojej przykrywki. Gdyby domagał się ode mnie kolejnych informacji, powiedziałabym mu, że od śmierci mojej prawdziwej matki tułam się po domach zastępczych. Modliłam się jednak, żeby nie drążył głębiej. Nie miałam ochoty rozmawiać z nim o Stelli. Działała mi już na nerwy. Marzyłam o powrocie do domu. Do mojego prawdziwego domu. I już nigdy więcej nie chciałam oglądać na oczy tej prowincjonalnej dziury. – Carmina? Matką zastępczą? – pokręcił z niedowierzaniem głową. – To niemożliwe. Ile masz lat? – W sierpniu kończę osiemnaście. – Jeszcze tylko trzy krótkie miesiące i stanę się niezależna. Choć równie dobrze te trzy miesiące mogą trwać całą wieczność.

– Czemu Carmina miałaby przygarnąć siedemnastolatkę? – zastanawiał się na głos nieznajomy. – Może czuła się samotna? – Ten odludek? – znowu prychnął. – Nie. Coś tu się nie klei. Kiedy przyjechałaś do miasta? – Wczoraj wieczorem. – Jak się nazywasz? – Stella Gordon – czułam, jak gardło mi się zaciska, gdy to wymawiałam. Nienawidziłam tego nazwiska. Miałam wrażenie, jakbym mówiła o kimś innym, co w zasadzie było prawdą. – Jak długo przebywasz w rodzinach zastępczych? – kontynuował nieznajomy, ewidentnie sprawdzając, czy moja historyjka jest prawdziwa. – Od kiedy zmarła moja mama. – Przykro mi z tego powodu. Wzruszyłam tylko ramionami. Nic nie czułam. Moja mama wprawdzie żyła, ale równie dobrze mogła być dla mnie martwa. – Skąd pochodzisz? – Z Tennessee – skłamałam. – Z Knoxville w Tennessee. Byłeś tam kiedyś? – Nigdy w życiu. Ja też nie. To znaczyło, że mogłam powiedzieć o Knoxville, co tylko chciałam, a on i tak nie zorientuje się, że kłamię. – W takim razie powinnaś chyba mieć nieco inny akcent – odezwał się nagle nieznajomy. – A twój akcent brzmi jak… ze Wschodniego Wybrzeża. – Och – odparłam lekceważąco, dając sobie dodatkową chwilę na wymyślenie jakiejś wymówki. – To dlatego, że mój tata się tam wychował. W większym stopniu przejęłam jego sposób mówienia niż mojej mamy. Z ulgą stwierdziłam, że nieznajomy najwyraźniej skończył mnie już maglować, ponieważ wyciągnął do mnie rękę. – Witaj w Thunder Basin, Stello. Jestem Chet Falconer. – Ten sam Chet Falconer, który kosi trawnik Carminy? – Zmarszczyłam brwi. – Wspominała o mnie? – Jego usta drgnęły w delikatnym uśmiechu. – Obudziłeś mnie dzisiaj o piątej rano! Widzisz te wory pod moimi oczami? To twoja zasługa! – Jak dla mnie twoje oczy wyglądają doskonale. Zanim zdążyłam zastanowić się, czy czasem mnie nie podpuszcza, Chet dodał: – Wiesz co, zawrzyjmy umowę. Uruchomię ci ten stary krążownik, ale chcę coś od ciebie w zamian. Tuż za rogiem jest knajpa, przy stoliku z tyłu sali siedzą dwie osoby. Jedną z nich jest pewien gnojek w skórzanej motocyklowej kurtce, w której zgrywa twardziela – rzucił ponuro Chet. – Chcę, żebyś usiadła na tyle blisko nich, żebyś mogła słyszeć, co mówią, zamówiła dla niepoznaki cheeseburgera, a później opowiedziała mi wszystko, o czym rozmawiali. – Rozumiem. Chcesz, żebym szpiegowała twoją dziewczynę? Jeśli myślisz, że cię zdradza, to zapewniam cię, że twoje podejrzenia są słuszne. Chet zignorował moją kpinę. – Do twojego powrotu samochód będzie już na chodzie. – Wykluczone. Śpieszę się. Potrzebuję go teraz. – Cóż, to może chwilę potrwać. Wypuściłam z płuc powietrze. – W porządku. Ale ty płacisz za cheeseburgera.

Chet westchnął teatralnie, po czym wcisnął mi w dłoń banknot dziesięciodolarowy. – Nie śpiesz się z jedzeniem. Chcę wiedzieć o wszystkim, o czym będą mówić. – Nawet o tych najbardziej bolesnych dla ciebie sprawach? Na przykład, że brzydko pachnie ci z ust, a kiedy ją całujesz, twoje ślinianki produkują potworne ilości śliny? Chet zdjął z głowy kowbojski kapelusz i trzepnął mnie nim w tyłek. Dosłownie trzepnął mnie w tyłek. – Rusz się, zanim będzie po wszystkim. I wcale nie pachnie mi brzydko z ust. Ani też to drugie. – Lepiej, żeby ten samochód działał, kiedy tu wrócę – ostrzegłam go. – Tak? Bo co? – Bo będziesz musiał postawić mi drugiego cheeseburgera. Do tego frytki i shake’a – starałam się nie dać nic po sobie poznać, ale jeśli nie wrócę przed Carminą do domu, dopilnuje pewnie, żebym spędziła noc w więzieniu tylko po to, aby mi dać nauczkę. W dodatku zadba o to, żebym już nigdy więcej nie wsiadła do jej mustanga. A do tego nie mogłam dopuścić, bo przecież musiałam czymś jeździć do biblioteki. Zamierzałam sprawdzać nasze tajne konto mailowe tak często, jak tylko się da. Reed wkrótce na pewno odpisze i będziemy mogli zacząć planować nasze wspólne życie. Reed miał dziewiętnaście lat i w świetle prawa mógł już mieszkać sam, musieliśmy tylko jeszcze poczekać, aż i ja stanę się pełnoletnia. – Wstrzymaj się z tymi życzeniami, dopóki sama nie spróbujesz tutejszych hamburgerów – ostrzegł mnie Chet z chytrym błyskiem w oczach. – Co to niby ma znaczyć? – Powiedzmy, że sanepid w naszym hrabstwie nie jest szczególnie skrupulatny. Prawdę mówiąc, nie jest do końca pewne, czy w naszym hrabstwie w ogóle działa jakiś sanepid. Pomachałam mu w powietrzu pomiętym banknotem. – W takim razie daruję sobie jedzenie i potraktuję to jako napiwek za moje wybitne osiągnięcia szpiegowskie. Obróciwszy się na pięcie, pomaszerowałam na róg ulicy i rozejrzałam się w obie strony. Restauracja Sundown Diner mieściła się na parterze najbliższego budynku. Rozpoznałam to miejsce z dzisiejszych porannych poszukiwań pracy. Front restauracji był teraz oświetlony, a ćmy krążyły wokół żarówek jak szalone. Nad drzwiami rozpościerała się markiza w biało-niebieskie paski. Weszłam do środka i szybko zlustrowałam wnętrze knajpy. Interes szedł dzisiaj raczej marnie. Zajęte były tylko dwa stoliki. Boks tuż obok szafy grającej zajmowała matka z dwoma małymi chłopcami. A przy stoliku z tyłu sali siedziało dwóch przygarbionych i pogrążonych w rozmowie mężczyzn. Chyba jednak myliłam się co do rzekomej dziewczyny Cheta. Miałam szpiegować dla niego dwóch kolesi. Ten w skórzanej kurtce motocyklisty był mniej więcej w moim wieku, może rok młodszy. Brązowe włosy spadały mu na oczy, którymi rzucał wokół nerwowe spojrzenia. Jego towarzysz był o kilka lat starszy, a spod koncertowego T-shirtu kapeli Journey wyraźnie wystawał piwny brzuch. Poza tym nosił bujne rude bokobrody oraz czarną bandanę na głowie i wyglądał jak skrzyżowanie wieśniaka z członkiem gangu motocyklowego Hell’s Angels. Od razu wiedziałam, że ani go nie lubię, ani mu nie ufam. – Stolik tylko dla jednej osoby? – zapytała kelnerka, podając mi menu z leżącej przed nią sterty. – Czy mogę usiąść z tyłu przy stoliku w kącie? – posłałam jej szeroki uśmiech. – To moje ulubione miejsce. – Jasne, skarbie.

Usiadłam przy stoliku znajdującym się na tyle blisko obu mężczyzn, że mogłam słyszeć wszystko, o czym rozmawiali, ale gdy tylko zajęłam miejsce, natychmiast zamilkli. Aby więc nie czuli się skrępowani moją obecnością, wyjęłam z torebki stary walkman Carminy, położyłam go na stole i włożyłam do uszu tanie plastikowe słuchawki. „Nie zwracajcie na mnie uwagi, chłopcy, przebywam w moim własnym małym świecie. A teraz zacznijcie mówić, i to szybko. Mam dość napięty grafik”. Pierwszy odezwał się ten młodszy. – Mam dostać kilka kawałków po moich rodzicach – wyznał z niejakim trudem. – Kilka, to znaczy ile? – Cztery. Starszy podrapał się w zamyśleniu po karku. – To nie za dużo, ale powinno wystarczyć. – Jak długo będę musiał jeszcze czekać na wejście do interesu po tym, jak dostaniesz pieniądze? – Dwa tygodnie. Trzeba przetransportować towar z Kolorado. Młodszy skinął głową, zastanawiając się nad tym. – Dobra. Wchodzę w to. – Nie tak szybko. Kiedy możesz mi dostarczyć forsę? I właśnie wtedy podeszła kelnerka, stając między mną a ich stolikiem. – Podać coś do picia? – Wodę – odparłam, starając się słuchać jednym uchem rozmowy obu mężczyzn. – Jakieś pytania co do menu? Nawet nie zdążyłam go jeszcze otworzyć. Zresztą i tak już wiedziałam, co chcę zamówić. Bez względu bowiem na to, jak bardzo by się starali, na pewno nie byli w stanie zepsuć frytek. Były smażone na głębokim tłuszczu, a w takich warunkach zginęłaby każda, nawet najbardziej odporna bakteria. – Poproszę dużą porcję frytek. – To wszystko? Kiwnęłam głową, uznając, że zasłużyłam, aby zatrzymać sobie resztę pieniędzy Cheta, i kelnerka odeszła wolnym krokiem do kuchni. Tymczasem dwaj mężczyźni przy sąsiednim stoliku zaczęli się zbierać do wyjścia. Młodszy pisał SMS-a, natomiast starszy szukał w portfelu gotówki, żeby zapłacić rachunek. Wiedziałam, że Chet nie okaże entuzjazmu, gdy usłyszy mój raport, ale będzie musiał się pogodzić z porażką. Kazał mi ich podsłuchiwać, ale ja nic nie mogłam poradzić na to, że rozmawiali zaledwie przez kilka minut. – Zadzwonię do ciebie, kiedy będę miał pieniądze – odezwał się chłopak w kurtce motocyklisty, wysuwając się zza stolika i chowając komórkę do kieszeni. Kiedy wstał, musiał zorientować się, że mu się przyglądam, ponieważ zmierzył mnie wzrokiem. Zmarszczył podejrzliwie czoło, a ja natychmiast podniosłam menu, udając, że czytam je z zainteresowaniem. Chłopak wyszedł razem ze swoim starszym towarzyszem, a ja uznałam, że zamiast czekać tu dłużej, pójdę sprawdzić, czy Chet dotrzymał swojej części umowy. Zapłaciłam przy kasie za zamówienie, mając nadzieję, że kelnerce będą smakować moje frytki. Na parkingu przed biblioteką Chet stał pochylony nad maską mustanga. Gdy usłyszał moje kroki, obejrzał się przez ramię. Pomimo ciemności widziałam, że dłonie ma poplamione smarem. – I co? – spytał wyczekująco.

– Rodzice chłopaka mają mu dać cztery tysiące dolarów, a wtedy on wejdzie w interes z kolesiem z Hell’s Angels. Chet zaklął pod nosem. – Co jeszcze mówili? – Niewiele. To była krótka rozmowa. Młody ma nadzieję, że interes wkrótce zacznie się kręcić. – Po moim trupie. – Powiedz mi tylko, że zdążyłeś naprawić samochód. – Tak, to wina gaźnika. Przetkałem go trochę ołówkiem, żeby wpuścić do środka powietrze. Zobacz, czy teraz odpali. Usiadłam za kierownicą i przekręciłam kluczyk w stacyjce. Silnik od razu zaskoczył. Poczułam taką ulgę, że chciałam niemal ucałować Cheta. Zamiast tego spytałam jednak: – Jak najszybciej dostać się stąd do domu Carminy? Chet opuścił maskę wozu i wytarł sobie ręce. – Carmina nie wie, że zabrałaś jej samochód, prawda? Przygryzłam wargę. – Czy to może zostać pomiędzy nami? – Dopiero co przyjechałaś do miasta, a już jesteś mi winna przysługę. – Chet uśmiechnął się, a na jego policzkach pojawiły się chłopięce dołeczki. – Pojedź stąd Rodeo Road, dzięki temu ominiesz kilka świateł. Carmina nigdy nie wraca ze spotkania biblijnego wcześniej niż o wpół do dziesiątej. Jeśli nie będziesz musiała stać na przejeździe kolejowym, powinnaś być na miejscu pięć minut przed nią. Liczyłam na nieco większy zapas czasu niż pięć minut, ale musiało mi to wystarczyć. Posłałam Chetowi całusa i z rykiem silnika wyjechałam z parkingu. Gdy dotarłam do domu, z ulgą stwierdziłam, że pikapa Carminy nie ma jeszcze na podjeździe. Wprowadziłam mustanga tyłem do stodoły i ustawiłam go w tym samym miejscu, w którym go znalazłam. Weszłam do domu, zapaliłam światło i omal się nie zakrztusiłam. Carmina siedziała na kanapie, stukając palcami o oparcie. Jej twarz wyglądała jak wykuta w lodzie. Na widok jej zaciśniętych mocno ust poczułam ucisk w sercu. – Nie zauważyłam twojego samochodu – powiedziałam nerwowo. – Po spotkaniu zostawiłam go u Maca Hestera, ma mi naprawić skrzynię biegów. Potem podrzucił mnie do domu. Kluczyki – zażądała Carmina, wyciągając rękę. Oddałam je bez słowa. – Jakieś przeprosiny? – Przepraszam. – To za mało, Stello. Przestąpiłam z nogi na nogę i westchnęłam ze zniecierpliwieniem. – Przepraszam, że zabrałam twój samochód. To się więcej nie powtórzy. – Patrz na mnie, kiedy do mnie mówisz. – Przecież przeprosiłam – warknęłam. – Czego jeszcze ode mnie chcesz? – Jutro rano idziesz ze mną do kościoła. Spojrzałam wprost na Carminę. Postąpiłam źle, zabierając bez pytania jej samochód, ale przeprosiłam ją za to. Załatwiłyśmy to już i nie zamierzałam pozwolić, by wykorzystywała moje niewłaściwe zachowanie jako pretekst do tego, żeby mnie gnębić. Nie była moją matką, lecz tylko jednym z elementów układanki wymyślonej przez ludzi z Departamentu Sprawiedliwości, i zamierzałam dać jej to jasno do zrozumienia.

– Nie pójdę do kościoła. – Och, właśnie, że pójdziesz. – Grozisz mi? – Mieszkasz w moim domu i w związku z tym oczekuję od ciebie określonego zachowania. A ty nie dość, że ukradłaś mi samochód, to czujesz się źle tylko dlatego, że zostałaś przyłapana… Srogo się na tobie zawiodłam… – Ukradłam? – przerwałam jej w naturalnym odruchu obrony. – Nie ukradłam twojego samochodu, tylko go pożyczyłam! Czy uciekłam nim z miasta? Czy go rozbiłam? Nie! Znajduje się w takim samym stanie, w jakim go wzięłam! – Nie przerywaj mi i nie pyskuj – powiedziała spokojnie Carmina. – Nie jestem twoją matką, Stello. Wiem to lepiej niż ktokolwiek inny. Nigdy nie miałam okazji jej spotkać, ale wyrządziłabym jej straszną krzywdę, gdybym pozwoliła ci bezkarnie kraść i kłamać. Zdusiłam w sobie uczucie upokorzenia i przekułam je w gniew. – Nie mieszaj jej do tego. Nie wykorzystuj mojej matki, żeby wzbudzać we mnie wyrzuty sumienia. – Od dzisiaj masz wracać do domu o dziewiątej wieczorem. – Słucham? – spytałam zdławionym głosem. – Nie możesz mi tego nakazać. Zawsze wracałam do domu, o której chciałam! Kiedy stałam się już na tyle dorosła, żeby wychodzić sama wieczorami, mama była zbyt zajęta ćpaniem, by przejmować się porami moich powrotów do domu. Za kogo ta kobieta się uważała, żeby mówić mi, co i kiedy mam robić? – Masz wracać o dziewiątej, koniec kropka. A jutro idziesz ze mną do kościoła. Nie mogę cię zmusić do tego, żeby ci się tam spodobało. Nie mogę cię nawet zmusić, żebyś słuchała tego, co do ciebie mówię. Ale nie zamierzam stać z boku i przyglądać się, jak przez całe lato robisz, co tylko żywnie ci się podoba. Ja na pewno na to nie pozwolę. Może się mylę. Może w ten sposób tylko wszystko pogorszę. Ale wolę spróbować i przegrać, psiakrew, niż tylko siedzieć, bojąc się cokolwiek zrobić. W szafie powiesiłam ci sukienkę. Mam gdzieś to, czy ci się podoba. Jutro masz wziąć prysznic, założyć ją i o wpół do dziesiątej siedzieć w pikapie. Zrozumiano? Uciekłam na górę. Trzasnęłam za sobą drzwiami, nie zważając na to, że to zupełnie dziecinne zachowanie. Carmina nie mogła mnie zmusić, żebym poszła do kościoła. Zadzwonię do Price’a. Powiem mu, że nie dogadujemy się z Carminą. Może zdoła porozmawiać z biurem prokuratora i przekonać jego urzędników do uchylenia decyzji o umieszczeniu mnie w rodzinie zastępczej do ukończenia osiemnastego roku życia. Wszyscy wokół myśleli, że wiedzą, co jest dla mnie najlepsze, ale ja znacznie lepiej radziłam sobie, żyjąc bez czyjejkolwiek pomocy. Od dwóch lat praktycznie obywałam się bez niczyjej opieki. Zwinąwszy się na łóżku, poszukałam pocieszenia w jednym z listów od Reeda. Estello, za mną pierwszy dzień obozu baseballowego. Ośrodek jest całkiem ładny. W stołówce każdy może nakładać sobie tyle, ile jest w stanie zjeść. Śpimy w akademiku, po dwóch w pokoju, a na końcu każdego korytarza znajduje się wspólna łazienka. Mój współlokator to straszny palant. Na naszym piętrze są goście z całego kraju, a ja akurat musiałem trafić na tego frajera. Jest tu nawet jeden chłopak, który przyjechał aż z Dominikany. Muszą tam chyba bardzo serio traktować baseball. Podczas uroczystości otwarcia trenerzy bez przerwy rzucali takimi słowami jak

„legendarny”, „prestiżowy” czy „tradycja doskonałości”, opisując program treningowy. Trudno było powstrzymać się od śmiechu. Brzmieli jak mój tata. Jemu wciąż się wydaje, że zmusi mnie, bym zaciągnął się do wojska. Wielkie dzięki, ale raczej odpuszczę sobie kontynuowanie znakomitej tradycji rodu Winslowów. xoxo

Reed

ROZDZIAŁ 6 Do rana zdążyłam nieco ochłonąć. Nie miałam wcale ochoty zakładać sukienki i siedzieć przez godzinę na twardej ławce w kościele, ale po tym, jak przez większość nocy cała wręcz trzęsłam się z gniewu, rano zaczęłam patrzeć na wszystko z nowej perspektywy. Price nie kiwnie w mojej sprawie nawet palcem, jeśli nie udowodnię mu, że naprawdę starałam się dojść z Carminą do porozumienia. Znał mnie na tyle dobrze, by wiedzieć, że za nic nie poszłabym do kościoła. A to oznaczało, że jeśli jednak pójdę, moja gotowość do współpracy stanie się mocną kartą przetargową w negocjacjach z nim. „Słuchaj, Price – powiem mu – staram się, jak tylko mogę. Poszłam z nią nawet do kościoła. Ale nie czarujmy się, Carmina i ja do siebie nie pasujemy”. To samo dotyczy zresztą Nebraski. Ale wszystko w swoim czasie, najpierw musiałam uwolnić się od Carminy. Oczywiście zawsze istniała możliwość, że wyślą mnie w jakieś znacznie gorsze miejsce… Ale czy może być coś gorszego od Thunder Basin? Rzuciłam przez okno sypialni pełne pogardy spojrzenie i od razu otrzymałam odpowiedź na to pytanie. Umyłam i wyprostowałam swoje ciemnobrązowe włosy, tak że stały się idealnie gładkie. Stojąc przed lustrem, zmierzwiłam nieco grzywkę. Robiła się coraz dłuższa, co niedługo mogło zacząć sprawiać mi problem. Doszłam do wniosku, że lepiej sama ją sobie przytnę, niż pozwolę zmasakrować ją komuś z salonu „Strzyżenie – 7,5 dolara”. Tuż przed wpół do dziesiątej zbiegłam po schodach ubrana w miętową sukienkę na ramiączkach i espadryle, które jeden z zastępców szeryfa zabrał w pośpiechu z mojego domu. Bezkształtną, luźną sukienkę hawajską, którą Carmina powiesiła dla mnie w szafie, trudno w ogóle było nazwać ubraniem. Byłam prawie pewna, że stanowiła ona dodatkową część kary za to, że zabrałam jej mustanga: wizyta w kościele plus publiczne poniżenie. – Wyglądasz bardzo przyzwoicie – stwierdziła cokolwiek chłodno Carmina na mój widok. Starała się unikać mojego wzroku. Wcale nie zapomniała o wczorajszym wieczorze ani też mi nie przebaczyła. I vice versa. A jeszcze bardziej wkurzało – i wyjątkowo bolało – mnie to, że Carmina, choć była mi całkiem obcą osobą, starała się odgrywać rolę matki, podczas gdy moja własna matka nie była do tego zdolna. – Nie chcę tej sukienki, którą mi zostawiłaś. Proszę, zabierz ją do końca dnia z szafy – oznajmiłam, po czym nie zatrzymując się, poszłam do kuchni i nalałam sobie kubek kawy. – Dziś po kościele odbędzie się mała posiadówka! – zawołała Carmina z korytarza. – Jeśli nie chcesz zostać, będziesz musiała wrócić tu na piechotę albo złapać okazję. – Nie wiem, czym jest ta wasza posiadówka – odparłam, parząc sobie język czarną gorącą kawą. Przydałaby się kopiasta łyżeczka cukru i odrobina śmietanki, ale nie zamierzałam prosić Carminy, aby pomogła mi ich poszukać. Wypiłam więc drobnymi łyczkami tyle kawy, ile tylko byłam w stanie znieść, zanim poczułam, jak skręcają mi się wnętrzności. – To taki poczęstunek – wyjaśniła Carmina. – Każdy przynosi koc piknikowy i coś do jedzenia. – Wiejski piknik. Ależ to urocze. Chyba sobie daruję. Wstawiłam kubek do zlewu i spotkałam się z Carminą na korytarzu. Miała na sobie długą dżinsową spódnicę, białą bluzkę i te same czerwone kowbojki co zwykle. Srebrzystobiałe włosy zaczesała gładko do tyłu i związała w francuski warkocz rodem z lat dziewięćdziesiątych.

Próbowałam wymyślić jakiś kąśliwy komentarz na temat jej wyczucia stylu, ale ostatecznie tylko zrobiłam skwaszoną minę. – Jest dokładnie wpół do dziesiątej. Lepiej ruszajmy w drogę. Za nic nie chciałybyśmy się spóźnić. – Ależ z ciebie charakterek – mruknęła Carmina, wychodząc za mną z domu. Och, ja dopiero się rozkręcałam. Nie mogłam się już doczekać, kiedy spotkam jej przyjaciół z kościoła. Miałam przeczucie, że Carmina i jej nowa przybrana córka staną się dziś tematem rozmów przy niedzielnym obiedzie w całym miasteczku. Jeśli ktoś miał zostać upokorzony, to właśnie Carmina. Była ekspolicjantką. Cieszyła się tu powszechnym szacunkiem. Po dzisiejszym dniu to może ulec zmianie. Zamierzałam zetrzeć ją na miazgę. * Nabożeństwo odbywało się w zupełnie prostym budynku, który przypominał w zasadzie dużą, białą stodołę. Wzdłuż bocznych ścian kościoła biegły łukowate okna. Dach wieńczyła wieżyczka. Szerokie ceglane schody prowadziły do otwartych podwójnych drzwi, przez które płynęła muzyka organowa. Moją uwagę najbardziej przykuł jednak wbity w trawnik znak z napisem: PŁOMIEŃ WIARY NIEZAWODNYM ŚRODKIEM OCHRONNYM PRZED OGNIEM PIEKIELNYM. Zdaje się, że tutejsi duchowni mieli jednak poczucie humoru. W wejściu do kościoła przywitał nas mężczyzna w świeżo uprasowanej czarnej koszuli i koloratce. Miał szpakowate włosy zaczesane z przedziałkiem. Uśmiechnął się ciepło, lecz był pod każdym względem tak bezbarwny, że nie sposób było poczuć się przez niego obrażonym. – Dzień dobry, Carmino – powiedział, ściskając serdecznie jej dłoń. – Widzę, że przyprowadziłaś gościa. – Pastorze Lykins, pragnę przedstawić Stellę Gordon – odparła Carmina. – Będzie ze mną mieszkać do końca wakacji. Zanim pastor Lykins zdążył zadać pierwsze z szeregu cisnących mu się na usta pytań – a po nagłym zaskoczeniu malującym się w jego oczach widziałam, że miał na to wielką ochotę – Carmina wciągnęła mnie za łokieć do wnętrza kościoła. – Nie pozwolisz mi się nawet przywitać? – spytałam, gdy popchnęła mnie w stronę wolnej ławki. – No, no, Carmino. Gdzie twoje maniery? – Możesz otworzyć usta dopiero podczas śpiewania hymnów – oznajmiła Carmina, stawiając między nami zapiekankę z fasolką szparagową na późniejszy poczęstunek. – Coś mi mówi, że głos to akurat masz niczego sobie. Dwie siwowłose kobiety wsunęły się do ławki przed nami, obrzucając zaciekawionymi spojrzeniami mnie i Carminę. Gdy jedna z nich próbowała nawiązać kontakt wzrokowy z moją gospodynią, ta skupiła się na usunięciu kłaczka ze spódnicy, wkładając w tę czynność całą swoją uwagę. W tym momencie zdałam sobie sprawę, jak kłopotliwa musi być moja obecność dla Carminy. Znałam zmyślone powody mojego przyjazdu do Thunder Basin, ale nie zastanawiałam się nad tym, jaką historyjkę Carmina przedstawiała swoim znajomym. Samotna, starzejąca się była policjantka, która przygarnia siedemnastolatkę? To na pewno u niejednego musiało wzbudzić zdziwienie. Byłam ciekawa, dlaczego biuro prokuratora generalnego wybrało akurat ją na moją opiekunkę. Doświadczenie w pracy policyjnej bez wątpienia czyniło z Carminy mocną kandydatkę. Mogłam się założyć, że za zaopiekowanie się mną miała otrzymać mnóstwo forsy. Nie byłam jakąś tam przeciętną nastolatką szukającą rodziny zastępczej, ale nastolatką objętą

programem ochrony świadków. A im większe niebezpieczeństwo, tym większa zapłata. Po raz kolejny więc zostałam wykorzystana przez kogoś dla pieniędzy. Jedynym powodem, dla którego moja mama walczyła o opiekę nade mną, była możliwość otrzymywania od ojca alimentów… które później wydawała na narkotyki. A teraz Carmina wykorzystywała mnie, żeby dorobić sobie do emerytury. Choć prawdę mówiąc, Carmina nie wydawała się zbytnio zainteresowana pieniędzmi. Wszystko, co posiadała, nadawało się na śmietnik. Miałam wrażenie, że nienawidziła zakupów jeszcze bardziej niż mojego towarzystwa. Bez względu na to, jakie motywy kierowały Carminą, miałam wrażenie, że pragnęła przetrwać do końca lata, starając się nie zwracać na siebie większej uwagi, unikając ciekawskich pytań i modląc się, żeby te wakacje minęły jak najszybciej. Zastanawiałam się, jak musi się czuć z tym, że okłamuje swoich przyjaciół i sąsiadów. W końcu kiedy już stąd wyjadę, Carmina będzie musiała długo jeszcze żyć z tymi ludźmi, mając świadomość, że nie była z nimi całkiem szczera. Zrobiło mi się jej prawie żal. Ale nie byłam gotowa, żeby jej tak łatwo odpuścić. Zwłaszcza po tym, jak zmusiła mnie, żebym poszła do kościoła. O tej porze powinnam była jeszcze spać. Od tego są przecież weekendy. – Czemu zgodziłaś się mną zająć? – zapytałam ją nieco napastliwym i podejrzliwym tonem. – Słucham? – Jaki masz w tym interes? Co z tego wszystkiego będziesz mieć? Z jakiego powodu przyjęłaś pod swój dach siedemnastoletnią dziewczynę, której absolutnie nic nie zawdzięczasz? – Cóż, sama wciąż zadaję sobie to pytanie. Obie z Carminą obróciłyśmy się, gdy w ławce za nami rozsiadł się wygodnie Chet Falconer. Wystroił się do kościoła w chinosy i granatową koszulkę polo. Bez kowbojskiego kapelusza i ubrudzonych trawą butów wyglądał zupełnie inaczej. Jedno trzeba było mu przyznać: wiedział, jak zrobić na dziewczynach wrażenie. Zaczesał swe wilgotne, kręcone włosy za uszy, a jego błękitne oczy wprost błyszczały. Pachniał mydłem oraz wysuszonym na słońcu praniem i była to piorunująca kombinacja. – Dzień dobry, Chet – przywitała się sztywno Carmina i odwróciła twarz w stronę ambony. Koniec rozmowy. Nie wiedziałam, czy Chet jakoś ją obraził, teraz lub w przeszłości, czy też może Carmina zawsze była taka wredna. Ale biorąc pod uwagę, że w zeszłym roku Chet sprzedał jej mustanga, a wczoraj kosił u niej trawnik, skłaniałam się ku tej drugiej opcji. – Aj, Babciu, wiesz, że nie poddam się tak łatwo. – Chet nachylił się, tak że szeptał Carminie do ucha. – Jeśli potrzebowałaś kogoś do pomocy w domu, mogłem wypożyczyć ci Dusty’ego. Ten dzieciak to anioł. Wszystko byłoby załatwione. Carmina odchrząknęła głośno. – I patrzcie, kto to mówi – rzuciła do Cheta. – Ty w wieku szesnastu lat sprawiałeś wcale nie mniej kłopotów. Czy to nie wtedy po raz pierwszy cię aresztowałam? – Ta rozmowa zaczyna robić się interesująca – wtrąciłam, unosząc pytająco brwi w kierunku Cheta. – Miałem pecha – odparł Chet. – Carmina zna wszystkie moje tajemnice. Ale wie, że jeśli je zdradzi, koniec z koszeniem trawnika. – Na nic takiego się nie zgadzałam – prychnęła Carmina. – Twoje włosy wyglądają inaczej – zwrócił się do mnie Chet. – Ale się wystroiłaś, prawie cię nie poznałem. Wciąż zachodziłem w głowę, kim jest ta śliczna dziewczyna.

W odpowiedzi wystawiłam mu język. – Mów za siebie. A ty swoje buty i kapelusz zostawiłeś świniom? – spytałam. – Założę się, że niezłe z niej ziółko, co Carmina? – Chet uśmiechnął się szeroko. Carmina wydała z siebie kolejne głośne chrząknięcie. Następnie zmarszczyła brwi i obrzuciła mnie badawczym spojrzeniem. – Mam rozumieć, że wy dwoje już zdążyliście się poznać? Kiedy wam się to udało? – zapytała stanowczo. – Wczoraj wieczorem – wyjaśniłam. – Chet pomógł mi odpalić mustanga pod biblioteką. Nie mogłam go uruchomić. On naprawdę świetnie się zna na samochodach – dodałam, okręcając naszyjnik wokół palca. Uśmiech zniknął nagle z ust Cheta. Na jego twarzy pojawiło się zmieszanie, które po chwili ustąpiło przestrachowi. Ona wie? – spytał mnie, poruszając tylko wargami. – Teraz już wie – odparłam słodkim głosem. Carmina powoli obróciła się w ławce, obdarzając Cheta ponurym, karcącym spojrzeniem. – Checie Falconer, czy wiesz o tym, że Stella ukradła mi wczoraj samochód? A ty jej jeszcze pomogłeś? – Tak, proszę pani. – Masz coś na swoje usprawiedliwienie? – Gaźnik znowu się zatkał. – Powinnam was oboje aresztować. W tym momencie organista zagrał ostatni akord swojego preludium i pastor Lykins zajął miejsce na ambonie. Wszyscy wierni uciszyli się i skierowali oczy na przód świątyni. Carmina posłała Chetowi długie, chłodne spojrzenie. Następnie wyjęła ze schowka w ławce śpiewnik i grzmotnęła nim mocno chłopaka w nogę. Zagryzłam wargę, by stłumić chichot, tymczasem Chet nachylił się do mnie i szepnął, łaskocząc mnie swym oddechem w ucho: – Myślisz, że to zabawne, co? Teraz moja kolej.

ROZDZIAŁ 7 Musiałam być w naprawdę dobrym nastroju, ponieważ po mszy dałam się namówić Chetowi na wzięcie udziału w pikniku. Na składanych stolikach z tyłu kościoła stały rozmaite sałatki, zapiekanki i desery, a Chet dołożył do nich jeszcze dwie torebki chipsów ziemniaczanych. Nie przyniósł jednak ze sobą koca piknikowego, więc odłączywszy się od reszty parafian, znaleźliśmy sobie miejsce na trawie w cieniu rozłożystego dębu. Chet położył się na plecach z rękami założonymi za głowę. – Jeszcze się na tobie zemszczę, zobaczysz – powiedział. Zrzuciłam ze stóp espadryle i przeciągając się leniwie, oparłam o pień drzewa. – Ktoś tu chyba nie słuchał kazania pastora Lykinsa o przebaczeniu – odparłam. – Zawsze jesteś taka przemądrzała? – Tak. Bo co? – Uniosłam brew. Chet wsparł się na łokciu i spojrzał na mnie. – Pamiętam, co pastor Lykins mówił o odrzuceniu diabła – oznajmił konfidencjonalnym szeptem. – No dalej, dziewczyno. Wracaj tam, gdzie twoje miejsce. Kopnęłam go lekko w nogę. – Przed mszą wspominaliście z Carminą o jakimś Dustym. Kto to jest? – To mój młodszy brat. – Twarz Cheta sposępniała, a jego wesołość w jednej chwili gdzieś się ulotniła. – Oczywiście przedstawiłbym was sobie, ale nie dostąpiłem dziś zaszczytu zobaczenia jego tyłka w kościelnej ławce. Nie wrócił wczoraj do domu. – Opiekujesz się młodszym bratem? – Kiedy Carmina mówiła, że Chet sam prowadzi teraz dom, wyobrażałam sobie, że sam również mieszka. – Przecież masz tylko dziewiętnaście lat. – Tylko? Sama jesteś niewiele młodsza. – Chodzi mi o to, czy to w ogóle zgodne z prawem, że mieszkacie razem tylko we dwóch? – Wiedziałam, że jego rodzice nie żyją, ale nie miałam pojęcia, że po ich śmierci Chet wziął na siebie znacznie więcej niż tylko prowadzenie domu, był również opiekunem młodszego brata. – Ile ma lat? – spytałam. – Szesnaście. Jest na tyle dorosły, żeby prowadzić samochód. Choć czekał z tym do zrobienia prawa jazdy. Rodzice chowali przed nim dawniej kluczyki, ale w końcu potrzeba jest matką wynalazków, więc w wieku trzynastu lat Dusty nauczył się, jak odpalać samochód za pomocą kabli. Zaparkuj samochód w nocy na ulicy, a on na pewno go pożyczy. Rano odstawi go na miejsce, tyle że z lżejszym bakiem. – Chet prychnął z odrazą. – Kiedy w końcu przywlecze się do domu z tej imprezy, na której gdzieś zabalował, to przysięgam, zamknę go na tydzień w ciemnicy. – W ciemnicy? – Nie macie czegoś takiego w Tennessee? Dziwne. Ciemnica to rodzaj podziemnego schronu przed tornadami. To biegnący pod domem tunel, na tyle duży, by się do niego wczołgać na rękach i kolanach. Carmina ma na swoim podwórku nowszy schron z dwojgiem drzwi i schodami prowadzącymi do podziemnego bunkra. Ma mniej więcej trzy metry na trzy i jest zamykany na zamek. Dawniej z chłopakami z sąsiedztwa używaliśmy go jako miejsca spotkań, a nad wejściem wisiała tabliczka z napisem „Dziewczynom wstęp wzbroniony”. Prawdę mówiąc, widziałam z tyłu domu Carminy znajdujące się tuż nad ziemią drzwi. Ale sądziłam, że prowadzą do piwnicy, w której mieści się spiżarnia.

– Będziesz jeszcze miała okazję odwiedzić taki schron – odezwał się znowu Chet. – Lato bez tornada w tej okolicy to rzadkość. Zadrżałam. Naprawdę miałam nadzieję, że w tej kwestii Chet nie będzie miał jednak racji. Przeżyłam już parę burz śnieżnych w Filadelfii, przez kilka dni musiałam radzić sobie bez prądu i na tym moja tolerancja na złą pogodę się kończyła. – Gdzie odbywają się te imprezy, na które chodzi twój brat? – spytałam. Nie kierowała mną jednak troska o jego los. Po trzech dniach spędzonych w rządowej kryjówce oraz trzech kolejnych pod okiem Carminy byłam spragniona jakiejkolwiek rozrywki. Thunder Basin to z pewnością nie to samo co Filadelfia i nie spodziewałam się tutaj żadnych modnych klubów, ale nie zamierzałam wybrzydzać. Gdyby tylko Chet mógł mi wskazać, gdzie mogę się nieco rozerwać, to natychmiast skorzystałabym z tej okazji. Nie miałam ochoty spędzać w te wakacje każdego weekendu uwięziona w domu Carminy. Usychałam z tęsknoty za jakimś życiem towarzyskim. – Facet, z którym Dusty wczoraj się spotkał, to Cooter Saggory – odparł Chet – więc obaj pewnie znaleźli sobie jakiś pusty wagon towarowy na bocznicy kolejowej i upili się do nieprzytomności. A może to tylko moje pobożne życzenia. Z Cooterem nigdy nic nie wiadomo. W tym właśnie cały problem, to kompletny szajbus, a Dusty teraz się z nim zadaje. Ja też zrobiłem w życiu trochę głupich rzeczy i spędziłem noc lub dwie w areszcie, ale nigdy nie dopuściłem się niczego, przez co mógłbym wylądować w więzieniu. – Cooter Saggory? Proszę, powiedz mi, że to tylko ksywa. – To prawdziwe nazwisko i doskonale do niego pasuje – mruknął Chet. – To wieśniak i skończona szumowina, jak pewnie sama wczoraj zauważyłaś. – Czekaj… – Zmarszczyłam brwi. – Ten chłopak w Sundown Diner wczoraj wieczorem to był Dusty? A ten gruby facet, który z nim siedział, to Cooter? Po minie Cheta zorientowałam się, że sądził, iż sama zdążyłam już się tego domyślić. – Tak. Przepraszam – odparł. – Jestem trochę rozkojarzony. To była długa noc. Gdybym sam wszedł do knajpy, na mój widok Dusty zaraz by zwiał. I nie dowiedziałbym się, co kombinuje. Zjawiłaś się więc w samą porę. – Wykorzystałeś mnie do szpiegowania własnego brata? – I zrobiłbym to ponownie. – Okej, ale to niskie i podłe. I wkurzające. Daj Dusty’emu trochę przestrzeni. Czuje się pewnie stłamszony przez ciebie i wszystko, co robi, wszystkie te złe rzeczy, mają być dla ciebie tylko próbą – przyłapałam się na tym, że to, co mówię, płynie prosto z serca. Bunt był moją ulubioną metodą wywierania nacisku na mamę. Migałam się od obowiązków, trzymałam stronę ojca w najgłupszych nawet kwestiach, używałam wulgarnego języka, a przecież byłam młodą damą, potomkinią szacownego rodu z Południa i powinnam być uprzejma oraz dobrze wychowana. Moja strategia zadziałała. A potem mama zaczęła brać narkotyki i wszelkie próby zwrócenia na siebie jej uwagi stały się daremne. – Cooter Saggory handluje narkotykami – oznajmił znienacka Chet. – Dusty nie wie, w co się pakuje. Nawet jeśli chce mnie przetestować, to nie jest to dobry sposób. W najlepszym wypadku trafi do policyjnej kartoteki. W najgorszym wyląduje w więzieniu. Szczerze mówiąc, od razu podejrzewałam, że chodzi o narkotyki. Taką myśl nasunęła mi już rozmowa o czterech tysiącach dolarów opłaty za wejście do interesu. Dusty zamierzał zająć się dilerką. – Nie możesz powiedzieć o tym Carminie? – zasugerowałam. – Może ona przemówi Dusty’emu do rozsądku, odmaluje w realistyczny sposób to, co go czeka. – Dusty będzie wiedział, że to ja za tym stoję. To tylko popchnie go w kierunku Cootera.

Muszę znaleźć jakieś inne rozwiązanie. – Czy Dusty bierze jakieś prochy? – Jeszcze go na tym nie przyłapałem, ale nie zamierzam się łudzić. Ciężko przeżył śmierć rodziców. Pewnie rzuciłby szkołę, gdybym sam nie ciągnął go do niej za uszy. W zeszłym miesiącu zwolnili go z supermarketu. Jak można wylecieć z pracy polegającej na pakowaniu zakupów? Jestem pewien, że znowu coś kombinuje – stwierdził Chet, kręcąc ze smutkiem głową. Chciałam mu powiedzieć, że dobrze wiem, co teraz czuje. Życie z narkomanem to koszmar. To ciągłe krycie się, oszukiwanie i niekończące się pasmo wykrętów. Ile razy marzyłam o tym, żeby potrząsnąć moją mamą i wykrzyczeć jej w twarz: „Przestań traktować mnie jak idiotkę, która wierzy we wszystkie twoje kłamstwa!”. Ale nałóg mamy nie był częścią mojej przykrywki. Miałam opowiadać wszystkim w Thunder Basin, że moja matka nie żyje. W ten sposób, jeśli skończy kurację odwykową, będziemy mogły przeprowadzić się do nowego miasta i wspólnie zacząć nowe życie. Taki plan na moją przyszłość miał Departament Sprawiedliwości, ale to raczej się nie uda. Po pierwsze, nie liczyłam zbytnio na to, by mojej mamie udało się zrobić jakiekolwiek postępy w leczeniu. Po drugie zaś, już nigdy, przenigdy nie zamierzałam z nią mieszkać. Musieliby chyba zmusić mnie do tego siłą, zwłaszcza teraz, gdy zakosztowałam życia bez niej. Zmarszczyłam brwi, starając się powoli oswoić z tym postanowieniem. Nadal uważałam Thunder Basin za więzienie i tak miało być jeszcze przez kolejne trzy miesiące, ale w każdym więzieniu można liczyć na krótkotrwałe chwile wytchnienia, jak widok skrawka błękitnego nieba czy ptaka śpiewającego na parapecie. W moim przypadku było to uwolnienie się od przygniatającego mnie ciężaru opieki nad mamą. A jeśli Thunder Basin było dla mnie szansą na to, by złapać wreszcie odrobinę oddechu? Chet czekał na moją odpowiedź. Chociaż wiedziałam, że potrzebował teraz kogoś, z kim mógłby porozmawiać, to temat lekkomyślnego zachowania Dusty’ego za bardzo zahaczał o moje osobiste problemy, dlatego też musiałam wycofać się z tej rozmowy. Nie było to w porządku wobec Cheta, ale ze względu na własne bezpieczeństwo musiałam zachować rozsądek i trzymać się mojej wymyślonej historii. – Kto by pomyślał, że to całe rodzicielstwo okaże się takie trudne? – odezwał się wreszcie Chet, ściskając palcami nasadę nosa. – No, życzę ci… powodzenia – odparłam bez przekonania, a serce ścisnęło mi się z poczucia winy. Chetowi potrzeba było teraz przyjaciela, który by go wysłuchał, a nie kogoś, kto będzie mu prawił frazesy. – Czas wracać, Stello! – Nie zauważyłam, kiedy pojawiła się Carmina. Stała nad nami, z powodu narastającego upału wachlując się kościelnym biuletynem. – Prawdę mówiąc, Chet ma mnie podrzucić – odrzekłam, zerkając na niego, by się upewnić, czy nie ma nic przeciwko temu. – Myślę, że najlepiej będzie, jeśli pojedziesz ze mną – ton Carminy był spokojny, ale twardy jak stal. Chet trącił mnie lekko kolanem. – I tak mam kilka spraw do załatwienia w mieście – oznajmił. – Ale zobaczymy się później. Poczułam, jak robi mi się gorąco. Chet nie miał żadnych spraw do załatwienia. On zwyczajnie ustępował Carminie, a to doprowadzało mnie do furii. Czy tylko ja miałam tutaj dość śmiałości, żeby się jej przeciwstawić? – W takim razie pojadę załatwić je razem z tobą – stwierdziłam, wstając z ziemi. – Nie dzisiaj – powiedziała Carmina. – Wsiadaj do pikapa, Stello. Jedź, Chet. Nie chcemy

cię zatrzymywać. Chet skinął uprzejmie głową każdej z nas, po czym ruszył w stronę parkingu. Obejrzał się jeszcze raz za siebie, ale nie mogłam dostrzec, jaki miał wyraz twarzy. Rozczarowany? Czy może przepraszający? Skrzyżowałam ramiona na piersiach i spojrzałam chłodno na Carminę. – Ty naprawdę wiesz, jak odstraszać ludzi, prawda? – Mówiłam ci, żebyś trzymała się z dala od tego chłopaka. – Bo oznacza kłopoty? – zaśmiałam się ostro. – Otwórz oczy. Chet Falconer jest tak niegroźny, jak to tylko możliwe. Przyjrzyj mu się! – Wskazałam wściekła w kierunku parkingu. – Chet był na tyle uprzejmy, że wolał pozwolić ci, byś go przegoniła, niż urządzać scenę. Uwierz mi, umiem rozpoznać, kiedy pakuję się w kłopoty. Tymczasem ze strony Cheta nic mi nie grozi. A nawet jeśli by mi groziło, to nie będziesz mówić mi, z kim mogę się zadawać. Nie jesteś moją matką, tylko jej tymczasową zastępczynią, figurantką, nazwiskiem na rządowym dokumencie. Usta Carminy zacisnęły się w wąską kreskę. – Wsiadaj do wozu! – Nie. – Nie każ mi tego powtarzać, Stello. – Nikt ci nie każe tak się zachowywać. To ty sama chcesz mną dyrygować. Założę się, że nie możesz znieść tego, że ktoś ci się wreszcie postawił. Kiedyś byłaś ważną, twardą policjantką i całe miasteczko pewnie cię za to szanuje. Ale mnie nie przestraszysz. Wrócę na farmę piechotą, ale za nic nie wsiądę z tobą do samochodu. Już miałam się odwrócić od Carminy, gdy zobaczyłam pastora Lykinsa, który szedł do nas przez trawnik i machał rękami, żebyśmy poczekały. – Carmino! Nie miałem okazji podziękować Stelli za przyjście na dzisiejsze nabożeństwo. – Zasapany jeszcze raz uścisnął nam obu dłonie, uśmiechając się szeroko. – Mam nadzieję, że moje kazanie dało wam obu materiał do refleksji w tym tygodniu. – Jak zawsze, pastorze. – Carmina uśmiechnęła się przez zaciśnięte usta. – A teraz, jeśli nam pastor wybaczy… – Mam nadzieję, że zobaczymy się za tydzień, Stello. Nie miałam czasu, aby wymyślić jakąś odpowiedź. Działając niemal instynktownie, postanowiłam więc skorzystać z okazji. Spuściłam wzrok i westchnęłam ze smutkiem. – Ja też mam taką nadzieję. Ale to oczywiście zależy od Carminy. Nie mam samochodu ani roweru, więc to ona decyduje o tym, kiedy mogę wyjść z domu. Uśmiech pastora Lykinsa nagle zbladł. – Och, jestem pewien, że Carmina pozwoli ci posłuchać słowa Bożego, prawda? Carmina przewróciła oczami i wydała z siebie długie, pełne cierpienia westchnienie. – Stella zawsze może przyjść do kościoła – powiedziała. – Dziękuję, Carmino – odparłam, starając się ze wszystkich sił sprawiać wrażenie autentycznie wdzięcznej. Pastor Lykins nadal przyglądał nam się niepewnie. W końcu jego twarz się rozjaśniła. – Stello, grasz może w softball? – spytał. Nie wiedziałam, do czego zmierza, ale miałam dobre przeczucie. – Nie grałam już od kilku ładnych lat, ale pamiętam zasady. Oczy pastora jeszcze bardziej się rozjaśniły. – Słyszałaś o młodzieżowej lidze softballowej? Mecze odbywają się w piątki po zachodzie słońca, drużyny są mieszane. Widziałem, że rozmawiałaś wcześniej z Chetem Falconerem. On właśnie kieruje rozgrywkami. Może sprawdzę, czy udałoby się wcisnąć cię do

którejś z mniejszych drużyn? Ja też kiedyś byłem tu nowy… Wiem, że zawsze mija trochę czasu, zanim człowiek się dopasuje, a najlepsze, co może zrobić w takiej sytuacji, to po prostu dać się porwać wirowi życia i znaleźć sobie przyjaciół. Carmino, na pewno dasz sobie jakoś radę bez Stelli przez kilka godzin w tygodniu? – Proszę, Carmino? – powiedziałam pełnym nadziei, wręcz błagalnym tonem, ale w moich oczach lśnił błysk triumfu. Carmina posłała mi surowe spojrzenie. – Na pewno sobie poradzę. Stella może wychodzić i wracać, kiedy tylko chce, oczywiście w granicach rozsądku. Zachowuje się, jakbym była jej kuratorem sądowym. – Kiedy Carmina zorientowała się, że oboje z pastorem przyglądamy się jej pytająco, zaraz dodała: – A nie jestem. Pastor Lykins klepnął delikatnie Carminę w ramię. – Zapewne po wymaganiach, jakie stawiała ci poprzednia praca, musisz trochę przyzwyczaić się do tego nowego, fascynującego wyzwania, jakim jest wychowywanie młodej dziewczyny. To dwie zupełnie odmienne sytuacje, które wymagają różnego, eee… podejścia. Carmina wpatrywała się w pastora beznamiętnym wzrokiem. Pastor Lykins odchrząknął, a następnie uścisnął mi dłoń. – Powodzenia, Stello – rzekł ze szczerą troską w głosie. Poczekałam, aż odszedł, a wtedy uśmiechnęłam się z zadowoleniem. Mój cel został osiągnięty.

ROZDZIAŁ 8 W poniedziałek rano zadzwonili do mnie z Sundown Diner. Właścicielka, Dixie Jo, chciała przeprowadzić ze mną rozmowę kwalifikacyjną na stanowisko kelnerki obsługującej klientów w samochodach. Skojarzyło mi się to z dziewczynami na wrotkach i filmem Amerykańskie graffiti. Nie jeździłam na wrotkach, odkąd skończyłam sześć albo siedem lat, i miałam z tego okresu tylko odległe wspomnienia ciągłych upadków i obolałej kości ogonowej. Jeśli każą mi więc jeździć na wrotkach, to nie miałam żadnych szans na tę pracę. Było zbyt gorąco na dżinsy, więc założyłam bawełniane szorty i lekko prześwitujący top. Nie był to na tyle elegancki strój, bym zasłużyła na pełne aprobaty spojrzenie Carminy, gdy zbiegłam na dół po schodach, ale zależało mi przede wszystkim na wygodzie. Carmina pożyczyła mi rower, żółtozielonego beach cruisera z szerokimi oponami. Z przodu kierownicy przymocowany był wiklinowy koszyk. Jak ze wszystkiego, co należało do Carminy, z roweru odchodziła i łuszczyła się farba, a cała rama pokryta była kurzem. Ale jeśli ten rower miał mnie uwolnić od tego domu, to w moich oczach prezentował się nie gorzej niż porsche. W drodze do miasta podmuchy gorącego powietrza rozwiewały mi włosy. Upał ani trochę mnie nie męczył, lecz działał na mnie wręcz orzeźwiająco. Naszła mnie ochota, aby puścić kierownicę roweru i wystawić twarz do słońca. Ostrożnie oderwałam dłonie od rączek, czując wiatr przepływający mi pomiędzy palcami. Byłam otwarta na niezmierzone możliwości. Ta droga, ten poranek, to lato należały do mnie. Nie musiałam nikim się przejmować. Moja mama znajdowała się daleko stąd. Teraz nie była już moim zmartwieniem. Wyobrażając sobie, że każdy obrót koła jeszcze bardziej mnie od niej oddala, naciskałam z całej mocy na pedały. Czułam, że przepełnia mnie radość, aż w końcu na moją twarz wypłynął szeroki uśmiech. Byłam wolna. O dziesiątej, godzinę przed otwarciem Sundown Diner, oparłam rower o lampę uliczną i zapukałam w drzwi restauracji. Przywitała mnie smukła blondynka w średnim wieku. Wokół jej oczu rozchodziły się promieniście zmarszczki od uśmiechu, a włosy miała splecione w luźny warkocz. Krótkie, rozwichrzone kosmyki sterczały jej nad głową niczym promienie słońca. Miała brązowe oczy i wyglądała na otwartą oraz ciepłą osobę. – Ty musisz być Stella – odezwała się. – Wiesz, mam słabość do tego imienia. Nosiła je jedna z moich najbliższych przyjaciółek w szkole podstawowej. Miała ciemnoorzechowe oczy, zupełnie jak ty. Przestąpiłam z zakłopotaniem z nogi na nogę. Poczułam się nieswojo w związku z tym, że nasza rozmowa rozpoczęła się akurat od kwestii imienia, którego nienawidziłam i które nawet nie było prawdziwe. Gdybym podjęła ten temat, musiałabym wymyślać kolejne kłamstwa: „Tak miała na imię moja babcia albo rodzice nazwali mnie tak na cześć Stelli McCartney”. Nie czułabym się w porządku, okłamując kobietę o tak szczerym spojrzeniu. Zresztą im więcej kłamstw będę opowiadać, tym trudniej mi będzie nad tym wszystkim zapanować. Odrzekłam więc tylko: – Pani jest zapewne Dixie Jo. Dziękuję za zaproszenie na rozmowę. – Pracowałaś kiedyś w restauracji? – zapytała Dixie Jo, prowadząc mnie przez salę jadalną oraz wahadłowe podwójne drzwi. Wyłożona białymi kafelkami kuchnia cała błyszczała i pachniała świeżo jak kostka mydła. Jedna kobieta kroiła główki sałaty, druga siekała cebulę, a chłopak w moim wieku wypakowywał naczynia z olbrzymiej zmywarki, z której buchały kłęby pary. W pomieszczeniu

panował już straszny upał, a twarze całej trójki były zaczerwienione z gorąca. Dixie Jo dała mi znak, abym weszła do małego biura mieszczącego się tuż za kuchnią. – Nie, nigdy nie pracowałam w restauracji – przyznałam się, usiadłszy na krześle po przeciwnej stronie biurka. Uznałam jednak, że na razie lepiej jej nie mówić, że w rzeczywistości nigdy nigdzie nie pracowałam. – Ale szybko się uczę i łatwo nawiązuję kontakty z ludźmi. A poza tym marzę o klimatyzacji. – Możesz przychodzić wieczorami? – Jasne, z wyjątkiem piątków. Wprawdzie Chet nie odezwał się jeszcze w sprawie występów w lidze softballowej, ale miałam nadzieję, że to wypali. Po pierwsze, dlatego że musiałam znaleźć sobie jakieś zajęcie w weekendy. A po drugie, liczyłam na to, że tego lata uda mi się spędzić trochę więcej czasu w towarzystwie Cheta. Pomijając jego irytujące typowo kowbojskie cechy, miał całkiem niezłe poczucie humoru i nie był takim wieśniakiem jak niektórzy mieszkańcy Thunder Basin. W dodatku, jeśli już miałam być szczera, to Chet nie był też wcale taki najbrzydszy. – Ile godzin chciałabyś pracować? – spytała Dixie Jo. – Tak dużo, jak może mi pani zaoferować. – Szukam kogoś na pół etatu, dwadzieścia godzin tygodniowo. Zajmowałabyś się przygotowaniem niektórych zamówień, na przykład koktajli mlecznych i dodawaniem odpowiednich sosów do naszych sałatek. Ale twoim głównym zadaniem byłoby przyjmowanie zamówień od klientów w samochodach, przekazywanie ich do kuchni i dostarczanie gotowych posiłków. – Myślę, że dam sobie z tym radę. – Główna zaleta posiadania restauracji na samym rogu ulicy polega na tym, że mamy miejsca parkingowe wzdłuż całej lewej części budynku. Dzięki temu klienci mogą się zatrzymać i nawet nie muszą wysiadać, żeby dostać jedzenie. Każdego wieczoru obsługujemy od dwudziestu do pięćdziesięciu samochodów – Dixie Jo uśmiechnęła się chytrze. – Tacy klienci nie zajmują stolików ani nie trzeba po nich sprzątać. W ten sposób można upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Możesz zacząć dzisiaj wieczorem, Stello? – Proponuje mi pani pracę? – Zamrugałam z niedowierzania. – Jeśli tylko chcesz. Nie było właściwie nad czym się zastanawiać. Mogłam wyrwać się z dala od Carminy, pracować w klimatyzowanym pomieszczeniu, a do tego jeszcze zarobić trochę pieniędzy. – Właśnie zatrudniła pani nową kelnerkę… – Uśmiechnęłam się radośnie. Dixie Jo wstała zza biurka. – Przyjdź o wpół do piątej. Będziesz miała okazję zapoznać się ze wszystkim, zanim zacznie się ruch. Wypłata jest co piątek. Jesteś nadal zainteresowana? – Jak najbardziej. – Zatem widzimy się po południu, Stello. – Dixie Jo uśmiechnęła się i dała mi znak, że mogę wyjść. Znajdowałam się już w połowie kuchni, gdy nagle zawróciłam i wsunęłam głowę przez drzwi biura. – Jeszcze jedno. Macie tu jakiś firmowy uniform? Dixie Jo pstryknęła palcami. – Zapomniałabym… Właśnie przyszły nowe stroje. Poprzednio kelnerki nosiły sukienki w biało-różowe paski z koronkową lamówką. Wyglądały w nich niczym Dolly Parton podczas trasy koncertowej w 1981 roku. Jeśli będziesz przechodzić obok Armii Zbawienia, to sprzedają je tam teraz po dziesięć dolarów za sztukę. – Dixie Jo poszperała chwilę w jednym z pudeł

stojących pod ścianą z tyłu i wyjęła z niego czarną spódniczkę ze sztucznej skóry i obcisły top moro. – Lepiej? – zapytała z uniesionymi brwiami. – Jeszcze pani pyta? – roześmiałam się. – Ze względów bezpieczeństwa top musi być włożony w spódnicę, ale możesz zakładać do tego dowolne buty, byle tylko pełne. Jaki masz rozmiar? Wybrałam niezbyt duży mundurek i wyszłam radosnym krokiem z biura. Jeśli chodzi o rozmowy kwalifikacyjne, jak na razie miałam stuprocentową skuteczność. * Gdy wyszłam na ulicę, po rowerze Carminy nie było ani śladu. Rozejrzałam się w obie strony. Kilka samochodów sunęło wolno wzdłuż centrum Thunder Basin, ale chodniki były puste. Nie widziałam nigdzie żadnych podejrzanie wyglądających osobników próbujących uciekać ze szkaradnym starym rowerem. To by było na tyle, jeśli chodzi o spokojną, bezpieczną prowincję. Nie miałam własnej komórki, więc nie mogłam zgłosić kradzieży. Ani też zadzwonić do Carminy, żeby po mnie przyjechała. Na pewno wpadłaby w furię i w ramach kary kazałaby mi wracać do domu na piechotę. Zresztą i tak mnie to czekało. Po powrocie najpierw przekażę Carminie dobre wieści: zostałam nową kelnerką w Sundown Diner. Miałam nadzieję, że to złagodzi nieco wiadomość o stracie roweru. Ale wciąż nie miałam pojęcia, jak dziś po południu dostanę się do pracy. Upiąwszy do góry włosy, przeszłam na zacienioną stronę ulicy i rozpoczęłam długi marsz do domu. Pokonałam zaledwie kilka przecznic, gdy obok mnie zadudnił bananowożółty pojazd. Przez opuszczone okno uśmiechał się do mnie Chet Falconer, uchylając w moją stronę swój jasnobrązowy kowbojski kapelusz. – Co za upał – powiedział. – Czego chcesz? – burknęłam z udawaną złością, choć tak naprawdę nie mogłam uwierzyć we własne szczęście. Może Chet skończył swoje sprawy w miasteczku i będę mogła zabrać się z nim do domu Carminy. – Przyszłaś do miasta na piechotę? Niezła wycieczka. – Nie wszyscy są tacy leniwi. Niektórzy ludzie lubią się trochę poruszać i pooddychać świeżym powietrzem. Co to w ogóle za monstrum? – spytałam, wskazując na jego samochód. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie widziałam. Wyglądało to, jakby ktoś próbował skrzyżować dżipa z ciężarówką wojskową. – To international harvester scout z 1977 roku. Nie produkują już takich wozów. – Niech zgadnę… Pali pewnie z szesnaście litrów na sto kilometrów? Mógłbyś zrobić choć tyle dla środowiska, żeby raz na jakiś czas kogoś nim podrzucić. Poszukałbyś jakiegoś samotnego wędrowca, który potrzebuje podwózki. – Chcesz, żebym cię gdzieś podrzucił? – Chet uśmiechnął się jeszcze szerzej. – Niepokoję się tylko, w jakim stanie pozostawimy ten świat naszym wnukom… – Dla podkreślenia tych słów obrzuciłam samochód krytycznym spojrzeniem. – Wskakuj do środka. Popatrzyłam przed siebie i przygryzłam wargę, starając się sprawiać wrażenie niezdecydowanej. – Ale mamy taki ładny dzień. – Jest ponad trzydzieści stopni – parsknął Chet. – Wsiadaj, zanim zmienię zdanie. Otworzyłam drzwi i podciągnąwszy się na rękach, wdrapałam się do środka. – No dobrze. Przekonałeś mnie. Wnętrze samochodu pachniało mieszanką pasty do butów, starych książek i resztek

skoszonej trawy. Z lusterka wstecznego nie zwisał żaden odświeżacz do powietrza, nie wyczułam też nawet śladu zapachu wody kolońskiej. Zresztą nie spodziewałam się tego. Chet nie dbał aż tak bardzo o swój wygląd jak chłopcy, których znałam w Filadelfii. Na pewno nie był tak drobiazgowy jak Reed, który prasował nawet swoje dżinsy. Kiedy Reed przyjeżdżał po mnie do domu, jego włosy były sztywne od żelu o maksymalnej trwałości, jego ubranie było świeżo wyprane, a on sam roztaczał taki aromat, jakby właśnie wyszedł z perfumerii. Szykował się pewnie do wyjścia co najmniej przez godzinę. Ale wszystkie te zabiegi sprawiały, że wyglądał trochę zbyt… pedantycznie. Chet wystawił ramię przez otwarte okno i wrzucił bieg. – Jedziemy prosto do domu? – spytał. Było za wcześnie na lunch, ale nie chciałam jeszcze wracać do Carminy. Tym bardziej że czekała mnie tam mało przyjemna rozmowa. Serio, ilu ludzi mogłoby się skusić na stary zielony rower pochodzący mniej więcej z 1965 roku? – Znasz jakieś dobre sklepy rowerowe w okolicy? – zapytałam. – Szukasz nowego czy używanego? – Zdecydowanie używanego. Mam nawet na oku bardzo konkretny model. Zielony beach cruiser z koszykiem przy kierownicy. Farba musi się łuszczyć. Rama koniecznie powinna być porysowana. A do tego jeszcze siodełko, szerokie i twarde. Myślisz, że uda mi się taki znaleźć? Chet zagwizdał przeciągle. – Zdaje się, że kryje się za tym jakaś dłuższa historia. Podniosłam ręce w geście rezygnacji. – Zgubiłam rower Carminy. Przyjechałam nim rano do miasta na rozmowę o pracę, która, nawiasem mówiąc, poszła mi fantastycznie – przerwałam na chwilę, by przybić z Chetem piątkę – a kiedy wyszłam na ulicę, roweru już nie było. Ktoś go ukradł. Najpierw mustang, teraz rower. Nie mam szczęścia. Carmina pewnie da mi szlaban. Przebywanie z nią w domu dwadzieścia cztery godziny na dobę to chyba najgorsza kara, jaką mogę sobie wyobrazić. – Bracia Charlton – mruknął pod nosem Chet. – Kto? – Rower ukradli Jimbo i Billy John Charltonowie. Nie bierz tego do siebie, oni okradają wszystkich. – Naprawdę nazywają się Jimbo i Billy John? – To w końcu Nebraska. Co racja, to racja. – Dobrze wiem, gdzie jest teraz twój rower – powiedział Chet, gwałtownie i wbrew przepisom zawracając na skrzyżowaniu. Złapałam się uchwytu pod sufitem, gdy koła samochodu podskoczyły na krawężniku. – Gdzie? – Na złomowisku. – Kradną rowery i zanoszą je na złomowisko? – Nie mają nic lepszego do roboty. Mieszkają na osiedlu przyczep kempingowych w pobliżu torów kolejowych. Ich ojciec jest pijakiem i pewnie wkrótce dołączy do matki, która kilka lat temu zmarła na marskość wątroby. Charltonowie nie chodzą do szkoły, nie mają pracy i nie płacą podatków. Plotka głosi, że obaj próbowali dobierać się do swojej młodszej siostry Millie Sue. – Fuj. – Jimbo i Billy John, zakały miasteczka. Cóż, tak to się kończy, gdy ktoś ugrzęźnie w takim miejscu jak Thunder Basin. Kiedy

ludzie zaczynają zawierać małżeństwa wewnątrz bardzo wąskiej grupy, rodzą się z nich sami dilerzy narkotyków, złodzieje rowerów, dewianci seksualni i inni zboczeńcy. * Złomowisko w Thunder Basin było ogrodzone metalową siatką, na szczycie której rozpięto drut kolczasty. Chet zaparkował na jego tyłach, aby uniknąć spotkania ze strażnikiem przy głównej bramie. Zapewnił mnie, że za wejście na teren złomowiska nic nam nie groziło, ale gdybyśmy weszli przez główną bramę, musielibyśmy zapłacić za to, co ze sobą wyniesiemy. A ja nie zamierzałam płacić za rower, który należał do mnie. A właściwie do Carminy. Chet ruszył wzdłuż ogrodzenia i doszedł do miejsca, w którym siatka była rozcięta. – Gdy Dusty miał dwanaście lat, bracia Charltonowie też ukradli mu rower. Widzę, że od tamtego czasu nie zmienili swoich metod. Wślizgnęliśmy się do środka przez dziurę w ogrodzeniu i zaczęliśmy iść wzdłuż rzędów starych samochodów – ułożonych po trzy, jeden na drugim – oraz jakichś starodawnych maszyn. Minęliśmy stosy opon, osi i innych części samochodowych. Na złomowisko trafiały też wysłużone traktory i stary sprzęt rolniczy. Chet skręcił w kolejną alejkę i na jej końcu ujrzałam duży kopiec ziemi. A na jego szczycie leżał zielony rower Carminy. – Tam jest! – zawołałam, przyśpieszywszy kroku. Nagle stanęłam jak wryta u podnóża góry, stwierdzając z przerażeniem, że ma ona lepką, przypominającą błoto konsystencję i jest poprzetykana resztkami siana. Śmierdziała przeokropnie. Byłam dziewczyną z miasta, ale nie musiałam wcale żyć na wsi, by wiedzieć, że stoję właśnie przed ogromną stertą świeżego gnoju. – Pozabijam tych braci Charlton – wymamrotałam pełnym mściwości tonem. – Pierwszy krok jest najtrudniejszy, mała. – Chet klepnął mnie w ramię. – Chyba nie sądzisz, że… – Popatrzyłam na niego z nadzieją. – Nie ma mowy… – Chet podniósł do góry dłonie i się cofnął. – Radź sobie sama. Postawiłam ostrożnie stopę na kupie gnoju. Mój sandał natychmiast się w nim zapadł. Zmarszczyłam nos i zaczęłam rozmyślać o tysiącach makabrycznych sposobów, za pomocą których mogłabym poćwiartować Jimba i Billy’ego Johna Charltonów. Mogłabym użyć noży, piły mechanicznej, szpikulca do lodu albo moich własnych rąk. Ślizgając się i zsuwając, w końcu dotarłam na szczyt i chwyciłam rower w dłonie. Wbiłam mocno pięty w podłoże, aby nie stracić równowagi, i popchnęłam rower na dół do Cheta. Ubrudziłam sobie przy tym ręce gnojem, więc musiałam zamknąć oczy i policzyć do dziesięciu, żeby zachować spokój. Kiedy otwarłam je na nowo, zaryzykowałam rzut oka w dół i ze zgrozą zobaczyłam, że moje sandały całkowicie zatonęły w gnoju, który powoli wchłaniał również moje gołe kostki u nóg. Nie mogłam się opanować i wrzasnęłam. – Krowy są wegetarianami, jeśli to poprawi ci humor! – zawołał rozbawiony Chet. – Humor poprawi mi tylko solidny prysznic! Powstrzymując mdłości, zbiegłam z kupy gnoju tak szybko, jak tylko się dało bez narażania się na upadek. Na dole zaczęłam wymachiwać nogami w powietrzu, usiłując pozbyć się resztek gnoju, które mogły przywrzeć do moich butów, po czym wzięłam kilka głębokich, miarowych oddechów. Po jakiejś minucie zdołałam opanować w końcu odruch wymiotny. – Gdzie oni mieszkają? – zapytałam z wściekłością w głosie, idąc zamaszystym krokiem na tyły złomowiska, gdzie Chet zaparkował swój samochód. – Gdzie znajdę tych dwóch zasrańców? Chet pomachał do mnie z dziwnym błyskiem w oku.

– Daj lepiej spokój, niech los sam się na nich zemści. – Nie będę czekała, aż los się na nich zemści. Zamierzam zająć się tym sama w tej chwili – cedziłam wolno słowo po słowie. – Jimbo i Billy Joe to naprawdę podli kolesie. Na twoim miejscu wziąłbym rower i cieszył się, że nie ukryli go w znacznie gorszym miejscu. Zatrzymałam się nagle w pół kroku. – To jak jeden z nich ma w końcu na imię? – spytałam. – Billy John czy Billy Joe? Chetowi lekko zaczerwieniły się uszy. Zakaszlał, wyraźnie starając się ukryć śmiech. Wpatrywałam się w niego przez kilka chwil, aż wreszcie to do mnie dotarło i zmrużyłam oczy. – O nie, nie odważyłbyś się… – Właśnie, że tak! – Chet wydał z siebie okrzyk radości i zaczął uciekać w stronę ogrodzenia. Chwyciłam kierownicę roweru i ruszyłam za nim w pogoń, obrzucając go stekiem wymyślnych wyzwisk. Kiedy dobiegłam do ogrodzenia, nie mogłam złapać oddechu, a po plecach spływał mi pot. Chet stał po drugiej stronie siatki i przyglądał mi się nieufnie z delikatnym, drwiącym uśmieszkiem. – Mówiłem, że się zemszczę – oznajmił, uśmiechając się z wyższością. – To był chwyt poniżej pasa, Falconer. – Kosząc ten trawnik, właśnie zaczynałem odzyskiwać względy Carminy, a przez to, co zrobiłaś – Chet wskazał na mnie palcem – wróciłem do punktu wyjścia. Widziałaś, jak na mnie popatrzyła, gdy dowiedziała się, że pomogłem ci odpalić mustanga? To było o wiele gorsze od wspinania się na kupę gnoju. – No więc? – wydyszałam. – Dlaczego popadłeś u Carminy w niełaskę? Chet rozszerzył oczy z niedowierzaniem. – Przecież rozmawiamy o Carminie, prawda? U niej można podpaść za byle co. Święta racja. Dusiłam w sobie przez chwilę gniew, w końcu westchnęłam z rezygnacją. – Mógłbyś mnie chociaż podwieźć do domu. Chet przytrzymał rozciętą siatkę i pomógł mi przeprowadzić rower na drugą stronę. Następnie zarzucił go sobie na ramię i zaniósł do samochodu. Ja wciąż starałam doprowadzić się do porządku, gdy Chet podszedł do mnie i otworzył mi drzwi. – Dopiero teraz zachowujesz się jak dżentelmen? – rzuciłam do niego i wsiadłam do środka. – Co by to była za zemsta, gdybym ci pomógł? – spytał Chet, znowu parskając śmiechem. Następnie wskoczył za kierownicę i spojrzał na mnie z zakłopotaniem. – Nadal będziemy przyjaciółmi? – Tylko pod warunkiem, że dopilnujesz, żebym została przyjęta do ligi softballu. Potrzebuję jakiejś rozrywki. Czy pastor Lykins rozmawiał o tym z tobą? – Tak. – No i? Chet potarł kciukiem nos. – Chyba dam radę wcisnąć cię do mojej drużyny. Będziemy mieć o jednego zawodnika za dużo, ale nikomu nie powinno to przeszkadzać. – To dobrze – usadowiłam się zadowolona w fotelu. – Miałam nadzieję, że będziemy razem w jednej drużynie. – Naprawdę? – zapytał Chet, wydając się tym przyjemnie zaskoczony.

– Chodzą plotki, że jesteś niezłym graczem. A ja nie chciałabym być w drużynie, która przegrywa. To chyba oczywiste. – Racja. No to masz szczęście. Jak na razie mamy na koncie dwie wygrane i ani jednej porażki. W drodze powrotnej Chet uśmiechnął się nagle, jakby coś sobie przypomniał, i powiedział: – Wciąż nie mogę uwierzyć, że dałaś się nabrać na tę historię z Jimbo i Billym… Jak mu tam było? – To była wiarygodna opowieść! – zaprotestowałam. – Bardzo prawdopodobna! Chet przewrócił oczami. – Bo wszystkie małe amerykańskie miasteczka pełne są prymitywnych, fanatycznie religijnych wieśniaków skłonnych do kazirodztwa? – Pokręcił z politowaniem głową. – Chyba sama w to nie wierzysz. To tak, jakbym ja powiedział, że wszyscy mieszkańcy wielkich miast to moralnie zepsuci, gotowi wbić każdemu nóż w plecy pracoholicy. – Co do pracoholików, to by się nawet zgadzało, ponieważ ludzie przyjeżdżają do miasta realizować swoje marzenia… – Wiesz, o co mi chodzi. Westchnęłam teatralnie i zrobiłam nadąsaną minę. – W porządku, przyznaję, myliłam się i byłam może nieco uprzedzona. Zadowolony? – Nie zamierzam zmuszać cię do czegokolwiek, chcę tylko, żebyś spróbowała spojrzeć na to wszystko z mojej perspektywy. W Thunder Basin spędziłem całe życie. To jest mój dom. Podoba mi się tutaj. Ale nie jestem ślepy. Widzę, że nienawidzisz tego miejsca. W porządku. Wolałbym jednak, żebyś wstrzymała się z osądzaniem miasta i wszystkich jego mieszkańców, dopóki nie dasz mu szansy. Przygryzłam wargę, by powstrzymać uśmiech. – Szkoda, że nie widzisz teraz swojej twarzy – powiedziałam. – Wyglądasz tak bardzo poważnie. – Miałem nadzieję, że powiesz, że wyglądam przystojnie, czarująco albo zniewalająco seksownie. – Najpierw musiałbyś się pozbyć tego kowbojskiego kapelusza. Chet posłał mi niewyraźny uśmiech. – Przynajmniej nie zalatuję gnojem. – Ooo! – Odrzuciłam do tyłu głowę ze śmiechem. – Nie wierzę, że się do tego zniżyłeś! To było poniżej wszelkiej krytyki. To koniec, wypowiadam ci otwartą wojnę. – Uniosłam się na siedzeniu i przeciągnęłam brudnym palcem po policzku Cheta. – To ledwie przedsmak tego, co cię czeka. Zadarłeś z niewłaściwą osobą. Nawet do pięt mi nie dorastasz. – Jesteś mocna tylko w gębie. – Śnij dalej. – Przekonajmy się. Popatrzyliśmy na siebie i oboje wybuchnęliśmy śmiechem. Piętnaście minut później Chet zatrzymał się na podjeździe przed domem Carminy. – Zadzwonię do ciebie w sprawie piątkowego meczu – powiedział. – Pod jakim numerem można cię złapać? – Po prostu zadzwoń do Carminy i zapytaj o mnie. Na razie staram się załatwić sobie własny telefon. – A kiedy dowiem się czegoś więcej o tej nowej pracy? Byłam tak pochłonięta poszukiwaniami roweru Carminy, że zupełnie zapomniałam mu

o tym opowiedzieć. – Poznaj nową kelnerkę w Sundown Diner. Napiwki będą pewnie kiepskie, ale przynajmniej mają tam klimatyzację. – Uważaj tylko na pijanych kowbojów. – Chet wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Dobra, jasne, na pewno sobie z nimi poradzę. – Wiedziałam, że próbuje mnie tylko nastraszyć. – Dziś zaczynam. Życz mi powodzenia. – Nie ma takiej potrzeby. – Chet utkwił we mnie swe niebieskie oczy. Nagle ogarnęło mnie dziwne ciepło i nieoczekiwanie dla samej siebie poczułam, że brak mi tchu. – Wszyscy będą tobą zachwyceni – dodał. – Powinniśmy to jakoś uczcić po piątkowym meczu. Wyskoczyć coś zjeść albo pójść do kina. Co zechcesz. Odwróciłam wzrok od Cheta i spróbowałam wziąć się w garść. Przekroczyłam właśnie pewną granicę i wywołało to u mnie lekki niepokój. Chet był moim przyjacielem, ale kochałam przecież Reeda. I sama powinnam o tym najlepiej pamiętać, zbeształam się w myślach. – Carmina jest bardziej surowa niż zwykle po tym, jak w sobotę zabrałam jej mustanga. Muszę to z nią uzgodnić – odparłam na propozycję Cheta. Miałam gdzieś to, co myślała Carmina, i na pewno nie zamierzałam uzgadniać z nią swoich planów. To była tylko wymówka. Nie chciałam poświęcać całego piątkowego wieczoru Chetowi, na wypadek gdyby po drodze wyskoczyło coś ciekawszego. Zakładając, że podczas meczu poznam nowych ludzi, może dostanę jeszcze jakieś inne interesujące zaproszenia. Porządna weekendowa impreza – z mnóstwem ludzi, głośną muzyką i superzabawą – tego brakowało mi najbardziej. A przede wszystkim uważałam, że spędzanie tak dużej ilości czasu sam na sam z Chetem nie byłoby zbyt rozsądne. Zdawałam sobie sprawę z niebezpieczeństw, na jakie narażone są związki na odległość. „Gdy kota nie ma, myszy harcują”. Nie zamierzałam stać się jedną z takich dziewczyn. Za wiele przeszliśmy razem z Reedem, bym teraz miała to zaprzepaścić dla wakacyjnej przygody. – Carmina jest przyzwyczajona do tego, że wszystko odbywa się tak, jak ona chce – stwierdził Chet. – Ale jej dom jest na tyle duży, by pomieścić dwie osoby o sprzecznych poglądach. W końcu jej przejdzie, trzeba tylko trochę czasu. Dobrze ci się z nią układa? – Tak, jest kapitalnie. Pod warunkiem że w domu przebywa tylko jedna z nas. – Musi ci być ciężko tak przeprowadzać się z domu do domu, nie wiedząc nigdy, na kogo trafisz. – Hmm… – mruknęłam wymijająco. – Jak długo mieszkałaś u poprzedniej rodziny zastępczej? – Wystarczająco długo – po raz kolejny próbowałam wykręcić się od odpowiedzi. Nie spodziewałam się, że okłamując Cheta, będę czuć wyrzuty sumienia. Rozumiałam, że biuro prokuratora dało mi nową tożsamość dla mojego własnego bezpieczeństwa, ale Chet był dla mnie prawie jak przyjaciel. Czułam się okropnie, oszukując go, nawet jeśli miało to trwać tylko do końca wakacji. – Słuchaj, muszę się już zbierać. Powinnam zdrzemnąć się odrobinę przed wieczorną zmianą. No i zaplanować moją zemstę. – Będę spał z jednym okiem otwartym. Uśmiech zniknął mi z twarzy. Chet chciał, by zabrzmiało to zabawnie, ale natychmiast przyszedł mi na myśl Danny Balando, którego ludzie pewnie mnie teraz szukali. Chet nawet nie podejrzewał, jak bardzo zmroził mnie jego niewinny żart.

ROZDZIAŁ 9 Dokładnie o wpół do piątej po południu odbiłam moją kartę zegarową. Najwyraźniej Sundown Diner nie było stać na wprowadzenie systemu komputerowego. Dixie Jo poprosiła dziewczynę o imieniu Winny, która też obsługiwała zmotoryzowanych klientów, aby oprowadziła mnie po kuchni i zrobiła mi podstawowe szkolenie kelnerskie. Nie mogłam oderwać wzroku od Winny, która przemierzała kaczym krokiem wyłożoną białymi kafelkami kuchnię i wykrzykiwała do mnie przez ramię kolejne informacje. To stanowisko kucharza, tu automat do lodów, mikser do koktajli, spiżarnia. Miała czarne włosy obcięte na lekko wystrzępionego boba, jej małe oczy wydawały się nieustannie zmrużone, a usta układały się w grymas niezadowolenia. Do tego miała patykowate nogi i równie chude ramiona, które często zakładała na wątłej klatce piersiowej. Dopiero niżej jej figura się zaokrąglała, a jej brzuch mocno napinał materiał koszulki moro. Wyglądała, jakby nie skończyła jeszcze siedemnastu lat, a była w ciąży. I to w zaawansowanej ciąży. Winny strzeliła z gumy balonowej i zmierzyła mnie wzrokiem od dołu do góry. – Potrafisz odróżnić sos francuski od ranczerskiego? – spytała. – Jasne. – O szóstej zrobi się tu naprawdę spory ruch. Chyba nie będziesz mieć żadnego załamania nerwowego, co? Przywołałam na twarz fałszywy uśmiech, ponieważ dobrze wiedziałam, co Winny usiłuje zrobić. Chciała po prostu pokazać mi, gdzie jest moje miejsce, ale wcale się jej nie bałam. Nie bałam się nikogo w tym miasteczku. – Powiedz mi, co mam robić, a ja to zrobię – oświadczyłam. Winny wcisnęła mi w rękę mały notes. – Przyjmuj zamówienia, przekazuj je kucharzom, a kiedy jedzenie będzie gotowe, zanoś je na zewnątrz klientom. Mam coś powtórzyć? Zdjęłam fartuch z rzędu haczyków znajdujących się tuż obok drzwi wahadłowych, zawiązałam go sobie wokół pasa, a do przedniej kieszeni włożyłam notes do zapisywania zamówień. – To jest nasze stanowisko drive-in. – Winny zaprowadziła mnie do bocznych drzwi mieszczących się za stanowiskiem kucharza. Na półce po ich lewej stronie leżał stos zalaminowanych menu, a w samych drzwiach znajdowało się małe okrągłe okienko, przez które można było obserwować boczną uliczkę. – Stań tutaj i miej oko na parking. Wkrótce ktoś powinien się zjawić – dodała Winny. Oparłam się ramieniem o drzwi i zaczęłam rozglądać się po ulicy. Kilka minut później pod restaurację zajechał pikap i rozległ się dźwięk klaksonu. – Trąbią na ciebie, ktoś tam jest głodny! – krzyknęła do mnie Winny, balansując z czterema miskami sałatek ustawionymi na jednym ramieniu. Pchnęłam drzwi i wyszłam na zewnątrz. Byłam już w połowie drogi, gdy nagle zorientowałam się, że nie mam pojęcia, jak powinnam przywitać klienta, nie mówiąc już o przyjęciu zamówienia. Nie zamierzałam jednak pozwolić, by Winny wyśmiewała się z mojej nieporadności ani też udzieliła mi reprymendy, więc odrzuciłam kucyk za ramię i postanowiłam improwizować. – Witamy w Sundown Diner, jestem Stella i będę dziś pana obsługiwać. Czym mogę służyć?

– Dwa panierowane steki wołowe, do tego dwie porcje frytek i sałatki coleslaw. Żadnych napojów. Rozumiemy się? – Tak jest – odparłam, notując tak szybko, jak tylko umiałam. – Już się robi. Wróciłam do kuchni i przypięłam kartkę z zamówieniem do specjalnego kółka, ale nim zdążyłam odetchnąć z ulgą, że bez większego problemu poradziłam sobie z pierwszym klientem, z zewnątrz dobiegły mnie kolejne dwa wściekłe dźwięki klaksonu. – Daj mi znać, kiedy przestaniesz się wyrabiać! – zawołała do mnie Winny z przeciwległej części kuchni. Wychynęła właśnie z chłodni tak dużej jak pokój, wzdłuż ścian której ciągnęły się półki pełne mrożonek w workach, puszek i plastikowych pojemników. Z otwartych drzwi powiało mroźnym powietrzem, ale Winny szybko je zamknęła. Przeszło mi przez myśl, że jeśli zaraz nie włączą w kuchni klimatyzacji, będę musiała znaleźć jakiś pretekst do składania częstszych wizyt w chłodni. O wpół do siódmej byłam już tak zabiegana, że nie miałam czasu, żeby się denerwować. Wszystkie miejsca parkingowe przy restauracji były zajęte. Gdy tylko jeden samochód odjeżdżał, zaraz pojawiał się następny. Od pośpiesznego zapisywania zamówień zaczęły łapać mnie skurcze w ręce, a ramiona bolały mnie od ciągłego kursowania pomiędzy kuchnią a parkingiem z tacami z jedzeniem. Standardowy napiwek wynosił dwa marne dolary, co w Filadelfii uznano by za skandal, ale tutaj nie zamierzałam narzekać. Kto by mnie zresztą wysłuchał? Winny pracowała razem ze mną, bez słowa skargi chowając swoje napiwki do kieszeni. Ciekawe, na co odkładała? Nie chciałabym wyjść na bezduszną, ale na pewno nie miałaby trudności z załatwieniem sobie jakiegoś państwowego zasiłku dla nastoletnich rodziców. W pewnym momencie, gdy wychodziłam na zewnątrz, Winny przytrzymała mnie za rękę. – Miej się na baczności, podjechał właśnie Trigger McClure. Wyjrzałam przez drzwi. Byłam jednak zbyt daleko, by dostrzec wyraźnie nowego klienta. – Kim jest Trigger McClure? Po raz pierwszy tego wieczoru twarz Winny złagodniała. Pokręciła głową i klepnęła mnie ze współczuciem w ramię. – Nie daj mu się przestraszyć. I nie pozwól mu sobą pomiatać. Pchnęłam drzwi i ruszyłam w kierunku czerwonego pikapa zaparkowanego przodem do krawężnika. Za kierownicą siedział chłopak mniej więcej w tym samym wieku co ja i Winny. Na pewno licealista. Po ostrzeżeniach Winny spodziewałam się raczej kogoś starszego z ubytkami w uzębieniu i wrednym, szklistym od przepicia spojrzeniem. Jakiegoś pijanego kowboja, przed jakim ostrzegał mnie Chet. Na wygiętych w łuk ustach Triggera McClure’a gościł leniwy, szelmowski uśmiech. Jasne, miedzianozłote włosy opadały mu na cudowne niebieskie oczy, a jego mleczną cerę zdobiło kilka piegów. Przyłapałam się na tym, że lekko kręcę głową, aby otrząsnąć się z zachwytu, w jaki wprawił mnie ten widok. Wyglądał jak model z reklam sprzętu sportowego. Nic dziwnego, że Winny mnie przed nim ostrzegała. Dziewczyny pewnie stale robiły do niego maślane oczy. Trudno, żeby takie zainteresowanie nie zawróciło chłopakowi w głowie. Trigger wychylił przez okno samochodu swoją perfekcyjnie wyrzeźbioną sylwetkę i ze zniecierpliwieniem kiwnął na mnie palcem. – Teraz moja kolej! – zawołał. Podeszłam do niego i poczułam zapach męskiego potu. Ta woń w połączeniu z przepoconym T-shirtem oraz rękawicą baseballową leżącymi na siedzeniu obok wskazywały na to, że Trigger wracał prawdopodobnie prosto z treningu. – Gdzie Winny? – zapytał.

– W środku. Dziś ja przyjmę twoje zamówienie. – Trzymałam ołówek nad notatnikiem, chcąc mu pokazać, że się śpieszę. Trigger nie mógł tego zauważyć, ale stojący za nim samochód właśnie wycofał, a na jego miejsce natychmiast wskoczył nowy. Na tylnym siedzeniu wyły i wymachiwały nogami dwa najwyżej roczne bliźnięta, a matka stukała nerwowo palcami w kierownicę i patrzyła na mnie ponaglająco. Trigger podrapał się kciukiem po czole. – Słuchaj no ty… – Zlustrował uważnie przód mojej bluzki i nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że przygląda się mojemu biustowi. – Nie masz plakietki z imieniem? Podniosłam wyżej notatnik. – Może powiem, co mamy do picia. Pepsi, lemoniada, mrożona herbata… – Mountain dew i stek w panierce, Panienko Bez Imienia. – Trigger wydął usta w uwodzicielskim uśmiechu. – Już się robi. – Kręci cię, gdy chłopak musi domyślać się, jak masz na imię, co? – Błysnął w uśmiechu zębami tak białymi i prostymi jak klawisze fortepianu. Nie wiedziałam, z jakiego powodu, ale w jego wyglądzie uderzyło mnie nagle coś znajomego. Wydało mi się to absurdalne, przecież nigdy wcześniej nie widziałam Triggera McClure’a na oczy. Nie mogłam pozbyć się jednak tej dręczącej myśli i natychmiast wzmogłam nieco moją czujność. – Lubię wykonywać moją pracę – odparłam, przybierając bezosobową maskę uprzejmości. Jeśli Triggerowi naprawdę zależało na poznaniu mojego imienia, mógł to zrobić na wiele sposobów. Mógł na przykład wejść do środka i wydobyć tę informację od Winny. Nie chodziło o to, że nie chciałam, by Trigger dowiedział się, jak mam na imię. Nie byłam wcale tak nieprzystępna, jak mogło się wydawać. Ale to dziwne uczucie, że skądś go znam, sprawiło, że po plecach przeszedł mnie dreszcz i instynkt podpowiadał mi, żeby na razie zachowywać wobec Triggera dystans. – Niezła z ciebie kokietka, prawda? – ciągnął dalej Trigger ze swoim czarującym, łobuzerskim uśmiechem. Kokietka. Nienawidziłam tego określenia. I choć i tak by mi nie uwierzył, to miałam ważny powód, aby nie podawać mu swego imienia. Tyle że… Im dłużej mu się przyglądałam, tym synapsy z tyłu mojej głowy wysyłały mi mocniejsze sygnały, że skądś go znam. Nie mogłam sobie tylko przypomnieć skąd. Chcąc się uwolnić od Triggera i nieco uspokoić, ominęłam jego samochód i ruszyłam w stronę wycieńczonej matki z bliźniakami. – Trochę cię onieśmielam, prawda? – nie dawał za wygraną Trigger. – Dowiem się, jak masz na imię, laluniu. Błądząc częściowo myślami zupełnie gdzie indziej, odebrałam zamówienie od kobiety z dwójką dzieci i pognałam do kuchni. Próby przypomnienia sobie, gdzie mogłam spotkać Triggera McClure’a, doprowadzały mnie do szału. Jego nazwisko nic mi nie mówiło, ale jego twarz wydawała mi się znajoma. Nie zmienił się zbytnio od ostatniego razu, gdy go widziałam, bez względu na to, kiedy to było. Na pewno wydoroślał, stracił gdzieś tę dziecięcą buźkę i zapewne dlatego z początku go nie rozpoznałam, ale nasze drogi na pewno musiały kiedyś się przeciąć. Ale nie mogłam sobie przypomnieć, w jakich to było okolicznościach. Gdzie i kiedy mogłam spotkać chłopaka z Nebraski? Miało to miejsce długo przed tym, jak stałam się Stellą Gordon. A skoro ja znałam Triggera, to on mógł znać mnie – tę prawdziwą Estellę. Stanowił więc potencjalne zagrożenie dla

mojej przykrywki. Chyba że w ogóle mnie nie pamiętał. To całkiem prawdopodobne. W końcu mnie też zajęło chwilę, nim sobie go przypomniałam. Choć trudno to nawet tak określić. Przecież nadal nie potrafiłam ulokować go w przeszłości. Powoli zaczynałam wątpić, czy kiedykolwiek spotkałam Triggera. Może kilka lat temu leciałam z nim tym samym samolotem i tylko przelotnie na niego spojrzałam, nie była to jakaś głębsza, dłuższa znajomość. W każdym razie jeśli ja nie mogłam sobie przypomnieć, skąd znam Triggera, istniała spora szansa, że on również nie będzie mnie kojarzył. Powinnam chyba powiedzieć o tym Carminie. Price też na pewno chciałby się o tym dowiedzieć. Ale jeśli dojdą do wniosku, że coś mi grozi, zaraz mnie stąd wywiozą. Nie czułam zbyt mocnej więzi z Thunder Basin, lecz przenosiny do innego małego miasteczka pośrodku totalnego pustkowia to ostatnia rzecz, jakiej bym sobie życzyła. Znalazłam tutaj pracę. Powoli zaczynałam przyzwyczajać się do tutejszego życia. No i miałam Cheta. Ale czemu akurat o nim teraz pomyślałam? Jasne, był dla mnie miły, ale przecież nie dla niego przede wszystkim chciałam tu zostać. Lubiłam go jednak za to, że potrafił być zabawny i dzięki niemu zapominałam o tym, jak bardzo nie podobało mi się w tym miejscu. Musiałam tylko pilnować, aby nasza znajomość nie wykroczyła poza pewne granice. Przyczepiłam nowe zamówienia na kółku dla kucharza, wzięłam tacę z jedzeniem i ruszyłam w kierunku drzwi. – Dał ci popalić? Zerknęłam przez ramię i zobaczyłam, jak Winny nakłada do kubka lody waniliowe. Następnie wstawiła go pod automat do koktajli, z którego rozległ się głośny, przenikliwy warkot. – To nic, z czym nie mogłabym sobie poradzić! – zawołałam, przekrzykując hałas. – Nie bój się nawrzeszczeć na Triggera, jeśli tylko posunie się za daleko. Dixie Jo na pewno cię za to nie zwolni. Nienawidzi go. Jeszcze pewnie da ci podwyżkę. – Bo mi jedzenie wystygnie – powiedziałam, podnosząc lekko tacę. Nie wiedziałam jeszcze, co mam sądzić o Winny. Instynkt podpowiadał mi, żeby jej nie ufać, ale było w niej coś, czego nie potrafiłam dokładnie określić, a co bardzo mi się w niej podobało. Za co może nawet ją podziwiałam. Nie wyglądała mi na dziewczynę, która wstydziłaby się poprosić chłopaka o założenie prezerwatywy, więc doszłam do wniosku, że musiała im pęknąć w trakcie. Jej ciąża była raczej efektem nieszczęśliwego wypadku aniżeli nieuwagi. Ta dziewczyna była bowiem twarda jak stal. Podobnie jak ja Winny nie należała do osób, które łatwo się poddają. Gdy zaniosłam jedzenie pięcioosobowej rodzinie w chevrolecie suburbanie, Trigger znów zatrąbił klaksonem. Pochylając się nad siedzeniem, zawołał przez okno od strony pasażera: – Hej, ty bez imienia! Chcę zmienić zamówienie. Wykreśl ten stek. Przynieś mi średnio wysmażonego hamburgera z bekonem i grzybami. A do tego frytki. Zatrzymałam się na chwilę, starając się zachować spokój. – Jako stały klient naszej restauracji, na pewno jesteś świadom panujących tu zasad. Przepraszam za wszelkie niedogodności, ale kiedy zamówienie trafia do kuchni, nie ma już możliwości, żeby je zmienić. – Powiedziawszy to, pomaszerowałam w stronę restauracji. Nie chciałam dać mu czasu na wykłócanie się ze mną. Ale nic z tego. – Hej! – krzyknął Trigger, zatrzasnął za sobą drzwi samochodu i podszedł do mnie. – Powiedz Winny, że ma ruszyć tu zaraz swój tyłek. Nie chcę, żebyś mnie obsługiwała. Ona ma to zrobić. – Winny pracuje dzisiaj na sali. Chcesz, żeby cię obsłużyła? Zajmij sobie stolik w środku.

Tak czy owak, jeśli zamówienie trafi do kuchni, a mogę się założyć, że jest już pewnie gotowe, musisz za nie zapłacić. „A jeśli nie dasz mi napiwku, to przysięgam, że następnym razem, gdy się tu pojawisz, napluję ci do jedzenia albo zrobię coś jeszcze gorszego”. Weszłam do kuchni i puściłam drzwi tak, że omal nie uderzyły Triggera w twarz. W środku panował straszny ukrop. Od stojących na ogniu garnków i patelni zaparowały szyby w oknach. Odgarnęłam włosy, które niemal przykleiły mi się do czoła. Oddałabym wszystko za to, by móc choć na chwilę wejść do chłodni, ale Eduardo, główny kucharz, zadzwonił na znak, że kolejne zamówienie jest już gotowe. Jak łatwo się można było domyślić, zamówienie to należało do Triggera McClure’a. – Zaraz je wezmę! – zawołałam do Eduarda. Trigger McClure mógł dostać zimne jedzenie. Sam też zresztą powinien trochę ochłonąć. Weszłam do damskiej toalety, oparłam się o umywalkę i spojrzałam na moje odbicie w lustrze. Nogi drżały mi z wysiłku i marzyłam o tym, żeby usiąść i wyciągnąć je na jakimś stołku. Pracowałam zaledwie od trzech godzin, ale myśl o położeniu się do łóżka już wydawała mi się cholernie pociągająca. Odkręciłam kran, ochlapałam sobie twarz zimną wodą i przetarłam mokrą ręką kark. – Trigger McClure to zarozumiały palant, który zasługuje na to, żeby następnym razem nasikać mu do jego mountain dew – mruknęłam do lustra. Ta myśl wywołała na mojej twarzy przelotny uśmiech. Była to na tyle kusząca perspektywa, że mogła mi pomóc przetrwać resztę wieczoru. Odetchnęłam, rozluźniłam ramiona i nagle usłyszałam szum wody spuszczanej w toalecie. Z jednej z kabin wyłoniła się Winny. W jednej chwili mięśnie moich ramion znów stały się napięte, a resztę ciała ogarnął paraliżujący lęk. – Ja… ja… – zaczęłam. Ale co mogłam powiedzieć? Winny słyszała każde moje słowo. Choć przecież nigdy nie nasikałabym nikomu do napoju, to nie pozostawiłam raczej wielu wątpliwości co do moich intencji. Winny podeszła do umywalki i zaczęła szorować ręce. Z wzrokiem wbitym w lustro zmierzwiła nieco włosy. Następnie zacisnęła zęby i sprawdziła, czy nie ma między nimi resztek jedzenia. – Nasikać? – odezwała się wreszcie. – Proszę, tylko nie mów Dixie Jo… – Nasikać? – powtórzyła głośniej. – Nie potrafiłaś wymyślić nic lepszego? Nie bardzo wiedząc, do czego zmierza Winny, zignorowałam jej pytanie, mimo że przyszło mi na myśl kilka bardziej obrzydliwych rzeczy, które mogłabym zrobić Triggerowi. Może jednak odwaga winna iść w parze z rozwagą. – Kiedy Trigger po raz pierwszy złapał mnie w pracy za tyłek – powiedziała Winny – włożyłam mu do hamburgera martwego świerszcza. A jedyne, co ty potrafisz wymyślić, to nasikać mu do napoju? – Winny pokręciła głową. – Może jednak myliłam się co do ciebie. Chyba jednak pozwolisz, żeby tobą pomiatał. Przezornie nadal się nie odzywałam. Winny pochyliła się nad umywalką, żeby nałożyć nową warstwę szminki. – Właśnie przyznałam ci się do tego, że włożyłam martwego świerszcza do jedzenia klienta, a ty nie masz nic do powiedzenia? Nasze spojrzenia na krótką chwilę zetknęły się w lustrze. – Czy ten koleś ma jakiś problem? – spytałam ostrożnie.

– To chyba oczywiste. Ma małego fiuta. W końcu nasze spojrzenia się spotkały. Po krótkiej chwili uśmiechnęłyśmy się do siebie. – Trigger gra w baseball – mówiła dalej Winny. – Obserwują go wszyscy skauci. Gra na pozycji miotacza, a do tego jest leworęczny. Powinnaś zobaczyć jego szybki narzut piłki. Ponad sto czterdzieści kilometrów na godzinę z bardzo nieznacznym spadkiem. Piłka wykonuje gwałtowny skręt z lewej do prawej i przelatuje nad bazą. – Winny gwizdnęła z podziwem. – A jego rzut ze zmianą prędkości? Jest o jakieś dwadzieścia pięć kilometrów wolniejszy od szybkiego narzutu, ale piłka opada nagle z prawej do lewej. Całe miasto jest przekonane, i nie bez przyczyny, że Trigger będzie grał kiedyś w lidze zawodowej. Wierz mi lub nie – dodała z przekąsem – ale w Thunder Basin nie urodziło się zbyt wiele sław, dlatego Trigger wywołuje tutaj takie zamieszanie. Oczywiście całe to zamieszanie mocno uderzyło mu do głowy, pozbawiając tym samym dopływu krwi inne części ciała. – Zdaje się, że sporo wiesz na jego temat. – Wiem sporo o baseballu. – Winny wzruszyła ramionami. – Jeśli wezmą Triggera do ligi zawodowej, to znaczy, że niedługo stąd wyjedzie. Chyba więc powinnaś się z tego powodu cieszyć. – Tak – przytaknęła Winny, ale bez rozbawienia w głosie, jakiego się spodziewałam. Powiedziałabym nawet, że zabrzmiała dość ponuro. – Pytał o ciebie. Powiedziałam mu, że dziś pracujesz na sali. Winny prychnęła, wracając do swego poprzedniego najeżonego usposobienia. – Pracuję tu już na tyle długo, że dobrze wiem, co lubi Trigger. Brak mu cierpliwości do innych kelnerek. Czekałam, aż powie coś jeszcze, ale Winny wytarła tylko ręce i bez słowa wyszła z łazienki. Rozmyślając wciąż nad dziwną, lecz wcale nie nieprzyjemną rozmową z Winny, odczekałam jeszcze minutę i również wyszłam. Wzięłam zamówienie Triggera i ruszyłam z nim na zewnątrz. Świadomość, że Winny jest po mojej stronie, dała mi siłę potrzebną do tego, by znów stanąć oko w oko z Triggerem. Nie ma to jak kobieca solidarność. – Jeden stek wołowy w panierce – powiedziałam, podając torbę z jedzeniem przez otwarte okno w samochodzie Triggera – i jedno zimne mountain dew. Trigger rzucił we mnie torbą z jedzeniem, o mały włos nie wylewając napoju, który trzymałam w wyciągniętej ręce. Zagotowało się we mnie. – Mogę złożyć drugie zamówienie na hamburgera i frytki, ale jak już mówiłam… – Zawołaj tu zaraz Winny. Użyłam całej siły mojej woli, aby zapanować nad własnym głosem. – Choć wyrażasz się o Winny w bardzo pochlebnym tonie, to nie mogę tego zrobić. Winny jest zajęta. Podobnie jak ja. Jeśli się rozejrzysz, zobaczysz, że za tobą czeka już pięć innych samochodów. – Podałam mu przez okno etui ze sztucznej skóry z rachunkiem w środku. – Nie przyjmujemy czeków, płatność tylko gotówką lub kartą kredytową. Trigger nie przyjął ode mnie rachunku. Wziął natomiast napój i nim zdążyłam zareagować, zdjął pokrywkę z kubka i chlusnął mi jego zawartością prosto w twarz. Krzyknęłam zdumiona, wycierając z oczu lodowaty płyn. – Cholera. Zmarnował się kubek całkiem dobrego mountain dew – powiedział Trigger przeciągłym tonem. Policzyłam do dziesięciu. A potem raz jeszcze. Gdy się w końcu odezwałam, mój głos był chłodny i opanowany:

– Słyszałam, że jesteś świetnym baseballistą. Grasz jako miotacz, prawda? Mam nadzieję, że znacznie lepiej niż z trzymaniem napojów radzisz sobie ze swoimi małymi piłeczkami. Twarz Triggera pokryła się purpurowymi plamami, ale szybko odzyskał rezon, złapał się za swoje krocze i powiedział: – Na pewno sama chciałabyś się o tym przekonać. Następnie wrzucił wsteczny i wyjechał z parkingu. Nie wiem, jak długo stałam, wpatrując się w smugę spalin unoszącą się nad drogą. Czułam tylko coraz większy ucisk w gardle. Zamknęłam oczy, wmawiając sobie, że pieką mnie wyłącznie od gazowanego napoju. Czułam potworne łaskotanie w nosie, nad którym nie mogłam zapanować, i wiedziałam, że lada moment się rozpłaczę. To by było na tyle, jeśli chodzi o twardą dziewczynę z Filadelfii. Pozwoliłam, żeby taki palant doprowadził mnie do płaczu. Nienawidziłam go za to – niemal tak bardzo jak nienawidziłam teraz siebie. I kiedy myślałam, że już zupełnie się rozkleję, obok mnie stanęła Winny. – Proszę. – Podała mi ścierkę do naczyń. – Chcę, żebyś tylko wiedziała, że sporo ci jeszcze do mnie brakuje. Trigger zrobił mi to samo trzy razy. Cztery, jeśli liczyć koktajl czekoladowy. Zmycie tego z włosów zajęło mi całe wieki. Chciałam się zaśmiać, ale miałam zbyt mocno ściśnięte gardło. – Dixie Jo odzyska pieniądze za zamówienie od rodziców Triggera, ale nie mogę obiecać, że dostaniesz od nich napiwek. Starzy McClure’owie to jego najwięksi fani. Pewnie powie im, że jesteś w nim nieszczęśliwie zakochana i sama się oblałaś napojem, żeby zwrócić jego uwagę. – Winny spojrzała na mnie z ukosa. – Zdziwiłabyś się, jak wiele dziewczyn w miasteczku jest nieszczęśliwie zakochanych w Triggerze. – Bo żadna dziewczyna nie byłaby go w stanie nienawidzić tylko za to, że jest skończonym dupkiem. – Właśnie. – Chcesz coś przegryźć po pracy? – zapytałam Winny. Poczułam, że moje oczy nie są już wilgotne. Patrząc na przebieg tego wieczoru, pomyślałam, że przyda mi się odrobina towarzystwa. A pomimo mojej początkowej rezerwy wobec Winny, zaczęło wyglądać na to, że obie miałyśmy jednak ze sobą coś wspólnego. – Nie dzisiaj… – Winny ziewnęła, głaszcząc w zamyśleniu swój ogromny brzuch. – Będzie dobrze, jeśli nie zasnę za kierownicą w drodze do domu. Trzeci trymestr naprawdę daje w kość. * Gdy wróciłam do domu, Carmina czekała na mnie w salonie. Siedziała na jednej z wypłowiałych niebieskich kanap i przeglądała książkę. Na mój widok zdjęła okulary do czytania, pozwalając, by zawisły swobodnie na łańcuszku zawieszonym na szyi. – I jak było? – zagadnęła. – Pracowicie. – Bolą cię nogi? – Nie tak bardzo. – Dopiero jutro będą cię boleć. Powinnaś nosić elastyczne pończochy. Położyłam dłoń na poręczy schodów i zmęczona skinęłam głową w kierunku mojego pokoju. – Idę się położyć. Kelnerowanie to okropnie wyczerpująca praca. Nawet gdyby po skończonej zmianie biblioteka w miasteczku byłaby jeszcze otwarta, nie wiem, czy zdobyłabym się na to, żeby

podjechać tam rowerem i sprawdzić, czy Reed odpisał. A to już chyba o czymś świadczyło. Ponieważ myśl o wiadomości zostawionej na koncie przez Reeda utrzymywała mnie w zasadzie przy życiu. – Masz tu może komputer? – zapytałam Carminę, zatrzymując się w połowie mozolnej wspinaczki po schodach. – Tylko starego laptopa. Ale jest schowany i zamknięty na klucz – dodała szybko, dając mi jasno do zrozumienia, że korzystanie z laptopa jest zabronione. – Niech zgadnę. Federalni uznali, że będzie stanowił dla mnie zbyt dużą pokusę? – Ludzie, którzy cię szukają, mogą dotrzeć po adresie komputera prosto do Thunder Basin – z poważną miną oznajmiła Carmina. – To się nazywa adres IP – rzuciłam z wyższością, ale nagle poczułam zimny dreszcz na całym ciele. Skorzystałam z komputera w bibliotece, aby skontaktować się z Reedem. Byłam ostrożna, bardzo ostrożna. Ale zawsze istniało pewne ryzyko. Powtarzałam sobie, że gdyby Danny Balando miał dostęp do mojego sekretnego konta e-mailowego, to już dawno bym nie żyła, ale to wcale mnie nie uspokajało. Może najlepiej będzie przyczaić się na jakiś czas. Ale to oznaczało, że będę musiała dłużej czekać na rozmowę z Reedem, a ja tak bardzo pragnęłam zacząć planować naszą wspólną przyszłość. Tylko nadzieja na to, że znów będziemy razem, pozwalała mi podnosić się codziennie rano z łóżka. – Dzwonił Chet Falconer – powiedziała Carmina. – Czego chciał? – Porozmawiać z tobą. – Skoro zatem mamy już jasność co do jego intencji, czy mogę w takim razie skorzystać z telefonu? – poprosiłam z gryzącym sarkazmem. – Stella, jest jedenasta wieczorem. Jest już za późno na telefon. Możesz zadzwonić do niego jutro rano. Zaśmiałam się cicho, ale wcale nie byłam w radosnym nastroju. Nie do wiary. Carmina nie zamierzała się poddać i za wszelką cenę starała się stanąć pomiędzy mną a Chetem. Może powinnam jej powiedzieć, że moja mama próbowała tej samej taktyki w przypadku Reeda i nie skończyło się to dla niej zbyt dobrze. – Dobrze wychowana młoda dama nie telefonuje do innych po dziewiątej wieczorem – dodała Carmina. – Wcale nie o to chodzi. Ty przecież w ogóle nie dbasz o dobre obyczaje, tylko po prostu nie chcesz, żebym rozmawiała z Chetem. Przyznaj to. Carmina podniosła książkę i utkwiła w niej wzrok, tym samym kończąc naszą rozmowę. Kompletnie mnie zignorowała. A więc tak radziła sobie z sytuacjami, które nie układały się po jej myśli. No cóż, przynajmniej wyjaśniło się, na co przeznaczę moją pierwszą wypłatę. Potrzebowałam własnego telefonu. I to jak najszybciej.

ROZDZIAŁ 10 Następnego wieczoru znów pracowałam. Winny miała akurat wolne i bez jej ciętego języka oraz celnych komentarzy na temat wydarzeń w restauracji zmiana niesamowicie mi się dłużyła. Sundown Diner była otwarta do dziesiątej, ale kuchnia zamykała swoje podwoje co najmniej czterdzieści pięć minut później. Trzeba było jeszcze pozmywać podłogi, wyszorować zlewozmywaki, przepłukać gorącą wodą automat do lodów, no i wynieść śmieci. Jako że znajdowałam się na samym dole hierarchii służbowej, pozostałe kelnerki wyszły wcześniej, pozostawiając mnie dokończenie wszystkich porządków. Za piętnaście jedenasta wsunęłam głowę do biura Dixie Jo, żeby się z nią pożegnać. – Wyglądasz na zmęczoną – stwierdziła, przypatrując mi się uważnie. – Jak sobie radzisz? – Zdecydowanie lepiej – westchnęłam. – Nie pomyliłam dzisiaj żadnego zamówienia. – Słyszałam o Triggerze. – Domyślam się. Dixie Jo wyszła zza biurka, oparła się o nie i popatrzyła mi prosto w oczy. – Nie cierpię tego dzieciaka. Na jego widok ciśnienie skacze mi tak do góry… – Podniosła rękę wysoko nad głowę. – Wiem, Winny mi mówiła. Dixie Jo uniosła z zaciekawieniem brew. – Winny Foxhall rozmawiała z nową dziewczyną? Do czego ten świat zmierza? – Następnie Dixie Jo wyjaśniła: – Winny bardzo niechętnie spoufala się z ludźmi. Otoczyła się grubym murem, jak pewnie sama zauważyłaś. Znacznie łatwiej trzymać jej cały świat na dystans, niż narazić się na czyjeś drwiny. – Z powodu ciąży? – To na pewno jej nie pomaga. Winny jest odmieńcem w świecie, w którym przystosowanie się stanowi jedyny sposób na to, aby przeżyć. Liceum, no jasne. – W którym jest miesiącu? – W siódmym. Ma termin w drugim tygodniu sierpnia. – Współczuję jej. Dixie Jo nagle wyprostowała się, a jej oczy stały się chłodne. – Nigdy więcej tak nie mów, Stello. Winny jest równie mocna jak zawiasy we wrotach piekieł, ale wiem, co może ją złamać. Litość. Chcesz jej pomóc? Nie pozwól, żeby czuła się gorsza. Traktuj ją tak samo jak pozostałych. – Dixie Jo oparła się z powrotem o biurko, starając się uspokoić oddech. – Przepraszam. Nie chciałam, żeby zabrzmiało to tak ostro. Ale Winny jest… Jak by to ująć? Czuję się za nią w pewnym sensie odpowiedzialna. Tej dziewczynie przydałoby się trochę ludzkiej życzliwości. To wszystko, co chciałam powiedzieć. Wzięłam sobie to upomnienie do serca. I przyrzekłam sobie, żeby nigdy więcej nie wspominać o ciąży Winny. Zaczęło mnie jednak nurtować, co jeszcze dzieje się w życiu Winny. Odniosłam wrażenie, że Dixie Jo martwi się o nią nie tylko z powodu ciąży. Co jeszcze kryło się za tą historią? – No dobrze, czy śmieci wyrzucone? – spytała Dixie Jo, a jej głos na powrót przybrał normalny, łagodny ton. – Automat do lodów wyczyszczony?

– Tak. – W porządku. Do zobaczenia w czwartek. Dobranoc, Stello. W drodze do domu Carminy minęłam oświetlony sklep z dwoma samochodami stojącymi na parkingu. Nazywał się Red Barn i z ustawionej na zewnątrz reklamy można było się dowiedzieć, że sprzedawano w nim benzynę, papierosy i kanapki na ciepło. Wprawdzie w Sundown Diner przysługiwała mi zniżka na posiłki, ale wdychanie przez sześć bitych godzin zapachu smażonej cebuli i kurczaka w połączeniu z wonią ludzkiego potu skutecznie odbierało mi apetyt w pracy. Teraz jednak umierałam z głodu, dlatego oparłam rower o drzewo i przetrząsnęłam kieszenie. Udało mi się uzbierać z napiwków trzydzieści dolarów. A mój poziom cukru we krwi był tak niski, że z chęcią oddałabym wszystkie te pieniądze za zimną coca-colę. Znajdowałam się już w połowie parkingu, kiedy nagle go ujrzałam. Trigger McClure stał oparty o ceglany front sklepu, obserwując ze skupieniem przejeżdżające drogą samochody. W pewnym momencie jeden pikap zwolnił i zajechał na parking. Trigger natychmiast się wyprostował, patrząc pożądliwym wzrokiem w stronę samochodu. Wysiadł z niego mężczyzna w podartych dżinsach i ruszył w kierunku wejścia do sklepu, przeliczając banknoty w portfelu. W tym momencie Trigger oderwał się od ściany i przywitał się serdecznym tonem z przyjezdnym. – Ile trzeba, żebyś kupił mi sześciopak piwa? – Usłyszałam, jak Trigger pyta bez najmniejszego skrępowania. – Co powiesz na dwadzieścia dolarów? Resztę możesz zatrzymać. Mężczyzna zaśmiał się chrapliwie. – Czemu nie? Pamiętam, jak to jest być w twoim wieku. Do bani, co nie? Trigger klepnął go w plecy i wręczył mu dwudziestkę. – Jestem twoim dłużnikiem, stary. – Nie przynieś nam tylko wstydu, jak dostaniesz się do ligi zawodowej, słyszysz? Obserwowałam całą scenę schowana w cieniu. Kilka minut później mężczyzna wyszedł ze sklepu z dwoma torbami zakupów. Podał Triggerowi sześciopak i obaj jeszcze chwilę ze sobą pożartowali. Mówili zbyt cicho, bym mogła ich usłyszeć, dobiegł do mnie tylko wybuch śmiechu. Zaraz po tym mężczyzna odjechał. Trigger tymczasem wsiadł do swojego pikapa i siedział tam z wyłączonymi światłami. Nie byłam w stanie stwierdzić, co tam robił, ale miałam pewne przypuszczenia. Nie polepszyło to ani trochę mojej opinii o Triggerze, ale jak na razie nie miałam najmniejszej ochoty o nim myśleć. Marzyłam tylko o tym, by napić się czegoś zimnego i usiąść z uniesionymi włosami pod nawiewem klimatyzacji, tak aby podmuch powietrza schłodził mi kark. Po wejściu do sklepu wzięłam z lodówki butelkę coca-coli i zaczęłam przyglądać się kanapkom. Podczas gdy ja zastanawiałam się, co by tu zjeść, kasjerka z tlenionymi włosami i rozmazanym wokół oczu makijażem zdjęła fartuch i zawołała w kierunku zaplecza: – Theo! Przez drzwi wysunął głowę wychudzony chłopak w okularach z brodą usianą pryszczami. – Słucham, mamo. – Robię sobie piętnaście minut przerwy – oznajmiła kobieta, wyciągając z tylnej kieszeni spodni papierosy i zapalniczkę. Zapaliła i mocno się zaciągnęła, zanim jeszcze zdążyły zamknąć się za nią drzwi wyjściowe. – Czym mogę służyć? – spytał mnie pogodnie Theo łamiącym się z powodu mutacji głosem. Położyłam na ladzie moje zakupy – zdecydowałam się na kanapkę z szynką i serem

szwajcarskim – i uśmiechnęłam się do niego. – Ile masz lat? – zapytałam konspiracyjnym tonem. – Szesnaście. – Kłamczuch. Theo przełknął ślinę, a jego jabłko Adama podskoczyło nerwowo. – Czternaście. Ale chyba nie wkopiesz mojej mamy? Pracuję tylko po dziewiątej, kiedy robi sobie przerwę. Po piętnaście minut, nie dłużej. Trudno to nazwać łamaniem prawa. Inaczej siedziałbym tylko na zapleczu i grał na komputerze. – Nie słyszałam tam żadnych gier. Theo wyglądał, jakby zaraz miał się zmoczyć w spodnie. Zerknął w dół i zobaczył, że trzęsą mu się ręce. Błyskawicznie założył ramiona na piersi, chcąc ukryć zdenerwowanie. – Co tak naprawdę robiłeś na zapleczu? – spytałam, choć miałam już pewne podejrzenie. Jeśli Theo nie był zajęty graniem na komputerze, to do głowy przychodziła mi tylko jedna rzecz, która była w stanie sprawić, że czternastolatek nie mógł oderwać wzroku od monitora. Ale takiej odpowiedzi zupełnie się nie spodziewałam. – Szyłem – szepnął żałośnie Theo. – Byłem zajęty szyciem – opuścił głowę i skulił ramiona, jakby szykując się na nieunikniony wybuch szyderstwa. Zaledwie dwadzieścia minut temu Dixie Jo dała mi burę za to, że użalałam się nad Winny, ale widząc zrozpaczoną twarz Thea, nie mogłam mu nie współczuć. – Szyłeś? – starałam się mówić swobodnie i okazać zainteresowanie. – A co jest złego w szyciu? Theo rozejrzał się po sklepie, ale choć upewnił się, że jesteśmy sami, nachylił się do mnie i zniżył głos: – N-nie będziesz się ze mnie nabijać? – Zamrugał szerokimi ze zdumienia oczami. – Co konkretnie szyjesz? – zapytałam. Twarz Thea odrobinę się rozluźniła. – No więc w tym momencie pracuję nad sportową marynarką. W Thunder Basin ciężko znaleźć idealnie dopasowaną marynarkę. Używam jaskrawo granatowej wełny i mam nadzieję, że skończę ją do jesieni… – nagle urwał, przygryzł wargę i przyjrzał się bacznie mojej twarzy, zastanawiając się, czy może zdradzić mi coś więcej. – Chciałabym się nauczyć obszywać swoje ubrania – oznajmiłam. W Filadelfii moja mama korzystała często z usług krawcowej. Nazywała się chyba Inga. Ale Theo miał rację, w Thunder Basin wszystko wyglądało inaczej. Nie wiedziałam, gdzie – ani nawet czy w ogóle – mogłabym przerobić część moich ubrań. A co ważniejsze, czy będę miała okazję je tutaj założyć. – Może mógłbyś mnie kiedyś tego nauczyć? – zaproponowałam. – Oczywiście! W każdej chwili. – Na twarzy Thea pojawiła się rozanielona mina. – To wcale nie takie trudne. A poza tym jestem świetnym nauczycielem. Serio. Wcale się nie przechwalam, choć może tak to czasami brzmi. – A więc umowa stoi. Theo uśmiechnął się promiennie, poprawiając okulary na nosie. Nagle jednak dostrzegł coś za moimi plecami. W jednej chwili zbladł na twarzy i przełknął głośno ślinę. – O nie… – wychrypiał. Nim zdążyłam zapytać, co się stało, zadzwonił dzwonek nad drzwiami i ujrzałam, jak do środka z otwartą puszką piwa w ręce wkracza Trigger. Gdy tylko mnie zobaczył, zachichotał pod nosem i uniósł do góry puszkę w geście pozdrowienia. A może była to groźba, że zamierza chlusnąć mi w twarz również piwem. Tak czy owak jego widok kompletnie zepsuł mi humor.

– Theo – Trigger wymówił imię chłopaka z taką kpiną w głosie, jakby to była puenta jakiegoś chamskiego żartu. – Dobrze cię widzieć, stary. Martwiłem się, że dziś nie pracujesz. Nie widziałem cię, gdy zajrzałem tu wcześniej. Chyba nie chowałeś się przede mną, prawda? Ile razy mam ci powtarzać, że zawsze cię znajdę? Theo wbił wzrok w podłogę. Brodę miał niemal opartą o klatkę piersiową, a kiedy mówił, jego głos był ledwo słyszalny. – Dostałeś już swoje piwo. Widziałem, jak ten facet ci je dawał. Możesz już sobie pójść? – Pójść? Mamy przecież umowę, Theo. Theo zerknął nerwowo na boczne drzwi. – Moja mama wróci lada chwila… – Twoja mama to alkoholiczka – przerwał mu Trigger. – Widziałem, że trzymała butelkę smirnoffa pod pachą. Pewnie zaraz urwie jej się film i przez kilka godzin będzie leżeć nieprzytomna koło śmietników. Zostaliśmy więc tylko ty i ja. Nie ma ukochanej mamusi, która cię uratuje. – Nagle z głosu Triggera zniknął gdzieś kpiący ton. – Wisisz mi karton piwa. Dawaj. Szybko. Przez ciebie jestem spóźniony. – Mama bardzo skrupulatnie prowadzi inwentaryzację zapasów. Jeśli dalej będziesz przychodził w każdy weekend, na koniec miesiąca zorientuje się, że brakuje nam czterech kartonów Millera. – Jesteś mądrym chłopcem – odparł Trigger. – Coś wymyślisz. – Ktoś musi zapłacić za to piwo – upierał się Theo. – Okradasz nasz sklep. Trigger westchnął ze zniecierpliwieniem, podszedł do Thea i dźgnął go palcem w pierś. – To nie jest kradzież, tylko darowizna. Wbij to sobie do głowy. A teraz dawaj to piwo. Bo inaczej nie zaproszę cię na imprezę. – Nie interesują mnie już imprezy. To był błąd. N-n-n-nie mam ochoty na żadną imprezę – zaczął się jąkać Theo. – Powinieneś już iść. Naprawdę. Trigger przestał się uśmiechać, a jego głos nabrał ostrości. Oparł się ciężko o ladę, tak że Theo cofnął się o dwa kroki. – Masz pięć sekund, żeby dać mi piwo, ty pryszczaty wymoczku. Jeden, dwa… Zauważyłam, że Theo zaczynają drżeć wargi i jęknęłam w duchu. Szlag by trafił moje poczucie moralnego obowiązku. Natknęłam się na Triggera poprzedniego dnia i choć wcale nie miałam ochoty na powtórkę tego spotkania, to wiedziałam, że poradzę sobie z nim o wiele lepiej niż Theo, który wyglądał, jakby zaraz miał się rozpłakać. Trigger wywołał już dostatecznie dużo łez w tym tygodniu. Poza tym moja cola robiła się coraz cieplejsza. Nie zasuwałam przez bite sześć godzin, biegając z tacami z jedzeniem tylko po to, by napić się ciepłej coli. Trigger postawił na ladzie puszkę z piwem, a ja odsunęłam ją od mojej kanapki i coli. Zrobiłam to na tyle wyraźnym gestem, aby dać mu do zrozumienia, że byłam tu pierwsza i nie podoba mi się, że wpycha się przede mnie w kolejkę. – Ile płacę? – zwróciłam się do Theo. – Znowu ty. – Trigger posłał mi pełen samozadowolenia uśmieszek. – Musisz ciągle za mną chodzić? Nie masz nic lepszego do roboty? – Byłam tu pierwsza – odparłam. – Zawsze jesteś taka najeżona? Prawdziwa z ciebie dziewczyna-jeż. – Trigger przeciągnął palcem w dół mojego ramienia. Opędziłam się od niego jak od natrętnego owada. Jeśli jeszcze raz mnie dotknie, złamię mu ten palec. – Ile płacę? – powtórzyłam nieco bardziej stanowczo do Theo. – Pięć dziewięćdziesiąt siedem – odparł nerwowo.

– Tu jest dycha. A ile kosztuje karton Millera? Theo podniósł głowę, obserwując mnie z mieszaniną zdumienia i wstydu. – Nie martw się tym – wymamrotał. – Ja za to zapłacę. Trigger zaśmiał się cicho, machając na Thea, żeby się nie odzywał. – Nie pozwolę, żeby taka ładna dziewczyna stawiała mi piwo. – Odwrócił się do mnie. – Ale sam z wielką chęcią zaproszę cię na drinka. Kiedy Theo da mi wreszcie to piwo, może wskoczysz do mojego wozu? Nad jeziorem Maloney szykuje się dziś superimpreza. Rozerwiemy się odrobinę. No już, Theo. Nie pozwól, żeby dziewczyna musiała cię ratować. – Och, ale ja wcale nie zamierzałam płacić za to piwo – wtrąciłam. – Byłam tylko ciekawa, na ile próbujesz naciągnąć tego chłopaka. – Że co? – Trigger spojrzał na mnie, marszcząc brwi. – Masz dokładnie pięć sekund, żeby się stąd zmyć, inaczej wzywam gliny – powiedziałam. Nie miałam wprawdzie komórki, ale widziałam przed wejściem do sklepu automat telefoniczny. – Że co? – powtórzył jak echo Trigger, potrząsając ze zdziwienia głową. – Pozwól, że ujmę to tak… – Wskazałam na drzwi. – Wyjdź tamtędy. Nie oglądaj się za siebie i więcej już tu nie wracaj. Ignorując moje słowa, Trigger przechylił lekko głowę w bok. W jego szklistych od alkoholu oczach ujrzałam nagle błysk, od którego ścisnęło mnie w żołądku. – Czy ja cię gdzieś wcześniej nie widziałem? – zapytał. Przełknęłam ślinę, starając się zapanować nad moim głosem. – Tak, wczoraj. Pamiętasz? Chlusnąłeś mi napojem w twarz. – Nie, jeszcze wcześniej… – Trigger urwał, ale przyglądał mi się jeszcze intensywniej, jakby próbował przypomnieć sobie coś z zamierzchłej przeszłości. Nie mogłam mu na to pozwolić. – Jesteś pijany, Trigger. Nie widzisz wszystkiego jasno, nie mówiąc o tym, żebyś jasno myślał. Nie powinieneś prowadzić w takim stanie. Zadzwoń po jakiegoś kumpla, żeby cię odwiózł. – Przysięgam, coś w tobie… – Idź już. – Popchnęłam go delikatnie w stronę wyjścia. Na twarzy Triggera wciąż widać było wyraz skupienia, lecz ku mojej uldze zaczął się w końcu wycofywać w stronę drzwi. Wyciągnął jeszcze chwiejnie palec w kierunku Theo. – Jeszcze tu wrócę. Następnym razem nie będziesz się chował za swoją dziewczyną – wymamrotał ze skrzywionym uśmiechem. Alkohol wyraźnie uderzył mu już do głowy. – Zamknij drzwi na klucz i zadzwoń po policję – poleciłam Theo, gdy tylko Trigger znalazł się na zewnątrz. – Słucham? – Chłopak się wzdrygnął. – Jeśli ty tego nie zrobisz, to daj mi słuchawkę, ja się tym zajmę. – I-i-i co im powiesz? – Prawdę. – Trigger mnie zabije, jeśli na niego doniosę. A jeśli ty zadzwonisz, to tylko jeszcze pogorszy sprawę. Proszę, nie rób tego! – Przestań panikować. Trigger jest pijany. Nie powinien sam prowadzić samochodu. Poza tym na pewno nic ci już nie zrobi. Będzie notowany za dręczenie i gliny nie pozwolą mu się do ciebie zbliżyć. Wyjęłam komórkę z kieszeni z przodu koszuli Thea.

Chłopak zacisnął pięści pod brodą i zzieleniał na twarzy. Myślałam, żeby dodać mu jeszcze jakoś otuchy, ale nie sądziłam, by mnie usłyszał. Nic mu nie będzie. Wkrótce przekona się, że miałam rację. Bez względu na to, jak bardzo skarżyłam się na nieustanny nadzór ze strony biura szeryfa, to podczas tych trzech szalonych dni, jakie spędziłam w towarzystwie stróżów porządku, przekonałam się, że można na nich polegać. Bez wahania więc wykręciłam numer na policję. Dziesięć minut później umundurowany policjant zastukał w przeszklone drzwi sklepu i wpuściłam go do środka. Podczas gdy Theo ściskał nerwowo dłonie i posyłał mi niepewne spojrzenia, policjant zaczął spisywać moje zeznanie. Kiedy wspomniałam nazwisko Triggera, oficer podniósł brwi. Ten powściągliwy wyraz zainteresowania nie schodził z jego twarzy do chwili, aż skończyłam moje zeznanie. Wówczas zapytał: – Na pewno zamierzasz obstawać przy takiej wersji zdarzeń? – zabrzmiało to tak, jakby próbował odwieść mnie od zeznań przeciwko Triggerowi. Ale chyba po prostu źle go zrozumiałam. – Yyy… raczej tak. – Widziałaś, w jakim kierunku odjechał Trigger? – Mówił, że wybiera się na imprezę nad jeziorem Maloney. – Jeśli Trigger zostanie aresztowany i usłyszy zarzuty, możesz zostać wezwana do sądu jako świadek. Zimny dreszcz przeszedł mi po plecach. Czy proces sądowy Triggera przyciągnie zainteresowanie mediów? Ktoś powinien w końcu mu się postawić, ale czy nie zapłacę za to zbyt wysokiej ceny? Czy powinnam się tak narażać? Przypomniałam sobie, jak Danny Balando patrzył na mnie przez lustro fenickie podczas okazania na komisariacie. Nie mógł mnie widzieć, ale wiedział, że tam jestem. Jego spojrzenie mroziło krew w żyłach. Było jasne, co by ze mną zrobił… Czy istniała możliwość, żeby ta małomiasteczkowa sprawa trafiła do ogólnokrajowych mediów? Wykluczone. To tylko podszepty zimnego, paraliżującego strachu. – Żaden problem – oświadczyłam policjantowi. Nie miał pojęcia, że jestem objęta programem ochrony świadków. Wiedzieli o tym tylko Carmina i szeryf. Policjant po raz kolejny uniósł brwi, jakby chciał powiedzieć: „duży błąd, panienko”. Byłam zdziwiona, że nie ucieszył się ani też nie był wdzięczny, że ktoś z obywateli odważył się zrobić to, co słuszne. Zgoda, miałam własne, egoistyczne powody, żeby dać nauczkę Triggerowi, ale policjant o tym nie wiedział. W każdym razie odniosłam wrażenie, że próbował mnie nakłonić, żebym wycofała swoje zeznania. Nic z tego. Trigger był palantem i jeśli zostanie aresztowany za prowadzenie pod wpływem alkoholu albo za coś gorszego, to tylko sam będzie sobie winny. – Chcesz dodać coś jeszcze? – zapytał policjant. – Tak, bardzo panu dziękuję za pomoc. – Uśmiechnęłam się. Dobrze jednak, że policjant nie mógł słyszeć moich myśli, bo nie były one dla niego zbyt miłe.

ROZDZIAŁ 11 Był piątkowy wieczór i lada chwila miał po mnie przyjechać Chet. Czekałam na mój pierwszy weekend w mieście! Nigdy nie sądziłam, że dożyję dnia, kiedy będę ekscytować się meczem softballa. Ale jak się nie ma, co się lubi, to się lubi, co się ma. Zawsze to jakaś rozrywka. Grałam w softball w szkole, więc nie obawiałam się, że się ośmieszę. Poza tym Chet powiedział mi, że ich rozgrywki nie są zbyt wymagające. Musiałabym być prawdziwą niezdarą, żeby nie trafić w nadlatującą wysokim łukiem piłkę wielkości grejpfruta. Gdy szykowałam się do meczu – założyłam koszulkę i zaplotłam włosy w warkocz – nagle poczułam gwałtowny ucisk w żołądku. Zupełnie nieoczekiwanie dotarła do mnie przerażająca prawda. Nie mogłam uwierzyć, że uświadomiłam to sobie dopiero teraz. Już nigdy więcej nie zagram w koszykówkę. A przynajmniej nie na poziomie uczelnianym. Przez całe liceum każdą zimę spędzałam na grze w koszykówkę. To był mój ulubiony sport. Byłam w tym dobra. W drugiej klasie wystąpiłam w kilku meczach szkolnej reprezentacji, a w następnej zostałam podstawową zawodniczką zespołu. Dostałam oferty gry dla Babson College i Uniwersytetu Stanowego Pensylwanii. Ostatecznie wybrałam Babson. Usiadłam na brzegu łóżka. Wyjęłam z szafy rękawicę baseballową. Carmina powiedziała mi, że mogę ją sobie pożyczyć. Przycisnęłam ją mocno do siebie, jakby była moją ostatnią deską ratunku. Czułam się tak otępiała, że nawet nie umiałam się rozpłakać. Wpatrując się pustym wzrokiem w ścianę, pogrążyłam się w ponurych myślach. Zanim przewieziono mnie do Nebraski, gdzie miałam zacząć nowe, zmyślone życie, dokładnie wiedziałam, jak będzie wyglądać moja przyszłość. Lato miałam spędzić na zabawie i podróżowaniu z moją najlepszą przyjaciółką Tory, a jesienią czekał na mnie college. W tym właśnie momencie powinnam być razem z Tory w Atlantic City. Czy Tory wiedziała, co się ze mną stało? A może myślała, że nie żyję? Zrobiło mi się wstyd, że do tej pory nie zastanawiałam się nawet, jak moi przyjaciele zareagowali na moje zniknięcie. O ile mi było wiadomo ani policjanci, ani funkcjonariusze z biura szeryfa nie zamierzali nikomu wyjaśniać, co się ze mną stało. Ich zadanie polegało na tym, aby zatrzeć po mnie wszelkie ślady. Tak aby nikt – przyjaciel czy wróg – nie mógł mnie namierzyć. Biorąc pod uwagę to wszystko, co się wydarzyło, odkąd przed tygodniem objęto mnie programem ochrony świadków, nie miałam nawet okazji, aby płakać za moim dawnym życiem. Ani też w pełni pojąć tego, jak całkowicie odmienna – i zupełnie obca – będzie moja nowa przyszłość. Starałam się opanować napady paniki oraz zawrotów głowy, które zdawały się na przemian mnie atakować. Marzenia o grze w reprezentacji Babson College i o tym, że założę kiedyś ich biało-zielony strój, przepadły bezpowrotnie. Stypendium sportowe rozpłynęło się w powietrzu wraz z moją prawdziwą tożsamością. Moja kariera koszykarska była skończona. Już nigdy więcej nie zagram ani dla siebie, ani dla drużyny, ani dla publiczności. A to wszystko poświęciłam tylko dlatego, żeby wysłać za kratki Danny’ego Balando. Postąpiłam słusznie, ale przyszło mi zapłacić za to wysoką cenę. Price z biura szeryfa wspominał coś o tym, że spreparują dla mnie nowe akta i dokumenty, dzięki którym będą mogła dostać się do college’u. Ale do jakiego college’u? Ci przeklęci detektywi w eleganckich garniturach i z błyszczącymi odznakami zdawali się mieć

odpowiedzi na wszystkie pytania, ale czy mogli mi w takim razie wyjaśnić, jak w wieku siedemnastu lat mam zacząć wszystko od zera? Świadomość, że powinnam bez słowa sprzeciwu zaakceptować przyszłość zaprojektowaną dla Stelli Gordon, napełniała mnie głębokim, paraliżującym lękiem. Bałam się, że tym samym zatracę sama siebie, stanę się niewidzialna. – Stella! – z dołu dobiegło wołanie Carminy. – Chet przyjechał! Otrząsnęłam się z tych dręczących myśli i odetchnęłam głęboko, aż w końcu wyrwałam się ze stanu otępienia. Ciągłe oglądanie się wstecz nie miało żadnego sensu. Przeszłość nie oferowała mi nic poza cierpieniem i wyrzutami sumienia. Rozpamiętywanie tego, co straciłam, niosło ze sobą zbyt wiele bólu. Ruszyłam chwiejnym krokiem na dół, ćwicząc po drodze swój uśmiech. Wydawał mi się nerwowy i sztuczny, więc uśmiechałam się tak długo, dopóki nie osiągnęłam zadowalającego efektu. Gdyby Chet zauważył choćby cień przygnębienia na mojej twarzy, na pewno próbowałby się dowiedzieć, o co chodzi. Jeśli więc chciałam uniknąć jego pytań, musiałam zachowywać się jak najnormalniej. Weź się w garść. Światło przed domem było włączone i widziałam, jak Chet wchodzi po schodach na werandę. Miał na sobie nylonowe szorty do kolan i sprany szary T-shirt – tak cienki jak bibułka – który opinał jego ciało, uwydatniając umięśnione klatkę piersiową i ramiona. Chłopcy z Filadelfii spędzali długie godziny na siłowni, żeby mieć taką sylwetkę jak Chet. Ale ponieważ w Thunder Basin nie było żadnej siłowni, zakładałam, że Chet wyrobił sobie swoją muskulaturę w tradycyjny sposób, czyli wykonując ciężkie prace fizyczne. Chet zobaczył nas przez siatkę wiszącą w wejściu i wszedł do środka. – Carmina… – Skinął jej na przywitanie głową. – Dobry wieczór, Chet – odparła spokojnym tonem. – Odwieziesz Stellę przed wpół do dwunastej – zabrzmiało to raczej jak rozkaz niż prośba. – Normalnie powinna być w domu o dziewiątej, ale ze względu na mecz jestem skłonna zrobić wyjątek. – Nie idę jutro do pracy – zwróciłam się do Cheta. – Mogę więc rano się wyspać. Zostaniemy tak długo, jak tylko będziemy chcieli. – Masz wrócić o wpół do dwunastej – powtórzyła stanowczym głosem Carmina. – Jest piątkowy wieczór – zaprotestowałam, patrząc na Carminę z wyrzutem. Traktowała mnie jak dziecko i powinna natychmiast z tym skończyć. – A jeśli po meczu będzie jakaś impreza? – Wtedy grzecznie przeprosisz swoich przyjaciół i powiesz, że nie możesz iść. – Ale ja nie mam żadnych przyjaciół! O to właśnie chodzi. Trzymasz mnie w tym domu jak w klatce. Przyjmując mnie do siebie, wiedziałaś, że jestem nastolatką, więc dlaczego wciąż się zachowujesz, jakbym miała pięć lat? – Już dobrze – odezwał się głośno Chet, wchodząc między nas obie. – Mecz zaczyna się za pół godziny. Powinniśmy się zbierać, Stello. Odstawię ją przed wpół do dwunastej – zwrócił się do Carminy. Otwarłam usta ze zdziwienia. – Pozwalasz, żeby postawiła na swoim? Chet objął mnie ramieniem i skierował delikatnie w stronę drzwi. – Masz rękawicę? – spytał. Dobrze wiedział, że mam rękawicę baseballową. Przecież trzymałam ją w ręce. Chodziło mu o to, żeby zmienić temat i odwrócić moją uwagę. I choć wszystko w mojej głowie krzyczało, żebym zawróciła i urządziła Carminie awanturę, o jaką wyraźnie sama się prosiła, to ugryzłam się w język i postanowiłam znieść w milczeniu to upokorzenie. Odrzuciłam większość nauk,

jakie na wczesnym etapie dzieciństwa wpajała mi matka, próbując zapewnić mi dobre wychowanie, ale w tym przypadku zdecydowałam się jednak skorzystać z jej rady i oszczędzić Chetowi niepotrzebnego zakłopotania. Postanowiłam zaczekać, aż znajdę się sama z Carminą, i wtedy powiem jej, co sądzę o jej zachowaniu. Chet zamknął za nami drzwi i głośno wypuścił powietrze z płuc. – Ktoś powinien wreszcie się jej postawić – odezwałam się, kierując na Cheta moją skumulowaną złość. – Ty najwyraźniej się boisz, ale ja nie. Jeśli po meczu będzie jakaś impreza, to idziemy na nią. Co Carmina może mi zrobić? Wyrzuci mnie? – Zamknęłam usta, by nie powiedzieć czegoś więcej, ale to wcale nie powstrzymało mnie od dalszych rozmyślań. Proszę bardzo, niech mnie wyrzuci. Ciekawe, ile czasu minie, zanim Price i jego znajomi z Departamentu Sprawiedliwości pojawią się na jej progu. Chet otworzył mi drzwi do samochodu, a kiedy wsiadłam, bez słowa je za mną zatrzasnął. Przez całą drogę na stadion nie zamieniliśmy ze sobą ani słowa i zastanawiałam się, czy Chet chce mi w ten sposób dać czas, żebym ochłonęła. Ale wcale nie miałam wrażenia, że to poskutkowało. Wiedziałam, że Chet i Carmina mają jakieś wspólne zaszłości, a także że Carmina nie darzy go sympatią, a przynajmniej nie chce, żeby się wokół mnie kręcił, ale to już robiło się śmieszne. Nie mogła próbować nas rozdzielać, wymierzając mi kolejne kary. Nie zamierzałam tego tolerować. Ale najważniejsze było to, że Chet powinien wziąć moją stronę. Na tym właśnie najmocniej mi zależało. Lubiłam go za wiele rzeczy, ale z pewnością nie za jego uległość wobec Carminy. To właśnie najbardziej kochałam w Reedzie: zawsze brał moją stronę, nawet jeśli to oznaczało, że musiał przeciwstawić się mojej mamie. Ani trochę się jej nie bał. Co prawda mama przeważnie leżała nieprzytomna w łóżku, gdy do mnie przychodził, ale to nie zmienia faktu, że kiedy tylko było trzeba, Reed zawsze trzymał moją stronę. Nie mogłam tego samego powiedzieć o Checie. Im dłużej o tym rozmyślałam, tym dotkliwiej czułam się przez niego zdradzona. Chet zaparkował samochód i spojrzał na mnie ostrożnie. Wyskoczyłam z wozu i z hukiem zatrzasnęłam za sobą drzwi. Niech wie, że jestem wkurzona. Może da mu to trochę do myślenia. Jeśli Chet chciał się ze mną zaprzyjaźnić, to nadskakiwanie Carminie nie było na to najlepszym sposobem. Carmina nic dla mnie nie znaczyła. Była wyłącznie kimś w rodzaju kuratora sądowego. Reflektory na stadionie oświetlały wydeptaną ziemię na wewnętrznym polu boiska oraz gęstą zieloną trawę na części zapolowej. Odcinały się od niej mocno białe linie, które całkiem niedawno musiały zostać wyznaczone kredą. Przed budką z przekąskami i napojami stała kolejka, która ciągnęła się aż do chodnika. – Grałaś już kiedyś? – zapytał Chet, prowadząc mnie do zajmowanej przez naszą drużynę ławki. – Gra dziecięcym plastikowym kijem też się liczy, prawda? – Yyy… – Chet rzucił mi pełne zdumienia spojrzenie. – Wyluzuj. Grałam już w softball. Ale od ostatniego razu minęło już trochę czasu, więc nie spodziewaj się, że zaliczę home run zaraz przy pierwszym uderzeniu. Chet zbiegł po schodkach do ławki rezerwowych i chrząknął głośno, żeby zwrócić na siebie uwagę reszty drużyny. – Słuchajcie, wszyscy, to jest Stella, nowa zawodniczka, o której wam mówiłem. Stello, to nasza drużyna. Nie będę przedstawiał każdego z osobna, wy sami zrobicie to lepiej ode mnie. Stella, uważaj tylko na tego kolesia w czapeczce Denver Broncos. Wydaje mu się, że jest Don Juanem. Wszyscy roześmiali się, najwyraźniej dostrzegając w tym żarcie ziarno prawdy. – Don Juan nie ma ze mną nic wspólnego – odezwał się chłopak w czapce Broncos

głosem brzmiącym niczym jedwabista czekolada. – Ja przecież jestem prawdziwy. – Mrugnął do mnie i wydął usta, posyłając mi całusa. Ja też zrewanżowałam mu się cmoknięciem, a potem popatrzyłam na niego zaczepnie, pokazując mu, że nie tak łatwo mnie speszyć. Kiedy śmiechy z Don Juana wreszcie ucichły, usiadłam na końcu ławki i ze zdumieniem odkryłam, że siedząca obok dziewczyna pachnie perfumami. Były tak mocne, jakby sączyły się z wszystkich porów jej skóry. Zerknęłam na nią ukradkiem i zauważyłam, że ma w dodatku pomalowane usta. Prawdę mówiąc, miała na twarzy kompletny makijaż. Wychyliłam się do przodu, tak że mogłam widzieć całą ławkę rezerwowych i pozostałe dziewczyny. Jedna zakręciła złociste włosy w loki. Druga założyła dżinsowe szorty wysadzane diamencikami a w uszach miała wielkie koliste kolczyki. Byłam jedyną dziewczyną ubraną tak, jakbym rzeczywiście zamierzała grać w softball. Dawniej byłam dokładnie taka sama jak one. Okropnie przejmowałam się swoim wyglądem, zwłaszcza jeśli w pobliżu znajdowali się jacyś chłopcy. Ale nie byłam już Estellą Goodwinn, tylko Stellą Gordon. Zamieniłam już moje buty od Manolo Blahnika na korki do softballu, a teraz miałam jeszcze zrezygnować z moich kosztownych fryzur z salonu piękności na rzecz ich uboższych wersji z małomiasteczkowego zakładu fryzjerskiego. Nie widziałam w Thunder Basin innej możliwości, a ponadto utrzymywałam się z miesięcznego kieszonkowego wyznaczonego mi przez rząd. Władze nie chciały, aby kartel Danny’ego Balando wpadł na mój trop, idąc śladem pieniędzy z rodzinnego rachunku. Przejęły więc wszystkie środki i wydzielały mi co miesiąc pewną kwotę. Jak się można spodziewać, nie była ona zbyt wysoka. Biorąc zatem pod uwagę moje ograniczenia finansowe oraz niechęć do utrzymywania całej ściemy z Stellą Gordon, nie widziałam powodu, dla którego powinnam starać się być ładna i modna. Nie wiedziałam już nawet, kim w ogóle jestem. – Cześć, mam na imię Sydney – przedstawiła się moja mocno skropiona perfumami sąsiadka. Miała uroczą twarz o jasnej, przejrzystej cerze, a do tego blond warkocz. – Stella – odparłam, choć wiedziałam, że ta rozmowa będzie zwykłą stratą czasu, ponieważ jakakolwiek przyjaźń między nami była niemożliwa. Wystarczyło mi pół minuty, żeby ją rozgryźć: była typową, miłą dziewczyną z prowincji. Prawdopodobnie zaraz po szkole wyjdzie za mąż i zanim skończy dwadzieścia lat, urodzi dziecko. Musiałam jednak pamiętać, że pomyliłam się już co do Winny. Może więc co do Sydney też nie miałam racji. Przypomniałam sobie o tym, co powiedział mi Chet: że powinnam najpierw dać szansę temu miasteczku i jego mieszkańcom. Może więc jednak posłucham jego rady. – Przyjaźnisz się z Chetem? – zapytała Sydney. – Widziałam, że cię podwiózł. – Nie mam samochodu, a mieszkamy blisko siebie. Sydney ściągnęła zdziwiona brwi. – Chet mieszka na łąkach przy Sapphire Skies. Nie ma żadnych sąsiadów. A ty gdzie mieszkasz? – Zatrzymałam się na lato u Carminy Songster. – Aha… – Oczy Sydney zrobiły się okrągłe. Z tonu jej głosu wywnioskowałam, że coś już o mnie słyszała. Ale nie wiedziałam, czy od Cheta, czy od kogoś innego. – Ale tylko na lato? – chciała się upewnić. – Taki jest plan. – Uznałam, że głośny okrzyk: „Na szczęście tak!” byłby jednak nieco niegrzeczny. – Znam Cheta od dawna. Gdy byłam młodsza, trochę się w nim podkochiwałam, ale teraz już mi przeszło – dodała ze śmiechem Sydney, po czym zaczęła mi się uważnie przyglądać,

czekając na moją reakcję. – Wydaje się dość fajnym facetem. – O tak… – Sydney zacisnęła nerwowo dłonie na kolanach. Chet, który ustalał właśnie kolejność uderzania w naszej drużynie, przykucnął przede mną i Sydney. – Stella, ty będziesz uderzać jako trzecia i zagrasz na prawym polu. Sydney, ty uderzasz jako siódma i grasz w środku pola. W porządku? Sydney skinęła głową, uśmiechając się z zapałem – poprawka: z uwielbieniem – do Cheta. On jednak tego nie zauważył i zmierzwił jej włosy, jakby była jego młodszą siostrą. Kiedy odwrócił się do mnie, popatrzyłam na niego z wyraźną naganą, po czym rzuciłam znaczące spojrzenie w kierunku nieświadomej niczego Sydney. Próbowałam w wyraźny sposób dać mu do zrozumienia, że potraktował Sydney niewłaściwie i powinien zachować się wobec niej inaczej. Chet zmarszczył brwi i lekko potrząsnął głową, pokazując, że nie rozumie, o co mi chodzi. Zirytowana kiwnęłam bardziej energicznie głową w stronę Sydney. – Hej, Sydney – zaczął niepewnie Chet, zerkając na mnie, jakby szukał potwierdzenia, że tym razem postępuje właściwie. – Chciałabyś… pójść ze mną na pagórek miotacza i towarzyszyć mi przy rzucie monetą? Uśmiechnęłam się promiennie na znak, że świetnie się spisał, ale Chet znów pokręcił zdezorientowany głową, przyglądając mi się, jakby nagle wyrosły mi czułki na czole. Sydney i Chet pobiegli na pagórek miotacza, po czym wrócili powiedzieć nam, że będziemy uderzać jako pierwsi. Sędziowie zajęli swoje pozycje na boisku: jeden za bazą domową, drugi tuż za pierwszą bazą. Jako pierwszy do kija podszedł Don Juan. – Jak on naprawdę ma na imię? – spytałam Cheta, który usiadł obok mnie na ławce. – Juan. Tak, wiem… Co za ironia. Tymczasem Juan wziął potężny zamach kijem i minął się z piłką. Nawet z ławki rezerwowych, słyszałam, jak wściekły klnie po hiszpańsku. Sędzia podniósł ostrzegawczo palec i rzucił do niego kilka słów upomnienia, a reszta naszej drużyny zachichotała, zasłaniając usta rękami. – Strasznie się popisuje – mruknął Chet, kręcąc głową. Wciąż się jednak uśmiechał. – Juan to twój najlepszy przyjaciel? – zapytałam. – Przyjaciel to takie dziewczyńskie określenie – stwierdził pogardliwym tonem Chet. – Ale tak, chyba tak właśnie go traktuję. Usiadł obok mnie podczas obiadu w przedszkolu i podzielił się ze mną batonikiem. I tak to się zaczęło. Po raz drugi tego wieczoru zlustrowałam wzrokiem naszą ławkę rezerwowych. – Przed kimś jeszcze powinieneś mnie ostrzec? – Tak, przed łącznikiem. Na boisku to straszny twardziel, ale poza nim nie kryje się ze swoimi uczuciami. – Chet trącił mnie lekko nogą w udo. Powietrze wokół nas zrobiło się nagle duszne i poczułam, że nie mogę złapać oddechu. Żarty Cheta wydały mi się niebezpiecznie uwodzicielskie i zdecydowanie zbyt bezpośrednie. Roześmiałam się beztrosko, starając się rozładować nieco atmosferę. Poczułam też nagłą potrzebę, aby wstać z ławki rezerwowych i zaczerpnąć odrobinę świeżego powietrza. Chet bez dwóch zdań ze mną flirtował. Musiałam to przerwać. Moim chłopakiem był Reed. Obiecałam sobie, że przy pierwszej nadarzającej się okazji, czyli prawdopodobnie w poniedziałek przed pracą, zajrzę do biblioteki i sprawdzę nasze konto e-mailowe. Do tej pory Reed z pewnością zostawił dla mnie jakąś wiadomość. Ale dzisiaj potrzebowałam czegoś więcej. Musiałam rozwiać wszelkie domysły rodzące się w głowie Cheta, że byłabym skłonna przenieść naszą znajomość na inny poziom i musiałam

to zrobić od razu. Ponadto musiałam odzyskać panowanie nad sobą. Zachowanie Cheta było niepokojąco bezpośrednie, a ja nie byłam do tego przyzwyczajona. Reed nigdy tak otwarcie ze mną nie flirtował, zawsze okazywał mi uczucia w bardziej subtelny sposób. Dotykał mojej dłoni. Spoglądał mi w oczy. Puszczał moje ulubione piosenki, gdy jechaliśmy samochodem. Był skryty we wszystkim, co robił, włącznie z okazywaniem uczuć. To znaczy, że musiałam trochę się natrudzić, aby dostrzec, że darzy mnie sympatią. W przeciwieństwie do niego Chet był otwarty i prostolinijny. W związku z tym czułam się nieco dziwnie, jakbym po długim przebywaniu w zacienionym pomieszczeniu wyszła nagle na pełne słońce. Ale moje złaknione serce coraz bardziej i bardziej pragnęło tego uczucia. Juan wypadł z gry po trzech nieudanych próbach trafienia w piłkę i przygnębiony zmierzał w kierunku ławki rezerwowych. Zwietrzyłam swoją szansę. – Nie dotarłeś nawet do pierwszej bazy? – zażartowałam, gdy zniechęcony rzucił na ziemię kij. – Z tobą, cariño, mógłbym zdobyć wszystkie bazy. – Płynnym ruchem Juan wcisnął się między mnie i Cheta, po czym otoczył mnie ramieniem. – Nie martw się, jestem dobrym nauczycielem. – Daj spokój – powiedział do niego Chet, żartobliwie spychając go z ławki. Zauważyłam jednak, że lekko zaczerwienił się na twarzy. Nie dając za wygraną, Juan podniósł mnie na nogi, przycisnął mocno do siebie i zaczął wykonywać ze mną zmysłowy latynoski taniec, nucąc mi do ucha jakąś melodię. Poddałam mu się wdzięczna, że jego komiczny wygłup rozbroił pełną napięcia atmosferę, jaka zapanowała między mną a Chetem. – Nieźle tańczysz, to ci muszę przyznać – powiedziałam ze śmiechem do Juana. – Jestem człowiekiem wielu talentów – szepnął uwodzicielskim głosem Juan tuż przy moim policzku. – Dobra, koniec z tym, Stella zaraz będzie uderzać – przywołał nas do porządku Chet. Podał mi kij i kiwnął głową w kierunku bazy domowej. – Dalej, pokaż im, na co cię stać. Zrobiłam kilka treningowych zamachów kijem obok ławki rezerwowych, a w tym czasie na boisku trzeciobazowy złapał lecącą wysoko piłkę uderzoną przez dziewczynę z przeciwnej drużyny. Sędzia pokazał, że teraz moja kolej, i zajęłam miejsce przeznaczone dla pałkarza. Słyszałam, jak na ławce Chet gwiżdże i klaszcze, zagrzewając mnie do boju. Był dobrym kapitanem i wszystko wskazywało na to, że może być też dobrym przyjacielem. Powtarzałam sobie w duchu, że tylko tym właśnie dla siebie będziemy: przyjaciółmi. Stanęłam mocno na nogach i zacisnęłam dłonie na kiju. Był dla mnie trochę za długi, ale miałam zamiar uderzyć tylko w kierunku najbliższej bazy. Nie planowałam dziś żadnych wymyślnych sztuczek. Dziewczyna na pagórku miotacza zakołysała się na piętach i posłała w moim kierunku dość łatwego loba. Zamachnęłam się energicznie, usłyszałam głuchy trzask odbitej piłki, po czym odrzuciłam na bok kij i zaczęłam biec. Piłka pomknęła płaskim, szybkim lotem pomiędzy łącznikiem a drugobazowym, dzięki czemu z łatwością dotarłam do pierwszej bazy. Cała nasza ławka rezerwowych wybuchła brawami, a ja dygnęłam lekko w ramach podziękowania. Chet uśmiechał się od ucha do ucha, ale ja szybko odwróciłam od niego wzrok i popatrzyłam spod zmarszczonych brwi na Juana, który zataczał palcem w powietrzu kółka, czyniąc wyraźną aluzję do swojego komentarza o tym, że mógłby „zdobyć ze mną wszystkie bazy”.

Po mnie uderzał Chet, który zdobył drugą bazę po tym, jak posłał wysoką piłkę daleko w lewą część boiska. Po siedmiu rundach wygraliśmy pięć do czterech, zaliczając tym samym trzecie zwycięstwo z rzędu w sezonie. Po meczu zawodnicy obu drużyn rozeszli się po parkingu, a ja patrzyłam z niecierpliwością, jak wszyscy jeden po drugim wsiadają do swoich samochodów i odjeżdżają. Czyżby nikt nie zamierzał mnie dziś zaprosić na imprezę? Nawet Juan? Wyglądał na takiego, który lubi się rozerwać i jest otwarty na nowe znajomości. Wiedziałam, że Chet będzie próbował odstawić mnie do domu Carminy, zwłaszcza że minęła już jedenasta, ale to była ostatnia rzecz, jakiej bym chciała. Jeśli wrócę do domu na czas, pozwolę Carminie wygrać. A do tego nie mogłam dopuścić. Przygnębiona pomaszerowałam z Chetem do samochodu. Otworzył mi drzwi, choć wolałabym, żeby tego nie robił. Za tym gestem kryło się coś więcej niż zwykła uprzejmość, wydał mi się wręcz intymny. Jakbyśmy byli na randce. Nagle przestraszyłam się, że Chet może chcieć odprowadzić mnie aż pod same drzwi i stanąć ze mną sam na sam na werandzie Carminy. Bez względu na wszystko nie mogłam mu na to pozwolić. Gdy oboje wsiedliśmy do samochodu, uznałam, że najlepiej będzie się zachowywać, jakbyśmy byli po prostu dobrymi kumplami. Oparłam nogi o deskę rozdzielczą i uśmiechnęłam się złośliwie. – Podobasz się Sydney – powiedziałam. W połowie meczu Sydney związała swoją koszulkę w węzeł, tak aby odsłonić brzuch. Ponadto każdą wolną chwilę spędzała, szepcząc coś Chetowi do ucha. Nieważne, czy mieszkasz w mieście, czy na wsi – pewne sygnały są uniwersalne. Chet zerknął na mnie speszony. – Co? Sydney? – Potrząsnął głową. – Niemożliwe. Poza tym ona ma chłopaka. Jakiegoś zawodnika z Hershey ujeżdżającego byki na rodeo. Są już ze sobą od pewnego czasu. – Przez cały wieczór nie spuszczała cię z oka, kochasiu. – Wydaje ci się. – Czułeś, jaka była wyperfumowana? W pierwszej chwili myślałam, że to Juicy Couture, ale teraz jestem niemal pewna, że to były feromony mające usidlić Cheta Falconera. – Przestań – mruknął Chet. – Mam rację i dobrze o tym wiesz. – Nic nie wiem. – Masz dziewczynę? – zapytałam go wprost. Chet potarł nos kciukiem i odchrząknął. – Co proszę? – Słyszałeś. – Dlaczego sądzisz, że mam dziewczynę? – A masz? – Nie, nie mam – odparł, sprawiając wrażenie lekko urażonego, że w ogóle go o to zapytałam. – Bo co? Za sprawą tego jednego pytania nasza rozmowa nabrała nagle poważnego i osobistego charakteru, co ani trochę mi się nie podobało. Czym prędzej więc zmieniłam temat. – Kiedy zabierzesz mnie na tę obiecaną kolację, żeby uczcić moją pracę? – Kiedy tylko chcesz. – Miałam nadzieję, że tak powiesz. – Uśmiechnęłam się triumfalnie i szelmowsko zarazem. – Chcę na nią iść teraz. Chet westchnął i rzucił mi pełne nagany spojrzenie. – Obiecałem Carminie, że odwiozę cię przed wpół do dwunastej.

– Nie ma szans choćby na kawę? – Spojrzałam na niego błagalnie, trzepocząc przy tym rzęsami. Chet zerknął na zegar na desce rozdzielczej. Wskazywał dwadzieścia po jedenastej. – A&W jest jeszcze otwarte. Piwo korzenne z lodami na wynos to moja ostateczna oferta. – Ostro się targujesz… – Uśmiechnęłam się z przekąsem. – Ja się ostro targuję? Wolne żarty. Przyjrzyj się lepiej sobie. – Chet wskazał ręką na lusterko. – To zgadzasz się czy nie? – No dobra – odparłam, ale celowo zrobiłam nadąsaną minę. Chet przejechał przez miasteczko, zatrzymał się pod okienkiem dla zmotoryzowanych w A&W i zapłacił za dwa piwa korzenne z lodami. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz je piłam. Zamiast prawdziwych lodów używali tutaj mrożonego mleka waniliowego, ale było to zaskakująco smaczne połączenie. Chet zatrzymał się na pobliskim pustym parkingu i siedzieliśmy w ciemnościach z opuszczonymi szybami. Na zewnątrz było gorąco i duszno, ale dzięki zimnemu koktajlowi w ogóle mi to nie przeszkadzało. – Masz jakąś pracę? – zapytałam. – Oprócz koszenia trawników. Chet prychnął. – Mówisz tak, jakby koszenie trawników było jakąś nędzną robotą. – Kosząc trawniki, nie musisz z nikim rozmawiać. Nie musisz nawet przychodzić umyty ani dobrze ubrany – zauważyłam. – Koszę tylko dwa trawniki: Carminy i mój własny. Normalnie pracuję na ranczu Miltona Swope’a. Zbieram siano, dbam o pastwiska, opiekuję się bydłem. – Mów dalej. Chet zerknął na mnie z ukosa, jakby sprawdzał, czy jestem tym autentycznie zainteresowana, czy też tylko go podpuszczam, żeby później się z niego nabijać. – To ciężka praca, ale nie nudna. Jednego dnia jeżdżę traktorem, drugiego naprawiam ogrodzenie, a trzeciego szukam zaginionego cielaka. A najważniejsze, że zawsze jestem na świeżym powietrzu, słońce czy deszcz. Nie tkwię w jakimś biurze zgarbiony nad komputerem. – Od tego słońca skóra szybko ci się zestarzeje – zauważyłam. Chet zaśmiał się głośno. – Moja mama przez całe dorosłe życie pracowała w swoim ogrodzie. Miała zmarszczki od uśmiechu i kurze łapki wokół oczu, a pomimo tego była najpiękniejszą kobietą, jaką kiedykolwiek znałem. – Przykro mi z powodu twojej mamy, Chet. Przykro mi z powodu obojga twoich rodziców. – Dzięki. Z czasem jest mi coraz łatwiej. Może nie łatwiej… – Wzruszył ramionami. – Tylko nieco bardziej znośnie. Pomaga mi świadomość, że nie odeszli całkiem. Nie wierzę w Boga, który stworzył ludzi tylko po to, by potem zupełnie przestali istnieć. Materii nie da się stworzyć ani zniszczyć, ona po prostu ulega przemianie, prawda? Nie mogę zobaczyć moich rodziców ani z nimi porozmawiać, ale czuję ich obecność. Oboje gdzieś tam są. To poczucie sprawia, że tęsknota za nimi staje się mniej bolesna. – Chet zamilkł na chwilę, po czym uśmiechnął się delikatnie. – Tylko świadomość, że moja mama patrzy na mnie z góry, każe mi zastanowić się dwa razy, gdy nachodzi mnie ochota, żeby przetrzepać Dusty’emu skórę. – Ja nie wierzę w Boga – odparłam szczerze. – Gdyby istniał, to na pewno nie dopuściłby do tych wszystkich okropnych rzeczy, które dzieją się na świecie. Bóg, który pozwala ludziom cierpieć, który pozwala, aby ludzie tak odrażająco względem siebie się zachowywali, to nie żaden Bóg, tylko sadysta. – Znam ludzi, które myślą dokładnie tak samo jak ty. Na przykład Dusty. Nie może

zrozumieć, dlaczego Bóg pozwolił zginąć naszym rodzicom. Uważa, że gdyby Bóg się o nas troszczył, toby ich uratował. W pewnym sensie rozumiem Dusty’ego. Zadaję sobie te same pytania i mam te same wątpliwości co on. Ale po śmierci naszych rodziców stałem się lepszym człowiekiem. Troszczę się o Dusty’ego bardziej niż kiedykolwiek przedtem. Nie twierdzę, że Bóg zabrał nam rodziców, próbując zmusić mnie do tego, żebym stał się dobrym bratem. Uważam, że Bóg w ogóle do niczego nie stara się nas zmusić. Dopuszcza do tych wszystkich złych rzeczy, ponieważ nas nie kontroluje. Pozwala, byśmy żyli własnym życiem, a nasze działania mają zarówno dobre, jak i złe konsekwencje. Pijany kierowca, który zabił naszych rodziców, podjął po prostu złą decyzję. Gdyby zaś Bóg ich uratował, niewłaściwa decyzja jednej osoby polegająca na tym, że wsiadła za kierownicę pod wpływem alkoholu, nie pociągnęłaby za sobą naturalnych negatywnych konsekwencji. Wszyscy jesteśmy skazani na popełnianie błędów, ponieważ tylko w ten sposób możemy się czegoś nauczyć. – Chet odetchnął powoli, w zamyśleniu. – Ale niektóre lekcje są trudniejsze od innych. – To szlachetny punkt widzenia, ale nie zgadzam się z nim – odparłam. – Ludzie stale jeżdżą pijani, a nie zawsze ktoś ginie. Gdyby Bóg naprawdę chciał uratować twoich rodziców, to mógłby to zrobić. – Chciałabyś, żeby Bóg uratował twoją mamę? – spytał delikatnie Chet. Jego pytanie kompletnie mnie zaskoczyło. Przez chwilę nie wiedziałam, co odpowiedzieć. Chet odsłaniał przede mną swoją duszę, a jedyne, co miałam mu do zaoferowania w zamian, to starannie obmyślone kłamstwo. Moja mama przecież żyła. Pod tym względem nie miałam więc z Chetem nic wspólnego, a udawanie, że jest inaczej, sprawiało, że czułam się wobec niego jeszcze podlej. Ale najbardziej bolało mnie to, że Chet uważał mnie za kogoś, kim nie byłam. Czy właśnie w ten sposób miało wyglądać moje dalsze życie? Miałam okłamywać ludzi i trzymać ich od siebie na tyle daleko, by nie poznali mojej prawdziwej tożsamości? Nienawidziłam Stelli Gordon. Nigdy do nikogo nie czułam takiej nienawiści jak do niej. Może jedynie z wyjątkiem mojej matki. – Ja nie wierzę w Boga, pamiętasz – odrzekłam tylko. Chcąc szybko zmienić temat, zapytałam: – Kojarzysz może Winny Foxhall? Chet napił się piwa korzennego i obtarł usta wierzchem dłoni. – Chyba tak. Niska, z ciemnymi włosami? – Właśnie ta. Wiedziałeś, że jest w ciąży? – Nie. – No co ty? To małe miasteczko. Wieści szybko się rozchodzą. – To prawda. Ale tylko między ludźmi, którzy są ich ciekawi. Skrzywiłam się, dając mu do zrozumienia, że strasznie zadziera nosa. – Masz jakiś pomysł, kto może być ojcem dziecka? – Dusty może wiedzieć, chodzi z nią chyba do jednej klasy. – A znasz Triggera McClure’a? – Jasne. – Myślisz, że on może być ojcem? – Nie miałam żadnych innych dowodów na poparcie moich podejrzeń poza przygnębioną miną, z jaką Winny zareagowała na moją sugestię, że Trigger może wkrótce wyjedzie z miasteczka. No i faktem, że Trigger wolał być obsługiwany przez Winny, a nie inne kelnerki, gdy przyjeżdżał do Sundown. Nie mogłam pozbyć się wrażenia, że łączyło ich coś więcej niż tylko zwykła relacja kelnerka-klient. – Trigger i Winny? – Chet spojrzał z niedowierzaniem. – Instynkt mi podpowiada, że raczej nie. Ale mogę się mylić. – Czemu uważasz, że nic ich nie łączy?

Chet zastanowił się przez chwilę, po czym wzruszył ramionami. – Ona chyba po prostu nie jest w jego typie. Choć z tym też mogę się mylić. – A jaki jest jego typ? Nagle Chet przyjrzał mi się badawczo. – Ty chyba nie?… – Że mam na myśli siebie? Fuj. Nie. Zdecydowanie nie. – Wzdrygnęłam się z obrzydzenia dla podkreślenia moich słów. W ogóle nie byłam zainteresowana Triggerem. Chet wyraźnie się rozluźnił. – Jeśli wierzyć plotkom – powiedział – Trigger lubi starsze kobiety. – O ile starsze? – Starsze na tyle, żeby mieć doświadczenie w tych sprawach. – Chet bawił się kluczykami zwisającymi ze stacyjki. Sprawiał wrażenie, jakby ta rozmowa go krępowała. – Swego czasu krążyły plotki o Triggerze i pewnej nauczycielce. Ale z tego, co wiem, to tylko plotki. – Och, przestań ciągle doszukiwać się dobra w innych ludziach – żachnęłam się. – Wydaje mi się, że Trigger byłby do tego zdolny. A co się stało z tą nauczycielką? – W środku semestru została przeniesiona do innej szkoły – przyznał niechętnie Chet. – W czasie tego rzekomego romansu Trigger był już pełnoletni, więc sprawa nie została nagłośniona. – Widzisz? – Spojrzałam na niego wymownie. – Oczywiście to na nią spadła cała wina. – Dokładnie tak, jak moją winą było to, że napój Triggera wylądował na mojej twarzy. Wszystkie kobiety, która stawały mu na drodze, były sobie same winne. Zabawne, że działo się tak za każdym razem. – Trigger słynie z dość paskudnego charakteru – Chet mówił lekko ściszonym głosem. Po części wynikało to z zakłopotania, ale miałam też wrażenie, że próbuje mnie ostrzec przed Triggerem. – I zachowuje się niekiedy jak brutal. – Wobec dziewczyn? – Wobec wszystkich. Być może też wobec tej nauczycielki. Nie znam szczegółów. Ale uważaj na niego. – Chet zerknął na zegar. – Powinienem cię już odwieźć. Carmina pewnie już krąży pod drzwiami ze śrutówką. Zrobiłam nadąsaną minę, ale Chet wykazał się niezwykłym opanowaniem, ponieważ zupełnie nieczuły na moje wdzięki odwiózł mnie do Carminy. Dokładnie za piętnaście dwunasta zaparkował na podjeździe. Światło na dole było zapalone, ale nie dostrzegłam przez zasłony krążącej nerwowo sylwetki Carminy. – Dzięki za piwo – powiedziałam. – Polecam się. Zapadło pełne napięcia milczenie. Chet spojrzał mi w oczy, a żar tlący się w jego wzroku sprawił, że pożałowałam, iż nie zostałam z nim dłużej na ciemnym parkingu. W kabinie pikapa panował mrok i choć do tej pory wydawała mi się bardzo przestronna, teraz nagle zaczęła sprawiać wrażenie dość ciasnej. Chet siedział tak blisko mnie, że niemal czułam bijące od niego ciepło. Słyszałam jego powolny, głęboki oddech. Położył rękę na oparciu siedzenia, jego dłoń zwieszała się ledwie kilka centymetrów od mojego ramienia. Słodki, korzenny zapach jego ciała działał na mnie wręcz odurzająco i chociaż Chet nawet mnie nie dotknął, to przez krótką chwilę myślałam, że może to zrobić. Miałam wrażenie, jakbym była pijana, a moje zakończenia nerwowe czekały w niecierpliwości na to, co się wydarzy. I wtedy ujrzałam twarz Reeda. Pojawiła się gdzieś z tyłu mojej głowy, ale obraz ten był tak wyraźny, że niemal uwierzyłam, że on sam znajduje się tuż obok mnie.

Przestraszona wysiadłam z samochodu, a w zasadzie po prostu wyskoczyłam na podjazd. Uśmiechając się tak naturalnie, jak to tylko możliwe, zwróciłam się do Cheta: – Lepiej wstawię resztę lodów do zamrażarki, zanim się roztopią. Nie odważyłam się jednak spojrzeć mu w twarz. Nie chciałam znów zobaczyć tego żaru w jego oczach, a potem zastanawiać się, co też mogło to znaczyć. Prawdę mówiąc, już to wiedziałam, ale nie zamierzałam poświęcać więcej uwagi tej sprawie. Musiałam pamiętać, że nie jestem Stellą Gordon i że w Thunder Basin nie czeka mnie żadna wspólna przyszłość z Chetem. Nazywałam się Estella Goodwinn, a moim chłopakiem był Reed Winslow. Wbiegłam po schodach na werandę, mając nadzieję, że po drugiej stronie drzwi nie czeka na mnie Carmina z kazaniem. Nie dałabym rady tego znieść. Chciałam oczyścić głowę z myśli o Checie i skupić się na tym, co najważniejsze, czyli kolejnej wizycie w bibliotece. Reed na pewno spróbował się ze mną skontaktować. Dopiero gdy weszłam do środka i oparłam się plecami o zamknięte drzwi, usłyszałam, jak Chet wycofuje samochód z podjazdu. W mojej głowie znów pojawił się obraz jego błękitnych, wpatrzonych we mnie pożądliwie oczu. Jak tylko go zobaczyłam, pomyślałam, że jest bardzo przystojny, ale nigdy nie wydał mi się tak pociągający jak dzisiejszego wieczoru, gdy siedzieliśmy razem w samochodzie. Za nic jednak nie chciałam poddawać się jego urokowi. Nie miałam pojęcia, co z tym wszystkim począć. Nie byłam typem dziewczyny, która z łatwością ulega urokowi mężczyzn. Do cholery, potrafiłam przecież kontrolować własne uczucia. Ale skłamałabym, mówiąc, że nie byłam oczarowana Chetem.

ROZDZIAŁ 12 – Dzisiaj w kościele odbywa się zbiórka pieniędzy, jeśli jesteś zainteresowana. Było sobotnie popołudnie i Carmina stała przy zlewie z rękami zanurzonymi w spienionej wodzie, zmywając naczynia po obiedzie. – Co to za zbiórka? – spytałam celowo bezbarwnym głosem, nie chcąc dać Carminie satysfakcji, że wzbudziła moje zainteresowanie. – To zbiórka pieniędzy na ośrodek dla kobiet będących ofiarami przemocy domowej. – Jakieś szczegóły? Trzeba będzie myć ludziom samochody? Czy sprzedawać popcorn? A może batoniki w jakichś kosmicznych cenach? W ubiegłych latach, kiedy nasza drużyna koszykówki potrzebowała w wakacje pieniędzy, przez cały weekend zbieraliśmy pieniądze, myjąc ludziom samochody. To była pierwsza rzecz, jaka przychodziła mi na myśl, gdy słyszałam hasło „zbiórka pieniędzy”. – Można powiedzieć, że będzie to coś w rodzaju festynu – odparła Carmina, odgarniając przedramieniem z twarzy kilka siwych kosmyków, które wymknęły jej się spod opaski. – Będzie rzut kółkiem do celu, konkurs łuskania kukurydzy i ta gra, w której rzuca się strzałkami w balony. – Będzie tam ktoś, kogo znam? – zapytałam. – Sądzę, że tak. Pastor Lykins poprosił kilka młodych osób, żeby pomogły przy prowadzeniu stoisk. Większość z nich gra w lidze softballowej. – Carmina zerknęła na mnie przez ramię. – Przypuszczam, że Chet Falconer też tam będzie, jeśli o to pytasz. – Wcale nie. – Bo nie pytałam. Wciąż miałam mieszane uczucia co do tego, czy powinnam tak szybko po wczorajszym wieczorze spotykać się z Chetem. Zanim położyłam się spać, obiecałam sobie nie zawracać nim dłużej głowy i zdusić w zarodku jakiekolwiek głębsze uczucia wobec niego. Zależało mi, aby nasze relacje były jak najprostsze. Chciałam, żebyśmy byli tylko przyjaciółmi. I wszystko było w porządku, dopóki nie obudziłam się w ciemnościach cała zlana potem. I obolała. Niestety, nie byłam w stanie kontrolować własnych snów i właśnie w jednym z nich pojawił się Chet wraz ze swoimi mocnymi, nadzwyczaj wprawnymi dłońmi. Gdy się w końcu obudziłam, miałam wrażenie, jakbym zdradziła Reeda. A także samą siebie. – Nie myśl sobie – Carmina zwróciła się do mnie ze zmarszczonym czołem – że umknęło mojej uwadze to, że Chet odwiózł cię wczoraj później, niż się umawiałyśmy. – Na nic się z tobą nie umawiałam. I naprawdę zamierzasz robić takie wielkie halo z powodu piętnastu minut? – Zbiórka pieniędzy zaczyna się o siódmej – powiedziała Carmina, ignorując moje pytanie. – Obiecałam pastorowi, że przyjadę wcześniej, żeby pomóc mu wszystko ustawić. Na pewno ucieszyłby się z dodatkowej pary rąk do pomocy, gdybyś zdecydowała się jednak pojechać. – Nie przepadam za tego typu imprezami – odparłam z przeciągłym, manifestacyjnym ziewnięciem. – Jak sobie chcesz. I na tym się skończyło. Ale kiedy o wpół do siódmej Carmina zaczęła wycofywać samochodem z podjazdu, pomyślałam sobie, że co mi tam, chwyciłam torebkę i pomknęłam w dół po schodach. Czułam się jak idiotka, ścigając Carminę po drodze, nim w końcu zerknęła w lusterko wsteczne. Na mój

widok zahamowała, a ja, ciężko dysząc, wgramoliłam się do pikapa. – No co? – sapnęłam w reakcji na jej uniesione ze zdziwienia brwi. – Może umrę na tym festynie z nudów i wreszcie będziesz miała mnie z głowy. – A może będziesz po prostu dobrze się bawić – odparła słodkim głosem Carmina. Posłałam jej sceptyczne spojrzenie, a ona uśmiechnęła się zadowolona. Parking przed kościołem był zapełniony. Carmina zaparkowała w bocznej uliczce, a ja pomogłam jej wypakować pudła z lizakami, gumami do żucia, balonami i pompkami oraz kilkoma butelkami wina na licytację. Niosąc wszystkie te fanty przez trawnik na tyłach kościoła, mijałyśmy stoiska, na których zachęcano do rzucania ciastem do celu, pomalowania sobie twarzy i udziału w niezliczonej ilości innych festynowych zabaw. Była tam nawet beczka z wodą, do której wpadał siedzący na zapadni nieszczęśnik, jeśli trafiło się piłką w cel. Stojące wysoko nad drzewami słońce mocno grzało mnie w głowę. Po plecach płynął mi pot. Przymknęłam oczy. Wokół pachniało latem… ale wcale nie czułam się, jakby było lato. W tej chwili powinnam opalać się wraz z Tory nad jej basenem. Albo układać z nią listę gości na jej przyjęcie urodzinowe. W przyszłą środę kończyła osiemnaście lat. Ciekawe, czy wciąż o mnie myślała? Na pewno tak. Przyjaźniłyśmy się przecież od dłuższego czasu. Nawet jeśli sądziła, że nie żyję, to na pewno myślała o mnie czasami i może nawet trochę za mną tęskniła. Ścisnęłam krawędź nosa, w którym zaczynałam odczuwać nieprzyjemne mrowienie. Nie mogłam tego robić. Nie mogłam wciąż wracać do przeszłości. Powoli dochodziło do mnie, dlaczego Price radził mi, abym zaczęła w Thunder Basin wszystko na nowo. Kurczowe trzymanie się dawnego życia sprawiało mi zbyt duży ból. Nie chciałam się z nim rozstawać, ale w Filadelfii czekał na mnie tylko strach, a może nawet i śmierć. Udawanie, że wciąż tam mogę jeszcze wrócić, było zwykłą fantazją. W dodatku bardzo niebezpieczną. Wzięłam wino od Carminy i zaniosłam je pastorowi Lykinsowi, który krzątał się wokół stolika, przyczepiając karteczki z numerami do ustawionych w równych rzędach butelek. – Witaj, Stello – zwrócił się do mnie, podsuwając wyżej okulary na swoim nosie. Okulary w ogóle nie pasowały do jego nijakiej, cherubinkowej twarzy, wyglądały, jakby znajdowały się tam nie na swoim miejscu, a on sam sprawiał w nich wrażenie, jakby za bardzo starał się dodać sobie powagi. Ale reszta jego stroju była dokładnie taka, jak się tego spodziewałam: spodnie marki Dockers, biała koszula i zdarte mokasyny. Twarz lśniła mu od potu, a pod pachami widać było okrągłe wilgotne plamy. Uścisnął mi dłoń, ale wzrok skierował ku Carminie. – To wino jest od Carminy? Podziękuję jej, jak tylko skończę tu wszystko ustawiać. Odwróciłam się i ruszyłam pomiędzy stoiska z myślą, że rozejrzę się wokół, zanim festyn rozkręci się na dobre. Nagle zauważyłam kilka dziewczyn w moim wieku, które otaczały kręgiem jakąś budkę. Była oklejona czerwonym papierem i ozdobiona dużymi sercami. Ze stojącego w oknie budki magnetofonu płynął kobiecy głos śpiewający z entuzjazmem: „Ten pocałunek, ten pocałunek! Nie ma sobie równych”. – Kto śpiewa tę piosenkę? – zagadnęłam jedną ze stojących z tyłu dziewczyn. Popatrzyła się na mnie, jakbym spadła z księżyca. – To przecież Faith Hill. A piosenka nazywa się Ten pocałunek. – Przyglądała mi się, czekając, aż wreszcie coś zaskoczy w mojej głowie, ale nigdy nie słyszałam tego kawałka. – Łapiesz? – spytała. – Ten pocałunek. A to jest budka z pocałunkami – dokończyła z wyraźną irytacją. Zanim zdążyłam zapytać, czy mówi poważnie, otaczające budkę dziewczyny wydały z siebie straszny pisk. Jakaś kobieta zaczęła wypisywać nazwiska na afiszu przypiętym do okna budki. – Trigger McClure! – przeczytała głośno jedna z dziewczyn. Obok jego nazwiska

zapisano godzinę siódmą. – Chet Falconer! – oznajmiła druga radosnym głosem. Znowu lekko trąciłam stojącą obok mnie dziewczynę. – A więc to jest prawdziwa budka z pocałunkami. I te pocałunki są na serio? – spytałam z niedowierzaniem. Czy to nie było czasem niemoralne? Sądząc po stojącym obok słoiku na datki, kościół godził się w zasadzie na kupowanie czyichś pocałunków. Ten pomysł wydał mi się chory pod tyloma względami, że nie miałam nawet siły, żeby zacząć je wymieniać. – No pewnie – odparła dziewczyna. – Ten chłopak, który zbierze najwięcej pieniędzy, na koniec wieczoru zostaje koronowany na Mistera Gorące Usta. Dostaje diadem i szarfę, i całą resztę. To superzabawa. Wygra Chet albo Trigger. To chyba oczywiste. Spójrz tylko na pozostałych facetów, którzy się zgłosili – powiedziała, gdy kobieta wypisała ostatnie dwa nazwiska na afiszu. – Donovan Pippin i Theodore LeMahieu? – Dziewczyna skrzywiła się z obrzydzeniem. Właśnie zobaczyłam, jak ulicą nadjeżdża z warkotem żółty scout Cheta i doszłam do wniosku, że nie mogę przepuścić okazji, żeby się z nim nieco podrażnić. Niemal w podskokach przebiegłam przez trawnik i spotkałam się z nim na chodniku. – No, no, budka z pocałunkami – rzuciłam słodkim głosem, starając się nadążyć za długimi, miarowymi krokami Cheta. Był ubrany w dżinsy, ubrudzone lekko trawą buty i granatowy T-shirt, który znakomicie podkreślał jego błyszczące błękitne oczy. – A więc już wiesz? – Chet uśmiechnął się szeroko. – Trudno nie wiedzieć. Kiedy na plakacie pojawiło się twoje nazwisko, wszystkie dziewczyny w promieniu kilkunastu kilometrów zaczęły mdleć z wrażenia. – A ty nie? – Ja nie całuję się z przyjaciółmi – odparowałam. Chet parsknął śmiechem, ale wesoły blask w jego oczach nieco przygasł i zaczęłam żałować, że może jednak go uraziłam. Musiałam jednak postawić sprawę jasno. Nie zamierzałam dawać Chetowi fałszywej nadziei. Ani też zachęcać go do podobnych zachowań jak wczorajszego wieczoru w samochodzie. – Poza tym – dodałam w nadziei, że w ten sposób podreperuję nieco ego Cheta – budka z pocałunkami pozbawia akt pocałunku całej spontaniczności. Z zasady więc jestem temu przeciwna. Czy jest coś mniej romantycznego niż płacenie za czyjś pocałunek? Ludzie powinni się całować tylko wtedy, kiedy mają na to ochotę. Pocałunek nie powinien być wymuszony. Istnieje różnica pomiędzy pocałowaniem kogoś po raz pierwszy w Las Vegas i na przykład… w Paryżu – rzuciłam w przypływie natchnienia. – Byłaś kiedyś w Paryżu? – mruknął Chet, poprawiając dwie zgrzewki butelek mleka, które niósł w rękach. Przez jedną krótką chwilę serce zaczęło mi bić jak szalone. Wydawało mi się, że powiedziałam coś, co może zagrozić mojej przykrywce. Ale nie. To było zupełnie nieszkodliwe. Nie trzeba przecież być w Paryżu, żeby wiedzieć, że jest tam milion razy bardziej romantycznie niż w Vegas. Chociaż Estella Goodwinn była kiedyś w Paryżu. – Dobrze wiesz, o co mi chodzi – powiedziałam tylko. – Orientujesz się może, o której zaczyna się mój dyżur w budce? – O ósmej. Wszystkie oczy, to znaczy usta, będą skierowane na ciebie. – Wydobyłam z torebki pomadkę ochronną do ust i wsunęłam ją Chetowi do kieszeni z przodu koszulki. –

Prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie. Tak mniej więcej w połowie swojej zmiany podziękujesz mi za to. Chet wyjął pomadkę i przeczytał na etykiecie: „o smaku crème de menthe”. – Serio? – zapytał zdziwiony. – Ta pomadka to jedyna forma kontaktu z twoimi ustami, na jaki mogę dziś liczyć? – Pokręcił głową i westchnął rozczarowany. Uśmiechnęłam się szeroko. Wróciliśmy więc do ustalonego porządku: znów stroiliśmy z siebie nawzajem żarty i dobrze czuliśmy się w swoim towarzystwie. O to mi właśnie chodziło. Znów czułam się przy nim bezpieczna. – Mów do mnie Panienko Dziewicze Usta – oznajmiłam. – Przynajmniej odwiedź mnie w budce i wrzuć kilka dolarów do słoika. Pójdą na nowe zabawki dla dzieci mieszkających z matkami w ośrodku. – Chcesz moich pieniędzy, żeby zdobyć tytuł Mistera Gorące Usta? Spodziewałam się, że Chet zrewanżuje mi się jakimś żartem, ale on nagle zatrzymał się w miejscu. Jakby zderzył się ze ścianą. Wpatrywał się w coś po drugiej stronie podwórka. Zaczerwienił się odrobinę i przygładził dłonią włosy, jakby martwił się, że mogą mu dziwnie sterczeć. Przez chwilę wydawało mi się, że odebrało mu oddech. – Chet? Wzdrygnął się, jakby zapomniał o mojej obecności. Uśmiechnął się, ale jego wzrok był nieobecny i pochmurny. – Tak, przepraszam. Co mówiłaś? Zerknęłam w tym samym kierunku, w którym patrzył Chet, ale nie byłam pewna, co mogło zwrócić jego uwagę. Bo z pewnością nie grupa dziewczyn ustawiających się w kolejce przed budką z pocałunkami. Chet musiał wiedzieć, w co się pakuje, skoro zgłosił się na ochotnika do tej zabawy. Poza tym i tak na pierwszy ogień szedł Trigger. Do czasu, aż Chet zajmie miejsce w budce, po tych dziewczynach mogło już nie być nawet śladu. I wtedy ją zobaczyłam. Rudą dziewczynę w czapce Nebraska Cornhuskers i białej koszulce bez rękawów. Ręce oparła na biodrach, dzięki czemu doskonale widać było jej kształtne, mocne ramiona. Nosiła szeroką, hipisowską spódnicę do ziemi, więc nie widziałam jej nóg, ale szłam o zakład, że były równie atrakcyjne. Twarz miała usianą piegami i odznaczała się naturalną urodą, której pozazdrościć jej mogła każda dziewczyna. – Kto to jest? – spytałam Cheta. Ale on nie zwracał już na nią uwagi, patrzył na mnie i tylko na mnie. – O kim mówisz? No dalej – uśmiechnął się do mnie – pomóż mi lepiej zanieść te butelki. * Przed ósmą zdążyłam już odwiedzić większość stoisk i budek. Fakt, że dobrze bawiłam się na kościelnym festynie, chyba najlepiej świadczył o tym, jak bardzo byłam spragniona towarzystwa i rozrywek. Spacerowanie pomiędzy nieznajomymi w pewnym sensie sprawiało mi przyjemność, ale budziło również tęsknotę. Tęskniłam za Filadelfią. Brakowało mi tego życia i energii, połączenia swojskości i anonimowości, jakie zapewnia wielkie miasto. Tęskniłam także za Reedem. Czułam się tak, jakby moje serce wciśnięto do trzy razy za małego pudełka. Zaczęłam się zastanawiać, czy udałoby mi się wymknąć z festynu, tak aby Carmina tego nie zauważyła. Wyprawa piechotą do biblioteki i z powrotem zajęłaby mi około godziny. Ale gdyby Carmina zorientowała się, że zniknęłam, zasypałaby mnie później gradem pytań. Albo gorzej, jeszcze bardziej by mnie kontrolowała i zaczęłaby wypytywać o mnie w mieście. Ostatecznie doszłam do wniosku, że wyprawa do biblioteki byłaby zbyt ryzykowna. Bez względu na to, z jakim trudem mi to przychodziło, musiałam zachować cierpliwość. Gdyby Carmina

dowiedziała się o istnieniu tajnego konta e-mailowego, straciłabym jedyną możliwość nawiązania kontaktu z Reedem. Tymczasem zauważyłam, że Chet zmienia Donovana Pippina w budce z pocałunkami. Tak jak obiecałam, ruszyłam w tamtą stronę, aby wrzucić do słoika kilka dolarów i pomóc Chetowi zdobyć tytuł Mistera Gorące Usta. Po drodze wpadłam jednak na Theo, chłopaka ze sklepu Red Barn. Szedł z pochyloną głową, torując sobie drogę przez środek tłumu, i o mało mnie przy tym nie przewrócił. Odskoczyłam w bok i zawołałam: – Hej, gdzie się pali? Theo poderwał gwałtownie głowę. – O, cześć, Stella. Co tutaj robisz? – Próbuję dopasować się do otoczenia. Przejdziemy się razem? Proszę, tylko nie idźmy na wyścigi gumowych kaczek, przegrałam już w nich dwa razy. – Yyy… – zaczął jąkać się chłopak, nerwowo oglądając się za siebie, jakby się przed kimś ukrywał. – Obawiam się, że nie mogę. Nie widziałaś czasem starszego pana w krótkich spodniach w paski i żółtej koszulce polo? – Nie. Czemu pytasz? – Och, to nic takiego – odparł Theo, wciąż rozglądając się wokół z niepokojem. – To mój dziadek. Próbuję go tak jakby… unikać. Zobaczymy się później. – Kim jest ta dziewczyna w czapce Nebraska Cornhuskers przy stole z ciastami? – spytałam, łapiąc Theo za ramię. – To Lacy Parish – odparł, mrużąc oczy za grubymi szkłami. – Musiała przyjechać do domu na weekend. Studiuje na Uniwersytecie Nebraski. – To jest w Lincoln, tak? – Przed przyjazdem do Thunder Basin było to jedyne znane mi miasto w Nebrasce. Theo skinął głową. – W zeszłym roku skończyła liceum. Słyszałem, że znalazła sobie w Lincoln pracę jako au pair. A więc Lacy skończyła liceum w zeszłym roku. Tak jak Chet. W miasteczku tej wielkości nie ma mowy, żeby się nie znali. Ale wzrok, jakim Chet na nią patrzył, mówił mi, że łączyło ich coś więcej niż tylko zwykła znajomość. Biedak miał takie spojrzenie, jakby dostał mocny cios w brzuch i na chwilę stracił oddech. – Co jest między nią a Chetem Falconerem? – No cóż – zaczął Theo z namysłem – kiedyś ze sobą chodzili, ale teraz już na pewno nie są razem. Chet miał pójść na studia do Omaha, niedaleko od Lincoln, więc nadal mogliby się spotykać z Lacy, ale po tym, jak w wypadku samochodowym zginęli jego rodzice, Chet został tutaj, żeby opiekować się młodszym bratem. Ona zerwała z nim, zanim wyjechała na studia. Podobno powiedziała mu, że nie ma ochoty na niego czekać i nie interesuje jej związek na odległość. Przed wypadkiem wszyscy w miasteczku mówili, że oboje są sobie przeznaczeni i na pewno się pobiorą. Jak się mówi o takich ludziach? Dobrana para? Ale teraz przypominają bardziej parę rozwodników. Odkąd Lacy wyjechała z miasteczka, nie zamienili chyba ze sobą ani słowa. – Smutna historia – mruknęłam. Po drugiej stronie podwórka Chet wychylił się przez okno budki, by cmoknąć w różowy policzek małą dziewczynkę z lokami w stylu Shirley Temple. W zamian dziewczynka wrzuciła dolara do słoika z datkami i odbiegła w podskokach. Był to tak uroczy obrazek, że poczułam, jak mimowolnie mięknie mi serce. Jakby wyczuwając, że mu się przyglądam, Chet skierował na mnie wzrok. Patrzyliśmy na

siebie nawzajem jakieś trzy, cztery sekundy, ale wydawało mi się, że trwało to znacznie dłużej. Zerknęłam na jego wargi, które były zaczerwienione od ciągłego całowania. Chet rzucił mi dziwne, pełne napięcia spojrzenie, które natychmiast wzbudziło moją czujność. O nie! Nie zmierzałam dać mu się w to wciągnąć. Uśmiechnęłam się promiennie do Cheta, i posłałam mu śmiesznego całusa, wydymając mocno usta, a potem teatralnie cmokając. Najwyraźniej to poskutkowało, ponieważ Chet uśmiechnął się szeroko i kiwnął na mnie palcem, bym podeszła. Po jego dziwnym spojrzeniu, cokolwiek ono znaczyło, nie było już śladu. – Muszę lecieć! – zawołał tymczasem Theo i wymknął się, zanim zdążyłam zadać mu kolejne pytania. Zaintrygowana tym, co od niego usłyszałam, zbliżyłam się wolnym krokiem do stolika z ciastami. Udając, że przyglądam się z zainteresowaniem wypiekom, nadstawiałam jednocześnie ucha, starając się wychwycić, o czym mówiła Lacy Parish i zgromadzone wokół niej dziewczyny. Od ich strony niósł się przyciszony szept przerywany jedynie sporadycznymi wybuchami śmiechu. – Rozmawiałaś z nim? – zagadnęła Lacy jedna z dziewczyn. Lacy rzuciła jej świdrujące spojrzenie zdające się mówić: „Czy ty na serio mnie o to zapytałaś?”. Dziewczyna zarumieniła się. – Głupie pytanie – wymamrotała tylko. – Widziałam wcześniej, jak się na mnie gapił – oznajmiła Lacy, przewracając oczami. – To chyba oczywiste. Chet nadal coś do mnie czuje, na szczęście mnie już całkiem przeszło. On nie ma się co równać z facetami z college’u, wiecie? To przykre, lecz prawdziwe. Oni robią coś konkretnego z własnym życiem, a Chet – Lacy zawahała się, szukając odpowiedniego określenia – zajmuje się koszeniem trawników. Kilka dziewczyn zachichotało. Lacy uśmiechnęła się zadowolona z siebie, po czym nagle spoważniała i dodała: – Czułam się superokropnie, kiedy jego rodzice… no wiecie… – Machnęła rękami na znak, by jej publiczność dopowiedziała sobie resztę. – Ale nie będę przecież czekała na jakiegoś kolesia, z którym umawiałam się w liceum. Jeśli wydawało mu się, że będziemy ze sobą już na zawsze, to grubo się pomylił. Ja przynajmniej robię coś ze swoim życiem. College jest cudowny. Zresztą same zobaczycie. To zupełnie inny świat. Tam każdego wieczoru coś się dzieje. Imprezy, dyskoteki, mecze futbolu. – Lacy zaśmiała się. – I znowu imprezy. – Spotykasz się z jakimś chłopakiem? – zapytała dziewczyna z włosami związanymi do tyłu czerwoną bandaną. Przypominała mi trochę Rózię Nitowaczkę, robotnicę ze słynnego plakatu propagandowego z drugiej wojny światowej. Miała twardy, nieco prowokacyjny głos. – W college’u nikt nie chodzi ze sobą na stałe tak jak w liceum. – Lacy niedbałym gestem odrzuciła włosy za ramię. Była jednak złakniona uwagi swoich słuchaczek. Mówiła głośno i z poczuciem wyższości, a jej zielone oczy wprost błyszczały z samozachwytu. – Wszyscy traktują te sprawy nieco mniej poważnie. Nie ma ciśnienia, żeby być czyjąś dziewczyną czy chłopakiem. Chodzi o to, żeby spotykać się z różnymi ludźmi i dobrze się bawić. Nie musisz robić tych samych nudnych rzeczy ciągle z tym samym facetem. Stałe związki są dla ludzi, którzy nie mają jeszcze pojęcia o życiu. Takich jak Chet – dokończyła, wykrzywiając w złośliwym grymasie usta. Dość już się nasłuchałam. Początkowo myślałam, że Lacy miała jakiś ważny powód, żeby wyjechać z Thunder Basin i rozstać się z Chetem. Nie można było od niej oczekiwać, że ze

względu na niego zmieni swoje plany i opóźni rozpoczęcie studiów. Ale usłyszawszy to, co miała do powiedzenia, stanęłam stanowczo po stronie Cheta. Lacy wcale nie miała wyrzutów sumienia z powodu tego, że go skrzywdziła. Co gorsza, naśmiewała się z niego za jego plecami, próbując wypaść lepiej w oczach koleżanek. Miałam nadzieję, że Chet nie był w niej w dalszym ciągu zakochany. Lacy nie była tego warta. Zamierzałam już odejść, kiedy odezwała się dziewczyna w czerwonej bandanie na głowie: – Nie bądź taka pewna siebie, Lacy. Może Chet też już o tobie zapomniał. Powinnaś zapytać go o to prosto w twarz, a nie gadać bzdury za jego plecami. – Zazdrość piękności szkodzi, Dawn – fuknęła na nią Lacy. – Kto cię w ogóle pytał o zdanie? Dawn wzruszyła ramionami i odeszła, ale na jej twarzy wciąż widniał drobny, pełen zadowolenia uśmieszek. Pogratulowałam jej w duchu za to, że sprzeciwiła się Lacy. – Poza tym kto teraz umówiłby się z Chetem? – Lacy zwróciła się do pozostałych dziewczyn. – On wie przecież, że jesteście moimi przyjaciółkami. Będzie musiał więc ruszyć tyłek z Thunder Basin, jeśli liczy na odrobinę czułości. Teraz już naprawdę miałam dość. Przeszłam wściekłym krokiem obok Lacy i posłałam jej ponure spojrzenie, ale ona była tak rozbawiona własnym żartem, że w ogóle nie zwróciła na mnie uwagi. Podeszłam do budki z pocałunkami i oparłam się łokciem o parapet. – Cieszę się, że wargi ci jeszcze nie odpadły – powiedziałam do Cheta. Rzuciłam okiem na pełen banknotów słoik. – Wygląda na to, że prowadzisz w wyścigu o tytuł Mistera Gorące Usta. Stojący nieopodal pastor Lykins ożywił się, słysząc moje słowa. Upewnił się, że nikt postronny nas nie słyszy, i zwrócił się do mnie ściszonym, lecz pełnym ekscytacji głosem: – Chet zebrał już ponad sto dolarów. To dwa razy tyle co dwaj pierwsi kwestujący razem wzięci, ale nie mów nikomu, że ci to powiedziałem. Nie chcielibyśmy, żeby ucierpiało przez to czyjeś ego – pastor zachichotał. – Mówiąc krótko, Chet jest prawdziwą gwiazdą. Chet wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć: „Moja droga, z faktami się nie dyskutuje”. – I pomyśleć, że robił wszystko, co w ludzkiej mocy, żeby wykręcić się od tego kwestowania. Przecież on jest do tego stworzony – dodał pastor Lykins. Chet znowu wzruszył ramionami, ale tym razem nieco zaczerwienił się na czubkach uszu. Był jedynym znanym mi facetem, który potrafił być skromny w nieirytujący sposób. Co więcej, ta wrodzona skromność czyniła go jeszcze bardziej atrakcyjnym. Trudno było nie doceniać chłopaka, który miał również wrażliwą, delikatną stronę, nawet jeśli starał się ją ukrywać. – Nie widziałem cię w kolejce do budki, Stello – oznajmił pastor Lykins. – Nie mogę sam stwierdzić, czy Chet dobrze całuje, ale jeśli to dla ciebie coś znaczy, nie widziałem, żeby jakakolwiek klientka odeszła stąd niezadowolona. Ku własnemu przerażeniu, poczułam na twarzy falę gorąca. Czyżbym się rumieniła? Ale dlaczego? Wcześniej taki komentarz nie zrobiłby na mnie wrażenia, ale teraz coś się zmieniło. Nie wiedziałam jednak co. Cholera, zarumieniłam się! Zawstydzona zaczęłam bawić się kolczykiem. – Och, no cóż, prawdę mówiąc… – jąkałam się. – Stella trzyma swoje pieniądze dla Thea – wtrącił Chet. – Theo pełni dyżur w budce jako ostatni, a wszyscy wiedzą, że ostatni ma najtrudniej, bo większość ludzi zdążyła już wydać pieniądze. Stella chce mieć pewność, że Theo też uzbiera coś do słoika z datkami.

Posłałam Chetowi pełne wdzięczności spojrzenie, a on odpowiedział mi lekkim skinieniem. – Dobry pomysł, Stello – rzekł pastor Lykins, po czym zerknął na zegarek. – Twoja zmiana dobiegła już końca, Chet. A gdzie jest Theo?… – Osłaniając oczy przed zachodzącym słońcem, pastor zaczął rozglądać się wśród tłumu. – Mogę ci postawić coś do picia? – zapytał Chet, wychodząc z budki. – Zdaje się, że mają tu stoisko z ponczem owocowym i lemoniadą. Dlaczego nie? Wyraźnie potrzebowałam czegoś, co pomogłoby mi ochłonąć. – Dzięki, że mnie uratowałeś – powiedziałam, gdy znaleźliśmy się z dala od uszu pastora Lykinsa. – Nie wiem, czemu tak nagle zaniemówiłam. – Cóż, jeśli na festynie jest tylko jedna dziewczyna, która nie ma ochoty, żebym ją pocałował, to chyba jestem w stanie jakoś to przeżyć – odparł Chet z uśmiechem. Roześmiałam się, odetchnąwszy z ulgą, że Chet nie zamierza ciągnąć tego tematu, i starałam się za wszelką cenę nie zdradzić z tym, że być może wcale nie ma racji. Nie chciałam go pocałować. Naprawdę nie chciałam. Przecież miałam chłopaka, z którym wiązałam poważne plany na przyszłość. Stoisko z przekąskami i napojami było już niemal doszczętnie ogołocone, zostało tylko kilka kubków ponczu i pokruszone ciasteczka. Podciągnąwszy się na rękach, usiadłam na stole i zaczęłam pogryzać jedno z ciastek. – Podobno Lacy tu jest – powiedziałam. Chet przyjrzał mi się znad swojego kubka z lemoniadą. – Skąd o niej wiesz? – To małe miasteczko. Wieści szybko się rozchodzą. – Mógłbym ci powiedzieć, że nic już do niej nie czuję, ale nie jestem pewien, czybyś mi uwierzyła. Bo zdaje się, że nikt mi nie wierzy. Gdy tylko Lacy wraca do domu, wszyscy uważnie mi się przyglądają, jakby spodziewali się, że lada moment się załamię. – Jest ci przykro, gdy ją widzisz? – Przykro? – Chet pokręcił przecząco głową. – Ale jej widok przywołuje obrazy z przeszłości. Dopiero po chwili uświadamiam sobie, że do tamtych czasów nie ma już powrotu. Rozumiałam go aż nazbyt dobrze. Gdy nawiedzały mnie wspomnienia z tamtej nocy, czułam się, jakbym znów znajdowała się w Filadelfii i żadna siła nie była w stanie mnie przekonać, że tak nie jest. Musiałam po prostu przeczekać, aż to uczucie minie. Ale za każdym razem czas wlókł się wprost nieubłaganie. – Ładna z niej dziewczyna – zauważyłam. Chet wzruszył tylko ramionami. – Ale też niezła z niej jędza – dodałam i uniosłam do góry dłonie w obronnym geście, zanim Chet zdążył cokolwiek powiedzieć. – Tak mi się powiedziało. – Nie sądzę, by Lacy czuła się swobodnie, gdy jestem w pobliżu. Wie, że niektórzy ludzie obwiniają ją za to, w jakich okolicznościach się rozstaliśmy, choć i tak było to nieuniknione. Nie powiedziałam mu, że Lacy bez najmniejszego skrępowania zrobiła sobie z niego główny obiekt swoich kpin. – Zawsze chciałam mieć takie rude włosy jak ona – odezwałam się z rozmarzeniem. – Twoje włosy podobają mi się takie, jakie są. – Chet trącił mnie z czułością łokciem. Czułam na sobie jego wzrok, który przyciągał mnie jak magnes. Chet roztaczał wokół siebie odurzający korzenny zapach. Od jego ciemnych, kręconych włosów odbijało się ciepłe, złociste światło. Opierał się o stół, a jego ręka znajdowała się niedaleko mojej. Miał zresztą cudowne dłonie, silne, opalone i stwardniałe od pracy na ranczu. Każda dziewczyna marzyła, aby

takie dłonie ją dotykały i pieściły. Kiedy nie mogłam już dłużej unikać spojrzenia Cheta, dostrzegłam w jego oczach coś niepokojącego i z całych sił starałam się przed tym bronić. On jednak przełamywał kolejne stawiane przeze mnie bariery. To powoli narastające między nami napięcie stawało się coraz bardziej niebezpieczne. Musiałam to przerwać. Ale w końcu zrobił to za mnie Chet. Z poufałością właściwą dla dwójki starych przyjaciół odłamał kawałek mojego ciasteczka i wrzucił go sobie do ust. – Powinienem już się zbierać – oznajmił. – Muszę dopilnować, żeby Dusty znów nie wpakował się w jakieś kłopoty. I sobie poszedł. Patrzyłam, jak Chet odjeżdża, i nie mogłam przestać o nim myśleć. Powinnam była sama odgadnąć, że w jego życiu musiała być wcześniej jakaś dziewczyna. Był zbyt przystojny, by nikt się wokół niego nie kręcił. Ale z tego, co wiedziałam, od rozstania z Lacy z nikim się nie spotykał. I pomimo krążących po miasteczku plotek byłam pewna, że już nie jest w niej zakochany. Kiedy ją ujrzał, nie sprawiał wrażenia zrozpaczonego. Raczej zaskoczonego jej widokiem. Jakby nawiedził go duch z przeszłości. Ale na pewno nie wyglądał jak ktoś zraniony. A to stanowiło dużą różnicę. Przyszedł mi do głowy jeszcze jeden powód, dla którego Chet zapomniał już o Lacy, ale na myśl o tym poczułam się nieco skrępowana, więc czym prędzej ją zignorowałam. Nie chciałam robić z Cheta kłamcy, więc pomaszerowałam poszukać Thea w budce z pocałunkami. Theo siedział przygarbiony na stołku z wyrazem głębokiego nieszczęścia wypisanym na twarzy. Miał na sobie różową muchę, która idealnie korespondowała z rumieńcami na jego policzkach. Kiedy zobaczył, że idę w jego kierunku, skulił głowę i zasłonił twarz dłonią. – Cześć, Theo – przywitałam się radośnie. – Jak dałeś się w to wrobić? – Dziadek mnie zgłosił – wymamrotał. – Nie masz czasem przy sobie kapsułki z cyjankiem? – Zostawiłam w mojej szafce w KGB, gdy odchodziłam ze służby. Wybacz. Theo przetarł czoło chusteczką. – Przede mną jeszcze dwadzieścia minut tych tortur – zerknął na pusty słoik na datki, szybkim ruchem zdjął go z parapetu i ukrył za swoimi nogami. – Chciałbym wesprzeć jakoś ośrodek dla kobiet, naprawdę, ale nie w ten sposób. Mógłbym przeznaczyć na ten cel jakąś rzecz, którą sam uszyłem. Na przykład męską marynarkę. Mogliby ją wystawić na aukcję. Tymczasem ja otworzyłam torebkę. – Odstaw tu zaraz ten słoik, żebym mogła coś do niego wrzucić – oznajmiłam. Theo zamrugał zaskoczony. – Ale… musiałbym cię pocałować. Na pewno chcesz, żebym cię pocałował? – Skoro pytasz mnie tak wprost, to tak. Chcę. – Ale… No cóż… Ehem… Wiesz, ja… ja… – Theo chrząknął, a twarz oblał mu jeszcze większy rumieniec. – Theo – powiedziałam łagodnie. – Chodzi o to, że… to trochę krępujące, prawda? Znaczy się… – nachylił się bliżej, intensywnie się we mnie wpatrując, jakby starał się przesłać komunikat prosto do mojego mózgu. – Czy aby na pewno rozumiesz to, co próbuję ci powiedzieć, Stello? – Theo, jesteśmy przyjaciółmi. Pocałujesz mnie wreszcie? – Hm… – Theo podrapał się z zakłopotaniem po policzku. – Chyba mogę to zrobić…

Pochyliłam się do przodu. Theo również. Zamknął oczy i delikatnie musnął wargami mój policzek. – To był najmilszy pocałunek, jaki kiedykolwiek otrzymałam – oświadczyłam zupełnie szczerze. – A teraz dawaj tu ten słoik. Z uroczym, niemal wstydliwym uśmiechem Theo odstawił słoik na parapet. Wrzuciłam do niego zwitek banknotów – wszystko, co miałam przy sobie – i obserwowałam, jak oczy Thea rozszerzają się ze zdumienia. – Stella, co ty wyrabiasz? Nie możesz… – Nie potrafię zagwarantować, że zostaniesz kolejnym Misterem Gorące Usta, ale wystarczy, żebyś w cuglach wygrał z Triggerem. Theo wyszedł z budki i mocno mnie uściskał. Był to również najmilszy uścisk, jakim kiedykolwiek ktoś mnie obdarował.

ROZDZIAŁ 13 W następnym tygodniu miałam już odbić kartę po skończonej zmianie w Sundown Diner, gdy w drodze do wyjścia zatrzymał mnie Eduardo, szef kuchni. – Masz chwilkę, Stells? Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy dokładnie nadał mi tę ksywkę, ale się przyjęła. Teraz wszyscy kucharze zwracali się do mnie Stells. Nazywali mnie również Stella Bella, Stelly Belly oraz Stellow Mellow, ale mnie to nie przeszkadzało. Było to o wiele lepsze niż ciągłe wołanie „hej, ty nowa!”, na które musiałam odpowiadać podczas pierwszego dnia pracy. – Jasne – odparłam. – Co mogę dla ciebie zrobić? – Deirdre wyszła dziś wcześniej. Ma chore dziecko – wyjaśnił Eduardo. – Poprosiła mnie, żebym, uzupełnił za nią dozowniki na serwetki. Mogłabyś przynieść mi zapas serwetek z magazynu? Deirdre była kelnerką na pełen etat i miała dwójkę dzieci, które zostawiała na czas pracy w przedszkolu. Zazwyczaj pracowała w ciągu dnia, ale od czasu do czasu brała też wieczorne zmiany. O ile wiedziałam, Deirdre była kelnerką w Sundown od samego otwarcia restauracji przed ponad dziesięciu laty. Byłam zdziwiona, że poprosiła akurat Eduarda o uzupełnienie serwetek na jej stolikach, przecież mogła poprosić o to mnie albo Winny, która wyszła zaledwie kilka minut wcześniej. Z tego, co się orientowałam, kucharze nigdy nie pomagali kelnerkom sprzątać stolików. Nigdy też nie zauważyłam, żeby Eduardo i Deirdre rozmawiali ze sobą na przerwach, ale może po prostu coś przeoczyłam. Wyglądało jednak na to, że byli przyjaciółmi, a przynajmniej dobrymi kolegami. – Żaden problem – odparłam. Magazyn znajdował się po przeciwległej stronie kuchni od stanowiska kucharzy. Schodziło się do niego wąskimi, drewnianymi schodkami. Byłam już w magazynie kilkakrotnie i choć w środku unosił się zatęchły zapach wilgotnego betonu, to panował tam miły chłód i zawsze z przyjemnością uciekałam do niego z gorącej kuchni. Włączyłam światło na szczycie schodów i zbiegłam na dół po drewnianych stopniach. Na dole skręciłam za róg i zaczęłam szukać po omacku łańcuszka, którym zapalało się lampę. Magazyn nie miał okien i w nocy panowała tu taka ciemność jak w dziurze prowadzącej do… Nagle potężny cios w brzuch pozbawił mnie tchu. W całym moim ciele eksplodował ostry, przejmujący ból, który sprawił, że miałam ochotę tylko wić się po podłodze. Ale nie pozwolono mi na to: czyjeś ręce rzuciły mną mocno o ścianę. Półki nad moją głową zatrzęsły się od uderzenia, a na policzku poczułam ciepły oddech. Oczy zaszły mi mgłą. Wciąż byłam oszołomiona tym pierwszym ciosem. Z trudem łapałam oddech, a o wezwaniu pomocy nie było mowy, bo napastnik zatkał mi ręką usta. Wilgotne wnętrze jego dłoni śmierdziało skórą i solą. Taki zapach pozostawia rękawica baseballowa i pot. Mężczyzna warknął mi prosto do ucha i w pogrążonym w całkowitej ciemności magazynie dźwięk ten odniósł zamierzony skutek: cała zatrzęsłam się z obezwładniającego strachu. On wyczuł moje drżenie i zaśmiał się cicho. Chwilę później moją szczękę przeszył palący ból. Mocne uderzenie w szyję powaliło mnie na ziemię, niemal odbierając mi oddech. Wrzasnęłam, ale drzwi prowadzące do kuchni zatrzasnęły się za mną, zresztą mój krzyk zaraz został zdławiony przez ciężki but wwiercający mi się w żebra. Po raz kolejny zupełnie mnie zatkało, a obtarte na betonowej podłodze dłonie i łokcie paliły mnie żywym ogniem. Mężczyzna kopnął mnie raz jeszcze. I znowu.

Skuliłam głowę i nakryłam ją rękami, ale nie byłam w stanie ochronić przed ciosami reszty ciała. Potworny ból przeszywał moje nogi i plecy. Każdy kopniak był niczym dźgnięcie nożem w kość. Rozpaczliwie łapiąc oddech, w końcu wydobyłam z siebie mrożący krew w żyłach krzyk, który odbił się echem od ścian magazynu. Ktoś na górze musiał go usłyszeć. Licząc na to, że lada chwila nadejdzie pomoc, zdobyłam się na odwagę i zaczęłam jak szalona wierzgać nogami, próbując kopnąć napastnika. Moja stopa uderzyła w coś twardego i mężczyzna siarczyście zaklął. Jego ręce wyskoczyły nagle z mroku i uderzyły mnie tak mocno w uszy, aż zadzwoniło mi w głowie. – Właśnie taką chcę cię teraz oglądać – wyszeptał szorstkim głosem mężczyzna. – Od dzisiaj masz siedzieć cicho i pilnować swoich spraw. Rzuciłam się na niego, zaciekle wymachując pięściami, ale on zdążył się już odsunąć na bezpieczną odległość. Usłyszałam, jak schody zatrzeszczały pod jego ciężarem. Wspinał się po nich wolnym krokiem. Zrozumiałam. Chciał mi uświadomić, że nie ucieka ani się nie boi. Mógł bez trudu wejść do miejsca mojej pracy i pobić mnie kilka kroków od biura mojej szefowej. Nigdzie więc nie mogłam się przed nim ukryć. Prawie mdlejąc z bólu, zdołałam jeszcze zarejestrować, że mężczyzna stawiał kroki w nieregularny sposób. Jakby utykał. Czyżbym trafiła go w nogę? Poczułam lekki przypływ złośliwej satysfakcji, a wtedy drzwi na szczycie schodów otworzyły się i do mrocznego pomieszczenia wpadła smuga światła. Zmrużyłam oczy, przyglądając się, jak wysoka, barczysta sylwetka napastnika prześlizguje się przez drzwi, po czym znów pochłonęła mnie kompletna ciemność. Głowa opadła mi na betonową podłogę. Walczyłam z całych sił, aby nie stracić przytomności. Nie miałabym nic przeciwko temu, by choć na chwilę pogrążyć się w błogim śnie, który pozwoliłby mi uwolnić się od bólu. Ale wiedziałam, że Dixie Jo wkrótce będzie zamykać restaurację. Na pewno nie zauważy mojego roweru opartego o drzewo. Zobaczy pusty parking, uzna, że wszyscy już wyszli, i sama też odjedzie. Zostanę tu całą noc, w tym potwornym mroku, ze smakiem własnej krwi w ustach. Z jękiem oparłam się na łokciu. Poczułam tak straszliwy ból, że zaczęłam płakać. Wciągałam powietrze krótkimi, płytkimi wdechami zaniepokojona dziwnym bulgotem zdającym się dobiegać z moich płuc. Czy coś sobie złamałam? – Eduardo – wyrzęziłam, krzywiąc się z powodu ostrego jak brzytwa bólu, który przeszył mnie na wskroś. Odpychając się nogami, zaczęłam pełznąć w kierunku schodów. Napastnik nie bił mnie na szczęście po rękach, więc podciągałam się na nich do przodu. Nie miałam jednak pojęcia, w jaki sposób wdrapię się po stopniach. Nie mogłam stać na nogach. Ból rozrywał mi biodra i plecy, czułam wzbierającą falę mdłości. Przełknęłam ślinę, starając się zapanować nad moim żołądkiem. Gdybym teraz zwymiotowała, mogłabym zemdleć. I nikt by mnie nie znalazł aż do jutrzejszego ranka, kiedy otworzą restaurację. Było mi słabo, powoli zaczynałam majaczyć. Świadomość tego napełniała mnie lodowatym strachem. „Skup się”. Oczy piekły mnie od łez. „Tylko się nie poddawaj, Estella”. Czy miałam dość siły, żeby rzucić puszką cukru o drzwi? Czy ktokolwiek to usłyszy? Nie zamierzam tu zostać na całą noc. Facet wprawdzie dotkliwie mnie pobił, ale nie dam mu tej satysfakcji i nie będę siedzieć tu przez całą noc zziębnięta, przerażona i całkiem sama. Kroki. Nagle usłyszałam czyjeś kroki. Gałka w drzwiach przekręciła się i schody zalał strumień światła. Przestraszony Eduardo zaczął kląć pod nosem. Usłyszałam, jak zbiega do mnie po trzeszczących schodach. Ukląkł przy mnie i położył mi na ramieniu drżącą rękę. Jak przez mgłę zobaczyłam, że Eduardo patrzy na mnie rozszerzonymi z przerażenia

oczami, a jego ciemnobrązowa twarz nagle staje się blada jak ściana. Krzyknął coś przez ramię. Wołał do kogoś, żeby wezwać policję. Słyszałam, jak wielokrotnie pociera dłońmi o uda, aby wytrzeć je z potu. Pomyślałam sobie, że jak na takiego twardziela, od stóp do głów pokrytego jakimiś groźnymi tatuażami, nie radził sobie najlepiej w tej sytuacji. A już na pewno nie lepiej ode mnie. Ale to miało miejsce, zanim jeszcze zobaczyłam w lustrze moją twarz.

ROZDZIAŁ 14 W drodze do szpitala zapadłam w karetce w lekki półsen. Nie straciłam całkowicie kontaktu z rzeczywistością, ale pozwoliłam, by mój umysł odleciał na chwilę w jakieś inne miejsce. Docierały do mnie migawki tego, co się wokół mnie działo, ale w żaden sposób na to nie reagowałam. Z całkowitą obojętnością patrzyłam, jak sanitariusze pochylają się nade mną, dokonując szybkich oględzin. Za ich plecami widziałam sprzęt medyczny, rurki i monitory. Ale to też nie wywoływało u mnie żadnej reakcji. Czułam się otępiała i zdezorientowana, dobiegały mnie jedynie strzępki komend, po których następowały zwięzłe, krótkie odpowiedzi. „Nie ma żadnych złamań”. Usłyszawszy to, poczułam, jak opuszcza mnie jakieś nerwowe napięcie. Jeśli nie mam żadnych złamań, to chyba nic mi nie będzie, prawda? Dali mi coś na uśmierzenie bólu i kiedy lek zaczął działać, mogłam już bez najmniejszego trudu całkowicie zanurzyć się w ciemności. Carmina przyjechała do szpitala chwilę po mnie. Dixie Jo musiała ją powiadomić, bo nie przypominałam sobie, żebym mówiła sanitariuszom, z kim mają się skontaktować. Wciąż nie mogłam zapamiętać numeru telefonu do Carminy. Powinnam się go wreszcie nauczyć, pomyślałam półprzytomnie. Nie dopuszczę, by kiedykolwiek coś takiego mi się jeszcze przytrafiło, ale mimo wszystko dobrze byłoby mieć kogoś, do kogo można zadzwonić w nagłym wypadku. Carmina odsunęła zasłonę i weszła do sali zabiegowej. Miała tak ponurą i budzącą grozę minę, jakiej nigdy dotąd u niej nie widziałam. Nie byłam jeszcze gotowa, żeby z nią rozmawiać, więc odwróciłam głowę w bok. Carmina najwyraźniej zrozumiała mój gest i skupiła się na lekarzu dyżurnym. Ale zamiast wpaść w histerię, co z pewnością zrobiłaby moja matka, Carmina zachowała spokój i zadawała mu pytania jak doświadczona policjantka. – W jakim jest stanie? – Ma poobijane żebra, drobne rozcięcia skóry, opuchliznę. – Podaliście jej jakiś środek przeciwbólowy? – Lortab. Wypiszemy ją do domu z buteleczką zawierającą dziesięć tabletek, żeby mogła przetrwać jakoś najbliższą dobę. Damy jej też receptę na kolejną dawkę. Przez kilka dni będzie obolała. – Powiedziano mi, że to się stało w Sundown Diner podczas jej zmiany. Czy wiadomo już, kto był w to zaangażowany, kto ją zaatakował? – Carmina pomyślała zapewne, że mogło dojść do przecieku i za moim pobiciem stoją ludzie Danny’ego Balando. Ale to nie była robota Danny’ego. Doskonale wiedziałam, kto mi to zrobił. – Gdzie jest policjant, który ma przyjąć jej zeznanie? – Carmina nadal wypytywała lekarza. – Nie widziałem jeszcze nikogo z posterunku – odparł lekarz. – Powinni zjawić się tu lada moment. Może usiądzie pani przy łóżku. Poproszę pielęgniarkę, żeby przyniosła… – Kawy? Nie potrzebuję kawy, tylko cholernego policjanta, który spisałby jej zeznania. Chcę, żeby znaleźli osobę lub osoby, które są za to odpowiedzialne. Słysząc ostry jak bat głos Carminy, poczułam dziwne ciepło rozlewające mi się w klatce piersiowej. Ogarnęła mnie wdzięczność i zarazem ulga. Wiedziałam, że teraz Carmina wszystkim się zajmie. Przestałam się martwić i po raz pierwszy od przybycia do szpitala poczułam coś w rodzaju spokoju. Carmina już zadba o to, żeby dobrze się mną zaopiekowano. Zza zasłony wyłoniła się nagle wysoka kobieta o śniadej twarzy, ubrana w spodnie i jedwabną bluzkę.

– Carmina – przywitała się. – Grace. – Carmina wstała i podała kobiecie rękę. – Cieszę, że to ciebie przysłali. Miałam nadzieję, że to będziesz ty. – Przykro mi. Okropnie mi przykro z powodu tego, co się stało. – Jej to powiedz. – Carmina skinęła głową w moją stronę. – Stella, to oficer Oshiro. Pracowałam z nią przez kilka lat, zanim przeszłam na emeryturę. To dobra policjantka. Specjalizuje się w śledztwach dotyczących różnych przestępstw, w tym również napaści. Teraz zada ci kilka pytań. Powiedz, jeśli będziesz potrzebowała przerwy. Usiadłam i oparłam się plecami o poduszkę. – Czuję się już lepiej – oznajmiłam. Istotnie, tak było. Teraz, kiedy obok mnie znajdowała się Carmina i rozstawiała wszystkich po kątach, panujący wokół chaos i zamieszanie nie wydawały mi się aż tak bardzo przytłaczające. – Mimo wszystko… – powiedziała ostrzegawczym tonem Carmina. Następnie spojrzała na oficer Oshiro i kiwnięciem głowy dała jej znak, że może zaczynać. – Cześć, Stello – oficer Oshiro odezwała się łagodnym, lecz poważnym głosem, jakiego dorośli używają w kryzysowych sytuacjach. – Opowiedz mi o tym, co wydarzyło się dziś wieczorem. Staraj się przypomnieć sobie jak najwięcej szczegółów. Opowiedziałam jej, jak Eduardo poprosił mnie, żebym przyniosła mu świeży zapas serwetek z magazynu, i o tym, że napastnik zaczaił się na mnie na dole schodów, po czym zaatakował mnie, kopiąc i bijąc po całym ciele. – Skąd wiesz, że to był mężczyzna? – Mówił do mnie. Powiedział: „Właśnie taką chcę cię od teraz oglądać. Od dzisiaj masz siedzieć cicho i pilnować swoich spraw”. – Przełknęłam ślinę. Nie miałam pewności, czy mrowienie w palcach było spowodowane doznanym urazem, czy też faktem, że musiałam krok po kroku odtworzyć w pamięci całą tę straszną scenę. Doskonale pamiętałam jego szorstki, wstrętny głos. Na jego wspomnienie wciąż ciarki chodziły mi po plecach. – Widziałaś jego twarz? – Leżałam na ziemi i zasłaniałam głowę rękami, gdy mnie kopał. Bałam się na niego spojrzeć, żeby nie kopnął mnie w głowę i nie pozbawił przytomności. – Zauważyłaś u niego jakieś znaki szczególne? Na przykład, w co był ubrany, czy miał zegarek, tatuaż albo jakieś charakterystyczne buty? – Światło było zgaszone. Magazyn znajduje się w piwnicy i nie ma w nim żadnych okien. Panowały tam całkowite ciemności. – Masz jakieś podejrzenia, kto mógłby chcieć zrobić ci coś takiego? – Trigger McClure – to nazwisko jako pierwsze przyszło mi na myśl. Carmina i oficer Oshiro wymieniły się spojrzeniami. Carmina skinęła głową i odniosłam wrażenie, że ten gest zastąpił im praktycznie całą rozmowę. A wnioski, do jakich doszły, wcale nie wykluczały udziału Triggera w moim pobiciu. – Dlaczego uważasz, że Trigger chciałby cię skrzywdzić? – spytała oficer Oshiro. – W zeszłym tygodniu, gdy pracowałam w Sundown, rzucił we mnie napojem. Wściekł się, bo nie chciałam zmienić jego zamówienia po tym, jak przekazałam je już do kuchni. Powiedziałam mu, co o nim myślę, i chyba mu się to nie spodobało. Carmina zacisnęła usta. – Nic mi o tym nie mówiłaś – rzuciła do mnie z przyganą, a ja poczułam drobne ukłucie winy.

Postanowiłam, że będę opowiadać o sobie Carminie tak mało, jak to tylko możliwe. Może powinnam była jednak powiedzieć jej o Triggerze. Nie sądziłam jednak, by to w jakikolwiek sposób zapobiegło dzisiejszemu atakowi. Nigdy bym nie przypuszczała, że od oblewania mnie napojem przejdzie od razu do brutalnego pobicia. Wątpliwe, czy Carmina też by to przewidziała. – Wygląda na to, że wy dwoje macie ze sobą na pieńku – stwierdziła oficer Oshiro ciągle tym samym łagodnym, wyrozumiałym tonem. – Założę się, że ty też nieźle się wściekłaś, kiedy Trigger rzucił w ciebie napojem. – To dupek. – Stella – upomniała mnie Carmina. – No co? Taka jest prawda – odparłam, po czym zwróciłam się do policjantki: – Po tym, jak mnie oblał, odjechał bez zapłacenia rachunku. Moja szefowa Dixie Jo musiała jechać do jego rodziców, żeby odzyskać pieniądze za zamówienie. Następnego wieczoru widziałam, jak Trigger dręczył chłopaka w sklepie Red Barn. Próbował go zastraszyć, chciał, żeby chłopak dał mu za darmo piwo. Trigger był już zresztą nieźle wstawiony, więc zadzwoniłam po gliny, to znaczy po policję. Nie muszę chyba dodawać, że tym raczej też nie zaskarbiłam sobie jego sympatii. – Myślisz, że poczuł się do tego stopnia upokorzony tymi dwoma incydentami, że chciał pokazać ci, gdzie jest twoje miejsce, i postanowił cię pobić? – zapytała oficer Oshiro. – Wydaje mi się, że Trigger nie toleruje raczej dziewczyn, które nie zajmują się wyłącznie łechtaniem jego próżności i uleganiem jego końskim zalotom. Carmina z policjantką znowu zerknęły na siebie, a ich poważne miny świadczyły o tym, że obie raczej podzielają moje zdanie. Najwyraźniej Trigger był w Thunder Basin dość sławny i to nie tylko jako wschodząca gwiazda baseballu. Odgarnęłam włosy z czoła i aż wzdrygnęłam się z bólu, gdy przez przypadek dotknęłam brzegu mojego napuchniętego oka. Miałam już kiedyś podbite oko, gdy w wieku ośmiu lat uderzyłam się podczas zabawy w ramę trampoliny. Ale czas chyba skutecznie zatarł w mojej pamięci ślady tamtego wypadku, ponieważ nie pamiętałam, że to tak okropnie boli. Tuż za podbitym okiem pojawił się tępy, pulsujący ból. Carmina podała mi świeżą torebkę z lodem i delikatnie przyłożyłam ją do opuchlizny. – Jak długo cię bił? – spytała. – Minutę lub dwie. Nie trwało to zbyt długo, choć wtedy wydawało mi się inaczej. – I co się stało potem? – zapytała oficer Oshiro. – Trigger po prostu sobie poszedł. Nie uciekał, nie był wystraszony, dał mi to zresztą wyraźnie do zrozumienia. Wyszedł stamtąd bez pośpiechu. Ale podczas szamotaniny musiałam sprzedać mu solidnego kopniaka w nogę, ponieważ utykał. Z tego powodu poruszał się nieco wolniej. Oficer Oshiro zapisała to w swoim notatniku. – Skąd wiesz, że utykał? – spytała. – Słyszałam. Szedł nierównym krokiem. Jakby starał się oszczędzać jedną nogę. – A kiedy wyszedł już z magazynu? – W kuchni jest troje drzwi. Jedne prowadzą na parking. Drugie, wahadłowe, do sali jadalnej. I są jeszcze tylne, których używamy do wynoszenia śmieci. Domyślam się, że Trigger wyszedł właśnie nimi. Eduardo był w tym czasie w kuchni. Musiał coś zauważyć. Wejście do magazynu jest doskonale widoczne ze stanowiska kucharzy. – Mówisz o tym samym Eduardo, który wezwał karetkę? – dopytywała oficer Oshiro, zaciekle coś notując. – Zgadza się. – Porozmawiam z nim o tym. Czy przypominasz sobie jeszcze jakieś inne istotne

szczegóły? Czy napastnik coś do ciebie powiedział? – Zaśmiał się. – Nieoczekiwanie zadrżałam na wspomnienie chrapliwego głosu Triggera. – Uważał, że to, co zrobił, jest śmieszne. I że zasłużyłam sobie na to.

ROZDZIAŁ 15 Przyjemnie było obudzić się w moim małym łóżku na piętrze domu Carminy. Po raz pierwszy przepełniała mnie wdzięczność, że mogę słyszeć znajome skrzypienie materaca oraz czuć na twarzy ciepłe promienie słońca wpadające przez zasłony. W pokoju pachniało świeżo wypraną bielizną i pastą do podłóg, co było o wiele lepsze od przenikającego szpital sterylnego powietrza. Podciągnęłam się na łóżku do pozycji siedzącej i zrobiłam szybki przegląd wszystkich moich obrażeń. Byłam cała posiniaczona, fioletowe plamy zdobiły moje nogi, brzuch i tułów. Wewnątrz wciąż wszystko strasznie mnie bolało, ale lekarze na szczęście zamaskowali to, co najgorsze. Rozległo się pukanie do drzwi i po chwili do pokoju wsunęła głowę Carmina. W rękach trzymała wielką tacę. – Pomyślałam, że możesz mieć ochotę na małe śniadanko. Mam to postawić na szafce? Małe śniadanko obejmowało naleśniki, jajka, placki ziemniaczane, bekon, pokrojonego w kostki melona, a także dużą szklankę soku pomarańczowego. Carmina prawie na każdy obiad robiła mięso z ziemniakami, ale to śniadanie przeszło wszelkie moje oczekiwania. Nigdy nie widziałam, by kiedykolwiek przygotowała tyle jedzenia naraz. I to wszystko było dla mnie. Dawno już nie czułam się tak rozpieszczana. Tkwiąca wciąż we mnie mała dziewczynka tęskniła niekiedy za tymi czasami, gdy mama siadywała przy moim łóżku i przykładała chłodną dłoń do mojego rozpalonego od gorączki czoła. Tego rodzaju wspomnienia nadal błąkały mi się gdzieś na obrzeżach pamięci. Były mgliste, ale prawdziwe, co czyniło je szczególnie bolesnymi. To prawda, co mówią ludzie: najmocniej docenia się zawsze to, co zostało już bezpowrotnie utracone. – Dzięki – odparłam Carminie, usuwając ze stolika nocnego walkmana i kasety. To dziwne, ale muzyka Van Halen coraz bardziej mi się podobała i zazwyczaj zasypiałam, słuchając składanki ich największych przebojów. Nagrania były fatalnej jakości, ale same piosenki brzmiały nieźle. W każdym razie stanowiło to dla mnie miłą odmianę. Nie miałam ochoty słuchać moich ulubionych zespołów. Życie Estelli w Filadelfii i życie Stelli w Thunder Basin to były dwa zupełnie odrębne światy i nie chciałam, żeby się ze sobą mieszały. Estella miała własną wewnętrzną playlistę, pełną świeżych, nieodkrytych jeszcze wykonawców, których słuchała na okrągło, aż w końcu znała już na pamięć całe teksty piosenek. Przed wyjazdem z Filadelfii zapakowała wszystkie swoje ulubione płyty do pudła i schowała je bardzo wysoko. Pewna część mojej osobowości wciąż łudziła się, że będę mogła tam wrócić i znów być Estellą. Że wyjmę płyty z pudła i pozwolę, by moja muzyka rozbrzmiała na nowo. Ale to była tylko i wyłącznie fantazja i z każdym dniem marzenie to coraz bardziej blakło, a rzeczywistość stawała się coraz wyrazistsza. Estella już nie istniała. Teraz moją przyszłością była Stella. Carmina postawiła tacę na stoliku, po czym oparła się o okno. Westchnęła, jakby coś ją dręczyło, i zastanawiała się, czy powinna mi się z tego zwierzyć. – Chet wpadł dziś rano – odezwała się wreszcie, choć z niezmienną dezaprobatą. – I co mu powiedziałaś? – Że śpisz i żeby przyszedł później. – Chet wie, co się wydarzyło? – Tak.

Podniosłam się na łóżku. – Powiedziałaś mu wszystko, absolutnie wszystko? – Gdy nie wróciłaś wczoraj z pracy, zadzwoniłam do niego, myśląc, że może on wie, gdzie jesteś. Ale nie miał pojęcia. Zaproponował, że pomoże cię poszukać. – Carmina westchnęła z irytacją. – Kiedy się tu zjawił, zatelefonowała akurat Dixie Jo z informacją, że zostałaś napadnięta i jesteś w drodze do szpitala. Kazałam Chetowi wracać do domu, choć podejrzewam, że usiłował się jednak z tobą zobaczyć. Ale pewnie został odprawiony, bo było już po godzinach odwiedzin. – Carmina pokręciła z niezadowoleniem głową. – Przyniósł dziś dla ciebie kwiaty. Stokrotki i słoneczniki z ogrodu jego matki. Przed laty posadziła stokrotki na podwórku z tyłu domu i rozpleniły się jak chwasty. Hanna Falconer zawsze miała rękę do kwiatów… – Carmina zamilkła, patrząc nieobecnym wzrokiem przez okno. – Chciałabym się zobaczyć z Chetem po śniadaniu – oznajmiłam. – Sama pójdę do niego, żeby już nie sprawiać ci kłopotu. – Jak to sama pójdziesz? – Carmina rzuciła mi zdziwione spojrzenie. – W twoim stanie? – Doktor Simpson powiedział, że mogę chodzić, jeśli będę czuła się na siłach. I właśnie tak się czuję. – Wiem, że bardzo chcesz zobaczyć się z Chetem, ale lepiej, żebyś się nie przemęczała. Obiecał, że zajrzy do nas później. – Muszę z nim porozmawiać teraz. Potrzebuję kogoś, komu mogłabym się wygadać. Muszę to wreszcie z siebie wyrzucić, żeby przestać wciąż o tym myśleć. Carmina odwróciła się do okna z lekko uniesioną brodą w geście urażonej dumy. Nagle dotarło do mnie, że zraniłam jej uczucia. Wczoraj w szpitalu zaszła jakaś zmiana. Mur niechęci, jaki wzniosłam między nami, zaczął powoli kruszeć, gdy Carmina wpadła do sali gotowa się mną zaopiekować. Moja opinia na jej temat odrobinę się poprawiła i Carmina chyba zdawała sobie z tego sprawę. I choć pewnie wydawało jej się, że nasze relacje w końcu się ociepliły, to nie byłam jeszcze gotowa, by zacząć się jej zwierzać. Carmina musiała się z tym pogodzić. Zjadłam naleśniki i dwa paski bekonu. Wzięłam prysznic i się ubrałam. Byłam zbyt obolała, aby wyprostować sobie włosy, więc związałam je tylko w prosty kucyk, ale nawet to sprawiało mi ból i szło bardzo opornie. Darowałam sobie makijaż, nałożyłam tylko na usta odrobinę pomadki. W pewnym momencie rozległ się dzwonek do drzwi. Licząc na to, że Chet oszczędził mi spaceru do jego domu, wsunęłam sandały i sztywnym krokiem wyszłam z pokoju. Schodziłam właśnie ostrożnie po schodach, gdy Carmina otworzyła drzwi. Zostawiła jednak zamkniętą siatkę, która teraz odgradzała ją od stojącego na werandzie umundurowanego policjanta. – Dzień dobry, Roger. Czemu zawdzięczamy tę przyjemność? – głos Carminy był uprzejmy, lecz nie do końca szczery. Pobrzmiewał w nim ostry, nieco podejrzliwy ton. Policjant uchylił Carminie czapki. – Jestem tu służbowo – oświadczył. – To znaczy? Policjant odchrząknął. – Przyjechałem w sprawie zeznania Stelli. – Gdzie jest Grace Oshiro? Ona przyjmowała zeznanie Stelli. To jej śledztwo. – Komendant przydzielił mi tę sprawę. Od tej pory to ja będę prowadził dochodzenie. Pomyślałem więc, że możemy porozmawiać tutaj w przyjaznej atmosferze, zamiast urządzać formalne przesłuchanie na posterunku. – Przesłuchanie? Po jakie licho?

– Musimy jeszcze raz sprawdzić pewne fakty. – O ile mi wiadomo, fakt to powszechnie uznana prawda. Co tu jeszcze sprawdzać? Roger znów odchrząknął. – Mogę wejść do środka? – spytał. – Proszę bardzo. Ale najpierw chcę poznać dokładny cel twojej wizyty. Odnoszę wrażenie, że ta rozmowa – Carmina wymówiła to słowo z naciskiem, chcąc podkreślić, że to eufemizm – powinna się chyba jednak odbyć na posterunku. W obecności naszego adwokata. – Już dobrze, już dobrze, Carmino – powiedział Roger, śmiejąc się nerwowo pod nosem. – Nie trzeba od razu szczuć nas prawnikami. Jesteśmy przecież przyjaciółmi. To czysto kurtuazyjna wizyta. Pomyślałem, że będziemy mogli usiąść we trójkę i jeszcze raz przejrzeć wczorajsze zeznanie Stelli. Oczywiście w całkowicie przyjacielskiej atmosferze. – Oczywiście – rzuciła ozięble Carmina. Wyraźnie skrępowany Roger podrapał się po policzku. – Został ci może jeszcze dzbanek tej pysznej lemoniady bazyliowej? – zagadnął. – Prawdę mówiąc, tak. Ale trzymam ją dla jakiegoś przyjemniejszego gościa. – Och, daj spokój, Carmina. Nie bądź taka. – A jaka powinnam być twoim zdaniem? Naiwna? Wiem, po co tu przyszedłeś. Zapomniałeś, że służyłam razem z tobą przez pięć lat, a wcześniej jeszcze piętnaście z twoim ojcem? Chcesz, żeby Stella wycofała swoje zeznania i oskarżenie. No dalej, przyznaj. Zrobiłby się niezły smród, gdybyście aresztowali młodą, dobrze się zapowiadającą gwiazdę baseballu za pobicie nastolatki. A teraz powiedz mi, czy komendant Hearst w sobotnie poranki wciąż jeździ na ryby z ojcem Triggera McClure’a? A czy jesienią nie polują może obaj wspólnie na bażanty i czy w niedzielne wieczory nie oglądają czasem meczów futbolu u komendanta w domu? Policjant zrobił się czerwony na twarzy. – Chodzi o to, że to jej słowo przeciwko jego słowu – oznajmił. – Rozmawialiśmy z Triggerem, chłopak przedstawił nam swoją wersję wydarzeń. Powiedział, że w zeszłym tygodniu w Sundown Diner przez przypadek wylał swój napój na Stellę i od tamtej pory ona nie daje mu spokoju. Ciągle za nim chodzi i próbuje się zemścić. Pojechała na przykład za Triggerem do sklepu i zmyśliła historyjkę o tym, że chciał ukraść piwo. Pozwalałam, by to Carmina cały czas prowadziła rozmowę, ale słysząc to, nie zamierzałam milczeć ani chwili dłużej. – Tak powiedział!? – wykrzyknęłam wściekła. – A wy mu uwierzyliście? Tak dla jasności, Trigger celowo rzucił we mnie kubkiem z napojem po tym, jak zażądałam, żeby zapłacił za zamówione jedzenie. A każde słowo, które powiedziałam policjantowi w Red Barn, jest prawdziwe! – Stella widziała, jak Trigger groził temu chłopakowi ze sklepu. – Oczy Carminy błyszczały gniewem. – Zresztą Theo potwierdził jej wersję wydarzeń. Macie dwóch wiarygodnych świadków, więc w czym problem? – Stella zeznała wczoraj oficer Oshiro, że na pewno zaatakował ją Trigger. To poważne, lecz niepoparte dowodami oskarżenie – Roger wyprostował się, przez co wydawał się znacznie wyższy. Koszula z trudem opinała jego wystający brzuch. Według mnie wyglądał jak nadęty, zarozumiały paw. – Może to wywołać spore poruszenie, dlatego też zanim cokolwiek zrobię, chcę po prostu mieć absolutną pewność, że… – Nie kluczylibyście tak, gdyby chodziło o jakiegoś innego dzieciaka – przerwała mu Carmina. – Obydwoje wiemy, że Trigger to zrobił. Nie pierwszy raz jest oskarżony o pobicie kobiety. Pamiętasz tamtą nauczycielkę? W połowie roku szkolnego przenieśliście ją do innej szkoły, a Triggerowi powiedzieliście tylko, żeby następnym razem był grzeczny. Powiem ci,

w czym jest problem. Ten chłopak po raz pierwszy może zostać pociągnięty do odpowiedzialności, a nikt z was nie ma ochoty mieć z nim do czynienia, kiedy wpadnie w szał. Powinniśmy byli aresztować go, kiedy po raz pierwszy zadzwoniła ta nauczycielka. Nie jesteśmy lepsi od rodziców w supermarkecie, którzy dają dzieciom wszystko, czego one chcą, tylko po to, żeby uniknąć awantury. Policjant sprawiał wrażenie coraz bardziej poirytowanego. – Rozmawiałem z Triggerem o napaści na Stellę. Mówi, że w tym czasie był w domu. Jego rodzice to potwierdzili. Nie mamy żadnego dowodu na to, że przebywał wczoraj wieczorem w pobliżu Sundown. Tak jak mówiłem, to jej słowo przeciwko jego słowu. Carmina zachichotała cicho, ale efekt, jaki osiągnęła, był piorunujący. – Aresztowanie Triggera wywoła niezłą aferę, Roger, mogę cię o tym zapewnić. Jego rodzice tak łatwo tego nie odpuszczą. Wynajmą prawników. McClure spróbuje wykorzystać wszystkie swoje znajomości w policji. Ale aresztowanie Triggera to słuszna decyzja i jako policjant tak właśnie powinieneś postąpić. A teraz posłuchaj. Jeśli jeszcze raz przyjdziesz tu prosić Stellę, aby dla ciebie kłamała albo udawała, że ten chłopak wcale jej nie skrzywdził, albo chociaż zasugerujesz jej, by zapomniała o całej sprawie, będę zmuszona już zawsze porównywać cię do jednego z tych wykastrowanych byków z pastwiska Della Chivalry’ego, które są tak nieruchawe i żałosne, że nawet przechodzące obok dzieci bezkarnie dźgają je patykami. Następnie Carmina zatrzasnęła drzwi, oparła się o nie plecami i odetchnęła. Dopiero po chwili zorientowałam się, że cała się trzęsie. Kiedy pochwyciła moje spojrzenie, zrobiła szerokie oczy, jakby chciała powiedzieć: „niektórzy ludzie to mają tupet, prawda”? Nie wiedziałam, jak powinnam zareagować. Wypadałoby pewnie jej podziękować, ale byłam w takim szoku, że nie potrafiłam otworzyć ust. Widząc, z jaką brawurą Carmina rozprawiła się z policjantem, miałam ochotę nie tylko roześmiać się z uznaniem, lecz także ją uściskać. Może nawet rozpłakać się z wdzięczności. Carmina stanęła w mojej obronie. Nie zostawiła mnie samej sobie. – Gliną zostaje się już na zawsze, co? – odezwałam się w końcu. – Przeklęty Roger Perkins – odparła. – Co za bezczelność! – Jestem pewna, że to Trigger mnie pobił. Nie kłamałam, żeby narobić mu kłopotów. – Och, dobrze o tym wiem. Wiem też, że ta sprawa ściągnie nam na głowy całą masę problemów. Czy tak naprawdę gnębiło ją właśnie to, że ze względu na mnie odwrócą się od niej wszyscy mieszkańcy miasteczka? Thunder Basin to w końcu mała, zamknięta społeczność, w której bardzo łatwo zrazić do siebie ludzi. Ale Carmina machnęła tylko ręką i oznajmiła: – Jestem już za stara, żeby przejmować się tym, co mówią ludzie. Niech tylko spróbują nas zaatakować. Sami się przekonają, że nie poddaję się tak łatwo. I coś mi mówi, że ty też. Uśmiechnęłam się do Carminy, a ona odwzajemniła uśmiech. Jej twarz złagodniała i na krótką chwilę moja opiekunka przestała być policjantką, dzięki czemu dostrzegłam w niej coś, czego wcześniej nie zauważałam. Wydawała się miła i czuła. Wręcz… sympatyczna.

ROZDZIAŁ 16 Pomimo obaw Carminy uparłam się, że pójdę sama do Cheta. Potrzebowałam kilku chwil, żeby pozbierać myśli. Chciałam również coś sobie udowodnić. Przez ostatnie dwanaście godzin zachowywałam się całkiem biernie: pozwalałam lekarzom i pielęgniarkom opukiwać się i nakłuwać, pozwoliłam Carminie, by położyła mnie do łóżka i podawała mi lekarstwa, a przede wszystkim pozwoliłam temu gnojkowi Triggerowi, żeby potraktował mnie jak worek treningowy. Dlatego też najbliższe dwanaście godzin miało przebiegać zupełnie inaczej. Nie zamierzałam siedzieć dłużej na tyłku, przyglądając się, jak inni się mną zajmują. Najwyższa pora, żebym odzyskała kontrolę nad swoim życiem. Poczynając od tego, by na własnych nogach pójść tam, dokąd chciałam. Nacisnęłam dzwonek do drzwi domu Cheta i choć założyłam ciemne okulary, żeby ukryć limo pod okiem, to czułam się bardzo skrępowana i zdenerwowana. Chet wiedział, że zostałam napadnięta, ale nie miałam pewności, jak wiele szczegółów zdradziła mu Carmina. Wątpiłam, czy zdawał sobie sprawę, w jak kiepskim byłam stanie, i martwiłam się, jak zareaguje, gdy zobaczy mnie poobijaną i posiniaczoną. Otworzył mi Dusty. Nie widziałam go od tego wieczoru w Sundown Diner, kiedy zepsuł mi się mustang, ale teraz, kiedy wiedziałam już, że jest bratem Cheta, trudno było nie porównywać ich ze sobą. Dusty był niemal tego samego wzrostu co Chet, ale sprawiał wrażenie bardziej tyczkowatego, jakby jeszcze nie nabrał w pełni kształtów. Miał takie same falowane włosy, ale w przeciwieństwie do brata opadały mu na oczy i zdecydowanie wymagały przystrzyżenia. Poza tym Dusty miał ostrzejsze niż Chet rysy twarzy i bardziej zapadnięte policzki. Spoglądał ponuro spod lekko zmrużonych powiek. Garbił się, jakby na jego ramionach spoczywał cały ciężar świata. – Tak? – spytał. Chyba mnie nie rozpoznał, z czego w sumie się ucieszyłam. Nie wiedziałam, czy Chet mu o mnie opowiedział ani też czy ujawnił, dlaczego tak naprawdę byłam tamtego wieczoru w Sundown Diner – mówiąc wprost, zostałam wysłana na przeszpiegi. Tak czy owak, nie zamierzałam pomagać Dusty’emu w poskładaniu tego w jedną całość. – Zastałam Cheta? – A kto pyta? – Powiedz mu, że przyszła Stella. Podrapał się po tyle głowy, mierząc mnie wzrokiem od stóp do głów. W jego spojrzeniu nie kryło się nic złego ani też nie miało ono na celu mnie zastraszyć. Dusty zdawał się po prostu gromadzić informacje na mój temat. Przez chwilę miałam wrażenie, że może mnie jednak rozpoznać, nawet pomimo tych wszystkich skaleczeń i sińców. – Ciekawe, jak wygląda ten facet, który cię spotkał – odezwał się w końcu Dusty. Kuleje – pomyślałam. – Na pewno kuleje. – Trudno mi powiedzieć, bo było ciemno, a on rzucił się na mnie z zaskoczenia. – Jeśli przyszłaś tu, żeby wyrównać z nim rachunki, to źle trafiłaś. Mój brat nie potrafiłby zadać przyzwoitego ciosu, nawet gdyby zależało od tego jego życie. Poza tym nigdy nie uderzyłby dziewczyny. – To nie Chet mnie pobił. Chcę z nim tylko pogadać. – Z kolei w gadaniu – ciągnął Dusty, kręcąc zdegustowany głową – jest całkiem niezły. Pamiętasz tę wkurzającą nauczycielkę z filmów o Charliem Brownie? Wciąż mówiła tylko bla,

bla, bla. To cały mój brat. „Zrób to. Nie rób tamtego. Posprzątaj po sobie. Podnieś tyłek z łóżka. Wstaw mleko do lodówki”. Poczekaj, zaraz go zawołam. – Dusty odwrócił się i tak głośno ryknął imię swego brata, że aż zadzwoniło mi w uszach. Po czym uznał, że jego zadanie jest zakończone, i zniknął w głębi domu. Chwilę później usłyszałam Cheta schodzącego po schodach. Przeszedł zamaszystym krokiem przez korytarz, z mokrych włosów kapała mu woda, nad brwią zaś miał wciąż resztkę piany z szamponu. Poprawiał właśnie T-shirt, a górny guzik jego dżinsów nie był jeszcze zapięty. Na mój widok stanął jak wryty. Wpatrywał się we mnie przepełnionymi niepokojem oczami. Przebiegł wzrokiem po siniakach na mojej twarzy. W jednej chwili jego twarz pociemniała. – Stella. – Zanim zdołałam zrobić krok w tył lub też go powstrzymać, Chet przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił. Jęknęłam tylko cicho w ramach protestu, a on puścił mnie zaraz, jakby poraził go prąd. – Boli cię? Przepraszam, nie pomyślałem… – Nie, nic mnie nie boli. – Posłałam mu uspokajający uśmiech. – Porządnie nafaszerowali mnie lekami. Nie spodziewałam się tylko… że mnie przytulisz. Chet przeczesał włosy palcami i przyjrzał mi się badawczo z ponurą miną. – Czy to?… – Delikatnie zdjął mi okulary przeciwsłoneczne i na widok mojego podbitego oka zaniemówił. Po chwili cicho zaklął. Było to dla mnie o tyle zaskakujące, że nigdy wcześniej nie słyszałam, żeby Chet przeklinał. Nigdy też nie widziałam go naprawdę wściekłego. – Kto ci to zrobił? – Policja próbuje to ustalić. – Widziałaś go? – Nie widziałam jego twarzy. W magazynie było kompletnie ciemno. – Carmina powiedziała mi, że zaatakował cię w pracy. W środku restauracji. Przecież ktoś powinien go powstrzymać. Nie byłaś tam sama. Wokół znajdowali się inni ludzie. Kucharze, pomywacze, twoja szefowa. Nie szłaś przecież opustoszałą alejką, ale byłaś w pracy. – Błękitne oczy Cheta płonęły. – Coś takiego w ogóle nie powinno było się zdarzyć. – Znajdą go. A wtedy zapłaci za to, co zrobił. – Kto był wtedy z tobą? Chcę znać nazwiska. Porozmawiam z każdym, kto był wczoraj wieczorem w restauracji. Ktoś musiał coś widzieć. Nie potrafiłam tego zrobić. Wydawało mi się, że umiem, ale się myliłam. Nie byłam w stanie opowiadać na nowo o wydarzeniach wczorajszej nocy. Zwłaszcza teraz, kiedy zachodziło bardzo duże prawdopodobieństwo, że całkowicie się rozsypię. Złożyłam już zeznanie oficer Oshiro i nie chciałam powtarzać tych samych szczegółów Chetowi. Nie dlatego, że nie obchodziło mnie, co o tym wszystkim myśli i co zamierza zrobić, ale ze względu na własne zdrowie psychiczne. Czułam się zupełnie rozbita i musiałam teraz przede wszystkim jakoś się pozbierać. Chciałam znów poczuć się silna. Nie miałam ochoty wracać do poprzedniej nocy, kiedy czułam się całkiem bezradna i poniżona. Poza tym gniewny błysk w oczach Cheta wywoływał u mnie pewien niepokój. Jego oczy pałały żądzą zemsty. Chciał wziąć sprawy w swoje ręce i nie miało chyba dla niego znaczenia, czy mu na to pozwolę, czy nie. Doceniałam, że Chet pragnie stanąć w mojej obronie i jego postawa bardzo mi schlebiała, ale to nie on powinien wymierzać sprawiedliwość. Carmina zamierzała wykorzystać swoje wpływy, aby przywrócić oficer Oshiro do śledztwa, i we trójkę miałyśmy udowodnić winę Triggera. Nie będzie żadnych błędów ani głupich wpadek, dzięki którym Trigger mógłby się wymknąć prawu. Nie wywinie się od kary za to, jak mnie urządził. – Dziękuję za kwiaty – odezwałam się, licząc, że uda mi się rozładować gniew Cheta. –

Są piękne. Ich widok natychmiast poprawił mi humor. Chet odetchnął, splótł dłonie na karku i lekko skinął głową. Następnie potrząsnął ramionami, jakby ze względu na mnie próbował pozbyć się nagromadzonej w nim złości. – Widzę, że nie chcesz o tym mówić – stwierdził. Wciąż miał kamienny wyraz twarzy, ale z jego oczu zniknął gniewny blask. – Masz rację, nie chcę – przyznałam. – Szczerze? Chciałabym się wybrać na długą przejażdżkę i przestać o tym myśleć. Chet ożywił się lekko na propozycję zrobienia czegoś, co pozwoliłoby mu znaleźć ujście dla swego gniewu. – Zrobię, co zechcesz. Tylko powiedz. Zawiozę cię wszędzie. – Zabierz mnie w jakieś miejsce, w którym nie ma luster. – Uśmiechnęłam się. – Mam już dość patrzenia na siebie w takim stanie. Poprosiłam nawet Carminę, żeby zasłoniła lustro w mojej łazience. Jeśli nie muszę na siebie patrzeć, zapominam na chwilę o tym, co się stało. Poza tym to kwestia próżności. Nie cierpię czuć się brzydka. Dasz wiarę, że mogę się tym teraz przejmować? Chet wpatrywał się jednak chłodnym wzrokiem gdzieś w dal. – Powiesz mi, kto to był, kiedy już go znajdą? – spytał. Coś w jego twarzy mówiło mi, że ogień wściekłości wcale w nim nie wygasł, lecz tlił się gdzieś pod powierzchnią. A pomimo tego, co twierdził Dusty, miałam wrażenie, że Chet potrafi zrobić niezły użytek ze swoich pięści. Nagle pod powłoką tego czarującego chłopaka z sąsiedztwa ujrzałam na chwilę jego prawdziwą naturę. Chet wcale nie był zupełnie niegroźny i nie zamierzał tolerować tego, że ktoś mnie skrzywdził. Nie chciałam mu o tym mówić – zresztą sama przed sobą z trudem się do tego przyznawałam – ale determinacja, z jaką pragnął mnie bronić i naprawić wyrządzoną mi krzywdę, wywoływała ciepło, które wbrew mojej woli rozlewało się po całym moim ciele. Nie wiedziałam, jak mam reagować na te opiekuńcze gesty ze strony Cheta. Ta troska wydawała mi się czymś tak obcym, że instynktownie ją odrzucałam. – Jasne – odparłam, przełykając ślinę, po czym wzięłam jego dłoń i uścisnęłam ją. Chet przyglądał się naszym splecionym dłoniom z poważną miną. Natychmiast zrozumiałam swój błąd i zabrałam rękę. Ruszyłam w kierunku drzwi frontowych, a Chet podążył za mną. – Czekaj, wesprzyj się na mnie – powiedział, obejmując mnie ramieniem w talii. – Nie trzeba, naprawdę – odparłam, ale dobrze było czuć jego ciało tak blisko siebie. Zarzekałam się, że między nami nie ma choćby śladu jakiegoś głębszego uczucia, ale wydarzenia wczorajszej nocy poważnie mną wstrząsnęły i cały ten strach, przerażenie i poczucie bezsilności sprawiły, że chciałam na moment opuścić nieco gardę. Otoczona ramieniem Cheta czułam się bezpieczna. – Może urządzimy sobie przejażdżkę wokół jeziora? – zaproponował. – Albo wybierzemy się do parku? Mogę zabrać chleb dla kaczek. Nie przychodzi mi do głowy nic bardziej odprężającego niż karmienie kaczek. Nie ma tam też żadnych luster. A staw jest tak mętny, że nie można w nim zobaczyć nawet swojego odbicia. – Moglibyśmy najpierw zatrzymać się przy bibliotece? Jeśli przez najbliższy tydzień mam siedzieć w domu, to przydałaby mi się jakaś dobra książka. Przyszłam do Cheta, ponieważ potrzebowałam towarzystwa, a także musiałam wyjść z łóżka i skończyć użalać się nad sobą. Skłamałabym jednak, twierdząc, że nie kierował mną również pewien ukryty motyw. Nie chciałam oszukiwać Cheta, ale potrzebowałam jego pomocy w sprawie, o której Carmina nie mogła się dowiedzieć. Wszelkie wyrzuty sumienia, jakie czułam w związku z wykorzystaniem Cheta, zostały zagłuszone przez pilną potrzebę skontaktowania się

z Reedem. Mieszkałam w Thunder Basin już dwa tygodnie i wciąż nie miałam od niego żadnych wieści. Mimo najszczerszych chęci tylko raz wróciłam do biblioteki, żeby sprawdzić e-maila. Nie najlepiej świadczyło to o moich priorytetach. Najwyższy czas skupić się na tym, co najważniejsze. Musiałam się dowiedzieć, czy u Reeda wszystko w porządku. I musieliśmy zaplanować naszą wspólną przyszłość po zakończeniu wakacji. Chet pomógł mi wsiąść do swojego pikapa. – Mam włączyć klimę? – zapytał, obracając różnymi pokrętłami. – Powinna chyba jeszcze działać. – Nie trzeba – odparłam ku własnemu zaskoczeniu. Wczoraj w szpitalu panował taki chłód, że nie chciałam dawać mojej pamięci najmniejszego pretekstu do ponownych odwiedzin tamtego miejsca. Kojarzyło mi się ono głównie z bólem, strachem i bezradnością, a ja nie zamierzałam dłużej poddawać się takim uczuciom. – Co słychać u Dusty’ego? – zagaiłam. Chet skrzywił się. – Dziś w nocy spał w swoim łóżku – odparł. – To już coś, prawda? – Dalej snuje plany szybkiego wzbogacenia się razem z Cooterem Saggorym? – Próbuję im zapobiec i staram się zająć Dusty’ego na tyle, żeby nie miał czasu wpakować się w kłopoty. Załatwiłem mu robotę przy tynkowaniu basenów. Co wieczór wraca do domu uwalany zaprawą, narzekając, jaka to ciężka praca, po czym wyżera połowę lodówki i idzie spać. Jestem pewien, że nigdzie nie wykrada się w nocy, bo ustawiłem sobie budzik, wstaję o czterech różnych porach i sprawdzam, czy Dusty jest w domu. Powiedziałem mu, że jeśli straci tę pracę, wyrzucę go z domu. Oczywiście nie zrobię tego, ale nie mów mu o tym. Dusty stara się ze mną zbytnio nie zadzierać, ponieważ do ukończenia przez niego osiemnastego roku życia trzymam pieczę nad czterema tysiącami dolarów, które rodzice zapisali mu w testamencie. – W takim razie możesz bez trudu udaremnić jego interesy z Cooterem, przecież kontrolujesz jego fundusze. – Mogę spróbować. – Chet westchnął z troską w głosie. – Ale Dusty potrafi być zaradny. Jeśli zablokuję mu pieniądze od rodziców, znajdzie jakiś inny sposób. Jak na razie modlę się, żeby przed końcem lata nie wylali go z pracy przy basenach albo żeby nie znudził się i sam nie zrezygnował. Kiedy zacznie się szkoła, o wiele łatwiej będzie go trzymać z dala od Cootera. – Podziwiam cię za to, jak bardzo troszczysz się o Dusty’ego. Miałam mgliste wspomnienie tego, z jakim zaangażowaniem moi rodzice interesowali się mną podczas sprawy rozwodowej, ale kiedy pył bitewny już opadł, a takie kwestie jak alimenty i prawo do opieki zostały rozstrzygnięte, każde z nich wróciło do swoich największych pasji. Czyli do pracy i narkotyków. Ani razu nie odwiedziłam ojca po tym, jak się od nas wyprowadził. Przez ponad dwa lata nie utrzymywaliśmy ze sobą kontaktów. To jego bardziej winiłam za rozwód. Smutne jest to, że niewiele więcej pamiętam z czasów ich małżeństwa. Mama miała wówczas szafkę pełną różnych leków na receptę, a po rozwodzie przerzuciła się na twardsze narkotyki. Stały się one dla niej głównym i w zasadzie jedynym celem życia. – Czasami chciałbym, żeby moi rodzice tu byli – oznajmił Chet. – Wiedzieliby, jak pomóc Dusty’emu. Mama była mu bardzo bliska. Myślę, że gdyby Dusty mógł choć raz jeszcze z nią porozmawiać… – Chet urwał w pół zdania. – Mam świadomość, że to niebezpieczna gra, dlatego staram się zbyt często nie spoglądać w przeszłość, ale raz na jakiś czas… Chet znów zawiesił głos, ale dokładnie wiedziałam, o co mu chodziło. Kiedy czułam się naprawdę przybita i kiedy była to jedyna rzecz, która pomagała mi przestać się nad sobą użalać, również podejmowałam tę grę. Zdawałam sobie sprawę, że nigdy nie zdołam w niej wygrać, lecz w niektóre szczególnie mroczne dni nie mogłam się oprzeć pokusie rozważań, co by było,

gdyby… Zanim zatrzymaliśmy się przed biblioteką, zwróciłam się do Cheta: – Czy mogę mieć do ciebie wielką prośbę? Mam straszną ochotę na coca-colę. Po drugiej stronie ulicy jest knajpa. Mógłbyś mi wziąć colę na wynos? – Jasne, nie ma sprawy. Kupię w okienku dla samochodów i spotkamy się w bibliotece – Chet podjechał pod główne wejście do budynku i poczekał, aż wysiądę. Gdy weszłam do biblioteki, od razu rzuciłam się do komputera. Do tej pory Reed na pewno zostawił mi jakąś wiadomość. Sprawdziłam nasze tajne konto. Odświeżyłam stronę z nadzieją, że musiał wystąpić jakiś błąd. Ale nie. W kopiach roboczych nie było żadnego nowego e-maila. To nie miało sensu. Coś musiało się wydarzyć. Z jakiego innego powodu Reed zwlekałby tak długo, żeby się ze mną skontaktować? Przez chwilę myślałam sobie, że stało się najgorsze, a wyobraźnia zaczęła podpowiadać mi coraz czarniejsze scenariusze. Czyżby Reed nigdy nie dotarł do swojego nowego domu? Czy dopadli go ludzie Danny’ego Balando? Wzięłam głęboki oddech. Nie mogłam ulegać panice. Coś było nie w porządku, co do tego nie miałam wątpliwości, ale zanim zacznę snuć najbardziej ponure wizje, muszę zdobyć więcej informacji. Reed miał dziewiętnaście lat i żył już całkiem samodzielnie. Wydawało mi się całkiem logiczne, że do tej pory powinien był kupić sobie telefon albo komputer, ale być może nie było to wcale takie łatwe. Na przykład wciąż nie otrzymał jeszcze swoich pieniędzy. Jeśli bowiem chodzi o rząd, to wszystko zawsze działo się z opóźnieniem. Musiałam zatem uzbroić się w cierpliwość i sprawdzić, co – jeśli w ogóle cokolwiek – zdołam wyciągnąć od Carminy. Wątpiłam, by wiedziała coś na temat Reeda, ale mogłam spróbować. Właśnie zamknęłam przeglądarkę internetową, gdy zobaczyłam, jak Chet zmierza w moim kierunku. Szedł z pustymi rękami. Pewnie zostawił napoje w samochodzie. Bezwzględnie przestrzegał regulaminu biblioteki. – Znalazłaś dla siebie jakąś książkę? – zapytał mnie. – Musiałam sprawdzić w katalogu. Powinna być na tamtej półce. – Zaprowadziłam go do działu z literaturą piękną, udając, że szukam konkretnego tytułu, po czym wyjęłam książkę na chybił trafił. Kiedy ruszyliśmy do wyjścia, Chet zapytał: – Może powinniśmy pojechać windą? Tędy… – Widząc, że zostaję nieco w tyle, Chet podał mi ramię. Uśmiechnęłam się do niego z wdzięcznością i pozwoliłam, by zaprowadził mnie na parking. W samochodzie pociągnęłam duży łyk coli. Próbowałam skończyć z piciem napojów gazowanych niemal tyle samo razy, ile moja mama usiłowała rzucić narkotyki, ale po wszystkim, przez co dzisiaj przeszłam, uznałam, że należy mi się odrobina przyjemności. Zastanowiło mnie, czy mama nie usprawiedliwiała w ten sam sposób swojego nałogu, i w jednej chwili coca-cola w moich ustach nabrała obrzydliwego smaku. Nie. Byłam dla siebie zbyt surowa. Nie miałam z moją mamą nic wspólnego. – To gdzie teraz? – zapytał Chet. Rozparłam się na wytartym skórzanym siedzeniu, które nieoczekiwanie wydało mi się bardzo wygodne, i odparłam: – Zaskocz mnie. * Wjechaliśmy do parku i zatrzymaliśmy się przy stawie, żeby nakarmić kaczki. Włosy

Cheta już wyschły, a jeden niesforny kosmyk opadał mu luźno na czoło. Wciąż czułam zapach mydła na jego skórze. Pewnie potrzebował nie więcej niż dziesięć sekund, żeby się wytrzeć i założyć dżinsy, zanim zbiegł do mnie na dół. Reed często kazał mi czekać na siebie w sypialni, podczas gdy on godzinami szykował się do wyjścia w łazience. Chociaż nie znosił swego ojca, to wychowanie przez generała armii amerykańskiej odcisnęło na nim niewątpliwy ślad: Reed był zawsze bardzo schludny oraz zadbany i nigdy nie pokazywał się publicznie bez wcześniejszych starannych przygotowań. Trudno było wyobrazić sobie kogoś, kto stanowiłby jego większe przeciwieństwo niż Chet. Usiedliśmy na zacienionej ławce nad brzegiem stawu, po czym Chet zaczął rwać chleb na kawałki, a ja rzucałam je kaczkom kwaczącym jak oszalałe wokół naszych stóp. Jedna z kaczek dziobnęła mnie w palec u nogi, więc z piskiem podkuliłam kolana. – Drapieżcy. – Chet pokręcił głową z dezaprobatą. – Stado wstrętnych drapieżców. Nagle zorientowałam się, że Chet położył rękę na oparciu ławki za moimi plecami. Serce zaczęło mi szybciej bić. Częściowo z irytacji – obiecywałam sobie, że nie dopuszczę, żeby sprawy zaszły tak daleko – a częściowo, ku memu zażenowaniu, z powodu podniecenia, jakie mnie ogarnęło. Chet cudownie pachniał. A do tego te dołeczki w policzkach. Nie mówiąc o łagodnym łuku jego ust. Ciekawe, jak by to było go pocałować… Potrząsnęłam głową. Nie posunę się do tego. Nie zdradzę Reeda, a co ważniejsze nie pozwolę, by Chet uwierzył w kłamstwo. A tym kłamstwem byłam ja. Dziewczyna, w której zaczynał się zakochiwać, nie istniała. Była oszustką. Chet natomiast był porządnym, fajnym facetem. Nie zasługiwał na to, żeby zostać oszukanym i zranionym. Moje życie było już wystarczająco pochrzanione, ale nie chciałam mieszać w życiu innych. Jeśli teraz go pocałuję, dam mu tylko fałszywą nadzieję. Za bardzo mi na nim zależało. Prawda zaś była taka, że pod koniec sierpnia stąd zniknę i Chet już nigdy więcej mnie nie zobaczy. Ale tak bardzo chciałam go pocałować. Chet zbadał dokładnie opatrunek zakrywający ranę na moim czole. Jego dotyk sprawił, że coś wewnątrz mnie jęknęło z pragnienia. Całe moje ciało zaczął ogarniać zniewalający żar i nie miał on nic wspólnego z żarem, który lał się tego dnia z nieba. Naprawdę musiałam to powstrzymać. Ostatniemu facetowi, którego całowałam, zupełnie zniszczyłam przyszłość. Ponadto gdybym związała się bliżej z Chetem, mogłoby go spotkać coś bardzo nieprzyjemnego ze strony Danny’ego Balando. A ja przysporzyłam ludziom już dość cierpień. – Chet… – zaprotestowałam. Nie zdołałam jednak dokończyć. Z pożądaniem, jakiego się po nim nie spodziewałam, Chet objął dłońmi moją twarz, przyciągnął mnie lekko do siebie i mocno oraz zdecydowanie pocałował. Nie chciałam już stawiać oporu. Zapomniałam o wszystkich argumentach przemawiających za tym, by tego nie robić, i pogrążyłam się w jego namiętnych pocałunkach. Całe moje ciało krzyczało: tak, tak, tak! Pragnęłam tego. Pragnęłam tego już od pewnego czasu i nie miałam siły się przed tym bronić. Przycisnęłam moje wargi do jego ust. Kierując się niepohamowanym pragnieniem, wskoczyłam Chetowi na kolana, ścisnęłam mu biodra udami i zanurzyłam palce w jego gęstych, jedwabistych włosach. Z radością poczułam pod palcami sploty silnych mięśni, gdy Chet objął mnie mocno ramionami. Jego dotyk tylko jeszcze bardziej mnie rozpalił. Zaczęłam całować go zachłannie. Czułam się rozpłomieniona i pełna życia, a moje ciało pulsowało rozkosznym bólem i nie mogłam sobie przypomnieć, dlaczego nie zrobiłam tego wcześniej. W tym momencie nie istniało dla mnie nic poza Chetem i jego silnym, oplatającym mnie uściskiem. Chet skubnął delikatnie zębami moją wargę. Poczułam jego słodki i ciepły oddech. Całe moje ciało aż zadrżało z przyjemności, gdy sunął powoli ręką po moim nagim udzie.

Nagle usłyszałam czyjś chichot. Oderwałam usta od Cheta i przez zmrużone oczy popatrzyłam na oświetloną słońcem ścieżkę za naszą ławką. Stały tam dwie małe dziewczynki, pokazywały nas sobie i śmiały się, zasłaniając sobie usta rękami. Gdy na nie spojrzałam, obie zrobiły wielkie oczy, krzyknęły i rzuciły się do ucieczki. Ich pojawienie się wystarczyło, żeby mnie ostudzić. Zeskoczyłam z kolan Cheta i odsunęłam się od niego. Chciał mnie zatrzymać przy sobie, ale podniosłam rękę w ostrzegawczym geście. Chwilowe uniesienie zaczęło opadać i ogarnęło mnie poczucie wstydu. Poprawiłam na sobie ubranie, jakbym zamierzała udawać, że do niczego między nami nie doszło. Jakbyśmy nie całowali się przed chwilą, jakbym nie czuła jego dłoni na swoim ciele i jakbym nie uległa właśnie gwałtownej, zmysłowej żądzy. – Chcę już wrócić do Carminy – oznajmiłam. Nie mogłam patrzeć na Cheta. Gdybym na niego spojrzała, pewnie znów rzuciłabym mu się w ramiona. Sposób, w jaki całował… Zacisnęłam mocno powieki. Nie chciałam o tym myśleć. – Sprawiłem ci ból? – spytał Chet, ciężko dysząc. Założył ręce na kolana i zgarbił ramiona. On także starał się odzyskać panowanie nad sobą. Ból? Nie. Nic z tych rzeczy. W tej chwili nie odczuwałam żadnego bólu. Tylko przenikające mnie na wskroś pożądanie. – Nie mogę tego zrobić – odparłam. – Jest ktoś inny? – zapytał ostro Chet. – Tak. – W Tennessee? – Tak – odrzekłam znowu żałosnym głosem. Nie chciałam okłamywać Cheta ani go zranić. Nigdy nie powinnam była go całować. Widząc cierpienie malujące się na jego twarzy, przestraszyłam się, że wszystko zepsułam. Jak zdołam to kiedykolwiek naprawić? Nie mogłam stracić przyjaźni Cheta. Myśl o spędzeniu całego lata bez jego towarzystwa ciążyła mi jeszcze bardziej niż wstyd czy poczucie winy. – Zobaczysz go jeszcze? – spytał Chet. – Nie wiem – przyznałam. Chet skinął wolno głową, ale ten gest nie miał nic wspólnego z pogodzeniem się z losem. W jego pełnych udręki oczach dostrzegłam również błysk gniewu. – A więc zamierzasz dać mi kosza, żeby poświęcić wszystko dla faceta, którego prawdopodobnie już nigdy więcej w życiu nie spotkasz? – Przepraszam – cóż mogłam powiedzieć. Gdybym chciała wyjaśnić mu moją sytuację, musiałabym wyznać prawdę. A tego nie mogłam zrobić. – Zależy mi na tobie, Stella – Chet odezwał się zachrypłym głosem. Stella. To był decydujący argument. Chet w ogóle mnie nie znał. Nie znał nawet mojego prawdziwego imienia. Siedział przede mną sfrustrowany i bezradny, otwierając się przed dziewczyną, która w ogóle nie istniała. – Nie chcę cię zranić. Chcę, żebyśmy pozostali przyjaciółmi – mój głos zadrżał lekko, gdy to mówiłam, i Chet zaśmiał się ponuro. – Chyba zgodzimy się, że akurat w tej kwestii mamy odmienne opinie. – Chet podniósł się z ławki i podszedł do stawu, trzymając ręce na biodrach. Im dłużej tak stał wpatrzony w dal, tym bardziej coś dławiło mnie w gardle.

Zagryzłam wargi, siłą powstrzymując się od płaczu. Instynkt podpowiadał mi, że powinnam być teraz twarda i niewrażliwa. Nie chciałam okazać nawet śladu uczuć. Tęskniłam za Estellą, ona wiedziała, jak otoczyć się pancerzem przed całym światem, tak aby nie spotkało jej rozczarowanie lub – co gorsza – żeby nie została przez kogoś zraniona. Reeda poznałam po rozwodzie rodziców, zaraz po tym, jak moja mama zaczęła brać narkotyki. Byłam wówczas zimna, obojętna, nieufna i nieczuła. Teraz musiałam stać się taka na nowo. Był to jedyny znany mi sposób obrony. Wytarłam oczy wierzchem dłoni i poprosiłam: – Odwieziesz mnie do Carminy? W drodze powrotnej Chet w ogóle się do mnie nie odzywał. Nie włączył też radia. Wiedziałam, że nie próbuje mnie w ten sposób ukarać, choć tak to mogło wyglądać. Ta okropna, dławiąca cisza była bowiem najgorszą karą, jaką mógł mi wymierzyć. Chciałam, żeby coś powiedział, cokolwiek, nawet jeśli miałby tylko narzekać na pogodę. Gdyby odezwał się do mnie, wiedziałabym, że mnie nie nienawidzi i wciąż jest moim przyjacielem. Chet zatrzymał się na czerwonym świetle. Gorące promienie słońca odbijały się od maski samochodu, a ja czułam, że pot spływa mi po plecach. Rozgrzane powietrze drgało nad asfaltem. Nie było jeszcze południa, a temperatura wciąż rosła. Popatrzyłam przez okno na boisko baseballowe. Trenujący zawodnicy właśnie je okrążali. Sądząc po zaczerwienionych twarzach i plamach potu na koszulkach, biegali tak już od dłuższego czasu. Mogłam się tylko domyślać, jak musiało im być gorąco i jacy byli wycieńczeni. Kawałek dalej kilku zawodników odbijało kijami piłki wystrzeliwane ze specjalnej maszyny. Na ławce siedział tylko jeden zawodnik, obserwując swoich kolegów z cienia rzucanego przez niewielkie zadaszenie. Wydawał się absolutnie znudzony i miarowo podrzucał do góry piłkę. Trener nagle zagwizdał i na ten sygnał ze wszystkich stron boiska podbiegli do niego zawodnicy. Trening dobiegł końca. Podniósł się również chłopak siedzący na ławce, a jego miedzianozłote włosy zalśniły w słońcu niczym ogień. Następnie pokuśtykał w kierunku stojącego na parkingu pikapa, wyraźnie oszczędzając lewą nogę. Wyglądało na to, że Trigger McClure nabawił się kontuzji. Estello, przepraszam, że nie pisałem przez ostatnie dwa dni. Byliśmy okropnie zajęci. W stołówce wisi wielki transparent z napisem: „Żyj, jedz, śpij i oddychaj baseballem”. Na serio! Zjedz za mnie kanapkę z wołowiną od Lee, okej? Tylko żadnego umawiania się z innymi chłopakami, kiedy nie ma mnie w pobliżu i nie mogę bronić tego, co moje. Tylko żartowałem. Tak jakby. Nie wiem, co bym bez Ciebie zrobił. xoxo

Reed

ROZDZIAŁ 17 Wieczorem, kiedy jadłyśmy kolację, rozległo się pukanie do drzwi. Carmina odłożyła widelec i westchnęła z irytacją. – Jeśli Roger Perkins znowu przyszedł tu węszyć, to jutro z samego rana jadę do schroniska po psa. Skoro sama nie potrafię przegnać tego człowieka z mojego podwórka, to może zrobi to za mnie pitbull. – Puk, puk, jest tam kto? – znajomy męski głos dobiegł zza siatki, którą Carmina w nocy zastępowała drzwi w nadziei, że wpadnie przez nią nieco chłodnego powietrza. – Tu zastępca szeryfa Price. Przyprowadziłem ze sobą kilkoro znajomych. Carmina z nieodgadnionym wyrazem twarzy odsunęła od stołu krzesło. – Jesteśmy tutaj! Proszę wejść! – zawołała. Wyszłam razem z nią na korytarz, gdzie stał już Price, a za nim śniady mężczyzna o posturze futbolisty oraz kobieta z gęstymi, czarnymi, kręconymi włosami. Byli to Ramos i Cherry, para detektywów z filadelfijskiej policji, którzy przyjęli na posterunku moje zeznania w tę noc, w którą natknęłam się w domu na zabitego mężczyznę. W tę samą noc, w którą zostałam objęta programem ochrony świadków. Za nimi znajdował się jeszcze jeden mężczyzna, który właśnie wycierał buty w wycieraczkę leżącą przed progiem. Wyglądał na wysportowanego, ale jego twarz z okularami w drucianych oprawkach pasowała raczej do intelektualisty. Nie mogłam sobie przypomnieć nazwiska tego mężczyzny, ale dobrze go znałam. Był to główny oskarżyciel prowadzący sprawę przeciwko Danny’emu Balando. – Cześć, Stella… O rany. Co ci się stało w twarz? – Price nachylił się do przodu, by uścisnąć mi dłoń, ale na mój widok zamarł nagle w pół gestu. – Wyglądasz, jakbyś wdała się w bójkę. – Posłał pełne niepokoju, pytające spojrzenie w kierunku Carminy. – To zdarzyło się wczoraj w nocy – wyjaśniła Carmina. – Miałam do ciebie zadzwonić. – I powinnaś była. – To miejscowy chłopak. Bywa dość porywczy. Zajmiemy się tym – dodała Carmina. – Nie lubię widzieć moich świadków w takim stanie. – Powiedziałam, że zajmiemy się tym – powtórzyła twardo Carmina. – Może zadzwonię do ciebie rano – oznajmił spokojnym głosem Price, choć w jego oczach widać było wyraźne niezadowolenie – i wtedy mi wszystko wyjaśnisz. Carmina skinęła przytakująco głową, ale widziałam, że perspektywa tej rozmowy budzi w niej zarówno irytację, jak i lekki niepokój. Jako była policjantka musiała zapewne czuć się tak, jakby Price kwestionował jej zdolność do wykonania powierzonego zadania. Nie chciałam, żeby spotkały ją za to jakieś przykre konsekwencje, zwłaszcza że to, co mi się przytrafiło, nie było jej winą. A od pobicia Carmina troszczyła się o mnie bardziej, niż kiedykolwiek zdarzyło się to mojej matce. – Przykro mi, że do tego doszło, Stello – zwrócił się do mnie Price. – Dopilnujemy, żeby to już nigdy więcej się nie powtórzyło, dobrze? Gdy powiedziałem, że będziesz tu bezpieczna, to mówiłem serio. – Jego twarz nieco poweselała. – Widzę, że spędzasz sporo czasu na słońcu. Opaliłaś się. Wpatrywałam się w niego skonsternowana. Po co ta cała gadka? Z jakiego powodu w ogóle się tu zjawił? – Dobrze cię znowu widzieć, Stello – odezwała się detektyw Cherry. Uśmiechnęła się

serdecznie, ale równocześnie rozglądała się badawczo po całym domu oraz taksowała wzrokiem mnie i Carminę. – Co tutaj robicie? – spytałam całą trójkę funkcjonariuszy. Czyżby coś mi groziło? Może Danny Balando uciekł z więzienia? – Domyślam się, że nie dostałaś mojej wiadomości – Price zwrócił się do Carminy. – Wiadomości? – powtórzyła za nim. – Przez cały dzień nie słyszałam, żeby dzwonił telefon. – Chodzi o tę komórkę, którą ci dałem. Wysłałem na nią SMS-a, że wybieramy się tu dziś wieczorem. Wiem, że to uciążliwe, ale naprawdę powinnaś mieć ten telefon bez przerwy przy sobie. Carmina ze zmarszczonym czołem poklepała się po pustych kieszeniach. – Nie mam nawyku noszenia ze sobą komórki. Chyba zostawiłam ją rano na nocnym stoliku. – Co tutaj robicie? – powtórzyłam pytanie, tym razem kierując je bezpośrednio do Price’a, który wydawał się być przewodnikiem całej wycieczki. – Pamiętasz zapewne detektyw Cherry i detektywa Ramosa – odparł. – Oraz głównego oskarżyciela, asystenta prokuratora okręgowego Charlesa Menlove’a. Menlove wysunął się do przodu, aby się ze mną przywitać, ale uścisk jego dłoni był mocniejszy i znacznie bardziej formalny niż pozostałych gości. Na jego twarzy widniał słaby, żabi uśmiech. – Gdzie jest kobieta z opieki społecznej? – spytałam, ponieważ była to jedyna osoba z tamtej długiej, strasznej nocy na posterunku policji, której teraz brakowało. – Nie fatygowaliśmy jej tutaj, uznałem, że Carmina może ją zastąpić – wyjaśnił Price. Dopiero teraz wszystko zrozumiałam. Obecność pracownicy opieki społecznej na posterunku była konieczna dlatego, że moja mama była zbyt naćpana, żeby uczestniczyć w tym przesłuchaniu. O moje interesy i bezpieczeństwo miała zadbać kobieta, której nigdy wcześniej nie widziałam na oczy. – W trakcie śledztwa napotkaliśmy pewne przeszkody – oznajmił Price. – Detektywi nie byli w stanie uzyskać zeznań od twojej mamy. Ale nawet gdyby zdecydowała się współpracować, to obrona najprawdopodobniej i tak podważy jej zeznania. Przedstawią ją przed ławą przysięgłych jako osobę niewiarygodną. – Ponieważ jest narkomanką – stwierdziłam. Price kiwnął potakująco głową. – A co do Reeda, no cóż, jego kryminalna przeszłość czyni z niego niezbyt pewnego świadka. Ludzie nie ufają przestępcom. – Reed nie jest przestępcą – zaprotestowałam. – Podjął tylko kilka niewłaściwych decyzji. Wiem o zarzutach o kradzież z włamaniem, ale to był tylko głupi zakład z kumplami. Ten dom był wtedy pusty! Wiem też o zarzucie o włóczeniu się po zmierzchu. Nie mogę uwierzyć, że w ogóle istnieje takie wykroczenie. I co z tego, że Reed popełnił kilka błędów? To ani trochę nie zmienia tego, co do niego czuję. – Ale ty go znasz – rzucił Price. – Właśnie – przeszłam od razu do kontrataku. – Wiem, że jego ojciec był surowy i apodyktyczny. To właśnie jego podejście do wychowania, jeśli można to tak nazwać, przyniosło odwrotny skutek do zamierzonego i sprawiło, że Reed zaczął się buntować. Jeśli więc szukacie winnego błędów Reeda, może powinniście porozmawiać z generałem Winslowem. Spytajcie go, jak traktował swojego syna przez osiemnaście lat, które Reed musiał z nim mieszkać pod jednym dachem. Ten facet to skończony socjopata.

Price zacisnął usta, ale nie odpowiedział na moje oskarżenia. – Dla przysięgłych najważniejszy jest wizerunek – odparł tylko. – Nie mają powodów, żeby wierzyć Reedowi. W tym momencie jesteś dla nas największą szansą. Pamiętasz, jak mówiłem ci, że odroczenia procesu to najlepszy sprzymierzeniec obrony? A to dlatego że wraz z upływem czasu świadkowie zapominają, co zeznali. Musimy się więc upewnić, że twoje zeznania są niepodważalne. – Razem z detektyw Cherry przyjrzeliśmy się dokładnie zeznaniu, które nam złożyłaś – odezwał się detektyw Ramos – i chcieliśmy ci zadać kilka dodatkowych pytań. Chcemy sprawdzić, czy w twojej relacji nie ma żadnych nieścisłości. Nie chcielibyśmy, żeby obrona wykorzystała coś, co przeoczyliśmy. Kolana lekko się pode mną ugięły, ale nie dałam nic po sobie poznać. Kilka dodatkowych pytań. Dobrze znałam moją wersję wydarzeń. Wystarczy, że będę się jej trzymać. – Może usiądziemy w kuchni – zaproponowała Carmina. – Stella dokończy kolację, a ja naleję wszystkim mrożonej herbaty. – Co łączyło twoją matkę z Dannym Balando? – zapytał detektyw Ramos, gdy odrzuciwszy poły marynarki, usiadł na stojącym naprzeciwko mnie krześle. – Już wam mówiłam. Był jej dilerem – odparłam, nie dając się zastraszyć ogromnej posturze policjanta. – To znaczy, że łączyły ich relacje czysto zawodowe? Wytrzymałam jego spojrzenie bez mrugnięcia powieką, choć w mojej głowie trwała istna gonitwa myśli. Ramos czegoś szukał. Ale dlaczego? Co takiego wiedział? – Jeśli handlowanie narkotykami można uznać za relacje zawodowe, to tak. – Bo widzisz, uważamy, że łączyło ich coś więcej. Uważamy, że Danny był facetem twojej mamy. Mrugnęłam odruchowo, ale poza tym zachowałam kamienną twarz. – Danny tak powiedział? – spytałam. – No tak, przecież wszyscy wiemy, że Danny’emu można ufać. To taki cudowny gość. Przecież nie siedzi w więzieniu za morderstwo ani nic z tych rzeczy. – Stello… – Carmina nakryła ręką moją dłoń. – Trzymaj się faktów. – Sądzimy, że twoja mama nie chce z nami współpracować dlatego, że stara się chronić Danny’ego – wyjaśniła detektyw Cherry. – Moja matka jest narkomanką. Była nieprzytomna, kiedy Danny Balando zastrzelił w naszym domu tamtego człowieka. Nie chodzi o to, że ona nie chce z wami współpracować, ona po prostu niczego nie widziała. Ramos zaczął kartkować leżący przed nim notatnik. – Gdy zapytaliśmy ją, czy może opowiedzieć nam o tamtej nocy, odparła… – Ramos polizał palec wskazujący i znalazł odpowiednią stronę – cytuję: „Idźcie do diabła”. To nie są słowa kogoś, kto nie pamięta, co się wydarzyło, ale kogoś, kto przyjmuje pozycję obronną, ponieważ coś ukrywa. – Może ma już dość wypytywania ją o rzeczy, o których nie ma najmniejszego pojęcia – wypaliłam w odpowiedzi. Pod stołem wytarłam spocone dłonie w nogawki szortów. – Opowiedz nam o tamtej nocy – odezwała się cicho detektyw Cherry. Jej ciemnobrązowe oczy patrzyły na mnie łagodnie i współczująco. A więc to jej przypadła rola dobrego policjanta. – Powtórzmy wszystko raz jeszcze. – Znowu? – spytałam z niechęcią. – Znowu – oświadczył Charles Menlove. Aż do tej pory stał tylko oparty ramieniem o ścianę i bez słowa komentarza obserwował całą rozmowę. – Chcę usłyszeć to raz jeszcze.

– Było już po północy – zaczęłam. Powtarzałam te słowa tyle razy, że znałam je na pamięć. Moja opowieść brzmiała przekonująco. – Było już naprawdę późno albo też wcześnie, zależy, jak na to spojrzeć. – Która była godzina? Mniej więcej – zapytała łagodnym tonem detektyw Cherry. Potrząsnęłam głową, dając im do zrozumienia, że nie umiem tego określić. – Bawiłam się ze znajomymi. Straciłam poczucie czasu. – Możesz nam chociaż podać jakiś przedział czasowy? Między jakimi godzinami to mogło być? – nalegała detektyw Cherry. – Nie. Przykro mi. – Nie szkodzi. – Skinęła głową. – Mów dalej. – Zaparkowałam na ulicy, ponieważ nie chciałam obudzić mamy. – Bo złamałaś dane mamie słowo i wróciłaś grubo po ustalonej godzinie, tak? – starał się uściślić detektyw Ramos. – Bałaś się, że jeśli mama cię usłyszy, będziesz mieć kłopoty. Chciałaś więc zakraść się do domu. Ale nie pamiętasz, o której dokładnie godzinie tam dotarłaś? Nie zerkałaś gorączkowo w drodze powrotnej na zegar w samochodzie, nie denerwowałaś się wraz z każdą upływającą minutą? – Nie miałam wyznaczonej pory powrotu do domu – odparłam. Zachowaj spokój, powiedziałam do siebie w myślach. – Martwiłam się odrobinę, że mogę obudzić mamę, ale bez przesady. Sądziłam, że prawdopodobnie i tak leży już nieprzytomna. I miałam rację. – W wieku siedemnastu lat mogłaś wychodzić i wracać do domu, kiedy tylko ci się podobało? Nie sądzisz, że to dość niezwykłe? – naciskał dalej Ramos. – Moja matka ani niczego mi nie zakazywała, ani też na nic mi nie pozwalała – odparowałam. – Ona była kompletnie nieświadoma tego, co się ze mną działo. Kiedy była na haju, czyli niemal przez większość czasu, reszta świata przestawała dla niej istnieć. Włącznie ze mną. Byłyśmy dla siebie jak… współlokatorki. Mieszkałyśmy pod jednym dachem, ale wiodłyśmy dwa osobne życia. Nie spodziewam się, że to zrozumiecie. – Co się wydarzyło po tym, jak wróciłaś do domu? – spytała detektyw Cherry. Zamknęłam oczy, pozwalając, by wydarzenia tamtej nocy znów do mnie powróciły. Za każdym razem miałam nadzieję, że zdołałam już częściowo otrząsnąć się z tego koszmaru, ale się myliłam. Sceny z przeszłości wciąż wyraźnie stały mi przed oczami. Pamiętałam skrzypienie butów na mokrym po deszczu chodniku, gdy skradałam się w kierunku tylnych drzwi. Pamiętałam ciszę i bezruch panujące w pogrążonych w śnie sąsiednich domach. I wilgotny chłód nocnego powietrza. Weszłam do domu. Światło w kuchni się nie zapaliło. Podobnie w jadalni. Ruszyłam więc przed siebie w ciemnościach. Przechodząc obok prowadzących do biblioteki szklanych drzwi, zobaczyłam mamę leżącą na fotelu. Była nieprzytomna, a na stoliku przed nią znajdowały się rozsypane pigułki. Zanim jednak zdążyłam poczuć obrzydzenie na widok tej sceny, mój wzrok przyciągnęło coś innego. Z tyłu za nią leżało ciało mężczyzny. Został zastrzelony, jakby ktoś wykonał na nim egzekucję. Stałam jak sparaliżowana, nie byłam w stanie nawet krzyknąć. Z ulicy dobiegły mnie odgłosy jakiejś szamotaniny. Spojrzałam przez okno. Potężny mężczyzna ciągnął drugiego, znacznie od siebie mniejszego, do zaparkowanej niedaleko hondy civic. Mniejszy z mężczyzn miał worek narzucony na głowę. Jego sylwetka wydała mi się dziwnie znajoma, ale byłam zbyt przerażona, by zastanawiać się, skąd mogę go znać. Większy z mężczyzn wrzucił swoją ofiarę do bagażnika hondy, po czym zaczął okładać nieszczęśnika łyżką do opon, aż w końcu przyprawiające o dreszcze krzyki bitego zupełnie

ucichły. Napastnik zamknął bagażnik i spojrzał w stronę naszego domu. W jego oczach lśniło coś mrocznego i niepokojącego. Nie zauważył mnie. Ale ja widziałam go doskonale. I choć bardzo bym chciała, to już nigdy nie zdołam wymazać z pamięci twarzy Danny’ego Balando. – Twoja matka była nieprzytomna, gdy weszłaś do biblioteki? – detektyw Ramos powtórzył swoje pytanie, wyrywając mnie z zamyślenia. Znów siedziałam przy stole w kuchni Carminy. – Tak. – A leżący na podłodze mężczyzna, ten postrzelony, już nie żył? – Nie ruszał się. A wszędzie wokół niego była krew – odparłam drżącym głosem. – Czy Danny Balando próbował wejść wówczas do domu? – Chyba raczej wrócić do niego. Nie. Odjechał. – Zauważyłaś gdzieś broń, z której zastrzelił mężczyznę w bibliotece? – Nie. Musiał ją zabrać ze sobą. Po co miałby ją zresztą zostawiać? – O której godzinie zadzwoniłaś na policję? – Zaraz po tym, jak Danny odjechał. Ramos przejrzał swoje notatki. – Według billingu rozmowa miała miejsce o trzeciej dwadzieścia dwie nad ranem. – To by się zgadzało. – Można więc założyć, że wróciłaś do domu około trzeciej piętnaście, mam rację? – Chyba tak. – Bo widzisz, tu właśnie pojawia się pewien problem. Mamy nowe informacje, które całkowicie przeczą twojej wersji wydarzeń. Nowe informacje? Musiały wypłynąć, kiedy przebywałam już w Thunder Basin. Czego też mogli się dowiedzieć? Mój umysł pracował jak szalony, ręce miałam całe spocone i kręciłam się nerwowo na krześle. – Licząc na to, że uda nam się przyłapać Danny’ego Balando, jak opuszcza miejsce przestępstwa – kontynuował Ramos – przejrzeliśmy setki godzin nagrań z kamer znajdujących się w tym rejonie. Dotarliśmy do monitoringu z banków, sklepów i innych tego typu miejsc. Mamy nagranie z kamery ulicznej pokazujące twój samochód przejeżdżający przez skrzyżowanie Audubon i Ósmej Ulicy o drugiej piętnaście nad ranem. To skrzyżowanie znajduje się zaledwie kilka przecznic od twojego domu, w kierunku którego zresztą jechałaś. A zatem powinnaś była dotrzeć do domu raczej w okolicach drugiej dwadzieścia. Lecz pomimo tego zadzwoniłaś na policję dopiero godzinę później. – Ramos oparł swoje umięśnione przedramiona na stole i spojrzał na mnie surowo. – Ta kamera pokazuje, że jechałaś w kierunku swojego domu o drugiej piętnaście, a potem w kierunku przeciwnym o drugiej czterdzieści. A co jeszcze bardziej zastanawiające, widać na niej, jak wracasz znowu do domu o trzeciej dziesięć. Sporo się najeździłaś. Co robiłaś w tym czasie? Gdzie byłaś? Wpatrywałam się w Ramosa niczym sparaliżowana, ale trwało to tylko chwilę. – Pojechałam do Reeda – oznajmiłam, odzyskawszy głos. – Kiedy zobaczyłam w domu martwego człowieka, wpadłam w panikę. Nie wiedziałam, co robić. Mama była nieprzytomna, nie mogła mi pomóc. Pojechałam więc do Reeda, ale nie zastałam go w domu. – Pojechałaś do Reeda Winslowa? – Tak. – Czemu nie wspomniałaś o tym w swoim zeznaniu? – Ja… – Oczy piekły mnie od łez. Chciałam spojrzeć na Carminę, znaleźć u niej jakąś

pomoc, ale przecież jej tam wtedy ze mną nie było. Nie mogła mi podpowiedzieć, co mam mówić. – Nie chciałam go do tego mieszać. Chciałam go ochronić. – Nie wiedziałaś o tym, że kiedy pojechałaś do jego domu, on czekał na ciebie w twoim pokoju na górze? – zapytała detektyw Cherry. Potrząsnęłam zdecydowanie głową, mrugając z powodu piekących mnie od łez oczu. – Nie. Nie wiedziałam, że Reed czekał na mnie w mojej sypialni. Nie wiedziałam, że usłyszał strzały i zszedł na dół sprawdzić, co się dzieje. Nie wiedziałam, że stał się świadkiem morderstwa – mówiłam coraz cieńszym i wyższym głosem. – Czy wiedziałam, że diler sprzedający narkotyki mojej mamie wepchnie go do bagażnika i pobije łyżką do opon, żeby „zapomniał” to, co widział? Nie! Dlaczego musimy to w kółko przerabiać!? – krzyknęłam. – Już wam powiedziałam, co się wydarzyło! Dlaczego zmuszacie mnie, żebym przechodziła przez to po raz kolejny? – Chwila przerwy – oznajmiła Carmina tym swoim spokojnym, lecz nieznoszącym sprzeciwu głosem. Odsunęła z szurgotem krzesło i wstała od stołu. – Wiem, że przejechaliście kawał drogi, żeby porozmawiać ze Stellą, ale na dziś już wystarczy. Stella ma dość. Detektyw Ramos przesunął dłońmi po twarzy, a detektyw Cherry odchyliła się do tyłu na krześle z pełnym rezygnacji westchnieniem. – Jeszcze tylko jedno pytanie, Stello – odezwał się Charles Menlove – i już nas nie ma. Czy możesz mi powiedzieć, kim był mężczyzna w bibliotece? Ten, który został zastrzelony? – To był poprzedni diler mojej mamy, zanim poznała Danny’ego Balando. – Wiesz może, jak się nazywał? – Mama nazywała go Aptekarzem. Ona i jej znajomi. Dostarczał im chyba środki przeciwbólowe. Takie dostępne tylko na receptę. Charles Menlove przyglądał mi się pewnym i niewzruszonym spojrzeniem, z którego wywnioskowałam, że już o tym wiedział. – A co według ciebie robił on tamtej nocy w waszym domu? – spytał. – Zaopatrywał moją mamę w leki na receptę i musiała być mu winna mnóstwo pieniędzy. Przyszedł pewnie zażądać spłaty długów. Próbował ją zastraszyć, rzucił się na nią. Obydwoje widzieliśmy przecież, jakie miała siniaki. Prokurator skinął potakująco głową. – A Danny Balando? Jak on się tam znalazł? – Myślę, że Danny pojawił się przypadkiem, zobaczył, że Aptekarz bije jego klientkę, i po prostu go zastrzelił. Ale przecież nie jestem detektywem. Nie chciałabym więc wyciągać pochopnych opinii na podstawie tych jakże zagadkowych wskazówek – odparłam, otwarcie dając upust mojej wściekłości. – I właśnie wtedy Reed zszedł na dół? Gdy usłyszał strzały? – spytał Menlove, ignorując mój złośliwy ton. – Dokładnie tak. Reed zbiegł na dół, żeby sprawdzić, co się stało, a wtedy Danny go zaatakował. Potem wywiózł go samochodem do zachodniej części miasta i porzucił na ulicy, nie przejmując się w ogóle tym, co może mu się stać. – Wygląda na to, że masz dobrze opracowaną teorię – stwierdził Menlove. – Przyznaję, dobrze to sobie wykombinowałaś. Wszystko jest logiczne, nie ma żadnych niewyjaśnionych szczegółów. Praktycznie podałaś nam wszystko na tacy. – Rachunek prześlę wam pocztą – rzuciłam na koniec z sarkazmem. * Tej nocy leżałam w łóżku wsłuchana w panującą w domu ciszę. Powietrze w moim

pokoju było gorące i zastygłe, ale ja cała dygotałam, mimo że podciągnęłam kołdrę aż pod samą brodę. Było już po północy, kiedy wreszcie zdecydowałam się otworzyć okno. Oparłam się plecami o ścianę i zamknęłam oczy. Położyłam rękę na parapecie i pozwoliłam, by chłodne powietrze owionęło moją wilgotną od potu skórę. Odetchnęłam głęboko. Zależało mi na tym, aby mocniej zakorzenić się w Thunder Basin. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo byłam spięta, aż do chwili, gdy Price, Menlove i dwójka detektywów wyszli z domu Carminy. Gdy się dziś zjawili, miałam wrażenie, jakby przyciągnęli tu za sobą wszystkie moje wspomnienia z Filadelfii. Tajemnice, przed którymi starałam się uciec, znowu mnie dopadły. Ale detektywi i prokurator już wyjechali, a świat zaczął zwalniać. Czułam, jak bezkresne, otwarte przestrzenie rozciągające się wokół domu Carminy stopniowo mnie wchłaniają. Moje problemy zmalały do drobnych cieni, a życie znów wydawało się proste. Poczułam chłodną, wyzwalającą ulgę. Tej nocy Thunder Basin wcale nie wydawało mi się więzieniem. Przypominało mi raczej otwarte drzwi wabiące mnie do siebie na końcu długiej, bolesnej drogi. Tej nocy Thunder Basin było moim azylem. Estello, dziś ostatni dzień obozu. Wreszcie uwolnię się od mojego współlokatora i będę miał okazję się z Tobą zobaczyć. Nie mogę się doczekać. Z lotniska pojadę taksówką do znajomego w mieście i zatrzymam się u niego do czasu, aż sytuacja u mnie w domu się uspokoi. Zgadza się, w rezydencji Winslowów znów toczy się wojna i tym razem to nie ja ją wywołałem. Zadzwoniłem wczoraj wieczorem do mamy, kłóciła się właśnie z ojcem. Poznałem to po jej głosie. Ojciec chce, żeby wydała przyjęcie dla jego kumpli z armii. Tymczasem ze względu na fibromialgię mama ledwo jest w stanie podnieść się z łóżka. Nieustannie dręczy ją ból. Jak niby ma odgrywać rolę gospodyni na przyjęciu? Ale koniec końców i tak zrobi to, co chce ojciec. Wkurza mnie, że nie potrafi mu się sprzeciwić, ale muszę przestać się tym przejmować. Czekałem siedemnaście lat na to, aż mama mu się wreszcie postawi, i spójrz, dokąd mnie to zaprowadziło. Troska o drugiego człowieka to objaw słabości. Gdy nam na kimś zależy, w nasze życie wkrada się lęk, że możemy tę osobę utracić. xoxo

Reed

ROZDZIAŁ 18 W następną niedzielę czułam się już znacznie lepiej – w sensie fizycznym. Lekarz zezwolił mi wrócić do pracy i pomimo nalegań Carminy, żebym zbytnio się nie śpieszyła, czułam się gotowa, żeby znów zobaczyć Sundown Diner. W Thunder Basin, jak we wszystkich małych miasteczkach, wieści szybko się rozchodziły. Dlatego bardzo zależało mi na tym, aby Trigger dowiedział się, że wróciłam już do restauracji. Wprawdzie trochę mnie pokiereszował, ale nic poza tym. Nie zamierzałam się go bać i ukrywać się przed nim w domu Carminy. Ale ponieważ Sundown było w niedziele nieczynne, miałam jeszcze jeden dzień wolnego, zanim znów przywdzieję moje elastyczne rajstopy, spódniczkę ze sztucznej skóry i podkoszulek moro. Wstałam więc rano pierwsza, zdarłam z Carminy kołdrę i postawiłam w czajniku wodę na kawę. Następnie wzięłam prysznic i zaczęłam szykować się do kościoła. Dokładnie tak. Do kościoła. Nie rozmawiałam ani nie widziałam się z Chetem od naszego fatalnego pocałunku sprzed tygodnia i wbrew temu, co mówi przysłowie, czas wcale nie leczył ran, bowiem z każdym dniem czułam się coraz gorzej. Musiałam się dowiedzieć, czy wszystko między nami było w porządku. Potrzebowałam przyjaźni Cheta. Mogłam udawać przed sobą, że lubię Cheta tylko dlatego, że poza nim nie spotkałam tu nikogo interesującego. Miał jednak w sobie coś, czemu trudno było się oprzeć. Chet wydawał się niezwykle męski i jednocześnie niesamowicie wrażliwy. To niebezpieczne, a zarazem bardzo pociągające połączenie. Za nic nie chciałam porównywać Cheta z Reedem. Nie widziałam takiej potrzeby. Czułam się szczęśliwa z Reedem, ale jakiś uporczywy szept z tyłu głowy podpowiadał mi, że nie porównywałam ich ze sobą, bo wiedziałam, który z nich by wygrał, i wynik tej rywalizacji niezbyt by mi się spodobał. Ale czy aby na pewno? Pomimo moich planów nie udało mi się wpaść na Cheta w mieście, co stanowiłoby idealną okazję do wybadania jego uczuć. Nie zdobyłam się również na odwagę, żeby do niego zadzwonić. Doszłam więc do wniosku, że jeśli chcę się z nim spotkać, to najlepszą sposobnością do tego będzie wizyta w kościele. Jeśli usiądę dostatecznie blisko niego, z nabożeństwa będziemy mogli wyjść razem, a to da mi pretekst, żeby z nim porozmawiać. Nie miałam wątpliwości, że oboje będziemy się czuć dość niezręcznie. Dałam Chetowi kosza i zapewne uraziłam jego dumę. Miał prawo czuć się zraniony. Miałam tylko nadzieję, że… Gorąco pragnęłam niemożliwego – tego, że nasze relacje znów będą takie jak dawniej. Ale wystarczy mi, jeśli Chet przyjmie po prostu moje przeprosiny. Dlatego też między innymi tak bardzo chciałam iść tego ranka do kościoła. To idealne miejsce do tego, żeby prosić kogoś o wybaczenie. Przyjechałam na mszę razem z Carminą. Wysiadłam z pikapa, wygładziłam spódnicę i wyprostowałam ramiona. Raz kozie śmierć. Idąc do kościoła, minęłyśmy stojącą na trawniku tablicę z napisem: ZAKAZANE OWOCE DAŁY NIEJEDEN DŻEM. A skoro już mowa o zakazanych owocach: choć nikt nie wiedział, że pocałowałam Cheta, a już z pewnością nie Reed ani też nikt z parafian, i tak odczuwałam z tego powodu wyrzuty sumienia. Wciąż rozglądałam się wokół nerwowo, spodziewając się, że ludzie zaczną między sobą szeptać i wytykać mnie palcami, jakbym była jakąś dwudziestopierwszowieczną wersją Hester Prynne1. Choć przecież w ogóle nie powinno ich to interesować.

Carmina zauważyła tablicę z napisem niemal w tym samym momencie co ja i chrząknęła z dezaprobatą. – Pastorzy robią w tych czasach różne dziwne rzeczy, żeby przyciągnąć ludzi do kościoła. Ten znak jest po prostu w złym guście – skwitowała. – Powinnyśmy poprzestawiać litery. Tak, żeby wyszło coś głupiego. Pomyślmy… – Zaczęłam stukać palcem w wargi. – Na przykład OWCE ZJADŁY KAZANIE Z DŻEMEM. – Och, cicho bądź. – Carmina spojrzała na mnie karcąco, ale kąciki jej ust lekko podniosły się w uśmiechu. – Mina pastora Lykinsa byłaby bezcenna – powiedziałam prowokacyjnie. Carmina podniosła oczy do nieba i wydała z siebie długie, pełne udręki westchnienie, jakby użalając się, że musi znosić moje towarzystwo. Na szczycie schodów przywitał nas pastor Lykins, ściskając nam serdecznie dłonie. Nachylił się do mnie i powiedział ściszonym, pełnym powagi głosem: – Stello, bardzo mnie zasmuciło to, co przydarzyło ci się w ubiegłym tygodniu. Mam nadzieję, że czujesz się już lepiej. Dostałaś moje kwiaty? – Tak, dziękuję. – Pastor wpadł dwukrotnie do Carminy, żeby sprawdzić, co u mnie słychać, ale na szczęście mnie nie zastał. Wielka szkoda, jak powiedziałaby Carmina. – Ogromnie się cieszę, widząc cię w kościele – ciągnął dalej pastor. – Myślę, że dzisiejsze kazanie przypadnie ci do gustu. Carmino, wyglądasz jak zwykle ślicznie. Carmina przyjęła ten komplement zdawkowym skinieniem głowy i wprowadziła mnie do środka. Odczekałam, aż znalazłyśmy się z dala od uszu pastora, i powtórzyłam: – Wyglądasz jak zwykle ślicznie? Czy łączy was coś, o czym nie wiem? – Nie wygłupiaj się. – Przecież pastor się do ciebie przystawiał! Carmina zatrzymała się i posłała mi srogie, pełne potępienia spojrzenie. – To chyba najbardziej idiotyczna rzecz, jaką słyszałam. – Teraz już wiem, co robicie na tych spotkaniach biblijnych – rzuciłam z szelmowskim uśmiechem. – Boże, dopomóż mi – mruknęła Carmina, wsuwając się do pustej ławki. W chwili, gdy zajęłam miejsce obok niej, do kościoła wszedł Trigger ze swoimi rodzicami. Miał na sobie koszulę w granatową kratę i spodnie marki Dockers, ale choć był cały schludny i wymuskany, to ja dobrze wiedziałam, jakie skrywał brudy. Podpierając się na kuli, zajął miejsce dwie ławki przed nami. Zanim jednak ostrożnie opadł na siedzenie, odwrócił do tyłu głowę i spojrzał mi w oczy. Każdej innej osobie wyraz jego twarzy wydałby się zapewne całkowicie neutralny. Ale ja dostrzegłam w niej jednak cień szyderstwa. W tej chwili Trigger przypominał mi Danny’ego Balando. Łączyły ich ta sama buta i arogancja oraz wybuchowy temperament – widziałam to teraz tak samo wyraźnie w oczach Triggera jak przed kilkoma tygodniami w szalonym spojrzeniu Danny’ego. Siedząca przed nami kobieta pochyliła się do przodu, żeby porozmawiać z Triggerem. – Co się stało? – zagadnęła go. – Odniosłeś na treningu jakąś kontuzję? Trigger uśmiechnął się łagodnie. – Zgadza się, proszę pani. Dostałem zabłąkaną piłką w kostkę. Lekarz powiedział, że doznałem złamania dystalnego odcinka kości strzałkowej. Strasznie skomplikowana nazwa jak na jedną złamaną kość. Na szczęście mogę chodzić, tylko muszę być ostrożny. No i jeszcze przez cztery tygodnie powinienem nosić ten gips. – Jaka szkoda. Czy w tym tygodniu mieli cię obserwować jacyś skauci?

– No pewnie. Jak zawsze. Ale proszę się nie martwić, pani Lamb. Wystarczy, że rzucę jedną nurkującą piłkę w moim stylu. Wszyscy będą siedzieć oniemiali i z oczami wielkimi jak gały, sama pani zobaczy. – Trigger zaśmiał się, a pani Lamb do niego dołączyła. Zerknęłam w bok na Carminę i choć patrzyła prosto przed siebie, to wiedziałam, że wcale nie siedzi zasłuchana w preludium organowe. W końcu skierowała na mnie wzrok. Wymieniłyśmy znaczące spojrzenie i Carmina poklepała mnie po kolanie. Nie byłam do końca pewna, co ten gest miał oznaczać, ale poczułam, że mam mocne wsparcie z jej strony. * Cheta nie było na nabożeństwie i starałam się nie wyglądać na zbyt rozczarowaną tym faktem, gdy wychodziłyśmy z Carminą z kościoła. Nie miałabym mu za złe, gdyby postanowił mnie unikać, ale to nie wydawało się w jego stylu. Chet ukrywałby się przede mną z równym prawdopodobieństwem, z jakim ja ukrywałabym się przed Triggerem. Gdzie więc się podziewał? Choć ryzykowałam, że wzbudzę podejrzliwość Carminy, postanowiłam zapytać: – Nie widziałam dzisiaj Cheta. Często zdarza mu się opuścić niedzielne nabożeństwo? – Czemu pytasz? Wydarzyło się coś między wami dwojgiem? Powinnam była wiedzieć, że przed Carminą nic się nie ukryje. – Skądże znowu – prychnęłam. – Dlaczego tak myślisz? – Słyszę w twoim głosie poczucie winy. – Och – jęknęłam, zgrywając obrażoną. – A z jakiego to powodu miałabym się czuć winna? – Mów dalej, a w końcu do tego dojdę. Nie na darmo przez trzydzieści lat przesłuchiwałam podejrzanych. Na moment zapadła wymowna cisza. – Gdyby coś jednak wydarzyło się między nami – odezwałam się wreszcie – czy uważasz, że powinnam pójść do Cheta i to wyjaśnić? Carmina zastanawiała się chwilę nad moim pytaniem. – Nie – odparła krótko. – No tak, nic w tym dziwnego, przecież ty nie lubisz Cheta – stwierdziłam. – Byłabyś zachwycona, gdybym nigdy więcej go nie zobaczyła. Ale odkładając na bok osobiste urazy, jak powinnam wobec niego postąpić? – To nie jest tak, że nie lubię Cheta. To tylko ty tak uważasz. Moim zdaniem traktujesz Thunder Basin jako przystanek w drodze do czegoś lepszego. Natomiast Chet szuka kogoś na stałe. Czułabym się więc niewłaściwie, zachęcając was do związku, który nigdy nie będzie miał szansy zaistnieć na dobre. – Chyba masz rację – odrzekłam cicho. Carmina miała niesamowitą umiejętność docierania do samego sedna sprawy. – A co z tym drugim chłopakiem? – Carmina zdawała się patrzeć przed siebie nieobecnym wzrokiem, ale jej głos miał przenikliwy i mądry ton. – Czytałam twoje akta. Wiem, że jest jakiś młody człowiek w Filadelfii. – Reed – przyznałam szeptem, nie bardzo wiedząc, jak zareagować na bezpośrednie pytanie Carminy. Czy w ogóle wolno nam było o tym rozmawiać? Kazano mi cały czas trzymać się mojej wymyślonej historyjki, nawet kiedy przebywałam z Carminą. Dlaczego więc ona sama postanowiła złamać tę zasadę? – Być może liczysz na to, że Chet pomoże ci o nim zapomnieć? – zasugerowała cichym głosem Carmina.

– Nie – odparłam odruchowo. Czy Carmina naprawdę miała o mnie tak niskie mniemanie? Nie wykorzystałabym Cheta w ten sposób… Prawda? Ale gdybym to jednak zrobiła, czy potrafiłabym sama przed sobą do tego się przyznać? Dlaczego wszystko musiało być takie skomplikowane? – Chet ma swoje wady, ale to dobry, pracowity, porządny chłopak – oznajmiła Carmina. – Po co mi to mówisz? – Żebyś uwierzyła mi, że nie mam do niego żadnych uprzedzeń. Ogarnęła mnie fala wyrzutów sumienia. – Uważasz, że go zraniłam? – Chet miał trudny rok po śmierci rodziców. Jeśli się z nim zwiążesz, przysporzysz tym tylko sporo cierpienia, głównie jemu, ale także i sobie. Wyjedziesz w sierpniu i będziesz musiała się rozstać z kolejnym chłopakiem. Nie sądzę, by poprzednim razem było to dla ciebie łatwe, prawda? Chet tymczasem na pewno nie wyjedzie stąd przez najbliższe dwa lata, bo musi opiekować się bratem. Prawda jest taka, że nie widzę tu żadnych szans na happy end. Sprawicie tylko sobie nawzajem ból. – Skąd ta nagła troska o uczucia Cheta? – Nie starałam się być napastliwa, naprawdę chciałam się tego dowiedzieć. – Być może obwiniam go o rzeczy, na które nie ma on wpływu. – Nie rozumiem. – Znałam jego ojca. Chet przypomina mi go pod wieloma względami. Czasami trudno zapamiętać, że to jednak dwaj całkiem różni ludzie. – Nie lubiłaś pana Falconera? – Och, to nie do końca tak… – Carmina westchnęła ciężko. – Ale on już nie żyje. Jakie to ma więc teraz znaczenie? – Jej oczy wydawały się nieobecne i przepełnione żalem. – Naprawdę uważasz, że byłoby najlepiej, gdybym zakończyła znajomość z Chetem? – Tak. Zamilkłam. Nie byłam pewna, czy dałabym radę to zrobić. Chet był moim jedynym przyjacielem w Thunder Basin. Bez jego towarzystwa lato będzie mi się niemiłosiernie dłużyć. Skończą się wygłupy i wzajemne żarty. Nie będę już grywać co piątek w softball, bo i po co? Jeśli zamierzałam zerwać znajomość z Chetem, musiałam to zrobić w sposób definitywny. Ale będzie mi brakować jego ciepłych, niebieskich oczu wpatrzonych we mnie, jakby poza nami dwojgiem świat nie istniał. Będzie mi brakować jego długich kroków i wspólnych spacerów. Będzie mi brakować nawet tego durnego kowbojskiego kapelusza. Nie chciałam jednak zranić Cheta. Tego właśnie za wszelką cenę chciałam uniknąć. 1. Hester Prynne, główna bohaterka powieści Nathaniela Hawthorne’a Szkarłatna litera, której akcja rozgrywa się w purytańskiej Nowej Anglii w XVII wieku. Za grzech cudzołóstwa zostaje ona napiętnowana tytułową szkarłatną literą jako znakiem hańby (przyp. tłum.).

ROZDZIAŁ 19 – Stello, czy mogę z tobą porozmawiać? Na osobności? Zawiązywałam właśnie fartuch, kiedy Dixie Jo wysunęła głowę ze swojego biura i poprosiła mnie do środka. To był mój pierwszy dzień w pracy od pobicia i wystarczyło mi jedno spojrzenie na zatroskaną minę szefowej, by domyślić się, o co jej chodzi. Opanowałam jednak irytację. Czułam się dobrze. Nikt mi nie wierzył, ale tak było naprawdę. W końcu jednak udało mi się przekonać Carminę, żeby pozwoliła mi wrócić do pracy. Zresztą przekonanie jej wydawało mi się najtrudniejszym zadaniem, w porównaniu z tym cała reszta to bułka z masłem. Udowodnię Dixie Jo, że zupełnie nie ma się czym martwić. – Jak się czujesz? – zapytała, zamykając za mną drzwi. – Wiem, że pani się o mnie martwi, ale naprawdę nic mi już nie jest. – Przywołałam na twarz szeroki uśmiech. – Proszę mi wierzyć, to na pewno lepsze niż siedzenie w domu Carminy i liczenie muszek zlatujących do miski z owocami. – Podobno lekarz pozwolił ci wrócić do pracy – powiedziała Dixie Jo, starając się sprawiać wrażenie ucieszonej tym faktem, ale poznałam po głosie, że nie była co do tego w pełni przekonana. Podniosłam ręce i przesunęłam nimi wzdłuż ciała, jakbym dokonywała prezentacji jakiegoś supersprzętu. – Jestem zupełnie jak nowa. – Masz prawo się bać, Stello. To całkowicie zrozumiałe, jeśli potrzebujesz więcej czasu na odpoczynek. Winny i Deirdre wzięły na siebie twoje zmiany, więc nie musisz się nami przejmować. Weź tyle wolnego, ile tylko potrzebujesz, naprawdę. – Dziękuję za propozycję, ale czuję się dobrze. Serio. – No cóż, w takim razie przynajmniej ty czujesz się dobrze – Dixie Jo ciężko westchnęła i w tej chwili zauważyłam, jak bardzo zmęczone i zatroskane miała oczy. – Od czasu tej napaści nie przespałam spokojnie ani jednej nocy. Wciąż zadaję sobie pytanie, jak do tego mogło dojść. Sundown to rodzinna restauracja. I nie mam na myśli tylko naszych klientów, ale także pracowników. Wszyscy troszczymy się tu o siebie nawzajem. Myśl o tym, że ktoś mógł tu wejść i zaatakować kogoś z nas… – potrząsnęła głową z pełną zdumienia i niepokoju miną – jest niewyobrażalna. To nie mieści się w głowie. Tak bardzo mi przykro. Dixie Jo wyciągnęła do mnie ramiona i choć nie byłam przyzwyczajona do tego typu gestów sympatii, pozwoliłam jej się przytulić. Nie chciałam, żeby czuła się odpowiedzialna za to, co zrobił mi Trigger. Nie mogła temu w żaden sposób zapobiec. Drzwi do magazynu były otwarte, ponieważ Sundown była właśnie rodzinną restauracją i wszyscy sobie ufaliśmy. Czuliśmy się tutaj bezpieczni. A Trigger to wykorzystał. Dixie Jo odsunęła mnie na długość ramienia. – Posłuchaj rady starej kobiety. Niekiedy potrzeba więcej czasu, by zaleczyć rany tutaj – przyłożyła delikatnie palec do swojej głowy, tuż nad uchem – niż tutaj – teraz dotknęła tym samym palcem swego serca. – Spójrz na mnie i powiedz, że jesteś gotowa do pracy. Popatrzyłam jej prosto w oczy. Potrzebowałam tego. Musiałam wysłać Triggerowi jasny sygnał, że nie zamierzam kulić się przed nim ze strachu. – Nie chciałabym być teraz w żadnym innym miejscu – oznajmiłam. Dixie Jo, choć chyba nadal nie do końca mi wierzyła, ujęła mnie za ramiona i obróciła w stronę drzwi.

– W takim razie pokaż im, na co cię stać. Przez cały wieczór ciężko pracowałam, nieustannie kursowałam z tacami z jedzeniem i starałam się, aby wszyscy klienci odjeżdżali zadowoleni. Dostałam pięciodolarowy napiwek od uroczego starszego pana w pomarańczowych szelkach, który powiedział mi, że mój uśmiech stanowił najlepszą część jego posiłku. Przyjemnie było móc znowu się uśmiechać i robiłam to tak często, jak tylko mogłam. Chciałam, żeby do uszu Triggera dotarło, że jego atak nie zostawił po sobie żadnych trwalszych śladów zarówno na moim ciele, jak i w mojej psychice. Jeśli liczył, że mnie złamie, to nic z tego nie wyszło. Na mojej mentalnej tablicy wyników widniał rezultat: Stella – jeden, Trigger – zero. „Właśnie tak, ty sukinsynu, wyszłam na prowadzenie”. Tego wieczoru Deirdre skończyła pracę nieco wcześniej, zostawiając mnie i Winny zamknięcie lokalu. Deirdre miała dłuższy staż pracy, nie mówiąc o dwójce dzieci, więc mi to nie przeszkadzało. Wspólnie z Winny ramię w ramię sprzątałyśmy kuchnię, żeby była gotowa na przyjście porannej zmiany. Uzupełniłyśmy pojemniki na sól i pieprz, wytarłyśmy butelki na keczup i pozamiatałyśmy podłogi. Winny opróżniła automat z resztek lodów i zrobiła nam obu po wiśniowym shake’u. Wyszłyśmy je wypić na schody z tyłu restauracji, żeby nie zrobić w środku żadnych nowych plam, które trzeba by było zmyć. – Za kretyna, który odważył się podnieść na ciebie rękę – wzniosła toast Winny. – Niech jego jądra zgniją, odpadną i zostaną pożarte przez sępy. – Powiedz mi, jak się naprawdę czujesz. – Stuknęłam się z Winny kubkami i pociągnęłam przez rurkę duży łyk zimnego koktajlu. – Jak tam dziecko? – Ciągle kopie. Zastanawiałam się, czy Winny kiedykolwiek życzyła swemu dziecku śmierci. Nikt pewnie nie chciałby urodzić martwego dziecka, ale też nikt nie chciałby zachodzić w ciążę w tak młodym wieku. – Myślisz, że jego ojciec pomoże ci w wychowywaniu? – spytałam, mając nadzieję, że nie jestem zbyt wścibska. Musiałam postępować ostrożnie, bo jak mówiła mi Dixie Jo, Winny nie życzyła sobie niczyjej litości. – Tak – odparła Winny. – Pomoże mi finansowo. Jasno mi to obiecał. Traktuje swoją rolę bardzo poważnie. Ma też być obecny przy porodzie – Winny mówiła z przekonaniem, ale może tylko okłamywała samą siebie, aby myśl o urodzeniu dziecka w wieku szesnastu lat nie wydawała się tak przerażająca. Siedziałyśmy przez chwilę w milczeniu, siorbiąc nasze koktajle. – Chyba wiem, kto mnie zaatakował – odezwałam się wreszcie. – Opowiedziałam o moich podejrzeniach policji, ale z tego, co wiem, nikogo jeszcze nie aresztowali. Winny wybałuszyła na mnie oczy. – Skąd wiesz, kto to był? Podobno nie udało ci się zobaczyć jego twarzy. – Kiedy rzucił się na mnie, kopnęłam go w nogę. I to mocno. Gdy wychodził z magazynu, słyszałam, że kuleje. – Szukamy więc podkulawionego faceta. Wciągnęłam głęboko powietrze, modląc się, żeby to, co zaraz powiem, nie zniszczyło naszej przyjaźni z Winny. Lubiłam ją i miałam w niej oparcie. Ale chciałam, żeby znała prawdę, nawet jeśli miałaby okazać się dla niej bolesna. – Sądzę, że to był Trigger. Winny odstawiła na bok kubek z koktajlem, założyła dłonie za kolana i w zamyśleniu zaczęła kręcić głową. Ku mojej uldze, nie rzuciła się od razu, żeby go bronić ani też nie naskoczyła na mnie, że wyciągam pochopne wnioski.

– A niech mnie – powiedziała tylko. – Trigger jest ojcem twojego dziecka, prawda? – spytałam ostrożnie. To natychmiast wyrwało Winny z zadumy. Jej twarz wykrzywiła się z odrazy. – Co? Serio? Pytasz poważnie? Nie. Dlaczego miałabym dobrowolnie przyczynić się do tego, żeby taki wstrętny bydlak jak Trigger McClure dołożył swój materiał genetyczny do ogólnej puli genów? Jeśli jeszcze kiedykolwiek zasugerujesz coś takiego, złamię ci rękę. I jeszcze nos na dokładkę. – A więc… Trigger nie jest ojcem dziecka? – Nie. – Winny wywinęła wargi, odsłaniając swoje zęby niczym warczący pies. – Chyba się zaraz porzygam. – Ale on zawsze o ciebie wypytuje – zaczęłam się bronić. – A kiedy powiedziałam, że może wyjedzie, żeby grać w zawodowej drużynie, sprawiałaś wrażenie przygnębionej. – Może zazdrosnej, ale na pewno nie przygnębionej. Uwierz mi, nikt tak bardzo jak ja nie pragnie, żeby jego owłosiony tyłek wyniósł się wreszcie z naszego miasta. Wydaje mi się tylko nie w porządku, że taki skończony dupek ma szansę się stąd wyrwać, to wszystko. Powinien tu zgnić. Nie ma sprawiedliwości na tym świecie. – Czyli Trigger na pewno nie jest ojcem? – postanowiłam upewnić się po raz ostatni. – Powiedziałam, że złamię ci rękę, jeśli jeszcze raz mnie o to zapytasz – rzuciła groźnie Winny. – W takim razie, kto jest ojcem dziecka? Winny popatrzyła na mnie w sposób, który nie pozostawiał mi złudzeń, że moje próby wyciągnięcia od niej czegokolwiek są tylko stratą czasu. – Moi rodzice zabiliby go, gdyby dowiedzieli się, kto to jest. Chyba że ubiegłaby ich jego rodzina. – Zdajesz sobie sprawę, że ta kwestia doprowadza mnie do szaleństwa – powiedziałam. Winny zaśmiała się krótko. – Od samego początku miałam właśnie taki plan: doprowadzić cię do szaleństwa, żeby mieć jakieś towarzystwo w wariatkowie, do którego trafię po urodzeniu dziecka. Przez chwilę sączyłyśmy w milczeniu koktajle. Czułam się zdezorientowana. Byłam taka pewna co do Winny i Triggera… Ale nigdy wcześniej tak bardzo nie ucieszyłam się z własnej pomyłki. Przyszłość Winny zaczęła się dla mnie jawić w znacznie jaśniejszych barwach. Kimkolwiek był ojciec jej dziecka, na pewno nie mógł być tak zły jak Trigger. Uznawszy, że w tym momencie już nic, co powiem, nie będzie w stanie urazić Winny, oznajmiłam: – Myślę, że Eduardo mógł pomagać Triggerowi. Mógł go wpuścić do środka, a potem wysłał mnie do magazynu, gdzie już czekał na mnie Trigger. Winny miała sceptyczny wyraz twarzy. – Znam Eduarda od dawna. Nie jest złym człowiekiem. – Tuż przed tym, jak zostałam zaatakowana, Eduardo kazał mi pójść do magazynu po serwetki. – Czemu miałby kazać ci to zrobić? – Winny zmarszczyła brwi. – Powiedział, że Deirdre poprosiła go, by uzupełnił za nią dozowniki na serwetki. – Tamtego wieczoru to ja uzupełniłam za nią dozowniki na serwetki. – Winny w zamyśleniu stukała rurką w dno kubka. – Cholera. Lubię Eduarda. Mówiłaś o tym Dixie Jo? – Nie. Muszę się najpierw upewnić. Ja też lubię Eduarda i nie chce mi się wierzyć, żeby pomagał Triggerowi zastawić na mnie pułapkę. – Eduardo i Trigger nie przyjaźnią się ze sobą, nie obracają się w tych samych kręgach.

Nie widzę żadnego powodu, dla którego mieliby coś takiego razem zaplanować. – Może się mylę – odparłam. Taką miałam nadzieję. Nie mogłam jednak zignorować tego, że rola Eduarda w wydarzeniach tamtej nocy pozostawała dość dwuznaczna. – Jest tylko jeden sposób, żeby to wyjaśnić – oznajmiła Winny. – Zapytaj o to Eduarda wprost. Zrób to z zaskoczenia, żeby nie miał czasu wymyślić jakiegoś wykrętu. To uczciwy gość. Od razu zorientujesz się, jeśli miał z tym cokolwiek wspólnego. – Jeśli się mylę, Eduardo już nigdy więcej się do mnie nie odezwie. – Ale jeśli masz rację, dostanie to, na co zasłużył. Powiedz mi, czy masz ochotę pracować na nocną zmianę z facetem, który pozwala, by jakiś świr bił dziewczyny? Ja na pewno nie. – Winny podniosła się i pociągnęła mnie za sobą. – Chodź, dokończmy robotę. A potem zabieram cię na imprezę. – Na jaką imprezę? – spytałam z zainteresowaniem. – Naszą imprezę. Czy wspominałam już, że możesz na niej pić, ile tylko zechcesz? – Winny pogłaskała się po wzdętym jak piłka brzuchu. – O szofera nie musisz się martwić. * Pojechałyśmy pikapem Carminy: ja prowadziłam, Winny siedziała na fotelu pasażera. Mimo że czułam się dostatecznie silna, aby jeździć do pracy rowerem, Carmina uparła się, żebym wzięła jej samochód. Nie była jednak zbyt zadowolona, gdy przypomniałam jej, jak odgrażała się, że już nigdy nie będę prowadzić jej pikapa. Cóż mogę rzec? Po prostu nie mogłam przepuścić okazji, żeby wbić jej szpilę. Pojechałyśmy z Winny wzdłuż rzeki w stronę południowej części miasta. W pewnym momencie domy zaczęły rzednąć, a księżyc schował się za chmurą, pogrążając ulice w ciemnościach. Gdy skręciłyśmy w żwirową drogę, kurz zawirował w snopach reflektorów samochodu niczym unoszące się nad ziemią duchy. Skłamałabym, mówiąc, że na ten widok nie przeszedł mi dreszcz po plecach. W całej Filadelfii nie dałoby się znaleźć tak odludnego i przerażająco mrocznego miejsca jak to. Zacisnęłam mocno dłonie na kierownicy, oczekując prawie, że zaraz na drogę wyskoczy jakiś potwór rodem z horroru. W końcu ujrzałam oświetlony dom i rozluźniłam ramiona. Na polu przed staroświeckim domem stały bezładnie zaparkowane samochody i pikapy. Gdy wysiadłyśmy z wozu, popatrzyłam z zachwytem, jaki nieprzenikniony mrok rozpościera się za nami. I jak jasno świecą na niebie gwiazdy. Błyszczały niczym połyskliwe, wypolerowane klejnoty. Spędziwszy całe życie na przedmieściach, w odległości zaledwie kilku kilometrów od wiecznie rozjarzonego światłami wielkiego miasta, nigdy nie podejrzewałam, jak absolutnie czarne – ani też jak bardzo rozległe – było w rzeczywistości nocne niebo. Winny przeszła obok domu i ruszyła w kierunku dwupiętrowej białej stodoły znajdującej się na tyłach posiadłości. Z otwartych drzwi budynku wylewało się światło i wszędzie kręciło się mnóstwo ludzi. A więc tak wyglądało nocne życie w Thunder Basin. W stodole pachniało trocinami oraz świeżym sianem i nie był to wcale nieprzyjemny zapach. Dach był wysoki i spadzisty, dzięki czemu całe wnętrze wydawało się jeszcze bardziej przestronne. Pod tylną ścianą znajdowały się boksy dla koni, a po mojej lewej ręce stał traktor. Drabina prowadziła na strych, na którym dostrzegłam starannie ułożone prostokątne bele siana. Zobaczyłam tam również kilka leżących i całujących się par. Uśmiechnęłam się na myśl, że niektóre zwyczaje wszędzie są takie same. Gdy przedzierałyśmy się przez tłum, Winny skinęła głową na powitanie kilku osobom,

ale nie zatrzymała się, żeby z kimkolwiek porozmawiać. Nie zwalniając nawet kroku, chwyciła plastikowy kubek ze sterty stojącej obok skrzynek z piwem na środku stodoły i podeszła do dystrybutora z wodą. Winny miała podwieźć mnie do domu, więc mogłam pić do woli, ale szczerze mówiąc, nie przepadam za alkoholem. Kiedy chodziliśmy na imprezy w Filadelfii, Reed ograniczał się zwykle do jednego piwa, które sączył przez godzinę. Nie lubił, kiedy alkohol zaburzał mu zdolność jasnego rozumowania, a mnie piwo zwyczajnie nie smakowało. Poza tym dręczył mnie głęboko skrywany lęk, że zamienię się w kogoś takiego jak moja matka, która z upijania się podczas sprawy rozwodowej przerzuciła się na twarde narkotyki. Poszłam więc w ślady Winny i nalałam sobie tylko kubek wody. – Muszę iść do toalety – oznajmiła Winny. – Byłaś przecież tuż przed wyjściem z Sundown. – Zajdź w ciążę, to sama się przekonasz, jak to jest. Na mój pęcherz naciska dwuipółkilogramowe dziecko. – Dobra, oszczędź mi szczegółów. – Muszę znaleźć jakieś drzewo, za którym mogłabym się schować. Czy o tym też wolałabyś nie wiedzieć? W oczekiwaniu na powrót Winny postanowiłam trochę się przejść. Może natknę się na kogoś z mojej drużyny softballowej. Nie miałabym nic przeciwko spotkaniu Juana, wyglądał na faceta, który wie, co to znaczy dobra zabawa. Torując sobie drogę przez tłum, rozglądałam się za jakąś znajomą twarzą i nagle go zobaczyłam. Stał dokładnie naprzeciwko. Zobaczył mnie niemal w tej samej chwili i zmierzył mnie swymi niebieskimi oczami. Wsunęłam dłonie w tylne kieszenie spodni i zaczęłam kołysać się na piętach, starając się sprawiać wrażenie spokojnej i opanowanej, ale tak naprawdę próbowałam po prostu zebrać myśli. Ile razy ćwiczyłam, co powiem, gdy go spotkam, i oto właśnie stał przede mną, a tymczasem ja zapomniałam języka w gębie. Myślałam jedynie o tym, jak jego ciało cudownie wygląda w tym spranym T-shircie. Pozbył się w końcu kowbojskiego kapelusza, a zmierzwione włosy opadały mu seksownie na oczy. Nagle przypomniałam sobie, że nie powinnam w ogóle myśleć o jego ciele ani oczach. Przyjaciele nie myślą o sobie w ten sposób. – Hej! – Uśmiechnęłam się wesoło, jakbyśmy byli dwójką dobrych kumpli. – Wydaje mi się, czy też mnie unikasz? – Roześmiałam się, chcąc dać do zrozumienia, że tylko się z nim droczę, oraz oszczędzić nam obojgu skrępowania. Było to w końcu nasze pierwsze oficjalne spotkanie od tamtego nieszczęsnego pocałunku. – Wyglądasz znacznie lepiej – stwierdził Chet z uprzejmą miną. Starał się jednak unikać mojego spojrzenia. – Widzę, że rany i siniaki powoli się goją. – Tak, ale niezbyt mnie to cieszy. Obawiam się, że już niedługo stracę wynikające z tego przywileje. Dzisiaj był mój pierwszy dzień pracy i klienci tłoczyli się do mnie, żeby odebrać swoje zamówienia z moich kruchych, poranionych rąk. Będzie mi tego brakować – zażartowałam, ale Chet się nie zaśmiał. Inaczej niż ja, nie był jeszcze w stanie żartować sobie z mojego pobicia. Co sprawiło, że poczułam w brzuchu dziwny dreszcz podniecenia. – Cieszę się, że czujesz się już lepiej. – Dzięki – odparłam zirytowana tym, jak formalna i sztywna była nasza rozmowa. Wiedziałam, dlaczego tak się działo, ale tęskniłam za tym, jak łatwo kiedyś rozmawiało mi się z Chetem. Może jeśli nadal będę mówić, uda mi się nieco go rozchmurzyć. – A więc? Co tutaj robisz? – Pilnuję Dusty’ego. I zanim zapytasz, to tak, czuję się jak idiota. Skończyłem szkołę rok temu, a tu, proszę, siedzę na imprezie licealistów – Chet stanął na palcach, żeby rozejrzeć się

wśród tłumu balangowiczów. Pozbył się kowbojskiego kapelusza, ale nie butów. Co dziwne, coraz bardziej mi się podobały. Pasowały do Cheta. Były twarde, chropawe, podniszczone. Dlaczego wcześniej tego nie zauważyłam? – To miłe, że tak się o niego troszczysz, ale Dusty nie jest już dzieckiem i w żaden sposób nie zdołasz go powstrzymać przed tym, co planuje zrobić. Co najwyżej staniesz się świadkiem jego błędnych decyzji. Teraz Chet spojrzał na mnie z mieszaniną zdziwienia i złości, która wyraźnie błysnęła na chwilę w jego oczach. Zaraz jednak zgasła, gdy zobaczył, że wcale go nie krytykuję, a jedynie staram się pomóc mu spojrzeć na wszystko z innej perspektywy. Chet nieco się rozluźnił. – A ty co tutaj robisz? – spytał. – Ja? Winny namówiła mnie, żebym z nią przyszła. – A gdzie ona w ogóle jest? – Uwierz mi, nie chcesz wiedzieć. Masz ochotę się przejść? – zaproponowałam. – Na przykład nad rzekę? Nie mogę jednak obiecać, że będziemy ją w stanie zobaczyć. Czy wspominałam już, że na wsi nocą robi się naprawdę ciemno? – Czekałam, aż Chet się zaśmieje, ale gdy tego nie zrobił, odchrząknęłam tylko. – Ale żarty na bok, mam kilka rzeczy do powiedzenia. Przede wszystkim chciałam przeprosić cię za to, że tamtego dnia nad stawem nie pomyślałam o twoich uczuciach. Chet przyglądał mi się swoimi jasnymi oczami tak, jakby potrafił przejrzeć mnie na wylot. Nie podobało mi się, że patrząc na mnie, widzi więcej, niż ja umiałam dostrzec w nim. W tej chwili wydawał mi się zupełnie nieprzenikniony. Jakby założył jakiś pancerz, który chronił go przed moim wzrokiem. A ja nie chciałam, żeby traktował mnie jak wroga. – Nie sądzę, żeby to był dobry pomysł, Stello – odparł wreszcie. Próbowałam ukryć rozczarowanie, ale jego odmowa bardzo mnie zabolała. Czyżby aż tak się na mnie obraził, że nie zamierzał w ogóle pozwolić, bym go przeprosiła? Nie wyobrażałam sobie, żeby Chet miał być na mnie wściekły przez resztę wakacji. Co jeśli nadejdzie koniec sierpnia, a ja będę musiała wyjechać, nie pogodziwszy się z nim? Ta perspektywa sprawiła, że wpadłam w panikę. Nie mogłam znieść myśli, że rozstaniemy się w gniewie. – Posłuchaj – odezwałam się cicho skruszonym głosem – przepraszam cię. Nie jestem w stanie wyrazić, jak bardzo mi przykro. Nie chciałam cię oszukać. Naprawdę myślałam, że jesteśmy przyjaciółmi, tylko przyjaciółmi. Nie spodziewałam się, że dojdzie między nami do pocałunku. Cóż, gdybym tylko mogła, na pewno cofnęłabym czas. Chet całkowicie znieruchomiał. Chyba znowu strzeliłam jakieś głupstwo. – Proszę, czy możemy pójść na spacer? – dodałam szybko zdenerwowana. Wzięłam go za rękę, lecz on zastygł w bezruchu. Co było ze mną nie tak? Nie mogłam się skupić w tym okropnym hałasie. Obiecywałam sobie, że nie zwiążę się bliżej ani z Thunder Basin, ani z nikim, kto tam mieszka, ale z Chetem było inaczej. Musiałam jakoś to naprawić, dopóki miałam na to szansę. Nie mogłabym żyć ze świadomością, że rozstaliśmy się w niezgodzie. – Muszę mieć na oku Dusty’ego – odrzekł Chet. – Wiesz, że nie przyjmę odmowy. – Pociągnęłam go delikatnie za rękaw. – Proszę? – dodałam nieco zdesperowanym głosem. Chet popatrzył wprost na mnie bezbarwnym, nieobecnym wzrokiem. – Nie chcę iść z tobą na spacer, bo uważam, że byłoby to nie w porządku wobec twojego chłopaka – oznajmił. – Kiedy siedzieliśmy na tej ławce, chyba jasno dałem ci do zrozumienia, co

do ciebie czuję. Chcę być dla ciebie kimś więcej niż tylko przyjacielem. Nie sądzę, żebym potrafił nadal się z tobą spotykać i zrezygnować z tego pragnienia. Za bardzo cię lubię, Stello, żeby cię okłamywać w tej sprawie. Nie wiedziałem, że masz chłopaka. Gdybym wiedział, nie zachowałbym się w ten sposób. Nie oczekiwałbym od ciebie czegoś więcej. Chciałbym być twoim przyjacielem, ale nie ufam sobie na tyle, że tylko tym się zadowolę. Wydaje mi się, że zrobię najlepiej, jeśli dam ci spokój. – Chet westchnął. – I o to samo proszę również ciebie. Wpatrywałam się w niego, czując, jak gardło mi się zaciska. To nie działo się naprawdę. Po tym, jak pozbawiona wszystkich przyjaciół i bliskich trafiłam do Thunder Basin, wreszcie spotkałam tu kogoś, na kim mi zależało, teraz miałam go stracić. Na myśl o tym zdjął mnie nagły strach. Świat zaczął wokół mnie wirować. Przyrzekałam sobie, że już nigdy nie będę czuć się w ten sposób: zdesperowana i odtrącona. W wypadku Cheta straciłam czujność. Nawet sobie tego nie uświadamiałam. Pozwoliłam mu się do siebie zbliżyć, a teraz miałam zapłacić za mój błąd. Reed miał rację: troska o drugą osobę to przejaw słabości. Jeśli zależy ci na kimś, stajesz się podatny na ciosy. Masz coś do stracenia. Oczy zaszkliły mi się z upokorzenia, a po chwili poczułam z przerażeniem, że po moich policzkach płyną gorące łzy. Wytarłam je gwałtownym gestem i oznajmiłam: – Rozumiem. Odwieziesz Winny do domu? Ja muszę już iść. Oszołomiona i zdezorientowana zaczęłam torować sobie drogę przez tłum. Wydawało mi się, że Chet za mną woła, ale nie byłam tego pewna. W głowie huczało mi, jakby znajdował się w niej rój pszczół. Potrzebowałam świeżego powietrza. Musiałam wydostać się z tego miejsca. Wyszłam w końcu chwiejnym krokiem ze stodoły i pobiegłam do pikapa Carminy. W drodze do domu jeszcze jakoś się trzymałam. Ale gdy tylko przekroczyłam próg, warga zaczęła mi drżeć, a łzy, które do tej pory powstrzymywałam, popłynęły niepohamowanym strumieniem. Pobiegłam szybko na górę, żeby Carmina nie zobaczyła mnie w takim stanie. Zamknęłam za sobą drzwi sypialni i rzuciłam się na łóżko. Ukryłam twarz w poduszce i rozszlochałam się na całego.

ROZDZIAŁ 20 Opadłam na oparcie krzesła i wydałam z siebie pełne frustracji westchnienie. Siedziałam w bibliotece, żeby sprawdzić skrzynkę pocztową, ale wciąż nie nadszedł żaden e-mail od Reeda. Coś musiało się stać. Teraz już byłam tego pewna. Potrafiłabym wymyślić setki wytłumaczeń dla jego milczenia, ale w głębi duszy wiedziałam, że musiało wydarzyć się coś niedobrego. Starałam się opanować mdlące uczucie niepokoju rozlewające się po brzuchu, ale nie przychodziło mi to łatwo. Mój chłopak był poszukiwany – wręcz ścigany – przez bezwzględnego przestępcę (wszystko to wina mojej mamy!) i nagle zniknął. Jeśli połączyło się ze sobą te fakty, wnioski narzucały się same. Złamałam jedną z ustanowionych przez siebie zasad i zaczęłam rozmyślać o mojej mamie. Choć to zawsze sprawiało, że czułam się wściekła i wyczerpana psychicznie, dlatego też między innymi starałam się wyrzucić ją ze swojej głowy. Niektórzy mogliby uznać takie podejście za niezdrowe, za rodzaj wyparcia, ale jak na razie ten mechanizm obronny się sprawdzał. Czasami mijały dnie, a nawet tygodnie, w trakcie których nie poświęcałam mojej matce najmniejszej uwagi. Dzięki temu czułam się szczęśliwsza. Ale teraz postanowiłam odstąpić na chwilę od tej zasady, choć wiedziałam, że nie skończy się to dla mnie dobrze. Czy mama była bezpieczna? Niemal instynktownie wyrzuciłam jej osobę z własnych myśli, jakby była jakąś toksyczną substancją. Co mnie obchodziło to, czy była bezpieczna? To ona wpakowała nas wszystkich w to bagno. Każde działanie ma swoje konsekwencje – czy nie to zawsze wpajała mi, gdy byłam mała? Jeśli więc groziło jej jakieś niebezpieczeństwo, to sama się o nie prosiła. Słyszałam, że ciężko dyszę, dlatego siłą woli uspokoiłam oddech. Siedziałam nieruchomo na krześle bibliotecznym, dopóki nie wyparowała ze mnie złość i nie odzyskałam nad sobą panowania. Dlaczego miałabym się przejmować mamą, skoro ona najwyraźniej w ogóle nie przejmowała się mną? Aby skupić się na czymś innym, wyjęłam jeden z listów od Reeda. Wygładziłam wytartą już nieco kartkę. Widok jego znajomego charakteru pisma przyniósł mi odrobinę pocieszenia. Estello, wydaje mi się, że czasami lepiej przychodzi mi wyrażanie uczuć w liście, kiedy naprawdę mam czas, żeby zastanowić się nad tym, co chcę powiedzieć, a więc do dzieła. Po pierwsze, chciałbym zaznaczyć, że najpierw zamierzałem siedzieć cicho (nie chcę, żeby to, o czym tu napiszę, usunęło w cień to, co powiedziałaś mi wczoraj o swojej mamie), ale ostatecznie doszedłem do wniosku, że powinnaś wiedzieć, że nie Ty jedyna masz takie problemy. Moja mama też jest uzależniona. Wiesz, że cierpi na chorobę zwaną fibromialgią, ale możesz nie wiedzieć, że objawia się ona ostrym bólem mięśni i nieustającym uczuciem zmęczenia. Lekarz przypisał jej lek przeciwbólowy o nazwie OxyContin. Powinna brać jedną tabletkę co dwanaście godzin, ale zauważyłem, że mama kruszy naraz dwie tabletki na drobny proszek, a potem go połyka. W ten sposób lek natychmiast trafia do krwi, a ona kompletnie odlatuje. Jest od niego uzależniona od samego początku. Trzyma to jednak w tajemnicy zarówno przed sąsiadami, jak i przyjaciółmi, a nawet przed swoim lekarzem. Tata wie o jej problemie, ale udaje, że wszystko jest w porządku. Co miesiąc zawozi mamę do lekarza po nową receptę, ponieważ wydaje mu się, że łatwiej jest zakleić ranę plastrem, niż ją otworzyć i porządnie wyczyścić.

Chciałem tylko, żebyś o tym wiedziała. Nie po to, żebyś się nade mną litowała, ale dlatego, żebyś wiedziała, że nie jesteś sama. Dzwoń, jeśli będziesz chciała pogadać. xoxo

Reed

* Dwadzieścia minut później zatrzymałam się na podjeździe przed domem Carminy. Drzwi do stodoły były szeroko otwarte, a Carmina stała pochylona nad warsztatem, marszcząc czoło w głębokim skupieniu. Na dźwięk nadjeżdżającego pikapa podniosła głowę i pomachała do mnie. – Co robisz? – zapytałam, podchodząc, aby przyjrzeć się bliżej jej pracy. Na warsztacie stały pojemniki wypełnione różnokolorowymi barwnikami, głównie w odcieniach czerwieni i brązu, a na półce ustawiony był rząd małych słoiczków z pastami do butów, rozmaitymi woskami i barwnikami roślinnymi. Carmina trzymała w rękach parę jaskrawokolorowych kowbojskich butów. Polerowała je właśnie szczotką z grubym włosiem, próbując nadać ich skórze lśniący połysk. – Dziś mija dokładnie miesiąc, od kiedy jesteś w Thunder Basin – oznajmiła Carmina. Policzyłam w pamięci i z zaskoczeniem odkryłam, że to prawda. Na początku skrupulatnie odliczałam każdy upływający dzień, który przybliżał mnie do moich urodzin, ale ostatnio upalne letnie dni zaczęły mi się zupełnie ze sobą zlewać. – Uznałam, że powinnyśmy to jakoś uczcić we dwie – ciągnęła dalej Carmina. – Na przykład dobrą kolacją. A poza tym mam dla ciebie prezent. – Carmina kiwnęła głową w stronę butów. – Jeśli ci się nie podobają, to nie musisz w nich chodzić. Pomyślałam jednak, że może przydadzą ci się chociaż teraz latem. Wiem, że nie masz zbytniej ochoty dopasowywać się do otoczenia, ale tak właśnie noszą się tutaj ludzie. Delikatnie wzięłam od niej buty. Przesunęłam dłonią po niesamowicie miękkiej, ciemnobrązowej skórze, którą zdobiły jaskrawoturkusowe i szaroróżowe kwiaty. Buty nie były nowe. Zmarszczki i zagniecenia tworzyły skomplikowaną siatkę na ich błyszczącej powierzchni. Każda rysa zdawała się mieć własną historię. Ciekawe, w jakich miejscach bywały i co widziały. – Włożyłam do nich nowe wkładki – oznajmiła Carmina – więc nie musisz się martwić, kto w nich przed tobą chodził. – Są piękne – wydusiłam z siebie. I mówiłam prawdę. Było w nich coś wyjątkowego i dostojnego, co sprawiało, że z miejsca przykuwały uwagę. Niczym rzadki skarb wyszperany w jakimś ciemnym zakątku po całym dniu myszkowania w sklepach ze starzyzną. – Ale do czego miałabym je założyć? Carmina roześmiała się wyraźnie zadowolona. – Do czego tylko chcesz – odparła. – Do dżinsów, sukienek. Widziałam, że dziewczyny w mieście noszą je nawet do dżinsowych szortów, takich, jak lubisz. Przez krótką chwilę żałowałam, że nie mogę pokazać butów Tory. Tory miała fioła na punkcie starych, klasycznych rzeczy. Najpierw wybuchłaby, jak bardzo mi ich zazdrości, a potem

dręczyłaby mnie, żebym poprosiła Carminę o taką samą parę dla niej. I tak oto znów popełniłam ten błąd. Przeszłość została już daleko w tyle, dlaczego więc ciągle do niej wracałam? Dlaczego musiałam zepsuć tę cudowną chwilę? – Gdzie się tego nauczyłaś? – postanowiłam skupić się na Carminie. – Chodzi ci o odnawianie butów? Zajmuję się tym od lat. Mój dziadek, Papa-Dew, nauczył mnie tego, gdy byłam małą dziewczynką. Był świetnym szewcem. Siadaliśmy razem przy jego warsztacie i naprawialiśmy buty całej rodzinie. Przybijaliśmy do nich nowe zelówki i pastowaliśmy je na błysk. Dzięki temu nie musieliśmy kupować nowych. Pewnego razu powiedziałam dziadkowi, że chcę mieć kowbojki w kwiatki. Roześmiał się i odparł, że kowbojki i kwiatki do siebie nie pasują. Ale rankiem w Boże Narodzenie pod choinką znalazłam parę niebieskich kowbojek ozdobionych skórzanymi kwiatkami. – Ja prawie nie znałam moich dziadków – rzekłam cicho, wciąż gładząc dłonią jedwabistą skórę butów. – Rodzice mojego taty umarli, zanim się urodziłam. A mama ze swoimi rodzicami nieustannie się kłóciła. Mówiła, że lepiej, żebyśmy się z nimi nie widywali. Że nie warto zawracać sobie nimi głowy. Mieszkali w Knoxville, ale nigdy nie byłam u nich w domu. Podobno mieli ośmiohektarową działkę i hodowali konie. Ale mama nie chciała mnie tam zabrać. Spotkałam ich tylko kilka razy, kiedy przyjeżdżali do Filadelfii. Ale nawet wtedy nie widywałam ich za często, bo mama kazała im zatrzymywać się w hotelu. Pewnego razu, po jednym lub dwóch dniach, oskarżyła ich, że próbują ją kontrolować, i wybuchła straszna kłótnia. Gdy następnego ranka zapytałam o babcię i dziadka, mama powiedziała, że wypadło im coś nagłego i musieli wcześniej wrócić do Knoxville. – Przykro mi, Stello. – Carmina położyła mi dłoń na ramieniu i spojrzała na mnie ze smutkiem. Ale w jej oczach nie dostrzegałam litości. Byłam jej wdzięczna, że nie traktowała mnie jak osobę specjalnej troski. Nie chciałam, żeby Carmina widziała, jak płaczę. Nie dlatego że bałam się braku zrozumienia z jej strony, ale dlatego że nie ufałam sama sobie. Bałam się, że jeśli nie zachowam ostrożności, sama zacznę się nad sobą użalać. – Pójdę pod prysznic i przygotuję się do kolacji – powiedziałam. Dłoń Carminy wciąż spoczywała na moim ramieniu. Pomyślałam, że poczuję się lepiej, kiedy się od niej uwolnię, ale gdy Carmina wreszcie zabrała rękę, ogarnęło mnie dziwne poczucie pustki. Poszłam do domu, drżąc z zimna, mimo że na niebie świeciło gorące popołudniowe słońce. * Do kolacji założyłam żółtą sukienkę na ramiączkach i nowe kowbojskie buty. Pojechałyśmy z Carminą do Dirk’s Burgers. Jak na Thunder Basin było to dość wyrafinowane miejsce. Można tam było zamówić hamburgery niemal ze wszystkimi możliwymi dodatkami. Mieli tam hamburgery z pomidorem, sałatą i cebulą dla tradycjonalistów; z awokado, kiełkami lucerny i grzybami dla wegetarian, wreszcie ze smażonym salami i serem ricotta dla wielbicieli włoskiej kuchni. Serwowali tam nawet hamburgery składające się w pięćdziesięciu procentach z mielonej wołowiny, a w pięćdziesięciu z mielonego boczku. W Filadelfii na pewno zamówiłabym wegetariańskiego hamburgera, ale – nie chcąc nikogo urazić – w Thunder Basin nie potrafili ich najlepiej przyrządzać. Wołowinę natomiast mieli tu wyśmienitą. Znajdowałam się w końcu w krainie słynącej z hodowli bydła. Dlatego też postanowiłam wziąć sobie hamburgera pięćdziesiąt na pięćdziesiąt. – Przejdźmy się wzdłuż rzeki – zaproponowała Carmina, gdy skończyłyśmy jeść. – O tej

porze będzie tam cień i spokój. Po pokonaniu kilku przecznic weszłyśmy w szpaler topoli rosnących gęsto nad brzegiem rzeki. Panował tutaj przyjemny cień, a od wody niósł się delikatny wiatr. Carmina włożyła ręce do kieszeni, a na jej twarzy pojawiła się poważna mina. – Dzwonił dzisiaj zastępca szeryfa Price – oznajmiła rzeczowym tonem. Te pięć słów sprawiło, że moje serce zamarło. Przyłapałam się, że ściskam kurczowo brzeg mojej sukienki. Poczułam w palcach dziwne mrowienie. Zrobiło mi się duszno. Mój umysł zaczął nagle gorączkowo pracować, ale podsuwał mi same niezbyt optymistyczne wnioski. – Nie jestem dobra w przekazywaniu złych wiadomości, więc powiem to wprost. Reed Winslow zaginął. – Słucham?… – Spojrzałam na Carminę z niedowierzaniem. Koryto płynącej obok rzeki zdawało się to kurczyć, to rozszerzać. Popatrzyłam na Carminę. Jej twarz na przemian traciła i znów odzyskiwała ostrość. Przytknęłam dłoń do czoła, próbując zatrzymać wirujący wokół mnie świat. Trzęsłam się z zimna, choć byłam cała spocona. – Stello… – Poczułam, że Carmina złapała mnie za rękę. Emanowały z niej spokój i pewność. Niemal odruchowo uchwyciłam się jej dłoni. W tej chwili dotyk Carminy wydawał mi się jedyną realnie istniejącą rzeczą. – Zaginął? – Przed dwoma dniami. Biuro szeryfa szuka go razem z miejscową policją. – Danny Balando?… Carmina westchnęła i kiwnęła głową. – Na razie muszą się liczyć z taką możliwością. Reed złamał zasady, Stello. Znaleźli na jego komputerze e-maile, które wysyłał do Filadelfii. Zainstalował sobie oprogramowanie, które miało zamaskować jego adres IP, ale wygląda na to, że nie było dość skuteczne. Twój chłopak wiedział, jakie są zasady, i znał ryzyko. Sąsiad zauważył, że Reed nie zakręcił wody w wężu ogrodowym, i zgłosił to na policję. Dopóki nie będziemy mieć więcej informacji, musimy zakładać, że uprowadzili go ludzie Danny’ego Balando. – Wysyłał e-maile do Filadelfii? – mruknęłam zdezorientowana. Reed miał dostęp do komputera, a mimo to nie próbował się ze mną skontaktować? – Analizują je teraz. – Będą go torturować… – Zaczęłam cicho płakać. – Nie zabiją go od razu, ale będą to przeciągać tak, żeby cierpiał. – Bardzo mi przykro, Stello. Carmina nawet nie próbowała zaprzeczać. A więc miałam rację. Będą torturować Reeda na wszelkie znane im sposoby. Płakałam coraz bardziej. – Reeda poszukuje oddział specjalny. Jeśli gdzieś jest przetrzymywany, na pewno go znajdą. To ludzie najlepsi w swoim fachu. Jeśli Reed gdzieś tam jest. Jeśli jeszcze żyje. – Ludzie z biura szeryfa nie sądzą, by groziło ci jakiekolwiek niebezpieczeństwo – dodała Carmina. – Ani tobie, ani twojej mamie. – To chyba jasne, że tak mówią! – wykrzyknęłam. – Nie chcą, żebym uciekła i ukryła się przed nimi. Nie mogą sobie pozwolić na utratę kolejnego świadka. Żałuję, że w ogóle zgodziłam się zeznawać. Chciałam postąpić właściwie i do czego to doprowadziło? – Załkałam gorzko, chowając twarz w dłoniach. – Zamiast zrobić coś dobrego, tylko wszystko popsułam. Nienawidziłam ich. Nienawidziłam ich wszystkich. Danny’ego Balando. Mojej mamy za to, że wprowadziła go do naszego życia. Szeryfów federalnych za to, że nie dość dobrze pilnowali Reeda. I w końcu Reeda za to, że wysyłał głupie, nierozważne e-maile do kogoś

w Filadelfii, a mnie kompletnie ignorował. Chet miał rację – trudno było uciec od rozmyślań, co by było gdyby. W tym momencie żałowałam, że moje życie nie potoczyło się inaczej. Chciałabym mieć wreszcie coś do powiedzenia na temat własnej przyszłości, zamiast ciągle spełniać życzenia ludzi, którymi gardziłam. – Nie musisz wstydzić się łez – powiedziała Carmina, biorąc mnie w ramiona. Pogłaskała mnie uspokajająco po plecach i po włosach. Nie próbowałam się od niej odsuwać. Wtuliłam się w nią, szukając pocieszenia. Wiem, że była to oznaka słabości, ale okropnie się bałam. Choć przez chwilę chciałam udawać, że mam kogoś, komu na mnie naprawdę zależy. – Czy Price powiadomi cię, kiedy znajdą Reeda… kiedy znajdą jego… jego…? – Głos mi się załamał i zupełnie się rozkleiłam. Gorące łzy pociekły mi po twarzy. „Kiedy znajdą jego ciało”. Te słowa nie były w stanie przejść mi przez gardło. – Na pewno. Na pewno mnie powiadomi. Niebawem natrafią na zwłoki Reeda. Gang Danny’ego Balando z pewnością nie zamierza ich ukrywać. Podrzucą ciało w takie miejsce, gdzie łatwo będzie je znaleźć. Los Reeda miał być przestrogą dla innych… a zwłaszcza dla mnie. Miałam być następna.

ROZDZIAŁ 21 Kiedy zatrzymałam pikapa Carminy na parkingu za Sundown Diner, a na miejsce obok ostrożnie wjechał swoim motocyklem Eduardo, uznałam, że to idealna okazja, aby z nim porozmawiać. Szepnęłam do siebie kilka słów otuchy, po czym wybiegłam z samochodu, żeby złapać go, zanim wejdzie do restauracji. – Eduardo! Zaczekaj! – Hej, Stella Bella – przywitał się, odwracając do mnie. Zlustrował mnie szybko swymi głęboko osadzonymi oczami w kolorze roztopionej czekolady. – Ta okropna śliwa prawie już ci zeszła spod oka. Wkrótce nie będzie po niej śladu. – Prawdę mówiąc, właśnie o tym chciałam z tobą porozmawiać. Tego wieczoru, kiedy zostałam napadnięta, poprosiłeś mnie, żebym poszła do magazynu. Mam nadzieję, że się mylę, ale wciąż nie mogę przestać myśleć o tym, że mnie wtedy wrobiłeś. Wciągnęłam mocno powietrze do płuc. „To dla ciebie, Winny”. Nie mogłam chyba ująć tego bardziej bezpośrednio. Twarz Eduarda na chwilę zamarła. Otworzył usta, ale jeśli próbował wymyślić jakieś kłamstwo, to bezskutecznie. A ja od razu poznałam, że był winny. Wyglądał tak, jakby sam miał krew na rękach. – Dlaczego? – zapytałam, starając się zapanować nad drżeniem głosu. Ufałam mu, uważałam go za przyjaciela. Jak mógł więc zrobić mi coś takiego i mieć jeszcze czelność patrzeć mi prosto w oczy? Eduardo zaczął kręcić na boki głową. Przełknął ślinę, wciąż nie mogąc znaleźć właściwych słów. Był blady jak ściana i nerwowo oblizywał wargi. W jednej chwili opadła z niego maska twardziela, a w jego oczach zobaczyłam autentyczny strach. – Nie wiedziałem – odezwał się cienkim jak papier głosem. – Musisz mi uwierzyć. Nie przypuszczałem, że stanie ci się coś złego. Gdybym to wiedział, nigdy bym mu nie pomógł. – W jaki sposób Trigger cię do tego namówił? – Trigger? Myślisz, że to on cię zaatakował? To mnie nieco zbiło z tropu. – To nie był Trigger? – Nie mam pojęcia… – Eduardo znów potrząsnął głową. – Bo widzisz, to było tak… Następnie opowiedział mi, że kiedy miał pojechać tego wieczoru do pracy, znalazł na siedzeniu motocykla kopertę ze stoma dolarami. Do pieniędzy dołączony był list zawierający jedną krótką instrukcję: za dwadzieścia jedenasta wyślij Stellę do magazynu. Ma być sama. – Nie sądziłem, że zostaniesz pobita, przysięgam – bronił się dalej Eduardo. – Myślałem, że to jakiś głupi dowcip lub coś w tym rodzaju. Myślałem, że ktoś chce ci zrobić niespodziankę i będzie tam czekał na ciebie z kwiatami. Naprawdę nie zastanawiałem się nad tym. Schowałem pieniądze i zrobiłem to, o co poproszono mnie w liście. Gdybym tylko wiedział… Musisz mi uwierzyć, Stella. Nigdy nie pozwoliłbym cię skrzywdzić. Wiesz o tym. Poczułem się okropnie, gdy zobaczyłem, co się stało. Od tamtego czasu nie mogę przestać o tym myśleć. – Ale mimo tego nie zgłosiłeś się na policję. – Bałem się, że mnie aresztują! Mogłem zostać uznany za współwinnego przestępstwa. Stells, nie niszcz mi z tego powodu życia. Błagam cię. Jakoś ci to wynagrodzę, tylko przysięgnij, że mnie nie wydasz. – Okłamałeś oficer Oshiro.

– Tylko w sprawie listu i pieniędzy. Cała reszta jest prawdą. Nie widziałem nikogo, kto wychodziłby z magazynu. Może zresztą nie chciałem widzieć… – Eduardo przesunął dłońmi po twarzy, naciągając skórę wokół oczu. – Może miałem jakieś złe przeczucia, ale je zignorowałem. Nie wiem. Wmawiałem sobie, że… Już sam nie wiem. Ale na pewno nie przypuszczałem, że dojdzie do czegoś takiego. – Nie wydawało ci się, że sto dolarów to sporo pieniędzy za tak drobną przysługę? Nie przyszło ci do głowy, że to może być zapłata za twoje milczenie? – Nie wiem. Naprawdę nie wiem. – Musisz o tym powiedzieć oficer Oshiro. Masz nadal ten list? To może pomóc udowodnić winę Triggera. W tym momencie policja uważa, że to moje słowo przeciwko jego słowu. A Trigger twierdzi, że w czasie, gdy doszło do ataku, przebywał akurat w swoim domu. – Wyrzuciłem list, a pieniądze wydałem. Żałuję, że to zrobiłem. Nie powiesz o tym chyba Dixie Jo, co? Wylałaby mnie na zbity pysk. – Zasłużyłeś na to. – Zlituj się, Stella. Muszę jakoś zarabiać na życie. Jeśli stracę tę robotę, znalezienie nowej może mi zająć całe tygodnie. Nie chciałem, żeby spotkała cię jakaś krzywda. Mam na utrzymaniu dziewczynę i dziecko. Nie rób mi tego. – Powiedz oficer Oshiro prawdę – odparłam. – Wtedy będziemy kwita. – Nie ma innego sposobu? – Krople potu zaczęły napływać Eduardowi do szerokich ze strachu oczu. – Nie. Eduardo starł rękawem pot z czoła. – Myślisz, że mnie zapuszkują? – Myślę, że ucieszą się, że się zgłosiłeś. Coś wymyślą. Ścigają Triggera, a nie ciebie. Pamiętaj tylko, żeby opowiedzieć o tym oficer Oshiro. – Policjantka nie została wprawdzie przywrócona do śledztwa, ale może zmienią to właśnie nowe informacje od Eduarda. – I tym razem powiedz jej prawdę. Całą prawdę. – Dobra, rozumiem. Zgoda. – Nie powiem o niczym Dixie Jo. – Dzięki… – Eduardo odetchnął z ulgą. – Naprawdę, dziękuję ci. – Otworzył drzwi do restauracji i przytrzymał je dla mnie. – Nie potrafię wyrazić tego, jak bardzo mi przykro. Ogromnie mi przykro, Stelly Belly. Chciałam mu przebaczyć, ale nie było to takie łatwe. Pomógł w końcu Triggerowi w pobiciu i upokorzeniu mnie. Nie mogłam znieść myśli o tym, co zrobił mi Trigger. Nienawidziłam czuć się słaba i pokonana. Bez pomocy Eduarda Trigger nigdy by mnie dopadł. Dlatego też odparłam: – Mam nadzieję, że mówisz prawdę. * Od ataku Carmina miała w zwyczaju czekać na mnie, aż wrócę z pracy, i dzisiejszy wieczór nie należał do wyjątków. Weszłam przez frontowe drzwi i zastałam ją przy układaniu na stoliku pasjansa. Ostatnio, gdy wracałam z pracy, zazwyczaj chwilę gawędziłyśmy albo oglądałyśmy razem powtórki serialu M*A*S*H, a potem szłam na górę się położyć. Podobało mi się to, że Carmina na mnie czekała. Lubiłam opowiadać jej różne anegdotki z Sundown. Pomagało mi się to nieco odprężyć przed snem, a Carmina, która znała sporą część klientów Sundown, cieszyła się, że może posłuchać plotek z miasteczka, zanim nazajutrz rano obiegną całą okolicę. Nie miałam wrażenia, że byłyśmy dla siebie tylko mieszkającymi pod

jednym dachem współlokatorkami, tak jak było ze mną i z mamą. Łączyło nas coś więcej. Ale tego wieczoru, kiedy Carmina podniosła się na mój widok z poważną miną, wiedziałam, że ten wieczór nie będzie wyglądał tak jak zazwyczaj. Coś musiało się stać. – O co chodzi? – spytałam, choć podejrzewałam, co się stało. Znaleźli ciało Reeda. Było w znacznie gorszym stanie, niż ktokolwiek przypuszczał. Dlatego też trumna podczas nabożeństwa żałobnego będzie zamknięta. A ja ze względu na grożące mi niebezpieczeństwo nie będę mogła wziąć udziału w jego pogrzebie. – Dzwoniła twoja matka. Słowa Carminy dotarły do mnie dopiero po dłuższej chwili. Zamknęłam oczy i odetchnęłam. Nie takich wieści się spodziewałam. Nie byłam jednak pewna, co to oznacza. Chciałam, żeby w końcu odnaleźli zwłoki Reeda, bo wtedy mogłabym zapomnieć o cierpieniach, jakie musiał przeze mnie znosić. Czułam się odpowiedzialna za jego śmierć. Gdyby mnie nie spotkał, nie poznałby również mojej mamy. Nadal by żył i mieszkał w Filadelfii. – Powiedziałam jej, że wrócisz do domu tuż po jedenastej, ale ona nie ma prawa do prywatnych telefonów po dziewiątej wieczorem. Takie są reguły w klinice. – Jeśli znowu zadzwoni, przekaż jej, że nie mam ochoty z nią rozmawiać. – Czuje się samotna. Tęskni za tobą. I za waszym domem. – Ja też! – Rzuciłam Carminie gniewne spojrzenie. – Powiedziałaś jej to? Powiedziałaś jej, że jest na odwyku, a ja tkwię w Thunder Basin z powodu jej głupich, bezmyślnych decyzji? – Zadzwoni znowu jutro. Powiedziałam jej, że masz wolne. – Nie powinnaś była jej tego mówić. Poza tym i tak mam na jutro plany. – Pięć minut. Nie możesz jej poświęcić nawet pięciu minut? – Nie wiem – odparłam wściekła. – A czy ona może mi zwrócić moje dawne życie? Mojego chłopaka? Przyjaciół? Chyba nie proszę o tak wiele, co? – Czy naprawdę nie ma szans, żebyś kiedykolwiek jej przebaczyła? – Przestała być dla mnie matką już dawno temu i to z własnego wyboru. Wolała narkotyki. Niejeden raz miałam zamiar jej przebaczyć. Chciałam, żeby do mnie wróciła. Potrzebowałam jej. Ale potem mi przechodziło i godziłam się z tym, że nie jestem w stanie rywalizować z jej prochami. Teraz jest już za późno. Nie chcę mieć z nią nic wspólnego. Mówiła ci, że już kiedyś była na odwyku? I to kilka razy. Ale bez rezultatu. To nieustanne wysyłanie jej na odwyk i przywożenie do domu jest już męczące. Płukanie żołądka, a potem znów to samo. Ona zachowuje się, jakbym była jej opiekunką, ale w jaki sposób zwykła nastolatka może powstrzymać własną matkę przed ćpaniem? Byłam tylko małą dziewczynką – słyszałam, jak mój głos wznosi się na coraz wyższe tony, ale nie potrafiłam nad nim zapanować. – To ona powinna się mną opiekować! – Przebaczanie to niełatwa sztuka – stwierdziła Carmina. – Trzeba umieć znaleźć równowagę pomiędzy odrzuceniem tego, co nieistotne, a skupieniu się na tym, co najważniejsze. – Ale ja wcale nie chcę jej wybaczyć! – zawołałam ze złością. – Nie chcę się z nią pogodzić, ponieważ ona znowu mnie skrzywdzi. I tak w kółko! – Opowiedziałaś matce o swoich obawach? – Ona o nich dobrze wie! – Wzniosłam do góry ręce sfrustrowana całą tą rozmową. Dlatego właśnie starałam się nigdy nie myśleć, a już zwłaszcza nie rozmawiać o mojej matce. Budziła we mnie na nowo wszystkie niechciane, złe emocje. A świadomość, że w dalszym ciągu się od nich nie uwolniłam, wpędzała mnie w jeszcze większe przygnębienie. Dlaczego nie mogłam zacząć żyć na nowo? Była to jedyna rzecz, jakiej pragnęłam, więc co mnie przed tym powstrzymywało? – Może wie, a może nie – odparła Carmina. – Czasami musimy powiedzieć coś dwa razy,

żeby to do kogoś dotarło. A czasami trzeba powtarzać to na okrągło, raz po raz. – Ale nie można mnie do tego zmuszać. – Zgadza się, nie można. Ale nie ma co rozpamiętywać przeszłości. Nic dobrego z tego nie przyjdzie. To zupełnie jak w hazardzie, człowiek nie ma szans na wygraną, przeszłość zawsze ma nad nim przewagę. – A czy ty kiedykolwiek musiałaś komuś przebaczyć? – zapytałam. – Ale tak naprawdę przebaczyć? Powiesz mi? Carmina w skupieniu zastanawiała się nad moim pytaniem. – Stella, jestem dość skrytą osobą – zaczęła ostrożnie. – Tylko nie wciskaj mi tego kitu. Carmina uniosła nieco głowę i wzięła długi, głęboki oddech. – Tak, musiałam. – Ile czasu zajęło ci wybaczenie tej osobie? – Całe lata. Najpierw odwlekałam to w czasie. Byłam zawzięta i pozwoliłam, żeby moja rana wciąż się jątrzyła, zamiast puścić wszystko w niepamięć i odnaleźć ukojenie. Wydawało mi się, że mam pełne prawo być wściekła. Zbyt późno dotarło do mnie, że mam również prawo wybaczyć. Wiele rzeczy mogłam naprawić – powiedziała Carmina z wyraźnym żalem w głosie. – Mogłam, ale nie zrobiłam tego. – Przykro mi. Naprawdę. Ale wybaczanie oznacza tylko dalsze cierpienie. Gdybym wybaczyła mamie, to jakbym przyznała, że jej zachowanie wobec mnie było w porządku. A nic z tego, co zrobiła moja mama, w żadnym wypadku nie było w porządku! – To prawda. Podejrzewam zresztą, że twoja mama o tym wie. – Czy osoba, której wybaczyłaś, skrzywdziła cię po raz kolejny? – nie dawałam za wygraną, ponieważ przeczuwałam, że znam odpowiedź. Wahanie Carminy było dla mnie wystarczającym potwierdzeniem. – A więc miałam rację – odparłam sama sobie. – Jak możesz więc stać tutaj i mówić mi, że powinnam wybaczyć mojej mamie, skoro wiesz, że przysporzy mi ona jeszcze więcej bólu? – Ponieważ trwanie w tym zapiekłym gniewie wyrządzi ci więcej szkód niż kolejne problemy twojej matki. – Carmina otarła oczy, które zaszkliły się od łez. Odwróciła się ode mnie, nie chcąc, żebym widziała, jak płacze. To byłoby poniżej jej godności. – Nie miałam zamiaru cię zdenerwować – powiedziałam, czując wyrzuty sumienia. Zdecydowanie przeholowałam. Skłoniłam ją do zwierzeń tylko po to, by udowodnić, że mam rację. Carmina w przeciwieństwie do mnie wierzyła w moc przebaczenia. Mogłam się z nią nie zgadzać, ale powinnam okazać jej większy szacunek. – Nie jestem zdenerwowana – rzekła Carmina cichym, udręczonym głosem. – Przez całe życie próbujemy uciekać przed własną przeszłością, ale nie zdajemy sobie sprawy, że jesteśmy z nią nierozerwalnie związani i nigdy nie zdołamy się od niej uwolnić. Drgnęłam nieco zmieszana, nie mając pewności, czy Carmina nie chce czasem zostać sama. Jej głos wyraźnie się zmienił – dobiegał jakby z daleka i słychać w nim było potworną samotność. Nie byłam nawet pewna, czy Carmina mówiła jeszcze w ogóle do mnie. – Chyba pójdę się położyć – oznajmiłam. – Dobry pomysł – odparła Carmina, starając się brzmieć normalnie, ale jej głos był dziwnie oddalony. – Idź, ja też zaraz się kładę. – Przynieść ci filiżankę herbaty? – Nie, dziękuję, Stello. No, idź już. Posiedzę tu jeszcze chwilę i posłucham sobie radia. Odwrócona do mnie plecami Carmina ostrożnie położyła się na kanapie. Poruszała się

wolniej niż zazwyczaj. Sięgnęła do radia, ale jej ręka zawisła nieruchomo w powietrzu kilka centymetrów od pokrętła. Całe jej ciało zastygło, jakby zaskoczone podmuchem nieprzyjemnego, zimnego wiatru. Ale przecież było lato, a z nagrzanych chodników żar unosił się jeszcze długo po zachodzie słońca. Ta noc również nie miała przynieść żadnego wytchnienia od upału ani choćby powiewu chłodnego powietrza.

ROZDZIAŁ 22 Obudził mnie głośny łoskot. Zdezorientowana zamrugałam w ciemnościach. Czy ten dźwięk pochodził z dołu? A może tylko mi się zdawało? Zegar wskazywał kilka minut po drugiej w nocy. Danny Balando. Sparaliżowana strachem ścisnęłam kurczowo pościel. Byłam cała zlana potem. Ludzie Danny’ego mnie znaleźli. Pewnie właśnie weszli do domu Carminy i zamierzali mnie zabić. Siedziałam zamarła z przerażenia i zaczęłam gorączkowo się zastanawiać, jak mogę stąd uciec. Zaschło mi w ustach. Nic nie przychodziło mi do głowy. Czekałam, aż usłyszę kroki na schodach, ale w domu panowała niczym niezmącona cisza. Po kilku minutach ochłonęłam ze strachu i odzyskałam jasność umysłu. Ludzi Danny’ego Balando na pewno tu nie było. Do tej pory już by mnie znaleźli. Odrzuciłam kołdrę, podeszłam cicho do drzwi i otworzyłam je na tyle szeroko, by wyjrzeć na korytarz. – Carmina? Na dole w salonie paliło się światło, rzucając długie cienie na spłowiałą tapetę na ścianie. Czyżby Carmina nie położyła się jeszcze spać? To nie było w jej stylu, by przesiadywała do późna w nocy albo zapomniała zgasić światła. Zeszłam kilka kroków po schodach. – Carmina! – zawołałam cicho. Nie chciałam jej obudzić, jeśli na przykład zasnęła na kanapie. Gdy ją wreszcie ujrzałam, mój mózg na chwilę jakby spowiła mgła, dlatego też nie zrozumiałam od razu, dlaczego Carmina leży twarzą na stoliku do kawy. Nie wiedziałam, czy to na pewno ona, czy też znowu nawiedzają mnie obrazy z przeszłości. Ponownie zobaczyłam moją mamę zwisającą bezwładnie na fotelu – jej siną skórę i oczy niczym małe punkciki. Na ścianie za nią znajdowała się plama krwi. A teraz ujrzałam Carminę, pochyloną do przodu, z siwymi włosami opadającymi na twarz. – Carmina! – Rzuciłam się biegiem i opadłam obok niej na kolana. Potrząsnęłam na tyle mocno jej głową, że powinno to ją obudzić. – Słyszysz mnie? – Carmina jednak nie reagowała, a mnie serce zaczęło walić jak młot. Ostrożnie przesunęłam Carminę z powrotem na kanapę. Oczy miała zamknięte, twarz zaś ściągniętą w grymasie bólu. Jej klatka piersiowa unosiła się i opadała w płytkich, nieregularnych oddechach. Telefon. Gdzie jest telefon? Leżał w kuchni, zaczęłam wybierać numer, ale słuchawka wypadła mi z dłoni i wylądowała na podłodze. Przeklinając, podniosłam go i spróbowałam raz jeszcze. Trzęsącymi się palcami w końcu udało mi się wybrać numer alarmowy. – Tu pogotowie ratunkowe, w czym mogę pomóc? – odezwał się głos w słuchawce. – Wydaje mi się, że moja opiekunka, Carmina Songster, miała atak serca – powiedziałam jednym tchem. Siłą woli starałam się zapanować nad swoim głosem. Wiedziałam, że nie pomogę Carminie, jeśli nie zachowam spokoju i nie wyjaśnię, jak dojechać do naszego domu. Musiałam mówić powoli i wyraźnie. – Usłyszałam jakiś hałas, więc zeszłam na dół i znalazłam ją leżącą na stoliku. Jest bardzo blada i nie oddycha normalnie. Próbowałam ją ocucić, ale bez skutku.

– Jaki jest pani adres? – Sapphire Skies dwanaście. – Karetka przyjedzie tak szybko, jak to możliwe. – To znaczy kiedy? – Mój głos wznosił się na coraz wyższe tony. – Nie mam pojęcia, w jakim jest stanie. Proszę, pomóżcie mi, nie wiem, co robić! – Sanitariusze przyjadą najszybciej, jak się da. Rozłączyłam się i niemal w tej samej chwili zalałam się łzami. Delikatnie otuliłam Carminę wełnianą narzutą. Nie dopuszczałam do siebie myśli, że mogłaby umrzeć. Na pewno z tego wyjdzie. Wkrótce pojawi się karetka i zabierze ją do szpitala, a tam zajmą się nią już lekarze. Wsunęłam moją rękę w chłodną dłoń Carminy. Z jej strony nie było jednak żadnej reakcji, nawet nie próbowała zacisnąć palców. Nie miałam pojęcia, czy w ogóle była świadoma mojej obecności. Rozpłakałam się jeszcze mocniej. Czułam, że mdli mnie ze strachu. Poza Carminą nie miałam nikogo. Gdyby teraz umarła, zostałabym zupełnie sama. Wywieźliby mnie stąd i zmusili do rozpoczęcia wszystkiego na nowo w jakimś innym mieście. Musiałabym sama stawić czoła wszystkim moim problemom, a w tej chwili ta perspektywa wydawała mi się tak przygniatająca, że bałam się, iż całkowicie się załamię. Jak dałabym sobie radę bez Carminy i Cheta? Bez Winny? W Thunder Basin czułam się bezpiecznie. Przyzwyczaiłam się do spranej niebieskiej pościeli na moim łóżku i do gotowanych przez Carminę obiadów z mięsem i ziemniakami. Kiedy chciałam z kimś porozmawiać, Carmina zawsze uważnie słuchała, nie przerywając mi ani też nie osądzając. Nie ignorowała mnie. Wiedziała, kim jestem naprawdę, a ja mogłam być przy niej sobą. Ufałam jej. Carmina była wszystkim, co miałam. W końcu zjawiła się karetka. Nie byłam w stanie ocenić, jak długo zajęło jej dotarcie na miejsce. Wydawało mi się, że między moim telefonem a pierwszymi dźwiękami syreny minęło sporo czasu. Ale w rzeczywistości musiało to trwać zaledwie kilka minut, ponieważ gdy pobiegłam otworzyć sanitariuszom drzwi, wciąż jeszcze płakałam. – Leży na kanapie w salonie. – Zrozpaczona wskazałam im drogę. Sanitariusze od razu zajęli się Carminą. Z godną podziwu sprawnością przenieśli ją na nosze i zawieźli do czekającej pod domem karetki. – Czy chora jest uczulona na aspirynę? – spytał jeden z sanitariuszy. – Nie wiem. – Należysz do rodziny? – Tak – wypaliłam bez namysłu. Choć to przecież wcale nie było kłamstwem. Carmina była dla mnie jedyną rodziną, jaką obecnie miałam. – Ile masz lat? – Siedemnaście. – Niepełnoletni nie mogą towarzyszyć pacjentom w karetce. Będziesz musiała sama dojechać do szpitala. – Jak to? Przecież właśnie powiedziałam wam, że należę do jej rodziny! Sanitariusz jednak nie zwracał już na mnie uwagi, wsiadł na tył karetki i założył na miękkie ramię Carminy opaskę do mierzenia ciśnienia krwi. Drugi z sanitariuszy zamknął drzwi i karetka ruszyła na sygnale w kierunku miasta, a tymczasem ja stałam, wpatrując się w jej oddalające się światła. *

W głowie tak mi huczało, że nie byłam w stanie myśleć. Zupełnie otumaniona starałam się przygotować na to, co może się stać z Carminą. I na to, co będzie ze mną. W którymś momencie, choć nie potrafiłam dokładnie określić kiedy, zaczęłam postrzegać Carminę jako ważną część mojego życia. Carmina zawsze dopingowała mnie do działania, nawet jeśli o wiele łatwiej byłoby się poddać. Ale ona nigdy się nie poddawała. Błagałam ją, żeby tym razem również była silna. Usiadłam na huśtawce na werandzie i kołysałam się wolno w upalnym, letnim powietrzu. Słyszałam latające wokół mnie owady, ale ledwo je zauważałam. Za każdym razem, kiedy próbowałam wstać i wrócić do domu, kolana tak się pode mną trzęsły, że musiałam znów usiąść. Nie wiedziałam, która jest godzina, ale obawiałam się, że sytuacja z Carminą mogła mnie pozbawić resztek sił i teraz nie tylko kręciło mi się w głowie, ale czułam się również kompletnie wyczerpana. A w głowie czułam pulsujący ból. Musiałam się zobaczyć z Carminą. Nie byłam jeszcze gotowa na najgorsze, lecz nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdybym się z nią nie pożegnała. Popełniłam w Thunder Basin już zbyt wiele błędów, żeby pozwolić sobie na kolejny. Tylko siłą woli podniosłam się z huśtawki i weszłam do domu. Trzęsącą się dłonią podniosłam telefon. Nie wiedziałam, co innego miałabym zrobić, więc zadzwoniłam do Cheta. Oprócz numeru Carminy był to jedyny znany mi numer telefonu w Thunder Basin. – Halo? – Jego zachrypły, zaspany głos brzmiał jeszcze głębiej niż zazwyczaj. – Chet. – Przełknęłam ślinę. – Carmina miała wypadek. Źle z nią. Karetka zabrała ją do szpitala. – A tobie nic nie jest? – spytał zupełnie już rozbudzony Chet. – Ze mną wszystko w porządku, ale martwię się o Carminę. Strasznie się o nią boję. – Słyszałam, że mówię wysokim, roztrzęsionym i zupełnie mi obcym głosem. Nigdy w życiu nie czułam się tak bezradna. Ani też nigdy nie potrzebowałam tak bardzo czyjejś pomocy. – Możesz mnie zawieźć do szpitala? Muszę przy niej być. – Już jadę.

ROZDZIAŁ 23 Krążyłam niespokojnie po werandzie, gdy Chet skręcił swoim samochodem na podjazd. Wysiadł, zostawiwszy auto z włączonym silnikiem, i ruszył prosto w moim kierunku. Miał rozczochrane włosy i pomięte ubranie, ale prawie nie zwracałam na to uwagi. Gdy tylko spojrzałam w jego pełne niepokoju, niebieskie oczy, natychmiast zapomniałam o naszej kłótni i wybiegłam do niego. Tym razem nie zatrzymałam się jednak w bezpiecznej odległości. Zarzuciłam mu ramiona na szyję i ukryłam twarz w jego koszuli. Wydawało mi się, że wypłakałam już wszystkie łzy, ale nagle znowu poczułam nieprzyjemne szczypanie w kącikach oczu. – Och, Chet. Tak bardzo się o nią martwię. – Wszystko będzie dobrze – szepnął uspokajająco, otaczając mnie ramionami. Chciałam mu wierzyć, ponieważ nie miałam innego wyjścia. Ze względu na Carminę nie mogłam się poddawać. Musiałam być dla niej silna. – Carmina ledwo oddychała. Nie wiedziałam, jak jej pomóc. Jeśli ona… jeśli ona… – Zacisnęłam mocno powieki. Nie chciałam o tym myśleć. Jeszcze nie teraz. * Od początku lata była to już moja druga wizyta w Okręgowym Szpitalu w Thunder Basin. Nie potrafiłam wyobrazić sobie bardziej posępnego miejsca. Ani też bardziej pozbawiającego nadziei. Ale kiedy rozmawialiśmy z pielęgniarkami z ostrego dyżuru, nadzieja była wszystkim, na co mogliśmy liczyć z Chetem. Chciałam być silna i mieć wszystko pod kontrolą, tak jak Carmina, kiedy to ja leżałam na szpitalnym łóżku. Ale stałam tylko z zaczerwienionymi oczami i cieknącym nosem, podczas gdy Chet zasypywał pielęgniarki pytaniami. Carmina miała atak serca. Wprawdzie oddychała samodzielnie, ale znajdowała się w stanie krytycznym. Lekarze mieli przeprowadzić zabieg angioplastyki wieńcowej, aby przywrócić przepływ krwi w sercu. Więcej miało być wiadomo po operacji. Nie pozostawało nam nic innego, jak tylko czekać. * W końcu zasnęłam na krześle w poczekalni. Gdy się obudziłam, przez okna wpadały poranne promienie słońca. Głowę miałam opartą na ramieniu Cheta. Przeglądał właśnie „Sports Illustrated”, ale gdy poczuł, że się poruszyłam, natychmiast odłożył pismo i spojrzał na mnie. – Kiedy spałaś, przyszła lekarka – oznajmił. – I nie obudziłeś mnie? – Usiadłam prosto. – Chciała tylko powiedzieć, że zabieg się udał. Przenieśli Carminę na oddział intensywnej opieki. Musi tam zostać jeszcze kilka godzin, aż odzyska siły. Wkrótce powinnaś móc się z nią zobaczyć. Lekarka, nazywa się chyba Zielke, powiadomi nas, gdy tylko Carmina zostanie umieszczona w sali chorych. Stella… – Chet zamilkł, czekając, aż podniosę na niego wzrok. – Uratowałaś jej życie. Znalazłaś ją w samą porę. Poczułam, jak fala ulgi rozlewa mi się w brzuchu. Carmina żyła i niebawem mieli ją wypuścić do domu. Zajmę się nią i dopilnuję, żeby szybko stanęła na nogi. Mogę zostać w Thunder Basin tak długo, jak tylko będzie mnie potrzebować.

A więc wciąż miałam miejsce, które mogłam nazywać domem. Chet przyniósł nam na śniadanie precle i sok jabłkowo-żurawinowy z automatu i kiedy skończyliśmy jeść, otworzyły się podwójne drzwi za recepcją i podeszła do nas lekarka. – Cześć, Stello, jestem doktor Zielke. To ja operowałam Carminę i z radością mogę powiedzieć, że wszystko poszło tak gładko, jak to możliwe. Mam nadzieję, że zdrzemnęłaś się trochę, choć wątpię, żebyś zbytnio wypoczęła. Witaj, Chet. – Skinęła do niego głową. – Jak ona się czuje? – spytałam. – Pytała o ciebie – doktor Zielke odparła z przyjaznym uśmiechem. – Jest bardzo zmęczona, ale nie może się doczekać, kiedy cię zobaczy. – Kiedy może wrócić do domu? – Jutro. Gdy przyjedziesz ją odebrać, przekażemy ci całą listę rzeczy, które mają pomóc jej w powrocie do zdrowia. Przepisałam jej lek zapobiegający zakrzepom krwi. Musi przyjmować go dokładnie według zaleceń. Mam nadzieję, że tego przypilnujesz… – Lekarka znów się uśmiechnęła. – Wszystko będzie z nią dobrze, Stello. Za jakiś tydzień powinna stanąć na nogi i wrócić do dawnej formy. – Chcę ją zobaczyć. Doktor Zielke machnęła ręką, żebym poszła za nią. Poczułam nagły dreszcz ekscytacji, podążając za lekarką, przechodząc przez podwójne drzwi, a potem idąc wzdłuż korytarza z beżowymi ścianami. Chet szedł tuż obok i w pewnym momencie ścisnął moją dłoń. Słuchałam głuchego stukotu naszych butów na wyłożonej płytkami podłodze i zastanawiałam się, co powiem Carminie, gdy ją wreszcie zobaczę. Ona na pewno będzie starała się być poważna, oficjalna i przywita mnie z lekką rezerwą. Carmina nie lubiła, gdy poświęcano jej zbyt dużo uwagi. Nie byłam więc pewna, jak chciałaby, abym się zachowała. Drzwi do sali Carminy były otwarte i doktor Zielke gestem zaprosiła nas do środka. – Mam dla pani coś znacznie lepszego niż kwiaty i baloniki – oznajmiła radosnym głosem. Wyszłam zza dzielącego salę na pół przepierzenia i poczułam, że zupełnie przestaję panować nad własnymi emocjami. Estella Goodwinn nie była beksą i nie chciałam również, żeby była nią Stella Gordon. Ale gdy ujrzałam leżącą na łóżku Carminę z potarganymi siwymi włosami oraz podkrążonymi ze zmęczenia oczami, uczucia wzięły nade mną górę. Podeszłam do niej i ku własnemu zaskoczeniu rzuciłam się jej w ramiona. – Widoku tej twarzy najbardziej mi brakowało – powiedziała Carmina zachrypłym głosem. Głaszcząc moje włosy, przytuliła mnie mocno do siebie. – Och, jak bardzo się za tobą stęskniłam. – Podobno jutro możesz wrócić do domu – wyszeptałam, dławiąc się ze wzruszenia. – Zgadza się. Jutro wracam do domu. Koniec ze szpitalem i lekarzami. Zostaniemy tylko we dwie, ty i ja, Stello.

ROZDZIAŁ 24 W drodze do domu rozmawialiśmy z Chetem o pogodzie, o Carminie i Dustym, a nawet o zawodowej lidze baseballu. Chet pozwolił sobie też na kilka komentarzy o wysokim poziomie naszej drużyny softballowej. W trakcie dwudziestominutowej jazdy poruszyliśmy niemal każdy temat z wyjątkiem tego jedynego, który zalegał mi w piersi niczym kamień. Żwir zachrzęścił pod kołami samochodu, gdy wjechaliśmy na długi odcinek nieasfaltowanej drogi prowadzącej do domu Carminy. Kukurydza na polach była soczyście zielona i zdawało się, że przez jedną noc gwałtownie wystrzeliła do góry: jej łodygi były równie wysokie jak Chet, a na ich wierzchołkach kołysały się jasnożółte kitki. Nad nami rozpościerało się niebo, którego błękitu nie zakłócała ani jedna chmurka. Mijaliśmy stada bydła pasącego się za podniszczonymi przez wichury płotami oraz pola tyczkowatych słoneczników. Krajobraz ten stanowił całkowite przeciwieństwo gwarnych i ruchliwych ulic Filadelfii. Nie znaczy to jednak, że mi się nie podobał. Zajęło mi tylko trochę czasu, żeby się do niego przyzwyczaić. W pewnym momencie nasza idiotyczna rozmowa z Chetem stała się już nie do wytrzymania. – Gdzie znajduje się ranczo Miltona Swope’a? – zapytałam. Niech Chet sam zdecyduje, kiedy będzie gotów porozmawiać o nas, ale na razie musiałam znaleźć jakiś prawdziwy, a nie zastępczy temat do rozmowy. Miałam dość tego krępującego milczenia, które zapadało od czasu do czasu. Konieczność siedzenia obok Cheta i wysłuchiwania jego wywodów na temat pogody w oczekiwaniu na to, aż wreszcie wyjaśnimy sobie, co między nami zaszło, było dla mnie wprost czystą torturą. – Na północ od miasta – odparł Chet. – Trzeba jechać w kierunku Sandhills. – Co to jest Sandhills? – To piaskowe wydmy. – Chet spojrzał na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy. – Nie widziałaś nigdy piaskowych wydm? – Nie w Nebrasce. – Zamknęłam oczy. – Opowiedz mi, jak wyglądają. – Można powiedzieć, że to pofalowane pagórki piasku. – Poproszę o bardziej szczegółowy opis. Chet wydał z siebie przeciągłe westchnienie, ale nie było w nim słychać irytacji. Raczej delikatne rozbawienie. – Kiepski ze mnie poeta. – Postaraj się. Chet zrobił długą pauzę, po czym zaczął mówić tym swoim głębokim, kojącym głosem: – Setki, a może tysiące lat temu smagany wiatrem piasek zbił się w pofałdowane zwały. Wyobraź sobie ocean piasku, ocean prerii. Na wydmach rosły bowiem polne kwiaty i indiańska trawa. Jadąc przez Sandhills, nawet przez kilka godzin można nie napotkać żadnego samochodu. Masz wrażenie, jakbyś był ostatnim człowiekiem na Ziemi. Ale nie odczuwasz strachu, ponieważ otacza cię zewsząd spokój i cisza, jakich nie znajdziesz nigdzie indziej na świecie. A jeśli zatrzymasz samochód i odejdziesz odrobinę od drogi, wydarzy się coś magicznego. Usłyszysz szept wiatru. Musisz słuchać uważnie, a wiatr powie ci, że nie jesteś sama. Zobaczysz czaplę stojącą bez ruchu na jednej nodze przy brzegu jeziora. Będzie przyglądać ci się z takim samym zaciekawieniem jak ty jej. Jesteś dla niej czymś nowym i dziwnym, a ona nie jest przyzwyczajona do widoku takiego stworzenia. Idziesz dalej. Pelikany unoszą się leniwie na połyskujących taflach jeziora, zanurzają

głowy pod wodą w poszukiwaniu ryb. Wiosną cietrzewie preriowe tupią i podskakują do góry, żeby zwabić samicę. Te rytuały godowe wyglądają z początku komicznie, ale im dłużej się temu przyglądasz, tym większe to robi na tobie wrażenie. Ich tańce są bardzo skomplikowane, przypominają plemienne tańce Siuksów lub Indian Lakota. Kiedy w końcu wracasz do samochodu, czujesz, jakbyś żegnała się z nieodkrytą dotąd przez nikogo krainą. Nie możesz oprzeć się myśli, że tylko cud sprawił, że nikt jeszcze tu przed tobą nie dotarł. Odjeżdżasz stamtąd z wyobrażeniem, jak wyglądał świat przed setkami lat, zanim jeszcze został skalany przez człowieka. Westchnęłam z rozmarzeniem. – To było piękne. Chciałabym tam kiedyś pojechać. – Otworzyłam oczy i spojrzałam na Cheta. – Zabierzesz mnie tam? Chet wjechał na podjazd przed domem Carminy i zatrzymał samochód. Zgasił silnik, ale starałam się nie zastanawiać, co to może oznaczać. Może chciał odprowadzić mnie do drzwi? Ale czy wejdzie do środka? Czy w końcu był gotowy, żeby ze mną porozmawiać? O tyle rzeczy chciałam go zapytać, ale musiałam siedzieć cicho i pozwolić Chetowi, żeby rozegrał to po swojemu. – Tamtej nocy na imprezie czułem się po prostu sfrustrowany. A także dość mocno zawiedziony – wyznał Chet. – Wydawało mi się, że jestem dla ciebie kimś więcej. Ubzdurałem sobie, że moglibyśmy być razem. Zdecydowanie za dużo sobie obiecywałem i kiedy mnie odtrąciłaś, zaliczyłem bardzo bolesny upadek. Mówiłem ci, że nie ufam sobie na tyle, żeby zadowolić się tylko rolą twojego przyjaciela, ale myliłem się co do tego. Jeśli potrzebujesz mnie jako przyjaciela, to mogę nim być, jak tylko długo będziesz tego chciała. Bez żadnych zobowiązań. Nigdy nie będę prosił o nic w zamian, nie będę miał żadnych oczekiwań. Zresztą kto wie? – dodał z lekko ironicznym uśmiechem. – Może uda nam się stworzyć pierwszy czysto platoniczny związek w dziejach relacji damsko-męskich? Próbowałam się uśmiechnąć, ale ogarnęło mnie nagle jakieś dziwne uczucie. Połączenie rozczarowania i żalu. Zdawałam sobie sprawę, że to złe i niskie z mojej strony, ale nie byłam pewna, czy chcę, żeby Chet przestał mnie darzyć głębszymi uczuciami. Jego zainteresowanie bardzo mi schlebiało. A poza tym on też nie był mi tak do końca obojętny. Czy mogliśmy zostać przyjaciółmi? Wyłącznie przyjaciółmi? Chet wierzył, że potrafi dotrzymać swojej części umowy, natomiast ja aż tak bardzo sobie nie ufałam. Nagle pomyślałam o Reedzie. Przyniosło to właściwy efekt i zupełnie mnie otrzeźwiło. Co się ze mną działo? Jak mogłam zastanawiać się nad tym, czy związać się z innym facetem, kiedy los mojego obecnego chłopaka wciąż pozostawał nieznany? Powinnam dochować wierność Reedowi, dopóki nie będę miała pewności, że naprawdę nie żyje. A wówczas chciałabym godnie uczcić jego pamięć. Chet miał rację: nasze relacje powinny pozostać wyłącznie platoniczne. – Dzięki, że zawiozłeś mnie do szpitala – powiedziałam. – Nie byłabym w stanie prowadzić samochodu. I chyba nie wytrzymałabym sama tych kilku godzin w poczekalni. – Nie ma o czym mówić. To oczywiste, że chciałem być przy tobie. Słowa Cheta poruszyły mnie do głębi. Postanowiłam to jednak zignorować. – Pojedziesz ze mną jutro odebrać Carminę z szpitala? – zapytałam. – Oczywiście. – Dam ci znać, gdy tylko się dowiem, o której godzinie ją wypiszą. – Pracujesz dziś wieczorem? – spytał Chet. – Tak, to ostatnia zmiana w tym tygodniu. Kończę około jedenastej. – Będę czekał na ciebie tu na podwórku, żeby upewnić się, że dotarłaś bezpiecznie. Jeśli

chcesz, mogę cię odprowadzić do samych drzwi. Nikt nie lubi wracać w nocy do pustego domu. – Sugerujesz, że boję się ciemności? – zażartowałam. Zazwyczaj nie bałam się ciemności, ale od napaści Triggera w magazynie robiło mi się trochę nieswojo w ciemnych pomieszczeniach. Wprawdzie w domu Carminy czułam się bezpieczna, ale nie miałam nic przeciwko, żeby Chet szybko sprawdził, czy nic mi nie grozi. – Staram się tylko zachowywać, jak na dżentelmena przystało – odparł Chet. – Najpierw siedzisz ze mną przez całą noc w szpitalu, teraz chcesz sprawdzić mój dom, żebym nie natknęła się czasem w nocy na coś nieprzyjemnego. To zbyt piękne, by mogło być prawdziwe. – Zrobię tylko szybki obchód i znikam. Nie przeszkodzę ci w twoich planach. – Nie mam żadnych planów – odpowiedziałam. – Jeśli masz ochotę, zapraszam cię na szklankę słynnej lemoniady bazyliowej Carminy. Oczywiście dotrzymam ci towarzystwa. To chyba nie taka zła perspektywa – droczyłam się. – Cała okolica będzie mi zazdrościć – rzucił żartobliwie Chet, omiatając mnie spojrzeniem. Miał cudowne oczy. Zmysłowe, niebieskie, mocno wyróżniające się na tle jego ciemnych włosów. Już miałam się odwrócić, gdy nagle zobaczyłam w nich swoje odbicie. Poczułam ciepło rozpływające się po całym ciele oraz przemożną chęć, aby odrzucić wszelkie skrupuły. Im bardziej walczyłam z pożądaniem, tym słabsza się czułam. Byłam wręcz wyczerpana kolejnymi próbami uniknięcia czegoś, co wydawało się praktycznie… Nieuniknione. Uznawszy, że nie ma sensu dalej kusić losu, czym prędzej wyskoczyłam z samochodu. – Poczekaj, odprowadzę cię do drzwi – zaproponował Chet, obchodząc dookoła wóz. – Nalegam. Nie uważam za zbyt eleganckie, żeby zostawiać damę samą na podjeździe. To wina mojej matki, bo tak mnie wychowała, że dziewczynę należy odprowadzić pod same drzwi. Zrozumiałam, że trudno mi będzie odwieść Cheta od tego pomysłu, dlatego nie protestowałam. Ale gdy tylko znaleźliśmy się na werandzie, szybko mu podziękowałam, otworzyłam drzwi i wsunęłam się do środka. Nie ma sprawy. Mogłam udawać, że łączy nas tylko przyjaźń. Mogłam też zadręczać się wyrzutami sumienia z powodu Reeda, ale wiedziałam, że ciąży mi znacznie poważniejsza kwestia. Czułam, że zakochuję się w Checie. A nie chciałam wiązać się z nim tylko po to, by pod koniec sierpnia złamać mu serce. * Na szczęście w restauracji panował straszliwy ruch i w całym tym zamieszaniu nie miałam nawet czasu, żeby pomyśleć o czekającym mnie później spotkaniu z Chetem. Wmawiałam sobie, że to nic wielkiego, że znajdziemy się tylko we dwójkę w pustym domu – w końcu byliśmy przyjaciółmi – ale czułam, że próbuję sama siebie oszukiwać. W spotkaniu sam na sam z takim przystojnym facetem nie było nic niewinnego ani niegroźnego. Po pracy wsiadłam w pikapa Carminy i ruszyłam w drogę do domu. Po raz pierwszy nie przekroczyłam ograniczenia prędkości. Nie śpieszyłam się zbytnio i zatrzymywałam się na każdych światłach, czując wzbierającą we mnie falę ekscytacji. Byłam zdenerwowana. Proszę, w końcu to powiedziałam. Estella Goodwinn, Stella Gordon czy jak się tam, do cholery, nazywałam, wciąż była zdolna do odczuwania motylków w brzuchu przed spotkaniem z facetem. Samochód Cheta stał już na podjeździe. Nic dziwnego, że przyjechał wcześniej ode mnie, skoro wracałam do domu w tempie spacerowym. Zaparkowałam pikapa za jego wozem, po czym zorientowałam się, że w ten sposób zablokowałam mu wyjazd. Wolałam, żeby nie odczytał tego

jako sprytnego wybiegu mającego zatrzymać go tutaj na noc, więc wrzuciłam wsteczny, a następnie ustawiłam się obok samochodu Cheta, zostawiając mu tyle miejsca, żeby mógł wyjechać, kiedy tylko zechce. Byłam pewna, że nastąpi to niebawem. W końcu zjawił się tu tylko po to, żeby obejść dom i upewnić się, czy nic mi nie grozi. Chet stał oparty o balustradę na werandzie z ramionami założonymi na klatce piersiowej. Choć dochodziła już północ, powietrze nadal było parne. Żaden powiew wiatru nie był w stanie rozrzedzić tej nocnej duchoty. Księżyc świecił wysoko na niebie lekko zamglonym, żółtawym blaskiem. Cienie kładące się na twarzy Cheta jeszcze bardziej uwydatniały jego kości policzkowe. – Jak w pracy? – zagadnął. – Ustanowiłam mój osobisty rekord, jeśli chodzi o ilość napiwków. – Brzmi nieźle. – Na koniec zmiany Winny i ja wykładamy na stół cały bilon i sprawdzamy, która z nas dostała monetę z najstarszą datą. Winny dziś wygrała, miała monetę z 1938 roku, tuż sprzed wybuchu drugiej wojny światowej. To niewiarygodne, ilu ludzi musiało ją mieć w rękach od tamtego czasu. A jak było na ranczu? – Podoba mi się ten zwyczaj z monetami. Na ranczu było w porządku. Musiałem wyciągnąć z błota kilka zabłąkanych cieląt. Jak już mówiłem, w tej pracy trudno się nudzić. – Czyż to nie urocze? Krowi rycerz w lśniącej zbroi. – Musiałem trzy razy umyć włosy, żeby móc się w ogóle pokazać ludziom na oczy. Od stóp do głów byłem pokryty błotem. Co gorsza, błoto zdążyło zaschnąć na słońcu, więc nie mogłem go tak zwyczajnie z siebie spłukać. Musiałem szorować tak mocno, że zdarłem z siebie pewnie kilka warstw skóry. – Ale jedno miejsce chyba ominąłeś – powiedziałam i zanim zdałam sobie z tego sprawę, przesunęłam kciukiem nad jego brwią. Nie było tam żadnego błota. Chciałam go po prostu dotknąć. Chet wciąż miał wilgotne włosy po prysznicu i pachniał świeżo oraz intensywnie niczym powietrze po letniej burzy. Założył dżinsy i zapinaną na guziki dżinsową koszulę z podwiniętymi do łokci rękawami. Wyglądał fantastycznie. Dżinsy podkreślały jego długie nogi, a koszula była na tyle obcisła, że znakomicie eksponowała jego mięśnie. Dodajmy do tego wydatne kości policzkowe oraz olśniewające błękitne oczy – obok Cheta trudno było przejść obojętnie. – Naprawdę? – spytał zdziwiony, starając się wytrzeć palcem nieistniejącą plamę brudu. – Nie chciałem tu przychodzić umazany błotem. – Wejdźmy do środka – zaproponowałam, ponieważ zaczęły siadać na mnie komary. – Mam nadzieję, że przyniosłeś ze sobą kij baseballowy, żeby przepędzić wszystkie czające się w mroku potwory. Nie sądzę, żeby Carmina trzymała u siebie w domu kij do baseballu. – Owszem, trzyma. W stojaku na parasole. Nie pytaj, skąd to wiem. Otworzyłam kluczem drzwi, ale nie zapaliłam od razu lampy na korytarzu. Czułam, że Chet stoi tuż za mną. Wszystkie kończyny miałam jak z waty, a w całym moim ciele zaczęło powoli rozlewać się ciepło. Panowała taka cisza, że bez trudu słyszałam nasze miarowe, rytmiczne oddechy. Przymknęłam oczy, starając się zapanować nad sobą. Wiedziałam, że jeśli wpuszczę Cheta do środka, nie mogę stracić kontroli nad swoimi emocjami. – Podoba mi się ten strój – rozległ się w ciemności głos Cheta. – Moro i skóra. To do ciebie pasuje. – Niby czemu? – Bo jesteś twarda, zadziorna, seksowna – odchrząknął. – Przepraszam, nie powinienem

był tego mówić. Chodziło mi o to, że… – Uważasz, że jestem ładna? – spytałam. Ciągle jeszcze nie włączyłam światła, ale moje oczy zaczynały z wolna przyzwyczajać się do ciemności i byłam w stanie dostrzec zarys sylwetki Cheta. Dokładnie na wprost moich oczu miałam jego szerokie, muskularne ramiona. Stał tak blisko, że mogłam go dotknąć. Mogłabym go złapać za koszulę i mocno do siebie przyciągnąć. – Nie – odparł Chet swoim głębokim, chropawym głosem. – Nie ładna. Na moment mnie zatkało. – Raczej zachwycająca – kontynuował Chet tym samym niskim głosem. – Fascynująca. Mądra. Wygadana. Odkąd cię poznałem, nie jestem sobą. Nie ma dnia, żebym o tobie nie myślał. Powinienem myśleć o setkach innych spraw, ale wciąż myślę tylko o tobie. Co robisz, kiedy cię znowu zobaczę, o czym właśnie myślisz. – Chcesz wiedzieć, o czym teraz myślę? – spytałam cicho. – Tak. Miałam wrażenie, że fala ciepła zaczyna coraz szybciej wirować w moim brzuchu. Kręciło mi się w głowie i lekko chwiałam się na nogach. Pomyślałam sobie, że wciąż mogę temu zapobiec, że jeszcze nie jest za późno. Mogłam przecież wyjść na zewnątrz i ochłonąć. Ale w tej chwili wcale nie chciałam ochłonąć. Nie chciałam się kontrolować. Pragnęłam jedynie dotknąć Cheta i marzyłam o tym, aby on dotknął mnie. Spojrzałam na niego. Chet również przyglądał mi się badawczo. Czułam, jak jakaś niepohamowana siła zaczyna ciągnąć mnie w jego kierunku, ogarnęło mnie to cudowne, upajające uczucie, jakiego doznaje się podczas szybkiego spadania w dół. W jednej chwili wyzbyłam się wszelkich skrupułów. Podobnie jak Chet. Wepchnął mnie do środka domu, zamknął za sobą kopniakiem drzwi, po czym oparł mnie o nie plecami i przywarł do moich ust. Objęłam go za szyję, odpływając bez reszty w pocałunku. Chet emanował ciepłem, ale nie zatracił przy tym swej męskiej siły. Naparł na mnie rozkosznym ciężarem swojego ciała, przyciskając mnie do drzwi. Nieraz wyobrażałam sobie, jak będzie wyglądać ta chwila, ale moje wyobrażenia były tylko marną namiastką tego, co się teraz działo. Krew pulsowała mi w żyłach, przepływając przeze mnie spiętrzonymi falami i przyprawiając mnie o zawroty głowy. Chet przesunął dłonią w górę mojego ramienia i nagle wstrząsnął mną dreszcz. Czując to, Chet jeszcze mocniej zacisnął wokół mnie ramiona. Próbując utrzymać równowagę, zaczepiłam palce o pasek przy jego dżinsach. Kolana uginały się pode mną, bałam się, że zaraz się przewrócę. Porywały mnie kolejne fale pożądania, a każda z nich była coraz gwałtowniejsza i silniejsza. Kiedy musnęłam koniuszkami palców gładką skórę na jego biodrach tuż nad dżinsami, Chet cały zadrżał, po czym zaczął mnie jeszcze mocniej całować. Nagle poderwał mnie do góry, zaniósł na kanapę i położył na poduszkach. A potem opadł na mnie całym ciężarem ciała. Całował mnie z coraz większym zapamiętaniem, a jego dłoń pieściła zmysłowo moje udo. Jego ciepłe, wilgotne i nienasycone usta robiły ze mną takie rzeczy, że miałam ochotę krzyczeć z rozkoszy. Czułam się tak, jakbym cała płonęła. Albo kręciła się na jakiejś szalonej karuzeli, której żadna ludzka siła nie jest w stanie zatrzymać. Pozwoliłam więc porwać się temu wirowi i zanurzyłam się w nim bez reszty. Chet nagle się odsunął. Wpatrywał się we mnie okrągłymi oczami. – Co się stało? – spytałam zasapana. Chet pochylił głowę, wtulając twarz w moją szyję. Na uchu czułam jego nierówny oddech.

– To nie w porządku, że robimy to na kanapie Carminy – stwierdził. Jęknęłam cicho. – Carmina mnie zabije – dodał Chet. – Tylko wtedy, jeśli się dowie – odparłam. Czułam, że jeśli nie zacznie mnie znowu całować w ciągu najbliższych pięciu sekund, to zaraz umrę z pożądania. – Nie wydaje ci się, że zachowujemy się wobec niej dość podle? Bez szacunku? Carmina jest w szpitalu i liczy, że się tobą zaopiekuję. Teraz jęknęłam zirytowana już na całego. – Dlaczego musisz być taki… porządny? – Chcę to zrobić we właściwy sposób. Nie chciałbym potem żałować, że nie potraktowałem cię odpowiednio. Oparłam głowę z powrotem na poduszce, nie wiedząc, czy mam się śmiać, czy płakać. – Jesteś najbardziej pogiętym facetem, jakiego spotkałam w życiu. Przecież leżę tu chętna i gotowa na wszystko. – Nie rób tego, Stello… – Chet jeszcze mocniej wtulił twarz w moją szyję. – Jeśli zaraz nie każesz mi przestać, nie wiem, czy znajdę w sobie tyle siły, żeby samemu móc to zrobić. Ciało Cheta znieruchomiało, jakby ostatkiem sił starał się powstrzymać przenikające go pożądanie. Wierzyłam mu: gdybym teraz powiedziała „tak”, już nic by go nie powstrzymało. Westchnęłam z rezygnacją. – Mam wrażenie, jakbym została przeniesiona do równoległego wszechświata. – Przeczesałam palcami włosy, które w tym całym uniesieniu wymknęły mi się z końskiego ogona. – Pierwszy raz mi się to zdarza. Nigdy nie spotkałam chłopaka, który by mi odmówił. – Przyjrzałam się Chetowi z lekkim zdziwieniem. – Jesteś prawiczkiem? Chet zsunął się ze mnie i westchnął wolno, wypuszczając nagromadzone w nim napięcie. – Tak. – Teraz to dopiero trafiłam do równoległego wszechświata. Facet, który przyznaje się do tego, że jest prawiczkiem? Ziemia bez dwóch zdań została gdzieś daleko za nami. Chet popatrzył na mnie z ukosa. – A ty? – spytał. – Jesteś dziewicą? Nie spodziewałam się, że zapyta o to tak otwarcie. Ale nie powinnam się temu dziwić, skoro przed chwilą zadałam mu to samo pytanie. – Nie – odparłam. – No tak, twój chłopak w Tennessee. Przełknęłam głośno ślinę. Dręczyło mnie to, że ciągle okłamywałam Cheta, dlatego teraz, przynajmniej raz, musiałam być z nim szczera. – Poza nim nie było nikogo więcej. – Traktował cię dobrze? Kolejne pytanie, którego nie oczekiwałam. – Co to w ogóle znaczy? Gdy ogarnia cię szał namiętności, nie jesteś tak naprawdę w stanie myśleć o drugiej osobie. – Ja przed chwilą myślałem o tobie – odrzekł cicho Chet. – Gdybym myślał tylko o sobie, nie przerwałbym tego. Nie interesowałoby mnie, czy ty naprawdę chcesz ze mną być. Po prostu zrobiłbym to, na co bym miał ochotę. – Zamilkł na chwilę. – Nie chcę, żebyś zgodziła się na to dlatego, że jest ci mnie żal albo że czujesz się samotna i nie ma nikogo innego pod ręką. – Nie dlatego cię pocałowałam. – A przynajmniej taką miałam nadzieję. Przecież nie zrobiłam tego po to, żeby pocieszyć się po stracie Reeda ani też żeby

wymazać go z pamięci. Czułam się samotna, ale w zdecydowanie mniejszym stopniu, niż kiedy pojawiłam się w Thunder Basin. Chet bardzo mnie pociągał i to dlatego chciałam spędzić z nim ten wieczór. Ponadto zależało mi na nim i bardzo mnie bolało, że tyle spraw musiałam przed nim ukrywać. Chciałam, żeby choć raz mógł dowiedzieć się o mnie czegoś naprawdę osobistego. Poprzez fizyczną bliskość chciałam mu dać jakąś część siebie, chciałam, żeby poznał prawdziwą mnie. – Ciągle mam wrażenie, jakbyś coś przede mną ukrywała – powiedział Chet. – Nie wiem, co takiego, ale czuję to. Tak bardzo pragnęłam wszystko wyznać. Wreszcie wszystko mu wyjaśnić. Było to jednak zbyt ryzykowne, więc milczałam. – Strasznie tu duszno – stwierdziłam, odgarniając włosy z karku. – Szkoda, że Carmina nie ma klimatyzacji. Na zewnątrz też jest gorąco, więc otwarcie okien nic nie da, a przydałoby mi się trochę świeżego powietrza. Od tego upału nie jestem w stanie myśleć. – Mam pomysł – oznajmił po dłuższej chwili Chet, a w jego oczach pojawił się błysk. – O ile tylko starczy ci odwagi. – To brzmi jak wyzwanie. – Byłaś kiedyś w nocy na dzikim kąpielisku? – W ogóle nigdy nie byłam na dzikim kąpielisku, ani w dzień, ani w nocy. – Ciepła noc, zimna woda. Niezłe połączenie, co? Ale jeśli wolisz zostać tutaj i spróbować zasnąć w tym upale… – Tylko wezmę kostium kąpielowy! Na górze szybko przebrałam się w jednoczęściowy czarny kostium – najbardziej elegancki, jaki udało mi się znaleźć w miejscowym dyskoncie – a z bieliźniarki wyjęłam mocno sprany ręcznik, którego Carmina nie powinna zbytnio żałować, gdyby się wybrudził. Szukając w szafie sandałów, myślałam o tym, co wcześniej powiedział Chet. Próbowałam przypomnieć sobie mój pierwszy raz z Reedem. Trochę bolało i nie było zbyt przyjemnie. Pamiętam, że kiedy skończyliśmy, zastanawiałam się, czy zrobiłam wszystko tak, jak należy. Prawdę mówiąc, za każdym razem, gdy się kochaliśmy, martwiłam się o to, czy byłam na tyle dobra, żeby Reed nie zaczął szukać sobie kogoś innego. Ani razu jednak nie zastanawiałam się, czy mnie również było z nim dobrze. A Reed nigdy o to nie pytał.

ROZDZIAŁ 25 Kiedy jakiś czas później kładłam się do łóżka, wciąż czułam na skórze dreszcze, o jakie przyprawiła mnie zimna woda w kąpielisku. Zostawiłam na parterze zapalone światła, ale pusty dom nie wydawał mi się dzięki temu ani trochę bezpieczniejszy. Nagle pożałowałam, że nie spytałam Cheta, czy mogłabym zatrzymać się u niego na noc. Wystarczyłaby mi kanapa albo wolny pokój, to nie miało znaczenia. Po prostu nie chciałam zostawać sama. Niebo przecięła błyskawica, a zaraz po niej rozległ się grzmot. Zerwał się wiatr, który zaczął tłuc gałęziami drzew o ściany domu. O szyby zabębniły pierwsze krople deszczu. Zadygotałam i podciągnęłam wyżej kołdrę. Zaczęłam zastanawiać się, jak musiał czuć się Reed na chwilę przed tym, jak dopadli go ludzie Danny’ego Balando. Czy zmroził go lodowaty, przenikający aż do trzewi chłód, tak jak mnie teraz? Czy każdy tajemniczy odgłos i każde skrzypnięcie podłogi sprawiało, że zamierał w bezruchu i nasłuchiwał w niepokoju? Nie mogłam przestać myśleć o tym, co prawdopodobnie zrobili z Reedem. Próbowałam wyrzucić z głowy wszystkie najczarniejsze myśli, ale one wciąż napływały kolejnymi falami. Czy zmasakrowali jego ciało? Czy w ogóle rozpoznam go, kiedy policja odnajdzie zwłoki? Czy Danny chce zrobić to samo ze mną? Nie byłam w stanie dowiedzieć się, czy jego ludzie trafili na mój trop. Musiałam nauczyć się jakoś żyć bez tego nieustannego wszechogarniającego strachu. Danny na pewno śnił o tym, żeby mnie dopaść. On zresztą też ciągle pojawiał się w moich snach. Moje sny napawały mnie lękiem. * Następnego popołudnia Chet pomógł mi przywieźć Carminę ze szpitala. Gdy wyjechaliśmy zza wysokiego żywopłotu okalającego podjazd przed domem, Carmina wytrzeszczyła oczy ze zdumienia. – Co wy dwoje, u licha, wymyśliliście? Na trawniku stał mały tłumek ludzi i gdy Chet wjechał na podjazd, wszyscy rzucili się w naszym kierunku, wymachując balonikami i kwiatami. Na czele szedł pastor Lykins, który gestykulował z jowialnym uśmiechem, pokazując Chetowi, gdzie dokładnie ma zaparkować. – To nie był mój pomysł – odparłam, uchylając się od wszelkiej odpowiedzialności. Poczułam jednak lekką irytację oraz ukłucie zazdrości. To przecież ja powinnam była wydać przyjęcie powitalne dla Carminy. – Ani mój – dodał Chet. Ledwo zdążył zaparkować, kiedy ktoś otworzył drzwiczki od zewnątrz i cały komitet powitalny zaczął klaskać i wiwatować na cześć Carminy. Ludzie trzymali też w rękach naczynia z zapiekankami, sałatkami i deserami. – Witaj w domu, Carmino! – Pastor Lykins wziął Carminę za rękę i pomógł jej wysiąść. – Opuściłaś nasz niedzielny piknik, więc postanowiliśmy urządzić jeszcze jeden, na twoim podwórku. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. – Ależ skąd! – Carmina się zaczerwieniła. – O ile Stella zostawiła dom w stanie nadającym się do pokazania gościom, możemy rozstawić naczynia z jedzeniem w kuchni i zjeść z tyłu domu. O tej porze będzie tam przyjemny cień. Chet, mógłbyś otworzyć frontowe drzwi?

* Dom Carminy wypełniały śmiech, radosne głosy oraz szczęk sztućców i talerzy. Przez otwarte okna słychać było świergot ptaków. Zgodnie ze wskazówkami Carminy Chet rozścielił na trawniku koce piknikowe i rozstawił w szerokim kręgu składane krzesła. Naczynia z potrawami położono na kuchennym stole, który znajdował się blisko drzwi prowadzących na tył domu. Nałożyłam sobie na talerz bułkę z szynką i poszłam do lodówki po musztardę. – Pewnie już słyszałaś o Triggerze – odezwała się ściszonym głosem kobieta, która pojawiła się nagle za moimi plecami i przyparła mnie do lodówki. Policzek miała umazany sosem barbecue, musiała więc jeść przed chwilą coś z grilla. – Nie – przyznałam, starając się zachować neutralny, jeśli nie całkowicie obojętny ton. Nie wszyscy wiedzieli, że to Trigger mnie pobił, więc wolałam zachować ostrożność. Ale już sama wzmianka jego imienia wystarczyła, żeby popsuć mi humor. – Policja trzyma to w tajemnicy – mówiła dalej kobieta cichym, lecz pełnym ekscytacji głosem. – Tylko niewielkie grono osób wie, że go zgarnęli. Moja siostra pracuje jako protokolantka sądowa i dała mi cynk. Trigger został aresztowany za napaść na ciebie. Oskarżyli go o zwykłe pobicie. Nie uznali tego za napaść kwalifikowaną, ponieważ nie użyto niebezpiecznego dla życia narzędzia ani nie doszło do poważnych obrażeń ciała. Sędzia skazał Triggera na pięć godzin prac społecznych oraz zobowiązał go do udziału w terapii, która ma mu pomóc opanowywać agresję. I co ty na to? – zapytała z błyszczącymi z ciekawości oczami. Byłam w szoku, że policja aresztowała Triggera i nie powiadomiła o tym ani mnie, ani Carminy. To przecież ja wniosłam przeciwko niemu oskarżenie. Czyżby policja próbowała wykorzystać problemy zdrowotne Carminy, aby zamieść sprawę pod dywan? – Poprawiło ci to trochę nastrój, co, skarbie? – dopytywała wciąż kobieta. – Powiedziałabym, że potraktowano go dość łagodnie. Proszę wybaczyć – rzuciłam i odeszłam, nie trudząc się nawet wymyślaniem jakiejkolwiek wymówki. Zwykłe pobicie? A więc ręce i nogi Triggera nie są niebezpiecznymi narzędziami? A moje siniaki i rany nie były dostatecznie poważne? Biorąc pod uwagę, że Trigger miał tylko siedemnaście lat i jego sprawa była rozpatrywana zapewne przez sąd dla nieletnich, nie zaskoczyło mnie, że potraktowano go łagodnie. Ale pięć godzin prac społecznych i terapia to chyba lekka przesada. A gdzie zadośćuczynienie za popełnione winy? Już wolałabym, żeby sąd nakazał mu osobiste złożenie przeprosin. To zabolałoby go mocniej niż zbieranie śmieci w weekendy. Podeszłam do stołu, żeby nalać sobie szklankę lemoniady. Byłam tak roztrzęsiona, że prawie upuściłam dzbanek. Musiałam wziąć się w garść. Niemal czułam, jak stojąca za mną kobieta świdruje mnie oczami, analizując dokładnie moją reakcję na przekazane wieści. Jeśli okażę najmniejszą oznakę słabości, Trigger na pewno się o tym dowie. I tak już wygrał. Ale jego zwycięstwo nie będzie mu smakowało tak słodko, jeśli nie dam po sobie poznać, że czuję się pokonana. – Ty musisz być Stella. Odstawiłam dzbanek i ujrzałam przed sobą kolejną kobietę, którą kojarzyłam z kościoła. Śpiewała w chórze i miała najbardziej pulchne ramiona, jakie kiedykolwiek widziałam. Jej łokcie przypominały drobne dołeczki otoczone przez zwisające fałdy miękkiego jak ciasto białego ciała. Mając za nic moje poczucie prywatnej przestrzeni, kobieta chwyciła mnie mocno za ramiona, przez co omal nie wylałam na siebie lemoniady. – Ależ z ciebie śliczna dziewuszka! A do tego jeszcze jakie duże orzechowe oczy! Założę

się, że musisz oganiać się od chłopaków. – Kobieta zaśmiała się rubasznym, donośnym głosem, który okropnie działał mi na nerwy. – Przepraszam, czy my się znamy? – spytałam, próbując wyswobodzić się z jej uścisku. – Mavis. Mów mi Mavis. Przyjaźnimy się z Carminą od wieków. Chodziłyśmy razem do szkoły. Nigdy nie przypuszczałabym, że Carmina może mnie czymś zaskoczyć, ale, jak widać, ta kobieta ma jeszcze kilka niespodzianek w zanadrzu. Przybrana córka! Kto by się tego spodziewał? Nic nie odpowiedziałam w nadziei, że Mavis straci zainteresowanie dalszą rozmową i zostawi mnie w spokoju. – Podobno widujesz się z Chetem Falconerem – paplała dalej Mavis. – Ten chłopak zmienił się nie do poznania. Zapamiętajcie moje słowa, powtarzałam wszystkim, że Chet jeszcze wyjdzie na prostą. Nikt mi nie wierzył, ale ja znam się na ludziach… – Postukała się znacząco w głowę. – Potrafię wejrzeć drugiemu człowiekowi w duszę. Umiem dostrzec złote serce tam, gdzie inni widzą tylko nastoletniego chuligana – znów wybuchła gromkim śmiechem. – Tak, no cóż… – Zerknęłam ze zniecierpliwieniem w stronę tylnych drzwi. – Oczywiście Carminie musi być ciężko patrzeć, jak zadajesz się z synem Hanny Falconer. Stare rany… – Mavis pokręciła ze smutkiem głową. – Nie miały czasu, żeby się zabliźnić, a teraz pojawiłaś się ty i otworzyłaś je na nowo. Nie mówię, że to twoja wina, skarbie. Tak to już po prostu jest. Biedna Carmina. Wpatrywałam się w nią wściekła. – Słucham? – spytałam. – Na pewno wiesz o tym, że Carmina ciężko zniosła śmierć Hanny Falconer, matki Cheta. Były najlepszymi przyjaciółkami. Ale z tego, co sobie przypominam, to Carmina najpierw spotykała się z Thomasem Falconerem. Pamiętam, jak oboje w liceum chodzili razem na potańcówki. A potem Thomas wpadł w oko Hannie i przez pewien czas jej przyjaźń z Carminą była zagrożona. Ostatecznie Carmina odsunęła się na bok i pozwoliła Hannie zostać z Thomasem. Później była druhną na ich ślubie. Musiała być zdruzgotana, patrząc, jak dwoje ludzi, których kochała najmocniej, bierze ze sobą ślub. Myślę, że Carmina do dziś musi czuć się zdradzona. Nie twierdzę, że tak jest, Carmina to w końcu dobra chrześcijanka. Ale wystarczy spojrzeć na Cheta, to wykapany ojciec. Czy jego widok nie wzbudza w Carminie dawnego poczucia krzywdy i nie przywołuje żalu z powodu nieodwzajemnionej miłości? No nic, nieważne. – Mavis machnęła lekceważąco ręką. – Jestem pewna, że to tylko plotki, nie ma co wracać do starych dziejów. Wiem za to, że Carmina i Hanna były najlepszymi przyjaciółkami aż do dnia wypadku Falconerów. Zresztą Carmina uważa, że Chet ponosi osobistą odpowiedzialność za śmierć rodziców. – Dlaczego miałaby winić za to Cheta? – spytałam zirytowana, że Mavis o tym wszystkim mi opowiada, i wściekła na siebie, że zadałam jej to pytanie, bo to zachęciło ją tylko do dalszych wynurzeń. – Kiedy Hanna i Thomas zginęli w wypadku samochodowym, jechali właśnie odebrać Cheta z posterunku policji. Został przyłapany na jakiejś kompletnej głupocie i wylądował za kratkami. Chet był wtedy diabłem wcielonym i ciągle szukał okazji do jakiejś awantury. Gdyby nie wpakował się wówczas w kłopoty, jego rodzice nigdy nie znaleźliby się tej feralnej nocy na drodze. Ale to jeszcze nie wszystko. Najlepszym przyjacielem Cheta był Nathaniel, wnuk Carminy. Pojechał jednym samochodem z Falconerami, żeby przegadać swojemu kumplowi do rozumu. Zginął razem z nimi. W jednej chwili Carmina straciła swojego pierwszego ukochanego, najlepszą przyjaciółkę oraz wnuka, którym opiekowała się od dnia narodzin. Zastygłam w bezruchu. A więc Carmina miała wnuka? Czy to w jego pokoju

mieszkałam? Teraz rozumiałam, dlaczego Carmina trzymała Cheta na dystans. Jego widok musiał nieustannie przypominać jej o wnuku. A także o Hannie i Thomasie Falconerach. Wolałabym jednak, żeby Mavis nie mówiła mi o tym wszystkim. Poczułam dziwną falę ciepła przepływającą przez moje ciało. Gniew. Byłam na nią wściekła, że wtykała nos w nie swoje sprawy. Czy tym właśnie zajmowali się głównie mieszkańcy Thunder Basin: grzebali w cudzej przeszłości i wywlekali na światło dzienne dawne urazy? – Myli się pani – odparłam trzęsącym się lekko ze złości głosem. – Carmina wcale nie obwinia Cheta za wypadek. Jest lepszą osobą, niż się pani wydaje. Potrafi zrozumieć, że ludzie popełniają błędy. I dokładnie to właśnie zrobił Chet. Popełnił błąd. Jeden błąd, który będzie go prześladował już do końca życia, ponieważ ludzie tacy jak pani nie chcą pozwolić mu o tym wreszcie zapomnieć! – O matko! – Mavis przyłożyła dłoń do ust, które przybrały kształt grubego uszminkowanego owalu. – O jejku. – Serio? Dopiero teraz pani zaniemówiła? – Nie miałaś czasu, żeby lepiej poznać Carminę – wyjąkała. – Pomyślałam, że przybliżę ci nieco jej historię i rzucę trochę światła na… – Miałam dość czasu, żeby ocenić charakter Carminy. To zdumiewające, jak niewiele ludzie muszą powiedzieć, żebyśmy mogli stwierdzić, jacy są naprawdę. Mavis położyła dłoń na pomarszczonej szyi i zastygła w grymasie oburzenia. – Zapewne – rzuciła po chwili. – A pani powiedziała już wystarczająco dużo – skwitowałam z odrazą. Mavis po raz kolejny jęknęła z oburzenia, po czym pomaszerowała na podwórko. Natomiast ja zostałam w kuchni, dysząc w milczeniu ze złości. Było mi niedobrze. Choć to głupie, miałam też ochotę się rozpłakać. Chciałam odszukać Cheta i mocno go przytulić. Jak mógł dalej mieszkać w mieście, które było wobec niego tak wrogo nastawione? Na jego miejscu uciekłabym stąd przy pierwszej nadarzającej się okazji. Dlaczego jeszcze stąd nie zwiał? I wtedy sobie przypomniałam. No tak, Dusty. Chet nie mógł się stąd wyrwać, dopóki jego brat nie ukończy szkoły. Musiałam mu jednak przyznać, że nigdy nie słyszałam, aby skarżył się z tego powodu. Litował się nad Dustym, mimo że on nie dawał mu ku temu żadnych powodów. Chet został w Thunder Basin, ponieważ tak należało postąpić. Rodzina znaczyła dla niego więcej niż bezsensowna paplanina wścibskich mieszkańców miasteczka. Rodzina. Ja też miałam rodzinę, ale w przeciwieństwie do Cheta już dawno obróciłam się do niej plecami. Moja mama była kompletnie szurnięta i nie potrafiłam z nią wytrzymać. Bez niej było mi o wiele lepiej. A przynajmniej tak sobie powtarzałam. Jednak postawa Cheta sprawiła, że postanowiłam na nowo przemyśleć swoje podejście. Czy to znaczyło, że jestem okropną osobą? Czy Chet nadal chciałby ze mną być, gdyby znał prawdę o mnie i mojej rodzinie? Nagle nastąpiło coś niespodziewanego. Gardło mi się ścisnęło, a dłonie zrobiły lepkie od potu. Zrozumiałam, że muszę zadzwonić do mojej mamy, bez względu na to, ile trudu będzie mnie to kosztowało. Musiałam schować dumę do kieszeni, zapomnieć o głębokim poczuciu krzywdy i wreszcie wszystko z nią sobie wyjaśnić, zanim będzie na to za późno. Gdyby bowiem którejś z nas miało się coś stać, chciałam, aby wiedziała, że nie czuję do niej nienawiści. Wprawdzie nie potrafiłam jej wybaczyć, ale nie nienawidziłam jej. A to już coś. Kiedy nikt nie patrzył, przejrzałam historię połączeń w telefonie Carminy. Wiedziałam, że dzisiaj na pewno nie zadzwonię do mamy, ponieważ najpierw musiałam zaplanować, co chcę

jej powiedzieć, oraz kupić sobie własny telefon. Nie mogłam dopuścić, żeby Carmina dowiedziała się o tej rozmowie, na wypadek gdybym w jej trakcie straciła nad sobą panowanie. Nie chciałabym, aby Carmina się na mnie zawiodła albo – co gorsza – przestała mnie darzyć szacunkiem. Jedyny numer w spisie połączeń, którego nie poprzedzał kierunkowy do Thunder Basin, zaczynał się od cyfr osiem zero zero. To musiał być kontakt do kliniki odwykowej. Zapisałam go na karteczce samoprzylepnej, złożyłam ją roztrzęsionymi dłońmi i schowałam do kieszeni. Całe szczęście, że Carmina mnie na tym nie przyłapała.

ROZDZIAŁ 26 Jechałam z Chetem samochodem, ale on wciąż nie chciał mi zdradzić, dokąd mnie zabiera. Miasto zostało już kilka kilometrów za nami i pędziliśmy teraz po długim, pustym odcinku autostrady. Mijaliśmy stojące przy drodze samotne skrzynki na listy, a jeśli dobrze się przyjrzałam, dostrzegałam w oddali domy, do których one należały oraz oślepiające refleksy słońca odbijające się od aluminiowych dachów stodół. Mijaliśmy też wiatraki oraz niskie, pofałdowane wzgórza, na których gdzieniegdzie pasło się bydło. Za oknami migała nam jasna jak zboże preriowa trawa. W końcu Chet zwolnił, skręcił z autostrady i wjechał przez wysoką bramę zbitą z drewnianych pali, za którą ciągnęła się wąska droga gruntowa. Na najwyższym z pali wisiała żelazna tablica z napisem: RANCZO MILTONA SWOPE’A. – Przywiozłeś mnie do swojej pracy? – spytałam zdezorientowana. Znaczący uśmieszek na twarzy Cheta sugerował, że coś przede mną ukrywa. – W sobotę? – Urządzamy dziś grilla dla wszystkich pracowników. Szef powiedział, żeby przyjść z osobą towarzyszącą. Wybrałem więc na chybił trafił wizytówkę z mojego wizytownika i padło na ciebie. Opuściłam szybę i wystawiłam głowę na zewnątrz, żeby poczuć nieco orzeźwienia. Wiatr zaczął smagać mi włosami wokół twarzy i błyskawicznie wysuszył pot na moim karku. Nagle zmarszczyłam nos. – Co tak pachnie? – Forsa. – Chet wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Mówię serio. Strasznie cuchnie. – Krowy też muszą się załatwiać. – Będziemy siedzieć przy grillu w oparach tego rozkosznego aromatu? – Nie tak szybko, mamy jeszcze przed sobą kawałek drogi. Od tej bramy, którą przed chwilą minęliśmy, do samego domu jest jeszcze osiem kilometrów. Gdy tam dotrzemy, w ogóle nie będzie czuć zapachu bydła. Przez następnych kilka kilometrów miałam okazję podziwiać jedne z najpiękniejszych krajobrazów, jakie widziałam do tej pory w Nebrasce. Jechaliśmy przez faliste wzgórza poprzecinane wąskimi, krętymi strumykami, a na horyzoncie majaczyły niskie, połyskujące złoto ściany urwisk. Gdy zajechaliśmy przed budynek rancza, cały podjazd zastawiony był już samochodami. Chet miał rację: jedyne, co teraz czułam, to zapach skwierczącego na ruszcie mięsa. – Hamburgery i sałatkę ziemniaczaną możesz jeść do woli – oznajmił Chet – ale ostrygi Rocky Mountain lepiej zostaw w spokoju. – Ale ja lubię ostrygi. Nigdy jeszcze takich nie jadłam, ale jestem gotowa spróbować wszystkiego. Chet podrapał się po nosie. – Ale te ostrygi mogą nie przypaść ci do gustu – powiedział, próbując ukryć uśmiech, co już powinno dać mi do myślenia. – A co jest z nimi nie tak? – Ostrygi Rocky Mountain nie są tak naprawdę ostrygami. To jądra młodych byczków. Wpatrywałam się w Cheta zupełnie oniemiała. – Dalej masz ochotę ich spróbować? – zapytał z szerokim uśmiechem.

Bardzo powoli wysiadłam z samochodu. – Chyba zaraz zwymiotuję – oznajmiłam. – Ranczerzy muszą kastrować wszystkie byki z wyjątkiem kilku wybranych z najlepszymi genami. Większość byków ma dość niską wartość rozpłodową i dlatego nie ma sensu ich rozmnażać. A jeśli się ich nie wykastruje, stają się bardzo złośliwe. Rozwalają bramy, drzwi do obory, płoty i wszelkie zagrody, byle tylko dostać się do krowy w rui. Nie żartuję, widziałem, jak niszczą ciężarówki, zbiorniki na wodę… – Ale to nie znaczy, że musicie jeść ich… sam wiesz co! – Kto nie marnuje, temu nie brakuje – odparł szorstko Chet. – Czekaj, mam dla ciebie mały prezent. – Sięgnął ręką na tylne siedzenie, skąd wyciągnął słomkowy kapelusz kowbojski z cienką czekoladową wstążką. – Podejdź tutaj. Pochyliłam się, a Chet włożył mi delikatnie kapelusz na głowę. Spojrzał mi w oczy i poczułam, że odrobinę zakręciło mi się w głowie. – Wyglądam teraz jak miejscowa dziewczyna? – spytałam, przybierając kokieteryjną pozę. – Wystarczy posadzić cię na konia i nikt się nie domyśli, że nie jesteś stąd. – Kiedyś byłam na obozie jeździeckim pod Filadelfią. Dziadkowie opłacili… – przerwałam raptownie przerażona błędem, jaki popełniłam. Nie do wiary, omal nie powiedziałam mu prawdy o tym, że rodzice mamy opłacili mi obóz jeździecki w wakacje przed moimi szesnastymi urodzinami. Omal nie wygadałam się o Filadelfii. I Estelli. Szybko więc skorygowałam moją historię: – Dziadkowie opłacili mi dwutygodniowy kurs jazdy konnej. Wkrótce po tym zmarli. Moja mama umarła niedługo po nich i tak zaczęła się moja tułaczka po rodzinach zastępczych. – Bardzo mi przykro, że musiałaś przez to przechodzić – stwierdził z powagą Chet. – Mogę zapytać, co się stało z twoim tatą? – On też nie żyje. – Straciłaś wiele bliskich osób. Musiało ci być ciężko. – Tak, no cóż, jakoś dałam sobie radę. Chodźmy na te hamburgery, dobrze? Poznałam po jego spojrzeniu, że nie dał się zwieść, ale ku mej ogromnej uldze, nie naciskał i nie domagał się kolejnych wyjaśnień. Przynajmniej na razie. * Po obiedzie razem z Chetem poszliśmy na tył rancza, gdzie znajdowało się małe wybetonowane boisko do koszykówki. Na środku leżała piłka. Chet podniósł ją i zręcznie zakręcił nią na palcu. – Masz ochotę trochę porzucać? – zaproponował. Podeszłam do pomalowanego na czarno pola trzech sekund, zwanego również trumną, i wyciągnęłam rękę w oczekiwaniu na podanie. Chet rzucił do mnie piłkę łagodnym łukiem, jakby bał się, że zrobi mi krzywdę. Siłą powstrzymałam się, żeby nie parsknąć śmiechem. Ugięłam nogi i rzuciłam. Piłka zatrzepotała w siatce, nawet nie dotykając obręczy. Chet przyglądał mi się ze zdumieniem na twarzy. – Grałaś już wcześniej – zauważył. – Chodzi ci o to? – Złapałam rzuconą przez Cheta piłkę i nieco popisując się, przekozłowałam nią pod koszem, odbiłam się z lewej nogi i zaliczyłam trudne trafienie hakiem. Chet uśmiechnął się szeroko w zupełnym osłupieniu. – Bez urazy dla twoich umiejętności softballowych, ale lepiej idzie ci gra w kosza. Znacznie lepiej.

– Grałam trochę w domu – odparłam, po czym przyjęłam kolejne podanie i trafiłam rzut z wyskoku. – W szkolnej reprezentacji? – Zgadza się. – Ile propozycji stypendiów otrzymałaś? Piłka omal nie wypadła mi z rąk. Szybko się jednak opanowałam i skupiłam wzrok na koszu, próbując dokładnie wycelować. – Żadnej – odparłam pewnym głosem. – Nie wierzę. Jesteś za dobra. – Nie grałam przez cały ubiegły rok – skłamałam. – Przez kontuzję? – Nie, po prostu byłam zajęta innymi sprawami. – To znaczy jakimi? – spytał z niedowierzaniem Chet. – Przecież widzę, że uwielbiasz sport. Widać to po twojej twarzy, po twoich ruchach. I jesteś w tym dobra, naprawdę dobra. Co mogło być ważniejsze? – Nie chcę o tym rozmawiać. – Nagle poczułam się zepchnięta do defensywy. I zdenerwowana. Nie obawiałam się, że Chet odkryje prawdę, tylko… Byłam już zmęczona okłamywaniem go. Im dłużej znaliśmy się, tym więcej różnych wymówek i historyjek musiałam wymyślać. Miałam już dość udawania przed nim Stelli Gordon. Czułam się jak oszustka, która wciska mu tylko same kłamstwa. – Po prostu rzucajmy, dobra? – powiedziałam ostrzej, niż zamierzałam. – Ja dostałem stypendium – oznajmił Chet, zbierając piłkę po moim rzucie. – W Creighton. Teraz to ja popatrzyłam na niego z podziwem. – Mają tam imponujący program studiów. W drugiej klasie rozmawiałam z jednym z ich rekruterów. Musisz być naprawdę dobry, jeśli chcieli cię tam wziąć. – Byłem dobry. Ale straciłem formę. Liczyłem na to, że dzięki temu stypendium opłacę sobie studia. Zamierzałem zrobić specjalizację z biologii, popracować może trochę dla Czerwonego Krzyża, zyskać odrobinę doświadczenia, a później wrócić na uczelnię i zdobyć dyplom. – Nie przyjąłeś stypendium ze względu na Dusty’ego? To z jego powodu musiałeś zmienić swoje plany życiowe? – Tak. – Żałujesz tego? – Nie. Ale czasami myślę o chłopaku, który otrzymał to stypendium zamiast mnie. – Chet uśmiechnął się szeroko, ale nie wyglądało to zbyt szczerze. – Mam nadzieję, że dobrze je wykorzystał. – Co teraz zamierzasz? – Najpierw muszę dopilnować, żeby za rok Dusty ukończył liceum. Później zapiszę się do dwuletniego college’u, a potem spróbuję przenieść się na Uniwersytet Nebraska-Lincoln. Skończę studia, tylko potrwa to odrobinę dłużej. – Na jakiej pozycji grałeś? – Skrzydłowego. Mogłam się tego sama domyślić. Chet był dość wysoki, żeby grać jako silny skrzydłowy, ale nie aż tak bardzo, żeby występować na pozycji centra. Na moje oko ważył pewnie dziewięćdziesiąt kilogramów. – A ty? – spytał.

– Byłam rozgrywającą. Zawsze chciałam grać pod koszem, ale byłam na to za niska. Gotów? – Rzuciłam piłkę nad obręcz, a Chet, popisując się fantastycznym refleksem, wyskoczył i zapakował ją z góry do kosza. Wyszła nam naprawdę świetna akcja. – Masz niezły wyskok – stwierdziłam z uznaniem. – Ty też dajesz radę. Jesteś w świetnej formie. Wygrawszy z Chetem zbiórkę, puściłam do niego oko. – A więc to tak dziewczyna może zawrócić w głowie Chetowi Falconerowi? Znakomitą formą strzelecką? – Przychodzi mi do głowy kilka innych cech, które znajdują się wyżej na mojej liście. – Chet wyciągnął ręce w oczekiwaniu na podanie, a ja rzuciłam do niego piłkę. – Na przykład? – Mam słabość do dziewczyn o orzechowych oczach. – Czyżby? – I ciemnobrązowych włosach. Lubię takie mądrale, które potrafią pokazać mi, gdzie jest moje miejsce. Wykonałam gest, jakbym strzelała z bata. – Może zagramy jeden na jeden? – spytał ze śmiechem Chet. Stanęłam z piłką za linią rzutów osobistych i zaczęłam kozłować, przygotowując się do dwutaktu z prawej strony kosza, po czym nagle obróciłam się i spróbowałam zakończyć akcję efektownym lewym hakiem. Zanim jednak zdążyłam wykonać rzut, Chet chwycił mnie w pasie, podniósł w powietrze i zaczął się ze mną kręcić dookoła. W efekcie piłka wypadła mi z rąk i potoczyła się poza boisko. – Faul! – wrzasnęłam, histerycznie chichocząc, ponieważ Chet łaskotał mnie wolną ręką. – Mam… dwa… rzuty… osobiste! – wykrztusiłam z siebie z trudem. Chet postawił mnie na ziemi i oparł o słup podtrzymujący tablicę z koszem. Ze zmęczenia – a także dlatego że znajdowałam się tak blisko Cheta – nie mogłam złapać tchu. Wpatrywałam się w jego twarz, a serce biło mi coraz szybciej. Chet wsunął dłoń pod moje włosy i położył ją na karku. Uniosłam twarz i poczułam na ustach muśnięcie jego warg. Zamknęłam oczy, zatracając się w pocałunku. W głowie wszystko mi wirowało, a w nogach czułam błogie drżenie. Chet odsunął się, sam też ledwo łapiąc oddech. – Trudno ci się oprzeć – powiedział. – A starałeś się w ogóle? – Niezbyt – odparł i znowu mnie pocałował. W tej chwili nie byłam w stanie myśleć o niczym oprócz tego, jak dobrze czuję się w jego towarzystwie. Byłam szczęśliwa, szaleńczo szczęśliwa. Szczęście wypełniało mnie aż po brzegi.

ROZDZIAŁ 27 W drodze powrotnej Chet zrobił krótki postój w kawiarni. Znak nad wejściem informował, że otwarto ją w 1951 roku, co najlepiej zdawała się potwierdzać wyblakła fioletowa farba na ścianach. Na trawniku kręciła się leniwie karuzela z białymi kucykami. Jej widok przypomniał mi Parx Liberty Carousel z parku Franklin Square w Filadelfii. Gdy byłam mała, rodzice zabierali mnie tam w upalne letnie wieczory i pozwalali jeździć na tej karuzeli i jeździć, aż skończyły im się ćwierćdolarówki. To prawda, co mówią. Człowiek nigdy nie docenia tego, co ma, dopóki tego nie utraci. Gdybym wiedziała, że już nigdy nie wrócę do Filadelfii, przejechałabym się na tej karuzeli raz jeszcze. Nie przez wzgląd na dawne czasy, ale po to, żeby utrwalić w sobie to wspomnienie, tak abym mogła wyraźnie zobaczyć całą naszą trójkę w chwili, kiedy byliśmy szczęśliwi, uśmiechnięci i naprawdę troszczyliśmy się o siebie nawzajem. Znalazłam wolny stolik w kawiarni i usiadłam plecami do okna, przeglądając wiszące nad kasami menu. Chet tymczasem wyszedł na zewnątrz wybrać pieniądze z bankomatu. Wahałam się właśnie pomiędzy lodami miętowymi z kawałkami czekolady a tortem, gdy jego głos przeszył mnie niczym nóż: – Nie masz nic przeciwko, żebym się przysiadł? – I zanim zdążyłam odpowiedzieć, że owszem, mam, i to całkiem sporo, Trigger opadł na siedzenie po drugiej stronie stolika. Zdjął z głowy czapkę baseballową i przeczesał palcami rude włosy. – Jaka jest dziś specjalność zakładu? Podbite oko? Rozcięta warga? – Odczep się ode mnie. Trigger gwałtownym ruchem wysunął w moim kierunku pięść i zatrzymał ją tuż przed moją twarzą. Zachichotał, gdy skuliłam się ze strachu. – Strasznie jesteś przewrażliwiona. – Dość tego. Dzwonię po policję. – Nie mogą mnie aresztować za to, że z tobą rozmawiam – odparł leniwym głosem i rozparł się wygodnie na siedzeniu, dając do zrozumienia, że nigdzie się nie wybiera. – Grozisz mi. – Kto? Ja? Nie wydaje mi się. Przecież mówię takim miłym, przyjaznym tonem. – Załatwię nakaz sądowy zabraniający ci się do mnie zbliżać. – I kto ci go wystawi? Nie słyszałaś? Chodzę na terapię. Jestem już innym człowiekiem. – Trigger pochylił się do przodu i splótł ręce na stoliku. Natomiast ja zacisnęłam tak mocno dłonie na swoim siedzeniu, że poczułam, jak odpływa mi z nich krew. – Proszę cię, idź sobie – powiedziałam stanowczo. – A jeśli nie pójdę? Co wtedy? – Skopię ci tyłek. Tym razem jestem na to przygotowana. – I właśnie to była groźba. Bo wiesz, gadałem z moim prawnikiem i okazuje się, że napaść to jedna z tych dość mglistych, niejasnych kwestii prawnych. Wcale nie trzeba nikogo uderzyć, żeby zostać oskarżonym o napaść. Wystarczy, że skierujesz pod moim adresem jakieś groźby słowne, a ja z tego powodu poczuję uzasadniony lęk. – Trigger nachylił się jeszcze bliżej mnie, a jego oczy przepełniała nienawiść. – Możesz więc powtórzyć, co zamierzasz mi zrobić, jeśli nie wstanę od tego znajdującego się w miejscu publicznym stolika? Byłam tak wściekła, że aż cała się trzęsłam. Zapanowanie nad drżeniem głosu kosztowało mnie wiele wysiłku.

– Wydaje ci się, że to miasto należy do ciebie? – Bo należy. – Nie, wcale nie. Pobiłeś mnie, punkt dla ciebie. Ale ja doprowadziłam do tego, że zostałeś aresztowany, bo takie reguły obowiązują w realnym świecie. Wykpiłeś się pracami społecznymi i terapią, ale następnym razem sąd nie potraktuje cię już tak ulgowo. I mam gdzieś to, czy twój ojciec łowi ryby z samym prezydentem Stanów Zjednoczonych, jeśli jeszcze raz mnie tkniesz, pójdziesz siedzieć. – Zabawne, że to mówisz. Bo wiesz, jadąc tutaj, tak sobie myślałem: „Niech mnie diabli, jeśli to miasto nie należy do mnie. Niech mnie diabli, jeśli to nie ja ustanawiam reguły. Niech mnie diabli, jeśli nie jestem już o krok od tego, żeby pokazać Stelli, gdzie jest jej miejsce”. Za triumfalnym uśmiechem Triggera kryło się coś więcej niż tylko próba zastraszenia. Miał na mnie jakiegoś haka. Wiedział o czymś. A ja nie miałam pojęcia, co to było, i wprawiało mnie to w wyjątkowy niepokój. – O czym ty mówisz? – spytałam. – Coś mi tutaj nie gra – odparł Trigger, grożąc mi palcem. – Jesteś nerwowa, tajemnicza. Zachowujesz się, jakbyś miała coś do ukrycia. Co ty ukrywasz, Stello? Módl się, żeby to było naprawdę dobrze ukryte, bo zaczynam węszyć. Jeszcze nie wiem, czego szukam, ale niebawem się dowiem. Zrobiło mi się zimno. Przejął mnie taki chłód, jakbym nagle znalazła się pod grubą warstwą śniegu. Musiałam o tym natychmiast powiadomić Carminę. Wykrzesałam z siebie resztki odwagi i powiedziałam pewnym głosem: – Szukaj do woli, i tak niczego nie znajdziesz. – Nie sądzę. – Siedzisz na moim miejscu. Oboje z Triggerem jednocześnie podnieśliśmy głowy. Nad nami stał Chet, wydawał się rozluźniony, ale miał tak groźne spojrzenie, jakiego jeszcze u niego nie widziałam. – Nie wiedziałem, że jest zajęte. – Trigger uniósł do góry dłonie w obronnym geście. – Jest – Chet mówił spokojnie, ale jego słowa podszyte były gniewem. – Zechciałbyś wstać? – Jasne, ja i Stella na razie skończyliśmy. Gdy Trigger się podniósł, Chet złapał go za koszulę. – Koniec z tym! Rozumiemy się? – Pewnie, stary – odparł z leniwym uśmieszkiem Trigger. – Jak sobie życzysz. – Zapamiętaj to sobie. Bo gdy dowiem się, że znowu naprzykrzałeś się Stelli, będziemy musieli jeszcze raz porozmawiać. A ja nie lubię się powtarzać. Trigger wygładził koszulę i wycofał się, po czym z nieco skwaszonym uśmiechem zawołał do nas: – Życzę miłego dnia! Kiedy wyszedł, Chet usiadł i wziął mnie za rękę. – W porządku? Skinęłam głową. – Wyglądasz na wkurzoną. I lekko roztrzęsioną. Rzeczywiście, tak właśnie się czułam. – O co mu chodziło? – spytał Chet. – O nic. Trigger po prostu już taki jest. – Mam wrażenie, że to nie wszystko. Zastanawiałam się, czy nie wyznać Chetowi prawdy, ale nie ufałam mu do końca. Jeśli

powiem mu, że to Trigger mnie pobił, a teraz próbował mnie jeszcze zastraszyć, Chet mu tego nie daruje. Nie miałam wątpliwości, kto wyjdzie zwycięsko z tego pojedynku, ale choć widok pokonanego Triggera sprawiłby mi mnóstwo satysfakcji, to obawiałam się o dalsze konsekwencje. Chet miał dziewiętnaście lat. Gdyby Trigger wniósł przeciwko niemu zarzuty, sprawa trafiłaby do sądu karnego. Nie zamierzałam ryzykować tego, że Chet będzie notowany albo wyląduje za kratkami. – W zeszłym tygodniu Trigger zaszedł mocno za skórę Winny w pracy, a ja stanęłam w jej obronie – skłamałam. – Próbuje mnie tylko nieco postraszyć. Sprawa ucichnie i Trigger o niej zapomni. Zobaczysz.

ROZDZIAŁ 28 Gdy Chet wysadził mnie pod domem, zaraz pobiegłam poszukać Carminy. Siedziała na bujanym fotelu na werandzie z tyłu domu, wpatrując się z zadumą w dal. Na kolanie opierała nietkniętą szklankę bazyliowej lemoniady. – Co się dzieje? – spytałam przestraszona. – Znowu serce? – Nie, nie, to nie to. Po prostu rozmyślam. Szkoda, że lato tak szybko przemija. Każdego roku coraz szybciej. – Carmina poklepała stojący obok drugi fotel bujany, zachęcając mnie, żebym usiadła. – Jak się udała randka z Chetem? Szturchnęłam ją delikatnie w ramię. – To zabrzmiało tak strasznie staroświecko – odparłam. – Było miło. Po raz pierwszy byłam na prawdziwym ranczu z krowami i w ogóle. Ale w drodze do domu napotkaliśmy drobne kłopoty. – Co znowu? – Trigger. Carmina nagle przestała się kołysać na fotelu i postawiła nogi w czerwonych kowbojkach na podłodze. – Mów dalej – poleciła. – Trigger wie, że coś ukrywam. Groził, że będzie wokół mnie węszył. – Ten chłopak nic nie wywęszy – stwierdziła zdecydowanie Carmina. – Biuro prokuratora poinformowało szeryfa o twoim przyjeździe, to standardowa procedura w programie ochrony świadków. Ale szeryf jest ściśle zobowiązany, aby nikomu niczego nie ujawniać. Znam go, to dobry człowiek. Uczciwy i sprawiedliwy. Nie zrobi nic, co mogłoby cię narazić na niebezpieczeństwo. Tak czy owak pogadam z nim, ale dobrze wiem, o co chodziło Triggerowi. Próbował wytrącić cię z równowagi. Co mu powiedziałaś? – Że jeśli jeszcze raz będzie mi groził, to skopię mu tyłek. Carmina westchnęła z irytacją, ale wydawało mi się, że dostrzegłam w jej oczach również błysk dumy. – Takie zachowanie nie przystoi damie. – Racja. Groźby bez pokrycia są niegodne prawdziwej damy. Powinnam od razu kopnąć go w tyłek. Tym razem Carmina ścisnęła mi dłoń. – Nie ty jedna masz na to ochotę. – Carmina? Czy mogę cię o coś spytać? To osobiste pytanie, więc zrozumiem, jeśli nie będziesz chciała na nie odpowiedzieć. – Co takiego? – Chodzi o mój pokój. Do kogo należał, zanim się tu pojawiłam? Na krótką chwilę ciche skrzypienie bujanego fotela ucichło. Później rozległo się znowu, choć jego rytm nie był już tak spokojny i miarowy jak wcześniej. – Do mojego wnuka Nathaniela. – Carmina w zamyśleniu upiła łyk lemoniady. – Jego ulubionym kolorem był niebieski. Na pewno się nie domyśliłaś, prawda? – Musisz za nim bardzo tęsknić. – O tak. Był z niego bombowy chłopak. Opowiadał najśmieszniejsze dowcipy. Był też niesamowicie inteligentny i wygadany. Spierał się ze mną o wszystko. Nawet jeśli nie zawsze wierzył w swoje racje, to bronił ich przy użyciu wszystkich możliwych argumentów, tylko dla

samej dyskusji. Niezły był też z niego ryzykant. Nie było nic, czego by nie spróbował, jeśli tylko miał pięćdziesiąt procent pewności, że przy okazji się nie zabije. Pewnego razu wróciłam do domu i zastałam ich z Chetem, jak… – Carmina nagle zamilkła. – Co takiego robili? – zapytałam cicho. – Stali na dachu… – W głosie Carminy łatwo było usłyszeć smutek. – Dwa piętra nad ziemią. Skakali z niego na zmianę. Przyciągnęli blisko domu dużą trampolinę i na niej lądowali – zachichotała, ocierając łzy. – Mało co nie zsikałam się w spodnie. A byłam w policyjnym mundurze. – Jestem pewna, że byłaś dobrą babcią. Uśmiech zniknął z twarzy Carminy. – On nie żyje, Stello. Zginął rok temu. – Wiem. – Chet ci powiedział? – Nie. Jedna z kobiet z kościoła. Ale chciałam usłyszeć to od ciebie. Czy mogę cię zapytać o rodziców Nathaniela? – Masz na myśli moją córkę. – Gdzie ona jest? Twarz Carminy wykrzywił grymas cierpienia. – Popełniłam wiele błędów, Stello. Nie byłam zbyt dobrą matką. Moja córka porzuciła Nathaniela jeszcze tego samego dnia, w którym się urodził. Przy nim spisałam się dobrze, ale córkę zawiodłam. Miała szesnaście lat, gdy urodziła Nathaniela. Była uzależniona od różnych okropnych rzeczy. Narkotyków, alkoholu, chłopców. A ja ciągle pracowałam. Kariera była dla mnie najważniejsza. Córka wpadła w nieodpowiednie towarzystwo. Ukarałam ją za to. Dałam jej szlaban. Zmuszałam ją do przestrzegania wszystkich moich zasad. Byłam w końcu policjantką, i to cholernie dobrą policjantką. Chciałam, żeby mi się podporządkowała. Ale nigdy nie zrobiłam tego, czego naprawdę ode mnie potrzebowała. Nigdy jej nie wysłuchałam. Nigdy jej nie wspierałam. Nigdy mnie przy niej nie było. Nie rozumiesz? Wydawało mi się, że poradzi sobie bez mojej miłości. Nic więc dziwnego, że uciekła. Nic dziwnego, że już nigdy nie wróciła. Starałam się stopniowo oswoić z wyznaniem Carminy. Próbowałam pogodzić jakoś obraz tej zaniedbującej własne dziecko matki, jaki sama mi przedstawiła, z silną, trzeźwo myślącą kobietą, którą miałam okazję poznać i szczerze polubić. Nieobecna, niekochająca, samolubna – nie takie słowa przychodziły mi na myśl, gdybym miała opisać Carminę. Nie mieściło mi się w głowie, że Carmina mogła mieć cokolwiek wspólnego z moją matką. Jednak szczerość Carminy sprawiała, że trudno było mieć jej za złe popełnione przez nią w przeszłości błędy. Czy nie przebaczyłabym mojej mamie, gdyby tylko powiedziała mi prawdę? Carmina nie była już tą samą osobą, o której mi opowiadała. Zgadza się, bywała surowa i miała obsesję na punkcie przestrzegania zasad. Ale nie można jej było nazwać ostrą, bezwzględną czy nieczułą. W przeciwieństwie do mojej mamy Carmina się zmieniła. Nie była już taka jak dawniej. – Co się stało z twoją córką? – zapytałam. – Z Angie? Po raz ostatni widziałam ją podczas porodu. Następnego ranka zadzwonili z szpitala, żeby powiadomić mnie o jej zniknięciu i zapytać, co mają zrobić z dzieckiem. Nawet nie wiesz, ile razy błagałam ją w myślach, żeby wróciła. Chciałabym ją przeprosić i wszystko jej wynagrodzić. A poza tym zwyczajnie jej potrzebuję. Ale kiedy ona potrzebowała mnie, nie było mnie przy niej – powiedziała ze smutkiem Carmina. – Przykro mi. – Mnie również. Wszyscy mamy swoje zmartwienia, prawda?

Nagle zadzwonił telefon. Carmina już zaczęła podnosić się z fotela, ale ja skoczyłam na równe nogi. – Ja odbiorę – oznajmiłam. Starałam się pomagać w domu tak często, jak to możliwe. Nie chciałam, żeby Carmina znowu trafiła do szpitala. Weszłam do kuchni i podniosłam słuchawkę. – Tu dom pani Songster, mówi Stella. – Estella? To ty? To naprawdę ty? Och, kochanie! Tak bardzo stęskniłam się za twoim głosem. Całkowicie znieruchomiałam. – Kochanie? Jesteś tam? Odezwij się do swojej mamy. Tak długo czekałam, żeby z tobą porozmawiać. Nie wytrzymam już ani chwili dłużej! Ogarnęła mnie panika. Wprawdzie postanowiłam już, że porozmawiam z moją mamą, ale chciałam to zrobić na moich warunkach. Nie byłam przygotowana na taką sytuację, nie byłam w stanie zapanować nad własnymi emocjami. Nie widziałam mamy od tamtej nocy, kiedy doszło do morderstwa. Prawie udało mi się o niej zapomnieć. A teraz miesiące skrywanego gniewu i pretensji wróciły za jej sprawą w jednej chwili. – Dlaczego dzwonisz? – spytałam, odzyskawszy wreszcie mowę. – A jak ci się wydaje, głuptasku? – mówiła słodkim jak cukierek głosem. – Tęsknię za tobą! Poza tym czy matka nie może zadzwonić do swojego dziecka bez żadnego powodu? Bez żadnego powodu? Nie wierzyłam w to ani przez chwilę. – Nie mogę teraz rozmawiać. Jestem zajęta – odparłam chłodno. – Nie masz czasu dla kobiety, która rodziła cię w potwornych bólach przez dwadzieścia cztery godziny? – zapytała z wyrzutem. – Musieli cię wyciągać kleszczami. Nigdy w życiu nie cierpiałam takiego bólu. Na samo tylko wspomnienie cała się trzęsę. – Właśnie wychodzę – oznajmiłam tym samym beznamiętnym tonem. – Muszę jechać do pracy. – Zaczekaj chwilę, Estello. Jeszcze nie skończyłam. Mam do ciebie sprawę. „To już do niej bardziej podobne”. – Co to za bzdury, że zamierzasz zeznawać przeciwko Danny’emu? Przyszła do mnie dwójka detektywów z Filadelfii. Przynajmniej jedna z nas była na tyle mądra, żeby kazać im iść w diabły. Nie możesz tego zrobić, Estella. Nie pozwolę ci na to. Ludzie, z którymi Danny pracuje, są bardzo niebezpieczni. Uwierz mi, nie wolno ich lekceważyć. To źli ludzie, skarbie. Naprawdę źli. – A ty wpuściłaś ich do naszego życia. Jeśli w jakikolwiek sposób udało mi się poruszyć jej sumienie, to zaraz szybko je zagłuszyła. – Dla wszystkich będzie najlepiej, jeśli powiesz temu prokuratorowi o żabiej twarzy, że śmiertelnie boisz się Danny’ego i choć bardzo doceniasz ochronę ze strony rządu, to twoje życie znaczy dla ciebie więcej niż posłanie go za kratki. – Chronią mnie właśnie dlatego, że zgodziłam się zeznawać. Taką zawarliśmy umowę. I dokładnie z tego samego powodu ty też znajdujesz się pod ich ochroną. – Och, kochanie, nie daj im się tak oszukiwać. Na miłość boską, ci ludzie reprezentują przecież rząd Stanów Zjednoczonych. Nie zostawią biednej siedemnastoletniej dziewczyny na łasce potężnego kartelu, nawet jeśli odmówisz składania zeznań. I właśnie to zrobisz. Odmówisz składania zeznań – to ostatnie zdanie zabrzmiało niemal jak groźba. – Czy tobie w ogóle na mnie zależy? – zapytałam.

– Słucham? Co to za pytanie? Jestem przecież twoją matką. A tobie wydaje się, że co teraz robię? Próbuję ocalić ci życie. – Czy podczas tego wszystkiego zdarzyło ci się choć raz pomyśleć o tym, co dla mnie będzie dobre? – spytałam, czując, że drży mi podbródek. – Do czego zmierzasz, Estello? – matka warknęła z irytacją. – Jeśli masz mi coś do powiedzenia, to powiedz. W tej chwili. – Jestem twoją córką. To mnie powinnaś chronić, a nie Danny’ego. Jemu w ogóle na tobie nie zależy. Nie rozumiesz tego? Byłaś dla niego tylko źródłem dochodów. Pozwolił ci wierzyć we wszystko, co tylko chciałaś, bo interesowały go jedynie twoje pieniądze. On wcale cię nie kochał – mówiłam coraz głośniej, nie dowierzając zupełnie temu, jak mama mogła być tak naiwna. Jak mogła nie dostrzegać tego, co dla mnie było oczywiste? Jak mogła być tak zaślepiona i zdesperowana? – Powinnam była się domyślić, że nie zechcesz mnie posłuchać – mama przerwała mi pełnym oburzenia głosem. Ale słyszałam, że jest jednak jej trochę wstyd. Przez chwilę myślałam, że może wreszcie uda mi się do niej dotrzeć. Wiedziałam, że w głębi duszy nadal walczyła, aby pozostać sobą, i uczepiłam się tej myśli niczym ostatniej deski ratunku. – Jak zwykle mnie nie słuchasz. Zrobiłam dla ciebie wszystko, dałam ci to, co najlepsze… Zakryłam twarz dłonią i zdusiłam wzbierający w gardle płacz. Jej wykręty sprawiały mi autentyczne cierpienie. Dlaczego nie mogła po prostu przyznać się do popełnionych błędów? Chciałam, aby mnie wreszcie przeprosiła. Chciałam odzyskać moją dawną mamę! Miałam zamiar jej to wszystko wreszcie wygarnąć, ale poczułam, że złość mnie stopniowo opuszcza, pozostawiając po sobie tylko pusty ból. Byłam kompletnie wyczerpana psychicznie. – Nie mogę tego dłużej znosić – oznajmiłam. – Mam dość. Nie dzwoń więcej. – Posłuchaj mnie. Nie zeznawaj przeciwko Danny’emu. Choć raz w życiu posłuchaj swojej matki. Nie chcesz zadzierać z tym człowiekiem. Jeśli tylko postawisz nogę na sali sądowej, na pewno cię odnajdzie. Użyje wszelkich dostępnych mu środków, żeby cię dopaść, a potem cię zabije. Danny zna wielu nieprzyjemnych, groźnych ludzi… Ludzi, których ona wpuściła do naszego życia. Do mojego życia. Rozłączyłam się cała roztrzęsiona. Nie zamierzałam pozwolić jej, by dręczyła mnie tutaj, gdzie znalazłam schronienie. Nie zamierzałam pozwolić, by wzbudziła we mnie jeszcze większy strach od tego, w którym żyłam do tej pory. * Tej nocy śnił mi się Danny Balando. Obudziłam się, ciężko dysząc, a tył mojej koszuli nocnej był mokry od potu. Powtarzałam sobie, że to tylko sen, że jestem tu bezpieczna, a Danny nigdy mnie nie znajdzie. Ale żadne racjonalne argumenty nie były w stanie mnie uspokoić. W szparze pod drzwiami pojawiła się smuga światła. – Stella? – Carmina zapukała delikatnie. – Nie śpię. Carmina weszła do środka. – Słyszałam, że krzyczałaś. – Miałam koszmar. – Z powodu Triggera? – Nie, Danny’ego Balando.

Wciąż jeszcze osłabiona po ataku serca Carmina ostrożnie usiadła na brzegu łóżka. Poklepała mnie pocieszająco po kolanie, a jej dłonie okazały się cudownie chłodne w dotyku. – Rozmawiałaś z kimś o tych koszmarach? To nie pierwszy raz, kiedy słyszę, że krzyczysz przez sen. – Nie, jakoś sobie z nimi radzę. – Chcesz porozmawiać o tym ze mną? – Co chcesz wiedzieć? – spytałam, patrząc Carminie prosto w oczy. – Doświadczenie podpowiada mi, że czasami najpierw trzeba przepędzić wszystkie lęki i dopiero wtedy można rozpocząć leczenie. To bolesny proces, ale to o wiele lepsze niż ciągłe noszenie w sobie tej trucizny. – Mogłabym cofnąć się do samego początku – odparłam po chwili namysłu. – Mogłabym opowiedzieć ci o mojej mamie. Carmina rozłożyła ręce, jakby chciała powiedzieć, że scena należy do mnie, a ona może mnie słuchać tyle, ile tylko będzie trzeba. Nie wiem, jak długo tam siedziałam, próbując znaleźć odpowiednie słowa. Nosiłam w sobie tak dużo gniewu do mojej matki, że wyrzucenie go z siebie powinno mi przyjść z łatwością. Miałam wrażenie, że byłam wprost cała wypełniona gniewem. Ale gdy otworzyła się przede mną możliwość, żeby się go pozbyć, okazało się, że skrywam go znacznie głębiej, niż myślałam. Carmina miała rację. Ten gniew był jak trucizna. Przenikał do mojego organizmu i zapuszczał w nim korzenie. – Mama piła już wcześniej, przy różnych towarzyskich okazjach, a czasami kieliszek czerwonego wina do kolacji – mówiłam wolno. – Ale w trakcie rozwodu zaczęła pić naprawdę dużo. Niekiedy nawet zaraz z rana, tuż po przebudzeniu. Piła chyba, żeby zapomnieć o tym, jak bardzo była smutna. Nie sądzę, żeby wciąż kochała tatę albo opłakiwała rozstanie z nim. To była bardziej osobista kwestia. Mama traktowała rozwód jako bezpośredni atak na nią, jako swoją porażkę. Tata ją zdradzał, rozwód zaś stanowił dla niego sposób na zakomunikowanie mamie, że nie jest już dla niego ani wystarczająco młoda, ani dość piękna, ani dość dobra. – Skąd wiesz, że twój tata miał romans? – spytała Carmina. – Romanse. W liczbie mnogiej. Mama wynajęła prywatnego detektywa, żeby go śledził. Zdjęcia nie pozostawiały wątpliwości. – I mama ci je pokazała? – Chciała sprawić ojcu ból. Nie czuł wstydu, przyznając się przed nią do swojej niewierności, mama uznała więc, że upokorzy go, mówiąc o wszystkim mnie. Zamilkłam, przypomniawszy sobie tę straszliwą noc, kiedy mama wyciągnęła mnie z łóżka grubo po północy. Zresztą z powodu okropnych krzyków rodziców i tak nie spałam. Mama zaprowadziła mnie do ojca, po czym wyjęła fotografie i zażądała od niego, żeby się przede mną wytłumaczył. Ale on nawet na mnie nie spojrzał, tylko wyszedł, trzasnąwszy drzwiami. Następnego dnia przysłał swoją asystentkę, żeby zabrała z domu jego ubrania i trochę osobistych rzeczy. – Gdy zgodziłam się zeznawać przeciwko Danny’emu Balando – ciągnęłam dalej – biuro prokuratora zaproponowało tacie, że umieści go razem ze mną w programie ochrony świadków. Jesteśmy przecież rodziną. Ale on odmówił. Nie chciał zrezygnować ze swojej pracy, a program ochrony świadków nie pozwala na wykonywanie tego samego zawodu po przeniesieniu w nowe miejsce. Uprzedzono go, że w takim razie już nigdy nie będzie mógł się ze mną skontaktować, ani osobiście, ani mailowo, ani telefonicznie. Ale najwyraźniej to nie stanowiło dla niego problemu. Carmina przytuliła moją głowę do swojego ramienia. Nic nie powiedziała, ale w jej

powolnym, głębokim oddechu wyczuwałam ogromne zdenerwowanie. – Po rozwodzie mama skumplowała się z kobietą, która nazywała się Sandy Broucek. Narzekała, że wszystkich swoich przyjaciół poznała poprzez ojca, który zresztą w dalszym ciągu obracał się w tych samych kręgach towarzyskich. Dlatego postanowiła zerwać z tym środowiskiem i znaleźć sobie własne grono przyjaciół. Dawni znajomi zachowywali się wobec niej bardzo uprzejmie, ale za plecami strasznie ją obgadywali. Mama brała wtedy leki na depresję i kiedy pewnego razu wyszła z Sandy i swoimi nowymi przyjaciółmi na imprezę, po powrocie cuchnęło od niej trawką. Potem zaczęła nadużywać antydepresantów. Obie z Sandy miały dilera, którego nazywały Aptekarzem. Nie wiem, czy naprawdę był aptekarzem, ale wkrótce w domu zaczęły pojawiać się buteleczki OxyContinu wystawione na nazwiska obcych osób. Mama próbowała je ukryć, ale i tak o nich wiedziałam. Po pewnym czasie jednak przestała mówić o Aptekarzu i zniknęły też leki na receptę. Poznała Danny’ego, który został jej nowym dilerem i zaczął zaopatrywać ją w heroinę. Z początku mama była naprawdę szczęśliwa. Przez kilka dni po wyjściu ze znajomymi śmiała się i ze mną żartowała. Wydawała się interesować tym, co się dzieje w moim życiu. Wprawdzie nadal cierpiała na depresję, ale narkotyki to maskowały. Chyba myślała, że dzięki nim jest taką osobą, jaką zawsze pragnęła być: pogodną, zabawną, wyluzowaną. Wcale jednak taka nie była. Wciąż tkwiła w depresji, a narkotyki pozwalały tylko zafałszować na jakiś czas obraz samej siebie. – Było jej łatwiej pić i ćpać, niż zmierzyć się z własnymi problemami i poszukać dla siebie pomocy – stwierdziła Carmina. – Po początkowym radosnym okresie sprawy przybrały naprawdę zły obrót. Próbowałam jej pomóc. Każdego dnia wcześnie rano woziłam ją do miasta na leczenie metadonowe. Metadon miał pomóc jej odstawić heroinę. Klinika znajdowała się w dość podłej dzielnicy i musiałyśmy czekać w kolejce pod budynkiem, mróz czy upał, otoczone przez brudnych, rozpaczliwie wyglądających ludzi. Czasami w kolejce dochodziło do bójek i błagałam mamę, żebyśmy stamtąd uciekały, ale ona musiała mieć dostatecznie dużo leku, żeby móc przetrwać dzień. Kiedy metadon przestał działać, mama wróciła znów do heroiny. Bardzo straciła na wadze i była niemal nie do poznania. Przestała jeść, myć się i wychodzić z domu, z wyjątkiem wspólnych imprez z Sandy. Nie chciała w ogóle wstawać z łóżka, no chyba że trzeba było pójść załatwić kolejną działkę prochów. Z czasem kompletnie się ode mnie oddaliła. Nie było jej, gdy była mi potrzebna. Łamała wszystkie składane mi obietnice. W końcu zaczęłam się o nią tak bardzo bać, że zadzwoniłam do jej rodziców. To jeszcze tylko pogorszyło sytuację. Okropnie się na mnie wściekła i przestała się do mnie odzywać. Dziadkowie wysłali ją na kurację odwykową, ale w ośrodku powiedziano nam, że odstawienie narkotyków w jej przypadku będzie wyjątkowo bolesne i prawdopodobnie wkrótce znów do nich wróci. I tak też się stało. – Ile razy była już na odwyku? – To jej trzecie podejście. – Podczas całej pracy w policji widziałam niewielu uzależnionych od narkotyków, którym udało się w pełni zerwać z nałogiem. Narkotyki wydobywają z człowieka to, co w nim najgorsze. Czasami zapominamy, że uzależnienie to choroba i to nie ono decyduje o tym, jacy w istocie jesteśmy. Za każdym uzależnieniem kryje się prawdziwy człowiek, który cierpi i zasługuje na szacunek. – Nie próbuj jej usprawiedliwiać – potrząsnęłam gwałtownie głową. – Ona sama wybrała takie życie. Zamiast mnie wolała narkotyki. Moja matka jest tchórzem. Nigdy nie chcę być taka jak ona. – Ona potrzebuje teraz twojej wiary, Stello. – Więc mam wierzyć, że tym razem zdoła się wyleczyć? – spytałam.

Czy Carmina w ogóle słuchała tego, co mówię? To była już trzecia próba mojej mamy. Im dłużej zażywała narkotyki, tym trudniej było jej zerwać z nałogiem. Przestałam już mieć nadzieję, że kiedykolwiek z tego wyjdzie. Troska o nią kosztowała mnie już zbyt wiele cierpienia. Kiedy na kimś nam zależy, stajemy się słabi, ponieważ boimy się, że możemy tę osobę utracić. – Najpierw musisz znaleźć w sobie prawdziwą wiarę. A żeby znaleźć wiarę, trzeba mieć nadzieję. – Nie chcę już dłużej żyć nadzieją. – Bo to sprawia, że cierpisz? Nie potrafiłam już dłużej wstrzymywać łez. Usta zaczęły mi drżeć, a w gardle poczułam piekący ból. – Cierpię, kiedy ona się ode mnie odwraca – powiedziałam słabym, zachrypniętym głosem. – Cierpię, ponieważ wiem, że narkotyki są dla niej ważniejsze ode mnie. – A więc łatwiej ci jest ją ignorować, wyrzucić ją ze swojego życia? Bo kiedy przestanie istnieć, nie będzie cię mogła skrzywdzić? – Tak – wydusiłam w odpowiedzi. – Och, Stella, moja kochana Stella. Rozpłakałam się, a Carmina przytuliła mnie do siebie i zaczęła kołysać. – Zanim odebrałam dzisiaj ten telefon – odezwałam się, gdy minęła pierwsza, najbardziej gwałtowna fala płaczu – sama zastanawiałam się nad tym, żeby zadzwonić do mamy. – Wytarłam rękawem nos. – Pomyślałam, że będzie mi lepiej, jeśli powiem jej, że nie czuję już do niej nienawiści i jestem gotowa zacząć wszystko na nowo. Nie wiem, czy to świadczy bardziej o mojej głupocie czy naiwności. – To świadczy o tym, że jesteś odważna, Stello. – Mama chciałaby, żebym do niej oddzwoniła. Ale ja nie zamierzam dać jej tej satysfakcji. Nie chcę dawać jej tego, na czym jej zależy. – A ty sama czego chcesz? Dlaczego nie spojrzysz na to w ten sposób? Zaczęłam się nad tym zastanawiać. Chciałam być odważna. Chciałam w końcu pozbyć się tej wyniszczającej mnie trucizny. A przede wszystkim chciałam, żeby Carmina była ze mnie dumna. – Dlaczego mnie przyjęłaś? – spytałam. – Dlaczego to zrobiłaś? Nie znałaś mnie. Nie miałaś wobec mnie żadnego długu do spłacenia. – No cóż – odparła Carmina – mówiąc najkrócej, zrobiłam to, ponieważ zostałam o to poproszona. – A jak brzmi dłuższa wersja tej odpowiedzi? – Na początku powinnaś wiedzieć, że gdy miałam trzydzieści cztery lata, zostałam oddelegowana do służby w biurze szeryfa federalnego. Szykowałam się już do wyjazdu na szkolenie do Glynco w stanie Georgia. Szkolenie miało trwać siedemnaście tygodni. W tym czasie Angie, moja córka, miała zostać pod opieką Thomasa i Hanny Falconerów. Kilka dni przed wyjazdem dowiedziałam się, że Angie jest w ciąży. Miała piętnaście lat, a to był już szósty miesiąc, tak więc nigdzie nie pojechałam. Zostałam i zajęłam się nią, a później zaopiekowałam się Nathanielem. Nie trafiłam do pracy w biurze szeryfa federalnego. Ale biuro musiało mieć mnie na oku, ponieważ niedawno zadzwonili do mnie i powiedzieli, że chcą, abym zajęła się dziewczyną objętą programem ochrony świadków i przechowała ją u siebie przez lato. – Najpierw poświęciłaś dla rodziny własną karierę, a teraz zrezygnowałaś dla mnie ze świętego spokoju na emeryturze. – W twoich ustach brzmi to tak, jakbym była świętą. Ale moja decyzja o tym, żeby zostać

przy Angie, była spóźniona. I to o kilka lat. Przez pierwsze straszliwe tygodnie po ucieczce Angie przy życiu utrzymywała mnie tylko nadzieja. Nadzieja, że jestem w stanie się zmienić. Nadzieja, że pewnego dnia moja córka mi przebaczy. Łzy ponownie napłynęły mi do oczu. – Ale ja nie chcę ciągle żyć nadzieją – odrzekłam. – Boję się, że mama znów wszystko zniszczy. Już zbyt wiele razy się na niej zawiodłam. Tej nocy, kiedy trafiłam do programu ochrony świadków, przysięgłam sobie, że to ostatni raz, że już więcej jej na to nie pozwolę. – Opowiedz mi o tej nocy. Opowiedz mi o niej z wszystkimi najstraszniejszymi szczegółami. Wyrzuć to wreszcie z siebie. Chciałam to zrobić. Pragnęłam tego z całych sił. Nie myślałam o niczym innym jak tylko o tym, żeby pozbyć się tej trucizny i zacząć żyć na nowo. Za bardzo się jednak bałam. Strach, wstyd i poczucie winy wiły się wokół mnie niczym szykujące się do ataku węże. Dręczył mnie potworny lęk, że jeśli Carmina dowie się, co naprawdę wydarzyło się tamtej nocy i co wówczas zrobiłam, diametralnie zmieni o mnie zdanie. Bałam się, że odwróci się ode mnie, a potem przekaże w ręce policji.

ROZDZIAŁ 29 Przed pójściem do pracy zajrzałam do sklepu ze sprzętem elektronicznym. Po krótkich poszukiwaniach znalazłam tani, bardzo prosty telefon komórkowy. Facet przy kasie zeskanował kod kreskowy i zagwizdał z podziwem. – Nieźle, sprawiłaś sobie prawdziwie zabytkowy model. – Mam dość ograniczony budżet. – Rozumiem. Coś jeszcze? – Tak, ile kosztowałby iPhone w abonamencie? – Około siedemdziesięciu dolarów miesięcznie. – A czy znajdę jakiś tańszy telefon z Androidem? – Nie, są mniej więcej w tym samym przedziale cenowym. Przeliczyłam, ile udało mi się odłożyć z napiwków. Może lepiej wstrzymać się z zakupem porządnego telefonu do moich urodzin, kiedy będę mogła wyjechać z Thunder Basin i osiąść gdzieś na stałe. Ostatnio nie rozmyślałam zbyt wiele o tym, jak zmieni się moje życie, gdy skończę osiemnaście lat, a tymczasem do początku sierpnia zostało zaledwie kilka dni. Mój pobyt w Thunder Basin dobiegał już półmetka i choć powinnam się z tego powodu cieszyć, na myśl o wyjeździe odczuwałam dziwny niepokój. Za cztery tygodnie opuszczę to miasteczko na dobre, a nie powiedziałam jeszcze o tym Chetowi. Nie przedyskutowałam też swoich planów z Carminą. Na obojgu bardzo mi zależało i wcale nie chciałam się z nimi rozstawać, ale wiedziałam też, że Thunder Basin nie jest moją stacją docelową. Może Stella Gordon potrafiłaby zadomowić się tu na dłużej, ale zmiana imienia nie wymazała bynajmniej z mojej osobowości Estelli Goodwinn. Czy mogłam czuć się tutaj spełniona i szczęśliwa? Czy też pisane mi było coś większego i lepszego? Od zawsze żyłam marzeniem o tym, żeby uciec z Reedem i razem z nim rozpocząć nowe życie. Marzyłam, że stale już będzie u mego boku, ale to już było niemożliwe. Zresztą sama nie miałam pewności, czy nadal bym tego chciała. To lato zupełnie mnie odmieniło. Chciałam teraz odnaleźć własną, osobną drogę. * W restauracji okazało się, że brakuje rąk do pracy. Winny zgłosiła, że źle się czuje, i Dixie Jo gorączkowo próbowała dodzwonić się do Deirdre, żeby zapytać, czy mogłaby pomóc w godzinach wieczornego szczytu. – Udało ci się? – spytałam, wsuwając głowę do jej biura. – Nie. – Dixie Jo potarła dłońmi skronie. – I na domiar złego to musiało się jeszcze stać w sobotni wieczór. – Biorę na siebie wszystkich klientów w samochodach – zapewniłam. – Dzięki, ale tym się nie martwię. Chodzi o Winny – wyjaśniła. – Nie mogę się z nią skontaktować. Kilka godzin temu zadzwoniła i zostawiła wiadomość, że jest chora. Nagrała wiadomość na automatycznej sekretarce. To do niej niepodobne. Zazwyczaj, kiedy nie może zjawić się w pracy, mówi mi to wprost. I zawsze proponuje, że znajdzie zastępstwo. Nie mogę pozbyć się wrażenia, że stara się mnie unikać. Ale czemu miałaby to robić? – Lada dzień może zacząć rodzić – przypomniałam Dixie Jo. W domu miałam już zresztą przygotowany prezent dla dziecka. – Myślisz, że już się zaczęło? – Przyszło mi to do głowy i zadzwoniłam do szpitala. Ale Winny się tam nie zgłosiła. Nie odbiera też komórki. Co jeśli leży na tylnym siedzeniu swojego samochodu gdzieś na

opustoszałej drodze i próbuje urodzić dziecko sama? – Dlaczego miałaby coś takiego zrobić? – Martwiła się, że nie stać jej na opłacenie pobytu w szpitalu. – Dixie Jo znów potarła skronie. – Od kilku miesięcy brała dodatkowe zmiany i próbowała odłożyć trochę pieniędzy. Rodzice nie popierają jej decyzji, powiedzieli Winny, że jeśli zatrzyma dziecko, nie chcą mieć z nią nic wspólnego. Zagrozili jej nawet, że nie opłacą rachunków ze szpitala. Oczywiście, prawo nakazuje im to zrobić, ale w grę wchodzi też urażona duma Winny. Ona nie przyjmie teraz od nich pomocy. A jeśli boi się, że nie stać ją na szpital, to nie dam głowy, czy nie postanowiła urodzić dziecka gdzieś w szczerym polu, byle tylko nie musieć prosić rodziców o pieniądze. Powinna przyjść z tym do mnie. Mówiłam jej, żeby przyszła z tym do mnie. – To nie w jej stylu – odparłam. Odkąd poznałam Winny przed dwoma miesiącami, ani razu nie widziałam, by prosiła kogoś o pomoc. Nawet mając spuchnięte kostki i tak wystający brzuch, jakby połknęła piłkę plażową, nie chciała zrobić sobie choćby krótkiej przerwy pod koniec zmiany i pozwolić, bym napełniła za nią pojemniki na sól i pieprz. Upierała się, że wszystko będzie robić sama. – Głupia dziewczyna – burknęła ze złością Dixie Jo. Wstała od biurka i zaczęła chodzić nerwowo po biurze. – Uparta jak osioł. – Po jej policzku pociekła łza. – Muszę zostać przez chwilę sama, Stello. Muszę się zastanowić, gdzie Winny mogłaby pojechać, żeby urodzić dziecko. – Pomogę ci szukać. Teraz albo po mojej zmianie. Tylko powiedz mi, co mam robić. Ja też martwiłam się o Winny, zwłaszcza teraz, kiedy lepiej poznałam jej sytuację. Jeśli jej rodzice sprzeciwiali się urodzeniu przez nią dziecka, to Winny już pewnie dawno przestała ich prosić o jakiekolwiek wsparcie. Bez względu na to, w jak rozpaczliwym położeniu się znajdowała, zamierzała poradzić sobie sama. Nawet jeśli miałoby to ją zabić. – Dziękuję ci za to – odparła Dixie Jo. Na jej twarzy malował się coraz większy niepokój. – Boję się jednak, że może już być za późno. * Po skończonej pracy za wycieraczką pikapa Carminy znalazłam kartkę, którą zostawił dla mnie Chet. Wiadomość od niego wcale jednak nie poprawiła mi nastroju. Dusty nie pojawił się dziś w pracy. Chet przebywał na ranczu aż do wieczora i dopiero wtedy odsłuchał wiadomość, którą zostawił mu na telefonie szef Dusty’ego. Co gorsza, zniknęły również wszystkie pieniądze, które Chet trzymał ukryte w domu w razie jakiegoś nagłego wypadku. Teraz Chet wyruszył na poszukiwania Dusty’ego i miał zadzwonić do domu Carminy zaraz, jak tylko czegoś się dowie. Nie chciałam myśleć źle o Dustym, ale miałam przeczucie, że tak bardzo pragnął wejść w interes z Cooterem, że postanowił w końcu okraść własnego brata. Cała ta sprawa przypominała mi sytuację z moją matką, która ukradła mi pieniądze, żeby kupić sobie narkotyki. Zdarzyło się to wprawdzie tylko raz, ale jednak. Gdy kładłam się spać, pieniądze znajdowały się w moim portfelu. Mama wybierała się tej nocy na imprezę z Sandy, a kiedy obudziłam się rano, portfel był pusty. Okradłaby mnie pewnie znowu, gdybym nie nauczyła się dobrze ukrywać swoich pieniędzy. * Zasnęłam przy szeroko otwartym oknie, licząc na to, że do środka wpadnie trochę chłodnego powietrza. Nagle obudził mnie głęboki pomruk samochodowego silnika. W ciemności wciągnęłam na siebie szorty i zbiegłam na dół.

Chet wysiadł powoli ze swego pikapa. Poruszał się ociężale, miał przygarbione ramiona i pusty wzrok. Patrzył na mnie, lecz zdawał się mnie w ogóle nie dostrzegać. Stał zupełnie zdezorientowany i mrugał oczami. Wyglądał, jakby pobłądził. Od razu wiedziałam, że chodzi o Dusty’ego. Musiało mu się stać coś strasznego. – Chet? – Wsunęłam nogi w ogrodowe chodaki Carminy i zbiegłam po schodach z werandy. Noc była gorąca i duszna, ale wyraz twarzy Cheta zmroził mnie do szpiku kości i pożałowałam, że nie wzięłam ze sobą nic, żeby zarzucić sobie na ramiona. – Chodzi o Dusty’ego, prawda? Chet opadł na ziemię. Odchylił głowę do tyłu i oparł ją o bok samochodu. Na jego twarzy, która zawsze wydawała mi się silna i spokojna, widać było tylko czyste zmęczenie. – Wydał je. W całości. Wszystkie oszczędności przeznaczone na jego college, wszystkie pieniądze, które zarobił w te wakacje, nasz fundusz awaryjny. Prawie pięć tysięcy dolarów. Wszystko przepadło. – Narkotyki? – spytałam cicho. Chet zaśmiał się ostro i lodowaty ton jego głosu sprawił, że znowu zadrżałam. – Żałuję, że nie przepuścił całej forsy na narkotyki. Narkotyki mógłby przynajmniej sprzedać. Z narkotyków byłby przynajmniej jakiś zysk. Wszystkie pieniądze wydał na wynajęcie położnej. Jego dziewczyna była w ciąży. Nie wiedziałem nawet, że ma jakąś dziewczynę. Teraz to ja zamrugałam ze zdziwienia oczami. Wpatrywałam się chwilę przed siebie. – Winny – wyrwało mi się z ust. – Chcą zatrzymać dziecko. Słyszysz? Chcą zatrzymać dziecko! – Chet zawołał ze złością. – Tylko mi nie mów, że powinienem być dumny z Dusty’ego, że postępuje odpowiedzialnie. Ten jeden raz wolałbym, żeby nie był odpowiedzialny. Chciałbym, żeby był egoistyczny. Tak jak ja teraz. – Próbowałeś z nim rozmawiać? – Powiedział mi, że nie było ich stać na szpital, więc postanowili wynająć położną. Powiedział też, że zamierzają zatrzymać dziecko i gdy tylko dotarło to do mnie, zacząłem się na niego wydzierać, próbując wybić mu to z głowy. Zagroziłem mu, że jeśli nie odda dziecka do adopcji, wyrzucę go z domu. Wtedy się rozłączył. – Chet dyszał ciężko, a jego ciemne oczy płonęły z gniewu. – Dusty nie chce słuchać, ale wie, że mam rację. Jeśli zatrzyma dziecko, to będzie dla niego koniec. Nigdy nie pójdzie do college’u. Zostanie tutaj i będzie betonował baseny do czasu, aż wysiądzie mu kręgosłup, a potem czeka go co najwyżej praca na kolei w North Platte. Nie tego chcieli dla niego rodzice. – Chet przeczesał dłonią włosy. – Nie nadaję się do tego wszystkiego. Zawaliłem na całej linii. Wszystkich zawiodłem. Dusty chciał wejść w spółkę z Cooterem Saggorym dlatego, żeby utrzymać swoją dziewczynę i ich dziecko. A ja nie potrafiłem się tego domyślić. Nie miałem o tym pojęcia. Teraz jest już za późno. Wszystko wokół mnie się sypie. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Ujęłam twarz Cheta w dłonie i wsparłam jego czoło na moim. Czułam jednak, że siły mnie z wolna opuszczają. Choć Chet nic nie powiedział, to zdawał sobie równie dobrze sprawę jak ja, że jeśli Dusty nie będzie w stanie utrzymać dziecka, to właśnie Chet będzie musiał się tym zająć. Teraz był wściekły i groził Dusty’emu, że wyrzuci go z domu, ale wiedział, że tego nie zrobi. Kiedy uspokoi się i wszystko przemyśli, zaakceptuje to, że powinien zaopiekować się Dustym, nawet jeśli będzie musiał poświęcić dla niego własne plany i marzenia. – Och, Chet. – Gdy na niego patrzyłam, serce mi się krajało. – Rodzice Winny już wyrzucili ją z domu – rzucił ostro Chet. – Nie ma teraz gdzie się

podziać. Przyjmą ją z powrotem, pod warunkiem że odda dziecko. – Winny tego nie zrobi. Chet spojrzał na mnie, a w jego oczach widziałam całkowitą konsternację. – Czy ona ma jakiekolwiek pojęcie o byciu rodzicem? Dusty twierdzi, że wie, że nie będzie łatwo, ale tak naprawdę nie zdaje sobie sprawy z tego, co go czeka. Nie będzie łatwo, dobre sobie. To najtrudniejsza rzecz, z jaką przyjdzie mu się zmierzyć. Nie jest na to gotowy. Wydaje mu się, że sobie poradzi, ale jest jeszcze dzieckiem. Nigdy nie mieszkał sam i nie potrafi wziąć odpowiedzialności za samego siebie, więc jak niby zamierza zaopiekować się kimś innym? Przytuliłam Cheta jeszcze mocniej. Nie miałam dla niego żadnej gotowej odpowiedzi, ale mogłam przynajmniej go wysłuchać i służyć mu własnym wsparciem. – Powiedziałem Dusty’emu, że Winny nie może z nami zamieszkać – oznajmił posępnym tonem Chet. – Wyśmiałem go, gdy to zasugerował. Nazwałem go kretynem i dorzuciłem jeszcze kilka epitetów. Powiedziałem mu: „Nawet nie pokazuj się w domu z nią ani z dzieckiem, bo i tak was nie wpuszczę”. Co za ironia – ciągnął po chwili milczenia Chet. – W tym tygodniu na ranczu kastrowaliśmy byki i choć nie jestem zbyt wrażliwy, to tym razem zrobiło mi się ich odrobinę żal, wiesz? A kiedy teraz dowiedziałem się o Dustym, natychmiast pomyślałem sobie, że kastracja wcale nie jest taka zła. Proszę bardzo, stosujmy ją również na ludziach. Chet próbował mnie rozbawić, ale nie potrafiłam zmusić się do śmiechu. – Przecież i tak pozwolę się jej wprowadzić, prawda? – spytał cicho. – Nie wiem, czy postępuję słusznie, czy też to najgorszy pomysł, jaki kiedykolwiek mi przyszedł do głowy, ale jestem przerażony jak diabli, że dziewczyna Dusty’ego i ich dziecko zamieszkają razem z nami. – A co zrobiłaby twoja mama? – Czekając na odpowiedź Cheta, zadałam sobie to samo pytanie. Co zrobiłaby moja mama, gdybym zaszła z Reedem w ciążę? I tak nie miałoby to dla mnie żadnego znaczenia. Pewnie bym z nim uciekła albo się wyprowadziła i nawet nie zdążyłabym poznać jej reakcji. Zresztą prawdopodobnie w ogóle by to jej nie obeszło. Tak bowiem działają narkotyki. Pozbawiają człowieka zdolności troszczenia się o cokolwiek innego poza samym ćpaniem. – Jeśli nie przyjmę Winny do domu, Dusty rzuci szkołę i zacznie szukać pracy na pełen etat, żeby utrzymać całą trójkę. Będzie musiał opłacić czynsz, jedzenie, rachunki. Jego życie się skończy. – Wszystko to pewnie prawda. Chet westchnął ponownie, ale tym razem wyraźnie się rozluźnił, co zapewne oznaczało, że już wie, jak powinien postąpić. – Możesz liczyć na moją pomoc – oznajmiłam. Oparłam policzek o jego ramię. Chet westchnął ze smutkiem, głaszcząc mnie po włosach w zamyśleniu. – Czym sobie na to wszystko zasłużyłem? – zapytał. – Zamieniłeś życie Carminy w koszmar – odparłam ze słabym uśmiechem. – Niektórzy nazywają to karmą. Chet odsunął się lekko i spojrzał mi prosto w oczy. – Miałem na myśli ciebie. Czym sobie na ciebie zasłużyłem, Stello? Popełniłem w życiu mnóstwo błędów. Tyle razy dałem ciała. Więc jakim cudem taki gość jak ja trafia na kogoś takiego jak ty? Patrzył teraz na mnie z absolutnym zachwytem oraz uwielbieniem i jeśli wydawało mi się wcześniej, że wiem, czym jest poczucie winy, to grubo się myliłam. Chet przytulił moją głowę do swojej piersi, a ja wydałam z siebie ciche, lecz głębokie westchnienie. Musiałam mu powiedzieć, że wkrótce wyjeżdżam z Thunder Basin.

Nie mogłam tego już dłużej odwlekać.

ROZDZIAŁ 30 Kilka dni później klęczałam przed domem Carminy zajęta wyrywaniem chwastów z klombu z różami. Jednocześnie przygotowywałam się w myślach do tego, żeby zadzwonić do mamy i powiedzieć jej, że po pierwsze, zamierzam zeznawać przeciwko Danny’emu, a po drugie, że już nie czuję do niej nienawiści. Po naszej ostatniej rozmowie telefonicznej obiecywałam sobie, że już nigdy więcej się do niej nie odezwę. Ale przemawiała wówczas przeze mnie złość, która chciała mnie zatruć czarnym jadem zgorzknienia. Musiałam porozmawiać z mamą, ale chciałam, żeby tym razem odbyło się to na moich warunkach. Musiałam uwolnić się od przeszłości i zacząć nowe życie. Nigdy dotąd nikomu nie przebaczałam – a przynajmniej nie w sensie oficjalnym – i miałam pewien kłopot, jakie proporcje zachować między tym, co chciałam powiedzieć, a tym, jakie uczucia powinno to wywołać. Nie chciałam, aby mama zakończyła rozmowę ze mną z poczuciem rozgrzeszenia za swoje czyny i uwolniona od wszelkich wyrzutów sumienia. Najbardziej chyba zależało mi na tym, aby dać jej do zrozumienia, że nie dopuszczę, żeby kiedykolwiek jeszcze mnie skrzywdziła… Ale jeśli sama będzie chciała robić sobie wyrzuty z powodu popełnionych przez siebie błędów, to nie ma sprawy, nie zamierzałam jej w tym przeszkadzać. Carmina na pewno by tego nie zaaprobowała, ale musiałam od czegoś zacząć. Być może za jakiś czas zdołam w pełni wybaczyć mojej mamie. Nie wierzyłam wprawdzie w Boga, ale jeśli istniał jakiś byt sprawujący najwyższą władzę nad wszechświatem, to z pewnością nie mógł oczekiwać od ludzi, że w jednej chwili wyzbędą się tak długo noszonych w sobie uczuć. Przebaczenie wymaga czasu. To długi i niełatwy proces. A więc chyba lepiej rozpoczynać go powoli, niż w ogóle go zaniechać. Nagle usłyszałam nadjeżdżający samochód. Podniosłam się i w chwili, kiedy ściągnęłam z rąk ogrodowe rękawiczki, na podjazd wjechał Chet. – Jesteś zajęta? – spytał. Rękę wystawił przez szybę, a oczy błyszczały mu szelmowsko pod nisko nasuniętym na czoło kowbojskim kapeluszem. – Widzę, że humor ci dopisuje. – Wybierz się ze mną na przejażdżkę, a może jeszcze zdołasz go poprawić. – Co masz na myśli? – Byłaś kiedyś na rodeo? – Takim z prawdziwymi kowbojami? Przez twarz Cheta przemknął delikatny uśmiech. – Właśnie. I z ujeżdżaniem byków, chwytaniem cielaka na lasso, wyścigami zaprzęgów i ujeżdżaniem owiec. – Nie – odparłam ostrożnie. Wszystkie te rozrywki brzmiały dość egzotycznie i raczej nie były w moim stylu. – W takim razie wskakuj. – Chet wskazał głową na siedzenie pasażera. – Czeka cię prawdziwa lekcja kultury. – Nie wiem, czy do końca rozumiesz, co oznacza słowo „kultura”. Gdzie jest Dusty? – spytałam, próbując grać na zwłokę. – W domu ze swoją dziewczyną i dzieckiem. No chodź. Szkoda czasu. Winny wprowadziła się do Dusty’ego i Cheta w weekend. Wpadłam do nich z wizytą i prezentem dla dziecka – dziewczynki, której dali na imię Beatrix – ale Winny akurat spała. Nie

mogłam się doczekać, kiedy będę mogła z nią porozmawiać i podzielić się najnowszymi plotkami z Sundown Diner. – No nie wiem – wykręcałam się dalej. Nie chodziło o to, że nie chciałam jechać z Chetem na wycieczkę. Ale na rodeo? Czy rodea nie były ciągle krytykowane przez obrońców praw zwierząt? Poza tym już wyobrażałam sobie te bycze jądra sprzedawane razem z churro i kruchymi ciastkami wprost z brudnych food trucków. – Nie zastanawiaj się tyle – rzekł Chet, widząc moją niezdecydowaną minę. – Tylko bez żadnych byczych jąder, dobra? – odezwałam się wreszcie. – Bo inaczej się nie zgodzę. – Umowa stoi. – A jeśli zacznie padać, poszukamy jakiegoś schronienia. Horyzont zasnuwały ciemne chmury, choć nad głową mocno świeciło jeszcze późnopopołudniowe słońce. Nie zapowiadali wprawdzie na dzisiaj deszczu, ale wolałam się zabezpieczyć. – Rozumiem, nie będzie też konkursu miss mokrego podkoszulka. – Carmina pojechała do sklepu. Poczekaj, tylko się przebiorę i zostawię dla niej wiadomość. Na górze ubrałam się w żółtą sukienkę na ramiączkach, napisałam liścik do Carminy, który położyłam na ladzie kuchennej, i wzięłam z lodówki dwie zimne puszki coca-coli. – Czy mam odpowiedni strój na rodeo? – zapytałam, robiąc obrót przed Chetem. Do sukienki założyłam kowbojki, które dostałam w prezencie od Carminy. – Wyglądasz, jakbyś mieszkała tu od urodzenia. Rzuciłam Chetowi puszkę coli i wdrapałam się do pikapa. – Najpierw muszę podrzucić parę rzeczy, ale nie powinno mi to zająć dużo czasu – oznajmił Chet, wycofując z podjazdu. – Milton Swope polecił mnie swojemu sąsiadowi, który ma kilku zawodników ujeżdżających dziś na rodeo konie. Mam dostarczyć im sprzęt. Trzydzieści minut później wjechaliśmy na tyły areny rodeo. Na otaczającej ją zakurzonej, zrytej koleinami drodze tłoczyły się ciężarówki i przyczepy do przewozu koni. Znajdowaliśmy się akurat po przeciwległej stronie trybun i widziałam, że zaczynają się już powoli zapełniać, choć zawody miały się rozpocząć dopiero za pół godziny. Gdy mijaliśmy rampy do załadunku zwierząt, Chet pokazał mi grupkę rozciągających nogi kowbojów. – Zawodnicy rozgrzewają się przed ujeżdżaniem koni na oklep. Muszą przymocować ostrogi, zrobić trochę przysiadów, żeby rozciągnąć pachwiny, poza tym oczywiście żują tytoń, piją piwo i obrzucają się wyzwiskami, próbując zdeprymować rywali. – A co takiego rozgniatają w rękawicach? – To kalafonia. Wcierają ją w linę, której będą używać podczas zawodów. Dzięki temu lina nie będzie im się ślizgać w rękach. – Wyglądają na zdenerwowanych. – Na pewno trochę się denerwują, ale przede wszystkim są mocno skoncentrowani. Powtarzają sobie w głowie, jak zachować się w rozmaitych sytuacjach. Myślą o nagrodzie. Dziś wieczorem jest do wygrania prawie sto tysięcy dolarów. – Nieźle. – Nie spodziewałam się takich sum na prowincjonalnej imprezie. Następnie przejechaliśmy obok zagrody dla byków. Mimo że brama była wysoka, udało mi się dostrzec za nią czarny, umięśniony zad oraz ostre rogi. – Na czym polega ujeżdżanie byka? – zapytałam. – Mówiłeś, że chłopak Sydney się tym zajmuje. Startuje może dzisiaj?

– Być może. Ale ujeżdżanie byka to jedyna konkurencja rodeo, której za żadne skarby nie chciałbym spróbować. To zbyt niebezpieczne. Gdy byłem dzieckiem, widziałem zawodnika z nogą rozoraną w okolicy pachwiny. To szybko ostudziło moje zapędy. Ale to bardzo widowiskowy sport. Zawodnik może dostać za swój występ od zera do stu punktów. Każdy wynik powyżej siedemdziesięciu pięciu zasługuje na spory szacunek. Jeździec musi utrzymać się na byku co najmniej przez osiem sekund, żeby zdobyć w ogóle jakiekolwiek punkty. Jeśli w tym czasie spadnie, punkty dostaje byk. Jeśli jeździec dotknie wolną ręką – czyli tą, którą zwykle trzyma w powietrzu – byka, liny lub samego siebie, zostaje zdyskwalifikowany. – Zawsze myślałam, że jeźdźcy mają jedną rękę w górze, żeby utrzymywać równowagę. – Jeźdźców ocenia się za styl jazdy oraz panowanie nad zwierzęciem, na przykład zsynchronizowanie swoich ruchów z ruchami byka, a także za występ samego byka. Jeśli bowiem byk jest nadzwyczaj agresywny i bardzo trudno się na nim utrzymać, zawodnik otrzymuje dodatkowe punkty. Po ośmiu sekundach rozlega się głośny dzwonek i jeździec może zeskoczyć z byka. Na ścianach areny wisiały zdjęcia kowbojów w skórzanych ochraniaczach na nogi i wysokich butach podrzucanych do góry niczym szmaciane lalki na grzbietach wierzgających byków. Chet zaparkował samochód z dala od zdjęć pokazujących ujeżdżanie byków i wypakował z tyłu pikapa kilka pudeł. – Pomóc ci? – zaproponowałam. – Nie, wrócę za niecałe dziesięć minut. Gdy Chet odszedł, wyciągnęłam nogi, oparłam je na desce rozdzielczej i w lusterku wstecznym przyglądałam się rozciągającym się zawodnikom. Żałowałam, że nie zabrałam ze sobą tego kowbojskiego kapelusza, który podarował mi Chet. Mogłam zrobić sobie selfie w stylu country na tle zagrody z bykami. Ale odkąd nie mogłam korzystać z serwisów społecznościowych – rząd zlikwidował wszystkie moje konta w internecie – i tak nie miałam gdzie zamieszczać moich zdjęć. A w dodatku moja komórka nie miała aparatu fotograficznego. Wyjęłam telefon z torebki i obróciłam go w dłoni. Wciąż nie wiedziałam jeszcze, co dokładnie chcę powiedzieć mojej mamie. Nie przygotowałam sobie żadnego scenariusza, ponieważ bałam się, że w trakcie rozmowy przestanę się go trzymać i zacznę wrzeszczeć na mamę albo co gorsza – rozpłaczę się. Od wielu dni szukałam najbardziej odpowiednich słów, ale powoli zaczynałam godzić się z tym, że do takiej rozmowy po prostu nie sposób się przygotować. Nigdy nie zdołam zdecydować się, które zdania będą brzmieć najlepiej. Może czas na całkowitą zmianę strategii. Może lepiej pójść na żywioł, a słowa po prostu same popłyną. Mogłam przecież zadzwonić do mamy teraz, kiedy czekałam na Cheta. Wzięłam głęboki oddech i wybrałam numer telefonu do kliniki odwykowej. Zanim zdołałam opanować zdenerwowanie, w telefonie usłyszałam głos recepcjonistki. – Chciałam rozmawiać z Savanną Gordon. – Od Carminy dowiedziałam się, że biuro prokuratora dało mamie to samo nazwisko co mnie. – Chwileczkę. – Zapadło krótkie milczenie, po czym recepcjonistka oznajmiła: – Przykro mi, ale Savannah Gordon już nie jest naszą pacjentką. – Słucham? – Wypisała się dzisiaj rano. – To niemożliwe. To na pewno jakiś błąd. Niech pani sprawdzi raz jeszcze. – Tak jest napisane w jej kartotece. Z własnej woli opuściła terapię.

– Gdzie mogę ją znaleźć? – Nie wymagamy od pacjentów, by zostawiali nam takie informacje. Przepraszam, ale mam kolejny telefon. Czy może pani chwilę zaczekać? – Nie, nie mogę – burknęłam. – Muszę wiedzieć, gdzie przebywa Savannah Gordon. Wiedziałam, że warcząc na recepcjonistkę, niewiele wskóram, ale byłam zbyt wstrząśnięta, żeby zachowywać się uprzejmie. Czy mama zrezygnowała tylko z terapii odwykowej, czy może opuściła się też program ochrony świadków? Udział w nim był całkiem dobrowolny i mogła z niego odejść w dowolnej chwili. Ale chyba nie była aż tak głupia, żeby wracać do swego prawdziwego nazwiska. Czy w biurze prokuratora wiedzieli o tym, co zrobiła? – Nie mamy obowiązku śledzenia naszych pacjentów po opuszczeniu przez nich terapii – oświadczyła chłodno recepcjonistka. – Dziękuję za pomoc – odparłam i się rozłączyłam. Wpatrywałam się przed siebie zupełnie skołowana. Dlaczego mama opuściła klinikę? Ponieważ potrzebowała narkotyków. To jedyny powód, jaki przychodził mi do głowy. A jeśli wróciła do ćpania, to zapewne wróciła też do Filadelfii. Nie chciało mi się wierzyć, że mogłaby postąpić tak nierozsądnie. Czy zastanowiła się w ogóle, jakie to niebezpieczne? Ludzie Danny’ego ją zabiją. I nie będzie miało żadnego znaczenia, że nie chciała iść na współpracę z władzami. Przecież Danny o tym nie wiedział. A z pewnością jej nie kochał. Czy warto było ryzykować własne życie dla kolejnej działki heroiny? Czy choć przez chwilę pomyślała o tym, że jej nieostrożność naraża również i mnie na niebezpieczeństwo? To najzupełniej zrozumiałe, że biuro prokuratora podało mamie moje nowe nazwisko. Ale teraz z kolei ona może wydać je ludziom Danny’ego, na przykład kiedy będzie pod wpływem narkotyków. Nie chciałam nawet myśleć o tym, że mogłaby mnie zdradzić, będąc zupełnie przytomna, ale wcale nie miałam takiej pewności. Jeśli chodzi o moją mamę, niczego nie można być pewnym. Musiałam się zastanowić. Danny był za kratkami, więc do kogo mama zadzwoniłaby w pierwszej kolejności po powrocie do Filadelfii? Do Sandy. Jeśli mama była w Filadelfii, Sandy powinna o tym wiedzieć. Mama na pewno chciałaby się wkręcić z nią na jakąś imprezę. Zakazano mi kontaktowania się z kimkolwiek z mojego dawnego życia, ale nie zamierzałam siedzieć bezczynnie, pozwalając mojej mamie się zabić. Ani też narażać mnie na niebezpieczeństwo. Starałam się zapanować nad moim rozgorączkowanym umysłem. Musiałam to mądrze rozegrać. Gang Danny’ego Balando mógł obserwować Sandy, licząc na to, że moja mama w końcu się do niej odezwie. Price z biura szeryfa ostrzegał mnie, że taką właśnie strategię obierze Danny, a także kartel, o ile tylko postanowił go wspierać. Będą mieć na oku naszą rodzinę oraz bliskich przyjaciół i będą cierpliwie czekać, aż któraś z nas popełni błąd i spróbuje się z nimi skontaktować. Musiałam być bardzo, bardzo ostrożna. Nie mogłam wzbudzić nawet cienia podejrzenia. Reed powiedział mi kiedyś, że jeśli nie chcę, aby ktoś namierzył moją rozmowę telefoniczną, najlepiej skorzystać z telefonu na kartę, ponieważ można go wyśledzić tylko wówczas, kiedy jest włączony. Zdawałam sobie sprawę, że telefon do Sandy nie jest tak do końca bezpiecznym rozwiązaniem, ale mogę w dużym stopniu zminimalizować ryzyko, jeśli natychmiast po zakończonej rozmowie wyłączę komórkę i wyrzucę ją do kosza. Aby mnie zlokalizować, ludzie Danny’ego Balando musieliby monitorować połączenia Sandy, rozpoznać

mój głos, a także wiedzieć, z jakiego telefonu dzwoniłam. Miałam więc spore szanse na to, że nie uda im się mnie namierzyć. Może nie stuprocentowe, ale dość duże. Czując, że serce wali mi jak młot, wybrałam numer Sandy. Znałam go na pamięć. Kiedy mama nie wracała na noc do domu, wiedziałam, że najpierw trzeba zadzwonić do niej. Zawsze trzymały się razem. Jeśli któraś z nich była akurat przytomna, podawała mi adres, pod jakim właśnie balowały. Wtedy jechałam tam i zaciągałam mamę z powrotem do domu. Zamknęłam oczy, czując pod powiekami wzbierające łzy. Te wspomnienia wciąż wywoływały ból. – Halo? – powiedziała Sandy. Zdaje się, że była rozdrażniona, lecz chyba całkowicie trzeźwa. – Czy mogę rozmawiać z Sandy Broucek? – odezwałam się nieco niższym głosem, choć nie obawiałam się, że Sandy mnie rozpozna. Rozmawiałyśmy ze sobą tylko kilka razy. Sandy nie wpadała zbyt często do mojego domu. Od naszego pierwszego spotkania wiedziałam, że ani trochę jej nie obchodzę. – Kto mówi? – zapytała stanowczo Sandy. – Nazywam się Mary Dutton. Opiekuję się kilkoma rachunkami bankowymi należącymi do Savanny Goodwinn i nie mogę się z nią skontaktować. Wymieniła panią w dokumentach jako osobę pierwszego kontaktu. Czy zechciałaby mi pani podać jej obecny adres? – Jest pani jakimś komornikiem? Nie wiedziałam, czy prawdziwi komornicy powinni informować o tym, kim są, ale nie musiałam przecież postępować według obowiązujących ich zasad. – Pracuję w Keystone Financial Services. W funkcjonowaniu naszych rachunków wprowadzono kilka istotnych zmian, które mogą mieć wpływ na przyszłe operacje pani Goodwinn. Bardzo nam zależy, aby ją o tym poinformować. – Czemu Savannah wymieniła mnie jako osobę do kontaktu? – Sandy sprawiała wrażenie coraz bardziej zirytowanej. – Jednym z moich obowiązków jest zlokalizowanie pani Goodwinn i dopóki nie zdołam ustalić jej aktualnego adresu oraz numeru telefonu, będę zmuszona wciąż do pani dzwonić. To wyraźnie dało Sandy do myślenia. – No dobra – odparła po krótkiej chwili milczenia. – Mogę dać pani jej nowy numer. Ma pani sporo szczęścia. Od miesięcy nie miałam od Savvy żadnych wieści, aż tu zadzwoniła dziś rano. Chwileczkę, już mam. Ma pani coś do pisania? – Tak, słucham – starałam się zapanować nad głosem i nie dać po sobie poznać, jak bardzo jestem podekscytowana. – Kierunkowy dwa-jeden-pięć… Zanotowałam cały numer, powtórzyłam go Sandy na głos, po czym się rozłączyłam. Następny telefon miał być znacznie trudniejszy. Kiedy mama wreszcie odbierze, będę musiała użyć całej siły woli, by nie zacząć na nią krzyczeć. Byłam na nią wściekła, ale jeśli chciałam, żeby mnie posłuchała, musiałam zachować spokój. Jeśli utrzymam nerwy na wodzy, może uda mi się przemówić jej do rozumu i skłonić do powrotu na terapię. Wybrałam podany przez Sandy numer. Słyszałam w słuchawce powtarzający się sygnał, lecz nikt nie odbierał. Z każdą sekundą czułam, jak złość mnie stopniowo opuszcza, a jej miejsce zajmuje rosnący niepokój. A jeśli mamie coś już się stało? Wysiadłam z samochodu i zaczęłam chodzić nerwowo przed jego maską. Kilka kropel deszczu spadło mi na ramię, ale gdy popatrzyłam w niebo, odniosłam wrażenie, że zaraz się przejaśni. Chet strasznie długo nie wracał. Słyszałam, jak spiker zapowiada już nazwiska zawodników. Usiadłam na zderzaku i próbowałam się uspokoić. Nie miałam przecież żadnego powodu

do paniki. Może mama była po prostu zbyt naćpana, żeby odebrać telefon. Nie mogłam jednak zostawić jej wiadomości – to byłoby zbyt ryzykowne. Musiałam wciąż do niej dzwonić. Ale jeśli nie odbierze dziś ani jutro… Do oczu zaczęły napływać mi łzy, ale zaraz się opanowałam. Nie będę płakać z jej powodu. Nie zasługiwała na to. – Mówi Thomas Dickerson – odezwał się nagle w słuchawce jakiś mężczyzna. – Yyy… czy jest może Savannah? – użyłam tego samego niskiego głosu co w przypadku Sandy. – Kto? Powtórzyłam imię mamy. – Przykro mi, to pomyłka. Ponownie sprawdziłam numer od Sandy. Wpisałam go poprawnie. – Nie znam żadnej Savanny – dodał mężczyzna. Nie mogłam w to uwierzyć. Sandy podała mi fałszywy numer. Powinnam była się tego domyślić. Rozłączyłam się, po czym natychmiast wyłączyłam telefon i wyrzuciłam go do jednego z kubłów na śmieci. Wsiadłam z powrotem do pikapa. Czułam się oszukana. Przez głowę przemykały mi rozmaite niewybredne epitety pod adresem Sandy. Musiałam wymyślić jakiś nowy sposób na to, jak skontaktować się z mamą. A czasu miałam niewiele. Mama nie zdoła zbyt długo ukrywać się przed ludźmi Danny’ego. Zwłaszcza jeśli będzie pod wpływem narkotyków, które skutecznie pozbawią ją zdolności logicznego myślenia. Musiałam o tym powiedzieć Carminie. Nie byłam w stanie poradzić sobie sama z tym problemem – to przekraczało moje siły. Gdy Chet wróci, wyjaśnię mu, że wyskoczyło mi coś pilnego i muszę wracać do domu. Carmina zadzwoni do Price’a i biuro szeryfa rozpocznie poszukiwania mamy. To była ostatnia myśl, która przyszła mi do głowy, kiedy ktoś z zewnątrz ostrym szarpnięciem otworzył drzwi samochodu. Siedziałam oparta o nie ramieniem i omal nie wypadłam z pikapa. Odruchowo chwyciłam się czegoś, ratując się przed upadkiem, i nagle znalazłam się twarzą w twarz z Triggerem McClure’em.

ROZDZIAŁ 31 – Witaj, panienko. – Głos Triggera wydawał się z pozoru słodki jak miód, ale w rzeczywistości był zimny jak stal. Zauważyłam, że Trigger ma zaczerwienione policzki i lekko szkliste oczy. W ręce trzymał niedbale butelkę piwa. – Odczep się ode mnie, Trigger. – Nie, chyba nie skorzystam z tej propozycji – odparł i przystawił butelkę do ust. – W takim razie zaraz wysiądę i skopię ci tyłek. – Nie mam żadnych złych zamiarów. – Trigger uniósł dłonie do góry. – Chcę tylko porozmawiać. – Porozmawiać? Żarty sobie… – Jeszcze nie skończyłem. Teraz ja mówię. Potem przyjdzie twoja kolej. Tak to działa. – A moim zdaniem tak, że zaraz moja pięść spotka się z twoją szczęką. – Aby udowodnić, że to nie jest tylko pusta groźba, kopnęłam go w nogę, pozbawiając go równowagi. W oczach Triggera pojawił się błysk gniewu, ale chłopak natychmiast się opanował. Wykrzywił usta w pogardliwym uśmiechu. – W końcu przypomniałem sobie, skąd cię znam i gdzie widziałem twoją twarz. Zdjęcia na obozie baseballowym. Byłaś jego dziewczyną. Miał mnóstwo twoich zdjęć. Wyglądasz teraz trochę inaczej i dlatego nie rozpoznałem cię od razu. – Słucham? – Obóz baseballowy. Dwa lata temu. Mieszkałem w pokoju razem z twoim chłopakiem Reedem Winslowem. Zatkało mnie, jakbym dostała cios pięścią w brzuch. Osłupiała wpatrywałam się w Triggera z otwartymi szeroko ustami i czułam, że robię się czerwona na twarzy. Trigger znał Reeda? To on był tym „strasznym palantem” z pokoju, na którego skarżył się Reed? To dlatego twarz Triggera wydała mi się tak znajoma, gdy spotkałam go po raz pierwszy? Ponieważ Reed pokazywał mi jego zdjęcia z obozu baseballowego? No tak. Trigger zrozumiał to jednak wcześniej ode mnie. Odzyskałam panowanie nad sobą i posłałam mu najbardziej gniewne spojrzenie, na jakie potrafiłam się zdobyć. – Nie mam pojęcia, o czym mówisz. – Reed był całkiem w porządku. Jako baseballista i jako współlokator. – Trigger wzruszył ramionami. – Miałem się do niego odezwać, ale nigdy tego nie zrobiłem. Co słychać u starego, dobrego Reeda? Wy dwoje nadal jesteście…? Nie, skąd. Rzuciłaś go dla Cheta Falconera. Chciałam powiedzieć mu, co sądzę o jego idiotycznych i niesmacznych spekulacjach, ale Trigger ciągnął dalej swobodnym tonem: – Ulubionym zespołem Reeda byli Phillies, a to dlatego, że pochodził z Filadelfii. Mówił z charakterystycznym akcentem, podobnym trochę do nowojorskiego. Ty masz taki sam akcent. Trochę zbladłaś, Stello. Mogę zaoferować ci coś do picia? – spytał, z udawaną troską dotykając mojego ramienia, jakby chciał mnie uspokoić. Odtrąciłam jego rękę. – Co dziewczyna z Filadelfii robi taki kawał drogi od domu? Czy to również jakaś tajemnica?

Poderwałam głowę do góry. – Trafiłam tu do rodziny zastępczej, ty kretynie. Jestem sierotą. Tak, pochodzę z Filadelfii. I co z tego? – Sierotą? – Trigger pokręcił głową z powątpiewaniem. – Nie wydaje mi się. Wyraźnie pamiętam, jak Reed mówił, że pochodzisz z bogatej rodziny. Twoja matka należała do jego najlepszych klientek. Miała paskudny nałóg. Tak, powiedział mi o tym. Na pewno nie chcesz nic do picia? Wyglądasz, jakby przydało ci się coś mocniejszego. Nie? W sumie to ci się nie dziwię. Boisz się, że pójdziesz w ślady matki, mam rację? Zostaniesz alkoholiczką i narkomanką. Mówią, że skłonność do uzależnień jest dziedziczna. Ale nie zmieniajmy tematu. Jesteś w takim samym stopniu sierotą jak ja. No chyba że twoja matka przedawkowała i kopnęła w kalendarz. Ale w takiej sytuacji mieszkałabyś teraz ze swoją rodziną. Z tymi dzianymi dalekimi krewnymi. Więc co tak naprawdę tutaj robisz? Co taka dobrze sytuowana, bogata dziewczyna jak ty porabia w tej prowincjonalnej mieścinie? – Coś ty powiedział o mojej mamie? – Głos mi się trząsł, ale sama nie wiedziałam, czy ze złości, czy ze strachu. – Och – Trigger błysnął białkami oczu. – Nie wiedziałaś? Teraz naprawdę czuję się jak skończony gnojek. To nie ode mnie powinnaś się dowiedzieć, że Reed sprzedawał twojej mamie OxyContin. Ten towar to była specjalność jego zakładu. Na obozie sprzedawał te piguły innym zawodnikom i robił na tym naprawdę niezły interes. Przechwalał się, że zarobił już tyle, że zwróciły mu się koszty wpisowego na obóz. Podobno oszczędzał też, żeby kupić sobie własne mieszkanie. Zamierzał wynieść się z domu starych i zamieszkać razem ze swoją dziewczyną. – Trigger wbił we mnie wzrok. – To znaczy z tobą. Kłamstwa. Trigger opowiadał same kłamstwa. Znałam Reeda. Spędziłam z nim dwa lata mojego życia. W trakcie tych dwóch lat nie było nikogo, kto byłby mi bliższy. Wiedziałabym, gdyby Reed handlował narkotykami. Opowiedziałam mu o nałogu mamy, a on okazał mi tyle zrozumienia i współczucia. Wspierał mnie. Kochał. Nie ma mowy, żeby był dilerem. Na pewno bym się zorientowała. We wszystkie te noce, kiedy wracałam późno do domu, Reed zawsze tam na mnie czekał. Nie dopuszczałam do siebie myśli, że przychodził do nas ze względu na mamę. Tej nocy, kiedy został pobity przez Danny’ego Balando, to Reed czekał na mnie, a nie na moją mamę, żeby sprzedać jej działkę OxyContinu. Ale mama uwielbiała OxyContin. Uwielbiała też heroinę, w którą zaopatrywał ją Danny. Miała jednego dilera od OxyContinu i jednego od heroiny. Nie. O Boże, proszę, nie. Wiedziałam, że mama Reeda brała OxyContin, aby uśmierzyć ból spowodowany chorobą. Ale teraz wyglądało na to, że Reed albo sprzedawał część jej zapasów, albo przynajmniej odkrył dzięki niej uzależniające działanie OxyContinu. Jak mógł mi coś takiego zrobić? Oczy mi się zaszkliły, lecz bałam się mrugnąć, żeby łzy nie pociekły mi nagle po policzkach. Trigger nachylił się blisko mnie, cuchnęło od niego alkoholem. – Nie martw się, kotku – powiedział przyciszonym, konspiracyjnym tonem. – Twój sekret jest u mnie bezpieczny. Prawdę mówiąc, chyba już przestanę grzebać w twojej przeszłości. Twoje tajemnice nie wzbudzają we mnie najmniejszej ciekawości. Nie dałaś mi przecież żadnego powodu, żebym miał cię skrzywdzić… prawda? Zastanów się nad tym dobrze w tej swojej małej, ślicznej główce. – Nagle spojrzał na mnie zimnym wzrokiem. – Zgadza się, Stello. Ja zawsze wygrywam. Cała się trzęsłam. Zerwał się wiatr i nieco się ochłodziło, ale dreszcz, który mną

wstrząsnął, miał zupełnie inne źródło. Moje tajemnice zaczęły wychodzić na jaw, a ja byłam tak zarozumiała – i do tego stopnia skupiona na sobie – że wydawało mi się, iż nad wszystkim panuję. Jak mama mogła coś takiego zrobić? A Reed? Oboje musieli uważać mnie za skończoną idiotkę. Byłam głupia, naiwna i ślepa. Początkowy szok zaczął ustępować miejsca poczuciu zdrady i upokorzenia. Reed wcale nie był moim sprzymierzeńcem, lecz sprzedawał narkotyki mojej matce. Czy wykorzystał mnie, żeby się do niej zbliżyć? Czy też z początku naprawdę mnie lubił, a nałóg mamy stał się dla niego dodatkową korzyścią, okazją, której nie mógł przepuścić? Rozległ się grzmot i aż podskoczyłam na siedzeniu. Wokół zrobiło się nagle bardzo ciemno. Do wnętrza samochodu wpadł lodowaty podmuch wiatru, tymczasem w moim żołądku wzbierała gorąca fala mdłości. Chciałam odepchnąć Triggera i uciec. Chciałam biec coraz dalej i dalej, choć wiedziałam, że przed prawdą nie ma ucieczki. Nagle Trigger wydał pełen zdumienia okrzyk. Zachwiał się, próbując złapać równowagę. Za jego plecami stał Chet z rozwianymi przez wiatr włosami. Spojrzenie miał zimne i nieprzeniknione, jego twarz rozświetlał blask błyskawic. – Dotknij mnie raz jeszcze, a złamię ci rękę – warknął Trigger i natychmiast się wyprostował. Obaj byli sobie równi wzrostem, ale oczy Cheta pałały taką wściekłością, że wyglądał zdecydowanie bardziej przerażająco. – Mówiłem ci, żebyś trzymał się od niej z daleka. – To wolny kraj, mogę rozmawiać, z kim tylko chcę – odparł lekceważącym tonem Trigger. – To prawda… – Chet zacisnął mocno szczęki. – Ale jest różnica między rozmawianiem a nękaniem i fakt, że muszę ci to raz jeszcze wyjaśniać, wystawia moją cierpliwość na wielką próbę. Umawialiśmy się, że dasz spokój Stelli. Nie będziesz jej zaczepiał. Nie będziesz na nią patrzył. Nie będziesz nawet o niej myślał. Kiedy ona pojawi się w pobliżu, ty masz natychmiast zniknąć. Masz zachowywać się wobec niej tak, jakbyś w ogóle nie istniał. – Twoje groźby nie robią na mnie wrażenia – rzucił drwiąco Trigger. Zanim zorientowałam się, co się dzieje, Chet rąbnął pięścią Triggera w szczękę. Kolejny mocny cios, tym razem w żebra, sprawił, że Trigger zawył z bólu. Zamachnął się na Cheta, który odsunął się w bok, uchylając się przed ciosem, a następnie złapał Triggera za ramię i uderzył go w staw łokciowy. Pojedynek zakończył trafieniem w nos, które powaliło Triggera na ziemię. – Co ty, do cholery, wyrabiasz? – jęknął płaczliwie Trigger, próbując się podnieść. – Zostań tam, gdzie jesteś – rozkazał mu Chet. – Jeśli wstaniesz, znowu cię uderzę. – Naślę na ciebie gliny – warknął Trigger, ale nie ruszył się ze swojego miejsca. – Zrób to. Opowiedz policji, jaki dostałeś wycisk. Z radością przeczytałbym o tym w policyjnym raporcie. Ale radzę ci, żebyś zaczekał z tym do rana, aż wytrzeźwiejesz. Gliny są strasznie drażliwe na punkcie nieletnich znajdujących się pod wpływem alkoholu. Choć to z kolei wywoła tylko jeszcze więcej pytań, na przykład dlaczego tak długo zwlekałeś ze zgłoszeniem się na policję. Nie mówiąc już o tym, że przysporzy ci to mnóstwo złej prasy. Założę się, że skauci z zawodowej ligi uwielbiają takich porywczych zawodników, których trudno kontrolować. Takich, którzy często wdają się w bójki. – Kolejne groźby? – burknął Trigger. Twarz pociemniała mu niczym niebo nad naszymi głowami. – Pomagam ci tylko zrozumieć, jakie masz teraz opcje. Możesz rozegrać to na dwa sposoby: trudny i łatwy. Wybór należy do ciebie. – Myślisz, że istnieje jakakolwiek szansa, że wybiorę ten łatwiejszy sposób i pozwolę ci się zastraszyć?

Chet zaśmiał się delikatnie i potarł swymi jaskrawoczerwonymi kłykciami po dżinsach, jakby szykował się do drugiej rundy pojedynku. – Miałem nadzieję, że zdecydujesz się na tę trudniejszą opcję. Dopiero się rozgrzewam. – Sam prosisz się o kłopoty, ty stuknięty sukin… – Nie jestem stuknięty, tylko wściekły. Nawet sobie nie wyobrażasz, ile gniewu w sobie noszę. Ale z twoją pomocą mogę go nieco rozładować. Więc śmiało, Trigger. Wstań i pomóż mi w tym. Trigger zupełnie zmienił się na twarzy, jakby wreszcie zrozumiał, że Chet wcale nie blefuje. Odsunął się nieco do tyłu i wyciągnął przed siebie rękę, dając Chetowi do zrozumienia, żeby się do niego nie zbliżał. Drugą dłonią zbadał ostrożnie szczękę, na której wyszedł właśnie świeży, fioletowy siniec. – Twoja dziewczyna nie jest tym, za kogo się podaje. – Trigger wyciągnął oskarżycielsko palec w moją stronę. – Cała ta historia z rodziną zastępczą to ściema. Jej matka jest ćpunką i mieszka w Filadelfii. A to tylko jeden z jej licznych sekretów. Wkrótce dowiem się o niej więcej. Z tą laską jest coś zdecydowanie nie tak. – To samo będą mówić o tobie, kiedy wreszcie z tobą skończę. – Chet ruszył w kierunku Triggera. – Czy ty mnie w ogóle słuchasz!? – zawołał Trigger, przerażony odsuwając się do tyłu. – Właśnie ci powiedziałem, że twoja dziewczyna cię okłamuje. Okłamuje nas wszystkich. – No więc ma kilka sekretów i co z tego? Czemu to, do cholery, tak bardzo cię interesuje? Chet stanął w mojej obronie, ale słyszałam w jego głosie, że poczuł się oszukany. Nie chciał pogodzić się z tym, że Trigger miał rację. Okłamałam go i choć nie zamierzał wykorzystać tego przeciwko mnie, to nie był w stanie o tym zapomnieć. Oczy błyszczały mu gniewem. – Dlaczego nie zostawisz jej w spokoju? – Już dobra, człowieku, wyluzuj. Będę się trzymał od niej z daleka. – Stella ma w ogóle zapomnieć o twoim istnieniu. – Jasne, stary. Co tylko sobie życzysz. – Już nigdy więcej cię nie zobaczy, rozumiesz? – Sam z własnej woli na pewno nie wejdę jej w drogę. – Trigger wycofał się ostrożnie, starając się nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów. – Już się zmywam. Tylko się do mnie nie zbliżaj, dobra? Gdy tylko Trigger znalazł się w bezpiecznej odległości od Cheta, odwrócił się i czym prędzej pokuśtykał przed siebie. Chet i ja schroniliśmy się przed porywistym wiatrem w środku pikapa i zamknęliśmy okna. Wiatr wiał tak mocno, że aż kołysało całym samochodem. Chet potrząsnął pięścią i rozprostował palce. – Już dawno nikomu nie przywaliłem. Zapomniałem, jak to boli. – Dlaczego go uderzyłeś? To było tak… – szukałam odpowiedniego słowa. To było tak niepodobne do Cheta. – To Trigger pobił cię w Sundown, prawda? To on cię napadł – rzekł cicho. – Chet… – Czemu mi nie powiedziałaś? Wiedziałaś, że to on, ale zataiłaś to przede mną. – Bałam się, że będziesz próbował rozprawić się z nim na własną rękę. Bałam się, że wpakujesz się w kłopoty. Nie chciałam, żebyś z powodu Triggera miał jakąś krechę w życiorysie. Albo gorzej. – Tak? – Oczy Cheta miotały iskry. – A mnie przeraża, gdy widzę, jak ty pakujesz się w kłopoty. Nie mogę znieść myśli o tym, że Trigger mógłby znów wyrządzić ci krzywdę. Ani on, ani nikt inny już cię więcej nie skrzywdzi. Byłaś cała posiniaczona, Stello – Chet mówił coraz

głośniej. – Jak mógłbym to tak po prostu zostawić? Jak mógłbym to odpuścić Triggerowi? Jeśli kogoś kochasz, to również troszczysz się o niego. Walczysz za tę osobę. – Nie chcę, żebyś za mnie walczył – odparłam, marszcząc brwi. – Nie jestem małą, słabą dziewczynką. Potrafię sama o siebie zadbać. Chet przyglądał mi się badawczo. – Jesteś na mnie zła, że uderzyłem Triggera. – Nie. – Jasne, bo już ci uwierzę. – Odwieź mnie do domu – poprosiłam, odwróciwszy twarz do szyby. – Czemu nagle traktujesz mnie tak ozięble? – Prosiłam, żebyś odwiózł mnie do domu – wycedziłam przez zęby. – Powiedz mi, dlaczego jesteś wkurzona. Jakoś to zniosę. Ale oziębłość? Milczenie? Od roku mieszkam w domu tylko z facetem. Taka pasywna agresja nie robi na mnie wrażenia. Powiedz mi, co myślisz. Nie karz mnie milczeniem. Nie traktuj mnie jak jedną ze swoich koleżanek. – Ale z ciebie protekcjonalny gnojek. – Powiedz mi, co cię gryzie – zażądał jeszcze głośniej Chet. Łzy wściekłości napłynęły mi do oczu. Już od dawna radziłam sobie bez niczyjej pomocy. Chet nie miał pojęcia, przez co przeszłam ani jaka byłam silna. Ale najbardziej przerażało mnie to, że Chet był we mnie coraz bardziej zakochany. Nie zamierzałam pozwolić mu walczyć w moim imieniu, a potem od niego odejść. To nie byłoby wobec niego w porządku. To byłoby tchórzostwo, a ja już więcej nie chciałam być tchórzem. Porzucenie Cheta przyszłoby mi znacznie łatwiej, gdybym nie wiedziała, że mnie kocha. – Jesteś wściekła, bo się o ciebie biłem – zaczął znowu Chet. – Nie lubisz agresywnych mężczyzn. Ani przemocy. Czy ktoś cię skrzywdził w przeszłości? O to chodzi? Odwróciłam się do niego z wściekłością. – Zamknij się, Chet. Po prostu się zamknij. Na widok mojej twarzy Chet zaniemówił. – Co się dzieje? – spytał wreszcie. – Powiedz mi, do cholery. Nie będę się już więcej bił, jeśli tego chcesz. Chcę cię tylko zrozumieć. Przeczesałam dłońmi włosy i próbowałam uspokoić szybko bijące serce. Chciałam wyznać Chetowi prawdę. Byłam już od tego o krok. Poczułabym się tak cudownie, mogąc wreszcie być z nim szczera, zrzucić z piersi ten ciężar i w końcu wyzwolić się od tych wszystkich zatruwających mnie sekretów. Ale wyznanie mu prawdy przyniosłoby mi jedynie krótkotrwałą ulgę, wcale nie rozwiązałoby moich problemów. A tak naprawdę jeszcze tylko by je spotęgowało. Naraziłabym bowiem Cheta na bardzo duże niebezpieczeństwo. Z bólem zdusiłam więc w sobie słowa, które tak bardzo chciały wydostać się na zewnątrz. Chet siedział sztywno, w końcu powiedział bezbarwnym głosem: – Dobrze. Odwiozę cię do domu. * Carmina zamykała właśnie okiennice burzowe z tyłu domu, podczas gdy wiatr miotał wokół liśćmi i uschniętymi resztkami krzewów. – W powietrzu wisi coś niedobrego! – zawołała do mnie przez ramię, gdy podbiegłam, żeby jej pomóc. – Ta burza robi się coraz gwałtowniejsza. – Nagle ujrzała moją twarz. – Co, u licha, się stało?

Choć bardzo nie chciałam jej o tym mówić, to nie widziałam innej możliwości. Istniało tylko jedno rozwiązanie. Opowiedziałam jej więc o konfrontacji z Triggerem. A potem dodałam, że moja mama wypisała się z kliniki odwykowej. Carmina nie pytała, w jaki sposób Trigger dowiedział się, że pochodzę z Filadelfii, ani skąd miałam numer telefonu do kliniki, tylko natychmiast weszła do domu i zadzwoniła do Price’a. Odkrycie Triggera stwarzało zagrożenie dla mojego bezpieczeństwa. Nie było ono wprawdzie poważne, ale wiedziałam, że Trigger tak łatwo się nie podda. Będzie szukał dalej, aż w końcu natrafi na coś, co może mi naprawdę zaszkodzić. Nie byłam już tutaj bezpieczna. Musiałam czym prędzej wyjechać z Thunder Basin.

ROZDZIAŁ 32 Tej nocy wsłuchiwałam się w wycie szalejącej wichury. Mocne podmuchy wiatru uderzały w okna, a grad łomotał z hukiem o dach. Z okna w sypialni obserwowałam, jak zmrożone kulki gradu pokrywają białą warstwą trawnik przed domem, a drogę zamieniają w lodowisko. Wszędzie wokół panowała nieprzenikniona ciemność, którą co pewien czas rozświetlały jedynie błyskawice. Bydło i konie zniknęły z pastwisk, a trawa na prerii falowała niczym rozwścieczone morze. Szalejąca na zewnątrz dzika burza idealnie oddawała stan mojego ducha. Uwięziona w domu rozmyślałam o swoich sekretach, które próbowały wydostać się na wolność niczym spłoszone ptaki. Nawet teraz czułam, że tracę nad nimi panowanie, i zastanawiałam się, gdzie podziała się ta ogromna siła, jaką odznaczała się zawsze Estella. Przed kilkoma miesiącami postanowiłam okłamać policję. Opowiedziałam detektywom historyjkę, która była dla mnie wygodna. Nawet jeśli nie do końca zdawałam sobie sprawę z tego, co robię, wierzyłam, że potrafię być dostatecznie silna. Obiecałam sobie, że będę strzec mych tajemnic aż do śmierci. Nie wiedziałam jednak, że to właśnie one mnie zniszczą. Od potężnego huku grzmotów rozbolały mnie uszy i postanowiłam wreszcie nałożyć słuchawki. Ale ostra, gitarowa muzyka z kaset Nathaniela nie przyniosła mi tej nocy ukojenia. * Nazajutrz rano niebo miało olśniewający szafirowy odcień. Na podwórku leżały porozrzucane śmieci i połamane gałęzie, a na drodze widać było gdzieniegdzie błotniste kałuże, ale były to jedyne ślady po wczorajszej burzy. Ptaki świergotały wesoło, a w porannej rosie na trawie odbijały się słoneczne promienie. Wokół panował spokój, a ciepłe powietrze otulało moje ramiona niczym delikatny szal. Na karteczce, którą znalazłam na kuchennej ladzie, Carmina napisała, że pojechała do sklepu po mleko. Wiedziałam jednak, że tak naprawdę wybrała się kupić dla mnie jedzenie na podróż. Podejrzewałam, że do brązowej papierowej torby z moim imieniem trafią chrupiące bułeczki, pieczeń wołowa, ser i chipsy. Carmina była przekonana, że w każdej sytuacji należy mieć pod ręką zapas jedzenia, a już mięso, ziemniaki i chleb to absolutna podstawa. Jutro Price miał przetransportować mnie do nowego miejsca pobytu. Tym razem nie zamierzałam utrudniać mu zadania. Taką po prostu miał pracę. A ja powinnam pozwolić wykonywać mu jego obowiązki. Koniec tematu. Tym razem nie będę sprawiać mu problemów ani ociągać się z wyjazdem. Zresztą za kilka tygodni i tak miałam opuścić Thunder Basin. Termin wyjazdu został więc tylko odrobinę przyśpieszony. Nie było sensu robić z tego tragedii. Odetchnęłam głęboko. Nie chciałam myśleć o tym, co ma nadejść jutro. Zostało mi jeszcze trzydzieści sześć godzin w Thunder Basin i zamierzałam je jak najlepiej wykorzystać. Głowa do góry, bądź dzielna, wciąż sobie powtarzałam. Ale w głębi duszy strasznie się bałam. Bałam się, że muszę opuścić to miejsce, które zdążyłam pokochać. Bałam się, że złamię Chetowi serce. Bałam się, że będę musiała rozstać się z Carminą i zmierzyć się z rzeczywistością bez pomocy ich obojga. Nie bardzo też wiedziałam, w jaki sposób mam się z nimi pożegnać. Może zresztą tak będzie lepiej. Kiedy Price po mnie przyjedzie, nie będzie czasu na ckliwe, długie pożegnania. Wszystko będzie musiało się odbyć szybko i sprawnie. Wsiądę do samochodu i zanim w pełni zrozumiem, że już tu nigdy nie wrócę, Thunder Basin znajdzie się daleko w tyle. Uporam się z tym sama, tak jak to zawsze robiłam.

Wyszłam na podwórko i przesunęłam dłonią po petuniach Carminy rosnących w beczkach po whiskey. Chłonęłam ich zapach, starając się utrwalić go w pamięci. Przebiegłam bosymi stopami po ciepłej trawie. Czułam na twarzy słońce i słuchałam przyjemnego, słodkiego śpiewu ptaków. Szłam na bosaka podjazdem i przeglądałam poranną pocztę, gdy nagle usłyszałam za sobą chrzęst kół na żwirowej drodze. Po chwili na podjeździe zatrzymał się samochód. Promienie słoneczne odbijały się od przedniej szyby. Ze środka od strony kierowcy wysiadła kobieta i osłaniając oczy przed słońcem, przyjrzała się białemu domowi Carminy. Miała na sobie kwiecistą sukienkę – czystą i wyprasowaną – a na nogach sandały. Jej brązowe, jedwabiste włosy kołysały się nad ramionami – były świeżo umyte i sprężyste. Jej oczy nie miały już tego pustego wyrazu co w ostatnich miesiącach. Gdy na mnie spojrzała, dostrzegłam w nich za to energię i blask. – Mama? – spytałam zdumiona. – Maleńka! – Mama ruszyła w moim kierunku z szeroko rozpostartymi ramionami, po czym przycisnęła mnie mocno do siebie. – Och, kochanie. Tak bardzo za tobą tęskniłam! – Co ty tu robisz? – zapytałam, odsunąwszy się od niej. Mama uszczypnęła mnie w policzek. – To w taki sposób witasz własną matkę? Niech no ci się przyjrzę. – Przytrzymała mnie za ramiona i zmierzyła wzrokiem. – Nie do wiary, jaka jesteś opalona! To ja przez całe lato siedzę zamknięta pod zimnymi świetlówkami, a ty tu opalasz się na słońcu. – Cmoknęła z dezaprobatą językiem. – Niezbyt to sprawiedliwe. Wpatrywałam się w nią zupełnie oniemiała. To, że stała tu przede mną – w dodatku czysta i trzeźwa – wydawało mi się takie nierzeczywiste. – No więc – mama usiadła na huśtawce na werandzie i skrzyżowała zgrabnie swoje smukłe nogi – opowiedz mi o swoich wakacjach. Chcę wiedzieć wszystko. – Rozejrzała się z kpiącym uśmieszkiem po podwórku. – Jestem pod wrażeniem, że tak długo tu wytrzymałaś. Co robią tutaj ludzie, jeśli mają ochotę trochę się rozerwać? – Jak mnie znalazłaś? – A jak myślisz? – zaśmiała się szyderczo. – Jestem w końcu twoją matką. Federalni musieli mi powiedzieć, gdzie cię trzymają. Domagałam się tego od samego początku. Sądziłaś, że pozwolę im cię wywieźć i ukryć gdzieś bez mojej wiedzy? – Dzwoniłam do kliniki odwykowej. Powiedzieli mi, że sama się wypisałaś. Pomyślałam… – Niespodzianka! – zawołała mama, wyrzucając ręce do góry i przebierając palcami. – Wypisałam się z kliniki nieco wcześniej. Ależ byłaby ze mnie potworna nudziara, gdybym uprzedziła cię, że przyjeżdżam. Chciałam zrobić ci niespodziankę. W każdym razie nie musisz się już o mnie martwić. Jestem czysta. Całkowicie się zmieniłam. I choć nienawidziłam kliniki – zmarszczyła nos – to muszę przyznać, że pobyt w niej był mi bardzo potrzebny. Miałaś rację, moja słodka. Potrzebowałam pomocy. No i ją dostałam. To nasza szansa na to, żeby zacząć wszystko od nowa. Tym razem wszystko będzie inaczej, Estello. – Stello – poprawiłam ją odruchowo. Ale mama miała rację. Teraz wszystko będzie inaczej. Zupełnie inaczej. Kim była ta niesamowicie serdeczna kobieta? Przed dwoma laty mama weszła na drogę, która doprowadziła ją do głębokiej depresji i śmiertelnie niebezpiecznego nałogu. Pamiętałam ją tylko jako kompletnie zagubioną, zobojętniałą na wszystko osobę, która była wobec mnie potwornie oziębła i nie wykazywała mną najmniejszego zainteresowania. Mama machnęła lekceważąco ręką.

– Dla mnie zawsze będziesz Estellą. A ja będę twoją mamą. Federalni i ich dokumenty tego nie zmienią. – Ale… Co ty tutaj robisz? – powtórzyłam, wciąż nie mogąc wyjść z osłupienia. – Przestaniesz w końcu o to pytać? Mam wrażenie, jakbyś wcale nie cieszyła się na mój widok. Kochanie, nie musisz już tu dłużej mieszkać. Koniec z tym. Przyjechałam cię stąd zabrać. Od teraz znów będziemy razem. Kupimy sobie dom, znajdziemy pracę, zapuścimy gdzieś korzenie. Jasne, będziemy tęsknić za Filadelfią, ale mam na oku coś równie fajnego. Wiem, że uwielbiasz Boston – mówiła radosnym, pełnym nadziei tonem. – Przeniesiemy się tam i zostawimy za sobą dawne życie. Jak ci się to podoba? – Boston – powtórzyłam. – Właśnie tak, kochanie. Przeprowadzamy się do Bostonu. Byłam tym wszystkim tak oszołomiona, że na chwilę odebrało mi mowę. Zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, na podjazd wjechała swym pikapem Carmina. Gwałtownie zahamowała tuż za wozem mojej mamy, którego obecność musiała stanowić dla niej nie lada zaskoczenie, następnie wycofała i zaparkowała obok. Sama nie wiedziałam, co o tym sądzić, ale moją pierwszą reakcją na widok Carminy było potworne zmieszanie. Poczułam dziwne mrowienie w kościach i zapragnęłam jak najszybciej odsunąć się od mamy, odciąć się od niej. Wstydziłam się jej. Na myśl, że mam przedstawić mamę Carminie, ogarnął mnie niepokój. Nie wiedziałam, jak mam wyjaśnić jej przyjazd do Thunder Basin. Carmina nie lubiła tego rodzaju niespodzianek. Zmierzała właśnie w naszą stronę pewnym krokiem. Obrzuciła mnie i mamę badawczym wzrokiem. Z pewnością dostrzegła podobieństwo między nami obiema, ponieważ zwróciła się do mamy: – Ty musisz być Savannah. – Zgadza się. A pani? – Odniosłam wrażenie, że głos mojej mamy był niepotrzebnie oschły, więc posłałam Carminie przepraszające spojrzenie. – Jestem Carmina Songster. Witamy w Thunder Basin. – Przyjechałam odebrać Stellę. Nie powinnam zająć pani dużo czasu. Stello, kochanie, może wejdziesz do środka i spakujesz swoje rzeczy? Popatrzyłam na Carminę, która stała z niewzruszoną miną. – Nie wiedziałam, że przyjedziesz dziś po Stellę – oznajmiła. – A ja nie wiedziałam, że potrzebuję na to pani zgody – odcięła się mama z ukrytą urazą w głosie. – Zgody? Nie, Boże broń. A już na pewno nie ode mnie. Jesteś w końcu jej prawną opiekunką. – Jestem jej matką. – No tak, oczywiście. Zastanawiam się jednak – ciągnęła nieśpiesznie Carmina – czy na pewno dobrze to przemyślałaś? Jeśli zabierzesz Stellę z Thunder Basin, będziesz musiała powiadomić o tym biuro szeryfa federalnego. Muszą znać jej miejsce pobytu, ponieważ Stella zgodziła się zeznawać jako świadek oskarżenia. To wszystko było wyjaśnione w umowie, którą podpisałaś, godząc się na objęcie programem ochrony świadków. – Nie muszę im nic mówić – odrzekła wyniośle mama. – Uczestnictwo w programie jest dobrowolne. Możemy z niego odejść w każdej chwili. Wtedy biuro szeryfa nie będzie mogło nam rozkazywać, co mamy robić. – Odważyłabyś się na taki krok? – spytała Carmina spokojnym, wyważonym głosem. – Naraziłabyś Stellę na takie niebezpieczeństwo? Jeśli wyjedziecie, będziecie musiały wrócić do swoich starych nazwisk. Biuro szeryfa nie będzie już odpowiadać za wasze bezpieczeństwo.

Wiem, że pragniesz odzyskać swoje poprzednie życie, ale to zbyt niebezpieczne. To już jest wykluczone. Zdaję sobie sprawę, że rozpoczęcie wszystkiego na nowo nie jest łatwe, ale musisz spróbować. Powinnaś myśleć przede wszystkim o córce. O tym, co jest dobre dla niej. – Umiem zadbać o bezpieczeństwo mojej córki – oświadczyła mama, z czułością przytulając mnie do siebie. – Nie zamierzam wracać z nią do Filadelfii. – Popełniasz błąd – stwierdziła Carmina. – Pośpiesz się, Stello – ponagliła mnie mama znacznie bardziej stanowczym głosem, mierząc wściekłym spojrzeniem Carminę. – W południe mamy samolot. – Kupiłaś już bilety? – Gardło ścisnęło mi się w przypływie paniki. Ona naprawdę zamierzała to zrobić. A co z jej terapią? Wydawała się wprawdzie wyleczona, ale jak długo zdoła wytrwać? Czy da radę w ogóle dotrzeć do Bostonu? – Zostało ci przecież jeszcze kilka tygodni terapii – dodałam. – Mówiłam ci już, że jestem czysta – odburknęła z irytacją. Fasada jej południowego wdzięku zaczęła powoli się kruszyć, odsłaniając spod spodu tak dobrze mi znane impulsywne i pełne agresji oblicze. – Zawsze powtarzałam ci, że rzucę to, kiedy tylko będę gotowa. I rzuciłam. A teraz idź się spakować. Nie mamy dużo czasu. Nagle przestraszyłam się, że nie zdążę pożegnać się z Chetem. Ani z Winny, ani z Dixie Jo. Nie mogłabym wyjechać, nie powiedziawszy im najpierw, jak wiele dla mnie znaczą. Nie przeprosiwszy Cheta za ubiegły wieczór. Nie pogodziwszy się z nim. Nie chciałam zapamiętać go takim, jaki był wczoraj: urażony i pełen złości. To nie byłoby wobec niego sprawiedliwe. Na samą myśl o tym wszystko zaczynało mnie boleć. – Może wejdziemy do domu i przygotuję wam obu śniadanie – zaproponowała Carmina. – Nie możecie podróżować z pustym brzuchem. Jadłaś coś, Stello? – zwróciła się do mnie, aby mama nie zdążyła odrzucić jej oferty. Pokręciłam przecząco głową wdzięczna, że nadarzyła się okazja, by trochę opóźnić nasz wyjazd. To wszystko wydawało się takie nagłe. Ile bezsennych nocy przeleżałam na górze w ciasnej sypialni, odliczając dni do chwili, kiedy będę mogła wrócić na Wschodnie Wybrzeże i znaleźć się w wielkim mieście, pełnym energii i nowych możliwości, otoczona przez tłum obcych ludzi? Tak długo marzyłam o powrocie do życia Estelli. Ale to była tylko fantazja, do której nikomu nie chciałabym się przyznawać, ponieważ i tak była niemożliwa do spełnienia. Nie mogłam wrócić do poprzedniego życia i nie mogłam porzucić programu ochrony świadków. Ale nie mogłam też opuścić mojej mamy. – Carmina robi najsmaczniejsze śniadania na świecie – powiedziałam do mamy. – Naleśniki i jajka na bekonie. To nie zajmie nam dużo czasu. – Wypiłam już po drodze kawę – odparła szorstko mama. Na widok mojej zawiedzionej miny westchnęła ze zniecierpliwieniem. – No dobrze, kilka minut, Stello. A potem naprawdę musimy się zbierać. Carmina wskazała mamie drogę do toalety na parterze, aby mogła się nieco odświeżyć, a ja poszłam na górę się spakować. Potrzebowałam tylko jednej torby. Mój dobytek nie powiększył się jakoś szczególnie w trakcie tego lata. Nagle zrozumiałam, że najcenniejszym bagażem, jaki stąd wywiozę, będą wspomnienia. I w tym momencie bez żadnego wyraźnego powodu oczy zaszły mi łzami. Otworzyły się drzwi. – Stella – powiedziała łagodnym głosem Carmina. Wytarłam oczy w rękaw. – Nic mi nie jest. Naprawdę. Wszystko będzie w porządku – wymamrotałam. – To nie

zajmie mi długo. Mam niewiele do spakowania. To wszystko, czego dorobiłam się podczas pobytu tutaj. Zerknęłam na skromną kupkę ubrań, które ułożyłam na łóżku. Żółtą sukienkę na ramiączkach, kowbojki, które dostałam od Carminy, kapelusz od Cheta. – Zabawne – stwierdziła Carmina, siadając na brzegu łóżka. – Myślałam właśnie o tym, ile ja zyskałam dzięki temu, że mieszkałaś tu przez wakacje. Byłaś dla mnie prawdziwym błogosławieństwem, Stello. Każdej nocy, gdy kładłam się spać, moje serce przepełniała coraz większa radość. Dziękuję Bogu za ten czas, jaki mogłam z tobą spędzić. Nie mogąc się opanować, rzuciłam się Carminie na szyję. – Och, Carmino, naprawdę chcesz, żebym wyjechała? – Wcale nie chcę. – Carmina zamrugała, lecz nie na tyle szybko, by ukryć cisnące się do oczu łzy. – Nie chcę, żebyś wyjeżdżała, Stello. Nie widzisz tego? I wiem, że w głębi serca ty też nie chcesz stąd wyjeżdżać. – To prawda, ale kto zaopiekuje się moją mamą, jeśli ja tego nie zrobię? Nie poradzi sobie sama. Carmina uśmiechnęła się smutno. Oparła moją głowę o ramię i pogładziła mnie po włosach swymi spracowanymi, cudownymi dłońmi. – Stello, jeśli wyjedziecie, nikt nie ochroni was przed Dannym Balando – powiedziała z niepokojem w głosie. – Twoja mama może powtarzać sobie, że Boston to nie Filadelfia, ale wierz mi, ona igra z ogniem. Nie możesz wsiąść razem z nią do tego samochodu. Rozumiesz? Niestety, nie mogę zrobić nic, żeby ją powstrzymać. Zgodnie z prawem jest twoją opiekunką i choć bardzo mi się to nie podoba, muszę to respektować. Razem z Price’em możemy pomóc ci złożyć wniosek o usamodzielnienie się, ale to może trochę potrwać. Jeśli pojedziesz z mamą, czas będzie działał na naszą niekorzyść. – Co twoim zdaniem powinnam zrobić? – Idź do Cheta. Wymknij się tylnymi drzwiami. Zostań u niego, dopóki po ciebie nie przyjdę. Pozwól mi porozmawiać z twoją mamą. Może zdołam jej uświadomić, jak niebezpieczny jest jej plan. Jeszcze przed trzema miesiącami dokładnie tak bym właśnie postąpiła. Uciekłabym od moich problemów, zamiast się z nimi zmierzyć. Próbowałabym zapomnieć o mamie. Udawałabym, że przestała dla mnie w ogóle istnieć, choć nadal żywiłabym do niej urazę za wszystko, co mi zrobiła. Jednak ucieczka przed problemami nie udała się przed trzema miesiącami i nie powiodłaby się teraz. Choć raz musiałam zachować się uczciwie i pokazać mamie, jak bardzo wydoroślałam. Musiałam powiedzieć jej, że nie jadę do Bostonu i mam nadzieję, że ona również tam nie pojedzie. Jeśli naprawdę chciała się ze mną pogodzić, najpierw powinna ukończyć terapię odwykową. Wiedziałam, że to nie rozwiąże wszystkich naszych problemów, ale byłby to przynajmniej jakiś krok naprzód. Oznaka dobrej woli. – Nie, to ja powinnam jej to powiedzieć – oznajmiłam. – Jesteś pewna? – Tak. Carmina ścisnęła moją rękę. – Chcesz, żebym z tobą poszła? Pokręciłam przecząco głową. Jeśli mama dowie się, że to pomysł Carminy, za nic nie zechce mnie posłuchać. Ruszyłam po schodach na dół. Trzymałam się dłonią wysłużonej poręczy, z każdym krokiem czując narastający ciężar. Nie wiedziałam, jak mama zareaguje. I dlatego miałam

ściśnięty żołądek a nogi jak z waty. Opanowałam jednak nerwy i weszłam do salonu, by ujrzeć, jak mama szpera w torebce Carminy. – Co ty robisz? – zapytałam. Mama podskoczyła zaskoczona i jednym, szybkim ruchem przełożyła rękę z torebki do swojej kieszeni. Odwróciła się do mnie z uśmiechem słodkim jak cukierek. – Cześć, kochanie. – Co schowałaś do kieszeni? – Słuchaj, skarbie, pomyślałam, że mogłybyśmy zatrzymać się na noc w mieście. Przez weekend możemy poudawać turystki, a potem poszukać jakiegoś mieszkania na przedmieściach… – Co schowałaś do kieszeni? – powtórzyłam stanowczym głosem i ruszyłam w jej kierunku. Próbowałam ją złapać, ale mama odtrąciła moją rękę. – Nie dotykaj mnie, Estello. Nie podoba mi się sposób, w jaki na mnie patrzysz. – Co zabrałaś z torebki Carminy? – Wydawało mi się, że wpadła mi tam spinka do włosów… – Pieniądze. Wzięłaś stamtąd pieniądze, prawda? – Mój głos kipiał z gniewu. – Po to, żeby kupić narkotyki? Wiedziałam, że nie jesteś czysta. To byłoby zbyt proste. Powinnam stuknąć się w czoło, że jej uwierzyłam, a raczej, że chciałam jej uwierzyć. Wracałyśmy do punktu wyjścia. Mama znów kłamała mi w żywe oczy i traktowała mnie, jakbym w ogóle nie zasługiwała na szacunek. – Wypisałaś się wcześniej z kliniki, ponieważ nie byłaś w stanie znieść kolejnego dnia bez ćpania! – Ciszej, Estella! – syknęła mama. – Nie mówi się takich rzeczy o własnej matce. To niegrzeczne. – Okradłaś Carminę – głos drżał mi z oburzenia. – Po tym wszystkim, co ona dla mnie zrobiła. Zaopiekowała się mną, kiedy nikt inny mnie nie chciał. – Ja cię chciałam, kochanie… – Mama wyciągnęła do mnie rękę. Uniosłam ramiona, próbując się przed nią obronić. – Przestań. Po prostu… przestań. – Zamknęłam oczy, a spod powiek pociekły mi łzy. – Musisz stąd wyjść. Musisz stąd wyjechać. Z powrotem do kliniki lub gdzie indziej, nie obchodzi mnie to. Ale wyjedziesz stąd. I to beze mnie. Zrobiło mi się niedobrze. Ledwo stałam na nogach, ale musiałam wytrzymać jeszcze chwilę i pozbyć się stąd mojej mamy. To była jedyna myśl, którą słyszałam w głowie. Oparłam się o ścianę, próbując zapanować nad falą mdłości. Chciałam wyrzucić z pamięci wszystkie te chwile, kiedy po powrocie do domu znajdowałam mamę w kałuży wymiocin, siną na twarzy, ze źrenicami małymi jak główki od szpilki. Ile razy w skrytości ducha miałam nadzieję, że już nie żyje… – Potrzebuję cię, skarbie – Mamie łamał się głos. – Przestań. Proszę, odejdź. Po prostu odejdź – powiedziałam błagalnym tonem. Mama miała mokre oczy. Ale kiedy wracałam wieczorami do domu, zdejmowałam jej buty, okrywałam ją kocem i czuwałam przy niej przez całą noc, wtedy w jej oczach nie było śladu łez. Mama leżała tylko i wpatrywała się pustym wzrokiem w sufit. A ja godzinami zastanawiałam się, czy jeszcze żyje i co się ze mną stanie, kiedy umrze. Opiekowałam się nią już od dawna. Chciałam wierzyć, że jej pomagam. Musiałam przyjechać do Thunder Basin, żeby pojąć prawdę. Nikomu nie pomagałam. A już w najmniejszym stopniu mamie. Im dłużej ją chroniłam, tym więcej osób przez nią cierpiało. – Nie mogę jechać bez ciebie – wyszeptała mama.

Jej twarz pokrywały blado-różowe plamy. W tym momencie rzeczywiście przypominała dziecko. Wyglądała jak mała, wystraszona dziewczynka. – Jeśli zostaniesz, powiem Carminie o pieniądzach. – Nie możesz mi tego zrobić. – Nie mogę pozwolić, żebyś ją okradała. Mama wydała z siebie pełen zdumienia jęk. – Gdzie mam pójść? – Jeśli masz dość rozumu, wrócisz do kliniki. Oczy mamy rozbłysły gniewem. – Nie patrz tak na mnie. Nie osądzaj mnie. Nie stój tak z wyniosłą miną i nie traktuj mnie w taki protekcjonalny sposób. Nie masz pojęcia, jak było mi ciężko. Prowadziłam idealny dom, urządzałam najlepsze przyjęcia, bawiłam jego przyjaciół. Urodziłam mu cudowną córeczkę. Zrobiłam wszystko, jak trzeba, a on mnie zostawił! – Głos mamy znajdował się na granicy histerii, by po chwili zamienić się w płaczliwą skargę. – To nie tak miało wyglądać. Miałam marzenia. Miałam… Miałam… – Ukryła twarz w dłoniach. – Teraz nie mam nic. Wszystko przepadło – załkała. – Co się ze mną stanie, jeśli ty też mnie zostawisz? W głowie mi dudniło. Próbowałam bronić się przed władzą, jaką miała nade mną mama. Najpierw mnie do siebie przyciągała, by później odepchnąć. A potem na nowo wciągała mnie w swoją orbitę. Nienawidziłam tego. Zbyt długo żyłam zdana na jej łaskę. Aż wreszcie przyjechałam do Thunder Basin. Siła oddziaływania mojej mamy straciła wreszcie swoją moc. To lato było dla mnie prawdziwym wybawieniem. Samolubną, wyzwalającą ucieczką. Byłabym jednak naiwna, sądząc, że uwolniłam się od niej na zawsze. Carmina miała rację. Nie można się odciąć od własnej przeszłości, ona prędzej czy później i tak nas dopadnie. Naszły mnie wątpliwości, ale tym razem nie zamierzałam im się poddawać. Chciałam, żeby mama w końcu wyzdrowiała. W głębi serca bardzo mi na niej zależało. Nie powinnam jednak zapominać, że to ona była moją matką, a nie na odwrót. Nie mogłam jej do niczego zmusić. – Musisz odejść – wydusiłam te słowa z głębi gardła. Jakbym nagle odnalazła w sobie jakąś niespodziewaną siłę. – Nie możesz mi tego zrobić. – Nie potrafię cię dłużej chronić. Nie mogę już kłamać. Chciałam zapytać ją również o Reeda, ale biorąc pod uwagę wszystko inne, jej relacje z nim wydały mi się nagle mało istotne. Dałam więc sobie z tym spokój. Nie mogłam jednak przejść obojętnie obok tego, że ani trochę się nie zmieniła i wciąż nie była gotowa na to, żeby na powrót stać się moją mamą. Z pustym spojrzeniem odwróciła się do drzwi. Zamknęłam oczy i słuchałam jej oddalających się niepewnie kroków. Klatkę piersiową ścisnął mi potworny ból. Czułam w sercu przygniatającą pustkę, smutek przemieszany z ulgą. Drzwi zatrzasnęły się za mamą, a ja osunęłam się na podłogę. W końcu wypuściła mnie ze swego dławiącego uścisku.

ROZDZIAŁ 33 Po zapadnięciu zmroku upał wyraźnie zelżał i kiedy siedziałam na werandzie, kołysząc się na huśtawce i sącząc mrożoną herbatę Carminy, nocne powietrze delikatnie gładziło moją skórę. Czuło się jednak, że powoli nadchodzi jesień. Lato zbliżało się do końca. Podobnie jak mój czas w tej pięknej, cichej przystani, jaką okazało się Thunder Basin. Nie chciałam myśleć o tym, co ma nadejść jutro. Jutrzejszy dzień miał być dniem pożegnań oraz dniem, kiedy znów będę musiała rozpoczynać wszystko od zera. Gdy próbowałam sobie wyobrazić miejsce, do którego zabierze mnie teraz Price, jak będzie wyglądać mój nowy pokój, gdzie będę pracować, wszystko nagle stawało się zamglone. Nie chciałam stąd nigdzie wyjeżdżać. Pewna drobna, marzycielska cząstka mnie zastanawiała się, jakby to było, gdybym została tutaj na stałe. Gdybym uczyniła Thunder Basin moim nowym domem. Ale nawet gdyby nie groziło mi zdemaskowanie ze strony Triggera, czy kiedykolwiek mogłabym poczuć się tutaj naprawdę szczęśliwa? Czy też po pewnym czasie zaczęłabym się tu nudzić, stałabym się rozdrażniona i pełna pretensji do całego otoczenia? A co ważniejsze, czy potrafiłabym tutaj żyć ze świadomością, że wszystkich okłamałam? Nie. Chyba nie. Musiałam myśleć realistycznie. Nadeszła pora, żebym ruszyła dalej. Wprawdzie miało to nastąpić wcześniej, niż zakładałam, ale przecież takie w końcu jest życie. Mogłam z tego powodu rozpaczać albo próbować zachować się jak dorosła osoba i jakoś to przetrzymać. Podciągnęłam kolana pod brodę i napawałam się słodkim zapachem sierpniowych lilii. Nad horyzontem unosił się żółty księżyc w pełni. Był tak duży, że mógłby wchłonąć dziesięć księżyców znad Filadelfii. Z krzaków dobiegało jednostajne cykanie świerszczy, od którego robiłam się coraz bardziej senna. Skrzypnęły drzwi i na deskach werandy rozległ się stukot butów Carminy. – Patrzcie no tylko, ależ się rozleniwiłaś. Uśmiechnęłam się do niej i uniosłam szklankę. – Twoja herbata jest przepyszna. Żałuję, że nie nauczyłaś mnie, jak się ją przyrządza. Teraz już na to za późno. – Tylko tu nie zasypiaj – odparła po dłuższej chwili Carmina. – Bo zjedzą cię komary. Popatrzyłam na jej dżinsową spódnicę i wykrochmaloną bluzkę. – A ty gdzie się wybierasz? – Na spotkanie biblijne. Wrócę przed dziesiątą. – Nie wracaj wcześniej tylko ze względu na mnie. – Pojadę na zajęcia, a po nich tak jak zwykle wrócę prosto do domu – oznajmiła pragmatycznym tonem. – Albo też mogłabyś zaprosić pastora Lykinsa na drinka. – Pastor Lykins nie pije alkoholu. – Carmina spojrzała na mnie z dezaprobatą spod zmrużonych powiek. – Więc zaproś go na herbatę. – Z powodu kofeiny w herbacie przez całą noc nie zmrużyłby oka. Ty też nie powinnaś jej pić o tak późnej porze. – Zaufaj mi, jeśli pastor tu przyjedzie, na pewno nie będzie myślał o spaniu. Widziałam, jak na ciebie patrzy. Może i te jego świątobliwe usta nie przełknęłyby alkoholu, ale na pewno

chętnie by ich użył do… – tu zaczęłam wydawać z siebie obrzydliwe, głośne cmoknięcia. – Stella – rzuciła do mnie z przyganą w głosie Carmina i ruszyła w kierunku schodów. Zauważyłam jednak, że jej policzki lekko się zaczerwieniły. – Żyje się tylko raz. Przyprowadź go do domu, a obiecuję, że nie będę wam wchodzić w drogę. Nie zorientujesz się nawet, że tu jestem. – Niby czemu miałabym się przejmować twoją obecnością? – Och, Carmina. – Wyrzuciłam ręce do góry. – Jesteś beznadziejna. – Dobranoc, Stello. Tylko bądź grzeczna. – Postaram się, ale to nie zawsze zależy ode mnie! – zawołałam, gdy Carmina wsiadała do samochodu. Carmina pomachała mi na pożegnanie i po chwili widziałam już tylko podskakujące na drodze tylne światła jej pikapa. Wyciągnęłam się na huśtawce, czując, że kofeina z herbaty pobudziła moje krążenie krwi. Nie byłam w nastroju na oglądanie telewizji. Czułam się niespokojna. Nie mogłam usiedzieć w miejscu. Noc była cudowna. Ogromny księżyc. Morze gwiazd. Nie za duży upał. Idealna pora, aby zająć się długo odkładaną sprawą. Przebrałam się na górze w kostium kąpielowy i upięłam włosy w wysoki kok. Przejrzałam się w lustrze i uznałam, że mama miała rację. Moja skóra miała miodowobrązowy odcień, niemal taki sam jak moje oczy. Ręce i nogi były opalone oraz kształtne. Nawet moje ramiona stały się lekko umięśnione. Pomyśleć, że wystarczyło do tego jedno lato noszenia tac z jedzeniem. Pomyślałam o mojej najlepszej przyjaciółce Tory oraz o tych wszystkich godzinach, jakie spędziłyśmy we dwie, przeglądając się w lustrze. Stojąc przodem, bokiem, zerkając przez ramię. Naszym ideałem była wysoka, smukła sylwetka i nieskazitelnie jasna cera. Rygorystycznie przestrzegałyśmy diety i nigdy nie ćwiczyłyśmy, ponieważ nie chciałyśmy, żeby nasze ciała nabrały masy mięśniowej. Na myśl o tym wszystkim uśmiechnęłam się lekko. Jaka ja byłam głupia. A może po prostu zmienił mi się punkt widzenia. Tak czy owak podobało mi się to, co teraz widziałam w lustrze. Czułam się silna i pewna siebie, jakbym odkryła się na nowo. Ponieważ nie zabrałam ze sobą z Filadelfii żadnej narzutki plażowej, wciągnęłam tylko na siebie wystrzępione dżinsowe szorty i zarzuciłam ręcznik na szyję. A potem ruszyłam do domu Cheta. Przez ostatnie trzy miesiące nasze drogi nieustannie się ze sobą przecinały, krążyliśmy wokół siebie niczym dwie planety o coraz bardziej zacieśniających się orbitach. Zastanawiałam się, jak wyrwać się tej grawitacyjnej sile, aby żadnemu z nas nie stała się krzywda? Jeszcze dziś rano zamierzałam wyjechać z moją mamą. Miało się więc obyć bez bolesnych pożegnań. Chciałam po prostu zniknąć. Łatwiej bowiem porzucić, niż zostać porzuconym. Nawet nie zdając sobie z tego sprawy, przywdziałam twardą, odporną na wszelkie ciosy zbroję Estelli. Idealne lato z wymarzonym facetem? To po prostu nie mogło się udać. Zresztą nic nigdy nie trwa wiecznie. Trzeba wiedzieć, kiedy należy się wycofać z gry. Ale rano, kiedy rozważałam wspólny wyjazd z mamą, nie martwiłam się tym, że Chet to tylko wakacyjna przygoda. Bałam się, że jest dla mnie kimś więcej. Chwilę później stałam już na werandzie domu Cheta. Zapukałam, a on stanął przede mną w drzwiach, boso i bez koszuli. Mokre włosy opadały mu na oczy, a jego ciało pachniało mydłem i późnowieczorną kawą. Oparł się mocnym, umięśnionym ramieniem o futrynę i spojrzał na mnie z góry.

– Przepraszam za wczorajszy wieczór – powiedziałam. – Zachowałam się wobec ciebie nie w porządku. Czy możemy o tym zapomnieć i znowu być przyjaciółmi? Chet wyraźnie rozluźnił ramiona. – Ani przez chwilę nie przestaliśmy nimi być – odparł. Uśmiechnęłam się do niego częściowo z ulgą, a częściowo z nadzieją. – Pójdziemy popływać? – zaproponowałam. Chet przyjrzał mi się uważnie, jakby dostrzegł w moich oczach coś, z czego sama nie zdawałam sobie sprawy. Nagle stał się bardzo czujny. Zastanawiałam się, czy udzielał mu się ten dziwny, przenikający mnie niepokój albo czy potrafił wejrzeć w myśli, które nękały mój umysł. Myśli o nim. O jego mocnych rękach. Muskularnym ciele. O dotyku jego ust. O jego urywanym, ciepłym oddechu na moim uchu. O dręczącym mnie nieugaszonym pragnieniu, które tylko on mógł zaspokoić. Chet nie zawracał sobie głowy zmianą stroju. Wziął mnie za rękę i poprowadził za sobą. I wtedy zrozumiałam, że nie tylko ja odczuwam w skroniach to uporczywe, gorączkowe pulsowanie. * Stałam na drewnianym pomoście, tłukąc brzęczące mi bez przerwy koło uszu komary, i obserwowałam, jak Chet wspina się niczym małpa po grubym, pochyłym pniu drzewa zwisającym nad wodą. Na jej powierzchni widniała smuga księżycowego światła, która ciągnęła się aż do brzegu. Dotarłszy do szczytu drzewa, Chet sięgnął między liście i chwycił oburącz przywiązaną do konara linę. Zwinął ją tak, by nie pozostawić za wiele luzu, po czym zaczął przesuwać się na pniu, szukając najlepszego miejsca do wykonania skoku. W końcu odbił się mocno do góry i pofrunął, zataczając w powietrzu elegancki łuk. Kiedy jego stopy znalazły się nad najgłębszą częścią kąpieliska, puścił linę i z pełnym radości okrzykiem runął do wody. Po chwili wynurzył głowę i otrząsnął się niczym pies. – Woda jest wspaniała! – zawołał do mnie. Ugięłam kolana i z zaciśniętymi mocno powiekami skoczyłam z pomostu. Pierwsze zetknięcie z lodowatą wodą sparaliżowało mnie niczym porażenie prądem. Wykonałam pod wodą kilka pociągnięć ramionami i wynurzyłam się, żeby zaczerpnąć powietrza. Było tu dość głęboko, musiałam cały czas pracować nogami, żeby utrzymać się na powierzchni. Chet znajdował się kilka metrów dalej. Jednak powoli, bardzo powoli zaczął płynąć w moim kierunku. Nie ruszałam się, drżąc jedynie z podniecenia. Chet patrzył na mnie spragnionym wzrokiem, który sprawiał, że moje tętno wpadało w jakiś opętańczy, dziki rytm. Poczułam na brzuchu zmysłowe muśnięcie palców Cheta. Kuszący, uwodzicielski dotyk, który pobudzał i rozpalał każde zakończenie nerwowe w moim ciele. Odszukałam w ciemnej wodzie dłoń Cheta. Zacisnął palce na moim nadgarstku i przyciągnął mnie do siebie. Pomimo zimnej wody, jego ciało promieniowało ciepłem, które opływało mnie, rozpuszczając wszystkie moje lęki, cierpienia i ciążące mi wyrzuty sumienia. Dlatego właśnie poszłam dziś do Cheta. Potrzebowałam go. Czułam jego bijące serce – żywe i spragnione. On też mnie potrzebował. Podjęłam decyzję: nie wyjadę z Thunder Basin, dopóki nie podzielę się z Chetem czymś autentycznym. Dopóki nie dam mu prawdziwej cząstki siebie. Koniec z udawaniem kogoś innego. Byłam gotowa uwolnić się od przeszłości i pokazać mu, jaka jestem naprawdę. Oplotłam go nogami. Czułam jego mocne, energiczne kopnięcia rozgarniające wodę.

Nagle Chet wsunął kolano między moje uda i poczułam, że z trudem łapię oddech. – Głęboko tu – stwierdziłam, czując pod stopami jedynie chłodną toń. Nie zaczęłam jednak opadać na dno, lecz utonęłam w objęciach Cheta. Unosiłam się w nich swobodnie, podczas gdy on odszukał ustami moją szyję i zaczął ją całować oraz pieścić, a mnie w jednej chwili zalała fala żaru i poczułam, że krew szybciej krąży mi w żyłach. Chwyciłam Cheta za włosy i odchyliłam mu głowę do tyłu, a kolana oparłam na jego udach. Zimna woda obmywała nasze rozpalone ciała. Chet uniósł mnie lekko, a jego wilgotne usta błądziły coraz to niżej i niżej. Wstrzymałam oddech, gdy zaczął sunąć językiem wzdłuż brzegu mojego kostiumu kąpielowego. Moje ciało zdawało się całe napięte i jednocześnie zupełnie rozluźnione. Na wpół świadomie zrozumiałam, że na tym właśnie polega rozkosz. Egoistyczna, nienasycona, cudowna rozkosz. Podpłynęliśmy do pomostu i uderzyłam mocno plecami o podtrzymujący go drewniany pal. Chet popatrzył mi prosto w oczy. Mógł dostrzec w nich mnóstwo pytań. A także pewną obietnicę. Widząc, że nie zamierzam go powstrzymywać, przywarł do mnie ustami. Całował mnie coraz mocniej i intensywniej, a moje nogi przesunął tak, żebym zaplotła mu je na biodrach. Jego szorstkie, mocne dłonie wędrowały w dół i w górę moich nóg, krążyły po całym moim ciele. – Pragnę cię – Jego zachrypnięty głos przepełnił mnie pożądaniem. Tym razem to ja rzuciłam się na niego. Z wtulonych w moje ramię ust Cheta wydobył się stłumiony jęk. Oparł mnie plecami o jeden z pali pomostu i spojrzał na mnie rozognionymi, złaknionymi oczami tak, jak nigdy wcześniej. * Wspięłam się po drabince na pomost i opadłam na zmurszałe nieco od wilgoci deski. Byłam absolutnie wyczerpana i szczęśliwa. Chet leżał obok, przyciągnął mnie do siebie i pocałował moje nagie ramię. – Chciałbym spędzić tu z tobą całą noc. – Carmina będzie na mnie czekać. – Nie chcę cię zatrzymywać – Chet lekko ugryzł mnie w ucho – ale dziś rano założyłem nową pościel. Uśmiechnęłam się na myśl o spędzeniu tutaj nocy z Chetem. Uwielbiałam przebywać razem z nim i czuć przy sobie jego ciało. Ale nagle jakiś szept w mojej głowie przypomniał mi, że to wszystko jest kłamstwem. Oddałam Chetowi cząstkę siebie, ale nadal nie wyznałam mu całej prawdy. Chet zakochał się w jakimś widmie. W kimś, kto zarazem był i nie był prawdziwy, kto jutro miał na zawsze zniknąć z jego życia. Kiedy Chet znowu mnie pocałował – długo i czule – zrozumiałam, że nadeszła pora, żeby wszystko mu wyznać. Przewróciłam się na bok. – Wierzysz w to, co powiedział wczoraj Trigger? O sekretach, które mam przed tobą? Księżyc świecił na tyle jasno, że widziałam moje odbicie w oczach Cheta. Ale kiedy zadałam to pytanie, dostrzegłam w nich błysk niepokoju. – Każdy ma jakieś sekrety – stwierdził Chet, unikając odpowiedzi. – A czy twoje sekrety zżerają cię od środka? Nie pozwalają ci w nocy spać? Chet przyglądał mi się przez dłuższą chwilę. – Chcesz wyjawić mi swoje sekrety? – spytał w końcu cichym głosem.

Przełknęłam ślinę. Musiałam o tym wreszcie komuś powiedzieć, ponieważ to stopniowo, kawałek po kawałku wyniszczało mnie od wewnątrz. Bałam się, że w końcu zupełnie się rozsypię. A jednak nadal zwlekałam. – W takim razie ja zdradzę ci mój sekret – oznajmił Chet. – Twój sekret? – Usiadłam zaintrygowana. – Zimno ci? – Chet okrył mi ręcznikiem ramiona i zaczął je energicznie rozcierać. Następnie wytarł również siebie, po czym usiadł na wprost mnie i odchrząknął. – W zeszłym roku moi rodzice zginęli w wypadku samochodowym – zaczął. – To już wiesz. Nie wiesz jednak tego, że razem z nimi w samochodzie znajdował się również mój najlepszy przyjaciel – Chet zaśmiał się gardłowo. – Nathaniel, mój najlepszy kumpel, był wnukiem Carminy. Rozprostowałam jego zaciśniętą w pięść dłoń i przyłożyłam ją do swojego policzka. – Jeszcze nigdy z nikim nie rozmawiałem o tamtej nocy – ciągnął dalej Chet. – Wiem, co powiedzieliby ludzie: że nie powinienem siebie obwiniać. Nie mogłem przecież przewidzieć, że trzy najbliższe mi osoby zginą w zderzeniu z jadącym z naprzeciwka samochodem. To prawda, nie mogłem tego przewidzieć. Ale nie znalazłem się wtedy w więzieniu bez powodu. Wylądowałem tam przez własną głupotę. Tego wieczoru przesadziłem z piciem i szybką jazdą. Zostałem zatrzymany przez policję. Nie mam żalu do Carminy za to, że mnie aresztowała. W końcu sam z własnej woli sięgnąłem wcześniej po butelkę. Popełniłem błąd, który będzie mnie dręczył już do śmierci. Od tamtej nocy nie miałem w ustach ani kropli alkoholu. Ale nie ciągnie mnie. Na samą myśl o piciu robi mi się niedobrze. Robi mi się zresztą niedobrze na myśl o sobie samym. – Chet przesunął rękami po twarzy i mówił dalej pełnym udręki głosem: – To był ostatni dzień Carminy na służbie. Poprosiła o wcześniejsze zwolnienie. Nie robiono jej problemów, zwłaszcza że od przejścia na emeryturę dzieliło ją tylko kilka miesięcy. Przełożeni zdawali sobie sprawę, że Carmina potrzebuje czasu, żeby dojść do siebie. Tylko ona wie, że byłem wtedy pijany. Zadbała jednak o to, żeby prawda nie wyszła na jaw. Podejrzewam, że zrobiła to między innymi dlatego, że czuła się odpowiedzialna za śmierć moich rodziców. Nie mogła ocalić ich przede mną, dlatego postanowiła chociaż uratować moją przyszłość. Podarowała mi drugą szansę, choć na to nie zasłużyłem. Więc tak, Stello, to właśnie zżera mnie od środka. Tak, to właśnie nie daje mi w nocy spać. Ludzie uważają mnie za ofiarę. Myślą, że jestem dobrym, bezinteresownym chłopakiem, który poświęcił swoją przyszłość, żeby zaopiekować się młodszym bratem. – Chet pokręcił głową, a krople z jego mokrych włosów spływały mu po policzkach niczym łzy. – Jestem tylko kolesiem, który rozpaczliwie próbuje odkupić swoje winy, ale choćbym nie wiem, jak bardzo się starał, to i tak nie przywrócę życia moim rodzicom i Nathanielowi. Przytuliłam go mocno, ale nie próbowałam zaprzeczać temu, co powiedział, ani też go pocieszać. Nie zdobył się na to wyzwanie po to, żebym poprawiła mu nastrój lub odegnała prześladujące go demony. Chciał tylko, żebym go wysłuchała i starała się go nie osądzać. Wiedziałam to, ponieważ pragnęłam dokładnie tego samego. – Nie musisz zdradzać mi swojej tajemnicy, Stello – dodał Chet – chciałem tylko, żebyś poznała moją. Zrozumiem, jeśli mnie teraz znienawidzisz. Bóg wie, że ja siebie nienawidzę. Patrzyłam na niego z sercem przepełnionym bólem. Czułam się mu bliższa niż kiedykolwiek dotąd. Mieliśmy ze sobą coś wspólnego. Nie jako Chet i Stella, lecz jako Chet i Estella. Każde z nas miało wstydliwy, niszczący sekret. I oboje byliśmy gotowi, żeby go wyjawić, bez względu na to, jak nieprzyjemne będzie to miało następstwa. Kłamstwa bowiem wcale nie rozwiązały moich problemów, a tylko je pogłębiły. Nie mogłam wypowiadać się w imieniu Cheta, ale miałam wrażenie, że jeszcze trochę i zacznę gnić od środka. Czułam

w sobie zimno, pustkę i czerń, a powinnam czuć się żywa, prawdziwa i pełna nadziei. – Ja też mam pewien sekret – powiedziałam szybko, żeby nie mieć czasu na zmianę zdania. – Stella… – Nie, nie próbuj mnie powstrzymywać. Jeśli nadal będę dusić to w sobie, ta sprawa w końcu zatruje mnie do reszty. Chcę, żebyś mnie wysłuchał – głos mi drżał, więc wzięłam głęboki oddech. – Nie nazywam się Stella Gordon, nie jestem sierotą i nie pochodzę z Knoxville. Zanim przyjechałam do Thunder Basin, mieszkałam z moją mamą w Filadelfii. Moje prawdziwe nazwisko to Estella Goodwinn. Byłam świadkiem przestępstwa i teraz jestem objęta programem ochrony świadków. Nie potrafiłam spojrzeć Chetowi w oczy. Bałam się, że zobaczył mnie teraz w całkiem nowym świetle, jakbym stała się dla niego kimś zupełnie obcym, a ostatnie trzy miesiące zostały w jednej chwili przekreślone. Jeszcze kilka minut temu doskonale wiedziałam, co Chet do mnie czuje. Ale teraz już niczego nie mogłam być pewna. Może jedynie oprócz tego, co ja czułam do niego. Bałam się, że go stracę. Na myśl o tym przeszył mnie lęk znacznie większy od tego, który czułam na myśl o spotkaniu z Dannym Balando. Nagle Chet otoczył mnie ramionami. – Chodź do mnie – wyszeptał. Nie chciałam czuć się teraz sama, więc pozwoliłam mu się przytulić. – A więc jesteś objęta programem ochrony świadków – powtórzył spokojnym głosem. – I nie masz na imię Stella. Czy mogę zadać ci jakieś pytania? Bo jest kilka spraw, o które chciałbym spytać. Ale nie ma pośpiechu. Jeśli nie jesteś jeszcze na to gotowa, mogę poczekać. Nie pomyślałam o tym, że Chet będzie miał do mnie jakieś pytania. Ręce mi się trzęsły, więc zacisnęłam je w pięści. Rozwarłam je i znów zacisnęłam. – Nie znam się na tych sprawach – odezwał się Chet – ale skoro jesteś objęta programem ochrony świadków, podejrzewam, że musiało chodzić o jakieś poważne przestępstwo. Może coś dotyczącego narkotyków, handlu ludźmi, bronią albo terroryzm. W każdym razie coś związanego z przestępczością zorganizowaną, coś, za czym stoją bardzo groźni ludzie. Skinęłam głową. Chet próbował zachować normalny wyraz twarzy, ale widziałam, że oczy zmroził mu lodowaty strach. – Biuro prokuratora generalnego wysłało mnie do Thunder Basin, żeby mnie tu ukryć – oznajmiłam. – Ponieważ człowiek, przeciwko któremu zgodziłam się zeznawać i który mnie szuka, jest wyjątkowo niebezpieczny. – Ten człowiek jest… z Filadelfii? – Tak. Chet nie spuszczał ze mnie wzroku, a na jego twarzy wciąż malował się niepokój. – Należy do mafii? – Do kartelu. Do jednego z najpotężniejszych karteli narkotykowych na Wschodnim Wybrzeżu. – Jesteś tu bezpieczna? – Tak mi się wydaje. Carmina też tak uważa. Jest we wszystko wtajemniczona. Przepraszam, że cię okłamywałam. Chciałam, żebyś wiedział, jaka jestem naprawdę, ale za bardzo się bałam. – Nie mów tak. – Chet potrząsnął głową. – Wiem, jaka jesteś naprawdę. Nie spędziłem przecież całego lata w towarzystwie zupełnie mi obcej osoby. Może wydaje ci się, że jesteś dobrą aktorką, ale nikt nie potrafiłby ciągnąć tego przedstawienia tak długo. Znam cię – powtórzył z naciskiem.

– Cieszę się, że tak myślisz – odparłam cicho. – Ale okłamałam cię nie tylko w tej sprawie. Jest coś jeszcze. – Zrobiłam głęboki oddech, próbując dodać sobie nieco odwagi. – Byłam świadkiem morderstwa. Doszło do niego w moim domu. Wróciłam późno, bardzo późno w nocy. Wszędzie była krew. Na podłodze leżał mężczyzna, został postrzelony w głowę… – Zacisnęłam powieki, by wyrzucić z głowy ten okropny obraz. – Na ścianie rozpryśnięte były resztki jego mózgu i plama krwi… – Z coraz większym trudem łapałam powietrze. – Oddychaj – powiedział łagodnie Chet. Wziął mnie za ręce, ścisnął je lekko i zaczął delikatnie masować okrężnymi ruchami. – Spokojnie. Oddychaj głęboko. Jesteś tu ze mną, nie w Filadelfii. – Znałam tego zabitego mężczyznę. Był poprzednim dilerem mamy. Nazywała go Aptekarzem. Wystawił jej mnóstwo recept, lecz ona nigdy mu nie zapłaciła. Odstawiła go na bok natychmiast, gdy tylko w jej życiu pojawił się Danny Balando. Danny dostarczał mamie heroinę i udawał, że jest nią bardzo zainteresowany, prawdopodobnie tylko po to, by wcisnąć jej więcej towaru. Mama zaś uważała Danny’ego za swojego faceta. W noc swojej śmierci Aptekarz przyszedł do naszego domu, żądając spłaty długów. Mama wyszła z pokoju pod pretekstem, że idzie po pieniądze, i zadzwoniła do Danny’ego. Trigger mówił prawdę. Moja mama żyje i jest narkomanką. Ostatnie miesiące spędziła w klinice odwykowej. Przerwałam, dając Chetowi czas na odpowiedź, ale on tylko przyglądał mi się w milczeniu. W jego pełnych skupienia oczach czaił się mrok. – Reed, mój chłopak, też był tej nocy w naszym domu – opowiadałam dalej. – Leżał na górze w moim łóżku, czekając, aż wrócę. Usłyszał strzały i zbiegł na dół. Danny wyciągnął go na zewnątrz, pobił i kazał mu milczeć w sprawie wszystkiego, co widział. A przynajmniej tak myślałam do tej pory. – Przetarłam palcami oczy, próbując złagodzić piekący ból. – Teraz nie jestem już tego taka pewna. Niczego nie jestem pewna. Zaczynam podejrzewać, że Reed mógł sprzedawać mojej mamie pastylki o nazwie OxyContin i Danny się o tym dowiedział. A jeśli tak, to być może próbował pozbyć się konkurencji. Może Danny pobił Reeda, żeby przepędzić go ze swojego terenu? Bo właśnie w ten sposób traktował mamę, jak swoją własność. Ona myślała, że Danny jest jej facetem, ale się myliła. Danny to przestępca. Niebezpieczny, bezwzględny, kłamliwy drań. Znajomość z nim to najgorsze, co mogło ją w życiu spotkać. Chet otarł mi łzy z policzków. – To musiało być dla ciebie bardzo bolesne, gdy widziałaś, jak twoja mama jest przez niego wykorzystywana – powiedział. – I musiałaś być wściekła, widząc, że w dodatku ona mu na to pozwala. – Wiedziałam, że Danny jest niebezpieczny, ale dopiero, gdy zadzwoniłam, żeby zgłosić morderstwo, i trafiłam na posterunek, dowiedziałam się, że policja już od lat próbowała go dopaść. Policjanci uważali, że Danny ma silne powiązania z kartelem, ale nie mieli na to żadnych dowodów. Nie mogli więc wytoczyć przeciwko niemu sprawy w sądzie. – A ty pomogłaś im go złapać. Nagle ogarnęła mnie kolejna fala wstydu. – Gdy wróciłam tamtej nocy do domu, zastałam moją mamę siedzącą w fotelu, kilka kroków od ciała Aptekarza. Twarz miała bladą jak ściana. Rozmazany tusz do rzęs spływał jej z oczu. Cała się trzęsła. A na kolanach trzymała pistolet. Pistolet, z którego zastrzelono Aptekarza. Wpadłam w panikę. Nie miałam czasu, żeby się zastanowić. Nie chciałam stracić mamy, bałam się, że zostanę sama. Poza tym, choć może wydać się to pokręcone i niezrozumiałe, czułam się za nią odpowiedzialna, więc w pierwszym odruchu chciałam ją ochronić. Wzięłam broń, wsiadłam do samochodu i pojechałam w okolicę, w której znajdują się ruiny starych kolonialnych rezydencji. Tam na zboczu ukrytego głęboko w lesie wzgórza stała nieużywana od

dawna lodownia. Wejścia do niej strzegła żelazna brama, a fasadę budynku porastały pnącza i chwasty. Nikt się tam nigdy nie kręcił, nawet dzieci. Wrzuciłam pistolet przez pręty w bramie. Nie ma szans, żeby ktoś go tam odnalazł. Potem wróciłam do domu. Kazałam mamie wziąć jakieś narkotyki. Po raz pierwszy w życiu zależało mi na tym, żeby była na haju. Powiedziałam jej, że kiedy się ocknie i policja będzie chciała ją przesłuchać, ma im mówić, że niczego nie widziała, a ja miałam się zająć resztą. Zadzwoniłam na policję, a kiedy przyjechali… – Powiedziałaś im, że to Danny Balando zastrzelił Aptekarza. – Skłamałam policji, żeby kryć mamę. Nie przypuszczałam, że umieszczą nas w programie ochrony świadków. Nie sądziłam, że będę musiała okłamywać też prokuratora, szeryfów, którzy chronili mnie, narażając dla mnie swoje życie, ani też mnóstwo innych osób, na których bardzo mi zależy. Wciąż muszę kłamać, a z każdym kłamstwem coraz bardziej rośnie we mnie poczucie winy, wstydu i niemożności wyplątania się z tej sytuacji. Wydawało mi się, że Danny zostanie aresztowany i już na dobre zniknie z naszego życia. Nie miałam czasu, żeby to wszystko dobrze przemyśleć. Musiałam działać. Danny Balando to okropny człowiek i powinien trafić do więzienia. Powtarzałam sobie, że postępuję słusznie. – Spojrzałam na Cheta, ale byłam zbyt zrozpaczona, żeby dostrzec, jakie uczucia malują się na jego twarzy. – Danny to okropny człowiek, ale nie jest winny tego morderstwa. Popełniła je moja matka. – Próbowałaś ją chronić, ponieważ była wszystkim, co miałaś. Kochałaś ją i dlatego chciałaś ją kryć. Na tym polega miłość, Stello. Miłość sprawia, że stajemy się całkowicie lojalni wobec tych, których kochamy. – Okłamałam policję. Mogę zostać oskarżona o krzywoprzysięstwo. Mogę trafić do więzienia. A jeśli przyznam się do kłamstwa, na pewno trafi tam moja mama. Wpatrywałam się bezradnie w Cheta z nadzieją, że powie mi, iż tak się nie stanie, ale miałam całe lato, żeby przemyśleć to pod każdym możliwym kątem. Znalazłam się w sytuacji bez wyjścia. Nie widziałam dla mamy żadnej drogi ucieczki. Popełniła morderstwo i jeśli zgłoszę się na policję, mama będzie musiała za to odpowiedzieć. A w przeciwnym razie nadal będzie krzywdziła ludzi. Będzie kradła, kłamała i oszukiwała. Zrobi wszystko, byle tylko zdobyć narkotyki. A im większy narkotyczny głód będzie odczuwała, tym bardziej niebezpieczne i destrukcyjne stawać się będą jej zachowania. Byłam więc zmuszona wybierać pomiędzy moją mamą a obcymi ludźmi, których mogę nigdy nie spotkać. Ale wśród tych nieznajomych znajdowała się czyjaś córka, czyjś chłopak, czyiś ukochani. Chet ujął moją twarz w dłonie i oparliśmy się o siebie czołami. Czułam jego słodki, delikatny zapach. Chet wolnym, spokojnym gestem zaczesał mi włosy za uszy i w końcu podniosłam na niego wzrok. – Żałuję, że nie mogę załatwić tej sprawy za ciebie – odezwał się. – Nie zastanawiałbym się ani chwili. Gdybym tylko mógł zdjąć ten ciężar z twoich barków, zaraz bym to zrobił. Nie mogę patrzeć na to, jak cierpisz, tym bardziej, że zawsze chciałem tylko, abyś czuła się szczęśliwa. I kochana. – Jak możesz mnie kochać? – spytałam, płacząc cicho. – Jestem oszustką. – Nie mów tak – odparł Chet. – Na początku wakacji, kiedy obie z Carminą przy każdej okazji skakałyście sobie do oczu, nie wtrącałem się i stałem z boku. Bo wiedziałem, że w końcu się ze sobą dogadacie. Nie potrzebowałaś wtedy mojej pomocy. Ale teraz mnie potrzebujesz. Musisz usłyszeć ode mnie prawdę, ponieważ sama tkwisz w tym wszystkim zbyt głęboko, żeby dostrzec to, co jest oczywiste. Twoja mama podjęła wiele kiepskich decyzji. Nie znam wszystkich szczegółów, ale usłyszałem dostatecznie dużo, by wiedzieć, że zamieniła twoje życie w piekło. Wyrządziła ci straszną krzywdę. Nie będę ci mówił, co o niej myślę, ponieważ nikt nie

zasługuje, by wysłuchiwać takich rzeczy o własnej matce. Nie obchodzi mnie jednak, jak ciężkie i beznadziejne miała życie, bowiem przede wszystkim powinna się o ciebie troszczyć. Byłaś tylko dzieckiem, dziewczynką, która potrzebowała mamy. Nie powinna nakładać na ciebie takiej odpowiedzialności. – Carmina uważa, że winę za to wszystko ponosi nałóg, jest jak choroba… – Tak? – przerwał mi ostro Chet. – Carmina jest na pewno lepszym człowiekiem ode mnie. Ale, do cholery, twoja mama zaniedbywała cię i krzywdziła. To przez nią znalazłaś się w takim bagnie. Po prostu nie mogę znieść widoku twojego cierpienia. – Powiedz mi, co mam zrobić, Chet. Proszę, pomóż mi. – Sama dobrze wiesz, co powinnaś zrobić. Pokręciłam ze smutkiem głową. – Jeśli powiem prawdę, aresztują ją. Pójdzie do więzienia. A ja zostanę sama. Kompletnie sama. – Hej – odezwał się łagodnie Chet, unosząc moją brodę do góry. – Masz przecież mnie. Masz Carminę. Masz wiele osób, tu w Thunder Basin, którym na tobie zależy. Czy wspominałem już, że masz mnie? Więc na wypadek gdybym nie wyraził się dość jasno, powtarzam: możesz na mnie liczyć. Nie tylko dzisiaj, ale zawsze. Jestem tu dla ciebie, Stello. Przełykając łzy, czułam narastające wyrzuty sumienia. Przecież jutro miałam stąd wyjechać. Dlaczego nie potrafiłam mu tego powiedzieć? Ponieważ nie chciałam złamać mu serca. Albo raczej nie chciałam, żeby to mnie pękło serce. Wciąż szukałam jakiegoś pretekstu, żeby nie mówić Chetowi o moim wyjeździe. W końcu wytłumaczyłam sobie, że dzisiejszy dzień poświęciłam na to, żeby uwolnić się od przeszłości. Natomiast jutro nadejdzie pora, żeby zmierzyć się z przyszłością. Jutro znajdę w sobie na to dość siły. – Przykro mi, że mama wpakowała cię w coś takiego – powiedział Chet. – Może wydaje ci się, że nie jesteś w stanie postąpić słusznie, ale dobrze cię znam i wiem, że nie zabraknie ci odwagi. Kompletnie wyczerpana podniosłam się z pomostu. Pomasowałam kark, próbując odrobinę rozluźnić napięte mięśnie. Chet również stanął za mną i otoczył mnie ramionami. Pocałował mnie delikatnie w plecy, po czym oparł podbródek na moim ramieniu. Miałam wrażenie, że patrzy dokładnie w ten sam punkt na powierzchni wody, w którym utkwiłam swoje nieobecne spojrzenie. – Wracamy? – zapytał. – Muszę powiedzieć Carminie prawdę. Całą prawdę. I to jeszcze dzisiaj, zanim odejdzie mi odwaga. Pomimo poważnego nastroju, Chet się uśmiechnął. – W takim razie wskakuj – zaproponował. – Podrzucę cię na barana do domu. Choć czułam się wyjątkowo podle, odwzajemniłam uśmiech. Chet wiedział, jak mnie podejść. Pomyślałam, że będzie mi go bardzo brakować. Wskoczyłam mu na plecy, a on chwycił mnie za uda i podrzucił wyżej. Wzięłam głęboki oddech. Wszystko będzie dobrze. Przynajmniej dzisiaj. Wierzyłam w to, ponieważ kiedy byłam z Chetem, wszystkie moje lęki gdzieś znikały.

ROZDZIAŁ 34 Wracaliśmy z Chetem powoli w kierunku domu Carminy, a z naszych ubrań i ciał wciąż kapała woda. Chet zarzucił sobie na ramię mój ręcznik i wziął mnie za rękę. Po tym, co wydarzyło się dziś między nami, nie powinnam odczuwać zbyt wielkiej ekscytacji z powodu takiego drobnego gestu. Ale każda wspólna chwila z Chetem wydawała mi się jednakowo ważna. Gdy szliśmy pod topolami, szelest ich liści przypominał szmer starych kobiet plotkujących o parze kochanków zakradających się późną nocą do domu. Obiecałam sobie wcześniej, że nie będę żałować niczego, co się dziś stanie, i dotrzymałam danego słowa. Chciałam podarować Chetowi coś prawdziwego, zanim wyjadę. I chciałam, aby on zrewanżował mi się tym samym. Pragnęłam tylko jego i nikogo więcej. Nawet teraz, gdy patrzyłam na jego skąpaną w księżycowym blasku twarz, ogarniało mnie pożądanie. Nigdy wcześniej się tak nie czułam, a różnica między Chetem a Reedem wydawała mi się teraz tak uderzająca jak między latem a zimą. Reed pociągał mnie, ponieważ byłam samotna, przerażona i potrzebowałam kogoś, kto pomoże mi zapomnieć o problemach z mamą. Umiał mnie słuchać i nauczył mnie być twardą. A ja w zamian poszłam z nim do łóżka. Z perspektywy czasu nasz związek przypominał mi raczej biznesową transakcję niż szalony, płomienny romans. Strach i desperacja nie są jeszcze wystarczającymi powodami, by kogoś pokochać. Zrozumiałam, że prawdziwa miłość nie potrzebuje żadnego konkretnego powodu. Miłość to głęboka więź i pełne oddanie. Prawdziwa miłość powinna zapierać nam dech w piersiach i nigdy nie powinna zmuszać nas do postępowania wbrew sobie. Gdy dotarliśmy do domu Carminy, na podjeździe nie było jeszcze jej samochodu. – Która godzina? – spytałam. – Prawie dziesiąta – odparł Chet. Westchnęłam ciężko. Liczyłam na to, że zastanę już Carminę w domu i nie będę miała czasu, żeby się rozmyślić. Ale na szczęście nie muszę czekać zbyt długo. Carmina miała niebawem wrócić ze spotkania biblijnego. Chet odprowadził mnie pod drzwi, wziął mnie za ręce i splótł ze sobą nasze palce. – Chcesz, żebym zaczekał z tobą do powrotu Carminy? – Nie. Potrzebuję chwili, żeby zebrać myśli. Chet położył mi dłoń na policzku. – Powiedz jej to samo co mnie. Już raz to dziś zrobiłaś. Najgorsze więc masz za sobą. Wiedziałam, że ma rację. Gdyby tylko jeszcze udało się przekonać do tego moje łomoczące serce. No dobra. Miałam wyznać w końcu całą prawdę i zmierzyć się z konsekwencjami. Z ulgą i chyba nawet z odrobiną dumy odkryłam, że wcale nie odczuwam strachu, a jedynie lekką nerwowość. – Wpadnę jutro rano. Zabiorę cię na śniadanie – zaproponował Chet. – Z miłą chęcią – odparłam. I podczas śniadania powiem mu, że wyjeżdżam. Nie zamierzałam psuć dzisiejszego wieczoru. Była to ostatnia rzecz, jaką zrobię dla siebie. Chciałam wspominać ten wieczór jako idealny po wielu tygodniach, miesiącach, a nawet latach od dzisiejszego dnia. Idealny wieczór z pierwszym mężczyzną, którego naprawdę kochałam. Chet przyparł mnie do drzwi i delikatnie pocałował. – Chyba dzisiaj nie zasnę – powiedział.

– Z powodu tego, co zaszło na kąpielisku? – Nie, ponieważ się o ciebie martwię. Ale to prawda, nie zapomnę szybko dzisiejszego wieczoru. Już na dobre wrył mi się w pamięć. Dziękuję moim szczęśliwym gwiazdom. Nie mogłam opanować śmiechu. – Zrobiłeś to, żeby mnie rozśmieszyć. – Lubię, jak się uśmiechasz. Zdziwiłabyś się, do jakich rzeczy jestem zdolny, żeby cię rozbawić. – Jesteś dla mnie okropnie dobry. – Dopiero się rozkręcam. – Chet pocałował mnie w rękę, a ja po raz kolejny zagłuszyłam w sobie wyrzuty sumienia. Nie chciałam, aby zepsuły tę chwilę. Patrzyłam za odchodzącym Chetem, aż w końcu zupełnie zniknął w ciemnościach. Opadłam na huśtawkę i przycisnęłam rękę do piersi. Czy miałam w ogóle prawo czuć się tak szczęśliwa? Tak nieprzytomnie, cudownie, zniewalająco szczęśliwa? Ale chyba każdy zasługuje, aby poczuć się w ten sposób przynajmniej raz w życiu. Te chwile są niczym promyk światła, którego można się uchwycić, kiedy nadejdzie mrok. Okruch szczęścia dający nam nadzieję, że kiedyś znów rozbłyśnie światło. Chwilę później podniosłam się z huśtawki i weszłam do domu. Zrobiłam kilka kroków w głąb korytarza i po omacku zaczęłam szukać włącznika światła. Wciąż rozmyślając o upojnym wieczorze z Chetem, nie zauważyłam od razu, że światło się nie zapaliło. Ale kiedy to w końcu zrozumiałam, włosy zjeżyły mi się na głowie. Nagle poczułam się, jakbym została przeniesiona z powrotem do Filadelfii: było późno, ciemno i coś złego czaiło się w mroku. Usłyszałam za sobą cichy, świszczący oddech. Odwróciłam się i zobaczyłam Triggera. Siedział na krześle, które stało zwykle u podnóża schodów. Miał płytki oddech, głowa opadła mu na klatkę piersiową. Trzymał się za brzuch, a spomiędzy jego palców sączyła się krew. Podniósł głowę i grymas bólu wykrzywił mu twarz. Jego oczy płonęły nienawiścią. – To przecież… ja… powinienem… cię zabić – wysapał. Nie rozumiałam, o co mu chodzi. Ale wiedziałam, że jestem w niebezpieczeństwie. Czułam, że cała dygocę. Zaczęłam iść niepewnie w kierunku drzwi frontowych, trzęsąc się ze strachu. Musiałam się stąd wydostać. Musiałam dotrzeć do Cheta. Ale w korytarzu pojawił się nagle czyjś długi cień i odciął mi drogę ucieczki.

ROZDZIAŁ 35 – Estella, Estella – powiedział mężczyzna. Nie mówił z płaskim, gładkim akcentem, do którego zdążyłam się już przyzwyczaić w Thunder Basin. Jego akcent miał charakterystyczne wschodnioeuropejskie brzmienie. Słyszałam go nieraz pośród setek innych akcentów na ulicach Filadelfii. Cofnęłam się odruchowo. – Nie ufasz mi? – spytał rozbawionym tonem nieznajomy. – Uważasz, że jestem złym człowiekiem? Dlaczego jakiś zły człowiek miałby cię w ogóle szukać? – w jego głosie pojawiła się nuta szyderstwa. – Może dlatego, że byłaś niegrzeczną dziewczynką. Może zadarłaś z niewłaściwymi ludźmi. To zmroziło mi krew w żyłach. Nie. „Nie, nie, nie”. Musiałam się stąd wydostać. Musiałam uciec. Ale nogi miałam jak z waty. – Zadzwoniłaś do Sandy Broucek – ciągnął dalej mężczyzna. – Nie ostrzegali cię, że nie powinnaś tego robić? Pokręciłam z niedowierzaniem głową. Przecież wyłączyłam telefon zaraz po skończonej rozmowie. Zrobiłam wszystko tak, jak trzeba. Wysłannik Danny’ego Balando musiał wpaść na mój trop ślepym trafem. – Ta cała technologia jest strasznie skomplikowana, prawda? Założyłem podsłuch na telefonie przyjaciółki twojej mamy. I w ten sposób namierzyłem twoją rozmowę. Przyjechałem tutaj i pokazałem kilku osobom twoje zdjęcie. Ten chłopak – wskazał lekceważącym gestem na Triggera – doprowadził mnie prosto do ciebie. Wszystko poszło jak po maśle. – Powinienem był cię zabić… w Sundown – wychrypiał Trigger. Mężczyzna obrócił się i strzelił do niego. Wszystko wydarzyło się tak szybko i niespodziewanie. Rozległ się huk i ciało Triggera osunęło się na bok, a jego rzężący oddech nagle ucichł. Przed oczami zamigotały mi czarne plamki. Ogarnęło mnie przerażenie. Musiałam jednak zachować czujność. Ale jak to zrobić, skoro tuż obok leżały zwłoki Triggera. Znów czułam się jak tamtej nocy w Filadelfii. Zewsząd otaczała mnie śmierć. Jej zapach drażnił mi nos, jej dźwięk wdzierał mi się do uszu. – Nie będę zeznawać przeciwko Danny’emu – powiedziałam drżącym głosem. – Wiem, że to nie on zabił Aptekarza. Zamierzam powiedzieć policji prawdę i wtedy wypuszczą Danny’ego na wolność. – Przykro mi, ale ci nie wierzę. Zaczęłam przesuwać się powoli do tyłu, w głąb pogrążonego w mroku domu Carminy. Żaluzje w oknach były opuszczone, a zasłony zaciągnięte na noc, więc do środka docierało niewiele światła. – Proszę, nie rób tego. Zabójca rzucił się naprzód. W dłoni trzymałam klucze do domu i przejechałam mu nimi po twarzy. Mężczyzna wydał z siebie wściekły, zwierzęcy ryk i zgiął się wpół. Strzelił w moim kierunku, ale ja już zdążyłam uciec przez tylne drzwi. Podwórko za domem było skąpane w świetle księżyca. Nie miałam dokąd uciec. Na otwartej przestrzeni zabójca bez trudu by mnie znalazł. Drzwi do stodoły nie zamykały się, a dom Cheta był zbyt daleko.

Słyszałam, jak mężczyzna przedziera się przez dom, co rusz wpadając na meble. W przypływie ślepej paniki zaczęłam biec przed siebie. Nagle przewróciłam się o jakąś niską konstrukcję, która niespodziewanie wyłoniła się z mroku. Schron przeciwburzowy. Odsunęłam zasuwę z drzwi prowadzących do podziemia. Podniosłam jedno skrzydło drzwi, potem drugie. Owionął mnie zimny podmuch wilgotnej ziemi. Zrobione z podkładów kolejowych schodki wiodły w głąb kompletnej ciemności. Weszłam do środka i bezgłośnie zamknęłam za sobą drzwi. Z każdym krokiem w dół w moim brzuchu narastał lodowaty strach. W dół i w dół, i w dół. Na samym dnie panował nieprzenikniony mrok. Nic nie widziałam. Pocieszałam się, że mój prześladowca też nie będzie w stanie niczego zobaczyć. Znalazłszy się za drugimi drzwiami, namacałam rygiel i zasunęłam go za sobą. Carmina powinna lada moment wrócić do domu. Musiałam tylko ukryć się gdzieś do tego czasu. Próbowałam zapanować nad moim rozgorączkowanym umysłem. W nos uderzył mnie zapach mojego potu. Nagle na samej górze szczęknęły metalowe drzwi. Byłam nieprzytomna z przerażenia. Chwilę później na schodach rozległ się miarowy dźwięk ciężkich kroków. Kiedy zabójca szarpnął za gałkę drzwi, za którymi się znajdowałam, mój oddech stał się ciężki i urywany. Ze zgrozą słuchałam, jak mężczyzna wali i kopie w drzwi. Rozległ się trzask pękającego drewna, z każdym uderzeniem stawał się głośniejszy. A potem słyszałam tylko cichy oddech zabójcy. – Estella – odezwał się łagodnym głosem. Wszedł do środka, szurając butami po betonowej podłodze. – Pamiętasz obietnicę złożoną ci przez pana Balando, gdy zidentyfikowałaś go na policji? Jak mogłabym zapomnieć? Słowa Danny’ego doskonale słychać było nawet zza grubego lustra fenickiego. Nawet teraz jego wściekły głos wciąż dźwięczał mi w uszach: „Zabiję cię. Znajdę cię i zabiję. Już nigdy nie będziesz czuć się bezpieczna”. Ryk Danny’ego wzniósł się ponad okrzyki policjantów każących jak najszybciej odprowadzić go do celi. Nawet gdy strażnicy wyciągnęli go siłą z małego pomieszczenia służącego do okazania podejrzanych, ciągle słyszałam, jak Danny wykrzykuje moje imię chrapliwym, pełnym nienawiści głosem. – Danny wolałby zjawić się tu osobiście – powiedział mężczyzna mrożącym krew w żyłach tonem. – Ale nic nie szkodzi. Udzielił mi dokładnych instrukcji, co mam z tobą zrobić. Każda cząstka mego ciała zadrżała z przerażenia. Nagle rozległ się ogłuszający huk. Zakryłam usta dłonią, aby nie zdradzić się żadnym dźwiękiem. Siłą woli zmusiłam się, żeby się nie rozpłakać. Przycisnęłam plecy do ściany, nogi trzęsły mi się tak bardzo, że z trudem na nich stałam. Nic nie widziałam, byłam przerażona, a całe moje ciało przepełniała czysta groza. – Może powinienem zacząć po prostu strzelać, co? Tu i tam. Po całym tym lochu. Kiedy cię trafię, krzykniesz. I w ten sposób cię znajdę, Estello Goodwinn. „Bam! Bam! Bam!” Łzy popłynęły mi po twarzy. Objęłam się mocno ramionami. Trzęsłam się jak osika. Zaraz mnie dopadnie. Tak jak dopadł Reeda. I tak jak pewnego dnia dopadnie mamę. Danny Balando potrafi dotrzymywać danego słowa. – Odłóż broń. Głos Cheta nagle mnie otrzeźwił. Podniosłam głowę i zaczęłam rozglądać się uważnie po tonącym w mroku pomieszczeniu. Może się przesłyszałam? – Celuję do ciebie ze strzelby kaliber dwadzieścia dwa – oznajmił Chet. – Odłóż broń na

ziemię i kopnij ją do mnie. Mężczyzna zachichotał cicho. – Nie widzę cię. Skąd mogę mieć pewność, że mówisz prawdę? – Nie możesz. – Wiesz, jak używać tej strzelby, chłopcze? Rozległ się głośny strzał, po którym nastąpił szczęk łuski upadającej na podłogę. – Zdaje się, że wiem – powiedział Chet. – Broń na ziemię i kopnij ją do mnie. Spokojnie i powoli. – Dobra, dobra – odparł mężczyzna. – Już odkładam. Chwilę później usłyszałam cichy zgrzyt przesuwanego po betonie metalu. – Masz telefon? – zapytał mężczyznę Chet. – Tak, w pokoju w motelu. – W takim razie zaraz się tam wybierzemy. Zadzwonisz do ludzi, dla których pracujesz. Przekażesz im, że zadanie wykonane, Stella nie żyje. Jeśli chcesz wyjść stąd żywy, postaraj się, by twoja historia zabrzmiała przekonująco. Napastnik zaśmiał się dobrodusznie. – A potem co? – zapytał. – Zabijesz mnie? Mój pracodawca zorientuje się, co się stało, jeśli nie wrócę do Filadelfii. Wyśle tu kolejnych ludzi. Nie spocznie, dopóki jej nie znajdzie. Prędzej czy później ona i tak zginie. Estella jest, jak to się mówi, tykającą bombą zegarową. Niepotrzebnie więc narażasz swoje życie. Zapomnij o dziewczynie i ratuj sam siebie. – Mężczyzna chrząknął. – To, co z nią zrobię, nie jest już twoją sprawą. – I tu się właśnie mylisz. Podejdź do ściany. Mężczyzna westchnął ciężko, jakby chciał dać Chetowi do zrozumienia, że popełnia wielki błąd. – Do ściany – rozkazał mu Chet. – Dobra, dobra, już idę. – Stella!? – zawołał Chet. – Wszystko w porządku? – Tak – wychrypiałam w odpowiedzi. – Mój samochód stoi na podjeździe. Kluczyki są w stacyjce. Jedź prosto na policję i nie ruszaj się stamtąd, aż zjawi się Carmina. Nie opuszczaj posterunku z nikim innym, tylko z nią. Stanęłam na nogi i po omacku zaczęłam iść przed siebie. Po policzkach znów popłynęły mi łzy, ale tym razem były to łzy ulgi. Chet mnie odnalazł. A więc będę żyć. Znów zobaczę jego i Carminę. Szłam w ciemnościach, opierając jedną rękę o ścianę. Do wyjścia zostało mi już tylko kilka kroków… Nagle usłyszałam szurgot butów i poczułam na sobie czyjeś ręce. Zanim zdążyłam odskoczyć, zabójca chwycił mnie za ramię i gwałtownie szarpnął. Obróciło mnie i po chwili znalazłam się plecami tuż przy jego klatce piersiowej. Mężczyzna dyszał mi ciężko w policzek. Przystawił mi do gardła jakiś zimny, ostry przedmiot. Jęknęłam z bólu, gdy go mocniej przycisnął. – Trzymam nóż na jej gardle – warknął mężczyzna. – Opuść broń. Połóż ją razem z moim pistoletem na podłodze, a potem popchnij w moim kierunku. – Stella!? – zawołał Chet. – Liczę do trzech i poderżnę jej gardło. Usłyszałam, jak Chet odkłada strzelbę na ziemię. A później pistolet. Kopnął broń w naszą stronę. – Przejdź do kąta – mężczyzna rozkazał Chetowi. – Na kolanach. Głowa w dół. Mów do

mnie cały czas. Słysząc twój głos, będę wiedział, gdzie jesteś. – Idę – oznajmił Chet. – Jestem na kolanach. Głowa opuszczona w dół. – Dźwięk jego głosu stanowił potwierdzenie, w którym miejscu się znajdował. – Twoja kolej – mężczyzna pchnął mnie w kierunku Cheta. Ruszyłam przerażona przed siebie, aż w końcu chwyciłam Cheta mocno za rękę. Biło od niego ciepło i spokój. Mimo że wcale nie drżał, wiedziałam, że też się boi. Mężczyzna tymczasem zaczął sprawdzać ziemię w poszukiwaniu broni. Chet przytulił mnie do siebie i tak klęczeliśmy we dwójkę spleceni w mocnym uścisku. – Przepraszam. Strasznie cię przepraszam – załkałam cicho. Chet pocałował mnie w czoło i odgarnął mi z twarzy mokre włosy. Zamknęłam oczy i wyobraziłam sobie, że go teraz widzę. Ciemne, falowane włosy. Płomienne błękitne oczy. Przystojna, pięknie wyrzeźbiona twarz, która była dla mnie uosobieniem siły, inteligencji i czułości. – Ćśś, nie mów tak – szepnął Chet. – Bez względu na to, co się teraz stanie, powinniśmy myśleć o sobie nawzajem. Pamiętać tylko to, co dobre. Musimy uczepić się tej myśli, dopóki to się nie skończy. Nie żałujmy niczego. Zabójca podniósł strzelbę. Przywarłam mocniej do Cheta. – Najpierw Estella – rozkazał mężczyzna. – Wstawaj. Zanim w ogóle dotarło do mnie, że to już koniec, nie mamy już czasu i zaraz oboje zginiemy, Chet poderwał się na nogi. – Ja idę pierwszy – oznajmił. – Nie! – zawołałam, próbując go zatrzymać. Nie mogłam go jednak znaleźć. Rozpłynął się już w ciemnościach. – Chet, nie! Usłyszałam, jak zabójca popchnął Cheta w stronę schodów. Chwilę później poczułam mocne uderzenie w klatkę piersiową i wylądowałam plecami na twardym betonie. Cios zupełnie pozbawił mnie tchu. Dopiero po kilku sekundach udało mi się zaczerpnąć odrobinę powietrza, które paliło mnie w gardle niczym ogień. Oszołomiona i przerażona słuchałam, jak zabójca zamyka na górze metalowe drzwi, oddzielając mnie od Cheta. – Chet! – wrzasnęłam. – Pamiętaj, co ci mówiłem! – odkrzyknął z oddali. Rzuciłam się za nim w pogoń i zaczęłam łomotać w metalowe drzwi, ale bez skutku. Zasuwa mocno trzymała. Nie mogłam się stąd wydostać. Nie mogłam zapobiec temu, co się miało wydarzyć. Przywołałam w myślach twarz Cheta i skoncentrowałam na niej całą swoją uwagę. Zasłoniłam uszy dłońmi i zaczęłam płakać. Nie chciałam słyszeć strzału. Nie chciałam wiedzieć, kiedy Chet zginie. Potykając się, zeszłam po schodach na dół, próbując jak najbardziej oddalić się od tego strasznego dźwięku, który wkrótce miał mnie ogłuszyć. O tak wielu sprawach nie zdążyłam jeszcze powiedzieć Chetowi. Tylu ważnych, przełomowych dla nas obojga rzeczy już nigdy nie dane nam będzie wspólnie zrobić. Myliłam się co do dzisiejszego wieczora. Jednak przepełniał mnie żal, ponieważ nasza historia nie powinna kończyć się w taki sposób. Huk wystrzału przeszył mnie na wylot. Już wiedziałam.

ROZDZIAŁ 36 W tej jednej sekundzie zrozumiałam, że Chet nie żyje. Poczułam się odrętwiała i jednocześnie ogarnęły mnie mdłości. Chwilę później zwymiotowałam. Nie mogłam opanować drżenia rąk i nóg. Trzęsły mi się nawet wargi. Nie potrafiłam jasno myśleć. Niczego nie byłam w stanie zobaczyć. Wokół było tak ciemno. I tak zimno. Powietrze było zatęchłe i duszne, ale ja cała dygotałam z zimna. Powinnam płakać. Próbowałam się do tego zmusić. Ale nie mogłam wydusić z siebie nawet jednej łzy. Czując potworną pustkę w środku, usiadłam oparta plecami o ścianę. W nozdrza uderzył mnie zapach wymiocin. Chet nie żył. Już nigdy nie wróci. Zabiłam go. Nie było w tym żadnej przesady ani dramatyzmu. Chet zginął z mojego powodu. Ponieważ zakochał się we mnie. Ponieważ postąpił tak, jak nakazywał mu honor, i próbował uratować mi życie. W myślach cofnęłam się do samego początku naszej znajomości. Gdybym tylko nie pojechała tamtego wieczoru do biblioteki, żeby wysłać e-maila do Reeda. Gdyby tylko nie zepsuł mi się mustang. Gdyby Chet nie zaoferował mi wtedy pomocy. Mogłabym go w ogóle nie poznać ani nie spędziłabym z nim trzech najcudowniejszych miesięcy mojego życia. Ale przynajmniej Chet nadal by żył. Byłam tak pogrążona w rozpaczy, że nie usłyszałam nawet tupotu nóg na schodach. Światła latarek błądziły chaotycznie po wnętrzu schronu. W końcu, jedno po drugim, wszystkie skupiły się na mnie. – Stella! Na dźwięk głosu Carminy poderwałam głowę do góry. – Carmina? – spytałam zdziwiona. Rzuciła się naprzód, podniosła mnie na nogi i przytuliła do siebie w mocnym uścisku. Siła, z jaką to zrobiła, praktycznie pozbawiła mnie oddechu. – Już dobrze, już dobrze – powtarzała trzęsącym się głosem. Nogi ugięły się pode mną i oparłam się na niej całym ciężarem. – Niech wszyscy się odsuną. Dajcie jej trochę miejsca – zarządziła Carmina. Dotknęła ręką mojego czoła. – Jest zimna. Oczy ma rozbiegane. Czy ktoś może mi podać butelkę wody? Po chwili poczułam w ustach strużkę wody. Gdy tylko zdałam sobie sprawę, że jest prawdziwa, zaczęłam łapczywie pić. Zaraz potem z moich oczu popłynęły łzy i zaczęłam spazmatycznie szlochać. – Chet. On… on… – Och, nie, Stello. Chet żyje. Jest tu, na zewnątrz. Przesłuchuje go właśnie policja. – Ale… jak to? – Spojrzałam na nią nierozumiejącym wzrokiem. – Przecież słyszałam strzał. – To ja strzelałam – odparła poważnym głosem Carmina. – Zastrzeliłam człowieka, który chciał zabić ciebie i Cheta. Chet zadzwonił do mnie, mówiąc, że chyba słyszał strzały w naszym domu. Kazałam mu zaczekać na mnie, ale on postanowił pójść sprawdzić, czy nic ci nie grozi. A ja zadzwoniłam na policję i czym prędzej tu przyjechałam. – Zabity nazywał się Yevgeniy Polishchuk – zwrócił się do Carminy jeden z umundurowanych policjantów. – Sprawdzamy go właśnie w systemie. Według prawa jazdy mieszkał w Filadelfii. – Muszę się zobaczyć z Chetem – powiedziałam. Wszystko inne mogło zaczekać.

W tym momencie Chet, przepychając się między policjantami, wpadł do schronu przeciwburzowego. Rozejrzał się wokół gorączkowo, aż w końcu jego wzrok spoczął na mnie. Przyciągnął mnie do siebie i przytulił moją głowę do swojej piersi. Chwyciłam mocno dłońmi za jego koszulę, nie chcąc się z nim więcej rozstawać, i wsłuchiwałam się w jego przyśpieszony oddech. – Ty żyjesz. To naprawdę ty. – Usłyszałem strzał i myślałem, że już po mnie – szepnął mi prosto w ucho Chet. – Nie mogłem zrozumieć, dlaczego nie czuję bólu. I wtedy zobaczyłem krew. Facet leżał na ziemi, był cały zakrwawiony. Carmina jest cholernie dobrym strzelcem. – Poszedłeś pierwszy – odparłam. – Próbowałeś zyskać na czasie, licząc na to, że zjawi się Carmina. – To nie ma znaczenia. Nie potrzebowaliśmy dodatkowego czasu. – Dla mnie to ma znaczenie. Chet pocałował mnie raz i drugi. Ukrył twarz w moich włosach i przytulił mnie tak mocno, jak nigdy dotąd. – Inne rozwiązanie nie wchodziło w ogóle w grę. To oczywiste, że ja miałem pójść jako pierwszy. Wyjdźmy stąd. Powinnaś gdzieś usiąść i ochłonąć po tym wszystkim. – Najpierw muszę powiedzieć Carminie o tym, o czym mówiłam ci wcześniej. Powinnam jej o tym powiedzieć już dawno. Gdybym to zrobiła, nigdy by nie doszło do tego wszystkiego. – O czym musisz mi powiedzieć? – spytała Carmina, odwracając się od policjanta, z którym rozmawiała. Rozproszone światło z latarek oświetliło jej twarde, nieruchome rysy twarzy. Jednak gdy spojrzałam w jej oczy, w ogóle nie czułam strachu. Zrozumiałam, że chciałabym być tak odważna jak ona. Chciałam postąpić słusznie, nawet jeśli była to najtrudniejsza rzecz, jaką przyjdzie mi zrobić. Zerknęłam na Cheta, który zachęcająco kiwnął do mnie głową. Wierzył we mnie i ta świadomość dodawała mi otuchy. – Wejdźmy do domu – powiedziałam do Carminy.

ROZDZIAŁ 37 Nazajutrz rano Carmina i ja kołysałyśmy się leniwie na huśtawce, kiedy na podjeździe z dwoma bukietami słoneczników w ręku pojawił się Chet. Miał na sobie koszulę z rozpiętym kołnierzykiem i podwiniętymi do łokci rękawami. Był tak samo mocno opalony jak ja. Jego ciemne włosy były zmierzwione, a oczy miały ciemnogranatowy odcień. Gdy nas zobaczył, skinął nam lekko kapeluszem i z gracją wbiegł po schodach na werandę. – Jeden bukiet dla damy, która uratowała mi życie – powiedział, wręczając wiązankę słoneczników skonsternowanej Carminie – i jeden dla mojej dziewczyny. – Słyszałeś, że Carmina była dziś rano w telewizyjnych wiadomościach? – zapytałam go, wdychając upojny aromat żółtych kwiatów. – Owszem, słyszałem – odparł Chet, po czym usiadł na najwyższym stopniu schodów, wyciągając przed siebie swoje długie nogi. – Chciałbym natomiast wiedzieć, Carmino, czy przeszło ci w ogóle przez myśl, kiedy celowałaś do tego faceta, że zamiast niego mogłabyś trafić we mnie? Było przecież okropnie ciemno. A jeśli w ostatnim momencie bym się poruszył? Albo gdyby to on się poruszył? Co gdyby zadrżała ci ręka i chybiłabyś celu? – Przecież chybiłam, celowałam w swoją stopę – zażartowała Carmina. Chet uroczystym gestem przyłożył swój kapelusz do serca. – Mnie się to nigdy nie przydarzyło. Ale ja jestem młodszy. – Wyszczerzył się w uśmiechu. – Mam lepsze oko. – Może jednak powinnam była posłać w ciebie kulkę – stwierdziła Carmina. – Może przekułaby ten balonik samozadowolenia, w jaki zamieniła się twoja głowa. – Nagle Carmina przybrała poważny ton. – Żarty żartami, ale cieszę się, że oboje jesteście cali i zdrowi. Nie wiem, jak wy dwoje, ale ja nie zmrużyłam tej nocy oka. Nie umiem sobie wyobrazić, co teraz przechodzą rodzice Triggera. Nieważne, co o nim myślicie, ale nikt nie zasługuje na to, żeby przeżyć śmierć swego dziecka. – Oczy Carminy zaszły mgłą i zaczęła intensywnie mrugać, aby powstrzymać łzy. – Myślę, że to chwilę potrwa, zanim jego rodzice pogodzą się z tym, co ten nieszczęsny, głupi chłopak zrobił i jak zakończyło się jego życie. Mnie też zajmie pewnie sporo czasu, zanim o tym wszystkim zapomnę. Nie ma sensu zastanawiać się, co by było, gdyby i jak mogłaby się skończyć ostatnia noc, ale czasami moje myśli same wędrują w tamtą stronę. Tak, to prawda, pomyślałam sobie. Ja też nie mogłam zasnąć w nocy. Wciąż odtwarzałam na nowo w głowie ostatnie minuty przed tym, jak Carmina zastrzeliła człowieka Danny’ego Balando. Wspomnienia strachu i przerażenia nadal były bardzo świeże. Kiedy nie zastanawiałam się nad tym, jak inaczej mogłyby się zakończyć wydarzenia wczorajszej nocy, rozmyślałam o mojej mamie. Czy była bezpieczna? Czy kiedyś ją jeszcze zobaczę? Myślałam również o Reedzie. Patrząc na to wszystko z perspektywy czasu, dochodziłam do wniosku, że chyba od początku wiedziałam, iż wejście do programu ochrony świadków oznacza koniec naszego związku. Przeczuwałam, że już nigdy więcej się nie zobaczymy. Ale mój instynkt samozachowawczy kazał mi wierzyć, że będzie inaczej. Rozpaczliwie chwytałam się nadziei, że moje dawne życie wcale nie przepadło na zawsze, a wraz z nim ci, którzy najwięcej dla mnie znaczyli. Tymczasem Reed w ogóle nie próbował mnie odszukać, nawet zanim jeszcze dopadli go ludzie Danny’ego. Zaczął nowe życie. Podobnie jak ja. – Naleję ci szklankę lemoniady bazyliowej, Chet – powiedziałam, podnosząc się

z huśtawki. – Nie macie czasem czegoś ciekawszego do roboty, niż siedzieć tu ze starą kobietą? – wtrąciła Carmina, machając rękami, jakby chciała nas przegnać. – Idźcie na spacer. Mamy taki piękny dzień. Nie, Stello, nie chcę słyszeć ani słowa. Zresztą mam krzyżówkę w gazecie do rozwiązania. No już, zmykajcie. Przygryzłam wargę, by powstrzymać uśmiech. Wyglądało na to, że Carmina w końcu oswoiła się z myślą o tym, że jestem z Chetem. Choć zajęło jej to trochę czasu. – No dobrze – odparłam. – Pójdziemy, ale tylko pod warunkiem że wstawisz moje kwiaty do wazonu. – Jakbym miała pozwolić zmarnować się słonecznikom Hanny Falconer – odrzekła z lekkim rozdrażnieniem Carmina, po czym chwyciła mój bukiet i uderzyła mnie nim żartobliwie w tyłek. – Przejdźcie się, to zaostrzy wam apetyt. Gdy wrócicie, będzie już na was czekał gotowy obiad. Ze stołka do dojenia, którego Carmina używała jako podpórki do drzwi, wzięłam kowbojski kapelusz i włożyłam go sobie na głowę. Następnie podałam Chetowi rękę i pozwoliłam, by poprowadził mnie w dół podjazdu. – Odbyłyśmy wczoraj z Carminą długą rozmowę – powiedziałam do Cheta, kołysząc leniwie naszymi splecionymi rękami. – Siedziałyśmy do bardzo późna. Opowiedziałam jej wszystko. Pracujący nad sprawą detektywi mają tu przylecieć, żebym mogła im złożyć nowe zeznania. Wyjdą na jaw wszystkie moje kłamstwa, ale nie boję się tego. Wolę zmierzyć się z konsekwencjami, niż żyć dalej w tym okropnym kłamstwie. Carmina mówi, że oskarżenia o krzywoprzysięstwo należą do rzadkości, więc pewnie mi się upiecze, ale wyrzuty sumienia, które będą mnie dręczyć już do końca życia, powinny być dla mnie dostateczną karą. Gdybym na samym początku powiedziała prawdę, można było tego wszystkiego uniknąć. – Bałaś się. Chciałaś ochronić swoją mamę. – Próbowałam się usprawiedliwiać. Powtarzałam sobie, że kłamię w słusznej sprawie, ponieważ Danny Balando jest złym człowiekiem i powinien trafić za kratki. I zapewne powinien. Ale nie za tę zbrodnię. – Wypuścili go na wolność? – Nie, zatrzymali go pod zarzutem udziału w zmowie przestępczej. Po poprzednim aresztowaniu Danny’ego policji udało się znaleźć dowody łączące go z kartelem. Szybko nie wyjdzie z więzienia. – Czy Danny Balando może nasłać na ciebie jakichś innych ludzi? – Jestem teraz skompromitowana jako świadek. Prokuratura nie może wykorzystać moich zeznań w sądzie. Nic, co powiem, nie będzie wiarygodne ze względu na moje wcześniejsze kłamstwa. Poza tym Danny nie jest już oskarżony o morderstwo, nie stanowię więc dla niego zagrożenia. – A co z twoją mamą? – Szukają jej ludzie z biura szeryfa. Prędzej czy później ją znajdą. Do tego czasu pewnie dalej będzie kraść i zażywać narkotyki. Tylko na tym się zna – powiedziałam ze smutkiem w głosie. Bez względu na to, jak mocno bym temu zaprzeczała, bardzo zależało mi na mamie. Chciałam, żeby w końcu wyzdrowiała. Może kiedyś jej się to uda. Ale będzie to długa, ciężka i wyboista droga. – A ty co zamierzasz? – zapytał Chet, zatrzymując się w cieniu rozłożystego drzewa. Oparł się swobodnie przedramionami o poziomą belkę drewnianego ogrodzenia, ale zauważyłam, że dłonie ma mocno zaciśnięte. – Chcesz wrócić do swojego dawnego życia? – Chet przyglądał

mi się uważnie i miałam wrażenie, że wstrzymał na chwilę oddech. Zastanawiałam się chwilę nad odpowiedzią. W trakcie tych wakacji tak wiele się zmieniło. Na czele ze mną. Nigdy nie będę już tą osobą, którą byłam kiedyś. Nie byłam już Estellą Goodwinn. – Nie mam zbyt dobrych wspomnień z Filadelfii – odparłam. – Poza tym ta wystraszona, zdesperowana i skrzywdzona dziewczyna, którą wtedy byłam, nie ma już ze mną nic wspólnego. Teraz mój dom znajduje się tutaj. Tu czuję się dobrze. Powoli oczy Cheta się rozjaśniły. Zabłysła w nich iskierka nadziei. – A więc zostajesz? – zapytał. Oparłam się łokciami o ogrodzenie tuż obok Cheta i uśmiechnęłam się do niego. – Wiesz, jest tu taki jeden facet, naprawdę uroczy, wrażliwy, seksowny gość i nie jestem jeszcze gotowa się z nim rozstać. Chet stanął tuż przede mną w lekkim rozkroku i oparł się rękami o ogrodzenie, odcinając mi drogę ucieczki. Następnie pochylił nisko głowę i szepnął mi do ucha: – Będziesz musiała powiedzieć temu facetowi, że jesteś już zajęta. Bo ja nie lubię się dzielić z innymi. – Mam go potraktować łagodnie? – podejmując grę, zbliżyłam głowę do jego policzka. Gdy musnęłam wargami jego szczękę, usłyszałam, jak Chet gwałtownie wciąga powietrze do płuc. – Jakie to ma znaczenie? Gdy z tobą skończę, nie będziesz nawet pamiętała, jak ten gość ma na imię. – Mmm, trzymam cię za słowo. Chet zsunął mi z ramion dżinsową kurtkę, która wylądowała z szelestem na trawie. Zmierzył mnie powoli wzrokiem. Jego ocienione długimi rzęsami spojrzenie było niczym fizyczna pieszczota, która napełniała mnie całą żarem. Jak się zaraz miałam przekonać, Chet potrafił dotrzymywać danego słowa.

Podziękowania Dziękuję przede wszystkim moim mężczyznom, czyli Justinowi, Rileyowi oraz Jace’owi Fitzpatrickom. Dziękuję także Jenn Martin, która robi wszystko, abym mogła skupić się na pisaniu. Jestem wdzięczna mojej ekipie z wydawnictwa Simon & Schuster: Jonowi Andersonowi, Justinowi Chandzie, Anne Zafian, Mekishy Telfer, Lucy Ruth Cummins, Chrissy Noh, Katy Hershberger, Dorothy Gribbin, Jenice Nasworthy, Chavie Wolin oraz Angeli Zurlo. Wyrazy uznania dla Zareen Jaffery, niezwykłego wydawcy. Podziękowania należą się również mojej adiustatorce Katharine Wiencke i korektorowi Adamowi Smithowi. Catherine Drayton – to było siedem szalonych i ekscytujących lat. Dzięki, że dałaś mi szansę. Dziękuję za wsparcie Lyndsey Blessing i całej załodze z InkWell Management. Specjalne podziękowania kieruję do wszystkich pracowników bibliotek i księgarń, dzięki którym moje książki trafiły do rąk czytelników. Mattowi Epleyowi dziękuję za wszystkie wyjaśnienia na temat baseballu. Cameronowi i Rebecce Chinom zaś wdzięczna jestem za to, że wprowadzili mnie w świat kowbojów, rodeo i życia na ranczu. Podziękowania kieruję również do Erin Tangeman za pomoc z kilkoma prawniczymi zagadnieniami. Robowi Baerowi dziękuję za odpowiedzi dotyczące złamań nogi w kostce, mimo że w ramach wynagrodzenia żądał dość wygórowanych udziałów we wpływach z honorariów autorskich. Dziękuję Jasonowi Halesowi, który – mam nadzieję – wierzy w dawanie bliźnim drugiej szansy. Lauro Andersen, Ginger Churchill i Patty Esden – wszystkie te uściski na odległość zaskakująco dobrze przysłużyły się utrzymaniu razem naszej grupy. Kocham Was wszystkie teraz i na zawsze. Wreszcie gorące podziękowania należą się również Wam, drodzy czytelnicy. Bez względu na to, czy czytaliście moje poprzednie książki, czy też postanowiliście dać mi szansę dopiero teraz, pisanie dla Was jest prawdziwą przyjemnością. Mam nadzieję, że historia Cheta i Stelli przypadła Wam do gustu.