1 Timothy Zahn Widmo przeszlosci

ROZDZIA£



Powoli i bezg³oœnie „Chimaera”, niszczyciel klasy Imperial, przesuwa³ siê przez pustkê i ciemnoœæ przestrzeni o wiele lat œwietlnych od najbli¿szego systemu planetarnego. Jedynie jego œwiat³a pok³adowe rozjaœnia³y mroki obszaru stanowi¹cego granicê miêdzy Zewnêtrznymi Odleg³ymi Rubie¿ami a Niepoznan¹ Przestrzeni¹. Inaczej mówi¹c, niszczyciel znajdowa³ siê na samym skraju terenów Imperium. Albo raczej na samym skraju resztek terenów, które niegdyœ tworzy³y Imperium. G³ównodowodz¹cy Si³ Zbrojnych Imperium, admira³ Pellaeon, sta³ przy jednym z bocznych okien na mostku niszczyciela i przygl¹da³ siê tej pustce, czuj¹c przygniataj¹cy go ciê¿ar zbyt wielu lat, bitew i pora¿ek. Pe³ni¹cy s³u¿bê na mostku te¿ musieli byæ przygnêbieni albo pod wra¿eniem miejsca, w którym okrêt siê znajdowa³, poniewa¿ zachowywali siê znacznie ciszej ni¿ zwykle. A przebywali naprawdê daleko od czegokolwiek. Za³ogê wybrano z najlepszego personelu, jakim dysponowa³a imperialna flota, która jeszcze siê nie podda³a. A teoria g³osi³a, ¿e Imperium nie podda siê nigdy. Dalsze rozmyœlania przerwa³y admira³owi ciche kroki i g³os kapitana Ardiffa: – Jesteœmy gotowi, sir. Przez moment Pellaeon mia³ nieodparte wra¿enie, ¿e czas cofn¹³ siê o dziesiêæ lat. Wtedy na tym samym mostku wielki admira³ Thrawn i on obserwowali ostateczny test prototypu urz¹dzenia za5

pewniaj¹cego niewidzialnoœæ, które to urz¹dzenie znaleziono w prywatnym magazynie Imperatora pod gór¹ Tantiss. Doskonale pamiêta³ swoje podniecenie i poirytowanie wywo³ane zachowaniami szalonego klona Mistrza Jedi Joruusa C’baotha. By³o to wówczas, gdy praktycznie Thrawn w pojedynkê dowodzi³ Imperium. Szkoda, ¿e nie do koñca… Có¿, magazyn Imperatora ju¿ nie istnia³, podobnie jak wiêkszoœæ góry – zniszczy³o je szaleñstwo Joruusa i ekspedycja Nowej Republiki. A wielki admira³ Thrawn zakoñczy³ ¿ycie. Co wiêcej: umiera³o Imperium. Pellaeon z wyraŸnym wysi³kiem otrz¹sn¹³ siê z ponurych wspomnieñ: by³ oficerem Imperium, a to zobowi¹zywa³o. – Dziêkujê, kapitanie – powiedzia³ spokojnie. – Proszê zaczynaæ wed³ug w³asnego uznania. – Tak, sir! – Ardiff da³ znak kontrolerowi myœliwców i poleci³: – Rozpocz¹æ atak! Oficer pochyli³ siê nad umieszczon¹ przy lewej burcie konsolet¹ i wyda³ odpowiednie rozkazy, a Pellaeon ponownie wpatrzy³ siê w mrok za oknem. Osiem myœliwców SoroSuub typu Preybird wypad³o zza niszczyciela, przemknê³o w ciasnej formacji ko³o nadbudówki, ostrzela³o œródokrêcie i rozprysnê³o siê na wszystkie strony w unikach. Dopóki nie minê³y ca³ej d³ugoœci kad³uba, prowadzi³y ostrza³ z ró¿nych kierunków, po czym zgrabnym manewrem oderwa³y siê i przegrupowa³y. – Sir? – spyta³ Ardiff. – Niech przelec¹ jeszcze raz – zdecydowa³ Pellaeon. – Im wiêcej danych otrzyma Predictor, tym skuteczniejszy powinien siê okazaæ. Jakie straty? – Jeden zestaw sensorów obs³uguj¹cy piêæ baterii turbolaserów, sir. – Doskonale. By³y to naturalnie zniszczenia teoretyczne, czyli takie, jakie wywo³a³by atak, gdyby myœliwce prowadzi³y ostrza³ z broni pok³adowej, a nie ze specjalnie zamontowanych laserów celowniczych. Pellaeon zawsze lubi³ æwiczenia pozoruj¹ce walkê, w których móg³ siê przekonaæ, ile naprawdê jest wart nowy sprzêt bez ryzyka zwi¹zanego z prawdziw¹ walk¹. Tylko przez te wszystkie lata zniknê³a gdzieœ radoœæ, któr¹ odczuwa³ w takich chwilach jako m³ody oficer. 6

– Ster, dwadzieœcia stopni na praw¹ burtꠖ poleci³. – Przy nastêpnym przelocie prawoburtowe turbolasery postawi¹ zaporê ogniow¹. Wykonaæ! Myœliwce nadlecia³y ponownie, utrzymuj¹c zwarty szyk umo¿liwiaj¹cy czêœciowe zachodzenie na siebie tarcz dziobowych, co znacznie zwiêksza³o ich wspóln¹ wytrzyma³oœæ. Przez kilkanaœcie sekund myœliwce i lasery celownicze zamontowane na wie¿ach baterii turbolaserowych ostrzeliwa³y siê nawzajem, po czym myœliwce rozprysnê³y siê niczym palce energicznie otwartej d³oni i w gwa³townych unikach przemknê³y nad i pod niszczycielem, nikn¹c w oddali. – Jakie uszkodzenia? – zainteresowa³ siê Pellaeon. – Trzy prawoburtowe baterie turbolaserów, dwa dzia³a jonowe i emiter promienia œci¹gaj¹cego zniszczone, sir – zameldowa³ oficer dy¿urny. – Przeciwnik? – Jeden myœliwiec straci³ tarcze, dwa maj¹ uszkodzone uzbrojenie, sir. – Czyli w³aœciwie wysz³y bez szwanku – skonstatowa³ Ardiff. – Naturalnie to jedynie teoria i w dodatku o nieuczciwych za³o¿eniach: w praktyce tak ma³e jednostki nie mog³yby dysponowaæ równie potê¿nym uzbrojeniem czy generatorami pól, w jakie teoretycznie je wyposa¿yliœmy. – Uczciwoœæ i wojna wzajemnie siê wykluczaj¹ – oznajmi³ kwaœno Pellaeon. – Jeœli chce pan uczciwej rozgrywki, kapitanie, radzê zaj¹æ siê zawodami sportowymi! – Przepraszam, sir. Pellaeon westchn¹³ – najlepsze za³ogi imperialnej floty, ech… – Kapitanie, proszê przygotowaæ znikacz – poleci³, krzywi¹c siê w duchu: okreœlenie by³o upiorne, ale nikt, jak dot¹d, nie wymyœli³ lepszego. – Uruchomienie na mój rozkaz. – Tak, sir! Myœliwce ponownie sformowa³y szyk zwarty i nag³y blask, jaki siê za nimi pojawi³, œwiadczy³, i¿ w³¹czy³y dopalacze. Pellaeon obserwowa³ je spokojnie, a gdy pojedynczy punkt przekszta³ca³ siê w osiem, poleci³: – Prze³¹czyæ sterowanie ogniem na Predictora i przygotowaæ generator niewidzialnoœci. – Predictor w sieci, generator gotów, sir – potwierdzi³ Ardiff. 7

Pellaeon skin¹³ g³ow¹, nie spuszczaj¹c wzroku z nadlatuj¹cych myœliwców: Preybirdy prawie osi¹gnê³y odleg³oœæ, z której poprzednio rozpoczê³y atak… – W³¹czyæ znikacz! Œwiat³a na mostku mrugnê³y, a na zewn¹trz gwiazdy, myœliwce i w ogóle wszystko zniknê³o – pozosta³a jedynie totalna ciemnoœæ. – Generator niewidzialnoœci w³¹czony, pole znikaj¹ce stabilne, sir – zameldowa³ Ardiff. – Ster lewo na burt, kurs trzydzieœci na osiem, prêdkoœæ pierwsza – poleci³ admira³. – Turbolasery ognia! – Jest, turbolasery ognia! – potwierdzi³ oficer ogniowy. Pellaeon podszed³ do okna i spojrza³ w dó³, na klinowaty kad³ub niszczyciela – z obu burt widaæ by³o s³abe migotanie laserów celowniczych. Efektów ostrza³u naturalnie nie da³o siê zobaczyæ, gdy¿ pole otaczaj¹ce okrêt, które z zewn¹trz zapewnia³o mu niewidzialnoœæ, a od wewn¹trz niwelowa³o wszelkie odczyty zarówno sensorów, jak i wzroku, dawa³o efekt równy oœlepieniu. Dzia³a strzela³y w zasadzie na oœlep, a raczej nie tyle na oœlep, ile wed³ug wskazañ Predictora. Jeœli test dowiedzie, ¿e jego konstruktorzy mieli racjê, to Imperium zyska jeszcze szansê w tej wojnie. Turbolasery, a w³aœciwie udaj¹ce je urz¹dzenia, zamilk³y po znacznie d³u¿szym czasie, ni¿ siê spodziewa³, wiêc na wszelki wypadek spyta³ kapitana: – Próba skoñczona? – Tak, sir. Piêæset strza³ów, tak jak zaprogramowaliœmy – potwierdzi³ Ardiff. – Wy³¹czyæ generator niewidzialnoœci. Zobaczymy, co nam siê uda³o osi¹gn¹æ. Œwiate³ka mrugnê³y i na zewn¹trz znów by³o widaæ gwiazdy. I przez chwilê nic wiêcej. A po tej chwili siedem przesuwaj¹cych siê powoli poœwiat przes³oniêtych ciemnymi kszta³tami. – Meldunek od dowódcy eskadry, sir – odezwa³ siê oficer ³¹cznoœciowy. – Cel numer trzy zosta³ trafiony i ma wy³¹czone silniki, reszta dozna³a jedynie drobnych uszkodzeñ. Oczekuj¹ dalszych rozkazów. Pellaeon tylko siê skrzywi³ – jedno trafienie przy oœmiu celach i piêciuset strza³ach z ciê¿kiej artylerii. To za³atwia³o sprawê. Definitywnie i negatywnie. Cud techniki zwany Komputerowym 8

Systemem Przewiduj¹cym opracowanym specjalnie do wykorzystania w warunkach bojowych przy u¿yciu generatora niewidzialnoœci, a w skrócie zwany Predictorem, w³aœnie dowiód³ swej bezu¿ytecznoœci. Fakt, spisa³ siê lepiej, ni¿ gdyby dzia³a strzela³y zupe³nie na oœlep, ale nie wystarczaj¹co dobrze, by mia³o to jakiekolwiek znaczenie praktyczne. – Proszê poinformowaæ dowódcê eskadry o zakoñczeniu æwiczeñ – poleci³ Pellaeon. – I uruchomiæ napêd celu numer trzy. Niech wszystkie maszyny wracaj¹ na „Chimaerê”, a za dwie godziny oczekujê pe³nych raportów od pilotów. – Rozkaz, sir! – Panie admirale, jestem pewien, ¿e mo¿na usprawniæ Predictora – odezwa³ siê cicho Ardiff. – To przecie¿ pierwszy test w warunkach polowych. Na pewno mo¿na go poprawiæ… – Jak?! Ratuje nas wy³¹cznie urz¹dzenie nieomylne albo potrafi¹ce czytaæ w myœlach przeciwnika. Inaczej, jak widaæ, jego skutecznoœæ jest zerowa. – Zezwoli³ pan na zaledwie dwa przeloty przed uruchomieniem. To za ma³o, ¿eby skutecznie przewidzieæ manewry tak ma³ych i zwrotnych celów jak myœliwce, sir. – Mi³a teoria, która w pewnych œciœle okreœlonych warunkach mog³aby siê okazaæ skuteczna – parskn¹³ Pellaeon. – Tylko ¿e walka rzadko bywa sytuacj¹ o œciœle okreœlonych warunkach, a zazwyczaj wrêcz przeciwnie. Tutaj mieliœmy do czynienia z jednym typem myœliwców i pilotowanymi tylko przez ludzi, co znacznie u³atwia rozpoznanie charakterystyki pilota¿u. Nowa Rebelia ma na wyposa¿eniu wiele typów myœliwców, a piloci rekrutuj¹ siê z setek ras inteligentnych. Daje to nieobliczaln¹ iloœæ kombinacji, szkó³ pilota¿u, przyzwyczajeñ i stylów walki, z którymi mo¿emy siê spotkaæ. Od pocz¹tku nie wierzy³em, ¿e komputer zdo³a³by sobie poradziæ z podobnym problemem, ale musieliœmy spróbowaæ. – Zatem wróciliœmy do punktu wyjœcia – oceni³ Ardiff. – Trzeba wymyœliæ coœ innego. Musz¹ istnieæ jakieœ praktyczne zastosowania dla urz¹dzenia zapewniaj¹cego niewidzialnoœæ! – Wiadomo, ¿e s¹: wielki admira³ Thrawn sam znalaz³ trzy. Tylko ¿e w ca³ym Imperium nie pozosta³ nikt, kto móg³by siê z nim równaæ znajomoœci¹ strategii czy taktyki – westchn¹³ ciê¿ko Pellaeon. – Nie, kapitanie, to koniec. Walka siê skoñczy³a, a my przegraliœmy. 9

Przez d³ug¹ chwilê na mostku panowa³a cisza, zak³ócona jedynie przez odg³osy pracy dy¿urnej wachty. Milczenie przerwa³ wreszcie Ardiff. – Przepraszam, panie admirale, ale g³ównodowodz¹cy Si³ Zbrojnych Imperium nie powinien mówiæ takich rzeczy. – A niby dlaczego? Przecie¿ to oczywiste dla wszystkich. – Z pewnoœci¹ nie, sir. Nadal zajmujemy osiem sektorów, czyli ponad tysi¹c zamieszkanych uk³adów planetarnych – przypomnia³ Ardiff. – Mamy prawie dwieœcie niszczycieli, g³ównie klasy Imperial. W dalszym ci¹gu stanowimy si³ê, z któr¹ nale¿y siê liczyæ. – Doprawdy? – Oczywiœcie! Jak¿e inaczej moglibyœmy dot¹d skutecznie broniæ siê przed si³ami Nowej Republiki? – Bo od d³u¿szego czasu maj¹ wa¿niejsze zmartwienia ni¿ powa¿ny atak na nasze sektory, a ostatnio ca³¹ ich uwagê poch³aniaj¹ tarcia i konflikty wewnêtrzne. – Co dzia³a na nasz¹ korzyœæ, sir. Daje nam czas na reorganizacjê i dozbrojenie. – W co? – Pellaeon nawet nie próbowa³ ukryæ niesmaku. – Nie zauwa¿y³ pan, na czym zmuszeni s¹ lataæ nasi piloci myœliwscy? To niech pan siê przyjrzy: to Preybirdy SoroSuub! – A co z³ego jest w Preybirdach? – zdziwi³ siê Ardiff. – To ca³kiem dobre myœliwce œredniego zasiêgu, sir. – Problem nie w tym, jakie maj¹ osi¹gi, tylko jakiej s¹ produkcji. Nie buduje ich Imperium, s¹ „za³atwiane” nie wiadomo sk¹d, pewnie od piratów czy innego najemnego œmiecia. A powód jest prosty: pozosta³a nam jedna stocznia, która nie mo¿e nad¹¿yæ z budow¹ jednostek liniowych, tote¿ o drobnicy takiej jak myœliwce nawet nie ma co mówiæ. Proszê mi wiêc powiedzieæ, jak pan sobie wyobra¿a to dozbrojenie. – Mimo wszystko wojna siê jeszcze nie skoñczy³a, sir – powiedzia³ Ardiff z uporem. Pellaeon wiedzia³, ¿e siê skoñczy³a i by³ pewien, i¿ Ardiff tak¿e to wie. Tysi¹c systemów z Imperium obejmuj¹cego niegdyœ milion. Dwieœcie niszczycieli z floty licz¹cej dwadzieœcia piêæ tysiêcy takich okrêtów. Ale najdobitniej przekonywa³y, ¿e to koniec, setki uk³adów planetarnych, które dotychczas starannie kultywowa³y przynajmniej teoretyczn¹ neutralnoœæ, a ostatnio masowo zaczê³y wystêpowaæ z petycjami o przyjêcie w poczet cz³onków Nowej Republiki. Nie mogli siê oszukiwaæ: wszyscy 10

znali ostateczny wynik tego starcia i wiedzieli, ¿e d³ugo ju¿ ono nie potrwa. Ktoœ taki jak wielki admira³ Thrawn móg³by mo¿e jeszcze zmieniæ wynik konfliktu i obróciæ klêskê w zwyciêstwo, ale Thrawn by³ martwy, a nikt podobny do niego siê nie pojawi³. – Proszê wzi¹æ kurs na system Bastion i przes³aæ wiadomoœæ do wszystkich moffów, ¿eby zjawili siê niezw³ocznie w pa³acu moffa Disry. Ruszamy, gdy tylko myœliwce znajd¹ siê na pok³adzie – poleci³, zdecydowany ju¿, co musi zrobiæ. – Tak jest, sir! Mogê znaæ powód spotkania? Moffowie na pewno bêd¹ o to pytaæ. – Proszê im powiedzieæ, ¿e chodzi o wys³anie emisariusza do Nowej Republiki – powiedzia³ cicho Pellaeon, spogl¹daj¹c na gwiazdy, które jakoœ przeciek³y Imperium miêdzy palcami. – Uda siê on tam, by przedyskutowaæ warunki naszej kapitulacji.

11

ROZDZIA£

DŸwiêk alarmu popiskuj¹cego na konsoli „Soko³a Millenium” wyrwa³ Hana Solo z drzemki. – ObudŸ siê, Chewie – ziewn¹³ Han, przeci¹gaj¹c siê, i tr¹ci³ drzemi¹cego obok kud³acza. – Prawie jesteœmy na miejscu. Chewbacca wymamrota³ krótkie pytanie i przetar³ oczy. – Nic siê nie sta³o, tylko dolecieliœmy – oznajmi³ Han. Uj¹³ dŸwigniê hipernapêdu i obserwowa³ odliczaj¹cy ostatnie sekundy zegar. – O w³aœnie! Gdy na zegarze pojawi³o siê zero, przesun¹³ dŸwigniê i smugi na zewn¹trz zmieni³y siê w gwiazdy, a przed dziobem frachtowca zobaczyli b³êkitno-czerwony dysk planety. Chewbacca warkn¹³ pytaj¹co. – Ko³o Iphiginu zawsze jest t³oczno – wyjaœni³ Han, przygl¹daj¹c siê dobrej setce b³yszcz¹cych punktów, z których ka¿dy oznacza³ napêd podœwietlny jakiejœ jednostki: wszystkie krêci³y siê wokó³ planety niby rój zwariowanych œwietlików. – To g³ówny punkt transferowy dla ca³ego sektora i co najmniej dwóch s¹siednich. Pewnie dlatego Purchawa tu ustali³ miejsce spotkania: raczej nie strzela siê na oœlep, gdy woko³o krêc¹ siê w³asne statki. Chewbacca warkn¹³ zwiêŸle i z irytacj¹. – A, to przepraszam uprzejmie. Nie wiedzia³em, ¿e jesteœ jego gor¹cym zwolennikiem. Niech bêdzie prezydent Gavrisom. Dalsz¹ wymianê z³oœliwoœci przerwa³ brzêczyk modu³u ³¹cznoœci. Chewie trzasn¹³ d³oni¹ w prze³¹cznik i rykn¹³ potwierdzaj¹co. 12

– Witaj, Chewie – us³yszeli g³os Luke’a Skywalkera. – Jesteœcie niesamowicie wrêcz punktualni. Tym razem nic siê w „Sokole” nie zepsu³o? – Nie licz¹c prze³¹cznika ³¹cznoœci – warkn¹³ Han. – Chewie w³aœnie go wcisn¹³ w tablicê. Gdzie jesteœ? – Po ciemnej stronie, zaraz mnie zobaczycie. Co siê sta³o Chewiemu? – Ma³a ró¿nica zdañ w ocenie polityków – wyjaœni³ niechêtnie Han. – Aha, znowu nazwa³eœ Gavrisoma Purchaw¹? – Tylko teraz ty nie zaczynaj! – zirytowa³ siê Han. Chewbacca, ju¿ spokojniej, rykn¹³ pytaj¹co. – Koniecznie musisz wiedzieæ? Sam chcia³eœ! Przede wszystkim jest taki wa¿ny, ¿e a¿ siê niedobrze robi, a poza tym, zamiast dzia³aæ, wy³¹cznie gada. – Calibopowie w³aœnie w tym s¹ najlepsi – przypomnia³ Luke. – A po drugie, ostatnio s³owa sta³y siê broni¹ groŸniejsz¹ od miotaczy. – Wiem – skrzywi³ siê Han. – Leia stale mi to powtarza: „Ju¿ nie jesteœmy Rebeli¹, gdzie kilka osób kierowa³o ca³ym ruchem. Teraz staliœmy siê negocjatorami i arbitrami, i mamy pomagaæ rz¹dom planetarnym czy w³adzom sektorów, ¿eby by³y wobec siebie mi³e i uprzejme”. Ostatnie zdanie wyg³osi³ tonem wcale udatnie naœladuj¹cym ¿onê. – Naprawdê tak to ujê³a? – zaciekawi³ siê Luke. – Mo¿e trochê uproœci³em, trudno zapamiêtaæ wszystkie ozdobniki – Han spojrza³ na ekran. – Ten myœliwiec typu X to ty? – Ja – potwierdzi³ Luke. – Bo co? Uwa¿asz, ¿e zapomnia³em, jak siê nim lata? – Nie, tylko ostatnio rozbija³eœ siê jakimœ promem nale¿¹cym do akademii. Zdaje siê Lambd¹. – Bo przewa¿nie mia³em pasa¿erów, i to w wiêkszych iloœciach. Tym razem uda³o mi siê unikn¹æ towarzystwa, wiêc kiedy odebra³em twoj¹ wiadomoœæ, zapakowaliœmy siê z Artoo do myœliwca i jesteœmy. O co chodzi? – A o co zawsze chodzi w tych okolicach? – spyta³ Han. – Ishori i Diamalanie znowu siê k³óc¹. Tylko tym razem powa¿niej. – Niech zgadnꠖ w g³osie Luke’a s³ychaæ by³o rezygnacjê. – Handel i podzia³ surowców? 13

– Prawie. Chodzi o ochronê przewozów: Diamalanie nie chc¹ polegaæ na wewn¹trzsystemowych patrolowcach, dostarczaj¹c towary do ishoriañskich portów, a Ishori odmawiaj¹ zgody na to, by uzbrojone jednostki diamalañskie wlatywa³y do ich systemów. – Typowe – oceni³ Luke. – Gavrisom ma ju¿ konkretny pomys³, jak to rozwi¹zaæ? – Jeœli ma, to siê nie pochwali³. Skontaktowa³ siê ze mn¹ na Wayland i kaza³ zjawiæ siê tu piorunem. Mam coœ zrobiæ, ¿eby znowu byli dla siebie mili, jak s¹dzê. – Gavrisom poprosi³ ciê o arbitra¿? – upewni³ siê Luke. – No… niedok³adnie. Wydaje mu siê, ¿e jest z nami Leia. – Aha. – Chwileczkê, stary, jestem przecie¿ oficjalnym przedstawicielem Stowarzyszenia Niezale¿nych PrzewoŸników – przypomnia³ nieco ura¿ony Han. – I robi³em ju¿ takie rzeczy, gdybyœ przypadkiem zapomnia³. A Leia od dawna nie mia³a prawdziwych wakacji. Jej i dzieciakom przyda siê wypoczynek. Oficjalnie jest na urlopie i nie pozwolê, ¿eby jakaœ g³upia, dyplomatyczna duperela przerwa³a jej ten urlop. Zas³u¿y³a na chwilê spokoju. – Nie da siê ukryæ, zw³aszcza ¿e ostatnio wakacje, i to kilka razy z rzêdu, raczej nie bywa³y ani d³ugie, ani relaksuj¹ce – przyzna³ Luke. – Chocia¿, prawdê mówi¹c, nie s¹dzi³em, by ktokolwiek uzna³ Wayland za oœrodek wypoczynkowy. – Zdziwi³byœ siê, widz¹c teraz tê planetê. Odk¹d osiedlili siê na niej Noghri, zrobi³o siê tam znacznie spokojniej. Nie przypomina ju¿ miejsca, w którym przedzieraliœmy siê na górê Tantiss. – W to akurat mogê uwierzyæ. A wracaj¹c do rzeczy, w czym mogê pomóc? – Wszystko sobie przemyœla³em – Han nieco powesela³. – Wiesz, jacy s¹ Diamalanie, kiedy myœl¹: logiczni, ch³odni i opanowani, tak jak Jedi, wiêc dobrze by by³o, gdybyœ ty porozmawia³ z ich delegacj¹. Ishori zachowuj¹ siê dok³adnie odwrotnie: ka¿da dyskusja z nimi koñczy siê obustronnym wrzaskiem. – Co nic nie znaczy – wtr¹ci³ Luke. – To kwestia hormonów okreœlana, zdaje siê, mianem „walczyæ albo myœleæ”. – Wiem – burkn¹³ nieco zdegustowany Han. Luke móg³ sobie byæ Mistrzem Jedi, ale nie mia³ nawet dziesi¹tej czêœci jego doœwiadczeñ z innymi rasami zamieszkuj¹cymi galaktykê. – Chodzi o to, ¿e mog¹ sobie wrzeszczeæ, ile chc¹, a Chewiego i tak nic nie 14

wzruszy, wiêc on z nimi pogada. Potem spotkamy siê we trzech, wymyœlimy coœ i po k³opocie. – Przyznajê, ¿e to raczej nowatorskie podejœcie – odezwa³ siê po chwili Luke. – Osobiœcie wola³bym, ¿eby tu by³a Leia. Ma dar doradzania. – Ale jej nie ma – zauwa¿y³ zgryŸliwie Han. – A jeœli nie opanujemy sytuacji, Gavrisom i Rada bêd¹ mieli doœæ zajêæ do koñca ¿ycia, tyle siê ostatnio namno¿y³o lokalnych problemików. – Fakt, tego akurat Nowej Republice nie brakuje. Mo¿e to normalne w okresie przejœciowym, czyli podczas adaptacji po upadku Imperium. – Albo resztki Imperium zaczê³y energiczniej dolewaæ oliwy do ognia – doda³ Han bez œladów weso³oœci. – Koniec gadania, zabieramy siê do roboty. Im szybciej zaczniemy, tym wczeœniej bêdziemy mogli wróciæ do domu. Wyl¹dowali na podwójnym stanowisku, specjalnie przygotowanym przez kontrolê lotów. Wyznaczono je w pó³nocnym kompleksie portu kosmicznego le¿¹cego na obrze¿ach stolicy planety. Zanim Luke, który nieco straci³ wprawê, wyl¹dowa³, Han i Chewbacca wyszli ju¿ z „Soko³a” i rozmawiali z trójk¹ siwych Diamalan. I jeszcze nim wy³¹czy³ napêd, wyczu³, ¿e s¹ k³opoty. – Artoo, zostañ tutaj i uwa¿aj, ¿eby nikt nie majstrowa³ przy myœliwcu – poleci³ Luke, otwieraj¹c kabinê i zdejmuj¹c he³m. Artoo pisn¹³ potwierdzaj¹co. Luke zostawi³ he³m i rêkawice, wyskoczy³ lekko z kabiny i podszed³ do grupy skupionej obok „Soko³a Millenium”. Diamalanie obserwowali uwa¿nie, a miny mieli przy tym niezbyt przyjazne. – Witam – odezwa³ siê, schylaj¹c lekko g³owê. – Jestem Luke Skywalker. – Witamy ciê, Mistrzu Skywalkerze – odpowiedzia³ stoj¹cy najbli¿ej Hana pozbawionym jakichkolwiek emocji g³osem. – Ale nie witamy ciê na tej konferencji. Luke zamruga³ zaskoczony, spojrza³ na Hana i widz¹c jego œci¹gniête rysy, przeniós³ wzrok na oblicze Diamalanina, które wygl¹da³o niczym wyt³oczona ze skóry maska. – Nie rozumiem – przyzna³. – W takim razie wyra¿ê siê jaœniej – Diamalanin zastrzyg³ lewym uchem. – Nie chcemy, ¿ebyœ bra³ udzia³ w negocjacjach. Nie zamierzamy dyskutowaæ z tob¹ ani przy tobie ¿adnych istot15

nych spraw. Prawdê mówi¹c, wolelibyœmy, ¿ebyœ opuœci³ nasz system. – Zaraz, momencik! – Han mia³ doœæ. – To mój przyjaciel i ja go tu zaprosi³em. Przelecia³ kawa³ drogi, chc¹c wam pomóc. – Nie ¿yczymy sobie jego pomocy. – Mo¿e. Ale ja sobie ¿yczꠖ warkn¹³ Han. – I nikt nie bêdzie st¹d odlatywa³, jasne? Zapad³a ciê¿ka cisza. Luke obserwowa³ Diamalanina, zastanawiaj¹c siê, czy odlot nie by³by najlepszym rozwi¹zaniem. Je¿eli naprawdê go tu nie chcieli… Ten sam rozmówca ponownie zastrzyg³ uchem i oznajmi³: – Dobrze, Mistrz Jedi mo¿e zostaæ, ale wy³¹cznie jako twój doradca. Nie bêdzie uczestniczy³ w zebraniach negocjacyjnych albo my nie podejmiemy negocjacji w jego obecnoœci. Han skrzywi³ siê, ale odpar³: – Skoro siê upieracie, niech tak bêdzie. Poka¿cie nam kwatery i mo¿emy zaczynaæ. Jeden z obcych wrêczy³ Chewiemu datakartê z planem. – Macie apartament w hotelu na terenie portu kosmicznego – wyjaœni³. – Tu jest plan. Ishori przygotowali ju¿ sale spotkañ. Zaczniemy, kiedy bêdziecie gotowi. Jak na komendê ca³a trójka odwróci³a siê i odesz³a, albo raczej odmaszerowa³a, ku najbli¿szemu wyjœciu. – Ciekawe – powiedzia³ cicho Luke, patrz¹c w œlad za nimi. – Ktoœ wie, o co im chodzi? – W pewnym sensie – mrukn¹³ Han. – A w jakim sensie? – spyta³ Luke. Han spojrza³ na niego dziwnie i zaproponowa³: – Mo¿e dajmy temu spokój. Po prostu ciê nie lubi¹ i ju¿. Spogl¹daj¹c za odchodz¹cymi, Luke nie odezwa³ siê, ale bez w¹tpienia nie zamierza³ tak tego zostawiæ. Móg³ naturalnie natychmiast u¿yæ Mocy i wyci¹gn¹æ z umys³u obcego potrzebne wiadomoœci. Nie wiedz¹c, o co chodzi, nie by³ w stanie nic zrobiæ, wiêc powinien wykorzystaæ Moc. Ale… Spojrza³ na Hana, który przygl¹da³ mu siê uwa¿nie, jakby zastanawiaj¹c siê, co te¿ on, Luke, zrobi. To przewa¿y³o: Han prosi³, ¿eby chwilowo zostawiæ temat. Wiêc zostawi. Chwilowo. – Dobrze – powiedzia³ spokojnie. – Chyba potrzebujemy nowego planu. 16

– Ju¿ mamy – oœwiadczy³ Han z wyraŸn¹ ulg¹. – Chewie i ja w³¹czymy siê do rozmów, a z tob¹ naradzimy siê, gdy bêdziemy wiedzieli, o co im chodzi. Jeœli nie masz nic przeciwko bezczynnemu czekaniu, nim skoñczymy. – Pewnie, ¿e nie mam. Zgodzili siê, ¿ebym zosta³ twoim doradc¹, wiêc bêdê doradza³ – Luke odwróci³ siê od wejœcia, w którym zniknêli Diamalanie, i stwierdzi³, ¿e Han nadal przygl¹da mu siê badawczo. – Nie podoba ci siê to wszystko? – spyta³ domyœlnie Solo. – Miewa³em ju¿ bardziej udane dni w ¿yciu, jeœli o to ci chodzi – przyzna³ Luke, wzruszaj¹c ramionami. – G³upio jest proponowaæ komuœ pomoc i us³yszeæ tak stanowcz¹ odmowê, ale nie stanowi to powodu do g³êbokiej rozpaczy. No i nikomu nie wyrz¹dza krzywdy. – Fakt. Czasami nawet pomaga – zgodzi³ siê Han. Uwaga wyda³a siê Luke’owi doœæ dziwna, zanim jednak zd¹¿y³ w jakikolwiek sposób zareagowaæ, Han podszed³ do Chewiego i spyta³: – Zorientowa³eœ siê, gdzie mamy iœæ? Wookie warkn¹³ potakuj¹co, pokazuj¹c coœ na ekranie planu. – Aha. No to prowadŸ – poleci³ Han i doda³ z pó³uœmiechem. – Wookie jest niezast¹piony w t³oku, zw³aszcza jeœli idzie przodem. – Wiesz, ¿e wszystko, co powiedzieli, mo¿e byæ k³amstwem? – spyta³ cicho Luke. – Mog¹ próbowaæ nas rozdzieliæ, by u³atwiæ sobie atak. – Wiem, ale nie s¹dzê, ¿eby mieli taki zamiar. – Wola³bym przyjrzeæ siê temu spotkaniu – nie ustêpowa³ Luke. – Bez trudu mogê iœæ za wami przez nikogo nie zauwa¿ony. W ten sposób by³bym pod rêk¹, gdybyœcie mnie potrzebowali. Wyczujê twoj¹ obecnoœæ nawet w najwiêkszym t³umie i ze sporej odleg³oœci. – Ale tylko obecnoœæ, zgoda? – To chyba jasne. Nie próbowa³bym czytaæ w twoich myœlach bez wyraŸnej zgody. Przecie¿ wiesz. – Ano – mrukn¹³ Han. – Pewnie. Okaza³o siê, ¿e Luke nie musia³ ani u¿ywaæ Mocy, ani ruszaæ siê z apartamentu, ¿eby œledziæ przebieg negocjacji – gospodarze dowiedzieli siê o restrykcjach wymyœlonych przez Diamalan i, nim 2 – Widmo...

17

rozpoczê³y siê rozmowy, zorganizowali jednostronn¹ ³¹cznoœæ wizyjn¹ pozwalaj¹c¹ mu obserwowaæ naradê bez wychodzenia z pokoju. Dwie godziny zajê³o mu uzyskanie pewnoœci, ¿e rozmowy do niczego nie doprowadz¹. Han zmarnowa³ o jedn¹ godzinê wiêcej albo te¿ dopiero po trzech gotów by³ przyznaæ to g³oœno i rozmowy przerwano. – Powariowali! – oznajmi³ po powrocie, rzucaj¹c na niski stolik plik datakart z informacjami i notatkami. – Wszyscy co do jednego! Pog³upieli do reszty! – Nie powiedzia³bym, ¿e powariowali. ¯e siê zaparli, owszem, ale nie pog³upieli – sprzeciwi³ siê Luke. – Dziêki. To siê nazywa prawdziwa pomoc! Chewbacca warkn¹³ ostrzegawczo. – Nie bój siê, nie tracê samokontroli – upewni³ go Han. – Jestem idealnie wrêcz spokojny. Luke starannie ukry³ uœmiech – Han bardziej ni¿ kiedykolwiek przypomina³ teraz owego pewnego siebie przemytnika, którego pierwszy raz spotka³ w knajpie w Mos Eisley, gdy wraz z Benem Kenobim szukali transportu z Tatooine. Podobnie jak wtedy, radoœnie w³adowa³ siê w nieznane i wyl¹dowa³ po szyjê w k³opotach. To mi³e, ¿e genera³, ojciec dzieciom i m¹¿ szanowanej osobistoœci Nowej Republiki, nie straci³ cech, które og³upia³y Imperium, a jego przyjació³ niekiedy doprowadza³y do granic ob³êdu. Po szyjê w k³opotach Han funkcjonowa³ najskuteczniej – dowodzi³a tego praktyka. I mo¿e z wieloletniego przyzwyczajenia w takich w³aœnie sytuacjach czu³ siê najlepiej. – Dobra – westchn¹³ obiekt jego rozmyœlañ, opadaj¹c na fotel. – Przemyœlmy to: musi byæ jakieœ wyjœcie z sytuacji. – A gdyby ktoœ trzeci wzi¹³ udzia³ w negocjacjach? – zaproponowa³ Luke. – Mo¿e Nowa Republika by³aby w stanie ochraniaæ diamalañskie frachtowce w systemach ishoriañskich? Chewbacca mia³ na ten temat nieco inne zdanie. – Wiem, ¿e brakuje nam okrêtów – zgodzi³ siê Luke, gdy Wookie skoñczy³. – Ale Rada jakoœ powinna znaleŸæ kilka patrolowców. – To nie wystarczy – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Han. – Diamalanie maj¹ du¿o statków, a ty chyba nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo rozci¹gniête s¹ nasze si³y. Mamy za ma³o okrêtów, a za du¿o przestrzeni do pilnowania. 18

– To i tak tañsze rozwi¹zanie ni¿ rozdzielenie obu ras, gdy ju¿ zaczn¹ do siebie strzela栖 zauwa¿y³ Luke. – Zw³aszcza ¿e bêd¹ to robiæ nie pierwszy raz. – Fakt – przyzna³ Han. – Problem w tym, ¿e w¹tpiê, by Diamalanie przyjêli tê propozycjê, nawet gdybyœmy mieli nadmiar okrêtów. Myœlê, ¿e nikomu nie zaufaj¹ w kwestii ochrony swoich statków. – Nawet Nowej Republice? – zdziwi³ siê Luke. Han spojrza³ nañ dziwnie i szybko odwróci³ wzrok. – Nawet. Luke zmarszczy³ brwi – przez moment wychwyci³ ten sam rodzaj problemów, co na l¹dowisku. – Rozumiem – mrukn¹³. – Aha – Han wyraŸnie siê ucieszy³. – S¹ jakieœ inne pomys³y? Luke spojrza³ na Chewbaccê, szukaj¹c dyplomatycznego sposobu przedstawienia swojej sugestii, ale nie znalaz³ pomocy. – Wiesz, jeszcze nie jest za póŸno na œci¹gniêcie Leii– zaproponowa³ z westchnieniem. – Mo¿emy poprosiæ Noghri, ¿eby j¹ tu przywieŸli. – Nie – odpar³ krótko Han. Chewbacca warkn¹³, zgadzaj¹c siê z Lukiem. – Powiedzia³em, ¿e nie! Sami potrafimy to za³atwi栖 Han spojrza³ na Wookiego œrednio uprzejmie. Wbudowana w stolik konsoleta ³¹cznoœci rozæwierka³a siê nagle, a poniewa¿ Han i Chewie nadal byli zajêci wymian¹ wymownych spojrzeñ, Luke, u¿ywaj¹c Mocy, w³¹czy³ urz¹dzenie. – Skywalker – przedstawi³ siê, gdy sygna³ ucich³. Na p³ycie holoprojekcyjnej umieszczonej na œrodku sto³u pojawi³ siê obraz m³odego Iphiginianina z zaplecionym w warkoczyki w¹sem i emblematem kontroli lotów na ko³nierzu. – Przepraszam, ¿e przeszkadzam w naradzie – odezwa³ siê zaskakuj¹co melodyjnym g³osem – ale otrzymaliœmy informacjê od kontroli transportu Nowej Republiki, ¿e leci tu sarkañski frachtowiec w stanie Czerwonego Alarmu Celnego. Luke spojrza³ na Hana – Czerwony Alarm Celny oznacza³, i¿ na pok³adzie statku znajduje siê naprawdê niebezpieczny ³adunek. – Czy kontrola transportu zidentyfikowa³a kapitana lub za³ogê? – spyta³. – Nie. Obiecano transmisjê z dalszymi informacjami, lecz jak dot¹d nie nadesz³a. Poniewa¿ frachtowiec zbli¿a siê ju¿ do Iphi19

gin, wys³aliœmy na jego spotkanie wiêkszoœæ patrolowców celnych z zadaniem przechwycenia go. Jako przedstawiciele Nowej Republiki mo¿e chcielibyœcie obserwowaæ tê akcjê, dlatego was informujê. Luke zarejestrowa³ nag³¹ zmianê w uczuciach Hana – gdy na niego spojrza³, tamten wpatrywa³ siê zamyœlony w œcianê. – Doceniamy zaproszenie – powiedzia³ na wszelki wypadek. – Ale chwilowo… – Sk¹d nadlatuje ten Sarkanianin? – przerwa³ mu Han. – Z sektora Besh – zamiast rozmówcy pojawi³a siê holomapa okolic planety z czerwonym pulsuj¹cym punktem po³o¿onym o kilka stopni od linii ³¹cz¹cej Iphigin ze s³oñcem oraz prawie dwudziestoma okr¹¿aj¹cymi go powoli zielonymi punktami. – Jak widzicie, wys³aliœmy si³y wystarczaj¹ce do zlikwidowania ka¿dej próby oporu. – Fakt – mrukn¹³ Han. – I jesteœcie pewni, ¿e to statek sarkañski? – Sprawdziliœmy informacje z jego transpondera. To corelliañski Action-Keynne Mark XII zarejestrowany w Sarkanie. Luke gwizdn¹³ bezg³oœnie – mia³ kiedyœ okazjê zwiedziæ jednostkê tego typu i zapamiêta³ j¹ jako niezwykle luksusow¹, a przy tym potê¿nie uzbrojon¹. W tych okolicach pojawia³y siê rzadko, poniewa¿ zaprojektowano i wykorzystywano je do przewozu niezwykle cennych ³adunków, i to bez eskorty. Si³¹ ognia dorównywa³y niemal s³abszym okrêtom liniowym, nic dziwnego zatem, ¿e Ishori wys³ali tyle jednostek, by go przechwyciæ. Jeœli kapitan nie zechce wspó³pracowaæ, mo¿e siê to przekszta³ciæ w regularn¹ bitwê. – Wygl¹da faktycznie na sarkañski frachtowiec – oœwiadczy³ Han dziwnie beztroskim tonem. – Przechwytujcie, a my siê przyjrzymy. – Dziêkujê, kapitanie Solo. Uprzedziliœmy dowódcê, ¿e do niego do³¹czycie. ¯egnam. Hologram znikn¹³. – Z tym, ¿e nie na pewno – mrukn¹³ Han, przegl¹daj¹c datakarty. – Chewie, sprawdŸ, czy zdo³asz st¹d uzyskaæ pe³en obraz ruchu wokó³ planety i wykaz wszystkich jednostek znajduj¹cych siê aktualnie w przestrzeni. – Co siê dzieje? – spyta³ zaskoczony Luke. Teraz wyczuwa³ u Hana jedynie podniecenie, wszystkie dotychczasowe frustracje zniknê³y. – Wiesz, kim jest ten przemytnik? 20

– To nie przemytnik – Han znalaz³ kartê, której szuka³, i wsun¹³ j¹ do czytnika. – I co, Chewie?… Masz? Piêknie. Prze³¹cz na stó³. Nad sto³em pojawi³ siê znacznie dok³adniejszy schemat systemu, w którym roi³o siê od rozmaitych symboli. Han przyjrza³ mu siê i zerkn¹³ na czytnik. – Œlicznie – oceni³. – Chewie, móg³byœ mi pomóc? – Co tam masz? – zainteresowa³ siê Luke. – Pozycje stacji bojowych typu Golan I. Zobaczmy… Przez dobr¹ minutê obaj z Chewbacc¹ porównywali holomapê z ekranem, porozumiewaj¹c siê mrukniêciami i pó³s³ówkami. Luke przygl¹da³ siê jej równie¿, niewiele rozumiej¹c. – Jasne! – odezwa³ siê w koñcu Han. – Nadlec¹ st¹d, wiêc wystarczy poczekaæ gdzieœ w tym rejonie… IdŸ i przygotuj „Soko³a” do startu, zaraz tam bêdê. Chewbacca chrz¹kn¹³ potwierdzaj¹co i prawie pobieg³ do drzwi. – Móg³bym siê dowiedzieæ, o co chodzi? – spyta³ uprzejmie Luke. – Pewnie – Han zebra³ pozosta³e datakarty. – Nadlatuj¹ piraci. – Piraci?! Tutaj?! – Miejsce równie dobre, jak ka¿de inne. – Nie s¹dzi³em, ¿e piraci operuj¹ tak blisko J¹dra Galaktyki – przyzna³ Luke. – Ten frachtowiec to kant? – Nie do koñca. To mo¿e byæ autentyczny Sarkanianin, który nic nie wie o alarmie. Sposób jest stary i skuteczny: alarmuje siê w³adze o niebezpieczeñstwie zbli¿aj¹cym siê od strony dziennej pó³kuli, a gdy patrolowce s¹ nim zajête, atakuje siê cel le¿¹cy na lub przy nocnej pó³kuli. Zanim obrona zd¹¿y oblecieæ planetê, po napastnikach nie ma œladu – Han wsta³. – Jedyny problem stanowi¹ stacje bojowe i obrona planetarna, dlatego trzeba tak wybraæ moment, ¿eby ich nie by³o w pobli¿u. No i znaleŸæ wiarygodny powód alarmu. ChodŸ, czas na nas. – Nie powinniœmy najpierw zawiadomiæ w³adz? – spyta³ Luke, wstaj¹c. – A po co? Ty, ja i Chewie wystarczymy w zupe³noœci. – Co?! Na ca³¹ bandê piratów? – Dlaczego nie? W tych rejonach mog¹ operowaæ tylko ma³e bandy, ze dwa-trzy statki. Inaczej zbytnio rzucaliby siê w oczy – Han skrzywi³ siê lekko. – Na dobr¹ sprawê sam bym sobie z nimi poradzi³. 21

– Serdeczne dziêki… Ja tam wola³bym nie musieæ sam sobie z nimi radziæ. – Spokojnie, nie chcia³em ciê urazi栖 Han uniós³ przepraszaj¹co d³onie. – Nie urazi³eœ, ale nadal uwa¿am, ¿e powinniœmy zawiadomiæ w³adze. – Nie mo¿emy – Han spowa¿nia³. – Piraci maj¹ tu co najmniej jednego obserwatora i jeœli zobaczy on cokolwiek odbiegaj¹cego od przewidywañ, to zrezygnuj¹ z ataku. My wyjdziemy na durni, a Diamalanie bêd¹ mieli jeszcze gorsz¹ opiniê o Nowej Republice. Je¿eli to nast¹pi, Wysoka Rada za¿¹da g³owy. – Zaczynam têskniæ za Rebeli¹ – westchn¹³ Luke – wtedy przynajmniej polityka i walka nie k³óci³y siê ze sob¹. – Nie musisz mi tego mówiæ. Idziesz czy nie, czas siê nam zaczyna koñczyæ? – Oczywiœcie, ¿e idꠖ Luke siêgn¹³ po komling. – Artoo? R2-D2 by³ niezadowolony i wcale tego nie ukrywa³ – swoje uwagi wyœwietla³ na ekranie komputera pok³adowego i z przekazu jasno wynika³o, ¿e ca³a sytuacja bardzo, ale to bardzo mu siê nie podoba. – Uspokój siê, Artoo. Prze¿yliœmy ca³¹ wojnê z najpotê¿niejszym przeciwnikiem, jakiego zna³a galaktyka, wiêc nie próbuj mi wmówiæ, ¿e boisz siê paru starych, zdezelowanych jednostek pirackich – uœmiechn¹³ siê Luke. Artoo pisn¹³ ura¿ony. – Tak ju¿ lepiej. Uwa¿aj na to, co siê wokó³ dzieje, a nic nam siê nie stanie. Droid æwierkn¹³, najwyraŸniej nadal nie przekonany, ale przesta³ protestowaæ. Luke rozejrza³ siê, próbuj¹c sam dojœæ do ³adu z trapi¹cymi go w¹tpliwoœciami. Wokó³ myœliwca panowa³a cisza i spokój, tote¿ móg³ siê oddaæ rozmyœlaniom. Od kilku tygodni czu³ narastaj¹ce wokó³ dziwne emocje, jak choæby osobliwe zachowania Hana czy niechêæ Diamalan do jego obecnoœci. Wszystko to wywo³ywa³o niejasne, narastaj¹ce zdenerwowanie, którego nawet dwie rozmowy z Lei¹ nie zdo³a³y uspokoiæ. Wydedukowali jedynie, ¿e najprawdopodobniej jest to podœwiadoma reakcja na jakieœ zjawisko zachodz¹ce w Mocy, z którym wi¹za³a siê jedna z dwóch mo¿liwoœci: albo Luke powinien zrobiæ coœ konkretnego, albo zrobienia w³aœnie tego unikaæ jak ognia. Zgodnie z jej rad¹ spêdza³ 22

ostatnio wiele czasu na medytacjach, próbuj¹c lepiej zrozumieæ Moc, ale jak dot¹d bez rezultatu. – Luke? Gdzie jesteœ? – pytanie Hana wyrwa³o go z zamyœlenia. – Nad tob¹ i trochê z lewej. Na razie nie zauwa¿y³em niczego, co przypomina³oby pirata. A ty? – Jeszcze nie, ale nie bój: przylec¹. Wiesz o tym. – Wiem – przyzna³ Luke, rozgl¹daj¹c siê uwa¿nie wœród chmary rozmaitej wielkoœci frachtowców. Po chwili nie musia³ siê ju¿ rozgl¹daæ. Tylko ¿e to nie by³y dwa-trzy statki – z nadprzestrzeni wysz³o osiem jednostek w zwartej formacji, bez ¿adnych identyfikacji oznaczeñ na burtach, ale za to naje¿onych turbolaserami. Artoo pisn¹³ przeraŸliwie. – Spokojnie! Przestañ siê irytowaæ i daj mi odczyt sensorów – poleci³ Luke. Droid bipn¹³ niepewnie i na ekranie wyœwietli³y siê ciekawe rzeczy. Wynika³o z nich, ¿e dwie jednostki to nieco zu¿yte i niekonwencjonalnie po³atane corelliañskie kanonierki, piêæ to myœliwce szturmowe typu Corsair, a ostatni to stary, ale nadal robi¹cy wra¿enie kr¹¿ownik liniowy klasy Kaloth z przymocowanym do dziobu dzia³em jonowym KDY a-4. Te¿ starym i równie¿ robi¹cym wra¿enie. Ca³a grupa zmieni³a szyk na otwart¹ pó³strefê i skierowa³a siê ku parze du¿ych frachtowców znajduj¹cych siê przed nimi o kilka kilometrów poni¿ej. Statki nosi³y oznaczenia Nowej Republiki. – Han? – spyta³ na wszelki wypadek. – Widzê ich. Co chcesz zrobiæ? Mo¿liwoœci mia³ du¿o. U¿ywaj¹c Mocy, móg³ uszkodziæ nadlatuj¹ce jednostki tak, by nie by³y w stanie walczyæ. Móg³ je tak¿e zniszczyæ czy unieruchomiæ. Albo mniej widowiskowo, ale równie skuteczne zmieniæ za³ogi w bezwolnych obserwatorów lub sk³oniæ je do poddania siê. Dla Mistrza Jedi sprzymierzonego z Moc¹ nie istnia³y granice mo¿liwoœci. ¯adne. I nagle Luke stê¿a³, nie mog¹c ani siê poruszyæ, ani odetchn¹æ – przed sob¹, wyraŸnie widoczne na tle czerni kosmosu, dostrzeg³ postacie Imperatora i Exar Kuna – dwóch najgroŸniejszych adeptów Ciemnej Strony, z jakimi kiedykolwiek musia³ siê zmierzyæ. Obaj stali i przygl¹dali mu siê. I œmieli siê. 23

– Luke? G³os Hana przepêdzi³ widma, ale lodowaty strach pozosta³. Coœ, czego za nic nie powinien by³ robiæ… – Luke? ¯yjesz?! – ¯yjꠖ wychrypia³, stwierdzaj¹c nagle, ¿e ma dziwnie zaschniête gard³o. – Ja… lepiej przejmij dowództwo, Han. – Co ci siê sta³o? Mo¿esz lataæ? – Nic… Mogê. – Jasne. – Z tonu Hana wywnioskowa³, ¿e tamten nie da³ siê oszukaæ. – Lepiej zostañ i dojdŸ do siebie. Poradzimy sobie z Chewiem. – Lecê z wami, tylko powiedz mi, co chcesz, ¿ebym zrobi³. – Skoro siê upierasz, to daj mi os³onê. Na pocz¹tek trzeba skasowaæ dzia³o jonowe. Luke odetchn¹³ g³êboko, próbuj¹c siê uspokoi栖 dwa statki przeciw oœmiu: zupe³nie jak za dawnych lat, kiedy Rebelia walczy³a z Imperium. By³ wtedy m³ody i niedoœwiadczony, zw³aszcza w u¿ywaniu Mocy, lecz wspomnienia tamtych dni zachowa³y siê w jego pamiêci czysto i wyraŸnie. Czyœciej, ni¿ przypuszcza³, prawdê mówi¹c… – Dobra – powiedzia³ g³oœno. – Zaczynaj, Han. Jestem tu¿ za tob¹! W pierwszej chwili piraci, skoncentrowani na podwójnym ³upie, po prostu zignorowali stary frachtowiec serii YT-1300 i lec¹cy obok niego myœliwiec typu X. Atak by³ ostatni¹ rzecz¹, jakiej siê spodziewali, a zw³aszcza atak z zewn¹trz – spoza prawie zamkniêtej sfery, w któr¹ wziêli oba frachtowce ze znakami Nowej Republiki. „Sokó³ Millenium” przemkn¹³ miêdzy par¹ myœliwców, które zaczê³y strzelaæ, gdy dawno ju¿ znalaz³ siê poza ich zasiêgiem. W miêdzyczasie Luke spokojnie zaj¹³ idealn¹ pozycjê za myœliwcami i, nie zwracaj¹c niczyjej uwagi, umieœci³ w silniku ka¿dego po torpedzie protonowej. Dopiero podwójny wybuch spowodowa³, i¿ zaczê³y siê ku niemu zwracaæ wie¿yczki artyleryjskie kr¹¿ownika. Artoo gwizdn¹³ alarmuj¹co i Luke po³o¿y³ maszynê w ostry skrêt i spiralê równoczeœnie – obok przemknê³y dwa z trzech pozosta³ych Corsairów. Wyrównuj¹c, dostrzeg³ solidn¹ eksplozjê na dziobie kr¹¿ownika. – Han, ¿yjesz? – ¯yjê. Dzia³a jonowego ju¿ nie ma, ale zd¹¿yli trafiæ jeden frachtowiec. Nie wiem, na ile powa¿nie jest uszkodzony. Co z tob¹? 24

– Na razie w porz¹dku – odpar³ Luke i równoczeœnie wyczu³ nieustaj¹ce zagro¿enie, wiêc czym prêdzej zmieni³ gwa³townie kurs. Ogieñ laserowy przemkn¹³ za X-wingiem, który koñcz¹c pêtlê znalaz³ siê z kolei za jednym z Corsairów. Luke co prawda dawno nie bra³ udzia³u w prawdziwej walce myœliwskiej, ale musia³ przyznaæ, ¿e sz³o mu lepiej, ni¿ siê spodziewa³. Pewne u³atwienie stanowi³ fakt, ¿e Corsairy by³y co prawda lepiej opancerzone, ale za to mniej zwrotne od imperialnych myœliwców TIE. Chocia¿ nie zawsze – ten, którego w³aœnie ostrzela³, wymkn¹³ mu siê spod ognia niespodziewan¹, rozpaczliw¹ œwiec¹ na praw¹ burtê i bezczelnie spróbowa³ wejœæ mu na ogon. Luke powtórzy³ niekonwencjonalny manewr i przez chwilê obie maszyny goni³y siê po krêgu, próbuj¹c siê wzajemnie trafiæ. Luke zrobi³ to pierwszy i Corsair zamieni³ siê w kulê ognia. W s³uchawkach rozleg³o siê zaniepokojone warczenie. – Jestem ca³y, Chewie – zapewni³ go Luke. – Ten by³ dobry… Co z wami? – Na razie cali i zdrowi – odpar³ Han. – Oo... teraz chyba siê wœciekn¹! Luke uœmiechn¹³ siê lekko i rozejrza³ siꠖ ostatnie dwa myœliwce gna³y prosto ku niemu, ale by³y za daleko, by mog³y jeszcze coœ zrobiæ. W pobli¿u kr¹¿ownik liniowy strzela³ z ca³ej posiadanej broni do zwijaj¹cego siê w dzikich unikach „Soko³a”, który lecia³ wzd³u¿ jego burty, eliminuj¹c punktowymi trafieniami kolejne wie¿yczki i stanowiska artyleryjskie. Wygl¹da³ niczym wa¿ka atakuj¹ca s³onia, tylko ¿e ta wa¿ka by³a przeciwpancerna. W oddali obie corelliañskie kanonierki wymienia³y salwy z frachtowcami, które okaza³y siê lepiej uzbrojone, ni¿ na to wygl¹da³y. Poza tym w okolicy robi³o siê coraz bardziej pusto, jako ¿e ka¿dy, kto tylko móg³, odlatywa³ byle szybciej i byle dalej. Luke przyjrza³ siê podejrzliwie kr¹¿ownikowi – wraz z decyzj¹ nieu¿ywania Mocy wiêkszoœæ podenerwowania i otumanienia, jakie ostatnio odczuwa³, zdawa³a siê zanikaæ, a raczej zamilk³a. W ciszy, która zapanowa³a w jego umyœle, wyczu³ coœ dziwnego, co znajdowa³o siê na pok³adzie tego kr¹¿ownika liniowego. Coœ dziwnego, czego nie czu³ przez wiele lat… Artoo æwierkn¹³ ostrzegawczo, przywo³uj¹c go do rzeczywistoœci – Corsairy by³y ju¿ niedaleko. Skrzyd³owy trzyma³ siê z lewej, ale na tyle blisko, by da³o siê poznaæ dobrego pilota. – S³yszê, Artoo. Plan jest nastêpuj¹cy: na mój sygna³ dasz pe³en ci¹g na prawy górny silnik i obie lewoburtowe dysze hamuj¹25

ce. Po czterech sekundach wy³¹czysz dysze i dasz pó³ mocy na wszystkie silniki. Jasne? Z ty³u rozleg³o siê potwierdzaj¹ce gwizdniêcie. Luke ustawi³ prze³¹cznik broni na wyrzutnie torped i, lekko wykorzystuj¹c Moc, dotkn¹³ umys³ów obu pilotów. Nie po to, by cokolwiek z nimi zrobiæ, lecz by móc obserwowaæ ich myœli. I czeka³. – Teraz, Artoo! Gwizd znikn¹³ w nag³ym ryku silnika i u³amek sekundy póŸniej myœliwiec krêci³ siê jak oszala³y w manewrze nie do przewidzenia i nie do powtórzenia bez przygotowania. Luke zamkn¹³ oczy i u¿ywaj¹c Mocy wyczeka³ odpowiedniego momentu do strza³u. I znów przeci¹¿enie wcisnê³o go w fotel, gdy maszyna wyprysnê³a nagle z ganderskiego korkoci¹gu, wyrównuj¹c niechêtnie lot. Piloci obu Corsairów byli tak zajêci przewidywaniem, w któr¹ stronê poleci, koñcz¹c ten rzadki manewr, ¿e nie dostrzegli nadlatuj¹cych torped. – Luke? – s³uchawki rozbrzmia³y g³osem Hana. – Wygl¹da, ¿e maj¹ doœæ. Nadal usi³uj¹c dojœæ do ³adu z wewnêtrznym uchem wykazuj¹cym niespotykan¹ samodzielnoœæ, Luke po³o¿y³ maszynê w ciasny skrêt – rzeczywiœcie, kr¹¿ownik i obie kanonierki wycofywa³y siê, bior¹c kurs na przestrzeñ pozauk³adow¹. Jedna znaczy³a drogê skrystalizowanym powietrzem i jakimiœ œmieciami – musia³a solidnie oberwaæ. – Jakie uszkodzenia, Artoo? – spyta³ Luke, przestawiaj¹c pokrêt³o na oficjaln¹ czêstotliwoœæ Nowej Republiki. – Niezidentyfikowane frachtowce, tu myœliwiec typu X si³ Nowej Republiki, numer AA-589. Jaka jest wasza sytuacja? – Znacznie lepsza ni¿ przed dwiema minutami. Dziêki za pomoc. Czy ty albo twój przyjaciel nie potrzebujecie asysty? Artoo wyœwietli³ na ekranie krótk¹ listê drobnych usterek. – Ja dziêkujꠖ odpar³ Luke. – Han? – Te¿ nie. Jeœli chcecie, odeskortujemy was do l¹dowiska – zaproponowa³ Han. – Ca³a przyjemnoœæ po naszej stronie. Jeszcze raz dziêkujemy. Wszystkie cztery jednostki zawróci³y ku planecie, a Luke prze³¹czy³ ³¹cznoœæ na prywatn¹ czêstotliwoœæ. – Zupe³nie jak za dawnych czasów, co Han? – Ano. Zauwa¿y³eœ jakieœ oznaczenia czy napisy na którejkolwiek jednostce? 26

– Na Corsairach nie by³o absolutnie nic, a do pozosta³ych mia³em za daleko. Dlaczego pytasz? Myœlisz, ¿e to nie piraci? – Piraci owszem, bez dwóch zdañ. Problem w tym, ¿e piraci z zasady maluj¹ statki, a¿ oczy bol¹ patrzeæ: jak nie p³omienie, to zêbate pyski albo inne pazury. Ponoæ na ofiarach wywiera to niez³y efekt psychologiczny i niektóre poddaj¹ siê bez walki. Zamalowuj¹ te arcydzie³a, jedynie jeœli nie pracuj¹ na w³asny rachunek, tylko s¹ przez kogoœ wynajêci. Luke w zamyœleniu rozejrza³ siê po kilkudziesiêciu frachtowcach powoli wracaj¹cych na orbity i kursy l¹dowania. Prawie setka ró¿nych ³adunków ze stu rozmaitych planet, a piraci wybrali sobie za cel akurat dwa frachtowce Nowej Republiki. – Corsairy – stwierdzi³, pojmuj¹c nagle, z kim mieli do czynienia. – Wynajêci przez Imperium. – Ciekawe, z której bandy – doda³ Han. – Albo sk¹d Imperium wziê³o fundusze na ich op³acenie – dokoñczy³ powoli Luke, u¿ywaj¹c Mocy do przypomnienia sobie ze szczegó³ami tego dziwnego odczucia mêcz¹cego go podczas bitwy. – Pamiêtam, ile nas kosztowa³o wynajmowanie korsarzy w czasach Rebelii. Na pewno nie potanieli, a ju¿ wtedy byli drodzy. – Dobrzy z pewnoœci¹ nie s¹ tani. Ci akurat niczym siê specjalnie nie wyró¿niali. – Nie jestem pewien… – mrukn¹³ Luke, wyostrzaj¹c wspomnienia… i nagle wszystko znalaz³o siê na swoim miejscu. – Mogê siê myliæ, Han, ale s¹dzê, ¿e na tym kr¹¿owniku liniowym znajdowa³a siê spora grupa klonów. Przez d³ug¹ chwilê w s³uchawkach panowa³a cisza. – Jesteœ pewien? – Mia³em to samo wra¿enie, co wtedy, gdy walczyliœmy ze sklonowanymi szturmowcami Thrawna na pok³adzie „Katany”. – Piêknie! – parskn¹³ Han. – Co jakiœ czas zastanawia³em siê w ci¹gu ostatnich dziesiêciu lat, gdzie Imperium ukrywa klony. W koñcu przekona³em sam siebie, ¿e wszystkie zu¿y³o. – Te¿ tak s¹dzi³em. Mo¿e znaleŸli now¹ liniê klonuj¹c¹. – A to by³oby wrêcz wspaniale! Czekaj, zajmijmy siê problemami po kolei: skoñczymy tu, a potem napuœcimy na nich wywiad – zaproponowa³ Han. – Coœ mi siê wydaje, ¿e wywiad nie ma specjalnych osi¹gniêæ, jeœli chodzi o piratów. 27

– Bo nie ma – przyzna³ Han. – Moje kontakty wœród Niezale¿nych PrzewoŸników równie¿. – W takim razie potrzebujemy kogoœ z lepszymi kontaktami. Jak na przyk³ad Talon Karrde. – Mam dziwne wra¿enie, ¿e coœ ci siê w tym pomyœle nie podoba – zauwa¿y³ Han po chwili ciszy. – Nie… – Luke zacz¹³ ¿a³owaæ, ¿e w ogóle siê odezwa³. – Tylko… nie, nic. – Pozwól, ¿e zgadnê. Mara? – Mówi³em, ¿e nic. Dajmy temu spokój. – Jasne. Jak tylko tu skoñczymy, wracaj na Yavina i zapomnij o wszystkim. Chewie i ja znajdziemy Karrde’a. Zgoda? – Zgoda. Dziêkujê. – ¯aden problem. Problem to Diamalanie. Zobaczymy, czy nie zmieniliœmy ich zdania w sprawie ochrony zapewnianej przez si³y Nowej Republiki. – Zobaczymy – Luke zawaha³ siê. – S³uchaj, co im siê w³aœciwie we mnie nie podoba? Naprawdê chcia³bym wiedzieæ. Tym razem cisza by³a krótsza. – Ujmuj¹c rzecz najproœciej, oni ci po prostu nie ufaj¹ – poinformowa³ go Han. – Dlaczego? – Bo jesteœ zbyt potê¿ny. Przynajmniej wed³ug nich. Twierdz¹, ¿e Jedi maj¹cy tak¹ w³adzê nad Moc¹ jak ty, zawsze koñczy po Ciemnej Stronie. Luke poczu³ dziwne mrowienie w ¿o³¹dku. – Myœlisz, ¿e maj¹ racjê? – spyta³. – Przecie¿ ja siê na tym nie znam! – zaprotestowa³ Han. – Przyznajê, ¿e widzia³em, jak robisz ró¿ne cuda i nieraz mnie to martwi³o, ale skoro mówisz, ¿e wszystko masz pod kontrol¹, nie ma sprawy. Fakt, ¿e przed chwil¹ nie popisywa³eœ siê swoimi mo¿liwoœciami. – Fakt, nie popisywa³em siꠖ przyzna³ Luke niechêtnie, poniewa¿ musia³ tak¿e przyznaæ, i¿ Han mia³ racjê: w przesz³oœci wielokrotnie robi³ ró¿ne dziwne i widowiskowe rzeczy. Co prawda jedynie wtedy, gdy by³o to konieczne – by uratowaæ czyjeœ ¿ycie albo osi¹gn¹æ jakiœ godny cel. Umiejêtnoœæ w³adania Moc¹ wielokrotnie uratowa³a mu ¿ycie, podobnie jak Hanowi i innym, a u¿ywa³ jej tylko je¿eli nie mia³ innego wyjœcia. A mimo to… 28

A mimo to Obi Wan Kenobi, potê¿ny Mistrz Jedi, pozwoli³ siê zabiæ Vaderowi zamiast zniszczyæ jednym gestem ca³¹ Gwiazdê Œmierci. A Yoda, znaj¹cy i rozumiej¹cy Moc lepiej ni¿ ktokolwiek inny spoœród ¿yj¹cych, móg³ bez niczyjej pomocy pokonaæ Imperatora. Tego ostatniego Luke by³ pewien na podstawie w³asnej wiedzy i doœwiadczeñ. A przecie¿ zamieszka³ na bagnie i pozostawi³ to zadanie jemu i Rebelii. I jeszcze Calista. Kobieta, któr¹ kocha³… i która od niego uciek³a, gdy¿ jego mo¿liwoœci w jakiœ sposób j¹ przera¿a³y… – Nie przejmuj siê tym, Luke – rozleg³ siê g³os Hana, przerywaj¹c mu nie najweselsze rozmyœlania. – Wiesz, jak dziwaczna i pokrêcona potrafi byæ logika obcych. – Wiem – przyzna³ Luke, zdaj¹c sobie równoczeœnie sprawê, ¿e kwestia jest zbyt powa¿na, ¿eby j¹ zlekcewa¿yæ. Kry³o siê tu coœ, co wymaga³o dok³adnego przemyœlenia, medytacji i przedyskutowania z najbli¿szymi. Wstrz¹sn¹³ siê odruchowo na wspomnienie wczeœniejszej wizji Imperatora i Exar Kuna – zdecydowanie musia³ siê tym szybko zaj¹æ. Ale jak s³usznie zauwa¿y³ Han, problemami nale¿a³o zajmowaæ siê pojedynczo i po kolei, tote¿ poprawi³ nieco pozycjê i skupi³ siê na bezpiecznym eskortowaniu frachtowców na Iphigin.

29

ROZDZIA£

!

Leia Organa Solo przez d³ug¹ chwilê sta³a, pozwalaj¹c, by wiatr wiej¹cy w waylandzkim lesie rozwiewa³ jej w³osy, i wpatrywa³a siê w niemym os³upieniu w z³ocistego droida protokolarnego przestêpuj¹cego nerwowo z nogi na nogê. S¹dzi³a, ¿e nie ma ju¿ w galaktyce niczego, co zdo³a³oby odebraæ jej mowê na d³u¿ej – nie wziê³a poprawki na w³asnego mê¿a i ojca swoich dzieci. – On zrobi³ co?! – wykrztusi³a, odzyskuj¹c mowê. Pytanie by³o niegramatyczne i retoryczne, lecz upewni³o j¹, ¿e nadal potrafi wydawaæ artyku³owane dŸwiêki. Threepio albo tego nie zrozumia³, albo wola³ nie ryzykowaæ, wiêc powtórzy³ nieszczêœliwym tonem: – Razem z Chewbacc¹ polecieli na Iphigin, Wasza Wysokoœæ. Przed kilkoma godzinami. Próbowa³em ich powstrzymaæ, ale nie chcieli s³uchaæ. Proszê mnie nie deaktywowaæ. Leia odetchnê³a, powoli i ostro¿nie u¿ywaj¹c Mocy, by siê uspokoiæ i spróbowaæ myœleæ. Han albo ju¿ by³ na Iphiginie, albo tam dolatywa³. Mog³a kazaæ swojej stra¿y honorowej zawieŸæ siê tam, a wczeœniej wys³aæ wiadomoœæ pozbawiaj¹c¹ Hana jakichkolwiek praw arbitra¿owych do czasu swego przybycia. Dzieci zosta³yby bezpieczne – przy tej iloœci Noghri nic nie mia³o prawa im siê staæ. Mog³a te¿ skontaktowaæ siê z Gavrisomem i zleciæ mu wys³anie kogoœ kompetentnego na negocjacje miêdzy Diamalanami a Ishori. Ka¿da z tych mo¿liwoœci robi³a z Hana durnia i nie poprawia³a i tak nie najlepszej opinii, jak¹ Diamalanie mieli o mo¿liwoœciach 30

Nowej Republiki. Prawdê mówi¹c, istnia³a spora szansa, ¿e mog³o siê to skoñczyæ gorzej ni¿ zostawienie mu wolnej rêki. Poza tym Han by³ bohaterem Rebelii, a obie rasy ceni³y to, no i od lat obserwowa³, jak ona negocjuje, wiêc czegoœ siê przecie¿ musia³ nauczyæ: a¿ taki têpy nie by³. – I jeszcze jedno – odezwa³ siê niepewnie Threepio. – Kapitan Solo przed odlotem wys³a³ wiadomoœæ do Pana Luke’a. Leia uœmiechnê³a siê, po raz pierwszy odk¹d us³ysza³a rewelacje Threepia – powinna siê domyœliæ, ¿e Han nie polecia³ sam, tylko wci¹gn¹³ we wszystko Luke’a. – W porz¹dku, Threepio – zapewni³a nadal zdenerwowanego droida. – Kiedy Han coœ postanowi, trudno go powstrzymaæ, a obaj z Lukiem powinni daæ sobie radê. – Dziêkujê, Wasza Wysokoœæ – odsapn¹³ z ulg¹ droid. Leia odwróci³a siê powoli i popatrzy³a na drugi kraniec polany. Anakin kucn¹³ przy jednym z wysmuk³ych airspeederów i nawet z tej odleg³oœci s³ysza³a, jak zawziêcie dyskutuje z pilotem. Oœmiolatek rozprawiaj¹cy o wadach i zaletach konstrukcji airspeedera! Nieco z boku, przy speeder bike’ach, na których lata³a eskorta, Jacen i Jaina obserwowali m³odszego brata z g³êbok¹ rezygnacj¹ – byli o pó³tora roku starsi, ale doskonale wiedzieli z paroletnich doœwiadczeñ, ¿e Anakina nie da siê zmusiæ do niczego. Dzieci i pojazdy otacza³ pierœcieñ niewysokich, szarych postaci zwróconych twarzami na zewn¹trz. Nawet tu, na skraju swej osady, Noghri pozostawali czujni i gotowi do odparcia ataku. Poza nimi i ponad lasem rysowa³ siê poszarpany szczyt góry Tantiss. – Witamy z powrotem, lady Vader – rozleg³ siê obok powa¿ny, nieco miaukliwy g³os. – O, rany! – Threepio a¿ podskoczy³ z wra¿enia. Leia nie podskoczy³a tylko dziêki wieloletniemu doœwiadczeniu i uspokajaj¹cemu wp³ywowi Mocy. Noghri, nawet gdy nie starali siê poruszaæ szczególnie cicho, robili to bezszelestnie. By³ to zreszt¹ jeden z wielu powodów, dla których Darth Vader, a po nim wielki admira³ Thrawn u¿ywali ich jako Komandosów Œmierci do specjalnych zadañ, kiedy zawodzi³y inne, elitarne oddzia³y. Ich s³u¿ba okaza³a siê tak niezbêdna, ¿e celowo powoli zniszczono ich rodzinn¹ planetê Honoghr, utrzymuj¹c na niej stan ci¹g³ej klêski ¿ywio³owej, by w zamian za niezbêdn¹ do prze¿ycia pomoc utrzymaæ ich wiecznie na s³u¿bie. 31

Leia pomog³a im odkryæ prawdê, co wprawdzie raz na zawsze przeci¹gnê³o Noghri na stronê Nowej Republiki, ale poza tym okaza³o siê pustym zwyciêstwem, bowiem, pomimo wielu wysi³ków, przez ostatnie dziesiêæ lat nie tylko nie da³o siê poprawiæ, lecz nawet utrzymaæ stanu zniszczenia planety. Honoghr najprawdopodobniej nigdy nie bêdzie siê nadawa³ do zasiedlenia i nigdy nie stanie siê samodzieln¹, umo¿liwiaj¹c¹ ¿ycie planet¹. Noghri pogodzili siê z koniecznoœci¹ zamieszkania gdzie indziej, wybrali planetê Wayland, ale ilekroæ mówili o domu, Leia s³ysza³a ¿al w ich g³osach. Rozumia³a ich doskonale – pomimo wielu lat, które minê³y od zniszczenia jej Alderaan, wspomnienia nadal by³y bolesne. A przecie¿ nie tylko te dwie planety zosta³y zniszczone lub przesta³y nadawaæ siê do zamieszkania w wyniku walki z Imperium. Niektóre potrzebowa³y lat, by zaleczyæ rany, inne nie zalecz¹ ich nigdy. – Witam ciê, Cakhmaimie z klanu Eikh’mir – powiedzia³a spokojnie. – Ufam, ¿e wszystko jest w porz¹dku. – Wszystko jest w porz¹dku i w spokoju – Cakhmaim sk³oni³ siê z szacunkiem, zwyczajem swej rasy. – Mo¿e z jednym, ma³ym wyj¹tkiem. – Wiem. Han i Chewie wystartowali, gdy nas nie by³o. – A nie powinni? – g³os Cakhmaima sta³ siê nagle powa¿niejszy ni¿ zwykle. – Powiedzia³ nam, ¿e zostali wezwani. – Nic siê nie sta³o – zapewni³a go pospiesznie: stosunki miêdzy Hanem i Noghri nigdy nie nale¿a³y do przyjaznych i nie mia³a ochoty ich zaostrzaæ. – Powinien najpierw ze mn¹ porozmawiaæ, ale teraz to i tak bez znaczenia. Pewnie nie chcia³, ¿ebym znów siê denerwowa³a polityk¹ Nowej Republiki. Cakhmaim podniós³ g³owê i przyjrza³ siê jej uwa¿nie. – W tej kwestii muszê przyznaæ racjê Hanowi z klanu Solo, lady Vader. Meldunki twej stra¿y honorowej wykazuj¹ jednoznacznie, ¿e zbyt ma³o czasu pozostaje ci, pani, na wypoczynek. – Trudno siê z tym nie zgodzi栖 przyzna³a Leia. – Tak siê koñczy po³¹czenie zbyt absorbuj¹cej pracy i takiej samej rodziny. Po prostu doba jest dla mnie za krótka… Mo¿e teraz, gdy Ponc Gavrisom zosta³ prezydentem, zyskam wiêcej czasu dla siebie. – Mo¿e – ton g³osu wyraŸnie wskazywa³, i¿ Noghri, podobnie jak i Leia, w to nie wierzy. – Pamiêtaj, ¿e dopóki ¿yjemy, zawsze znajdziesz wœród nas schronienie. Ty, twoje dzieci, pani, i ich dzieci. Zawsze. 32

– Doceniam to, Cakhmaim – powiedzia³a powa¿nie Leia i faktycznie tak by³o: niewiele istnia³o w galaktyce miejsc, w których czu³aby siê tak bezpieczna jak wœród Noghri. – Wspomnia³eœ o jakimœ problemie. – Waham siê, czy ciê, pani, weñ wci¹gaæ. Przyby³aœ tu, by odpocz¹æ, a nie rozstrzygaæ spory. Co wiêcej, nie chcia³bym odrywaæ ciê od twego pierworodnego i pierworodnej. – Dzieci same doskonale znajduj¹ sobie zajêcie – zapewni³a go Leia, wskazuj¹c na drugi kraniec polany. Istotnie – spod airspeedera wystawa³y dwie pary nóg: Anakina i pilota. BliŸniêta rozmawia³y o czymœ pó³g³osem, nadal z mêczeñskimi minami, ale widaæ by³o, ¿e maj¹ ju¿ jakiœ pomys³. – Anakin uwielbia ³amig³ówki, a pozosta³a parka wcale nie jest tak znudzona, jak próbuje zasugerowa栖 wyjaœni³a. – Opowiedz mi o tym sporze. – Jak sobie ¿yczysz, pani. Najproœciej bêdzie, jeœli udasz siê ze mn¹. – Threepio, nie bêdziesz mi potrzebny – oznajmi³a Leia, odchodz¹c. – Dziêkujê, Wasza Wysokoœæ – ucieszy³ siê droid, którego niechêæ do jakichkolwiek sporów by³a powszechnie znana. Przez niewielki zagajnik doszli do drugiej, znacznie wiêkszej polany, stanowi¹cej czêœæ osady, u podnó¿a góry Tantiss. Znajdowa³o siê na niej oko³o trzydziestu budowli takich jak te, które pamiêta³a z Honoghr. Jedyne ró¿nice wynika³y z odmiennoœci tutejszych materia³ów budowlanych. W centrum sta³a d³u¿sza ni¿ zazwyczaj dukha. Inne osady na Wayland sprowadzi³y swoje siedziby klanów z Honoghr, natomiast ta mia³a do spe³nienia specyficzn¹ misjê, wiêc mieszkañcy wybudowali nieco odmienn¹ dukhê jako sta³e przypomnienie tego, co stracili. Noghri mieszkaj¹cy u stóp Tantiss mieli pilnowaæ, by pamiêæ o tym, co zabra³o im Imperium i Imperator, nie zaginê³a i aby coœ podobnego nie zdarzy³o siê nigdy wiêcej. Po obu stronach drzwi budynku stali wyprostowani ch³opcy, jak najpowa¿niej traktuj¹cy obowi¹zki wartownika, zgodnie z tradycj¹ pokoleñ. Jeden z nich otworzy³ drzwi i Leia wraz z Cakhmaimem weszli do wnêtrza, sk³adaj¹cego siê z jednego du¿ego pomieszczenia o wysokim sklepieniu z bali i œcianach, na których wyrzeŸbiono dotychczasow¹ historiê i genealogiê osady. W dwóch 3 – Widmo...

33

trzecich d³ugoœci od wejœcia znajdowa³ siê tron – jedyne siedzisko w ca³ym pomieszczeniu. A przed nim siedzia³ na pod³odze Devaronianin w upapranym ziemi¹ kombinezonie. – O, mój mi³y gospodarz – powita³ Cakhmaima, wstaj¹c. – Mam nadziejê, ¿e przynios³eœ coœ do jedzenia: zaczynam byæ naprawdê g³odny. A ty, jak s¹dzê, jesteœ wêdrownym szefem, o którym s³ysza³em. Lub raczej szefow¹. – To cz³onkini Wysokiej Rady Nowej Republiki, Leia Organa Solo – ton Cakhmaima by³ ostry niczym nó¿. – Bêdziesz siê do niej zwraca³ z nale¿ytym szacunkiem. – Naturalnie – zgodzi³ siê Devaronianin, dotykaj¹c swego prawego rogu opuszkami palców prawej d³oni. – Nie zwraca³bym siê inaczej do oficjalnej przedstawicielki Nowej Republiki. – Naturalnie, ¿e nie – odpar³a Leia tym samym tonem, próbuj¹c równoczeœnie wyczuæ jego emocje przy u¿yciu Mocy, jako ¿e choæ przedstawiciele tej rasy czêsto pojawiali siê w portach ca³ej galaktyki, sama nie rozmawia³a dot¹d d³u¿ej z ¿adnym z nich, poniewa¿ w si³ach Rebelii by³o ich niewielu. – Jak siê nazywasz? – Lak Jit, prosty poszukiwacz wiedzy i prawdy. – Aha, prosty – uœmiechnê³a siê lekko, mocniej siê koncentruj¹c: k³amstwa nie wyczuwa³a, ale zbyt s³abo zna³a Devaronian, by to cokolwiek znaczy³o. Wiedzia³a, ¿e niepe³nej prawdy czy te¿ z lekka pokoloryzowanej wersji wydarzeñ nie zdo³a³aby w stanie wyczu栖 Luke to potrafi³, ona nie. – Na czym polega istota sporu, Cakhmaim? – spyta³a po chwili. – Jeden z patroli spotka³ go w pobli¿u góry Tantiss. Kopa³ w pobli¿u uskoku i znalaz³ szeœæ datakart. Gdy spróbowano mu je odebraæ, oznajmi³, ¿e ma do nich prawo na mocy Uzgodnienia Debble’a. – Doprawdy? – Leia przyjrza³a siê rogatemu z nowym zainteresowaniem. Uzgodnienie Debble’a stanowi³o rezultat kompromisu, który zmuszona by³a narzuciæ w sporze miêdzy oczyszczaj¹cymi okolicê wybuchu zespo³ami Noghri a archeologiem Nowej Republiki Gavvem Debble’em. Noghri stanowczo chcieli zniszczyæ wszelkie œlady obecnoœci Imperatora na planecie, podczas gdy Debble nalega³, by okazy zrabowane z innych planet zosta³y tam zwróco34

ne, jeœli ktoœ je odnajdzie. Uzgodnienie by³o nieformalne i raczej prywatne, wiêc wydawa³o siê co najmniej dziwne, ¿e wiedzia³ o nim zwyk³y poszukiwacz skarbów. – A sk¹d wiesz o Uzgodnieniu Debble’a? – spyta³a. – Poniewa¿ wspó³pracujê z cz³owiekiem, który o ile mi wiadomo, niejednokrotnie wspó³dzia³a³ z Now¹ Republik¹. Nazywa siê Talon Karrde. – Rozumiem – g³os i mina Leii pozosta³y obojêtne, lecz sporo j¹ to kosztowa³o. Talon Karrde by³ szefem rozleg³ej organizacji przemytniczo-wywiadowczej obejmuj¹cej prawie ca³¹ znan¹ galaktykê. Niechêtnie, bo niechêtnie, ale wyst¹pi³ w koñcu po stronie Nowej Republiki podczas kontrofensywy przeprowadzonej przez wielkiego admira³a Thrawna. Zanim to zrobi³, stworzy³ koalicjê przemytników, i to ich jednostki okaza³y siê decyduj¹c¹ si³¹ w ostatecznej bitwie. Po latach koalicja rozpad³a siê, ale Leia i Karrde pozostawali w kontakcie i wielokrotnie udowodni³ on, czyje interesy le¿¹ mu na sercu. Dalsze przemyœlenia przerwa³a jej znajoma obecnoœæ za plecami. Odwróci³a siê, gdy w drzwiach stan¹³ Jacen. – Mamo, kiedy zobaczymy wreszcie tê górê? – spyta³, przygl¹daj¹c siê obojêtnie Lak Jitowi. – Powiedzia³aœ, ¿e dzisiaj tam pójdziemy. – I pójdziemy, jak tylko za³atwiê tê drobn¹ sprawꠖ zapewni³a go. – Myœla³em, ¿e tu nie bêdziesz mia³a ¿adnych spraw – zdziwi³ siê ch³opak. – Ja te¿ tak myœla³am. To nie potrwa d³ugo. – Ale mnie siê nudzi! – Jacen przyjrza³ siê ponownie Devaronianinowi i Leia wyczu³a, ¿e spróbowa³ go wysondowaæ, u¿ywaj¹c Mocy. – To ty jesteœ t¹ spraw¹? – Owszem – uœmiechn¹³ siê nieznacznie zapytany. – I twoja matka ma racjê: to nie potrwa d³ugo. Senator Leia Organa zdaje sobie sprawê, i¿ historyczne zapisy s¹ dok³adnie tym, co chroni Uzgodnienie Debble’a i dlatego… – Mamy tylko twoje oœwiadczenie, ¿e to historyczne zapisy – przerwa³ mu Cakhmaim. – Musimy to sprawdziæ. – Zgoda – wtr¹ci³a Leia, zanim Lak Jit zd¹¿y³ siê odezwaæ. – Co prawda trochê to potrwa, ale nie bêdzie to dla ciebie czas stracony. Dasz mi te datakarty w zamian za piêæset kredytów. Po 35

sprawdzeniu zaproponujê ci cenê zgodnie z ich faktyczn¹ wartoœci¹. – A kto zdecyduje, ile s¹ warte? – Ja, albo jeœli wolisz, zabiorê je na Coruscant i wyceny dokona senator Sien Siev lub inny historyk, którego wska¿esz. – A jeœli odmówiê? – Wtedy cenê ustal¹ Noghri. Lak Jit skrzywi³ siê, co niezbyt ró¿ni³o siê od dotychczas prezentowanego uœmiechu. – Wydaje mi siê, ¿e nie mam wyboru – oznajmi³, podaj¹c jej wyjête z kieszeni datakarty. – Proszê je wiêc oceniæ, a skoro gospodarz nie dostarczy³ mi nic do jedzenia, mo¿e sam sobie czegoœ poszukam w czasie, kiedy bêdziecie je sprawdzaæ? – To mia³o byæ nied³ugo – przypomnia³ Jacen. – Cicho – poleci³a mu Leia, bior¹c podany plik i sprawdzaj¹c, czy jest ich faktycznie szeœæ. By³o. By³y te¿ zab³ocone, podobnie jak kombinezon znalazcy. Musia³y zostaæ wyrzucone przez eksplozjê, gdy Chewbacca i Lando wysadzali reaktor bazy, i przez te wszystkie lata le¿a³y zagrzebane w ziemi. Lak Jit odchrz¹kn¹³: – To mogê…? – Tak – przerwa³a mu Leia, do której dopiero teraz dotar³o, ¿e Devaronianie s¹ drapie¿nikami. Szczegó³ów poszukiwania posi³ku wola³a nie znaæ, maj¹c w perspektywie w³asny obiad. – A ty Jacen trenuj cierpliwoœæ: powiedzia³am, ¿e to nie potrwa d³ugo i nie potrwa. – Te¿ nalegam na poœpiech – doda³ Lak Jit, wychodz¹c. – Mamo… – Jeœli tak siê nudzisz, poproœ Cakhmaima, ¿eby ci pokaza³ historiê wyryt¹ na œcianach – zaproponowa³a Leia, delikatnie œcieraj¹c brud z wierzchniej datakarty. – Albo przy³¹cz siê do m³odych na zajêciach walki wrêcz. O ile dobrze pamiêtam, Mobvekhar ma ich dzisiaj uczyæ stosowania dŸwigni. – Nie potrzebujê dŸwigni – oburzy³ siê Jacen. – Mam Moc. – Ale daleko ci do zostania Jedi – Leii te¿ nie podoba³y siê przymusowe zajêcia, lecz nie mia³a najmniejszego zamiaru ustêpowaæ marudz¹cemu synowi. – Gdybyœ by³, wiedzia³byœ, ¿e Moc nie zastêpuje tê¿yzny fizycznej i wszystkich umiejêtnoœci. Szko³a walki Noghri to doskona³e æwiczenia. 36

– Spacer po górach te¿. To kiedy idziemy? – Jak skoñczꠖ oœwiadczy³a stanowczo i przyjrza³a siê napisowi, który wy³oni³ siê spod brudu: „Nagrania Czwartej Konferencji Pestorivskiej”. Nie dostrzeg³a w nim ¿adnej rewelacji – wszystkie konferencje pestorivskie by³y jawne i dok³adnie udokumentowane. Chyba ¿e Imperator mia³ prywatn¹ wersjê rozmów kuluarowych. Nale¿a³o to sprawdziæ, ale najpierw musia³a dok³adnie oczyœciæ noœnik, gdy¿ w obecnym stanie datakarta gwarantowa³a dok³adne zabrudzenie czytnika. Druga z kolei dotyczy³a tañców godowych Ri’Dav, te¿ nic nadzwyczajnego. Oczyœci³a trzeci¹ i nagle zrobi³o siê jej zimno, gdy przeczyta³a dwa s³owa stanowi¹ce tytu³: „Rêka Thrawna”. – Mamo? – szepn¹³ Jacen. Nie potrzebowa³ du¿ego doœwiadczenia w u¿ywaniu Mocy, by wyczuæ gwa³towne zmiany emocji, zw³aszcza jeœli kogoœ dobrze zna³. – Co siê sta³o? Leia tak¿e u¿y³a Mocy, by siê uspokoiæ. – Nic – powiedzia³a po chwili. – To co przeczyta³am, po prostu mnie zaskoczy³o. – „Rêka Thrawna” – przeczyta³ Jacen, zagl¹daj¹c jej pod rêk¹. – Co to znaczy? – Tego w³aœnie nie wiem. – Wiêc dlaczego tak siê przestraszy³aœ? Pytanie by³o logiczne – czy¿by samo niespodziewane wyst¹pienie nazwiska Thrawn wystarczy³o do takiej reakcji? Jakoœ nie wyda³o jej siê to prawdopodobne. – Nie wiem – przyzna³a uczciwie. – Mo¿e po prostu za dobrze pamiêtam przesz³oœæ. – Albo mia³aœ, pani, wizjê przysz³oœci – powiedzia³ cicho Cakhmaim. – Mal’ary’ush dysponuje wielkimi mo¿liwoœciami, wnuku Vadera. – Wiem – przyzna³ ponuro Jacen. – Zatem b¹dŸ uprzejmy nie zapominaæ o tym – Leia rozwichrzy³a mu w³osy czu³ym gestem. – Teraz siedŸ przez chwilê cicho, zobaczymy, o co tu chodzi. Jakoœ tym razem perspektywa zabrudzenia czytnika nie by³a wystarczaj¹cym powodem do zw³oki. – I co? – spyta³ Cakhmaim po parunastu sekundach. – Nic, a raczej nic zrozumia³ego. Albo ca³a zawartoœæ jest zaszyfrowana, albo treœæ zosta³a powa¿nie uszkodzona przez pobyt 37

w ziemi. Mo¿e technicy na Coruscant bêd¹ w stanie… – nagle urwa³a, czuj¹c to samo co Jacen. – Jaina i Anakin! – krzykn¹³ prawie równoczeœnie ch³opiec. – To Lak Jit! – doda³a, odbieraj¹c strach dzieci i maj¹c przed oczyma obraz k³êbów bia³ego dymu i rogatej postaci biegn¹cej przez polanê. – Cakhmaim! Ten by³ ju¿ przy drzwiach i og³asza³ alarm w œpiewnym kodzie bojowym Noghri. Leia wcisnê³a do kieszeni czytnik i datakarty, z³apa³a Jacena za rêkê i skoczy³a do drzwi. Zd¹¿y³a wybiec na zewn¹trz, gdy spoœród drzew rozleg³a siê przypominaj¹ca æwierkanie odpowiedŸ. – Nic im nie jest – oœwiadczy³ z ulg¹ Cakhmaim. – Devaronianin ukrad³ speeder bike’a. Wokó³ ze wszystkich budynków wypadali uzbrojeni Noghri. – W któr¹ stronê leci? – spyta³a Leia, maszeruj¹c ku drugiej polanie. Noghri utworzyli wokó³ niej podwójny pierœcieñ ochronny, zanim miêdzy drzewami da³o siê dostrzec rzedn¹cy, bia³y dym. U¿ywaj¹c Mocy, uspokoi³a pociechy, a Cakhmaim zaj¹³ siê zebraniem informacji. – Nie wiadomo – oznajmi³ ponuro. – Dym uniemo¿liwi³ dok³adn¹ obserwacjê. Kiedy dotarli na polanê, dymu ju¿ nie by³o. Z dziewiêciu stra¿ników pozosta³o szeœciu tworz¹cych ciasny pierœcieñ wokó³ Jainy i Anakina. Leia zaczê³a od uœciskania obojga – o tym, ¿e s¹ cali i zdrowi, wiedzia³a, nim ich zobaczy³a. – Co siê sta³o, Khabarakh? – Zaskoczy³ nas, pani – wyzna³ ze wstydem zapytany. – Wszed³ zupe³nie normalnie na polanê i po kilku krokach upuœci³ saperkê. Czêœæ trzonka stanowi³ granat dymny, który eksplodowa³ przy uderzeniu. S³yszeliœmy, ¿e uruchamia speeder bike’a, ale nic nie widzieliœmy. Zabroni³em poszukiwania na oœlep, nie chc¹c nara¿aæ dzieci. Powinienem kazaæ go szukaæ natychmiast? – Nie – oœwiadczy³ stanowczo Cakhmaim. – Maszyna przecie¿ nie ma znaczenia. Wa¿ne by³o i jest bezpieczeñstwo dzieci lady Vader. Post¹pi³eœ zgodnie z honorem, Khabarakhu z klanu Kihm’bar. – Dlaczego on uciek³? – Jaina poci¹gnê³a Leiê za rêkaw, wiedz¹c, ¿e jest to najskuteczniejszy sposób zwrócenia na siebie uwagi. – Ba³ siê Noghri? 38

– W pewnym stopniu, kochanie – odpar³a Leia ponuro, wyci¹gaj¹c z kieszeni datakarty i rozk³adaj¹c je w wachlarz. Wszystkie mia³y brudne brzegi, ale tylko jedna z nich wy³¹cznie brzegi. Teraz sta³o siê jasne, dlaczego Devaronianin ucieka³. – Lady Vader? Leia odwróci³a siꠖ na skraju polany dwóch Noghri pomaga³o wstaæ oszo³omionemu Threepio. – O, rany! – jêkn¹³ droid. – Musia³em siê potkn¹æ… – Threepio! – Anakin przepchn¹³ siê pomiêdzy matk¹ i Cakhmaimem, i dopad³ droida. – Nic ci siê nie sta³o? Threepio obejrza³ siê, na ile móg³, i zapewni³: – Wydaje mi siê, ¿e nie odnios³em ¿adnych uszkodzeñ, panie Anakinie, ale dziêkujê za troskê. – Musimy go znaleŸæ – oznajmi³a Leia, pokazuj¹c obu Noghri czyst¹ datakartê. – Nadal ma oryginaln¹, znalezion¹ na zboczu. – Zaraz wyœlê wiêcej patroli – Cakhmaim siêgn¹³ po komling. – I mo¿e równie¿ sprawiê z³odziejowi niespodziankê. – Wasza Wysokoœæ! – odezwa³ siê nagle Threepio, podchodz¹c. – Nie wiem, czy to siê na coœ przyda albo czy o tym wiecie, ale zanim siê potkn¹³em i przewróci³em… – Mów, o co chodzi! – warkn¹³ Cakhmaim. Threepio lekko siê cofn¹³, lecz dokoñczy³ nader zwiêŸle: – Widzia³em skradziony speeder bike lec¹cy w tamt¹ stronê! – i wskaza³, w któr¹. – Threepio by³ poza dymem – doda³ Anakin. – Leci na pó³nocny stok – oceni³ Cakhmaim. – Musia³ tam ukryæ statek. Khabarakh, weŸ wszystkie pojazdy i leæ za nim ze swoj¹ grup¹. Ja zaprowadzê lady Vader i jej dzieci do osady. – Tylko dzieci – poprawi³a go Leia, ruszaj¹c ku najbli¿szemu airspeederowi. – Lecê z Khabarakhem. Trzydzieœci sekund póŸniej znaleŸli siê ju¿ w powietrzu. – Wiecie, gdzie mo¿e byæ jego statek? – spyta³a, obserwuj¹c przemykaj¹cy w dole krajobraz. – Myneyrski powinny wiedzie栖 odpar³ Khabarakh. – Obserwuj¹ ka¿de poruszenie wokó³ zakazanej góry. To mo¿e byæ ta niespodzianka, o której mówi³ Cakhmaim. Leia wyjê³a ze schowka makrolornetkê i zajê³a siê ogl¹daniem lasu pod i przed pojazdem. 39

– Chyba trzyma siê poziomu drzew – oceni³a po kilku minutach. – Wiêc leci powoli i powinniœmy go dogoniæ; ale dopóki nie zlokalizujemy jego statku, jeszcze mo¿e siê nam wymkn¹æ i wystartowaæ. A jeœli wtedy airspeedery nie bêd¹ tu¿ obok, to statek w ci¹gu paru sekund znajdzie siê poza zasiêgiem ich ognia… Leia próbowa³a odnaleŸæ zbiega przy u¿yciu Mocy, nadal obserwuj¹c teren w dole. W lesie nie wykry³a nic, ale wyczu³a coœ dziwnie znajomego, co siê zbli¿a³o… opuœci³a makrolornetkê i przymknê³a oczy dla lepszej koncentracji… – Trzymaæ siê! – wrzasn¹³ Khabarakh i po³o¿y³ maszynê w nag³y, ostry lewoskrêt. Leia odruchowo z³apa³a za porêcz, omal nie gubi¹c przy okazji makrolornetki. W dole przed nimi pojawi³ siê ponad drzewami stary frachtowiec typu Gymsnor-2 gwa³townie nabieraj¹cy wysokoœci. Zamknê³a oczy i siêgnê³a po Moc… tym razem bez trudu wykry³a na pok³adzie Devaronianina. – To on – oznajmi³a. – Uda siê go zatrzymaæ? – Mo¿emy spróbowa栖 odpar³ Khabarakh. Leia skrzywi³a siê odruchowo, przypominaj¹c sobie podstawow¹ zasadê Jedi, w nieskoñczonoœæ powtarzan¹ przez Luke’a podczas szkolenia: „Rób albo nie rób – nigdy nie próbuj”. W tym przypadku szybko sta³o siê jasne, ¿e próba jest nieudana – statek powoli, lecz systematycznie zwiêksza³ odleg³oœæ dziel¹c¹ go od airspeederów. A przed nim nie by³o ¿adnych przeszkód terenowych ani innych jednostek mog¹cych spowodowaæ zmianê kursu i zwolnienie. Ju¿ osi¹gn¹³ pu³ap przekraczaj¹cy mo¿liwoœci speeder bike’ów, a za kilka minut znajdzie siê ponad zasiêgiem airspeederów… Nagle w g³oœniku rozleg³ siê miaukliwy g³os któregoœ Noghri, Khabarakh coœ mu odpowiedzia³ i niespodziewanie zwolnili. Nim Leia zd¹¿y³a spytaæ, dlaczego, z prawej przemkn¹³ jakiœ frachtowiec, rycz¹c silnikami hamuj¹cymi, i run¹³ prosto na statek Devaronianina. – Khabarakh! – jêknê³a wczepiona kurczowo w porêcz, kiedy airspeeder zacz¹³ dziko tañczyæ w turbulencji. – Wszystko w porz¹dku, pani. To sojusznik. – Sojusznik? – powtórzy³a zdziwiona i uwa¿niej przyjrza³a siê nowo przyby³ej jednostce. 40

By³ to corelliañski frachtowiec serii Action IV, czterokrotnie wiêkszy od Gymsnora i ze zdrowo podrasowanym napêdem, gdy¿ w³aœciwie dopad³ ju¿ celu. Lak Jit musia³ dojœæ do podobnych wniosków, poniewa¿ skrêci³ ostro w prawo, nurkuj¹c ku drzewom, po czym jeszcze gwa³towniej skrêci³ w lewo i ile mocy w silnikach pomkn¹³ w górê, wracaj¹c na pierwotny kurs. Manewr by³ wielokrotnie i skutecznie stosowany przez jednostki rebelianckie uciekaj¹ce przed wiêkszym i mniej zwrotnym przeœladowc¹, ale tym razem zawiód³. NajwyraŸniej pilot corelliañskiego statku te¿ zna³ tê sztuczkê, bo zacz¹³ powrót na pierwotny kurs sekundê przed Lak Jitem i kiedy ten wyrówna³, frachtowiec nadal by³ nad Gymsnorem, i to zmniejszaj¹c wysokoœæ, czym zmusi³ mniejsz¹ jednostkê do zni¿enia lotu. Alternatyw¹ by³a kolizja, z której mniejszy statek wyszed³by w op³akanym stanie. Devaronianin zosta³ zmuszony do l¹dowania. – Dobry pilot – oceni³ Khabarakh. – Fakt… to jest ta niespodzianka, o której mówi³ Cakhmaim – domyœli³a siê Leia. – Zgadza siê: „Wild Karrde” z Talonem Karrde i Mar¹ Jade na pok³adzie – potwierdzi³ Noghri. – Ufam, ¿e nie jesteœ niemile zaskoczona, pani? Leia uœmiechnê³a siê. Talon Karrde: uprzejmy, inteligentny i sprytny przemytnik, niegdyœ sojusznik Nowej Republiki, obecnie przez wiêkszoœæ cz³onków Rady uznawany za nie zas³uguj¹cego na zaufanie. I Mara Jade – jego zastêpczyni, niegdyœ Rêka Imperatora i, nie licz¹c Leii, pierwsza uczennica Luke’a. Obecnie obdarzana przez Radê jeszcze mniejszym zaufaniem ni¿ Talon. – Nie, Khabarakh, Talon i Mara to mi³a niespodzianka – odpar³a powa¿nie. – Podobnie jak wy, ja te¿ nie zapominam o przesz³oœci. Gymsnor sta³ na polanie, nieco krzywo, gdy¿ jedna z podpór podwozia z³o¿y³a siê podczas przymusowego l¹dowania. W³az by³ otwarty, rampa opuszczona i otoczona przez Noghri. – Nie uwierzy³abym, ¿e mo¿na w ten sposób zmusiæ statek do l¹dowania, nie robi¹c z niego przy okazji wraku – przyzna³a Leia z podziwem. 41

– Cakhmaim zamawia³ obiekt „w miarê nie uszkodzony” – wyjaœni³ skromnie stoj¹cy obok niej Talon Karrde. – Staramy siê zadowoliæ naszych klientów. – Z regu³y z powodzeniem – oceni³a Leia, obserwuj¹c, jak we w³azie pojawia siê dwóch Noghri, zamienia z czekaj¹cymi kilka s³ów i znika z powrotem we wnêtrzu frachtowca. – Mi³o mi, ¿e znaleŸliœcie siê w okolicy. A w³aœciwie, co ciê tu sprowadza? – Interesy. Eksperymentujê z now¹ form¹ ochrony: wynaj¹³em kilku Noghri jako obstawê dla swoich ludzi w paru niesympatycznych miejscach i zaczyna siê sprawdzaæ, wiêc przylecia³em negocjowaæ nowe kontrakty. – Nic o tym nie s³ysza³am. – Bo staraliœmy siê zachowaæ tajemnicê. Poza tym sama wiesz, ¿e nie jestem ostatnio mile widziany na Coruscant, a bior¹c pod uwagê twoje bliskie kontakty z Noghri, nie chcieliœmy nara¿aæ na szwank twojej reputacji i pozycji. – Doceniam troskê, ale potrafiê zatroszczyæ siê o swoj¹ reputacjꠖ parsknê³a Leia. – Jeœli zaœ chodzi o goœcinnoœæ Nowej Republiki, to nie wszyscy zapomnieli, ¿e pomog³eœ powstrzymaæ kontrofensywê wielkiego admira³a Thrawna, choæ przyznajê, ¿e ostatnimi czasy liczba durni i niewdziêczników znacznie wzros³a. – W¹tpiê, czy ktokolwiek z senatorów lub cz³onków Rady naprawdê zapomnia³ – w g³osie Karrde’a zabrzmia³ rzadki u niego smutek. – Rzecz w tym, ¿e wiêkszoœæ z nich gardzi³a moj¹ organizacj¹ i mn¹ samym, i wstydzi³a siê tej pomocy ju¿ wtedy, kiedy z niej korzysta³a. Leia przyjrza³a mu siê uwa¿niej – wiedzia³a o coraz wiêkszym rozluŸnieniu stosunków miêdzy Talonem i jego przyjació³mi-przemytnikami a Now¹ Republik¹, jakie stopniowo nastêpowa³o w ci¹gu ostatnich kilku lat, ale nie s¹dzi³a, ¿e jest mu a¿ tak przykro z tego powodu. – Przepraszam – powiedzia³a cicho. – Co mogê zrobiæ, ¿eby ci pomóc? – Nie próbuj nic robi栖 odpar³ z rezygnacj¹. – Mnie nie pomo¿esz, a sobie zaszkodzisz. Przemytnicy, najemnicy, oszuœci, hazardziœci i piraci nale¿eli, nale¿¹ i zawsze bêd¹ nale¿eæ do obrze¿y spo³eczeñstwa zwanych potocznie „marginesem”. Jeœli spróbujesz nas broniæ, najwy¿ej zaszargasz w³asn¹ reputacjê. – Ju¿ ci powiedzia³am, ¿e sama siê troszczê o swoj¹ reputacjê. 42

– A poza tym – doda³ cicho, jak gdyby ignorowa³ jej s³owa – zwracaj¹c uwagê na mnie, œci¹gniesz j¹ te¿ na Noghri. Jak myœlisz, za co, jeœli nie za niedozwolon¹ dzia³alnoœæ, uznaj¹ cz³onkowie Rady wynajmowanie siê przez nich jako ochroniarzy przemytników? Mia³ racjê i Leia zdawa³a sobie z tego sprawꠖ co gorzej, Noghri nadal czuli siê winni za wieloletni¹ s³u¿bê Imperium i znaj¹c ich wiedzia³a, ¿e ka¿dy szef klanu znacznie powa¿niej przyj¹³by g³upie zarzuty, o których wspomnia³ Karrde, ni¿ na to zas³ugiwa³y. Najgorszym rodzajem pokuty by³a ta dobrowolna i w dodatku niezas³u¿ona, ale na to nic nie umia³a poradziæ. – Przykro mi – to by³o wszystko, co mog³a powiedzieæ. – Wiêc niech ci nie bêdzie – poradzi³ Talon. – Jak Nowa Republika mnie nie chce, to ja jej te¿: ³aski bez. – Aha, wreszcie! Leia odwróci³a siꠖ po rampie za³adunkowej schodzi³a niewielka procesja: trzech Noghri, ponury Lak Jit i Mara Jade z brudn¹ datakart¹ w d³oni. – Tak na marginesie – przypomnia³a sobie Leia na widok z³ocistorudej dziewczyny. – Co siê sta³o z firm¹ Mary? S³ysza³am, ¿e splajtowa³a, ale nie znam szczegó³ów. – Nie splajtowa³a, tylko zosta³a zamkniêta. Prawdê mówi¹c, od pocz¹tku by³o to pomyœlane jako czasowe przedsiêwziêcie – uœmiechn¹³ siê Talon. – Chcia³em, ¿eby nabra³a doœwiadczenia w kierowaniu w³asn¹, niewielk¹ firm¹ i zafundowaliœmy jej tak¹. Cz³owiek musi przygotowaæ sobie kompetentnego nastêpcê, prawda? A raczej nastêpczyniê. Procesja zesz³a z rampy i zbli¿y³a siê do miejsca, w którym stali Leia i Karrde. Zgodnie z oczekiwaniami Leii pierwszy odezwa³ siê Lak Jit: – Stanowczo protestujê przeciwko takiemu traktowaniu! – oœwiadczy³ gniewnie. – Nie pope³ni³em ¿adnego przestêpstwa, które uzasadnia³oby otwarcie do mnie ognia i uszkodzenie mojego statku. Z³o¿ê oficjalny protest w Radzie i Senacie Nowej Republiki, we w³adzach sektora Ojoster, w Gildii Kupców Corelliañskich… – I u swego pracodawcy Talona Karrde’a? – zasugerowa³ uprzejmie Talon. – Naturalnie, ¿e u Talona Karrde’a tak¿e – zgodzi³ siê Lak Jit. – Domagam siê natychmiastowego zwrotu mojej w³asnoœci i… 43

Urwa³ nagle, dopiero teraz zauwa¿aj¹c Talona. Sonduj¹ca go przy u¿yciu Mocy Leia bez wiêkszego trudu wyczu³a szok, jakiego dozna³. – Ty jesteœ…? – wykrztusi³ Lak Jit, szarzej¹c. – Tak, jestem – g³os Karrde’a by³ lodowaty, gdy odbiera³ od Mary datakartê. – Mo¿esz mi powiedzieæ, co chcia³eœ z ni¹ zrobiæ? – PrzywieŸæ tobie, naturalnie. Leia spojrza³a na stoj¹c¹ za Devaronianinem Marê, której d³oñ spoczywa³a na przypiêtym do pasa mieczu œwietlnym. Widz¹c jej spojrzenie, Mara uœmiechnê³a siê porozumiewawczo i z politowaniem – obie wyczu³y, ¿e Lak Jit k³ama³. Mara przenios³a spojrzenie na Talona i lekko przechyli³a g³owê w lewo. – To pierwsze k³amstwo, Lak Jit – oznajmi³ Karrde. – Ze³¿esz jeszcze raz, a ja zawiadomiê Gildiê Kupców Corelliañskich, ¿e nielegalnie podajesz siê za jej cz³onka. Trzecie k³amstwo i bêdziesz mia³ k³opoty ze mn¹. Zaczniemy od pocz¹tku: gdzie siê tak spieszy³eœ? Devaronianin jakby zapad³ siê w sobie. – Sprzedaæ j¹ – wymamrota³. – Temu, kto da najwiêcej. Znacznie wiêcej, ni¿ ona by da³a. Ruchem g³owy wskaza³ Leiê. – A kim to s¹ ci szczodrzy nabywcy? Lak Jit poruszy³ lekko rogami, co stanowi³o odpowiednik wzruszenia ramionami. – Sam siê domyœlisz, jak przeczytasz. Tylko uwa¿aj: jest tak brudna, ¿e prawie zniszczy³em sobie czytnik. – Zauwa¿y³em – Karrde spojrza³ na Marê: – Sprawdzi³aœ ca³y statek? – Noghri koñcz¹ rewizjê, ale to na pewno oryginalna datakarta – odpar³a rzeczowo Mara. – No, dobrze – Karrde przeniós³ ciê¿kie spojrzenie na Devaronianina. – Mo¿esz odlecieæ, jak tylko skoñcz¹ rewizjê. W zale¿noœci od tego, co zawiera ta ciekawostka, bêdziesz nadal lub nie bêdziesz nale¿a³ do mojej organizacji. O wyniku poinformuje ciê twój standardowy ³¹cznik. Lak Jit sk³oni³ siê wyszukanie. – Jak zwykle szczodry i ³askawy – ton by³ odrobinê zbyt ma³o z³oœliwy, by uznaæ to za obelgê. – Ktoœ tu mówi³ o jakichœ piêciuset kredytach? 44

– Za rzucenie granatu dymnego w moje dzieci nale¿y ci siê coœ zgo³a innego, wiêc jeœli cenisz swoj¹ skórê, skoñcz z bezczelnoœci¹ – warknê³a Leia. – Zap³atê dostaniesz, gdy odczytamy datakarty i ocenimy, ile s¹ warte. – Zanim ci zap³acê, zastanowiê siê, czy nie skasowaæ ciê za k³opoty, których sta³eœ siê przyczyn¹ – doda³ Talon. – Szczodroœæ i ³askawoœæ… – westchn¹³ Lak Jit. – Nastêpnym razem spróbuj z jakimœ Huttem – doradzi³ mu Karrde. – Sam jestem ciekaw wyniku. Devaronianin sk³oni³ siê ju¿ normalnie i ruszy³ w stronê statku, z którego wysz³a w³aœnie grupa Noghri. Trzej, towarzysz¹cy mu od wyl¹dowania, nie opuszczali go na krok. – Twoja, jak s¹dzꠖ Talon poda³ Leii powód ca³ego zamieszania. – Na pok³adzie mamy urz¹dzenia do oczyszczania, jeœli masz ochotê z nich skorzystaæ. – A przy okazji pozwoliæ ci przeczytaæ zawartoœæ, choæby zagl¹daj¹c mi przez ramiê? – uœmiechnê³a siê domyœlnie. – Mo¿emy to uznaæ za formê zap³aty – Karrde tak¿e siê uœmiecha³ – chyba ¿e uwa¿asz, i¿ na ni¹ nie zapracowa³em? – Czasami zapominam, jak siê z tob¹ rozmawia – westchnê³a z rezygnacj¹. Ostatnia czytelna strona zniknê³a z ekranu, ustêpuj¹c miejsca komputerowemu be³kotowi uszkodzeñ. Leia delikatnie odstawi³a czytnik na blat biurka, czuj¹c serce w gardle. Prywatny gabinet Karrde’a, jeszcze przed chwil¹ ciep³y i przytulny, wyda³ jej siê nagle obcy i zimny. Wra¿enie minê³o, gdy siedz¹cy naprzeciwko gospodarz siêgn¹³ po czytnik. – Teraz przynajmniej wiemy, dlaczego Fey’lya tak nalega³, by magazyn pod Tantiss zosta³ jak najszybciej zniszczony – powiedzia³ cicho. Leia przytaknê³a w milczeniu. Doskonale pamiêta³a, jak dziesiêæ lat temu senator i cz³onek Wewnêtrznej Rady Borsk Fey’lya prawie b³aga³ Karrde’a na l¹dowisku Coruscant, ¿eby ten polecia³ wraz z Lei¹ pomóc Hanowi i pozosta³ym w zniszczeniu osobistego magazynu Imperatora pod gór¹ Tantiss. Jedyne, co da³o siê z niego wydusiæ, to jêk, ¿e s¹ tam rzeczy, które jeœli ujrz¹ kiedykolwiek œwiat³o dzienne, sprowadz¹ nieszczêœcie zarówno na rasê Bothan, jak i na ca³¹ galaktykê. 45

Teraz, przez Lak Jita, ujrza³y. I okaza³o siê, i¿ Fey’lya mia³ racjê. – Nie s¹dzê, by istnia³a jakakolwiek szansa, ¿e to mo¿e byæ fa³szerstwo – oceni³ Karrde rzeczowo. – Coœ, co Imperator kaza³ zmajstrowaæ, ¿eby kiedyœ móc szanta¿owaæ Bothan. – Ja te¿ – przyzna³a Leia. – Królewska biblioteka na Alderaan mia³a bogaty zbiór danych dotycz¹cych ataku na Caamas. Na tej datakarcie s¹ szczegó³y, które pamiêtam, a które nigdy nie zosta³y podane do publicznej wiadomoœci. – A¿ trudno uwierzyæ, ¿e cokolwiek dotycz¹cego Caamas przez tyle lat uda³o siê utrzymaæ w tajemnicy – Talon potrz¹sn¹³ g³ow¹ z podziwem. – Wœciek³oœæ i oburzenie, jakie wywo³a³o spalenie planety, by³y wiêksze ni¿ potem, gdy zniszczono twój Alderaan. Leia odruchowo przytaknê³a, maj¹c przed oczyma obrazy, które widzia³a jako dziecko w archiwalnych zapisach, bowiem zniszczenie Caamas nast¹pi³o przed jej urodzeniem. Holoprojekcje i hologramy przedstawia³y jednak wszystko tak wyraŸnie i przera¿aj¹co, jakby to, co przedstawia³y, widzia³a na w³asne oczy. Atak by³ ca³kowicie niespodziewany i tak niszczycielski, ¿e wyró¿nia³ siê nawet na tle masakr z okresu Wojen Klonów, które go poprzedzi³y. Byæ mo¿e napastnicy liczyli na to, ¿e spo³eczeñstwo maj¹ce doœæ wyniszczaj¹cego konfliktu, który niedawno przetoczy³ siê przez galaktykê, na tyle zobojêtnia³o, i¿ losy jednej planety nie zwróc¹ niczyjej uwagi, a ju¿ na pewno nie wywo³aj¹ wspó³czucia czy oburzenia. Jeœli tak zak³adali, to srodze siê zawiedli, poniewa¿ reakcja by³a dok³adnie odwrotna, i to na naprawdê zaskakuj¹c¹ skalê. Na pewno wiele znaczy³ fakt, ¿e mieszkañcy Caamas, szlachetni i pokojowo nastawieni, kultywowali sztukê i wiedzê, które zjedna³y im g³êboki szacunek nawet wœród przeciwników. Ich przekonanie, ¿e do pokoju doprowadzi jedynie si³a moralna, wp³ywa³o na myœl polityczn¹ wielu planet, w tym tak¿e mieszkañców Alderaan, zaœ nieugiête wspieranie zasad ustrojowych Starej Republiki powodowa³o, i¿ w tych burzliwych czasach w³aœnie wokó³ nich koncentrowali siê wszyscy jej zwolennicy. Nigdy nie odkryto, kim byli napastnicy, gdy¿ pojawili siê bez ostrze¿enia, a atak przeprowadzili tak b³yskawicznie i skutecznie, ¿e nie ocala³ nikt z mieszkañców. Ca³¹ powierzchniê planety i wszystko, co na niej ¿y³o, spopielono podczas systematycznego 46

ostrza³u z orbity. ¯aden z politycznych przeciwników nie udzieli³, nawet najmniejsz¹ sugesti¹, wsparcia napastnikom – wszyscy przy³¹czyli siê do powszechnego potêpienia. Niestety, nagrania z walk i zniszczeñ, które ocala³y, okaza³y siê zbyt niewyraŸne, by da³o siê zidentyfikowaæ przynajmniej przynale¿noœæ rasow¹ napastników. Atak na Caamas wi¹za³ siê zreszt¹ z wieloma nie wyjaœnionymi zagadkami – jedn¹ z nich rozwi¹zywa³a treœæ odkrytej przez Lak Jita datakarty. – Prawie wszyscy ich szanowali i cenili – szepnê³a Leia, wracaj¹c do rzeczywistoœci. – Zreszt¹ nadal powszechny szacunek otacza tych nielicznych, którzy jeszcze ¿yj¹. Nie wiedzia³eœ o tym, ale najwiêksza kolonia Caamasi znajdowa³a siê na Alderaan. Mieszkali na Wyspie Po³udniowej, gdy dorasta³am. Byli pod ochron¹ mego ojca, lecz nie afiszowali siê ze swoj¹ obecnoœci¹. Mieli nadziejê, ¿e kiedyœ gdy stan¹ siê wystarczaj¹co liczni i majêtni, powróc¹ na swoj¹ planetê i spróbuj¹ odbudowaæ cywilizacjê. – Interesuj¹ce – Karrde pog³adzi³ siê po starannie przystrzy¿onej bródce. – Tak siê sk³ada, ¿e dostarcza³em im lekarstwa i ¿ywnoœæ, których potrzebowali, a które zosta³y objête zakazem importu na Alderaan. Zawsze mnie zastanawia³o, dlaczego wasi celnicy nigdy tak naprawdê nie próbowali niczego znaleŸæ. – Ojciec nie chcia³, ¿eby cokolwiek figurowa³o w oficjalnych dokumentach, bo od pocz¹tku podejrzewa³, ¿e Palpatine w jakiœ sposób bra³ udzia³ w zniszczeniu Caamas. Umocni³ siê w tym przekonaniu, gdy sta³o siê jasne, co on próbuje zrobiæ z Republik¹. Caamasi nigdy nie pozwoliliby na takie wykoœlawienie zasad Starej Republiki, a cieszyli siê zbyt wielkim mirem, by traktowaæ ich jedynie jako teoretyczn¹ przeszkodê. Byli tak¿e na tyle doœwiadczonymi politykami i filozofami, ¿e musieliby zorientowaæ siê w porê, do jakiego celu zmierza przysz³y Imperator. – Dlatego nale¿a³o ich wyeliminowaæ, kiedy jeszcze nikt niczego nie podejrzewa³. To akurat oczywisty wniosek, natomiast przyznajê, ¿e nigdy nie domyœli³bym siê, ¿e zamieszani w to byli Bothanie. – Nie tylko ty. Wszyscy bêd¹ zaskoczeni, a ta rewelacja nie mog³a wyp³yn¹æ w gorszym okresie. W ca³ej galaktyce wybuchaj¹ lokalne animozje, zadawnione urazy. Na razie ma³o kto zacz¹³ strzelaæ do s¹siadów, ale napiêcie stale roœnie. Obawiam siê, ¿e Nowa Republika nie potrafi racjonalnie za³atwiæ czegoœ takiego – Leia skrzywi³a siê na sam¹ myœl o przysz³oœci. 47

Drzwi otworzy³y siê i do pomieszczenia wesz³a Mara. – Alarm og³oszony – oznajmi³a, siadaj¹c obok Leii. – Wszystkie nasze jednostki, placówki i agenci oraz Mazzic i Clynguunn szukaj¹ Lak Jita. Jeœli tylko pojawi siê w pobli¿u któregoœ z nich, jest nasz. Poza tym znaleŸliœcie na niej jeszcze coœ ciekawego? – Nic, co da³oby siê przeczytaæ od rêki – odpar³a Leia. – Mo¿e technicy na Coruscant zdo³aj¹ coœ jeszcze odtworzyæ, ale bardzo w¹tpiê. – A wracaj¹c do Caamas – odezwa³ siê Karrde – przypadkiem nie masz nic do dodania? – Jak na przyk³ad personalia Bothan, którzy uszkodzili generatory pola si³owego chroni¹cego planetê? – Mara uœmiechnê³a siê bez cienia weso³oœci. – Na przyk³ad. By³by to mi³y pocz¹tek. – Pewnie, ¿e by³by – parsknê³a, powa¿niej¹c. – Niestety, na ten temat nie wiem nic, dopiero teraz dowiedzia³am siê, ¿e byli w to zamieszani jacyœ Bothanie. Nie zapominaj, ¿e Caamas nale¿a³ ju¿ do przesz³oœci, zanim Imperator mnie znalaz³ i wyszkoli³. – Nigdy o tym nie mówi³? – zdziwi³a siê Leia. – Nie chwali³ siê? Nie wspomina³? – On w ogóle ma³o siê chwali³, a jeszcze mniej wspomina³. Przy mnie wspomnia³ Caamasi tylko jeden raz, kiedy nabra³ podejrzeñ, ¿e Bail Organa aktywnie dzia³a przeciw niemu i zastanawia³ siê, czy mnie nie wys³aæ na Alderaan, ale potem zmieni³ zdanie. – Musia³ uznaæ, ¿e Gwiazda Œmierci da bardziej obrazow¹ lekcjê ni¿ Rêka Imperatora – mruknê³a ponuro Leia. Przez d³ug¹ chwilê panowa³a cisza, któr¹ przerwa³ dopiero Talon. – Co zamierzasz zrobiæ z tymi informacjami? Leia zmusi³a siê do oderwania myœli od nie istniej¹cego œwiata i nie¿yj¹cych bliskich. – Nie mam wyboru – odpar³a. – Lak Jit te¿ je pozna³, jak sam s³ysza³eœ, i rozpowszechni je choæby na z³oœæ. Jedyne, co mogê zrobiæ, to jak najszybciej dotrzeæ na Coruscant i poinformowaæ Radê. Przynajmniej zyskamy czas na przygotowania, nim bomba wybuchnie. – A co my mamy w najbli¿szych planach? – Talon spojrza³ na Marê. – Masê rzeczy, ale zd¹¿ymy j¹ odwieŸæ, jeœli o to ci chodzi. 48

– Naturalnie, gdybyœ sobie tego ¿yczy³a – Karrde zwróci³ siê do Leii. – Choæ, prawdê mówi¹c, masz niewielki wybór, skoro Hana i „Soko³a” nie ma w okolicy. – Chyba ostatnia dowiedzia³am siê, ¿e Han odlecia³. – Nie chyba, tylko na pewno – poprawi³ j¹ rzeczowo. – No ale w koñcu informacje to moja specjalnoœæ. – Pamiêtam czasy, kiedy by³y i moj¹ – westchnê³a Leia. – Z chêci¹ skorzystam, o ile zmieœcicie te¿ moje dzieci i zespó³ Khabarakha. – Jakoœ siê ich wciœnie – Karrde siêgn¹³ do konsolety ³¹cznoœci. – Dankin? Przygotuj statek do startu i zrób trochê miejsca: zabieramy dzieci senator Organy Solo i jej stra¿ honorow¹ z osady przy Tantiss. Potem odlatujemy. Poczeka³ na potwierdzenie, wy³¹czy³ urz¹dzenie i przyjrza³ siê Leii z namys³em. – Cakhmaim mówi³, ¿e Lak Jit znalaz³ szeœæ datakart. Czy na którejœ jest coœ równie wa¿nego? – Na jednej mo¿e by栖 odpar³a mechanicznie i nagle przysz³o jej do g³owy, ¿e Mara, znana jedynie jako Rêka Imperatora, by³a przecie¿ jedn¹ z jego najskuteczniejszych i najgroŸniejszych agentek. Powoli odwróci³a siê i spojrza³a wprost w przygl¹daj¹ce siê jej uwa¿nie zielone oczy… i przypomnia³a sobie inne spotkanie, sprzed dziesiêciu lat, nied³ugo po urodzeniu siê bliŸni¹t. Dosz³o wtedy do konfrontacji miêdzy ni¹ a Mar¹ w niewielkim pokoju w Imperialnym Pa³acu. Wtedy to Mara, spogl¹daj¹c jej prosto w oczy, oznajmi³a, ¿e ma zamiar zabiæ Luke’a. Wtedy te¿ zorientowa³a siê, ¿e Mara posiada umiejêtnoœæ pos³ugiwania siê Moc¹. Teraz, po naukach Luke’a i w³asnych doœwiadczeniach, czu³a, ¿e Mara próbuje wysondowaæ, co j¹ tak nagle wzburzy³o. A wzburzy³o j¹ odkrycie, ¿e Mara ze swymi umiejêtnoœciami i unikaln¹ przesz³oœci¹ mog³a wiedzieæ, kto lub co kry³o siê pod nazw¹ Rêka Thrawna. I œwiadomoœæ, ¿e nie mog³a natychmiast jej o to spytaæ. Uwa¿a³a zarówno j¹, jak i Talona za przyjació³, ale te informacje jako pierwsza musia³a otrzymaæ Rada Nowej Republiki. – Nie mogê wam jeszcze nic powiedzie栖 odezwa³a siê przepraszaj¹co. – Rozumiem – Karrde obserwowa³ bacznie obie i wiedzia³, ¿e zasz³o miêdzy nimi coœ, czego go³ym okiem nie da³o siê zauwa¿yæ, ale domaganie siê wyjaœnieñ w tej chwili by³oby b³êdem. Poza 4 – Widmo...

49

tym, gdy zostan¹ sami, Mara i tak powie mu, o co chodzi³o. – Nic nie szkodzi³o zapytaæ… Natomiast przysz³o mi do g³owy, ¿e mo¿e niepotrzebnie martwimy siê na zapas. Caamas zosta³ zniszczony tak dawno, ¿e nikogo ju¿ nie obejdzie, kto bra³ w tym udzia³. – Nie wierzê w to – Leia zdecydowanie potrz¹snê³a g³ow¹. – Ja te¿ nie – popar³a j¹ Mara. Karrde skrzywi³ siê kwaœno: – Niestety, sam te¿ w to nie wierzê.

50

ROZDZIA£

"

Wy³o¿y³ im wszystko spokojnie, rzeczowo i szczegó³owo. Kiedy skoñczy³, byli – zgodnie z jego oczekiwaniami – wœciekli. – Pan ¿artuje, admirale Pellaeon – oznajmi³ lodowato moff Andray. – I to niestosownie. – W³aœnie – przytakn¹³ moff Bemos, g³adz¹c masywny codorañski pierœcieñ. – Jesteœmy Imperium, a Imperium nie poddaje siê nigdy. – W takim razie Imperium zginie – odpar³ Pellaeon. – Przykro mi, ale tak siê to skoñczy. Imperium zosta³o pokonane i to jest fakt. Jeœli wynegocjujemy traktat pokojowy, zdo³amy chocia¿… – Mam doœæ! – warkn¹³ moff Hort, wstaj¹c i zbieraj¹c notatki. – Mam wa¿ne sprawy do za³atwienia w swoim sektorze i mam te¿ doœæ s³uchania bredni. – Ja równie¿! – moff Quillan tak¿e wsta³. – Poza tym ktoœ, kto mówi takie bzdury, nie powinien dowodziæ naszymi si³ami zbrojnymi… – Siadajcie! – rozleg³ siê cichy rozkaz. – Obaj! Wyda³ go siedz¹cy po przeciwnej stronie sto³u ni¿ Pellaeon moff Disra, niewysoki, drobnej budowy mê¿czyzna o rzedn¹cych, siwych w³osach i przenikliwych ¿ó³to-niebieskich oczach. Mia³ pobru¿d¿on¹ przez wiek i problemy twarz o ustach wykrzywionych sk³onnoœci¹ do okrucieñstwa i nie zaspokojon¹ ambicj¹ oraz przypominaj¹ce szpony d³onie, znacznie silniejsze, ni¿ na to wygl¹da³y. I by³ szefem sektora Braxant, w którym znajdowa³a siê nowa planeta – stolica Imperium o kodowanej nazwie Bastion, a zatem 51

gospodarzem tej konferencji. By³ równie¿ tym, któremu Pellaeon najmniej ufa³ spoœród zebranych oœmiu administratorów. Quillan i Hort spojrzeli zaskoczeni, ¿e ktoœ zepsu³ im wielkie wyjœcie, Hort otworzy³ ju¿ nawet usta, ale zastanowi³ siê i zamkn¹³ je, nie wydaj¹c dŸwiêku. A potem usiad³. Quillan poszed³ za jego przyk³adem. – Dziêkujꠖ Disra przeniós³ ciê¿kie spojrzenie na Pellaeona. – Proszê kontynuowaæ, admirale. – Dziêkujê, ekscelencjo – Pellaeon przyjrza³ siê obecnym. – Nie dziwi mnie, ¿e jesteœcie panowie zdenerwowani ani ¿e nie podoba siê wam ta propozycja. Mnie tak¿e siê ona nie podoba, jednak nie widzê ¿adnej innej mo¿liwoœci. Jeœli wynegocjujemy traktat pokojowy, utrzymamy przynajmniej te tereny, które jeszcze mamy. Bez takiego traktatu stracimy je i zostaniemy zniszczeni. – A utrzymamy? – spyta³ moff Edan. – Nowa Republika rozpowszechni³a k³amstwo, ¿e rz¹dzimy strachem i przemoc¹. Bêdzie d¹¿yæ do zniszczenia nas, czy podpiszemy ten traktat, czy nie. – Nie s¹dzê, aby tak by³o – sprzeciwi³ siê Pellaeon. – Myœlê, i¿ zdo³amy przekonaæ nawet najbardziej upartych senatorów, ¿e planety, które obecnie wchodz¹ w sk³ad Imperium, pozostaj¹ tu z w³asnego wyboru. – Nie wszystkie – wtr¹ci³ moff Sander. – W moim sektorze jest sporo takich, które przy pierwszej okazji przyst¹pi¹ do Nowej Republiki. – Nale¿y siê liczyæ ze strat¹ niektórych systemów – przyzna³ Pellaeon – ale nale¿y te¿ pamiêtaæ, ¿e s¹ systemy obecnie wchodz¹ce w sk³ad Nowej Republiki, których mieszkañcy woleliby siê znaleŸæ pod rz¹dami Imperium, gdyby to zale¿a³o tylko od ich wyboru. Obecnie nie jesteœmy w stanie nic dla nich zrobiæ, poniewa¿ nie mamy ani okrêtów, ani ludzi potrzebnych do ich obrony czy zaopatrzenia. Po podpisaniu traktatu pokojowego te sympatyzuj¹ce z nami bêd¹ mog³y przy³¹czyæ siê do Imperium. – I naprawdê pan wierzy, ¿e Nowa Republika dobrowolnie odda nam to, co ukrad³a? – parskn¹³ Quillan. – Nie bêdzie mia³a wyboru – odezwa³ siê niespodziewanie moff Vered. – Jedyn¹ podstaw¹ jej istnienia jest zasada, ¿e cz³onkowie dobrowolnie akceptuj¹ w³adzê i autorytet rz¹du Nowej Republiki. Jeœli spróbuje zabroniæ jakiejkolwiek planecie lub systemowi prawa wyboru, podpisze na siebie wyrok. Tam te¿ s¹ myœl¹cy politycy i nigdy do tego nie dopuszcz¹. 52

– W³aœnie – zgodzi³ siê Pellaeon. – Zw³aszcza bior¹c pod uwagê liczbê lokalnych sporów, jakie ostatnio ujawni³y siê b¹dŸ odnowi³y. Gdyby Nowa Republika zabroni³a swym cz³onkom wystêpowaæ z obecnych struktur, praktycznie odda³aby nam zwyciêstwo walkowerem. Sprawa Almanii dla wielu jest wci¹¿ œwie¿a. – Skoro jej sytuacja jest tak niestabilna, to po co mamy robiæ cokolwiek? – spyta³ Bemos. – Wystarczy spokojnie poczekaæ, a¿ siê sama rozleci. Jest to wysoce prawdopodobne. – Nie prawdopodobne, tylko pewne: na tym w³aœnie opiera siê filozofia Nowego £adu Imperatora – oznajmi³ Andray. – Jako jedyny w ca³ym Senacie zrozumia³, ¿e tak wiele ras i kultur nigdy nie zdo³a wspó³¿yæ ze sob¹ bez silnej w³adzy nadrzêdnej. – Zgadza siꠖ przytakn¹³ Pellaeon. – Jest tylko jeden ma³y problem: samozniszczenie Nowej Republiki potrwa wiele lat, a co gorsza, zanim nast¹pi fina³, jej przywódcy zrobi¹, co w ich mocy, by Imperium sta³o siê tylko wspomnieniem. A to oznacza, ¿e wszyscy tu obecni bêd¹ martwi b¹dŸ to zabici w walce, b¹dŸ skazani zgodnie z obowi¹zuj¹cym obecnie w Nowej Republice pojêciem prawa na karê œmierci. Oczywiœcie wyroki zostan¹ wykonane natychmiast. – Po pokazaniu w charakterze trofeów wojennych t³umom wiwatuj¹cych podludzi – doda³ cicho Sander. – Prawdopodobnie tak¿e po degradacji i innych takich. – Nie musisz tego przedstawiaæ tak obrazowo, Sander! – warkn¹³ Hort. – Zrobi³em to celowo – wyjaœni³ Sander spokojnie. – Admira³ Pellaeon ma racjê: teraz jest idealny moment do rozpoczêcia negocjacji, bowiem w³adzom Nowej Republiki da siê ³atwo wyt³umaczyæ, ¿e zaprzestanie dzia³añ zbrojnych le¿y w ich w³asnym interesie. Debata trwa³a jeszcze godzinê, ale w koñcu, niechêtnie, bo niechêtnie, jednak wszyscy zgodzili siê ze stanowiskiem Pellaeona. Przed ozdobnymi podwójnymi odrzwiami prowadz¹cymi do gabinetu Disry tkwi³ samotny wartownik stanowi¹cy przeciwieñstwo swego zwierzchnika, jako ¿e by³ wysoki, muskularny i m³ody. Do wejœcia prowadzi³ d³ugi korytarz, który Pellaeon przemierzy³ spokojnym, równym krokiem. 53

– Admira³ Pellaeon – przedstawi³ siê, gdy dotar³ do celu. – Chcê siê zobaczyæ z moffem Disr¹. – Jego ekscelencja nic o tym nie wspomina³… – Ca³y ten korytarz jest monitorowany przez holokamery systemu bezpieczeñstwa, wiêc doskonale wie, ¿e tu jestem – przerwa³ mu Pellaeon. – Proszê otworzyæ drzwi i przestaæ zgrywaæ durnia! – Tak, sir! – wartownik wykona³ dwa kroki w bok i oba skrzyd³a drzwi otworzy³y siê bezg³oœnie. Pomieszczenie by³o bardziej luksusowe i ozdobne, ni¿ wskazywa³y na to drzwi – prawdê mówi¹c, od œmierci Imperatora Pellaeon nie widzia³ tak wygodnie i z takim przepychem urz¹dzonej komnaty, bo okreœlenie „pokój” zdecydowanie tu nie pasowa³o. Disra siedzia³ za masywnym, bia³ym, po³yskuj¹cym szkliœcie biurkiem ustawionym na œrodku pomieszczenia, a obok sta³ m³ody adiutant w randze majora, z krótko obciêtymi w³osami. Adiutant trzyma³ w rêku plik datakart, czyli albo dopiero przyszed³, albo zbiera³ siê w³aœnie do odejœcia. – A, admira³ Pellaeon – Disra gestem zaprosi³ go bli¿ej. – Proszê, proszê. Myœla³em, ¿e bêdzie pan zajêty organizacj¹ wyjazdu emisariusza. – Mamy czas – Pellaeon podchodz¹c do biurka rozejrza³ siê i szacunkowo obliczy³ wartoœæ umeblowania i wyposa¿enia: wysz³a mu ca³kiem ³adna kwota. – Wed³ug danych wywiadu genera³ Bel Iblis przybêdzie do bazy myœliwskiej Morishim dopiero za jakieœ dwa tygodnie. – Aha! – sarkn¹³ Disra. – Z jakichœ powodów poddanie siê Bel Iblisowi jest mniej upokarzaj¹ce ni¿ jakiemukolwiek innemu cz³onkowi tej bandy, jak rozumiem? – Darzê genera³a Bel Iblisa sporym szacunkiem – przyzna³ Pellaeon, staj¹c o metr od biurka. Dopiero wówczas zauwa¿y³, ¿e wykonano je z kultury korala, genetycznie programuj¹c kszta³t mebla. Barwa przypominaj¹ca koœæ s³oniow¹ wskazywa³a, i¿ ukoñczono je jeszcze przed Wojnami Klonów, co oznacza³o, ¿e jest prawdopodobnie wiêcej warte ni¿ ca³a reszta mebli razem wziêtych. – Jakoœ nie cieszy pana perspektywa pokoju – zauwa¿y³ Pellaeon. – Nie mam nic przeciwko pokojowi – warkn¹³ Disra. – Flaki mi siê wywracaj¹ na myœl o upokorzeniu. Adiutant odchrz¹kn¹³. 54

– Za pozwoleniem Waszej Ekscelencji, zjawiê siê w dogodniejszym terminie – zaproponowa³. – Proszê zostaæ, majorze. Chcia³bym, ¿eby pan te¿ tego pos³ucha³. Zna pan mego adiutanta, admirale? Major Grodin Tierce. – Nie s¹dzê, abyœmy siê ju¿ spotkali – Pellaeon skin¹³ lekko g³ow¹ oficerowi. – Mój b³¹d – przyzna³ Disra. – Do rzeczy. O ile pamiêtam, mówiliœmy o kapitulacji? Pellaeon przyjrza³ siê adiutantowi, ale ten poza leciutkim drgnieniem ust, gdy Disra wymienia³ jego nazwisko, s³ucha³ wszystkiego z kamienn¹ twarz¹, nie zdradzaj¹c swych myœli czy uczuæ. – Nadal jestem otwarty na rozs¹dne propozycje – powiedzia³ spokojnie admira³, spogl¹daj¹c z powrotem na Disrê. – Moje propozycje doskonale pan zna, admirale. Nale¿y wys³aæ zespo³y, które pomog¹ rozniecaæ i podsycaæ miêdzyplanetarne czy miêdzyuk³adowe spory. Dziêki temu generatorowi niewidzialnoœci da³oby siê umieszczaæ takie zespo³y w ró¿nych dziwnych miejscach, gdzie przeciwnik nigdy by siê ich nie spodziewa³. Mo¿na wspomagaæ nasze si³y zbrojne jak i gdzie siê da, za pomoc¹ wszelkich dostêpnych si³ i œrodków. Pellaeon poczu³ rosn¹ce zdenerwowanie – ten temat przerabiali ju¿ parokrotnie. – Jesteœmy Flot¹ Imperialn¹ – oznajmi³ dumnie. – Nie wynajmujemy najemników ani piratów, ¿eby toczyli za nas nasze wojny. – Radzi³bym panu dok³adniej poczytaæ teksty historyczne, admirale. Imperium zawsze u¿ywa³o takich œmieci – parskn¹³ pogardliwie Disra. – Wynajmowali ich moffowie, wielcy moffowie, podobnie jak i lord Vader, gdy uzna³ to za stosowne. Postêpowali tak równie¿ starsi oficerowie pañskiej cennej i prawej Floty. Wiêc proszê uprzejmie nie opowiadaæ mi tu nonsensów. Jestem cz³owiekiem raczej zajêtym, zatem proszê przejœæ do rzeczy, admirale, albo zaj¹æ siê przygotowaniami do rozmów w pozycji klêcz¹cej. – W takim razie przejdŸmy do innych kwestii – Pellaeon sam by³ zdziwiony w³asnym opanowaniem. – Choæby do tych myœliwców SoroSuub, które nam pan dostarcza. – Tak? – Disra siad³ wygodniej. – Doskona³e maszyny, prawda? Mo¿e nie wywieraj¹ takiego efektu psychologicznego jak myœliwce TIE, ale s¹ lepiej uzbrojone i doskona³e do walki, jak s³ysza³em. 55

– Istotnie, s¹ doskona³e, tote¿ zastanowi³o mnie, dlaczego przez te wszystkie lata nie mieliœmy ich ani nawet nie widzieliœmy, wiêc sprawdzi³em pewne dane. Okaza³o siê, ¿e SoroSuub nigdy nie rozpoczê³o produkcji myœliwców typu Preybird, jeœli nie liczyæ krótkiej serii próbnej. Potem zamkniêto liniê produkcyjn¹. Prowadzi to do ciekawego pytania: sk¹d pan je w³aœciwie bierze, Disra? – Nie rozumiem, dlaczego to pana interesuje, admirale. Dopóki s¹ odpowiedniej jakoœci i w wystarczaj¹cej iloœci… – Bo chcê wiedzieæ, z kim Imperium robi interesy – przerwa³ mu Pellaeon. – Z kim ja robiê interesy. Oczy Disry nagle rozb³ys³y pod siwymi brwiami. – Grupa prywatnych inwestorów odkupi³a plany i liniê produkcyjn¹ od korporacji SoroSuub i zaczê³a produkcjê Preybirdów – warkn¹³. – Mam z nimi wspólne interesy, a w tej kwestii zawarliœmy umowê. – Ich nazwiska i adresy. – To grupa prywatnych inwestorów! – powtórzy³ wolno i wyraŸnie Disra, jakby mówi³ do dziecka. – Nic mnie to nie obchodzi – odpar³ tym samym tonem Pellaeon. – Chcê znaæ ich nazwiska, planety, na których mieszkaj¹, i korporacje, jakie reprezentuj¹. I chcê wiedzieæ, jak pan siê z nimi rozlicza za myœliwce. Disrê podnios³o z fotela. – Sugeruje pan, ¿e w tym interesie jest coœ nieuczciwego? – Niczego nie sugerujꠖ Pellaeon rozejrza³ siê wymownie. – Widaæ, ¿e ma pan wielkie mo¿liwoœci finansowe, Disra. Nie przeszkadza mi to i nie interesuje. Interesuje mnie jedynie upewnienie siê, ¿e ca³e Imperium odnosi korzyœci z tego interesu. Disra wbrew jego oczekiwaniom nie wybuchn¹³, lecz uœmiechn¹³ siê: – Co do tego mo¿e pan byæ zupe³nie spokojny, admirale – powiedzia³ dziwnie miêkko. – Ca³e Imperium bez w¹tpienia na tym skorzysta. Pellaeon przyjrza³ mu siê zaskoczony – w minie i tonie moffa dostrzeg³ coœ podejrzanego, co zdecydowanie mu siê nie podoba³o. By³a to ambicja na tyle silna, ¿e mog³a stanowiæ zagro¿enie. – Chcê nazwisk – przypomnia³ na wszelki wypadek. – Zostan¹ przes³ane na „Chimaerꔠ– obieca³ Disra. – Teraz, jeœli pan wybaczy, mamy z majorem trochê bie¿¹cych a nie cierpi¹cych zw³oki obowi¹zków. 56

– Naturalnie – odpar³ ³askawie Pellaeon. – ¯yczê mi³ego dnia. G³ównodowodz¹cy Si³ Zbrojnych Imperium nie móg³ sobie pozwoliæ, by ktoœ odniós³ wra¿enie, ¿e byle moff mo¿e go traktowaæ jak podw³adnego, wiêc w tonie Pellaeona da³o siê oprócz ³askawoœci us³yszeæ te¿ pogardê. Odwróci³ siê niespiesznie i wyszed³, obiecuj¹c sobie w duchu natychmiast zleciæ komandorowi Dreyfowi i jego ludziom zajêcie siê tymi „prywatnymi inwestorami”. I prywatnymi finansami Disry, ma siê rozumieæ. Coœ mu mówi³o, ¿e dokopi¹ siê naprawdê ciekawych powi¹zañ. A w miêdzyczasie mia³ do przygotowania misjê dyplomatyczn¹ i przy odrobinie szczêœcia wojnê do zakoñczenia. Kiedy za wychodz¹cym zamknê³y siê drzwi, Disra przez moment pozwoli³ sobie na pokazanie tego, co czu³ wobec Pellaeona. A czu³ pogardꠖ dla cz³owieka i dla oficera. Za niemo¿noœæ wygrania z band¹ Rebeliantów kochaj¹cych obcych i za chêæ poddania siê. Moment min¹³ równie szybko, jak siê pojawi³, i Disra znów by³ spokojny i opanowany. Mia³ do za³atwienia coœ znacznie istotniejszego, co wymaga³o sprawnego umys³u. A jeœli za³atwi to tak jak sobie zaplanowa³, to Pellaeon bardzo szybko stanie siê zupe³nie niewa¿ny. Obróci³ siê wraz z fotelem i spojrza³ na stoj¹cego obok adiutanta. – Interesuj¹ca rozmowa, nie s¹dzi pan, majorze? – spyta³. – Ciekaw jestem pañskich wra¿eñ. Tierce z widocznym wysi³kiem oderwa³ wzrok od drzwi, za którymi znikn¹³ admira³. – Przepraszam, ekscelencjo, ale naprawdê nie wiem – powiedzia³ tonem pasuj¹cym do nieco przygarbionej postawy cz³owieka znaj¹cego swoje miejsce. – Jestem tylko adiutantem floty, na polityce niewiele siê znam. By³o to aktorstwo prawie doskona³e, musia³ przyznaæ Disra. A nawet doskona³e, skoro w ci¹gu ostatnich piêtnastu lat okaza³o siê skuteczne wobec niezliczonej rzeszy zarówno cywilnych, jak i wojskowych osobistoœci. A przez ostatnich osiem miesiêcy skuteczne tak¿e wobec niego, gdy¿ tyle czasu Tierce pozostawa³ jego adiutantem. Z pewnych wzglêdów ¿al by³o je przerywaæ, ale tylko z pewnych… 57

– Rozumiem. Có¿, zostawmy w takim razie politykê i skoncentrujmy siê na opinii zawodowego oficera. S³ysza³ pan moje sugestie, w jaki sposób Imperium mo¿e unikn¹æ kapitulacji, której tak pragnie admira³. Co pan o nich s¹dzi? – Có¿, ekscelencjo… admira³ Pellaeon jest g³ównodowodz¹cym – Tierce mówi³ niechêtnie, ale obserwuj¹cy go uwa¿nie Disra dostrzeg³ drobn¹ zmianê w wyrazie oczu adiutanta. – Nale¿y za³o¿yæ, i¿ najlepiej zna nasze po³o¿enie strategiczne, a ja obawiam siê, ¿e nie posiadam do tego kwalifikacji. – Aha – Disra nacisn¹³ przycisk stanowi¹cy integraln¹ czêœæ biurka i zakodowany na jego kod genetyczny: z cichym szczêkniêciem odsunê³a siê starannie zamaskowana, ukryta w blacie szuflada. – Rozczarowa³ mnie pan, majorze. S¹dzi³em, ¿e Imperator wybiera³ najlepszych… Nie spuszczaj¹c oczu z oficera, wyj¹³ jedn¹ ze znajduj¹cych siê w szufladzie datakart. Tym razem nie wydawa³o mu siꠖ wzrok Tierce’a definitywnie stê¿a³, ale adiutant jeszcze nie zrezygnowa³. – Imperator, ekscelencjo? – spyta³, mrugaj¹c niedowierzaj¹co. – Jedynie najlepszych – Disra pokaza³ mu datakartꠖ do s³u¿by w Gwardii Imperialnej. Disra spodziewa³ siê wybuchu albo przynajmniej zaprzeczenia czy zaskoczenia. Tierce zaœ jedynie znieruchomia³, przygl¹daj¹c mu siê uwa¿nie zupe³nie innym wzrokiem. Od tego spojrzenia zrobi³o mu siê zimno i nagle, pierwszy raz w ¿yciu, zw¹tpi³ w s³usznoœæ tego, co zrobi³, zrozumia³ bowiem, ¿e jeœli Tierce zdecyduje, i¿ zachowanie anonimowoœci jest wa¿niejsze, zabije go tu i teraz. I to, kim jest, nie bêdzie mia³o ¿adnego znaczenia… Tierce powoli wypuœci³ powietrze, co do z³udzenia przypomina³o syk wê¿a. – Przypuszczam, ¿e nie ma sensu protestowaæ lub zaprzeczaæ, prawda? – spyta³, prostuj¹c siê. I Disra omal nie wtopi³ siê w oparcie fotela, a raczej gdyby móg³, chêtnie by siê wtopi³, tak go z wra¿enia cofnê³o, i to w dos³ownym znaczeniu tego s³owa. Oto w mgnieniu oka znikn¹³ niezbyt bystry i œrednio kompetentny oficer, którego zna³ przez ostatnie osiem miesiêcy. Zamiast niego sta³ wojownik. Co prawda Disra nieraz s³ysza³, ¿e uwa¿ny obserwator zawsze rozpozna imperialnego szturmowca nawet w t³umie, a Gwardzistê 58

tak¿e w spoczywaj¹cym na ³o¿u boleœci, ale uznawa³ to za bzdurne opowiastki. Teraz wiedzia³, ¿e pope³ni³ b³¹d i to powa¿ny. – Jak mnie pan rozpozna³? – spyta³ spokojnie Tierce. – Przeszuka³em imperialne archiwum, kiedy przeniesiono je na tê planetꠖ odpar³ Disra po chwili, bo nie od razu by³ w stanie wydobyæ z siebie g³os. – Znajdowa³y siê w nich duplikaty prywatnych plików Imperatora. Uda³o mi siê do nich dostaæ. – Doprawdy? – Tierce uniós³ brew. – Te dane mia³y byæ idealnie zabezpieczone i nie do z³amania. – Nie ma czegoœ takiego jak idealne zabezpieczenie! – parskn¹³ pogardliwie Disra. – Ka¿dy kod i ka¿d¹ ochronê mo¿na z³amaæ lub obejœæ. – NajwyraŸniej mo¿na. Có¿… i co teraz? – Na pewno nic z tego, czego siê spodziewasz. Nie mam zamiaru zadenuncjowaæ ciê jako dezertera: raz – bo mnie to nie obchodzi, dwa – nie mam komu, a trzy – Imperium nie mo¿e sobie pozwoliæ na bezsensowne marnotrawienie najlepszych ludzi. Natomiast tak z czystej ciekawoœci: jak ci siê uda³o unikn¹æ zag³ady Drugiej Gwiazdy Œmierci? Tierce wzruszy³ lekko ramionami. – Z tego prostego powodu, ¿e mnie tam nie by³o, gdy zosta³a zniszczona. Cz³onków Imperialnej Gwardii przydzielano rotacyjnie na pewne okresy czasu jako oficerów do normalnych jednostek szturmowych, ¿eby nie zapomnieli, jak siê walczy. W czasie Bitwy o Endor przebywa³em na planecie Magagran, rozpracowuj¹c rebelianckie podziemie. To w Zewnêtrznych Odleg³ych Rubie¿ach. – I tylko ty ocala³eœ? – Niby dlaczego? Zakoñczy³em misjê, zlikwidowa³em rebeliantów przy minimalnych stratach w³asnych i zgodnie z rozkazami wraca³em z pozosta³ymi do bazy. Kr¹¿y³y ró¿ne plotki, wiêc gdy tylko znaleŸliœmy siê w pobli¿u Coruscant, zostawi³em wszystko i sprawdzi³em, czy nie móg³bym siê do czegoœ przydaæ. – Pamiêtam te miesi¹ce – mrukn¹³ Disra. – Chaos w czystej postaci. Rebelia zbiera³a kawa³ki Imperium albo bez oporu, albo przy minimalnym i ca³kowicie niezorganizowanym. Zupe³nie jakby ktoœ je podawa³ na tacy. – Wygl¹da³o to, jakby Imperium rozpad³o siê niczym domek z kart, tylko od góry – doda³ posêpnie Tierce. – Mo¿e w jakimœ sensie tak by³o. Pellaeon wspomina³ mi, ¿e wielki admira³ Thrawn mia³ na ten temat pewn¹ teoriê. 59

– Tak, ¿e Imperator u¿ywa³ Mocy do kierowania podw³adnymi – przyzna³ Tierce. – Pamiêtam podobne dyskusje na pok³adzie „Chimaery”… Mo¿e mia³ racjê. – By³eœ wtedy na „Chimaerze”? – zdziwi³ siê Disra. – A gdzie mia³em byæ? Mniej wiêcej w miesi¹c po jego powrocie zdo³a³em zaaran¿owaæ transfer do kontyngentu aborda¿owego tego niszczyciela jako porucznik oddzia³ów szturmowych. – Jak w takim razie…? – Disra nagle umilk³. – Jak on móg³ zgin¹æ? – Tierce na moment zacisn¹³ szczêki. – Dlatego, ¿e Ÿle przewidzia³em. Oczekiwa³em ataku z zewn¹trz, gdy natknêliœmy siê na niespodziewane jednostki w Bilbringi. S¹dzi³em, ¿e bêdzie to jakiœ oddzia³ straceñców lub komandosów, którzy w bitewnym zamieszaniu spróbuj¹ przedostaæ siê na pok³ad z zadaniem zabicia wielkiego admira³a Thrawna… Luke Skywalker w ten w³aœnie sposób uwolni³ wczeœniej przemytnika Talona Karrde’a i dlatego s¹dzi³em, ¿e spróbuj¹ sprawdzonej metody. Rozstawi³em wiêc swoich szturmowców na pok³adach hangarowych. – Aha – Disrze wskoczy³ na miejsce luŸny dot¹d element historycznej uk³adanki. – To oni przechwycili i zabili tego zdrajcê Rukha, gdy ucieka³ po zamordowaniu wielkiego admira³a. – Oni. Co i tak niczego nie zmieni³o. – Hmm… Czy Thrawn wiedzia³, kim jesteœ? Tierce ponownie wzruszy³ ramionami. – Kto mo¿e wiedzieæ, co wiedzia³, a czego nie wiedzia³ wielki admira³ Thrawn? Wiem tylko, ¿e nigdy mu nie ujawni³em, kim jestem, a on nigdy nie da³ mi poznaæ, ¿e to wie. – Dlaczego tego nie zrobi³eœ? – zdziwi³ siê Disra. – S¹dzê, ¿e Gwardia Imperialna mia³o prawo do pewnych… hm… specjalnych… – To przestañ s¹dziæ, Disra! – cichy g³os Tierce’a zabrzmia³ groŸnie. – Bo g³upio s¹dzisz. Czerwony Gwardzista mia³ gdzieœ przywileje. Jedynym celem naszego ¿ycia by³o s³u¿yæ Imperatorowi i Nowemu £adowi, który stworzy³. I mo¿esz mi wierzyæ, ¿e gotowi byliœmy za to umieraæ. – Tak… – sapn¹³ Disra, ponownie czuj¹cy siê co najmniej niepewnie. Dopiero teraz zrozumia³, ¿e reputacja, jak¹ cieszy³a siê Imperialna Gwardia, zwana popularnie Czerwon¹ od barwy pancerzy i p³aszczy, by³a ca³kowicie prawdziwa, a nie stanowi³a, jak 60

dot¹d zak³ada³, efektu pracy imperatorskich speców od propagandy. – Przepraszam, Gwardzisto – wykrztusi³. – Majorze – poprawi³ go Tierce. – Po prostu: majorze. Imperialna Gwardia ju¿ nie istnieje. – W takim razie: przepraszam, majorze – powtórzy³ ju¿ normalnym tonem Disra, usi³uj¹c nie traciæ kontroli nad konwersacj¹, co mu siê œrednio udawa³o. – A do mnie proszê siê zwracaæ „ekscelencjo”, ¿ebyœmy nie wzbudzili podejrzeñ. Tierce uœmiechn¹³ siê ironicznie. – Niech bêdzie – mrukn¹³. – Czy w takim razie ekscelencja zaspokoi³ ju¿ swoj¹ ciekawoœæ? – Zaspokoi³em. Przesz³oœæ to przesz³oœæ, majorze. Nale¿y skoncentrowaæ siê na przysz³oœci. S³ysza³ pan moje sugestie, gdy by³ tu admira³ Pellaeon. Co pan o nich myœli? – Admira³ ma racjê: to na nic. Nowa Republika ma zbyt wielk¹ przewagê. – Nawet jeœli bêdzie zajêta rozstrzyganiem lokalnych konfliktów? – Nawet przy uwzglêdnieniu ciekawego raportu zatytu³owanego „Lak Jit” na trzeciej datakarcie od do³u. – Doprawdy? – Disra wyj¹³ z pliku datakartê, o której mówi³ Tierce, i wsun¹³ j¹ do czytnika. Te meldunki w teorii by³y prywatne, zabezpieczone kodem zarezerwowanym dla wy¿szych oficerów wywiadu: najwyraŸniej nie tylko on bawi³ siê slicerstwem najwy¿szej próby. Wcisn¹³ sekwencjê deszyfruj¹c¹ i pogr¹¿y³ siê w lekturze. Raport dotyczy³ informacji odkupionych od pewnego Devaronianina. – Idea³! – ucieszy³ siê po chwili. – Dok³adnie to, czego nam trzeba! – U¿yteczny – zgodzi³ siê powœci¹gliwie Tierce. – Ale to nie wystarczy. – Ale¿ wystarczy – Disra prawie siê uœmiechn¹³, koñcz¹c lekturê. – Nie s¹dzê, by pan w pe³ni rozumia³ obecn¹ sytuacjê polityczn¹ Nowej Republiki. Taki punkt zapalny jak Caamas, wraz z rewelacj¹ o udziale Bothan, wywo³a wra¿enie. Zw³aszcza jeœli bêdziemy umiejêtnie dolewali oliwy do ognia. – Sytuacja Rebeliantów nie jest istotna – sprzeciwi³ siê ch³odno Tierce. – Najwa¿niejsza jest sytuacja Imperium, a tej najwyraŸniej pan nie rozumie. Samo zniszczenie Nowej Republiki nie spowo61

duje odbudowy Imperium. Potrzebujemy kogoœ z autorytetem, wokó³ kogo skupi³yby siê wszystkie si³y Imperium: admira³ Pellaeon wydawa³ siê najbli¿szy idea³u takiego autorytetu, ale jak widaæ, straci³ wolê walki. – Zapomnijmy o Pellaeonie! – parskn¹³ pogardliwie Disra. – Za³ó¿my, ¿e znalaz³bym takiego przywódcê. Przy³¹czy³by siê pan do nas, majorze? – Do jakich „nas”? – Jeœli siê pan przy³¹czy, bêdzie nas trzech. Trzech znaj¹cych sekret, który zamierzam panu zdradziæ, a który przeci¹gnie ca³¹ flotê na nasz¹ stronê. I nie tylko flotê. – Przepraszam za szczeroœæ, ekscelencjo, ale pan nie by³by w stanie liczyæ na lojalnoœæ pijanej banthy – Tierce uœmiechn¹³ siê cynicznie. – Nie! – Disra niemal siê zakrztusi³ tym s³owem, ale zdawa³ sobie sprawê, ¿e rozpaczliwie potrzebuje kogoœ o wyszkoleniu i umiejêtnoœciach swego rozmówcy. – Nie mówiê o sobie. Ja by³bym politykiem i dostawc¹ ludzi i sprzêtu, pozostaj¹cym w cieniu tronu. – Z Floty Sektora Braxan? – I z innych Ÿróde³. Gdyby zdecydowa³ siê pan do nas do³¹czyæ, s³u¿y³by pan swoj¹ wiedz¹ wojskow¹ i zosta³ architektem naszej strategii. – Rozumiem – jeœli oficerowi nie podoba³a siê wzmianka o s³u¿eniu, to nie okaza³ tego w najmniejszym stopniu. – A ten trzeci? – Jest pan z nami czy nie? – Najpierw proszê mi coœ wiêcej powiedzieæ. – Zrobiê coœ lepszego – Disra wsta³. – Poka¿ê panu! S¹dz¹c po braku reakcji, teoretycznie tajne drzwi i przejœcie miêdzy gabinetem a apartamentem moffa nie by³o wcale dla Tierce’a takie tajne. Natomiast ukryte w po³owie d³ugoœci korytarza drzwi okaza³y siê faktycznie przed nim ukryte. – Zainstalowane przez poprzedniego w³aœciciela – wyjaœni³ Disra, id¹c w¹skim przejœciem prowadz¹cym do równie w¹skiej windy. – Zje¿d¿a piêædziesi¹t metrów i mo¿na stamt¹d dotrzeæ albo do sali tortur pod poziomem wiêziennym, albo do ukrytego wejœcia w górach na pó³nocy. Czasami ciekawi mnie, gdzie on czêœciej chadza³… – A dok¹d my teraz idziemy? – spyta³ Tierce, gdy winda stanê³a. 62

– Do sali tortur. To najbezpieczniejsze miejsce w ca³ym pa³acu. I najbardziej odizolowane. A prawdê mówi¹c, nie tylko w pa³acu, ale na ca³ej planecie. Tam spotkamy „tego trzeciego”, jak to pan ³adnie uj¹³, majorze. Wysiedli z windy w przedsionku, z którego rozchodzi³y siê dwa korytarze. Disra wybra³ prawy, odgarn¹³ pajêczynê i pomaszerowa³ nim. Korytarz nie by³ d³ugi, koñczy³ siê pokrytymi kurzem pancernymi drzwiami zaopatrzonymi w prosty, ale solidny zamek. Disra z³apa³ za szprychê ko³a umieszczonego na œrodku drzwi, przekrêci³ je z pewnym wysi³kiem i z cichym, choæ odbijaj¹cym siê echem od œcian, skrzypniêciem drzwi otworzy³y siê. Poprzedni w³aœciciel mia³by spore problemy z rozpoznaniem, gdzie siê znalaz³ – usuniêto bowiem wszystkie narzêdzia tortur, oczyszczono i wy³o¿ono izolacj¹ œciany, sufit i pod³ogê, po czym urz¹dzono wewn¹trz w pe³ni nowoczesny i ca³kiem wygodny apartament. Zreszt¹ wnêtrze absolutnie Disry nie interesowa³o – ca³¹ uwagê skupi³ na by³ym Gwardziœcie, obserwuj¹c, jak ten wchodzi do œrodka… i zauwa¿a jedyn¹ obecn¹ w pomieszczeniu osobê zajmuj¹c¹ krzes³o kapitañskie, dok³adnie takie same jak na mostku niszczyciela klasy Imperial. Tierce zamar³ z wytrzeszczonymi oczami, niczym ktoœ solidnie pora¿ony pr¹dem. Spojrza³ na Disrê, ale natychmiast przeniós³ wzrok z powrotem na siedz¹cego. Gor¹czkowo rozejrza³ siê po pokoju, jakby szukaj¹c dowodów pu³apki lub oszustwa, i znów spojrza³ na siedz¹cego. Disra wstrzyma³ oddech… I nagle Tierce wyprê¿y³ siê jak struna i zameldowa³ niczym na paradzie: – Panie wielki admirale, szturmowiec TR-889 melduje siê na s³u¿bie! Siedz¹cy powoli wsta³, spogl¹daj¹c pa³aj¹cymi, czerwonymi oczami na Disrê. Oczy te ostro kontrastowa³y z b³êkitn¹ skór¹, granatowoczarnymi w³osami i bia³ym uniformem Wielkiego Admira³a Floty Imperium. – Witam z powrotem, ¿o³nierzu – powiedzia³ ciê¿ko, patrz¹c na wyprê¿onego oficera. – Obawiam siê jednak, ¿e muszê siê przyznaæ do pewnego drobiazgu… otó¿ nie jestem tym, za kogo mnie uwa¿asz… – Sir? – w g³osie Tierce’a pojawi³a siê nutka w¹tpliwoœci. – Proszê pozwoli栖 wtr¹ci³ Disra, podchodz¹c do bia³o ubranej postaci. – Majorze Tierce, pozwoli pan, ¿e przedstawiê mego 63

wspó³pracownika Flima, wysoce utalentowanego oszusta i naœladowcê. Przez bardzo d³ug¹ chwilê w pomieszczeniu panowa³a napiêta cisza. Tierce wpatrywa³ siê w niebieskoskór¹ postaæ z niedowierzaniem, które powoli zmienia³o siê w rozczarowanie i z³oœæ. Disra obserwowa³ to, czuj¹c w³asny, coraz bardziej przyspieszony puls i wiedz¹c, ¿e jeœli Tierce da upust z³oœci, to pozostali dwaj ju¿ nie wyjd¹ z tego pokoju. Oficer przesun¹³ wœciek³y wzrok na moffa i za¿¹da³ przez zaciœniête zêby: – Wyjaœnij! – Sam pan powiedzia³, majorze, ¿e Imperium potrzebuje przywódcy z autorytetem – Disra robi³, co móg³, by mówiæ spokojnie. – Kto mo¿e byæ lepszym przywódc¹ ni¿ wielki admira³ Thrawn? Powoli i niechêtnie, Tierce ponownie spojrza³ na postaæ w bia³ym uniformie. – Kim jesteœ? – zapyta³ ju¿ spokojniej. – Nazywam siê Flim, jak pan ju¿ s³ysza³, majorze – g³os mówi¹cego subtelnie siê zmieni³, przestaj¹c brzmieæ w³adczo, podobnie jak niedawno zmieni³y siê g³os i zachowanie Tierce’a, tylko w drug¹ stronê. Tierce musia³ to zrozumieæ, bo przesta³ siê z³oœciæ. – Interesuj¹ce – oceni³, podchodz¹c bli¿ej i przygl¹daj¹c siê dok³adnie Flimowi. – Niesamowite, wygl¹dasz dok³adnie tak jak on! – Powinien – Disra odetchn¹³ z ulg¹. – Prawie osiem lat zajê³o mi znalezienie kogoœ wystarczaj¹co podobnego i zdolnego odegraæ tak¹ maskaradê. Planowa³em to naprawdê od dawna. – Widzꠖ przyzna³ Tierce. – Oczy? – Zewnêtrzne wszczepy z w³asnym zasilaniem biologicznym, ¿eby uzyskaæ w³aœciwy efekt. Kolor skóry i w³osów to genetyka, a kontrola g³osu i zdolnoœci aktorskie to ju¿ wk³ad Flima z czasów, nim siê spotkaliœmy. – Udawa³em ju¿ w ¿yciu wiele rozmaitych osób – uœmiechn¹³ siê Flim. – Choæ przyznajê, nie a¿ tak wa¿nych i nie z perspektyw¹ takiej nagrody. – Zadziwiaj¹ce – przyzna³ Tierce. – Jest tylko jeden ma³y problem: Thrawn nie ¿yje i wszyscy o tym wiedz¹. – Naprawdê? – zdziwi³ siê uprzejmie Disra. – Informacje dotycz¹ce jego œmierci mog¹, lecz nie musz¹ byæ prawdziwe. A je¿e64

li rana zadana przez Rukha wywo³a³a comê? Ostrze mog³o byæ zatrute, prawda? Móg³ zostaæ przetransportowany do tajnej bazy, gdzie tyle czasu dochodzi³ do siebie. Albo te¿ przewidzia³ atak i podstawi³ sobowtóra, który wówczas zgin¹³. Sam pan powiedzia³, majorze, ¿e podczas tej bitwy spodziewa³ siê pan ataku na jego osobê. Dlaczego wiêc Thrawn nie móg³by tego przewidzieæ i zabezpieczyæ siê? – Ma³o prawdopodobne. – Zgadza siê, ale nie o to chodzi. Wszystko, co musimy zrobiæ, to zaprezentowaæ go publicznie z w miarê prawdopodobn¹ histori¹, resztê za³atwi¹ pragnienia i nadzieje: bêd¹ widzieli to, co chcieliby zobaczyæ. Wszyscy od Pellaeona w dó³ uwierz¹ mu bez zastrze¿eñ. I bêd¹ s³uchaæ jego rozkazów. – A wiêc to jest ten plan? Zast¹piæ nim Pellaeona i u¿yæ jako symbolu dla Si³ Zbrojnych Imperium? – W ogólnych zarysach – przyzna³ Disra. – A o co chodzi? Przez moment Tierce milcza³. – Powiedzia³ pan niedawno, ¿e ma inne Ÿród³a sprzêtu i ludzi oprócz Floty Sektora Braxant – odezwa³ siê wreszcie. – Jakie to Ÿród³a? Disra spojrza³ niepewnie na Flima, ale ten przygl¹da³ siê jedynie z zainteresowaniem Tierce’owi. – Doszed³em do porozumienia z band¹ piratów znan¹ jako Cavrilhu. To du¿a i dobrze wyszkolona grupa operuj¹ca z… – Znam mo¿liwoœci bandy kapitana Zothipa – przerwa³ mu Tierce. – Nie nazwa³bym jej dobrze wyszkolon¹, ale liczna jest rzeczywiœcie. Jak wygl¹da to porozumienie? – Obustronnie korzystnie. Wykorzystuj¹ meldunki wywiadu do lokalizacji u¿ytecznych ³adunków nale¿¹cych do Nowej Republiki, które Zothip zagarnia: on ma ³upy, my destabilizacjê przeciwnika. – I czêœæ Preybirdów produkowanych na skradzionej przez nich linii produkcyjnej? – doda³ Tierce. Disrê na moment zatka³o – albo Tierce dowiedzia³ siê znacznie wiêcej, ni¿ powinien, albo by³ znacznie lepszy, ni¿ Disra go ocenia³. ¯adna z tych mo¿liwoœci zupe³nie mu nie odpowiada³a – Dostajemy ca³¹ produkcjê, poniewa¿ Zothip nie potrzebuje tylu myœliwców. A co siê tyczy linii produkcyjnej, wcale nie zosta³a skradziona, tylko odkupiona, ale to trochê bardziej skomplikowana historia i w tej chwili bez znaczenia. 5 – Widmo...

65

– Jak mu pan za nie p³aci? – Pewnym rodzajem fachowej pomocy, której nie uzyska³by gdzie indziej – Disra uœmiechn¹³ siê nieznacznie. – Po¿yczy³em mu grupê nader specyficznych doradców militarnych: autentyczne klony Thrawna z góry Tantiss. Pierwszy raz mia³ czyst¹ satysfakcjê, obserwuj¹c, jak opada szczêka eks-Gwardzisty. Co prawda jedynie o parê milimetrów, ale zawsze. – To jakieœ jeszcze zosta³y? – zdumia³ siê Tierce. – Nawet ca³kiem sporo. Nasz sprytny wielki admira³ rozsia³ ich grupami po ca³ej Nowej Republice, zaopatruj¹c wszystkich w legendy i fa³szywe to¿samoœci. Pojêcia natomiast nie mam, co zamierza³ z nimi zrobiæ, o tym nie ma ¿adnej wzmianki w jego zapiskach… – Znalaz³ pan notatki Thrawna? – przerwa³ mu Tierce. – Jego prywatne notatki? – Znalaz³em – odpar³ Disra nieco zaskoczony reakcj¹ tamtego. – A niby sk¹d wiedzia³bym, gdzie znaleŸæ klony, które ju¿ wykorzysta³em? – Naturalnie – Tierce znów by³ wzorem obojêtnoœci. – Co jeszcze jest w tych notatkach? – Ogólny zarys strategiczny i plany na najbli¿sze piêæ lat wojny z Now¹ Republik¹ – Disra mówi¹c to obserwowa³ go uwa¿nie, ale nie doczeka³ siê ¿adnej reakcji. – S¹ wrêcz niesamowicie szczegó³owe, ale niestety w obecnej sytuacji ca³kowicie bezu¿yteczne. – By³bym ostro¿ny z tak¹ ocen¹, Thrawn by³ strategicznym geniuszem – poprawi³ go spokojnie Tierce. – Coœ jeszcze? – Notatki natury osobistej, ale nic, co mia³oby zwi¹zek ze sprawami wojskowymi. Jeœli pan chce, majorze, to mo¿e je pan naturalnie przejrzeæ. – S¹dzê, ¿e chcê. Ale w póŸniejszym czasie. – Czujê, ¿e rozwa¿a pan, majorze, coœ bardziej ambitnego od pomys³u ekscelencji Disry – odezwa³ siê niespodziewanie Flim. – Doskonale, admirale – pochwali³ go Tierce. – Faktycznie, wydaje mi siê, ¿e staæ nas na coœ wiêcej. Na du¿o wiêcej. Jest tu gdzieœ terminal?… O, jest. Ekscelencjo, potrzebne mi bêd¹ datakarty, które zosta³y na pañskim biurku. Móg³by mi je pan przynieœæ? – Oczywiœcie. Zaraz wracam, panowie – zapewni³ Disra. 66

Tierce siedzia³ ju¿ przy klawiaturze komputera, poch³oniêty wydawaniem poleceñ komputerowi, wiêc nie odpowiedzia³. Disra przygl¹da³ mu siê przez moment, zastanawiaj¹c siê, czy przypadkiem siê nie przeliczy³ – major Tierce mia³ byæ u¿ytecznym pomocnikiem, a nie równorzêdnym partnerem. Niestety, obecnie wszyscy potrzebowali siê wzajemnie, zatem prze³kn¹³ dumê i wyszed³, kieruj¹c siê ku windzie.

67

ROZDZIA£

#

Senator Borsk Fey’lya podniós³ fioletowe oczy znad datakarty i szepn¹³: – A wiêc w koñcu wszystko wysz³o na jaw. – Wysz³o – zgodzi³a siê Leia. – I domaga siê wyjaœnieñ. – Tu nie ma co wyjaœnia栖 Fey’lya potrz¹sn¹³ pokryt¹ kremowym futrem g³ow¹. – To prawda. – Rozumiem – powiedzia³a, niemal fizycznie czuj¹c przyt³aczaj¹cy jej ramiona powa¿ny ciê¿ar: nie zdawa³a sobie sprawy, jak bardzo liczy³a na to, ¿e datakarta zawiera sfa³szowane informacje. – Jesteœ pewien? – Jestem pewien – odpar³ Fey’lya, g³adz¹c nienaturalnie przylizane futro. – W takim razie wiesz, kto to zrobi³. – Nie wiem i to jest w³aœnie ca³y problem. A zarazem powód, dla którego tyle lat milczeliœmy w tej sprawie. Wiedzieliœmy bowiem jedynie to, co ty wiesz: ¿e grupa Bothan pomog³a oddzia³owi wynajêtemu przez senatora Palpatine’a zniszczyæ generatory pola chroni¹cego planetê Caamas. Nie wiemy nawet, z jakiego klanu pochodzili, a co dopiero, kim konkretnie byli. – A próbowaliœcie siê dowiedzieæ? – spyta³a, nie sil¹c siê na dyplomacjê. – Oczywiœcie, ¿e próbowaliœmy – futro Borska o¿y³o. – Palpatine za dobrze zamaskowa³ œlady. W ogóle dowiedzieliœmy siê o tym dopiero w pocz¹tkowym okresie Rebelii. I w³aœnie szok wywo³any t¹ rewelacj¹ spowodowa³, ¿e przy³¹czyliœmy siê do So68

juszu. Ale wówczas œlad by³ ju¿ zbyt stary, by da³o siê coœ wiêcej odkryæ. – Rozumiem – westchnê³a ciê¿ko Leia. – Wierzysz mi, prawda? Musisz mi uwierzyæ. Przez moment Leia nie odzywa³a siê, korzystaj¹c z Mocy, ale nie wykry³a ¿adnego oszustwa w umyœle rozmówcy. – Wierzê, ¿e mówisz prawdê, a przynajmniej to, co uznajesz za prawdꠖ powiedzia³a po chwili. – Niestety, nie tylko mnie bêdziesz musia³ przekonaæ. Fey’lya wzdrygn¹³ siê, czemu towarzyszy³o nastroszenie kêpek futra w ró¿nych przypadkowych miejscach cia³a. – Nie tylko – przyzna³ trzeŸwo. – Wielu stwierdzi, ¿e chronimy ich w imiê bothañskiej solidarnoœci. Leia zabra³a mu czytnik, opanowuj¹c grymas – Borsk mia³ racjê, poniewa¿ zaœ jego rasa politykê traktowa³a jako grê, w której wszystkie chwyty s¹ dozwolone, a cel nadrzêdny stanowi³a poprawa pozycji i zwiêkszenie w³adzy, niewielu przedstawicieli innych ras inteligentnych by³o do nich przyjaŸnie nastawionych. Jeœli dodaæ do tego, ¿e Bothanie nigdy nie uznali za stosowne zmieniæ swego podejœcia do przedstawicieli innej rasy i uwa¿ali, ¿e wszyscy kieruj¹ siê równie egoistycznymi celami i u¿ywaj¹ podobnych metod, trudno siê dziwiæ, i¿ nie nale¿eli do najpopularniejszych ras w galaktyce. – Masz racjꠖ przyzna³a. – Tym bardziej trzeba to za³atwiæ jak najszybciej. – Ale jak? Sprawdziliœmy ju¿ wszystko, szukaliœmy u¿ywaj¹c legalnych i nielegalnych metod: wszystkiego, co tylko przysz³o nam na myœl. Ani w oficjalnych archiwach, ani w klanowych zarówno na Bothawui, jak i w koloniach czy enklawach nie istnieje lista uczestników owej zbrodni. – Istnia³a na tej datakarcie – odparowa³a Leia, wyci¹gaj¹c j¹ z czytnika. – Zobaczymy, czy technicy zdo³aj¹ j¹ zrekonstruowaæ. Jeœli nie, musimy gdzieœ znaleŸæ kopiê tego zapisu. Teraz przynajmniej wiemy, czego mamy szukaæ. – Mo¿emy próbowa栖 zgodzi³ siê bez nadziei na sukces Fey’lya. – A co zamierzasz zrobiæ w miêdzyczasie? – Nie mogê ukrywaæ faktów, bo to i tak nic nie da. Muszê zawiadomiæ o wszystkim Radê i prezydenta. Przekonam ich, ¿e nie nale¿y tego rozg³aszaæ, przynajmniej dopóki technicy nie sprawdz¹ uszkodzonych fragmentów. 69

– Rozumiem – futro Borska zafalowa³o. – To czy technicy zachowaj¹ tajemnicê, to naturalnie zupe³nie inna sprawa. Ale wa¿niejsze jest, czy dochowa jej ten przemytnik, Karrde? Mówi³aœ, ¿e te¿ wie o wszystkim. – I mówi³am te¿, ¿e da³ s³owo nikomu o niczym nie mówi栖 przypomnia³a mu zimno. – Oraz ¿e wys³a³ do wszystkich swoich wspó³pracowników polecenie, by szukali tego Devaronianina. Mo¿e zdo³aj¹ go z³apaæ, zanim zacznie mówiæ. – Naprawdê s¹dzisz, ¿e ju¿ tego nie zrobi³? Choæby z zemsty za to, jak go potraktowaliœcie. – Zrobiliœmy, co uwa¿aliœmy za rozs¹dne – parsknê³a Leia. – Kto móg³ wiedzieæ, co on znalaz³? A mo¿e wola³byœ, ¿ebyœmy mu pozwolili odlecieæ z orygina³em? – Prawdê mówi¹c, wola³bym – przyzna³ niespodziewanie Fey’lya. – Nie w¹tpiê, ¿e to w³aœnie nam chcia³ j¹ sprzedaæ. Za¿¹da³by astronomicznej sumy i dosta³by j¹, co by zakoñczy³o ca³¹ sprawê. – Niczego by nie zakoñczy³o. Zakoñczyæ, jak to okreœli³eœ „sprawê”, mo¿e tylko odkrycie ca³ej prawdy i ukaranie winnych. – Teraz faktycznie nie pozosta³o nam nic innego – Fey’lya wsta³ i powiedzia³ oficjalnym tonem: – Dziêkujê za to wczeœniejsze i prywatne spotkanie, pani senator Organa Solo. Pójdê przygotowaæ swoj¹ obronê. – Nikt ciê o nic nie oskar¿a i nikt nie zamierza ciê s¹dzi栖 przypomnia³a mu Leia. – Jednak bêd¹ – odpar³ cicho. – Tak jak ca³¹ moj¹ rasê. Zobaczysz. Knajpê „Dona Laza” wype³nia³ t³um, jakiego Shada D’ukal jeszcze tu nie widzia³a. Klienci niezliczonych ras zape³nili lokal dos³ownie od œciany do œciany, a ³¹czy³o ich g³ównie to, ¿e nale¿eli do ras uznawanych za niskie i ¿e ¿aden nie by³ trzeŸwy. – Popularne miejsce – oceni³a, siadaj¹c obok Mazzica przy jedynym wolnym stoliku. – Wygrali turniej Boga Minawka – wyjaœni³ Mazzic, g³adz¹c wierzch jej d³oni. – Nie uwierzy³abyœ, jak niektóre œrodowiska reaguj¹ na popularne sporty. – Wiêc dlatego wybra³ to miejsce? – spyta³a. – Z powodu – t³umu… 70

– Nie bój siê. Cromf go przyprowadzi. Jeœli zap³aci mu siê wystarczaj¹co du¿o, to nawet mo¿na na nim polegaæ. Zw³aszcza gdy drug¹ po³owê zap³aty dostanie po dostarczeniu towaru. – Bardziej mnie martwi, czy potrafimy go cicho i spokojnie wyprowadziæ w takim t³umie. – Nie ma poœpiechu. Bior¹c pod uwagê, ile trudu nas to kosztowa³o, powinniœmy chocia¿ poznaæ ten drogocenny sekret, który chce nam sprzedaæ. A potem go capniemy. Shada przyjrza³a mu siê k¹tem oka. – Karrde nie bêdzie zadowolony – ostrzeg³a. – Ca³kiem jednoznacznie poleci³, ¿eby Lak Jit z nikim nie rozmawia³. – Karrde nie jest naszym szefem! – warkn¹³ Mazzic. – A po zap³aceniu Cromfowi to, co od niego dostaniemy, zaledwie pokryje koszty. Jeœli ten sekrecik faktycznie jest coœ wart, zas³ugujemy na udzia³ i nie mam zamiaru z niego zrezygnowaæ. Shada nie odezwa³a siê, ale to i tak niczego nie zmienia³o. Wszystko zawsze sprowadza³o siê do zysku i do tego, ¿eby za wszelk¹ cenê wycisn¹æ jak najwiêcej. Pojêcia takie jak lojalnoœæ czy honor… – Och, daj spokój – Mazzic ponownie pog³adzi³ jej d³oñ. – Przestañ siê obwiniaæ, nie wiem zreszt¹ o co. Takie jest ¿ycie i musisz sobie z tego zdawaæ sprawê. – Pewnie – mruknê³a przygnêbiona: zdawa³a sobie sprawê, i to w³aœnie najbardziej bola³o, ¿e przez ostatnie dwanaœcie lat ca³kowicie dobrowolnie bra³a w tym udzia³. Czasami tylko, póŸno w nocy, zastanawia³a siê, co siê sta³o z galaktyk¹. Albo co siê sta³o z ni¹ sam¹. Na skraju t³umu przy stoliku pojawi³ siê m³ody Garoos balansuj¹cy tac¹ miêdzy par¹ wrzeszcz¹cych i gestykuluj¹cych Ishori. Uda³o mu siê przejœæ bez rozlania drinków, wiêc siadaj¹c naprzeciwko Mazzica zagwizda³ z zadowoleniem, po czym z³apa³ jeden z czterech stoj¹cych na niej pucharków i odetchn¹³, poruszaj¹c purpurowymi skrzelami. – A ju¿em myœla³, ¿e mi sieñ nie uda – oznajmi³. – £adnie ci posz³o, Cromf – pogratulowa³ Mazzic, bior¹c dwa pucharki i stawiaj¹c jeden przed Shad¹. – Widzia³eœ go? – Nie widzia³em – Cromf rozejrza³ siê nerwowo i upi³ niewielki ³yczek; ktoœ w pobli¿u rykn¹³ œmiechem, tote¿ pospiesznie zamkn¹³ kêpkê s³uchow¹ i doda³: – Nie podoba mi sieñ tu. Za du¿o œwiadków. 71

– Nie martw siê, masz go tylko doprowadziæ do stolika, reszt¹ my siê zajmiemy. Jedna z pokrytych lak¹ ozdobnych igie³, które Shada mia³a wpiête we w³osy, ta umieszczona przy lewym uchu, dwukrotnie cicho kliknê³a. – Sygna³ od Griva – poinformowa³a Mazzica. – Mo¿liwy kontakt. – Dobra. IdŸ po niego, Cromf, do bocznego wejœcia. I skoncentruj siê na drugiej po³owie swego wynagrodzenia. Garoos wsta³, cicho pogwizduj¹c, i znikn¹³ w t³umie. Shada wziê³a g³êboki oddech, rozejrza³a siê powoli i przygotowa³a do walki. Jeœli Devaronianin wyczuje k³opoty i spróbuje prysn¹æ, to najprawdopodobniej ruszy w lewo… Cromf wróci³, prowadz¹c rogat¹ postaæ. – Ciasnoœæ! – parskn¹³, siadaj¹c na starym miejscu. – To Lak Jit, a to Mazzic. – Mi³o mi ciê poznaæ, Lak Jit – zagai³ Mazzic, podaj¹c mu czwarty pucharek. – Jak s³ysza³em, pijesz Vistulo Bandale? – Kiedy ktoœ inny p³aci, to zawsze – Lak Jit siad³ obok Shady. – Muszê ciê uprzedziæ, Mazzic, ¿e choæ powiem prawdê, nie mogê ¿¹daæ za informacje zap³aty, bo nie posiadam ¿adnych dowodów. Wiem tylko, co widzia³em. – Rozumiem – Mazzic po³o¿y³ d³oñ na œrodku sto³u. Gdy j¹ cofn¹³, pozosta³a tam kupka monet o wysokich nomina³ach. – Niemniej jednak szanuj¹cy siê osobnik powinien p³aciæ za to, co otrzymuje. Lak Jit uœmiechn¹³ siê i siêgn¹³ po pieni¹dze… By ujrzeæ sw¹ d³oñ w ¿elaznym uchwycie Mazzica. – Za to, co otrzyma³ – powtórzy³ ch³odno Mazzic i drug¹ rêk¹ przesun¹³ stosik ku sobie. – Teraz pos³uchajmy, co masz do powiedzenia. Lak Jit roztar³ nadgarstek i pochyli³ siê nad sto³em. – Proszê zrozumieæ, ¿e informacja jest zarówno prywatna, jak poufna: nikt poza rz¹dem Nowej Republiki nic o tym nie wie. – Naturalnie – zgodzi³ siê Mazzic, nie wierz¹c w ani jedno s³owo, podobnie jak Shada. – A czego dotyczy? Lak Jit rozejrza³ siê i pochyli³ jeszcze bardziej. – Chodzi o Caamas. Istnieje dowód, ¿e to agenci senatora Palpatine’a zniszczyli planetê. Shada trzymaj¹ca d³oñ pod sto³em zacisnê³a j¹ w piêœæ – dawno nie s³ysza³a tej nazwy. Prawie równie dawno jak innej nazwy, 72

wywo³uj¹cej wspomnienia, o których najchêtniej by zapomnia³a. Wspomnienia œwiata, z którego pochodzi³a – Emberlene. Teraz nagle wszystko wróci³o. Nie spodziewa³a siê, ¿eby ta wiadomoœæ tak samo poruszy³a Mazzica i mia³a racjê. – Te¿ mi rewelacja – wzruszy³ ramionami. – Ledwie ostatnia burza ogniowa wypali³a siê na powierzchni, by³a to wiod¹ca teoria. – Ale teraz to ju¿ nie teoria. Istnieje dowód odzyskany z wysadzonego magazynu Imperatora na planecie Wayland. – Którego nie masz – przypomnia³ mu Mazzic, zastanawiaj¹c siê, ile razy tamten zd¹¿y³ ju¿ wszystko opowiedzieæ. – Ale to nie koniec – sykn¹³ Lak Jit, pochylaj¹c siê tak nisko, ¿e rogami prawie dotkn¹³ czo³a Mazzica. – Teraz wiadomo, dlaczego tak ³atwo im posz³o: generatory planetarnego pola zosta³y uszkodzone… przez grupê Bothan. – Doprawdy – Mazzic spojrza³ wymownie na Shadê. – Znasz ich personalia? – Niestety nie: ta czêœæ dokumentu okaza³a siê zbyt uszkodzona, by mój czytnik by³ w stanie j¹ odczyta栖 Lak Jit wyprostowa³ siê. – To zreszt¹ nie ma znaczenia: Bothan czeka naprawdê ciê¿ki okres, a sprytny cz³owiek interesów mo¿e sporo zarobiæ, wiedz¹c o tej nieuchronnej destabilizacji. Nieprawda¿? – W rzeczy samej – zgodzi³ siê Mazzic, spogl¹daj¹c na Shadê i unosz¹c brew. – Shada, odprowadzisz naszego przyjaciela? – Nie ma potrzeby – zaprotestowa³ Lak Jit, siêgaj¹c po monety. Shada unios³a siê lekko i uderzy³a go kantem d³oni w nasadê lewego rogu. Devaronianin pad³ bez jednego dŸwiêku na stolik, prawie rozlewaj¹c napój Mazzica. Wywo³a³o to przelotne zainteresowanie Barabela i pary Doorsów. Zainteresowanie szybko przeminê³o, jako ¿e trac¹cy przytomnoœæ z przepicia nikogo w tym lokalu nie dziwili. – On nie… – upewni³ siê os³upia³y Cromf. – Pewnie, ¿e nie jest – Mazzic pochyli³ siê i stukn¹³ lekko trzy razy w jedn¹ z igie³ Shaddy. – Nikt nam nie zap³aci³ za jego œmieræ. Do sto³u przepchn¹³ siê Griv. – Gotów? – upewni³ siê. – Gotów – potwierdzi³ Mazzic, zgarniaj¹c monety. Wrêczy³ Cromfowi cztery, resztê schowa³ do wewnêtrznej kieszeni. 73

– Wynieœ go do speedera – poleci³. Griv przerzuci³ sobie nieprzytomnego przez ramiê i przepchn¹³ siê do wyjœcia. – Strata czasu – oceni³ Mazzic, wstaj¹c i podaj¹c d³oñ dziewczynie. – Musimy siê trochê potargowaæ z Talonem o nagrodê, ¿ebyœmy nie wyszli na zero na tym interesie. – Nie skorzystamy na tym? – Nie wyg³upiaj siê: kogo mo¿e obchodziæ planeta zniszczona pó³ wieku temu? – zdziwi³ siê, bior¹c j¹ pod ramiê. – Nikogo… – odpar³a z gorycz¹. – Masz racjê: nikogo. Caamas i Emberlene. Trwa³o to chwilê. Disra spaceruj¹cy za swym biurkiem ocenia³ to na co najmniej dwukrotne przeczytanie i stara³ siê, by jego zniecierpliwienie by³o widoczne. W przeciwieñstwie do zdenerwowania. W koñcu jednak czterej kapitanowie skoñczyli lekturê. – Z ca³ym szacunkiem, ekscelencjo, ale ta propozycja jest niewiarygodna – odezwa³ siê znany z porywczoœci kapitan Trazzen, dowódca „Obliteratora”. – Nie mo¿e pan tak po prostu zabraæ czterech niszczycieli klasy Imperial ze stanu floty sektora i spodziewaæ siê, ¿e pozosta³e si³y zdo³aj¹ skutecznie broniæ jego granic. – W dodatku, z ca³ym szacunkiem ma siê rozumieæ, nie wydaje mi siê, aby mia³ pan prawo nakazaæ te loty – doda³ kapitan Nalgol, dowódca „Tyrannica”, obracaj¹c na palcu pierœcieñ z herbem rodu Kuat, który stale nosi³. – Wszystkie misje w przestrzeni Nowej Republiki musz¹ mieæ osobist¹ aprobatê admira³a Pellaeona. Czyli inaczej mówi¹c, tylko on mo¿e wydaæ rozkaz. – Mo¿e tak, a mo¿e nie – parskn¹³ Disra. – Od³ó¿my chwilowo ten problem. Macie panowie jeszcze jakieœ pytania? – Ja mam pytanie dotycz¹ce tego zadania w pobli¿u Morishim – odezwa³ siê kapitan Dorja, dowódca „Relentless”. – Konkretnie, co to za jednostka kurierska, o której przechwycenie mnie pan prosi? – Prosi? – Disry omal nie zatchnê³o z wœciek³oœci. – Prosi? – Tak, ekscelencjo, bo rozkazywaæ mi nie ma pan prawa – odpar³ Dorja. – Kapitan Nalgol ma racjê: jako zwierzchnik si³ zbrojnych sektora Braxant mo¿e pan rozkazywaæ jednostkom floty tylko w kwestiach operacji na obszarze tego sektora. Zadania w tak 74

odleg³ych miejscach jak Morishim czy Bothawui wykraczaj¹ poza zasiêg pañskich kompetencji. – Rozumiem – Disra zrobi³, co móg³, i zwróci³ siê do ostatniego oficera. – A pan, kapitanie Argona, jest pan jakoœ dziwnie milcz¹cy. – „Ironhand” naturalnie mo¿e polecieæ tam, gdzie pan chce, niemniej jednak zgadzam siê z ocen¹ kapitana Trazzena: zabranie czterech z szesnastu niszczycieli wchodz¹cych w sk³ad floty sektora jest posuniêciem wymagaj¹cym dok³adniejszego przemyœlenia – odpar³ spokojnie zapytany. – Zw³aszcza ¿e trzy z nich maj¹ do wykonania zadanie w systemie Bothawui, które zajmie w najlepszym wypadku kilka tygodni – doda³ Trazzen. – A którego charakter wyklucza mo¿liwoœæ szybkiego odwo³ania z uwagi na zakaz nawi¹zywania ³¹cznoœci. – Co oznacza, ¿e rozkazy powrotu mo¿e pan przekazaæ najszybciej przy pomocy kurierów – uzupe³ni³ Argona. – W przypadku sytuacji kryzysowej czas, który to zajmie, mo¿e staæ siê przyczyn¹ katastrofy. – Niczego nie da siê osi¹gn¹æ bez ryzyka – oznajmi³ ch³odno Disra. – Zaczynam s¹dziæ, ¿e pope³ni³em b³¹d, proponuj¹c panom to zadanie. Jeœli wolicie wycofaæ siê z kampanii, która przejdzie do historii… – Nie! – g³os doszed³ od strony tajnego wejœcia do apartamentów Disry i wszyscy kapitanowie jak na komendê odwrócili siê w jego stronê. Do pomieszczenia wszed³ wielki admira³ Thrawn. Ktoœ jêkn¹³, ktoœ inny zakrztusi³ siê w³asn¹ œlin¹, ale poza tym w gabinecie zapanowa³a martwa cisza. – Przepraszam, sir? – spyta³ ostro¿nie Disra. – Powiedzia³em: nie. ¯aden z obecnych tu oficerów nie wycofa siê z powierzonego mu zadania, ekscelencjo – odpar³ spokojnie Thrawn, podchodz¹c do biurka i siadaj¹c w fotelu moffa. – Mia³em swoje powody, dla których wybra³em te konkretnie okrêty i konkretnych dowódców. Powody te s¹ nadal aktualne. Przez moment przygl¹da³ siê stoj¹cym w postawie zasadniczej os³upia³ym oficerom, jakby oceniaj¹c ponownie ka¿dego z osobna, po czym siad³ wygodniej i uœmiechn¹³ siê lekko. – Proszê zauwa¿yæ, ekscelencjo – zwróci³ siê do Disry. – Zostali ca³kowicie zaskoczeni moim pojawieniem siê, a ju¿ zaczynaj¹ dochodziæ do siebie. Szybkie i elastyczne umys³y w po³¹czeniu 75

z pe³n¹ lojalnoœci¹ wobec Imperium: to jest w³aœnie kombinacja, której potrzebujê. I któr¹ dostrzegam w osobach tych panów. – Oczywiœcie, panie admirale – zgodzi³ siê Disra. – Panowie macie naturalnie masê pytañ – te s³owa skierowane by³y do kapitanów. – Tak siê nieszczêœliwie sk³ada, ¿e to, na które najbardziej chcielibyœcie us³yszeæ odpowiedŸ, chwilowo pozostanie bez niej. Dopóki jawnie nie przejmê dowodzenia, sposób, w jaki przetrwa³em dziesiêæ lat temu zamach, powinien pozostaæ tajemnic¹. Muszê was tak¿e prosiæ, abyœcie fakt mego powrotu utrzymali w jak najœciœlejszej tajemnicy: mo¿ecie o nim poinformowaæ wy³¹cznie swoich zastêpców, i to dopiero po opuszczeniu przestrzeni nale¿¹cej do Imperium. Poza tym… jak s¹dzê, powsta³y pewne w¹tpliwoœci w kwestii autorytetu i prawa wydawania rozkazów? – Ju¿ przesta³y istnieæ, sir – odpar³ Trazzen g³osem, w którym brzmia³o niemal uwielbienie. – To dobrze – Thrawn spojrza³ na Nalgola, unosz¹c lekko brew. – S¹dzê z wyrazu pañskiej twarzy, kapitanie Nalgol, ¿e nie zgadza siê pan z w³aœnie wyg³oszon¹ opini¹? Nalgol odruchowo odchrz¹kn¹³ i przekrêci³ pierœcieñ na palcu, jakby dodawa³o mu to pewnoœci siebie. – Nie kwestionujê, ma siê rozumieæ, pañskiego autorytetu, sir – wykrztusi³. – Ale by³bym wdziêczny za pewne wyjaœnienia: znam system Bothawui i nie jestem w stanie zrozumieæ, dlaczego sta³ siê tak wa¿ny dla Imperium, ¿eby wi¹za³ na tygodnie trzy niszczyciele klasy Imperial. Przecie¿ ten uk³ad nie ma ¿adnej wartoœci militarnej, sir! – Ma pan ca³kowit¹ racjê, ale to nie system mnie interesuje, lecz wydarzenia, które w niedalekiej przysz³oœci bêd¹ mia³y miejsce w pobli¿u rodzimej planety Bothan. Wydarzenia, które zamierzam wykorzystaæ, ma siê rozumieæ. – Oczywiœcie, sir! Ale… – We w³aœciwym czasie wszystko stanie siê zrozumia³e – przerwa³ mu Thrawn. – Chwilowo muszê prosiæ, by zaufa³ pan mojej ocenie sytuacji. Nalgol wyprê¿y³ siê jak struna. – Naturalnie, sir. Zawsze, sir. – Niespodziewanie kapitan da³ krok do przodu i wyci¹gn¹³ nad biurkiem praw¹ d³oñ. – Witamy z powrotem, sir. Imperium brakowa³o pañskiego przywództwa, sir. – Podobnie jak mnie brakowa³o zaszczytu dowodzenia – Thrawn wsta³ i uj¹³ d³oñ Nalgola. – Poniewa¿ wasze okrêty, pano76

wie, koñcz¹ ju¿ uzupe³nianie zapasów, oczekujê, ¿e w ci¹gu czterdziestu oœmiu godzin wyruszycie. Co do pana, kapitanie Dorja, to jednostka kurierska, któr¹ powinien pan przechwyciæ, startuje za dwadzieœcia godzin. Jak s¹dzê, daje to panu doœæ czasu na dotarcie do Morishim przed ni¹. – Bez trudu, sir – Dorja prawie siê uœmiechn¹³, co jak na niego ostatnimi laty by³o osi¹gniêciem. – Jeœli mogê, sir, to chcia³em powiedzieæ… ¿e jestem zaszczycony, mog¹c ponownie s³u¿yæ pod pañskimi rozkazami, sir! Disra mia³ wra¿enie, jakby nagle pod³oga usunê³a mu siê spod nóg – o tym, ¿e Dorja s³u¿y³ pod Thrawnem, nie mia³ pojêcia. – A ja jestem zaszczycony, mog¹c ponownie panu rozkazywa栖 odpar³ powa¿nie Thrawn. – Ju¿ poprzednio wiedzia³em, ¿e ma pan wiêcej mo¿liwoœci, ni¿ okolicznoœci pozwala³y panu okazaæ. Jak widzê, mia³em racjê. Byæ mo¿e bêdziemy obaj mieli okazjê oceniæ, jak wielkie drzemi¹ w panu mo¿liwoœci, kapitanie. – Zrobiê wszystko, by siê pan na mnie nie zawiód³, sir! – Dorja prawie pojaœnia³ z zachwytu. – O nic wiêcej nie proszê. I niczego innego nie oczekujꠖ Thrawn obj¹³ wzrokiem pozosta³ych. – Panowie, otrzymaliœcie rozkazy, mo¿ecie zacz¹æ je wykonywaæ. Dziêkujê za przybycie. – Tak, sir! – zabrzmia³o prawie chórem, ale zwrot by³ ju¿ idealnie zgrany. Wymaszerowali zupe³nie innym krokiem, ni¿ weszli, i Disra musia³ przyznaæ, ¿e nigdy nie widzia³ u ¿adnego tyle energii i chêci dzia³ania. W milczeniu odczekali, a¿ zamkn¹ siê drzwi za ostatnim z nich, i dopiero wtedy Thrawn sta³ siê Flimem. – NieŸli oficerowie – przyzna³, rozpinaj¹c najwy¿szy guzik munduru. – Trochê zbyt ³atwowierni, ale to nam akurat nie przeszkadza, prawda? – S¹ wiêcej ni¿ nieŸli – warkn¹³ Disra, spogl¹daj¹c na ukryte drzwi. – S¹ tak¿e wysoce niebezpieczni. Tierce? Gdzie pan jest, do cholery? – Tu – Tierce wszed³ do pomieszczenia i zamkn¹³ za sob¹ drzwi. – Ca³y czas tam by³em. O co chodzi? – O co?! – Disry o ma³o krew nie zala³a. – Nie doœæ, ¿e trzech na czterech wybranych przez pana kapitanów jest nielojalnych wobec mnie, to jeszcze jeden z nich s³u¿y³ u Thrawna i zna³ go! Czy pan zwariowa³?! 77

– Tylko bez wyzwisk! – warkn¹³ zimno Tierce, podchodz¹c do biurka. – Musia³em wzi¹æ na pierwszy ogieñ kogoœ takiego jak Dorja, student pierwszego roku taktyki powiedzia³by to panu. – Ja nie jestem taktykiem! Przynajmniej nie w tym znaczeniu s³owa, jakiego pan u¿ywa. Dlatego w³aœnie pañskie umiejêtnoœci s¹ nam niezbêdne. Zapomnia³ pan, majorze? – Proszê siê uspokoi栖 wtr¹ci³ siê Flim. – Dotyczy to obu, a zw³aszcza pana, Disra. Przecie¿ wiadomo, ¿e prêdzej czy póŸniej musia³em spotkaæ kogoœ, kto osobiœcie zna³ Thrawna. Idealnie wrêcz by³o od tego zacz¹æ, zw³aszcza ¿e miejsce spotkania umo¿liwia³o dyskretn¹ eliminacjê ca³ej czwórki, gdyby okaza³o siê to niezbêdne. Mam racjê, majorze? – Ca³kowit¹. A co do tego, ¿e wiêkszoœæ nie jest wobec pana lojalna, ekscelencjo: w³aœnie dlatego od nich nale¿a³o zacz¹æ, ¿eby sprawdziæ, jak na nich podzia³a urok pana Flima. – A zastanowi³ siê pan, majorze, co mo¿e siê staæ, kiedy wyjd¹ spod tego uroku? – spyta³ ponuro, ale spokojniej Disra. – Co bêdzie, jeœli dojd¹ do wniosku, ¿e nie s¹ do koñca przekonani i zaczn¹ sprawdzaæ. – Oni zaczn¹ od sprawdzenia – zapewni³ go Tierce. – Dlatego chcia³em, aby w pierwszej grupie znalaz³ siê Nalgol. Pochodzi ze starej arystokracji na Kuat, wiêc wiedzia³em, ¿e jak zwykle bêdzie nosi³ swój pierœcieñ z ig³¹. Flim znieruchomia³ i spyta³, niezwykle starannie wymawiaj¹c: – Swoje co? – Pierœcieñ z ig³¹. To tradycyjny na planecie Kuat sposób podawania wrogom trucizny – poinformowa³ go rzeczowo Tierce. – Niech siê pan odprê¿y, Flim: Nalgol od dawna nie nosi w nim zatrutej ig³y. – Mi³o mi, ¿e pan tak uwa¿a! – warkn¹³ Flim, ogl¹daj¹c starannie d³oñ, któr¹ poda³ Nalgolowi. – On nie œciska³ pañskiej rêki i… – Powiedzia³em, ¿eby siê pan odprê¿y³ – powtórzy³ Tierce stanowczo. – On niczego nie wstrzykn¹³, tylko coœ uskubn¹³, ¿e tak powiem. – Próbkê skóry – Disra w koñcu zrozumia³, o co chodzi. – Z któr¹ bez w¹tpienia natychmiast pospieszy³ do analizy, a jak tylko dostanie wyniki, porówna je z kodem genetycznym Thrawna przechowywanym w jego aktach. – W³aœnie – uœmiechn¹³ siê z satysfakcj¹ Tierce. – I podzieli siê sw¹ wiedz¹ z pozosta³ymi. Kiedy zostan¹ przekonani, nie bêdzie takiego rozkazu, którego nie wykonaj¹. 78

– A zastanawia³em siê, dlaczego tak pan nalega³ na zmiany w bazie danych personalnych zesz³ej nocy – przyzna³ z podziwem Disra. – Jest pan dok³adny, majorze. A w tej operacji nie mo¿emy sobie pozwoliæ na ryzyko b³êdu. – Zw³aszcza ¿e to my dwaj ponosimy ca³e ryzyko – doda³ Flim, nadal ogl¹daj¹c uwa¿nie swoj¹ d³oñ. – Pana, majorze, nie by³o nawet w pokoju. – Uspokójcie siꠖ w g³osie Tierce’a pojawi³ siê œlad pogardy. – Mamy przed sob¹ d³ug¹ drogê, wiêc mam nadziejê, ¿e nie zaczêliœcie ju¿ traciæ nerwów. – Proszê siê nie baæ o nasze nerwy – parskn¹³ Disra. – Tylko o to, ¿eby pañska strategia okaza³a siê skuteczna. – Oka¿e siê, mo¿ecie mi zaufaæ. Obojêtne, gdzie zaczn¹ siê starcia, pierwsza du¿a bitwa wojny domowej zostanie stoczona w pobli¿u Bothawui. Gwarantuje to dokument dotycz¹cy Caamas. Spróbujemy zorganizowaæ szczegó³y konfliktu najlepiej, jak potrafimy, a nasza obecnoœæ na polu walki spowoduje, ¿e obie strony ponios¹ maksymalne mo¿liwe straty. Mo¿ecie mi wierzyæ, ¿e dopilnujemy tego. – Cokolwiek zrobimy, lepiej zróbmy to szybko – ostrzeg³ Disra. – Pellaeon ju¿ prawie wykry³ mój zwi¹zek z Cavrilhu. Jeœli zauwa¿y, ¿e we flocie sektora brakuje czterech niszczycieli, zacznie mi siê na serio dobieraæ do skóry. – Nie na wszystko mamy wp³yw – przypomnia³ mu Tierce. – Okrêty wys³ane do Bothawui znajd¹ siê na wyznaczonych pozycjach dopiero za kilka tygodni. To d³ugofalowa operacja. – I w³aœnie dlatego powinniœmy chyba zrezygnowaæ z u¿ycia komety – o¿ywi³ siê Disra. – Mo¿na wykorzystaæ coœ innego. – Nie mo¿na – sprzeciwi³ siê Tierce. – Nic innego nie gwarantuje takiego bezpieczeñstwa. Musi pan u¿yæ ca³ego swego uroku i innych zalet, by utrzymaæ admira³a na dystans, ekscelencjo. – Zrobiê, co bêdê móg³ – mrukn¹³ Disra z³oœliwie. – A czego mam u¿yæ wobec kapitana Zotkipa? Dobre s³owo nigdy na niego nie dzia³a³o. – A co mu siê sta³o? – zainteresowa³ siê Flim. – Major zawiadomi³ go niedawno, ¿e nie bêdzie kolejnej dostawy klonów. £agodnie rzecz ujmuj¹c, mo¿na powiedzieæ, ¿e Zotkip siê wœciek³. – Ju¿ o tym mówiliœmy – Tierce zaczyna³ traciæ cierpliwoœæ. – Sami potrzebujemy wszystkich klonów, jakie tylko zdo³amy zna79

leŸæ. A Zotkip nie ma powodu do narzekañ, i tak nieŸle skorzysta³ z ich obecnoœci na swoich statkach. Poza tym czego pan siê boi: ¿e zjawi siê tu i za¿¹da satysfakcji? – Nie zna pan Zotkipa, majorze – ostrzeg³ Disra. – Œmieæ z rynsztoka! – parskn¹³ pogardliwie Tierce. – Niech go pan przekupi albo nastraszy, nie obchodzi mnie, co pan zrobi, byle to by³o skuteczne. – Mniej martwi mnie Zotkip ni¿ pan – przyzna³ nieoczekiwanie Disra. – Od teraz wszystkie wa¿niejsze decyzje bêdziemy podejmowali wspólnie. Nie pozwolê panu niszczyæ tego, co zbudowa³em, i zostawiæ kawa³ków, ¿ebym musia³ zaczynaæ od pocz¹tku, majorze. Przez d³ug¹ chwilê Tierce tylko przygl¹da³ mu siê uwa¿nie. – Wyjaœnijmy sobie jedn¹ sprawê, Disra – powiedzia³ wreszcie lodowato spokojnym tonem. – Ja dowodzê militarn¹ stron¹ operacji. W ca³oœci. To zaproponowa³eœ mi na pocz¹tku i to w³aœnie robiê. Twoim zadaniem teraz, twoim jedynym zadaniem, jest zaopatrzenie okrêtów zarówno w zapasy, jak i ludzi oraz pilnowanie strony politycznej, ze wszystkimi problemami, jakie mog¹ powstaæ. Disra spojrza³ na niego ostro, ale obaj wiedzieli, ¿e Tierce ma racjê. – Zosta³em wiêc zdegradowany do funkcji kwatermistrza, tak? – spyta³ cicho. Tierce uœmiechn¹³ siê krzywo. – Obawiasz siê utraty kontroli nad tym, co stworzy³eœ? Wiêc przestañ siê baæ: moim jedynym celem jest pomszczenie œmierci Imperatora i starcie Rebelii z mapy galaktyki. Kiedy tego dokonam, moja misja zostanie zakoñczona. Rz¹dy nowym Imperium bêd¹ nale¿a³y wy³¹cznie do ciebie. Disra przygl¹da³ mu siê badawczo, ale z kamiennej twarzy nie wyczyta³ niczego. Jeœli pozwoli, by marzenia wp³ynê³y na jego os¹d, a tymczasem Tierce k³ama³… Nie, nie móg³ k³amaæ: by³ ¿o³nierzem, nietuzinkowym i o specjalnych umiejêtnoœciach, ale nie mia³ ani przygotowania politycznego, ani doœwiadczenia, niezbêdnych do rz¹dzenia. Nawet jeœli spodoba mu siê w³adza, i tak nadal bêdzie potrzebowa³ Disry – zw³aszcza po zakoñczeniu walk. – Wiêkszoœæ triumwiratów nie jest zbyt stabilna, ekscelencjo – odezwa³ siê Flim. – Wiem, bo widzia³em wiele tworz¹cych siê i rozpadaj¹cych wœród piratów i przemytników. Ten jest inny, poniewa¿ ¿aden z nas nie poradzi sobie bez pozosta³ych. I to jest fakt, nie teoria. 80

– On ma racjꠖ zgodzi³ siê Tierce. – Wiêc przestañ narzekaæ i bierz siê do roboty. Albo wszyscy wyl¹dujemy w kolonii karnej. – Zgoda – Disra zmusi³ siê do spokoju. – Przepraszam, majorze. To siê ju¿ nie powtórzy. – To dobrze. Wracaj¹c do rzeczy: bêdê potrzebowa³ kopii algorytmu deszyfruj¹cego, za pomoc¹ którego zdo³a³ pan siê dostaæ do prywatnych zapisów Imperatora i Thrawna. – Po co? – ¯ebym móg³ skompletowaæ listê miejsc na terenie Nowej Republiki, w których Thrawn umieœci³ uœpionych agentów. Musimy pozyskaæ wszystkich wyszkolonych ¿o³nierzy i pilotów, jakich zdo³amy znaleŸæ! – wyjaœni³ logicznie Tierce. – Mogê panu dostarczyæ tak¹ listê. – Zapewne, ale korzystniejsze by³oby, gdybym móg³ wejœæ do tych danych wtedy, kiedy bêdê potrzebowa³. – A dla mnie by³oby korzystne wiedzieæ parê rzeczy, których pan nie wie – zauwa¿y³ Disra. – Tak dla równowagi. – Proszê bardzo – Tierce potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Skoro sprawi to panu przyjemnoœæ, ekscelencjo. Tylko proszê jak najszybciej dostarczyæ mi tê listê. – Niezw³ocznie, majorze – Disra sk³oni³ siê ironicznie. Id¹c do tajnego przejœcia Disra zdecydowa³, ¿e bezwzglêdnie musi unikaæ podobnych wybuchów. Co nie oznacza³o naturalnie, i¿ nie bêdzie uwa¿niej ni¿ dot¹d patrzy³ na rêce pozosta³ej dwójki. Poza tym mo¿e oni nadal go potrzebowali, ale wiedzia³, ¿e nadejdzie czas, gdy on ju¿ ich przestanie potrzebowaæ. Z przyjemnoœci¹ myœla³ o takiej perspektywie.

6 – Widmo...

81

ROZDZIA£

$

By³a niska, kud³ata, g³oœna i zdecydowana sprzedaæ mu melona. – Przykro mi – Wedge Antilles odsun¹³ siê, na ile móg³, od straganu, czyli raczej niewiele, poniewa¿ t³ok na targowisku panowa³ konkursowy, i chc¹c podkreœliæ swoje s³owa, roz³o¿y³ rêce. – Dziêki, ale dziœ naprawdê nie interesuj¹ mnie wk’ou. Albo nie rozumia³a wspólnego, albo nie mia³a zamiaru tak ³atwo rezygnowaæ z klienta. W ka¿dym razie pod¹¿y³a w œlad za nim, tyle ¿e po drugiej stronie straganu z owocami, wysuwaj¹c zachêcaj¹co bladoczerwony przypominaj¹cy klepsydrê owoc i ca³y czas gadaj¹c po moryjsku. – Nie dziœ! – powtórzy³ stanowczo, rozgl¹daj¹c siê, czy gdzieœ nie dojrzy któregoœ z podkomendnych, ale jak na z³oœæ ¿adnego nie by³o. Zauwa¿y³ za to woln¹ przestrzeñ za plecami, wiêc czym prêdzej zrejterowa³, rzucaj¹c w stronê straganu: – Mo¿e jutro… – Jak na wielkiego, z³ego pilota X-winga nie bardzo umiesz odmawia栖 rozleg³ siê z ty³u g³os Jansona. – Nie kupi³em go, prawda? Gdzieœ by³? Podobno znasz tutejszy jêzyk? Obaj z Tychem jesteœcie dobrzy: jak was cz³owiek potrzebuje, to œladu smrodu po was nie ma. – Ale zd¹¿y³em na twój wystêp – Janson uœmiechn¹³ siê radoœnie. – Zw³aszcza podoba³o mi siê, jak roz³o¿y³eœ r¹czki. Wedge zmru¿y³ oczy i przyjrza³ mu siê podejrzliwie. 82

– A bo co? – spyta³. – A bo to, ¿e taki gest oznacza, ¿e mo¿e byœ i kupi³, ale za ni¿sz¹ cenꠖ wyjaœni³ zadowolony z siebie Janson. – Mo¿na go odczytaæ jako zaproszenie do targów. – Aha. Serdeczne dziêki, ¿e mi o tym powiedzia³eœ, zanim wyszliœmy na targ – parskn¹³ Wedge. – Teraz rozumiem, dlaczego nie chcia³a mi daæ spokoju. – To du¿a galaktyka – zauwa¿y³ Janson filozoficznie. – Cz³owiek uczy siê ca³e ¿ycie… ChodŸ, spotka³em twojego starego znajomego. – Tylko ¿eby nie próbowa³ mi czegoœ sprzeda栖 zastrzeg³ Wedge. – S¹ jakieœ wieœci z bazy? – ¯artujesz?! – Janson ruszy³ przodem. – Spotkanie trwa zaledwie pó³ godziny. Przy takiej osobistoœci jak Bel Iblis pewnie dopiero koñcz¹ prawiæ sobie komplementy. O jest! Hej!… Generale! Id¹cy o parê osób przed nimi mê¿czyzna w czarnej pelerynie odwróci³ siê. – Proszê, proszê! – ucieszy³ siê Wedge, przeciskaj¹c siê do niego i wyci¹gaj¹c d³oñ na powitanie. – Genera³ Calrissian! – Po prostu Calrissian – poprawi³ Lando. Prze³o¿y³ wk’ou pod lew¹ pachê i uœcisn¹³ prawicê Antillesa. – Karierê wojskow¹ mam ju¿ za sob¹. Mi³o ciê zobaczyæ, Wedge. – Ciebie te¿. Co robisz w tej okolicy? – Mam nadziejê dopchaæ siê do Bel Iblisa – Lando wskaza³ g³ow¹ piramidy bazy myœliwskiej góruj¹ce nam miastem. – Musimy coœ zrobiæ z piratami, bo cz³owiek nie mo¿e spokojnie przelecieæ ko³o Varn. – Dobrali siê do twoich transportów rudy? – domyœli³ siê Wedge. – To te¿, ale przede wszystkim p³osz¹ mi potencjalnych klientów. Nie wiem, czy s³yszeliœcie, ¿e rozbudowa³em „Deep Pockets” o kasyno i pok³ad obserwacyjny. – Atrakcja turystyczna pe³n¹ gêb¹ – skomentowa³ Janson bez cienia szacunku. – A ¿ebyœ wiedzia³. Zdziwi³byœ siê, ilu jest chêtnych do ogl¹dania podwodnych kopalñ – odpali³ Lando. – Na dobr¹ sprawê zyski z kasyna prawdopodobnie pokry³yby koszt ca³ej operacji, gdyby mog³o normalnie dzia³aæ. A jak mo¿e dzia³aæ, skoro wszyscy boj¹ siê tam lecieæ? 83

– Piraci pojawili siê w³aœciwie wszêdzie – przyzna³ Wedge. – Nawet tam, gdzie ich nigdy nie by³o. Rozmawia³eœ z Coruscant? – Do zachrypniêcia – warkn¹³ Lando. – I chyba tylko tyle zyska³em. Ta banda gryzipiórków jest równie beznadziejna, jak za czasów Imperium. – Czêœæ z nich to ci sami – prychn¹³ Janson. – Nowa organizacja powinna ci pomóc – oœwiadczy³ Wedge, próbuj¹c zmieniæ temat, gdy¿ biurokracja i inne problemy administracyjne zaczê³y ostatnio wybitnie dzia³aæ na nerwy wszystkim pilotom Eskadry Rogue. – Jeœli rz¹dy sektorów i systemów uzyskaj¹ wiêksz¹ w³adzê, sytuacja powinna siê poprawiaæ. Imperium udowodni³o, ¿e silna, scentralizowana w³adza na takim obszarze nie sprawdza siê… Swoj¹ drog¹, zabawne: pamiêtam czasy, kiedy przebywanie na planecie le¿¹cej tak blisko terytorium imperialnego oznacza³o spanie w kabinie. A my sobie spacerujemy jak turyœci po Svivren czy Ord Mantell. – Nadmierna pewnoœæ siebie zgubi³a ju¿ niejednego – ostrzeg³ Janson, powa¿niej¹c. – A Imperium nadal istnieje i gdyby chcia³o, mog³oby nam solidnie namieszaæ. – I nie pierwszy raz sprawia wra¿enie, ¿e jest gotowe rzuciæ karty – doda³ Lando. – Pamiêtasz, jak wygl¹da³a sytuacja, zanim pojawi³ siê wielki admira³ Thrawn? – Wedge! – rozleg³o siê gdzieœ w t³umie. – Hej, Wedge! Zawo³any rozejrza³ siê, dostrzeg³ potargan¹ czuprynê br¹zowych w³osów i zamacha³ gwa³townie. – Tutaj! – rykn¹³. – Kto to taki? – spyta³ Lando, próbuj¹c coœ zobaczyæ ponad t³umem. – Tycho Celchu, jeden z moich starych pilotów – przedstawi³ go Wedge. – Prawdê mówi¹c, nie wiem, czy siê spotkaliœcie. Tycho przepchn¹³ siê przez t³um. – Czeœæ. Wedge, musisz pos³uchaæ tego goœcia – oœwiadczy³ powa¿nie i bez wstêpów. – ChodŸcie, to niedaleko. I nie czekaj¹c zawróci³. Przeprowadzi³ ich przez targowisko do niewielkiej budki, w której siedzia³ wiekowy Morish. – Jest – oœwiadczy³ Tycho i spyta³: – W’simi p’rotou? – M’rish’kavish f’oril – wycharcza³ siedz¹cy. – M’shisht C’aama’, por kri’vres’mi B’oth. Janson gwizdn¹³ cicho. 84

– Co on mówi? – zirytowa³ siê Wedge. – Mówi, ¿e s¹ nowe informacje o zniszczeniu Caamas – przet³umaczy³ ponuro Tycho. – I ¿e odpowiedzialni s¹ Bothanie. – ¯artujesz?! – Wedge wytrzeszczy³ oczy. – A wygl¹dam? – w b³êkitnych oczach Tycho zap³onê³y niebezpieczne ogniki. – Pasuje, nie? Endor, Borleias, a teraz to. – Spokojnie, Borleias to nie wina Bothan – przypomnia³ mu Wedge. – Nie ca³kiem – przyzna³ niechêtnie Tycho. – S³ysza³eœ coœ o tych nowoœciach na temat Caamas? – Wedge spojrza³ pytaj¹co na Lando. – Nawet szeptu – Lando z kolei przygl¹da³ siê podejrzliwie Morishowi. – Spytaj go, sk¹d to wie albo gdzie to s³ysza³. Tycho pogada³ przez chwilê z tubylcem i streœci³ rozmowê pozosta³ym. – Mówi, ¿e wiadomoœci pochodz¹ od Samotnika, który ¿yje w jaskini na zboczu High Tatmana. On podobno wie o wszystkim, co dzieje siê w galaktyce. Wedge przyjrza³ siê krytycznie zêbatemu ³añcuchowi górskiemu rozci¹gaj¹cemu siê po przeciwnej stronie miasta ni¿ baza myœliwska. Myœl, ¿e jakiœ pustelnik-tubylec mo¿e byæ zorientowany w tym, co siê dzieje w mieœcie, a co dopiero w galaktyce, wydawa³a mu siê z pozoru absurdalna, ale Wedge zbyt d³ugo zna³ Luke’a Skywalkera, by kierowaæ siê pozorami i teori¹. W galaktyce istnia³o ca³kiem sporo niemo¿liwych do wyt³umaczenia rzeczy, Samotnik te¿ móg³by do nich nale¿eæ. Albo po prostu móg³ siê okazaæ jednym ze starych adeptów Mocy, których nadal poszukiwa³ Luke. A poza tym i tak nie narzekali na nadmiar zajêæ. – Spytaj go, gdzie dok³adnie znajdziemy tego ca³ego Samotnika – poleci³, patrz¹c wymownie na Tycho. – Chcesz go odszukaæ? – zdziwi³ siê Lando. – Po co? – Z ciekawoœci. Mamy parê godzin wolnego i mogê sobie na to pozwoliæ. Lecisz z nami? – Lecꠖ westchn¹³ Lando. Trzy myœliwce typu X bez trudu wyl¹dowa³y na p³askim cyplu skalnym nad miastem. – Wam to ³atwo – wycedzi³ Lando pod nosem, przymierzaj¹c siê do l¹dowania. 85

Dla „Lady Luck” pozosta³o niewiele miejsca, ale duma nie pozwala³a mu siê cofn¹æ. Kln¹c pod nosem, posadzi³ jacht na skale i odetchn¹³ z ulg¹. Ciasnota i wiatr to jedno, a wstyd to drugie – jakoœ nigdy w ¿yciu nie wybiera³ tego drugiego, co czêsto graniczy³o z g³upot¹. Przestawi³ silniki na ja³owy bieg i wyszed³ z kabiny, kieruj¹c siê do œluzy. Zanim wysiad³, Wedge, Tycho i Janson zebrali siê przy opuszczanej rampie „Lady Luck”. – Ch³odno tu – oceni³ Lando, ³api¹c po³y peleryny, nim zainteresowa³ siê ni¹ powa¿niej wiatr. – Mam nadziejê, ¿e w tej jego jaskini jest jakieœ ogrzewanie. – Przynajmniej nie bêdzie wiatru – Wedge wskaza³ wysok¹ na dwa metry i w¹sk¹ szczelinê w zboczu o kilka metrów od nich. – To pewnie tu. Idziemy! Jaskinia by³a znacznie g³êbsza, ni¿ Lando siê spodziewa³ po niezbyt imponuj¹cym wejœciu. By³a te¿ zaskakuj¹co ciep³a i prowadzi³ do niej d³ugi korytarz. – Chyba za zakrêtem coœ siê œwieci – odezwa³ siê id¹cy przodem Antilles. – Mo¿e powinniœmy siê zaanonsowa栖 Lando nie lubi³ w¹skich, ciasnych korytarzy skalnych: za bardzo przypomina³y mu wydr¹¿on¹ górê Tantiss. Dlatego nic dziwnego, ¿e mijaj¹c zakrêt trzyma³ d³oñ na rêkojeœci miotacza. Scena, któr¹ zobaczyli, nie wygl¹da³a ani groŸnie, ani dramatycznie – we w³aœciwej, szerokiej czêœci jaskini siedzia³ naprawdê wiekowy Morish od niechcenia brzd¹kaj¹cy na jakimœ strunowym instrumencie. Po jego prawej stronie sta³a wojskowa lampa, po lewej antyczny piec na wêgiel drzewny. Pod dwiema pogr¹¿onymi w pó³mroku œcianami dostrzegli rozmaite meble i inne przedmioty domowego u¿ytku, zaœ trzeci¹, za plecami siedz¹cego, prawie ca³¹ zakrywa³a rêcznie malowana zas³ona. Jeœli nawet gospodarz by³ zaskoczony ich widokiem, nie okaza³ tego po sobie – przygl¹da³ im siê przez chwilê, czekaj¹c a¿ wejd¹ w kr¹g blasku, po czym opuœci³ wzrok na instrument i coœ wymamrota³. – Wita nas – przet³umaczy³ Tycho – w pewnym sensie… i chce wiedzieæ, czego tu szukamy. – Powiedz mu, ¿e s³yszeliœmy, ¿e on coœ wie o zniszczeniu Caamas – poleci³ Wedge. – I chcielibyœmy dowiedzieæ siê wiêcej. 86

– Za¿yczy sobie pieniêdzy – ostrzeg³ Janson. – Fakt – zgodzi³ siê Tycho. – Zaproponujmy mu piêædziesi¹t. – Trzysta – oœwiadczy³ niespodziewanie w ca³kiem niez³ym wspólnym stary. – Ta historia warta jest trzysta. – No proszê! – mrukn¹³ Wedge. – To by³oby tyle, jeœli chodzi o lokalny folklor. Od pocz¹tku podejrzewa³em, ¿e znaj¹ wspólny znacznie lepiej, ni¿ myœlimy. Dam setkê. – Trzysta albo nie ma historii. – Pó³torej – zaoferowa³ Wedge. – Kredyty Nowej Republiki. Wszystko, co mam przy sobie. – Trzysta. – Zap³acꠖ mrukn¹³ Lando, rozgl¹daj¹c siê uwa¿nie. – Coœ tu by³o dziwnego… i wywo³ywa³o niemi³e skojarzenia… – Niech bêdzie moja krzywda: trzysta – zgodzi³ siê Wedge. – Ale lepiej, ¿eby to siê okaza³o warte tych pieniêdzy. – Jest – zapewni³ gospodarz. – Otó¿, gdy mroczna flota zebra³a siê w pobli¿u Caamas… Nagle coœ przeskoczy³o mu w pamiêci i Lando ju¿ wiedzia³. Przesta³ s³uchaæ starego, podszed³ do zas³ony i z³apa³ za jej brzeg… – Ka’alee! – zawy³ Morish, ciskaj¹c instrument i rzucaj¹c siê ku lampie, a raczej za lampê. – Stój! – rykn¹³ Wedge. – I nawet nie drgnij! Ca³a trójka pilotów trzyma³a gotowe do strza³u miotacze w klasycznych dwurêcznych chwytach strzeleckich. – Cofnij rêkê! – poleci³ Wedge. – Powoli i pust¹! Wpatruj¹c siê w nich wœciekle, stary wykona³ polecenie. Janson obszed³ go szerokim ³ukiem, by nie wejœæ pozosta³ym na liniê ognia i przyklêkn¹³ za latarni¹. Wyj¹³ zza niej niewielki, ale sporej mocy miotacz. – Teraz siedŸ grzecznie na dupie i zachowuj siꠖ poleci³ Wedge. – I trzymaj rêce na widoku. ¯adnych gwa³townych ruchów, to mo¿e prze¿yjesz. Co znalaz³eœ, Lando? – ród³o jego wszechwiedzy – odpar³ niezbyt radoœnie zapytany, odci¹gaj¹c zas³onê. – Obejrzyj sobie. Wedge gwizdn¹³ cicho – nawet Lando, spodziewaj¹cy siê, co kryje zas³ona, by³ pod wra¿eniem. Bowiem w¹skie, wykute w skale pomieszczenie w ca³oœci wype³nia³o kompletne i w pe³ni dzia³aj¹ce imperialne centrum ³¹cznoœci planetarnej. £¹cznie z modu³ami szyfruj¹co-dekoduj¹cymi, gniazdami dla droidów, modu³em 87

monitoringu planetarnego i w³asnym Ÿród³em energii, i to trzeciej generacji. – No, no – Wedge pokiwa³ z uznaniem g³ow¹. – £adne. Sk¹d wiedzia³eœ? – Zapach – Lando wzdrygn¹³ siê odruchowo. – Zakurzona elektronika ma specyficzny smrodek. Od czasów odkrycia cylindrów klonuj¹cych pod Tantiss jestem na niego wyczulony. – Prawdopodobnie zainstalowali je tu¿ przed utrat¹ planety – oceni³ Janson. – Pewnie szpiegowali st¹d bazê. – I wykorzystywali do celów propagandowych – doda³ Wedge. – Zobaczcie: bezpoœrednie pod³¹czenie do imperialnej sieci informacyjnej i drugie do kana³u wiadomoœci Coruscant. – Trzeba by przejrzeæ ostatnie zapisy – mrukn¹³ Lando. – I sprawdziæ, w których informacjach maczali palce. – Musieli siê st¹d szybko ewakuowaæ, skoro… – Wedge nagle umilk³, wpatruj¹c siê w ekran przedstawiaj¹cy uk³ad planetarny. – Tycho, gnaj do myœliwca i zawiadom bazê: mamy corelliañsk¹ korwetê z imperialnym transponderem lec¹c¹ pe³n¹ moc¹ w stronê planety… Nie! Panowie, do maszyn! I sam ruszy³ biegiem do wyjœcia. Pozostali automatycznie poszli za nim, z wyj¹tkiem Lando. – Ty… cz³owiek… co siê dzieje? – spyta³ zdziwiony samotnik. Lando zerkn¹³ na ekran i te¿ pospiesznie ruszy³ ku wyjœciu. – Niszczyciel klasy Imperial wyszed³ z nadprzestrzeni tu¿ za korwet¹ i leci do nas! – rzuci³ przez ramiê. – Lando? – g³os Wedge’a rozleg³ siê w kabinie „Lady Luck”. – S³yszysz mnie? – G³oœno i wyraŸnie – odpar³ Lando, koñcz¹c dostrajaæ ³¹cznoœæ. – Trzymaj siê blisko, ten numer ze zmiksowaniem czêstotliwoœci nie przebije siê przez pe³nozakresowe zag³uszanie na wiêksz¹ odleg³oœæ. – Jasne – przytakn¹³ Lando, spogl¹daj¹c na og³upia³e odczyty sensorów ³¹cznoœci. Pok³adowe sensory i systemy ³¹cznoœci by³y naprawdê dobre i mia³y kilka nieszablonowych dodatków, ale pe³nozakresowe zag³uszanie przez nadajnik takiej mocy, jak¹ dysponowa³ imperialny 88

niszczyciel, przekracza³o mo¿liwoœci systemu. Jak na razie prowizorka, któr¹ stworzy³ po starcie, zdawa³a siê jednak sobie z tym radziæ. – A co siê dzieje tak w ogóle? – spyta³, przestaj¹c koncentrowaæ siê na ³¹cznoœci. – Po³¹czy³em siê z baz¹ – poinformowa³ go Wedge. – Reszta moich Rogue zaraz do nas do³¹czy, a za nimi wszystkie pozosta³e myœliwce zdolne do lotu. – Co z „Peregrine” i fregat¹ uderzeniow¹, któr¹ przylecia³ admira³ Vriss? – „Peregrine” jest ju¿ w drodze, ale musi okr¹¿yæ planetꠖ w g³osie Wedge’a pojawi³a siê pogarda. – A na fregatê mo¿emy nie liczyæ: po przylocie wy³¹czyli silniki. – Œlicznie! – prychn¹³ Lando. – Kto tam dowodzi³? – Komitet Bagmimów. Za³oga sk³ada siê g³ównie z nich i Povanarian, ludzi jest niewielu. – Bagmimy ca³kiem nieŸle walcz¹, kiedy s¹ rozz³oszczeni. – Wiêc powinni czêœciej bywaæ wœciekli – warkn¹³ Wedge. – Bo teraz tylko marnuj¹ powietrze! – Nic na to nie poradzimy – Lando uzna³, ¿e nie ma sensu przypominaæ, kto niedawno mówi³ o turystyce. – Jaki mamy teraz plan? – Zajmowaæ uwagê niszczyciela do przybycia „Peregrine’a”. Genera³ œci¹gn¹³ parê kr¹¿owników z Haverling. Dopóki siê nie zjawi¹, musimy radziæ sobie sami. Trzy myœliwce i jacht wznios³y siê ponad krzywizn¹ horyzontu i piloci mogli przyjrzeæ siê dok³adniej niszczycielowi œcigaj¹cemu korwetê lec¹c¹ prosto ku planecie. – Wedge? – spyta³ niepewnie Lando. – Widzê. Rogue Siedem, zrób no analizê… – Ju¿ zrobi³em – odezwa³ siê Tycho. – Korweta leci z maksymaln¹ prêdkoœci¹ i wzmocnionymi tarczami rufowymi, a ogieñ niszczyciela jest skierowany wy³¹cznie przeciw niej. To jest poœcig. – I zag³uszaj¹ jej nadajnik – doda³ Janson. – Projekcja kursu wskazuje, ¿e korweta leci prosto na skraj pola os³aniaj¹cego bazê. Mamy chyba próbê dezercji albo z³odziejstwa. – Mo¿e – Wedge by³ ostro¿niejszy – a mo¿e to podstêp, ¿ebyœmy wpuœcili pod os³onê pola okrêt bez sprawdzenia ³adunku. – To co robimy? – spyta³ Janson. 89

– Poprzeszkadzamy. Rogue Dwa i Piêæ: obleæcie korwetê z prawej burty i sprawdŸcie, czy uda siê wam œci¹gn¹æ na siebie zainteresowanie niszczyciela. Ja zrobiê to samo z drugiej strony. I uwa¿ajcie na promienie œci¹gaj¹ce: mog¹ próbowaæ z³apaæ korwetê i was przy okazji. – Tak jest, sir! – rozleg³o siê chórem i dwa myœliwce od³¹czy³y siê od formacji. – A ja co mam robiæ? – spyta³ Lando. – Kibicowaæ? – Dok³adnie – odpar³ Wedge, zwiêkszaj¹c prêdkoœæ. – Twojego jachtu nie zaprojektowano do akrobacji, a znacznie ³atwiej go trafiæ. Poza tym mo¿emy potrzebowaæ ciê jako stacji przekaŸnikowej w ³¹cznoœci z posi³kami. Ledwie skoñczy³, korweta oberwa³a – coœ eksplodowa³o na rufie, rozsiewaj¹c wokó³ chmurê szcz¹tków i atmosfery. – Górne sensory zniszczone – zameldowa³ Janson. – Ogieñ wewn¹trz okrêtu, stracili hermetyzacjê i mo¿e bêd¹ musieli wy³¹czyæ g³ówny reaktor. Co oznacza³o brak napêdu i ca³kowity brak pola, a w efekcie zero szans na ucieczkê. Lando zakl¹³, uruchamiaj¹c zapasowy system ³¹cznoœci i przeszukuj¹c wszystkie kana³y. Na ka¿dym s³ysza³ jedynie szum zag³uszania. – Uruchomili emitery promieni œci¹gaj¹cych – odezwa³ siê Tycho. – Maj¹ j¹! – Nadlatuj¹ nasi! – wtr¹ci³ Janson. – Z ty³u z lewej reszta eskadry, za ni¹ trzy skrzyd³a myœliwców A-wingów i dwa X-wingów. Bêd¹ tu za oko³o czterech minut. – Za póŸno – oceni³ rzeczowo Wedge i doda³ niechêtnie. – Przerwaæ atak. Ju¿ im nie pomo¿emy. Lando grzmotn¹³ piêœci¹ w obudowê tablicy przyrz¹dów – niszczyciel powoli przyci¹gn¹³ korwetê i nawet nie mogli siê dowiedzieæ, kto by³ na pok³adzie i po co przylecia³. Zaraz, a gdyby tak… – Wedge? Mam pomys³: uruchomcie równoczeœnie wszystkie czêstotliwoœci, jakie zdo³acie, na pe³nej mocy sygna³u i tak¹ iloœci¹ dekodacji, jak¹ siê da – zaproponowa³. – Mo¿e uda siê prze³amaæ zag³uszanie albo choæ os³abiæ je na tyle, by przechwyciæ wiadomoœæ z korwety. – Mo¿na spróbowaæ. Na moj¹ komendê, ch³opaki… Ju¿! Lando w³¹czy³ jeden z egzotycznych dodatków do modu³u ³¹cznoœci, na które wyda³ solidn¹ kwotê, w¹tpi¹c w duchu w skutecznoœæ ca³ego pomys³u. Dopiero teraz przysz³o mu do g³owy, ¿e móg³ 90

akurat na tyle zirytowaæ kapitana niszczyciela, by ten zainteresowa³ siê „Lady Luck”. Myœl nie by³a mi³a, ale przynajmniej coœ robi³… Obserwuj¹c odczyt sygna³u, niemal przesta³ oddychaæ… i coœ drgnê³o. – Nie przerywajcie! – poleci³, wpisuj¹c w klawiaturê skomplikowane polecenie. Sygna³ prawie zgas³, nagle siê wzmocni³, znów os³ab³ i zanik³. Lando uniós³ g³owê i dostrzeg³ korwetê znikaj¹c¹ w wylocie g³ównego pok³adu l¹dowiskowego niszczyciela, a chwilê póŸniej sam niszczyciel wchodz¹cy w nadprzestrzeñ. – I to by by³o na tyle – westchn¹³ Tycho. – Masz coœ? – spyta³ Wedge. – Nie wiem, zaraz sprawdzꠖ odpar³ Lando, programuj¹c odpowiednie polecenia. Przez moment w g³oœnikach s³ychaæ by³o tylko szum, a potem niewyraŸny g³os momentami przebijaj¹cy siê przezeñ, momentami nikn¹cy: – …tu pu³ko… zh Ver… my wys³annik… mira³… ona… do gen… ela Iblisa w spra… ego… ju… Imperium a Now¹ Repu… zaatakowani… radzieckie ale… Imperial… nie s¹dzê by… ¿y³. Jeœli Nowa Re… gadza… wy, admi… Pel… w opu… górniczym… itiin za… by spotkaæ siê z… wtarzam: Tu… wnik Me… Vermel… Nagranie skoñczy³o siê. – Niewiele tego – oceni³ Wedge. – Fakt – zgodzi³ siê Lando. – Co teraz? – Wróæ do bazy i przeka¿ nagranie Bel Iblisowi – zdecydowa³ Wedge. – My tu siê trochê pokrêcimy. – Na wypadek gdyby to by³ pierwszy akt? – domyœli³ siê Lando. – To pewnie moja zboczona podejrzliwoœæ – przyzna³ Wedge. Lando, spogl¹daj¹c w miejsce, w którym korweta przegra³a wyœcig do bezpieczeñstwa, poczu³ coœ nieprzyjemnego maszeruj¹cego mu po krêgos³upie. Ca³a ta sprawa wygl¹da³a zadziwiaj¹co znajomo, niesamowicie wrêcz znajomo – przed wielu laty inna corelliañska korweta zosta³a schwytana przez imperialny niszczyciel ko³o planety Tatooine. Na jej pok³adzie lecia³a ksiê¿niczka Leia Organa, na jego zaœ Darth Vader. By³ to punkt zwrotny Galaktycznej Wojny Domowej, choæ wówczas nikt nie zdawa³ sobie z tego sprawy. Czy¿by historia mia³a siê powtórzyæ ko³o Morishimu? – Wedge? 91

– Tak? – Przypadkiem nie odstrzelono jakichœ… kapsu³ ratunkowych z tej korwety? – zapyta³, czuj¹c siê nieco g³upio. – Przypadkiem te¿ o tym pomyœla³em – powiedzia³ spokojnie Wedge. – Nie by³o ¿adnych kapsu³. – Aha – mrukn¹³ Lando, otrz¹saj¹c siê ze wspomnieñ: historia jednak nigdy siê nie powtarza³a. Mo¿e Janson mia³ racjê i by³a to zupe³nie banalna próba ucieczki. I najprawdopodobniej nikt z nich nigdy nie pozna prawdy. Oficjalnie planeta nazywa³a siê Muunilinst, nieoficjalnie zwano j¹ powszechnie Lichwiarni¹ – tak jak Bastion mianowano now¹ stolic¹ Imperium, tak ona zosta³a centrum finansowym. Powodów by³o kilka: d³uga, siêgaj¹ca czasów Starej Republiki historia i tradycje, inercja i si³a przyzwyczajeñ oraz fakt posiadania dwóch orbitalnych stacji bojowych typu „Golan III”. Pellaeon, stoj¹cy przy oknie sali konferencyjnej, w³aœnie obserwowa³ przelot jednej z nich na tle s³oñca. Kiedy przenoszono stolicê na planetê Bastion, Disra próbowa³ doprowadziæ do transferu tych stacji, argumentuj¹c, ¿e centrum rz¹dowe wymaga lepszej ochrony od finansowego. By³a to jedna z nielicznych pora¿ek politycznych Disry – stacje bowiem pozosta³y na swoich orbitach. Za plecami admira³a ktoœ dyskretnie odchrz¹kn¹³. – Tak? – spyta³, odwracaj¹c siê w stronê sto³u. Ca³a szóstka siedz¹cych tam wy¿szych oficerów przygl¹da³a mu siê uwa¿nie. – S¹dzê, ¿e to ca³kowicie powa¿na propozycja, sir – odezwa³ siê cicho genera³ Sutt Ramic, najwy¿szy starszeñstwem wœród obecnych, dowódca obrony planetarnej, z którego zdaniem liczyli siê pozostali. – Pan i moffowie ju¿ j¹ zaakceptowaliœcie, prawda? Pellaeon wiedzia³, i¿ pozostali podporz¹dkuj¹ siê decyzji Ramica, obojêtnie jaka by by³a. A on na razie niczego nie kwestionowa³, po prostu pyta³. – Moffowie zgodzili siê na moj¹ propozycjꠖ odpar³ Pellaeon. – Niewielka to pociecha, ale im ten pomys³ nie podoba siê tak samo, jak nam wszystkim. – S¹dzi³em, ¿e to pañski pomys³, sir – g³os i spojrzenie genera³a Jarona Kyte’a a¿ ocieka³y podejrzliwoœci¹. – Teraz pan mówi, ¿e jest temu przeciwny? 92

– Nie powiedzia³em, ¿e jestem przeciwny – poprawi³ go Pellaeon. – Tylko ¿e mi siê nie podoba. Natomiast z militarnego punktu widzenia po prostu nie ma ¿adnej innej mo¿liwoœci. – Wydawa³o mi siê, ¿e mamy nowe, rewolucyjne systemy uzbrojenia, gotowe do zastosowania w praktyce – zauwa¿y³ Ramic. Na konsoli ³¹cznoœci przed Pellaeonem zaczê³o pulsowaæ ¿ó³te œwiate³ko. – Znaczna czêœæ tych systemów, niestety, w praktyce nie spe³ni³a oczekiwañ swych projektantów – odpar³ Pellaeon, pochylaj¹c siê nad fotelem i wciskaj¹c klawisz potwierdzenia. – Co zaœ siê tyczy innych, dzia³aj¹cych ca³kiem sprawnie, zosta³y uzyskane w sposób, który mo¿na okreœliæ jedynie jako zdradziecki. Drzwi do sali konferencyjnej otworzy³y siê, wpuszczaj¹c mê¿czyznê w szalu i z wisiorem, stanowi¹cymi tradycyjne atrybuty bankierów z Muunilinst. Jego reakcja na pokój pe³en wy¿szych stopniem oficerów mog³a byæ interesuj¹ca, ale Pellaeon skupi³ siê na reakcji tych¿e oficerów na widok bankiera. Wszyscy byli zaskoczeni zarówno oœwiadczeniem admira³a, jak i obecnoœci¹ cywila, a wiêkszoœæ dodatkowo poirytowa³o to wtargniêcie na wojskow¹ naradê. Jednak tylko siedz¹cy po lewej stronie sto³u genera³ Kyte wzdrygn¹³ siꠖ nie by³a to silna reakcja, ot, drgniêcie g³owy i przelotne zdumienie na twarzy, nim nad ni¹ zapanowa³, ale w porównaniu z brakiem podobnej reakcji u pozosta³ych rzuca³a siê w oczy niczym latarnia przeciwmgielna. – A, lord Graemon – Pellaeon spojrza³ wreszcie na nowo przyby³ego. – Dziêkujê za przyjêcie zaproszenia. Proszê przejœæ do gabinetu, wkrótce do pana do³¹czê. – Jak pan sobie ¿yczy, admirale – Graemon uk³oni³ siê, omiót³ wzrokiem obecnych i przeszed³ przez salê do wskazanych drzwi. – Mo¿na wiedzieæ, o co tu chodzi, sir? – spyta³ Ramic, gdy za bankierem zamknê³y siê drzwi. – Mówi³em o zdradzie – odpar³ Pellaeon, przyznaj¹c w duchu, ¿e nie doceni³ bystroœci Ramica. – Lord Graemon jest jedn¹ z nici w pajêczynie tej zdrady. Pozosta³ych zaskoczy³ ponownie, lecz Ramic nawet nie drgn¹³. – Mo¿e pan to udowodniæ, admirale? – spyta³. – W wystarczaj¹cym stopniu. Jest jednym z bankierów pomagaj¹cych w przelewaniu imperialnych funduszy na konta konsorcjum produkuj¹cego myœliwce typu Preybird, którymi obecnie 93

zmuszeni jesteœmy uzupe³niaæ kontyngenty pok³adowe, dotychczas formowane z bardziej tradycyjnych maszyn TIE. – Nie widzê w tym zdrady – odezwa³ siê ktoœ. – Wrêcz przeciwnie: Preybirdy s¹ znacznie lepsze od TIE. – Istotnie. Zdrada zaœ polega na tym, ¿e transakcjê zawarto bez u¿ycia oficjalnych metod, a przede wszystkim na tym, i¿ pewni wysocy rang¹ przedstawiciele Imperium wykorzystuj¹ je do nielegalnego zarobku, gdy¿ znaczna czêœæ ceny ka¿dego myœliwca, jak¹ p³aci Imperium, nie trafia do producenta, lecz na ich prywatne konta – Pellaeon spojrza³ na Kyte’a i doda³: – A wreszcie na tym, ¿e transakcja obejmuje równie¿ dostarczanie ró¿nym pirackim bandom imperialnego wyposa¿enia i personelu. Tym razem Kyte nie drgn¹³, za to zauwa¿alnie poblad³. Pellaeon wiedzia³, a teraz Kyte tak¿e wiedzia³, i¿ on wie. – W jaki sposób traktat z Now¹ Republik¹ ma temu zapobiec? – spyta³ Ramic. – Wspó³praca i wymiana informacji pozwoli nam skuteczniej wyœledziæ uczestników owego matactwa. A uczestnicy nie bêd¹ mogli d³u¿ej udawaæ, ¿e zajmuj¹ siê tym wy³¹cznie dla dobra Imperium, tyle ¿e na swój w³asny, nazwijmy to „pomys³owy” sposób. – W takim razie podejrzewa pan, ¿e jest w to wpl¹tany któryœ z oficerów floty – domyœli³ siê w koñcu ktoœ z obecnych. – Nie podejrzewam – poprawi³ go Pellaeon. – Wiem. Przez d³ug¹ chwilê nikt siê nie odezwa³. Pellaeon pozwoli³, by cisza sta³a siê ciê¿ka i wymowna, i dopiero wtedy powiedzia³: – Tym nie bêdziemy siê dziœ zajmowaæ. Tematem naszego obecnego spotkania jest traktat pokojowy i to, czy go panowie poprzecie, czy nie. Proponujê godzinn¹ przerwê, abyœcie mogli rozwa¿yæ konsekwencje i, je¿eli zajdzie koniecznoœæ, przedyskutowaæ je. Jeœli ktoœ bêdzie mia³ prywatne pytania, pozostajê tutaj do waszej dyspozycji. Po up³ywie tego czasu spotkamy siê ponownie i spodziewam siê us³yszeæ jednoznaczn¹ odpowiedŸ. S¹ jakieœ pytania?… W takim razie dziêkujê, jesteœcie panowie wolni. I odwróci³ siê do okna, czekaj¹c spokojnie, a¿ zbior¹ notatki i wyjd¹. Gdy drzwi zamknê³y siê wreszcie, odetchn¹³ i spyta³, ponownie odwracaj¹c siê do sto³u: – Pañskie komentarze, generale? Ramic nie ruszy³ siê ze swego fotela. 94

– Zdecydowanie nie zgadzam siê z pañskim pomys³em, sir – oœwiadczy³ bez ogródek. – Nowa Republika zmierza do samozniszczenia, co obaj dobrze wiemy. Jedyn¹ niewiadom¹ jest to, jak gwa³towna bêdzie eksplozja i czy spowoduje j¹ sprawa Caamas, o której ostatnio sta³o siê g³oœno, czy coœ innego. Nie ma potrzeby, ¿ebyœmy siê sami upokarzali przed obcymi i ich wielbicielami. – Rozumiem pañskie stanowisko, generale. To ostateczna decyzja? Ramic zacisn¹³ usta i wsta³. – Nie popieram pañskiego traktatu, admirale – oœwiadczy³. – Ale jestem imperialnym oficerem i wykonujê rozkazy: pan i moffowie zgodziliœcie siê w tej sprawie, tote¿ kiedy zostanie wydany rozkaz przerwania walki, wykonam go. Pellaeon odniós³ wra¿enie, jakby zdjêto mu z ramion spory ciê¿ar. – Dziêkujê panu, generale – powiedzia³ cicho. – Proszê raczej podziêkowaæ mojej rodzinie i wpojonym mi przez ni¹ tradycjom s³u¿by – sprostowa³ Ramic. – To dziêki nim mam poczucie odpowiedzialnoœci i wiem, co to lojalnoœæ. S¹dzi pan, ¿e Nowa Republika zgodzi siê na proponowane przez pana spotkanie, sir? – Wkrótce siê dowiemy: pu³kownik Vermel powinien w³aœnie dolatywaæ do systemu Morishim. – Tak… – mrukn¹³ Ramic i po chwili spyta³: – Jest pan pewien, ¿e s¹ w to zamieszani piraci, sir? – Nie mam cienia w¹tpliwoœci. Z tego, czego siê dot¹d dowiedzia³em, wynika, ¿e wynajmowani s¹ do ataku na okreœlone statki Nowej Republiki. Zatrzymuj¹ ³adunki, my uzyskujemy zwiêkszenie zamieszania i dodatkowe straty, jakie ponosi Nowa Republika, a organizatorzy informacje, który ³adunek zniknie i jak to wp³ynie na dany rynek. – Nie licz¹c ostatniej kwestii, wygl¹da to na klasyczn¹ dzia³alnoœæ korsarsk¹, sir – zauwa¿y³ Ramic nieco zaskoczony. – Tylko ¿e decyzje, które statki maj¹ zostaæ zaatakowane, nie s¹ podejmowane ani przez dowództwo, ani przez nasz wywiad, lecz przez cichych organizatorów ca³ego przedsiêwziêcia, generale. A co gorsza, istniej¹ silne poszlaki wskazuj¹ce na wykorzystanie agentów i siatek za³o¿onych przez wielkiego admira³a Thrawna tylko po to, by zapewniæ piratom dodatkowy personel. 95

– Jeœli ci agenci i siatki faktycznie istniej¹. Przepraszam, panie admirale, ale o tym nigdy nie by³em do koñca przekonany. – Jeœli ¿o³nierze nie pochodz¹ z tego Ÿród³a, to osobnicy, o których mowa, zdobywaj¹ ich z innego, a jedynym innym dostêpnym Ÿród³em s¹ nasze regularne si³y zbrojne. Twarz Ramica stê¿a³a. – Jeœli to robi¹, osobiœcie pomogê panu obedrzeæ ich ze skóry, sir – oznajmi³ stanowczo. – Nie mamy wystarczaj¹cej liczby ludzi i bez takich numerów. Kogo konkretnie podejrzewa pan o wspó³pracê z Graemonem? – Genera³ Kyte by³ jedynym, który przestraszy³ siê na jego widok, wiêc jest moim g³ównym podejrzanym. – Kyte nie spanikuje. Ale mo¿e dojœæ do wniosku, ¿e nale¿y zaalarmowaæ pozosta³ych. – Nieistotne dlaczego, wa¿ne, ¿eby siê z nimi skontaktowa³. Teraz, jeœli pan wybaczy, generale, muszê porozmawiaæ z lordem Graemonem. – I poci¹gn¹æ za kolejn¹ niæ pajêczyny? – Coœ w tym rodzaju – Pellaeon uœmiechn¹³ siê ponuro. – Spotkamy siê za mniej wiêcej godzinê. – Jak pan sobie ¿yczy, sir. – Ramic przyjrza³ mu siê uwa¿nie. – Tylko doradza³bym ostro¿noœæ: ka¿da pajêczyna ma coœ wrednego w centrum… ktokolwiek by to by³, mo¿e dojœæ do wniosku, ¿e skoro rozpoczêto rozmowy pokojowe z Now¹ Republik¹, to Imperium przesta³o potrzebowaæ g³ównodowodz¹cego. Zw³aszcza jeœli ten¿e g³ównodowodz¹cy psuje nie swoj¹ pajêczynê. – Tak – przyzna³ cicho Pellaeon, spogl¹daj¹c na drzwi, za którymi czeka³ bankier. – Te¿ mi to przysz³o do g³owy… Tierce wszed³ przez ukryte drzwi do gabinetu. – I co? – spyta³ Disra niecierpliwie. – Po³¹czy³ siê pan z Dorj¹? – W koñcu tak. Melduj¹, ¿e misja zakoñczy³a siê mniej wiêcej sukcesem. – Jakie „mniej wiêcej”?! – Dorja twierdzi, ¿e w³¹czy³ pe³nozakresowe zag³uszanie, jak tylko wyszed³ z nadprzestrzeni, ale coœ z transmisji pu³kownika Vermela mog³o siê przez nie przedostaæ, zanim œci¹gn¹³ korwetê na pok³ad. – Tierce wzruszy³ ramionami. – Faktem jest, ¿e mog³o. 96

– Nieudolnoœæ! – parskn¹³ Disra. – To ju¿ mu powiedzia³ nasz wielki admira³ Thrawn. Poza tym w okolicy Morishimu, dok¹d zmierza³a korweta, krêci³y siê przypadkiem jakieœ myœliwce typu X i jacht kosmiczny, które by³y œwiadkami ca³ej akcji. – Z moich doœwiadczeñ wynika, ¿e myœliwce typu X z zasady nie krêc¹ siê nigdzie przypadkiem – zaniepokoi³ siê Disra. – W zupe³noœci siê z panem zgadzam, ekscelencjo. S¹dzê, ¿e w jakiœ sposób zauwa¿ono nadlatuj¹ce okrêty, ledwie wysz³y z nadprzestrzeni, i wys³ano zwiadowców. Byæ mo¿e wykorzystano do tego stare centrum szpiegowskie, które zostawiliœmy, wycofuj¹c siê z planety, choæ przyznajê, ¿e nie mam pojêcia, jak zdo³ano je zlokalizowaæ. – Czy Dorja ma jakieœ wyobra¿enie, ile z wiadomoœci Vermela mog³o zostaæ odebrane? – Najwy¿ej kilka s³ów bez zwi¹zku, i to zak³adaj¹c, ¿e któraœ ze znajduj¹cych siê w pobli¿u jednostek mia³a na pok³adzie specjalistyczny sprzêt ³¹cznoœciowy. Myœliwce typu X nie maj¹ takiego sprzêtu – zapewni³ go Tierce. – W porz¹dku – Disra wyraŸnie siê uspokoi³. – Kilka oderwanych od siebie s³ów nie zwróci niczyjej uwagi. A ju¿ na pewno uwagi kogoœ wa¿nego. – Zw³aszcza ¿e w najbli¿szym czasie bêd¹ mieli a¿ za du¿o problemów wymagaj¹cych przemyœlenia. – W³aœnie. Co kaza³ mu pan zrobiæ z korwet¹ i za³og¹, majorze? – Przes³uchuje ich po kolei. Zanim wróci, zd¹¿y sprawdziæ wszystkich. Podejrzewam, ¿e wiêkszoœæ, jeœli nie ca³a za³oga, nie mia³a pojêcia o celu tej misji, wiêc po poinformowaniu, ¿e Vermel chcia³ zdradziæ, bêdzie mo¿na wcieliæ ich z powrotem do s³u¿by, rozdzielaj¹c na ró¿ne jednostki. Co zaœ do samego pu³kownika, proponujê zamkn¹æ go gdzieœ. Mo¿e siê nam jeszcze przydaæ w przysz³oœci. Korwetê naprawiæ, zmieniæ oznaczenia i wcieliæ do floty sektora. – Brzmi rozs¹dnie – zgodzi³ siê Disra. – By³y jakieœ wieœci od Trazzena i pozosta³ych? – Odebraliœmy ostatni meldunek, jaki mieli nadaæ. Teraz a¿ do wezwania maj¹ zachowaæ ciszê. – Hmm – mrukn¹³ Disra: wszystko wydawa³o siê przebiegaæ zgodnie z planem, ale nie dawa³a mu spokoju myœl, ¿e czêœæ wia7 – Widmo...

97

domoœci mog³a zostaæ odebrana. – Tak na wszelki wypadek, majorze: mo¿e dobrze by³oby troszkê przyspieszyæ realizacjê naszych planów. Nie s¹dzi pan, ¿e to rozs¹dne? Tierce zastanawia³ siê d³ug¹ chwilê. – Myœlê, ¿e to wykonalne – odezwa³ siê w koñcu. – Ale naprawdê nie s¹dzê, by by³o potrzebne. Nikt nie zwróci³ ani nie zwróci uwagi na incydent w pobli¿u Morishimu. – Jest pan pewien? – Mogê to zagwarantowa栖 uœmiechn¹³ siê lekko Tierce. Po trzykrotnym wys³uchaniu nagrania genera³ Garm Ben Iblis wy³¹czy³ odtwarzacz. – Jasne i proste jak œwiñski ogon – oceni³. – A i tak podziwu godne, ¿e uda³o ci siê a¿ tyle wy³apaæ przez to zag³uszanie. – Szkoda, ¿e nie uda³o mi siê z³apaæ wiêcej – Lando by³ odmiennego zdania. – Janson uwa¿a, ¿e to zwyk³a zdrada albo próba ucieczki. – Ca³kiem prawdopodobne – przytakn¹³ Bel Iblis, g³adz¹c z namys³em w¹sa. – Ale jakoœ mi siê nie wydaje. – Wiêc co to by³o? – Jeszcze nie wiem, ale zastanówmy siê na spokojnie: Imperium nie ma a¿ tylu niszczycieli, ¿eby marnowaæ okrêt klasy Imperial na pogoñ za zdrajc¹ czy z³odziejem, którego chcieli uj¹æ ¿ywcem. I jeszcze jedno: nie chcieli, ¿eby zd¹¿y³ z kimkolwiek porozmawiaæ. – I który wiedzia³, ¿e tu bêdziesz – doda³ Lando. – Twoje nazwisko s³ychaæ wyj¹tkowo wyraŸnie. – Te¿ prawda. Choæ to akurat nie jest wielka sztuka, bo od paru lat nie utrzymujemy w tak œcis³ej tajemnicy, gdzie i kiedy pojawi siê ktoœ z dowództwa – wyjaœni³ Iblis i zainteresowa³ siê klawiatur¹. – Coœ mi siê jeszcze przypomnia³o: Vermel to chyba oficer sztabowy admira³a Pellaeona. – A zatem zdrada na wysokim szczeblu – mrukn¹³ Lando, spogl¹daj¹c przez okno na nadal kr¹¿¹ce po niebie myœliwce. – Kogoœ takiego nie zabija siê od rêki, a chwaliæ siê te¿ nie ma czym, st¹d to zag³uszanie. – Byæ mo¿e… – Bel Iblis przyjrza³ siê ekranowi. – Mia³em racjê: pu³kownik Meizh Vermel, ostatni znany przydzia³: sztab admira³a Pellaeona. 98

– Czyli chyba wiemy, co zasz³o. Bel Iblis ponownie pog³adzi³ w¹sa. – Nie – powiedzia³ powoli. – Logicznie masz racjê, ale instynktownie coœ mi tu nie pasuje. Dlaczego ktoœ o takich mo¿liwoœciach nie u¿y³ czegoœ lepiej uzbrojonego czy szybszego ni¿ corelliañska korweta? Albo z mniej liczn¹ za³og¹? Co, ponadstuosobowa za³oga jednomyœlnie chcia³a do nas uciec? – Nie wiem – przyzna³ Lando. – Ja te¿ nie wiem, ale tak sobie myœlê, ¿e zrobiê parê kopii tego nagrania i zobaczê, co jeszcze da siê z nich wydobyæ. – Jak bêdziesz cierpia³ na nadmiar wolnego czasu – doda³ z³oœliwie Lando. – I tak potrzebowa³em jakiegoœ hobby.

99

ROZDZIA£

%

Budowa Wielkiej Sali Posiedzeñ Senatu Nowej Republiki zosta³a ukoñczona ledwie trzy miesi¹ce wczeœniej, a i to tylko z koniecznoœci, bowiem po zamachu Kuellera Senat nie mia³ gdzie obradowaæ. Bomby tak dalece naruszy³y konstrukcjê starej siedziby, ¿e naprawianie jej uznano za kosztowniejsze i trudniejsze od zbudowania nowej. Co prawda „ukoñczona” nie oznacza³o „wykoñczona”, gdy¿ prace nad tym trwa³y jeszcze w przerwach obrad, ale ca³oœæ ju¿ funkcjonowa³a i wywiera³a efekt zgodny z obiecanym przez projektantów. Stary uk³ad siedzeñ ustawionych w amfiteatralne pó³kole otaczaj¹ce podwy¿szan¹ mównicê zast¹piono zestawem bloków foteli. Bloki te mia³y rozmait¹ wielkoœæ i kszta³t, a po³¹czone by³y miêdzy sob¹ krótkimi pochylniami, schodkami i przejœciami, tak ¿e ca³oœæ sprawia³a wra¿enie przypadkowej, ale równoczeœnie stylowej i zgrabnej. Szklane œcianki, barierki i rzeŸbione przepierzenia w po³¹czeniu z ró¿nic¹ usytuowania grup foteli (czasem tylko o metr) dawa³y niezak³ócony widok z ka¿dego miejsca, ekrany zaœ, w które zaopatrzono ka¿de siedzisko, pozwala³y zarówno na powiêkszanie obrazu tego, co znajdowa³o siê na podwy¿szeniu w œrodkowej czêœci sali, jak i innych grup foteli. Pod wieloma wzglêdami sala przypomina³a Leii s³ynny Teatr Condina Marlec zbudowany na Alderaan i dla wielu stanowi¹cy synonim uprzejmoœci, kultury i ucywilizowania. Mia³a nadziejê, ¿e wystrój sali Senatu bêdzie generowaæ w zgromadzonych podobne zalety. Ale raczej w przysz³oœci, gdy¿ aktualnie ¿adna z tych ani zbli¿onych do nich cech jakoœ nie dawa³a siê odczuæ. 100

– Jeœli dobrze pana rozumiem, panie prezydencie – dobieg³ z g³oœników chrapliwy g³os Opquiañczyka – to poinformowa³ nas pan, ¿e Bothanie umo¿liwili zniszczenie planety Caamas i wymordowanie jej mieszkañców, a równoczeœnie powiedzia³ pan, ¿e nie zamierza doprowadziæ sprawców tej ohydnej zbrodni przed oblicze sprawiedliwoœci. – Prosi³bym uprzejmie, by pan uwa¿niej s³ucha³ tego, co mówiê, i w przysz³oœci nie przekrêca³ moich wypowiedzi, senatorze – prezydent Gavrisom poruszy³ nerwowo ogonem. – Powiedzia³em, ¿e grupka, powtarzam: grupka Bothan, i to jak dot¹d nie zidentyfikowanych, zwi¹zana by³a z tragedi¹, o której mowa. Powiedzia³em tak¿e, i¿ jeœli kiedyœ poznamy ich to¿samoœæ, to bezwzglêdnie zrobimy co w naszej mocy, by sprawiedliwoœci, której wszyscy pragniemy, sta³o siê zadoœæ. Dopóki jednak nie wiemy, kim s¹, po prostu nie mo¿emy nic zrobiæ. – A dlaczego? – za¿¹da³ wyjaœnieñ Forshul o b³êkitnozielonych w³osach i poci¹g³ej twarzy, reprezentuj¹cy osiemdziesi¹t siedem zamieszkanych planet sektora Yminis po³o¿onego w Zewnêtrznych Odleg³ych Rubie¿ach. – Senator Fey’lya nie zaprzecza, ¿e Bothanie byli w to zamieszani. Nic wiêc nie stoi na przeszkodzie, by ich ukaraæ za tê monstrualn¹ plamê na honorze galaktycznej cywilizacji. Leia spojrza³a na Borska Fey’lyê siedz¹cego wraz z innymi cz³onkami Rady za pó³kolistym sto³em na podwy¿szeniu – minê i futro trzyma³ pod kontrol¹, ale dziêki Mocy bez trudu wyczu³a targaj¹ce nim mieszane uczucia. Wiedzia³a, ¿e tu¿ przed rozpoczêciem obrad rozmawia³ z g³owami Po³¹czonych Klanów na Bothawui, tote¿ nietrudno by³o siê domyœliæ, ¿e rozmowa nie przebieg³a najlepiej. – Rozumiem pañskie uczucia, senatorze. Jednak muszê przypomnieæ, ¿e zasady prawne Nowej Republiki ró¿ni¹ siê od kodeksu forshuliriañskiego – Gavrisom rozwin¹³ skrzyd³a i chwytnym piórem wcisn¹³ jeden z przycisków na znajduj¹cym siê przed nim pulpicie; na ekranie nad jego g³ow¹ pojawi³ siê odpowiedni fragment kodeksu karnego Nowej Republiki. – Zgodnie z obowi¹zuj¹cym prawem nie wolno nam karaæ ca³ej rasy za przestêpstwo pope³nione przez kilku czy kilkunastu jej cz³onków. – A dlaczego nie znamy to¿samoœci tych kilku? – spyta³ Ishori. – Co ma na ten temat do powiedzenia senator Fey’lya? Gavrisom spojrza³ na Borska Fey’lyê i spyta³: – Senatorze, zechce pan odpowiedzieæ na to pytanie? 101

Zapytany zebra³ siê w sobie i wsta³. – Rozumiem gniew, w jaki te wiadomoœci wprawi³y wielu z was i zapewniam, ¿e przywódcy klanów bothañskich podzielaj¹ wasze uczucia, jak równie¿ pragnienie, by sprawców tej zbrodni postawiæ przed obliczem sprawiedliwoœci. Mo¿ecie byæ pewni, ¿e gdybyœmy znali to¿samoœæ sprawców, ju¿ dawno spotka³aby ich zas³u¿ona kara. Problem w tym, ¿e jej nie znamy. Nagle rozleg³ siê przeraŸliwy, æwierkaj¹cy wrzask. Leia podskoczy³a odruchowo, nim zidentyfikowa³a mro¿¹cy krew w ¿y³ach dŸwiêk jako ayrovañski odpowiednik pogardliwego parskniêcia. – Oczekuje pan, ¿e uwierzymy… – Panie prezydencie, ponownie proszê o zwrócenie uwagi senatorowi z Moddell, ¿eby przesta³ ha³asowaæ! – rozleg³ siê wœciek³y g³os. – Jego wrzaski spowodowa³y ju¿ w trakcie tej sesji utratê przeze mnie dwóch jaj, a jeœli nie zdo³am znieœæ rocznego przydzia³u w wyznaczonym czasie, stracê zarówno stanowisko, jak i mo¿liwoœæ ponownego wyboru do tego zgromadzenia. – Co by³oby prawdziw¹ ulg¹ – zareplikowa³ ktoœ z sali. – Znaczna czêœæ obecnych ma serdecznie doœæ jaj jako wymówki przy ka¿dym temacie, który nie podoba siê… Gavrisom nacisn¹³ inny klawisz i g³os umilk³, poniewa¿ wy³¹czony zosta³ system nag³aœniaj¹cy sali. Jeszcze przez dobr¹ minutê rozbrzmiewa³y rozgniewane g³osy wykrzykuj¹ce z ró¿nych miejsc, nim do dyskutantów dotar³o, ¿e adwersarze nie s¹ w stanie us³yszeæ obelg i z³oœliwoœci. Gavrisom odczeka³, a¿ wszyscy zamilkn¹, i w³¹czy³ system. – Wstêp podpisanej przez wszystkich cz³onków Karty Nowej Republiki stanowi, ¿e planety cz³onkowskie bêd¹ siê wobec siebie zachowywa³y w sposób przyjêty i cywilizowany – oznajmi³. – Czy¿by cz³onków Senatu obowi¹zywa³y ni¿sze standardy? – Mówi pan o cywilizowanym postêpowaniu, panie prezydencie – odezwa³ siê wysoki Bagmin. – Jak mo¿emy uwa¿aæ siê za cywilizowanych, jeœli nie potêpimy zbrodni pope³nionej na rasie Caamasi? Leia odchrz¹knê³a i zabra³a g³os: – Chcia³am przypomnieæ zebranym, ¿e nie neguj¹c udzia³u grupy Bothan w tym wydarzeniu, nie mamy ¿adnej informacji, czy uczestniczyli w samym ataku i zniszczeniu Caamas. A w³aœciw¹ zbrodniê pope³nili inni i s¹dzê, ¿e przede wszystkim oni powinni staæ siê obiektem gniewu i sprawiedliwoœci. 102

– Próbuje pani wybieliæ Bothan, pani senator? – spyta³ ktoœ, kogo nie uda³o jej siê zidentyfikowaæ. – Poza sprawcami, o których mowa, byli bez w¹tpienia agenci czy pomocnicy Palpatine’a – doda³ ktoœ inny z drugiego koñca sali. – A oni zginêli w trakcie d³ugotrwa³ej wojny, któr¹ toczyliœmy z Imperium. – Jesteœ pan tego pewien? – rozleg³o siê ze œrodka. – W dalszym ci¹gu dowiadujemy siê o nowych zbrodniach i oszustwach tego osobnika. Sk¹d pewnoœæ, ¿e ci agenci nie ¿yj¹? Z powodzeniem mog¹ cieszyæ siê dobrym zdrowiem, a nawet pozycj¹. – Oskar¿a pan kogoœ z nas? – Uderz w stó³, a no¿yce siê odezw¹! Wieœci o imperialnych agentach wœród polityków kr¹¿¹ od dawna i… Gavrisom ponownie wy³¹czy³ dŸwiêk, zamieniaj¹c narastaj¹c¹ pyskówkê w ledwie s³yszalne g³osy. A Leia po raz kolejny ucieszy³a siê, ¿e przynajmniej chwilowo to nie ona by³a odpowiedzialna za utrzymanie porz¹dku w tym domu wariatów. Gdy zapanowa³a cisza, Gavrisom w³¹czy³ dŸwiêk i oœwiadczy³, nim ktokolwiek zd¹¿y³ siê odezwaæ: – Mam nadziejê, ¿e senator z sektora Chorilan u¿y³ przenoœni, ale i tak debata przekroczy³a granice zdrowego rozs¹dku, w zwi¹zku z tym zostaje obecnie zawieszona. Jeœli dokument, który dostarczy³a senator Organa Solo, zostanie zrekonstruowany do stopnia umo¿liwiaj¹cego odczytanie nazwisk, powrócimy do tematu. A na razie zajmiemy siê sprawami mo¿e nie tak bulwersuj¹cymi, lecz zdecydowanie wymagaj¹cymi naszej uwagi. Rozpoczniemy od raportu Komisji Ekonomicznej. Senatorze Quedlifu? Raport Komisji Ekonomicznej by³ d³u¿szy ni¿ zwykle – zawiera³ dwa projekty ustaw przedstawionych do rozwa¿enia ca³emu Senatowi, co samo w sobie stanowi³o ewenement, jako ¿e ka¿dy z senatorów mia³ prawo przedstawiæ tylko jeden projekt ustawy w ci¹gu roku. By przejœæ przez Komisjê, wymaga³ on bezwzglêdnej wiêkszoœci g³osów, tote¿ przewa¿aj¹ca wiêkszoœæ projektów nigdy nie dociera³a do Senatu, a z tych, które tu trafia³y, jedynie znikomy u³amek po dok³adnym sprawdzeniu stawa³ siê prawem. Co zgadza³o siê ca³kowicie z teoretycznymi za³o¿eniami dzia³ania systemu – przy tysi¹cu senatorów, z których ka¿dy reprezentowa³ od piêædziesiêciu do dwustu planet, nie by³o fizycznego spo103

sobu, by Senat móg³ siê zajmowaæ wszystkimi powa¿nymi problemami trapi¹cymi ka¿d¹ inteligentn¹ rasê czy planetê wchodz¹c¹ w sk³ad Nowej Republiki. Ta modyfikacja zredukowa³a zadania Senatu do spraw polityki zagranicznej, obronnoœci i mediacji miêdzysektorowej oraz wytyczania ogólnych zasad prawno-ekonomicznych. Bardziej szczegó³owe i bie¿¹ce kwestie administracyjno-rz¹dowe przekazane zosta³y w³adzom odpowiednio: sektora, uk³adu, planety, okrêgu czy miasta. Nieliczni senatorzy pamiêtaj¹cy czasy Starej Republiki narzekali co prawda, ¿e Senat sta³ siê jedynie cia³em debatuj¹cym zamiast rz¹dz¹cym, ale wiêkszoœæ pamiêtaj¹ca a¿ za dobrze dominacjê Coruscant z okresu w³adzy Imperatora zdecydowanie wola³a s³abszy, i to znacznie, rz¹d centralny. Okaza³o siê, ¿e jedynie Komisja Ekonomiczna przedstawi³a konkretne propozycje czy problemy. Pozosta³e sprawy Gavrisom za³atwi³ z wpraw¹ starego dyplomaty, dziêki czemu obrady zakoñczy³y siê w mniej ni¿ dwie godziny, co by³o swoistym rekordem. Mimo to Leia, opuszczaj¹c salê wraz z pozosta³ymi senatorami, mia³a dziwn¹ pewnoœæ, ¿e ¿aden z nich nie zyska wolnego popo³udnia, ani te¿ nie bêdzie siê zajmowa³ tym, co sobie zaplanowa³ – kwestia Caamas ju¿ zaprz¹ta³a zbyt wiele uwagi. Kwestia Caamas i sprawiedliwoœci. Albo zemsty. – Wasza Wysokoœæ? – dobieg³o j¹ przez gwar rozmów. – Tutaj, Threepio – zawo³a³a, staj¹c i unosz¹c d³oñ. Threepio ostro¿nie, ale zdecydowanie przeciska³ siê do niej. – Mam nadziejê, ¿e posiedzenie przebieg³o spokojnie? – spyta³. – Na tyle, na ile nale¿a³o siê spodziewaæ w tych warunkach. S¹ jakieœ wiadomoœci od techników o datakarcie? – Obawiam siê, ¿e nie, ale mam wiadomoœæ od kapitana Solo: w³aœnie wróci³ i czeka w pani gabinecie. – Mówi³, jak mu posz³o na Iphiginie? – Nic a nic, Wasza Wysokoœæ. Powinienem go zapytaæ? – Sama to zrobiê. – Nie wydawa³ siê specjalnie sk³onny do rozmowy i prawdopodobnie by mi nie powiedzia³, nawet gdybym go zapyta³ – oceni³ Threepio. – Prawdopodobnie nie – zgodzi³a siê, uœmiechaj¹c siê do siebie: a zamierza³a popracowaæ… – Senator Organa Solo? – spyta³ z boku jakiœ g³os. 104

Odwróci³a siê pe³na nie najlepszych przeczuæ. Zna³a ten g³os… rzeczywiœcie: by³ to Ghic Dx’ono, senator rasy Ishori. – Tak, senatorze? – odpar³a, nie zdradzaj¹c niechêci. – Chcia³bym z pani¹ porozmawiaæ w pani biurze, i to zaraz. – Naturalnie – nie mog³a dok³adnie odczytaæ jego uczuæ, ale niecierpliwoœæ rzuca³a siê w oczy. – Proszê za mn¹. Przepchnêli siê pod pr¹d do ³ukowatego korytarza, przy którym mieœci³y siê biura i gabinety cz³onków Rady. Leia k¹tem oka dostrzeg³a Fey’lya znikaj¹cego w swoim, a potem zza ³uku ukaza³y siê jej drzwi i stanê³a z cichym jêkiem. Zajêta w³asnymi myœlami i niespodziewanym zjawieniem siê Dx’ona nie próbowa³a nawet wyczuæ, kto na nich oczekuje, dlatego poczu³a siê tak zaskoczona, gdy siê zorientowa³a, kim s¹ dwie z trzech oczekuj¹cych przed drzwiami postaci. Trzeci¹ by³ sekretarz Dx’ona, dwie zaœ smuk³e i ubrane w opoñcze z kapturami istoty nale¿a³y do rasy, któr¹ ostatni raz mia³a okazjê spotkaæ na Po³udniowych Wyspach, gdy Bail Organa zabra³ j¹ ze sob¹… – Chcieli z pani¹ rozmawia栖 odezwa³ siê w tym momencie Dx’ono. – Porozmawia pani z nimi? – Bêdê zaszczycona, mog¹c rozmawiaæ z pañskimi przyjació³mi rasy Caamasi – odpar³a cicho. Wiedz¹c z doœwiadczenia, ile trwaj¹ posiedzenia Senatu, Han spodziewa³ siê, ¿e ma przed sob¹ – skromnie licz¹c – godzinê, i rozgoœci³ siê w gabinecie Leii. Zdziwi³ siê wiêc niepomiernie, gdy ledwie siad³, us³ysza³ g³osy w sekretariacie. Cichutko zdj¹³ nogi z biurka, podszed³ do drzwi i zacz¹³ nas³uchiwaæ, jako ¿e dawno siê nauczy³, i¿ próby zaskoczenia Leii udaj¹ siê tym rzadziej, im bardziej rosn¹ jej umiejêtnoœci Jedi – kilka lat temu dosz³a do etapu, w którym on nie móg³ pojawiæ siê niespodziewanie w jej pobli¿u. Poza tym nie by³a sama i mog³a nie chcieæ, by siê ujawni³. S³ysza³ co najmniej dwa inne g³osy oprócz Leii, ale do kogo nale¿a³y i co mówi³y, nie by³ w stanie zrozumieæ. Skoro nie wprowadza³a goœci do gabinetu, wiedz¹c o jego obecnoœci, znaczy³o to, ¿e wola³aby, ¿eby siê nie pokazywa³… zd¹¿y³ dojœæ do tego wniosku, gdy stoj¹cy na biurku interkom nagle o¿y³. – …proszê zrozumieæ, ¿e nie mamy zamiaru sprawiaæ nikomu k³opotu. Nie pragniemy zemsty, a na sprawiedliwoœæ jest ju¿ o wiele za póŸno. 105

Han wróci³ zaskoczony do biurka – Leia chcia³a, ¿eby us³ysza³ rozmowê, ale bez wiedzy swoich rozmówców. Nie to by³o zaskakuj¹ce – dziwi³ go raczej fakt, i¿ Leia ucieka³a siê do takich manewrów. Zrozumia³ wszystko, gdy spojrza³ na ekran: oprócz Leii zobaczy³ na nim dwóch Ishori… i dwóch Caamasi. – Nikt nie mówi o zemœcie – sprzeciwi³ siê jeden z Ishori, prawdopodobnie senator, s¹dz¹c po skomplikowanym wzorze ozdobnej klamry na ramieniu. – Ale na sprawiedliwoœæ nigdy nie jest za póŸno. – A jakiemu celowi mia³aby s³u¿yæ ta, jak j¹ nazywacie, sprawiedliwoœæ? – spyta³ spokojnie ten sam Caamasi, który mówi³ poprzednio. – Nasz œwiat zosta³ zniszczony, a nas przetrwa³o niewielu, rozrzuconych po ca³ej galaktyce. Czy ukaranie Bothan naprawi to w jakiœ cudowny sposób? – Mo¿e naprawi – odpar³ g³oœniej Ishori, najwyraŸniej zaczynaj¹cy intensywnie myœleæ, co zawsze objawia³o siê atakiem gniewu, na którego przypomnienie Han skrzywi³ siê boleœnie: nigdy nie lubi³ przegrywaæ. – Jeœli Bothanie zostan¹ uznani za winnych i zmuszeni do zap³acenia odszkodowania… Odezwa³ siê sygna³ ³¹cznoœci, i to prywatnego kana³u Leii, co zirytowa³o Hana, poniewa¿ rozmowa akurat zaczyna³a byæ interesuj¹ca, a dobija³a siê najprawdopodobniej któraœ z pociech, wiêc nale¿a³o odebraæ. Prze³¹czy³ interkom na nagrywanie, co zapewne by³o nielegalne, ale jego to absolutnie nie wzrusza³o, przycisn¹³ przycisk i wcisn¹³ klawisz ³¹cz¹cy rozmowê. Na ekranie nie pojawi³o siê jednak ¿adne z dzieci, ani Winter, ani nawet sam Noghri. – Witam, Solo – odezwa³ siê po sekundzie przerwy Talon Karrde. – Nie spodziewa³em siê ciebie na tym kanale. – Z wzajemnoœci¹. Sk¹d znasz czêstotliwoœæ? – Od twojej ¿ony, naturalnie – odpar³ zapytany, niczym wcielenie niewinnoœci. – Podrzuci³em j¹ tu z Wayland, myœla³em, ¿e ju¿ wiesz. – Tak, dosta³em od niej wiadomoœæ. Tylko nie przypuszcza³em, ¿e wycyganisz od niej czêstotliwoœæ prywatnego kana³u. – Wszyscy siedzimy na bombie, jak siê niedawno okaza³o, zatem Leia i ja zdecydowaliœmy, ¿e taka mo¿liwoœæ kontaktu, nazwijmy to dyskretnego, mo¿e siê wszystkim przydaæ. Opowiedzia³a ci, co zawiera³a datakarta dotycz¹ca Caamas, któr¹ przywioz³a z Wayland? 106

Han gwizdn¹³ i spojrza³ na ekran interkomu. – Nie mia³em jeszcze okazji z ni¹ rozmawia栖 przyzna³ – ale aktualnie ma w biurze dwóch Ishori i dwóch Caamasi. – Proszê, proszꠖ mrukn¹³ Karrde. – A wiêc Ishori ju¿ siê w³¹czyli… to znaczy, ¿e Diamalanie na pewno trafi¹ do drugiego obozu. – Na pewno – zgodzi³ siê Han. – Do jakiego drugiego obozu? – Teraz to ju¿ i tak ¿adna tajemnica, przynajmniej w egzaltowanych sferach, w których siê ostatnio obracasz. Leia poda ci szczegó³y, a w ogólnym zarysie chodzi o to, ¿e odkryto dokument twierdz¹cy, i¿ to grupa jak dot¹d nie zidentyfikowanych Bothan dokona³a sabota¿u generatorów planetarnego pola ochronnego, umo¿liwiaj¹c zniszczenie Caamas. – Piêknie! – warkn¹³ Han, czuj¹c coœ lodowatego w ¿o³¹dku. – Po prostu piêknie! Jakby w galaktyce ma³o by³o osób serdecznie nienawidz¹cych Bothan. Jeszcze tego nam, cholera, brakowa³o! – Te¿ tak s¹dzê. I mam nadziejê, ¿e Senat zdo³a utrzymaæ rozwój wydarzeñ pod jak¹ tak¹ kontrol¹. A w ogóle to chcia³em powiedzieæ Leii, ¿e nasz przyjaciel Mazzic z³apa³ Lak Jita i trzyma go pod kluczem. Dla twojej informacji, to Devaronianin, który znalaz³ datakartê. Potrzymam go, jak d³ugo Leia zechce, ale tak siê niefortunnie z³o¿y³o, ¿e zanim Mazzic go dorwa³, œcierwo rozpuœci³ informacje, gdzie tylko móg³. Wed³ug mnie nie ma szans utrzymaæ tego jako tajemnicy znanej jedynie w³adzom Nowej Republiki. – Faktycznie. No có¿, ostatnio by³o za spokojnie – oceni³ Han. – Coœ siê musia³o zawaliæ. Dziêki, Talon. – Zawsze do us³ug – uœmiechn¹³ siê Karrde. – Znasz mnie i wiesz, ¿e mo¿esz na mnie liczyæ. – Znam – zgodzi³ siê Han. – I mi³o, ¿e siê zaofiarowa³eœ, bo mam niewielki problem, którym móg³byœ siê zaj¹æ w wolnej chwili. – Powiedzmy, ¿e mam woln¹ chwilê. Gotówka czy przelew? – W pobli¿u Iphiginu mieliœmy ma³e spotkanie z piratami – Han zignorowa³ pytanie. – Ca³kiem spora banda: mieli kr¹¿ownik liniowy klasy Kaloth, corelliañskie korwety i myœliwce typu Korsarz. – Dobrze wyekwipowana banda, ale trzeba byæ durniem, ¿eby decydowaæ siê na atak w takim miejscu jak Iphigin bez wystarczaj¹cej si³y ognia. – Dlatego nieco siê zdziwi³em, ale nie to jest najciekawsze. Otó¿ Luke twierdzi, ¿e na tym kr¹¿owniku by³y klony. 107

Wyraz twarzy Talona w³aœciwie siê nie zmieni³a, mimo to nagle zacz¹³ wygl¹daæ groŸniej. – Mówi³ mo¿e, jakie klony? – spyta³ cicho. – Nie mówi³. S³ysza³eœ kiedyœ o bandzie piratów z klonami w za³ogach? – Nigdy – Karrde pog³adzi³ w zamyœleniu brodê. – Najprawdopodobniej to pozosta³oœci po Thrawnie: góra Tantiss dzia³a³a wystarczaj¹co d³ugo, ¿eby nalêg³o siê ich ca³kiem sporo. – A co robi¹ u piratów? Nie wydaje ci siê, ¿e resztki Imperium mia³yby dla nich a¿ za du¿o zaj¹æ i nie pozby³yby siê doskona³ych ¿o³nierzy? – Racja. Z drugiej strony, w³adze Imperium mog³y zdecydowaæ, ¿e najskuteczniej da siê ich wykorzystaæ, wynajmuj¹c piratom jako doradców czy elitarnych ¿o³nierzy. Na przyk³ad w zamian za wybór celów albo udzia³ w ³upach. – Mo¿e – Han nie by³ do koñca przekonany. – A mo¿e jakaœ banda znalaz³a stare cylindry Spaarti? – Mo¿e lepiej nie – zaproponowa³ ponuro Karrde. – Choæ to akurat t³umaczy³oby wszystko. – Wiêc co zrobisz z tym fantem? – S¹dzê, ¿e lepiej bêdzie, jak siê tym zajmꠖ przyzna³ Karrde. – Zobaczymy, czego siê dowiem. Gotówka czy przelew? Han jêkn¹³, wznosz¹c oczy ku niebu – ile razy mia³ wra¿enie, ¿e Karrde ju¿ prawie zrobi coœ po¿ytecznego, by nie rzec szlachetnego, ten zawsze zdo³a³ siê opamiêtaæ i znaleŸæ skuteczny sposób na przypomnienie, ¿e jego sympatia do Nowej Republiki jest czysto zawodowa. – Poddajê siꠖ przyzna³. – A tak na marginesie: co by ciê mog³o wreszcie definitywnie przeci¹gn¹æ na nasz¹ stronê? – A co ciebie wyci¹gnê³o z wolnego ¿ywota niezale¿nego kupca? – Leia – skrzywi³ siê Han. – W³aœnie. Gdyby tak mia³a siostrê… nie s¹dzê ¿eby mia³a? – Nic o tym nie wiem, chocia¿ z rodzin¹ Skywalkerów nigdy nic nie wiadomo. – Nie bêdê czeka³ w celibacie – obieca³ Talon. – Dobra, niech bêdzie przelew. Cenê uzgodnimy póŸniej! – £aska pañska nie zna granic. – Wiem. Komu mam meldowaæ, co znalaz³em: tobie czy Luke’owi? 108

– Lepiej mnie, bo Luke mo¿e byæ chwilowo nieuchwytny. Zrobi³ sobie prywatne polowanie na piratów. – Tak? – Karrde skrzywi³ siê lekko. – A na kogo konkretnie, jeœli wolno spytaæ? – Na Cavrilhu. Dosta³ od naszego wywiadu namiary na jedn¹ z ich kryjówek, gdzieœ w pasie asteroidów w systemie Kauron. Zdecydowa³ siê tam rozejrzeæ. – Mhm… za póŸno, ¿eby go zawróciæ? – Najprawdopodobniej – oceni³ Han. – Nie bój siê: Luke potrafi siê o siebie zatroszczyæ. – Nie to mnie martwi. Problem w tym, ¿e jeœli ich nagle zaskoczy i porz¹dnie nastraszy, to tak siê zaszyj¹, ¿e nawet ja ich nie znajdê. – Jeœli tak ³atwo ich sp³oszyæ, nie s¹ chyba powa¿nym zagro¿eniem, prawda? – zasugerowa³ Han. – Mo¿na i tak na to spojrzeæ. A wracaj¹c do Luke’a, jak mu siê ostatnio powodzi? Han przyjrza³ mu siê podejrzliwie, zaskoczony pytaniem, po czym odpar³ ostro¿nie: – Chyba dobrze. Bo co? – Przeczucie. Mara jest ostatnio dziwnie niespokojna i dra¿liwa, zw³aszcza po spotkaniu z Lei¹, co trudno wyt³umaczyæ, bo siê lubi¹ i jakoœ nie mia³y okazji siê posprzeczaæ na Wayland. S¹dzi³em, ¿e ma to coœ wspólnego z nim. – Zabawne, bo mia³em takie samo wra¿enie, gdy ostatnim razem wspomnia³em mu o Marze – Han potar³ w zamyœleniu podbródek. – Zbieg okolicznoœci? – Mo¿liwe, ale oboje dobrze pos³uguj¹ siê Moc¹. Mo¿e coœ siê jednak dzieje i oboje to wyczuwaj¹, tylko nie wiedz¹, co to takiego. – Mo¿e by慠– powiedzia³ powoli Han. – Na przyk³ad te klony? – Cholera wie – Talon wzruszy³ ramionami. – Spróbujê porozmawiaæ z Mar¹. Mo¿e uda mi siê doprowadziæ do spotkania. – Dawno ze sob¹ nie gadali, fakt. Jak Luke wróci, postaram siê go urobi栖 obieca³ Han. – Dobra. A tymczasem lepiej zajmê siê tymi piratami. Po¿egnaj Leiê w moim imieniu i powiedz jej, ¿e bêdê w kontakcie. – Jasne. Udanego polowania. Karrde uœmiechn¹³ siê i przerwa³ po³¹czenie. 109

Han zaœ siad³ wygodniej i wpatruj¹c siê w œcianê przeanalizowa³ to, czego siê w³aœnie dowiedzia³. Wyniki nie by³y ani sympatyczne, ani optymistyczne. Bo na dobr¹ sprawê wcale nie chodzi³o o Caamas – to by³a przykra, ale ju¿ przesz³oœæ, jednak stanowi³a doskona³y pretekst, który w dodatku sam siê znalaz³. G³ównym problemem Nowej Republiki by³y w ostatnich miesi¹cach zadawnione spory, konflikty, zemsty i wspomnienia zbrodni i wojen prowadzonych w galaktyce w ci¹gu ostatniego okresu historycznego. Waœnie rasowe, spory miêdzyplanetarne i wojny miêdzysystemowe rozegra³y siê dawno temu, ale pozosta³y po nich animozje. To dziêki nim przemytnicy tak dobrze prosperowali w ca³ej galaktyce. Wspólny opór i walka z Imperium stanowi¹cym realniejsze i aktualne zagro¿enie przyt³umi³y na kilka lat te animozje i w praktyce doprowadzi³y do nieoficjalnych, ale skutecznych rozejmów. Obecnie zagro¿enie ze strony Imperium tak zmala³o, ¿e na dobr¹ sprawê nikt go ju¿ nie traktowa³ powa¿nie i stare konflikty zaczê³y od¿ywaæ, a Caamas by³ ich ucieleœnieniem: idealnym przypomnieniem i pretekstem do odnowienia… Dalsze ponure rozwa¿ania przerwa³ mu odg³os otwieranych drzwi. – Czeœæ – powiedzia³a miêkko Leia, wchodz¹c do pomieszczenia. – O, czeœæ – Han czym prêdzej wsta³ i zerkn¹³ na ekran interkomu: tak siê zamyœli³, ¿e nie zauwa¿y³ wyjœcia goœci. – Przepraszam, zamyœli³em siê. – Nic nie szkodzi – odpar³a, obejmuj¹c go na krótkiego ca³usa. Który okaza³ siê wcale nie taki krótki. – W³aœnie rozmawia³em z Talonem – powiedzia³ po naprawdê d³ugiej chwili Han, nie wypuszczaj¹c jej z objêæ. – Powiedzia³ mi, co znaleŸliœcie o Caamas. – Mamy k³opoty, Han – jej g³os t³umi³a jego koszula. – Oni jeszcze sobie z tego nie zdaj¹ sprawy, przynajmniej wiêkszoœæ z nich, ale to mo¿e byæ najwiêksze zagro¿enie, z jakim dot¹d mia³a do czynienia Nowa Republika. To dos³ownie mo¿e rozsadziæ nas od wewn¹trz. – Wszystko bêdzie dobrze. Pamiêtasz: przy Almañskiej Rebelii te¿ tak s¹dziliœmy, a jednak dobrze siê skoñczy³o. – To nie to samo: Kveller wali³ na oœlep, a my próbowaliœmy go powstrzymaæ, staraj¹c siê nie wygl¹daæ jak nowa wersja Impe110

rium. Caamas spolaryzuje dobre, uczciwe osoby pragn¹ce autentycznej sprawiedliwoœci, ale ró¿ni¹ce siê diametralnie tym, co przez tê sprawiedliwoœæ rozumiej¹. I nie chodzi o pojedyncze przypadki, tylko o ca³e spo³ecznoœci, rasy czy planety. A sam wiesz, jak trudno jest walczyæ z ide¹. – Ale i tak skoñczy siê dobrze. Bo musi – odsun¹³ j¹ na tyle, by móc jej spojrzeæ w oczy. – A poza tym mo¿e nie bêdziemy siê martwiæ na zapas, zgoda? Chyba ¿e ju¿ siê zaczê³o, a ja o tym nie wiem? – Nie wiem, czy siê zaczê³o… nie wiem nic wiêcej ni¿ ty, ale wyczuwam coœ w nadchodz¹cych dniach – odwróci³a wzrok. – Jakiœ kryzys… punkt zwrotny… coœ naprawdê wa¿nego, co mo¿e obróciæ siê zarówno na nasz¹ korzyœæ, jak i na zgubê. – To dotyczy Caamas? – Nie wiem! – westchnê³a. – Próbowa³am medytacji, ale do niczego nie dosz³am. Wiem tylko, ¿e zaczê³o siê, gdy spotka³am Talona na Wayland i przeczyta³am tê datakartê. – Hmm… – Han zacz¹³ ¿a³owaæ, ¿e nie namówi³ Luke’a do rezygnacji z polowania: teraz bardziej by siê przyda³ tutaj. – W koñcu samo wyjdzie. Trochê spokoju i uczuæ mê¿owskich, i bêdziesz wiedzia³a. – To w³aœnie masz zamiar zrobiæ? – spyta³a, uœmiechaj¹c odrobinê rozluŸniona. – Teraz, zaraz? – Najpierw chcê ciê st¹d wywieŸæ – zdecydowa³, bior¹c j¹ pod ramiê i prowadz¹c ku drzwiom. – Potrzebujesz ciszy i spokoju, a jak dzieciaki wróc¹ ze szko³y, to obu zabraknie, wiêc lepiej korzystaæ, dopóki mo¿na. – Rozs¹dny pomys³; nie s¹dzê, ¿eby zdobyli siê na coœ wiêcej poza k³ótniami na temat sprawiedliwoœci i zemsty – gestem da³a do zrozumienia, ¿e ma na myœli kolegów z Senatu. – Przy tym nie muszê byæ obecna. – Pewnie – zgodzi³ siê Han. – Przez nastêpn¹ godzinê w galaktyce nie wydarzy siê nic wa¿nego. – Jesteœ pewien? – Gwarantujê ci to. Œwiat³a na mostku mrugnê³y i za oknami smugi nadprzestrzeni ust¹pi³y ca³kowitej ciemnoœci. I œlepocie. 111

Przez d³ug¹ chwilê kapitan Nalgol wpatrywa³ siê w tê pustkê, walcz¹c z nieprzyjemnym uczuciem bezbronnoœci. „Tyrannic”, wychodz¹c z nadprzestrzeni w polu niewidzialnoœci, stawa³ siê wprawdzie ca³kowicie niewykrywalny, co by³o jedynym sposobem dotarcia do systemu Bothawui bez alarmowania Bothan, ale zarazem kompletnie œlepy i g³uchy, co stanowi³o potencjalnie katastrofaln¹ sytuacjê dla ka¿dego okrêtu. Gdyby to od niego zale¿a³o, nie wybra³by takiego rozwi¹zania. Ale nie zale¿a³o. – Meldunek z pok³adu hangarowego, sir – zameldowa³ kontroler lotów. – Wszystkie jednostki zwiadowcze wystartowa³y. – Proszê potwierdzi栖 Nalgol obj¹³ wzrokiem tyle ciemnoœci, ile zdo³a³ bez poruszania g³ow¹: na pewno nie poprawi³oby morale za³ogi, gdyby dowódca gor¹czkowo rozgl¹da³ siê, kiedy niczego nie by³o widaæ. K¹tem oka dostrzeg³ b³ysk silników jednej z maszyn zwiadowczych, gdy ta wylecia³a spod kad³uba, przemknê³a przez niewielk¹ objêt¹ polem przestrzeñ i zniknê³a. Odetchn¹³ g³êboko, kolejny raz zastanawiaj¹c siê, co on i pozostali tu robi¹ – w gabinecie Disry pomys³ mia³ jeszcze jakiœ sens, tutaj, miliony kilometrów od czegokolwiek, sensu trudno siê by³o doszukaæ. Z drugiej strony, ¿aden z pomys³ów wielkiego admira³a Thrawna nie mia³ sensu, dopóki nie doszed³ do fina³u. Nalgol co prawda nigdy nie s³u¿y³ bezpoœrednio pod rozkazami Thrawna ani ¿adnego innego z wielkich admira³ów i nie móg³ oceniæ ich umiejêtnoœci na podstawie w³asnych doœwiadczeñ. Obserwuj¹c poczynania Thrawna trochê z boku (poniewa¿ „Tyrannic” wykonywa³ zadania z dala od g³ównego obszaru dzia³añ), musia³ przyznaæ, ¿e poczyna³ sobie ca³kiem dobrze i gdyby nie zdrajca Rukh, prawdopodobnie odtworzy³by Imperium. Tyle ¿e, jak siê teraz okaza³o, Rukh spartaczy³ robotê, bo Thrawn ¿y³, co by³o naprawdê niez³ym numerem. Swoj¹ drog¹ ciekawe, jak Thrawn tego dokona³… Wa¿niejsze jednak by³o, dlaczego czeka³ tyle czasu, pozwalaj¹c niekompetentnym megalomaniakom, jak ta idiotka admira³ Daala, marnowaæ zasoby Imperium w kretyñskich bitwach z góry skazanych na fiasko. I dlaczego teraz, gdy wróci³, sprzymierzy³ siê z kimœ takim jak Disra?! Nalgol skrzywi³ siê odruchowo – Disry nigdy nie lubi³, a co wa¿niejsze, nigdy mu nie ufa³. Uwa¿a³ go za typa, który raczej do koñca bêdzie walczy³ o swoje och³apy Imperium, ni¿ pozwoli ko112

muœ innemu je odbudowaæ. Jeœli Thrawn go wybra³, to mo¿e nie by³ wcale tak sprytny, jak g³osi³a legenda. Wprawdzie Dorja wychwala³ pod niebiosa charakter i geniusz militarny wielkiego admira³a, ale Argona na przyk³ad twierdzi³, ¿e Disra jest kompetentny. Tylko co oni naprawdê o sobie wiedzieli? Nag³y ruch z lewej przerwa³ mu rozmyœlania – wraca³ jeden ze zwiadowców. – Jakie wieœci? – spyta³ oficera wachtowego. – Jesteœmy prawie na miejscu, sir. Drobna zmiana kursu i bêdziemy na wyznaczonej pozycji. – Proszê podaæ kurs sternikowi – poleci³ Nalgol. – Gdzie s¹ „Obliterator” i „Ironhand”? – Nasi zwiadowcy nawi¹zali kontakt z ich zwiadowcami, sir. Kursy wszystkich okrêtów s¹ tak skoordynowane, aby nie dosz³o do wypadku. – Lepiej, ¿eby by³y – ostrzeg³ lodowato Nalgol. Przemykanie siê na oœlep by³o samo w sobie wystarczaj¹co nieprzyjemne, gdyby trzy niszczyciele przy tej okazji siê zderzy³y, sta³by siê poœmiewiskiem ca³ej imperialnej floty. Co gorsza, generatory niewidzialnoœci nie mia³y prawa wytrzymaæ takiego obci¹¿enia i œwiadkami upokorzenia staliby siê wszyscy przebywaj¹cy w systemie Bothawui. Obecnie zaœ planetarne systemy obronne mog³yby zarejestrowaæ najwy¿ej silniki kilku nie zidentyfikowanych, ma³ych jednostek wykonuj¹cych bezsensowne manewry. I jedn¹ nie tak¹ znowu ma³¹ korwetê. – Trzymamy kurs, sir – odezwa³ siê oficer wachtowy. – Piêæ minut do celu. Nalgol skin¹³ g³ow¹. Minuty up³ywa³y naprawdê powoli, a ciemnoœci za oknami nie m¹ci³o nic poza krótkim b³yskiem silników maszyn zwiadowczych regularnie wlatuj¹cych i wylatuj¹cych z pola, by koordynowaæ kurs i prêdkoœæ niszczyciela. Nalgol poczu³, ¿e olbrzymi okrêt zwalnia i spojrza³ na zegar. – Piêæ minut dobieg³o koñca i… I nagle z prawej burty pojawi³ siê fragment skalisto-lodowej powierzchni przesuwaj¹cej siê ku rufie. – Mijamy j¹! – warkn¹³. – Zaraz zaczniemy cumowanie, sir – oficer jeszcze nie skoñczy³ mówiæ, gdy niszczyciel na wstecznym ci¹gu zacz¹³ siê powoli 8 – Widmo...

113

cofaæ, a¿ widoczny wewn¹trz pola wycinek komety znieruchomia³ na wysokoœci œródokrêcia. – Jesteœmy na pozycji, sir. – Cumy? – Promy ju¿ wystartowa³y, sir – zameldowa³ oficer kontroli lotów. – Za dziesiêæ minut zakoñczymy cumowanie. – Doskonale. Cumy naturalnie nie by³y w stanie fizycznie utrzymaæ jednostki tak wielkiej jak niszczyciel klasy Imperial w po³¹czeniu z komet¹, ale dawa³y wystarczaj¹ce informacje, by sternik móg³ zapewniæ niezmienne po³o¿enie okrêtu wzglêdem komety dryfuj¹cej sobie niespiesznie ku Bothawui. – „Ironhand” zakoñczy³ cumowanie, sir – zameldowa³ oficer wachtowy. – „Obliterator” jest na pozycji i zakoñczy manewr mniej wiêcej w tym samym czasie co my, sir. Nalgol potwierdzi³ i odetchn¹³ z ulg¹. Uda³o siê: byli na miejscu i nic nie wskazywa³o na to, by Bothanie ich zauwa¿yli. Teraz pozosta³o tylko czekaæ i wierzyæ w geniusz wielkiego admira³a Thrawna.

114

ROZDZIA£

&

– No dobra – warkn¹³ widoczny na ekranie ³¹cznoœci mê¿czyzna, mru¿¹c podejrzliwie oczy. – Spróbujcie jeszcze raz. – Powtarza³em ci ju¿ dwa razy – odpar³ znudzony Luke. – Nie zmieniê niczego tylko dlatego, ¿e to ci nie odpowiada. – Nie szkodzi. Powiadasz, ¿e nazywasz siê…? – Mensio – Luke spojrza³ na rozci¹gniête za oknem kabiny skupisko asteroid, zastanawiaj¹c siê, na której siedzi ten konkretny wartownik. – Pracujê dla Wesselmana i przylecia³em z dostaw¹ dla was. Czego nie mo¿esz zrozumieæ? – Zacznijmy od Wesselmana – warkn¹³ mê¿czyzna. – Nigdy nie wspomina³ twego nazwiska. – Po powrocie powiem mu, ¿e ma wam przys³aæ kompletn¹ listê p³ac. – Nie pyskuj! Przez d³u¿sz¹ chwilê wartownik przygl¹da³ mu siê podejrzliwie. Luke wpatrywa³ siê w niego w rewan¿u, staraj¹c siê wygl¹daæ na znudzonego i obojêtnego. Poniewa¿ bez fa³szywej skromnoœci od dawna zdawa³ sobie sprawê, ¿e jego w³asna twarz nale¿y do bardziej znanych w galaktyce, zrobi³ co móg³, by j¹ na tê okazjê zmieniæ. Ciemne w³osy, œniada cera, sztuczna broda, nieco skoœne oczy wskazuj¹ce na domieszkê gorezhañskiej krwi i para malowniczych blizn krzy¿uj¹cych siê na policzku powinny ka¿demu skutecznie uniemo¿liwiæ identyfikacjê. – A poza tym towar zawsze przywozi³ Pinchers – doda³ z uraz¹ wartownik. – Dlaczego go nie ma?! 115

– Bo le¿y i nie mo¿e lataæ, coœ siê do niego przypl¹ta³o – poinformowa³ go mniej wiêcej zgodnie z prawd¹ Luke: Pinchers faktycznie le¿a³ i pewnie chrapa³ pogr¹¿ony w b³ogiej nieœwiadomoœci, jak¹ dawa³ leczniczy trans Jedi, w którym Luke zostawi³ go na Wistril. Jego kolesie na pewno nie wpadn¹ w zachwyt, ¿e pozwoli³ siê podejœæ, choæ z drugiej strony, kiedy siê obudzi, z ca³¹ pewnoœci¹ bêdzie zdrowszy ni¿ kiedykolwiek w ostatnich latach. – S³uchaj no, nie bêdê tu siedzia³ tydzieñ, gadaj¹c o g³upotach – oznajmi³, przejmuj¹c inicjatywê. – Albo mnie wpuœcisz, albo zawiozê wszystko z powrotem Wesselmanowi, a on policzy wam za podwójn¹ dostawê. Mnie to wisi, i tak dostanê tyle samo. Wartownik zme³³ w ustach przekleñstwo i spyta³: – I czego siê wœciekasz? Co tam masz ciekawego? – Po trochu wszystkiego: trochê min Norsam DR-X55, parê kapsu³ ratunkowych Prasxon i kilka skafandrów pancernych model GTU. Plus dwie niespodzianki. – Taa? Kapitan nienawidzi niespodzianek. – Te pokocha, i to od pierwszego wejrzenia. Pierwsza to zestaw dopalaczy do hipernapêdu, a druga to droid slicerski model SB-20. Ale jeœli nie chcecie, na pewno nie bêdê was zmusza³. – Dobra, cwaniaczku: mo¿esz wlatywaæ. Znasz drogê czy mam ci przes³aæ mapê? – Znam – mrukn¹³ Luke, maj¹c nadziejê, ¿e tak jest faktycznie. W teorii do asteroidy, w której wydr¹¿ono bazê, prowadzi³y tylko dwie bezpieczne trasy – wlotowa i wylotowa. Obie wyci¹gn¹³ z umys³u Pinchersa, zanim go pogr¹¿y³ w leczniczym transie i gdyby lecia³ myœliwcem, nie mia³by w¹tpliwoœci, ¿e trafi bez problemu. Dokonanie tego w thassiañskim frachtowcu serii Y60 by³o zupe³nie inn¹ kwesti¹. Zw³aszcza ¿e ten konkretny frachtowiec nie mia³ napêdu rufowego – w ogóle nic wspólnego z napêdem nie znajdowa³o siê dalej ni¿ na œródokrêciu, co nie mog³o korzystnie wp³yn¹æ na jego zwrotnoœæ. – Jak chcesz – zgodzi³ siê wartownik z satysfakcj¹. – Tylko nie walnij w coœ du¿ego! I wy³¹czy³ siê. Luke na wszelki wypadek te¿ wy³¹czy³ urz¹dzenie, za to uruchomi³ zamontowany po drodze prowizoryczny interkom, ³¹cz¹cy kabinê z pustk¹, w której niegdyœ znajdowa³ siê g³ówny napêd. 116

– Wlatujemy – oznajmi³. – Z ty³u wszystko w porz¹dku, Artoo? W odpowiedzi rozleg³o siê potakuj¹ce piœniêcie i nerwowe æwierkanie. – Nie martw siê, przelecimy na pewno – uspokoi³ go Luke. – Tylko dopilnuj, ¿eby myœliwiec by³ gotów do startu. Artoo nie wydawa³ siê przekonany, ale zamilk³, a Luke przypomnia³ sobie gambit sprzed dziesiêciu lat, gdy w ten sam sposób przedosta³ siê na pozostaj¹c¹ wówczas pod w³adz¹ Imperium planetê Pooleris. Tyle ¿e wtedy wywiad Nowej Republiki zaprojektowa³ i zbudowa³ frachtowiec, w którym ukryto myœliwiec typu X tak, by da³o siê nim b³yskawicznie opuœciæ wiêksz¹ jednostkê. A teraz lecia³ czymœ, czego konstrukcja uniemo¿liwia³a awaryjny start w poœpiechu. Có¿, tym problemem zajmie siê, gdy przyjdzie na to czas – najlepszym wyjœciem by³oby unikniêcie koniecznoœci pospiesznej ewakuacji. A pierwszy krok do tego stanowi³o przekonanie piratów, ¿e jest zwyk³ym ogniwem ich systemu zaopatrzenia. Zakoñczy³ seriê uspokajaj¹cych æwiczeñ, uj¹³ stery i mrukn¹³: – Niech Moc bêdzie ze mn¹. I ruszy³. Rzecz okaza³a siê ³atwiejsza, ni¿ s¹dzi³ – Pinchers zmodyfikowa³ silniki i powierzchnie steruj¹ce jak ka¿dy uczciwy przemytnik, wiêc nawet bez g³ównego napêdu jednostka by³a szybsza i zwrotniejsza, ni¿ sugerowa³ jej kszta³t. Luke bez trudu wykonywa³ ostre zwroty, niezbêdne, by utrzymaæ siê na kursie i nie znaleŸæ w zasiêgu automatycznego systemu obronnego. Co wa¿niejsze – nie przejawia³ sk³onnoœci do zderzenia siê z któr¹kolwiek z mijanych asteroid. Przelot dziwnie przypomina³ ucieczkê „Soko³a” w pole asteroidów po ewakuacji Hoth, któr¹ Luke zna³ z opowieœci Leii, chocia¿ on nie próbowa³ tego robiæ pe³nym ci¹giem i nie mia³ na karku ani imperialnych myœliwców, ani niszczyciela. W drodze powrotnej sytuacja mog³a ulec zmianie. Dotar³ do centrum trójwymiarowego labiryntu i zbli¿y³ siê do du¿ej, ale niczym nie wyró¿niaj¹cej siê asteroidy. Zgodnie z danymi wywiadu, niestety raczej skromnymi, i z tym, co wyci¹gn¹³ z umys³u Pinchersa, baza sk³ada³a siê z licznych tuneli i komór wykonanych przez jak¹œ grupê górników jeszcze przed Wojnami Klonów. Podejœcia do l¹dowisk zamaskowano jako w¹wozy, a oœwietlano je tylko wtedy, gdy jakiœ statek zamierza³ l¹dowaæ. Teraz w³aœnie zapali³ siê kr¹g œwiate³ miêdzy dwoma stromymi zbo117

czami wskazuj¹cy to, na którym zdecydowali, ¿e ma wyl¹dowaæ. Wlatuj¹c w ukryty przed dostrze¿eniem z góry otwór jaskini, poczu³ lekkie szarpniêcie, gdy frachtowiec przekroczy³ granicê atmosfery i wysun¹³ podwozie. Seria delikatnych wstrz¹sów oznacza³a zakoñczenie manewru, wy³¹czy³ zatem silniki i wyszed³ z kabiny, kieruj¹c siê w stronê œluzy. Przy rampie czeka³a samotna postaæ ostentacyjnie trzymaj¹ca d³oñ na kolbie miotacza. – Mensio? – chrapliwie spyta³ czekaj¹cy. – A spodziewasz siê jeszcze kogoœ? – zdziwi³ siê Luke, tak¿e opieraj¹c d³oñ o kolbê swego miotacza i rozgl¹daj¹c siê wokó³. Jaskinia by³a mniej wiêcej okr¹g³a i mia³a jeden wlot, prowadz¹cy nieco ku górze, którym zreszt¹ siê tu dosta³. Oprócz niego naliczy³ w œcianach szeœæ nierównomiernie rozmieszczonych œluz wejœciowych. – Pewnie, ¿e jestem Mensio – powiedzia³, gdy cisza zaczê³a siê przeci¹gaæ. – Przytulnie tu. – Nam siê podoba. W³aœnie rozmawialiœmy z Wesselmanem. – Jasne – rzuci³ Luke, nadal siê rozgl¹daj¹c: Wesselman mia³ byæ trzymany przez agentów wywiadu Nowej Republiki na Amorris przez tydzieñ, bez ¿adnego kontaktu z kimkolwiek. – I co, pozdrowiliœcie go ode mnie? – Tak. Twierdzi, ¿e ciê nie zna. – Doprawdy? – Luke delikatnie siêgn¹³ do umys³u tamtego i znalaz³ jedynie podejrzliwoœæ i ¿adnej pewnoœci, czyli by³ to kolejny test. – Ciekawe, ¿e z nim gadaliœcie, bo mnie powiedzia³, ¿e przez kilka dni pozostanie nieuchwytny. Jeœli dobrze pamiêtam, to polecia³ do sektora Morshdine po jakiœ ³adunek nie rejestrowanej tibanny. Chyba dla was. Pirat bardziej skrzywi³ siê ni¿ uœmiechn¹³, ale przesta³ by³ podejrzliwy. – Te¿ tak s³ysza³em, jednak jeszcze tam nie dotar³ – przyzna³. – Nadal próbujemy go z³apaæ. Luke wzruszy³ ramionami, ¿a³uj¹c, ¿e nie wyci¹gn¹³ z Wesselmana jego planów na najbli¿sze dwa tygodnie – jeœli umówi³ siê w tym czasie z piratami i opóŸnienie stanie siê zbyt du¿e, ich podejrzliwoœæ znacznie wzroœnie. Teraz nie by³ ju¿ w stanie nic na to poradziæ. – Jak go z³apiecie, przeka¿cie pozdrowienia ode mnie – powtórzy³. – Co, zaliczy³em? 118

Pirat skrzywi³ siê i uniós³ lew¹ rêkê. Cztery z szeœciu œluz otwar³y siê i na l¹dowisko wysz³o czterech drabów chowaj¹cych miotacze do kabur. Bez s³owa skierowali siê ku frachtowcowi. – Zaliczy³eœ – poinformowa³ go pierwszy. – Masz tam gdzieœ chytre zabezpieczenia i pu³apki czy te¿ mo¿emy spokojnie zacz¹æ roz³adunek? – Mo¿ecie zacz¹æ. Macie tu coœ do jedzenia? Pok³adowe racje uszami mi wychodz¹. – Pewnie ¿e mamy – pirat wskaza³ jedn¹ z dwóch zamkniêtych œluz. – Tam jest jadalnia. Tylko siê nie zachlej, za parê godzin skoñczymy roz³adunek i nie chcê, ¿ebyœ st¹d odlatywa³ po pijaku. Rozwalisz siê, a ja potem bêdê musia³ sprz¹taæ. Luke zostawi³ to bez komentarza i ruszy³ ku wskazanej œluzie. Za ni¹ znajdowa³o siê pomieszczenie d³ugie na ponad dziesiêæ metrów i szerokie na co najmniej cztery. Œrodek zajmowa³y dwa sto³y obstawione krzes³ami; wzd³u¿ jednej z d³u¿szych œcian sta³y automaty muzyczne i filmowe, a wzd³u¿ drugiej ci¹gn¹³ siê lœni¹cy kontuar, za którym urzêdowa³ równie lœni¹cy droid model SE-5. – Witam szanownego pana  – odezwa³ siê, ledwie Luke wszed³. – Czym mogê s³u¿yæ? – Masz mo¿e karkañskie ¿eberka w sosie tomo? – spyta³ Luke, rozgl¹daj¹c siê na pozór obojêtnie. Poza drzwiami, którymi wszed³, nie wypatrzy³ innych, co nie wydawa³o siê niczym zaskakuj¹cym, bior¹c pod uwagê, dla kogo przeznaczono owo pomieszczenie i jak dalece podejrzliwi byli gospodarze. Brak po³¹czenia z reszt¹ bazy to jedyne skuteczne rozwi¹zanie uniemo¿liwiaj¹ce przedostanie siê na jej teren. – Oczywiœcie, szanowny panie – zapewni³ droid, przesuwaj¹c siê o kilka kroków i wyci¹gaj¹c spod lady pakiet. – Za kilka minut bêd¹ gotowe. – Dobra – mrukn¹³ Luke. Przygotowanie zajê³o droidowi oko³o czterech minut, po których ciep³e danie zosta³o artystycznie u³o¿one na talerzu. Luke spêdzi³ ten czas, pa³êtaj¹c siê po pomieszczeniu i ostentacyjnie przegl¹daj¹c repertuar automatów rozrywkowych, faktycznie zaœ wyszukuj¹c ukryte holokamery. Znalaz³ trzy – jak na ca³kowicie odizolowane od reszty pomieszczenie o jedn¹ za du¿o. Gospodarze rzeczywiœcie cierpieli na maniê przeœladowcz¹ albo te¿ byli niesamowicie wrêcz ostro¿ni. 119

– Czy szanowny pan ¿yczy sobie czegoœ do picia? – spyta³ droid, stawiaj¹c talerz na kontuarze. – Nie ¿yczy sobie. Mam lepsze zapasy na statku. – Aha. A ¿yczy pan sobie sztuæców? Luke popatrzy³ na niego z politowaniem. – Do ¿eberek?! ¯artujesz. – Oj… – droid wygl¹da³ na zaskoczonego. – To… ¿yczê smacznego, szanownemu panu. Luke wzi¹³ talerz i w ostatnim momencie powstrzyma³ siê, ¿eby odruchowo nie podziêkowa栖 do charakteru Mensia takie zachowanie ca³kowicie by nie pasowa³o. Urwa³ skrajne ¿eberko i obgryzaj¹c je ruszy³ do wyjœcia. Gdy znalaz³ siê na l¹dowisku, musia³ przyznaæ, ¿e trafi³ do pracowitej bandy – opuœcili rampê towarow¹ i ju¿ roz³adowywali skrzynie, u¿ywaj¹c wózków grawitacyjnych. – Tylko uwa¿ajcie na naro¿niki – ostrzeg³ najbli¿szego. – Nie mam zamiaru po jednym kursie wymieniaæ odbijaczy w ³adowni. Pierœcieni mocuj¹cych zreszt¹ te¿ nie. – ¯ryj, nie pyskuj – poradzi³ mu zagadniêty. – Bo bêdziesz se musia³ zêby wymieniæ. O odbijacze siê nie martw: nie pierwszy raz to robimy. – Te zêby to niby kto mi wybije? – parskn¹³ Luke. – Ty i kto jeszcze? A co do odbijaczy, to sam sprawdzê. – Tylko siê nie pl¹cz pod nogami! W ³adowni zasta³ dwóch piratów – jeden koñczy³ ³adowaæ wózek, drugi dochodzi³ ju¿ ze swoim do rampy. Luke podszed³ do burty, udaj¹c, ¿e sprawdza stan odbijaczy grawitacyjnych i pierœcieni mocuj¹cych ³adunek, a w rzeczywistoœci u¿ywaj¹c Mocy do zorientowania siê, gdzie s¹ pozostali. W jednym z korytarzy wyczu³ dwóch kolejnych wracaj¹cych po nastêpne ³adunki i nikogo wiêcej – w pobli¿u znajdowa³o siê tylko czterech… obliczy³ ró¿nicê czasow¹ i stwierdzi³, ¿e powinien zd¹¿yæ… Drugi pirat podszed³ do rampy, Luke mrukn¹³ z zadowoleniem, koñcz¹c sprawdzanie i skierowa³ siê ku drzwiom prowadz¹cym do sekcji mieszkalnej frachtowca. Pirat zszed³ z rampy i wykrêci³ wózkiem, ustawiaj¹c go równolegle do burty frachtowca. Luke pozosta³ sam w ³adowni, maj¹c do dyspozycji oko³o dziesiêciu sekund. Nie by³o to wiele, ale obaj z Artoo mieli po drodze a¿ za du¿o okazji, by przeæwiczyæ wszystko do perfekcji. Pogwizduj¹c cicho, 120

Luke podszed³ do jednej ze skrzyñ, równoczeœnie przy u¿yciu Mocy wysy³aj¹c talerz z ¿eberkami ku modu³owi mieszkalnemu. Artoo, s³ysz¹c uzgodniony gwizd, otworzy³ drzwi i talerz ³agodnie opad³ na pod³ogê. Luke umieœci³ go tak daleko w g³êbi pomieszczenia, jak tylko móg³ siêgn¹æ wzrokiem, i otworzy³ bok skrzyni, przy której sta³. Wewn¹trz, starannie zabezpieczona przed wstrz¹sami, znajdowa³a siê niespodzianka od Wesselmana – droid SB-20, choæ wydawa³o siê w¹tpliwe, aby piraci skorzystali z jego posiadania tak, jak siê spodziewali, a to dlatego, ¿e ca³e wyposa¿enie zosta³o usuniête i z droida pozosta³a jedynie skorupa. Nie by³ to mo¿e najwygodniejszy, ale za to najlepszy sposób dostania siê do wnêtrza bazy, na jaki wpadli Luke i wywiad Nowej Republiki. Luke skuli³ siê w wybebeszonym wnêtrzu droida i u¿ywaj¹c Mocy zamkn¹³ skrzyniê. Zd¹¿y³ w ostatnim momencie – pok³ad zawibrowa³ pod stopami powracaj¹cej pary piratów. Luke, wykorzystuj¹c Moc, wzmocni³ zmys³y i bez trudu móg³ odebraæ ich uczucia i us³yszeæ, co mówi¹. – Control, tu Grinner – mamrotanie by³o tak wyraŸne, jakby mówi¹cy sta³ tu¿ obok. – Widzisz gdzieœ naszego przemytnika? – Jak go widzia³em ostatnio, wchodzi³ do ³adowni – rozleg³ siê cichszy g³os nale¿¹cy do pirata, który powita³ Luke’a w bazie. – Mówi³, ¿e chce sprawdziæ odbijacze. – Ano, by³ tam, kiedy wychodziliœmy – potwierdzi³ inny g³os. – Œlicznie – warkn¹³ Grinner. – To gdzie jest teraz? – Chyba w œrodku – odpowiedzia³ drugi g³os. – Szed³ do sekcji mieszkalnej, ogryzaj¹c gnaty, jak¿eœmy z Fulkesem wychodzili. – Pewnie szuka³ czegoœ do picia, bo go rura po tomo pali³a – doda³ nowy g³os. – Powiedzia³ droidowi w kafei, ¿e ma lepsze picie na statku ni¿ on w knajpie. – Mo¿e – mrukniêcie Grinnera prawie zag³uszy³o cichy syk metalu o skórê towarzysz¹cy wyci¹ganiu z kabury miotacza. – Albo próbuje czegoœ cwanego i wlaz³ do którejœ skrzyni. Nie wezwalibyœmy tu ch³opaków ze skanerem? – Spokojnie, Grinner – rozleg³ siê nowy g³os. – Mo¿e najpierw sprawdzimy, co? Zapad³a cisza. Luke na wszelki wypadek odchyli³ klapkê maskuj¹c¹ wewnêtrzn¹ kieszeñ i uj¹³ rêkojeœæ miecza – jeœli faktycznie bêd¹ chcieli skanowaæ skrzynie, pozostanie mu tylko odwrót… 121

– Mo¿ecie siê zdekompresi栖 odezwa³ siê Control. – Jest wewn¹trz: talerz stoi z piêæ metrów od drzwi sekcji mieszkalnej. Nie ma sposobu, ¿eby zd¹¿y³ go tam zanieœæ, wróci³ do ³adowni i schowa³ siê w ci¹gu dziewiêciu sekund. Bo tyle czasu ¿aden z nas go nie widzia³. Ktoœ parskn¹³. Grinner schowa³ broñ i mrukn¹³: – Niech bêdzie. Ale coœ w tym facecie dalej mi siê nie podoba. Luke puœci³ rêkojeœæ miecza œwietlnego i bezg³oœnie odetchn¹³. Pierwotnie zamierza³ zabraæ talerz ze sob¹, ale coœ mu siê w tym pomyœle nie spodoba³o, wiêc razem z Artoo opracowali wariant, który wykonali przed kilkunastoma sekundami. I kto by pomyœla³, ¿e piraci wsadz¹ w zwyk³y talerz nadajnik?! – Roz³adujcie go i niech odlatuje w cholerꠖ zarz¹dzi³ Control. – Jest tam gdzieœ ten droid SB-20? Chcê go jak najszybciej obejrzeæ. – No… nie bardzo. Jedyny droid, jaki jest tu spakowany, to stary R2. – To ten. SB-20 wygl¹da jak R2, tylko ma zupe³nie inne wyposa¿enie i oprogramowanie – stwierdzi³ Control. Skrzynia z Lukiem znalaz³a siê na wózku. – Nigdy o takim nie s³ysza³em – odezwa³ siê ktoœ. – Nic dziwnego: nie s¹ powszechnie reklamowane – wyjaœni³ Control. – Kapitan od lat cisn¹³ Wesselmana o takiego. – I w³aœnie dziœ siê pojawi³? – burkn¹³ Grinner. – Ciekawe. – Czep siê, Grinner – zirytowa³ siê któryœ z obecnych w ³adowni. – Albo siê lecz. Dobra, mamy droida. Gdzie go zawieŸæ? – Do warsztatu. Kapitan chce, ¿eby Pap i K’Cink go sprawdzili. – Sie robi. Moment póŸniej ruszyli w drogê. Luke zapar³ siê ³okciami i kolanami, próbuj¹c skupiæ siê na tym, co s³ysza³, a ignorowaæ wstrz¹sy – wózek albo mia³ uszkodzony grawitator, albo by³ naprawdê zdezelowany. Pomys³ z warsztatem œrednio mu siê podoba³ – liczy³, ¿e wstawi¹ pakê razem z reszt¹ ³adunku do jakiegoœ magazynu, co da mu okazjê do spokojnego i nie zauwa¿onego wyjœcia. Z drugiej strony warsztat powinien znajdowaæ siê znacznie bli¿ej stanowiska dowodzenia, które stanowi³o cel ostateczny. Poza tym i tak nie móg³ nic na to poradziæ, bo ingerencja w umys³ kontrolera by³aby zbyt podejrzana. Minêli œluzê i przez parê minut Luke s³ysza³ jedynie kroki i silnik wózka. S¹dz¹c po tym, jak siê g³osy nios³y, najpierw by³ kory122

tarz, potem du¿e pomieszczenie i znów korytarz, w którym pojawi³o siê stopniowo coraz wiêcej osób – zarówno ludzi, jak i przedstawicieli innych ras inteligentnych. Skrêcili za jeden naro¿nik, potem za drugi i znów znaleŸli siê w du¿ym pomieszczeniu pe³nym odleg³ych g³osów… – Lanius? – odezwa³ siê Control. – No? – burkn¹³ operuj¹cy wózkiem. – Zmiana planów: Pap ma coœ rozbebeszonego na warsztacie i mówi, ¿e nie ma miejsca. ZawieŸcie go do magazynu na poziomie czwartym. – ¯eby to! – wózek zwolni³, stan¹³ i zmieni³ kierunek. – Mo¿e by tak ktoœ siê zdecydowa³? – Nie pyskuj, tylko go tam zawieŸ! – warkn¹³ Control. – Przecie¿ wiozê, nie? – mrukn¹³ pod nosem Lanius. Minêli kolejny zakrêt, znaleŸli siê w nastêpnym korytarzu i Luke poczu³ dziwne mrowienie w tyle g³owy… Coœ tu by³o nie tak. Skoncentrowa³ siê, siêgn¹³ g³êbiej w Moc i sprawdzi³, co znajduje siê wokó³. Syknê³y otwierane drzwi i wjechali do kolejnego, du¿ego pomieszczenia. Doœæ d³ugo trwa³o, nim wózek wreszcie stan¹³, za to zatrzyma³ siê raczej gwa³townie. – Co do… – zacz¹³ Lanius i umilk³. – Odsuñ siê, Lanius! – g³os Controla dobieg³ z g³oœników, nie z komlinga jak dot¹d. – Masz pasa¿era! Lanius zakl¹³ i czym prêdzej odbieg³ od wózka. – Dobra, cwaniaku, kimkolwiek byœ nie by³ – odezwa³ siê Control. – Wiemy, ¿e tam jesteœ, bo wykry³y ciê sensory korytarza kontrolnego. Wy³aŸ! Luke mia³ ochotê nawymyœlaæ sobie od ostatnich durni – to mrowienie powinien rozpoznaæ, gdyby tylko uwa¿a³! A tak plany wziê³y w ³eb i zamiast infiltracji bazy musia³ siê skupiæ na wydostaniu siê z niej. Siêgn¹³ po komling i szepn¹³: – Artoo? Odpowiedzia³ mu charakterystyczny szum zag³uszania. – Aha, zapomnia³em dodaæ, ¿e zag³uszamy twój komling – poinformowa³ go Control przez g³oœnik. – Tylko z nami bêdziesz móg³, robaczku, pogadaæ. Luke odpi¹³ klapê os³aniaj¹c¹ miecz, schowa³ komling i krzykn¹³: – Nie strzelaæ! Wychodzê! 123

Zwolni³ chwyt Mocy na panelu droida i pozwoli³ mu siê otworzyæ, po czym zrobi³ to samo z bokiem skrzyni. W zasiêgu wzroku mia³ trzech piratów stoj¹cych w sporej odleg³oœci i naturalnie z wycelowanymi w niego miotaczami. Piêciu innych wyczuwa³ po drugiej stronie skrzyni. Piêciu plus Defela, ukrytego gdzieœ w cieniu jako ostatni odwód. Dziewiêæ do jednego – oni faktycznie lubili ryzykowaæ. – No proszꠖ odezwa³ siê Control, gdy Luke wygramoli³ siê z ukrycia. – Chyba Ÿle skrêci³eœ, Mensio. – To Lanius Ÿle skrêci³ – poprawi³ Luke, uwa¿aj¹c, by trzymaæ d³onie na widoku i z daleka od kolby miotacza. Korzystaj¹c z okazji, rozejrza³ siê. Pomieszczenie by³o du¿e, przestronne i wysokie. Wykorzystywano je jako magazyn, o czym œwiadczy³y sterty skrzyñ, pojemników i pakunków ustawione pod dwiema œcianami. Skrzyniê, w której dotychczas jecha³, ustawiono w pustym k¹cie, przeciwleg³ym do jedynych drzwi magazynu, a oœmiu piratów otacza³o j¹ luŸnym pó³kolem. Defela nie widzia³, ale nie mia³ w¹tpliwoœci, ¿e jest gdzieœ miêdzy pó³kolem blasterów a drzwiami. Obok drzwi zaœ znajdowa³ siê prze³¹cznik oœwietlenia: prosty, naciskowy, który bez trudu móg³ uruchomiæ przy u¿yciu Mocy. – Przyszed³em pogadaæ z waszym szefem, a nie ogl¹daæ uzbrojenie – powiedzia³, gdy cisza zaczê³a siê przeci¹gaæ. Któryœ z obecnych burkn¹³ coœ obraŸliwego, ale zag³uszy³ go Control: – Uwa¿aj: Hensing nie lubi pyskatych cwaniaków. – Naprawdê? Przykro s³yszeæ. – Bêdzie ci bardziej przykro, kiedy wprowadzi w ¿ycie swoj¹ teoriê g³osz¹c¹, ¿e cwaniacy trac¹ na wygadaniu, w miarê jak odstrzeliwuje siê im koñczyny. Luke uœmiechn¹³ siê ponuro, zginaj¹c odruchowo palce prawej, sztucznej d³oni. – Jest w tym trochê prawdy – przyzna³. – Mo¿ecie mi wierzyæ. – Mi³e, ¿e zaczynamy siê rozumie栖 pochwali³ Control. – Wyjmij blaster, wolno i tak jak zwykle. S¹dzê, ¿e wiesz, jak to siê robi. – Wiem – Luke powoli wyj¹³ lew¹ rêk¹ broñ i po³o¿y³ na pod³odze. – Zapasowe ogniwa te¿? Wskaza³ dwa p³askie pude³ka w specjalnych ³adowniach na lewym biodrze. 124

– Mo¿esz sobie z nich strzelaæ do woli – zezwoli³ ³askawie Control. – Odkopnij broñ. Luke wykona³ polecenie, pomagaj¹c sobie Moc¹, by miotacz znieruchomia³, dotykaj¹c buta. – Zadowoleni? – spyta³ uprzejmie. – Bardziej, ni¿ ty nied³ugo bêdziesz – zapewni³ Control. – Ty, Mensio, chyba pojêcia nie masz, w jakie k³opoty siê wpakowa³eœ. – Mam – odpar³ normalnym g³osem Luke, prostuj¹c siê. – Zamierzam porozmawiaæ z waszym kapitanem. Mam dla niego propozycjê. Jeœli nowy Mensio wywar³ na piratach jakieœ wra¿enie, to nie dali tego po sobie poznaæ. – Ju¿ ci wierzê! – parskn¹³ g³oœnik. – Co, nie mog³eœ normalnie uzgodniæ spotkania? – Chcia³em sprawdziæ wasz system bezpieczeñstwa. Mój pracodawca nie ma zwyczaj robiæ interesów z ka¿dym. – A co to mia³by byæ za interes? – Kazano mi rozmawiaæ z kapitanem, nie z popychad³ami. Hensing warkn¹³, unosz¹c miotacz. – To twój zwierzchnik jest albo g³upi, albo naiwny, albo oba razem wziête – oceni³ Control. – Masz piêæ sekund, ¿eby powiedzieæ mi coœ konkretnego. Potem dam Hensingowi woln¹ rêkê. – Skoro tak stawiasz sprawy… – Luke skrzy¿owa³ rêce na piersiach i spojrza³ na wy³¹cznik. – Wiemy, ¿e macie na statkach klony. Chcemy czêœæ od was wynaj¹æ. – Z³a odpowiedŸ! – oœwiadczy³ radoœnie Control. – Braæ go! Zanim ktokolwiek zd¹¿y³ siê ruszyæ, Luke u¿y³ Mocy i wy³¹czy³ œwiat³o. Rozleg³y siê przekleñstwa, moment póŸniej zag³uszone przez bez³adn¹ kanonadê skierowan¹ w miejsce, w którym przed sekund¹ sta³ Luke. Tyle ¿e on przeskoczy³ natychmiast ponad g³owami piratów i pobieg³ ku drzwiom, trzymaj¹c w d³oni miecz œwietlny, lecz nie aktywizuj¹c go, by nie zdradziæ, kim jest i gdzie siê znajduje. Nagle poczu³ zagro¿enie, uniós³ wiêc broñ i rozejrza³ siꠖ bladoczerwone oczy Defela widzia³ w górze, na szczycie sterty skrzyñ. Nie dostrzeg³ broni, któr¹ tamten trzyma³, ale j¹ wyczu³ i w³¹czy³ miecz – w tym samym momencie miêdzy czerwonymi oczyma b³ysn¹³ blaster. Zielonkawe ostrze miecza œwietlnego odbi³o strza³ bez trudu, ale przy okazji oœwietli³o czêœciowo pomieszczenie i Luke musia³ przy125

znaæ, ¿e ta runda nale¿a³a do Defela: nic mu wprawdzie nie zrobi³, jednak zmusi³ go do ujawnienia kim jest i gdzie siê znajduje. Pozostali po³apali siê szybciej, ni¿by ich o to podejrzewa³. – O szlag, to Skywalker! – dobieg³o z ty³u. I rozpêta³a siê kolejna kanonada, tylko ¿e teraz nie strzelali na oœlep. Luke cofn¹³ siê ty³em ku drzwiom, pozwalaj¹c, by Moc kierowa³a jego ruchami, tote¿ w magazynie zaroi³o siê od rykoszetów. Za³o¿y³, ¿e drzwi zosta³y zamkniête, wiêc gdy znalaz³ siê w ich pobli¿u, skoczy³ nagle w bok, co da³o mu w miarê bezpieczn¹ chwilê, kiedy przeciwnicy zgubili cel. Wykorzysta³ j¹ do rozciêcia zamka i p³askim skokiem nisko przy ziemi wypad³ na korytarz. Nie by³o tam nikogo, co zauwa¿y³ jeszcze w locie. Upad³ na pod³ogê, przetoczy³ siê i wsta³, na moment nieruchomiej¹c, gdy u¿y³ Mocy, chc¹c zbadaæ, co go czeka. Bo w to, ¿e nie zorganizowano po drodze kolejnej zasadzki, nie wierzy³. Ale korytarz by³ pusty… – Zrezygnowaliœcie? – zawo³a³. – Sk¹d¿e – g³os Controla rozleg³ siê z g³oœnika w suficie o parê metrów od niego. – Za to ty siê nie popisa³eœ: ¿eby tak szybko zdradzaæ, kim naprawdê jesteœ… g³upie. – Wolê uwa¿aæ, ¿e zbyt pewne siebie – odpar³, ruszaj¹c szybkim krokiem w kierunku, w którym, jak mia³ nadziejê, le¿a³o wyjœcie: jeœli rzeczywiœcie ich zaskoczy³, nie powinien dawaæ im czasu na przegrupowanie. – Moglibyœcie mi po prostu powiedzieæ, sk¹d macie te klony, nie musia³bym traciæ czasu na odszukanie waszego szefa, ¿eby to z niego wyci¹gn¹æ. – Szukaj do woli – g³os Controla rozleg³ siê z kolejnego g³oœnika, czyli ca³y czas mieli go w zasiêgu holokamer. – Tu nie znajdziesz nikogo, kto wie. Ale dziêki za potwierdzenie, ¿e w³aœnie to by³o twoim celem. – Proszê uprzejmie i tak na nic ci siê to nie przyda – mrukn¹³ Luke, wyczuwaj¹c kolejne zagro¿enie. Korytarz ³agodnie zakrêca³ w prawo – gdzieœ za tym zakrêtem czekali na niego. By³o to wrêcz podrêcznikowe miejsce na zasadzkꠖ gdy znajdzie siê na zakrêcie, obie grupy: czekaj¹ca i goni¹ca, bêd¹ mog³y ostrzeliwaæ go do woli, nie ryzykuj¹c, ¿e postrzel¹ siê nawzajem. A nawet on nie zdo³a sparowaæ lawiny ognia z dwóch przeciwnych kierunków. Piraci, których zostawi³ w magazynie, byli ju¿ w korytarzu i czu³ wyraŸnie ich zbli¿aj¹c¹ siê obecnoœæ. Nie pozosta³o mu wiele czasu… 126

W œcianie, jeszcze przed zakrêtem, dostrzeg³ pancerne drzwi – nawet gdyby mia³ miotacz, nie rozstrzela³by nim zamka, ale piraci przygotowali siê na normalnego intruza, a nie na Jedi. A tylko Jedi dysponowali broni¹, dla której ¿aden pancerz nie stanowi³ przeszkody. Luke zatrzyma³ siê przed drzwiami i przeci¹³ zamek, na wszelki wypadek dwoma uderzeniami miecza. Drzwi powoli otworzy³y siê. Nag³y wzrost zagro¿enia, jaki poczu³, sk³oni³ go do b³yskawicznego zwrotu i os³ony – ostrze miecza w ostatniej chwili odbi³o nadlatuj¹ce promienie: piraci z magazynu gnali na ³eb na szyjê, strzelaj¹c w biegu, najwyraŸniej zawiadomieni o zasadzce. Zawin¹³ mieczem m³ynka i odbi³ strza³y z powrotem i na œciany; os³oniêty kurtyn¹ rykoszetów wpad³ w otwarte wejœcie bocznego korytarza. Dopiero tu zauwa¿y³, ¿e jego wygl¹d by³ nieco zaskakuj¹cy, bowiem w przeciwieñstwie do byle jak wyrównanych skalnych œcian, z których sk³ada³a siê reszta bazy, ten wygl¹da³, jakby przeniesiono go z wnêtrza jakiegoœ okrêtu liniowego. Zarówno œciany, jak sufit i pod³oga by³y metalowe, proste i równe. Tworzy³y przejœcie maj¹ce ze dwadzieœcia metrów d³ugoœci oraz cztery metry szerokoœci i wysokoœci, gdy¿ korytarz mia³ przekrój kwadratu. Za nim znajdowa³y siê kolejne drzwi, tym razem otwarte, i nastêpny, skalny korytarz. Jedyne œwiat³o wpada³o przez drzwi, które w³aœnie sforsowa³, i przez przeciwleg³e, za którymi nie wyczuwa³ ¿adnej obecnoœci. Wygl¹da³o na to, ¿e faktycznie ich zaskoczy³. Tylko dlaczego jego zmys³ niebezpieczeñstwa nadal reagowa³ tak, jakby znajdowa³ siê w samym œrodku bitwy… Uwa¿aj¹c na ewentualne pu³apki, ruszy³ do przodu, jako ¿e z ty³u mia³ dwie grupy przeciwników. Dopiero po dwóch krokach zauwa¿y³ ciekawostkꠖ œciany, sufit i pod³ogê pokrywa³a osobliwa dekoracja – ko³a o trzycentymetrowej œrednicy, rozmieszczone co jakieœ dziesiêæ centymetrów. Kiedy robi³ pi¹ty krok, grawitacja zmieni³a siê bez ostrze¿enia, posy³aj¹c go na sufit, który sta³ siê pod³og¹. £upn¹³ g³ow¹ i ramionami o metal, a¿ mu w oczach pociemnia³o, poniewa¿ nie mia³ ¿adnej mo¿liwoœci zamortyzowania upadku – to by³o zaskoczenie doskona³e. Z³apa³ gor¹czkowo powietrze po stracie oddechu wywo³anej upadkiem, a grawitacja znowu fiknê³a koz³a, zmieniaj¹c w pod³ogê jedn¹ ze œcian. Tym razem wyl¹dowa³ na prawym boku, o czym doniós³ ostry ból ramienia, ³okcia i biodra. Spróbowa³ siê czegoœ uchwyciæ, ale œciany by³y na to zbyt g³adkie. Zd¹¿y³ 127

tylko, u¿ywaj¹c Mocy, wyczuæ kolejn¹ zmianê pola grawitacyjnego, a potem pod³oga sta³a siê sufitem, ku któremu w³aœnie bezw³adnie lecia³. Jednak tym razem nie wyl¹dowa³ na p³askiej œcianie – to co wzi¹³ za dekoracyjny wzór, okaza³o siê zakoñczeniem wysuwaj¹cych siê ze œcian prêtów. Na nich, niczym na lesie p³asko zakoñczonych w³óczni, wyl¹dowa³. Wykorzystuj¹c Moc, zdo³a³ uchwyciæ siê pary najbli¿szych, dziêki czemu nie uderzy³ w pozosta³e z pe³n¹ prêdkoœci¹. Tkwi³y zbyt blisko siebie, by zdo³a³ siê miêdzy nimi przecisn¹æ, ale przez moment balansowa³, utrzymuj¹c siê na dwóch wymierzonych w g³owê i piersi. A potem inne trafi³y go w plecy i docisnê³y. W ci¹gu nastêpnych dwóch sekund jego cia³o zosta³o ca³kowicie unieruchomione, mimo prób wyœliŸniêcia siê przez prêty wysuwaj¹ce siê z szeœciu kierunków. Unieruchomienie by³o tak dok³adne, ¿e obejmowa³o wszystkie koñczyny, a nawet g³owê, w czym pomocna okaza³a siê seria zmian grawitacji skutecznie klinuj¹ca go na miejscu. Potem grawitacja wróci³a do pierwotnej i stwierdzi³, ¿e wisi mniej wiêcej nogami w dó³. – Proszê, proszꠖ rozleg³ siê z³oœliwie zadowolony g³os Controla. – Zaskoczony, co? – Troszeczkꠖ przyzna³ Luke, koncentruj¹c siê na w³asnych zmys³ach og³upionych grawitacyjn¹ karuzel¹. Gdy zaczê³y z grubsza normalnie funkcjonowaæ, rozejrza³ siê, na ile móg³, nie maj¹c mo¿liwoœci poruszenia g³ow¹. Korytarz przypomina³ trójwymiarow¹ krzy¿ówkê z prêtów wype³niaj¹c¹ ca³¹ przestrzeñ. Pancerne drzwi na obu koñcach zosta³y szczelnie zamkniête – najwyraŸniej wyposa¿ono je w wiêcej ni¿ jeden zamek. – Zbudowaliœmy to jakieœ piêæ lat temu – poinformowa³ go uprzejmie Control. – Kiedy twoja akademia zaczê³a siaæ po galaktyce pewnymi siebie i wœcibskimi, niedouczonymi Jedi. Pomyœleliœmy sobie, ¿e prêdzej czy póŸniej któryœ tu trafi, wiêc przygotowaliœmy niespodziankê. Prawdê mówi¹c, nie oczekiwaliœmy, ¿e z³apie siê w ni¹ sam szef Jedi we w³asnej osobie. I co o tym s¹dzisz? – Przyznajê, jest ca³kiem pomys³owa. Mam nadziejê, ¿e nie spodziewacie siê d³ugo mnie tu utrzymaæ. – Mo¿esz byæ zaskoczony, kiedy us³yszysz, czego siê spodziewamy. Podejrzewam, ¿e nie zauwa¿y³eœ, gdzie skoñczy³ twój miecz œwietlny? 128

Luke nawet nie pamiêta³, w którym momencie go zgubi³. Teraz k¹tem oka dostrzeg³ broñ oddalon¹ o piêtnaœcie metrów, unieruchomion¹ podobnie jak on, tyle ¿e miêdzy dwoma prêtami. By³a wy³¹czona. – Jak widzisz, w tamtym k¹cie prêty rozmieszczone s¹ ciaœniej, dziêki czemu ca³kiem skutecznie ³api¹ rozmaite przedmioty – doda³ Control. Luke uœmiechn¹³ siꠖ mimo wszystko by³ pod wra¿eniem przezornoœci i wiedzy o Jedi zgromadzonej przez piratów. Nigdy dot¹d nie uzmys³owi³ te¿ sobie, jaki strach mo¿e wzbudziæ w tych osobnikach pojedynczy Jedi. Co naturalnie nie zmienia³o jego determinacji, by jak najszybciej st¹d wyjœæ. U¿ywaj¹c Mocy, spróbowa³ uwolniæ miecz, ale ten nie da³ siê przekrêciæ w bok. Da³ siê za to w³¹czyæ. – Geniusz konstrukcji naszego tunelu polega na tym, ¿e twoja broñ musi pozostaæ zablokowana pod k¹tem uniemo¿liwiaj¹cym dotkniêcie któregokolwiek prêta nawet przez w³¹czony miecz – uzupe³ni³ wyjaœnienia Control. – Przyznasz, ¿e pomys³owe? Luke nie odpowiedzia³, koncentruj¹c siê na przesuniêciu rêkojeœci miecza do przodu, co mu siê uda³o. – A tak, do przodu i do ty³u mo¿na ni¹ poruszy栖 zgodzi³ siê g³oœnik. – Dopóki nie utknie na wy³¹czniku czy innej wypuk³oœci. Do ¿adnego prêta nie siêgnie, sprawdzaliœmy zak³adaj¹c ostrze d³u¿sze, ni¿ maj¹ te miecze, bo dzia³aj¹cego nie uda³o nam siê, niestety, zdobyæ. Czubek laserowego ostrza dotar³ do œciany i wszed³ w ni¹ bez oporu. – Naturalnie nie byliœmy na tyle naiwni, ¿eby umieœciæ w pobli¿u œcian jakiekolwiek istotne urz¹dzenie. Nieistotne zreszt¹ te¿. I co, wywarliœmy wiêksze wra¿enie? – Troszeczkꠖ powtórzy³ Luke. – I co dalej? – A jak ci siê wydaje? – g³os spowa¿nia³. – Wiemy, co potrafisz i wiemy, ¿e podczas tej przeja¿d¿ki zdo³a³eœ wystarczaj¹co wiele dowiedzieæ siê o nas i o naszych dzia³aniach, ¿eby pos³aæ ka¿dego z nas na Fodurant czy Beavchen z do¿ywociem. Jeœli myœlisz, ¿e na to pozwolimy, to jesteœ g³upszy, ni¿ zak³adaliœmy. Nie bêdziemy siedzieæ bezczynnie i czekaæ. Luke skrzywi³ siê z niesmakiem – gdyby u¿ywa³ w pe³ni swych umiejêtnoœci, z pewnoœci¹ wyci¹gn¹³by z ich umys³ów wiêcej, ni¿ podejrzewali. Sk¹d mieli wiedzieæ o jego niechêci do zbyt inten9 – Widmo...

129

sywnego u¿ywania Mocy, jakiej ostatnio siê nabawi³. Prawdê mówi¹c nie zrobi³ nic z tego, o co go podejrzewali, ale nie mia³o to teraz najmniejszego znaczenia. – Wiêc jak? – spyta³. – Chcecie siê dogadaæ czy nie? – Nie mo¿na siê dogadaæ z kimœ takim jak ty. Ale ka¿dego mo¿na zabiæ. – Naprawdê? – zdziwi³ siê szczerze Luke: fakt, cz³owiek nie zdo³a³by wygi¹æ prêtów, ale Moc mog³a: by³a to d³u¿sza i doœæ mêcz¹ca praca, ale wykonalna. – A jak chcecie tego dokonaæ? Œmiechem i nud¹ czy wpadliœcie na jakiœ inny pomys³? – W³aœciwie nawet szkoda tak ciê marnowaæ, zw³aszcza bior¹c pod uwagê, ile kosztowa³a ta pu³apka, ale obecnie jakoœ nikt nie oferuje nagród za Jedi. A gdyby nawet, w¹tpiê, czy nasz wynalazek utrzyma³by ciê na tyle d³ugo, ¿ebyœmy zd¹¿yli j¹ odebraæ. Tak wiêc to by by³o na tyle. ¯egnaj, Skywalker – w g³oœniku coœ kliknê³o i zapad³a cisza. W której wyraŸnie da³o siê s³yszeæ cichy syk. Luke odetchn¹³, otulaj¹c siê Moc¹ – zna³ techniki neutralizuj¹ce trucizny zarówno p³ynne, jak i gazowe, i powinien sobie poradziæ z ka¿d¹, nawet najbardziej wymyœln¹ mieszank¹, jak¹ wpompowywano. Zamkn¹³ oczy, skupi³ siê i zacz¹³ odginaæ prêt unieruchamiaj¹cy g³owê. I nagle przesta³, gdy¿ dotar³o doñ, co siê naprawdê dzieje. Piraci nie wt³aczali do pu³apki truj¹cego gazu, lecz wypompowywali z niej powietrze. A nawet Jedi nie móg³ zbyt d³ugo przetrwaæ bez powietrza, zw³aszcza jeœli chcia³ pozostaæ przytomny i uciec. Wzi¹³ g³êboki oddech, uspokajaj¹c nag³y strach. Nale¿a³o za³o¿yæ, ¿e w miêdzyczasie znaleŸli myœliwiec. A jeœli przypadkiem nie znaleŸli, i tak by tu nie dotar³ – korytarze by³y zbyt w¹skie i krête. Co oznacza³o, ¿e Luke by³ zdany na siebie i to, co mia³ przy sobie. A nie mia³ tego zbyt wiele: komling, latarkê, czytnik… i dwa zapasowe zasilacze do miotacza. U¿ywaj¹c Mocy, odczepi³ je od paska i uniós³ na wysokoœæ oczu. Jeszcze w czasie Galaktycznej Wojny Domowej geniusz techniczny Rebelii, genera³ Airen Cracken, znalaz³ sposób, by z zasilaczy do rêcznej broni zrobiæ bombê. Potrzebne by³y co najmniej dwa ogniwa z usuniêtymi bezpiecznikami z³o¿one w okreœlony sposób i po trzydziestu sekundach nastêpowa³ wybuch odpowiadaj¹cy si³¹ eksplozji œredniego granatu. A to powinno wystarczyæ 130

do wygiêcia znajduj¹cych siê w jego pobli¿u prêtów. Jedyny problem polega³ na tym, ¿e w obecnych warunkach on sam tkwi³ w centrum strefy zagro¿enia. Choæ przy odrobinie pomys³owoœci… Kwesti¹ paru sekund by³o wyjêcie bezpieczników, z³o¿enie ogniw w wymagany sposób i ostro¿ne przesuniêcie ich pomiêdzy prêtami ku przeciwleg³ym drzwiom. Jeœli nadal go obserwowali i jeœli naturalnie znali ten sposób, powinni dojœæ do wniosku, ¿e próbuje wysadziæ w nich dziurê, by uzyskaæ dostêp do œwie¿ego powietrza. Nie powinni siê tym przej¹æ, poniewa¿ drzwi by³y wystarczaj¹co solidne, aby mu siê to nie uda³o. A im d³u¿ej bêdzie im siê Ÿle wydawaæ, tym wolniej zareaguj¹, kiedy zrozumiej¹, co naprawdê robi. Bomba dotar³a w pobli¿e drzwi z dziesiêciosekundowym zapasem czasu, wiêc nie przestaj¹c manewrowaæ siêgn¹³ g³êbiej w Moc i przesun¹³ rêkojeœæ miecza, a¿ opar³a siê zaczepem o œcianê. W³¹czy³ j¹ i umieœci³ bombê na prêcie bezpoœrednio przed ostrzem, które powinno odbiæ b¹dŸ zniszczyæ od³amki powsta³e w wyniku wybuchu. G³ówne bowiem niebezpieczeñstwo tkwi³o w tym, by od³amki nie zniszczy³y delikatnych urz¹dzeñ umieszczonych w rêkojeœci. W ten sposób zapewni³ jej jak¹œ os³onê. Teraz pozosta³o ju¿ tylko czekaæ i nie zemdleæ w rzedn¹cej atmosferze… Nie czeka³ d³ugo – trzy sekundy przed czasem zasilacze eksplodowa³y z og³uszaj¹cym w zamkniêtej przestrzeni hukiem. Przygryz³ wargê, gdy z tuzin gor¹cych, stalowych drzazg wbi³o mu siê w lew¹ rêkê i bok, ale kiedy dym nieco siê rozwia³, okaza³o siê, ¿e rezultat by³ lepszy, ni¿ siê spodziewa³ – najbli¿sze prêty mo¿e nie powygina³y siê zbyt malowniczo, ale wystarczaj¹co, ¿eby da³o siê poruszyæ na boki miecz, a co wa¿niejsze – broñ nie zosta³a uszkodzona. Pierwsze poruszenie miecza œwietlnego przeciê³o jeden prêt, skierowane w przeciwn¹ stronê drugi, przy trzecim broñ by³a wolna, a prêty zaczê³y spadaæ niczym grad. Poniewa¿ zaczyna³ siê dusiæ, wprawi³ ostrze w ruch wirowy i skierowa³ ku drzwiom, do których broñ dotar³a w ci¹gu sekund niczym œwietliste œmig³o. Przed oczyma zaczyna³y mu ju¿ lataæ czarne plamki, ale zmusi³ siê do koncentracji i wyci¹³ w pancernej powierzchni mo¿e nie elegancki, lecz za to spory trójk¹t. Efekt by³ natychmiastowy – do korytarza wpad³a struga powietrza, b³yskawicznie wype³niaj¹c niemal ca³kowit¹ ju¿ pró¿niê. 131

Odetchn¹³ kilkakroæ g³êboko i widz¹c ju¿ prawie normalnie, ponownie wprawi³ miecz w ruch wirowy, przyci¹gaj¹c go jednoczeœnie tak, by wyci¹³ woln¹ drogê do drzwi. Przez kilkadziesi¹t sekund w korytarzu panowa³ og³uszaj¹cy ³oskot, gdy metalowe prêty wali³y siê na metalow¹ pod³ogê. A minutê póŸniej by³ ju¿ w wyciêtym w skale korytarzu i t³umi¹c ból metod¹ Jedi bieg³ w stronê l¹dowiska z mieczem w d³oni, zastanawiaj¹c siê, co te¿ piraci teraz zrobi¹. Przemierzy³ korytarz, magazyn i nastêpny korytarz, i okaza³o siê, ¿e nie zrobili nic. Co dziwniejsze – nie dostrzeg³ ani nie wyczu³ nikogo w pobli¿u. Zreszt¹ nie potrafi³ wyczuæ czyjejkolwiek obecnoœci od chwili opuszczenia „pu³apki na Jedi”. – Artoo? – spyta³ uruchamiaj¹c komling. – Jesteœ tam? Jedyn¹ odpowiedzi¹ by³ szum zag³uszania. Skoro nikt na niego nie czeka³, to co sta³o siê z piratami? Ukryli siê gdzieœ czy spakowali manatki i uciekli? Jakby w odpowiedzi skalna pod³oga drgnê³a, a w oddali rozleg³ siê st³umiony odg³os eksplozji. Przebieg³ przez nastêpny korytarz i jaskiniê, nim rozleg³a siê kolejna, tym razem nieco bli¿sza. Komling zacz¹³ cicho popiskiwaæ. – Artoo? – Nie ca³kiem – odpar³ znajomy g³os. – Skywalker, znowu jesteœ w tarapatach? Luke zamruga³ zaskoczony i uœmiechn¹³ siê radoœnie, pierwszy raz od zjawienia siê w pirackiej bazie. – Naturalnie, ¿e jestem – odpar³. – A czego siê spodziewa³aœ, Mara?

132

ROZDZIA£

'

– Mia³am nadziejê, ¿e z wiekiem zm¹drza³eœ – stwierdzi³a Mara, przygl¹daj¹c siê polu asteroidów rozci¹gaj¹cemu siê przed dziobem „Starry Ice”. – NajwyraŸniej myli³am siê. Jednoosobowa krucjata przeciwko pirackiej bazie przewy¿sza nawet twój normalny poziom, a na zdrowy rozs¹dek na pewno nie wskazuje. Co ty tam w³aœciwie robisz? – Próbujê siê wydosta栖 odpar³ rzeczowo g³oœnik. – A ty co tu robisz? – Karrde chcia³, ¿ebym sprawdzi³a, czy ¿yjesz. Wygl¹da na to, ¿e przyda³aby ci siê pomoc. – Przyda³aby siꠖ przyzna³ uczciwie Luke. – Gdzie jesteœ? – Chwilowo na zewn¹trz, podziwiam panoramꠖ odpar³a, marszcz¹c brwi: czy¿by na g³ównej asteroidzie zauwa¿y³a wybuchy. – Co ty tam wysadzasz? – Ja nic. Za to gospodarze du¿o, tylko nie wiem dok³adnie co. Widzisz mo¿e, co siê dzieje, bo ja tylko s³yszê odleg³e eksplozje? Siedz¹ca przy nastêpnej konsoli kapitan Shirlee Faughn stuknê³a Marê w ramiê, by zwróciæ jej uwagê, i powiedzia³a cicho, wskazuj¹c kierunek: – Zobacz tam, w prawo od asteroidy. Osiemnaœcie jednostek kieruj¹cych siê ku otwartej przestrzeni. – Wstrz¹saj¹ce! – mruknê³a Mara. – Luke, gratulacje: twoje szczury w³aœnie zbiorowo uciekaj¹. Faughn ma odczyt osiemnastu jednostek. Jak na jednego Jedi niez³y efekt psychologiczny, tylko 133

za³o¿ê siê o ka¿d¹ kwotê, ¿e te eksplozje to system autodestrukcyjny bazy. Masz jakiœ œrodek transportu? – Przylecia³em tu frachtowcem serii Y60 z Artoo i ukrytym w ³adowni myœliwcem X-wingiem, ale nie by³em w stanie skontaktowaæ siê z Artoo od chwili zdemaskowania. – To jeszcze nie powód do paniki – oceni³a Mara, sprawdzaj¹c odczyt ³¹cznoœci. – W dalszym ci¹gu zag³uszaj¹ g³ówn¹ czêstotliwoœæ twojego komlinga. My mamy sprzêt umo¿liwiaj¹cy harmoniczne na³o¿enie fal, dlatego nas s³yszysz. Jak daleko jesteœ od l¹dowiska? – Dok³adnie nie wiem, ale… – Poczekaj! – przerwa³a mu, widz¹c gwa³towny gest Faughn wskazuj¹cej ekran ³¹cznoœci. – Zag³uszanie w³aœnie usta³o, zaraz prze³¹czê ciê na podstawow¹ czêstotliwoœæ. Corvus! – Gotowe – zameldowa³ ³¹cznoœciowiec. – Prze³¹czam. Z g³oœników sypnê³a siê lawina zdenerwowanych gwizdów, æwierkañ, pisków i zawodzeñ. – Wolniej, Artoo, bo nic nie rozumiem! – wrzasn¹³ Luke, na moment j¹ zag³uszaj¹c. – Mówi, ¿e myœliwiec jest w pe³ni sprawny – odpowiedzia³a Mara, odczytuj¹c z ekranu przek³ad mechanicznego jêzyka astromecha. – Próbowali dobraæ siê do niego i myœliwca, wiêc opuœci³ kryjówkê i pogoni³ ich… skutecznie. Rozstrzela³ generator pola utrzymuj¹cego atmosferê na l¹dowisku. Przez d³ug¹ chwilê w g³oœniku panowa³a cisza. – Jeœli dobrze rozumiem, l¹dowisko wype³nia pró¿nia? – upewni³ siê wreszcie Luke. – Dok³adnie. I zapewne czyst¹ mrzonk¹ by³aby nadzieja, ¿e znajdziesz gdzieœ po drodze skafander pró¿niowy? – Nie wiem, ale nie liczy³bym na to – oceni³ Luke. – Ja te¿. Faughn, lata³aœ na Y60, prawda? – D³u¿ej, ni¿bym chcia³a. Dlaczego… aha, przysz³o ci do g³owy, ¿eby spróbowa³ zimnego przejœcia? – To najprostszy skuteczny sposób – wyjaœni³a Mara. – Jest szansa? – W¹tpiê… Skywalker, rampa frachtowca jest opuszczona czy zamkniêta? – Jak j¹ zostawi³em, by³a opuszczona. W g³oœniku æwierknê³o. – I nadal jest – doda³a Mara, odczytuj¹c podpowiedŸ Artoo. 134

– No to nie ma szansy – oceni³a Shirlee. – Podnoœnik rampy w Y60 to kupa z³omu i zanim j¹ zamknie i uszczelni statek, minie co najmniej kwadrans. – Tego siê obawia³am – przyzna³a Mara. – Trochê d³ugo jak na wstrzymanie oddechu, nawet dla niego. – A myœliwiec? – zasugerowa³a Shirlee. – Uszczelnienie jego kabiny trwa moment. – Jest tylko jeden problem – uœmiechnê³a siê smêtnie Mara. – Automechanizm katapulty: jeœli kabina zostanie otwarta w przestrzeni, to automatycznie sekundê póŸniej odstrzeliwany jest fotel. Proces powstrzymaæ mo¿na wy³¹cznie rêcznie i w¹tpiê, czy Artoo móg³by to zrobiæ. – Masz ca³kowit¹ racjê: nie mo¿e – potwierdzi³ Luke. – Chyba zacznê szukaæ skafandra. – Ju¿ to widzꠖ mruknê³a Mara przez zaciœniête zêby: szansa na to, by piraci zostawili coœ takiego, waha³a siê pomiêdzy zerem a nigdy. – Jakbyœ nie znalaz³, jesteœmy w drodze. – Nie znamy bezpiecznej trasy – wymamrota³a Faughn. – Ale jego droid astromechaniczny zna. Artoo, przeœlesz nam mapê? G³oœnik æwierkn¹³ potwierdzaj¹co i moment póŸniej na ekranie wyœwietli³y siê ¿¹dane informacje. – Dobra, zaczynamy – zdecydowa³a Mara. Faughn zajê³a siê pilota¿em, ale widaæ by³o, ¿e jest umiarkowanie entuzjastycznie nastawiona do podejmowania ryzyka. Mimo to „Starry Ice” wlecia³ w pole asteroidów. – Trasa nie wygl¹da najgorzej – oceni³a Mara. – Owszem, szkopu³ tylko w tym, ¿e asteroida-baza nie jest ju¿ w tej samej pozycji do pozosta³ych – zauwa¿y³a Shirlee spokojnie. Mara sprawdzi³a na komputerze nawigacyjnym i musia³a przyznaæ jej racjê. – Szlag! Ta banda zaczyna mnie denerwowa栖 oznajmi³a, wstaj¹c z fotela. – No to przelecimy na chama. Biorê pierwszy turbolaser, Elkin i Torve pozosta³e. Zd¹¿y³a dotrzeæ do wie¿yczki artyleryjskiej i przypi¹æ siê do fotela, gdy rozleg³ siê g³os Shirlee: – W³aœnie uruchomiliœmy autonadajnik ka¿¹cy nam siê wynosiæ. Czyli lada chwila znajdziemy siê pod ostrza³em. – Rozumiem – Mara odpali³a awaryjne uruchamianie turbolasera, kolejny raz ¿a³uj¹c, ¿e nie leci na swoim statku. 135

„Jade’s Fire”, niestety unieruchomiony na Duroon, przechodzi³ w³aœnie kompleksow¹ wymianê urz¹dzeñ nawigacyjnych. Talon dobrze uzbraja³ wszystkie swoje jednostki, lecz „Fire” mia³ wiêksz¹ si³ê ognia i znacznie lepsz¹ zwrotnoœæ ni¿ „Starry Ice”. Poniewa¿ jednak nic nie mog³a na to poradziæ, wytar³a d³onie o kombinezon, ujê³a uchwyty steruj¹ce wie¿yczk¹ i siêgnê³a w Moc. Mo¿e nie by³a tak potê¿na i s³awna jak Skywalker, i na pewno znacznie mniej umia³a, ale jeœli chodzi³o o zdolnoœæ wyczuwania zagro¿enia, to gotowa by³a siê z nim zmierzyæ w ka¿dej chwili – mia³a a¿ za du¿o treningu. ¯aden jednak trening nie móg³ zmieniæ jednego – zmys³ zagro¿enia, choæ czu³y, s³abo informowa³ o kierunku ataku, a w takim miejscu jak to niebezpieczeñstwa nale¿a³o siê spodziewaæ praktycznie z ka¿dej strony. – Lecimy, Luke – oznajmi³a. – Masz ostatni¹ szansê, ¿eby za³atwiæ wszystko jednym, wspania³ym machniêciem. Ledwie to powiedzia³a, zaczê³a ¿a³owa栖 mimo dziel¹cej ich odleg³oœci wyczu³a, ¿e Luke boleœniej ni¿ powinien odczu³ przytyk. Skruszona, ju¿ mia³a go przeprosiæ, gdy wyczu³a natychmiastowe zagro¿enie i skoncentrowa³a siê na dryfuj¹cej w pobli¿u asteroidzie. Rzeczywiœcie – jej powierzchnia w pewnym miejscu wydawa³a siê nienaturalnie g³adka, a na dodatek miejsce to mia³o kszta³t ko³a… w którym coœ metalicznie po³yskiwa³o… Nacisnê³a spust i wi¹zka energii z turbolasera zmieni³a asteroidê w chmurê ognia i skalnego œmiecia. Z powiêkszaj¹cego siê ob³oku resztek wylecia³a krótka wi¹zka energii, ale za s³aba, niecelna i zbyt póŸno wystrzelona. – Dobry strza³ – pochwali³ Elkin. Mara nie odezwa³a siê, z³a na sam¹ siebie za rosn¹ce poczucie winy – w koñcu to nie ona efekciarsko i nie licz¹c siê z konsekwencjami u¿ywa³a Mocy. A jeœli zabola³o, kiedy mu to ktoœ wreszcie wytkn¹³, to nie jej problem, tylko Luke’a. Zanim zdo³a³a zidentyfikowaæ kolejne Ÿród³o zagro¿enia, Torve rozstrzela³ grupê niewielkich g³azów, których od³amki zakoñczy³y lot w polu si³owym statku. Skupi³a siê na tym, po co siedzia³a w wie¿yczce, i siêgnê³a g³êbiej w Moc. W sumie we trójkê zniszczyli szesnaœcie stanowisk ogniowych, nim dolecieli do asteroidy-bazy. – Skywalker? ¯yjesz? Gdzie jesteœ? – spyta³a Faughn. – Dotarliœmy. 136

– Przy l¹dowisku. Artoo, strzel parê razy, ¿eby wiedzieli, gdzie jest wylot, tylko nie zawal tunelu. Droid pisn¹³ potwierdzaj¹co i chwilê póŸniej miêdzy dwoma stromymi zboczami rozb³ys³y serie z dzia³ek laserowych. – Widzꠖ oznajmi³a Faughn. – L¹dujemy. Ogieñ usta³, ale rozleg³ siê kolejny wybuch, i to nieprzyjemnie blisko l¹dowiska. – Kolejny ³adunek bêdzie jeszcze bli¿ej – prorokowa³a Mara. – Straciliœcie wiêkszoœæ przedstawienia – poinformowa³ ich Luke. – £adunki odpalaj¹ co mniej wiêcej dziesiêæ sekund i zbli¿aj¹ siê do l¹dowiska. Kolejny wybuch potwierdzi³ proroctwo Mary. – Za blisko – mruknê³a Faughn. – Mara, jesteœ pewna, ¿e chcesz ryzykowaæ? – Niczego nie jestem pewna, ale nie mamy wyboru. Luke, tym razem bêdziesz nam winien coœ powa¿nego. – Dopiszê do rachunku – obieca³. – Lepiej siê pospieszcie… Nie! Wycofajcie siê! – Co?! – zdziwi³a siê Faughn. – S³ysza³aœ! – warknê³a Mara, czuj¹c nagle narastaj¹ce zagro¿enie. – Wycofuj! „Starry Ice” odlecia³ kawa³ek na wstecznym ci¹gu i w tym momencie na jednym ze zboczy wykwit³a eksplozja. – Mara, nie mo¿emy tam l¹dowaæ! – zdenerwowa³a siê Faughn. – Ka¿dy nastêpny wybuch mo¿e zasypaæ wylot. – Ona ma racjꠖ popar³ j¹ Luke i Mara wyczu³a, ¿e zdecydowa³ siê na coœ, co mu siê naprawdê nie podoba³o. – Zosta³a jeszcze jedna mo¿liwoœæ. – Jaka? – spyta³a, boj¹c siê odpowiedzi. – Spotkam siê z wami w pó³ drogi. Macie mo¿liwoœæ zadokowania mojego myœliwca? – Mamy dwie œluzy i dwa hangary z emiterami promieni œci¹gaj¹cych – poinformowa³a go Faughn. – Objêcie kabiny polem atmosferycznym to ¿aden problem. – Bardzo dobrze. Artoo, startuj natychmiast i po³¹cz siê z nimi w sposób, jaki ci wska¿¹… – Zaraz! – wtr¹ci³a siê Mara, której zdecydowanie nie podoba³ siê ton Luke’a, niedwuznacznie wskazuj¹cy, ¿e ma on zamiar zrobiæ coœ naprawdê g³upiego. – Nie chcesz chyba próbowaæ zimnego przejœcia?! Nie damy rady podlecieæ na tyle blisko. 137

– Wiem, dlatego natychmiast po wyjœciu ze œluzy wprawiê siê w trans hibernacyjny. Mara jêknê³a w duchu – rzeczywiœcie by³o to g³upie. – A jak zamierzasz tego dokonaæ? – spyta³a niezwykle uprzejmie. – Kiedy wyjdziesz ze œluzy, to razem z tob¹ wyjdzie powietrze. Nie zd¹¿ysz zapaœæ w trans, a poza tym jak dotrzesz do tunelu? – Jeœli we w³aœciwy sposób rozetnê drzwi, powinienem wydostaæ siê w b¹blu powietrza, co umo¿liwi mi wejœcie w trans. Powietrze pop³ynie w stronê korytarza wylotowego, który zaczyna siê wysoko, i dziêki temu wylecê wam na spotkanie. – Skomplikowane to – przyzna³a – i oparte na strasznie kruchych za³o¿eniach. Wiesz, ¿e masz ma³e szanse? – Ostatnia deska ratunku zawsze ma ma³e szanse. Ale jak pogadamy d³u¿ej, nie bêdê mia³ ¿adnej szansy. – Zabrzmia³o niczym cytat z Hana Solo – warknê³a Mara; musia³a jednak przyznaæ mu racjê. – Dobra, bierz siê do roboty. – Artoo, w drogê! – poleci³ Luke. Droid zagwizda³ protestuj¹co, ale po paru sekundach myœliwiec ukaza³ siê w wylocie korytarza i skierowa³ siê w stronê frachtowca. – Faughn? – spyta³a Mara. – Prawoburtowa œluza gotowa, zewnêtrzne drzwi prawoburtowego hangaru otwarte, bariera atmosferyczna sprawna, Krickle z medpakietem na miejscu. Jesteœmy gotowi. – S³ysza³eœ, Luke? – S³ysza³em. Ustawi³em zwrot: „Witamy na pok³adzie”, jako wybudzaj¹cy z transu. – Witamy na pok³adzie. Jasne. – No to lecê. Tylko nie spud³uj i z³ap mnie. Mara uœmiechnê³a siê cierpko: zwrot „tylko nie spud³uj” przez d³ugi czas wywo³ywa³ u niej zupe³nie jednoznaczne skojarzenie – Skywalker na muszce miotacza. Teraz ostatni rozkaz umieraj¹cego Imperatora pozosta³ jedynie wspomnieniem, ale przed dziesiêciu laty, we wnêtrzu góry Tantiss, ledwie zdo³a³a przeciwstawiæ mu siê na tyle, by wykonaæ go po swojemu… Tak, to by³ prawdziwy kryzys. Luke’owi któregoœ dnia te¿ przytrafi siê podobny. Mo¿e w³aœnie go przechodzi³… Mia³a nadziejê, ¿e tak. Po³¹czy³a siê z umys³em Luke’a i przy maksymalnej koncentracji prawie zobaczy³a, jak rozcina drzwi œluzy. 138

A potem nagle znikn¹³… – Faughn? – wytê¿y³a wszystkie posiadane zdolnoœci, ale nie potrafi³a wykryæ obecnoœci Luke’a, co znaczy³o, ¿e albo uda³o mu siê wejœæ w hibernacjê, albo by³ martwy. – Leci – oznajmi³a zduszonym g³osem Faughn. Mara spojrza³a w bok – Luke przesuwa³ siê ku frachtowcowi niczym po³amana lalka, a kolejne eksplozje na powierzchni asteroidy jedynie potêgowa³y surrealizm ca³ej sceny. Frachtowiec drgn¹³, zni¿aj¹c siê ku dryfuj¹cej postaci, co wytr¹ci³o j¹ z otêpienia. A w nastêpnej sekundzie zaczê³y siê problemy – Faughn nie by³a w stanie zrównaæ trajektorii z kursem Luke’a, zachowuj¹c przy tym bezpieczn¹ szybkoœæ spotkania. – Mamy k³opot – przyzna³a w koñcu. – Przy prêdkoœci, jak¹ muszê mieæ, ¿eby go z³apaæ, jeœli nie trafi, albo odbije siê od kad³uba, albo skrêci kark, uderzaj¹c o tyln¹ œcianê hangaru. – Ty masz go tylko wci¹gn¹æ do œrodka – zdecydowa³a Mara, zwalniaj¹c uprz¹¿ przytwierdzaj¹c¹ j¹ do fotela. – Tym, ¿eby prze¿y³, sama siê zajmê. Gdy dotar³a do œluzy, Luke ju¿ tam prawie dobija³, krêc¹c siê zdecydowanie szybciej, ni¿ by³o to zdrowe. – Komputer mówi, ¿e jesteœmy dok³adnie w miejscu spotkania – g³os Faughn rozleg³ siê z g³oœnika. – Zderzenie za dziesiêæ sekund. Mara wziê³a g³êboki oddech, opar³a siê o wewnêtrzne drzwi œluzy i siêgnê³a po Moc. Imperator nauczy³ j¹ podstaw, w tym równie¿ u¿ywania Mocy do poruszania przedmiotów, i umiejêtnoœæ tê doskonali³a pod kierunkiem Luke’a podczas marszu przez puszczê na Wayland, a potem w jego akademii. PóŸniej tak¿e stale æwiczy³a, by nie wyjœæ z wprawy. Jednak przez ca³y czas nie by³a w stanie prze³amaæ bariery wielkoœci – poruszanie niewielkich obiektów nie sprawia³o jej k³opotu: mog³a z nimi robiæ, co chcia³a, natomiast du¿e zawsze sprawia³y jej trudnoœci. A Luke bez dwóch zdañ nale¿a³ do du¿ych. Zesztywnia³a, z ca³ej si³y koncentruj¹c siê, by spowolniæ jego ruch, gdy przelecia³ przez barierê atmosferyczn¹. Poczu³a, ¿e zwalnia, ale niewystarczaj¹co… W ostatniej chwili da³a krok do przodu, staj¹c na jego drodze. Bezw³adne cia³o uderzy³o w ni¹ z impetem, posy³aj¹c do ty³u i w dó³. – Witamy na pok³adzie – sapnê³a na moment przed zderzeniem z pok³adem. 139

Które okaza³o siê ³agodniejsze, ni¿ siê spodziewa³a. Zamruga³a zaskoczona brakiem bólu, próbuj¹c cokolwiek dostrzec przez wszêdobylskie gwiazdy wywo³ane spotkaniem g³owy z pok³adem. – Dziêkujꠖ us³ysza³a tu¿ przy uchu g³os Luke’a. Gwiazdy zniknê³y i ujrza³a nad sob¹ obc¹ gêbê, a raczej znajome oblicze, tylko mocno ucharakteryzowane. Luke znajdowa³ siê nad ni¹, wsparty d³oñmi o pok³ad – najwyraŸniej próbowa³, na ile zd¹¿y³, zamortyzowaæ ich wspólne l¹dowanie, zamiast po prostu do³o¿yæ swoj¹ do masy jej cia³a. – Drobiazg – uœmiechnê³a siê. – £adnie siê zamaskowa³eœ. – Dziêki za uznanie. W dodatku skutecznie… przez wiêkszoœæ czasu. – Co w sumie nie na wiele siê przyda³o. Dlaczego nie u¿y³eœ Mocy do stworzenia iluzji, jak dotychczas? – Ostatnio staram siê ograniczaæ korzystanie z Mocy do wyj¹tkowych sytuacji niezbêdnych. Nie wydawa³o mi siê, by taka koniecznoœæ zachodzi³a tym razem. – Aha – mruknê³a niezobowi¹zuj¹co, choæ zaczyna³o to wygl¹daæ wielce interesuj¹co. – Tak w ogóle to zejdziesz ze mnie, czy zaczyna ci byæ wygodnie? – Co… a, tak – wykrztusi³, podnosz¹c siê niezgrabnie. Wygl¹da³ jak m³okos przy³apany na psocie. – Przepraszam. – Nie ma za co – odpar³a, wstaj¹c i ogl¹daj¹c go krytycznie: pomyœla³by kto, ¿e po tylu latach i tylu doœwiadczeniach bêdzie jeszcze z niego wy³azi³o farmerskie wychowanie… – Wygl¹dasz, jakbyœ potrzebowa³ solidnej kuracji. – Nie mamy czasu. To nic powa¿nego, a musimy siê st¹d szybko wynosiæ. Gdzie mój myœliwiec? – Pojêcia nie mam – przyzna³a, uruchamiaj¹c zewnêtrzne drzwi œluzy. – Faughn? – W drugim hangarze. Skywalker, znasz jakieœ bezpieczne wyjœcie z tej pu³apki? – Zna³em. W¹tpiê, czy teraz jest bezpieczniejsze od innych. – W takim razie lecimy za piratami – zdecydowa³a Mara, daj¹c znak Krickleyowi, ¿eby nie rusza³ medpakietu, i prowadz¹c Luke’a do hangaru. – Pewnie zostaniemy przy tym ostrzelani, ale có¿, jakieœ ryzyko zawsze istnieje. – Mamy problem – odezwa³a siê Faughn. – Skoñczyli siê nam piraci, za którymi da³oby siê lecieæ. Od dwóch minut ¿adna jednostka nie opuœci³a asteroidy. 140

– A to znaczy, ¿e zaraz nast¹pi wielki fina³ – oceni³a Mara. – Najprawdopodobniej – zgodzi³a siê Faughn. – To co, mam wybraæ dowolny kierunek i zmykaæ jak najdalej st¹d? – Mniej wiêcej, tylko nie za szybko. I chyba leæ w tym kierunku co tamci. Chcia³abym znaleŸæ siê w wie¿yczce, zanim wpadniemy na coœ wstrêtnego. – Poczekaj, a¿ wystartujꠖ doda³ Luke. – Mogê lecieæ przed wami i wypatrywaæ pu³apek. – Nie jestem pewna… mam lepszy zmys³ zagro¿enia ni¿ ty – zastanowi³a siê Mara. – Mo¿e by³oby lepiej, gdybym to ja wziê³a twój myœliwiec i przeciera³a szlak? – To moja sprawa: znaleŸliœcie siê tu przeze mnie, prawda? – zauwa¿y³ Luke i trudno by³o nie przyznaæ mu racji. – Skoro nalegasz – wskaza³a w dó³ korytarza. – Pierwszy zakrêt w lewo, drugi w prawo. Tylko siê pospiesz. Tym ostatnim nie musia³a siê martwi栖 zanim przypiê³a siê do fotela w wie¿yczce artyleryjskiej, myœliwiec znalaz³ siê ju¿ przed „Starry Ice”. – Ruszaj, Luke – powiedzia³a. – Powodzenia. – Niech Moc bêdzie z tob¹ – odpar³ z przygan¹. – Uwa¿aj! Ku zaskoczeniu Mary, o ile wlot przez pole asteroidów by³ denerwuj¹cy, wylot okaza³ siê prawie spokojny. Od czasu do czasu myœliwiec zmienia³ lekko kurs i strzela³, niszcz¹c a to wyrzutniê torped, a to autostanowisko turbolaserów czy te¿ minê tn¹c¹, i to zanim zmys³ Mary zd¹¿y³ w ogóle zareagowaæ. „Starry Ice” lecia³ spokojnie za nim, strzelaj¹c z rzadka – gdy cel by³ wiêkszy lub gdy lasery myœliwca nie do koñca go zniszczy³y. Celowo albo przypadkowo Luke lecia³ nieco wy¿ej, wiêc Mara zupe³nie nie mia³a zajêcia, poniewa¿ poprawki przewa¿nie wypada³y w polu ostrza³u Elkina lub Torve’a. Nadmiar wolnego czasu doprowadzi³ j¹ do ponurych rozwa¿añ na temat Luke’a: czy to nadopiekuñczoœæ, czy te¿ przypadkiem zrobi³ to, chc¹c j¹ zdenerwowaæ. Na wszelki wypadek rozgl¹da³a siê uwa¿nie, czy piraci nie zostawili przypadkiem jakiejœ niespodzianki. Przy tej okazji zauwa¿y³a na skraju pola tajemnicz¹ jednostkê. W pierwszym momencie s¹dzi³a, ¿e to imperialny myœliwiec TIE, ale nim zd¹¿y³a ostrzec pozosta³ych, maszyna po³o¿y³a siê w zakrêt, ukazuj¹c burtê… – Mamy towarzystwo – powiedzia³a. – Na skraju pola, namiar dwadzieœcia na piêædziesi¹t. 141

– Widzê go – odezwa³a siê Faughn. – Wygl¹da jak… jak on w³aœciwie wygl¹da? – W³aœnie! W pierwszej chwili s¹dzi³am, ¿e to TIE, ale nie ma paneli s³onecznych. – Co nie znaczy, ¿e to nie mo¿e byæ maszyna imperialna – zauwa¿y³a Faughn. – Skywalker, jesteœ na bie¿¹co z aktualnymi konstrukcjami myœliwskimi Imperium? – Niespecjalnie – w g³osie Luke’a s³ychaæ by³o wysi³ek wywo³any koniecznoœci¹ podzia³u uwagi miêdzy zagro¿enia, którymi siê zajmowa³ i nowo przyby³ym. – Nigdy nie widzia³em podobnej konstrukcji. Mara przyjrza³a siê obcej maszynie, na ile mog³a. Nie ulega³o w¹tpliwoœci, ¿e pilot starannie ich obserwowa³ – wskazywa³y na to jego manewry i pozycja. – S¹dzê, ¿e ktoœ powinien go obejrze栖 zaproponowa³a Mara. – S¹dzê, ¿e nie powinien – warknê³a Faughn. – Raczej nie potrzebujemy dodatkowych k³opotów. – Poza tym, przy naszym szczêœciu, bêdzie to nastêpny Quella – doda³ ponuro Corvus. – Wystarczy, ¿e Lando Calrissian ugania³ siê za jednym po ca³ej galaktyce. – Powiedzia³am, ¿e powinniœmy go sprawdzi栖 w g³osie Mary zabrzmia³ rozkaz. – Luke, masz szybsz¹ maszynê. Chcesz siê przekonaæ, czy zdo³asz go dogoniæ? – Mogê spróbowa栖 w jego g³osie wyczu³a coœ dziwnego, jakby obcy myœliwiec go niepokoi³. – Powinniœmy ju¿ byæ na skraju sfery obronnej bazy, wiêc chyba poradzicie sobie beze mnie. – Te¿ tak s¹dzꠖ zgodzi³a siê Mara. – Dobra. Artoo, uruchom wszystkie sensory i w³¹cz pe³en zapis – poleci³ Luke. – Na wypadek gdybyœmy go nie z³apali. Droid æwierkn¹³ potwierdzaj¹co i myœliwiec ruszy³ do przodu, zmieniaj¹c kurs z szybkoœci¹, która zaskoczy³a nawet Marê. Klucz¹c pod os³on¹ asteroid, by jak najd³u¿ej pozostaæ w ukryciu, Luke b³yskawicznie zmniejsza³ dystans dziel¹cy obie maszyny. Na wszelki wypadek Mara trzyma³a nieznan¹ maszynê w celowniku, jako ¿e nie wiadomo by³o, czy obcy zdecyduje siê na ucieczkê, czy na walkê. Mimo zbli¿ania siê myœliwca, pilot tajemniczej jednostki nie robi³ absolutnie nic – niemo¿liwe, ¿eby nie zauwa¿y³: na co wiêc czeka³? Luke znalaz³ siê na granicy zasiêgu dzia³ek laserowych, a Marze widok zas³oni³a dostojnie dryfuj¹ca asteroida. O tym, ¿e 142

coœ siê dzieje, zawiadomi³ j¹ nag³y rozb³ysk uczuæ Luke’a – w nastêpnym momencie jednostka z niesamowit¹ szybkoœci¹ przemknê³a przez jej pole widzenia. – Poszed³! – wrzasn¹³ Torve. Mara spróbowa³a przesun¹æ wie¿yczkê, staraj¹c siê utrzymaæ obcego w celowniku, ale nie zd¹¿y³a – kolejna asteroida zas³oni³a jej widok i jedynie nag³y rozb³ysk, który dostrzeg³a za jej krawêdzi¹, poinformowa³ j¹, ¿e nieznajomy znikn¹³ w nadprzestrzeni. Ktoœ z za³ogi kl¹³ cicho i kunsztownie. – Poddajê siꠖ oœwiadczy³a Faughn. – Co to by³o, do cholery? – Te¿ bym chcia³a wiedzie栖 mruknê³a Mara i spyta³a g³oœniej: – Luke, nadal tam jesteœ? – Nadal. Widzia³aœ? – Niewiele. Wyczeka³, a¿ zas³oni go asteroida. – Ciekawe – przyzna³ Luke. – Mia³ bardzo nietypow¹ sygnaturê energetyczn¹, gdy uruchomi³ hipernapêd. Nagra³em wszystkie dane, ale moje sensory by³y w stanie wychwyciæ jedynie jej fragment. – Mo¿e dlatego czeka³, a¿ nasze bêd¹ bezu¿yteczne. – Prawdopodobnie – zgodzi³ siê Luke. – £atwo siê domyœliæ, ¿e wiêksza jednostka ma dok³adniejsze sensory, zw³aszcza w porównaniu z myœliwcem. – C󿅠– Mara potar³a wargê. – Je¿eli nie liczyæ bezsensownego wariantu, ¿ebyœ polecia³ œladem jego reaktora nadprzestrzennego, to nie mo¿emy nic zrobiæ. Mo¿e byœ tak przes³a³ nam zapis danych? Artoo gwizdn¹³ nieuprzejmie. – Spokojnie, Artoo: potraktujemy to jako zap³atê za ratunek – pocieszy³ go Luke. – Jako zaliczkê za koszty akcji ratunkowej – poprawi³a go Mara. – Resztê uzgodnimy póŸniej. – Zgoda. Zaczynam transmisjê. – Mam – odezwa³a siê po chwili Faughn. – Niewiele tego. – Przecie¿ mówi³em… – Dziêki – przerwa³a mu Mara. – Potrzebujesz jeszcze czegoœ, Luke? – Nie przy waszych cenach! A tak na serio, dziêkujê za wszystko. – Mi³o nam, ¿e mogliœmy pomóc – uœmiechnê³a siê Mara. – I nie zapomnij przy pierwszej okazji daæ siê zbadaæ i za³o¿yæ opatrunki. 143

– Na pewno nie zapomnê: Artoo ma ju¿ wykaz najbli¿szych oœrodków medycznych Nowej Republiki. Do zobaczenia. – Jasne. Uwa¿aj na siebie! W g³oœniku zapad³a cisza, a w nastêpnej chwili myœliwiec skoczy³ w nadprzestrzeñ. Spogl¹daj¹c w œlad za nim, Mara mia³a mieszane uczucia – jak na mo¿liwoœci, o których czyta³a dok³adne raporty, to Luke tym razem siê nie popisa³. Czy¿by faktycznie coœ siê z nim dzia³o? A mo¿e w koñcu zm¹drza³? – Mara? – odezwa³a siê Faughn. – Co teraz? Mara g³êboko odetchnê³a, odganiaj¹c myœli dotycz¹ce Luke’a i jego problemów. – Wyœlemy meldunek Talonowi – zdecydowa³a. – I sprawdŸ, czy chce, ¿ebyœmy wrócili, jak by³o zaplanowane, na spotkanie w Nosken, czy mamy próbowaæ wyœledziæ, gdzie uciekli piraci. – Dobrze. A tak w ogóle, jeœli nikt ci tego wczeœniej nie powiedzia³, to tworzycie ze Skywalkerem niez³y zespó³. – Wiesz co, Shirlee? UgryŸ siê lepiej w jêzyk – powiedzia³a Mara bez z³oœci, wpatruj¹c siê w skalne od³amki.

144

ROZDZIA£



W tym rejonie planety Dordolum panowa³ prawdziwie tropikalny upa³. Gor¹ce, przesycone wilgoci¹ powietrze w porze lunchu oblepia³o wszystkich niczym ciê¿ki, mokry koc. Dodatkowo atmosferê „podgrzewa³” rozgor¹czkowany mówca, wykrzykuj¹cy z emfaz¹ do zgromadzonego t³umu ze szczytu Podium Opinii Publicznych. By³ zawodowcem: s³owa, gesty, intonacja – wszystko zosta³o dok³adnie opracowane i przeæwiczone tak, by jak najskuteczniej rozpala³y emocje zebranych. Tym razem s³uchali go przedstawiciele kilkunastu ras, wœród których tli³ siê z tuzin zadawnionych konfliktów i sporów. Ka¿dy ze s³uchaczy ¿ywi³ jak¹œ cich¹ urazꠖ tak¹ jak Ishori do Diamalan, Barabele do Rodian czy Aqualianie do ludzi. Albo prawie wszyscy do Bothan. Drend Navett, przygl¹daj¹c siê t³umowi i widocznemu po przeciwnej stronie placu wejœciu do stanowi¹cej w³asnoœæ Bothan firmy Solferin Shopping Company, uœmiechn¹³ siê z³oœliwie. By³ to dobry dzieñ na zamieszki. Mówca doszed³ do sedna i nader obrazowo opisywa³ horror, jakim by³o zniszczenia Caamas, oraz obrzydliwie tchórzliw¹ rolê, jak¹ w tym wszystkim odegrali Bothanie. Navett czu³, ¿e z³oœæ t³umu zbli¿a siê do etapu bezrozumnej furii, na któr¹ czeka³. Powoli, ¿eby nie psuæ nastroju s¹siadom, zacz¹³ siê przesuwaæ w rejon najbli¿szy bothañskiej firmie. Klif móg³ sobie byæ genialnym demagogiem, ale to on – Navett wiedzia³, kiedy atmosfera w t³umie jest najlepsza, by pchn¹æ go do akcji. 10 – Widmo...

145

A ta atmosfera osi¹ga³a w³aœnie temperaturê wrzenia, stan¹³ wiêc maj¹c cel w zasiêgu ³atwego rzutu i z torby przy pasie wydoby³ wybran¹ wczeœniej „broñ”. Teraz musia³ tylko czekaæ na w³aœciwy moment… – Sprawiedliwoœci za Caamas! – krzykn¹³. – Teraz! I wprawnym ruchem cisn¹³ to, co trzyma³ w garœci, w kierunku bothañskiego budynku… Na œcianie rozprys³ siê przejrza³y owoc roœliny zwanej blicci, pozostawiaj¹c jaskrawoczerwon¹ plamê. Para stoj¹cych w pobli¿u Durosów jêknê³a zaskoczona, lecz ani oni, ani nikt w t³umie nie mia³ czasu na zastanawianie siꠖ z kilku innych miejsc rozleg³y siê podobne okrzyki ¿¹daj¹ce sprawiedliwoœci i kolejne owoce rozprysnê³y siê na œcianie budynku. – Sprawiedliwoœci! – krzykn¹³ Navett, ciskaj¹c nastêpny owoc. – Zemsty za Caamas! – Zemsty! – podjê³y g³osy w t³umie. Polecia³y te¿ kolejne owocowe bomby. Navett cisn¹³ jeszcze dwa owoce, gdy do okrzyków jego ludzi do³¹czy³ ochryp³y g³os jakiegoœ obcego… Jakby na ten sygna³ t³um nagle gwa³townie zafalowa³. Grad artyku³ów spo¿ywczych i kartonów zasypa³ budynek – kierowany przez bezmyœln¹ furiê, któr¹ wzbudzi³ w s³uchaczach Klif. Navett nie zamierza³ bezproduktywnie marnowaæ tej furii, tym razem wyj¹³ z torby kamieñ i roztrzaska³ nim plastikow¹ taflê okna. Gdzieœ, kiedyœ s³ysza³ maksymê g³osz¹c¹, ¿e przemoc rodzi przemoc, a teraz widzia³, jak bardzo ta myœl jest prawdziwa. Brzêk rozbijanego plastiku i jego kolejny okrzyk zniknê³y w ogólnym ha³asie, ale Navettowi to nie przeszkadza³o: wiedzia³, ¿e t³um by³ szybkim i pojêtnym naœladowc¹. W ci¹gu paru sekund do ¿ywnoœci do³¹czy³y kamienie wyrywane z chodników i obrze¿y klombów. Cisn¹³ nastêpny i z zadowoleniem zauwa¿y³, ¿e równoczeœnie cztery szyby przesta³y istnieæ. A potem rozejrza³ siê po niebie – mimo zaskoczenia dorrdoñska policja powinna ju¿ byæ w drodze. Cieszy³a siê wszak zas³u¿on¹ s³aw¹ w sektorze. Zgodnie z oczekiwaniami, od strony portu kosmicznego zbli¿a³y siê dwa speedery w eskorcie kilkunastu swoopów i speeder bike’ów. S¹dz¹c po szybkoœci, z jak¹ nadlatywa³y, pozosta³y mu jeszcze ze dwie minuty. Wsun¹³ d³oñ do kieszeni i dwukrotnie nacisn¹³ przycisk komlinga, daj¹c reszcie zespo³u znak, ¿e czas siê zbieraæ. A potem z tor146

by, w której zosta³y jeszcze dwa kamienie i blicci, wyj¹³ ostatni – fina³owy prezent dla Bothan. By³ to granat, ale nie taki znowu zwyk³y granat – dziesiêæ lat temu osobiœcie wyj¹³ go z rêki martwego rebelianta na Myomaranie, kiedy na krótko odbili tê planetê podczas kontrofensywy wielkiego admira³a Thrawna. Ciekawostk¹ by³o, ¿e rebeliancka organizacja na tej planecie zdo³a³a jakoœ namówiæ bawi¹cego tam przejazdem Bitha do zaprojektowania im broni. Kiedy pozosta³oœci tego granatu zostan¹ zbadane, w co nie w¹tpi³, w³adze Nowej Republiki bêd¹ zmuszone dojœæ do wniosku, ¿e nawet tak pacyfistyczna rasa jak Bithy ma doœæ bothañskich oszustw. Byæ mo¿e nie bêdzie to mia³o ¿adnego znaczenia – byæ mo¿e nic go nie bêdzie mia³o i klêsce pokonanego Imperium nie zapobiegn¹ ju¿ ¿adne dzia³ania. Ale on nadal wykonywa³ swój obowi¹zek, a widzia³ Imperium zarówno u szczytu potêgi, jak i na dnie upadku, i by³ zdecydowany, ¿e jeœli tej potêgi nie da siê przywróciæ, to jedynym, co pozosta³o, jest pogrzebanie jej pod popio³ami Nowej Republiki. Wyj¹³ zawleczkê, uruchomi³ detonator i rzuci³, trafiaj¹c zgodnie z zamierzeniem w jedno z wybitych okien na piêtrze. Zdo³a³ w³aœnie wydostaæ siê z t³umu, gdy granat eksplodowa³, zawalaj¹c dach i posy³aj¹c w niebo widowiskow¹ kulê ognia. Gdy na placu zjawi³a siê policja, szed³ ju¿, nie spiesz¹c siê, podobnie jak inni przechodnie, jedn¹ z odchodz¹cych od niego ulic. Petycjê koñczy³a imponuj¹ca lista podpisów, których czêœæ Leia rozpozna³a bez czytania. Nic dziwnego, ¿e Gavrisom wygl¹da³ tak ponuro, wprowadzaj¹c j¹ do gabinetu. – Kiedy j¹ dostarczono? – spyta³a. – Oko³o godziny temu – Gavrisom musn¹³ nerwowo koñcówkami skrzyde³ stos datakart do za³atwienia. – Doszed³em do wniosku, ¿e w tych warunkach oboje z senatorem Fey’ly¹ powinniœcie dowiedzieæ siê o tym niezw³ocznie. Leia zerknê³a na Fey’lyꠖ siedzia³ zasêpiony, z g³adko przylizanym futrem. – Dlaczego ja? – zdziwi³a siê. – Poniewa¿ to ty odnalaz³aœ ten dokument – prezydent wzruszy³ ogonem, co u Celibopa by³o odpowiednikiem wzruszenia ramionami. – Poniewa¿ podobnie jak Caamasi wiesz, jak to jest, gdy 147

twoja planeta zostanie zniszczona i lepiej ni¿ wiêkszoœæ rozumiesz ich los. Poniewa¿ jako bohaterka Galaktycznej Wojny Domowej cieszysz siê szacunkiem i masz wp³yw na wielu cz³onków Senatu. – Ale nie mam szans na zrównowa¿enie wp³ywów tych podpisów – ostrzeg³a, wskazuj¹c petycjê. – Poza tym… nie jestem pewna, czy nie zgadzam siê z nimi, ¿e to rozs¹dny kompromis. – Kompromis? – spyta³ Fey’lya g³uchym g³osem. – To nie kompromis, to wyrok oznaczaj¹cy ruinê dla wszystkich Bothan. – Jesteœmy tu sami, senatorze Fey’lya – upomnia³ go Gavrisom. – Wiêc nie musi pan u¿ywaæ retoryki ani histeryzowaæ. – Nie u¿ywam retoryki i nie histeryzujê, panie prezydencie. Prawdopodobnie nie zdaje pan sobie sprawy, ile czasu i œrodków potrzeba na samo wyszukanie nie zamieszkanej planety odpowiadaj¹cej pozosta³ym przy ¿yciu Caamasi – odpar³ Borsk, lekko faluj¹c futrem. – To mogê jeszcze zrozumieæ. Ale ¿¹daæ od nas, ¿ebyœmy ponieœli koszty przystosowania tej planety do ich wymagañ? Nie staæ nas na op³acenie teraformingu ca³ej planety! – Zdajê sobie sprawê, o jakiej mniej wiêcej kwocie rozmawiamy – g³os Gavrisoma nadal by³ spokojny. – Za czasów Starej Republiki co najmniej piêæ razy przeprowadzano tak¹ operacjê… – Ale robi³y to rasy potê¿ne i bogate – Fey’lya nagle o¿y³. – My nie dysponujemy ani tak¹ potêg¹, ani bogactwem. – Mo¿e dla odmiany raz bêdziemy zupe³nie uczciwi wobec siebie? – zaproponowa³ Gavrisom. – Aktualna ocena bothañskiego stanu posiadania wyraŸnie dowodzi, ¿e staæ was na pokrycie kosztów takiej operacji. Z pewnoœci¹ oznacza to du¿e poœwiêcenie dla wszystkich Bothan, ale bynajmniej nie ruinê. Co wiêcej: sugerujê, ¿e jest to najlepszy dla was sposób rozwi¹zania tego problemu szybko i pokojowo. Futro Fey’lyi zafalowa³o gwa³townie. – Pan nie rozumie, panie prezydencie: stan posiadania, o którym pan mówi, nie istnieje – powiedzia³ cicho. – Przecie¿ sama widzia³am podsumowania rynku – wtr¹ci³a Leia. – Ca³e strony zajmuj¹ firmy stanowi¹ce bothañsk¹ w³asnoœæ. – To jedynie elektroniczna iluzja – Fey’lya spojrza³ jej prosto w oczy. – To k³amstwo. Leia spojrza³a na prezydenta, który nagle przesta³ poruszaæ skrzyd³ami. – Chce pan powiedzieæ, senatorze, ¿e przywódcy Po³¹czonych Klanów zamieszani s¹ w oszustwa? – spyta³ z niedowierzaniem. 148

Futro Borska znieruchomia³o. – To mia³a byæ jedynie chwilowa dezinformacja – przyzna³ ponuro. – Jako ¿e nasze problemy finansowe tak¿e s¹ chwilowe. Seria z³ych decyzji pozbawi³a Po³¹czone Klany rezerw finansowych i wpêdzi³a nas w d³ugi. A niebawem sta³o siê g³oœno o Caamasi, co wywo³a³o falê niepewnoœci. Potrzebowaliœmy nowych inwestorów i kontraktów… – Rozumiem – g³os Gavrisoma by³ nadal spokojny, ale na jego d³ugiej twarzy pojawi³ siê wyraz, jakiego Leia jeszcze nigdy na niej nie widzia³a. – Postawi³ mnie pan w nieciekawej sytuacji, senatorze Fey’lya. Co pan proponuje? – Potrzebujemy tylko trochê czasu, ¿eby wyjœæ z d³ugów, panie prezydencie. Jeœli jednak prawdziwy stan rzeczy zostanie przedwczeœnie ujawniony, straty poniesiemy nie tylko my, lecz wszyscy, którzy wraz z nami zainwestowali. – Wszyscy, którzy wam zaufali – poprawi³ go zimno Gavrisom. Fey’lya opuœci³ oczy i przyzna³ cicho: – Wszyscy, którzy nam zaufali. Przez d³ug¹ chwilê nic nie m¹ci³o ciszy panuj¹cej w gabinecie. Potem prezydent potrz¹sn¹³ grzyw¹ i spojrza³ na Leiê. – Jesteœ Rycerzem Jedi, posiadasz m¹droœæ wieków i przewodnictwo Mocy – powiedzia³ uroczyœcie. – Chcia³bym znaæ twoj¹ opiniê i radê. – Chcia³abym mieæ jak¹œ radꠖ westchnê³a ciê¿ko. – Czy s¹ jakieœ postêpy w poszukiwaniach to¿samoœci Bothan zwi¹zanych z atakiem na Caamas? – Nie ma – przyzna³a. – Specjaliœci z wywiadu nadal pracuj¹ nad datakart¹, ale G³ówny Szyfrant Ghent uwa¿a, ¿e wycisnêli z niej ju¿ wszystko, co siê da³o. Przeszukano tak¿e imperialne archiwa na Kamparos, Boudolayz i Obroa-Skori, ale niczego nie znaleziono. – Takie informacje znajdowa³y siê najprawdopodobniej w Aktach Specjalnych – teraz westchn¹³ Gavrisom. – A si³y imperialne mia³y rozkaz fizycznego zniszczenia tej czêœci archiwów przed zakoñczeniem odwrotu. – Mimo wszystko istnieje szansa, ¿e gdzieœ te dane przetrwa³y – upiera³a siê Leia. – Niestety, bardzo niewielka. – Fakt – przyzna³a. – Borsk, ile czasu naprawdê potrzebuj¹ Po³¹czone Klany w dziedzinie finansów? 149

– Na dzieñ dzisiejszy trzy miesi¹ce, ¿eby wyjœæ z d³ugów. Aby osi¹gn¹æ stan wykazywany elektronicznie, oko³o dziesiêciu lat. – A ¿eby sfinansowaæ proponowan¹ operacjê? – uœciœli³a ignoruj¹c parskniêcie Gavrisoma. – Mo¿e piêæ lat, ale bardziej prawdopodobne, ¿e dziesiêæ. – Jak ju¿ powiedzia³am, nie jestem w stanie doradziæ niczego sensownego, choæ chcia³abym – przyzna³a bezradnie Leia. – Rozumiem – powiedzia³ Gavrisom. – Byæ mo¿e Moc wska¿e ci jakiœ sposób w kolejnych medytacjach. – Na pewno spróbujê. W tej chwili jasne jest tylko to, ¿e Bothanom nie uda siê w najbli¿szym czasie spe³niæ zawartych w petycji ¿¹dañ. – W rzeczy samej – przyzna³ prezydent. – Pozostaje mi tylko jedno: spróbowaæ zyskaæ na czasie. – Jak? Poddaj¹c projekt pod dyskusjê? To dosyæ ryzykowne – ostrzeg³a. – Bardziej ni¿ ryzykowne – przyzna³ Gavrisom. – Bo jeœli ktoœ wniesie go jako oficjalny projekt ustawy, to skoñczy siê na tym, ¿e Senat go przeg³osuje. A wtedy nie bêdê ju¿ mia³ ¿adnego pola manewru. Leia skrzywi³a siê na sam¹ myœl o tym – Bothanie zostaliby zmuszeni do wykonania tego, co im nakazano i co nie mia³o prawa siê udaæ, albo do ryzykowania konsekwencji z³amania ustawy, czyli prawa Nowej Republiki. W obu przypadkach stali na straconej pozycji. – Jak wiesz, prezydent nie jest ca³kowicie bezradny – uœmiechn¹³ siê Calibop, co wygl¹da³o trochê niesamowicie. – Istniej¹ pewne chwyty parlamentarne, które czasami s¹ bardzo przydatne. Powinienem na jakiœ czas powstrzymaæ dalszy rozwój wypadków. – Ale nie na dziesiêæ lat – doda³a, patrz¹c wymownie na Fey’lyê. – Z pewnoœci¹ nie. Kolejna cisza trwa³a, na szczêœcie, znacznie krócej. – Có¿, widzê, ¿e niewiele mo¿emy teraz zrobi栖 przyzna³ Gavrisom. – Poza naturalnie jedn¹, oczywist¹ rzecz¹: musimy sprawdziæ zapisy finansowe Po³¹czonych Klanów, by mieæ pewnoœæ, ¿e ich sytuacja wygl¹da rzeczywiœcie tak, jak twierdzi senator Fey’lya. Czy senator Organa Solo zgodzi siê polecieæ na Bothawui jako mój osobisty wys³annik? – Ja?! Przecie¿ nie jestem ekspertem finansowym. 150

– Ale znasz podstawy – Gavrisom przesta³ przemawiaæ oficjalnie. – Bail Organa nauczy³ ciê ich, zanim znalaz³aœ siê w Senacie. – Podstaw tak. Ale na tym skoñczy³a siê moja edukacja finansowa. – Niczego wiêcej nie potrzebujesz. Nie chodzi o sprawdzanie obliczeñ, tylko prawdziwoœci dokumentów: fa³szywe bêd¹ równoczeœnie zawiera³y zawy¿one obliczenia. Inaczej Bothanie nigdy nie doszliby do ³adu z w³asnymi finansami – wyjaœni³ Gavrisom i doda³ tonem nie wzbudzaj¹cym cienia w¹tpliwoœci: – Pani senator uzyska dostêp do wszystkich dokumentów finansowych, prawdziwych tak¿e, nieprawda¿? – Naturalnie – futro Borska zafalowa³o, zdradzaj¹c jego przygnêbienie. – Natychmiast zawiadomiê wodzów Po³¹czonych Klanów o jej przybyciu. – Nie zrobi pan nic podobnego! – sprzeciwi³ siê ostro prezydent. – Pod ¿adnym pozorem nie wolno ich uprzedzaæ. – Obra¿a pan uczciwoœæ najwy¿szej w³adzy na Bothawui, panie prezydencie – ostrzeg³ Fey’lya z b³yskiem w fioletowych oczach. – Bo mam do tego podstawy. Mo¿e pan to sobie zreszt¹ interpretowaæ, jak pan chce, senatorze, ale stawiam sprawê jasno: wizyta senator Organy Solo ma byæ dla nich ca³kowitym zaskoczeniem. Przypominam, ¿e jest ona Rycerzem Jedi i jeœli wodzowie nie bêd¹ autentycznie zaskoczeni jej przybyciem i celem jej wizyty, dowie siê o tym. Nie muszê chyba pana ostrzegaæ przed konsekwencjami? – Nie musi pan – wymamrota³ Fey’lya. – Kiedy chce pan, ¿eby odlecia³a? Leia nie uzna³a za celowe wyjaœniæ, ¿e odczytywanie uczuæ Bothan zawsze sprawia³o jej trudnoœci – gdyby wodzowie zostali uprzedzeni, prawdopodobnie nie uda³oby siê jej niczego odczytaæ. Ale naturalnie Fey’lya nie musia³ o tym wiedzieæ. – Najszybciej, jak to tylko mo¿liwe – odpar³ Gavrisom. – Leia, kiedy by³oby to mo¿liwe? – S¹dzê, ¿e moglibyœmy wystartowaæ w ci¹gu paru godzin – odpar³a niepewnie, zastanawiaj¹c siê, co wymaga³oby za³atwienia i ile czasu by to zajê³o: wysz³o jej, ¿e niewiele i ¿e przy okazji mogliby wyrwaæ siê z Hanem sami, co nie przytrafi³o im siê od naprawdê d³ugiego czasu. – Chewie i Noghri popilnowaliby dzieci… 151

– Noghri! – mrukn¹³ z niespodziewan¹ z³oœci¹ Fey’lya. – Powinni zabiæ tego Devaronianina od rêki, wtedy mielibyœmy spokój zamiast kryzysu! – Wtedy nie zrobi³ niczego, co zas³ugiwa³oby na œmieræ. Teraz zreszt¹ te¿ nie – powiedzia³ spokojnie Gavrisom. – A w galaktyce by³o ju¿ i tak za du¿o zabijania. – A czeka nas wiêcej – skonstatowa³ ponuro Fey’lya. – Czy jedno ¿ycie by³oby a¿ tak wielk¹ ofiar¹? – To pytanie zadaje sobie w koñcu ka¿da cywilizowana istota i dla tych, które pragn¹ pozostaæ cywilizowane, odpowiedŸ jest jasna – Gavrisom z³o¿y³ skrzyd³a. – Dziêkujê wam za przybycie, jak mo¿ecie siê oboje domyœliæ, wrócimy jeszcze do tego tematu. Moff Disra wy³¹czy³ czytnik i oznajmi³, spogl¹daj¹c na pozosta³ych: – Wysoce zadowalaj¹ce. Wszystko wydaje siê przebiegaæ zgodnie z planem. – Tylko strasznie powoli – doda³ kwaœno Flim rozparty wygodnie w fotelu i opieraj¹cy nogi o naro¿nik blatu biurka. – Mamy na koncie kilka pirackich rajdów i z setkê ulicznych zamieszek. – Cierpliwoœæ jest cnot¹ – upomnia³ go Tierce. – Zw³aszcza u ¿o³nierza. – Wyrazy wspó³czucia – mrukn¹³ Flim. – Ale ja nie jestem ¿o³nierzem, tylko oszustem i pozwólcie, ¿e coœ wam powiem: w moim fachu nie mo¿na pozwoliæ, ¿eby sprawy za d³ugo siê kot³owa³y. Nale¿y zarzuciæ przynêtê na wybrany cel, a ledwie j¹ z³apie, œci¹gn¹æ linkê i zakoñczyæ sprawê. Jak siê da ofierze za du¿o czasu, to ta w koñcu zacznie myœleæ, a jak ju¿ zacznie, to siê j¹ straci. – Nikogo nie stracimy – zapewni³ go Tierce. – A poniewa¿ przygotowaliœmy doœæ misterny plan, musi siê, jak pan to uj¹³, d³ugo „kot³owaæ”. Zreszt¹, prawdê mówi¹c, teraz to ju¿ nied³ugo. – Wiêc mo¿e by tak dorzuciæ do ognia? – zaproponowa³ Flim. – To moja ¿yciowa rola, a dotychczas widzia³o j¹ szeœæ osób. Kiedy wreszcie zacznê wystêpowaæ? – Jak siê nie przestaniesz wyg³upiaæ, to nigdy! – Disra usi³owa³ zapanowaæ nad nerwami: Flim zaczyna³ siê zachowywaæ jak gwiazda estrady, czego on nie znosi³ wrêcz organicznie. – Spokojnie, bêdzie pan mia³ swój prywatny wystêp dla rebeliantów – uspokoi³ Flima Tierce. – Ale dopiero wówczas, gdy siê 152

dowiemy, gdzie wyrz¹dzi najwiêcej szkody, a do tego musimy wiedzieæ dok³adnie, które rz¹dy s¹ za ukaraniem Bothan, a które za rozwi¹zaniem pokojowym. – Co w praktyce oznacza, ¿e widowni¹ bêd¹ albo Mon Calamari, albo Durosy – warkn¹³ Disra, spogl¹daj¹c z niechêci¹ na Tierce’a: by³ to jeden z jego ostatnich pomys³ów, który nie zyska³ aprobaty moffa. Pierwotny pomys³ polega³ na podniesieniu morale si³ imperialnych, i to po cichu, a nie na przestraszeniu Nowej Republiki, która najprawdopodobniej zwali im wtedy siê na kark. – Prawdê mówi¹c, ta chwila jest bli¿sza, ni¿ nam siê wydaje – Tierce zignorowa³ komentarz Disry. – Nasi agenci na Coruscant wykradli informacje o jakiejœ petycji przed³o¿onej prezydentowi. Jeœli zdo³aj¹ uzyskaæ jej tekst, natychmiast go rozpowszechni¹, co powinno przyspieszyæ ca³y proces. S¹dzê, ¿e jeszcze tylko kilka dni i bêdziemy mogli przejœæ do nastêpnego etapu. – Mam nadziejꠖ westchn¹³ Flim. – A tak na marginesie: s¹dzê, i¿ przysz³o wam, panowie, na myœl, ¿e istnieje nader prosty sposób, w jaki Nowa Republika mo¿e rozwi¹zaæ ca³y ten kryzys i wytr¹ciæ nam broñ z rêki. – Oczywiœcie, ¿e przysz³o – Disra zaczyna³ traciæ cierpliwoœæ. – Wystarczy, ¿eby znaleŸli wykaz Bothan wpl¹tanych w zniszczenie Caamas. – A zrobiliœmy coœ, ¿eby to nie nast¹pi³o? – Uwa¿a mnie pan za idiotê? – parskn¹³ Disra. – Oczywiœcie, ¿e zrobiliœmy. Jedyne miejsce, gdzie istnieje taki wykaz, to archiwum znajduj¹ce siê na tej planecie. A raczej gdzie istnia³, bo ju¿ go wykasowa³em. – To nie jest do koñca prawda – odezwa³ siê niespodziewanie Tierce. – Archiwum bazy wywiadu na Yaga Minor tak¿e mo¿e go zawieraæ. – Wiêc dlaczego nic pan o tym dot¹d nie wspomnia³? – zdziwi³ siê Disra. – Kwestia przechwycenia informacji przez przeciwnika nie by³a dot¹d poruszana. Wiedzia³em, ¿e zaj¹³ siê pan archiwami Bastionu i za³o¿y³em, ¿e zrobi³ pan to samo z archiwami na Yaga Minor, ekscelencjo. – Jeszcze nie, ale zaraz siê zajmꠖ obieca³ Disra. – Polecê tam dziœ w nocy. – To nie najlepszy pomys³ – sprzeciwi³ siê Tierce. – Genera³ dowodz¹cy baz¹ jest dobrym znajomym admira³a Pellaeona, a pan, 153

maj¹c pod rêk¹ archiwa Bastionu, nie przedstawi zbyt wiarygodnego powodu, by szukaæ czegoœ osobiœcie w archiwach bazy. – To kto ma tam polecieæ? Pan? – Jestem logicznym kandydatem: genera³ Hestiv nie zna mnie ani z widzenia, ani z nazwiska, a przedstawiê mu powód wizyty, w którym o panu nie wspomnê ani s³owa. Jeœli nie zjawiê siê tam równoczeœnie z admira³em Pellaeonem, nie powinno byæ ¿adnych problemów. – Pozostaje tylko kwestia, jak siê pan zdo³a dostaæ do sekcji Akt Specjalnych, majorze – zauwa¿y³ Disra. – Za pomoc¹ pañskiego programu slicerskiego, ekscelencjo. – Ju¿ drugi raz próbuje go pan ode mnie wydoby栖 Disra zmarszczy³ brwi. – Zaczynam siê zastanawiaæ, dlaczego panu tak na nim zale¿y. – A co, woli pan, ¿eby rebelianci pierwsi dotarli do wykazu? – spyta³ Tierce obojêtnie. – Czego siê pan tak boi? – Nie jestem pewien… mo¿e to jest w³aœnie to, na czym panu naprawdê zale¿y i zale¿a³o od samego pocz¹tku… ¿eby dostaæ siê do tych danych. Mo¿e obawiam siê, ¿e kiedy ju¿ pan je znajdzie, to rozwieje siê œlad po majorze Tierce i zostaniemy z Flimem na lodzie. – Przed chwil¹ obawia³ siê pan, ¿e próbujê przej¹æ pañski wielki projekt – uœmiechn¹³ siê zimno Tierce. – Teraz boi siê pan, ¿e zdezerterujê. Mo¿e by siê pan zdecydowa³, Disra? – Nie odpowiedzia³ pan na pytanie – zauwa¿y³ cierpko Disra. – A czego pan w³aœciwie zamierza tam szukaæ? – Nie wiem – Tierce wzruszy³ ramionami. – Imperator mia³ wiele tajemnic i niektóre z nich na pewno oka¿¹ siê u¿yteczne, ale nie bêdê wiedzia³ które, dopóki ich nie poznam, prawda? – Wiêc dlaczego nie zaproponowa³ pan tego na samym pocz¹tku? Archiwa Bastionu mog³em przejrzeæ ju¿ dawno. – Zatem proszê siê tym zaj¹æ, ekscelencjo. A ja zrobiê to samo w bazie na Yaga Minor, skoro ju¿ muszê siê w niej znaleŸæ. W ten sposób za³atwiê dwie sprawy równoczeœnie. Disra skrzywi³ siê boleœnie – Tierce mia³ obiektywnie racjê, tyle ¿e ten wyjazd oznacza³, i¿ on, Disra, nie dowie siê, co tamtego szczególnie zaciekawi³o w notatkach Imperatora. – Tkwimy w tym wszyscy, ekscelencjo – przypomnia³ mu niespodziewanie Flim. – Major mo¿e odkryæ, jakie siê tylko da, sekrety, ale samodzielnie nie zdo³a ich wykorzystaæ. Albo te¿ zdo³a, ale nie tak skutecznie jak z nasz¹ pomoc¹. 154

– Przecie¿ to w³aœnie t³umaczê od d³u¿szej chwili – ucieszy³ siê Tierce. – Powiem wiêcej: mam nawet nadziejê znaleŸæ tam bardzo konkretne informacje, które mo¿emy wykorzystaæ jedynie razem. – A ów tajemniczy sekret to…? – Disra czu³ cich¹ satysfakcjê: wiêc jednak Tierce chcia³ znaleŸæ coœ konkretnego. Tierce potrz¹sn¹³ przecz¹co g³ow¹: – Przykro mi, ale prawda wygl¹da tak, ¿e ja potrzebujê waszej pomocy, by to wykonaæ, natomiast istnieje mo¿liwoœæ, ¿e wy nie potrzebowalibyœcie mnie, by tego dokonaæ. Bez obrazy, panowie, ale chwilowo wolê pozostaæ niezast¹pionym. Disra wiedzia³, ¿e rozmowa dobieg³a koñca – wydusi³ z niego tyle, ile siê da³o, i dalsze próby mog¹ doprowadziæ jedynie do awantury. Przynajmniej na razie. – Jest pan, majorze, niezast¹piony, poniewa¿ jest pan naszym specjalist¹ od taktyki – przypomnia³. – Ale jeœli dziêki temu bêdzie siê pan czu³ bezpieczniej… Dalsz¹ przemowê przerwa³ mu cichy dŸwiêk brzêczyka. – A co to takiego? – zaciekawi³ siê Flim. – Mój prywatny numer – Disra zmarszczy³ brwi, sprawdzaj¹c kod wywo³uj¹cego. – Odbierze pan, ekscelencjo? – spyta³ Flim. – Tylko niech ¿aden z was siê nie zbli¿a, dopóki nie skoñczê rozmawia栖 zastrzeg³ Disra, prostuj¹c siê i przybieraj¹c majestatyczny wygl¹d. A potem wcisn¹³ klawisz uruchamiaj¹cy po³¹czenie i na ekranie pojawi³a siê znajoma twarz… – Dobra, Disra – warkn¹³ kapitan Zothip. – Mi³o, ¿e ruszy³eœ dupê. To mo¿e mi teraz wyt³umaczysz, co tu siê, do nag³ej œmierci i deszczu meteorytów, wyprawia?! – Zapomnia³eœ dodaæ „ekscelencjo” – odwarkn¹³ Disra. – A podobne pytanie, tyle ¿e bez chamskich ozdobników, w³aœnie mia³em zadaæ. Ustaliliœmy zasady wzajemnej ³¹cznoœci, wiêc… – Mam w dupie twoje zasady! Chcê wiedzieæ… – Zna pan zasady i bêdzie pan uprzejmy ich nie ³amaæ, bo nie po to je uzgadnialiœmy! – lodowaty ton Disry musia³ podzia³aæ na pirata, podobnie jak pogarda, któr¹ wrêcz ocieka³ g³os moffa. – Ten kana³ zosta³ zarezerwowany wy³¹cznie na wypadek niebezpieczeñstwa, zatem s³ucham, có¿ takiego zasz³o, z czym s³ynni Cavrilhu nie s¹ w stanie sobie poradziæ? 155

– Poradziliœmy sobie, spokojna g³owa – odci¹³ siê Zothip. – Kosztowa³o mnie to dwóch ludzi i jedn¹ z najlepszych baz, ale poradziliœmy sobie. Chcia³bym natomiast wiedzieæ, sk¹d Luke Skywalker wiedzia³, gdzie nas szukaæ? – O czym pan mówi? – Nie wydurniaj siê, Disra. Skywalker zjawi³ siê w bazie na asteroidzie przy Kauronie, szukaj¹c twoich zasranych klonów. Wydosta³ siê z naszej pu³apki na Jedi, wiêc musieliœmy pryskaæ i wysadziæ bazê. – Przykro mi s³yszeæ o stratach, ale co to ma wspólnego ze mn¹? – Naprawdê jesteœ taki têpy czy tylko udajesz?! – wrzasn¹³ Zothip. – Najpierw zabierasz mi bez s³owa wyjaœnienia wszystkie klony, a potem Skywalker wpada z wizyt¹. Uwa¿asz mnie za idiotê? Po mojemu, najwyraŸniej zdecydowa³eœ, ¿e przestaliœmy ci byæ potrzebni, wiêc podsun¹³eœ mu, gdzie nas szukaæ i próbowa³eœ nas za³atwiæ jego rêkami. I co ty na to? – To, ¿e mam do czynienia z wodzem piratów, który dozna³ za³amania nerwowego. Co mog³em zyskaæ, eliminuj¹c was? Zak³adaj¹c naturalnie, ¿e by³bym w stanie to zrobiæ. – A tego w³aœnie chcê siê dowiedzie栖 ucieszy³ siê Zothip. – Ludzie Pellaeona wêsz¹ wokó³ naszych bankierów na Muunilinst i Bongo Prime. Mo¿e próbujesz zatrzeæ œlady ³¹cz¹ce ciê z nami, nim oni do nich dotr¹? – Mo¿e wyjaœnimy sobie pewn¹ kwestiꠖ parskn¹³ Disra. – Pellaeon mnie nie martwi i pana, Zothip, te¿ nie powinien. Nied³ugo nie bêdzie ju¿ niepokoi³ nikogo w galaktyce. – Taak? – Zothip podrapa³ siê po okaza³ej, czarnej brodzie. – A wydawa³o mi siê, ¿e wy tam w Imperium nie wyrzynacie siê nawzajem. – Nikt nie zamierza go zabi栖 wyprowadzi³ go z b³êdu Disra z pob³a¿liwym uœmieszkiem. – Po prostu przestanie siê liczyæ, wiêc równie¿ stanowiæ zagro¿enie. To wszystko. Tierce mrukn¹³ coœ pod nosem, z³apa³ najbli¿szy notes i zacz¹³ coœ gor¹czkowo pisaæ. – Dobra, to akurat s¹ wasze gierki – burkn¹³ Zothip. – Czyli co Skywalker u nas robi³? Disra wzruszy³ ramionami, obserwuj¹c k¹tem oka, co robi Tierce. – Najprawdopodobniej zidentyfikowa³ was w czasie tej spartaczonej roboty przy Iphiginie – zasugerowa³, by nie wzbudzaæ po156

dejrzeñ. – Sam pan mówi³, ¿e przegoni³y was myœliwiec typu X i corelliañski frachtowiec serii YT-1300, Solo i Skywalker. – To mogli, cholera, byæ oni… – mrukn¹³ Zothip. – Ale sk¹d wiedzia³ o klonach? – Strzela³ w ciemno – Disra machn¹³ lekcewa¿¹co rêk¹. – Próbowa³ dojœæ, co was ³¹czy z Imperium, niczego konkretnego nie wiedz¹c. – Mo¿e nic nie wie o tobie, ale na pewno za du¿o o mnie: to Mistrz Jedi, jakbyœ zapomnia³. Mia³ doœæ czasu, ¿eby siê wszystkiego dowiedzieæ z umys³ów moich ludzi. I nie tylko ludzi. – To proponujê, ¿ebyœcie siê na jakiœ czas dobrze ukryli – cierpliwoœæ Disry zaczyna³a siê wyczerpywaæ. – Gdzieœ g³êboko, gdzie was nie znajdzie wielki, z³y Jedi. – Nie traktuj mnie jak gówniarza – ostrzeg³ Zothip. – Uk³ad by³ op³acalny dla obu stron, ale nie radzi³bym ci mieæ we mnie wroga. – To dzia³a w obie strony – skontrowa³ Disra. Tierce skoñczy³ pisaæ i ustawi³ ekran notesu tak, by moff móg³ go dostrzec poza zasiêgiem kamery ³¹cznoœci. Disra pochyli³ siê nieznacznie, czytaj¹c i mówi¹c równoczeœnie, co by³o pewn¹ sztuk¹. – Zreszt¹ nie ma powodów, ¿ebyœmy z powodu czegoœ tak trywialnego koñczyli znajomoœæ i wspó³pracê. – Trywialnego? – Zothip nieomal straci³ g³os. – Utrata bazy to coœ try… – Mam dla pana kolejne zajêcie, kapitanie – przerwa³ mu Disra, siadaj¹c wygodniej i uœmiechaj¹c siê z lekka. – Naturalnie, jeœli nadal jest pan zainteresowany. – Powiedzmy, ¿e jestem – odpar³ podejrzliwie pirat. – Za oko³o trzech tygodni admira³ Pellaeon opuœci, na pok³adzie „Chimaery”, imperialn¹ przestrzeñ, kieruj¹c siê na tajne spotkanie, które odbêdzie siê w pobli¿u Pesittiinu. Chcê, ¿eby go pan tam zaatakowa³. Zothip zarechota³, a¿ mu ³zy pociek³y. – ¯artowniœ z ciebie – oceni³, gdy siê uspokoi³. – Zaatakujemy niszczyciel klasy Imperial par¹ kr¹¿owników liniowych klasy Kaloth i telgañskimi Pacifierami, tak? Maj¹ go opluæ czy rozbawiæ? – Nie chodzi mi o powa¿ny atak maj¹cy za cel uszkodzenie niszczyciela – wyjaœni³ spokojnie Disra. – Chodzi o to, ¿eby go 157

ostrzelaæ i stworzyæ pozory realnego ataku. Do tego si³y wyliczone przez pana s¹ chyba wystarczaj¹ce, prawda? – Pewnie, ¿e s¹. Pozostaje pytanie: dlaczego? – Bo zap³acê dwa razy wiêcej ni¿ za ataki na frachtowce Nowej Republiki. I dlatego, ¿e jeœli to zrobicie, Cavrilhu stan¹ pierwsi w kolejce po nagrody, gdy siê to wszystko skoñczy. – A tych nagród wystarczy do podzia³u? – Bêdzie ich wiêcej, ni¿ zdo³a pan sobie wyobrazi栖 zapewni³ Disra. – Mam spor¹ wyobraŸniꠖ prychn¹³ Zothip. – Dobra, pobawimy siê jeszcze razem. Pesittiin, tak? – Tak. I jeszcze jedno: chcia³bym, ¿eby jednostki, które zaatakuj¹ „Chimaerê”, mia³y corelliañskie oznaczenia identyfikacyjne. – Aha… – w g³osie Zothipa s³ychaæ by³o namys³. – Z jakiegoœ konkretnego powodu? – Z tego samego, dla którego jest mi obojêtne, czy ten atak wyrz¹dzi jakiekolwiek szkody, czy nie. Mo¿e pan spróbuje sam siê domyœliæ: to ca³kiem dobry trening dla wyobraŸni. – Siê domyœlꠖ obieca³ pirat. – Spokojna g³owa. A pan niech se pomyœli, jak umieœciæ zap³atê na naszym koncie. Te¿ dobra ³amig³ówka. – Interesy z panem to przyjemnoœæ, kapitanie Zothip – uœmiechn¹³ siê Disra. – I odwrotnie, moffie Disra. Bêdê w kontakcie. Ekran pociemnia³. – Tylko we w³aœciwy sposób, jeœli ³aska! – warkn¹³ Disra i jakby oklap³: rozmowy z Zothipem zawsze stanowi³y mêcz¹ce prze¿ycie. Po namyœle doda³: – Przynajmniej chwilowo nie powinien nam zawracaæ g³owy. – A przy okazji zrobi coœ po¿ytecznego – doda³ Tierce, kasuj¹c zapis w notesie. – Panie Flim, oto kolejna, darmowa lekcja taktyki: nigdy nie rezygnuj z sojusznika, jeœli nie masz absolutnej pewnoœci, ¿e nie bêdzie ju¿ d³u¿ej u¿yteczny. – Ta zasada akurat pokrywa siê z moimi, choæ brzmi zdecydowanie kunsztowniej. A o co konkretnie chodzi? – O to, ¿eby Zothip zaatakowa³ Pellaeona – wyjaœni³ zdziwiony Disra. – Atak rozumiem doskonale: chcemy, by nasz admira³ pomyœla³, ¿e Nowa Republika odrzuci³a jego ofertê i przygotowa³a nañ zasadzkê. 158

– Bardzo dobrze, panie Flim – pochwali³ Disra z³oœliwie. – Choæ po fakcie jest wielu m¹drych. – Zbytek ³aski – mrukn¹³ Flim. – Nie rozumiem tylko, dlaczego oznaczenia corelliañskie, a nie Nowej Republiki. – Bo to by by³o zbyt nachalne – wyjaœni³ Tierce. – Sugerowa³oby, ¿e ca³y rz¹d odrzuci³ z punktu propozycje negocjacji, co jest niemo¿liwe i Pellaeon o tym wie. A wiêc domyœli³by siê, ¿e to ukartowane oszustwo. – A tak bêdzie wygl¹da³o na samodzieln¹ inicjatywê Bel Iblisa, który jest Corellianinem – doda³ Disra. – W zwi¹zku z czym logiczny wyda siê brak kr¹¿owników Mon Calamari czy innych wiêkszych jednostek Nowej Republiki. – Proszê te¿ pamiêtaæ, ¿e nie chcemy, by Pellaeon zupe³nie zaprzesta³ dzia³añ zmierzaj¹cych do kapitulacji. Przynajmniej jeszcze nie teraz – kontynuowa³ Tierce. – Jeœli uwierzy, ¿e Bel Iblis odrzuci³ jego ofertê, zacznie szukaæ innego kandydata, co zajmie mu czas, a o to nam chodzi. Co wiêcej, atak zmusi go do odlotu z Pesittiinu, dziêki czemu nawet jeœli wiadomoœæ wys³ana przez Vermela przebi³a siê przez zag³uszanie, to gdy Bel Iblis przyleci na umówione miejsce spotkania, nikogo tam nie zastanie. – Jest to tak proste, ¿e powinno siê uda栖 zakoñczy³ Disra, starannie maskuj¹c w³asne zaskoczenie, jako ¿e o tym ostatnim sam nie pomyœla³, co nie znaczy³o, ¿eby mia³ siê przed nimi zdradziæ: Tierce by³ ju¿ i tak zbyt pewien siebie, a Flim przesta³ okazywaæ nale¿ny szacunek. – W miêdzyczasie bêdziemy dolewali oliwy do ognia. Chyba czas na zamieszki na samej Bothawui? – Te¿ tak s¹dzꠖ zgodzi³ siê Tierce. – U¿yjemy zespo³u Navetta, jak dot¹d odnosi³ najwiêksze sukcesy. – A chcemy, ¿eby te w³aœnie przesz³y do historii – uœmiechn¹³ siê Disra. – Zaraz wyœlê im stosowne rozkazy. – Powinniœmy te¿ uruchomiæ pozosta³ych agentów i organizacje – doda³ Tierce. – Nie jesteœmy w stanie dok³adnie okreœliæ, kiedy bêd¹ potrzebni, a by³oby b³êdem, gdyby wydarzenia zasta³y ich nie przygotowanych. – Zw³aszcza bior¹c pod uwagê, ¿e prawdziwy Thrawn mia³by ca³¹ operacjê rozplanowan¹ prawie co do minuty – uœmiechn¹³ siê z³oœliwie Disra. – Jak siê nie ma, co siê lubi, to siê lubi, co siê ma – odci¹³ siê Tierce. – Musimy spokojnie za³o¿yæ, ¿e przeciwnik pomo¿e nam 159

bezczynnoœci¹. Ale na mnie ju¿ czas: Yaga Minor czeka. Zobaczymy, co zdo³am tam wykopaæ. – Miejmy nadzieje, ¿e coœ u¿ytecznego – odezwa³ siê Flim, wstaj¹c. – Jedno tylko nie daje mi spokoju: sk¹d Skywalker wiedzia³, gdzie znaleŸæ Cavrilhu i po co ich szuka³? – Powiedzia³em Zothipowi, co myœlê, i to akurat by³o szczer¹ prawd¹: próbuje znaleŸæ po³¹czenie miêdzy nami a piratami, ale nie ma obaw, nie uda mu siê. – Disra by³ pewien swego. – Je¿eli… – To bez znaczenia, panie Flim – przerwa³ mu Tierce. – Wkrótce banda piratów i parê klonów bêd¹ najmniejszym zmartwieniem Rebelii.

160

ROZDZIA£



Drzwi odsunê³y siê i Talon Karrde wszed³ na mostek swego flagowego frachtowca „Wild Karrde”. – Dobry wieczór pañstwu – powita³ dy¿urn¹ wachtê. – Co nowego? – Wszystko w porz¹dku, szefie – Dankin odwróci³ siê od konsoli sternika. – Prawie jesteœmy w systemie Nosken. – To mi³e – Karrde zrobi³ krok do przodu, rozgl¹daj¹c siê po innych stanowiskach… i stan¹³ marszcz¹c brwi. – Co ty tu robisz, H’sishi? Pytanie skierowane by³o do m³odej Togorianki siedz¹cej przy pulpicie sensorów. – Dankin prosi³, ¿ebym zajê³a siê sensorami – odpar³a miaukliwie, odwracaj¹c siê z gracj¹. Togorianie nale¿eli do inteligentnych kotowatych. – Powiedzia³, ¿e czas, ¿ebym nabra³a praktyki w dy¿urach na mostku. Karrde przyjrza³ siê Dankinowi, który pracowicie studiowa³ swoj¹ konsolê, ale nawet z profilu da³o siê zauwa¿yæ, ¿e jest dziwnie z czegoœ zadowolony. – Faktycznie, to niez³y pomys³ – przyzna³ Talon, rozgl¹daj¹c siê powtórnie, tym razem wolniej i uwa¿niej: Odonnl w fotelu drugiego pilota te¿ by³ podejrzanie radosny, podobnie Pormfil, zajmuj¹cy siê napêdem, choæ na twarzy Kerestianina trudniej by³o to zauwa¿yæ; nawet Chin, zwykle opiekuñczy wobec nowych cz³onków za³ogi, robi³, co móg³, ¿eby siê nie uœmiechaæ. – Sprawdzi³aœ odczyty w stosunku do poziomu t³a? 11 – Widmo...

161

– Nie, wodzu. Ale zaraz mogê to zrobiæ, jeœli chcesz. – To zrób, proszê. Datakarta poziomu t³a jest w kabinie komputerowej. – Wykonujꠖ H’sishi wsta³a p³ynnym ruchem i wysz³a, leciutko stukaj¹c pazurami o pok³ad. – No, dobra – odezwa³ siê ³agodnie Karrde, gdy drzwi siê za ni¹ zamknê³y. – Mam zgadywaæ? – To nic wielkiego, szefie – Dankin bez powodzenia próbowa³ wygl¹daæ na wcielenie niewinnoœci. – Ona nigdy nie by³a w Terrika, wiêc sobie pomyœla³em, ¿e st¹d bêdzie mia³a najlepszy widok, i to ledwie wyjdziemy z nadprzestrzeni. – Jesteœcie ciekawi, jak wysoko podskoczy? – uœmiechn¹³ siê Talon. – No… ale tylko troszeczkꅠ– przyzna³ niechêtnie Dankin. – Wolimy to uwa¿aæ za inicjacjê nowego cz³onka za³ogi – doda³ Odonnl. – Rozumiem – mrukn¹³ Talon, przygl¹daj¹c siê teraz ju¿ otwarcie radosnym wachtowym. – Przypuszczam, i¿ ¿adnemu nie przysz³o do g³owy, ¿e zaskoczona i przestraszona Togorianka mo¿e byæ troszeczkê niebezpieczna? – Szefie, przecie¿ to nieszkodliwa zabawa – obruszy³ siê Odonnl. – Mara nigdy nie ma nic przeciwko temu, gdy jest na mostku. – A poza tym to przecie¿ tradycja – wtr¹ci³ Chin. – Ch³opaki Billeya nic nie wymyœlili, kiedy szef do nich do³¹czy³? – Nie byli nawet w po³owie tak pomys³owi – odci¹³ siê Karrde. – A Mara mówi, ¿e dziêki temu mo¿e przy u¿yciu Mocy oceniæ, jak zachowaj¹ siê nowi cz³onkowie za³ogi w prawdziwym stresie. – Ca³kiem rozs¹dny powód – ucieszy³ siê Dankin. – Lepiej sprawdziæ na spokojnie ni¿ kiedy faktycznie zrobi siê gor¹co. – Trzeba by³o to wczeœniej wymyœli栖 wytkn¹³ mu Talon. – Teraz dorabiasz ideologiê do faktów. – Dorabiam – przyzna³ Dankin bezwstydnie. – Szefie, nale¿y siê nam chyba jakaœ rozrywka. Ca³y przelot by³ œmiertelnie nudny. – Wkurzona Togorianka powinna rzeczywiœcie przerwaæ monotoniê. – Talon potrz¹sn¹³ g³ow¹, ale musia³ przyznaæ, ¿e niezale¿nie od rozrywkowego aspektu pomys³u, jeœli mia³a zostaæ sta³ym cz³onkiem za³ogi, musieli wiedzieæ, jak siê zachowuje 162

w momencie zagro¿enia. – Pamiêtajcie, ¿e rozrywkê bêdziecie mieæ na w³asn¹ proœbê, jaka by ona nie by³a. Poobserwujê sobie z boku. Zaj¹³ miejsce ko³o burty, w pobli¿u stanowiska China, sk¹d mia³ najlepszy widok na konsolê sensorów. Ledwie to zrobi³, drzwi siê otworzy³y i H’sishi cicho wróci³a na mostek. – Mam datakartê, wodzu Karrde – powiedzia³a, pokazuj¹c mu j¹. – Faktycznie – potwierdzi³, sprawdzaj¹c napis na grzbiecie. H’sishi ca³kiem nieŸle pos³ugiwa³a siê ju¿ wspólnym, ale jej umiejêtnoœæ czytania pozostawia³a jeszcze trochê do ¿yczenia. – W takim razie zrób test. – Wykonujê. Podesz³a do stanowiska, siad³a i wsunê³a datakartê w slot. W³aœnie zaczyna³a wystukiwaæ na klawiaturze polecenie, gdy odezwa³ siê Dankin: – Jesteœmy! Przygotowaæ silniki podœwietlne. I przesun¹³ dŸwignie hipernapêdu. Za oknami pojawi³y siê normalne gwiazdy… I wprost przed dziobem niszczyciel klasy Imperial w pe³nej okaza³oœci. H’sishi poderwa³a siê, sycz¹c wœciekle w swoim narzeczu coœ, czego Karrde nie by³ w stanie zrozumieæ, i ukazuj¹c k³y w bojowym grymasie. A potem zamar³a z nastroszonym futrem, dziêki czemu wygl¹da³a na o po³owê wiêksz¹, ni¿ by³a w rzeczywistoœci. Jej ¿ó³te oczy ciska³y b³yskawice. – Niszczyciel przed dziobem – oznajmi³ Dankin, jakby ktokolwiek na mostku móg³ tego nie zauwa¿yæ. – Odleg³oœæ dwa kilometry. – Baterie turbolaserów zaczynaj¹ siê obracaæ w nasz¹ stronꠖ doda³ Odonnl. – Pormfil? – Silniki na pe³nej mocy – osiem policzkowych nozdrzy Kerestianina porusza³o siê rytmicznie. – Szefie, wywo³uj¹ nas – zameldowa³ Chin. – PotwierdŸ – poleci³ Karrde, nie spuszczaj¹c wzroku z H’sishi, która nieruchomo wpatrywa³a siê w widoczny za oknem okrêt. – Uruchomili emitery promieni œci¹gaj¹cych? Przez pó³ sekundy mostek kolektywnie wstrzyma³ oddech. Po tej pó³sekundzie H’sishi syknê³a cicho, siad³a i zajê³a siê klawiatur¹. 163

– Emitery promieni œci¹gaj¹cych nieaktywne – miauknê³a. – Turbolasery… bez energii… Nie, nie wszystkie… trzy baterie w pe³ni sprawne… tylko. Zaskoczona odwróci³a siê do Talona i przyjrza³a mu siê zmru¿onymi oczyma. – Dobrze, to znaczy, ¿e jesteœmy tam, gdzie planowaliœmy – oznajmi³ spokojnie. – Chin? – W³aœciciel na linii – Chin uœmiechn¹³ siê szeroko. – Chce z tob¹ rozmawiaæ. – To go prze³¹cz… Witaj, Booster. Jak interesy? – Doskonale, stary zbóju! – z g³oœnika dobieg³ radosny g³os Boostera Terrika. – „Errant Venture” wita serdecznie! Przylecia³eœ na zakupy czy tylko sprawdzasz nowego w za³odze? H’sishi syknê³a cicho, ale nie odezwa³a siê. – Na zakupy – odpar³ Karrde. – A konkretnie po informacje. – Serio?! – s¹dz¹c po g³osie, Booster w³aœnie zaciera³ rêce. – Proszê, proszê, to faktycznie mój dobry dzieñ. L¹dujesz czy mam wys³aæ prom? – Wyl¹dujemy, jeœli jest gdzie. Mnie co prawda sprzêt nie interesuje, ale jak znam swoich ludzi, pewnie zechc¹ siê rozejrzeæ. – Aleja ju¿ jest otwarta, podobnie jak reszta sklepików, tylko przypomnij im, ¿e w Alei kupuje siê wy³¹cznie za gotówkê. L¹duj, czekaj no… na Stanowisku Piêtnastym. Jak rozpuœcisz za³ogê, zjawi siê ktoœ, ¿eby ciê zaprowadziæ na mostek. – Jasne. Do zobaczenia, Booster – po¿egna³ siê Karrde i da³ Chinowi znak, ¿eby zakoñczy³ po³¹czenie. – Dankin, wiesz, jak siê dostaæ na to stanowisko? – ¯aden problem, szefie. – To wlatuj. H’sishi wsta³a i spyta³a sztywno, spogl¹daj¹c na Karrde’a: – To by³ ¿art, wodzu? Nie lubiê wygl¹daæ g³upio. – Nie wygl¹da³aœ g³upio. Przez chwilê wygl¹da³aœ na zaskoczon¹, a potem wróci³aœ do wykonywania obowi¹zków – zapewni³ j¹ Karrde. Rozejrza³a siê niepewnie, nie bardzo rozumiej¹c. – Ludzie lubi¹ robiæ g³upców z innych – oœwiadczy³a wyzywaj¹co. – Ludzie lubi¹ ¿arty – poprawi³ j¹ Karrde. – Ale dowcip nie by³ g³ównym celem tego æwiczenia. 164

H’sishi powoli siê odprê¿y³a. – Chcieliœcie wiedzieæ, czy nie ucieknê ze strachu. – Albo nie zaczniesz panikowaæ i czy bêdziesz zdolna pe³niæ swe obowi¹zki – wyjaœni³ Talon. – Gdyby przytrafi³a ci siê któraœ z tych reakcji… – Zabi³byœ mnie. – Ja nie zabijam swoich – Karrde potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Chyba ¿e pope³ni¹ naprawdê powa¿ne przestêpstwo zagra¿aj¹ce mnie lub mojej organizacji. Przeniesiono by siê po prostu na stanowisko nie zwi¹zane z takimi stresuj¹cymi prze¿yciami: zosta³abyœ ³¹cznikiem albo agentem zbieraj¹cym informacje. H’sishi zastrzyg³a uszami. – Nie chcê takich stanowisk – oznajmi³a. – Mi³o mi to s³yszeæ, bo uwa¿am, ¿e marnowa³abyœ siê na nich. Bêdziesz znacznie u¿yteczniejsza na pok³adzie „Wild Karrde” albo którejœ z innych jednostek. – Jeœli to mo¿liwe, wola³abym pozostaæ tutaj – powiedzia³a po namyœle. – S¹dzê, ¿e to mo¿e byæ mo¿liwe, ale póŸniej porozmawiamy. Teraz odnieœ tê datakartê: nie bêdziemy jej potrzebowali a¿ do odlotu. – Wykonujê, wodzu – H’sishi delikatnie wyjê³a datakartê czubkami pazurów i wysz³a. – No i co? – spyta³ Karrde. – Zda³a? – Bez dyskusji – oceni³ Dankin. – I bez problemów. – Te¿ tak myœlꠖ przytakn¹³ Odonnl. – Szybko wróci³a na stanowisko. – I nie zapomnia³a, jak siê u¿ywa konsoli, co siê niejednemu zdarza³o – doda³ Pormfil, pogwizduj¹c znacz¹co. – Nawet Elkinowi tak dobrze nie posz³o. – Mo¿e – zgodzi³ siê Talon. – Chocia¿ za³o¿ê siê, ¿e po niej zosta³o coœ wiêcej ni¿ po Elkinie? Pormfil poci¹gn¹³ nosem. – Nic nie œmierdzi – oceni³ zaskoczony. – Nie, za to coœ wida栖 Karrde wskaza³ dwie grupy niewielkich otworów na brzegu konsoli. – Œlady pazurów. Gdy Karrde i Odonnl zeszli jako ostatni z rampy „Wild Karrde”, zobaczyli oczekuj¹c¹ na nich znajom¹ postaæ. 165

– Witam, kapitanie Karrde – odezwa³ siê Navara Ven, k³aniaj¹c siê ceremonialnie, jak tylko Twi’leki potrafi¹. – Mi³o znów was widzieæ. – Ciebie te¿, Ven – Karrde odk³oni³ siê mniej formalnie. – Widzê, ¿e nie najgorzej ci siê powodzi? – Na pewno siê nie nudzꠖ uœmiechn¹³ siê lekko Ven. – ChodŸmy, Booster ju¿ pewnie przytupuje z niecierpliwoœci na mostku. I poprowadzi³ ich ku grupie wind, nieznacznie jedynie utykaj¹c pomimo protezy zastêpuj¹cej jedn¹ z nóg. – Zauwa¿y³em, ¿e straciliœcie kilka turbolaserów – zagai³ Karrde. – Wed³ug odczytów macie tylko trzy sprawne baterie. – Dwa musieliœmy rozebraæ na czêœci dla trzech uszkodzonych, a te trzy potem sprzedaæ, ¿eby kupiæ czêœci do hipernapêdu – odpar³ Ven. – Takie jest ¿ycie. – Do dziesiêciu umiem liczyæ biegle – przypomnia³ Talon. – Mieliœcie dziesiêæ, straciliœcie piêæ, to daje piêæ, a nie trzy. – Bo zosta³o piêæ, tylko ¿e dwa s¹ obecnie w naprawie. – Aha. Weszli do windy, która wreszcie przyjecha³a. Ven wcisn¹³ odpowiedni guzik i ruszyli. – W tej sekcji dzia³aj¹ tylko dwie windy – doda³ Twi’lek. – Nie uwierzy³byœ, ile rzeczy mo¿e siê popsuæ na takim okrêcie. – Nie s¹dzê, mam twórcz¹ wyobraŸniê. Jeszcze w czasie Rebelii s³ysza³em, jak któryœ z oficerów Si³ Specjalnych opisa³ niszczyciel klasy Imperial jako sto siedemdziesi¹t cztery tysi¹ce b³êdów konstrukcyjnych czekaj¹cych na wykorzystanie. – Zani¿ona ocena – Ven poruszy³ chwytnymi warkoczami. – Booster w koñcu naj¹³ dwustu techników, g³ównie rasy Verpine, ¿eby dokonali niezbêdnych napraw i modyfikacji. By³o to siedem miesiêcy temu, a oni nadal maj¹ co robiæ. – Tak siê koñczy Ÿle pomyœlana oszczêdnoœæ – Karrde wzruszy³ ramionami. – Od pocz¹tku upar³ siê obsadziæ ten okrêt za³og¹ du¿o mniejsz¹ ni¿ szkieletowa. Entropia zawsze ich wyprzedza³a i jak d³ugo tego nie zmieni, zawsze ich bêdzie wyprzedzaæ. Nie zamierza przypadkiem go sprzedaæ? – A co? Kupi³byœ? – uœmiechn¹³ siê z³oœliwie Ven. – Pewnie da³bym siê w koñcu przekonaæ. Zw³aszcza gdyby byli inni prywatni klienci. Wola³bym nie spotkaæ w czymœ takim jakiegoœ Hutta. 166

– Czy ja wiem? Po ich ostatnich wyczynach technicznych mog³oby to byæ zabawne. – Na pewno nie, gdyby znalaz³ siê drugi Jabba. – Fakt – zgodzi³ siê Navara. – Przeka¿ê twoj¹ propozycjê Boosterowi. Winda zatrzyma³a siê z lekkim szarpniêciem, drzwi siê otworzy³y i znaleŸli siê na mostku. – Tak na marginesie, Booster kaza³ przeprosiæ, ¿e nie powita³ was osobiœcie – doda³ Ven, kieruj¹c siê ku ³ukowatemu wejœciu na g³ówny mostek. – Zaraz zrozumiecie, dlaczego nie móg³. – ¯aden problem – Karrde rozejrza³ siê nieznacznie: wiêkszoœæ stanowisk pozostawa³a nie obsadzona i wy³¹czona, nieliczne prze³¹czone na czuwanie, a naprawdê niewiele sprawnych i obs³ugiwanych; rufowy projektor holograficzny tak¿e by³ wy³¹czony. Dalsze obserwacje przerwa³ mu radosny i donoœny g³os: – Talon Karrde! Witamy na pok³adzie! Booster maszerowa³ g³ównym przejœciem miêdzy stanowiskami, otwieraj¹c ramiona do powitania. A za nim… – Zobacz, kto wpad³ z wizyt¹ – doda³ Booster, wskazuj¹c wymownie. – Widzꠖ Talon skin¹³ na Odonnla – Odonnl, nie s¹dzê, abyœ mia³ okazje poznaæ rodzinê Boostera. To jego œliczna córka Mirax, a to ziêæ: komandor Corran Horn, by³y… przepraszam, aktualny cz³onek s³awnej Eskadry Rogue genera³a Wedge’a Antillesa. – Mi³o mi pozna栖 odezwa³ siê ostro¿nie Odonnl. – Ven lata³ w tej eskadrze, jeœli dobrze pamiêtam? – Lataliœmy razem – Corran mówi³ równie ostro¿nie. – Booster, mnie nie przeszkadza, ¿e Karrde wie o naszej obecnoœci, ale… – Spokojnie – Booster uœciska³ Talona i dokoñczy³: – Ci, których Talon przyprowadza, s¹ równie godni zaufania, jak on sam. – Naprawdê mi ul¿y³o – mrukn¹³ Corran, posy³aj¹c Talonowi ca³kowicie obojêtne spojrzenie. – Nie ma obawy – Karrde poda³ mu rêkꠖ nie poinformujemy Coruscant, ¿e jeden z ich szacownych bohaterów zadaje siê z kryminalistami. Horn uj¹³ jego d³oñ i nieco siê odprê¿y³. – By³oby to mi³e – przyzna³. – Co porabia Mara? – Lada moment powinna siê tu zjawiæ. Chwilowo lata „Starry Ice” i umówiliœmy siê, ¿e siê tutaj spotkamy. Witaj, Mirax, dawno siê nie widzieliœmy. Gdzie malec? 167

– Valin siedzi w prawoburtowym stanowisku – wyjaœni³a Mirax, uœmiechaj¹c siê cieplej i szczerzej od mê¿a. – A poza tym ma szeœæ lat, wiêc ju¿ nie malec. – Fakt – zgodzi³ siê Karrde, podchodz¹c do wpuszczonych w pod³ogê prawoburtowych stanowisk dy¿urnej wachty i spogl¹daj¹c w dó³. Przy jednej z konsolet na stercie poduszek umieszczonych na fotelu siedzia³ ch³opak nie widz¹cy œwiata poza ekranem. – Nie za wczeœnie na naukê pilota¿u? – Jakiego pilota¿u? – Mirax podesz³a do niego. – Ojciec przerobi³ stanowisko promienia œci¹gaj¹cego na stacjê gier. Chcesz siê z nim przywitaæ? – Lepiej mu nie przeszkadza栖 oceni³ Talon. – Nadal jest takim zaciêtym muzykiem? – Bez zmian – odpar³ Booster. – Co on w tym widzi, pojêcia nie mam. Musia³em mu ostatnio kupiæ nowe chordokeylo, bo stare ju¿ ani pisn¹æ nie chcia³o. Natomiast tak na serio, Talon: by³bym wdziêczny, gdybyœ zostawi³ dla siebie to, ¿e spotka³eœ Corrana. O jego obecnoœci tutaj wie naprawdê niewiele osób, i to z samej góry Nowej Republiki. – Tajna misja, co? – uœmiechn¹³ siê pod w¹sem Karrde. – Z gatunku p³aszcza i sztyletu, spotkañ w ciemnych zau³kach i akcji w rodzaju zabili go i uciek³. – Chyba rozumiesz, ¿e nie mo¿emy o tym z tob¹ rozmawia栖 Corran niezbyt skutecznie st³umi³ uœmiech. – Naturalnie – zgodzi³ siê Karrde. – Choæ przyznajê, ¿e nie pochwalam optymizmu twoich zwierzchników pozwalaj¹cych ci zabieraæ rodzinê na niebezpieczne eskapady. – Tu nie ma nic niebezpiecznego! Ani ¿adnej eskapady! – nie wytrzyma³ Booster. – Corran potrzebuje tylko kilku informacji… – Booster! – warkn¹³ Horn ostrzegawczo. – B¹dŸ uprzejmy trzymaæ jêzyk za zêbami i nie k³apaæ dziobem, dobrze? – Móg³bym ci pomóc – zaproponowa³ Karrde. – Jak wiesz, mam w³asne Ÿród³a informacji i oœmielê siê twierdziæ, ¿e niektóre s¹ lepsze od tych, którymi dysponuje Torrik. – Dziêki, ale poradzimy sobie sami. – Talon m¹drze mówi, Corran – Booster potar³ z namys³em policzek. – Mo¿e by³oby lepiej, gdybyœ mu powiedzia³, o co chodzi… – Nie. Bez obrazy, Talon, ale to naprawdê œciœle tajne i nie mam prawa mówiæ czegokolwiek. 168

– Tak, ale… – Nie ma sprawy, Booster. Je¿eli jego prze³o¿eni nie chc¹, ¿eby obcy wiedzieli o jego obecnoœci tutaj, to z ca³¹ pewnoœci¹ nie ¿yczyliby sobie, ¿eby z tymi obcymi rozmawia³ o problemach, z którymi go wys³ali. – Dok³adnie – ucieszy³ siê Corran. – Dziêki za zrozumienie. – Drobiazg. Po¿yczê tylko na chwilê gospodarza, bo muszê porozmawiaæ o swoich problemach – odpar³ Karrde, siêgaj¹c do kieszeni i wyjmuj¹c z niej datakartê. – Mirax, zanim zapomnê: to dla Valina. – Co to takiego? – zdziwi³a siê, bior¹c datakartê. – Ettiañska tonacja dŸwiêkowa do nowego chordokeylo, wiem, ¿e j¹ lubi. Uczono mnie w m³odoœci, ¿e goœæ powinien zjawiaæ siê z prezentem dla dziecka gospodarzy. Corran przyjrza³ siê datakarcie z lekko os³upia³¹ min¹. – Sk¹d wiedzia³eœ…? – spojrza³ na Talona i z b³yskiem zrozumienia przeniós³ spojrzenie na teœcia – Booster! – Niewinny – oznajmi³ pospiesznie Booster. – Nikomu nie powiedzia³em, ¿e przylatujecie. Nawet za³odze nie powiedzia³em! – Jak ju¿ mówi³em, mam nie najgorsze Ÿród³a informacji – powtórzy³ cicho Karrde. Przez dobr¹ minutê na mostku panowa³a niczym nie zm¹cona cisza. Corran spojrza³ na Boostera, potem na Mirax, a poniewa¿ znik¹d nie doczeka³ siê pomocy, przeniós³ w koñcu wzrok na Talona. – Ile mnie to bêdzie kosztowaæ? – westchn¹³ zrezygnowany. – Tyle, ile oka¿e siê warte, naturalnie. Cenê mo¿emy negocjowaæ póŸniej. – Ju¿ to gdzieœ s³ysza³em – Corran spojrza³ wymownie na Boostera. – Jeœli wolisz, tê czêœæ zostawimy w gestii senator Organy Solo – Talon wzruszy³ ramionami. – Dotychczas zawsze dochodziliœmy do obustronnie korzystnych warunków. – Wolê nie myœleæ, jak korzystne by³y dla nas – warkn¹³ Corran. – No dobrze. Nie s¹dzê, ¿ebym musia³ ci mówiæ, ile by³o ostatnio demonstracji i zamieszek skierowanych przeciwko bothañskim firmom i placówkom dyplomatycznym? – A dotycz¹cych nowych informacji o zag³adzie Caamas – dokoñczy³ Karrde. – Nie musisz. 169

– W³aœnie. Coraz czêœciej s³yszymy przy takich okazjach s³owo „Zemsta”. I nie chodzi tu o wywarcie zemsty, tylko o jak¹œ grupê lub organizacjê o takiej nazwie. – Odonnl, s³yszeliœmy coœ o tym? – spyta³ Karrde. – Osobiœcie nie s³ysza³em, ale nie jestem w stanie czytaæ wszystkich informacji, które do nas trafiaj¹. – Jak tylko wrócimy na statek, sprawdzimy wszystko, co mamy – obieca³ Talon. – Co o tym s¹dz¹ w³adze Nowej Republiki? – Na razie nie ma wniosków, tylko pytania. Najwa¿niejsze to kim s¹ i czego chc¹ oraz czy sami siê wylêgli, czy te¿ dostaj¹ pomoc i wytyczne z zewn¹trz. – Pozwól, ¿e zgadnê: konkretnie z Imperium? – Powiedzia³eœ to tak, jakbyœ w to nie wierzy³ – Corran lekko zmru¿y³ oczy. – Niezupe³nie. Powiedzia³em to jako ktoœ, kto zosta³ przyzwyczajony do wyjaœnieñ, ¿e jeœli tylko w Nowej Republice coœ idzie nie tak, to oficjalnie zaraz winne jest Imperium. – To trochê nieuczciwe – sprzeciwi³ siê Booster. – Musisz przyznaæ, ¿e wiêkszoœæ k³opotów i zagro¿eñ, jakie spotka³y Now¹ Republikê, rzeczywiœcie wywo³ywa³o Imperium. – Nie mówiê, ¿e Imperium nie mo¿e byæ w to zamieszane, po prostu ostrzegam przed automatycznym za³o¿eniem, ¿e musi – wyjaœni³ cierpliwie Karrde. – Ale¿… – On ma racjꠖ przyzna³ niechêtnie Horn. – Co gorsza, Imperium robi³o to samo, o wszystko obwiniaj¹c Rebeliê i u¿ywaj¹c tego pretekstu do kolejnego przykrêcenia œruby. Wiele istot w galaktyce dok³adnie to pamiêta, st¹d ca³a tajemniczoœæ otaczaj¹ca moj¹ wizytê. Prawdê mówi¹c, Bel Iblis nie chce, ¿eby przeciek³o, ¿e w ogóle dopuszczamy tak¹ mo¿liwoœæ. Karrde potakuj¹co kiwn¹³ g³ow¹ – Bel Iblis by³ niesamowicie wrêcz rozs¹dnym politykiem i jednym z lepszych taktyków, jakich zna³. W przeciwieñstwie te¿ do wiêkszoœci dupków zajmuj¹cych siê polityk¹ Nowej Republiki by³ konkretny i mniej go obchodzi³y œrodki, a bardziej rezultaty. – Wszystko jasne – powiedzia³ po chwili. – Sprawdzimy, co mamy i zaczniemy ciche poszukiwania. Zobaczymy, co z tego wyjdzie. – To mi siê podoba – ucieszy³ siê Booster. – A skoro ju¿ jesteœmy w trakcie koncertu ¿yczeñ, to czego ty siê chcia³eœ dowiedzieæ? 170

– Odpowiedzi na dwa proste pytania – uœmiechn¹³ siê Talon. – Po pierwsze: Luke Skywalker próbuje zlokalizowaæ pirack¹ bandê znan¹ jako Cavrilhu. Wiesz mo¿e przypadkiem, pod jakim kamieniem siedz¹? – Wiem, ¿e maj¹ bazê na Amorris – Booster wyci¹gn¹³ z kieszeni notes, w³¹czy³ go i wystuka³ coœ na klawiaturze. – Aha, ich najsilniejsz¹ i g³ówn¹ baz¹ jest wydr¹¿ona asteroida w uk³adzie Kauron. – Booster, to ty mi mia³eœ udzieliæ informacji, nie ja tobie – Talon potrz¹sn¹³ ze smutkiem g³ow¹. – Baza na Amorris zosta³a niedawno opuszczona, a zgodnie z tym, co Mara widzia³a na w³asne oczy, nasz przyjaciel Luke w³aœnie skoñczy³ ich wykurzaæ z asteroidy. – Po co to zrobi³? – zdziwi³ siê Booster. – Dobra, nie chcê wiedzieæ, bo bêdê ci musia³ zap³aciæ. Zna³em tylko te dwie bazy, wiêc masz pecha. Drugie pytanie? – Zanim zabra³ siê za asteroidê, Luke pomóg³ powstrzymaæ piracki atak w pobli¿u Iphiginu – Karrde rozejrza³ siê od niechcenia: nikogo niepowo³anego nie by³o w zasiêgu s³uchu. – Nie wiadomo, kto go zorganizowa³, choæ prawdopodobnie byli to Cavrilhu. Podczas walki wyczu³, jak mu siê wydaje, na pok³adzie jednego z ich statków grupê klonów. Nikt siê nie poruszy³, ale na mostku zrobi³o siê nagle zimno i nieprzyjemnie. – S¹dzi³am, ¿e Imperium dawno skoñczy³ siê zapas klonów – powiedzia³a powoli Mirax trochê nieswoim g³osem. – Nie tylko ty tak s¹dzi³aœ – Terrik nie mia³ szczêœliwszego g³osu. – Nowa Republika chyba te¿ jest tego zdania, przynajmniej oficjalnie. Corran? – Z tego co wiem, rzeczywiœcie jest tego zdania. Od lat ani nie by³o o nich s³ychaæ, ani nie znaleŸliœmy ¿adnego na jakimkolwiek pobojowisku. – A od jak dawna przestaliœcie szukaæ? – spyta³ niespodziewanie Odonnl. – Prawda – przyzna³ Corran. – Nie wiem. – Trudno uwierzyæ, ¿e siê jakieœ uchowa³y – Booster doszed³ do siebie, s¹dz¹c po tonie. – To by³o doskona³e wojsko. A¿ dziw, ¿e Daala i inni jej podobni nieudacznicy nie zmarnowali ich dawno temu. – Wiêkszoœæ zmarnowali, ale Thrawn móg³ czêœæ ukryæ i Daala ich nie znalaz³a – zauwa¿y³ Karrde. 171

– Po co mia³by robiæ coœ takiego? – zdziwi³ siê Booster. – Thrawn potrzebowa³ za³óg i wojsk zaraz, nie po latach. – I dlaczego nagle pojawi³y siê w³aœnie teraz? – doda³ Corran. – Nie wiemy, czy nagle – sprostowa³ Odonnl. – Mogli tam byæ ca³y czas, a tylko wy, myœliwskie asy, nie zwróciliœcie na nich uwagi. – Pos³uchaj no, cwaniaku! – Horna zaczyna³o ponosiæ. – Kiedy my nadstawialiœmy karku, ¿eby w tej galaktyce zapanowa³ spokój… – Panowie, spokojnie – wtr¹ci³ Karrde, na wszelki wypadek wchodz¹c miêdzy nich. – Spróbujmy pamiêtaæ, ¿e jesteœmy po tej samej stronie. – No – burkn¹³ Odonnl. – Pewnie. – Mo¿e byœ wróci³ na „Wild Karrde” i zaj¹³ siê sprawdzaniem banków danych – zaproponowa³ mu Talon. – No – mrukn¹³ pomocnik. – Niez³y pomys³. – Odprowadzê ciê, ¿ebyœ siê nie zgubi³. To du¿y okrêt – odezwa³ siê Ven, który dot¹d tak skutecznie milcza³, ¿e Karrde zapomnia³ o jego obecnoœci. Mina Odonnla wyraŸnie œwiadczy³a, co s¹dzi zarówno o pomyœle szefa, jak i o propozycji Twi’leka, ale nie odezwa³ siê, tylko pos³usznie ruszy³ ku wyjœciu. – Przepraszam, komandorze Horn – odezwa³ siê oficjalnie Karrde, gdy Odonnl i Ven zniknêli z pola widzenia. – Odonnl nie ma tak mi³ych jak ja wspomnieñ o si³ach zbrojnych Nowej Republiki. – W porz¹dku. Ja o przemytnikach te¿ nie mam samych mi³ych wspomnieñ. – Corran! – w g³osie Mirax s³ychaæ by³o ostrze¿enie. – Nie licz¹c tu obecnych, naturalnie – doda³ Horn z uœmiechem. – Mo¿e wróæmy do tematu? – Mi³o s³ysze栖 Karrde te¿ siê uœmiechn¹³. – A wracaj¹c do rzeczy: jedyne, co wiemy na pewno, to to, ¿e Luke wyczu³ klony na pirackim statku. Podstawowym pytaniem, na które trzeba znaleŸæ odpowiedŸ, brzmi: czy by³y to pozosta³oœci po Thrawnie, czy te¿ ktoœ znalaz³ inne cylindry klonuj¹ce. – Na przyk³ad Cavrilhu? – doda³a pytaj¹co Mirax. – Taka mo¿liwoœæ przysz³a mi do g³owy i oba pytania mog¹ wówczas stanowiæ jedno – przyzna³ Karrde i doda³: – W tym przypadku naturalnie cena ulega obni¿eniu. 172

Booster jêkn¹³ rozdzieraj¹co, a¿ echo posz³o, ale nie zd¹¿y³ nic dodaæ, gdy¿ sprzed jednej z nielicznych dzia³aj¹cych konsolet wachtowych rozleg³o siê g³uche: – Kapitanie! – Co jest, Shish? – Statek leci… mówi, ¿e „Starry Ice”. Pilot chce wspó³rzêdne l¹dowania. Mam jej daæ? – Prze³¹cz j¹ na mnie – poleci³ Booster, wyci¹gaj¹c komling i daj¹c go Talonowi. – I tak o ciebie zapyta, wiêc mo¿emy sobie oszczêdziæ gadania. – Fakt – Karrde w³¹czy³ srebrzysty cylinderek. – Mara, tu Talon. Jak sprawy? – Nie najgorzej, dziêki za troskꠖ jeœli Mara by³a zaskoczona, s³ysz¹c jego g³os, to doskonale to maskowa³a, choæ z drugiej strony niewiele mog³oby naprawdê zaskoczyæ Marê Jade. – Tylko obawiam siê, ¿e nie mieliœmy czasu zboczyæ do Dvonseen po ten ³adunek. – ¯aden problem: Faughn mo¿e go zabraæ, kiedy ciê tu wysadzi. Jak posz³o polowanie na piratów? – Nijak: straciliœmy ich wektor w Di’wor, gdzie panowa³ ruch jak na wyœcigach wariatów. – Sezon zapylania æwierkaczy – mrukn¹³ Booster. – Pokój sprzyja turystyce, a to jedyne œpiewaj¹ce owoce w ca³ej galaktyce. – Nie martw siê niepowodzeniem – uspokoi³ j¹ Talon. – Nikt siê nie spodziewa³, ¿e zdo³asz lecieæ za nimi d³u¿ej ni¿ dwa skoki. Wyl¹duj i… – Mara! – wci¹³ siê w rozmowê g³os Faughn. – Zobacz, co nadlatuje z prawej! – Widzꠖ ton Mary sta³ siê nagle rzeczowy. – Terrik, masz towarzystwo… namiar jeden-jeden-siedem na piêtnaœcie. Booster by³ ju¿ w drodze do okna, a Corran depta³ mu po piêtach. – Jeden-jeden-siedem na piêtnaœcie, Bodwae – warkn¹³ Terrik. – Co masz? – Niiiic – rozleg³ siê roz¿alony g³os Laerdocjanina. – Te shas’mink sensory… – Trudno go zauwa¿y栖 stwierdzi³a Mara. – Jest niewielki i ciemny, wygl¹da jak powa¿nie zmodyfikowany myœliwiec TIE. 173

– Nasze sensory te¿ maj¹ problemy z jego rejestrowaniem – doda³a Faughn. – Daj se spokój – prychn¹³ Booster. – Uruchom pole i przygotuj turbolasery. – Pole znowu ma zwarciiiie – oœwiadczy³ Bodwae. – Turbolasery… – Odbieram transmisjꠖ warkn¹³ Shih. – Silny sygna³, ale… no szlag to wszystko, nie mam pojêcia, co to jest! – Mara? – spyta³ Karrde. – Te¿ go odbieramy, ale bardzo s³abo, musimy byæ na skraju wi¹zki kierunkowej. Na razie komputer nie potrafi sobie z nim poradziæ. – Jest – odezwa³ siê Corran, wskazuj¹c kierunek. – Leci prosto na nas. – Uruchom wreszcie tarczê si³ow¹ mostka! – wrzasn¹³ Booster. – Natychmiast! – Mara? – powtórzy³ Karrde. – Nadal jest poza zasiêgiem ognia. Lepiej siê gdzieœ ukryjcie. Karrde rozejrza³ siê, zastanawiaj¹c siê, gdzie zniknê³a Mirax – dostrzeg³ j¹ biegn¹c¹ ku rufowej czêœci mostka z og³upia³ym Valinem w ramionach. Przez chwilê zastanawia³ siê, czy do niej nie do³¹czyæ, zanim do niego dotar³o, ¿e na ucieczkê ju¿ za póŸno. Potem spokojnie odwróci³ siê w stronê wychodz¹cych na dziób okien, przez które widaæ by³o zbli¿aj¹c¹ siê jednostkê. Lecia³a naprawdê szybko i nie przypomina³a niczego, co w ¿yciu widzia³… – Tarcza mostka te¿ niiiie dziiiia³a – warkn¹³ Bodwae. – Staranujjjje nas! – Padnij! – poleci³ Booster i ³api¹c Corrana da³ dobry przyk³ad. Karrde skoczy³ ku stanowiskom wachtowym, zrozumia³, ¿e nie dobiegnie i stan¹³. Obca jednostka ros³a w oczach… I w ostatniej sekundzie wykona³a osobliwy manewr – jakby skrzy¿owanie œwiecy z korkoci¹giem wykrêconym w górꠖ przelecia³a wzd³u¿ nadbudówki i zniknê³a nad ni¹. Talon potrzebowa³ ³adnych paru sekund, by odzyskaæ g³os: – Mara? – ¯yjecie? – Jak najbardziej – poinformowa³ j¹, kieruj¹c siê ku miejscu zalegniêcia Boostera i Corrana. – Gdzie on polecia³? 174

– Przemkn¹³ nad nadbudówk¹, znurkowa³ za ni¹, i za dyszami napêdu, gdy by³ niewidoczny, skoczy³ w nadprzestrzeñ. Dok³adnie taki sam numer zrobi³ ten, którego próbowa³ dogoniæ Luke. – Tego samego typu? – Karrde zmarszczy³ brwi z namys³em. – Wygl¹da³ tak samo. Torve wyciska dane z sensorów, zobaczymy, czy siê potwierdz¹. Terrik i Horn wrócili do pionu, zanim Talon do nich dotar³. – Widzia³eœ to? – potrz¹sn¹³ g³ow¹ Booster, otrzepuj¹c spodnie. – Ze wszystkich skretynia³ych numerów, jakie… – Szefie, tu Torve – rozleg³ siê w g³oœnikach m³odzieñczy g³os. – To maszyna tego samego typu, co poprzednio. – Gdzie by³o to poprzednio? – zainteresowa³ siê Booster. – Na skraju pola asteroidów w systemie Kauron, w pobli¿u bazy Cavrilhu – odpar³ Karrde. – Mara, co z t¹ transmisj¹? – Nadal sprawdzamy. Wydaje siê sk³adaæ z dwóch czêœci: krótkiej wiadomoœci, po której nastêpuje przerwa i powtórzenie wiadomoœci. Na razie nie pasuje do ¿adnego znanego jêzyka, kodu czy slangu. – Pewnie znowu jakiœ bezu¿yteczny staroæ, jak ten statek Quella, co go Calrissian goni³ przez pó³ galaktyki – prychn¹³ pogardliwie Booster. – Z pocz¹tku te¿ tak myœleliœmy – odezwa³a siê Mara. – Teraz zmieni³am zdanie. – Dlaczego? – Booster nie zamierza³ ust¹piæ. – Dlatego, ¿e coœ nadawa³? – Dlatego, ¿e nadawa³ konkretnie do tego okrêtu – wyjaœni³ Karrde. – A przerwa i powtórka wskazuj¹, ¿e spodziewa³ siê odpowiedzi. – Powiadasz? – Booster podrapa³ siê z namys³em po policzku. – Mara, próbowaliœcie imperialnych kodów? – Od nich zaczêliœmy. ¯adnego efektu. – A przylecia³ przyjrzeæ siê imperialnemu niszczycielowi – mrukn¹³ Karrde. – Przedtem zaœ krêci³ siê wokó³ pirackiej bazy, prawdopodobnie powi¹zanej z Imperium… – Czyli albo ju¿ s¹ jakoœ powi¹zani z Imperium, albo chc¹ by栖 dokoñczy³a Mara. – Albo te¿ chc¹ czegoœ zupe³nie innego – wtr¹ci³a nagle Faughn. – W³aœnie skoñczy³am analizê fonetyczn¹ i wydaje mi siê, ¿e znalaz³am nazwisko Thrawn. – Puœæ to przez g³oœniki – poleci³ Talon. 175

Przez moment panowa³a cisza, po czym us³yszeli szybko mówi¹cy g³os w niezrozumia³ym jêzyku, a w samym œrodku przemowy… – Jest – powiedzia³ ponuro Booster. – Ale jakoœ tak dziwnie brzmi… j¹ka³ siê, czy co? – To dlatego, ¿e mówi¹cy u¿y³ pe³nego nazwiska – g³os Mary by³ jeszcze bardziej ponury – Mitth’raw’nuruodo. Thrawn to tylko jego centralne nazwisko, jak sam to okreœla³. Talon dostrzeg³ k¹tem oka nag³¹ zmianê wyrazu twarzy Corrana, ale nim zd¹¿y³ siê odezwaæ, Booster spyta³ z wymuszon¹ niedba³oœci¹: – Gdzieœ go pozna³a, ¿e ci go tak oficjalnie przedstawiono? – Nie pozna³am go. S³ysza³am o nim i znam jego pe³ne nazwisko, to wszystko. Choæ przyznajê, ¿e niewielu w Imperium je zna³o. – A znasz jego historiê? – spyta³ Karrde. – Sk¹d siê wzi¹³ w Imperium albo co robi³, zanim zosta³ admira³em? – Wiem tylko, ¿e jakiœ oddzia³ znalaz³ go na opuszczonej planecie na skraju Nieznanych Terytoriów podczas poœcigu za przemytnikami. Dowódca tego oddzia³u by³ pod takim wra¿eniem jego zdolnoœci taktycznych, ¿e przywióz³ go na Coruscant. Plotki g³osi³y, ¿e na tej planecie znalaz³ siê podobno w wyniku wygnania. – Za co? – zaciekawi³ siê Booster. – Nie wiem. Ale te jednostki mog¹ nale¿eæ do jego ziomków, którzy w koñcu doszli do tego, co siê z nim sta³o i przylecieli po niego. – To siê sieroty zdrowo rozczaruj¹, jak siê dowiedz¹, ¿e spóŸnili siê o dziesiêæ lat – prychn¹³ Booster. – Niekoniecznie – powiedzia³ cicho Corran. – Nie musieli szukaæ samego Thrawna. Karrde przyjrza³ mu siê uwa¿nie, zanim spyta³ ³agodnie: – W¹tpiê, aby ten pomys³ akurat teraz wpad³ ci do g³owy. By³byœ tak mi³y i podzieli³ siê z nami t¹ wiedz¹? – Nie mia³em o tym mówiæ nikomu poza Boosterem – przyzna³ niechêtnie zapytany – ale w obecnych warunkach… ten ca³y Lak Jit odnalaz³ na Wayland kilka datakart. Jedna z nich by³a zatytu³owana „Rêka Thrawna”. Talon pokiwa³ g³ow¹ – teraz wiedzia³, czego i dlaczego nie chcia³a mu powiedzieæ Leia podczas spotkania na Wayland. I dlaczego tak dziwnie reagowa³a na Marê. 176

– Datakarta jest tak bardzo zniszczona i g³êboko zakodowana, ¿e jak dot¹d nawet Ghent nie da³ jej rady – kontynuowa³ Corran. – Leia s¹dzi, ¿e mo¿e chodziæ o kogoœ takiego jak Rêka Imperatora, lecz podleg³ego wy³¹cznie Thrawnowi, a Bel Iblis chcia³, ¿ebym sprawdzi³, czy Booster kiedykolwiek zetkn¹³ siê z tym okreœleniem. – Nigdy – Booster nie musia³ siê zastanawiaæ. – Karrde? Mara? – Nie – Talon tak¿e by³ pewien. – Ja te¿ nie – doda³a Mara – i prywatnie nie mogê sobie wyobraziæ, ¿eby Leia mia³a racjê: do takiej s³u¿by niezbêdny jest ktoœ w³adaj¹cy Moc¹, jak ja i Imperator, a Thrawn Moc¹ nie w³ada³. Poza tym nie by³ typem bawi¹cym siê w zakulisowe intrygi, a g³ównie do tego Imperator potrzebowa³ swoich R¹k. Thrawn do zadañ specjalnych mia³ Noghri. – Ale tak oznaczona datakarta znajdowa³a siê w prywatnym archiwum Imperatora – zauwa¿y³ Karrde. – A wiêc musia³ to byæ ktoœ czy coœ, co uwa¿a³ on za wa¿ne. – Sk¹d wiesz, ¿e w prywatnym? – zainteresowa³ siê Terrik. – Bo gdyby Bel Iblis znalaz³ j¹ w imperialnym archiwum na Kamparas, nie kaza³by Corranowi jej szukaæ. – Fakt – zgodzi³ siê niechêtnie Booster. – I wed³ug ciebie te myœliwce lub myœliwiec szukaj¹ Thrawna albo Rêki Thrawna? – Lub te¿ jest to tylko jedna jednostka pilotowana przez Rêkê Thrawna – doda³a Mara. – A jeœli tak, to trzeba jak najszybciej wyœledziæ, sk¹d on przylecia³ albo dok¹d odlecia³. – Co proponujesz? – spyta³ zwiêŸle Karrde. – Mamy wektor jego ostatniego skoku, mamy te¿ wektor skoku z uk³adu Kauron. Faughn oblicza w³aœnie punkt ich przeciêcia. – Obliczy³a – poprawi³a j¹ Faughn. – To nie zasiedlony system w sektorze Gradilis po³o¿ony na granicy Dzikiej Przestrzeni i Nieznanych Terytoriów. Nazywa siê Niravan, wiêc ktoœ kiedyœ musia³ go odwiedziæ, jednak nie ma o nim ¿adnych innych danych. – To zbyt proste! – sprzeciwi³ siê Terrik. – Przecie¿ nikt nie jest a¿ tak g³upi, ¿eby skakaæ bezpoœrednio do bazy z potencjalnie niebezpiecznego spotkania. A zw³aszcza jeœli nie chce siê zadawaæ z tymi, z którymi siê spotka³. – Zale¿y, co kto wie i jak¹ technikê dysponuje, Booster – skontrowa³ Karrde. – Mog¹ nie dysponowaæ komputerami wystarczaj¹cej mocy do skomplikowanych, wielostopniowych skoków, a mog¹ te¿ mieæ koordynaty skoku powrotnego zaprogramowane 12 – Widmo...

177

automatycznie, ¿eby jednostki nie dosta³y siê w niepowo³ane rêce nawet z martw¹ czy nieprzytomn¹ za³og¹. – Albo te¿ nie wiedzieæ, ¿e da siê okreœliæ wektor skoku w ci¹gu paru mikrosekund po wejœciu danej jednostki w nadprzestrzeñ – doda³a Mara. – W obydwu przypadkach najpierw robili, co mogli, ¿eby znikn¹æ z pola widzenia i natychmiast skakali. Mog¹ byæ przekonani, ¿e to wystarczaj¹ce zabezpieczenie. – W ka¿dym razie od jakiegoœ miejsca musimy zacz¹æ, spróbujmy wiêc od tego – oceni³ z dziwn¹ niechêci¹ Karrde. Niechêæ tê Mara albo wyczu³a, albo us³ysza³a, poniewa¿ spyta³a: – Czyli co: mamy nie szukaæ? Przeka¿emy ca³¹ sprawê Nowej Republice i niech robi¹ z tym, co chc¹. – Corran? – spyta³ niepewnie Booster. – Mogê o wszystkim zameldowaæ Bel Iblisowi – Corran wci¹¿ spogl¹da³ w okna. – Ale prawdê mówi¹c, w¹tpiê, ¿eby by³ w stanie cokolwiek zrobiæ, a zw³aszcza zrobiæ szybko. Ten ca³y problem z zamieszkami wszystkim skutecznie skomplikowa³ ¿ycie. Karrde przytakn¹³, czuj¹c, jak instynktowna niechêæ pog³êbia siê w nim z sekundy na sekundꠖ by³ sk³onny zgodziæ siê z Boosterem, ¿e wygl¹da³o to na za ³atwe, a wiêc wskazywa³o jeœli nie na pu³apkê, to co najmniej na fa³szywy œlad i stratê czasu. Ale z drugiej strony je¿eli nie… – Nie, lepiej sprawdzi栖 zdecydowa³ z westchnieniem. – Faughn, przeka¿ swój rozk³ad jazdy Chinowi, zanim wejdziecie w nadprzestrzeñ i leæcie do tego systemu. Zadania „Starry Ice” roz³o¿ymy na inne statki. – Dobra – odezwa³a siê Mara. – A po powrocie mamy ciê szukaæ w jakimœ konkretnym miejscu? – Skontaktujcie siê z sieci¹, znajd¹ mnie i zobaczymy. I uwa¿ajcie na siebie. – Nie martw siꠖ zapewni³a go ponuro. – Jeœli chc¹ siê pobawiæ, bêd¹ ¿a³owaæ, ¿e wybrali nas. Do zobaczenia. Karrde wy³¹czy³ komling i powiedzia³: – Powodzenia. – Nie martw siê, nic im nie bêdzie – Booster wyj¹³ mu urz¹dzenie z d³oni i przypi¹³ sobie do pasa. – Obie s¹ bystre, maj¹ dobry statek i niez³¹ si³ê ognia. Lepsz¹ ni¿ ja obecnie, co mi przypomnia³o o pewnym drobiazgu: Bodwae, co do nag³ej i niespodziewanej kupy mudhae porobi³o siê z naszymi tarczami?! 178

I pomaszerowa³ w stronê stanowiska, z którego po powtórnym pytaniu dobieg³a litania zawodz¹cych t³umaczeñ. Korzystaj¹c z okazji i zag³uszania, Karrde podszed³ do Horna i spyta³ cicho: – Co dziwnego wyczu³eœ, gdy ten obcy nas mija³? Corran spojrza³ na niego krzywo i spyta³ niechêtnie: – O co ci chodzi? – Pytam, czy to, co wyczu³eœ, by³o podobne do wra¿eñ, jakie ma Luke w pobli¿u klonów – uœciœli³ Karrde. – Do tego zak³ócenia w Mocy, które powoduj¹, jak on to okreœla. Przez d³ug¹ chwilê na mostku s³ychaæ by³o jedynie trójstronn¹ k³ótniê miêdzy Boosterem a jego podkomendnymi, gdy¿ stronê Bodwae wzi¹³ Shish. – Nie wiem, co Luke czuje w pobli¿u klonów – odezwa³ siê w koñcu ledwie s³yszalnym g³osem Corran. – Takich wra¿eñ trzeba doznaæ, bo opowiedzieæ siê ich nie da. Ja czu³em po prostu obecnoœæ czegoœ naprawdê obcego, czegoœ, czego nie czu³em nigdy dot¹d. – Rozumiem – mrukn¹³ równie cicho Karrde. – Pozosta³a jeszcze jedna kwestia – Corran odwróci³ siê ku niemu, mówi¹c nieco g³oœniej i tonem poœrednim miêdzy groŸb¹ a wyzwaniem. – Mój… talent nie jest szeroko znany, Karrde. – Wiem – odpar³ spokojnie Talon. – I uwa¿am, ¿e rozs¹dnie postêpujesz, utrzymuj¹c ten stan rzeczy. – Te¿ tak myœlê. Problem polega na tym, ¿e zajmujesz siê miêdzy innymi sprzedawaniem informacji. – Ale przede wszystkim przetrwaniem, a to jest du¿a i niebezpieczna galaktyka. Cz³owiek nigdy nie wie, kiedy mo¿e mu siê przydaæ pomocna d³oñ – Karrde uœmiechn¹³ siê leciutko. – Poza tym nie wszystkie informacje s¹ na sprzeda¿, a gdybyœ mi nie wierzy³, powinno ciê przekonaæ, ¿e zawsze by³em zwolennikiem asów w rêkawach, o których nie wie przeciwnik lub potencjalny przeciwnik. Jak dot¹d, nie zdarzy³o mi siê uwa¿aæ za takiego Nowej Republiki. Corran lekko zmarszczy³ brwi: – A wiêc tak to dzia³a? – mrukn¹³. – Ty trzymasz gêbê na k³ódkê, a ja jestem ci coœ winien? Talon spojrza³ ku rufowej czêœci mostka, gdzie zza rogu wy³oni³a siê Mirax prowadz¹ca za rêkê Valina, który robi³, co móg³, ¿eby ju¿ natychmiast gnaæ do taty. 179

– Tak, jesteœ mi coœ winien, ale mo¿esz byæ pewien, ¿e bêdzie to coœ bezpiecznego: to z kolei ja jestem winien Mirax – przyzna³ Talon i doda³ po zastanowieniu. – Jedyny wyj¹tek mo¿e stanowiæ sytuacja, w której by³aby to sprawa ¿ycia i œmierci. – Cholernie precyzyjne okreœlenie – parskn¹³ Horn. – Ju¿ ci mówi³em: to du¿a i niebezpieczna galaktyka.

180

ROZDZIA£



Zachodnia œciana Kompleksu Rozrywkowego Resinem by³a brudna, pokryta kryszta³kami soli, wyp³owia³a i poznaczona œladami eksplozji, która przed piêtnastu laty zmieni³a konkurencyjn¹ szulerniê w piêædziesiêciometrowe zag³êbienie w gruncie. Z przeciwleg³ej strony krateru œciana podobno wygl¹da³a nader efektywnie, z abstrakcyjnym wzorkiem wybitym przez od³amki, zw³aszcza gdy oœwietla³y j¹ promienie zachodz¹cego nad Borcorash s³oñca. Zachód dawno min¹³, a Shada dotar³a zaledwie do trzech czwartych wysokoœci muru i bynajmniej nie uwa¿a³a, ¿e jest ³adny. Starannie umieszczaj¹c w kolejnych pêkniêciach haki przymocowane do przedramion, mia³a okazjê przyjrzeæ siê uwa¿nie œcianie i oceni³a j¹ jedynie jako bardzo brudn¹. Po raz kolejny potwierdza³o siê, ¿e jako cz³onek gangu przemytniczego ogl¹da³a galaktykê z pozycji nieosi¹galnej dla turystów. Co w niczym nie poprawi³o jej humoru. Podobnie jak œwiadomoœæ, ¿e jest tu z koniecznoœci, a nie dla przyjemnoœci. Koniecznoœæ by³a prosta: za kilka minut Mazzic i Griv zostan¹ doprowadzeni do prywatnego biura Resinema, mieszcz¹cego siê na najwy¿szym piêtrze budowli, na spotkanie z pewnym wygadanym Kubazem reprezentuj¹cym huttyjski kartel przestêpczy. Griv mia³ ze sob¹ kasetê pe³n¹ ryllu, Kubaz zaœ ponoæ dysponowa³ podobnej wielkoœci kaset¹ wype³nion¹ sormahilskimi, ognistymi kamieniami. Teoretycznie spotkanie powinno siê zakoñczyæ obustronnie korzystn¹ wymian¹. 181

By ta teoria sta³a siê praktyk¹, konieczna by³a jej obecnoœæ na dachu. Gdzieœ w oddali z prawej jakiœ airspeeder zatoczy³ ³uk, podchodz¹c do l¹dowania, i przez moment oœwietli³ lekko œcianê, po której siê wspina³a. Wywo³a³ przy okazji kolejn¹ falê przygnêbienia – Shada od dwunastu lat nie by³a na Emberlene, od chwili gdy Mazzic wynaj¹³ j¹ na osobist¹ ochronê nie widzia³a domu, ale brud i zniszczenie pamiêta³a doskonale. Pamiêta³a dorastanie wœród ruin niegdyœ wspania³ych miast, mia³a przed oczami œmieræ bliskich w wyniku chorób, niedo¿ywienia, przemocy czy bezradnoœci. Pamiêta³a ci¹g³y g³ód: polowania na robactwo, którym uzupe³nia³a skromne dostawy ¿ywnoœci, jakie dociera³y do miast z tego, co pozosta³o z niegdyœ rozleg³ych obszarów rolniczych planety. A potem dostawy, które zaczê³y przybywaæ spoza planety, i to nie dziêki wspania³omyœlnoœci kogokolwiek, lecz op³acone potem i krwi¹ Mistryl. Oddzia³y Mistryl by³y najlepszym, co ocala³o z emberleñskiego spo³eczeñstwa; osobiœcie mianowa³o je Jedenastu Starszych i Shada od najm³odszych lat chcia³a zostaæ jedn¹ z nich. Mistryl przemierza³y galaktykê, wynajmuj¹c siê jako ochrona czy najemni wojownicy s³abym i wykorzystywanym jednostkom i spo³ecznoœciom. A uzyskane w ten sposób pieni¹dze pozwala³y prze¿yæ pozosta³ym na zdewastowanej planecie. By³y doskonale wyszkolonymi wojowniczkami z planety, o której ma³o kto wiedzia³, a jeszcze mniej siê o ni¹ troszczy³. Nie tak jak o Caamas. Trudno siê wiêc dziwiæ, ¿e ca³e to zamieszanie, jakie ostatnio ponownie wywo³a³o zniszczenie Caamas, irytowa³o j¹ równo i dok³adnie. Emberlene zosta³a zniszczona zbyt dawno temu, by nawet jej mieszkañcy nadal podchodzili do tego emocjonalnie. Kiedy to siê sta³o, galaktyka nie wykaza³a ¿adnego zainteresowania czy wspó³czucia, nie nale¿a³o wiêc oczekiwaæ, ¿e zrobi to teraz. By³o to niesprawiedliwe, fakt, ale nikt nigdy nie twierdzi³, ¿e galaktyka jest sprawiedliwym miejscem. Z góry i z lewej rozleg³o siê ciche, pytaj¹ce æwierkniêcie, znieruchomia³a wiêc, uwa¿nie spogl¹daj¹c w mrok nad g³ow¹. Po paru sekundach dostrzeg³a parê po³yskuj¹cych, osadzonych blisko siebie paciorków przygl¹daj¹cych siê jej z cienia. Musia³o tam byæ gniazdo jakiegoœ ptaka, zapewne czêsto wystêpuj¹cego w tych rejonach Borcorash blufferiavana, ca³kowicie zreszt¹ niegroŸnego, ale na ostro¿noœci jeszcze nikt nie straci³, tote¿ zachowuj¹c j¹, podci¹gnê³a siê i sprawdzi³a. 182

To rzeczywiœcie by³ blufferiavan ukryty w gnieŸdzie zbudowanym w wyj¹tkowo przestronnym zag³êbieniu. Skoro zaœ nie odlecia³, musia³ wysiadywaæ jaja. – Nie bój siê, nie jestem g³odna – szepnê³a, uœmiechaj¹c siê lekko: kiedyœ specjalizowa³a siê w ³apaniu podobnych ptaków, smakowa³y znacznie lepiej ni¿ padlino¿erne owady, od których roi³o siê w ruinach miast… Skrzywi³a siê, z³a na sam¹ siebie, i skoncentrowa³a siê na wspinaczce, przenosz¹c ciê¿ar cia³a na praw¹ rêkê, a lew¹ odczepiaj¹c z uprzê¿y kotwiczkê. Instruktorzy w obozie Mistryl z pewnoœci¹ skrytykowaliby j¹ za u¿ywanie linki asekuracyjnej, przypomnieliby, ¿e kotwiczki zabieraj¹ cenny czas, a prawdziwa Mistryl nie ma prawa odpaœæ od œciany. Ale teraz nie by³a na obozie, nie wspina³a siê od wielu lat, a ca³y poœpiech na nic by siê jej nie przyda³, gdyby spad³a. Choæ z drugiej strony musia³a przyznaæ, ¿e jeœli podejrzenia Mazzica by³y uzasadnione, to zbyt póŸne dotarcie na dach da taki sam efekt, jak gdyby nie dotar³a tam w ogóle. W ci¹gu paru sekund wspiê³a siê na górê i ju¿ siêga³a d³oni¹ ku szczytowi muru, gdy us³ysza³a cichutki dŸwiêk i zamar³a. DŸwiêk nie powtórzy³ siê, wiêc powoli odczepi³a kolejn¹ kotwiczkê i zaczepi³a j¹ tak daleko w lewo, jak zdo³a³a siêgn¹æ, maj¹c nadziejê, ¿e cichy syk towarzysz¹cy zespalaniu siê ze œcian¹ nie zostanie us³yszany przez czekaj¹cego na dachu. Gdy syk ucich³, zablokowa³a przesuw linki w uprzê¿y – w ten sposób, jeœli zostanie ostrzelana podczas próby wysuniêcia g³owy nad mur, opadnie ruchem wahad³a i znajdzie siê dobre pó³tora metra z boku, kiedy spróbuje ponownie. Nie by³o to zbyt wiele, ale w strzelaninie mog³o siê okazaæ decyduj¹ce. Wyci¹gnê³a miotacz z kabury, odbezpieczy³a… – Witaj, Shada – rozleg³o siê bezpoœrednio nad jej g³ow¹. Spojrza³a w górꠖ na krawêdzi dachu sta³a postaæ otulona w p³aszcz z kapturem, ale nawet w tych warunkach widoczny by³ wystarczaj¹cy fragment twarzy, by j¹ rozpozna³a. – Karoly? – spyta³a cicho na wszelki wypadek. – Mi³o, ¿e pamiêtasz mimo tylu lat – odpar³a Karoly D’ulin. – Po³ó¿ broñ na dachu i wejdŸ. Shada pos³usznie po³o¿y³a miotacz obok jej stóp, zwolni³a przesuw linki i wspiê³a siê na dach. Stanê³a i rozejrza³a siê, usi³uj¹c nie zrobiæ tego zbyt ostentacyjnie – tu dach by³ p³aski, ale 183

ju¿ o kilka metrów dalej wznosi³ siê pod ostrym k¹tem na wysokoœæ oko³o dwóch metrów, po czym ponownie przechodzi³ w p³ask¹ powierzchniê, od której odcina³y siê nieco wzniesione, d³ugie i jasno oœwietlone od do³u okna. To w³aœnie by³ jej cel – pod nim znajdowa³o siê pomieszczenie, w którym miano dokonaæ wymiany. – Jesteœ chyba ostatni¹ osob¹, któr¹ spodziewa³am siê tu zasta栖 przyzna³a, przenosz¹c wzrok na Karoly. – Ja myœlꠖ Karoly podnios³a miotacz i schowa³a go gdzieœ w wewnêtrznej kieszeni p³aszcza. – Haki do wspinaczki te¿ zdejmij: zejdziemy normalnymi schodami, wiêc nie bêd¹ ci potrzebne. Po³ó¿ je na dachu, jeœli ³aska. – Oczywiœcie – Shada odczepi³a haki z przedramion i po³o¿y³a na dachu: niespecjalnie mog³y s³u¿yæ jako broñ, ale Karoly najwyraŸniej wola³a nie ryzykowaæ. – Zadowolona? – spyta³a, wstaj¹c z przyklêku po zdjêciu haków ze stóp. – Zachowujesz siê, jakbyœmy by³y wrogami – Karoly wydê³a wargi. – Nie jesteœmy. – Mi³o wiedzie栖 mruknê³a Shada, przygl¹daj¹c siê jej uwa¿nie. Od ostatniego spotkania na Tatooine, gdy uda³o im siê zdobyæ imperialny prototyp superlasera zwanego Hammertong, minê³o prawie dwadzieœcia lat. Karoly by³a wówczas m³oda, niedoœwiadczona i stosunkowo ³atwo traci³a g³owê. Wspomnienia niezbyt pasowa³y do rzeczywistoœci – stoj¹ca przed ni¹ kobieta nabra³a doœwiadczenia i pewnoœci siebie, które emanowa³y zarówno z jej g³osu, jak i ruchów. – Sk¹d wiedzia³aœ, ¿e bêdê próbowa³a z tej strony? – Nie wiedzia³am – Karoly wzruszy³a ramionami. – Obserwowaliœmy wszystkie mo¿liwe drogi na dach. Ja wybra³am tê, bo wydawa³o mi siê, ¿e zauwa¿y³am ciê po drugiej stronie krateru. Ta niebieska kiecka jest doœæ charakterystyczna, choæ przyznajê, ¿e znacznie lepiej pasuje ci do fryzury ni¿ kombinezon i uprz¹¿. Te takie, co ci trzymaj¹ w³osy na miejscu, to co? – Spinki pokryte lak¹, nazywaj¹ siê ig³y zenji – wyjaœni³a Shada. – Mazzic lubi, kiedy wygl¹dam dekoracyjnie, jak to okreœla. – Ca³kiem u¿yteczny kamufla¿ dla osobistego ochroniarza – przyzna³a Karoly. – A skoro o kamufla¿u mowa: któraœ jest zamaskowanym komlingiem albo sygnalizatorem; b¹dŸ tak mi³a, wyjmij j¹ i rzuæ na dach. 184

– Sporo siê nauczy³aœ – skrzywi³a siê Shada, ale wykona³a polecenie i spinka zza prawego ucha wyl¹dowa³a na stercie haków. – To mi³e, ¿e nie jesteœmy wrogami. A kim s¹ ci „my”, o których wspomnia³aœ? – Mam ze sob¹ klienta – Karoly skinê³a g³ow¹ w stronê podwy¿szonej czêœci dachu. – Jest gdzieœ tam. – I co zamierza zrobiæ? – Shada zna³a odpowiedŸ: czai³ siê ze snajperskim blasterem gdzieœ w pobli¿u okna. – Nic, co by ciê obchodzi³o. Od tej chwili skoñczy³o siê twoje zatrudnienie. – O czym ty gadasz?! Jestem z Mazzikiem ponad dwanaœcie lat: nie koñczy siê tak d³ugiej wspó³pracy ot tak sobie, na gwizdniêcie. – Koñczy siê, kiedy siê dostaje rozkaz, a ty w³aœnie dosta³aœ. Sta³o siê jasne, ¿e Mazzic nie zdo³a zorganizowaæ grupy dzia³aj¹cej w ca³ej galaktyce, a tak¹ miano nadziejê, przydzielaj¹c ciê do jego organizacji. Skoro nawet sojusz przemytniczy zorganizowany przez Karrde’a w³aœciwie przesta³ istnieæ, Starsi zdecydowali, ¿e siê tu marnujesz i ¿e czas przenieœæ ciê gdzieœ, gdzie siê bardziej przydasz. – Ich prawo – Shada odsunê³a siê o dwa kroki wzd³u¿ krawêdzi dachu, próbuj¹c zlokalizowaæ snajpera. – Powiem Mazzicowi, jak go tylko zobaczê, ¿e rezygnujê. Rano mo¿emy ruszaæ. – Przykro mi, ale ruszamy zaraz. Shada spojrza³a na ni¹ ze zdumieniem, równoczeœnie oceniaj¹c dziel¹c¹ je odleg³oœæ – jakieœ trzy metry, czyli akurat w sam raz. – Dlaczego? Dlatego ¿e twój klient chce go zamordowaæ? Widaæ by³o, ¿e Karoly siê skrzywi³a, ale odpar³a spokojnie: – Sugerujê, ¿ebyœ sobie przypomnia³a, kim jesteœmy. Mistryl wype³niaj¹ rozkazy. – Kiedy ja zosta³am Mistryl, liczy³y siê honor i obowi¹zek, nie tylko rozkazy. A ja nadal jestem osobist¹ ochron¹ Mazzica. – Honor?! – parsknê³a Karoly. – NajwyraŸniej dawno siê z nikim nie kontaktowa³aœ. – Nie. Ale zawsze wierzy³am, ¿e jako Mistryl stojê choæby o stopieñ wy¿ej ni¿ zwykli najemnicy czy p³atni zabójcy. Przepraszam za naiwnoœæ. – Robimy wszystko, co niezbêdne, ¿eby nasi prze¿yli – warknê³a Karoly. – Jeœli jakiœ oœliz³y Hutt chce wykoñczyæ innego przemytnika, to nie nasz problem. 185

– Poprawka: to nie twój problem, bo mój jak najbardziej. Teraz muszê dokoñczyæ robotê, a ty masz dwa wyjœcia: albo zejdziesz mi z drogi, albo spotka ciê przykroœæ – Shada zablokowa³a przesuw liny. D³oñ Karoly drgnê³a i nagle znalaz³ siê w niej niewielki blaster. – Stój i odsuñ d³onie od cia³a – poleci³a. – Puste. Shada opuœci³a rêce, rozsuwaj¹c palce, by pokazaæ, ¿e nic nimi nie trzyma. – Musisz mnie zabiæ, ¿eby powstrzyma栖 ostrzeg³a. – Mam nadziejê, ¿e nie muszê. Odwróæ siê. Shada pos³usznie odwróci³a siê o dziewiêædziesi¹t stopni i da³a krok do ty³u, dziêki czemu spad³a z dachu. Spodziewa³a siê podœwiadomie, ¿e Karoly odruchowo strzeli, ale nic takiego nie nast¹pi³o – tamta albo by³a zbyt zaskoczona, albo te¿ zbyt dobrze nad sob¹ panowa³a. Na spekulacje, co by³o bardziej prawdopodobne, brakowa³o czasu – linka napiê³a siê z szarpniêciem i Shada zaczê³a zataczaæ ³uk, zaczepiona o ostatni¹, umieszczon¹ na murze kotwiczkê. Mia³a ze dwie sekundy, zanim zacznie unosiæ siê ku krawêdzi dachu, na którym czeka³a Karoly, tym razem gotowa do strza³u. I ani sekundy wiêcej na znalezienie sposobu, jak j¹ pokonaæ… Zaskoczony blufferavin nie zd¹¿y³ nawet pisn¹æ, gdy zosta³ porwany z gniazda wraz z jednym jajkiem. Trzymaj¹c ptaka w jednej, a jajko w drugiej d³oni, Shada zaczê³a drogê ku górze. I stwierdzi³a, ¿e dwusekundowa przerwa dobieg³a koñca – na krawêdzi dachu pojawi³a siê Karoly biegn¹ca ku miejscu, w którym ona zniknê³a, i przeszukuj¹ca wzrokiem œcianê budynku. W œlad za wzrokiem pod¹¿a³a lufa blastera. Dostrzeg³a Shadê i przez moment próbowa³a równoczeœnie wycelowaæ i zatrzymaæ siê… Shada – najsilniej jak potrafi³a – cisnê³a ptaka, celuj¹c w jej twarz. Karoly nie mia³a czasu na myœlenie – nie mia³a go nawet na ocenê sytuacji, gdy nagle ujrza³a przed sob¹ wœciekle machaj¹ce skrzyd³ami coœ, co g³oœno skrzecza³o i gor¹czkowo próbowa³o odzyskaæ w³aœciwoœci lotne. Zadzia³a³y odruchy wbite w pamiêæ podczas szkolenia – odskoczy³a, wycelowa³a i strzeli³a. Wy³adowanie trafi³o ptaka prosto w pierœ, zmieniaj¹c go w k³êbowisko p³on¹cych piór szcz¹tków i dymu. Karoly kucnê³a, odwracaj¹c twarz od ognistej kuli, i dosta³a jajkiem dok³adnie w nasadê nosa. Nim zdo³a³a odruchowo wytrzeæ oczy, Shada zwolni³a przesuw liny i wyl¹dowa³a na dachu, okr¹¿aj¹c j¹ o parê metrów, 186

by nie znaleŸæ siê na linii ognia dziko miotaj¹cego siê blastera, i skoczy³a do zwarcia. Spotka³y siê w momencie, w którym Karoly zdo³a³a oczyœciæ oczy – Shada wykopa³a jej broñ z rêki, mierz¹c tak, by blaster znikn¹³ poza krawêdzi¹ dachu, co jej siê w pe³ni uda³o. – Shassa! – zaklê³a Karoly, odskakuj¹c w prawo i wyci¹gaj¹c sk¹dœ nó¿. – Shada… – Wykonujê swój obowi¹zek – przerwa³a jej Shada ustêpuj¹c prawo. – Nadal mo¿esz mi zejœæ z drogi. Karoly zmê³³a przekleñstwo i skoczy³a ku niej. Kolejny unik Shady by³ tak¿e w prawo, potem uda³a atak: uskok o krok i zmianê kierunku w stronê okna, co Karoly przewidzia³a – d³ugim susem znalaz³a siê miêdzy ni¹ a celem. Shada odskoczy³a niebezpiecznie blisko krawêdzi i spróbowa³a obejœæ przeciwniczkê od lewej. Karoly okrêci³a siê na piêcie, trzymaj¹c nó¿ w pogotowiu. – Nie zmuszaj mnie! – ostrzeg³a ponuro, ale w jej g³osie s³ychaæ by³o te¿ cieñ groŸby. – Dobra, nie bêdê ciê zmusza栖 zgodzi³a siê Shada, blokuj¹c przesuw linki i odskakuj¹c wzd³u¿ krawêdzi dachu. Linka, któr¹ starannie oplot³a nie zdaj¹c¹ sobie z tego sprawy przeciwniczkê, napiê³a siê, ³api¹c j¹ tu¿ ponad cholewkami wysokich butów i Karoly wœciekle, lecz bezu¿ytecznie machaj¹ca no¿em runê³a na dach. Wyl¹dowa³a na plecach z g³oœnym ³upniêciem, a w nastêpnej sekundzie Shada znalaz³a siê przy niej, przydeptuj¹c rêkê trzymaj¹c¹ nó¿ i uderzaj¹c wyprostowanymi palcami tu¿ poni¿ej ¿eber. Karoly jêknê³a i zwinê³a siê w k³êbek. Ods³oni³a przy tym g³owê i nastêpny cios – tym razem kantem d³oni – trafi³ j¹ za uchem. RozluŸni³a siê i znieruchomia³a. Shada odetchnê³a z ulg¹, siêgnê³a po jej nó¿ i odciê³a linkê tu¿ przy uprzê¿y, zanim sama siê w ni¹ wpl¹ta³a. Walka by³a krótka i raczej cicha, ale snajper mia³ prawo j¹ us³yszeæ i móg³ mieæ ochotê sprawdziæ, czym siê skoñczy³a: najlepiej by³oby go spotkaæ gdzieœ tak w pó³ drogi. K¹tem oka dostrzeg³a jakiœ ruch i rzuci³a siê w bok, padaj¹c p³asko na dach. Wy³adowanie z karabinu blasterowego przemknê³o w miejscu, w którym przed chwil¹ sta³a. Po odtoczeniu siê kawa³ek znieruchomia³a w przyklêku i omiot³a wzrokiem dach. Snajper nie by³ trudny do znalezienia – le¿a³ co prawda, lecz zdradza³ go kaptur i poruszaj¹ca siê w œlad za nim lufa broni. Shada uœmiechnê³a siê i wprawnym ruchem cisnê³a nó¿ Karoly. 187

Przeciwnik odtoczy³ siê, b³yskawicznie kryj¹c g³owê w ramionach i siej¹c wokó³ ogniem z karabinu prze³¹czonego na autoœledzenie celu. By³ to stary numer ³owców nagród, który tym razem obróci³ siê przeciw niemu – nó¿ nie mia³ trafiæ w strzelca, tylko œci¹gn¹æ na siebie jego strza³y, i tak te¿ siê sta³o: w odleg³oœci jakiegoœ metra od wylotu lufy zosta³ dos³ownie rozstrzelany kolejnym wy³adowaniem, zmieniaj¹c siê w niewielk¹ kulê ognia. I skutecznie na najbli¿sze sekundy oœlepiaj¹c strzelaj¹cego. A tego w³aœnie potrzebowa³a Shada – w dwóch d³ugich susach przeskoczy³a nad strzelaj¹cym na oœlep blasterem, siêgaj¹c po ozdobn¹ spinkê. Gdy jej stopy dotknê³y ponownie dachu, kunsztowna fryzura rozsypa³a siê, a ig³a zenji pomknê³a do celu. Nagle zapanowa³a cisza. Shada dopad³a nieruchomej postaci, wyszarpnê³a z martwych r¹k broñ i rzuci³a siê w stronê okna – jeœli by³ tu trzeci napastnik, nadal wszystko mog³o siê nie udaæ. Wyhamowa³a przy podwy¿szeniu, przykucnê³a i ostro¿nie spojrza³a w dó³. Znajdowa³o siê tam wysokie pomieszczenie, a bezpoœrednio pod ni¹ – mo¿e o trzy metry – rzeŸbiony stó³. Po jednej jego stronie stali Mazzic i Griv, po drugiej Kubaz i ponuro wygl¹daj¹cy mê¿czyzna. Kasety ju¿ wymieniono i w³aœnie sprawdzano zawartoœæ – Kubaz jedynie spojrza³, zatrzasn¹³ wieko i odst¹pi³ od sto³u, najwyraŸniej na coœ czekaj¹c. Mazzic jeszcze z minutê zapoznawa³ siê z zawartoœci¹, zanim zadowolony zamkn¹³ kasetê. Skin¹³ uprzejmie g³ow¹ Kubazowi i zrobi³ krok do ty³u, mówi¹c coœ, czego na górze nie da³o siê us³yszeæ. Kubaz nie poruszy³ siê, ale gdy Mazzic i Griv zrobili jeszcze krok, jego oczekiwanie zaczê³o siê przeradzaæ w niemi³e zaskoczenie. Poruszy³ krótk¹ tr¹b¹ niezdecydowany – z jednej strony chcia³ spojrzeæ w górê, z drugiej wola³by nie zdradzaæ niespodzianki, na któr¹ czeka³. Shada uœmiechnê³a siê z³oœliwie – jeœli chodzi³o o niespodziankê, to mog³a mu j¹ za³atwiæ. Wycelowa³a w nasadê tr¹by i zastuka³a lekko luf¹ w okno. Wszyscy unieœli g³owy. Wyraz twarzy Kubaza by³ trudny do odczytania, za to jego towarzysza a¿ nadto wymowny – szczêka mu opad³a i siêgn¹³ po broñ, Shada zmieni³a zatem cel na jego czo³o. Powoli i ostro¿nie uniós³ pust¹ d³oñ na wysokoœæ piersi i zamar³. K¹tem oka dostrzeg³a pe³en uznania salut Mazzica, po czym obaj z Grivem wyszli, zabieraj¹c kasetê. 188

Przez kolejne trzydzieœci sekund nie poruszy³a siê, trzymaj¹c gospodarzy pod luf¹, nastêpnie pos³a³a im odpowiednie po¿egnanie wizualne i wycofa³a siê. – Ju¿ po wszystkim? – dobieg³o j¹ z ty³u. Karoly z nieodgadnion¹ min¹ sta³a nad martwym snajperem. – Po wszystkim – zgodzi³a siê Shada. – Twój klient jednak zdecydowa³ siê dobiæ targu. – Starsi nie bêd¹ zachwyceni – oceni³a Karoly, spogl¹daj¹c na trupa. – Jestem przyzwyczajona do niezadowolonych ze mnie ludzi – Shada od³o¿y³a snajperkê. – Dam sobie radê. – Tym razem to nie s¹ ¿arty, Shada: nie wykona³aœ rozkazu. Zostaniesz z Mazzikiem i zanim minie tydzieñ, bêdziesz mia³a na karku grupê likwidacyjn¹. – Nie zostajê z nim. Jak ju¿ powiedzia³am, rano dostanie moj¹ rezygnacjê. – I myœlisz, ¿e to za³atwi sprawê z Jedenastoma? – Kiedyœ by za³atwi³o, ale po tym, co dziœ us³ysza³am, zale¿y od tego, czy ktokolwiek z nich jeszcze pamiêta, kim jesteœmy – odpar³a ze smutkiem Shada: smutkiem, który wzbiera³ w niej od d³ugiego czasu. – Mistryl, do których wst¹pi³am dwadzieœcia dwa lata temu, stanowi³y klan honorowych wojowniczek walcz¹cych o ocalenie tego, co zosta³o z naszego spo³eczeñstwa. Ludzie dzia³aj¹cy z honorem nie porzucaj¹ pracy, nie informuj¹c o tym pracodawcy i nie zajmuj¹ siê zleconymi morderstwami. Mam nadziejê, ¿e choæ kilku spoœród Jedenastu jeszcze o tym dobrze pamiêta. – Mo¿esz siê niemile rozczarowaæ. Wiele siê zmieni³o przez te lata… nie wiem, kto bardziej: Starsi czy Mistryl. – Mo¿liwe. Ale ja siê nie zmieni³am. Ty zreszt¹ te¿ nie. – Tak? – zdziwi³a siê Karoly. – A mo¿na wiedzieæ, sk¹d ci to przysz³o do g³owy? – St¹d, ¿e gdy ci wykopa³am z rêki blaster, siêgnê³aœ po nó¿. – I wyci¹gniêcie no¿a przekona³o ciê, ¿e jestem po twojej stronie?! – Owszem, bo nadal mia³aœ mój miotacz. – Fakt – Karoly odruchowo pomaca³a siê po boku. – S¹dzê, ¿e chcia³abyœ go z powrotem? – Jeœli nadal bêdziesz go mia³a, gdy wrócisz na Emberlene, trudniej ci bêdzie wyjaœniæ, co tu zasz³o. 189

– Racja – Karoly wyci¹gnê³a broñ i p³askim ³ukiem rzuci³a j¹ wprost w oczekuj¹c¹ d³oñ Shady. – A skoro ju¿ mowa o Emberlene, to na twoim miejscu trzyma³abym siê od niej z daleka. I od jakiejkolwiek Mistryl równie¿, przez co najmniej dziesiêæ lat. Jeœli zdo³asz je prze¿yæ. – A¿ tyle nie bêdê musia³a siê ukrywa栖 Shada wsunê³a broñ do kabury. – Wygl¹da na to, ¿e ca³a galaktyka zacznie wrzeæ wokó³ tych rewelacji o Caamasi. Starsi bêd¹ wkrótce mieli znacznie powa¿niejsze zmartwienia. – Caamas – splunê³a pogardliwie Karoly. – Caamas i Alderaan, a nawet to zadupie Honoghr. Niedobrze mi siê robi, jak o nich s³yszê! – Z³oœæ ci nie pomo¿e – zauwa¿y³a Shada. – Wiêc co mi pomo¿e? Z³oœæ chocia¿ dowodzi, ¿e nie jest siê martwym. – Jeœli to ci wystarczy… – Ty, jak s¹dzê, znalaz³aœ lepsze rozwi¹zanie? – Nie wiem, byæ mo¿e tak. To prostok¹tne na dachu, to wyjœcie? – Jedno z wyjœæ. Jeœli naturalnie nie robi ci ró¿nicy, ¿e po drodze mo¿esz siê natkn¹æ na Kubaza albo jego kumpla. – Zrobi¹ mi przejœcie – Shada uœmiechnê³a siê zimno. – Jestem tego pewna – Karoly uœmiechnê³a siê nieco wbrew sobie. – Zrozum jedno, Shado: to co zrobi³am, zrobi³am z… no, powody s¹ doœæ skomplikowane. Natomiast jeœli Starsi wyœl¹ mnie za tob¹ ponownie… – Rozumiem. Postaram siê nie stawiaæ ciê w podobnej sytuacji. – O mnie to ty siê nie martw! Uwa¿aj na siebie. – Karoly przyjrza³a siê jej powa¿nie. – Wiesz, co chcesz ze sob¹ zrobiæ? – Prawdê mówi¹c, mam pewien pomys³ – odpar³a Shada, spogl¹daj¹c w niebo pe³ne gwiazd. – Proszê siê nie rusza栖 poleci³ mi³ym barytonem droid medyczny Emdee, precyzyjnie operuj¹c koñcówk¹ odsysaj¹c¹ w uchu Luke’a. – To ju¿ naprawdê ostatni raz. – Cieszê siꠖ Luke wzi¹³ g³êboki oddech i skupi³ siê na dalszym trenowaniu cierpliwoœci. Trwa³o to ju¿ od pó³ godziny. Przedmiot, którym Emdee obraca³ w jego uchu, wywo³ywa³ wra¿enie poœrednie miêdzy swêdzeniem a ³askotaniem i zmusza³ 190

do podrapania siê. W koñcu jednak droid cofn¹³ siê, a koñcówka z cichym mlaœniêciem wyskoczy³a na zewn¹trz. – Dziêkujê szanownemu panu – Emdee umieœci³ koñcówkê w zacisku pojemnika z odessan¹ z ró¿nych zakamarków pacjenta bact¹. – I jeszcze raz przepraszam za niedogodnoœæ i stratê czasu. – Nie ma o czym mówi栖 Luke zsun¹³ siê ze sto³u i energicznie podrapa³ siê w prawym uchu. – £atwo powiedzieæ, ¿e ju¿ nigdy nie zabraknie bacty, ale trudniej w to uwierzyæ, jeœli siê pamiêta, jak to wygl¹da³o przed dwunastu laty. – By³em tu podczas tej wojny – przyzna³ ponuro Emdee. – Nie mogliœmy sobie pozwoliæ na czarnorynkow¹ bactê, nawet gdyby mo¿na j¹ by³o kupiæ w tych okolicach. Widzia³em œmieræ wielu istnieñ, które da³oby siê uratowaæ. Luke skin¹³ g³ow¹ i zacz¹³ siê ubiera栖 w efekcie Wojny o Bactê w wielu placówkach medycznych, zw³aszcza tych po³o¿onych z dala od centrum, przyjêto zasadê niemarnowania ani kropli tej substancji, nawet jeœli oznacza³o to odsysanie jej z uszu pacjenta. – Przyznajê, ¿e koñcówka nie by³a mi³a – doda³, koñcz¹c siê ubieraæ. – Ale zdecydowanie mniej mi³e by³oby zjawienie siê tu i stwierdzenie, ¿e nie macie wystarczaj¹cej iloœci bacty, ¿eby mnie wyleczyæ. – Mo¿e to po prostu si³a przyzwyczajenia – zastanowi³ siê droid. – Wielokrotnie mi jednak powtarzano, ¿e m¹drze jest pamiêtaæ przesz³oœæ. – Bo to prawda. A jeszcze m¹drzej jest uczyæ siê na pope³nionych poprzednio b³êdach – przyzna³ Luke i wyszed³ do wskazanego przez Emdee pokoju. Czeka³ tu Artoo, pod³¹czony do g³ównego komputera kompleksu medycznego i poæwierkuj¹cy sobie z cicha. Gdy Luke stan¹³ w drzwiach, astromech obróci³ lœni¹c¹ kopu³ê i zagwizda³ radoœnie. – Czeœæ, Artoo – powita³ go Luke. – Gawêdzisz sobie z komputerem medycznym? Artoo najpierw æwierkn¹³ potwierdzaj¹co, a potem doda³ coœ pytaj¹co. – Jestem zupe³nie zdrów – zapewni³ go Luke. – Niektóre od³amki tkwi³y doœæ g³êboko, ale wyci¹gnêli wszystkie. Potem wyk¹pa³em siê w zbiorniku z bact¹ i jestem jak nowy. Podobno jeszcze przez godzinê nie powinienem siadaæ za sterami, jednak pewnie tyle czasu zajmie przygotowanie i wytoczenie myœliwca. 191

Artoo gwizdn¹³, obracaj¹c kopu³ê o trzysta szeœædziesi¹t stopni. – Widzê, ¿e ciebie te¿ naprawili. Poprosi³eœ, ¿eby sprawdzili myœliwiec? Rozleg³o siê potwierdzaj¹ce bipniêcie. – W takim razie pozostaje tylko zastanowiæ siê, gdzie polecimy teraz. Artoo obróci³ kopu³ê do normalnego po³o¿enia i pisn¹³ podejrzliwie. – Nie jesteœmy tu na wakacjach – przypomnia³ mu Luke, siadaj¹c tak, by widzieæ wbudowany w stó³ ekran, na którym móg³ odczytaæ wypowiedzi droida. – Musimy siê dowiedzieæ, sk¹d siê bior¹ te klony, a nie dokonamy tego, wracaj¹c na Yavina czy Coruscant. Spojrza³ przez okno na wzgórza poroœniête z³otaworud¹ traw¹ odbijaj¹c¹ promienie zachodz¹cego s³oñca. Patrz¹c na nie, Luke musia³ przyznaæ, ¿e choæ zadanie wydawa³o siê proste, to jego realizacja wygl¹da³a wrêcz przeciwnie – próba skrytej infiltracji bazy skoñczy³a siê kolejn¹ k¹piel¹ w zbiorniku z bact¹. No i spotkaniem z Mar¹. Wprawdzie spodziewa³ siê, ¿e siê na ni¹ natknie, ju¿ od momentu, gdy razem z Hanem zapobiegli temu pirackiemu atakowi w pobli¿u Iphiginu i, prawdê mówi¹c, nie by³ pewien, czy Han nie mia³ czegoœ wspólnego z pojawieniem siê Mary w systemie Kauron, ale nie cieszy³ siê na myœl o kolejnym spotkaniu. Oceniaj¹c je jednak z pewnej perspektywy, musia³ przyznaæ, ¿e przebieg³o znacznie lepiej, ni¿ oczekiwa³ – Mara okaza³a siê bardziej uprzejma i sk³onna do wspó³pracy ni¿ dawniej, a co wa¿niejsze, nie wyczuwa³ w niej niechêci, która zawsze, a zw³aszcza ostatnio, towarzyszy³a ich spotkaniom. Co prawda istnia³a mo¿liwoœæ, ¿e tej niechêci nie odebra³ z powodu œwiadomego ograniczenia wykorzystania Mocy, jakie sobie narzuci³. Nie ulega³o w¹tpliwoœci, ¿e coœ siê dzia³o, i to niedobrego, tylko nie bardzo móg³ odkryæ, co jest przyczyn¹, a co skutkiem. Z dalszych rozmyœlañ wyrwa³o go pytaj¹ce æwierkniêcie Artoo. – W³aœnie próbujê siê zastanowiæ. Odprê¿ siê i poczekaj, dobrze? Droid bipn¹³ i zamilk³ wyczekuj¹co. Luke westchn¹³ i ponownie przeniós³ wzrok na wzgórza. Tak, Mara by³a swoist¹ zagadk¹, ale teraz musia³a poczeka栖 chwilo192

wo najwa¿niejsza pozostawa³a kwestia klonów. Przypomnia³o mu siê pierwsze spotkanie z Yod¹. Po raz pierwszy mia³ wtedy okazjê zerkn¹æ w przysz³oœæ. Zerkniêcie skoñczy³o siê szaleñczym lotem do Chmurnego Miasta, gdzie próbuj¹c uratowaæ Hana i Leiê omal nie spowodowa³ œmierci zarówno ich, jak i swojej. Od tego czasu wiele siê nauczy³ i by³ w stanie wywo³aæ wizje przysz³oœci nie koñcz¹ce siê kolejnymi nie przemyœlanymi dzia³aniami. Wprawdzie ostatnie próby by³y dziwnie ma³o odkrywcze, ale skoro przez godzinê mia³ odpoczywaæ, co mu szkodzi³o spróbowaæ… – Artoo, pomedytujê sobie przez jakiœ czas – poinformowa³ droida, przesiadaj¹c siê na pod³ogê i krzy¿uj¹c nogi. – Dopilnuj, ¿eby mi nikt nie przeszkadza³, dobrze? Droid æwierkn¹³ potwierdzaj¹co, zatem Luke wzi¹³ g³êboki oddech, zamkn¹³ oczy i siêgn¹³ po Moc. Myœli, uczucia i ca³a osobowoœæ odsunê³y siê… i nagle wszechœwiat eksplodowa³ wielobarwnym kalejdoskopem ruchu i barw. Westchn¹³ zaskoczony i obraz zafalowa³ niczym fatamorgana na skutek jego braku koncentracji. Natychmiast to skorygowa³ i wszystko wróci³o do normy. A raczej do stanu nienormalnoœci, bowiem tak wyraŸnej wizji, obejmuj¹cej równoczeœnie setkê ró¿nych scen z tysi¹cem rozmaitych mo¿liwoœci, nigdy dot¹d nie mia³. Kolory, wyrazistoœæ obrazu, dŸwiêki i uczucia miesza³y siê ze sob¹ niczym w burzy piaskowej szalej¹cej na Tatooine. Linie prawdopodobnych rozwojów wydarzeñ oplata³y siê wzajemnie lub zderza³y w ró¿nych miejscach, czasami ³¹cz¹c siê, a czasami gasn¹c w wyniku takiego spotkania. Znajome i obce twarze, wydarzenia przewidywalne i nie, przemyka³y w tempie uniemo¿liwiaj¹cym koncentracjê. Tu Wedge Antilles prowadzi³ Eskadrê Rogue do bitwy, tam adepci Jedi opuszczali Yavin, rozlatuj¹c siê po ca³ej Nowej Republice, gdzie indziej on sam sta³ na balkonie i spogl¹da³ na skaln¹ œcianê, do której przyczepiony by³ balkon, a w dole pob³yskiwa³y tysi¹ce œwiate³, w jeszcze zaœ innym miejscu Han i Leia mieli przeciwko sobie spory t³um… Z wysi³kiem z³apa³ ten ostatni obraz, próbuj¹c dostrzec coœ wiêcej, i przez moment mu siê uda³o. Leia sta³a w szerokim korytarzu z mieczem œwietlnym w d³oniach, a przez wysokie odrzwia wlewa³ siê t³um. Han znajdowa³ siê na balkonie, trzymaj¹c w d³oni miotacz patrzy³ na k³êbi¹cy siê w dole t³um nieœwiadom, i¿ staje siê celem ukrytego na pobliskim dachu snajpera… 13 – Widmo...

193

I nagle wszystko zniknê³o, zmieniaj¹c siê w wiruj¹cy k³¹b obrazów i dŸwiêków, z których Luke bezskutecznie próbowa³ wy³apaæ coœ konkretnego. Po chwili gdzieœ z zewn¹trz nadesz³a œwiadomoœæ, ¿e to ju¿ wszystko i najwy¿szy czas wracaæ do w³asnego cia³a i œwiadomoœci, wiêc powoli zacz¹³ siê wycofywaæ, nadal jednak obserwuj¹c blakn¹ce i rzedn¹ce obrazy. I wtedy pojawi³a siê ostatnia, niezwykle wyraŸna wizja – Mara unosz¹ca siê bezw³adnie w nieruchomej wodzie otoczonej poszarpanymi ska³ami. Nim zd¹¿y³ spróbowaæ cokolwiek zrobiæ, obraz znikn¹³. A on sam stwierdzi³, ¿e siedzi w szpitalnym pokoju i gapi siê na widoczne za oknem wzgórza. Tyle ¿e teraz by³y one ciemne, podobnie jak niebo, na którym lœni³y gwiazdy. – No, proszꠖ mrukn¹³, przecieraj¹c oczy: móg³by przysi¹c, ¿e wizja trwa³a ledwie parê minut. Z boku Artoo æwierkn¹³ z ulg¹. – Wiem, ¿e to d³ugo trwa³o. Sam jestem zaskoczony – przyzna³ Luke. – Przepraszam, ale nic na to nie mog³em poradziæ. Droid æwierkn¹³ pytaj¹co, co Luke zignorowa³, zajêty wstawaniem i rozcieraniem zdrêtwia³ych koñczyn. Dopiero po chwili spojrza³ na ekran i przyzna³: – Nie wiem. Widzia³em wiele rozmaitych rzeczy, ale wszystko raczej bez zwi¹zku z naszymi poszukiwaniami – dopiero w tym momencie przysz³o mu do g³owy, i¿ powód mo¿e byæ prosty: nie powinien d³u¿ej traciæ czasu na uganianie siê za klonami. Tylko co w takim razie powinien zrobiæ? Odszukaæ Hana i Leiê i ostrzec ich? Odszukaæ i ostrzec Marê? Odetchn¹³ g³êboko – Yoda powiedzia³ kiedyœ, ¿e przysz³oœæ zawsze pozostaje w ruchu. Wtedy Luke nie zastanawia³ siê nad tym – obraz niebezpieczeñstwa gro¿¹cego Leii i Hanowi w Chmurnym Mieœcie by³ wyraŸny i jednoznaczny. Jeœli jednak Yoda mia³ na myœli wizje takie jak ta, to jego uwaga wydawa³a siê jak najbardziej sensowna. Z drugiej strony wizja by³a na tyle nietypowa, ¿e mog³a wystêpowaæ jako rzadkoœæ, jedynie w specjalnych okolicznoœciach. Myœl tê oceni³ jako intryguj¹c¹, ale chwilowo nieistotn¹. Istotne by³o, ¿e znalaz³ pomoc, a raczej wskazówkê, której szuka³ i teraz nale¿a³o dzia³aæ. Pozostawa³o tylko domyœliæ siê, co konkretnie by³o t¹ wskazówk¹. Yoda twierdzi³, ¿e wiedza zjawia siê sama, kiedy jest siê spokojnym, wiêc Luke podszed³ do okna, oddychaj¹c zgodnie z uspokajaj¹cymi technikami Jedi. Zanim skoñczy³, cierpliwoœæ Artoo 194

dobieg³a kresu, o czym nie omieszka³ go poinformowaæ d³u¿szym poæwierkiwaniem. – No ju¿ dobrze, dobrze – Luke odwróci³ siê od okna. – Widzia³em g³êboki kanion o œcianach pe³nych budynków i masie œwiate³ na dnie. SprawdŸ w g³ównym komputerze, co to mo¿e byæ za planeta. Artoo bipn¹³ zadowolony i pod³¹czy³ siê do zainstalowanego w stole gniazdka. Po paru sekundach odezwa³ siê ponownie – tym razem z triumfem. Luke podszed³ do sto³u i spojrza³ na ekran. – Nie, to nie Belsavis. Tam nie by³o ¿adnych lodowców, a kanionu nie przykrywa³a kopu³a. By³ za to znacznie przyjemniejszy klimat i krajobraz… Widzia³em te¿ mosty ³¹cz¹ce œciany kanionu, i to na ró¿nych poziomach. Naliczy³em dziewiêæ, tworz¹cych kszta³t diamentu: jeden na pierwszym poziomie, dwa obok siebie z drugiego na trzeci, trzy na czwartym poziomie, a ni¿ej dwa i jeszcze ni¿ej jeden. Artoo, pogwizduj¹c, zabra³ siê do roboty i na ekranie zaczê³y siê kolejno wyœwietlaæ nazwy i charakterystyki kilkunastu planet i systemów. – Poczekaj – poleci³ w pewnym momencie Luke. – Cofnij do poprzedniego… uk³ad Cejansij… sprawdŸ, czy w banku danych s¹ jakieœ obrazy powierzchni. Ekran pociemnia³, a po paru sekundach pojawi³y siê na nim zdjêcia – najpierw satelitarne, potem lotnicze, a na koñcu z poziomu ziemi. Luke obserwowa³ je uwa¿nie i nim pokaz dobieg³ koñca, wiedzia³, ¿e znalaz³ to, czego szuka³. – Canyonade na Cejansij – mrukn¹³. – Tam w³aœnie wyruszamy. Artoo æwierkn¹³ niepewnie i pytaj¹co zarazem. – Nie wiem, dlaczego – odpar³ Luke, odczytuj¹c pytanie. – Po prostu jestem pewien, ¿e powinienem siê tam znaleŸæ. Tym razem æwierkniêcie by³o zdecydowanie niedowierzaj¹ce. – Prawdê mówi¹c, sam tego nie rozumiem – przyzna³ Luke. – Widzia³em ró¿ne rzeczy, które maj¹ siê zdarzyæ… widzia³em moich studentów opuszczaj¹cych akademiê i nie mam pojêcia, dlaczego. Widzia³em Hana i Leiê w k³opotach… Artoo przerwa³ mu zaniepokojonym piskiem, po którym na ekranie wyœwietli³o siê pytanie. – Nie. Threepia z nimi nie widzia³em. Chodzi mi o to, ¿e zobaczy³em masê miejsc, do których moglibyœmy siê udaæ i w któ195

rych móg³bym spowodowaæ zmiany w tym, co zajdzie. Zbyt wiele miejsc i w tym le¿y ca³y problem. Ale tylko tam, w Canyonade, widzia³em siebie i by³ to jedyny moment w trakcie ca³ej wizji, gdy czu³em spokój. I w³aœnie dlatego tam polecimy. Przez moment panowa³a cisza, któr¹ przerwa³o zdecydowane æwierkniêcie Artoo. – Masz racjꠖ uœmiechn¹³ siê Luke. – Skoro mamy lecieæ, to nie ma co zwlekaæ. Tym bardziej ¿e ca³y czas zastanawia³ siê, komu najbardziej przyda³aby siê jego pomoc. W koñcu, ju¿ w hangarze, zdecydowa³, ¿e Leia wystarczaj¹co w³ada Moc¹, by o siebie zadbaæ, na Hanie przewaga liczebna przeciwnika od dawna nie wywiera³a wiêkszego wra¿enia, a Rogue tak siê do niej przyzwyczaili, ¿e traktowali j¹ jako stan normalny. Co siê zaœ tyczy³o jego studentów, musieli zapewne mieæ powa¿ny powód do takiego postêpowania. Krótko mówi¹c, wszyscy byli w stanie poradziæ sobie bez jego pomocy. Czterdzieœci minut póŸniej, wchodz¹c w nadœwietln¹, Luke nadal usi³owa³ zapomnieæ o tym fragmencie wizji, który dotyczy³ Mary Jade.

196

ROZDZIA£

!

Ceok Orou’cya, pierwszy sekretarz Przywódców Po³¹czonych Klanów rasy Bothan, by³ uprzejmy i kulturalny, ale – przynajmniej na tyle, na ile Leia mog³a to wyczu栖 równie¿ ca³kowicie zaskoczony jej widokiem, choæ panowa³ nad sob¹ doskonale. Podejrzewa³a, ¿e oprócz zaskoczenia kry³ tam tak¿e i strach, lecz tego ju¿ nie by³a w stanie wysondowaæ. – Proszê zrozumieæ moj¹ sytuacjê, pani senator – powtórzy³ po raz trzeci, przeprowadzaj¹c j¹, Hana i Threepio przez rejon przeznaczony dla petentów i wyprowadzaj¹c ich na olbrzymi korytarz zajmuj¹cy jedn¹ trzeci¹ budynku Po³¹czonych Klanów i maj¹cy trzy piêtra wysokoœci. – Ta nie zapowiedziana wizyta jest wysoce… niespotykana, a pani proœba jeszcze bardziej. – Czyta³eœ list Gavrisoma? – spyta³ rzeczowo Han, nie bawi¹c siê w uprzejmoœci. – Czyta³eœ. List od Borska Fey’lya te¿ czyta³eœ. To czego jeszcze chcesz? Zapytany spojrza³ na niego niepewnie i Leia z najwy¿szym trudem powstrzyma³a uœmiech – Han zachowywa³ siê, jakby w³aœnie wszed³ do jakiejœ meliny wydusiæ z kogoœ d³ug, i to od dawna zaleg³y. Mina i œciskaj¹ca kolbê miotacza d³oñ by³y a¿ nadto wymowne i, zgodnie z oczekiwaniem, nale¿ycie odebrane. Sama mu zreszt¹ doradzi³a takie zachowanie. Obecnoœæ obu Noghri stanowi¹cych jej bezpoœredni¹ ochronê doda³aby kolorytu i si³y przekonywania, ale wola³a z tego zrezygnowaæ, wiedz¹c o niechêci, z jak¹ traktowali siê przedstawiciele obu ras – sytuacja i tak by³a wystarczaj¹co napiêta. Barkhimkh i Sakhisakh znajdowali siê zresz197

t¹ w pobli¿u i wystarczy³o wezwanie przez w³¹czony komling, ¿eby siê zjawili. Nie spodziewa³a siê zreszt¹, i¿ bêd¹ potrzebni – waga jej stanowiska z jednej strony, a groŸba fizycznych konsekwencji w wydaniu Hana z drugiej powinny siê okazaæ wystarczaj¹ce, by wymusiæ dostêp do danych finansowych, zanim ktoœ zd¹¿y je ukryæ lub zmieniæ. – Ja osobiœcie absolutnie niczego nie chcê, generale Solo, ale wy³¹cznie jeden z przywódców Po³¹czonych Klanów mo¿e autoryzowaæ dostêp do danych, które chcecie zobaczyæ, a akurat ¿adnego nie ma w tej czêœci planety. Han podszed³ o krok bli¿ej: – Dosta³eœ list od prezydenta Gavrisoma… – Poczekaj – przerwa³a mu Leia. – Sekretarzu Orou’cya, rozumiem pañskie po³o¿enie i s¹dzê, ¿e istnieje inne wyjœcie. Jak rozumiem, senator Fey’lya jest przedstawicielem Po³¹czonych Klanów przy Nowej Republice i tak¿e ma dostêp do danych, o których mowa? Futro sekretarza zafalowa³o – podejrzewa³ pu³apkê, lecz nie bardzo wiedzia³ jak¹, wiêc nie móg³ nic zrobiæ, by w ni¹ nie wpaœæ. – S¹dzê, ¿e ma prawo – odpar³ ostro¿nie. – Musia³bym sprawdziæ to w przepisach. Leia spojrza³a wymownie na Hana. – Masz – Han podsun¹³ mu pod nos datakartê. – Zaznaczy³em stosowny przepis. Orou’cya wyci¹gn¹³ rêkê, zawaha³ siê i opuœci³ j¹. – Wierzê na s³owo – wykrztusi³. – Tylko nie rozumiem, jakie to ma znaczenie, skoro senatora tu nie ma, a list nie mo¿e przenieœæ tego przywileju na inn¹ osobê. – Racja – przytaknê³a Leia. – Ale przywilej ten obejmuje zarówno osobê senatora, jak i jego w³asnoœæ, prawda? – Co konkretnie ma pani na myœli, senator Organa? – Konkretnie mam na myœli jego osobiste komputery i droidy. Orou’cya spojrza³ na Threepio i jego futro przesta³o siê w ogóle poruszaæ, przylegaj¹c do cia³a jak przylizane. – Jego… ale… Han ponownie podetkn¹³ mu pod nos datakartê. – To te¿ zaznaczy³em – warkn¹³. – A tu jest umowa kupna tego oto droida przez senatora Borska Fey’lyꠖ doda³a Leia, podaj¹c mu drug¹ datakartê. 198

Orou’cya odruchowo wzi¹³ obie, nie spuszczaj¹c przy tym wzroku z dumnie milcz¹cego droida. Bo Threepio sprawia³ w³aœnie takie wra¿enie. W rzeczywistoœci by³ za bardzo oburzony i zawstydzony, ¿eby siê odezwaæ. Jak narzeka³ przez ca³¹ drogê, wystarczaj¹co upokorzono go, gdy zosta³ prezentem dla Jabby podczas operacji ratunkowej, której celem by³o uwolnienie Hana na Tatooine. Obecn¹ sprzeda¿, i to bez ¿adnego powodu i uprzedzenia, bothañskiemu politykowi uzna³ za upokorzenie ostateczne. Fakt, ¿e sprzeda¿ by³a fikcyjna i istnia³a jedynie w postaci elektronicznego zapisu na jednej, jedynej datakarcie, z jego punktu widzenia tylko pogarsza³ sprawê. Ale o tym Orou’cya naturalnie nie wiedzia³. – Rozumiem – wykrztusi³ g³osem równie pozbawionym ¿ycia jak jego futro. – Ja… – Archiwum jest na drugim piêtrze, nie? – spyta³ rzeczowo Han, przerywaj¹c przeci¹gaj¹c¹ siê ciszê. – Nie musi nam pan towarzyszyæ, znajdziemy drogꠖ doda³a Leia. – Nie – zaprotestowa³ przybity sekretarz, nie poruszaj¹c nawet jednym w³oskiem. – Muszê was zaprowadziæ. Proszê iœæ za mn¹. I poprowadzi³ ich przez atrium, a potem po szerokich, ceremonialnych schodach prowadz¹cych najpierw na piêtro, potem na drugie. Schody nie mia³y porêczy, za to wygina³y siê w zgrabny pó³³uk zakoñczony balkonem, najwyraŸniej przeznaczonym do celów reprezentacyjno-oficjalnych. Stanowi³y te¿ jedyne widoczne po³¹czenie miêdzy parterem a pierwszym piêtrem. No i naturalnie dojœcia do nich pilnowa³o dwóch uzbrojonych stra¿ników, a filary stoj¹ce w pobli¿u kry³y emitery statycznego pola si³owego – Bothanie nie oszczêdzali na œrodkach bezpieczeñstwa. Id¹c po szerokich stopniach, Leia zastanawia³a siê, ile z lustrzanych okien wychodz¹cych na schody i ukrytych w artystycznie rozmieszczonych krzewach borscii i pn¹czach kafuris kry³o nie gabinety czy sale spotkañ, lecz obserwuj¹cych schody wartowników. Znaj¹c Bothan zak³ada³a, ¿e co najmniej trzy. Nikt jednak nie próbowa³ przeszkodziæ im w wejœciu, tote¿ bardzo szybko i bez problemów dotarli na pierwsze piêtro, a potem korytarzem ku normalnym schodom prowadz¹cym na drugie i dalej korytarzem a¿ do drzwi z tabliczk¹ „Archiwum”. Przewodnik zatrzyma³ siê przed nimi, ale nawet jeœli w czasie drogi zro199

dzi³y siê w nim nowe w¹tpliwoœci, to wyartyku³owaæ ich nie zd¹¿y³ – Han min¹³ go, nie zwalniaj¹c kroku, otworzy³ drzwi i wszed³. W pomieszczeniu siedzia³o przy rozmaitych konsoletach czytnikowych piêciu Bothan. Wszyscy mieli miny albo zaskoczone, albo pe³ne winy, gdy Leia wesz³a w œlad za Hanem. – Jest wolne miejsce – Leia wskaza³a najbli¿sz¹ nie zajêt¹ konsoletê. – Threepio, weŸ siê do roboty. Milcz¹cy droid wykona³ polecenie. – Dziêkujê, sekretarzu Orou’cya – doda³a Leia. – Zawiadomimy pana, jeœli bêdziemy czegoœ potrzebowaæ. – Zjawiê siê natychmiast – zapewni³ przybity urzêdnik i wyszed³, zamykaj¹c za sob¹ drzwi. – I pomyœleæ, ¿e Fay’lya napisa³ wyraŸnie, i¿ jesteœmy po ich stronie – prychn¹³ Han pó³g³osem. – Bothañskiej natury nie da siê zmieniæ: wszêdzie widz¹ pu³apki i ukryte groŸby. – Zw³aszcza w wykonaniu innych Bothan – w g³osie Hana zabrzmia³a pogarda. – Na tym od wieków opiera siê ich wewnêtrzna polityka – przypomnia³a mu Leia. – Przestañ grymasiæ i bierzmy siê do pracy: im szybciej to zrobimy, tym krócej tu bêdziemy. Rozkazy mówi³y o du¿ym t³umie i Navett zapewni³ majora Tierce’a, ¿e bêdzie w stanie je wykonaæ. Teraz, spogl¹daj¹c na t³um wype³niaj¹cy ca³y Plac Kupców nie móg³ dostrzec jego krañców – a siedzia³ na dachu, sk¹d mia³ dobry widok. Musia³ przyznaæ, ¿e tym razem Klif przesadzi³. – Navett? – w g³oœniczku w lewym uchu rozleg³ siê g³os Pensina. – Wygl¹da na to, ¿e s¹ gotowi. – To ich ruszcie – poleci³, przysuwaj¹c bli¿ej ust mikrofon po³¹czony ze s³uchawk¹ cienkim drutem. – Jaki sk³ad? Pos³ugiwa³ siê wojskowym komlingiem, ³atwym do zauwa¿enia, ale daj¹cym wolne rêce i lepsze kodowanie rozmów. A na dachu nie by³o nikogo, kto móg³by go zauwa¿yæ. – Prawdziwa mieszanina: trochê personelu lataj¹cego ró¿nych ras, kupa sklepikarzy i przechodniów, od ludzi zaczynaj¹c, a na Ishori koñcz¹c. Jest nawet kilku Froffli: te ich stoj¹ce odnogi w³osowe góruj¹ nad ka¿dym t³umem. 200

– Doskonale. IdŸ na stanowisko, tylko uwa¿aj, ¿eby nie znaleŸæ siê na ich drodze, kiedy rusz¹. Rz¹d froffliañski nale¿a³ do tych niewielu, które ju¿ publicznie za¿¹da³y na³o¿enia sankcji na Bothan, a Froffli znani byli z mœciwoœci i zaciek³oœci. To, ¿e Bothanie przez ostatnie piêtnaœcie lat systematycznie zmieniali ich przemys³ lekki w ruinê, nie wp³ywa³o na z³agodzenie wrodzonych cech. – Nie ma strachu… ruszyli. Nastêpny przystanek: siedziba Po³¹czonych Klanów. Jesteœ gotów? – Wszystko jest gotowe – uœmiechn¹³ siê Navett, g³adz¹c kolbê snajperskiego karabinu blasterowego typu Nightstinger. – Do dzie³a! – S³yszysz? – spyta³ niespodziewanie Han. – Nic nie s³yszꠖ Leia unios³a g³owê znad ekranu. – Coœ jak odleg³a burza… nie, to odg³os t³umu albo… – To t³um – przyzna³a, marszcz¹c brwi. – I to zbli¿aj¹cy siê t³um. Siedz¹cy w pomieszczeniu Bothanie sprawiali wra¿enie, jakby niczego nie s³yszeli, ale Han zawsze mia³ s³uch wyczulony na niebezpieczeñstwo, a Leia, s¹dz¹c po wyrazie twarzy, wspomog³a swój metod¹ Jedi. – Musi byæ naprawdê du¿y, jeœli s³yszymy go tutaj – doda³a. – Pewnie znowu jakaœ demonstracja – Han ruszy³ ku drzwiom. – Poczekaj tu, sprawdzê, co siê dzieje. W przeciwieñstwie do przebywaj¹cych w archiwum, znajduj¹cy siê w innych czêœciach budynku Bothanie doskonale zdawali sobie sprawê, co siê dzieje – korytarz i schody wype³niali spiesz¹cy siê gdzieœ przedstawiciele tej rasy – wiêkszoœæ nios³a rozmaite rzeczy i pêdzi³a z parteru na górê. Zaledwie kilkunastu schodzi³o – i wszyscy uzbrojeni. Po pobie¿nym rozejrzeniu siê we wnêtrzu Han zdecydowa³, ¿e atrium nie jest najlepszym miejscem, bo nikt tu nic nie wie, a w dodatku nic nie widaæ, i skierowa³ siê ku balkonom. Zarówno pierwsze, jak i drugie piêtro mia³o ich sporo, doœæ szybko wiêc znalaz³ wyposa¿ony weñ pokój, odsun¹³ drzwi i wyszed³. By³o gorzej, ni¿ siê spodziewa³ – t³um by³ olbrzymi, wype³nia³ ca³¹ ulicê i zbli¿a³ siê do wejœcia. Ktoœ w dole krzykn¹³, wskazuj¹c na balkon, i Han odruchowo siêgn¹³ po broñ… – Obywatele Nowej Republiki – rozleg³ siê g³êboki g³os, zanim zd¹¿y³ wyci¹gn¹æ miotacz. – Apelujê o spokój! 201

Z ulicy odpowiedzia³y gwizdy i wyzwiska. Han podszed³ do balustrady i spojrza³ w d󳠖 na balkonie pierwszego piêtra, prawie bezpoœrednio pod nim, sta³ szacownie wygl¹daj¹cy Bothanin z pierœcieniem i ³añcuchem z pieczêci¹ stanowi¹cymi symbole przywódcy klanu. I to by na tyle jeœli chodzi o nieobecnoœci ¿adnego z nich w okolicy… Han skrzywi³ siê z niesmakiem i cofn¹³ o krok – nie uwa¿a³ siê co prawda za fachowca, ale nie wydawa³o mu siê prawdopodobne, by ten t³um podda³ siê czyjejkolwiek elokwencji. Nawet jeœli by³ to wygadany bothañski dyplomata. A to oznacza³o, ¿e nadszed³ najwy¿szy czas, ¿eby rozpocz¹æ ewakuacjê w bezpieczniejsze miejsce. Tak na wszelki wypadek. Spojrza³ ostatni raz w dó³ i odwróci³ siê ku drzwiom. Czo³o t³umu dotar³o do budynku i zatrzyma³o siê, powoli wype³niaj¹c ca³¹ woln¹ przestrzeñ. Navett wycelowa³ starannie przez elektroniczny celownik stanowi¹cy integraln¹ czêœæ broni i czeka³. Tak jak siê spodziewa³, Bothanie wys³ali jednego z przywódców, by przemówi³ do t³umu. Stoj¹ca na balkonie ozdobiona ³añcuchem postaæ unios³a rêce, nawo³uj¹c do spokoju, co t³um naturalnie zignorowa³ i Navett ju¿ mia³ strzeliæ, gdy na balkonie piêtro wy¿ej pojawi³ siê jeszcze ktoœ. Zaciekawiony przesun¹³ broñ w górê, chc¹c siê lepiej przyjrzeæ nowo przyby³emu… I omal nie wypuœci³ broni z r¹k: by³ to bowiem bohater Rebelii, Han Solo we w³asnej osobie! Navett zawsze uwa¿a³, ¿e jest szczêœciarzem, ale taka okazja zdawa³a siê zbyt piêkna, by mog³a byæ prawdziwa. – Navett? – w s³uchawce rozleg³ siê podniecony g³os Pensina. – Zobacz, kto stoi na balkonie drugiego… – Widzꠖ Navett zrobi³, co móg³, aby jego g³os brzmia³ ch³odno i obojêtnie. – To którego za³atwiamy? – Obu oczywiœcie – uœmiechn¹³ siê Navett. – Za³o¿y³eœ zapasówkê, prawda? – Naturalnie, tak jak kaza³eœ. – No to bierz Bothanina, a ja zajmê siê bohaterem. Zacznij odliczaæ! – Jasne, Navett. Piêæ sekund… cztery… trzy…

202

W kilkanaœcie sekund po wyjœciu Hana do archiwum wpad³ Orou’cya. – Senator Organa Solo! – wykrztusi³, ciê¿ko dysz¹c. – Potrzebujemy pani pomocy: przed budynkiem jest olbrzymi t³um! – Wiem. I co mam w zwi¹zku z tym zrobiæ? – Broniæ nas, naturalnie! – sekretarz wymownie wskaza³ na przypiêty do jej pasa miecz œwietlny. – Przecie¿ jest pani Rycerzem Jedi?! Leia westchnê³a zrezygnowana – w galaktyce nadal za du¿o istot wierzy³o, ¿e Rycerze Jedi istnieli wy³¹cznie po to, by za nich walczyæ albo ich broniæ. – Spróbujê przemówiæ im do rozs¹dku – obieca³a. – Rayl’skar, g³owa klanu Askor, w³aœnie to robi – futro Orou’cya zafalowa³o ze zniecierpliwienia. – Proszê siê pospieszyæ: w ka¿dej chwili mog¹ siê wedrzeæ do œrodka. – Niech ju¿ bêdzie… – Leia wsta³a, nie komentuj¹c zgo³a cudownego objawienia siê jednego z jeszcze kilkanaœcie minut temu nieobecnych w tej czêœci planety przywódców; uzna³a, ¿e nie jest to najw³aœciwsza pora. – Threepio, lepiej chodŸ ze mn¹. – Ja?! – przestraszy³ siê swoim zwyczajem droid. – Ale¿… Wasza Wysokoœæ… – Mogê potrzebowaæ ciê jako t³umacza – przerwa³a mu zdecydowanie. – Idziemy! Musieli przepychaæ siê pod pr¹d, ledwie znaleŸli siê na schodach – wszyscy bowiem spieszyli na górê. – Wasza Wysokoœæ – odezwa³ siê Threepio. – S¹dz¹c po zachowaniu gospodarzy, niebezpieczeñstwo jest ca³kiem realne. Mogê zasugerowaæ nieco inn¹ strategiê? – Nie mo¿esz. Poza tym nie ma ¿adnego niebezpieczeñstwa – oœwiadczy³a, ³api¹c go za ramiê, by Bothanie ich nie rozdzielili. – Najgorsze, czego mo¿na siê spodziewaæ ze strony demonstrantów, to bombardowanie zgni³ymi owocami i kamieniami. Jeœli zdo³am ich przekonaæ, ¿e Senat weŸmie pod uwagê niepokoje, to byæ mo¿e zdo³am sk³oniæ t³um do rozejœcia siê nawet bez obrzucania budynku i nas. Dotarli do podnó¿a schodów i przepchnêli siê przez potrójn¹ liniê stra¿ników – wszyscy byli Bothanami i wszyscy mieli broñ. – Nadal uwa¿am, ¿e powinniœmy przemyœleæ nasz¹ taktykꠖ szybkoœæ wymowy droida zwiêksza³a siê wraz z jego zdenerwowaniem, które wzrasta³o z ka¿dym krokiem przybli¿aj¹cym go ku 203

drzwiom wejœciowym. – Mo¿na do nich przemówiæ z balkonu, a pragnê zauwa¿yæ, ¿e nawet nieœwie¿e produkty organiczne odpowiednio umieszczone mog¹ okazaæ siê groŸne dla mechanizmów droida. Zw³aszcza jeœli jest ich du¿a iloœæ i… – Cicho b¹dŸ! – poleci³a Leia, zatrzymuj¹c siê o parê metrów od drzwi. Dopiero tu oprócz z³oœci i poirytowania t³umu wyczu³a coœ jeszcze, co dotychczas maskowa³y tamte dwa uczucia – s³abe, ale konkretne postanowienie doprowadzenia czegoœ do fina³u. Postanowienie o ca³kowicie œwiadomym i z³ym charakterze. Skoncentrowa³a siê, siêgaj¹c po Moc, by dok³adniej zlokalizowaæ Ÿród³o tego uczucia, gdy na zewn¹trz rozleg³ siê obrzydliwie znajomy, a mimo wszystko zaskakuj¹cy w tych warunkach dŸwiêk. By³ to strza³ z karabinu blasterowego. Han nie mia³ czasu na nic, gdy bez ¿adnego ostrze¿enia promieñ z blastera trafi³ w œcianê obok jego lewego ramienia – z odg³osem przypominaj¹cym wdepniêcie w b³oto i bez zwyk³ej eksplozji. Odruchowo spojrza³ w tamt¹ stronê, dostrzeg³ przylepion¹ do œciany grudê jakiejœ szarej, kleistej substancji i wystaj¹c¹ z niej krótk¹ rurkê po³¹czon¹ z wielop³aszczyznowym kryszta³em… A w nastêpnej sekundzie wszystko to eksplodowa³o niczym trafione promieniem z ciê¿kiego blastera. Han odskoczy³, odwracaj¹c twarz i poczu³, ¿e coœ wbija mu siê w lewe ramiê. Gdzieœ z do³u dobieg³ krzyk bólu i odg³os kolejnego strza³u. Odruchowo przykucn¹³ za os³on¹ balustrady, wyci¹gaj¹c miotacz i mrugaj¹c gor¹czkowo, ¿eby siê pozbyæ purpurowej plamy z³oœliwie p³ywaj¹cej przed oczyma. Gdy mu siê to uda³o, próbowa³ zobaczyæ, sk¹d pad³y strza³y, ale strzelec nie kontynuowa³ ognia. Zreszt¹ te dwa, które odda³, wyrz¹dzi³y wystarczaj¹ce zamieszanie – w t³umie o jakieœ dziesiêæ metrów od balkonu utworzy³o siê puste ko³o wokó³ wij¹cego siê z bólu Mishtaka; drugie, parê metrów dalej, otacza³o nieruchom¹ postaæ nale¿¹c¹ do rasy Leresai. T³um zaœ sta³ siê dziwnie milcz¹cy… K¹tem oka zauwa¿y³ ruch na przeciwleg³ym dachu, Han wsta³ i uniós³ broñ… – Tam jest! – krzykn¹³ ktoœ w dole. Odruchowo spojrza³ tam, sk¹d dochodzi³ g³os – ktoœ w t³umie wskazywa³ go pozosta³ym. 204

– Zaraz, moment… – zacz¹³, ale ten na dole mia³ donoœniejszy g³os. – Tam jest morderca! – rykn¹³. Na ten okrzyk t³um o¿y³ zmieniaj¹c siê w mot³och i z dzikim rykiem, podobnym do setki wœciek³ych rancorów ruszy³ ku drzwiom. Podwójne odrzwia otwar³y siê z ³oskotem, od którego zadr¿a³ ca³y budynek. – Han! – jêknê³a Leia, gdy rozleg³ siê drugi strza³. W nastêpnej sekundzie uspokoi³a siê, czuj¹c, ¿e ¿yje i nie zosta³ ranny. By³ zaskoczony i spiêty, ale ca³y. Jednak ktoœ zosta³ trafiony – ból by³ tak silny, ¿e blokowa³ wiêkszoœæ innych uczuæ. Nim zdo³a³a znaleŸæ jego Ÿród³o, z zewn¹trz dobieg³ wœciek³y ryk, a w chwilê póŸniej oba skrzyd³a drzwi wejœciowych, gwa³townie pchniête, ³omotnê³y o œciany i do wnêtrza wla³a siê ¿ywa rzeka z³o¿ona z przedstawicieli kilkudziesiêciu ras. – A mówi³em! – jêkn¹³ Threepio. – Wasza Wysokoœæ… – Schowaj siê za mnie! – warknê³a, daj¹c d³ugi krok w bok i ³api¹c rêkojeœæ miecza. Schody znajdowa³y siê na tyle blisko, ¿e przy sporym wysi³ku zd¹¿y³aby dotrzeæ do nich przed t³umem, ale Threepio nie mia³ cienia szansy na osi¹gniêcie takiej szybkoœci. A zostawienie go na drodze wœciek³ej t³uszczy mog³o skoñczyæ siê tylko w jeden sposób… uaktywni³a wiêc ostrze miecza. Przyby³a tu, ¿eby rozmawiaæ, ale najpierw nale¿a³o wytr¹ciæ ich z og³upiaj¹cej furii. Widok œwietlistego ostrza powstrzyma³ najbli¿szych, a s¹dz¹c po ich minach, dopiero nag³y blask spowodowa³, ¿e j¹ w ogóle zauwa¿yli. – Obywatele Nowej Republiki! – krzyknê³a, unosz¹c broñ. – Ja, senator i Rycerz Jedi Leia Organa Solo, wzywam was, abyœcie siê zatrzymali! Na najbli¿szych to podzia³a³o – zatrzymali siê. A raczej próbowali siê zatrzymaæ, bowiem nastêpni, nie s³ysz¹cy g³osu Leii, pchali ich do przodu lub obchodzili, jeœli pchanie nie dawa³o rezultatu. Lecz uda³o jej siê przynajmniej spowolniæ ruch t³umu i uzyskaæ pocz¹tki s³uchaj¹cego jej s³ów audytorium. Zna³a technikê wzmacniania g³osu, dziêki której Jedi mogli przemawiaæ do du¿ych zgromadzeñ bez sprzêtu nag³aœniaj¹cego i zamierza³a j¹ zastosowaæ; jeœli tylko znajdzie jeszcze w³aœciwe s³owa… Wziê³a g³êboki oddech, siêgnê³a po Moc i otworzy³a usta… 205

I dok³adnie w tym momencie któremuœ z bothañskich stra¿ników puœci³y nerwy – krzykn¹³ coœ niezrozumiale i strzeli³. Natychmiast za jego przyk³adem poszli inni i zapanowa³o piek³o. Krzyki trafionych zginê³y w og³uszaj¹cym ryku wœciek³oœci i strachu, i choæ przednie szeregi albo pad³y, albo rozbieg³y siê, szukaj¹c os³ony za krzewami czy ucieczki w biurach znajduj¹cych siê w skrzyd³ach budynku, to reszta zamar³a, nie wiedz¹c, co zrobiæ. Wartownicy strzelili ponownie – tym razem bardziej zgodnie i gêœciej, i kolejne cia³a zwali³y siê na posadzkê, lecz z t³umu równie¿ odpowiedziano ogniem i w ci¹gu paru sekund szeœciu Bothan le¿a³o martwych. – Dalej! – krzykn¹³ jakiœ g³os. – Braæ ich! – Stop! – wrzasnê³a Leia, ale strzelanina zdekoncentrowa³a j¹ i nie by³ to potê¿ny g³os Jedi, tylko zwyk³y, kobiecy krzyk rozpaczy. Który na nic siê nie zda³ – t³um run¹³ do przodu i rozpêta³a siê chaotyczna kanonada, w wyniku której rykoszety, na szczêœcie rzadkie, zaczê³y lataæ po ca³ym atrium. Nawet ci, którzy zamierzali jej wys³uchaæ, teraz nie mieli wyjœcia, pchani przez napieraj¹c¹ z ty³u masê. Unios³a broñ, gdy¿ ktoœ omal nie nadzia³ siê na ostrze, i us³ysza³a rozpaczliwe zawodzenie Threepia. Kiedy siê odwróci³a, po droidzie nie by³o œladu: przykry³a go ¿ywa fala zalewaj¹ca pod³ogê. Jakiœ Khil skoczy³ ku niej, gwi¿d¿¹c przeraŸliwie i wymachuj¹c blasterem, wiêc rozciê³a mu broñ i z ponur¹ œwiadomoœci¹ przegranej wy³¹czy³a miecz. Jeœli nie chcia³a wzi¹æ udzia³u w masakrze g³upich, ale w przewa¿aj¹cej wiêkszoœci niewinnych istot, nie mia³a innego wyjœcia. Tych, którzy strzelali z t³umu, nie by³a w stanie dosiêgn¹æ, tote¿ nic nie mog³a zrobiæ. Jedyne, co jej pozosta³o, to odwrót. Przy u¿yciu Mocy odpycha³a najbli¿szych zagradzaj¹cych drogê, próbuj¹c zablokowaæ wrzaski rannych i umieraj¹cych. Potrzebowa³a ca³ej uwagi, by nie daæ siê stratowaæ. Nic wiêc dziwnego, i¿ dopiero po chwili zda³a sobie sprawê, ¿e wyczuwa jeszcze coœ – kogoœ, kto boi siê o jej bezpieczeñstwo i jest niedaleko… Hana. Rozejrzeæ siê nie mia³a jak, poniewa¿ bez œwietlnego miecza t³um otoczy³ j¹ tak szczelnie, ¿e widzia³a tylko to, co znajdowa³o siê nad ni¹, a zbyt d³ugo nie mog³a tam spogl¹daæ, nie chc¹c ryzykowaæ utraty równowagi. W ¿adnym z wychodz¹cych na atrium okien nie dostrzeg³a nie tylko Hana, ale w ogóle ¿ywej duszy. Na206

tomiast prawie nad swoj¹ g³ow¹ zauwa¿y³a coœ innego – grube pn¹cze borscii rozpiêtej na œcianie. Przepchnê³a siê pod nie, u¿ywaj¹c zarówno ³okci, jak i Mocy, ugiê³a kolana i skoczy³a, posi³kuj¹c siê Moc¹. Pn¹cze znajdowa³o siê o jakieœ dwa metry nad ni¹, co dla Jedi nie by³o ¿adn¹ wysokoœci¹ – z³apa³a za nie dobry metr wy¿ej i podci¹gnê³a siê do reszty roœliny, która meandrami porasta³a œcianê. Teraz mog³a spokojnie siê rozejrzeæ i Hana dostrzeg³a natychmiast: na wpó³ klêcza³, na wpó³ kuca³ za balustrad¹ balkonu na pierwszym piêtrze. W d³oni trzyma³ miotacz i gor¹czkowo przepatrywa³ t³um, najwyraŸniej szukaj¹c w³aœnie jej. Po obu stronach Hana czekali – gotowi do skoku – Barkhimkh i Sakhisakh, choæ to, jak i kiedy zdo³ali dostaæ siê do budynku i odnaleŸæ go, zakrawa³o na magiê. Bothañscy stra¿nicy broni¹cy dostêpu do schodów wszyscy ju¿ byli martwi – zastrzeleni albo stratowani. T³um powstrzymywa³o jedynie pole si³owe, ale s¹dz¹c po iskrzeniu w jednym z filarów, ju¿ nie na d³ugo – nie obliczano go na taki t³um i lada chwila generator zostanie przeci¹¿ony i pole zniknie. A to oznacza³o pocz¹tek koñca – obojêtne, czy ktoœ jeszcze zacz¹³by strzelaæ, czy nie, t³um by³ ¿¹dny krwi i jeœli dopadnie jakichœ Bothan, rozszarpie ich na strzêpy – liczba ofiar pójdzie nie w dziesi¹tki jak dot¹d, lecz w setki. Chyba ¿e… Jeden z Noghri dostrzeg³ j¹ i pokaza³ towarzyszom. Han uniós³ siê i coœ krzykn¹³, ale w panuj¹cym zgie³ku nic nie s³ysza³a – widzia³a jedynie, jak porusza ustami. Desperacko spróbowa³a wys³aæ mu uspokajaj¹c¹ myœl, lecz na wszelki wypadek tak¿e pomacha³a. Jeœli któryœ z nich spróbuje po ni¹ zejœæ, zostanie rozerwany na strzêpy… Nie próbowali – Han opad³ za balustradê, rozumiej¹c, czego Leia nie chce, ale jego mina wyraŸnie œwiadczy³a, ¿e nie bardzo wiedzia³, czego ona chce. Demonstracyjnie odpiê³a od pasa miecz œwietlny, wypl¹ta³a z pêdów i unios³a, ¿eby go wyraŸnie zobaczy³. A potem, na ile mog³a, wziê³a zamach i cisnê³a miecz w jego stronê, pomagaj¹c sobie Moc¹, dziêki czemu broñ wyl¹dowa³a dok³adnie w jego d³oni. Przez moment nie bardzo wiedzia³, co ma zrobiæ, po czym go olœni³o – uaktywni³ ostrze i zdecydowanymi ciêciami zacz¹³ odcinaæ schody. Aby to zrobiæ, musia³ wyjœæ zza os³ony balustrady i jego poczynania prawie natychmiast zosta³y zauwa¿one. T³um rykn¹³ dzi207

ko i z dwóch miejsc pad³y strza³y. Wi¹zki energii minê³y go o centymetry, lecz natychmiast pilnuj¹cy go Noghri odpowiedzia³ równie¿ dwoma strza³ami i kolejnych wystrza³ów z do³u ju¿ nie by³o. Dopiero wówczas Leia zauwa¿y³a, ¿e drugi Noghri zdo³a³ gdzieœ znikn¹æ. Coœ dotknê³o jej karku. Odwróci³a siê odruchowo, pamiêtaj¹c wê¿e z Wayland… tym razem nie by³ to w¹¿, tylko lina zwisaj¹ca z jednego z okien nad jej g³ow¹. Z okna wygl¹da³ wyczekuj¹co Barkhimkh. Leia uœmiechnê³a siê, z³apa³a linê i zaczê³a wspinaczkê. Prawie dotar³a do okna, gdy schody z ³oskotem runê³y na posadzkê. – Panie admirale? Pellaeon siad³ prosto, gwa³townie przebudzony. By³ w swej pogr¹¿onej w mroku kabinie. – Tak? – Tu major Tschel, sir – g³os oficera wachtowego z mostka rozlega³ siê z g³oœnika interkomu. – Odebraliœmy transmisjê oznaczon¹ pañskim osobistym kodem szyfruj¹cym. – Rozumiem – Pellaeon wsta³ i podszed³ do konsolety komputera. – Proszê j¹ przerzuciæ na mój komputer, majorze. – Oczywiœcie, sir. Ekran rozb³ys³, potwierdzaj¹c po³¹czenie, i Pellaeon wstuka³ na klawiaturze swój kod, kln¹c w duchu, na czym œwiat stoi – latanie od bazy do bazy i wypraszanie lub wymuszanie zgody na zawarcie pokoju by³o wystarczaj¹co mêcz¹ce, ale nocne koszmary uwa¿a³ za znacznie gorsze. Najnowsze wydanie mia³o w g³ównej roli wielkiego admira³a Thrawna rugaj¹cego go spokojnie, ale za to ze smutkiem za zmarnowanie wszystkiego, co stworzy³… Komputer potwierdzi³ przyjêcie kodu i nad biurkiem pojawi³a siê holoprojekcja wielkoœci jednej czwartej orygina³u. – Tu komandor Dreyf, sir – przedstawi³ siê rozmówca. – Mam wstêpny raport dotycz¹cy lorda Graemona i jego finansów. – Doskonale! – Pellaeon rozbudzi³ siê do reszty. – S³ucham. – Ujmuj¹c rzecz krótko: to wyj¹tkowo przebieg³a glisda – Dreyf nawet nie próbowa³ ukryæ pogardy. – Ma lewe interesy w ka¿dym wiêkszym przedsiêwziêciu od Muunilinst do Coruscant. Na razie odkryliœmy piêtnaœcie powi¹zañ z Now¹ Republik¹, ka¿de niezale¿ne od pozosta³ych. A to dopiero pocz¹tek. 208

Pellaeon w milczeniu skin¹³ g³ow¹ – potwierdza³o to jego podejrzenia. – A odnoœnie jego powi¹zañ z piratami? – spyta³. – Jak dot¹d nic konkretnego, za to mamy dowody na œcis³y zwi¹zek genera³a Kyte’a z ³¹cznikiem Cavrilhu. Skontaktowa³ siê z nim natychmiast po pañskim pobycie na Muunilinst, czyli jedenaœcie dni temu. Œledzimy to po³¹czenie i na razie mamy trzech poœredników. – Rozumiem – mimo podejrzeñ wiadomoœæ nie by³a mi³a: oficer sztabowy zdradzaj¹cy Imperium. – Uda³o siê panu przeœledziæ kontakty Graemona w drug¹ stronê? – Jeszcze nie, ale jestem pewien, ¿e to nie on wydaje rozkazy. – Nie on – zgodzi³ siê Pellaeon, spodziewaj¹c siê takiej odpowiedzi: kontakty Disry z Graemonem by³y dobrze ukryte, bo istnieæ przecie¿ musia³y. Mo¿e ukryte zbyt dobrze jak na ograniczone mo¿liwoœci Dreyfa. – Proszê kontynuowaæ, potrzebujê jak najwiêcej faktów i dowodów. – Rozkaz, sir – Dreyf zawaha³ siê. – Jeœli mogê coœ zasugerowaæ, sir… te wszystkie kontakty z Now¹ Republik¹ s¹ do udowodnienia w ka¿dej chwili. Wykoñczy³oby to Graemona bez cienia w¹tpliwoœci. – Tylko ¿e ja nie zamierzam go wykañczaæ. A na pewno nie w tej chwili. Handel z Now¹ Republik¹ jest nielegalny, ale obaj wiemy, ¿e bez niego Imperium ju¿ dawno przesta³oby istnie栖 wyjaœni³ Pellaeon, nie dodaj¹c, ¿e jeœli jego inicjatywa pokojowa siê powiedzie, handel zostanie oficjalnie usankcjonowany. – Chcia³bym jedynie znaleŸæ i powstrzymaæ tych, którzy manipuluj¹ imperialnymi funduszami i personelem. Czy wyrazi³em siê jasno, komandorze? – Jasno, sir. Proszê siê nie obawiaæ: jak g³êboko by siê nie zakopali, znajdziemy ich. – Jestem tego pewien. Jeszcze coœ interesuj¹cego? – Tak, panie admirale: dosta³em w³aœnie wiadomoœæ od jednego z agentów, który œledzi³ powi¹zania Graemona na Bothawui o najœwie¿szych wydarzeniach. Nie mówiono jeszcze o nich w mediach. Otó¿ przed i w siedzibie Po³¹czonych Klanów dosz³o do potê¿nej demonstracji dotycz¹cej Caamas i po obu stronach by³y ofiary œmiertelne. Podejrzewam, ¿e dziennikarze tak¿e zostali tym zaskoczeni i trochê potrwa, zanim siê po³api¹ w faktycznym przebiegu zajœæ, a lepiej bêdzie, jeœli pan dowie siê od razu, sir. 14 – Widmo...

209

– S³usznie pan pomyœla³, komandorze – pochwali³ Pellaeon. – Coœ jeszcze? – Nie, sir. – W takim razie proszê mnie informowaæ na bie¿¹co – poleci³ i przerwa³ po³¹czenie. Przez kilka minut siedzia³ nieruchomo, wpatruj¹c siê w pusty ekran i analizuj¹c najnowsze informacje. W ci¹gu ostatnich trzech tygodni wszêdzie s³ysza³, ¿e Nowa Republika jest niestabilna i stoi na skraju samozniszczenia. Za ka¿dym razem powtarza³ te same argumenty, o których s³usznoœci by³ przekonany – dzia³o siê to ju¿ tyle razy, ¿e przytacza³ je automatycznie. A jednak… Czyta³ raporty o zamieszkach, które wywo³a³y nowiny o Caamasi, a tak¿e dane wywiadu o coraz ostrzejszych dyskusjach w Senacie Nowej Republiki i w lokalnych cia³ach rz¹dz¹cych, oraz prognozy dotycz¹ce coraz bardziej rozogniaj¹cych siê starych sporów i ¿alów. Czy¿by siê myli³? Czy¿by Nowa Republika faktycznie zmierza³a do samozniszczenia? Bo jeœli tak, to zrobi³ najgorsz¹ rzecz, jak¹ tylko móg³. Wsta³ z westchnieniem i podszed³ do ³ó¿ka. Nie wydawa³o mu siê, aby ten scenariusz by³ mo¿liwy, ale w nocy niewiele rzeczy wygl¹da³o zgodnie z prawd¹. Mia³ istotne powody, by post¹piæ tak, jak post¹pi³ i pozosta³o jedynie ¿ywiæ nadziejê, ¿e te powody nadal pozostaj¹ aktualne. I tak przeanalizuje je ponownie rano, a jeœli kwestia Caamas oka¿e siê groŸna dla procesu pokojowego… przypomnia³y mu siê s³owa Thrawna: „Nale¿y uwa¿nie zbadaæ wszystkie przeszkody, przy odrobinie wyobraŸni czêsto da siê je zamieniæ w atuty”. Jeœli kwestia Caamas oka¿e siê groŸna dla Nowej Republiki, to w zamian za pomoc w jej wyjaœnieniu Imperium bêdzie w stanie uzyskaæ naprawdê du¿o… Sprawdzi³ listê najbli¿szych spotkañ, jako ¿e powrót na Bastion nie wchodzi³ w grê. Poza faktem, ¿e nie móg³ sobie pozwoliæ na nag³¹ zmianê planów, wiedzia³, i¿ próba odzyskania pe³nej wersji dokumentu natychmiast dotar³aby do wiadomoœci Disry, a nie mia³ najmniejszego zamiaru zdradzaæ mu swoich zamierzeñ, jeœli tylko nie musia³. W bazie na Yaga Minor znajdowa³o siê kompletne imperialne archiwum, a to by³ cel jego czwartego z kolei spotkania. Wy³¹czy³ czytnik i po³o¿y³ siê zdecydowany, ¿e tak w³aœnie post¹pi: spróbuje uzyskaæ ten kontrowersyjny dokument i zapro210

ponuje go w³adzom Nowej Republiki w zamian za ustêpstwa polityczne. Zak³adaj¹c naturalnie, ¿e dojdzie do spotkania i rozmów pokojowych. Przez moment mia³ ochotê sprawdziæ, czy na mostku czekaj¹ na niego jakieœ informacje od majora Vermela, ale opanowa³ siê. Oficer ³¹cznoœci i tak otrzyma³ wyraŸny rozkaz, ¿eby zawiadomiæ go natychmiast, gdy taka wiadomoœæ nadejdzie, a przypominanie mu o tym drugi raz w ci¹gu doby mog³oby jedynie wywo³aæ niezdrowe komentarze i spekulacje. Poza tym Vermel najwy¿ej przed dziesiêcioma dniami dotar³ do systemu Morishim, a bior¹c pod uwagê aktualn¹ sytuacjê panuj¹c¹ w Nowej Republice, genera³ Bel Iblis móg³ najzwyczajniej w œwiecie potrzebowaæ znacznie wiêcej czasu, ni¿ Pellaeon zak³ada³, na podjêcie decyzji lub na przekonanie Rady do idei spotkania. Vermel w koñcu siê odezwie, a jego, Pellaeona, czeka³y w miêdzyczasie cztery spotkania z najprawdopodobniej przeciwnymi jego pomys³owi starszymi oficerami Floty Imperialnej, zanim jeszcze uda mu siê dostaæ do archiwum. Najbli¿sze z nich mia³o siê odbyæ za szeœæ godzin, zatem za najrozs¹dniejsze teraz uzna³ zmuszenie siê do snu. – Nie – Han potrz¹sn¹³ g³ow¹, krzywi¹c siê lekko, gdy¿ Leia opatrywa³a mu lewe ramiê. – Nie strzela³em. Ani do t³umu, ani do jakiegokolwiek innego celu. – Ci, z którymi rozmawialiœmy, twierdz¹, ¿e pan strzela³ – upiera³ siê Orou’cya. – Zgodnie zeznaj¹, ¿e strza³ pad³ z balkonu, na którym siê pan znajdowa³, generale Solo. – W takim razie Rayl’skar tak¿e strzela³ – oznajmi³ Sakhisakh. – Bo zgodnie z zeznaniami œwiadków z jego balkonu tak¿e strzelano. – Myl¹ siꠖ Orou’cya niechêtnie i z obaw¹ spojrza³ na mówi¹cego. – Przywódca klanu Askor nie mia³ przy sobie ¿adnej broni. – Ja mia³em, ale jej nie u¿y³em – powtórzy³ Han. – Mo¿ecie sprawdziæ poziom energii w zasilaczu. – Zasilacz móg³ zostaæ wymieniony – futro sekretarza zafalowa³o. – I nie w tym rzecz. Jeœli pan tak mówi, muszê uwierzyæ, generale Solo. Zreszt¹ to i tak niewiele zmienia. 211

Han zmuszony by³ przyznaæ mu racjꠖ przy dwudziestu siedmiu demonstrantach martwych i ponad czterdziestu rannych, nie wspominaj¹c o stra¿nikach i zniszczeniach w siedzibie Po³¹czonych Klanów, detalem technicznym stawa³o siê wyjaœnienie, kto pierwszy strzeli³. Naturalnie detalem dla wszystkich oprócz dziennikarzy, którzy z wyj¹tkow¹ zgodnoœci¹ obwiniali jego. Drzwi otworzy³y siê, przerywaj¹c mu rozmyœlania, i do pokoju wesz³o dwóch bothañskich stra¿ników nios¹cych kilka fragmentów pogiêtego z³ocistego metalu. – To ostatnie fragmenty – powiedzia³ jeden, wrêczaj¹c je sekretarzowi. – Przeszukaliœmy ca³y parter i nic wiêcej nie znaleŸliœmy. Han skrzywi³ siê, i tym razem nie z bólu – od ponad godziny znoszono elementy sk³adowe Threepio, który wygl¹da³ jeszcze gorzej ni¿ przy pierwszym demonta¿u. A Han by³ œwiadkiem i tamtego wydarzenia w Chmurnym Mieœcie. – Nic mu nie bêdzie – pocieszy³a go Leia. – G³ówne komponenty nie wygl¹daj¹ na uszkodzone, zniszczenia s¹ czysto zewnêtrzne i bez problemu powinno daæ siê go z³o¿yæ. – Mo¿emy to zrobiæ, jeœli sobie ¿yczycie – wtr¹ci³ Orou’cya. – W ¿adnym wypadku! – sprzeciwi³ siê Han, ¿a³uj¹c, ¿e Chewbacca zosta³ na Coruscant z m³odym pokoleniem rodu Solo. – Na Coruscant mamy fachowca, który ju¿ go sk³ada³. Z drugiej strony, kiedy ostatnim razem Wookie z³o¿y³ go do kupy, droid nie by³ tym specjalnie zachwycony. – Naturalnie – Orou’cya zawaha³ siê. – Pani senator, przywódca klanu Rayl’skar skontaktowa³ siê z rz¹dem Nowej Republiki: prezydent Gavrisom chcia³by z pani¹ rozmawiaæ najszybciej, jak to tylko mo¿liwe. – Mam robiæ za ciê¿ko zszokowanego? – spyta³ Han tak cicho, ¿e tylko Leia mog³a go us³yszeæ. – Wiesz, takiego, który wymaga troskliwej opieki? – Lepiej nie, kiedyœ i tak bêdê musia³a z nim porozmawia栖 odpar³a równie cicho. – Im szybciej powiem mu, co siê faktycznie sta³o i dlaczego, tym lepiej. Mogê skorzystaæ z waszego centrum ³¹cznoœci? – Naturalnie, pani senator – Orou’cya sk³oni³ siê i wskaza³ drzwi. – Proszê za mn¹. W œlad za nimi wyszli stra¿nicy, za którymi ostentacyjnie wymaszerowa³ Sakhisakh. Korzystaj¹c z okazji, Han puœci³ kwiecist¹ 212

wi¹zankê. Jej echo jeszcze nie przebrzmia³o do koñca, gdy do pokoju wszed³ Barkhimkh. – Leia jest w centrum ³¹cznoœci – poinformowa³ go Han. – Wiem – Noghri podszed³ do niego i wyci¹gn¹³ otwart¹ d³oñ. – Chcia³em ci to pokazaæ bez œwiadków. Zaskoczony Han wzi¹³ podane szcz¹tki stopionego i skrêconego urz¹dzenia. – Co to takiego? – spyta³ po chwili. – Pozosta³oœci imperialnego oszustwa. Kryszta³ przekaŸnikowy i rurka wype³niona tibann¹ po³¹czone ze sob¹ i przymocowane jak¹œ substancj¹ do œciany. Umieszcza siê to w pobli¿u miejsca, w którym powinien pojawiæ siê ktoœ, kogo chce siê oskar¿yæ o morderstwo. Gdy ten ktoœ siê zjawi, ukryty w pobli¿u snajper strzela w kryszta³, który ogniskuje energiê w rurce. – A ona strzela niczym normalny karabin blasterowy – dokoñczy³ ponuro Han. – I mamy strza³ na oœlep w t³um, o który wszyscy obwiniaj¹ mnie. – Tak – przytakn¹³ powa¿nie Barkhimkh. – Ponownie obwiniono ciê o coœ, czego nie zrobi³eœ. Najprawdopodobniej zreszt¹ nie planowali wrobiæ ciebie, tylko któregoœ z Bothan. Nie mieli pewnoœci, na którym piêtrze wyjdzie na balkon, wiêc umieœcili dwa takie urz¹dzenia: po jednym na ka¿dym. Mia³eœ po prostu pecha znaleŸæ siê w jego pobli¿u. – Tak, teraz faktycznie przy³o¿yli siê do oszustwa – mrukn¹³ Han. – Ale zaraz! Dlaczego nie widzia³em strza³u snajpera? Ani ja, ani nikt inny? – Bo najprawdopodobniej u¿ywa³ Nightstingera, to karabin snajperski firmy Xerrol strzelaj¹cy wi¹zkami niewidzialnej dla wiêkszoœci istot energii. – ¯artujesz?! – zdziwi³ siê Han. – Nigdy nie s³ysza³em o karabinie blasterowym o podobnych w³aœciwoœciach. – Imperium nie reklamowa³o jego istnienia – odpar³ rzeczowo Noghri. – Poza tym to naprawdê rzadka broñ, poniewa¿ jej wady przewy¿szaj¹ zaletê. Zaletê bowiem ma tylko jedn¹, za to wymaga specjalnego gazu, którego pojemnik kosztuje tysi¹c kredytów i wystarcza zaledwie na trzy do piêciu strza³ów. Na odleg³oœæ powy¿ej trzystu metrów staje siê tak¿e bardzo niecelny. Nie jest to wiêc broñ nadaj¹ca siê do powszechnego u¿ytku. – Faktycznie – zgodzi³ siê Han. – Ale te¿ nie jest to broñ, któr¹ ktoœ mia³by ze sob¹ przypadkiem. 213

– Zgadza siê. Obojêtne, kto by nie zacz¹³ tej demonstracji, nie ulega w¹tpliwoœci, ¿e w masakrê zamienili j¹ agenci Imperium. – Ty to wiesz i ja to wiem: problem w tym, jak to udowodniæ. To – Han podrzuci³ resztki urz¹dzenia na d³oni – nie wystarczy jako dowód. – Urz¹dzenie jest jednorazowe i po strzale ulega samozniszczeniu. Wiedzia³em, czego szukam tylko dlatego, ¿e mia³em z nimi wczeœniej do czynienia, a ty dok³adnie opisa³eœ to, co zasz³o – przyzna³ spokojnie Barkhimkh. – Kto teraz dowodzi imperialnymi wojskami? – spyta³ niespodziewanie Han po chwili ciszy. – Admira³ Pellaeon. Z pok³adu „Chimaery”, niszczyciela klasy Imperial. – Jeden z ludzi Thrawna? – upewni³ siê Han. – S³u¿y³ bezpoœrednio pod nim jako dowódca jego okrêtu flagowego. Wielu uwa¿a³o go za g³ównego protegowanego wielkiego admira³a. – Rzeczywiœcie sporo siê nauczy³ – warkn¹³ Han, oddaj¹c mu znalezisko. – Spróbuj zachowaæ to w jednym kawa³ku, dopóki nie wrócimy na pok³ad. I ani s³owa Bothanom, ma siê rozumieæ. A co do pana admira³a, to znajdziemy sposób, ¿eby wyrównaæ rachunki. – Jak sobie ¿yczysz, Hanie z klanu Solo – Noghri sk³oni³ siê ceremonialnie i schowa³ szcz¹tki do torby. – Zdo³asz w jakiœ sposób wykorzystaæ te informacje? – Wykorzystam je na pewno – obieca³ mœciwie Han, któremu perspektywa odpowiedzialnoœci za szeœædziesi¹t ofiar niespecjalnie odpowiada³a. – Mo¿esz byæ pewien, ¿e wykorzystam! – Jak? – zaciekawi³ siê Noghri. – Pojêcia nie mam – przyzna³ z rozbrajaj¹c¹ szczeroœci¹ Han.

214

ROZDZIA£

"

Wyszli z nadprzestrzeni i wokó³ pojawi³y siê gwiazdy – dotarli na miejsce. Gdziekolwiek by siê to miejsce znajdowa³o. – Trzy planety w systemie – oznajmi³a Faughn, t³umi¹c ziewniêcie: niezale¿nie od rozk³adu wacht chcia³a byæ przytomna, gdy dotr¹ do uk³adu Nirauan, wiêc by³a. A przy okazji by³a te¿ niewyspana. Mara, spogl¹daj¹c na czerwon¹ gwiazdê stanowi¹c¹ systemowe s³oñce, zastanawia³a siê, czy op³aca³o siê lecieæ taki szmat drogi. – Druga planeta wygl¹da na nadaj¹c¹ siê do zamieszkania – zameldowa³ Torve. – Atmosfera i temperatura s¹ odpowiednie dla ludzi i… – Coœ leci – przerwa³ mu Elkin. – Namiar piêædziesi¹t trzy na siedemnaœcie. Mara spojrza³a na odczyty. Zgodnie ze zdrowym rozs¹dkiem „Starry Ice” wyszed³ z nadprzestrzeni z w³¹czonymi wszystkimi systemami wyg³uszaj¹cymi, wiêc powinien byæ niewidoczny dla sensorów. Mieli jednak¿e do czynienia z nieznan¹ technik¹ i mog³o siê to okazaæ ca³kowicie zbêdnym zabezpieczeniem. – Dok¹d leci? – spyta³a. – Na drug¹ planetê… zaraz zobaczê, czy uda mi siê ustaliæ, gdzie wyl¹duje – odpar³ Elkin. – To taka sama jednostka jak ta, która omal nie staranowa³a niszczyciela Terrika? – zainteresowa³a siê Faughn. 215

– S¹dzê, ¿e taka sama – Torve nie by³ do koñca przekonany. – Bez aktywnego ekranu nie dowiem siê niczego wiêcej. – Mam! – ucieszy³ siê Elkin. – Na pó³nocnej pó³kuli… dok³adnie w tym miejscu. Tu s¹ wspó³rzêdne. – Jest tam coœ ciekawego w pobli¿u? – spyta³a Faughn. – Nic oczywistego, a przynajmniej nie o odczytywalnej emisji energetycznej – poinformowa³ j¹ Torve. – Nie podoba mi siê tu! – warkn¹³ nagle Elkin, bêbni¹c palcami po konsolecie. – Dlaczego nie mamy nic o tym systemie w banku danych? Otrzyma³ nazwê, wiêc ktoœ musia³ tu kiedyœ byæ. Choæby tylko raz, ale jednak. – Ktoœ kiedyœ na pewno – zgodzi³a siê Shirlee. – Prawdopodobnie przelotem. By³ w czasach Starej Republiki taki okres, kiedy wystarczy³o znaleŸæ jakiœ nowy system, przeprowadziæ krótki skan form ¿ywych i wyst¹piæ o prawo w³asnoœci. Prawo to nazywano „nazwaæ i posiadaæ”. W ten sposób na Zewnêtrznych Odleg³ych Rubie¿ach odkryto i nazwano masê uk³adów, które znajduj¹ siê na mapach i o których nic nie wiadomo. – Gdzieœ o tym czyta³am – wtr¹ci³a Mara. – Tego prawa nadu¿ywa³y zw³aszcza w³adze Sektora Wspólnego, a jesteœmy ca³kiem blisko jego granic. – Zgadza siꠖ przyzna³a Faughn. – W tym przypadku podzielam zdanie Elkina: jeœli to czyjaœ baza wojskowa, gdzie s¹ systemy obronne? A przede wszystkim, gdzie sama baza? – Nikt nie mówi³, ¿e to musi byæ baza militarna – przypomnia³a Mara. – Wiemy jedynie tyle, ¿e u¿ywaj¹ nieznanej, obcej techniki. A w ogóle to jak d³ugo bêdziemy tu tkwiæ, niczego nie zauwa¿ymy i niczego siê nie dowiemy. – Nie wiem… – westchnê³a Shirlee. – Potwierdziliœmy, ¿e to ten system, mo¿e powinniœmy wróciæ po wsparcie? – Nie potwierdziliœmy niczego poza tym, ¿e koordynaty na mapach pokrywaj¹ siê z rzeczywistym po³o¿eniem uk³adu! – zirytowa³a siê lekko Mara. – Nie wiemy, czy tu siê mieœci ich baza. Mo¿e to byæ jedynie miejsce spotkañ w tym miesi¹cu. Jeœli teraz odlecimy, mo¿emy ich ju¿ nigdy nie znaleŸæ. – W zasadzie… – kapitan najwyraŸniej nie mia³a ochoty na dok³adniejsze badania systemu. – Za kilka godzin l¹dowisko znajdzie siê za horyzontem, wtedy zbli¿ymy siê do planety. – A jeœli maj¹ system wczesnego ostrzegania rozsiany po powierzchni ca³ej planety? – spyta³ Torve. 216

– Coœ trzeba za³o¿y栖 Faughn wzruszy³a ramionami. – To siê nazywa „skalkulowane ryzyko”. – Którego nie musi ponosiæ ca³y statek – doda³a Mara. – Dysponujemy dwoma promami i myœliwcem, mam nadziejê ¿e z systemem wyg³uszaj¹cym. – Bez – poinformowa³a j¹ Shirlee. – I bez hipernapêdu. Defender na dobr¹ sprawê nie potrzebuje systemu wyg³uszania, bo sam z siebie jest trudno wykrywalny. Jeœli nie maj¹ naprawdê dobrych sensorów, a ty nie bêdziesz szaleæ, powinnaœ pozostaæ nie zauwa¿ona podczas ca³ego przelotu. Defender by³ najnowszym modelem myœliwca Nowej Republiki, którego posiadanie by³o podobno nielegalne, a który Karrde gdzieœ za³atwi³. Maszynê przeznaczono do walk wewn¹trzsystemowych, st¹d nie wyposa¿ono jej w hipernapêd. Byæ mo¿e dlatego jakiœ dowcipniœ ochrzci³ j¹ tak, jak nazywano jedn¹ z wersji rozwojowych imperialnego myœliwca TIE. – Doskonale – Mara na wszelki wypadek siêgnê³a po Moc, ale jej zmys³ niebezpieczeñstwa nie wyczuwa³ niczego. – Poczekamy, a¿ miejsce l¹dowania znajdzie siê po przeciwnej stronie planety. Przez te parê godzin sprawdzê Defendera. A potem siê rozejrzê. Z oddali planeta wygl¹da³a szaro, ponuro i bezludnie. Z bliska bynajmniej nie przedstawia³a siê lepiej. Porasta³a j¹ co prawda roœlinnoœæ – kêpa drzew o szerokich, przypominaj¹cych wachlarz liœciach i jakieœ niskopienne roœliny niemo¿liwe do dok³adnego obejrzenia przy szybkoœci, z jak¹ lecia³a, ale zestaw barw wystêpuj¹cych na wiêkszoœci planet, które Mara odwiedzi³a, a by³o ich sporo, tê jakoœ omin¹³. Wszystko ogranicza³o siê do odcieni br¹zu i szaroœci, naprawdê wyj¹tkowo ubarwionych plam¹ ciemnego fioletu lub krwistej czerwieni. Móg³ to byæ wynik adaptacji do ciemnego œwiat³a czerwonego s³oñca i mo¿e w podczerwieni roœliny okaza³yby siê ca³kiem kolorowe. Tylko jakoœ w to nie wierzy³a. – Wlatujê miêdzy wzgórza – powiedzia³a g³oœno: do tablicy kontrolnej przyczepione mia³a urz¹dzenia nagrywaj¹ce, tak na wszelki wypadek. – Wygl¹daj¹ na poszarpane i skaliste… ziemia, jeœli na nich by³a, dawno zniknê³a w wyniku erozji. Nadal ¿adnych 217

œladów emisji energetycznych czy sensorów. Nikt nie próbuje mnie skanowaæ. Miêdzy dwoma wy¿szymi ni¿ pozosta³e i urwistymi wzgórzami, bezpoœrednio przed dziobem myœliwca znajdowa³ siê wylot parowu. – Mam wra¿enie, ¿e przede mn¹ znajduje siê jakaœ rozpadlina, ¿leb albo coœ… Nie, to ca³kiem du¿y, normalny w¹wóz! – zwiêkszy³a na moment wysokoœæ, ¿eby sprawdziæ, czy siê nie myli: w¹wóz faktycznie bieg³ w kierunku l¹dowiska, którego szuka³a, i wygl¹da³o na to, ¿e doleci nim tam. – Chyba znalaz³am os³oniêt¹ drog¹ prowadz¹c¹ prosto do celu, zaraz podam koordynaty. Zrzuci³a je prosto z komputera nawigacyjnego i wlecia³a w w¹wóz. Jeœli nieznani „tamci” nie umieœcili w nim czujników, by³a nie do wykrycia. Jeœli zaœ umieœcili, lecia³a prosto w zasadzkê. Jedyne, co jej pozosta³o, to polegaæ na swym zmyœle zagro¿enia, który jak dot¹d udawa³, ¿e nie istnieje. W¹wóz z bliska okaza³ siê taki, na jaki wygl¹da³ z oddali – w miarê prosty, o szerokoœci od piêædziesiêciu do stu metrów i g³êbokoœci oko³o stu, choæ zdarza³y siê miejsca, w których mia³ i trzysta metrów. Tego typu rozpadliny skalne przewa¿nie ¿³obi³y wartkie rzeki, ale tu nie dostrzeg³a nawet œladu po niej – dno by³o ca³kowicie suche. Œciany stanowi³y szare ska³y o ostrych, poszarpanych kszta³tach, poroœniête krzewami i jakimiœ pn¹czami. Zwyk³a logika i znajomoœæ podstaw taktyki nakazywa³a przeprowadzenie ataku na odcinku kilku pierwszych kilometrów, gdy pilot dopiero przyzwyczaja³ siê do lotu miêdzy skalnymi œcianami, ale mimo i¿ skoncentrowa³a siê jak potrafi³a i u¿y³a Mocy, nie by³a w stanie wyczuæ ¿adnego zagro¿enia. Lecia³a wiêc dalej, na wszelki wypadek obserwuj¹c tak¿e zielonkawe niebo. W¹wóz rozszerzy³ siê, zwêzi³, potem ponownie rozszerzy³, trac¹c jedn¹ ze œcian, która zawali³a siê i otworzy³a drogê na poroœniêt¹ lasem okolicê. Po kilkunastu sekundach dolina zniknê³a, a z lewej ponownie wyros³a skalna œciana, ale przyby³o roœlinnoœci, iloœciowo i gatunkowo – porasta³a prawie ca³e œciany. Pojawi³o siê te¿ coœ innego, czego dot¹d nie by³o… – W zboczach pojawi³y siê otwory, ale lecê zbyt szybko, a one s¹ za g³êbokie, bym mog³a w nie zajrzeæ. Na pierwszy rzut oka nie wygl¹daj¹ naturalnie. To mo¿e byæ kolonia jakichœ istot lataj¹cych lub potrafi¹cych siê wspinaæ albo czêœæ systemu wczesnego ostrzegania. Proponujê, ¿eby nastêpna maszyna mia³a znacznie bardziej 218

czu³e sensory ni¿… Moment… – zwolni³a, przygl¹daj¹c siê temu, co wy³oni³o siê zza skalnego za³omu. – Chyba znalaz³am… wygl¹da na wylot jaskiñ. Jest w prawej œcianie i wydaje siê wystarczaj¹co du¿y, by jednostki, które widzieliœmy, mog³y spokojnie z niego korzystaæ. Teraz muszê zdecydowaæ, czy lepiej tam wejœæ, czy wlecieæ… Zatrzyma³a maszynê, prze³¹czaj¹c napêd na grawitacyjny, i zastanowi³a siꠖ jeœli wleci, bêdzie mia³a mo¿liwoœæ ucieczki i si³ê ognia, ale z drugiej strony, jak dot¹d nic nie wskazywa³o, by ktokolwiek siê ni¹ interesowa³. Albo jej nie zauwa¿yli, albo nie uwa¿ali za zagro¿enie. Poza tym na piechotê powinna znacznie dalej dotrzeæ bez wywo³ywania alarmu ni¿ w uzbrojonym myœliwcu. – Wchodzꠖ zdecydowa³a g³oœno, l¹duj¹c obok kêpy krzaków. – Dotychczas nie by³o ¿adnych wrogich reakcji i chcê utrzymaæ ten stan rzeczy, jak d³ugo siê da. Ale na wszelki wypadek biorê oba miotacze i miecz. To powinno wystarczyæ, jakby co. Ze schowka w prawej burcie wyjê³a miotacz BlasTech, który umieœci³a w kaburze na biodrze, i drugi, ma³y, wystarczaj¹cy jedynie na kilka strza³ów, który wsunê³a do sprê¿ynowej kabury na lewym przedramieniu. Ca³oœæ zas³ania³ rêkaw i nie raz ju¿ broñ nie zosta³a wykryta przy pobie¿nej rewizji. Miecz œwietlny przypiê³a do pasa, uœmiechaj¹c siê smêtnie – kiedyœ nale¿a³ do Luke’a, wykonany jeszcze przez Anakina Skywalkera, a przekazany Luke’owi przez Obi Wana Kenobiego na Tatooine. Luke da³ go jej po zniszczeniu magazynu Imperatora wewn¹trz góry Tantiss. Wtedy byli sprzymierzeñcami. Teraz… Teraz sama nie wiedzia³a, kim byli, a raczej jaki by³ Luke. Bioskan pisn¹³, potwierdzaj¹c analizê atmosfery – nie odkry³ w niej toksyn ani mikroorganizmów groŸnych dla cz³owieka poddanego pe³noskalowemu uodpornieniu, jakie przesz³a. No i nadawa³a siê do oddychania. Przesta³a myœleæ o Skywalkerze, wy³¹czy³a napêd, prze³¹czy³a systemy myœliwca na czuwanie i sprawdzi³a, czy nagrywarka po³¹czona jest z nadajnikiem, a ca³oœæ ustawiona na transmisje impulsowe. – Wokó³ panuje spokój – oceni³a. – Zabieram komling sprzêgniêty z nadajnikiem. Urz¹dzenie przypiê³a do ko³nierza, ¿eby mieæ obie rêce wolne, i otworzy³a os³onê kabiny. Powietrze by³o ch³odne i œwie¿e, o subtelnie egzotycznym zapachu trudnym do jednoznacznego okre219

œlenia. Odpiê³a pasy bezpieczeñstwa, wsta³a i ze schowka za fotelem wyjê³a plecak z ¿elaznymi racjami i wyposa¿eniem pozwalaj¹cym prze¿yæ w wypadku kraksy. Nastêpnie zamknê³a i zabezpieczy³a przed otwarciem kabinê i zeskoczy³a na ziemiê. Trawopodobna roœlinnoœæ mia³a krótkie, szerokie ŸdŸb³a, ale nie tamowa³a ruchu. Id¹c nas³uchiwa³a, lecz poza szelestem liœci na wietrze nie wychwyci³a ¿adnego innego dŸwiêku. Wiedzia³a, ¿e nie jest sama, pomimo braku dŸwiêków – w otworach, którymi usiane by³y zbocza, czai³y siê jakieœ zwierzêta: czu³a ich obecnoœæ. I wiedzia³a, ¿e jeœli nie wszystkie, to przynajmniej znaczna ich czêœæ j¹ obserwuje… – Mog³am siê pomyli栖 powiedzia³a, zak³adaj¹c plecak i wyci¹gaj¹c broñ z kabury. – To mo¿e byæ zwyczajna jaskinia. Zaraz siê przekonamy… Ostro¿nie dotar³a do wejœcia i wyjrza³a zza skalnej œciany. To faktycznie by³a zwyk³a jaskinia: brudna, naturalnego pochodzenia i du¿a, gdy¿ jej tylna czêœæ ginê³a w ciemnoœci. Pod³ogê przy wejœciu pokrywa³a gruba warstwa liœci, dalej zaœ panowa³ mrok. W samym wejœciu wisia³y pajêczynopodobne twory, poruszaj¹ce siê w podmuchach wiatru. W powietrzu panowa³a lekka wilgoæ, typowa dla odleg³ego zbiornika wodnego pozbawionego odp³ywu. Mara schowa³a broñ, czuj¹c siê nieco g³upio i jakby trochê oszukana. – Jestem przy wejœciu. Jeœli to zamaskowane l¹dowisko, ktoœ musia³ tu odwaliæ niesamowity kawa³ roboty. Cofnê³a siê o krok i os³aniaj¹c oczy spojrza³a w górê zbocza. Poza ska³ami nie dostrzeg³a niczego, sam zaœ w¹wóz skrêca³ nieco w prawo. Bardziej z ciekawoœci ni¿ z jakiegokolwiek innego powodu minê³a wejœcie i wyjrza³a za skalny nawis blokuj¹cy dalszy widok w g³¹b w¹wozu. I omal jej nie zatchnê³o z wra¿enia – wprost przed ni¹, o jakieœ dziesiêæ kilometrów dalej, w¹wóz koñczy³ siê strom¹ œcian¹, na której szczycie znajdowa³ siê czarny budynek wyraŸnie kontrastuj¹cy z bladym kolorem nieba. A raczej nie budynek, tylko forteca. Odetchnê³a g³êboko i powiedzia³a, sil¹c siê na spokój, co by³o tym trudniejsze, ¿e widok tej czarnej budowli wzbudza³ w niej dreszcz. – Znalaz³am ich. Na koñcu w¹wozu jest œciana, na której stoi czarna forteca – wyjê³a z pokrowca makrolornetkê i przyjrza³a siê budowli. – Wygl¹da na zbudowan¹ z czarnego kamienia i przypo220

mina mi opuszczon¹ fortecê na Hijarn, której czasami u¿ywamy jako miejsca spotkañ. Widzê trzy wie¿e i coœ, co mog³oby byæ czwart¹, gdyby nie zosta³o zniszczone przy samej podstawie. Prawdê mówi¹c… jeœli spojrzy siê na budynek z innej strony i z góry… tak, nie ulega w¹tpliwoœci, ¿e tam by³a wie¿a. Co wiêcej, strza³, który j¹ zniszczy³, wyora³ tak¿e ten w¹wóz! Prawdê mówi¹c, nie znam broni, która mog³aby to zrobiæ: superlaser Gwiazdy Œmierci jest zbyt siln¹ broni¹, a niszczyciel dowolnej klasy ma wprawdzie wystarczaj¹c¹ si³ê ognia, ale tu nie by³o salwy, poniewa¿ okolica jest nienaruszona, tu by³ tylko jeden strza³! Có¿… s¹dzê, ¿e to bêdzie mój nastêpny przystanek. Schowa³a makrolornetkê, odwróci³a siê i ruszy³a w stronê myœliwca. Przechodz¹c przed wejœciem spojrza³a w g³¹b jaskini i ledwie dotar³a do przeciwleg³ej œciany, zamar³a. Coœ spowodowa³o, ¿e jej zmys³ zagro¿enia nagle o¿y³. Przytulona do ska³y czeka³a i nas³uchiwa³a. Po d³u¿szej chwili us³ysza³a s³aby, odleg³y dŸwiêk silnika charakterystycznego dla lataj¹cego pojazdu. – Obawiam siê, ¿e mam towarzystwo – powiedzia³a cicho, rozgl¹daj¹c siê po niebie. Nie dostrzeg³a niczego, ale dŸwiêk zbli¿a³ siê. Ostro¿nie cofnê³a siê w g³¹b jaskini, nie spuszczaj¹c wzroku z nieba, i nagle zmys³ niebezpieczeñstwa zawy³ pe³n¹ moc¹. Odwróci³a siê na piêcie, jednoczeœnie opadaj¹c do przysiadu i siêgaj¹c po miotacz, ale wiedzia³a, ¿e nie zd¹¿y. Z prawej, z g³êbi jaskini wypad³ jakiœ ciemny kszta³t, przelecia³ obok niej, owiewaj¹c jej twarz ciep³ym oddechem, zakrêci³ i odlecia³ z powrotem w mrok. Na wszelki wypadek strzeli³a i w blasku trafienia dostrzeg³a nie obrobione œciany i zwisaj¹ce skalne iglice. I nastêpny lataj¹cy cieñ. Wycelowa³a w jego stronê, kiedy znad jej g³owy opad³ nagle drugi cieñ, zrêcznie wy³uskuj¹c jej miotacz z rêki. Zaklê³a g³oœno, lew¹ rêk¹ odczepi³a od pasa miecz, uaktywni³a ostrze i p³ynnym ruchem przerzuci³a go do prawej d³oni. Nagle ca³a jaskinia zamar³a. Mo¿e nie by³o to naj³adniejsze okreœlenie, ale najtrafniejsze – kimkolwiek czy czymkolwiek by³y te lataj¹ce stworzenia, teraz zaczê³y j¹ obserwowaæ w nowy sposób. I przemawiaæ nowym g³osem. Bowiem w jaskini da³ siê s³yszeæ nowy dŸwiêk – cichy pomruk wielu g³osów. W jaskini albo w jej umyœle… 221

Powoli cofnê³a siê do p³ytkiego zag³êbienia w œcianie, opar³a siê o nie plecami i skoncentrowa³a siê na Mocy. G³osy zabrzmia³y wyraŸniej, ale pozosta³y na denerwuj¹cym pograniczu – prawie je rozumia³a, a jednak nadal pozostawa³y niezrozumia³e. – Œliczne, ¿eby to nag³a krew zala³a! – warknê³a. Zbli¿a³ siê obcy, prawdopodobnie wrogi pojazd lataj¹cy, a ona tkwi³a tu unieruchomiona przez nie wiadomo co, tyle ¿e równie obce i wystarczaj¹co inteligentne, by odebraæ jej broñ i próbowaæ siê komunikowaæ. – Gdzie, do cholery, w³óczy siê Skywalker?! Jak go potrzeba razem z tymi wszystkimi sztuczkami, to nigdy nie ma go pod rêk¹! Przez jaskiniê przesz³o coœ, co mo¿na by³o okreœliæ jedynie jako emocjonalny wstrz¹s sejsmiczny. G³osy sta³y siê wyraŸniejsze, ale nadal pozosta³y jedynie prawie zrozumia³e. – Znacie Skywalkera? – spyta³a zaskoczona. Tym razem w g³osach da³o siê wyczuæ frustracjê. – Te¿ mam tego dosyæ! – parsknê³a. – Dalej: gadaæ albo myœleæ zrozumiale! Co Skywalker ma z wami wspólnego? Jeœli pad³a odpowiedŸ, Mara nigdy jej nie us³ysza³a, poniewa¿ od strony wejœcia dobieg³ nowy dŸwiêk i odwróci³a siê, przyjmuj¹c klasyczn¹ pozycjê szermiercz¹ i obur¹cz ujmuj¹c rêkojeœæ miecza. A w nastêpnej sekundzie zamar³a, i to w dodatku z opuszczon¹ szczêk¹. Do jaskini powoli i niezgrabnie ni to wlatywa³, ni to wpe³za³ k³¹b ciemnoœci. Sk³ada³y siê nañ dziesi¹tki nieco przypominaj¹cych mynocki stworzeñ szaleñczo machaj¹cych skrzyd³ami oraz jej w³asny myœliwiec wsparty na plecach kolejnych kilkudziesiêciu stworzeñ. Te w powietrzu trzyma³y p³atowiec pazurami wszêdzie tam, gdzie mog³y znaleŸæ uchwyt i ca³oœæ powoli, lecz stale zmierza³a w g³¹b jaskini. – Co tu siê, do cholery, wyprawia?! – warknê³a, odzyskuj¹c zdolnoœæ mowy, i skoczy³a w stronê myœliwca. Jej stopa trafi³a na stertê zeschniêtych liœci i pojecha³a jak po lodzie, a gwa³towna próba odzyskania równowagi przez nag³y skrêt cia³a skoñczy³a siê a¿ za du¿ym sukcesem – polecia³a w drug¹ stronê. K¹tem oka dostrzeg³a zbli¿aj¹cy siê b³yskawicznie ostry fragment œciany i ktoœ zgasi³ œwiat³o. Mara budzi³a siê stopniowo, boleœnie i nieprzyjemnie. Z jednej strony g³owy w³osy mia³a sklejone na podobieñstwo pancerza, 222

jak podejrzewa³a swoj¹ w³asn¹ krwi¹, a w dodatku jej oczy za nic na œwiecie nie chcia³y siê otworzyæ. Dopiero po prawie pó³przytomnej minucie uœwiadomi³a sobie, ¿e oczy ma otwarte, tylko wokó³ jest zbyt ciemno, by cokolwiek dostrzec. – Uch… – jêknê³a, zastanawiaj¹c siê ociê¿ale, czy by³a nieprzytomna tyle czasu, ¿e zapad³a noc, czy te¿ wci¹gniêto j¹ tak g³êboko, ¿e nie dociera³o tu ju¿ dzienne œwiat³o. Plecak mia³a przy sobie, wiêc wyjê³a z niego latarkê i zapali³a. Faktycznie zaci¹gniêto j¹ w g³¹b jaskini, a na dodatek zapad³a noc. Spojrza³a z obaw¹ na chronometr i zaklê³a pod nosem – straci³a przytomnoœæ na d³u¿ej, ni¿ siê spodziewa³a: minê³y prawie trzy godziny. Albo ³upnê³a w œcianê mocniej, ni¿ s¹dzi³a, albo jej porywacze upuœcili j¹ parê razy po drodze. Oœwietli³a œciany i sufit jaskini, porównuj¹c je z migawkowymi obrazami, które zapamiêta³a, gdy oœwietli³a j¹ strza³em z miotacza. Nic siê nie zgadza³o, wiêc musia³a znaleŸæ siê co najmniej trzydzieœci do piêædziesiêciu metrów od wejœcia. Niby niedaleko, ale pozosta³a kwestia odszukania myœliwca, którego w zasiêgu œwiat³a nie dostrzeg³a. Zreszt¹ to te¿ nie rozwi¹zywa³o sprawy. Nadajnik zosta³ ustawiony tak, by wys³a³ ca³¹ nagran¹ informacjê albo gdyby wy³¹czy³a komling, albo w kwadrans po jej ostatnim s³owie. Co oznacza³o, ¿e na „Starry Ice” odebrano ca³y pakiet ju¿ przed ponad dwiema godzinami. I to wraz z ostatnim, nie artyku³owanym acz wymownym okrzykiem, gdy zrozumia³a, ¿e zaraz w³asnorêcznie pozbawi siê przytomnoœci. Pozosta³o pytanie, co zrobi³a Faughn, na które istnia³a jedyna, logiczna odpowiedŸ: nie maj¹c na pok³adzie myœliwców, nie mog³a zrobiæ nic poza ryzykowaniem ca³ego statku w misji ratunkowej, co by³oby g³upot¹ do niej niepodobn¹. Zw³aszcza ¿e tylko tam mieli wiadomoœci z dotychczasowego przebiegu misji zwiadowczej. Zgodnie z logik¹ powinna zatem odlecieæ po posi³ki i znaj¹c Shirlee Mara wiedzia³a, ¿e tak w³aœnie post¹pi³a. A poniewa¿ Defender nie mia³ hipernapêdu, oznacza³o to, ¿e jest tu uziemiona. – Pewnie mog³abym iœæ do fortecy i spytaæ, czy nie maj¹ pokoju do wynajêcia – mruknê³a, wiedz¹c, ¿e jest to jeden z g³upszych pomys³ów, na jakie wpad³a. Ledwie to powiedzia³a, prawie zrozumia³e g³osy, które nadal s³ysza³a, zabrzmia³y ze zdecydowan¹ dezaprobat¹. – Spokojnie! – warknê³a. – I tak nie nadajê siê do d³u¿szego marszu! 223

W koñcu to by³a ich wina, ¿e rozbi³a sobie g³owê i znalaz³a siê w takim po³o¿eniu. Choæ z drugiej strony byæ mo¿e zawdziêcza³a im ¿ycie – sk¹d mia³a wiedzieæ, kto lecia³ tym czymœ, co s³ysza³a, i jakie mia³by wzglêdem niej zamiary, gdyby j¹ znalaz³? W sumie nie znajdowa³a siê w najgorszej sytuacji, no i nie by³a to sytuacja permanentna – w ci¹gu jakichœ dwóch tygodni Talon przyœle dobrze wyposa¿on¹ ekipê ratunkow¹ i wyci¹gnie j¹ st¹d. Poniewa¿ do jakichkolwiek pieszych wycieczek rzeczywiœcie siê nie nadawa³a, dopóki nie odzyska si³ i nie zrobi czegoœ z ran¹ i skorup¹ z w³osów na g³owie, umieœci³a latarkê w zag³êbieniu w œcianie, zdjê³a plecak i zabra³a siê do przygotowywania miejsca do spania.

224

ROZDZIA£

#

Lando spojrza³ na siwiej¹cego mê¿czyznê siedz¹cego po drugiej stronie stolika i unosz¹cego w³aœnie kubek do ust. – ¯artujesz?! – spyta³, nie podnosz¹c g³osu. – Piêædziesi¹t tysiêcy za miesi¹c? – Bierz albo nie, mnie nie robi – tamten wzruszy³ wymownie ramionami. – Ale jak siê chce wynaj¹æ najlepszych, nale¿y byæ przygotowanym na koszty. – Nie wyg³upiaj siê! – warkn¹³ Lando. – Rozmawiasz ze mn¹, nie z jakimœ wsiokiem z zadupia, Reggi. Obaj dobrze wiemy, ¿e Soskiñska Gwardia marzy, ¿eby znaleŸæ siê w pobli¿u najlepszych. Bezskutecznie. – Mo¿e tak, a mo¿e nie, ale s¹ najlepsi, jakich mo¿esz mieæ. – Pos³uchaj: chodzi mi o ochronê transportów rudy, nie o inwazjê na Alion czy aborda¿ niszczyciela. – Szkoda – Reggi otar³ usta rêkawem. – To by³oby zabawniejsze i mogliby ci daæ specjalny upust. – Chyba nie zrozumia³eœ, wiêc powiem drukowanymi – westchn¹³ Lando, maj¹c to samo uczucie bezradnoœci, co przez ostatnie dziesiêæ dni. – Nie mówimy o robocie wartej takie pieni¹dze! Mówimy o jednym transporcie rudy miesiêcznie z Varnu i czterech do piêciu przewozach pasa¿erskich tam i z powrotem, konkretnie o goœciach do i z kasyna. Wszystko razem jest warte jakieœ piêæ tysiêcy miesiêcznie. – To ty nie rozumiesz – Reggi równie¿ westchn¹³ i rozejrza³ siê po knajpie, w której siedzieli, po czym wskaza³ na stolik, przy 15 – Widmo...

225

którym urzêdowa³a naradzaj¹ca siê grupa rogatych istot. – Widzisz tych Claterian? Maj¹ tak coœ z szeœæsetletni spór z Nhorami, którego piêæ pokoleñ Jedi nie by³o w stanie zakoñczyæ. S³ysza³eœ mo¿e o tym? – S³ysza³em. – To dobrze. Widzisz, ostatni brak reakcji na rozmaite wydarzenia, jakim cechuje siê postêpowanie w³adz Nowej Republiki, uœwiadomi³ tak im, jak i wielu innym rasom, ¿e nikt poza ich sektorem nie interesuje siê ju¿ tym, co siê w tym sektorze dzieje. Ergo, mo¿na spokojnie zacz¹æ walczyæ na nowo. Claterianie mieli ca³kiem dobre wojsko, ale przez lata siedzieli pod kuratel¹ Imperium, wiêc nie s¹ na bie¿¹co z technik¹ i taktyk¹. Nhorowie mieli wiêcej szczêœcia albo pecha: to zale¿y od punktu widzenia, poniewa¿ Imperium ich zignorowa³o, gdy¿ ostatni¹ wojnê przer¿nêli, i teraz w zasadzie w ogóle nie maj¹ si³ militarnych. – Wiêc wynajêli najemników – doda³ ciê¿ko Lando. – Dok³adnie. Konkretnie Dhashaañskie Tarcze, i to ze starym Dharusem, którego przekonali, ¿eby zrezygnowa³ z emerytury i zaj¹³ siê logistyk¹ i strategi¹. Maj¹ zapewnion¹ obronê ca³ego systemu za trzydzieœci tysiêcy. Dziennie. – Reggi potrz¹sn¹³ g³ow¹, jakby nadal nie wierz¹c w to, co siê dzia³o. – To raj dla najemników, Lando. Wszyscy chc¹ wyrównaæ stare porachunki i ka¿dy, kto ma statki i ludzi obeznanych z walkami, mo¿e na tym zbiæ maj¹tek. A kto w galaktyce nie ma jakiejœ urazy, czy paru, obojêtne: starych czy nowych? Teraz dla odmiany Claterianie czuj¹ siê zagro¿eni i werbuj¹, jak to okreœlaj¹, „doradców technicznych”. – Ale ty mówisz o regularnej wojnie – Lando spróbowa³ jeszcze raz. – A ja o ochronie statków przed piratami. – Niektóre bandy s¹ gorsze od si³ systemowych, a s³u¿ba konwojowa jest znacznie bardziej mêcz¹ca. – S³uchaj no, Reggi… – Jeœli masz zamiar znowu wyci¹gn¹æ Taanab, to siê nie wysilaj – przerwa³ mu niespodziewanie Reggi. – Wyciskasz tê dawno zapomnian¹ historiê ju¿ ze dwadzieœcia lat. Skoñczy³y siê dawne zobowi¹zania: odwdziêczy³em ci siê ju¿ z nawi¹zk¹. – Zawsze mi³o jest spotkaæ siê z wdziêcznoœci¹ – odpali³ lodowato Lando, wstaj¹c. – Mi³ego dnia, Reggi, i dobrej zabawy z wojn¹, któr¹ sobie wybierzesz. Popo³udniowe s³oñce by³o szczególnie jaskrawe po pó³mroku lokalu, tote¿ Lando dobr¹ minutê sta³ przy wejœciu, czekaj¹c, a¿ 226

przed oczyma przestan¹ mu lataæ mroczki i zastanawiaj¹c siê, czy dalsze poszukiwania maj¹ jakikolwiek sens. Wysz³o mu, ¿e nie maj¹: ka¿da grupa warta wynajêcia albo ju¿ mia³a zajêcie, albo czeka³a na propozycjê atrakcyjniejsz¹ od konwojowania ³adunków. No i naturalnie na wy¿sze zarobki, ni¿ móg³ zaoferowaæ. Po prawie dwóch dekadach wyniszczaj¹cej wojny w galaktyce wreszcie zapanowa³ wzglêdny spokój… a jej mieszkañcy nie mieli nic lepszego do roboty, tylko wróciæ do zadawnionych waœni o miedzê i wojenek o dawno zapomniane krzywdy, które Imperator im po chamsku, ale za to dok³adnie przerwa³. Paranoja! Wniosek by³ tyle logiczny, co przygnêbiaj¹cy, ale prowadzi³ do kolejnego – mianowicie, ¿e nic tu po nim, wiêc Lando ruszy³ w stronê portu kosmicznego. Zgie³k t³umu dotar³ do uszu Lando Calrissiana na d³ugo przedtem, nim dotar³ do l¹dowisk. T³um by³ ca³kiem pokaŸny: liczy³ co najmniej trzysta sztuk z rozmaitych ras i krêci³ siê przed wejœciem na Stanowisko Szeœædziesi¹t Szeœæ. By³ te¿ lepiej zorganizowany ni¿ zazwyczaj – mia³ transparenty z ¿¹daniem sprawiedliwoœci za Caamas. Co, ma siê rozumieæ, nie przeszkadza³o w skandowaniu podobnych hase³. Lando by³ w takim humorze, ¿e z przyjemnoœci¹ przepchn¹³by siê przez demonstracjê i popyskowa³ z uczestnikami, co dobrze by wp³ynê³o na jego nerwy. Wszechœwiat okaza³ siê jednak niesprawiedliwy i nie da³ mu do tego okazji, gdy¿ „Lady Luck” zajmowa³a Stanowisko Szeœædziesi¹te Ósme, do którego manifestanci w ¿aden sposób nie blokowali dojœcia ani przejœcia. Mrucz¹c pod nosem wyszukane inwektywy pod adresem darmozjadów nie maj¹cych nic lepszego do roboty, jak protestowaæ przeciwko czemuœ, co mia³o miejsce na d³ugo przed ich narodzeniem, min¹³ demonstracjê i skierowa³ siê do wejœcia oznaczonego numerem szeœædziesi¹t osiem. Nie ulega³o w¹tpliwoœci, ¿e im szybciej opuœci Cilpar, tym lepiej. Znajdowa³ siê ju¿ dobre dziesiêæ metrów za zbiegowiskiem, gdy dotar³o doñ coœ tak oczywistego, ¿e poprzednio nie zwróci³ na to uwagi – demonstracje zawsze kierowano przeciwko Bothanom, obojêtne: kupcom, dyplomatom czy turystom. A w Mos Tommro nie by³o Bothan, bowiem zwyczajowo u¿ywali innego portu kosmicznego na Cilpar. 227

To o co chodzi³o tym razem? A raczej o kogo? Na wszelki wypadek obserwuj¹c spod oka manifestacjê, Lando cofn¹³ siê w poblisk¹ alejkê i kiedy demonstranci zniknêli za zakrêtem, wyci¹gn¹³ z kieszeni komling. Prze³¹czy³ go na system ³¹cznoœci pok³adowej i wybra³ kana³ wie¿y kontrolnej. – Tu Lando Calrissian, Stanowisko Szeœædziesi¹t Osiem – poda³ identyfikacjê, gdy zg³osi³ siê kontroler. – Chcia³bym wiedzieæ, kto zajmuje Stanowisko Szeœædziesi¹te Szóste. – To nie bêdzie potrzebne – odezwa³ siê niespodziewanie ktoœ za jego plecami. Lando odwróci³ siê, odruchowo siêgaj¹c po broñ, ale zamar³ z d³oni¹ na kolbie miotacza. O kilka metrów od niego sta³a para bia³ow³osych Diamalan w oficjalnych strojach dyplomatycznych. – Nie? – mrukn¹³. – W czym mogê pomóc? – Zaraz to wyjaœniꠖ odezwa³ siê wy¿szy. – Najpierw proszê pozwoliæ, ¿e siê przedstawiê: jestem Porolo Miatamia, senator Nowej Republiki. Je¿eli dobrze s³ysza³em, mam przyjemnoœæ z genera³em Calrissianem. – By³ym genera³em – poprawi³ Lando, wy³¹czaj¹c komling i puszczaj¹c kolbê miotacza: demonstracja zaczyna³a mieæ mimo wszystko sens. – Podejrzewam, ¿e nie jest to przypadkowe spotkanie? Miatamia uœmiechn¹³ siê ch³odno, czyli w jedyny sposób, w jaki Lando widzia³ uœmiechaj¹cych siê przedstawicieli jego rasy. – To s³uszne podejrzenie. Mój sekretarz zauwa¿y³ pana piêæ przecznic temu – oszczêdnym ruchem wachlarzowatego ucha wskaza³ swego towarzysza. – Szliœmy równoleg³e, staraj¹c siê znaleŸæ sposób na potwierdzenie pañskiej to¿samoœci. – Potwierdziliœcie j¹ – przypomnia³ Lando, którego zawsze irytowa³o obchodzenie tematu i grzecznoœci, w czym specjalizowali siê Diamalanie. – Co konkretnie mogê dla was zrobiæ? – Mój statek znajduje siê na Stanowisku Szeœædziesi¹tym Szóstym – senator zastrzyg³ uchem w stronê t³umu. – Jak widaæ s¹… osobnicy, którzy nie aprobuj¹ stanowiska mojego rz¹du w kwestii bothañskiej. – Tak, s³ysza³em – przyzna³ Lando, zastanawiaj¹c siê przelotnie, kiedy to „sprawa Caamas” sta³a siê „kwesti¹ bothañsk¹”. – Wasz rz¹d chce wybaczyæ i zapomnieæ albo coœ zbli¿onego. – Woli pan bezsensown¹ zemstê na niewinnych? – Miatamia spojrza³ na niego uwa¿nie. 228

– Spokojnie, to jest polityka, któr¹ nie zajmujê siê od dawna. Jestem zwyk³ym cz³owiekiem interesu próbuj¹cym zarobiæ na ¿ycie! – Niech i tak bêdzie – zgodzi³ siê po chwili senator, strzyg¹c uchem. – W ka¿dym razie protestuj¹cy uniemo¿liwiaj¹ nam dotarcie do naszego statku. Zwróci³em siê wiêc do w³adz portu kosmicznego, by ich usuniêto i umo¿liwiono nam odlot. Lando przytakn¹³ – po zesz³otygodniowych zamieszkach na Bothawui doskonale rozumia³ niechêæ rozmówcy do przepychania siê przez t³um. – Niech zgadnê: w³adze nie kiwn¹ palcem – wtr¹ci³. – Nie warto zgadywaæ, mogê przytoczyæ ich odpowiedŸ! Jej sens sprowadza siê dok³adnie do tego, co pan powiedzia³. Opuszczaliœmy ich biura, gdy zauwa¿yliœmy pana. – Rozumiem wasze po³o¿enie, ale nadal nie wiem, jak mogê wam pomóc. – Chcia³bym prosiæ, aby pan u¿y³ swego stanowiska i wp³ywów i przekona³ lokalne w³adze do pomocy – Miatamia zastrzyg³ drugim uchem, a Lando z trudem opanowa³ pusty œmiech. – Chcia³bym wam pomóc, ale tak siê sk³ada, ¿e mój wp³yw ograniczony jest do niewielkiej liczby przyjació³ i wspó³pracowników, z których aktualnie nikogo nie ma na tej planecie. Stanowiska nie mam, jak powiedzia³em na pocz¹tku naszej rozmowy, wiêc nic nie poradzê na upartego urzêdasa. – Rozumiem – Miatamia milcza³ przez moment. – W takim razie byæ mo¿e zechce pan przemówiæ do zgromadzonych. Jako bohater Rebelii powinien pan wywrzeæ na nich uspokajaj¹cy wp³yw. Tym razem Lando nie zdo³a³ siê opanowaæ i prychn¹³ pogardliwie. – Szczerze w¹tpiê, aby moje dawne zajêcia mia³y jakikolwiek wp³yw na tych tam. W ostatnich latach daje siê zauwa¿yæ niezdrowa acz powszechna tendencja do zapominania, ¿e Galaktyczna Wojna Domowa w ogóle mia³a miejsce. – A zatem odmawia pan pomocy? – Nie odmawiam – Lando zmusi³ siê do cierpliwoœci: w rozmowach z Diamalanami ca³y problem le¿a³ w jêzyku, poniewa¿ mieli sk³onnoœci do u¿ywania normalnych s³ów w nienormalny sposób, co by³o jednym z powodów, dla których nie lubiano prowadziæ z nimi interesów. – Po prostu t³umaczê, dlaczego nie mogê zrobiæ niczego z proponowanych przez pana rzeczy. Inaczej mó229

wi¹c, nie jestem w stanie pomóc wam w dostaniu siê do waszego statku. Natomiast jeœli zadowoli was dotarcie na Coruscant czy inn¹ planetê, to zupe³nie inna sprawa. – Proszê wyjaœni栖 senator z wra¿enia zastrzyg³ obojgiem uszu. – Mój statek jest na Stanowisku Szeœædziesi¹tym Ósmym i bêdê zaszczycony, mog¹c was dostarczyæ do dowolnie wybranego przez was miejsca, o ile znajduje siê ono na terenie Nowej Republiki – odpar³ uroczyœcie Lando. – Cz³onkowie za³ogi równie¿ nie mog¹ przedostaæ siê na nasz statek – po raz pierwszy odezwa³ siê sekretarz. – Czy pañska propozycja ich tak¿e dotyczy? – Myœla³em raczej o was dwóch – przyzna³ Lando. – Mój statek ma doœæ ograniczon¹ iloœæ kabin i przestrzeni ¿yciowej. W dodatku wydaje mi siê, ¿e t³um nie jest zainteresowany cz³onkami za³ogi, lecz raczej zwróceniem uwagi senatora. Kiedy pan opuœci planetê, przestan¹ protestowaæ i rozejd¹ siê, a wtedy za³oga bez trudu dostanie siê na wasz statek. – Mówi pan rozs¹dnie – oceni³ Miatamia. – Teraz proszê podaæ cenê. – Proszê to potraktowaæ jako uprzejmoœæ, senatorze – Lando p³ynnym ruchem wskaza³ drogê do portu. – To dla mnie zaszczyt móc goœciæ tak szacowne osoby na pok³adzie. – Proszê podaæ cenꠖ Miatamia nawet nie drgn¹³. – Wszystko ma swoj¹ cenê, uprzejmoœæ tak¿e. I to by by³o na tyle jeœli chodzi o subtelne podejœcie. Lando skrzywi³ siê w duchu, z³y na samego siebie: powinien wiedzieæ, ¿e do konkretnej rozmowy dojdzie tu i teraz, a nie po starcie na pok³adzie „Lady Luck”. – To jest uprzejmoœæ – powtórzy³. – Jednak¿e przysz³a mi do g³owy pewna myœl. Otó¿ moje podmorskie maj¹ problem z wysy³aniem urobku poza planetê, z uwagi na rajdy pirackie. Przysz³o mi na myœl, i¿ byæ mo¿e uda³oby mi siê osi¹gn¹æ obustronnie korzystne porozumienie z diamalañskimi si³ami zbrojnymi dotycz¹ce bezpieczeñstwa moich transportów. – G³ównym celem diamalañskich si³ zbrojnych jest ochrona diamalañskich interesów – oznajmi³ Miatamia. – Co jednak¿e nie wyklucza mo¿liwoœci przedyskutowania pañskiego pomys³u. – Dziêkujê serdecznie. Uczciwa dyskusja to wszystko, o co proszꠖ ucieszy³ siê Lando. – Czy mo¿emy ju¿ ruszaæ? 230

Wêdrówka by³a krótka i tylko nieco gorsza, ni¿ Lando siê spodziewa³. Poniewa¿ obaj politycy odmówili poœpiechu, o bieganiu nawet nie wspominaj¹c, gdy¿ uw³acza³o to ich godnoœci, byli w po³owie drogi do drzwi, kiedy zauwa¿y³ ich któryœ z demonstrantów. Poniewa¿ zaœ Lando od zawsze ponad godnoœæ stawia³ instynkt samozachowawczy, gdy to nast¹pi³o, zd¹¿y³ ju¿ otworzyæ drzwi. W sumie Diamalanie dotarli do Stanowiska Szeœædziesi¹t Osiem jedynie z paroma zaciekami od celniej rzuconych zgni³ych upominków. Gnaj¹cym manifestantom Lando zamkn¹³ drzwi przed nosem i zablokowa³. – Barbarzyñcy! – oznajmi³ lodowato sekretarz. – ¯adna inteligentna istota nie powinna mieæ prawa do takiego poni¿ania innej! – Uspokój siꠖ Miatamia odezwa³ siê tym samym tonem, strzepuj¹c resztki jakiegoœ owocu z rêkawa. – Niewiele jest ras posiadaj¹cych m¹droœæ czy te¿ zdolnoœæ w³aœciwego analizowania charakteryzuj¹ce nasz¹ rasê. Zamiast uznawaæ ich za barbarzyñców lub przestêpców zas³uguj¹cych na karê, potraktuj ich jako dzieci, które potrzebuj¹ po prostu wychowania, by zachowywaæ siê cywilizowanie. Zgodzi siê pan ze mn¹, panie Lando? – Przede wszystkim sugerujê od³o¿enie tej dyskusji, dopóki nie znajdziemy siê na pok³adzie, a najlepiej dopóki nie opuœcimy bezpiecznie tej planety. – Rozs¹dnie pan mówi – senator zastrzyg³ uszami. – W takim razie proszê prowadziæ. Tierce uniós³ g³owê znad ekranu i ju¿ po jego minie Disra wiedzia³, ¿e tamten znalaz³ to, czego szuka³. – Ma pan cel? – spyta³ na wszelki wypadek. – Mam: senator Porolo Miatamia, Diamalanin. I nigdy siê pan nie domyœli, z kim wybra³ siê na przeja¿d¿kꠖ Tierce przekrêci³ ekran, ¿eby Disra móg³ sam przeczytaæ. – Wolne ¿arty! – zdziwi³ siê moff. – Z Lando Calrissianem?! – To nie ¿arty i nie b³¹d. Agent, który o tym zameldowa³, sprawdzi³ najpierw wykaz startów w kapitanacie portu kosmicznego Mos Tommro. Calrissian, senator i jego sekretarz odlecieli na pok³adzie jachtu Calrissiana „Lady Luck”. – Aha – mrukn¹³ Disra, rozumiej¹c samozadowolenie oficera: Diamalanie byli nawet g³oœniejszymi zwolennikami „przeba231

czyæ i zapomnieæ” ni¿ Mon Calamari, tote¿ stanowili idealny wybór dla ma³ego przedstawienia, a to, ¿e weŸmie w nim udzia³ przyjaciel Hana Solo, zakrawa³o na dodatkow¹ premiê. – Dok¹d siê udaj¹…. aha, na Coruscant. Tierce bez zw³oki wyœwietli³ mapê i zleci³ komputerowi obliczenie. – Zak³adaj¹c, ¿e lec¹ prosto na Coruscant i nie bêd¹ siê nigdzie zatrzymywaæ, powinniœmy ich przechwyciæ bez k³opotów. Jedyny problem tkwi w tym, czy Flim i ja zd¹¿ymy dotrzeæ na pok³ad „Relentless”, zanim niszczyciel z³apie jacht. – Nie wygl¹da³oby dobrze, gdyby musieli czeka栖 ostrzeg³ Disra. – To ma przypominaæ ka¿dy, niby to przypadkowy, a w rzeczywistoœci starannie zaplanowany chwyt, z jakich s³yn¹³ Thrawn. – Proszê ³askawie nie uczyæ mnie, na czym polega mój w³asny plan – odpali³ ch³odno Tierce, nie przerywaj¹c obliczeñ. – Jest… na styk co prawda, ale powinniœmy zd¹¿yæ. – Faktycznie – zgodzi³ siê Disra, spogl¹daj¹c na wynik. – Przyznajê raz jeszcze, i¿ nie jestem zachwycony pañskim pomys³em, majorze. Nie mam pojêcia, jaka mo¿e byæ reakcja w³adz Nowej Republiki. – Ale¿ wiemy – Tierce stara³ siê jak móg³ nie okazywaæ zniecierpliwienia. – T³umaczy³em ju¿ panu to wszystko, prawda? – Przedstawi³ mi pan swoje przypuszczenia – poprawi³ go Disra. – Jeœli boi siê pan niewielkiego stosunkowo ryzyka, nie powinien siê pan w ogóle braæ za zrealizowanie tego pomys³u – ton Tierce’a wyraŸnie och³ód³. – Jeszcze nie jest za póŸno, ¿eby siê wycofaæ, skoro straci³ pan nerwy, Disra. – To nie jest kwestia moich nerwów, majorze – warkn¹³ Disra. – To kwestia niepodejmowania zbêdnego ryzyka. – A ono akurat jest niezbêdne, mo¿e mi pan wierzy栖 odpar³ spokojnie Tierce. – Teraz do roboty: potrzebujemy kr¹¿ownika klasy Interdictor i chcia³bym przypomnieæ, ¿e nie mamy zbyt wiele czasu. Disra zmusi³ siê do przemilczenia reszty argumentów – Tierce powiedzia³ mu o swoim pomyœle dopiero po powrocie z Yaga Minor i moff do tej pory nie mia³ pojêcia, jak da³ siê przekonaæ. Skoro jednak w koñcu mieli to zrobiæ, nale¿a³o zrobiæ to dobrze. – Jasne. Jakby siê pan tak wyniós³ z mojego fotela, majorze, to móg³bym wydaæ odpowiednie rozkazy.

232

ROZDZIA£

$

– I có¿, generale Hestiv? – spyta³ Pellaeon, siadaj¹c wygodniej i bior¹c od gospodarza pucharek kareasjañskiej brandy. – Jak siê maj¹ sprawy na Yaga Minor? – Tak jak zawsze, sir – odpar³ zapytany, pokazuj¹c szerokim gestem odleg³¹ planetê za oknem i uj¹³ swój pucharek brandy. – Cicho i spokojnie. – Jak s³ysza³em, ostatnio by³y pewne niepokoje wœród mieszkañców. – Drobnostka. Prawdê mówi¹c, poniewa¿ przewa¿aj¹ca wiêkszoœæ populacji jest ca³kowicie lojalna, dysydentami zajêli siê sami, jak zawsze zreszt¹. Je¿eli musimy interweniowaæ, to raczej po to, by broniæ ich przed zbyt zapalczywymi zwolennikami Imperium. – Co pozwala panu postêpowaæ moralnie i byæ z tego dumnym. – W rzeczy samej – zgodzi³ siê Hestiv. – I stanowi mi³¹ odmianê od standardowego wyobra¿enia, jakie maj¹ o nas inne rasy inteligentne. – Szkoda, ¿e Imperator zaniedba³ takiego podejœcia dwadzieœcia lat temu – mrukn¹³ Pellaeon, upijaj¹c ³yczek. – Szkoda, ¿e ktoœ, kto nie by³ zaœlepiony w³adz¹, nie obali³ go, gdy to jeszcze by³o mo¿liwe – doda³ Hestiv z odcieniem smutku w g³osie. – Mieliœmy wtedy setki kompetentnych administratorów i zdolnych oficerów, którzy mogliby pokierowaæ Imperium. Pellaeon odchrz¹kn¹³. – Mo¿e nie setki – powiedzia³ cicho. – Ale jednego na pewno. 233

– Wielkiego admira³a Thrawna – przytakn¹³ Hestiv. – Zawsze ¿a³owa³em, ¿e nie mia³em okazji go poznaæ. Przez chwilê obaj siedzieli w milczeniu, które przerwa³ gospodarz. – Rozwa¿anie „cobyby³ogdyby”, jak s¹dzê, nie doprowadzi nas do niczego. Przesz³oœæ to zamkniêta ksiêga, a przypuszczam, ¿e pan, admirale, jest tu po to, by rozmawiaæ raczej o przysz³oœci. Pellaeon upi³ kolejny dobry ³yk brandy. – Owszem – odpar³, obserwuj¹c uwa¿nie rozmówcê. – Ujmuj¹c sprawê krótko: wojna z Now¹ Republik¹ jest skoñczona i przegraliœmy. Wed³ug mojej zawodowej oceny nadszed³ czas rozmów pokojowych. Twarz Hestiva stê¿a³a. – Czyli poddanie siꠖ doda³ cicho. – Bêdê negocjowa³ warunki. Jeœli zrobiê to w³aœciwie, powinniœmy utrzymaæ wiêkszoœæ naszego stanu posiadania. – Te¿ mi pociecha! – prychn¹³ genera³. – Nadal kontrolujemy ponad tysi¹c zamieszkanych systemów – przypomnia³ mu spokojnie Pellaeon. – Wola³by pan, ¿eby Nowa Republika jeszcze zmniejszy³a tê liczbê, zanim zaakceptujemy to co nieuchronne? – Nowa Republika nie jest w stanie zmniejszyæ czegokolwiek. Wszystko wskazuje na to, ¿e jej cz³onkowie s¹ gotowi skoczyæ sobie, nie nam, do garde³. – Faktycznie, maj¹ problemy – zgodzi³ siê Pellaeon. – Ale jeœli spodziewa siê pan regularnej wojny domowej o Caamas czy cokolwiek innego, to uwa¿am, ¿e nie jest pan realist¹, generale. – Proszê o wybaczenie, ale z ca³ym szacunkiem, nie zgadzam siê z pañsk¹ opini¹, sir. Zw³aszcza jeœli pomoglibyœmy im we w³aœciwym momencie. Pellaeon st³umi³ westchnienie – nieustannie s³ysza³ ten argument podczas swej podró¿y. – A wiêc chce pan, abyœmy im pomogli w samozniszczeniu, opró¿niaj¹c do tego celu stocznie i wykorzystuj¹c ostatnie rezerwy ludzkie i materia³owe, jakie nam zosta³y. Oznacza to miêdzy innymi tak¿e wyczyszczenie pañskiej bazy i pozostawienie waszego systemu ca³kowicie bezbronnego. – Jeœli to konieczne – ponura wizja nie wywar³a wra¿enia na Hestivie. – To baza wojskowa, której mo¿liwoœci i zapasy powinny byæ w³aœnie w ten sposób u¿yte, sir. 234

– Prawda. A jak pan s¹dzi, generale: co siê stanie, gdy zorientuj¹ siê, ¿e dolewamy oliwy do ognia? – Nie ma powodów, by mieli siê zorientowaæ: nie musimy korzystaæ z niszczycieli ani szturmowców. Nie musimy u¿ywaæ niczego, co kojarzy siê z Imperium. – Mo¿emy przez jakiœ czas tak postêpowa栖 zgodzi³ siê Pellaeon. – Mo¿e nawet przez d³ugi czas, ale w koñcu siê zorientuj¹. A jak siê zorientuj¹, natychmiast siê zjednocz¹, choæby tylko na okres potrzebny, ¿eby nas zniszczyæ. I zniszcz¹ nas. Hestiv przez chwilê wpatrywa³ siê w b³êkitno-zielon¹ kulê za oknem. – Przynajmniej skoñczymy walcz¹c – powiedzia³ w koñcu. – Pañski sposób, admirale… w kapitulacji nie ma honoru, sir. – W bezsensownym marnowaniu ¿ycia tak¿e go nie ma. – Wiem – Hestiv uœmiechn¹³ siê kwaœno. – Ale wtedy jest siê martwym i nie trzeba ¿yæ we wstydzie i upokorzeniu. – Znam wielu oficerów, którzy pañsk¹ postawê nazwaliby godn¹ wojownika – odezwa³ siê po chwili Pellaeon. – Ja uwa¿am, ¿e jest g³upia: jeœli zginiemy, to idee Nowego £adu zgin¹ wraz z nami. Jeœli siê poddamy, bêd¹ nadal ¿ywe. A gdyby Nowa Republika rzeczywiœcie uleg³a samozag³adzie, bêdziemy gotowi, by przej¹æ w³adzê w galaktyce. I mo¿e wówczas ten sposób sprawowania rz¹dów zostanie zaakceptowany. – Mo¿liwe – skrzywi³ siê Hestiv. – Wycofanie siê z sytuacji gro¿¹cej klêsk¹ to stary manewr, w którym nie ma nic hañbi¹cego – doda³ cicho Pellaeon. – By³em œwiadkiem, jak wielki admira³ Thrawn decydowa³ siê na takie posuniêcia i mo¿e mi pan wierzyæ, generale: robi³ to nie raz i bez wahania. Zawsze wa¿niejsi byli dla niego ludzie i okrêty, bo bez nich nie da siê wygraæ ¿adnego konfliktu. Moja propozycja jest dok³adnie takim samym manewrem, tylko na wiêksz¹ skalê i zaplanowanym na d³u¿szy okres. – S¹dzê, ¿e przekonsultowa³ ju¿ pan tê kwestiê z moffami, sir? – Tak. W koñcu przyznali mi racjê. – Niechêtnie i z oporami? – Nikt nie jest entuzjast¹ tego rozwi¹zania, nawet ja, pomimo ¿e to mój pomys³. Po prostu to jedyne sensowne wyjœcie, jakie nam pozosta³o. Hestiv odetchn¹³ g³êboko, wychyli³ zawartoœæ pucharka i oznajmi³: 235

– S¹dzê, ¿e ma pan racjê, sir, choæ chcia³bym, ¿eby tak nie by³o. Panie admirale, nie bêdê siê sprzeciwia³ tej decyzji i wykonam wszystkie rozkazy zwi¹zane z jej realizacj¹. Czy mogê jeszcze coœ dla pana zrobiæ? – Prawdê mówi¹c, tak – Pellaeon wyj¹³ datakartê i poda³ mu. – Po pierwsze, chcia³bym, ¿eby pan sprawdzi³ te nazwiska. Interesuj¹ mnie wszystkie informacje, zarówno z banku danych bazy, jak i z archiwum. – Naturalnie, sir. – Hestiv wsun¹³ datakartê do czytnika po³¹czonego z komputerem i wystuka³ odpowiednie polecenia. – Mamy zwróciæ na coœ szczególn¹ uwagê? – Na próby zmian w pierwotnych zapisach. S¹ to osobnicy podejrzewani o wspó³pracê i powi¹zania finansowe z moffem Disr¹, do których oficjalnie siê nie przyznaj¹. Jak dot¹d nie uda³o siê wyœledziæ tych powi¹zañ. – A Disra nie pozwoli³ panu skorzystaæ z archiwum na Bastionie, sir? – domyœli³ siê Hestiv. – Gdybym tego za¿¹da³, musia³by pozwoliæ, ale tak siê sk³ada, ¿e jakoœ nie mam zaufania do danych, które móg³bym tam znaleŸæ. – Naszym mo¿e pan zaufa栖 zapewni³ Hestiv, koñcz¹c wystukiwanie poleceñ. – Nikt nie uzyska do nich dostêpu bez odpowiedniej autoryzacji, i to potwierdzonej autoryzacji. Ostatnio przekona³ siê o tym ten major z „Obliteratora”, Tierce zdaje siê mu by³o, gdy próbowa³… – Major Tierce? – przerwa³ mu Pellaeon. – Major Grodin Tierce? – Ten sam – Hestiv zmarszczy³ brwi. – Zjawi³ siê z rozkazu kapitana Trazzena, ale poniewa¿ nie byliœmy w stanie skontaktowaæ siê z „Obliteratorem”, ¿eby to potwierdziæ, nie zezwoli³em mu na wejœcie do systemu. Coœ nie w porz¹dku, sir? – Owszem. Major Tierce nie ma nic wspólnego z niszczycielem „Obliterator”. Major Tierce jest adiutantem moffa Disry. Twarz Hestiva stê¿a³a na maskê. – Czy mo¿na w jakiœ sposób sprawdziæ, do których danych uzyska³ dostêp? – spyta³ Pellaeon. – Przecie¿ powiedzia³em panu, ¿e nie uzyska³ dostêpu do ¿adnych danych, sir. – Uzyska³, mo¿e pan byæ tego pewien, generale – westchn¹³ ponuro Pellaeon. – Albo z terminalu, przy którym nikogo nie by³o, 236

albo z w³asnego, pod³¹czonego do sieci. Nie odlecia³by st¹d bez informacji, skoro po nie przyby³, jeœli naturalnie chodzi³o w³aœnie o uzyskanie, a nie o skasowanie czy zmianê danych. – Naturalnie ma pan racjê, sir – Hestiv wróci³ do klawiatury. – Zaraz zarz¹dzê kontrolê wszystkich danych i ponowne sprawdzenie jego rozkazów i dokumentów, którymi siê pos³ugiwa³. Trwa³o to ponad godzinê i da³o efekt, którego Pellaeon równoczeœnie spodziewa³ siê i obawia³. ¯aden. – Przecie¿ to bez sensu! – zdenerwowa³ siê Hestiv. – Wiemy, ¿e tu by³, i to nie dlatego, ¿e chcia³ siê przelecieæ, a nie ma ¿adnego œladu, ¿eby próbowa³ uzyskaæ dostêp do jakichkolwiek danych. Nie mo¿e byæ a¿ tak dobry, do tego potrzebny by³by slicer najwy¿szej klasy! Wiêc co on, do ciê¿kiej cholery, zrobi³?! – Sprawdzono wszystkie banki danych? – spyta³ Pellaeon, odwracaj¹c od siebie ekran, na którym widnia³ wykaz. – Oczywiœcie, ¿e wszystkie – obruszy³ siê Hestiv. – Od czysto technicznych a¿ do… – Nie – przerwa³ mu Pellaeon z nag³¹ pewnoœci¹ w g³osie. – Nie sprawdzono wszystkiego, bo pañscy ludzie nie do wszystkiego maj¹ dostêp. – Przepraszam, sir, lecz… – Nawet pan nie do wszystkiego ma dostêp – przerwa³ mu ponownie Pellaeon. – Konkretnie do Sekcji Specjalnej. – Pan ¿artuje?! Zwyk³y major zna³by kody dostêpu do prywatnych danych Imperatora? – Zgadzam siê, ¿e brzmi to niewiarygodnie, ale nic innego nie ma sensu. – Major?! – Adiutant niezwykle sprytnego moffa. Nie zdziwi³oby mnie, gdyby Disra znalaz³ sposób umo¿liwiaj¹cy w³amanie siê do tych danych. Powiem wiêcej, bior¹c pod uwagê jego ambicjê i brak zasad etycznych, by³bym bardziej zaskoczony, gdybym siê dowiedzia³, ¿e tego nie zrobi³. – Nadal w to nie wierzꠖ Hestiv siad³ ciê¿ko. – Ale jak pan powiedzia³, admirale, nic innego nie ma sensu. Mo¿e pan uzyskaæ dojœcie do tych informacji i sprawdziæ? 237

– Kody zosta³y utracone na d³ugo przed tym, zanim osi¹gn¹³em stanowisko umo¿liwiaj¹ce mi oficjalne ich poznanie – stwierdzi³ ze smutkiem Pellaeon. – Szkoda. Jeœli nie uda siê nam w nie wejœæ, nie bêdziemy te¿ w stanie zorientowaæ siê, po co on to zrobi³. – A to jest w³aœnie najwa¿niejsze pytanie – Pellaeon potar³ w zamyœleniu podbródek. – Logika nakazuje wykluczyæ mo¿liwoœæ, ¿e szuka³ tu jakichœ informacji, bo archiwum na Bastionie zawiera te same dane. Co oznacza, ¿e chodzi³o mu o dodanie, usuniêcie lub zmianê czegoœ. – A to z kolei oznacza, ¿e osoby, którymi jest pan zainteresowany, mog¹ mieæ wiêksze znaczenie lub znacznie d³u¿sz¹ historiê, ni¿ pan przypuszcza³, sir. – Ca³kiem mo¿liwe, ale istnieje te¿ inna ewentualnoœæ. Gdybym chcia³ poznaæ szczegó³y ataku, który zniszczy³ Caamas, to gdzie powinienem ich szukaæ? – Kopie wszystkich oficjalnych raportów i informacji podawanych przez media, zarówno z tego okresu, jak i z póŸniejszych, powinny byæ w normalnie dostêpnej czêœci archiwum – Hestiv wzruszy³ ramionami. – A jeœli Palpatine zorganizowa³ ten atak, jak sugeruj¹ plotki? – Wszystko, co tego by dotyczy³o, musia³oby siê znajdowaæ w osobistych plikach Imperatora. S¹dzi pan, ¿e o to w³aœnie chodzi³o Tierce’owi, sir? – O to, albo i o to, i o sojuszników Disry. Skoro mia³ okazjê, dlaczego by nie za³atwiæ obu spraw? – Faktycznie – Hestiv zabêbni³ palcami po blacie. – Pozostaje pytanie, po co Disra potrzebuje informacji o Caamasi? – Jakikolwiek poda³by powód, celem s¹ prywatne korzyœci, a nie dobro Imperium i dlatego nale¿a³oby wiedzieæ, co tam by³o takiego interesuj¹cego. S¹dzê, panie generale, ¿e obaj powinniœmy rozpocz¹æ ciche poszukiwania kogoœ, kto móg³by umo¿liwiæ nam dostêp do tych danych. – Zajmê siê tym niezw³ocznie, sir. Jak mam siê z panem skontaktowaæ, gdyby mi siê powiod³o? – Przez pewien, stosunkowo krótki okres nie bêdê osi¹galny – Pellaeon wsta³. – Skontaktujê siê z panem, generale, gdy wrócê. Dziêkujê za pomoc. – W ka¿dej chwili mo¿e pan na mnie liczyæ, sir. I powodzenia… we wszystkim. 238

Kieruj¹c siê w stronê l¹dowiska i swojego promu, Pellaeon wiedzia³, ¿e szczêœcie bêdzie mu potrzebne: Yaga Minor by³a ostatnim z miejsc, które postanowi³ odwiedziæ. Instalacje obronne Imperium od dawna ju¿ nie prezentowa³y siê zbyt imponuj¹co. Uzyska³ tyle poparcia, na ile móg³ je wymusiæ i teraz nie pozosta³o mu nic innego, jak polecieæ do systemu Pesitiin. Major Vermel przed trzema tygodniami powinien siê pojawiæ na Morishimie i od trzech tygodni nie dawa³ znaku ¿ycia. Znikn¹³ bez œladu wraz z okrêtem i ca³¹ za³og¹, nale¿a³o wiêc za³o¿yæ, ¿e gdzieœ po drodze zosta³ przechwycony. Pozostawa³o tylko pytanie: przez kogo? Mogli to zrobiæ piraci albo jakieœ nadgorliwe jednostki Nowej Republiki, ale mog³y te¿ elementy si³ imperialnych uwa¿aj¹ce pomys³ rokowañ pokojowych za zdradê. Vermel by³ dobrym oficerem i przyjacielem, ale na ¿al po jego stracie przyjdzie odpowiedni czas. Teraz najistotniejsze by³o coœ innego – czy zdo³a³ dostarczyæ wiadomoœæ Bel Iblisowi? A istnia³ tylko jeden sposób, by siê o tym przekonaæ: zjawiæ siê w umówionym miejscu i czekaæ. Jeœli Bel Iblis siê tam nie pojawi… có¿, tym Pellaeon zd¹¿y siê zaj¹æ, jeœli siê nie zjawi. Gdybanie nigdy do niczego rozs¹dnego nie prowadzi³o.

239

ROZDZIA£

%

Oficjalna jej nazwa brzmia³a: Wielka Obrze¿na Promenada i nawet na planecie takiej jak Cejansij, s³yn¹cej z rozmaitych osi¹gniêæ sztuki in¿ynieryjnej, stanowi³a osi¹gniêcie nie lada. W najszerszym miejscu liczy³a trzydzieœci metrów i prowadzi³a wzd³u¿ ca³ej wschodniej œciany Canyonade mniej wiêcej na dwóch trzecich wysokoœci miêdzy pod³o¿em a grzbietem skalnej œciany, co dawa³o d³ugoœæ ponad dziesiêciu kilometrów. Przy œcianie t³oczy³y siê sklepiki, budki z jedzeniem, place rozmów oraz miniaturowe ogródki medytacyjne czy minigalerie rzeŸb. W niektórych miejscach nic nie blokowa³o œciany, ¿eby wyeksponowaæ ciekawe formacje roœlinne lub niewielkie wodospady sp³ywaj¹ce ³agodnie a¿ do dna rozpadliny. Druga natomiast krawêdŸ wychodzi³a na kanion i zaopatrzona zosta³a w siêgaj¹c¹ piersi porêcz z kunsztownie kutego metalu. St¹d mo¿na by³o obserwowaæ miasto rozci¹gaj¹ce siê na dnie i wspinaj¹ce siê miejscami na œciany, zwane Canyonade. W regularnych odstêpach odchodzi³y od promenady ³ukowato wysklepione mosty prowadz¹ce przez ca³¹ szerokoœæ kanionu do znajduj¹cych siê przy przeciwleg³ej œcianie pomostów o bardziej u¿ytkowym zastosowaniu. Mosty zaprojektowano w uk³adzie diamentów po dziewiêæ sztuk – trzy ³¹czy³y siê z promenad¹, po dwa spina³y pomosty o poziom wy¿ej i o poziom ni¿ej od promenady i pojedyncze ³¹czy³y promenadê z pomostami dwa poziomy pod i nad ni¹. Budowla liczy³a sobie trzysta lat i by³a prawdziwym osi¹gniêciem in¿ynierii, poniewa¿ nie wykorzystano w niej ¿adnych urz¹240

dzeñ grawitacyjnych. Wêdruj¹c promenad¹ i spogl¹daj¹c na wyraŸnie widoczne w dole œwiat³a, jako ¿e zaczyna³o zmierzchaæ, Luke zastanawia³ siê przelotnie, czy i dziœ ktoœ mia³by wystarczaj¹c¹ pewnoœæ siebie i umiejêtnoœci, aby podj¹æ siê takiego zadania. Rozmyœlania przerwa³o mu pytaj¹ce æwierkniêcie tocz¹cego siê obok Artoo. – Spokojnie, przecie¿ nie podchodzê do balustrady – uspokoi³ go Luke. – Poza tym w przewodniku napisali, ¿e maj¹ tu zamontowane emitery promieni œci¹gaj¹cych ³api¹ce ka¿dego, kto spada. Artoo przytakn¹³, ale bynajmniej nie czu³ siê do koñca przekonany. Nastêpnie okrêci³ kopu³ê o sto osiemdziesi¹t stopni i gwizdn¹³ pytaj¹co. – Zgadza siê: nadal nas œledzi – potwierdzi³ Luke. Masywny obcy, którego rasy Luke nie potrafi³ zidentyfikowaæ, szed³ za nimi, zrêcznie wykorzystuj¹c innych przechodniów, od chwili, w której zjawili siê na promenadzie. Co prawda móg³ ich œledziæ i wczeœniej – Luke nie zwróci³ na to uwagi – a zreszt¹ wcale nie musia³o chodziæ o to, kim byli: móg³ to byæ lokalny z³odziej maj¹cy ochotê uwolniæ samotnego w³aœciciela od towarzystwa droida astromechanicznego. Jeœli mia³ ten ostatni zamiar, to czeka³a go spora niespodzianka. Artoo æwierkn¹³ ponownie. – Cierpliwoœci – mrukn¹³ Luke, rozgl¹daj¹c siê. Minêli kolejne skupisko sklepików i zeszli na otwart¹ przestrzeñ z wodospadem i par¹ pustych ³awek. By³ to najspokojniejszy i najbardziej równy teren, jaki Luke spotka³ od wejœcia na promenadê: wrêcz idealny do prywatnej rozmowy. Albo do zasadzki. – Poczekamy tu – poinformowa³ droida i podszed³ do balustrady mniej wiêcej w po³owie miniplacyku, za plecami maj¹c wodospad. Luke opar³ siê ³okciami o balustradê i skoncentrowa³ siê, siêgaj¹c po Moc. Bez k³opotu wyczu³ delikatn¹ zmianê w emocjach obcego – najwyraŸniej tamten podj¹³ decyzjê. – Podchodzi – mrukn¹³ cicho do Artoo. – Myœlê, ¿e jest sam, ale na wszelki wypadek trzymaj siê z ty³u, dobrze? Odpowiedzia³o mu nieco nerwowe æwierkniêcie i Artoo odjecha³ mo¿e o metr. Luke nie odwróci³ g³owy, nawet gdy us³ysza³ ciche kroki. O ile by³ w stanie oceniæ, znajdowa³ siê dok³adnie w miejscu, w którym widzia³ siebie w wizji… 16 – Widmo...

241

Kroki umilk³y. – Przepraszam – spyta³ ³agodny g³os. – Mistrz Jedi Luke Skywalker? Luke odwróci³ siê i pierwszy raz dok³adnie przyjrza³ siê œledz¹cemu – wysoki, barczysty, pokryty ciemnymi p³ytami skorupy, na któr¹ mia³ narzucony p³aszcz obszyty futrem, faktycznie nale¿a³ do nieznanej mu rasy. Obcy mia³ du¿¹ g³owê, bystre, czarne oczy i niewielkie naroœle w miejscu, w którym u cz³owieka znajdowa³y siê usta. – Jestem Skywalker – przytakn¹³. – A ty? – Moshene Tre, Un’Yala ze szczepu Cas’ta, z rasy Rellarin, z planety Rellnas Minor – przedstawi³ siê rozmówca, odchylaj¹c potê¿n¹ d³oni¹ po³ê p³aszcza, do którego wewnêtrznej strony przypiêta by³a filigranowa, z³ota odznaka. – Jestem te¿ Obserwatorem Nowej Republiki i jestem zaszczycony, mog¹c ciê poznaæ. – Ja tak¿e – Luke odprê¿y³ siê: Obserwatorzy dzia³ali w ramach eksperymentu realizowanego oficjalnie przez administracjê Nowej Republiki i zapocz¹tkowanego w czasie ostatniej reorganizacji rz¹dów. Ka¿dy mia³ przydzielony sektor, po którym móg³ swobodnie podró¿owaæ, obserwuj¹c i melduj¹c bezpoœrednio Senatowi i Radzie o wszystkim, co uzna³ za stosowne. Dotyczy³o to zw³aszcza poczynañ lokalnych w³adz planet czy uk³adów, które owe w³adze wola³y trzymaæ w tajemnicy. Istnia³a co prawda obawa, by korpus Obserwatorów nie przerodzi³ siê w tajn¹ policjê, pamiêtn¹ z czasów Imperium jako dzia³a³aj¹c¹ z przera¿aj¹c¹ skutecznoœci¹, ale starano siê temu zapobiec i jak dot¹d nic na to nie wskazywa³o. Obserwatorzy utrzymywani byli przez lokalne rz¹dy i starannie wybierani spoœród istot o silnej etyce i moralnoœci. Zasady ich dzia³ania zosta³y œciœle okreœlone, a ¿eby unikn¹æ pokus, przydzielano im sektory po³o¿one z dala od rodzinnych, co eliminowa³o stronniczoœæ czy uprzedzenia kulturowe. Regu³¹ sta³o siê te¿ sprawdzenie ich nieprzekupnoœci przed podjêciem ostatecznej decyzji. W czasach Starej Republiki podobnie dzia³aj¹cy system zatrudnia³ Rycerzy Jedi, ale obecnie zosta³o ich zbyt ma³o, a po doœwiadczeniach z adeptami Ciemnej Strony by³y takie rejony, w których utracili zaufanie mieszkañców, wiêc nie da³o siê wróciæ do tamtej metody. Luke ¿ywi³ cich¹ nadziejê, ¿e pewnego dnia ta sytuacja ulegnie zmianie, lecz nie ³udzi³ siê, i¿ nast¹pi to szybko. – Jak mogê ci pomóc? – spyta³. 242

– Proszê o wybaczenie bezczelnoœci, z któr¹ ciê œledzi³em, lecz chcia³em mieæ pewnoœæ, ¿e rozpozna³em ciê w³aœciwie, nim zacz¹³em rozmowê. – Rozumiem i zapewniam, ¿e nic siê nie sta³o. Jak mogê ci pomóc? Tre podszed³ do barierki i wskaza³ szerokim gestem w dó³, na rozœwietlon¹ panoramê miasta. – Chcia³bym, ¿ebyœ by³ œwiadkiem pewnego ceremonia³u, który odbêdzie siê dziœ w nocy – powiedzia³. – ¯ebyœ zobaczy³ i zrozumia³. Luke poszed³ za jego przyk³adem i spojrza³ w dó³, ale niczego niezwyk³ego nie dostrzeg³. – Mam obserwowaæ jakieœ konkretne miejsce? – spyta³ po chwili. – Tak – Tre wskaza³ spory, maj¹cy kszta³t diamentu obszar prawie na wprost miejsca, w którym stali. Choæ otaczaj¹ce go ulice by³y normalnie oœwietlone, ten rejon ton¹³ w mroku, jeœli nie liczyæ kilkunastu drobnych œwiate³ek skupionych w jego centrum. – Wygl¹da na park… – Luke przypomnia³ sobie plan miasta przegl¹dany w porcie kosmicznym. – Tranquallity Common? – Zgadza siꠖ potwierdzi³ Tre. – Widzisz te œwiat³a? – Widzê, to… – Luke umilk³: przez parê sekund, jakie im zajê³a rozmowa, iloœæ œwiate³ek podwoi³a siê, a chwilê póŸniej zosta³a otoczona przez nowy kr¹g œwiate³. – To œwiat³a pokoju – wyjaœni³ Tre. – Tej nocy mieszkañcy Cejansij zgromadzili siê, by poprzeæ sprawiedliwoœæ. – Aha – mrukn¹³ Luke, domyœlaj¹c siê, co za chwilê us³yszy. – Sprawiedliwoœæ. – Po tonie twego g³osu poznajê, ¿e jeszcze nie rozumiesz – oceni³ Tre z lekk¹ nagan¹. – Rada i Senat uwa¿aj¹ takie demonstracje za efekt zamieszek wywo³anych przez ignorantów, chuliganów lub agentów Imperium. Podczas gdy nie zawsze tak siê sprawy maj¹. – W¹tpiê, by Senat ocenia³ sytuacjê w takim uproszczeniu, choæ w niektórych przypadkach mo¿e siê tak zdarzyæ. A zatem, jakie s¹ powody demonstracji i kto j¹ wywo³a³? – Ju¿ ci powiedzia³em: poparcie sprawiedliwoœci. Bia³e œwiat³a to znak pamiêci o mieszkañcach Caamas, a… o w³aœnie! Widzisz? 243

Luke skin¹³ g³ow¹ – wokó³ bia³ych œwiate³ek pojawi³ siê cienki z pocz¹tku, lecz stale rozszerzaj¹cy siê kr¹g niebieskich. – To na czeœæ ofiar rzezi Vrassh – wyjaœni³ Tre. – Ziemie, które w jej wyniku zagarnêli sprawcy, przynios³y im wielkie zyski, a ani rz¹d Pas’sic, ani w³adze Nowej Republiki nie zmusili ich do wyp³acenia odszkodowañ rodzinom ofiar, jak nakazuj¹ prawa i zwyczaje tej planety. – Jeden z moich uczniów pochodzi³ z tej planety – powiedzia³ cicho Luke. – Zanim zacz¹³ szkolenie, musia³ sobie poradziæ z naprawdê silnym gniewem. – Ich z³oœæ jest jak najbardziej zrozumia³a, natomiast wœród zebranych tam w dole nie ma gniewu. Przynajmniej nie w takim znaczeniu, jak rozumiej¹ go ludzie. Oni zebrali siê w ciszy i spokoju, nikomu nie gro¿¹c, ale nie zapomn¹ skrzywdzonych i nie pozwol¹, by zapomnia³y o nich w³adze. – S¹ sprawy, które nigdy nie powinny zostaæ zapomniane – zgodzi³ siê Luke. Przez kilka minut obserwowali w milczeniu rosn¹cy kr¹g niebieskiego blasku, po czym zmianê bia³ych œwiate³ w niebieskie, a niebieskich w ¿ó³te, które z kolei zosta³y otoczone przez czerwone, potem jasnozielone, fioletowe i na koñcu ponownie przez bia³e. – Zebrali siê ju¿ wszyscy – oœwiadczy³ w tym momencie Moshere. – Tej nocy poœwiêcili swój czas pamiêci, w inne noce zrobi¹ to nastêpni, a wszyscy, którzy zobacz¹ te œwiat³a, tak¿e bêd¹ pamiêtaæ. Mieszkañcy tej planety nie spoczn¹ w przypominaniu dzier¿¹cym w³adzê o niesprawiedliwoœciach, dopóki nie zostan¹ one naprawione. – Problem w tym, ¿e ¿adnej z tych niesprawiedliwoœci nie da siê naprawiæ, Un’Yale Tre – westchn¹³ Luke. – Ani Caamas, ani ¿adnej innej. – Oni to rozumiej¹. Wiedz¹, ¿e nie da siê wskrzesiæ zmar³ych ani przywróciæ ¿ycia spalonym na popió³ planetom. Natomiast mo¿na zadoœæuczyniæ sprawiedliwoœci w inny sposób, dostêpny istotom œmiertelnym. – A jak wed³ug nich mia³oby wygl¹daæ takie zadoœæuczynienie za Caamas? Kara dla ca³ej rasy Bothan za zbrodniê pope³nion¹ przez paru? – Wielu powiedzia³oby, ¿e nie by³aby to sprawiedliwoœæ, wielu zaœ powiedzia³oby, ¿e w³aœnie by³aby, i ich g³osów te¿ trzeba wys³uchaæ. – Tre ponownie wskaza³ w dó³. – Patrz teraz uwa¿nie: 244

pokazuj¹, ¿e sprawiedliwoœæ nie mo¿e byæ ograniczona do konkretnych osób czy wydarzeñ – ona musi istnieæ dla wszystkich. Wspó³œrodkowe krêgi przesta³y istnieæ, gdy ró¿nokolorowe œwiate³ka zaczê³y siê mieszaæ, pocz¹tkowo na ich brzegach, potem dok³adniej, a¿ wymiesza³y siê ca³kowicie, tworz¹c plamê ró¿nobarwnego blasku. I wtedy Luke zrozumia³, co chcieli pokazaæ demonstranci – ¿e protestuj¹ nie przeciwko tej czy tamtej zbrodni, lecz przeciwko niesprawiedliwoœci w ogóle: ¿e jednoczy ich ¿¹danie sprawiedliwoœci dla wszystkich Caamasi galaktyki. – Czêœæ z obecnych jest przekonana, ¿e ca³¹ rasê Bothan nale¿a³oby ukaraæ za Caamas – doda³ cicho Tre. – Powinni przynajmniej materialnie odpowiadaæ wobec ofiar, które prze¿y³y. Inni tak nie uwa¿aj¹, ale panuje zgodna opinia, ¿e zatajaj¹c tyle czasu prawdê, przywódcy bothañscy stali siê wspó³winni, skazuj¹c tak¿e resztê swej rasy. Dziœ, podobnie jak podczas innych nocy, byli tam nie tylko mieszkañcy planety; wielu turystów i goœci przylatuj¹cych tu w interesach tak¿e bierze udzia³ w tych zebraniach i ma równie podzielone opinie. – Czyli tak samo jak wszêdzie. – Zgadza siê. Ale chcia³em ci uzmys³owiæ, Mistrzu Skywalkerze, ¿e ró¿nice w opinii nie pojawiaj¹ siê wy³¹cznie jako rezultaty wrogich dzia³añ czy przekonañ politycznych. Najczêœciej s¹ to uczciwe i prawdziwe ró¿nice ocen przedstawicieli rozmaitych ras tworz¹cych Now¹ Republikê. Odrzucanie ich jako bezmyœlnych lub nieistotnych to obra¿anie honoru i umys³ów tych istot, jak te¿ ca³ych ich kultur. – Wiem – przyzna³ Luke. – I s¹dzê, ¿e Senat tak¿e zdaje sobie z tego sprawê. Problem polega w³aœnie na osi¹gniêciu unifikacji ocen, i to nie tylko sprawy Caamas, lecz wielu innych. – Nie wiem, jak mo¿na to osi¹gn¹æ. Widzê tylko, ¿e trzeba coœ zrobiæ, i to szybko, bo ju¿ s³ychaæ g³osy szczerego oburzenia na brak reakcji Senatu. Pojawi³y siê gorsze nawet pog³oski: ¿e Nowa Republika sta³a siê obojêtna na poczynania swych cz³onków wzglêdem siebie i ¿e nadszed³ doskona³y czas na wyrównanie starych krzywd. S¹ ju¿ czynione przygotowania do tego. – Przyznajê, ¿e to nowy zarzut. W ci¹gu ostatnich lat tylokrotnie s³ysza³em oskar¿enia pod adresem rz¹du o prowadzenie dyktatorskiej polityki w czasie kryzysu, ¿e wrêcz straci³em rachubê. Teraz, kiedy dano wiêksz¹ w³adzê rz¹dom sektorów czy systemów, zaczynaj¹ siê zarzuty dotycz¹ce bezczynnoœci w³adz centralnych. 245

– I to ciê zaskakuje? – zdziwi³ siê Tre. – Prawda równie stara jak polityka g³osi, ¿e w demokratycznym systemie ka¿da podjêta decyzja wywo³uje g³oœny sprzeciw. – Fakt – zgodzi³ siê Luke, spogl¹daj¹c na zmniejszaj¹c¹ siê iloœæ œwiate³ek w dole. – Wielu uczestników dzisiejszej demonstracji zbierze siê póŸniej w lokalu „Thoughts Ace Freedom”, znajduj¹cym siê po przeciwnej stronie parku, w zachodnim rogu diamentu. Jeœli zechcesz siê z nimi spotkaæ, bardzo ich ucieszy mo¿liwoœæ szczerej rozmowy z tob¹. – Tego jestem pewien – opar³ Luke, dok³adaj¹c starañ, by zabrzmia³o to neutralnie. – Dziêki za pokazanie mi tego zebrania. – Moim zaprzysiê¿onym obowi¹zkiem jest dostarczanie informacji przywódcom Nowej Republiki – oœwiadczy³ powa¿nie Tre. – I traktujê tê przysiêgê bardzo powa¿nie. Ja z kolei dziêkujê za twój czas i uwagê, Mistrzu Skywalkerze, i zachêcam do pojawiania siê póŸniej w „Thoughts Ace Freedom”. Zyskasz na tym sporo wiedzy. Po czym z³¹czy³ d³onie opuszkami palców, sk³oni³ siê i odszed³ wzd³u¿ promenady. Artoo gwizdn¹³ cicho i gdy Luke siê odwróci³, dostrzeg³, ¿e na ile móg³, na tyle „wspi¹³ siê na palce” i spogl¹da³ w dó³. – Przyznajê, ¿e robi wra¿enie – zgodzi³ siê cicho. – I w³aœnie dlatego problem jest tak powa¿ny. W znacznej mierze rzeczywiœcie wywo³uje go szczera ró¿nica pogl¹dów. Artoo æwierkn¹³, przekrêcaj¹c kopu³ê, a¿ wskaza³ holoprojektorem w lewo, czyli w kierunku, w którym powinni siê udaæ, by trafiæ do rekomendowanego lokalu. – Chyba powinniœmy tam zajrze栖 zgodzi³ siê niechêtnie Luke. – Chocia¿ w¹tpiê, ¿ebyœmy siê tam dowiedzieli czegoœ ciekawego. Prawdziwe informacje uzyskuje siê od takich jak Talon Karrde… mo¿e warto by³oby siê z nim skontaktowaæ. Mówi¹c to odszed³ od barierki, a Artoo pod¹¿y³ za nim niczym dobrze wyszkolone zwierz¹tko. Jednak po wys³uchaniu ostatniego zdania æwierkn¹³ pogardliwie. – Jeœli masz na myœli to, jak siê do niego odnosz¹ na Coruscant, masz racjê. Je¿eli zaœ mia³o to dotyczyæ Talona, lepiej sprawdŸ sobie obwody logiczne – ostrzeg³ Luke. – On naprawdê du¿o zrobi³ dla Nowej Republiki. Artoo pisn¹³ nie przekonany i wyj¹tkowo dobrze uda³ dŸwiêk brzêcz¹cych monet. 246

– Ka¿dy musi z czegoœ ¿y栖 przypomnia³ mu Luke. – I b¹dŸ uprzejmy pamiêtaæ, ¿e gotówka by³a istotnym powodem pierwszych kontaktów Hana z Rebeli¹. A jak siê skoñczy³o? Dotarli na most i weszli na pokryty podobnym do parasola dachem kolejny dowód sztuki konstrukcyjnej. Most, jak wszystkie pozosta³e, pi¹³ siê eleganckim i ³agodnym ³ukiem nad pó³kilometrow¹ przepaœci¹ bez jakichkolwiek filarów, wsporników czy odci¹gów. Prawa stronê powierzchni stanowi³ zwyk³y materia³ antypoœlizgowy, najwyraŸniej przewidziany dla spokojnych przechadzek z podziwianiem widoków, natomiast lew¹ dwa ruchome chodniki dla tych, którym siê spieszy³o. Luke z pewnym ¿alem wepchn¹³ droida na bli¿szy z nich i pod¹¿y³ jego œladem – ostatnio notorycznie cierpia³ na brak czasu. – Wracaj¹c do Talona, nale¿y pamiêtaæ, ¿e zawsze zjawia³ siê z potrzebnymi informacjami i zawsze zg³asza³ siê najpierw do nas. Obojêtne, czy przyznaje siê do tego g³oœno, czy nie, ale w rzeczywistoœci jest po naszej stronie. Artoo przyjrza³ mu siê krytycznie, æwierkn¹³ coœ w stylu: „niech ju¿ bêdzie” i odwróci³ kopu³ê. Luke zaœ z zainteresowaniem przyjrza³ siê przyspieszaj¹cej pod nogami powierzchni. Nie ca³y chodnik przyspiesza³, lecz ta jego czêœæ, która zbli¿a³a siê do œrodka mostu. Zbudowany by³ z jakiejœ pseudop³ynnej substancji wykorzystuj¹cej p³yn laminarny do osi¹gania ró¿nych prêdkoœci w zale¿noœci od potrzeby. Kolejne cudeñko konstrukcyjne. W³aœnie mia³ zamiar zleciæ Artoo analizê tej substancji, gdy poczu³ nag³e drgnienie Mocy. Nie by³o wielkie – by³o, prawdê mówi¹c, bardzo ma³e. Ale zupe³nie wystarczaj¹ce. Gdzieœ blisko ktoœ szykowa³ siê do morderstwa. Bardziej zeskoczy³ ni¿ zszed³ z chodnika, ³api¹c przez moment równowagê i s³ysz¹c zirytowany pisk droida, który nagle siê urwa³, gdy przy u¿yciu Mocy uniós³ go i postawi³ obok siebie. Nastêpnie rozejrza³ siê, skoncentrowa³ i siêgn¹³ g³êbiej w Moc. Zamiar morderstwa nadal by³ wyczuwalny, ale choæ w zasiêgu jego wzroku znajdowa³o siê kilku przechodniów, ¿aden nie pasowa³ do tego, co Luke czu³. Przynajmniej ¿aden na tym moœcie. Odwróci³ siê na piêcie i wyjrza³, kucaj¹c, by dostrzec pod krawêdzi¹ dachu wy¿ej po³o¿ony most. I znalaz³ – mo¿e o dziesiêæ metrów od miejsca, w którym sta³, zobaczy³ dwie postacie w pelerynach z kapturami. Wiêksza opiera³a siê plecami o balustradê, 247

mniejsza, wygl¹daj¹ca na dziecko, tuli³a siê do niej. Dalej zauwa¿y³ trzy postacie poruszaj¹ce siê wolno, ale pewnie. W d³oni jednej z nich b³yszcza³o ostrze no¿a. Poniewa¿ nie mia³ czasu, móg³ zrobiæ tylko jedno – skoczyæ, co dla umiej¹cego wykorzystaæ Moc nie przedstawia³o trudnoœci. Jedynym problemem mog³y okazaæ siê zabezpieczenia promenady – jeœli emitery promieni œci¹gaj¹cych maj¹ czu³e sensory, to nim doskoczy, zostanie unieruchomiony i odtransportowany na sta³y grunt. Istnia³ tylko jeden sposób, by to sprawdziæ. – Poczekaj tu, Artoo – poleci³ szeptem i koncentruj¹c siê mocniej wskoczy³ na barierkê mostu. Balansowa³ tam przez chwilê, oceniaj¹c raz jeszcze dystans, po czym skoczy³, otulaj¹c siê Moc¹. Sensory nie by³y wcale tak czu³e – dotar³ do celu bez ¿adnych k³opotów, z³apa³ d³oñmi za balustradê i przerzuci³ nad ni¹ nogi, l¹duj¹c w lekkim przysiadzie na nieruchomej czêœci nawierzchni. I rozejrza³ siê. Co omal nie sprowokowa³o go do ciê¿kiej wi¹zanki przekleñstw – para, któr¹ widzia³, nie poruszy³a siê i mia³ j¹ teraz przed sob¹ z prawej strony, tyle ¿e kaptur wy¿szej postaci nieco siê odsun¹³, ukazuj¹c pomarszczon¹ twarz i siwe w³osy starej kobiety. Twarz tul¹cego siê do niej dzieciaka – s¹dz¹c po wzroœcie wnuczka – pozostawa³a w cieniu – ale ca³e jego zachowanie œwiadczy³o o krañcowym przera¿eniu. Do którego mia³ uzasadnione powody, bowiem napastników by³o nie trzech, ale dwunastu – dziewiêciu sta³o dalej i tworzy³o zewnêtrzne pó³kole niewidoczne z dolnego mostu. S¹dz¹c po gêbach, by³o im obojêtne, kogo zabij¹, wa¿ne by³o za ile, a po sposobie, w jaki trzymali blastery, pozna³, ¿e nie jest to ich debiut. Luke móg³ siê wyraŸnie przyjrzeæ wszystkim dziewiêciu gêbom i piêciu blasterom, bo tyle zwróci³o siê w jego stronê. – Wystarczy! – oœwiadczy³, prostuj¹c siê. – Od³ó¿cie broñ! – Mam lepszy pomys³ – warkn¹³ jeden tonem pasuj¹cym do wygl¹du. – Odwróæ siê i zmiataj. Dopóki jeszcze mo¿esz. – Nie s¹dzꠖ odpar³ Luke, staraj¹c siê brzmieæ pewniej, ni¿ siê czu³: przy szeœciu ju¿ wycelowanych blasterach nie mia³ pewnoœci, czy zd¹¿y siêgn¹æ i uaktywniæ miecz, nim go trafi¹. A strzelaæ zaczn¹, ledwie siêgnie po broñ… O dwa kroki w lewo mia³ ruchomy chodnik, którego ka¿dy pas porusza³ siê w inn¹ stronê, ale ze spor¹ prêdkoœci¹. – Tracimy czas! – oceni³ ktoœ. – Spalmy natrêta i… 248

I dok³adnie w tym momencie dzieciak o¿y³. Ruch by³ tak miêkki i p³ynny, ¿e Luke w pierwszej chwili nie zrozumia³, co widzi. Dziecko bowiem obróci³o siê na piêcie ku najbli¿szemu no¿ownikowi i chlasnê³o go otwart¹ d³oni¹ przez pierœ, nie dotykaj¹c jej jednak palcami. Jakby odrzucone nag³ym ruchem odbi³o siê ku drugiemu, powtarzaj¹c chlaœniêcie i polecia³o ku trzeciemu… Zanim do niego dotar³o, pierwszy zacharcza³ i zwali³ siê na nawierzchniê. Ktoœ zakl¹³, wycelowane w Luke’a blastery nagle zafalowa³y niepewnie w d³oniach zdumionych napastników, jeszcze przed dwiema sekundami przekonanych, ¿e ca³kowicie panuj¹ nad sytuacj¹. G³owy zwróci³y siê ku dziecku i babci… Drugi no¿ownik zwali³ siê jak kupa szmat, trzeci zacharcza³, a dzieciak przerzuci³ wprawnym ruchem jego nó¿ do drugiej d³oni i cisn¹³, trafiaj¹c w serce kolejnego napastnika, tym razem z zewnêtrznego pó³okrêgu. Ruch ten zrzuci³ mu kaptur z g³owy i ukaza³ jego twarz. To nie by³ dzieciak. To by³ Noghri. I to by³a ostatnia rzecz, jak¹ zobaczy³a wiêkszoœæ napastników. Luke zd¹¿y³ odczepiæ od pasa miecz, gdy Noghri run¹³ do ataku. Skok, ciêcie, przewrót, pchniêcie, przysiad, symultaniczny atak obur¹cz na dwóch przeciwników, unik, wybicie i kolejny cios któregoœ z zakrzywionych ostrzy, zmaterializowanych nagle w jego d³oniach – wszystko odby³o siê w jednym p³ynnym, b³yskawicznym ruchu, w którym atak przeplata³ siê z unikami laserowych wi¹zek wykonywanymi jakby od niechcenia. O nawierzchniê mostu stukn¹³ granat, wytr¹caj¹c Luke’a z os³upienia – nim dolecia³ do nóg kobiety, Luke z³apa³ go Moc¹ i cisn¹³ w górê miêdzy barierk¹ a dachem. Kiedy w górze przebrzmia³a eksplozja, by³o po starciu – na nogach pozosta³a kobieta, Noghri i on. – Mistrzu Skywalker, jestem zaszczycony pañsk¹ obecnoœci¹ i wdziêczny za pomoc – Noghri sk³oni³ siê uroczyœcie, chowaj¹c no¿e. – Jaka by nie by³a – mrukn¹³ Luke z podziwem. Widzia³ ju¿ trenuj¹cych Noghri i s¹dzi³, ¿e wie, na co ich staæ. Okaza³o siê, ¿e nie mia³ nawet bladego pojêcia. – Coœ mi siê wydaje, ¿e poradzi³byœ sobie ca³kiem dobrze beze mnie. – Proszê o wybaczenie, ale nie jest to prawda. Dziêki odwróceniu przez pana ich uwagi zyska³em prawie cztery sekundy, których w inny sposób nie mia³bym do dyspozycji. 249

– Nie wspominaj¹c o granacie – doda³a jego towarzyszka, zrêcznie przetrz¹saj¹ca kieszenie najbli¿szego z zabitych. – Gdybyœ siê nie pojawi³, zginêlibyœmy oboje. Dziêkujê. – Nie ma za co – mrukn¹³ Luke, przygl¹daj¹c siê, jak z wpraw¹ doœwiadczonego doliniarza zabiera siê za drugiego trupa. Skacz¹c na ratunek mia³ nieco inny obraz przysz³ych ofiar. – Mogê spytaæ, kim jesteœcie? – Na pewno nie tymi, na kogo wygl¹damy – kobieta przerwa³a poszukiwania i uœmiechnê³a siê. – Jestem Moranda Savich, a Plakhmirakh jest chwilowo moj¹ stra¿¹ osobist¹. Pracujemy dla starego znajomego, Talona Karrde’a. – Doprawdy? Nie tak dawno zastanawia³am siê, jak mogê siê z nim skontaktowaæ. – Id¹c z nami – Moranda wyprostowa³a siê. – W³aœnie przyby³ na Cejansij. – ¯artujesz? Czego on tu szuka? – A o to najlepiej jego zapytaæ. Najproœciej osobiœcie. Luke spojrza³ w zamyœleniu na rozci¹gaj¹ce siê w dole miasto – znowu dziêki Mocy znalaz³ siê we w³aœciwym czasie we w³aœciwym miejscu. – Dziêki – odpar³ po namyœle. – S¹dzê, ¿e skorzystam z zaproszenia. – Szefie? Talon uniós³ g³owê znad biurka i spojrza³ ku drzwiom, zza których wystawa³a g³owa Dankina. – O co chodzi? – S¹ Savich i jej ochrona. Maj¹ te dane, po które ich wys³a³eœ. – To mi³e – Karrde przyjrza³ mu siê z namys³em: Dankin mia³ minê dziwnie podobn¹ do tej, któr¹ ukrywa³ tu¿ przed ostatnim wyjœciem z nadprzestrzeni w pobli¿u „Evrant Venture” Boostera. – I? – I zjawili siê z niespodziank¹ – doda³ Dankin, uœmiechaj¹c siê szeroko. – Tak? – g³os Talona wyraŸnie och³ód³. – Mam nadziejê, ¿e pamiêtasz, jak bardzo lubiê niespodzianki. – Ta ci siê spodoba – zapewni³ radoœnie Dankin, ustêpuj¹c miejsca. Do pomieszczenia weszli Plakhmirakh i Moranda, a za nimi… 250

– A niech mnie…! – Talon zerwa³ siê na równe nogi. – Faktycznie niespodzianka. Witaj, Luke. – Witaj – Luke sk³oni³ siê lekko. – Niespodzianka jest obustronna. – Sam jesteœ? – Artoo spotka³ w twoim hangarze jakiegoœ G2-9T i w³aœnie sobie gawêdz¹. – Wiêc ta kupa z³omu chocia¿ raz do czegoœ siê przyda³a. To ostatni G2, jakiego kiedykolwiek kupi³em! – warkn¹³ Talon, odbieraj¹c od Morandy cylinder z danymi i sprawdzaj¹c oznaczenia. – Mia³aœ jakieœ k³opoty? – Dopiero w drodze powrotnej. Dwunastu ludzi, zawodowców bez ¿adnych wskazówek, kto ich wynaj¹³. – Pewnie któryœ z Huttów – Karrde podrzuci³ cylinder w d³oni. – Nie byli zachwyceni strat¹ tego drobiazgu. – Mo¿e masz racjê. W ka¿dym razie zleceniodawca ma tuzin pracowników mniej, Plakhmirakh siê nimi zaj¹³. – Z pomoc¹ Mistrza Skywalkera – doda³ Noghri. – Zjawi³ siê w najodpowiedniejszym momencie. – Mistrzowie Jedi maj¹ ten mi³y zwyczaj – przyzna³ Talon, oddaj¹c Morandzie przedmiot ca³ego zamieszania. – Oddaj to Odonnlowi, a potem odpocznijcie, zanim nie sprawdzi zawartoœci i nie zap³aci wam. Interesowa³oby ciê nastêpne zadanie? – Tylko jeœli bêdzie zabawniejsze. Ta kurierska robota jest strasznie nudna, a przy nich dwóch nawet ostatni atak nie by³ niczym nadzwyczajnym. – Postaram siê coœ wymyœli栖 obieca³ Karrde. – Prawdê mówi¹c, mam nawet pewien pomys³, gdzie mog³abyœ w pe³ni wykorzystaæ swoje umiejêtnoœci. PrzyjdŸ, jak dostaniesz pieni¹dze, to porozmawiamy. – Zgoda – Moranda skinê³a g³ow¹. Noghri sk³oni³ siê oszczêdnie acz uroczyœcie i wyszed³ za ni¹. – Dziêki za pomoc – uœmiechn¹³ siê Talon, spogl¹daj¹c na Luke’a. – Teraz ja jestem twoim d³u¿nikiem. – Nie masz za co: Plakhmirakh wyolbrzymi³ mój udzia³. – Oni rzeczywiœcie rzadko potrzebuj¹ pomocy – zgodzi³ siê Talon. – Co ciê sprowadzi³o na Cejansij, jeœli nie liczyæ lekkiego przetrzebienia liczebnoœci huttyjskich pomagierów? – Moc – Luke wzruszy³ ramionami. – Próbowa³em zobaczyæ przysz³oœæ i zobaczy³em siebie na promenadzie. Wiêc jestem. 251

– Przyznajê, ¿e nie jest to metoda ustalania rozk³adu zajêæ, która by mi odpowiada³a. – Sam równie¿ rzadko j¹ stosujê, ale z drugiej strony chcia³em siê z tob¹ spotkaæ i proszê, wiêc jest skuteczna. A w ogóle to co tu porabiasz, jeœli wolno spytaæ? – ¯adna tajemnica, przynajmniej jeœli chodzi o ciebie. Sprawdzam, czy ktoœ z zewn¹trz nie wywo³a³ powa¿niejszych zamieszek, które ostatnio tak siê mno¿¹. Cejansij ma spore tradycje w pokojowych demonstracjach, tote¿ uzna³em, ¿e doskonale nadawa³oby siê do kolejnej manipulacji. – To ma sens – przyzna³ Luke. – Tylko mo¿e siê okazaæ zbyt doskona³ym miejscem. – Wszystko zale¿y od tego, na ile subtelni chc¹ byæ sprawcy. Nadal uwa¿am, ¿e warto to sprawdziæ. A o czym chcia³eœ ze mn¹ rozmawiaæ? – O postêpach w poszukiwaniu klonów. – To nie ma o czym, bo nie ma ¿adnych postêpów. ¯adne z moich Ÿróde³ nie s³ysza³o nawet œladu plotki na ten temat. Jeœli rzeczywiœcie ktoœ zacz¹³ produkcjê, to dzia³a naprawdê cicho. – Hmm… A co z Cavrilhu? – To samo: przywarowali gdzieœ i nosa z tego gdzieœ nie wystawiaj¹. Temu akurat siê nie dziwiê: wygnanie z w³asnej bazy przez Mistrza Jedi nie wp³ywa dodatnio na pewnoœæ siebie przegonionego. – Wielki admira³ Thrawn przegoni³ ciê z bazy na Myrkr i jakoœ nie pamiêtam, ¿ebyœ wpad³ w panikꠖ przypomnia³ mu Luke. – Mo¿e jestem z innej gliny – skrzywi³ siê Karrde: nawet po tylu latach wspomnienia nie by³y mi³e. – A mo¿e po prostu trudniej mnie przestraszyæ. Stoj¹cy na biurku interkom æwierkn¹³, wiêc Karrde w³¹czy³ go i spyta³: – Tak? Na ekranie pojawi³a siê wyj¹tkowo powa¿na twarz Dankina. – Mamy po³¹czenie ze „Starry Ice” – zameldowa³ zwiêŸle. – Faughn twierdzi, ¿e Mara zosta³a z³apana. Karrde ciê¿ko opad³ na fotel i poleci³: – Prze³¹cz tutaj. – Sygna³ jest trochê rozmyty, bo za du¿o przekaŸników po drodze – uprzedzi³ Dankin. – Kana³ pi¹ty. Talon w³¹czy³ odpowiedni kana³, a Luke obszed³ biurko i stan¹³ za nim. 252

– Tu Karrde, Faughn jesteœ tam? – Jestem – g³os faktycznie mia³ wielokrotne echo, ale da³o siê zrozumieæ. – Dotarliœmy do systemu Nirauan i zauwa¿yliœmy nieznan¹ jednostkê l¹duj¹c¹ na drugiej planecie. Mara polecia³a tam Defenderem. Ostatnia wiadomoœæ z jej nadajnika pulsacyjnego wskazuje, ¿e znalaz³a siê w tarapatach. Zosta³a z³apana albo i gorzej. – Dankin, mamy ju¿ to nagranie? – spyta³ Talon, czuj¹c przyspieszone bicie serca. – Mamy. – Puœæ je! Z g³oœnika pop³yn¹³ meldunek Mary dotycz¹cy lotu, l¹dowania, odkrycia jaskini i fortecy – zakoñczony têpym ³upniêciem. – Powiedz H’sishi, ¿eby zaczê³a eliminowaæ zak³ócenia – poleci³ Karrde. – Chcê tak czyste nagranie, jak tylko mo¿na. – Ju¿ siê tym zajmujemy. – Po drodze oczyœciliœmy je na tyle, ile zdo³aliœmy – odezwa³a siê Faughn. – Po tym ³ubudu jest zarejestrowany oddech i bicie serca w normalnym dla cz³owieka tempie, co oznacza, ¿e jeszcze ¿y³a. W jaskini znajdowa³o siê oko³o piêædziesiêciu lataj¹cych stworzeñ, a przynajmniej tyle by³o w trakcie lotu, ale nie musia³a w³aœnie do nich mówiæ. A z analizy szybkoœci rozchodzenia siê dŸwiêku s¹dzimy, ¿e uderzenie trafi³o j¹ w g³owê z przodu lub z boku. – Atak – oceni³ Karrde. – Albo wypadek – sprzeciwi³a siê Shirlee. – Wiemy, ¿e porusza³a siê we wnêtrzu jaskini, mog³a po prostu wpaœæ na coœ albo potkn¹æ siê i uderzyæ g³ow¹ o ska³ê. – Radzi³bym spróbowaæ przeanalizowaæ echo – wtr¹ci³ Dankin. – Powinniœmy stwierdziæ, jak blisko œciany by³a, gdy nast¹pi³o uderzenie. – Spróbujcie – Talon spojrza³ badawczo na wpatrzonego w œcianê Luke’a. – Wiesz coœ na ten temat? Coœ o samej planecie albo do kogo mówi³a? Luke potrz¹sn¹³ g³ow¹ ze smutkiem. – Nie wiem. Natomiast wtedy, gdy widzia³em siebie, mia³em te¿ wizjê Mary. Miejsce, w którym siê znajdowa³a… mog³o byæ jaskini¹. – Nie chcia³am jej zostawi栖 odezwa³a siê Faughn – ale nie mia³am prawa ryzykowaæ, ¿e wszyscy znikniemy bez ¿adnej wiadomoœci, zw³aszcza bior¹c pod uwagê te myœliwce i fortecê. 253

– Post¹pi³aœ w³aœciwie – zapewni³ j¹ Talon. – Teraz pozostaje tylko pytanie, jak j¹ wydostaniemy. Albo raczej kogo wyœlemy, ¿eby to zrobi³. Ostatnie zdanie adresowane by³o do Luke’a, który tak te¿ je odebra³. – Proponujesz moj¹ kandydaturê? – spyta³, przygl¹daj¹c siê z namys³em Talonowi. – Ktoœ tam ciê zna, a przynajmniej Mara w to nie w¹tpi³a. Mo¿esz byæ jedynym, z którym ten ktoœ czy te ktosie zechc¹ rozmawiaæ. – Nie mogê lecieæ, mam obowi¹zki – s¹dz¹c po tonie wypowiedzi, Luke nadal myœla³ o czymœ innym. – Masz tak¿e obowi¹zki wobec Mary – warkn¹³ Karrde. – ¯e nie wspomnê o obowi¹zkach wzglêdem Nowej Republiki. Widzia³eœ jeden z tych statków i wiesz, ¿e mamy do czynienia z obc¹ cywilizacj¹. Jeœli ta forteca, o której mówi³a Mara, jest z tego samego materia³u co ta na Hijarnie, to mog¹ tam siedzieæ, ile tylko zechc¹ i czekaæ, a¿ przestaniemy marnowaæ energiê. I… – Dobrze – przerwa³ mu Luke. – Polecê. Karrde zamruga³ gwa³townie, zbity z panta³yku. Spodziewa³ siê znacznie d³u¿szego przekonywania z wykorzystaniem ciê¿szych argumentów, ale wykaza³ szybk¹ orientacjê, gdy osi¹gn¹³ cel prostym sposobem. – Doskonale – podsumowa³. – Czego potrzebujemy z zapasów i wyposa¿enia? Aha, no i statek… Dankin, co mamy dostêpnego? – Na to akurat nie mamy czasu – oœwiadczy³ Luke, zanim Dankin zd¹¿y³ siê odezwaæ. – Polecê moim X-wingiem. Jest na l¹dowisku Szesnastym, wiêc wystarczy, jak za³adujecie do pamiêci Artoo dane nawigacyjne i uzupe³nicie paliwo. Startujê natychmiast. – Ale tam nie ma miejsca dla pasa¿era! – sprzeciwi³a siê Faughn. – Je¿eli jest ranna… – To zostawiê X-winga i polecê Defenderem. Tracimy czas. – Daleko nie polecisz, bo nie ma hipernapêdu – osadzi³ go Talon i przyjrza³ siê liœcie wyœwietlonej na ekranie. – Zrobimy tak: odlecisz st¹d myœliwcem i na orbicie Duroon spotkasz siê z „Dawn Beat” i przesi¹dziesz siê na „Jade’s Fire”, który bêdzie na pok³adzie hangarowym. Jego pilot nie zostanie uruchomiony, ale do spó³ki ze swym astromechem powinieneœ pilotowaæ statek bez problemów. – Nie chcê ryzykowaæ skrytego podejœcia do planety czymœ tak du¿ym. Przecie¿ od razu mnie zauwa¿¹. 254

– To ukryjesz statek na obrze¿u systemu, a dalej polecisz myœliwcem – zaproponowa³a Faughn. – Œluza jest standardowa, wiêc nie bêdzie problemu. – Zgoda – oceni³ Luke po paru sekundach myœlenia. – Dobra – ucieszy³ siê Karrde. – Dankin, ³ap kontrolê portu i za³atw tankowanie tego X-winga. I to zaraz i niewa¿ne, w jaki sposób. Potem skompletuj wszechstronny zestaw ratunkowy, tylko ¿eby nie wa¿y³ wiêcej ni¿ sto dziesiêæ kilogramów i nie zajmowa³ wiêcej ni¿ dwa metry szeœcienne. Tyle, zdaje siê, mieœci przedzia³ baga¿owy myœliwca Typu X. – Jasne. Co wysy³amy jako wsparcie? – zainteresowa³ siê Dankin. – Wszystko, co zdo³amy zebraæ na czas, daj mi wykaz. Na ekranie pojawi³a siê imponuj¹ca lista jednostek, niestety, rozsianych po ca³ym obszarze Nowej Republiki i okolic. Wyklucza³o to zebranie w krótkim czasie jakiejkolwiek silnej eskadry. – Nie chcê ¿adnego wsparcia! – oznajmi³ nagle Luke. – U¿ycie „Jade’s Fire” ju¿ jest wystarczaj¹co ryzykowne. Im wiêcej jednostek pojawi siê w obrêbie systemu, tym wiêksze szanse, ¿e zostan¹ zauwa¿one, a co wtedy nast¹pi, nikt nie jest w stanie powiedzieæ. Lepiej bêdzie dla Mary i dla mnie, jeœli spróbujê sam i po cichu. – Sam jej nie wydostaniesz – oceni³a Faughn. – Wydostanꠖ odpar³ stanowczo Luke. – Bo muszê. – Nie zdo³asz! – upiera³a siê Shirlee. – Karrde, przemów mu do rozs¹dku! Talon przez d³ug¹ chwilê przypatrywa³ siê Luke’owi, przypominaj¹c sobie ich pierwsze spotkanie na pok³adzie „Wild Karrde”. Nawet wtedy Luke by³ bardzo pewny siebie, choæ nie pysza³kowaty, teraz dosz³y do tego lata doœwiadczenia. – Shirlee, to jego decyzja – powiedzia³ cicho. – Jeœli mówi, ¿e zdo³a, to zdo³a. – Dziêki – Luke lekko sk³oni³ g³owê. – Podziêkowania nale¿¹ siê raczej w odwrotn¹ stronꠖ uœmiechn¹³ siê z lekkim przymusem Karrde. – Paliwo, zapasy, namiary i „Jade’s Fire” na orbicie Duroona. Co jeszcze chcesz, ¿ebyœmy zrobili? – Tylko to, co teraz robicie. SprawdŸcie te zamieszki, a jeœli siê czegoœ dowiesz, przeka¿ to Leii. – Za³atwione. Coœ jeszcze? 255

– Tak – przez twarz Luke’a przemkn¹³ cieñ. – Mo¿esz jej przekazaæ informacjê, gdzie polecia³em? Jest na Coruscant. – Powiem jej osobiœcie – obieca³ Karrde wstaj¹c. – Wystartujemy zaraz po tobie. – Dziêkujê. Luke odwróci³ siê i ruszy³ ku wyjœciu. – Powiedzia³eœ, ¿e mia³eœ wizjê Mary – odezwa³ siê niespodziewanie Talon. – Co robi³a? Luke stan¹³ prawie w progu. – By³a w jakimœ miejscu o skalnych œcianach, w wodzie – powiedzia³ nie odwracaj¹c siê. – I wygl¹da³a jak martwa. – Rozumiem – mrukn¹³ Talon. I przez d³ug¹ chwilê po wyjœciu Luke’a sta³ tak, wpatruj¹c siê w otwarte drzwi.

256

ROZDZIA£

&

Alarm og³oszono, jak zwykle, w najmniej odpowiednim momencie – czyli w po³owie deseru. Przez moment Wedge mia³ ochotê wt³oczyæ ostatnie trzy kêsy naraz, ale doszed³ do wniosku, ¿e dowódca eskadry wpadaj¹cy na pok³ad hangarowy z gêb¹ pe³n¹ kremu cytrynowego bêdzie wygl¹da³ g³upio, wiêc z ¿alem osieroci³ je na talerzu i wybieg³ z mesy. – Eskadry myœliwskie, kontrola gotowoœci – rozleg³ siê g³os kontrolera lotów „Peregrine”, ledwie Wedge znalaz³ siê w kabinie swojego myœliwca i za³o¿y³ he³m. – Eskadra Rogue? – Jesteœmy, Perris – Wedge rozejrza³ siê, sprawdzaj¹c pozosta³ych pilotów; byli wszyscy. – Co siê dzieje? – Dok³adnie nie wiem, w³aœnie odebraliœmy alarmowe wezwanie z systemu Sif’kric. Genera³ rozmawia³ z nimi przez parê minut i kaza³ og³osiæ alarm. Dobra, wszystkie systemy sprawne; mo¿ecie startowaæ. – Jasne. Panowie, tu Rogue Leader do wszystkich: startujemy! Dwadzieœcia sekund póŸniej byli ju¿ w przestrzeni, lec¹c wzd³u¿ kad³uba okrêtu na standardow¹ pozycjê na czele formacji. – Coœ mi siê widzi, ¿e to chyba nie æwiczenia – odezwa³ siê Szóstka na czêstotliwoœci eskadry. – Jeœli to s¹ æwiczenia, to genera³ jest mi winien deser – zagrozi³ Rogue Dwanaœcie. – Ktoœ ma pojêcie o lokalnej polityce? – Ja mam – g³os Dziewi¹tki daleki by³ od radoœci. – Mój teœæ prowadzi tu interesy. Za³o¿ê siê o ka¿d¹ kwotê, ¿e to Frezhlixy: 17 – Widmo...

257

k³óc¹ siê o Sif’kriesami, odk¹d ¿eœmy przegonili z okolicy Imperium. – Mo¿e w³aœnie zdecydowali siê skoñczyæ k³ótnie i za³atwiæ sprawꠖ zasugerowa³ Dwójka. – Maj¹c Bel Iblisa i grupê uderzeniow¹ Nowej Republiki za miedz¹? – zdziwi³ siê Rogue Szeœæ. – Pog³upieli czy co? – Do wszystkich jednostek, mówi genera³ Bel Iblis – znajomy g³os rozleg³ siê na czêstotliwoœci dowodzenia, ucinaj¹c dalsze pogawêdki. – Zostaliœmy w³aœnie poinformowani, ¿e liczna flotylla frezhlixiañska kieruje siê ku planecie Sif’krie le¿¹cej zaledwie o parê minut drogi st¹d. Poniewa¿ jest to macierzysta planeta Sif’krie, poproszono nas, byœmy siê przyjrzeli sytuacji. Wedge by³ doœwiadczonym pilotem, wiêc powstrzyma³ siê od komentarza – bo i co mo¿na powiedzieæ na pomys³ powstrzymania floty zamierzaj¹cej przeprowadziæ inwazjê planetarn¹, maj¹c do dyspozycji jednego Draednaughta, dwie fregaty eskortowe klasy Nebulon-B i trzy eskadry myœliwskie? Dla kogoœ, kto walczy³ po stronie Rebelii jeszcze przed Bitw¹ o Endor, by³o to normalne, poniewa¿ jednak nie wszyscy wtedy zaczynali, Bel Iblis doda³: – Naturalnie nie planujemy otwartego starcia, a wrêcz przeciwnie: musimy uwa¿aæ, ¿eby nie przekroczyæ legalnych granic, w ramach których mamy prawo dzia³aæ. To wszystko, co jestem w stanie powiedzieæ, dopóki nie znajdziemy siê na miejscu i nie ocenimy sytuacji. Komandorze Perris? – Wszystkie jednostki, przygotowaæ siê do skoku w nadprzestrzeñ na mój sygna³. – O co mu chodzi³o z tymi legalnymi granicami? – spyta³ Szóstka. – Pewnie o to, ¿e ten, kto nas zawiadomi³, nie móg³ oficjalnie prosiæ o pomoc si³ Nowej Republiki – zaryzykowa³ Wedge. – Móg³ to byæ kontroler lotów albo jakiœ drobny urzêdniczyna, a bez oficjalnej proœby o… – Eskadra Rogue: skok – g³os Perrisa wci¹³ siê w s³owa Antillesa. – Wykonujê! – Wedge sprawdzi³, czy koordynaty w komputerze nawigacyjnym s¹ w³aœciwe i przesun¹³ dŸwigniê hipernapêdu. Gwiazdy zmieni³y siê w linie i zgas³y.

258

Po dwunastu minutach lotu, które Wedge spêdzi³ na ostatecznym sprawdzeniu broni i zastanawianiu siê, jak legendarny Garm Bel Iblis wyjdzie z kolejnej nieprawdopodobnej sytuacji, licznik na pulpicie pokaza³ zero. Wedge wy³¹czy³ hipernapêd i gwiazdy rozb³ys³y ponownie. A Wedge zamruga³, nie wierz¹c w³asnym oczom. – No nie!? Jaja sobie robi¹? – parskn¹³ Rogue Dwa. – To ma byæ flota inwazyjna?! Patrz¹c na wyœwietlaj¹ce siê dane taktyczne, Wedge sk³onny by³ przyznaæ racjê mówi¹cemu – flota zwana inwazyjn¹ sk³ada³a siê bowiem z pary licz¹cych pó³ wieku kr¹¿owników pancernopok³adowych klasy Kruk, piêciu fregat klasy Lancer i oko³o trzydziestu w miarê nowoczesnych patrolowców celnych typu Jomper. – I to by by³o na tyle, jeœli chodzi o powa¿ne zagro¿enie – oceni³ pogardliwie Rogue Osiem. – Sami mo¿emy ich pogoniæ, jakby co. – Kogoœ jednak powa¿nie nastraszyli – zastanowi³ siê Jedenastka. – Popatrz na orbitê planetarn¹: ze dwadzieœcia frachtowców pali rury, ¿eby im zwiaæ. – A co najmniej setka nie ma na to szans – doda³ Siódemka. – Albo ju¿ s¹, albo za parê minut zostan¹ odciête od planety. – Mam! – ucieszy³ siê nagle Dziewi¹tka. – Cwane skórkowañce! To musi byæ doroczny zbiór pommwommów. – Flotylla frezhlixiañska, mówi genera³ Bel Iblis z Si³ Zbrojnych Nowej Republiki – rozleg³ siê g³os Garma. – Proszê o sprecyzowanie waszych zamiarów. – Tu Plarx – odpowiedzia³ gard³owy g³os z nieco dziwnym akcentem. – Mówiê w imieniu Frezhlixian. Nasze zamiary nie powinny obchodziæ Nowej Republiki, to prywatna sprawa miêdzy nami a Sif’kriesami. – Obawiam siê, ¿e nie mogê przyj¹æ takiego stanowiska. Now¹ Republikê obchodzi ka¿da agresja wymierzona przeciwko jej cz³onkowi. – To nie jest agresja, generale Bel Iblis. Przybyliœmy jako delegacja maj¹ca przedyskutowaæ sposób g³osowania Sif’krie w kwestii Inicjatywy Drashtiñskiej. Nast¹pi³a chwila przerwy – najwyraŸniej na flagowcu sprawdzano, co to w³aœciwie by³a za Inicjatywa. Wedge wykorzysta³ ten czas: – Corran, co to licho, te pommwommy? 259

– Gatunek roœlin tropikalnych wystêpuj¹cy na wewnêtrznej planecie tego systemu. Z ich owoców mo¿na uzyskaæ z osiem lekarstw i ze dwa razy tyle przypraw, ale trzeba je przerobiæ w ci¹gu trzydziestu godzin od zebrania albo mo¿na wszystko wyrzuciæ. – Czyli faktycznie nie musz¹ przeprowadzaæ inwazji ani d³ugotrwa³ej blokady, chytrusy – warkn¹³ z pewnym uczuciem Rogue Siedem. – Wystarczy, ¿e przez parê godzin przetrzymaj¹ te frachtowce z dala od planety i gospodarze solidnie oberw¹ po kieszeni. – Jakieœ dwadzieœcia procent rocznych dochodów – poprawi³ go Corran. – Wbrew pozorom mamy tu powa¿n¹ wojnê ekonomiczn¹. Ktoœ, kto nas wezwa³, mia³ prawo do paniki. – Mówco Plarx, mówi Bel Iblis – odezwa³y siê s³uchawki. – Sprawdzi³em, o co chodzi³o w Inicjatywie Drashtiñskiej i nadal nie widzê usprawiedliwienia dla takiej konfrontacji. – Zatem nie sprawdzi³ pan dok³adnie – warknê³o w odpowiedzi. – G³os rz¹du sif’krieñskiego by³ decyduj¹cy i uniemo¿liwi³ senatorowi reprezentuj¹cemu nasz sektor dodanie swojego g³osu do rosn¹cej fali potêpienia Bothan. – G³osowanie by³o legalne i… – Ale by³o z³e! Jeœli pozwoli siê Bothanom unikn¹æ stosownej kary, to po prostu zachêci siê wszystkich im podobnych do pope³niania w przysz³oœci takich zbrodni jak Caamas. Rz¹d sif’krieñski musi to sobie uœwiadomiæ i mieæ okazjê do zmiany stanowiska. – Ca³kiem zgrabna wymówka – mrukn¹³ Dwójka. – I trudna do zakwestionowania – zgodzi³ siê Pi¹tka. – Rozumiem stanowisko pañskiego rz¹du w tej sprawie – odezwa³ siê Bel Iblis. – Ale równoczeœnie nie mo¿emy wam pozwoliæ na zak³ócanie galaktycznego handlu. – Nieprawda. Proszê ³askawie przejrzeæ przepisy Nowej Republiki dotycz¹ce handlu, generale Bel Iblis. Nast¹pi³a kolejna pauza przerwana przez Dwunastkê: – Ma racjê: to kwestia wewn¹trzsystemowa, a nie galaktyczna, czyli miêdzysystemowa. Nie mo¿emy interweniowaæ, dopóki nie zostaniemy oficjalnie o to poproszeni. – Czyli kulka w do³ku tutejszego rz¹du – podsumowa³ Rogue Piêæ. – Jak myœlisz, Corran, zd¹¿¹ czy nie? – Nie wiem, ale za³o¿ê siê, ¿e wybrali moment, kiedy kogoœ wa¿nego nie ma na planecie albo nie mo¿na siê z nim skontaktowaæ. Inaczej nie próbowaliby takiego numeru. W s³uchawkach coœ æwierknê³o i pad³o pytanie: 260

– Komandorze Horn, tu Bel Iblis, to kodowana transmisja. S³ychaæ mnie wyraŸnie? – Tak jest, sir. – Podobno Booster Terrik prowadzi interesy w tym sektorze. To prawda? – Prowadzi – odpar³ Corran po przerwie. – A czy te interesy sporadycznie nie obejmuj¹ nielegalnych przewozów? Powiedzmy, w wyj¹tkowych przypadkach bardzo wysokich zysków, jak na przyk³ad podczas dorocznych zbiorów pommwomm? Tym razem pauza trwa³a d³u¿ej. – Prawdê mówi¹c, nie wiem, sir – przyzna³ Corran. – Przypuszczam, ¿e sensownym by³oby za³o¿yæ, i¿ tak jest – Bel Iblis nie zra¿a³ siê ³atwo. – A jeœli przyjmie siê takie za³o¿enie, to czy nie jest prawdopodobne, ¿e któryœ z odciêtych od planety statków mo¿e nale¿eæ do niego? I Wedge nagle zrozumia³, ¿e legenda Bel Iblisa jest jak najbardziej zas³u¿ona. – A czy mamy identyfikacje tych statków, sir? – spyta³. – W³aœnie je wam wysy³am. Proszê im siê przyjrzeæ, komandorze Horn. – Rozumiem i wykonujê, sir – s¹dz¹c po g³osie, Corran istotnie zrozumia³, co planuje dowódca. – Frachtowiec wylistowany jako „Sycophant Jolly”, myœlê ¿e w rzeczywistoœci to „Hoopster’s Prank” Boostera. – Rozumiem – w s³uchawkach ponownie æwierknê³o i g³os Iblisa sta³ siê nagle oficjalny. – Komandorze, rozumiem, ¿e ³¹cz¹ pana wiêzy rodzinne z kapitanem Terrikiem i wiem, ¿e to bolesna decyzja dla pana osobiœcie, ale jesteœmy oficerami Si³ Zbrojnych Nowej Republiki i nie mo¿emy naginaæ prawa zwalczaj¹cego kontrabandê dla nikogo. Czy rozpoznaje pan wœród widocznych statków jednostkê mog¹c¹ pos³ugiwaæ siê sfa³szowanym transponderem? Jeœli tak, proszê j¹ zidentyfikowaæ. – Wydaje mi siê, sir, ¿e frachtowiec u¿ywaj¹cy nazwy „Sycophant Jolly” w rzeczywistoœci nazywa siê „Hoopster’s Prank” i mo¿e przewoziæ kontrabandꠖ powtórzy³ stosownie ponuro Corran. – Tu Rogue Leader, proszê o pozwolenie sprawdzenia podejrzanej jednostki, sir – w³¹czy³ siê równie oficjalnie Wedge. – Rogue Leader, udzielam zezwolenia, tylko uwa¿ajcie, ¿ebyœcie przypadkiem nie zaatakowali jednostek frezhlixiañskich. 261

– Rozumiem, sir. Rogue Leader do wszystkich: szyk bojowy i za mn¹ – poleci³ Wedge, daj¹c pó³ ci¹gu i k³ad¹c myœliwiec w ciasny skrêt. – Wygl¹da na to, ¿e najkrótsza droga do „Sycophant Jolly” prowadzi przez flotyllê frezhlixiañsk¹ – skomentowa³ Rogue Osiem, powtarzaj¹c manewr. – A nie chcemy przecie¿ daæ im czasu na pozbycie siê ewentualnej kontrabandy, oblatuj¹c pó³ systemu – doda³ Corran. – W takim razie musimy lecieæ przez flotyllê blokuj¹c¹ – w³¹czy³ siê do zgodnego chóru Dwójka. – Tylko uwa¿ajcie, ¿eby ich przypadkiem nie ostrzelaæ. – Bardzo uwa¿ajcie – podsumowa³ Wedge. – Dowódca do wszystkich: pe³en ci¹g! Znajdowali siê w po³owie drogi do frezhlixiañskiej zbieraniny, zanim jej dowódca zauwa¿y³, co siê dzieje. – Generale Bel Iblis, co wyprawiaj¹ pañskie myœliwce? – zawy³o w s³uchawkach. – Nie ma pan prawnego usprawiedliwienia do ataku na moje jednostki! – Pañskie jednostki nie s¹ atakowane, mówco Plarx – poinformowa³ go spokojnie Bel Iblis. – Zidentyfikowaliœmy jeden z frachtowców czekaj¹cych za wasz¹ delegacj¹ jako potencjalnego przemytnika pos³uguj¹cego siê sfa³szowanym transponderem, wiêc wys³a³em eskadrê myœliwców typu X w celu dokonania aresztowania i sekwestru ³adunku. Jest to nasze prawo i obowi¹zek, zgodnie z przepisami prawnymi Nowej Republiki. Wedge nigdy nie zyska³ ca³kowitej pewnoœci, co w³aœciwie przysz³o do g³owy dowódcy si³ frezhlixiañskich. Mo¿e s¹dzi³, ¿e Bel Iblis ka¿e przenieœæ ³adunki wszystkich frachtowców na pok³ad „Peregrine”, mo¿e uwierzy³, ¿e wszystkie og³osi potencjalnymi przemytnikami i zarz¹dzi, by zosta³y eskortowane na powierzchniê planety, gdzie mo¿na by je stosownie przeszukaæ, a mo¿e po prostu dotar³o doñ, ¿e leci na niego znana z niesubordynacji Eskadra Rogue. Jednak, któr¹kolwiek z przes³anek bra³ pod uwagê, doszed³ do b³êdnych wniosków i podj¹³ najgorsz¹, jak¹ móg³, decyzjê. – Nie! – krzykn¹³ rozpaczliwie. – Nie pozwalam! Myœliwce nie maj¹ prawa lecieæ dalej! – Nie mo¿ecie nam rozkazywaæ! – dola³ oliwy do ognia Wedge. – Lepiej proszê kazaæ swoim jednostkom odsun¹æ siê z drogi. – Nie! – zawy³o, a potem rozbrzmiewa³ ju¿ tylko be³kot i gard³owe syki, po których ³¹cznoœæ zosta³a przerwana. 262

Wedge odetchn¹³ i uœmiechn¹³ siꠖ wszyscy jego piloci wiedzieli, co teraz nast¹pi: I zgodnie z oczekiwaniem frezhlixiañskie kr¹¿owniki otworzy³y ogieñ. – Unik! – poleci³, k³ad¹c maszynê w ciasny skrêt. Pole wokó³ lewego górnego silnika rozjarzy³o siê, trafione z dzia³a laserowego, ale wytrzyma³o. Obok przemknê³a kolejna salwa, tym razem bardziej z boku, zanim zdecydowa³, ¿e starczy. – Dowódca do wszystkich: natychmiast wróciæ do floty – poleci³, wykonuj¹c kolejny skrêt i unik. – Powtarzam: Eskadra Rogue natychmiastowy powrót do floty! Pogoni³y za nimi ostatnie strza³y, ale nie by³o ich wiele, poniewa¿ „Peregrine” wraz z reszt¹ wiêkszych jednostek przeformowa³y szyk i pod os³on¹ pozosta³ych dwóch eskadr myœliwskich ruszy³y ku przeciwnikowi. W s³uchawkach rozleg³o siê coœ jakby skrzek bez tchu i przera¿ony g³os: – Generale Iblis, co pan wyprawia?! Nie macie prawa nas atakowaæ! – Wrêcz przeciwnie, mówco Plarx – g³os Bel Iblisa by³ ch³odny i ostry. – Mam prawo zrobiæ z wami, co zechcê. W³aœnie bez powodu ostrzelaliœcie jednostki Nowej Republiki. Poddajcie siê natychmiast albo otworzymy ogieñ! – Protestujê! Wasze myœliwce sprowokowa³y nas do obrony. – Powtarzam po raz ostatni: poddajcie siê albo zostaniecie zniszczeni. W s³uchawkach znowu zawy³o i gard³owo zasycza³o, i koñcz¹c manewr na pozycji os³onowej „Peregrine’a” Wedge zobaczy³, jak okrêty frezhlixiañskie opuszczaj¹ dotychczasowe pozycje, kieruj¹c siê przeciwko nadlatuj¹cej flocie. Przez moment zastanawia³ siê, czy Bel Iblisowi wystarczy prze³amanie blokady, czy te¿ ka¿e tamtym zap³aciæ za napaœæ, ale decyzjê podj¹³ Plarx: oba kr¹¿owniki nagle zaczê³y strzelaæ, a Jompery ruszy³y do ataku. – Mówi genera³ Bel Iblis, do wszystkich jednostek Nowej Republiki – rozbrzmia³o w s³uchawkach. – Otworzyæ ogieñ wed³ug uznania. – Rz¹d frezhlixiañski przed paroma godzinami przekaza³ mi doœæ ostry protest – oœwiadczy³ admira³ Ackbar, ukazuj¹c kamienn¹ twarz w polu holo³¹cznoœci. – Twierdz¹, ¿e zaatakowa³eœ delegacjê pokojow¹. 263

Wedge stoj¹cy wraz z Hornem za fotelem Garma Bel Iblisa skrzywi³ siê z niesmakiem. – Maj¹ tupet – oceni³ spokojnie genera³. – Nie doœæ, ¿e usi³owali zacz¹æ wojnê ekonomiczn¹ w systemie, to jeszcze pierwsi nas ostrzelali. – Oni twierdz¹, ¿e przekroczy³eœ swoje kompetencje. – Zupe³nie mnie to nie dziwi. A co ty twierdzisz? – ¯e mam gdzieœ, co oni twierdz¹. I ¿e zas³u¿yli na wszystko, co ich spotka³o. Mówi³eœ, zdaje siê, coœ o jakimœ przemytniku wœród frachtowców w swoim raporcie? Bel Iblis spojrza³ wymownie na Corrana, który przytakn¹³ bez s³owa. – Jeden ze statków Boostera Terrika – poinformowa³ Ackbara. – W³adze Sif’krie aresztowa³y statek i sprawdzaj¹ ³adunek. – Mogê sobie wyobraziæ rozmowê, która w niedalekiej przysz³oœci odbêdzie siê na pok³adzie „Errant Venture” – s¹dz¹c po g³osie, Ackbarowi bardzo siê ta perspektywa podoba³a: jako Mon Calamari ¿ywi³ zadawnion¹ niechêæ do wszystkich przemytników. – Choæ jeœli nic nie znajd¹, twoja pozycja mo¿e staæ siê mniej weso³a. – Przepisy nie precyzuj¹, czy wymagane jest znalezienie kontrabandy – przypomnia³ mu spokojnie Iblis. – Chyba ¿e prezydent Gavrisom bêdzie wola³ rozumieæ je inaczej. To sugerujesz? – Prezydent zmuszony jest uwzglêdniaæ pewne dyplomatyczne i polityczne koniecznoœci, ale wie te¿, co s¹dziæ o postêpowaniu doœwiadczonych dowódców. Zanim cokolwiek zdecyduje, z pewnoœci¹ przeczyta twój raport, sugerowa³bym jednak, ¿ebyœ nieco skróci³ trasê patrolu i… – i nagle obraz wraz z dŸwiêkiem zniknê³y. – Oficer ³¹cznoœci, co siê dzieje? – zirytowa³ siê lekko Bel Iblis. – Nie wiem, sir. U nas wszystko dzia³a. Wygl¹da na przerwanie HoloNetu. – Na Coruscant? – spyta³ Bel Iblis, patrz¹c wymownie na Wedge’a. – Jeszcze nie wiem, sir… sprawdzamy przekaŸniki… nie, sir, to nie na Coruscant, nie dzia³a przekaŸnik Mengjini. – Odbieramy ogólny alarm na sieci zapasowej, sir – w³¹czy³ siê nowy g³os. – PrzekaŸnik Mengjini zosta³ ponoæ zaatakowany przez cytujê: „niewielk¹ grupê dysydentów”, koniec cytatu, sir. 264

– Proszê potwierdziæ i wzi¹æ kurs na Mengjini oraz zaalarmowaæ wszystkie si³y w tamtym rejonie. Proszê poinformowaæ ich, ¿e jesteœmy w drodze i prosimy o wsparcie – poleci³ Bel Iblis. Poczeka³, a¿ oficer dy¿urny potwierdzi i doda³, spogl¹daj¹c na Wedge’a i Corrana. – Wygl¹da na to, ¿e raporty musz¹ nieco poczekaæ. Wracajcie do eskadry i b¹dŸcie gotowi. – Rozkaz, sir! – Nie jest dobrze – oceni³ Corran, gdy znaleŸli siê w korytarzu prowadz¹cym na pok³ad hangarowy. – Jeœli ktoœ zaczyna niszczyæ ³¹cznoœæ dalekodystansow¹, znaczy, ¿e przesta³ ¿artowaæ. – Nie wiemy, czy to ta ca³a „Zemsta” – zaoponowa³ Wedge, omijaj¹c jakiegoœ Dresselianina gmeraj¹cego w otwartej klapie w pod³odze. – Mo¿e i nie, ale ja o nich nie wspomina³em, sam na to wpad³eœ. – Tak? No, popatrz… – W³aœnie widzê. Widzê te¿, ¿e ty uwa¿asz, i¿ zamieszki z du¿¹ liczb¹ ofiar, próby inwazji planetarnej czy niszczenie przekaŸników HoloNetu mog¹ byæ wywo³ane przez wszystkich, tylko nie przez grupê narwañców próbuj¹cych ukaraæ Bothan za Caamas. – A to siê akurat zgadza – burkn¹³ ponuro Wedge. – Doczekaæ siê wrêcz nie mogê, co bêdzie dalej.

265

ROZDZIA£

'

– Liczyæ i p³aka栖 zaproponowa³ Lando, k³ad¹c karty na stó³. – Dwadzieœcia trzy… Czysty sabak. – Interesuj¹ce – mrukn¹³ senator Miatamia, przygl¹daj¹c siê z kamienn¹ twarz¹ w³asnym kartom. – Zak³adam, ¿e uwaga o p³aczu nie jest dos³own¹ czêœci¹ gry. Czysty sabak, tak? – Tak – potwierdzi³ Lando i poczu³ nieprzyjemne mrowienie na karku: podobne przerwy w grze mia³y ju¿ miejsce piêæ razy w ci¹gu oœmiu rozgrywek, które zaliczyli od startu z Cilpor. Wszystkie piêæ Miatamia wygra³. – Niestety – Miatamia prawie niechêtnie po³o¿y³ karty na stó³. – Mam zestaw Idioty, który, jak s³ysza³em, zawsze wygrywa. – Zawsze – Lando potrz¹sn¹³ g³ow¹ z niesmakiem: nie piêæ z oœmiu, ale szeœæ z dziewiêciu. – Nie wierzê, ¿e nie grywa³ pan zawodowo, senatorze. – Chyba nie s¹dzi³ pan, ¿e Diamalanie zbudowali tak potê¿ne imperium finansowe jedynie zdrowym rozs¹dkiem i ciê¿k¹ prac¹? – spyta³ senator, strzepuj¹c palcami. Lando znieruchomia³ w trakcie tasowania i przyjrza³ siê podejrzliwie politykowi. – To mia³ byæ ¿art? – spyta³ niepewnie. – Oczywiœcie – Diamalanin ponownie strzepn¹³ palcami. – Zdrowy rozs¹dek i ciê¿ka praca to wszystko, czego potrzebuje do osi¹gniêcia sukcesu istota inteligentna lub inteligentna rasa. Szczêœcie to iluzja, której ufaj¹ ignoranci, a szukaj¹ durnie. 266

Lando z trudem powstrzyma³ siê od z³oœliwej uwagi – co prawda ju¿ nie by³ zawodowym graczem, ale na temat szczêœcia mia³ w³asne zdanie. – Czyli mówi¹c krótko: je¿eli ktoœ jest wystarczaj¹co sprytny, nie przytrafi mu siê nigdy nic niespodziewanego, zgadza siê? – spyta³ zgryŸliwie. – Naturalnie, ¿e niespodzianki siê zdarzaj¹, ale ci, którzy s¹ na nie przygotowani, zawsze wyjd¹ z nich bez szwanku. – Tak sami z siebie? Bez niczyjej pomocy? – To tak¿e mo¿liwe, ale przewidywanie koniecznoœci czyjejœ pomocy to czêœæ zdrowego rozs¹dku – Miatamia pozosta³ nieporuszony. – Aha – ucieszy³ siê Lando. – A wiêc to, ¿e rozpoznajê koniecznoœæ dodatkowej ochrony moich transportów rudy, jest oznak¹ zdrowego rozs¹dku. – Mo¿e ni¹ by栖 zgodzi³ siê Miatamia. – Mo¿e tak¿e oznaczaæ… Przerwa³ mu nag³y trzask gwa³townie uwalnianej energii dobiegaj¹cy od strony hipernapêdu i widok smug gwiezdnych za oknami. Zanim zmieni³y siê one w gwiazdy, Lando by³ ju¿ na szczycie spiralnych schodów. – Co siê sta³o? – Miatamia niemal depta³ mu po piêtach. – Awaria hipernapêdu – rzuci³ Lando przez ramiê, przeskakuj¹c po parê stopni i gor¹czkowo analizuj¹c sytuacjê. Je¿eli poszed³ któryœ t³umik przep³ywowy, powinien zrobiæ obejœcie, zanim nie kontrolowany skok energii zniszczy ca³y uk³ad. A perspektywa powa¿nej naprawy gdzieœ w œrodku gwiezdnego zadupia nie stanowi³a mi³ej perspektywy, zw³aszcza ¿e mia³ zamiar wytargowaæ konkretne ustêpstwa od Miatamii. Perspektywa doda³a mu skrzyde³, przemkn¹³ wiêc przez jadalniê i kabiny, i prawie z piskiem obcasów zahamowa³ przed g³ówn¹ tablic¹ energetyczn¹. A tu ze zdumieniem stwierdzi³, ¿e nie pali siê ¿aden alarm sygnalizuj¹cy awariê. Wrêcz przeciwnie – zgodnie z odczytami wyjœcie z nadprzestrzeni nast¹pi³o automatycznie, czyli jak zwykle po wykryciu cienia grawitacyjnego planety. Tylko wed³ug komputera nawigacyjnego ani w pobli¿u, ani w oddali nie powinno byæ ¿adnych planet… – Tylko nie to! – jêkn¹³ Lando, rzucaj¹c siê ku krótkiej schodni prowadz¹cej na mostek. 267

Otwart¹ d³oni¹ trzasn¹³ w taster drzwi, a gdy te siê odsunê³y, wpad³ do wnêtrza i zamar³ – dok³adnie przed dziobem mia³ a¿ nazbyt dobrze znany kszta³t niszczyciela klasy Imperial. Kln¹c pod nosem, dopad³ sterów, w³¹czaj¹c po drodze awaryjne dopalacze, wcisn¹³ siê w fotel i da³ pe³en ci¹g, skrêcaj¹c równoczeœnie ostro na lewo. A raczej próbuj¹c skrêciæ, bo nawet przy pe³nej mocy silników „Lady Luck” nawet nie drgnê³a. Co nie by³o do koñca prawd¹ – jacht porusza³ siê, tylko nie tam, gdzie Lando by sobie ¿yczy³. – Jesteœmy w wi¹zce promienia œci¹gaj¹cego – rozleg³ siê z ty³u spokojny g³os. – Zauwa¿y³em – warkn¹³ Lando i podj¹³ próby rozpaczliwych manewrów w pionie; jeœli operator promienia nie by³ zbyt doœwiadczony, móg³ zbyt silnie skompensowaæ ruchy ofiary i daæ jej okazjê do ucieczki w bok. Ten mia³ wystarczaj¹ce doœwiadczenie. – Proszê siê przypi¹æ do fotela – poleci³ Lando, przestaj¹c szarpaæ sterami i rozgl¹daj¹c siê po okolicy. Gdzieœ tu musia³ byæ jeszcze przynajmniej jeden imperialny okrêt – kr¹¿ownik klasy Interdictor… i rzeczywiœcie: charakterystyczny kszta³t wisia³ nieruchomo po stronie prawej burty jachtu, naturalnie w sporej odleg³oœci, i celowa³ dziobem w jednostkê, któr¹ œci¹gn¹³ z nadprzestrzeni. Cho栖 po dok³adniejszym przyjrzeniu siꠖ wcale nie celowa³ tak dok³adnie, jakby siê to mog³o wydawaæ, co oznacza³o, ¿e „Lady Luck” nie trafi³a w centrum generowanych przezeñ fal grawitacyjnych. A to z kolei znaczy³o, ¿e jeœli zdo³a wyrwaæ siê z promienia œci¹gaj¹cego, ma spor¹ szansê dotarcia do skraju pola grawitacyjnego i wejœcia w nadprzestrzeñ, zanim niszczyciel ponownie z³apie jacht w namiar. – Proszê poleciæ sekretarzowi, ¿eby siê przypi¹³ – poleci³ Lando senatorowi i uruchomi³ zapasow¹ wyrzutniê torped protonowych zainstalowan¹ na wszelki wypadek po pewnej przygodzie Luke’a. Wybra³ zestaw trzeci i odpali³. Torpeda wypad³a spod dziobu, przyspieszaj¹c nagle, gdy znalaz³a siê w wi¹zce promienia œci¹gaj¹cego, a na tablicy kontrolnej „Lady Luck” wyœwietli³a siê informacja, ¿e namierzaj¹ j¹ z baterii turbolaserów… wie¿a artyleryjska nie zdo³a³a namierzyæ pocisku, gdy torpeda ju¿ eksplodowa³a o jakieœ dwadzieœcia metrów od dziobu jachtu. I to bynajmniej nie oœlepiaj¹c¹ kul¹ ognia, lecz chmur¹ po³yskuj¹cych, lustrzanych cz¹stek, które powinny zneutralizowaæ wi¹z268

kê promienia œci¹gaj¹cego, przejmuj¹c na siebie rolê celu. Przynajmniej w teorii. W praktyce równie¿ – jachtem zatrzês³o i nagle niewidzialny uchwyt puœci³. – Trzymaæ siê! – wrzasn¹³ Lando, k³ad¹c pojazd w ciasny skrêt. Uwzglêdniaj¹c opowieœci Luke’a, mia³ ledwie parê sekund, zanim za³oga niszczyciela ocknie siê i zacznie strzelaæ, a jacht to nie myœliwiec typu X. Okaza³o siê, ¿e zaczêli strzelaæ prawie natychmiast – jacht by³ w po³owie zwrotu, kiedy pierwszy strza³ z turbolaserów zmieni³ po³yskliw¹ chmurê odbijaj¹cych cz¹stek w matowy ob³ok nie odbijaj¹cych niczego drobin i w nastêpnej sekundzie kolejny wstrz¹s œwiadczy³ o ponownym uchwyceniu jednostki przez promieñ œci¹gaj¹cy. – I co teraz? – spyta³ Miatamia. – Poddajemy siꠖ poinformowa³ go ponuro Lando i wy³¹czy³ silniki. Pochód otwiera³y trzy pary szturmowców maszeruj¹cych w nogê niczym na paradzie, potem szli obaj Diamalanie, jakby specjalnie nie w nogê, a za nimi Lando, prawie niewidoczny zza ich pleców. By³a to ca³kowicie z³udna niewidzialnoœæ – za nim tupa³o równomiernie kolejnych szeœciu szturmowców. Jak dot¹d, poza zwiêz³ym: „pójdziecie z nami”, ledwie opuœcili pok³ad „Lady Luck”, nikt siê do nich nie odezwa³, ale Lando mia³ okazje gruntownie zwiedziæ niejeden niszczyciel klasy Imperial i wiedzia³, dok¹d siê kieruj¹. A kierowali siê albo do kajuty kapitana, albo do sekcji wywiadu. Co prawda nie zna³ nazwy tego konkretnego okrêtu, ale pog³êbia³o to jedynie nieodparte wra¿enie, ¿e ktoœ zupe³nie bez sensu wyci¹³ mu dowcip na monstrualn¹ skalê i ¿e znajduje siê na jednym ze zdobycznych niszczycieli klasy Imperial wchodz¹cych w sk³ad floty Nowej Republiki. Wra¿enie to, niestety, s³ab³o z ka¿dym krokiem i z ka¿dym mijanym cz³onkiem za³ogi – wszystko wskazywa³o na to, i¿ jest to rzeczywiœcie jednostka imperialna. Dalsze rozwa¿ania przerwa³o mu dotarcie do drzwi oznaczonych jako ZAPASOWE STANOWISKO DOWODZENIA. – Jesteœcie oczekiwani – oœwiadczy³ jeden z id¹cych z ty³u szturmowców, podczas gdy pierwsza szóstka ustawi³a siê w ochronne pó³kole wokó³ drzwi. – WejdŸcie. 269

– Dziêkujê za zaproszenie – odpar³ niesamowicie opanowanym g³osem Miatamia i ledwie drzwi siê odsunê³y, wszed³ bez sekundy wahania. Sekretarz pod¹¿y³ za nim równie pewnie, wiêc nie maj¹cy wyboru Lando zrobi³ to samo… I prawie wpad³ na obu Diamalan, którzy nagle wroœli w pok³ad. W ostatnim momencie z³apa³ równowagê i zaintrygowany stan¹³ na palcach, ¿eby sprawdziæ, co ich tak zaskoczy³o. W pomieszczeniu, poza œcian¹ monitorów taktycznych i podwójnym krêgiem ekranów dubluj¹cych umieszczone na mostku, znajdowa³ siê tylko stoj¹cy w tym krêgu obrotowy fotel kapitañski. Obok fotela sta³ wysportowany oficer w randze majora, o nie rzucaj¹cych siê w oczy rysach. Z fotela zaœ w³aœnie wstawa³… Lando poczu³ lodowaty ch³ód w piersiach – to, co widzia³, by³o niemo¿liwe. A jednak oczy go nie myli³y. – Dzieñ dobry panom – wielki admira³ Thrawn wyprostowa³ siê niespiesznie. – Przepraszam za raczej nieformalny sposób, w jaki was tutaj zaprosi³em. WejdŸcie, proszê. Lando mia³ wra¿enie, ¿e bierze udzia³ w koszmarze, który sta³ siê rzeczywistoœci¹. Wielki admira³ Thrawn by³ martwy. Z pewnoœci¹ by³ martwy, i to od tylu lat. Musia³ byæ! A przecie¿ w³aœnie na niego patrzy³, jak najbardziej ¿ywego. Jak dot¹d nikt siê nie poruszy³. – WejdŸcie, proszꠖ tym razem w g³osie Thrawna pojawi³ siê stalowy ton rozkazu. Pierwszy ockn¹³ siê Miatamia, a jego ruch wyrwa³ z os³upienia sekretarza, wiêc Lando, nie chc¹c tkwiæ jak ko³ek w drzwiach, ruszy³ automatycznie za nimi, s³ysz¹c za plecami szturmowców. – Wystarczy – poleci³ major, gdy Miatamia znalaz³ siê ze trzy metry od zewnêtrznego krêgu ekranów. – Zostali rozbrojeni? – ¯aden nie mia³ broni – zameldowa³ dowodz¹cy szturmowcami podoficer, który wraz z dwoma ¿o³nierzami pozosta³ przy drzwiach, podczas gdy trzej pozostali rozstawili siê wzd³u¿ prawej œciany: w ten sposób mieli pomieszczenie w krzy¿owym ogniu, nie ryzykuj¹c wzajemnego rozstrzelania siê. Proste, skuteczne, fachowe. – Na kogoœ takiego jak pan, generale Calrissian, lepiej przesadnie uwa¿a栖 stwierdzi³ Thrawn. – Czy te¿ woli pan stopieñ ka270

pitana? Po niespodziance ko³o Bilbringi podj¹³em dodatkowe œrodki ostro¿noœci, choæ naturalnie za strony ¿adnego z panów nie spodziewam siê k³opotów. – Naturalnie – mrukn¹³ Lando, obserwuj¹c go i zastanawiaj¹c siê, na czym polega ca³y numer, bo tego, ¿e Thrawn nale¿a³ do martwych, by³ pewien. – Mo¿e byæ kapitan. A mimo to… – Doskonale pan wygl¹da, admirale – odezwa³ siê Miatamia. – Muszê przyznaæ, ¿e pañski widok powa¿nie mnie zaskoczy³. Thrawn uœmiechn¹³ siê lekko. – Mój powrót zdziwi³ tak¿e wielu innych i zapewniam, ¿e zdziwi jeszcze wiêksz¹ liczbê istot w nadchodz¹cych dniach. Nie zaprosi³em was jednak na pok³ad, ¿eby pokazaæ, ¿e jestem ¿ywy i zdrowy, senatorze Miatamia. Prawdziwym powodem tego za… – Jak pan prze¿y³ Bilbringi? – wypali³ Lando. – Imperialne komunikaty parokrotnie og³asza³y pañsk¹ œmieræ. – Nie przerywa siê wielkiemu admira³owi! – warkn¹³ major, daj¹c krok w stronê pytaj¹cego. – Spokojnie, majorze – g³os Thrawna by³ cichy, ale zatrzyma³ tamtego natychmiast. – W takich warunkach pewien stopieñ szoku jest ca³kowicie zrozumia³y i wybaczalny. – Jednak nadal nie odpowiedzia³ pan na pytanie – zauwa¿y³ Miatamia. Lando mia³ wra¿enie, ¿e na niebieskiej twarzy pojawi³ siê przez moment cieñ smutku. – Prze¿ycie zawdziêczam unikalnej kombinacji kilku czynników, ale chwilowo jeszcze nie mogê podaæ szczegó³ów. – A imperialne komunikaty? – powtórzy³ Lando. – Imperialne komunikaty og³asza³y dok³adnie to, co chcia³em – odpar³ lekko zirytowany Thrawn. – Niezbêdne by³o, aby podczas mej rekonwalescencji… chyba Ÿle panów oceni³em. Za³o¿y³em bowiem, ¿e gdy spotkacie kogoœ, kto powróci³ z martwych, bêdziecie bardziej zainteresowani tym, co ma do powiedzenia, ni¿ detalami podró¿y. Mój b³¹d. Sier¿ancie, proszê odprowadziæ goœci do ich statku, a pan, majorze, bêdzie uprzejmy potwierdziæ w wywiadzie aktualne miejsce pobytu senatora Dx’ona z rasy Ishori. – Przepraszamy pana, wielki admirale – powiedzia³ Miatamia, ledwie szturmowcy zd¹¿yli siê poruszyæ. – Jak pan powiedzia³, w tych warunkach szok powinien byæ zrozumia³y. S³uchamy pana z uwag¹. 271

Thrawn uniós³ d³oñ i szturmowcy znieruchomieli. – Doskonale. Moja wiadomoœæ jest prosta i krótka, panie senatorze: dowiedzieliœcie siê ostatnio, ¿e w zniszczenie planety Caamas zamieszana by³a grupa Bothan. Proponujê pomoc w postawieniu winnych przed obliczem sprawiedliwoœci. Miatamia pochyli³ g³owê, jakby nas³uchiwa³ odleg³ego dŸwiêku. – Przepraszam? – spyta³ zaskoczony. – S³ysza³ pan w³aœciwie – Thrawn ponownie leciutko siê uœmiechn¹³. – Chcê pomóc. Senator spojrza³ na Landa, przeniós³ wzrok na Thrawna i spyta³ zwiêŸle: – Jak? – Identyfikuj¹c winnych, naturalnie. Jeœli prezydent Gavrisom naprawdê pragnie zakoñczenia kryzysu, wystarczy, ¿e poprosi o moj¹ pomoc. Jedna wizyta na Bothawui i krótka rozmowa z ka¿dym z szefów klanów, a poznam prawdê. Miatamia ponownie przekrzywi³ g³owê. – Bothañscy przywódcy twierdz¹, ¿e nie wiedz¹, kto konkretnie by³ zamieszany w zbrodniꠖ przypomnia³. – B¹dŸmy doroœli! A spodziewa³ siê pan innej reakcji z ich strony? Miatamia przez moment trawi³ us³yszane rewelacje. – A pan wierzy, ¿e pozna prawdê jedynie rozmawiaj¹c z nimi? – spyta³, gdy przetrawi³. – Tak – odpar³ krótko Thrawn z b³yskiem w oczach. Zapad³a chwila ciszy, przerwana pytaniem polityka: – Nie proœciej by³oby po prostu odszukaæ w³aœciwe dane w archiwum i przekazaæ je nam? – Owszem i poszukiwania ju¿ trwaj¹. Ale musi pan zdawaæ sobie sprawê z tego, jak obszerne jest imperialne archiwum na planecie Bastion, jak równie¿ z tego, ¿e nie s¹ to powszechnie dostêpne informacje. Otrzymanie dostêpu do nich i znalezienie konkretnych mo¿e zaj¹æ tygodnie, a nawet miesi¹ce – Thrawn uniós³ granatowo-czarn¹ brew. – A nie s¹dzê, abyœcie mieli a¿ tyle czasu do zmarnowania. – Sprawia pan wra¿enie przekonanego, ¿e Nowa Republika stoi w obliczu powa¿nego kryzysu – zauwa¿y³ Miatamia. – Przetrwaliœmy ju¿ wiele powa¿nych kryzysów, panie admirale. – Pañska pewnoœæ jest godna podziwu, panie senatorze, doradza³bym jednak przekazaæ moj¹ ofertê w³adzom, zamiast bezpodstawnie, pospiesznie j¹ odrzucaæ. 272

– Nie powiedzia³em, ¿e odrzucam pañsk¹ ofertꠖ sprzeciwi³ siê senator. – Naturalnie, ¿e pan nie powiedzia³ – Thrawn uœmiechn¹³ siê ze zrozumieniem, które Landa w dziwny sposób zdenerwowa³o. – Bardzo chcia³bym kontynuowaæ nasz¹ pogawêdkê… od dawna nie rozmawia³em z wyszkolonym diamalañskim umys³em, lecz niestety muszê zaj¹æ siê innymi problemami, a pan ma wiadomoœæ do przekazania. Sier¿ancie, proszê odprowadziæ goœci na ich statek. Do zobaczenia, panowie. – Jedno pytanie, jeœli mo¿na – Lando skorzysta³ z okazji, ¿e szturmowców dzieli³o od niego parê ³adnych metrów: jego umys³ ockn¹³ siê z letargu i przez ostatnie kilkanaœcie sekund pracowa³ na zwiêkszonych obrotach, tote¿ doszed³ do ca³kiem s³usznego wniosku, ¿e mo¿e to byæ jedyna okazja zdemaskowania kantu. – Widzia³em pana raz, z pewnej odleg³oœci, w towarzystwie niejakiego Talona Karrde. Móg³by mi pan powiedzieæ, gdzie to by³o i po co siê pan tam zjawi³? – Jeœli to test, temat wybra³ pan niezbyt rozs¹dnie, kapitanie – twarz Thrawna stê¿a³a. – Sporo czasu spêdzi³em, zastanawiaj¹c siê nad najw³aœciwsz¹ form¹ zap³aty Talonowi Karrde za jego wielokrotn¹ zdradê. Nie lubiê, gdy mi siê o nim przypomina, chyba ¿e w kontekœcie rozwa¿añ, jak niewiele ¿ycia mu jeszcze pozosta³o. Tê wiadomoœæ mo¿e mu pan dostarczyæ przy najbli¿szym spotkaniu. – Aha – mrukn¹³ Lando: mina rozmówcy definitywnie zniechêca³a do kolejnych pytañ. – Nie odpowiedzia³ pan na pytanie, admirale – wtr¹ci³ siê z niespodziewan¹ uwag¹ Miatamia. Pa³aj¹ce oczy zwróci³y siê na Diamalanina i przez moment Lando mia³ wra¿enie, ¿e senator przeci¹gn¹³ strunê. Z ulg¹ zauwa¿y³ uœmiech na obliczu Thrawna. – Szkolony, diamalañski umys³ – powtórzy³ spokojnie admira³. – Przepraszam, panie senatorze. Pan, kapitanie Calrissian, pyta³ o spotkanie na planecie Myrkr w bazie Talona Karrde, gdy szuka³em Luke’a Skywalkera. Pan i genera³ Solo, jak siê potem okaza³o, obserwowaliœcie nasze przybycie ukryci w lesie. – Wiedzia³ pan, ¿e tam byliœmy? – Lando poczu³ lód na krêgos³upie. – Wiedzia³em, ¿e s¹ tam dwaj ludzie – poprawi³ go Thrawn. – Jak pan z kolei wie, wyposa¿enie sensoryczne he³mów wojsk szturmowych znacznie ró¿ni siê miêdzy sob¹, choæ zewnêtrznie wygl¹18 – Widmo...

273

daj¹ one tak samo. Jeden ze szturmowców, którzy mi towarzyszyli, zauwa¿y³ b³ysk waszej makrolornetki. – I nic pan nie zrobi³? – zdziwi³ siê Miatamia. – S¹dzi³em, ¿e to ludzie Karrde’a – Thrawn wzruszy³ lekko ramionami. – Odleg³oœæ by³a spora, poszycie gêste, zapewne nawet ciê¿ki karabin blasterowy okaza³by siê ma³o skuteczny w takich warunkach, wiêc poleci³em zostawiæ ich w spokoju. Rozwój wydarzeñ pokaza³, ¿e nie by³a to w³aœciwa decyzja, ale nikt nie jest doskona³y. Czy ta odpowiedŸ zaspokaja pañsk¹ ciekawoœæ, kapitanie Calrissian? – W zupe³noœci. – To mnie cieszy. Dziêkujê wam, panowie, za czas i uwagê, i przepraszam za niespodziewan¹ przerwê w podró¿y. Sier¿ancie, proszê odprowadziæ goœci – tym razem ton by³ czystym rozkazem. Trzydzieœci minut póŸniej, siedz¹c za sterami „Lady Luck”, Lando obserwowa³ zsynchronizowane wejœcie w nadprzestrzeñ obu okrêtów imperialnych. – Jak pan powiedzia³, senatorze: niespodzianki siê zdarzaj¹ – mrukn¹³. – Cieszê siê, ¿e ci, którzy s¹ przygotowani, potrafi¹ z tego wyjœæ bez szwanku. Miatamia nie odezwa³ siꠖ mo¿e dlatego, ¿e pierwszy raz w ¿yciu nie mia³ nic do powiedzenia. Lando skrzywi³ siê i wzi¹³ kurs z powrotem na Coruscant. Wiedzia³, ¿e Gavrisom nie bêdzie zachwycony nowinami. Bo nikt nie bêdzie nimi zachwycony. Disra nie spodziewa³ siê ¿adnych wiadomoœci, a mimo to jego prywatny holoprojektor wyœwietli³ migaj¹c¹ podobiznê Tierce’a jednej czwartej naturalnej wielkoœci. Zaskoczony Disra uaktywni³ po³¹czenie i postaæ przesta³a migaæ. – Korzysta pan z transmisji kodowanej – stwierdzi³ Disra, czuj¹c w ¿o³¹dku lodowat¹ piêœæ. – Co siê sta³o? – Nic siê nie sta³o. Ca³a akcja przebieg³a idealnie. Mo¿na by rzec, podrêcznikowo. – Mi³o mi to s³ysze栖 warkn¹³ Disra. – Dlaczego wiêc pan niepotrzebnie ryzykuje? – Wiedzia³em, ¿e bêdzie siê pan denerwowa³ – odpar³ bezczelnie Tierce. – Chcia³em tylko pana uspokoiæ. 274

Disra uœmiechn¹³ siê ironicznie, choæ wiedzia³, ¿e wielkoœæ holoprojekcji nie odda tak subtelnych zmian mimiki. – Serdeczne dziêki za troskê, majorze. Doceniam pañsk¹ troskliwoœæ. Wiêc mówi pan, ¿e nasz pomocnik zachowa³ siê, jak nale¿y? – Powiedzia³bym, ¿e zachowa³ siê doskonale. Byli jego, od chwili, kiedy weszli, do momentu, w którym wyszli. – I ¿adnych niespodzianek? – Prawdê mówi¹c, nie. Calrissian próbowa³ sprawdzaj¹cego pytania dotycz¹cego planety Myrkr, ale nasz partner starannie przeczyta³ moje sprawozdanie o poczynaniach Thrawna i zna³ w³aœciw¹ odpowiedŸ. – Piêknie. Kiedy wracacie? – I tu w³aœnie kryje siê powód naszej niespodziewanej rozmowy. Skoro ju¿ tu jesteœmy, pomyœla³em sobie, ¿e dobrze by³oby pokrêciæ siê trochê po ich przestrzeni. – A to w jakim celu? – Disra zmarszczy³ brwi. – Chcia³bym siê rozejrze栖 Tierce machn¹³ lekcewa¿¹co rêk¹. – Wys³aæ sygna³y do tej czêœci siatki, której jeszcze nie zdo³aliœmy uaktywniæ z uwagi na du¿¹ odleg³oœæ lub po³o¿enie. A przede wszystkim chcê zobaczyæ, jaka bêdzie reakcja w³adz Nowej Republiki na powrót Thrawna. – Piêædziesi¹t niszczycieli w pierwszej fali, a druga, liczniejsza, jak tylko j¹ zbior¹! – warkn¹³ Disra. – Zg³upia³eœ pan?! Tego nie by³o w planie! – Plany operacji wojskowych maj¹ to do siebie, ¿e zawsze siê zmieniaj¹. – Ale to nie jest operacja wojskowa! I nie po to przygotowywa³em Flima, o czym obaj doskonale wiemy! – A pan powinien pamiêtaæ, ¿e gdy siê przy³¹czy³em, powiedzia³em, i¿ staæ nas na znacznie wiêcej, ni¿ pan zaplanowa³, Disra! – oœwiadczy³ ostro Tierce. – Zrujnujecie wszystko! – Disra zgrzytn¹³ zêbami. – A przy okazji dacie siê bez sensu zabiæ! – Wrêcz przeciwnie – nawet przy tym pomniejszeniu widaæ by³o pe³en satysfakcji uœmiech oficera. – Mam zamiar zacz¹æ odbudowê Imperium! – Tierce… – Muszê koñczy栖 przerwa³ mu Tierce. – Kodowanie kodowaniem, ale nie ma sensu niepotrzebnie przed³u¿aæ po³¹czenia. Pro275

szê siê nie martwiæ: nie mam zamiaru samym „Relentless” podbijaæ Coruscant ani wyczyniaæ podobnie g³upich rzeczy. Po prostu coœ mi mówi, ¿e op³aci siê nam tu zostaæ, proszê to nazwaæ przeczuciem. – Z moich doœwiadczeñ wynika, i¿ poleganie na przeczuciach jest najszybsz¹ drog¹ do marnego koñca – warkn¹³ Disra, wiedz¹c, ¿e nic nie jest w stanie zrobiæ, poza wys³aniem w poœcig reszty floty sektora Braxant, co by³o niewykonalne i wiedz¹c równoczeœnie, ¿e Tierce tak¿e zdaje sobie z tego sprawê. – Jak d³ugo zamierza pan tam zostaæ? – Kilka tygodni – Tierce wzruszy³ ramionami. – Mo¿e d³u¿ej. To zale¿y. – Od czego? – Od tego, czy nast¹pi reakcja, której siê spodziewam. Jak tylko to siê stanie, dam panu znaæ. – Œlicznie. A jak tylko flota Nowej Republiki pojawi siê w tej okolicy, ja dam znaæ panu! – Nie w¹tpiê, ekscelencjo – Tierce uœmiechn¹³ siê szeroko. – Wiedzia³em, ¿e pan zrozumie. Do zobaczenia. Obraz zamigota³ i znikn¹³. Disra wy³¹czy³ holoprojektor i spojrza³ nañ ze z³oœci¹. Sytuacja zaczyna³a mu siê wymykaæ spod kontroli, a to by³o niedopuszczalne. Tierce wystarczaj¹co d³ugo ju¿ hasa³ swobodnie, teraz nale¿a³o wzi¹æ go na krótk¹ smycz i przypomnieæ, kto tu rz¹dzi. Chwilowo co prawda nie mia³ bladego pojêcia, jak tego dokonaæ, ale nie w¹tpi³, ¿e coœ wymyœli.

276

ROZDZIA£



Miatamia skoñczy³ i usiad³ na miejscu dla œwiadków obok Landa Calrissiana, a Leii wyda³o siê, ¿e w Wielkiej Sali Senatu zrobi³o siê nagle dziwnie zimno. Wydarzy³o siê niemo¿liwe – wielki admira³ Thrawn wsta³ z martwych. – Nie widzê, w czym problem – wysoki g³os likashañskiej senator brzmia³ nieprzyjemnie blisko pisku. – Nas jest wielu, Imperium jest nieliczne. ZgromadŸmy si³y i zniszczmy je wreszcie do koñca. – Ten, kto myœli, ¿e nadal jest to mo¿liwe, jest durniem – sprzeciwi³ siê przedstawiciel rasy Sronk. – Widzia³em, co ten wielki admira³ Thrawn zrobi³ przed laty z systemami obronnymi mojej planety, maj¹c do dyspozycji siedem pancerników klasy Dreadnaught! Nie og³osi³by swego powrotu, gdyby nie by³ gotów na odparcie naszego ataku i przeprowadzenie w³asnego. – Imperium pozosta³o oko³o tysi¹ca systemów – odezwa³ siê ktoœ, kogo Leia nie potrafi³a zidentyfikowaæ. – I setka albo dwie setki niszczycieli, plus parê tysiêcy myœliwców. Sugerujecie, ¿e to wystarczaj¹ca si³a, by powstrzymaæ zgodn¹ szar¿ê naszych zjednoczonych kopyt? – Jeœli ktoœ nie s³ysza³ o Thrawnie i… – Proszê pañstwa! – zadudni³ w g³oœnikach przewodnicz¹cy obradom prezydent Gavrisom. – Wszyscy rozumiemy wasze troski i obawy, zw³aszcza cz³onkowie Rady. Jednak¿e zaleca³bym rozpatrzenie nowin bez dochodzenia do przedwczesnych wniosków i proponowania nie przemyœlanych akcji. 277

– Uderzenie uprzedzaj¹ce nie wydaje mi siê nie przemyœlan¹ akcj¹ – pad³o z sali. – Zgadzam siê z pani¹ senator, ¿e nale¿y natychmiast zaatakowaæ i zniszczyæ pozosta³oœci Imperium, a wtedy problem przestanie istnieæ. – W³aœnie! – pisnê³a Likashanka. – Wielki admira³ Thrawn ju¿ raz omal nas nie pokona³. Nie mo¿emy daæ mu czasu na przygotowanie ponownego ataku. – Przecie¿ on ju¿ dysponowa³ ca³ym czasem, jakiego potrzebowa³! – rykn¹³ senator z rasy Sronk. – Mo¿e byœcie raz pos³uchali tego, co mówicie?! Gdyby nie by³ gotów, nadal nic byœmy o nim nie wiedzieli. – Natomiast faktem jest, ¿e sytuacja wygl¹da zupe³nie inaczej ni¿ przed dziesiêciu laty – odezwa³a siê Leia, staraj¹c siê zachowaæ spokój i rozwagê. – Wówczas mia³ do dyspozycji ponad czwart¹ czêœæ Imperium, teraz, jak ju¿ powiedziano, jego zaplecze jest niewielkie. – A wiêc pozbawmy go tego zaplecza i zniszczmy! – krzykn¹³ ktoœ. – Nie mo¿emy go zniszczyæ, nawet gdybyœmy chcieli, a nie jestem przekonany, czy to akurat najw³aœciwsza reakcja na jego propozycjꠖ sprzeciwi³ siê Gavrisom. – Dlaczego nie? – Likashanka nie ustêpowa³a. – Nowa Republika ma znacznie wiêcej okrêtów ni¿ Imperium. W odpowiedzi Maerdocianin rykn¹³ coœ w swoim stylu. – Czy¿byœcie powa¿nie zamierzali pozwoliæ temu ca³emu Thrawnowi przes³uchiwaæ przedstawicieli w³adz Nowej Republiki? – zaszemra³o w uchu Leii. – To bardzo prosta droga do szaleñstwa! – On nie chce przes³uchiwaæ nas, tylko Bothan – zauwa¿y³ Kian’thorianin. – Kto uwierzy, ¿e tylko na nich siê skoñczy?! – rykn¹³ Maerdocianin. – Ten, kto wierzy, tak¿e zmierza do szaleñstwa! Gavrisom wy³¹czy³ system nag³aœniaj¹cy i og³uszaj¹ca k³ótnia zniekszta³ci³a siê w lokalne pyskówki, a potem zapad³a cisza. Prezydent w³¹czy³ system i zaproponowa³ spokojnie: – Mo¿e skupilibyœmy siê na temacie obrad? To oczywiste, ¿e nie mamy najmniejszego zamiaru pozwoliæ przedstawicielowi Imperium na przes³uchiwanie reprezentantów w³adzy Nowej Republiki. Tak samo zreszt¹ powinno byæ dla wszystkich oczywiste, ¿e równie nierozs¹dne jest proponowanie ataku na Impe278

rium. Co prawda formalnie nadal jesteœmy w stanie wojny z Imperium, ale faktycznie dzia³ania wojenne skoñczy³y siê doœæ dawno, a jeœli ostatnio zdarza³y siê jakieœ incydenty, to czysto lokalne i niezbyt czêsto. Powód niewykonalnoœci takiego ataku jest prosty: choæ dysponujemy si³ami rzeczywiœcie nieporównywalnie wiêkszymi, s¹ one obecnie rozproszone po ca³ym obszarze Nowej Republiki, próbuj¹c nie dopuœciæ do wybuchu setek lokalnych wojenek i bezsensownych waœni, które gro¿¹ destabilizacj¹ ca³ego systemu. – Mi³y zbieg okolicznoœci – zagwizda³ z³oœliwie przedstawiciel rasy Garooshi. – Przynajmniej dla Imperium. – Które zapewne wznieca albo podsyca te waœnie – doda³ ktoœ z pogard¹. – Dok³adnie w stylu Thrawna. Rozdmuchaæ g³upi¹ nienawiœæ albo prymitywne spory o miedzê lub inne dawno zapomniane urazy… – Tylko nie g³upie, dobrze?! – zadudni³a nagle senator rasy Forshul. – A co do zadawnionych sporów, to charakterystyczne wydaje siê, ¿e nasi oprawcy, Prosslee, nale¿¹ do tych, którzy gotowi s¹ wybaczyæ Bothanom ich zbrodniê. Obowi¹zkiem wszystkich prawomyœlnych istot jest rozpoznanie niebezpieczeñstwa, jakie postawa taka niesie nie tylko dla mojej rasy, ale tak¿e dla wszystkich w sektorze Yminis… Gavrisom ponownie wy³¹czy³ dŸwiêk, wiêc du¿a czêœæ przemowy zmieni³a siê w odleg³e porykiwanie. – Dziêkujê senator sektora Yminis za komentarz – oœwiadczy³ prezydent, uruchamiaj¹c g³oœniki, gdy ryki umilk³y. – Chcia³bym te¿ przypomnieæ i jej, i pozosta³ym obecnym, ¿e nie jest to w³aœciwy czas na takie przemowy. – Chcê zabraæ g³os, panie prezydencie! – rozleg³ siê nagle znajomy g³os trzês¹cy siê ze znajomej wœciek³oœci i ca³kiem nieŸle s³yszalny mimo braku nag³oœnienia, które Gavrisom odruchowo wy³¹czy³. Ghic Dx’ono z rasy Ishori trz¹s³ siê ze z³oœci, co stanowi³o typow¹ oznakê g³êbokiego namys³u u przedstawicieli jego rasy. – Ma pan g³os, senatorze – Gavrisom uruchomi³ g³oœniki. – Ale chcia³bym przestrzec, ¿e zgromadzeni tu nie maj¹ ochoty wys³uchiwaæ tyrad ani przeciwko Diamalanom, ani przeciwko Bothanom. – Nie zamierzam wyg³aszaæ ¿adnych tyrad  – warkn¹³ Dx’ono. – Chcia³em tylko uœwiadomiæ szanownej izbie fakt, i¿ po279

siadamy jedynie oœwiadczenie diamalañskiego senatora wskazuj¹ce na powrót rzeczonego Thrawna. Chcia³bym tak¿e przypomnieæ, ¿e senator ten zakoñczy³ przed chwil¹ swoje oœwiadczenie apelem, abyœmy zostawili sprawê bothañsk¹ bez ukarania winnych po to, by skoncentrowaæ siê na tym hipotetycznym, nowym zagro¿eniu. – Powrót wielkiego admira³a Thrawna nie jest ¿adn¹ hipotez¹, senatorze Dx’ono – skontrowa³ spokojnie Miatamia. – To, ¿e poprzednim razem zosta³ powstrzymany, zanim dotar³ do waszych planet, nie gwarantuje tym razem bezpieczeñstwa rasie Ishori, a istoty inteligentne wierz¹ tak¿e w istnienie tego, czego same nie widzia³y. Po prostu nie mo¿na mu pozwoliæ na swobodê dzia³ania, gdy¿ to w³aœnie jest najgroŸniejsze. – Bêdzie pan ³askaw nie oskar¿aæ mnie o troszczenie siê jedynie o bezpieczeñstwo Ishori! – wrzasn¹³ Dx’ono. – Mamy na celu bezpieczeñstwo wszystkich obywateli Nowej Republiki, ale domagamy siê tak¿e w ich imieniu sprawiedliwoœci. – Diamalanie od dawna s¹ zwolennikami wszelkich form sprawiedliwoœci, natomiast ¿adna inteligentna istota nie mo¿e uznaæ œlepej zemsty za któr¹kolwiek z nich – skontrowa³ spokojnie Miatamia. – Tylko ktoœ œlepy móg³by uznaæ nasze ¿¹dania za zemstê, ale nie o tym teraz mowa – warkn¹³ pospiesznie Dx’ono, widz¹c ruch Gavrisoma ku guzikowi odcinaj¹cemu g³oœniki. – Mowa o pañskim oœwiadczeniu z³o¿onym w tej izbie, a powa¿nie wzmacniaj¹cym pañskie stanowisko w sprawie Caamas, na które to oœwiadczenie nie ma dowodów z ¿adnego niezale¿nego Ÿród³a. – W takim razie od kogo, pañskim zdaniem, zale¿ny jest by³y genera³ Lando Calrissian? – Przecie¿ sam pan powiedzia³, ¿e zg³osi³ siê do was z proœb¹ o pomoc wojskow¹ – prychn¹³ Dx’ono. – To niby jak mam go uznaæ za niezale¿nego, zw³aszcza od Diamalan?! – Radzi³abym zastanowiæ siê nad sensem tej wypowiedzi, senatorze – Leia wsta³a, czuj¹c, jak ogarnia j¹ gniew. – Genera³ Calrissian by³ przyjacielem i sojusznikiem Rebelii, a potem Nowej Republiki na d³ugo przed tym, nim znaczna czêœæ tu obecnych w ogóle pomyœla³a, ¿e mo¿na stawiæ opór Imperium. Je¿eli powiedzia³, ¿e widzia³ Thrawna, to znaczy, ¿e go widzia³. – By³ przyjacielem i sojusznikiem, jak pani senator zauwa¿y³a – odci¹³ siê Dx’ono. – By³ tak¿e przemytnikiem, zawodowym 280

graczem oraz oszustem u¿ywaj¹cym k³amstwa, by osi¹gn¹æ zamierzone cele. Teraz zarz¹dza podmorsk¹ kopalni¹, której zyski zale¿¹ od uzyskania ochrony dla transportów, konkretnie diamalañskiej ochrony. Proszê mi w takim razie powiedzieæ, pani senator, na ile mo¿na ufaæ s³owu kogoœ z tak¹ przesz³oœci¹? – Mo¿na mu zaufaæ ¿ycie, co nieraz robi³am – odpar³a Leia, spogl¹daj¹c na siedz¹cego z kamienn¹ twarz¹ Landa. – A jeœli ocenia siê czyjeœ postêpowanie wy³¹cznie na podstawie przesz³oœci, to znalaz³oby siê na tej sali sporo osób o znacznie gorszej i jakoœ nikt im tego nie wypomina. Osobiœcie rêczê za jego prawdomównoœæ. – To mi³e. Ma pani zreszt¹ do tego ca³kowite prawo – przyzna³ Dx’ono. – O reszcie chwilowo nie bêdê siê wypowiada³, bo nie ma ona znaczenia w dyskusji. Nie widzê jednak rozwi¹zania problemu, który postawi³em: za³ó¿my, ¿e obaj widzieli niebieskoskórego osobnika na pok³adzie imperialnego niszczyciela. Tylko: czy to by³ Thrawn, czy tylko mia³ byæ Thrawn? Leia spróbowa³a go wysondowaæ, lecz przy mieszaninie emocji panuj¹cych w sali uda³o jej siê wyczuæ jedynie wœciek³oœæ zag³uszaj¹c¹ wszystko inne. – Sugeruje pan, ¿e spotkanie zosta³o ukartowane, a zamiast Thrawna bra³ w nim udzia³ oszust podstawiony przez Imperium? – spyta³a. – Dok³adnie tak, choæ niekoniecznie przez Imperium. Wszyscy wiemy, ¿e sporo niszczycieli, zw³aszcza klasy Imperial, znajduj¹cych siê na terenie Nowej Republiki nie nale¿y do floty tej¿e Nowej Republiki. S¹ w³asnoœci¹ planet, uk³adów planetarnych, a nawet podobno indywidualnych osób. Wiadomoœæ przekazana przez tego tak zwanego Thrawna, jak ju¿ powiedzia³em, dziwnie wspiera diamalañskie stanowisko w kwestii Caamas. Powstaje pytanie, czy jest to przypadek, czy staranna manipulacja? – Zdolnoœæ manipulowania przeciwnikami to jedna z najwiêkszych umiejêtnoœci Thrawna – zauwa¿y³ Fey’lya. – Lecz nie jest to umiejêtnoœæ unikalna – parskn¹³ Dx’ono. – Bothanie tak¿e s¹ w tej dziedzinie utalentowani. Diamalanie równie¿. – Thrawn, którego teraz spotka³em, wiedzia³ o mojej obecnoœci na planecie Myrkr dziesiêæ lat temu – odezwa³ siê Lando. – A jedyni, którzy wówczas tam byli oprócz mnie, to Thrawn i jego ochrona z³o¿ona ze szturmowców. 281

– Nieprawda! – prychn¹³ Dx’ono. – Zgodnie z pañskim wczeœniejszym oœwiadczeniem by³ tam równie¿ genera³ Solo. – I co z tego? – warknê³a Leia. – A tak¿e przemytnik Talon Karrde – Dx’ono zignorowa³ pytanie. – Karrde nie wzi¹³by udzia³u w czymœ takim – zaprotestowa³a Leia. – Czy¿by? W przeciwieñstwie do kapitana Calrissiana, on nigdy nie twierdzi³, ¿e jest lojalny wobec Nowej Republiki. Od lat zajmuje siê zarobkowo przemytem i handlem informacjami, i jest lojalny jedynie w stosunku do swych dochodów. – Dx’ono wyprostowa³ siê dumnie. – A co ciekawsze, cz³owiek ten utrzymuje sta³e kontakty z przedstawicielami w³adz Nowej Republiki, takimi jak kapitan Calrissian czy pani, pani senator Organa Solo. Mo¿e w takim razie powiedzia³aby pani zebranym, jakie jest pani stanowisko w sprawie bothañskiej? – O co konkretnie panu chodzi, senatorze? – zaskoczona Leia próbowa³a gor¹czkowo zyskaæ na czasie. – Dobrze pani wie, o co mi chodzi. Proszê nam powiedzieæ, czy uwa¿a pani, ¿e nale¿y za¿¹daæ od Bothan pe³nych odszkodowañ, czy te¿, jak senator Miatamia, woli pani, by ich zbrodnia pozosta³a nie ukarana. A mo¿e posunie siê pani jeszcze dalej, tworz¹c sytuacjê, w której zgromadzeni tu zostan¹ zmuszeni do podjêcia takiej decyzji? – Dobrze wiemy, jakie zajmuje stanowisko – odezwa³ siê ktoœ z sali. – Jej partner, Han Solo, strzela³ do pokojowej manifestacji na Bothawui. – To nie zosta³o dowiedzione, senatorze Shibatthi – rozleg³ siê spokojny g³os Gavrisoma. – A pan, senatorze Dx’ono, na przysz³oœæ niech siê lepiej zastanowi, pod czyim adresem wyg³asza zarzuty. Za niektóre osoby œwiadcz¹ czyny, nie s³owa, szkoda, ¿e jedynie za niektóre. Natomiast nie jest to ani w³aœciwy czas, ani miejsce do kolejnej debaty na temat Caamas. Proszê usi¹œæ i zabieraæ g³os jedynie na temat. Co i tak nie zmienia³o sytuacji – jednym poci¹gniêciem Dx’ono nie tylko poda³ w w¹tpliwoœæ relacjê Miatamii, lecz tak¿e podwa¿y³ wiarygodnoœæ Leii i Landa, nie wspominaj¹c o Talonie czy Hanie. Jeœli spróbuje interweniowaæ na ich korzyœæ, podsyci jedynie podejrzenia, o czym Leia doskonale wiedzia³a. Wewnêtrzne spory, podejrzenia i marnowanie czasu na dywersje – to rzeczywiœcie by³ styl Thrawna. 282

– Wydaje mi siê, i¿ jest to w³aœciwy moment, by wys³uchaæ raportu Admiralicji o stanie floty i w ogóle si³ zbrojnych Nowej Republiki – og³osi³ Gavrisom. – Admirale Drayson? Drayson wst¹pi³ na podium obok prezydenta i zacz¹³ mówiæ prawie równoczeœnie z dyskretnym mruganiem zielonej kontrolki ³¹cznoœci na porêczy fotela Leii. Rozejrza³a siê nieznacznie, acz podejrzliwie – czêstotliwoœæ tego kana³u zna³a jedynie rodzina i najbli¿si przyjaciele, a wszyscy zostali uprzedzeni, ¿eby korzystali z niego jedynie w ostatecznoœci. Powinni tak¿e u¿ywaæ serii trzech wywo³añ, po których nastêpowa³a przerwa, a kontrolka mruga³a ci¹g³ym wezwaniem. Zaintrygowana uaktywni³a prywatne pole i g³os Draysona opad³ do jednej dziesi¹tej normalnej si³y, gdy wysunê³a spod oparcia ramiê ekranu i ustawi³a je w odpowiedniej pozycji, obiecuj¹c sobie, ¿e jeœli to Anakin z jak¹œ g³upot¹, konsekwencje bêd¹ op³akane. – Leia Organa Solo – powiedzia³a, uruchamiaj¹c po³¹czenie. To nie by³ Anakin. – Witaj – Talon Karrde uk³oni³ siê lekko. – Mam nadziejê, ¿e nie trafi³em w niestosowny moment. Odruchowo przysunê³a ekran i zaklê³a w duchu. – Prawdê mówi¹c, uda³o ci siê trafiæ maksymalnie Ÿle – przyzna³a. – Jestem w sali Senatu w trakcie obrad. – Wobec tego bêdê siê streszcza³ – Talon lekko zmru¿y³ oczy: zbyt dobrze siê znali, by da³ siê zwieœæ, ¿e to jedyny powód. – Mam dla ciebie wiadomoœæ, której wola³bym nie przesy³aæ nawet najlepiej kodowanym kana³em. Niestety, jeden z szefów kontroli lotów Coruscant uwa¿a, ¿e nie powinienem otrzymaæ pozwolenia na l¹dowanie. – Masz jego nazwisko? – Leia zmarszczy³a brwi. – Tylko numer KTR-44875, którego zreszt¹ nie chcia³ mi podaæ, musia³em œci¹gn¹æ powiêkszeniem z jego identyfikatora. Jeœli to w czymœ pomo¿e, nale¿y do rasy Ishori. – Pomo¿e – odpar³a, krzywi¹c siê z niesmakiem. – Ich senator w³aœnie skoñczy³ oskar¿aæ ciebie i Landa o wspó³udzia³ w oszustwie, które wymyœlili Diamalanie, ¿eby skoñczyæ sprawê Caamas. Próbowa³, z pewnym powodzeniem, mnie w to wmieszaæ. – Rozumiem – Karrde uœmiechn¹³ siê krzywo. – A ja siê w³aœnie zjawi³em… ma siê to wyczucie, nie? Przepraszam za niew³aœciw¹ porê. – Nie masz za co – zapewni³a go Leia maj¹ca doœæ tego, czego by³a œwiadkiem: nikt, a ju¿ zw³aszcza politycy, nie bêdzie jej 283

dyktowaæ, z kim ma siê znaæ czy przyjaŸniæ. – Powiedz temu dupkowi, ¿e ja zezwalam na l¹dowanie. Przeka¿ê polecenie, jak tylko skoñczymy rozmowê. Przylecia³eœ na „Wild Karrde”? – Tak, ale mogê wyl¹dowaæ promem, jeœli uwa¿asz, ¿e tak bêdzie polityczniej. – Ura¿one ambicje to ostatnio moje najmniejsze zmartwienie. Wiesz, gdzie jest l¹dowisko West Championne? To jakieœ dwieœcie kilometrów na po³udnie od pa³acu Imperatora, w pobli¿u Gór Manawai. – Znalaz³em na mapie – Karrde przyjrza³ siê jej uwa¿niej. – Wysz³o coœ nowego czy sprawa Caamas zrobi³a siê wybitnie z³oœliwa? – Jeszcze nie wiem: pasuje ka¿da z mo¿liwoœci, zale¿nie od tego, kogo siê s³ucha. Dwadzieœcia kilometrów na wschód od l¹dowiska znajduje siê kompleks mieszkalny zwany Orowood Tower, mamy tam mieszkanie na trzynastym piêtrze. Dam znaæ Noghri, ¿eby ciê wpuœcili, a my zjawimy siê, gdy tylko uda mi siê st¹d wyrwaæ. – Brzmi intryguj¹co – mrukn¹³ Karrde. – ¯eby nie powiedzieæ, i¿ kojarzy siê z odosobnieniem. – Bo takie jest – przyzna³a, wiedz¹c, ¿e mo¿e mieæ ¿al o wybór tego w³aœnie miejsca. – Dlaczego akurat tam siê spotykamy, zrozumiesz, jak opowiem ci, co siê sta³o. – Naturalnie – Karrde by³ wyj¹tkowo zgodny. – Mogê u¿yæ twojego komputera i zestawu ³¹cznoœci, ¿eby nie umrzeæ z nudów do waszego przybycia? – I sprawdziæ, co da³oby siê wyci¹gn¹æ za ich pomoc¹ z archiwum? – Cz³owiek ca³y czas siê uczy – przyzna³ Karrde. – A nigdy nie wiadomo, kiedy znajdzie siê coœ ciekawego. – S¹dzê, ¿e z wiekiem staje siê to coraz trudniejsze, zw³aszcza dla ciebie. Mo¿esz korzystaæ z obu, powiem Noghri, ¿e ciê upowa¿ni³am. – Dziêki i do zobaczenia. – Na razie – Leia przerwa³a po³¹czenie i wybra³a numer kontroli lotów Coruscant, zastanawiaj¹c siê, co jeszcze przygotowa³ dla nich wielki admira³ Thrawn. W sumie by³ to dobry dzieñ – tak przynajmniej ocenia³ go Carib Devist, przygl¹daj¹c siê barwnym polom poroœniêtym tall284

grainem, które zajmowa³y ca³¹ dolinê Dorchess. Letnie s³oñce, zazwyczaj pra¿¹ce powierzchniê Pakrik Minor, prawie ca³y czas kry³o siê za chmurami, które zniknê³y dopiero, gdy ukaza³o siê zza Pakrik Major, gêœciej zaludnionej planety systemu. Do zmroku zosta³o pó³torej godziny i ciep³o by³o mile widziane. Co prawda na polach pojawi³o siê trochê problemów, ale takie ju¿ jest ¿ycie, a zreszt¹ poradzili sobie z nimi we dwóch z bratem. Dzieñ zaczêli od pozbycia siê rodziny d¿d¿ownic, które chcia³y zadomowiæ siê wœród spl¹tanych korzeni, a potem musieli usun¹æ ognisko bia³ej rdzy, która w ci¹gu kilku dni unicestwi³aby ca³¹ uprawê, gdyby nie zosta³a zniszczona. Ale za to nie zepsu³ siê ¿aden z droidów, a zbo¿e ros³o szybciej, ni¿ zak³adano. A wiêc by³ to dobry dzieñ. Carib utwierdzi³ siê w tym, siadaj¹c wygodniej ze szklank¹ wody mineralnej R’alla i przygl¹daj¹c siê zachodowi s³oñca. Kontemplacjê przerwa³ mu ruch po prawej. Sabmin zbli¿a³ siê poobijanym landspeederem – najprawdopodobniej Lucy zaprosi³a go wraz z rodzin¹ na kolacjê: Carib by³ przyzwyczajony, ¿e dowiadywa³ siê o tym zawsze ostatni. Dopiero gdy pojazd dotar³ bli¿ej, dostrzeg³, ¿e brat jest sam, a kiedy zobaczy³ jego minê, wiedzia³, ¿e na pewno nie chodzi o kolacjê… Czeka³ na dole, gdy Sabmin zahamowa³ i wysiad³. – Co siê sta³o? – spyta³ bez ¿adnych wstêpów. – To siê sta³o – odpar³ cicho Sabmin. – By³em w jaskini, kiedy nadesz³y rozkazy. Carib zerkn¹³ na dom – przez kuchenne okno zobaczy³, jak Lucy ostro¿nie wyci¹ga miêso z piecyka. – PrzejdŸ siê ze mn¹ – poleci³ bratu i ruszy³ w stronê pola. – Sprawdzi³eœ, czy rozkazy s¹ autentyczne? – Oczywiœcie. Maj¹ wszystkie wymagane sygnatury i zosta³y zaszyfrowane imperialnym kodem. Carib skrzywi³ siꠖ od naprawdê dawna okreœlenia „imperialne” nie u¿ywano w tej czêœci Pakrik Minor. – W takim razie faktycznie nadszed³ czas – przyzna³. – Po dziesiêciu latach… poinformowa³eœ pozosta³ych? – Nie. Najpierw postanowi³em skontaktowaæ siê z tob¹. To nie wszystko: rozkaz zosta³ podpisany przez wielkiego admira³a Thrawna! Caribowi opad³a szczêka. – Niemo¿liwe – sykn¹³, gdy j¹ pozbiera³. – Thrawn nie ¿yje! 285

– Tak wszyscy mówi¹. Ja tam wiem tylko, ¿e na rozkazach jest jego nazwisko. – To mo¿e byæ k³amstwo – doszli do zbo¿a i Carib odetchn¹³ pe³n¹ piersi¹ specyficznym, kwaskowatym aromatem gleby. – Albo oszusta. – Je¿eli to kant, to ma bardzo krótkie nogi. Nawet holotransmisje da siê sprawdziæ, czy nie s¹ montowane ze starych nagrañ i komputera. Na d³u¿sz¹ metê nikogo to nie przekona. – Fakt – przyzna³ Carib, sprawdzaj¹c prawie dojrza³e ziarna i zamyœli³ siê: Thrawn zmieni³ piêæ lat pora¿ek w prawie kompletne zwyciêstwo… – Zdajesz sobie sprawê, ¿e to mo¿e zmieniæ wszystko? – Nie bardzo widzê, jak. Zostaliœmy tu umieszczeni, ¿eby na rozkaz spowodowaæ okreœlone zniszczenia i wywo³aæ jak najwiêksze zamieszanie. To tak jak ze zbo¿em: sieje siê je, czeka, a¿ wzroœnie… a potem s¹ ¿niwa. Carib opuœci³ d³oñ – ¿niwa œmierci i zniszczenia, i to na Pakrik Major, gdzie w³aœnie zaczê³a siê coroczna konferencja ogólnosektorowa. D³ugo odwlekane uderzenie przeciwko zdradzieckiej Rebelii… – Nie to mia³em na myœli – poprawi³ brata. – Chodzi mi o to, ¿e jeœli Thrawn rzeczywiœcie znowu dowodzi, to wykonuj¹c rozkazy nie pope³nimy jedynie efektownego samobójstwa. Je¿eli on wróci³, Imperium mo¿e wygraæ. – Masz racjꠖ mrukn¹³ Sabmin po chwili. – Nie pomyœla³em o tym. – Wiêc zacznij. I lepiej postarajmy siê, ¿eby pozostali te¿ zaczêli. Bo jednak co innego bezsensownie daæ siê zabiæ na rozkaz jakiegoœ przyg³upa, a zupe³nie co innego wykonywaæ rozkazy doœwiadczonego dowódcy, który mo¿e zwyciê¿yæ. Kiedy by³ ostatni przegl¹d myœliwców? – Nie dalej jak miesi¹c temu. Wydaje mi siê, ¿e nadzorowa³ go Dobrow. Chcesz z nim wieczorem pomówiæ? – Chcê siê spotkaæ wieczorem ze wszystkimi – Carib zawróci³ w stronê domu. – Za dwie godziny u mnie. – Mo¿e byæ problem z Tabricem i Hovarbem: trzy ich gornty maj¹ wieczorem mieæ m³ode. – To bêd¹ mia³y, publicznoœci do tego nie potrzebuj¹, a spotkanie jest wa¿niejsze. – Nie przesadzasz? Otrzymaliœmy rozkaz gotowoœci, nie ataku. 286

– Je¿eli Thrawn dowodzi, to rozkaz i plan ataku nadejd¹ szybciej, ni¿ s¹dzisz. Obojêtnie, cokolwiek by planowa³, bêdzie to wymaga³o szybkoœci, wiêc lepiej byæ przygotowanym. Resztê drogi do landspeedera przeszli w milczeniu. – Zgoda, poinformujê ich – Sabmin wsiad³. – Przyjd¹ wszyscy. – Wiêc mo¿e lepiej do ciebie – westchn¹³ Carib. – To trzy minuty drogi od ich gospodarstw, jakby coœ posz³o nie tak, zd¹¿¹ na czas. – Dziêki, Carib – Sabmin uœmiechn¹³ siê lekko. – Do zobaczenia u mnie.

287

ROZDZIA£



– Jest Lando – ucieszy³a siê Leia, gdy Han osadza³ Incoma T-81 na l¹dowisku airspeederów usytuowanym na trzecim poziomie Orowood Tower. – Przy wejœciu, obok tego czerwonego Chmurnego Wozu. – Widzê go – Han wy³¹czy³ silniki i doda³: – Nadal nie podoba mi siê ten pomys³. – Wiem – Leia rozejrza³a siê po obsadzonym krzewami l¹dowisku: ani wzrokiem, ani przy u¿yciu Mocy nie wykry³a niczyjej obecnoœci. – I nie powiem, ¿e siê z tob¹ ca³kowicie nie zgadzam, ale nalega³, ¿eby wzi¹æ udzia³ w tym spotkaniu. – W takim razie nale¿y mieæ nadziejê, ¿e nikt go nie œledzi³ albo ¿e zgubi³ ogon – mrukn¹³ Han, otwieraj¹c kabinê. – Bo jeœli nie, to jutro powitaj¹ ciê oskar¿enia o spiski i tajne spotkania. – Zdajê sobie z tego sprawꠖ wysiad³a i rozejrza³a siê ponownie. W górze dostrzeg³a œwiat³a pozycyjne paru pojazdów, a po drogach krzy¿uj¹cych siê w pobli¿u budynku przemyka³y inne, ale ¿aden nie zmierza³ w ich kierunku. Z drugiej strony okna jednej z piêciu kawiarenek znajduj¹cych siê w Orowood Tower – tej na czwartym poziomie – by³y ciemne, nie wspominaj¹c o sporej czêœci okien mieszkañ. Jeœli w którymkolwiek siedzia³ ktoœ ciekawski z makrolornetk¹… – Lepiej wejdŸmy do œrodka – Han musia³ pomyœleæ o tym samym. – Rusz siê, Threepio! – Ju¿ idꠖ z³ocisty droid wysiad³ nieco nieporadnie z tylnego przedzia³u pojazdu i kolebi¹c siê powêdrowa³ za nimi. 288

Leia nagle uprzytomni³a sobie, ¿e od chwili startu by³y to pierwsze wypowiedziane przez droida s³owa – albo wreszcie nauczy³ siê nie denerwowaæ Hana, albo, co bardziej prawdopodobne, przypomina³ sobie w³asne perypetie towarzysz¹ce ostatniej kontrofensywie Thrawna. – Witajcie – Lando wy³oni³ siê z ukrycia, kiedy dochodzili do drzwi, ale bez zwyczajowego radosnego uœmiechu. – Gdzie Karrde? – Wewn¹trz – poinformowa³a go Leia, podczas gdy Han wybiera³ kombinacjê otwieraj¹c¹ drzwi. – Powiadomi³am Noghri i wpuœcili go. – To dobrze – oceni³ Lando, rzuci³ szybkie spojrzenie przez ramiê i wszed³ za Lei¹ i Hanem do budynku. Licz¹ca trzydzieœci osiem piêter Orowood Tower zosta³a zaprojektowana jako centrum starannie zaplanowanego osiedla dla wszystkich mieszkañców Alderaan, którzy prze¿yli zniszczenie swej planety. Jednak pomimo starañ architektów i budowniczych, którzy pieczo³owicie odtworzyli alderaañski styl, t³umy przelewaj¹ce siê przez ca³kowicie zabudowany Coruscant by³y zbyt mêcz¹ce dla wiêkszoœci ocala³ych z masakry, wiêc zarzucono projekt osiedla. Liczono natomiast, ¿e sam budynek przyci¹gnie tych, którzy zdecydowali siê zostaæ i stworz¹ tu minikoloniê. Tym bardziej ¿e roztacza³ siê z niego doskona³y widok na to, co pozosta³o z Gór Manarai. Ostateczny cios zada³a owym marzeniom blokada Coruscant podczas kontruderzenia wielkiego admira³a Thrawna – po niej wszyscy dawni mieszkañcy Alderaan opuœcili Coruscant albo przenosz¹c siê na Nowy Alderaan, albo rozpraszaj¹c po galaktyce. Wyszli z za³o¿enia, ¿e skoro mieli tyle szczêœcia, by ujœæ z zag³ady rodzimej planety, nie nale¿y go nadu¿ywaæ, osiedlaj¹c siê na jeszcze bardziej kusz¹cym celu, jakim by³o Coruscant. O tym, ¿e mieli racjê, œwiadczy³y wydarzenia nastêpnego roku, kiedy Coruscant zosta³ dwa razy odbity – pierwszy raz przez Imperium, drugi przez Now¹ Republikê. W ten sposób wielki w zamierzeniach eksperyment sta³ siê wspomnieniem, a budynek zmieni³ siê w jeden z wielu u¿ywanych jako podmiejskie czy wakacyjne przez osoby, które nie mog³y opuszczaæ na co dzieñ kompleksu administracyjno-rz¹dowego. Wiêkszoœæ stanowili przedstawiciele rozmaitych ras inteligentnych i przybysze z dalszych czêœci galaktyki, a bardzo wielu z nich nawet nie s³ysza³o o s³awnych lasach oro porastaj¹cych Alderaan, które u¿yczy³y nazwy budynkowi. 19 – Widmo...

289

Wiele lat minê³o, zanim Leiê prawie przesta³a irytowaæ ta ironia losu. Prawie. Winda dzia³a³a z typowo alderaañsk¹, bezg³oœn¹ skutecznoœci¹, wiêc cicho i szybko znaleŸli siê w przypominaj¹cym ogród korytarzu trzynastego poziomu, ³¹cznie z miniaturowymi sadzawkami i strumykami. Nikogo tu nie by³o widaæ, ale te¿ nikogo nie powinno byæ widaæ. – Barkhimkh? – spyta³a cicho Leia. – Tu jestem, lady Vader – g³os dobieg³ spod przeciwnej œciany; zaszeleœci³y liœcie i obok ³ukowatego wejœcia prowadz¹cego do korytarza, na którego koñcu znajdowa³o siê wejœcie do ich apartamentu, pojawi³ siê Noghri. – Cisza i spokój. – Dziêkujꠖ oœwiadczy³a krótko Leia. – Dopilnuj, aby tak zosta³o – doda³ Han. – Bêdzie, jak sobie ¿yczysz, Hanie z klanu Solo – sk³oni³ siê Barkhimkh. Talon siedzia³ w samokszta³tuj¹cym siê fotelu ustawionym w krêgu konwersacyjnym, z notesem w jednej, a szklank¹ bursztynowego p³ynu w drugiej rêce. – Jesteœcie nareszcie – uœmiechn¹³ siê, wstaj¹c i zamykaj¹c notes, gdy Han wszed³ do pomieszczenia. – W³aœnie siê zbiera³em, ¿eby poprosiæ Sakhisakha o skontaktowanie siê z wami. – Wystartowaliœmy znacznie póŸniej, ni¿ siê spodziewa³am – westchnê³a Leia. – Przepraszam. – Nie ma za co – Karrde wzruszy³ ramionami. – A dzieciaki gdzie? – Rano odlecieli z Chewiem do jego rodziny na Kashyyyk – odpar³a Leia. – Uzna³am, ¿e w tym ca³ym zamieszaniu tam im bêdzie najlepiej. – Na pewno najbezpieczniej – zgodzi³ siê Talon. – Przy kontyngencie Noghri i planecie pe³nej Wookiech tylko samobójca móg³-by czegoœ spróbowaæ. Witaj, Calrissian, mi³o ciê znowu widzieæ. – Mnie te¿, choæ mo¿esz zmieniæ zdanie, kiedy ci powiemy, dlaczego akurat tu siê spotykamy. – Doprawdy? – uœmiechn¹³ siê Karrde. – To skoñczmy z uprzejmoœciami i przejdŸmy do rzeczy. Powiedzcie mi, co siê dzieje.

290

– Przykro mi, ale komunikacja z rezydencj¹, o któr¹ pani chodzi, jest zastrze¿ona i nie mogê po³¹czyæ pani bez stosownego kodu autoryzacyjnego – poinformowa³ rozwœcieczaj¹co uprzejmy g³os autoskreeningu. – Proszê powiedzieæ senator Organie Solo, ¿e jest to sytuacja wyj¹tkowa – oœwiadczy³a Shada oficjalnym tonem, spogl¹daj¹c przez okno na Incoma T-81 rodziny Solo l¹duj¹cego na trzecim poziomie Orowood Tower. – Dzwoniê z polecenia admira³a Draysona z wywiadu Nowej Republiki. – Przykro mi, lecz nie mogê pani po³¹czyæ bez stosownego kodu autoryzacyjnego – na autoskreeningu nie wywar³o to najmniejszego wra¿enia. Shada skrzywi³a siê i przerwa³a po³¹czenie – to by³a ostatnia próba s³ownego kontaktu i, podobnie jak wszystkie poprzednie, zakoñczy³a siê sp³awieniem. Mia³a ju¿ tego naprawdê doœæ. Zaczê³a od uprzejmych, oficjalnych sposobów: najpierw biuro senator Organy Solo w pa³acu, potem, gdy systemy nie ³¹czy³y jej dalej, spróbowa³a kontaktu osobistego. Nie maj¹c stanowisk, koneksji ani ¿adnego haka na urzêdasów, natyka³a siê wszêdzie na niewidzialn¹, ale niezwykle skuteczn¹ zaporê niemo¿noœci. Potem usi³owa³a skontaktowaæ siê z ni¹ w domu, z takim samym rezultatem. Teraz w³aœnie skoñczy³a dobijaæ siê do apartamentu wypoczynkowego. Z ka¿d¹ prób¹ jej wyidealizowana wizja Nowej Republiki blak³a i coraz bardziej siê rozsypywa³a. S¹dzi³a, ¿e tu bêdzie lepiej ni¿ u Mistryl, a okazywa³o siê, ¿e jest tak samo, jeœli nie gorzej. Co i tak nie zmienia³o prostej prawdy, ¿e musia³a za wszelk¹ cenê dokoñczyæ to, co zaczê³a, i to z prostego powodu: nie mia³a dok¹d pójœæ. Skoro wiêc zawiod³y grzeczne, oficjalne metody, spróbuje na swój sposób. Kompleks sklepów ulokowany na drugim poziomie budynku by³ du¿y i dobrze zaopatrzony, wiêc nie straci³a nawet piêciu minut na znalezienie trzech rzeczy, których potrzebowa³a. Minutê póŸniej by³a ju¿ w windzie wraz z brokatow¹, bia³¹ wst¹¿k¹, tanim datapadem i butelk¹ równie taniej, ale za to mocnej whisky marki Dobolvi. Wiedzia³a, ¿e jazda nie potrwa d³ugo, zatem nie traci³a czasu. Pola³a alkoholem ko³nierz nieco nieœwie¿ej, ale jeszcze eleganckiej sukni siêgaj¹cej kostek, wyp³uka³a nim usta, krzywi¹c siê przy okazji, bo jecha³ samogonem, i to pod³ej jakoœci, i wla³a 291

wiêkszoœæ pozosta³ego p³ynu do ozdobnych skrzynek z kwiatami zdobi¹cych górn¹ czêœæ kabiny. Z ulg¹ wyplu³a alkohol z powrotem do butelki i zajê³a siê wst¹¿k¹. Tradycyjna œlubna kokarda stosowana na Coruscant by³a kunsztowna i pracoch³onna, istnia³a jednak jej uproszczona wersja, która dla niedoœwiadczonego obserwatora wygl¹da³a nader podobnie. Tote¿ gdy winda stanê³a i drzwi siê otworzy³y, wychodz¹c na dach Shada gotowa by³a do przedstawienia. Z butelk¹ w jednej, a datapadem w drugiej d³oni wysz³a i rozejrza³a siê, jakby nieco nieprzytomna. Wœród stolików, krzese³ i dekoracyjnych krzewów nie dostrzeg³a nikogo. Ale z tego, co zauwa¿y³a, ochrona osobista Organy Solo mia³a niezwyk³y talent do wtapiania siê w otoczenie. Ujê³a silniej butelkê i ruszy³a chwiejnym krokiem na skraj dachu otoczony ozdobnym, lecz solidnym ogrodzeniem siêgaj¹cym prawie do brody i umocowanym do solidnej podstawy na wysokoœci kolan. – Jak tam se chcesz, Ravis – wymamrota³a pod nosem z pijackim uporem i upuœci³a butelkê i datapad na dach. – Nie chcesz? To nie i pies z tob¹ tañcowa³. Pewnie, ¿e se moge iœæ, jak chcesz to wszystko moge… iœæ z twego ¿ycia te¿ moge… na zawsze moge… Chlipnê³a i przytuli³a siê do a¿urowego p³otu, przekrêcaj¹c g³owê w ten sposób, by rzuciæ okiem w dó³. Gdzieœ z ty³u da³ siê s³yszeæ œlad dŸwiêku i nic. A wiêc musi siê bardziej postaraæ, zanim ich sprowokuje. Proszê bardzo… Puœci³a ogrodzenie, szlochaj¹c cicho, podnios³a datapad i starannie ustawi³a go na najbli¿szym krzeœle tak, by by³ z daleka widoczny. Potem nieco niewprawnie odczepi³a z w³osów wst¹¿kê, uca³owa³a teatralnie i umieœci³a przed datapadem. Przygl¹da³a siê obu przez chwilê, poprawi³a wst¹¿kê i wziê³a g³êboki oddech. Unosz¹c g³owê, podesz³a do ogrodzenia, z³apa³a za nie i wesz³a na podstawê, po czym przerzuci³a jedn¹ nogê przez p³ot. Albo raczej spróbowa³a przerzuciæ, gdy¿ unosz¹c j¹, us³ysza³a kolejny œlad dŸwiêku i nagle za szeroki pas z³apa³a j¹ niewielka, ale silna d³oñ, zmuszaj¹c do opuszczenia nogi, jeœli chcia³a utrzymaæ równowagê. – Nie rób tego – odezwa³ siê z ty³u powa¿ny, nieco miaukliwy g³os. – Puszczaj! – za¿¹da³a p³aczliwie, uwalniaj¹c lew¹ rêkê i oganiaj¹c siê na oœlep. – Puœæ miê. Jak go nie obchodze, to nie. Nie chce mie ju¿, to nie… Puszczaj, mówie! 292

– To nie jest sposób – miauknê³o z ty³u, a trzymaj¹ca j¹ d³oñ ci¹gnê³a ³agodnie, lecz mocno. – ChodŸ do œrodka, porozmawiamy. – Skoñczy³am z rozmawianiem – wymamrota³a, odwracaj¹c siê nieco i spogl¹daj¹c w dó³, a przy okazji upewniaj¹c siê, ¿e Noghri mia³ okazjê wyraŸnie poczuæ jej oddech. – Prosze, puœæ mie… Poniewa¿ dach by³ pusty, nie licz¹c ich dwojga, z³apa³a drug¹ rêk¹ za ogrodzenie i zaczê³a siê podci¹gaæ. – Puszczaj, mówie! – Nie! – Noghri poci¹gn¹³ j¹ w dó³ z si³¹, o któr¹ by go nie podejrzewa³a, wiêc przez sekundê utrzymywa³a siê na wczepionych w metal palcach, a potem bez ¿adnego ostrze¿enia puœci³a p³ot, obracaj¹c siê równoczeœnie, i pad³a prosto na niego. Musia³a przyznaæ, ¿e by³ szybki – zanim skoñczy³a obrót, zd¹¿y³ daæ krok w bok, by zejœæ z jej linii upadku. Puœci³ jej pasek i uniós³ ramiona, zamierzaj¹c z³apaæ j¹ i z³agodziæ upadek. Padaj¹c w jego objêcia, uderzy³a go krótkim ruchem – wyprostowanymi palcami w nasadê szyi. Bez ¿adnego dŸwiêku kolana niewczesnego ratownika ugiê³y siê i oboje padli na dach niczym para bezw³adnych lalek. Przez d³ug¹ chwilê pozosta³a tam, pochlipuj¹c i rozgl¹daj¹c siê nieznacznie, ale wygl¹da³o na to, ¿e Noghri by³ sam. Co naturalnie nie znaczy³o, ¿e nie odmeldowa³ siê przed rozpoczêciem misji ratunkowej maj¹cej uchroniæ ubog¹ pijaczkê przed samozag³ad¹. Jeœli to zrobi³, mia³a niewiele czasu. Je¿eli tego nie zrobi³, mia³a go niewiele wiêcej, zatem nie marnowa³a ani sekundy – œci¹gnê³a sukniê, pod któr¹ ukry³a kombinezon z uprz꿹 i pe³nym wyposa¿eniem, i uwa¿aj¹c na drzwi windy, zabra³a siê do roboty. Karrde okrêci³ szklankê i wpatrzy³ siê w smêtne pozosta³oœci bursztynowego napoju. – Jesteœ pewien? – spyta³ po chwili. – Jestem – potwierdzi³ Lando. – Sprawdzi³em wszystko, co mamy o Thrawnie, sprawdzi³em te¿ imperialne archiwa i obejrza³em ka¿de ujêcie z nim i ka¿dy hologram. Przyznajê, ¿e jest tego niewiele, ale to, co znalaz³em, wygl¹da, mówi i zachowuje siê tak jak ten, którego widzia³em. – Co i tak nie wyklucza ostatecznie kantu – podsumowa³ Han, spogl¹daj¹c ukradkiem na Leiê. 293

Jeœli Talon bra³ udzia³ w oszustwie lub te¿ o nim wiedzia³, do tej pory powinna by³a to wysondowaæ, ale Leia siedzia³a z równie ponur¹ min¹ od pocz¹tku relacji Calrissiana, a widz¹c spojrzenie mê¿a, zaprzeczy³a delikatnym ruchem g³owy. Jeœli ma³¿onkowie Solo mieli nadziejê, ¿e ich poczynania pozostan¹ ich s³odk¹ tajemnic¹, to nie docenili Talona. – Wychodzi na to, ¿e nie tylko Ishori mnie tu podejrzewaj¹ – odezwa³ siê Karrde, nie odrywaj¹c wzroku od naczynia. – Przeszed³em próbê? – Przepraszam – Leia przygryz³a wargê. – Ja nie mia³am w¹tpliwoœci, ale to i tak niczego nie zmienia. – Dziêki – Talon uœmiechn¹³ siê ironicznie i spojrza³ na pozosta³ych. – Was dwóch nie bêdê zmusza³ do k³amstwa niepotrzebnymi pytaniami. – Nie robisz w ciemno niczego poza gr¹ w karty – odezwa³ siê pojednawczo Han. – Znamy siê d³ugo, ale niezbyt dok³adnie i wydaje mi siê, ¿e jesteœ po naszej stronie, lecz nigdy tego wyraŸnie nie powiedzia³eœ, a w tak powa¿nej sprawie musia³em mieæ pewnoœæ. – Masz racjê: nigdy tego nie powiedzia³em. – Talon przeniós³ spojrzenie na Landa. – Dobrze, zacznijmy od za³o¿enia, które pasowa³oby nam wszystkim najbardziej, a zatem od tego, ¿e sta³eœ siê ofiar¹ kantu, czyli oszustwa. Pytanie pierwsze: w jaki sposób tego dokonano? – Wbrew pozorom to nie jest a¿ takie trudne – oceni³ Han. – ZnaleŸæ kogoœ podobnego, zrobiæ mu drobne zabiegi kosmetyczne, zmieniæ barwê skóry, w³osów i oczu, i mamy Thrawna. – To ju¿ by³aby kosmetyka chirurgiczna, a ona pozostawia charakterystyczne œlady. Mia³em z tym kiedyœ do czynienia i wiem, czego szukaæ. On nie mia³ takich œladów – sprzeciwi³ siê Lando. – A poza tym twoja teoria nie wyjaœnia g³osu. – G³osy mo¿na podrobiæ jeszcze ³atwiej – Han wzruszy³ ramionami. – Sami to robiliœmy, praktycznie na poczekaniu, przy pomocy Threepio, pamiêtasz? – Jeœli g³os i wygl¹d zgadza³y siê idealnie, móg³ to byæ replikant – podsun¹³ Karrde. – Jak choæby Guri ksiêcia Xizora z Czarnego S³oñca. – Owszem, ale nie chodzi jedynie o g³os czy wygl¹d… – Lando potrz¹sn¹³ z zak³opotaniem g³ow¹. – Mo¿e to g³upio zabrzmi, ale ca³e jego zachowanie… nie wiem, jak to opisaæ… cechowa³y 294

je obecnoœæ, œwiadomoœæ ukrytej si³y i pewnoœæ siebie, których replikant raczej nie by³by w stanie oddaæ. Wszystko idealnie pasuje do wybitnego stratega i dowódcy. To musia³ byæ on. – Wiêc mo¿e w takim razie klon? – zasugerowa³ Karrde. – Bez ¿adnego problemu móg³ zabraæ jeden czy parê cylindrów Spaarti z góry Tantiss i ukryæ je, gdzie mia³ ochotê. – Te¿ siê nad tym zastanawia³am – przyzna³a Leia. – Przy okazji wyjaœni³aby siê kwestia klonów, których obecnoœæ wyczu³ Luke w pobli¿u Iphiginu. – To rzeczywiœcie móg³ byæ klon… – Lando podrapa³ siê za uchem. – Zaraz, zaczekajcie, a gdyby wszystko odwróciæ… przecie¿ w³aœnie klon móg³ siedzieæ na mostku „Chimaery” w czasie Bitwy o Bilbringi. A je¿eli Thrawn przewidzia³ to, co mia³o nast¹piæ… wszystko przewidzia³ i poczyni³ odpowiednie przygotowania? Talon przyjrza³ mu siê z mieszanin¹ podziwu i politowania. – To gdzie siedzia³ i na co czeka³ przez ca³y ten czas, gdy wokó³ Imperium sypa³o siê w gruzy? – spyta³ po chwili. – Gdyby nadal dowodzi³, mia³ naprawdê du¿¹ szansê odtworzyæ je, czekaj¹c jedynie traci³. Pomys³, przyznajê, oryginalny, ale to on by³ wtedy na mostku i jego dorwa³ Noghri, inaczej reszta w ogóle nie ma sensu. Móg³ natomiast zostaæ powa¿nie ranny i znikn¹æ gdzieœ, ¿eby siê wyleczyæ, choæ nie bardzo wiem, z jakich ran leczy siê dziesiêæ lat. – To samo wynika³o z jego wypowiedzi do Miatamii – doda³ Lando. – ¯e potrzebowa³ tego czasu na rekonwalescencjê. – Chyba ¿e to jest oficjalna wersja – wtr¹ci³a niespodziewanie Leia. – Chce j¹ wszystkim wmówiæ, a w rzeczywistoœci by³ zupe³nie gdzie indziej i zajmowa³ siê czymœ innym, czymœ wa¿niejszym… – Wa¿niejszym ni¿ Imperium? – sprzeciwi³ siê Han. – To dopiero nie ma sensu. Karrde nagle odstawi³ naczynie na niski stolik i zaproponowa³: – W takim razie zajmijmy siê najgorsz¹ mo¿liwoœci¹: to jest autentyczny Thrawn, który wróci³ dokoñczyæ dzie³a. Dlaczego wybra³ na pojawienie siê w³aœnie ten moment i tylko was dwóch zamiast, dajmy na to, po³owy Senatu czy ca³ego Coruscant? – Pewnie dlatego, ¿e chcia³ stworzyæ sytuacjê, w której siê znajdujemy – podsunê³a Leia. – Napiêcie w Senacie skoczy³o pod sufit, a Diamalanie stali siê obiektem podejrzeñ, podobnie jak wszyscy, którzy maj¹ podobne do nich zdanie w kwestii Caamas. 295

– Wraz z podejrzeniem, i¿ Gavrisom mo¿e nie chcieæ rozwi¹zania tej kwestii na dok³adkꠖ doda³ Lando. – S³ysza³em utyskiwania, ¿e odwleka jak mo¿e sprawê odszkodowañ dla ¿yj¹cych jeszcze mieszkañców Caamas. Han skrzywi³ siê na wspomnienie Bothan i ich kryzysu finansowego, ale powiedzia³ uspokajaj¹co: – Robi najlepsz¹ rzecz, jak¹ mo¿e. – Poza tym myœlê sobie, ¿e gdyby Thrawn chcia³ jedynie zamieszaæ w rz¹dzie, znalaz³by ca³¹ masê innych sposobów – mrukn¹³ Lando. – A o co innego mo¿e mu chodziæ? – spyta³ Talon. – Nie jest idiot¹ i wie, ¿e nie ma szans pokonaæ Nowej Republiki, maj¹c do dyspozycji osiem sektorów. – Mo¿e znalaz³ jak¹œ now¹ broñ, któr¹ Imperator gdzieœ ukry³ – podsun¹³ ponuro Lando. – Pa³êta³o siê tego po galaktyce tyle, ¿e coœ siê mog³o uchowaæ. Ja wiem, co… Kompletna Gwiazda Œmierci albo odmiana Pogromcy S³oñc czy inne Eye of Palpatine. Albo i coœ groŸniejszego. – Bardzo ma³o prawdopodobne – Karrde potrz¹sn¹³ przecz¹co g³ow¹. – Ktoœ powinien by o tym us³yszeæ przez tyle lat. – Nale¿y wzi¹æ poprawkê na jeszcze jedno – doda³a Leia. – Prawd¹ jest, ¿e nie mo¿e marzyæ o pokonaniu Nowej Republiki, ale jedynie w sytuacji, w której zdo³alibyœmy sk³oniæ ca³¹ Now¹ Republikê do walki. Kwestia Caamas podzieli³a nas silniej, ni¿ mo¿na by s¹dziæ, a poniewa¿ Imperium od doœæ dawna jest s³abe, niewielu traktuje je jako powa¿nego przeciwnika. – Niewielu je tak traktowa³o od pocz¹tku – przypomnia³ Han. – Zawsze z Imperium walczy³a zaledwie niewielka czêœæ galaktyki. – I zawsze mieliœmy przeciwko sobie tylko niewielk¹ czêœæ si³ Imperium – doda³ Lando, przygl¹daj¹c siê uwa¿nie Talonowi. – Nie s¹dzê, ¿ebyœmy wtedy rozumieli, jak wiele energii i si³ potrzebowa³ Imperator na niedopuszczenie do tych wszystkich lokalnych wojenek i zemst, których pe³no, jak galaktyka d³uga i szeroka. Teraz jesteœmy w tej samej sytuacji i wed³ug mnie po prostu nie mamy si³, ¿eby spokojnie czekaæ na to, czym dysponuje Thrawn. – Zw³aszcza ¿e nie wiemy ani dok³adnie, czym dysponuje, ani nawet ogólnie, co zamierza – Karrde przygl¹da³ siê równie uwa¿nie Calrissianowi, jak tamten jemu. – W takim razie co proponujesz jako nastêpny ruch? 296

– Rozwi¹zaæ ten cholerny problem Caamas, ¿ebyœmy mogli skupiæ siê na Thrawnie. A to oznacza, ¿e musimy siê dowiedzieæ, który z Bothan jest winien. – I tu pojawia siê problem – stwierdzi³ z wystudiowanym spokojem Karrde. – Z tego, co wiem, Imperium pozosta³y tylko dwa kompletne archiwa: jedno w bazie wywiadu na planecie Yaga Minor, drugie w stolicy zwanej Bastion. – Nie s¹dzê, ¿ebyœ wiedzia³, gdzie le¿y Bastion? – spyta³a Leia. – Obawiam siê, ¿e nie wiem – Karrde nie spuszcza³ wzroku z Landa. – Astronomiczna nazwa planety to jeden z niewielu sekretów, jaki Imperium uda³o siê skutecznie utrzymaæ. – Nie mówi³em tylko o archiwach znajduj¹cych siê w rêkach Imperium – powiedzia³ spokojnie Lando. – Wydaje mi siê, ¿e ktoœ jeszcze mo¿e mieæ informacje, których szukamy. Han zamruga³ ze zrozumieniem – nagle sta³o siê jasne, dlaczego Lando chcia³ byæ obecny przy rozmowie z Talonem, choæ jeszcze nie do koñca. – Chcesz powiedzieæ, ¿e on… – Nie mam tych informacji – przerwa³ mu Karrde. – Gdybym mia³, ju¿ dawno byœcie nimi dysponowali. – Wiem – odpar³ spokojnie Lando. – Myœla³em o kimœ zupe³nie innym. – Kto najprawdopodobniej te¿ ich nie ma – odpali³ Karrde. – Ale mo¿e mie栖 podsumowa³ z kamienn¹ twarz¹ Lando. Przez parê nastêpnych sekund obaj przygl¹dali siê sobie w zupe³nym milczeniu. Han spojrza³ na Leiê i uniós³ brwi, odpowiedzia³a mu tym samym, wiêc spyta³ ostro¿nie: – Czy mo¿e o czymœ powinniœmy wiedzieæ? – Nie – stwierdzi³ Lando. – A raczej mo¿e powinienem powiedzieæ: jeszcze nie. – Leia – Talon wsta³ niespodziewanie. – Lando i ja musimy chwilê porozmawiaæ na osobnoœci. Gdzie by³oby najwygodniej? – W sypialni ch³opców – odpowiedzia³a bez wahania. – Ostatnie drzwi po lewej. – Dziêkujꠖ Karrde wskaza³ drzwi. – B¹dŸ ³askaw przodem, Calrissian. Shada na wszelki wypadek przyczepi³a do œciany drug¹ kotwicê o dwa metry powy¿ej okna. A raczej nie na wszelki, tylko na 297

wypadek, gdyby Noghri doszli do wniosku, ¿e lepiej odci¹æ linê z intruzem ni¿ wci¹gaæ go na górê i przes³uchiwaæ. Perspektywa nie by³a mi³a, jeœli wisia³o siê dobre sto metrów od ziemi. Maj¹c ten problem z g³owy, nasunê³a na oczy noktowizor i zajrza³a ostro¿nie do wnêtrza ciemnego pokoju, przy którego oknie siê znajdowa³a. By³ to pokój dziecinny, wyposa¿ony w dwa tapczany, a poniewa¿ nikogo w nim nie dostrzeg³a i nie widzia³a, by którekolwiek z trójki dzieciaków przylecia³o z rodzicami, mog³a spokojnie za³o¿yæ, ¿e pokój nadal pozostanie nieu¿ywany. Zdjê³a noktowizor, wsunê³a go do kieszeni i wyjê³a jeden z trzech posiadanych sztyletów molekularnych Zana M6W-9. Podobnie jak miecz œwietlny, ostrze molekularne mog³o przeci¹æ prawie wszystko – istnia³y tylko dwie ró¿nice: ostrze sztyletu by³o niemal niewidoczne i w przeciwieñstwie do miecza nadzwyczaj delikatne. Pchniêcie koñczy³o siê przewa¿nie œmierci¹ trafionego i z³amaniem ostrza, a nawet najdelikatniejsze ciêcie czegokolwiek najprawdopodobniej oznacza³o zniszczenie broni. Na szczêœcie tym razem mog³o byæ inaczej gdy¿ w przeciwieñstwie do wiêkszoœci budynków na planecie, które mia³y okna zespolone ze œcian¹, tu zastosowano rozwi¹zanie alderaañskie, o uchylnych skrzyd³ach. Dziêki temu, by dostaæ siê do œrodka, nie musia³a wycinaæ dziury w szkle, lecz jedynie rozci¹æ zamek. No i naturalnie odnaleŸæ i unieszkodliwiæ alarmy zainstalowane przez ochronê. To ostatnie okaza³o siê prostsze, ni¿ s¹dzi³a – na oknie umieszczono tylko jeden alarm przeznaczony do wykrywania zbyt blisko podlatuj¹cych airspeederów. NajwyraŸniej nikomu nie przysz³o do g³owy, ¿e napastnik mo¿e byæ szaleñcem ryzykuj¹cym zjazd z dachu na linie. Choæ z drugiej strony na dachu czuwa³ wartownik, wiêc nie pozostawili otwartej drogi ataku. Dwie minuty póŸniej sta³a ju¿ w pokoju, i to z prawie zamkniêtym oknem, i nas³uchiwa³a. Oprócz cichych, mechanicznych ha³asów typowych dla wspó³czesnych budynków uchwyci³a tak¿e st³umion¹ rozmowê, ale s³owa by³y zbyt ciche, aby da³o siê je zrozumieæ przez zamkniête drzwi. Zdo³a³a jedynie rozró¿niæ, ¿e w rozmowie bior¹ udzia³ cztery osoby, co j¹ zaskoczy³o i powstrzyma³o przed wejœciem w g³¹b mieszkania. Airspeederem przylecieli ma³¿onkowie Solo wraz z droidem, czeka³ na nich Calrissian, ale do kogo nale¿a³ czwarty g³os, bo przecie¿ nie do droida protokolarnego? 298

Ktoœ wpad³ z wizyt¹? Ma³o prawdopodobne. Znacznie prawdopodobniejsze wydawa³o siê, ¿e to wspólnik Calrissiana, ale przecie¿ Calrissian kry³ siê po k¹tach samotnie, kiedy czeka³ na gospodarzy… Nagle wytê¿y³a s³uch i przesta³a snuæ rozwa¿ania – g³osy umilk³y, za to rozleg³ siê nowy dŸwiêk – kroki. I to coraz bli¿sze. W czterech d³ugich krokach znalaz³a siê przy tapczanie stoj¹cym pod przeciwleg³¹ œcian¹. By³o to pos³anie z rodzaju u¿ywanych na statkach kosmicznych, w których powierzchniê pod materacem zajmowa³y szuflady i szafki. Nie zamierza³a tam siê kryæ, ale aby siê schowaæ, musia³a odsun¹æ mebel od œciany. Z³apa³a za uchwyt i poci¹gnê³a. Nie mia³a pojêcia, co m³ode pokolenie rodziny Solo trzyma³o pod ³ó¿kiem, ale zgromadzi³o tego du¿o i okaza³o siê to niewiarygodnie wrêcz ciê¿kie – mimo wytrenowanych miêœni uda³o jej siê przesun¹æ ca³oœæ zaledwie o jakieœ æwieræ metra. Musia³o to wystarczyæ, poniewa¿ kroki zatrzyma³y siê przed drzwiami, wiêc na wpó³ skoczy³a z przysiadu, na wpó³ przetoczy³a siê po materacu i wœliznê³a siê w w¹sk¹ szczelinê miêdzy pos³aniem a œcian¹. Zd¹¿y³a opaœæ na posadzkê ramieniem i biodrem, gdy drzwi siê otworzy³y i do pokoju wesz³y dwie osoby. Zap³onê³o œwiat³o, drzwi siê zamknê³y i us³ysza³a znajomy g³os, którego jednak nie potrafi³a zidentyfikowaæ: – Mieliœmy umowê, Lando… – Której nie z³ama³em – przerwa³ g³os Calrissiana. – Doprawdy? Brakowa³o tylko, ¿ebyœ da³ og³oszenie, ¿e coœ przed nimi ukrywamy. Leia i Han nie s¹ g³upi: nawet jeœli nic wiêcej nie powiesz, zaczn¹ szukaæ i w koñcu dowiedz¹ siê, o co chodzi. Shadê nagle olœni³o – g³os nale¿a³ do przemytnika Talona Karrde. – Prawdê mówi¹c, uwa¿am, ¿e maj¹ wiêksze zmartwienia – prychn¹³ Lando. – A szczerze mówi¹c, nigdy nie mog³em zrozumieæ twojej obsesji na punkcie utrzymania ca³ej sprawy w tajemnicy. W porz¹dku, Jorj Car’das by³ kiedyœ twoim konkurentem i co z… – Ciszej, jeœli ³aska! – warkn¹³ Karrde. – Nie chcê, ¿eby inni us³yszeli to nazwisko. Poza tym nie konkurentem, ale wrêcz przeciwnie. – Te¿ piêknie. Ale teraz chodzi tylko o to, ¿e nie staæ nas ju¿ na luksus g³upich gierek, skoro pojawi³ siê… 299

– G³upich gierek? – przerwa³ mu Talon. – Ch³opie, nie masz zielonego pojêcia, o czym mówisz! – Dok³adnie wiem, o czym mówiê. A raczej o kim. Mówiê o genialnym strategu i doskona³ym dowódcy, któremu tyle… o tyle brakowa³o dziesiêæ lat temu do pokonania Nowej Republiki. Cokolwiek by Thrawn nie wymyœli³, musi to zawieraæ podzia³ wywo³any spraw¹ Caamas. Byæ mo¿e na tym opiera siê ca³y jego plan. Shada omal siê nie udusi³a z wra¿enia: jaki znowu Thrawn?! Thrawn by³ martwy! Prawda? – Dziêki za przegl¹d historyczny – sarkn¹³ Karrde. – By³em przy tym obecny, jakbyœ zapomnia³. Ale mo¿e przestañmy zachowywaæ siê, jakby ca³a Nowa Republika desperacko balansowa³a nad krawêdzi¹ przepaœci, dobrze? – A jesteœ pewien, ¿e nie balansuje? Uwa¿asz, ¿e Thrawn pokaza³by siê po tak d³ugim czasie, gdyby nie przygotowywa³ siê w pe³ni do ataku? – O ile zamierza atakowa栖 zwróci³ mu uwagê Karrde. – Istnieje wiele innych mo¿liwoœci jego dalszego postêpowania, oprócz otwartego ataku. – A to rzeczywiœcie cholernie pocieszaj¹ce! Tym bardziej trzeba jak najszybciej rozwi¹zaæ sprawê Caamas, skoro zaœ istnieje choæby cieñ szansy, ¿e Cor’das mo¿e nam pomóc, ktoœ musi siê z nim spotkaæ. – I sugerujesz, ¿e ja mam byæ tym ktosiem? – Jesteœ jedynym, który go zna. – To akurat nie musi nam pomóc – mrukn¹³ Talon ponuro. – Prawdê mówi¹c, mo¿e siê okazaæ nawet szkodliwe. Lando westchn¹³ z rezygnacj¹ i odezwa³ siê dopiero po chwili: – Pos³uchaj: nie wiem, co miêdzy wami zasz³o, wiem za to, ¿e mamy do czynienia z wielkim admira³em Thrawnem. I nie tylko my: ty te¿. Nie zapominaj, co nam powiedzia³ na twój temat. – Straszenie. – Nie przypominam sobie, aby kiedykolwiek u¿ywa³ gróŸb bez pokrycia – przypomnia³ mu Lando. – Wszystko, co publicznie zapowiedzia³, potem realizowa³. Ale skoro poruszy³eœ kwestiê strachu: czego ty siê tak boisz? Karrde podszed³ do okna i Shada zamar³a. – Nigdy go nie spotka³eœ, Lando – powiedzia³ cicho. – Gdybyœ spotka³, wiedzia³byœ, ¿e na swój sposób jest bardziej bezwzglêdny, ni¿ Jabba by³ kiedykolwiek. Albo Xizor. 300

– A mimo to prosi³eœ Marê i mnie, ¿ebyœmy go wytropili. – O nic takiego ciê nie prosi³em – zaprotestowa³ Talon. – Jeœli sobie dobrze przypomnisz, chcia³em tylko odkupiæ od ciebie ten przywo³ywacz. – Wmawiaj¹c mi, ¿e to bezu¿yteczny z³om pochodz¹cy jeszcze sprzed Wojen Klonów – przypomnia³ mu cierpko Lando. – Doskonale wiedzia³eœ, ¿e nie uwierzê i zacznê siê nim interesowaæ. Nie o to zreszt¹ chodzi. Wyœledziliœmy go w koñcu i wróciliœmy cali i zdrowi. – Wyœledziliœcie jedynie system, w którym prawdopodobnie przebywa – poprawi³ go Karrde. – A chcesz, ¿ebym wszed³ do wybudowanej tam fortecy i stan¹³ z nim twarz¹ w twarz. To dwie zupe³nie ró¿ne sprawy. – Jeœli nie powstrzymamy Thrawna, w koñcu sam zapuka do drzwi Car’dasa, wiêc jeœli ma on choæ szczyptê rozumu, podziêkuje ci za ostrze¿enie. – Car’das w ¿yciu nikomu za nic nie podziêkowa³. I na pewno nie przeszed³ na emeryturê: jak zawsze coœ planuje i knuje, bo tak¹ ju¿ ma naturê. I nie chce zostaæ znaleziony, a ju¿ na pewno nie przeze mnie. – Œlicznie – sykn¹³ Lando przez zaciœniête zêby. – Chcesz siê zagrzebaæ w dziurze i czekaæ, a¿ ciê Thrawn z niej wyci¹gnie, to siê zagrzeb. Daj mi kopiê trasy do systemu Exocron i sam go odnajdê. – Zidiocia³eœ?! Ty i „Lady Luck” nie wytrzymacie nawet dwóch dni w Bezdro¿ach Kathol. – A kto ci powiedzia³, ¿e zamierzam lecieæ tam sam i tylko swoim jachtem? Zaproszê do towarzystwa genera³a Bel Iblisa na „Peregrine”. – Gorszego pomys³u dawno nie s³ysza³em! – jêkn¹³ Karrde. – Car’das albo spróbuje go zniszczyæ, albo, co bardziej prawdopodobne, tak siê schowa, ¿e nikt go nie znajdzie. Nie znasz go tak jak ja. – Fakt – zgodzi³ siê cicho Lando. – Nie znam. Zapad³a d³uga, wyczekuj¹ca cisza. – Nie powinieneœ nigdy rezygnowaæ z fachu kanciarza, Calrissian – odezwa³ siê w koñcu Karrde. – Jesteœ do tego urodzony. Zgoda, polecê go poszukaæ. – Dziêkujê. Nie bêdziesz ¿a³owa³. – Nie obiecuj czegoœ, czego nie bêdziesz móg³ dotrzymaæ, a poza tym ju¿ ¿a³ujꠖ prychn¹³ Karrde. – Teraz zaœ chyba pora podzieliæ siê z pozosta³ymi radosn¹ nowin¹. 301

Rozleg³ siê szelest otwieranych drzwi, œwiat³a zgas³y, a Shada wydosta³a siê z ukrycia, przetoczy³a siê przez tapczan i przebieg³a przez pokój tak szybko, ¿e zd¹¿y³a przemkn¹æ siê przez zasuwaj¹ce siê drzwi. Calrissian, a za nim Karrde szli korytarzem ku krêgowi konwersacyjnemu, stanowi¹cemu zgodnie z alderaañsk¹ mod¹ centrum mieszkania, wiêc lekko przyspieszy³a kroku i pod¹¿y³a za nimi, z czego ¿aden nie zdawa³ sobie sprawy. – Poddajê siꠖ oznajmi³ oszo³omiony Han. – O co tu chodzi? – Nie wiem – przyzna³a Leia, odtwarzaj¹c w pamiêci wymianê zdañ, po której Talon i Lando wyszli. – O jakiœ sekret, o którym nie chc¹, ¿ebyœmy wiedzieli. – Tyle sam zgad³em, ciekaw jestem, jaki to sekret. Leia pos³a³a mu pe³ne cierpienia spojrzenie – jedno z tych, w których stosowaniu dyplomaci s¹ dobrzy, a matki z co najmniej dziesiêcioletnim sta¿em i trójk¹ dzieci wrêcz doskona³e. – Wiesz, ¿e nie mogê im tego wyci¹gn¹æ z g³ów – przypomnia³a. – To postêpowanie nieetyczne w stosunku do wrogów, a co dopiero wobec przyjació³. – Nie umiesz siê bawi栖 sarkn¹³ Han, ale widaæ by³o, ¿e zrobi³ to odruchowo: sytuacjê traktowa³ jak najbardziej powa¿nie. – Wy, Jedi, nie macie poczucia humoru. – Okolicznoœci s¹ ma³o zabawne. – A nie mo¿esz tak od niechcenia wyczuæ, o czym gadaj¹? – zaproponowa³ niewinnie. – Wola³abym, ¿ebyœ tego nie robi³ – uœmiechnê³a siê cierpko. – Czego? – spyta³ z min¹ wcielonej niewinnoœci. – Sugerowa³, ¿ebym zrobi³a coœ nieetycznego w³aœnie wtedy, kiedy usi³ujê sama siebie przekonaæ, ¿e to nikomu nie wyrz¹dzi krzywdy. To trochê niepokoj¹ce. – Zw³aszcza jeœli mówi to ktoœ, kto nie powinien mieæ a¿ tak czu³ego sumienia jak ty? – dokoñczy³ niewinnie. – Gdybym ciê nie zna³a, podejrzewa³abym ciê o ukryte talenty Jedi – westchnê³a. – Jak ty czytasz w moich myœlach? – Tajemnica zawodowa. Jeden z sekretów, których cz³owiek uczy siê, zostaj¹c ³achudr¹. – Faktycznie – przyzna³a i zerknê³a w g³¹b korytarza. – zastanawiam siê, jak nieetyczne by³oby pos³anie im do pomocy Threepio, bo coœ d³ugo nie mog¹ siê dogadaæ… 302

– Lady Vader – przerwa³ jej powa¿ny g³os. Leia podskoczy³a z wra¿enia – jak zwykle ani nie s³ysza³a, ani nie wyczu³a zbli¿ania siê któregoœ z Noghri. – O co chodzi, Gharakh? – Mo¿e o k³opoty. Wartownik na dachu siê nie zg³asza. K¹tem oka dostrzeg³a lekk¹ zmianê pozycji Hana – przesun¹³ siê tak, by mieæ pod rêk¹ miotacz. – Wys³a³eœ kogoœ, ¿eby to sprawdzi³? – Zespó³ jest w drodze, ale dopóki nie zyskamy pewnoœci, nale¿y za³o¿yæ, ¿e ktoœ próbuje siê tu dostaæ. Gdzie s¹ pozostali? – W pokoju ch³opców – odpar³a Leia, czuj¹c równoczeœnie delikatn¹ zmianê ciœnienia towarzysz¹c¹ otwarciu odleg³ych drzwi. – W³aœnie tu id¹, jak s¹dzê. Odg³os przybli¿aj¹cych siê kroków potwierdzi³ jej s³owa. – Chcia³bym prosiæ o czasowe pozostanie w tym pomieszczeniu – powiedzia³ Gharakh, ledwie Lando wy³oni³ siê zza naro¿nika korytarza. – Jeœli rzeczywiœcie mamy intruza, bêdziemy potrzebowali chwili spokoju, by go odnaleŸæ. Za Calrissianem wy³oni³ siê Karrde, a za nimi wysoka, szczup³a kobieta w ciemnoszarym kombinezonie. – Nie musicie szuka栖 powiedzia³a cicho. – Jestem tutaj.

303

ROZDZIA£

Wszyscy zareagowali natychmiast i w sposób urozmaicony, a Shada musia³a przyznaæ, ¿e z jej punktu widzenia raczej komiczny. DŸwiêk obcego g³osu za plecami spowodowa³, ¿e Calrissian najpierw nieŸle podskoczy³, potem siêgn¹³ po broñ, ale przy okazji zapl¹ta³ siê w po³ê peleryny, wiêc o szybkim jej wyci¹gniêciu nawet mowy nie by³o. Noghri mierzy³ do niej, zanim skoñczy³a mówiæ, a Solo okaza³ siê prawie równie szybki. Karrde podskoczy³ znacznie ni¿ej ni¿ Lando i zamiast siêgn¹æ po broñ da³ d³ugi krok w bok, ods³aniaj¹c pole ostrza³u tym, którzy ju¿ wydobyli broñ. Wybra³ najrozs¹dniejsze z mo¿liwych w jego sytuacji posuniêæ, co Shady nie zdziwi³o – Talon Karrde cieszy³ siê zas³u¿on¹ opini¹. Senator Organa Solo w przeciwieñstwie do pozosta³ych nie poruszy³a siê wcale. Shada zreszt¹ tak¿e nie. Zastanowi³a siê tylko przelotnie, czy Noghri zdo³a zapanowaæ nad wytrenowanymi odruchami, czy te¿ zastrzeli j¹ na miejscu. Prawie mia³a nadziejê na to drugie – w sumie by³oby to najprostsze rozwi¹zanie. Ale Noghri zapanowa³ nad odruchami i nie strzeli³. Podobnie jak Han i Lando, i z lekkim ¿alem Shada stwierdzi³a, ¿e nie wykrêci siê w naj³atwiejszy sposób. – Kim jesteœ? – powa¿ny g³os Leii Organy Solo przerwa³ ciszê. – Nazywam siê Shada D’ukal i nie przyby³am, by wyrz¹dziæ komukolwiek z was krzywdê. – Wiem – przyzna³a Leia. 304

– Sk¹d? – zaciekawi³ siê Han, spogl¹daj¹c na ni¹ z ukosa. – Gdyby by³o inaczej, wyczu³abym niebezpieczeñstwo, i to zanim ona zjawi³a siê w tym pokoju. Mam dobrze rozwiniêty zmys³ zagro¿enia, jak to nazywa Luke. – Co zrobi³aœ z wartownikiem na dachu? – warkn¹³ Noghri. – Oduczy³am go beztroskiego wspó³czucia. Jedyne, na co mo¿e cierpieæ, to ura¿ona duma. Z komlinga przypiêtego do ko³nierza pytaj¹cego dobieg³y ciche pomrukiwania. – Gharakh? – spyta³a Leia. – Rzeczywiœcie nic mu nie jest – miotacz nie zmieni³ po³o¿enia, ale z oczu Gkarakha zniknê³a nienawiœæ. – W³aœnie go uwalniaj¹ z fachowo za³o¿onych wiêzów. W korytarzu rozleg³ siê znajomy cieñ dŸwiêku i Shada odruchowo zaczê³a obracaæ g³owê… – Nie ruszaj siê! – poleci³ Noghri za jej plecami. – Unieœ rêce! Wykona³a polecenie i podda³a siê rewizji. Próbowa³a odgadn¹æ, gdzie kryli siê ci, którzy w³aœnie zaszli j¹ od ty³u. Korytarz by³ prosty i pusty… nagle uœmiechnê³a siê: oczywiœcie – zjechali tak jak ona z dachu i weszli przez okno sypialni, i to z szybkoœci¹ i w ciszy, z którymi niewiele Mistryl mog³o siê równaæ. Mo¿e Noghri nie byli jednak tak przereklamowani, jak dot¹d s¹dzi³a… Minutê póŸniej rewizja osobista zosta³a ukoñczona, przy okazji rozebrano j¹ z uprzê¿y i pasa z torb¹. – Siadaj – poleci³ Gharakh, który w miêdzyczasie schowa³ miotacz i wskaza³ jej jedno z siedzisk. – Rêce trzymaj na widoku. – Nie ufasz swoim podw³adnym? – spyta³a, siadaj¹c, Shada. – Ani swojej pani? Senator Organa Solo potwierdzi³a, ¿e nie mam z³ych zamiarów. Oczy Gharakha b³ysnê³y, lecz zanim zd¹¿y³ siê odezwaæ, zrobi³a to Leia: – Dlaczego siê tu zjawi³aœ? – Bo chcia³am z tob¹ porozmawia栖 Shada po³o¿y³a rêce na oparciach fotela. – A to by³ jedyny sposób. Spodziewa³a siê zaprzeczenia, mo¿e oburzonego, a co najmniej pogardliwego prychniêcia, ale Leia tylko unios³a pytaj¹co brwi. Han za to nie sprawi³ jej zawodu: – Co chcesz przez to powiedzieæ? – spyta³ twardo. Nie mierzy³ ju¿ do niej, jednak nie schowa³ miotacza, tylko po³o¿y³ go na kolanach. 20 – Widmo...

305

– Chcê powiedzieæ, ¿e je¿eli nie ma siê w³adzy lub pieniêdzy ani nie jest siê starym znajomym, to fizyczn¹ niemo¿liwoœci¹ jest skontaktowanie siê z którymkolwiek z was dwojga – stwierdzi³a rzeczowo. – Przez ostatnie trzy dni próbowa³am nawi¹zaæ kontakt z senator Organ¹ Solo, w biurze i w domu, zarówno osobiœcie, jak holograficznie i nie uda³o mi siê przebiæ przez mur automatów i pomocników. I to by³oby na tyle, je¿eli chodzi o wielk¹ i wspania³¹ Now¹ Republikê, przyjaciela zwyk³ych obywateli. – Nigdy nie s³ysza³aœ o pozostawieniu wiadomoœci? – zdziwi³ siê Han. – Która zawiera³aby co? – spyta³a Shada. – ¯e zwyk³y nikt, bez ¿adnych kontaktów czy pozycji, chce rozmawiaæ z wielk¹ i wspania³¹ osobistoœci¹? Pierwsze czyszczenie pamiêci i taka wiadomoœæ natychmiast wylatuje. – Rozmawiasz jednak ze mn¹ – zauwa¿y³a spokojnie Leia. – Co chcia³aœ mi powiedzieæ? Shada przyjrza³a siê jej uwa¿nie i nagle to, co starannie sobie przygotowa³a, ugrzêz³o jej w gardle. Wyg³oszenie jednego zdania oznacza³o przeciêcie ostatnich wiêzów ³¹cz¹cych j¹ z Mistryl i z dotychczasowym ¿yciem. Odchrz¹knê³a jednak i powiedzia³a, choæ w³asny g³os brzmia³ w jej uszach pusto i g³ucho: – Chcê siê przy³¹czyæ do Nowej Republiki. Przez d³ug¹ chwilê w pokoju panowa³a cisza, któr¹ zgodnie z oczekiwaniem Shady przerwa³ Han: – Ty co?! – Chcê siê przy³¹czyæ do Nowej Republiki – teraz posz³o jej ³atwiej ni¿ za pierwszym razem. – Mam sporo u¿ytecznych umiejêtnoœci: potrafiê walczyæ, ochraniaæ, zabezpieczaæ teren, œledziæ… – Dlaczego zwróci³aœ siê z tym do nas? – Han wygl¹da³ na ca³kiem zdezorientowanego. – Si³y zbrojne maj¹ kupê biur rekrutacyjnych na ca³ym Coruscant. – Podejrzewam, ¿e nie zdajesz sobie sprawy z pewnego ma³ego acz istotnego drobiazgu, Han – powiedzia³ Talon, nim Shada zd¹¿y³a siê odezwaæ. – Konkretnie z tego, z kim masz do czynienia. Ona nie jest pierwsz¹ lepsz¹ z ulicy, a raczej z dachu. Shada to szef bezpieczeñstwa i ochrony naszego przyjaciela-przemytnika znanego jako Mazzic. To wywo³a³o w³aœciw¹ reakcjê. – By³am szefem – poprawi³a go Shada. – Zrezygnowa³am przed trzema tygodniami. 306

– Twój pomys³? – Karrde uniós³ pytaj¹co brew. – Nie ca³kiem. – Dobrze, w takim razie wywiad albo si³y specjalne – oceni³ Han – ale nadal nie rozumiem, dlaczego my?! Od nie wiem jak dawna ¿adne z nas nie zajmowa³o siê naborem ochotników! – Han ma racjꠖ doda³a Leia, przygl¹daj¹c siê jej uwa¿nie, a¿ za uwa¿nie jak na gust Shady. – Mo¿emy skierowaæ ciê do w³aœciwych osób zajmuj¹cych siê w³aœciwym naborem do wywiadu lub oddzia³ów specjalnych, ale to wszystko, w czym mo¿emy ci pomóc. – Nie przysz³am po ³askê ani po ja³mu¿nꠖ parsknê³a Shada. – Szczerze mówi¹c, bardziej wy potrzebujecie mnie ni¿ ja was, zw³aszcza teraz, kiedy Thrawn znowu wróci³… – Co wiesz o Thrawnie? – przerwa³ jej Han. – By³am w pokoju, w którym rozmawiali – odpar³a i stwierdzi³a, ¿e rysy Karrde’a nagle tê¿ej¹. – Calrissian powiedzia³, ¿e Thrawn wróci³. S³ysza³am tak¿e o Caamasi i wiem, ¿e jedynym sposobem pozwalaj¹cym wam wyjœæ z tego bagna jest uzyskanie pe³nej wersji dokumentu, który mia³ Imperator. K¹tem oka dostrzeg³a spojrzenie, jakie Lando pos³a³ Talonowi, a które ten ostatni starannie zignorowa³. – To by faktycznie pomog³o – przyzna³a Leia. – Ale co ma wspólnego z tob¹? – Potrzebujecie pomocy. Mogê ni¹ byæ. – Tak zupe³nie sama? – mrukn¹³ Karrde. – Zupe³nie – odpar³a spokojnie. – Widzia³eœ mnie w akcji i wiesz, co potrafiê. Wasi ludzie zreszt¹ te¿, choæ mo¿ecie o tym nie wiedzieæ. Dziewiêtnaœcie lat temu na planecie Tatooine pomog³am wam uzyskaæ plany i dane techniczne prototypowego komponentu superdzia³a laserowego Drugiej Gwiazdy Œmierci. To ostatnie skierowane by³o pod adresem Hana i Leii, i wywo³a³o kolejn¹ falê zaskoczenia w pokoju. Falê, która ku zdumieniu Shady ominê³a zupe³nie Hana Solo. – Tak? – spyta³ spokojnie. – Opowiedz nam, jak. – Razem z przyjació³k¹ ukrad³yœmy komponent z imperialnego oœrodka badawczego – powiedzia³a, przygl¹daj¹c mu siê z rosn¹cym zaskoczeniem: nagle Han z g³ównego przeciwnika zdawa³ siê stawaæ sprzymierzeñcem. – Urz¹dzenie mia³o kryptonim „Hammertong”. Przelecia³yœmy jednostk¹, w której przewo¿ono je na Tatooine… 307

– Co to by³a za jednostka? – przerwa³ jej Han. – Kr¹¿ownik uderzeniowy klasy Loronar, ale po powa¿nej modyfikacji: mia³ wyprut¹ wiêkszoœæ wyposa¿enia i pok³adów, ¿eby pomieœciæ ten komponent. Wkopa³yœmy go czêœciowo w wydmê i pojecha³yœmy do Mos Eisley poszukaæ statku i pilota, który przewióz³by nas i czêœæ z tego komponentu tam, gdzie bêdziemy bezpieczne. Obie siedzia³yœmy w knajpie, kiedy odstrzeli³eœ Greedo. Chcia³yœmy ciê wynaj¹æ, ale zanim zd¹¿y³yœmy z³o¿yæ ci propozycjê, zgarnê³a nas policja. – Za co? – spyta³ Han, do którego adresowane by³y dwa ostatnie zdania. – Obie z Karoly przebra³yœmy siê za Breê i Senni Tonnika, bo uzna³yœmy to za najlepszy kam… sposób, poniewa¿ ³¹czy³o nas fizyczne podobieñstwo – Shada poprawi³a siê b³yskawicznie: teraz nie nale¿a³o wdawaæ siê w historiê Mistryl i ich archiwów. – Nie wiedzia³yœmy, ¿e siostry Tonnika obrobi³y jakiegoœ moffa, który wyœle za nimi ludzi i za³atwi nakaz aresztowania w paru s¹siednich sektorach. Z wiêzienia uwolni³ nas rebeliancki agent, a potem za³atwi³ te¿ frachtowiec, którym odlecia³yœmy z segmentem superlasera. On dosta³ droida z planami i danymi technicznymi. – Jak siê nazywa³ ten agent? – spyta³ Han. Shada przypomina³a sobie ze zmarszczonymi brwiami… – Winward – powiedzia³a po chwili. – Riij Winward. – A wiêc to by³aœ ty – Han pokiwa³ g³ow¹. – Moje gratulacje. – Wiedzia³eœ o tym? – zdziwi³a siê Leia. – Czyta³em raport Winwarda, by³ w materia³ach, które Madine da³ nam w czasie odprawy przed startem na Endor. – Musia³am go przeoczyæ. – Jest tylko parê drobiazgów, które siê nie zgadzaj¹ – Han uœmiechn¹³ siê nieco z³oœliwie. – Wed³ug Winwarda za pomoc obieca³y mu inny segment superlasera. – Zbli¿a³a siê burza piaskowa – zaprotestowa³a Shada. – Nie mia³yœmy czasu na demonta¿ i za³adunek drugiego segmentu, gdybyœmy próbowa³y, nikt z nas by stamt¹d nie odlecia³. – I nie da³y mu droida z planami – doda³ Han. – Mo¿na powiedzieæ, ¿e go sobie po¿yczy³. Shada zaczerwieni³a siê. – Masz racjꠖ przyzna³a cicho. – Zapomnia³am. – Urocze – Lando uœmiechn¹³ siê szeroko. 308

– Riij nie wiedzia³ o jednym – warknê³a rozeŸlona. – Moje towarzyszki chcia³y go zabiæ, ¿eby nikt nie wiedzia³, co siê sta³o. Powstrzyma³am je i mam gdzieœ, czy mi uwierzycie, czy nie. Zapad³a kolejna cisza – ciê¿ka, d³uga i niewygodna. Shada nie spuszcza³a wzroku z Leii. Próbowa³a przenikn¹æ jej myœli, nie ulega³o bowiem kwestii, ¿e to Leia podejmie ostateczn¹ decyzjê. – Mam pomys³ – odezwa³ siê nagle Lando. – Powiedzia³a, ¿e Talon wie, na co j¹ staæ. Mo¿e byœmy wys³ali ich razem? Shada spojrza³a na Talona i w ostatnim momencie st³umi³a odruchow¹ odmowê. Straci³a dwanaœcie lat, pracuj¹c w organizacji przemytniczej i nie po to przyby³a na Coruscant, by przy³¹czyæ siê do innej. Powstrzyma³o j¹ coœ w wyrazie twarzy Talona… – A dok¹d w³aœciwie Karrde siê wybiera? – spyta³ Han. – Z misj¹ specjaln¹ – odpar³ Talon, nadal z t¹ sam¹ dziwn¹ min¹ przygl¹daj¹cy siê Shadzie. – To coœ, o co usilnie prosi³ mnie Lando. Ma ch³op dar przekonywania. – A mo¿na wiedzieæ odrobinê wiêcej? – Leia uœmiechnê³a siê leciutko. Karrde nie odwzajemni³ uœmiechu. – Jest pewna szansa, ¿e istnieje pe³na wersja dokumentu nie znajduj¹ca siê w rêkach Imperium. Spróbujê j¹ zdobyæ. Leia i Han wymienili zaskoczone spojrzenia. – Dlaczego wczeœniej nam nie powiedzia³eœ? – z tonu i twarzy Leii zniknê³y wszelkie œlady rozbawienia. – Bo do tej pory to nie by³a moja sprawa – odpar³ spokojnie Karrde. – Polityczne dyskusje obchodz¹ mnie jedynie w skali planetarnej, a i to wy³¹cznie wtedy, gdy przeszkadzaj¹ w zbieraniu informacji albo wp³ywaj¹ na wzrost ich ceny. Teraz Lando przekona³ mnie o pewnym nowym aspekcie wydarzeñ i o tym, ¿e nie mogê go d³u¿ej ignorowaæ. – Thrawn – mruknê³a Leia ponuro. – Thrawn – potwierdzi³ Karrde i przeniós³ wzrok na Shadê. – Bêdê bardzo zadowolony, mog¹c liczyæ na twoj¹ pomoc. O ile naturalnie masz na to ochotê. Shada skrzywi³a siê, œwiadoma ironii sytuacji – o dziewiêtnaœcie lat za póŸno podjê³a wreszcie w³aœciw¹ decyzjê, by lojalnoœæ wobec rodaków zmieniæ na lojalnoœæ wobec Nowej Republiki, tylko po to, by dowiedzieæ siê, ¿e Nowa Republika jej nie chce. A jedyny, który chce, to taki sam wyrzutek z tego nowego i wspania³ego spo³eczeñstwa jak i ona. 309

– Jasne – powiedzia³a zrezygnowana. – Czemu nie? – Mo¿esz mi wierzyæ albo nie, ale on w ten sposób zyska³ najlepszych ludzi – skomentowa³ bez cienia ironii Lando. – Kiedy siê znajdziesz na pok³adzie „Wild Karrde”, spytaj Marê Jade, jak wygl¹da³y pocz¹tki jej wspó³pracy z Talonem. – Mary nie ma na pok³adzie – coœ przemknê³o przez twarz Talona. – To jeden z powodów, dla których chcia³em osobiœcie rozmawiaæ z Lei¹. Mara mia³a… wypadek. Ca³a trójka wyprostowa³a siê, jakby ich ktoœ pod³¹czy³ do pr¹du. – Jaki wypadek? – spyta³a Leia niespokojnie. – Dziwny, to najlepsze okreœlenie. „Starry Ice” œledzi³ jedn¹ z niezidentyfikowanych jednostek, które Luke widzia³ w uk³adzie Kauron… – Zaraz, moment – przerwa³ mu Han. – Jakich niezidentyfikowanych jednostek? – On i Mara widzieli niewielk¹ jednostkê dziwnej, nieznanej konstrukcji w pobli¿u bazy piratów Cavrilhu – wyjaœni³ Talon. – Nie przes³a³ wam ¿adnej wiadomoœci?! – Przes³a³, ale bardzo ogólnikow¹ – wyjaœni³a Leia. – Sprowadza³a siê do tego, ¿e nie dowiedzia³ siê niczego od piratów, a szczegó³y poda, gdy wrócimy na Coruscant. O ¿adnych niezidentyfikowanych jednostkach nie pisn¹³ s³owa. – Widocznie nie chcia³ ryzykowaæ, u¿ywaj¹c niekodowanego kana³u – domyœli³ siê Karrde. – Zostawiê wam kopiê zapisów sensorów jego i Mary, które zdjêliœmy, kiedy podobna jednostka pojawi³a siê w pobli¿u „Errant Venture”. – Pies tr¹ca³ te statki – zirytowa³ siê Lando. – Co z Mar¹? – „Starry Ice” dotar³ do planety w sektorze Gradilis, Mara polecia³a dalej myœliwcem, zauwa¿y³a fortecê i wesz³a do jaskini, gdzie mówi³a do jakichœ istot. Wspomnia³a nazwisko Skywalkera w odpowiedzi na coœ, co powiedzia³y lub zrobi³y, a potem umilk³a. – Chcesz powiedzieæ, ¿e ona… – zacz¹³ Lando. – ¯yje – przerwa³ mu Karrde. – Przynajmniej wtedy ¿y³a, w nagraniu wyraŸnie s³ychaæ jej oddech, a zosta³o przes³ane na „Starry Ice” po paru minutach, nie natychmiast. – I te istoty zna³y Luke’a? – Leia zmarszczy³a brwi. – Zna³y nazwisko Skywalker. Poniewa¿ ich wypowiedzi nie zosta³y zarejestrowane, nie ma kontekstu, z którego da³oby siê 310

wywnioskowaæ, czy o niego chodzi ani czy zna³y go, czy tylko s³ysza³y o jego istnieniu. – Musimy natychmiast skontaktowaæ siê z Lukiem – zdecydowa³ Han. – I sprawdziæ, co on wie na ten temat. Karrde odchrz¹kn¹³ i przyzna³: – Ju¿ z nim rozmawia³em, by³ tak samo zaskoczony jak wy. – I? – Leia przyjrza³a mu siê podejrzliwie. – To w³aœnie jest druga rzecz, o której chcia³em ci powiedzie栖 opanowanie Talona zaczyna³o siê nieco kruszyæ. – Polecia³ jej szukaæ. Wyraz twarzy Leii nie zmieni³ siê, ale nagle temperatura w pokoju opad³a o kilka stopni. – Co zrobi³? – spyta³a podejrzanie spokojnie. – Polecia³ ratowaæ kogoœ, kogo zna i lubi, a kto znalaz³ siê w niebezpieczeñstwie – wyjaœni³ powoli Talon. – By³ jedynym, który móg³ tam szybko dotrzeæ i przede wszystkim tylko on ma szansê dogadaæ siê z istotami, na które natknê³a siê Mara. A byæ mo¿e równie¿ z tym, co lub kto znajduje siê w tej fortecy. To nie jest wy³¹cznie sprawa osobista istotna dla Mary, ale kwestia dotycz¹ca ca³ej Nowej Republiki. – A problem bothañski nie? – zirytowa³ siê Han. – Mamy z setkê lokalnych wojenek, które lada moment mog¹ wybuchn¹æ. Po³owa uczestników tych g³upich konfliktów u¿ywa Caamas jako wymówki do za³atwienia starych porachunków. Opró¿niliœmy akademiê Jedi i korpus dyplomatyczny, wysy³aj¹c kogo tylko siê da³o, a i tak mamy za ma³o negocjatorów. Potrzebujemy Luke’a, Talon. – Czego siê na mnie wydzierasz? – spyta³ uprzejmie Karrde. – Nie zmusza³em go, ¿eby tam lecia³. Zna³ sytuacjê i podj¹³ decyzjê, któr¹ uzna³ za najlepsz¹. Jeœli ci siê to nie podoba, powiedz mu, jak wróci. – Tyle ¿e podejmuj¹c tê decyzjê, nie wiedzia³ o powrocie Thrawna, prawda? – spyta³ jadowicie Han. – Daj spokój – wtr¹ci³a siê Leia. – Wtedy wiedzieli o tym tylko Lando i Miatamia. Tego, co siê sta³o, nic nie zmieni, a Talon ma racjê: Luke podj¹³ decyzjê i teraz musimy radziæ sobie sami a¿ do jego powrotu. – Jeœli to coœ pomo¿e, mo¿ecie uznaæ moje us³ugi za rekompensatꠖ doda³ kwaœno Talon. – Przykro mi, ¿e przynios³em z³e nowiny, choæ przyznajê, s¹dzi³em, i¿ spotkaj¹ siê z wiêkszym zrozumieniem. 311

– Rozumieæ to ja rozumiem – przyzna³ Han. – Tylko inaczej siê na pewne sprawy patrzy, gdy wszystko wokó³ roz³azi siê i wali. Kiedy odlatujesz? – Zaraz – Talon podszed³ do Shady i eleganckim gestem wyci¹gn¹³ ku niej d³oñ. – O ile naturalnie moja asystentka nie ma jakichœ spraw do za³atwienia. – Jestem gotowa do drogi – Shada zignorowa³a zaoferowan¹ d³oñ i wsta³a samodzielnie. – O ile ochrona senator Organy Solo skoñczy³a przetrz¹saæ moje rzeczy. – Czekaj¹ przy drzwiach – oœwiadczy³ Gharakh. – Doskonale – Karrde skin¹³ Leii g³ow¹ i doda³: – Dziêki za goœcinê, skontaktujê siê, jeœli coœ znajdê albo gdy wrócê z pustymi rêkoma. – Poczekaj, przysz³y mi do g³owy dwie sprawy – powstrzyma³a go Leia. – A w³aœciwie trzy… Pierwsza: nie bêdziesz potrzebowa³ t³umacza? – Trafne pytanie – przyzna³ Talon. – Owszem, a choæ mam kilka takich droidów, ¿adnego na „Wild Karrde”. Bêdê musia³ tak to zorganizowaæ, ¿eby zabraæ któregoœ po drodze. – Stracisz czas, a nie ma takiej koniecznoœci: jeœli chcesz, mogê ci po¿yczyæ Threepio – zaproponowa³a. Han omal siê nie ud³awi³. – Chyba po jego rozmontowaniu – mrukn¹³. – Wspania³omyœlna oferta – Talon uœmiechn¹³ siê z³oœliwie i spyta³ niewinnie: – Naturalnie nie ma to nic wspólnego z mo¿liwoœci¹ otrzymania od niego pe³nej relacji z ca³ej podró¿y, gdy tylko wrócimy, prawda? – Naturalnie – odpar³a tym samym tonem Leia. – Jestem zaskoczona, ¿e w ogóle coœ takiego przysz³o ci do g³owy. – Stokrotne przeprosiny. W takim razie naturalnie biorê go. – Tylko najpierw muszê z nim porozmawiaæ, bo Han ma racjê: jak nic zacznie desperowa栖 przyzna³a Leia. – Przywieziemy go do portu i równoczeœnie odbierzemy te zapisy, o których wspomnia³eœ. Po drugie, jest coœ, czego dot¹d nie mog³am ci powiedzieæ, a co w tych warunkach powinieneœ wiedzieæ. Jedna z datakart, które znalaz³ ten Devaronianin w pobli¿u Tantiss, by³a zatytu³owana „Rêka Thrawna”. – S³ysza³em – stwierdzi³ spokojnie Talon. – Sk¹d…? – Leia opanowa³a siê. – Niewa¿ne, nie chcê wiedzieæ. 312

– Dziêkujê za dyskrecjê. Jest te¿ coœ, co ty powinnaœ wiedzieæ: przejêliœmy transmisjê skierowan¹ z obcej jednostki do „Errant Venture”, w nieznanym jêzyku. Dot¹d nie potrafiliœmy jej rozszyfrowaæ. Uda³o siê nam natomiast stwierdziæ, ¿e zawiera ona nazwisko Thrawna, i to pe³ne nazwisko, a nie jedynie centralny jego cz³on, jakim jest „Thrawn”. – Nie wiedzia³am, ¿e on ma jakieœ inne nazwisko – zdumia³a siê Leia. – Ma³o kto o tym wiedzia³, Mara nale¿a³a do tych nielicznych – wyjaœni³ Karrde. – Ten, kto pilotowa³ ow¹ jednostkê, tak¿e. – Jak s¹dzisz, co to mo¿e oznaczaæ? – spyta³a Leia po chwili namys³u. – Nie wiem, a zgadywanie nie ma sensu. Mo¿e dowiemy siê czegoœ konkretnego po powrocie Mary i Luke’a. W ka¿dym razie dam wam kopiê tej wiadomoœci razem z odczytami. Mówi³aœ coœ o trzech sprawach? Leia uœmiechnê³a siꠖ by³o w tym uœmiechu napiêcie, ale by³a tak¿e i radoœæ. – Niech Moc bêdzie z tob¹ – powiedzia³a cicho. Talon uœmiechn¹³ siê w odpowiedzi. – Z tob¹ tak¿e – odpar³ i doda³, spogl¹daj¹c na Hana i Landa. – Z wami wszystkimi. Do zobaczenia. – £adna przemowa – przerwa³a ciszê Shada, gdy wystartowali z l¹dowiska Orowood Tower i skierowali siê w stronê portu kosmicznego, w którym parkowa³ „Wild Karrde”. – Mo¿e trochê za bardzo wyæwiczona, lecz ogólnie niez³a. – Jesteœ zbyt uprzejma – zerkn¹³ na ni¹ k¹tem oka, ale wpatrywa³a siê w noc rozœwietlon¹ œwiat³em Coruscant z nieodgadnionym wyrazem twarzy. – Mogê spytaæ, która czêœæ konwersacji brzmia³a jak przemowa? – Wyjaœnienie, dlaczego Skywalker musia³ pognaæ jej na ratunek. Nie spodziewa³eœ siê chyba, ¿e powitaj¹ te wiadomoœci okrzykami zachwytu? – Nie spodziewa³em siê tak¿e, ¿e a¿ tak ich to zdenerwuje – Talon wzruszy³ ramionami. – Choæ z drugiej strony pojawienie siê Thrawna doœæ radykalnie zmienia sytuacjê, a o tym nie wiedzia³em, a¿ do tej rozmowy. – Trudno uwierzyæ, ¿e prze¿y³. 313

– Fakt, ale z drugiej strony równie trudno uwierzyæ, ¿eby Imperium wa¿y³o siê na taki kant bez bardzo konkretnego powodu. Albo rzeczywiœcie wróci³, albo ktoœ ma w zanadrzu prawdziw¹ petardê. – Za³ó¿my, ¿e on jest klonem – odezwa³a siê po chwili. – Czy by³by równie uzdolniony, jak orygina³? – S¹dzê, ¿e wszystko zale¿y od tego, jaka czêœæ jego taktycznych zdolnoœci jest wrodzona, a jaka nabyta i czy u¿yli imprintu ucz¹cego w czasie jego dorastania. No i jak dobry by³ ten imprint zdjêty z umys³u Thrawna. Prawdê mówi¹c, nie wiem. – No bo skoro Imperium dysponowa³oby jednym klonem Thrawna, to dlaczego nie piêædziesiêcioma? – zastanawia³a siê na g³os. – A skoro mieliby pó³ setki Thrawnów, to dlaczego by nie setkê zwariowanych Joruusów C’baothów? Karrde skrzywi³ siê boleœnie – ta ostatnia mo¿liwoœæ nawet nie przysz³a mu do g³owy. – Rzeczywiœcie: dlaczego nie? – mrukn¹³ retorycznie. W kabinie zapanowa³a cisza – Talon prowadzi³, nie zwracaj¹c uwagi na rozœwietlon¹ panoramê Coruscant rozci¹gaj¹c¹ siê jak okiem siêgn¹æ. A raczej zastanawiaj¹c siê, jak by ona wygl¹da³a po zdobyciu planety przez Thrawna – za pierwszym razem grozi³, ¿e to zrobi, lecz zabrak³o mu czasu, teraz móg³ dotrzymaæ s³owa. Na takich radosnych rozmyœlaniach czas mija szybko, tote¿ zanim siê obejrza³, podchodzi³ do l¹dowania obok znajomego kszta³tu „Wild Karrde”. – Wiêc kto to jest ten ca³y Jorj Car’das, którego mamy znaleŸæ? – Shada niespodziewanie przerwa³a milczenie. Talon wyrwany z zamyœlenia wstrz¹sn¹³ siê mimo woli i wróci³ do rzeczywistoœci. – Ktoœ, kto zajmowa³ siê tym, czym ja siê zajmujê. Prawdopodobnie zreszt¹ nadal siê tym zajmuje. – Ale nie konkurent? – Rzeczywiœcie s³ucha³aœ uwa¿nie – pochwali³. – Tak na marginesie i z czystej ciekawoœci: gdzie siê schowa³aœ? Nie zauwa¿y³em ¿adnej kryjówki, w której móg³by siê zmieœciæ ktoœ wiêkszy ni¿ Noghri. – Na pod³odze miêdzy pos³aniem a œcian¹. Taka przestrzeñ zawsze wygl¹da na mniejsz¹, ni¿ jest w rzeczywistoœci. Jeœli ten Car’das nie by³ konkurentem, to kim by³? – Uparta jesteœ – uœmiechn¹³ siê Karrde. – Lubiê to u wspó³pracowników. 314

– Czujê siê zaszczycona. Jeœli nie by³ konkurentem, to kim? Drzwi pok³adu hangarowego przed dziobem airspeedera zaczê³y siê otwieraæ. – Zapytaj mnie o to, gdy bêdziemy dolatywali do uk³adu Exocron – odpar³ Talon. – Zak³adaj¹c, ¿e dotrzemy tak daleko. – I chcesz, ¿ebym ryzykowa³a ¿ycie z tak¹ dawk¹ informacji? – parsknê³a. – Nie musisz ze mn¹ lecie栖 powiedzia³ rzeczowo Talon. – Jeœli chcesz zaraz wysi¹œæ, to jesteœ wolna. – Dziêki za pozwolenie. Zostajê. Wlecieli do hangaru, pojazd z lekkim szczêkiem znieruchomia³ w zaciskach i Talon wy³¹czy³ silniki. – Jak chcesz. Tak z ciekawoœci: dlaczego rozsta³aœ siê z Mazzikiem? Shada rozpiê³a pasy. – Spytaj mnie o to, gdy bêdziemy odlatywali z uk³adu Exocron – odpar³a. – Zak³adaj¹c jak wy¿ej. I nie czekaj¹c na odpowiedŸ, wysiad³a. – Jestem pewien, ¿e komuœ z nas siê uda – mrukn¹³ Karrde, kiedy sz³a do wyjœcia. Pytanie tylko, komu.

315

ROZDZIA£

!

Tym razem alarm og³oszono nie w po³owie deseru, ale w po³owie nocy. Wedge poderwa³ siê, odruchowo szukaj¹c wy³¹cznika, który z³oœliwie gdzieœ siê schowa³, hukn¹³ o coœ kolanem i pod wp³ywem bólu rozbudzi³ siê. Wy³¹cznika nie znalaz³, poniewa¿ nocowa³ w kabinie swojego myœliwca, a kolano bola³o go od bezpoœredniego spotkania z desk¹ rozdzielcz¹. Zgodnie z rozkazem Bel Iblisa, opartym zreszt¹ na przeczuciu, Eskadra Rogue spa³a w myœliwcach. S¹dz¹c po wyciu alarmów, przeczucie okaza³o siê s³uszne. Wy³¹czy³ alarm i w³¹czy³ modu³ ³¹cznoœci. – Antilles – warkn¹³. – Start alarmowy – odwarkn¹³ komandor Perris. – Dostaliœmy wezwanie z Bothawui. Oficjalne i pe³ne przera¿enia. – Piêknie – mrukn¹³ Wedge i odpali³ rozruszniki silników: mo¿na by³o mieæ zaufanie do Bothan, ¿e schrzani¹ cz³owiekowi, co tylko siê da. – Dobra, panowie. Wszyscy s³yszeli, wiêc nie zamierzam powtarzaæ. Start wed³ug numerków. Odpowiedzia³ mu niesk³adny chór potwierdzeñ i wizg starterów. A potem myœliwce zaczê³y kolejno startowaæ z Dyplomatycznego L¹dowiska D’tai, gdzie parkowa³y. Jakiœ mechanik – w pó³mroku Wedge zaklasyfikowa³ go jako nale¿¹cego do rasy Trintie, choæ nie by³ tego pewien – gna³ przez l¹dowisko i zawziêcie gestykulowa³, najwyraŸniej obra¿ony nieautoryzowanym ha³asem. Wedge zignorowa³ go i uniós³ maszynê na grawitatorach, zaczynaj¹c start. 316

– Co to niby ma byæ? – spyta³. – Kolejny szturm na Siedzibê Po³¹czonych Klanów? – ¯adne takie – rozleg³ siê ponury g³os Perrisa. – Wed³ug Bothan do planety zbli¿a siê leresaiañska grupa uderzeniowa. – Co siê zbli¿a?! – Leresaiañska grupa uderzeniowa zbli¿ona sk³adem do sporej floty. I nie pytaj mnie, o co konkretnie im chodzi. – Ma³o wa¿ne – mrukn¹³ Trójka. – Namno¿y³o siê tyle pretensji do Bothan, ¿e ka¿dy mo¿e sobie jak¹œ wybraæ. – To siê nazywa nieuzasadniony optymizm – oceni³ Wedge, czekaj¹c, a¿ eskadra ustawi siê w szyku przelotowym. – Perris, gdzie stary? – W drodze. C’taunmar i jej myœliwce typu A eskortuj¹ na wszelki wypadek jego prom. Startujemy kilka minut po was, a wy macie lecieæ natychmiast. Tak powiedzia³. – A jak dolecimy, to co mamy zrobiæ? – zaciekawi³ siê Rogue Piêæ. – Tylko przegoniæ czy od razu zestrzeliæ? – Przegoniæ. Chyba ¿e wasza reputacja tak ich przestraszy, ¿e sami sobie pójd¹. – Pewnie – sarkn¹³ Pi¹tka. – Sami zobaczcie, czy to nie prawdziwe szczêœcie dla Bothan, ¿e my i nasza reputacja jesteœmy zaledwie o dwa g³upie systemy od Bothawui? Wedge zmarszczy³ brwi – nie pomyœla³ o tym, ale jakby siê tak zastanowiæ, by³ to podejrzanie szczêœliwy zbieg okolicznoœci. – Perris, mo¿esz sprawdziæ w oryginalnym rozkazie, kto w³aœciwie nas tu œci¹gn¹³? – spyta³. – Ju¿ sprawdzi³em. Rz¹d Di’tai’ni poprosi³, aby genera³ Bel Iblis zosta³ mediatorem w ich sporze z przebywaj¹cymi na planecie pracownikami nie Tai’ni maj¹cymi status rezydentów. – A wie ktoœ, czy przypadkiem tutejszy rz¹d nie jest winien jakichœ grubszych sum rz¹dowi bothañskiemu? – spyta³ Rogue Dziewiêæ. – Dobre pytanie – powiedzia³ wolno Perris. – Bardzo dobre pytanie. – Stare nawyki z CorSecu – przyzna³ Dziewi¹tka. – Uczyli nas, ¿eby zawsze szukaæ pieniêdzy, to przewa¿nie wiele wyjaœnia. – Chwilowo gotówka akurat jest ma³o wa¿na – wtr¹ci³ siê Wedge i skierowa³ maszynê w przestrzeñ pozauk³adow¹. – Zostaliœmy oficjalnie wezwani do obrony planety cz³onkowskiej Nowej Republiki i na tym nale¿y siê skupiæ. 317

– Powodzenia – po¿egna³ siê Perris. – Przylecimy, jak tylko bêdziemy mogli. Komputer nawigacyjny pisn¹³ – osi¹gnêli granicê przyci¹gania planety, co przy przekazanych przez Perrisa obliczeniach umo¿liwia³o wejœcie w nadprzestrzeñ. – Dowódca Rogue do wszystkich: wchodzimy w nadprzestrzeñ na mój sygna³. Trzy… dwa… jeden… Ju¿! Lot w nadprzestrzeni trwa³ nieco d³u¿ej ni¿ sprzed tygodnia, kiedy ratowali zbiory pommwommów, ale wyda³ siê Wedge’owi znacznie krótszy – byæ mo¿e dlatego, ¿e mia³ sporo tematów do przemyœlenia: od ataku leresaiañskiego zaczynaj¹c, przez bothañskie cwaniactwo, na ogólnej sytuacji w galaktyce koñcz¹c. Przede wszystkim zaœ zastanawia³ siê, co jego eskadra robi w samym œrodku tego zamieszania. A potem byli ju¿ na miejscu. – Dowódca do wszystkich: szyk bojowy – poleci³. – W³¹czyæ sensory dalekiego zasiêgu. – To raczej nie bêdzie potrzebne – sprzeciwi³ siê Dwójka. – Rzeczywiœcie – przyzna³ Wedge. – Nie w³¹czaæ, nie ma po co. Tym razem Bothanie nie przesadzili – to rzeczywiœcie by³ leresaiañski zespó³ uderzeniowy z³o¿ony z szeœciu okrêtów liniowych obcej konstrukcji, ale wielkoœci¹ zbli¿onych do fregat uderzeniowych, dwudziestu mniejszych okrêtów i co najmniej piêciu eskadr myœliwskich tworz¹cych gêst¹ os³onê wokó³ wiêkszych jednostek. No i jednostki te znajdowa³y siê miêdzy Eskadr¹ Rogue a Bothawui, rozwiniête przeciwko nadlatuj¹cym myœliwcom. – Lepiej, ¿eby nasza reputacja nie sprawi³a nam dzisiaj zawodu – mrukn¹³ Dwunastka. – Skoñczyæ pogawêdki – rozkaza³ Wedge, przygl¹daj¹c siê formacji przeciwnika. Flotylla ustawi³a siê poza planetarnym polem Bothawui, jak równie¿ poza zasiêgiem jakiejkolwiek broni umiejscowionej na jej powierzchni. Nie pamiêta³, czy Bothanie dysponowali orbitalnymi stacjami bojowymi, ale jeœli takowe mieli, to najwyraŸniej nie po tej stronie planety. Co oznacza³o, ¿e Eskadra Rogue zdana jest wy³¹cznie na siebie. I na swoj¹ reputacjê. 318

na³:

Odchrz¹kn¹³ i prze³¹czy³ siê na ogólny, szerokopasmowy ka-

– Tu genera³ Wedge Antilles z Si³ Zbrojnych Nowej Republiki dowodz¹cy Eskadr¹ Rogue. Chcê rozmawiaæ z dowódc¹ leresaiañskiej grupy uderzeniowej znajduj¹cej siê w przestrzeni bothañskiej. Podajcie, jakie s¹ wasze zamiary. – Nasze zamiary nie dotycz¹ was, generale Antilles – odpowiedzia³ zaskakuj¹co melodyjny g³os. – To prywatna dysputa miêdzy rz¹dami leresaiañskim i bothañskim. Wedge zerkn¹³ na odczyty sensorów – jak dot¹d nie widzia³ œladu Bel Iblisa czy któregokolwiek z okrêtów, którymi dowodzi³. – A mo¿na wiedzieæ, czego dotyczy ta dysputa? – spyta³. – Œmierci i zamiany – odpar³ melodyjny g³os. – Œmierci dwóch Leresai z r¹k Bothan i bothañskiej odmowy zamiany. Wedge skrzywi³ siê i prze³¹czy³ siê na prywatn¹ czêstotliwoœæ eskadry: najwyraŸniej natkn¹³ siê na problem terminologiczny, z którym przek³ad z leresaiañskiego na wspólny nie bardzo sobie móg³ poradziæ. – Ma któryœ pojêcie, o czym oni mówi¹? – spyta³. – Moment… muszê coœ sprawdzi栖 odezwa³ siê Jedenastka. – Coœ mi œwita… mam. W trakcie zamieszek zwi¹zanych ze szturmem Siedziby Po³¹czonych Klanów zginê³o dwóch Leresai. Obaj zostali zastrzeleni: jeden przed budynkiem, drugi wewn¹trz. – Dziêki – Wedge zmieni³ czêstotliwoœæ na ogóln¹. – Genera³ Antilles do dowódcy leresaiañskiego. Rozumiem wasz gniew z powodu zabitych. Czego ¿¹dacie od Bothan tytu³em zadoœæuczynienia? – Nasze prawo jest bardzo precyzyjne: pazur za pazur, róg za róg, ¿ycie za ¿ycie. Winny za ofiarê albo dziesiêciu niewinnych z jego plemienia. Wedge poczu³, ¿e coœ zimnego maszeruje mu po krêgos³upie. – Co masz na myœli przez dziesiêciu niewinnych? – spyta³ ostro¿nie. – Bothanie odmówili wydania nam zabójców dwóch nieuzbrojonych Leresai – oœwiadczy³ spokojnie melodyjny g³os. – A wiêc za dwa ¿ycia zap³ac¹ dwudziestoma. Wedge musia³ przyznaæ, ¿e na swój sposób by³o to logiczne, natomiast nie potrafi³ zrozumieæ, jak zamierzaj¹ to osi¹gn¹æ – Bothanie znajdowali siê pod os³on¹ planetarnego pola si³owego… 319

– Aha… – odezwa³ siê cicho Czwórka. – Wektor trzy-szeœæ na cztery-jeden. Wedge spojrza³ we wskazanym kierunku – zza horyzontu planety wy³ania³a siê w³aœnie niewielka stacja kosmiczna. – Zak³ad produkuj¹cy kryszta³y w niewa¿koœci, kr¹¿¹cy po niskiej orbicie – doda³ ponuro Czwórka. – Projektu Mon Calamari, za³oga miêdzy piêtnaœcie a dwadzieœcia dwie osoby, jeœli dobrze pamiêtam. Wedge st³umi³ przekleñstwo i przeszed³ na prywatny kana³ eskadry. – Kurs przechwytuj¹cy – poleci³. – Chcê ustawiæ eskadrê miêdzy stacj¹ a Leresai. Prze³¹czy³ siê na kana³ ogólny i oznajmi³: – Tu genera³ Antilles, rozumiem wasz gniew i rozczarowanie postaw¹ rz¹du bothañskiego, ale wy musicie zrozumieæ, ¿e nie mo¿emy bezczynnie patrzeæ, jak zabijacie dwadzieœcia niewinnych istot. Genera³ Bel Iblis bêdzie tu wkrótce i zapewne podejmie siê negocjacji… – Nie przewidujemy negocjacji – przerwa³ mu stanowczo melodyjny g³os. – Prawo jest prawem i musi zostaæ wyegzekwowane. Nikt nas przed tym nie powstrzyma: ani wy, ani on. W g³oœniku szczêknê³o i zapanowa³a cisza. – Mo¿e i nic – mrukn¹³ Wedge, wracaj¹c na czêstotliwoœæ eskadry. – Ale na pewno mo¿na próbowaæ. Dobra, panowie: ¿arty siê skoñczy³y, zaczê³y siê schody. Dowódca do wszystkich: p³aty w pozycje bojowe! – Nie! – sprzeciwi³ siê Dziewi¹tka. – Nie ruszaæ p³atów! – Dlaczego… – Wedge znieruchomia³ z palcem na prze³¹czniku. – Nie wiem… – powiedzia³ zduszonym g³osem Corran. – Coœ jest nie tak, ale nie wiem dok³adnie, co… – Dowódca? – spyta³ Rogue Osiem. – Czekaæ! – warkn¹³ Wedge, przechodz¹c na prywatn¹ czêstotliwoœæ Dziewi¹tki. – Co siê dzieje, Corran? – Nie mam pojêcia! Wiem tylko, ¿e kiedy powiedzia³eœ o p³atach, wyczu³em niebezpieczeñstwo. Sprawdzam teraz ca³y uk³ad, ale jeszcze niczego nie znalaz³em. – Czy to efekt twoich…? – Wedge zamilk³, nie chc¹c poruszaæ tematu Mocy i Jedi nawet na kodowanym kanale. – Tak s¹dzꠖ potwierdzi³ Corran. 320

Wedge spojrza³ na flotyllê leresaiañsk¹ – nie zmienili pozycji i cierpliwie czekali, a¿ cel sam do nich przyleci. NajwyraŸniej nie spodziewali siê ¿adnych k³opotów ze strony jego myœliwców… Zmieni³ kana³ na czêstotliwoœæ jednostki i poleci³: – Dowódca Rogue do wszystkich: formacja bojowa, utrzymywaæ kurs i nie ruszaæ p³atów. Dziewi¹tka, podlatujê do ciebie. Moment póŸniej lecieli w ciasnej, paradnej formacji tak blisko siebie, ¿e wyloty prawoburtowych laserów maszyny Wedge’a prawie dotyka³y spodu kad³uba myœliwca Corrana. – Corran, obejrzyj moj¹ praw¹ burtê, ja sprawdzê twoj¹ lew¹. Jeœli nie zauwa¿ysz niczego, czego nie powinno tam byæ, zmienimy burty. – Nie musimy – warkn¹³ Corran. – Cienki srebrzysty walec umieszczony pionowo miêdzy p³atami, tu¿ przed lini¹ przesy³ow¹ energii do dzia³ek. – Ty te¿ go masz – potwierdzi³ Wedge. – Za³o¿ê siê o ka¿d¹ sumê, ¿e wszystkie myœliwce zosta³y tak za³atwione. – No dobrze, bez roz³o¿onych p³atów tracimy na zwrotnoœci, ale strzelaæ przecie¿ nadal mo¿emy – ni to spyta³, ni to oœwiadczy³ Dwójka. – Nie by³bym taki pewien – Wedge przyjrza³ siê uwa¿nie cylindrowi, ca³kiem ³atwemu do zauwa¿enia, gdy wiedzia³o siê, czego szukaæ. – Corran, przechyl siê o parê stopni na praw¹ burtê, dobrze? Horn wykona³ polecenie. – Cholera! Mia³em racjꠖ wzruszy³ siê Wedge. – Na górze s¹ dwa odga³êzienia: jedno dochodzi do serwa poruszaj¹cego p³atami, drugie do linii przesy³owej zaopatruj¹cej dzia³ka w energiê. Poruszenie p³atów albo próba strza³u w najlepszym wypadku wy³¹czy dzia³ko, w najgorszym urwie kawa³ skrzyd³a. – To ta sakramencka para mechaników na Dai’tai’ni – warkn¹³ Dwunastka. – Oba dranie byli Leresai. Co robimy, próbujemy ich nastraszyæ? Wedge spojrza³ na leresaiañsk¹ flotyllꠖ w³aœnie zmienia³a kurs, koncentruj¹c siê na stacji kosmicznej. – Nie ma sensu – oceni³ cicho. – Wiedz¹, ¿e wypadliœmy z walki. Istotnie, mogli jedynie bezsilnie obserwowaæ szybkie, systematyczne i skuteczne przerabianie stacji we wrak i kl¹æ. S³uchaj¹c nader wyszukanych wi¹zanek i obserwuj¹c masakrê dwudziestu 21 – Widmo...

321

niewinnych istot, Wedge mia³ tylko jedno na pocieszenie: zna³ swoich pilotów i wiedzia³ coœ, z czego rz¹d leresaiañski nie zdawa³ sobie sprawy. Albo j¹ sobie zdawa³, ale to zlekcewa¿y³. Zarówno rz¹d planety, jak i wszyscy Leresai zyskali sobie w³aœnie œmiertelnego wroga w Eskadrze Rogue. Wroga, który nie zapomni i nie wybaczy, obojêtnie, ile czasu up³ynie, zanim zacznie wyrównywaæ rachunki. A reputacja Eskadry Rogue nie opiera³a siê na przechwa³kach ani na plotkach. Zanim zjawi³ siê „Peregrine” z reszt¹ okrêtów, wszystko siê skoñczy³o. Albo raczej w³aœnie siê zaczê³o. – Zaczê³o siꠖ oznajmi³a Leia, zamykaj¹c za sob¹ drzwi i opadaj¹c na fotel obok Hana. – Zaczêli do siebie strzelaæ. – S³ysza³em – przyzna³ ponuro i obj¹³ j¹ na pocieszenie. – A co Senat zamierza z tym zrobiæ? – Na razie tylko próbuj¹ siê dowiedzieæ, co mog¹ zrobiæ. – Nie rozumiem – przyzna³ Han. – Leresai zamordowali dwudziestu jeden Bothan, ¿e nie wspomnê o zniszczeniu zupe³nie dobrej stacji kosmicznej. Przecie¿ mo¿na ich o to oskar¿yæ, œwiadków mamy a¿ nadto. – Chcia³abym, ¿eby to by³o takie proste – westchnê³a. – Ale ju¿ trzech cz³onków Rady oœwiadczy³o, ¿e bêd¹ g³osowali przeciw takiej rezolucji, poniewa¿ nie wystosowaliœmy podobnej do rz¹du bothañskiego w sprawie o Caamas. – Przecie¿ to nie to samo, a nawet wrêcz przeciwnie. Leresai zabili niewinnych, a ca³y problem z Caamas polega na tym, ¿eby nie karaæ niewinnych. – Nie ¿¹daliœmy te¿ od Bothan ukarania wartowników po zamieszkach – doda³a cicho. – Przeze mnie – mrukn¹³ speszony. – Nie tylko przez ciebie – poklepa³a go po kolanie dla dodania otuchy. – Rada zdecydowa³a, ¿e wartownicy dzia³ali w samoobronie. Niestety, nie wszyscy s¹ tego zdania. – Klanowe myœlenie – prychn¹³. – Dla mnie to te¿ jest niezrozumia³e i bezsensowne, jak mo¿na krewnego lub kogoœ z tego samego klanu uwa¿aæ za wspó³odpowiedzialnego za coœ, o czym nawet nie wiedzia³. Ale takie podejœcie stanowi podstawê systemów prawnych wielu kultur. 322

– Mo¿e, ale Leresai i tak nale¿y siê nauczka. Jeœli jej nie dostan¹, zachêci to wszystkich, którzy maj¹ coœ do Bothan. – Ju¿ zachêci³o – Leia wzdrygnê³a siê. – Przynajmniej dziesiêæ rz¹dów poinformowa³o Senat, ¿e przedstawi¹ swoje listy ¿¹dañ w stosunku do rz¹du bothañskiego. – Albo? – O tym byli uprzejmi nie wspomnieæ. – Wiesz, jak lubiê Bothan, ale to zaczyna byæ absurdalne. Fey’lya pewnie ju¿ za¿¹da³ od Gavrisoma ochrony. – Nie musia³: Diamalanie i Mon Calamari oznajmili, ¿e wysy³aj¹ okrêty do ochrony Bothawui przed wszelkim atakiem. Han gwizdn¹³ cicho. – ¯artujesz! Jakie okrêty? – Du¿e: kr¹¿owniki Mon Calamari i jednostki klasy Nebulon-B oraz Endurance z floty diamalañskiej. Og³osili, ¿e maj¹ prawo broniæ niewinnych, ale ju¿ podnios³y siê g³osy, i¿ padli ofiar¹ najnowszych bothañskich manipulacji. – Te¿ tak uwa¿am. Garm móg³by udowodniæ, ¿e to Bothanie spowodowali œci¹gniêcie go na Di’tai’ni? – Owszem, jak równie¿ sabota¿ myœliwców Eskadry Rogue… – Leresai przyznali siê do tego? – Nie tylko siê przyznali; szczyc¹ siê tym. Uwa¿aj¹ za punkt honoru powstrzymanie wszystkich z zewn¹trz przed udzia³em w ich sporach, podczas których ktoœ móg³by zostaæ ranny. – Wedge raczej nie rozp³ywa siê z wdziêcznoœci – uœmiechn¹³ siê krzywo Han. – On i Garm o ma³o nie zaczêli wojny z Leresai na w³asn¹ rêkê. Garm oœwiadczy³ Gavrisomowi, ¿e Nowa Republika nie bêdzie siê dawa³a wrabiaæ w niczyje polityczne gierki. – Wygl¹da na cytat – oceni³ Han. – Obróæ siê trochê. I zacz¹³ masowaæ jej plecy. – Bo to jest cytat – Leia odczu³a pierwsze efekty jego poczynañ. – O, to by³o dobre. – Powinno byæ. Wiesz, denerwowanie kogoœ takiego jak Wedge czy Bel Iblis nie œwiadczy o rozs¹dku. Uwa¿a³em Bothan za m¹drzejszych. – Nie w¹tpiê, ¿e zdawali sobie sprawê, czym to grozi. To najlepszy dowód, jak s¹ zdesperowani. – Czy oni do reszty powariowali? – Han potrz¹sn¹³ g³ow¹. – Nie obchodzi ich, ¿e Thrawn wróci³? 323

– Oczywiœcie, ¿e nie! Po³owa w ogóle nie wierzy w jego powrót, s¹ przekonani, ¿e to kant wymyœlony przez Diamalan, ¿eby przestraszyæ przeciwników. Druga po³owa dopuszcza tak¹ ewentualnoœæ, ale nie widzi sposobu, w jaki Imperium mog³oby im zagroziæ. – Wiêc obie po³owy s¹ durne. Jestem gotów za³o¿yæ siê o „Soko³a”, ¿e Thrawn szykuje wszystkim niespodziankê, i to du¿¹. – Zgadzam siꠖ westchnê³a – choæ z drugiej strony chwilowo nie musi absolutnie nic robiæ, a i tak Nowa Republika gwa³townie rozpada siê na setki uzbrojonych grup o spolaryzowanych przez sprawê Caamas stanowiskach. – A czy ci, którzy prze¿yli zag³adê Caamas, nie mog¹ czegoœ z tym zrobiæ? Przecie¿ nie chc¹ wojny. – Pewnie, ¿e nie chc¹, ale zrozum, przecie¿ Caamas to tylko pretekst. Wszyscy krzycz¹, ¿e chodzi im o sprawiedliwoœæ, a jest to jedynie wygodny okrzyk wojenny maskuj¹cy regulowanie starych d³ugów. – To co robimy? – Wyjœcie jest tylko jedno: musimy pozbawiæ ich tej wymówki, co oznacza koniecznoœæ zdobycia nazwisk winowajców i postawienie ich przed s¹dem. – Ano… – mrukn¹³ Han. – Karrde próbuje. – Rozmawia³eœ z nim dzisiaj? – zdziwi³a siê. – Myœla³am, ¿e ju¿ odlecia³. – Nie rozmawia³em, bo odlecia³. Puœci³em przez starych znajomych wieœæ, ¿e chcia³bym pogadaæ z Mazzikiem. – O czym? – O tym, czy Shada D’ukal rzeczywiœcie dla niego pracowa³a i dlaczego odesz³a. – Martwisz siê o Talona – uœmiechnê³a siê Leia. – A sk¹d – obruszy³ siê. – Ju¿ nie mia³bym o kogo, nie mówi¹c o tym, ¿e doskonale potrafi siê o siebie troszczyæ. – Przestañ udawaæ, mój drogi. Ja te¿ go lubiê. – Ja nie mówiê, ¿e go nie lubiê, tylko czasami potrafi byæ niesamowicie upierdliwy. – Ty te¿ – pocieszy³a go Leia. – Niekiedy wydaje mi siê, ¿e by³byœ taki jak on, gdybyœ nie przy³¹czy³ siê do Rebelii. – Mo¿e. Ale na pewno nie nosi³bym koziej bródki. – Ca³e szczêœcie. A poza pogawêdk¹ z przemytnikami co jeszcze robi³eœ? 324

– Myœla³em. I wymyœli³em, ¿e najwy¿szy czas, ¿ebyœmy siê gdzieœ urwali na wakacje. – Pomys³ jest doskona³y, tylko Gavrisom by siê wœciek³, gdybym spróbowa³a teraz wzi¹æ wolne. – To czyni propozycjê jeszcze ciekawsz¹ – oceni³ Han. – W ¿yciu nie widzia³em wœciek³ej Purchawy. – Doceniam twoj¹ troskꠖ uœmiechnê³a siê Leia. – Ale wiesz, ¿e to niemo¿liwe. – Zbyt ³atwo siê poddajesz. Za³o¿ê siê, ¿e gdybyœ naprawdê chcia³a, uda³oby ci siê coœ zorganizowaæ. Leia odwróci³a siê ku niemu zaskoczona – w³aœnie wyczu³a dziwn¹ zmianê w jego emocjach… – Za³ó¿my, ¿e siê za³o¿ymy, powiesz mi wtedy, co jeszcze dziœ robi³eœ? – spyta³a podejrzliwie. – Ja? – zdziwi³ siê niewinnie Han. – Nic specjalnego. To co: zak³adasz siê czy nie? – Wykrztuœ wreszcie. Dok¹d mamy lecieæ? – Tak sobie pomyœla³em, ¿e mo¿na by odwiedziæ sektor Kanchen, a konkretnie Pakrik Major. Leia wytê¿y³a pamiê栖 s³ysza³a o tym sektorze i coœ jej siê kojarzy³o, ¿e Pakrik Major jest jego stolic¹, ale to by³o wszystko, co zdo³a³a sobie przypomnieæ. – Co tam jest takiego ciekawego? – spyta³a. – Absolutnie nic – zapewni³ j¹ Han. – Je¿eli naturalnie nie liczyæ dorocznej konferencji przedstawicieli sektora, w której powinien wzi¹æ udzia³ reprezentant w³adz Senatu Nowej Republiki. Wiesz: dyplomatyczne uprzejmoœci i takie tam duperele. – A wiêc jaki kryzys wymaga mediacji? – westchnê³a zrezygnowana. – I to w³aœnie jest najpiêkniejsze, ¿aden – uœmiechn¹³ siê szeroko. – Tam naprawdê jest spokojnie. Przesiedzimy parê nudnych spotkañ, a potem ju¿ tylko cisza i odpoczynek. – Niby gdzie siê spodziewasz tej ciszy i odpoczynku, na planecie bêd¹cej stolic¹ sektora? – Nie na niej. Uk³ad ma podwójn¹ planetê Pakrik Major i Minor, a na Pakrik Minor s¹ tylko tereny rolnicze, parê oœrodków wypoczynkowych i masa dziewiczego krajobrazu. Zaczyna³o to brzmieæ atrakcyjnie. – Rolnicze, powiadasz? – G³ównie owoce i tallgrin. Poza tym lasy, góry, cisza i spokój. I nikt tu nie musi wiedzieæ, gdzie jesteœmy. 325

– Poza Gavrisomem – westchnê³a Leia z ¿alem. – A on siê na to nigdy nie zgodzi. – Zgodzi siê, zgodzi – zapewni³ j¹ podejrzanie radosny m¹¿. – Prawdê mówi¹c, ju¿ siê zgodzi³. Rozmawia³em z nim w ci¹gu dnia. By³ zachwycony. – On co?! – No, mo¿e „zachwycony” nie jest najw³aœciwszym s³owem – sprostowa³ Han. – Ale pozwala ci polecieæ, a to jest najwa¿niejsze, no nie? – Najwa¿niejsze – Leia nadal przygl¹da³a mu siê podejrzliwie. – Co Gavrisom w³aœciwie ci powiedzia³? – Niewiele – przyzna³ Han. – Nie mówi³ tego wprost, ale jestem pewien, ¿e nie ma nic przeciwko temu, ¿ebyœmy oboje na krótko zniknêli. – Pomimo powrotu Thrawna? – Raczej z powodu jego powrotu – skrzywi³ siê Han. Leia westchnê³a, obejmuj¹c go za szyjꠖ powinna siê domyœliæ, ¿e coœ takiego nast¹pi. Za Hanem ci¹gnê³a siê strzelanina na Bothawui, a po jej wyst¹pieniu w obronie Landa Calrissiana czêœæ senatorów uwa¿a³a j¹ za zwolenniczkê okreœlonego stanowiska w sprawie Caamas. Nic dziwnego, ¿e skoro oboje stali siê chwilowo politycznie k³opotliwi, Gavrisom skorzysta³ z pierwszej okazji, by usun¹æ ich na jakiœ czas z widoku. Zw³aszcza i¿ okazjê zaproponowa³ mu Han. – Przepraszam – powiedzia³a cicho. – Zawsze zadajê o jedno pytanie za du¿o, prawda? – ¯aden problem – zapewni³ j¹ Han. – To nasz pomys³ i nasze wakacje, obojêtne, co kto o tym pomyœli. – Nie mo¿esz mnie zwolniæ: rezygnujꠖ uœmiechnê³a siê bez œladu weso³oœci, cytuj¹c stare powiedzenie. – Coœ w tym guœcie. Z Chewiem ju¿ rozmawia³em: dzieciaki mog¹ zostaæ na Kashyyyk, jak d³ugo zechc¹, wiêc bêdziemy mieli trochê czasu tylko dla siebie. Leia przytuli³a siê do niego mocniej. – Wiesz, prawie to samo sobie pomyœla³am, kiedy Gavrisom wys³a³ nas na Bothawui – powiedzia³a cicho. – Sam widzia³eœ, jak siê to skoñczy³o. – Teraz siê tak nie skoñczy. ¯adnych Bothan, zamieszek czy strzelanin. Gwarantujê. – Trzymam ciê za s³owo – ostrzeg³a i przypieczêtowa³a to krótkim ca³usem. – Kiedy odlatujemy? 326

– Jak tylko siê spakujesz. I pospiesz siê: ja ju¿ dawno to zrobi³em. – Tak jest, proszê pana! – oœwiadczy³a na pó³ powa¿nie i skierowa³a siê do sypialni. Cisza i spokój z dala od k³opotów i k³ótni – to by³o dok³adnie to, czego potrzebowa³a. I rolnicza planeta, taka jak Pakrik Minor… Prawie nie mog³a siê doczekaæ.

327

ROZDZIA£

"

Jednostki zwiadowcze wróci³y po dwudziestu oœmiu godzinach przeczesywania systemu z meldunkiem, jakiego Pelleaon siê spodziewa³ – tylko „Chimaera” pojawi³a siê w uk³adzie Pestiin, który poza tym by³ tak pusty, jak pusta potrafi byæ jedynie przestrzeñ. – Powiedzia³bym, ¿e odrzuci³ pañsk¹ ofertꠖ skomentowa³ kapitan Ardiff, podchodz¹c do stoj¹cego na mostku admira³a. – Byæ mo¿e – Pellaeon nie przesta³ wpatrywaæ siê w gwiazdy. – Ale mo¿liwe jest te¿, ¿e proponowany termin by³ zbyt optymistyczny, a genera³ Bel Iblis mia³ wiêksze ni¿ s¹dzi³em trudnoœci w przekonaniu w³adz Nowej Republiki. – Albo w zgromadzeniu wystarczaj¹co silnej eskadry, by mieæ pewnoœæ, ¿e sobie z nami poradzi, sir. Wydaje mi siê, ¿e znaleŸliœmy siê w gigantycznej pajêczynie i spokojnie czekamy na jej twórcê. – Proszê siê odprê¿yæ, kapitanie – uspokoi³ go Pellaeon. Ardiff mia³ sk³onnoœci do gadulstwa, kiedy siê denerwowa³. – Bel Iblis to cz³owiek honoru, nie wykorzysta³by mojego zaproszenia w ten sposób, mo¿e pan byæ spokojny. – Przepraszam, panie admirale, ale jeœli dobrze pamiêtam, genera³ jest równie¿ cz³owiekiem ambitnym, a obecnie tylko jednym z wielu genera³ów i admira³ów, od jakich siê roi w Si³ach Zbrojnych Nowej Republiki. Komuœ ambitnemu mog³oby przyjœæ do g³owy, ¿e pojmanie pana dramatycznie wrêcz zwróci na niego powszechn¹ uwagê. – Mi³o by³oby wierzyæ, ¿e po tylu latach nadal stanowiê tak cenne trofeum – uœmiechn¹³ siê Pellaeon – jednak obawiam siê, ¿e przecenia moj¹ wartoœæ, panie kapitanie. 328

– Mo¿e pan byæ skromny, sir, lecz obecnie jest pan jedynym, który utrzymuje Imperium w ca³oœci. – Albo jedynym, który daje mu nadziejê przetrwania – doda³ cicho Pellaeon. – Cokolwiek by pan o tym nie s¹dzi³, sir, faktem jest, ¿e pu³kownik Vermel nigdy nie wróci³ – zauwa¿y³ nieco szorstko Ardiff. – Powstaje pytanie: dlaczego? – Nie wiem – przyzna³ Pellaeon. – Ale s¹dzê, ¿e ma pan jak¹œ teoriê, kapitanie? – Tê sam¹, co gdy opuszczaliœmy Yaga Minor, sir. S¹dzê, ¿e pu³kownik Vermel dowiedzia³ siê podczas spotkania albo od Bel Iblisa, albo od kogoœ innego czegoœ, co zmusi³o Bel Iblisa do zamkniêcia go, ¿eby nie móg³ siê z panem skontaktowaæ. Czyli ¿e w najlepszym wypadku tracimy czas, w najgorszym zaœ jesteœmy w pu³apce. – Mimo to nadal uwa¿am, ¿e op³aca siê zaryzykowaæ. Damy Bel Iblisowi parê dni, a potem… – Panie admirale, nadlatuje osiem jednostek – zameldowa³ oficer wachtowy. – Wektor jeden-szeœæ-cztery na piêæ-trzy, sir. – Jakie to jednostki? – spyta³ Pellaeon, próbuj¹c za wszelk¹ cenê mówiæ normalnym g³osem. – Cztery to corelliañskie monitory zwane te¿ kanonierkami, jeden to kr¹¿ownik liniowy klasy Kaloth wygl¹daj¹cy na powa¿nie zmodyfikowany, a trzy to jednostki uderzeniowe klasy Pacifier. Identyfikacja… niekonkretna, sir. – Co to znaczy „niekonkretna”? – zdziwi³ siê Ardiff. – Ich dane nie pokrywaj¹ siê z niczym, co mamy w pamiêci, sir. Sprawdzam ponownie, ale w¹tpiê, ¿eby to coœ zmieni³o, sir. – Specjalnie przerobione transpondery – mrukn¹³ ponuro Ardiff. – Wielowarstwowe zapisy utrudniaj¹ce odczyt. – U¿ywane najczêœciej przez przemytników, piratów i najemników – doda³ Pellaeon. – Wiem, sir. Podobnie jak to, ¿e w tym systemie nie ma nic, czego mogliby chcieæ przedstawiciele którejkolwiek z wymienionych grup. Poza nami, naturalnie. – Zgadza siê. Proszê poleciæ wys³anie naszych kodów identyfikacyjnych i proœbê, ¿eby podali swoje – poleci³ Pellaeon. – Rozkaz, sir – Ardiff wyprê¿y³ siê i wyda³ niezbêdne polecenia. – Sygna³ wys³any, odpowiedzi brak, sir – zameldowa³ po parunastu sekundach oficer wachtowy. – Nadlatuj¹ce jednostki zmieni³y kurs i kieruj¹ siê prosto na nas, sir. 329

Ardiff wci¹gn¹³ z sykiem powietrze. – Spokojnie, kapitanie – doradzi³ mu Pellaeon i zwróci³ siê do oficera wachtowego. – Panie poruczniku, proszê przeprowadziæ pe³nozakresowy skan tych jednostek. Proszê zw³aszcza zwróciæ uwagê na rodzaje uzbrojenia i oznaczenia na kad³ubach. – Tak, sir! – wyprê¿y³ siê porucznik i prawie natychmiast zameldowa³: – Nadlatuj¹ce jednostki zmieni³y szyk na bojowy, sir. – S¹dzê, ¿e mamy odpowiedŸ Bel Iblisa – odezwa³ siê cicho Ardiff. – Jakie oznaczenia maj¹ te jednostki? – powtórzy³ g³oœno Pellaeon i zacisn¹³ lew¹ d³oñ w piêœæ. – Ju¿, panie admirale… kanonierki maj¹ insygnia uk³adowych si³ corelliañskich, sir… pozosta³e… tak samo. – Dziêkujꠖ mrukn¹³ Pellaeon, czuj¹c na sobie pe³en z³oœci i ¿alu wzrok Ardiffa. – Kapitanie, zechce pan przygotowaæ okrêt do boju. – Rozkaz, sir – Ardiff zwróci³ siê ku stanowiskom prawoburtowym. – Panie poruczniku proszê zarz¹dziæ obsadzenie wszystkich myœliwców. Start na mój rozkaz. Uruchomiæ wszystkie generatory pól i wszystkie turbolasery. – I generatory promieni œci¹gaj¹cych – doda³ cicho Pellaeon. – Sir?! – Mo¿emy chcieæ z³apaæ któr¹œ z tych jednostek albo to, co z niej zostanie po bitwie – wyjaœni³ admira³. – Tak jest, sir! Uruchomiæ wszystkie generatory promieni œci¹gaj¹cych. Pellaeon podszed³ do przedniego okna, zastanawiaj¹c siê, czy rzeczywiœcie nadlatywa³y okrêty podleg³e Bel Iblisowi. Co prawda nigdy siê nie spotkali, ale wszystko, co s³ysza³ i czyta³ o generale, ³¹cznie z raportami wywiadu, wskazywa³o na osobê o niezwykle silnym poczuciu honoru i w³asnej godnoœci. Ktoœ taki nie atakowa³by zdradziecko w odpowiedzi na uczciw¹ propozycjê negocjacji. Garm Bel Iblis nawet przegrywaj¹c z wielkim admira³em Thrawnem nie z³ama³ swoich zasad… Z Thrawnem… Pellaeon uœmiechn¹³ siê lekko – tak, znalaz³ najw³aœciwszy sposób na sprawdzenie, czy to Bel Iblis dowodzi³ zbli¿aj¹cymi siê okrêtami. – Mo¿liwe, ¿e jest jedynie ostro¿ny, sir – powiedzia³ jakby wbrew sobie Ardiff, podchodz¹c do niego. – Czêœciowe pokrycie 330

siê pól, jakie daje taka formacja, przydaje siê tak¿e w obronie. Mo¿e po prostu nie chcieæ zdradziæ swojej to¿samoœci, dopóki nie znajdzie siê bli¿ej, sir. Pellaeon przyjrza³ mu siê z uznaniem. – Zaskoczy³ mnie pan, kapitanie – pochwali³ go. – Jednym z najwa¿niejszych atrybutów dobrego dowódcy jest zdolnoœæ wykraczania myœlami poza sytuacjê, której siê spodziewa. – Chcê byæ uczciwy, sir, ale nie kosztem wystawiania na ryzyko okrêtu. Mam nakazaæ start TIE lub Preybirdów? – Na razie nie ma pan nakazywaæ startu niczego – nadlatuj¹ce jednostki sta³y siê wreszcie widoczne go³ym okiem. – Cokolwiek siê wydarzy, chcê, ¿eby nikt nie mia³ w¹tpliwoœci, ¿e my nie zrobiliœmy niczego, co mog³oby sprowokowaæ walkê. Przez d³ug¹ minutê obaj w milczeniu obserwowali rosn¹ce w oczach jednostki… które nagle znalaz³y siê tu¿ obok i przemknê³y wzd³u¿ górnej powierzchni kad³uba niszczyciela, ostrzeliwuj¹c j¹, z czego tylko mog³y. W nastêpnej chwili zwiêkszy³y wysokoœæ, po czym skierowa³y siê na mostek i ktoœ z ty³u krzykn¹³… a w nastêpnym momencie napastnicy zniknêli, oblatuj¹c nadbudówkê z obu stron i koñcz¹c manewr daleko za ruf¹. Ardiff wypuœci³ z sykiem powietrze. – S¹dzê, ¿e to wystarczaj¹co udowadnia ich intencjê, sir – oceni³ ju¿ z zawodowym spokojem. – Proszê o pozwolenie podjêcia walki, sir. – Udzielam zezwolenia, ale tylko przy u¿yciu turbolaserów. – Myœliwce nie mog¹ wystartowaæ, sir? – zdziwi³ siê Ardiff. – Jeszcze nie. Preybirdy znajd¹ nieco inne zastosowanie. – Z ca³ym szacunkiem, sir, ale prosi³bym, aby pan ponownie przeanalizowa³ sytuacjꠖ Ardiff najpierw rozejrza³ siê, a potem powiedzia³ tak cicho, ¿e Pellaeon ledwie go s³ysza³: – Ten kr¹¿ownik jest ca³kiem nieŸle uzbrojony. Tym razem przelecia³ zbyt szybko, by wyrz¹dziæ nam jakiekolwiek powa¿ne szkody, ale jeœli nie spróbujemy utrzymaæ go z daleka za pomoc¹ myœliwców, to po prostu sami prosimy siê o k³opoty, panie admirale. – Rozumiem pañsk¹ troskê, kapitanie – uspokoi³ go Pellaeon, obserwuj¹c, jak napastnicy po zatoczeniu ³uku ponownie pojawiaj¹ siê w polu widzenia. – Proszê mi wierzyæ, mam swoje powody. Tylko turbolasery i proszê mi zaufaæ. Pellaeon zrobi³ co móg³, ¿eby siê nie uœmiechn¹æ, gdy przypomnia³a mu siê niemal identyczna sytuacja sprzed dziesiêciu lat – 331

wtedy to on sta³ na tym samym mostku i próbowa³ w najbardziej dyplomatyczny sposób, w jaki potrafi³, przekonaæ g³ównodowodz¹cego, ¿e nie ma racji, i to w samym œrodku bitwy. Fakt, mia³ znacznie wiêcej doœwiadczenia ni¿ Ardiff, ale to powodowa³o tylko znacznie wiêksz¹ frustracjê, gdy bezsilnie obserwowa³, jak „Chimaera” zmierza prosto ku pewnemu nieszczêœciu. A przecie¿ Thrawn nigdy nie zgani³ go za impertynencjê czy g³upotê, jedynie spokojnie realizowa³ swoje plany, pozwalaj¹c, by rezultaty mówi³y same za siebie. Pellaeonowi pozosta³o tylko mieæ nadziejê, ¿e efekty jego w³asnego planu bêd¹ równie wymowne. Napastnicy zakoñczyli manewr i ponownie skierowali siê ku niszczycielowi. – Nadlatuj¹, sir – zameldowa³ oficer wachtowy. – Wygl¹da na to, ¿e tym razem atakuj¹ prostopadle do burty. – Boj¹ siê wpaœæ w nadbudówkꠖ skomentowa³ Pellaeon. – A to oznacza, ¿e jedna albo wiêcej jednostek prawie siê z nami zderzy³a poprzednim razem. – Albo ¿e nie chc¹ siê powtarza栖 warkn¹³ sfrustrowany Ardiff. Pellaeon ponownie omal nie uœmiechn¹³ siê do wspomnieñ – czego jak czego, ale uœmiechu Ardiff nie by³by w stanie teraz zrozumieæ. – Proszê wydaæ rozkaz dowódcom baterii, ¿eby strzelali wed³ug w³asnego uznania, kapitanie – poleci³. Napastnicy zaczêli kolejny atak, artyleria niszczyciela odpowiedzia³a ogniem i przez parê sekund na zewn¹trz widaæ by³o jedynie krzy¿uj¹ce siê czerwone i ¿ó³te smugi spolaryzowanego œwiat³a. A po chwili napastnicy przemknêli ju¿ na przeciwleg³¹ burtê, a dzia³a niszczyciela zamilk³y. – Jakie zniszczenia? – spyta³ Pellaeon. – Niewielkie: trzy stacje naprowadzania ognia turbolaserów w Kwadracie Pierwszym wy³¹czone z walki i parê trafieñ w kad³ub w czêœci dziobowej bez utraty hermetycznoœci, sir – zameldowa³ oficer wachtowy. – Próbuj¹ unieszkodliwiæ turbolasery w Kwadracie Pierwszym – domyœli³ siê Ardiff. – Kiedy to osi¹gn¹, kr¹¿ownik ustawi siê przed naszym dziobem i bezkarnie rozpruje nam kad³ub. – Na to wygl¹da – zgodzi³ siê Pellaeon. – Jakie uszkodzenia odniós³ przeciwnik? 332

– Nieznane, ale najprawdopodobniej niewielkie, sir – zameldowa³ oficer wachtowy. – Te nak³adaj¹ce siê pola s¹ silniejsze, ni¿ mo¿na by³oby siê spodziewaæ. Doœæ trudno przebiæ siê przez nie przy tak krótkim ostrzale. – Ale to normalne pole si³owe? – upewni³ siê Pellaeon. – Normalne, sir. Jedynie monitory emituj¹ s³abe pole cz¹steczkowe, sir. – Mimo to mamy niewielk¹ szansê trafiæ je torpedami protonowymi, sir – ostrzeg³ Ardiff. – Jeœli wystrzelimy je, gdy bêd¹ daleko, zd¹¿¹ je namierzyæ i zniszczyæ, a jeœli zrobimy to, kiedy podejd¹ bli¿ej, to przy ich szybkoœci torpedy nie zd¹¿¹ z³apaæ namiaru, panie admirale. – Rozumiem wymogi taktyczne – zwróci³ mu uwagê Pellaeon. – Zobaczymy, czy czegoœ na nie nie znajdziemy… Pu³kowniku Bas, proszê nakazaæ start eskadry Preybirdów na mój rozkaz. Maj¹ lecieæ kursem… Przerwa³, przygl¹daj¹c siê napastnikom, którzy w³aœnie rozpoczynali dolot do kolejnego ataku. – Kursem dwa-trzy na siedem – zdecydowa³. – Maj¹ lecieæ w ciasnej formacji paradnej a¿ do otrzymania innych rozkazów. – Szyk paradny, sir? – powtórzy³ og³upia³y Ardiff. – Nak³adaj¹ce siê pola wzmocni¹ ich potencja³ obronny, kapitanie. – W niewystarczaj¹cy sposób, sir. Nie wobec jednostki klasy Kaloth na krótki dystans. – Przy odrobinie szczêœcia nie bêd¹ musieli podlatywaæ a¿ tak blisko – odpar³ Pellaeon z zadowoleniem, widz¹c, ¿e napastnicy, podobnie jak w poprzednich atakach, nadlatuj¹ bez uników i manewrów. – Pu³kowniku Bas, proszê nakazaæ start myœliwców! – Tak, sir… Myœliwce wystartowa³y, sir. Parê sekund póŸniej eskadra Preybirdów wy³oni³a siê spod kad³uba i pomknê³a ku nadlatuj¹cym okrêtom. – Proszê przygotowaæ do strza³u Ósm¹ Grupê Wyrzutni – poleci³ Pellaeon. – Maj¹ wystrzeliæ piêtnaœcie torped w piêciu salwach po trzy i nastawiæ je na kurs dwa-trzy na siedem. Na mostku nagle zapad³a cisza. – Sir, to ten sam kurs… – wykrztusi³ oficer ogniowy. – Którym lec¹ Preybirdy – dokoñczy³ Pellaeon. – Wiem o tym poruczniku. Proszê wykonaæ rozkaz. – Tak jest, sir! 333

– Torpedy maj¹ zostaæ wystrzelone jedynie na mój rozkaz – doda³ admira³, przygl¹daj¹c siê Preybirdom i napastnikom. – Pu³kowniku Bas, proszê przekazaæ pilotom, ¿e na mój rozkaz maj¹ wykonaæ rozejœcie ze zwrotem koñcz¹cym atak i wróciæ w pobli¿e niszczyciela. Oficer ogniowy: odpaliæ torpedy! – Torpedy posz³y, sir – potwierdzi³ porucznik równoczeœnie z pojawieniem siê przed dziobem piêciu grup ogni wylotowych, skupionych blisko siebie, które pogna³y œladem Preybirdów. – Aha! – ucieszy³ siê nagle Ardiff. – Naturalnie! – W³aœnie – mrukn¹³ Pellaeon, obserwuj¹c odlatuj¹ce torpedy i starannie oceniaj¹c up³yw czasu. – Pu³kowniku Bas… teraz! Przez sekundê nic siê nie dzia³o, po czym formacja myœliwców rozprysnê³a siê na wszystkie strony niby rozkwitaj¹cy kwiat. Ka¿dy myœliwiec zakoñczy³ manewr zwrotem o sto osiemdziesi¹t stopni i skierowa³ siê ku niszczycielowi. W odpowiedzi ostrza³ nieprzyjacielski, który zacz¹³ siê przed parunastoma sekundami i jak dot¹d odbija³ siê od pól si³owych, tak¿e siê rozdzieli³, gdy obs³ugi poszczególnych dzia³ próbowa³y namierzyæ pojedyncze odlatuj¹ce maszyny… Przez nie bronion¹ lukê, w której jeszcze przed chwil¹ znajdowa³y siê myœliwce, przemknê³a pierwsza trójka torped fotonowych, przelecia³a miêdzy par¹ prowadz¹cych atak monitorów corelliañskich i eksplodowa³a na dziobowym polu si³owym kr¹¿ownika, prze³adowuj¹c je. Nawet z mostka „Chimaery” widaæ by³o rozpaczliwe próby okrêtów przeciwnika gor¹czkowo próbuj¹cych wyjœæ spod ostrza³u. Próby skazane na niepowodzenie, gdy¿ œladem pierwszej trójki przelecia³a druga. Eksplodowa³a na dziobie i natychmiast zdehermetyzowa³a kad³ub, w którym pojawi³a siê olbrzymia wyrwa. A za nimi lecia³y jeszcze trzy grupy… Wprawdzie trzecia salwa musia³a natrafiæ na szcz¹tki wyrwane eksplozj¹, bo wszystkie torpedy wybuch³y za wczeœnie, by wyrz¹dziæ krzywdê kr¹¿ownikowi – ale za to wystarczaj¹co blisko jednego z monitorów, ¿eby zdehermetyzowaæ jego kad³ub i krêc¹cego zwariowany korkoci¹g pos³aæ w mrok. Salwy czwarta i pi¹ta dotar³y do celu i zmieni³y kr¹¿ownik liniowy w targany eksplozjami wrak. Bitwa by³a skoñczona – pozosta³e jednostki napastników gna³y pe³nym ci¹giem ku przestrzeni pozauk³adowej, byle dalej od niszczyciela. – Doskona³y manewr, panie admirale – w g³osie Ardiffa s³ychaæ by³o podziw i wstyd. – Przepraszam za to, co… 334

– To ca³kowicie zrozumia³e, kapitanie – przerwa³ mu Pellaeon. – Mo¿e mi pan wierzyæ lub nie, lecz kiedyœ zachowa³em siê identycznie. – Dziêkujê, sir. Mam wys³aæ ludzi, ¿eby przeszukali szcz¹tki? Mo¿e dziêki nim zidentyfikujemy napastników. – Proszê wys³aæ. Ale ju¿ teraz mogê panu powiedzieæ, ¿e to na pewno nie by³ genera³ Bel Iblis. – Doprawdy? – spyta³ szczerze zaskoczony Ardiff po wydaniu stosownych poleceñ. – Sk¹d ta pewnoœæ, sir? – Wszystko w swoim czasie. Proszê przepuœciæ nagranie bitwy przez Predictora. Jest nadal sprawny, prawda? – Jest sprawny, sir – Ardiff uœmiechn¹³ siê ze zrozumieniem. – To dlatego pozwoli³ im pan na przeprowadzenie drugiego ataku? ¯eby Predictor mia³ doœæ danych? – W³aœnie – przyzna³ Pellaeon. – Nie bardzo siê sprawdzi³ w przewidywaniu taktyki, ale mo¿e oka¿e siê lepszy w identyfikacji przeciwnika na podstawie analizy zastosowanej taktyki. Jeœli bêdziemy mieli szczêœcie, to powinien nam podaæ listê wszystkich, którzy lubi¹ u¿ywaæ tej w³aœnie taktyki. – A pan jest pewien, ¿e nie nale¿y do nich Bel Iblis? – S³ysza³ pan kiedyœ o „ciosie A-winga”, kapitanie? – spyta³ Pellaeon, przygl¹daj¹c siê dryfuj¹cym w powietrzu szcz¹tkom. – Nie s¹dzê, sir. – To taktyka wynaleziona przez Now¹ Republikê. Wymaga dobrego zgrania czasowego, dlatego jest rzadko u¿ywana. Polega na tym, ¿e grupa myœliwców, przewa¿nie typu X, leci prosto ku os³onie okrêtu liniowego, a gdy znajdzie siê pod ostrza³em, w okreœlonym momencie robi¹ rozejœcie ze zwrotem do okrêtu macierzystego. – To tak jak nasze Preybirdy. – Dok³adnie tak, jak nasze Preybirdy. Naturaln¹ reakcj¹ artylerzystów jest ostrza³ wielu celów, a dowódcy oczekiwanie, ¿e myœliwce przegrupowuj¹ siê do ataku z flanki. Ale nie wiedz¹ i nie spodziewaj¹ siê tego, ¿e za formacj¹ X-wingów, dok³adnie tym samym kursem i w niewielkiej odleg³oœci, leci grupa myœliwców Typu A. S¹ niewidoczne dla sensorów, poniewa¿ maskuj¹ je poprzednicy i emisja ich silników. Zanim artylerzyœci zauwa¿¹ drug¹ falê, A-wingi daj¹ pe³en ci¹g i ju¿ s¹ przy okrêcie stanowi¹cym cel ataku. – Sprytne, ale wymagaj¹ce doskonale wyszkolonych pilotów. Zmodyfikowa³ j¹ pan, u¿ywaj¹c torped zamiast myœliwców Typu A. Ale co to ma wspólnego z Bel Iblisem, sir? 335

– To on wymyœli³ ten manewr – uœmiechn¹³ siê Pellaeon. Ardiff przez sekundê mruga³ nerwowo i nagle tak¿e siê uœmiechn¹³. – Jasne: na pewno nie da³by siê oszukaæ swoim w³asnym pomys³em – stwierdzi³. – W ¿adnych okolicznoœciach. Bior¹c jednak pod uwagê corelliañskie znaki, ktoœ zada³ sobie sporo trudu, ¿eby nas przekonaæ, ¿e to by³ w³aœnie on. – Ktoœ z Imperium? – spyta³, powa¿niej¹c, Ardiff. – Lub ktoœ z Nowej Republiki. Wiemy, ¿e nie wszystkim w Imperium podoba siê pomys³ pokoju. Trudno siê spodziewaæ, by podobna sytuacja nie mia³a miejsca w Nowej Republice. – To doœæ prawdopodobne – zgodzi³ siê Ardiff. – Co w takim razie robimy, sir? – Kto by nie zleci³ tego ataku, chcia³ nas przekonaæ, ¿e kry³ siê za tym Bel Iblis. Niewielka liczba okrêtów i b³yskawiczna ucieczka przy pierwszej powa¿niejszej reakcji z naszej strony wskazuj¹, ¿e celem ataku nie by³y zniszczenia, a zatem chodzi³o o przegonienie nas. Najprawdopodobniej przed spodziewanym przybyciem Bel Iblisa. – Czyli zostajemy, sir? – Czyli zostajemy – potwierdzi³ Pellaeon. – Przynajmniej na razie. – Zdaje pan sobie naturalnie sprawê, panie admirale, ¿e nasz nieznany przeciwnik mo¿e tak ³atwo nie zrezygnowaæ i ponowiæ atak? – spyta³ po namyœle Ardiff. Pellaeon spojrza³ na stygn¹ce szcz¹tki: – Niech spróbuje! KONIEC TOMU I

336