1091).Clancy & Steve Pieczenik - Net Force 03 - Kwantowy Atak [2012]

Tom Clancy Steve Pieczenik

Kwantowy atak

Przekład: Andrzej Zieliński

Knight Moves

Podziękowania

Pragniemy gorąco podziękować Steve’owi Perry’emu za jego inspirujące pomysły, jakże przydatne podczas przygotowywania maszynopisu. Pragniemy również podziękować następującym osobom: Martinowi G. Greenbergowi, Larry’emu Segriffowi, Denise Little, Johnowi Helfersowi, Robertowi Youdelmanowi, Esq., Richardowi Hellerowi, Esq. i Tomowi Mallonowi, Esq.; Mitchell Rubinstein i Laurie Silvers z BIG Entertainment; cudownym ludziom z The Putnam Berkley Group a zwłaszcza Phyllis Grann, Davidowi Shanksowi i Tomowi Colganowi; naszym producentom miniserialu ABC, Gilowi Catesowi i Dennisowi Doty; reżyserowi i scenarzyście Robowi Libermanowi i wszystkim wspaniałym ludziom z ABC. Jak zawsze, pragniemy podziękować Robertowi Gottliebowi z agencji Williama Morrisa, naszemu przyjacielowi i agentowi, bez którego ta książka nigdy nie ujrzałaby światła dziennego, oraz Jerry’emu Katzmanowi, wiceprzewodniczącemu agencji Williama Morrisa i jego kolegom z telewizji. Ale, co najważniejsze, to ty, Czytelniku, rozstrzygniesz czy nasze przedsięwzięcie zakończy się sukcesem.

Rozdział 1

Wtorek, 7 września 2010 roku, godzina 23.24 Waszyngton, Dystrykt Columbia – W porządku, dyrektorze – powiedział Boyle. – Jest czysto. Steve Day wyszedł w parną, jesienną noc z chłodniejszej, klimatyzowanej restauracji, wciąż czując w nozdrzach cudowne zapachy wyśmienitej kuchni włoskiej. Boyle, główny ochroniarz Daya, był już na chodniku i mówił coś do swego mikrofonu. Limuzyna czekała, ale Boyle był bardzo ostrożnym młodym człowiekiem, jednym z najlepszych w FBI. Dopiero kiedy skończył mówić, z cichym kliknięciem otworzył się elektryczny zamek tylnych drzwi limuzyny. Boyle przez cały czas patrzył wszędzie, tylko nie na Daya. Day skinął głową kierowcy. To ten nowy. Larry? Lou? Coś w tym rodzaju. Był w całkiem niezłym nastroju, sadowiąc się na pokrytym klonowaną skórą siedzeniu. Nic tak nie poprawia człowiekowi humoru, jak posiłek z siedmiu dań, z trzema rodzajami doskonałego wina. Restauracja „Umberto” była nowa, ale zasługiwała co najmniej na cztery gwiazdki, które na pewno otrzyma, kiedy tylko ktoś zajmie się jej oceną. Day miał nadzieję, że nie nastąpi to szybko. Zawsze tak było. Kiedy tylko znalazł jakiś nowy, niestandardowy lokal z przyzwoitymi potrawami, zaraz go „odkrywano” i już nie sposób było zarezerwować miejsca. Fakt, był dyrektorem powołanej ostatnio Net Force, o której wciąż jeszcze dużo się mówiło w waszyngtońskich kręgach władzy, ale nie znaczyło to wiele, kiedy w kolejce czekali przed nim bogaci senatorowie, albo jeszcze bogatsi dyplomaci. Nawet właściciele restauracji w tym mieście wiedzieli, kogo najpierw całować w tyłek i na szczycie listy z pewnością nie stał ktoś z klucza politycznego, na tak odległej pozycji w łańcuchu pokarmowym, jak Day. Przynajmniej na razie. Tak czy inaczej, posiłek był doskonały: makaron al dente, groźny dla arterii sos, krewetki, sałatka i przepyszne lody. Day czuł się przyjemnie pełny i lekko wstawiony. Dobrze, że nie musiał prowadzić. Zaćwierkał jego virgil. Boyle wsunął

się

na siedzenie

obok

Daya, zamknął drzwi

i zastukał

w kuloodporną przegrodę z lexanu, oddzielającą ich od kierowcy. Samochód ruszył. Day odpiął virgila od paska i spojrzał. Jego Wirtualny Interfejs Komunikacyjny o Zasięgu Globalnym – w skrócie virgil – wyświetlał mrugającą

ikonę telefonu w prawym górnym rogu małego ekranu ciekłokrystalicznego. Dotknął ikony i na ekranie pojawił się numer. Marylin dzwoni z domu. Spojrzał na sygnaturę czasu. Tuż po jedenastej wieczorem. Musiała wrócić wcześniej ze spotkania DAR1. Zwykle te gadaniny nie kończyły się przed północą. Wyszczerzył zęby w uśmiechu, stuknął dwa razy w numer telefonu i czekał na połączenie. Niewiele większy od paczki papierosów – Day rzucił palenie dwadzieścia lat temu, ale nie zapomniał, jakiej wielkości była paczka – virgil był wspaniałą zabawką. Łączył w sobie komputer, GPS2, telefon, zegar, radio, telewizor, modem, kartę kredytową, kamerę, skaner, a nawet mały faks, wszystko w jednym urządzeniu. GPS mógł go poinformować, gdzie się akurat znajduje, w dowolnym miejscu na kuli ziemskiej, a ponieważ Day był wyższym funkcjonariuszem FBI, jego GSP nie był celowo rozkalibrowany, tak jak cywilne urządzenia tego typu i zapewniał dokładność do kilku metrów. Można się było połączyć z dowolnymi ludźmi przez telefon, albo komputerowo, szyfrowanym kanałem hipercyfrowym o tak wielkiej przepustowości, że nazywano go „rurą” i tak bezpiecznym, że ekspertowi od szyfrów pół roku zabrałoby włamanie się do niego. Virgil Daya umożliwiał, po wprowadzeniu odpowiedniego kodu, dostęp do serwerów warstwowej sieci komputerowej FBI i Net Force z ich ogromnymi bazami danych. Gdyby mu się chciało, Day mógłby wziąć szczyptę cukru-pudru z sernika, który jadł na deser, posypać odcisk palca, pozostawiony na talerzu przez kelnera, wysłać polecenie sprawdzenia i zanim skończyłby jeść, znałby już nie tylko imię i nazwisko faceta, ale także jego pełny życiorys. Wspaniałe było to życie w przyszłości, zaledwie dziesięć lat od przełomu wieku. Skoro rok 2010 oferował takie cuda, to co dopiero będzie za następne dwadzieścia, trzydzieści lat? Bardzo chciał się o tym przekonać osobiście, a dzięki postępom medycyny mógł na to liczyć z całkiem dużą dozą prawdopodobieństwa. – Cześć, Steve – odezwał się głośnik virgila. – Cześć, Marylin. Coś się stało? – Nic takiego. Skończyłyśmy wcześniej. Pomyślałam, że może zjedlibyśmy kolację. Wyszczerzył zęby do virgila. Kamera nie była włączona, więc ona nie mogła zobaczyć tego uśmiechu. – Właśnie wyszedłem z „Umberto” – powiedział. – Chyba nie tknę jedzenia przez następne parę tygodni. Roześmiała się. – Rozumiem. Wracasz do domu? – Jestem w drodze. Miał wprawdzie apartament w mieście, ale najczęściej starał się dostać na drugą stronę rzeki, do domu. Dzieciaki były już dorosłe, ale Marylin i pies chętnie go

widywali od czasu do czasu. Wyłączył virgila i zaczął go z powrotem przypinać do paska. Wymagało to trochę zabiegów. Sięgnął do sprzączki, poluzował pasek o kilka dziurek i przesunął wyściełaną kaburę Galco z pistoletem SIG .40 bardziej na brzuch, żeby nie gniotła go w prawe biodro. Mógł

nosić

jeden

z tych

nowoczesnych,

bezprzewodowych

taserów

obezwładniających, o których mówiono, że są lepsze niż broń palna, ale jakoś nie do końca im ufał. Prawda, że na obecne stanowisko dostał się z klucza politycznego, ale spędził w terenie dość czasu, żeby sobie na to zasłużyć. Ufał swemu staromodnemu pistoletowi.

Przesunięcie

kabury

pomogło.

Przy

okazji

odpiął

taśmę

samoprzyczepną, mocującą boczne panele kevlarowej kamizelki kuloodpornej, żeby też je trochę poluzować. Siedzący obok Boyle z trudem powściągał uśmieszek. Dole pokręcił głową. – Łatwo ci się śmiać. Ile ty masz lat, trzydzieści? Wciąż jeszcze trenujesz na siłowni trzy-cztery razy w tygodniu, prawda? My starzy, tłuści dżokeje biurkowi nie mamy czasu, żeby dbać o kondycję. Co zresztą wcale nie znaczyło, że był w aż tak kiepskiej kondycji. Mając metr siedemdziesiąt pięć wzrostu, ważył trochę ponad osiemdziesiąt pięć kilo. Pewnie, że mógłby zrzucić parę kilogramów, ale, do licha, w czerwcu skończył pięćdziesiąt dwa lata, więc miał prawo do niewielkiego nadbagażu. Zasłużył sobie na to. Jechali na skróty do autostrady, wąską ulicą na tyłach nowych osiedli. Ta część miasta była mroczna

i ponura,

z porozbijanymi

latarniami

i wrakami

samochodów

na

poboczach. Jeszcze jedna dzielnica, która zaczęła się zmieniać w slumsy zanim zdążyły wyschnąć tynki. Jego zdaniem, nad obecną koncepcją opieki społecznej trzeba by solidnie popracować; oczywiście nigdy nie było inaczej. Sprawy miały się co prawda coraz lepiej, ale wciąż było wiele do zrobienia, zanim wszyscy pasażerowie zdołają wsiąść do pociągu zwanego przyszłością. W Dystrykcie Columbia były ulice, w które nie zapuściłby się po zmroku, bez względu na broń, kamizelkę kuloodporną i virgila. W opancerzonej limuzynie czuł się trochę bezpieczniej... Rozległ się okropny huk, a wnętrze limuzyny rozświetlił nagle jaskrawopomarańczowy błysk. Samochód uniósł się po stronie kierowcy, przez chwilę, która wydawała się wiecznością jechał na dwóch kołach, po czym twardo opadł na jezdnię. – Co, u diabła?! Boyle zdążył wyciągnąć pistolet, kiedy samochód zarzucił tyłem, obrócił się i uderzył w słup ulicznej latarni. Słup był z włókna szklanego. Złamał się na

wysokości zderzaka i spadł na limuzynę. Na pokrywę bagażnika posypały się z brzękiem odłamki szkła. Day zobaczył zwalistego mężczyznę, wybiegającego z parnych ciemności nocy w stronę samochodu. Mężczyzna miał na głowie kominiarkę, która jednak nie zasłaniała mu twarzy. Day dostrzegł jasne włosy i bliznę, przechodzącą przez prawą brew. Twarz mężczyzny wykrzywiał uśmiech. Dayowi wydawało się, że kątem oka zauważył jakiś ruch za samochodem, ale kiedy się obejrzał, niczego nie zobaczył. – Ruszaj! – darł się Boyle. – Ruszaj! Ruszaj! Kierowca próbował. Silnik zawył, koła zapiszczały, ale samochód stał w miejscu. Wnętrze wypełniło się swądem spalonej gumy. Day nacisnął guzik sygnału alarmowego na virgilu i sięgał właśnie po swój pistolet, kiedy ubrany na czarno mężczyzna wyciągnął rękę i przytknął coś do drzwi limuzyny. Cokolwiek to było, zadźwięczało metalicznie. Mężczyzna odwrócił się i pobiegł z powrotem w ciemność... – Wysiadać! – krzyknął Boyle. – Przyczepił nam rzepa do drzwi! Wysiadać! Day chwycił za klamkę po stronie kierowcy, szarpnął i rzucił się na zewnątrz, wykonując niezdarny przewrót przez ramię. Rozległo się szczekanie pistoletu maszynowego, na które nakładał się dźwięk pocisków, siekących ranną limuzynę. Day przetoczył się dalej, rozglądając się za jakimś schronieniem. Na próżno. Nigdzie nie mógł się schować! Obejrzał się na samochód. Czas jakby stanął w miejscu. Boyle wysiadł z limuzyny, strzelając bez przerwy. Pomarańczowe płomienie wylotowe przecinały ciemność, ale wyglądało to jak filmowa scena w zwolnionym tempie. Boyle szarpnął się, trafiony małokalibrowymi pociskami w tułów. Dayowi przemknęło przez głowę, że większość pistoletów maszynowych strzela amunicją pistoletową i że kamizelki, które on sam i Boyle mieli na sobie powstrzymają każdy taki pocisk. Pod warunkiem, że tamci nie będą... ...krew i mózg trysnęły ze skroni Boyle’a, kiedy wyszła tamtędy kula... ...pod warunkiem, że nie będą strzelać w głowę! Jasna cholera! Co tu się działo? Kim byli ci ludzie? Cały czas słychać było wycie silnika limuzyny. Kierowca za wszelką cenę próbował odjechać. Day czuł zapach spalin, swąd spalonej gumy opon; czuł i zapach własnego strachu, ostry, kwaśny, przenikliwy. Rzep – ładunek wybuchowy, przymocowany do tylnych drzwi limuzyny – eksplodował z hukiem.

Ze wszystkich okien samochodu wyleciały szyby. Odłamki szkła posypały się na wszystkie strony, kilka trafiło Daya, ale prawie nie zwrócił na to uwagi. W tylnej części dachu limuzyny powstała wyrwa wielkości pięści. Day poczuł falę gorąca, a chwilę potem otoczył go dym, czarny i gryzący. Kierowca zwisał z okna połową bezwładnego ciała. Trup. Kierowca i Boyle nie żyli. Pomoc nadejdzie, ale Day wiedział, że nie może biernie czekać, bo też zginie. Poderwał się, przebiegł szybko kilka kroków, gwałtownie skręcił w prawo, dwa kroki, zwrot w lewo. Uciekając zakosami przypomniał sobie czasy w szkolnej drużynie futbolowej przed trzydziestu pięciu laty. Strzelano do niego, ale jakoś się wymykał. Pocisk przeszedł mu przez marynarkę pod lewym ramieniem. Poczuł, jak ogarnia go wściekłość. Ta cholerna marynarka była z jedwabiu z Hong Kongu i kosztowała go sześćset dolarów! Inny pocisk trafił go w pierś, tuż nad sercem. Nigdy nie nosił na wysokości serca płytki z tytanu, poprzestał na potrójnej wkładce z kevlaru, podobnie jak robiło to wielu agentów, i uderzenie pocisku zabolało go jak diabli! Jakby ktoś go zdzielił młotkiem prosto w splot słoneczny! Cholera! Ale nie miało to znaczenia. Był na nogach, biegł... Pojawiła się przed nim czarna postać, strzelając z Uzi. Day widział płomień wylotowy. Mimo ciemności i strachu dostrzegł też, że pod czarną kurtką tamten miał masywną bojową kamizelkę kuloodporną. Daya nauczono strzelać najpierw w środek nacierającej na niego masy, ale wiedział, że w tym wypadku na nic by się to nie zdało. Nie, nie, SIG .40 nie zraniłby w ten sposób napastnika, tak jak dziewięciomilimetrowe pociski z Uzi nie robiły krzywdy Dayowi! Nie zwalniając, Day uniósł pistolet i naprowadził świecącą plamkę celownika na nos mężczyzny. Jego pole widzenia zawęziło się – widział teraz tylko twarz tamtego. Zielona plamka nocnego celownika trochę skakała, ale oddał trzy strzały, ściągając spust najszybciej, jak potrafił. Napastnik zwalił się, jakby nagle zabrakło mu nóg. W porządku! Zdjął jednego z nich, stworzył lukę, to tak jak w futbolu, kiedy był rozprowadzającym, tak dawno temu. Teraz! Ruszaj przez lukę, szybko, do linii końcowej! Kątem oka zauważył jakiś ruch, spojrzał w lewo i zobaczył drugiego mężczyznę, również ubranego na czarno. Tamten trzymał oburącz pistolet. Stał nieruchomo, jak rzeźba. Wyglądał, jakby ćwiczył na strzelnicy. Day poczuł, że skręcają mu się wnętrzności. Chciał biec, strzelać, defekować,

wszystko w jednej chwili. Kimkolwiek byli ci faceci, byli zawodowcami. To nie uliczna banda, która chciała komuś ukraść portfel. To był zamach, a tamci byli dobrzy... To była jego ostatnia myśl. Pocisk trafił go między oczy, na zawsze przerywając zdolność myślenia. Na tylnym siedzeniu Volvo kombi Michaił Rużjo odwrócił się i spojrzał na ciało Nikołaja Papirosa w wielkiej przestrzeni bagażowej. Ciało leżało na boku i choć było przykryte kocem, we wnętrzu samochodu rozszedł się już odór śmierci. Rużjo westchnął i pokręcił głową. Biedny Nikołaj. Mieli nadzieję, że obejdzie się bez ofiar – zawsze ma się taką nadzieję – ale tamten gruby Amerykanin nie był tak stary i ociężały, jak oczekiwali. Nie docenili go – błąd. Oczywiście to Nikołaj odpowiadał za rozpracowanie dyrektora Net Force, więc może i była w tym jakaś sprawiedliwość losu, że to on stał się jedyną ofiarą. Rużjo pomyślał, że mimo wszystko będzie mu go brakować. Wiele razem przeszli, jeszcze w Służbie Wywiadu Zagranicznego. Piętnaście lat. W tym biznesie to jak całe życie. Jutro Nikołaj obchodziłby urodziny; miałby czterdzieści dwa lata. Winters, Amerykanin, prowadził Volvo, a obok niego siedział Grigorij Zmieja, mrucząc coś pod nosem po rosyjsku. Ich nazwiska – nawet Wintersa – nie były tymi, które dostali po ojcach. Były żartem. Rużjo, to po rosyjsku karabin. Nikołaj nazwał się papierosem, Grigorij – żmiją. Rużjo westchnął jeszcze raz. Cóż, stało się. Nikołaj nie żył, ale zamach się udał, więc strata była do zaakceptowania. – Wszystko w porządku, szefie? – spytał Amerykanin. – W porządku. – Tak tylko pytam. Amerykanin mówił, że pochodzi z Teksasu i albo to była prawda, albo doskonale naśladował teksański akcent. Rużjo spojrzał na pistolet, leżący na siedzeniu. To z niego zabił tamtego człowieka, który przedtem zabił Nikołaja. Beretta 9 mm, włoska broń. Bardzo dobry pistolet, precyzyjnie wykonany, ale też wielki, ciężki, za duży odrzut, za duży huk, za wielkie pociski, jak na gust Rużjo. Kiedy służył w Specnazie, rosyjskich oddziałach specjalnych, zajmując się tym, co nazywano mokryje dieła, czyli mokrą robotą, miał mały pistolet PSM kalibru 5,45 mm. Strzelał pociskami o połowę mniejszymi niż Beretta i był od niej o wiele mniejszy. Prawda, że zbrojmistrz mu go podrasował; tamten PSM zawsze mu wystarczał. Nigdy go nie zawiódł. Wolałby PSM od Beretty, ale oczywiście było to niemożliwe. Zamach miał wyglądać, jakby dokonali go miejscowi, więc broń rosyjskiego zabójcy uruchomiłaby

wystarczająco wiele sygnałów alarmowych, żeby obudzić nieboszczyka. W tych sprawach Amerykanie wcale nie byli tacy głupi. Z dezaprobatą spojrzał na Berettę. Amerykanie mieli obsesję na punkcie wielkich rozmiarów; dla nich większe zawsze było lepsze. Zdarzało się, że ich policjanci strzelając do przestępców opróżniali całe magazynki, zawierające osiemnaście albo dwadzieścia nabojów wielkiej mocy i wielkiego kalibru – i chybiali za każdym razem. Taktyka „módl się i strzelaj”. Zdawali się nie rozumieć, że pojedynczy strzał z małokalibrowej broni w rękach eksperta był znacznie skuteczniejszy niż magazynek pełen pocisków na słonia w rękach niewyszkolonego idioty – a wielu amerykańskich policjantów sprawiało właśnie takie wrażenie. Żydzi to wiedzieli. Agenci izraelskiego Mosadu byli rutynowo wyposażani w dwudziestki dwójki, strzelające najmniejszą z dostępnej w handlu amunicji. A przecież każdy wiedział, że Mosadu nie można lekceważyć. Dobrze, że przynajmniej ten facet z FBI zginął z klasą. Zabrał ze sobą jednego z nich, z czym się nie liczyli. Trafił Nikołaja trzy razy w głowę. Jeden pocisk mógłby być dziełem przypadku, ale nie trzy. Zobaczył kamizelkę kuloodporną, wiedział, do czego służy i strzelał w głowę. Gdyby był odrobinę szybszy, mógłby uniknąć pierwszego ataku. Na przednim siedzeniu Zmieja mruknął coś na tyle głośno, że Rużjo go usłyszał. Zgrzytnął zębami. Rużjo nie lubił Grigorija Zmiei. Tamten był w wojsku od 1985 roku. Służył w jednej z formacji, które weszły do ojczyzny Rużjo – Czeczenii – żeby zabijać i gwałcić. Zgoda, Grigorij był żołnierzem, po prostu wykonywał rozkazy i, zgoda, na dłuższą metę ich obecna misja była ważniejsza niż wszelkie urazy, jakie Rużjo mógł żywić do Zmiei, więc będzie go musiał ścierpieć. Ale może pewnego dnia Zmieja zacznie o jeden raz za dużo mówić o swoim pięknym medalu za operację w Czeczenii i jeśli zakończenie misji będzie już na tyle bliskie, że nie będzie to miało istotnego znaczenia, Grigorij Zmieja dołączy do swoich przodków. A Rużjo będzie się uśmiechał, zaciskając ręce na szyi tego prostaka. Ale jeszcze nie dzisiaj. Za wiele jeszcze było do zrobienia, za wiele mostów do przekroczenia, celów do osiągnięcia. Zmieja był jeszcze potrzebny. Miał szczęście. Alexander Michaels był zaledwie w półśnie, kiedy rozświetlił się mały monitor, stojący na nocnym stoliku koło łóżka. Poczuł światło przez przymknięte powieki, odwrócił się w stronę, z której dochodziło i otworzył oczy. Na ekranie pojawiło się logo Net Force na niebieskim tle, a komputerowy głos powiedział: – Alex, pilna rozmowa, priorytet jeden. Michaels zamrugał i zerknął na sygnaturę czasu w prawym górnym rogu ekranu.

Tuż po północy. Jeszcze się nie rozbudził. Co...? – Alex, pilna rozmowa, priorytet jeden. Komputer mówił zmysłowym, kobiecym głosem. Obojętne, co mówił, zawsze brzmiało to, jakby zapraszał do łóżka. Moduł osobowości, łącznie z programem głosowym, zaprogramował Jay Gridley. Michaels wiedział, że Jay zażartował sobie, wybierając właśnie taki głos. Był wspaniałym informatykiem, ale lepiej spisywał się jako kucharz niż jako komik. Michaelsa drażnił głos, jakim przemawiał do niego komputer, ale za nic na świecie nie dałby temu dzieciakowi satysfakcji, prosząc o zmianę. Zastępca dowódcy Net Force przetarł oczy, zaczesał do tyłu krótkie włosy palcami i wstał z łóżka. Mała, reagująca na ruch kamera umieszczona na monitorze wodziła za nim obiektywem. Urządzenie było zaprogramowane do przesyłania obrazów, chyba że się wyłączyło tę funkcję. – W porządku, już nie śpię. Połącz. Voxax – system uaktywniany głosem – wykonał polecenie. Na ekranie pojawiła się jakby udręczona twarz zastępczyni Michaelsa, Antonelli Fiorelli. Wyglądała na mniej zaspaną niż on, ale w końcu to ona miała w tym tygodniu psią wachtę, więc zachowywanie czujności było jej obowiązkiem. – Przepraszam, że cię obudziłam, Alex. – Nie ma sprawy, Toni. Co się stało? Nie dzwoniłaby bez bardzo ważnego powodu. – Ktoś właśnie zamordował dyrektora Daya. – Co takiego?! – Jego virgil wysłał sygnał alarmowy. Policja z Dystryktu odpowiedziała na wezwanie. Kiedy tam dotarli, Day, jego ochroniarz Boyle i kierowca limuzyny, Louis Harvey, już nie żyli. Wygląda na to, że użyto ładunków wybuchowych i pistoletów maszynowych. To się stało może dwadzieścia minut temu. Michaels rzucił słowo, którego rzadko używał w towarzystwie kobiet. – Zgadzam się – powiedziała Toni. – Nic dodać, nic ująć. – Już jadę. – Virgil ma adres. – Krótka przerwa. – Alex? Nie zapomnij o procedurach na wypadek zamachu. Nie musiała mu o tym przypominać, ale skinął głową. W razie ataku na wyższego funkcjonariusza federalnego, wszyscy pracownicy jego agencji mieli obowiązek przyjąć założenie, że nie będzie to jedyny atak, jaki zaplanowano. – Jasne. Rozłączam się.

Twarz jego zastępczyni znikła z ekranu, który znów zabarwił się na niebieski kolor Net Force. Michaels wstał z łóżka i zaczął się ubierać. Steve Day nie żyje? Jasna cholera! Jasna cholera.

Rozdział 2

Środa, 8 września, godzina 0.47 Waszyngton, Dystrykt Columbia Czerwone

i niebieskie

światła

samochodu

policyjnego

z D.C.

błyskały,

rozświetlając ulicę jak w wesołym miasteczku; efekty świetlne pasowały do cyrkowej aktywności, od jakiej tu wrzało. Zbliżała się pierwsza w nocy, ale na ulicy były dziesiątki gapiów, trzymanych na dystans przez policję i jaskrawe plastikowe taśmy, którymi odgrodzono miejsce zbrodni. Wielu zaciekawionych ludzi wyglądało z okien pobliskich domów. A było na co patrzeć – uszkodzona wybuchem limuzyna, mnóstwo łusek po nabojach, trzy ciała. Toni Fiorella pomyślała, że paskudnie musi być umierać w takiej okolicy. Z drugiej strony, jeśli się nad tym zastanowić, żadna okolica nie była dobra, kiedy śmierć sprowadzał nagły grad pocisków z pistoletów maszynowych. – Agent Fiorella? Toni wyrwała się z zamyślenia i spojrzała na kapitana policji, który – sądząc po rozmiarach i kształtach zmarszczek na zaspanej twarzy – został niedawno wyrwany z łóżka. Był po pięćdziesiątce, niemal zupełnie łysy, a w tej chwili prawie na pewno bardzo nieszczęśliwy. Źle jest, kiedy człowieka budzą gdy w jego rewirze, podczas jego dyżuru, giną agenci federalni. Bardzo źle. – Tak? – Moi ludzie skończyli właśnie przepytywać potencjalnych świadków. Toni skinęła głową. – Niech mi pan pozwoli zgadnąć. Nikt niczego nie widział. – Powinna pani służyć w policji – powiedział kwaśno kapitan. – Ma pani oko do szczegółów. – Ktoś z tych ludzi musi mieć na sumieniu jakieś ciemne sprawki – powiedziała Toni, machając oskarżycielsko w stronę gapiów. Kapitan skinął głową. Wiedział, o co chodzi. Kiedy ginął policjant, nieważne, miejscowy, czy federalny, robiło się wszystko, co konieczne do odnalezienia sprawców. Wyciskanie

informacji

z drobnych

handlarzy

narkotyków,

czy

nawet

z przyzwoitych obywateli, których za często przyłapano na nieprawidłowym parkowaniu, było czymś zupełnie normalnym. Robiło się wszystko, co konieczne.

Zabójcy policjantów nie mogli ujść bezkarnie. Toni spostrzegła nowiutkiego Chryslera, zatrzymującego się tuż przed kordonem policyjnym. Dwaj ludzie – kierowca i ochroniarz – wysiedli jako pierwsi i uważnie obserwowali tłum. Po chwili ochroniarz skinął głową pasażerowi na tylnym siedzeniu. Alex Michaels wysiadł, spostrzegł Toni i ruszył w jej kierunku. W uniesionej ręce trzymał plakietkę identyfikacyjną. Policjanci blokujący ulicę zrobili mu przejście. Toni ogarnęły silne emocje, jak zwykle kiedy widziała Alexa po raz pierwszy danego dnia. Nawet teraz, w środku tego wszystkiego, odczuwała radość, podziw, a nawet miłość. Twarz Alexa nie była ponura; miała jak zwykle neutralny wyraz. Nie pozwalał sobie na okazywanie uczuć, ale ona i tak wiedziała, że to, co się stało, musi być dla niego bardzo bolesne. Steve Day był jego mentorem i przyjacielem. Jego śmierć musiała być dla Alexa ciosem w samo serce, chociaż nigdy by tego nie przyznał, nawet przed nią. A może zwłaszcza przed nią... – Cześć, Toni. – Cześć, Alex. Nie rozmawiali, obchodząc miejsce zbrodni. Michaels przykucnął i przyjrzał się zwłokom Steve’a Daya. Zauważyła, jak ściągnęły mu się rysy. Krótki skurcz mięśni twarzy, kiedy patrzył na Daya. Nic więcej. Wstał, podszedł do limuzyny i przyjrzał się pozostałym zabitym agentom i zrujnowanemu pojazdowi. Ludzie z FBI i miejscowi policjanci wciąż krzątali się z latarkami i kamerami wideo, nagrywając całą ulicę. Technicy z zespołu medycyny sądowej rysowali okręgi dookoła każdej łuski na ulicy i chodniku, oznaczając ich położenie przed zabraniem do badań. Ktoś sprawdzi odciski palców na tych łuskach, używając rozpylonego estru akrylanu cyjanku, takiego jak w super klejach. Jeśli zrobi się to porządnie, można znaleźć odciski palców nawet na kawałku papieru toaletowego. Przeprowadzą też badanie na obecność substancji biologicznych, tak dokładne, że można by znaleźć pojedynczy zarazek w oceanie. Toni przypuszczała jednak, że jest mało prawdopodobne, by natrafili na przydatne odciski, czy ślady DNA. To prawie nigdy nie było takie proste. Zwłaszcza, kiedy jakaś operacja została zaplanowana tak dobrze, jak ta. Obejrzawszy wszystko, Alex odwrócił się do niej. – Dobra. Mów, co wiesz. – Wszystko wskazuje, że to zamach i że celem był dyrektor Day. Bomba pod pokrywą kanału rzuciła limuzynę na latarnię. Tylne drzwi otwarto za pomocą ładunku wybuchowego – prawdopodobnie jakiś rzep – a kilku napastników skosiło

pasażerów. Z układu łusek wynika, że strzelało trzech, albo więcej. Porter zajmie się badaniami balistycznymi, ale na podstawie tego, co zobaczył jest prawie pewien, że używali dziewięciomilimetrowej amunicji. Były co najmniej dwa pistolety maszynowe i jeden zwykły. Mówiła beznamiętnie, jakby podawała mu wyniki zawodów sportowych. Pochodziła z Bronxu, z włoskiej rodziny, w której nie ukrywano uczuć, śmiano się do rozpuku

i płakano

rzewnie.

Niełatwo

przychodziło

jej

teraz

mówienie

beznamiętnym tonem – lubiła Steve’a Daya i jego żonę – ale to była jej praca. – Boyle i Day odpowiedzieli ogniem. Boyle zdołał strzelić dwanaście razy, Day – trzy. Porter znalazł na ulicy kilka zdeformowanych pocisków z broni ręcznej. Deformacje wskazują, że pociski odbiły się od czegoś twardszego niż kevlar. Będzie to musiał sprawdzić, żeby mieć pewność, ale... Alex przerwał jej w pół zdania. – Napastnicy

mieli

na

sobie

kamizelki

kuloodporne,

prawdopodobnie

z wkładkami ceramicznymi, jak w wojsku, albo z tej super wytrzymałej plecionki. Co jeszcze? – Spójrz tutaj. Poprowadziła go na miejsce za ciałem Daya. Ludzie koronera zabierali właśnie zwłoki, ale Alex nawet nie spojrzał na nich, ani na przyjaciela. Był w tej chwili absolutnym profesjonalistą. – Łuski z pistoletu Daya znaleziono tutaj, tutaj i tam. – Pokazała trzy małe kółka, narysowane kredą na ulicy, odległe od siebie o parę metrów. Przeszła kilka kroków i ponownie pokazała na ulicę. – Dokładnie tutaj jest niewielka plama zakrzepłej krwi, a dalej widać rozpryśniętą krew i tkankę mózgową. Przerwała, czekając, aż sam to sobie skojarzy. Skojarzył. – Ktoś rozwalił jednego z napastników mimo kamizelki kuloodpornej – powiedział. – Day wiedziałby, że trzeba strzelać w głowę. Ale zabójcy zabrali ciało. – Policja zorganizowała blokadę dróg. Tylko machnął ręką. – To była robota zawodowców. Nie złapie się ich w ten sposób. Co jeszcze? Pokręciła głową. – Obawiam się, że to na razie wszystko. Trzeba poczekać na wyniki badań laboratoryjnych. Nie zgłosił się żaden świadek. Przykro mi, Alex. Skinął głową. – W porządku. Steve... dyrektor Day długo kierował Wydziałem Przestępczości Zorganizowanej. Uruchom system, Toni. Chcę wiedzieć wszystko o każdym, z kim Day kiedykolwiek rozmawiał jako szef PZ, o każdym, kto miał do niego jakąś urazę. I wszystko, nad czym teraz pracujemy. To wygląda na operację Nowej Mafii, ich styl, ale nie wolno nam niczego przeoczyć.

– Posadziłam już do tego ludzi – powiedziała. – Jay Gridley zajmuje się systemem komputerowym. Patrzył na ulicę, ale oczy miał wbite w jakiś punkt odległy o miliony kilometrów. Chciała do niego podejść, wziąć go za rękę, pomóc mu unieść ciężar bólu, jaki musiał odczuwać, ale nie ruszyła się z miejsca. Wiedziała, że byłoby to nie na miejscu, a nie chciała, żeby zatrzasnął drzwi, żeby odwrócił się od niej, kiedy zacznie go pocieszać. Był dobrym człowiekiem, ale bardzo zamkniętym w sobie. Nigdy nie pozwalał, żeby ktoś za bardzo się do niego zbliżył. Musiała postępować jak najostrożniej i jak najsubtelniej, jeśli kiedykolwiek miała przedostać się przez tę żelazną ścianę. Zdawała też sobie sprawę, że niewłaściwe byłoby wykorzystywanie do tego śmierci jego przyjaciela. – Pojadę z Porterem do laboratorium – powiedziała. Skinął głową, ale nie odpowiedział. Michaels stał na środku podupadłej ulicy, w środku paskudnej nocy, udręczony swądem prochu, żarem bijącym z reflektorów kamer i śmiercią, dźwiękami radia policyjnego, rozmowami oficerów dochodzeniowych i tłumem gapiów, trzymanych na dystans przez znudzonych gliniarzy. W oddali słyszał charakterystyczny jęk kolejki magnetycznej, pędzącej w stronę Baltimore. Steve Day nie żyje. Jeszcze się z tym nie oswoił. Widział ciało, oczy Daya, w których na zawsze zgasł blask. To, co pozostało, było tylko pustą powłoką. Rozumiał to, ale emocjonalnie był sparaliżowany. Nie pierwszy raz umierał ktoś z jego znajomych; z niektórymi był nawet dość blisko zżyty. Świadomość, że kogoś już nie ma zawsze docierała dopiero po wielu dniach, tygodniach, nawet miesiącach, kiedy człowiek zdawał sobie sprawę, że ten ktoś już nigdy nie zadzwoni, nie napisze, nie roześmieje się, ani nie pojawi w drzwiach z butelką szampana. Do diabła, ktoś wykończył dobrego człowieka, zdmuchnął go jak zapałkę. Alex Michaels był w tej chwili wściekły. Ci, którzy to zrobili, muszą za to zapłacić, choćby to miała być ostatnia rzecz, jakiej dokona! Westchnął. Tutaj nic już nie było do roboty. Zabójcy są już daleko, a całe to stukanie do drzwi i przepytywanie świadków nie przyniesie niczego, co można by od razu wykorzystać. Zamachowcy nie ukrywali się w którymś z podupadłych budynków. Nawet fotograficznie dokładne rysopisy nie na wiele by się przydały oficerom dochodzeniowym. Zabójcy nie pochodzili z tej okolicy. Opinia publiczna nie wiedziała o tym, ale schwytanie zawodowych morderców należało do rzadkości. A dziewięciu na dziesięciu schwytanych wpadało dlatego, że wsypali ich ci, którzy ich wynajęli. Michaels nie sądził, żeby było to prawdopodobne w wypadku tej konkretnej

operacji. Ci, którzy ponosili odpowiedzialność za zamach dobrze wiedzieli, że władze nie zadowolą się zamknięciem bezpośrednich zabójców. W tej sytuacji nikt nikogo nie wsypie. Jeśli była to robota mafii i bosowie zrobią się nerwowi, zamachowcy prawdopodobnie znikną na zawsze w jakimś dole z wapnem na odludziu w Missisipi. A niewykluczone, że faceci, którzy ich zastrzelą, również znikną.

Net

Force

miała

dostęp

do

najbardziej

nowoczesnych

zasobów

technologicznych na świecie, najszybsze komputery w sieci, bogactwo informacji, przechodzące wszelkie wyobrażenia. Agenci online i w terenie też byli najlepsi, najbystrzejsi, sama śmietanka, zebrana z FBI i ABN, Agencji Bezpieczeństwa Narodowego, z najlepszych uniwersytetów, agencji policyjnych i wojskowych. Ale na nic się to wszystko nie przyda, jeśli zabójcy nie popełnili żadnego błędu. Jeśli Net Force nie natrafi na coś, co stanie się przełomem w śledztwie. Michaels za długo był w tej branży, żeby udawać, że jest inaczej. Z drugiej strony, nawet zawodowi mordercy nie byli doskonali. Od czasu do czasu któremuś powijała się noga. I jeśli tutaj popełnili choćby najmniejszy błąd, tak mały, że widoczny tylko przez mikroskop elektronowy, Alex Michaels był zdecydowany go znaleźć, nawet jeśli będzie trzeba poruszyć w tym celu cały układ słoneczny. Zaćwierkał virgil. – Tak? – Alex? Tu Walt Carver. Alex znowu westchnął. Walter S. Carver, dyrektor FBI. Spodziewał się tego telefonu. – Słucham, sir. – Przykro mi z powodu Steve’a. Coś do zameldowania? Alex przekazał swemu szefowi wszystko, co wiedzieli. Kiedy skończył, Carver powiedział: – W porządku,

mamy

spotkanie

z prezydentem

i jego

Zespołem

ds.

Bezpieczeństwa Narodowego o 7.30 w Białym Domu. Zestaw wszystko, co mamy. Dokonasz prezentacji. – Tak, proszę pana. – Aha, i od tej chwili jesteś pełniącym obowiązki dyrektora Net Force. – Sir, ja... Carver nie pozwolił mu dokończyć. – Wiem, wiem, ale potrzebuję kogoś na tym stołku i padło na ciebie. Nie pomyśl, że pomniejszam znaczenie śmierci Steve’a, ale Net Force jest ważniejsza niż los jednego człowieka, kimkolwiek by był. Wszyscy idą o szczebel wyżej, Toni dostanie twoje dotychczasowe stanowisko. Będę potrzebował akceptacji prezydenta, ale nie sądzę, żeby były z tym kłopoty. Myślę, że zatwierdzimy cię na stanowisku dyrektora Net Force w ciągu paru dni. – Sir...

– Potrzebuję cię tutaj, Alex. Nie zawiedziesz mnie teraz, prawda? Michaels wbił wzrok w virgila. Nie miał wyboru. Pokręcił głową. – Nie, sir, nie zawiodę. – Dzięki. Zobaczymy się rano. Spróbuj się trochę przespać – źle by było, gdybyś wyglądał jak żywy trup, kiedy będziesz robił tę prezentację. I jeszcze jedno. Procedury na wypadek zamachu obowiązują w całej rozciągłości, zrozumiano? – Tak jest. – Jedź do domu, Alex. Michaels spojrzał w stronę swego samochodu. Ochroniarz i kierowca czekali, rozglądając się dookoła. Miał trochę więcej niż sześć godzin, żeby przygotować prezentację dla prezydenta Stanów Zjednoczonych i jego zadufanych doradców do spraw bezpieczeństwa – nie mówiąc o własnym szefie w FBI – i jeszcze trochę się przespać. Na sen z pewnością nie zostanie już czasu. Pokręcił głową. Ledwie zaczęło mu się wydawać, że jakoś uporządkował swoje sprawy, a już życie rzucało mu nowe wyzwania. Myślisz, stary, że nad wszystkim panujesz? Pomyśl tylko. Twój bezpośredni przełożony właśnie został zamordowany, prawdopodobnie przez mafię, ty właśnie dostałeś awans, a na jutro masz przygotować prezentację dla najpotężniejszego człowieka na świecie; prezentację, która prawdopodobnie zadecyduje o całej twojej karierze. No i jak się czujesz? – Szlag by to trafił – powiedział Michaels głośno. – Przepraszam? – odezwał się stojący w pobliżu policjant z drogówki. – Nie, nic – odparł Michaels i ruszył do samochodu. – Do domu, dyrektorze? – spytał kierowca. Dyrektorze... A więc kierowca już wiedział o awansie. Cóż, jedno było pewne – Michaels wykorzysta swą nową pozycję do zajęcia się tą sprawą. Nie zamierzał jechać do domu, bez względu na to, jak bardzo czuł się zmęczony. – Nie, do biura.

Środa, 8 września, godzina 11.19 Grozny, Czeczenia Władimir Plechanow starł trochę wszechobecnego kurzu z szyby okiennej i wyjrzał na miasto. Mimo klimatyzacji i cotygodniowych wizyt sprzątaczki, wszystko zdawało się być pokryte warstwą pyłu, miałkiego jak talk, ale znacznie ciemniejszego. Oczywiście, teraz to tylko zwykły brud. Plechanow pamiętał jednak czasy, kiedy na wszystkim osiadały sadze z krematoriów, pozostałość po żołnierzach, cywilach i rosyjskich agresorach. To było dawno temu, prawie dwadzieścia lat, ale z wiekiem zaczął spędzać coraz więcej czasu w swej komnacie wspomnień; może nawet więcej niż powinien. Cóż, na pewno miał jeszcze po co żyć, wierzył, że czeka go wspaniała przyszłość, ale miał sześćdziesiąt lat, a w tym wieku człowiek ma przecież czasem prawo do reminiscencji. Z narożnego biura na piątym piętrze w Skrzydle Komputerowym Gmachu Nauki – który przedtem był przez krótki okres siedzibą dowództwa naczelnego sił zbrojnych – Plechanow miał dobry widok. Tu nowy most na rzece Sundża, tam daleko wielki Rurociąg Machaczkalski, dostarczający coraz droższą czarną ciecz do tankowców, czekających na Morzu Kaspijskim. Tu pozostałości koszar, w których Tołstoj pełnił służbę jako młody żołnierz. A tam, w dali, łańcuch górski Sundża, należący do potężnego Kaukazu. To miasto wcale nie było gorsze od innych. Nie było małe – mieszkała tu prawie połowa ludności całego kraju – ale też, ze swymi niespełna siedmiuset pięćdziesięciu tysiącami ludzi, nie było przesadnie wielkie. I znajdowało się w tak pięknym kraju. Ropa naftowa wciąż była podstawą gospodarki Groznego, ale zaczynało jej brakować, kończyła się tak szybko, że zapasów nie uzupełniłoby i dziesięć tysięcy dinozaurów dziennie, zdychających i natychmiast gnijących; zresztą, tego nie mógłby załatwić nawet Steven Spielberg i magia jego filmu. Kominy rafinerii dzień i noc wypluwały w niebo dym i płomienie, ale w niezbyt odległej przyszłości te ogniste wieże miały pogrążyć się w ciemnościach. Czeczenia potrzebowała nowych podstaw dla swej gospodarki. Podstaw, które on, Władimir Plechanow, zamierzał jej zapewnić. Bo chociaż urodził się w Rosji, czuł się na wskroś Czeczenem... Rozmyślania nad Wielkim Planem przerwał mu komputerowy sygnał programu telefonicznego. Odwrócił się od okna, podszedł do drzwi swego biura i uśmiechnął się do sekretarki, Nastii. Następnie zamknął drzwi, cicho, ale stanowczo i podszedł do nowoczesnej stacji roboczej na biurku. – Komputer, włączyć zagłuszanie. Maszyna posłusznie wykonała wydane głosem polecenie. – Zagłuszanie włączone.

Plechanow skinął komputerowi głową, jakby ten potrafił dostrzec i zrozumieć ten gest. Nie potrafił, ale Plechanow mógłby, gdyby chciał, wprowadzić do programu i takie możliwości. – Yes? – odezwał się po angielsku. Na tej linii nie było transmisji wideo, zresztą wcale by sobie tego nie życzył. Oczywiście łączność była bezpieczna – na tyle bezpieczna, na ile mógł to zapewnić najlepszy program szyfrujący rosyjskich sił zbrojnych. Plechanow wiedział o tym, bo to właśnie on napisał ten program na zamówienie armii rosyjskiej, a praktycznie nie było szans, że tę rozmowę podsłucha ktoś, kto byłby w stanie złamać szyfr. Może niektórzy z agentów Net Force potrafiliby tego dokonać, ale w tej chwili... byli zajęci czym innym. Uśmiechnął się. Mimo wszystko, mówił po angielsku, bo Nastia nie znała ani słowa w tym języku, podobnie jak inni, którzy mogliby przypadkiem przechodzić koło drzwi jego biura. – Praca wykonana – powiedział głos, przebywszy kilka tysięcy kilometrów. Mówił Michaił, ten, który nazwał się dla zabawy Karabinem. Michaił Rużjo. Brutalny facet, ale lojalny i nad wyraz sprawny. Odpowiednie narzędzie do tej misji. – To dobrze. Niczego innego nie oczekiwałem. Jakieś problemy? – Nikołaj nieoczekiwanie postanowił przejść w stan spoczynku. – A to pech – powiedział Plechanow. – Był dobrym pracownikiem. – Tak. – Doskonale. Przenosisz się do nowej siedziby? – Tak. Łączność była wprawdzie zaszyfrowana, ale czym skorupka za młodu nasiąknie... Czasy ich służby w Specnazie dawno minęły, ale stare nawyki pozostały. Plechanow wiedział, że kryjówka znajdowała się w San Francisco, więc nie było potrzeby mówić tego głośno. Nawet gdyby jakiś wschodzący geniusz matematyczny cudem zdobył nagranie tej rozmowy – i odszyfrował ją, co byłoby jeszcze większym cudem – czego by się dowiedział? Niewinna rozmowa dwóch niezidentyfikowanych mężczyzn, przesłana tyloma przekaźnikami, odbita od tylu satelitów, że jej prześledzenie w celu zlokalizowania rozmówców było praktycznie niemożliwe. Rozmowa pełna nic nie mówiących ogólników. Praca? Jakiś Nikołaj przeszedł w stan spoczynku? Przeprowadzka? Nikomu nic to nie mówiło. – Cóż, kontynuuj zgodnie z planem. Skontaktuję się z tobą, kiedy będzie coś nowego do zrobienia. – Zawahał się przez chwilę, ale uznał, że powinien jeszcze coś

powiedzieć. Komunizm był martwy i bardzo dobrze, ale pracownicy wciąż potrzebowali wyrazów uznania, żeby mieć poczucie dobrze spełnionego obowiązku. Wiedzieli o tym dobrzy menedżerowie. – Dobrze się spisałeś – powiedział Plechanow. – Jestem zadowolony. – Dziękuję. Na tym rozmowa się zakończyła. Plechanow odchylił się na krześle. Realizacja Wielkiego Planu postępowała dokładnie tak, jak powinna. Jak śnieżynka, tocząca się po górskim zboczu, początkowo niewielka, zmieniała się w lawinę, ogromną i niepowstrzymaną. Nacisnął umieszczony na biurku guzik interkomu. Zaczekał kilka sekund, ale nikt nie odpowiadał. Nacisnął jeszcze raz. Żadnej odpowiedzi. Westchnął. Interkom znów się zepsuł. Jeśli chciał się napić herbaty, musiał pójść do Nastii i poprosić ją osobiście. On, który wkrótce będzie jednym z najpotężniejszych ludzi na świecie, musiał pracować w biurze, w którym najprostsze urządzenia wymagały naprawy. Pokręcił głową. To się musi zmienić. I będzie to najmniejsza ze zmian...

Środa, 8 września, godzina 7.17 Waszyngton, Dystrykt Columbia Alexander Michaels czuł się lepiej. Podczas jazdy samochodem w stronę budynku przy Pennsylvania Avenue nr 1600 jeszcze raz przejrzał komputerowe wydruki, starając się uporządkować myśli najlepiej jak potrafił. Jego samochód jechał między pojazdami

ochrony,

szarymi,

rządowymi

samochodami,

których

kierowcy

i pasażerowie mieli przy sobie dość broni, żeby stoczyć małą wojnę. Procedury bardzo precyzyjnie określały, co należy robić w razie zamachu na wyższego urzędnika federalnego. Korzenie tych środków bezpieczeństwa sięgały czasów Abrahama Lincolna. Większość ludzi nie wiedziała, że tamten prezydent nie był jedynym celem zamachowca Bootha i jego kompanów. Michaels był już w Białym Domu kilka razy, ale zawsze towarzyszył Steve Dayowi, nigdy jako numer 1. Dysponował wszelkimi, nawet najdrobniejszymi informacjami na temat zamachu, jakie tylko zdołała zebrać FBI. Wszystko było skopiowane na małej dyskietce, na której można było zapisać gigabajty materiału. Dyskietka znajdowała się w zakodowanej obudowie z plastiku i była gotowa do wprowadzenia danych do specjalnie zabezpieczonego systemu komputerowego Białego Domu. Wiedział, że gdyby mu się coś przytrafiło, każdemu,

kto próbowałby otworzyć plastikową obudowę dyskietki, zrobiłoby się gorąco – dziesięć gramów termoflexu wytwarzało dość ciepła, żeby spopielić obudowę, dyskietkę i palce tego, kto byłby na tyle głupi, żeby to trzymać w rękach. System Białego Domu składał się ze specjalnych komputerów bez jakiegokolwiek połączenia ze światem zewnętrznym, z najnowszymi programami antywirusowymi i zabezpieczeniami przed dostępem osób niepowołanych. Michaels wiedział, że kiedy jego informacje zostaną tam wprowadzone, będą bezpieczne. Był zmęczony, wypił za dużo kawy, ponad wszystko chciałby paść na łóżko z dala od tego wszystkiego i spać przez tydzień. Tym gorzej dla ciebie. Nie za to ci płacą, prawda? Zaćwierkał virgil. – Tak? – Alex? Jesteś gotów? Dyrektor. – Tak, proszę pana. Będę za pięć minut. – Coś nowego, o czym powinienem wiedzieć? – Nic ważnego. – W porządku. Rozłączam się. Procesja dotarła do Bramy Zachodniej. Alex wysiadł, został skontrolowany przez wykrywacz metali, wykrywacz materiałów wybuchowych i STO – skaner twardych obiektów – nowe urządzenie, mające uniemożliwić przemycenie broni palnej, czy noży z ceramiki lub z plastiku. Zdał taser, wziął pokwitowanie i plakietkę gościa, po czym przeszedł przez kolejne kontrole, podczas których wartownicy z Korpusu Piechoty Morskiej upewniali się, że na pewno jest tym, za którego się podaje. Centrum Sytuacyjne, w którym miała się odbyć ta narada, było jednym ze starszych pomieszczeń i znajdowało się piętro niżej, pod Gabinetem Owalnym. Kolejna dwójka marines sprawdziła jego plakietkę, kiedy wysiadł z małej windy. Trzech agentów Tajnej Służby w garniturach skinęło głowami. Wymienił z nimi parę słów, idąc do Centrum Sytuacyjnego. Dwóch z nich znał; jednego jeszcze z czasów, kiedy stacjonował w Idaho. – Dzień dobry, panie dyrektorze – powitał go stary przyjaciel z Idaho. – Cześć, Bruce. – Wciąż jeszcze czuł się nieswojo, kiedy zwracano się do niego per „dyrektorze”. Wcale mu nie zależało na tym stanowisku, a już z całą pewnością nie chciał go kosztem życia Steve’a Daya. Jedyną pociechą było to, że jako dowódca miał największe szanse schwytania zabójców Daya. I był zdecydowany to zrobić. Ostatnia kontrola, skaner linii papilarnych kciuka i drzwi Centrum Sytuacyjnego otworzyły się. W środku

dyrektor

Carver

siedział

już

przy

długim

stole,

kształtem

przypominającym pomieszczenie piętro wyżej i popijał kawę z porcelanowej filiżanki. Po jego lewej stronie stał zastępca dyrektora Biura Bezpieczeństwa Narodowego Sheldon Reed, rozmawiając z kimś przez virgila. Sekretarka w średnim wieku, ubrana w tweedową spódnicę i białą jedwabną bluzkę siedziała przy małym stoliku pod ścianą, na którym obok terminala komputerowego leżał blok stenograficzny i nie połączony z innymi urządzeniami dyktafon, uaktywniany głosem. Żołnierz piechoty morskiej w galowym mundurze nalał kawę ze srebrnego dzbanka do filiżanki na spodeczku i postawił parujący napój na prawo od Carvera – na miejscu, które miał zająć Alex. Steward wiedział nawet, że kawa ma być bez śmietanki. Wydruki z tymi samymi materiałami, które miał przy sobie Michaels leżały w zapieczętowanych kopertach na stole przed każdym krzesłem. Carver posłał Alexowi swój profesjonalny uśmiech i wskazał mu krzesło koło siebie. Alex ruszył w tę stronę, kiedy drzwi się otworzyły i do środka wszedł prezydent w towarzystwie szefa personelu Białego Domu, Jessela Leona. – Dzień dobry panowie. – Prezydent skinął głową sekretarce i uśmiechnął się. – Dzień dobry, pani Upton. Czeka mnie pracowity dzień, więc nie traćmy czasu. Walt? – Panie prezydencie, około północy Steve Day, dyrektor Net Force FBI padł ofiarą zamachu. Zna pan Alexa Michaelsa – posadziłem go na stołku Daya. Przedstawi sytuację na podstawie tego, co zdołaliśmy ustalić. – Parszywe okoliczności, w jakich dostał pan ten awans – powiedział prezydent, skinąwszy głową Michaelsowi. W jego głosie wyczuwało się zdenerwowanie. Martwi się, że to on może być następnym celem? – Więc proszę, słuchamy. Michaels wziął głęboki oddech, starając się zrobić to jak najciszej. Podszedł do komputera, otworzył zakodowaną obudowę, wyjął dyskietkę i podał ją sekretarce. Wsunęła ją do napędu i uruchomiła program antywirusowy. Zajęło to zaledwie pięć sekund. – Może pan wydawać polecenia głosem – powiedziała do Alexa. – Dziękuję. Komputer, proszę zdjęcie numer jeden. Holograficzny projektor w suficie włączył się i na środku stołu pojawił się trójwymiarowy obraz miejsca zbrodni, sfotografowanego ze śmigłowca policyjnego niecałe osiem godzin wcześniej. Michaels rozpoczął prezentację. Eksplozja, atak, zabici i prawdopodobnie zabici. Robił to metodycznie, bez pośpiechu. Co jakiś czas polecał komputerowi pokazać następne zdjęcie. Po dziesięciu minutach przerwał i rozejrzał się po zebranych. – Czy są już jakieś pytania? – Jakieś inne przejawy niezwykłej aktywności wobec przedstawicieli władz federalnych zeszłej nocy? – To był prezydent. Rozsądne pytanie. Kto mógłby być

następny? – Nie, sir. – Czy ktoś przyznał się do zamachu? Jakieś ugrupowanie terrorystyczne, czy coś w tym rodzaju? – Nie, panie prezydencie. – Coś na temat materiałów wybuchowych? – Pod pokrywą kanału była mina przeciwczołgowa armii amerykańskiej. Na podstawie znaczników, dodawanych do materiału wybuchowego ustaliliśmy, że pochodziła

z partii,

dostarczonej

do

Iraku

podczas

wojny

w Zatoce.

Prawdopodobnie jakiś rolnik znalazł ją wykrywaczem metali i sprzedał na czarnym rynku. Albo może „przeadresował” ją jakiś kwatermistrz, zanim w ogóle trafiła do Iraku. W tej chwili nie da się tego powiedzieć. Rzep na drzwiach był nieoznakowany, ale w naszym laboratorium, mówią, że pochodzi z nadwyżek marynarki wojennej Izraela i ma około pięciu lat. – Prawdopodobnie podwędzili go na jakiejś wystawie broni – powiedział Reed. Uśmiechnął się, pokazując, że żartuje. W jego głosie wyczuwało się nerwowość. Nie, nie strach, ale napięcie. To zrozumiałe. Michaels kontynuował. – Na łuskach żadnych odcisków palców, ani śladów DNA. Wszystkie łuski takie same. Pociski wyjęte z ciał ofiar i z samochodu świadczą, że była to najprawdopodobniej fabrycznie elaborowana amunicja Federal 147gr. 9mm Luger FMJ. Taki pocisk ma prędkość

poddźwiękową,

jeśli

strzela

się

nim

z pistoletu

lub

z pistoletu

maszynowego. Ślady wyrzutnika na łuskach świadczą, że użyto obu tych rodzajów broni. Znaczniki w prochu, które zdążyliśmy już przeanalizować, wskazują na partię, którą dostarczono do Chicago, Detroit, Miami i Fort Worth. – No to życzę owocnych poszukiwań – powiedział Reed. – A broń jest już prawdopodobnie w zatoce. – W porządku, poznaliśmy fakty – powiedział prezydent. – A co z teorią? Kto to zrobił, panie Michaels? I kto może być ich następnym celem? – Komputer, zdjęcie numer dwanaście – polecił Michaels. Pojawił się następny hologram, również widok z góry, ale sceneria była inna, a zdjęcie wykonano w dzień. – To zdjęcie z archiwów FBI, przedstawiające miejsce, w którym zabito Thomasa „Rudzielca” O’Rourke w Nowym Jorku we wrześniu zeszłego roku. Uderzające podobieństwo metod. Pod opancerzoną limuzyną irlandzkiego gangstera wybuchła bomba, drzwi rozwalono rzepami. O’Rourke i jego ochroniarze zostali zabici pociskami kalibru 9mm, wystrzelonymi z broni ręcznej i maszynowej.

– Były też inne podobne zabójstwa, prawda? – powiedział prezydent. – Tak, panie prezydencie. Joseph Di Ammato z mafii Dixie w Nowym Orleanie w grudniu zeszłego roku i Peter Heitzman w Newark w lutym. Wydział Przestępczości Zorganizowanej FBI uważa, że były to zabójstwa zlecone przez Raya Genaloniego, szefa nowojorskich Pięciu Rodzin, ale śledztwo jeszcze się nie zakończyło. – To znaczy, że nie macie jeszcze nic konkretnego? – wtrącił Reed. – Niczego, z czym prokurator federalny mógłby pójść do sądu. Prezydent skinął głową. – Czyli wygląda na to, że ma to jakieś związki z mafią? Że to nie działalność terrorystyczna? Michaels ostrożnie dobierał słowa. – Sir, na pierwszy rzut oka wydaje się to bardzo prawdopodobne. – Pozwolisz, Alex? – przerwał mu Carver. Michaels skinął głową, szczęśliwy, że jego szef przejmuje pałeczkę. Miał nadzieję, że ulga, jaką odczuł nie była za bardzo widoczna. – Dyrektor Steve Day był przez kilka lat szefem Wydziału Przestępczości Zorganizowanej FBI – powiedział Craver. – W tym okresie wielu gangsterów z głównych rodzin nowojorskich zostało aresztowanych, a połowę z nich skazano i zamknięto. Wśród tych, którzy trafili do więzienia byli ojciec i starszy brat Genaloniego. Mafia nie zmartwiłaby się śmiercią Steve’a. I z reguły jest pamiętliwa. – Zemsta jest potrawą, którą najlepiej jest podawać na zimno – powiedział prezydent. – Czy to nie jest przypadkiem sycylijskie przysłowie? Wyglądał na nieco odprężonego. Do niego mafia nie będzie strzelać. Wstał, spoglądając na zegarek. – Przykro mi, panowie, ale czekają na mnie pilne sprawy. To wygląda na robotę mafii i chociaż ubolewam z powodu śmierci dyrektora Daya, nie sądzę, żeby istniało jakieś zagrożenie dla bezpieczeństwa narodowego. – Zerknął na Reeda, który pokręcił głową. Albo

zagrożenie

dla waszych

własnych tyłków, pomyślał Michaels.

–

W porządku. Walt, chciałbym, żeby to szybko wyjaśnić. Informuj mnie o postępach. Panowie. Pani Upton. Prezydent wyszedł wraz ze swym szefem sztabu. Carver podszedł do stojącego koło komputera Michaelsa. – No i co, nie takie to straszne, prawda? – Nie, sir. – W porządku, zabierzemy się za tego Genaloniego. – powiedział Carver. – Facet nie zdoła się odlać, żeby ktoś go nie obserwował z wnętrza pisuaru. Zaprzęgnij do roboty swoich informatyków, niech zaczną szukać.

– Oczywiście, sir. – Pogadaj z Brentem Adamsem z Przestępczości Zorganizowanej. Zostanie powiadomiony, że ma współpracować. Tym razem nie będzie żadnych sporów kompetencyjnych – powierzam tę sprawę tobie. Prezydent Stanów Zjednoczonych właśnie nam powiedział, że chce, żeby to szybko wyjaśnić. Dla mnie nie brzmiało to jak prośba. – Nie, sir. – To wszystko. Oczekuję codziennych raportów sytuacyjnych i natychmiastowego powiadomienia, gdyby nastąpił jakiś przełom. Czy jeszcze coś przychodzi ci w tej chwili do głowy? – Nie, sir. Będziemy pana informować na bieżąco. – Doskonale. Michaels pozwolił sobie na trochę odprężenia dopiero, kiedy odjechał już samochodem daleko od Białego Domu. Imprezy na tak wysokim szczeblu były ryzykowne. Wolałby raczej być w terenie, szkolić nowych agentów, cokolwiek, byle nie mieć do czynienia z politykami i doradcami do spraw bezpieczeństwa. Tutaj jedno niewłaściwe posunięcie, jedno nieodpowiednie słowo i już przez resztę kariery człowiek liczył spinacze biurowe. A więc teraz, oprócz własnej determinacji, miał polecenie z samej góry: dowiedz się, kto zabił Steve’a Daya. Dowiedz się, albo... W porządku. Nie ma sprawy. Zamierzał zrobić dokładnie to i dysponował niezbędnymi środkami.

Rozdział 3

Środa, 8 września, godzina 9.30 Quantico, Wirginia Toni Fiorella ćwiczyła właśnie djuru, kiedy do małej sali treningowej weszło dwóch rekrutów z FBI. Trenowało w tej chwili kilkunastu ludzi – podnosili ciężary, pedałowali na stacjonarnych rowerach, albo walili w ciężki worek treningowy – ale większość z nich była tu stałymi gośćmi, instruktorzy, albo ludzie przydzieleni do Centrum Treningowego. Uczniowie przebywali zwykle we własnej siłowni i Toni nie miała nic przeciwko temu. Tym nowicjuszom, w większości świeżo upieczonym absolwentom uczelni prawniczych lub ekonomicznych wydawało się, że pozjadali wszystkie rozumy i że FBI powinna być wdzięczna, że zdecydowali zaszczycić ją swą wspaniałą obecnością. Zajęła postawę na wprost z lekkim skrętem w prawo. Większość ciężaru ciała spoczywała na wysuniętej stopie, kolano było ugięte. Wykonała oburącz blok przypominający ruch wycieraczek samochodowych, kontrolując centrum, lewą i prawą stronę, po czym prawym łokciem zadała krótki, mocny cios w głowę wyimaginowanego przeciwnika. Klasnęła lewą dłonią w łokieć, symulując uderzenie, wsunęła lewą rękę pod prawe ramię, gotowa odparować kontrę przeciwnika, a potem sama zadała serię prawych i lewych prostych. To było pierwsze djuru, bardzo prosta sekwencja. Jeden z nowicjuszy, wysoki, muskularny mężczyzna w niebieskich kolarskich szortach ze spandexu i pasującej do nich koszulce, spojrzał na Toni, zachichotał i powiedział coś do kolegi. Drugi nowicjusz był niski, przysadzisty, trochę otyły, z krzaczastymi brwiami. Zaśmiał się w odpowiedzi. Toni zignorowała ich, wyprowadziła lewy prosty, oparła rękę na biodrze i wysunęła do przodu lewą stopę, żeby powtórzyć wcześniejszą sekwencję w drugą stronę. Śmierć Daya dotknęła ją bardziej niż przypuszczała, a i stan ducha Alexa był dla niej wielkim ciężarem. Przyszła do sali treningowej, żeby choć trochę dać ujście frustracji z powodu niemożności pocieszenia Alexa tak, jak by tego chciała. Ale trening nie na wiele się zdawał, a ona sama nie była w tej chwili w szczególnie pobłażliwym nastroju. Ukończyła serię wypadów i ciosów, zawróciła i ruszyła z powrotem, rozpoczynając sekwencję drugiego djuru. W Bukti było osiem krótkich form zwanych djuru, tyle samo wyjściowych postaw bojowych – sambut –

i niezliczone techniki, bazujące na tych kilku prostych rutynach. Spandex i Krzaczaste Brwi obchodzili się dookoła w walce sparingowej. Chociaż wiedziała, że powinna się skoncentrować na własnym treningu – jej guru zganiłaby ją za nieuwagę – kątem oka obserwowała obu mężczyzn. Spandex zadawał mnóstwo ciosów nogą, z półobrotu, najczęściej mierząc w głowę. Krzaczaste Brwi wydał kilka okrzyków kiai, wykorzystywanych w karate do koncentrowania energii, robiąc uniki, cofając się, albo blokując ciosy. Doszła do wniosku, że Spandex walczy w stylu koreańskim, a technika Krzaczastych Brwi pochodzi z Japonii, albo z Okinawy. Obaj wydawali się dobrzy, ale Spandex był lepszy. Spandex

uśmiechnął

się

i wyprowadził

następny

cios

stopą

z wyskoku

i półobrotu. Żywcem jak z kiepskiego filmu akcji, pomyślała. Sama ćwiczyła w równym tempie, próbując udawać, że ich nie zauważa. Jednak twarz ją zdradziła – nie była w stanie zupełnie powściągnąć uśmiechu. Spandex to zauważył i wcale mu się to nie spodobało. Złożył ukłon Krzaczastym Brwiom, żeby pokazać, że skończył, po czym odwrócił się do niej. – Coś panią rozbawiło, madam? – Miał silny południowy akcent. Alabama, a może Missisipi. Madam. Cóż, nie był paranoikiem, bo rzeczywiście śmiała się z niego, jeśli nawet usiłowała to ukryć. Prawdę mówiąc, nie starała się za bardzo. Po prostu musiała się im przyglądać, ogarnięta poczuciem wyższości, jak zwykle, kiedy prezentowano któryś ze wschodnich stylów walki. Każdy myślał, że jego system jest lepszy; ona wiedziała, że jej system nie ma sobie równych. Toni i tak już prawie skończyła. Przerwała. Wiedziała, że nie wygląda zbyt imponująco w starym, czarnym dresie, butach do zapasów i w przepasce na głowie. Poza tym, ze swymi stu sześćdziesięcioma pięcioma centymetrami wzrostu i niespełna

sześćdziesięcioma

kilogramami

wagi

była

o dobre

trzydzieści

centymetrów niższa i prawdopodobnie około trzydziestu kilogramów lżejsza od Spandexa. Ale jego ton ją zirytował. – Nie. Nic zabawnego – powiedziała. – Naprawdę? A ja myślałem, że rozbawiła panią moja forma, czy coś takiego. – Nie, to nie było zabawne – powiedziała i zaczęła się odwracać. Krzaczaste Brwi uznał, że nadszedł dobry moment, żeby się włączyć. – Mój przyjaciel ma czarny pas drugiego stopnia – powiedział. Powiódł ręką dookoła, jakby nawiązując do jej stylu. – Założę się, że mógłby panią paru rzeczy nauczyć. – Jestem pewna, że tak – powiedziała Toni. Jasne, że tak. Na przykład, jak nie należy się poruszać. Nie odezwała się jednak.

Idąc po ręcznik pomyślała, że chyba weźmie prysznic. I tak nie zdoła się skoncentrować w obecności tych dwóch klownów, prężących muskuły i usiłujących pokazać, jacy to z nich prawdziwi mężczyźni. Miała kilku braci i wiedziała, że testosteron, kiedy już zacznie się wydzielać, jest jak przypływ podczas pełni księżyca, niepowstrzymany. Jeszcze trochę i ci dwaj zaczną spluwać pod nogi, poprawiać spodnie w kroku, albo coś w tym rodzaju. Męskość jest ryzykowną sprawą. Wiedziała, że nie powinna dotykać męskiej dumy tych dwóch. – A jak się nazywa to machanie rękami, które pani uprawiała? – spytał Spandex. Spojrzał przy tym na Krzaczaste Brwi i obaj uśmiechnęli się szeroko. Machanie rękami. Żebyś ty wiedział, chłopcze... Odwróciła się i stanęła naprzeciwko tamtych dwóch. – To się nazywa djuru – powiedziała. – A styl, to Pukulan Pentjak Silat Bukti Negara-Serak. Spandex wyszczerzył do niej zęby. – To brzmi jak nazwa jakiejś tajskiej potrawy z sosem orzechowym. Ma w tym pani jakiś, hm, stopień? – Nie mamy pasów. Jest się albo uczniem, albo nauczycielem. Ja jestem uczniem. – Cóż, to nawet ładnie wygląda – powiedział Spandex. – Nawet jeśli nigdy o tym nie słyszałem. Przyjemniaczek. Toni uśmiechnęła się. Zwykle gotowa była puszczać mimo uszu mnóstwo rzeczy, których wysłuchiwała od niesympatycznych mężczyzn, a próby traktowania jej z góry musiały zajmować jedno z pierwszych miejsc na tej liście, ponieważ doświadczała ich tak często. Miała dopiero dwadzieścia siedem lat – już to było powodem do złośliwych uwag, była kobietą – znowu uwagi, Włoszką – zwykle stanowiło to okazję do trzech, czy czterech dowcipów o mafii. Zastanawiała się, co powoduje, że czasem mężczyźni zachowują się wobec niej w taki sposób. Nie wszyscy i nie zawsze, ale na tyle często, że czasami było to męczące. Miała wrażenie, że częściej niż czasami. Kiedy indziej, gdyby była w lepszym nastroju, uśmiechnęłaby się, pokręciła głową i odeszła. Niech chłopcy mają zabawę. Ale w tej chwili daleka była od uprzejmości i wyrozumiałości. Miała za sobą długą, parszywą noc, a czekał ją zapewne długi i jeszcze bardziej parszywy dzień. Ci dwaj naprawdę przyplątali się nie w porę. I wiecie co? Wcale nie musiała ich tolerować. – Przykro mi, że odebrał pan tak niestaranne wykształcenie. Spandex zmarszczył brwi. Nie miał wątpliwości, że został obrażony. – Co pani powiedziała? Uśmiechnęła się szerzej, najsłodziej, jak tylko potrafiła. – Której części pan nie zrozumiał? – Ejże, nie musi się pani silić na złośliwość.

– Zgoda, ma pan rację. Więc ma pan czarny pas, tak? – Dokładnie. – Coś panu powiem. Dlaczego nie podejdzie pan tutaj i nie spróbuje mnie uderzyć? A ja panu pokażę, jak funkcjonuje to moje machanie rękami. Spandex i Krzaczaste Brwi spojrzeli na siebie. Spandex zawahał się, a ona wiedziała, dlaczego. Znalazł się w sytuacji, w której nie mógł zostać zwycięzcą. Jeśli ją uderzy, będzie wielkim brutalem, który uniósł rękę na drobną kobietę. Jeśli to ona mu przyłoży, jego męskość znajdzie się w wielkim niebezpieczeństwie. – Lepiej nie, proszę pani. Jestem ekspertem. Nie chciałbym zrobić pani krzywdy. – Tym bym się akurat nie przejmowała – powiedziała. – Nie sądzę, żeby to było prawdopodobne. Wiedziała, że nie postępuje słusznie. Jej guru byłaby w najwyższym stopniu niezadowolona, widząc, jak drażni tego faceta, ale po prostu nie potrafiła w tej chwili inaczej. Arogancja biła od Spandexa jak kłęby pary ze świeżo przygotowanego hot-doga w zimowy dzień w Bronx. Wtrącił się Krzaczaste Brwi. – Hej, nie musisz jej uderzyć zbyt mocno – powiedział do Spandexa. – Zatrzymasz cios w ostatniej chwili. Po prostu pokaż jej parę uderzeń. Spandex uśmiechnął się. Oto ma szansę zabłysnąć. Jakże mógłby z niej nie skorzystać. – Proszę bardzo, madam. Podszedł bliżej. Kiedy dzieliło go od niej około trzech metrów, zatrzymał się. Ukłonił. Przyjął postawę i zaczął się posuwać naprzód z uniesionymi rękoma, jedną wysoko, drugą trochę niżej. – Gotowa? Omal nie wybuchła śmiechem. Równie dobrze mógłby wysłać telegram. – O, tak. Był szybki i sprytniejszy, niż na to wyglądał. Nie próbował jednego z tych efektownych i głupich uderzeń stopą w górne partie. Zrobił wypad prawą nogą i wyprowadził krótki, mocny prawy prosty, mierząc w jej pierś. To był dobry, wyważony atak, wymierzony tak, żeby nie zrobić jej większej krzywdy, gdyby nie zdołała go odparować. Drugą rękę Spandex trzymał na właściwej wysokości, jako osłonę. Doskonale. Prawdopodobnie oczekiwał, że Toni odskoczy do tyłu i odparuje cios, ale nie tak

reagowało się w jej wersji silat, nie w takiej sytuacji. Zastosowała podwójny blok, nie zaciskając dłoni w pięści, zrobiła krok w jego stronę, ustawiła lewą stopę, przyjmując postawę na wprost i zanurkowała pod jego wyciągnięta ręką, uderzając go prawym łokciem w żebra pod pachą. Nieźle huknęło, kiedy go trafiła. Stanął jak wryty. Był zupełnie zaskoczony. Jej stopy były już w odpowiednim miejscu. Podstawa... Szybko sięgnęła lewą ręką, jakby chciała go objąć, chwyciła za lewe ramię. Kąt... Równocześnie uniosła prawą rękę, kładąc mu dłoń na czole. Łokieć miała skierowany w dół. Dźwignia... Zrobiwszy to, naparła do przodu, pociągnęła za ramię do tyłu i w dół, a jednocześnie odepchnęła mu głowę do tyłu. Podstawa, kąt, dźwignia. Jeśli miało się wszystkie trzy czynniki, ta technika nigdy nie zawodziła. Nigdy. Miała wszystkie trzy. Spandex padł jak ścięta sekwoja, uderzając plecami o matę. Mogła go teraz wykończyć łokciami, kolanami, albo jeszcze inaczej, ale tylko cofnęła się o dwa kroki. Nie chciała go zranić, a jedynie wprawić w zakłopotanie. Cała ta sekwencja, od momentu, kiedy on zadał cios do chwili, kiedy ona odstąpiła, trwała nie więcej niż dwie sekundy. Poderwał się i wbił w nią wzrok. – Dziwka! Cóż, koniec z madam. Prawdopodobnie zaplanował już sobie następny atak, kombinację ulubionych ciosów nogą i ręką, zwodów i uników, po której nastąpi ostateczny cios, który zwykle mu wychodził w walkach sparingowych, gdzie chodziło o punkty. Jeśli będzie stała bezczynnie i pozwoli mu rozpocząć, może się zrobić niebezpiecznie. Nie pozwoliła. Kiedy wyprowadził krótki prawy prosty, mający przygotować właściwy atak, odeszła na bok, blokując obu rękami, po czym oburącz chwyciła go za rękę tuż nad łokciem w krokodylim uścisku, obróciła się na pięcie, opadła na jedno kolano, przerzucając na nie cały ciężar ciała i przeciwnik poleciał w powietrze. W niektórych rodzajach walki na pięści pokazuje się uczniom, jak przytrzymywać trochę przeciwnika i jak upadać, ale trening Spandexa najwyraźniej tego nie obejmował. Zrobił pół obrotu i znów upadł plecami na matę, tym razem tak ciężko, że zaparło mu dech. To wszystko było naprawdę proste, wyprowadzone bezpośrednio z pierwszego djuru. Po co się wysilać bardziej niż to konieczne? Toni poderwała się na nogi, czekając i zastanawiając się, czy Spandex spróbuje

trzeciego ataku. Nie był na tyle głupi. Tym razem, kiedy się podniósł, wyciągnął rękę w geście no mas. Lekcja skończona. Wiedział, że został pokonany. Toni czuła się całkiem dobrze, chociaż wiedziała, że nie powinna. Spojrzała w stronę wejścia do sali. Alex Michael obserwował ją, oparty o ścianę. Michaels podszedł do miejsca, w którym stała Toni. Był w niezłej formie. Prawie codziennie biegał po pięć kilometrów, jeździł trochę na trójkołowcu, a w domu miał Bowflexa do ćwiczeń siłowych, ale minęło sporo czasu, od kiedy w wojsku ćwiczył walkę wręcz. Później, kiedy wstąpił do Net Force, w ogóle się tym nie zajmował. Komputerowcy nieczęsto mieli do czynienia z takimi sytuacjami w świecie realnym. Sądził, że w większości wypadków potrafi sobie poradzić w sytuacji jeden na jednego, ale nie paliłby się do konfrontacji z tym wielkim facetem, który podnosił się właśnie z maty. A obserwując Toni, która rzucała tamtym biedakiem o ziemię jakby był manekinem, pomyślał, że z nią z całą pewnością nie chciałby się mierzyć. Z jej akt wiedział, jaki to styl walki, ale na tym jego wiedza się kończyła. Zdumiewające. – Bardzo interesujące – powiedział. – Ten styl nazywa się silat? Gdzie się go nauczyłaś? Wytarła twarz ręcznikiem. – Miałam wtedy trzynaście lat. Mieszkała koło nas pewna starsza holenderska Indonezyjka. Nazywała się Susan DeBeers. Była po sześćdziesiątce, na emeryturze i właśnie zmarł jej mąż. Chętnie siadywała na ławce przed domem po drugiej stronie ulicy, paliła fajkę z morskiej pianki i cieszyła się wiosennym słońcem. W pewną sobotę czterech chuliganów uznało, że ławka należy do nich. Wstała, chcąc odejść, ale, zdaniem tamtych, zrobiła to nie dość szybko. Jeden z nich próbował ją pośpieszyć kopniakiem. Toni zarzuciła ręcznik na ramię. – Tamci mieli po osiemnaście, może dwadzieścia lat, w kieszeniach noże i zaostrzone śrubokręty. Czekałam na autobus i wszystko widziałam. Trwało to może piętnaście sekund i do dziś nie potrafię powiedzieć, co dokładnie z nimi zrobiła. Ta stara, tęgawa kobieta tłukła czterech opryszków, rzucała nimi o ziemię jak szmacianymi lalkami, cały czas trzymając fajkę w zębach i nawet się nie spociła. Posłała wszystkich czterech na ostry dyżur. Wiedziałam, że muszę się tego nauczyć, chociaż nie miałam pojęcia, co to jest. – Prowadziła kursy? – Nie. Kilka dni później – bo tyle trwało, zanim zdobyłam się na odwagę – poszłam na drugą stronę ulicy i spytałam, czy mogłaby mnie uczyć. Po prostu skinęła głową, uśmiechnęła się i powiedziała „no pewnie”. Trenowałam z nią, dopóki nie przeniosłam się do Waszyngtonu po ukończeniu colege’u. Zawsze, kiedy jadę do domu zobaczyć się z rodziną, odwiedzam te kobietę i trenujemy razem. – Musi być już bardzo stara – powiedział Michaels.

– Skończyła osiemdziesiąt dwa lata, a mimo to nie chciałabym być w skórze tego, kto wejdzie jej w drogę. – Niesamowite. – Ta sztuka walki to cała gałąź wiedzy. Podstawą jest dźwignia i kąt. Zakłada się konfrontację z kilkoma przeciwnikami, z których każdy jest większy i silniejszy od ciebie. Wszystko zależy więc od techniki, a nie od siły mięśni, co w moim wypadku jest bardzo korzystne. Kobiety nie osiągają zwykle mistrzostwa w tej sztuce, ale mąż guru DeBeers wiele podróżował i chciał, żeby potrafiła się w razie potrzeby obronić. – Toni przerwała. – Ale przecież nie będę cię zanudzać opowieściami o jakiejś ezoterycznej sztuce walki. – Ależ nie, bardzo mnie to interesuje. Jak to się ma do boksu, czy judo? – Cóż, większość starszych stylów pochodzi z krajów dawno ucywilizowanych. Chińskie kung-fu, koreańskie taekwondo, japońskie jujitsu – te techniki są doskonalone od setek, a nawet tysięcy lat. Po drodze niektóre naprawdę brutalne aspekty ustąpiły miejsca aspektom duchowym. Walka na śmierć i życie nie jest mile widziana w cywilizowanej społeczności. Co zresztą wcale nie znaczy, że adept którejś z tych sztuk nie jest niebezpieczny. Dobry zawodnik kung-fu, czy karateka na pewno cię wykończy, jeśli nie będziesz wiedział, jak go powstrzymać. – Domyślam się, że jest jakieś „ale” – powiedział. Uśmiechnęła się. – Silat wyszedł z dżungli zaledwie dwa, może trzy pokolenia temu. Są setki stylów, ale większości z nich nie pokazywano publicznie, zanim w 1949 roku Indonezja osiągnęła niepodległość. To naprawdę pierwotna sztuka, mająca tylko jeden cel – okaleczenie lub zabicie napastnika. Silat nie jest ucywilizowany. O jego morderczej skuteczności decydowała selekcja naturalna. Jeśli któraś z technik się nie sprawdzała, ten, który się nią posługiwał, kończył jako inwalida albo trup, więc nie była przekazywana dalej. – Ciekawe. Znów się uśmiechnęła. – To, co tutaj widziałeś, to Bukti, w sumie bardzo proste. Za to macierzysta sztuka – Serat – to zupełnie co innego. Jest naprawdę mordercza i używa się w niej najróżniejszej broni – kijów, noży, mieczy, trójzębów, nawet broni palnej. – A ja cię miałem za sympatyczną, włoską dziewczynę z Bronxu. Przypomnij mi, żebym ci się nie narażał. – Hej, Alex. – Tak? – Nie narażaj mi się. – Roześmiała się. – No, dobrze. Co się stało? Nie przyszedłeś tutaj, żeby popatrzeć, jak tłukę rekrutów, prawda?

– Nie, jestem tu służbowo. Mamy nowy problem – powiedział. – Ktoś właśnie rozwalił główny serwer podsieci w placówce Net Force we Frankfurcie. – Masz na myśli stację CIA? – Tak. Statut Net Force przewiduje operowanie wyłącznie na terenie Stanów. Wyjątkiem mogą być kryzysy międzynarodowe, ale każda operacja poza krajem wymaga autoryzacji prezydenta. Oczywiście, że mam na myśli stację CIA. – Skwitowała to uśmiechem. – Nauczyłeś się tego na pamięć, co? – Co też pani mówi, dyrektorze Fiorella? Net Force nigdy nie zrobiłaby niczego, co byłoby sprzeczne z prawem. Uśmiechnęła się szerzej. Lubił sprawiać, żeby się uśmiechała. Pomysł ograniczenia działania jednostki komputerowej FBI do Stanów Zjednoczonych był dość głupi. W Sieci nie było granic, sięgała wszędzie i choć była dostępna nieomal z każdego miejsca, do pewnych systemów łatwiej się było zalogować, będąc w pobliżu. CIA była gotowa od czasu do czasu udzielić gościny Net Force, w zamian za pewne przysługi w sprawach, z którymi sama nie mogła się uporać. Oficjalnie CIA nie miała prawa operować w Stanach Zjednoczonych, ale tak naprawdę nikt nie wierzył, że jest to przestrzegane. – Zaczekaj chwilę. Umyję się i przyjrzymy się temu – powiedziała.

Rozdział 4

Środa, 8 września, godzina 16.00 Sarajewo, Bośnia Rakietowy pocisk przeciwpancerny trafił w budynek za plecami ludzi z grupy uderzeniowej Net Force, dowodzonej przez pułkownika Johna Howarda, nie więcej niż pięć metrów nad ich głowami. Pocisk eksplodował w momencie uderzenia, wyrywając

potężną

dziurę

w osiemdziesięcioletniej

budowli.

Grad

cegieł

i odłamków szkła posypał się na kilku żołnierzy, skulonych za sfatygowanym metalowym pojemnikiem na śmieci. Było to całkiem solidne gradobicie, ale akurat tym pułkownik Howard najmniej się przejmował. Musieli zdjąć tego sukinsyna z wyrzutnią rakiet, i to szybko! – Reeves i Johnson, na lewą flankę! – rozkazał Howard. Nie musiał krzyczeć – wszyscy mieli wybudowane w hełmu taktyczne zestawy łącznościowe LOSIR, słuchawki i mikrofony; nawet gdyby mówił szeptem, słyszeliby go głośno i wyraźnie. LOSIR (line-of-sight infrared tactical com unit) działał w paśmie podczerwieni, na małe odległości i funkcjonował właściwie tylko w sytuacji, kiedy faktycznie widziało się osobę, do której chciało się coś powiedzieć. Z drugiej strony, nie mógł ich podsłuchać wróg wyposażony w skaner, chyba że też znalazł się w zasięgu wzroku i właśnie dlatego używali tych urządzeń. – Odom i Vasquez, osłaniać ogniem! Chan i Brown, na prawo! Na mój rozkaz... trzy... dwa... jeden – teraz! Odom

i Vasquez

otworzyli

ogień

ze

swych

szturmowych

pistoletów

maszynowych H&K, siekąc seriami pocisków kalibru 9mm, których mieściło się po sto w bębnowych magazynkach. Odgłos tej szybkostrzelnej broni przypominał darcie płótna. Reeves i Johnson rzucili się w lewo, skuleni przebiegli przez ulicę i schronili się za wielką ciężarówką. Pojazd był od dawna unieruchomiony, miał spalone opony, a na pokrytych graffiti metalowych ścianach kabiny i naczepy widać było stare dziury po pociskach, sczerniałe od sadzy. Chan i Brown skoczyli w prawo i strzelali, biegnąc zygzakiem przez strefę zagrożenia. Zmodyfikowane kombinezony SIPE, które mieli na sobie członkowie grupy uderzeniowej, powinny powstrzymać każdy pocisk z broni, jaką mógł dysponować miejscowy przeciwnik. Kamizelki i spodenki były z super wytrzymałej plecionki,

wykonanej

z klonowanych

włókien

jedwabnych,

z zachodzącymi

na

siebie

wkładkami ceramicznymi, od których odbijały się pociski karabinowe i pistoletowe, pod warunkiem, że nie strzelano amunicją przeciwpancerną. Hełmy i buty były z kevlaru, z wkładkami tytanowymi. Skomputeryzowany sprzęt łącznościowy, który każdy niósł w niewielkim plecaku, był odporny na wstrząsy i zabezpieczony podwójnymi płytkami ceramicznymi. Mikroprocesor szyfrował łączność radiową i satelitarną, sterował wyświetlaczem refleksyjnym współpracującym z czujnikami ruchu, kamerą działającą w paśmie podczerwieni i ultrafioletu, pokazywał mapy terenu oraz obsługiwał wbudowane w osłony hełmów filtry polaryzacyjne, zapobiegające oślepieniu w razie ostrego błysku. Kombinezony Net Force nie były tak ciężkie, jak standardowe kombinezony sił zbrojnych, ponieważ nie wyposażono ich w destylatory, SCBA ani w biojecty. Nie potrzebowali tych wszystkich gadżetów, bez których nie mogły się obejść siły lądowe, ale i tak każdy kombinezon ważył prawie dziesięć kilo. Howard poderwał się, wysunął lufę swego Thompsona nad pojemnik na śmieci i strzelił kilkoma krótkimi seriami, po trzy pociski w każdej, mierząc w wykop, w którym ukrywał się facet z ręczną wyrzutnią pocisków rakietowych. Jego Thompson – słynny pistolet maszynowy, znany jako tommy gun – był prymitywnym antykiem, wyprodukowanym w 1928 roku. Jego pierwszym właścicielem był pewien szeryf z Indiany w czasach Prohibicji. Pradziadek Howarda jako czarny oficjalnie nie miał prawa służyć w siłach policyjnych, ale biały szeryf, dla którego pracował, potrafił ocenić człowieka bez względu na kolor skóry, więc nieoficjalny Murzyn przez dwadzieścia lat dobrze zarabiał, egzekwując poszanowanie prawa, nawet jeśli było to nieformalne. Kiedy szeryf umarł, pozostawił Thompsona pradziadkowi Howardowi. W tamtych czasach broń tę nazywano „chicagowską maszyną do pisania”. Nie czas teraz na wspomnienia, John! Schyl się! Facet z ręczną wyrzutnią też nie wychylał głowy, ale ktoś na klatce schodowej odpowiedział ogniem. Pociski zadudniły o metalowy pojemnik na śmieci. Gruba, stalowa blacha, z której był zrobiony, stanowiła wystarczająca ochronę. Howard był za to wdzięczny, bez względu na zalety kombinezonu. – Wykurzę go z tej dziury! – rozległ się w słuchawkach Howarda głos Reevesa wśród huku strzelaniny. Wybuchł granat, wrzucony przez Reevesa na klatkę schodową. Odłamki sieknęły po pojemniku na śmieci, rozszedł się swąd materiału wybuchowego, dym i kurz. Minęły dwie sekundy. Wszelka strzelanina ustała. – Czysto! – zawołał Johnson.

Pułkownik Howard wstał. Zobaczył, że Johnson się do niego uśmiecha i daje znak uniesionym kciukiem. Howard też się uśmiechnął. Jego ludzie – pięciu mężczyzn i kobieta – stali z bronią w pogotowiu, rozglądając się po ulicy i pobliskich budynkach na wypadek dalszych kłopotów. Gdyby ktoś z miejscowych wstał w tej chwili i pomachał tym sympatycznym Amerykanom, postąpiłby nad wyraz głupio. Howard dotknął panelu kontrolnego na hełmie, włączył wyświetlacz refleksyjny i odczytał czas. Zwykle, kiedy zaczynało się robić gorąco, wyłączał wyświetlacz, nie chcąc strzelać do fantomów, generowanych przez komputer. W zasadzie po odpowiedniej praktyce powinno się takie rzeczy ignorować, ale kiedy dookoła zaczynały świstać prawdziwe pociski, zaskakująco wielu dobrze wyszkolonych żołnierzy otwierało ogień do ikon na wyświetlaczu refleksyjnym. – Dobra robota, ale musimy ruszać dalej. Mamy sześć minut, żeby dotrzeć do miejsca zbiórki. Ludzie z grupy uderzeniowej zaczęli wychodzić... Nagle wszystko zbladło – sylwetki ludzkie, ulica, budynki. Stawały się przeźroczyste, żeby po chwili całkiem zniknąć. – Pilna rozmowa, John – rozległ się beznamiętny głos. Howard zamrugał, uniósł swój wizor VR3 i westchnął. Był w swoim biurze w siedzibie Net Force, a walka w Sarajewie była symulacją komputerową. Nie czas na zabawy, kiedy zgłaszają pilną rozmowę. – Połącz – polecił swemu komputerowi. Nad biurkiem Howarda pojawił się holograficzny obraz głowy i ramion cywilnego dowódcy Net Force, Alexandra Michaelsa. Hovard skinął głową w stronę hologramu. – Dyrektorze Michaels. – Pułkowniku. Mamy sytuację, która powinna pana zainteresować. – Eksplozja w Niemczech? – powiedział Howard. – Tak. – Moi ludzie już o tym wiedzą. Mówimy teraz o interwencji? – Howard nie zdołał ukryć zainteresowania w głosie. – We Frankfurcie? Nie – odpowiedział Michaels. – Na to już za późno. Ale postawiłem w stan pogotowia nasze posterunki nasłuchowe i podsieci, zwłaszcza w teatrze europejskim. Lepiej niech pan dopilnuje, żeby grupy uderzeniowe były gotowe. – Moje grupy uderzeniowe są zawsze gotowe, dyrektorze. – Howard nic nie mógł poradzić na oschły ton, z jakim to powiedział. Musiał dopiero przywyknąć, że rozkazy wydaje mu cywil, człowiek, którego ojciec był wprawdzie podoficerem sił lądowych, ale który osobiście nigdy nie służył w wojsku. Cóż, prezydent Stanów Zjednoczonych

był dowódcą naczelnym sił zbrojnych i też nigdy nie służył w wojsku. Ale był przynajmniej na tyle sprytny, żeby pozwolić generałom na robienie tego, co do nich należało. Steve Day był z Marynarki, co już było dopustem. Na temat Alexandra Michaelsa. Howard nie wyrobił sobie jeszcze ostatecznej opinii. – Nigdy nie myślałem, że jest inaczej, pułkowniku. – Przepraszam, dyrektorze. Mamy drugi stopień gotowości. Dziesięć najlepszych grup uderzeniowych może się znaleźć w powietrzu w ciągu godziny – pół godziny, jeśli przejdziemy na pierwszy stopień. – Mam nadzieję, że nie będzie to potrzebne. – Tak jest, sir – powiedział krótko Howard. Osobiście miał nadzieję, że jednak będzie to potrzebne. Im wcześniej jego ludzie będą mieli okazję pokazania, co naprawdę potrafią, tym większe będzie jego szczęście. Jeśli chce się być wojownikiem, to potrzebuje się od czasu do czasu jakiejś wojny – albo już choćby tylko jakiejś akcji policyjnej. – Będę pana informował – powiedział Michaels. – Rozłączam się. Ale Howard wcale nie zamierzał czekać, aż zostanie o czymś poinformowany. Miał własnych komputerowców, którzy już grzebali w Sieci. Jeśli ludzie Michaelsa trafią na coś pierwsi, to i tak nie wyprzedzą go za bardzo. Pomyślał, że powinien z nimi porozmawiać jeszcze raz, dopilnować, żeby niczego nie przepuścili. Polecił komputerowi zestawić połączenie. Pracując online, Plechanow wciąż używał starego hełmu i rękawic, chociaż nowsze systemy nie potrzebowały już ani jednego, ani drugiego. Współczesna wizualizacja holograficzna wypełniała całe pole widzenia obserwatora dzięki prostemu wizorowi – opasce na oczy, nie szerszej niż ołówek – podczas gdy program czytnika, umieszczonego za kamerą holograficzną komputera potrafił odczytywać polecenia wydawane palcami w języku znaków i przekładać je równie dokładnie, jak najlepsze rękawice. Jednak Plechanow lubił rękawice, był do nich przyzwyczajony. Było z nimi tak samo, jak z układem klawiatury. Większość użytkowników korzystała teraz z układu Dvoraka, ale on pozostał przy starym, dobrym Qwerty. Nie obchodziło go, co mówią inni. Czterdziestu pięciu lat praktyki, zapisanej w mięśniach, nie mogło tak po prostu ustąpić miejsca czemuś innemu tylko dlatego, że nowa metoda była bardziej wydajna. Machnięciem ręki ożywił World Wide Web. – Szlak na Półwyspie Olimpijskim – powiedział. Sprzęt VR stworzył obraz puszczy w strefie umiarkowanej, z wąską ścieżką, przy której rosły wysokie jodły, gęste paprocie i różne grzyby, także muchomory. Było wczesne lipcowe popołudnie. Promienie słońca przebijały się ukośnie przez gęstą

pokrywę igieł i zielonych liści olch, malując las w pasma światła i cienia. Bzykały owady, ćwierkały ptaki, w cieniu drzew było przyjemnie ciepło. Plechanow był ubrany odpowiednio do wędrówki leśnym szlakiem: koszula i szorty

khaki,

polipropylenowe

podkolanówki,

buty

na

bieżnikowanych

podeszwach. Na głowę włożył irlandzki kapelusz przeciwdeszczowy. W ręku miał grubą laskę wędrowca, tak długą, że sięgała mu do czubka głowy, a w małym plecaku niósł pelerynę, bidon z wodą, plastikową torbę z suszoną żywnością, kompas, latarkę, zapałki, apteczkę, szwajcarski scyzoryk i, na wszelki wypadek, telefon komórkowy połączony z odbiornikiem GPS. Choć zamierzał trzymać się szlaku, zawsze lepiej było się przygotować na nieprzewidziane okoliczności. W plecaku była też zapieczętowana paczka, którą miał dostarczyć. Szedł wzdłuż strumienia, wsłuchując się w zimną, przejrzystą wodę, przetaczającą się po wygładzonych kamieniach. Czasem, w miejscach, gdzie nurt był spokojniejszy, widział małe rybki. Rozkoszował się żywiczna wonią jodeł, wymoszczoną mchem ziemią pod podeszwami butów i pustką. Na szlaku oprócz niego nie było nikogo. Szedł jakiś czas szybkim krokiem, po czym zatrzymał się i napił łyk wody. Postanowił chwilę odpocząć. Spojrzał na zegarek. Był to analogowy, mechaniczny chronometr, taki sam jak ten, którym posługiwał się od ponad piętnastu lat. Tradycyjny rosyjski zegarek kieszonkowy Mołnia, wielki, ciężki, w stalowej kopercie, z mechanizmem na osiemnastu kamieniach. Ten model miał sierp i młot oraz gwiazdę na spodzie i wizerunek Kremla na wewnętrznej stronie wieczka. Był to okolicznościowy zegarek, wyprodukowany dla uczczenia rosyjskich zwycięstw w wojnie 19411945. Po rozpadzie Związku Radzieckiego, zbiedniała Rosja wyprzedawała wszystko, co nie było przybite gwoździami każdemu, kto miał pieniądze i takie zegarki szły po śmiesznie niskich cenach. Gdyby komuś udało się znaleźć na Zachodzie analogowy zegarek tej klasy – co zresztą było mało prawdopodobne – na pewno kosztowałby co najmniej dziesięć razy więcej, niż Plechanow zapłacił za swój. Nacisnął i wieczko odskoczyło. Spojrzał na rzymskie cyfry. Dochodziła pora umówionego spotkania przy wielkiej skale na wybrzeżu. Zamknął wieczko. Musiał się pośpieszyć. Przy skale – wielkim, zwietrzałym głazie w miejscu, gdzie cieśnina Juana de Fuca łączyła się z Pacyfikiem koło Przylądka Parszywej Pogody – Plechanow miał przekazać paczkę kurierowi. Kurier miał dostarczyć paczkę kutrem rybackim – przynajmniej w tym scenariuszu – pewnemu grubemu facetowi, który miał dostęp do pewnych systemów. Ten gruby facet, w zamian za zawartość paczki – w tym wypadku binarne „klejnoty”, które mógł zamienić na gotówkę – miał uruchomić

małą

serię

elektronicznych

„śnieżek”.

Kiedy

dotrą

do

miejsc

przeznaczenia, niektóre z nich pozostaną kulkami zbitego śniegu, ale niektóre staną się prawdziwymi lawinami. W zależności od potrzeb. Przez ścieżkę przebiegło przed Plechanowem jakieś zwierzątko. Królik, albo może szop? W paprociach zaszeleściło, kiedy zwierzak się przez nie przemykał. Uśmiechnął się. To była jedna z jego ulubionych tras. Uwielbiał to oderwanie od rzeczywistości. Wędrówka leśnym szlakiem była tak odległa od komputerów i Sieci, jak Księżyc od Ziemi. Było w tym sporo ironii. Naturalną koleją rzeczy te rozważania skierowały jego myśli na technikę i cele, do jakich ją ostatnio wykorzystywał. W większości rozgrywało się to w rzeczywistości wirtualnej, albo w podsieciach. Oczywiście, nie wszystko. Czasem świat realny wymagał realnych działań. Fizyczne zniszczenie posterunku CIA/Net Force w Niemczech było jedną z takich akcji, brutalną, ale niezbędną. Zbyt wiele elektronicznych manipulacji, nawet dokonywanych przez programistów dorównujących najlepszym hackerom z Net Force, z pewnością wywołałoby alarm. Z drugiej strony, zamachu bombowego mógł dokonać którykolwiek ze zwariowanych ekstremistów. Metody działania musiały być zróżnicowane. Ataki programowe i wirusowe, które miał wkrótce przypuścić na systemy

w kilku

krajach

Wspólnoty

Niepodległych

Państw,

w republikach

bałtyckich, a nawet na jeden, czy dwa systemy koreańskie i japońskie, ot tak, żeby ludzie zachodzili w głowę, o co tu chodzi – o, to było przedsięwzięcie zupełnie innej natury. Już wkrótce setki programistów i administratorów systemów będą kląć w żywy kamień i pocić się obficie, widząc, z jakim chaosem przychodzi im się uporać. Kiedy nadejdzie chaos, jego, Plechanowa, talenty będą się cieszyć ogromnym wzięciem. A kto lepiej poradzi sobie z naprawami, niż człowiek, który dokładnie wie, co i jak zostało zepsute? Szlak zboczył w lewo, potem w prawo. Las się skończył, ustępując miejsca piaszczystym terenom, z rzadka porośniętym kępami trawy i mizernymi, płożącymi się krzewami. Fale rozbijały się o skalisty brzeg, odległy zaledwie o kilometr. Spostrzegł kuter rybacki, zakotwiczony dalej na morzu i motorową szalupę, płynącą do brzegu. Tamten przybywa na spotkanie, zabierze paczkę, a potem zrobi, co do niego należy. Niebo zaciągnęło się szarymi chmurami, zaczęła się podnosić mgła, robiło się coraz zimniej. Odpowiednia pogoda do tego scenariusza. Oto potęga rzeczywistości wirtualnej. Ale zdolność kreowania takich wizji była tylko niewielką częścią jego rozległych talentów.

Roześmiał się w głos. Dobrze było mieć taką władzę. A będzie jeszcze lepiej, i to już bardzo niedługo.

Wtorek, 14 września, godzina 11.15 Nowy Jork Ray Genaloni delikatnie odłożył słuchawkę. – Proszę mi wybaczyć, ale czy ta linia nie powinna być bezpieczna? Nie podniósł głosu. Równie dobrze mógłby pytać o pogodę. Wskazał mrugającą czerwoną diodę małego elektronicznego wykrywacza podsłuchu, podłączonego do aparatu telefonicznego. – To mi nie wygląda na szczególnie bezpieczne. Luigi Sampson, jego człowiek do zadań specjalnych, a zarazem odpowiedzialny za sprawy bezpieczeństwa wiceprezes Genaloni Industries – mniej więcej legalnej części całego biznesu – wzruszył ramionami. – To robota FBI. Mają urządzenia, których my nie możemy kupić. Genaloni zacisnął zęby. W myślach zaczął powoli liczyć. Jeden... dwa... trzy... Przez prawie całe czterdziestoletnie życie pracował nad powściąganiem swego gniewu i teraz wychodziło mu to trochę lepiej niż kiedyś. ...cztery... pięć... sześć... Dwadzieścia lat temu, kiedy „Mały Frankie” Dobbs w podobny sposób skwitował wzruszeniem ramion coś, co wkurzało Raya, zdzielił Małego Frankie w łeb kijem baseballowym. Zabił durnia, zachlapał sobie krwią garnitur za dziewięćset dolarów i jeszcze musiał błagać ojca o przebaczenie, ponieważ Mały Frankie trochę już znaczył, a w dodatku był synem jednego ze starych przyjaciół. ...siedem... osiem... dziewięć... dziesięć... – W porządku – powiedział Ray. Był już bardziej opanowany, chociaż gniew wciąż skręcał mu wnętrzności. Ale to nic, ważne, że potrafił tego nie okazywać. Pokonał długą drogę od czasu zajścia z Małym Frankie. Nie zamierzał dać się ponieść i zacząć robić głupstwa. Nie teraz. Ukończył ekonomię na Harvardzie i kierował dużą firmą, nie mówiąc już o tym, że był głową Rodziny. Spokojnie, dowiedz się, o co chodzi. Spojrzał na Sampsona, który siedział na kanapie po drugiej stronie biurka. – W porządku, Lou. Kto za tym stoi? – machnął ręką w stronę telefonu. – Wszystko wskazuje na Net Force FBI – powiedział Sampson. Genaloni poprawił windsorski węzeł jedwabnego krawata za dwieście dolarów.

Spokojnie. Zawsze jest jakieś wyjście. Spokojnie. – Net Force? – Komputerowcy. My się w to specjalnie nie angażujemy. – Sampson pokręcił głową. – W zeszłym tygodniu ktoś rozwalił ich szefa w Waszyngtonie. Podejrzewają, że to my. – Zrobiliśmy to i ktoś zapomniał mi o tym powiedzieć? – To nie my, szefie. – Więc dlaczego, na Boga, podejrzewają właśnie nas? – Komuś zależy, żeby nam to przyczepić. Ktokolwiek załatwił tamtego faceta z FBI, działał w ten sam sposób, jak nasi ludzie od mokrej roboty. – Ale dlaczego miałoby komuś zależeć, żeby ci z FBI myśleli, że to my zabiliśmy jednego z nich? Genaloni rozparł się wygodnie w fotelu do masażu. Fotel, choć wyglądał na antyk, był w rzeczywistości skomplikowanym urządzeniem za cztery tysiące dolarów, pełnym siłowników i najnowszej elektroniki, starannie ukrytej pod obiciem z brązowej skóry. Krzesło zaszumiało, czujniki zmierzyły i zważyły, po czym dopasowały sprężyny i poduszki tak, aby prawidłowo wspierać siedzącego. W wieku czternastu lat Genaloni doznał urazu pleców, popisując się skokiem z wysokiego na 20 metrów nabrzeża do Rzeki Wschodniej. Była to podwójna głupota – po pierwsze, ze względu na wysokość; po drugie, z powodu zanieczyszczenia wody. Ból był taki, że Genaloni omal nie utonął. Miał też szczęście, że nie złapał żółtaczki, nałykawszy się cieczy z tego ścieku. Od tamtego czasu plecy regularnie dawały mu się we znaki. – Nie wiem, Ray. Nasi ludzie się rozglądają, ale na razie na nic nie natrafili. – W porządku, szukajcie dalej. Ustal, kto próbuje przysporzyć nam zmartwień. Daj mi znać, kiedy tylko czegoś się dowiesz. A ponieważ nie mogę ufać moim własnym telefonom, przekaż wiadomość. Selk ma być w pogotowiu. – Możemy to załatwić własnymi siłami, Ray – zaoponował Sampson. – Mam odpowiednich ludzi. – Zrób mi tę przyjemność, Lou. Wiesz, jak to jest: jestem szefem i tak dalej. Sampson skinął głową. – W porządku. Kiedy Sampson wyszedł, Ray dotknął przełącznika i fotel zaczął masować jego obolałe plecy. Nie potrzebował tego rodzaju problemów. Legalne przedsięwzięcia przynosiły teraz więcej pieniędzy niż szara strefa. Szykowało się właśnie przejęcie kilku firm i parę fuzji. Nie chciał, żeby w takiej chwili agenci FBI zaglądali mu przez ramię. Ktokolwiek

był za to odpowiedzialny, popełnił błąd, wielki błąd. Jeszcze jedno pokolenie i rodzina Genaloniego będzie szacowna, równie poważana, jak każda inna rodzina, której majątek sięgał korzeniami bandyckich przodków gdzieś w głębi dziejów. Jego wnuki będą się spotykać z Kennedymi, Rockefellerami, Mitsibishimi jak równi z równymi, bez cienia skandalu, czy podejrzeń. Cel uświęcał środki. Zdobycie poważania

było

tego

warte,

nawet

przeszkadzających w osiągnięciu celu.

jeśli

trzeba

było

zabić

paru

ludzi,

Rozdział 5

Wtorek, 14 września, godzina 8.15 San Francisco Michaił Rużjo stał na rogu ulicy w Chinatown, patrząc na sklepową wystawę z żywymi kaczkami w kojcu. Te kaczki były równie ciekawe, jak wszystko, co zdołał zobaczyć w tym mieście. Przejechał się słynnym tramwajem, który, jego zdaniem, był bardzo przereklamowany. Obejrzał sobie z daleka Coit Tower. Poszedł do Fisherman’s Wharf na smażone krewetki. Odwiedził słynny bar, gdzie tańczyły nago kobiety ze szczególnym upodobaniem do wypełniania sobie piersi substancją, służącą normalnie do uszczelniania armatury łazienkowej. Widział też wiele homoseksualnych par, spacerujących ulicami, trzymających się za ręce i robiących inne rzeczy, za które w jego kraju trafiało się do aresztu. A teraz oglądał przeznaczone na czyjś obiad kaczki, spacerujące sobie w tę i z powrotem po wystawie chińskiego sklepu spożywczego. Cóż to za życie pełne wrażeń. Uśmiechnął się do siebie. Nie był prostaczkiem ze wsi, który po raz pierwszy znalazł się w wielkim mieście. Był człowiekiem światowym. Był już w Moskwie, Paryżu, Rzymie, Tel Awiwie, Nowym Jorku, Waszyngtonie. Ale w żadnym z tych miast nie czuł się dobrze. Ponad wszystko pragnął znaleźć się w swym niewielkim gospodarstwie na przedmieściach Groznego. Wstawać o świcie, wychodzić w mroźny, zimowy poranek, rąbać drewno do pieca, pracować rękami, jak prawdziwy mężczyzna. Karmić kozy, kurczaki i gęsi, doić krowę, ogrzewać ręce nad paleniskiem, kiedy Anna smażyła mu jajecznicę na pachnącym gęsim smalcu... Odwrócił się od kaczek, które nie wiedziały, jaki los je czeka. Anna odeszła pięć lat temu. Zabrał ją rak, tak szybko zgasił w niej życie. Przynajmniej nie konała w bólach. Miał wystarczające znajomości, żeby zdobyć leki, które ją przed tym ustrzegły. Ale z choroby nie można jej było wyleczyć, nawet mając do dyspozycji najlepszych lekarzy w całym kraju. To Plechanow sprowadził lekarzy. Rużjo będzie mu wdzięczny po wsze czasy za tę pomoc w ostatnich dniach życia Anny. Pragnął niemożliwego. Gospodarstwo wciąż istniało, pracował na nim jego brat, ale nie było Anny, więc cała reszta nie miała już dla niego żadnego znaczenia. Żadnego.

Ruszył ulicą, ledwie kątem oka wypatrując ewentualnego zagrożenia ze strony mijających go Chińczyków i turystów. Po drodze oglądał wystawy sklepowe. Tu handlowano importowanymi wyrobami z mosiądzu, tam był sklep z aparaturą stereo i komputerami, po drugiej stronie sklep z obuwiem. Świat skończył się dla niego wraz ze śmiercią Anny. Po jakimś czasie, który pozostał mu w pamięci tylko jako mgliste, ponure wspomnienie, Plechanow uprzytomnił mu, jak bardzo był kiedyś oddany sprawom swego kraju. I pokazał mu, jak może pomóc krajowi, robiąc to, co potrafił najlepiej: mokryje dieła – mokrą robotę. Przed chorobą Anny Rużjo odsunął się od tego, przeszedł w stan spoczynku, ale potem? Jakie to miało znaczenie? Każde miejsce było równie dobre, jak inne. Jeśli Plechanowowi na czymś zależało, dla Rużjo było to wystarczającym powodem, żeby to zrobić. Nie, nie mógł wrócić do dawnego życia. Już nigdy. Przy pasku zabrzęczał mu telefon komórkowy, w który wyposażył go Plechanow. Rużjo rozejrzał się dookoła, wyostrzając zmysły w poszukiwaniu kogoś, kto zwracałby na niego uwagę. Nie zauważył nikogo podejrzanego. Nie było zresztą powodu, żeby ktoś go śledził w tym mieście, żeby w ogóle zdawał sobie sprawę z jego istnienia, ale w tym biznesie nikt nie pożył długo, jeśli zapominał o ostrożności i czujności. Plechanow nie życzył sobie, żeby Rużjo zginął, więc Rużjo robił to, co niezbędne, żeby nie zginąć. Odpiął telefon od paska. Tylko trzech ludzi znało ten numer: Plechanow, Amerykanin Winters i Grigorij Zmieja. – Tak? – Jest następna robota – powiedział Plechanow. Rużjo skinął głową, chociaż nie było łączności wizualnej. – Rozumiem – powiedział. – Skontaktuję się z tobą później, żeby ci podać szczegóły. – Jestem gotów. Plechanow przerwał połączenie. Rużjo przypiął telefon z powrotem do paska, który przy okazji trochę poprawił. Był przyzwyczajony do ciężaru broni na biodrze, a nawet najmniejszy pistolet ważył więcej niż ten mały telefon, ale w tej chwili nie miał przy sobie broni. To nie była Czeczenia, czy Rosja, gdzie miał oficjalny status. Tutaj zwykle nie nosiło się broni, chyba że było się policjantem, albo jakimś agentem rządowym, zwłaszcza w tym mieście. Broń była tu zabroniona. Mieli tu gdzieś w parku pomnik, wykonany z metalu, który uzyskano, przetapiając broń. Poza tym, Rużjo nie należał do tych, którzy czują się nadzy bez pistoletu za paskiem. Znał kilkanaście sposobów zadania śmierci gołymi rękoma, kijem, czy innymi

przedmiotami, jakie akurat były pod ręką. Przeszedł solidny trening w tych sprawach. Tak, skombinuje broń, kiedy będzie jej potrzebował, ale dopóki nie pracuje, nie ma takiej potrzeby. W krainie owiec nawet bezzębny wilk jest królem. Następna robota. Doskonale. Był gotów. Zawsze był gotów. Odezwał się sygnał bezpiecznej linii. Mora Sullivan uśmiechnęła się, uaktywniając telefon machnięciem ręki. Aparat był bezprzewodowy, ekranowany, a sygnał wchodzący i wychodzący – kodowany i przekierowywany kilkanaście razy. Każda nowa rozmowa przechodziła innymi

łączami,

wędrując

losowo

przez

Sieć,

satelity

telekomunikacyjne

i z powrotem, tak, że prześledzenie łączności do miejsca, w którym się znajdowała było wykluczone. A wychodzący sygnał głosowy był zaszyfrowany – bez dekodera przetworzenie cyfrowej transmisji na głos było niemożliwe. Wysokość i barwa jej głosu oraz szybkość mówienia były elektronicznie zmodyfikowane przez komputer tak, że dla rozmówcy na drugim końcu linii brzmiała jak mężczyzna, mówiący głębokim głosem amerykańskiego spikera telewizyjnego ze Środkowego Zachodu. Sądząc po głosie, była pewnym siebie mężczyzną w średnim wieku, który kiedyś palił może, albo pił trochę za dużo. Modyfikator głosu był na tyle dobry, że w dźwiękach, które wytwarzał nie było śladu elektronicznych manipulacji. Nawet najbardziej nowoczesny analizator nie skojarzyłby tego z jej naturalnym głosem. Nie istniało zresztą prawdopodobieństwo, że ktoś kiedyś będzie tego próbował. – Tak? – Wiesz, kto mówi? To był Luigi Sampson, facet od Genaloniego. – Wiem – odparła. – Mógłbyś wykonać dla nas pewną usługę w niedalekiej przyszłości? – Jestem do dyspozycji. – Dobrze. Bądź w pogotowiu przez następny tydzień, czy coś koło tego. Zapłacimy normalną zaliczkę na poczet należności za usługę. Selk uśmiechnęła się. Zaliczka w okresie gotowości wynosiła dwadzieścia pięć tysięcy dolarów dziennie, bez względu na to, czy dostawała zadanie, czy nie. Sto siedemdziesiąt pięć tysięcy tylko za dyspozycyjność przez tydzień, to całkiem niezła sumka. Jej należność za samą robotę zależała od stopnia skomplikowania i grożącego niebezpieczeństwa; zaczynała od dwustu pięćdziesięciu tysięcy dolarów. Jeśli klient się decydował, odliczała zaliczkę od opłaty końcowej. Nie była chciwa. A Genaloni należał do jej najlepszych klientów, przyniósł jej w zeszłym roku dwa miliony dolarów. Jeszcze sześć – osiem miesięcy i będzie się mogła wycofać, wyjść z gry. Odłożyła prawie dosyć, żeby uczynić to już teraz, zbliżając się do dziesięciu

milionów, co zawsze było jej celem. Dysponując taką sumą, mogła wydawać milion rocznie z samych odsetek, nie naruszając podstawowego kapitału. I o to właśnie chodziło – będzie bogata przed ukończeniem trzydziestki, będzie mogła się udać dokąd zechce i robić, co jej się spodoba. Nikt nie będzie miał pojęcia, kim była w poprzednim wcieleniu; nikomu nie przyjdzie na myśl, że ta drobna, rudowłosa Irlandka, córka bojownika IRA, który zginął bez grosza przy duszy, to Selk – najlepiej płatny niezależny zabójca na świecie. Oprócz obecnej tożsamości, dysponowała już papierową i elektroniczną dokumentacją swego nowego wcielenia, tak że nie miała najmniejszych powodów do obaw, gdyby kiedykolwiek sprawdzano jej pochodzenie i źródło majątku. Umiejętność obchodzenia się z bronią palną, nożem i materiałami wybuchowymi, czego kiedyś uczył ją ojciec, z pewnością się przydała. Prawdopodobnie bardzo by się mu nie podobali pewni ludzie, dla których pracowała po jego śmierci, ale cóż, sprawa, o którą walczył nie była jej sprawą. Kiedy Brytyjczycy zdecydowali się pozostawić Irlandię sam na sam z jej troskami, cały ten brudny konflikt przestał mieć jakikolwiek sens, nawet jeśli wczorajsi bojownicy nie chcieli tego uznać. Coś, co tak długo determinowało ich całe życie nie mogło po prostu przestać istnieć, nawet jeśli straciło rację bytu. Jej matka, niech Pan ma ją w swojej opiece, była upartą Szkotką, która nauczyła swoje dzieci, wszystkie siedmioro, wartości pieniądza. Sullivan znów się uśmiechnęła. To właśnie matka zainspirowała ją do wybrania sobie takiego nom de morte. Historie z dawnych czasów, które opowiadała dzieciom do późna w nocy, kiedy akurat nawalał telewizor, a w radiu niczego nie dawało się złapać, były pełne odmieńców, klątw i magii. Selkowie byli foczym ludem, dawno, dawno temu. Potrafili się zmieniać z ludzi w foki i odwrotnie. Zawsze ją to pociągało – jawić się w jakiejś postaci, będąc w rzeczywistości kimś zupełnie innym. Nikt nie wiedział, kim była. Nigdy nie spotkała się z żadnym klientem twarzą w twarz, z jednym wyjątkiem, ale tamtego klienta nie było już wśród żywych. Była zabójcą bez twarzy. Większość ludzi przypuszczała, że jest mężczyzną, i to najlepszym w tym fachu. Była pewna, że akurat z tego jej ojciec byłby dumny. A teraz wszystko wskazywało, że znów wyruszy na łowy.

Rozdział 6

Czwartek, 16 września, godzina 6.15 Waszyngton, Dystrykt Columbia Jednym z powodów, dla których Michaels lubił segment, w którym mieszkał, był należący do niego wielki garaż. Przewidziany na dwa samochody, oferował mnóstwo miejsca na jego hobby, którym od miesiąca był trzynastoletni samochód Plymouth Prowler. Zajął miejsce MG Midgeta rocznik 77, nad którego renowacją Michaels pracował przez półtora roku. Pracował z przyjemnością, sprzedał Midgeta z niezłym zyskiem, ale tamten mały angielski samochód wyglądem nie mógł się mierzyć z Prowlerem. Zaprojektowany przez legendarnego Toma Gale’a dla Chryslera jako pojazd eksperymentalny na początku lat dziewięćdziesiątych, Prowler ostatecznie wszedł do produkcji cztery lata później. W istocie był to ucywilizowany wóz rajdowy, z napędem na tylne koła, dwumiejscowy roadster, polakierowany na wspaniały, głęboki kolor, znany jako purpura Prowlera. Nie był wystarczająco stary, żeby go uznać za zabytek motoryzacji. Z całym wyposażeniem dodatkowym – poduszki powietrzne, wspomaganie tarczowych hamulców, wspomaganie kierownicy, a nawet elektrycznie opuszczana tylna szyba – był w miarę nowoczesnym samochodem, ale przede wszystkim wspaniałą zabawką dla dużych chłopców. Miał też ręczną zmianę biegów, przednie opony węższe niż tylne, ledwie zamarkowane przednie błotniki, prawie całkowicie odsłaniające koła i prędkościomierz przymocowany do kolumny kierownicy. Michaels był za młody, żeby pamiętać okres świetności kultowych samochodów z przełomu

lat

czterdziestych

i pięćdziesiątych.

Nawet

filmy,

które

o tym

opowiadały, były już stare, kiedy on się urodził w 1970 roku. Ale dziadek niejedno mu opowiedział. Były to opowieści z czasów Eisenhowera, kiedy dziadek był właścicielem szarego Forda rocznik 32, którego podrasował i którym w letnie niedzielne poranki startował w wyścigach na ćwierć mili, organizowanych na popękanych pasach startowych nieczynnego lotniska. Sprawił, że Michaels oczyma wyobraźni widział poskładane Chevrolety, Mercury i Dodge, niektóre pomalowane dwudziestoma warstwami jaskrawoczerwonego, metalicznego lakieru. Każda warstwa była ręcznie wypolerowana, a kołpaki kół błyszczały

chromem.

Dziadek

pokazał

mu

plik

starych

magazynów

motoryzacyjnych, które po latach były pożółkłe i zaczynały się rozsypywać, ale

w których na wyblakłych zdjęciach wciąż widać było tamte samochody. Uśmiechał się, pełen szczęścia, kiedy opowiadał młodemu Alexowi Michaelsowi o improwizowanych wyścigach w każdy piątkowy wieczór w centrum miasta, kiedy ruszało się z piskiem opon spod każdych świateł, o sklepach monopolowych dla kierowców i muzyce rockandrollowej, ryczącej

z głośników samochodowych

radioodbiorników AM, kiedy benzyna kosztowała dwadzieścia centów za galon i nikt, kto się choć trochę szanował, nie szedł nigdzie pieszo, jeśli mógł pojechać. Niektórzy chłopcy bardzo by chcieli zostać kowbojami na Dzikim Zachodzie w latach siedemdziesiątych XIX wieku. Michaels marzył, że jest Jamesem Deanem w latach pięćdziesiątych XX wieku... Uśmiechnął się, rozcierając w dłoniach żółto-szarą pastę BHP i rozsmarowując ją na rękach. Jej ostry, perfumowany zapach, przypominał mu dziadka Michaelsa, który zaczął go uczyć pracy przy samochodach, kiedy Alex miał czternaście lat. W garażu dziadka było tak czysto, że można było jeść z podłogi, a narzędzia zawsze były w idealnym stanie i gotowe do użytku. Dziadek potrafił rozebrać silnik, wymontować skrzynię biegów, zdjąć tylny zderzak, a kiedy skończył, nigdy nie było śladu oleju, czy zaschniętego błota na betonowej posadzce warsztatu. Był artystą. Nie żył dość długo, by zobaczyć Prowlera. Atak serca zabił go w wieku siedemdziesięciu lat, ale Michaels był pewien, że dziadkowi podobałaby się jego najnowsza zabawka, z kilkoma zastrzeżeniami. Zgoda, nie odznaczała się tą prostotą i skromnością wyposażenia, które dziadek tak lubił – nie miał dobrego zdania o poduszkach powietrznych, ani o jakichkolwiek układach wspomagających – ale i tak Prowler był prawie zupełnie analogową maszyną w cyfrowym świecie i na pewno wyglądał na jeden z tych dawnych, kultowych wozów. Nieźle się też prowadził, chociaż Michaels nie zdążył dotąd pojeździć nim tyle, ile by pragnął. Kilka części silnika leżało na stole warsztatowym, między innymi sterowany elektronicznie układ wtrysku paliwa, który wymagał solidnej naprawy, a może i wymiany na nowy. Facet, do którego przedtem należał Prowler najwidoczniej próbował sam to naprawić, ale – co było równie oczywiste – nie miał pojęcia, za który koniec trzymać wkrętak. Michaels wytarł większość brudu z rąk w czerwoną szmatę i wyrzucił ją do zamykanego stalowego kosza na śmieci. Dziadek miał obsesję na punkcie samozapłonu, chociaż Michaelsowi wizja buchającej płomieniami brudnej ścierki wydawała się lekką przesadą. Reszta smaru powinna bez trudu zejść pod prysznicem. Rozległ się dzwonek u drzwi. Hmm. Na pewno kierowca. Trochę za wcześnie; miał tu być dopiero za pół godziny. Procedury na wypadek zamachu wciąż obowiązywały – miało tak być jeszcze przez kilka dni – więc jeden ze strażników

przed domem przechwyciłby każdego, kto nie miał zgody na zbliżanie się do tego domu. Michaels sięgnął do domofonu. – Larry? – Raczej nie – odpowiedział kobiecy głos. – Toni? – Aha. – Chodź od tyłu, do garażu. Otworzę ci. – Nacisnął guzik, otwierający elektryczny zamek bramy podwórka, a potem pchnął drzwi garażu. Toni właśnie wychodziła zza rogu domu. – Oho. Więc to jest ten nowy samochód? Uśmiechnął się. – Tak, to ta bestia. Weszła do garażu i dotknęła ręką tylnego błotnika. – Wygląda wspaniale. – Zabrałbym cię na przejażdżkę, ale wóz nie jest w tej chwili online. – Machnął ręką w stronę części na stole warsztatowym. – Zapchane wtryskiwacze? – spytała. Był zaskoczony i musiał mieć to wypisane na twarzy. Zanim zdążył coś powiedzieć, wzruszyła ramionami. – Wychowałam się w domu pełnym braci. Samochód był w naszej okolicy symbolem statusu. Chłopcy zawsze przy jakimś grzebali, próbując go utrzymać na chodzie. I ja się przy okazji czegoś nauczyłam. To V-8? – V-6 – powiedział. – Pojemność trzy i pół litra, dwadzieścia cztery zawory, pojedynczy wałek rozrządu nad głowicą, ale wyciśniesz z niego trochę ponad dwieście koni mechanicznych przy 5.900 obrotach na minutę. Nie jest to taka potężna maszyna, jak Dodge Viper, przy którym Corvette przypomina sparaliżowanego żółwia, ale nieźle się spisuje. Co za dziewczyna, pomyślał. Twarda, piękna – i zna się na samochodach. Rzadka kombinacja cech, bardzo atrakcyjna dla wielu mężczyzn, łącznie z nim samym. Wchodzisz na niebezpieczną ścieżkę, Alex. Lepiej trzymaj się od niej z daleka. – Daj mi znać, kiedy go uruchomisz – powiedziała. – Dam. No dobrze, ale co cię tu tak wcześnie sprowadza? – Pojawiło się parę nowych elementów. Zadzwonił telefon. – Chwileczkę – powiedział Michaels do Toni. Podszedł do aparatu na ścianie, zamierzając się jak najprędzej pozbyć intruza, obojętnie kto by to był. – Słucham. – Cześć, zgadnij, kto mówi!

– Susie! Jak się masz? – Świetnie, tatuśku. Mama powiedziała, że mam do ciebie zadzwonić i podziękować za łyżworolki. Przez chwilę nic nie rozumiał, ale zaraz wpadł w panikę, uprzytomniwszy sobie... Wczoraj były jej urodziny! Boże, jak mógł zapomnieć? I o jakich łyżworolkach ona mówi? Megan załatwiła to za niego? Byłby to pierwszy raz. – Jak się udało przyjęcie, kochanie? Przepraszam, ale nie dałem rady przyjechać. – Było strasznie fajnie. Przyszli moi wszyscy przyjaciele, oprócz Lori, ale ona ma grypę, więc nie mogła, nawet Tommy Straszny Głupek przyszedł. Michaels uśmiechnął się. Susie miała siedem lat – teraz już osiem – i zawsze była pełna ekspresji. Tommy musi być jej nowym ulubieńcem. Im gorsze przezwiska, tym większa sympatia. Poczuł się nagle strasznie smutny. Z Boise do Waszyngtonu było daleko. Omijały go najpiękniejsze momenty w życiu Susie. – A jak mama? – W porządku. Robi śniadanie. Została ze mną, bo w szkole mamy dziś wolne. Chcesz z nią porozmawiać? Michaels uprzytomnił sobie, że w garażu jest Toni. Zerknął w jej stronę, ale przykucnęła właśnie koło Prowlera, przyglądając się przedniemu zawieszeniu. Spodnie, które miała na sobie, ciasno opinały jej zgrabne cztery litery. Odwrócił wzrok. Nie powinien patrzeć na coś takiego, rozmawiając z córką. – Nie, kochanie, później z nią porozmawiam. Pozdrów ją ode mnie. – Pozdrowię. Kiedy przyjedziesz z wizytą, tatuśku? – Wkrótce, mała, jak tylko zdołam się wyrwać. – Masz kryzysową sytuację, co? Przez chwilę zastanawiał się, skąd mogła to wiedzieć. Sama mu to zaraz wyjaśniła. – Mama tak powiedziała. Że masz kryzysową sytuację i dlatego nie mogłeś przyjechać na moje przyjęcie. Mówi, że ty masz zawsze kryzysowe sytuacje. – To prawda, kochanie. Nie nudzę się ani przez chwilę. – Muszę lecieć. Właśnie zadzwoniła kuchenka mikrofalowa, więc gofry są gotowe. Kocham cię, tatuśku. – Ja też cię kocham, Susie. Pozdrów mamę ode mnie. – Pa! Odwiesił słuchawkę. Brakowało mu jej. Megan też, chociaż od rozwodu minęły już trzy lata. Rozstanie nie było jego pomysłem. A i potem, kiedy oficjalnie się

rozwiedli, wciąż miał nadzieję, że jednak jakoś się dogadają, znajdą jakiś sposób... Odwrócił się do Toni, która wstała i opierała się teraz o przód samochodu, zaglądając pod maskę silnika. Podszedł i stanął obok. – Moja córka – powiedział. – Podobały jej się łyżworolki? – spytała Toni. Zamrugał kilka razy, podczas gdy ona patrzyła mu w oczy. – Ty je wysłałaś? – Hm, tak. Byłeś taki zajęty... Mam nadzieję, że się nie wygłupiłam. Pokręcił głową. – Ależ skądże. Uratowałaś mnie. Wciąż nie mogę uwierzyć, że zapomniałem. Jej matka nigdy by mi tego nie przestała wypominać. Dziękuję, Toni. – Jestem twoją zastępczynią – powiedziała. – Muszę dbać o twoją reputację. Cóż, zatrudnił ją, bo miała świetne referencje i w pracy była bardzo dobra. Okazuje się, że stać ją na o wiele więcej. Uświadomił sobie, że stoją bardzo blisko siebie; dzieliło ich nie więcej niż pół metra. Była atrakcyjna kobietą, wyglądała czysto i schludnie; poczuł, że chciałby ją uściskać. Ale przecież był jej szefem, bał się, że mogłaby to źle zrozumieć. Zwłaszcza, że jego uczucia w tej chwili trudno by uznać za platoniczne. Aha, odezwał się samokrytyczny głos w jego głowie. A może wcale się nie boisz, że mogłaby to źle zrozumieć? Może ona też tego pragnie? Poczuł nagle nieodpartą potrzebę wytarcia rąk jeszcze raz. Odwrócił się, zrobił parę kroków i chwycił świeżą ścierkę. – No więc, co się wydarzyło? Toni poczuła ukłucie rozczarowania. Czuła, co się z nim dzieje i przez chwilę myślała, że weźmie ją w ramiona. Pełna oczekiwania, aż wstrzymała oddech. Tak! Tak! Zrób to! Ale nie. Zamiast tego Alex odwrócił się od niej i zaczął wycierać zupełnie czyste ręce. I stał się z powrotem bardzo rzeczowy. Niech to diabli. Przez chwilę widziała w wyobraźni, jak oboje kochają się zapamiętale w tym jego rasowym purpurowym samochodzie. Chciałabyś, Toni, co? Ale i tak, pomysł wysłania jego córce prezentu urodzinowego był z całą pewnością dobry. Alex był naprawdę wdzięczny. To też czuła. – Najpierw złe wiadomości, czy jeszcze gorsze? – Dobry Boże.

Czwartek, 16 września, godzina 7.50 Quantico, Wirginia – Pułkowniku, chyba powinien pan kazać siodłać konie – powiedział Michaels. – Sir? – John Howard siedział prosto na krześle w swym biurze; nagle zesztywniał. – Według zakodowanego meldunku, przechwyconego przez stację nasłuchową CIA w ambasadzie USA na Ukrainie, planowany jest fizyczny atak na tę placówkę, prawdopodobnie za parę dni. Oczekujemy od pana dwóch rzeczy. Po pierwsze, żeby zabrał pan pluton swoich najlepszych ludzi, wzmocnił nimi marines, pilnujących ambasady i odparł każdy atak. Po drugie, co jest zresztą ważniejsze, wcale byśmy się nie gniewali, gdyby siedząc tu i czekając, aż zacznie się strzelanina, spróbował się pan dowiedzieć, kto za tym stoi. Howard uśmiechnął się do wyłączonego monitora. Nareszcie! – A czy Ukraińcy, hm, nie będą krzywo patrzeć, kiedy będziemy sobie wędrować po ich kraju, ścigając terrorystów? – Oficjalnie, tak. Oficjalnie pan i pańscy żołnierze nie opuścicie ambasady, która jest terytorium amerykańskim. Nieoficjalnie, miejscowe władze nie będą wam wchodzić w drogę. Podczas tej operacji obowiązuje polityka NPNM. Howard znów się uśmiechnął. Ten skrót – Nie Pytać, Nie Mówić – oznaczał politykę,

opracowaną

na

długo

przedtem,

zanim

administracja

Clintona

przysporzyła jej takiej popularności. Oznaczało to po prostu, że dopóki on i jego ludzie nie zostaną przyłapani na robieniu czegoś zbyt rażącego, gospodarze będą udawali, że nic nie widzą. Jeśli uda mu się nie puścić z dymem stolicy, albo zamordować ich prezydenta przed kamerami CNN, wszystko będzie w porządku. – Moje grupy będą w powietrzu za trzydzieści minut, dyrektorze Michaels. – Nie musi się pan tak śpieszyć, pułkowniku. Może być za godzinę, albo i za dwie. Podczas gdy rozmawiamy, do pańskiego komputera S&T ładowane są odpowiednie informacje. W ambasadzie będzie się pan kontaktował z Morganem Hunterem, szefem placówki CIA, ale to jest pańska operacja. – Tak jest. Połączenie zostało przerwane. Howard nie mógł powstrzymać uśmiechu. Nareszcie. Akcja, i to nie w rzeczywistości wirtualnej. Prawdziwa. Zorientował się, że oddycha szybciej i poczuł, że musi natychmiast iść do toalety. To było to. – Rock and roll – powiedział w powietrze. – Rock and roll!

Rozdział 7

Czwartek, 16 września, godzina 8.15 Quantico, Wirginia Jay Gridley przygotowywał się w swoim biurze do przejażdżki po Sieci. Dobrze wiedział, że cyberprzestrzeń wyglądała zupełnie inaczej, niż ją przedstawiano w starych filmach. Ale kreatory rzeczywistości wirtualnej VRC – Virtual Reality Construct

–

faktycznie

używały

wizualizacji,

żeby

pomóc

cybernautom

w nawigowaniu po Sieci. Efekty wizualne każdy użytkownik mógł sobie dowolnie określić, prawie bez ograniczeń. Były setki standardowych modułów wizualizacji komercyjnych, od miast z sieciami autostrad, przez miejscowości ze starych westernów, po loty kosmiczne. Z Sieci można też było ściągnąć dziesiątki tysięcy sharewarowych scenariuszy. Co więcej, trochę programów najwyższej jakości było dostępnych za darmo. Wystarczyło ściągnąć taki program, lub dopisać się do listy użytkowników w systemie podziału czasu dostępu i Sieć stawała się tym, czym widział ją programista. A jeśli ktoś nie mógł znaleźć czegoś odpowiedniego dla siebie, mógł stworzyć sobie własny wehikuł do poruszania się w cyberprzestrzeni. Nie trzeba było nawet być programistą; mógł to zrobić każdy głupi. Współczesne narzędzia programowania – Web Weave Ware – były prostsze niż dziecięce malowanki. Gridley miał kilka ulubionych wehikułów, z których korzystał, kiedy wkładał osprzęt VR i ruszał online w Sieć. Splótł palce, żeby wejść w tryb poleceń, ruchem dłoni uruchomił Sieć i określił parametry – Dodge Viper, Bawaria. Roztoczył się przed nim widok górskiej drogi gdzieś w Niemczech. Krajobraz był trochę wystylizowany. Gridley siedział w RT/10 Viper, czarnym roadsterze z białymi pasami na wzór wozów wyścigowych i jechał w dół krętą szosą. Wkrótce miał dotrzeć do przejścia granicznego. Wysprzęglił, zmienił bieg z szóstego na piąty, wcisnął lekko pedał gazu i uśmiechnął się do świeżej bryzy, rozwiewającej mu długie, czarne włosy. Uwielbiał stare filmy z Jamesem Bondem, nawet jeśli formuła „Gridley, Jay Gridley” nie brzmiała tak samo dobrze... Przejście graniczne było już blisko. Samotny żołnierz z pistoletem maszynowym przewieszonym przez szyję stał za pomalowanym w czarno-żółte pasy szlabanem, blokującym drogę. Gridley znów zredukował bieg i wcisnął pedał hamulca. Samochód zatrzymał się z basowym pomrukiem potężnego silnika.

– Pańskie dokumenty, proszę – powiedział żołnierz. Pachniał tanią wodą kolońską i zatęchłym potem, z domieszką papierosowego dymu. Gridley uśmiechnął się, sięgnął do kieszeni smokinga – jak się bawić, to się bawić – i wyciągnął paszport. Pomyślał, że musi kiedyś zaprogramować sobie towarzyszkę podróży. Scenariusz stanie się kompletny. Może namiętnego rudzielca, albo zabójczą, ciemnoskórą brunetkę. Kobietę, którą szybkość jednocześnie przeraża i podnieca. Tak... W świecie realnym elektroniczne hasło zostało wprowadzone do wejściowego serwera sieci – bity szesnastkowego kodu przesłane z jednego systemu do drugiego – ale w rzeczywistości wirtualnej wizualizacja dawała znacznie więcej przyjemności, a samą procedurę obsługiwało się intuicyjnie. Żołnierz zajrzał pobieżnie do paszportu, zwrócił mu go, grzecznie skinął głową i uniósł szlaban. Nigdy nie było z tym problemów. Za następnym zakrętem górska droga łączyła się nagle z autostradą, po której pojazdy pędziły z prędkością przekraczającą sto sześćdziesiąt kilometrów na godzinę. Wcisnął pedał gazu, opony piszczały, kiedy jechał na pierwszym biegu... drugim... trzecim. Wrzucił czwórkę, kiedy moment obrotowy osiągnął optymalną wartość, potem piątkę. Jechał już na szóstce, kiedy włączał się w strumień samochodów osobowych i ciężarówek. Stary Aston Martin Jamesa Bonda, zastąpiony w późniejszych filmach przez BMW, za nic nie dotrzymałby tempa Dodge’owi Viperowi. Dodge miał ośmiolitrowy, dziesięciocylindrowy silnik, który dawał niewiarygodne przyśpieszenie do prędkości maksymalnej, wynoszącej około 260 kilometrów na godzinę. To była rakieta na kołach. Jechał teraz infostradą, program funkcjonował bez zakłóceń. Lubił wizualizację autostrady, ale mógłby, gdyby chciał, przełączyć się na spokojniejszą wędrówkę wzdłuż strumienia, czy wycieczkę rowerową po Francji, chociaż takie nagłe zmiany programu były z reguły trochę denerwujące. Zobaczył znak przy zjeździe z autostrady: CyberNation. Zmarszczył brwi. Było ostatnio

mnóstwo

szumu

informacyjnego

na

temat

CyberNation,

„kraju”

w rzeczywistości wirtualnej, który przyjmował nie tylko turystów, ale także nowych mieszkańców. Programiści, którzy stworzyli to wirtualne państwo – nikt nie wiedział, kim byli – oferowali mnóstwo przywilejów komputerowych każdemu, kto był gotów „wyemigrować”, zamienić elektroniczne obywatelstwo swojego kraju na obywatelstwo CyberNation. Gridley pomyślał, że to raczej mało prawdopodobne. Nie zajmował się tym dotąd, ale sprawa go zaciekawiła. Kiedyś, kiedy będzie miał mnóstwo wolnego czasu, musi zobaczyć, co to takiego.

Zerknął na analogowy zegarek na desce rozdzielczej – ta bestia nie znosiła żadnych wskaźników cyfrowych. Wyprzedził go elegancki Jaguar. Gridley uśmiechnął się. Ach, tak? Wcisnął pedał gazu i poczuł, jak przyśpieszenie wtłacza go w fotel, mimo że był na szóstym biegu. Samochód wyrwał jak pocisk, zbliżając się do Jaguara tak szybko, jakby tamten stał w miejscu. Przemknął obok. Przez chwilę widział wykrzywioną w grymasie niezadowolenia twarz tamtego kierowcy. Gridley uśmiechnął się. Jaguara nie było stać na więcej, podczas gdy wskazówka prędkościomierza jego Dodge’a Vipera nawet nie zbliżyła się do czerwonego zakresu na tarczy. Cześć, stary! Rozpierała go duma. Nagle, kilkaset metrów przed sobą, zobaczył rozbity pojazd. Wielka ciężarówka leżała przewrócona na bok, a przyczepa blokowała wszystkie pasma ruchu po tej stronie autostrady. Tworzył się korek. Miał już dobre czterysta metrów i szybko się wydłużał. Jasna cholera! Gridley zaczął hamować, ostro, ale uważnie – jego wóz miał co prawda najlepsze hamulce tarczowe, ale nie był wyposażony w ABS (takie gadżety są dobre dla starszych pań za kierownicą) – redukując jednocześnie biegi. Na szczęście Dodge hamował

równie

skutecznie,

jak

przyśpieszał.

Zatrzymał

się

za

wielkim

Mercedesem, pełnym mężczyzn w kapeluszach, a potem spojrzał w lusterko wsteczne i zobaczył, że Jaguar właśnie zwalnia i staje za nim. To wirtualne wydarzenie oznaczało, że ktoś zakłócił łącze systemowe, z którego Gridley korzystał. Nie potrafił w tej chwili powiedzieć, czy był to wypadek, czy celowe działanie. Usłyszał

charakterystyczny,

podwójny

ton

europejskich

syren.

Efekt

dopplerowski świadczył, że szybko zbliżają się do miejsca wypadku, jadąc z drugiej strony autostrady. Po chwili zobaczył migające niebieskie światła. To musieli być policjanci – diagnostycy Sieci – przybywający sprawdzić, co się stało. Po jego stronie autostrady ruch ustał zupełnie. Gridley przerzucił nogi przez niskie drzwi Dodge’a i wyskoczył na zewnątrz. Na szczęście smoking był bardzo elastyczny. Zamierzał podejść do policjantów i spróbować dowiedzieć się, co zaszło. Był pewien, że zamerykanizowany Taj w smokingu nie będzie miał problemów z uzyskaniem odpowiedzi na parę pytań, zwłaszcza w tym wcieleniu Bonda... Tyrone Howard pędził po Sieci, a wiatr owiewał mu nieosłoniętą twarz – nieosłoniętą, z wyjątkiem starych gogli, jakich używali kiedyś lotnicy. Były jedyną ochroną, jakiej używał, jadąc na swym wielkim Harleyu Davidsonie XLCH z prędkością ponad stu sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. Był to klasyczny

motocykl. Dziś nikt już takich nie robił. W świecie realnym brakowało mu jeszcze paru lat do wieku, w którym dostaje się prawo jazdy, a prawdziwego Harleya trudno byłoby znaleźć, nie mówiąc o możliwości zapłacenia za niego. Atrakcyjność rzeczywistości wirtualnej polegała na tym, że można tu było robić rzeczy nie do pomyślenia w świecie realnym. Był w Los Angeles, ominął właśnie korek, blokujący prawie całą Autostradę Hollywoodzką w kierunku północnym i rwał w stronę doliny, kiedy alarm głosowy, który wcześniej ustawił, ostrzegł go, że czas się kończy. Tata był w drodze do domu, więc Tyrone’owi pozostało zaledwie parę minut w Sieci, zanim będzie musiał wracać. Ojciec nie mógł mu powiedzieć, dokąd wyjeżdża i tak dalej – wszystko to było tajne – ale przynajmniej mogli się pożegnać. Tata był wyraźnie podniecony, chociaż usiłował to ukryć. Szkoda, że mama była z wizytą u siostry w Birmingham. Będzie jej przykro, że minie się z tatą. Skręcił na zjazd z autostrady, zszedł kolejno na niższe biegi i wjechał na parking. Kiedy przesunął na czoło swe lotnicze gogle z pierwszej wojny światowej, wizor przełączył się na świat rzeczywisty i nagle Tyrone był z powrotem w swoim pokoju. Zamrugał. Świat realny wyglądał tak... bezbarwnie w porównaniu z rzeczywistością wirtualną. Jakby to on był imitacją, a rzeczywistość wirtualna prawdziwym światem. W samą porę. Usłyszał, jak otwierają się drzwi wejściowe. – Tyrone? – Cześć, tato! Tyrone wstał i omal nie potknął się o własne stopy. Rety! Bez przerwy coś wywracał, albo potykał się i ślizgał. Dziadek Carl mówił, że tata był taki sam, kiedy miał trzynaście lat, nie potrafił przejść korytarzem trzymetrowej szerokości, żeby się dziewięć razy nie odbić od ścian po obu stronach. Tyrone’owi trudno było uwierzyć, że tata mógł kiedykolwiek być niezdarą. Albo że on sam kiedyś z tego wyrośnie. Dotarłszy do dużego pokoju bez wywrócenia żadnego mebla, zobaczył tam swego tatę w mundurze polowym Net Force – szara koszula i spodnie, wysokie, czarne, wyczyszczone do połysku buty. Za ojcem stał przy drzwiach ubrany podobnie sierżant sztabowy Julio Fernandez. – Cześć, Tyrone – powiedział sierżant. – Cześć, sierżancie, jak leci? – Nieźle, jak na starego Latynosa. – Uśmiechnął się. Fernandez odszedł z regularnej armii w tym samym czasie, co pułkownik Howard. Znali się od dwudziestu lat i wiele przeszli razem. Wstąpili do Net Force prawie dokładnie w tym samym czasie. Tyrone pamiętał, co opowiedział mu kiedyś ojciec: sierżant oświadczył, że skoro pułkownik może pracować u cywilów, to i on

jakoś sobie z tym poradzi. Tyle że miłość sierżanta do komputerów była na poziomie poniżej zera; Tyrone pomyślał, że to trochę dziwne, biorąc pod uwagę, czym zajmuje się Net Force. – Chciałem jeszcze wpaść na chwilę, zanim wyruszymy – powiedział ojciec. – Dzwoniłem już do mamy. Przyleci z powrotem o 18.00, więc będziesz sam tylko przez kilka godzin. Myślisz, że dasz sobie radę? Tyrone uśmiechnął się. – Nie wiem, tato. To dość przerażająca perspektywa. Kiedy wrócę ze szkoły, będę sam w domu przez cały ten czas. Mogę umrzeć z głodu, albo z nieuleczalnej nudy. – Życie nie jest łatwe. Odwozi was dzisiaj pani Towsend, tak? – Tak. Matka Ricka Towsenda była w tym tygodniu kierowcą; w przyszłym tygodniu będzie to matka Ario Bridgera, a jeszcze tydzień później jego mama. Dojazdy do szkoły i z powrotem były dzięki temu znacznie łatwiejsze, niż gdyby musieli łapać autobus. W tym semestrze zaczynał zajęcia trochę później; nie musiał być w szkole przed wpół do dziesiątej. Ojciec też się uśmiechnął, podszedł i uściskał go. – Nie wiem, kiedy wrócę. Opiekuj się mamą. Zadzwonię, jeśli sytuacja pozwoli. – Tak jest. Ojciec odwrócił się. – No, sierżancie, ruszamy. – Pan tu jest pułkownikiem, panie pułkowniku. Ojciec jeszcze raz uścisnął Tyrone’a, zrobił energiczny zwrot i ruszył do drzwi. Tyrone poczuł nagle jakby bryłę lodu w żołądku. Ojciec nigdy nie dawał po sobie poznać, czy jego zadania są niebezpieczne, ale fakt, że przyjechał do domu na całą minutę, chociaż nie musiał zabierać żadnego sprzętu, ani w ogóle niczego, tylko po to, żeby się z nim pożegnać – cóż, Tyrone był tym zaniepokojony. Dokąd Net Force wysyła jego ojca? I jakie kłopoty mogą go tam oczekiwać?

Czwartek, 16 września, godzina 19.15 Grozny, Czeczenia Plechanow siedział w biurze przy swoim komputerze. W pobliżu nie było nikogo, prawdopodobnie cała kondygnacja była opustoszała. Władz nie było stać na utrzymywanie nocnej zmiany, chociaż gdyby Plechanow chciał, mógłby za to zapłacić z własnej kieszeni. Dla eksperta komputerowego jego kalibru elektroniczna kradzież pieniędzy nie

przedstawiała problemu, pod warunkiem, że nie było się zbyt pazernym. Tu milion, tam milion i wkrótce zbierała się ładna sumka. Oprogramowanie komunikacyjne połączyło go z Rużjo i teraz już prawie skończyli. – Więc mamy jasność w kwestii, co trzeba zrobić, Michaił? – Da, mamy jasność. Plechanow zmarszczył brwi. Niedobrze, że Rużjo użył rosyjskiego słowa, choć szansa, że ktoś zwróci na to uwagę była mniejsza niż jeden do dziesięciu milionów. Mimo wszystko, Plechanow nie chciał podejmować nawet takiego ryzyka. Ale nie zamierzał tego poruszać w tej rozmowie. – Specyfikacje ubrań, sprzętu i pojazdów są w zabezpieczonym pliku. Środki weź z drugiego konta – powiedział. – Weź tyle, ile będzie trzeba, to ma być dobra robota. – Rozumiem – powiedział Rużjo. – Dobra robota. – Jeszcze coś? – Nie, to już chyba wszystko. – No to pomyślnych łowów. Dziękuję. Kiedy połączenie zostało przerwane, Plechanow usiadł wygodniej i zaczął się zastanawiać nad następnym posunięciem. Trzeba się było zająć tyloma drobnymi szczegółami, jeśli realizacja planu miała nadal przebiegać prawidłowo. Tu rozmowa, tam podrzucenie informacji, tu kilka słów, wyszeptanych do jakiegoś ważnego ucha – wszystko to składało się na dynamikę całego procesu. Wszystko szło zgodnie z planem.

Rozdział 8

Czwartek, 16 września, godzina 8.20 San Francisco Rużjo czuł się trochę lepiej. Zawsze dobrze było mieć coś konkretnego do roboty, jakieś zadanie, bez względu na uciążliwość. Nawiązał już kontakty z dostawcami; sprzęt, którego potrzebowali do następnego posunięcia, będzie można zmontować w ciągu niecałego dnia. Rużjo wiedział, jakie to będzie posunięcie, chociaż do chwili ostatecznego potwierdzenia przez telefon był to tylko prowizoryczny plan. Ta wiedza dawała mu pewną swobodę działania i wykorzystał ją. Teraz należało zadzwonić do Zmiei i Teksańczyka, przydzielić im zadania. To będzie ryzykowna sprawa, w pewnym sensie trudniejsza chyba niż zabicie federalnego agenta, chociaż nie tak niebezpieczna. Tym razem będą mieli prawo po swojej stronie. W pewnym sensie.

Czwartek, 16 września, godzina 13.15 Quantico, Wirginia W swoim gabinecie dyrektor Alex Michaels zmarszczył brwi, patrząc na młodego człowieka, który siedział po drugiej stronie biurka. – No dobrze, Jay, co to dokładnie oznacza? Gridley pokręcił głową. – Nie wiem, szefie. Przejechałem się kilkoma głównymi autostradami – infostradami – i wszędzie były wraki. Podobnie było w paru innych miejscach, do których nie dotarłem. Gliniarze – operatorzy systemów – nie mieli problemów z usunięciem większości tych przeszkód, chociaż ta kolizja w Australii była paskudna. W sumie nic trudnego, ale wszędzie doszło do znacznego spowolnienia ruchu. – Ale nie mówimy tu o jakimś dużym akcie sabotażu? I nic nie wskazywało, żeby szczególnie dotknięty był jakiś konkretny system? Jay pokręcił głową. – Jak by to powiedzieć... I tak, i nie. Żadne z tych zdarzeń samo w sobie nie było czymś naprawdę wielkim, ale ich suma, to już poważny problem. Czas to pieniądz, zwłaszcza na szlakach handlowych, a przez niektóre z tych opóźnień mnóstwo dobra gdzieś wyparowało. Jeśli jakaś większa część trafiła do jednej kieszeni, to facet,

który miał na sobie marynarkę z tą kieszenią mógłby przejść w stan spoczynku i kupić sobie Cleveland, gdyby tylko zechciał. Chociaż nie wyobrażam sobie, żeby akurat na tym mu zależało. Ale na ile możemy to stwierdzić, nikt nie zbił majątku na tym bałaganie, a przynajmniej nie dowiedzieliśmy się jeszcze, kto i jak. Jay przerwał, zamrugał i zapatrzył się gdzieś w przestrzeń, jakby popadł w trans. – Jay? – Och, przepraszam. Na ile mogę to ustalić, żaden konkretny system nie został dotknięty bardziej niż inne. To było dość równomiernie rozłożone na kilkanaście magistrali. Moi ludzie węszą, ale dotąd żadnemu nie udało się niczego prześledzić do źródła. Ktoś, kto stworzył ten program jest dobry, naprawdę dobry, bo potrafił go przemycić przez mnóstwo różnych zabezpieczeń. Tylko z nami mu się nie udało. Gridley uśmiechnął się, wyraźnie zadowolony. – Więc systemy Net Force nie zostały uszkodzone? – Zgadza się. Próbował, ale połamał zęby na naszych zabezpieczeniach. – Facet nie jest tak ostry, jak mu się wydaje. Nie wie, z kim zadarł. Dopadniemy go. Bez żadnego powodu Michaels nabrał nagle podejrzeń. Chyba że tamtemu zależało, żebyśmy myśleli, że nie potrafi przedrzeć się przez nasze zabezpieczenia. – W porządku. Ruszaj, dowiedz się, kto to. Informuj mnie o postępach. – Załatwione, szefie. Gridley wstał i bez pośpiechu opuścił biuro. Po wyjściu młodego człowieka, Michaels usiadł wygodniej i zaczął rozmyślać nad sytuacją. Od czasu śmierci Steve’a Daya coś było nie w porządku. Nie potrafił powiedzieć, co to takiego, ale czuł, że Net Force jest obiektem jakiegoś ataku. Oczywiście mogła to być tylko jego zawodowa paranoja, taką już miał pracę, ale jeśli nie, jeśli ktoś zamierzał wyrządzić szkodę Net Force? Kto to mógł być? I, co ważniejsze, dlaczego? Pomachał ręką przed interkomem. – Tak? – zgłosiła się Toni ze swojego pokoju obok. – Cześć, Toni, coś nowego? – Niestety, Alex, przykro mi. Śmierć Daya wciąż kładła się cieniem na Net Force, niczym złowroga, czarna chmura. Wciąż nie wiedzieli, kto był mordercą. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale się rozmyślił. Nie chciał się zachowywać jak mały, przestraszony chłopiec; zresztą, i bez tego miał dość zmartwień: dochodzenie w sprawie zamordowania Steve’a, sytuacja na Ukrainie, inne problemy w sieci. Nieuzasadnione podejrzenia lepiej zatrzymać dla siebie, chyba że pojawi się

coś, co je trochę uwiarygodni.

Rozdział 9

Piątek, 17 września, godzina 5.01 nad Europą Północną Pułkownik Howard usiadł wygodniej w fotelu pasażerskiego odrzutowca i skinął głową

siedzącemu

obok

sierżantowi

Fernandezowi.

Wynajęcie

kilku

747

i przystosowanie ich do szybkich lotów taktycznych było chyba najmądrzejszą decyzją, jaką kiedykolwiek podjęto w Net Force. Wielkie Boeingi były pod każdym względem lepsze od starych, spartańsko wyposażonych wojskowych maszyn transportowych, które w zasadzie nie były niczym więcej niż opróżnionymi prawie ze wszystkiego aluminiowymi kabinami, gdzie hałas był tak potworny, że nie tylko nie można było normalnie rozmawiać, ale nawet myśleć. Ale kierowano się nie tylko wygodą; był jeszcze bardzo istotny wzgląd praktyczny: 747 z cywilnymi oznakowaniami mógł lądować tam, gdzie amerykański transportowiec wojskowy dostałby Stingerem w nos za to, że był na tyle głupi, żeby w ogóle próbować. – Dobra, Julio, omówimy to jeszcze raz. Sierżant pokręcił głową. – Bardzo pana pułkownika przepraszam... – Trzeba by to zapisać kredą na kominie – wtrącił Howard. – ... i proszę nie myśleć, że okazuję brak szacunku – ciągnął Fernandez, ignorując uwagę Howarda – ale pułkownik musi mieć mózg jak durszlak. – Dziękuję panu za neurologiczną diagnozę, doktorze Fernandez. – Zgiął palec, dając znak „kontynuować”. – No, dalej. Fernandez westchnął. – Sir, Ukraina jest krajem wielkości Francji, ma pięćdziesiąt dwa miliony mieszkańców, prezydenta wyłonionego w wyborach i 450-miejscowy parlament zwany Werchowną Radą. Ambasada USA znajduje się w stolicy – Kijowie – przy ulicy Tarasa Szewczenki 10, w budynku, w którym kiedyś rezydowała partia komunistyczna i władze komunistycznego związku młodzieży. W ambasadzie, bądź dla ambasady pracuje stu dziewięćdziesięciu ośmiu Amerykanów i dwustu czterdziestu czterech Ukraińców. Howard uśmiechnął się, ale tylko w duchu. Sierżant za każdym razem referował to w trochę inny sposób. Fernandez mówił dalej. – Kijów ma trzy miliony mieszkańców, rozciąga się na obszarze czterdzieści pięć

na czterdzieści cztery kilometry, jest położony nad brzegiem Dniepru, rzeki uchodzącej do Morza Czarnego. O tej porze roku jest tam jeszcze dość ciepło, ale przeważnie

pochmurno

i niedługo

powinny

się

zacząć

deszcze.

Około

siedemdziesięciu pięciu procent ludności stanowią Ukraińcy, dwadzieścia procent Rosjanie, a resztę Żydzi, Białorusini, Mołdawianie, Polacy, Ormianie, Grecy i Bułgarzy. Łącznie z panem, jest tam może trzech ludzi pochodzenia afrykańskiego, chociaż niektórzy mieszkańcy Krymu i Mongołowie mają dość śniadą cerę. Na ulicy będzie pan tam przyciągał tłumy, sir. Howard tylko machnął ręką. Spierali się o to przez połowę drogi. Fernandez uważał, że pułkownik w żadnym wypadku nie powinien uczestniczyć w samej operacji. Powinien siedzieć w ambasadzie i kierować ruchem, korzystając z łączności radiowej albo satelitarnej. – Mów dalej. – Sir, Kijów wyprzedza Waszyngton o osiem stref czasowych. Mają tam całkiem przyzwoite metro i sieć ulic, parszywe radio i telewizję. Do południa można odbierać CNBC Superstation, CNN od szóstej po południu, można też zdobyć wczorajsze wydania „Wall Street Journal” i „New York Timesa”, jeśli się pójdzie do któregoś z większych hoteli i jeśli ktoś jest gotów wydać połowę emerytury na jedną gazetę. Jeśli będzie pan korzystał z publicznej toalety, lepiej zabrać ze sobą papier toaletowy; przyda się. Miejscowa waluta nazywa się hrywna, po oficjalnym kursie dostanie pan dwie za dolara. W wodzie można się kąpać bez ryzyka, pod warunkiem, że najpierw spuści się jej trochę, żeby pozbyć się ołowiu, ale nie należy jej pić bez przegotowania, z powodu bakterii i pasożytów. Promieniowanie z Czarnobyla najczęściej utrzymuje się w granicach normy, ale niech się pan wystrzega miejscowych grzybów, jagód i dziczyzny, chyba, że chce pan czytać w ciemności bez nocnej lampki. Wielu ludzi wciąż mówi po rosyjsku, ale językiem oficjalnym jest ukraiński. Najbardziej użytecznym zwrotem po ukraińsku jest: Probaczte, de je czołowiczyj tualet? – A co to znaczy? – spytał Howard. – Przepraszam, gdzie tu jest męska toaleta? Howard uśmiechnął się i pokręcił głową. – Mów dalej. Fernandez znów zaczął perorować, ale Howard słuchał już tylko jednym uchem. Mimo obaw sierżanta o stan jego mózgu, zapoznał się z tym materiałem i znał go na pamięć. Teraz po prostu jeszcze go sobie utrwalał. Lepiej na zimne dmuchać. Sierżant miał, niestety, rację, przestrzegając go przed pokazywaniem się na ulicach Kijowa.

Howard był kiedyś w Chinach i wszędzie ludzie zatrzymywali się na jego widok, wytrzeszczali oczy, a czasem nawet go dotykali. W niektórych kulturach czarny kolor skóry wciąż był czymś zadziwiającym. W żaden sposób nie mógł się tam poruszać

bez

wzbudzania

sensacji.

Ale

perspektywa

siedzenia

w centrali

dowodzenia w ambasadzie i wymieniania uwag z szefem placówki CIA, podczas gdy jego ludzie będą polować na terrorystów, nie pociągała go pod żadnym względem. Był żołnierzem, człowiekiem czynu zanim wstąpił do Net Force i nie chciał spędzać za biurkiem więcej czasu, niż to było konieczne. – ...broń i tajne wyposażenie polowe mają przybyć w worku z pocztą dyplomatyczną około 9.45 czasu miejscowego. Chociaż „dyplomatyczny kontener” byłby chyba lepszym określeniem. Dostawą zajmie się FedEx. Nieźle, co? Nie potrzebujemy bombowców. Wystarczy, że wyślemy coś do naszych wrogów przez FedEx, za pokwitowaniem odbioru, a potem naciśniemy guzik. Bum! Howard mruknął coś, dając znać, że jeszcze nie usnął. Co by tu zrobić, żeby jednak wyjść na ulicę? Jakieś przebranie? Może makijaż? To była jego operacja i musi coś zrobić, żeby wziąć w niej czynny udział. Może wyśle swych ludzi na rozpoznanie, a potem dołączy do nich w finale, jeśli do tego dojdzie. Musi być jakiś sposób. Już zbyt wiele wojen przesiedział za biurkiem. – ...przestępczość się nasila; doradzono nam, żebyśmy nie zapuszczali się po zmroku samotnie w ciemne uliczki. – Fernandez uśmiechnął się. – Założę się, że miejscowi bandyci dostaną sraczki, jeśli napadną kogoś z naszych i nagle zostaną oświetleni laserową wiązką celownika, patrząc w lufę H&K. – Postarajmy się w miarę możliwości nie zabijać miejscowych, nawet bandytów, sierżancie. To ma być chirurgiczna operacja, jedno precyzyjne cięcie, żadnych niepotrzebnych zniszczeń. Nie chcemy żadnych incydentów, których nie można by podmieść pod dywan. – Oczywiście, sir. Dopilnuję, żeby chłopcy ograniczyli bijatyki w barach do absolutnego minimum. Howard uśmiechnął się i znów pokręcił głową. Julio Fernandez był niezrównany jako towarzysz broni, który dopilnuje, żeby nikt nie zaszedł człowieka od tyłu. Miał trudności z obsługą komputera, z którym bez trudu dawał sobie radę sześciolatek, ale kiedy robiło się gorąco, był najlepszy. Potrafił rzucać nożem tak, że przybiłby muchę do ściany; następnie trafiłby ją w oko z dowolnej broni palnej, jaką akurat miałby pod ręką, wszystko jedno – prawą, czy lewą. Banda

niedowarzonych,

prowincjonalnych

radykałów

miała

się

wkrótce

przekonać, że grożenie ambasadzie Stanów Zjednoczonych, to wyjątkowo głupi pomysł.

Piątek, 17 września, godzina 13.25 Nowy Jork Luigi Sampson, szef służby bezpieczeństwa Genaloni Industries wyszedł z chińskiej restauracji w śródmieściu, mając po bokach dwóch ochroniarzy. Mimo swej pozycji i pochodzenia, Sampson nie lubił włoskiej kuchni. Uwielbiał natomiast chińskie potrawy, i to w ogromnych ilościach. Na lunch spożył kolejno ostro przyprawionego kurczaka, twardy, pszeniczny makaron, wieprzowinę na słodkokwaśno, kaczkę z cytrynami i śnieżne kraby w sosie orzechowym, a do tego dwa piwa i trzy filiżanki herbaty. Nie zostawił żadnych resztek, które warto by było zapakować do małych, papierowych pojemników. Sampson grzebał wykałaczką w zębach,

idąc

wolnym

krokiem

w stronę

swego

samochodu

z kierowcą,

zaparkowanego wbrew przepisom przed drzwiami frontowymi restauracji. Wydłubał resztkę jedzenia i pstryknął nią w powietrze. W nie rzucającym się w oczy, jednobarwnym, czterodrzwiowym samochodzie po drugiej stronie ulicy Rużjo spojrzał na Wintersa, który siedział za kierownicą i na Grigorija Zmieję na tylnym siedzeniu. – Gotowi? – Ja jestem gotów – powiedział Zmieja. – Do roboty. Wszyscy trzej mieli na sobie identyczne czarne garnitury, niezbyt drogie, wypucowane na glans czarne, skórzane buty i ciemne okulary przeciwsłoneczne. Wszyscy byli też krótko ostrzyżeni. Każdy miał przy sobie legitymację i odznakę, identyfikującą go jako specjalnego agenta Federalnego Biura Śledczego Stanów Zjednoczonych. Dokumenty były, oczywiście, fałszywe, ale podrobione najlepiej, jak tylko się dało i bez trudu przeszłyby wszelką kontrolę, łącznie z próbami na zniszczenie. Tablice rejestracyjne samochodu zostały zamienione; te, którymi się obecnie posługiwali należały do pojazdu stojącego właśnie na parkingu FBI, niedaleko od miejsca, w którym się znajdowali. Zdaniem Rużjo, Grigorij Zmieja wciąż wyglądał jak wielki, głupi Rosjanin, nawet w tym przebraniu, ale na to nic już nie można było poradzić. Zresztą, wielcy, głupi Rosjanie byli bardzo podobni do wielkich, głupich Amerykanów. Winters był wśród nich najlepszym kierowcą. To był jego kraj, więc musiał pozostać za kierownicą. Rużjo poprawił pistolet w kaburze na prawym biodrze. Był to matowy, czarny SGI .40, dobra, niemiecka broń, bardzo droga i niezawodna. Nosiło ją wielu agentów

FBI. Wyglądali na amerykańskich agentów, nawet Zmieja. – W porządku, idziemy. Rużjo i Grigorij Zmieja wysiedli z samochodu i ruszyli na drugą stronę ulicy. Ochroniarze natychmiast ich zauważyli. Jeden z nich powiedział coś do Sampsona, który przestał na chwilę dłubać w zębach, spojrzał na podchodzących mężczyzn i wykrzywił twarz w uśmiechu. Potem roześmiał się głośno i powiedział coś do swoich ludzi. Rużjo był jeszcze za daleko, żeby go usłyszeć, ale potrafił sobie wyobrazić, o co chodziło. Ci ludzie nie pałali miłością do swoich władz federalnych. Kiedy Rużjo i Zmieja podeszli bliżej do tamtych trzech, Sampson powiedział: – Dzień dobry, chłopcy. Jesteście z FBI, prawda? – Wyszczerzył zęby do swoich ochroniarzy, żeby pokazać, jak dobry jest w rozpoznawaniu agentów federalnych. Było dokładnie tak, jak powiedział Plechanow i jak zaplanował Rużjo. Daj ludziom coś zbliżonego do ich oczekiwań, a sami wprowadzą się w błąd; nie będziesz musiał mówić ani słowa. Rużjo odezwał się ze środkowozachodnim akcentem, nad którym solidnie popracował. – Luigi Simpson? Jestem agent specjalny Arnold, a to agent specjalny Johnson. – Uniósł lewą rękę z odznaką i legitymacją dokładnie tak, jak robią to prawdziwi agenci, zawsze trzymając w pogotowiu rękę, której używają do strzelania. Skinął głową Zmiei, który wbił wzrok w ochroniarzy. Chociaż dokumenty były fałszywe, umieszczono w nich autentyczne nazwiska – agenci Arnold i Johnson byli przydzieleni do nowojorskiego oddziału FBI. – Chcielibyśmy, żeby udał się pan z nami i odpowiedział na kilka pytań. – Jasne, chłopcy. – Odwracając się do stojącego bliżej ochroniarza, Sampson spytał: – Weryfikacja? Ochroniarz wystukiwał polecenia na klawiaturze małego komputera z płaskim ekranem. – Są na liście – powiedział po chwili. – Zadzwoń do prawników i do szefa. Daj im znać. – Sampson pstryknął wykałaczką w powietrze. – Federal Plaza, drugie piętro, zgadza się? – Dwudzieste drugie piętro, panie Sampson. Był pan tam już kiedyś – powiedział Rużjo. Sampson uśmiechnął się jeszcze szerzej. Uznał, że ten prosty sprawdzian wystarczy. Był głupcem, tym większym, że miał się za spryciarza. Mądrzy ludzie zawsze liczą się z czymś nowym; głupcy sądzą, że wiedzą już wszystko. – Zawsze z przyjemnością pomagam mojemu rządowi. Chodźmy. Na tylnym siedzeniu samochodu, mając Zmieję obok, Sampson spytał:

– Więc o co w tym wszystkim chodzi, chłopcy? Winters ruszył. Rużjo spostrzegł, że jeden z ochroniarzy wyszedł na jezdnię, żeby zanotować numer rejestracyjny ich samochodu. Doskonale. Spojrzał na Sampsona. – Pracuje pan dla organizacji przestępczej Genaloniego. Zabił pan osobiście sześciu ludzi i wydał polecenie zabicia kilkunastu innych. Pan i panu podobni jesteście odpowiedzialni za narkotyki na ulicach, prostytucję, przemyt, hazard i inne nielegalne działania; lista jest zbyt długa, żeby je wszystkie wymienić. – Ooo! To oszczerstwo, agencie, bo nie ma w tym ani cienia prawdy. Odpowiadam za bezpieczeństwo legalnego przedsiębiorstwa. Niech pan uważa, co pan mówi, może pan zostać pozwany, wie pan? Nasi prawnicy nie narzekają na nadmiar zajęć. – Jest pan kryminalnym mętem – powiedział Rużjo – i już wkrótce pan za to zapłaci. Sampson zaśmiał się. – Życzę szczęścia, stary. Będziesz to musiał udowodnić. Nie tacy jak ty już tego próbowali. – Rozparł się na siedzeniu, a rysy mu stężały. – Zwolnicie mnie tak szybko, że zdążę jeszcze na kolację. – Nie zdążysz – powiedział Rużjo. – Tak? Głupi jesteś, skoro tak myślisz. – Nie. To ty jesteś głupi: myślisz, że jesteśmy z FBI. Wyraz twarzy Sampsona stał się mieszanką strachu i niedowierzania. Zmieja wcisnął mu w bok lufę pistoletu. – A byłbyś bardzo głupi, gdybyś spróbował się ruszyć – powiedział. Rosyjski akcent w jego głosie zabrzmiał jak zgrzyt piły w tartaku. – Jezu! – wykrztusił Sampson. – Obawiam się, że i on nie może ci pomóc, frajerze – powiedział Winters. – Co tu się, u diabła, dzieje? Kim jesteście? Czego chcecie? – Nakarmić wilki zatrutą przynętą – powiedział Rużjo. Przestępca zmarszczył brwi. Nie rozumiał. Ale nie miał już czasu, żeby się zastanowić. Przeznaczenie sięgnęło do bębna losującego i zacisnęło zimne palce. Wybrany został numer Luigiego Sampsona.

Rozdział 10

Piątek, 17 września, godzina 14.30 Nowy Jork Ray Genaloni był wystarczająco wściekły, żeby kogoś zabić gołymi rękoma. Człowiek, który stał po drugiej stronie biurka, jeden z ochroniarzy Luigiego, nie przynosił dobrych wieści, ale zabicie go nie byłoby najlepszym posunięciem. Ray powściągnął więc gniew, jakby dociskał pokrywkę do kociołka z wrzątkiem, żeby para nie mogła się wydostać. – Przepraszam, Donald – powiedział – ale co dokładnie masz na myśli, mówiąc, że w FBI go nie ma? – Wysłaliśmy prawników, szefie. Federalni mówią, że nie zdejmowali Luigiego. – Ale ty i Randall mówicie, że zdjęli? – Właśnie wyszliśmy od Chena. Było ich dwóch i jeszcze jeden w samochodzie. Luigi ich wypatrzył, a Randall i ja potrafimy wywęszyć federalnych na odległość. Dokumenty mieli w porządku, sprawdziliśmy, są na liście oddziału nowojorskiego. Sprawdziliśmy też numer rejestracyjny samochodu przez nasze wtyczki w policji – tablice rejestracyjne wydano na potrzeby parku samochodowego FBI w Nowym Jorku. Mają go, nie ma wątpliwości. – Więc dlaczego mówią naszym prawnikom, że nigdy o nim nie słyszeli? Donald pokręcił głową. – Tego nie wiem. Genaloni siedział w milczeniu przez piętnaście sekund. Spostrzegł, że ochroniarz się poci. Dobrze. Niech się denerwuje. Wreszcie powiedział: – To wszystko. Idź, znajdź sobie coś do roboty. Kiedy ochroniarz wyszedł, Genaloni zapatrzył się w ścianę. Co, u diabła, knuli federalni? Dlaczego dobierali się do niego? Luigi był odporny, mogli mu grozić do woli, a i tak gówno by im powiedział, ale sprawa z Luigim była jakąś nową zagrywką. I to taką, która wcale mu się nie podobała. Coś knuli i obojętne, co to było, bardzo mu się to, kurwa, nie podobało. W porządku. Chcą się zabawiać w podchody? Nie ma sprawy. Miał nóż wystarczająco ostry, żeby się nim ogolić. Potrafi ich załatwić, i to nie ruszając się z miejsca. Wystarczy zadzwonić. Zaraz zobaczymy. Podniósł słuchawkę telefonu.

– Połączenie szyfrowane. Kod dwa-cztery-trzy-pięć, Sunshine – powiedział. – Szyfrowanie gotowe – odpowiedział telefon. Wystukał numer. Zaraz zobaczymy. – Rozumiem – powiedziała Mora Sullivan, wiedząc, że głos jej nie zdradzi. Machnięciem ręki wyłączyła telefon, wstała i zaczęła się przechadzać równymi krokami. Trzy kroki, zwrot, trzy kroki z powrotem, zwrot i jeszcze raz; zaczęła się oswajać z czekającym ją zleceniem. Selk nie medytuje na siedząco. Oczywiście, mogła znieruchomieć, kiedy wymagała tego sytuacja, ale na tym etapie myślało się jej najlepiej,

kiedy

była

w ruchu,

przechadzała

się,

rozważając

możliwości,

zastanawiając się nad alternatywnymi posunięciami, planując. Potrafiła się wcielić w dowolną postać, dowolnie igrać ze światem, ale wiedziała, że ta robota będzie niebezpieczna. Nie mogła sobie pozwolić nawet na najmniejszy błąd. W wypadku prawie wszystkich dotychczasowych zleceń, drobne pomyłki były dopuszczalne. Chociaż nigdy nie pozostawiała nie załatwionych spraw, jeśli tylko o nich wiedziała, zdarzało się, że popełniała błędy. Drobiazgi, nic wielkiego, co mogłoby naprowadzić prześladowców na jej ślad. Ale jednak od czasu do czasu coś uchodziło jej uwagi. Była najlepsza, ale nawet najlepszym zdarzało się, że coś przeoczyli i zorientowali się, kiedy było już za późno, żeby to naprawić. Krok, krok, krok, zwrot... Nikt nie zauważył tych drobnych niedociągnięć, ponieważ większości ludzi nigdy nie przyszło do głowy, żeby się za nimi rozglądać. I w końcu czas zatarł te ślady, sprawił, że stały się zaledwie małymi, ciemnymi plamkami, które nic nie znaczyły, oglądane gołym okiem. Ale tym razem? Tym razem efekty jej działań będą badane pod mikroskopem. Policjanci byli czymś szczególnym. Przede wszystkim, każda policja chroniła swoich ludzi. Przesłanie było nieskomplikowane: Można popełnić wiele zbrodniczych czynów i nie dać się złapać, ale zabicie policjanta nie było jednym z tych czynów. Zabij policjanta, a dostaniesz się na samą górę listy ściganych i pozostaniesz tam, dopóki cię nie złapią albo nie zabiją – raczej zabiją. Sullivan wiedziała o tym. Jej ojciec był jednym z tych, którzy zabili policjanta i zapłacili za to własnym życiem. Policjanci, którzy go pojmali, dokonali egzekucji, zemścili się bez mrugnięcia okiem. Krok, krok, krok, zwrot... Samo

zabójstwo

nie

będzie

problemem.

To

łatwiejsza

część

operacji.

Zamachowiec, który jest gotów dać się złapać lub zginąć, może zgładzić praktycznie każdego, od prezydenta w dół.

Ucieczka z miejsca zamachu była jednak czymś zupełnie innym. Zwłaszcza, jeśli przygotowany do ucieczki tunel będzie oświetlony najlepszymi, najjaśniejszymi reflektorami najlepszej na świecie organizacji do walki z przestępczością. Tym razem nie będzie miejsca nawet na najmniejszy błąd. Najmniejszy ślad zostałby wykryty, powiększony i przeanalizowany. Było to jednocześnie straszne i pociągające. Selk kochała ryzyko. Adrenalina była dla niej jak dobre wino, tak cudownie uderzała do głowy. Prawda była taka, że mogłaby jutro rzucić to wszystko i prowadzić wolne od trosk materialnych życie. Kiedy się dobrze zainwestowało parę milionów, tak naprawdę nie potrzebowało się więcej. Miała cel i zamierzała go osiągnąć, bo zawsze osiągała swe cele, ale znała siebie samą na tyle dobrze, żeby przyznać, że dla niej rozgrywka była równie ważna, co nagroda. A tym razem czekało ją nie lada wyzwanie. Nigdy dotąd nie skasowała agenta FBI, a tym bardziej takiego, który stał na czele jednej z agencji Biura. Krok, krok, krok, zwrot. To będzie wymagało drobiazgowej obserwacji i maksymalnego skoncentrowania uwagi na wszelkich problemach, jakie mogą się pojawić. Potrzeba też będzie dość czasu, żeby się upewnić, że wszystkiego dopilnowała. Wszystkiego. Zanim wyruszy, wcieli się w nową postać. Stanie się kobietą, której miejsce jest w Waszyngtonie, która będzie miała powody, żeby przebywać w pobliżu swej ofiary, która, jeśli będzie trzeba, przejdzie przez każdą kontrolę. Sullivan przestała chodzić i uśmiechnęła się do siebie. Już teraz czuła w żyłach adrenalinę, czuła, jak ściąga jej się skóra, napinają mięśnie, a krew krąży szybciej, coraz szybciej, że aż zapiera dech. Była jak kameleon. Potrafiła zmieniać wygląd równie łatwo, jak inni ludzie zmieniają stroje, mogła się stać, kimkolwiek chciała. Metamorfoza już się rozpoczęła.

Sobota, 18 września, godzina 16.19 Los Angeles Rużjo stał na ruchomym chodniku w porcie lotniczym Los Angeles, zmierzając do parkingu firmy wynajmującej samochody. Z tego, co mówił kapitan wynikało, że temperatura na zewnątrz odpowiada mniej więcej temperaturze ludzkiego ciała. W kalendarzu jest już może jesień, ale lato nie powiedziało jeszcze ostatniego słowa w tym kraju – kiedy wsiadał do samolotu na Wschodnim Wybrzeżu, było prawie tak samo ciepło. W Nowym Jorku wszystko poszło dobrze. Luigi Sampson przestał istnieć niecałe dwadzieścia cztery godziny po tym, kiedy go porwali. Rużjo

pomyślał, że nie jest to do końca prawdą. Rozkawałkowane zwłoki przestępcy nie rozpuściły się jeszcze zupełnie w wielkim, szklanym zbiorniku, wypełnionym bardzo żrącym kwasem. Zmieja musiał porąbać trupa na kawałki – wystarczająco małe, żeby przeszły przez zabezpieczony zaworem ciśnieniowym otwór na górze zbiornika; Grigorij zrobił to bez cienia obrzydzenia. Jego wuj był rzeźnikiem i Zmieja pracował u niego w sklepie podczas letnich wakacji, zanim poszedł do wojska. W zbiorniku przechowywany był kwas, służący do trawienia stali w zakładach metalurgicznych w New Jersey. Tej płynnej substancji, której częścią szybko stawał się w tej chwili Sampson, używano zwykle w niewielkich ilościach; kiedy robotnicy przyjdą po kwas z tego zbiornika – jednego z dwóch i położonego dalej od bramy – zmarły Luigi będzie już zaledwie organicznym zanieczyszczeniem, na które zapewne nikt nie zwróci uwagi. Może tylko zmieni się trochę barwa kwasu, rozpylanego na przygotowane do trawienia stalowe płyty. Kwas był bardzo żrący. Ale dla pewności, Zmieja wybił jeszcze trupowi młotkiem wszystkie zęby, a Amerykanin Winters wyrzucił je jeden po drugim za burtę promu na Staten Island, zmieszawszy je z prażoną kukurydzą, którą karmił mewy. Fałszywe dokumenty FBI i przebrania agentów też już nie istniały. Legitymacje i ubrania spalili, rozrzucając popiół, odznaki, zniekształcone nie do poznania, trafiły na złomowisko. Tablice rejestracyjne zostały ponownie zamienione, a sam samochód wrócił do firmy, z której wynajęli go pod fałszywym nazwiskiem. Broń, dokładnie oczyszczona, została zapakowana, a paczkę, oznakowaną jako PRÓBKI SKAŁ wysłali do skrytki pocztowej, wynajętej w Tuscon w stanie Arizona przez nieistniejącą osobę. Paczka będzie tam leżeć, dopóki nie skończy się okres, na jaki wynajęto skrytkę, albo dopóki poczta nie zacznie szukać jej właściciela. Wszystko jedno, miną miesiące, zanim to nastąpi, a wtedy nie będzie to już miało znaczenia. Drugi raz taki podstęp już się nie uda – organizacja Genaloniego została zaalarmowana i będzie się miała na baczności. Ale to też było bez znaczenia. Istniała wprawdzie minimalna szansa, że ochroniarze podadzą nadające się do czegoś rysopisy agentów, w których wcielili się Rużjo i Zmieja, ale było to bardzo mało prawdopodobne. Podejrzliwość Genaloniego i jego wrodzona nieufność wobec władz jeszcze się nasilą. Z pewnością nie zwróciłby się do władz o pomoc w znalezieniu jednego ze swoich ludzi, nawet gdyby dał wiarę zapewnieniom, co było jednak zupełnie nieprawdopodobne. Szef organizacji przestępczej nie będzie współpracował z władzami federalnymi, które z kolei szybko o całej sprawie zapomną, mając co innego do roboty. FBI będzie przypuszczać, że to Genaloni zabił jednego ze swoich ludzi. A Genaloni będzie przekonany, że FBI próbuje mu się dobrać do skóry. Założenie FBI będzie błędne,

natomiast po tym, co zaszło, przekonanie Genaloniego będzie słuszne. Z informacji, zebranych przez Plechanowa wynikało, że Genaloni nie należał do cierpliwych. Było prawdopodobne, że podejmie pochopne działania. A gdyby nie, Rużjo zrobi to za niego, a przynajmniej stworzy takie wrażenie. Dostarczenie wrogowi różnych powodów do zmartwień było starym, ale skutecznym sposobem. Plechanow dobrze znał historię i był mistrzem manipulacji. Dobrze jest mieć kogoś takiego po swojej stronie, kiedy dochodzi do konfliktu. Niedobrze jest mieć takiego wroga. Było jeszcze trochę innych drobiazgów, za pomocą których Rużjo i jego ludzie mogli dalej nękać Net Force i przestępczą rodzinę, napuszczać ich na siebie nawzajem; drobiazgi, ale każdy będzie zwiększał obciążenie. Prędzej czy później nawet wielbłąd załamie się pod kolejnym źdźbłem słomy, które mu dołożą do ciężaru na grzbiecie. Zadaniem Rużjo było dostarczanie tych źdźbeł.

Niedziela, 19 września, godzina 2.30 Kijów, Ukraina John Howard był trochę wkurzony na szefa placówki CIA. Morgan Hunter mógł mieć może czterdzieści pięć lat, miał szpakowate włosy, ale wciąż był w dobrej formie, sądząc po dopasowanym garniturze i sposobie, w jaki się poruszał. Był człowiekiem Firmy od dwudziestu kilku lat, pracował w Chile, w Bejrucie, potem w Moskwie po rozpadzie Związku Radzieckiego, aż wreszcie wylądował tutaj. Powinien więc znać się na robocie. – Przykro mi, pułkowniku, ale cóż mogę powiedzieć? Żadna z naszych wtyczek wśród miejscowych radykałów niczego o tym nie wie. Mamy tylko te pierwsze meldunki. Nie jesteśmy w stanie dotrzeć do źródła. – Czas ucieka, Hunter. Byli w małej salce konferencyjnej na drugim poziomie piwnic. Howard dostał to pomieszczenie na potrzeby swej operacji. Były tu telefony, komputery, drukarki, odbiorniki telewizyjne i inne takie graty, poustawiane na stołach i na półkach. Szef stacji CIA posłał mu pełen wyższości uśmiech. – Zdaję sobie z tego sprawę, pułkowniku. To my nakręcamy zegar, więc jesteśmy świadomi upływu czasu. Jak pan zapewne pamięta, to my pierwsi zwróciliśmy na to uwagę pańskiej agencji. Agencji, która jest tu obecna, hm, na nasze zaproszenie, sir. Howard szykował się do odpowiedzi, kiedy wszedł Julio Fernandez. Zasalutował pułkownikowi.

– Sir – powiedział – chyba coś mamy. – Mówcie, sierżancie. Fernandez zerknął na Huntera, a potem na swojego dowódcę. Howard z trudem powściągał uśmiech. Było to wymowne spojrzenie: Można mówić w obecności tego kutasa, sir? Hunter zorientował się w sytuacji i zacisnął szczęki. – Sir, Lucy, to jest, Lucy Jansen, Trzeci Zespół, jak by tu powiedzieć, zaprzyjaźniła się z jednym facetów z samego początku listy. – Podał Howardowi listę, na której jedno nazwisko było otoczone czerwoną obwódką. Howarz spojrzał na listę, a Fernandez mówił dalej. – Facet mówi po niemiecku, ona też, więc od razu mieli coś wspólnego. Spiknęli się w jednym z tutejszych barów, a po pięciu, czy sześciu kieliszkach wódki facet pochwalił się, że ma starą wyrzutnię rakiet, naprowadzanych przewodowo i że już bardzo niedługo będzie miał okazję zrobić z niej użytek. Howard poczuł, jak ogrania go podniecenie. – Mów dalej. – Lucy pracuje nad facetem. Ma się ze mną skontaktować za parę godzin. Howard spojrzał na Huntera. Tamten wzruszył ramionami. – Coś w tym może być, ale równie dobrze tylko jakiś pijak chciał zrobić wrażenie na atrakcyjnej kobiecie. Howard skinął głową. – Prawda. Ale ten facet jest na naszej liście. – Odwrócił się do Fernandeza. – Informuj mnie na bieżąco. Następny energiczny salut, po którym Fernandez zrobił zwrot i odmaszerował. – Zobaczę, czy uda nam się dowiedzieć czegoś więcej o tym facecie – powiedział Hunter, wskazując gestem listę. – Dobry pomysł. – Howard zawahał się przez chwilę, ale zaraz uznał, że nie ma sensu zrażać sobie szefa stacji CIA. – Przepraszam za tamto. Różnica czasu trochę daje mi się we znaki. – Nie ma sprawy, pułkowniku. Wiem coś o tym. Chce dopaść tych facetów tak samo, jak wszyscy. Jeśli zrobimy, co do nas należy, dostaniemy ich. – Amen. Mężczyźni znów się uśmiechnęli i tym razem było to szczere. Może ten facet Lucy, to tylko przypadek, ale Howard bardzo w to wątpił. Nagle poczuł znajome skurcze żołądka. Nie ulega kwestii. Dotrą do nory tych radykałów.

Rozdział 11

Niedziela, 19 września, godzina 11.05 Waszyngton, Dystrykt Columbia Kiedy zadzwonił telefon, Alex Michaels był w swoim garażu i pracował przy Prowlerze. Był prawie pewien, że wie, kto dzwoni. Wytarł ręce w pobrudzoną smarem ścierkę i sięgnął po słuchawkę. – Słucham. – Tatuśku! – Cześć, maleńka, jak się masz? – Świetnie. No, może oprócz tego, że się przewróciłam na łyżworolkach i zniszczyłam sobie nakolannik. Poczuł ukłucie niepokoju. – Nic ci się nie stało? – Mnie nic, ale nakolannik, wiesz, skasowany. – Lepiej on, niż ty. – Mamuśka powiedziała to samo. W tle usłyszał głos Megan. – Pozwól mi porozmawiać z tatusiem przez chwilę, kochanie. Michaels poczuł, jak skręcają mu się wnętrzności. – Mama chce z tobą mówić. Nabrał głęboko powietrza. – Jasne, daj jej słuchawkę. – Cześć, tatuśku. – Cześć, mała. Czas zaczął płynąć inaczej. Mijały epoki. Cywilizacje upadały, zmieniały się w ruiny... – Alex? – Cześć, Megan. Co się stało? – Susie, kochanie, zrób mamusi filiżankę kawy, dobrze? Michaels poczuł się nagle, jakby spadał w otchłań. Minęła chwila. – Alex, wiem, że praca jest dla ciebie najważniejsza, ale twoja córka wciąż cię uwielbia. Zdołasz się wyrwać i przyjechać na jej przedstawienie? Lata sprzeczek powracały nagle z całą siłą; stare rany nigdy się do końca nie zabliźniają, przynajmniej z tych w jego sercu sączyła się świeża krew. Nie chciał się z nią kłócić.

– To w październiku, prawda? – Pamiętałeś? Niesamowite. Jej sarkazm wciąż potrafił go kaleczyć jak brzytwa. Sprawa śmierci Daya powinna się do tego czasu zakończyć, a nawet jeśli nie, to raczej nie będzie już do tego stopnia absorbująca, żeby nie zdołał wyrwać się i zobaczyć przedstawienia swojej drugoklasistki. – Przyjadę – powiedział. – Jesteś pewien? – Powiedziałem, że przyjadę. To też zawsze jej wychodziło, potrafiła wzbudzić w nim gniew, nie podnosząc głosu, jednym niewinnym zdaniem. Jesteś pewien? Gdyby nazwała go cholernym kłamcą, czułby się dokładnie tak samo. Zaległa kłopotliwa cisza. W ostatnim roku, kiedy jeszcze byli razem, takich kłopotliwych chwil było więcej, niż czegokolwiek innego. Nie tyle gniew, co rezygnacja. Nieunikniony koniec ich małżeństwa nadchodził jak lodowiec, powoli, ale nieustannie, miażdżąc wszystko na swej drodze. – Słuchaj, jest jeszcze coś – powiedziała. – Spotykam się z kimś i chciałam, żebyś dowiedział się o tym ode mnie. Bryła lodu w żołądku stałą się tak wielka, że aż zaparło mu dech. Kiedy odzyskał głos, zmobilizował całą siłę woli, żeby mówić cicho, spokojnie, z lekkim zaciekawieniem. – Ktoś, kogo znam? – Nie. Jest nauczycielem w szkole Susie. Nie jej nauczycielem. – Cóż, gratulacje. – Nie mamy zamiaru się pobrać, Alex, po prostu chodzimy razem na towarzyskie spotkania. Ty też się spotykasz z kobietami, prawda? Trochę za długo zwlekał z odpowiedzią. – Jasne. – Jezu, Alex. To też było podsumowaniem prowadzonych latami dyskusji. Nie był z żadną kobietą od czasu rozstania z Megan. Parę razy o tym myślał. Oczywiście, wciąż jeszcze zwracał uwagę na atrakcyjne kobiety, czasem trochę fantazjował, ale ani razu nie przeszedł do czynów. Fantazja mijała, a pozostawała rzeczywistość, ryzyko. Poza tym, wciąż brakowało mu Megan, mimo tego wszystkiego, co się stało. Była miłością jego życia. Zawsze nią będzie. Gdyby zadzwoniła i poprosiła, żeby wrócił do domu, pojechałby, nawet, gdyby

oznaczało to utratę całej reszty – mieszkania, samochodu, pracy. Nie zdawał sobie z tego sprawy przedtem, ale teraz nie miał wątpliwości. Oczywiście, było już za późno. Nie to było im pisane. Byli rozwiedzeni. Ona spotykała się z innym mężczyzną. Może nawet z nim spała. Żołądek zaczął mu dokuczać jeszcze bardziej, chciało mu się rzygać na myśl, że naga Megan z innym mężczyzną... śmieją się, kochają, robią rzeczy, które kiedyś robili oni oboje. Ale jeszcze gorsza była świadomość, że ona pragnęła innego mężczyzny – a nie jego. Świadomość, że ona będzie się tym rozkoszować... Michaels potrząsnął głową. Musiał przestać o tym myśleć. Nie miał już prawa do takich odczuć – jeśli w ogóle kiedykolwiek miał do nich prawo. – Muszę kończyć. Powiedz Susie, że ją kocham. – Alex... – Do widzenia, Megan. Trzymaj się. Delikatnie odwiesił słuchawkę, a potem spojrzał na purpurowy samochód, przy którym spędzał teraz każdą wolną minutę. Zwykle potrafił nie poddawać się uczuciom, jakie wciąż żywił do Megan. Wszystko było w porządku, dopóki miał jakieś zajęcie, dopóki nie pozwolił sobie na myślenie o niej. Ale kiedy słyszał jej głos, kiedy pod wpływem jej słów malował sobie w wyobraźni jej obraz, robiło się nie do wytrzymania. Może istniało gdzieś jakieś magiczne zaklęcie, które wymazałoby spomiędzy nich wszystko, co złe; może istniały jakieś magiczne słowa, które sprawiłyby, że znów byliby razem, tak jak wtedy, kiedy Susie była dopiero przyszłością, albo nawet kiedy była grubym, roześmianym maluchem, raczkującym po tamtym wielkim domu w Idaho. Może i były takie słowa, ale Alex Michaels ich nie znalazł.

Niedziela, 19 września, godzina 11.15 Waszyngton, Dystrykt Columbia Toni Fiorella skończyła właśnie rozmawiać przez telefon z matką. Był to rytuał niedzielnych poranków i mijało zwykle dwadzieścia-trzydzieści minut, zanim mama zaczynała się niepokoić. – To cię musi kosztować majątek, dziecko – mówiła. To,

że

Toni

powtarzała

jej,

że

stać

ją

na

kilka

godzin

połączenia

międzymiastowego Waszyngton – Bronx miesięcznie, zdawało się nie mieć znaczenia. Mama pamiętała czasy, kiedy rozmowy międzymiastowe były luksusem, zarezerwowanym na takie okazje jak narodziny, zawiadomienia o pogrzebach i może jeszcze parę słów w pośpiechu w święta. A korzystanie z komputera do

komunikowania się e-mailem, czy przez telefon internetowy, zwany voxtransem, w ogóle nie wchodziła w rachubę. Takie rzeczy były nie dla mamy. Przez ostatnie piętnaście minut, kiedy rozmawiały, Toni kręciła się po kuchni. Opłukała naczynia, włożyła je do zmywarki, wytarła blaty i deskę do krojenia, a nawet przejechała ścierką po podłodze. Mieszkanie było małe, ale miało kuchnie większą, niż można by się spodziewać, a winylowa podłoga na pierwszy rzut oka sprawiała wrażenie prawdziwego drewna. Miłe miejsce. Odkładała właśnie ścierkę, kiedy zadzwonił telefon. Mama o czymś zapomniała? – Słucham. – Dyrektor Fiorella? – Przy aparacie. – Głos wydawał jej się znajomy, ale nie potrafiła go zidentyfikować. – Tu Jesse Russell. Hm, spotkaliśmy się ostatnio. Południowy akcent, ten głos. Chwileczkę... – Spandex. – Przepraszam? Dopiero teraz Toni zdała sobie sprawę, że powiedziała to na głos. Zarumieniła się. Dobrze, że wizja była wyłączona. – Przepraszam, panie Russell, nieważne. Po co pan dzwoni? – Hm, chciałem panią przeprosić. Za tamto na sali gimnastycznej. Chciałem się popisać przed Barrym i jakoś wyłączył mi się mózg. Nie powinienem był się tak zachować. Postąpiłem głupio. Przepraszam. Toni uśmiechnęła się. Ho, ho. Więc cuda jednak się zdarzają. Dupek dzwoni z przeprosinami. A ponieważ dobrze wiedziała, że i ona nie powinna była zachować się tak, jak się zachowała, mogła teraz okazać wielkoduszność. – W porządku, panie Russell, zapomnijmy o tym. – O nie, proszę pani, ja o tym tak szybko nie zapomnę. Zastanawiam się, czy nie zechciałaby pani pokazać mi kiedyś czegoś więcej z tej sztuki walki? Wie pani, tak, żebym mógł zobaczyć, co pani robi, zamiast walić tyłkiem o podłogę. Toni zachichotała. Może nie był taki straszny? Miał swój urok. – Jeśli znów na siebie wpadniemy na sali, nie ma sprawy. – Gdyby zechciała pani powiedzieć mi, kiedy znów będzie pani ćwiczyć, mógłbym jakoś ustawić sobie zajęcia, żeby się na chwilę wyrwać. Mamy mnóstwo roboty na kursie, ale zdarza się, że dają nam trochę wolnego czasu. Toni zastanawiała się przez chwilę. Czyżby ten facet ją podrywał? Czy też naprawdę chciał się uczyć silat? Doświadczenie z inną sztuką walki było czasem przeszkodą, ale nie zawsze. A guru powtarzała, że potrzebni są jej uczniowie, że Toni nigdy nie osiągnie prawdziwego mistrzostwa, dopóki sama nie zacznie uczyć. –

Czasem ćwiczę rano, ale najczęściej w czasie przerwy na lunch, od dwunastej do pierwszej. Może pan wpaść, jeśli pan chce. – O tak, proszę pani, chcę. – I może skończyłbyś z tym „proszę pani”. Mam na imię Toni. – Przyjaciele mówią do mnie Rusty. Dziękuję. Będziesz ćwiczyć w poniedziałek? – Jeśli nic mi nie wypadnie. – Przyjdę. Do widzenia pani, to jest – Toni. Uśmiechała się do siebie, odkładając wreszcie ścierkę. Spandex – Russell – był typowym zidiociałym macho, sądząc po zachowaniu zarówno zanim dała mu nauczkę, jak i potem. Ale ten telefon trochę go rehabilitował, jeśli oczywiście nie kryły się za tym jakieś niecne zamiary. Większość ludzi najczęściej zasługuje na drugą szansę. Bóg jeden wiedział, że zdarzało jej się pakować w coś, czego potem żałowała i że była wdzięczna, jeśli jej wybaczano. Ludzie mogli się zmienić. Musiała w to wierzyć. A w dodatku Spandex wcale nie wyglądał tak źle. Natychmiast zganiła się za tę nielojalność. Kim by Russell nie był, z pewnością nie jest Alexem, w żaden sposób. To Alexa pragnęła. I prędzej, czy później, jeśli będzie nad tym wytrwale pracować, on też jej zapragnie. Ale uczeń nie byłby taki zły. I kto wie? Może taki przystojny uczeń da Alexowi do myślenia, pokaże, że za Toni warto się obejrzeć. Zaszkodzić nie mógł.

Niedziela, 19 września, godzina 11.15 Quantico, Wirginia Jay Gridley uruchomił potężny silnik Dodge’a Vipera, puścił sprzęgło i pomknął dojazdem do autostrady, zostawiając na nawierzchni ślady spalonej gumy. Dlaczego nie? W rzeczywistości wirtualnej nie trzeba było kupować nowych opon. Przez ostatnie parę dni dużo podróżował po sieci, rozglądając się za kolejnymi przeszkodami, ale, jak dotąd, nie natrafił na nic niezwykłego. Były oczywiście korki, pojazdy sunące w żółwim tempie, ale to normalne. Był na 405 w pobliżu LAX, kiedy czarny dzieciak na wielkim Harleyu przemknął obok niego z prędkością co najmniej 130 kilometrów na godzinę. Gridley uśmiechnął się. Znał tego chłopaka, nawet jeśli w rzeczywistości wirtualnej jego wizerunek – persona – był trochę straszy i bardziej umięśniony. Wrzucił wyższy bieg, poczuł, że Viper aż rwie się do biegu i wcisnął gaz do deski. Potężny, dziesięciocylindrowy silnik w układzie widlastym – V10 – ryknął basowo, a jadące obok samochody zmieniły się w martwą naturę.

Przyśpieszył ze stu do stu pięćdziesięciu kilometrów na godzinę w ciągu zaledwie kilku sekund. Dziki i swobodny! Ten wóz był stworzony do takiej jazdy, a jeśli ktoś nie potrafi go prowadzić, niech nie siada za kierownicą! Zrównał się z czarnym chłopakiem na motocyklu, uśmiechnął się i zatrąbił. W świecie realnym oni dwaj byli połączeni online w Sieci, w czasie rzeczywistym, tak jak dwadzieścia milionów ludzi, czy coś koło tego, łączy się codziennie w wielkich sieciach komercyjnych. Ale dzięki wizualizacji

w rzeczywistości

wirtualnej było to o tyle ciekawsze, zwłaszcza gdy oprogramowanie umożliwiało nakładanie się scenariuszy, tak jak teraz. – Cześć, Tyrone! Chłopak spojrzał i uśmiechnął się, odsłaniając białe, równe zęby. – Hej, J.G.! Co tu robisz? – Wypatruję kłopotów! – Loguję się w ten program! – Dobra, jest tu trochę dalej parking dla ciężarówek. Napijemy się kawy? Muszę cię o coś spytać. – Jasne, Jay, żapro. Chłopiec dodał gazu i pochylił się nad kierownikiem. Pęd powietrza rozwiewał mu ubranie, a nawet gęsto poskręcane włosy. Wyrwał naprzód, a Gridley nie próbował go gonić. Żapro? Jay zastanawiał się przez chwilę. Aha, żaden problem. Nie był przecież aż taki stary, ale czołówka rwała do przodu i wiedział, że już się tam nie mieści. Slang, którym posługiwał się jako chłopak był dziś zamierzchłą historią dla kogoś w wieku Tyrone’a. „Żapro” było odpowiednikiem „nie ma sprawy” z jego czasów, albo „No probleemo, Batman” z czasów jego ojca. Język żył, zmieniał się, a niektóre pojęcia wracały czasem do swego pierwotnego znaczenia. Nie sposób za wszystkim nadążyć. Miał dwadzieścia osiem lat, ale kiedy rozmawiał z kimś w wieku Tyrone’a, czuł się jak sterta kości dinozaura. Pokręcił głową. Z drugiej strony, dzieciaki, które na serio żeglowały po Sieci, widziały i słyszały rzeczy, umykające na ogół uwagi dorosłych, a Gridley chciał wykorzystać wszystkie dostępne źródła. Chodziło o to, żeby zadanie zostało wykonane, a nie o to, kto znajdzie coś ważniejszego niż inni. Włączył kierunkowskaz i skręcił na zjazd. Jeśli postęp będzie tak szybki, jak dotąd, to osiągnąwszy wiek Gridleya, Tyrone będzie robił rzeczy, przy których to tutaj zacznie przypominać prymitywne rysunki naskalne.

Rozdział 12

Niedziela, 19 września, godzina 22.45 Waszyngton, Dystrykt Columbia Był cichy niedzielny wieczór, jesienne powietrze wciąż ciepłe

i parne.

W mieszkaniu Alexa Michaelsa było ciemno. Paliła się tylko lampa w sypialni na górze. Po drugiej stronie ulicy

w nieoznakowanym, szarym samochodzie,

standardowym modelu rządowym, siedzieli dwaj agenci FBI. Nie próbowali się ukrywać; nie miałoby to sensu – równie dobrze mogliby sobie przyczepić na dachu wielki, czerwony, mrugający neon, który ogłaszałby, że są, kim są: GLINY! GLINY! GLINY! Dwaj mężczyźni w samochodzie słuchali muzyki country z nastawionego cicho radia i grali w szachy na małej, magnetycznej szachownicy, umieszczonej na desce rozdzielczej. Od czasu do czasu któryś zerkał na dom Michaelsa i rozglądał się po ulicy, kontrolując przechodniów i pojazdy. Nie było zbyt wielu pojazdów ani przechodniów o tej porze, w tej okolicy, w niedzielę. Większość mieszkających tu ludzi musiała w poniedziałek rano wstać wcześnie i jechać do biura; większość była o tej porze w domu, oglądając telewizję, czytając, czy co tam przedstawiciele górnej warstwy klasy średniej robią w swoich czterech ścianach, kiedy następnego dnia trzeba iść do pracy. Jakie to musi być dziwne, codziennie wstawać i iść do prawdziwej pracy. Zastanawiała się, jak ludzie to robią – wykonują pracę, której nienawidzą, dla innych ludzi, których nie cierpią. Jak można zmuszać się do życia bez radości, bez namiętności, bez prawdziwej satysfakcji? Miliony żyły w ten sposób – miliardy – ale ona nie potrafiła tego pojąć. Wolałaby raczej umrzeć niż prowadzić takie przyziemne życie, jak większość ludzi. Po co? Ulicą przejechał powoli samochód patrolowy firmy ochroniarskiej Mercury. Reklama, umieszczona po bokach pojazdu obiecywała „Szybką Reakcję Zbrojną”. Mijając dwóch agentów FBI, umundurowany kierowca skinął im głową. Odpowiedzieli takim samym gestem. Cicha, spokojna ulica. Nic niezwykłego. Rodzice, dzieci, psy, koty, hipoteki, nieskończona nuda. Wszystko na swoim miejscu. Cóż, nie wszystko... Selk szła chodnikiem, zbliżając się do domu Michaelsa. Dom znajdował się po

zachodniej stronie ulicy i dzieliło ją od niego jeszcze osiemdziesiąt metrów. Szła powoli w kierunku północnym. Uważnie obejrzała już sobie samochód z agentami przez szpiegowską lunetkę o dwunastokrotnym przybliżeniu. Był to najnowszy izraelski produkt z zakładów Betlehem Electronics. Optyka była wyśmienita. Obu szachistów widać było z odległości, z której oni nie mogliby zobaczyć jej bez użycia własnych lornetek. Mikrofon kierunkowy, który miała w torebce – wyrób firmy Chang BioMed, filii Motoroli w Beaverton, Oregon – zapewniał dostateczne wzmocnienie, by z odległości stu metrów mogła słyszeć dźwięki muzyki country, dochodzące z samochodu agentów. Mikrofon był zakamuflowany jako aparat słuchowy, a lunetka jako niewielki rozpylacz lakieru do włosów. Potrzebna by była bardzo wnikliwa kontrola, żeby stwierdzić, że oba te przedmioty w rzeczywistości były czymś zupełnie innym. A kto chciałby kontrolować jej torebkę, wnikliwie, czy pobieżnie? Nikt. Kiedy zbliżyła się na pięćdziesiąt metrów, spostrzegła, że agenci spojrzeli w jej kierunku, po czym zaraz wrócili do swoich szachów. Zachowała neutralny wyraz twarzy, choć miała chęć się uśmiechnąć. Zobaczyli ją – i uznali, że nie stanowi zagrożenia. Mieli ku temu wszelkie powody. W końcu widzieli starszą panią – musiała mieć co najmniej siedemdziesiąt lat – która szła powoli, zgarbiona, podpierając się laską, podczas gdy mały, beżowy pudel dreptał trzy metry przed nią na wyciąganej smyczy, penetrując starannie przystrzyżone krzewy, rosnące wzdłuż chodnika. Pudel – dobrze wytresowany, wykastrowany samiec – został wypożyczony ze schroniska dla psów na północy stanu Nowy Jork. Kosztował tysiąc dolarów tygodniowo i wart był każdego centa. Piesek obwąchał drzewko wiśniowe, rosnące przy chodniku, podniósł łapę i podlał pień. – Skaut, dobry piesek – powiedziała Selk. Gdyby ktoś znajdował się dostatecznie blisko, żeby ją usłyszeć – a w pobliżu nie było nikogo – usłyszałby głos starej kobiety, osłabiony latami ciężkiej pracy i nadmiarem papierosów. Ubrana była w bawełnianą spódnicę do kostek, cienką bawełnianą bluzę, czarne podkolanówki i mocne, sznurowane buty Rockporta. Włosy miała siwe, po trwałej ondulacji. Nałożenie maski z lateksu i makijażu zabrało jej półtorej godziny, ale nawet w świetle dziennym nikt nie nabrałby podejrzeń, patrząc na nią z odległości półtora metra. Chodzenie najwyraźniej sprawiało jej ból – musiała mieć coś nie w porządku z prawym biodrem – ale znosiła to dla dobra swego pieska, Skauta, który przystawał, żeby obwąchać każde drzewko i krzaczek, pozostawiając własne oznakowanie wszędzie tam, gdzie wyczuł zapach innego psa. Było jej gorąco, twarz swędziała pod lateksem, a zapach pudru kręcił w nosie, ale

nie było na to rady. Selk wiedziała dokładnie, co ludzie widzą, kiedy na nią patrzą: artretyczną babcię, która wyprowadziła pieska na spacer przed udaniem się na spoczynek. Mieszkała trzy przecznice dalej. Mieszkanie wynajęła w pośpiechu, ale posługując się obecnym przebraniem. Gdyby ktoś ją zatrzymał – chociaż nie zatrzyma, bo i dlaczego – mogła podać adres, który uzasadniał jej obecność w tej okolicy. Miała też gotową „legendę”, lepszą nawet niż rodowód psa. Była panią Phyllis Markham, księgową, obecnie na emeryturze po czterdziestu jeden latach pracy w urzędzie stanowym w Albany. Jej mąż Raymond zmarł w październiku zeszłego roku i Phillis przeniosła się do Waszyngtonu, żeby móc wreszcie chodzić do muzeów, które kochała. Widzieliście tę nowa rosyjską kapsułę w muzeum lotnictwa i astronautyki? Albo tę rzeźbę Tuckera z 1948 roku, którą skonfiskowano jakiemuś handlarzowi narkotyków? Córka pani Markham – Sara – mieszkała w Filadelfii, a syn – Bruce – był szefem firmy, sprzedającej ciężarówki Dodge’a w Denver. Wszystko było na swoim miejscu, prawdziwość tych danych potwierdziłaby każda kontrola komputerowa. A Selk znała swą nową historię na pamięć i mogła ją powtarzać do znudzenia swym ochrypłym, starczym głosem. Nie nosiła przy sobie niczego, co wyglądałoby na broń, niczego, co mogłoby ją zdradzić – jeśli nie liczyć zakamuflowanych urządzeń elektronicznych, ale nikt nie rozpoznałby ich prawdziwej natury, spojrzawszy na nie przypadkiem. Ale laska, którą się podpierała, udając niedołężną staruszkę, była czymś szczególnym. Miała metr długości i była ręcznie wykonana z twardego hikorowego drewna, wygładzona drobnym papierem ściernym i troskliwie zaimpregnowana olejem. Był to wyrób Cane Masters, małej firmy w Incline Village w stanie Newada, specjalizującej się w wytwarzaniu absolutnie legalnej broni dla poważnych adeptów sztuk walki. Ekspert – a Selk niewątpliwie nim była – mógł taką laską zabić kogoś, zrobić z niego krwawą miazgę i nawet się przy tym nie spocić. Bandzior, który spojrzałby na nią i zobaczył łatwy łup – zmęczoną, bezbronną babcię – popełniłby wielki błąd. Prawdopodobnie ostatni błąd w życiu, gdyby taka była wola Selk. Kiedy minęła dom Michaelsa, szepnęła do psa, tak cicho, że agencji nie mogli jej usłyszeć: – Skaut, kupka. Pudelek był doskonale wytresowany. Zatrzymał się, przygarbił i zrobił kupkę w trawie na skraju chodnika. Z wyraźnym wysiłkiem starsza pani pochyliła się,

przykucnęła i posprzątała po psie, korzystając z pojemnika z tektury i plastiku, przeznaczonego do tych celów. – Dobry piesek! – powiedziała, tym razem dostatecznie głośno, żeby usłyszeli ją agenci w samochodzie. Poszła dalej, nie zwracając najmniejszej uwagi na dwóch młodych mężczyzn, grających w szachy w samochodzie. Założyłaby się o dziesięć dolarów, że tamci się teraz uśmiechali. O, popatrz, psiak tej babci robi kupkę w trawie. Nie wiedziała, czy agenci dyżurowali przed domem Michaelsa przez całą dobę; prawdopodobnie nie, ale nie miało to znaczenia. Dwaj mężczyźni w samochodzie zaparkowanym na ulicy nie stanowili specjalnego zagrożenia. Mieli okazję zobaczyć ją, bo dała im po temu okazję. Wróci tu rano, a potem znowu wieczorem i będzie się to powtarzać przynajmniej przez cały następny tydzień, a może i dłużej. Wkrótce wszyscy agenci z dziennej i nocnej zmiany przyzwyczają się do jej widoku i będą przekonani, że jest niegroźna. Phyllis Markham była tylko jednym z kilku cieni, mogących niezauważenie wkroczyć w życie Michaelsa. Innym była pracownica biurowa, mająca już wkrótce rozpocząć pracę w Cywilnym Biurze Łącznikowym Korpusu Piechoty Morskiej w Quantico. Był też nowy kierowca firmy Taco Tio, dostarczającej czasem posiłki pracownikom FBI i kilka innych opcji, gdyby okazały się potrzebne. Selk zamierzała prowadzić obserwację jeszcze jakiś czas, zanim wybierze najlepsze rozwiązanie. Jeśli

skasowanie

celu

przypadnie

pani

Phillis

Markham,

Michaels

prawdopodobnie zginie pewnej nocy we własnym łóżku, mniej więcej za tydzień, a po zabójcy nie zostanie ani śladu. Starsza pani będzie mogła obejść budynek dookoła, kiedy już zadanie zostanie wykonane, a potem przejść tuż obok niczego nieświadomych agentów, oddelegowanych do ochrony Michaelsa. Kiedy wyjdzie na jaw, że Michaels nie żyje, pudel będzie już z powrotem w schronisku, a starsza pani przestanie istnieć. – Jeszcze kawałek, Skaut, i idziemy do domu, dobrze? Miniaturowy pudel pomachał ogonem. Był uroczy. Im lepiej poznawała ludzi, tym bardziej lubiła psy. Widziała kiedyś taką sentencję na podkoszulkach i pomyślała, że jest bardzo trafna.

Poniedziałek, 20 września, godzina 8.17 Kijów, Ukraina Pułkownik Howard rozłożył właśnie i złożył z powrotem swój samopowtarzalny karabin szturmowy H&K G3A3Z. Niesamowita broń, biorąc pod uwagę jej niewielkie rozmiary. Jej huk przypominał grom, a strzelała wielkimi pociskami 7,62

mm NATO. Łuski były wyrzucane z takim impetem, że ktoś, kto stał w odległości piętnastu, dwudziestu metrów od strzelca, po prawej stronie, trochę z tyłu, musiał uważać, żeby wystrzelona łuska nie wybiła mu oka. Czasem puste łuski przelatywały z taką prędkością, że aż gwizdało, kiedy powietrze wpadało do otworów. Usunął nadmiar oliwy i odłożył broń na stół. Może powinien oczyścić także broń krótką? Wyciągnął z kabury swego S&W Model 66 i przyjrzał mu się uważnie. Był to sześciostrzałowy rewolwer kalibru 0,357 cala, z nierdzewnej stali, z czterocalową lufą i specjalną, wykładaną drewnem rękojeścią firmy Craig Spegel. Trudno było uznać tę broń za regulaminową – większość jego ludzi była wyposażona w pistolety taktyczne H&K USP kalibru 0,40 cala, z zamkiem i ramą z twardego plastiku, laserowym celownikiem i z tłumikiem oraz z dwukrotnie większą liczbą nabojów w magazynku, niż mieściło się ich w jego starym bębenkowcu. Ale dla niego ten Smith był talizmanem do którego miał zaufanie. Kiedy miał dobry dzień, potrafił z niego trafić cel wielkości człowieka z odległości stu metrów, a poza tym, ten rewolwer nigdy się nie zacinał, co zdarzało się czasem pistoletom samopowtarzalnym. Otworzył bębenek i sprawdził amunicję. – Sir, jeśli poczyści pan to żelastwo jeszcze trochę, będzie pan mógł go używać do operacji chirurgicznych. Spojrzał na Fernandeza. – Wiesz, mniej pobłażliwy dowódca wrzuciłby cię do lochu już wiele lat temu i zostawiłby cię tam na zawsze. – Tak jest. Może pan być dumny ze swej cierpliwości, pułkowniku. Howard tylko pokręcił głową. – Zero-osiem-jeden-osiem, sir – powiedział Fernandez. Howard uniósł brwi. – Nie zamierzałem pytać o godzinę, sierżancie. – Nie, sir, oczywiście, że nie. Howard znów się uśmiechnął. Zamknął bębenek i schował rewolwer do kabury. Zgoda, był niespokojny. Zlokalizowali terrorystów i wiedzieli, że o 11.30 miało się odbyć spotkanie przywódców tego ugrupowania. Kiedy Lucy zaciągnęła do pustego pokoju tamtego pijaka, który oczekiwał czegoś zupełnie innego niż to, co go faktycznie czekało, dość szybko wyciągnęli z niego te informacje. Co oznaczało, że Howard i jego ludzie powinni być na stanowiskach półtorej godziny wcześniej, o godzinie 10.00. Do magazynów, w których miało się odbyć to spotkanie, było piętnaście minut drogi samochodem. Drugie tyle na ewentualne korki, plus pół godziny na nieprzewidziane okoliczności, tak zwany czynnik X, więc

powinni wyruszyć o 9.00. Większość żołnierzy opuściła już teren ambasady i czekała na miejscu zbiórki. Co oznaczało, że mieli jeszcze co najmniej czterdzieści minut. Czas płynął tak samo, jak podczas wizyty u dentysty – powoli. Bardzo, bardzo powoli. Na szczęście wygląd Howarda nie powinien być problemem. Zorganizowali sobie miejscowy autobus, jeden z tych, którymi dowozi się robotników do pracy. Howard i Fernandez mieli wyjechać z ambasady limuzyną i przesiąść się do autobusu. W końcu nie musiał siadać przy oknie, więc nikt z zewnątrz nie powinien zwrócić na niego uwagi, jeśli w ogóle komuś chciałoby się uważniej patrzeć. A ponieważ w autobusie będą tylko jego ludzie – około dwudziestu pięciu żołnierzy – kolor skóry nie był problemem. Broń była w autobusie. Żołnierze mieli założyć cywilne ubrania. Będą wyglądać na jeszcze jedną grupę robotników, udających się na budowę w dzielnicy magazynów nad rzeką. Teoretycznie rzecz biorąc, nie powinno być żadnych problemów. Szef placówki CIA, Hunter, wytyczył trasę, a miejscowym policjantom miano powiedzieć, żeby przymknęli oko. Wszystko powinno pójść, jak po maśle. Howard nie miał żadnego powodu do zdenerwowania, jakie odczuwał, ale nie miało to znaczenia. Był już dwa razy w toalecie i wybierał się tam po raz trzeci. Na samą myśl o jedzeniu robiło mu się niedobrze, a kawa, która zdążył wypić, tylko wzmagała wewnętrzny niepokój. Może nie będzie to jakaś wielka strzelanina w dżungli, ale było bardzo prawdopodobne, że padną strzały i że zginą ludzie. A on był za wszystko odpowiedzialny. Pod żadnym pozorem nie mógł sknocić tej operacji. – Zero-osiem-dwa-dwa, sir – powiedział Fernandez. Tym razem Howard nie zganił sierżanta. Zbyt dobrze się znali. Pułkownik skinął głową. Sięgnął po jeden z magazynków do H&K i sprawdził amunicję. Nie można było ładować za dużo nabojów, wpychać ich na siłę, bo groziło to zacięciem. A to by było bardzo niedobre. Oczywiście liczył już te naboje dwukrotnie i prawdopodobnie ich liczba nie zmieniła się od ostatniego razu. Czas wlókł się jak u dentysty albo jak w godzinie szczytu na Obwodnicy w Waszyngtonie. Czuł się w tej chwili tak, że wolałby chyba leczenie kanałowe.

Rozdział 13

Poniedziałek, 20 września, południe Grozny, Czeczenia Władimir Plechanow siedział na omszałej skale koło starego drzewa, pijąc chłodną wodę z butelki i ciesząc się z promieni słonecznych, które przebijały się przez korony jodeł. Odetchnął głęboko. W powietrzu unosił się ostry zapach żywicy. Widział mrówki, wędrujące w górę i w dół po pniu jodły, przyglądał się, jak zbaczają z drogi, żeby ominąć kleistą wydzielinę. Jedna z mrówek podeszła zbyt blisko i wpadła w żywiczną pułapkę. Mrówka walczyła. Może za parę milionów lat jakaś istota, pochodząca od człowieka, znajdzie kawałek bursztynu z mrówką w środku i zacznie rozmyślać nad jej życiem. Plechanow uśmiechnął się, wyciągnął rękę i ostrożnie uwolnił mrówkę paznokciem. Pośpiesznie ruszyła w dalszą drogę. Ciekawe, co też myślała, jeśli myślała, o gigantycznym palcu, który pojawił się znikąd, żeby jej uratować życie? Opowie o tym swoim towarzyszkom? O tym, jak ręka wielkiego boga uratowała ją ze śmiertelnej pułapki? Rozmyślania przerwało mu przybycie Ukraińca. Był umięśniony, w dobrej kondycji, ubrany w szorty, marszowe buty i obcisłą koszulkę. Stąpał bezszelestnie po miękkiej ścieżce, ale sprawiał wrażenie, jakby coś było nie w porządku. Dojrzał Plechanowa i skinął mu głową. – Witaj – powiedział po rosyjsku. Starszy mężczyzna odwzajemnił powitanie w tym samym języku. Ukrainiec podszedł bliżej i stanął koło skały Plechanowa. Rozejrzał się dookoła. – Ciekawa wizualizacja – powiedział. Plechanow zakręcił butelkę i schował do plecaka, który leżał obok na skale. – I tak za dużo czasu spędzam w cywilizacji realnego świata, po co miałbym ją zabierać do rzeczywistości wirtualnej? – Trochę tu za cicho, jak na mój gust – powiedział Ukrainiec. – Ale co się komu podoba. – Siadaj. Ukrainiec pokręcił głową.

– Muszę zaraz wracać. Plechanow wzruszył ramionami. – Masz dla mnie wiadomości? – Amerykanie zlokalizowali tych, którzy planują zamach na ich ambasadę w Kijowie. Wkrótce przystąpią do działania na podstawie tej informacji. Plechanow spojrzał na mrówki, wędrujące po pniu. – Długo im to zajęło. Może powinniśmy być mniej subtelni, podrzucając im wskazówki. Teraz Ukrainiec wzruszył ramionami. – Nie rozumiem, dlaczego nie pozwoliliśmy po prostu na dokonanie tego zamachu. Plechanow uśmiechnął się. – Ponieważ zniszczenie ukraińskiego budynku, znajdującego się w doskonałym stanie, na nic by się nie przydało. Po co narażać wasz i tak skromny budżet na pokrycie kosztów remontu? Po co ryzykować życiem niewinnych Ukraińców? – Spiskowcy też są Ukraińcami. – Ale na pewno nie są niewinni. Ta banda fanatyków jest jak beczka prochu w płonącym magazynie. Prędzej czy później wybuchłaby, wyrządzając szkody wszystkim, którzy znaleźliby się w pobliżu. Musimy się ich pozbyć i Amerykanie zrobią to za nas. Amerykanie poświęcają swój czas i pieniądze na wykrycie tego spisku, a przy okazji zrobią się nerwowi. Będą się niepokoić i poświęcać jeszcze więcej czasu i pieniędzy na ochronę innych ambasad. Upieczemy kilka pieczeni przy jednym ogniu, przyjacielu. Bawisz się jeszcze tym swoim kieszonkowym bilardem? – Da. – Więc wiesz, że umieszczenie w otworze jednej kulki niewiele znaczy, zwłaszcza na początku, jeśli nie jest to jednocześnie przygotowaniem do następnego posunięcia. – To prawda. – Jeśli chcemy wygrać, musimy zawsze mieć na uwadze następne posunięcie. Ukrainiec skinął energicznie głową w wojskowym ukłonie. – Jak zwykle masz rację. – Spojrzał na zegarek. – Muszę już wracać. Plechanow wyciągnął rękę w stronę szlaku. – Proszę bardzo. Miło cię było znów zobaczyć. Po odejściu Ukraińca Plechanow jeszcze przez jakiś czas przyglądał się mrówkom. Sprawdził godzinę na swym kieszonkowym zegarku. Nie musiał się śpieszyć. A może przejść się tym bocznym szlakiem, który zamierzał zbadać? Dlaczego nie? Wszystko układało się lepiej niż w najbardziej optymistycznym scenariuszu.

Poniedziałek, 20 września, godzina 7.00 Quantico, Wirginia Alexander Michaels siedział na rufie łodzi mieszkalnej, obserwując brązowego pelikana, który nurkował po ryby. O ile pamiętał, pelikany były ptakami morskimi, ale tak mu się podobały, że włączył je do tego scenariusza. Był na rzece gdzieś w południowej Luizjanie, właściwie w rozległym starorzeczu, zwanym tu bayou, w którym mętna woda płynęła powoli w kierunku dalekiej, niewidocznej stąd Zatoki Meksykańskiej. Małe bateau – płaskodenna łódka z anodyzowanego na zielono aluminium – zbliżała się bocznym kanałem. Nieprzyjemny hałas silnika wystarczył, żeby spłoszyć nurkującego pelikana. Michaels wstał, podszedł do relingu, oparł się o niego i obserwował podpływająca łódkę. Jay Gridley siedział z tyłu płaskonosego bateau, z jedną ręką na dźwigni przepustnicy, która była jednocześnie sterem. Zmniejszył obroty tak, że motor ledwie perkotał, zawrócił łódkę i pozwolił jej dryfować, aż delikatnie przybiła do rufy łodzi mieszkalnej. Metal stuknął o szklane włókno. Gridley rzucił Michaelsowi nylonową linę. Alex złapał ją i przywiązał do mosiężnej knagi pod relingiem. Gridley wspiął się na pokład po niewielkiej drabince. – Proszę o pozwolenie na wejście na pokład, kapitanie. Michaels, lekko rozbawiony, skinął głową. – Zezwalam. Znalazłszy się na łodzi, młody człowiek rozejrzał się dookoła. – Dziwne, ale spodziewałem się Prowlera. Michaels wzruszył ramionami. – Gdybym nim tu przyjechał, wersja ze świata realnego nie miałaby już tyle uroku. Samochody nigdy nie jeżdżą tam tak dobrze, jak tutaj. – To prawda. Zresztą, ten scenariusz nie jest zły. Oprogramowanie komercyjne? – Tak. Przyznając to, Michaels poczuł się trochę niezręcznie, ale prawda była taka, że choć potrafiłby napisać własny program – w końcu nie był komputerowym analfabetą – rzeczywistość wirtualna jako taka nigdy go naprawdę nie fascynowała. Zgoda, ciekawiej i przyjemniej było siedzieć na pokładzie wielkiej łodzi mieszkalnej, mijając cyprysy gęsto pokryte bluszczem niż wystukiwać polecenia na klawiaturze. Ale mimo wszystko nie był to jego żywioł, bez względu na pozycję w Net Force. Ludzi dziwiłby pewnie jego obojętny stosunek do rzeczywistości wirtualnej; sam Michaels wolał o tym myśleć jak o stosunku cieśli do jego narzędzi – w końcu nie obdarza się miłością młotka, czy piły, używa się ich po prostu do pracy. Kiedy nie pracował, Michaels nie spędzał zbyt wiele czasu w Sieci. Machnął ręką w stronę krzesełka na pokładzie.

– Siadaj. – Dzięki. Jak dotąd, same ślepe zaułki – powiedział Jay, kiedy się usadowił. – Tropy sabotażu rozchodzą się na wszystkie strony i to właśnie jest ciekawe. – Mów dalej. – Cóż, znaczy to, że dranie wyleźli z więcej niż jednego miejsca, tak jak przypuszczaliśmy, więc jest to utwór na orkiestrę, a nie solówka. Rzecz w tym, że namierzyliśmy wiele różnych miejsc, z których się to zaczynało, ale wszystkie one mają takie same firewalle. Michaels wiedział dość o systemach komputerowych, żeby pojąć, co to znaczy. – Więc mamy do czynienia z jednym programistą lub jednym zespołem programistów i z rozległą dystrybucją oprogramowania. – Dokładnie. – Jay podniósł wzrok, kiedy mijali ogromny dąb, którego gałęzie zwisały nisko nad wodą i bayou. Tłusty, rdzawoczerwony wąż wygrzewał się w słońcu na wielkiej gałęzi. – Rozpoznajesz styl programisty? – Nie. Te ściany ognia są powszechnie dostępne w handlu, Netsoft, wersja kuloodporna; każdy mógł je zainstalować. Ale ślady prowadzące do tych ścian? Każdy inny, ale za tym zróżnicowaniem coś się kryje, jakiś... rytm. Mówimy o dyrygencie, który prowadzi orkiestrę. Stawiam najbliższe pobory, że tak właśnie jest. – To chyba nic dziwnego – powiedział Michaels. Po obu stronach bayou pojawiło się miasteczko. Spływająca powoli łódź zbliżała się do zwodzonego mostu, łączącego brzegi. W dole rzeki dwa sfatygowane kutry krewetkowe płynęły powoli pod prąd w kierunku mostu. Rozległ się ostrzegawczy jęk syreny i most uniósł się. Na brzegu samochody czekały po obu stronach za pomalowanymi w czerwono-białe pasy szlabanami, aż droga znów będzie wolna. Michaels wstał i poszedł do sterówki na lewej burcie. Uruchomił silniki, pomachał operatorowi mostu, dodał gazu i szybko przeprowadził łódź na drugą stronę bayou. – Mosty są w tym scenariuszu jakby niskie, co? – odezwał się z tyłu Jay. – Nie podnoszą go dla nas, tylko dla tych kutrów krewetkowych – powiedział Michaels. W rzeczywistości przejście pod mostem było przesłaniem wielu gigabajtów informacji z węzła sieci do innego serwera; rerouting – przełączenie, potrzebne do przemieszczenia wielkiej liczby danych w jednym pakiecie. Most zwodzony był tak samo dobrą wizualizacją, jak cokolwiek innego. Kiedy zostawili most za sobą i minęli kutry krewetkowe, Michaels skierował łódź na środek bayou, wyłączył silniki i pozwolił jej swobodnie spływać. W normalnych warunkach poświęcałby więcej uwagi sytuacji na kanale żeglugowym, ale wybrał ten scenariusz między innymi dlatego, że na szerokich prostych odcinkach szlaku

wodnego nie było to konieczne. – Szukamy analogii – powiedział Gridley – ale są przecież setki tysięcy zawodowych programistów. – W dodatku zakładasz, że to zawodowiec, a nie jakiś utalentowany amator. Gridley pokręcił głową. – To musi być facet z branży. Zbyt czysta robota, jak na jakiegoś dzieciaka, czy patałacha. Michaels skinął głową. – W porządku. Szukajcie dalej. Jeszcze coś, o czym powinienem wiedzieć? – Właściwie, to nie. Mamy wszędzie włóczęgów, którzy rozglądają się i dadzą znać, gdyby pojawiły się nowe kłopoty. Znasz Tyrone’a Howarda? – Syna pułkownika? – Tak. Rozmawiałem z nim pocztą sieciową. Ma pogadać z przyjaciółmi. Spędzają mnóstwo czasu w Sieci i może coś zauważą. Tyrone i jego kumple sprawdzają nawet CyberNation. – CyberNation? – Nowe miejsce w rzeczywistości wirtualnej. Podobno to całe państwo online. – Ciekawe. Powinniśmy być zaniepokojeni? – Może pewnego dnia, ale nie sądzę, żeby to miało coś wspólnego z naszymi obecnymi problemami. To nie ci z CyberNation skasowali dyrektora i nie sądzę, żeby te łajdactwa w sieci szły na ich konto. – A wracając do naszego problemu... ? – Cóż, jeśli ten facet wciąż stosuje ten sam schemat, to bardzo szybko będziemy go mieli. – Ale nie wierzysz, że będzie stosował ten sam schemat? – Nie. Ja bym tak nie robił, a ten facet jest prawie tak samo dobry, jak ja. Michaels roześmiał się. – Hej, trudno o skromność, kiedy jest się geniuszem – powiedział Gridley. Spojrzał na zegarek. – Muszę uciekać. Za pół godziny mam naradę z ludźmi od rzeczywistości wirtualnej. Podróż tym wehikułem zabierze mi prawdopodobnie dwa razy dłużej. – Machnął ręką w stronę zielonego bateau, ale zaraz spojrzał w stronę brzegu. – Na szczęście byłem dość sprytny, żeby zaparkować samochód zaraz za następnym zakrętem. Kiedy Gridley zszedł do bateau i zapuścił motor, Michaels odwiązał linę. – Do zobaczenia! – zawołał Gridley. Alex patrzył za młodym geniuszem komputerowym, płynącym do brzegu. Czerwony kabriolet Viper stał zaparkowany przy małym doku. Michaels patrzył, jak Gridley przybija do nabrzeża i przywiązuje bateau do jednego z pali. Wysiadł, odwrócił się, pomachał ręką w stronę łodzi mieszkalnej i ruszył do samochodu.

Wtorek, 21 września, godzina 11.50 Kijów, Ukraina Spotkanie terrorystów miało się rozpocząć o 11.30, ale Howard założył dwudziestominutowy margines dla spóźnialskich. Ten dodatkowy czas właśnie się skończył. W magazynie było osiemnastu mężczyzn i trzy kobiety, i choć żaden z tych ludzi nie nosił broni na wierzchu, kilkoro miało na sobie długie płaszcze, a co najmniej troje przybyło z czymś, co wyglądało na futerały instrumentów muzycznych – wiolonczela, kontrabas i jakiś wielki instrument dęty, zapewne tuba, sądząc po kształcie. Howard byłby bardzo zdziwiony, gdyby w tych futerałach znajdowało się coś, na czym muzyk mógłby zagrać. Było bardziej prawdopodobne, że w środku znajdowały się pistolety, karabiny szturmowe i ręczna wyrzutnia rakiet, a może także kilka granatów i materiały wybuchowe. Ponieważ miał się stąd rozpocząć atak na ambasadę, było całkiem możliwe, że terroryści już wcześniej ukryli w magazynie inną broń. Terroryści znajdowali się w pomieszczeniu biurowym na piętrze małego, dwupoziomowego magazynu, który poza tym wydawał się być pusty. Na parterze nie było nikogo z wyjątkiem wartownika przy wejściu od strony południowej. Zespół zwiadowczy Howarda, prowadzony przez Fernandeza, zrobił szybkie rozpoznanie zaraz po przybyciu i od razu namierzyli tego wartownika w środku, przy wielkich, metalowych, podnoszonych wrotach po południowej stronie budynku. Chociaż zwiadowcy bez trudu mogliby niezauważenie dostać się do magazynu innym wejściem i zainstalować sprzęt do inwigilacji, Howard wolał nie ryzykować. Może ci fanatycy mieli tam jakieś urządzenia alarmowe; nie chciał, żeby wypłoszył ich uruchomiony przypadkiem alarm. Rozkazał więc swoim ludziom rozstawić kamery, czujniki ruchu, wykrywacze podczerwieni i paraboliczne anteny na zewnątrz budynku. Każdy z wchodzących do magazynu był filmowany; powinno to wystarczyć, żeby zidentyfikować potem każdego, któremu ewentualnie udałoby się uciec. Ucieczka była zresztą mało prawdopodobna. Odczuwał silną pokusę rozkazania swoim żołnierzom, żeby wyważyli drzwi na górze, wrzucili kilka granatów obezwładniających, a potem rozwalili każdego, kto nie oślepnie, nie będzie krwawił z uszu i okaże się na tyle głupi, żeby sięgnąć po broń. Nie, trzeba inaczej. Rozmieścił swych ludzi wokół magazynu, gdzie mieli uważnie obserwować wszystkich wchodzących i wychodzących. O ile to możliwe, wolał uniknąć strzelaniny na zewnątrz, ale był przygotowany także na taką ewentualność.

Jedynego nie zamkniętego na klucz wejścia do budynku wciąż pilnował tylko jeden strażnik. – Sierżancie. – Sir? – Jak pan sądzi, czy ktoś z tego zespołu niezgrabiaszy potrafiłby zdjąć strażnika tak, żeby nie narobić za wiele hałasu? Pytanie było retoryczne. Howard wiedział już, kto ma wykonać to zadanie. – Cóż, sir, przypuszczam, że to możliwe. – Więc do dzieła, sierżancie Fernandez. – Już idę, panie pułkowniku. – Ty? Taki stary, zmęczony ramol? Mężczyźni uśmiechnęli się do siebie. Ze swego punktu obserwacyjnego po drugiej stronie uliczki, naprzeciwko południowego wejścia, Howard patrzył, jak Fernandez zbliża się do podnoszonych wrót magazynu. Nie miał przy sobie niczego, co wyglądałoby na broń. Był ubrany w ciemny, pobrudzony smarami kombinezon i poobtłukiwany, żółty kask, a w ręku trzymał starą metalową menażkę, którą musiał skombinować po drodze. Parabole wychwyciły melodię, którą Fernandez gwizdał cicho, podchodząc do wrót. Chyba jakiś motyw z Jeziora Łabędziego. Sprytnie. Fernandez walnął w drzwi wolną ręką. Po chwili zastukał jeszcze raz. Drzwi uniosły się o prawie dwa metry. Nieuzbrojony strażnik wyszedł na zewnątrz i powiedział coś, czego Howard nie zrozumiał. Wydawał się trochę poirytowany. Fernandez coś odpowiedział i zabrzmiało to znajomo. Howard uśmiechnął się. Jeśli się nie mylił, Fernandez spytał właśnie strażnika o męską toaletę. Zanim tamten zdążył odpowiedzieć, Fernandez znów się odezwał, pokazując ręką coś za plecami strażnika. Tamten odwrócił się zdziwiony. To był błąd taktyczny. Fernandez zamachnął się menażką i zdzielił strażnika w prawą skroń. Tamten upał jak kłoda. Fernandez odłożył menażkę, chwycił nieprzytomnego mężczyznę i wciągnął go do magazynu. Po chwili znów pojawił się w drzwiach i machnął ręką: Chodźcie. – Zespoły A i B, ruszać! – powiedział Howard przez LOSIR, chwycił swego H&K i ruszył biegiem do wejścia.

Rozdział 14

Wtorek, 21 września, godzina 11.53 Kijów, Ukraina Od momentu, kiedy sierżant Julio Fernandez zdjął strażnika do czasu, kiedy oba zespoły uderzeniowe zajęły miejsca w magazynie, minęło niespełna czterdzieści pięć sekund. Żadnych problemów. Teraz czekali. W magazynie była winda, ale odłączyli ją od prądu. Z pierwszego piętra można więc było dostać się na dół tylko po schodach. Wyjście przy jednych schodach było zamknięte na kłódkę od zewnątrz – czyż to nie piękne rozwiązanie w razie pożaru? Mimo wszystko Howard wysłał dwóch ludzi do pilnowania tych drzwi, a żołnierzom na zewnątrz polecił uważać na okna. Nikt się stąd nie wymknie. Drugie schody były szerokie i proste, a drzwi, do których prowadziły, nie były zaryglowane. Terroryści tędy poszli na górę i tędy będą schodzić. Howard rozmieścił swych ludzi tak, żeby z góry nie było ich widać. Wszyscy mieli pozostać w ukryciu, dopóki nie da sygnału. On sam zamierzał się przebrać w kombinezon nieprzytomnego strażnika i stanąć przy wejściu. Zmienił jednak zdanie, kiedy sierżant zwrócił mu uwagę, że sam kombinezon nie

będzie

wystarczającym przebraniem,

chyba że

tamci są

stuprocentowymi daltonistami. – Już dobrze, ty tam staniesz. A przy okazji, co było w tej menażce, którą zdzieliłeś strażnika? – Pięć kilo ołowianego śrutu, sir. W ciasnym, skórzanym woreczku. Czasem nieskomplikowane rozwiązania są najskuteczniejsze, sir. Tak więc to Fernandez naciągnął kombinezon strażnika i stanął przy drzwiach, ukrywając twarz w cieniu. Kiedy spotkanie się skończy i terroryści zaczną wychodzić, będą przekonani, że na dole wszystko w porządku. Howard znalazł sobie kryjówkę za stertą drewnianych skrzynek. Przez szparę widział podstawę schodów. Poczuł żywiczny zapach świeżego drewna, zmieszany z zapachem smaru, którym pokryte były części maszyn, zapakowane do skrzynek. Spocił się ze zdenerwowania i ten zapach również czuł. Kiedy większość terrorystów znajdzie się na dole, Howard da znak swoim ludziom. Przypuszczał, że tamci nie będą mieć broni w rękach, ponieważ zamierzali

wyjść na zewnątrz, gdzie mógłby ich ktoś zobaczyć. Jeśli więc nie są mistrzami w szybkim sięganiu po broń, nie zdążą strzelić, a gdyby któryś próbował, dostanie w łeb w nagrodę za swą głupotę. Powinni się od razu zorientować, że wpadli w pułapkę i że opór nie ma sensu. Howard tak to widział. Najlepiej byłoby wziąć ich wszystkich żywcem. Niech się nimi zajmą specjaliści od przesłuchań. Od schodów doszły odgłosy kroków i strzępki rozmów, prowadzonych po rosyjsku i ukraińsku. Zaczyna się. Nabrał głęboko powietrza. Tylko nie spieprz tego, John...

Wtorek, 21 września, godzina 0.53 San Diego, Kalifornia Rużjo siedział wyprostowany na łóżku, a serce waliło mu jak oszalałe. Chociaż w motelu działała klimatyzacja, był zlany potem. Poskręcane prześcieradło leżało koło jego stóp. Machnięciem nogi zrzucił je na podłogę i wstał z łóżka. W pokoju było ciemno, tylko z przymkniętych drzwi łazienki dochodziła wąska smuga światła. Poczłapał w tamtą stronę, drapiąc się po wilgotnych od potu włosach na piersi. Nie ze strachu przed ciemnościami zostawił w łazience zapalone światło. Było to praktycznym posunięciem – regularnie budziły go koszmary, często w pokojach, w których nie spał nigdy przedtem. Lata noclegów w tanich hotelach nauczyły go, że najlepiej jest zostawić zapalone światło w łazience i przymknąć drzwi, pozostawiając jedynie wąską szparę. Później wystarczyło tylko iść w stronę smugi światła. Gdyby był człowiekiem wierzącym, dopatrzyłby się w tym może jakiegoś metaforycznego znaczenia, ale w duszy Rużjo nie było wiary w Boga Wszechmogącego, jeśli w ogóle miał duszę. Żaden Bóg, zasługujący na swe imię nie pozwoliłby, żeby Anna umarła tak młodo. W łazience były aż trzy lustra – jedno nad zlewem, jedno nad sedesem i jedno naprzeciwko sedesu. Co za głupota – kto chciałby patrzeć na siebie w chwili oddawania moczu, czy... Swym widokiem w lustrze Rużjo zawsze był trochę zaskoczony, jako że nie spędzał zbyt wiele czasu na przyglądaniu się sobie. Jeśli lustro mówiło prawdę, był w dobrej formie, umięśniony, ale bez przesady, a krótko obcięte kasztanowe włosy zaczynały mu siwieć na skroniach. Wyglądał na swoje czterdzieści lat, może na trochę więcej. Oczy, teraz zaczerwienione od snu, były zimne jak lód. Te oczy widziały już niejedną śmierć. Należały do człowieka, który nie raz śmierć zadawał. Ale przynajmniej robił to szybko i sprawnie. Nie pozostawiał

rannych, by konali w mękach. Kiedy jeszcze żyła Anna, nie rozmyślał tyle nad sobą. Nie było potrzeby. To ona stawiała ważne pytania i często sama na nie odpowiadała. Jemu wystarczało, że słuchał, uśmiechał się i kiwał potakująco głową, pozwalając jej mówić o takich sprawach. Kiedy odeszła, na jakiś czas zupełnie zamknął się w sobie, robił tylko to, co absolutnie konieczne, żeby pozostać przy życiu, nie chciał pamiętać, myśleć, czuć. Dopiero później, kiedy krew przestała chlustać z rany i sączyła się jedynie cienkim, ale nieprzerwanym strumyczkiem, dopiero wtedy zaczął się nad sobą zastanawiać. Wrócił do tego, co potrafił najlepiej i w czym wciąż był dobry, ale praca nie dawała mu już radości. Zgasło dawne poczucie dumy z zadawania śmierci po mistrzowsku. Po prostu to robił. I będzie to robił dalej, dopóki nie natrafi na kogoś, kto będzie w tym fachu lepszy od niego. Skończył sikać, opuścił deskę i, nie spuszczając wody, wrócił do hotelowego łóżka. Długo leżał w ciemności, ale sen nie przychodził. W końcu wstał i zapalił światło. Przeciągnął się, usiadł na podłodze i zaczął ćwiczyć mięśnie brzucha. Najpierw sto takich ćwiczeń, potem pompki, też sto, i jeszcze raz, aż do całkowitego wyczerpania. Czasem to pomagało. Czasem zmęczył się tak, że zapadał w niespokojny sen. Czasem mimo to nie mógł zasnąć. Nie były to najlepsze chwile. Niestety, nie były również najgorsze.

Wtorek, 21 września, godzina 11.45 Kijów, Ukraina – Teraz! – powiedział Howard do mikrofonu. Mówiąc to, wyszedł z ukrycia i uniósł karabin do biodra. – Nie ruszać się! – krzyknął, posługując się ukraińskim zwrotem, którego nauczył go Fernandez. Przez chwilę wszyscy stali, jak wrośnięci w ziemię. Terroryści – większość na parterze, dwaj jeszcze na schodach – zamarli, niewątpliwie zaskoczeni widokiem kilkunastu uzbrojonych ludzi, którzy wyskakiwali z ukrycia i kierowali na nich broń. Jeden z terrorystów krzyczał coś, z pewnością jakieś przekleństwa, ale Howard go nie rozumiał. Krzyczący sięgnął ręką do kieszeni i wyciągnął mały, chromowany pistolet... Rozległy się dwa strzały i terrorysta upadł. Nagle wszystko zwariowało. Większość pozostałych terrorystów próbowała wyciągnąć broń. Jeden z nich zorientował się, jakie to głupie, krzyknął Niet, Niet!, ale było już za późno. Rozkazy, jakie Howard wydał swoim żołnierzom, były jasne – brać ich żywcem,

jeśli się da, ale jeśli ktoś ma zginąć od kuli, nie pozwólcie, żeby był to ktoś z was. Czas zatrzymał się, rozciągnął, Howard poczuł się nagle, jakby siedząc w pierwszym rzędzie oglądał film w zwolnionym tempie. Jego pole widzenia było ograniczone, ale słuch miał w porządku. Nawet teraz, w samym środku strzelaniny, nieprzyzwoicie głośnej w zamkniętym pomieszczeniu, rozróżniał krzyki ludzi, szczęk repetowanej broni, dźwięki, wydawane przez wystrzelone łuski, padające na betonową posadzkę... ...wielki, brodaty mężczyzna wyciągnął zza paska coś, co wyglądało na Lugera z czasów pierwszej wojny światowej i uniósł rękę. Kilka pocisków z broni maszynowej przecięło go wpół, trafiając w równych odstępach... ...człowiek, który krzyczał niet rzucił się na podłogę, zasłonił głowę rękami i skulił się w embrionalnej pozycji, wciąż krzycząc w panice... ...ludzie na schodach rzucili się do ucieczki na górę... ...chudy, łysiejący mężczyzna, któremu brakowało jednego zęba na przedzie, wyciągnął karabin z oberżniętą lufą i skierował go w stronę Howarda. Ostrość widzenia Howard miał taką, że dostrzegł nawet pierścień na palcu, który tamten trzymał na spuście... Nie było czasu na celowanie. Howard machnął lufą swego karabinu, jakby nacierał bagnetem i ściągnął spust. Wielka broń podskoczyła mu w rękach, raz, dwa, trzy razy! Podrzut sprawił, że drugi i trzeci pocisk poszły wyżej. Pierwszy trafił na wysokości splotu słonecznego, drugi u nasady szyi, a trzeci na cofającej się linii włosów. Howard zobaczył ciemnoczerwoną masę, rozpryskującą się z rany wylotowej w czaszce... Jeden strzał by wystarczył. Karabin kalibru 0,30 cala miał to do siebie, że już jeden pocisk, trafiający w ciało, absolutnie skutecznie eliminował każdego z walki. Takiej gwarancji nie dawała żadna broń krótka... Chudy facet był już martwy, kiedy padał na ziemię. Howard miał wrażenie, że ten upadek przeciąga się w nieskończoność. Lądy wyłaniały się z oceanów i znikały, życie pojawiało się i ginęło, erozja zabierała góry... Kiedy chudy padł wreszcie na ziemię, bitwa była już skończona. Howardowi dzwoniło w uszach, a swąd prochu kręcił go w nosie. Jezu! Jego żołnierze pilnowali pozostałych przy życiu terrorystów. Dwóm z nich udało się wbiec po schodach, ale zaraz przekonali się, że wszystkie drogi ucieczki są zablokowane. Z uniesionymi rękoma schodzili z powrotem. Przeżył ten, który krzyczał niet. Kiedy dym się rozwiał, policzono wszystkich dokładnie. Dziewięciu z dwudziestu jeden terrorystów nie żyło, sześciu było rannych – dwóch tak ciężko, że sanitariusze Howarda nie dawali im szans; rany

pozostałych czterech nie były groźne dla życia. Sanitariusze wynosili już zabitych i rannych. Żaden z żołnierzy Howarda nie został nawet draśnięty. A on sam zabił z bliska człowieka, który próbował zabić jego. – Sir – powiedział Fernandez – powinniśmy się stąd wynosić. – Słusznie, sierżancie. – Zerknął na zegarek. Nawet nie południe. Niesamowite. Zgodnie z tym, co mówił Hunter, mieli dziesięć minut, zanim miejscowe władze przestaną udawać, że o niczym nie wiedzą i przystąpią do działania. – Zbieramy się – powiedział Howard do swoich żołnierzy. – Aha... dobra robota. Odpowiedziało mu kilka uśmiechów, ale jego poziom adrenaliny szybko się obniżał. Ogarnęło go nagle zmęczenie i depresja. Jego żołnierze byli lepiej wyszkoleni, lepiej uzbrojeni i wykorzystali efekt zaskoczenia. To nie była bitwa, lecz pogrom. Tak zwani terroryści od początku nie mieli żadnych szans. Czy człowiek mógł być dumny, że udało mu się przechytrzyć idiotów? Że wygrał wyścig z przeciwnikiem, który miał nogi w gipsie? Raczej nie. Ale przynajmniej niczego nie spieprzył. To już coś.

Rozdział 15

Wtorek, 21 września, południe Quantico, Wirginia Toni Fiorella ćwiczyła sempok i depok, ruchy, umożliwiające szybką zmianę pozycji ze stojącej na siedzącą przy zachowaniu gardy. Wymagało to dużego zmysłu równowagi i siły w nogach; starała się włączyć sempok i depok do wszystkich ćwiczeń, żeby zachować jedno i drugie. W silat było wiele technik walki w parterze, ale umiejętność błyskawicznego poderwania się na nogi z pozycji siedzącej też była elementem treningu. Było to jednak dużym obciążeniem dla kolan. Oddychała szybciej i zaczynała się pocić, kiedy do sali wszedł Jesse Russell. Tym razem zamiast spandexów miał na sobie czarne spodnie od dresu, czarną koszulkę, o kilka rozmiarów za dużą i buty zapaśnicze. – Cześć – powiedział. – Dzień dobry, panie Russell. – Rusty, proszę. – W porządku, Rusty. – Jak mam się... hm... zwracać do ciebie na treningu? Żeby wyrazić szacunek. Sensei? Sifu? – Do nauczyciela zwracamy się guru – powiedziała. Uśmiechnął się. – Naprawdę? – Indonezja przejęła znaczną część swej kultury z kontynentu, trochę z regionów hinduskich i muzułmańskich. Roześmiał się. Toni uniosła brwi. – Właśnie pomyślałem, jak o tym opowiem mojemu przyjacielowi Haroldowi – powiedział. – Poszedłem dzisiaj do mojej guru. – Tak? Uczysz się medytacji? – Nie, ona mnie uczy, jak dać komuś solidnie w kość. Toni uśmiechnęła się. – Traktujesz to poważnie, Rusty? Chcesz się uczyć? – Przez pięć lat trenowałem taekwondo i jestem pewien, że potrafię sobie poradzić w większości sytuacji, ale to głównie walka na dystans. To, co pani potrafi zrobić w zwarciu nieźle mnie zaskoczyło. Naprawdę chciałbym się tego nauczyć. –

W porządku. Zapamiętaj trzy główne elementy: podstawa, kąt i dźwignia. A jedno z podstawowych założeń to opanowanie linii środkowej – zapewnienie sobie kontroli nad obszarem przed twoją głową i tułowiem, a także przed głową i tułowiem przeciwnika. Teraz pokażę ci pierwsze djuru. Patrz, co robię, a potem pokażę ci kolejno wszystkie ruchy. Skinął głową. – Tak jest.

Wtorek, 21 września, południe Quantico, Wirginia Jeśli Alex Michaels w ogóle zawracał sobie głowę drugim śniadaniem, to zwykle zjadał je przy biurku. Sekretarka przyjmowała od niego zamówienie, dopisywała do listy i wysyłała faksem do delikatesów. Kierowca dostarczał posiłki krótko po południu, przekazując je strażnikom w recepcji. Zanim zdecydowano się na te delikatesy, ludzie z Net Force dokładnie sprawdzili ich właściciela, jego żonę i dorosłe dzieci, a także kierowcę, który rozwoził zamówienia. Ale kiedy obowiązywały procedury na wypadek zamachu, zamawianie posiłków było bardziej skomplikowane. Agent musiał osobiście zanieść zamówienie do delikatesów i osobiście nadzorować przygotowanie potraw. Środki bezpieczeństwa były ostre i słusznie – po co do kogoś strzelać, jeśli można mu dosypać trucizny do drugiego śniadania? Ulubionym daniem Michaelsa była kanapka Reubena, sałatka z ziemniaków i dodawany do niej twardy ogórek konserwowy, pokrojony wzdłuż na ćwiartki. Najczęściej właśnie to zamawiał. Zdarzały się dni, kiedy musiał gdzieś wyjść, choćby na parę minut. Rezygnował wtedy z delikatesów i kafeterii Net Force; wolał coś zjeść w którejś z tych nowych restauracji, odległych o kilka kilometrów. Jeśli była dobra pogoda, korzystał z trójkołowego roweru z szesnastoma przekładniami, który trzymał pod wiatą. Dziś pogoda była trochę przyjemniejsza niż ostatnio, nie tak gorąco i parno. Doskonały dzień, żeby popedałować na trójkołowcu. Przepisy zezwalały na poruszanie się tym rowerem po drogach publicznych, ale wolał krętą ścieżkę dla biegaczy i rowerzystów, zaczynającą się zaraz za ogrodzeniem. Choć droga wydłużała się prawie dwukrotnie, jechało się znacznie przyjemniej i bezpieczniej. Od śmierci Daya minęły dwa tygodnie, a ponieważ nie było więcej zamachów na przedstawicieli służb federalnych – jeśli nie liczyć sędziego sądu okręgowego, któremu żona rozbiła na głowie szklaną misę, zrobiwszy mu awanturę w związku

z aferą pozamałżeńską – procedury złagodzono. W zasadzie zalecano już tylko ostrożność; nie było stanu pogotowia, ochroniarzy i tak dalej, przynajmniej na tym szczeblu. Przebrał się w szorty, podkoszulek, założył buty do jazdy, wcisnął taser do małego plecaka z dokumentami i virgilem, a na głowę założył wykładany miękką gąbką kask. Wyszedł z budynku i skierował się w stronę wiaty, gdzie stały zwyczajne rowery i trójkołowce. Odpiął swój pojazd i wyprowadził go na parking. Ten trójkołowiec kosztował go połowę miesięcznych poborów, mimo że był z drugiej ręki. Ale Alex go uwielbiał. Na najniższym biegu mógł podjechać pod każde, nawet najbardziej strome wzniesienie w tej okolicy, co zresztą, jak sam przyznawał, nie było specjalnym wyczynem, a na płaskiej szosie, na której nie było ruchu, mógł na najwyższym biegu osiągnąć prędkość dochodzącą do sześćdziesięciu kilometrów na godzinę. No, może trochę mniej, ale i tak czuł się, jakby wyrosły mu skrzydła. Był to dobry sposób na zachowanie kondycji, kiedy nie miał czasu na bieganie, a ostatnio miał go szczególnie mało. Ćwiczenia kondycyjne wypadały zwykle jako pierwsze z rozkładu dnia, kiedy był naprawdę zapracowany. Łatwo można było sobie powiedzieć, że nadrobi się to później, jak nie na bieżni, to w siłowni, prawda? Przykucnął i usadowił się na niskim foteliku, wsunął stopy w noski na pedałach i nałożył rękawiczki. Ujął kierownik. Zamierzał pojeździć dziś trochę dłużej – czuł, że jest mu to potrzebne. Lunch był tylko wymówką, żeby się na trochę wyrwać i mieć jakiś cel. Zapewne wypije coś tylko, zanim uda się w drogę powrotną. Zgłosił wyjście przy bramie i ruszył w stronę ścieżki rowerowej. Pozostał na dość wysokim biegu, mimo że przy małej prędkości dość ciężko było tak pedałować. Dźwignię przerzutki miał koło prawego biodra i bez trudu mógł z niej skorzystać, gdyby nie dał rady. Minął kilku ludzi, których znał z bazy. Wyszli pobiegać w przerwie na lunch. Pozdrawiał ich machaniem ręką albo skinięciem głowy. Przed nim biegła młoda kobieta w czerwonej koszulce gimnastycznej Speedo i dopasowanych kolorem, bardzo obcisłych szortach. Przez ramię przewiesiła niewielki plecak i biegła całkiem szybko w tym samym co on kierunku. Z przyjemnością patrzył jak grają jej mięśnie nóg i pośladków. Kiedy ją minął, spojrzał w lusterko wsteczne, ale jej twarz nie była znajoma. Kręciło się tu mnóstwo ludzi. Mogła być z piechoty morskiej, albo z FBI, może pracowała w którymś z biur. A może mieszkała w mieście i była właśnie w drodze powrotnej. Ostatnio, mimo uczuć, jakie wciąż żywił dla żony – byłej żony – nachodziły go pragnienia, których ćwiczenia fizyczne, długie godziny pracy ani grzebanie przy Prowlerze nie potrafiły

stłumić. Westchnął, wrzucił wyższy bieg i mocniej nacisnął na pedały. Prędzej czy później będzie musiał znów zacząć się z kimś spotykać; nie wyobrażał sobie spędzenia reszty życia jako mnich. Po prostu na razie wydawało mu się to jeszcze niestosowne. Wyszedł z wprawy – wolał sobie nawet nie wyobrażać, że zaprasza kobietę na randkę. Dróżka rowerowa o gładkiej, wykładanej kostką nawierzchni wiła się między kępami drzew, których liście szybko zmieniały kolor z zielonego na żółty i złoty, a potem skręciła, omijając teren nowego parku przemysłowego, na terenie którego mieściły się głównie biura i magazyny hurtowników. Trąbiący ostrzegawczo wózek widłowy pomalowany na ciemnoczerwony kolor, z wielkim, srebrzystym zbiornikiem propanu z tyłu, przewoził stertę drewnianych palet w stronę jeszcze większej sterty koło siatkowego ogrodzenia. Silnik wózka zahuczał głośniej, kiedy operator precyzyjnie opuścił ładunek i odjechał do tyłu. Michaels uśmiechnął się. Pewnego lata, kiedy był jeszcze w szkole średniej, pracował na wózku widłowym w składzie aluminium, ładując płyty i pręty na płaskie przyczepy ciężarówek. W zasadzie nie było to skomplikowane, kiedy się już złapało dryg. Tu się coś podnosiło, tam opuszczało i trzeba było tylko uważać, żeby po drodze nic nie spadło. Robił się potworny hałas, kiedy parę ton metalu spadało z wideł wózka; większość pracowników magazynu przerywała w takich wypadkach pracę i zaczynała bić brawo. To tak, jakby się upuściło tace w szkolnej stołówce. Było wiele prawdy w powiedzeniu, że życie jest jak szkoła, tylko większe. Dotarł do długiego, prostego odcinka – prawie kilometr do następnego zakrętu. Wrzucił najwyższy bieg i pedałował, co sił, naciskając i ciągnąc; noski umożliwiały przykładanie siły w obu kierunkach. Zaraz poczuł, że mięśnie nóg mu się rozgrzały, a gdzieś w połowie tej prostej uda i łydki zaczęły go naprawdę piec. Spojrzał na szybkościomierz. Pięćdziesiąt trzy. Nieźle. Miał wprawdzie zamontowany wiatrochron, ale bez kompletu osłon opór powietrza uniemożliwiał osiągnięcie większej prędkości, ponieważ jechał w pozycji siedzącej, tylko lekko odchylony do tyłu. Minął rowerzystę na normalnym dwukołowcu, jadącego ze stałą prędkością, ale trochę wolniej. Tamten miał na sobie fioletowo-żółty kostium, a rower był jednym z tych szwajcarskich cacek z ramą z włókna węglowego, kosztujących przynajmniej dwa razy tyle, co jego trójkołowiec. Kiedy Michaels przelatywał obok, rowerzysta pomachał mu ręką. Wyglądał na takiego, który wykręca spokojnie kilkadziesiąt kilometrów, zostawiając sobie sprint na sam koniec. Michaels wiedział, że na finiszu nie zdołałby mu dotrzymać tempa, jeśli tamten był zapalonym rowerzystą. Tacy faceci byli

zupełnie zwariowani. Mięśnie nóg piekły go coraz bardziej, ale wciąż pedałował zawzięcie. Dopiero kiedy od zakrętu dzieliło go jakieś sto pięćdziesiąt metrów pozwolił sobie na chwilę wytchnienia. Zwolnił, przyhamował i wziął zakręt. Ścieżka nie była tu, niestety, wystarczająco nachylona. Kilka stopni więcej i mógłby przejechać na pełnej prędkości; domyślił się, że projektanci nie chcieli, by rowerzyści i biegacze ześlizgiwali się ze wzgórza, kiedy ścieżka zrobi się mokra. I tutaj padał czasem deszcz. Wysiłek fizyczny zdecydowanie poprawił mu samopoczucie. Postanowił robić to częściej.

Wtorek, 21 września, godzina 12.09 Quantico, Wirginia Selk zwolniła tempo, kiedy tylko jej cel zniknął z pola widzenia na swym wielkim trójkołowcu. Oczywiście zobaczył ją, a jeśli był normalnym heteroseksualnym samcem, jej obcisłe, czerwone szorty na pewno zrobiły na nim wrażenie. Była w świetnej kondycji i chociaż bieganie nie należało do jej ulubionych sportów, mogła, jeśli było to konieczne, bez trudu przebiec parę kilometrów. To, że cel ją zobaczył i gapił się na jej tyłek, nie miało żadnego znaczenia. Nie zobaczy jej więcej w tym stroju. Mogła go zabić, kiedy ją mijał. Bez trudu mogła wyciągnąć z plecaka krótki rewolwer .38 S&W i wpakować mu wszystkie pięć pocisków w plecy, kiedy ją mijał, niczego nie podejrzewając. Strącić go z trójkołowca, naładować broń na nowo, spokojnie podejść do miejsca, w którym leżał i wpakować mu jeszcze parę pocisków w głowę. Nawet gdyby był ktoś w pobliżu – a nie było nikogo – nie istniało prawdopodobieństwo, że ktoś byłby w stanie ją powstrzymać. Świetnie strzelała ze swego Smith & Wessona, mogłaby zdobyć dyplom eksperta NRA4 i – choć jej broń miała krótką lufę i nie wart wzmianki celownik – dotrzymać kroku uczestnikom międzynarodowych zawodów w strzelaniu z pistoletu, używających w swych scenariuszach bojowych specjalnie zaprojektowanej broni. S&W był jednym z narzędzi w jej pracy, a ona była najlepsza w swoim fachu. Ale skasowanie celu w ten sposób byłoby... nieeleganckie. Każdy mógł unieść broń i strzelić, ale prawdziwemu mistrzowi takie proste metody nie dawały satysfakcji. Przede wszystkim trzeba było oczywiście uwzględnić życzenia klienta. Niektórym zależało, żeby o zabójstwie było głośno. Chcieli, żeby polało się dużo krwi. Niektórzy życzyli sobie nawet pamiątek – palca, ucha, czy innej, normalnie nie

wystawianej na widok publiczny części ciała. Nie stosowała tortur i nie pozwalała się popędzać, ale jeśli klient żądał anatomicznego dowodu, że cel został skasowany, spełniała to żądanie. Ci, którzy domagali się takich rzeczy, raczej nie zgłaszali się potem z następnymi zleceniami. Klienci, którym zależało na częściach ciała ofiary, zwykle zrażali do siebie innych ludzi i sami popadali w fatalne tarapaty. Skinęła głową komuś, kto nadbiegał z przeciwka, ale nie nawiązywała kontaktu wzrokowego. Dobrzy zabójcy kasują cel i znikają. Najlepsi potrafią zlikwidować cel i zaaranżować wszystko tak, żeby nikomu nie przyszło do głowy, że popełnione zostało morderstwo. To dawało znacznie więcej satysfakcji. Nie

otrzymała żadnych instrukcji

w kwestii rodzaju śmierci tego

celu

i zastanawiała się nad zaaranżowaniem tego jako zgonu z przyczyn naturalnych, albo może samobójstwa. Kontrolowała sytuację i wybór należał do niej. Zawsze.

Rozdział 16

Środa, 22 września, godzina 9.00 Waszyngton, Dystrykt Columbia Rozległ się dzwonek i Tyrone Howard wraz z resztą uczniów pierwszej klasy szkoły średniej im. Eisenhowera wyszedł na pomalowany na zielono korytarz. Przed sobą zobaczył, jak Sean Hughes wpada od tyłu na jednego z uczniów i odtrąca go ramieniem na bok. Tamten wpadł na szafki. Musiał się nieźle potłuc. Pozbierał się, odwrócił i zaczął coś mówić, ale zaraz zmienił zdanie, zorientowawszy się, kto go popchnął. Była to słuszna decyzja. Tyrone zwolnił kroku, nie chcąc podchodzić za blisko. Hughes był potężnie zbudowany

–

miał

prawie

metr

osiemdziesiąt

wzrostu

i ważył

dobre

dziewięćdziesiąt kilo – i miał piętnaście lat, co oznaczało, że był o dwa lata starszy od większości kolegów z klasy. Hughes już dwa razy zostawał w tej samej klasie na drugi rok, oblewając poprawki mimo dodatkowych zajęć w czasie letnich wakacji i prywatnych nauczycieli w sieci. Uwielbiał prześladować wszystkich, którzy byli mądrzejsi do niego, to znaczy praktycznie wszystkich w szkole, z wyjątkiem PG – patentowanych głupków. Może zresztą i kilku z nich było inteligentniejszych od Hughesa. Nadali mu przezwisko, ale nikt nigdy nie użył go w jego obecności. – Dino znów rozrabia, co? Tyrone spojrzał w lewo i zobaczył Jamesa Josepha Hatfielda, który uśmiechał się do niego. „Dino” było skrótem od „dinozaura”; taką nazwę użytkownika przydzielono Seanowi Hughesowi w szkolnej sieci komputerowej. Tyrone nie wiedział, kto to wymyślił, ale przydomek był absolutnie trafny. Hughes rzeczywiście odznaczał się inteligencją i wdziękiem dinozaura na środkach nasennych. Jimmy Joe pochodził z chłopskiej rodziny w Zachodniej Wirginii, był drobny, biały, że aż błyszczał, a wzrok miał tak zepsuty, że musiał nosić grube okulary zamiast szkieł kontaktowych. Był też jednym z najlepszych cybernautów w szkole, a poza tym był rekordzistą, przeszedłszy pierwsze dziesięć poziomów Czarnych Tajemnic i Totalnej Katastrofy szybciej niż ktokolwiek, nie tylko w szkole, ale w ogóle. I był najlepszym przyjacielem Tyrone’a.

– Cześć, Jimmy Joe, jak tam w Sieci? – Pe De Be Zet, Tyrone. – PDBZ oznaczało przepływ danych bez zakłóceń. – Słuchaj, rozmawiałem z JG. Potrzebuje naszej pomocy. – JG potrzebuje naszej pomocy? Bujasz. – Nie bujam – powiedział Tyrone. – Ktoś przecina kable. – Powiedz mi coś, o czym nie słyszałem, bracie. Zawsze ktoś przecina jakieś kable. – Zgoda, ale tym razem to coś innego. Jakiś palant chce rozwalić całą Sieć. – Zgrywasz się? – Nie. Jimmy Joe pokręcił głową. – Daj spokój. Jeśli JG nie może go znaleźć, to co my możemy zrobić? Było w tym wiele racji. Jay Gridley cieszył się w środowisku ogromną reputacją. – Mamy linki, których on nie skanuje – powiedział Tyrone. – Możemy trochę poszperać. – Pewnie, żapro. Mogę pogadać z tymi z AOL5, powęszyć w undergroundzie, rozstawić czujniki. Może wpadnie nam do sieci parę płotek. Znam paru ludzi z CyberNation, mają tam parę niezłych systemów. Nie myślałeś, żeby się przyłączyć? Mam na myśli CyberNation. – Wyobrażam sobie, co powiedziałby mój ojciec, gdybym spróbował – westchnął Tyrone. – Ze mną tak samo. Staremu przepaliłyby się bezpieczniki, ale miejsce wydaje się niezłe. Ale wracając do rzeczy. My i JG? Trochę to niesamowite. – Taak... Tyrone wpadł na ścianę. Tyle że nie była to prawdziwa ściana, lecz Dino. – Gdzie leziesz, cycku?! Tyrone szybko cofnął się. Nie uważał. Dino najwyraźniej zapomniał, dokąd idzie i zatrzymał się, żeby sobie przypomnieć. Głupio. Ale wpadanie na niego było chyba jeszcze głupsze. – Przykro mi – powiedział Tyrone. – Aha, zaraz ci będzie naprawdę przykro – rozpoczął Dino. – Jak cię... Ale zanim zdążył dokończyć groźbę, obok przeszła Belladonna Wright, roztaczając zapach jakichś zmysłowych perfum. Dino przełączył swe nieskomplikowane procesy myślowe z durnego łba do miejsca poniżej pasa. Odwrócił się, żeby popatrzeć na Bellę – podobnie jak Tyrone – a było na co popatrzeć. Wyglądała szałowo w zielonej mikrospódniczce i obcisłym topie z dzianiny, idąc na wysokich obcasach z korka. Najładniejsza dziewczyna w całym Dystrykcie Columbia. Dino miał tyle samo szans, żeby ją poderwać, co żeby dolecieć do Księżyca,

machając rękami, ale nie powstrzymywało go to od patrzenia – nic więcej mu nie pozostało. Bella była ostatnio połączona szeregowo z Herbiem „Bykiem” LeMottem, kapitanem drużyny zapaśniczej Epitome High School. Przy nim Dino wyglądał na karzełka. Theo Hatcher, który podkradł się kiedyś do Belli i „niechcący” położył jej rękę na tyłku, przez sześć tygodni nosił potem tę rękę na temblaku, zawdzięczając to LeMottowi. Wystarczyło jedno słówko Belli, żeby „Byk” pogruchotał komuś kości. Nawet Dino o tym wiedział. Jimmy Joe chwycił Tyrone’a za ramie i poprowadził go z powrotem tam, skąd przyszli. – Hej, ocknij się! Najwyższy czas włączyć mózg z powrotem online, mamy skanować gdzie indziej! Tyrone wrócił do rzeczywistości. Gdzieś w głębi duszy był jednak wkurzony. Nie śpieszyło mu się na cmentarz, ale wiedział, że prędzej, czy później musi coś zrobić z tym cholernym Dinozaurem. Ale co i jak zrobić? – to był problem.

Środa, 22 września, godzina 6.00 San Diego, Kalifornia Rużjo nie przepadał za telewizją, chociaż czasem oglądał wiadomości ze świata, chcąc się dowiedzieć, co działo się w jego kraju. Nastawił CNN i robił sobie kawę w kubeczku, który był na wyposażeniu pokoju. Kawa była już zwietrzała, ale i tak lepsza niż nic. Minionej nocy znów nawiedzały go koszmary. Zdołał wprawdzie przysnąć z powrotem na godzinę, czy dwie, ale potem znów się obudził i wiedział, że już nie zaśnie. Znał kiedyś w wojsku faceta, o którym mówiono, że może spać w trakcie jedzenia gorącej zupy. Rużjo tego nie potrafił, ale kiedy był żołnierzem, nauczył się funkcjonować prawie bez wypoczynku. Kiedy nadarzała się okazja, ucinał sobie krótką drzemkę; dwie godziny na dobę zwykle mu wystarczały. Wziął kubek z kawą i poszedł oglądać telewizję. W Idaho członkowie jakiejś sekty zajęli stodołę i podłożyli ogień, żeby uwolnić się od powłok doczesnych i połączyć w ten sposób z bogiem. Rużjo nie potrafił powiedzieć, na ile byli teraz wolni, ale ich ciała na pewno były dobrze wysmażone, sądząc po zdjęciach. We Francji uczestnicy studenckiej demonstracji zaatakowali kordon policyjny przed hotelem, w którym miał przemawiać francuski prezydent. Dziewięciu demonstrantów trafiło do szpitala z ranami od kauczukowych kul; dwóch innych

zmarło od takich ran. W Indiach powódź spowodowała śmierć dwustu ludzi i niezliczonych świętych krów. Woda zabrała kilka wsi. Trzęsienie ziemi w Japonii. Na wyspie Kiusiu pod gruzami zawalonych budynków zginęło osiemdziesiąt dziewięć osób. Znaczne zniszczenia w mieście Kagoshima. Nowy superszybki pociąg, Shinkansen, rozbił się, kiedy ziemia pod torami zapadła się na kilka metrów. Sześćdziesięciu pasażerów zginęło, ponad trzystu odniosło obrażenia. Na temat Czeczenii w CNN nie miano nic do powiedzenia. Rużjo pociągnął łyk niedobrej kawy i pokręcił głową. Wszędzie tylko katastrofy i zamieszki. Może to i dobrze, że nie było żadnych wiadomości z kraju. Świat zrobił się niebezpieczny i tyle było na nim nędzy. Także dzisiaj ludzie będą gdzieś opłakiwać najbliższych, rodziny, albo przyjaciół, którzy zginęli w wypadkach, zmarli w wyniku chorób albo zostali zamordowani. Kiedy zdarzało się, że nachodziły go skrupuły w związku z tym, co robił, zawsze wystarczało, że obejrzał wiadomości, przeczytał gazetę albo po prostu z kimś porozmawiał. Życie było pełne nieszczęść. On sam był co najwyżej kroplą w tym oceanie bólu. Co to miało za znaczenie, że kogoś zabił? Jeśli nie on, zrobiłby to kto inny. W końcu i tak nie miało to żadnego znaczenia, czyż nie tak? Rozległ się sygnał telefonu komórkowego. Rużjo pociągnął łyk kawy i patrzył na aparat. Nie, to nie miało znaczenia. A teraz szykowała się z pewnością następna mokra robota. No i dobrze...

Środa, 22 września, godzina 16.45 Waszyngton, Dystrykt Columbia Naga, tylko w opasce na głowie, Selk siedziała przy stoliku w kuchni i uważnie przyglądała się swej lasce. Sprawdzała, czy w drewnie nie ma pęknięć i wgnieceń. Co kilka miesięcy wygładzała papierem ściernym i tak gładką hikorową laskę i impregnowała ją oliwą Watco. Drewno było twarde, ale podatne na zadrapania, a jej zależało, żeby laska była bez skazy. Producent zalecał olej mineralny, ale ona uważała, że Watco daje lepszy efekt, a poza tym ładniej pachnie. Wygładzanie i impregnowanie było zajęciem na kilka godzin, jeśli chciało się to zrobić naprawdę dobrze, ale jedną z pierwszych rzeczy, jakich nauczyła się od ojca było dbanie o narzędzia, aby nie zawiodły, kiedy będą potrzebne. Faceci, którzy produkowali tę drewnianą broń, byli artystami w swoim fachu. Miała pięć lasek ich produkcji, w trzech różnych stylach, a także dwa komplety kijów escrima

i wykonaną na zamówienie parę sześciocalowych yawara. Laska, z którą najchętniej pracowała w miejscach, gdzie nie nosiła broni palnej była

modelem

Custom

Combat.

Zrobiona

z hikorowego

drewna,

miała

dziewięćdziesiąt cztery centymetry długości i niecałe trzy centymetry średnicy, okrągła, barwy jasnożółtej, z dużą rączką zakończoną na kształt dzioba flaminga. Drewno hikorowe było najlepsze do walk ulicznych, cięższe niż turniejowe modele z orzecha, wytrzymalsze niż dąb. Drugi koniec zakrzywionej rączki, zwany rogiem, był tak ostry, że można nim było zadawać poważne obrażenia. Zaokrąglona stopka wyglądała niewinnie, a jeśli się ją zabezpieczyło gumową nasadką, laską doskonale można się było podpierać. Na drzewcu, tuż pod rączką, znajdowało się parę wyrzeźbionych ornamentów, mających zapewnić dobry chwyt. Taką laskę miała w domu. Ta, którą sprawdzała teraz – model instruktora – była prawie identyczna z tamtą, miała tę samą długość i średnicę, ale rączka była odrobinę szersza, a róg zaokrąglony, nie zaostrzony. O wiele bardziej pasowała do starszej pani, która się nią podpierała. Po co ryzykować, że jakiś glina z sokolim wzrokiem zauważy zaostrzony róg i pomyśli sobie: „Oj, babciu, po co ci taka ostra laska...”. Broń wydawała się w porządku, więc Selk wyszła z kuchni i naga udała się do saloniku swego wynajętego mieszkania, gdzie ustawiła przyrząd do treningu. Był to kawałek aluminiowego pręta o średnicy czterech centymetrów, z kółkiem na jednym końcu. Pręt był owinięty w biożel, tę samą substancję, której używano do produkcji siodełek rowerów wyścigowych i wkładek do butów; żel pokrywało się irchą i całość mocowało taśmą. Nie było to dokładnie to samo, co mięśnie na kościach, ale dla jej celów wystarczająco podobne. W domu miała manekina treningowego wing chun, owiniętego w podobny sposób, więc mogła ćwiczyć pod każdym kątem, z bronią, albo tylko rękoma i stopami, ale poza domem trzeba było improwizować. Wyobraziła sobie nagle, z jaką reakcją musiałaby się spotkać próba nadania tego manekina jako bagaż na lotnisku i uśmiechnęła się. Cienka nylonowa linka prowadziła od kółka na końcu aluminiowego pręta do podobnego kółka na haku, który wkręciła w jedną z krokwi sufitu; drugi koniec linki był przywiązany do klamki. Mogła dzięki temu regulować wysokość celu. W tej chwili miała go na poziomie kolan. Kolana były doskonałym celem dla kija; strzaskane kolano bardzo poważnie ograniczało możliwości każdego przeciwnika. Podeszła do celu, odetchnęła kilka razy i przyjęła postawę wyjściową, trzymając przed sobą opartą o ziemię laskę, z obu dłońmi na rączce. Zdawała sobie sprawę, że wyglądałaby bardzo interesująco dla kogoś, kto mógłby ją teraz zobaczyć (chociaż nie mógł, bo zasłony były zaciągnięte): naga kobieta z laską przed kroczem, na środku pokoju, który był zupełnie pusty, z wyjątkiem czegoś dziwnego, co zwisało

z sufitu. Uśmiechnęła się. Zawsze lubiła ćwiczyć nago, było w tym coś pierwotnego. Skoncentrowała się. Czekaj. Czekaj... Poderwała laskę z podłogi krótkim łukiem od prawej do lewej, prawą dłoń przesunęła do połowy drzewca, żeby nadać kierunek uderzeniu, zadawanemu lewą ręką. Odgłos drewna uderzającego w wyściełany pręt zabrzmiał tak, jak powinien. Dobry cios. Machnęła laską, zahaczyła cel rączką, pociągnęła do siebie, obróciła drzewce i uderzyła z drugiej strony. Jeszcze jedno mocne uderzenie i cel zawisł nieruchomo. Tak! Chwyciła teraz laskę jak kij bilardowy i zadała pchnięcie. Uderzyła w udo celu, odrzuciła go do tyłu. Tak. Choć był to tylko trening, Selk była w swoim żywiole. Miała cel w zasięgu śmiercionośnej broni. Nie było niczego bardziej podniecającego.

Rozdział 17

Poniedziałek, 27 września, godzina 15.00 Maintenon, Francja Plechanow siedział na starej, kamiennej dzwonnicy, trzymając na kolanach karabin Mauser wz. 1898. Ta broń z długą lufą ważyła około czterech i pół kilograma, była bardzo celna, strzelała bardzo szybkimi pociskami 7,92 mm i miała zamontowany adekwatny do epoki celownik optyczny M73B1. Choć był to celownik produkcji amerykańskiej, używany głównie do karabinów Springfield 1903, parę egzemplarzy trafiło do Niemiec. Było w tym trochę ironii, jeśli wziąć pod uwagę, do jakich celów Niemcy je wykorzystywali. Długi zamek sprawiał, że przeładowanie tego karabinu do następnego strzału zabierało sporo czasu, a w magazynku było tylko pięć nabojów, ale za to zasięg tej broni dawał strzelcowi mnóstwo czasu na ucieczkę, mimo niewielkiej szybkostrzelności. Wieża kościoła była najwyższym punktem w tej malowniczej wiosce bez nazwy na południowy zachód od Maintenon i zapewniała doskonały widok na nadchodzące armie. Amerykańskie Siły Ekspedycyjne późno włączyły się do I wojny światowej, ale były tu teraz i miały się przyczynić do odwrócenia losów konfliktu. Burzom, które ostatnio przeszły nad tym regionem, towarzyszyły ulewne deszcze; jedna z amerykańskich brygad brodziła właśnie w błocie, idąc przez pola. Plechanow obserwował. Amerykanom

towarzyszył

wielonarodowy

oddział,

złożony

z żołnierzy

rosyjskich, serbskich, czeczeńskich, koreańskich, japońskich, tajskich, chińskich i hinduskich. Plechanow zdjął ciężki hełm i przejechał ręką po wilgotnych od potu włosach. Uśmiechnął się. Dokładność historyczna trochę ucierpiała w tym scenariuszu, jako że żaden z krajów Dalekiego Wschodu nie miał w tym rejonie swoich żołnierzy w czasie pierwszej wojny światowej, chociaż Japonię i Chiny uważano za sojuszników państw Europy Zachodniej, walczących z Niemcami. Z całą pewnością nie było Koreańczyków ani Tajów – Tajlandia nazywała się wtedy Syjamem – ani Hindusów, chyba że Brytyjczycy wcielili trochę Gurków albo Bengalczyków do swoich wojsk. Brytyjczycy mieli dziwaczne pomysły, więc Plechanow wcale by się nie zdziwił, gdyby rzeczywiście tak było. Nie przestudiował tego aż tak dokładnie, bo nie było mu to potrzebne. Pisząc ten program przypomniał sobie, że czytał kiedyś,

jak wielkie było oburzenie Brytyjczyków, kiedy nabab Bengalu Suraj-ud-Dowlah zajął Kalkutę w 1757 roku. Po bitwie nabab kazał zamknąć 146 jeńców brytyjskich w jednym ciasnym, dusznym pomieszczeniu w Fort William. Kiedy wypuszczono ich następnego dnia, tylko dwudziestu trzech było jeszcze przy życiu; pozostali zmarli, w większości na udar cieplny. Stąd osławiona „Czarna dziura z Kalkuty”. Uważaj, stary, zamyśliłeś się. Lepiej bierz się do roboty. Plechanow założył z powrotem hełm, przesiadł się na pustą skrzynkę po butelkach z winem i oparł karabin na parapecie pod otworem w wieży. Mógł wprawdzie skorzystać ze scenariusza z leśnym szlakiem, ale ponieważ tym razem osobiście wkraczał do akcji – nie ufał nikomu na tyle, by powierzyć mu wykonanie tego konkretnego zadania – uznał, że właściwsza będzie bardziej aktywna wizualizacja. Niemiecki snajper, zdejmujący żołnierzy wroga z wielkiej odległości wydawał się wybitnie odpowiedni. Była w tym wręcz poetyka. Wprowadził nabój i wziął na celownik dość tęgiego amerykańskiego oficera, który wyglądał jak karykatura maklera z Wall Street, mimo wojskowego munduru. Mimo lunetki celowniczej, cel był nieco mały z tej odległości, którą ocenił na jakieś dwieście metrów. Celownik był ustawiony na sto metrów, więc wymierzył trochę wyżej, w głowę, żeby zrekompensować krzywą balistyczną. Nabrał głęboko powietrza, wstrzymał oddech i ściągnął spust... W nowym Jorku komputer obsługujący transakcje walutowe, wynajęty Urzędowi Rezerw Federalnych, rozesłał kody identyfikacyjne wszystkich użytkowników do wszystkich podłączonych terminali... Kiedy Amerykanin padał z kulą w piersiach, Plechanow zarepetował karabin i wybrał następny cel. Aha, Rosjanin z Białej Gwardii, z szablą w ręku, prowadzący swoich ludzi. Plechanow naprowadził krzyż celownika na gardło białogwardzisty, znów wstrzymał oddech i strzelił... W Moskwie

zerwało

się

połączenie

komputerowe,

odpowiedzialne

za

monitorowanie bilansu handlowego z Unią Europejską... Koreański

oficer

dawał

swoim

żołnierzom

znaki,

żeby

ukryli

się

za

nierównościami terenu. Plechanow przesunął rączkę zamka, wyrzucając kolejną wystrzeloną łuskę i wprowadzając do komory nowy nabój. Żegnaj, panie Kim... W zakładach

Kim

Electronics

w Seulu

zmieniło

się

ustawienie

automatu,

produkującego procesory do nowych komputerów mainframe PowerExtreme. Zmiana nie była dostatecznie duża, żeby zwróciła uwagę operatorów, ale wystarczająca, żeby zmodyfikować pewne ścieżki krzemowego mikroprocesora. Wirus miał ograniczenie czasowe, automat wróci wkrótce do pierwotnego

ustawienia, ale zanim to nastąpi, powstanie tysiąc zmodyfikowanych mikrochipów. Każdy nowoczesny system komputerowy, w którym zainstalowany zostanie taki procesor, stanie się elektroniczną bombą z zapalnikiem czasowym... Na błotnistym francuskim polu jakiś Hindus usiłował się ukryć. Przykro mi, brudasie, tam się nie ma gdzie ukryć... Nowo

zainstalowany

w Bombaju

padł,

sygnalizatorów,

komputerowy

mimo

system

potrójnych

bezpośrednio

regulacji

zabezpieczeń.

kontrolowanych

przez

ruchu

drogowego

Wszystkie ten

system,

dwieście zapaliło

równocześnie zielone światło. To samo stało się z sygnalizacją na kolei, w ruchu pasażerskim i towarowym oraz z sygnalizacją na przejazdach kolejowych... Pozostał mu już tylko jeden nabój. Musiał go wykorzystać, zanim tamci podejdą zbyt blisko. Wybrał już cel. Przesunął lufę karabinu w prawo. Syjamski dowódca trzymał w ręku pistolet i strzelał na oślep. Nie był w stanie trafić Plechanowa z tej odległości, chyba że przypadkiem, nawet gdyby mógł go zobaczyć, ale nie mógł. Ale należało zachować ostrożność. Plechanow wspomniał ostatnie słowa Johna Sedgwicka, amerykańskiego generała z czasów wojny secesyjnej, wypowiadającego się o snajperach Konfederatów podczas bitwy w Spotsylwanii: „Nie trafiliby słonia z tej odległości...”. Plechanow uśmiechnął się. Cel. Pal... Osobista kolekcja pornograficzna premiera Tajlandii – na większości zdjęć można go było rozpoznać w niedwuznacznych sytuacjach z różnymi kobietami, w tym na kilku z małżonką – w jakiś sposób przesłała się do jego domowego komputera, a także do głównego komputera Południowoazjatyckiej Agencji Informacyjnej. Następnie dwa z tych zdjęć weszły do aktualizowanego co godzinę serwisu Agencji na miejsce zaprogramowanego wcześniej materiału zdjęciowego. Plechanow uniósł twarz znad Mausera. Z lufy karabinu unosił się dymek, mieszając się z zapachem prochu. W dole, w odległości około stu metrów, żołnierze rozbiegli się w panice, a potem rzucili się na ziemię i wypatrywali celu. Niektórzy z nich odpowiedzieli ogniem, ale żaden z wystrzelonych pocisków nie poleciał nawet w pobliże miejsca, w którym znajdował się Plechanow. Dość szkód, jak na jeden dzień. Przewiesił karabin przez ramię i ruszył na schody wieży.

Poniedziałek, 27 września, godzina 8.11 Quantico, Wirginia Krążąc po Sieci, Jay Gridley wszędzie słyszał wycie syren. Wirtualne autostrady

pełne były wozów strażackich, karetek pogotowia i samochodów policyjnych; wszędzie panowała ożywiona krzątanina, ludzie naprawiali szkody i usuwali metaforyczne zwłoki. W ciągu paru minut doszło do poważnych katastrof w co najmniej trzech, czy czterech systemach międzynarodowych, o których myślano, że są bezpieczne. Jay prowadził Vipera z dużą prędkością, na różne sposoby docierając do miejsc, w których się coś działo, legalnie, jeśli go wpuszczano i nielegalnie, jeśli nie. To, co widział nie wyglądało dobrze. To był ten sam facet; rozrzucał ostre kolce na drogach. Analogia była oczywista, te same zatarte, ledwie widoczne ślady, które bardzo szybko prowadziły w ślepe zaułki. Może miejscowi operatorzy tego nie widzieli, ale Jay był pewny. Nie potrafił zidentyfikować terrorysty, ale wiedział, że jest to robota jednego faceta. Zatrzymał wóz na długim i względnie prostym odcinku nowej autostrady Tajlandia-Birma. Koło spalonego samochodu stał dziennikarz z paroma policjantami, zapisując coś w elektronicznym notesie. Jay znał go trochę, był to jakiś daleki kuzyn. – Hej, Chuan, jak leci? – Jay? Co tu robisz? Powinienem o czymś wiedzieć? – Nie, wybrałem się po prostu na przejażdżkę. Chuan rozejrzał się dookoła, mrużąc oczy. – Aha, ten twój super scenariusz z autostradami. Widzę, że wciąż jeździsz ta rakietą na kółkach. Nie pamiętam, jak to się nazywa, jakaś jaszczurka, czy wąż? – Viper6. Dowozi mnie, dokąd chcę. – Spojrzał na limuzynę. – No to kogo upiekli w tym ruchomym piekarniku? – Paskudne, co? Popatrz tylko, nasz ukochany premier Sukho. A przynajmniej to, co zostało z jego kariery. Ktoś przedarł się przez zabezpieczenia w systemie operacyjnym jego komputera i bardzo umiejętnie wykorzystał schowane tam brudne obrazki. Przesłał je moim szefom. Z kolei moja agencja przez pomyłkę włączyła dwa z nich do serwisu – tak przynajmniej mówią redaktorzy. Znam paru, którzy z przyjemnością zrobiliby to rozmyślnie. Kuzyn westchnął głęboko. – I oto w serwisie sportowym zamiast zdjęcia indonezyjskiej drużyny piłkarskiej, która zdobyła Puchar Świata w Brazylii, na ekranach pojawił się nasz ukochany premier, korzystający z usług entuzjastycznej profesjonalistki, dobrze znanej w Bangkoku

jako

międzynarodowym w towarzystwie

Neena zamiast

dygnitarzy

Sprzątaczka. premiera wstęgę

A chwilę

Malezji

przed

potem,

Mohammada,

nowym

obiektem

w serwisie

przecinającego rekreacyjnym

w Cyberjaya, zaserwowaliśmy naszym klientom Sukho w wielkim, okrągłym łożu z dwoma zupełnie nagimi dziewczynami z Bangkoku. Założę się, że te obrazki zrobiły piorunujące wrażenie. – Uśmiechnął się. – Hej, byłeś kiedyś w Cyberjaya? To znaczy, w świecie realnym?

Jego kuzyn mówił o strefie w Malezji, piętnaście kilometrów na pięćdziesiąt, zwanej Super korytarzem Multimedialnym. Strefa ta, której budowę rozpoczęto w 1997 roku, ciągnęła się na południe od Kuala Lumpur, obejmując na krańcu południowym nowy międzynarodowy port lotniczy i nową stolicę federalną, Putrajaya. – Raz – odparł Jay. – Jakiś rok temu spędziłem tam parę dni na realnym seminarium, poświęconym nowej platformie graficznej. Niewiarygodne miejsce. – Podobno właśnie stamtąd pochodzą programiści CyberNation. – Tak? Nie słyszałem o tym. Podobno nikt nie wie, skąd pochodzą. – Plotki. – Chuan wzruszył ramionami. – No to mamy jeszcze jedną brudną historię o złamanej karierze politycznej. Muszę wracać, żeby przekazać materiał. – Nie ma szczęścia ten wasz premier. – Co zrobić? To nie Ameryka, gdzie takie sprawy uchodzą politykom na sucho. Wiesz, rodzina ma u nas inne znaczenie i tak dalej. A do tego powszechnie wiadomo, że brat żony Sukho był przed śmiercią jednym z Tajnych Zbójców. Mówi się, że paru bratanków żony Sukho wciąż jest w dżungli w tej bandzie. Dla takich posiekać kogoś, to zupełny drobiazg. Ta sprawa naraziła żonę premiera na ogromny wstyd. Była na kilku z tamtych zdjęć, zrobionych ukrytą kamerą i założę się, że nie miała o nich pojęcia. – Machnął ręką w kierunku dymiącego wraku limuzyny. – Na miejscu Sukho zabrałbym pieniądze z konta w banku szwajcarskim i przeszedł w stan spoczynku, zaszywając się w jakimś odludnym miejscu, jak najdalej stąd. Przybrałbym inne nazwisko i wydałbym z pięćdziesiąt tysięcy dolarów na nowe uzębienie, operację plastyczną, nowy kolor włosów i tak dalej. – Mogłoby się wydawać, że zabezpieczenia w jego komputerze będą lepsze, biorąc pod uwagę, co tam ukrywał. Poza tym to w końcu szef rządu, nie? – No właśnie. Ktoś, kto zacznie tu sprzedawać naprawdę bezpieczny system operacyjny, zrobi majątek. – Zrobiłby, i nie tylko tutaj. Wszędzie. – Pewnie tak. Cześć, Jay. – Do zobaczenia, Chuanny. Po odjeździe kuzyna Jay zaczął się zastanawiać nad sytuacją. A więc Tajlandia będzie miała nowego premiera. Może to mieć jakiś wpływ na sprawy międzynarodowe, chociaż nie musi, ale trzeba założyć, że ten, kto był autorem tego draństwa w Sieci nie atakował na oślep. Po co to robił? Jay nie wiedział, ale czuł, że kryje się za tym coś bardzo niedobrego. Pomyślał, że też powinien wracać. Szef będzie się chciał zapoznać z najnowszymi wydarzeniami. Był już w drodze powrotnej, kiedy nagle coś zwróciło

jego uwagę. Jasna cholera! – Alex? Chyba powinieneś to zobaczyć. Michaels uniósł głowę i zobaczył Toni, stojącą w drzwiach. – W sali konferencyjnej – dodała. Poszedł za nią. Wielki monitor był nastawiony na CNN. Prezenter czytał komentarz do obrazów na ekranie. – Bombaj – nazywany przez miejscową ludność Mumbai – jest stolicą stanu Maharasztra i głównym ośrodkiem gospodarczym zachodnich Indii. Leży nad Morzem Arabskim i ma bogate tradycje kulturalne. Od wiktoriańskich fasad British Raj, przez przyciągającą turystów Colabę, po tętniący życiem Fort, mieszka tu osiemnaście milionów ludzi, w większości zupełnych nędzarzy. Pokazano miasto z lotu ptaka. Archiwalne zdjęcia. Michaels spojrzał na Toni i uniósł brwi. Dlaczego zależało jej, żeby zobaczył film dokumentalny o Indiach? – To tylko tło. Zaczekaj chwilę, zaraz wrócą do aktualnych wydarzeń – powiedziała ponurym głosem. – Dzięki modernizacji Bombaj przynajmniej częściowo dogonił dwudziesty pierwszy wiek – mówił dalej prezenter. – Ale właśnie modernizacja uniosła tam dziś swój łeb hydry. Obraz się zmienił. Widać było teraz zderzenie dwóch czerwonych, piętrowych autobusów na skrzyżowaniu. Jeden leżał na boku, drugi zatrzymał się na przyczepie ciężarówki

z owocami.

Na

wąskiej

ulicy

rozsypały

się

i porozbijały

żółtopomarańczowe melony. Na wąskich chodnikach poukładano ciała. Ratownicy wyciągali z autobusów następnych zabitych lub rannych. Zakrwawiony mężczyzna przeszedł przed kamerą, powtarzając coś w kółko płaczliwym głosem. Mały chłopiec siedział na krawężniku, wpatrując się w leżącą obok kobietę, która najwidoczniej była już martwa. – W całym mieście na wszystkich kontrolowanych przez system komputerowy sygnalizatorach ulicznych w tej samej chwili zapaliły się zielone światła. Inne ujęcie. Wielkie skrzyżowanie, na którym zderzyło się kilkanaście samochodów. Niektóre płonęły, rozległ się głośny wybuch, od którego przewrócił się kamerzysta. Ktoś klął po angielsku. Na ekranie pojawił się lekko migocący obraz, przekazywany ze śmigłowca – masa porozbijanych

samochodów,

ciężarówek,

skuterów

i rowerów.

W głosie,

opowiadającym, co się tam działo, było podniecenie, ale niezbyt wielkie. – ...co najmniej pięćdziesiąt ofiar śmiertelnych wielkiego karambolu na Maine Drive, setki rannych, Liczbę zabitych w całym mieście szacuje się na sześćset... Znów

zmiana obrazu. Tym razem pokazano dworzec kolejowy. Wykolejony pociąg pasażerski leżał koło torowiska jak dziecinna kolejka. Powywracane, zmiażdżone wagony pasażerskie i towarowe. – .na stacji kolejowej Churchgate awaria sygnalizacji spowodowała zderzenie pociągu pasażerskiego Central Railway jadącego z Goa na północ z pociągiem towarowym jadącym na południe. Wiadomo na razie, że jest co najmniej sześćdziesiąt ofiar śmiertelnych i ponad trzystu rannych. Mamy nie potwierdzone doniesienia o kolizjach elektrycznych kolejek dojazdowych na przedmieściach. Tam też są podobno ofiary, ale jazda po mieście jest niemożliwa; na miejsce tamtych katastrof można się dostać tylko drogą powietrzną... Nowy obraz. Dwusilnikowy samolot w płomieniach. Ciała – i części ciał – porozrzucane jak połamane lalki. – .awarie systemów kontroli ruchu lotniczego spowodowały podobno co najmniej cztery katastrofy lotnicze. Widoczny na ekranie samolot z turystami japońskimi rozbił się o monument z żółtego bazaltu, znany jako Wrota Indii, na północnowschodnim krańcu turystycznej dzielnicy Colaba. Zginęło wszystkich dwudziestu czterech ludzi na pokładzie i co najmniej piętnastu na ziemi. Są dziesiątki rannych. Mamy nie potwierdzone doniesienia, że samolot Air India z dwustu sześćdziesięciu ośmioma pasażerami na pokładzie spadł do morza w Back Bay. – Mój Boże – powiedział Michaels. – Co się tam, u diabła, stało? – Nasz programista komputerowy – powiedziała Toni ponuro. – Ktoś to zrobił rozmyślnie? – Na to wygląda. Jay się tym zajmuje, ale na razie jest za bardzo zajęty, żeby porozmawiać. Michaels patrzył na wóz straży pożarnej, któremu porozbijane pojazdy zupełnie zatarasowały drogę. Jezu! Mieli do czynienia z szaleńcem. Szaleńcem-mordercą. Dopóki się go nie złapie, nikt nie będzie bezpieczny.

Rozdział 18

Poniedziałek, 27 września, godzina 8.41 Quantico, Wirginia Śledztwo w sprawie śmierci Steve’a Daya praktycznie nie posunęło się naprzód. W laboratoriach skatalogowano oczywiście wszystkie włosy, włókna i łuski po nabojach, ale niewiele to znaczyło, skoro nie mieli ludzi, ubrań ani broni, do której można by to dopasować. Alex Michaels był poważnie zaniepokojony. Siedział przy biurku ze wzrokiem wbitym w ścianę. Wiedział, że robi się wszystko, co możliwe; najlepsi ludzie z FBI w pocie czoła poszukiwali choćby najdrobniejszych śladów i poganianie ich na nic by się nie przydało. Nie znaczyło to oczywiście, że nie ma innych spraw na głowie. Jako szef Net Force przekonał się nagle, co to znaczy odpowiadać za wszystko. Oprócz rozdzielania ważnych zadań i pilnowania; żeby zostały wykonane właściwie, miał jeszcze do czynienia z całą tą cholerną polityka. Musiał się tłumaczyć, co jego organizacja robi, dlaczego to robi i ile to kosztuje, najpierw przed dyrektorem, a potem – jeśli kongresmani mieli akurat ochotę wtykać nos w cudze sprawy, a z reguły mieli – także przed Kongresem. W czwartek miał się stawić przed Komisją Bezpieczeństwa senatora Cobba, żeby odpowiedzieć na pytania, dotyczące czegoś, co Day robił rok temu i co potężnie zdenerwowało senatora. Cobb, znany w kręgach wywiadu pod niezbyt pochlebnym przydomkiem Małego Inkwizytora, węszył spisek gdziekolwiek spojrzał. Podejrzewał, że wojsko przygotowuje zbrojny zamach stanu, że Niemcy potajemnie się zbroją, by połknąć Europę Wschodnią, że skautki są komunistkami. Był zmorą życia Daya i wyglądało na to, że Michaelsowi przysporzy takich samych utrapień. Jak by tego nie dosyć, polityczny aspekt jego stanowiska wymagał uczestnictwa w czymś, czego Michaels nienawidził – w spotkaniach towarzyskich. Od kiedy stanął na czele Net Force, był już na czterech wytwornych kolacjach politycznych, cierpiąc męki przy próbach uporania się z wulkanizowanym kurczakiem, czy łososiem wygotowanym do konsystencji gąbki. Po każdej takiej kolacji były jeszcze przemówienia, tak nudne, że zebrani nawet nie usiłowali tłumić ziewania. Nie, tych obowiązków zdecydowanie nie lubił. Dobrze przynajmniej, że nie musiał się zajmować finansową stroną działalności

budowlanej. To należało do obowiązków dyrektora. Ciężkich obowiązków, biorąc pod uwagę, ile nowych gmachów wybudowano ostatnio na potrzeby Net Force, ile było w budowie i ile planowano wybudować. J. Edgar Hoover nie rozpoznałby dziś siedziby FBI, tak rozrosła się w ciągu ostatnich pięciu, sześciu lat. Było to już małe miasteczko. Spojrzał na stertę papierów na biurku i migającą na ekranie komputera listę spraw do załatwienia. Musiał przeczytać mnóstwo pism, trochę podpisać. W sumie drobiazgi, leżące w gestii każdego menedżera średniego szczebla, którymi koniecznie trzeba się było zajmować, nawet jeśli ważniejsze sprawy musiały poczekać. A niczego nie załatwi, siedząc tak i gapiąc się na to wszystko. Zapowiadał się długi dzień. A kiedy już się upora z robotą, pojedzie do swego pustego domu, zje samotnie posiłek, obejrzy wiadomości, przeczyta pocztę i przejrzy raporty na płaskim ekranie swego komputera. Prawdopodobnie uśnie w trakcie czytania – najczęściej tak właśnie było. Albo zadzwonią po niego, wezwą na jedną z tych Nocy Nudnych Politykierów. Brakowało mu Megan. Brakowało mu córki. Brakowało mu kogoś, z kim mógłby się podzielić wrażeniami z dnia, kogoś, kto czekałby na jego powrót do domu, kogoś, komu na nim zależało... Pokręcił głową. Biedaku. Jesteś tak cholernie smutny, co? Michaels zachichotał. Rozczulanie się nad sobą było stratą czasu; nigdy nie poddawał się temu na dłużej. Miał zadanie do wykonania i na tym powinien się skoncentrować. Do diabła z całą resztą. Sięgnął po pierwsze pismo.

Poniedziałek, 27 września, godzina 9.44 Nowy Jork – Tak, będę – powiedział Genaloni. Mówił zwięźle, był poirytowany, ale jak zwykle próbował powściągnąć gniew. – Do widzenia. Słuchawkę odłożył delikatnie, chociaż miał chęć trzepnąć nią z taką siłą, żeby rozwalić aparat. Kobiety. O Jezu. Maria nie była chyba najgorszą żoną. Siedziała w domu, zajmowała się dziećmi, pilnowała służących, lokaja, kucharza i ogrodnika, zajmowała się działalnością dobroczynną. Poznał ją w szkole. Była inteligentna, a kiedy brał ją za żonę, wyglądała wspaniale. Dbała o kondycję, przeszła parę operacji plastycznych i wciąż była cholernie atrakcyjna jak na kobietę w jej wieku – do diabła, w dowolnym wieku – i jeśli to możliwe, to stała się jeszcze bardziej inteligentna. Dobrze wyglądała u jego boku, zawsze była najlepiej ubrana w każdym towarzystwie, ale czasem cholernie działała

mu na nerwy. Ponieważ była inteligentna i dobrze wyglądała i ponieważ pochodziła z zamożnej rodziny, przyzwyczaiła się, że wszystko ma być po jej myśli. Chciała, żeby spędzał z nią więcej czasu, tym więcej, im mniej on miał go do dyspozycji. Będzie musiał odwołać randkę z Brigette – swą kochanką – i pójść na jakiś bal dobroczynny, bo zależało na tym jego żonie. Wcale mu się to nie podobało. Przemknęło mu przez myśl, że Maria wie o Brigette i że zrobiła to rozmyślnie. Rozległo się stukanie we framugę drzwi. Uniósł wzrok i zobaczył Johnny „Rekina” Benettiego. „Rekin” pasował do Johnny’ego. Był młody, szybki i potrafił posiekać frajera na kawałki nożem nie dłuższym niż palec. Rekin miał też dyplom uniwersytetu Cornell. Zarządzanie. W miarę jak ludzie z jego organizacji przechodzili na emeryturę lub odchodzili ze względów prawnych, Genaloni zastępował ich równie twardymi, ale lepiej wykształconymi. Praca z inteligentnymi ludźmi miała wprawdzie swoje wady – najczęściej miało się do czynienia z przerostem ambicji, ale można sobie było z tym poradzić. Niech tylko facet poczuje naprawdę duże pieniądze, a zastanowi się dwa razy, zanim zaryzykuje utratę rogu obfitości. Tępacy na dłuższą metę sprawiali więcej kłopotów. A i tak zawsze trzeba się było mieć na baczności – nie wolno nikomu ufać bez zastrzeżeń. Johnny „Rekin” zastępował Sampsona pod jego nieobecność. Jeśli Sampson w ogóle wróci. Genaloni nie wiedział, o co właściwie chodzi w całej sprawie, ale cuchnęła na odległość i nie podobało mu się to ani trochę. – Tak? – Cześć, Ray. Nikt, do kogo mamy dojście nie ma nic do powiedzenia o Luigim. Obiecaliśmy niezłą nagrodę, skontaktowaliśmy się z każdym, kto jest nam winien jakąś przysługę i nic. Luigi zniknął. – Szukajcie dalej. Przynajmniej jeden z Federalnych za to zapłaci, chociaż Genaloni nie wiedział, kiedy to nastąpi. Selk przyjął zlecenie i lepiej go nie poganiać. Zadźwięczał sygnał interkomu. – Co tam? – Znów pańska żona. – Jezu, nie ma mnie, dobrze? I zapomniałem zabrać telefon komórkowy. – Tak, proszę pana. Genaloni pokręcił głową. Spojrzał na Johnny’ego, który się uśmiechał. Uśmiechał się. Jezu. – Od jak dawna jesteś żonaty? Półtora roku? – Czternastego grudnia miną dwa lata – powiedział Johnny. – Więc masz jeszcze ten cholerny miodowy miesiąc. Przyjdź za piętnaście lat, to

sobie pogadamy o kobietach. Odpowiedzią był następny uśmiech. Genaloni pokręcił głową. Johnny miał dwadzieścia cztery lata, co oznaczało, że jeszcze wszystko wiedział. Genaloni osiągnął już wiek, w którym człowiek zdaje sobie sprawę, że w miarę upływu lat wie coraz mniej. – Zajmujesz się historią? – Zajmowałem, na uczelni. Genaloni wiedział o tym, ale udał zdziwienie. Nie zaszkodzi, kiedy personel nie do końca orientuje się w wiedzy szefa. Sam chętnie czytał książki historyczne, kiedy czas mu na to pozwalał. – Wiesz, kim była Mary Katherine Horny? – spytał. Johnny wytężał pamięć, zmarszczywszy brwi. – Nic mi to nie mówi – przyznał w końcu. – Była Węgierką, dziwką, znaną jako Wielkonosa Kaśka. – Aha, dziewczyna Doca Hollidaya? – Miło się przekonać, że ten dyplom na coś ci się przydaje. Kaśka była ladacznicą, pijaczką i awanturnicą. Puszczała się, chlała i biła we wszystkich miasteczkach Dzikiego Zachodu, jeździła z Hollidayem, z Earpami i paroma innymi dość niebezpiecznymi facetami. Johnny skinął głową. – Aha. – Mogła z tym skończyć, kiedy związała się z Hollidayem, ale nie potrafiła usiedzieć na miejscu. Ciągnęło ją do dawnego życia, chociaż była już z Dockiem. A jeśli nawet siedziała akurat w domu, to na pewno nie jak mysz pod miotłą. Wydobyła go kiedyś z więzienia, po tym, jak załatwił człowieka nożem. Omal nie zatłukła wtedy strażnika. Miała burdel w Tombstone w latach 1880, najlepszy w mieście. Zorganizowała go w wielkim namiocie, miała kilkanaście dziewczyn i sprzedawała mnóstwo taniej whisky. Bez przerwy dochodziło tam do bójek i strzelanin. Ona i Doc też tłukli się między sobą, aż pierze leciało i nie zawsze on był górą. Kiedy Holliday wykitował na gruźlicę, kurwiła się jeszcze przez wiele lat. Wyszła za mąż, uciekła od męża, jeździła to tu, to tam, aż w końcu wylądowała w domu starców. Zmarła w 1940 roku. Miała dziewięćdziesiąt lat. – Fascynujące – powiedział Johnny, nie bardzo wiedząc, po co szef opowiedział mu te historię. – No i popatrz, była dziwką – cholernie niebezpieczne zajęcie w tamtych czasach – przestawała z najgorszymi zabijakami, potrafiła przyłożyć Dockowi Hollidayowi, jednemu z najbardziej zimnokrwistych zabójców wszech czasów, mieszkała w dziurach, w których mogli ją zgwałcić i zamordować, i nikt nawet by nie mrugnął.

– Do czego zmierzasz? – Kaśka przetrwała to wszystko – prostytucję, Hollidaya, bandziorów, whisky, parszywe miasteczka, wszystko. – Genaloni uśmiechnął się. – Umarła ze starości. – Przerwał na chwilę, ale zaraz mówił dalej. – Wiesz, co zwykli byli mawiać kawalerzyści w Dakocie, kiedy próbowali wybić Siouxów? „Jeśli cię złapią Indianie, nie pozwól, by oddali cię w ręce swoich kobiet”. Kobieta obetnie ci jaja, usmaży je z cebulką i każe ci je zjeść, a przy tym cały czas będzie się uśmiechała. Zapamiętaj to sobie. Nieważne, co mówi twoja młoda żona, nieważne, jaka dobra jest w łóżku, w sprawach biznesu trzymaj gębę na kłódkę. Więzienia są pełne facetów, którzy paplali przed żonami, a potem im się czymś narazili. Kobiety są dobre do wielu rzeczy, ale żadnej nie można bezgranicznie ufać. Nigdy. – Zapamiętam. – Dobrze. A teraz idź i dowiedz się, dlaczego Federalni ukrywają Luigiego. Kiedy chłopak wyszedł, Genaloni uśmiechnął się do siebie. To był całkiem niezły wykład. Zawsze uważał, że byłby doskonałym profesorem.

Rozdział 19

Wtorek, 28 września, godzina 18.54 Waszyngton, Dystrykt Columbia Przebrana za Phyllis Markham, Selk kuśtykała w kierunku segmentu, w którym mieszkał jej cel. Pudelek co chwila udawał konewkę, podlewając jakieś drzewko, czy krzaczek. Samochodu z agentami nie było. Trochę ją to rozczarowało. Bywało, że brała zlecenie skasowania jakiegoś gangstera, handlarza bronią, czy polityka i obecność kilkunastu ochroniarzy sprawiała, że zadanie stawało się trudniejsze. Ale samotny facet, który nie ma pojęcia, że stanie się ofiarą? Bez żadnej ochrony, może tylko z alarmem w mieszkaniu? Niezbyt to ambitne. Osiągnąwszy swój poziom, Selk najczęściej sama sobie rzucała wyzwania. Ten cel rozpracowywała od ponad tygodnia i teraz była gotowa. Znała przyzwyczajenia swej ofiary. Kiedy zamawiał do domu chińskie jedzenie, wiedziała, że jego ulubioną potrawą jest kurczak na ostro z makaronem. Kiedy rano wychodził z domu, żeby pobiegać, mogła biec kilkadziesiąt metrów przed nim, bo trasę znała na pamięć. Wiedziała, kiedy idzie na przyjęcie, gdzie będzie próbował usiąść, jeśli miejsca nie będą wyznaczone, o której przeprosi towarzystwo i wyjdzie. Wiedziała o byłej żonie i dziecku w Idaho, o samochodzie, którym bawił się w garażu, i że zastępczyni była w nim zadurzona, sądząc po sposobie, w jaki na niego patrzyła. I że on nie miał o tym pojęcia. Wiedziała, ile ma wzrostu, ile waży, gdzie chodzi do fryzjera i że tak naprawdę wcale nie chciał stanowiska, które teraz zajmuje. Wiedziała o swoim celu dużo – ale nie to, dlaczego został wybrany. Skaut usłyszał coś w krzakach po lewej stronie i zaszczekał. Pewnie kot. Pozwoliła mu szczeknąć kilka razy, ale zaraz go uciszyła. Przestał, ale aż się trząsł z emocji, tak chciałby pobiec za tym czymś. Ten pies nie wiedział, że jest zabawką; myślał, że jest synem wilka i był żądny łupu. Uśmiechnęła się. Dobrze pamiętała, jak kiedyś mocno ugryzł ją pies. Nie jakaś wielka bestia w rodzaju owczarka, lecz jamnik, który też pewnie myślał, że jest potomkiem Białego Kła. Może takie maluchy muszą coś udowadniać. Jej cel sprawiał wrażenie całkiem przyzwoitego faceta. Był dość przystojny,

przyjemnie się uśmiechał i dobrze pracował. Był na pewno lepszy niż większość biurokratów. Kochał swą córeczkę w Idaho, a od czasu rozwodu nie był szczególnie aktywny seksualnie, więc prawdopodobnie wciąż czuł coś do byłej żony. Był pożyteczniejszy niż większość członków społeczeństwa, bardziej etyczny, moralny, odpowiedzialny. W najmniejszym stopniu nie przejmowała się, że musi go zabić. Niektórzy zawodowcy unikali dowiadywania się zbyt wiele o swych celach, nie chcieli się angażować, zbierali tylko niezbędne informacje. Zachowywali dystans, nie pozwalali sobie na myślenie o celu jako o człowieku. Zawsze uważała, że to bzdura. Jeśli chce się kogoś zlikwidować, powinno się go najpierw poznać. To zwykła uczciwość wobec ofiary; o ileż to dla niej lepsze niż zginąć z ręki kogoś obcego. W ten sposób okazywała przynajmniej szacunek tym, którzy na to zasługiwali. Było to swego rodzaju uhonorowaniem ofiary. Teraz wiedziała już więcej niż potrzebowała. Tamten nie był złym człowiekiem, ale nie był też kimś szczególnie interesującym. Nie będzie żadnych niespodzianek. – Idziemy, piesku. Naprzód. Pies niechętnie ruszył, oglądając się na to coś w krzakach na wypadek, gdyby zdecydowało się wyskoczyć i rzucić do ucieczki. Mały Skaut reagujący na zew natury – zabawne. Zastanawiała się, kiedy uderzyć. Mogła to zrobić w dowolnym momencie, była zabezpieczona na wszystkie strony; w takich warunkach należało działać, kiedy wyczucie podpowie, że już czas. Nie wcześniej, jeśli miało to być zrobione perfekcyjnie. Reakcją na śmierć tego faceta będzie cała armia Federalnych na jej tropie. Musiała to zrobić perfekcyjnie. Zbliżała się do domu, w którym mieszkał jej cel. Spojrzała na zegarek – analogowy model na baterie, Lady Bulova; Phyllis Markham nosiła go, ponieważ należał do jej drogiej, zmarłej matki. Zwolniła trochę, pozwalając psu nieco dłużej węszyć w miejscach, oznakowanych już przez inne psy. Jutro będą stąd wywozić śmieci – furgonetki przyjeżdżały w tym celu dwa razy w tygodniu – a domy przy tej ulicy nie miały drogi dojazdowej od tyłu. Otworzyły się drzwi i jej cel wyszedł z pojedynczą papierową torbą ze śmieciami. Zgadza się. Jeśli następnego dnia miano wywozić śmieci, wynosił swoje zaraz po powrocie do domu, kiedy tylko się przebrał. Znalazła się koło niego w momencie, kiedy odstawiał torbę. Uśmiechnął się do niej. – Dobry wieczór – powiedział. – Dobry wieczór, młody człowieku – powiedziała Selk głosem Phyllis Markham. –

Przyjemnie jest pospacerować w taki wieczór. – Rzeczywiście, proszę pani. – Przykucnął i podsunął psu wierzch dłoni. Skaut obwąchał jego rękę i pomachał ogonem. Cel podrapał pudla za uchem. – Dobry piesek. Selk uśmiechnęła się. Mogłaby go powalić teraz, jednym uderzeniem laski – nawet by się nie zorientował, co się stało. Roztrzaskać mu czaszkę, kiedy głaskał psa, pochylić się i przeciąć mu aortę nożyczkami do manicure, które miała w torebce. Wykrwawiłby się na śmierć w ciągu paru minut. Mogłaby też poprosić go o szklankę wody i oczywiście zaprosiłby ją do mieszkania. Był

sympatycznym

facetem,

nie

odprawiłby

spragnionej

starszej

pani.

Skasowałaby go w środku i nikt by niczego nie zauważył. Jakież to proste. Uśmiechnęła się do niego. Teraz? Wprosić się do mieszkania? Chwila przeciągała się. Miała życie tego człowieka w swoich rękach. To była władza. Prawdziwe panowanie. Nie. Nie dzisiaj. Czuła, że jeszcze nie czas. Może jutro. – Chodź tu, Skaut, nie przeszkadzaj temu miłemu panu. Cel wstał, a kobieta, która miała go wkrótce zabić, pokuśtykała dalej. – Proszę na siebie uważać – zawołał za nią. – Dziękuję, młody człowieku. Pan też niech uważa.

Środa, 29 września, godzina 3.14 nad Północnym Atlantykiem Monotonny, niski szum wielkich silników 747 podziałał usypiająco na większość pasażerów. Lampka do czytania nad fotelem Johna Howarda była zapalona, ale tekst na płaskim czytniku, który trzymał na kolanach, nie był przewijany tak długo, że włączył się wygaszacz ekranu. – Chce pan trochę ciepłego mleka z melatoniną, pułkowniku? – spytał Fernandez. Wyrwany z zamyślenia Howard spojrzał na sierżanta. – Właśnie przygotowuję raport. – Widzę, sir. Szczegółowe studium buddyjskiej filozofii wygaszonego ekranu? Howard uśmiechnął się i machnął ręką, zapraszając Fernandeza na fotel po drugiej stronie przejścia. – Niezbyt ambitna operacja, co, Julio? – Z przeproszeniem Zlokalizowaliśmy

pana

komórkę

pułkownika, terrorystyczną

o czym i bez

pan, strat

u diabła, po

naszej

mówi? stronie

zapuszkowaliśmy bandę radykałów, którzy do nas strzelali. Tam, skąd pochodzę, nikt nie kręciłby nosem na takie rezultaty. – Wiesz, co mam na myśli. Fernandez rozejrzał się po kabinie. W pobliżu nie było nikogo, a najbliżsi pasażerowie spali. Dał sobie spokój z mówieniem jak podoficer do oficera. – Wiesz co, John? Masz rację, jeśli uważasz, że to nie był desant na plażę Iwo Jima. Ale naszym zadaniem było odnalezienie czarnych charakterów i powstrzymanie ich. Zrobiliśmy, co do nas należało, ochroniliśmy ambasadę, nie sprowokowaliśmy konfliktu z miejscowymi władzami i wszyscy wracamy do domu bez jednego zadrapania. Lepiej naprawdę nie można. Howard skinął głową. Fernandez miał oczywiście rację. Zadanie wykonane, straty własne – zero. Wzorowo przeprowadził tę operację. Tak właśnie powinien działać żołnierz. W Net Force byli zachwyceni. Paru kolegów z wojska, którzy wiedzieli, dokąd i po co wyruszył, przysłało mu już zaszyfrowane e-maile z gratulacjami. To było zwycięstwo na całej linii. Więc dlaczego coś go w tym niepokoiło? Bo wszystko poszło zbyt łatwo. Cóż, sprawdziła się zasada, że właściwe planowanie zapobiega spieprzeniu sprawy, ale teraz, kiedy to rozpatrywał, doszedł do wniosku, że ani przez chwilę nie wątpił, że odniosą zwycięstwo. Jego żołnierze byli najlepszymi z najlepszych, przeszli do Net Force z oddziałów specjalnych – SEAL, Zielone Berety, Rangersi. Można ich było zrzucić do dżungli na spadochronach

za

liniami

nieprzyjaciela,

uzbrojonych

tylko

w scyzoryki,

a wybudowaliby zamek z kości wrogów. Tamci terroryści byli bandą obdartusów, z głowami w chmurach i prawie bez żadnego doświadczenia taktycznego, czy strategicznego. Jak można było nie zwyciężyć w walce z takim przeciwnikiem? Powiedział to Fernandezowi. Sierżant parsknął śmiechem. – Co? – Och, po prostu wyobraziłem sobie, co dowódca sił brytyjskich musiał powiedzieć swym oficerom polowym pod koniec wojny o niepodległość: „Co? Banda obdartusów

z głowami

w chmurach

i prawie

bez

żadnego

doświadczenia

taktycznego, czy strategicznego dokopała właśnie najlepszym formacjom Jego Królewskiej Mości?”. Howard zachichotał. Fernandez potrafił przedstawiać sprawy w sposób, jakiego nikt by się nie spodziewał po sierżancie. A do tego ten brytyjski akcent z wyższych sfer... W dodatku miał rację. Terroryści mogli się okazać lepsi. Krew na posadzce tamtego magazynu mogła być krwią jego żołnierzy. Zawsze istniała taka możliwość. – Widzisz, John, może i nie okryliśmy się sławą, ale

zwycięstwo, to zwycięstwo. Po to tam w końcu polecieliśmy, prawda? – Tak, masz rację. – Jasna cholera! Że też nie mam w tym momencie magnetofonu. Mógłbym obudzić paru świadków, przy których pan pułkownik by to powtórzył? Ten fragment, że mam rację. – O czym wy mówicie, sierżancie? Nie pamiętam, żebym coś takiego powiedział. – Tak też myślałem, sir. – Uśmiechnął się. – Chyba spróbuję się trochę zdrzemnąć. – Dobranoc, Julio. Dzięki. – Sir, jeśli to dla pana jakaś pociecha, to mam przeczucie, że nie był to ostatni epizod w tej wojnie. Następnym razem może być inaczej. Howard patrzył za najlepszym ze swych ludzi, który szedł w stronę rzędu pustych foteli. Tak, zawsze tak było. Drobna potyczka nie przesądzała o całej wojnie.

Środa, 29 września, godzina 22.54 Portland, Oregon Rużjo obserwował wejście do restauracji McCormicka. Lokal ten znajdował się poza centrum, między śródmieściem a przedmieściami-sypialniami na zachodzie. Specjalnością były tu ryby i podobno przygotowywano je znakomicie. Chyba tak, sądząc po krótkim rozpoznaniu, jakie przeprowadził wcześniej. Była to najlepsza restauracja w pobliżu firmy, produkującej jedne z najszybszych mikroprocesorów do komputerów osobistych. Firma znajdowała się niedaleko stąd, w miejscowości Beaverton, nazwanej tak na cześć wodnych ssaków, budujących żeremia 7. Rużjo siedział w wynajętym samochodzie po drugiej stronie ulicy, zaparkowawszy w cieniu tablicy reklamowej koreańskiego biura podróży. Sześćdziesiąt dwa metry od drzwi wejściowych – według wskazań dalmierza. Żadna odległość. Samochód był duży, z mocnym silnikiem, chociaż Rużjo nie przypuszczał, żeby musiał korzystać z mocy silnika do ucieczki. Obydwoma oczami patrzył przez szeroką szczelinę celownika HOLOsight Bushnella. Widział nie powiększone drzwi wejściowe, na które nakładał się świecący czerwono krzyż celownika. Było to bardzo nowoczesne urządzenie, które – w odróżnieniu od celownika laserowego – nie emitowało wiązki światła, a tym samym nie zdradzało strzelca. Kosztowało więcej niż broń, na którym było zamontowane, sztucer Winchester 30-06, też doskonały. Celownik Rużjo kupił w sklepie z bronią w San Diego, Winchestera w Sacramento, używanego, z ogłoszenia w gazecie. Zamontował celownik na

sztucerze i przystrzelał broń w kamieniołomach przy starym szlaku na zachód od Forest Grove w Oregonie. Z takim celownikiem Rużjo niezawodnie trafiał z odległości stu metrów w cel wielkości kółka, tworzonego przez zetknięcie palca wskazującego z kciukiem. Niczego więcej nie potrzebował. Zastanawiał się nad użyciem tłumika, ale zrezygnował z tego pomysłu. Pocisk wylatywał z lufy z prędkością ponaddźwiękową, więc trzasku fali balistycznej i tak nie da się uniknąć. W tej sytuacji wytłumianie samego strzału nie miało sensu. Poza tym, tutaj odgłos strzału poniesie się echem, powodując wrażenie, jakby dochodził ze wszystkich stron naraz. Zresztą, nawet gdyby dokładnie wiedzieli, gdzie jest strzelec, nie miałoby to większego znaczenia. Szefowie firm komputerowych nie wychodzili na miasto uzbrojeni, czy w towarzystwie ochroniarzy. Nigdy nie było takiej potrzeby. Prawdopodobnie nie będzie jej

i po dzisiejszej nocy, chociaż było mało

prawdopodobne, że oni jeszcze będą w to wierzyć. Kiedy policja dotrze na miejsce, Rużjo będzie już daleko. Opracował sobie i zapamiętał trzy trasy ucieczki; każda zapewniała możliwość zatrzymania się na chwilę tak, żeby nikt nie zauważył pozbycia się broni. Na rękach miał wodoodporne, bardzo cienkie rękawiczki ze sztucznego jedwabiu – na celowniku, sztucerze, ani na nabojach nie będzie odcisków palców ani śladów potu. Spojrzał na zegarek. Parę minut po jedenastej, czasu miejscowego. Towarzystwo było już w restauracji od prawie dwóch godzin. Ich samochody stały zaparkowane przed wejściem. Będzie miał aż nadto czasu, zanim do nich dojdą. Opuścił broń. Osiem minut później otwarły się drzwi restauracji. Rużjo wetknął sobie do uszu plastikowe zatyczki. Huk wystrzału ze sztucera we wnętrzu samochodu mógłby spowodować uszkodzenie błony bębenkowej. Pojawiło się sześciu mężczyzn. Szli powoli, śmiejąc się i rozmawiając. Rużjo uniósł broń. Nabrał głęboko powietrza, wypuścił połowę i wstrzymał oddech. Przesunął dźwignię bezpiecznika, naprowadził świecący krzyż celownika na drugiego z brzegu mężczyznę w tamtej grupie, mierząc dokładnie między oczy... Ściągnął spust... Nie słyszymy kuli karabinowej, która nas zabija. Mężczyzna był martwy, zanim dotarł do niego huk wystrzału. Rużjo odłożył sztucer na podłogę samochodu i uruchomił silnik. Wyjechał z parkingu biura podróży i przyśpieszył. O tej porze na ulicach nie było dużego ruchu. Znajdował się już kilkaset metrów od restauracji, przy wjeździe na estakadę, kiedy minął go

pierwszy wóz policyjny, pędzący w przeciwną stronę na syrenie i z migającymi światłami. Nie obejrzał się. Nie musiał. Nikt za nim nie jechał.

Rozdział 20

Czwartek, 30 września, godzina 8.01 Grozny, Czeczenia – Następna rozmowa, panie Plechanow! – krzyknęła Nastia z sekretariatu. Interkom wciąż się psuł, ale teraz nie miało to już znaczenia. – Pan Sikes z Systemów Municypalnych Bombaju. Plechanow uśmiechnął się. Przez ostatnie parę dni telefonowano do niego prawie bez przerwy. Dokładnie tak, jak przewidział. Zasiane ziarno zaczynało dawać plon. Plechanow wiedział, że kiedy awarie systemów komputerowych spowodowały śmierć setek ludzi, tamci z Bombaju skontaktowali się najpierw z Bertrandem, podrzędnym programistą, który instalował u nich zabezpieczenia. Ale chociaż Bertrand wiedział dosyć, żeby zorientować się, co się stało, nie był w stanie zagwarantować, że nie dopuści, by coś takiego znów się wydarzyło. Zadzwonili więc do Plechanowa – od niego powinni byli zacząć – i oczywiście zapewnił ich, że może zagwarantować z całą pewnością, iż nie powtórzy się takie złamanie zabezpieczeń, jeśli to on zainstaluje nowy system ochronny. Oczywiście, że może udzielić takiej gwarancji – była tylko garstka programistów, którzy potrafiliby się przedrzeć przez jego zapory, i tylko jeden, któremu by się chciało, ale w jego interesie – to znaczy w interesie samego Plechanowa – leżało, żeby ten system ochronny pozostał niepokonany. Ludzie bardzo niepokoili się takimi zajściami, więc wystarczy, że dojdzie do jeszcze jednego, czy dwóch zamachów na sygnalizatory w wielkich miastach i większość – jeśli nie wszyscy – przybiegnie do niego, Plechanowa, po pomoc. Większość przedstawicieli systemów komunikacji miejskiej w metropoliach azjatyckich będzie więc już w obozie Plechanowa, kiedy spotkają się na dorocznych obradach, które w tym roku odbędą się w chińskim Kantonie. W końcu wykona dla nich do tego czasu kawał doskonałej roboty, i to po bardziej niż przystępnych cenach. Wszyscy będą mu winni wdzięczność. Będą się go starali zadowolić na wszelkie sposoby, żeby uniknąć losu tamtych pechowców, którzy niewątpliwie padli ofiarą terrorystów. Któż, jeśli nie terroryści, dokonywałby zamachu na komputery systemów transportowych? Po co? – Słucham. – Władimir? Tu Bill Sikes, Bombay Transport. – Witaj, Bill, jak się masz? – Nie najlepiej. Słyszałeś o naszych problemach?

– Obawiam się, że tak. Coś strasznego. Bardzo mi przykro. – Cóż, nie ma co płakać nad rozlanym mlekiem, ale chcemy zapobiec takim incydentom na przyszłość. Możesz nam pomóc? – Ależ oczywiście, Bill. Oczywiście, że pomogę. – Następna rozmowa! – krzyknęła Nastia zza swego biurka. – Z Korei. Plechanow usiadł wygodniej. Uśmiechał się, naprawdę szczęśliwy.

Czwartek, 30 września, godzina 8.15 Waszyngton, Dystrykt Columbia Tyrone Howard spotkał się ze swym przyjacielem Jimmy Joe w lokalu striptizowym zwanym „Wielkie Piersi”. Dla chłopców w ich wieku wstęp był tam oczywiście wzbroniony, ale obaj występowali jako dorośli, a byli wystarczająco sprytni, żeby przejść przez niezbyt dokładną kontrolę. Dostać się do wirtualnego lokalu typu R (restricted – nie dla młodocianych) w jakimś publicznym forum potrafił każdy półgłówek. Wszystko, co można tu było zobaczyć, to nagie kobiety. Znacznie trudniej było wślizgnąć się do lokalu typu XXX, a zresztą, Tyrone nie chciał tego ryzykować. Rodzice obdarliby go za to ze skóry, gdyby się dowiedzieli, a ponieważ jego tato pracował z takim zawodnikiem jak J.G., mógłby się dowiedzieć, gdyby chciał. – No i co, Jimmy Joe? Skanujesz coś? – Niewiele, stary. Ale multum zakłóceń w Sieci Dalekowschodniej. Tyrone skinął głową. Daleki Wschód borykał się od paru dni z ZPD – zakłóceniami przepływu danych. Widział to na własne oczy. Szalony programista wyrządzał tam poważne szkody. Na scenie, w stroboskopowych błyskach reflektorów i przy rytmicznych dźwiękach muzyki, wysoka, niebieskooka dziewczyna demonstrowała publiczności, że jest naturalną brunetką. Wytrzeszczył oczy. Uśmiechnęła się do niego, nie wiedząc, że jego persona – postać wirtualna, pod jaką występował w Sieci – nie odpowiada rzeczywistości. Zresztą, jej persona też nie musiała być prawdziwa. Równie dobrze mogła być tłustym facetem po sześćdziesiątce. Rzeczywistość wirtualna nie była najlepszym miejscem dla kogoś, kto poszukiwał prawdy. – Zajrzę do OHT, zobaczę, czy nie ma jakiegoś sprzężenia zwrotnego – powiedział Jimmy Joe. – Zawsze się tam znajdzie jakiś maniak, który łowi płotki durszlakiem. Może naprowadzą nas na duże ryby. – Zeskanuj to i ściągnij – powiedział Tyrone. Na scenie brunetkę zastąpiła nowa striptizerka. O ho, ho, popatrzcie tylko,

Belladonna Wright we własnej osobie. To była sprawka Jimmy Joe, który wszedł do systemu i zmienił wizualizację tak, że nowa dziewczyna miała twarz i ciało Belli. Tyrone za nic by tego nie zaryzykował, nawet w rzeczywistości wirtualnej. Gdyby się Byk dowiedział, byłoby... niedobrze. – Ruszam dalej – powiedział Tyrone. Jimmy Joe uśmiechał się całą gębą. Zagdakał jak przestraszony kurczak, kpiąc sobie z obaw przyjaciela. – Masz rację. Nie zamierzam spędzić sześciu tygodni na regeneracji tkanki kostnej, ty małpiaku. A już na pewno nie za nakładkę, która nie jest realna. – Twoja strata – powiedział Jimmy Joe. – Kto by się miał dowiedzieć? – Wystarczą dwa słówka do ucha Byka i będzie z ciebie marmolada. Jimmy Joe wzruszył ramionami. – Czym byłoby życie bez ryzyka? – Odwrócił się, żeby popatrzeć, jak fałszywa Bella zrzuca kostium. – Ja się zmywam – powiedział Tyrone. Ruszając do drzwi, nie omieszkał jednak rzucić okiem na scenę. Pomyślał, że może warto zajrzeć do CyberNation, zobaczyć, co się tam dzieje.

Czwartek, 30 września, godzina 8.20 Quantico, Wirginia Siedząc w Dodge’u Viperze, zaparkowanym po drugiej stronie ulicy, Jay Gridley obserwował Tyrone’a, wychodzącego z lokali striptizowego. Chłopiec go nie widział. Jay uśmiechnął się. Pułkownik prosił go, żeby sprawdził od czasu do czasu, co chłopak robi w Sieci. Gridley nie miał nic przeciwko temu, ale nie zamierzał wspominać o striptizie. Kilkunastoletni chłopcy byli po prostu ciekawi, a striptiz w rzeczywistości wirtualnej to nic w porównaniu z innymi niebezpieczeństwami, jakie zagrażały takim dzieciakom, online, czy offline. Dopiero gdyby chłopca nie interesowało patrzenie na nagie kobiety, ojciec powinien się zacząć martwić. Nie ma sprawy. Tyrone dosiadł swego Harleya i odjechał z rykiem silnika. Gridley patrzył za nim przez chwilę, a potem uruchomił Vipera. Miał mnóstwo innych spraw na głowie.

Czwartek, 30 września, godzina 11.55 Quantico, Wirginia Toni Fiorella rozgrzewała się na macie, pracując nad kolanami, kiedy do sali wszedł Rusty i pomachał jej ręką. Był już przebrany do treningu. Okazał się bardzo pojętnym

uczniem.

Bardzo

elastyczny,

chociaż

może

trochę

za

bardzo

zafascynowany szybkością i siłą, które w bukti negara nie były potrzebne. Jeśli dojdzie do serak, będzie mógł to wykorzystać, ale to dopiero za parę lat, pod warunkiem, że będzie się przykładał. Ale przynajmniej przychodził dotąd na każdy trening, a sposób, w jaki się poruszał świadczył, że ćwiczył także na własną rękę. Wciąż jeszcze czuł się nieswojo w zwarciu, wciąż instynktownie szukał dystansu, co przeszkadzało we właściwym opanowaniu nowych dla niego technik, ale to z czasem minie. – Cześć, guru. – Cześć, Rusty. Zaczynamy. Skinął głową. Rozstawił stopy, ręce spuścił po bokach, wewnętrzną stroną dłoni do przodu, z palcami skierowanymi w dół. W odróżnieniu od niektórych tradycyjnych japońskich sztuk walki, jej wersja silat wymagała znajomości zaledwie kilku terminów, tyle że indonezyjskich. Jednym z nich było słowo „garda”. – Jagah – powiedziała. Przyjęła taką samą postawę, jak Rusty. Jej guru miała rację. Nauczanie pomagało w doskonaleniu własnych umiejętności. Trzeba było wszystko przemyśleć, poukładać sobie w głowie, i dopiero potem można było zacząć tego uczyć innych. Ceremonialny ukłon, coś, co robiła od lat, był tu dobrym przykładem. Ona wykonywała go automatycznie, jednym płynnym ruchem, ale dla początkującego była to cała seria mniejszych ruchów, z których każdy coś znaczył. Przedstawiam się Stwórcy na początku... Lewa stopa wysuwała się nieco przed prawą, kolana uginały, ręce przesuwały w lewo, do biodra, dłońmi w dół, lewa na prawej. Przedstawiam się najlepiej, jak potrafię, świadom Sztuki... Ręce składały się jak do modlitwy, dłonie do góry, jakby trzymały książkę. Prawa dłoń zaciskała się w pięść, lewa ją nakrywała i obie przyciskały się do piersi. Pragnę otrzymać od Stwórcy wszystkie te rzeczy, których nie widzę... Ruch, przypominający czytanie książki, otwarte dłonie zasłaniają oczy. ...wyryć je w sercu...

Dłonie przyciśnięte do siebie w namaste, klasycznym geście modlitewnym, dotykają piersi na wysokości serca. ...aż do końca. I końcowy ruch, powtórzenie pierwszego, blok dłońmi zwróconymi w dół przy lewym biodrze. – Wykonaj, proszę, djuru – powiedziała. Rusty skinął głową i rozpoczął pierwsze djuru. Był to najprostszy z tańców, ale wywodziło się z niego wszystko, co bardziej skomplikowane. Uświadomiła sobie, że to metafora życia.

Czwartek, 30 września, godzina 12.30ź Quantico, Wirginia Selk kupiła Coca-Colę, kurczaka na słodko-kwaśno i kleisty ryż w chińskiej restauracji, do której jej cel przyjeżdżał czasem na lunch swym trójkołowcem. Dzień był ciepły, ale lekka bryza sprawiała, że nie było tak duszno. Selk siedziała przy jednym z białych, żelaznych stolików przed restauracją. Miała na sobie luźny podkoszulek i bardzo luźne czarne spodnie, czapkę baseballową i ciemne okulary. Założyła czarną perukę, która – choć prawie cała schowana pod czapką – przyczyniała się do zmiany jej wyglądu na tyle, że Selk nie przypominała w tej chwili żadnej postaci, którą cel mógł kiedyś widzieć. Nadjeżdżał właśnie na swym trójkołowcu. Twarz i szyja błyszczały mu w słońcu od potu. Otworzyła tekturowe pojemniki i wrzuciła kawałki kurczaka oraz ryż na papierowy talerz. Wymieszała to wszystko drewnianymi pałeczkami jednorazowego użytku, które trzeba było najpierw rozerwać, bo były złączone na jednym końcu i czekała, aż sos wsiąknie w ryż. Oprócz niej jeszcze kilkanaście osób zdecydowało się tego dnia zjeść lunch na zewnątrz, korzystając z ładnej pogody. Z żadną z nich nie nawiązała kontaktu wzrokowego, podobnie jak z celem. Cel zaparkował trójkołowiec, ściągnął rękawiczki, zdjął kask, zawiesił go na kierowniku i poszedł do restauracji. Mięśnie nóg miał nabrzmiałe od jazdy. Szorty ze spandexu ukrywały niewiele z tego, na co ktoś chciałby ewentualnie spojrzeć. A było na co. Nie była zakonnicą, chociaż rezygnowała z seksu, kiedy pracowała. Mora Sullivan mogła wyprawiać w łóżku, na co miała ochotę; Selk nie mogła sobie pozwolić na takie ryzyko. Nie zawsze tak było. Kiedyś, na początku kariery, poderwała swój cel w barze. Był

to przystojny mężczyzna. Poszli do hotelu i przespała się z nim. Było to bardzo dynamiczne zbliżenie. Kiedy zasnął, zaspokojony i wyczerpany, wyjęła z torebki pistolet kalibru 0,22 cala z tłumikiem i strzeliła mu dwa razy w tył głowy. Zginął we śnie, a ona była wtedy z siebie zadowolona. Sprawiła, że jego ostatnie chwile były bardzo szczęśliwe. Kochał się z namiętną kobietą, a potem zasnął, by się więcej nie obudzić. Bywają gorsze rodzaje śmierci. To, co zrobiła, było głupie. Na miejscu zbrodni pozostały jej włosy i ślady potu, widział ją personel hotelowy, nawet jeśli była w przebraniu. Ostatecznie nic się złego nie stało – od tamtego czasu minęło parę lat i sprawą od dawna nikt się nie zajmował – ale to nie zmieniało faktu, że postąpiła głupio. W innym czasie, w innym miejscu przyjemnie byłoby może zabawić się z obecnym celem, ale nie zamierzała ryzykować. Nie mogła sobie pozwolić na sentymentalne uczucia. Zajęła się kurczakiem. Nie był najgorszy, ale jadała już lepsze. Czy zrobi to dzisiaj? Zerknęła na swój cel, który stał w kolejce, żeby złożyć zamówienie. Na twarzy Selk pojawił się uśmiech.

Rozdział 21

Piątek, 1 października, godzina 7.00 Kijów, Ukraina W Kijowie było kilka przyzwoitych restauracji, ale śniadanie kazali sobie podać do apartamentu w nowym „Hiltonie”, znajdującym się blisko brzegu pięknego Dniepru, na miejscu, zajmowanym kiedyś przed teatr i parę sklepów. W odróżnieniu od restauracji, w hotelowym apartamencie można było sprawdzić, czy nie został założony podsłuch, co też uczyniono. Okna na piątym piętrze można było zabezpieczyć prostymi wibratorami, skutecznie radzącymi sobie z laserowymi czytnikami, wymierzonymi w ich stronę z odległego o kilkadziesiąt metrów budynku i o to również zadbano. Podziękowano kelnerom i zamknięto drzwi, żeby żadne tajemnice nie wydostały się na zewnątrz. Było zresztą mało prawdopodobne, żeby ktokolwiek ich szpiegował. Nikt poza apartamentem nie miał pojęcia, co się działo w środku. Ale ostrożności nigdy za wiele. Plechanow uśmiechał się zdawkowo, nie ujawniając swych myśli. Było to tylko jedno z wielu spotkań. Zdążył już dobrze poznać tych ludzi; ich losy leżały w jego rękach. Dzisiaj spotykał się z politykami, jutro przyjdzie kolej na wojskowych. Za kilka dni, w innym hotelu, w innym kraju, będzie prowadził podobne rozmowy z politykami i generałami. Zabezpieczał się na wszystkie strony. Dokończyli jajecznicę i łososia, dopili soki i kawę. Plechanowowi bardzo smakowała ta kawa, mocna i gorzka, czarna jak espresso. Nie spodziewał się, że będzie tu tak dobra. – Macie wszyscy nowe numery transferowe? – upewnił się. Oprócz niego, w pokoju było jeszcze troje ludzi, dwóch mężczyzn i kobieta, szacowni deputowani do Werchownej Rady, czyli tutejszego parlamentu. – Tak – odpowiedzieli chórem. Plechanow skinął głową. Elektroniczne pieniądze, do których dostęp umożliwił tym trojgu, były nieistotne, jakieś pół miliona na głowę, w miejscowej walucie. Oczywiście był to majątek dla plantatora ziemniaków, nauczycielki akademickiej na pół etatu i byłego oficera sił zbrojnych. Te pieniądze miały oliwić skrzypiące zawiasy, usuwać przeszkody z drogi – były przeznaczone na łapówki, podarunki, dotacje polityczne i temu podobne. Później miało ich być znacznie więcej i miała im towarzyszyć władza. Po następnych wyborach jedno z tych trojga miało być nowym prezydentem, a pozostali jego najważniejszymi ministrami. Plechanow nie podjął

jeszcze decyzji, komu z tych trojga przypadnie najwyższe stanowisko, ale ponieważ czasu było niewiele, postanowił zająć się tą kwestią. Jutro będzie rozmawiał z dwoma oswojonymi już generałami ukraińskimi, którzy również zostali przewidziani do awansu. Armia i parlament będą niezbędne, kiedy już dotrze na szczyt. Mając je po swojej stronie, będzie praktycznie niezwyciężony. Byłby nietykalny, gdyby jeszcze... Szkoda, że Cerkiew nie była tu już taką potęgą, jak kiedyś. – Towarzyszu Plechanow? – odezwała się kobieta. Nazywała się Ludmiła Chomiakowa. Jej rodzice pochodzili z Moskwy. Była kiedyś bardzo aktywna w kręgach partii komunistycznej. Od dawna nikt nie zwrócił się do niego per „towarzyszu”, nie w sensie, w jakim ona użyła tego słowa. – Słucham. – Są pewne trudności z... ruchem związkowym. Igor Bulawin grozi ogłoszeniem strajku w razie uchwalenia nowych reform. – Bulawin to Kozak i głupiec – powiedział Razin, były oficer. Odszedł z wojska w stopniu majora, po czym zajął się polityką. – Ty też jesteś Kozakiem, Jemielian – powiedziała Chomiakowa. – I dlatego się na nim poznałem – odparł Razin. – Nie martw się Bulawinem. Może mu się przytrafić śmiertelny wypadek podczas jazdy tym starym samochodem, z którego jest taki dumny. Bez trudu da się to załatwić. Plechanow spojrzał na kobietę. – Uważa pani, Ludmiło, że Bulawin stanowi dostatecznie duże zagrożenie, by trzeba było uciekać się do takiego... wypadku? Pokręciła głową. Miała czterdzieści lat, ale wciąż była atrakcyjną kobietą. – Stanowi zagrożenie, ale może wcale nie będzie trzeba go zabijać. – Śmierć rozwiązuje problem raz na zawsze – powiedział Razin. – Da, masz rację, ale Bulawina przynajmniej dobrze znamy. Żywy i przywiązany do masztu w naszym namiocie może nam się nawet na coś przydać. – A jak chcesz go tam zwabić? Jest za głupi, żeby przestraszyć się gróźb, nie weźmie łapówki, nie przeskrobał w przeszłości niczego, czym można by go szantażować. Moim zdaniem, najlepiej będzie go zlikwidować. Trzeci z obecnych, Demitrius Skotinos, z pochodzenia Grek, który w dalszym ciągu zajmował się uprawą ziemniaków w swym gospodarstwie na prowincji, siedział w milczeniu. – Może dałoby się go w coś wrobić? – powiedziała Chomiakowa. Razin tylko prychnął.

Plechanow spojrzał na nią, unosząc brwi. – Bulawin lubi wódkę i kobiety – wyjaśniła. – Jest dyskretny, a poza tym stara się nie przesadzać, żeby nie narazić się na gniew swych związkowców, gdyby się jednak dowiedzieli. Czasem jakaś popijawa w miejscu publicznym, ale nie za często, czasem romans z sekretarką. Mężczyznom takie rzeczy uchodzą. Może dałoby się podstawić mu kobietę, gotową... dosypać mu czegoś do wódki i poswawolić z nim potem tak, żeby nie mogło się to spodobać ani związkowcom, ani jego żonie. Jest wiele możliwości. A nasza kobieta miałaby, oczywiście, doskonałą kamerę fotograficzną. Razin nie był przekonany. – E tam, chcesz mu położyć do łóżka chłopca? A może owcę? Babska logika! Rżnąć wszystko, co się rusza! – Może to lepsze niż męska logika – zabijać wszystko, co się rusza – odparła, uśmiechając się. Plechanowi podobała się zarówno jej odpowiedź, jak i rozwiązanie, które proponowała. Brutali można znaleźć wszędzie; subtelność zdarzała się rzadziej. Żywy wróg, którego się miało na pasku, był czasem lepszy niż trup pod ziemią. Czasem. Cóż, wiedział już przynajmniej, kto będzie następnym prezydentem Ukrainy.

Czwartek, 30 września, godzina 23.00 Waszyngton, Dystrykt Columbia – Założę się, że nigdy nie byłeś świadkiem czyjejś śmierci, co, Skaut? Piesek pomachał ogonkiem, oderwany na moment od węszenia i siusiania. Ponieważ jednak nie zapowiadało się, że zostanie mu wydane jakieś polecenie, wrócił do swych ulubionych zajęć. Selk szła do domu swego celu, przebrana za starszą panią. Postanowiła zrobić to dziś w nocy. Cel jeszcze nie spał. Było już dość późno, jak na niego, ale lampka, przy której czytał, wciąż świeciła. Pójdzie jak z płatka. Zanim ktoś się dowie o jego śmierci, Selk będzie z powrotem w domu, a Phyllis Markham zniknie na zawsze. Selk pochyliła się i poklepała psa. Zwolniła go przy okazji ze smyczy, ale rozkazała: – Skaut, do nogi. Poprawiła białe, bawełniane rękawiczki, oburącz ujęła laskę i podniosła się powoli, z wyraźnym trudem. Kiedy kuśtykając ruszyła w dalszą drogę, pies trzymał się blisko niej. Każdy, kto spojrzałby na nią z odległości większej niż metr uznałby, że pudel nadal był na smyczy, zwłaszcza że widywano ich tu już przedtem. Ludzie widzieli

to, co chciała, żeby widzieli. Kiedy doszła do domu, w którym mieszkał cel, zmusiła się do kilku głębokich oddechów. To, że zabijała już tyle razy, było bez znaczenia – poziom adrenaliny zawsze podnosił się gwałtownie, kiedy przystępowała do akcji. Serce jej waliło, oddychała szybko, czuła się spięta, rozdrażniona, chciała zacząć jak najszybciej. Potrafiła docenić dobre strony stanu, w jakim teraz się znalazła. Jeśli kiedykolwiek przestanie odczuwać w ten sposób, skończy ze swoją profesją, bez względu na to, ile pieniędzy będzie jej jeszcze brakowało do sumy, która sobie wyznaczyła. Takie zobojętnienie byłoby zbyt niebezpieczne. Noc była przesycona woniami jesieni: liście, trawa, zapach płynu do płukania bielizny. Powietrze przyjemnie chłodziło skórę tam, gdzie nie była pokryta makijażem. Gwiazdy, których blask przebijał się przez światła miasta, były jak klejnoty na prawie bezchmurnym niebie. Koło latarni przeleciała ćma, zataczając bezgłośne kręgi. Wrażenia zmysłowe stawały się psychodelicznie ostre, kiedy gra, w której stawką była śmierć, wchodziła w ostatnią fazę. To także było pociągające. Nigdy nie była tak pełna życia, jak w tym tańcu ze Śmiercią. Rozejrzała się dookoła. Była sama. Posłała Skauta w krzaki na lewo od drzwi wejściowych, gdzie nie będzie go widać. – Leżeć, Skaut – powiedziała. Piesek posłusznie się położył. Sprawdziła to już wcześniej i wiedziała, że pozostanie w tej pozycji co najmniej przez godzinę. Jej potrzebne było co najwyżej pięć minut. Selk podeszła do drzwi i zadzwoniła. Alex Michaels drzemał w łóżku, z jakimś technicznym raportem na kolanach. Dzwonek do drzwi wyrwał go ze snu. Spojrzał na zegar przy łóżku. Kto to mógł być o tej porze? Wstał, narzucił szlafrok na nagie ciało i zawiązał pasek. Dzwonek do drzwi rozległ się ponownie. Zmarszczył brwi, wciąż nie do końca rozbudzony. Prawdopodobnie ktoś z pracy. Z pracy? To dlaczego nie zadzwonili? Przecież mają numer. Otworzył szufladę szafki nocnej, wyjął taser i wrzucił go do kieszeni szlafroka. Nie, żeby się czegoś naprawdę obawiał, ale w Dystrykcie Columbia doszło ostatnio do kilku napadów rabunkowych – dwóch osiłków stukało do drzwi, a potem na siłę wchodziło do środka. Lepiej być przygotowanym. Wyjrzawszy przez wizjer, zobaczył starszą panią, tę, która miała pudla. Odprężył się i otworzył drzwi. Wyglądała na zdenerwowaną. – Tak mi przykro, że panu przeszkadzam – powiedziała – ale Skaut urwał się ze

smyczy. – Pomachała małą automatyczną smyczą z karabińczykiem na końcu. – Chyba przecisnął się przez pana bramę i pobiegł za dom. Mógłby pan ją otworzyć? Nie chciałam wołać po nocy, budzić ludzi i tak dalej. – Oczywiście – powiedział Michaels. – Proszę wejść do środka, przejdziemy przez mieszkanie. – Och, nie chciałabym sprawiać kłopotu. Mogę pójść dookoła. – To żaden problem. – Uśmiechnął się, zaczekał, aż wejdzie do środka i zamknął za nią drzwi. – Proszę za mną. – Poprowadził ją przez salonik. – Nie wiem, co w niego wstąpiło – powiedziała starsza pani, idąc za nim. – Nigdy czegoś takiego nie robił. Chyba usłyszał jakiś szelest w krzakach. – Wszyscy moi sąsiedzi mają koty – powiedział. – Ale wszystkie są chyba większe od pani pieska. Mógłby mieć kłopoty, gdyby któregoś złapał. Byli w małej kuchni, prawie przy rozsuwanych, oszklonych drzwiach, kiedy Michaels usłyszał szczekanie pieska. Miał wrażenie, że dochodzi od frontu. Prawdopodobnie nie zdołał dopaść kota i wrócił, a teraz szuka swojej pani. – Znalazła się zguba – powiedział. Odwrócił się... ...i zobaczył starszą panią, zamachującą się laską jak kijem baseballowym. Na jej twarzy malowała się chłodna determinacja. Machnęła laską w jego stronę, jakby chciała wybić piłkę poza stadion... Cholera! Michaels próbował zrobić dwie rzeczy jednocześnie. Sięgnął do kieszeni szlafroka po taser i odskoczył do tyłu. Ani jednej z tych rzeczy nie zrobił, jak należy. Uderzył się o krawędź stolika śniadaniowego, szlafrokiem zahaczył o jedno z krzeseł i przewrócił je. Upadło między nim a starszą panią i tylko to go uratowało. Laska ze świstem przecinała powietrze, gdy wymachiwała nią na prawo i lewo, ale kiedy ruszyła w jego stronę, uderzyła piszczelą o wywrócone krzesło i zatrzymała się. – Kurwa! – zaklęła. Słowo to nie tylko nie pasowało do dystyngowanej starszej pani, ale też zostało wypowiedziane niższym, silniejszym, młodszym głosem. Michaels cały czas się cofał, aż wpadł na przeszklone drzwi. Uderzył w nie całkiem mocno tyłem głowy, aż zadźwięczało, ale szkło wytrzymało... Starsza pani nogą odtrąciła krzesło na bok, zamachnęła się laską, żeby roztrzaskać mu głowę, ale zdążył już wyciągnąć z kieszeni tasera, wycelował w nią i nacisnął guzik, odpalający broń... Nie, nie guzik, odpalający broń, przypadkowo uruchomił laserowy celownik! Niech to diabli! Pojawiła się małą czerwona plamka – tyle że na ścianie koło starszej pani. Przesunął taser, naprowadził plamkę na pierś starszej pani...

Warknęła coś i rzuciła laską... Laska trafiła Michaelsa dość nisko, przeleciała pod jego wyciągnięta ręką i uderzyła go w brzuch. Nie poczuł bólu, ale uderzenie wystarczyło, żeby zgubił cel. Laserowa plamka poleciała na bok... Starsza pani rzuciła się do ucieczki. Kiedy doszedł do siebie, była już prawie przy drzwiach frontowych. Jezu, ależ szybko biegła! Strzałki tasera były skuteczne tylko na pięć-sześć metrów, jeśli w ogóle zdołałby trafić z takiej odległości. Rzucił się za nią. Nie miał pojęcia, kim ona, u diabła, jest i co tu robiła, ale był to, do cholery, jego dom. Zaskoczenie zmieniło się w gniew... Co ona sobie, do diabła, myślała. Jak śmiała? Usłyszał, że coś woła, ale nie zrozumiał słów. Kiedy dotarł do drzwi frontowych, ona była już o dwadzieścia metrów dalej i biegła bardzo szybko. Przez głowę przebiegła mu myśl, że siedemdziesięcioletnia staruszka pędzi jak sprinterka olimpijska, ale domyślił się już, że musiała to być znacznie młodsza kobieta w przebraniu. Pobiegł za nią, ale miała za duże fory na starcie. I była szybka. Nie ma mowy, żeby ją dogonił w szlafroku i w kapciach. Niebezpieczeństwo minęło. Przepędził ją. Teraz należało zawołać policję. Niech zaczną jej szukać. Michaels ruszył z powrotem do domu, ale zatrzymał się, usłyszawszy coś w krzakach. Skierował taser w tamtą stronę, wodząc po krzakach laserową plamką, szukając celu. – Kto to? Nie ruszać się, bo strzelam! Był gotów strzelić do każdego, kto by się wysunął z krzaków. Cisza. Ostrożnie podszedł bliżej. Na ziemi, z wyciągniętymi przed siebie łapkami, leżał miniaturowy pudelek starszej pani i patrzył na niego. Psiak zaskomlał i pomachał ogonkiem. Michaels pokręcił głową. Jezu! Pochylił się. – Chodź tu, piesku. Chodź, Skaut. Pies wstał i podbiegł do niego ze spuszczonym łebkiem. Machał ogonem, jak oszalały. Michaels podniósł pudla, a ten polizał go po ręku. Michaels skrzywił się, zdawszy sobie sprawę, że dyszy ciężko. Zaczerpnął głęboko powietrza i próbował się uspokoić. Co tu się, do diabła, działo?

Rozdział 22

Czwartek, 30 września, godzina 23.55 Waszyngton, Dystrykt Columbia Niech to jasny szlag trafi! Nie budzącym podejrzeń samochodem Selk jechała nocą przez stan Maryland, dysząc ze wściekłości. Uderzyła nasadą dłoni w kierownicę. Cholera! Cholera! Cholera! Wiedziała, że na nic się to nie zda. Co się stało, to się nie odstanie. Mogła za to winić tylko siebie. To była jej wina. Kazała się położyć temu cholernemu psu, ale nie zabroniła mu szczekać. Któryś z tych przeklętych kotów musiał go wystraszyć i oczywiście pudel zaszczekał, bo mu tego nie zabroniła! Głupota. Amatorski błąd, po prostu nie pomyślała. I chociaż nie miało to sensu, wciąż była na siebie wściekła. Znów uderzyła w kierownicę. Wydawało się to niewiarygodne, ale tak już jest, kiedy opuszcza nas szczęście. Najmniejszy trybik, który może uszkodzić całą maszynerię, zacina się dokładnie w najgorszym momencie. Szczeknięcie w chwili, kiedy szykowała się do zadania ciosu, wszystko popsuło. Sekunda wcześniej, a byłaby tylko uśmiechniętą starszą panią, drepczącą za swym celem. Sekunda później i cel byłby już rozciągnięty na podłodze, oczekując śmiertelnego ciosu. Szach i mat, możesz przewrócić króla. Gdyby pies nie zaszczekał. Gdyby cel nie miał tasera w kieszeni. Gdyby krzesło nie zatarasowało jej drogi... Gdyby, gdyby, gdyby... Cholera. A więc mieli psa, laskę i jeśli nie byli o wiele głupsi niż można by się spodziewać, zdawali sobie sprawę, że była to próba zamachu na Michaelsa. Szybko znajdą mieszkanie, które wynajęła w sąsiedztwie, chociaż nie było tam nic, po czym mogliby trafić na jej ślad. Ustalą, że go śledziła. Nie sądziła, by to, co znajdą, mogło im się do czegoś przydać, ale jedno było pewne: teraz znacznie trudniej będzie się zbliżyć do celu. Uśmiechnęła się na tę myśl, choć wściekłość jeszcze jej nie minęła. Ależ oczywiście, że wciąż zamierzała skasować swój cel, nie miała co do tego żadnych wątpliwości. Przeszkody będą większe, wzrośnie ryzyko, ale skoro przyjęła zlecenie, wywiąże się z niego, jak zawsze. To była żelazna zasada. Cóż, lubiła wyzwania. Nie ulegało kwestii, że teraz się doczekała.

Piątek, 1 października, godzina 0.34 Waszyngton, Dystrykt Columbia Alex usiłował nadrabiać miną, ale Toni wiedziała swoje. Był wstrząśnięty. Wyglądał na spokojnego, kiedy tak stał w spodniach i podkoszulku, bez butów, trzymając na rękach psa, który był częścią kamuflażu niedoszłego zabójcy. Błądząc gdzieś myślami, poklepał psa. Policjanci skończyli swoje i zaczęli się zbierać. Nie pozwolili, żeby lokalni gliniarze oświetlili okolicę reflektorami, ale i tak wokół segmentu Alexa panowała ożywiona krzątanina, jak na tak późną porę. Sąsiedzi wyglądali przez okna albo stali w drzwiach, próbując się zorientować, co się dzieje. Toni odetchnęła z ulgą, przekonawszy się, że Alexowi nic nie jest, że próba zamachu się nie powiodła. Była też wdzięczna, że zadzwonił najpierw do niej, zanim skontaktował się z kimkolwiek innym. To już było coś. Natychmiast włączyła się od śledztwa. To była sprawa Net Force, część sprawy Steve’a Daya. Miejscową policję ściągnięto tylko po to, żeby zorganizować obławę na tamtą kobietę, chociaż prawdopodobnie było już za późno. Na pewno nie ukrywała się za krzakami koło domu, czy coś takiego. Jeśli w ogóle była to kobieta. A może niski mężczyzna w przebraniu? – Alex? – Tak? – Będziemy potrzebowali tego psa. Spojrzał na pudla, a potem na nią. – Psa? Po co? – Trzeba go będzie sprawdzić, może ma wszczepiony mikrochip identyfikacyjny. – Nie, zostanie tu ze mną. Niech ktoś z laboratorium przyjdzie tu i sprawdzi go. – Alex, przecież to materiał dowodowy. – Nie. Gdyby nie ten pies, znalazłbym się w trumnie obok Steve’a Daya. – Spojrzał na psa i podrapał go za uchem. – To grzeczny piesek, prawda, Skaut? Toni skinęła głową. Na tych, którzy go nie znali, Alex sprawiał wrażenie, jakby odwiedziny zabójców w jego domu były na porządku dziennym, żaden problem, przyjemna noc, prawda? Ale ona go znała. Może nawet lepiej niż on znał samego siebie. – Myślę, że najpierw możemy się zająć tym tutaj. Uniosła w ręku laskę, owiniętą w folię, żeby nie zamazały się odciski palców. – Nosiła rękawiczki – powiedział Alex. – Białe, sądzę, że jedwabne albo bawełniane. Założę się, że wytarła laskę do czysta, kiedy je założyła. – Nie zaszkodzi sprawdzić – powiedziała Toni. Wzruszył ramionami. Ostatni z miejscowych policjantów odjechali, ale na miejscu było jeszcze czterech

agentów Net Force. Po jednym przy obu wejściach do segmentu, jeden w samochodzie po przeciwnej stronie ulicy i jeden przy przeszklonych drzwiach. Mieli pozostać z Alexem, dopóki coś się nie wyjaśni. Toni poczuła, że ogarnia ją gniew. Kimkolwiek tamten był – czy była – pożałuje, jeśli Toni dopadnie go pierwsza. – Nic ci nie jest? – Nie, wszystko w porządku. To było po prostu wielkie zaskoczenie – miła, starsza pani nagle próbowała użyć mojej głowy jako piłki baseballowej. – Mogę to sobie wyobrazić. – Widywałem ją wcześniej, kręciła się po okolicy od co najmniej tygodnia. – Tak samo agenci, którzy pilnowali twojego domu, kiedy obowiązywały procedury po zamachu na Daya. To nie było działanie pod wpływem impulsu. Byłeś śledzony. Pokiwał głową. – Bo zająłem miejsce Steve’a Daya. Ta kobieta miała prawdopodobnie coś wspólnego z jego zamordowaniem. – Też o tym pomyślałam. – No dobrze, zabierz tę laskę do laboratorium. – Mogę jeszcze zostać, jeśli chcesz. – Nie, wracaj do pracy. Nic mi nie jest. Odeszła niechętnie. Jadąc z powrotem do centrali wciąż miała przed oczami obraz Alexa, który stał tam, głaszcząc pieska.

Piątek, 1 października, godzina 7.37 Nowy Jork Johnny Rekin stał przy biurku Raya Genaloniego z kartką papieru w ręku. – Dobra, co masz? – To właśnie przyszło od naszego człowieka w policji Dystryktu Columbia – powiedział Johnny. – Pomyślałem, że będziesz chciał to od razu zobaczyć. Genaloni wziął od niego kartkę, założył okulary i zaczął czytać. Zanim jeszcze skończył pierwsze zdanie, Johnny powiedział: – Wygląda na to, że jakaś kobieta próbowała zabić dyrektora Net Force. Genaloni spojrzał na niego znad okularów. – Próbowała? Co to znaczy, próbowała? Zaraz dotarł do niego sens słów Rekina. – Kobieta? Mówisz, że Selk, to jakaś pieprzona baba? Johnny uniósł obie ręce, dając gestem do zrozumienia, że nic więcej nie wie. – Przysłał to nasz facet w policji Dystryktu.

Genaloni przeczytał kartkę. Byłą to kopia raportu policyjnego. Mało tego. I nie zapowiadało się, że lokalne gliny będą się tym w ogóle zajmować; Federalni wzięli sprawę w swoje ręce. Genaloni pokręcił głową. Kobieta. Nie mógł w to uwierzyć. Rozmawiał z Selkiem przez telefon trzy, może cztery razy i nigdy nie miał najmniejszych podejrzeń – to był głos mężczyzny. Kobieta. Zaniepokoiło go to jeszcze bardziej niż fakt, że próba zamachu się nie powiodła. Co zresztą też było poważnym problemem. Co będzie, jeśli ją złapią? A jeśli prowadziła jakąś dokumentację, mogącą naprowadzić na jego ślad? Niepokoił się tym już wcześniej, ale nie za bardzo. Selk zawsze spisywał się bez zarzutu. Zarabiał na nim kupę forsy i nie miał – nie miała – żadnego powodu, żeby go wsypać. Ale teraz? Niedobrze. Zwłaszcza, jeśli to rzeczywiście kobieta. Kobietom nie można ufać. – Opłacamy paru speców komputerowych, prawda? – Jednych z najlepszych. – Zaprzęgnij ich do pracy. Chcę, żeby namierzyli Selka. Muszą ją znaleźć – jeśli to rzeczywiście kobieta. – A kiedy już ją znajdziemy? – Nie podejmujcie żadnych działań. Macie ją po prostu znaleźć. Potem zadecyduję, co dalej. Johnny skinął głową i wyszedł. Genaloni spojrzał na przysłany faksem raport. Cała ta sprawa z Luigim i Federalnymi cuchnęła od początku do końca. W ogóle mu się to nie podobało, a robiło się coraz gorzej. Może czas zminimalizować straty i przyczaić się? Znaleźć Luigiego i pozbyć się go, na wypadek, gdyby powiedział coś, czego nie powinien. Znaleźć tę Selk i pozbyć się jej. Własnymi siłami zająć się tym facetem, którego próbowała zabić. Załatwić wszystko do końca. Jezu, akurat czegoś takiego najmniej w tej chwili potrzebował. Wyglądało na to, że droga do legalności będzie zbroczona krwią. Jezu.

Piątek, 1 października, godzina 12.12 Nowy Orlean Jay Gridley zszedł z czwórki na trójkę, z przyjemnością wsłuchując się w potężny silnik Dodge’a Vipera, kiedy zwalniał, zbliżając się do zjazdu z autostrady. Witamy

w Nowym Orleanie. Laissez les bons temps rouler – w wolnym przekładzie znaczyło to: bawcie się dobrze. Dotarło do niego – i musiał to sprawdzić – że ktoś robi jakieś draństwo. Jakieś większe transfery pieniędzy, ale nie sposób było ustalić, kto za tym stoi. Mógł to być facet, którego Gridley szukał. Przerzucił dźwignię zmiany biegów na luz i czekając na zmianę świateł zerknął na kiosk z prasą na rogu. Papierowe gazety i czasopisma leżały mocno sfatygowane, upał i duża wilgotność powietrza najwyraźniej im nie służyły. Na ścianie kiosku rozwieszona była wielka, kolorowa mapa – CyberNation. Pomyślał, że musi się wreszcie przyjrzeć temu bliżej. Człowiek na jego stanowisku powinien orientować się w takich sprawach. Jego uwagę zwrócił wielki tytuł na pierwszej stronie. Machnął na sprzedawcę, uniósł w ręku dolara i pokazał gazetę, która go interesowała, sprzedawca wyszedł na jezdnię, wziął pieniądze i podał Jayowi gazetę. Tytuł głosił: PREMIER TAJLANDII ZGINĄŁ W KATASTROFIE. Sprzedawca nie wydał reszty. Gridley zdążył rzucić okiem na pierwszy akapit, zanim światło zmieniło się na zielone. Najwidoczniej premier Sukho wypadł swym samochodem z mostu. Sam prowadził i nikogo innego w samochodzie nie było. Dziwny wypadek. Wdowa nie miała nic do powiedzenia. Gridley westchnął. W Crescent City ulice były zatłoczone. Widziało się wielu turystów, którzy przyjechali, żeby popatrzeć na rzekę, spróbować ostro przyprawionych potraw, może wpaść na striptiz do któregoś z lokali przy Bourbon Street w Dzielnicy Francuskiej.

Odwiedzając

oficjalnie

sponsorowane

miasto

w rzeczywistości

wirtualnej, trzeba się było liczyć z tym, że będą tam panować takie same warunki, jak w świecie realnym. Chociaż był już październik, upał i wilgotność dawały się tu solidnie we znaki. Miejsce, do którego jechał nazywało się Algierem i nie należało do ekskluzywnych dzielnic, choć od lat prowadzono tam prace renowacyjne. Zebrał trochę informacji, dosyć, by się zorientować, że nie należy zabawiać tam dłużej, niż będzie musiał. Viper rozwijał wystarczająco dużą prędkość, żeby w razie czego uciec przed kłopotami, ale przecież nie był to czołg. Jay zdawał się na szybkość i własne umiejętności; dotychczas zawsze udawało mu się umknąć zbirom z rzeczywistości wirtualnej, ale nawet ekspert mógł się kiedyś znaleźć w ślepym zaułku.

Jechał wąskimi uliczkami, uważnie obserwując inne pojazdy, a także pieszych, którzy stali na rogach, popijając piwo z butelek o długich szyjkach albo jakieś inne napoje, ukryte w papierowych torebkach. W tej części miasta większość ludzi, których widział miała ciemną skórę, a przynajmniej śniadą cerę i żaden nie sprawiał sympatycznego wrażenia. Widział, jak pieniądze przechodzą z rąk do rąk w zamian za plastikowe torebeczki i fiolki, widział kobiety na wysokich obcasach i w krótkich spódniczkach, oparte o ławki na przystankach autobusowych albo rozglądające się za klientami przy wejściach barów. Nawet w rzeczywistości wirtualnej Gridley nie chciał mieć z tymi kobietami nic wspólnego. Zajrzał do notatek, które porobił, kiedy tłumaczono mu, jak ma jechać. Jeszcze jeden skręt, w prawo, i znalazł się w uliczce prawie za wąskiej na dwa samochody. Miał przed sobą oddział Banku Luizjany, do którego zmierzał. Bank sprawiał wrażenie przyczepy kempingowej bez kół, ustawionej na stercie gruzów. Przed bankiem stał nowy, błyszczący niebieskim metalicznym lakierem kabriolet Corvette

z opuszczonym

dachem

i włączonym

silnikiem.

Z banku

wyszedł

w pośpiechu jakiś człowiek. Wyglądał młodo, ale poruszał się jak starzec, był ubrany w przyzwoity garnitur, a w ręku trzymał neseser. Można by go wziąć za klienta banku, biznesmena, gdyby nie to, że był zamaskowany. Uniósł wzrok, dostrzegł Gridleya i rzucił się biegiem do Corvetty. Wrzucił neseser na fotel pasażera, otworzył drzwi i wskoczył do samochodu. Gridley doznał jakby olśnienia. To musiał być tamten! Programista! Był tego absolutnie pewien! Wyszczerzył zęby w uśmiechu i wcisnął pedał gazu. Chciał zablokować tamtemu drogę ucieczki. Zamaskowany mężczyzna zdążył jednak odjechać, zostawiając na nawierzchni ślady spalonej gumy opon. W porządku, nic się złego nie stało. Corvette była szybka, ale z Dodge’em Viperem nie mogła się równać. Pod żadnym względem! Gridley wcisnął gaz do deski i poczuł, jak przyśpieszenie wgniata go w fotel. Viper skoczył naprzód jak koń podcięty batem. Zmniejszał dystans dzielący go od Corvetty. – Równie dobrze mógłbyś się zatrzymać, stary – powiedział głośno. – Nigdzie już nie pojedziesz! Wąska ulica nie była zaprojektowana do jazdy z prędkością stu trzydziestu kilometrów na godzinę. Ciasny zakręt w prawo oba samochody pokonały z piskiem opon, ale Gridley, cały czas pracując dźwignią zmiany biegów i pedałem gazu, wciąż zbliżał się do Corvetty.

Dzieliło go już od niej zaledwie trzydzieści metrów, dopadnie tamtego w ciągu pięciu sekund... Kierowca Corvetty rzucił w powietrze coś, co wyglądało na garść srebrnych monet. Wyglądało tylko na pierwszy rzut oka. Kiedy „monety” spadły na jezdnię, Gridley zorientował się, że mają kolce. Kolczatki! Z całej siły wcisnął pedał hamulca. Viper sunął na zablokowanych kołach, zwalniał, ale nie w wystarczającym stopniu. Lewa przednia opona poszła pierwsza, z hukiem, jakby ktoś odpalił petardę. Samochodem zarzuciło w lewo. Gridley szarpnął kołem kierownicy, prawie wyrównał... ale wtedy pękła prawa przednia opona. Viper wpadł w następny poślizg, uderzył o krawężnik, stracił obie tylnie opony i wjechał do małej piekarni przez okno wystawowe. Posypało się szkło. Samochód rozbił gablotę z pieczywem, wywrócił stół i zatrzymał się na kontuarze. Uderzenie zrzuciło ciężką, metalową kasę prosto na pokrywę bagażnika. Nie obejdzie się bez poważniejszego remontu. Obsypany szkłem i bułeczkami, Gridley podniósł wzrok na zaskoczonego piekarza w białym fartuchu, stojącego tuż przy drzwiach Dodge’a. Pokręcił głową. Tamten skutecznie go uziemił i uciekł. Spojrzał na piekarza, który gapił się na niego szeroko otwartymi oczyma. – Dzień dobry, czy te pączki są... hm, świeże?

Rozdział 23

Piątek, 1 października, godzina 13.32 Waszyngton, Dystrykt Columbia Stojąc przy swej szafce w oczekiwaniu, aż czytnik odcisku kciuka otworzy drzwiczki, Tyrone Howard usłyszał Głos Apokalipsy. Nie brzmiał nawet tak złowieszczo, jak powinien brzmieć Głos Apokalipsy; przeciwnie, był aksamitny, zmysłowy, bez śladu katastrofy, jaką zwiastował. – Cześć, jesteś Tyrone? Odwrócił się i zobaczył Belladonnę Wright, stojącą obok w całej krasie swych czternastu lat, najpiękniejszą dziewczynę w szkole średniej im. Eisenhowera, prawdopodobnie

najpiękniejszą

dziewczynę

w całym

Dystrykcie

Columbia.

Uśmiechała się do niego. Uśmiechała się do niego. Był już trupem. Czego mogła od niego chcieć? Jeśli ktoś coś powiedział „Bykowi” LeMottowi, Tyrone równie dobrze mógł się od razu utopić. O Jezu! – Ee... ee... tak? – O zgrozo! Głos załamywał mu się i drżał. – Sarah Paterson powiedziała mi, że jesteś dobry w sprawach komputerowych i że potrafisz wytłumaczyć je takim prostym językiem, że nawet taka oślica jak ja coś zrozumie. Muszę jakoś zaliczyć podstawy programowania, bo będę miała kłopoty. Mógłbyś mi pomóc? Instynkt samozachowawczy zapalił mu w głowie wszystkie światła ostrzegawcze i wołał teraz do niego, wzywał do opamiętania: Nie! Niebezpieczeństwo! Uwaga, uwaga, ratuj się, kto może! Tama przerwana! Wulkan wybuchł! Kosmici atakują! Nie, przepraszam, ale nie mogę. Nie mogę, nie mogę... – Jasne, że tak. Nie ma sprawy – wydobyło się z ust Tyrone’a. Kto to powiedział? Zwariowałeś?

Śmierć!

Pożoga!

Zniszczenie!

Ojej!

–

krzyczał

instynkt

samozachowawczy. – Och, dziękuję ci. Tu masz mój numer – powiedziała Bella. – Zadzwoń do mnie, to się umówimy, dobrze? O, tak! Bardzo dobrze! Umówimy się! „Byk” LeMott rozerwie nas na kawałki, jak pieczonego kurczaka!

Tyrone wziął od niej kartkę z numerem telefonu i uśmiechnął się niepewnie. – D-d-dobrze. Posłała mu uśmiech, odwróciła się i odeszła. Nie, oddaliła się tanecznym krokiem, kręcąc biodrami, jak polinezyjska księżniczka na białej plaży. Władczyni męskich serc. Tyrone poczuł, jak budzi się w nim pożądanie. Równocześnie strach sprawił, że w gardle zaschło mu, jakby znalazł się bez wody na spalonej słońcem Pustyni Gobi. Ratuj się, głupcze! Uciekaj! Zmień nazwisko! Wyprowadź się z miasta! – Hej, Tyrone! To z Bellą rozmawiałeś? Tyrone spojrzał błędnym wzrokiem na Jimmy Joe. Stać go było w tej chwili tylko na skinięcie głową. – O rety! Daleko zajdziesz, Tyrone! Aha, i gratulacje z okazji zdobycia czarnego pasa. Tyrone spojrzał na przyjaciela zdziwiony. – Co? Jakiego czarnego pasa? – Tego, którego będziesz potrzebował, kiedy Byk się dowie, że próbujesz wejść w układ scalony z Bellą. Albo pas, albo pistolet. Osobiście wolałbym pistolet. – Nie próbowałem wchodzić w układ! Podeszła do mnie, żeby o coś poprosić! O pomoc w sprawach komputerowych! – Jasne. – Nie, naprawdę! Dała mi swój numer, mam do niej zadzwonić, żeby się umówić, bo... bo... – Gdzieś w ustronnym miejscu, na przykład u niej w domu? – kpił sobie Jimmy Joe. – O rety. Nie. – O tak. Mogę ci opisać scenariusz: Byk wpada, widzi, jak pochylasz się, patrząc Belli przez ponętne ramię, z ręką na jej... myszce i sayonara, Tyrone-san. – E tam! – Cóż, jeszcze masz szansę. Wiesz, możesz być zbyt zajęty, żeby jej pomagać. – Aha. A ona się wkurzy, powie Bykowi, że ją obraziłem i wtedy on mnie zabije. – Wygląda na to, że nie masz wyjścia. – No i z czego się śmiejesz?! To nie jest zabawne, Jimmy Joe! – To zależy od punktu widzenia, nie? Słuchaj, skoro tak czy tak masz zginąć, równie dobrze możesz się przedtem zabawić. Zaznać szczęścia, zanim się na dobre nie wylogujesz. – Chyba muszę iść do toalety – powiedział Tyrone. Poczuł nagle, że jest to bardzo pilna sprawa. Jimmy Joe szedł za nim korytarzem, krztusząc się ze śmiechu.

Piątek, 1 października, godzina 21.45 Grozny, Czeczenia Plechanow zdjął sprzęt VR i siedział teraz na krześle, dysząc ciężko. Jak to możliwe, że agent tej amerykańskiej Net Force tak szybko zdołał dostać się tak blisko niego. Jasne, powstrzymał go, zniszczył mu program, ale katastrofa wisiała na włosku. W ogóle nie powinno było do tego dojść. Westchnął, trochę uspokojony. Cóż, był najlepszy, ale przecież byli też niewiele gorsi od niego. Powodem zamachu na dyrektora Net Force i sabotowania działalności tej agencji było doprowadzenie do tego, żeby jej programiści – całkiem przyzwoici fachowcy – mieli pełne ręce roboty i nie przeszkadzali Plechanowowi. Oczywiście, nawet ci najlepsi z Net Force nie dorównywali mu, ale w końcu specjaliści najwyższej klasy nie różnili się umiejętnościami aż tak bardzo. Nie, najlepsi zawodnicy Net Force byli groźni. Skoro jeden z nich znalazł się w odpowiednim miejscu w odpowiednim czasie, może to oznaczać poważny problem. Przetarł oczy. A więc przeciwnik zauważył go. Nie było, oczywiście, żadnego prawdziwego zagrożenia; miał wytyczone trasy ucieczki i opracowanych kilka sposobów poradzenia sobie z pościgiem, na wypadek gdyby pierwszy sposób zawiódł. Ale nie zawiódł. Powodem, dla którego opracował te wszystkie zabezpieczenia był właśnie taki właśnie zupełnie nieprawdopodobny zbieg okoliczności. Uciekł przecież, prawda? Tamten chłopiec, naturalizowany Amerykanin tajskiego pochodzenia, sierota – jak on się nazywał? Groly? Gridley? – był naprawdę bystry, ale brakowało mu doświadczenia. Gdyby stanęli naprzeciw siebie w bokserskich rękawicach na wirtualnym ringu, chłopak miałby przewagę, ale tutaj nie obwiązywały reguły markiza Queensberry8. A skoro nie było ograniczeń regulaminowych, podstępni starsi zawsze pokonywali szybkich młodzików... Uznał jednak, że musi być bardziej ostrożny. Zbrodnia doskonała nie polega na tym, żeby uciec, kiedy się zostanie zauważonym; doskonała jest zbrodnia, o której nikt nie wie, że została popełniona. Nie liczył na to, że jego przedsięwzięcie będzie zbrodnią doskonałą, ale zdecydowanie wolał pozostawać w ukryciu niż uciekać przed prześladowcami. Będzie musiał nad tym popracować. Na razie w planie miał podróże na Białoruś i do Kirgistanu. Na razie wciąż siał, ale już wkrótce rozpocznie żniwa.

Piątek, 1 października, godzina 16.02 Quantico, Wirginia Szef Michaelsa był na linii i nie miał do przekazania dobrych wiadomości. – Prezydent jest zaniepokojony, Alex. To już ponad trzy tygodnie. – Zdaję sobie z tego sprawę, sir. Zdawał sobie również sprawę z tego, jak sztywnym tonem to powiedział. Walt Carver awansował na dyrektora FBI nie dlatego, że niuanse umykały jego uwagi. – Nie musisz się obrażać. Nie mówię ci czegoś, o czym byś sam nie wiedział. Pamiętaj, że o wszystkim decyduje polityka. – Rozumiem – powiedział Michaels. – Potrzebujemy zwycięstwa – ciągnął Carver. – Nie musi być zaraz wielkie, ot, coś, czym możemy pomachać psom przed nosem, żeby przestały łapać nas za nogawki. Im wcześniej będziesz coś miał, tym lepiej, a mówiąc „wcześniej” mam na myśli kilka dni. – Oczywiście, sir. – Będę cię osłaniał przed komisją senacką, ale do poniedziałku muszę mieć coś w sprawie śmierci Daya. Najpóźniej do wtorku. – Oczywiście, sir. Michaels wstał, kiedy tylko Carver się rozłączył. Musiał być w ruchu, rozładować jakoś nerwowe napięcie. Nie dość, że poprzedniej nocy omal nie został zabity, to jeszcze ten przeklęty prezydent Stanów Zjednoczonych dobiera mu się do skóry. Jeśli nie wykaże się jakimiś rezultatami, będzie skończony w tym mieście. Jeśli władza uzna, że nie spełnił oczekiwań, będzie się mógł pożegnać z karierą. Cóż, trudno. Kochał tę pracę, dawała mu satysfakcję, ale, do diabła, mógł przecież dostać inna robotę, to żaden problem. Zanim go wyrzucą, musi tylko dopaść zabójcę Steve’a Daya. Potem będzie mu już wszystko jedno. W ogóle nie chciał tego cholernego stanowiska – nie za taką cenę. Poczuł nieprzepartą chęć zatelefonowania do córki. Spojrzał na zegarek. Parę minut po czwartej po południu, w Idaho parę godzin wcześniej. Zdążyła już wrócić ze szkoły? Powinien to wiedzieć, ale nie wiedział. Miała pagera? Pokręcił głową. Tego też nie wiedział. A zresztą, nawet gdyby miała, nie chciałby jej wywoływać w środku lekcji. Niepokoiłaby się, a co on mógłby jej powiedzieć, kiedy by zadzwoniła? Cześć, kochanie. Wiesz co? Tatuś omal nie zginął zeszłej nocy, a poza tym prawdopodobnie straci pracę. No tak. Nie miał do kogo zadzwonić, nawet gdyby rzeczywiście chciał

komuś o tym powiedzieć. A nie chciał mówić nikomu. Nie zamierzał uskarżać się na trudne życie – nigdy nie rozwiązywało to żadnych problemów, a zresztą, kto chciałby tego słuchać. Był zbyt zdenerwowany, żeby usiedzieć na miejscu. Może powinien iść do sali i poćwiczyć trochę? Na pewno mu to nie zaszkodzi, a może pomóc. Zdarzało się, że dzięki ćwiczeniom fizycznym rozjaśniało mu się w głowie i wpadał na niezłe pomysły. Jasne, warto sobie zaaplikować trening na siłowni. Do diabła, w końcu siedząc tutaj na pewno niczego nie załatwi. Przekonał się, że stanowisko administratora to średnia przyjemność.

Piątek, 1 października, godzina 16.42 Quantico, Wirginia Jay Gridley wszedł do wirtualnego sklepu Cane Masters w Incline Village w stanie Newada. Gdyby mógł wybierać, wolałby raczej polować na tamtego w Nowym Orleanie, ale cóż, programista będzie musiał zaczekać. Dobrze przyjrzał się samochodowi tamtego faceta i całkiem nieźle orientował się już w jego metodach. Niektóre rzeczy można ukryć, ale niektórych się nie da. Dobrzy programiści różnili się przede wszystkim stylem, a Gridley jedno wiedział na pewno: Jeśli jeszcze raz natrafi na ślad, będzie potrafił rozpoznać tego faceta, kiedy go dopadnie. Zapewniało mu to wielką przewagę i zamierzał ją wykorzystać, kiedy tylko nadarzy się okazja. Ale zeszłej nocy ktoś próbował zabić jego szefa i ta sprawa miała pierwszeństwo. Sklep był pełen błyszczących, wypolerowanych lasek dębowych, orzechowych i hikorowych, poustawianych równiutko w stojakach pod ścianami. Była też inna drewniana broń – kije, pałki escrima, a także kasety wideo, książki, kurtki i podkoszulki z logo Cane Masters. Atrakcyjna Chinka za ladą uśmiechnęła się do Jaya, trzymającego pod pachą broń, której użyto do zamachu na Michaelsa. – Mogę w czymś pomóc? – spytała. Gridley podał jej laskę. – To wasz wyrób? Znał już odpowiedź, przekopał się przez opisy wyrobów i pliki GIF wszystkich producentów lasek w Ameryce Północnej dopóki nie znalazł dokładnie tego, czego szukał. Chinka uważnie obejrzała laskę. – Tak, to nasz model Instruktor, hikorowe drewno. Są z nią jakieś problemy? – Nie, o ile wiem, jest bez zarzutu. Ale potrzebuję paru informacji. Rejestrujecie sprzedaż? – Oczywiście.

– I można ustalić, kto kupił tę laskę? Uśmiech zniknął z twarzy kobiety. – Obawiam się, że rejestr naszych klientów jest poufny, proszę pana. – Mógłbym porozmawiać z kimś z kierownictwa? – Chwileczkę. Upłynęło zaledwie kilka sekund, gdy za ekspedientką pojawił się wysoki mężczyzna, marszcząc brwi. – W czym mogę panu pomóc? Gridley pokazał mu legitymację Net Force i machnął laską, którą przyniósł ze sobą. – Tej laski użyto do próby zamachu na przedstawiciela władz federalnych – powiedział. – Potrzebny mi jest wasz rejestr sprzedaży. – Obawiam się, że to niemożliwe – powiedział mężczyzna. – Ależ możliwe. Może mi go pan udostępnić dobrowolnie, oszczędzić sobie i mnie mnóstwo czasu i kłopotów oraz zaskarbić sobie moją wdzięczność. A jeśli nie, wrócę tu za godzinę z nakazem, bandą programistów z IRS9 i biegłych księgowych. Zrekonstruujemy wszystko, co pańska firma robiła przez ostatnie dziesięć lat. Coś mi mówi, że prawie na pewno doszukamy się jakichś nieprawidłowości. Sam pan wie, że przy tak skomplikowanych przepisach podatkowych nikt nie może być absolutnie uczciwy, nawet gdyby chciał. Mężczyzna poprosił jeszcze raz o legitymacje Gridleya, włożył ją do skanera i poczekał na weryfikację. Kiedy nadeszła, złożył deklarację: – Z przyjemnością pomagamy naszemu rządowi, jak tylko możemy. Denise, zajmij się, proszę, transferem danych dla tego agenta. Gridley skinął głową, ale się nie uśmiechnął. Szkoda, że nie miał takiej siły przebicia, kiedy próbował się dostać do jakiejś przyzwoitej restauracji. Po wyjściu ze sklepu Gridley skierował się do swego nowego Dodge’a Vipera. Ponieważ program, z którego teraz korzystał był kopią zapasową tamtego, rozwalonego w Nowym Orleanie, nowy Viper był z tego samego rocznika, co stary, tyle że brakowało mu paru cennych drobiazgów. Sporo pracował przy tamtym wehikule, dokonując precyzyjnych regulacji, ale niestety nie zatroszczył się o zaktualizowanie zapasowej kopii. Drobiazg, ale trzeba będzie znów trochę popracować nad podrasowaniem nowego wehikułu, żeby sprawował się równie dobrze, jak stary. Siedząc w samochodzie, spojrzał na wydruk komputerowy. Firma Cane Masters działała już od co najmniej piętnastu lat i sprzedała w tym czasie tysiące lasek. W ciągu ostatnich dziesięciu lat sprzedali setki egzemplarzy modelu, który interesował Net Force. Sporo, ale sprawdzenie kilkuset możliwości z pewnością było lepsze niż brak

czegokolwiek do sprawdzania. Uruchomił silnik i zmarszczył brwi, ponieważ nie bardzo podobała mu się jego praca. Zdecydowanie potrzebna jest regulacja. Wrzucił bieg i odjechał sprzed sklepu.

Rozdział 24

Piątek, 1 października, godzina 23.14 Las Vegas, Newada Grigorij Zmieja wygrał trzy setki, grając w blackjacka przy stołach ze stawką pięciu dolarów w kasynie, mającym kształt wielkiej piramidy; żeby to uczcić, upijał się coraz bardziej i zaczął zastanawiać się, czy nie wziąć sobie prostytutki. Drinki były za darmo, dopóki grał. Prostytutka kosztowałaby go jednak pewnie prawie całą wygraną, a w zamian dostałby parę chwil wyzbytej z uczucia przyjemności, ryzykując złapaniem nieuleczalnej choroby. Rużjo nie wiedział, jaki odsetek amerykańskich dziwek jest zarażony wirusem HIV. W niektórych regionach Afryki i Ameryki Południowej na każde dziesięć prostytutek osiem było nosicielkami. Były oczywiście szczepionki przeciw najbardziej rozpowszechnionym mutacjom tego wirusa, ale miało się wrażenie, że co tydzień pojawia się nowa odmiana. A Zmieja nie raz się chwalił, że za nic na świecie nie będzie używał prezerwatyw. Niechby coś złapał, niechby zgnił w długich cierpieniach, Rużjo nic to nie obchodziło. Prawda, że żal mu było żony Grigorija, która mogła się zarazić, zanim jej mąż łaskawie zdechnie. Żałował jej też dlatego, że w ogóle wyszła za takiego bufona... Rużjo stał koło elektronicznego automatu do gry. Drażnił go hałas, wydawany przez te maszyny, przy których smutni ludzie metodycznie pociągali za dźwignie lub naciskali guziki. Miało się wrażenie, że nikt się tu dobrze nie bawi. Żadnych uśmiechów, klepania po plecach – tylko maniacka koncentracja, jakby za jej sprawą wygrywające symbole mogły się ustawić w jednej linii, gwarantując wypłatę. Zdarzało się to co jakiś czas. Zaczynały wtedy błyskać ostre światła, a maszyna, zmuszona oddać swe złoto, produkowała przy okazji kakofonię dźwięków, wzmagającą ogólny hałas. Patrzcie, wołała. Ludzie naprawdę tu wygrywają! Nie skąpcie pieniędzy! Na was też czeka wygrana! Hazard sprawiał podobno przyjemność, ale najwidoczniej tylko, kiedy się wygrywało. Sam nie wiedział, dlaczego poszedł ze Zmieją do kasyna. Nie miał żyłki hazardzisty. Karty, kości, czy ruletka – nie mógł ich kontrolować. Ryzyko też go nie

interesowało. Wygrać można było tylko pieniądze; wygrana nie sprawiłby mu większej przyjemności niż przegrana. A może chciał sam sobie udowodnić, że potrafi się jeszcze odprężyć i zabawić? Jeśli tak, to wybrał zupełnie nieodpowiedni sposób. Nie minęła jeszcze północ, a on miał już dość tego całego zgiełku, hałasu automatów smutku na twarzach ludzi w kasynie, przede wszystkim jednak miał gość Grigorija Zmiei. Ten facet zdążył się już pochwalić pozostałym czterem graczom przy stole, że był rosyjskim bohaterem wojennym. Jeszcze trochę, a zacznie rozprawiać o swoich orderach. Rużjo nie chciał znów słuchać tych opowieści. Nigdy więcej. Dawno minęły czasy, kiedy Rużjo mógł bawić się przez całą noc, a następnego dnia pracować, nie przespawszy się w ogóle. Dekadenckie życie jest dobre dla młodych, albo dla głupców. Podszedł Winters. Amerykanin miał na sobie czarny podkoszulek z lwem na plecach, stanowiącym logo innego kasyna, dżinsy Levi, szeroki pas z błyszczącą sprzączką i czarne kowbojskie buty. W ręku trzymał szklaneczkę z drinkiem koloru słabej herbaty. Widać było, że czuje się tu jak u siebie w domu. Pociągnął łyk i skrzywił się. – Jaszczurcze szczyny – powiedział. Ale zaraz znów się napił. – Witaj w Disneylandzie dla dorosłych, partnerze. Widziałeś całą tę Rzekę Śmierci i łódź faraonów, kiedy tu wchodziłeś? Bogowie z psimi głowami, Ra i tak dalej? Rety, to jak podróż w czasie, przeprawa mumii na Drugą Stronę. Rużjo spojrzał na zegarek. – Jak tam nasz chłopiec, wygrał coś? – spytał Winters. – Tak, jest do przodu. Mówił, że jeszcze trzy rozdania i rozejrzy się za prostytutką. – To nawet niezły pomysł, przepuścić całą wygraną na dziwki. Łatwo przyszło, łatwo pójdzie. Zostaną mu przynajmniej przyjemne wspomnienia. Lepsze to niż grać i przegrać. – Grigorij ma system. Winters roześmiał się, dopił drinka i odstawił na podłogę szklaneczkę z kostkami lodu. – System? Do diabła, jeśli masz system i pieniądze, kasyno przyśle po ciebie samolot. Dostaniesz za darmo pokój, jedzenie i picie. W blackjacka można wygrać tylko na dwa sposoby: oszukując, albo licząc karty, ale jeśli cię na tym przyłapią, wylecisz na zbity pysk. A nasz Grigorij potrafi co najwyżej policzyć te trzy, czy cztery karty, które leżą przed nim, ale na pewno nie wszystkie talie w maszynie tasującej. Wychowałem się w barze ze stolikami do pokera i automatami go gry. Uwierz mi,

jeśli będziesz grał dostatecznie długo, kasyno zawsze będzie górą. Rużjo spojrzał na Wintersa, a potem znów na Zmieję. – Wracam do hotelu – powiedział. – Popilnuję trochę Grigorija, żeby sobie nie napytał biedy. Na zewnątrz było chłodno, chociaż w ciągu dnia powietrze miało temperaturę ludzkiego ciała. Podmuchy pustynnego wiatru mieszały suche, zakurzone powietrze. Palmy, którymi obsadzone były parkingi wielkiej czarnej piramidy łopotały wielkimi liśćmi jak organiczne flagi. Z samego szczytu budowli bił w niebo snop światła, tak jaskrawy i gorący, że wciągał kurz i wyrzucał go wysoko w nocne niebo. Reflektor byłby blady i anemiczny w porównaniu z tym laserowym promieniem, strzelającym z piramidy. Disneyland dla dorosłych. Tak. Ekstremalna dekadencja. Co dalej, kiedy wykona już to zadanie? Dokąd pójdzie? Nie do domu, tam dławiłyby go bolesne wspomnienia, od których w żaden sposób nie potrafił uciec. Może przeniesie się na pustynię, taką jak ta tutaj, otaczająca tę sztuczną zieloną oazę. Z dala od wszystkich, stanie się pustelnikiem, mając za towarzystwo tylko pająki, skorpiony i prawdziwe żmije. Będzie się smażył w słońcu za dnia i leżał na pryczy w chłodne noce, wsłuchując się w wiatr, przenoszący piaszczyste wydmy. Może gdzieś w oddali zawyje kojot... ? Uśmiechnął się do swych myśli. Nie, nie przeniesie się na pustynię. Przyjmie następne zlecenie od Plechanowa – bo zawsze będą następne zlecenia od kogoś takiego, jak Plechanow – i wykona je. I będzie je wykonywał jedno po drugim, dopóki pewnego dnia nie natknie się na młodszego, szybszego, głodniejszego przeciwnika. I wtedy wszystko się skończy. Nie skoczy z mostu, nie wsadzi sobie do ust lufy pistoletu, ale też nie ucieknie i nie będzie się ukrywał. Będzie nadal robił tę jedyną rzecz, jaką naprawdę umiał robić, i będzie ją robił najlepiej jak potrafi. To mu pozostało. Oprócz Anny, nigdy nie miał niczego więcej. To była jego droga i pójdzie nią do końca. Suchy wiatr towarzyszył mu, kiedy szedł do swego hotelu.

Sobota, 2 października, południe Quantico, Wirginia Toni zrobiła skłon, dotknęła palcami stóp, a potem ukucnęła. Strzeliło jej w kolanach. Wstała i potrząsnęła nogami. Była jedną z trzech osób w sali gimnastycznej Net Force. Większość ludzi nie ćwiczyła w soboty i normalnie jej też by tu nie było. Ale dopóki nie znajdą czegoś w sprawie śmierci Daya i dopóki coś się nie wyjaśni z tą

próba zamachu na Alexa, nie zamierzała korzystać z wolnych dni. Mało kto zamierzał. Zobaczyła Rusty’ego, wychodzącego z męskiej szatni. Nie spodziewała się go tu dzisiaj. Rekruci FBI zwykle mieli wolne weekendy na tym etapie szkolenia. Skłonił się na powitanie. – Guru. – Rusty, nie przypuszczałam, że będziesz tu dzisiaj. – Cóż, wiedziałem, że będziesz pracować, a nie miałem niczego w planie. Nie masz nic przeciwko temu? – Skądże. Toni przekonała się, że nauczanie daje jej wiele satysfakcji. Zmuszało ją do zastanawiania się nad własną formą, do upewniania się, że każdy ruch jest taki, jak należy, zanim przekaże go dalej. Guru miała rację – nauczyciel uczył się równie dużo, co uczeń. Rozgrzewali się przez następne pięć minut, rozciągając mięśnie i stawy. – W porządku, zaczynamy – powiedziała. Stał naprzeciwko niej. Ukłonili się oboje i zaczęła go prowadzić przez pierwsze djuru. Rusty powtarzał te prostą kombinację bloku i ciosu łokciem, a Toni korygowała go, demonstrowała pracę nóg, poprawiała nieco ułożenie rąk. Ona sama musiała powtarzać każde ćwiczenie dziesiątki i setki razy, zanim je naprawdę opanowała, ale Rusty był bystrym uczniem. Przyswajał sobie kolejne lekcje całkiem szybko. Po dziesięciu minutach ćwiczenia djuru Toni powstrzymała go. – Wystarczy. Dzisiaj popracujemy nad ruchami sapu i beset. Skinął głową, ale było widać, że nie bardzo wie, o co chodzi. Uśmiechnęła się. – Sapu znaczy dosłownie „miotła”. Do tego „zamiatania” używa się wewnętrznej strony stopy lub nogi. Beset znaczy „ciągnąć”, piętą, albo tylną częścią nogi. Wystąp w prawo i zadaj cios prawą ręką. Rusty skinął głową i zrobił, o co prosiła. Wyprowadził mocny cios pięścią, bo gdyby się nie przyłożył, musiałby to robić jeszcze raz. Toni zastosowała podwójny blok otwartymi dłońmi i zrobiła krok w jego stronę, ustawiając swą prawą stopę po zewnętrznej stronie jego stopy. – Dobrze. Widzisz ustawienie naszych stóp? Jestem na zewnątrz twojej wysuniętej stopy. To ważne. Mówimy na to luar. W porządku, cofnij się i uderz jeszcze raz. Taki sam cios. Posłusznie wykonał polecenie. Tym razem zablokowała i podeszła, ale tak, że jej stopa była po wewnętrznej stronie jego stopy. – Ta pozycja po wewnętrznej stronie nazywa się dalam. Spojrzał w dół.

– Luar na zewnątrz, dalam od wewnątrz. W porządku. – Dalej. W silat są cztery podstawowe postawy, jakie można przyjąć w odniesieniu do stóp napastnika. Mogę wysunąć swoją prawą albo lewą stopę, ustawiając ją po zewnętrznej lub po wewnętrznej stronie twojej wysuniętej stopy. Gdybyś zrobił wypad lewą nogą, miałabym analogiczne cztery możliwości. Krótko mówiąc, są cztery podstawowe reakcje, bez względu na to, którą stopę wysuniesz naprzód. – W porządku. – Uderz jeszcze raz, ale wolniej. Pierwsza technika, którą ci pokażę nazywa się beset luar. – Którą ręką? – Wszystko jedno. To, co możesz zrobić prawą, możesz również zrobić lewą. Co możesz zrobić po stronie wewnętrznej, możesz też zrobić po zewnętrznej. To, co możesz zrobić od góry, możesz również zrobić od dołu. – Może powinienem robić notatki? – Nie przejmuj się tym. Powiem ci to jeszcze raz. I jeszcze raz. I jeszcze raz. Silat nie polega na mocnych, szybkich technikach. Polega na prawach i zasadach. Nauka trwa przez to trochę dłużej, ale kiedy już to opanujesz, będziesz mógł to wykorzystać w każdej sytuacji. Muszę ci, oczywiście, pokazać szczegóły, ale celem jest uogólnienie. Uderz jeszcze raz, powoli. Zrobił pół kroku naprzód i leniwie wyprowadził prawy prosty, mierząc w jej nos. – W porządku, to jest blok, od zewnątrz. Potem odpycham twoją rękę, o tak. – Odsunęła mu rękę w poprzek jego tułowia, na zewnątrz, chwyciwszy go lewą ręką tuż nad łokciem. – Teraz podchodzę, ustawiając prawą stopę tuż za twoją stopą. Krok prosto naprzód, nie łukiem. – Pokazała mu, jak nie należy tego robić, a potem jak należy. Zrobiła to, przesadzając trochę i ustawiła stopę z głośnym tupnięciem. – Teraz opieram się biodrem o twoje biodro i robię skręt do wewnątrz, tak jak w djuru, widzisz? Ramiona i biodra wyprostowane? – Tak. – To moja podstawa. Teraz lewa ręką pociągam twoje ramię w dół i trochę za siebie. To jest kąt. Człowiek ma tylko dwie stopy, więc bez względu na to, jak je ustawi, brak mu stabilności w co najmniej dwóch kierunkach. W tej chwili jesteś dobrze podparty od przodu i od tyłu, ale niestabilny prostopadle do linii, którą tworzą twoje stopy. – Geometria – powiedział z uśmiechem. – Zdecydowanie tak. Posłużę się prawą ręką, opierając ją na twoim karku.

Mogłabym przy okazji uderzyć, ale na razie tylko ją oprę. Łokieć skierowany w dół. To moja dźwignia. Teraz mam już wszystkie trzy elementy: podstawę, kąt i dźwignię. Co będzie dalej? – Zostanę przewrócony? – Dobrze. A jeśli jeszcze pociągnę choć trochę twoją stopę moją prawą stopą – beset, pamiętasz? – polecisz na ziemię znacznie prędzej. Zwiększyła nacisk, pociągnęła stopą i Rusty upadł na plecy. Mocno uderzył o matę. Podniósł się. – Jeszcze raz – powiedziała. – Powoli, żebyś mógł dokładnie obserwować. Uderzył. Zablokowała cios, podeszła bliżej i przekręciła biodro, oparte o jego udo. – Ważne, żeby podejść naprawdę blisko, bo tylko wtedy możesz wyczuć ruchy napastnika – powiedziała. – W silat kleisz się do napastnika. Wydaje się to niebezpieczne, zwłaszcza gdy jesteś przyzwyczajony do walki w dystansie, ale jeśli wiesz, co robisz, wchodzisz w zwarcie. Posługuj się wzrokiem na dystans, a ciałem w zwarciu, żeby wyczuć ruchy przeciwnika, nie widząc ich. Czujesz moje biodro? Czujesz, jak przyciskam je do twojego uda? – O tak, jeszcze jak czuję. Znów rzuciła go na matę. Seksualny podtekst w jego słowach nie uszedł jej uwagi, zresztą, wcale nie starał się go ukryć. Uśmiechnęła się. Jeśli to mu się podobało, to co dopiero, kiedy wejdzie w zwarcie po wewnętrznej stronie, pokazując mu dalam...

Sobota, 2 października, godzina 12.18 Quantico, Wirginia Alex Michaels chodził w tę i z powrotem, zbyt zdenerwowany, żeby coś zjeść. Gridley rozpracowywał laskę, której tamta kobieta próbowała użyć przeciw niemu, a swoim ludziom kazał przeczesywać Sieć w poszukiwaniu czegokolwiek, co miałoby związek z napadem na wirtualny bank w Nowym Orleanie. Wszystkie informacje, które zdołali zdobyć, spływały do Net Force i Michaels nie mógł zrobić nic, żeby to przyśpieszyć. O 13.30 miał spotkanie ze swymi najlepszymi agentami, a do tego czasu nic do roboty. Wiedział, że Toni ćwiczyła zwykle koło południa, więc postanowił zajrzeć do sali gimnastycznej. Kiedy tam dotarł, zobaczył Toni i tego wysokiego rekruta FBI, którego uczyła swej sztuki walki. Stali twarzą w twarz, ze splecionymi nogami, jej talia była wciśnięta w jego krocze. Na oczach Michaelsa mężczyzna uniósł rękę, jakby chciał złapać Toni za pierś, przekręcił się jakoś dziwnie i rzucił dziewczynę na matę. Michaels

zatrzymał się i zmarszczył brwi. Z jakiegoś powodu czuł się poirytowany. Toni roześmiała się, przetoczyła po macie i ponownie stanęła naprzeciwko swego ucznia. Mężczyzna zadał cios, ona uchyliła się, nurkując pod jego ręką i wykończyła go ruchem, którego nie zdążył zaobserwować. Oboje śmiali się, kiedy rekrut FBI podnosił się z maty. Powiedziała coś do niego, podeszła bardzo blisko i wcisnęła mu się biodrem w wewnętrzną stronę uda. W tym

momencie

chłopak

spostrzegł

stojącego

w drzwiach

Michaelsa

i powiedział coś do Toni. Odwróciła się i pomachała do niego. – Cześć, Alex. Znów to uczucie irytacji. Dlaczego? Toni miała prawo uczyć tego chłopaka, czego tylko chciała, to jej sprawa. Wiedział o tym. Ale mimo wszystko... Nagle irytacja, którą odczuwał, nie wiedząc, dlaczego, zmieniła się w coś, co potrafił lepiej zdefiniować: Był zazdrosny. Bzdura. Dajże spokój. Toni była jego zastępczynią i na tym koniec. Nie żywili do siebie żadnych romantycznych uczuć. A gdyby nawet, to głupotą byłoby im ulec. Był jej szefem, a romanse biurowe najczęściej źle się kończyły. Jeśli chciała spędzać przerwę na lunch, ocierając się o tego kulturystę z bożej łaski, to jej sprawa. Potrząsnął głową, próbując pozbyć się tych myśli. – Alex? – O, przepraszam, przechodziłem właśnie tędy w drodze do kafeterii. Spotkamy się na naradzie. Odwrócił się i odszedł. Życie prywatne Toni było jej sprawą. Koniec. Kropka. I bez tego miał dość zmartwień.

Rozdział 25

Sobota, 2 października, godzina 13.00 Miami Beach, Floryda Osoba, w którą Selk wcieliła się w Miami, biegała w celach rekreacyjnych. Chociaż niezbyt lubiła bieganie, w tym przypadku było to elementem kamuflażu, równie ważnym jak fałszywe nazwisko i życiorys, więc nie narzekała. Och, nigdy nie biegała maratonu, powiedziałaby, gdyby ktoś o to spytał, ale ze dwadzieścia kilometrów, kiedy już nabierze formy... Dziś, kiedy Mora Sullivan wróciła z biegu, na który wyruszyła w południe – dziesięć kilometrów, w tym ostatnie trzy w strugach ulewnego deszczu – natychmiast spostrzegła, że jej komputer zapalił pulsujące światło ostrzegawcze. Wszystkie diody alarmu domowego paliły się na zielono, więc do budynku nikt nie wszedł. Sygnał ostrzegawczy komputera oznaczał, że włamano się elektronicznie – albo przynajmniej próbowano. Osuszyła twarz i włosy grubym ręcznikiem, który zostawiła przy drzwiach. Latem padało tu niemal co drugi dzień i chociaż pora huraganów już się skończyła, październik rozpoczął się burzami. Zdjęła przemoczone buty i skarpetki, zrzuciła mały plecak, w którym miała plastikowego i na pewno wodoodpornego Glocka, zsunęła biustonosz i szorty ze spandexu i wytarła się do sucha, zanim podeszła do komputera. Rozłożyła ręcznik na biurowym krzesełku, usiadła naga na tkaninie frotte i powiedziała: – Program bezpieczeństwa, logowanie. Na ekranie pojawił się interfejs programu. Mogąc wybierać, Selk wolała pracować z komputerem w tradycyjny sposób; nie lubiła rzeczywistości wirtualnej, ponieważ żeglując po Sieci musiała się praktycznie odizolować od bodźców zewnętrznych, była ślepa i głucha. Zaczęła analizować informacje, wyświetlone na ekranie. Ktoś próbował się dobrać do jej układu komunikacyjnego. Bardzo szybko zgubił się jednak w labiryncie, jaki zbudowała i stracił sygnał. Niemniej jednak, sama próba była zaskoczeniem. Ten, który ją podjął, musiał być profesjonalistą. Miała nadzieję, że nie był jednak na tyle dobry, by zauważyć „pijawki”, które pozostawiła na wypadek nieproszonych gości. – Program bezpieczeństwa, cofnąć się po śladach intruza. Na ekranie pojawiły się ciągi cyfr i znaków, a potem mapa. Zajaśniały łukowate, jasnoniebieskie linie – to

program, zwany pijawką, przekazywał sygnał intruza z powrotem do jej komputera przez serię ścian ognia i boczników. Kiedy sygnał został prześledzony do Nowego Jorku, plamka reprezentująca intruza rozjarzyła się i zaczęła pulsować, a pod nią pojawił się elektroniczny adres, również pulsujący na czerwono. A więc intruz był dobry, ale nie reprezentował najwyższej klasy. Nie odkrył pijawki. Biorąc pod uwagę, ile za nią zapłaciła, nie było to wielką niespodzianką. – Program bezpieczeństwa, wyszukiwanie wsteczne, pełny e-mail, sprawdzić ten adres. Na ekranie zaczęły się pojawiać kolejne litery i cyfry. Zapalił się napis: Ruark Electronic Services, Inc. Wydała

programowi

polecenie

podania

nazwisk

członków

zarządu

i ewentualnych towarzystw holdingowych, zarządzających firmą Ruark Electronic Services. Po chwili komputer wyświetlił listę nazwisk. Heloise Camden Ruark, prezes i dyrektor naczelny; Richard Ruark, wiceprezes; Mary Beth Campbell, skarbnik. Spółka akcyjna, zarejestrowana w stanie Delaware w czerwcu roku 2005, bla, bla, bla... No, no, no. A cóż to takiego? Właścicielem siedemdziesięciu pięciu procent akcji była jakaś Electronic Enterprices Group, która z kolei... ...okazała się stuprocentową filią Genaloni Industries. Sullivan odchyliła się na krześle i wpatrzyła w ekran. A więc to Genaloni próbował ją odnaleźć. Skinęła głową. Można się tego było spodziewać. Pod cienką warstewką ogłady krył się zwyczajny oprych. Dla kogoś takiego jak Genaloni reakcją na zagrożenie, wyimaginowane, czy realne, było spalenie wszystkich mostów, prowadzących do jego twierdzy, a potem trzymanie w pogotowiu kadzi z roztopionym ołowiem, żeby polać nim każdego, kto zdołałby się przeprawić przez rzekę. Nigdy nie korzystaj ze skalpela, jeśli masz pod ręką młotek. Genaloni musiał się dowiedzieć o nieudanej próbie zamachu. A ponieważ jej cel widział ją jako kobietę i niewątpliwie to zgłosił, ten oprych musiał być podwójnie zaniepokojony. Nie ufał kobietom i nie znosił porażek. W świecie Genaloniego fiasko było zapowiedzią poważnych kłopotów dla tego, komu się przydarzyło. Właściwie nie było to takie zupełnie nieoczekiwane – zastanawiała się już kiedyś, czy Genaloni nie spróbuje jej odnaleźć. Inni klienci też próbowali. Jak dotąd, jej zabezpieczenia okazywały się skuteczne; nikomu nigdy nie udało się do niej zbliżyć. Nazwisko i adres, z których korzystała, przyjmując zlecenie od Sampsona były już historią. Nawet jeśli tam trafią, nic nie naprowadzi ich na ślad Mory Sullivan, ani żadnej postaci, w którą się wcielała. Ale był to niedobry znak. Genaloni to oprych, bez dwóch zdań, ale oprych sprytny i wytrwały. Jeśli obawiał się, że może zostać powiązany z Selk, zrobi wszystko, żeby zatrzeć ślady. A jeśli będzie musiał w tym celu odnaleźć ją i zabić, no to co?

W dżungli Genaloniego królował instynkt samozachowawczy. Gdyby Genaloni zobaczył starego, niedołężnego lwa, oddalonego

o pół kilometra i idącego

w przeciwnym kierunku, i tak by go zastrzelił – bo pewnego dnia lew mógłby zawrócić. Podrapała się po nagim lewym ramieniu. Nie zainkasuje już pieniędzy za cel, którego nie udało się jej skasować, ale tak naprawdę było to bez znaczenia. Miała swą dumę, więc dokończy dzieła, czy jej za to zapłacą, czy nie. Ta kwestia była bezdyskusyjna. I chociaż nie przypuszczała, żeby hackerzy Genaloniego mogli ją odnaleźć, nie mogła zignorować zagrożenia, jeśli istniała choćby minimalna szansa, że jednak im się to uda. Nie zamierzała spędzić reszty życia, oglądając się trwożliwie za siebie. Skasuje cel w Waszyngtonie, ale będzie też musiała coś zrobić z Genalonim. A potem? Cóż, może powinna już przejść w stan spoczynku? Kiedy wichry przemian nabierają potęgi tornada, rozsądna kobieta szuka schronienia – lub przenosi się w inne miejsce.

Sobota, 2 października, godzina 13.15 Waszyngton, Dystrykt Columbia – Tyrone? Tyrone natychmiast rozpoznał Głos Apokalipsy, mimo że tryb wideo nie był włączony. – Ee... tak. – Tu Bella. Zgubiłeś mój numer? – Ee... nie, właśnie miałem do ciebie dzwonić. Dobrze, powiedział jego instynkt samozachowawczy. Kłam. Najpierw drobne kłamstwo, potem większe. Powiedz jej, że jesteś nieuleczalnie chory i nie możesz wyjść z domu! – Doskonale. Będziesz mógł przyjść do mnie dziś po południu? Nie! Nie! Po stokroć i milion razy więcej, nie! – Ee... pewnie. Mogę. To znaczy, mogę przyjść do ciebie. – Koło trzeciej, dobrze? Nie-nie-nie-nie-nie! Niedobrze! – Jasne, o trzeciej. – Masz adres? – Tak. – W porządku, do zobaczenia. I, Tyrone? Dziękuję ci. Wiesz, to dla mnie naprawdę dużo znaczy. – Ee... jasne. Żapro. – Rozłączam się – powiedziała.

Tak, żapro i rozłączam się, ty baranie! Może skoro to dla niej tyle znaczy, Byk nie będzie się nad tobą pastwił, tylko od razu skręci ci kark, żebyś się za bardzo nie cierpiał! Dupek! Głupiec! Idiota! Tyrone siedział ze wzrokiem wbitym w odłożoną przed chwilą słuchawkę. Wiedział, że powinien być przerażony, ale o dziwo, przerażenie odczuwała tylko cząstka jego duszy. Ta, w której krył się instynkt samozachowawczy. Reszta była... jak to określić? Podekscytowana? Tak, też. Najładniejsza dziewczyna w szkole właśnie jego poprosiła o pomoc, miał pójść do niej do domu, stać i siedzieć koło niej, pokazać jej coś, na czym się nieźle znał... Cóż, Jimmy Joe miał rację. Jeśli już ma zginąć, to równie dobrze może się przedtem zabawić. Poza tym, mówiąc w kategoriach świata realnego, Byk zapewne go nie zabije. Może zrobi z niego krwawą miazgę, ale przecież to można przeżyć, nie? Do pokoju weszła mama, niosąc wydruki planów woliery, którą właśnie budowała. – Cześć, kochanie. Z kim rozmawiałeś? – Ktoś ze szkoły. Chcą, żebym im pomógł w jakimś projekcie komputerowym. Wybieram się do nich do domu o trzeciej. Nie masz nic przeciwko temu? – „Ktoś? Chcą? Do nich do domu?” Skąd nagle ta liczba mnoga? – Mama uśmiechnęła się. – Czy przypadkiem ten „ktoś” nie jest dziewczyną, Tyrone? – Rety, mamo! – Aha, tak myślałam. Jak jej na imię? – Belladonna Wright. – Córka Marshy Wright? – Tak sądzę. – Och, pamiętam ją z przedstawienia w trzeciej klasie. Ładniutka. – Ona nie ma już dziewięciu lat, mamo. – No pewnie, że nie. Chcesz, żeby cię podwieźć? – Pojadę Transem – powiedział. – To niedaleko. – W porządku. Zostaw numer telefonu i wróć na kolację o siódmej. – Tak, mamo. – Rozchmurz się, Tyrone. Wiem, wiem, za moich czasów jeździło się do szkoły na dinozaurach, ale nie mam jeszcze sklerozy. To wcale nie takie straszne, spotkać się z dziewczyną... – Wybuchła śmiechem. Oj, co ty wiesz, odezwał się głos z zakamarka świadomości.

Sobota, 2 października, godzina 13.33 Quantico, Wirginia Akurat tym razem narada rozpoczęła się o czasie. Michaels rozejrzał się po swoich ludziach, siedzących za stołem konferencyjnym. – Dobra, nie traćmy czasu. Jay? Jay Gridley machnął ręką, włączając projektor do prezentacji. – Są dobre wiadomości i złe wiadomości – powiedział. – Laska została kupiona w tym sklepie, a wyprodukowano ją w firmie, pracującej głównie na potrzeby ekspertów sztuk walki. Pojawił się obraz. – To model... Następny obraz, laska w zbliżeniu. – Sprawdziliśmy mnóstwo klientów. Byli wśród nich instruktorzy, ludzie, którzy muszą chodzić o lasce, kolekcjonerzy i zwykła liczba maniaków, którzy kupują takie rzeczy, powodowani paranoją. Po wyeliminowaniu tych, którzy potrafili udowodnić, co stało się z ich laskami, pozostało nam osiem możliwości. Na ekranie pojawiły się nazwiska. – Z tych ośmiorga nasi agenci zdołali dotąd porozmawiać z pięciorgiem. Cztery osoby po prostu pokazały laski, które kupiły, co potwierdzają dokumenty sprzedaży. Jedna osoba dała laskę w prezencie przyjacielowi; do niego też dotarliśmy. Pięć nazwisk znikło. – Z pozostałej trójki podejrzanych jeden mieszka na Przełęczy Granta w Oregonie, gdzie przygotowuje się na nadejście jakiegoś wielkiego kataklizmu. Nie wpuszcza na swój teren policji, miejscowej, czy stanowej, ani agentów federalnych. Ten gentleman ma siedemdziesiąt lat, a z jego akt medycznych wynika, że wszczepiono mu protezę stawu biodrowego. Zwróciliśmy się do sędziego o podpisanie nakazu, który upoważni nas do obejrzenia laski tego osobnika. Przypuszczam, że będzie się nią podpierał, kiedy do niego przyjedziemy. Jedno z nazwisk na ekranie zaczęło mrugać na przemian na czerwono i na niebiesko. – Tak więc, wkrótce to wyjaśnimy. Pozostałe dwa nazwiska... – Pokręcił głową. – Są... hm... interesujące. – Interesujące? – spytał Michaels. Jay machnął ręką w stronę ekranu. Jedno z nazwisk zaczęło pulsować na żółto. – Wilson A. Jefferson z Erie w Pensylwanii. W ciągu ostatnich trzech lat pan Jefferson kupił laskę, dwa komplety kijów escrima i zrobiony na zamówienie komplet yawara.

Zamówienia dostarczano mu na adres skrytki pocztowej. Model laski pasuje. Kije escrima są używane w pochodzącej z Filipin sztuce walki, zwanej – kto by się domyślił? – escrima. Yawara jest wykorzystywana w kilku różnych sztukach walki, ale nazwa jest japońska.

Z kontraktu

na

wynajęcie

skrytki

pocztowej

i z akt

stanowych,

dotyczących praw jazdy wynika, że pan Jefferson jest biały, ma czterdzieści jeden lat i mieszka pod tym adresem. Pojawiła się nazwa i numer ulicy. – Sprawdziliśmy i okazało się, że nikt o tym nazwisku nigdy tam nie mieszkał. Powierzchowna kontrola potwierdzała wiarygodność pana Jeffersona, ale kiedy spróbowaliśmy przyjrzeć mu się trochę uważniej, po prostu znikł. Mamy tu do czynienia z elektronicznym człowiekiem. – Więc to jest nasz zamachowiec – powiedziała Toni. – W pewnym sensie – odparł Jay. – Mamy tu jeszcze niejakiego pana Richarda Orlando. Na ekranie znów coś się zaczęło dziać. – W ciągu pięciu lat pan Orlando kupił pięć lasek, w tym dwie tego samego modelu, który wpadł nam w ręce. Wszystkie dostarczono mu do skrytki pocztowej w Austin w Teksasie. Badając jego przeszłość ustaliliśmy, że jest Latynosem, ma dwadzieścia siedem lat i – na ile byliśmy w stanie stwierdzić – istnieje tylko w kilku komputerach i nigdzie poza tym. Fotografia w jego prawie jazdy jest tak niewyraźna, że pasowałaby chyba do każdego w tym pokoju. Dziwnym trafem, także fotografie pana Jeffersona są w podobnym stanie. – Ta sama osoba, posługująca się dwoma fałszywymi nazwiskami – podsumował Michaels. – Moim zdaniem, właśnie tak – potwierdził Jay. – Te dwie postaci w ogóle nie są do siebie podobne, ich miejsca zamieszkania są od siebie oddalone o tysiące kilometrów. Fałszerstwa, które nigdy nie wyszłyby na jaw, gdybyśmy ich specjalnie nie szukali. – Cudownie – powiedziała Toni z przekąsem. – A te dobre wiadomości? – To właśnie były dobre wiadomości – odparł Jay. – Nikt nie potrafi sobie przypomnieć panów Jeffersona i Orlando. Przesłuchaliśmy pracowników poczty i nic. Żadnych śladów. O ile wiemy, jedynym powodem, dla którego ci dwaj elektroniczni ludzie w ogóle się pojawili, było odebranie nietypowych, ale absolutnie legalnych kijów na dwóch różnych końcach kraju. I założę się, że prawdziwa osoba, która ma tę broń – jeśli ją jeszcze ma, wiedząc, że będziemy chcieli do niej, czy do niego, dotrzeć tym śladem – nie przebywa ani

w Pensylwanii, ani w Teksasie. – Ślepy zaułek – powiedziała Toni. – Niestety – przyznał Jay. – Będziemy jeszcze nad tym pracować, ale trzeba przyznać, że to robota zawodowca. Ten ktoś solidnie się napracował, chociaż w sumie sprawa była przecież błaha. – Wygląda na to, że teraz mu się to opłaciło, nie? – powiedział Michaels. – Nadal jestem przekonany, że to kobieta – dodał. – Po prostu nie wyglądała na mężczyznę w tamtym przebraniu starszej pani. W porządku, Jay, dziękuję. Toni? – Sprawdzamy wszystkich znanych płatnych zabójców. Jak dotąd, nic istotnego. – A może coś mało istotnego? – Tylko plotki na temat jakichś typów nie z tej ziemi. Jak zwykle – Człowiek z Lodowca, który potrafi zabijać wzrokiem, Fantom, który przenika przez ściany. Selk, potrafiący zmieniać postać. Legendy. Problem w tym, że naprawdę dobrzy mordercy do wynajęcia starają się nie zwracać na siebie uwagi. Jeśli w ogóle któryś wpadnie, to tylko dlatego, że klient go wsypał. Michaels skinął głową. Nie przestawał o tym myśleć od czasu śmierci Steve’a Daya. – Ktoś ma coś jeszcze? Brent Adams z FBI, szef Wydziału Przestępczości Zorganizowanej powiedział: – Coś się dzieje w organizacji Genaloniego. Michaels spojrzał na niego z pytaniem w oczach. – Nasi ludzie wzięli Genaloniego pod lupę, badając cały miniony rok – powiedział Adams. – Parę tygodni temu prawnicy Genaloniego zwrócili się do FBI w Nowym Jorku w związku z zatrzymaniem Luigi Sampsona. Sampson jest szefem zarówno legalnej, jak i nielegalnej służby bezpieczeństwa Genaloniego. – I co? – Cóż, nikt z naszych w Nowym Jorku nie zatrzymywał Sampsona. Ludzie Genaloniego nie wracali potem do tej sprawy, więc nikt nie nabrał podejrzeń. Błąd. – To znaczy... ? Adams pokręcił głową. – Nie wiemy. Ale od tamtego czasu nasi ludzie od inwigilacji nie słyszeli o Sampsonie ani nie widzieli go na oczy. – Może pojechał na urlop – powiedział Jay. Adams wzruszył ramionami. – Możliwe. Ale możliwe też, że wkurzył Raya Genaloniego i wącha teraz stokrotki od korzeni gdzieś w Południowej Dakocie. – Tam chyba nie uprawiają stokrotek – powiedział Jay. – Za zimno. – Zdziwiłbyś się – wtrąciła Toni. Michaels miał wątpliwości.

– Po co ludzie Genaloniego kontaktowaliby się z FBI w sprawie Sampsona, gdyby sami go skasowali? Adams znów pokręcił głową. – Nie wiem, może po to, żeby sobie wyrobić alibi. Z tymi facetami nigdy nic nie wiadomo. Wykonują czasem parę inteligentnych ruchów, a potem robią zwrot i zaczynają postępować głupio. Włączyła się Toni. – Może ten Sampson był odpowiedzialny za śmierć Steve’a Daya i Geneloni zrobił się nerwowy? Chciał zlikwidować słabe ogniwo? – Nie wiem – powiedział Adams. – Możliwe. Ray Genaloni jest człowiekiem ostrożnym. Nie wyjdzie na ulicę, zanim jego ludzie nie sprawdzą jej w zasięgu sześciu przecznic we wszystkich kierunkach. Michaels rozejrzał się po zebranych. Coś nie dawało mu spokoju, ale nie potrafił tego sprecyzować. Coś tu... Westchnął. – W porządku, pilnuj tego, Brent. Jay, zajmuj się dalej tą laską, zobaczymy, co z tego wyjdzie. I spróbuj coś ustalić na temat tego napadu w Nowym Orleanie. Nie możemy angażować wszystkich sił i środków w śledztwo w sprawie Daya. Coś jeszcze? Nikt się nie zgłosił. – W porządku. Wracajmy do pracy. Michaels poszedł do swego biura. Sprawy nie wyglądały dobrze, a jego własne stanowisko było zagrożone. Jeszcze parę dni i może kto inny będzie się tym musiał martwić. Może czas już pożegnać się ze służbą państwową. Wrócić do Idaho, zatrudnić się jako programista gier komputerowych, spędzać weekendy z córką. Po prostu zostawić to wszystko. Nic z tego. Do czasu ujęcia zabójcy Steve’a Daya nigdzie nie pójdzie, nawet gdyby powierzyli mu liczenie spinaczy w magazynie materiałów biurowych w piwnicy. Wiele można mu było zarzucić, ale nie to, że ucieka, kiedy robi się gorąco.

Rozdział 26

Sobota, 2 października, godzina 23.05 Grozny, Czeczenia Wolałby pójść spokojnym szlakiem, ale śpieszyło mu się, więc nie mógł sobie pozwolić na marnotrawienie czasu. Plechanow pojechał więc samochodem. Był to ten sam program, z którego korzystał podczas tamtego pechowego kontaktu z agentem amerykańskiej Net Force. Zamierzał wymazać ten program z pamięci komputera – dyktowała to roztropność. Ale jeszcze nie teraz. Za wiele zachodu. Musiałby wylogować się z Sieci, zmienić osprzęt VR, przełączyć się na nowy scenariusz. Było to wadą starych systemów, które tak lubił – nowe urządzenia VR umożliwiały przełączanie się w locie, bez straty czasu. W sumie nie miało to znaczenia. Wybierał się jedynie w krótką podróż, żeby wprowadzić parę drobnych modyfikacji do scenariusza prawniczego, realizowanego w Canberze. Prawdopodobieństwo, że Net Force go namierzy było praktycznie równe zeru. W rzeczywistości wirtualnej było mnóstwo niebieskich Corvet, prawdopodobnie dziesiątki tysięcy. Wrzucił bieg i wcisnął pedał gazu wirtualnego samochodu.

Sobota, 2 października, godzina 15.05 Waszyngton, Dystrykt Columbia Kiedy Belladonna Wright otworzyła mu drzwi, pierwszą rzeczą, jaką Tyrone zobaczył były jej obcisłe szorty i workowata bluza z obciętymi rękawami i kołnierzykiem, dzięki czemu odsłonięte było sporo ciała. Sporo pięknego ciała. Drugą rzeczą, jaką zauważył, była zwalista sylwetka „Byka” LeMotta, siedzącego na kanapie w salonie. Tyrone był zupełnie pewien, że serce przestało mu bić na co najmniej pięć sekund. Potem jego żołądek uniósł się i podszedł do gardła. Groziła mu też utrata kontroli nad zwieraczami. Zbliżał się koniec. – Cześć, Tyrone, wejdź. Instynkt samozachowawczy nie był już nawet w stanie formułować słów. Mamrotał tylko coś bez sensu i skomlał. Nogi zdawały się go nie słuchać – weszły do

środka. – Tyrone, to mój przyjaciel Herbert LeMott. Motty, poznaj Tyrone’a. Motty? Roześmiałby się, gdyby nie pewność, że byłby to ostatni dźwięk, jaki wyda w życiu. Byk miał na sobie obcisłą koszulkę i bawełniane szorty, które zatrzeszczały we wszystkich szwach, kiedy unosił się z kanapy. I był umięśniony! Tyranozaur w ludzkiej postaci; Tyrone oczekiwał, że w każdej chwili rozlegnie się skrzek Godzilli... Ale w rzeczywistości LeMott mówił łagodnym, cichym i dość wysokim głosem. – O, cześć Tyrone. Miło cię poznać. – Wyciągnął do niego prawą dłoń. Tyrone potrząsnął ta wielką łapą, zaskoczony łagodnym uśmiechem na twarzy Byka. Wyobraził sobie nagle scenkę z filmu rysunkowego: myszka szuka kolca w łapie lwa. – To naprawdę miło z twojej strony, że chcesz pomóc Belli w zajęciach komputerowych. Ja nigdy nie byłem w tym dobry. Jestem ci bardzo wdzięczny. Gdybym kiedyś mógł coś dla ciebie zrobić, daj mi znać, dobrze? Gdyby Byk zmienił się nagle w wielką ropuchę i zaczął skakać po pokoju, szukając much do zjedzenia, Tyrone nie byłby bardziej zaskoczony. O, kurczę! – Bella, muszę uciekać. Mamy trening. Zadzwonię do ciebie. Pochylił się – w jego wypadku był to kawał drogi – i cmoknął Bellę w czoło. Uśmiechnęła się i poklepała go po plecach, jakby był jej ulubionym koniem. – W porządku. Uważaj na siebie. Kiedy Byk wyszedł, Bella musiała coś zauważyć na twarzy Tyrone’a, bo uśmiechnęła się do niego i spytała: – Co, myślałeś, że Motty da ci wycisk? – Przemknęło mi to przez głowę. Aha, przemknęło – jak ślimak z potrzaskaną skorupą przez dno Słonego Jeziora. – Motty jest słodki. Nie skrzywdziłby muchy. Mój pokój jest na górze, chodźmy. Chyba że mucha położyłaby ci rękę na tyłku. Wciąż zaskoczony, że jeszcze żyje, Tyrone poszedł za Bellą po schodach. Miała standardowy

komputer

domowy,

a jej

osprzęt

VR

nie

należał

do

najnowocześniejszych, chociaż był całkiem przyzwoity. I już po kilku minutach zorientował się, że Bella orientuje się w systemach ogólnych lepiej niż by się wydawało. Powiedział jej to. – Cóż, nie mam problemów z teorią i pracą w czasie rzeczywistym, ale w Sieci jestem za wolna. – Zwróciłaś się do odpowiedniego faceta. Masz jeszcze jeden komplet do VR? – Jest tutaj.

– Dobra, zakładaj. Idziemy na spacer po Sieci. Zaczniemy od jednej z wielkich sieci komercyjnych; to proste, każdy potrafi tam sobie poradzić. – Ty dowodzisz, Tyrone. Wyzbywszy się nagle obaw powiedział: – Mów mi Tyr. – Dowodzisz, Tyr. Założyła osprzęt VR i usiadła koło niego na ławce przed komputerem. Była tak blisko, że czuł bijący od niej żar, kiedy otarła się o niego nogą. Odrobinę bliżej i można by powiedzieć, że się przytulają. O rety! Wiedział, że nie zapomni tej chwili. Życie może już nigdy nie będzie piękniejsze niż teraz. Ale ledwie to pomyślał, uświadomił sobie, że mogło być piękniejsze. Wystarczy, że przesunie się jeszcze centymetr w lewo i już zrobi się piękniej. Ale ten centymetr równie dobrze mógł być parsekiem. Jeszcze mu się nie przewróciło w głowie.

Niedziela, 3 października, godzina 6.00 Sarajewo, Bośnia – Pierwszy oddział, lewa flanka! Drugi oddział – na tył! Dookoła rozlegał się huk wystrzałów, pociski odrywały kawałki kory z drzew i ryły bruzdy w ziemi. Byli w parku – w tym, co z niego zostało – i zaatakowano ich nieoczekiwanie. John Howard strzelił ze swego Thompsona. Poczuł szarpnięcie, kiedy grube i powolne pociski kalibru 0,45 cala zaczęły wylatywać z lufy. – Sir, mamy... ach...! Porucznik upadł, trafiony zabłąkaną kulą w szyję. Skąd strzelano?! – Trzeci oddział, ogień zaporowy, godzina piąta! Ruszać się! Strzelajcie...! Tracił ludzi, kamizelki kuloodporne były za słabe, dostawali w tyłek...

Waszyngton Dystrykt Columbia John Howard zerwał osprzęt VR i cisnął nim z niesmakiem o ziemię. Pokręcił głową. Fatalnie. Na górze jego żona i syn już spali. Minie jeszcze kilka godzin, zanim wstaną, ubiorą się i wszyscy troje pójdą do kościoła. Nie mógł zasnąć, więc zszedł do komputera i zajął się scenariuszami bitewnymi. Powinien był trzymać się szachów, albo Go – każdy scenariusz kończył się jego przegraną. Wstał, poszedł do kuchni i otworzył lodówkę. Wyjął kartonowy pojemnik i nalał sobie mleka do szklanki. Odstawił kartonik z powrotem. Usiadł przy stole i patrzył

ponuro na mleko w szklance. Zdawał sobie sprawę, że popadł w depresję. Nie, nie w sensie klinicznym, nic takiego, z czym trzeba by się szybko zameldować u psychiatry, ale był zdecydowanie w ponurym nastroju. Nie rozumiał tego. Nie było żadnego powodu, dla którego miałby się tak czuć. Miał piękną żonę, wspaniałego dzieciaka i pracę, która była przedmiotem pożądania większości oficerów sił zbrojnych. Wrócił właśnie z operacji, podczas której zrealizował wszystkie cele, nie tracąc ani jednego żołnierza, mimo że doszło do strzelaniny. Wszyscy byli z niego bardzo zadowoleni. Jego cywilny szef wystawił go do Pochwały Prezydenckiej. Więc o co chodzi? Co było nie w porządku, poza tym, że miał chęć wskoczyć w sam środek jakiejś wielkiej strzelaniny? Co to w ogóle za postawa? Żaden zdrowy na umyśle człowiek nie chciał wojny. Gapił się na mleko. Wiedział, że przechodzi próbę. Tak naprawdę, przeżywał coś takiego po raz pierwszy. Dotąd jakoś go to omijało. Nie załapał się na Pustynną Burzę, prowadził wykłady, kiedy skomplikowały się akcje policyjne w Ameryce Południowej, dotarł do kotła karaibskiego dzień po tym, kiedy zamilkła broń. Spędził całe dorosłe życie jako żołnierz, ćwicząc, ucząc się, przygotowując. Miał broń i wiedział, jak się nią posłużyć, chciał sprawdzić swe umiejętności w praktyce – ale w czasach pokoju nie było takiej potrzeby. Właśnie dlatego wstąpił do Net Force. Miał tu przynajmniej szansę, że wyślą go tam, gdzie będzie naprawdę gorąco. Operacja na Ukrainie była najgorętsza z tego, co dotąd robił i chociaż lepsze to, niż siedzenie w biurze i czytanie meldunków, musiał przyznać, że tak naprawdę była... ledwie ciepła... – Dzień dobry. Howard uniósł wzrok i zobaczył Tyrone’a, stojącego w kuchni w spodniach od piżamy. – Dopiero szósta – powiedział Howard. – Co ty tu robisz tak wcześnie? – Nie wiem. Obudziłem się i już nie mogłem zasnąć. Tyrone podszedł do lodówki i wyjął mleko. Potrząsnął kartonikiem, przekonał się, że jest prawie pusty i napił się prosto z niego. Uśmiechnął się do ojca. – Mama mówi, że mogę, jeśli wypiję do końca – powiedział. Howard też się uśmiechnął. Tyrone pociągnął następny łyk mleka i otarł usta. – Mogę cię o coś spytać, tato? – Strzelaj. – Jak sobie radzisz z siłami, które są większe i lepiej uzbrojone od twoich i okupują

już terytorium, które ty chcesz zająć? – To zależy od celu strategicznego, ukształtowania terenu, dostępnej broni i sprzętu, systemów transportowych i mnóstwa innych rzeczy. Najpierw określasz swój cel, potem musisz opracować rozsądną strategię, a następnie taktykę. – Aha. – Od kiedy interesujesz się takimi sprawami? – Och, przecież na tym polega twoja praca. Pomyślałem, że powinienem się czegoś o tym dowiedzieć. No, wiesz... – Wbił wzrok w podłogę. Howard zachował powagę, powściągnąwszy uśmiech. Chłopiec miał trzynaście lat. Okres dojrzewania. Minęło już wprawdzie trochę czasu, kiedy on sam... Ale przecież dobrze to pamiętał. – W porządku – powiedział. – Porozmawiajmy przez chwile o celach i strategii. Twoim celem jest zajęcie jakiegoś terytorium bez zniszczenia go, tak? – O, tak. – Więc musisz postępować ostrożnie. Wróg ma więcej wojsk niż ty, więc jest silniejszy, ale czy jest też sprytniejszy? Sam rozumiesz, że nie można szarżować, wdawać się w otwartą walkę, jeśli wróg ma przewagę uzbrojenia. Zostałbyś zmieciony. Zanim więc wykonasz jakiś ruch, musisz ocenić sytuację. Rozejrzeć się za słabymi punktami przeciwnika. W wojnie partyzanckiej znajdujesz taki słaby punkt, zadajesz uderzenie i uciekasz. Działasz szybko, a potem ukrywasz się, tak, że wróg nie tylko cię nie znajdzie, ale może nawet nie wiedzieć, kim jesteś. Tyrone oparł się o lodówkę. – Tak, rozumiem. – Poza tym, według Przewodniczącego Mao, żeby wygrać wojnę partyzancką, musisz przeciągnąć na swoją stronę miejscową ludność. – Ale jak to zrobić? – Oferujesz im coś, czego nie mogą dostać od twojego wroga, coś cenniejszego od tego, co daje im twój wróg. Pozwól, żeby cię z nim porównali, a kiedy zaczną to robić, wykaż im jego słabości. Pokaż im, o ile jesteś lepszy. Masz wprawdzie mniej broni, ale może jesteś mądrzejszy? Demonstrujesz im, że inteligencja jest ważniejsza od brutalnej siły. Uczysz miejscową ludność tego wszystkiego, czego twój wróg nie potrafi nauczyć. Jak usprawnić połowy siecią, jak zwiększyć plony... albo na przykład, jak posługiwać się komputerem. Chłopiec ponownie skinął głową. – Kiedy już określisz cel, dążysz konsekwentnie do jego zdobycia, ale nie zawsze idziesz najkrótszą drogą. Czasem trzeba zajść z boku, wycofać się i wrócić od innej strony. Czasem robisz krok do przodu, uderzasz, a potem cofasz się o kilka kroków, żeby nie dostać się pod ogień. Cierpliwość ma kluczowe znaczenie w tego rodzaju wojnie.

Musisz uważnie wybierać cele, nie strzelać na oślep. Łamać opór przeciwnika powoli. Kiedy już miejscowa ludność będzie po twojej stronie, siły wroga nie będą miały znaczenia, ponieważ miejscowi zaczną ci pomagać, ukrywać cię przed nieprzyjacielem. Zdarza się, że sami obalają twego wroga; ty nawet nie musisz się do tego przykładać. W ostatecznym rozrachunku taki sposób jest najlepszy. – Rozumiem. Na chwilę zaległa cisza. Potem Tyrone powiedział: – Dziękuję, tato. Wracam do łóżka. – Śpij dobrze, synku. Kiedy chłopiec poszedł, Howard uśmiechnął się do swego mleka. To już tyle lat. Kiedy był taki młody, jak Tyrone, problemy wydawały się tak samo wielkie, jak te, przed którymi stawał później. Wszystko jest względne. Trzeba o tym pamiętać. A także o tym, że odpowiadanie na pytania syna jest równie ważne, jak wygranie bitwy w jakimś obcym kraju na drugim końcu świata. W końcu być ojcem jest ważniejsze niż być pułkownikiem. Spróbował mleka. Ciepłe. Podszedł do zlewu, wylał mleko, opłukał szklankę i odstawił na suszarkę. Może też będzie mógł teraz zasnąć? Warto spróbować.

Rozdział 27

Niedziela, 3 października, godzina 6.40 Waszyngton, Dystrykt Columbia Stojąc przy rozsuwanych drzwiach, Alex Michaels patrzył na psa, wędrującego po podwórku. Spał, kiedy Skaut przyszedł do niego do sypialni i wskoczył na łóżko. Całkiem niezły skok, jak na psa tych rozmiarów. Wskoczywszy, nie szczekał, nie wiercił się, po prostu siedział, czekając cierpliwie, aż Michaels wstanie i wypuści go na dwór. Jeden z podsystemów alarmowych był teraz włączony przez cały czas. Technik z Net Force ustawił go i podłączył do programu sterowania głosem w komputerze Michaelsa. Wystarczy, żeby Alex wypowiedział słowo „zabójca” dostatecznie głośno, by dotarło do rozmieszczonych w domu mikrofonów, a włączy się syrena alarmowa. Odłączył rozsuwane drzwi od systemu alarmowego, żeby wypuścić psa, ale w kieszeni szlafroka miał taser. Nie zajmował się tą bronią, od kiedy mu ją wydano, ale teraz postanowił spędzić trochę czasu na strzelnicy. Zamierzał przede wszystkim popracować nad szybkim wyciąganiem tasera z kieszeni, bądź odpinaniem go od paska. W zaparkowanym koło domu samochodzie siedziało dwóch agentów. Trzeci stał przy bocznym wejściu. Michaels nie wiedziałby o nim, gdyby nie pies, który wywęszył go i obszczekał, zmuszając do ujawnienia się. Ten szczeniak był lepszy niż system alarmowy. Pies zakończył podlewanie i nawożenie trawnika i – pewien już, że jego teren jest zabezpieczony przed intruzami – podreptał z powrotem do kuchni. Stanął koło Michaelsa, spojrzał na niego i pomachał ogonkiem. – Głodny jesteś, piesku? Michaels kupił parę puszek kosztownego pokarmu dla psów. Otworzył teraz jedną, ściągając aluminiowe wieczko i wrzucił zawartość do miseczki, którą postawił następnie na podłodze koło naczynia z wodą. Pies jak zwykle czekał. Był głodny, ale stał nad miską, patrząc na Michaelsa i czekając na pozwolenie. Ten, kto go wytresował, zrobił to bardzo dobrze. – Jedz. Skaut pochylił się nad miską i pochłaniał jedzenie, jakby niczego nie miał w pysku od tygodnia. Skończył jeść, popił woda i poszedł za Michaelsem do saloniku. Michaels usiadł

na kanapie i klepnął się po udzie. Psiak wskoczył mu na kolana i zaczął sobie lizać łapę, podczas gdy Michaels drapał go za uszami. Jakże przyjemnie było tak siedzieć i pieścić to zwierzątko. Susie zawsze chciała mieć psa. Megan mówiła jej, że musi zaczekać, aż będzie na tyle duża, żeby mogła się nim sama zajmować. Susie rosła bardzo szybko, nawet za szybko, jak na jego gust. Jego córka miała już osiem lat... Michaels lubił psy. Nie sprawił sobie jednak żadnego, od kiedy przeniósł się do Waszyngtonu, bo nie chciał zostawiać zwierzęcia samego, wychodząc do pracy. Ale Skaut był taki mały, że w domu miał dla siebie aż nadto miejsca. Poprzedni właściciele tego segmentu mieli kota; wyprowadzając się zostawili na strychu mały pojemnik z piaskiem. Michaels kupił worek świeżego piasku i stawiał pojemnik przy drzwiach, kiedy wychodził z domu. Pies natychmiast nauczył się z niego korzystać, kiedy nie mógł wyjść na dwór. Skaut polizał rękę Michaelsa. Człowiek uśmiechnął się do psa. – Nie obchodzi cię, że miałem paskudny dzień w pracy, co? Jesteś absolutnie szczęśliwy, kiedy tylko mnie widzisz? Pies odpowiedział słabym piśnięciem, zupełnie jakby zrozumiał, co Michaels do niego powiedział. Podsunął łeb pod jego rękę. Michaels roześmiał się. Psy mają to do siebie – nie trzeba być nikim szczególnym, żeby zrobić na nich wrażenie. Lubił to. Gdybyśmy byli tak dobrymi ludźmi, jak są o tym przekonane nasze psy, świat wyglądałby inaczej. No, czas wziąć się za siebie. Iść pod prysznic, ogolić się, ubrać. Pomyślał, że właściwie mógłby zabrać psa do pracy. Dlaczego nie? Pozwoliłby mu biegać po biurze, a co jakiś czas wyszedłby z nim na spacer. Żadne przepisy tego nie zabraniały. A w końcu to on był szefem, czyż nie? Przynajmniej jeszcze przez dzień, czy dwa. Więc niby dlaczego nie?

Niedziela, 3 października, godzina 7.40 Quantico, Wirginia John Howard był ubrany w wojskowy podkoszulek koloru khaki, wypłowiałe, wystrzępione spodnie od munduru polowego i wysokie buty z kevlaru. Założył też czarną opaskę na głowę – kiedy się już rozgrzał, pocił się obficie, a nie było mowy, żeby czapka utrzymała się w tych warunkach na głowie. Bez opaski wyglądałby jak każdy z pięćdziesięciu żołnierzy, pokonujących tor przeszkód w ten niedzielny

poranek. John Howard nie należał do tych dowódców, którzy komenderują swymi ludźmi zza biurka, każąc im robić rzeczy, których sami nie chcieliby – albo nie potrafili – zrobić. Wyruszał na tor jako ostatni. Fernandez dał sygnał gwizdkiem. – Naprzód! Usłyszał brzęczenie transpondera przy pasku, oznaczające rozpoczęcie mierzenia czasu. Ruszył biegiem w kierunku dołu z wodą, podskoczył, chwycił grubą linę i przeleciał nad przeszkodą, pełną raczej błota niż wody. Sztuka polegała na tym, żeby dobrze się rozkołysać, wykorzystując rozpęd, pracując trochę rękami i całym ciałem, a potem zeskoczyć przy drugim wahnięciu... Howard puścił linę i zeskoczył pół metra za krawędzią dołu. Pobiegł do tunelu z drutem kolczastym. Na przedpolu wlotu do tunelu był wał ziemny, wystarczająco gruby, żeby zatrzymać pociski z broni maszynowej. Strzelcy mieli dziś wolne, ale podczas sprawdzianów ciągły strumień pocisków – co dziesiąty smugowy – tworzył jakby dach nad drutem kolczastym. Żółtodzioby robiły w portki, ale większość żołnierzy Howarda była starymi wygami. Wiedzieli, że pociski nie są groźne, chyba że wystawiłoby się głowę przez drut kolczasty, co nie było łatwe, nawet gdyby komuś bardzo na tym zależało. – Czas ucieka, pułkowniku! – krzyknął Fernandez. Howard uśmiechnął się, rzucił się na ziemię i zaczął się czołgać na łokciach i kolanach pod ostrym jak brzytwa drutem kolczastym. Dopóki trzymał się nisko, nie groziło mu nic, oprócz ubrudzenia się ziemią. Ale gdyby ktoś spróbował zadzierać nosa, drut kolczasty by mu go przytarł. Pokonał tunel. Przed sobą miał mur wysokości czterech i pół metra, z którego zwisała lina. Trzeba się było rozpędzić i podskoczyć, żeby złapać linę jak najwyżej. Potem wystarczyło podciągnąć się na niej dwa, trzy razy, przetoczyć po szczycie muru i zeskoczyć do dołu z trocinami po drugiej stronie, wszystko w ciągu trzech sekund. Jeśli natomiast ktoś musiał podciągać się dwa i pół metra po linie, trwało to oczywiście dłużej. Howard skoczył, chwycił dwucalową linę obydwoma rękami na wysokości dobrych trzech metrów, wyciągnął prawą rękę w górę, chwycił linę ponownie, potem lewa ręka i już był po drugiej stronie. Następną przeszkodą był dwunastometrowy słup telefoniczny, leżący poziomo na wspornikach w kształcie „X” na wysokości niespełna dwóch metrów. Trzeba było podciągnąć się na końcu masztu – był tam niewielki stopień – wejść na niego i przejść na drugą stronę.

Jeśli ktoś spadł, musiał wrócić i zrobić wszystko jeszcze raz. Sztuka polegała na tym, żeby iść równym krokiem, nie za szybko i nie za wolno. Nie było to aż tak wysoko, ale upadek z prawie dwóch metrów mógł się skończyć skręceniem nogi w kostce albo złamaniem ręki. Wydarzył się tu kiedyś tragiczny wypadek – żołnierz spadł na głowę i skręcił sobie kark. Howard dotarł do stopnia, chwycił rękami za koniec masztu podskoczył i stanął na nim. Pokonywał już tę przeszkodę setki razy i wiedział, jakie utrzymywać tempo. Równo, nie za szybko i nie za wolno. Na drugim końcu znajdował się następny dół z trocinami, chociaż ten archaiczny termin nie był już adekwatny – to nie były trociny, lecz plastikowe kulki. Najlepszym sposobem, żeby nie zapaść się do dna dołu, czyli o prawie metr, był zeskok na siedzenie lub na plecy. Pułkownik dotarł do końca masztu, zeskoczył, przekręcając się w powietrzu i upadł płasko na plecy, z rozłożonymi rękoma, wewnętrzną stroną dłoni do dołu. Nie zapadł się głęboko w plastikowe kulki. Szybko przetoczył się, chwycił rękami za krawędź dołu i stanął na nogi. Żołnierz, który był przed nim, pokonywał przeszkody wolniej niż Howard. Wydobył się właśnie z dołu i zmierzał w stronę pola minowego. Howard szybko znalazł się tuż za nim. – Z drogi! – krzyknął. Żołnierz przesunął się na bok, pozwalając, by pułkownik go minął. Będzie niezły czas. Może nie rekordowy, ale niezły. Czuł to. Pole minowe było piaszczystym korytarzem sześciometrowej szerokości, długim na trzydzieści metrów. Miny były elektroniczne, wielkości piłki tenisowej i niegroźne, ale jeśli się na którąś nastąpiło, potrafiła dać o tym znać – wydawała dźwięk, który obudziłby nieboszczyka. Za każde wejście na minę dostawało się piętnaście karnych sekund. Miejsca, w których znajdowały się miny, były widoczne – małe wgłębienia w piasku, może na centymetr. Ktoś, kto szedł korytarzem jako pierwszy, miał ułatwione zadanie. Widząc zaminowane miejsca mógł pokonać przeszkodę w ciągu dziesięciu, piętnastu sekund. Następnym trudniej już było dostrzec niewielkie wgłębienia między śladami butów. Kiedy Howard dotarł do korytarza, szli nim jeszcze dwaj żołnierze. Żółtodziobom wydawało się, że można przebiec po starych śladach i nic złego się nie stanie. Na prawdziwym polu minowym taki sposób byłby skuteczny, ale tutaj wybrana losowo część min, które „wybuchły” uaktywniała się ponownie po dwóch minutach, więc pewności nie było.

Nie można też było nauczyć się na pamięć układu min – na polecenie Howarda technicy zmieniali go mniej więcej raz w tygodniu. Także tutaj sztuka polegała na utrzymaniu równego tempa. Jeśli szło się za szybko, najczęściej kończyło się to nastąpieniem na minę. Ktoś, kto szedł za wolno, zaczynał widzieć miny tam, gdzie ich wcale nie było. Wszedł na piasek. Czterdzieści sekund później był po drugiej stronie, nie nastąpiwszy na żadną minę. Czuł się świetnie, bo w korytarzu minął jednego z żołnierzy, a drugiego dogonił w drodze do ostatniej przeszkody. Tą ostatnią przeszkodą był sierżant Arlo Phillips, instruktor walki wręcz, metr dziewięćdziesiąt pięć wzrostu i sto dziesięć kilo wagi. Rola Phillipsa była prosta: należało przejść koło niego i przycisnąć guzik dzwonka, umieszczony na maszcie w środku zaznaczonego na biało kręgu na piasku. Sierżant próbował wyrzucić każdego poza ten krąg, zanim zdąży zadzwonić. Żołnierzom wolno było wchodzić do kręgu tylko pojedynczo, a jeśli któryś został wyrzucony, musiał iść na koniec kolejki, odczekać swoje i spróbować jeszcze raz. Chociaż każdemu zatrzymywano zegar, kiedy czekał w kolejce – transponder przy pasie włączał się z powrotem dopiero po przekroczeniu kręgu – właśnie na tej przeszkodzie żołnierze tracili zwykle najwięcej. Instruktorzy walki organicznie nie lubili przegrywać. Zmieniali się w kręgu, a wszyscy byli dobrzy. Z Phillipsem było jednak najtrudniej – nie tylko był silny i sprawny, ale jeszcze uwielbiał to zajęcie. W walce jeden na jednego próba pokonania go siłą mięśni była z góry skazana na niepowodzenie. Paru żołnierzy przysięgało, że widzieli na własne oczy, jak sierżant uniósł kiedyś przód furgonetki Dodge’a i wsunął go w ciasną lukę parkingową. Phillipsa można było pokonać tylko w jeden sposób – trzymając się od niego z daleka, ale nie było to wcale proste. Kiedy przyszła jego kolej, Howard natarł prosto na Phillipsa, zrobił zwód w lewo, potem w prawo, sfingował atak na górne partie ciała i zanurkował w lewo, wykonując przewrót. Phillips zdążył go złapać ręką za kostkę, kiedy Howard wstawał, ale było już za późno – pułkownik sięgnął do przycisku dzwonka i zdołał musnąć go czubkami palców, zanim sierżant obalił go na ziemię. To wystarczyło – zadzwonił dzwonek i pomiar czasu się skończył. – Miał pan oficerskie szczęście, sir – powiedział Phillips. Howard wstał, otrzepał się z kurzu i wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Niech będzie. Bez łutu szczęścia nawet najlepszy niczego nie zwojuje. – Tak jest. – Phillips odwrócił się. – Następny!

Howard podszedł do stanowiska, przy którym Fernandez i paru techników oceniali ćwiczenie. – Starzeje się pan, pułkowniku, sir. Będzie pan zaledwie trzeci. – Za kim...? – Ściągnął z głowy opaskę otarł nią twarz z potu. – Cóż, sir, kapitan Morgan jest pierwszy, z przewagą dobrych szesnastu sekund. Nie widział pan tego, ale przewrócił Phillipsa jednym z tych rzutów jujitsu, które tak lubi. – A drugi...? Fernandez uśmiechnął się. – Skromność mi nie pozwala, sir. – Nie wierzę. – A jednak, sir, może dlatego, że szedłem jako pierwszy. – O ile byłeś lepszy? – Dwie sekundy. – Jezu! – Naprawdę wierzę, że ma mnie On w swojej opiece, sir. – Skoro szedłeś jako pierwszy, powinieneś był przemknąć przez pole minowe jak na skrzydłach. – Zrobiłem sobie małą przerwę na piwo, sir. Pomyślałem, że mam mnóstwo czasu. Howard pokręcił głową, cały czas się uśmiechając. – Jak reszta sobie radzi? – W sumie całkiem nieźle. Nasi najlepsi chłopcy – i dziewczęta – mogą się bez obaw mierzyć z tymi z Sił Specjalnych, czy z komandosami SEAL. – Prowadźcie dalej zajęcia, sierżancie. – Sir. Howard szybkim krokiem ruszył w stronę nowej szatni oficerskiej – cholera, wszystko tu było nowe, żadnego z tych obiektów nie było jeszcze parę lat temu – żeby się przebrać. Jeśli się pośpieszy, zdąży do domu w samą porę, żeby pójść z żoną do kościoła.

Niedziela, 3 października, godzina 8.45 nad Mariettą w Georgii. Mora Sullivan wyjrzała przez okno pasażerskiego odrzutowca. Miała dla siebie dwa fotele w kabinie pierwszej klasy i nie było to dziełem przypadku – lecąc dokądś, zwykle kupowała dwa bilety, na wypadek, gdyby musiała zmienić tożsamość przed wejściem na pokład. Samolot był w połowie pusty, więc nikogo nie posadzono na pustym miejscu koło niej.

W dole widać było barwy jesieni – drzewa liściaste w mieszanych lasach Georgii przyodziały się w pomarańczowo-żółtoczerwoną szatę, stojąc w towarzystwie wiecznie zielonych sosen. Zwykle spała podczas lotu, ale tego ranka była zbyt podniecona i zdenerwowana. Przez wszystkie lata w tym biznesie tylko dwa razy skasowała swego klienta. Na pierwszego, Marcella Toulliera, Francuza, dostała kontrakt pół roku po tym, kiedy wykonała zlecenie dla niego. To, że był jednym z jej klientów nie dawało mu immunitetu. Biznes, to biznes. Nie było w tym nic osobistego. Nawet lubiła Toulliera. Za drugim razem było inaczej. Jej klient, handlarz broni Denton Harrison narobił głupstw i dał się aresztować. Władze miały na niego dość, żeby wsadzić go za kratki na piętnaście lat, a Sullivan wiedziała, że Harrison nie potrafi trzymać gęby na kłódkę, że wypapla wszystko, co wie, byle tylko nie trafić do więzienia. Prędzej czy później mogło się zdarzyć, że wspomni coś o tym, że wynajął Selka. Nie dysponował, oczywiście, niczym, co mogłoby naprowadzić na jej ślad, ale rzecz w tym, że dotychczas władze w ogóle nie miały pewności, że istnieje taki płatny zabójca. Nie chciała, żeby tę pewność zdobyły. Policja federalna postanowiła schować Harrisona w bezpiecznym miejscu. Kilku policjantów wyprowadziło go, ubranego w lekką, kevlarową kamizelkę kuloodporną, z gmachu sądu w Chicago. Strzeliła z odległości sześciuset metrów. Kevlar drugiej klasy wytrzymałości nie powstrzymał pocisku kalibru 0,303 cala z karabinu snajperskiego. Kula przeszła przez aortę i wyszła plecami; rana wylotowa była wielkości pięści. Nie żył już, zanim dotarł do niego huk wystrzału. A teraz Genaloni. Podeszła stewardesa. – Podać pani coś do picia? Kawa? Herbata? A może coś innego? – Nie, dziękuję. Czy powinna skasować tego gangstera? Gdyby zdecydowała się na to instynktownie, nie byłaby lepsza od niego. Tak, musiała coś zrobić, a ponieważ zarabiała na życie likwidowaniem ludzi, była to jej mocna strona, więc należało oczywiście wziąć pod uwagę tę ewentualność. Ale były też inne sposoby. Skoro już postanowiła, że czas przejść w stan spoczynku, i tak musiała się pozbyć wszystkich starych dokumentów, adresów i tak dalej. Mogłaby przekonywująco sfingować własną śmierć, aranżując katastrofę samochodową, czy jakiś inny wypadek. Albo mogła w coś wrobić Genaloniego tak, żeby z całą pewnością został skazany. Oczywiście, nadal kierowałby swą przestępczą organizacją z celi więziennej, tacy jak on zawsze to robili, ale i bez niej miałby wtedy dość zmartwień. Nawet ktoś taki, jak Genaloni prawdopodobnie zapomniałby o niej

po pięciu, czy dziesięciu latach za kratkami. Mężczyźni tacy jak Genaloni zwykle umierali młodo albo trafiali do więzienia. Robili sobie masę wrogów po obu stronach linii wytyczonej przez prawo i istniało duże prawdopodobieństwo, że któryś z tych wrogów zdoła ich dopaść. Ale zdarzali się też, oczywiście, dziewięćdziesięcioletni gangsterzy w wózkach inwalidzkich, oddychający za pomocą przenośnych aparatów tlenowych i udający demencję albo sklerozę. Zdołali przeżyć mimo tylu niebezpieczeństw i byli wolni. Westchnęła. Jakie wyjście jest więc najlepsze? Nie mogła za długo zwlekać z decyzją. Zastanowi się nad tym u siebie w domu, w Albany, ale najpierw musi jeszcze zapłacić w schronisku za zgubionego psa.

Niedziela, 3 października, godzina 13.28 Waszyngton, Dystrykt Columbia Tyrone stał pod drzwiami domu Belli i oddychał głęboko, próbując się uspokoić. Wczorajsza sesja poszła całkiem dobrze. Nie była mistrzynią w żeglowaniu po Sieci, ale nie była też taka zła. Dwa razy otarła się o niego biodrem. Raz, kiedy wychyliła się po rylec, poczuł jej pierś na swoim ramieniu. Może te wspomnienia z czasem przyblakną, ale w tej chwili nie przyczyniały się do zwolnienia tętna Tyrone’a. Sięgnął do dzwonka. Bella otworzyła drzwi. Była dziś trochę bardziej zakryta – miała na sobie dres. Włosy związała do góry, wyglądała świeżo, jak po kąpieli, nawet pachniała jeszcze mydłem. – Cześć, Tyr. Właśnie wyszłam spod prysznica. Przepraszam za mój wygląd. Nie musiał się specjalnie wysilać, żeby to sobie wyobrazić. Bella pod prysznicem. – Nie, skądże, wyglądasz w porządku – powiedział. Ale powiedział to trochę za szybko i trochę za wysokim głosem. Co za dureń z niego! Niech to licho! – Wejdź. Na górze założyli osprzęt VR i ruszyli. – Spróbujemy dziś mojego programu – powiedział. – Masz coś przeciw przejechaniu się na motocyklu? – Żapro. Na co tylko masz ochotę. Akurat. To, na co miał ochotę, nie miało nic wspólnego z Siecią. Na pewno nie. – W porządku – powiedział. – W tym scenariuszu...

Niedziela, 3 października, godzina 21.45 Grozny, Czeczenia Zalogowawszy się do rzeczywistości wirtualnej, Plechanow uświadomił sobie, że wciąż nie skasował tamtego programu z samochodem. Błyszcząca niebieska Corvette stała przy krawężniku. Pokręcił głową. Naprawdę powinien się tego pozbyć. W porządku, zrobi to zaraz po powrocie z przejażdżki do Szwajcarii. Nieodwołalnie. Niedziela, 3 października, godzina 13.50 Waszyngton, Dystrykt Columbia Harley pędził krętą szosą w szwajcarskich Alpach. – Widzisz, jak to działa? – zawołał Tyrone, przekrzykując szum wiatru. – Mój program przekłada ich programy na kompatybilne moduły wizualne. Widzisz tę ciężarówkę? Gdybyśmy byli w scenariuszu morskim, byłaby prawdopodobnie barką albo statkiem. – Ale jak to się robi? – zawołała Bella. Obejrzał się. Pęd powietrza rozwiewał jej włosy. – To proste. Jeśli pracujemy w zupełnie różnych trybach, mój program po prostu nakłada się na wizualizację tamtego. Kąt widzenia i prędkość względna są te same, bez względu na otoczenie – powietrze, woda, ziemia, nawet fantastyka. Jeśli pracujemy w podobnych trybach – na przykład jeśli ta ciężarówka jest rzeczywiście pojazdem samochodowym, a nie statkiem, albo jeszcze czymś innym, mój program korzysta z wizualizacji tamtego bez zmian, żeby nie powodować opóźnień. Większość ludzi, spotykających się w rzeczywistości wirtualnej umawia się przedtem

na

korzystanie

z konkretnego

programu.

W przeciwnym

razie

odświeżanie obrazu będzie opóźnione o parę mikrosekund. – Aha, rozumiem. – Wróćmy do tej ciężarówki. W rzeczywistości jest to wielki pakiet informacyjny. Zawiera tak dużo danych, że porusza się powoli. Popatrz. Przekręcił manetkę i potężny silnik Harleya ryknął basowo. Wyprzedzili wlokącą się ciężarówkę i szybko zjechali z powrotem na prawą stronę szosy, bo z przeciwka nadjeżdżał samochód. Bella krzyknęła z zachwytu. Och, jakże mu się to podobało. – I to wszystko normalne oprogramowanie komercyjne? – No, akurat ten program trochę zmodyfikowałem. – Potrafisz to robić? – Jasne. Mógłbym napisać własny program, od podstaw, ale łatwiej jest zmodyfikować już istniejący.

– Mógłbyś mi pokazać, jak to zrobić? Jak napisać własny program? – Jasne, żapro. To nie takie trudne. – Świetnie. W tym momencie Tyrone przypomniał sobie rozmowę z ojcem. Zaproponuj miejscowym coś, czego nie mogą dostać od twojego wroga. Chociaż tak naprawdę Tyrone nie uważał Byka za wroga, to jednak stary miał niewątpliwie rację. On, Tyrone, miał coś, czego nie miał LeMott – umiejętności, talent i właśnie w tej chwili Belli było to potrzebne. To był PDBZ – przepływ danych bez zakłóceń – do czwartej potęgi! Dojechali do skrzyżowania i zatrzymali się na czerwonym świetle. Po lewej stronie była CyberNation. Może by ją tam zabrać? Zaglądał tam już parę razy i było interesująco, chociaż naprawdę dobrych rzeczy nie chcieli pokazać, dopóki nie zostało się ich obywatelem, a to nie wchodziło w grę. Wyobrażał sobie, co powiedziałby ojciec: „Chcesz zrzec się obywatelstwa, żeby zamieszkać w jakimś komputerowym państwie, które nie istnieje w świecie realnym?”. Tyrone tak się zamyślił, że o mało nie przegapił niebieskiej Corvetty, która przemknęła przez skrzyżowanie. O mało... W jego umyśle zapaliły się światełka alarmowe. Corvette, Corvette... Co to takiego... ? Ach, tak, wczorajsza wiadomość od J.G. w poczcie elektronicznej. Miej oczy otwarte, szukamy młodego faceta w garniturze, jeżdżącego niebieską Corvettą. Samochód przejechał, zanim Tyrone zdążył się przyjrzeć kierowcy. Przed nim na zmianę świateł czekały jeszcze dwa samochody i furgonetka. Ech, pewnie mu się coś przywidziało. A może? Powinien to jednak sprawdzić. A jeśli Bella spyta, o co chodzi, będzie jej musiał powiedzieć, prawda? Byk nie pomagał żadnej agencji federalnej. Tyrone wrzucił pierwszy bieg i dodał trochę gazu. Zjechał na pobocze i przemknął obok czekających samochodów. Tamtym kierowcom wcale się to nie podobało i dali temu wyraz, naciskając na klaksony. – Rany! Czy to legalne? – No, niekoniecznie – powiedział Tyrone – ale nie było innego wyjścia. – Położył maszynę w zakręt, a kiedy wyszedł na prostą, wrzucił wyższy bieg i ostro dodał gazu. – Widzisz tę niebieską Corvettę? – Tak? – Muszę ją sprawdzić. Hm, jak by to powiedzieć... pomagam kumplowi z Net Force. – Z Net Force? Naprawdę?

– O tak. Jay Gridley jest ich głównym specem od komputerów. Od czasu do czasu trochę mu pomagam. – No, no, Tyr! Wyobraźnia płatała mu figle, czy też faktycznie objęła go mocniej w pasie? – Dogonimy go? – Żapro. Mało kto jest szybszy ode mnie w tym scenariuszu. Trzymaj się. Nie ulegało kwestii, że objęła go mocniej.

Niedziela, 3 października, godzina 21.58 Grozny, Czeczenia Plechanow wracał właśnie z banku w Zurychu. W lusterku wstecznym zobaczył, że szybko zbliża się do niego jakiś motocykl. Zmarszczył brwi, trochę zaniepokojony. Uważnie obserwował motocykl w lusterku. Wkrótce tamten dogonił go, zjechał na lewą stronę i zaczął wyprzedzać, najwyraźniej nie widząc ciężarówki, nadjeżdżającej z przeciwka z dużą prędkością. Patrzył teraz na motocykl kątem oka. Dwoje ludzi, nastolatki, chłopak i dziewczyna. Żadne z nich nie zdawało się nim szczególnie interesować. W ciągu kilku sekund motocykl wyprzedził go, zjechał z powrotem na prawą stronę i jeszcze przyśpieszył. Wydawało się, że zaledwie o centymetry uniknął zderzenia z ciężarówką. Szybko zniknął w oddali. Plechanow pokręcił głową na swą paranoję. Nie było żadnego niebezpieczeństwa. Czarnuch, który popisywał się przed dziewczyną, wyprzedzając najszybszy samochód

na

szosie

i ryzykując

zderzeniem

z pojazdami,

nadjeżdżającymi

z przeciwka. Też był kiedyś taki młody, chociaż miał wrażenie, jakby było to wiele wieków temu. Wcale nie tęsknił za tamtymi czasami, nie zamieniłby swej z trudem zdobytej wiedzy i mądrości na nadmiar hormonów i właściwą młodzieży filozofię carpe diem10. Nastolatki myślały, że będą żyć wiecznie, że świat do nich należy. On wiedział, że jest inaczej. Zawsze istniały jakieś ograniczenia. Nawet najbogatsi i najpotężniejsi ludzie, jacy kiedykolwiek żyli, musieli w końcu umrzeć. Za pięćdziesiąt, sześćdziesiąt lat także jego czas się skończy. Ale cóż to będą za lata...

Rozdział 28

Niedziela, 3 października, godzina 14.20 Quantico, Wirginia Jay Gridley był w sieci, prowadząc Dodge’a Vipera z dużą szybkością gdzieś w Montanie, kiedy nagle do rzeczywistości wirtualnej wdarł się dzwonek telefonu. Był to zastrzeżony numer w jego mieszkaniu. Wylogował się, zdjął osprzęt VR i wydał głosem polecenie przyjęcia rozmowy. – Tak? – Pan Gridley? – spytał głos młodej kobiety. Jay zmarszczył czoło. Nikt, kto znał ten zastrzeżony numer nie powinien zwracać się do niego per „pan”. – Kto mówi? – spytał. – Nazywam się Belladonna Wright. Jestem przyjaciółką Tyrone’a Howarda. Zanim Gridley zdążył się zanadto zdziwić, dziewczyna powiedziała: – Jestem w scenariuszu online. Powiedział, żebym do pana zadzwoniła i podała koordynaty. Przypuszcza, że znalazł tę niebieską Corvettę, na której panu zależało. – Jezu! Gdzie? Przekazała mu koordynaty. Gridley zlecił komputerowi wprowadzenie tych danych bezpośrednio do programu VR. – Dziękuję, panno Wright. Proszę mu powiedzieć, że już jadę. Rozłączam się. Gridley natychmiast ruszył z powrotem do rzeczywistości wirtualnej, ale zatrzymał się na moment przed potwierdzeniem wyboru wehikułu. Zapewne Tyrone się mylił, ale jeśli nie, to tamten kierowca z pewnością nabrałby podejrzeń na widok Dodge’a Vipera. Lepiej zmienić program, nie ma sensu ryzykować. Załadował szarego Neona. Najpopularniejszym samochodem na drogach w świecie rzeczywistym był dwuletni Neon, a najwięcej tych samochodów miało kolor szary. W rzeczywistości wirtualnej był to domyślny wehikuł dla nowicjuszy i tych, którym było wszystko jedno, czym poruszają się po Sieci. Nie ulegało kwestii, że firma Dodge musiała dobrze zapłacić wielkim serwerom za to domyślne ustawienie. Viper natychmiast rzucał się w oczy, był stylowy, elegancki. Ale szary Neon? Jadąc takim samochodem, człowiek stawał się praktycznie niewidzialny. A jeśli ktoś się na tym znał, potrafił

włożyć pod maskę coś więcej, niż standardowy silnik. Mimo wszystko, jego Neon nie był tak szybki jak Viper, ale cóż, była to cena anonimowości. Jeśli to ten facet, Jay w żadnym wypadku nie chciał zostać zauważony za wcześnie. Uruchomił program i wprowadził koordynaty. Okazało się, że prowadziły do parkingu dla ciężarówek gdzieś w zachodnich Niemczech, z restauracją, toaletą i tak dalej. Wjeżdżając na parking zobaczył ładną dziewczynę idącą z toalety w stronę Tyrone’a, który stał przy swoim Harleyu koło ciężarówki Volvo z napędem elektrycznym, ładującego akumulatory. Był to realistyczny scenariusz. Tyron nie zauważył go, kiedy Jay wjeżdżał; patrzył w stronę miejsc parkingowych przy restauracji. Gridley też spojrzał w tamtą stronę i zobaczył Corvettę, zaparkowaną przy budynku. Model się zgadzał, kolor też, ale to jeszcze nie znaczyło wiele. Zatrzymał Neona przy motocyklu Tyrone’a. Chłopiec i dziewczyna dopiero teraz go zauważyli. Wyłączył silnik i wysiadł z samochodu. Był piękny jesienny dzień. W powietrzu unosił

się

zapach

paliwa

dieslowskiego,

zmieszany

z zapachem

ozonu,

wydobywającym się z wielkiej ładowarki, obsługującej właśnie Volvo. To był bardzo realistyczny scenariusz. – Cześć, Tyrone. – Cześć, Jay. Ee... To jest, ee... Belladonna. Bella, poznaj Jaya Gridleya. – Rozmawialiśmy przez telefon – powiedział Gridley. – Miło mi. To persona, czy tak wyglądasz w świecie rzeczywistym? – Tak wyglądam – powiedziała dziewczyna. – W rzeczywistości wygląda jeszcze lepiej – zapewnił Tyrone, a potem nabrał nagłego zainteresowania czubkami swoich butów. Gridley uśmiechnął się. Dobrze, że chłopak miał ciemną skórę; w przeciwnym razie zarumieniłby się tak, że można by go używać jako światła stopu. Tyrone też to wiedział. Postarał się szybko przejść do rzeczy. – To ten samochód. Kierowca jest w środku. Gridley skinął głową. – Sprawdziłeś numer rejestracyjny? – Jasne, w pierwszej kolejności. Quickscan mówi, że pojazd należy do niejakiego Wing Lu z Kantonu w Chinach. Ale w Kantonie nie potwierdzają. – Więc tablice rejestracyjne są zapewne fałszywe – powiedział Gridley. – Co za niespodzianka. Tyrone wyjaśnił to dziewczynie. – Mnóstwo ludzi woli zachować anonimowość w Sieci, więc oprócz przybranych nazwisk i zmiany wyglądu – no, wiesz, persona – dorabiają sobie całą legendę, fałszywe tablice rejestracyjne, adresy, numery telefonów. Jedna z najważniejszych

reguł żeglowania po cyberprzestrzeni mówi... – Nigdy nie wierz własnym oczom – dokończyła dziewczyna. – Byłam już w Sieci raz czy dwa, chociaż może nie jestem jeszcze zupełnym pająkiem. – Przepraszam – powiedział Tyrone. Gridley pokręcił głową. Szczenięca miłość. Aż żal było patrzeć. – Coś jeszcze? – spytał, żeby skierować rozmowę z powrotem na Corvettę. – Facet nieźle prowadzi i lubi szybką jazdę. Zręcznie unika tłoku i korków – powiedział Tyrone. – Harcownik – powiedział Gridley. – Bez wątpienia – potwierdził Tyrone. – Kto to jest harcownik? – spytała dziewczyna. – Ktoś, kto porusza się po Sieci z wielką swobodą – odpowiedział Tyrone. – To znaczy, że albo jest szczególnie dobry w jakimś konkretnym trybie pracy, prawdopodobnie ma wielkie doświadczenie, albo spędza w Sieci tyle czasu, że w każdym trybie czuje się jak w domu. – To znaczy? – Prawdopodobnie jest programistą – powiedział Gridley. – A mogłabym spytać, dlaczego go szukacie? – Naprawdę nie mogę ci jeszcze powiedzieć. Śledztwo trwa. – Ale to jakaś duża sprawa? – O, tak. Jeśli facet jest tym, którego szukamy, to sprawa jest kolosalna. Im więcej się o nim dowiemy, tym lepiej. – Gridley zerknął na Tyrone’a. – Widział cię? – Wyprzedziliśmy go, żeby mu się lepiej przyjrzeć. Szosa była wąska. Potem już się nie zbliżaliśmy. Nie sądzę, żeby zauważył, że jechaliśmy za nim, ale jeśli nas znów zobaczy, może coś sobie skojarzyć. – W porządku. Jeśli chcecie, możecie jechać ze mną. Motocykl musisz tu zostawić. Zobaczymy, jak długo uda nam się deptać mu po piętach. Gridley poszedł do samochodu. Chłopak i dziewczyna ruszyli za nim. Przyszedł mu do głowy pewien pomysł. – Lepiej usiądźcie oboje z tyłu – powiedział. – Mam mnóstwo różnych drobiazgów na przednim fotelu. Będzie to prawdą, zanim dojdą do samochodu. Mógł to zrobić bez trudu. Do licha, w końcu sam był kiedyś taki młody. Patrząc na Tyrone’a i jego przyjaciółkę Belladonnę miał wrażenie, że to już kawał czasu, ale jeśli pamięć go nie zawodziła, zajęcie miejsca koło pięknej dziewczyny na tylnym siedzeniu małego samochodu było w tym wieku ogromnie ekscytujące. Jeśli się nad tym zastanowić, było ekscytujące także w jego wieku.

Wsiedli właśnie do samochodu, kiedy Tyrone powiedział: – Jest! Gridley spojrzał. Z restauracji wychodził jakiś mężczyzna. Zmierzał do Corvetty. Jay przyjrzał mu się uważnie Na twarzy pojawił mu się uśmiech. Tak! To ta sama persona, którą widział w Nowym Orleanie! Facet musiał się czuć bardzo pewnie, skoro jeszcze się nią posługiwał. I postępował głupio. Nareszcie przełom, którego tak potrzebowali. – Tyrone, jesteś wspaniały. – To on? – spytała Bella. – O, tak. – Cudownie, Tyr! Zabrzmiało to tak, jakby na tylnym siedzeniu czyjeś akcje gwałtownie podskoczyły. – Mam cię – powiedział Gridley, naśladując Dartha Vadera. Wyjął mikrofon spod deski rozdzielczej Neona. – Tu Jay Gridley, agent Net Force, legitymacja numer JG sześć-pięć-osiem-dziewięć-dziewięć,

autoryzacja

Zet

jeden-jeden.

Mam

Piąty

Priorytet. Przekazuję koordynaty i szczegóły. – Gridley podał koordynaty, numer rejestracyjny Corvetty, opis pojazdu i kierowcy. Na tylnym siedzeniu Tyrone mówił cicho do dziewczyny. – Stawia organa ścigania w stan pogotowia. Każdy gliniarz w Sieci, który zobaczy Corvettę, zarejestruje czas i miejsce. Może uda nam się zorientować w jego ruchach także po tym, kiedy stracimy go z oczu? – Kiedy stracimy go z oczu? Nie wierzysz, żebyśmy zdołali utrzymać się za nim w zasięgu wzroku? – Nie ma mowy, jeśli to harcownik, który ma coś na sumieniu. Będzie się miał na baczności i prędzej czy później zorientuje się, że jest śledzony. Gdyby tylko pokręcił się trochę i wylogował, pozostawiłby po sobie ślady, którymi moglibyśmy pójść. Więc kiedy już nas zauważy, będzie nam musiał uciec, albo zgubić nas w jakiś inny sposób. – Nie tym razem – mruknął Gridley. – Te opony są odporne na przebicia. – ??? – Nieważne. – W razie poważnych kłopotów facet może wyjść z rzeczywistości wirtualnej, uciekając się do brutalnych metod, takich jak zerwanie z siebie osprzętu VR albo wyłączenie zasilania. Prawdopodobnie rozwali sobie przy tym system i zniszczy program, ale przynajmniej zniknie. – I myślisz, że to zrobi? – Ja bym zrobił – powiedział Gridley. – Nadrzędną regułą pracy z komputerem jest sporządzanie kopii zapasowych wszystkich ważniejszych aplikacji i danych.

Ponowne zainstalowanie oprogramowania i doprowadzenie go do poprzedniego stanu może mu zająć trochę czasu, ale na pewno lepsze to, niż agenci Net Force z nakazem aresztowania, wywalający kopniakami drzwi w świecie realnym. Dziewczyna była pod wrażeniem. Gridley uruchomił silnik Neona. – No, ale to dopiero później. – Patrzył na Corvettę, wyjeżdżającą z parkingu na autostradę. – Jeszcze nam nie uciekł. Zapnijcie pasy.

Niedziela, 3 października, godzina 15.00 Albany, Nowy Jork Sullivan zapłaciła oczywiście za psa, którego zgubiła. Zrobiła to jednak okrężną drogą. Firma,

która podrzuciła

do

schroniska

kopertę

pełną

używanych

studolarówek, była trzecią w całym łańcuchu; otrzymała tę kopertę od innej firmy, której dostarczyła ją jeszcze inna firma. Ta pierwsza odebrała kopertę w recepcji pewnego hotelu, dokąd przyniósł ją nastolatek, któremu Sullivan kupiła za to sześć puszek piwa. Transakcję przeprowadziła w przebraniu. Było mało prawdopodobne, żeby ktoś to zdołał zrekonstruować, jeśli w ogóle by się tym zajął. W każdym razie ślad urwałby się na chłopaku, który zapamiętał jedynie kobietę po czterdziestce, ze znamieniem na brodzie. Teraz Sullivan była już w Albany i podjęła decyzję. Była jeszcze młoda. Miała przed sobą kolejne sześćdziesiąt, czy osiemdziesiąt lat, w zależności od postępów medycyny, a może i więcej. To prawda, że znajdowała się u szczytu formy – psychicznie i fizycznie. Po tych wszystkich latach tańczenia nad przepaścią wyrobiła w sobie wyczucie, niemal instynkt, któremu nauczyła się wierzyć. W tej chwili wyczucie podpowiadało jej, że czas wyjść z przyjęcia. W żadnym wypadku nie odpowiadała jej rola boksera, który ma już za sobą szczyt formy i zostaje powalony na deski przez jakiegoś dzieciaka z żelazną szczęką. Więc postanowione – Selk odchodzi na wcześniejszą emeryturę, kiedy tylko skasuje tamten cel, który wymknął jej się za pierwszym razem. Przetnie wszystkie łącza, mogące prowadzić do Selk. W końcu nie groziła jej bieda. Zdążyła odłożyć osiem milionów dolarów. Jej celem było dziesięć milionów, ale zawsze była to tylko hipotetyczna suma. Wiedziała, jak zainwestować w parę ryzykownych, ale bardzo opłacalnych przedsięwzięć. Głód jej nie

groził.

Wielkim,

nierozwiązanym

problemem

pozostawał

Genaloni.

Prawdopodobnie skończy tak jak większość typów jego pokroju – w trumnie albo w więzieniu. Ale „prawdopodobnie” to za mało, kiedy stawką jest sześćdziesiąt, czy

osiemdziesiąt lat życia. Nie chciała spędzać tych lat na trwożliwym oglądaniu się przez ramię, w obawie, że w cieniu czai się Genaloni. Nie, Genaloni musiał stać się częścią jej przeszłości. Jej przeszłości, która umarła. Nie będzie to wcale trudne. Przestępcy, tacy jak Genaloni, otaczają się uzbrojonymi osiłkami, chroniąc się przed sobą nawzajem. Mieli prawników do zajmowania się gliniarzami i uważali, że są bezpieczni. Genaloni był może najbystrzejszy z tej bandy, ale też miał słabe punkty. Selk zawsze dowiadywała się wszystkiego o swoich klientach, zanim przyjęła zlecenie. Genaloni miał małą armię zbirów i prawników, ale miał też kochankę. Miała na imię Brigette i choć Genaloni dobrze o nią dbał, nie było ani prawników, ani ochroniarzy między nią a światem. Więc

postanowione.

Najpierw

Genaloni,

następnie

tamten

biurokrata

w Waszyngtonie. A potem może miesiąc na pięknych Hawajach? Albo na Tahiti? Gdzieś, gdzie jest ciepło, gdzie świeci słońce i gdzie nie trzeba pracować. Selk uśmiechnęła się. Dobrze było mieć nowy cel.

Rozdział 29

Niedziela, 3 października, godzina 23.05 Północna Autostrada Euroazjatycka Plechanow zorientował się, że jest śledzony. Klął przez chwilę po rosyjsku, dając upust złości, po czym przywołał się do porządku. Co się stało, to się nie odstanie, trzeba pomyśleć, co dalej. Musiał dokonać pewnych modyfikacji. Samochód, który za nim jechał, był jednym z tych nie rzucających się w oczy pojazdów, jakich miliony poruszają się po Sieci i po drogach w świecie realnym. Nie zwróciłby uwagi, że za nim jadą, gdyby nie to, że trzymał się standardowych procedur – co jakiś czas zjeżdżał z autostrady i kręcił się po bocznych drogach – właśnie po to, żeby się ustrzec przed tego rodzaju problemami. Był to już trzeci taki manewr podczas obecnej podróży i chociaż podczas dwóch poprzednich niczego nie zauważył, musiał założyć, że szary samochód trzyma się za nim już od jakiegoś czasu. Od jak dawna był śledzony? To tylko pierwsze z kilku pytań, na które należy znaleźć odpowiedź. Kto go śledził? Jak go znaleźli? W jaki sposób się ich pozbyć? Wjechał ponownie na autostradę. Najlepiej będzie udawać, że ich nie zauważył. Dawało mu to pewną przewagę. Szary samochód jechał za nim, zachowując dość duży dystans. Plechanow nie miał już wątpliwości. Wiedział, że tamci starają się zebrać jak najwięcej informacji na podstawie

jego

samochodu

–

wektory,

szczegóły

konstrukcyjne,

moduły

programowe i inne drobiazgi, które jednak w rękach eksperta mogły w końcu wskazać na niego. Rzeczywistość wirtualna była miejscem metaforycznym, ale obrazy miały związki ze światem realnym. Można je było zarejestrować, zbadać dokładnie i zapewne dotrzeć do autorów, zwłaszcza że ci z Net Force dysponowali komputerami o dostatecznej mocy obliczeniowej, by przeanalizować profile ogromnej liczby programistów. Im dłużej będą go śledzić, tym więcej możliwości zdołają wyeliminować. Przedtem mógł być jednym z dziesiątków, albo i setek tysięcy; z każdą minuta, kiedy siedzieli mu na ogonie, ta liczba się zmniejszała. Każdy programista miał swój styl – tych najlepszych można było po nim zidentyfikować równie niezawodnie, jak na podstawie odcisków palców, czy analizy DNA. Jeśli będą go śledzić wystarczająco długo, ustalą jego tożsamość, albo przynajmniej ograniczą zakres poszukiwań na tyle, że w końcu wpadnie w ich sieci.

Sztuka polegała na tym, żeby wiedzieć kogo się szuka i wprowadzić właściwe kryteria do systemu poszukiwawczego. Cholera! Znajdował się na Północnej Autostradzie Euroazjatyckiej. Minął republiki bałtyckie i był już prawie w domu. Oczywiście nie mógł teraz jechać do siebie, ale nagła zmiana trasy wzbudziłaby podejrzliwość prześladowców. Musiał się też liczyć z tym, że nie są sami w tym szarym samochodzie. Inne pojazdy mogły jechać przed nim, jeszcze inne czekać na skrzyżowaniach, aż je minie. Jeśli w tym szarym samochodzie był agent Net Force, czy którejś ze współpracujących z nią agencji, było prawie pewne, że w pobliżu są jeszcze inni. W porządku. Mógł zjechać na Autostradę Indyjską za niecałe sto kilometrów, poprowadzić ich na południe, z dala od domu. Mógł zaparkować samochód, wejść do restauracji i wyjść ze scenariusza w trybie awaryjnym... Nie, skądże. Taka paniczna reakcja oznaczałaby, że w ręce wpadnie im samochód... Coś innego... Raz już się udało. Może uda się i teraz? Może da się ich zgubić, zjechać na boczną drogę, wyjść ze scenariusza i skasować go. Na pewno warto spróbować. Zwolnił, pozwolił, żeby jadący za nim samochód zbliżył się trochę. Kiedy był gotów, wyjął kolczatki z woreczka, w którym je trzymał i wprawnie rozrzucił po wszystkich czterech pasach ruchu za sobą. Kolczasty deszcz... Szary samochód zatoczył się, ominął większość kolczatek, ale nie wszystkie. Aha! Poczucie triumfu szybko jednak zgasło. Z opon szarego samochodu nie uszło powietrze. Tamten nie zwolnił. Może nawet przyśpieszył. Cholera! Cholera! Musieli podejrzewać kim jest, przynajmniej jako ta persona i w tym samochodzie. Wiedzieli, czego mogą się spodziewać, wprowadzili do swojego programu zabezpieczenia przed jego środkami obronnymi. Jego arsenał był już, niestety, na wyczerpaniu – na pewno nie dysponował niczym, co powstrzymałoby kogoś tak dobrego, jak tamci. Miał mnóstwo różnych zasłon dymnych i podobnych programów, ale wiedział, że na nic by się tu nie zdały. Nie potrafił ich zgubić, a jednocześnie nie mógł pozwolić, żeby jechali za nim zbyt długo. I tak już za dużo wiedzieli. Nie mógł ryzykować, że zbiorą dość informacji, by znacznie zawęzić zakres poszukiwań. Nie zdoła dotrzeć do Autostrady Indyjskiej. Musi się wyrwać z rzeczywistości wirtualnej teraz, zaraz! Światłom ostrzegawczym towarzyszył komunikat głosowy: – Ostrzeżenie! Awaria systemu! Ostrzeżenie! Awaria systemu!

Plechanow ściągnął osprzęt VR i wyłączył zasilanie komputera, nie zawracając sobie głowę procedurami. Wiedział, że dane zostaną zniekształcone tak, że nie będą się już nadawać do użytku, że system operacyjny został uszkodzony, a aplikację VR będzie mógł spisać na straty. Nie miało to jednak znaczenia w sytuacji, kiedy o ucieczce decydowały sekundy. Niech to jasny szlag trafi! Jak oni go znaleźli? Ile wiedzieli? Niedziela, 3 października, godzina 15.10 Quantico, Wirginia Zobaczyli jaskrawy błysk, Corvetta eksplodowała i znikła. – Cholera! – zaklął Jay. – Już go nie ma – wyjaśnił Tyrone Belli. – Zauważył nas i zrobił twardy reset. – Pochylił się do Jaya. – Masz coś pożytecznego? – Tak, chyba tak. Był w drodze do Azji Środkowej – do Rosji, albo może do którejś z republik Wspólnoty Niepodległych Państw. Mógł zjechać na Autostradę Indyjską albo kontynuować podróż na Wschód, ale jeśli zmierzał na Południe, miał lepszy zjazd dobre sto kilometrów wcześniej. Jeszcze jedno, nigdy nie widziałem żadnego Japończyka, ani Koreańczyka, który by prowadził tak jak on. Myślę, że jechał do domu i że prowadzi jak Rosjanin. – O czym on mówi? – spytała Bella. Tyrone wyjaśnił jej, że każdy dobry programista ma swój niepowtarzalny styl. – Wracamy do domu. Trzeba przeanalizować to, co mamy – powiedział Jay. – Może wystarczy, żeby drania przygwoździć.

Niedziela, 3 października, godzina 15.23 Quantico, Wirginia Michaels machnięciem dłoni włączył telefon. – Tak? – Szefie, tu Jay Gridley. Mamy coś o tym facecie, który tak rozrabiał w Europie i w Azji. Michaels poczuł ukłucie rozczarowania. Pierwsze miejsce na jego prywatnej liście priorytetów zajmował w tej chwili Steve Day. Ale inne sprawy były dla Net Force ważniejsze, nawet jeśli jego własną karierę miał spotkać żałosny koniec. – Wspaniale, Jay. – Przyjdę, jak tylko posprawdzam parę rzeczy – dodał Jay. Telefon zadzwonił ponownie, ledwie Michaels zdążył się rozłączyć. – Słucham. – Cześć, tatuśku!

– Cześć, córeczko. – Nie śpisz już? Trzecia po południu, a ona pyta, czy już wstał. Uśmiechnął się. – Nie, nie śpię, pracuję. W ramach rutynowych procedur Net Force miała oko na Susie. Zaalarmowano też miejscową policje, ale dotąd nie wydarzyło się nic niepokojącego. – Mama naprawiła kanał wideo. Przełącz się. Na ekranie komputera pojawił się obraz jego córki. Była ubrana w niebieski dres i czerwony podkoszulek. Jej włosy były teraz krótsze; musiała być u fryzjera. Jakież piękne dziecko, młodsza kopia matki. Był oczywiście absolutnie obiektywny, uważając, że ma piękną córkę. Uśmiechnął się i włączył kamerę, żeby Susie mogła go widzieć. – O rety, tatuśku! Wyglądasz jak babcia Drakuli! – Kto to jest babcia Drakuli? – Daj spokój, nie oglądasz telewizji? Przecież to najlepszy serial wszech czasów! Vince O’Connell gra Drakulę, Stella Howard jest jego żoną, a Brad Jones synem. A babcia grała kiedyś mamę w „Bombowych Mnichach”! Gdzie ty żyjesz, na księżycu? Znów się uśmiechnął. – Nie miałem ostatnio czasu za dużo czasu na seriale. – Ten jest świetny, powinieneś go oglądać. Tak czy inaczej, wyglądasz okropnie. Nie jesteś przypadkiem chory? – Nie, tylko zmęczony. Za dużo pracy, za mało odpoczynku. Ale za to mam psa. – Psa? Prawdziwego psa? Nie symulację VR? – Aha. – Jaka rasa? Skąd go masz? Zabierzesz go ze sobą, kiedy przyjedziesz na moje przedstawienie? Jaki jest duży? Jak się wabi? Jaką ma sierść? Jest mądry? Roześmiał się. – To miniaturowy pudel, ma na imię Skaut, jest wielkości średniego kota. Bardzo mądry i myślę, że cię polubi. – Genialnie! – Odwróciła wzrok od kamery i krzyknęła: – Mamo! Tata ma psa! Weźmie go ze sobą, kiedy przyjedzie! Gdzieś w tle usłyszał głos swojej byłej żony. Susie znów spojrzała w kamerę. – Myślisz, że mnie polubi? – Jestem pewien, że tak, kochanie. Kiedy na nią patrzył, znów naszły go myśli o opuszczeniu Waszyngtonu i przeniesieniu się na Zachód. Ta perspektywa zaczynała go coraz bardziej pociągać. Oczywiście, wolałby odejść w glorii chwały, ale tak czy inaczej... Cóż, wkrótce się okaże. Obojętne, co zrobi później, musi najpierw zakończyć tę sprawę. Steve Day nie

zostanie zapomniany. W żadnym wypadku.

Niedziela, 3 października, godzina 16.00 Long Island, Nowy Jork Ray Genaloni spojrzał na zegarek. Przeklęta niedziela; nawet tak daleko na Long Island ulice były potwornie zatłoczone. Znajdował się oczywiście na tylnym siedzeniu limuzyny, a z korkarni musiał się borykać jego kierowca, ale i tak był wkurzony. Każda minuta, stracona w tłoku na jezdni była minutą, której nie spędzi z Brigette. W sumie nie było zresztą tak źle, przyjeżdżał tu z reguły raz albo dwa razy

w tygodniu.

A i Brigette

wcale

nie

była

najlepszą

dziewczyną,

jaka

kiedykolwiek ściągała dla niego spódniczkę. Miał już lepsze i to kilka razy. Z drugiej strony, Brigette wyglądała po prostu wspaniale. Była od niego o dziesięć lat młodsza i gotowa zrobić, czego tylko zażąda – rzeczy, o których nigdy nie odważyłby się nawet wspomnieć żonie. Kiedy dojechali na miejsce – kupił Brigette mały domek na końcu

uliczki,

w spokojnej

okolicy

i w otoczeniu

znacznie

większych,

kosztowniejszych willi – Genaloni pozostał w limuzynie, dopóki jego ochroniarze z samochodu, który jechał przodem nie wysiedli i nie sprawdzili, czy wszystko w porządku. Kiedy tu przyjeżdżał, przed jego limuzyną zawsze jechał samochód z dwoma, albo trzema ochroniarzami, a w samochodzie z tyłu było jeszcze paru. Czekali przed domem, dopóki nie skończy, chociaż – na ile mógł to stwierdzić – nikt nigdy nie próbował przyjechać tu za nim. Zadzwonił i kochanka otworzyła drzwi, ubrana w przezroczystą, jedwabistą szatkę, która wprawdzie sięgała od ramion do kostek, ale nie zakrywała absolutnie niczego. Jej dziadkowie pochodzili ze Szwecji, albo z Danii, czy coś takiego. Była wysoka, piersiasta i w doskonałej kondycji. Widać też było, że jest naturalną blondynką. Trzymała w rękach dwa kieliszki do szampana, jeszcze oszronione od trzymania w lodówce. – Cześć, przystojniaku. Mój mąż wyszedł. Wejdziesz na drinka? Uśmiechnął się. Czasem bawili się w ten sposób. Wyjął jej z ręki kieliszek i wszedł do środka. Wiedział, że Brigette daje przedstawienie na użytek jego ochroniarzy i bardzo mu się to podobało. Cierpcie, chłopcy, pomyślał. Kiedy tylko zamknęła drzwi sięgnął pod przezroczystą szatkę i położył jej rękę na piersi. Żadnego silikonu, naturalny, ciepły cycek, gładki jak aksamit. – Och, jeśli po to przyszedłeś, to musimy się pośpieszyć, bo mój mąż niedługo wróci. – Może poczekać na swoją kolejkę – powiedział Genaloni.

Niedziela, 3 października, godzina 14.01 Las Vegas, Newada Nawet w porcie lotniczym były automaty do gry: jednoręczni bandyci, poker, keno11 – elektroniczni żebracy, ustawieni rzędem, żeby wyłudzać pieniądze od ludzi w drodze do samolotów. Na ścianach znajdowały się wielkie monitory, na których prezentowali się wspaniali magicy, treserzy dzikich zwierząt i prawie rozebrane girlaski. Rużjo patrzył na Zmieję, który zatrzymał się, wrzucił dolara do jednego z automatów, pociągnął za dźwignię i czekał w napięciu. Maszyna zadźwięczała, barwne symbole zawirowały, potem stanęły. Grigorij Zmieja pokręcił głową, uśmiechnął się blado i wzruszył ramionami. Nic nie wygrał. – Nie wie, kiedy skończyć, co? – powiedział Winters. Rużjo nie odezwał się, choć Amerykanin niewątpliwie miał rację. W ciągu trzech dni, jakie tu spędzili, Grigorij przegrał co najmniej pięć tysięcy dolarów. Dobra passa przy stole do gry w blackjacka szybko go opuściła. Oprócz tego, co przegrał, przepuścił jeszcze pewnie ze dwa tysiące dolarów na dziwki. Cóż, to były jego pieniądze, a Plechanow dobrze mu płacił, ale przecież w Rosji siedem tysięcy dolarów mogło zapewnić przeciętnej rodzinie utrzymanie przez prawie dwa lata. Grigorij był głupcem, marnującym tylko tlen. – Muszę zatelefonować – powiedział Rużjo. – Pozwól mu grać, ile będzie chciał aż do odlotu. Mamy ponad godzinę. – Przejdę się do sklepu z upominkami, kupię coś do poczytania. Rużjo skinął głową. Poszedł do automatu telefonicznego, nałożył na słuchawkę scrambler jednorazowego użytku i wybrał numer, pod który miał dzwonić tylko w razie kłopotów. Zestawienie połączenia trochę potrwało, ponieważ sygnał, kierowany na różne łącza, musiał parę razy obiec świat dookoła. Rużjo nie był zaniepokojony, a przynajmniej nie bardzo, ale ponieważ Plechanow nie zgłosił się już dwukrotnie o umówionej

porze,

w piątek

i w sobotę,

należało

trzymać

się

procedury,

przewidzianej w takich sytuacjach. – Tak? – dobiegł ze słuchawki oschły głos Plechanowa. – Wszystko jest w porządku? – W zasadzie tak, ale pojawiła się nieprzewidziana przeszkoda. Drobiazg, ale trochę mnie niepokoi. Rużjo czekał, aż Plechanow zacznie mówić dalej. Nie czekał długo. – Ten... projekt inżynieryjny, który rozpocząłeś, nie przyniósł dotąd zadowalających rezultatów. Rużjo wiedział, że chodziło o akcję, mającą odwrócić uwagę Net Force – zamach na jej szefa w celu sprowokowania wojny między tą agencją a organizacją

przestępczą. – Jest jeszcze dość wcześnie – powiedział. – Mimo wszystko, musimy się tym zająć. Ta drobna przeszkoda, o której wspomniałem, pojawiła się właśnie z tamtej strony, a to oznacza, że trzeba przyśpieszyć realizację całego projektu. – Rozumiem. – Podjęta została próba, hm... zdublowania twojego pierwszego eksperymentu. Przez kogoś, pracującego dla tej włoskiej firmy. Nie potrafili powtórzyć twoich wyników. Aha, więc organizacja Genaloniego próbowała zabić nowego szefa Net Force, ale bez powodzenia. Bardzo ciekawe. W wiadomościach nie słyszał niczego na ten temat. – Chce pan, żebym ja się tym zajął? – To bardzo prawdopodobne. Chciałbym jednak, żebyś zaczekał na mój sygnał. To mogłoby być przedwczesne. Będę wiedział dokładnie za dzień, dwa. – Jak pan sobie życzy. – Może byłoby dobrze, gdybyś udał się w tamten region. – Oczywiście. – Więc do usłyszenia. Odezwę się jutro. – Do usłyszenia. Rużjo

zdjął

scrambler

jednorazowego

użytku

i wpatrzył

się

w niego.

Rodopsynowa12 matryca biomolekularna, która była mózgiem tego urządzenia, zaczęła się rozkładać w momencie, kiedy scrambler został zdjęty ze słuchawki. W ciągu zaledwie dwudziestu sekund pamięć zostanie bezpowrotnie wymazana, a wszystkie obwody staną się bezużyteczne. Przydatna zabawka, uboczny produkt prac nad nowymi myśliwcami. Jeśli samolot rozbijał się na terytorium wroga, to lepiej, żeby pokładowe systemy komputerowe nie dostały się w niepowołane ręce. Dane, zapisane elektronicznie, trudno było całkowicie wymazać, za to martwej pamięci biologicznej nijak nie da się reanimować. Trzymał scrambler w ręku przez całą minutę, po czym wyrzucił go do kosza na śmieci. Więc udadzą się znów do Waszyngtonu, a właściwie do tamtego motelu w Maryland, odległego o niecałą godzinę jazdy samochodem. Podszedł Grigorij, oderwawszy się wreszcie od automatów do gry. – Skończyłeś z hazardem? – spytał Rużjo. – Da. Rużjo nie mógł się powstrzymać od drobnej uszczypliwości. – Twój system najwidoczniej trzeba udoskonalić – powiedział.

Zmieja zmarszczył brwi. Wyraz jego twarzy sprawił Rużjo trochę przyjemności.

Rozdział 30

Niedziela, 3 października, godzina 18.15 Quantico, Wirginia Wieczór był przyjemnie chłodny. Toni Fiorella wyszła z budynku Net Force i ruszyła do samochodu, stojącego na prawie pustym o tej porze parkingu. W pewnej chwili spostrzegła, że jakaś postać z neseserem w ręku idzie jej naprzeciw. Poznała go od razu. – Rusty. Co się stało? Zobaczyła, że nabrał głęboko powietrza. – Postanowiłem dowiedzieć

się

czegoś więcej

o silat, ściągnąłem trochę

materiałów z Sieci, zdobyłem parę książek i starych kaset. Pomyślałem sobie, że... no, wiesz... że może przejrzelibyśmy to razem? Chciałbym poznać twoją opinię. – Potrząsnął neseserem. – Jasne. Rzucę na to okiem. – O, dziękuję. Ale wiesz, mógłbym ci to pokazać przy kolacji. To znaczy, moglibyśmy... mogłabyś... no, nie jesteś głodna? Toni była trochę zaskoczona. Najwyraźniej czekał tu na nią. I chyba chciał ją zaprosić na randkę. A jeśli tak, to czy ona chciałaby pójść z nim? Racjonalna strona umysłu podpowiadała jej, że w końcu kolacja nie zaszkodzi. Musisz przecież jeść, prawda? Uśmiechnęła się do swych myśli. Chyba należałoby sprawdzić intencje Rusty’ego. – Chcesz mnie zaprosić na kolację? Jeśli chciałby się wycofać, mógł to jeszcze zrobić. No, niezupełnie, pomyślałem tylko, że moglibyśmy coś zjeść, omawiając te materiały na temat silat, które mam w neseserze. – Tak, madam, sądzę, że tak. Roześmiała się. – Zaprosić dziewczynę, a potem zwracać się do niej madam. Co za grzeczność. No i co, Toni? Jest uczniem, ale jest też atrakcyjnym mężczyzną. Inteligentny, wysportowany, wykształcony. Dyplom wydziału prawa i szkolenie w FBI. Ale jeśli zacznie z nim chodzić, może na tym ucierpieć stosunek nauczycielka-uczeń. A już na pewno skomplikuje się sprawa z Alexem. O Jezu, dziewczyno! Jeśli będziesz czekać, aż Alex dostrzeże w tobie kobietę, możesz umrzeć ze starości, zanim to nastąpi. Zresztą, przecież to tylko kolacja. Nie

prosił cię, żebyś była matką jego dzieci, czy coś takiego. – W porządku. Myślę, że możemy coś zjeść. Gdzie twój samochód? – W domu. Przyjechałem Transem. – Nie ma sprawy, pojedziemy moim. Myślałeś o jakimś konkretnym lokalu? – Nie. Kuchnia nieważna, liczy się towarzystwo. Ty wybieraj. Znów się uśmiechnęła. Był uroczy, na swój sympatyczny, południowy sposób. Trochę wbrew sobie, Toni poczuła się podekscytowana. Dawno już nie spotykała się z mężczyzną w celach towarzyskich. Miło jest być zapraszaną. W końcu kolacja, to nic złego.

Niedziela, 3 października, godzina 19.44 Waszyngton, Dystrykt Columbia Alex wyszedł ze Skautem na spacer po okolicy. Nowemu zespołowi jego ochroniarzy bardzo się to nie podobało, więc ostatecznie spacer zmienił się w małą paradę ulicami wokół segmentu, w którym mieszkał. Uczestniczyło w niej nawet więcej ludzi, niż by się spodziewał. Było czterech agentów w dwóch samochodach, jeden z przodu, drugi z tyłu. Oba jechały powolutku, w tempie spacerującego Michaelsa. Było też czterech agentów pieszo, jeden na przedzie, jeden z tyłu i dwóch po przeciwnej stronie ulicy. Poinformowano go też, że dalsze dwa samochody patrolowały ulice równoległe do tej, przy której stał jego segment i jeszcze dwa, zajmujące się przecznicami. W niektórych z tych wozów był tylko jeden człowiek. W sumie czternastu agentów, jak powiedział mu szef ochrony. Tylu ochroniarzy dla niego jednego? Miał wrażenie, że dość hojnie szafuje się pieniędzmi podatników, ale jego szef osobiście podpisał rozkaz. Skautowi całe to towarzystwo najwyraźniej nie przeszkadzało. Podlewał trawniki, znaki drogowe i hydranty. Warczał na kępy krzewów, w których w żaden sposób nie mogłoby się ukryć zwierzę większe od niego. Bawił się doskonale. Michaelsowi spacer też sprawiał przyjemność. Zrobiło się trochę chłodniej, ale wciąż jeszcze nie trzeba było wkładać marynarki. Miał jednak na sobie wiatrówkę, żeby nosić taser w kieszeni, mieć go pod ręką. Gdyby ktoś się zdołał do niego przedrzeć – mimo tych wszystkich środków bezpieczeństwa – Michaels mógłby się przynajmniej bronić. Ostrożność, obawa – były to dla niego nowe uczucia. Nigdy przedtem nie musiał się obawiać bezpośredniego, fizycznego zagrożenia. Był dość wysoki i w całkiem niezłej formie, a mieszkał przecież w cywilizowanej okolicy. Przed laty, kiedy wstępował do Net Force, przeszedł kurs samoobrony, a także szkolenie strzeleckie, łącznie z obsługa tasera, ale w tej chwili nie było to wielką pociechą. Wiedział, że nie jest w tym dobry i wiedział, że w głębi

serca jest przeciwny przemocy. Bił się po raz ostatni, kiedy był w siódmej klasie. Jego przeciwnik nazywał się Robert Jeffries. Wpadli na siebie na korytarzu podczas przerwy i Jeffries, chociaż była to jego wina, wkurzył się i powiedział Michaelsowi, że spotkają się po lekcjach. Była to ostatnia rzecz, na której Michaelsowi zależało, ale nie mógł się przecież uchylić, bo groziło to utratą twarzy przed kolegami. W tamtych czasach uważał, podobnie jak większość jego przyjaciół, że lepiej jest wziąć cięgi niż zostać uznanym za tchórza. Tak więc, choć był niemal sparaliżowany ze strachu, spotkał się z Jeffriesem przy stojakach na rowery. Ściągnęli marynarki i zaczęli okrążać się nawzajem. Żaden nie chciał uderzyć pierwszy. Widział, że Jeffries jest blady, spocony i oddycha szybko; zaświtało mu w głowie, że jego przeciwnik też miał czas to sobie przemyśleć i też się boi. Ale dlaczego przyszli się bić, skoro żaden tego nie chciał? Może skończyłoby się na pogróżkach, groźnych minach i popychaniu się nawzajem, ale paru chłopców z grupy, która przyszła popatrzeć, napuszczało ich na siebie. Jeffries natarł, niewprawnie młócąc pięściami. Michaels nie potrafił powiedzieć, co dokładnie stało się potem. Posypały się na niego ciosy, w ramiona, w głowę – nie czuł ich wprawdzie, ale też nie bardzo wiedział, jak ich uniknąć, chociaż zadawane były jakby w zwolnionym tempie i w absolutnej ciszy. Chwilę później Jefrfries leżał na ziemi, a on siedział mu na piersi, przyciskając ręce kolanami. Unieruchomiwszy przeciwnika, Michaels mógłby zrobić z niego miazgę – Jeffries nie był w stanie temu zapobiec. Ale nie uderzył go, po prostu siedział na nim, przygwoździwszy go do ziemi. Jeffries skręcał się, wił, prężył, krzyczał do Michaelsa, żeby go puścił. – Nie ma mowy – powiedział Michaels. – Najpierw musisz powiedzieć, że jesteśmy kwita. Mogę tak na tobie siedzieć przez całą noc. Coś, co zdawało się trwać całe godziny, w rzeczywistości potrwało może minutę. Kiedy Jeffries przekonał się, że nie da rady zrzucić Michaelsa, zgodził się przerwać walkę. Uznali, że jest remis; Michaels był bardzo zadowolony z takiego obrotu spraw... Skaut zatrzymał się, oznaczył kępę chwastów jako swoje terytorium i tylnymi łapami narzucił na nią trochę trawy. Michaels uśmiechnął się, wspominając tamtą walkę w szkole. Ile mógł mieć wtedy lat? Trzynaście. Kawał czasu. Uśmiech znikł mu jednak z twarzy, kiedy pomyślał o poprzedniej właścicielce

Skauta i przypomniał sobie wyraz jej twarzy, gdy szykowała się do rozwalenia mu głowy laską. Nie chodziło jej o rozkwaszenie mu nosa, czy podbicie oka; była zdecydowana zabić. Michaels poczuł się bardziej bezbronny niż kiedykolwiek. Mógł zginąć. Jedno uderzenie w głowę i już nigdy by się nie obudził. Nigdy. Zdawał sobie sprawę, że musi kiedyś umrzeć. Każdy musiał. Ale nigdy się nad tym nie zastanawiał, aż do czasu, kiedy siedział w swej kuchni po ucieczce tamtej kobiety. Siedział roztrzęsiony, z taserem w ręku, czekając na przybycie swoich ludzi i policji. Nie odczuwał strachu podczas samej walki. Ale potem... ? Bał się. Czuł się taki... bezsilny. Nienawidził tego poczucia bezsilności. Tak, przepędził niedoszłego zabójcę. Nie uciekł, czy coś w tym rodzaju, ale chociaż postąpił, jak trzeba, nie czuł się odważny. Zdał sobie sprawę, że brakuje mu umiejętności, których potrzebował. Należało coś w tej sprawie zrobić. Może powinien porozmawiać z Toni. Była ekspertem – widział to na własne oczy. Przedtem go to nie interesowało. Ale teraz? Może nauczyłaby go trochę tego, co sama potrafiła. Słyszał kiedyś takie powiedzenie: Konserwatysta, to liberał, który padł ofiarą napadu rabunkowego. Tak, Michaels wiele dałby w tej chwili za umiejętność obronienia się przed napastnikiem, usiłującym rozwalić mu głowę kijem. W końcu nie zawsze będzie miał ze sobą pluton ochroniarzy. Albo opanuje sztukę samoobrony, albo nie będzie w stanie wyjść z domu, nie czując strachu. Ale nie można żyć w ciągłym poczuciu zagrożenia. Nie zamierzał się poddawać.

Niedziela, 3 października, godzina 20.09 Waszyngton, Dystrykt Columbia Tyrone miał za sobą długi i pełen wrażeń dzień. Kiedy Bella odprowadzała go do drzwi, pomyślał, że lepiej już chyba być nie mogło. Najpierw Bella, potem Jay Gridley i pogoń za szalonym programistą w Corvecie. Nie co dzień ma się okazję zabrać piękną i inteligentną dziewczynę do rzeczywistości wirtualnej na pościg, który był w dodatku oficjalną akcją Net Force. Tata miał rację – niech Byk spróbuje to przebić. Bella zatrzymała się przy drzwiach. – Dziękuję za pomoc, Tyr – powiedziała. – I za to, że pozwoliłeś mi jechać z wami. To było giganto excitamento. Daj mi znać, czym to się skończy, dobrze? – Jasne.

W szkole nie powinnaś już mieć problemów. Masz to opanowane na mur. Otworzył drzwi i odwrócił się, żeby powiedzieć dobranoc. Bella przysunęła się i pocałowała go w usta. Był to delikatny, krótki pocałunek, ale wiedział, że nawet jeśli będzie żył milion lat, nigdy nie zapomni tego nieoczekiwanego muśnięcia jej warg. Nie byłby bardziej osłupiały, gdyby walnęła go młotkiem w głowę. – Zadzwoń do mnie czasem – powiedziała. – Wybierzemy się gdzieś. Miał sparaliżowany mózg i język. Kiedy już trochę doszedł do siebie, zdołał tylko wymamrotać: – A c-co... z Bykiem... to jest, chciałem powiedzieć z LeMottem? – Nie jestem jego własnością. Nie jesteśmy małżeństwem. – Posłała mu uśmiech. – Do widzenia. – Zamknęła drzwi. Tyrone stał, jakby nogi wrosły mu w ziemie, niezdolny do myślenia, do poruszania się, może nawet do oddychania. Kiedy wreszcie mózg znów zaczął mu działać, nie potrafił powiedzieć, jak długo stał tam pod drzwiami jak słup. Kilka sekund, a może kilka wieków? Zadzwoń do mnie czasem. Wybierzemy się gdzieś... O rety! Kiedy szedł na stację Transa, musiał stąpać po ziemi, ale nie zdawał sobie z tego sprawy. A więc tak to jest, kiedy człowiek się zakocha.

Niedziela, 3 października, godzina 22.01 Waszyngton, Dystrykt Columbia W swoim mieszkaniu Toni spojrzała na plastikową kasetę wideo, którą podał jej Rusty. – Skąd to masz? – Parę dni temu trafiłem na stronę internetową pewnej księgarni w Alabamie. Dopiero dziś rano mogłem tam pojechać. Nie mam magnetowidu VHS, więc nie mogłem tego jeszcze obejrzeć. Toni obejrzała kasetę. Zdjęcia na pudełku przedstawiały krótko ostrzyżonego mężczyznę w koszuli i spodniach, wykonującego blok i sapu w starciu z wysokim, długowłosym facetem w dżinsach i w ciemnej kurtce. Pudełko musiało chyba kiedyś zmoknąć, bo na większości fotografii były zacieki. Z trudem odczytała nazwę producenta: Paladin Press, wszelkie prawa zastrzeżone, rok 1999. Słyszała o nich. Wydawali ekscentryczne książki i kasety wideo na temat sztuk walki – od dwunastu sposobów zabicia kogoś przedmiotami z kredensu po brutalne sceny z bronią palną i białą. O ile pamiętała, firma mieściła się gdzieś w Colorado.

Na drugiej stronie pudełka, z której zdarto część naklejonej tam fotografii, zachował się tytuł. Pukulan Pentjak Silat: DRUZGOCĄCA SZTUKA WALKI BUKTI NEGARA-SERAK, TOM TRZECI. Poczuła, że ogarnia ją podniecenie. Nie wiedziała, że ktoś wydał kasety wideo o jej sztuce walki. A ta kaseta była trzecią z serii. – No to zobaczymy, czy mój magnetowid jeszcze działa. Nie korzystałam z niego od jakiegoś czasu. Podeszła do multimedialnego odtwarzacza i wsunęła kasetę w szczelinę VHS. Zapaliły się światełka. Włączyła telewizor i usiadła na kanapie koło Rusty’ego. Po czołówce na ekranie ukazał się krótkowłosy mężczyzna wchodzący w wąską uliczkę. Natknął się na innego mężczyznę, który przenosił coś ciężkiego i poprosił o pomoc. Nagle z tyłu pojawiło się jeszcze trzech napastników, wyskakując zza pojemników na śmieci. Jeden z nich miał nóż, inny kij baseballowy. Wszyscy czterej natarli jednocześnie na krótkowłosego. Jak on się nazywał? Nie zwróciła na to uwagi. Nieważne, sprawdzi później. W ciągu pięciu sekund wszyscy czterej napastnicy leżeli na ziemi, przy czym żaden nie upadł miękko ani nie położył się z własnej woli. Toni patrzyła uważnie. Będzie to sobie musiała obejrzeć jeszcze raz, w zwolnionym tempie. Krótkowłosy był cholernie szybki. Silat nie był widowiskowy, ale za to na pewno skuteczny. Obraz się zmienił. Guru stał na macie, w tle była ściana, pomalowana na niebiesko. Miał na sobie czarny podkoszulek z obciętymi rękawami i klasyczny sarong. Na koszulce był emblemat Bukti: ptak garuda z paszczą tygrysa na piersi, nad skrzyżowanymi trójzębami tjabang. Guru był najwyraźniej w dobrej formie, nieźle umięśniony i bardzo pewny siebie. Zastanawiała się, jak wyglądałby dzisiaj, po ponad dziesięciu latach. Toni odwróciła się do Rusty’ego. – To wspaniałe. Jestem szczęśliwa, że mi to pokazałeś. – Kupiłem to dla ciebie – powiedział. – Pomyślałem, że bardziej cię to zainteresuje niż mnie. – Uśmiechnęła się. – Dziękuję. To miło z twojej strony. – Położyła mu rękę na ramieniu. Chwila przeciągała się. Jej gest był zwykłym dotknięciem, niczym więcej, i miał tylko podkreślić, jak bardzo jest wdzięczna. Byłoby tak, gdyby cofnęła rękę. Chwila trwała. Toni podjęła decyzję. Nie cofnęła ręki:

Rozdział 31

Poniedziałek, 4 października, godzina 5.05 Quantico, Wirginia Jay Gridley uświadomił sobie nagle, jak potwornie jest zmęczony. Spojrzał na zegarek. Oho! Już rano. Przejrzał tyle materiałów, że można by nimi zapełnić tankowiec, ale było warto. Miał teraz lepsze pojęcie o programiście, którego ścigali. Przedtem nie dysponowali niczym, za to teraz części układanki zaczynały do siebie pasować. Mieli poszlaki, że tamten przechodził szkolenie we Wspólnocie Niepodległych Państw. Gridley był się gotów założyć, że facet jest Rosjaninem. Oczywiście, to jeszcze nie identyfikacja, ale zakres poszukiwań znacznie się zawężał. Postukał w klawiaturę, pracując w trybie rzeczywistym zamiast w rzeczywistości wirtualnej. To była katorżnicza praca, mielenie liczb i słów, a jemu zależało na surowych danych, nie zmodyfikowanych przez żadną wizualizację. Mainframe Net Force przesiewał najróżniejsze możliwości, przesyłając mu te, które mieściły się w zadanych parametrach. W tej chwili komputer zajmował się po kolei wszystkimi żyjącymi programistami, którzy mieszkali w Rosji. Dostaną tego harcownika. To tylko kwestia czasu... Rozległ się sygnał pilnej poczty elektronicznej. Pokręcił głową, niezadowolony, że mu przeszkadzają, ale w końcu nie był to problem. Jeśli mainframe Net Force coś znajdzie, natychmiast go o tym powiadomi. Przełączył się na e-maila. Hmm. Wiadomość była od jednego z zespołów w terenie. Informowali, że mają coś w sprawie zamachu na Daya. Cóż, w porządku, to też było ważne. Nie tak ważne, jak programista, przynajmniej zdaniem Gridleya. – Day był martwy i nic już tego nie zmieni. Nikt już nie mógł go zranić, za to akty sabotażu w Sieci nie ustawały. Z drugiej strony, ujęcie zabójcy to też coś. Zwłaszcza, że wszyscy wiedzieli, jaka jest stawka – jeśli czegoś nie znajdą, i to szybko, ich szef będzie sobie musiał poszukać innej pracy. W tej branży zawsze tak było. Gridley ściągnął plik dołączony do e-maila i otworzył go. Nie trwało długo, zanim zorientował się, że to bardzo ważna wiadomość.

Poniedziałek, 4 października, godzina 5.05 Waszyngton, Dystrykt Columbia Megan Michaels była na werandzie swego domu, trzymając się za ręce z postawnym, ciemnowłosym mężczyzną. Całowali się. Mężczyzna przesunął jej dłonie wzdłuż pleców, złapał za pośladki. Wydała cichy jęk, odwróciła się i zobaczyła stojącego obok Alexa. Uśmiechnęła się. – Należę teraz do niego – powiedziała. – Nie do ciebie. – Demonstracyjnie wsunęła tamtemu dłoń między nogi... Michales obudził się z koszmarnego snu, wściekły i zazdrosny. Niech to szlag trafi! Skaut spał, zwinięty w kulkę przy nogach Alexa. Na podłodze, koło konsoli telewizyjnej stało wprawdzie nowiutkie posłanie dla psa, ręcznie pleciony koszyk z poduszką, wypchaną cedrowymi wiórkami, ale pies odmawiał położenia się tam, chyba że Michaels mu kazał. Ale kazać spać na podłodze psu, który uratował mu życie? Uznał, że to by nie było w porządku; zresztą, skoro Skaut chciał spać u niego w łóżku, to przecież było ono wystarczająco duże. W końcu to nie dog. Kiedy Michaels się obudził, Skaut uniósł łepek i spojrzał na niego. Najwidoczniej uznał, że nie dzieje się nic złego, bo po chwili znów zwinął się w kłębek. Walt Carver miał o dziesiątej spotkanie z prezydentem. Jeśli Net Force nie wyposaży go na to spotkanie w coś na temat zabójstwa Daya, Net Force będzie miała nowego szefa – kiedy tylko wyrzucą Michaelsa... Do diabła z tym wszystkim. Wstał i poczłapał do łazienki. Skaut też się podniósł, przeciągnął się jak kot, zeskoczył z łóżka i podreptał za Michaelsem. Usiadł koło niego i bacznie obserwował strumień moczu, wpadający do muszli klozetowej. Co mógł sobie myśleć? Że jego pan oznacza to jako swoje terytorium? – Tak, to moja łazienka – powiedział Michaels. Skaut szczeknął na potwierdzenie.

Poniedziałek, 4 października, godzina 5.05 Waszyngton, Dystrykt Columbia Toni leżała w łóżku, patrząc w sufit. Obok niej spał pod kołdrą nagi Jesse „Rusty” Russel, oddychając ciężko. O Boże. Dlaczego to zrobiła? Spojrzała na mężczyznę koło siebie. Rusty był przystojny, bystry, pociągał ją

seksualnie. Na pewno było jej z nim dobrze w łóżku, a nie oszczędzali materaca. Kupione dawno temu prezerwatywy, które wygrzebała spod majtek i biustonoszy w szufladzie nie straciły jeszcze terminu ważności. Oboje byli dorośli, oboje wolni – nie szkodzili nikomu. Wszystko to prawda, ale mimo wszystko wiedziała, że nie powinna była... Dlaczego czuła się taka winna? Co ona tu robiła z tym... obcym w łóżku? Sytuacja była jakby nierzeczywista, jak sen, nie coś, co się stało naprawdę. Poczuła, że robi jej się niedobrze. Była przerażona. Jakby zrobiła coś strasznie, strasznie złego. To Alex powinien tu leżeć, zaspokojony, szczęśliwy, zakochany w niej. To powinno coś znaczyć. Rusty był w porządku, lubiła go, ale nie był kimś, z kim chciałaby spędzić życie, czy choćby tylko część życia. Wiedziała to na pewno. Był troskliwym i doświadczonym kochankiem. Seks sprawił jej przyjemność – skłamałaby twierdząc, że było inaczej – ale sam seks, to jeszcze za mało, bez względu na to, jaki jest dobry. Potrzeba było czegoś więcej, o wiele więcej. Lubiła Rusty’ego, ale nie kochała go. Kochała Alexa. No dobrze, ale skoro tak, to jak mogła to zrobić? I jak spojrzy teraz Alexowi w oczy? Okazała się wobec niego niewierna. Chwileczkę, dziewczyno, wtrąciła się racjonalna strona jej umysłu. Zamknij się. Rusty przekręcił się na łóżku. Powinna wstać, wziąć prysznic, ubrać się. Nie chciała, żeby się obudził i zapragnął powtórki ostatniej nocy. Było miło, ale był to również błąd i nie zamierzała go powtarzać.

Poniedziałek, 4 października, godzina 5.05 Columbia, Maryland Rużjo siedział po turecku na łóżku, błądząc gdzieś niewidzącym wzrokiem. Nie był znudzony – od lat nie doświadczył nudy – ale też nic go specjalnie nie interesowało. Nie przejmował się tym za bardzo, ale zdawał sobie sprawę z tego braku łączności ze światem. Plechanow, ten Rosjanin, który upodobał sobie Czeczenię, w końcu zadzwoni – dziś, jutro, pojutrze. I było prawdopodobne, że rozkaże mu, unikając jak zwykle konkretów i bezpośrednich sformułowań, wyruszyć i znów zabijać. Było to częścią wielkiego planu Plechanowa, planu, który miał mu dać ogromną władzę nad całymi krajami. Początkowo motywy Plechanowa były dla Rużjo ważne. Teraz wystarczało zupełnie, że Plechanow sobie czegoś życzył. Rużjo był narzędziem w jego rękach; był to dla niego jedyny powód pozostawania przy życiu.

Żyć. Umrzeć. W końcu to zupełnie wszystko jedno.

Poniedziałek, 4 października, godzina 7.30 Quantico, Wirginia Jay już czekał, kiedy Michaels przyszedł do biura. Uśmiechał się. – Masz dobre wiadomości? – O, tak. – Wejdź. W biurze, Jay powiedział: – Proszę na to spojrzeć. Mogę? – Wskazał gestem stację roboczą Michaelsa. – Proszę bardzo. Jay włączył komputer i wywołał jakiś plik. – To meldunek naszego zespołu w stanie Nowy Jork – powiedział. – A to... – postukał w klawiaturę i na ekranie pojawił się obraz – pewne schronisko dla psów. Położone nad pięknym wschodnim brzegiem Wielkiego Jeziora Scandaga, między wzgórzami North Broadalbin a Fish House. Michaels patrzył na Jaya, niczego nie rozumiejąc. – To na północny zachód od Amsterdamu, który leży także na północny zachód od Schenectady, na północny zachód od Albany, któ... – Wystarczy, Jay. – Hm. Tak czy inaczej, właśnie tam wytresowany został ten pudelek. – Naprawdę? – Aha. Jedno z paru miejsc, gdzie się tym zajmują. Wytresują twojego psa, sprzedadzą ci już wytresowanego, albo nawet wynajmą ci zwierzę. Tak właśnie było z twoim pudlem. Został wynajęty. Jay uśmiechnął się. – Oczywiście w schronisku nigdy nie widziano osoby, która go wynajęła. Ta kobieta jest naprawdę ostra, szefie. Gotówkę i instrukcje dostarczył kurier. Pismo było wydrukiem komputerowym; facet z FBI mówi, że czcionka i papier wskazują na którąś z wielkich firm, świadczących usługi w zakresie drukowania i kopiowania – Kinko’s, LazerZip – nie da się tego dokładniej ustalić. Nasi agenci zajęli się psem. Został dostarczony do innej firmy kurierskiej, potem do jeszcze jednej i ostatecznie przekazano go komuś, kto czekał w holu nowego hotelu „Holiday Inn” w Schenectady. Posłaniec zapamiętał, że odbiór psa pokwitował jakiś mężczyzna, który zapłacił gotówką. Przeciętny facet; posłaniec nie zapamiętał twarzy.

– Nie brzmi to zbyt obiecująco. – Chwileczkę. „Holiday Inn” jest wyposażony w komputerowy system kontroli i zarządzania. Wszędzie tam pełno ukrytych kamer. Proszę spojrzeć na to. Jay ponownie postukał w klawiaturę. – Tu mamy faceta, który odebrał psa. Na ekranie pojawiło się zdjęcie mężczyzny, trzymającego niewielki plastikowy pojemnik, służący do przewożenia małych zwierząt. Był na dworze, na jakimś dziedzińcu. W tle widać było mnóstwo zieleni i kwiatów. Mężczyzna był średniego wzrostu, średniej budowy ciała, miał przeciętną fryzurę, ubrany był w koszule, spodnie i ciemne buty. Był absolutnie przeciętny. – A tutaj jest kobieta, której przekazał psa. Inny obraz, widziana z przodu kobieta, stojąca naprzeciwko mężczyzny z pojemnikiem. Wyglądała na jakieś czterdzieści lat, miała długie, kasztanowe włosy, zaczynające siwieć, nieco przysadzistą figurę, ciemne okulary, luźną bluzkę z długimi rękawami, luźne spodnie i sportowe buty. Też wyglądała zupełnie przeciętnie. – Kamery hotelowego systemu bezpieczeństwa filmują z prędkością trzech klatek na sekundę, więc film jest kiepskiej jakości, ale mamy ze sześć, może osiem naprawdę dobrych zdjęć tej kobiety. – W ogóle nie przypomina tej starszej pani – powiedział Michaels. – A poza tym, skąd pewność, że i na tych zdjęciach nie jest w przebraniu? – Nasi faceci od identyfikacji mówią, że prawdopodobnie jest – rozmiary jej szyi i nadgarstków, szczupłość twarzy i rąk nie bardzo pasują do tułowia i bioder. Prawdopodobnie sztucznie się pogrubiła. – Więc jak nam to może pomóc? – Cóż, z analizy komputerowej wynika, że prawdopodobnie nie zmieniła kształtu małżowin usznych, ani rąk. Na podstawie obiektów, których wielkość znamy – tej donicy, albo tamtych ozdobnych cegieł – możemy określić rozmiar jej obuwia, a ekstrapolując obwód nadgarstków i szyi – z dużym prawdopodobieństwem także rzeczywistą wagę ciała. Te włosy, to zapewne peruka, więc na nic się nie przydadzą, ale na zdjęciach dobrze widać jej dłonie i nadgarstki. Ponadto, technicy z laboratorium FBI mówią, że prawdopodobnie nie miała makijażu, kiedy robione były te zdjęcia, więc prawdopodobnie jest naturalną blondynka, sądząc po karnacji skóry. – Potrafią to określić? – To ciągle jeszcze raczej sztuka tajemna niż nauka, ale mówią, że są pewni na osiemdziesiąt pięć procent. – Hm.

– To jeszcze nie wszystko. Proszę popatrzeć. Jay włączył odtwarzanie filmu. Kobieta wzięła plastikowy pojemnik, odwróciła się i ruszyła w swoją stronę. Pojawiło się ujęcie z innej perspektywy – na pewno z innej kamery, uznał Michaels. Obiektyw był umieszczony wyżej, dokładnie na wprost idącej w stronę kamery kobiety. W pewnym momencie kobieta z plastikowym pojemnikiem poślizgnęła się. – Widzisz, jaka mokra jest nawierzchnia tej alejki? Umyto ją krótko przedtem, ale nie zdążono jeszcze ustawić znaków ostrzegawczych. Następne ujęcie przedstawiało kobietę, która zachwiała się i podparła wolną ręką o ścianę. Odepchnęła się od ściany i poszła dalej. – Nieźle sobie poradziła, co? – powiedział Jay. – Ja na jej miejscu prawdopodobnie klapnąłbym na tyłek, natomiast ona tylko odepchnęła się od ściany jak gdyby nigdy nic i poszła dalej. Nawet nie zwolniła. – Uśmiechał się teraz naprawdę szeroko. Michaels zrozumiał. Spojrzał na Jaya. – Odciski? – Aha. Ilu ludzi w ciągu ostatniego miesiąca, czy dwóch mogło się tam poślizgnąć i podeprzeć o ścianę dokładnie w tym miejscu? Pozostawiła odcisk dłoni, palca wskazującego, środkowego i serdecznego. Także trochę zatarty odcisk małego palca. Michaels skinął głową. To było coś. Może nawet coś, co uratuje jego głowę. – Aha, czy wspominałem, że mamy parę komórek jej naskórka i trochę DNA, nadającego się do analizy? – Do cholery, Jay... Jay roześmiał się. – Cóż, szefie, nie chciałbym robić złudnych nadziei. To ciągle jeszcze drobiazgi, chociaż możemy powiedzieć z całą pewnością, że to kobieta i określić jej grupę krwi. – Jezu, dlaczegoś tego nie powiedział od razu? – Tak się nie opowiada historii, szefie. To, co najlepsze, trzeba zostawić na koniec. Zresztą, sprawdzenie odcisków i DNA w aktach FBI, NCIC UpolNet i AsiaPol musi trochę potrwać. Ale nawet jeśli nie dotrzemy do niej tą drogą, to przecież chyba jest gdzieś zarejestrowana – DL, BioMed, BankSeal. A jeśli tak, to prędzej czy później komputery nam to powiedzą. To tylko kwestia czasu. – Świetna robota – powiedział Michaels. – Doskonale się spisałeś, Jay. – Żapro. – Przepraszam? – To taka odzywka, szefie. Znaczy „żaden problem”. Trzeba być na bieżąco. A czy powiedziałem już, że zapłaciła za zgubionego psa? Wysłała pieniądze przez posłańca. Skutecznie zatarła ślady, ale tak czy inaczej, zachowała się przyzwoicie, prawda?

Michaels był zachwycony, ale wiedział, że Net Force ma jeszcze inne sprawy na głowie. – A co z tamtym programistą? – Jesteśmy coraz bliżej. Jest Rosjaninem albo Ukraińcem. Coś w tym rodzaju. Zaprzągłem do roboty mainframe SuperCray – przesiewa możliwości, sprawdza charakterystyki. – O ile pamiętam, mówiłeś, że tamten może zamaskować swój styl? – O, tak, może, ale tylko częściowo. Wiem już o jego stylu dość, żeby go rozpoznać. To tak, jak z malarzami. Obraz Picassa każdy pozna i na pewno nie pomyli go z Renoirem. To właśnie kwestia stylu. Facet jest za dobry, żeby ukryć cały swój talent. Coś tam zawsze wylezie na wierzch, żeby nie wiem jak się starał. – Naprawdę świetna robota, Jay. Dziękuję. – Cóż, szefie, na tym polega moja praca. Ale nie miałbym nic przeciwko temu, żeby pamiętał pan o tym przy następnych raportach przydatności i podwyżkach. Obaj się roześmieli. – Muszę wracać do roboty – powiedział Jay. – Zapisałem to wszystko w pańskim komputerze. Zgłoszę się, kiedy będziemy mieli coś więcej. – Jeszcze raz dziękuję. Kiedy Jay wyszedł, Michaels uważnie przestudiował cały materiał, porządkując go sobie w myślach. Uznawszy, że zapoznał się z nim wystarczająco dokładnie, zadzwonił do Walta Carvera. Dyrektor nie będzie bezbronny, idąc dziś na spotkanie u prezydenta. Może nawet Michaels zachowa stanowisko jeszcze przez parę dni. Ulga, jaką odczuł, trochę go zaskoczyła. Była silniejsza, niż mógłby przypuszczać. Może wcale nie miał tego wszystkiego dość, jak mu się wydawało? – Biuro dyrektora Carvera. – Cześć, June, tu Alex Michaels. Stary już jest? – Od szóstej, dyrektorze. Chwileczkę, już pana łączę. Czekając, aż Carver podniesie słuchawkę, Michaels wyjrzał przez okno. Zobaczył Toni, która przechodziła właśnie koło budynku. Skinął jej głową, ale ich oczy nie spotkały się. Poszła do swojego biura. Cóż, pewnie była zmęczona – wszyscy już za długo pracowali bez wytchnienia. Zaraz po rozmowie z dyrektorem zadzwoni do niej i przekaże, co Jay zdołał ustalić. Będzie szczęśliwa, słysząc takie dobre wieści. – Dzień dobry, Alex. Masz dla mnie dobre wiadomości? – Tak, proszę pana. Bardzo dobre.

Rozdział 32

Środa, 6 października, godzina 9.11 Long Island, Nowy Jork Selk

stała

na

progu,

trzymając

w rękach

małą

paczuszkę,

opakowaną

w kosztowny papier. Miała na sobie bawełniane, granatowe spodnie, świeżo wyprasowane i pasującą do nich koszulę z długimi rękawami oraz czapkę baseballową tego samego koloru. Kilka kosmyków peruki blond wystawało spod czapki. Nałożyła na twarz tyle makijażu, żeby się postarzeć o jakieś pięć lat. Owinięta w papier paczuszka była wielkości etui na diamentowy naszyjnik. Furgonetka zaparkowana na ulicy była wynajęta, biała, bez reklam i z kradzionymi tablicami rejestracyjnymi. Wyglądała na kobietę, rozwożącą przesyłki w lepszych dzielnicach. Zadzwoniła do drzwi. Minęła minuta. Selk zadzwoniła jeszcze raz. – Czego? – dobiegł przez domofon zaspany głos. – Przesyłka ze sklepu jubilerskiego Steinberga dla pani Brigette Olsen. – Przesyłka? Boże, daj cierpliwość! Której części zdania nie zrozumiałaś, kochanie? Selk zerknęła do notatnika, który trzymała w ręku. – Od pana Genaloniego. – Chwileczkę. Brigette otworzyła drzwi, na ile pozwalał łańcuch. Przez szparę Selk zobaczyła, że kochanka Genaloniego jest blondynką z dużym biustem, z tych, o których mężczyźni mówią: niezła sztuka. Miała na sobie czarną jedwabną pidżamę i wypłowiały niebieski szlafrok. Jeśli potwierdzi się rozmowa telefoniczna, którą Selk podsłuchała poprzedniego wieczoru, Ray Genaloni złoży dziś tej pani wizytę. Selk była gotowa. Brigette wyciągnęła rękę. – Niech mi pani to da. – Będzie pani musiała pokwitować odbiór – powiedziała Selk. Pomachała zamówieniem, przyczepionym do sztywnej podkładki. Zerknęła też na zegarek, jakby chciała dać do zrozumienia, że ma jeszcze inne przesyłki do rozwiezienia. Brigette zawahała się. Selk potrafiłaby prawdopodobnie otworzyć drzwi kopniakiem, wyrywając

łańcuch. Łańcuchy w drzwiach były zwykle mocowane krótkimi, nic nie wartymi śrubami, ale nie chciała ryzykować, że ktoś ją zobaczy – otwieranie kopniakiem drzwi kochanicy gangstera i to w biały dzień nie było najrozsądniejsze. Mogła też sięgnąć po małokalibrowy pistolet, który miała w kaburze po wewnętrznej stronie paska od spodni, za prawym biodrem, i zagrozić nim kobiecie – otwieraj, kochanie, albo strzelam. Ale to też było ryzykowne. Poza tym, potrzebowała tej kobiety żywej. Wiedziała, co musi zrobić, żeby nie uciekać się do żadnej z tych drastycznych metod. – Och, przepraszam, zapomniałam, że kazano mi coś pani odczytać. – Rozwinęła kawałek papieru. – Nie zakładaj dziś wieczorem niczego więcej. Podpisano – Ray. Selk wbiła wzrok w ziemię, udając zakłopotanie. Brigette roześmiała się i otworzyła drzwi z łańcucha. – W porządku, to od Raya. Drzwi stanęły otworem. Ludzie są tacy łatwowierni.

Środa, 6 października, godzina 11.46 Quantico, Wirginia Alex Michaels szedł do kafeterii, chociaż wcale nie był bardzo głodny. Gorące ślady, na które Jay natrafił dwa dni wcześniej, zdążyły ostygnąć. Komputerowe poszukiwania zamieszkałych w Rosji programistów nie dały rezultatów. A DNA i odciski palców kobiety, która odebrała psa w hotelu w Schenectady nie znajdowały się w żadnym z systemów, które zdołali sprawdzić. Gridley rozszerzył zakres poszukiwań programisty o sąsiadujące z Rosją kraje Wspólnoty Niepodległych Państw oraz coraz dalej zarzucał sieci, w które chciał złapać niedoszłą zabójczynię Michaelsa, ale na próżno. Michaels odniósł wrażenie, że Toni Fiorella stara się go unikać. Nie przyszła na naradę, wychodziła z pracy wcześniej i w ogóle patrzyła na niego, jakby nabawił się jakiejś bardzo zaraźliwej choroby. Cóż, przynajmniej zachował dotąd stanowisko. Wystarczyło, że dyrektor powiedział prezydentowi o zdjęciach, na podstawie których zamierzali szybko dotrzeć do tamtej kobiety, podejrzanej także o dokonanie zamachu na Daya. Czy była to prawda, czy nie, to już zupełnie odrębna kwestia. Jedno było pewne – ich akcje stały trochę lepiej. Zresztą, przecież prędzej, czy później na pewno ją złapią. Na korytarzu Michaels spostrzegł przed sobą Johna Howarda, który też szedł do kafeterii. Howard zobaczył go dopiero, kiedy znalazł się przy wejściu. Skinął głową. – Dzień dobry, dyrektorze. Był uprzejmy, ale nic poza tym.

Michaels nie rozumiał, dlaczego pułkownik go nie lubi, ale to, że go nie lubi było oczywiste. – Dzień dobry, pułkowniku. Howard przeszedł kawałek dalej, nie proponując wspólnego zjedzenia posiłku. Do kafeterii wpadł jednak uśmiechnięty Jay Gridley i Michaels odłożył na później rozważania na temat Howarda. – Powiedz, że przynosisz dobre wiadomości i podwyżkę masz w kieszeni – powiedział Michaels. – Cóż, sam nie wiem, czy dobre – ty musisz zdecydować. Mam tego programistę. No i co? – Naprawdę?! – Miałem rację, to Rosjanin. Wyemigrował do Czeczenii, mieszka tam od trzech lat, to dlatego na początku nie mogliśmy na niego trafić. – Jay uniósł swój elektroniczny notes, pokazując twarz programisty. – Dyrektorze, pozwoli pan, że przedstawię. Władimir Plechanow.

Środa, 6 października, godzina 15.30 Nowy Jork Genaloni spojrzał na zegar, stojący na biurku. Dosyć na dzisiaj. Musiał stąd wyjść. Przerzucanie

dokumentów,

papierowych,

czy

elektronicznych,

po

kilku

godzinach mogło człowieka przyprawić o pomieszanie zmysłów. Włączył interkom. – Roger, sprowadź samochód. Jedziemy do Brigette. Po całym dniu pod presją biznesu potrzebował miejsca, w którym mógłby się odprężyć i kogoś, w czyim towarzystwie mógłby to zrobić. Brigette świetnie się do tego nadawała. Jeśli się pośpieszą, zdążą, zanim zaczną się popołudniowe korki. O tak, zamożność miała swoje dobre strony.

Środa, 6 października, godzina 15.40 Long Island Brigette była ze wszech miar chętna do współpracy. Kiedy tylko doszła do siebie po szoku, jaki przeżyła, widząc pistolet w ręku tej kobiety, powiedziała: – O, kurwa. W jej głosie nie było strachu, tylko irytacja. Zupełnie jakby zorientowała się, że pada deszcz, gdy właśnie zamierzała się opalać. Furgonetka byłą teraz zaparkowana jedną przecznicę dalej, na podjeździe do

pustego domu, wystawionego na sprzedaż. Selk zajęła się tym, przykuwszy Brigette kajdankami do rury wodociągowej w kuchni. Po powrocie zdjęła jej kajdanki i pozwoliła się ubrać. Wciągając czarne, jedwabne majtki, Brigette spojrzała na Selk swymi słodkimi, chabrowymi oczyma i spytała: – Mnie też zabijesz? Nie miała żadnych wątpliwości, w jakich zamiarach Selk tu przyszła. Nie była głupią gąską. – Nie, dlaczego? Zrobisz, co ci powiedziałam, Genaloni dostanie w czapę i pójdę sobie. – Zawsze ma ze sobą ochroniarzy. Czekają przed domem. – Ilu? – Ze dwóch. Udawała, że jest gotowa do współpracy, ale kłamała. Genaloni będzie miał ze sobą co najmniej czterech ochroniarzy, z kierowcą pięciu. Jeden z nich będzie pilnował na tyłach domu. Brigette próbowała osłaniać własny tyłek – lepiej niż były to w stanie zrobić wycięte majtki, które miała na sobie. Jeśli Genaloni dostanie w łeb, mogła mieć nadzieję, że ją zabójczyni pozostawi przy życiu. Przecież jej pomogła. Jeśli natomiast Genaloniemu uda się wyjść z tego cało, a zginie ta kobieta, słodka Brigette będzie mu mogła opowiedzieć, jak kłamała, żeby go chronić. – Nie wyglądasz na specjalnie zmartwioną, że twój facet ma zostać skasowany. Blondynka założyła bluzkę z surowego jedwabiu – biustonosza nie nosiła – i zapięła guziki. Zrozumiała spojrzenie drugiej kobiety. – Lubi, kiedy mi sterczą sutki – powiedziała. Potem wzruszyła ramionami. – Jest gangsterem. To ryzykowna branża. Odłożyłam trochę, zresztą nie sądzę, żebym miała kłopoty ze znalezieniem następnego źródła pieniędzy. Skoro coś było wystarczająco dobre dla Genaloniego, inni gangsterzy będą chcieli tego spróbować. Selk uśmiechnęła się. Mało sentymentalna dziewczyna. Wiedziała, kim jest i była zdecydowana poradzić sobie jak najlepiej. Nawet jej się to podobało, ta prostolinijność Brigette, żadnego udawania. – Mogliby uznać, że to twoja wina. – Niby dlaczego? Pozwolę się podłączyć do wykrywacza kłamstw i powiem im prawdę. Przyłożyłaś mi pistolet do głowy – co mogłam zrobić? – Aha, ale to znaczy, że powiesz im również, jak wyglądam, tak? Brigette zawahała się przez moment, musiała się zastanowić. – Tak – powiedziała w końcu – powiem im. Ale przecież to przebranie, prawda? – A jeśli spytają, czy byłam przebrana? – Z tym potrafię sobie poradzić. To się stawało interesujące.

– Naprawdę? Jak? Brigette wciągnęła mikrospódniczkę, zapięła suwak i wsunęła bluzkę. – To zależy od tego, jak będą pytać. Jeśli spytają: „Sądzisz, że zabójczyni Raya była w przebraniu?” – mogę odpowiedzieć „Nie” i wykrywacz potwierdzi, że mówię prawdę. – Naprawdę? – Pewnie. Ponieważ nie sądzę, że jesteś w przebraniu, ja to wiem. Znam się trochę na makijażu. Selk znów się uśmiechnęła. – Ale dlaczego miałabyś to robić? Kryć mnie? – Mogłabyś wrócić później i skasować mnie, gdybyś sądziła, że cię wsypałam. Jej logika była krucha, ale Selk nie zamierzała tego wytykać. Gdyby Brigette dostatecznie dobrze się spisała, wsypując ją, gangsterzy mogliby znaleźć zabójczynię Raya i nic już nie zakłócałoby spokoju ducha słodkiej Brigette. Mogła jej ufać? Aha, na pewno. Selk nie miała wątpliwości, że kochanka Genaloniego będzie śpiewać jak w operze, kiedy zaczną jej zadawać pytania. Brigette znalazła parę jedwabnych pończoch, zwinęła jedną, wsunęła lewą stopę do środka i naciągnęła pończochę na długa nogę. Selk obserwowała ją, zaintrygowana tak całkowitym brakiem skromności i emocji w świetle tego, co wkrótce miało nastąpić. Brigette dostrzegła to w jej oczach. Uśmiechnęła się. – Lubisz kobiety? Mogłabym cię uprzyjemnić czas, kiedy będziemy czekały. Selk pokręciła głową. – Dziękuję, nie podczas pracy. Dziewczyna Raya była niezłym ziółkiem. Selk wolałaby nie wisieć nad przepaścią na linie, której drugi koniec trzymałaby słodka Brigette – chyba, że miałaby w ręku plik banknotów, którym mogłaby jej pomachać. Mimo wszystko, Brigette się przyda. Pistolet Walther TPH.22, który miała Selk, był czymś w rodzaju pomniejszonej wersji Walthera PPK Jamesa Bonda. Był doskonałym egzemplarzem sztuki rusznikarskiej, mały, wykonany z nierdzewnej stali, bardzo celny. Ale pocisk kalibru 0,22 cala wystrzelony z pistoletu nie eliminował człowieka natychmiast, chyba że trafił w centralny układ nerwowy. Żeby na pewno zabić, trzeba było wpakować kulę w kręgosłup lub w mózg. Gdyby Brigette zaczęła wrzeszczeć, kiedy Ray Genaloni będzie wchodził, strzał w głowę mógłby się okazać trudny. Wprawdzie możliwy – z tej broni potrafiła trafić człowieka w głowę z dwudziestu metrów – ale TPH będzie w tym momencie wyposażony w tłumik. Lufa nie była dostatecznie długa, żeby amunicja Stinger mogła osiągnąć prędkość ponaddźwiękową, a tłumik jeszcze spowolni pocisk, wyciszając strzał przez absorpcję gazów wylotowych. Jeśli się nie wpakuje pocisku prosto w oko, cel może przeżyć. Czaszka ludzka jest twarda; opisano wiele

przypadków, kiedy kule odbijały się rykoszetem. A trafić w oko, kiedy tłumik zasłania przyrządy celownicze – cóż, to dość ryzykowna sprawa. Nie, jeśli się miało pistolet .22 z tłumikiem, najlepiej było zbliżyć lufę na parę centymetrów do głowy celu i wpakować trzy, czy cztery pociski w potylicę, podczas gdy ochroniarze będą siedzieć w samochodach, niczego nie podejrzewając. I zniknąć na długo, zanim ktokolwiek zacznie pukać do drzwi. Potrzebowała spokoju, żeby to zrobić w ten sposób. Brigette wpuści Genaloniego do domu. Kiedy zamkną się za nim drzwi, Selk zajmie się resztą.

Środa, 6 października, godzina 6.00 Quantico, Wirginia Przewidziane na piątą spotkanie rozpoczęło się z godzinnym opóźnieniem. Byli w małej grupie – Michaels, Toni, Jay, pułkownik Howard i facet z FBI, specjalista od komputerów Richardson. Ten z FBI nie mógł jednak zostać długo. Od tej chwili wszystkie informacje dotyczące tej sprawy miały być przekazywane tylko tym, którzy musieli je znać. – W porządku – powiedział Michaels. – Wszyscy dostaliście infopakiet, zestawiony przez Jaya. Są jakieś pytania? Zgłosił się Richardson. – Kiedy już uzyskacie potwierdzenie, że ten... Plechanow jest programistą, którego szukamy, co dalej? – To trochę skomplikowane – odpowiedział Michaels. – W idealnych warunkach skontaktowalibyśmy się z rządem czeczeńskim i wystąpili o ekstradycję, na podstawie Porozumienia o Zwalczaniu Przestępczości w Sieci z roku 2004. Ale to nie byłby chyba najlepszy pomysł. Jay? Jay skinął głową. – Plechanow ma prawdopodobnie jakiś stale włączony program, czuwający nad bezpieczeństwem jego najważniejszych plików. Jeśli miejscowi policjanci zastukają do niego do biura albo do domu i zaczną dobierać się do komputera, system prawdopodobnie zablokuje się na amen, zanim zdążą się zorientować, jak wyłączyć zabezpieczenia. A jeśli nawet nie ma takiego programu, to najważniejsze pliki na pewno zaszyfrował. Pewnie korzysta ze 128-bitowego programu szyfrującego, albo może nawet z 256-bitowego. Pisał kiedyś programy szyfrujące dla rosyjskich sił zbrojnych. Bez klucza, nasz SuperCray musiałby pracować na pełnych obrotach jakieś dziesięć miliardów lat, żeby złamać taki szyfr. Podejrzewam, że tak długo raczej nie będziemy chcieli czekać, więc do jego plików systemowych nie dostaniemy

się bez klucza. A jeśli nie zdobędziemy tych plików, nie będziemy potrafili udowodnić, że to on i nasi prawnicy nie będą mieli podstaw, żeby wystąpić o ekstradycję. – Więc jak to załatwicie? – spytał Howard. – Najlepiej byłoby spojrzeć mu przez ramię, kiedy będzie włączał system. Albo to, albo zdobyć jakoś klucz. – W dodatku to dopiero część całego problemu – powiedział Michaels. – Jay? – Przyjrzałem się trochę temu facetowi. Okazuje się, że ma mnóstwo powiązań z przedstawicielami rządów wielu krajów. Dużo pracuje, zupełnie legalnie, nad opracowując zabezpieczenia systemów komputerowych na zlecenie Rosjan, Hindusów, Tajów, Australijczyków i kogo tam jeszcze. Ma pieniądze – zgromadził kilka milionów na legalnych rachunkach i z pewnością o wiele więcej nielegalnie. Napad na bank w Nowym Orleanie prawdopodobnie nie był dla niego pierwszą akcją tego typu. – Więc mamy do czynienia z bogatym facetem o dużej sile przebicia – powiedziała Toni. – I gdyby nawet Czeczeni byli skłonni aresztować go i wydać nam, nie możemy go przygwoździć bez dowodów, a tych nie mamy jak zdobyć. – Dobrze to podsumowałaś – powiedział Michaels. – Ale skoro ten gość jest tak bogaty i ma takie wpływy, to po co to wszystko robi? – spytał Howard. – Dlaczego ryzykuje? Michaels skinął głową, zadowolony, że jego ludzie słuchają uważnie i myślą. – To najważniejsze pytanie. Co facet chce osiągnąć? – Jeszcze więcej pieniędzy i jeszcze większą władzę – powiedział Richardson. – Facet jest zachłanny. – Prawdopodobnie – zgodził się Michaels. – Ale uważnie zapoznałem się ze wszystkimi informacjami

i mam

wrażenie,

że

tamten zmierza do

czegoś

konkretnego. Niektóre z tych aktów sabotażu w Sieci przyniosły mu bezpośrednie korzyści – Jay dysponuje szczegółami – ale niektóre nie. Nawet jeśli część z nich była swego rodzaju zasłoną dymną, wydaje mi się, że jest w tym wszystkim metoda. Facet do czegoś zmierza. Zanim spróbujemy go złapać, warto by się zastanowić, co to może być. Może ktoś mu pomaga – dobrze byłoby zgarnąć ich wszystkich. Przerwał, ponieważ otworzyły się drzwi sali konferencyjnej i weszła jego sekretarka. Musiało to być coś bardzo poważnego, skoro zdecydowała się im przeszkodzić. Michaels przestraszył się, że coś złego przytrafiło się jego żonie – byłej żonie, do diabła – albo córce. Ale zanim zdążył wpaść w panikę, sekretarka uspokoiła go: – Dyrektorze, powinien pan zapoznać się z tymi doniesieniami z Nowego Jorku. Dotyczą Raya Genaloniego.

Rozdział 33

Środa, 6 października, godzina 16.40 Long Island W domu Brigette zadzwonił dzwonek przy drzwiach. – O Jezu! – powiedziała. – Otwórz mu. Pamiętaj, że będę stała tak, aby was widzieć, ale on mnie nie będzie widział. Jeśli wykonasz jakiś gwałtowny ruch, cokolwiek, natychmiast cię zabiję. – W porządku, rozumiem. Brigette ruszyła do drzwi. To był niebezpieczny moment. Selk nie przypuszczała jednak, by Brigette zrobiła coś głupiego. Wiele zależało od tego, jak się zachowa. Jeśli sprawy przybiorą niepomyślny obrót zanim Genaloni wejdzie do domu, miała cztery zapasowe magazynki do Walthera, dwadzieścia cztery dodatkowe pociski, plus siedem w pistolecie. I jeszcze trochę amunicji Stinger luzem w kieszeni spodni, ale gdyby miała potrzebować więcej niż trzydzieści jeden pocisków, byłaby w opałach. – Cześć, kochanie, wejdź. Mój mąż właśnie wyszedł. Genaloni roześmiał się i wszedł do środka. Selk cofnęła się, żeby jej nie zobaczył. Pistolet trzymała w obu rękach na wysokości prawego ucha, z lufą skierowaną w sufit. Miała teraz na rękach cienkie gumowe rękawiczki. Nie dotknęła pistoletu ani magazynków gołą ręką od kiedy wytarła je do czysta zeszłej nocy. Głęboko wciągnęła powietrze i wypuściła je powoli. Czuła adrenalinę we krwi. – Nie mogę ściągnąć drutu z korka od szampana, Ray. Kręci się, ale nie chce zejść. – Zaraz się tym zajmę. W kuchni? – Aha. Butelka stoi w wiaderku z lodem. – Ależ była opanowana. Ani śladu zdenerwowania w głosie. Selk weszła do otwartej szafy, którą miała za sobą. Poczuła zapach świeżych, nie noszonych sukienek, na których wisiały jeszcze metki. Przymknęła drzwi prawie do końca. Genaloni i Brigette przeszli obok jej kryjówki, ale żadne nawet nie spojrzało w tę stronę. Selk wyszła i stanęła im za plecami, kiedy weszli do kuchni.

– Nie ruszać się – powiedziała. Te słowa wystarczyły Genaloniemu. Wiedział, co się szykuje i wiedział, że Brigette ma w tym swój udział. – O kurwa! Ty parszywa, pieprzona dziwko. – Przykro mi, Ray, ona mnie zmusiła! Ma broń! – Były to najbardziej emocjonalne słowa, jakie Brigette wypowiedziała tego dnia. – Ręce nad głowę, Genaloni. Posłuchał. – Mogę się odwrócić? – Pewnie. Odwrócił się powoli. Kiedy ją zobaczył, pokiwał głową. – No tak. Jesteś Selk, prawda? Dlaczego? – Wiesz, dlaczego. Twoi ludzie próbowali mnie odszukać. Powiedziano ci dawno temu, że nie wolno ci tego robić. Nie próbował kłamać. – Psiakrew. A podobno byli tacy dobrzy. – Nie dość dobrzy. – Dobra, zauważyłaś ich. Czego chcesz? Pieniędzy? Gwarancji, że już nie będziemy próbowali cię znaleźć? Mierzyła już z pistoletu w jego prawe oko. Na taką odległość nie potrzebowała przyrządów celowniczych. – O jakiej sumie mówimy? Uśmiechnął się, myśląc, że ją złapał. Mylił się. Mechanizm spustowy pistoletu był w idealnym stanie i miał opór ustawiony na półtora kilo, bez żadnego luzu. Selk delikatnie ściągnęła spust. Rozległ się cichy trzask, przypominający złamanie patyka. Nie był głośniejszy niż strzał z wiatrówki. Nie było mowy, żeby usłyszano go na zewnątrz. Maleńki pocisk trafił Raya Genaloniego w gałkę oczną. Gangster zwiotczał i upadł. Kawałek ołowiu, odbijający się rykoszetem wewnątrz czaszki porozrywał mu mózg. – O Jezu! O Jezu! – powtarzała Brigette. Selk nie była okrutna, a w dodatku polubiła Brigette. – Uspokój się – powiedziała. – Nic ci nie będzie. Już mnie tu nie ma – a kto tam stoi przy drzwiach? Brigette odwróciła się, żeby zobaczyć. Selk strzeliła jej dwa razy w prawą skroń. Blondynka upadła. Machała jeszcze spazmatycznie nogami, bo uszkodzony mózg wysyłał ostatnie sygnały do ucieczki. Była to instynktowna reakcja, nie mająca już żadnego znaczenia. Brigette rozstała się

z życiem w chwili, kiedy myślała, że udało jej się przeżyć. Selk działała szybko. Pochyliła się, wpakowała dwie kule w potylicę Brigette, a potem jeszcze dwie w potylicę Raya. Pistolet działał bez zarzutu – osobiście wypolerowała stalową watą część zwaną wślizgiem nabojowym, aż lśniła jak lustro, po czym pokryła ją wojskowym smarem TW-25B na bazie kauczuku fluorowego. Ten Walther nigdy jeszcze się nie zaciął, nawet przy strzelaniu Stingerami z wydrążonym wierzchołkiem. Nacisnęła zatrzask, wysunęła pusty magazynek i wsunęła na jego miejsce pełny. Pusty magazynek schowała do kieszeni spodni, po czym zarepetowała Walthera, wprowadzając nabój do lufy. Jeszcze raz wymieniła magazynek. Miała teraz do dyspozycji siedem nabojów w pistolecie. Rozejrzała się dookoła. Nigdzie nie pozostawiła odcisków palców. Wystrzelone łuski były czyste – dotykała ich wyłącznie w rękawiczkach, wyjmując ze świeżo otwartego pudełka i wciskając do magazynka. Mogli do czegoś dojść na podstawie śladów iglicy i pazura wyrzutnika, ale ponieważ zamierzała się pozbyć tej broni jak najszybciej, nie miało to znaczenia. Nawet gdyby jakiś nurek znalazł Walthera po dwudziestu latach, nie wykryto by niczego, co mogłoby wskazać na nią. Kupiła ten pistolet incognito na czarnym rynku. Trochę szkoda. Naprawdę polubiła tego Walthera, ale nie pozostawia się broni, z której dokonane zostało morderstwo. Więzienia były pełne strzelców, którzy przywiązali się do swej ulubionej broni i zachowali ją po załatwieniu z niej kogoś. Głupota. Spojrzała na zwłoki. W momencie, kiedy do nich strzelała, oboje myśleli, że się z tego wywiną. Byli martwi, zanim zorientowali się w swej pomyłce. S ą gorsze rodzaje śmierci. W porządku, teraz druga część. Podeszła do tylnych drzwi i wyjrzała przez szparę w zasłonie znajdującego się obok okna. Wysoki mężczyzna w szarym dresie stał koło bramy, po wewnętrznej stronie ogrodzenia. Palił papierosa, a wielkie brzuszysko zwisało mu prawie do kolan. Pistolet nosił w torbie, przymocowanej do paska na brzuchu. Dobrze. Z kabury broń wyciągało się znacznie szybciej. Musiała ściągnąć go bliżej tylnych drzwi, tak, aby nie był widoczny od frontu. Z Brigette spędziła wiele godzin. Była w stanie naśladować jej głos na tyle, żeby zwieść kogoś, kto słyszał go nie więcej niż kilka razy. Nabrała głęboko powietrza. Otworzyła drzwi. – Przepraszam, mógłbyś tu podejść na chwilę? Ray potrzebuje pomocy. Ochroniarz w dresie wolnym krokiem podszedł do tylnych drzwi. W momencie, kiedy od frontu nie można go już było zobaczyć, Selk wyszła na podwórko. Ochroniarz spojrzał zdziwiony. Nie Selk spodziewał się zobaczyć. Miał niezły refleks, ale fatalną taktykę. Zamiast schować głowę w ramiona i rzucić się do

ucieczki, może przeskoczyć przez płot, co dałoby mu szansę, mimo że mógłby zarobić parę małokalibrowych pocisków w plecy, zaczął wyciągać broń. Nawet najszybszy rewolwerowiec świata nie mógłby wyciągnąć broni tak szybko, żeby wyprzedzić pistolet, wymierzony już w niego. Biorąc pod uwagę czas reakcji i samą czynność wyjęcia broni z kabury, choćby przystosowanej do szybkiej akcji, musiało potrwać co najmniej jedną trzecią sekundy, jeśli strzelec był naprawdę dobry. Mając pistolet w torbie na brzuchu, facet potrzebował dwóch sekund, a nie miał tyle czasu. Selk strzeliła po raz pierwszy, kiedy tamten miał jeszcze wyraz zdziwienia na twarzy. Drugi i trzeci strzał nastąpiły tak szybko po sobie, że zabrzmiały jak jeden cichy trzask. Trafiła go trzema pociskami w głowę i biegła już w stronę ogrodzenia, zanim zdążył upaść na ziemię. Jej furgonetka stała dwa domy dalej, po lewej stronie, a na podwórku sąsiedniego domu nie było psa – sprawdziła to. Przeszkodą do pokonania był parkan z cedrowych sztachet, wysoki na metr osiemdziesiąt. Nic tak nie poprawia stosunków między sąsiadami, jak przyzwoity płot. Podbiegła szybko, ręce – w jednej cały czas trzymała pistolet – oparła na wierzchu płotu, podskoczyła i przerzuciła się na drugą stronę. Całkiem niezły skok. Po drugiej stronie ziemia była miękka, a podwórko sąsiada puste. Dobrze utrzymana trawa, niedawno skoszona. Pobiegła do furtki koło domu, otworzyła ją i zaraz zamknęła za sobą. Odkręciła tłumik z nagwintowanej lufy Walthera i wsunęła go do tylnej kieszeni spodni, a samą broń z powrotem do kabury. Wypuściła koszule na wierzch, żeby nie było widać Walthera. Po czterdziestu pięciu sekundach była już w furgonetce. Po drugiej stronie ulicy dwie dziewczynki grały w klasy na chodniku. Selk uśmiechnęła się i pomachała im ręką. Odjechała bez szczególnego pośpiechu, zatrzymała się przed znakiem stop i włączyła prawy kierunkowskaz, sygnalizując skręt. Wzorowy kierowca. Raya Genaloniego miała z głowy. Teraz musiała wrócić do Waszyngtonu, dokończyć to, co nie powiodło się za pierwszym razem...

Rozdział 34

Czwartek, 7 października, godzina 2.45 Grozny, Czeczenia Plechanow pracował właśnie nad odbudową systemu, uszkodzonego podczas brutalnego wyskoczenia z rzeczywistości wirtualnej, kiedy zorientował się, że dzieje się coś złego. Ktoś się tu kręcił, uruchomił kilka sygnałów alarmowych. Było późno, był zmęczony i w pierwszej chwili ogarnęła go panika. Zmusił się do kilku głębokich oddechów. Spokojnie, Władimir, jeszcze nie wszystko stracone. Jeszcze raz prześledził dane systemu zabezpieczającego. Żadnych innych śladów intruza, więc – kimkolwiek to był – znał się na tym, co robił. Ale jeśli ktoś się zapuścił w pewne elektroniczne korytarze, musiał przerwać cienkie „nitki” i zdradzić swa obecność. Jak pasemka najdelikatniejszej pajęczyny, nitki były rozmieszczone z najwyższą starannością, tam, gdzie nikt by ich nie podejrzewał. Nawet ktoś, kto zwracałby szczególną uwagę na takie zabezpieczenia, nie wszystkie by zauważył. Nitki były przeciągnięte na wysokości kolan, prawie niewidoczne i stawiające przy zerwaniu minimalny opór. Jeśli nawet ktoś przeszedł nad jedną, było duże prawdopodobieństwo, że nadepnie na następną. Raz zerwanej nitki nie dało się z powrotem przeciągnąć. Mógł to być przypadek, jakiś hacker, szukający szczęścia, ale Plechanow w to nie wierzył. Nie w takiej chwili. Był pewien, że to któryś z agentów Net Force, korzystający z informacji, zebranych podczas pościgu. Gdyby role były odwrócone, gdyby to on siedział komuś na ogonie w rzeczywistości wirtualnej, potrafiłby go odnaleźć na podstawie zebranych wtedy informacji. I chociaż bardzo mu się to nie podobało, wiedział, że jeśli on to potrafi, potrafią także inni. Nie docenił ich. Ale nie powtórzy tego błędu. Albo już wiedzieli kim jest, albo byli bliscy ustalenia tego. Jeśli prawdziwa była ta druga możliwość, to i tak dotarcie do niego będzie tylko kwestią czasu, biorąc pod uwagę zasoby, jakimi dysponuje Net Force. A potem? A, wtedy dopiero sprawa zrobi się ciekawa. Nie mieli żadnych niezbitych dowodów, tego był pewien. A żeby zdobyć takie dowody, musieliby się wedrzeć znacznie głębiej niż dotąd do jego systemu. Jeśli wiedzieli, kim jest, musieli sobie zdawać sprawę, że to praktycznie niemożliwe. Jeśli wiedzieli, kim jest,

orientowali się w jego możliwościach. Klucz do szyfru istniał tylko w jego mózgu, nie był nigdzie zapisany i nie mieli żadnych możliwości prawnych, żeby go zmusić do jego ujawnienia. A bez klucza jego zaszyfrowane pliki mogły równie dobrze być kawałkami żelaza – nikt nie potrafi ich otworzyć, nikt. Plechanow odchylił się na krześle, rozprostował palce i rozmyślał nad swoim problemem. Wiedzieć, kim jest, to jeszcze nie to samo, co udowodnić, że zrobił, o co się go podejrzewa. Prowadził, oczywiście, symulacje, tworząc scenariusze, w których Net Force, czy jakaś inna organizacja do walki z przestępczością ustalała jego tożsamość, zanim jego plan zaczął się na dobre ziszczać. Chociaż taka ewentualność była wręcz nieprawdopodobna, był zbyt doświadczony, żeby przynajmniej nie wziąć jej pod uwagę. W najczarniejszym scenariuszu wiedzieli kim jest i mieli dowody na to, co zrobił – akty sabotażu w Sieci, łapówki, zabójstwa i tak dalej. Był punkt, od którego nawet to nie miało już znaczenia. Kiedy jego ludzie znajdą się u władzy, on sam stanie się praktycznie niezwyciężony. Wniosków o ekstradycję nie będzie się odrzucać od razu – to byłoby niegrzeczne. Ale śledztwo w związku z oskarżeniami, stawianymi drogiemu, szacownemu przyjacielowi narodu, wykaże w końcu, że wydanie go Amerykanom nie leżałoby w interesie kraju. Nie miał złudzeń – jego ludzie rzuciliby go na pożarcie wilkom, gdyby myśleli, że ujdzie im to bezkarnie. Na szczęście nowo wybrane osobistości nie tylko będą mu zawdzięczać – będą istniały szczegółowe opisy tego, jak owe stanowiska otrzymali. Próbując rzucić go bestiom na pożarcie, sami wypadliby z sań. Przekonał się już dawno temu, że na trosce o własne bezpieczeństwo można polegać bardziej niż na wdzięczności. To, co się stało, było oczywiście przykre. Zgrzyt w trybach maszyny, która poza tym pracowała bez zarzutu. Ale na tym etapie nie groziło to już katastrofą. Zamierzał wszystko bacznie obserwować, postępować ze wzmożoną ostrożnością, ale realizować plan tak, jak dotychczas. Rużjo był już na miejscu. Na pierwszą oznakę wzmożonej aktywności Net Force Karabin wystrzeli, potęgując zamieszanie. Od pewnego punktu wszystko, co zrobią będzie bez znaczenia i punkt ten szybko się zbliżał.

Środa, 6 października, godzina 19.06 Quantico, Wirginia Michaels wciąż jeszcze przetrawiał wiadomość o śmierci Raya Genaloniego, jego kochanki i ochroniarza. Postanowił szybko zakończyć naradę. Richardson już wyszedł. Dla swoich ludzi Michaels miał trochę zadań. – Jay, przeanalizuj różne scenariusze, spróbuj ustalić, do czego może dążyć Plechanow. Zbierz do kupy wszystkie informacje. Jest jakiś sposób, żeby ustalić, gdzie bywał i z kim się spotykał, zarówno w rzeczywistości wirtualnej, jak i w świecie realnym? – Może. Swoje pliki ma oczywiście zabezpieczone, ale znamy jego tożsamość, więc może uda się prześledzić trochę kontaktów. – Zrób to, proszę. Jay skinął głową i wyszedł. Michaels zwrócił się do Howarda. – Chcę, żeby coś pan dla mnie zrobił. Chodzi o opracowanie planu potajemnego wydostania Plechanowa z Czeczenii. Howard szeroko otworzył oczy. – Sir? – Proszę wstępnie założyć, że ekstradycja tego Rosjanina okaże się niemożliwa. Czego potrzeba, żeby nasz zespół mógł się tam udać i uprowadzić go? Czy to w ogóle możliwe? Howard nie miał wątpliwości. – Oczywiście, sir. Można to zrobić. Na ile tajna musiałaby być taka operacja? – Nie ma mowy, żeby nasi żołnierze maszerowali główną ulicą Groznego, powiewając gwiaździstym sztandarem; z drugiej strony, jeśli sprawy przybiorą niepomyślny obrót, nie pozostawimy ich na pastwę losu. Wojskowe plakietki identyfikacyjne pod cywilnymi ubraniami. Jakiś plan awaryjny. W tej dziedzinie to pan jest ekspertem. – Rozumiem. Mogę opracować taki plan, ale – patrząc realistycznie – jakie są szanse na jego realizację? – Raczej niewielkie, pułkowniku, ale w wypadku tego scenariusza trzymamy się maksymy NRA, wie pan, tej o broni i samoobronie. – Lepiej mieć broń i nie musieć jej użyć, niż nie mieć, kiedy będzie potrzebna. – Dokładnie. – Sir, przygotuję to najszybciej jak potrafię. Czyżby w głosie pułkownika pojawiła się nuta szacunku? Może nawet sympatii? – Dziękuję, pułkowniku. Michaels wrócił do swego biura. Toni poszła z nim.

– Jeśli to Genaloni kazał zabić Steve’a Daya, to już mu nic nie możemy zrobić – powiedziała. – Tak, ktoś oszczędził ludziom długiego i kosztownego procesu. Zastanawiam się tylko, kto to mógł być? I dlaczego? Toni wzruszyła ramionami. – To gangster. A gangsterzy tłuką się między sobą. Doszli do jego biura. Toni weszła z nim do środka. Zmarszczył czoło. – To nie były zwyczajne gangsterskie porachunki. Zrobił to jakiś wybitny fachowiec, ekspert. Trzy trupy w spokojnej okolicy i nikt niczego nie widział. Zlikwidowali Genaloniego i jego kochankę u niej w domu, wyszli na zewnątrz i zastrzelili ochroniarza na tyłach, wiedząc, że od frontu jest jeszcze czterech uzbrojonych ludzi. To zrobił ktoś, kto ma w żyłach lód zamiast krwi. Jakieś nowe informacje, których jeszcze tu nie mam? – Machnął ręką w stronę komputera. – Raport z analizy śladów na miejscu zbrodni ma na razie wstępny charakter. Znaleźliśmy odcisk buta na sąsiednim podwórku. Facet musiał być drobnej budowy. Michaels uniósł brwi. Wywołała na ekran raport, o którym mówiła. – Popatrz. Ślad wygląda na męską czwórkę, albo piątkę. Sądząc po wgłębieniu, facet waży pięćdziesiąt, może pięćdziesiąt pięć kilo. Chuchro. Michaels zamyślił się. Coś mu chodziło po głowie... – Nie podoba mi się to – powiedział. – Zbyt proste. – Czasem tak już jest, Alex. Dzieją się rzeczy, których nie da się przewidzieć. Ktoś znajduje się we właściwym miejscu i we właściwym czasie, okoliczności są sprzyjające, sprawy wymykają się spod kontroli. Spojrzał na nią. O czy ona właściwie mówi? Brzmiało to raczej jak przeprosiny niż jak wyjaśnienia. Sprawiała wrażenie, jakby czuła się nieswojo. – Chcę powiedzieć, że ktoś miał coś za złe Genaloniemu, ale to zabójstwo może być przypadkowe. Coś mu przyszło do głowy. Usiadł do komputera i otworzył plik. – Co? Nie podniósł głowy. – Jaki był rozmiar buta zabójcy? – Czwórka albo piątka. Będziemy wiedzieć dokładnie, kiedy nasi specjaliści przeanalizują gipsowy odlew i porównają odcisk na podobnym podłożu. – Pozwól, że cię o coś spytam. Jak mają się do siebie rozmiary damskich i męskich butów? – Zależy od fasonu i producenta. Zwykle w wypadku obuwia tej samej wielkości damska numeracja jest parę oczek wyższa. Dlaczego...? Och. – Tak. Z ekstrapolacji komputerowej wynika, że kobieta, która odebrała psa w stanie Nowy Jork – i która

parę dni temu zapłaciła za jego zgubienie, oczywiście przez pośredników – nosi szóstkę. I waży od pięćdziesięciu do pięćdziesięciu pięciu kilo. – Myślisz, że to ta sama osoba? – Zbiegi okoliczności mają swoje granice. Zakładamy, że kobieta, która próbowała mnie zabić i która, jak przypuszczamy, zabiła Steve’a Daya, pracuje dla Genaloniego. Wiemy, że była w stanie Nowy Jork, żeby zapłacić za zgubionego psa, a parę dni później Genaloni ginie z rąk eksperta mniej więcej tej samej postury. Co ci to mówi? – To może być ta sama osoba. Ale jeśli pracuje dla Genaloniego... ? – Dokładnie. Dlaczego miałaby go zabijać? – Może nie chciał jej zapłacić za nieudaną próbę zamachu na ciebie – powiedziała. – Może, ale jakoś mi to wszystko nie pasuje. – Zastanawiał się przez chwilę. – A jeśli nie mamy racji, podejrzewając, kto kazał zabić Steve’a Daya? Jeśli ktoś chciał w to wrobić Genaloniego? W jakiś sposób Genaloni się o tym dowiedział i ta kobieta skasowała go? Może pracuje dla kogoś innego? – Trochę to naciągane. – Zgoda, ale popatrz: zamachu na Daya dokonał zespół. Zgoda, było to zaplanowane, ale wykonane po partacku. Faceci strzelali na wszystkie strony z pistoletów maszynowych, a mimo to Day trafił jednego z nich. Nie wygląda mi to na styl tej kobiety. Ona jest chyba większą profesjonalistką. – Ale ciebie nie zdołała zabić. – Tylko dlatego, że pies zaszczekał. Sekundę wcześniej lub później i byłbym trupem. – Więc co chcesz powiedzieć? Że są dwa zespoły zabójców? – Nie wiem. Ale to możliwe. Założyliśmy, że śmierć Daya ma związek z jego długoletnią batalią przeciw przestępczości zorganizowanej. Wskazywał na to sposób dokonania zamachu. Ale jeśli się mylimy? Jeśli zrobił to kto inny? Jeśli w ogóle nie miało to związku z przestępczością zorganizowaną? – Dobrze, przyjmujmy na chwilę, że masz rację. Kto? I dlaczego? Dlaczego komuś zależało, żeby zlikwidować ciebie? – Co Day i ja mamy wspólnego? – Net Force. Zostałeś dyrektorem, kiedy on zginął. – Dokładnie. A jeśli nie były to zamachy na nas osobiście, lecz na szefów Net Force? – I dokonane przez różnych zamachowców? – Tak. Oboje zastanawiali się nad tym przez chwilę w milczeniu. Rozległo się pukanie, drzwi się otworzyły i wszedł Jay Gridley.

– Co się stało, Jay? – Proszę mnie wyznaczyć do podwyżki, szefie. Mamy ją, tę zabójczynię. Pozytywna identyfikacja.

Rozdział 35

Czwartek, 7 października, godzina 8.48 Quantico, Wirginia W swoim biurze Toni analizowała informacje, zdobyte przez Jaya. Nie było fotografii ani hologramu. Stare materiały i w sumie dość niewiele. Odciski palców kobiety, podejrzanej o dokonanie zamachu, zdjęte ze ściany w „Holiday Inn” w Schenectady zostały zidentyfikowane – należały do Mory Sullivan, Irlandki, córki bojownika IRA zabitego przez Brytyjczyków. Mała Mora miała osiem lat, kiedy pobrano jej odciski palców. Od tamtego czasu nie było żadnej wzmianki o dziewczynce – teraz już kobiecie – w żadnym z systemów komputerowych, z którymi połączona była Net Force, to znaczy w większości międzynarodowych systemów policyjnych. Znikła. Albo, jak mówił Jay, ktoś, kto się na tym znał usunął jej dane z systemów komputerowych, nie pozostawiając żadnych śladów. Mieli szczęście, że trafili na te odciski palców. Zdobyli je, ponieważ były nie w komputerze, lecz na papierze. Leżały sobie w magazynie jednego z posterunków policji irlandzkiej z kilkuset innymi odciskami, których nie zeskanowano przez przeoczenie. Znali więc jej wiek, narodowość, kolor włosów i oczu, no i mieli odciski palców. Niedużo tego, biorąc pod uwagę jej zdolności kamuflażowe. Peruka albo farba do włosów, soczewki kontaktowe, rękawiczki, trochę makijażu, odpowiednie ubranie i już była zmieniona nie od poznania. Zademonstrowała już, że potrafi wystąpić jako kobieta po czterdziestce albo jako słabowita starsza pani po siedemdziesiątce, podczas gdy naprawdę miała trzydzieści dwa lata. Nawet, gdyby udało im się zdobyć zdjęcie małej Mory, po tylu latach trudno było oczekiwać wielkiego podobieństwa. Mimo wszystko, każda dodatkowa informacja mogła się przydać. Kiedy w końcu ją znajdą, będą mogli potwierdzić jej tożsamość. Zadzwonił telefon. Na wyświetlaczu pojawiła się informacja o rozmówcy. Poczuła skurcz żołądka. Rusty. Oczekiwała tego telefonu, zostawiła mu wiadomość, żeby do niej zadzwonił, ale i tak czuła się nieswojo. Przespanie się z Rustym było błędem, zdawała sobie z tego sprawę, ale nie wiedziała, jak mu to powiedzieć. Z drugiej strony, trzymanie go w niepewności nie byłoby uczciwe. Ale to nie była rozmowa na telefon.

– Słucham. – Guru Toni. Jak się masz? Dlaczego w jego głosie musiało być takie rozradowanie? – Dobrze. Jestem bardzo zajęta. – Co się dzieje? – Nie dam rady przyjść dziś na trening – powiedziała. – Za dużo pracy. – Żaden problem. Ja muszę się uczyć. Jutro? – Słuchaj, mogłabym się dziś wyrwać na parę minut w porze lunchu. Napijemy się gdzieś kawy? – Świetnie. Aż się skrzywiła. Kiedy to mówił, w jego głosie było tyle szczęścia. Nie wie, co go czeka. – Może u Heidi? – Była to kawiarnia w pobliżu siedziby Net Force. Ciche, spokojne miejsce. Podawali tam podłą kawę i jeszcze gorsze potrawy, ale dzięki temu nie będzie tłumów dookoła, kiedy mu powie. – Doskonale! To do zobaczenia. Rozłączyli się. Toni westchnęła i zamyśliła się. Doskonale. Akurat. Pomyślała, że ktoś na pewno napisał kiedyś książkę o tym, jak powiedzieć mężczyźnie, którego się lubiło, ale z którym nie – chciało się więcej iść do łóżka, że wciąż się go lubi – ale nie chce się z nim więcej iść do łóżka. Żałowała, że taka książka nigdy nie wpadła jej w ręce. Jak to powiedzieć? Bez ogródek? Słuchaj, fajnie się było z tobą pieprzyć, lubię cię i tak dalej, ale nie pójdę już z tobą do łóżka, tamto to była spontaniczna pomyłka, nie bierz tego do siebie osobiście, ale kocham innego. Nawet jeśli on nie żywi dla mnie takich uczuć. Przykro mi. A co poza tym słychać? Toni próbowała sobie wyobrazić, jak by się czuła, gdyby role były odwrócone. Nie byłoby jej łatwo, zwłaszcza gdyby kochała faceta, mówiącego jej wprost, że od tej chwili powinni być tylko przyjaciółmi. Zbyt boleśnie kojarzyło jej się to z jej stosunkami z Alexem. Gdyby to z nim się przespała, a potem on powiedziałby jej coś takiego, chyba nie potrafiłaby tego znieść. Czy Rusty ją kochał? Nie powiedział tego wprost, ale nie ulegało kwestii, że Toni bardzo go pociągała. A ponieważ w łóżku było im ze sobą dobrze, może mieć problemy ze zrozumieniem. W końcu on nie powiedział ani nie zrobił nic złego; to nie była jego wina. Obojętne, w jakie piękne słowa Toni to ubierze, Rusty poczuje się odrzucony. Nie chcę cię więcej. Co gorsza, zdanie Rusty’ego w ogóle się tu nie liczyło – nie miał wyboru. Sprawa

była przesądzona, wszelka dyskusja zbędna, koniec, kropka. Tak mi przykro. To, że już podjęła decyzję, wcale nie ułatwiało jej zadania. Nie chciała go zranić, ale wiedziała, że albo zdecyduje się na radykalne cięcie, albo skaleczy go i pozwoli, żeby się wykrwawił. Ta druga ewentualność byłaby łatwiejsza. Toni mogłaby udawać, że jest zbyt zajęta, by się z nim spotkać, zbyt zapracowana, żeby trenować, zbyt pochłonięta sprawami służbowymi, żeby odpowiadać na jego telefony. Jego szkolenie w FBI miało się ku końcowi. Jako młodszy agent zostanie zapewne wysłany gdzieś daleko – uświadomiła sobie, że gdyby chciała, mogłaby nawet wykorzystać swe kontakty i zaaranżować wysłanie go na jakąś bardzo odległą placówkę – i na tym sprawa by się zakończyła. Rusty pewnie by się jakoś pozbierał, zastanawiając się cały czas, w którym momencie postąpił niewłaściwie. Byłoby to jednak tchórzliwe unikanie jasnego postawienia sprawy. Ją nauczono, że tak postępować nie należy, że sprawy trzeba doprowadzać do końca. A więc radykalne cięcie. Bardziej niebezpieczne, ale też bardziej przyzwoite i szybciej rozwiązujące problem. A może on nie przywiązywał do tego aż takiej wagi? Może po prostu chciał się z nią przespać i nic więcej? W końcu był mężczyzną, a na jej widok ludzie nie odwracali się z obrzydzeniem – może chodziło mu tylko o seks? To by upraszczało sprawę. Żałowała, że nie ma tu nikogo, z kim mogłaby o tym porozmawiać, przyjaciółki, która potrafiłaby doradzić. Zastanawiała się, czy nie zadzwonić do Ireny, przyjaciółki, którą zostawiła w Bronx. Doszła jednak do wniosku, że to by było nie fair. Nie rozmawiały ze sobą od miesięcy i jakoś nie wypadało dzwonić tylko po to, żeby się jej wypłakiwać do słuchawki. Poza tym, Irena nie miała zbyt wiele doświadczenia w tych sprawach. Miała wprawdzie paru chłopaków, ale potem do szaleństwa zakochała się w Toddzie i wyszła za niego za mąż. Toni nigdy nie mówiła jej o Alexie, o swoich uczuciach do niego, a teraz musiałaby to zrobić, żeby nie wyrywać Rusty’ego z kontekstu. Bo gdyby nie Alex, dlaczego miałaby porzucać faceta, za którym tyle przemawiało? Nie, musi sobie poradzić sama.

Czwartek, 7 października, godzina 20.56 Quantico, Wirginia John Howard chodził po swoim biurze w tę i z powrotem, podczas gdy komputer zestawiał kolejny scenariusz porwania rosyjskiego programisty. Dotychczas Howard przeprowadził symulacje pięciu planów operacyjnych; szanse powodzenia,

obliczone przez komputer, wahały się od sześćdziesięciu sześciu do mniej niż dwunastu procent. Nie podobały mu się te liczby. Dużo wiedział o standardowych modułach strategii i taktyki; jeśli szanse powodzenia nie wynosiły co najmniej osiemdziesiąt procent, istniało prawdopodobieństwo, że będą ranni, a może i zabici. Ofiary mogły być po stronie wroga albo po jego stronie. Oczywiście, ta pierwsza ewentualność była korzystniejsza z jego punktu widzenia, ale w tej konkretnej sytuacji obie były niedobre. Czasem trzeba stanąć do walki bez względu na szanse, ale nie podobało mu się wyruszanie w pole ze świadomością, że straci część swoich ludzi. Główne elementy scenariusza były stabilne; problemem okazywały się, jak zwykle, drobne zmienne. Im więcej informacji miał do dyspozycji, tym lepiej mógł zaprogramować moduł strategii i taktyki, ale niektóre zmienne po prostu nie dawały się zdefiniować. Walka na wielkim, pustym polu była prosta. Ale co można zrobić, żeby na przykład przewidzieć sytuację na ulicach jakiegoś wielkiego miasta podczas operacji? Nieoczekiwany wypadek na przelotowej arterii w godzinie szczytu mógł spowodować całkowite zablokowanie ruchu; należało więc opracować alternatywne trasy dojazdowe, uwzględniając, że inni też mogą chcieć z nich skorzystać. Ale nawet jeśli w planie uwzględni się ewentualność wywrócenia się jakiejś wielkiej ciężarówki, jak określić, gdzie i kiedy dokładnie może to nastąpić? Nie da rady, chyba że samemu zaaranżuje się taką katastrofę. Atak poza godzinami szczytu komunikacyjnego, wcześnie rano, albo późno w nocy, też przysparzał problemów, tyle że innego rodzaju. W nocy miejscowa policja zwróci uwagę na to, co w ciągu dnia zapewne by zignorowała. Gdyby zostali odkryci, znacznie trudniej byłoby im znaleźć kryjówkę, a o ucieczce lądem przed pościgiem z powietrza w ogóle nie było mowy. W dzisiejszych czasach wszędzie pełno było śmigłowców, nawet w krajach, w których większość ludności mieszkała jeszcze w szałasach. Samo porwanie programisty było tylko częścią operacji. Mógł się tym zająć mały zespół, trzech, może czterech ludzi, nie więcej. Należy opracować trasę ucieczki, najlepiej drogą powietrzną. Potrzebne było coś, co potrafiłoby latać dostatecznie szybko, a jednocześnie tak nisko, żeby uniknąć radarów wroga. A jeśli operacja się nie uda? Ilu ludzi potrzeba w zespole zapasowym? Czy zespół Net Force mógł zaryzykować wymianę ognia z żołnierzami zaprzyjaźnionego oficjalnie kraju? Jakie mogłoby to mieć reperkusje? Howard potrząsnął głową. Jak by na to patrzeć, konieczne było przeanalizowanie mnóstwa ewentualności, a i tak wiedział, że wszystkich nie zdoła przewidzieć. Może mimo to operacja pójdzie gładko, ale była i inna możliwość. Wolał o niej nie myśleć. Komputer

zasygnalizował

koniec

analizy

kolejnego

scenariusza.

Szanse

powodzenia: pięćdziesiąt cztery procent. Równie dobrze można by rzucić monetą. – Komputer, zachowaj poprzednie parametry, przesuń początek operacji na 23.00. Wykonaj. Komputer znów zabrał się do pracy. Howard znów chodził w tę i z powrotem. Prawdopodobnie i tak nic z tego nie będzie. Nie bardzo wierzył, by Michaels wydał w tej sytuacji rozkaz interwencji wojskowej. Miał nad sobą zbyt wielu ludzi w hierarchii służbowej i wszyscy oni byli cywilami. Można było udać się do jakiegoś kraju za wiedzą miejscowych władz, które tylko udawały, że są ślepe i głuche, a więc udzielały milczącej zgody. Co innego wysłać żołnierzy na teren innego państwa wbrew woli miejscowych władz. Czeczeni byli szczególnie czuli na tym punkcie od czasu, kiedy przed wielu laty najechali na nich Rosjanie. Nie byliby zadowoleni, gdyby nagle pojawiła się w ich kraju amerykańska grupa uderzeniowa, choćby jej operacja była tajna. A gdyby gówno wpadło w wentylator, podniósłby się straszny wrzask. Posypałyby się głowy; Howard wiedział, że jego głowa byłaby jedną z pierwszych. Ale rozkaz, to rozkaz. Wykona go najlepiej, jak potrafi. Był żołnierzem.

Czwartek, 7 października, godzina 21.02 Waszyngton, Dystrykt Columbia Selk nie mogła liczyć na to, że zespoły zapewniające ochronę jej celowi, dwa razy z rzędu pojadą tą samą trasą do jego domu. Ale im bliżej domu, tym mniej możliwości do wyboru. Właściwie tylko z dwóch stron był wygodny dojazd. Jeśli dziś pojadą stroną, którą obserwowała, jutro najprawdopodobniej zdecydują się na drugą. Miała szczęście. Dziś przejechali koło miejsca, z którego prowadziła obserwację. Stała w budce telefonicznej niecałe dwa kilometry od segmentu Michaelsa, mając koło siebie nowy rower, oparty na podnóżku. Była przebrana za mężczyznę

–

wysokie

buty,

znoszone

dżinsy,

za

duża

kurtka,

krótka,

wypielęgnowana bródka. Kiedy znalazła się w polu widzenia ochroniarzy, odwróciła się do nich plecami, obserwując tę małą kawalkadę w małym lusterku wstecznym, przymocowanym do rowerowego hełmu, który miała na głowie. Nie zwracali na nią uwagi. Tak jak oczekiwała, jej cel podlegał teraz wzmożonej ochronie. Jeden samochód z przodu, jeden z tyłu, opancerzona limuzyna dla szefa Net Force. Nie chciała ryzykować przejeżdżania przed jego segmentem, ale musiała założyć, że i tam

wprowadzono ostre środki bezpieczeństwa. Nie da rady dostać się tam w przebraniu babci ani przeskoczyć przez płot na tyłach i wślizgnąć się do domu. Ci faceci sięgną po broń szybciej niż ochroniarz Genaloniego. Zaczęliby strzelać, kiedy tylko by ją zauważyli. Postała przy budce telefonicznej jeszcze przez minutę; nagrodą za wytrwałość okazał się jeszcze jeden samochód z dwoma ochroniarzami w środku. Był może i czwarty wóz ochrony, na samym początku, ale nie zauważyła go. Wziąwszy pod uwagę lokalizację i uwarunkowania logistyczne, wykluczyła segment jako miejsce dokonania zamachu. Być może dałoby się strzelić z karabinu, kiedy będzie wysiadał z limuzyny przed domem, albo wsiadał, lecz było to zbyt ryzykowne. Ochroniarze

prawdopodobnie

liczyli się

z taką ewentualnością

i obstawili wszystkie miejsca, nadające się na oddanie takiego strzału. Nie dałaby rady ich ominąć i złożyć się do strzału, zwłaszcza, że w okolicy nie było wysokich budynków. A nawet gdyby zdołała strzelić, większym problemem byłoby wydostanie się stamtąd. A przecież ucieczka była najważniejsza, ważniejsza niż skasowanie celu. Nie, segment odpadał. Odwiesiła słuchawkę, wsiadła na rower i ruszyła do motelu, w którym wynajęła pokój. Miała do przejechania parę kilometrów. Pokój wynajęła w męskim przebraniu, na wypadek, gdyby zwracali uwagę na samotne kobiety. Próba zaatakowania konwoju też była ryzykowna. Jedynym praktycznym wyjściem były materiały wybuchowe. Pocisk rakietowy Stinger, może rakietowy pocisk przeciwpancerny, albo bomba. Ale żeby się posłużyć rakietą, musiałaby się wystawić na widok ochroniarzy. Nie miała wątpliwości, że gdyby zobaczyli kogoś z wyrzutnią rakietową, stojącego przy drodze, albo wychylającego się z okna, najpierw otworzyliby ogień, a dopiero potem zaczęliby zadawać zwłokom pytania. Poza tym, z pociskami rakietowymi różnie bywało. Słyszała o przypadkach, kiedy trafiały pod kątem w zwyczajną szybę samochodu i odbijały się, nie wybuchając. Z pociskami tradycyjnymi zdarzało się to bardzo często. A bomba? Była się gotowa założyć, że ekipy FBI, albo Net Force odpowiedzialne za ochronę jej celu wysyłały na obie trasy dojazdowe do segmentu ludzi, którzy sprawdzali włazy do kanałów i zaglądali do koszy, upewniając się, że nie ma tam jakichś podejrzanych paczek. Poza tym, zdalnie detonowana bomba mogła się okazać niewystarczająca w wypadku dobrze opancerzonej limuzyny. A ładunek wybuchowy wystarczająco duży, żeby na pewno zabić, zostałby prawdopodobnie wykryty przez czujniki elektroniczne, czy nawet przez specjalnie tresowane psy.

Gdyby mieli pewność, że ona wciąż dybie na szefa Net Force, zamknęli by go w jakimś bezpiecznym obiekcie na całe tygodnie, albo i miesiące. Nie chciała do tego dopuścić. Kiedyś potrafiła być cierpliwa, jeśli sytuacja tego wymagała, ale skoro już postanowiła przejść w stan spoczynku, chciała dokończyć tę robotę i ruszać dalej. Kilka dni, może tydzień – więcej czasu nie zamierzała na to poświęcać. A pamiętając, jakim fiaskiem zakończyła się pierwsza próba, chciała to teraz zrobić z bliska, twarzą w twarz. Laska nie wchodziła w grę, ale nóż, czy gołe ręce – dlaczego nie? Rozległ się klakson samochodu, który zjechał na środek jezdni, żeby ją ominąć. Pomachała ręką, usiłując sprawić wrażenie, jakby było jej przykro, że tarasuje drogę. Samochód odjechał. Kierowca coś krzyknął, zabrzmiało to jak „Głupi sukinsyn”. Selk uśmiechnęła się. Tamten kierowca nie miał pojęcia, na jakie niebezpieczeństwo by się naraził, gdyby się zatrzymał, żeby przyłożyć drobnemu rowerzyście, który zmusił go do zdjęcia stopy z pedału gazu. Wolałaby nie używać schowanego w plecaku pistoletu przeciw rozeźlonemu kierowcy, ale zawsze mogła to zrobić, gdyby miało się okazać, że mimo swego treningu nie potrafi z nim sobie poradzić gołymi rękoma. Nie, jedyną rozsądną alternatywą było skasowanie celu w miejscu, gdzie nie będzie bez przerwy otoczony przez ochroniarzy. Poza tym musi to zrobić tak, żeby mieć mnóstwo czasu na ucieczkę, zanim ktokolwiek się zorientuje, co się stało. Rozpatrzywszy wszystkie możliwości uznała, że jedynym miejscem, które się do tego nadawało, było miejsce, uznawane przez tamtych za bezpieczne. Będzie go musiała zabić w centrali Net Force.

Rozdział 36

Piątek, 8 października, godzina 9.05 Quantico, Wirginia Przedostanie się – czy wniesienie czegoś niedozwolonego – na strzeżony teren, wcale nie jest takie trudne, jak przypuszcza większość ludzi. Selk znała co najmniej cztery sposoby na przeszmuglowanie broni palnej na pokład samolotu i to niekoniecznie ceramicznego pistoletu, jak ten, który miała zatknięty za ściągacz rajstop. Był to trzystrzałowy pistolet z trzema lufami pięciocentymetrowej długości. Broń tę wytwarzano nielegalnie w Brazylii, dla tamtejszych agentów, operujących za granicą. Była zrobiona z tego samego twardego materiału ceramicznego, który Japończycy opracowali do produkcji wiecznie ostrych noży kuchennych. Pistolet strzelał krótką amunicją kalibru 9 mm, bezłuskową, z epoksydowego boru, odpalaną przez obrotowy zapalnik piezoelektryczny. Materiałem pędnym była bardziej stabilna odmiana stałego paliwa rakietowego. Krótkie lufy nosiły nawet ślady bruzdowania, chociaż pociski były tak lekkie, że strzelanie na większą odległość nie wchodziło w rachubę. Ta broń była skuteczna na dwadzieścia metrów; jeśli dystans był większy, sprawdzało się powiedzenie, że człowiek strzela, a Bóg kule nosi. Z bliskiej odległości można było z tego pistoleciku zabić człowieka równie pewnie, jak z największego kowbojskiego rewolweru, jaki kiedykolwiek wyprodukowano. Z materiału ceramicznego była nie tylko rama i lufy, ale także sworznie, zawiasy, śruby i mechanizm spustowy. Teoretycznie rzecz biorąc, broń tę można było załadować ponownie, ale w praktyce był to pistolet jednorazowego użytku. Już po pierwszych trzech strzałach wewnętrzne części ceramiczne robiły się trochę kruche. Znacznie rozsądniej było użyć nowego pistoletu niż ryzykować, że stary zawiedzie w krytycznym momencie. Trójwartościowy bor, wchodzący w skład kompozytu, z którego wykonane były pociski, był niemetalem, więc nie trzeba się było obawiać wykrywaczy metali. Skaner twardych obiektów wykryłby ten pistolet, natomiast skaner fluoroskopowy można było oszukać, kładąc broń w odpowiedniej pozycji, w której niczym nie przypominała pistoletu. Leżąc na stole, pistolet wyglądałby jak wyrzeźbiony z kawałka mydła. Do wewnętrznej części prawego uda, prawie w kroczu miała przypasany nóż w pochwie, również ceramiczny, z plastikową rękojeścią. Ostrze było w stylu tanto,

z zakrzywionym czubkiem, krótkie i bardzo grube. Materiały ceramiczne są łamliwe, więc ostrze musiało być grube, żeby nie złamało się, jeśli miało być użyte do zadawania ciosów, a nie tylko do podrzynania gardeł. Standardowe środki bezpieczeństwa w większości budynków rządowych były ograniczone – z uwagi na skąpo wydzielane fundusze – do wykrywaczy metali i plakietek identyfikacyjnych z fotografiami lub odciskami palców, sprawdzanymi przez umundurowanych strażników. Jeśli miało się coś do załatwienia w takim obiekcie, a nie było się pracownikiem, zakres procedury kontrolnej zależał od strażników. Standard – tak zwany trzeci stopień – obejmował komputerowe sprawdzenie dowodu tożsamości, przeszukanie bagażu i rewizję osobistą, a także przydzielenie opiekuna, kogoś z firmy, kto towarzyszył gościowi na każdym kroku. W centrali Net Force stosowano, w zależności od potrzeb wszystkie trzy stopnie. Przy wejściu do budynku obowiązywał tylko trzeci stopień. Niektóre sektory były zabezpieczone lepiej, dzięki skanerom dłoni lub siatkówki, analizatorom głosu i tak dalej. Nie poradziłaby sobie z tymi zabezpieczeniami, nie mając mnóstwa czasu na przygotowania, więc przedostanie się do biura, w którym urzędował jej cel i zastukanie drzwi było wykluczone. Ale wcale nie musiała tego robić. Nie trzeba było przedostawać się w pobliże celu – jeśli cel ułatwi sprawę i sam przyjdzie do niej. Nawet przy minimalnej wiedzy komputerowej łatwo było odszukać ludzi z personelu pomocniczego – sekretarki, recepcjonistki, monterów – dopiero od niedawna pracujących w Net Force. Wybranie spośród nich niezamężnej kobiety, która mieszkała samotnie i do której łatwo będzie się można upodobnić, było jeszcze łatwiejsze. W końcu Selk potrafiła się upodobnić niemal do każdego... W ten sposób Christine Wesson, niebrzydka brunetka o brązowych oczach, dwadzieścia dziewięć lat, zakończyła swe krótkie i prawdopodobnie mało ciekawe życie. A teraz kobieta, która wyglądem na tyle przypominała Wesson, żeby wprowadzić w błąd każdego, kto nie znał jej naprawdę dobrze, mająca na sobie jej ubranie, podeszła do południowo-zachodniego wejścia do siedziby Net Force. Wybrała właśnie to wejście, ponieważ ruch był tam zawsze największy. Był piątek, a więc weekend w perspektywie. Pracownicy dziennej zmiany czekali w kolejce przy skanerze, kontrolującym legitymacje. Nie trwało to długo. Wsuwało się legitymację w szczelinę skanera, zapalało się zielone światełko i już człowiek był w środku. Selk wiedziała już, że jej legitymacja była w porządku – posługując się nią wjechała na parking ośmioletnim, rozklekotanym Fordem nie żyjącej Christine Wesson.

Christine

leżała

w swej

wannie,

owinięta

folią

i przysypana

kilkudziesięcioma kilogramami topniejącego powoli lodu, który miał zapobiec narzekaniom sąsiadów na przykry zapach – przynajmniej do czasu, kiedy Selk zrobi, co zaplanowała i zniknie. Selk była już w siedzibie Net Force. Musiała teraz sprawdzić parę miejsc, wiedziała też o miejscach, w których może się zatrzymać, żeby uniknąć wystawania na korytarzach. Dwa lata temu strażników z Pentagonu przyłapano na oglądaniu nakręconych ukrytą kamerą kaset wideo, przedstawiających kobiety korzystające z toalet w tym budynku. Było też paru mężczyzn. Opinia publiczna była oburzona, ale wojsko było przyzwyczajone do ignorowania kaprysów cywilnej części populacji. Mimo wszystko

generalicja

zaniepokoiła

się

trochę,

że

ktoś

mógłby

zobaczyć

czterogwiazdkowego generała, pogwizdującego podczas... A skąd wiadomo, czy w ubikacjach w Kongresie nie zainstalowano podobnych kamer? Zadziwiające, jak szybko można było napisać i przegłosować niektóre ustawy, jeśli były naprawdę ważne. W rezultacie oficjalnie zabroniono instalowania kamer bezpieczeństwa w toaletach budynków federalnych. Fałszywa Wesson mogła więc usiąść sobie z książką na sedesie i przeczekać nawet parę godzin. W porze lunchu mogła sobie posiedzieć w kafeterii. Mogła wyjść przed budynek, na specjalnie wydzielony teren i zapalić papierosa z małą zawartością substancji smolistych i nikotyny. Znalazła takie w torebce Wesson. Na palaczy patrzono wprawdzie niechętnie, ale prawo nakazywało ich tolerować. Z plakietką identyfikacyjną, przypięta krzywo do bluzki, zachowa anonimowość. Nikt jej tu nie znał, a firma była wielka. U siebie w biurze, na obszarze, do którego nie byłoby się tak łatwo dostać, jej cel był bezpieczny, ale przecież wyjdzie stamtąd na obszar, gdzie środki bezpieczeństwa nie są tak ostre, jeśli tylko Selk podsunie mu odpowiedni powód. Musiała znaleźć taki powód w ciągu najbliższych kilku godzin. Prędzej czy później biuro, w którym zatrudniona była Wesson musiało się oczywiście zorientować, że nie ma jej w pracy. Prawdopodobnie zadzwonią wtedy do domu, gdzie włączona była automatyczna sekretarka. Żaden problem, chyba że ktoś wpadłby na pomysł, żeby sprawdzić w komputerze systemu bezpieczeństwa siedziby Net Force. Dowiedziałby się w takim wypadku, że Christine Wesson przyszła do pracy o zwykłej porze, więc pewnie by się trochę zdziwił. Skoro przyszła do pracy, to gdzie się podziewała? Żeby temu zapobiec, Selk grzecznie, ale stanowczo poprosiła, żeby Christine zrobiła coś dla niej. Tak więc Christine Wesson zadzwoniła do swej szefowej w sekcji materiałów biurowych, w której pracowała, zapowiadając, że spóźni się o kilka godzin,

ponieważ musi iść do lekarza. Szefowa nie miała nic przeciwko temu, a „kilka godzin” spokojnie mogło się przeciągnąć do południa. Wtedy na terminalu szefowej pojawi się e-mail, w którym Wesson będzie informowała, że spóźnienie trochę się przedłuży. Więcej niż trochę, ale o tym wiedziała tylko Selk. W ten sposób powinna mieć spokój do końca dnia. Dawało jej to więcej czasu niż potrzebowała.

Piątek, 8 października, godzina 12.18 Quantico, Wirginia Toni ćwiczyła djuru, robiąc po każdym przerwę na odpowiednie sambut. W sali nie było w tej chwili innych kobiet. Trenowało paru mężczyzn, ale nie było wśród nich Rusty’ego. Kiedy mu powiedziała, że nie będzie z nim więcej spała, przyjął to całkiem nieźle. Nie było wybuchu gniewu, łez, tylko zdziwienie i rezygnacja. Poszło znacznie lepiej niż się obawiała. Tyle że nie miała z nim od tamtej pory żadnego kontaktu. Powiedziała, że spróbuje zajrzeć do sali gimnastycznej i że będzie na niego czekała – nie opuścił dotąd żadnego treningu. Teraz była trochę zaskoczona. Może wcale nie poszło tak dobrze? Podnosząc się po djuru numer trzy, zadała uderzenie prawym przedramieniem pionowo do góry, potem cios pięścią i jeszcze dwa ciosy, lewą i prawą ręką. Miała nadzieję, że Rusty nie rzuci treningu. Uczyła go z przyjemnością, a jednocześnie sama wiele na tym korzystała. Ale oczywiście to była jego sprawa. Dlaczego tak jest, że mężczyzna może być najpierw przyjacielem, potem kochankiem, ale nie ma mowy o powrocie do przyjaźni, kiedy z miłością nie wyjdzie? Zakończyła serię ćwiczeń i potrząsnęła rękami, żeby je rozluźnić. Wciąż była spięta. Brunetka w bluzce i spódnicy podeszła do kranu z wodą, uśmiechnęła się i skinęła Toni głową. Toni nie znała jej, ale mimowolnie odpowiedziała skinieniem głowy, zajęta swoimi myślami. Rozwiązanie problemu Rusty’ego nie rozwiązywało jeszcze problemu Alexa. Co zrobić, żeby wreszcie ją zauważył? Brunetka poszła do szatni. Toni nie zaprzątała nią sobie myśli, ale po chwili brunetka wróciła, wyraźnie zaniepokojona.

– Przepraszam panią – powiedziała. – Tam w szatni jakaś kobieta źle się czuje. Wygląda, jakby miała jakiś atak! Dzwoniłam już do punktu medycznego, ale boję się, że może sobie zrobić krzywdę! Mogłaby pani pomóc? – Oczywiście – powiedziała Toni. Poszła za brunetką do szatni.

Piątek, 8 października, godzina 12.18 Quantico, Wirginia Jay Gridley i John Howard dołączyli do Michaelsa w małej salce konferencyjnej. Zdawał sobie sprawę, że zgodnie z wymogami proceduralnymi powinien się z nimi spotykać osobno – zasada, że nikt nie powinien wiedzieć więcej niż to niezbędne, którą szpiedzy przypominali do znudzenia – ale uznał, że w gronie jego najlepszych ludzi każdy powinien wiedzieć, co robią pozostali. Zresztą, Gridley – gdyby mu się chciało – potrafiłby odszukać każdą informację w systemie komputerowym, który pomagał zaprojektować i zainstalować. – Jay? – W porządku, szefie, tak to mniej więcej wygląda. – Uruchomił prezentację komputerową. – Zdołaliśmy zebrać trochę informacji na temat podróży Plechanowa w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Jeśli pan chce, mogę podać szczegóły i zademonstrować, jaką błyskotliwością się wykazaliśmy, kojarząc pewne sprawy. – Nie trzeba, przyznaję, że jesteś genialny – powiedział Michaels. – Dawaj to, co najważniejsze. – Jasne. Konkretów jest mało, sam pan rozumie, ale wygląda na to, że facet chce sobie kupić jakąś radę ministrów, albo i dwie. Michaels skinął głową. Lobbying nie był niczym nowym; był akceptowany, jeśli nie wykraczał poza granice, określone przez prawo. – Niektórzy ludzie, z którymi jest powiązany są mniej ostrożni niż sam Plechanow. Sądzimy, że to on będzie decydował o obsadzie urzędów prezydenta i premiera w dwóch, może trzech krajach Wspólnoty Niepodległych Państw po najbliższych wyborach. Dotyczy to także Czeczenii, gdzie mieszka. Nie mamy oczywiście żadnych niezbitych dowodów. Do tego potrzebny jest nam dostęp do jego komputera. Howard skinął głową. – Jakie szanse będzie miał nasz wniosek o ekstradycję, jeżeli szef rządu, do którego się w tej sprawie zwrócimy, będzie wszystko zawdzięczał Plechanowowi? Pytanie było retoryczne.

– Niezbyt mi się to podoba, Jay – powiedział Michaels. – No to następne informacje będą się panu podobać jeszcze mniej. Chodzi o ludzi, związanych z Plechanowem. Jest wśród nich paru generałów. Howard spojrzał na Jaya. – Wspaniale. – Myślisz, że planuje jakiś zamach stanu? – spytał Michaels. Jay wzruszył ramionami. – Pewności nie ma. Ale sądząc po tym, jak facet działa, myślę, że istnieje taka możliwość. Michaels zwrócił się do Howarda. – Pułkowniku? – To by miało sens, sir. Oczywiście, zdobycie władzy w wyniku manipulacji wyborczych byłoby łatwiejsze, ale na jego miejscu opracowałbym jakiś plan awaryjny. Czasem na broni można polegać bardziej niż na elektoracie. Mieć dowódcę sił zbrojnych po swojej stronie, zapewnić sobie kontrole nad mediami i nikt się nie zorientuje, co się dzieje, zanim będzie już za późno – to dobra polisa ubezpieczeniowa. Michaels spojrzał kolejno na Howarda i Gridleya. – Więc nawet gdybyśmy zdobyli dowód, że facet chce sobie kupić wybory, a potem zainstalować kogoś u władzy, żebyśmy myśleli... – Prawdopodobnie machnąłby w takim wypadku ręką na wybory i rozpętał wojnę domową – powiedział Howard. – Zanim ktoś z zewnątrz by tam dotarł, byłoby po wszystkim. – Cholera. – Tak, sir – powiedział Howard. – Można to tak podsumować. Michaels westchnął. Jezu! Co za bagno! – W porządku. Pułkowniku, może pan ma dla mnie lepsze wiadomości? – W pewnym sensie, sir. Mój najbardziej optymistyczny scenariusz operacji... hm... ściągnięcia tu pana Plechanowa daje siedemdziesiąt osiem procent szans powodzenia. – To przecież dobrze, prawda? – Wolałbym ponad osiemdziesiąt procent, ale z punktu widzenia wojska wszystko powyżej siedemdziesięciu jest możliwe do przyjęcia. Tyle że nie ma takiego planu bitewnego, który nie wymagałby korekt już po pierwszym kontakcie z wrogiem. – Będę się chciał zapoznać z tym scenariuszem. – Proszę bardzo, sir. Weszła sekretarka Michaelsa. – Dyrektorze, Toni Fiorella na linii prywatnej. Machnął ręką, dając jej znać, że może odejść.

– Panowie, pozwólcie, że odbiorę ten telefon. Pułkownik

i Gridley

skinęli

głowami,

i zajęli

się

swymi

prezentacjami

komputerowymi. – Słucham. – Dyrektor Michaels? Tu Christine Wesson, z zaopatrzenia. Ćwiczyłam na sali gimnastycznej i pani Fiorella poprosiła mnie, żebym do pana zadzwoniła. Korzystam z jej virgila. Miała wypadek, służba medyczna jest w drodze. Chyba złamała sobie nogę. Toni ranna? – Złamała nogę?! – Spadł na nią jeden z przyrządów. Mówi, że nic jej nie będzie, chciała tylko, żeby pan wiedział, że spóźni się na naradę. Ale tak między nami, chyba bardzo ją boli. – Już tam idę – powiedział. Gridley i Howard spojrzeli na niego. Słyszeli oczywiście, co mówił, chociaż udawali, że są zajęci prezentacjami. – Coś z Toni? – spytał Gridley. – Chyba nic poważnego. Jakaś awaria sprzętu treningowego. Lekarz jest w drodze, ale chcę zobaczyć, co się stało. Wy dwaj przemyślcie to wszystko jeszcze raz. Wrócę za parę minut. – Jasne, szefie. Michaels wyszedł na korytarz.

Piątek, 8 października, godzina 12.28 Quantico, Wirginia Jedną nogą w kabinie prysznicowej, Selk mierzyła z pistoletu do kobiety, siedzącej w środku po turecku na wyłożonej terakotą podłodze. Gdyby ktoś wszedł, nie zobaczyłby Toni ani pistoletu. Selk miała chęć ją zastrzelić, ale wolała nie robić hałasu – ani nie tracić cennej amunicji. Gdyby coś poszło nie tak, broń mogła jej się przydać podczas ucieczki. Poza tym ta kobieta mogła jeszcze być potrzebna, żeby ściągnąć tu cel. Potem Fiorella zginie tak samo, jak Michaels. Selk postanowiła, że zabije ich oboje ceramicznym nożem, który miała w pochwie na udzie. Zamknie zwłoki w kabinie prysznicowej, spłucze krew i będzie już w połowie stanu Maryland, zanim ktoś znajdzie zwłoki. Podwójny zamach w centrali Net Force – Selk stanie się legendą. Fiorella poruszyła się. – Trzymaj ręce na głowie – powiedziała Selk. – Nie uda ci się.

– Spróbuj choćby mrugnąć i nie będzie to już miało dla ciebie znaczenia. – Wiemy, kim jesteś. – Gadaj zdrowa. – Nie jesteś taka dobra, jak ci się wydaje. Nazywasz się Mora Sullivan. To ją zaskoczyło. Jak, u diabła, zdołali się tego dowiedzieć? Poczuła, że ogarnia ją panika, ale natychmiast przywołała się do porządku. Sullivan to teraz tylko nazwisko, jeszcze jedna tożsamość, której można się pozbyć. Mimo to... – Będziemy musiały sobie porozmawiać, zanim odejdę – powiedziała Selk. Fiorella była przerażona – i słusznie – ale powiedziała hardo: – Nie sądzę. Odważna kobieta. Szkoda, że będzie musiała ją zabić. – Toni? – dobiegł głos spod drzwi szatni. – Tutaj! – zawołała Selk. – Szybko! Usłyszała odgłos kroków. Uśmiechnęła się.

Rozdział 40

Piątek, 8 października, godzina 20.37 Grozny, Czeczenia Plechanow nie potrzebował rzeczywistości wirtualnej, żeby się przekonać, że wiele nitek dookoła niego zostało zerwanych. Wiedzieli, kim jest i prawdopodobnie usiłowali się o nim dowiedzieć jak najwięcej. Nie sądził, żeby się do czegoś dogrzebali, ale był trochę zaniepokojony. Ten cholerny dzieciak, pracujący dla Net Force był raczej utrapieniem niż zagrożeniem, ale ktoś bystrzejszy mógł skojarzyć sobie różne sprawy i wyciągnąć wnioski, których Plechanow wolałby uniknąć. Mogli też zaprząc do pracy sztuczną inteligencję; na podstawie wszystkich informacji, jakie udało

im

się

zdobyć,

analogowa

maszyna

mogła

dokonać

skojarzeń,

przekraczających możliwości człowieka. Bardzo mu się to nie podobało. A był już tak blisko. Wybory miały się odbyć za kilka dni. Musiał więc tylko powstrzymać ich jeszcze trochę. Potem będzie już naprawdę wszystko jedno, ile wiedzą. Nawet teraz nikt już najprawdopodobniej nie zdoła go powstrzymać, ale Plechanow był ostrożny. Ludzie mówili mu nawet, że jest przesadnie ostrożny, że rozgląda się dookoła, kiedy powinien skakać, ale nie mieli racji. Gdzie byli dzisiaj ci, którzy wygadywali te głupstwa? Nie tu, gdzie on, przygotowujący się do zdobycia władzy nad milionami ludzi. Ostrożności nigdy za wiele. Postanowił wykonać jeszcze jeden ruch, który zmusi ich do zastanowienia. Postawić na ich drodze przeszkodę, o którą muszą się potknąć. Nie pozbierają się na czas, żeby go złapać. Zadzwonił do Rużjo.

Piątek, 8 października, godzina 12.37 Quantico, Wirginia Trzeba przyznać, że natychmiast zorientował się w sytuacji, kiedy tylko zobaczył broń, pomyślała Selk. Szybko wymierzyła w kobietę w kabinie prysznicowej. – Rusz się, a ona zginie! Cel skinął głową. – Rozumiem. Nie mam broni. – Wyciągnął ręce przed siebie, żeby pokazać, że są puste. Selk pokręciła głową. Głupio z jego strony, że nie ma przy sobie broni.

– W porządku, podejdź tu. Powoli! Michaels czuł, jak strach skręca mu wnętrzności, ale wiedział, że będzie musiał rzucić się na tę kobietę. Musiał ją powstrzymać przed zastrzeleniem Toni. A jeśli miał zginąć, to na stojąco, stawiając czoło zagrożeniu, a nie podczas ucieczki. Powoli nabrał powietrza i wstrzymał oddech... Toni siedziała, nie wykonując najmniejszego ruchu. Patrzyła. Wiedziała, że wkrótce będzie musiała coś zrobić. Usiłowała oddychać równo, spokojnie, ale nie było to łatwe. Ta sama kobieta, która zabiła Raya Geanaloniego, próbowała zabić Alexa, a może była też odpowiedzialna za śmierć Steve’a Daya. Jedno było pewne: jeśli Toni nic nie zrobi, ta kobieta zabije ją i Alexa. Pistolet był jedną z tych ceramicznych zabawek, ale wcale nie oznaczało to, że jest mniej śmiercionośny. Siedząc po turecku, mogła się poderwać błyskawicznie, na treningu robiła to tysiące razy. Silat obejmował również walkę w parterze. Gdyby ta kobieta stała kilkanaście centymetrów bliżej, Toni mogłaby jej dosięgnąć stopą. Gdyby, gdyby... – Nic ci nie jest, Toni? – spytał Alex. – Nie – odpowiedziała. Alex podchodził coraz bliżej. Pistolet był wycelowany w nią i Toni wiedziała, że jeśli wykona jakiś ruch, z całą pewnością zarobi kulę, ale da w ten sposób Alexowi sekundę, albo dwie. Nabrała powietrza, powoli, głęboko, Wstrzymała oddech... – Nie ruszać się! FBI! – rozległ się czyjś okrzyk. Toni spojrzała na sylwetkę, odbijająca się w drzwiach kabiny prysznicowej. Rusty... ? Selk zareagowała bez namysłu, niemal instynktownie. Kiedy mężczyzna, który pojawił się w drzwiach do szatni rzucił się do środka wyciągając w jej stronę coś, co uznała za broń, zatoczyła łuk ręką, w której trzymała pistolet i strzeliła. Mała broń, choć lekka, nieźle szarpnęła, ale Selk zobaczyła, że strzał był celny. Trafiła w środek tułowia. Mężczyzna osuwał się na ziemię. Nie miał kamizelki... Cel rzucił się na nią, krzycząc coś. Za późno, żeby wyciągnąć nóż. Skierowała pistolet w jego stronę, strzeliła... – Nie! – krzyknęła kobieta w kabinie prysznicowej. Chwilę potem natarła ciałem na Selk i obie poleciały na podłogę. Pistolet wypadł Selk z ręki. Upadła koło ławki, przetoczyła się i zerwała w momencie, kiedy również Fiorella się podniosła. Selk zrzuciła buty, zdarła spódnicę, chwyciła rękojeść noża i wyszarpnęła go z pochwy. Trzymała ostrze przed sobą, gotowa pchnąć lub ciąć. Zerknęła na swój cel

– leżał, trafiony w nogę – nie był dla niej groźny. To ta kobieta, Fiorella, była zagrożeniem. Wyćwiczona, gotowa. Selk odwróciła się do niej, trzymając nóż w gotowości. Będzie się musiała pośpieszyć. Na pewno ktoś usłyszał strzały. Walki ulicznej uczył ją ojciec, który wyszedł cało z kilku takich sytuacji. Potem trenowała jeszcze z różnymi specjalistami, w tym z parą Filipińczyków, którzy po mistrzowsku posługiwali się kijem i nożem. Zamierzała szybko skończyć z ta kobietą, zlikwidować cel i uciekać. Jeśli się pośpieszy, może jeszcze zdąży. Ruszyła w stronę Fiorelli... Michaels poczuł uderzenie pocisku – jakby rozpalonym żelazem dźgnięto go w prawe udo. Upadł. Właściwie nie czuł bólu, ale nie był w stanie się podnieść. Postrzelona noga po prostu odmawiała współpracy. Widział przed sobą Toni naprzeciwko tamtej kobiety, która zdarła z siebie spódnicę i wyciągnęła nóż z białym ostrzem. Nacierała na Toni. To jeszcze nie był koniec. Musiał coś zrobić... Broń! Tamta kobieta upuściła broń! Gdzie... ? Toni zrobiła się teraz spokojniejsza. Napastnik z nożem – wiele razy radziła sobie w takiej sytuacji na treningach, w najróżniejszych wariantach. Atak od góry, od dołu. Najważniejszą sprawą było kontrolowanie noża. Nie można było pójść na wymianę – pchnięcie za uderzenie pięścią – więc należało koniecznie powstrzymać rękę z nożem w dwóch punktach, wysoko i nisko, żeby zachować kontrolę... Selk nacierała. Fiorella stała nieruchomo, obserwując, czekając. Wyglądała, jakby wiedziała, co robi. Nieważne. Selk musiała to skończyć i uciec. Zasymulowała kopnięcie, po czym zrobiła wypad... Zewnętrzna część ręki, tam, gdzie jest mniej naczyń krwionośnych, które mogą zostać przecięte! Instrukcje guru przebiegły jej przez głowę, wyraźne, przejrzyste. W konfrontacji z ekspertem nie unikniesz cięcia. Daj mu jak najmniejszy cel. Kopnięcie było sfingowane, ale cięcie nożem też. Kiedy Toni wyrzuciła w górę lewą rękę, żeby wykonać blok, tamta kobieta cofnęła nóż. Ostrze rozorało zewnętrzną stronę przedramienia Toni, tuż nad łokciem. Nieważne. Nie wykrwawi się od takiego skaleczenia. Ręka wciąż była sprawna. Czekała, przestępując z nogi na nogę... Fiorella nie zareagowała na cięcie, nawet nie spojrzała na rękę, cały czas pilnowała przeciwniczki. Selk wyszczerzyła zęby w uśmiechu. Jej przeciwniczka była dobra, ale czas uciekał.

Zdecydowała się na atak sekwencyjny, dwa zwody, przerzucenie noża do drugiej ręki, pchnięcie w serce między żebrami i poderżnięcie gardła w drodze powrotnej. Ćwiczyła to wielokrotnie, a kiedyś zabiła w ten sposób mężczyznę w prawdziwej walce. Koniec zabawy. Czas zrobić to, co potrafiła najlepiej i wyjść. Selk natarła... Przeciwniczka znów nacierała, zrobiła jeden zwód, drugi, przerzuciła nóż z ręki do ręki w momencie, kiedy Toni usiłowała zablokować cios. Obserwując tę scenę z boku, Toni byłaby zapewne pod wrażeniem, ale teraz nie miała na to czasu. Teraz musiała się zdać na lata treningu, jakie miała za sobą, reagować instynktownie, bo na zastanawianie się nie było czasu... ! Toni zmieniła pozycję, zignorowała zwód i zablokowała rękę z nożem na wysokości nadgarstka – nisko. Krew ciekła jej ze skaleczonego przedramienia, kiedy lewym nadgarstkiem uderzyła przeciwniczkę w łokieć – wysoko. Nóż wypadł ze złamanej ręki. Toni uderzyła przeciwniczkę łokciem w twarz i poszła za nią. Tamta cofnęła się o parę kroków, dopóki nie wpadła na szafki. Toni uderzyła ją kolanem w brzuch, a potem wykonała sapu luar, przewracając ją na podłogę. Przeciwniczka upadła ciężko, uderzyła głową o posadzkę, ale natychmiast przetoczyła się na bok, zanurkowała po nóż, chwyciła go sprawną ręką, wstała i przerzuciła go w dłoni rękojeścią do przodu, przygotowując się do rzutu. Miała złamany, zakrwawiony nos i rozciętą brew... Wiedziała już, że nie dałaby rady Fiorelli w walce wręcz, nawet gdyby nie miała złamanej ręki. Ostatnia szansa. Nóż nie był najlepszy do rzucania, ale przynajmniej powstrzyma tamtą na chwilę, obojętne, czy trafi ostrzem, czy rękojeścią. Przegrała, ale ciągle jeszcze mogła uciec... Selk

trzymała

nóż

za

ostrze

na

wysokości

ucha,

mierząc

łokciem

w przeciwniczkę... Michaels znalazł biały pistolet, przetoczył się po zranionej nodze – teraz zabolało! – i wyciągnął broń przed siebie. – Hej! – krzyknął, chcąc odwrócić uwagę kobiety, szykującej się do rzutu nożem. Nie zareagowała, zaczęła opuszczać rękę... Ściągnął spust. Odrzut wyrwał mu pistolet z ręki, a huk był taki, jakby w pobliżu wybuchła bomba. Chwila przeciągała się. Mijały wieki. Nikt się nie ruszał. Nóż poleciał w powietrze, ale upadł na posadzkę zaledwie półtora metra dalej. Michaels trafił ją. W sam środek pleców. Kobieta osunęła się na kolana, próbowała sięgnąć ręką do rany na plecach, ale nie mogła. Odwróciła się i spojrzała na niego. Na jej twarzy malowało się przede wszystkim zaskoczenie. Zaraz potem przewróciła się na bok.

Toni podbiegła do leżącego Alexa. – Alex?! – W porządku, w porządku, trafiła mnie tylko w nogę. Słychać było podniecone głosy nadbiegających ludzi. – Jesteś ranna – powiedział. – Tylko draśnięcie. Nic groźnego. Zostań tu, przyniosę jakiś ręcznik. – Nigdzie się nie wybieram. Wstała. Przypomniała sobie o Rustym. Podbiegła do miejsca, w którym leżał. Oczy miał otwarte i nieruchome. Kula trafiła go w pierś. Nie oddychał. Nie mogła wyczuć pulsu. Do szatni wbiegło dwóch mężczyzn z sali gimnastycznej. – On potrzebuje pomocy! – powiedziała, wskazując na Rusty’ego. Opadła na kolana. Do dwóch mężczyzn dołączył trzeci. – Zajmiemy się nim, Toni – powiedział jeden z nich. – Idź opatrzyć to rozcięcie. Alex podczołgał się do miejsca, gdzie leżała tamta kobieta. Przewrócił ją na plecy. Jęknęła i spojrzała na niego. Wróciła Toni z ręcznikiem w ręku. Przycisnęła go do rany na udzie Alexa. – Au! – Spojrzał na Toni. – Dziękuję. Powrócił wzrokiem do leżącej kobiety. – Skurwysyn – wykrztusiła z trudem Selk. Rzęziła, prawdopodobnie krew spływała jej do płuc. – Kto ci zapłacił za zabicie Steve’a Daya? – spytał Alex. Kobieta umierała. Mimo to roześmiała się, albo przynajmniej wydała słaby dźwięk przypominający śmiech. – Kogo? – Daya. Steve’a Daya. – Nie znam tego nazwiska – powiedziała. – Nigdy nie zapominam tych, których... skasowałam. Jego wśród nich... nie było. – Nie ty zabiłaś Steve’a Daya? – Głuchy jesteś? Zostałam wynajęta do... zabicia ciebie. Ja – Genaloni. Zlikwidowałam go. I paru innych. Nie... Nagle zgasła. Śmierć przerwała jej w połowie zdania. Wydała ostatnie tchnienie i znieruchomiała. Alex i Toni spojrzeli na siebie. Wbiegł ktoś ze służby medycznej. Nagle w szatni zrobiło się tłoczno. Toni poczuła nieodpartą chęć, żeby objąć Alexa. Zrobiła to. Nie opierał się. Sam też ją objął.

Rozdział 37

Piątek, 8 października, godzina 13.02 Quantico, Wirginia Służba medyczna miała w gmachu głównym lekarza i kilka pielęgniarek, a także ambulans na wypadek, gdyby sami nie mogli sobie z czymś poradzić. Lekarz zszył rękę Toni – musiał założyć osiemnaście szwów – sięgnął po opatrunek w spreju, tak zwaną sztuczną skórę, zrobił jej jeszcze zastrzyk przeciwtężcowy i powiedział, że szwy można będzie zdjąć za pięć dni. Prześwietlenie nogi Michaelsa wykazało, że kula, która przeszła na wylot, drasnęła kość udową, ale jej nie złamała. Rana wylotowa była tuż pod pośladkiem. W sumie nic groźnego, jeśli nie liczyć dwóch dziur wielkości małego palca. Lekarz oczyścił i zabandażował obie rany, ale ich nie zaszył; zrobił mu zastrzyk przeciwtężcowy, zalecił chodzenie o kulach, a na koniec odradził Alexowi grę w piłkę nożną przez najbliższe kilka tygodni. Pielęgniarce polecił przyniesienie obojgu tabletek przeciwbólowych i zapowiedział, że jutro będzie ich boleć o wiele bardziej niż teraz. Jeśli chcą, mogą oczywiście jechać do miejscowego szpitala na ostry dyżur i zasięgnąć opinii innego lekarza. Oboje odmówili. Wkrótce znaleźli się w biurze Michaelsa. Usiadł na kanapie, ostrożnie wyciągnął przed siebie nogę. Toni stanęła przy drzwiach. – Coś cię niepokoi, Alex? – Oprócz tego, że zostałem ranny? – Tak. – Tam, w szatni, nie czułem się jak bohater – wyznał. – Nie rozumiem. – Powinienem był zdziałać więcej. – Przyszedłeś, żeby mi pomóc. Natarłeś na uzbrojoną w pistolet morderczynię, a sam byłeś nieuzbrojony. Czego chcesz więcej? Zamierzasz grać role supermena? Uśmiechnął się do niej blado. – No tak. Ale wciąż mam wrażenie, że wyglądaliśmy jak Flip i Flap, próbujący schwytać mordercę. Spojrzała na niego, nie rozumiejąc. – Flip i Flap, ta para komików, nie pamiętasz? – Moi bracia oglądali te stare filmy. Widocznie chłopców to pociąga. Ja nigdy ich nie lubiłam. Za dużo tam przemocy – uśmiechnęła się ironicznie. – Naprawdę

bardzo mi przykro z powodu twojego przyjaciela, tego z FBI. – Wiem. Nastąpiła dłuższa przerwa. – Wierzysz jej? – spytał po chwili. – W to, co mówiła o Dayu? Toni wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Przyznała się do Genaloniego „i paru innych”. Dlaczego miałaby kłamać w sprawie Daya? – Może chciała nam namieszać w głowach – powiedział Michaels. – Musimy to brać pod uwagę. A ty jej uwierzyłeś? Skinął głową. – Tak, uwierzyłem. Już przedtem uważałem, że zabójstwo Daya nie było w jej stylu; ona to tylko potwierdziła. – No, przynajmniej z jej strony nic ci już nie grozi. – Rzeczywiście. Ale jeśli mówiła prawdę, za śmierć Daya odpowiada kto inny. – Ktoś, komu najwidoczniej zależało, żebyśmy myśleli, że to mafia – powiedziała Toni. Skinął głową. – Pamiętasz tamtą sprawę z człowiekiem Genaloniego, który zniknął? Myśleli, że zwinęła go FBI. – Tak. – Założę się, że chodziło o to, żeby maksymalnie wkurzyć Genaloniego. A ten, kto to zrobił, kimkolwiek był, postarał się, żeby wyglądało to na naszą robotę. – I chyba mu się udało – powiedziała. – Jeśli Genaloni był przekonany, że Net Force chce mu się dobrać do skóry, mógł wynająć kogoś, żeby odpowiedzieć ciosem na cios. W jego świecie każdy problem można rozwiązać pieniędzmi albo siłą. Przesunął się ostrożnie na kanapie, zmieniając pozycję. Pulsujący ból w nodze zaczynał mu solidnie doskwierać. Zastanawiał się, czy by nie połknąć tabletki przeciwbólowej, ale postanowił się wstrzymać. Jasny umysł był mu teraz bardziej potrzebny, niż uwolnienie się od bólu za cenę odurzenia. – Czyli w sprawie zabójstwa Daya znaleźliśmy się w punkcie wyjścia – powiedziała. – Nie. Wiem, kto to zrobił. Spojrzała na niego zaskoczona. – Kto? – Ten Rosjanin. Plechanow. Zastanawiała się nad tym przez chwilę. – Jak do tego doszedłeś? Zaczął wyjaśniać: – To była od początku część jego planu. Chciał, żeby Net Force była zajęta czym innym, kiedy on rozpocznie swój marsz do władzy. Zamach na Daya, ataki na nasze posterunki nasłuchowe, wszystkie te kłody, które rzucał nam pod nogi na całym

świecie. Zależało mu, żebyśmy mieli pełne ręce roboty. Liczył, że nie zwrócimy wtedy uwagi na jego działania. W całym tym szaleństwie jest metoda. – Sama nie wiem, Alex. To możliwe, ale... – To on. Wiem, że to on. Doprowadzał do awarii systemów komputerowych, żeby ginęli ludzie. Stąd już wcale nie tak daleko do wynajęcia zamachowca. Patrzyliśmy w niewłaściwą stronę – dokładnie tam, gdzie Plechanow chciał, żebyśmy patrzyli. Jest sprytny. Toni spojrzała na niego. – Załóżmy, że masz rację. Ale jak to udowodnić? Jeśli zna się na systemach komputerowych tak dobrze, jak twierdzi Jay, nie dostaniemy się do jego plików. A bez tego mamy tylko poszlaki, a i tych niewiele. – Plechanow mógłby otworzyć nam swoje pliki. Ma klucz. – Nie ma żadnego powodu, żeby to zrobić, nawet gdybyśmy go mieli w swoich rękach, a nie mamy. – Będziemy się musieli zastanowić nad odpowiednią formą poproszenia go o to. Kiedy już go będziemy mieli. Znów pokręciła głową. – Góra nigdy na to nie pójdzie, Alex. Walt Carver nie zaryzykuje, zanadto jest uwikłany w politykę. A nawet gdyby chciał, i tak nie zdoła do tego przekonać komisji do spraw tajnych operacji za granicą, ani CIA. Komisja już tyle razy poparzyła sobie palce. Od dwóch lat nie dali zielonego światła żadnej operacji wojskowej, jeśli miejscowe władze nie zgadzały się na nią, a przynajmniej nie były gotowe przymknąć oczu, jak w wypadku tej operacji na Ukrainie. – Ten człowiek zlecił zamordowanie Steve’a Daya. Jest też odpowiedzialny za śmierć innych ludzi. W tej chwili szykuje się do sfałszowania wyborów i w rezultacie znajdzie się ponad prawem. A my nie możemy go zdjąć z powodu jakichś biurokratycznych bzdur? – Wiem, co czujesz, ale tracilibyśmy tylko czas, występując z takim wnioskiem – powiedziała. – Świetnie. Więc nie będziemy o nic prosić. Spojrzała na niego. – Alex... – Jest różnica między prawem a sprawiedliwością. Jeśli ten facet ujdzie bezkarnie, to tylko po moim trupie. Tej rozmowy nigdy nie było, Toni. Nic o tym nie wiesz. Pokręciła głową. – O, nie. Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo. Jeśli chcesz zrobić coś głupiego, to przynajmniej dopilnuję, żebyś to zrobił dobrze. Wchodzę w to. – Nie musisz. – Steve Day był również moim szefem. Jego zabójca musi zapłacić. Przez dłuższą chwilę siedzieli w milczeniu. Wreszcie Michaels przerwał ciszę.

– Chyba trzeba zawołać Johna Howarda. – Myślisz, że pójdzie na to? – Nie będziemy mu wszystkiego mówić. Podlega mnie. Jeśli coś się stanie, ja poniosę konsekwencje. Nie można go winić za coś, o czym nie wiedział. – Myślisz, że to uczciwe? – Chronimy go w ten sposób. Będzie myślał, że dostał zupełnie oficjalny rozkaz. Jest kryty. – Cóż, to twoja decyzja. – Zgadza się. Najwyższy czas, żebym podjął parę decyzji, które będą coś znaczyć.

Sobota, 9 października, godzina 5.00 nad zatoką Hudson – W porządku, sierżancie Wszechwiedzący, słuchamy. Howard znał ten plan – sam go opracował – ale pomyślał, że nie zaszkodzi wbić go sobie jeszcze lepiej w pamięć. Powtórzyć jeszcze raz, starając się wyłapać ewentualne błędy. Julio Fernandez wyszczerzył zęby w uśmiechu i głosem rekruta piechoty morskiej, zwracającego się do kaprala prowadzącego musztrę potwierdził rozkaz. – Sir, pułkowniku Howard, sir! – Dalej mówił już nieco ciszej. – Czeczenia nie ma dostępu do morza. Graniczy z Inguszetią na zachodzie, z Rosją na północy, Dagestanem na wschodzie i Gruzją na południu. Zachodnia granica tego kraju przebiega w odległości około trzystu kilometrów na wschód od Morza Czarnego. Stolicą i największym miastem jest Grozny; jeśli pan pułkownik zechce, może obejrzeć na swoim ekranie szczegółowy plan tego miasta, dostarczony przez CIA. Ludność stanowią głównie Czeczeni i Rosjanie, to znaczy... – Darujcie sobie historię geopolityczną, sierżancie. Przejdźmy, proszę, do strategii i taktyki. – Jak pan pułkownik sobie życzy. – Uśmiechnął się, odprężony. – Nasze dwa klasyczne śmigłowce UH-1H Huey mają zostać wyładowane o godzinie 19.00 z samolotu transportowego, który dostarczy je do Władykaukazu w Północnej Osetii, której władze oczekują, że Stany Zjednoczone potrafią się odwdzięczyć za tę przysługę. Ponieważ zależy nam na przyjaciołach w tym regionie, w końcu na pewno się odwdzięczymy. Kiedy już przygotujemy śmigłowce do lotu, będziemy musieli naruszyć przestrzeń powietrzną Inguszetii na odcinku około piętnastu kilometrów, żeby dostać się do Czeczenii. Nasze stanowisko dowodzenia będzie się znajdować koło miejscowości Urus Martan, około dwudziestu pięciu kilometrów w głębi terytorium Czeczenii. W sumie

będziemy więc musieli przelecieć około czterdziestu kilometrów nad nieprzyjaznymi obszarami. Oczywiście oba te kraje mają stacje radarowe i coś w rodzaju sił powietrznych, ale ponieważ będziemy lecieć tuż nad koronami drzew i w dodatku po ciemku, prawdopodobnie, przelot naszych śmigłowców zauważy co najwyżej kilka kóz. Nie powinno być niespodzianek. Ale na pokładzie będzie trochę ciasno. W Groznym będzie czekać ciężarówka. Nasz czteroosobowy zespół ekstrakcyjny dotrze tam na rosyjskich skuterach, które zabierzemy na pokład śmigłowców. O ile wiem, to jakieś imitacje Vespy. Nie są zbyt szybkie, ale z Urus Marian do Groznego jest tylko kilkanaście kilometrów, a wracać będą już ciężarówką. W sumie opłacalna wymiana – dwa skutery za jednego rosyjskiego przestępcę. Oczywiście, opłacalna dla miejscowych. Howard dał mu znak, żeby mówił dalej. – Jeśli wszystko dobrze pójdzie, znajdziemy się na miejscu o 22.00. Bazę taktyczną urządzimy w starym gospodarstwie mleczarskim, należącym do naszych przyjaciółszpiegów. Przyjaciele-szpiedzy nie wiedzą zresztą, że będziemy korzystać z tego obiektu, z uwagi na zasadę GTKO, obowiązującą podczas tej misji. Howard zmarszczył czoło. Nowy akronim. – GTKO? – Gówno To Kogo Obchodzi – wyjaśnił Fernandez. – Zwłaszcza CIA – dodał i uśmiechnął się szeroko. – Sam to wymyśliłeś, co? – Czuję się dotknięty niesłusznymi podejrzeniami pana pułkownika. Jak mógłbym ważyć się na coś takiego? – Sierżancie

Fernandez,

jestem

przekonany,

że

potrafiłby

pan

ostrzyc

niedźwiedzia polarnego na pudla i nazwać go Fifi. Fernandez roześmiał się. – Sir. To gospodarstwo leży na uboczu. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, ludzie z zespołu ekstrakcyjnego skuterami pojadą do miasta, przesiądą się na ciężarówkę, zgarną tego Ruskiego, wrócą i parę minut po północy będziemy znów w powietrzu, w drodze do tego wygodnego 747, który do tego czasu zostanie zatankowany i będzie na nas czekał na lotnisku we Władykaukazie. W geście dobrej woli pozostawimy śmigłowce naszym nowym przyjaciołom w Północnej Osetii, przesiądziemy się do Boeinga i polecimy do domu. Jak w kinie. – Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem – powiedział Howard. – Za dużo się pan martwi. Nasi ludzie z zespołu ekstrakcyjnego mówią płynnie po rosyjsku,

a ponadto znają trochę miejscowy dialekt. Mają stosowne dokumenty, a jeśli trzeba, potrafią strzelić komarowi w oko z dziesięciu kroków. Poradzą sobie. A gdyby pojawił się jakiś problem, który przekraczałby ich możliwości, to przecież będzie nas jeszcze dwudziestu w tym gospodarstwie, prawda? Howard skinął głową. Był zaskoczony, że ta misja w ogóle otrzymała zielone światło, mimo tych wszystkich chmur na politycznym niebie Waszyngtonu. Wolałby, żeby nie doszło do strzelaniny z Czeczenami. Bez względu na to, z czyjej winy by do tego doszło, on dowodził i odium spadłoby na niego. Nie, tym razem nie zależało mu na wojaczce. Chciał, żeby to była cicha, sprawna operacja, bez żadnych niespodzianek...

Sobota, 9 października, godzina 10.00 Springfield, Wirginia Rużjo i Gigorij Zmieja byli na stacji benzynowej przy autostradzie I-95, niedaleko centrom handlowego w Springfield. Z mapy, którą miał Rużjo wynikało, że kilkanaście kilometrów dalej w stronę Quantico znajdował się stary poligon doświadczalny Fort Belvoir. Zastanawiał się, jak może wyglądać amerykański poligon. Pewnie zależy od tego, jakie uzbrojenie, czy pojazdy tam testują. Winters, Teksańczyk, pojechał do domu w Dallas albo Fort Worth, czy skąd tam pochodził. Powiedział, że przez następne kilka dni będzie sprawdzał pocztę głosową na wypadek, gdyby go potrzebowali. Zatrzymali się na stacji benzynowej, ponieważ Grigorij musiał skorzystać z toalety. Na podstawie jęków, jakie wydawał, oddając mocz, Rużjo doszedł do wniosku, że osobista żmija Grigorija została dotknięta jakąś przypadłością. Pewnie rzeżączka. Spośród różnych chorób wenerycznych właśnie rzeżączka najczęściej objawiała się bólem przy oddawaniu moczu. Jako żołnierz, Rużjo nasłuchał się takich jęków; ból pojawiał się zwykle od jednego do trzech dni po powrocie z przepustek, na których żołnierze korzystali z usług dziwek. Grigorij doczekał się nagrody za swe podboje w Las Vegas. Zmieja wyszedł z toalety czerwony na twarzy. – Potrzebna mi penicylina, Michaił. – Była przynajmniej tego warta? – Wtedy – tak. Teraz – nie. – Nie sądzę, żeby dało się tu kupić penicylinę bez recepty – powiedział Rużjo.

Zachowywał obojętny wyraz twarzy, chociaż miał się chęć uśmiechnąć. Dobrze tak głupkowi. – W pobliżu jest zoologiczny – powiedział Grigorij. – Tam kupimy. – W sklepie zoologicznym? – Da. W Ameryce są przepisy, dotyczące sprzedaży penicyliny dla ludzi, ale nie dla zwierząt. Możesz kupić penicylinę, tetracyklinę, streptomycynę, nawet chloramfenikol dla rybek w akwarium. Otwiera się kapsułkę i wsypuje lekarstwo do wody. Leki nie są tak dobrze oczyszczone, jak te dla ludzi i drogo kosztują, ale działają tak samo skutecznie. Rużjo pokręcił głową. Niesamowite. Nie dlatego, że Amerykanie postępują w ten sposób – głupota Amerykanów przestała go już dziwić – ale dlatego, że Zmieja o tym wiedział. Naprawdę fascynujące. Jak on zdobył taką wiedzę? Rużjo spytał go o to. – Miałem już parę razy pecha w miłości – odpowiedział Grigorij. Rużjo popatrzył na Zmieję. Ignorancje można jeszcze było wybaczyć i naprawić. Ale wiedzieć, czym to grozi i narażać się mimo wszystko? To już była głupota, a tej nie da się tak łatwo naprawić. – Dobrze, pójdziemy do tego twojego sklepu zoologicznego, żebyś mógł kupić rybie lekarstwo i wyleczyć swoją chorą żmiję. Potem znajdziemy jakiś sposób, żeby się zainstalować w pobliżu siedziby Net Force. Myślę, że chyba zostaniemy amerykańskimi marines. W Quantico nie ma lepszego przebrania. – Co tylko zechcesz, Michaił, ale najpierw muszę wziąć penicylinę.

Sobota, 9 października, godzina 22.48 Urus Martan, Czeczenia Howard spojrzał na zegarek, a następnie wyjrzał przez okno podupadającej chałupy w gospodarstwie. Żołnierze zdołali wtoczyć oba śmigłowce do wielkiej, choć walącej się obory. Kiedyś były tam przegrody dla dojnych krów, ale szpiedzy opróżnili oborę na tyle, żeby można tam było schować na przykład dwa sfatygowane, przedpotopowe śmigłowce Huey. Maszyny wprawdzie nie wyglądały najlepiej, ale były w dobrym stanie technicznym. Zostały pomalowane na ciemnozielony, wojskowy kolor, nie na czarno, jak zwykle, ale i tak nadawały się do tajnych operacji. Nie miały żadnego uzbrojenia, nawet pokładowych karabinów maszynowych. Służyły wyłącznie do celów transportowych. Nie był to zresztą szybki transport – załadowany Huey mógł osiągnąć może dwieście dwadzieścia kilometrów na godzinę – ale za to śmigłowce

były wytrzymałe i niezawodne. Zresztą, żaden helikopter i tak nie zdoła uciec rakiecie powietrze-powietrze, czy ziemia-powietrze. Te maszyny nie nadawały się do walki i nie były szybkie, ale nikt nie mógł ich zestrzelić, jeśli w ogóle ich nie zobaczył. Ukrywanie się było w tym scenariuszu lepsze od strzelania. Howard odwrócił się od okna. – Status, sierżancie? Julio stał za plecami trzech operatorów komputerów taktycznych, którzy siedzieli na stołkach przed baterią pięciu komputerów polowych, ustawionych na własnych teleskopowych stojakach. Komputery były otwarte jak wielkie walizy, z ekranami w wiekach na zawiasach. Urządzenia te wyglądały paskudnie, pomalowane na zielony, wojskowy kolor, ale nie wygląd był ich zaletą. Były to nowoczesne maszyny z najnowszymi bioprocesorami FireEye 900 MHz, ogromną pamięcią operacyjną i akumulatorami, zapewniającymi czternaście godzin pracy, gdyby akurat nie było gdzieś prądu w sieci. – Sir, według GPS, nasz zespół jest tutaj. – Wskazał miejsce na mapie, wyświetlonej na ekranie. W środkowej części mapy pulsowała małą, czerwona plamka. – Dwa kilometry od celu. – Co meldują? – Według zakodowanej transmisji sprzed trzech minut, wszystko w porządku. – Doskonale. Jeden z ekspertów komputerowych powiedział: – Mamy

transmisje

wideo

online

z satelity

szpiegowskiego

Big

Bird,

przechodzącego właśnie nad tym regionem. Proszę spojrzeć. Na jednym z ekranów pojawił się niesamowity, fosforyzujący na zielono obraz widzianej z góry ciężarówki, która jechała nieoświetloną ulicą. Ciężarówką skręcała właśnie w prawo. Kiedy przejeżdżała pod latarnią, dostrzegli jakiś rysunek na jej dachu. Operator roześmiał się. – Co cię tak rozbawiło? – spytał Howard. Operator położył ręce na klawiaturze. Obraz znieruchomiał i powiększył się. – Trochę to niewyraźne... ale proszę uważnie popatrzeć. – Powiedział operator. – Wiadomość od naszych ludzi. Obraz wyostrzył się na tyle, że Howard go rozpoznał. Był to rysunek ręki z palcami ułożonymi w literę „V”. Znak zwycięstwa. Howard uśmiechnął się. – Jest mi pan winien piątaka, sierżancie – powiedział operator. Howard uniósł brew.

Fernandez wyjaśnił. – Założyliśmy się, co ludzie z zespołu namalują na dachu ciężarówki, sir. Jestem prawie pewien, że ten tutaj operator jakoś ich przekupił. – A na co ty stawiałeś? – spytał Howard. – Też na rękę, sir, ale dająca trochę inny znak. – Z wysuniętym tylko jednym palcem – powiedział operator, zachowując kamienną twarz. Howard znów się uśmiechnął. Obojętne, gdzie, obojętne, w jakiej sytuacji, żołnierze zawsze znajdą jakiś sposób na nudę, albo na rozładowanie napięcia. – Róbcie swoje – powiedział Howard i wrócił pod okno.

Sobota, 9 października, godzina 23.23 Grozny, Czeczenia Plechanow zamierzał pójść spać. Mył właśnie zęby, kiedy odezwał się dzwonek do drzwi jego domu. Był to mały domek, ale ładnie położony i w sąsiedztwie podobnych domów. Wkrótce jego dom będzie dwa razy większy i będzie się znajdował w lepszej dzielnicy. Wszystko w swoim czasie. Znów rozległ się dzwonek. Był dość natarczywy. Cholernie późno, jak na odwiedziny. To nie mogły być dobre wiadomości. Wypłukał usta, osuszył twarz ręcznikiem i naciągnął szlafrok na piżamę. Zatrzymał się koło stolika przy wejściu, wysunął szufladę i wyjął z niej pistolet Luger, który jego dziadek przywiózł z frontu w 1943 roku. Trzymając pistolet w ręku, spojrzał przez wizjer. Przed drzwiami stała bardzo atrakcyjna, młoda kobieta. Miała rozczochrane włosy i rozmazaną szminkę. Ciemna bluzka, wyciągnięta ze spodni, rozpięta i szeroko rozchylona, odsłaniała gołe piersi. Spodnie – niebieskie dżinsy – były rozpięte; przytrzymywała je jedną ręką, a w drugiej ściskała biustonosz. Chyba płakała. Kiedy wyglądał przez wizjer, młoda kobieta ponownie zadzwoniła do drzwi. Zobaczył, że szlocha. Dobry Boże! Ofiara gwałtu? Plechanow opuścił broń i otworzył drzwi. – O co chodzi? Mogę pani jakoś pomóc? W tym momencie nie wiadomo skąd pojawił się mężczyzna. Też miał na sobie dżinsy,

a ponadto

ciemny

podkoszulek

i niebieską

wiatrówkę.

Wycelował

Plechanowowi w twarz. – O tak, sir, może nam pan pomóc. – Mówił po rosyjsku, ale nie z tutejszym akcentem. Mężczyzna wyciągnął rękę i delikatnie uwolnił Plechanowa od Lugera.

– Ładna broń – powiedział. – Pewnie jest wiele warta. Chwile później pojawili się jeszcze dwaj mężczyźni. Wyglądali bardzo podobnie – młodzi, sprawni, ubrani sportowo. Co tu się działo? Napad rabunkowy? Ostatnio popełniano tu mnóstwo przestępstw. Czego chcieli? Kobieta zaciągnęła suwak dżinsów i zapięła guzik. Ściągnęła bluzkę, założyła biustonosz – jakiś sportowy model – poprawiła go na sobie, założyła z powrotem bluzkę, zapięła i wpuściła w spodnie. Jeden z mężczyzn podał jej granatową wiatrówkę. – Mogłabyś to powtórzyć już tylko dla nas, Becky – powiedział młody mężczyzna z bronią. – Możesz sobie pomarzyć, Marcus – odparła kobieta. – Zechce pan wejść do środka, doktorze Plechanow – powiedział mężczyzna. Mówił poprawnie, ale Plechanow wciąż nie potrafił umiejscowić akcentu. – Nie jesteś Rosjaninem, ani Czeczenem – powiedział. – Nie, proszę pana – powiedział tamten. Powiedział po angielsku. Plechanow poczuł skurcz żołądka. To byli Amerykanie! Mężczyzna wskazał drogę lufą pistoletu. – Do środka. Na pewno będzie się pan chciał przebrać na podróż. Czeka nas daleka droga.

Sobota, 9 października, godzina 23.28 Urus Martan, Czeczenia – Mają go! – zawołał Fernandez. – Są już w drodze powrotnej. Powinni tu być za dwadzieścia minut. Rozległy się okrzyki radości. Howard pozwolił im się nacieszyć, po czym powiedział: – No, dobra, nie przesadzajmy. Przygotować śmigłowce. Będziemy świętować po powrocie. Dziesięć minut później Howard stał przed domem, przypatrując się pilotom, przygotowującym maszyny. Nagle podbiegł do niego Fernandez. – Sir, mamy mały problem. Howard poczuł się, jakby miał w żołądku stado motyli, które za wszelką cenę chciały się stamtąd wydostać. – Co? – Awaria ciężarówki. Dowódca zespołu, kapitan Marcus mówi, że to chyba uszczelka pod głowicą. Ciężarówka się zepsuła? Tego nie było w scenariuszu! Jezu Chryste!

Niedziela, 10 października, godzina 0.04 Urus Martan, Czeczenia – Gdzie teraz są? – spytał Howard. Jeter, operator komputera taktycznego, udzielił rzeczowych informacji, bez śladu niedawnego rozbawienia w głosie. – Sir, według GPS są jeszcze w mieście, na południe od dawnej siedziby partii komunistycznej, na terenie wielkiego składu ropy naftowej nad brzegiem Sundży. – Jak daleko od nas? – Dobre osiemnaście kilometrów, sir. Za daleko, jak na spacer z opornym jeńcem. – Cudownie. – Uwaga, nadają. Dekoduję. – Jeter postukał w klawisze. Jeśli dowódca zespołu decydował się przerwać ciszę radiową, to choć transmisja była zakodowana, sprawy musiały przybrać fatalny obrót. – Wilcze Stado, tu Szczeniak Omega Jeden, jak odbiór? – Tu Wilk Alfa, mów. – Sir, ciężarówka zepsuła się w samym środku wielkiego składu ropy. Dwaj strażnicy jadą do nas na rowerach. Mają jeszcze jakieś dwieście metrów. Strażnicy na rowerach. Wspaniale. – Omega Jeden, trzymajcie się ustalonej procedury. Uśmiechać się grzecznie i pokazać dokumenty. S ą wystarczająco autentyczne. – Tak jest – o kurwa! – Powtórz Omega Jeden. Ponownie rozległ się głos kapitana, ale słowa nie były skierowane do pułkownika Howarda. – Niech mu ktoś, do cholery, zatka gębę! – Omega Jeden, melduj. Cisza. – Omega jeden, zgłoś się! – Alfa, mamy tu problem. Nasz pasażer zaczął wzywać pomocy, a ci durni strażnicy zeskoczyli z rowerów i otworzyli ogień! Fernandez, który stał obok Howarda, mruknął: – Jezu, tak od razu sięgać po broń? Sukinsyny. Przecież nie mogą wiedzieć, z kim mają do czynienia. – Alfa, odpowiadamy ogniem. Powtarzam, odpowiadamy ogniem. Po naszej stronie nie ma rannych, powtarzam, nie ma rannych, ale położyliśmy jednego z miejscowych, a drugi... drugi... – Zabrakło mu regulaminowych słów. – Schował dupę za jakiś pieprzony zbiornik z ropą, sir. Chwileczkę. Barnes, Powell, zajdźcie go

z prawej, Jessel, ty z lewej. Ruszać się! Howard czekał. Wydawało mu się, że mijają tysiąclecia. Wymienił spojrzenia z Fernandezem. Kapitan Marcus zgłosił się ponownie. – Sir, jeden z miejscowych nie żyje. Miał przy pasku radiotelefon. Musimy założyć, że i ten drugi ma coś takiego, ale zgubiliśmy go. Chyba będziemy wkrótce mieli nieprzyjazne towarzystwo. Proszę o instrukcje, Alfa. Howard spojrzał na Fernandeza. Nie było wyboru. Nikogo nie zostawią. – Ruszamy! Start za trzy minuty! Kapitanowi, czekającemu na drugim końcu linii, Howard powiedział: – Trzymajcie się, Omega. Stado w drodze. – Potwierdzam, Alfa. Dziękuję, sir. – Idziemy, Julio. Howard i Fernandez pobiegli do śmigłowców.

Sobota, 9 października, godzina 16.10 Quantico, Wirginia Michaels i Toni siedzieli w małej salce konferencyjnej, wykańczając drugi dzbanek kawy. Sprawdziły się przewidywania lekarza – noga bolała teraz Michaelsa o wiele bardziej, niż zaraz po zranieniu. Bolało, kiedy się ruszał, bolało, kiedy stał nieruchomo, bolało, kiedy siedział. W domu zażył tabletki, żeby móc zasnąć, ale teraz, kiedy operacja Howarda była w toku, chciał zachować jasność umysłu. Godzinę temu wycisnął jednak dwie tabletki z plastikowego opakowania i popił je piątą, czy szóstą filiżanką kawy. Ostry, rwący ból zelżał trochę, zmienił się w łatwiejszy do zniesienia tępy, rwący ból. – Jak twoja ręka? – spytał Toni. – To było równe, czyste cięcie. Niespecjalnie boli – powiedziała – ale za to swędzi. Podziękował jej już raz, kiedy było po wszystkim, ale potem miał mnóstwo czasu, żeby to sobie spokojnie przemyśleć. – Tam, w szatni, uratowałaś mi życie – powiedział. – Gdybyś się na nią nie rzuciła, tak kobieta na pewno by mnie zabiła. – Uratował nas Rusty. Nigdy nie zdołałabym jej dopaść, gdyby nie wpadł tam i nie zaczął krzyczeć. Trzymając w ręku wieczne pióro i udając, że to pistolet. – Pokręciła głową. – Naprawdę bardzo mi przykro z powodu agenta Russela – powiedział. – Wiem, że uczyłaś go swojej sztuki walki. Byliście... ze sobą blisko? Zawahała się przez chwilę.

– Nie, właściwie nie. – Wbiła wzrok w filiżankę z kawą. – Jego rodzice załatwili przetransportowanie zwłok samolotem do Jackson w stanie Missisipi. Tam odbędzie się pogrzeb. Właśnie z Jackson pochodził. Jego rodzice sprawiają wrażenie miłych ludzi. Chciałabym polecieć na pogrzeb, jeśli to możliwe. To dopiero za kilka dni. – Jasne. Po tym wszystkim, przez co przeszliśmy, jeśli to już było wszystko, zastanawiam się, czy mogłabyś mi pokazać coś z tej twojej sztuki walki. Jak ona się nazywa, silat? Spojrzała nad niego znad filiżanki z kawą. – Ostatnio, sam nie wiem dlaczego, odczuwam potrzebę zapoznania się bliżej ze sztuką samoobrony. Uśmiechnęli się oboje. – Z przyjemnością – powiedziała. – Potrwa jeszcze pewnie parę tygodni, zanim przestanę kuśtykać. – Dotknął zabandażowanej nogi. – Poczekam. Pociągnął łyk kawy, po czym zorientował się, że jeśli wypije jeszcze więcej, będzie kandydatem do transplantacji pęcherza. Odstawił filiżankę. – Ciekawe, jak im idzie. Powinni już kończyć. – Jestem pewna, że odezwą się, jak tylko będą mogli. – Też jestem pewien. I jestem przekonany, że pułkownik Howard wykona zadanie. Znów się uśmiechnęła. – Co takiego? – spytał. – Nic. Coś mi się po prostu przypomniało z dawnych czasów. – Co? – W szkole średniej przeprowadziłam się do mieszkania, które wynajęłam z dwiema innymi uczennicami. Mój brat Tony stracił właśnie pracę, więc jego żona z dwojgiem dzieci sprowadziła się do moich rodziców, a on wyruszył do Maine w poszukiwaniu jakiegoś zajęcia. W domu zrobiło się trochę ciasno. Miałyśmy szczęście – udało nam się znaleźć mieszkanie objęte programem kontroli czynszów, w dodatku ogrzewane i z oknami, które dawały się otworzyć. Na miejscu tego budynku jest dziś pewnie jakiś parking, ale wtedy był to idealny apartament dla trzech dziewcząt, które po raz pierwszy znalazły się poza domem. Jedna z tych dziewczyn, Mary Louise Bergamo z Filadelfii, była podobna do mnie; druga,

Dirisha

Mae

Jones,

wysoka,

szczupła

Murzynka

z Teksasu,

grała

w siatkówkę. Była najzabawniejszym człowiekiem, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Na każdą okazję miała te swoje niesamowite historie, które gdzieś zasłyszała. Pewnej nocy – piłyśmy właśnie tanie wino i chichotałyśmy, ile wlezie – przedstawiła nam

definicję pojęcia „pewność siebie”. – Posłuchajcie, dziewczyny. Był sobie taki czarny facet, Ernest, żonaty z pięęękną kobietą, Lorettą. Ale Loretta zagroziła, że odejdzie od niego, ponieważ Ernesta wyrzucili z pracy, chociaż wcale nie było to z jego winy. Michaels uśmiechnął się. – No więc pewnego ranka Ernest wstał, założył wyjściowe spodnie, jedyną białą koszulę, najlepszy krawat i poszedł na rozmowę w sprawie nowej pracy. Ernest wiedział, że jeśli nie dostanie tej pracy, kobieta odejdzie od niego. Wiedział też, że facet, prowadzący rozmowy z kandydatami nie przepada za kolorowymi, więc trzeba szczególnie uważać, żeby zrobić dobre wrażenie. – Jest południe. W drodze na rozmowę Ernest zatrzymuje się w barze grillowym u Ricka, gdzie zamawia podwójną porcję wieprzowych żeberek i piwo. Czekając, aż chłopak Ricka, James, przyniesie żeberka – polane paroma litrami ostrego, gęstego sosu barbecue, absolutnie najlepsze żeberka w całym Wschodnim Teksasie, a może także w Zachodnim i Środkowym, i to bez żadnej przesady – no więc czekając na żeberka, Ernest podchodzi do telefonu i dzwoni do Loretty. – Kochanie – mówi do niej – wyciągaj z szafy tę niebieską sukienkę, idziemy dziś wieczorem na tańce, żeby uczcić moją nową pracę. – Widzicie, dziewczyny, facet, który je żeberka, mając na sobie białą koszulę, której nie wolno mu poplamić – to się nazywa pewność siebie. Michaels roześmiał się. – Lubię, kiedy się śmiejesz, Alex. Za rzadko to robisz. Michaels poczuł jakieś ukłucie mimo tabletek przeciwbólowych. Coś w jej głosie. Wyraźna sympatia. Poczuł się trochę nieswojo, ale tylko trochę. – Ostatnio jakoś nie było okazji. No i co się z nimi stało? Z twoimi przyjaciółkami? – Mary Louise poszła na studia prawnicze. Harvard. Potem wróciła do domu i rozpoczęła praktykę w kancelarii ojca. Była w zespole, który w zeszłym roku wygrał sprawę państwo przeciw Penco Housing w sądzie najwyższym. – A ta kobieta z Teksasu? – Dirisha zaraz po szkole znalazła się w zawodowej drużynie piłki siatkowej. Grała przez trzy lata, jej drużyna kilka razy zdobywała mistrzostwo kraju. Kiedy skończyła z siatkówką, napisała książkę o swoich przygodach, a potem dostała kolumnę sportową w „New York Times”. Parę lat temu wyszła za mąż, urodziła dziecko, synka. Wiesz, jak dała mi na imię? – Nie żartuj. – Aha. Ernest. – Zmyślasz. Uniosła rękę, jak do przysięgi.

– Ani trochę. Słowo. Znów zachichotał. Miała rację. Powinien się więcej śmiać. Ale w tej chwili był trochę zdenerwowany. Co się dzieje z Howardem? Przecież powinien był już zadzwonić. Spojrzał na zegarek. Nawet jeśli wszystko poszło jak po maśle, wiedział, że będzie musiał stanąć na głowie, żeby uspokoić Carvera. Kiedy dyrektor dowie się o wszystkim, skoczy mu pewnie do gardła. A gdyby nie dopadli Plechanowa? Cóż, znalazłby się wtedy w gównie po uszy. Gdyby ta operacja się nie powiodła, będzie miał z pewnością mnóstwo czasu, żeby się pośmiać, prawdopodobnie gdzieś bardzo daleko od wszystkiego, co ma jakiś związek z Net Force. Chociaż pewnie nie będzie mu wtedy do śmiechu.

Niedziela, 10 października, godzina 0.12 Grozny, Czeczenia – To już maksymalna prędkość, sir! – krzyknął pilot. Musiał krzyczeć, żeby było go słychać przez hałas wirnika Hueya i świst wiatru. Wszystkie te filmy akcji, na których pokazywano ludzi rozmawiających normalnym głosem na pokładzie wielkiego śmigłowca lecącego z otwartymi drzwiami, jak para arystokratów, popijających herbatę w klimatyzowanym Rolls Royce, były czystą fantastyką. Reżyserzy takich filmów pewnie nigdy nie widzieli śmigłowca z bliska. Nawet rozmowy radiowe w słuchawkach słyszało się z trudem. – Jak długo jeszcze? – krzyknął Howard. – Dwie, trzy minuty – odkrzyknął pilot. – Przed nami, trochę w prawo, widać już to skład ropy. A tam jest rzeka. Wejdę w zawis nad główną ulicą. Dziesięciu ludzi na pokładzie tego śmigłowca było uzbrojonych w pistolety maszynowe H&K i broń boczną w kaburach – Browningi 9 mm, a także noże Cold Steel. Na zwyczajne kombinezony nałożyli kamizelki kuloodporne, mieli też hełmy i buty z kevlaru. Wszystko to było powszechnie dostępne w handlu – pistolety maszynowe pochodziły z Niemiec, Browningi z Belgii, kamizelki z Izraela, noże z Japonii. Jeśli coś pozostałoby na miejscu, żaden trop nie wskazałby na Stany Zjednoczone. Żołnierze nosili natomiast plakietki identyfikacyjne, ale było to bez znaczenia, ponieważ z całą pewnością nie zamierzali pozostawić nikogo. Albo wrócą wszyscy, albo nikt. – Tam jest ciężarówka! – krzyknął Fernandez. – A tam kłopoty – powiedział Howard.

Trzy wojskowe pojazdy szybko zbliżały się do unieruchomionej ciężarówki z przeciwnej strony. Jako pierwsza jechała kopia dżipa z karabinem maszynowym, obsługiwanym

przez

mężczyznę,

mającego

na

sobie

mundur

w barwach

ochronnych. Drugi był wóz policyjny, błyskający niebieskimi światłami. Trzecim pojazdem była wielka ciężarówka, podobna do tych, których używają w Stanach oddziały antyterrorystyczne SWAT, również z migającym światłem na dachu. Mimo hałasu w śmigłowcu, słyszeli wycie syren. – O, cholera – zaklął Fernandez. Howard zwrócił się do pilota. – Mamy łączność z drugim śmigłowcem? – Tak, sir. Włączył nadajnik i wywołał kapitana dowódcę drugiego śmigłowca. – C2, tu Wilk Alfa, słyszysz mnie? – Wilk Alfa, słyszymy. – C2, chcę, żebyście się trzymali z daleka, powtarzam, z daleka. Zawróćcie, ściągniemy was, jeśli będziecie potrzebni. Nie ma sensu dawać im dwóch celów. – Zrozumiałem. Do pilota Howard powiedział: – Ląduj, Loot. Między ciężarówką a nadjeżdżającymi pojazdami. Żołądek podszedł Howardowi do gardła, kiedy śmigłowiec zaczął opadać na drogę. Mimo woli napiął mięśnie. – Nikt nie strzela, chyba że tamci zaczną pierwsi! Kiedy wylądujemy, zająć pozycje po obu stronach śmigłowca i czekać w pogotowiu! Howard spojrzał na szybko rosnącą w oczach drogę. Żadnej osłony, ale przecież on nie zacząłby strzelać w samym środku skład ropy naftowej, gdyby należała do niego. Stawiał na zaskoczenie i na poczucie odpowiedzialności czeczeńskiego dowódcy. Wiedział, że gdyby to on był na jakimś prowincjonalnym posterunku i otrzymał nagle rozkaz sprawdzenia, co to za strzelanina w środku nocy, a z nieoznakowanego śmigłowca wysypaliby się niezidentyfikowani żołnierze z bronią, zawahałby się przed otwarciem ognia – chyba że tamci zaczęliby strzelać pierwsi. Było parę istotnych pytań, na które chciałby dostać odpowiedź: Kim są? Co tu robią? Może to swoi, wykonujący jakąś tajną operację? Zanim się zacznie strzelać, trzeba dysponować jakimiś informacjami. Co innego ostrzelać przestępców w ciężarówce, w której mógł się znajdować zakładnik, ale otwarcie ognia do swoich żołnierzy miałoby fatalne konsekwencje dla kariery. A rozwalenie pociskami przeciwpancernymi paru zbiorników z ropą też byłoby niewskazane. Na miejscu Czeczena, Howard telefonowałby pośpiesznie, próbując ustalić, co się tu, do diabła,

dzieje. Huey dotknął ziemi. – Ruszamy! – krzyknął Howard. Sprawdził broń, upewniając się, że jest gotowa i ruszył po swoich ludzi i ich zdobycz.

Rozdział 38

Niedziela, 10 października, godzina 0.18 Grozny, Czeczenia Trzy czeczeńskie pojazdy zatrzymały się z piskiem opon, podczas gdy ludzie Howarda wyskakiwali ze śmigłowca i rozbiegali się na prawo i lewo z bronią w pogotowiu, ale nie biorąc jeszcze nikogo na cel. Czeczeni mieli tę przewagę, że mogli wykorzystać pojazdy, którymi tu przyjechali, jako osłonę. Było ich piętnastu, może osiemnastu, w mundurach wojskowych. Z bronią gotową do strzału zajęli stanowiska za kopią dżipa, ciężarówką i samochodem policyjnym. Ludzie Howarda byli odsłonięci, co stawiało ich w niekorzystnym położeniu. Nadwozie samochodu może zatrzymać wiele pocisków z broni małokalibrowej; rozrzedzone powietrze nie. – Marcus! – zawołał półgłosem Howard, mając nadzieję, że Czeczeni go nie usłyszą. – Ładujcie paczkę i znikamy. Za jego plecami ludzie z zespołu ekstrakcyjnego pośpiesznie zaprowadzili Plechanowa do śmigłowca. Marcus był poliglotą; kiedy tylko Rosjanin znalazł się na pokładzie, zeskoczył na ziemię i stanął koło Howarda. Sześćdziesiąt metrów dalej któryś z Czeczenów zaczął coś wołać po rosyjsku. Howard, który znał w tym języku parę zwrotów, zdołał zrozumieć pytanie: „Kim wy, u diabła, jesteście?”. – Jak się nazywa tutejsza tajna policja? – spytał Howard Marcusa ściszonym głosem. – Żalit Kulk, sir. – Powiedz im, że jesteśmy właśnie stamtąd. Powiedz, że wykonujemy tajną operację. Powiedz, że mają się wynosić do wszystkich diabłów, albo usmażymy sobie ich jaja na śniadanie. Howard nie przypuszczał, żeby tamci uwierzyli, ale tak czy inaczej zmusi ich to do zastanowienia. A jeśli to prawda? Czy warto ryzykować? Marcus uniósł się i zawołał cos głośno po rosyjsku. Howard ściszonym głosem wydawał instrukcje swoim ludziom. – Cofać się po dwóch, ci najbliżej śmigłowca jako pierwsi. Kiedy pierwsza dwójka wspięła się na pokład Hueya, czeczeński dowódca coś krzyknął, a jego ludzie skupili całą uwagę na broni.

– Chyba nie pozwolą nam odlecieć – powiedział Fernandez. Żołądek Howarda wypełnił się nagle suchym lodem i ciekłym azotem. Skinieniem głowy przyznał sierżantowi rację. Ale im dłużej tu pozostawali, tym bardziej niebezpieczna stawała się sytuacja. Komuś mogły puścić nerwy, mógł doznać skurczu palca na spuście, a strzał byłby sygnałem do obustronnej kanonady. Powoli, ostrożnie Howard włączył mikrofon i wywołał drugiego Hueya. Miał nadzieję, że nie odlecieli poza zasięg przenośnego radia. – C2, tu Wilk Alfa. Przez chwilę panowała martwa cisza. – C2, zgłoś się. – Słyszę cię, Alfa, tu C2. Howard miał chęć odetchnąć z ulgą, ale się powstrzymał. – Trzeba odwrócić uwagę przeciwnika. Jakieś sześćdziesiąt metrów na północ od naszej pozycji, obok Cl, stoi wielka ciężarówka z migającym niebieskim światłem na dachu. Byłbym wdzięczny, gdybyś nadleciał z północy, kazał się komuś wychylić i wpakować parę magazynków w dach tego pojazdu. – Załatwione, Alfa. Ruszamy. – Za ile tu będziecie? – Czterdzieści pięć sekund, sir. A więc nie odlecieli za daleko. Był im za to w tej chwili bardzo wdzięczny. – Żołnierze, odlatujemy – powiedział Howard na tyle głośno, żeby jego ludzie usłyszeli. Niewiele go już obchodziło, czy i opozycja go słyszy. – Na mój rozkaz, dwójkami, najszybciej, jak potraficie. Zobaczył, że kilku Czeczenów uniosło głowy, patrząc za siebie i w górę. Słychać już było silniki nadlatującego Hueya – Pratt & Whitney, 1.200 koni mechanicznych, na pełnych obrotach na pewno nie należały do najcichszych. – Przygotować się... – powiedział Howard. W światłach czeczeńskich pojazdów i sodowych latarni przy zbiornikach z ropą Howard obserwował nadlatujący śmigłowiec. Huey wszedł w zawis bokiem do ciężarówki na wysokości dwudziestu pięciu metrów, a w otworze drzwiowym rozbłysły żółtopomarańczowe płomienie wylotowe dwóch, albo trzech pistoletów maszynowych. Jego żołnierze potrafili strzelać. Na dach ciężarówki posypał się stalowy grad. Czeczeni odwrócili się w stronę nowego, bardziej aktywnego zagrożenia. – Ruszać! Ruszać! Ruszać! Żołnierze Howarda wskakiwali do Hueya... Czeczeni otworzyli ogień do śmigłowca w zwisie... Ostatni z jego ludzi wskoczyli na pokład. Tylko Howard i Fernandez byli jeszcze na zewnątrz.

– Wskakuj, Julio! – Wiek ma pierwszeństwo przed urodą, sir. Howard uśmiechnął się i wskoczył do śmigłowca. Fernandez wpadł mu na plecy, kiedy pułkownik odsuwał się od drzwi. – Start! Start! – krzyknął Howard. Pilot zwiększył ciąg i Huey poderwał się w niebo. Czeczeni zorientowali się, że celem ataku z powietrza było odwrócenie ich uwagi. Prowadzili ogień w dwóch kierunkach. Pociski zastukały w poszycie śmigłowca. – Przydusić ich! – krzyknął Howard. Fernandez, który był najbliżej drzwi, otworzył je i wodził swym H&K na prawi i lewo, jak wężem do podlewania ogrodu. Czeczeni schowali się za pojazdami, o które zaczęły grzechotać pociski. Prowadzący Huey przechylił się i opadł pod ostrym kątem, wznosząc się powoli spiralą. Jeszcze kilka pocisków trafiło w poszycie, ale za chwilę byli już poza zasięgiem broni. – C2? – ryknął Howard do mikrofonu. – Tuż za tobą, Alfa. – Ofiary? – Bez ofiar, sir. – Sierżancie? – Dostał któryś? – krzyknął Fernandez. Nikt się nie zgłosił. Howard odetchnął głęboko i wyszczerzył zęby w uśmiechu. Udało się! – To kidnaping! Nie wolno wam tego robić! Howard popatrzył na oburzonego Rosjanina. Poczuł, że ogarnia go zimna nienawiść. – Głupcy!

Sprowokujecie

incydent

międzynarodowy!

Mam

wpływowych

przyjaciół! Nie ujdzie wam to bezkarnie! Howard nie spuszczał z niego wzroku. – Już nam uszło. Rosjanin zaczął kląć. Howard rozpoznał kilka słów. Nie zamierzał tego słuchać. Uniósł rękę w geście, nakazującym milczenie. Rosjanin zamilkł i tylko patrzył na niego spode łba. – Zabił pan człowieka, którego lubiłem i szanowałem. Jeśli się pan natychmiast nie zamknie, może pan przypadkiem wypaść z tego śmigłowca. Przy tej prędkości i na tej wysokości będzie się pan odbijał jak gumowa piłka, kiedy pan uderzy w ziemię. Rosjanin najwidoczniej uznał, że nie ma już nic do powiedzenia.

Sobota, 9 października, godzina 18.54 Quantico, Wirginia W sali konferencyjnej zadzwonił telefon. Michaels, który siedział tam samotnie, chwycił za słuchawkę. – Tak? – Sir, łączę z pułkownikiem Howardem – powiedział jakiś głos. – Dyrektor? – Przy aparacie, pułkowniku. – Zadanie wykonane, sir. Jesteśmy w powietrzu, w drodze do domu. Michaels poczuł ogromna ulgę. – W porządku! Gratulacje, pułkowniku! Jakieś problemy? – Nic wartego wzmianki, sir. Jak spacer po parku. Do sali konferencyjnej weszła Toni. Michaels spojrzał na nią, wskazał wolną ręką na słuchawkę telefoniczną i uniósł kciuk. – Zobaczymy się za jakieś szesnaście godzin, dyrektorze. – Czekam niecierpliwie. Jeszcze raz gratuluję, pułkowniku. Dobra robota. Michaels rozłączył się i posłał uśmiech Toni. – Mają go. Wracają. Będą tu jutro. – Dam znać Jayowi Gridleyowi – powiedziała. – Prosił, żeby go zawiadomić, jak poszło. – Zrób to. – I co teraz, Alex? Jeśli masz rację, to mamy człowieka, który zabił Steve’a Daya, nawet jeśli nie potrafimy tego udowodnić. Kobieta, która zmąciła wodę, nie żyje. – Myślę, że wracamy do normalnej roboty – powiedział. – O ile przeżyję rozmowę z Carverem, podczas której powiem mu, co zrobiłem. – Przeżyjesz. Dyrektora interesują tylko rezultaty. To tak jak decyzja Busha w sprawie Noriegi, czy porwanie tamtego Irakijczyka z Bagdadu w ostatnich dniach administracji Clintona. Nasz obecny prezydent chciał, żebyśmy złapali tego faceta, więc go złapaliśmy. Teraz to już nie nasz problem, lecz Departamentu Sprawiedliwości. – Ale najpierw zamienimy parę słów z panem Plechanowem. – Oczywiście. Ale praktycznie sprawa jest już zakończona. – Tak – powiedział. – Wszystko skończone. I w sumie nieźle się spisaliśmy, co? – Całkiem nieźle. Uśmiechnęli się do siebie.

Epilog

Niedziela, 10 października, godzina 11.30 Quantico, Wirginia Rużjo, ubrany w mundur polowy sierżanta amerykańskiej piechoty morskiej, stał przy metalowej siatce, którą ogrodzony był teren centrali Net Force. Był po zewnętrznej stronie ogrodzenia, jakieś trzysta metrów od głównego wejścia, ale sztucer w futerale, który leżał koło niego na ziemi był bronią, z której na taką odległość bez trudu można trafić w cel wielkości człowieka. Był to Remington strzelający nabojami kalibru 30-06, podobnie jak sztucer, z którego w Oregonie zabił tamtego biznesmena z branży komputerowej. Główna różnica polegała na tym, że celownik

był

teraz

optyczny,

a nie

holograficzny,

z dziesięciokrotnym

powiększeniem i ustawiony na trzysta metrów. Wybrał sobie to miejsce do strzału, a dopiero potem ustawił karabin. Tuż obok był przystanek autobusowy, tak nowy, że nie było na nim żadnego graffiti. Rużjo nie musiał się obawiać, że ktoś się nim zainteresuje. Chociaż była niedziela, kręciło się tu sporo ludzi, więc jeszcze jeden marine, czekający na autobus nie powinien nikogo specjalnie zaniepokoić. Gdyby dyrektor Net Force nie wyszedł na lunch, Rużjo zamierzał odjechać, a potem wrócić, spróbować złapać go, kiedy będzie wychodził z pracy. A gdyby i wtedy nie udało mu się go zobaczyć, może znajdzie jakieś miejsce przy trasie, którą tamten jeździ do domu. Zawsze znajdzie się jakieś miejsce. W pobliżu wejścia zatrzymał się biały, nie oznakowany mikrobus Dodge. Rużjo miał w kieszeni miniaturową, powiększającą ośmiokrotnie lunetkę Bushnella, tak małą, że można ją było ukryć w dłoni. Oparł się bokiem o ogrodzenie i przystawił lunetkę do oka. Drzwi budynku otworzyły się i wyszła nimi atrakcyjna brunetka. Podeszła do mikrobusu i zatrzymała się. Tuż za nią szedł Alex Michaels w towarzystwie dwóch mężczyzn, którzy wyglądali na ochroniarzy. Rużjo wiedział, że musi działać szybko. Człowiek, stojący przy ogrodzeniu i celujący z karabinu musiał ściągnąć na siebie uwagę, marine, czy nie. Pochylił się i odsunął zamek błyskawiczny futerału. Broń była gotowa. Musiał ją tylko unieść do

ramienia, wsunąć lufę przez siatkę, co dawało mu doskonałe oparcie, naprowadzić krzyż celownika na cel i ściągnąć spust. Robota na pięć sekund, może dziesięć, jeśli nie będzie się śpieszył. Kluczem do powodzenia były precyzyjne, spokojne ruchy. Żadnych szarpnięć. Po prostu unieść broń, wsunąć lufę przez siatkę, nabrać głęboko powietrza, wstrzymać oddech, odnaleźć cel. Przystąpił do działania. Doskonały celownik firmy Leupold zapewniał ostry, wyraźny obraz. Jest. Rużjo naprowadził krzyż celownika na klatkę piersiową tamtego mężczyzny... Z tej odległości Michaels nie wypełniał całego pola celownika. Rużjo widział także tamtą kobietę, jednego z ochroniarzy i żołnierza w mundurze, wysiadającego w tym momencie z mikrobusu. Wypuścił powietrze do połowy. Zaczął ściągać spust... Cholera! Rużjo zdjął palec z języka spustowego. Tamten wojskowy, Murzyn, trzymał jakiegoś mężczyznę za ramię. Tym mężczyzną był Władimir Plechanow! Rużjo zdawał sobie sprawę, że musi się zdecydować – strzelać, czy nie – i że musi to zrobić szybko. Nie mógł dłużej stać tak w tym miejscu. A więc mimo wszystkich umiejętności Plechanowa tamci zorientowali się, że to on jest ich wrogiem. Nie dość na tym – mieli go w swoich rękach. Plechanow ujęty. Rużjo rozmawiał z nim zaledwie dwa dni temu. Niesamowite. Chwila przeciągała się. Zastrzelić

Michaelsa?

A może

powinien

zastrzelić

Plechanowa?

Na

przesłuchaniach tamten mógłby go wydać. Rużjo dobrze wiedział, że są środki chemiczne i instrumenty, za pomocą których można wydrzeć tajemnice z najciaśniej zasznurowanych warg. Amerykanie nie posługiwali się takimi środkami zbyt często, ale mogli to zrobić, gdyby uznali, że trzeba. Co robić? Strzelać? Nie, nie zabije Władimira. Jeśli Rosjanin będzie chciał go wydać Amerykanom, to niech się tak stanie. A co z dyrektorem Net Force? Jego też nie ma teraz sensu zabijać. Nie pomogłoby to Plechanowowi. Nie służyłoby żadnemu celowi. Rużjo, mimo że był zawodowym zabójcą, nie zabijał bez powodu. Wysunął lufę z ogrodzenia, pochylił się i schował broń do futerału. Rozejrzał się dookoła. Od chwili, kiedy wyjął sztucer, minęło może piętnaście sekund. Wyglądało na to, że nikt nie zwrócił na niego uwagi. Zasunął zamek błyskawiczny i wstał. Nadjeżdżał autobus. Postanowił odjechać nim, a potem wynająć samochód w najbliższym mieście i ruszyć dalej, znaleźć jakieś miejsce, gdzie będzie mógł usiąść

i pomyśleć. Miał jeszcze samochód, który wynajął przedtem, ale nie chciał już z niego korzystać. Był ciepły dzień, jak na październik, więc w bagażniku pewnie zaczynało już cuchnąć. Autobus zatrzymał się. Drzwi się otworzyły. Kierowca uśmiechnął się do niego. Rużjo też się uśmiechnął, chociaż nie tak szeroko, bardziej do myśli, która przemknęła mu przez głowę niż z jakiegoś innego powodu. Przynajmniej już nigdy nie będzie musiał słuchać, jak Grigorij Zmieja przechwala się swoim medalem za operację w Czeczenii. A kiedy w końcu ktoś otworzy bagażnik tamtego samochodu i zobaczy, co jest w środku, Rużjo będzie już bardzo, bardzo daleko. Może na pustyni.

Przypisy

Daughters of American Revolution – Córy Rewolucji Amerykańskiej, organizacja kobieca [przyp. tłum.]. 2 Global Positioning System – system nawigacji satelitarnej [przyp. tłum.]. 3 Virtual reality – rzeczywistość wirtualna [przyp. tłum.]. 4 National Rifle Association – organizacja strzelecka w USA [przyp. tłum.]. 5 America Online – jeden z największych dostawców usług internetowych [przyp. tłum.]. 6 Po angielsku żmija [przyp. tłum.]. 7 Beaver znaczy po angielsku bóbr [przyp. tłum.]. 8 Wspólne zasady walki bokserskiej wprowadzone w 1856 r. [przyp. tłum.]. 9 Internal Revenue Service – policja podatkowa [przyp. tłum.]. 10 (łac.) Korzystaj z dnia [przyp. tłum.]. 11 Gra hazardowa podobna do bingo [przyp. tłum.] 12 Rodopsyna – chromoproteina, tzw. purpura wzrokowa – światłoczuły barwnik, występujący m.in. w pręcikach siatkówki oka, gdzie umożliwia adaptację wzroku do oświetlenia; pod wpływem ostrego światła rodopsyna blednie, a w ciemności odzyskuje poprzednie, ciemnoczerwone zabarwienie [przyp. tłum.]. 1