11. Hamilton Laurell - Cerulean Sins

Laurell K. Hamilton Anita Blake tom 11 Cerulean Sins Rozdziały 1 - 36

Tłumaczenie:

http://chomikuj.pl/scarlett13

Korekta:

Fallen, Gabi, Naja, Azi i dużo innych osób, którym bardzo dziękuję

Rozdział 1 Był wczesny październik, pracowity sezon dla tych, którzy wskrzeszają zmarłych. Gorączka przed świętem Halloween wydawała się zaczynać wcześniej i wcześniej każdego roku. Każdy animator w firmie Animators Inc. miał solidnie zapełnione terminy. Ja nie byłam wyjątkiem; w rzeczywistości zaoferowano mi więcej pracy niż byłam w stanie wykonać, i to nawet zakładając, że mogłabym się obejść bez snu. Pan Leo Harlan powinien być wdzięczny, że został umówiony na spotkanie. Nie wyglądał wdzięcznie. Prawdę mówiąc wyglądał nijako. Harlan był przeciętny. Średniego wzrostu, ciemne włosy, ale nie za ciemne. Skóra ani zbyt blada ani zbyt opalona. Oczy brązowe, o trudnym do sprecyzowania odcieniu. W rzeczywistości najbardziej zadziwiającą rzeczą w panu Harlan było to, że nie było w nim nic nadzwyczajnego. Nawet jego garnitur był ciemny, konserwatywny. Biznesowe ubranie było w stylu ostatnich dwudziestu lat i pewnie będzie modny przez następne dwadzieścia. Jego koszula była biała, krawat gładko zawiązany, nie zbyt duże, nie za małe ręce były zadbane ale bez manikuru. Jego pojawienie mówiło mi tak niewiele, że to samo w sobie było interesujące i niejasno niepokojące. Wypiłam łyk kawy z mojego kubka z napisem „Jeśli tylko nalejesz mi bezkofeinowej, urwę ci łeb”. Przywiozłam go do pracy, gdy nasz szef, Bert , nasypał bezkofeinowej kawy do ekspresu nie mówiąc nic nikomu i myśląc, że nikt nie zauważy. Pół biura myślało, że ma mononukleozę przez tydzień, zanim nie odkryli podłego planu Berta. Kawa, którą nasza sekretarka Mary przyniosła dla pana Harlana stała na krawędzi mojego biurka. Jego kubek miał logo Animatorów Inc. Po minucie, odkąd Mary wręczyła mu kawę wziął łyk. Przełknął, ale zrobił to tak jakby mu nie smakowała, albo nie dbał w ogóle jak to smakuje. Przełknął z grzeczności, a nie z powodu pragnienia. Popijałam swoja kawę, mocno przesłodzoną i z dużą ilością śmietanki, starając się nabrać sił po długiej pracy zeszłej nocy. Kofeina i cukier, dwa podstawowe produkty żywnościowe. Jego głos był jak reszta, tak zwyczajny, że aż niezwykły. Mówił bez żadnego akcentu, żadnej wskazówki na region lub kraj pochodzenia. – Chce, żeby wskrzesiła pani mojego przodka, pani Blake. – Tak pan powiedział. – Wydaje mi się, że ma pani co do mnie wątpliwości, pani Blake. – Nazwijmy to sceptycyzmem. – Dlaczego miałbym tu przyjść i kłamać? Wzruszyłam ramionami. –Ludzie robili to już wcześniej.

– Zapewniam panią, pani Blake, mówię prawdę. Problem w tym, że mu nie wierzyłam. Może to paranoja, ale moje lewe ramię pod ładną, granatową marynarką było pokryta bliznami – od blizny w kształcie krzyża, gdzie wampirzy sługa wypalił mi piętno, po ślady po pazurach zmiennokształtnej czarownicy. Plus cienkie i czyste, w porównaniu do reszty, blizny po nożu . Na prawym ramieniu mam tylko jedna bliznę po nożu, to było nic w porównaniu do reszty. Miałam też inne blizny ukryte pod spódnicą . Jedwab nie dba, czy ślizga się po bliznach, czy też po gładkiej nietkniętej skórze. W każdym razie zdobyłam prawo do paranoi. – Jakiego przodka chce pan wskrzesić i dlaczego? – Uśmiechnęłam się miło, gdy to powiedziałam, ale uśmiech nie dotarł do moich oczu. Pracowałam nad tym, by uśmiech wypełnił też moje spojrzenie. Uśmiechnął się także, co pozostawiło jego oczy także bez żadnych emocji, tak jak moje własne. Uśmiechnął się, bo ja się uśmiechnęłam. Tak naprawdę to nic nie oznaczało. Podniósł kubek z kawą i tym razem zauważyłam coś ciężkiego z lewej strony jego kurtki. Nie miał na sobie naramiennej kabury, ale w jego lewej kieszeni na piersi było cos cięższego niż portfel. Mogło to być wiele rzeczy, ale instynkt podpowiadał mi, że to bron. Nauczyłam się słuchać mojego instynktu. Nie jesteś paranoikiem, jeśli ludzie naprawdę chcą ciebie dorwać. Miałam swój własny pistolet schowany w kaburze pod moim lewym ramieniem. To wyrównywało szanse, ale nie chciałam zmieniać mojego biura w O. K Corral1. On miał pistolet. Może. Prawdopodobnie. Z tego co wiedziałam, to mogło być całkiem ciężkie 1 pudełko na cygara. Ale mogłam się założyć o prawie wszystko, że ten ciężki przedmiot był bronią. Mogłam siedzieć tam i próbować sobie wyperswadować tą myśl, albo mogłam zareagować na wypadek gdybym miała racje. Jeśli się mylę przeproszę później, ale jeśli miałam racje, będę żyć. Lepiej być żywym i nieuprzejmym niż martwym i taktownym. Przerwałam jego opowieść o drzewie genealogicznym jego rodziny. I tak nic z tego nic nie słyszałam, bo byłam sfiksowana na punkcie ciężkiego przedmiotu w jego kieszeni. Dopóki nie wyjaśni się czy to broń czy nie, nic więcej się nie liczy. Uśmiechnęłam się i zmusiłam do tego moje oczy. – Jak pan zarabiana życie panie Harlan? Wziął głębszy wdech i usiał nieco głębiej na fotelu. To była najsłabsza wskazówka na to, że mężczyzna jest spięty. Pierwszy prawdziwy ludzki odruch. Ludzie wiercą się. Harlan tego nie robił. Ludzie nie lubią mieć do czynienia z osobami, które wskrzeszają zmarłych. Nie pytajcie mnie dlaczego, ale sprawiamy, że stają się nerwowi. Harlan nie był nerwowy, on nie wykazywał niczego. Po prostu siedział naprzeciwko mnie za biurkiem, odprężony, z nijakimi oczami, uprzejmymi i pustymi. Zakładałam, że skłamał co do powodów przyjścia tutaj i że przyniósł pistolet ukryty tam, gdzie nie było łatwo go zauważyć.

Lubiłam Leo Harlana coraz mniej . Postawiłam mój kubek z kawa na podkładce wciąż się uśmiechając. Uwolnienie rak było pierwszym krokiem. Wyciągniecie broni będzie krokiem drugim, ale miałam nadzieje, że zdołam uniknąć tego kroku. – Chcę żeby wskrzesiła pani jednego z moich przodków, pani Blake. Nie wiem jakie znaczenie ma tutaj, to gdzie pracuje. – Udobruchaj mnie – powiedziałam wciąż się uśmiechając, ale czując że uśmiech ześlizguje się z moich oczu jak topniejący lód. – Dlaczego miałbym to zrobić?– powiedział. – Bo jeśli nie to, będę musiała odmówić przyjęcia sprawy. – Pan Vaughn zainkasował już pieniądze. Zgodził się w pani imieniu. Uśmiechnęłam się i tym razem odnalazłam prawdziwy humor. – Właściwie Bert teraz tylko zarządza interesami w Animators Inc. Większość z nas jest pełnoprawnymi partnerami w firmie, jak w kancelarii prawniczej . Bert załatwia sprawy handlowe, ale on w zasadzie już nie jest moim szefem. Jego twarz jeśli to możliwe stała się spokojniejsza, bardziej skryta, bardziej tajemnicza. To było jak patrzenie na kiepski obraz, który miał wszystkie techniczne szczegóły ale nie miał w sobie żadnego życia. Jedyni ludzie o których wiedziałam, że mogą być tak zamknięci w sobie, to byli ci najbardziej przerażający. – Nie byłem świadom zmiany pani statusu, pani Blake – jego głos stał się o ton głębszy, ale to było puste jak jego twarz. Wzbudzał we mnie każdy możliwy alarm, ale moje ramiona były mocno napięte z potrzeby sięgnięcia po bron jako pierwszej . Bez zastanowienia zsunęłam ręce w dół. Dopiero gdy rekami dotknęłam obicia krzesła zdałam sobie sprawę z tego, co robie. Oboje dążyliśmy do zajęcia lepszej pozycji. Nagle w pokoju pojawiło się napięcie i ciężkie jak niewidzialny piorun . Nie było więcej wątpliwości. Widziałam to w jego pustych oczach i małym uśmiechu na twarzy. To był prawdziwy uśmiech, żadnego fałszu, żadnego udawania. Sekundy dzieliły nas od zrobienia jednej z najbardziej prawdziwych rzeczy, jakie jedna ludzka istota może zrobić drugiej. Byliśmy o krok od pozabijania się. Obserwowałam, nie jego oczy, ale jego górną część ciała, czekając na ten zdradziecki ruch. Nie było już więcej wątpliwości, oboje to wiedzieliśmy. W tym ciężkim napięciu, jego głos brzmiał jak kamień rzucony w dół głębokiej studni. Jego głos sam prawie sprawił, że sięgnęłam po broń. – Jestem zabójcą do wynajęcia, ale nie jestem tu z twojego powodu, Anito Blake.

Nie oderwałam wzroku od jego ciała, ale napięcie nie opadło. – Dlaczego mi to mówisz? – mój głos był bardziej miękki niż jego, prawie wymruczałam to. – Bo nie przyjechałem do St. Louis by kogoś zabić. Naprawdę jestem zainteresowany wskrzeszeniem swojego przodka. – Dlaczego? – zapytałam wciąż obserwując jego ciało i narastające napięcie. – Nawet zabójca może mieć hobby pani Blake. – Jego głos był rzeczowy, fakt , ale jego ciało pozostało bardzo sztywne. Uświadomiłam sobie nagle, że on próbuje mnie nie wystraszyć. Pozwoliłam mojemu spojrzeniu przesunąć się na jego twarz. Była wciąż bez wyrazu, nieruchoma, nienaturalnie pusta, ale widniało na niej coś jeszcze… ślad humoru. – Co jest takie zabawne? – zapytałam. – Nie wiedziałem, że przybycie tutaj aby panią zobaczyć, będzie kuszeniem losu. – Co ma pan na myśli? – Próbowałam trzymać się tej krawędzi napięcia, ale wymykało mi się to. Brzmiał zbyt zwyczajnie, zbyt realnie jak dla mnie wciąż myślącej o chwyceniu broni i strzelaniu w moim biurze. To nagle wydało się odrobinę głupie a jednak… spoglądając w jego martwe oczy, których ten humor nigdy całkowicie nie wypełnił, to nie wydawało się to wcale takie głupie. – Na świecie jest wielu ludzi, którzy z rozkoszą zobaczyli by mnie martwym pani Blake. Są ludzie, którzy włożyliby niemało pieniędzy i wysiłku, by coś takiego się stało, ale nikt nie był tak bliski, aż do dziś. Potrząsnęłam głowa – To nie było blisko. – Normalnie bym się z panią zgodził, ale wiem coś o pani reputacji, wiec nie włożyłem pistoletu tak jak zwykle. Zauważyłaś ciężar kiedy pochyliłem się do przodu ostatnim razem, czyż nie? Skinęłam głowa –Jeżeli byśmy wymierzyli do siebie nawzajem, to wyjęcie broni z twojej kabury byłoby o kilka sekund szybsze niż wewnętrzna kieszeń kurtki, którą mam na sobie. – Więc dlaczego ją ubrałeś? – zapytałam. – Nie chciałem ciebie zdenerwować, przychodząc tutaj uzbrojonym, ale nigdzie się nie wybieram bez broni, więc pomyślałem, że to będzie zręczne, ale ty to zauważyłaś. – Ledwie zauważyłam. – Dziękuję za to, ale oboje wiemy lepiej .

Nie byłam tego taka pewna, ale niech tak będzie. Nie trzeba się kłócić, kiedy wydaje się, że wygrywasz. – Czego pan tak naprawdę chce panie Harlan, jeśli jest to pańskie prawdziwe nazwisko. Uśmiechnął się. – Jak powiedziałem, naprawdę chcę żebyś wskrzesiła mojego przodka. Nie kłamałem na ten temat. – Wydawał się zastanawiać nad czymś przez sekundę. – Dziwne, ale wcale nie skłamałem. – Wyglądał na zaskoczonego. – Minęło wiele czasu odkąd było to prawdą. – Moje kondolencje – powiedziałam. Skrzywił się – Co? – To musi być trudne, nigdy nie być zdolnym do mówienia prawdy. Wiem, że ja uważam to za męczące. Uśmiechnął się i znowu było to lekkie wygięcie warg, które wydawało się być jego prawdziwym uśmiechem. – Nie myślałem o tym od długiego czasu. – Wzruszył ramionami – Sądzę, że przywykłem do tego. Teraz była moja kolej na wzruszenie ramionami. – Być może. Jakiego przodka chcesz wskrzesić i dlaczego? – Dlaczego co? – Dlaczego chcesz wskrzesić tego przodka? – To ma znaczenie? – Zapytał. – Tak. – Dlaczego? – Bo uważam, że nie należy zakłócać spokoju zmarłych nie mając dobrego powodu. Ten mały uśmiech pojawił się ponownie. – Są w tym mieście animatorzy, którzy wskrzeszają zmarłych każdej nocy dla rozrywki. Pokiwałam głowa. – W takim razie wybierz się do jednego z nich. Zrobią wszystko, co zechcesz, bardzo wiele, jeśli cena będzie odpowiednia. – Czy oni będą w stanie wskrzesić zwłoki mające ponad dwieście lat? Potrząsnęłam głowa – To nie ich liga.

– Słyszałem, że animator może wskrzesić zwłoki, z których praktycznie nic nie zostało. Jeśli byłby gotowy do złożenia ofiary z człowieka. – Jego głos był cichy. Znowu potrząsnęłam głowa. – Nie wierz we wszystko, co usłyszysz, panie Harlan. Niektórzy animatorzy mogą wskrzeszać kilkusetne zwłoki przy pomocy ofiar z ludzi. Oczywiście to byłoby zabójstwo, a tym samym byłoby niezgodne z prawem. – Plotki głoszą, że ty to zrobiłaś. – Plotki mogą głosić, co komu się podoba, nie składam ofiar z ludzi. – Więc nie jesteś w stanie wskrzesić mojego przodka. Stwierdził krótko. – Tego nie powiedziałam. Jego oczy rozszerzyły się, co było u niego najbliższe zaskoczeniu. – Możesz wskrzesić prawie dwustuletnie zwłoki bez ludzkiej ofiary? Skinęłam głowa. – Plotka mówiła także o tym, ale nie uwierzyłem. – Tak wiec uwierzył pan, że składam ofiary z ludzi, ale w to, że mogę ożywić kilkusetletnich zmarłych bez tego już nie. Wzruszył ramionami. – Jestem przyzwyczajony do zabijania innych ludzi, nigdy nie widziałem nikogo powstającego z martwych. – Szczęściarz. Uśmiechnął się, a jego oczy trochę się ociepliły. – Więc wskrzesisz mojego przodka? – Jeśli mi podasz wystarczająco dobry powód do zrobienia tego. – Nie dajesz się rozproszyć na długo, prawda pani Blake. – Upór, oto ja – powiedziałam i uśmiechnęłam się. Może spędziłam zbyt wiele czasu wśród naprawdę złych ludzi, ale skoro teraz wiedziałam, że Leo Harlan nie był tu po to by zabić mnie albo kogokolwiek w tym mieście, nie miałam z nim problemu. Dlaczego mu uwierzyłam? Z tych samych powodów, dla których nie uwierzyłam mu za pierwszym razem. Instynkt. – Przeszukałem zapiski dotyczące mojej rodziny w tym kraju tak daleko jak mogłem, ale mojego pierwotnego przodka nie ma w żadnych oficjalnych dokumentach. Sadzę, że od początku podawał fałszywe nazwisko. Do czasu, gdy nie poznam jego prawdziwego nazwiska, nie mogę odnaleźć mojej rodziny Europie. A bardzo bym chciał to zrobić.

– Wskrzesić go, zapytać o jego prawdziwe imię, jego prawdziwy powód przybycia do kraju i złożyć go z powrotem do grobu? – Uczyniłam z tego pytanie. Harlan pokiwał głowa. – Dokładnie. – To brzmi na wystarczający powód. – Więc zrobisz to – powiedział. – Tak, ale nie będzie to tanie. Jestem prawdopodobnie jedynym animatorem w kraju, który może wskrzesić kogoś tak starego bez konieczności składania ludzkiej ofiary. To wolny rynek, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. – Na swój sposób, jestem tak dobry w mojej pracy jak ty w swojej. – Spróbował wyglądać skromnie, ale mu się nie udało. Wyglądał na zadowolonego z siebie, aż po te przeciętne i przerażające brązowe oczy. – Mogę zapłacić pani Blake. Proszę się nie bać. Wymieniłam skandaliczną cenę. Nawet się nie wzdrygnął. Sięgnął do wnętrza marynarki. Powiedziałam. – Nie. – Moja karta kredytowa, nic więcej. Wyjął ręce z marynarki i trzymał je rozczapierzone tak, że widziałam je wyraźnie. – Możesz skończyć papierkowa robotę i zapłacić w sekretariacie. Mam inne spotkania. Prawie się uśmiechnął. – Oczywiście. On wstał. Ja wstałam. Żadne z nas nie zaproponowało uściśnięcia sobie dłoni. Zawahał się pod drzwiami. Zawahał się w połowie drogi do drzwi, ale nie tak blisko, jak zwykle robią to ludzie. Pole do manewru, sami wiecie. – Kiedy możesz wykonać to zlecenie? – Jestem zajęta w tym tygodniu. Mogę znaleźć dla ciebie czas w przyszła środę. Może przyszły czwartek. – Co się dzieje w przyszły poniedziałek i wtorek? – Zapytał. Wzruszyłam ramionami. – Zarezerwowane. – Powiedziałaś i cytuje „Jestem stale zajęta w tym tygodniu.” Później wymieniłaś następną środę.

Znowu wzruszyłam ramionami. Kiedyś nie byłam dobra w kłamaniu. Teraz też nie jestem świetna, ale nie z tych samych powodów. Poczułam jak moje oczy stały się płaskie i puste, ponieważ powiedziałam. – Miałam zamiar powiedzieć, że jestem zajęta przez większość następnych dwóch tygodni. Wpatrywał się we mnie wystarczająco twardo by sprawić, że chciałam się wić. Przemogłam to pragnienie i po prostu posłałam mu zwykłe, niewyraźne, przyjacielskie spojrzenie. – W następny wtorek jest pełnia księżyca – powiedział cichym głosem. Nie dostrzegłam go, walcząc, aby utrzymać mój a twarz nieporuszony i myślałam, że osiągnęłam cel, ale zdradziła mnie mowa ciała. Moje ramiona naprężyły się, moje ręce napięły. Większość ludzi zauważa tylko twoją twarz, nie zwraca uwagi na resztę, ale Harlan był człowiekiem, który zauważa całość. Cholera. – Tak to jest pełnia, jupi, i co z tego? – Mój głos był tak rzeczowy jak tylko dałam radę. Posłał mi mały uśmiech. – Nie jest pani zbyt dobra w byciu skromną, pani Blake. – Nie, nie jestem, ale do tej pory to, że nie jestem wstydliwa, nie było problemem. – Pani Blake – powiedział, prawie się przymilając. – Proszę nie obrażać mojej inteligencji. Pomyślałam o powiedzeniu mu, że to jest tak łatwe, ale powstrzymałam się. Po pierwsze, to nie było wcale takie łatwe; po drugie, obawiałam się trochę gdzie ten sposób zadawania pytań zaprowadziłby mnie. Ja nie zamierzałam pomagać mu poprzez spieszenie z udzielaniem informacji. Gdy mówi się mniej, to drażni ludzi. – Nie obraziłam twojej inteligencji. Zmarszczył brwi, myślę, że ten uśmiech był prawdziwy. Prawdziwy Harlan ukazał się całkowicie. – Plotka głosi, że od kilku miesięcy nie pracowałaś w czasie pełni. Nagle wyglądał na bardzo poważnego, nie groźnego, prawie tak jak bym była nieuprzejma, zapomniała się przy stole albo cos i on poprawiał mnie. – Może jestem Wiccanką. Wiesz, pełnia jest dla nich dniem świętym. A raczej nocą. – Jest pani Wiccanką, pani Blake? Zawsze szybko męczę się grami słownymi. – Nie panie Harlan. Nie jestem.

– Wiec, dlaczego nie pracujesz w noc pełni księżyca? – Studiował moja twarz jakby odpowiedź była z jakiegoś powodu ważniejsza niż być powinna. Wiem, co chciał żebym mu powiedziała. Chciał żebym przyznała, że jestem zmiennokształtną jakiegoś rodzaju. Kłopot w tym, że nie mogłam tego przyznać, bo to nie była prawda. Byłam pierwsza ludzką Nimir-Ra, królową lampartołaków w historii. Odziedziczyłam lamparty po tym jak zostałam zmuszona do zabicia ich starego przywódcy, aby powstrzymać go przed zamordowaniem mnie. Byłam również Bolverkiem lokalnej sfory wilkołaków. Bolverk to ktoś więcej niż ochroniarz, to prawie kat. To był zasadniczo ktoś, kto, robił rzeczy, których Ulfrik nie mógł lub nie chciał zrobić. Richard Zeeman był lokalnym Ulfrikiem. Był moim ukochanym z przerwami od kilku lat. Obecnie znów nie byliśmy ze sobą. Skierował do mnie celną uwagę: „Nie chce kochać kogoś, kto czuje się lepiej z potworami niż ja. Dlaczego mi to powiedział? Co można odpowiedzieć? Cholera, jeśli wiem. Mówią, że miłość pokonuje wszystko. Kłamią. Jako Nimir-Ra i Bolverk, miałam ludzi zależnych od mnie. Brałam wolne podczas pełni, by być z nimi. To było naprawdę proste i nie byłam skłonna do dzielenia się tym, z Leo Harlanem. – Czasami biorę wolne dni, panie Harlan. Jeśli zbiegły się z pełnią zapewniam pana, że jest to przypadkowe. – Plotka głosi, że zostałaś posiekana przez zmiennego kilka miesięcy temu i teraz jesteś jednym z nich. Jego głos wciąż był cichy, ale byłam na to gotowa. Moja twarz, moje ciało wszystko było spokojne, dlatego, że był w błędzie. – Nie jestem zmiennokształtną, panie Harlan. Jego oczy zwęziły się. – Nie wierzę pani, pani Blake. Westchnęłam. – Naprawdę nie obchodzi mnie to czy mi pan wierzy, panie Harlan. To czy jestem likantropem czy nie, nie ma wpływu na to jak dobra jestem w wskrzeszaniu zmarłych. – Plotki głoszą, że jesteś najlepsza, ale powtarzasz mi, że plotki są nieprawdziwe. Czy naprawdę jesteś tak dobra jak mówią, że jesteś? – Lepsza. – Krążą plotki, że wskrzesiłaś całe cmentarzyska. Wzruszyłam ramionami. – Możesz zawrócić w głowie dziewczynie takimi słowami.

– Chcesz powiedzieć, że to prawda? – Czy to naprawdę ważne? Powtarzam: mogę wskrzesić pana przodka panie Harlan. Jestem jednym z kilku, jeśli nie jedynym animatorem w tym kraju, który może to zrobić bez składania ludzkiej ofiary – uśmiechnęłam się do niego moim zawodowym uśmiechem, który był tak jasny i lśniący, i tak pozbawiony znaczenia jak żarówka. – Czy w najbliższą środę lub czwartek będzie panu pasować? Pokiwał głowa. – Zostawię mój numer telefonu, pod którym można mnie znaleźć 24 godziny na dobę. – Czy spieszy ci się panu? – Powiedzmy, że nigdy nie wiem, kiedy oferta, której ciężko się oprzeć pojawi się na mojej drodze. – Nie tylko pieniądze – powiedziałam. Posłał mi ten uśmiech ponownie. – Nie, nie tylko pieniądze, pani Blake. Mam wystarczająco dużo pieniędzy, ale praca, która oferuje nowe cele... Nowe wyzwania. Ja zawsze tego szukam. – Uważaj, czego pragniesz panie Harlan. Zawsze gdzieś tam będzie ktoś większy i gorszy od ciebie. – Nie znalazłem takiego. Wtedy się uśmiechnęłam. – Albo jesteś jeszcze straszniejszy niż się wydaje, albo nie spotkałeś właściwych ludzi. Patrzył na mnie przez dłuższą chwile, aż poczułam, że uśmiech znika z moich oczu. I spotkał swoje mar twe oczy z moimi. W tym momencie to dobrze, że wypełnia mnie cisza i spokój. Było to spokojne miejsce, do którego udawałam się, kiedy zabijałam. Wielkie, białe, statyczne miejsce gdzie nic nie bolało, gdzie nic nie czułam. Patrząc w puste oczy Harlan zastanawiałam się czy i jego umysł jest biały, pusty i statyczny. Prawie zapytałam, ale powstrzymałam się, bo przez chwilę myślałam, że kłamał na temat wszystkiego i miał zamiar spróbować wyciągnąć bron z marynarki. Byłoby to wyjaśnienie, dlaczego chciał wiedzieć czy jestem zmiennokształtną. Przez uderzenie serca lub dwa myślałam, ze muszę zabić pana Leo Harlana. Nie byłam przestraszona ani zdenerwowana, ale przygotowywałam siebie na to. To był jego wybór: życie lub śmierć. Nie było nic prócz przewlekłej wiecznej sekundy gdzie wybory są dokonywane, a życia tracone. Wtedy się otrząsnął prawie jak ptak, który rozkłada swoje pióra z powrotem. – Przypominam, że jestem strasznym człowiekiem, ale nie teraz. To byłoby głupie kontynuować tę grę, to byłoby jak szturchanie grzechotnika kijem.

Po prostu spojrzałam na niego pustymi oczami wciąż znajdując się w pustym miejscu. Mój głos był spokojny, ostrożny a moje ciało to czuło. – Mam nadzieję, że nie okłamał mnie pan dzisiaj, panie Harlan. Posłał mi niepokojący uśmiech. – Ja także, pani Blake, ja także. Po tej dziwnej uwadze otworzył ostrożnie drzwi nie spuszczając ze mnie wzroku. Potem odwrócił się i odszedł szybko, pozostawiając mnie sam na sam z przypływem adrenaliny schnącym jak kałuża u moich stóp. To nie był strach, który pozostawiał mnie słabą, ale adrenalina. Wskrzeszałam umarłych i byłam legalną egzekutorką wampirów. Czy nie byłam na tyle wyjątkowa? Czy nie byłam zbyt straszna by przyciągnąć klientów? Wiedziałam, że powinnam powiedzieć Harlanowi, że nie ma kości, ale powiedziałam mu prawdę. Mogłam wskrzesić, zombie i nikt inny w tym kraju nie mógł zrobić tego bez ludzkiej ofiary. Byłam przekonana, że gdybym odrzuciła propozycje, Harlan znalazłby kogoś, kto to zrobi. Kogoś innego, kto nie ma moich umiejętności, albo mojej moralności. Czasami mamy do czynienia z diabłem nie, dlatego że tego chcemy, ale dlatego że nie chcemy by ktoś inny miał.

Rozdział 2 Cmentarz Linder był jednym z tych nowoczesnych cmentarzy, gdzie nagrobki są ustawione nisko nad powierzchnia ziemi i gdzie nie wolno sadzić kwiatów. To ułatwia koszenie, ale także sprawia, że okolica wydaje się przygnębiająco pusta. Nic tylko płaska ziemia, z małymi podłużnymi kształtami w ciemności. To było tak puste i nieinteresujące jak ciemna strona księżyca, i tak samo radosne. Pokażcie mi cmentarz z grobami i mauzoleami, kamiennymi aniołami płaczącymi nad portretami dzieci, Matką Boską modlącą się za nas wszystkich, z cichymi oczami zwróconymi ku niebu. Cmentarz powinien mieć to coś, aby przypominać przechodzącym ludziom, że istnieje niebo, a nie tylko dziura w ziemi z płytą nagrobną na wierzchu. Byłam tu, aby wskrzesić z martwych Gordona Benningtona, ponieważ Zakład Ubezpieczeń Fidelis miał nadzieje, że popełnił on samobójstwo, a nie że była to przypadkowa śmierć. W grę wchodziły wielomilionowe roszczenia. Policja orzekła śmiertelny wypadek, ale Fidelis nie czuło się usatysfakcjonowane. Zdecydowali się zapłacić moją dość wysoką należność w nadziei na milionowe oszczędności. Ja byłam droga, ale nie aż tak kosztowna. W porównaniu z tym, co mieli do stracenia, to byłam niczym okazja. Na cmentarzu stały trzy grupy samochodów. Dwie z nich stały, co najmniej pięćdziesiąt stóp od siebie, ponieważ zarówno adwokat pani Bennington jak i szef Fidelis, Arthur Conroy, ograniczali kontakt ze sobą.

Trzecia grupa była zaparkowana pomiędzy nimi. Oznaczony samochód policyjny i nieoznaczone auto. Nie proście mnie o wyjaśnienie, skąd wiedziałam, że to nieoznakowany samochód policji, on po prostu tak wyglądał. Zaparkowałam z tyłu pierwszej grupy aut. Wysiadłam z mojego nowiutkiego Jeepa Grand Cherokee, który został zakupiony częściowo za pieniądze otrzymane za mojego teraz już nieistniejącego Jeepa Country Squire. Firma ubezpieczeniowa nie chciała uregulować mojej polisy. Nie chcieli uwierzyć, że hienołaki zjadły Country Squire. Wysłali kilka osób do zrobienia zdjęć i pomiarów, i do obejrzenia śladów krwi. W końcu zapłacili, ale również rozwiązali moją polisę. Teraz płacę miesiąc w miesiąc nowej firmie, która udzieli mi pełnoprawnej polisy, wtedy i tylko wtedy, gdy nie zniszczę innego samochodu przez dwa lata. Małe szanse na to. Moja sympatia była po stronie rodziny Gordona Benningtona. Oczywiście trudno żywić sympatię do firmy ubezpieczeniowej, która stara się wykręcić od zapłacenia wdowie z trójką dzieci. Samochód najbliżej mnie okazał się tym z Fidelis Insurance. Arthur Conroy podszedł do mnie i wyciągnął rękę. Był wysoki, miał przerzedzone blond włosy sczesane na łysinę, próbując ją ukryć, okulary w srebrnych ramkach, które otaczały duże szare oczy. Jeżeli jego brwi i rzęsy byłyby ciemniejsze, oczy byłyby jego najlepsza cecha wyglądu. Ale jego oczy były tak duże i niczym nieprzyozdobione, że wyglądał prawie jak żaba. Albo moja ostatnia sprzeczka z zakładem ubezpieczeń uczyniła mnie tak nieżyczliwą. Możliwe. Conroy towarzyszył mi idąc do zwartej ściany mężczyzn w ciemnych garniturach. Uścisnęłam rękę Conroya i spojrzałam za niego na dwóch mężczyzn o wzroście powyżej 6 stóp. – Ochroniarze? – Zrobiłam z tego pytanie. Oczy Conroya rozszerzyły się – Skąd wiedziałaś? Potrząsnęłam głowa. – Oni wyglądają jak ochroniarze panie Conroy. Uścisnęłam dłonie z dwoma innymi osobami z Fidelis. Nie zaoferowałam uścisku dłoni ochroniarzom. Większość z nich nie uściśnie ręki nawet, jeśli im się to oferuje. Nie wiem czy to nie pasuje do wizerunku twardego faceta czy po prostu chcą mieć wolne dłonie by móc wyjąć pistolet. Tak czy inaczej, ja nie zaoferowałam i oni też nie. Ciemnowłosy ochroniarz z ramionami tak szerokimi jak ja jestem wysoka przynajmniej się uśmiechnął. – Wiec ty jesteś Anita Blake. – A ty? – Rex, Rex Canducci. Uniosłam brwi patrząc na niego. – Rex to naprawdę twoje imię?

Roześmiał się, ten zaskoczony wybuch śmiechu, który jest tak męski i zwykle przeznaczony specjalnie dla kobiet. – Nie. I nie przeszkadzało mi to, jego prawdziwe imię było prawdopodobnie czymś żenującym jak Florence, lub Rosie. Drugi ochroniarz był cichym blondynem. Patrzył na mnie małymi bladymi oczami. Nie lubiłam go. – A ty? – Zapytałam. Mrugnął jakby moje pytanie go zaskoczyło. Większość ludzi ignoruje ochroniarzy trochę ze strachu, bo nie wiedzą, co zrobić, gdyż nigdy żadnego nie spotkali, niektórzy, bo maja oni ochroniarzy za meble, które są ignorowane aż do użycia. Zawahał się, potem powiedział. – Balfour. Poczekałam sekundę, ale nie dodał nic innego. – Balfour jedno słowo jak Madonna, albo Cher? – Zapytałam łagodnym głosem. Jego oczy zwęziły się, ramiona trochę napięły. Był zbyt łatwy do szarpnięcia. Skierował spojrzenie w dół w poczuciu zagrożenia, ale był po prostu mięśniem. Przerażająco wyglądał, i wiedział to, ale może jeszcze nie bardzo. Rex zainterweniował: – Myślałem, że będziesz wyższa – zrobił z tego żart głosem „jestem szczęśliwy, że cię spotkałem”. Ramiona Balfour zrelaksowały się, napięcie odeszło. Widocznie wcześniej ze sobą współpracowali i Rex wiedział, że jego partner nie był najbardziej stabilnym ciasteczkiem w pudełku. Spotkałam oczy Rexa. Balfour byłby problemem gdyby sprawy potoczyły się źle, zareagowałby przesadnie. Rex nie. Usłyszałam podniesione głosy, jeden z nich należał do kobiety. Cholera. Powiedziałam jej prawnikom żeby zabrali ja do domu. Albo mnie zignorowali, albo nie byli wstanie powstrzymać jej zwycięskiej osobowości. Miły policjant cywilnym ubraniu mówił do niej spokojnym głosem, ale niosącym się w cichym gwarze, starając się utrzymać ją pięćdziesiąt stóp od Conroya. Tydzień temu ona uderzyła prawnika prosto w twarz a on jej oddał. Następnie przyłożyła mu pięścią w szczękę i posłała go na tyłek. To było zanim urzędnik sadowy wkroczył i zdołał ich rozdzielić. Byłam na wszystkich tych pokazach, ponieważ byłam częścią ugody sadowej czy coś w tym rodzaju. Dziś rozstrzygnę problem. Jeśli Gordon Bennington powstanie z grobu i powie, że zmarł w skutek wypadku, to Fidelis zapłaci. Jeśli przyzna się do samobójstwa pani Bennington nie dostanie nic. Nazywałam ją panią Bennington na jej życzenie. Kiedy zwróciłam się do niej panno Bennington prawie odgryzła mi głowę. Nie była jedną z wyzwolonych kobiet. Ona lubiła być żoną i matką. Cieszyłam się, bo to oznaczało więcej wolności dla reszty z nas.

Westchnęłam i ruszyłam białym, wysypanym żwirem podjazdem w kierunku rosnących głosów. Minęłam umundurowanego glinę, opierającego się o swój samochód. Kiwnęłam głowa. – Cześć. Odwzajemnił kiwnięcie, a jego oczy były skierowane przede wszystkim na ludzi z ubezpieczenia, to jego praca upewnić się żeby nie zaczęli sprawiać problemów. A może po prostu nie podobał mu się rozmiar Rexa i Balfoura. Obaj mężczyźni ważyli ponad sto funtów. Był szczupły jak na policjanta i wciąż miał to niedoświadczone spojrzenie, jakby nie pracował długo i jeszcze nie mógł się całkiem zdecydować czy chce w ogóle pracować. Pani Bennington krzyczała na miłego urzędnika, który wszedł jej w drogę. – Ci dranie wynajęli ja, a ona będzie robić to, co jej każą Ona zmusi Gordona do kłamstwa, ja to wiem. Westchnęłam. Chciałabym wszystkim wyjaśnić, że zmarli nie kłamią. Praktycznie tylko sędzia mi wierzył, i gliny. Myślę, że Fidelis uważał, że moje honorarium było uzależnione od wyniku, a pani Bennington myślała to samo. W końcu zauważyła mnie ponad gliniarzem z szerokimi ramionami. W jej wysokich obcasach była wyższa niż urzędnik. To oznaczało, że była wysoka, ale nie za bardzo. On miał może maksymalnie 5 stóp i 9 cali. Spróbowała przecisnąć się obok niego, krzycząc na mnie teraz. On przesunął się tylko na tyle, żeby zablokowany drogę, ale nie miał jaj jej złapać. Ona uderzył go w ramię i skrzywiła się na niego. To zatrzymało jej krzyk na sekundę – Zejdź mi z drogi – powiedziała. – Pani Bennington – mruknął głębokim głosem – Pani Blake jest tu na zlecenie sadu. Musi pani pozwolić wykonać jej swoja prace. – Miał krótkie siwe włosy, trochę dłuższe na czubku. Nie sadziłam, że to moda, raczej on od jakiegoś czasu nie miała czasu pójść do fryzjera. Spróbowała przecisnąć się obok niego jeszcze raz i tym razem złapała go jakby chciała usunąć go ze swojej drogi. Nie był wysoki, ale był barczysty i kwadratowo zbudowany, jak blok mięsni. Szybko zrozumiała, że nie zdoła go popchnąć, wiec spróbowała go obejść, wciąż zdecydowana podzielić się ze mną swoją opinią. Musiał chwycić ją za ramię, aby utrzymać ją z dala ode mnie. Podniosła na niego rękę, ale jego głęboki głos doszedł wyraźnie w tą cichą październikową noc. – Jeśli pani mnie uderzy, to zakuję panią w kajdanki i wsadzę do samochodu, dopóki my tutaj nie skończymy pracy. Zawahała się, podniosła rękę, ale musiała dostrzec coś w jego twarzy, wciąż odwróconej ode mnie, co powiedziało jej, że najwyraźniej mówił poważnie. Ton jego głosu był dla mnie wystarczający. Zrobiłabym to, co kazał. W końcu opuściła rękę. – Stracisz odznakę, jeżeli mnie dotkniesz.

– Uderzenie policjanta jest uważane za przestępstwo pani Bennington – powiedział tym głębokim głosem. Nawet przy świetle księżyca widać było zdziwienie na jej twarzy, jakby wcześniej nie zdawała sobie sprawy, że jakiekolwiek reguły mogą zostać zastosowane wobec niej. Realizacja wydawała się odebrać jej dużo energii. Usiadła z powrotem i pozwoliła kadrze prawników w ciemnych garniturach odprowadzić ją odrobinę dalej od miłego policjanta. Tylko ja byłam na tyle blisko, by usłyszeć jak on mówi, – Gdyby ona była moją żoną też bym się zastrzelił. Roześmiałam się, nie mogłam się powstrzymać. Obrócił się, miał oczy pełne gniewu, przygotowany do obrony, ale cokolwiek zobaczył w mojej twarzy, sprawiło, że się uśmiechnął. – Uważaj się za szczęściarza – powiedziałam – widziałam panią Beninngton wielokrotnie. – Podałam swoja rękę. Uścisnął ją w sposób biznesowy, dobry, silny. – Porucznik Nicols, i moje wyrazy współczucia z powodu konieczności pracy z… – zawahał się. Dokończyłam zdanie za niego – … z tą zwariowaną suką. Myślę, że tego wyrażenia szukałeś. Pokiwał głowa. – To jest to wyrażenie. Współczuje wdowie i dzieciom i dałbym im te pieniądze, które należą do nich, – powiedział, – ale ona sprawia, że strasznie trudno współczuć jej osobiście. – Zauważyłam to – powiedziałam, uśmiechając się. Zaśmiał się i sięgnął do płaszcza po paczkę papierosów – Chcesz? – Myślę, że nie tutaj na otwartej przestrzeni. Poza tym zasłużyłeś sobie na to zajmując się nasza wspaniała panią Beninngton. Schował papierosy jednym z tych wyćwiczonych gestów wieloletnich palaczy. – Jeśli Gordon Beninngton powstanie z grobu i powie, że sam się zabił, ona ma zamiar zmienić się w balistyczny pocisk. Nie mogę jej zastrzelić, ale nie jestem pewien, co więcej będę w stanie z nią zrobić. – Może jej prawnicy mogą przywołać ją do porządku. Myślę, że jest ich wystarczająco wielu, aby ja przytrzymać. Włożył papieros do ust i dalej mówił. – Oni będą pieprz… strasznie bezużyteczni, tego, że stracą swoje wynagrodzenie. – Pieprzenie bezużyteczni, poruczniku, pieprzenie bezużyteczni, to jest wrażenie, którego szukasz.

Zaśmiał się znowu na tyle mocno, że musiał wyjąć papieros z ust. – Pieprzenie bezużyteczni, tak to jest to wyrażenie. Włożył ponownie papierosa w usta i wziął jedna z tych wielkich metalowych zapalniczek, jakich nie widzisz zbyt często. Pomarańczowo– czerwony płomień rozgorzał, ponieważ jego ręce przykryły ja automatycznie, chociaż nie było żadnego wiatru. Kiedy koniec jego papierosa jasno się świecił, zamknął zapalniczkę, schował ja do kieszeni, wziął papierosa do ust i zaciągnął się długą linią dymu. Mimowolnie zrobiłam krok do tyłu, by uniknąć wdychania dymu, ale byliśmy na zewnątrz i pani Bennington wystarczyłam, aby doprowadzić kogoś do zapalenia. Albo do wypicia drinka? – Nie możesz wezwać większej liczby ludzi? – Oni też nie będą mogli jej zastrzelić – powiedział Nicols. Uśmiechnęłam się. – Nie, ale może mogliby utworzyć ze swoich ciał mur i powstrzymać przed zranieniem kogokolwiek. – Prawdopodobnie mogłem wziąć jeszcze jednego mundurowego, może dwóch, ale ona ma powiązania z wysokiej rangi oficerami, ponieważ ma pieniądze i rezultacie dziś wieczorem może ich mieć jeszcze więcej. Ale jest pieprzenie nieprzyjemna. Wydawał się cieszyć wymawiając słowo na P, prawie tak bardzo jak z palenia papierosa, jakby przy rozpaczy wdowy musiał uważać na język i to go męczyło. – Jej polityczne wpływy są nieco nadszarpnięte? – Zapytałam. – Gazety pokazują Conroya na głównych stronach. Władze martwią się, że to zmieni się w bałagan i nie chcą żeby ten bałagan dotknął i ich. – Wiec zdystansują się w przypadku, gdy cos robi się bardziej niefortunne, – powiedziałam. Mocno zaciągnął się papierosem, trzymając go niemal w ten sposób jak ludzie palący skręty, następnie pozwolił by dym wyleciał z jego ust i nosa, gdy mi odpowiadał. – Zdystansować się, to słowo pasuje. – Wpłacanie kaucji, zmiana statku, porzucanie statku... Znowu się roześmiał, ale nie skończył wydmuchiwania całego dymu wiec trochę się udławił, ale nie wydawał się tym przejmować. – Nie wiem czy naprawdę jesteś taka zabawna czy po prostu potrzebuje śmiechu. – To stres, – powiedziałam – większość ludzi nie uważa mnie w ogóle za zabawna. Rzucił mi ukośne spojrzenie zadziwiająco jasnych oczu. Obstawiałam, że były niebieskie w świetle słonecznym. – Słyszałem o tobie, że jesteś wrzodem na tyłku i działasz na wiele osób w niewłaściwy sposób.

Wzruszyłam ramionami. – Dziewczyna robi to, co może. Uśmiechnął się. – Ale ci sami ludzie, którzy powiedzieli, że potrafisz być wrzodem na tyłku, nie mieli problemów z praca z tobą. Faktem jest pani Blake, – rzucił papierosa na ziemię – że powiedzieli, że wola zabrać ciebie jako wsparcie niż prawdziwego glinę. Nie wiedziałam, co mu odpowiedzieć. Nie ma większej pochwały od policjanta niż to, że zabierze cię jako wsparcie w sytuacji życia i śmierci. – Sprawiasz, że się rumienię poruczniku Nicols – powiedziałam to nie patrząc na niego. Zdawało się, że spoglądał na wciąż tlący się papieros na białym żwirze. – Zerbrowski z RIPT powiedział, że nie rumienisz się często. – Zerbrowski jest wesołym lubieżnym gównem – powiedziałam. Zachichotał głębokim tubalnym śmiechem i przydeptał papierosa tak, że nawet niewielki blask był zagubiony w ciemnościach. – Oj jest, jest. Czy kiedykolwiek spotkałaś jego żonę? – Spotkałam Katie. – Czy zastanawiałaś się kiedyś jak udało mu się ja usidlić? – Za każdym cholernym razem, gdy ją widzę. Westchnął. – Zadzwonię po inny radiowóz, postaram się o dwóch mundurowych. Idę to zrobić i utrzymać piekło z dala od tych ludzi. –Idź – powiedziałam. Poszedł wykonać telefon. Ja poszłam zabrać mój sprzęt do wskrzeszania zombi. Ponieważ moim głównym narzędziem jest maczeta dłuższa niż moje przedramię, to zostawiłam ją w samochodzie. Maczeta wykazuje tendencję do zastraszania ludzi. Dziś wieczorem bardzo mocno będę się starała nie wystraszyć ochroniarzy albo miłych panów policjantów. Byłam prawie pewna, że nic, co bym zrobiła nie mogło wystraszyć pani Bennington. Byłam również całkiem pewna, że nic, co mogłam zrobić nie mogło jej uszczęśliwić.

Rozdział 3 Mój sprzęt do wskrzeszania zombie znajdował się w szarej gimnastycznej torbie Nike. Niektórzy animatorzy używają skomplikowanych walizek. Widziałam jednego, który miał małą walizkę, przekształcaną w stół jak u czarownika albo ulicznego sprzedawcy. Ja natomiast upewniłam się, że wszystko jest ciasno spakowane, tak, aby nic się nie rozbiło, ani nie porysowało, a poza tym nie widziałam sensu bycia bardziej fantazyjną niż potrzeba. Jeśli

ludzie chcieli zobaczyć widowisko, to powinni pójść do Cyrku Potępieńców i tam mogli przyjrzeć się jak zombie wypełzają z grobu goniąc aktorów, którzy udają, że są nimi przerażeni. Nie byłam artystką, byłam animatorką a to była praca. Co roku podczas Halloween muszę odrzucać zaproszenia na przyjęcia, gdzie ludzie chcą wskrzesić zombie wraz z wybiciem północy, albo zrobić jakiś inny nonsens. Moja przerażająca reputacja sprawiła, że coraz więcej osób chciało bym przyszła ich przerazić. Powiedziałam Bertowi, że zawsze mogę zacząć grozić, że zastrzelę wszystkich imprezowiczów, to będzie dopiero przerażające. Bertowi nie było do śmiechu. Ale przestał prosić mnie abym chodziła na przyjęcia. Zostałam przeszkolona by nakładać maść na twarz, rąk i serca. Zapach rozmarynu był jak wąchanie choinki, budził we mnie ogromną nostalgię, ale nie używałam już maści. Wskrzesiłam zmarłych w nagłych wypadkach bez niej, nie raz, co dało mi do myślenia. Niektórzy wierzyli, że to pomaga duchom wchodzić w ciebie, więc moce mogą zostać użyte do wskrzeszenia zmarłych. Większość, przynajmniej w Ameryce, wierzyła, że zapach i dotyk ziołowej mieszanki wzmacnia psychiczne zdolności albo w ogóle je otwiera umożliwiając im działanie. Ja nigdy nie miałam problemów ze wskrzeszaniem zmarłych. Moje psychiczne zdolności zawsze były gotowe do ożywiania umarłych. Więc wciąż nosiłam maść na wszelki wypadek, ale nie używałam jej zbyt często. Są trzy rzeczy, których nadal potrzebuję do wskrzeszania: stal, świeża krew i sól. Chociaż sól w rzeczywistości służy do odesłania zombie do grobu, gdy już skończysz z nimi. Ja obcięłam listę mojego sprzętu do absolutnego minimum, a ostatnio zredukowałam go jeszcze bardziej. I mam na myśli „cięcie” dosłownie. Moja lewa ręka była pokryta bandażami. Użyłam czystych, więc nie wyglądała jak jasnobrązowa wersja ręki mumii. Na moim lewym przedramieniu były większe bandaże. Wszystkie rany miałam z własnej winy, co zaczynało mnie wkurzać. Uczyłam się jak kontrolować moje paranormalne moce z Marianne, która była osobą mającą parapsychologiczne zdolności, gdy ją spotkałam, ale stała się czarownicą. Teraz była Wiccanką. Nie wszystkie czarownice są Wiccankami i jeśli Marianne byłaby innym rodzajem czarownicy nie musiałabym się ciąć. Marianne jako moja nauczycielka dzieliła ze mną część mojego karmicznego długu, albo jej grupa– sabat tak wierzyła. Fakt, że zabijałam zwierzęta i wskrzeszałam zmarłych trzy cztery razy, prawie każdej nocy sprawił, że jej sabat czarownic zaczął narzekać na to. Magia krwi jest czarną magią dla Wiccan. Odbieranie życia dla magicznych celów,jakiekolwiek to życie, nawet kurczaka, jest bardzo czarną magią. Jak Marianne mogła związać się z kimś, kto był tak... zły? Zażądali wyjaśnień. Aby pomóc moim karmicznym obciążeniom Marianne i moim, jak sabat zapewnił mnie – starałam się wskrzeszać zmarłych bez zabijania czegokolwiek. Robiłam to w sytuacjach awaryjnych bez zwierząt na ofiarę,więc wiedziałam, że to możliwe. Ale niespodzianka, niespodzianka – to prawda mogę wykonywać swoją pracę bez zabijania, ale nie mogłam jej wykonywać bez świeżej krwi. Magia krwi to wciąż czarna magia dla Wiccan, więc co?

Kompromis brzmiał, że będę używać tylko własnej krwi. Nie byłam pewna czy to będzie działać. Ale zadziałało, przynajmniej przy ostatnim zmarłym. Zaczęłam, więc od nacięcia mojego lewego przedramienia, ale szybko straciło to swój urok, bo musiałam to robić trzy lub więcej razy w nocy. W takim razie polubiłam nakłuwanie palców. Tyle krwi było wystarczające dla zmarłych poniżej sześciu miesięcy. Ale zabrakło mi palców, a moje ramię miało dosyć blizn. Również stwierdziłam, że gdy ćwiczyłam leworęczne strzelanie, byłam wolniejsza, ponieważ cięcia szalenie bolały. Nie mogłam ciąć mojej prawej ręki, bo nie mogłam sobie pozwolić by prawa była wolniejsza. Uznałam, że choć jest mi przykro, to muszę zabić kilka kurczaków albo kóz, aby wskrzeszać zmarłych, życie zwierzęcia nie było warte mojego własnego. Tak jak powiedziałam, całkowicie samolubna potrzeba. Naprawdę miałem nadzieję, że niewielkie cięcia wyleczą się natychmiast. Dzięki mojej więzi z Jean–Claude, wampirzym mistrzem miasta, leczyłam się bardzo szybko. Małe cięcia nie leczyły się szybko. Marianne powiedziała, że to prawdopodobnie, dlatego, że używałam magicznego ostrza. Ale ja lubię moją maczetę. Prawdę mówiąc nie byłam w stu procentach pewna, czy mogłam wskrzesić zmarłych tylko ukłuciem bez magicznego ostrza. I tu był problem. Miałam zamiar zadzwonić do Marianne i powiedzieć jej, że oblałam test Wiccan na bycie dobrym. Dlaczego oni powinni być inni? Najbardziej prawicowe chrześcijańskie grupy też mnie nienawidziły. Spojrzałam na stojącą za moimi plecami publiczność. Dwóch nowych umundurowanych policjantów dołączyło do porucznika Nicolsa i pierwszego oficera. Policja stała pośrodku dwóch grup, które dostały pozwolenie podejścia wystarczająco blisko do grobu by usłyszeć, co powie zombie. To było mniej niż 50 stóp2, ale obie strony potrzebowały usłyszeć Gordona Benningtona, i tak sędzia zarządził. Owy sędzia w rzeczywistości dołączył do nas, wraz z protokolantem sądowym i jego małą maszyną. Przyprowadził również dwóch krzepko wyglądających pomocników, co dało mi do myślenia, że jest jeszcze bystrzejszy niż wyglądał i byłam jeszcze bardziej pod wrażeniem niż wcześniej. Nie każdy sędzia uzna zombie jako dowód. Dziś wieczór cmentarz Lindel był sądem. Cieszyłam się, że nie nakręcą z tego TV sądowego. To był właśnie rodzaj dziwnych pierdoł, które lubili emitować w telewizji. Wiesz, transseksualista w areszcie, nauczycielka gwałcąca, trzynastoletniego ucznia, zawodowy gracz footballowy w procesie o zabójstwo. Proces O. J. Simpsona3 nie miał dobrego wpływu na amerykańską telewizję Sędzia powiedział swoim grzmiącym sądowym głosem, który odbił się echem w dziwnej płaskiej pustce cmentarza. – Zaczynaj pani Blake, wszyscy już się zgromadzili.

2

15,24 metra

3

Zawodnik futbolu amerykańskiego i aktor filmowy. http://pl.wikipedia.org/wiki/O.J._Simpson

Normalnie ucięłabym głowę kurczakowi i użyłabym jego ciała by zrosić krwią wkoło, krąg mocy, otaczający, zombi kiedy ten zostanie wskrzeszony tak, że to nie zdołałby opuścić tego miejsca. Koło również pomagało skupiać moc i zwiększać energię. Ale nie miałam żadnego kurczaka w tym momencie. Była szansa, że gdybym postarała się o dość krwi z mojego ciała, abym mogła spacerkiem stworzyć kółeczko mocy, zostałabym wykończona jak na tę noc, zbyt cierpiąca na zawroty głowy, i zbyt roztargniona by robić coś jeszcze. Więc co moralnie prawy animator powinien zrobić? Westchnęłam i wyjęłam z pochwy maczetę i usłyszałam kilka gwałtownych wdechów za mną. To było duże ostrze, ale stwierdziłam, że przy ucinaniu głowy kurczakowi jedną ręką potrzebuje dużego, ostrego ostrza. Wpatrywałam się w moją lewą rękę i próbowałam znaleźć miejsce, które było wolne od bandażów. Położyłam najwyższą krawędź ostrza naprzeciwko mojego środkowego palca (symbolika nie został stracona na mnie) i nacisnęłam. Trzymałam maczetę zbyt ostrą, by ryzykować przeciągnięcie ostrza w dół po moim palcu. Byłoby to niefajne, gdybym potrzebowała szwów, bo przecięłam zbyt głęboko. Cięcie nie zabolało od razu, co oznaczało, że prawdopodobnie było głębsze niż chciałam. Podniosłam rękę, więc światło księżyca spadło na nią i zobaczyłam jak podchodziła w górę pierwsza ciemna warstwa krwi. W momencie, kiedy to zobaczyłam, cięcie zabolało. Dlaczego wszystko sprawia gorszy ból, gdy zdajesz sobie sprawę, że krwawisz? Zaczęłam chodzić w koło trzymając stalowy koniec skierowany w dół, moje palce krwawiły prosto na ziemię, tak, że okazjonalnie krople spadały na podłoże. Nigdy tak naprawdę nie poczułam, jak maczeta tworzy zaklęty krąg, przeze mnie, dopóki nie przestałam zabijać zwierzęta. To prawdopodobnie zawsze było jak stalowy ołówek rysujący koło, ale nigdy nie czułam tego ponad mocniejszym strumieniem śmierci. Czułam jak każda kropla krwi czuła głód ziemi, niemal tak jak deszcz w suszę, ale to nie wilgoć ziemia piła, to była moc. Wiedziałam, kiedy przechodziłam wokół kamienia nagrobnego, bo w momencie, kiedy dotknęłam miejsca, w którym zaczęłam, koło się zamknęło, wywołując mrowienie skóry, pośpiech jeżący włos na głowie. Odwróciłam się twarzą do nagrobka, uczucie okręgu wokół mnie było jak niewidzialne drżenie powietrza. Podeszłam do kamienia nagrobnego, który był w dalekim końcu koła. Stuknęłam w nagrobek maczetą. – Gordonie Bennington ze stalą wzywam cię z grobu – dotknęłam krwawiącą ręką zimnego kamienia. – Z krwią wzywam cię z grobu. Wysłuchaj mnie teraz Gordonie Bennington usłysz i usłuchaj. Ze stalą krwią i mocą rozkazuje ci powstać z twojego grobu. Powstań z grobu i chodź wśród nas. Ziemia zafalowała jak ciężka woda i wyrzuciła ciało w górę. W filmach zombie zawsze wyczołgują się z grobu z wyciągniętymi rękami, jakby ziemia starała się zatrzymać ich w więzieniu, ale w większości przypadków, ziemia poddaje się swobodnie i zombie po prostu podnosi się do góry jak coś pływające na powierzchni cieczy. Nie było żadnych kwiatów mogących utrudnić im drogę tym razem, nic dla ciała, aby się potknąć, wtedy zombie usiadł i rozejrzał się.

Jedna rzecz, jaką zauważyłam to, że bez zabijania zwierząt mój zombie nie był taki ładny. Z kurczakiem mogłam sprawić, że Gordon Bennington wyglądałby jak na zdjęciu w gazecie. Przy użyciu mojej własnej krwi wyglądał na to, czym był, na ożywionego trupa. On nie był okropny, widziałam dużo gorsze, ale wdowa krzyknęła i głośno zaczęła szlochać. Istniała więcej niż jedna przyczyna, dla której chciałam by pani Bennington została w domu. Ładny niebieski garnitur, ukrywał rany w klatce piersiowej, które go zabiły. Ale wciąż można było powiedzieć, że był zmarły. To był dziwny kolor jego skóry. Sposób, w jaki ciało zaczęło zapadać się na jego kościach policzkowych. Jego oczy pozostawały zbyt okrągłe, zbyt duże, zbyt nieprzykryte niczym, jak przewracały się w oczodołach ledwie otoczonych woskowatym ciałem. Jego włosy były niejednolite, wyglądały jakby rosły. Ale to było złudzenie spowodowane kurczeniem się jego ciała. Włosy i paznokcie nie rosną po śmierci wbrew powszechnemu przekonaniu. Była jeszcze jedna rzecz, którą musiałam zrobić, aby pomóc Gordonowi Benningtonowi mówić. Krew. „Odyseja” opowiadała o krwawej ofierze, którą kazano złożyć duchowi zmarłego jasnowidza, aby doradził Odyseuszowi. To bardzo stary truizm, że zmarli łakną krwi. Podeszłam teraz po twardym gruncie i uklękłam obok jego zaskoczonej, pomarszczonej twarzy. Nie mogłam wygładzić mojej spódnicy z tyłu, ponieważ w jednej ręce miałam maczetę, a druga krwawiła. Każdy dostał miłe długie mignięcie mojego uda, ale to naprawdę się nie liczyło, właśnie miałam zrobić rzecz, która przeszkadzała mi najbardziej od momentu, kiedy przestałam składać w ofierze drób. Wyciągnęłam rękę w kierunku twarzy Gordona Benningtona. – Pij, Gordonie, pij moją krew i przemów do nas. Te okrągłe walcowate oczy popatrzyły na mnie, potem jego zapadnięty nos wyłowił zapach krwi złapał moją rękę obydwoma dłońmi i obniżył swoje usta do rany. Jego ręce były Jak zimny wosk z kijami w środku. Nie miał prawie wcale ust, więc jego zęby naciskały blisko na moje ciało, ponieważ ssał moją rękę. Jego język zamachnął się tam i z powrotem na ranie jak coś oddzielnego i żywego w jego ustach karmiące się ode mnie. Wzięłam głęboki stabilizujący oddech, wdech i wydech, wdech. Nie zwymiotuję. Nie. Nie wprawię siebie w zakłopotanie przed tak wieloma ludźmi. Gdy pomyślałam, że ma dość powiedziałam. – Gordonie Bennington. Nie zareagował, ale trzymał usta przyciśnięte do rany, a jego ręce ściskały mój nadgarstek. Bokiem maczety stuknęłam łagodnie czubek jego głowy. – Panie Bennington, ludzie czekają, aby z panem porozmawiać. Nie wiem czy to moje słowa czy dotknięcie ostrza, ale spojrzał w górę i powoli zaczął wycofywać się z mojej ręki. Jego oczy wyglądały teraz bardziej jak jego. Krew zawsze wydawała się to robić, wypełniać ich z powrotem sobą. – Czy ty jesteś Gordon Bennington? – Zapytałam. To była formalność. Potrząsnął swoją głową. Sędzia powiedział. – Potrzebujemy twojej jasnej odpowiedzi panie Bennington, do zapisu.

Popatrzył na mnie. Powtórzyłam to, co powiedział sędzia i Bennington powiedział. – Ja jestem Gordon Bennington. Jedną z dobrych stron wskrzeszania zmarłych tylko za pomocą mojej krwi jest to, że zawsze wiedzą, że nie żyją. Wskrzeszałam ich nieraz, gdy tego nie wiedzieli, i to było wredne mówić komuś, że nie żyje i że właśnie muszę złożyć go do grobu. To było prawdziwym koszmarem. – Jak pan umarł Bennington? – Zapytałam. Westchnął wciągając powietrze i usłyszałam świst, ponieważ większej części prawej strony jego klatki piersiowej brakowało. Garnitur to zakrywał, ale widziałam sądowe zdjęcia. Ponadto wiedziałam, jakie zniszczenia wyrządza strzelba o szerokości dwunastu z bliskiej odległości. –Zostałem postrzelony. Było za mną napięcie, czułam je ponad brzęczeniem kręgu mocy. –Jak zostałeś postrzelony?– Zapytałam spokojnym, kojącym głosem. – Postrzeliłem się na schodach do piwnicy. Rozległ się okrzyk triumfu z jednej strony tłumu i niemy krzyk drugiej. – Czy postrzeliłeś się celowo? – Zapytałam. – Nie oczywiście, że nie. Potknąłem się, broń wypadła, to takie głupie. Takie głupie. Było dużo okrzyków za mną, ponieważ pani Bennington wrzasnęła. – A nie mówiłam, mała dziwko… Odwróciłam się i zawołałam – Sędzio Flatcher, słyszał pan to wszystko? –Większość tego – powiedział. Odwrócił się i odkrzyknął donośnym głosem do końca drogi. – Pani Bennington, jeśli słuchała pani spokojnie wystarczająco długo, pani mąż właśnie powiedział, że zginął w wypadku. – Gail, – głos Gordona Benningtona był niepewny, – Gail jesteś tam? Nie chciałam łez pojednania nad grobem. – Czy skończyliśmy, sędzio? Mogę go złożyć z powrotem? – Nie– to pochodziło od prawników Fidelis Insurance. – Mamy pewne pytania do pana Benningtona. Zadawali pytania, początkowo musiałam powtarzać je dla Benningtona, aby mógł odpowiedzieć, ale poprawił się przy odpowiadaniu. Nie wyglądał lepiej fizycznie, ale zebrał się w sobie, stał się bardziej czujny, bardziej świadomy swojego otoczenia. Dostrzegł swoją żonę i powiedział. – Gail, tak bardzo przepraszam. Miałaś rację z tą bronią. Nie byłem wystarczająco ostrożny. Przepraszam, że zostawiłem ciebie i dzieci.

Pani Bennington podeszła do nas ze swoimi prawnikami w rzędzie za nią. Myślałam, że będę musiała zatrzymać ją z dala od grobu, ale stanęła poza kręgiem, jakby mogła go wyczuć. Czasami ludzie okazują się zaskakująco psychicznie uzdolnieni. Wątpię, czy była świadoma, dlaczego przestała posuwać się naprzód. Oczywiście trzymała ręce szczelnie przy swoim ciele. Nie wyciągnęła ręki, aby dotknąć swojego męża. Nie wydawało mi się by chciała wiedzieć, jaka ta woskowa skóra jest w dotyku. Nie mogłam jej winić. Conroy i jego prawnicy starali się trzymać zadawania pytań, ale sędzia powiedział. – Gordon Bennington odpowiedział szczegółowo na wszystkie pytania. Nadszedł czas, aby pozwolić mu… odpocząć. Zgodziłam się. Pani Bennington była we łzach i Gordon też by był, gdyby jego kanaliki łzowe nie wyschły się miesiące temu. Zwróciłam uwagę na Gordona Benningtona. – Panie Bennington, złożę cię z powrotem. – Czy Gail i dzieci dostaną teraz pieniądze z ubezpieczenia? Spojrzałam na stojącego za mną sędziego. Pokiwał głową. – Tak panie Bennington. Dostaną. Uśmiechnął się, a raczej spróbował. – Dziękuje, teraz jestem gotowy – popatrzył z powrotem na żonę wciąż klęczącą naprawie nad jego grobem .– Cieszę się, że mogłem się pożegnać. W kółko potrząsała głową, łzy spływały jej po twarzy. – Ja też Gordie, ja też. Tęsknie za tobą. – Ja również tęsknie, mój mały piekielny kociaku. Na to wybuchła płaczem. Ukryła twarz w dłoniach. Jeden z jej prawników chwycił ją a ona wtedy osunęła się na ziemię. „Mój mały piekielny kotku” jak dla mnie nie brzmi jak pieszczotliwe określenie, ale hej to udowodniało, że Gordon Bennington naprawdę znał swoją żonę. To prawdopodobnie udowodniało też, że będzie jej go brakowało do końca życia. Mogę jej wybaczyć kilka wybuchów złości w obliczu tak wielkiego bólu. Ścisnęłam ranę w moim palcu i na szczęście poleciało trochę więcej krwi. W niektóre noce musiałam otworzyć ranę lub zrobić jeszcze jedną w celu uzyskania odłożenia zombie z powrotem. Dotknęłam moją zakrwawioną ręką czoła, pozostawiając mały ciemny znak. – Z krwią przywiązuje cię do twojego grobu Gordonie Bennington – dotknęłam go łagodnie krawędziom maczety. – Ze stalą przywiązuje cię do twojego grobu – przełożyłam maczetę do lewej ręki i podniosłam otwarty pojemnik soli znajdując się na lewo wewnątrz koła. Posypałam go solą i zabrzmiało to jak suchy deszcz ze śniegiem, gdy to go uderzyło – Z solą przywiązuje cię do twojego grobu Gordon Bennington. Idź i nie wracaj już.

Z odrobiną soli, jego oczy straciły swoją czujność, był pusty, ponieważ leżał z powrotem na ziemi. Ziemia pochłonęła go niczym wielka bestia, pomarszczyła jego futro i po prostu odszedł zatopiony z powrotem do grobu. Trup Gordona Benningtona wrócił tam gdzie należał i grób był nie do odróżnienia od innych. Nawet źdźbło trawy było na miejscu. Magia. Wciąż musiałam chodzić po kole w tyłu i odczarować je. Normalnie, nie mam publiczności przy tej części. Zombie wraca do grobu, kiedy wszyscy sobie pójdą. Ale Conroy z Fidelis Insurance sprzeczał się z sędzią, który groził, że oskarży go o obrazę. I pani Bennington nie była jeszcze w stanie chodzić. Policja stała wokoło i oglądała widowisko. Porucznik Nicols spojrzał na mnie i pokręcił głową, uśmiechając się. Podszedł do mnie, ponieważ koło zniknęło, i zaczęłam czyścić swoją nową ranę tamponem ze środkiem odkażającym. Obniżył głos tak by rozpaczająca wdowa nie usłyszała go. – Nie mogłabyś zapłacić mi wystarczająco abym pozwolił, aby to coś wysysało moją krew. Na wpół wzruszyłam ramionami, trzymając palec na gazie tak by zatrzymać krwawienie. – Zdziwiłbyś się ile ludzi płacą za ten rodzaj pracy. – To i tak niewystarczająco – powiedział, niezapalony papieros już był w jego ręce. Zaczęłam już jakąś lekceważącą odpowiedź, gdy wyczułam obecność wampira, jak ochłodzenie mojej skóry. Tam w ciemności ktoś czekał. Poczułam dmuchnięcie wiatru, a nie było żadnego wiatru dziś wieczorem. Popatrzyłam w górę, ale nikt inny tego nie zrobił, ponieważ ludzie nigdy nie patrzą górę, nie oczekują, że śmierć spadnie na nich z nieba. Miałam sekundę, aby powiedzieć. – Nie strzelajcie, to przyjaciel, – i później Asher pojawił się pośród nas, bliziutko mnie, jego długie włosy spływały za nim, jego buty dotknęły ziemi. Był zmuszony do zrobienia drobnego kroku, aby zbalansować pęd jego lotu, co przesunęło go do mojej strony. Odwróciłam się i postawiłam moje ciało przed nim. Był dla mnie za wysoki, ale robiłam, co w mojej mocy przenosząc nas tak, że gdyby ktoś chciał strzelić do niego zaryzykowaliby trafienie mnie. Każdy policjant, każdy ochroniarz miał wyciągniętą broń i każda lufa skierowana lufa Ashera i na mnie.

Rozdział 4 Wpatrywałam się w półkole broni palnych, próbując spojrzeć na każdego od razu i zawiodłam, bo było ich tam wielu. Trzymałam ręce z dala od mojego ciała, rozłożone palce, uniwersalny znak, że jestem nieszkodliwa. Nie chciałam żeby ktoś myślał, że mam zamiar sięgnąć po moją broń, to byłoby złe. – On jest przyjacielem – powiedziałam głosem trochę za wysokim, ale poza tym spokojnym. – Czyim przyjacielem? – Zapytał Nicols.

– Moim – powiedziałam. – Cóż, nie jest moim przyjacielem – jeden z mundurowych powiedział. – Nie jest zagrożeniem –powiedziałam naciskając moje ciało na tyle, że czułam Ashera w długiej linii na przeciwko mnie. Powiedział coś po francusku, każdy chwycił bronie palne trochę mocniej. – Angielski, Asher, angielski – powiedziałam Wziął głęboki drżący oddech. – Nie było moim zamiarem przerazić kogokolwiek. Nie tak dawno temu, policji wolno było strzelać do wampira, tylko za to, że był wampirem. To było pięć lat temu do czasu, gdy Addison V. Clark uczyniła znowu wampiry „żywymi”, co najmniej dla prawa. Teraz byli obywatelami z prawami i postrzelenie ich bezpodstawnie było morderstwem. Ale to wciąż się to zdarzało od czasu do czasu. – Jeśli strzelisz do mnie w ten sposób, możecie wszyscy ucałować swoje odznaki na do widzenia. – Nie mam odznaki do stracenia – to był oczywiście Balfour, zawzięty, ale miał wielką broń, która mogła pójść za jego wielkimi słowami. Spojrzałam na niego. – Jeśli chcesz strzelić, lepiej mnie zabij, bo nie dostaniesz drugiej szansy. – Nikt nie będzie do nikogo strzelał – powiedział Nicols, a ja byłam wystarczająca blisko, aby usłyszeć pomruk „cholera”. Zaczął celować z pistoletu do ochroniarzy. – Ustawcie broń na dół, teraz – inni policjanci poszli w jego ślady i okrąg broni wskazywał daleko ode mnie, na Balfoura i Rexa. Wypuściłam oddech, który nieświadomie wstrzymałam. Asher wiedział, że nic bardziej nie mogło zadziwić ludzi, zwłaszcza policjantów, niż przelecenie przez sam ich środek. Nic nie wystraszy ludzi bardziej, niż widzenie Jak wampir robi rzeczy, które powinny być niemożliwe. Coś było bardzo źle, ale nie mogłam go jeszcze przepytać, jeszcze nie. Po pierwsze trzeba wyjść z linii ognia, później naprawić resztę. Staliśmy tak blisko siebie, że jego faliste, złote włosy ocierały się o moje własne czarne loki. Położył ręce na moich ramionach i mogłam poczuć napięcie. On się bał. Co się stało? Policja przekonała ochroniarzy, aby umieścili swoją broń z daleka. Mundurowi podzielili się i odprowadziły dwie zainteresowane strony z powrotem do swoich samochodów. To zostawiło Nicolsa, sędziego, protokolantkę sądową obok nas. Przynajmniej protokolantka jeszcze nie pisała. Nicols odwrócił się do mnie, jego broń była wymierzona w dół, stukał nią trochę w nogawkę jego spodni. Zmarszczył brwi, oczy przeskakiwały od Ashera do mnie. Uznał ryzyko patrzenia wampirowi w oczy. Mogli zauroczyć przez patrzenie w oczy, jakby chcieli.

Jestem odporna, bo jestem ludzkim sługom Wampirzego Mistrza Miasta. Dzięki Jean-Claude byłam zabezpieczona na większości rzeczy, jakie mógł mi zrobić Asher. Nie wszystkie, ale większość. Nicols był najwyraźniej niezadowolony. – Dobrze. Co było tak cholernie pilne, że musiałeś tak lecieć? Cholera, on był zbyt dobrym gliniarzem. Choć pewnie mało zajmował się wampirami, ale zrobił skok logiczny, że tylko nagły wypadek sprawił, że Asher musiał to zrobić. Jego oczy śmignęły do Ashera ponownie, a następnie w dół do mojej twarzy – To dobry sposób, aby zarobić kulkę, panie… – Asher – odpowiedziałam za niego. – Nie pytałem ciebie, pani Blake. Pytałem jego. – Jestem Asher – powiedział głosem, który opadł w powietrze jak pieszczota. Używał wampirzych mocy, aby uczynić siebie bardziej akceptowalnym. Jeśli Nicols zorientowałby się, co on robi, odniosłoby to odwrotny skutek. – Co się stało, panie Asher? – Wystarczy Asher – jego głos sunął przez moją skórę tak kojąco. Ja byłam odporna na głos, ale Nicols nie. Mrugnął, potem zmarszczył brwi, zdziwiony – Dobrze, Asher, po co, do cholery, ten pośpiech? Palce Nashera były mocno dociśnięte do moich ramion. Poczułam jak nabiera tchu. Nicols był silniejszy niż pragnął. – Musette została poważnie ranna. Przyszedłem, aby zabrać do niej Anitę. Czułam jak kolor odpływa z mojej twarzy, mój oddech uwiązł mi w gardle. Musette była jednym z namiestników Belle Morte. Belle Morte była źródłem le sourdre de sang· dla linii krwi Jean-Claude i Ashera. Była także członkiem Rady Wampirów, która miała bazę gdzieś w Europie. Jakichś z naszych, jakichś z nich. Ale Belle Morte nigdy nie wysyłała nikogo, aż do teraz. To było poprzedzone starannymi negocjacjami na temat przyjazdu Musette na wizytę. Miała trzy miesiące tylko po Święcie Dziękczynienia. Więc co do cholery robiła w mieście miesiąc przed i jaka zmiana przed wigilią Wszystkich Świętych. Ani na chwilę nie uwierzyłam, że Musette została ranna. To był przebiegły sposób powiedzenia jak bardzo było coś złego w obecności świadków. Nie musiałam udawać, że jestem wstrząśnięta czy też przerażona. Moja twarz musiała wyglądać jak twarz kogoś, kto właśnie dostał złe wieści. Nicols pokiwał, jakby zadowolony – Jesteś blisko z tą Musette?

– Poruczniku czy możemy już jechać? Chcę tam dotrzeć jak najszybciej – i już rozglądałam się za moją torbą gimnastyczną. Ucieszyłam się, że byłam już spakowana. Moja skóra była zimna na myśl, co Musette może zrobić teraz ludziom, na których mi zależało. Sam dźwięk jej imienia zawsze był wystarczający, by Jean-Claude i Asher bledli. Nicols ponownie skinął głową – Tak, jedź. Mam nadzieje,… że ze znajomą będzie dobrze. Spojrzałam na niego i nie próbowałam ukryć zmieszania w moich oczach – Ja też mam taką nadzieje – i nie miałam na myśli Musette, myślałam o wszystkich innych. Tak wielu ludzi mogła zranić,gdyby miała błogosławieństwo Rady, a przynajmniej błogosławieństwo Bella Morte. Dowiedziałam się, że polityka Rady oznacza, że posiadanie jednego członka jako wroga nie oznacza tego, że inni też cię nienawidzili. W rzeczywistości wielu z rady wydawało się wierzyć w stare sycylijskie przysłowie wróg mojego wroga jest moim przyjacielem. Sędzia mruknął swoje podziękowania i nadzieje na rychły powrót do zdrowia mojej przyjaciółki. Protokolantka sądowa nie powiedziała nic – ona wpatrywała się w Ashera, jak zahipnotyzowana. Nie pomyślałam, że ona jest zauroczona, nigdy więcej nie widziałem czegoś tak pięknego. Może ona nie. Jego włosy odbijające blask reflektorów były złotą zasłoną płynących prawie metalicznych fal, jak płynące morze przez prawą stronę jego twarzy. Włosy wyglądały na jeszcze bardziej złote w stosunku do jego ciemnobrązowej, jedwabnej koszuli. Koszula była z długim rękawem wyciągniętą na niebieskie jeansy i brązowe buty. Wyglądał na ubranego w pośpiechu, ale wiedziałam, że on jest tak zazwyczaj ubrany. Upewnił się, że lewa strona jego twarzy z najdoskonalszym profilem, było tym, co pokazywał światu. Asher był mistrzem w posługiwaniu się światłem i cieniem, aby podkreślić to, co chciałby było zobaczone, a ukryć to, czego nie chciał pokazać. Jedno oko, które było widoczne było czystym bladym błękitem, jak u psów husky. Ludzie po prostu nie mieli takich oczu. Nawet za życia musiał być niezwykły. Dostałeś przebłysk jego pełnych ust, błysk jego innego, niż wszystkie inne niebieskiego oka. Był ostrożny, by nie pokazać światłu te kilka cali za swoim okiem w linii prawie do jego ust były blizny. Strumyki blizn, gdzie woda święcona została rozlana na tej najpiękniejszej twarzy. Więcej szram zbiegało w dół po prawej stronie jego ciała, ukryte pod ubraniem. Protokolantka patrzyła na niego tak nieruchomo, jakby przestała oddychać. Asher zobaczył to i zesztywniał obok mnie. Prawdopodobnie, dlatego, że wiedział, że ruchem swojej głowy mógł pokazać jej blizny i obserwować, jak uwielbienie przechodzi w przerażenie lub współczucie. Dotknęłam jego ramienia – Chodźmy. Szedł w kierunku mojego Jeepa. Normalnie sunął jakby stopy wampira nigdy niedosięgły żwiru,ale płynęły bezpośrednio nad nim. Tej nocy szedł prawie tak ciężko jak człowiek.

Żadne z nas nic nie powiedziało do czasu, aż byliśmy wewnątrz mojego Jeepa. Zapinałam pas, podczas gdy mówiłam – Co się stało? – Musette przybyła godzinę temu. – Wrzuciłam bieg Jeepa i zaczęłam ostrożnie prowadzić po żwirze, wkoło wciąż stały samochody policyjne. Pomachałam do Nicolsa, bo go mijaliśmy, odmachał, a papieros żarzył się w drugiej ręce. – Myślałam,że nie skończyły się negocjacje ile osób może przywieźć ze sobą. – Myśleliśmy, że nie – smutek w jego głosie był tak gęsty, że można by wycisnąć go z łzami do filiżanki. Głos Jean-Claude’a był lepszy w udzielaniu radości, uwodzeniu, ale Asher był mistrzem w udzielaniu mrocznych emocji. Spojrzałam na niego. Patrzył prosto przed siebie, z twarzą bardzo spokojną ukrywając to, co czuł. – Ona nie łamie jakiegoś prawa lub traktatu, albo czegoś takiego napadając na nasze terytorium? Pokiwał głową, włosy przesunęły się wokół jego twarzy ukrywając go przede mną. Nienawidziłam obserwować jak ukrywa swoje blizny przede mną. Bardzo mi się podobały w nim i blizny i wszystko, ale on nigdy do końca mi nie uwierzył. Myślę, że myślał, że jego atrakcyjność dla mnie było udziałem wspomnień Jean-Claude’a w mojej głowie i po części litości. To nie była litość, ale nie mogłam zaprzeczyć wspomnieniom Jean-Claude’a. Byłam ludzką służebnicą Jean-Claude’a, a to dało mi przeróżne interesujące korzyści uboczne. Jedną z korzyści były przebłyski wspomnień Jean-Claude’a. Zapamiętałam skórę Ashera jak chłodny jedwab na koniuszkach moich palców, w każdym calu nieskazitelny. Ale to palce Jean-Claude go dotykały, nie moje. W rzeczywistości zapamiętałam dotknięcie skóry Ashera tak dobrze, że miałam ochotę sięgnąć ręką i sprawdzić czy wspomnienia były prawdziwe, była to właśnie jedna z tych rzeczy, z którą musiałam żyć. Nawet, jeżeli Jean-Claude byłby w samochodzie, też nie dotknąłby Ashera. To było wieki temu ménage à trois z Julianna ludzką służebnicą Ashera. Julianna została spalona na stosie jako czarownica przez te same osoby,które użyły święconej wody, aby oczyścić Ashera ze zła. Jean-Claude był w stanie uratować Ashera, ale było za późno dla Julianny. Żadne z mężczyzn nie wybaczył Jean-Claude opieszałości. – Jeśli Musette złamała prawo możemy ją ukarać, albo wykopać z naszego terytorium? – Teraz byłam nas kraju cmentarza, wyczekując na nieistniejący ruch uliczny. – Gdyby to był inny wampirzy mistrz i przybyłby tak niegrzecznie, wtedy moglibyśmy zgodnie z prawem ją zabić, ale to jest Musette. Ponieważ jesteś Bolverk dla wilkołaków, więc Musette jest Belle... – Wydawałoby się, że szuka słowa – Nie znam słowa w angielskim, ale po francusku Musette jest bourreau4. Ona jest naszym straszydłem i była nim przez sześćset lat.

4

Kat

– Dobrze – powiedziałam – Jest przerażająca. Zgadzam się, ale to nie zmienia faktu, że najechała na nasze ziemie. Jeśli pozwolimy jej wykręcić się od kary, będzie chciała więcej. – Anita, to jest więcej niż to. Ona jest… – znowu szukał po omacku słowa. Tak był przerażony, że zapomniał wielu słów – Vaisseau5 dlaczego nie mogę myśleć po angielsku do tego? – Jesteś zdenerwowany. – Jestem przerażony – powiedział – Ale Belle Morte zrobiła z Musette swój statek. Zaszkodzić Musette to zaszkodzić Belle. – "Dosłownie?" Zapytałam, ponieważ obróciłam się na Mackenzie. – Non, to jest bardziej jak uprzejmość, niż czary. Dała Musette swoją pieczęć, jej pieczęć urzędu, co oznacza, że Musette faktycznie mówi w imieniu Belle, jesteśmy zmuszeni ją traktować tak jakbyśmy traktowali Belle Morte. To jest bardzo niespodziewane. – Co za różnicę robi vaissean?– Zapytałam. Utknęliśmy na światłach Watson, wpatrując się w McDonald’s i Bank Unii Plantatorów. – Jeśli Musette nie byłaby statkiem Belle, moglibyśmy ją ukarać za wcześniejsze przybycie i zerwanie układu. Jeśli jednak ją ukarzemy, oznaczałoby to, że to samo zrobilibyśmy Belle gdyby tu przybyła. – Więc? Dlaczego nie ukarać Belle za przekroczenie granic naszego terenu? Asher spojrzał na mnie, ale nie mogłam utrzymać kontaktu wzrokowego, bo światło w końcu się zmieniło – Nie wiesz, co mówisz, Anita. – Wyjaśnij mi. – Belle jest naszym sourdre de sang, naszym źródłem. Jest naszą linią krwi. Nie możemy jej skrzywdzić. – Dlaczego nie? Poparzył mi prosto w twarz, pozwalając cofnąć się włosom, także jego cała twarz w końcu się ukazała. Sądzę że był zbyt wstrząśnięty moim pytaniem, żeby przejmować ukrywaniem się. – Tego się nie robi, to jest wszystko. – Czego się nie robi? Broni swojego terytorium przed najeźdźcami?

5

STATEK, OKRĘT, NAWA, NACZYNIE

– Atak na głowę linii, twoja sourdre de sang, twoją fontannę krwi, tego się jeszcze nie robi. – I powtórz jeszcze raz, dlaczego nie. Belle obraziła nas. Nie na odwrót. Jean-Claude prowadził negocjacje w dobrej wierze. To Musette jest małym, złym wampirem. I jeśli ona przychodzi z błogosławieństwem Belle, w takim razie Belle nadużywa swojego statusu. Ona myśli, że właśnie weźmiemy cokolwiek, co ona rozdaje. – Rozdaje? – Zrobił z tego pytanie. – Cokolwiek, co ona nam robi, ona myśli, że właśnie weźmiemy to, po prostu bez stawiania czoła i brać bez skarżenia się. – Ona ma racje – powiedział Asher. Popatrzyłam na niego z marsową miną, wtedy odwrócił się nieruchomo marszcząc brwi – Dlaczego? Dlaczego nie mielibyśmy traktować wszystkich zagrożeń i zniewag tak samo? Przebiegł rękami przez swoje włosy, przytrzymując je znowu na twarzy. Latarnia przecięła jego twarz w świetle i cieniu. Musieliśmy zatrzymać się w innym świetle z SUV6 obok nas, tak że ich okna zrównały się z naszymi. Kobieta za kierownicą spojrzała na nas, wtedy miała opóźnioną reakcje. Jej oczy rozeszły się i Asher tego nie zauważył. Spojrzałam na nią i odwróciła się zmieszana, przyłapana na patrzeniu. Amerykanie uczą się nie patrzeć na wszystko, co nie jest doskonałe. To tak jakby patrzenie na to czyniło je bardziej rzeczywistym. Ignorowanie, to będzie musiało odejść. Asher nigdy tego nie zauważył, ponieważ światło się zmieniło i odjechaliśmy. Obnażał swoją twarz dla nieznajomych, nie zważając na efekt. Bez względu na to jak był zły, nie ważne jak był smutny, bez względu na nic nie zapominał o bliznach. To zdominowało jego myśli, jego działania, jego życie. Dla niego zapomnieć, jak to powiedział bardziej niż cokolwiek innego, jak poważny sytuacja była, i wciąż nie rozumiałam dlaczego. – Nie rozumiem, Asher. Broniliśmy się gdy członkowie Rady najechali na nasz teren, jakiś czas temu. Zraniliśmy ich, zrobiliśmy wszystko, co w naszej mocy by ich zabić. Dlaczego teraz jest inaczej? Puścił swoje włosy zakołysał tak, że powrotem wróciły na miejsce jak kurtyna. Nie sądzę, żeby był teraz mniej zdenerwowany, to było przyzwyczajenie – Ostatnim razem nie było Belle Morte. – Co za różnica? – Mon dieu7, czy nie rozumiesz co oznacza, że Belle jest matką naszej krwi? – Najwyraźniej nie. Wyjaśnij mi to. Jedziemy do Cyrku Potępieńców, prawda? Chwilę zajmie dotarcie tam. Masz czas. 6 7

Samochód terenowy Mój Boże

– Oui – spojrzał przez okno Jeepa jakby szukał inspiracji w elektrycznym świetle, pasażach centrów handlowych i barach szybkiej obsługi. W końcu odwrócił się twarzą do mnie – Jak mam ci wyjaśnić coś czego nigdy nie zrozumiesz? Ty nigdy nie miałaś króla ani królowej, jesteś młodą Amerykanką i nie rozumiesz obowiązków wobec seniora. Wzruszyłam ramionami – Zgaduję, że nie. – Więc jak możesz zrozumieć co jesteśmy winni Belle Morte i jaką to byłoby… zdradą podnieść rękę przeciwko niej. Pokręciłam głową – To wspaniała teoria Asher, ale miałam już wystarczająco dużo do czynienia z polityką wampirów, aby wiedzieć jedno. Jeśli pozwolimy jej dyrygować nami, a ona uzna to jako oznakę słabości, to będzie nas naciskać i naciskać dopóki nie zobaczy, jak słabi, albo silni jesteśmy. – Nie jesteśmy w stanie wojny z Belle Morte – powiedział. – Nie, ale jeśli jednak ona pomyśli, że jesteśmy wystarczająco słabi, to możemy być następni. Widziałam jak wy, chłopaki działacie. Duże wampirze ryby jedzą małe wampirze rybki. Nie możemy sobie pozwolić aby Musette, albo Belle myślały, że jesteśmy małymi rybkami. – Anita, jeszcze nie rozumiesz? Jesteśmy małymi rybkami w porównaniu z Belle Morte, jesteśmy w rzeczywistości bardzo małymi rybkami.

Rozdział 5 Trudno było mi przyznać, że rzeczywiście jesteśmy małymi rybkami. Może nie byliśmy dużymi rybami, ale to nie było to samo co bycie bardzo małymi rybkami. Ale oczywiście Asher był o tym tak przekonany, że nie chciałam się spierać. Zadzwoniłam z telefonu komórkowego i zostawiłam wszystkim w mieście wiadomość o wcześniejszym przyjeździe Musette. Richard mógł być na mnie wkurzony, ale był członkiem naszego triumwiratu; Ulfrik dla Jean-Claude’a Wampirzego Mistrza Miasta i mojej nekromancji. Zadzwoniłam do Richarda który był zwierzęciem Jean-Clauda, a ja jego sługą czy mi się to podobało czy nie. Zadzwoniłam również do Micaha Callahana który był moim Nimir-Raj i opiekował się wszystkimi zmiennokształtnymi, kiedy ja byłam zajęta robieniem innych rzeczy. Byłam tak często wplątana w inne sprawy, że potrzebowałam pomocy. Micah był moim chłopakiem, tak samo jak Jean-Claude. Wydawało się że nie zwracają na to uwagi, ale ja wciąż czułam się nieswojo. Wychowałam się w przekonaniu że dziewczyna nie powinna randkować z dwiema osobami naraz, a przynajmniej nie na poważnie. Miałam do dyspozycji jedynie telefon i pozostawione wiadomości, które były tak zwięzłe i spokojne jak tylko dałam radę. Jak pozostawić wiadomość taką jak ta? „Cześć Micah, tu Anita, Musette przybyła wcześniej do miasta, naruszając terytorium Jean-Clauda. Asher i ja teraz jedziemy do Cyrku Potępieńców, jeśli nie dostaniesz ode mnie wiadomości

przed świtem, wyślij pomoc. Ale nie przychodź do Cyrku, chyba, że zostaniesz wezwany osobiście.” Im mniej ludzi na linii ognia tym lepiej – i niech Asher zostawi wiadomość dla Richarda, bo on czasami usuwa wiadomości ode mnie bez odsłuchiwania. To zależało od jego nastroju, jak bardzo był zły w danym dniu. Chociaż to on ode mnie odszedł, a nie odwrotnie, to zachowywał się jak bardziej zraniona strona i obwiniał mnie o wszystko. Omijałam go szerokim łukiem, ale bywały czasy, takie jak teraz kiedy prawdopodobnie musieliśmy współpracować, aby wszystkich naszych ludzi utrzymać przy życiu i w zdrowiu. Przetrwanie miało pierwszeństwo przed bólem emocjonalnym. Tak musiało być. Miałam nadzieje, że Richard o tym pamięta. Cyrk Potępieńców był połączeniem filmu akcji na żywo z przerażającymi motywami, tradycyjne, jeśli nie makabryczne przedstawienia cyrkowe; karnawał w komplecie z przejażdżkami, grami, parówkami w cieście, ścieżkami z ciastek oraz pokaz innej strony która nawet mnie przyprawiłaby o koszmary senne. Za Cyrkiem Potępieńców było ciemno i cicho. Głośna i ostra muzyka zespołu Caliope dochodząca od frontu budynku, tutaj była odległym snem. Dawno, dawno temu przychodziłam do Cyrku tylko po to by zabijać wampiry. Teraz używałam parkingu dla pracowników. Jak mogłam upaść tak nisko? Właśnie byłam kilka kroków od Jeepa, kiedy zdałam sobie sprawę że Asher wciąż siedzi nieruchomo w samochodzie. Westchnęłam i wróciłam do auta. Musiałam zastukać w okno, aby nakłonić go do spojrzenia na mnie. Część mnie oczekiwała, że on podskoczy, ale nie zrobił tego. On po prostu wolno odwrócił swoją twarz do mnie, jak w koszmarze, jak osoba która wie, że mimo iż porusza się dość szybko to potwór i tak ją dostanie. Spodziewałam się że otworzy drzwi, ale on spojrzał na mnie. Wzięłam głęboki wdech i powoli odliczałam. Nie miałam czasu, aby ocenić czy jego emocjonalne rany zasklepiły się. Jean-Claude, mój ukochany był pod Cyrkiem, zabawiając postrach wampirzego gatunku. Asher powiedział mi, że jeszcze żadna krzywda nikomu się nie stała. Ale nie uwierzę w to dopóki nie zobaczę Jean-Claude’a, dopóki nie dotknę jego ręki. Jak bardzo troszczyłam się o Ashera, nie miałam na to czasu. Żaden z nas go nie miało. Otworzyłam dla niego drzwi. Ale on wciąż się nie poruszył. – Asher nie rozklejaj się tutaj. Potrzebujemy cię dziś wieczorem. Pokręcił głową – Musisz wiedzieć. Anita, Jean-Claude nie wysłał mnie po ciebie, bo jestem szybszy niż ktokolwiek inny. Wysłał mnie, żebym był daleko od niej. – Więc czy powinieneś tam wracać? – Zapytałam. Znowu pokręcił głową, wszystkie te złote fale spłynęły wokół jego twarzy. Jego oczy były normalnie bladoniebieskimi kopułami światła. – Jestem jego témoin8, jego zastępcą, muszę wracać do środka. – W takim razie musisz wysiąść z Jeepa. 8

Świadek

Spojrzał w dół na swoje ręce, leżące bezwładne na jego kolanach. – Wiem – ale wciąż się nie poruszał. Położyłam dłoń na drzwiach, a drugą na dachu pochylona w jego kierunku. – Asher… jeśli nie możesz tego zrobić, to leć do mojego domu ukryj się w piwnicy, mamy tam dodatkowe trumny. Znowu spojrzał na mnie. Na jego twarzy widać było gniew. – I pozwolić ci iść tam samej? Nie, nigdy. Jeśli coś by ci się stało… – znowu spojrzał w dół, jego włosy ukryły twarz jak kurtyna. – Nie mógłbym żyć ze świadomością że cię zawiodłem. Westchnęłam. – Wielkie dzięki za sentyment. Wiem co masz na myśli, ale to oznacza również, że musisz wydostać się z samochodu. Podmuch wiatru uderzył mnie w plecy, zbyt dużo wiatru, tak jak wiatr który Asher wzbił na cmentarzu. Wyjęłam moją broń i opadłam na jedno kolano. Damian wylądował przede mną. Lufa pistoletu wymierzona była nisko w kierunku jego ciała. Gdyby był trochę niższy niż 6 stóp to byłaby skierowane na wysokość klatki piersiowej. Wolno wypuściłam powietrze i zdjęłam palce ze spustu. – Cholera Damian, zaskoczyłeś mnie, to mogło być niezdrowe. – Przepraszam ale Micah chciał żebyś miała ze sobą kogoś jeszcze – rozłożył ręce szeroko pokazując że jest nieuzbrojony i niegroźny. Mógł być nieuzbrojony, ale nigdy niegroźny. I nie tylko dlatego, że Damian był przystojny, wiele martwych i żywych osób jest przystojnych. Jego włosy opadały jak prosta, jedwabna, szkarłatna kurtyna, prawie jak rozlana krew. Te czerwone włosy wyglądały jakby więcej niż sześćset lat nie widziały słońca. Mrugnął zielonymi oczami w kierunku latarni nad moją głową. Oczy zielone tak, że kot by pozazdrościł. Jego oczy były o trzy odcienie jaśniejsze niż koszulka, która przylgnęła do górnej części jego ciała. Czarne spodnie opadały na czarne buty smokingowe. Czarny pasek ze srebrną klamrą był wykończeniem stroju. Damian nie wystroił się, on po prostu był w spodniach i eleganckich butach. Większość niedawno przybyłych wampirów z Europy nie czuła się komfortowo w jeansach i butach do biegania. Tak, był ucztą dla oczu, ale to nie było niebezpieczne. Faktycznie chciałam go dotknąć, przebiec rękami w górę po jego bladej, jasnej skórze ramion. To było niebezpieczne. To nie była miłość, nawet nie pożądanie. Po serii wypadków i katastrof przywiązałam do siebie Damiana jako mojego wampirzego sługę. Co było niemożliwe, mam na myśli, że wampiry mają ludzkich służących, a ludzie nie. Zaczęłam rozumieć dlaczego Rada chciała zabijać wszystkich nekromantów gdy tylko się pojawiali. Damian tryskał zdrowiem, co oznaczało, że pożywił się na kimś, ale wiedziałam, że to była chętna ofiara, ponieważ zabroniłam mu polować. Zrobi dokładnie to co powiedziałam, ani więcej ani mniej. On słuchał mnie we wszystkim, bo nie miał wyboru. – Wiedziałem, że mogę się tu dostać zanim wejdziesz do środka. – Tak, latanie ma swoje zalety. – Potrząsnęłam głową i schowałam mój pistolet. Musiałam pocierać dłońmi o moją spódnicę, żeby go nie dotknąć. Moja dłoń zapragnęła

gorąco pieścić jego skórę. Nie był jeszcze ani moim kochankiem, ani moim chłopakiem, ale pragnęłam jego dotyku gdy był blisko mnie, w taki sposób, że czułam się niepokojąco znajomo. Wzięłam głęboki wdech, który wydawał się trochę roztrzęsiony. – Powiedziałam Micahowi, żeby nie przysyłał nikogo aż nie dowiem się co się dzieje. Damian wzruszył ramionami. – Micah powiedział idź, więc oto jestem. – Jego wyraz twarzy nic nie zdradzał. Jego napięcie powiedziało mi, że czekał, aż zranię posłańca. – Dotknij go – powiedział Asher. Jego cichy głos tuż za mną przestraszył mnie, ale przynajmniej wysiadł z Jeepa. – Co? – Dotknij go, ma cherie, dotknij swojego sługi. Czułam jak ciepło wypłynęło na moją twarz. – Czy to takie oczywiste? Uśmiechnął się do mnie, ale nie był szczęśliwy. – Pamiętam jak to było z… Julianną. Wypowiedział jej imię szeptem, także zawisło ono w chłodnym jesiennym powietrzu. Trochę zaskoczyło mnie, że wypowiedział jej imię, unikał jej imienia gdy tylko mógł; mówienia i jak i słuchania o niej. – Jestem ludzką służebnicą Jean-Claude’a, ale nie czuję tak ogromnej potrzeby, by go dotknąć, za każdym razem gdy go widzę. Spojrzał na mnie – Ty nie. Zaczęłam mówić nie, ale wtedy musiałam nad tym się zastanowić. Chciałam dotykać Jean-Claude’a, ale to był seks, gorączka tego, że byliśmy stosunkowo nową parą, czyż nie było tak? Zmarszczyłam brwi i skupiłam się na czymś innym. – Czy Jean-Claude czuję tą samą potrzebę dotykania mnie? – Tak jak ja czuję do Damiana? Przemilczałam to. – Prawie na pewno – powiedział Asher. Mocniej się skrzywiłam. – Dobrze to ukrywa. – Ponieważ gdyby pozwolił ci odczuć tą potrzebę, być może sprawiłby, że uciekniesz. Dotknął mojego łokcia, delikatne dotknięcie. – Nie chciałem zdradzać niewygodnych tajemnic, ale musimy pokazać jedność dla… niej, dziś w nocy. – Gdy dotykasz Damiana zdobywasz moc, gdy Jean-Claude dotyka ciebie i Richarda, zdobywa moc.

Wzięłam głęboki wdech, powoli go wypuściłam. Jedną rzeczą której byłam prawie pewna, było to, że Richarda nie będzie tu dziś w nocy. Odkąd zerwaliśmy, nie pojawił się w pobliżu Cyrku Potępieńców. Osłabiało nas to, że jednej trzeciej naszego triumwiratu brakowało. Obiecał, że przyjdzie do Cyrku za trzy miesiące, aby powitać Musette, ale nie chciał przyjść wcześniej. Postawiłabym na to swoje życie, i może tak właśnie było. Kto do cholery czekał na nas w środku Cyrku? Spojrzałam na jednego i drugiego wampira, potrząsnęłam głową. Musieliśmy dostać się do środka i muszę przestać być taka przeczulona. Asher też tego potrzebował, ale nie mogłam kontrolować tego co robił, tylko to co ja robiłam. Dotknęłam ramienia Damiana i moc rozgorzała między nami jak powiew wiatru. Płynnie zsunęłam dłoń w dół, po jego ramieniu, a to wszystko i tak przy użyciu opuszków palców. Czubki moich palców bolały, gdyż były draśnięte zbyt solidnie. Jego oddech wydostał się z dreszczem, ponieważ wślizgnęłam moją lewą rękę do jego prawej, wciskając całe palce w jego. Tak długo jak nie naciskałam zbyt mocno, moje obandażowane palce miały się dobrze. Dotykanie go, było dobre. Trudno było mi to wytłumaczyć, bo dotykanie go nie przypominało mi o seksie. To nie było jak dotykanie Jean-Claude’a, Micaha czy nawet Richarda. Richard i ja jesteśmy skłóceni, ale on mógł wpłynąć na mnie tylko poprzez swoją obecność. Kiedy znajdę się w tym samym pomieszczeniu co Richard i nie poczuję jak moje ciało się zaciska, to będę wiedziała, że nie jestem już w nim zakochana. – Nie mam nic przeciwko, temu że Micah przysłał wsparcie. Poczułam, jak jego ręka, jego ramię, jego ciało pozbyło się napięcia, którego nawet nie byłam świadoma, że miał w sobie. Uśmiechnął się i uścisnął wierzch mojej ręki. – Dobrze. – Złagodniałaś – nadpłynął głos za nami. Wszyscy odwrócili się, aby dostrzec Jasona idącego do nas po bruku. Był uśmiechnięty, dumny z tego, że nas zaskoczył, tak myślę. – Cholera, cichy wilkołaku – powiedziałam. Miał na sobie dżinsy, buty do joggingu i krótką skórzaną kurtkę. Jason był takim Amerykaninem, jak ja byłam, oboje lubiliśmy swobodny wygląd. Jego blond włosy były ścięte, tak jakby był młodym pracownikiem szczebla kierowniczego. To sprawiało, że wyglądał starzej, bardziej dojrzale. Jakoś bez kłębów włosów wokół jego twarzy, jego oczy wydawały się bardziej niebieskie, koloru niewinnego wiosennego nieba. Ten kolor nie pasował do błysku w jego oku. – Trochę za gorąco na skórzaną kurtkę – powiedziałam. Rozpiął kurtkę jednym płynnym ruchem i błysnął nagą klatką piersiową i brzuchem, wciąż podchodząc do nas, i nadal nie usłyszeliśmy stukotu. Czasami zapominałam, że w dzień Jason pracował jako striptizer w Grzesznych rozkoszach, jednym z klubów JeanClaude’a. Wtedy przypominał mi o tym takimi momentami jak te.

– Nie miałem czasu się ubrać, kiedy Jean-Claude wysłał mnie, żebym na ciebie zaczekał. – Po co ten pośpiech? – Zapytałam. – Musette zaproponowała, że będzie dzielić się z Jean-Claude’m swoim pomme de sang, jeśli on podzieli się dzielił mną. Pomme de sang dosłownie oznaczało jabłko krwi, to była slangowa wampirza nazwa, dla kogoś kto był kimś dużo więcej niż dawcą krwi. Jean-Claude kiedyś określił to mianem umiłowanej kochanki, ale zamiast seksu otrzymywałeś krew. Utrzymanka, a w przypadku Jasona utrzymanek. – Myślałam że to faux pax zażądać pożywienie się na cudzym pomme de sang? – Powiedziałam. – To może być także wielką uprzejmością i honorem – powiedział Asher. – Możesz zaufać Musette, że jeśli będzie zdolna, to zamieni zwyczaj w torturę. – Więc ona nie oferuje pomme de sang aby oddać honor Jean-Claude’owi, ona robi to, ponieważ wie, że on nie będzie chciał podzielić się Jasonem? – Oui – powiedział Asher. – Wspaniale, po prostu wspaniale. Czy jakieś inne małe wampirze zwyczaje zamierzają się dzisiaj pojawić i ugryźć nas w tyłek? Uśmiechnął się i podniósł moją rękę do ust i złożył na niej szybki czysty pocałunek. – Wiele, myślę ma cherie, że bardzo wiele – spojrzał na Jasona. – Prawdę mówiąc jestem zdumiony, że Musette pozwoliła ci opuścić ich bez dzielenia się krwią. Uśmiech Jasona zblakł – Jej pomme de sang jest nielegalne w tym kraju, więc JeanClaude musiał jej odmówić. – Nielegalne – powiedziałam. – W jaki sposób? Pokiwał wyglądając na zdecydowanie niezadowolonego. – Dziewczyna nie może mieć więcej niż piętnaście lat. – A wzięcie krwi od nieletniego jest niezgodne z prawem. – Jean-Claude poinformował ją o tym, dzięki temu przyszedłem tutaj i stoję na chłodzie. – Nie jest zimno – powiedział Damian. Jason wzdrygnął się. – To jest kwestia opinii – wciąż skulony w jego rozpiętej kurtce na jego nagim ciele. – Jean-Claude nie chcę, żebyś była zdziwiona Anito, ale dwaj z jej towarzyszów wampirów to dzieci. Poczułam, że twarz napięła mi się ze wściekłości.

– To nie jest aż tak złe, nie są nowi. Tak na oko sądząc, mają kilkaset lat minimum. Nawet w Stanach Zjednoczonych będą na zasadach nabytych w ramach obowiązującego prawa. Spróbowałam złagodzić napięcie które było we mnie. Opuściłam obie ręce, ponieważ pragnęłam mieć wolne dłonie przy broni. Nie doszło do walki, jeszcze nie, ale pragnienie nadal istniało. Damian dotknął mojego ramienia, niepewny, bał się bym nie przeniosła mojego gniewu na niego, jak sądzę. Moja zwykła teoria brzmiała, że jeżeli ktoś był zły na kogoś to lepiej niż gdyby nikt się nie gniewał na nikogo. Próbowałam być lepsza od tego, uczciwsza, ale cholera, to było trudne. Gdy się nie wyszarpałam i nie wydarłam na niego, Damian dotknął mojej ręki, jego palce i światło na mojej skórze sprawiało, że byłam spokojniejsza. – Myślisz, że Musette przywiozła niepełnoletnich pomme tylko po to, żeby zobaczyć co zrobimy? – Musette lubi młodszych – powiedział Asher, głosem wciąż bardzo cichym, nie szeptem, ale bliskim mu, jakby się bał, że może zostać podsłuchany. Może się bał. Spojrzałam na Ashera. Palce Damiana wciąż poruszały się lekko z tyłu mojej ręki. – Ona nie jest pedofilem, proszę powiedz, że nie jest. Potrząsnął głową – Nie, nie chodzi o seks Anito, ale o krew, tak, ona woli młodszych. Fuj. – Ona nie może od nikogo pobrać krwi, od nikogo poniżej osiemnastu lat, przynajmniej w tym kraju. Zrobi to i to może przynieść jej nakaz egzekucji z jej imieniem, a to ja jestem Egzekutorką. – Wierzę, że Musette została starannie wybrana przez Belle Morte. Belle ma innych namiestników, którzy nie mają takich trudnych do zaakceptowania nawyków. Sądzę, że Musette jest gehenną w tradycyjnym sensie tego słowa. Ona została wybrana przez Belle, żeby nas sprawdzić, zwłaszcza ciebie i prawdopodobnie Richarda. – Dlaczego jesteśmy specjalnie traktowani – zapytałam. – Ponieważ Belle żadnego z was nie zna. Ona lubi testować swoje ostrza, przed użyciem ich, Anito. – Nie jestem jej ostrzem, niczym jej nie jestem. Asher spoglądał na mnie cierpliwym spojrzeniem. – Ona jest sourdre de sang, fontanną naszej linii krwi. Belle jest jak cesarzowa i wszyscy mistrzowie wampirów są jej winni lojalność. Być winnym lojalność oznacza być winnym poparcie w sprawie. – Jakiej sprawie? Zdenerwowany wypuścił oddech. – Jakiejkolwiek sprawie, jaką cesarzowa sobie życzy. Potrząsnęłam swoją głową – Dla mnie to naprawdę nie ma sensu – ręka Damiana wciąż igrała lekko na mojej. Myślę, że gdyby mnie nie dotykał, byłabym bardziej zdenerwowana.

– Belle uważa, że wszystko co pochodzi z jej linii należy do niej, także ty i Richard za pośrednictwem Jean-Claude’a. Potrząsnęłam głową i zaczęłam mówić. Asher podniósł rękę. – Proszę daj mi skończyć. To bez znaczenia Anito, czy ty i Richard zgadzacie się z tym, że należycie do Belle. Liczy się tylko to, że ona wierzy, że wy należycie do niej. Ona widzi cię, jako kolejną broń w jej arsenale. Czy to rozumiesz? – Rozumiem co mówisz, ale nie zgadzam się, nie należę do nikogo, ale widzę, że Belle Morte może myśleć inaczej. Pokiwał głową, wygląda na to, że poczuł ulgę, jakby nie był pewny co zrobić w sytuacji gdybym kontynuowała sprzeczkę. – Bon, bon w takim razie musisz zgodzić się, że Belle będzie chciała przetestować jakość swoich dwóch najnowszych broni. – Jak? – Zapytałam. – Z jednej strony poprzez przywiezienie nieletniego pomme de sang do Ameryki i obnoszenie się z tym przed Egzekutorką. Jeśli Musette zaproponowała dzielenie się pomme de Sangs, może również zaproponować dzielenie się ludzkimi służącymi. Zrobienie tego uważa się za wielki honor. – Dzielenie się? – Zapytałam od razu podejrzliwa. Palce Damiana przyśpieszyły, ale nie powiedziałam mu, aby przestał, bo gniew zaostrzał się w moich barkach, ramionach. – Dzielenie krwią, prawdopodobnie gdyż większość sług, bierze krew od swoich ludzkich służących. Nie martw się ma cherie, nie chodzi o seks, Musette nie gustuje w kobietach. W połowie wzruszyłam ramionami. – Myślę, że to ulga – zmarszczyłam brwi. – Jeśli ona uważa mnie i Richarda za swoją własność to co z jego stadem oraz z moim Pardem? Czy Belle uważa naszych ludzi za swoich ludzi? Asher oblizał wargi i znałam odpowiedź zanim powiedział. – Ona może zakładać że tak jest. – Więc Musette i jej kompani będą testować nie tylko mnie czy Richarda, ale też, resztę naszych ludzi – zrobiłam z tego stwierdzenie. – To logiczne spodziewać się tego – powiedział. Zamknęłam oczy i potrząsnęłam głową – Nienawidzę wampirzej polityki. – Ona jeszcze nie wrzeszczy – powiedział Jason. – Jeszcze nigdy nie widziałem jej tak spokojnej po tym jak dostała tak wiele złych wieści. Otworzyłam oczy i spojrzałam na niego marsową miną. – Uważam, że to wpływ Damiana – powiedział Asher.

Oczy Jasona śmignęły w dół gdzie Damian delikatnie bawił się moją dłonią. – Masz na myśli, że tylko jej dotykając pomaga jej utrzymać temperament na wodzy? Asher przytaknął. Miałam ochotę sprawić, aby Damian przestał mnie dotykać, ale nie zrobiłam tego, ponieważ byłam wściekła. Jak nie rzucić wyzwania komuś kto jest na naszym terytorium i nas testuje? Jaka arogancka! Typowe dla wampira. Byłam zmęczona, zmęczona grami. Jeśli JeanClaude pozwoliłby mi wystrzelać wszystkich na przyjęciu dla Musette dziś wieczorem, to zaoszczędziłoby nam wielu kłopotów. Po prostu wiedziałam, że tak byłoby. Sprawiłam, że Damian przestał bawić się moją ręką, biorąc jego dłoń w swoją i trzymając go stanowczo. Brzegi mojego gniewu zostały zmiękczone. To wciąż był gniew, ale to było odległe, posłuszne. Cholera, Asher miał rację. Nienawidziłam tego. Nienawidziłam tego, że jakaś nowa metafizyczna bzdura, pojawiła się, żeby zmusić mnie do bliższej osobistej łączności z kolejnym wampirem. Dlaczego metafizyka działała, na wszystkie pierdoły typu touchie-feelie? Jason patrzył na nas z dziwnym wyrazem na twarzy. – Myślę, że powinniśmy przymocować Damiana do Anity na noc. – Myślisz, że Musette, zamierza mnie, aż tak wkurzyć? – Ona nikogo nie skrzywdziła, jeszcze, Anito, nie podniosła palca na nikogo, ale wszyscy są przerażeni. Jestem cholernie przerażony, i nie mogę zrozumieć dlaczego. Ona jest uroczą małą jasnowłosą osóbką i jest przepiękna, jak naturalnej wielkości lalka Barbie, z mniejszymi piersiami, ale cóż człowiek nie potrzebuje więcej niż kęsa, prawda? – Dzielisz się zbyt wieloma informacjami o swoich preferencjach. Nie uśmiechnął się do mnie. Jego twarz była bardzo poważna. – Normalnie nie miałbym nic przeciwko, żeby olśniewający wampir zatopił we mnie kły, ale Anita, nie chcę żeby ta laska mnie dotykała. – Wyglądał na przestraszonego, przestraszonego i młodszego, młodszego od jego dwudziestu dwóch lat. – Nie chcę, żeby ona mnie dotykała. – Jego oczy były nawiedzone. – Jean-Claude obiecał mi, że Musette nie jest jednym z tych wampirów które gniją na tobie. Ale to nie ma znaczenia, wciąż boję się jej tak, że boli mnie brzuch. Wyciągnęłam wolną rękę, a Jason podszedł do mnie. Przytuliłam go do siebie, i doskonale mogłam poczuć jak drży. Było mu zimno, ale to nie był chłód, który można było usunąć dodatkowymi ubraniami. – Będziemy ją trzymać z daleka od ciebie Jason. Przycisnął mnie do siebie tak mocno, że nie mogłam oddychać i przemówił z twarzą wciśniętą w moją szyję. – Nie składaj obietnic których nie możesz dotrzymać, Anito. Otwierałam usta, żeby właśnie to mu obiecać, ale Asher mi przerwał. – Nie Anita, nie obiecuj bezpiecznego przejścia, dla każdego z nas, jeszcze nie, nie dopóki nie spotkasz Musette.

Cofnęłam się od Jasona i spojrzałam w górę na Ashera. – Gdybym tam weszła i od razu ją zabiła, to co zrobiłaby Belle? Zbladł, wampirzy trik który na mnie działał. – Nie możesz, nie wolno, Anita… błagam cię. – Wiesz, że jeśli ją zabije dzisiejszej nocy, wszyscy będziemy bezpieczniejsi. Otworzył usta, zamknął i znowu otworzył – Anita, ma cherie, proszę. Jason cofnął się ode mnie i wykonał ruch rękami. Damian był za mną, z rękami na moich ramionach. W momencie w którym mnie dotknął, poczułam się lepiej, nie do końca spokojniej, ale pojaśniało mi w głowie. Bo miałam rację, powinniśmy zabić Musette dzisiejszej nocy. Na krótką metę mogłoby to nam zaoszczędzić wielu problemów. Ale w dalszej perspektywie Belle Morte, może nawet wysłać cała Radę, aby przybyli i tłumnie nas zabili. Wiedziałam to. Z rękami Damiana ugniatającymi delikatnie moje napięte mięśnie, mogłam się nawet z tym zgodzić. – Dlaczego dotyk Damian sprawia, że czuję jakbym mniej lubiła zabijanie? – Zapytałam. – Zauważyłem, że wydajesz się zdobywać odrobinę spokoju, dodatkową warstwę zadumy, zanim pociągniesz za spust, gdy on cię dotyka. – Jean-Claude nie jest wcale mniej bezwzględny, gdy jestem przy nim. – Możesz tylko zyskać od sługi, to co sługa ma do zaoferowania – rzekł Asher. – Powiedziałbym, że pomogłaś stać mu się jeszcze bardziej bezwzględnym, a nie mniej, bo to leży w twojej naturze. – Spojrzał na wampira stojącego obok mnie. – Damian przeżył wieki z panią, która nie tolerowała żadnego gniewu, żadnej dumy. Jej i tylko jej było wolno. Damian nauczył się być mniej zły, mniej bezwzględny, albo ta co go stworzyła zniszczyłaby go dawno temu. Ręce Damiana wciąż poruszały się na moich ramionach. Klepnęłam jedną z jego rąk, jakbym klepnęła przyjaciela, który usłyszał złe wieści. – W porządku, Damian, ona już cię nie może skrzywdzić. – Nie, Jean-Claude wytargował moją wolność od niej i za to będę mu zawsze winny wielki dług. Ale to nie ma nic wspólnego z przysięgą krwi, ani wampirzymi więzami, zawdzięczam mu, że uwolnił mnie ze strasznego niewolnictwa. – Jeśli możesz powstrzymać Anitę, przed zrobieniem czegoś niefortunnego dziś wieczorem, spłacisz część tego długu – powiedział Asher. Poczułam, że Damian przytaknął. – Możemy zejść do podziemia, bo wiem, że choć Musette jest stara to nie boję się jej, ale boję się tej która mnie stworzyła. Odwróciłam się, więc mogłam zobaczyć twarz Damiana. – Czy sugerujesz, że boisz się Musette trochę mniej niż tej co cię stworzyła?

Wyglądał jakby myślał o tym przez sekundę, albo dwie, wtedy powoli przytaknął. – Boję się mojej dawnej mistrzyni bardziej, ale tak boję się Musette. – Wszyscy się jej boją – powiedział Asher. Damian przytaknął. – Wszyscy się jej boją. Położyłam czubek mojej głowy na klace piersiowej Damiana, potrząsając głową tam i powrotem, niszcząc sobie włosy, ale nie obchodziło mnie to. – Cholera, gdybyś pozwolił mi ją zabić dziś wieczorem, teraz, to zaoszczędziłoby tylu kłopotów. Mam rację, wiesz, że mam rację. Damian podniósł moją twarz więc musiałam spojrzeć mu w oczy. – Jeśli zabijesz Musette, wtedy Belle Morte zniszczy Jean-Claude. – Co jeśli Musette zrobi coś naprawdę strasznego? Damian spojrzał na Ashera za mną. Odwróciłam się, żebym mogła obserwować wampirzą wymianę spojrzeń. Asher w końcu przemówił. – Nigdy nie chciałbym ci powiedzieć, że w żadnym wypadku nie możemy zabić Musette, bo może nadejść czas gdy ona nie da nam żadnego wyboru. Niezdecydowanie może ci zagrozić, gdy nadejdzie czas. Ale myślę, że Musette będzie odgrywać polityczną grę bardzo dobrze, tak że nie będziesz mieć żadnego usprawiedliwienia na tak okropny atak. Pokiwałam głową. – Jeśli dziś wieczorem nie przykujesz Damian do Anity, to ona nigdy nie będzie w stanie przetrwać małego pokazu Musette – powiedział Jason. – Nie sądzę, że to będzie niezbędne – powiedział Asher. – Będzie, Anito? Zmarszczyłam brwi. – Skąd do diabła mam wiedzieć? Poza tym mam przy sobie zbędnych kajdanek. Jason wyciągnął parę z kieszeni kurtki. – Możesz pożyczyć moje. Mocniej się skrzywiłam. – Co ty wyprawiasz nosząc ze sobą parę kajdanek? – Podniosłam rękę. – Poczekaj, nie chcę wiedzieć. Uśmiechnął się do mnie. – Jestem striptizerem, Anita, używam różnych rekwizytów. Z jednej strony to dobrze było wiedzieć, że Jason nie nosił wkoło kajdanek z powodu własnego życia miłosnego. Z drugiej strony, nie chciałam wiedzieć, że kajdanki były częścią jego rekwizytów jako striptizera. Jakie widowiska dawali w Grzesznych rozkoszach w tych czasach? Chwileczkę, na to pytanie też nie chciałam znać odpowiedzi. Wszyscy gromadnie skierowaliśmy się do drzwi Cyrku Potępieńców. Nie użyliśmy kajdanek Jasona, ale skończyłam idąc w dół schodów, trzymając Damiana za rękę. Wzrastała

liczba ludzi na liście, z którymi idąc ręka w rękę odnalazłabym romantyczne uczucie lub podniecenie. Damian nie figurował na liście, niestety.

Rozdział 6 Głęboko pod Cyrkiem Potępieńców, istniały długie na wiele kilometrów podziemne pokoje. Był to dom Mistrza Miasta St. Louis, komukolwiek zdarzyło się nim być, i było tak odkąd ktokolwiek o tym pamiętał. Tylko olbrzymi magazyn na powierzchni ziemi się zmienił. Jean-Claude zmodernizował podziemie, odnowił niektóre jego części, ale to wszystko. Wciąż były tam niezliczone pokoje z kamienia, i tylko z pochodniami. Aby złagodzić kamienny wygląd, Jean-Claude używał ogromnych zwiewnych zasłon, by stworzyć coś w rodzaju namiotu ze ścian jego dziennego pokoju. Z zewnątrz były białe, ale kiedy odsunąłeś pierwszy zestaw zasłon, ściany były srebrne, złote, białe. Jason wyciągnął rękę do zasłon, kiedy zza nich wysunął się Jean-Claude. Skinął na nas wszystkich stojących z tyłu, z palcem na ustach. Przełknęłam słowa powitania. Miał na sobie obcisłe skórzane spodnie wsunięte w skórzane buty sięgające aż do ud, tak że trudno było powiedzieć, gdzie kończą się spodnie a gdzie zaczynają buty. Koszula była jedną z jego typowych koszul, wyglądała jak z roku 1700, z masą falban na rękawach i przy szyi. Ale kolor jedwabiu był czymś w czym nigdy go nie widziałam. Intensywny niebieski, gdzieś pomiędzy królewskim błękitem, a granatem. Kolor uczynił jego oczy w odcieniu nieba o północy, bardziej niebieskimi niż kiedykolwiek. Jego twarz była jak zawsze nieskazitelna, zapierająca dech. To było tak, jak zazwyczaj, jak jakiś mokry sen, który staje się rzeczywistością, zbyt piękny by był prawdziwy, zbyt zmysłowy by był bezpieczny. Czułam uderzenia mojego serca w gardle. Chciałam, rzucić się na niego, by owinąć się wokół jak koc. Chciałam by te wszystkie czarne loki przeciągały się wzdłuż mojego ciała, tak jakbym była pieszczona przez żywy jedwab. Pragnęłam go. Prawie zawsze go pragnęłam, ale dzisiejszej nocy, PRAGNĘŁAM go! Po tym wszystkim co się wydarzyło i miało się zdarzyć, jedyne o czym mogłam myśleć to był seks, seks z Jean-Claude’m. Podszedł do mnie, a ja wyciągnęłam rękę, tak żeby nie mógł mnie dotknąć. Jeśli położyłby na mnie choć palec, nie byłam pewna co bym zrobiła. Spojrzał zdziwiony i usłyszałam jego głos w mojej głowie – Coś jest nie tak, ma petite? Wciąż nie nauczyłam się sztuczki rozmawiania w myślach, więc nie próbowałam. Po prostu uniosłam moją lewą rękę i wskazałam na swój zegarek. Było dziesięć minut po północy. Jak Kopciuszek, musiałam być w domu koło północy. Powiedziałam moim współpracownikom, że była to przerwa na lunch, i tak było, czasami nawet to było jedzenie. Ale to czym się musiałam pożywiać co dwanaście godzin, nie miało większego związku z moim żołądkiem. Nie, to były niżej położone miejsca, zdecydowanie niżej.

Oczy Jean-Claude rozszerzyły się. W mojej głowie powiedział– Ma petite proszę powiedz, że nakarmiłaś już ardeur. Wzruszyłam ramionami – Dwanaście godzin temu – nie przejmowałam się mówieniem szeptem, bo wampiry zza zasłony i tak by to usłyszały, więc użyłam normalnego tonu głosu. To nie było tak, że chciałam ukryć ardeur, w każdym razie nie przed nimi. Ardeur było jednym z efektów ubocznych bycia ludzką służebnicą Jean-Claude’a. W innym wieku JeanClaude’a uznano by za inkuba, bo mógł żywić się pożądaniem. Nie tylko żywił się, ale też sprawiał, że inni pożądali jego. To był sposób na zwiększenie tego, czego potrzeba. W sytuacjach kryzysowych, mógł żywić się pożądaniem, rezygnując z krwi na parę dni. To było rzadkie dla wampira, by mieć dodatkowe źródło mocy, jak to. Mistrzyni Damiana była w stanie żywić się strachem. Była tym co nazywają nocną wiedźmą, albo zmorą. Belle Morte oczywiście, też posiadała ardeur. Używała go od wieków do manipulowania królami i cesarzami. Jean-Claude był jednym z niewielu z jej linii krwi, którzy odziedziczyli tę szczególną moc. I ja, na tyle na ile wiedziałam, byłam jedynym ludzkim sługą, który odziedziczył je od kogokolwiek. Gdy ardeur budziło się w po raz pierwszy w wampirze, to przejmowało nad nimi władzę, tak ja żądza krwi, a następnie stopniowo uczyli się to kontrolować. Albo taki był plan. Odkąd miałam to, walczyłam jak cholera, żeby karmić się tylko co dwanaście godzin. Pożywianie nie musi wiązać się ze współżyciem, ale musi to być kontakt seksualny. Wszystkie te stare historie, gdzie sukuby i inkuby zabijali ludzi kochając ich na śmierć, są prawdziwe. Nie mogłam pożywiać się na tej samej osobie za każdym razem. Micah pozwala mi pożywiać się na nim. Jean-Claude czekał, aby dzielić się ze mną ardeur przez wiele lat, chociaż myślał, że to on będzie karmił się mną, nie ja. Byłam zmuszona zrobić z Nathaniela mojego lampartołaka – moją własną wersję pomme de sang. Żenujące jak diabli, ale cholera to wykluczyło molestowanie nieznajomych, które było całkiem prawdopodobne kiedy walczyło się z ardeur. To było ciężkie zadanie takie jak Belle Morte. Planem na dziś było udać się do domu i spotkać z Micahem. Zamiast tego byłam tutaj w Cyrku. To nie było złe samo w sobie, bo Jean-Claude był zawsze chętny. Niestety mieliśmy duże, złe wampiry w pokoju obok, i myślę, że one nie zaczekałyby, abyśmy my mogli uprawiać gorący małpi seks. To chyba intuicja, ale podejrzewałam, że Musette nie będzie pełna życzliwości. Problem w tym, że ardeur także nie było życzliwe. Wszystkich mężczyzn stojących wokół mnie, ogarnęła cisza jak we wnętrzu ziemi. Spoglądaliśmy na Jean-Claude, żeby rozwiązał ten problem – Co zrobimy? – Zapytałam. Wyglądał przez chwilę na zagubionego, wtedy roześmiał się tym mogącym cię dotknąć, pełnym pieszczoty śmiechem. To przyprawiło mnie o dreszcz, tak że tylko Damian powstrzymał mnie od upadku. Czekałam, aż ardeur rozprzestrzeni się na niego jak jakaś zakaźna choroba, ale tak się nie stało. W momencie kiedy Damian mnie dotknął ardeur oddaliło się jak ocean wycofujący się z brzegu. Czułam się lekko, czysto i miałam znów

trzeźwy umysł. Znowu mogłam myśleć. Chwyciłam się ramienia Damiana jakby to był ostatni kawałek drewna na oceanie. Odwróciłam rozszerzone oczy i spojrzałam na Jean-Claude’a. Wyglądał na bardzo poważnego – Ja też to czuję ma petite. Wiedzieliśmy z praktyki, że jeżeli Jean-Claude koncentrował się na kontrolowaniu ardeur mógł pomóc także mnie. Gdy jednak nie koncentrowałam się dostatecznie, ogień spalał nas oboje, jak jakaś przytłaczająca siła natury. Czułam smutek Damiana na mój chłodny dotyk, poczułam to na czubku języka, tak jakby deszcz mógł mieć smak. Wiedziałam, że Damian pragnie mnie w ten dobrym staromodny sposób, który nie ma za wiele wspólnego z sercami i kwiatami, a ma prawie wszystko z pożądaniem. Pragnął mnie tak jak krwi, ponieważ beze mnie mógł umrzeć. Damian miał prawie sześćset lat, ale on nigdy nie będzie mistrzem wampirów. To oznaczało dosłownie, że jego pierwsza pani, sprawiła że jego serce biło, jego ciało poruszało się. Dopiero potem Jean-Claude stał się jego ożywiającą siłą, a następnie ja przypadkowo ukradłam go Jean-Claude’owi, i teraz to moja nekromancja sprawiała że jego krew płynęła, jego serce biło. Byłam przerażona gdy dowiedziałam się, że w efekcie tego miałam wampirze zwierzątko. Próbowałam ignorować to co zrobiłam, uciekać od tego. Uciekałam od wielu rzeczy. Ale wiedziałam, że Damian nie jest jedną z tych rzeczy, którą mogłabym zignorować. Jeśli odetnę się od Damiana, on najpierw oszaleje, a potem umrze, tak po prawdzie. Oczywiście zanim straciłby siły życiowe inne wampiry musiałyby go unicestwić. Nie można trzymać sześćsetletniego wampira, biegającego po mieście i dokonującego masakry na ludziach. To nie sprzyjało interesom. Skąd mogłam wiedzieć co by się zdarzyło gdybym porzuciła Damiana? Ponieważ nie wiedziałam, że jest moim ludzkim sługą przez sześć pierwszy miesięcy odkąd to się stało. On oszalał i zabijał niewinnych. Jean-Claude uwięził go, czekając aż wrócę do domu, aż dorosnę do moich obowiązków, aż przestanę uciekać od nich. Damian był jedną z tych lekcji, gdzie dowiadujesz się, że albo zaakceptujesz swoją moc, albo inni zapłacą za to cenę. Spojrzałam na Jean-Claude. Wciąż był piękny, ale mogłam patrzeć na niego bez chęci stopienia się z nim – To jest niesamowite – powiedziałam. - Jeśli pozwoliłabyś Damianowi dotknąć cię miesiące temu, odkrylibyśmy to prędzej – powiedział Jean-Claude. Był taki czas, jeszcze niedawno temu, gdy miałabym pretensje o to, że przypominał mi o moich niedoskonałościach, ale jednym z moich nowych postanowień było nie kłócić się ze wszystkim. Wybierać moje bitwy, to był cel. Jean-Claude skinął głową, podszedł do mnie i wyciągnął rękę - Przepraszam za wcześniejszą niedyskrecje, ma petite, ale teraz jestem mistrzem, już nie pionkiem dla ognia który pali nas oboje.

Patrzyłam na rękę, taką bladą, z długimi palcami, i pełną wdzięku. Nawet bez ingerencji ardeur, on zawsze był fascynujący w taki sposób, że brakowało mi słów. Wzięłam go za rękę, gdy nadal trzymałam dłoń Damiana. Palce Jean-Claude zamknęły się dookoła moich i moje serce pozostało spokojne. Ardeur nie podniosło swojej lubieżnej głowy. Podniósł moją rękę do ust, powoli, dotknął ustami moich knykci. Nic się nie stało. Zaryzykował pieszczoty ustami, przesuwając się wzdłuż mojej skóry. Odebrało mi to oddech, ale ardeur się nie obudziło. Stał wyprostowany, moja ręka ciągle w jego. Uśmiechnął się olśniewającym uśmiechem, który ceniłam, ponieważ był on prawdziwy, albo tak bliski prawdziwemu jak tylko mógł to sprawić. Spędził wieki na ćwiczeniu wyrazu twarzy, każdy jego ruch był dworski i zgrabny i nie oddawał niczego. Uważał to za zbyt trudne, żeby po prostu reagować. -Chodź ma petite, chodź poznać naszych gości. Przytaknęłam – Jasne. Owinął moje ramię całkowicie swoim i spojrzał na Damiana – Weź jej drugie ramię, mon ami, towarzyszmy jej do środka. Damian stanowczo położył moją rękę, na umięśnionej skórze przedramienia – Z przyjemnością mistrzu. Normalnie Jean-Claude nie lubił kiedy wampiry mówiły do niego „mistrzu”, ale dzisiejszej nocy musieliśmy być oficjalni. Staraliśmy się zaimponować ludziom, którzy nie byli pod wrażeniem od stuleci. Asher zrobił krok do przodu, aby przesunąć zasłony, Jason podszedł od drugiej strony, trzymali zasłony po bokach, więc mogliśmy wejść bez plątania się jak nietoperz w zasłonach. Istnieją powody dla których wiszące zasłony zamiast drzwi popadły w niełaskę. Jedynym minusem posiadania przystojnych wampirów przy obu ramionach, było to, że nie mogłam wyciągnąć broni dostatecznie szybko. Oczywiście gdybym musiała wyciągnąć broń zaraz po przejściu przez drzwi, to byłaby bardzo zła noc. Na tyle zła że moglibyśmy przetrwać tę noc, ale już nie następną.

Rozdział 7 Musette stała koło białego murowanego kominka. To musiała być ona, ponieważ była ona jedyną małą blond lalką Barbie w tym pokoju, a tak właśnie Jason ją opisał. Jason miał wiele wad, ale opisanie kobiety w niedokładny sposób, nie było jedną z nich. Rzeczywiście była drobna. Niższa niż ja o co najmniej trzy cale. Co dawało jej zaledwie 5 stóp, a jeżeli pod długą białą suknią miała buty na obcasach, to była jeszcze niższa. Jej włosy opadały dookoła ramion jak fale koloru blond, ale jej brwi były czarne i tworzyły doskonałe łuki. Albo farbowała jedno bądź drugie, albo była jedną z tych rzadkich blondynek

u których włosy na ciele i głowie nie pasowały do siebie. To się zdarzało, ale niezbyt często. Blond włosy, blada skóra, ciemne brwi i rzęsy, które oprawiały oczy tak niebieskie jak niebo wiosną. Zdałam sobie sprawę że jej oczy były tylko kilka odcieni bardziej niebieskie niż oczy Jasona. Może to ciemne brwi i rzęsy sprawiły, że wydawały się one dużo bardziej intensywne. Uśmiechnęła się ustami jak pąk róży, które były tak czerwone, że wiedziałam, że ma na sobie szminkę, i jak tylko je zobaczyłam wiedziałam,że ma na sobie jeszcze więcej makijażu. Dobrze zrobiony, subtelne dotknięcie to tu to tam, które pomagało wydobyć to dziecięce piękno. Jej pomme de sang uklękła u jej stóp jak zwierzątko. Długie brązowe włosy dziewczyny zostały upięte na czubku głowy tworząc skomplikowane warstwy loków tak że wyglądała jeszcze młodziej. Była blada, nie wampirzo blada, ale blada i jej lodowo błękitna staromodna suknia nie dodawała jej koloru. Jej smukła szyja była gładka i nienaruszona. Jeśli Musette brała krew, to skąd? Czy chciałam to wiedzieć? Nie bardzo. Mężczyzna stał między kominkiem, a dużą białą kanapą obłożoną złotymi i srebrnymi poduszkami. Był przeciwieństwem Musette pod niemal każdym względem. Miał dobrze ponad sześć stóp wzrostu, był zbudowany jak pływak, barczysty, szczupły w talii, o wąskich biodrach, z nogami które wydawały się dłuższy niż ja. Jego włosy były czarne, czarne i tak jak moje z niebieskimi refleksami. Zostały związane w gruby warkocz na plecach. Jego skóra była tak ciemna, jak tylko może być skóra, która od wieków nie widziała słońca. Obstawiałam, że łatwo się opala. On po prostu nie miał zbyt wielu okazji by złapać jakiekolwiek promienie słońca. Jego oczy były dziwne, niebieskozielone, jak woda na Karaibach. Błyszczały na jego ciemnej twarzy i powinny dodać ciepła i piękna. Ale one był zimne. Powinien być przystojny, ale nie był, cierpki wyraz jego twarzy, niweczył to wszystko. Wyglądał jakby zawsze był w złym humorze. Może to były ubrania. Był tak ubrany jakby zszedł z wiekowego obrazu. Gdybym musiała chodzić w rajstopach też byłabym w złym humorze. Chociaż miałam mężczyzn przy obu ramionach, to Jean-Claude był tym który pewnie prowadził nas między dwa wyściełane fotele, jeden złoty, drugi srebrny ze stosami białych poduszek. Zatrzymał się przed białym drewnianym stolikiem z kryształową misą białych i żółtych goździków. Damian także natychmiast się zatrzymał, stojąc nieruchomo pod dotykiem mojej ręki. Jason opadł z wdziękiem na złoty fotel najbliżej kominka. Asher stanął po drugiej stronie srebrnego krzesła tak daleko od Musette jak tylko był w stanie, nie wychodząc z pokoju. Musette powiedziała coś po francusku. Jean-Claude odpowiedział po francusku i w zasadzie zrozumiałam, że powiedział jej, że ja nie znam francuskiego. Powiedziała jeszcze coś co było dla mnie kompletną tajemnicą, potem przerzuciła się na silnie akcentowany angielski. Większość wampirów nie ma akcentu, przynajmniej tu w Ameryce, ale Musette miała dziwaczny. Wystarczająco ciężki miejscami, że wiedziałam, że gdyby mówiła zbyt szybko to mogłabym jej nie zrozumieć.

– Damian, wiele czasu minęło odkąd zaszczyciłeś nasz dwór swoją obecnością. – Moja dawna pani nie dbała o życie dworu. – Ona jest dziwna, twoja pani Morvoren. Poczułam jak ciało Damiana zareagowało na jej imię tak jakby został uderzony. Pogładziłam wierzch jego dłoni w sposób, w jaki koi się zmartwione dziecko. – Morvoren jest wystarczająco potężna by rywalizować o miejsce w radzie. Zaoferowano jej nawet dawne miejsce Earthmovera. Nawet nie musiałaby o nie walczyć. To był dar – Musette patrzyła na Damiana, studiowała wyraz jego twarzy, jego ciało, jego reakcje. – Jak sądzisz, dlaczego odmówiła takiej nagrody? Damian przełknął, jego oddech drżał– Tak jak powiedziałem – musiał oczyścić gardło aby skończyć – Moja dawna pani nie nadaje się do życia dworskiego. Ona woli samotność. – Ale rezygnacja z miejsca w radzie bez walki i ryzyka to szaleństwo. Dlaczego Morvoren to zrobiła? Za każdym razem gdy mówiła jej imię Damian wzdrygał się – Damian odpowiedział na twoje pytanie – powiedziałam – jego dawna pani ceni swoją prywatność. Musette zwróciła swoje niebieskie oczy na mnie i jej pełne nieprzychylności spojrzenie sprawiło że prawie żałowałam że się wtrąciłam. – Więc to jest ta nowa – podeszła do nas, to nie był tylko płynny krok, to było także kołysanie biodrami, z pewnością miała pod spódnicą pantofle na wysokich obcasach. Nie dało się iść wolnym krokiem bez nich. Wysoki, ciemny i przerażający mężczyzna szedł za nią jak cień. Młoda dziewczyna wciąż siedziała naprzeciwko kominka, jej bladoniebieska sukienka, rozłożyła się wokół niej jakby była ułożona. Jej ręce leżały bardzo spokojne na kolanach. Wyglądała jakby pozowała, jak gdyby powiedziano jej „siedź tutaj w ten sposób” i ona siedziałaby tak tam dopóki Musette nie nakazałaby jej się ruszyć. Zdecydowanie paskudne. – Czy mogę przedstawić Anitę Blake, moją ludzką służebnicę, pierwszą którą kiedykolwiek wezwałem do siebie. Nie ma żadnej innej, jest tylko ona – Jean– Claude użył swojej dłoni zaciśniętej w mojej by przesunąć mnie na zewnątrz od niskiego stolika i tym samym przypadkowo od Musette. To było prawie jak ruch taneczny, jakbym wykonała głęboki ukłon czy coś podobnego. Damian podążył za nami sprawiając, że to przypominało pełną wdzięku grę z pęknięciem bata. Wampiry ukłoniły się, a ja uwięziona pomiędzy nimi nie miałam innego wyboru niż zrobić to samo. Być może był więcej niż jeden powód, dla którego Jean-Claude umieścił mnie w środku. Musette szła kołysząc się ku nam, jej biodra sprawiały że biała spódnica tańczyła.

– Pamiętasz tą która mam na myśli, służebnica Ashera, jak ona miała na imię? Spojrzenie w te niebieskie oczy powiedziało mi że cholernie dobrze wiedziała, jak jej było na imię. – Julianna – Jean-Claude powiedział głosem tak neutralnym jak tylko był w stanie. Ale ani on ani Asher nie mogli wypowiedzieć imienia Julianny bez żadnych emocji. – Ach tak, Julianna, ładne imię dla kogoś tak przeciętnego – podeszła i stanęła przed nami. Wysoki ciemny mężczyzna stanął za nią, przytłaczając samą swoją wielkością. Musiał być cholernie blisko posiadania 7 stóp wzrostu®® – Dlaczego Asher i ty wybieracie takie zwykłe kobiety? Przypuszczam że jest coś pocieszającego w dobrym mocnej budowy towarze chłopskim. Roześmiałam się zanim pomyślałam. Jean-Claude ścisnął moją dłoń. Damian zesztywniał pod moją drugą ręką. Musette nie lubiła być wyśmiewaną, to było jasne na jej twarzy – Śmiejesz się, dziewczyno, dlaczego? –Przepraszam – powiedziałam – Ale nazwanie mnie prostaczką nie jest wielką zniewagą. – Dlaczego nie? – Zapytała i wyglądała na autentycznie zdziwioną. – Ponieważ masz racje, każdy może prześledzić moje drzewo genealogiczne i są tam tylko żołnierze i rolnicy, jestem dobrym towarem chłopskim i jestem z tego dumna. – Dlaczego chcesz być z tego dumna? – Ponieważ wszystko co mamy wypracowaliśmy własnymi rękoma, potem z naszego czoła, nie inaczej. Zapracowaliśmy na wszystko co mamy. Nikt nam niczego nie podarował. – Nie rozumiem – powiedziała. – Nie wiem jak ci to wyjaśnić – powiedziałam. Pomyślałam, że to jak z Asherem który próbował wyjaśnić mi co jest winien seniorowi. Nie było nic w moim życiu, co przygotowałoby mnie do zrozumienia tego rodzaju obowiązku. Nie powiedziałam jednak tego głośno, bo nie chciałam przywołać tematu, że byłam coś winna Belle Morte. Ponieważ nie czułam, że byłam. – Nie jestem głupia Anito, zrozumiałabym gdybyś wytłumaczyła to jasno. Asher wyszedł z tyłu, przesuwając się do nas, wciąż tak daleko jak tylko był w stanie od Musette, ale to było odważne z jego strony, by zwrócić na siebie jej uwagę – Starałem się wcześniej wytłumaczyć Anicie zobowiązania feudalne i nie mogła zrozumieć. Ona jest młodą Amerykanką, oni nigdy tutaj nie poznali… zalet bycia z rządzonym. Odwróciła głowę w bok, niepokojąco jak ptak, tuż przed zadziobaniem robaka – A co ma do rzeczy jej brak zrozumienia do cywilizowanych procedur?

Ludzka istota oblizałaby usta, ale Asher pozostał nieruchomy, cichy. (Stój nieruchomo, a lis nie będzie wiedział, że tam jesteś) – Ty, urocza Musette, nigdy nie żyłaś gdzieś, gdzie nie podlegałabyś panu, lub pani, albo gdzieś gdzie nie rządziłabyś innymi. Nigdy nie żyłaś bez wiedzy, jakie obowiązki masz wobec seniora. – Oui – zrobiła to jedno słowo zimnym, tak zimnym, jakby chciała powiedzieć, no dalej, wykop sobie głębszy dół, w którym zostaniesz pochowany. – Nigdy nie śniłaś, że bycie wieśniakiem, nie zależnym od nikogo, może być uwalniającym doświadczeniem. Machnęła ręką z ostrożnie zrobionym manicure jakby oczyszczając samą myśl z powietrza – Absurd. Uwalniające doświadczenie, co to znaczy? – Wierzę – Jean-Claude powiedział – że fakt że nie rozumiesz, co to znaczy, jest tym co próbował wyjaśnić Asher. Zmrużyła brwi na nich obu. – Nie rozumiem, więc to nie może być takie istotne. – Zignorowała to robiąc falisty ruch delikatną dłonią. Potem zwróciła uwagę z powrotem na mnie i to było przerażające. Nie byłam pewna czy chodziło o samo spojrzenie tych oczu, ale to zmroziło mnie do szpiku kości. – Czy widziałaś nasz prezent dla Jean-Claude i Ashera? Musiałam wyglądać na tak zdezorientowaną, jak się czułam, ponieważ obróciła się i starała się wskazać na coś za nią, ale wszystko co mogłam zobaczyć to jej olbrzymi ludzki sługa. – Angelito przesuń się, aby mogła to zobaczyć. Angelito? Jakoś określenie „mały anioł” nie pasowało do niego. On przesunął się a ona wskazała na kominek. Tam był tylko kominek z obrazem powyżej, wtedy coś w obrazie przyciągnęło moją uwagę. Powinien tam się znajdować obraz przedstawiający Jean-Claude ’a, Ashera i Juliannę w strojach a’la Trzej Muszkieterowie, ale tak nie było. Gdyby nie było nowych i obcych wampirów w pokoju jestem pewna że zauważyłabym to prędzej. O tak, zauważyłabym to prędzej. To był obraz Amora i Psyche, ta tradycyjna scena gdzie Amor śpi i w końcu objawia się Psyche dzierżąca świecę. Walentynki pozbawiły Amora tego czym był na początku. Nie był grubym bezpłciowym dzieckiem ze skrzydłami. On był bogiem, bogiem miłości. Wiedziałam kto pozował jako Amor, bo nikt inny nigdy nie miał takich długich złotych włosów, tak nieskazitelnego ciała. Miałam wspomnienia tego jak Asher wyglądał wcześniej, ale nigdy nie widziałam go ja, ja sama. Szłam w kierunku obrazu jak kwiat wyginający się ku słońcu. To było nieodparte.

Na obrazie Asher leżał na boku, jedna ręka zgięta na brzuchu, druga rzucona na zewnątrz, wiotka od snu. Jego ciało świeciło złotem w blasku świec, tylko o kila odcieni jaśniejszym niż fala włosów, która otaczała twarz i ramiona. Był nagi, ale to słowo nie oddawało całości. Blask świec sprawił, że jego skóra jaśniała ciepłem od szerokich ramion do krągłości jego stóp. Jego sutki były jak ciemne aureole wobec krągłości klatki piersiowej, jego brzuch był płaski do granicy pępka, jakby anioł dotknął tej nieskazitelnej skóry i zostawił delikatny odcisk, linia ciemnozłotych włosów, prawie kasztanowych biegła w dół, by zakręcić się wokół niego, gdzie leżał nabrzmiały, częściowo sztywny, złapany pomiędzy snem a namiętnością. Krzywizna jego bioder była najdoskonalszym fragmentem skóry jaki kiedykolwiek widziałam. Ta krzywa przyciągnęła oko do linii ud, długich szeroko pociągniętych nóg. Pamiętałam ze wspomnień Jean-Claude ’a, jakie to było uczucie mieć krągłość tego biodra pod opuszkami palców. Pamiętam dyskusje czyje biodro jest najmiększe i najdelikatniejsze. Belle Morte powiedziała, że linie ich ciał były najbliższe doskonałości, jakie kiedykolwiek wiedziała u człowieka. Jean-Claude zawsze wierzył w to, że to Asher był piękniejszy, Asher myślał tak samo o Jean-Claude. Artysta namalował białe skrzydła śpiącej figurze, tak szczegółowo, że wyglądały tak miękko jakby można ich było dotknąć. Skrzydła były ogromne i przypominały mi renesansowe obrazy aniołów. Wyglądały nie na miejscu na tym złotym ciele. Psyche spoglądała zza krawędzi jednego skrzydła tak że osłoniła swoją górną połowę ciała, ale ukazywała ramię, brzeg jej ciała, w dół do pierwszej krągłości biodra, ale większa część niej ginęła za ciałem Amora. Zmarszczyłam brwi patrząc się na obraz. Znałam to ramię, krągłość żeber poniżej tej białej skóry. Idąc śladem złotego blasku świec, znałam linię tego ciała. Spodziewałam się że Psyche to będzie Belle Morte, i byłam w błędzie. Popatrzyłam na długie czarne loki, które nie tyle ukrywały postać, co zdobiły ją, a twarz spoglądająca wokół krawędzi świecy była twarzą Jean-Claude ’a. Zajęło mi chwilę, żeby się upewnić, ponieważ wydawała mi się bardziej delikatnie piękna niż zazwyczaj, później zdałam sobie sprawę że miał na sobie makijaż, czy też jego wersję sprzed wieków. Zrobiono coś aby zmiękczyć linię jego twarzy, aby jego usta były bardziej pełne. Ale oczy, oczy pozostały niezmienione, z czarną zasłoną rzęs i tonącym głębokim kolorem. Obraz był zbyt duży jak dla mnie, aby stanąć obok kominka i zobaczyć to wszystko, ale było coś w oczach Amora. Musiałam przesunąć się bliżej, aby zobaczyć, że były one odrobinę otwarte, wystarczająco by pokazać zimny niebieski ogień, żeby zobaczyć że głód był w Asherze. Jean-Claude dotknął mojej twarzy i sprawił, że podskoczyłam. Damian cofnął się dając nam przestrzeń. Jean-Claude prześledził łzy na moich policzkach. Wyraz jego oczu powiedział wyraźnie, że moje łzy są za nas oboje. Nie mógł pozwolić sobie na słabość przed Musette. I nie mogłam w tym pomóc.

Oboje odwróciliśmy się do Ashera, ale stał tak daleko jak tylko pokój pozwolił. Odwrócił się tak, że wszystko co mogłam zobaczyć to złote fale jego włosów. Jego ramiona były nieco zgarbione jakby został uderzony. Musette stanęła po drugiej stronie Jean-Claude – Nasza pani pomyślała, że skoro jesteście razem jak dawniej, ucieszyłbyś się tym małym przypomnieniem minionych dni. Spojrzenie które dałam jej zza barku Jean-Claude nie było przyjazne. Zobaczyłam dziewczynę która była jej pomme de sang po drugiej stronie tapczanu. Nawet nie byłam świadoma kiedy odeszła od kominka. Gdyby źli goście chcieli mnie zaskoczyć, mogli to zrobić, ponieważ nie widziałam niczego przez ostatnie kilka minut zaabsorbowana przez obraz. – Obraz jest naszym darem gościnnym dla naszego gospodarza ale mamy bardziej osobisty prezent właśnie dla Ashera. Angelito przesunął się do niej, jak ciemna góra, i znacznie mniejszy obraz znalazł się w jego rękach. Były tam resztki papieru i sznurka, które okrywał go jak usunięta skóra na podłodze. Obraz był o połowę mniejszy od reszty, ale oczywiście w tym samym stylu, realistyczny, ale w jarzących się kolorach, superrealistyczne, bardzo Tycjanowskie. Jedynym światłem na obrazie był blask ognia, blask w kuźni. Ciało Ashera było w kolorze złoto-bordowym, odzwierciedlające blask ognia. Znowu był nagi, krawędź kowadła ukryła jego pachwinę, ale prawa strona jego ciała była widoczna w świetle. Nawet jego włosy były związane w luźny koński ogon, tak, że prawej strony jego twarzy nie można było ukryć. Jego ramiona wciąż silne, nadawały się do wykuwania tarczy, która leżała na kowadle, ale prawa strona jego twarzy, prawa strona klatki piersiowej, brzuch, udo, było stopioną ruiną. Nie były to stare, białe blizny do oglądania których byłam przyzwyczajona, były to surowe czerwone przebarwienia, złe linie, jakby jakiś potwór pociął i żłobił jego ciało. I nagle przytłoczyła mnie pamięć która nie była moja. Leżący na podłodze Asher w pokoju tortur, uwolniony ze srebrnych łańcuchów, ludzie którzy go dręczyli wymordowani wokół niego w eksplozji krwi. Wyciągnął ręce do nas, jego twarz... Jego twarz.. Zemdlałam, i Jean-Claude i ja upadliśmy jak kłoda na podłogę, ponieważ doświadczałam bezpośrednio tego co pamiętał. Damian i Jason podeszli do nas, ale Asher pozostał daleko do tyłu. I wcale mu się nie dziwię.

Rozdział 8 – Asher chodź i zobacz swój prezent – zawołała Musette. Damian był już na podłodze przy mnie, jego ręce na moich ramionach, jego palce wbijające się we mnie. Myślę że obawiał się tego co mogłabym zrobić. Powinien się bać.

Głos Ashera był napięty, ale czysty – Widziałem ten szczególny dar już wcześniej. Znam go dobrze. – Chcesz abyśmy powrócili do Belle Morte i powiedzieli, że nie doceniasz jej podarunku? – Możesz powiedzieć Belle Morte, że otrzymałem dokładnie to czego życzyłaby sobie abym doznał otrzymując jej dary. – I cóż to takiego jest? – Przypomniano mi kim byłem, i kim teraz jestem. Wstałam. Damian wciąż trzymał moje ramiona w sztywnym uścisku. Jean-Claude wstał z gracją, jak kukiełka pociągnięta za niewidoczne sznurki. Ja nigdy nie będę taka pełna wdzięku, ale dzisiejszej nocy to nie miało znaczenia. Musette odwróciła się do Jean-Claude ’a – Podarowaliśmy nasz prezent tobie JeanClaude i Asherowi. Oczekujemy podarunków dla nas jako gości. Jej głos był pusty, taki uprzejmy, jak słuchanie ciszy – Powiedziałem ci, Musette, nasze dary gościnne wymagają jeszcze tygodni do ich ukończenia. –Jestem pewna, że możesz znaleźć coś na ich zastępstwo – popatrzyła na mnie. Odnalazłam swój głos i nie był on łagodny. – Jak śmiesz pojawiać się trzy miesiące wcześniej, wiedząc, że nie będziemy przygotowani, i domagać się czegokolwiek od nas? – Damian był uczepiony moich pleców trochę nerwowo, ale to byłam uprzejma, jak na mnie. Po tym co ona i Belle Morte właśnie zrobiły byłam naprawdę grzeczna. – Twoja nieuprzejmość nie zostanie wykorzystana jako wymówka do tego by zmusić nas do zrobienia czegoś czego nie chcemy. Ramiona Damiana ześlizgnęły się po moich ramionach, tak że kołysał mnie przy swoim ciele. Nie walczyłam z tym, bo prawdopodobnie bez jego obecności uderzyłabym ją albo zastrzeliła. Co wydawało mi się dobrym pomysłem. Jean-Claude starał się załagodzić sytuację, ale Musette gestem nakazała mu się odsunąć. – Niech twój sługa mówi jeśli ma coś do powiedzenia. Otworzyłam usta aby nazwać ją zimną suką, ale to nie to wyszło z moich ust. – Czy wierzysz, że pośpieszne prezenty mogą być warte twojej urody? Naprawdę wzięłabyś jakiś marny substytut w miejscu przepychu, który zatwierdziliśmy? Przestałam mówić. Wszyscy nasi ludzie wpatrywali się we mnie, oprócz Damiana, który przytulał mnie mimo wszystko. – Brzuchomówstwo. – Jason powiedział z innego boku Jean-Claude ’a. – To jest jedyna odpowiedź.

Jean-Claude skinął głową. – Cud, w rzeczywistości. – Wtedy odwrócił się do Musette. – Wszystko, z wyjątkiem jednego, blednie przy twojej urodzie. Jak mogę zaoferować ci coś mniej niż coś pięknego by odzwierciedlało twój powab. Jej spojrzenie wróciło do mnie – Czy ona nie jest równie piękna co ja? Roześmiałam się. Ramiona Damiana zacisnęły się na tyle mocno, że musiałam uderzyć go w rękę abym mogła komfortowo oddychać – Nie martw się, uporałam się z tym już. – Nie sądzę aby ktokolwiek mi uwierzył, ale byłam szczera. – Musette, wiem, że jestem ładna. Mogę to przyznać, ale w porównaniu do innej nieziemskiej trójki tutaj, nie jestem najpiękniejszą osobą po naszej stronie. – Trójki, – Jason powiedział – dlaczego uważam że nie jestem w tej trójce? – Przepraszam, Jason, ale jesteś taki jak ja, wyglądamy ładnie, ale ta trójka stojąca tutaj to nie nasza liga. – Zaliczasz Ashera do tych trzech piękności? – Musette zapytała. Przytaknęłam – Jeśli sporządzałabym listę pięknych ludzi w pokoju, on zawsze znajdzie się na liście. – Kiedyś tak, ale nie teraz, nie od wieków.– Powiedziała. – Nie zgadzam się. – Kłamiesz. Spojrzałam na nią – Jesteś Mistrzynią Wampirów, nie potrafisz powiedzieć czy ktoś kłamię czy mówi prawdę? Nie możesz wyczuć tego w moich słowach, poczuć tego na mojej skórze? – Obserwowałam jej twarz, te piękne lecz przerażające oczy. Ona nie potrafiła stwierdzić czy kłamię czy nie. Na swojej drodze spotkałam tylko jednego Mistrza Wampirów, który nie potrafił odróżnić prawdy od kłamstwa, a to dlatego, że okłamywał tak bardzo do siebie, że prawda weszłaby mu w drogę. Musette była ślepa na prawdę, co oznaczało, że mogliśmy ją dowolnie oszukiwać. To zwiększało możliwości. Posłała mi marsową minę i machnęła na mnie tą drobną dobrze wymanikiurowaną rączką. – Dość tego.– Była wystarczająco bystra by wiedzieć, że przegrywa w tym sporze, ale nie była wystarczająco bystra by zrozumieć dlaczego. Więc przeszła do czegoś o czym myślała, że w tym może wygrać. – Nawet Asher z jego zrujnowanym pięknem jest ładniejszy od ciebie. To była moja kolej aby zmarszczyć na nią brwi. – Sądzę, że już to powiedziałam. Znowu się skrzywiła. To było tak jakby została przysłana z przygotowanymi słowami do wypowiedzenia, a ja nie udzielałam tych odpowiedzi, których ona oczekiwała. Rujnowałam jej przedstawienie, a Musette nie wydawała cieszyć się improwizacją. – Nie przeszkadza ci to, że nie jesteś piękniejsza od tych mężczyzn?

– Musiałam pogodzić się z byciem przeciętną już dawno temu. Zmarszczyła brwi tak mocno, że wyglądało to na bolesne – Jesteś kobietą, którą bardzo trudno obrazić. Wzruszyłam ramionami na tyle ile mogłam z ramionami Damiana wciąż owiniętymi wokół mnie. – Prawda to prawda Musette. Złamałam główną zasadę dziewczyn. – A jaka ona jest? – Nigdy nie umawiaj się z kimś ładniejszym od ciebie. To ją rozśmieszyło, zaskakujące uderzenie dźwięku – Non, non, zasadą jest nigdy się do tego nie przyznawać. – Uśmiech znikł – Naprawdę nie sprawia ci… trudności mówienie, że jestem ładniejsza od ciebie. Potrząsnęłam głową – Nie. Patrzyła przez chwilę kompletnie zagubiona, do czasu gdy jej własny ludzki sługa dotknął jej ramienia. Drgnęła, wzięła głęboki drżący oddech, jakby przypominając sobie kim i czym była oraz dlaczego tam była. Ostatnie znamię śmiechu zniknęło z jej oczu. – Przyznałaś, że twoje piękno nie może rywalizować z moim, stąd skosztowanie twojej krwi nie będzie prezentem godnym zastąpienia tego cuda, które Jean-Claude przygotował dla mnie. Masz słuszność, co więcej, o twoim wilku. On jest urokliwy, ale nie tak uroczy jak ich troje. Nagle miałam złe przeczucie dokąd to wszystko zmierza. – Damian jest w jakiś sposób twój. Nie rozumiem tego, ale to czuję. On jest twój w taki sposób jak Angelito jest mój, a ty jesteś Jean-Claude ’a. Jako Mistrz Miasta Jean-Claude nie może być do wzięcia, ale Asher nie należy do nikogo. Daj mi go, jako dar gościnny. – On jest moim zastępcą, moim témoin.9 – Powiedział Jean-Claude wciąż tym pustym nic nieznaczącym głosem. – Nie dzielę się nim lekko. – Tej nocy spotkałam niektóre twoje wampiry. Meng Die potrafi wzywać zwierzę. Jest potężniejsza od Ashera, dlaczego to ona nie jest twoją zastępczynią? – Ona jest zastępczynią innego Mistrza i wróci do niego za kilka miesięcy. – Dlaczego zatem jest tutaj? – Wezwałem ją. – Dlaczego? Prawdziwym powodem było to, że gdy ja robiłam mój rachunek sumienia Jean-Claude potrzebował wsparcia. Ale nie sądziłam, że zamierza się tym podzielić. Nie zrobił tego –

9

świadek

Mistrz wzywa do domu swoje stadko raz na jakiś czas, zwłaszcza jeżeli spodziewa się, że oni wkrótce zostaną mistrzami na swoich własnych terenach. – Belle była zaniepokojona, że powstałeś jako Mistrz Miasta, bez tej ostatniej wizyty, Jean-Claude. Obudziła się wymawiając swoje imię, mówiąc, że stałeś się panem samego siebie. Nikt z nas nie myślał, że dotrzesz tak wysoko. Nisko się ukłonił, a ona stała tak blisko, że jego włosy prawie musnęły jej spódnicę – Nie często się zdarza, że ktoś zaskakuje Belle Morte. Jestem niezmiernie zaszczycony. Musette zmarszczyła brwi – Powinieneś być. Ona jest przede wszystkim… niezadowolona. Powoli się podniósł – Dlaczego moje dojście do władzy uczyniło ją nieszczęśliwą? – Ponieważ bycie Mistrzem Miasta, jest oznacza znalezienie się poza więzami obowiązku. Więzy obowiązku, wydawały się znaczyć więcej dla wampirów niż dla mnie, ponieważ poczułam jak wszyscy się uciszyli i znieruchomieli. Damian wciąż był wokół mojego ciała, ale tak jakby nie było go wcale. Tylko ciężar jego ramion dawał mi znać, że wciąż mnie trzymał. Rytm i puls jego ciała zniknął, schowany gdzieś głęboko w środku. – Ale Asher nie wspiął się tak wysoko. On wciąż może zostać wezwany do domu – powiedziała. Spojrzałam na Jean-Claude ’a, ale jego twarz była zupełnie nieczytelna, ta uprzejma nicość, która oznaczała, że ukrywa każdą swoją reakcje – To jest, oczywiście, w twoim zakresie możliwości, ale potrzebowałbym jakiegoś zawiadomienia, przed wezwaniem Ashera. Ameryka jest mniej ugruntowana niż Europa i walki o teren są tu dużo mniej cywilizowane – jego głos wciąż był pusty, beznamiętny, nic nieznaczący – Jeśli mój zastępca po prostu zniknie inni będą postrzegać to jako słabość. – Nie martw się, nasza pani nie wezwie go do domu, ale przyznaje, że jest zdziwiona. Wszyscy czekaliśmy aż przejść do innego tematu, ale Musette wydawała się zadowolona ze stania w ciszy. Nawet z Damianem wiszącym na mnie, złamałam się pierwsza – Czym zdziwiona? – Dlaczego Asher oddalił się od niej, oczywiście. Asher przesunął się bliżej, ale wciąż utrzymywał większy dystans od Musette niż od nas – Nie opuściłem jej– powiedział – Belle Morte nie dotykała mnie od wieków. Nawet nie chciałaby obejrzeć zabaw gdzie jestem… funkcjonalny. Powiedziała, że ranię jej oczy. – To jej przywilej by postępować ze swoimi ludźmi tak jak uważa za stosowne – powiedziała Musette.

– Prawda – powiedział Asher – ale kazała mi przybyć do Ameryki z Yvette jako moim nadzorcą. Yvette umarła, a ja nie dostałem więcej poleceń. – A jeśli twoja mistrzyni poleci ci wrócić do domu? Cisza, tym razem po naszej stronie. Twarz Ashera była beznamiętna jak Jean-Claude ’a. Cokolwiek poczuł, ukrył to, ale twarze obojga powiedziały, że miało to znaczenie i że to ważne. – Belle Morte zachęcała swych ludzi do działania na własny rachunek. – Powiedział Jean-Claude – To jedna z przyczyn, dlaczego jej linia krwi rządzi większą ilością terenów niż jakakolwiek inna, szczególnie tutaj w Stanach Zjednoczonych. Musette zwróciła swoje piękne oczy na niego – Ale Asher nie odszedł by zostać Mistrzem Miasta, odszedł aby zemścić się na tobie i twojej ludzkiej służebnicy. Chciał zapłaty za śmierć jego ukochanej Julianny. Widzisz, przez cały czas znała jej imię. – Lecz, twoja służebnica stoi tutaj, silna, ma się dobrze i nie odniosła żadnej krzywdy. Gdzie jest twoja zemsta Asher? Gdzie jest cena jaką Jean-Claude ma zapłacić za zamordowanie twojej służebnicy? Asher wydawał się zamknięty w sobie, tak bardzo, bardzo spokojny i nieruchomy. Zastanowiłam się czy gdybym mrugnęła, zniknąłby. Jego głos był daleki, pusty – Stwierdziłem, że obwiniając Jean-Claude byłem w błędzie. Być może on też opłakiwał jej stratę. – Więc – pstryknęła palcami – od tak cały ból i nienawiść zostały zapomniane? – Nie tak po prostu, non, ale nauczyłem się wielu rzeczy, o których zapomniałem. – Takich jak słodki dotyk ciała Jean-Claude ’a? Cisza tym razem była silna, że słyszałam szum krwi w uszach. Czułam jakby Damian był duchem przy moim ciele. Wszystkie wampiry, byłam tego pewna, życzyły sobie by zniknąć. Albo Jean-Claude i Asher robili to za moimi plecami. Co nie było niemożliwe. Ale jeśli nie, szczera odpowiedź na pytanie byłaby zła. Jason przyciągnął moją uwagę, ale żadne z nas nie śmiało nawet wzruszyć ramionami. Nie sądzę, żebyśmy byli pewni co się dzieje, ale to że,, jakiegoś miejsca było prawie pewne. Musette przepłynęła wokół Jean-Claude ’a, by stanąć obok Ashera – Czy ty i JeanClaude jesteście ponownie szczęśliwą parą czy – wtedy spojrzała na mnie – Jest szczęśliwe ménage à trois? Czy to dlatego nie wróciłeś do domu? – Minęła Ashera i Jean-Claude ’a

sprawiając że ruszyli się z powrotem, tak, że mogła stanąć przede mną – Jakże można przyrównać dotyk takiej jak to do wspaniałości naszej pani? Myślę, że ona po prostu dawała do zrozumienia, że nie jestem tak dobra w łóżku jak Belle Morte, ale nie byłam całkowicie pewna, że o to jej chodzi, poza tym to mnie nie obchodziło. Mogła obrażać mnie jak tylko chciała. Obrażanie mnie było mniej bolesne, niż wiele innych rzeczy, które mogła mi zrobić. – Belle Morte odczuwa wstręt na mój widok. – W końcu powiedział Asher. – Unika mnie wszędzie.– Skinął na obraz który Angelito wciąż trzymał – Oto jak mnie widzi. Jak zawsze mnie postrzega. Musette przepłynęła z powrotem by stanąć przed Asherem – Być najmniejszym wśród jej dworu jest lepsze niż rządzenie gdziekolwiek indziej. Nie mogłam się powstrzymać – Chcesz powiedzieć, że lepiej służyć w niebie niż rządzić w piekle? Skinęła głową, uśmiechając się, pozornie nie dostrzegając literackiej aluzji – Oui, precisement10. Nasza pani jest Słońcem, Księżycem, wszystkim. Rozstać się z nią można jedynie przez jedną prawdziwą śmierć. Twarz Musette była entuzjastyczna, świecąca tą wewnętrzną pewnością, zazwyczaj zarezerwowaną dla ortodoksyjnych Chrześcijan oraz telewizyjnych kaznodziejów. Była rzeczywiście głęboko wierząca. Nie mogłam zobaczyć twarzy Damiana, ale mogłam się założyć że była całkowicie bez wyrazu, jak u reszty. Jason patrzył na Musette jakby wyrosła jej druga głowa, brzydka kolczasta druga głowa. Ona była fanatyczką, a fanatycy nigdy nie są do końca zdrowi na umyśle. Zwróciła się do Ashera z tym samym blaskiem przenikającym jej twarz – Nasza mistrzyni nie rozumie dlaczego ją opuściłeś, Asher. Ja rozumiałam. Myślę, że wszyscy w pokoju zrozumieli, może z wyjątkiem Angelito i dziewczyny która wciąż stała po drugiej stronie kanapy, gdzie Musette ją zostawiła. – Spójrz na obraz mnie jako Wulkana, Musette, zobacz co Pani o mnie myśli. Musette nie zawracała sobie głowy odwracaniem się za siebie. Dała galijskie wzruszenie ramion11, które oznaczało wszystko i nic. – Anita nie widzi mnie w ten sposób – powiedział.

10

Tak właśnie Nie ma polskiej nazwy na to wzruszenie ramion. Wygląda tak http://french.about.com/library/graphics/gestures/g-alors.jpg 11

– Jean-Claude nie może patrzeć na ciebie bez widzenia tego co zostało stracone – powiedziała. – Czas kiedy mogłaś mówić za mnie, Musette, dawno minął. Nie znasz mojego serca ani myśli, nigdy tak naprawdę nie znałaś – powiedział Jean-Claude. Odwróciła się do niego – Czy próbujesz mi powiedzieć że chcesz go dotykać takim jakim jest teraz? Bądź ostrożny udzielając odpowiedzi Jean-Claude, wiesz że nasza Mistrzyni potrafi zajrzeć głęboko w twoje serce i w myśli. Możesz okłamać mnie, ale nigdy ją. Jean-Claude był cicho przez jakiś czas, ale w końcu powiedział prawdę – Obecnie nie jesteśmy razem w ten sposób. – Widzisz nie chcesz go dotknąć, tak jak ona odmawia dotykania go. Poluzowałam ramiona Damiana abym mogła się łatwiej poruszać – Nie zupełnie – powiedziałam. – Przepraszam ale to moja wina że nie są ze sobą. Odwróciła się do mnie – Co to znaczy sługo? – Wiesz nawet jeśli jestem służącą, wiem wystarczająco dużo o kulturalnym społeczeństwie by wiedzieć, że nie woła się na pokojówkę po prostu pokojówka. Nie woła się na sługę, sługa, chyba że naprawdę nie chcesz nawiązywać kontaktu ze sługą.– Skrzyżowałam ręce na brzuchu celowo wyglądając na zakłopotaną. Ręce Damian zostały lekko na moich ramionach – Czy o to chodzi Musette? Nie jesteś w końcu arystokratką? To wszystko udawane, czy po prostu nie potrafisz lepiej? Jean-Claude dał mi spojrzenie którego ona nie mogła dostrzec. – Jak śmiesz! – Powiedziała Musette. – Więc udowodnij swoje szlachectwo, przemawiaj do mnie jak ktoś kto naprawdę miał służących. Otworzyła usta, aby się sprzeczać, potem usłyszała coś czego nie mogłam słyszeć. Wypuściła długi oddech – Jeśli wolisz, Blake, kontynuuj. – Blake jest dobrze – powiedziałam – i to co chciałam powiedzieć to, to że nie czuję się całkowicie dobrze z tymi biseksualnymi rzeczami. Nie będę dzielić się Jean-Claude ’m z inną kobietą i z pewnością nie z mężczyzną. Musette zrobiła ten ruch głową w bok jeszcze raz, jakby dostrzegła robaka, którego planowała zjeść – Bardzo dobrze w takim razie Ashera nie łączą żadne więzy z wami. On jest tylko zastępcą. Patrzyłam od jednego do drugiego wampira, tylko Jason wyglądał na tak zdezorientowanego jak ja się czułam. Wampiry działały jak pułapka sprężynowa i nie zobaczyłam tego już – Co się dzieje? – Zapytałam.

Musette zaśmiała się i nie było to ani trochę tak dobre jak śmiech Jean-Claude ’a i Ashera. To był tylko śmiech, w dodatku niejasny i niemiły – Mam prawo poprosić by został moim dzisiejszym darem – powiedziała. – Poczekaj – powiedziałam i Damian próbował przyciągnąć mnie do siebie, ale tym razem się nie poruszyłam – Myślałam, że zgadzasz się z Belle, że Asher nie jest już dość ładny, by uprawiać seks z kimkolwiek. – A kto powiedział cokolwiek o seksie? – Zapytała Musette. Teraz byłam naprawdę zaskoczona – Więc po co chcesz go tej nocy? Wtedy się zaśmiała, odrzuciła głowę w tył, śmiała się śmiechem niegodnym damy, dźwiękiem wycia psa gończego. Nie powiedziałam niczego tak śmiesznego, prawda? Cichym głosem Jean-Claude przerwał ciszę, która nastąpiła po jej śmiechu – Musette interesuje bardziej ból niż seks, ma petite. Spojrzałam na niego – Nie masz na myśli dominacji i uległość, gdzie masz bezpieczne słowa, czyż nie? – Nie ma żadnego słowa w żadnym języku, które można wykrzyczeć, by odwieść Musette od jej przyjemności. Oblizałam moje nagle suche usta. Kłamią na temat szminek nawilżających. Twoje usta wciąż wysychają gdy się boisz – Sprawdźmy czy rozumiem. Jeśli Asher byłby twoim kochankiem albo moim, albo kogokolwiek, byłby bezpieczny? – Non, ma petite byłby bezpieczny tylko wtedy gdyby należał o mnie lub do ciebie. Mniejsze moce nie mogą ochronić tych których kochają. – Ale ponieważ tego nie robimy on jest mięsem armatnim? – Zapytałam. Wydawało się że myślał przez chwilę – To jest wystarczająco dobre porównanie, oui. – Pieprzyć to – powiedziałam. – Oui, ma petite, oui – nić zmęczenia przedarła się w końcu przez jego pusty głos. Spojrzałam na Ashera, który ponownie ukrył się za tymi lśniącymi włosami. Co miałam powiedzieć? Że gdybym nie była tak wrażliwa to nic by się nie stało? Przykro mi że mam problem z tym że mój chłopak sypia z innymi mężczyznami. Przykro mi, że sama mam problemy z sypianiem z innymi mężczyznami. Dlaczego zawsze jestem zmuszona czuć się winną, ponieważ nie uprawiam seksu z większą ilością ludzi? Czy to nie powinno być na odwrót? Musette wyciągnęła rękę do Ashera. Stał tam przez sekundę lub dwie, a potem wziął jej rękę. Spojrzał raz na Jean-Claude, błysk oczu w tych wszystkich włosach. Jean-Claude nie

zareagował jakby próbował udawać że go tam nie ma. Ruszyłam do przodu, tylko palce Damiana wbijające się w moje ramiona przykuły moją uwagę. – Nie pozwolimy jej tego zrobić – powiedziałam. – To Musette, zastępczyni Belle Morte – głos Jean-Claude doszedł cichy i odległy. Musette nie zaprowadziła go za zasłony do drugiego pokoju. Zatrzymała się kilka metrów dalej, nie za blisko „ściany”. Odwróciła Ashera twarzą do niej, wyciągnęła nóż ze swojej białej spódnicy i wbiła go w jego brzuch zanim ktokolwiek zdążył zareagować. Asher mógł ruszyć się szybciej niż oko jest w stanie zarejestrować, ale nie zrobił nic by się ochronić. Po prostu pozwolił jej zatopić nóż w swoje ciało, aż szlifowana rękojeść spotkała się z jego skórą, a ona nie mogła pchnąć go dalej. Wyjęłam broń z kabury, ale Jean-Claude złapał mnie za rękę – Nóż nie jest ze srebra, ma petite, po usunięciu go uleczy się niemal natychmiast. Spojrzałam na niego, gotowa by podnieść broń i zrobić jakiś postęp. Dzięki jego wampirzym znakom jestem silniejsza niż powinnam być – Skąd wiesz że to nie srebro? – Ponieważ już wcześniej grałem z Musette w tą grę. To sprawiło, że przestałam próbować podnieść broń. Uspokoiłam się trzymając jego dłoń. Ich dłonie, powinnam powiedzieć, bo ręce Damiana były nadal przyklejone do moich ramion. Jason nie dołączył do starających przytrzymać mnie powrotem. Sądząc po jego minie chciał mi pomóc, nie powstrzymać mnie. Popatrzyłam za Jean-Claude aby zobaczyć Ashera stojącego nieruchomo, z rękami na żołądku, gdzie krew zakwitła mu przez skórę dłoni. Brązowa koszula była wystarczająco ciemna by ukryć pierwszy przypływ krwi. Musette umieściła nóż w jej delikatnych ustach i oblizała ostrze. Wiedziałam przez wspomnienia JeanClaude, że krew wampirów nie jest pożywieniem. Nie można karmić się martwym, nie w ten sposób. Asher spojrzał na nas – To nie srebro ma cherie, to nie zabije mnie – jego oddech urwał się w gardle gdy Musette pogrążyła nóż po raz drugi. Świat spływał wstążkami kolorów. Zamknęłam oczy i powiedziałam cichym spokojnym głosem – Puść mnie Damian – ręce na moich plecach opadły od razu, bo otrzymał bezpośredni rozkaz. Otworzyłam oczy i mój wzrok spotkał Jean-Claude ’a. Patrzyliśmy na siebie, powoli z daleka. Jego głos odbił się szeptem w moim umyśle – Nie możesz jej za to zabić. Włożyłam pistolet z powrotem do kabury – Tak, wiem – nie mogłam jej zabić, bo ona nie próbowała zabić Ashera, ale nie mogłam stać i patrzeć jak go torturuje. Nie, nie mogłam tego zrobić. Kiedyś pomyślałam że siłowanie się z wampirem na rękę jest złym pomysłem. Ona była silniejsza ode mnie, nawet ze znakami Jean-Claude ’a, ale mogłam się założyć że nie była szkolona do walki wręcz. Jeśli się myliłam miałam dostać kopa w tyłek. Jeśli miałam racje, dobrze, to zobaczymy.

Rozdział 9 Musette nie uczyniła nic, by się ochronić. Angelito pozostał z innymi mężczyznami w tym pokoju. Tak jakby żaden z nich nie widział we mnie zagrożenia. Można by pomyśleć, że z moją reputacją wampiry przestaną mnie nie doceniać. Ale martwi czy żywi zawsze znajdą się jacyś głupcy. Czułam, że się uśmiecham i nie potrzebowałam lustra, by wiedzieć, że nie był to przyjazny uśmiech. Był to uśmiech który miałam, gdy byłam bardzo wkurzona i gdy w końcu postanowiłam coś zrobić na ten temat. Musette zrobiła wielki pokaz wylizując nóż do czysta, gdy Asher stał przed nią i krwawił. Lizała nóż tak jak dziecko loda na patyku w upalny dzień – szybko, ale ostrożnie inaczej spłynie ci po dłoni i stracisz jakąś część. Jej oczy mówiły, że całe to widowisko przeznaczone jest dla mnie. To było tak jakby Asher nie miał dla niej w ogóle znaczenia. Być może nie miał. Właśnie odwróciła się by zanurzyć nóż w jego wnętrznościach po raz trzeci, gdy znalazłam się od niej na odległość ręki. Nie wiem co myślała o tym co zamierzam zrobić, bo wydawała się całkowicie zaskoczona gdy chwyciłam ją za rękę. Może spodziewała się, że będę walczyć jak dziewczyna, cokolwiek to do cholery znaczy. Wbiłam w nią moje ramię, a ona zachwiała się w tył na swoich wysokich obcasach. Przewiesiłam moją stopę za jej i podcięłam jej nogi. Upadła do tyłu bo jej pomogłam. Przycisnęłam jej ciało do ziemi, obracając nóż w jej dłoni i kiedy upadła na podłogę zatopiłam nóż we wnętrznościach. Oparłam moje kolana na naszych rękach i czułam jak ostrze wychodzi z tyłu jej ciała. Szepnęłam do niej – To nie srebro, wyleczysz się. Krzyknęła. Nie tyle usłyszałam, co poczułam poruszającego się Angelito. – Jeśli tu podejdziesz Angelito, wcisnę to ostrze w jej serce i nie będzie miało znaczenia czy to srebro czy nie. Wytnę jej serce, zanim będziesz zdążysz przejść przez pokój. Odległe zasłony otworzyły się i wampiry dostały się do pokoju, niektóre nasze, niektóre jej. Nie wiem, co by się stało, ale słyszałam jak odległe drzwi otwierają się za kotarami. Słyszałam, że jest wiele zamieszania i prawie przebiłam ją ostrzem, wcale nie będąc pewna, że metal był dość silny by to wytrzymać. Z lepszym ostrzem mogłabym wyciąć jej serce, z tym nie byłam tego pewna. Ułamek sekundy zanim spróbowałam, usłyszałam dźwięk który uniósł mi włoski na ramionach. Dźwięk polujących hien. To cholernie bardziej przerażające niż wycia wilka, ale niosło się z tym. Wiedziałam w momencie, w którym usłyszałam odgłosy, że nadchodziła nasza kawaleria, nie Musette.

Nie odwróciłam się do tyłu, bo nie odważyłam się oderwać oczu od wampira, którego miałam przyciśniętego do podłogi. Ale poczułam jak tłum za mną gwałtownie się powiększa, poczułam na szyi pulsującą moc zmiennokształtnych wypełniającą pokój jak elektryczne chmury. Obecność tak wielu z nich w takim napięciu wzywała moją własną bestię, jak wąż w moich jelitach i przepływała wewnątrz mojego ciała. Nie byłam zmiennokształtną, ale dzięki Richardowi i więzom z lampartołakami, miałam najbliższą temu rzecz, jaką ludzka istota może mieć, swoją własną, prywatną bestię. Bobby Lee, który w rzeczywistości był szczurołakiem podszedł do przodu tak, że mogłam go zobaczyć. Jego południowy akcent zawsze brzmiał, tak nie na miejscu podczas walki – Zamierzasz ją zabić? –Myślę o tym. Przyklęknął na jedno kolano obok nas – Sądzisz, że to mądre? – Spojrzał na wampiry po drugiej stronie pokoju. – Prawdopodobnie nie. – Więc może powinnaś rozluźnić się, zanim ją wypatroszysz. – Micah cię przysłał? – Zapytałam z oczami wciąż skierowanymi na pełną bólu twarz Musette. Cieszyłam się widząc jej ból. Rzadko cieszył mnie ból kogokolwiek, po prostu nie miałam nic przeciwko zrobieniu krzywdy Musette. – Nie wysłał żadnego z twoich lampartów, bo powiedziałaś, żeby tego nie robił, ale skontaktował się z innymi przywódcami i oto jesteśmy. Jeśli nie masz zamiaru jej zabić, powinnaś ją wypuścić. – Jeszcze nie – Powiedziałam. Nie zapytał ponownie, ale stanął w pobliżu nas jak dobry ochroniarz. Przemówiłam bezpośrednio do Musette, ale tak że mój głos niósł się. – Nikt nie przychodzi na nasze terytorium i nie krzywdzi naszych ludzi. Nikt, nawet rada, nawet le sourdre de sang z naszej linii krwi. Każdy powtarza mi, że gdy mówię do ciebie rozmawiam z samą Belle, więc mam wiadomość. Następny ze jej ludzi, który skrzywdzi jednego z naszych jest martwy. Odetnę ich głowy i wytnę serca, a resztę spalę. Musette odnalazła wreszcie głos, chociaż był napięty i trochę przerażony – Nie ośmielisz się. Oparłam się na ostrzu, trochę mocniej, sprawiłam by poczuła siłę tego. – Wypróbuj mnie. Ból na twarzy Musette zbladł, zniknął jakby ktoś go starł i niebieskie oczy zaczęły ciemnieć. Wbijałam w nią nóż, gdy jasnobrązowe oczy Belle wirowały pod powierzchnią, ciemno przytłaczając ten niebieski, aż oczy Musette miały kolor zatrutego miodu.

Widziałam już raz jak Belle zrobiła taką sztuczkę, ale było to w lustrze i na własnych oczach. Strach przeszedł przeze mnie jak nóż chłodząc moją skórę, przesuwając moje serce w kierunku mojej szyi, jak rzecz złapaną w pułapkę. Strach może albo przegonić bestię, albo wezwać ją. Ten strach uspokoił ją, stłumił, aby wzrastająca moc zatonęła daleko, zostawiając mnie samą i przerażoną. Nie była to wampirza sztuczka, która miała na celu abym ją puściła i odeszła. Czułam Belle wchodzącą w moje ciało i nie chciałam poczuć tego ponownie. Gdybym wycięła serce Musette z Belle w niej, czy mogłabym zabić je obie? Prawdopodobnie nie, ale na Boga, to było kuszące. Głos Belle dobiegł bez cienia strachu czy napięcia. Jeśli nóż też by ją skrzywdził, nie okazała tego – Jean-Claude niczego jej nie nauczyłeś? – Ten głos nie należał do Musette, był głębszy, bogatszy, niski kontralt. Zuchwała myśl przeszła mi przez umysł, że byłaby bardzo dobra w seks telefonie. Jean-Claude dołączył do nas. Skinął na Damiana by za nim podążył, a rudowłosy wampir szedł tuż za nim. Jean-Claude uklęknął obok nas i gestem nakazał Damianowi zrobić to samo. Obaj pochylili głowy ostrożnie poza zasięgiem – Musette przekroczyła granice dla gości odwiedzających moje ziemie. Nie tolerowałabyś takiego traktowania kogokolwiek z twoich własnych ludzi. Nauczyłem się dobrze lekcji których mnie uczyłaś Belle Morte. – Cóż to jest za lekcja? – Zapytała. – Nie tolerować niczego. Żadnej aluzji nieposłuszeństwa. Żadnego oddechu rewolucji. Nie tolerować żadnej obrazy. Przyznaję, że zapomniałem to w lęku, który Musette przyniosła ze sobą. Myśl o obrażeniu ciebie, nawet nie bezpośrednio była nie do pomyślenia, ale nie jestem już marionetką w twoich rękach. Teraz jestem Mistrzem Miasta. Należę tylko do siebie, a Asher jest teraz mój. Jestem tym do czego mnie doprowadziłaś, Belle, naprawdę będę twoim dzieckiem. Pozwolę ma petite być tak bezwzględną jak lubi, a Musette nauczy się dobrych manier, albo ona nigdy nie wróci do ciebie do domu. Usiadła. Z nożem zagłębionym w jej ciele, usiadła i nie mogłam utrzymać jej przygniecionej. Ruch popchnął mnie do tyłu na tyle, że otarłam się o Damiana. Dotknął moich pleców, a kiedy nie zaprotestowałam dotknął mojego ramienia. Belle odsunęła rękę Musette od noża, tak że to moja ręka przytrzymała go w miejscu. Nie okazała bólu, w rzeczywistości mnie zignorowała, a spojrzała na Jean-Claude ’a. Zaczęłam czuć się głupio z moim zakrwawionymi rękami i nożem tkwiącym w Musette. Nie, nie głupio. Zbędnie. – Wiesz co bym ci zrobiła gdybyś ją skrzywdził. – Powiedziała Belle. – Wiem że według naszych praw, praw które pomagałaś uchwalić, że nikt nie może wejść na terytorium bez negocjacji bezpiecznego przejścia. Musette i jej ludzie są tu trzy miesiące przed terminem, na który wydaliśmy zgodę na przybycie, co oznacza w efekcie, że są wyjęci spod prawa, nie mają żadnych praw, żadnego bezpieczeństwa. Mogłem dokonać masakry na nich wszystkich i rada opowiedziałaby się po mojej stronie. Masz zbyt wiele osób w radzie, które się ciebie boją, Belle, oni pomyślą że to dobry żart.

– Nie ośmielisz się. – Nie pozwolę skrzywdzić Ashera, już nigdy więcej. – On jest niczym dla ciebie, Jean-Claude. – Jesteś najpiękniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widziałem, wspaniałą w swej rządzy, czuję pokorę przed twoją mocą, boję się twoich politycznych manipulacji, które czynisz bez wysiłku. Ale ja byłem długo z dala od ciebie i dowiedziałem się, że piękno nie jest zawsze tym na co wygląda, że żądza nie zawsze jest lepsza od miłości, ta moc nie wystarcza, by wypełnić łoże lub serce i że nie mam cierpliwości do twojej polityki. Wyciągnęła smukłą rękę w jego kierunku – Pokazałam ci miłość jakiej żaden śmiertelnik nigdy nie może. – Pokazałaś mi pożądanie, pani, popęd seksualny. – Oui, amour. – Powiedziała jej zmysłowym głosem wywołującym gęsią skórkę na ramionach. Jean-Claude potrząsnął głową – Non, pożądanie, nie miłość, nigdy miłość. Przesunęłam wzrok po jej twarzy, jak źle zaprojektowanej masce cieczy przemieszczających się w ramach skóry Musette. Przypomina to niespokojne obserwowanie bestii ślizgającej się pod skórą zmiennokształtnych przed przemianą. Gdyby miała się zmienić w Belle całkowicie, spróbowałabym wyciąć jej serce gdybym miałam szanse. – Kiedyś mnie kochałeś Jean-Claude. – Oui, z całego serca i z całej duszy. – Ale nie kochasz mnie teraz. – Jej głos brzmiał miękko bez śladu straty. – Nauczyłem się, że miłość może narodzić się bez seksualnego dotyku i że seks nie zawsze prowadzi do miłości. – Możesz pokochać mnie znowu. – Non, możesz posiadać mnie jeszcze raz, a w miłości nie chodzi o posiadanie. – Mówisz od rzeczy. – Mówię prawdę, ponieważ ją poznałem. Te blade miodowo brązowe oczy zwróciły się na mnie – Zrobiłaś to. Jakoś to zrobiłaś. Zaczęłam czuć się wręcz głupio z nożem wciąż w Musette, ale bałam się go wyjąć na wpół oczekując, że Belle wstanie i powie aha to jest to na co czekałam. Więc trzymałam nóż i starałam się wymyślić co zrobić. Patrząc w te jasnobrązowe oczy trudno było myśleć, trudno

było nie uciec lub spróbować ją zabić. Jeśli nie mogę uciec od mojego strachu, mam tendencje do tego by spróbować i pokonać go. Tą strategie wypracowałam do tej pory. – Co mam zrobić – zapytałam i mój głos ukazał tą tendencje. Damian delikatnie ugniatał moje barki, nie tak jak podczas masażu, a dla pewności że on tam był jak sądzę. – Zwróciłaś go przeciwko mnie. – Nie – powiedziałam – Zrobiłaś wszystko sama, wieki przed moimi narodzinami. Ta maska cieczy poruszyła się znowu na twarzy Musette. Jeśli dotknęłabym jej twarzy myślę, że poczułabym rzeczy, których nie powinno tam być – Wzięłam go do mojego łoża. Czy to nie tego każdy pragnie Belle Morte? – Pokazałaś mu ile warta była twoja miłość, gdy wyrzuciłaś Ashera ze swojego łoża. – Co los Ashera ma wspólnego z miłością Jean-Claude ’a? To że ktoś, kto znał tych dwoje mógł o to pytać było zdumiewające. To że wampir, który sprawił że byli razem mógł o to pytać było zarówno przerażające jak i smutne. – Musisz teraz odejść Belle. – Dlaczego, co takiego powiedziałam, że cię to zdenerwowało? Potrząsnęłam głową – Lista jest długa Belle, nie mamy całej nocy, podkreślę najważniejsze wydarzenia. Odejdź teraz, proszę, po prostu odejdź. Jestem zmęczona opisywaniem kolorów niewidomym. – Nie rozumiem co to znaczy. – Nie, nie rozumiesz. Patrzyła na mnie. Jej ręka pojawiła się jakby chciała dotknąć mojej twarzy – Jeśli mnie dotkniesz – powiedziałam – sprawdzę czy Musette może przetrwać bez serca. – Dlaczego dotyk mojej dłoni jest gorszy niż dotyk naszych ciał jedno przy drugim. – Nazwij to przeczuciem, ale nie chcę byś dotykała mnie celowo. Poza tym to nie jest twoje ciało tylko Musette. Chociaż nie jestem tego pewna, więc nazwij mnie ostrożną i po prostu nie dotykaj mnie. – Zobaczymy się znowu, Anito, obiecuję ci to. – Tak, tak wiem. – Nie wydajesz się mi wierzyć. – Och wierzę ci, właśnie nie mogę tego przetrawić. – Przetrawić?– Zrobiła z tego pytanie.

– Ma na myśli to że nie jest w stanie zbytnio zdenerwować się twoją groźbą. – Powiedział Jean-Claude. Belle spojrzała na mnie – Dlaczego nie? – Było już wiele wampirów, które mi groziły, nie mogę panikować za każdym razem. – Jestem Belle Morte, ważna członkini rady, nie lekceważ mnie Anito. – Powiedz to Earthmoverowi. – Powiedziałam. Był on członkiem Rady, który pewnego razu przybył do miasta. Nie żyję. – Nie zapomniałam że Jean-Claude zabił członka Rady. Właściwie to ja go zabiłam, ale po co się spierać o szczegóły. – Po prostu odejdź Belle, proszę, po prostu odejdź. – A jeśli pozostanę? Co wtedy zrobisz? Co możesz zrobić? Myślałam o kilku opcjach, śmiertelnych dla jednej lub obu z nas. W końcu odpowiedziałam. – Jeśli chcesz zatrzymać to ciało, w porządku. To nie moje ciało. To nawet nie jest mój wampir. Jeżeli chcesz, zostań na zewnątrz. Odchyliłam się do tyłu i wyszarpnęłam nóż. Nie było innego wyjścia jak wyciągnąć broń z Musette. Było zbyt prawdopodobne, że ostrze wbije się we mnie. Wyciągnięcie ostrza na zewnątrz spowodowało gwałtowny oddech Belle, jakiego nie było przy zanurzaniu go w niej. Chwyciła mnie za rękę jakby chciała mnie powstrzymać przed zranieniem jej, ale powinnam wiedzieć lepiej. Mała krzycząca część mnie wiedziała, że nadal klęczałam na dywanie w salonie Jean-Claude, ale reszta mnie była w ciemnym pokoju pełnym świec. Łóżko było duże mi miękkie z górą poduszek, jakby chciało unosić się w powietrzu w łagodnej osłabionej fali i mnie unieść. Kobieta wciśnięta w całą tą miękkość leżała na łóżku, jej włosy były ciemne, oczy miały złoty kolor ognia, jakby patrzyła na słońce przez kawałek kolorowego szkła. Belle Morte patrzyła na mnie ponad jej nagim bladym ciałem. Jej chwała rozprzestrzeniała się na mnie, nic ukrytego. Pragnęłam jej, pragnęłam jej jak niczego innego w całym moim życiu. Wróciłam do siebie z gwałtownym wdechem. Jean-Claude trzymał mnie z drugiej strony w śmiertelnym uchwycie. Damian był ciężarem na moich plecach. Jason stał nad nami gdy klęczeliśmy. Jego ręce były na ramieniu Jean-Claude i z boku mojej szyi, powyżej ręki Damiana. Mogłam wyczuć puls na mojej szyi naprzeciw tętna w dłoni Jasona. Poczułam zapach stęchłego futra, bogaty prawie jadalny zapach lasu. To był zapach sfory. Wilkołaki, które przyszły by chronić nasze tyły, powiększyły tłum. Czuła że wilki za mną, czułam jakby niewidzialna nić była między Jasonem, mną i nimi. Jean-Claude był powiązany z wilkami bezpośrednio, były one zwierzętami które wzywał. Nie potrzebował bestii Richarda by wzywać wilki. Ja potrzebowałam zastępczego wilka do przywiązania ich

do mnie. Richard powinien być naszymi plecami, ale nie był. Gdyby Jasona nie było jako naszego trzeciego, wtedy Belle mogłaby wzniecić ardeur, mogłaby utopić nas we wspomnieniach jej słodkiego ciała. Wrzucić nas do pokoju, i przemienić mój meksykański spokój w orgię. Ale Jean-Claude dał mi swoją kontrole poprzez nacisk dłoni; ciało Damiana dopasowało się do moich pleców i w ten sposób dawał mi swój zrozpaczony zapas kontroli; Jason wprowadził puls stada w zgięcie mojej szyi. Nie byliśmy tylko triumwiratem mocy; poprzez dodanie Damiana byliśmy czymś więcej. Silniejsi niż Belle Morte uwieziona w ciele Musette. Gdyby ona była tu osobiście to byłaby zupełnie inna historia, ale jej nie było. Była gdzieś, cholera wie gdzie, gdzieś w Europie. Za mną rozległo się wycie, kolejne, i kolejne. Jason odrzucił swoją głowę do tyłu i utworzył długą prostą linię ze swojego gardła. Wycie zadrżało wokół jego ust i dołączyło do chóru za nami. Dźwięk wzmagał się i opadał, gdy jeden wilk kończył, kolejny podejmował wezwanie, aż dźwięk opadał jak muzyka, samotny drżący, niesamowita muzyka. Spotkałam jasnobrązowe oczy Belle i odnalazłam w nich pełno ognia, jakby patrzyła na ogień poprzez brązowe szkło. To przypomniało mi o jej oczach we wspomnieniu, które wybrała, ale to było tylko wspomnienie. Nie było teraz ani ugryzienie, ani żadnego pociągu do niej. Ardeur leżało cicho, trzymane za kratami które musieliśmy wykuć z siły woli i miesięcy praktyki. – Ostatni raz gdy wzbudziłaś w nas gorąco ardeur to było dla mnie nowe. To już nigdy nie będzie czymś nowym. – Powiedziałam. Coś przepłynęło pod skórą Musette. To było jak oglądanie drugiej twarzy pod jej skórą. Znów na wpół oczekiwałam, że Belle wyskoczy przez ciało Musette jak niektóry rodzaj zmiennokształtnych. Ale skręcanie kształtów zatrzymało się, a ten ciemny ogień w oczach wpatrywał się we mnie. – Będą inne noce Anito. – Powiedziała tym niskim prawie mruczącym głosem. Skinęłam głową – Wiem. I z tym zniknęła. Musette opadła na podłogę… całkowicie straciła przytomność. Jej wampiry ruszyły naprzód. Wilki pozostały za moimi plecami, hienołaki ruszyły do przodu, szczurołaki wyciągnęły broń, a Bobby Lee powiedział. – Nie psujcie nam strzału, panowie. Hienołaki zawahały się, tworząc dwie grupy po jednaj dla każdego boku wampira. Nasze wampiry odsunęły się od Musette, złagodzone przez tłum zmiennokształtnych – Nikt się nie ruszy, nikt nie zostanie ranny. – Powiedział Bobby Lee. – Pozwólcie im zabrać ich panią. – Powiedział Jean-Claude. Niektóre ze zmiennokształtnych spojrzały na niego, szczurołaki nie. Mieliśmy tyle osób chroniących nasze tyły, nie dlatego że Jean-Claude miał więź ze zwierzętami innymi niż wilki ale dlatego że byli moimi przyjaciółmi.

Szczurołaki i hienołaki były tutaj dla mnie nie dla niego – Spokojnie Bobby Lee. Niech wezmą Musette. Ja na pewno nie chcę się nią zajmować. Mężczyźni i kobiety, wszystkie szczurołaki ze swoją wdzięcznie wycelowaną bronią, wróciły do dwóch linii, tak że wampiry przechodziły między nimi, aby dotrzeć do Musette. Angelito dołączył do nich, ale Bobby Lee zawrócił go z powrotem machnięciem lufy. Angelito był imponujący, ale był również jednym z niewielu ludzi pomiędzy nimi. Nie byłam pewna, ale wielki człowiek był najbardziej niebezpiecznym po jej stronie. Dziewczynka siedmio lub ośmioletnia z ciemnymi krótkimi lokami o anielskiej twarzy, błysnęła delikatnie kłami i syknęła na mnie. Starszy chłopiec który wyglądał na małego dwunastolatka lub dużego dziesięciolatka, wziął Musette w swoje ramiona i uniósł w górę, podnosząc jej bezwładną postać z ziemi, jakby nic nie ważyła. Nie błysnął kłami, po prostu spojrzał na mnie ciemnymi nieprzyjaznymi oczami. Wampir płci męskiej w ciemnym konserwatywnym garniturze, miał stopy Musette, choć nie zrobił nic, by wziąć małą kobietę od chłopca. Wiedziałam że mężczyzna wampir mógł ją łatwo przenieść, ale nie kłócił się z chłopcem. Chłopcowi nie brak siły, tylko wysokości i punktu oparcia. Przenieśli ją z powrotem do Angelito, który zabrał ją od innych. Musette wyglądała na maleńką w jego ogromnych ramionach. Nie było człowieka w pokoju, który miał grubsze ramiona niż Angelito. Hienołaki były kulturystami, ale nie było nikogo po naszej stronie kto dorównałby długością i obwodem ramion, małemu aniołkowi Musette. Jean-Claude wstał podciągając mnie na nogi. Damian podniósł się jak wraz ze mną.. Jason też – Mamy pokoje przygotowane dla was wszystkich. Będziesz pod ich eskortą, a następnie zostawimy strażników pod drzwiami w celu ochrony wszystkich zainteresowanych. Bobby Lee wciąż trzymał dłoń na broni, delikatnie i stale wycelowaną w wampiry – Anita? – Zrobił z mojego imienia pytanie. – Nie chcę aby oni spacerowali wokół bez dozoru strażników, więc tak, to brzmi jak dobry pomysł. Chłopcy, moglibyście pozostać tak długo? – Kochane dziecko, pojechałbym z tobą aż na kraniec świata. Oczywiście, że możemy. – Położył południowy akcent na tyle mocny, aby przeszedł na drugą sylabę. – Dzięki Bobby. – Przyjemność po naszej stronie. – Meng Die, Faust znacie drogę do pokoi, pokażcie naszym strażnikom gdzie iść. – Meng Die była śliczna, miała delikatne proste włosy, cięte tuż powyżej ramion, jej skóra była blada jak porcelana. Wyglądałaby jak idealna Chińska lalka, gdyby nie to że lubiła nosić obcisłą czarną skórę przez większość czasu. Skóra jakby niszczyła obraz. Była Mistrzem Wampirów, a zwierzę które wzywała, tutaj byłam zaskoczona, to wilk. O dziwo, to nie uczyniło jej bardziej atrakcyjną dla wilków lub dla mnie. Była po prostu zbyt cholernie nieprzyjazna. Faust nie był wiele wyższy od Meng Die, ale nie sprawiał że myślisz że jest delikatny, był po prostu niski. Byłby atrakcyjnym chłopakiem z sąsiedztwa jeśli chłopak z

sąsiedztwa akurat był wampirem i miał farbowane włosy na kolor ciemnego burgunda. Jego oczy miały kolor nowych monet pensowych jakby brązowy był zmieszany z odrobiną świeżej krwi. Był Mistrzem Wampirów, ale nie wystarczająco silnym by być kiedykolwiek Mistrzem Miasta, a przynajmniej nie powinien się na to załapać. Słaby Mistrz Miasta jest zazwyczaj martwy. Meng Die i Faust wskazali kierunek przez zasłony i daleko poza korytarz. Wampiry Musette poszły następne. Szczurołaki i hienołaki były na końcu. Zasłony ze świstem zamknęły się za nimi. Zostaliśmy sami z naszymi myślami. Miałam nadzieje, że myśli wszystkich innych są bardziej przydatne niż moje, bo wszystko o czym mogłam myśleć to, to że Belle nie lubi gdy podaje jej się kapelusz i pokazuje drzwi. Znalazłaby sposób byśmy przełknęli naszą zniewagę, gdyby tylko mogła. Może, nie mogła, ale miała przeszło ponad dwa tysiące lat, zgodnie z tym co mówił Jean-Claude. Nie przetrwasz tak długo, bez wiedzy o rzeczach, które sprawią, że wróg ucieka z krzykiem. Członek Rady którego zabiliśmy mógł spowodować trzęsienie ziemi po prostu o tym myśląc. Byłam całkiem pewna, że Belle miała swoje specjalne sztuczki. Po prostu ich jeszcze nie widziałam.

Rozdział 10 W niespełna godzinę później Jean-Claude i ja byliśmy w jego pokoju, sami. Damian był jednym ze strażników pod drzwiami. Rozdzieliliśmy nasze wampiry pośród zmiennokształtnych w nadziei, że złe wampiry nie będą w stanie wykorzystać umysłowych sztuczek na zmiennokształtnych bez wiedzy naszych wampirów. Zrobiliśmy wszystko co w naszej mocy i to faktycznie było cholernie dużo. Ardeur wciąż było w ukryciu. Nie miałam pytań, byłam po prostu wdzięczna. Duże łoże Jean-Claude ’a z baldachimem zostało przykryte niebieskim jedwabiem i kopcem poduszek w przynajmniej trzech żywych odcieniach niebieskiego. Zmieniając zasłony i poduszki dopasowywał je do koloru jakiego było prześcieradło więc wiedziałam nawet nie patrząc, że prześcieradło było niebieskiego jedwabiu. Jean-Claude nie używał białych prześcieradeł, bez względu na to z czego zostały wykonane. Siedział na jedynym krześle w pokoju, zsunięty w dół, ręce skrzyżował na brzuchu. Ja siedziałam na dywanie, który leżał przy łóżku. Dywan był w rzeczywistości z futra, miękki i gęsty, i jakoś po prostu po samym dotyku wiedziałam, że kiedyś żył. Oboje byliśmy dziwnie niechętni by iść do łóżka. Myślę, że oboje obawialiśmy się, że ardeur powróci i nie byliśmy na to przygotowani. – Pozwól mi sprawdzić moje rozumowanie – powiedziałam. Jean-Claude spojrzał na mnie, poruszając tylko oczami. – Jeśli jutro wieczorem Asher będzie wciąż niczyj, oni będą mieli prawo go zażądać? – Nie tak jak dzisiaj, nie, uniemożliwiłaś im to teraz, chyba że wezmą go siłą.

Potrząsnęłam głową. – Znałam wystarczająco dobrze wampirzą politykę, by wiedzieć, że jeśli powstrzymasz ich od zrobienia jednej rzeczy, zrobią inną, i to nie dlatego, że chcą, ale dlatego, że sprawi ci to ból. Skrzywił się do mnie. Westchnęłam – Pozwól mi spróbować raz jeszcze. Chodzi o to, czego oni mogą od nas zażądać, gdy tutaj są? – Prawa do polowania lub chętnych dawców, kochanków – zaspakajania elementarnych potrzeb. – Seks jest elementarną potrzebą? Tylko na mnie spojrzał. – Przepraszam, przepraszam. Rozumiem, chętnych dawców, muszą coś jeść. Ale kochanków, co to dokładnie oznacza? – To byłoby déclassé12 żądać kochanków dla służących, więc o pokojówkę Musette i lokaja, nie należy się martwić. Tych dwoje dzieci to przypadki szczególne. Dziewczyna jest fizycznie zbyt młoda, nie myśli o takich rzeczach. Chłopiec stanowi problem. Bartolomé jest nad wiek rozwinięty. Dlatego Belle kazała Musette go zabrać. Popatrzyłam na niego – Proszę, powiedz mi że Musette nigdy nie uprawiała seksu z dzieckiem. Wydawał się nagle zmęczony, pocierał ręką oczy – Wolisz prawdę czy bardziej przyjemne kłamstwo? – Prawdę, tak sądzę. – Belle Morte potrafi wyczuć popęd płciowy, to jeden z jej darów. Bartolomé może i wygląda jak dziecko, ale nie myśli jak jedno z nich, nie myślał tak i wtedy,gdy był człowiekiem i prawdziwym chłopcem pomiędzy jedenastym a dwunastym rokiem życia. Był spadkobiercą wielkiej fortuny. Belle chciała kontrolować tą fortunę. Cieszył się także złą sławą w wieku, w którym szlachetni synowie mogli pozwolić sobie na każdy nietakt z kobietami, które nie były szlachetnie urodzone. – Wyjaśnij to – powiedziałam. – Wyglądał jak dziecko, Anita, i wykorzystywał tą niewinną twarz by narażać na szwank reputację kobiet. Zanim zdawały sobie sprawę, że są zagrożone wykorzystaniem, często było już za późno. Co więcej groził, że oskarży je o bycie inicjatorkami. Nie było takiego określenia jak molestowanie dzieci w tamtym wieku, ale wszyscy wiedzieli że to się zdarza. Dzieci często były wydawane za mąż w wieku dziesięciu czy jedenastu lat, więc ludzie którzy mieli takie gusta mogli zaspokajać swoje potrzeby w łożu małżeńskim dopóki 12

zdeklasować

ich małżonkowie nie stali się za starzy jak na ich upodobania, wtedy mogli rozglądać się poza małżeństwem, albo ich własne dzieci były mogły być już wystarczająco duże… Spojrzałam na niego – Nie sądzę że chciałam poznać tę ostatnią część. To jest bardziej niż obrzydliwe. – Oui, ma petite, ale to wciąż prawda. Fortuna tak duża jak ta należąca do Bartolomé była normalnym zadaniem dla Belle. Ona nigdy nie pozostawiała takich pieniędzy, ani ziem, ani tytułów, ani niczego innego. Ale ona nie była miłośniczką z dzieci, bez względu na to jak dojrzałe mogły się wydawać, więc pozostawiała to dla Musette. Która, jak powinnaś zdawać sobie teraz sprawę, zrobi wszystko, co nakaże jej nasza pani. – Odniosłam takie wrażenie. – Więc tak, ona uwiodła, albo pozwoliła się uwieść chłopcu. Belle dała jej dotyk ardeur i Bartolomé był zachwycony. Belle nie chciała przemienić go jako chłopca. Chciała poczekać aż on dorośnie, ale został zrzucony z konia. Miał zmiażdżoną czaszkę i umierał. Jego następny brat miał tylko pięć lat i Belle nie miałaby nad nim żadnej kontroli. Potrzebowała Bartolomé, więc zdecydowała, że Musette musi to dokończyć. – Jak się czuł, gdy się obudził? – Był szczęśliwy, że żyje. – Jak on się czuł, gdy w końcu uświadomił sobie, że pozostanie chłopcem na zawsze, nie ważne jak nad wiek rozwiniętym? Jean-Claude westchnął – On był… nieszczęśliwy. Przemienianie dzieci jest zakazane nie bez powodu. Musette nie uczyniła Valentiny jedną z nas. Belle dowiedziała się, że jeden z jej Wampirzych Mistrzów, był pedofilem i przemieniał dzieci by były jego stałymi… towarzyszami – jego głos był delikatny jak kończył. Zrobiło mi się niedobrze. Odetchnęłam głęboko i powoli – Słodki Jezu – powiedziałam – Złamał nasz zakaz przemieniania dzieci, i gdy Belle Morte dowiedziała się, dlaczego to zrobił… zabiła go. Z całkowitym poparciem Rady zabiła go. Zniszczyli większość dzieci, które stworzył. One były wampirami uwięzionymi w dziecięcych ciałach i do tego były wykorzystywane. Ich umysły nie przetrwały, nie w całości. – Więc jak Valentina uciekła? – Zapytałam. – Była jego najnowszą i nie została jeszcze dotknięta. Była dzieckiem i wampirem, ale nie była szalona. Belle wzięła ją i znalazła jej ludzi, którzy mieli się nią zaopiekować. Miała ludzkie nianie przez wiele lat. Miała ludzkich towarzyszy zabaw. Muszę powiedzieć, że Belle zrobiła wszystko co mogła dla Valentiny. Myślę że obwiniała się za to że nie zdawała sobie sprawy jakim potworem naprawdę był Sebastian. – Dlaczego myślę, że ten idealny obrazek nie pozostał idealny?

– Znasz nas zbyt dobrze, ma petite. Valentina próbowała przemienić niektórych ze swoich rówieśników, tak że nie byłaby tą jedyną. Kiedy jej opiekunka to odkryła, Valentina rozpruła jej gardło. To był koniec ludzkiej niani i ludzkich towarzyszy zabaw. – Dlatego wampirza niania – powiedziałam. Kiwnął głową – Ona tak naprawdę nie odczuwa potrzeb dziecka w tradycyjnym sensie, ale zawsze będzie ośmiolatką, a nawet dziś nie może sama złapać taksówki, zarejestrować się w hotelu bez ludzi pełnych zdumienia. Niektórzy ludzie o dobrych intencjach wzywają policje, aby zgłosić że to biedne porzucone dziecko przebywa w ich hotelu. – Musi tego nienawidzić. – Tego? – Swojej egzystencji – powiedziałam. Wpół wzruszył ramionami – Nie wiem. Nie rozmawiam z Valentiną. – Boisz się jej. – Non, ma petite ale czuję się przez nią niespokojnie. Te kilkoro dzieci, które przetrwały przez wieki to spaczone osoby. Nie może być inaczej. – Jak to się stało, że ona skończyła w orszaku Musette? – Valentina została przemieniona zanim jej ciało wystarczająco dojrzało do fizycznych przyjemności. Ona przemieniła taką energie w inne – oblizał wargi – ścieżkę zainteresowań. Westchnęłam – Musette jest katem Belle, co oznacza, że Valentina jest jej małą asystentką przy torturach? Przytaknął, jego głowa spoczywała na oparciu krzesła, oczy miał zamknięte. – Valentina była bardzo zdolnym pupilkiem. – Torturowała cię? Pokiwał głową z wciąż zamkniętymi oczami – Mówiłem ci, że ceną Belle za ocalenie Ashera była moja służba przez stulecie wśród nich. Ale Belle chciała mnie ukarać za opuszczenie jej i przez długi czas dawała mi raczej ból zamiast przyjemności. Podeszłam do niego, czołgając się po podłodze przy jego krześle, automatycznie wygładzając moją spódnicę, choć nie było nikogo kto mógłby to zobaczyć. – Więc Valentina nie będzie prosić o kochanka? – Non. – Ona będzie się starać się… o co? O kogoś uległego? – Oui.

– Czy możemy po prostu odmówić? – Oui. – Czy możemy przykleić tu etykietkę „nie”? Otworzył oczy i spojrzał na mnie. – Wierzę, że tak, ale powiedzenie tego z absolutną pewnością będzie zbyt bliskie kłamstwu. Potrząsnęłam głową – Jeśli Musette odeszłaby dziś i wróciła za trzy miesiące, mielibyśmy słabszy grunt do oparcia? – Ona nie odejdzie ma petite. – Nie, nie o to mi chodzi. Chodzi mi o to, że gdyby ona przybyła po dobrych, uczciwych, trzymiesięcznych negocjacjach, czy wciąż pozwolono by mi upiekło się to co zrobiłam dziś wieczorem? Czy też musielibyśmy stawić czoła wściekłości rady? – Musielibyśmy wybrać ofiarę dla Musette, albo wybrać dla niej kochanka, albo obydwu przed jej przybyciem. To zostałoby ustalone i nie byłoby niespodzianką. – Wiesz większość ludzkich gości nie oczekuje by gospodarze dostarczali im seksualnych partnerów. – I nie robią tak inne linie krwi wywodzące się od Rady, ale linia Belle opiera się na seksie i stało się zwyczajem oferować komukolwiek z linii Belle seks, gdy cię odwiedza. Zakłada się, że wszyscy nosimy w sobie dotyk jej sukuba. – To nie prawda – powiedziałam. – Non, ale nikt z jej linii nie chciał wyprowadzać innych z tego błędu. Uśmiechnęłam się, pomyślałam o śmianiu się i byłam tak bardzo zmęczona. – Możemy ochronić Will'ego i Hannah ponieważ odpowiadają oni za dwa kluby. Uzgodniliśmy, że nasze interesy nie mogą ucierpieć poprzez tą wizytę – powiedziałam. – Belle zawsze dbała o to skąd pochodziły jej pieniądze, więc tak, Willie jest kierownikiem Uśmiechniętego Nieboszczyka, a Hannah jest tymczasowym kierownikiem Dance Macabre. Dwoje najsłabszych z mojego stada, jest bezpiecznych z dala stąd. – Damian jest moim wampirzym sługą, ja jestem twoją ludzką służebnicą, ty jesteś Mistrzem Miasta, Jason jest twoim pomme de sang, Nathaniel jest moim pomme de sang, Micah jest moim kochankiem i moim Nimir-Raj, Richard jest Ulfrikiem a ochroniarze nie mogą strzec nas jeśli oni będą w tym czasie pieprzyć innych ludzi. – Zrobiliśmy wszystko co w naszej mocy, by wszyscy byli tak bezpieczni jak tylko się da, ma petite. – Jest jedno imię którego wyraźnie brakuje na naszej liście, Jean-Claude.

– W rzeczywistości trzy ma petite, cztery, jeśli liczyć Gretchen. – Gretchen jest wariatką Jean-Claude, masz specjalną przepustkę dla niej od Belle, bo jest z nią nadal źle, prawda? – Gretchen próbowała mnie raz zabić, za karę została na chwilę zamknięta w trumnie. Izolacja wpędziła ją w jeszcze większe szaleństwo. – Oui, Gretchen pozostanie w swoim pokoju na czas wizyty Musette, ale to nie ochroni Meng Die czy Fausta. – Faust woli mężczyzn i z tego co wiem, nikt w otoczeniu Musette nie jest gejem, prawda? – Oui, ale to nie zawsze jest przeszkodą. – Dziś wieczorem ustaliliśmy prawo, że nikogo nie można skrzywdzić. Zmuszanie kogoś do seksu z partnerem, którego uznają za odrażającego jest formą gwałtu, a to jest krzywdzenie. Spojrzał na mnie, zdziwiony – Ma petite, stajesz się przebiegła. Potrząsnęłam głową – Nie, po prostu praktyczna. Więc Faust jest bezpieczny, bo lubi tylko mężczyzn, a żaden z mężczyzn Musette nie lubi mężczyzn. Tortury zostaną wyeliminowane, ponieważ są właśnie krzywdą. – Meng Die zafascynuje Bartolomé. – Ale znowu, Meng Die nie lubi dzieci, więc Bartolomé musiałby ją zgwałcić, by dostać swoją szansę z nią, a tym samym… – Jest ona bezpieczna od jego zalotów. – Wydawało się, że myśli o tym przez sekundę lub dwie – Ale co z Angelito? – Czy on nie współżyje z Musette? Oni siebie nie zaspokajają? – Gdy chcą to tak. Skrzywiłam się do niego – Nie są gorącą parą? – Prawdziwą miłością Musette nie jest seks i dlatego ona i Valentina są tak blisko od tak dawna. – Nie nasz problem. Jeśli każdy ma dostęp do kogoś, kogo może pieprzyć, albo nie mamy dla nich odpowiednich partnerów poza gwałtem wtedy wszyscy są kryci. Albo coś przeoczyłam? Myślał o tym cicho przez kilka minut – Non, ma petite. Twoje machinacje są godne Belle, jeśli chciałaby uchronić jej ludzi – wtedy spojrzał na mnie – za wyjątkiem jednego problemu. Musette uprawiała seks z Asherem w przeszłości więc nie możesz oskarżyć jej o gwałt.

– Uprawianie seksu w przeszłości nie oznacza, że teraz nie może to być gwałtem – powiedziałam. Machnął daleko swoją ręką – Wiem, że w to wierzysz ma petite i nie będę się nawet nie zgadzał, ale Musette nie zniechęci ten argument. Asher lubi zarówno mężczyzn jak i kobiety, uprawiał z nią w przeszłości seks i cieszyło go to. Upewniłaś się, że ona nie może go fizycznie skrzywdzić, więc to byłby zaledwie seks, zaledwie pieprzenie. Nie zostałby przez to poszkodowany. Uniosłam brwi – Wierzysz że nie zaszkodziłoby mu to? – Non, ani nie Musette po prawdzie. Musette wie, Belle wie, że ponowny seks z Musette po tych wszystkich latach będzie bolesny dla Ashera. Skrzywdzi to go, ale nie w sposób jaki Belle pozwoliła nam wynegocjować. Według Belle Morte jeśli mężczyzna ma orgazm to musi być zadowolony. To jej wytłumaczenie. – Ona naprawdę nie rozumie różnicy między pożądaniem i miłością, prawda. – Non, ma petite, très non.13 – Dlaczego zawsze jest tak, że to Ashera nie możemy ochronić? Że to Asher nie może być bezpieczny? Pokręcił głową – Zadaję sobie to pytanie od bardzo, bardzo dawna, ma petite. Jeszcze nie znalazłem odpowiedzi. Położyłam policzek na jego kolanie – To najdłuższy czas jaki kiedykolwiek zdołałam wytrzymać między karmieniem. – Spojrzałam na zegarek – Jest prawie druga. – Świt nadejdzie za trzy, prawie cztery godziny. Muszę odebrać ci kontrole, która pożyczyłem ci wcześniej dla ardeur. Musisz się pożywić. – To nie jest tylko twoja kontrola, czyż nie? – To jeszcze strach i wyczerpanie, i zbyt intensywne myślenie, zwiększyły twoje możliwości. W kilka miesięcy będziesz potrzebowała tylko jednego karmienia na dzień lub noc. Będziesz w stanie gromadzić moc z pożywiania się i wytrzymywać dłużej. – Moja głowa jest praktycznie na twoich kolanach i nie czuję, żadnego pobudzenia. Pogładził moje włosy i to był pocieszający dotyk. Bardziej pragnęłam być przytulaną niż pragnęłam seksu. Chciałam, żeby tulił mnie, gdy ja będę odpływać w sen. Brzmiało to lepiej niż cokolwiek, co mogło mi teraz przyjść do głowy. – Kiedy nadejdzie świt moje więzy z tobą osłabną, i nie będziesz w stanie utrzymać ardeur w ryzach. Przykro mi, ma petite, ale musisz się pożywić. – Jesteś tam zmęczony jak ja – powiedziałam. 13

Nie, moja mała, nie bardzo.

– Nie pragnę niczego więcej jak wsunąć się między jedwabne prześcieradła i owinąć nasze nagie ciała wokół siebie. Chcę cię trzymać i być przytulanym. Seks jest cudowną rzeczą, ale dziś wolę pocieszenie niż rozkosz. Czuję się jak dziecko w ciemności, które wie że potwory są pod łóżkiem. Chcę by mi powiedziano, że wszystko będzie w porządku, ale jestem zbyt stary, by wierzyć w takie pocieszające kłamstwa. Może dlatego, że byłam zmęczona. Może dlatego, że Jean-Claude wyraził głośno to, w jaki sposób ja się czułam. Pamiętam inne noce, kiedy my wszyscy byliśmy tak zmęczeni, tak przerażeni, tak niepewni tego, co następny zmrok przyniesie. Pamiętałam Ashera, Juliannę i mnie, nas, Jean-Claude ’a tulących do siebie nawzajem. Po prostu przytulonych do siebie, uczucie nagiej i ciepłej skóry, niczym w dorosłej wersji pluszowego misia. „Przytul mnie dzisiejszej nocy” mawiała Julianna i pomiędzy dwoma mężczyznami niewypowiedzianie, tak często jej obawy, pozwoliły być im tak blisko i tak przestraszonymi jak naprawdę byli. Julianna była pomostem pomiędzy tymi dwoma mężczyznami. Nie udałoby im się być razem tak długo bez niej. Miałam wspomnienia, wiedziałam ile razy jej potrzeby ich łączyły, jej miłość do każdego z nich wiązała ich tak blisko. Jean-Claude był mózgiem, Asher był czarem, chociaż oboje byli czarujący i inteligentni, ale Julianna była ich sercem. Jednym żyjącym, bijącym sercem dla całej trójki. Nigdy nie byłabym Julianną. Nie miałam jej dobroci, delikatności, cierpliwości. Byłyśmy takie do siebie niepodobne, ale oto byłam tutaj wieki później z tymi samymi mężczyznami. Wypuściłam długi oddech, wzięłam kolejny, wypuściłam, słuchając jego drżenia. – Coś nie tak, ma petite, poza tym co już wiem? Uniosłam twarz z jego kolan – Jeśli Asher byłby naprawdę ménage à trois z nami wówczas Musette musiałaby go zostawić w spokoju, czy nie? Jakieś uczucie przeszło przez jego twarz, jednak szybko je przełknął, ukrył za tą piękną, uprzejmą maską, którą nosił, gdy nie był pewien który wyraz twarzy pomoże, a który zaszkodzi. – Gdybyśmy byli w stanie odpowiedzieć zgodnie z prawdą, że Asher był w naszym łóżku, wtedy Musette nie mogłaby prosić o niego. To prawda. – Gdyby dołączył do nas dzisiaj, jutro byłby bezpieczny. – Mój głos brzmiał jakbym w istocie proponowała mu zakupy lub obiad. Jego głos był jeszcze ostrożniejszy niż mój. – To byłaby prawda. – Gdybym tylko pozwoliła tobie i Asherowi być parą, kiedy nie ma mnie w pobliżu, byłby bezpieczny, ale nie mogę. – Potrząsnęłam głową – W teorii nie mam z tym problemu. Lubię mężczyzn. Postrzegam mężczyzn jako atrakcyjnych, więc rozumiem, że każdy widzi ich jako atrakcyjnych. To że mężczyźni są pociągający dla innych mężczyzn ma dla mnie sens. Jednak w praktyce nie mogę zmusić się do dzielenia mojego mężczyzny z innym mężczyzną. Nie mogę tego zrobić. Gdybym dowiedziała się, że ty i Asher robicie to za moimi plecami rzuciłabym cię. Wiem, że to naprawdę niesprawiedliwe. Śpię z Micah i jestem

cholernie blisko seksu z Nathanielem i uprawiałam seks z Richardem jeszcze kilka miesięcy temu. Mimo to, ty musisz być tylko ze mną. To potwornie niesprawiedliwe. Wiem o tym. – Nie jestem wyobcowany z twojego łóżka, gdy inni są z tobą, za wyjątkiem Richarda który nigdy się nie podzieli. – Wiem bierzesz krew od innych ludzi, bo ja wciąż nie oddaje ci krwi, ale to nie to samo. – Nie chcę nikogo poza tobą ma petite, chcę żeby to było jasne. Spojrzałam wtedy w górę na niego – To jest jasne, ale wiem, że chcesz kogoś innego oprócz mnie. Czułam to co czujesz gdy patrzysz na Ashera. Widzę sposób w jak wy dwaj patrzycie na siebie nawzajem. To czasem boli obserwować jak wy dwoje jesteście razem w pokoju. – Przepraszam, ma petite. Przyciągnęłam kolana do piersi i objęłam je ramionami. – Daj mi skończyć tę myśl Jean-Claude, proszę – skinął, żebym kontynuowała. – Nie mogę pozwolić ci wziąć Ashera do łóżka, ani wpuścić go do mojego. Ale pamiętam jak to było dla waszej trójki. Pamiętam to bezpieczne uczucie. Są chwile, gdy zapominam, że to nie moje wspomnienia i pragnę tego co miała wasza trójka. Wydaje mi się, że to jest cholernie bardziej kojące od tego co my robimy. Objęłam moje nogi tak mocno, że moje ręce drżały od siły. – Nie wiem czy sobie z tym poradzę, ale chciałabym spróbować. – Spróbować czego, ma petite? – Jego głos był bardzo ostrożny. – Chcę aby Ashera był bezpieczny. Jego głos wydobył się bardzo spokojnie. – Nie rozumiem, ma petite. – Tak rozumiesz. Pokręcił głową – Nie, nie chcę tutaj żadnych nieporozumień. Musisz precyzyjnie wyjaśnić, co masz na myśli. Nie mogłam na niego spojrzeć gdy mówiłam. – Przyprowadź Ashera tutaj na noc. Nie obiecuje, ale chcę go ciepłego i nagiego obok nas. Chcę przegonić ten ból z jego oczu. Chcę pokazać mu moimi dłońmi i ciałem że uważam że jest piękny. – Spojrzałam na niego i odnalazłam jego twarz nieczytelną. – Nie wiem w którym momencie nazwę was głupcami i wyrzucę was oboje. Jestem pewna, że ten punkt się pojawi, ale jeśli weźmiemy go do naszego łóżka dzisiejszej nocy, w jakikolwiek sposób, będzie jutro bezpieczny, prawda? – Co na to powie twój Nimir-Raj? – Założył, że ty i ja byliśmy blisko z Asherem, gdy tylko przybył do miasta. Wiele osób tak zakłada.

– Powiedziałaś mu prawdę? – Tak. – I nie będzie zły że będzie dzielił się tobą z jeszcze jednym mężczyzną? Potrząsnęłam głową – Micah jest bardziej praktyczny ode mnie Jean-Claude. To nie miłość ani pożądanie prowadzi mnie z powrotem do Ashera. Dziś chodzi o zabezpieczenie naszej bazy mocy. Jeśli Asher będzie bezpieczny, wtedy wszyscy będziemy bezpieczni. Jego ból nie może zostać użyty przeciwko nam. – Bardzo praktycznie jak na ciebie, ma petite. – Uczę się od najlepszych. Spojrzał na mnie i podniósł brew. – Gdybym naprawdę był praktyczny w sprawach sercowych, sprawy potoczyłyby się szybciej między nami. – Może tak, a może nie, wiesz że gdybyś naciskał na mnie zbyt mocno, musiałabym albo uciec, albo spróbowałabym cię zabić. Z wdziękiem wzruszył ramionami. – Być może, ale powinienem zapytać, aby nie było więcej nieporozumień, masz na myśli wzięcie Ashera do naszego łóżka tylko na dzisiejszą noc? – Czy to sprawi jakąś różnicę? – Zapytałam. – Dla niego być może. Spróbowałam okręcić mój umysł wokół tego wszystkiego i nie dałam rady – Nie wiem. Wiem, że nie chcę zrezygnować z czasu tylko z tobą, z tylko ciebie. Wiem, że nie chcę mieć zawsze towarzystwa. – Julianna i Asher zdołali znaleźć czas tylko dla siebie gdy byliśmy we trójkę. – Po raz pierwszy od dłuższego czasu moje życie osobiste układa się tak dobrze jak nigdy dotąd. Nie chcę tego spieprzyć. – Rozumiem. – Myślę, że chcę aby Asher był bezpieczny, chcę przegonić ten ból z jego oczu, ale w rzeczywistym świecie nie wiem co się stanie. Jeżeli to zadziała, to świetnie, jeśli to nie zadziała to co? Czy Asher nas opuści? Stracisz zastępcę? Jeśli zrani to Ashera jeszcze bardziej? Jeśli… Dotknął palcem moich warg – Szzaa, ma petite. Wezwałem Ashera. Może przyjść w każdej chwili.

Poczułam, że moje oczy robią się wielkie, mój oddech zamarł w gardle, mój puls bił jak oszalały. Co ja zrobiłam? Jeszcze nic. Pytanie za dziesięć tysięcy dolarów, co ja zamierzam zrobić i jak będę mogła z tym później żyć?

Rozdział 11 Asher wszedł przez drzwi, powoli, jego twarz starannie ukryta za kurtyną złotych włosów. Przebrał się w świeżą, niezakrwawioną koszulę. Była biała i ten kolor do niego nie pasował. – Wzywałeś – powiedział. Zamarłam, ciągle oplatając swoje kolana, moje tętno nagle przyśpieszyło w gardle. Mój oddech zatrzymał się na sekundę czy dwie. – My wzywaliśmy – powiedział Jean-Claude ostrożnym głosem. Asher wtedy spojrzał w górę, jego twarz mignęła pod tymi całymi włosami. Myślę, że to słowo „my” wywołało tę reakcję. Jean-Claude usiadł prostując się zanim Asher zbliżył się do drzwi. Był elegancki, przygotowany, w skórach i jedwabiach. Ja nadal skulona u stóp Jean-Claude, wpatrywałam się w Ashera jakby był lisem, a ja królikiem. Jean-Claude dotknął mojego ramienia, i podskoczyłam. Spojrzałam na niego, a on patrzył się na mnie. – To musi być twoja decyzja ma petite. – Dlaczego zawsze wszystko musi być moją decyzją? – Zapytałam. – Ponieważ nie tolerujesz niczego innego. Och, teraz pamiętałam. – Wspaniale – szepnęłam. Ścisnął delikatnie moje ramię. – Nic nie zostało powiedziane. Możemy odejść tak jak teraz. Potrząsnęłam głową – Nie, nie będę tą osobą odpowiedzialną za jutrzejszą noc, jeżeli wszystko pójdzie źle. Nie zaryzykuję go z powodu mojego moralnego oburzenia. – Jak sobie życzysz, ma petite – powiedział ostrożnym głosem, który nic nie wyrażał. – Co się teraz dzieje? – Zapytał Asher, a jego głos nie był zupełnie pusty, była w nim odrobina strachu. Biorąc pod uwagę, kto spał w dole holu, nie mogłam go winić. Złagodziłam uścisk moich ramion wokół kolan. Były sztywne od tego mocnego objęcia. Spróbowałam przesunąć moje zdrętwiałe ręce w dół moich nóg by dotknąć mojej spódnicy ale znalazłam tylko pończochy. Granatowa spódnica była zbyt krótka jak dla mnie, by siedzieć w ten sposób. Jeżeli ktokolwiek byłby w tym pokoju, zauważyłby, że moja bielizna pasowała do ubrania. Ułożyłam moje kolana pode mną, poruszałam się powoli, sztywno, moje ciało było mocno napięte.

– Co się stało? – Zapytał Asher tym razem łagodnym głosem. – Nic mon ami14– powiedział Jean-Claude – a raczej nic więcej. – To moja wina – powiedziałam. Wstałam wciąż poruszając się powoli. – Co jest twoją winą? – Asher spoglądał od jednego do drugiego z nas, próbując odczytać coś z naszych twarzy. Zeszłam z futra, moje wysokie obcasy wydały ostry dźwięk na podłodze – To, że grozi ci niebezpieczeństwo ze strony Musette. – Zrobiłaś wszystko co mogłaś, aby mnie ochronić Anito, więcej niż mogłem śnić. Nikt nie rzuca wyzwań Musette ze strachu przed Belle Morte. Zrobiłaś coś, czego bałoby się zrobić wielu członków Rady. – Niewiedza jest błogosławieństwem – powiedziałam. Dał mi szybkie spojrzenie pod błyskiem włosów – Co to znaczy? Podeszłam do niego gdyż nadal stał tuż za drzwiami – Oznacza to, że mogę być odważna, bo nie wiem nic więcej. Nigdy nie widziałam Belle Morte osobiście. Nie zrozumcie mnie źle, ona jest wystarczająco imponująca z daleka, ale nigdy nie spotkałam jej na żywo. Stałam przed nim teraz. Odwrócił twarz tak, że widoczna była tylko jej idealna połowa. Nie ukrywał się przede mną, tak całkowicie, od miesięcy. Wyciągnęłam rękę by dotknąć tej strony jego twarz, którą odwrócił, on wzdrygnął się i szarpnął w tył wystarczająco mocno by drzwi brzęknęły – Non, non. – Dotykałam cię wcześniej – powiedziałam, a mój głos był niski, miękki, to był głos którego można użyć przemawiając do płochliwych zwierząt lub człowieka na krawędzi. Odwrócił całą twarz ode mnie – Widziałaś obrazy. Zobaczyłaś jaki byłem kiedyś, i jak wyglądałem gdy… rany były świeżę – odwrócił się plecami, ręce na drzwiach, kręcąc głową – Widziałaś to, co Belle Morte widziała. Potrząsnęłam głową, zrozumiałam, że tego nie widział i dotknęłam jego ramienia. Wzdrygnął się. Spojrzałam na Jean-Claude, jego twarz była pusta, tylko oczy pokazywały najlżejszy błysk bólu tak głębokiego, że już prawie zniszczył on trzy osoby. Oparłam moje ciało o plecy Ashera, przeniosłam ręce w jego stronę obejmując go od tyłu. Zamarł pod moim dotykiem, obejmując siebie, udając się gdzieś wewnątrz siebie, gdzie nie czuł bólu. Oparłam policzek na jego plecach, i tuliłam go, dopóki jego ciało nie ucichło pod moim dotykiem. Przełknęłam ostatnie łzy, nie rozleję ich. Chociaż mój głos był spokojny – Widziałam cię we wspomnieniach Jean-Claude ’a na długo przed dzisiejszym wieczorem. Pamiętam 14

Mój przyjacielu

blask twojego ciała pod moimi dłońmi, przy moim ciele – ułożyłam swoje ciało przy jego, przytuliłam się do niego – Nie potrzebuje żadnego obrazu, by widzieć twoje piękno. Dreszcz przebiegł przez jego ciało i próbował odwrócić się, odrzucić mnie, ale zaczekałam i nie mógł odejść nie robiąc mi krzywdy. – Puść mnie, Anita, puść mnie. – Nie – powiedziałam – nie dzisiejszej nocy. Wykonał drobne wierzgające ruchy, uwięziony w pułapce pod drzwiami, jak człowiek który stara się, stąpać przez pokój, który był szerszy tylko o cal niż jego własne ciało. – Czego ode mnie chcesz? – Było coś bliskiego łez jego głosie. – Dołącz do nas dzisiaj, tego chcę, dołącz do nas. Zaprzestał swoich niespokojnych ruchów, poruszył się jeszcze raz ale nie tak jak wcześniej. Mogłam wyczuć jego serce bijące pod moim policzkiem. Mogłabym przysiąc, że nie biło przed sekundą. – W jaki sposób mam do was dołączyć? – Jego głos był zduszonym szeptem. Złapałam go za koszulę i użyłam jej, by obrócić go. Ruszył powoli, jakby próbował obrócić ziemię naprzeciwko jej osi. Przycisnął się plecami do drzwi i pokazał tylko to co pozostało z jego doskonałego profilu. Pociągnęłam go za koszulę, starając się wprowadzić go dalej do pokoju, ale nie chciał się przenieść tak daleko. Spojrzał na Jean-Claude ’a obok mnie – Nie mogę tego zrobić – jego głos miał w sobie tak wiele bólu. – Jak myślisz o co ona pyta? – Głos Jean-Claude był wciąż starannie pusty. – Zrobi wszystko by zapewnić swoim ludziom bezpieczeństwo, nawet weźmie kalekę do łóżka na jedną noc. Wyciągnął koszulkę z moich rąk, byłam zmuszona podejść się do niego, bo on nie przyszedłby do mnie. – Chcę, abyś był bezpieczny od Musette i zrobię to, ale to nie dlatego, nie naprawdę – spojrzał na mnie i tyle było w jego oczach, świat bólu i potrzeby i przerażenia, tak ogromy, tak samotny. Pierwsze gorące łzy spłynęły po moich policzkach. Przemówiłam do niego cicho po francusku, i zrozumiałam coś z tego co powiedziałam. Asher chwycił mnie za nadgarstki i zmusiłbym odsunęła się od niego – Non, JeanClaude, nie w ten sposób. Albo to jest jej pragnienie albo nie. Nie zniszczę tego, co pozostało z twojego triumwiratu. Wolałbym spędzić noc w łóżku Musette, niż osłabić tak twoją moc. Musisz być silny, gdy oni są tutaj, albo wszyscy zginiemy. – Wzięłam głęboki wdech i poczułam jakby coś wycofało się ze mnie, jakby kurtyna została podniesiona. Obróciłam się i spojrzałam na wampira za mną – Zrobiłeś to celowo?

Ukrył twarz w dłoniach i powiedział już nie pustym głosem. – Nie mogę przestać pragnąć tego czego pragnę, ma petite, wybacz mi. Zwróciłam się do Ashera – To nie pożądania ode mnie chcesz Asher. Wiesz, że mnie pociągasz. Próbował odwrócić wzrok, ale dotknęłam jego twarzy i tym razem nie wzdrygnął się. Pozwolił mi ponownie przekręcić swoją twarz do mnie, z moimi palcami na krawędzi jego podbródka. Skóra nadal była tam gładka, mimo, że po prawej stronie większość była zrujnowana. To było prawie tak, jakby ludzie którzy mu to zrobili, nie mogli zepsuć idealnego łuku jego ust – To nie pożądania chcesz ode mnie. Opuścił wzrok. Prawie zamknął oczy, miał wyraz twarzy człowieka przygotowującego się na cios. Szepnął – Nie. Podeszłam na palcach, położyłam ręce po obu stronach jego twarzy, jednej tak gładkiej jak satyna i jedwab, choć bardziej miękki, drugiej bardziej szorstkiej, podziurawionej, tak że prawie nie było czuć jej jak skóry – Kocham cię, Asher. Otworzył oczy, były one tak surowe, tak pełne wielu rzeczy, które mogłyby zostać wykorzystane do sprawienia bólu. – Nie wiem jak wiele w tym było wspomnień Jean-Claude na początku, ale jakkolwiek to się zaczęło, kocham cię. Ja, nikt inny. – Jednak nie zabrałaś mnie do łóżka. – Kocham wiele osób, ale z nimi nie sypiam. No dobrze, nie uprawiam z nimi seksu. Wyraz jego oczu zaczął umierać. Zadałam sobie sprawę co powiedziałam – Chcę byś przyszedł dziś do łóżka, proszę, Asher, i nie tylko po to by spać. Położył ręce po obu moich bokach. – Tylko bym był bezpieczny od Musette. Nie mogłam się z nim kłócić, ale… – To prawda, ale czy to liczy się tak bardzo? Czy to ma znaczenie dlaczego? Uśmiechnął się delikatnie i przeniósł moje ręce z dala od jego twarzy – Tak Anita, to ma znaczenie dlaczego. Weźmiesz mnie dzisiejszej nocy do łóżka, ale jutro będziesz czuć się winna i znowu daleko uciekniesz. Skrzywiłam się do niego – Mówisz jakbym wcześniej tak z tobą postąpiła, a tak nie było. Wsunął moje ręce pomiędzy swoje. – Zabrałaś czterech mężczyzn do tego łóżka, czterech z nas, a mimo to jak do tej pory uprawiasz seks tylko z Jean-Claude ’m. Karmisz ardeur Nathanielem, ale go nie pieprzysz – puścił moje ręce, potrząsnął głową śmiejąc się. – Tylko ty możesz mieć taką siła woli by co noc spać obok takiego piękna i nie wziąć

wszystkiego co Nathaniel ma do zaoferowania. Spotkałem świętych i księży w ciągu wieków, którzy nie mieli takiej siły, by oprzeć się pokusom. – Nie wydaję się być odporna na wszystko, już nie – powiedziałam z rękami na ramionach. Ponownie się roześmiał, ale uśmiech zaraz potem zbladł. –Jasona umieściłaś z powrotem w pudełku z napisem „przyjaciel”. Ale co ze mną? Nie chcę ponownie dołączyć do was w łóżku, jeśli jutro znów będę zaledwie kolejnym przyjacielem. Nie zniósłbym tego. Skrzywiłam się do niego. Zrobiłam co w mojej mocy, by zapomnieć o tym co stało się miesiące temu, gdy Belle Morte sprawiła, że ardeur powstało. Dzięki niej, uczestniczyłam w czymś najbliższemu orgii. Żadnego stosunku, ale wiele rąk i ciał dotykających się tam gdzie nie powinny. Asher miał racje: zrobiłam co mogłam, by zignorować całe wydarzenie. Jeśli będziesz coś dostatecznie mocno ignorować, uwierzysz, że to się nigdy nie wydarzyło. Ale oczywiście to się stało i sobie z tym nie radziłam. – Co chcesz, żebym powiedziała? Przykro mi, że jestem trochę przewrażliwiona na punkcie tego, że w moim łóżku było czterech mężczyzn w tym samym czasie. Tak jestem zażenowana, więc wiń mnie. – Dzisiejszy wieczór również wprawi cię w zakłopotanie. – Wiele rzeczy mnie żenuje, Asher nie mogę nic na to poradzić. – Nic nie poradzisz na to kim i czym jesteś. Nie zmieniłbym ciebie, ale również nie będę tylko jedną nocą dobroczynności w twoim łóżku. Mówię ci, nie zniósłbym ponownego odrzucenia. Wiedziałam, że w tej chwili nie miał na myśli mnie, wyrzucającej go z naszego łóżka po zakończeniu ardeur. Chodziło o to co Belle mu zrobiła wieki temu. Ona odrzuciła go jak uszkodzoną zabawkę. W końcu zawsze możesz kupić więcej zabawek. Zaczęłam chodzić w tą i z powrotem przed nim, nie patrząc na żadnego z nich, ale robiąc coś, cokolwiek z nerwowej energii, która narastała. – Czego chcesz ode mnie Asher? Gwarancji? – Tak – powiedział w końcu. – To jest dokładnie to, czego od ciebie chce. Przestałam przemierzać pokój i spojrzałam na niego – Jakiego rodzaju gwarancji? Że jutro się nie będę tym wkurzona? – Potrząsnęłam głową – Przykro mi, nie mogę obiecać, bo nie wiem jak jutro będę się czuła. – Co powie Micah, gdy dowie się, że byłaś ze mną? – Micah nie ma z tym problemu. Asher spojrzał na mnie.

– Wiem, wiem, wciąż czekam, by wyskoczył z jakimś problemem. Nie widzi problemu z dzieleniem mnie z Jean-Claude ’m, Nathanielem i cytuje „ z każdym z kim potrzeba” koniec cytatu. Oczy Ashera rozszerzyły się gdy na mnie patrzył – Och, czyż nie jest on wyrozumiały. – Nie masz pojęcia – powiedziałam – gdy wkroczył do mojego życia, powiedział, że zrobi wszystko by zostać ze mną, wszystko by być moim Nimir-Raj. Jak do tej pory tak jest. – Wydaje się on idealny dla ciebie – powiedział Asher głosem pełnym miękkiej ironii. – Wiem, sprawia, że zastanawiam się, kiedy pojawi się jakiś problem. Asher dotknął mojej twarzy, przez co musiałam na niego spojrzeć. Patrzył na mnie teraz tymi tak szczerymi, lodowo-niebieskimi oczami. – Nigdy nie zrobiłbym niczego, co mogłoby zniszczyć, to jak ułożyłaś sobie życie. Jeśli zrobimy to a ty uciekniesz, to zniszczy związek Jean-Claude ’a z tobą a ja odejdę. Czułam, że moje oczy się rozszerzają – Co masz na myśli, mówiąc że odejdziesz? – Mam na myśli, że jeśli weźmiesz mnie dziś w nocy do swojego łóżka a jutro wypędzisz, odejdę. Nie potrafię dłużej patrzeć jak Jean-Claude jest zakochany w kimś innym, gdy ja czekam. To zajmie trochę czasu, by znaleźć innego Mistrza który będzie mnie chciał i prawdopodobnie nie jako zastępcę. Wiem, że jestem za słaby na mistrza. Nie mam zwierzęcia które mogę wzywać – potrząsnął głową – tak wiele moich mocy jest bezużytecznych z wyjątkiem sytuacji intymnych, a odkąd– prawie dotknął blizn na twarzy, ale jego ręce opadły – odkąd to się zdarzyło, nikt nie pozwolił mi podejść wystarczająco blisko by wykorzystać na nim moje moce. Oblizał wargi, wzdychając w tym samym czasie i ten jeden gest sprawił, że zaparło mi dech. Pragnęłam go, pragnęłam go w sposób, w jaki kobieta pragnie mężczyzny od dłuższego czasu. Ale sama żądza nigdy nie była dla mnie wystarczająca. – Mówisz, że jeśli dziś wieczorem weźmiemy cię do łóżka, ale jutro się wkurzę i to będzie jedyny raz, zostawisz nas? – Zapytałam. Kiwnął głową. Nawet nie musiał o tym myśleć. – Dajesz mi ultimatum Asher. Nigdy dobrze nie znosiłam ultimatum. – Wiem to, ale chronię siebie Anito. Nie mogę być tak blisko nieba, a nie być dopuszczonym do środka. Myślę, że to w końcu doprowadzi mnie do szaleństwa. – Oparł się plecami o drzwi i spojrzał na Jean-Claude ’a obok mnie – Zastanawiałem się od miesięcy czy powinienem odejść. To zbyt trudne dla nas wszystkich. Wiem, że bycie z wami jako przyjaciel Jean-Claude ’a uzdrowiło mnie – odwrócił się i uśmiechnął do mnie. – To jak na mnie patrzysz bardziej pomogło niż zaszkodziło Anito – obrócił się kładąc rękę na klamce. Położyłam dłoń płasko na drzwiach, przytrzymując je. Asher spojrzał na mnie – Puść mnie Anita, nie chcesz tego.

– Co mam ci powiedzieć Asher? Że masz racje? Że jeśli Musette nie przybyłaby dzisiaj nie żyłabym teraz tej oferty? Masz racje, nie złożyłabym. Przecisnęłam się na przeciwną stronę drzwi – Ale myśl, że odejdziesz, że mogę cię nigdy więcej nie zobaczyć… – potrząsnęłam głową i kurwa, jeśli miałam się rozpłakać – Nie odchodź, proszę nie odchodź. – Muszę iść Anita – dotknął mojego ramienia, starając się usunąć mnie z drogi, tak by mógł otworzyć drzwi. Potrząsnęłam głową – Nie. Zmarszczył brwi. – Ma cherie, nie kochasz mnie, nie na prawdę. Jeśli mnie nie kochasz i nie pragniesz, wtedy muszę odejść. – Kocham cię i pragnę. – Kochasz mnie jak przyjaciela, pragniesz mnie, ale pragniesz wielu mężczyzn i jeszcze im się nie oddałaś. Mam całą wieczność, ale moja cierpliwość nie jest obecnie wystarczająco dobra, by czekać na ciebie ma petite. Pokonałaś mnie. Spróbowałbym cię uwieść, ale… – znowu prawie dotknął blizn na twarzy, ale ręce opadły jakby nie mógł znieść swojego dotyku. – Widziałem mężczyzn, których odrzuciłaś. Taka doskonałość i pozostawiłaś ich bez żalu – zmarszczył brwi jakby nie rozumiał, ale wiedział, że to prawda. – Co takiego mogę zaoferować, czego inni nie mogli? Położył ręce na moim ramieniu i delikatnie próbował usunąć mnie z drogi. Przycisnęłam się z powrotem do framugi z ręką na klamce. – Nie – było wszystkim co mogłam powiedzieć. – Tak ma cherie, tak. Już czas. Potrząsnęłam głową. – Nie – przycisnęłam się do drzwi tak mocno, że wiedziałam, że w godzinach porannych będę posiniaczona. Nie mogłam pozwolić mu odejść. Wiedziałam, że gdyby w jakiś sposób otworzył te drzwi, nigdy nie dostalibyśmy drugiej szansy. Modliłam się o słowa. Modliłam się by moje serce mogło mówić bez strachu. – Pozwoliłam by Richard odszedł ode mnie. Myślę, że on odszedłby i tak, ale po prostu usiadłam na podłodze i patrzyłam na niego. Nie stanęłam mu na dodrze. Pomyślałam, że to jego wybór i że nie można zatrzymywać kogoś, kto nie chce być zatrzymany. Jeśli ktoś naprawdę chcę być od ciebie wolny, nie wolno go zatrzymywać. Cóż, pieprzyć to, kurwa, do diabła z tym. Nie odchodź Asher, nie odchodź. Kocham sposób w jaki twoje włosy lśnią w świetle. Kocham sposób w jaki się uśmiechasz, gdy nie próbujesz wywrzeć na nikim wrażenia. Kocham twój śmiech. Kocham sposób w jaki twój głos niesie smutek, tak jak smak deszczu. Kocham sposób w jaki patrzysz na Jean-Claude ’a, gdy on idzie przez pokój, kiedy myślisz, że nikt inny nie patrzy, ponieważ ja patrzę na niego dokładnie tak samo. Kocham twoje oczy. Kocham twój ból. Kocham cię.

Zmniejszyłam odległość pomiędzy nami, owinęłam ręce wokół niego, przycisnęłam policzek do jego klatki piersiowej, łzy schły na jego koszuli, ja wciąż szeptałam – Kocham cię, kocham cię – kiedy podniósł moją twarz naprawdę mnie pocałował, po raz pierwszy.

Rozdział 12 Przerwaliśmy delikatny pocałunek, a ja poprowadziłam Ashera do łóżka za rękę. Odsunął się, idąc tak jak niechętne dziecko. Jean-Claude stał przy łóżku, a jego twarz była tak pusta jak tylko był w stanie. – Jest jedna rzecz, którą muszę powiedzieć zanim zaczniemy. Kontroluje ardeur ma petite, ale nadejdzie moment, gdy stracę kontrole. Nie mogę zagwarantować co stanie się, gdy stracę kontrolę. Asher i ja staliśmy obok niego trzymając się za ręce. Trzymał moją dłoń z zapalczywością, która była prawie bolesna. Jego głos nie pokazał napięcia, które czułam w jego ciele – Jeśli myślałbym, że to tylko ardeur sprawia, że Anita chce wziąć mnie do łóżka, wtedy powiedziałbym nie, bo gdy ardeur ostygnie to odrzuciłaby mnie tak jak wcześniej – przyłożył moją rękę do ust w miękkim dotyku. – Wierzę, że Anita chce mnie w moim łóżku. Ardeur może wzrosnąć albo opaść, ale to dla mnie nie ma znaczenia. Jean-Claude spojrzał na mnie – Ma petite. – Chciałabym zrobić jak najwięcej z tego przed ardeur, ale rozumiem że to będzie… ciężkie dla ciebie – wzruszyłam ramionami. – Nie wiem, zobowiązałam się do tego, więc myślę, że to w porządku. Uniósł na mnie brwi – Nigdy nie jesteś przekonująca kiedy kłamiesz ma petite. – Teraz to nie jest prawda – powiedziałam – okłamuję innych bardzo dobrze, dzięki. – Nie mnie. Wzruszyłam ramionami – Robię, co mogę Jean-Claude – spojrzałam w górę jakbym mogła zobaczyć niebo przez wszystkie kamienia nad nami. – Wiem jedno, chcę zrobić to przed świtem. Nie chcę byście znikli w połowie. – Ma petite wciąż uważa to za denerwujące, gdy umieramy o świcie – powiedział JeanClaude. – Która godzina? – Zapytał Asher. Spojrzałam na zegarek – Świt będzie za dwie i pół godziny. – Ledwo wystarczająco czasu – powiedział Asher. I sposób jak to powiedział, sprawił, że Jean-Claude męsko się zaśmiał, tak jak śmieją się tylko mężczyźni którzy rozmawiają o

kobietach lub seksie. Nie byłam pewna czy kiedykolwiek słyszałam ten dźwięk od JeanClaude ’a. I nagle zdałam sobie sprawę, że byłam jedyną dziewczyną, a oni obaj byli mężczyznami. Wiem, to brzmi głupio. To znaczy, wiedziałam już to, ale… Nagle to poczułam. To było jak podejście do baru i świadomość, tych wszystkich oczu podążających za tobą… jak lwy obserwujące gazele. Jeżeli któryś z nich spojrzałby w ten sposób na mnie, myślę że uciekłabym, ale tego nie zrobili. Jean-Claude wczołgał się na łóżko jeszcze w ubraniu i wyciągnął do mnie rękę. Patrzyłam ile te długie palce i blada dłoń miały wdzięku w tak drobnym ruchu. Ręka Ashera ścisnęła bardziej delikatnie moją drugą dłoń. Zrozumiałam w tym momencie, że gdybym stchórzyłam to byłby koniec. Nie byłoby żadnego nacisku ze strony któregokolwiek z nich. Ale Asher odszedłby, może nie dzisiejszej nocy, ale wkrótce. Nie chciałam, żeby odszedł. Wzięłam rękę Jean-Claude, a on wciągnął mnie delikatnie na jedwabną narzutę. Jedwab jest śliski, gdy masz na sobie pończochy. Ich ręce na moich powstrzymały mnie od ześlizgnięciu się na krawędź łóżka. Oni na wpół wciągnęli mnie na łóżko. – Jak to jest – powiedziałam – że nigdy nie zsuwasz się z łóżka gdy masz na sobie jedwab? – Lata praktyki – powiedział Jean-Claude. – Pamiętam kiedy brak ci było praktyki. Pamiętasz księżną Vicante? – Powiedział Asher. Jean-Claude zarumienił się, słaby cień różu. Nie wiedziałam nawet, że mógł się rumienić – Co się stało? – Zapytałam. – Spadłem – odpowiedział starając się o zabrzmieć poważnie i nie udało mu się to, bo się uśmiechnął. – To czego nie chcę powiedzieć to, to że rozciął sobie podbródek na srebrnym lustrze które rozbił, gdy spadł z księżnej i jej jedwabnych prześcieradeł. Krew była wszędzie, a mąż rogacz na schodach. Spojrzałam na Jean-Claude ’a. Pokiwał głową i wzruszył ramionami. – Co się stało? – Zapytałam. Księżna zraniła sama siebie kawałkiem szkła i powiedziała mężowi, że to jej własna krew. Księżna Vicante była bardzo przedsiębiorczą kobietą. – Więc znaliście się gdy oboje nie byliście tak wyrafinowani? Jean-Claude powiedział – Nie, Asher obserwował jak uczyłem się lekcji, ale miał pięć lat zanim przybyłem do Rady. Jeśli miał jakieś niezdarne zachowania zostały one zatarte zanim przyjechałem.

– Miałem je mon ami – powiedział Asher i uśmiechnął się. Przez ten uśmiech ogarnęła mnie powódź obrazów. Ten uśmiech, gdy jego włosy były w długich lokach z wdzięcznym kapeluszem z piórami, ten uśmiech przy świecach, ten uśmiech gdy graliśmy w szachy i Julianna ubrana przez ogień, ten uśmiech rozlany w czystej pościeli i śmiech Julianny. Od dawna nie widzieliśmy tego uśmiechu. Wciągnęliśmy go do łóżka i uśmiech zniknął. Jean-Claude odgarnął narzutę na bok aby odsłonić prześcieradło, trochę bardziej niebieskie niż oczy Ashera, niebieskie jak niebo za dnia, lazurowe. Ale Asher pozostał na kolanach jakby bał się leżeć na łóżku. Widziałam jego puls dudniący w gardle, to nie miało nic wspólnego z wampirami czy z mocą zmiennokształtnych, tylko ze strachem, jak sądzę. Asher się bał. Mogłam poczuć jego strach na czubku mojego języka. Mogłam tylko to przełknąć, cieszyć się bukietem, jak dobrym winem, który zaostrza apetyt. Strach przywołał ten fragment mnie związany z bestią Richarda. To nękało mnie jak rozciągający się kot, badający przestrzeń w której został uwięziony. Cienki warkot wydobył się z moich ust. – Kontrola ma petite, nie trać jej tak szybko. Trudno mi było myśleć a co dopiero mówić. Wstałam na kolana i podniosłam koszulę Ashera, moje palce igrały na jego skórze. Chciałam rozerwać jego koszulę i umieścić moje usta na tej delikatnej skórze. Ale nie seks miałam na myśli. Wampiry nie żywią się sobą, ale wilkołaki zjadają wampiry. Zamknęłam oczy i odsunęłam ręce z dala od jego ciała. – Próbuje, ale wiesz co się dzieje gdy zwalcza się ardeur wystarczająco długo. – Drugi głód wzrasta, oui ma petite. Nie zapomniałem. – Nie możesz mi pomóc kontrolować bestii Richarda – mój głos brzmiał ochryple. – Non. Spojrzałam w szeroko otwarte, niebieskie oczy Ashera, tak przerażone, ale nie moją bestią. To pomogło, ale wiedziałam, że to nie potrwa długo, cokolwiek mieliśmy zamiar zrobić musimy zrobić szybko. – Chcę zobaczyć cię nago po raz pierwszy bez ardeur płonącego w mnie Asher. Ale teraz nie mamy dużo czasu. – Spróbowałabym położyć go na łóżku, ale nie pozwolił mi na to. Jean-Claude uniósł się z poduszek i uniósł ręce, prawie tak jak gdy chcesz sięgnąć po dziecko. Powiedział coś cicho po francusku, ale nie załapałam wszystkiego, większa część była apelem by się pośpieszyć. Asher wczołgał się całkowicie na łóżko, choć każdy ruch był powolny, niechętny. Pozwolił usadowić się obok ciała Jean-Claude, ale obaj byli w ubraniu, a sposób w jaki siedzieli, sprawiał że mogliby siedzieć tak w jakimkolwiek klubie. To nie było tak seksualne, bardziej pocieszające.

Popatrzyłam na nich dwóch i wiedziałam, że ktoś będzie musiał zdjąć niektóre ubrania. W porządku. Zdjęłam kurtkę i rzuciłam ją na podłogę. Jean-Claude uniósł brwi. – Jeśli będziemy posuwać się dalej tak ostrożnie to nastanie świt i nic się nie zmieni – musiałam zsunąć się z łóżka aby zdjąć spódnice i rzucić ją na stos razem z moją bluzką. Majtki i biustonosz były dobrane do pary, błyszczące satynowe w kolorze granatowym15. Kiedy je znalazłam przypominały mi kolor oczu Jean-Claude?. Spodziewałam się, że będę czuć się zakłopotana stojąc tak w samej bieliźnie, ale tak nie było. Może spędziłam za dużo czasu ze zmiennokształtnymi i ich polityką nudystów na co dzień. A może po prostu nie widziałam niczego złego w byciu rozebraną przed Asherem. Nie wiedziałam, ale nie pytałam o to. Wspięłam się ostrożnie z powrotem na lazurowy jedwab, tak aby nie zsunąć się ponownie. – Musisz naprawdę być zdecydowana by to zrobić – powiedział Asher głosem miękkim i niepewnym. Kiwnęłam głową jak wczołgałam się w samonośnych pończochach i wysokich obcasach do nich do łóżka. Wciąż miałam na sobie obcasy ponieważ wiedziałam, że Jean-Claude je lubi, a on zakładał wystarczająco często buty do łóżka ze względu na mnie. Kolej na mnie by być w porządku. Dotknęłam kostek Ashera, a on odrobinę rozsunął nogi. Wczołgałam się pomiędzy jego nogi, będąc zmuszona by wsunąć swoje ciało pomiędzy jego łydki i kolana. Nogi Jean-Claude ’a po obu jego stronach wydawały się trzymać go ciasno naprzeciwko mnie. Pozostałam zmuszona by wywalczyć swoją drogę pomiędzy jego uda, używając moich bioder, moich nóg i w końcu zniecierpliwiona moich rąk, rozsunęłam jego nogi szeroko przede mną. To sprawiło że znalazłam się, na koniec, klęcząca pomiędzy jego nogami, moje kolana naciskały na niego, co było w rzeczywistości mniej erotyczne, niż się wydaje, ponieważ wciąż miał na sobie spodnie, a kąt był dziwny. Sięgnęłam do guzików jego koszuli. Asher chwycił mnie za ręce – Powoli, ma cherie. Zmarszczyłam na niego brwi – Nie mamy czasu na to, by było powoli. Obrócił głowę w tył, aby zobaczyć Jean-Claude ’a. – Czy ona jest zawsze taka niecierpliwa? – Zaczyna jak Amerykanka, ale grę wstępną prowadzi jak Francuska. – Co to niby ma znaczyć? – Zapytałam.

15

W oryginale kolor nazwany jest „navy”. To taki kolor http://www.tableskirtingonline.com/images/Color%20Navy%20Blue.jpg

– Pozwól nam pomóc się rozebrać mon ami i nie będziesz musiał zadawać pytań, bo poznasz na nie odpowiedź. Ręce Ashera zsunęły się z moich i rozpiął koszulę. Zrobił to szybko, ponieważ czas nie był po naszej stronie. Nie chciałam być z nimi w łóżku, gdy umrą o świcie. Wciąż wytrącało mnie to z równowagi, gdy Jean-Claude robił to przy mnie, więc tym bardziej nie chciałam zobaczyć to w wersji stereo. Jean-Claude podniósł Ashera w górę, pomiędzy naszą dwójką i zdjęliśmy koszulę z długim rękawem z jego górnej części ciała. – Bardzo chciałabym delektować się każdym kawałkiem twojego ciała Asher, ale chcę cię widzieć nago przed świtem. Następnym razem jeżeli zaczniemy wcześniej, możemy poświęcić na to nasz czas. Uśmiechnął się. – Następnym razem, nie widziałaś wszystkiego, co jest do zobaczenia, więc nie obiecuj dopóki jak to mówią nie zobaczysz całego widowiska. Pochyliłam się do przodu, nasze twarze dzieliły od siebie centymetry – Nie wierzę, że cokolwiek co mi pokażesz sprawi, że przestanę cię pragnąć. – Prawie w to wierzę, ma cherie, prawie. Pochyliłam się wystarczająco na kolanach by ująć jego twarz między moimi dłońmi. Różnica w teksturze nie była szokująca, to tylko część dotykania Ashera. Pocałowałam go, długo, powoli, badając go delikatnie ustami. Cofnęłam się na tyle by zobaczyć jego twarz. – Uwierz w to – zwróciłam palce na krawędź jego szczęki po obu stronach, łaskocząc paznokciami gładką linię jego szyi, jedną ręką odzwierciedlając drugą, aż dotarłam do klatki piersiowej. To nie rąk chciałam tam użyć. Pocałowałam wzdłuż blizny krawędź obojczyka, ale skóra blizny była zbyt gruba, i musiałam przenieść się na drugą stronę by skubać krawędź obojczyka, by dać mu tę bezpieczną krawędź zębów. Drgnął dla mnie. Cofnęłam się do prawej strony i całowałam w dół, aż znalazłam jego sutek, spleciony w tej całej twardości. Nie byłam pewna czy jego sutek miał czucie czy nie. Był tylko jeden sposób by się dowiedzieć. Lizałam jego sutek szybkimi ruchami języka i poczułam ruch jego skóry, skurczył się. Użyłam moich rąk by pomóc sobie zebrać tą stronę jego klatki piersiowej, abym mogła w końcu użyć na nim ust. Blizny były ostre dla moich ust, ale jego sutek napiął się mocno pod moim językiem, moimi ustami i delikatnym dotykiem zębów. Dopiero gdy dokładnie zbadałam prawą stronę, skręciłam w lewo. Jego lewy sutek łatwiej było wziąć do ust, łatwiej go drażnić. Użyłam więcej zębów, a on jęknął, ponieważ oznaczyłam go lekko, to nic co nie zniknęłoby w ciągu paru chwil. Lizałam w dół lewą stronę jego klatki piersiowej, jego brzuch, a wtedy przeniosłam się na prawo by zbadać okaleczone ciało, bo wiedziałam, że bez względu na blizny, to działało. Czuł moje usta na swojej skórze, moje palce podążające coraz niżej ich tropem. Czułam wtedy, że chciałam dać mu wszystko co mogłam. Moje usta przeszły do jego pasa, szczytu jego spodni. Lizałam od jednej strony jego pasa do drugiej, a następnie wróciłam na prawą stronę i lizałam jego płaski brzuch, więc

czubek mojego języka wślizgnął się do wnętrza góry jego spodni, nawet z paskiem. Głos Ashera nadszedł dysząca, szorstko – Dobrze ją wyuczyłeś. – Mogę przyjąć za to tylko mała pochwałę, mon ami, ona lubi swoją pracę. Zwróciłam na nich oczy – Proszę, nie mówcie o mnie jakbym nie mogła tego zrozumieć. – Nasze najszczersze przeprosiny – Jean-Claude powiedział. – Oui – powiedział Asher – to nie była obraza. – Nie, ale zakładasz, że skoro jestem w czymś dobra, to dlatego, że mężczyzna mnie tego nauczył. To takie seksistowskie. – Możemy cię tylko znowu przeprosić ma petite. Rozpięłam zamek spodni Ashera, i tym razem on mnie nie zatrzymał. Rozpięłam górę, ale nigdy nie byłam dobra w rozpinaniu spodni mężczyźnie, gdy ten siedział. Myślę, że zawsze odrobinę obawiałam się, że mogę go przyciąć zamkiem. – Pomóżcie mi tutaj. Jean-Claude podniósł się, Asher pomógł i zamek błyskawiczny zjechał, ukazując, że miał on na sobie szafirowe bikini z jedwabiu, co jeszcze? Nie ma żadnego sposobu by zdjąć prawdziwe spodnie z nikogo z taką gracją. Oswobodziłam długie nogi Ashera ze spodni, on zsunął buty, które miał nadal na sobie, nie było żadnych skarpet, którymi trzeba by sobie zawracać głowę. Położył się, obejmowany przez Jean-Claude ’a, ubrany jedynie w małą jedwabną bieliznę. Chciałam zedrzeć ją z niego. Chciałam zobaczyć go całkowicie nago, wydawało się to ważniejsze niż cokolwiek innego. Aby sprawdzić czy blizny przeszły drogę w poprzek. Przeczołgałam się do przodu, polizałam krawędź jego brzucha, tak że mój język zanurzył się poniżej paska jedwabiu, echo tego co zrobiłam z jego spodniami. Czułam wciśniętą w cienką tkaninę twardość, ocierającą mi się o brodę, jak poruszałam się wokół jego pasa. Wróciłam do prawej strony i blizn które spływały aż do połowy uda. Lizałam i całowałam wzdłuż nich, aż krzyknął. Potem zrobiłam to samo z drugim jego udem idąc coraz niżej, aż lizałam tył jego kolana, on zajęczał. Głos Jean-Claude ’a doszedł zduszony – Ma petite, proszę. Spojrzałam w górę, czubek języka jeszcze lekko na skraju kolana Ashera. Oczy Ashera były odwrócone prawie w tył głowy. Wiedziałam poprzez wspomnienia Ashera, że tylko kochanka wiedziałaby, że uwielbiał gdy lizano tylną części jego kolan. – Prosisz o co? – Zapytałam. – Proszę dokończ.

Wiedziałam co miał na myśli. Wczołgałam się z powrotem aż klęczałam między jego nogami ponownie. Niebieski jedwab był napięty, tym razem było to bardzo erotyczne. Prześlizgnęłam się moje palce na szczyt jedwabiu i ręce Ashera dołączyły się chętne, pomagał zsunąć jedwab w dół. Pociągnęłam jedwab po jego udach ale na wpół zwracając na to uwagę, ponieważ wpatrywałam się w to co zostało ujawnione. Blizny spływały z jego uda w kierunku pachwiny jak białe robaczki zamrożone pod skórą, ale zatrzymały się kilka centymetrów niżej od pachwiny i leżał gruby, i długi, i prosty, i doskonały. Miałam niejasny obraz jego świeżych blizn, jak był zniekształcony, nie mogąc stać w pełni wyprostowanym, skręcony na bok, niezdolny do działania. Potrząsnęłam głową by oczyścić ją ze wspomnień. Spotkałam spojrzenie Jean-Claude ’a. Nigdy nie widziałam go tak całkowicie zagubionego, zszokowanego, zdziwionego. Nigdy nie widziałam tak wielu emocji przepływających przez jego twarz. Ostatecznie ugrzązł między śmiechem a łzami – Mon ami co… – Był lekarz dopiero kilka lat temu, który uważał, że większość blizn była na napletku i tak było. Jean-Claude położył swoją głowę na ramieniu Ashera, zagubiony w tych złotych włosach i płakał, i płakał – Cały ten czas… cały ten czas myślałem że to moja wina, że jesteś zrujnowany i to moja wina. Asher sięgnął i gładził włosy Jean-Claude – To nigdy nie była twoja wina mon ami. Jeśli byłbyś z nami gdy nas zabrali, zrobiliby ci to co mnie i nie mógłbym tego znieść. Jeśli nie byłbyś wolny aby mnie ocalić, byłbym teraz martwy razem z naszą Julianną. Trzymali się, i płakali, i śmiali, i uzdrawiali i nagle poczułam się zbędna klęcząc na łóżku w mojej bieliźnie. I jeden jedyny raz, wcale nie zwracałam na to uwagi.

Rozdział 13 Jean-Claude uwolnił ardeur mniej niż godzinę przed ich odejściem, zanim ponownie umrą. Nie chciałam zostać uwięziona pod żadnym z nich, gdy to się stanie. Ale zwalczałam ardeur dużo dłużej niż kiedykolwiek i było ono jak siła natury, sztorm, który wybuchł nad nami, i zmył wszystko, od ubrań Jean-Claude do tego co zostało na mnie. Wzięłam Ashera w usta i badałam jego doskonałość, znalazłam jedną cienką bliznę biegnącą w dół do jego moszny. Ssałam grzbiet jego blizny moimi ustami, co sprawiło że jęknął nade mną. To był bardziej przypadek niż plan, że Jean-Claude znalazł się pode mną, we mnie, z Asherem na moich plecach, jego ciężar napierał na oboje z nas, ale nie było dla niego żadnego wejścia. Lub bez, wejścia, którym byłam gotowa się podzielić. Czułam długość

Ashera opierającego się o moje plecy. Za każdym razem, gdy Jean-Claude wchodził we mnie, Asher napierał na moje plecy, zaklinowany między moimi pośladkami. Obaj idealnie się naśladowali. Gdy jeden się poruszył, zaraz robił to drugi. Gdzieś w środku tego wszystkiego błagałam Ashera by wszedł we mnie, by mnie wziął. Głos Jean-Claude doszedł jakby z oddali. – Non, mon chardonneret,16 nie wykonaliśmy żadnego przygotowania. Ona nigdy tego wcześniej nie robiła. Ledwie zdałam sobie sprawę z tego, o co prosiłam, i cieszyłam się że ktoś myślał na tyle jasno, by powstrzymać mnie nim ktoś sprawi mi ból. Ale część mnie była zła, ardeur chciało Ashera wewnątrz mnie, chciało się napić z niego. Ujeżdżałam ciało Jean-Claude ’a, gdy Asher ujeżdżał moje, ręce Jean-Claude ’a były na mojej talii, trzymając mnie w miejscu, przytrzymując mnie, kierując mnie, w taki sposób w jaki prowadzi się partnerkę w tańcu. Jedna z rąk Ashera była oparta na łóżku, drugą sięgnąłby objąć moją pierś, ugniatał ją tą ręką, na granicy bólu. Poczułam budujące się napięcie we mnie, to uczucie poprzedzające eksplozje, a ja nie chciałam tego, jeszcze nie. Pragnęłam Ashera, w ten sposób jak pragnęłam Jean-Claude. Chciałam, potrzebowałam by przebił moje ciało. – Proszę Asher, proszę we mnie, proszę! Przesunął moje włosy na jedną stronę i obnażył moją szyję – Tak, Asher, tak. To głębokie ciepło wypełniało mnie, pozostały tylko sekundy na to, by mógł do nas dołączyć. Chciałam by doszedł razem z nami. Chciałam go z nami. Wydawało się, że było coś, o czym powinnam była pamiętać, ale to było zagubione w uderzeniach ciała Jean-Claude, w rytmie moich bioder, czułam jego dłoń na mojej talii, dłoń Ashera na mojej piersi, zaciśniętą wystarczająco mocno, by sprawić ból, czułam go tak sztywnego, tak wilgotnego od własnego ciała, że poruszał się zanurzony w swojej własnej wilgoci, i wiedziałam że jeszcze nie doszedł. Podniósł rękę z łóżka i przechylił moją głowę z na jedną stronę, trzymając ją, wyginając moją szyję w długą gładką linię. Tak jakby oboje wiedzieli co moje ciało zamierzało wkrótce zrobić, jakby mogli wyczuć to, albo usłyszeć, albo spróbować. W chwili gdy to ciepło przelało się za krawędź, gdy pierwsza kropla wylała się na moją skórę, zacisnęła moje ciało; Asher ugryzł. Był jeden moment ostrego bólu, ale ból przeszedł w przyjemność i przypomniałam sobie to, o czym zapomniałam. Ugryzienie Ashera było rozkoszą. Wznosiłam się na tej przyjemności w kółko i w kółko aż krzyknęłam, bez słów, bezgłośnie, bez skóry, bez kości, byłam niczym, liczyła się tylko ta ciepła rozlewająca się przyjemność. Nie było niczego innego.

16

Nie, mój szczygiełeczku.

Jean-Claude krzyknął, jego paznokcie wbiły się w moją skórę i to sprawiło że wróciłam z powrotem, przypomniał mi, że mam ciało, mam skórę otaczającą mnie, mam mięśnie i kości, które poruszały ciałem pode mną. Asher stał się gorącą falą na moich plecach, ponieważ jego usta pozostały zaciśnięte na moim gardle. Karmiliśmy się sobą nawzajem Moje ardeur wypiło z Jean-Claude ’a poprzez ciepłą wilgoć mojego ciała, poprzez skórę, wszędzie tam gdzie go ona dotykała. Jego ardeur wypiło mnie do dna, ciągnąc w dół niego jak ręka wewnątrz mojego ciała zabierająca to wszystko. Moje ardeur wypiło Ashera do dna, wchłaniało go tam gdzie dotykał mojej skóry, wsysało go jak napierał na mnie. Czułam jego usta zamknięte na mojej szyi jak pułapka, ardeur wysysało go przez jego usta, a on wysysał moją krew, pożywiając się, przełykając, wypijając mnie. Dopóki się pożywiał przynosił orgazm w jednej wzburzonej fali, potem kolejnej, fala przyjemności, jedna za drugą i dopiero, gdy Jean-Claude krzyknął pode mną, zdałam sobie sprawę, że przez swoje własne znaki był w stanie poczuć to co ja czułam. Asher ujeżdżał na nas oboje, ujeżdżał na nas i doprowadzał nas i kiedy odsunął się, była tam krew spływająca z jego ust. Wiedziałam, że wziął więcej niż potrzebował tylko do tego, by się pożywić. To nie zabiłoby mnie, ale przez jeden lśniący moment nie byłam pewna czy to miało znaczenie. To był ten rodzaj przyjemności o jaki byś błagała, dla której byś zabijała, może nawet dla której byś umarła. Opadłam na Jean-Claude ’a, drżąc, niezdolna do kontrolowania mojego ciała, niezdolna do czegokolwiek więcej niż drżenia. Jean-Claude drżał pode mną. Asher upadł na wierzch nas. Czułam jak drży za moimi plecami. Leżeliśmy wstrząsami dreszczami, czekając aż jedno z nas będzie zdolne poruszać się wystarczająco, aby wstać, albo krzyknąć, albo do zrobić cokolwiek. Następnie nadszedł świt, czułam jak ich dusze odchodzą, jak ciała stają się wiotkie i puste. Byłam wciśnięta między szaleńcze tętno i ciepło ich ciał, płyny nie ostygły na naszej skórze i nagle Asher był ciężki, a Jean-Claude całkowicie bezwładny pod naszą wagą. Wierzgałam się, żeby wydostać się spod nich, ale moje nogi i ręce nie pracowały jeszcze. Nie chciałam tu leżeć podczas gdy ich ciała stawały się chłodne. Nie mogłam wstać. Nie mogłam zdjąć Ashera ze mnie. Nie mogłam zmusić ciała do pracy. Jak dużo krwi straciłam? Za dużo? Jak dużo? Miałam zawroty głowy i nie mogłam powiedzieć czy to z powodu seksu, czy Asher naprawdę wziął za dużo krwi. Próbowałam go przesunąć, powinnam być w stanie to zrobić, a nie byłam. Pierwsze uczucia nudności uderzyły we mnie i wiedziałam że to utrata krwi. Dotknęłam szyi i stwierdziłam, że krew nadal sączy się z rany. Tak się nie powinno stać. Powinno? Nigdy nie oddałam krwi dobrowolnie. Nie wiem jak długo rana powinna krwawić. Spróbowałam podnieść się na ramionach jak przy robieniu pompki, a świat popłynął w strugach kolorów, zawroty głowy groziły połknięciem świata. Zrobiłam jedną rzecz jaka przyszła mi do głowy – zaczęłam krzyczeć. Drzwi się otworzyły i stał w nich Jason. Nie sądzę, żebym kiedykolwiek była tak szczęśliwa, go widząc. Udało mi się powiedzieć – Pomóż mi. – Mój głos brzmiał słabo i był

przestraszony, nienawidziłam tego, ale czułam także mdłości oraz zawroty głowy i to nie była ociężałość po stosunku, tylko utrata krwi. Teraz kiedy znów mogłam widzieć, zdałam sobie sprawę, że jestem rzęsiście skropiona krwią i innymi rzeczami, ale to właśnie krew mnie martwiła, ponieważ to była moja krew. Jason zsunął ze mnie Ashera. Poruszył się z tą bezwładną lekkością, jaką tylko naprawdę martwe ciało mogło mieć. Nie wiem jaka jest różnica między snem a śmiercią, ale wie się natychmiast po poruszeniu ramienia, czy to jest śmierć, czy to jest sen. Asher leżał na plecach, włosy rozrzucone wokół jego twarzy jak aureola, szkarłatna krew błyszczała na jego brodzie, szyi, górnej części klatki piersiowej. Blizny nie odebrały mu piękna nagości. Nie były one pierwszą rzeczą jaką zauważyłam, a nawet nie trzecią. Leżał zalany moją krwią, jak jakiś upadły bóg, na którego w końcu spadła kara śmierci. Nawet osłabiona z powodu upływu krwi nie mogłam uważać go za nieurodziwego. Kurwa, co było ze mną nie tak? Jason pomógł mi zejść z Jean-Claude przytrzymując mnie w ramionach, przytulając mnie w taki sposób, w jaki trzyma się dziecko. Byłam naga, a on właśnie wyciągnął mnie z łóżka, gdzie najwyraźniej uprawiałam seks z dwoma mężczyznami, a jak dotąd Jason nie uczynił ani jednej dowcipnej uwagi ani żartu. Kiedy Jason miał tyle amunicji, a nie dokuczał, było źle. Położyłam głowę na ramieniu Jasona i to pomogło na zawroty głowy, sprawiło, że świat stał się trochę mniej chwiejny. Zaczął odciągać mnie od łóżka, ale powiedziałam – Poczekaj, jeszcze nie. Zatrzymał się – Co? – Chcę to zapamiętać. – Co? – Znowu zapytał. – To jaki razem wyglądają. – Obaj leżeli na plecach, ale gdy Asher wyglądał jak jakiś upadły bóg śmierci, Jean-Claude wyglądał na boga innego rodzaju. Jego grube czarne włosy leżały w ciemnej masie wokół jego głowy, niedbale ułożone jak rama wokół jego bladej, wybladłej twarzy. Jego usta były na wpół rozchylone, grube rzęsy jak koronka na jego policzkach. Leżał jakby zapadł w sen po jakiejś wielkiej pasji, z jedna ręką na brzuchu a drugą na boku, jednym kolanem zgiętym, wyglądał jakby był na wystawie. Tylko JeanClaude potrafił umrzeć i wyglądać ładnie gdy to robił. – Anita, Anita – zdałam sobie sprawę, że Jason mówił od jakiegoś czasu – Jak dużo krwi wzięli? Mój głos wyszedł ochrypły, moje usta były suche – Nie oni, tylko Asher. Przysunął mnie bliżej w swoich ramionach, prawie jakby mnie przytulał. Jego skórzana kurtka zatrzeszczała, gdy się poruszył. Jego naga klatka piersiowa była ciepła przy mojej

skórze. – On nie tylko się pożywił. – Jason zabrzmiał jakby tego nie pochwalał, nie słyszałam tego od niego często. – Dał się ponieść chwili. Przeniósł mnie tak, by uwolnić rękę i dotknął mojego czoła, co wydawało się głupie, ponieważ byłam naga, ale często robimy coś z przyzwyczajenia gdy jesteśmy zestresowani. Sprawdzamy czyjąś temperaturę, nawet jeśli ten ktoś jest nagi. – Nie czuję gorączki. Jeśli już, to powinnaś być trochę za chłodna. To sprawiło, że coś sobie przypomniałam, fakt że to zapomniałam mówił, że czułam się gorzej niż myślałam. – Czy moja szyja wciąż krwawi? – Trochę. – Czy powinna? Zaniósł mnie do łazienki. – Nigdy wcześniej nie zostałaś tak mocno ugryziona? – Otworzył drzwi kolanem i jedną ręką, po czym wniósł mnie przez nie. – Nie bez późniejszego omdlenia, non. – Zmarszczyłam brwi. – Czy właśnie powiedziałam non, zamiast nie? – Aha – powiedział. – Cholera – powiedziałam. – Tak – powiedział. Usiadł na brzegu ogromnej, czarnej, marmurowej wanny, trzymając mnie na jego kolanach, podczas gdy odkręcał wodę. Woda wypłynęła z ust srebrnego łabędzia, o którym zawsze myślałam, że był zbyt ostentacyjny, ale hej, to nie była moja łazienka. Nudności minęły, zawroty głowy osłabły. – Postaw mnie na podłodze. – Marmur jest zimny – powiedział. Westchnęłam – Muszę się dowiedzieć, czy moje ciało wciąż działa. – Po prostu spróbuj usiąść na moich kolanach bez mojej pomocy. Jeśli wszystko z tobą w porządku, przyniosę ręczniki i będziesz mogła usiąść na nich, ale uwierz mi nie chcesz siedzieć nago na tym marmurze. – Praktyczne – powiedziałam. – Nie mów nikomu, że powiedziałem coś mądrego, bo to zniszczy mi wizerunek. Uśmiechnęłam się. – Twój sekret jest u mnie bezpieczny. Spróbowałam usiąść, a Jason kręcił w wodzie, próbując uzyskać odpowiednią temperaturę. Mogłam usiąść. Wspaniale.

Próbowałam wstać i tylko ramię Jasona owinięte wokół mojej talii powstrzymało mnie przed upadkiem na marmurowe schody prowadzące do wanny. Posadził mnie znów bezpiecznie na swoich kolanach. – Nie próbuj robić za wiele i za szybko, Anito. Oparłam się o niego, jego ramie było jak pas bezpieczeństwa wokół mojej talii. – Dlaczego jestem taka osłabiona? – Jak to możliwe, że jesteś wśród wampirów tak długo i pytasz mnie o to? – Nie pozwalałam im się mną pożywiać – powiedziałam. – Ja pozwalam i zaufaj mi że, gdy oddajesz tak dużo krwi, zajmuje to chwilę by wyzdrowieć. – W końcu wydawał się zadowolony z temperatury wody, odkręcił mocniej kran i musiał mówić głośniej, by przekrzyczeć dźwięk wody. – Umyjemy cię i zobaczymy jak się czujesz. Czułam, że marszczę brwi, ale nie byłam pewna dlaczego. Czułam, że powinnam być wściekła. Powinnam być „jakaś”, ale taka nie byłam. Teraz, gdy nie byłam już uwięziona między Jean-Claude ’m i Asherem, byłam dziwnie spokojna. Nie, nie tylko spokojna, czułam się dobrze, a nie powinnam. Zmarszczyłam brwi mocniej, próbując przepędzić tę cudowną ospałość. To było tak, jakbym próbowała obudzić się ze złego snu, a on nie pozwalał ci odejść. Tyle, że zamiast walczyć by obudzić się z koszmaru, walczyłam by obudzić się z dobrego snu. To także wydawało się niewłaściwe. Wszystko wydawało się niewłaściwe. Czułam się trochę jakbym przeoczyła coś ważnego, ale za nic w świecie, nie wiedziałam co. Czułam się wspaniale i nieswojo w tym samym czasie. To tak jakby moja naturalna gderliwość walczyła z ciepłymi szczęśliwymi myślami. Ciepłe, szczęśliwe myśli wygrywały, jednak nie byłam pewna czy to koniecznie musi być dobre. – Co jest ze mną nie tak? – Co masz na myśli? – Czuję się dobrze, a nie powinnam. Czuję się cudownie. Parę minut temu byłam przerażona, miałam zawroty głowy, czułam się chora i przestraszona. Ale gdy wyciągnąłeś mnie z łóżka wszystko wydawało się lepsze. – Tylko lepsze? – Zapytał. Zdejmował swoją skórzaną kurtkę, jedno ramie na raz, podczas gdy na zmianę przytrzymywał mnie drugą ręką. – Masz racje nie tylko lepiej. Gdy przestałam się bać to było znowu cudowne. – Zmarszczyłam brwi, próbowałam myśleć, nadal miałam z tym problemy. – Dlaczego nie mogę przez to myśleć?

Ustawił mnie na kolanach, by mógł rozsznurować buty i zsunąć je ze stóp. W końcu dotarło do mnie, że się rozbierał, wciąż trzymając mnie na kolanach. Kto mówi, że umiejętności których uczysz się w pracy nie przydają się w codziennym, życiu? – Czemu się rozbierasz? – Nie możesz poruszać się nie przewracając. Znienawidziłbym się gdybyś utopiła się w wannie. Próbowałam odepchnąć to wspaniałe uczucie dalej, ale to było jak próba walki ze wspaniałą, pocieszającą mgłą. Mogłaś uderzać, ale nie było tam nic twardego do trafienia. Mgła mogła po prostu przenieść się, i odnowić, i pozostać. – Przestań. – Powiedziałam, to jedno słowo było dostatecznie twarde, chodź nie czułam się twarda w środku. – Co? – Zapytał i podniósł mnie na tyle wysoko by odpiąć gorę swoich jeansów. – To powinno mnie zmartwić, ty próbujący się rozebrać, ja nago w wannie, to powinno mi przeszkadzać prawda? – Ale nie przeszkadza, czyż nie? – Powiedział. Rozpiął rozporek jeansów jedną ręką. To wymagało talentu. – Nie, nie przeszkadza – powiedziałam, marszcząc ponownie brwi – Dlaczego mi to mi to nie przeszkadza. – Naprawdę nie wiesz, co? – Zapytał. – Nie – powiedziałam, nie do końca pewna dlaczego mówię nie. Jego jeansy zostały rozpięte. – Mogę położyć cię na bardzo zimnych kafelkach, albo mogę na kilka sekund przerzucić cię przez moje ramie i w tym czasie zdejmę spodnie, wybór należy do damy. Decyzja wydawała się dla mnie zbyt trudna – Nie wiem. Nie pytał po raz drugi po prostu zarzucił mnie na ramię, tak delikatnie jak mógł, prawie tak jak mógłby nieść strażak. Bycie do góry nogami spowodowało że świat ponownie zawirował i zastanawiałam się co by się stało jakbym dostała nudności za jego plecami. Utrzymywał mnie w równowadze gdy ściągał swoje jeansy. I teraz patrzyłam na dół jego nagich pleców jak jeansy zsuwają się z górnej części jego tyłka. Nudności minęły a ja zachichotałam. Ja nigdy nie chichocze – Ładny tyłek. Dusił się, albo śmiał się – Nie sądziłem, że zauważasz. – Bielizna – powiedziałam. – Co?

– Miałeś bieliznę, zauważyłam to – miałam straszną ochotę przesunąć moje ręce na jego tyłek tylko dlatego, że tam był i mogłam to zrobić. To tak jakbym była pijana albo naćpana. – Tak miałem bieliznę, co z tego? – Czy możesz założyć ją z powrotem? – Tak naprawdę nie obchodzi cię czy mam bieliznę czy nie, prawda? – Było coś głębokiego w jego głosie, prawie jakby dokuczał. – Jasne – potrząsnęłam głową przez co świat zawirował – O boże, chyba będę chora. – Przestań się ruszać, to przejdzie. Nie byłabyś aż tak chora, gdybyś nie walczyła by wydostać się spomiędzy nich. Zbyt dużo wysiłku fizycznego tuż po tym sprawi, że się naprawdę rozchorujesz. Pogrąż się w tym uczuciu, po prostu poddaj się mu i czuj się wspaniale. Czułam się trochę głupio mówiąc do jego tyłka, ale nie tak głupio jak powinnam – Co sprawia, że czuję się wspaniale? – Zgadnij – powiedział. Skrzywiłam się – Nie chcę zgadywać. – Boże co się ze mną dzieje? – Powiedz mi. – Chodźmy do wanny, kąpiel pomoże oczyścić twój umysł. Przeniósł mnie z powrotem w swoje ramiona i wszedł za krawędź wanny – Jesteś nagi – powiedziałam. – Tak jak ty – powiedział. Czułam, że jest w tym logika, więc nie mogłam nim polemizować, choć czułam, że powinnam się z nim kłócić – Nie miałeś zamiaru włożyć czego z powrotem? – Bielizna jest jedwabna, nie zniszczę jej zakładając ją do wanny, bo ty uważasz że należy ją włożyć. Poza tym nie obchodzi cię czy jestem nagi czy nie. Pamiętasz? Ból głowy zaczął się tuż za jednym okiem – Nie – powiedziałam. – Ale powinno mnie to obchodzić, nie powinnam, mam na myśli… Jason opuścił nas oboje od wody. To było cudowne, tak ciepło, tak gładko, tak dobrze na mojej skórze. Jason przesunął mnie delikatnie w wodzie tak, że siedziałam przed nim, kołysana naprzeciw jego ciała. Woda była ciepła, tak ciepła, a ja byłam taka zmęczona. Poczułabym się tak dobrze, gdybym właśnie spała. Ramię Jasona szarpnęło mnie z powrotem – Anita nie możesz spać w wannie, utopisz się. – Nie pozwolisz mi się utopić – powiedziałam i mój głos był głęboki, ciepły i senny. – Nie, nie pozwolę ci się utopić – powiedział.

Zmarszczyłam brwi bo w połowie pływałam w wodzie – Co się ze mną dzieje Jason? Czuje się jak pijana. – Wampir przejął całkowicie kontrolę nad twoim umysłem, Anita. – Jean-Claude nie może, chronią mnie jego własne znaki – mój głos nadszedł z daleka. – Nigdy nie powiedziałem że to był Jean-Claude. – Asher – wyszeptałam imię. – Dzieliłem się z nim krwią i to była najbardziej niesamowita rzecz jaką robiłem. JeanClaude mówi, że zawsze się powstrzymuje, bo nie jestem jego pomme de sang, jestem tylko wypożyczony. – Wypożyczony – powiedziałam. – Nie sądzę, żeby Asher powstrzymywał się z wami dziś wieczorem. – Ardeur my… Robiliśmy to przez… Ardeur… – każde słowo było ciężkie z wysiłku. – Ardeur mogło uczynić go nieostrożnym – powiedział Jason. Jego ręce były bardzo masywne na mnie, układając mnie w wodzie bardziej naprzeciw jego ciała. – Nieostrożny – powiedziałam. – No dalej, zemdlej Anito. Gdy się obudzisz, porozmawiamy. – O czym? – O różnych rzeczach – powiedział, a jego głos daleko tonął w ciemności oświetlonej świecami. Nie przypominałam sobie, żeby zapalał świece, które Jean-Claude trzymał w okolicach wanny. Chciałam zapytać o jakich rzeczach, ale słowa nigdy nie zostały wypowiedziane na głos. Opadłam w ciepłą, miękką ciemność gdzie nie było strachu, bólu. Tak ciepło, tak bezpiecznie, tak rozkosznie.

Rozdział 15 Obudził mnie dzwoniący telefon. Otuliłam się prześcieradłami starając się tego nie słyszeć. Boże, byłam zmęczona. Łóżko poruszyło się, ktoś inny zareagował na ten hałas. Dopiero gdy głos Jasona odezwał się „Halo”, cicho jakby w obawie, że mnie przebudzi, obudziła się już całkowicie. Dlaczego Jason był w mojej sypialni? Znalazłam odpowiedź na to pytanie jak otworzyłam oczy. W rzeczywistości nie byłam w swojej sypialni. Nie wiedziałam, gdzie do cholery byłam. Łóżko było ogromne, ale to było tylko łóżko i poduszki, żadnego wezgłowia, żadnego podnóżka, tylko łóżko, bardzo

nowoczesne, bardzo normalne. Jedyne światło dochodziło zza drzwi naprzeciwko łóżka, tak że mogłam dostrzec wannę czy prysznic. Podążając za słabym światłem dostrzegłam kamienne ścianach i wtedy wiedziałam, że nadal byłam gdzieś w Cyrku Potępieńców. – Ona jest chora – powiedział Jason. Był cicho przez chwilę. – Śpi, wolałabym jej budzić. Próbowałam sobie przypomnieć dlaczego tu byłam i nic mi nie przyszło do głowy, kompletna pustka. Zaczęłam się obracać i myślę, myślę że po to by się zapytać kto to był, gdy uświadomiłam sobie, że byłam naga. Zasłoniłam prześcieradłem piersi i obróciłam się, by zobaczyć Jasona. Leżał na boku, tyłem do mnie z prześcieradłem zsuniętym na tyle, bym mogła zobaczyć górną część jego pośladków. Co ja do cholery robiłam naga w łóżku z Jasonem? Gdzie był Jean-Claude? Dobra, chyba w trumnie, albo w swoim łóżku. Nigdy nie dzieliłam z nim łóżka gdy był zimny jak głaz. Ale dlaczego nie wróciłam do domu? – Nie sądzę, że będzie się czuła wystarczająco dobrze by wyjść dziś. Spróbowałam usiąść ale stwierdziłam, że mój świat nie był wystarczająco stabilny. Może siadanie nie było takim dobrym pomysłem. Pozostałam na plecach, prześcieradło trzymałam na swojej klatce piersiowej i musiałam spróbować dwa razy zanim udało mi się powiedzieć. – Obudziłam się. – Moje usta były bardzo suche. Jason odwrócił się do mnie. Połączone prześcieradła przemieściły się na jego kolana i sunęły z tyłu jego nagiego ciała. Przykrył ręką głośnik – Jak się czujesz? – Jak się tu znalazłam? Dlaczego tu jestem? – Zapytałam głosem tak zachrypniętym, że ledwie brzmiał jak mój. –Pamiętasz cokolwiek? Skrzywiłam się i to bolało. Moje gardło bolało. Podniosłam rękę i znalazłam duży bandaż po prawej stronie szyi. Pod bandażem było ugryzienie wampira, to wiedziałam, i wraz z tą wiedzą przypomniałam sobie. Moim ciałem wstrząsnęły konwulsje na łóżku, mój kręgosłup wygiął się w łuk, ręce szarpnęły prześcieradła, jęk wyrwał się z mojego gardła zanim straciłam oddech i oparłam się o łóżko złapana w zmysłowe wspomnienia. To nie było tak dobre jak w rzeczywistości, ale do cholery było temu bliskie. Wbiłam pięść w prześcieradło, zwijając tkaninę w kłębek, próbując znaleźć coś czego mogłam się złapać. Jason nagle był przy mnie, złapał moje ramiona, próbował przytrzymać mnie nieruchomo – Anita, coś nie tak? Moje ręce automatycznie chwyciły go za ramiona, trzymając go. Oczy wywróciły mi się w tył głowy, moje ciało zadrżało, ręce wbiły się w jego przedramiona. Czułam, że moje paznokcie zatapiają się w jego ciele, czułam jak jego skóra poddaje się mi. Jason załkał, gdzieś pomiędzy krzykiem a jękiem.

Leżałam na plecach dysząc, wzrok nie mógł nabrać ostrości. Trzymałam ręce Jasona, ponieważ była to jedyna solidna rzecz jaką miałam. – Anita – jego głos był napięty – wszystko w porządku? Starałam się powiedzieć tak, ale w końcu zredukowałam to do kiwnięcia głową. Podniósł moje ręce znad swoich ramion, delikatnie układając je na prześcieradle i brzuchu. Czułam jak łóżko się porusza gdy się przysunął. Zdałam sobie sprawę, że moje oczy były zamknięte i nie pamiętałam kiedy je zamknęłam. – Co to do cholery było? – Zapytał. Chciałam powiedzieć, że nie wiem, ale wiedziałam. Pamiętałam Ashera siedzącego przy długim stole bankietowym, jego włosy w złotych lokach, ubrany był złoto i purpurę. Żona naszego gospodarza ścisnęła kieliszek wina dłonią okrytą rękawiczką, jej usta były na wpół rozchylone, jej oddech sprawiał, że blade krągłości jej piersi opadały i wznosiły się. Wydała cichy głos, i kiedy mogła mówić poprosiła pokojówkę by pomogła jej dojść do pokoju, ponieważ była chora. Nie była chora. Asher uwiódł ją poprzedniej nocy, na rozkaz Belle. Skarżył się Jean-Claude’owi, że kobieta po prostu leżała z oczami wywróconymi w tył głowy, bez żadnej innej reakcji. To było najbardziej rozczarowujące. Doświadczyła retrospekcji orgazmu wcześniejszej nocy, siedząc tu przy stole, ale była cichą partnerką seksualną, co oznaczało, że jej retrospekcje mogły być usprawiedliwione publicznie. Coś w tym rodzaju. Leżałam tam wpatrując się w Jasona, teraz widziałam jego zamiast oświetlonego świecami pokoju, dawno temu opuszczonego i zamiast ludzi, którzy dawno temu obrócili się w proch. Odnalazłam głos i był bardziej zachrypnięty niż wcześniej, jakby krzyk odebrał mi resztkę mojego głosu. – To była retrospekcja– wykaszlałam. – Czego? – Zapytał. – Poproszę wody. Zeskoczył z łóżka i klęknął przy małej lodówce obok. Wyjął małą butelkę jakiegoś sportowego soku – To pomaga uzupełnić elektrolity lepiej niż woda. – Nie lubię tego gówna. – Uwierz mi, poczujesz się lepiej jeśli wypijesz to zamiast wody. Woda może doprowadzić cię do mdłości. Nagle neonowo niebieski napój wyglądał o wiele lepiej. Otworzył go i podał mi. Krew wypełniła zadrapania na jego przedramionach, sącząc się z w dół po jego skórze czerwonymi strumykami.

– Jezu, Jason przepraszam, nie chciałam cię pociąć. – Wzięłam łyk jasnej neonowej cieczy. Smak był tak zły jak zapamiętałam, ale wypiłam kilkoma małymi łyczkami i poczułam się trochę lepiej. Kiedy mówiłam mój głos brzmiał jakbym spędziła miesiąc na pustyni. Trzymał ręce w górze. – W porządku, jednak zazwyczaj gdy dostaje takie cięcia, to dlatego, że odwaliłem niezłą robotę, zabawiając przyjaciółkę. – Uśmiechnął się. Potrząsnęłam głową i tym razem nie miałam zawrotów głowy. Dobrze. – Powiedziałaś, że to była retrospekcja, retrospekcja czego? – Zapytał. – Tego co zdarzyło się z Jean-Claudem i Asherem. Podniósł na mnie brwi. – Masz na myśli, że to była retrospekcja orgazmu? Czułam ciepło wpływające na moją twarz. – Coś w tym rodzaju – mruknęłam. Roześmiał się – Żartujesz. – Nie sądzę – napiłam się więcej tego wstrętnego napoju, aby uniknąć patrzenia na niego. – Służyłem jako przekąska dla Jean-Claude’a przez wiele lat, ale nigdy nie miałem reakcji takiej jak ta. – To coś co potrafi Asher. – Co? – Zapytał. – Krwawisz wszędzie – powiedziałam. – Wyleczę się w ciągu minuty. Najpierw chcę byś skończyła wyjaśniać. – Wiesz, ugryzienie Ashera jest… – Orgazmiczne – dokończył za mnie. – Aha – powiedziałam. – Sam doświadczyłem łagodnej wersji – powiedział Jason. – Ty także w Tennessee, gdy Asher umierał. Przejął twój umysł. Jeśli dobrze pamiętam nie spodobało ci się za bardzo. – To nie było tak, że mi się nie podobało Jason, podobało mi się za bardzo i to mnie przeraziło. – Jean-Claude powiedział, że Asher zawsze się powstrzymuje, chyba, że może zatrzymać osobę, cokolwiek to znaczy. Skinęłam głową, wzięłam napój i znów skinęłam głową – Myślę, nie, ja wiem, że Asher nie powstrzymywał się ostatniej nocy.

– Skąd to wiesz? – Zapytał. – Mam kilka wspomnień Jean-Claude’a. Zareagowałam jak kobieta, którą Asher na polecenie Belle miał pewnego razu uwieść. – Reagując jak? – Zapytał – Krojąc ludzi? – Powiedziałam, że przepraszam. Usiadł na brzegu łóżka, jedno kolano podciągnięte, drugie spuszczone w dół, prawie jakby się popisywał przede mną. Generalnie nie miałam problemu z nawiązywaniem kontaktu wzrokowego z ludźmi, ale tym razem wzrok mi uciekał. – Tylko się drażnię Anito – wydawał się zupełnie nieświadomy swojej nagości, zupełnie jak większość zmiennokształtnych, których znałam. Podałam mu krawędź prześcieradła – Proszę, zakryj się trochę. Uśmiechnął się – Dlaczego? Spaliśmy – spojrzał na zegar przy łóżku, – razem nago przez cztery godziny. Dlaczego miałbym się teraz ubierać? Spojrzałam na niego z marsową miną i nagle łatwo było mi nawiązać kontakt wzrokowy. Tak się zwykle dzieje gdy piorunuje kogoś wzrokiem. – Jak się zachowywała ta inna kobieta? – Echa, wspomnienie przyjemności, której doświadczyła, gdy Asher wziął krew. – Czy to będzie się dalej zdarzać? – Zapytał. Znów się zarumieniłam – Co jakiś czas, kurwa. – Co? – Zapytał. – Kobieta, którą pamiętam była bardzo cicha w łóżku, nie skakała za dużo, nie według Ashera. – Więc? – Ona mogła ukryć to lepiej niż ja. Zaśmiał się głośno. – Czy chcesz mi powiedzieć, że to skakanie jest normalne dla ciebie? Spojrzałam na niego. – Powinieneś wiedzieć. Widziałeś mnie raz w łóżku. Pomagałeś mi dojść, pamiętasz – byłam zawstydzona tak mocno, że głowa zaczęła mnie boleć. Jego uśmiech znikł. Zajęło mi miesiące by czuć się komfortowo przy Jasonie po tym. – Ardeur płynęło przez nas wszystkich. Wszyscy byliśmy aktywniejsi niż zwykle.

Potrząsnęłam głową i przyciągnęłam kolana i prześcieradło do mojej klatki piersiowej. – Z wyjątkiem pragnienia rozerwania ci gardła, dla mnie to było prawie normalne. Zakaszlał, zaśmiał się i na koniec powiedział. – Nie ma mowy. Trzymałam swoje oczy mocno na prześcieradłach. – Dobrze, śmiej się. Wziął butelkę ode mnie. – Muszę się napić. Przyciągnęłam kolana do moich piersi i owinęłam je prześcieradłem – Wcale nie jesteś śmieszny. Zsunął się na kolana obok łóżka, tak że mogłam zobaczyć jego twarz. – Przykro mi, naprawdę, ale…– posłał mi małe wzruszenie ramion. – Nie możesz mnie winić. Nie możesz powiedzieć mi że przeżywasz gwałtowne, niesamowite orgazmy, a następnie oczekiwać, że nie będę się z tobą droczył. To ja Anito, przecież wiesz, nic na to nie poradzę. Wyglądał tak chłopięco, tak niewinnie. To wszystko było tylko grą. Zanim spotkałam Jasona czasy jego niewinności dawno minęły. Podał mi napój – Wybacz mi, dobra, może to tylko zazdrość. – Nie zaczynaj – powiedziałam. – Nie chodzi o ciebie. Ale skoro ukąszenie Ashera jest aż tak dobre to dlaczego do cholery nie mogłem poczuć tego w pełni. Starałam się patrzyć na niego z dezaprobatą, ale tylko w połowie mi się udało. – Sam powiedziałeś, że nie jesteś jego pomme de sang, że zostałeś tylko wypożyczony. – A ty jesteś ludzką służebnicą Jean-Claude’a, nie Ashera, więc dlaczego dostajesz pełny ekstatyczny orgazm? Miał rację, naprawdę miał ją. Wzruszyłam ramionami – Myślę, że ardeur miało nad nami kontrolę. Nie wiem. Zgaduję, że zapytam go o to gdy wstanie. – Dlaczego Asher mi to zrobił? Zrobił to celowo? Wiedziałam tylko, że Asher może za pomocą zwykłego pobrania krwi zrobić to, czego większość ludzi nie potrafi za pomocą całego ciała. Asher zrobił ze mną coś, czego nawet Jean-Claude nie mógł powtórzyć. Pamięć o tym zacisnęła moje ciało, i ledwie starczyło mi czasu by rzucić butelkę Jasonowi, zanim rzuciłam się na łóżko. To nie było tak gwałtowne, jak ostatnim razem i Jason nie poruszył się ani nie spróbował mnie dotknąć. Zgaduję, że miał dość zadrapań. Gdy skończyłam dysząc na łóżku z prześcieradłem owiniętym wokół mojego brzucha i mój wzrok się wyostrzył, Jason zapytał z drugiej strony łóżka. – Teraz jest bezpiecznie? – Zamknij się – zdołałam powiedzieć. Zaśmiał się i wrócił do łóżka. Podniósł mnie jedną ręką a drugą podał mi butelkę. – Oprzyj się o poduszki, pij powoli, mam zamiar obandażować moje ramiona.

– Antybakteryjna maść też – powiedziałam. – Jestem wilkołakiem Anita, nie mogę złapać infekcji. Och. – Dobrze, więc po co męczyć to wszystko bandażami? – Nie chcę zakrwawić mojego ubrania, a nie chcę by policja widziała mnie w takim stanie. – Policja, po co policja? – To był ten telefon który cię obudził. Ten który dzwonił od ostatniej godziny. Porucznik Storr i detektyw Zebrowski, oboje dzwonili i domagali się twojej obecności. Porucznik mówił coś o przyjściu i wyciągnięciu cię z mojego łóżka. – Skąd wiedział, że byłam w twoim łóżku? Uśmiechnął się do mnie w drzwiach łazienki, otwierając je na oścież, więc światło obramowało jego ciało – Nie wiem, może zgadł. – Jason nie drażniłeś Dolpha, proszę powiedz, że nie. Przyłożył rękę do piersi – Ja, drażnić kogoś? – Słodki Jezu, zrobiłeś to. – Na twoim miejscu zadzwoniłbym do niego bezzwłocznie. Nie chciałbym mieć SWAT na naszym małym przyjęciu. – Nie robimy przyjęcia. – Nie sądzę, że twój przyjaciel sierżant w to uwierzy, jeśli znajdzie nas razem nagich w sypialni – podniósł ręce w górę – szczególnie jeśli zobaczy to. – On nie zobaczy twoich ramion ani żadnej innej części ciebie. Daj mi tylko moje ubranie i ja wyjdę stąd. – A Jeśli będziesz mieć inne retrospekcje, gdy będziesz prowadzić. Oddawałem krew dużo dłużej niż ty. Wiem jak ciężko może być, gdy traci się tyle co ty. Możesz czuć się dobrze, ale jeśli przesadzisz to ponownie dostaniesz zawrotów głowy i mdłości. To nie byłoby dobre na miejscu zbrodni, prawda? – Dolph nie wpuszcza na cywilów na miejsce zbrodni. – Będę siedzieć w Jeepie, ale nie mogę pozwolić byś jeździła dzisiaj sama. – Zadzwoń po Micaha albo Nathaniela, przyjadą po mnie. Pokręcił głową – Nathaniel stracił przytomność ostatniej nocy w klubie. – Co!

– Micah myśli, że karmienie ardeur co najmniej raz na dobę wymęczyło Nathaniela. – Czy wszystko z nim w porządku? – On po prostu potrzebuje wolnego dnia. Jean-Claude bierze zazwyczaj tylko krew co drugi dzień. – Żywię ardeur na przemian Micahem i Jean-Claude’m– powiedziałam. – Tak ale Jean-Claude musi żywić się tylko raz dziennie, a ty musisz karmić się dwa razy dziennie. Spójrz prawdzie w oczy Anito, potrzebujesz większej ilości pomme de sangs. – Co, zgłaszasz się jako chętny? Wyraz radości przeleciał przez jego twarz – Och, cholera tak, chciałabym znaleźć się na końcu otrzymującym jeden z tych wyginających kręgosłup orgazmów. – Jason – powiedziałam i to jedno słowo było wystarczającym ostrzeżeniem. – Dobrze, ale kogo znajdziesz na miejsce Nathaniela zanim on odzyska siły? Westchnęłam – Cholera. – Widzisz, nie wiesz, prawda? – Mogę się teraz pożywiać Asherem. – Tak ale on nie obudzi się przez wiele godzin. Potrzebujesz więcej dawców będących do dyspozycji za dnia. To nie muszę być ja, ale ktoś to musi być. Pomyśl o tym. Ale dzisiaj będę cię eskortować, bo nie możesz wyjść sama na zewnątrz, nie po takiej utracie krwi i czymkolwiek, co do cholery Asher ci zrobił. Możesz zadzwonić do Micaha, ale zanim on przyjedzie, i zanim dojedziesz tam gdzie policja chce byś była, twoi policyjni znajomi dostaną szału. – W porządku, dowiodłeś swego. – Dowiodłem? Tak trudno z tobą to stwierdzić. Czasem myślę, że wygrałem na argumenty, a ty następnie łapiesz drugi oddech i pokonujesz mnie we wszystkim, ale do diabła z tym. – Po prostu idź Jason, załóż kilka bandaży na te zadrapania. – Kurwa zadrapania, jeśli byłbym człowiekiem musiałabyś zabrać mnie na izbę przyjęć. Pamiętaj masz siłę zarówno wampira jak i wilkołaka. Uderzeniem naszego palca możemy połamać komuś żebra. – Jesteś poważnie ranny? – zapytałam odsuwając wszystkie żarty na bok, nie chciałam go zranić. – Nic na stałe, ale to się zaleczy w ludzkim, wolnym tempie.

– Przepraszam Jason – pamiętałam wystarczająco by powiedzieć. – I dziękuje za opiekę nade mną. Jego uśmiech przygasnął i coś prawie jak poważny wzrok wypełniło jego oczy, poczym to szybko odeszło znikło z kolejnym uśmiechem. – Codzienność, proszę pani – uchylił przede mną wyimaginowany kapelusz i zaczął zamykać drzwi. – Włączyłbym lampę zanim zamknę drzwi, jest tu cholernie ciemno bez okien. Sięgnęłam i włączyłam małą lampkę obok zegara na szczycie małej lodówki. Poświata wydawała się nienaturalnie jasna. – Twój telefon komórkowy jest na podłodze po mojej stronie łóżka. Rzuciłem go po jak zaczęłaś się rzucać. – To nie było rzucanie się – powiedziałam. – Och przepraszam, upuściłem go gdy miałaś szalejący, przytłaczający, pełen krzyku orgazm. Teraz lepiej? Brzmiało lepiej, no nie? – Idź się umyj – powiedziałam, brzmiałam zrzędliwie gdy to mówiłam. Śmiał się gdy zamykał drzwi. Zostałam sama z małą lampą, wielkim łóżkiem i bez ubrania w zasięgu wzroku. Debatowałam przez chwilę, czy przed znalezieniem telefonu nie odszukać jakiegoś ubrania, gdy znów zadzwonił. Skotłowana w poprzek łóżka, odrzuciłam prześcieradła z dala ode mnie, aby nie plątały się na mnie. Wpół zsunęłam się, wpół spadłam na podłogę i znalazłam telefon siadając na nim. To był Dolph i nie był zadowolony. Podczas, gdy czekał na mnie, było drugie wezwanie do drugiego miejsca zbrodni. Był wkurzony na Jasona za telefoniczne wybryki, na dwa miejsca przestępstw i szczególnie na mnie.

Rozdział 16 Pierwsze miejsce zbrodni znajdowało się w Wildwood, nowym bastionie pieniędzy i wspinaczki po drabinie społecznej. Gorące adresy jakimi zwykły być Ladue, Clayton, Creve Coeur stawały się passé. Nowym gorącym miejscem jest teraz Wildwood. Fakt, że znajdowało się ono pośrodku niczego nie wydawał się odstraszać nowobogackich, albo ludzi którzy chcą stać się bogaci. W moim przypadku jedynym powodem tego, że żyłam pośrodku niczego w znacznie mniej modnym miejscu, był fakt, że nie chciałam, by zastrzelono moich sąsiadów. Zanim Jason przejechał przez te wszystkie wietrzne drogi, które prowadziły nas na miejsca zbrodni, zaobserwowaliśmy kilka rzeczy. Po pierwsze, moje oczy były wrażliwe na światło, więc okulary stały się moimi przyjaciółmi. Nie musieliśmy zatrzymywać się, żebym mogła zwymiotować, co było dobre, bo o ile nie wjechalibyśmy na czyjś podjazd, droga nie

miała żadnego pobocza. Była otoczona przez lasy, wzgórza, ujarzmione tereny, gdzie prawdziwe wilki nie przemieszczały się już, i nawet czarne niedźwiedzie znalazły głębsze jaskinie, by się ukryć. Normalnie kocham jeździć po całym kraju. Dziś wszystkie te jaskrawe zielenie sprawiały, że mój wzrok wirował, i wszystko widziałam w zielonym technikolorze jakby żaba została rozsmarowana na moim polu widzenia, co czyniło moje nudności jeszcze gorsze. – Jak to wytrzymujesz? – Zapytałam. – Jeśli spałabyś cały dzień jak normalny pomme de sang lub ludzki sługa, w ogóle nie byłabyś chora. – Wybacz mi posiadanie dziennej pracy. – Także jeśli Asher wziąłby tylko tyle ile trzeba do pożywienia mogłabyś być trochę chora – pokonywał kolejne – ale myślę, że cokolwiek Asher ci zrobił wraz z braniem krwi, sprawiło że to jest gorsze. – Przerwał.– Prawdę mówiąc nie powinnaś być wcale chora. Wjeżdżaliśmy na wzniesienia i miękkie łagodne wzgórza rozciągały się kilometrami w odcieniach zieleni z nutą złota to tu to tam. – Przynajmniej nie mam już mdłości gdy patrzę na drzewa. – To dobrze, ale nie o to mi chodzi Anito. Po tym jak poszłaś spać, a następnie wstałaś wszystko powinno być dobrze – wziął kolejny zakręt ostrożnie, dużo wolniej niż pierwszy. – Więc co poszło źle? – Zapytałam. Wzruszył ramionami i zwolnił jeszcze bardziej starając się zobaczyć adres na grupce skrzynek pocztowych. – Dolph powiedział, że miejsce zbrodni jest przy głównej drodze. Nie przegapisz tego Jason. – Jak możesz być pewna? – Zaufaj mi. Błysnął do mnie kolejnym uśmiechem, jego niebieskie oczy były za lustrzanymi okularami – Ufam ci. – Co poszło nie tak? – Zapytałam ponownie. – Co robiłaś gdy nastał świt? – Zapytał przyśpieszając tył, i biorąc kolejny zakręt szybciej niż bym chciała. – Ardeur, Asher się żywił i… – zawahałam się tylko na okamgnienie – uprawialiśmy seks.

– Z obojgiem naraz – powiedział szyderczym głosem. – Zawiodłem się na tobie Anito. – Czemu się zawiodłeś? – Bo nie zostałem zaproszony. – Masz szczęście, że teraz prowadzisz. Uśmiechnął się, ale tym razem nie odwrócił oczu od drogi. – Jak myślisz, dlaczego powiedziałem to podczas jazdy? – Zwolnił. – Rozumiem, co miałaś na myśli, mówiąc, że tego nie przegapię. Odwróciłam uwagę od twarzy Jasona na drogę. Samochody policyjne, oznaczone i nieoznaczone były wszędzie. Dwa uprzywilejowane pojazdy zaparkowane na skraju drogi skutecznie blokowały ruch. Gdybyśmy planowali jechać dalej musielibyśmy znaleźć inną drogę dookoła. Ale szczęściarze z nas, zatrzymywaliśmy się tutaj. Jason zjechał Jeepem na bok, wjeżdżając na trawę, podejmując daremną próbę, pozostawienia miejsca dla kogokolwiek za nami. Umundurowany funkcjonariusz zaczął iść w naszym kierunku zanim Jason wyłączył silnik. Wyciągnęłam moją odznakę z kieszeni marynarki. Jestem Anita Blake, wampirzy egzekutor i technicznie rzecz ujmując federal Marshall17. Wszyscy łowcy wampirów, którzy obecnie mieli licencję w Stanach zjednoczonych, otrzymali status federalnego, jeśli przeszli szkolenie na strzelnicy. Byłam wykwalifikowana i teraz byłam też federalnym. Wciąż kłócono się w Waszyngtonie D.C18 czy można dać nam więcej niż te marne grosze, które państwo płaci nam za każdego zabitego, co nie jest wystarczające, by było to dzienną pracę. Ale na szczęście wampiry nie wyrwały się w takim stopniu spod kontroli, aby każdy stan potrzebował łowcy wampirów na pełen etat Nie dostawałam więcej pieniędzy, więc po co chciałam odznakę? Bo to oznaczało, że mogę ścigać wampiry i innych nadprzyrodzonych złych facetów poza granicami stanu, egzekwować różne prawa i nie muszę nikogo prosić o zgodę. I również nie będzie konsekwencji, jeśli zabiję wampira po niewłaściwej stronie granicy stanu, na którego terenie nie obowiązuje moja licencja. Ale dla mnie, w większym stopniu niż dla większości łowców wampirów, dodatkową korzyścią z posiadania odznaki było to, że nie musiałam już liczyć na przyjaciół policjantów, by wprowadzili mnie na miejsce zbrodni. Nie znałam umundurowanego funkcjonariusza, który właśnie zamierzał zapukać w okno naszego Jeep, ale to bez znaczenia. Nie mógł utrzymać mnie z dala od miejsca zbrodni. Byłam federal Marshall – mogłam wtykać swój nos w każde nadnaturalne morderstwo jakie tylko chciałam. Prawdziwy federal Marshall mógł wtrącić się do każdego śledztwa, 17

Jednostka policji federalnej. Zajmuje się zajmuje się transportem więźniów, dokonuje aresztowań i poszukuje zbiegów. 18 Dystrykt Kolumbii – coś tak jakby nasz powiat.

technicznie moja odznaka nie informowała, że zostałam oddelegowana do paranormalnych zbrodni, ale znam swoje ograniczenia. Znam potwory, i przestępstwa powiązane z potworami. Nie jestem zwykłym policjantem. No cóż jestem dobra, jestem bardzo dobra, ale to czego nie wiem o gównie naokoło, to po prostu tego nie wiem. Zabierzcie mnie od potworów i nie byłam już pewna czy byłby ze mnie jakikolwiek pożytek. Wyszłam z Jeepa i mignęłam moją odznaką, zanim mundurowy podszedł do nas. Zlustrował mnie od butów do twarzy, w tej kolejności. Jakikolwiek człowiek, który zaczyna od moich stóp a następnie idzie w górę, traci szanse, że zrobi na mnie wrażenie. Przeczytałam imię na jego plakietce. – Oficer Jenkins, jestem Anita Blake. Porucznik Storr mnie oczekuje. – Storra tutaj nie ma – powiedział z rękami skrzyżowanymi na piersi. Świetnie, nie rozpoznał mojego imienia – to na tyle z bycia sławną – i miał zamiar grać w „nie chcę federalnych węszących na moim terenie”. Jason wysiadł po swojej stronie Jeepa. Może i wyglądałam trochę podejrzanie w moim wymiętym ubraniu, z oczkiem biegnącym w pończochach od palców do ud, ale Jason nie wyglądał ani na federalnego ani na policjanta. Ubrał się w niebieskie jeansy które wyblakły od prania, ale wyglądały na wygodne, niebieski t-shirt, prawie w kolorze jego oczu, wciąż ukrytym za lustrzaną zasłoną i białe buty do joggingu. To był jeden z tych ciepłych jesiennych dni jakie czasem mamy. Za ciepło na kurtkę ze skóry, więc nie zawracał sobie głowy niczym innym. Białe bandaże były bardzo widoczne na jego przedramionach. Pochylił się przy masce Jeepa uśmiechając się miło i w ogóle nie wyglądając jak federalny. Oczy oficera Jenkinsa przeskoczyły na Jasona, potem z powrotem na mnie. – Nie wzywaliśmy federalnych. Stałam tam na piętach w trzycalowych obcasach i nierówna droga sprawiła, że poczułam ponownie zawroty głowy. Nie miałam cierpliwości ani siły na dyskusje. – Oficerze Jenkins, jestem federal Marshall, wiesz co to znaczy? – Nie – zrobił to słowo dłuższe niż było. – Oznacza to, że nie potrzebuje twojej zgody, by wejść na miejsce zbrodni. Nie potrzebuje niczyjej zgody. Więc to bez znaczenia czy porucznik tu jest, czy go nie ma. Poinformowałam cię, kto wezwał mnie do tej zbrodni z grzeczności, oficerze, ale jeśli nie chcesz być uprzejmy to już nas tu nie ma. Odwróciłam się i spojrzałam na Jasona. Normalnie zostawiłabym go w samochodzie, ale nie byłam do końca pewna czy jestem w stanie przejść resztę wzgórza nie przewracając się. I rzeczywiście nie czułam się wystarczająco dobrze by tutaj zostać. Ale skoro już tu byłam, to miałam zamiar zobaczyć miejsce zbrodni.

Skinęłam na Jasona. Obszedł dookoła Jeepa, jego uśmiech zbladł na brzegach. Może wyglądałam tak blado jak się czułam. – Chodźmy. – On nie jest federalnym – powiedział Jenkins. Miałam dość Jenkinsa. Gdybym czuła się lepiej wywalczyłabym sobie drogę, ale… były inne sposoby gnębienia. Zaczekałam aż Jason stanie obok mnie, a potem przeniosłam włosy na jedną stronę, pokazując białą gazę i plastry na mojej szyi. Pociągnęłam plastry z jednej strony, aż oberwałam je w dół i błysnęłam ugryzieniem w Jenkinsa. To nie była elegancka ranka. Asher dał się ponieść, bo krawędzie rany były poszarpane. – Kuuurwa – powiedział Jenkins. Pozwoliłam Jasonowi zakryć ranę z powrotem podczas, gdy rozmawiałam z drugim mężczyzną. – Miałam ciężką noc oficerze Jenkins i mam władzę, by wejść na teren dowolnego nadnaturalnego miejsca zbrodni, które uznam za stosowne. Plastry zostały wygładzone z powrotem na miejscu, a Jason stał blisko mojej lewej ręki, jakby wiedział jak niepewnie się czułam. Jenkins tego nie dostrzegał. – To nie wampirzy atak – powiedział Jenkins. – Czy ja nie mówię po angielsku Jenkins? Czy powiedziałam, że to miało coś wspólnego z wampirami? – Nie proszę pani. To znaczy… nie. – Więc albo zaprowadzisz nas oficerze na miejsce zbrodni, albo zejdź na bok, a sami znajdziemy tam dotrzemy. Mignięcie ugryzieniem wampira wprawiło go w zakłopotanie, ale wciąż nie chciał by federalny się kręcił na jego miejscu zbrodni. Prawdopodobnie jego szef tego nie lubił, ale to nie mój problem. Miałam odznakę federalnych. W teorii miałam prawo wejść na miejsce zbrodni. W rzeczywistości, jeśli policja zakaże mi wejścia niewiele mogłam zrobić. Mogłam dostać nakaz sądowy i wymusić to, ale to wymagało czasu a nie miałam tego rodzaju czasu. Dolph już był na mnie wkurzony. Nie chciałam by czekał aż tak długo. Jenkins w końcu usunął się na bok. Zaczęliśmy spacer pod górę. W połowie wysokości musiałam wziąć ramię Jasona. Moim celem w tym momencie było nie upaść, nie zwymiotować, ani nie zemdleć, podczas gdy Jenkins wciąż zastanawiał się czy postąpił słusznie pozwalając nam go minąć.

Rozdział 17

Moja odznaka na małym sznureczku wokół mojej szyi sprawiła, że minęliśmy większość policjantów. Kilku, z tych którzy nas przepytywali, rozpoznało moje imię, albo pracowało ze mną wcześniej. Zawsze dobrze jest być znanym. Wypytywali o obecność Jasona. W końcu im powiedziałam, że wyznaczyłam go na zastępcę. Wysoki policjant· w ramionach szerszy niż my byliśmy wysocy, powiedział. – Jest na to wiele nazw, ale „zastępca” to nie jest jedna z nich. Odwróciłam się do niego, powoli, bo nie mogłam poruszać się szybko, a duża powolność wzmaga groźbę. Trudno być groźnym dla kogoś, komu sięgamy zaledwie do talii, ale miałam dużo praktyki. Jason musiał obawiać się tego co powiem, bo powiedział. – Jesteś po prostu zazdrosny. Wysoki mężczyzna pokręcił głową w swoim kapeluszu niedźwiedzia19 – Lubię kiedy kobiety są większe. – Zabawne – powiedziałam – To samo mówi twoja żona. Zajęło mu minutę aby to zrozumieć, a potem rozłożył muskularne ramię i zrobił krok w kierunku nas – Dlaczego ty… – Trooper Kennedy – głos dobiegł zza nas. – Nie masz piratów drogowych do złapania? Odwróciłam się i zobaczyłam Zebrowskiego podchodzącego do nas. Był ubrany na swój zwykły, cholernie rozlazły sposób, wyglądał jakby spał w garniturze; żółta koszula z kołnierzem podwiniętym po jednej strony i krawat już czymś poplamiony, choć prawdopodobnie nie jadł śniadania. Jego żona, Katie, była zawsze taka schludna. Nigdy nie zrozumiem czemu ona pozwala mu wychodzić w takim stanie. – Jestem tutaj w czasie wolnym – powiedział Trooper Kennedy. – A to jest moje miejsce zbrodni żołnierzu, nie sądzę, żebyśmy cię tutaj potrzebowali. – Ona mówi, że on ją zastępuje. – Ona jest federal marshal, może to zrobić. Duży człowiek wyglądał na zakłopotanego. – Nic nie chciałem powiedzieć przez mój komentarz. – Wiem, że nie, Kennedy, tak jak Marshall Blake też nic nie miała na myśli swoim komentarzem. Prawda Anito? – Nie znam jego żony, więc nie, po prostu ironizowałam, przepraszam za to oficerze Kennedy.

19

http://www.felthats.com/images_product/959.jpg

Kennedy zmarszczył brwi, myśląc intensywniej niż było to dla niego wskazane, jak sądzę. – Nie czuję się obrażony, ani nie miałem takiego zamiaru, proszę pani. Nie mógł zmusić się, by nazwać mnie oficerem albo Marshall, co było dobre dla mnie. Status federalnego był tak nowy, że nie zawsze reagowałam, gdy ktoś nazywał mnie Marshall. Zapominałam, że miał na myśli mnie. Gdy wielki policjant odszedł do swojego samochodu, Zebrowski przywołał innego detektywa Regionalnego Paranormalnego Zespołu Dochodzeniowego, w skrócie znanego jako RPIT. Gdy chcesz ich wkurzyć nazwij ich RIP20. – Pozbądź się pracowników których nie potrzebujemy. – Tak jest, Sierżancie – udał się, by porozmawiać z tymi wszystkimi miłymi policjantami z wielu rejonów. – Sierżancie, – powiedziałam – wiedziałam, że Dolpha zrobili wreszcie porucznikiem, ale nie słyszałam o tobie. Wzruszył ramionami, przejeżdżając ręką przez całkowicie rozczochrane loki. Katie powinna wysłać go szybko do fryzjera. – Gdy Dolph awansował potrzebował drugiego kata, więc skorzystałem na tym. – Już urządzili ci imprezę? Poprawił druciane okulary. Nie wymagały poprawiania – Tak. Gdybym była mężczyzną puściłabym to w niepamięć, ale byłam dziewczyną i dziewczyny wtykają nos w takie sprawy bardziej niż mężczyźni. – Zostałam zaproszona na imprezę do Dolpha, ale nie na twoją? – Lubię Micaha Anito, ale Dolph… nie spodziewał się że przyprowadzisz Micaha. Nie sądzę, żeby zniósłby jego obecność także i na moim przyjęciu. – On nie radzi sobie z faktem, że moim głównym kochankiem jest zmiennokształtny. Zebrowski wzruszył ramionami. – Katie dała mi surowe nakazy bym zaprosił ciebie i Micaha na obiad następnym razem, gdy cię zobaczę. Więc jak, kiedy możecie wpaść? Są punkty, gdzie przestajesz naciskać. Nie zapytałam czy Katie naprawdę to powiedziała, prawdopodobnie tak, ale to bez znaczenia, oferował towarzyską fajkę pokoju i miałam zamiar ją przyjąć. – Zapytam Micaha jak wygląda nasz grafik.

20

RIP – Rest in Peace, Spoczywaj w pokoju, skrót używany często na grobach.

Jego oczy śmignęły do Jasona i uśmiechnął się. Uśmiech przypominał tak wiele uśmiechów Jasona, co kazało mi się zastanawiać jaki był Zebrowski w college’u, gdy poznał Katie. – O ile znowu nie zmienisz chłopaka? – Nie, – powiedziałam – Jason jest tylko przyjacielem. – Mówisz, że tylko przyjacielem – Jason chwycił się wolną ręką za serce, drugą miał wciąż owiniętą wokół mnie. – To rani mnie tak głęboko. – Tak, starałem się dostać do jej spodni od lat. Ona po prostu tego nie uznaje. – Opowiedz mi o tym – powiedział Jason. – Obaj przestańcie, natychmiast – powiedziałam. Obaj roześmiali się, a ich śmiechy były tak podobne, że to było trochę denerwujące. – Wiem, masz prawo uczynić go zastępcą, ale wiem, czym zajmuje się pan Schulyer i gdzie jest jego główne miejsce zamieszkania. – Zebrowski pochylił się na tyle nisko by nikt inny nas nie słyszał. – Dolph mnie zabije, jeśli wpuszczę go na miejsce zbrodni. – Złapiesz mnie jeśli zemdleje, a on może pozostać tutaj. – Zemdlejesz – powiedział Zebrowski. – Żartujesz prawda? – Chciałabym, żeby tak było –miałam teraz obie ręce na ramieniu Jasona, walcząc z pragnieniem zachwiania się na moich obcasach. – Dolph powiedział, że mówiłaś, że jesteś chora. Wiedział jak chora? – Nie wydaje mi się, żeby się tym przejmował, po prostu chciał, by mój tyłek się tutaj znalazł. – Gdyby wiedział w jakim jesteś stanie, nie nalegałby. – To ładnie, że tak myślisz – powiedziałam. Czułam, że krew odpływa z mojej twarzy. Musiałam usiąść, szybko, tylko na kilka minut. – Zapytałbym czy to grypa, ale widzę bandaż na twojej szyi. Co to zrobiło? – Wampir – powiedziałam. – Chcesz zgłosić przestępstwo? – Zajęłam się już tym. – Zabijesz jego dupę? Spojrzałam na niego przez ciemne soczewki okularów. – Naprawdę muszę usiąść na parę minut, Zebrowski i nie wiesz że nie prosiłabym o to, gdybym nie musiała.

Zaoferował swoje ramię – Będę ci towarzyszył, ale Schulyer nie może przejść dalej – popatrzył na Jasona. – Wybacz stary. Jason wzruszył ramionami – W porządku. Jestem naprawdę dobry w zabawianiu siebie. – Zachowuj się. Uśmiechnął się – Czyż nie zachowuje się zawsze? Zostałabym i upewniła się, że obiecałby mi jak grzeczny będzie, ale zostało mi tylko tyle energii, żeby wejść do domu i usiąść, zanim moje nogi się poddadzą. Zostawiłam policjantów i zespół ratowniczy na łasce Jasona. Nie zrobiłby nic złego, był po prostu irytujący. Potknęłam się na schodach prowadzącym na frontowy ganek. Jeśli Zebrowski by mnie nie złapał, upadłabym. – Jezu, Anita, powinnaś być w łóżku. – To właśnie powiedziałam Dolphowi. Przepuścił mnie przez drzwi i znalazł na korytarzu małe proste krzesło z oparciem. – Powiem Dolphowi jak chora jesteś i niech dzieciak zabierze cię do domu. – Nie – powiedziałam kładąc czoło na kolanach, gdy świat stabilizował się wokół mnie. – Jezu Anita, jesteś tak uparta jak on. Dolph nie przyjmuje odmowy do wiadomości więc ciągniesz swój tyłek z łoża boleści, zjawiając się tutaj. Daję ci wyjście, gdzie wezmę na siebie furię Dolpha, ale nieeee, ty zamierzasz pokazać Dolphowi, że jesteś tak uparta i niepokorna jak on. Zamierzasz zemdleć na jego rękach? Wtedy naprawdę mu pokażesz. – Zamknij się Zebrowski. – Dobrze, możesz posiedzieć tutaj przez kilka minut. Wrócę i sprawdzę co u ciebie i odeskortuje cię na miejsce popełnienia przestępstwa. Ale jesteś głupia. Powiedziałam, gdy moja twarz wciąż była na kolanach – Gdyby Dolph był chory, to też byłby tutaj. – To nie dowodzi, że masz rację Anito, tylko dowodzi, że oboje jesteście głupi. – Z tymi słowami odszedł w głąb domu. To dobrze, że odszedł, ponieważ jak żyję, nie mogłam się z nim sprzeczać.

Rozdział 18 Kiedy Zebrowski wprowadził mnie do pokoju, pomyślałam, że był tam człowiek lewitujący przy ścianie. On rzeczywiście wyglądał jakby się unosił. Wiedziałam, że to nie była prawda, ale przez chwilę mój umysł starał się przetrawić to co widziałam. Potem

zobaczyłam ciemne linie wysuszonej krwi na ciele. Wyglądało jakby został wielokrotnie postrzelony i się wykrwawił, ale kule nie utrzymałyby go przyszpilonego do ściany. Co dziwne nie było mi słabo, nie miałam mdłości ani nic takiego. Czułam się lekko i odlegle, bardziej stabilnie niż czułam się przez ostatnią godzinę. Podeszłam do człowieka na ścianie. Ręka Zebrowskiego zsunęła się z mojej, a ja czułam się stabilnie w moich wysokich obcasach na miękkim dywanie. Musiałam niemal znaleźć się pod ciałem, zanim moje oczy pojęły to wszystko, a nawet wtedy, miałam zamiar poprosić kogoś, kto był bardziej zorientowany na temat narzędzi, czy miałam racje. Wyglądało to jakby ktoś wziął pistolet do wbijania gwoździ, jeden z tych rozmiaru przemysłowego i przybił człowieka do ściany. Jego ramiona znajdowały się osiem metrów nad ziemią, więc albo ktoś użył drabiny, albo miał prawie siedem stóp wzrostu. Ciemne plamy na ciele były na obu dłoniach, obu nadgarstkach, przedramionach tuż powyżej łokcia, ramionach, obojczykach, podudziach tuż poniżej kolana, tuż powyżej kostki, a następnie przez każdą stopę. Nogi były rozstawione, nie przebite razem. Nie starał się odwzorować ukrzyżowania. Jeśli sprawiasz sobie, tak wiele kłopoty, to aż dziwne, że nie rozbrzmiewa to echem dawnego dramatu. Sam fakt, że nawet nie próbował wydawał się dziwny. Głowa mężczyzny opadła naprzód. Jego szyja wyglądała na bladą i całą. Była tam ciemna plama krwi na jego prawie białych włosach tuż za jednym uchem. Jeśli gwoździe były tak duże jak myślałam, że były, to końcówka powinna wystawać z twarzy, ale tak nie było. Stanęłam na palcach. Chciałam zobaczyć twarz. Białe włosy i twarz, zwiotczała po śmierci, powiedziała mi, że był starszy niż wyglądał. Ciało było zadbane przez ćwiczenia, prawdopodobnie podnoszenie ciężarów, tylko twarz i białe włosy mówiły, że prawdopodobnie miał ponad pięćdziesiątkę. Cała ta praca by utrzymać zdrowie i dobre samopoczucie, a tu przychodzi jakiś wariat i przygważdża cię do ściany. Wydawało się to niesprawiedliwe. Pochyliłam się do przodu tak daleko, że musiałam położyć koniuszki palców by się czegoś złapać. Moje palce dotknęły zaschniętej krwi na ścianie. Dopiero wtedy zdałam sobie sprawę, że zapomniałam o rękawicach chirurgicznych. Kurwa. Zerbrowski był tam z ręką na moim łokciu, stabilizując mnie, czy tego potrzebowałam czy nie. – Jak mogłeś pozwolić mi tu wejść bez rękawiczek. – Nie spodziewałem się, że dotkniesz dowodu – powiedział. Wyłowił z jednej z jego kieszeni butelkę z płynem dezynfekującym do rąk. – Katie każe mi to nosić. Pozwoliłam mu polać moje ręce i wyszorowałam je. To nie było tak, że martwiłam się, że złapię coś z tej niewielkiej drobiny, zrobiłam to bardziej z przyzwyczajenia.

Żel odparował na mojej skórze, dając uczucie mokrych rąk, choć wiedziałam, że takie nie były. Rozejrzałam się po miejscu zbrodni, chłonąc to co jeszcze tu było. Kolorowa kreda została wykorzystana na ścianach w kolorze złamanej bieli. Były tam pentagramy o różnej wielkości po obu stronach ciała. Różowe, niebieskie, czerwone, zielone; prawie dekoracyjne. Każdy głupi kto próbuje naśladować rytualne morderstwo, wie dość by użyć kilku pentagramów. Ale były tam również nordyckie runy wśród tych pentagramów w cukierkowych kolorach. Nie każdy wariat wie, że nordyckie runy mogą być wykorzystane w rytualnej magii. Miałam jeden semestr religii porównawczej z profesorem który bardzo lubił Skandynawie. To spowodowało, że znałam lepiej znaki runiczne niż większość chrześcijan. To było lata temu, ale wciąż rozpoznałam dość by czuć mętlik w głowie. – To nie ma sensu – powiedziałam. – Co? – Zapytał Zebrowski. Wskazałam na ścianę, gdy mówiłam. – Minęło trochę czasu odkąd studiowałam w college runy, ale on użył wszystkich run w dość dobrej kolejności. Jeżeli naprawdę odprawiasz rytuał, masz określony cel. Nie musisz używać wszystkich nordyckich run, bo niektóre są sprzeczne. To znaczy, nie chcesz użyć znaku runicznego chaosu i runy porządku. Nie możesz myśleć o prawdziwym rytuale gdy chcesz skorzystać z nich wszystkich. Nawet jeśli pracujesz by wywołać polaryzacje, uzdrowienie – krzywda, chaos – porządek, bóg – bogini, wciąż nie możesz. Niektóre z nich nie są tak biegunowo dopasowane naprzeciw siebie. I są one również użyte tutaj według standardowej kolejności podręcznika. Cofnęłam się, ciągnąć go za sobą, bo wciąż trzymał mój łokieć. Obróciłam moją lewą stronę ciała i spojrzałam na niego. – Zaczyna się tutaj od Fehu i opada prosto, kończąc na Dagaz po drugiej stronie. Ktoś to po prostu to skopiował, Zebrowski. – Wiem, że to brzmi śmiesznie, ale nie czujesz, żadnej magii? – Zapytał. Pomyślałam o tym – Masz na myśli, że to było zaklęcie? Kiwnął głową – Tak, możesz poczuć zaklęcie? – Nie, nie było, żadnych mocy w tym pokoju. – Jak możesz być tego taka pewna? – Zapytał. – Magia, moc wszelkiej metafizycznej natury, pozostawia ślad za sobą. Czasem to mrowienie w karku, gęsia skórka, a czasami policzek w twarz, a nawet spotkanie ze ścianą. Ale ten pokój jest martwy. Nie jestem na tyle uzdolniona psychicznie, by odebrać emocje tego co tu się stało i cieszę się. Ale jeśli użyto tu jakiegoś wielkiego zaklęcia, to coś by z niego pozostało, a pokój jest tylko miejscem zbrodni, niczym więcej. – Więc jeśli nie zaklęcie, to po co te wszystkie symbole? – Zapytał.

– Nie mam zielonego pojęcia. Wygląda jakby został postrzelony za uchem i przybity do ściany. Ciało nie naśladuje żadnych mistycznych czy religijnych symboli, jakie znam. Potem rzucił kilka pentagramów i skopiował runy z książki. – Jakiej książki? – Jest wiele książek na temat run, od wszystkich książek w college, przez podręczniki do okultyzmu New Age. Można iść do uczelnianego sklepu, albo jednego ze sklepów New Age, lub prawdopodobnie można złożyć specjalne zamówienie w jakiejkolwiek księgarni. – Więc to nie jest rytualne morderstwo – powiedział. – Może być rytuałem z punktu widzenia zabójcy, ale czy było zrobione w magicznym celu? Nie. Wypuścił z siebie głęboki oddech. – Dobrze, to jest to co Reynolds powiedziała Dolphowi. – Detektyw Tammy Reynolds twoja jedyna wiedźma wśród pracowników? – Zapytałam. Przytaknął. – Dlaczego Dolph jej nie uwierzył? –Powiedział, że potrzebował potwierdzenia. Potrząsnęłam głową i nie wywołało to we mnie zawrotów. Świetnie. – Nie ufa jej, prawda? Zerbrowski wzruszył ramionami. – Dolph jest ostrożny. – Pieprzysz Zerbrowski, nie ufa jej, bo jest wiedźmą. – Ona jest chrześcijanką czarownicą na miłość boską, Wyznawczynią Drogi. Nie można uzyskać bardziej powszechnego eksperta okultystycznego niż chrześcijańska czarownica. – Hej, nie gniewaj się na mnie, nie wyciągnąłem cię z łóżka, by dokładnie sprawdzić pracę Reynolds. – I czy ciągnąłby ją tutaj by sprawdzić moją pracę, gdybym to ja była pierwsza na miejscu zbrodni. – Musisz zapytać o to Dolpha. – Może tak zrobię – powiedziałam. Zerbrowski poszedł trochę blady. – Nie wkurzaj Dolpha, jest w złym, złym humorze. – Czemu? Ponownie wzruszył ramionami – Dolph mi się nie zwierza.

– Jest w złym nastroju tylko dzisiaj, czy od ostatnich kilku dni, co? – Przez ostatnie kilka dni było gorzej, ale dwa zabójstwa w ciągu jednej nocy są dość dobrym powodem, aby być w złym humorze, i on to w pełni wykorzystał. – Świetnie, po prostu świetnie – powiedziałam. Moja złość pozwoliła mi tupnąć w kierunku okna, które zajmowało większą część drugiej ściany. Stałam tam i patrzyłam na niesamowity widok. Wyłącznie wzgórza, drzewa, dom wyglądał jakby znajdował się pośrodku ogromnej pustyni. Zerbrowski podszedł by stanąć obok mnie. – Ładny widok, prawda? – Ktokolwiek to zrobił, musiał udać się na rekonesans domu – skinęłam na okno. – Musieli być pewni, że nie będzie sąsiada, który by zobaczył co robią. Strzelając, możesz zaryzykować, ale umieszczając go na ścianie wraz z symbolami, musieli mieć pewność, że nie zostaną zobaczeni. – To całkiem dużo organizacji jak na świra – powiedział Zerbrowski. –Nie, jeśli ktoś chcę, być uznawany za świra. – Co masz na myśli? – Nie mów mi, że ty i Dolph nie pomyśleliście o tym. – Co? – To, że ktoś bliski i drogi dla zmarłego, kto odziedziczy to wszystko – rozejrzałam się po salonie, który był tak duży jak cały parter mojego domu. – Byłam zbyt chora, by zauważyć gdy weszłam, ale jeśli reszta domu jest imponująca jak to, w takim razie ma pieniądze by mieć. – Nie widziałaś jeszcze basenu, nie? – Basen? – Wewnątrz z jacuzzi, wystarczająco dużym dla dwunastu osób. Wzruszyłam ramionami. – Jak powiedziałam, pieniądze. Podążaj za pieniędzmi, dowiedź się kto na tym zyska. Rytuał jest tylko mydleniem oczu, zasłoną dymną, na którą mordercy mają nadzieje, że się nabierzesz. Stał wpatrując się w piękny widok z rękami na plecach, jakby kołysząc się na obcasach. – Masz rację, to jest dokładnie to co Dolph pomyślał, gdy Reynolds powiedziała, że nie ma tu żadnych czarów. – Nie idę na drugie miejsce zbrodni, tylko w celu sprawdzenia jej pracy, prawda? Bo jeśli to prawda, to wracam do domu. Nie zawsze lubię detektyw Tammy, ale jest dość dobra w tym co robi.

– Po prostu nie podoba ci się, że randkuje z Larrym Kirklandem, twoim animatorem na szkoleniu. – Nie, nie podoba mi się, że ona i Larry randkują. Jest jego pierwszą poważną dziewczyną, więc wybacz, że czuję się opiekuńcza. – Zabawne, ja wcale nie czuję się opiekuńczy w stosunku do Reynolds. – To dlatego, że jesteś popaprany, Zerbrowski. – Nie – powiedział. – To dlatego, że widzę jak Reynolds i Kirkland patrzą na siebie. Oni odeszli i są zatraceni w MIŁOŚCI. Wzruszyłam ramionami – Może. – Nie zauważyłaś dlatego, że nie chcesz zobaczyć. – Może byłam zajęta. Pierwszy raz Zerbrowski pozostał cicho. Spojrzałam na niego. – Nigdy nie odpowiedziałeś na moje pierwsze pytanie, idę na następne miejsca zbrodni, tylko by sprawdzić pracę Tammy? Przestał kołysać się na piętach i stanął cicho z poważną twarzą – Nie wiem, prawdopodobnie, tak. – Więc wracam do domu. Dotknął mojego ramienia. – Idź na drugie miejsce, Anita, proszę. Nie dawaj Dolphowi ani jednego więcej powodu, by być wkurzonym. – To nie mój problem Zerbrowski. Dolph sam stwarza sobie ciężkie życie. – Wiem, ale dwóch funkcjonariuszy którzy byli w obu miejscach powiedzieli, że drugie jest gorsze. To bardziej twoja działka niż Reynolds. – Moja działka, jak to? – Przemoc, prawdziwa przemoc. Dolph nie chcę wiedzieć czy to była magia, chce wiedzieć, czy coś co to zrobiło nie było człowiekiem. – Dolph jest fanatyczny, jeśli chodzi o nie podawanie szczegółów swoim ludziom, wcześniej niż zobaczą miejsce przestępstwa Zerbrowski. Czy właśnie powiedziałeś mi to, by go niezmiernie wkurzyć? – Bałem się, że nie pójdziesz, jeśli… nieco nie dodam. – Dlaczego troszczysz się, skoro Dolph i ja toczymy spór?

– Jesteśmy tu od rozwiązywania zagadek kryminalnych, Anita, nie walczymy ze sobą. Nie wiem co zżera Dolpha, ale jedno z was musi być dorosłe – uśmiechnął się. – Tak. Wiem, że sprawy doszły do przykrości, gdy ty jesteś w to zaangażowana, ale jesteśmy tu. Potrząsnęłam głową i uderzyłam go w rękę – Jesteś takim wrzodem na dupie Zebrowski. – Dobrze jest być docenionym – powiedział. Gniew blaknął, a wraz z nim zryw energii. Oparłam głowę na jego ramieniu. – Zabierz mnie na zewnątrz zanim ponownie zacznę się źle czuć. Pójdę zobaczyć drugie miejsce zbrodni. Objął mnie ramieniem i dał mi połowiczny uścisk. – Oto mój mały federal Marshall. Podniosłam głowę – Nie przeginaj Zerbrowski. – Nie mogę nic na to poradzić, przepraszam. Westchnęłam. – Masz rację, nie możesz się powstrzymać. Zapomnij, że coś powiedziałam, kontynuuj mówienie dowcipnych, drażniących rzeczy, gdy będziesz odprowadzać mnie powrotem do Jasona. Zaczął prowadzić mnie do wyjścia z pokoju, ręką wciąż na moich ramionach. – Jak skończyłaś ze striptizerem wilkołakiem jako twoim kierowcą za dnia? – Po prostu miałam szczęście, tak zgaduje.

Rozdział 19 Drugie miejsce znajdowało się w Chesterfield, które było gorącym adresem dla karierowiczów zanim ci zdobyli większą ilość pieniędzy by przenieść się dalej do Wildwood i poza nią. Dzielnica którą wiózł nas Jason była ostrym przeciwieństwem dużych samotnych domów które widzieliśmy wcześniej. To była klasa średnia środkowej Ameryki, podstawa narodowego typu sąsiedztwa. Są tysiące takich osiedli jak to. Z wyjątkiem jednego, nie wszystkie domy były identyczne Były nadal wciąż zbyt blisko siebie i były identyczne, jakby ten sam umysł zaprojektował je wszystkie, niektóre były dwupiętrowe, niektóre tylko jedno, niektóre z cegieł, inne nie. Tylko garaże wydawały się być takie same we wszystkich z nich, jak gdyby architekt nie był skłonny, pójść na kompromis w sprawie jednej z funkcji. Drzewa były średnie w metrach co oznacza, że obszar ten był tu ponad dziesięciu lat. Potrzeba czasu by drzewa urosły. Widziałam gigantyczną antenę wiadomości na furgonetce zanim zobaczyłam samochody policyjne – Kurwa. – Co? – Zapytał Jason.

– Reporterzy już tutaj są. Spojrzał w górę. – Skąd wiesz? – Nigdy nie widziałeś furgonetki wiadomości z jedną z tych dużych anten? – Chyba nie. – Szczęściarz. Prawdopodobnie ze względu na furgonetkę wiadomości policja zablokowała ulicę. Gdyby ktoś miał czas, prawdopodobnie napomknęliby o tych kozłach o oficjalnym wyglądzie. Natomiast mieli samochód policyjny, umundurowanego funkcjonariusza o niego opartego i żółtą taśmę nie–przechodź rozwiniętą od skrzynki pocztowej przez cała ulicę. Były dwie lokalne furgonetki wiadomości i kilka nośników. Zawsze możesz odróżnić prasę, ponieważ oni mają wciąż aparaty fotograficzne i żadnych mikrofonów. Choć będą pchać ci dyktafon w twarz. Zaparkowaliśmy w połowie przecznicy z ich powodu. Gdy silnik się wyłączył Jason zapytał – Jak oni usłyszeli o tym tak szybko? – Jeden z sąsiadów wezwał ich tu, albo jedna z furgonetek wiadomości była w pobliżu albo coś innego. Kiedy coś uderza w skanery policji, dziennikarze o tym wiedzą. – Dlaczego nie było dziennikarzy na pierwszym miejscu? – Pierwsze miejsce było bardziej odizolowane, trudniej się tam dostać i jeszcze zrobić to na czas. Albo tutaj dotyczy to miejscowej sławy, albo tu jest po prostu lepsza kopia. – Lepsza kopia? – Bardziej sensacyjne – w mojej głowie zastanawiałam się w jaki sposób coś może być bardziej sensacyjne niż przybicie do ściany salonu, ale oczywiście tego rodzaju szczegóły nie zostały dopuszczone do mediów, nie jeśli mogą być utrzymane w tajemnicy. Odpięłam mój pas i położyłam dłoń na klamce. – Przeprawienie się przez prasę będzie pierwszą przeszkodą tutaj. Jestem czymś w rodzaju lokalnej gwiazdy czy mi się to podoba czy nie. – Ukochana Mistrza Miasta – powiedział Jason śmiejąc się. – Nie sądzę by ktokolwiek był tak uprzejmy – powiedziałam. – Ale tak. Chodź dzisiaj są zainteresowani morderstwem. Będą zadawać pytania o to, nie o Jean-Claude’a. – Wydajesz się czuć lepiej – powiedział Jason. – Czuję się lepiej, nie jestem pewna dlaczego. – Może cokolwiek, co wywołało złą reakcje przygasa?

– Może. – Zamierzamy wysiąść z samochodu czy będziemy patrzeć stąd? Westchnęłam. – Wychodzimy, wychodzimy. Jason otworzył drzwi i był po mojej stronie, zanim udało mi się zrobić cokolwiek więcej niż postawić jedną nogę na ziemi. Dziś pozwalałam mu sobie pomagać. Poczułam się lepiej, ale wciąż nie najlepiej. Nienawidzę odmawiać pomocy, a następnie padać płasko na twarz. Naprawdę próbowałam stonować trochę męskość. Moją, nie Jasona. Położyłam rękę na ramieniu Jasona i zaczęłam iść chodnikiem w kierunku tłumu. Było tam wiele osób, ale większość z nich to nie reporterzy. Pierwsze miejsce zbrodni było odizolowane, bez sąsiadów wystarczająco bliskich, by wyjść do sklepu i zobaczyć przestawienie. Ale w tej okolicy było gęsto od domów, więc mieliśmy tłum. Miałam odznakę na swojej szyi, nie zdjęłam jej po ostatnim miejscu. Ponieważ czułam się lepiej, przyszło mi do głowy, że ramię Jasona, zawadzałoby gdybym musiała sięgnąć po broń lewą ręką. Nie chciałam go po prawej stronie, ponieważ to była moja ręka broni, ale nawet po lewej stronie zawadzał, co najmniej trochę. Czułam się znacznie lepiej, skoro mogłam martwić się o moją broń. Dobrze wiedzieć. Złe samopoczucie jest do bani, a mdłości są jednym wielkim złem wszechświata. Myślę, że dlatego, że miałam Jasona przy moim ramieniu, zabrało reporterom więcej czasu, by zdać sobie sprawę kim byłam, i że nie byłam częścią rosnącego tłumu gapiów. Pracowaliśmy by przebić się przez tłum, i byliśmy prawie przed żółtą taśmą, gdy jeden z reporterów zauważył mnie. Pchnął we mnie dyktafon. – Pani Blake dlaczego tu jesteś, zamordowana kobieta była ofiarą wampira? Cholera, gdybym powiedziała bez komentarza, wydrukowaliby, że to możliwe, że zamordowana jest ofiarą jednego wampira. – Jestem wzywana do nadnaturalnej przestępczości, panie Miller, prawda? Nie tylko do wampirów. Był szczęśliwy, że pamiętałam jego imię. Większość ludzi kocha gdy pamięta się ich imiona. – Więc to nie było zabójstwo dokonane przez wampira. Cholera. – Nie byłam jeszcze na miejscu zbrodni, panie Miller, nie wiem więcej niż pan. Dziennikarze zamknęli się jak pięść wokół mnie. Duże ramię kamery skierowane było na nas. Mieliśmy trafić do wiadomości popołudniowych, jeśli nic by się nie wydarzyło bardziej ekscytującego. Pytania nadchodziły ze wszystkich kierunków. – Czy to było morderstwo dokonane przez wampira? Czy myślisz że będzie więcej ofiar? – Jedna kobieta stała blisko trzymając

mocny uchwyt na ręce Jasona i utrzymując nas rozdzielonych. – Anita to twój nowy chłopak? Czy rzuciłaś Jean–Clauda? Kiedy postawiono pytanie, kilku zadało podobne. I nie rozumiem dlaczego moje życie było ciekawsze od morderstwa. To nie miało dla mnie sensu. Gdybym powiedziała, że Jason jest przyjacielem można by to źle zrozumieć. Gdybym powiedziała, że ochroniarzem, oni opublikują, że potrzebuje ochroniarza we wszystkich gazetach. W końcu przestałam próbować odpowiedzieć na pytania i uniosłam moją odznakę tak, żeby umundurowany funkcjonariusz mógł ją zobaczyć. Podniósł taśmę, by wpuścić nas do środka i musiał odepchnąć prasę, która próbowała y podążyć za nami. Szliśmy w kierunku domu w gradzie pytań, które zignorowałam. Jeden Bóg wiedział co mogli zrobić z tymi kilkoma rzeczami, jakie powiedziałam. To mogło być cokolwiek od tego, że Egzekutorka mówi o ataku wampira, przez to, że nie był to atak wampira, do mojego życia intymnego. Przestałam czytać prasę lub oglądać wiadomości, bo uważałam, że mogę tam być. Po pierwsze, nienawidzę oglądać się w poruszającej kamerze, po drugie zawsze mnie to wkurzało. Nie mogłam dyskutować o prowadzonym przez policje dochodzeniu, nikt nie mógł, więc prasie pozostało spekulować o kilku faktach jakimi dysponowała. Ale jeśli Jean-Claude i nasze życie intymne miało być wybranym tematem, nigdy nie chciałam zobaczyć ani odczytać sprawozdania. Z jakiegoś powodu bycie złapaną w żer mediów sprawił, że poczułam się znowu słabo. Nie tak źle jak wcześniej, ale nie tak dobrze jak gdy pierwszy raz wyszłam z Jeepa. Świetnie, po prostu świetnie. Było tutaj mniej policjantów, a w większości z nich rozpoznałam jako członków RPIT. Nikt nie kwestionował mojego prawa do przebywania tutaj, lub obecności Jasona. Ufali mi. Mundurowy w drzwiach był blady, jego ciemne oczy były zbyt białe. – Sierżant Storr czeka na ciebie panno Blake. Nie skorygowałam tytułu Marshalla. Marshall Blake sprawia, że czuję się jakbym powinna być goszczona w Gunsmoke21. Mundurowy otworzył nam drzwi bo był w gumowych rękawiczkach. Zostawiłam mój zestaw do miejsc popełnienia przestępstwa w domu, bo wskrzeszałam zombi dla klientów z najwyższej półki, a Bert nie lubił. gdy byłam ubrana w workowaty kombinezon. Mówił, że to nie wygląda profesjonalnie. Jak tylko zaproponował mi suche czyszczenie, przeniesione z małych zasad zgodziłam się. Powiedziałam Jasonowi. – Nie dotykaj niczego dopóki nie dostanę rękawiczek. – Rękawiczek? – Rękawiczki chirurgiczne, w ten sposób jeśli znajdą ukryty ślad, nie będą podekscytowani gdy dowiedzą się, że to twoje lub moje. 21

Serial telewizyjny western z 1955 roku.

Staliśmy w wąskim wejście ze schodami prowadzącymi prosto od drzwi, pokój dzienny z lewej a otwarcie na prawo prowadziło do tego co wyglądało jak jadalnia. Było otwarte, poza tym gdzie zobaczyłam blat i zlew. Nie mogłam zobaczyć wyraźnie schematu kolorów, bo wciąż miałam na sobie okulary przeciwsłoneczne. Debatowałam czy zdjęcie ich sprawi, że ból powróci. Zsunęłam je powoli. Mrugałam boleśnie, ale po kilku sekundach to było niezłe. Gdybym mogła powstrzymać się od bezpośredniego działania słońca. Prawdopodobnie wszystko było w porządku. To był detektyw Merlioni który wchodził do salonu i zobaczył nas pierwszy. – Blake myślałem, że stchórzyłaś. Spojrzałam na mężczyznę z jego kręconymi siwymi krótko obciętymi włosami. Merlioni nienawidził krawatów, ale zwykle wyglądał schludniej niż teraz. – To musi być złe – powiedziałam. Skrzywił się na mnie. – Co sprawia, że tak mówisz? – Szarpałeś swój krawat we wszystkie strony, tak jakbyś potrzebował powietrza i nie nazwałeś mnie jeszcze dziewuszką ani kurczaczkiem. Uśmiechnął się błyskając białymi zębami. – To dopiero początek dnia kurczaczku. Potrząsnęłam głową. – Masz pożyczyć jakieś rękawiczki? Nie spodziewałam się dzisiaj odwiedzać scen zbrodni. Wtedy rzucił okiem na Jasona jakby widząc go po raz pierwszy, ale wiedziałam że go widział. Gliny widzą prawie wszystko jeśli chodzi o popełnienie przestępstwa. – Kto to? – Mój kierowca w ciągu dnia. Uniósł brwi po tym. – Kierowca, woo-woo, pojawiający się na świecie. Skrzywiłam się do niego. – Dolph wiedział, że jestem zbyt roztrzęsiona, by prowadzić, więc dał mi pozwolenie na przyprowadzenie kierowcy ze mną. Gdyby nie było aż tyle prasy by objąć cały blok miasta, zostawiłabym go przy drzwiach, ale nie chcę go tam zawracać. – Nigdy nie uwierzą, że on jest zaangażowany w dochodzenie. Merlioni podszedł do wielkiego widoku z okna i podniósł krawędź zasłony, wystarczająco by wyjrzeć – Są dzisiaj cholernie uporczywi. – Jak oni znaleźli się tutaj tak szybko? – Sąsiad wezwał ich prawdopodobnie. W tych dniach każdy chcę być w tej cholernej telewizji – odwrócił się do nas. – Jak twój kierowca ma na imię? – Jason Schulyer.

Potrząsnął głową. – Imię nic dla mnie nie znaczy. – Ja również nie wiem kim ty jesteś – powiedział Jason z uśmiechem. Zmarszczyłam brwi. – Wiesz Merlioni nie znam twojego imienia. Nie mogę was przedstawić. Błysnął tymi białymi zębami na mnie – Rob, Rob Merlioni. – Nie wyglądasz jak Rob. – Moja mama też tak myśli i dlatego zawsze mówi do mnie Roberto, dałam ci takie miłe imię i nazwisko, należy go używać. – Roberto Merlioni, lubię to – przedstawiłam ich bardziej formalnie niż kogokolwiek do kogokolwiek na miejscu zbrodni. Merlioni utknął i nie chciał wrócić na zewnątrz. – Jest pudło rękawiczek w kuchni na blacie, weź sobie. Idę na zewnątrz, na papierosa. – Nie wiedziałam, że palisz – powiedziałam. – Właśnie zacząłem – spojrzał na mnie, a jego oczy były nawiedzone. – Widziałem gorsze rzeczy Blake cholera, przebrnęliśmy przez gorsze, ty i ja, ale dzisiaj jestem zmęczony. Może robię się stary. – Nie ty, Merlioni, nigdy ty. – Uśmiechnął się, ale nie tak jakby to miał na myśli. – Wrócę za chwilę – wtedy uśmiech się poszerzył – Niech Dolph się nie dowie, że nie kazałem czekać twojemu kierowcy na zewnątrz. – Masz moje słowo – powiedziałam. Wyszedł, cicho zamykając za sobą drzwi. W domu było bardzo cicho, tylko gwałtowne milczenie klimatyzacji. Tu było zbyt cicho jak na świeże miejsce morderstwa, zbyt nieruchomo. Tu powinny być osoby w każdym miejscu. Zamiast tego staliśmy w przedpokoju jak w studni, w ciszy tak gęstej, że niemal można było usłyszeć krew we własnych uszach, brzdąkanie wypełniające ciszę, czegokolwiek. Włosy na karku stanęły na baczność i zwróciłam się do Jasona. Stał tam w jasnoniebieskiej22 koszulce, jego spokojna twarz z odbitymi cieniami, ale energia sączyła się od niego, podniosła skórę wzdłuż moich ramion w nerwowym pełzaniu. Wyglądał nieszkodliwie, przyjemnie. Jeśli miałeś możliwość zaznać kim był nagle nie był niegroźny, albo przyjemny. – Co z tobą? – Szepnęłam.

22

Baby blue http://treasuredlovenotes.files.wordpress.com/2010/06/baby-blue-10.jpg

– Nie czujesz tego? – Jego głos był ochrypłym szeptem. – Zapach czego? – Mięso, krew. Cholera. – Nie – ale oczywiście jego pełznąca energia po mojej skórze podniosła moje własne zwierzę, jak duch w moich wnętrznościach. Ten widmowy kształt, rozciągnięty we mnie jak jakiś wielki kot, budzący się z długiej drzemki, poczułam zapach tego. Nie tylko krew, Jason miał racje – mięso. Krew pachnie słodko i metalowo, jak stare pensy, albo monety, ale dużo krwi pachnie jak hamburger. Wiem, że to źle, bardzo źle, kiedy ludzki zapach jest zredukowany do zapachu mięsa mielonego. Podniósł głowę i pociągnął nosem powietrze, zwrócił powiew powietrza i przetestował. Moja noga znajdowała się na dole stopni schodów, zanim doszłam do siebie. – To jest na górze – szepnęłam. – Tak – powiedział Jason i jego głos był na najcieńszej krawędzi warkotu. Jeśli ktoś nie wiedział czego słuchać, jego głos był po prostu głębszy niż normalnie. Ale j wiedziałam co usłyszałam. – Co się dzieje? – Zapytałam nadal szeptem, myślę, że dlatego, że nie chciałam zostać podsłuchana. Może dlatego Jason szeptał, a może nie. Nie pytałam. Jeśli on walczył z pragnieniem by pobiec na górę i turlać się w miejscu zbrodni, nie chciałam o tym wiedzieć. Objęłam się rękami starając się zetrzeć gęsią skórkę. – Chodźmy po te rękawiczki – powiedziałam, ale nawet przez okulary czułam, że stara się zapamiętać to co mówiłam, a raczej co te słowa znaczą. – Nie zrzucaj tego wszystkiego na mnie, Jason. Potrzebuję cię tutaj ze mną. Wziął głęboki oddech który wydawał się pochodzić z jego stóp i wysunął się w górę z głową. Jego ramiona skulone, a później je wyprostował jakby próbował coś strząsnąć. – Ze mną w porządku. – Jesteś pewien? – Zapytałam. – Mogę to zrobić jeśli ty możesz. Skrzywiłam się do niego. – Będę mieć więcej kłopotów? – Ja nie muszę iść na górę do tego pokoju, ty tak. Westchnęłam. – Jestem zmęczona tym gównem. – Jakim gównem? – Zapytał. – Tym wszystkim.

Uśmiechnął się – Chodź Marshallu, chodźmy dostać te rękawiczki. Potrząsnęłam głową, ale skierowałam się przez jadalnie do kuchni. Mogłam zobaczyć pudełko rękawiczek, siedzące obok prawie pełnego worka na śmieci. Nie było tak wiele personelu do wypełnienia tych toreb. Więc gdzie byli wszyscy, gdzie był Dolph.

Rozdział 20 Dolph zastał nas w kuchni, gdy pomagałam Jasonowi z rękawiczkami. Sztuką było włożenie ich, i to był pierwszy raz Jasona, więc był on jak małe dziecko, które wkłada swoje pierwsze rękawiczki, zbyt mało palców, zbyt wiele dziur. Dolph wszedł do jadalni taką samą drogą jak my przeszliśmy, chociaż prawie wypełnił drzwi, gdy ja i Jason przeszliśmy przez nie razem z dużą ilością wolnej przestrzeni. Zbudowany jak zapaśnik, szeroki, wysoki na 6.8·. Ja już do tego przywykłam, ale Jason zrobił to co większość ludzi robi. Uniósł wzrok w górę. Poza tym dobrze się zachowywał, co było dla Jasona pomniejszym cudem. – Co on tutaj robi? – Zapytał Dolph. – Powiedziałeś, że gdybym nie czuła się dość dobrze, aby prowadzić, mogę ze sobą zabrać kierowcę cywila. Jason jest moim kierowcą. Pokręcił głową, jego ciemne włosy były tak niedawno przycięte, że odsłaniały jego blade, osierocone uszy. – Nie zostali ci jacyś ludzcy przyjaciele? Skupiłam się na pomocy Jasonowi przy rękawiczkach i policzyłam do dziesięciu – Zostali, ale większość z nich to gliniarze a oni nie bawią się w szofera. – On nie potrzebuje rękawiczek, Anita, bo on tu nie zostanie. – Mieliśmy do parkingu zbyt daleko bym mogła dojść bez kogoś, kto by mnie złapał gdybym tego potrzebowała. Nie mogę go wysłać z powrotem przez tę grupę reporterów. – Tak, możesz – powiedział Dolph. I wreszcie ostatni palec na miejscu. Jason wstał zginając palce wewnątrz rękawiczek – Dlaczego czuję mokre i sypkie zarazem? – Nie wiem, ale zawsze tak jest – powiedziałam. – On ma stąd wyjść, Anita, słyszysz mnie? – Jeśli on usiądzie z przodu werandy, będą mieć jego zdjęcia. A co jeśli ktoś go rozpozna? Czy na pewno chcesz czytać nagłówki o ataku wilkołaka na przedmieściach? – Wsunęłam swoje rękawiczki z doświadczoną łatwością. – O rety – powiedział Jason – to było zręczne, wyglądało to na takie łatwe.

– Anita – teraz już prawie krzyczał. Oboje spojrzeliśmy na Dolpha – Nie musisz krzyczeć Dolph. Słyszę cię dobrze. – Dlaczego więc on wciąż tu stoi? – Nie mogę go wysłać z powrotem do samochodu. Nie może siedzieć z przodu. Gdzie chciałbyś aby był, gdy ja będę sprawdzać miejsce zbrodni? Zacisnął ręce w jeszcze większe pięści – Chcę-Aby-Stąd-Wyszedł – każde słowo było wyduszone przez zaciśnięte zęby. – Nie obchodzi mnie gdzie kurwa pójdzie. Zignorowałam gniew, ponieważ zwrócenie na to uwagi zaprowadziłoby mnie do nikąd. Był w złym nastroju, to była zła scena i Dolph nie bardzo lubił ostatnio potwory. Merlioni wszedł do kuchni. Zatrzymał się w drzwiach między kuchnią i jadalnią, jakby pochwycił napięcie. – Co się dzieje? Dolph wskazał palcem na Jasona. – On stąd wychodzi. Merlioni spojrzał na mnie. - Nie patrz kurwa na nią, patrz na mnie! – Złość była gorąca w jego głosie. Nie krzyczał, ale naprawdę to nie było potrzebne. Merlioni obszedł dookoła Dolpha ostrożnie, wciągnął rękę i wziął Jasona pod ramię. Zatrzymałam go z jedną dłonią w rękawiczce. Merlioni spojrzał na Dolpha, następnie przeniósł się nieco dalej ustawiając się w kuchni, z dala od linii ognia, tak myślę. – Jest tutaj podwórko? – Zapytałam. – Dlaczego? – Zapytał Dolph, głos nadszedł niski i warczący, nie z krawędzi jakiegoś zwierzęcia, ale gniewu. – Merlioni może wyprowadzić go tyłem. Wyjdzie z domu i wciąż będzie bezpieczny przed dziennikarzami. – Nie, – powiedział Dolph – on ma stąd wyjść. Odejść, całkowicie zniknąć. Mój ból głowy powrócił, trzepotanie bólu za jednym uchem, ale niósł obietnicę znacznie intensywniejszego w przyszłości.– Dolph nie czuję się wystarczająco dobrze na to gówno. – Co za gówno? – Twoje gówno z każdym, kto nie jest liliowym-człowiekiem – powiedziałam i zabrzmiałam na zmęczoną, a nie złą. - Wynoś się.

Spojrzałam na niego - Co powiedziałeś? - Wynoś się, zabierz swojego zwierzątko-wilkołaka i idź do domu. - Ty draniu. Posłał mi spojrzenie, które żenowało rosłych policjantów przez wiele lat. Byłam zbyt zmęczona i zbyt zdegustowana by się wzdrygnąć. – Mówiłam ci, gdy mnie obudziłeś, że jestem zbyt chora by prowadzić. Zgodziłeś się, żebym mogła zabrać ze sobą kierowcę nawet cywilnego. Nie mówiłeś, że musi być człowiekiem. Teraz po przyciągnięciu tutaj mojego tyłka, masz zamiar wysłać mnie do domu, bez zobaczenia miejsca zbrodni? – Tak – powiedział Dolph, jednym słowem, prawie dławiącym w jego zwięzłości. – Nie – powiedziałam – Nie zrobisz tego. – To jest moje morderstwo Anita, i ja mówię kto zostaje a kto wychodzi. W końcu zaczynałam być zła. Możesz zranić w takim stopniu tylko przyjaciół. – Nie jestem tutaj na twojej łasce, Dolph. Jestem teraz federal Marshall i mam prawo zbadać wszelkie paranormalne zbrodnie, które uznam za stosowne. – Czy odmawiasz bezpośredniego rozkazu, – jego głos był teraz cichy. Nie gorąco – pusty i to powinno mnie przestraszyć bardziej, ale nie bałam się Dolpha. Nigdy się go nie bałam. – Jeśli uważam, że twój bezpośredni rozkaz zagraża niniejszemu postępowaniu, wtedy tak. Zrobił jeden krok w moim kierunku. Wznosił się teraz nade mną, ale byłam przyzwyczajona, że wiele osób górowało nade mną. – Nigdy nie kwestionuj mojego profesjonalizmu ponownie Anito, nigdy. – Gdy będziesz zachowywał się jak zawodowiec, nie będę. Jego ręce zaciskały się i rozluźniały po jego bokach. – Chcesz zobaczyć dlaczego nie chcę go na tym miejscu zbrodni? Chcesz to zobaczyć? – Tak – powiedziałam – Chcę to zobaczyć. Złapał mnie z ramię. Nie wiem czy Dolph kiedykolwiek dotknął mnie wcześniej. To zaskoczyło mnie, na wpół maszerowaliśmy, na wpół ciągnął mnie w poprzek kuchni do jadalni, do drzwi zanim odzyskałam czucie. Spojrzałam za siebie i potrząsnęłam głową do Jasona.

Jemu prawdopodobnie się to nie podobało, ale oparł się wygodnie o szafki. Zauważyłam zszokowaną twarz Merlioniego zanim weszliśmy do jadalni. Wciągnął mnie na schody, a gdy się potknęłam, nie dał mi czasu by stanąć, dosłownie wciągnął mnie na górę. Drzwi otworzyły się za nami i usłyszałam człowieka który krzyknął.– Poruczniku! Pomyślałam, że rozpoznaje głos, ale nie miałam pewności i nie było czasu patrzeć, byłam zbyt zajęta tym, aby dywan na schodach nie parzył moich stóp. Nie mogłam zapanować nad swoim stopami, na tyle by ustać wystarczająco długo w butach na obcasach. Nastąpił pełnoobjawowy wybuch bólu głowy za moim okiem, i świat stał się drżącą rzeczą. Odnalazłam swój głos. – Dolph, Dolph do cholery. Otworzył drzwi i szarpnął mnie na nogi. Zadrżałam, gdy świat stał się potokiem ciemnych barw. Trzymał po jednej ręce na obu moich ramionach, i tylko jego uścisk trzymał mnie na nogach. Moja widoczność powracała kawałek po kawałku, tak jakby miejsce zbrodni było czymś w rodzaju wideo puzzli. Łóżko znajdowało się naprzeciwko odległej ściany. Dostrzegłam białe poduszki, naprzeciw lawendowej ściany, a potem głowę kobiety i któreś z jej ramion. To nie wyglądało prawdziwie, jak gdyby ktoś podparł fałszywą głowę poduszką. Od kości obojczykowych w dół znajdowała się tylko czerwona ruina. Nie miałam na myśli ciała. To było tak jakby ktoś zanurzył łóżko w ciemnej cieczy. Krew nie była czerwona, była czarna. Sztuczka światła, albo to nie była tylko krew. Wtedy uderzył mnie zapach mięsa. Wszystko pachniało jak hamburger. Widziałam stos pościeli, czarnej i czerwonej, przemoczonej, nasiąkniętej w rozlewie krwi. Rozlew krwi, nie tylko krew, rozlew krwi. Spojrzałam znów na głowę kobiety, nie chciałam, albo nie mogłam się powstrzymać. Spojrzałam i wreszcie mogłam to zobaczyć. To było wszystko, co z niej pozostało. Wszystko, co pozostało z dorosłej kobiety. To było tak, jakby wybuchła z głową na poduszce, a jej ciało było… wszędzie. Poczułam krzyk budujący się w moim gardle i wiedziałam, że nie mogłam tego zrobić. Musiałam być silniejsza niż to, lepsza niż to. Przełknęłam krzyk, a mój żołądek chciał podejść mi do gardła. Przełknęłam również i to i starałam się pomyśleć. – Co o tym sądzisz? – Powiedział Dolph i popchnął mnie, w pułapce jego wielkimi rękami, do łóżka. – Wystarczająco ładne? Ponieważ jeden z twoich znajomych to zrobił – przycisnął mnie zbyt blisko łóżka, a moje nogi wcisnął w nasączoną krwią pościel. Krew była chłodna w dotyku co pomogło, powstrzymać moją bestie przed ujawnieniem się w moim ciele. Co dobrego było we krwi, jeśli nie była gorąca i świeża? – Dolph, przestań– powiedziałam to i mój głos nie brzmiał jak ja. – Poruczniku – głos dobiegł z otwartych drzwi.

Dolph odwrócił się ze mną wciąż pochwyconą w jego rękach. Detektyw Clive Perry stał w drzwiach. Był szczupłym Afro-amerykanem, ubranym konserwatywnie, skromnie, ale dobrze ubranym. Był mężczyzną o najbardziej łagodnym głosie jakiego spotkałam, i najbardziej łagodnym głosie wśród policjantów. – Co tam, Perry? Perry wziął głęboki oddech, który podniósł jego ramiona i klatkę piersiową w górę i w dół. – Poruczniku sądzę, że panna Blake zobaczyła już wystarczająco wiele z miejsca zbrodni. Dolph potrząsnął mną tak, że zagrzechotałam głową i mój żołądek się wzburzył. – Nie, jeszcze nie. – Szarpnął mnie twarzą z powrotem do pomieszczenia. Zaciągnął mnie do zagłówka, który był pomalowany na lawendowy kolor, tak podobny do koloru ściany, że nie widziałam go. Pchnął mnie do przodu tak, że moja twarz znalazła się parę centymetrów od niego. Były tam świeże znaki pazurów, tak jak blizny w drewnie i farbie. – Jak myślisz co to było Anito? – Szarpał mną dopóki nie byłam skierowana do niego, jego wielkie ręce nadal były owinięte wokół moich ramion. – Dolph przestań – mój głos wciąż brzmiał jak nie mój. Nikt inny nie mógł mi tego zrobić. Powinnam teraz walczyć, albo być przerażoną, albo wkurzoną. Wciąż nie robiłam żadnej z tych rzeczy. – Co o tym myślisz? – I trochę mną potrząsnął. Moja głowa zamieniła się w grzechotkę, mój wizja się rozlała. – Poruczniku Storr, muszę nalegać abyś pozwolił pannie Blake odejść – detektyw Perry stał za nim tak, że mogłam zobaczyć jego twarz. Dolph odwrócił się do niego i myślę, że tylko fakt, że miał zajęte ręce, powstrzymał go od chwycenia Perry’ego. – Ona wie. Ona wie, co to zrobiło, ponieważ zna każdego pierdolonego potwora w tym mieście. – Pozwól jej odejść, poruczniku, proszę. Zamknęłam oczy co rozwiązało sprawę zawrotów głowy. Jego ręce na moich ramionach, dawały mi znać, gdzie było moje ciało. Wcisnęłam ostry obcas swojego buta w jego podbicie. Wzdrygnął się, a jego ręce się poluzowały. Otworzyłam oczy i zrobiłam to do czego zostałam przeszkolona. Wsunęłam moje ramiona pomiędzy jego i pociągnęłam go na zewnątrz w dół. To złamało jego kontrole nade mną, tak że przyciągnęłam do siebie prawą rękę i uderzyłam go krótkim ciosem23 w jelita. Gdyby był niższy, spróbowałabym w splot słoneczny, ale kąt był zły, więc uderzyłam w to czego mogłam dosięgnąć. Powietrze wyszło z niego chrząknięciem, a on zgiął się wpół z rękami na brzuchu. Ja wciąż nie pogodziłam się z tym, że jestem silniejsza od ludzi. Po drugie miałam nadzieje, że 23

Uppercut – cios skierowany w górę http://img.tfd.com/wn/9B/607CF-uppercut.gif

nie sprawiłam mu bólu w większym stopniu niż zamierzałam, potem cofnęłam się z dala od niego. Świat drżał, jakbym patrzyła na wszystko przez pofalowane szkło. Kontynuowałam cofanie się i moje pięty uderzyły w coś śliskiego, gęstszego niż krew i upadłam. Wylądowałam mocno na pupie i krew chlapnęła w górę. To przesiąkło przez moją spódnicę do kolan i walczyłam, by ustrzec się przed przemoczeniem majtek. Krew była chłodna w dotyku, a następnie moje kolano usmarowało się czymś, co nie było krwią. Krzyknęłam i zerwałam się na nogi. Jeśli Perry nie złapałby mnie, upadłabym ponownie. Ale zmierzał zbyt wolno do drzwi. Nie chciałam wymiotować tutaj. Odsunęłam się od niego i pół zataczając, pół biegnąc dotarłam do drzwi. Kiedy trafiłam na korytarz, upadłam na czworaka i rzuciłam się na blady dywan. Moja głowa ryczała z bólu, a mój wzrok eksplodował gwiazdami i białym, białym światłem. Podczołgałam się w kierunku szczytu schodów, nie wiedząc co zamierzałam zrobić. Na podłodze pojawił się ślad mojego ciała i wtedy nadeszło nic, szara miękka nicość, świat stał się czarny, a głowa nie bolała.

Rozdział 21 Płytka naprzeciw mojego policzka była taka dobra, taka chłodna. Ktoś poruszał się wokół. Myślałam o otwarciu oczy, ale wydawało się to zbyt wielkim wysiłkiem. Ktoś umieścił chłodną tkaninę na mojej szyi. Sprawiło to, że zadrżałam i otworzyłam oczy. Mój wzrok był przez sekundę nieostry, a następnie dostrzegłam, że kolana obok mojej twarzy, nosiły pończochy i spódnicę. Wiedziałam, że nie był to żaden z mężczyzn, chyba że mają oni hobby o którym nie wiedziałam. – Anita, to ja, Tammy, jak się czujesz? Przewróciłam oczami, ale część moich własnych włosów zawadzała i nie widziałam aż tak daleko. Spróbowałam powiedzieć „pomóż mi usiąść”, ale to nie wyszło. Spróbowałam jeszcze raz i ona musiała nachylić się, aby mnie usłyszeć. Odsunęła kosmyk swoich brązowych włosów za ucho, jakby to miało pomóc jej usłyszeć mnie lepiej. – Pomóż mi – przełknęłam – usiąść. – Włożyła rękę pod moje ramiona i podniosła. Detektyw Tammy Reynolds miała 5.1024 stóp wzrostu i ćwiczyła wystarczająco dużo, aby powstrzymać pozostałych – czytaj męskich – gliniarzy od denerwowania jej. Nie miała ze mną zbyt wiele problemu, moje plecy oparły się o ławkę. Przebywanie tam było moją pracą i to sprawiało trochę więcej kłopotów. Podparłam się na jednym ramieniu i oparłam się o ławkę. Ona podniosła szmatkę z krawędzi zlewu, gdzie ją położyła i umieściła ją na moim czole. Szmatka była zimna i szarpnęłam się od niej. Było mi zimno, to był nowy objaw. Pomyślałam o czymś.

24

177,8 cm

– Co miało na celu – odkaszlnęłam, by przeczyścić gardło – położenie na mnie szmaty? – Tak, to mi pomaga gdy jestem chora. – Zimna szmata nie wydaje mi się pomagać – nie powiedziałam jej, że to prawdopodobnie najgorsza rzecz jaką mogła zrobić. Odkąd odziedziczyłam bestię Richarda zimno nie pomaga mi gdy jestem chora. Teraz uzdrawiałam się jak likantrop, oznaczało to, że moja temperatura podskakiwała w górę, gdy byłam chora, aż moje ciało się gotowało. Chcący dobrze lekarz prawie mnie zabił lodową kąpielą uważał, że mam niebezpiecznie wysoką gorączkę. Zaczynałam się trząść. Ona wstała, opłukała myjkę i rozłożyła ją do wyschnięcia na krawędzi zlewu. – Ja zwymiotowałam na podwórku – powiedziała. Położyła ręce na zlewie, opuściła głowę. Przytuliłam samą siebie, próbując powstrzymać dreszcze, ale to naprawdę nie pomagało. Było mi zimno. Wcześniej dzisiaj nie było mi tak zimno. Był to nowy objaw; dobry czy zły? – To jest złe miejsce – powiedziałam. – Jestem pewna, że nie byłaś jedyną policjantką która zwróciła śniadanie. Tammy spojrzała na mnie przez krawędź spływających włosów. Musiała ścinać włosy tuż nad kołnierzem podobnie jak męscy policjanci, ale zapuszczała je tak długie jak mogła. – Być może, ale jestem jedyną która zemdlała. – Poza mną – powiedziałam. – Tak, ty i ja, jedyne kobiety na miejscu zbrodni – jej głos brzmiał na tak zmęczony. Tammy i ja nie byłyśmy w istocie przyjaciółkami. Ona była Wyznawczynią Drogi, chrześcijańską wersją czarownic. Większość zwolenników Drogi była fanatykami, bardziej chrześcijańscy, niż prawicowcy, jak gdyby musieli udowadniać, że naprawdę zasługują na zbawienie. Tammy nie złagodniała odkąd randkowała z Larrym Kirklandem, moim kolegą animatorem. Ale to był pierwszy raz, kiedy zdałam sobie sprawę, jak znaczną cześć z tej jasnej i błyszczącej zewnętrznej strony została zatarta. Praca w policji pożre cię, a później wypluje. Jako kobiety musimy być twardsze, tylko po to by być akceptowane. Dzisiejszy dzień nie pomógł żadnej z nas. – To nie twoja wina – dreszcze zaczęły być trochę gorsze. – Nie, to wina mojego cholernego lekarza. Spojrzałam na nią – Słucham? – Dał mi receptę na tabletki antykoncepcyjne, następnie przepisał antybiotyk i nie ostrzegł mnie, że gdy biorę antybiotyk, pigułka nie będzie działać.

Moje oczy otwarły się szeroko – Przepraszam, ty mówisz… – To, że jestem w ciąży, tak. Wiem, zaskoczenie pojawiło się na mojej twarzy, nie mogłam tego powstrzymać. – Czy Larry wie? – Skinęła głową. – Tak. – Co… – próbowałam wymyślić coś dobrego do powiedzenia i zrezygnowałam. – Co zamierzasz zrobić? – Ożenić się, do cholery. Coś musiało pokazać się na mojej twarzy, bo uklękła przy mnie. – Kocham Larrego, ale nie planowaliśmy ślubu, a już na pewno nie dziecka. Czy wiesz jak ciężko jest iść do przodu kobiecie w tej pracy? Oczywiście, że wiesz. Wybacz. – Nie – powiedziałam – to nie to samo co u mnie. Praca w policji nie jest całą moją karierą. Dreszcze zaczęły się na nowo; żadna ilość zdziwienia nie mogła utrzymać mnie ciepłą. Zdjęła własną marynarkę odsłaniając broń w przedniej kaburze. Owinęła kurtkę wokół mnie. Nie kłóciłam się, ale chwyciłam ją przy moich rękach. – Drżysz z powodu ciąży? – Zapytała. – Niektórzy mówią, że jesteś chora, jesteś? Zajęło mi to sekundę czy dwie, raczej głupkowatego mrugania, zanim zrozumiałam, co powiedziała. – Czy ty właśnie powiedziałaś „ciąża”? Zrobiła głupią minę. – Anita, proszę. Nie powiedziałam nikomu, ale oni przypuszczają. Zwymiotowałam na miejscu zbrodni, nigdy tego nie zrobiłam. Nie zemdlałam z zimna jak ty, ale byłam blisko. Perry pomógł mi wyjść na podwórze, więc mogę być chora. To nie zajmie im dużo czasu by zrozumieć. – To nie jest pierwsze miejsce zbrodni, na którym zwymiotowałam, nawet nie czwarte – powiedziałam. – Nie zdarzyło mi się to już od jakiegoś czasu, ale na pewno zdarzyło mi się to wcześniej. Na pewno opowiedzieli ci historie o mnie wymiotującej na ciało. Zerbrowski uwielbia to. – Oczywiście, ale myślałam, że przesadził. Wiesz jaki Zerbrowski jest. – On nie przesadził. Możesz kłamać jeśli chcesz, ale jeśli nie planujesz tego przerwać, to wszyscy odkryją prędzej czy później. – Nie jestem w ciąży – powiedziałam, choć miałam z mówieniem drobne kłopoty, ponieważ drżałam tak mocno, że trudno było mi mówić. – Jestem chora. – Marźniesz Anito, nie masz gorączki.

Jak mogłam wytłumaczyć jej, że to była zła reakcja na wampirze ugryzienie i fakt, że dzieliłam bestię Richarda. Dziwna metafizyka nie była łatwa do wyjaśnienia. Ciąża była oczywista i prosta w porównaniu do tego. Złapała mnie za ramiona, trochę tak jak Dolph. – Jestem w trzecim miesiącu ciąży. Jak długo ty jesteś? Proszę powiedz mi, powiedz mi, nie jestem głupia. Powiedz mi, że nie zrujnowałam sobie życia przez nieczytanie drobnego druczku na butelce leku. Drżałam tak mocno, że trudno mi było rozmawiać, ale udało mi się wydobyć. – NieJestem-W-Ciąży. Stanęła i odwróciła się plecami – Niech cię cholera za nie dzielenie się. Próbowałam coś powiedzieć, nie byłam nawet pewna co, ale odeszła zostawiając otwarte drzwi za sobą. Nie byłam przekonana, czy zostanie samą było dobrą rzeczą, dreszcze były coraz gorsze, jak gdybym miała zamarznąć od środka. Larry Kirkland znalazł się poza szkoleniem na federal Marshall. Nie miał jeszcze czterech lat doświadczenia jako wampirzy egzekutor, więc nie mógł nabyć tego statusu. Zastanawiałam się, czy ciąża uczyni przebywanie z dala od Tammy trudniejszym, a może łatwiejszym. Do diabła z tym, w każdym razie. Perry przyprowadził Jasona do mnie. Dotknął mnie.– Boże, jesteś chłodna – wziął mnie w ramiona jakbym nic nie ważyła. – Zabieram ją do domu. – Damy ci eskortę przez prasę – powiedział Perry. Jason się nie kłócił. Zniósł mnie na dół po schodach. Czekaliśmy kilka minut, zanim Perry zgromadził dość ciepłych ciał jako żywą rękawice, próbując w ten sposób zachować prasę z daleka. Otworzyły się drzwi, światło słoneczne uderzyło w oczy i ból głowy powrócił z wrzaskiem do życia. Zanurzyłam swoja twarz w klatce piersiowej Jasona. Jason zdawał się wiedzieć co się stało, bo podniósł krawędź kurtki Tammy zakrywając moje oczy. – Jesteście gotowi? – Głos Perry’ego. – Zróbmy to – powiedział Jason. Normalnie byłabym upokorzona będąc wyprowadzaną z miejsca zbrodni jak więdnący kwiat, ale zbyt mocno pracowałam nad tym, by utrzymać drżenie pod kontrolą. Wymagało to całej mojej koncentracji, by nie trząść się. Co do cholery było ze mną nie tak? Byliśmy na zewnątrz i poruszaliśmy się w dobrym tempie. Mogłam ocenić jak blisko byliśmy od prasy, bo coraz głośniej krzyczeli „Co się stało z panią Blake?”, „ Co się jej stało?”, „Kim jesteś?”, „Gdzie ją zabierasz?”. Było coraz więcej pytań, więcej pytań, one wszystkie stapiały się w hałas jak ocean przy brzegu. Tłum wzrósł wokół nas. Był moment, w którym poczułam jak zamyka się jak pięść wokół nas, ale głos Merlioniego podniósł się do krzyku.

– Cofnąć się, cofnąć się teraz, albo oczyścimy ten obszar. Jason umiejscowił mnie wewnątrz Jeepa, opierając ramię na mnie, by mógł zapiąć pasy. Płaszcz był obecnie na mojej twarzy i czułam się dziwnie klaustrofobicznie. – Zamknij oczy – powiedział. Już zrobiłam o co poprosił, ale nie powiedziałam niczego. Kurtka odsunęła się i poczułam jasne słońce na moich powiekach. Czułam jak okulary ześlizgują się na moje oczy i otworzyłam je ostrożnie. Lepiej. Była tam linia detektywów i mundurowych przed Jeepem, trzymając sforę dziennikarzy z tyłu, abyśmy mogli uciec. Każda kamera została skierowana w naszą stronę. Bóg jeden wie, jakie podpisy będę czytać kiedy z tym skończą. Jason odpalił silnik i wycofał się z piskiem opon. Był w dole ulicy, gdy mogłam powiedzieć. – Dostaniesz mandat. – Zadzwoniłem do Micaha. Czeka. Ty i Nathaniel możecie dzielić wannę. Udało mi się wydobyć – Co? – Nie wiem dokładnie co się stało, ale zachowujesz się jak poważnie ranny zmiennokształtny. Jakby twoje ciało próbowało uleczyć kilka poważnych ran. – Ja – szczękałam zębami tak mocno, że nie mogłam dokończyć – nie… – przestałam starać się o wypowiedzenie zdania i zdecydowałam się na, – Nie ranna. – Wiem, że nie jesteś ranna tak bardzo. Ale nawet jeśli to byłoby ugryzienie wampira, byłabyś ciepła w dotyku, gorąca, gotowałabyś się od uzdrawiania. Nie powinnaś czuć zimna. W moich uszach zaczęło dzwonić. Brzmiało to jakby, ktoś walił w kółko w gong. Dzwonienie zagłuszało głos Jasona, dźwięk silnika, a na koniec wszystko. Zemdlałam po raz drugi w czasie krótszym niż dwie godziny. To nie był jak się okazuje jeden z moich lepszych dni.

Rozdział 22 Płynęłam w wodzie, ciepłej, ciepłej wodzie. Ramiona trzymały mnie na miejscu, ocierające się ciała naprzeciw mojego w wodzie. Otworzyłam oczy na migotanie światła świec. Byłam z powrotem w Cyrku Potępieńców? Dwie rzeczy pozwoliły mi poznać gdzie byłam: blade płytki błyszczały na krawędzi wanny, a ramiona okręcone wokół moich ramion przyciągnęły mnie bliżej. W tym momencie moje plecy zadomowiły się przed nim, wiedziałam, że to Micah. Wiedziałam, że krzywizna ramienia, taka jak moje ciało, wydawała się przesuwać w każdej linii i wypełniać puste miejsca jego ciała. Jego opalone ramię było delikatne jak na

mężczyznę, ale kiedy przytulił mnie do siebie mięśnie przesunęły się pod skórą. Wiedziałam jak wiele siły było w jego szczupłej sylwetce. On był podobny do mnie, o wiele więcej niż na pierwszy rzut oka. – Jak się czujesz? – Zapytał głos tak blisko mojego ucha, że szept wydawał się głośny. Mój głos był odległy i pusty tak jak czułam się przez cały dzień – Lepiej. – Przynajmniej jesteś cieplejsza – powiedział – Jason powiedział, że miałaś nudności i zawroty głowy. Przeszły? Myślałam o tym starając się by moje ciało nie czuło tylko pocieszającego ciepła i bliskości – Tak czuję się lepiej. Co do cholery jest ze mną? Odwrócił mnie w ramionach tak, że trzymał mnie na sobie i mogliśmy patrzeć sobie w oczy. Uśmiechnął się do mnie. Opalenizna zaczęła trochę znikać, ale wciąż był ciemny, a ciemność oprawiała jego najbardziej zadziwiającą cechę. Jego oczy były oczami kota. Na początku myślałam, że są żółto–zielone, ale one były żółte lub zielone, lub kombinacją obu, w zależności od jego nastroju, światła, koloru koszuli którą nosił. Jego źrenice rozprzestrzeniły się jak czarne baseny, a cienka linia koloru która otaczała je była prawdziwie blado zielona. Ludzkie oczy nie były bardzo zielone, nie naprawdę. Szaro-zielone rzadko. Ale oczy Micah były. Te oczy osadzały się w twarzy która była piękna w takie sposób w jaki piękna jest twarz kobiety. Delikatna. Linia szczęki, podbródka były męskie, ale tak delikatne. Jego usta były szerokie, z grubszą dolną wargą, dając mu stale nadąsany wyraz twarzy. Chciałam poczuć jego usta na moich, muśnięcie jego skóry na moich rękach. On wpływał tak na mnie od niemal pierwszej chwili, zobaczyłam go jak brakujący element w sobie, że muszę wprowadzić go tak blisko mojego ciała, jak mogłam, tak jak gdybyśmy łączyli się razem w przyszłości. Nie sprzeczał się gdy doprowadziłam do pocałunku. Nie powiedział, że jestem ranna i potrzebuje wypoczynku. On po prostu pochylił się i przycisnął usta naprzeciw moim. Całowanie go było jak oddychanie, automatyczne, coś co ciało robi by nie umrzeć. Nie było żadnej myśli do tej że chciałam dotknąć Micaha, żadnego ględzącego niezdecydowania, jak z każdym innym mężczyzną w moim życiu. Był moim Nimir-Raj, a od momentu gdy byliśmy razem, to było głębsze od małżeństwa, bardziej trwałe niż jakiekolwiek słowa lub co może związać papier. Moje ręce ślizgały się po jego plecach, ramionach, śliska wilgoć na skórze, a nasze bestie wzrosły. Jego energia była jak gorący oddech na mojej skórze, mieniąc się wszędzie gdzie się dotknęliśmy. Moja bestia wstała z głębi mojego ciała, i czułam jak bestia Micacha to echo mojej. Poruszały się w naszych dwóch ciałach, jak dwa oddzielne pływające kształty, wyżej i wyżej i tylko nasza skóra, trzymała je z dala od siebie. Potem było tak jakby skóra nie wystarczyła by mieć je w środku, a nasze bestie przepłynęły przez każdego z nas. To

pochyliło moje plecy i przeniosło głos Micah w coś w pobliżu krzyku. Nasze bestie wiły się pomiędzy naszymi ciałami, energia przeplatała się więcej niż między naszymi organizmami. Tkała się i tańczyła jak jakaś niewidzialna lina, tworząc węzły, wiążąc, ślizgając się i wychodząc z nas do czasu aż wbiłam swoje paznokcie w ciało Micaha i umieściłam swoje zęby w ramieniu Richarda. Nie wiem czy to ból czy przyjemność bestii, a może wszystko razem. Nagle zrozumiałam dlaczego byłam chora cały dzień. Czułam jak długi przewód metafizyczny łączy mnie z Jean-Claudem, widziałam go w swoim łóżku w Cyrku Potępieńców z Asherem obok niego. Cień siedział na nagiej klatce piersiowej Jean-Claude, ponury kształt. Im dłużej na to patrzyłam tym bardziej się to stabilizowało do czasu gdy nie obróciło zniekształconej twarzy do mnie warcząc i pokazując mi oczy płonące ciemnym miodem. Spojrzałam na głodny cień mocy Belle Morte, która próbowała wypić z Jean-Claude życie przez cały dzień. Ale system bezpieczeństwa Mistrza Miasta kopnął w ludzkiego sługę i prawdopodobnie jego zwierzę do wzywania. Richard nie chciał nam pomóc bezpośrednio, ale prawdopodobnie płacił dzisiaj za to cenę. Rzecz syknęła na mnie jak jakiś wielki demoniczny kot i zdecydowałam traktować to jak jedno z nich. Rzuciłam bestii wzdłuż linii metafizyczny przewód. To czego nie zaplanowałam to, że bestia Micaha pójdzie za moją, kiedy zaatakowaliśmy razem, rozdzierając tę rzecz do zadymionych łachmanów. To uciekło przez ścianę. Zastanawiałam się gdzie się przedostało i myśl wystarczyła. Widziałam to w pokoju gościnnym który przygotowaliśmy dla Musette. Cień usiadł na chwilę na jej klatce piersiowej. Był moment gdy ta pływająca rzecz przeniosła się pod skórę martwego wampira i wszystko ucichło. Głos Angelita – Pani, jesteś tam? Wtedy byłam z powrotem w ciepłej wodzie w ramionach Micah – Co to było – zapytał głosem miękkim, zduszonym. – Mroczna rzecz, kawałek mocy Belle Morte, który dała Musette. – To jakby próbowało odżywiać się Jean-Claude’m ale nie mogło. – Jestem jego ludzką służebnicą Micah. Myślę że Musette próbowała ukraść wytrzymałość Jean-Claude, ale atak odbił się ode mnie. Wysysała mnie cały dzień. – Czy Jean-Claude zrobił coś by temu zapobiec? – Zapytał. – Nie, on jest martwy dla świata. To tylko sposób w jaki ten system jest skonfigurowany. Gdyby mogła wykończyć Jean-Claude, w takim razie mogłaby wziąć energie wszystkich jego wampirów związanych z nim krwią. – Zamiast tego karmiła się od ciebie. – Tak i prawdopodobnie od Richarda. Założę się, że poszedł dzisiaj chory do szkoły.

Micah trzymał mnie blisko niego – Jak zapobiec powtórzeniu tego? Poklepałam go po ramieniu – To jedna z rzeczy którą lubię w tobie najbardziej. Większość ludzi spędziłaby mnóstwo czasu zastanawiając się co mogłoby się stać, jak mogło to się stać, ty idziesz prosto w praktycyzm. – Musimy coś zrobić zanim to przeskoczy z powrotem przez ścianę. – Mój telefon komórkowy jest gdzieś tutaj? – W stosie z ubraniami – powiedział. – Czy możesz go dosięgnąć? Wyciągnął jedno długie ramię. Jego ramię było dłuższe niż wyglądało. Użył ręki aby przenieść telefon wystarczająco blisko by go podnieść. Podał mi go bez żadnego pytania. Micah nie pozwoli by marnować czas na wyjaśnianie mu. Zadzwoniłam do Cyrku Potępieńców na numer specjalny, jakiego nie było w książce telefonicznej. Ernie, który był ludzkim chłopcem na posyłki Jean-Claude, a czasem przystawką odpowiedział na pytanie czy Bobby Lee wciąż tam jest. Gdy mu go opisałam odpowiedział – Tak, nie można się go pozbyć. Wydaje się, że sądzi że on tu rządzi. Od jakiegoś czasu pracował też dla mnie. Bobby Lee wszedł na linię – Anita, co się dzieje? – Poproś Erniego, aby znalazł kilka krzyży i umieścił je na drzwiach pokoi gościnnych. – Czy mogę zapytać dlaczego? – Aby powstrzymać złe wampiry od jakichkolwiek bardziej metafizycznych sztuczek dzisiaj. – To mi nie wyjaśnia absolutnie niczego. – Po prostu to zrób. – Nie należy umieścić krzyże na trumnach, aby powstrzymać wampiry od korzystania z mocz? – Jest tylko jedno wyjście z każdego pokoju, to jak większa trumna. Zaufaj mi, to zadziała. – Ty jesteś szefem, przynajmniej do czasu gdy Raphael powie inaczej – zapytał Ernie o krzyże. Słyszałam głos Erniego w protestującym tonie ale nie w słowach. Bobbie Lee wrócił na linię – On obawia się, że krzyże na widoku, na drzwiach przeszkadzać naszym wampirom gdy się obudzą.

– Może, ale martwię się bardziej o to co nasi goście robią teraz. Kiedy zapadnie zmrok, będziemy się martwić. Do tego czasu po prostu to zrób. – Czy kiedykolwiek wytłumaczysz mi dlaczego to robię? – Chcesz wiedzieć, dobrze, nowe wampiry używają sztuczek aby wyssać energię z Jean-Claude i przez niego ze mnie. Czuję się jak gówno przez cały dzień. – Wiesz, lubię cię Anita. Tłumaczysz rzeczy o które pytam. Prawie nigdy nie rozumiem co do cholery mówisz, ale mówisz do mnie jakby to było wystarczająco jasne aby zrozumieć i jakbym miał wystarczającą wiedzę na temat magii by śledzić wszystkie słowa. – Zawieś je teraz Bobby Lee. – Tak proszę pani. Oddałam telefon Micahowi aby mógł umieścić go w pobliżu sterty ubrań, ja nie miałam szansy na osiągnięcie tego bez chlapania wodą wszędzie. Oparłam się plecami o Micaha, a on zapadł się w wodę głębiej, tak, że nawet koniuszek podbródka był zanurzony. Chciałam utonąć przed jego ciałem, być trzymaną i zdrzemnąć się. Teraz gdy cień był wyłączony z Jean-Claude byłam zmęczona. To było prawie tak jak gdybym miała zgodę na sen. Ale był jeszcze inny kryzys o którym trzeba porozmawiać – Jason powiedział, że Nathaniel załamał się w pracy ostatniej nocy. – Jest schowany w swoim pokoju, wciśnięty między Zane i Cherry. Dobrze z nim – Micah pocałował bok mojej głowy. – Czy to prawda, że upadł, ponieważ was dwoje nie mogą karmić mojego ardeur dwa razy dziennie? Micah wciąż był wokół mnie, ale jego milczenie powiedziało wszystko. – Wiedziałeś, że dwóch z was nie może mnie utrzymać? – Żywisz się też od Jean-Claude – powiedział. – Dobrze, czy wiedziałeś że troje z was nie mogą mnie utrzymać? – Jean-Claude powtarza, że apetyt powinien opaść wkrótce. – Nasza trójka mogłaby cię karmić gdyby trzeba było raz dziennie. Dwa razy jest trudniej. – Dlaczego mi nie powiedziałeś? – Zapytałam. Przytulił mnie i pozwoliłam mu na to chociaż nie byłam zadowolona. – Ponieważ wiem, jak trudno jest ci brać nowe osoby do łóżka. Mam nadzieje, że to się nie stanie.

To mi przypomniało – W pewnym sensie tak. – Tak co? – Zapytał. – Wzięłam kogoś do łóżka – czułam, że powinnam wić się ze wstydu, ale moja umiejętność wstydzenia się nie była taka jak kiedyś. – Kogo? – Zapytał miękkim głosem. – Ashera. – Ty i Jean-Claude – zrobił z tego bardziej stwierdzenie niż pytanie. – Tak. Przytulił mnie naprzeciw siebie – Dlaczego teraz? Powiedziałam mu moje racje. – Zamierzasz uczynić tę wampiry bardzo nieszczęśliwe dziś wieczorem. – Mam nadzieje – odwróciłam się, aby widzieć jego twarz. Spojrzał spokojnie przy świecach – Nie martwi cię Asher? Wydawało się, że myśli o tym sekundę lub dwie – Tak i nie. – Wyjaśnij tak – powiedziałam. – Podczas gdy musisz żywić ardeur masz dostatek czasu aby ich obejść. Trochę mnie martwi co się stanie gdy masz łańcuch ludzi, teraz ardeur rośnie to odchodzi. Będziesz mieć paru nieszczęśliwych ludzi gdy dostaniesz ich zbyt wielu. Zmarszczyłam brwi – Nie myślałam o tym. Nigdy nie miałam stosunku seksualnego z kimkolwiek, oprócz ciebie i Jean-Claude. – Powiem to co Jean-Claude gdyby tutaj był: ma petite dzielisz włos na czworo. – Dobrze, dobrze nie mam w planach wykopania Nathaniela z łóżka tylko dlatego, że ardeur jest spokojne. – Nie, ale jesteś w stanie go dotknąć w sposób jakiego oczekuje? Obróciłam się więc nie musiałam spotkać tych uczciwych jego oczu – Nie wiem, to prawda, nie wiem. – A Asher? – Wszystko po kolei z nim, okej. – A Richard?

Potrząsnęłam głową w klatkę piersiową Micah – To jest sprawa dyskusyjna, Richard ledwo stoi w odległości 20 metrów ode mnie. – Poważnie mówiąc, gdyby pojawił się już dziś i poprosił o powrót to powiesz nie. To była moja kolej by być cicho w jego ramionach. Myślałam o tym, starałam się myśleć o tym, jasno, zrównoważenie. Sęk w tym, że Richard nie był logiczny. – Nie wiem, ale mam skłonność do nie. – Naprawdę? – Micah mam jeszcze uczucia względem Richarda, ale rzucił mnie. Rzucił mnie, bo czuję się bardziej komfortowo z bestią niż on. Rzucił mnie, bo jestem zbyt krwiożercza dla niego. Rzucił mnie, bo nie jestem osobą którą on chcę bym była. Nigdy nie będę osobą którą on chcę bym była. – Richard nigdy nie będzie osobą którą chce być – Micah powiedział delikatnie. Przytaknęłam, to była prawda. Richard pragnął bardziej niż cokolwiek innego, być człowiekiem. Nie chciał być potworem. Chciał być nauczycielem w gimnazjum, ożenić się z miłą dziewczyną, osiedlić, mieć dwoje dzieci, a może psa. Był nauczycielem ścisłych, ale reszta… Richard jak ja nigdy nie będzie miał normalnego życia. Zaakceptował to, ale wciąż walczył. Walczył by być człowiekiem, walczył by być zwykłym, walczył by mnie nie kochać. – Jeśli Richard wróci do mnie nie będzie to dobre. On wróci, bo nie może pomóc sobie, ale nienawidzi siebie za bardzo by kochać kogoś innego. – To nieproste – powiedział. – Ale prawdziwe – powiedziałam. Micah nie kłócił się ze mną. Nie robił tego gdy wiedział, że się myli, albo gdy wiedział, że miałam racje. Richard by się kłócił. Richard zawsze się kłócił. Richard zdawał się wierzyć, że jeśli będzie udawał, że świat jest ładniejszym miejscem niż był w rzeczywistości to zmieni świat. Nie zmieni. Świat był tym czym był. I żadna złość czy nienawiść, wstręt do siebie lub uparta ślepota tego nie zmieni. Może Richard nauczyłby się akceptować siebie, ale zaczynałam sądzić, że on musi oberwać nauczkę beze mnie w jego życiu. Przytuliłam ramiona Micah wokół mnie jak ciepły płaszcz, ale byłam zmęczona, boleśnie zmęczona. Jeśli Richard zapukałby dzisiaj do drzwi i poprosił o powrót, co bym zrobiła? Prawdę mówiąc, nie wiedziałam. Ale jedno wiedziałam, Richard nie pozwoliłby mi karmić ardeur od niego. On uważał, że to potworne. I nie chciał akcji fizycznej z nikim oprócz Jean-Claude. Nawet jeśli chciałby wrócić, wróciłby o ile pozwoliłby mi karmić ardeur od innych, to nie byłoby rozwiązanie. Czysta praktyczność. Ardeur musiało być karmione. Richard nie będzie go karmić. Richard nie pozwoli go karmić nikomu, ale Jean-Claude sam nie mógł utrzymać mojego apetytu. Kurwa, Micah, Jean-Claude i Nathaniel nie mogli go

utrzymać. Jeśli Richard wróciłby dziś, co by zrobił gdybym zaoferowała mu jedną trzecią łóżka po drugiej stronie Micaha? Richard zgodził się na moje randki w tym samym czasie z Jean-Claudem, ale nie na dzielenie łóżka z nim i Jean-Claudem. Richard będzie próbował wrócić do tego co mieliśmy. Nie mogłam tego zrobić. Co zrobiłabym gdyby Richard zapukał do drzwi teraz? Zaproponowałabym, żeby przyłączył się do nas do wanny, przyglądać się jak jego twarz pokazuje całą krzywdę i wściekłość, przyglądać się jak jeszcze raz wychodzi głośno tupiąc. Co zrobiłabym gdyby Richard chciał wrócić. Jedyne co mogłam zrobić to odpowiedzieć nie. Pytanie brzmiało czy byłam wystarczająco silna by to powiedzieć? Prawdopodobnie nie. Nie tyle się obudziłam, co wyszłam ponad powierzchnię snu wystarczająco by usłyszeć głos Micah. – Co powiedział Gregory? – To, że jego ojciec próbował się z nim skontaktować – powiedział głos Cherry. – Dlaczego to jest złe? – Jego ojciec był ich alfonsem gdy byli dziećmi. – Za każdym razem gdy myślę, że spotkałem najgorszych z ludzi, mylę się – powiedział Micah. Walczyłam aby otworzyć powieki i to tak jakby jedna sztuka ważyła sto funtów25. Zamrugałam i znalazłam Micaha nadal zawiniętego za mną, ale wspartego na łokciu. Cherry stała przy łóżku. Była wysoka szczupła z wcięciem w talii, z blond krótką chłopięcą fryzurą. Nie nosiła na sobie, żadnego makijażu co oznacza, że się spieszyła i faktycznie miała na sobie ubranie, co było niezwykłe dla lampartołaków. Oni zazwyczaj ubierali się jeśli ja nalegałam. Wychodziła na zewnątrz gdy stało się coś nie tak. Ależ oczywiście coś jest nie tak. Walczyłam by się obudzić i powiedzieć coś, ale zajęło to więcej mojego wysiłku niż było wskazane. Mój głos wyszedł gruby – Czy powiedziałaś,” atak Gregory’ego”? Cherry pochyliła się bliżej i zajęło mi prawie wszystko by utrzymać ją w centrum uwagi, ponieważ się przemieszczała– Wiedziałaś, że Gregory i Stephen były wykorzystywane jako dzieci? – Zrobiła z tego pół pytanie. Udało mi się powiedzieć – Tak – skrzywiłam się na nią – Mówisz, że ojciec sprzedawał ich jako dzieci? – Może to sen. Albo to, albo źle zrozumiałam. – Nie wiedziałaś – powiedziała Cherry. Jej twarz była tak poważna. Nagle byłam bardziej rozbudzona – Nie. 25

45,3592 kgp

Zane wszedł przez drzwi sypialni z Nathanielem w ramionach. Zane miał sześć stóp wzrostu, trochę rozciągnięty, trochę też za wąski jak na mój gust, ale odkąd on i Cherry byli parą to nie mój gust się liczył. Jego bardzo krótka fryzura była teraz biało–blond. Był to pierwszy kolor występujący w naturze jaki kiedykolwiek widziałam na jego farbowanych włosach. Nie miałam pojęcia jaki jest jego prawdziwy kolor włosów. Zane prowadził Nathaniela schowanego w jego piersi, jak śpiące dziecko. Kasztanowe włosy Nathaniela prawie do kostek, trzymane kurczowo w jednej ręce przez Zane’a. Gdybyś próbował przenieść Nathaniela, bez kontrolowania całych tych włosów, miałeś skłonność do podróży na nich. Po obu stronach warkocza jego ciało było nagie. – Ma na sobie bieliznę – powiedział Zane – Znamy zasady. Nie śpimy z tobą nago. Podniósł włosy wystarczająco by błysnąć, parą satynowych spodenek do joggingu, które Nathaniel bardzo lubił, nosząc je jako piżamę. Próbowałam podeprzeć się na łokciu, ale wydawało się to zbyt trudne. Ułożyłam się z powrotem leżąc, z obojgiem oczu mocno otwartymi – Co z nim? – Jest dobrze – powiedział Micah. Spojrzałam na niego. Próbowałam uczynić moje spojrzenie sceptycznym, ale poniosłam porażkę, więc musiałam powiedzieć głośno – Wygląda jak w śpiączce. – Powiedz coś do niej ty leniwy kocie – powiedział Zane. Nathaniel odwrócił głowę powoli, niemal boleśnie powoli, ponieważ Zane zaniósł go na inny bok łóżka. Zamrugał na mnie lawendowymi oczami i leniwie się do mnie uśmiechnął. Wyglądał na prawie tak zmęczonego jak ja się czułam. A dlaczego nie. Jak gdyby nie zemdlał z tego samego powodu co ja; ponieważ jakiś wampir zaczął karmić się od niego. Ardeur nie brał krwi ale wciąż był typem wampiryzmu. Micah wypełzną z nakryć błyskając idealnie opaloną linią ciała. Na szczęście trzymał większość swoich aktyw z dala od mojego widoku. Myślę, że byłam zbyt zmęczona by ulec pokusie, ale wiedziałam, że byłam zbyt zmęczona by chcieć się skusić. Wciągnął ubranie tyłem do mnie, ale gdy się odwrócił, ze spodniami bezpiecznie zapiętymi na zamek, wyraz jego twarzy wprost powiedział, że wiedział, że go obserwowałam. Jego ciemne, ciemne włosy, zawinęły się na ramionach. Jednym ruchem głowy, przesunął wszystkie ciężkie włosy na jedną stronę twarzy. Ciemne włosy obramowywały nadzwyczajne oczy, lśniące zielone i żółte w tym samym czasie. – Jeśli nie wyjdziesz z jej linii wzroku będziemy tu cały okropny dzień – powiedział Zane. – Brzmisz na zazdrosnego – zbeształa go Cherry. – Cóż – powiedział – Nie patrzysz na mnie w tej sposób.

– Nie patrzę tak na nikogo – powiedziała Cherry. Zane uśmiechnął się do niej – Wiem. Mieli jeden z tych śmiechów, śmiechów par, gdy wiesz, że jesteś poza żartem. Zane miał racje co do jednego, miałam opóźnienie. Dopiero gdy próbowałam wstać z łóżka zdałam sobie sprawę, że wciąż jestem naga. Tak jakby wiedziałam to, ale w daleki przewiewny sposób. – Potrzebuje ubrań – powiedziałam. Micah wyciągnął koszulkę polo ze wspólnej szuflady, to była jedna z tych którą kupiłam ze względu na niego, głęboki bogaty zielony las. To wydobywało zieleń z jego oczu. Ale koszula pasowała na oboje z nas, ponieważ większość z naszych koszul taka była. Większość naszych luźnych ubrań taka była, tylko ubrania wyjściowe były ściśle jego lub jej. Micah nie musiał się starać by położyć mnie z powrotem na łóżku, jego dotyk na moim ramieniu wystarczył bym przestała próbować usiąść. Nie wydawałam się wystarczająco skoordynowana, by czuwać w łóżku, trzymać prześcieradło ponad piersiami i żuć gumę w tym samym czasie. To było tak, jakby moje ciało jeszcze mnie nie słuchało. – Anita, jeśli nie odpoczniesz nie będziesz mogła zrobić nic dobrego, nikomu. – Gergory to mój lampart, jestem jego Nimir-Ra. Micah pogładził ręką bok mojej twarzy – A jestem jego Nimir-Raj. Wróć do spania. Zajmę się tym, po to mnie zatrudniłaś, prawda? Miałam się do niego uśmiechnąć, ale nie podobało mi się to, że nie będę ratować Gregorego. Musiało się to pokazać na mojej twarzy, bo klęknął przy łóżku biorąc moją rękę w jego – Gregory dostał ataku histerii ponieważ jego ojciec jest w mieście. Mam zamiar iść zobaczyć co on robi, może sprowadzić go z powrotem tutaj, więc jego ojciec nie znajdzie go przez książkę telefoniczną. Miałam kłopot ze skupieniem się na twarzy Micaha. Chciałam wpełznąć do snu, ale to wyssałoby mnie z powrotem – Tak – powiedziałam, głos brzmiał odlegle nawet dla mnie – Sprowadź go tutaj z powrotem. Pocałował mnie delikatnie w czoło z ręką ciągle w jego – Tak zrobię. Śpij teraz, chyba, że masz zamiar zrobić siebie chorą. Chora Nimir-Ra nie może ochronić nikogo. Ponieważ nie mogłam powstrzymać oczu od długich mrugnięć trudno było się sprzeczać. Jego pocałunek w rękę było pierwszą wskazówką, że wstaną. To było długie mrugnięcie. Lóżko poruszyło się i Nathaniel wtulił się we mnie. Jego ramię na moim brzuchu, jedna noga na udzie. To było jedno z jego ulubionych miejsc do spania, ale coś było z tym nie tak – Odzież – powiedziałam i mocniej zmarszczyłam brwi – Nie mogę żywić się Nathanielem ponownie.

Micah pojawił się w moim polu widzenia – Spałaś tylko około dwóch godzin, to dlatego jesteś taka zmęczona. Jeśli karmiłaś ardeur o świcie, masz co najmniej sześć godzin zanim będziesz potrzebować karmić się ponownie. Ostatnie słowa płynęły w ciemności, a że było cicho przez długi czas otworzyłam oczy na pusty pokój. Nathaniel był schowany na mnie, jego twarz ukryta w moim ramieniu. Wtulił się we mnie ciaśniej, zostawiając mi niespełna cal od krawędzi łóżka. Zaczęłam przesuwać się by znaleźć piżamę której nikt mi nie zapewnił, ale opadłam z powrotem w sen. Lampratołaki miały zły wpływ na to jak wygodnie było mi gdy byłam naga.

Rozdział 24 Śniłam. Belle Morte siedziała na swojej komodzie, jej długie czarne włosy opadały falami, świeżo wyszczotkowane lśniące w blasku świec. Miała na sobie suknię w kolorze głębokiego żółtego złota i wiedziałam zanim odwróciła te miodowe oczy, że kolor szaty wydobywał z nich złoto. Jej usta były czerwone i wilgotne jakby ona je właśnie polizała. Wyciągnęła swoją białą rękę w moim kierunku – Chodź ma petite, chodź usiądź ze mną – uśmiechnęła się tymi czerwonym, czerwonymi ustami, a ja nie chciałam nic więcej niż iść do niej, aby wziąć jej wyciągniętą rękę i być trzymaną. I faktycznie rozpoczęłam krok do przodu i stwierdziłam, że miałam suknię podobną do niej. Mogłam poczuć warstwy halek, metal przeszkadzał, zmuszając moją postawę by była absolutnie prosta. Suknia była w kolorze bogatej purpury, kolor który wydobywał biały blask mojej skóry, włosy czarniejsze dla kontrastu, moje własne usta czerwieńsze niż naprawdę były, moje ciemne oczy prawie czarne. Dotknęłam nieznanych ubrań i to pomogło mi myśleć, pomogło mi w wahaniu się. Potrząsnęłam moją głową – Nie – i mój szept rozbrzmiewał dziwnym echem w pokoju. Machnęła na mnie bladą ręką – Jak wolisz ma petite ale zbliżasz się więc mogę wiedzieć lepiej. Potrząsnęłam głową ponownie zmuszając się by dotknąć nieznanej tkaniny sukni – Nie jestem twoją ma petite. – Oczywiście, że jesteś, wszystko co należy do Jean-Claude jest moje. – Nie – powiedziałam. Wydawało się, że powinnam powiedzieć coś więcej, ale nie mogłam myśleć z nią, siedzącą owiniętą blaskiem świec, staromodną miską róż na stole przy łokciu. Róże były jej różą, stworzoną i wyznaczoną dla niej wieki temu. Stanęła w szeleście spódnic, ten szeleszczący dźwięk sprawił przyśpieszenie mojego pulsu i moje ciało zacisnęło się. Biegnij, biegnij, krzyczałam to w swojej głowie, ale moje ciało się nie ruszało.

Szła powoli do mnie, jej piersi były wzgórkiem pod ciasnym ubraniem. Miałam nagły błysk pamięci, jak to było całować wzdłuż jej lśniącej skóry. Wzięłam w dwie garści swoją sługą spódnice, odwróciłam się na moich wysokich obcasach i uciekłam. Pokój zniknął gdy biegłam i to był długi, nieskończenie długi korytarz z którego zbiegłam. Było ciemno, ale ciemnością ze snu, gdzie nawet bez światła można zobaczyć potwory. Chociaż to co czaiło się we wnękach wzdłuż korytarza nie było dokładnie potworami. Pary splecione po obu stronach mnie. Przebłyski ciał bladych i ciemnych, obrazy cielesnych rozkoszy. Nic nie widziałam wyraźnie, nie chciałam. Pobiegłam i starałam się nie widzieć, ale oczywiście nie mogłam nie widzieć wszystkiego. Piersi jak dojrzałe owoce wylewały się ze staroświeckiej sukienki. Pełna spódnica uniosła się by udowodnić, że nie było nic pod spodem, tylko ciało. Facet ze spuszczonymi spodniami wokół jego ud, a kobieta pochylała się nad nim. Krew lśniła na bladym ciele, wampiry podnosiły kły do światła, a ludzie trzymały ich prosząc o więcej. Biegłam szybciej i szybciej zmagając się z ciężkimi spódnicami i ciasnym pionowym gorsetem. Trudno było oddychać, trudno było się poruszać i nie ważne jak szybko uciekałam, drzwi które widziałam na końcu tych wszystkich cielesnych koszmarów, nigdy nie wydawały się bliżej. Nie było nic strasznie przerażającego w tym co działo się w alkowach. Nic czego nie widziałam, albo nie brałam udziału w takiej czy innej formie, ale jakoś wiedziałam, że jeśli przestanę uciekać dostaną mnie. A bardziej niż cokolwiek innego nie chcę by mnie dotykali. Drzwi nagle były przede mną. Chwyciłam za uchwyt, szarpnęłam go i były zablokowane. Oczywiście, że zostały zablokowane. Krzyczałam i wiedziałam, zanim się odwróciłam, że rzeczy w korytarzu nie było nie było już we wnękach. Głos Belle – Przyjdź do mnie z własnej woli ma petite. Oparłam czoło o drzwi, oczy zamknęły się jak gdyby jeśli się nie odwrócę, nie zobaczę ich nie mogli mnie mieć – Przestań mnie tak nazywać. Roześmiała się i to było jak ślizganie seksu po skórze. Śmiech Jean-Claude był niesamowity ale to, to… dźwięk przyprawił mnie o skurcze naprzeciw stwardniałego drewna i metalu drzwi. – Nakarmisz nas ma petite. Twój wybór to tylko sposób w jaki to się stanie. Odwróciłam się powoli jak w koszmarze. Obracasz się, wiedząc że gorący oddech na twojej skórze jest naprawdę potworem. Belle Morte stanęła na środku ogromnej rozbrzmiewającej echem przestrzeni korytarza, a przez wspomnienia Jean-Claude wiedziałam, że to prawdziwe miejsce ten korytarz. Ludzie z zatłoczonych wnęk, po obu jej stronach i za nią, ogromne głodne oczy półnagiego tłumu.

– Ofiaruję ci moją rękę, chodź, weź i to będzie przyjemność o jakiej nie śniłaś. Odrzuć mnie… – skinęła, i jeden nieliczny ruch wydawał się oszukać wszystkich chętny, łypiąc okiem na twarze – Mogę być snem lub koszmarem. Wybór należy do ciebie. Potrząsnęłam głową – Nie dajesz wyborów Belle, nigdy nie dawałaś. – Wtedy twoim wyborem jest… ból. Tłum rzucił się zza niej, powrotem na mnie, a sen runął w gruzy. Mi zostawiło sapanie na zmartwioną twarz Nathaniela – Krzyczałaś w swoim śnie. Miałaś zły sen? – Powiedział. Moje serce biło tak mocno, ledwie mogłam przełknąć z moim tętnem. Udało mi się wydyszeć – O tak. Wtedy poczułam róże grube, ckliwe, staromodne, niemal słodkawe. Głos Belle był echem w mojej głowie – Nakarmisz nas. Ardeur przelewał się przeze mnie, podnosząc ciepło na mojej skórze. Nathaniel szarpnął z powrotem tak jakby płonął, ale wiem, że to nie bolało. Ukląkł w plątaninie prześcieradeł z szeroko otwartymi oczami, małe spodenki satynowe joggingowe napięły się na udach. Nie był jeszcze podekscytowany, a ja chciałam by był. Przetoczyłam się na moją stronę, sięgnęłam po niego, jedną bladą rękę wyciągnęłam – Przyjdź, weź moją rękę – w chwili w której to opuściło moje usta, wróciłam do mojego koszmaru z wyjątkiem tego, że ja grałam Belle. Nathaniel dotarł do mnie by dotknąć mojej ręki, wiedziałam, że gdy to zrobi ardeur rozprzestrzeni się na niego, a ja się pożywię. Nathaniel zemdlał w nocy bo brałam, zbyt dużo od niego, co by się stało gdybym jeszcze raz bym się karmiła w tym czasie? – Stop – powiedziałam i to było prawie twarde. Gdyby to był ktokolwiek inny, nie zatrzymałby się, ale to był Nathaniel i zrobił to co mu kazano. Pozostał na kolanach, te malutkie spodnie rozciągnięte tak mocno przez jego ciało. Pozwolił swoim ręką znów położyć się na kolanach. Był tylko kilka cali ode mnie. Wszystko co musiałam zrobić to zamknąć tę małą odległość. Musiałam wyjść z łóżka by odejść, ale tak silna nie byłam. I nie mogłam oderwać od niego oczu, tak blisko, tak chętnie, w tak młodym wieku. Ta myśl nie była moja. Zmarszczył brwi, a zmieszanie pomogło mi odepchnąć ardeur na wystarczająco długo by usiąść, wystarczająco długo by spojrzeć w lustro na kredensie na odległej ścianie. Chciałam sprawdzić czy moje oczy lśniły miodowo–brązowym ogniem, ale to były moje oczy. Belle nie posiadła mnie jak kiedyś, dawno temu. Ale zrobiła coś co obudziła ardeur przed czasem. Łóżko poruszyło się, a ja odwróciłam głowę, jak drapieżnik nasłuchujący myszy w trawie. Nathaniel był dokładnie tak gdzie go zostawiłam, ale musiał wykonać mały ruch, a jeden mały ruch był wystarczający. Mój puls był w moim gardle, moje ciało spuchnięte z

potrzeby. Potrzeba jak niczego czego kiedykolwiek doświadczyłam. Nie mogłam oddychać przeszłości, nie mogłam poruszać się wokół niego. To tak, jakby trzeba było wziąć mnie do siebie i mnie nie puszczać. To nie było w porządku. To nie byłam ja. Udało mi się potrząsnąć głową by wypuścić wstrzymywany oddech. Drzwi do sypialni się otwarły. To był Jason. Stał w drzwiach zacierając ręce na swoich ramionach. Wciągnął jeansy, ale nie martwił się zamkiem błyskawicznym albo guzikiem. Złapałam przebłysk nowej pary jedwabnej bielizny bladoniebieskiej pasującej do koszuli której już nie nosił – Co tutaj robisz Anita. Twoja moc pełza po mojej skórze. Próbowałam przemawiać do mojego dojrzałego tętna, ale poniosłam niepowodzenie dwa razy zanim udało mi się powiedzieć – Ardeur. Wszedł w głąb pokoju, ciągle zacierając ręce próbując pozbyć się gęsiej skórki – To o godziny za wcześnie. Chciałam mu powiedzieć o śnie, o Belle, ale wszystko na czym mogłam się skoncentrować to wyglądanie jedwabiu przez jego otwarte jeansy. Chciałam pójść do niego, pociągnąć jego opuszczone spodnie do kostek, aby wziąć go w usta… Wizja była tak silna, że musiałam zamknąć oczy by przytulić samą siebie i trzymać się na łóżku. Nie było kolejnego małego ruchu Nathaniela. Leżał na łóżku, jego warkocz był daleko za nim jak u Roszpunki. Jego twarz była spokojna. Pozwoliłby mi robić cokolwiek zechcę, nawet kochać go na śmierć. Wyciągnęłam nogi przed moje ciało, owinęłam ręce wokół siebie tak mocno jak się dało – Wynoś się Nathaniel, wynoś się. Usłyszałam ciche dźwięki, gdy on przechodził przez pokój, a następnie zamknął drzwi – Możesz już teraz spojrzeć, Anita, poszedł. Otworzyłam oczy, a pokój był pusty z wyjątkiem gry światła słonecznego i Jasona strojącego przy łóżku. Jego włosy w świetle były bardzo żółte, kolor masła, jego oczy tak niebieskie. Opuściłam wzrok na linię jego ciała, szerokie ramiona, umięśnione krawędzie ramion, klatkę piersiową z bladymi sutkami. Nie było włosów na jego klatce piersiowej ani na brzuchu. Wielu striptzerów goliło włosy na ciele. Widziałam Jasona nago wystarczająco często, aby wiedzieć, że był w większości ogolony. Po prostu nie zauważyłam jak się golił. On było moim przyjacielem, nawet nago był moim przyjacielem. Nie gapię się na krocze przyjaciela by zobaczyć ile włosów tam ma. Teraz siedząc na łóżku i trzymając się mocno nie czułam się przyjacielska, czułam się oszalała, chciałam rzucić się z łóżka na niego. Chciałam go nagiego. – Czego potrzebujesz? – Zapytał Jason.

Spojrzałam na niego i nie wiem czy płakałam czy się krzyczałam, ale w końcu znalazłam słowa, ochrypłym głosem przeciśniętym obok mojego tętna – Muszę się pożywić. – Wiem – wyglądał tak poważnie – Co jest potrzebne abym zrobić? Chciałam mu powiedzieć, aby też odszedł, ale nie powiedziałam. Micaha nie było. Wampiry nadal były martwe dla świata. Nathaniel wyczerpał limit na dziś. Byli inni poza tym pokojem, ale ani jednego którego chciałabym dotknąć. Nikogo, kto był chociaż moim przyjacielem. Spojrzałam na Jasona. Kwadrat światła słonecznego dostał się na jego pierś, malował złoto i ciepło. – Czego chcesz ode mnie Anito? Mój głos wydobył się prawie szeptem – Nakarm mnie. – Krew, ciało czy seks? – Jego twarz była uważna gdy pytał, uroczysta. Moje ardeur mieszało się zawsze z innymi pragnieniami, ale nie dziś. Obecnie istnieje tylko jedna potrzeba – Seks – to jedno słowo, niskie, miękkie, powstrzymywałam się przed pójściem do niego. Jego poważną minę przedzielił nagły uśmiech – Poświęcę się dla dobra ogółu. Zsunęłam się z łóżka i stanęłam na chwilę przed nim nago. Chciałam biec do niego, aby skoczyć na niego, aby go pieprzyć. Nie było innych słów na to co moje ciało chce. Ale nie chciałam tego robić. Chciałam uniknąć stosunku gdybym tylko mogła. Udawało mi się unikać go z Nathanielm od miesięcy. Na pewno tylko ten jeden raz z Jasonem uda mi się to. Zamknęłam oczy i wzięłam kilka głębokich wdechów, potem runęłam na ziemię na czworaka. Czołgałam się do niego, czując mięśnie w miejscach gdzie nie powinnam ich mieć. Moja bestia zwinęła się przez moje ciało, jak kot na grzbiecie wyciągający się w promieniach słońca. – Nie przejdziesz do narzekań, że jesteś naga przede mną? – Nie – szepnęłam, nie ufając niczemu głośniejszemu. Jego nogi były nagie. Opuściłam twarz do gładkiej skóry na jego nodze liżąc po niej. Jego oddech wyszedł jak dreszcz – Boże. Użyłam rąk aby podczołgać się do jego nóg, szarpiąc jeansy, aż uklękłam u jego stóp. Dałam sobie radę z pociągnięciem jeansów niżej na jego biodrach, niechcący odsłaniając szeroki trójkąt błękitnej jedwabnej bielizny. Moja twarz była prawie na poziomie jego krocza. Widziałam go mocno wciśniętego i jędrnego pod tkaniną. Czubek mu wyprężył się w stosunku do elastycznej bielizny, w pułapce. Chciałam obniżyć tkaninę aby mu pomóc.

Przesunęłam ręce za niego, wciskając palce w jego jeansy. To wyciągnęło niski dźwięk z mojego gardła, ale powstrzymywało mnie od rozerwania jego ubrania. Przyparłam swoją twarz do jego uda, z daleka od jego krocza. Moja kontrola zawisła na szybko strzępiącej się nici. Nauczyłam się dzięki długiej praktyce z Nathanielem, że jedynym sposobem aby ją utrzymać jest wykonywanie wszystkiego bardziej ostrożnie i powoli. Ale nie chciałam być ostrożna, ani nie czułam niczego co było powolne. Chciałam prosić go aby mnie wziął. Cholera, mogłam to zrobić lepiej. Jason gładził moje włosy i ten jeden delikatny dotyk przeniósł moją twarz w tył. Popatrzyłam w górę linii jego ciała na twarz. Było tam spojrzenie na twarzy mężczyzny który jest pewien co za chwilę się wydarzy. Nigdy nie myślałam, że zobaczę to spojrzenie na twarzy Jasona, nie dla mnie. To spojrzenie w wiosennych niebieskich oczach, przyniósł niski dźwięk w gardle. Dotknął mojego policzka – Nie przestawaj – powiedział łagodnym głosem – Nie przestawaj. Opuściłam twarz ku niemu wciąż patrząc w górę. Lizałam go przez jedwab i patrzyłam na jego twarz podczas gdy to robiłam. Lizałam go wzdłuż niego, dopóki nie odrzucił głowy do tyłu, jego oczy się zamknęły. Był taki twardy, taki jędrny pod moimi ustami, pod tkaniną. Zawinęłam moje usta wokół jego główki przez jedwab, przenosząc jedną rękę naokoło niego, aby przytrzymać go, solidny i gruby. Zrobił hałasu w połowie drogi między słowem a krzykiem, jakbym go zaskoczyła. Spojrzał na mnie, a jego oczy były dzikie. Odsunęłam się od niego i jedwab zmienił kolor na ciemny niebieski, gdzie usta go dotknęły. Jego ręce poruszyły się do tyłu jego spodni i to był Jason, który zsunął jedwab i jeansy w dół bioder. Pokazał mi się gdy uklęknął przede mną. Był gładki, główka szeroka i zaokrąglona, pełen gracji, prosty i dobry, biegnący nieznacznie z boku, tak że umościł się w zagłębieniu jego biodra. Wzięłam go w rękę a jego oddech przyśpieszył. Zabrałam go z dala od jego ciała, po prostu na tyle, żeby jego główka mogła rozlać się w moich ustach, tocząc mój język wzdłuż jego pełnego gracji łuku. Wzdrygnął się pod moim dotykiem. Pociągnęłam go bardziej w moje usta, przesuwając rękę w dół do baniek niższych rzeczy. Był gładki, wszędzie mogłam dotknąć ręką lub ustami, nie było nic, oprócz gładkiej doskonałości niego. Był ogolony gładko. Byłam z mężczyznami przyciętymi, trochę ogolonymi, ale nigdy z takim który był perfekcyjnie gładki. Podobało mi się to. To czyniło tak wiele rzeczy łatwiejszych do podejmowania ustach, rolowanie i badanie.

Każdy kontakt, każda pieszczota, każde liźnięcie, wydawało się przynosić nowy hałas, jego skomlenie, miękki płacz, słowa bez tchu. Stało się to grą, by zobaczyć jak wiele dźwięków mogę od niego wyciągnąć. Opuściłam jego spodnie dalej, abym mogła rozłożyć jego nogi, lizać między nimi, wzdłuż tej cienkiej zmarszczki skóry między jądrami a odbytem. Krzyknął i przeniosłam jego ciało, jedno liźnięcie jedno ukąszenie. Wzięłam go do moich ust ponownie tak jak mogłam, zawijając moja palce w pierścionek, wokół reszty, moja druga ręka wokół jego jąder, wzdłuż tej linii która biegła między jego nogami. Jego oddech nadchodził szybciej i szybciej. Jego ciało drżało naprzeciw mnie. Chwycił garść moich włosów, wyciągnął siebie ze mnie. Spojrzał na mnie jak tonący – W górę. – Powiedział. Skrzywiłam się do niego – Co? Schylił się, chwycił mnie za ramiona, pociągnął mnie na nogi. Pocałował mnie i to było jakby próbował się czołgać przez moje usta, wargi, zęby, coś pomiędzy pocałunkiem, a jedzeniem. Jego ręce zsunęły się po moich plecach, po krzywej kręgosłupa, a następnie niżej nad pęczniejącymi biodrami, aż palce znalazły się na moich udach. Podniósł mnie tylko rękami na moich udach, nasze usta nadal zetknięte razem. Ruchem jego rąk rozszerzył mi nogi, przycisnął mnie naprzeciw niemu. Czułam go tak mocno, więc gdy gotowy dociskał moje ciało, wyciągnął ode mnie małe dźwięki, a on jadł te dźwięki prosto z moich ust, jakby degustując moje krzyki. Użył swoich rąk by odciągnąć moją dolną cześć ciała z dala od jego, moje ramiona wciąż zamknięte wokół jego ramion, jedną ręką przesuwałam przez dziecięcą jedwabistość jego włosów. Przeniósł jedną rękę na mój tyłek, wspierając całą moją wagę na jednej ręce, podczas gdy drugą poruszał między nami. Miałam sekundy by zdać sobie sprawę co zamierza zrobić. Walczyłam z ardeur, walczyłam by czuć jego usta na moich, czuć go w ramionach, odchyliłam się na tyle by spróbować powiedzieć coś, udało mi się powiedzieć – Jason – poprowadził swoje biodra do góry. Czułam, że on we mnie był tym czego dokładnie chciał ardeur. Dokładnie czego chciałam. Wszedł we mnie, nie wahał się, ani nie był łagodny. Walczył z mokrym uciskiem mojego ciała. Obie ręce z tyłu moich ud, ciągnąc mnie na niego, jakby popychał się we mnie. To wydobywało krzyki z mojego gardła jeden po drugim. Szedł z nami do tyłu, aż upadł na brzeg łóżka, większość moich niższych partii ciała wciąż trzymał w rękach uwięzionych naprzeciw niemu. Pozostał e stojąc, jego ciało obezwładniło mnie na brzegu łóżka, ręce trzymały mnie tak jakbym nic niw ważyła.

Patrzył na mnie oczami już nie człowieka ale wilka. Wyciągał się z mojego ciała, cal po calu, aż byłam prawie wolna, następnie wsunął się ponownie i znów wydobył ze mnie krzyk. To nie był krzyk z bólu. Znalazł szybki i głęboki rytm, i twardy jakby próbował wpakować się na drugą stronę mnie. Uderzał w moje ciało grubym mięsistym dźwiękiem. Orgazm złapał mnie nieprzygotowaną. W jeden moment zostałam złapana w rytmie ciała jego i moim, a następnie krzyczałam wijąc się pod nim. Zaryłam paznokciami w dół jego ciała. Wszędzie gdzie mogłam go dotknąć, a gdy to nie wystarczyło podrapałam moje własne ciało. Jason krzyknął echem po mnie, a jego ciało docisnęło się do mnie, wyginając kręgosłup, odrzucając głowę w tył i wycie wydostające się z jego warg. Ardeur piło go, jego skórę, jego pot, jego nasienie. Upadł na mnie. Jego oddech wyszedł po żmudnej walce i jego serce waliło jak jak złapane w pułapkę coś naprzeciw mojej skóry. Przesunął nas solidniej na łóżko, jego ciało wciąż głęboko we mnie. Kiedy oboje leżeliśmy na łóżku ciężko dysząc, impulsy wyciszały się, spojrzał na mnie i było coś w jego oczach coś bardzo nie-Jasonowego. Jego głos był wciąż zadyszany, zachrypnięty gdy powiedział – Wiem, że może to być jedyny raz gdy mogę to zrobić. Kiedy się poruszę, pozwól mi trzymać cię tylko przez chwilę. Mój głos nie był znaczenie lepszy od niego – Od tej pory nie mogę ruszać się od pasa w dół, to już pewne. Wtedy się zaśmiał, a ponieważ był on jeszcze we mnie częściowo wyprostowany, ruch ten spowodował, że wiłam się pod nim i docisnęłam paznokcie do jego pleców. Wrzasnął a jego biodra zaryły naprzeciw mnie ponownie. Kiedy znów mógł wziąć oddech wyszeptał – O boże nie rób tego ponownie. – Więc zejdź ze mnie – powiedziałam głosem niemal bez tchu jak jego. Podniósł się na rękach prawie jakby robił pompkę i wyciągnął się ze mnie. Czując go wychodzącego ze mnie zaczęłam się ponownie wić. Upadł obok mnie na wpół się śmiejąc. Kiedy znów mogłam mówić zapytałam – Co jest takie śmieszne? – Boże, jesteś niesamowita. – Też nie jesteś najgorszy – powiedziałam. – Nienajgorszy? – Powiedział z szeroko otwartymi oczami. Musiałam się uśmiechnąć – Dobrze, też jesteś niesamowity. – Nie mów tak, jeśli tak nie myślisz – powiedział. Udało mi się przekręcić na bok, tak, że mogłam zobaczyć jego twarz lepiej – Miałam to na myśli. Byłeś niesamowity.

Odwrócił się na bok więc leżeliśmy naprzeciw siebie ale się nie dotykaliśmy – Jeśli nie będę mógł zrobić tego ponownie chciałem być dobry. Musiałam zamknąć oczy by odeprzeć chęć skręcania się na łóżku. Wypuściłam długi przytrzymujący oddech i otworzyłam oczy jeszcze raz – Och to było dobre. To był naprawdę dobry moment, ale zawsze jesteś taki energiczny? Nie każda dziewczyna lubi być wbijana w materac. – Widziałam mężczyzn z którymi sypiałaś Anita, wiedziałem, że mogę być tak mocny szybki jak chciałem być i cię nie zranię. Skrzywiłam się do niego – Czy sugerujesz, że jesteś mały? – Nie, mówię, że nie jestem wielki. Jestem dobrej wielkości, ale niektórzy z mężczyzn w twoim łóżku są więcej niż dobrej wielkości. Zarumieniłam się. Nie zaczerwieniłam się przez cały czas gdy się kochaliśmy, a teraz się zarumieniłam – Nie wiem co powiedzieć Jason, czuję jakbym powinna bronić twojego ego, ale… – Ale cal do cala wiem gdzie stoję Anita – zaśmiał się i wsunął rękę pod moje ramiona. Pozwoliłam mu przesunąć się w łuk jego ramienia. Przesunęłam moją rękę na jego brzuch, moje drugie rękę pod małe plecy, nogę przesunęłam po jego udzie. Przytuliliśmy, prawie tak blisko jak byliśmy wcześniej. – Byłeś wspaniały – powiedziałam. – Zauważyłem, jak bardzo uważasz, że jestem wspaniały – podniósł swoje wolne ramie w górę więc mogłam zobaczyć nowe krwawiące zadrapania jakie zrobiłam na jego ramionach. Oczy rozszerzyły się na niego – Czy drugie ramię wygląda też tak źle? – Tak. Zmarszczyłam brwi, a on dotknął mojego czoła. – Nie grymaś Anito, zamierzam się cieszyć każdym znakiem. Będę tęsknił za nimi gdy będą się leczyć. – Ale… Dotknął opuszkami palców moich ust, aby powstrzymać mnie od zakończenia – Żadnych ale, po prostu niesamowity seks i dlatego jednego chcę czuć te dolegliwości jak długo mogę. Dotknął mojego ramienia, które leżało na jego brzuchu, podniósł ją więc mogłam na to popatrzeć. Były znaki paznokcia, któreś z nich przesączająca się krew, jakiś po prostu czerwony i podniesiony – Te nie są moje znakami.

Oczywiście gdy je zobaczyłam zaczęły boleć. Dlaczego te małe rany nie bolą dopóki ich się nie zobaczy? – Właściwie – powiedziałam – Są to twoje znaki lub przynajmniej znaki dobrze wykonanej pracy. Nie pamiętam kiedy byłam tak źle oznakowana. Posłał mi ten prymitywny męski chichot z brzegiem śmiechu który był Jasonem samym w sobie. – Dziękuje za komplement, ale wiem, że to co zrobiłem, nie może być w połowie tak wspaniałe, jak to co Asher i Jean-Claude zrobili kilka godzin temu. Żadna ilość cali ani talent nie umieszczą człowieka w tej lidze. Wzdrygnęłam się i przytuliłam – To nie jest koniecznie złą rzeczą. – Jak możesz tak mówić? Czułem ułamek tego co Asher ci zrobił i to było… – wydawał się właśnie poszukiwać właściwego słowa w końcu powiedział – cudowne, oszałamiające. – Tak – powiedziałam – Rodzaj przyjemności dla której zrobisz wszystko by doświadczyć jej ponownie – mój głos brzmiał mniej niż szczęśliwie. Jason podniósł mojej brody, podniósł mnie bym na niego spojrzała – Nie masz zamiaru wracać? Schowałam twarz w jego ramieniu – Powiedzmy, że nie jestem do końca zadowolona z tego. – Dlaczego nie? – Zapytał. – Nie wiem dokładnie – potrząsnęłam głową tak mocno jak mogłam dociskając się do niego – prawda jest taka że to mnie przeraża. – Co cię przeraża? – Seks jest wspaniały Jason, ale… to co Asher może zrobić przez swoje ugryzienie… – starałam się znaleźć słowa i wiedziałam, że cokolwiek bym powiedziała nie mogę tego opisać – Czułam Ashera jak Mistrza Wampirów w mojej głowie, ale bez zwierzęcia do wezwania. On może zrobić tę sztuczkę z głosem jak Jean-Claude, ale to niewielka moc. Byłam zaskoczona, mam na myśli, czułam go jak mistrza ale gdzie była jego moc? – Zadrżałam ponownie – Dowiedziałam się. Jason oparł brodę na mojej głowie i powiedział – Co masz na myśli? – Mam na myśli, że jego moc leży w uwodzeniu, seksie, grach intymnych. Nie może żywić się pożądaniem w sposób w jaki Jean-Claude może i nie powoduje żądzy wokół niego w sposób w jaki Jean-Claude powoduje, ale cholera po tych wstępach może powodować taką… przyjemność. To naprawdę coś za co ludzie zabijają, dla czego zrzekają się na piśmie swoich fortun, robią jakąkolwiek rzecz chce Belle Morte tak długo jak Asher odwiedza ich łóżka.

– Więc to jest niesamowitym kochankiem – powiedział Jason. – Nie, ty jesteś niesamowitym kochankiem, Micah jest niesamowitym kochankiem, nie jestem w stu procentach pewna, czy Jean-Claude jest tak dobry jak myślę, że jest bo nie jestem już pewna ile jest prawdziwym talentem a ile mocami wampirzymi. Nie miałam stosunku z Asherem. My tylko dzieliliśmy krew. Jason się poruszył więc mogłam zobaczyć że patrzy na mnie z dezaprobatą – Przykro mi, ale wilk wie takie rzeczy. To nie był tylko Jean-Claude, czułem gdy wszedłem do pokoju. Zarumieniłam się ponownie – Nie powiedziałam, że Asher nie bawił się dobrze, powiedziałam tylko, że nie mieliśmy stosunku. – Do czego zmierzasz? – Zapytał – Chodzi mi o to, że jeśli to było tylko oddawanie krwi, obawiam się co oznacza prawdziwy seks z nim. To znaczy, jak lepiej może być? Wydał śmiech, który utrzymywał krawędź chichotania, prawie zawrotny dźwięk – Bardzo chcę się dowiedzieć. Podniosłam się w górę na jednym łokciu – Mówisz, że chciałbyś to zrobić z Asherem? Zmarszczył brwi jednak śmiech nadal lśnił w jego oczach – Byłem przez jakiś czas lekko zdezorientowany co do moich preferencji. Mam na myśli, że byłem pomme de sang Jean-Claude już dwa lata od teraz. To niesamowite gdy on się żywi, Anito, pieprzenieniesamowite. To, że cieszyłem się tym tak bardzo uświadomiła mi, że mogę być gejem. – Jego ręka śledziła moje ramię. – Ale lubię dziewczyny. Nie mówię, że z odpowiednią osobą nie mogę być bi, ale nie oznacza to, że nigdy nie będę w stanie zrobić tego jeszcze raz. Lubię dziewczyny. – Wyciągnął słowo „lubię” jakby było wielosylabowe. To mnie rozśmieszyło – A ja lubię mężczyzn. – Zauważyłem – powiedział, wciąż ze śladami śmiechu w głosie. Usiadłam – Myślę, że przytulania wystarczy. Dotknął mojego ramienia z ponownie poważną twarzą – Czy naprawdę nie poszłaś do łóżka z Asherem? Westchnęłam – Wiesz jak powiedziałeś, że Jean-Claude jest tak niezwykły gdy bierze krew. – Tak. – Jean-Claude mówi, że ugryzienie Ashera jest orgazmiczne, dosłownie. Więc to oznacza, że ugryzienie Ashera jest bardziej przyjemne niż nawet Jean-Claude. – Dobrze – podniósł się na poduszki. Ręce umieścił na brzuchu gdy mnie słuchał.

Byłem siadającą indyjską modą, wciąż nago, i to nie wydawało się mieć znaczenia. Teraz to nie było seksualne, po prostu wygodne. – Uprawiałam seks z Jean-Claudem, ale nigdy nie pozwoliłam mu wziąć od siebie krwi. – Nigdy? – Powiedział. – Nigdy. Potrząsnął głową – Jesteś osobą z najsilniejszą wolą jaką kiedykolwiek spotkałem. Nikt inny nie odmawiał sobie podwójnej przyjemności, nie tak długo. – Nie zrobiłeś tego jednocześnie z nimi – powiedziałam. Uśmiechnął się – Uważa się za nietakt pieprzenie twojego pomme de sang chyba że oni to zainicjują. Jeśli oni to zainicjują to jest dodatkowa wielka przyjemność i tylko wtedy jest dobrze. – Mówisz jakbym cię o to zapytała. – Tak robię. Podniosłam brwi – No daj spokój Anito. Sypiam z nim dłużej aniżeli ty, musiałabyś być jeszcze bardziej ponętna żebym przestał się dziwić. – Nie przyjął cię? – Bardzo grzecznie, ale tak. Zmarszczyłam brwi – Mówił dlaczego? Jason skinął głową – Ty. Nie mogłam zmarszczyć się jeszcze bardziej, więc starałam się przestać, ale byłam zdziwiona – Dlaczego ja? Zostałeś jego pomme wcześniej niż ja zostałam jego dziewczyną i cholernie wcześniej niż zostałam jego kochanką. – Poprosiłem w czasie gdy randkowaliście. Zdawał się myśleć, że kopniesz go w tyłek jeśli dowiesz się, że robi to z innym mężczyzną. – Przyprawiasz mnie o ból głowy – powiedziałam. – Przykro mi, ale jeśli nie chcesz prawdy nie pytaj – osiadł na poduszkach bardziej komfortowo na plecach. – Ale udało ci się uniknąć odpowiedzi na moje pierwsze pytanie. – Jakie ono było? – Zapytałam. – Nie staraj się być powściągliwa, Anita, jesteś w tym koszmarna. – Dobrze, co zrobię z Asherem. Dałam coś w rodzaju obietnicy im obu, że znajdziemy sposób, by być ménage à trois, albo jak wolisz ménage a quatre.

– Kto jest twoim czwartym? – Micah. – Powiedziałam. – Cera26. – Powiedział. Skrzywiłam się na niego. – Nie mogę sobie pomóc, przepraszam. – Jeśli cofnę słowo, stracimy Ashera. Wyjaśniłam plany wyjazdowe Ashera. – Więc jeśli się nie spotkacie, on wyjedzie. – Tak. Skrzywił się, zaśmiał, a potem potrząsnął głową – Niech się nad tym dobrze zastanowię. Jego ukąszenie jest niezwykle ekstatyczną, fantastyczną przyjemnością. Myślisz, że pieprzenie gdy on bierze krew będzie jeszcze bardziej zdumiewające. – Tak. – Dlaczego to jest problem – zapytał Jason. Przytuliłam sama siebie – Obawiam się Jason. Usiadł obok mnie – Bać się czego? – Boje się… – wahałam się starając znaleźć właściwe słowa – Boje się bycia skonsumowaną. Skrzywił się – Skonsumowaną. Wiem co to słowo oznacza, ale nie wiem co przez nie rozumiesz. – Nie boisz się chcieć kogoś tak mocno, że zrobiłbyś wszystko by mieć go przy sobie? – Chodzi ci tylko o wampiry czy o ludzi ogólnie? Oparłam podbródek na kolanach – Wampiry oczywiście. – Nie, nie masz na myśli tylko wampirów, boisz się pragnąć całkowicie każdego, czyż nie? Nie patrzyłam na niego – Nie wiem co masz na myśli. Odgarnął moje włosy za ucho, ale były zbyt bujne by tam zostać – Nie kłam Wujkowi Jasonowi, nie miałaś na myśli tylko wampirów. Spojrzałam na niego obejmując moje nogi – Może i nie, ale chodzi o to samo. Nie chcę pragnąć kogoś tak bardzo, że jeśli nie będzie ze mną, to umrę. 26

W sensie „zacerować coś”

Coś przeszło przez jego oczy, coś czego nie mogłam odczytać – Oznacza to, że boisz się kogoś kochać, bardziej niż samo życie? – Tak. Uśmiechnął się i to był łagodny trochę smutny uśmiech – Oddałbym jedne z mniej ważnych części ciała dla kobiety do opieki nade mną tak głęboko jak robisz dla Nathaniela. Zaczęłam protestować, że nie kocham Nathaniela. Jason dotknął moich ust – Stop. Wiem, że nie oddałaś serca i duszy Nathanielowi, ale nie oddałaś serca i duszy nikomu, prawda? Odwróciłam się, bo oglądanie tej cierpliwości w jego spojrzeniu, było co najmniej niewygodne – Jednym z moich celów w życiu jest znalezienie kobiety która będzie patrzeć na mnie tak jak ty patrzysz na Jean-Claude. Sposób w jaki ty i Jean-Claude patrzycie na Ashera. Sposób w jaki ty patrzysz na Nathaniela. Sposób w jaki Nathaniel patrzy na ciebie. – Pominąłeś Micah’a na liście. – Ty i on macie ten poziom wygody, którego nie masz z którymkolwiek innym, ale to jest prawie tak jak wygoda przychodzi kosztem czegoś innego. – Co? – Zapytałam. – Nie wiem, nigdy nie byłem zakochany jak powinienem wiedzieć. – Więc co, nie jestem zakochana w Micah’u? – To nie jest moja odpowiedź na pytanie. – Nie mogę być zakochana w czterech osobach na raz. – Dlaczego nie? Spojrzałam na niego. – To nie jest reguła – powiedział. – To byłoby śmieszne. – Powiedziałam. – Walczyłaś z Jean-Claudem, bo się go bałaś. Następnie pojawił się Richard, myślałaś, że go kochasz, naprawdę kochasz, a gdy cię wystraszył wycofałaś się. Myślę, że randkowałaś z obojgiem, aby powstrzymać się od zakochania w jednym z nich. – To nieprawda. – Nieprawda? – Początkowo Jean–Claude powiedział, że zabije Richarda jeśli nie dostanie także swojej szansy na zabieganie o mnie.

– A dlaczego nie zabiłaś po prostu wtedy Jean-Claude? Nie tolerujesz ultimatów, więc dlaczego tolerowałaś ten? Nie było na to odpowiedzi, a przynajmniej nie było dobrej. – Richard staje się bardziej odległy, bardziej pochłonięty swoimi niepokojami osobowościowymi, co pozostawia otwarte pole dla Jean-Claude. I nagle masz Nathaniela śpiącego z tobą. Wiem, wiem to twój pomme de sang, lamparci dom, ale wciąż to interesujący czas. Chciałam mu powiedzieć, żeby przestał, żeby już nic nie mówił. Nigdy nie uważałam Jasona za tak nieubłaganego. – Gdzieś w tym wszystkim pojawia się Asher na radarze, może to stare wspomnienia Jean-Claude, może nie. Ale cokolwiek spowodowało, że zwróciłaś na niego uwagę, on jest tak pełen gniewu, że nie jest zagrożeniem. On jest prawie tak pełen nienawiści do samego siebie jak Richard. Wtedy nagle Richard odchodzi daleko tym razem naprawdę. Pozostajesz z Jean-Claude’m i Nathanielem, ale Nathaniel nie jest dość romantycznym zagrożeniem, dla utrzymania Jean-Claude na dystans i nagle jest Micah. Z wierną natychmiastową żądzą, natychmiastowe gospodarstwo domowe. Masz Micaha, a teraz Jean-Claude ponownie wraca do dzielenia się tobą z kimś innym i ponownie jesteś bezpieczna. Nie możesz zakochać się do nieprzytomności w Jean-Claude’m czy kimkolwiek innym ponieważ podzieliłaś swój świat liniami i każdemu dałaś inną część. Ponieważ żaden człowiek nie ma całego twojego świata, jeden człowiek nie może zatrząść całym twoim światem. Wyszłam z łóżka, szarpiąc prześcieradła wokół mnie jak płaszcz. Nagle nie chciałam być już naga przed Jasonem. – Myślałem, że to zupełny przypadek, tak było i nie. Jesteś przerażona przynależnością do jednej osoby. Potrząsnąłem swoją głową – Nie należeniem do jednej jedynej osoby, Jason, chcenia należeć do właśnie jedna osoba. – Dlaczego, dlaczego to jest dla ciebie takie przerażające? Większość ludzi spędza życie chcąc dokładnie tego, ja tak. – Kochałam kogoś kiedyś z całego serca, a on je podeptał. – Proszę cię, nie narzeczony w College. Anita to było lata temu i był dupkiem. Nie możesz spędzić reszty swojego życia karmiąc złe doświadczenia. Byłam teraz w nogach łóżka, owinięta od ramion do stóp prześcieradłem. Było mi zimno i nie miało to nic wspólnego z temperaturą – To nie tylko to – powiedziałam miękkim głosem. – A co jeszcze?

Wzięłam głęboki wdech, i powoli wypuściłam – Kochałam moją matkę z całego serca i całej duszy, była moim światem. Zmarła i to niemal mnie zniszczyło. –Myślałam o wszystkim co on powiedział i nie mogłam udawać, że to nie ma sensu. – Nie chce umieścić całego mojego świata w jednej osobie ponownie Jason. Jeśli umrze, nie umrę wraz z nim. – Więc będziesz trzymać się trochę z dala od wszystkich. –Nie – powiedziałam – Ja zatrzymam kawałek siebie dla siebie. Nikt nie dostaje ode mnie wszystkiego, Jason, nikt z wyjątkiem mnie samej. Potrząsnął głową – Tak więc Jean-Claude dostaje seks, ale nie krew. Nathaniel dostaje intymność, ale nie stosunek. Asher dostaje krew, ale nie intymność. Micah dostaje intymność i współżycie, co powstrzymuje cię od niego. – Nie kocham go. – Kłamczucha. – Pożądam go, ale nie kocham go jeszcze. – A Richard, co powstrzymuje cię przed Richardem? Stałam tam owinięta w te przeklęte prześcieradła, czując jakby świat zatapiał się daleko, zbyt mały by krzyczeć – Nic – powiedziałam –Nic mnie nie powstrzymywało, a on kopnął mnie w dupę. Jason właśnie usiadł tam na okamgnienie albo dwa, wtedy wydostał się z łóżka. Myślę, że miał zamiar mnie pocieszyć. Wyciągnęłam rękę by go powstrzymać – Jeśli mnie przytulisz, będę płakać i Richard ma zdobędzie ostatnio wyrwać mnie, że dostanie. – Przepraszam Anita. – Nie twoja wina. – Nie, ale to nie była moja sprawa. Nie mam prawa by zrobić ci psychoanalizę. – Jesteś po prostu zazdrosny – powiedziałam i starałam uczynić to lekkie żartując i nie powiodło się. – Czego? – Zapytał. – Że mam tylu ludzi w których mogłabym być zakochana gdybym tylko pozwoliła na te ostatnie cale. Usiadł z powrotem na brzegu łóżka. – Masz racje, cholera, ale masz racje. Jestem zazdrosny, ale nie chciałem cię zranić. Nie rozumiałem do momentu gdy powiedziałaś, że boisz się być skonsumowana. Chcę być skonsumowany Anita. Chcę żeby ktoś przyszedł i spalił mnie.

– Jesteś romantykiem. – Powiedziałam. – Mówisz to jakby to było brzydkie słowo. – Nie brzydkie Jason, po prostu bezużyteczne. – Zaczęłam iść do drzwi – Idę się wyczyścić. Tobie pomoże prysznic na górze jeśli chcesz. Jason przywołał mnie, ale szłam dalej. Miałam dość poduszkowych dyskusji jak na jeden dzień.

Rozdział 25 Spodobał mi się nowy prysznic jaki miałam zainstalowany w głównej łazience na dole. Jeden ze zmiennokształtnych niedźwiedzi w mieście okazał się hydraulikiem. Ja wciąż chciałam wypłacić pełną kwotę, ale wiedziałam przynajmniej, że nie będzie głupich pytań o moje warunki mieszkaniowe. Podobały mi się długie dobre kąpiele gdy wymagała tego okazja, ale w głębi serca byłam prysznicową dziewczyną. Ustawiłam słuchawkę prysznicową na twardą, tak aby woda uderzała w moją szyję, głowę, ramiona. Nie byłam zakłopotana tym, że odbyłam stosunek z Jasonem, może to nie było w porządku, ale nie poczułam się grzeszna. Może dlatego, że to był kolejny jego sposób by zadbać o mnie. Ale późniejsza rozmowa bardziej mi przeszkadzała. Ta ciężka emocjonalna prawda, przeszkadzała mi bardziej niż stosunek płciowy z kimś kogo nie kocham, prawdopodobnie powiedział coś o tym, że zaliczyłam daleki moralny upadek w dół. Stałam w gorącej, gorącej wodzie, para skraplała się na szklanych drzwiach kabiny i byłam szczęśliwa, że nie jestem winna mojego serca nikomu. Było moje do cholery i utrzymaj je w jednym kawałku jeśli mogę. Richard złamał część mnie, część ostatniego kawałka, który próbował trzymać łagodniejszy, bardziej romantyczny widok na miłość. Odszedł, rzucił mnie, bo nie byłam dla niego wystarczająco człowiekiem. Mój narzeczony w colleg’u rzucił mnie, bo nie byłam wystarczająco z białej klasy średniej dla jego matki. Moja macocha Judith nigdy nie pozwoliła mi zapomnieć, że byłam mała i ciemna, a ona, jej dzieci i mój ojciec byli wysocy, jasnowłosi i niebieskookie. Ludzie przez całe moje życie odrzucali mnie za rzeczy których nie mogłam w sobie zmienić. Więc pieprzyć ich, pieprzyć ich wszystkich. Siedziałam na spodzie prysznica. Nie miałam zadania. Nie miałam zadania skupiać się w wodzie, ukrywać się. Dlaczego ja zawsze goniłam za miłością do ludzi którzy nigdy nie będę wystarczająco odpowiednia? Nie brakowało innych którzy pragnęli mnie dokładnie taką jaką byłam – małym, ciemnym, twardym, krwawym, grubym, metafizycznym gównem. Ludzi którzy kochają mnie właśnie taką jaka byłam. Niestety żaden z nich nie kochał mnie. Rozległo się pukanie do drzwi i zdałam sobie sprawę, że ktoś puka od jakiegoś czasu. Zawsze gdy wchodziłam zamykałam drzwi na klucz. Siła przyzwyczajenia. Odwróciłam się w wodzie, aby słyszeć lepiej – Co jest?

– Anita, to ja Jamil, muszę wejść. – Dlaczego – to słowo trzymało wszechświat podejrzeń. Gdyby powodem było coś czego ja nie nienawidzę już by to powiedział, dlaczego musi wejść. Rzeczywiście usłyszałam westchnienie przez drzwi – To Richard jest ranny, musimy użyć dużej wanny. –Nie – powiedziałam. Wyłączyłam wodę i sięgnęłam po wieli ręcznik. – Anita, ponieważ sfora sprzedała dom Rainy to nie mamy żadnej wanny wystarczająco dużej by moczyć jego i innych członków sfory. Znalazłem go na podłodze sypialni, on był zimny. Suszyłam ręcznikiem mokre włosy – Nie wprowadzisz go tu Jamil. Musi być jeszcze jakieś miejsce gdzie możesz go zabrać. Jean-Claude pozwoli wam używać wanny w swoim lokalu. – Anita, jest lodowaty, jeśli nie umieścimy go szybko w cieple, nie wiem co się stanie. Oparłam głowę o drzwi – Chcesz powiedzieć, że umrze? – Chcę powiedzieć, że nie wiem. Nigdy nie widziałem innego wilkołaka w tak złym stanie bez kilku rodzajów ran. Nie wiem co się z nim stało. Ja na nieszczęście wiedziałam. Belle nie karmiła swoich ludzi tylko ze mnie, ona także karmiła z Richarda. Myślałam o tym wcześniej tego dnia, ale nie śniłam że przybędzie jego sfora i będą mieć kogoś obok niego, wzmocnić siebie o zabranie energii. Nie wiedziałam, że właśnie pozwalał sobie powolnie umierać. Ponieważ długo zanim poczuł się tak źle, musiał wiedzieć, że coś jest nie tak. – Czy on wzywał pomoc? – Zapytałam nadal oparta o framugę drzwi. – Nie, musiałem zapytać go o coś w interesach sfory. Próbowałem znaleźć go w szkole, ale zadzwonił, że jest chory. Następnie zadzwoniłem do domu, ale nie otrzymałem odpowiedzi. Anita, proszę, wpuść nas. Kurwa jego mać. Nie mogłam uwierzyć,że mam zamiar to zrobić, mężczyzna który złamał mi serce, nazwał mnie potworem, miał się moczyć w mojej wannie, bóg wie jak długo. Otworzyłam drzwi ze mną za nimi, więc nie mógł mnie dostrzec ani zobaczyć. Jamil łatwo przeszedł przez drzwi, z Richardem w ramionach. To nie był waga, dla silnego-Jamila, naciskali na całą łazienkę – barczysty Richard i Jamil który też nie był niewielki. Próbowałam na nich nie patrzeć, ale mignęły mi warkoczyki Jamila27 z 1

cornrowed, nie wiem jak to się nazywa po polsku http://mens-haircuts.net/wpcontent/uploads/2009/08/cornrows-hairstyle.jpg

wplecionymi jasno czerwonymi koralikami. Jego koszulka była czerwona by pasować do czerwonych koralików, kurtka była czarna. Nie miałam czasu by sprawdzić, czy jego spodnie były dopasowane do kurtki. Po prostu zaczęłam kierować się do drzwi, chwyciłam ręcznik na mnie. – Czy możesz napuścić wody Anito? – Zapytał Jamil. – Nie – powiedziałam i uciekłam.

Rozdział 26 Ubrałam się. Nie mogłam sobie przypomnieć czy użyłam szamponu na włosy czy tylko zmoczyłam je, ale nic mnie to nie obchodziło. Obraz twarzy Richarda był wypalony w moim umyśle. Zamknięte oczy, ta idealnie kwadratowa szczęka z dołeczkiem. Tylko te wspaniałe włosy nie rozlewały się po ramionach. Te cudowne włosy, które były brązowym lokami z dodatkiem złota i miedzi, które prawie lśniły w słońcu. Ściął te włosy. Ściął włosy. Przypomniałam sobie jak to było poczuć je w dłoniach. Jak jedwabiście przesuwały się po moim ciele, jak wyglądały rozrzucone wokół jego twarzy, kiedy unosił się nade mną. Richard leżący pode mną, włosy jak gęsta chmura na poduszce, a jego oczy tracące ostrość gdy wbijał się we mnie. Siedziałam na łóżku płacząc, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Zdążyłam założyć dżinsy, ale nadal miałam na sobie tylko stanik. – Chwileczkę – mój głos był tylko odrobinę niski. Wsunęłam czerwoną koszulkę w czarne jeansy i miałam powiedzieć wejść, gdy uświadomiłam sobie, że to może być Richard. Mało prawdopodobne, ponieważ był nieprzytomny jeszcze parę minut temu, ale nie mogłam ryzykować – Kto tam? - Nathaniel. - Wejdź. – Przetarłam oczy, stojąc plecami do drzwi, patrząc na moją naramienną kaburę i próbując dowiedzieć się co się stało z moim paskiem. Potrzebowałam paska aby nie zjeżdżała mi kabura. Gdzie do diabła był mój pasek? - Policja dzwoni – powiedział cichym głosem. Tylko potrząsnęłam głową – Nie mogę znaleźć mojego paska. - Znajdę go dla ciebie – powiedział. Poznałam po jego głosie, że był teraz w głębi pokoju. Nie słyszałam jak się poruszył. To było jakbym nie słyszała wszystkiego, jakbym traciła fragmenty rzeczywistości. - Co się ze mną dzieje? – W rzeczywistości nie chciałam powiedzieć tego głośno. - Richard tu jest – powiedział Nathaniel jakby to wyjaśniało wszystko.

Kontynuowałam potrząsanie głową, próbując przebiec dłońmi przez moje mokre włosy. Były splątane. Nie użyłam szamponu, nie mówiąc już o odżywce. Będzie z nich szopa gdy wyschną. – Kurwa! Dotknął mojego ramienia, a ja szarpnęłam się do tyłu – Nie, nie, nie bądź dla mnie miły. Jeżeli będziesz miły rozpłaczę się. - Chcesz powiedzieć, że gdy będę okrutny to poczujesz się lepiej? To było tak dziwne pytanie, że musiałam na niego spojrzeć. Wciąż miał na sobie spodenki do joggingu w których opuścił pokój, ale rozpuścił swoje włosy i rozczesał je tworząc lśniącą kasztanową zasłonę. Promienie słońca błyszczały w jego włosach. I wiedziałam jak to było gdy te długie włosy przesuwały się po moim ciele. Były tak gęste, tak ciężkie, że brzmiały jak sucha woda, gdy kaskadą spływały wokół mnie. Zawsze odrzucałam wszystko co Nathaniel miał do zaoferowania. Zawsze broniłam się przed skorzystaniem z każdej jego części. Słowa Jasona prześladowały mnie. Tak naprawdę nie brałam pod uwagę oddania siebie kompletnie nikomu. Nie dopuszczałam czegoś do siebie. Nie dopuszczałam do siebie w ogromnym stopniu Nathaniela. Bardziej niż któregokolwiek z pozostałych mężczyzn w moim życiu, jego trzymałam na dystans go najbardziej, bo nie wierzyłam, że go zatrzymam. Będę miała kiedyś ardeur pod kontrolą i nie będę potrzebowała pomme de sang na co dzień. Mogłam karmić ardeur na odległość, tak jak Jean-Claude mógł, tak bym mogła zaprzestać używania pomme de sang. Czyż nie? Spojrzał zmartwiony. – Co się stało Anita? Potrząsnęłam głową. Zrobił krok w moim kierunku, i tym nieznacznym ruchem odrzucił swoje włosy przez jedno ramię. Wykonał niedbałe potrząśnięcie głową i przerzucił włosy za siebie. Musiałam zamknąć oczy i zrobić wdech, skupić się tylko na oddechu. Nie będę płakać. Nie będę kurwa płakać. Za każdym razem gdy pomyślałam, że wylałam na Richarda ostatnią łzę, jaką kiedykolwiek miał od mnie dostać, wydawałam się mylić. Za każdym razem gdy pomyślałam, że nie ma żadnej innej drogi by mógł mnie zranić, on znajdował nową drogę. Nic nie zmienia się w nienawiść tak gorzką, jak to co było kiedyś miłością. Otworzyłam oczy i stwierdziłam, że Nathaniel był w wystarczająco bliskiej odległości. Patrzyłam na te współczujące liliowe oczy, tą delikatną opiekuńczą twarz i nienawidziłam go. Nie wiem dlaczego. Ale nienawidziłam go tylko trochę. Nienawidziłam go, bo nie był kimś innym. Nienawidziłam go za włosy, które opadały do jego kolan. Nienawidziłam go, bo go nie kochałam. A może nienawidziłam go, bo go kochałam. Ale to nie było to co czułam do Richarda. Nienawidziłam go, a on nie nienawidził mnie. W jednej chwili nienawidziłam wszystkich w moim życiu, wszystkich i wszystkiego, a najbardziej samej siebie. - Wynosimy się stąd – powiedziałam. Skrzywił się – Co?

- Ty, ja, Jason, wynosimy się stąd. I tak muszę zabrać Jasona z powrotem do Cyrku zanim Jean-Claude się obudzi. Spakujemy torby i zostawimy dom dla Richarda. Nathanielowi rozszerzyły się oczy – To znaczy, że opuszczasz dom dopóki Richard nie zniknie? Skinęłam głową, może trochę zbyt szybko może trochę zbyt gwałtownie, ale miałam plan i zamierzałam się go trzymać. - Co powie Micah? Potrząsnęłam głową. – On może dołączyć do nas w Cyrku. Nathaniel patrzył na mnie przez chwilę, a potem wzruszył ramionami – Jak długo tam będziemy? - Nie wiem – powiedziałam i odwróciłam się od niego. Nie protestował, nie oskarżył mnie o tchórzostwo. On po prostu trzymał się faktów. Jak długo będziemy nieobecni? - Spakuje nas na kilka dni. Jeśli będziemy potrzebować innych rzeczy wrócę po nie. - Tak zrób – powiedziałam. Przeniósł się w stronę drzwi zostawiając mnie rozglądającą się po całym pomieszczeniu. – Twój pasek jest u stóp łóżka. To sprawiło, że na niego spojrzałam. Było coś w jego oczach co było starsze niż on, było coś co sprawiało, że chciałam odskoczyć i odwrócić wzrok, ale już uciekałam od Richarda, nie mogłam uciekać od wszystkiego innego. Jeden akt skrajnego tchórzostwa był wszystkim co moje ego mogło znieść. - Dzięki – powiedziałam, a mój głos wyszedł zbyt miękki, zbyt zachrypnięty, zbyt „jakiś”. - Chcesz żebym dla ciebie też zapakował torby? – Jego twarz wróciła z powrotem do neutralności, jakby zdał sobie sprawę, że spojrzenie w jego oczy właśnie teraz jest dla mnie zbyt surowe. - Mogę spakować się sama. - Mogę spakować nas oboje, to nie problem, Anito. Miałam zacząć się kłócić ale tego nie zrobiłam. Spędziłam ostatnie dwadzieścia minut próbując znaleźć pasek, obok którego przeszłam zapewne dwa razy. Jeśli pakowałabym się w tym stanie, byłam pewna, że zapomnę wziąć bielizny – Dobrze. - Co chcesz, żebym powiedział Sierżantowi Zerbrowskiemu? - Porozmawiam z nim gdy będziesz pakował.

Nathaniel skinął głową – Dobrze. Poświęciłam czas by podwinąć koszulkę, zapiąć pasek i taśmy kabury naramiennej. Automatycznie sprawdziłam czy magazynek mojej broni był pełen. Zaczęłam mówić coś do Nathaniela, widząc te stare oczy na młodej twarzy, i nie wiedziałam co powiedzieć. Opuszczaliśmy dom na tak długo jak Richard tu będzie. Przez tą decyzję nie wiedziałam co powiedzieć. Zostawiłam Nathaniela i poszłam do kuchni by wziąć telefon zastanawiając się czy Zerebrowski nadal będzie na drugim końcu czy też jego cierpliwość się skończy przy mojej dezorientacji.

http://chomikuj.pl/scarlettta

Rozdział 27

Weszłam do kuchni, telefon leżał na widełkach a Caleb siedział na stole. Caleb jest najmniej lubianym nowym lampartem, z tych, które dołączyły, kiedy Micah i ja połączyliśmy nasze pardy. Był słodki na sposób młodego chłopca-prostytutki, takiego w stylu MTV. Kręcone brązowe włosy w dolnej części krótko ogolone, a na górze korona grubych loków, rzucały się w oczy. Jego opalona skóra była ciemna, ale nie tak ciemna jak włosy. Opalenizna przygasła nieco przez te kilka miesięcy, które spędził w mieście. Jego oczy były ładnym, stałym brązem z przejmującą obręczą srebrnych brwi. Jego górna część ciała była naga, więc mogłam zobaczyć przekłuty pępek. Zauważyłam, że dwa nowe kolczyki w przebitych sutkach – małe srebrne hantelki. On regularnie chodził z guzikiem jeansów rozpiętym, wyjaśniał, że jego wyszywany pasek drażni jego przekłuty brzuch. Nie wierzyłam mu, ale ponieważ nigdy nie przekułam nawet uszu, nie mogłam nazwać go kłamcą.

Trzymał jedną rękę na filiżance, a drugą prześledził swoją klatkę piersiową i przetoczył jeden mały srebrny hantelek między palcami. – Zrobiłem kilka tygodni temu. Podobają ci się?

- Co ty tutaj robisz? – zapytałam i nie obchodziło mnie to, że zabrzmiałam wrogo. Miałam ciężki dzieło i Caleb w mojej kuchni go nie poprawiał.

- Przynoszę wiadomość dla ciebie, – nie chwycił mojej zrzędliwej przynęty. To nie było w stylu Caleba stracić okazje do bycia wrednym.

- Jaką wiadomość?

Wyciągnął ku mnie małą kartkę papieru, jego twarz była tak neutralna jak tylko był w stanie, tylko nikły błysk w jego oczach mówił, że on nigdy całkiem się nie poddał. Ten wyraz mówił „Mam o tobie pokrętne myśli”.

Wzięłam głęboki wdech, odetchnęłam powoli, podeszłam do niego by odebrać kartkę. Poznałam papier listowy, był jednym z tych arkuszy, które znajdują się w pobliżu telefonu. Caleb trzymał go o sekundę za długo, przez co pociągnęłam nieco, ale puścił i nie powiedział niczego irytującego. To był chyba pierwszy raz.

Spojrzałam na notkę. Nie poznałam po piśmie, co prawdopodobnie znaczyło, że było Caleba. Było zadziwiająco eleganckie, same wielkie litery: NIKT NIE ZGINĄŁ. JAK ZNAJDZIESZ CZAS ZADZWOŃ DO MNIE. DOLPH MA DWUTYGODNIOWY URLOP. POZDRAWIAM128 ZEREBROWSKI.

28

Zerbrowski mówi „love”. Oznacza takie amerykańskie pozdrowienie. A jednocześnie – oczywiście miłość. Gra

słowna.

Musiałam umieść brwi przy końcowej części, ponieważ Caleb powiedział – zapisałem dokładnie to, co policjant powiedział. Nie dopisałem niczego.

- Wierzę ci. Zerbrowski myśli, że jest dowcipnisiem. Dlaczego tutaj jesteś Caleb?

- Micah zadzwonił z telefonu komórkowego i powiedział abym był blisko ciebie dzisiaj. –Nie wyglądał na szczególnie zadowolonego.

- Czy wspominał, dlaczego chce byś był dzisiaj blisko?

Caleb zmarszczył brwi – Nie.

- I rzuciłeś wszystko zaplanowane na dzisiaj by niańczyć mnie z dobroci serca.

Starał się zachować marszczenie brwi, ale następnie stopniowo, jego uśmiech pasował do złego światła w oczach. To był nieprzyjemny uśmiech, jakby miał niemiłe myśli, a te myśli bardzo, bardzo go rozbawiły.

- Merle powiedział mi, że zrani mnie, jeśli zawiodę Micaha w tej sprawie.

Merle był głównym ochroniarzem, Micaha, sześć stóp mięśni i postawa, która sprawiłaby, że anioł piekła pomyślałby dwa razy. Caleb miał 1.71 m wzrostu i był delikatny w sposób, który nie miał nic wspólnego z muskułami.

Musiałam się uśmiechnąć. – Merle groził ci wcześniej i nie wywarło to na tobie wielkiego wrażenia.

- To było zanim Chimera zmarł. Lubił mnie bardziej niż Merle i Micah. Wiedziałem, że będzie mnie chronić bez względu na Merle – powiedział.

Chimera był starym przywódcą pardu, tak jak Ojciec Chrzestny grupy likantropów. Ale już nie żyje a my podzieliliśmy jego ludzi pomiędzy nas. Większość z nich było poprawnymi, ponieważ Chimera był sadystą seksualnym i wszechstronnym złym człowiekiem. Ale kilkoro, których cieszyło pomaganie mu, wydawało się żałować Chimery. Ponieważ Chimera był jedną z bardziej przerażających spraw, na które kiedykolwiek wpadłam, a ta lista obejmowała niedoszłych bogów, czy tysiącletnie stare wampiry, to nie wierzyłam, że jakikolwiek z jego ludzi zatęsknił nagle za byciem dobrym. Caleb był jednym z nich.

- Wspaniale, dobrze wiedzieć, że zaczynasz przyjmować polecenia jak dobry żołnierz. Powiedz Micahowi, kiedy wróci, że będę w Cyrku potępieńców.

- Pójdę z tobą. – On już był na nogach. Był boso. Ale oczywiście, ponieważ to był Caleb, miał pierścionek na palcu stopy.

Potrząsnęłam głową. – Nie, zostań tutaj, przekaż moją wiadomość Micahowi.

- Merle był bardzo precyzyjny. Zostaje blisko dzisiaj przez cały dzień.

Zmarszczyłam brwi. Od początku był to okropny pomysł. – Jestem pewna, że ani Micah ani Merle nie powiedzieli ci, dlaczego chcieli abyś był przyklejony do mnie?

Potrząsnął głową, ale wyglądał na zaniepokojonego. Zastanowiłam się po raz pierwszy co Merle zrobił poza „mówieniem” do niego.

- Co powiedział Micah, że się stanie, jeśli nie będziesz blisko mnie?

- Powiedział, że wytnie moje kolczyki nożem, szczególnie te najnowsze – jego głos nie brzmiał ani trochę na dokuczanie. Brzmiał na zmęczonego.

- Najnowszy? Sutki? – Powiedziałam i uczyniłam z tego pół pytanie.

- Nie – potrząsnął głową.

Jego ręce udały się do górnej części jego jeansów, odsłoniętej częściowo linii. Rozpiął drugi guzik.

Podniosłam rękę. – Stop, to wystarczy. Chodzi o to, że masz przebite coś… tam.

- Pomyślałem, czemu nie? Wyleczę się w ciągu kilku dni, zamiast tygodni lub miesięcy jak człowiek.

Chciałam zapytać „ Czy naprawdę to boli?” Ale ponieważ srebro pali skórę likantropów, to trzeba być masochistą by sobie coś przebić. Zapytałam jednego z innych lampartów, który miał kolczyki, dlaczego nie użył złota, odpowiedział, że zrastałyby się na złocie, gojąc rany.

Ale nie leczą się na srebrze.

- Dzięki za dzielenie się nadmiarem informacji Caleb.

Nie było cienia zwykłego uśmiechu, ale przede wszystkim jego oczy były pełne obaw, niemal przerażone. – Staram się robić to, co kazano mi zrobić, to wszystko.

Westchnęłam. Jedno, czego się nie spodziewałam, to tego, że będzie mi żal Caleba. Cholera, nie potrzebuje teraz kolejnej osoby wymagającej opieki. Miałam dość problemów z dbaniem o siebie.

- Dobrze, ale Nathaniel i ja bierzemy Jasona z powrotem do Cyrku, tak, że będziemy tam w czasie, gdy Jean-Claude wstanie.

- Pójdę z tobą.

Tylko na niego spojrzałam.

Zmartwienie kwitło wręcz w jego strachu. – Anito proszę, wiem, że byłem wrzodem na dupie, ale będę dobry. I nie spowoduje żadnych problemów.

Czyżby Micah wysłał tutaj Caleba w razie gdyby ardeur wstało wcześniej? Bardzo nie lubiłam Caleba, czy Micah naprawdę uważał, że mogłam go tak wykorzystać? Oczywiście, gdy spotkałam, Micaha po raz pierwszy pożywiłam się nim. To było, kiedy po raz pierwszy ardeur wzrosło, a moja kontrola nie istniała. Było już lepiej, ale to, co zrobiłam z Jasonem nie było dużo lepsze.

Później złożę skargę do Micaha na temat jego wyboru opiekuna, ale on zapewne będzie argumentował, że jak nie Caleb to kto? Na to nie miałam dobrej odpowiedzi. Cholera, nie miałam nawet złej.

Rozdział 28

Kiedy przybyło więcej wilkołaków ze sfory Richarda i zaczęły dochodzić krzyki, wyszłam. Miał pół tuzina opiekunek. Nie potrzebował jeszcze mnie. Cholera, on mnie nawet nie chciał.

Nie wiedziałam, co jeszcze mogę zrobić z Richardem. Mogłam pomóc sforze jako całości, ale pomoc Richardowi wydawała się ponad moje siły. Potrzebował uzdrowienia i nie wiedziałam jak to zrobić. Jeśli chciałeś kogoś zabić, albo komuś zagrozić, a nawet sprawić mu ból to byłam dziewczyną, której szukałeś. Samoobrona, morderstwo nie były ponad moje siły w słusznej sprawie, ale samobójstwo, tym się nie zajmowałam. Richard pozwalał rozwijać się zimnu, jego energia była z niego wysysana, a on nie zadzwonił po pomoc. To było samobójstwo, może i bierne samobójstwo, ale zamiar pozostawał ten sam.

Jason prowadził. Zwrócił uwagę, że doświadczałam dziwnych reakcji fizycznych przez cały dzień i byłoby źle, gdyby jedno z tych omdleń zdarzyło się za kierownicą samochodu. Oświadczyłam, że załatwiłam sprawę okresowych omdleń poprzez umieszczenie krzyży w

Cyrku. On odpowiedział, że nie był w stu procentach pewien czy to jedyna przyczyna omdleń. Czy nie lepiej być ostrożnym? Z tym nie mogłam się spierać. Moja duma nie jest warta kraksy Jeepa z trzema innymi osobami w środku. Gdybym była sama prawdopodobnie podjęłabym ryzyko. Zazwyczaj byłam bardziej ostrożna w przypadku życia innych osób niż tylko mojego własnego.

Fakt, że cała trójka to byli likantropii i że prawdopodobnie wyszliby z wypadku w lepszym stanie niż ja, nie mogłam nic na to poradzić. Jeśli futrzak wyleci przez przednią szybę to i tak będzie krwawił, prawda?

Byliśmy na Highway 21 skręcając, w 270 gdy wyczułam róże. - Czujesz to?- zapytałam.

Jason spojrzał na mnie, jego włosy były wilgotne po prysznicu, na jego białej koszulce znajdowały się ciemne plamy po wodzie, tak jakby suszył się w pośpiechu i nie dosuszył w niektórych miejscach – Co powiedziałaś?

- Róże, czuję zapach róż.

Spojrzał na Nathaniela i Caleba. Nathaniela zaprosiłam. Caleb się prawie popłakał, gdy nie chciałam go zabrać. Cokolwiek Merle mu powiedział porządnie go przestraszyło.

Mogłam posmakować słodkich, ckliwych perfum na tyle mojego języka. I nikt tego nie czuł oprócz mnie. Kurwa.

Głos Belle Morte wyszeptał w mojej głowie. – Czy naprawdę sądzisz, że możesz ode mnie uciec?

- Udało mi się uciec od ciebie.

- Co? – zapytał Jason.

Potrząsnęłam głową koncentrując się na głosie w mojej głowie i gęstniejącym zapachu róż.

- Nie uciekłaś, nakarmiłaś mnie, i nakarmisz mnie znów, i znów, aż będę zaspokojona.

- Jean-Claude mówi, że nigdy nie jesteś zaspokojona.

Śmiała się w mojej głowie i to było jakby ktoś wewnątrz czaszki potarł mnie futrem, jakby mogła dotknąć swoim głosem rzeczy, których nikt nie powinien dotknąć rękami. To mruczenie, śmiech kontraltem, przeszedł przez moje ciało, podnosząc gęsią skórkę na mojej skórze.

Miałam obraz, wspomnienie, w mojej głowie. Było tam ogromne łóżko, i masa ciał na nim. To była zbieranina rąk, nóg, klatek piersiowych, wszystkie męskie. Wtedy jeden mężczyzna podniósł się w górę, tylko górną część ciała i dostrzegłam Belle pod nim. Opuścił ciało i zniknęła z pola widzenia. To było jak oglądanie gniazda węży, tyle ruchu, zagubione w ciemności przy świetle świec, jak gdyby każda z tych kończyn była czymś osobnym i żyła bez ciała. Ramię Belle podniosło się ponad masę ciał i wypłynęła ona na szczyt, odsuwając mężczyzn z jej nagiego ciała, do czasu aż stanęła pośrodku nich, ich ręce sięgające po nią, błagające ją. Uwolniła ardeur, i karmiła się, i karmiła, i karmiła aż podniosła się masa ciał lśniących od energii, a jej oczy stały się błyszczącymi i ciemnymi płomieniami, rzucającymi cienie, jak w połowie wyszła, w połowie spłynęła z łoża. Jedno ciało mężczyzny spadło na podłogę zapomniane. Leżał nieruchomo, gdy ona przeszła obok, naga i z zaokrąglonymi

kształtami, lśniąca od mocy. Przeszła ponad człowiekiem, który dał z siebie wszystko by zaspokoić jej potrzeby, podczas gdy inni mężczyźni sięgali po nią, prosiliby się nie zatrzymywała. Mężczyźni podnosili się na kolana bądź spadali z łóżka starając się za nią podążać. Co najmniej dwa inne ciała leżały na łóżku nieruchomo, odchodząc na zawsze. Troje z nich martwych, ukochanych na śmierć, jeszcze inni błagali o więcej nadal starając się wstać i podążyć za nią.

Wiedziałam, że to Jean-Claude był przywiązany do krzesła i oglądał to. Wiedziałam, że to on a nie ja patrzył na nią z pełnymi lęku, głodnymi oczami, a gdy przeszła obok niego bez żadnej pieszczoty zadławił się rozpaczą. Część jego kary za to, że odważył się ją opuścić.

- Anita, Anita – głos wydawał się odległy, gdy ktoś dotknął mojego ramienia, dyszałam, zostałam sprowadzona z powrotem mrugając, z ciężkim oddechem w gardle.

Wciąż siedziałam na fotelu przypięta pasami do Jeepa. Byliśmy wciąż na 270 wjeżdżając na 44. Nie byłam przywiązana do krzesła, nie byłam w jaskini Belle, byłam bezpieczna. Jednak zapach róż przylgnął do mnie jak złe perfumy.

Jason wołał mnie po imieniu, ale to ręka Nathaniela znalazła się na moim ramieniu. – Wszystko w porządku? – zapytał Jason.

Skinęłam głową, po czym nią potrząsnęłam. – Belle bawi się mną.

Nathaniel ścisnął moje ramię. Otworzyłam usta by powiedzieć, że nie powinien mnie teraz dotykać, gdy ardeur wzrastało we mnie. Ciepło przebiegło po mojej skórze w kropelce potu, przyniosło moje bicie serca, rosnące jak niedojrzały owoc wypełniający gardło. Wstrzymałam oddech, więc przez chwilę tonęłam w rytmie i pulsie własnego ciała. Słyszałam

jak krew ryczy w powodzi. Czułam każdy impuls, każdą kroplę, mrowienie u czubów palców rąk i nóg. Nigdy nie byłam tak świadoma tego jak krew krąży w moich żyłach, jak zatrzymuje się w sercu.

Podniosłam rękę, Nathaniela który nadal trzymał moje ramię. Jego skóra była tak ciepła, prawie gorąca. Odwróciłam się w jego kierunku. Zajrzałam do tych lawendowych oczu, i właśnie intensywność mojego spojrzenia, przyciągnęła go bliżej, wystarczająco blisko by oparł swój policzek przy moim. Byłam w wystarczającym stopniu sobą, by myśleć, choć niejasno, on musiał odpiąć swoje pasy bezpieczeństwa, ale nie było dość mnie w moim umyśle, bym dbała o jego bezpieczeństwo. Wszystko, o czym mogłam myśleć, to by mieć go bliżej siebie, chciałam go bliżej.

- Anita, – głos Jasona, – Anita, co to do cholery jest? Moja skóra cierpnie od czegoś, cokolwiek to do cholery jest, to jest jak ardeur, ale to nie to.

Nigdy nie odwróciłam wzroku od twarzy Nathaniela. Głos Jasona był jak brzęczenie owadów, hałas, który słyszałam, ale nie słuchałam.

Podniosłam rękę, Nathaniela z mojego ramienia i przyciągnęłam do ust. Jego ręka ujęła dolną cześć mojej twarz, mój oddech był ciepły na nim, i ciepło przyniosło jego zapach. Pachniał nie tylko ciepłem i krwią, ale także wszystkim, co dotknął tego dnia. Słabych śladów mydła nie można było usunąć całkowicie. Jego ręce pachniały jak życie i chciałam tego.

- Anita mów do mnie – powiedział Jason.

- Co się dzieje? – zapytał Caleb. – Dlaczego tak trudno oddychać w samochodzie?

- Moc – powiedział Jason. – Nie wiem jeszcze, jakiego rodzaju.

Przeciągnęłam ręką Nathaniela po mojej twarzy, aż moje usta szybowały nad jego nadgarstkiem tam i z powrotem, a tuż pod skórą było nowe ciepło.

Przesunęłam językiem po skórę jego nadgarstka, a on zadrżał.

- Anito! – powiedział Jason.

Mogłam go usłyszeć, ale to było zupełnie nieistotne. Jedyne, co było ważne to ciepło skóry i słaby puls poniżej. Otworzyłam szeroko usta, usta wciągnęły z powrotem smak pulsu.

Jeep skręcił gwałtownie, rzucając Nathaniela do tyłu i na bok, odrywając go ode mnie. Wylądował na kolanach Caleba.

Spojrzałam na Jasona, wtedy naprawdę spojrzałam na niego. W głębi duszy wiedziałam, że to Jason, ale wszystkim, co mogłam zobaczyć był puls z boku szyi. Uderzał naprzeciw jego skóry jak coś uwięzionego. Wiedziałam, że mogę go uwolnić, sprawiając by popłynął czerwienią i gorącem do moich ust.

Odpięłam mój pas. To zmroziło mnie na chwilę, bo byłam fanatyczką, jeśli chodzi o zapinanie pasów bezpieczeństwa. Moja mama żyłaby dzisiaj gdyby ich używała. Nigdy nie jechałam samochodem bez nich. Nigdy. To tak głęboko zakorzeniony lęk, że odepchnął Belle, odepchnął żądze krwi, którą we mnie wzbudziła.

Odnalazłam swój głos, ochrypły i dziwny, ale mój. – Myślałam, że to ardeur ona zbudziła, ale to nie to.

- Żądza krwi – powiedział Jason.

Skinęłam głową, moje ręce nadal zmrożona przy odpinaniu pasów.

- Żądza krwi jest prawie jak ardeur, ale to nie to. Czasem nie wiesz, jakie to jest pożądanie dopóki nie dowiesz się czy idzie do szyi czy do pachwin.

Spojrzałam na Jasona. – Co powiedziałeś? – Nigdy nie usłyszałam odpowiedzi, jeśli jakaś była. Belle ryknęła w odpowiedzi przeze mnie i nagle byłam bardziej skoncentrowana na uderzeniach tętna na jego szyi niż na tym, że jego usta się poruszały. Nie słyszałam żadnego dźwięku, oprócz przeważającego grzmotu własnej krwi, mojego serca, mojego bijącego pulsującego ciała.

Przesuwałam się na przednim siedzeniu do niego, nie pamiętałam tego ruchu lub pragnienia. Znów przekręcił kierownicę wysyłając mnie z powrotem na drzwi. W momencie mojego uderzenie plecami o drzwi usłyszałam trąbienie wściekłych klaksonów, Jeep zsunął się w bok, potem wyrównał jeszcze raz. Jason spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami.

- Nie mogę jechać, kiedy pożywiasz się mną.

Mój głos był niski. – Nie sądzę bym się tym przejmowała

Usiadłam z rękami na siedzeniu, by powstrzymać go od rzucania mną na drzwi.

- Nathaniel, Caleb trzymajcie ją z daleka ode mnie dopóki nie znajdziemy bezpiecznego miejsca do zatrzymania się.

Byłam niezgrabnie rozproszona zmianą biegów, gdy ramię Nathaniela pojawiło się przed moją twarzą. Nie próbował mnie dotknąć, ale trzymał rękę na tyle blisko bym czuła zapach jego skóry, a potem powoli wciągnął rękę na tylne siedzenie, a ja przesuwałam się między miejscami, aby wyciągnąć jego ciało, jak gdyby było liną przywiązane do mnie. Przedostałam się na tylne siedzenie. Nathaniel siedział obecnie po swojej stronie siedzenia. Klęczałam nad jego ciałem przygniatając go. Czułam jego napięcie wewnątrz jego szortów nawet przez moje jeansy, ale dziś nie było to tak ważne jak sprawdzanie linii na jego szyi. Zaplótł włosy przed wyjazdem tak, że jego szyja była naga.

Jeep zjechał ponownie, a ja upadłam na podłogę u stóp Caleba. Byliśmy na szczęście tak daleko, żeby uniknąć wypadku lub średnio wybrukowanej drogi. Nasze szczęście kończyło się tam gdzie mi nie zależało.

- Jeśli nie możesz uprawiać seksu z Nathanielem to uważam, że nie powinnaś tym bardziej brać od niego krwi. Jest słaby – powiedział Jason.

Podniosłam wzrok na to co siedziało nade mną, jego ubrane w jeansy nogi ocierały się o mnie. Dla seksu Caleb nie był pożądany, ale dla krwi… Przeszłam na kolanach między jego nogami, przeciągnęłam ciało Caleba, palcami przeszukiwałam jego jeansy, czując pod spodem ciało. Wsunęłam pod nie ręce próbując obluzować, guziki jego koszuli odpadły z głośnym komiksowym dźwiękiem. Jego skóra była tak ciepła. Moje palce przesuwały się w górę by dotknąć małego pierścienia w jego pępku. Zatrzymałam się tam śledząc krawędź metalowego pierścienia, ciągnąc je delikatnie, czując rozciąganie skóry, aż wydał mały dźwięk protestu. Podniosłam wzrok na jego twarz i cokolwiek zobaczył tam sprawiło, że otworzył szerzej swoje oczy, otworzył swoje wargi w małe zaskoczone „ och”.

Przesunęłam palcami od brzucha, przez piersi, ramiona, przez rozdartą koszulkę, aż

moje ręce wsunęły się pod jego barki, koszula zaczęła się podnosić odsłaniając brzuch. Widok nagiej skóry zaczął wzbudzać inny głód, nie tylko krwi. Ale Belle ryknęła przez metafizyczną smycz którą mnie przywiązała, i zwierze cofnęło się przed nią nim prawdziwie zmartwychwstało. Chciałabym pragnęła tego co ona, i w tym momencie wiedziałam, że choć miała zwierzęta na wezwanie to nie podzielała ich bestii i pragnień ciała. Myśl ta była zbyt racjonalna i smycz się trochę rozluźniła i mogłam myśleć o sobie.

- Dlaczego cię to obchodzi czy wezmę krew czy ciało, możesz pożywić się z obu energii? Karmiłaś się Richardem cały dzień –zapytałam.

- Może jestem zmęczona ciałem.

Miałam przebłysk jej myśli. - Nie mogłaś karmić się Richardem. Walczył cały dzień, wyssałaś go ale nie mogłaś zmusić go do zaatakowania kogoś innego.

Jej gniew był jak gorący metal przy mojej skórze. To przechyliło moje plecy, wyrwało westchnienie z mojego gardła. Caleb chwycił mnie za ramiona bo bym upadła.

Głos Belle mruczał mi w głowie. – Likantrop jest zaskakująco silny, a nie jest moim zwierzęciem na wezwanie, nie pociągają go zmarli, ale ty jesteś, ma petite, tak, ty tak.

Jej moc wlewała się we mnie, ale nie była to ciepła żądza krwi tylko zimno i chłód grobu. W momencie gdy energia mnie dotknęła, moje własne siły rozgorzały do życia, ta część mnie która wskrzeszała zmarłych. To zapłonęło we mnie jakby zimno energii Belle było pewnego rodzaju paliwem na własny ogień który należało schłodzić. – Jesteś moja, ma petite, moja na sposób którego likantrop nie może sobie wyobrazić. Jego połączenie z umarłymi jest przypadkowe, a ty jesteś skazana na to od momentu narodzin.

Jej moc była mocą grobu samej śmierci. Ona miała na celu przydzielenie sobie punktu, ale po prostu obudziła moją nekromancje. Wiedziałam jak radzić sobie z martwymi.

Odetchnęłam, rysunek mojej magii przygotowywał się do odrzucenia jej. Zrobiłam to wcześniej. Ale jej chłód zmienił się w ciepło zanim odetchnęłam. Żądza krwi zmyła moją magię tak, że utonęłam w powodzi potrzeby. Jej głos skąpał moją skórę. Jej głos ściekał po mojej skórze jak ciekły miód, tak jakby ciemna siła jej oczu topiła się na mojej skórze.

- Magia grobu jest pod twoją kontrolą, ale nie moc pożądania. Pożądanie we wszystkich postaciach jest pod moją władzą.

Gdybym miała czym oddychać, to bym krzyknęła, ale nie było powietrza, i nie było szansy na przypływ oszałamiającego momentu. Ale tonęłam w dźwiękach, krew pędziła przez moje ciało, moje serce mokre i dudniące, mój puls jak drugie bicie serca w tysiącu miejsc pod skórą. Mogłam to usłyszeć, mogłam to poczuć.

Czułam pierś Caleba w moich rękach, mogłam poczuć szorstkość włosów, kiedy poprowadziłam palcami po krawędziach jego sutków, aż wreszcie same sutki stały się twarde i zbite pod moimi palcami. Małe sztangi które je przeszywały były uciążliwe. Chciałam przesunąć sutki między palcami a metal przeszkadzał. Jak wykałaczka w kanapce, stały na drodze. Był moment gdy Belle pomyślała o zerwaniu ich i to była myśl tak nie moja, że pomogła mi powrócić do mojej głowy, przynajmniej odrobinę.

Kiedy moja wizja się wyczyściła oczy Caleba były nieostre, a usta na wpół rozchylone. Przeze mnie, to było prawie jakby sama Belle go dotknęła rozprzestrzeniając pożądanie, żądzę wszelkiego rodzaju.

Byłam w swojej własne głowie, w swojej własnej skórze, ale głód Belle był we mnie także i nie mogłam jej wypchnąć. Miała racje, głód krwi nie był śmiercią.

Zerwałam rękami koszulkę z Caleba, zostawiając guzik luźny, obnażając górną część ciała. Kiedy Jean-Claude’m kierowała żądza krwi, przyciągała go do szyi, nadgarstka, łuku ramienia, czasami wnętrza pachwiny, wszystkich ładnych, głównych tętnic lub żył, ale Belle nie patrzyła w górę ani w dół. Patrzyła na pierś Caleba jakby był to doskonały kawałek steku, dopiero co przyrządzony.

Moja logika próbowała się kłócić. Były też inne miejsca, znacznie bliżej powierzchni. Czyste zaskoczenie tym, że nie zmierzała do typowych miejsc pomogło mi odepchnąć ją od siebie.

Głos Caleba nadszedł ciężki. – Dlaczego przestałaś?

- Nie sądzę by to seksu ona chciała – powiedział Nathaniel cichym głosem.

Jego głos odwrócił mój wzrok do niego. Jeśli tym co prowadziło mnie, było ardeur to może zostało go na tyle by przyczołgać się do niego

Ale Nathaniel miał racje, tu nie chodziło o seks, tu chodziło o pożywienie się a Nathaniel nie był żywnością. Czy to oznacza, że Caleb był żywnością? Nie całkiem ładna myśl.

- Co masz na myśli? – Zapytał Caleb.

Patrzyłam na nagą pierś Caleba, na tą młodą, jeszcze nieskończoną twarz. Wyglądał na zdziwionego. Powiedziałam to na głos, choć nie mówiłam do nikogo w samochodzie – On nie rozumie.

Belle wyszeptała. – Wkrótce będzie za późno.

- Wygląda na to, że to twoja kolej by przyjąć kolejnego do zespołu. – powiedział głos Jasona z przodu.

- Co?

- Będziesz podgryzać. – powiedział Jason. Połączenie własnych dylematów moralnych z faktem, że Belle wybrała dziwne miejsce do pobierania krwi, które po prostu nie miało dla mnie sensu, pomagało mi wypłynąć na powierzchnię.

Uklękłam z powrotem na podłodze, uwalniając odrobinę ciała Caleba.

- Nie – powiedziałam na głos, a żaden z mężczyzn nie odpowiedział mi, jakby wszyscy pochwycili fakt, że nie rozmawiałam z żadnym z nich. – Ja do tej pory byłam łagodna ma petite.

- Nie jestem twoją ma petite, więc kurwa przestań mnie tak nazywać.

- Jeśli nie przyjmiesz ode mnie uprzejmości, to ja przestanę ją oferować.

- Jeśli to twoja idea łagodności, to nie chciałabym zobaczyć… - nigdy nie ukończyłam tej myśli dlatego, że Belle pokazała mi, że rzeczywiście była uprzejma.

Wywróciła mnie, uderzyła we mnie paraliżując umysł, kradnąc oddech, zatrzymując serce, pacnięciem władzy. Na chwilę lub na wieczność zawisłam. Jeep odszedł, Caleb odszedł, nie mogłam zobaczyć, wyczuć ani być. To nie było ani światło, ani ciemność, ani góra ani dół. Miałam doświadczenie bliskie śmierci, zanim omdlałam, zemdlałam, ale ten moment kiedy moc Belle spadła na poprzez mnie to było najbliższe prawdziwej nicości jakiej kiedykolwiek doświadczyłam.

W tą nicość, zapadł głos Belle. – Jean-Claude rozpoczął taniec, ale pozostawił go niedokończonym między tobą, wilkiem i samym sobą. Pozwoliłby sentyment przesłonił jego osąd. To stawia pytanie, jak dobrze go nauczyłam?

Starałam się mówić, ale nie mogłam sobie przypomnieć gdzie są moje usta oraz jak wziąć oddech. Nie pamiętałam jak jej odpowiedzieć.

- Odkryłam to z wilkiem, ale nie mogłam tego naprawić, nie jest on moim zwierzęciem na wezwanie. Nie rozumiem psów, a wilk jest raczej psem.

Jej głos szepnął do mnie nisko i groźnie, drżąc przez moje ciało, ale jej głos tańczył przez moje ciało, miałam ciało którego ona używała. Spadłam z powrotem do mojego ciała jakbym spadała z dużej wysokości. Nie pozostało mi tchu na podłodze, oczy wpatrując się w twarz zaskoczonego Caleba i jedynie zmartwionego Nathaniela. I nagle wiedziałam kto trenował Jean-Claude’a w wykorzystywaniu głosu jako narzędzia uwodzenia. – Ale ty, ma petite, rozumiem ciebie.

Wzięłam głęboki trzęsący oddech aż do mojej klatki piersiowej, i to bolało jak gdybym obeszła się przez długi czas bez oddychania. Mój głos był chrapliwy. - O czym ty mówisz?

- Czwarty znak, ma petite, bez czwartego znaku nie jesteś naprawdę Jean-Claude’a. Jest różnica między narzeczeństwem i małżeństwem. Jedno jest na stałe, drugie niekoniecznie.

Zrozumiałam co miała na myśli zanim zobaczyłam dwa tańczące płomienie miodu pojawiające się w powietrzu nade mną.

Wiedziałam, że to drugi znak, bo otrzymałam drugi znak trzy razy, dwa razy z JeanClaudem a raz z wampirem którego zabiłam. Nigdy wcześniej nie byłam w stanie się ochronić. Wiedziałam z doświadczenia, że nic fizycznego by mnie nie uratowało. Nie było to czymś w co uderzysz lub strzelisz. Nienawidziłam rzeczy w których nie mogłam uderzyć lub zastrzelić. Ale miałam teraz inne umiejętności, niezupełnie fizyczne.

Sięgnęłam w dół tak długiego metafizycznego przewodu do Jean-Claude. Głos Belle

płynął nade mną opóźniając jej chwilę, przedłużając jej przyjemność i mój strach – Jean-Claude jest godzinami martwy, on nie może ci pomóc.

Ciemne płomienie oczu zaczęły schodzić jak jakiś zły anioł który przychodzący zjeść moją duszę. I to nie jedyne co przyszło mi do głowy, że może zrobić. Sięgnęłam w dół po drugą połowę naszego metafizycznego kręgu. Dotarłam do miejsca które nie pomagało mi od miesięcy. Szukałam Richarda.

Miałam obraz Richarda w gorącej kąpieli tulonego w ramionach Jamila. Richard spojrzał w górę jakby mnie widział. Wyszeptał moje imię, ale albo był zbyt słaby, albo mnie odepchnął, albo wcale nie próbował. Przez chwilę było tak jakbym miała być wklejona na nowo, wepchnięta w moją głowę, w moje ciało ponownie. Richard nie odrzucił mnie tym razem. Ciemny płomienny miód unosił się nad moją twarzą, i był to niejasny zarys widmowych długich ciemnych włosów, mglista twarz.

Caleb krzyczał. – Co jest w samochodzie z nami. Nie widzę tego, ale czuję to. Co to do cholery jest?

Głos Nathaniela doszedł ściszony, dziwnie głośny. – Belle Morte.

Nie miałam czasu by spojrzeć w górę i zobaczyć, że inne widmowe usta mówiły. – Nie pozwolę na przyrost siły wilka. Dałam ci pierwszy znak a ty nawet o tym nie wiedziałaś. Dam

ci drugi tu i teraz, Musette jako mój pełnomocnik da ci dzisiaj trzeci. Gdy Jean-Claude i ja będziemy sobie równi, trzy na trzy, wtedy przyjdziesz do mnie ma petite. Będziesz podróżować po świecie jeśli o to poproszę, zrobisz wszystko dla słodkiego smaku mojej krwi.

Te widmowe usta obniżyły się w kierunku moich. Wiedziałam, że w jakiś sposób, jeśli złoży na mnie swój upiorny pocałunek, będę jej. Robiłam, to co robiłam zawsze, starałam się trafić ją w twarz, ale nie było nic w dotyku. Krzyczałam bez słów, wysyłałam metafizyczne „Pomocy”.

Nagle poczułam las, drzewa, świeżo toczoną ziemię, mokre liście pod nogami i słodkie piżmo wilka.

Belle mogła powstrzymać mnie od dotarcia do Richarda, ale nie mogła powstrzymać jego przed dotarciem do mnie.

Moc Richarda wzrosła jak pachnąca chmura nade mną, naciskając te świecące oczy i widmowe usta.

Śmiała się ślizgając po moim ciele, przeszedł mnie dreszcz, mój oddech utknął w gardle. To było tak dobre nawet jeśli coś w mojej głowie krzyczało, że to było złe.

- Słyszeliście czyjś śmiech? – zapytała Caleb.

Jason powiedział nie. Nathaniel powiedział tak.

Belle szeptała przy mojej skórze, a nawet oddech mocy Richarda nie mógł utrzymać jej

głosu. – Wraz z dotknięciem ciała wilka, możesz trzymać mnie w szachu, ale nie na dystans. Im bliżej ciała tym bliższa więź, tym więcej mocy. Jesteś już moja ma petite nie możesz wygrać wolności ode mnie. – Te oczy zaczęły ponownie płynąć niżej. Moc Richarda wzrosła nade mną jak miękka tarcza. Moc Belle unosiła się na powierzchni tej energii jak liść na wodzie, a następnie zaczęła naciskać na to przez to.

- Pomóż mi! – krzyczałam głośno, do wszystkich i do nikogo. Poczułam rękę Nathaniela na mojej, a widmowy pocałunek zawahał się czy włączyć i patrzeć na Nathaniela. Poczułam jak go wzywała, jak głębokie dudnienie w moich kościach. Pantera była jej pierwszym zwierzęciem do wezwania. Gdyby posiadała mnie, posiadałaby mój pard.

Nathaniel wyciągnął wolną rękę jak gdyby mógł ją zobaczyć.

- Nie – uwolniłam się od niego szarpnięciem i w tym momencie gdy zerwałam kontakt fizyczny, Nathaniel stał się mniej prawdziwy dla niej.

Odwróciła te ciemne miodowe oczy do mnie.

- Będę miała je wszystkie, ma petite, w końcu.

- Nie – powiedziałam, ale mój głos był jakbym wierzyła, że ma racje.

- Dasz mi je wszystkie. Strach przelewał się przeze mnie jakbym była pogrążona w wodzie z lodem. Myśl o tym, że Belle zrobi coś moim panterom, moim przyjaciołom. Nie, nie mogłam do tego dopuścić.

- Pieprz się, pieprz się Belle i pieprzę konia na którym jedziesz. – Mój strach, mój gniew wydawał się pokarmem dla mocy Richarda. Słodki, marszczący nos zapach piżma wilka, był tak gęsty jak gdybym była owinięta niewidocznym futrem.

Jeep przesunął się w bok. Wściekłe trąbienie klaksonów i gwałtowne naciśnięcie hamulców za nimi. Jason zrezygnował z szukania bezpiecznego miejsca i zatrzymał się na środku betonu. Nathaniel i Caleb zostali rzuceni na drzwi po stronie pasażera. Nie miałam czasu martwić się o to, że nikt nie zdawał się mieć zapiętych cholernych pasów bezpieczeństwa.

Oczy Belle przeforsowały moc Richarda. To nie było łatwe. Skierował się ku swojej pracy w każdym calu, ale te palące się oczy, ten upiorny zarys stał się bliższy, bliższy... do czasu gdy trzymałam mój oddech jakby wystraszony, gdybym zrobił wdech też twardy to zabrałoby ją o mój wylot.

Złapałam ruch kątem oka. Jason był między siedzeniami. Zatrzymał jeepa, zrzucił swój pas. Przesunął rękę przez ducha nade mną jakby nie mógł go zobaczyć. Złapał mnie za ramiona i w chwili gdy mnie dotknął bestia Richarda napłynęła do mnie. Zawsze myślałam, że to moja bestia przeniosła się do mnie, ale to nie to, to był Richard, nie ja.

Jego wilk wlewał się do mnie jak parząca woda, pędzi do filiżanki, wypełniając mnie po brzegi opróżniając moją skórę z lamparta i śmierci, aż do zagięcie kręgosłupa, machania rękami, ustami otwartymi w bezgłośnym krzyku. Czułam tarcie futra wewnątrz mojego ciała, silne pazury przy uderzeniach. Wilk starał się znaleźć jakieś wyjście z mojego ciała.

Belle syknęła na mnie jak jakiś wielki upiorny kot. Oczy wycofały się unosząc się w powietrzu w pobliżu dachu jeepa. Jason wciągnął mnie na przednie siedzenie, trzymając mnie

przy swoim ciele, jego bliskość wydawała się uspokoić wilka, tak, że poczułam jak to osiada, dysząc, z chętnymi oczami, gapiąc się na kształt w suficie z głodnymi aroganckimi oczami.

Oczy Jasona były wilcze i dziś wydawało się to pasować do jego twarzy. Ale to moc Richarda, moc klanu Thronnos Rokke owinęła się wokół nas obojga. Nigdy nie czułam, że bestia Richarda jest tak silna we mnie. To było tak jakbym była torebką, torbą trzymającą zwierzę, czując jej kroki we mnie, jakby była w klatce z której nie mogła uciec.

Głos Belle płynął do nas i tym razem zabolało gorąco jej gniewu. – Możesz spędzić cały dzień w ramionach swojego wilka, ale dziś wieczorem będzie bankiet. Musette będzie tam ma petite i ja tam będę.

Mój głos wyszedł niską krawędzią ryku. – Nie jestem twoją ma petite.

- Będziesz – powiedziała, a oczy powoli wyblakły, aż został tylko utrzymujący się zapach róż, przypominał, że wygraliśmy rundę, ale będą inne. Ona nigdy się nie poddawała gdy postanowiła uczynić swoją własnością kogoś lub coś. Jean-Claude nie znał przypadku gdy zmieniała w czymś takim zdanie. To było niesprawiedliwe, czy nie przywilejem pani jest zmieniać zdanie? Oczywiście Belle nie jest dokładnie panią.

Miała ponad dwa tysiące lat i była wampirem, a tacy nie byli znani z zmiany poglądów, zwyczajów czy celów. Ostatnim razem gdy Mistrz Wampirów przybył do miasta i spróbował mnie ukraść od Jean-Claude, wylądowałem w tygodniowej śpiączce. Richard miał rozdarte gardło, a Jean-Claude prawie naprawdę umarł. Wampiry zawsze albo próbują mnie zabić albo sobie przywłaszczyć. Boże, nienawidziłam być popularna.

Rozdział 29

Nathaniel otrzymał jeden z dodatkowych krzyży ze schowka. Zawsze brałam ze sobą zapasowe krzyże, podobnie jak o zapasową amunicje, bo kiedy polujesz na wampiry, to gdy zabraknie jednej z tych rzeczy to robi się bardzo źle. To było czystą głupotą ze mojej strony postawić krzyże wokół Cyrku Potępieńców, ale nie założyć ich na siebie. W pewne dni jestem po prostu opóźniona.

Wróciłam na przednie siedzenie, ale trzęsłam się. Nie to nie oddawało mojego stanu. Drobne drżenie moich rąk, skurcze mięśni w dziwnych momentach. Było mi zimno, a to był jeden z tych wspaniałych ostatnich letnich dni, ogrzanych słońcem, musujących, jasnych i miękkich w tym samym czasie. Jechaliśmy pod wypranym niebieskim niebem i słońcem, i było mi zimno, tak zimno że żadna ilość koców, tak naprawdę nie pomogłaby.

Nathaniel był owinięty wokół dolnej części mojego ciała jak żywy koc, wciśnięty między moje nogi a podłogę. Narzekałam jak bardzo to niebezpieczne, ale nie skarżyłam się za bardzo. Nie miałam żadnych koców w samochodzie. Spędziłam tyle czasu będąc w szoku, że musiałam się uzdrowić. Drzewa wzdłuż czterdziestej czwartej ustąpiły domom i od czasu do czasu starym szkołom odnowionym na mieszkania, kościołom, budynkom bez zauważalnego użycia, ale starym, zmęczonym. No dobrze, może to ostatnie dotyczyło tylko mnie.

Głaskałam ręką głowę Nathaniela, wciąż i wciąż, po ciepłych jedwabnych włosach. Jego

głowa na moich kolanach, jego ręce owinięte wokół mojej talii, jego ciało wciśnięte między moje nogi. Czasami Nathaniel sprawiał, że myślałam o seksie, a czasami jak teraz, tylko dawał komfort. Tylko bliskość. Nie można tego osiągnąć z większością ludzi, bo są oni zajęci myśleniem o seksie. Myślę, że to dlatego psy są tak cholernie popularne. Możesz przytulić psa jak chcesz i pies nigdy nie pomyśli o seksie ani nie będzie próbował napierać na twoje społeczne zasady w jakikolwiek sposób. Chyba, że zdarzy ci się jeść. Psy naruszą twoje granice społeczne dla resztek obiadowych, chyba, że zostaną wyszkolone inaczej. Ale hej, to pies, a nie osoba ubrana w futro. Teraz było potrzebne zwierze, a nie osoba. Nathaniel mógł być oboma. Niewygodny fakt, ale prawdziwy.

Jason prowadził. Caleb wrócił na tylnie siedzenie do siebie. Nikt nic nie mówił. Nie sądzę by ktokolwiek wiedział, co powiedzieć. Chciałam by Jean-Claude obudził się. Chciałam powiedzieć mu co zrobiła Belle Morte. Chciałam by mi powiedział, że istnieje inny sposób na powstrzymanie jej, cokolwiek innego, niż po prostu danie mi czwartego znaku.

W teorii on mógł żyd wieczność, a z czwartym znakiem będę mogła i ja. Dlaczego więc odmawiałam do tej pory? Z jednego powodu: to mnie przerażało. Nie byłam pewna jako Chrześcijanka co czułam w związku z życiem wiecznym. Chodzi mi o to co się stanie z niebem, bogiem i sprawą sądu? Teologicznie co to oznacza? Na bardziej przyziemnym poziomie jak bardzo bliżej zwiąże to mnie i Jean-Claude’a? Mógł już ingerować w moje sny, co oznaczałby ten ostatni krok? Czy odmawianie czwartego znaku jest innym sposobem by uniknąć oddania siebie komuś całkowicie? Być może. Ale jeżeli jedynym sposobem powstrzymania Belle od wzięcia mnie było pozwolenie JeanClaude’owi mieć mnie, wiedziałam co wybiorę. Zastanawiałam się czy gdybym zadzwoniła do mojego kapłana to mógłby wskazać mi teologiczne konsekwencje czwartego znaku przed zanim zapadnie ciemna noc? Ojciec Mike odpowiadał na moje równie dziwaczne pytania przez lata. - Anita – powiedział Jason, a jego głos przynosił niepokój. Spojrzałam na niego i uświadomiłam sobie, że prawdopodobnie próbował zwrócić moją uwagę od jakiegoś czasu. -Przepraszam, zamyśliłam się zbyt mocno. - Myślę, że jesteśmy śledzeni.

Podniosłam brwi. – Co masz na myśli? - Kiedy prawie spowodowałem stłuczkę czterech samochodów, gdy cię dotknąłem, zobaczyłem samochód w lusterku. Był blisko, blisko jakby był naszym ogonem. To był jeden z tych samochodów, który prawie nas rąbnął kiedy uderzyłem w hamulce. - Jest duże natężenie ruchu, wiele osób jedzie za nami. - Taak, ale wszyscy inni którzy byli blisko nas, gdy się zatrzymałem, odjechali tak daleko przed nas jak tylko mogli. Ten samochód jest wciąż za nami. Spojrzałam w boczne lusterko i zobaczyłam niebieskiego Jeepa. – Czy na pewno jest to ten sam samochód? - Nie mam numerów, ale to ta sama marka, ten sam kolor i są tam dwaj mężczyźni, jeden brunet, drugi blondyn w okularach. – Przyjrzałam się Jeepowi, który zdaje się że podążał za naszym Jeepem. Dwóch mężczyzn, jeden ciemny, drugi jasny, mógł to być zbieg okoliczności. Oczywiście mogło też tak nie być. - Sprawdźmy teorie, że nas śledzą – powiedziałam. - Co? – Zapytał Jason. – Mam ich zgubić? - Przetnij ulicę i zjedź pierwszym zjazdem, o ile nie zaprowadzi nas to do Cyrku. Nie chce doprowadzić ich do Jean-Claude’a. - Prawie każdy potwór w St. Louis wie, że Mistrz Miast kryje się pod Cyrkiem potępieńców – powiedział Jason, ale zmienił pas ruchu kierując się trochę bliżej zjazdu. - Ale faceci za nami nie wiedzą gdzie się kierujemy. Wzruszył ramionami i zjechał dwa pasy bliżej zjazdu. Niebieski Jeep zaczekał, aż znalazły się dwa samochody pomiędzy nami, zanim skręcił. Jeśli bym tego nie oglądała, albo wyższy samochód byłby pomiędzy naszymi Jeepami to nie zobaczyłabym ich zjazdu. Ale patrzyłam, nie było większego samochodu więc to zobaczyłam. - Cholera – powiedziałam, ale zrobiło mi się cieplej. Nie ma to jak akcja by przykuć uwagę osoby. - Kim są ci faceci? – Zapytał głośno Jason, mówiąc to nad czym się zastanawiałam. Caleb spojrzał w tył. – Dlaczego ktoś miałby nas śledzić?

- Reporterzy? – Jason zrobił z tego pytanie. - Nie sądzę – powiedziałam. Straciłam z oczu wszystko, ale górna część dachu samochodu Jeepa unosiła się nad nami. - W którą stronę mam skręcić? – Zbliżył się już prawie do samego zjazdu. Potrząsnęłam głową. – Nie wiem. Dokonaj wyboru. – Kim oni byli? Dlaczego nas śledzili? Zwykle gdy ludzie zaczynają mnie śledzić to wiem że w coś wdepnęłam. Dzisiaj nie miałam pojęcia. Nie pomagałam obecnie RIPT w żadnej sprawie, przez którą potrzebowałam ludzi ochraniających mnie. Pragnęłam by byli to reporterzy, ale sytuacja na to nie wyglądała. Jason skręcił w prawo. Jeden samochód skręcił w lewo, jeden skręcił w prawo, a Jeep pojechał za nami. Na znakach drogowych znajdowały się chorągiewki, flagi włoskie ze słowami „Wzgórza”. Ludzie ze Wzgórz zawsze chcielibyś wiedział gdzie jesteś i kochali oni swoje włoskie dziedzictwo. Nawet hydranty malowali na zielono, czerwono i biało jak flagę. Nathaniel podniósł głowę z mojego uda wystarczająco by zapytać. – Czy to Belle? - Co? – zapytałam, ze wzrokiem wciąż przyklejonym do bocznego lusterka. - Czy to dzienni pomocnicy Belle? – spytał swoim cichym głosem. Myślałam o tym. Nigdy nie spotkałam wampira z więcej niż jednym ludzkim sługą ale spotkałam kilku tych którzy mieli więcej niż jednego Ranfielda. Ranfield był tym jak większość amerykańskich wampirów nazywała ludzi, którzy służyli im nie poprzez mistyczne powiązania, ale ponieważ byli dla nich dawcami krwi i pragnęli stad się kiedyś wampirami. Gdy polowałam na wampiry i nie sypiałam z nimi, nazywałam wszystkich ludzi powiązanych z wampirami ludzkimi sługami, ale teraz wiedziałam lepiej. - Oni mogą być Ranfieldami, tak sądzę. - Co to jest Ranfield? – zapytał Caleb. Był odwrócony na siedzeniu patrząc wstecz na samochód między nami, a niebieskim Jeepem. - Odwróć się Caleb. Kiedy samochód zahamuje nie chce by Jeep zauważył, że ich dostrzegliśmy. Odwrócił się natychmiast bez kłótni co było dość niezwykłe dla Caleba. Nie

pochwalałam grożenia ludziom by zdobyć ich posłuszeństwo, ale na niektórych nic innego nie działało. Być może on był jednym z nich.

Wyjaśniłam kim jest Ranfield.

- Jak facet w Draculi który jadł robaki. – powiedział Caleb.

- Dokładnie – odpowiedziałam.

- Super – powiedział i wydawało się, że miał to na myśli. Zapytałam kiedyś Jean-Claude co przed wydaniem książki „Dracula” w 1897 roku, nazywano „Ranfieldem”. Jean-Claude odpowiedział „Niewolnik”. Prawdopodobnie żartował, ale nigdy nie miałam serca zapytać go o to ponownie.

Samochód za nami skręcił w jeden z wąskich zjazdów. Niebieski Jeep nagle się ujawnił. Starałam się nie patrzeć bezpośrednio na nich, używając tylko bocznego lusterka, ale to było trudne. Chciałam się odwrócić i patrzeć. Wiedza, że nie powinnam czyniła to jeszcze bardziej kuszącym.

Nie było nic złowrogiego w Jeepie, czy nawet dwóch mężczyznach w nim widocznych. Obaj mieli krótkie włosy, czyste, zadbane, nawet jeep był błyszczący i czysty. Jedyną złowieszczą rzeczą było to, że byli wciąż za nami. Wtedy… zmienili pas na wąski podjazd.

- Cholera.

- Jak wyżej, – powiedział Jason ale widziałam ugięcie jego ramion jakby całe napięcie zeszło z niego tym jednym słowem.

- Czyli mamy jednak paranoje? – zapytałam. - Może – powiedział Jason, ale spędził tyle samo czasu, co ja na spoglądaniu w lusterko wsteczne, prosto przed nim, jakby nie mógł w to uwierzyć. Też nie mogłam więc nie kazałam mu zwracać uwagi na drogę. Patrzył teraz naprzód, dobrze i tak jak ja, oczekiwał aż niebieski Jeep wyjedzie i zacznie za nami ponownie podążać. Podstęp, koledzy, niespecjalnie niegroźny przecież. Ale tak się nie stało. Jechaliśmy wzdłuż drogi zatłoczonej samochodami, a Jeep został ukryty za drzewami i zaparkowanymi samochodami. - Wygląda na to, że tylko jechał po naszej drodze – powiedział Jason. - Tak wygląda – powiedziałam. Nathaniel potarł twarzą moje nogi. – Wciąż pachniesz strachem, jakbyś w to nie wierzyła. - Nie wierzę – powiedziałam. - Dlaczego nie? – zapytał Caleb pochylając się na fotelu między siedzeniami. Wreszcie odwróciłam się na siedzeniu ale nie patrzyłam na Caleba. Patrzyłam obok niego na pustą ulicę. – Doświadczenie. Zapachniało różami, a sekundę później krzyżyk na szyi zaczął błyszczeć, delikatnie. - Jezu – powiedział Jason. Moje serce waliło boleśnie w klatce piersiowej, ale mój głos był solidny. – Ona nie może mnie kontrolować gdy mam na sobie krzyż. - Jesteś tego pewna? – zapytał Caleb, powrócił z daleka ode mnie, w najdalszy kąt siedzenia. - Tak – powiedziałam – jestem tego pewna. - Dlaczego? – zapytał ze zwężonymi oczami. Spojrzałam na niego jak miękkie białe światło zabłysło jeszcze wśród cienia drzew, prawie niewidoczne w ciemnym słońcu. – Ponieważ wierzę. – Powiedziałam miękkim głosem, jak blask na mojej szyi i tak pewnym. Widziałam krzyże które lśniły tak białym światłem, że aż oślepiały, ale tak działo się gdy stałeś twarzą w twarz z wampirem, a to

oznaczało że stanie ci się krzywda. Belle była daleko stąd, a blask wskazywał jej bliskość. Czekałam, aż zapach róż nasili się ponownie, ale tak się nie stało. Pozostał słaby, zdecydowanie tam był, ale nie wzmagał się w powietrzu. Czekałam na głos Belle w mojej głowie ale on nie nadszedł. Za każdym razem gdy mówiła do mnie w moim umyśle, zapach róż był soczysty. Słodkie perfumy pozostały, ale głos Belle odszedł. Ścisnęłam krzyż dłonią, czując ciepło, jego moc, ukłucia wzdłuż skóry na moim ramieniu, uderzające jak nieprzerwane bicie serca w mojej dłoni. Caleb zapytał się jak mogłam wierzyć. To o co ja chciałam się zapytać, to jak można nie wierzyć? Czułam złość Belle jak ciepło w powietrzu. Moc wypełniała Jeepa kradnąc oddech, fałdując wydech, tyle wysiłku i wszystko co mogła to wysłać obraz siebie siedzącej przy toaletce. Jej długie czarne niezwiązane włosy jak poły złoto-czarnego szlafroka. Patrzyła w lustro oczami pełnymi miodowego ognia, jak oczy niewidomych, puste z wyjątkiem koloru mocy. Szepnęłam głośno. – Nie możesz mnie teraz dotknąć. Spojrzała w lustro jakbym stała za nią a ona mogła mnie dostrzec. Wściekłość zmieniła jej piękno w coś przerażającego, zaledwie maskę bladego piękna która wyglądała jak fałszywa maska na Halloween. Potem odwróciła się i spojrzała za mnie, obok mnie i strach na jej twarzy wyglądał tak realnie, tak niespodziewanie, że też się odwróciłam i zobaczyłam… coś. Ciemność. Ciemność jak fala wzbierająca w górę, w górę nade mną, nad nami, jak wysoka góra z cieczy, wysoka do nieba, niewiarygodnie wysoka. Pokój Belle skonstruowany z marzenia i mocy, zawalił się, rozdarty jak sen, a tym co zjadało rogi jasno oświetlonego świeczkami pokoju, była ciemność. Ciemność absolutna, ciemność tak czarna, że były w niej blaski innych kolorów, jak plama ropy naftowej, albo złudzenie optyczne. Jakby ta ciemność składała się z każdego koloru który kiedykolwiek istniał, każdego widoku który kiedykolwiek widziałam, każdego westchnienia, każdego krzyku, odkąd powstał czas. Słyszałam termin pierwotnej ciemności, ale do tego momentu nie rozumiałam co tak naprawdę mieli na myśli. Teraz zrozumiałam, naprawdę zrozumiałam i byłam zrozpaczona. Patrzyłam na ocean ciemności który unosił się nade mną, jak gdyby ziemia i niebo

nigdy nie istniały. To była ciemność przed światłem i słowem bożym. To było jak powiew starszego stworzenia. Jeśli to było tworzenie, to nie było nic co mogłam zrozumieć, nic co chciałam zrozumieć. Belle krzyknęła pierwsza. Myślę, że byłam zbyt przejęta by krzyczeć a nawet się bać. Spojrzałam do pierwotnej otchłani, pierwszej ciemności, widziałam rozpacz, a nie strach.

Mój umysł próbował znaleźć słowa opisujące czym to co było. To wznosiło się nade mną jak góry, ponieważ miało wagę i to klaustrofobiczne odczucie góry gotowej runąć w dół, ale to nie było górą. To było bardziej jak ocean, jakby ocean mógł wezbrać w górę, wyżej niż najwyższy szczyt i stanąć nad tobą, czekając, przeciwstawiając się grawitacji i każdemu znanemu prawu fizyki. Jak w przypadku oceanu, wiedziałam że mogłam wyczuć, że widziałam tylko tyle ile mogłam dostrzec z brzegu, i mogłam tylko zgadywać jego głębię i rozległość, wielkość nie do pomyślenia ciemności która leżała przede mną.

Czy dziwne stworzenia pływały wewnątrz? Czy były tam stworzenia w ciemności, które tylko koszmary i czy sny mogły ujawnić? Oglądałam migotanie, ciemniej cieczy i poczułam że odrętwienie rozpaczą zaczęło zanikać. To tak jakby rozpacz była tarczą chroniącą mnie, odrętwiającą mnie, tak, że mój umysł nie złamie się. Przez chwilę byłam zdolna do myślenia „Czym to jest?” Jak mogę zrozumieć sens tego? Odrętwienie zaczęło znikąd jakby ta ogromna czerń zasysała ją daleko, karmiła się nią. Zostałam stojąc przed nią, czując jej… drżenie, moją chłodną skórą, czułam ssanie ciemności na mnie, karmiącej się moim ciepłem. W tym momencie wiedziałam z czym mam do czynienia. To był wampir. Być może był pierwszym wampirem, czymś tak dawnym, że myśl o ludzkich ciałach zawierających tę ciemność, była śmiechu warta. Ona była pierwotną ciemnością, która stała się rzeczywistością. Była tym, co sprawiało, że ludzi bali się ciemności, tylko ciemności, nie tego co leży w ciemności, nie tego, co się w niej ukrywa, ale dlaczego bali się ciemności. Był czas gdy wędrowała wśród nas, karmiła się nami, gdzieś w głębi naszych czaszek pamiętamy o tej głodnej ciemności.

Ten błyszczący ocean czerni wyciągną się ku mnie. Wiedziałam, że jeśli mnie dotknie umrę. Nie mogłam się odwrócić, nie mogłam uciec, bo nie mogłam uchronić się przed

ciemnością. Raczej nie. Światło nie będzie ostatnie. Ta myśl nie była moja. Ani Belle. Wpatrywałam się w ciemność, zaczęła mnie zginać i wiedziałam, że kłamała. To nie ciemność będzie ostatnia. Świt zabija ciemność nie odwrotnie. Gdybym mogła znaleźć wystarczająco dużo powietrza, krzyczałabym, ale starczyło mi tylko na szept. Ciemność pochyliła się do mnie, a ja nie mogłam strzelać ani uderzyć, a nie miałam wystarczająco dużo psychicznej mocy by ją trzymać z daleka. Jedyne co przyszło mi do głowy to modlitwa.

Szepnęłam: „Zdrowaś Maryjo, łaski pełna, pan z tobą… - ciemność się zawahała – Błogosławiona między niewiastami, błogosławiony owoc żywota twojego – najsłabsze dreszcze przechodziły przez ciemną ciecz – Święta Maryjo Matko Boża módl się za nami… Nagle w ciemności rozbłysło światło. Mój krzyż wokół mojej szyi znalazł się w tym śnie. Metal błyszczał jak gwiazdy w niewoli, lśniące i białe, inaczej niż w prawdziwym życiu, widziałam coś poza jego blaskiem. Patrzyłam na czyste jasne światło, ścigające uciekającą ciemność. Nagle zdałam sobie sprawę, że siedzę w fotelu samochodowym, z pasem na mojej piersi, tułów Nathaniela owinięty wokół moich nóg. Krzyż na mojej szyi płonął białym gorącem nawet w pełnym słońcu, więc musiałam nie patrzeć na niego, a mimo to, białe światło było rozmyte na moim wzroku. Krzyż nie będzie cały czas płonąć, gdyż niebezpieczeństwo było przeszłością. Czekałam aż Matka Wszelkiej Ciemności dokona następnego ruchu.

Powietrze w Jeepie stało się nagle miękkie, słodkie, doskonałe jak letniej nocy, gdy możesz poczuć świeżo skoszoną trawę, każdy liść, każdy kwiat jest jak pachnący koc, który otula w powietrzu bardziej miękko niż kaszmir, lżejszy niż jedwab, słodki powietrzny koc. Moje gardło stało się nagle chłodne jakbym wzięła łyk zimnej wody. Czułam to jak powłokę w gardle, ale była słaba w smaku jak jaśmin.

Nathaniel ukrył swoją twarz w moich kolanach by chronić się przed światłem. To było jak światło słoneczne wokół mojej szyi.

- Cholera – powiedział Jason. – Mam problem z widzeniem drogi. Możesz to przygasić?

Świat był pełen okrągłych białych aureoli, a ja nie odważyłam się by spojrzeć na niego. Zapach nocy był wszystkim co czułam, jakby wszystko inne znikło. Prawie ponownie mogłam wypić chłód, jakby wodę wypełnioną wonią, która pokryła moje gardło. Tak rzeczywisty, tak niezwykle rzeczywisty. Udało mi się wyszeptać – Nie.

Czekałam na słowa w mojej głowie, ale nie było nic, tylko cisza, zapach i rosnące uczucie, że coś się zbliża. To było jak stanie na torach kolejowych, gdy czujesz pierwszą wibracje metalu, wiesz, że powinieneś zejść, ale nie widzisz nic. Jak daleko możesz spojrzeć, tory są puste, tylko metaliczne wibrowanie, jak bicie serca przy twoich stopach, pozwala wiedzieć, że kilka ton stali pędzi na ciebie. Ludzie umierają co roku na torach kolejowych i często ich ostatnie słowa to „nie zobaczyłem pociągu”. Zawsze sądziłam, że pociągi muszą być w pewien sposób magiczne, bo w innym przypadku ludzie by je zobaczyli. Mogłam czuć wibracje, jej pędzenie wobec mnie i chętnie bym wysiadła, ale ślady w mojej głowie były do niej przybite i nie mogłam się dowiedzieć jak od niej uciec.

Coś otarło się o mnie, jak jakieś duże zwierzę przyciskające swoje ciało do mnie. Czułam, że Nathaniel się cofa, ale nie widziałam go przez białe światło. Jego głos był bez tchu, przestraszony. – Co to jest?

Otworzyłam usta nawet nie wiedząc, co chce powiedzieć gdy ruch niewidzialnego zwierzęcia uderzył w moją pierś i krzyż. Krzyż rozgorzał tak jasno, że większość z nas krzyczała i wołała. Jason uderzył w hamulce i zatrzymał Jeepa na środku ulicy, oślepiony światłem, nie widząc drogi, tak myślę. Światło zaczęło gasnąć. Przez chwilę zastanawiałam się czy blask nie usmażył mojej siatkówki, mój wzrok zaczął widzieć wyraźniej poprzez zasłonę miejsca. Wciąż to czułam, ją, naciskającą na mnie, przyciskającą mnie do siedzenia, naciskającą na krzyż tak jakby zjadała jego blask.

Nathaniel spojrzał na mnie. Jego lawendowe oczy stały się lamparcie, ciemno, ciemno szare, z odrobiną błękitu w świetle słońca. – Ona jest zmiennokształtną – wyszeptał. I wiedziałam dlaczego. Zmiennokształtny nie może być wampirem i vice versa. Wirus likantropii wydawał się odporny na wszelkie sposoby zrobienia z ciebie wampira. Nie mogłeś być jednym i drugim. Taka jest zasada. Ale cokolwiek było wciśnięte we mnie, było zwierzęciem, a nie człowiekiem. Nie mogłam się zorientować, jakie zwierze to było, ale jakieś było.

Jak Matce Wszelkiej Ciemności zdarzyło się być wampirem i zmiennokształtnym jednocześnie to był problem na inny dzień. Po prostu nie obchodziło mnie czym ona była, chciałam by mnie zostawiła kurwa samą.

Krzyż jeszcze świecił, ale sam metal, tak jakby był pusty i spalony w środku. Światło było białe i teraz migotało. Nigdy nie widziałam ognia z krzyża takiego jak przed chwilą. Kształt popychany i gorący jakby próbował wejść do środka mnie, ale krzyż świecił jak metafizyczna tarcza ochraniająca mnie.

- Co możemy zrobić by pomóc? – zapytał Jason. Jeep wciąż stał na środku ulicy. Samochody uwięzione za nami trąbiły na nas. Samochody stały zaparkowane po obu stronach mieszkalnej ulicy, więc żadne auto nie mógł przejechać obok nas. Okolica była mała, schludna, z domami, żadnych podjazdów. Jason przycisnął kierunkowskaz, starając się obrócić i wycofać.

Wręcz bałam się otworzyć połączenia z Richardem i Jean-Claude’m, co w przypadku gdy pierwotna ciemność rozleje się przez nasze więzy i pochłonie także i ich? Jean-Claude nie miał wiary by powrócić. Richard miał, ale kwestia noszenia krzyża lub nie, była dyskusyjna. Minął długi czas odkąd widziałam Richarda noszącego krzyż.

Gdy wciąż to rozważałam Jason złapał mnie za rękę. Zapach nocy nie zniknął, ale został dodany do innych jak warstwa koloru zamalowana innym. Czyste piżmo wilka wypełniło noc. Zimna woda z gardła wydawała się spłynąć moim gardłem, tak że teraz smakowało bardziej gliną i lasem niż perfumami.

Miałam przed twarzą obraz wielkiej głowy z długimi zębami, największymi kłami, jakie w życiu widziałam. Sierść na głowie złoto - płowa, czerwona w cieniu, raczej jak u lwa, niż w paski tygrysa. Oczy jak złoty ogień, patrzyły na mnie, ogromne usta szeroko otwarte, wrzasnęły we frustracji, w podobnym jak pantera krzyku, ale o oktawę niższym. Pierwsi

ludzie zawsze mylili ryczenie pantery z płaczem kobiety. Nikt nie pomyliłby tego z kobietą – może z mężczyzną, może torturowany człowiek i krzyk jego duszy. Odkrzyknęłam, jakby ta głowa stała naprawdę przede mną a nie tysiące mil stąd. Mój krzyk powtórzyło echo dwóch innych. Nathaniel warknął na mnie z podłogi, ustami pokazując zęby które szybko stawały się kłami. Caleb zsunął się między miejsca z żółtymi kocimi oczami. Nathaniel zaczął pocierać policzkiem o moje ramię jakby zostawiał na mnie zapachowy znak, a następnie zatrzymał się warcząc, jakby dotknął mnie inny widmowy kot.

Jason nie krzyczał, warknął, tym dźwiękiem jaki się wydaje z nastroszonym futrem, który nie miał nic wspólnego z polowaniem, a wszystko z walką, nie dla jedzenia, a dla przetrwania. To był dźwięk ochrony terytorium, przeganiający intruzów, pozbywający się kłopotów. Dźwięk który mówił spadaj albo zginiesz.

Odkrzyknęła z powrotem, dźwiękiem który powinien zmrozić mi krew w żyłach, przypominał mi, że moi przodkowie stłoczeni wokół małych ognisk, patrzyli z przerażeniem na rzeczy z dala od płomienia. Ale nie myślałam jak człowiek. Nie byłam nawet pewna, co do słowa, które określiłoby te rzecz w moim umyśle. To tak jakbym w tej chwili była całkowita, kompletna.

Poczułam skórzane siedzenie wtłaczane w moje ciało, Nathaniel przycisnął się do moich nóg, ręce powędrowały wyżej. Caleb dotykał mojego ramienia, policzek na mojej twarzy, jego szczęki z wysiłkiem warknęły, ręka Jasona na moim ramieniu jakby miała korzenie, stała się częścią mnie.

Poczułam zapach skóry Caleba, poranne mydło, strach jak coś gorzkiego w ramach czystej skóry. Nathaniel podniósł się na kolana tak, że jego twarz nałożyła się na chwilę na tygrysa szablozębnego. Ale poczułam zapach wanilii jego włosów, i nie było nic z widmowego kota.

Jason przesunął się bliżej umieszczając swoją twarz przy mojej, wąchając powietrze

poczułam szampon, mydło i zapach Jasona, zapach który dla mnie zaczął oznaczać dom w taki sposób jak wanilia włosów Nathaniela, droga woda kolońska Jean-Claude’a lub ciepłe zagięcie szyi Richarda. Nie chodziło o seksualny sposób, ale o coś jak świeże pieczywo, albo ulubione ciastka matki, gdy czujesz się bezpieczny jak w domu. Odwróciłam głowę do Caleba tak, że nosem dotknęłam jego skóry. Pod strachem i mydłem, skóra pozostawała miękka i pachniała lampartem uwięzionym w ludzkiej skórze, skóra mrowiła zapachem. Odwróciłam się do wagi naciskającej na mój krzyż. Patrzyłam na te żółte oczy, na te kły, które już nie chodziły teraz po świece i nie ma zapachu.

Jason wciągnął nosem powietrze przede mną. Jego blade oczy wilka spotkały moje, a ja wiedziałam, że były one dobrze odwzorowanie, zbyt dobrze.

Jako wampir pachniała chłodnym wieczorem, słodką wodą, prawie jak jaśmin. Zmiennokształtny nie miał zapachu, bo jego tu nie było. To było przesłanie, psychiczne przesłanie. Miało ono moc, ale to nie było prawdziwe, nie naprawdę realne, ani nie fizyczne. Nieważne ile było w nim psychicznej energii, były granice tego, co może robić fizycznie. Może cię przestraszyć, że wjedziesz w ruch uliczny, ale nie może cię popychać. Może cię nakłonić do robienia różnych rzeczy, ale nie może cię skrzywdzić w sensie fizycznym. Kiedy była wampirem krzyż i moja wiara trzymała ją na dystans, jako zmiennokształtna nie była prawdziwa.

Nathaniel dosłownie czołgał się przez ten obraz, widząc unoszący się nad moją klatką piersiową. Był tym który powiedział to głośno. – To nie ma zapachu.

- To nie jest prawdziwe – powiedziałam.

Głos Caleba nadszedł z brzegu ryku, tak głęboki, że niemal bolesny – Czuję to, jakiegoś wielkiego kota, jak lampart, ale inny.

- Ale czujesz coś? – zapytał Jason.

Caleb z nosem przy moim ciele. W każdej innej chwili zarzuciłabym mu o bycie zbyt blisko moich piersi, ale nie teraz. Był tak poważny, jakim go nigdy nie widziałam, gdy węszył po mojej klatce piersiowej popychając swoją twarz prawie do złej twarzy. Zatrzymał się wpatrując się w te żółte oczy z odległości kilku centymetrów. Syknął jak każdy zaskoczony kot. – Nie czuję, ale widzę.

- Widzieć, nie zawsze znaczy uwierzyć. – powiedziałam.

- Co to jest? – zapytał.

- Wysłana psychiczna projekcja. Wampir nie mógł przedostać się przez krzyż, dlatego próbował w innej formie, ale kociak nie podróżuje dobrze, tak samo jak ona… czymkolwiek do cholery ona jest. – Spojrzałam na te żółte oczy, patrzyłam na masywne ryczące na mnie usta. – Jeśli nie masz zapachu nie jesteś prawdziwy, tylko zły sen, marzenia nie mają żadnej mocy chyba, że im ją dasz. Nic ci nie dam. Wracaj tam skąd przybyłaś, wracaj do ciemności.

Miałam nagle obraz, ciemnego, ciemnego pokoju, nie, czarnego jak smoła, ale światło było odbite gdzieś indziej. Było tam łóżko z czarną jedwabną pościelą i ludzie tkwiący pod przykryciem. Pokój miał dziwne kształty, nie okrągłe, nie prostokątne, prawie sześciokątne. Były szyby, ale jakoś widziałam, że nie wychodzą na świat. Okno na spojrzenie w dół na ciemności, które nigdy się nie otwierało, nigdy nie zmieniało.

Ciągnęło mnie do łóżka, w sposób w jaki wciągało cię w koszmary. Nie chciałam patrzeć, ale musiałam spojrzeć, nie chcąc zobaczyć, ale widząc. Wyciągnęłam rękę do tego lśniącego czarnego jedwabiu, mogłam powiedzieć, że to był jedwab, ze sposobu odbicia

światła. Światła migotały i wiedziałam, że to był blask. Nic elektrycznego nigdy nie dotknęło ciemności tego miejsca.

Moje opuszki palców przeczesywały jedwab, a ciało pod prześcieradłem, poruszyło się w swoim śnie, w sposób kiedy jeszcze śnisz, ale już nie śpisz. Wiedziałam w tym momencie też że jestem we śnie i nie mogłam naprawdę stać w jej sanktuarium, bez względu na to jak rzeczywiste czy prawdziwe to było, nie mogłam przenieść się do niej, do tych prześcieradeł. Sny nie mogą tego uczynić. Ale w tej samej chwili, wiedziałam że wszystko co mi dzisiaj zrobiła, zrobiła mi we śnie, który trwał tak długo, już tak długo, że inni myśleli że ona umarła, mieli nadzieje, że ona już nie żyje, modlili się o to by nie żyła, gdyby modlitwy miały odwagę ich opuścić. Który z bezdusznych zmarłych modlił się jeszcze?

Westchnienia poruszały się tak blisko, w dusznym pokoju, pierwszy oddech powietrza, przyszedł szept dźwięku, pierwszy dźwięk, który pokój słyszał od wieków – Ja.

Zajęło mi chwilę aż uświadomiłam sobie, że to było odpowiedź na moje pytanie. Który z bezdusznych zmarłych się modli? Ja – odpowiedziało szeptem.

Postać pod prześcieradłem poruszyła się we śnie. Nie obudziła się, jeszcze nie, ale płynęła w górę, wypełniając, zbliżając się do stanu czuwania.

Szarpnęłam ręką z dala od prześcieradeł. Cofnęłam się od łóżka. Nie chciałam jej dotykać. Bardziej niż cokolwiek innego nie chciałam jej obudzić. Ale ponieważ nie wiem jak dostałam się do jej pokoju, nie wiedziałam jak z niego wyjść. Nigdy nie byłam w czyimś śnie, choć ludzie zarzucali mi bycie ich koszmarami. Jak przestać istnieć w czyimś śnie?

- Budząc ich.

Odpowiedziała na moje pytanie. Cholera. We mnie zaczął się pojawiać przerażający pomysł, a co jeśli ciemność zagubiła się we śnie? Czy ciemność mogła zagubić się w ciemności? Czy matka wszystkich koszmarów mogła zostać uwięziona w krainie marzeń?

- Nie uwięziona – powiedział szept w ciemności.

- Więc jak? – Zapytałam na głos, a ciało pod prześcieradłem obróciło się po drodze czułam to w ciszy, syczący dźwięk ślizgania się jedwabiu na skórze. Moje gardło zamknęło się wokół słów i przeklinałam siebie za myślenie.

- Czekająca – powietrze nadal oddychało wokół mnie, nie głos, nie naprawdę.

Ciężko pomyślałam – Czekając na co?

Nie doszła odpowiedź od ciemnego pokoju. Ale był nowy dźwięk. Ktoś obok mnie odetchnął głęboko, oddech jakby spał. Choć mogłabym przysiąc że postać na łóżku nie wzięła oddechu sekundę temu. Nie chce tu być, gdy ona usiądzie, nie chce tu być wtedy. Na co ona czeka przez cały ten czas?

Tym razem głos z łóżka był słaby, długo nieużywany, więc chrapliwy i miękki, tak, że nie mogła powiedzieć czy to mężczyzna czy kobieta – Coś interesującego.

Z tym ostatnim poczułam wreszcie coś z tego ciała. Byłam przygotowana na złośliwość, zło, gniew, ale byłam zupełnie nieprzygotowana na ciekawość. Jakby zastanawiała się, czym byłam, a ona nie zastanawiała się nad niczym od tysiącleci, albo dwóch, albo trzech.

Poczułam wilka, piżmowy, słodki, ostry, więc prawdziwy, czułam, że ślizga się po mojej skórze, nagle krzyż na szyi wypełnił pokój blaskiem. Myślę, że mogłabym widzieć w świetle

krzyża wyraźnie rysunki na łóżku. Zamknęłam oczy pamiętając, że pewnych rzeczy nie powinnam widzieć nawet w snach.

Obudziłam się w Jeepie z Nathanielem i zmartwioną twarzą Caleba unoszącą się nade mną. Ogromny wilk siedział na miejscu kierowcy jego długi pysk pociągał nosem przy mojej twarzy. Sięgnęłam by dotknąć miękkiego, grubego futra, a następnie zobaczyłam blask cieczy na całym fotelu kierowcy, gdzie Jason zmienił kształt.

- Jezusie Maryjo i Józefie, nie możesz zmieniać kształtu w tak małej przestrzeni. Trzeba było zmienić kształt na skórzanych fotelach. Nigdy tego nie domyje.

Jason warknął na mnie nisko i dudniąco i nie musiałam znad mowy wilków by zrozumieć, co mówi. Byłam niewdzięcznym łajdakiem. Ale łatwiejsze było skoncentrowanie się na zniszczonej tapicerce, niż myślenie o tym, że byłam w obecności Matki Wszystkich Wampirów, Matki Wszelkiej Ciemności. Pierwotna otchłań stała się ciałem. Wiedziałam przez wspomnienia JeanClaude’a, że nazywano ją Łagodną Matką, Marme, oraz za pomocą kilkunastu innych eufemizmów, by wydawała się łagodniejsza, i pełna matczynej miłości. Ale czułam jej moc, jej ciemność, aż wreszcie na końcu inteligencję tak chłodną i pustą jak każde zło. Była ciekawa mnie w taki sposób, w jaki naukowcy są ciekawi nowych gatunków owadów. Znajdź, schwytaj, umieść w słoiku ono tego chce czy nie. To przecież tylko owad.

Mogli nazywać ją Łagodną Matką, jeśli chcieli, ale Piekielna Matka było bardziej na miejscu.

Rozdział 30.

Caleb sięgał na tył Jeepa, żeby wyciągnąć plastikową płachtę, którą mam tam, od kiedy zaczęłam przewozić coś bardziej brudzącego niż kurczaki, rozłożył ją na siedzeniu, więc Nathaniel mógł prowadzić. Próbowałam upierać się by być kierowcą, ale Jason warknął na mnie. Miał racje, bo nie czułam się najlepiej.

Oczy Nathaniela powróciły z powrotem do normalnego koloru bzu. – Zemdlałaś. Przestałaś oddychać. Jason potrząsnął tobą i wzięłaś ten rodzaj gwałtownego wdechu. – Nathaniel potrząsał głową, twarz miał bardzo poważną. - Musieliśmy kontynuować potrząsanie tobą Anito. A ty wciąż nie oddychałaś. - Gdyby byli ludźmi mogłabym się z nimi sprzeczać, że tylko sobie wyobrazili to, że nie oddychałam, ale nie byli ludźmi. Jeśli paru zmiennokształtnych nie było w stanie usłyszeć ani zobaczyć mojego oddechu musiałam im uwierzyć. Matka z Piekła Rodem próbowała mnie zabić? Albo był to przypadek albo efekt uboczny? Może nie miała zamiaru mnie zabić, ale mogłaby to zrobić przez przypadek. Dotknęłam jej na tyle by znać jej myśli i wiedziałam, że nie przeszkadzało jej to. I nie było jej przykro, nie czułaby się winna. Ona nie myśli jak człowiek, a raczej nie myśli jak ładny, normalny, cywilizowany człowiek. Ona myśli jak socjopatka żadnej empatii, żadnej sympatii, żadnego poczucia winy, żadnego współczucia. W dziwny sposób to musiała być spokojna egzystencja. Chyba potrzebowałeś więcej uczuć niż ona posiadałaby czuć się samotnym? Chciałabym tak myśleć, ale naprawdę nie wiem. Samotna nie było słowem, które bym do niej zastosowała. Jeśli nie rozumiesz potrzeby przyjaźni i miłości to czy możesz być samotnym? Wzruszyłam ramionami i potrząsnęłam głową. - Co jest? – Zapytał Nathaniel - Czy jeśli nie czujesz miłości i przyjaźni to możesz być samotnym? Uniósł na mnie brwi – Nie wiem. Dlaczego pytasz? - Właśnie podrażniliśmy Matkę Wszystkich Wampirów, a ona jest bardziej jak Matka Wszystkich Socjopatów. Istoty ludzie bardzo rzadko są czystymi socjopatami. Tu im brakuje kawałka, tam im brakuje kawałka. To prawda, czysta socjopatia jest naprawdę bardzo rzadka, ale Mama z Piekła Rodem się kwalifikuje, tak sądzę. - To bez znaczenia czy jest samotna – powiedział Caleb. Spojrzałam na niego. Jego brązowe oczy były bardzo duże, a pod blaknącą opalenizną był blady. Pociągnęłam nosem powietrze, zanim mogłam pomyśleć, a samochód był jak plac zabaw zapachów; słodkie piżmo wilka, wanilia Nathaniela i Caleb. Caleb pachniał… młodością. Nie byłam pewna jak to wytłumaczyć, poczułam jak jego mięso byłoby kruche,

jak krew świeża. Pachniał czystością, zapachem lekko perfumowanego mydła powlekającego jego skórę, ale pod spodem był inny zapach. Gorzko-słodki, w tym samym czasie w sposób, w który krew była słono-słodka. Odwróciłam się na tyle na ile pas bezpieczeństwa pozwolił. – Dobrze pachniesz Caleb, jednocześnie wrażliwością i strachem. Był prawdziwym drapieżnikiem, nie tak jak ja, ale błysnął na mnie spojrzeniem, ogromnymi oczami ofiary, z miękką twarzą i ustami otwartymi w oddechu. Patrzyłam na uderzenia tętna na jego szyi. Miałam ochotę poczołgać się na tylne siedzenie i przebiec językiem po tym gorączkowym pulsie, zagłębić zęby w tym delikatnym ciele i sprawić by puls zwolnił. Miałam obraz pulsu Caleba jak twardego cukierka, który przyszedłby na wolność, ssany i turlany w moich ustach. Wiedziałam, że tak nie mogło być. Wiedziałam, że jeśli pociągnę nieco w dół, puls zostanie zniszczony, umrze z wycieku czerwonej krwi, ale obraz cukierka pozostał ze mną, a nawet myśl o rozpryśnięciu się krwi w ustach nie wydawała się straszna. Zamknęłam oczy, więc nie mogłam widzieć bicia w szyi Caleba i koncentrowałam się na własnym oddechu. Ale z każdym oddechem wciągałam coraz więcej gorzkiej słodyczy, którą smakował jego strach. Mogłam prawie poczuć smak jego ciała w moich ustach. - Co się ze mną dzieje? – zapytałam głośno. – Chce wyrwać puls Caleba z jego gardła. Jest jeszcze zbyt wcześnie by Jean-Claude powstał. Poza tym zazwyczaj nie pragnę krwi. Albo nie tylko krwi. - Jest blisko pełni księżyca – Nathaniel powiedział. – To jeden z powodów przez które Jason stracił kontrole na tyle by przemienić się na twoich siedzeniach. - Otworzyłam oczy, odwróciłam moją twarz by spojrzeć na niego, z dala od strachu Caleba – Belle próbowała mnie nakarmić Calebem, ale nie mogła. Więc dlaczego on pachnie tak smacznie? Nathaniel w końcu znalazł zjazd na czterdziestkę czwórkę. Prześlizgnął się za dużym żółtym samochodem, który potrzebował gruntowego malowania, albo może był w środku takiego malowania, ponieważ jego połowa pokryta była szarą gruntówką. Złapałam ruch w

lusterku wstecznym. To był niebieski Jeep. Na końcu wąskiej drogi z samochodami po obu stronach. Właśnie wyjechali za rogu i zobaczyli nas. Zatrzymali się na uboczu, mając nadzieje, tak myślę, że go nie zobaczymy. - Cholera – powiedziałam. - Co? – zapytał Nathaniel. - Przeklęty Jeep jest na końcu ulicy, nikt nie patrzy wstecz. - Każdy zatrzymał się w połowie ruchu z wyjątkiem Jasona. Nawet nie starał się spojrzeć wstecz, może kark wilka nie działał w ten sam sposób, a może patrzył na inne rzeczy. Uświadomiłam sobie, że patrzył na Caleba. – Myślisz o zjedzeniu Caleba? Odwrócił się i popatrzył na mnie pełną siłą tego bladego zielonego wzroku. Ludzie mówią, że psy pochodzą od wilków, są chwilę, kiedy mam wątpliwości. Nie było nic przyjaznego lub sympatycznego, a nawet zdolnego do oswojenia tych oczach. Myślał o żywności. Spotkał mój wzrok, bo wiedział, że przyłapałam go na myśleniu, o zjedzeniu kogoś, kto jest pod moją opieką, wtedy odwrócił się, aby spojrzeć na Caleba i myśleć o mięsie. Pies nigdy nie patrzył na ludzi jakby myślało nim jak o jedzeniu, cholera myślę, że nigdy nie patrzył tak nawet na inne psy. Wilki tak. Fakt, że w Ameryce Północnej nie zarejestrowano przypadku by wilk zaatakował człowieka po to by go zjeść zawsze mnie zdumiewał. Bo kiedy patrzysz mu w oczy, wiesz, że nie ma tam nikogo, z kim można porozmawiać. Wiedziałam, że likantropi chcą świeżego mięsa, podczas swojej pierwszej przemiany. Nowe likantropy są śmiertelne, ale Jason nie był nowy i mógł się kontrolować. Wiedziałam o tym, ale nadal nie podobał mi się sposób, w jaki patrzył na Caleba, tym bardziej, że był projekcją moich własnych pragnień. - Co chcesz, żebym zrobić, jeśli chodzi o Jeepa? – Zapytał Nathaniel. Szarpnęłam moją uwagę od głodu z powrotem do Nathaniela. Zrobiłam to z wysiłkiem, ale jeśli Jeep był pełen złych facetów to muszę być skoncentrowana na nich, a nie na metafizycznych pragnieniach – Cholera, nie wiem. Nigdy nikogo nie śledziłam tak bardzo. Zazwyczaj ludzie próbują mnie zabić.

- Muszę, albo odjechać na publiczną drogę, albo przejechać na inną drogę. Wystarczy, że będziemy tu stać, a oni będą wiedzieli, że ich obserwujemy. Dobra, miał racje – Droga publiczna. Ruszyliśmy do przodu kierując się na pochylnie. – Kiedy już jesteśmy przy tym to gdzie jedziemy? - Do Cyrku, tak myślę. - Czy chcemy zaprowadzić tam złych facetów? – Zapytał Nathaniel. - Jason powiedział już wcześniej, że większość ludzi wie, gdzie Mistrz Miasta ma łóżko. Ponadto szczurołaki wciąż tam są i większość z nich jest byłymi najemnikami czymś w tym rodzaju. Myślę, że powinnam zadzwonić i zapytać o zdanie Bobby’ego Lee - Opinię na temat czego? – Caleb zapytał z tylniego siedzenia. Jego oczy wciąż były zbyt szerokie i wciąż było czuć jego strach, ale nie patrzył na wilka na siedzeniu obok niego. Czegokolwiek się bał nie było to coś blisko niego. - Na temat tego czy mamy ich złapać, czy odwracamy się i próbujemy jechać za nimi. - Łapać ich? - powiedział Caleb - Łapać ich jak? - Nie jestem pewna, ale wiem dużo więcej o łapaniu czarnych charakterów, niż śledzeniu ludzi, aby zobaczyć gdzie mnie zaprowadzą. Nie jestem detektywem Caleb, niespecjalnie. Mogę dostrzec trop, jeśli gryzie mnie w dupę i wydać opinię odnoszącą się do potworów, ale w głębi serca jestem za bardziej bezpośrednią linią pracy, niż detektyw. Spojrzał zaskoczony. - Jestem Egzekutorką, ja uśmiercam sprawy. - Czasem trzeba śledzić rzeczy w celu ich zabicia. – Powiedział Nathaniel. Spojrzałam na niego, na ten poważny profil, jego oczy szukające ruchu, jego ręce na kierownicy, dokładnie na drugiej dziesięć. Jeszcze rok temu nie miał prawa jazdy. Gdybym nie nalegała nie wiem czy w ogóle by je miał. - To prawda, ale nie chce ich zabić, chce im zadać pytania. Chce wiedzieć, dlaczego

oni nas śledzą. - Nie sądzę, że śledzą. – powiedział Nathaniel. - Co? – zapytał. - Niebieski Jeep nie pojechał za nami. - Sądzę, że może ich jeszcze nie dostrzegliśmy. - Albo wszyscy wiedzą gdzie Mistrz śpi, więc nie jest trudno znaleźć jego dziewczynę – powiedział Nathaniel cichym głosem z oczami na drodze. Wiedział, że nienawidziłam bycia dziewczyną Mistrza, lub przynajmniej tego, że mnie tak nazywaną. Po prawdzie, miał racje. Jeśli ktoś wiedział, z kim randkujesz i gdzie mieszkacie, w końcu mogli cię ponownie znaleźć. Nienawidziłam być przewidywalna. Wielka kudłata głowa Jasona weszła w mój fotel i potarł o moje ramię. Połaskotał mój policzek. Wyciągnęłam rękę i pogłaskałam wielką głowę bez zastanowienia. Zrobiłam to w taki sposób jakby był psem. W chwili, gdy go dotknęłam głód chwycił mnie od głowy do nóg. Włosy na ciele stanęły na baczność i to było jakby coś próbowało się czołgać z tyłu mojej czaszki, bo moja szyja na karku kłuła tak bardzo. Wilk i ja odwróciliśmy się by spojrzeć na Caleba. Gdyby moje oczy mogły zmienić się w wilcze, zrobiłyby to wtedy. Caleb wyglądał na przerażonego. Myślę, że gdyby tak pozostał to nadal byłoby okej, ale nie. Rozłożył swoje ramiona na niemal nagiej klatce piersiowej, ułatwiając przejście przez siedzenia. Jason warknął, ja zostałam wyrzucona ze swojego miejsca, na podłogę z tyłu, zanim miałem okazja by myśleć, że nie zapięcie pasów w pędzącym samochodzie, to zły pomysł. Myślę, że mogłabym wrócić z powrotem na swoje miejsce, ale Caleb uciekł. Najpierw przepełzł na tylne siedzenie a Jason przepełzł za nim. To było jak woda, tak naturalne. Nie przygważdżaliśmy Caleba tak bardzo jak klęczeliśmy i siedzieliśmy wokół niego. Caleb został mocno wciśnięty w kąt przestrzeni, jego ręce ciasno przy klace piersiowej. Próbował zabierać najmniej przestrzeni jak to możliwe. Myślę, że Caleb wiedział, że dotykanie któregokolwiek z nas byłoby złe. Jason usiadł na jego biodrach, migając kłami i pozwolił wysączyć się warknięciu. Nie potrzebowałeś znać słów by wiedzieć, co to znaczy

- Nie ruszaj się, kurwa nie ruszaj. - Caleb się nie poruszył. Klęczałam przed Calebem i wszystko, co mogłam zobaczyć to puls na jego szyi, dudniący, dudniący na skórze, próbując się uwolnić. Chciałam mu pomóc. Nagle mogłam poczuć zapach lasu i futro wilka, który nie był Jasona. Richard tchnął przez mój umysł jak pachnąca chmura. Widziałam go w mojej wannie te wszystkie mile daleko stąd. Ramię ciemniejsze niż opalenizna Richarda w czasie reszty roku przełożone przez jego klatkę piersiową, podpierające go w wodzie, podtrzymując go. Jamil był dobrym Hati upewniającym się, że jego Ulfick nie utonie. To było to, co Jason zrobił dla mnie wcześniej, minus seks. Richard był lekkim homofobem. On nie lubił mężczyzn, którzy przypominali mu, że lubią mężczyzn. Nie mogłam jako pierwsza rzucić kamieniem, byłam prawie taka sama w stosunku do kobiet. Nie ważne jak mogły być wyrafinowane, zapominałam, że inna kobieta może uważać mnie za atrakcyjną. Zawsze mnie to zaskakiwało. Twarz Jamila unosiła się zza skraju Richarda, ale to było jakby w sennym marzeniu, wszystko, co było wyraźne to Richard. Złapałam przebłysk jego ciała w wodzie i słabym świetle świec. Likantropi mieli czasem problemy z wrażliwością na światło, więc ogólnie nie było jasno, ale świece robiły ciemną wodę i ukryły więcej Richarda niż chciałam. Czułam się jak metafizyczny Peeping Tom29.Ale głód tak łatwo mógł się zmienić w inny rodzaj głodu, zawsze tak było. Richard spojrzał na mnie, a widok jego twarzy pozbawionej włosów, ścisnął mi gardło. Chciałam zapytać, dlaczego, ale on przemówił pierwszy. To był pierwszy raz, gdy mówiliśmy z umysłu do umysły w ten sposób i zaskoczyło mnie to. Wiedziałam, że mogę to zrobić z Jean-Claudem, ale nie z Richardem. - Głód jest mój, Anito, przepraszam. Coś, co ta kreatura mi zrobiła, pozbawiło mnie jeszcze bardziej kontroli. – Przez okamgnienie pomyślałam, że ma na myśli Matkę Wszelkiej 29Peeping Tom. Oznacza podglądacza. Pochodzi to z legendy o Lady Godivie. Facet, który podglądał, gdy jechała nago.

Ciemności, wtedy zdałam sobie sprawę, że myśli o Belle. Spojrzałam w dół w przerażone oczy Caleba, moje oczy opadły na jego szyję, wzdłuż linii klatki piersiowej na brzuch. Oddychał wystarczająco ciężko, przestraszony na tyle tak, że puls nisko w brzuchu sprawiał, że wibrowała linia jego włosów, która prowadziła w dół jego spodni. Brzuch był miękki i delikatny, tak dużo mięsa. - Anita – powiedział Richard – Wysłuchaj mnie Anita. Mignął mi obraz drgającego ciała Caleba i nagle znalazłam się tam gdzie widziałam wizerunek Richarda lepiej niż to, co rzeczywiście leżało przede mną. – Co? Wiedziałam, że to jedno słowo nie zostało powiedziane głośno tylko w mojej głowie. - Możesz odwrócić głód w seks Anito. Potrząsnęłam głową. – Myślę, że wolę zjeść Caleba niż go pieprzyć. - Nigdy nikogo nie zjadłaś, bo nie powiedziałabyś tego – powiedział Richard. Nie byłam w stanie się z nim spierać. – Poważnie mówisz, że będzie okej, gdy wypieprzę Caleba? Zawahał się, migotanie wody w świetle ognia, jego ciało przeniosło się niespokojnie, dostrzegłam kolana i uda. – Jeśli wybór jest między zjedzeniem go, a rżnięciem to tak. -Nie lubiłeś nawet dzielenia się mną z Jean-Claudem. - Nie randkujemy Anito. Och. – Przepraszam, zapomniałam na moment – powiedziałam. Chwilowy nawrót bólu na wpół uzdrowionej rany pomógł myśleć trochę jaśniej. - Jason jest w formie wilka Richard. Ja nie robię się futerkowa. - Więc mogę coś zrobić. – Widziałam jego bestię jak jakiś złoty cień, który skoczył z niego do mnie. To było jak być odbiorcą metafizycznego noża, do tego moc została pchnięta przeze mnie i do Jasona, nagle znalazłam się w środku tej całej mocy, całego bólu, całej wściekłości. Zwierzę żywi się bólem i wściekłością, rodzajem najwyższego id. Klęczałam, sapiąc, zbyt zadyszana by krzyczeć. Jason krzyczał na mnie, a ja czułam przesunięcie jego bestii z dala od niego, jakby wepchnięcie czegoś niemożliwe olbrzymiego do walizki, która była już pełna. A ta walizka to ciało Jasona, i to bolało. Poczułam skręt kości, mięśni i ponowny powrót. Kurwa, to bolało.

Złapałam odległe myśli Richarda, że bolało tak bardzo, ponieważ był zmuszony. Kiedy walczysz zmiana boli bardziej. To tak jakby futro zostało wchłonięte z powrotem do białego ciała, jak coś złowione przez lód, topione z powrotem na powierzchnię. Ciało Jasona topiło się z powrotem i futro zatopiło się w nim, w długich kościach, w mięśniach. To po prostu wszystko się w nim pogrążyło aż leżał blady i drżał na siedzeniu pokryty jasnym płynem, płynem, którym były nasączone także moje jeansy od kolan w dół. Jason się zmienił, ale się nie pożywił, a był zmuszony do zmiany jeszcze raz w czasie mniej niż pół godziny. Może gdyby pozwolić mu się pożywić, ale teraz leżał drżąc, zakręcając się w kulkę i obejmując siebie dla utrzymania ciepła i zabierania jak najmniej miejsca. Sądzę, że Jason, tak jak Caleb wiedział, że dotykanie mnie byłoby złe. Jason już nie był dla Caleba niebezpieczny. Do czasu aż odpocznie nie będzie zagrożeniem dla nikogo. A w rzeczywistości… spojrzałam na łuk jego tyłka, tak gładkiego, tak twardego, tak czułego. Patrzyłam na niego nagiego i nie myślałam wcale o seksie. Wszystko, co zrobił Richard to dał mi wybór posiłku. Spojrzałam na Richarda, w wizji, która trzymała go w wizji krystalicznej i zamglonej – Wszystko, o czym mogę myśleć to o zatopieniu zębów w jego ciele. Miałeś mi pomóc, a ja nadal muszę się pożywić, bo ty wciąż się nie pożywiłeś. - Znajdę coś do zjedzenia. Pożywię się, ale nic nie powstrzyma cię od polowania. Nie chcesz zranić żadnego z nich. Krzyczałam głośno i długo, pozwalając frustracji wypełnić jeepa, wylała się z moich ust, parzyła w górę mojego gardła, moje ręce zacisnęły się w pięści i zaatakowały rozbijając bok jeepa. Usłyszałam jęk metalu i zamrugałam patrząc na to, co zrobiłam. Wgniotłam metal. Zaokrąglony dołek wielkości pięści. Kurwa. Caleb wydał mały dźwięk, spojrzałam na niego i widziałam, jakie miał miękkie ciało na brzuchu, mogłam poczuć je na zębach. Przykucnęłam nad Calebem, moja twarz wąchała jego brzuch. Nie pamiętam, kiedy znalazłam się tak blisko. Richard przemówił do mnie. – Anita. Spojrzałam w górę jakby rzeczywiście był przede mną. Odepchnął ramieniem Jamila i oparł się plecami o bok wanny. Przejechał rękami po swojej klatce piersiowej, śledząc sutki, jedna ręka przemieściła się niżej, aż popchnął ją z wody. To spadało jak srebrna kaskada w dół ciała, jak płomienna linia strzału i ta ręka znalazła się niżej i niżej. Na brzuchu, wzdłuż linii włosów, aż w końcu do jego penisa, bawił się sobą. Obserwowałam jak rósł i głód

zmienił się jak przy przełączeniu guzika. Ale w tej chwili, gdy głód stał się seksem, ardeur rozgorzał do życia. Pochodziła ona z centrum mojej istoty jak płomień, rozpowszechniony, rozprowadzony, i ręka Richarda, ciało Richarda, podsycało ciepło, sprawiał, że warstwy mojej skóry były rozpalone. Ale nie było tu JeanClaude by nam pomóc, tym razem i tarcza Richarda może nie wystarczyć. Ardeur spływał przez metafizyczny przewód i uderzył Richarda jak rozpędzony samochód. Pochylił się do tyłu, konwulsje wstrząsały jego ręką, pchnęły go na krawędź wanny, nogi w na samym końcu wody. Patrzyłam na te duże brązowe oczy, twarz tak pustą bez jego grzywy włosów i oglądałam walkę strachu i pragnienia. Nie sądzę by kiedykolwiek czuł całą siłę ardeur wcześniej. To przytłoczy go, zostawi bez tchu, bez ruchu, ale to nie koniec. Wiedziałam, że to nie koniec. Powiedziałam mu to, co powiedział mi – Można odwrócić ardeur w głód, ale będziemy musieli pożywić się kimś lub czymś, Richard. Jest za późno na cokolwiek innego. Nawet jego głos w mojej głowie brzmiał jakby się dusił. - Czuję się lepiej i gorzej. Myślę, że mogę teraz polować. Nie mogłem ruszyć się tak bardzo wcześniej. - Wszystko ma swoje wyżyny, Richard, a to jest dół. – Byłam zła na Richarda, dobrą gorącą złością, która pomogła utrzymać mnie kroczącą po wodach ardeur, które próbowało mocno mnie pochłonąć, utopić mnie w pragnieniu. Ale trzymałam mój gniew klatce piersiowej i kroczyłam po wodzie dla wszystkich i było warto. Poczułam zmianę głodu, poczułam, że jego brzuszek docisnął potrzebę ciała, krwi i darcia, a jedynie bardzo odległe, bardzo daleki dreszcz seksu. – Zapoluje na zwierzę i będzie dobrze, tak myślę. - To nie bardzo mi pomaga, Richardzie. – I szlak złości związał się między nami. - Przykro mi Anita, nie rozumiem. Wiedziałam w tej chwili, że mogę siłą przemienić głód z powrotem w ardeur. To tak jak on zmusił Jasona do zmiany formy, mogłam zmusić głód Richarda do przemiany w postać mojego wyboru. Wiedziałam, że mogę uruchomić magię na jego skórze i zmusić go do pożywiania się w sposób, w jaki ja zamierzam się pożywiać. Ale tego nie zrobiłam. Zrobił to, co zrobił w niewinności, nie mogłam się odwzajemnić, nie celowo. - Zapoluj na swoje zwierzę, Richard. - Anita… Przepraszam.

- Ty zawsze przepraszasz Richardzie. A teraz wynocha z mojej głowy, zanim zrobię coś, czego oboje będziemy żałować. - Odsunął się, ale to nie było proste zerwanie. Zwykle jego tarcze były solidne, tak jak trzaśniecie drzwi. Dzisiaj były jak cukierek toffi pogięte, lgnące do siebie, ogromne macki lepkich, topiących się słodyczy, nawet, gdy rozrywasz ich całość na dwie połówki. Chciałam pociągnąć nas do siebie, aby wtopić się w ciepło, aż stalibyśmy się jednym wielkim gorącem lepkiej masy, a dziś Richard nie mógł mnie powstrzymać. Nie miał kontroli by trzymać mnie z daleka. Jean-Claude się obudził. Czułam błysk w jego otwartych oczach, czułam, że złapię pierwszy oddech. Był na jawie. Jason popatrzył na mnie niebieskimi oczami jak niebo. – On powstał. Przytaknęłam – wiem. Nathaniel przemówił tak jakby rozumiał więcej z rozmowy niż powinien – Już prawie jesteśmy w Cyrku Anito. - Jak długo? - Pięć minut, może mniej. - Spraw by było mniej. Jeep skoczył do przodu, przyśpieszył. Wlazłam na tylnie siedzenie i mocno zapięłam pas. Nie utrzymałoby mnie to w bezpieczeństwie, gdybyśmy mieli wypadek. To było przypomnienie, że nie pozwolę sobie na posypanie się aż do dotarcia do Cyrku i Jean-Claude.

31. Walczyłam z ardeur jadąc do Cyrku. Walczyłam z ardeur, gdy biegłam przez parking i uderzyłam w drzwi. Przebiegłam obok zaskoczonej twarzy Bobbiego Lee i udało mi się powiedzieć – zapytaj Nathaniela o jeepa. Wtedy wyprzedziłam go i pobiegłam w kierunku schodów, które prowadziły w dół, w dół do podziemi. Richard także biegł. Biegł między drzewami, koniczynami i liśćmi tnącymi go, ale nigdy nie był całkowicie tam, wymykając się, ruszając się jakby jego ciało było zrobione z wody, nabierało prędkości. Obiegał drzewa i słyszałam jak coś dużego upada przed nim. Pojawiła się jego głowa i pościg się zakończył. Uderzyłam w drzwi sypialni Jean-Claude gdy Richard chwycił przebłysk jelenia, rzucił się za nim, biegnąc sprintem by odebrać mu życie. Były też inne wilki w lesie, większość z nich była prawdziwymi wilkami, ale nie wszystkie.

Rzuciłam otwierając drzwi, a strażnicy za mną zamknęli mocno drzwi. Nie wiem, co oni czuli, co widzieli, i tak prawdopodobnie było lepiej. Wciąż były tam niebieskie jedwabne prześcieradła i Asher obramowany w nie, nieruchomy, martwy. Tylko Mistrz Miasta nie śpi, tylko on się porusza. Wysłałam mentalne pytanie i poczułam wszystkie wampiry w ich trumnach, drzemiących ukrytych w swoich łóżkach. Dotknęłam przez chwilę Angelito i znalazłam go niespokojnego i rozbudzonego, zmieszanego, zastanawiającego się, dlaczego jego Pani nie powiódł się diaboliczny plan. Spojrzał w górę jakby mnie widział albo coś poczuł, wtedy wróciłam do drzwi łazienki. Richard miał jelenia i walczył. Kopyta uderzyły go w brzuch, rozdarły skórę, ale teraz były inne wilki i sarna nie miała żadnych szans. Czarny owłosiony wilk rozdarł jej gardło, a ja czułam jak Richard jechał na sarnie w ludzkiej formie, trzymając ją tak, że zmagała się wolniej, spazmatycznie, mimowolnie. Strach jelenia wyblakł, jak otwarty szampan, które wietrzeje. Drzwi do łazienki otworzyły się, a ja nie pamiętałam bym ich dotykała. Byłam za drzwiami, gdy zatrzasnęły się za mną i znów nie pamiętałam bym ich dotykała. Jean-Claude był w czarnej marmurowej wannie. Klęczał, jego długie czarne włosy przylgnęły do ramion. Umył się. Czując, że przychodziłam do niego jak burza potrzeby pobiegł do wanny. Oczywiście to, że czuł mnie jak burzę pragnienia, nie zawsze oznaczało, że burza spadnie na niego. Poczułam świeżą gorącą krew, gdy Richard pochylał się w kierunku gardła jelenia. Wilk, który faktycznie zabił cofnął się by Ulfrick mógł się pożywić. Zapach skóry jelenia był cierpki, gorzki niemal tak jakby strach z krwi przeniknął do skóry. Nie chciałam być w głowię, Richarda gdy włoży mięso do ust. Weszłam do wanny w ubraniu, mocząc moje jeansy prawie do wierzchołka moich ud. –Pomóż mi – wyszeptałam, ale równie dobrze mógłbym to być krzyk. Jean-Claude wstał, woda spływała po jego nieskazitelnie białej skórze, ciągnąc w dół jego ciała moje oczy, znalazłam go miękkiego i niegotowego dla mnie. Krzyczałam, a Richard zatopił zęby w skórze, która była pokryta włosami. Jean-Claude złapał mnie, bo wpadłabym do wody. I nagle nie mogłam już czuć Richarda. To tak jakby drzwi się zatrzasnęły na mojej twarzy i nastała błogosławiona cisza, spokój aż do mojej duszy. Jean-Claude przemówił w tej ciszy – Mogę osłonić ciebie od Richarda, ma petite, a jego od ciebie, ale nie mogę osłaniać was oboje od ardeur. Patrzyłam na niego, gdy na wpół omdlewałam w jego ramionach, jego rękach na moich plecach, moje ciało pochyliło się w stronę wody, nogawki nasączone gorącym płynem. Otworzyłam usta, aby coś powiedzieć, coś o tym, że jest równie przydatny jak jego słowa, ale ardeur nadeszło rycząc w odpowiedzi. Wstrząsnęły mną konwulsje w jego ramionach, a on prawie mnie opuścił, ciągnąć moje włosy w wodzie, pociągnął mnie w górę, przyciskając nasze ciała do siebie. Moje ręce, moje usta, moje ciało, zapłonęło przed nim, odnalazłam tę śliską doskonałą skórę, popieściłam delikatny maswerk30 bata na plecach, okaleczenie które po prostu były częścią jego doskonałości.

30

http://zasoby.open.agh.edu.pl/~08tszymanski/images/pictures/maswerk_b.jpg

Cofnął się od moich ciężko sapiących ust. – Ma petite nie pożywiałem się, nie mam dość krwi by wypełniła moje ciało. Spojrzałam na niego i stwierdziłam, że miał normalne oczy, niebieskie jak północ, okolone czarną koronką. Ale nie było w nich mocy. Zazwyczaj do czasu gry wstępnej jego oczy wykrwawiały się w czyste niebieskie źrenice. Musiałam wypłynąć przez ardeur, poprzez potrzebę, by w końcu zrozumieć co miał na myśli. Pchnęłam moje włosy na bok i powiedziałam – pożyw się, jedz i wtedy mnie pieprz. - Nie mogę otoczyć twojego umysłu, ma petite, to będzie tylko ból. Potrząsnęłam głową, oczy zamknięte, rękoma śledziłam skórę na jego barkach i ramionach – Proszę Jean-Claude, proszę pożyw się na mnie. - Gdybyś była przy zdrowych zmysłach to byś tego nie oferowała. Wyciągnęłam czerwoną koszulkę ze spodni, ale miałam problem z popchnięciem pasków na moim ramieniu, jakbym nie mogła sobie przypomnieć jak to się robi. Krzyczałam w frustracji bez słów. Może z tego powodu, a może dlatego, że Jean-Claude próbował odeprzeć zbyt wiele rzeczy na raz. I nagle poczułam, że Richard się karmi, gorące ciało, zmierzało dużymi łykami w dół mojego gardła. Dusiłam się, potknęłam się, zwinięta na krawędzi wanny, pozwalając gorącej wodzie sięgać do talii. Będę chora. Jean-Claude dotknął moich pleców i nie czułam już Richarda. – Nie mogę osłaniać Richarda przed ardeur zarówno twojego jak i mojego, a także walczyć z własną rządzą krwi. To zbyt wiele. Usiadłam na krawędzi wanny, dłonie płasko starając się utrzymać na marmurze. – Więc nie walcz ze wszystkim. Wybierz swoje walki. - Które bitwy wybrać? – Zapytał miękkim głosem. Ardeur odrodziło się jak łagodna fala, powróciły nudności, oczyściłam się z uczucia ciała i mięsa w moim gardle. Nie zdawałam sobie sprawy, że ardeur miało w sobie jakąkolwiek łagodność. Tak jakby czytał w moich myślach Jean-Claude powiedział. – Jeśli nie walczysz z ardeur to nie jest takie straszne. - Tak jak bestia, jeśli akceptujesz to, to nie zawlecze cię siłą do piekła. Posłał mi delikatny uśmiech - Oui, ma petite. Aredur przesunął się do moich stóp i tak już chwiejnych. Było to stałe moje pragnienie. Przemieszczała się przez gorącą, głęboką po uda wodę, moje jeansy przywierały do mnie jak druga skóra, buty do joggingu nasiąkły wodą. Stałam dotykając go tylko moim wzrokiem.

Siła jego ud, lekki obrzęk krocza, skóra nieznacznie ciemniejsza niż reszta jego, czarna linia włosów którą można prześledzić w górę, wokół jego pępka, gładkie linię jego klatki piersiowej z bladym kręgiem jego sutków i płaska biel poparzenia w kształcie krzyża. Doszłam do jego wdzięcznych ramion, linii szyi uwieńczonej twarzą. Nigdy nie umiałam patrzeć na jego twarz i nie być przytłoczoną Gdyby to była tylko ponura doskonałość jego włosów, mogłabym to znieść ale jego oczy, jego oczy, najciemniejsze z niebieskich, jakie mogły być i nie być czarnymi. Był to najbogatszy niebieski jaki kiedykolwiek widziałam. Jego rzęsy były tak grube jakczarna koronka. Kości jego twarzy były subtelne, małe i delikatnie rzeźbione, jakby ktoś tworząc go zwracał szczególną uwagę na kształt policzka, niemal każdy zakręt brody, każdy łuk czoła, aż do ust. A jego usta były po prostu piękne. Tak czerwone naprzeciw jego skóry. Dotknęłam jego twarzy, odnajdując ten brzeg od skroni do brody, a palce zatrzymywały krople wody na skórze, wbijając sie, więc dotyk nie był spokojny, ani łatwy. Ardeur nadal było we mnie jak wielka ciepła masa, ale tym razem przyjęłam to z zadowoleniem, z zadowoleniem przegoniłam bestię Richarda i mogłam myśleć, ale tylko o mężczyźnie naprzeciw mnie. Wpatrywałam się w jego twarz i powiedziałam to co myślałam – „Więc to oblicze wysłało na morze Tysiąc okrętów "2– położyłam mu rękę za szyję by delikatnie przyciągnąć bliżej pocałunku – „zniszczyło ogniem Wieże Ilionu 3"– odwróciłam głowę i zamiotłam moje włosy w bok – „Słodka Heleno! Unieśmiertelnij mnie swym pocałunkiem!"4 Przemówił - : Dlaczego jest to piekło, nie jestem z niego. Myślisz , że ja, który widział oblicze Boga, I skosztował wiecznej radości nieba, Nie jestem dręczony dziesięcioma tysiącami piekły Pozbawiony wiecznej szczęśliwości?"5 Cytat sprawił, że odwróciłam się do niego i popatrzyłam – To z Dr. Fausta prawda? - Oui. - Znam tylko jeden cytat – powiedziałam. - Podam ci inny „ Jak przed zabiciem całowałem ciebie, Tak niech umieram, sam zabiwszy siebie.”6

- To nie Marolwe – powiedziałam. - Jeden z jemu współczesnych – powiedział Jean-Claude. - Szekspir – powiedziałam.

- Zaskakujesz mnie ma petite. - Dałeś mi dużą podpowiedź – powiedziałam – Marlowe i Szekspir są chyba jedynymi których współcześni ludzie cytują. – skrzywiłam się na niego – Dlaczego ze mną walczysz w tej sprawie? - Dzisiaj z ardeur będącym w tobie mówisz „pożyw się”. Kiedy twój umysł będzie jasny, nazwiesz nikczemnym , a ja zostanę ukarany przez twój żal – spojrzenie pełne tęsknoty i frustracji krzyżowało się w jego twarzy. – Chcę więcej niż zwykłe dzielenie się krwią z tobą ma petite, ale jeśli wezmę to teraz kiedy jesteś odurzona, możesz mi późnej odmówić bardziej stanowczo niż kiedykolwiek. Chciałam z im polemizować. Chciałam znaleźć czyjś inny cytat, który pomoże mi go przekonać, ale moja kontrola nad ardeur jeszcze nie była tak dobra jak jego. Wpatrywanie się w całe to piękno, sprawiło, że się zapominałam. Zapominałam całą poezje jaką znałam. Zapominałam o logice, powodach, powściągliwości. Zapominałam o wszystkim, oprócz jego piękna, i wszystkim poza moją potrzebą. Nawet nie tyle że uklękłam, ale opadłam w dół jego ciała. Ciepła woda przemoczyła mi koszulkę, mój biustonosz, moje ciało, trzymając mnie w ogniu gdy patrzyłam na długość Jean-Claude. Spojrzał na mnie, jego oczy nadal były ludzkie, normalne, miłe dla oka, ale chciałam więcej. Przywarłam swoją twarzą do jego, wolno, by pocałować go w usta. - Ma petite, nie możesz nic zrobić dopóki się nie nakarmię. Złożyłam delikatny pocałunek na jego kroczu. Zamknął oczy, a jego oddech wystąpił w dokładnym westchnieniu. – Nie mówię, że to nie jest przyjemne, ale to bezużyteczne dla ciebie. Wzięłam go w usta, był mały i miękki więc nie musiałam ze sobą walczyć, aby wziąć go całego do środka. Kochałam jego uczucie gdy był niewielki, nie tylko dlatego, że nie walczyłam z erekcją o oddech i przełykanie, ale była różnica w fakturze. Nie było nic na ciele kobiety co mogło czuć coś podobnego. Obracałam go delikatnie w moich ustach i zadrżał. Ssałam go delikatnie ciągnąć ustami, spojrzałam w górę, aby obejrzeć jego odrzuconą do tyługłowę, ręce skręcone, chwytającego powietrze.

Wyciągnęłam go z powrotem wystarczająco by wyszeptać, a mój oddech pieścił jego mokrą pachwinę - Pożyw się, będziemy mogli pożywić się oboje. Potrząsnął głową i nie widziałam wiele w jego twarzy. Upór – Wezmę od ciebie przyjemność jeśli poprosisz, ma petite ale nie krew gdy ardeur tobą rządzi. Jeśli wciąż będziesz chciała tego chciała kiedy ardeur odejdzie, to chętnie, z radością, spełnię twoje życzenie, ale nie w ten sposób. Moje ręce prześlizgnęły się w górę gładkiej wilgotności jego bioder – Muszę się teraz pożywić, Jean-Claude, proszę, proszę. - Non – potrząsnął głową na mnie, znowu. Aredur było gotowe by być delikatne, łagodne jak nigdy, ale odmawiał zrobienia tego, albo ja czułam się delikatna. Zła, uparta, oszukana. Starałam się myśleć o przeszłości, ale nie mogłam. Byłam dobra, dobra tak długo. Nie pożywiłam się na Calebie i nikt nie krzyczał na mnie za to. Nie pożywiłam się na Nathanielu a był moim pomme de sang. Chciałam by pewnego dnia odszedł, gdy wzięłabym za dużo. Nie podobało mi się, że zemdlał w klubie. Nie przejmowałam się Jasonem, który był zbyt słaby aby dyskutować. Gdy poczułam, że JeanClaude wstaje, wiedziałam czego pragnęłam. Nawet nie widziałam innych ludzi, gdy dostawałam się do tego pokoju. Oni dla mnie nie istnieli. Teraz zaprzeczał mi, odmawiał mi, odrzucał mnie. W małej odległej części wiedziałam, że to nie było sprawiedliwe, ale to był daleki głos. Głos z przodu mojej głosy zaczął krzyczeć pieprz go, pożyw się nim, weź go. Nic pozostało nic poza potrzebą a ona nie miała litości. Wzięłam go w usta ponownie i zrobiłam coś co mogłam zrobić tylko wtedy gdy był najmniejszy. Wciągnęłam jego jądra delikatnie w usta, tak, że trzymałam go w moich ustach. To było niesamowite uczucie móc trzymać go pociągnąć mój język przez skórę między jego jądrami. Rozwałkowywałam delikatne jego jajka o moje zęby i policzki. On wypełniał moje usta w ten sposób, taki szeroki, niemożliwie szeroki, ale ponieważ nie było żadnej długości pasował do tego, nie dusiłam się ani nie walczyłam by odetchnąć. To było tak jakbym mogła trzymać go w ten sposób całe dnie. Ssać go, jego wał, kulki, wszystko na raz, ułożyć moje usta u jego podstawy, moje usta szczelnie obejmujące jego ciało i wciągnęłam go, lizałam, obracałam, badałam go. Spojrzałam w górę i ujrzałam oczy, które wykrwawiały się na niebiesko, ale nie obchodziło mnie to już. Zamknęłam oczy wokół

prawidłowej szczelności jego pośladków i dało mi to radość. Słyszałam jego łkanie, poczułam dreszcz jego ciała i drżenie pod moim dotykiem, ale to było dalekie. Jego ciało wypełniło moje usta, miażdżone tak łatwo na języku. Zawsze cieszyłam się uczuciem jego luźnego na języku, ale nie mogłam sobie na to pozwolić, bo po paru dotknięciach jak każdy mężczyzna, przestawał być mały. Zawinęłam moje usta blisko podstawy i obtarłam się o niego lekko zębami. Tam była podstawia jego całego, więc kiedy ugryzę zbyt mocno, wezmę wszystko. Wiedziałam, że to dla niego akt zaufania. Ugryzłam wystarczająco mocno by doprowadzić go do łkania, wtedy pociągnęłam łagodnie jego ciało, używając głównie nacisku warg. Pozwoliłam jego jądrom wypaść i zassałam resztę jego z powrotem w moje usta mocno i szybko tak jak chciałam, nie kontrolując się, nie czekając tylko obracając go i pociągając. Krzyknął moje imię, wpół przyjemność, wpół ból, a ardeur wybuchło przez nas oboje. Ciepło rozprzestrzeniało się w górę przeze mnie i czułam jak się rozprzestrzenia, wbiło się w Jean-Claude. Tak gorąco, tak gorąco, tak bardzo gorąco, woda wokół nas powinna nas chłodzić. Kontrolowałam się na tyle , żeby wypuścić go z moich ust, bym nie dała się ponieść emocją. Dygotałam przed jego nogami, paznokcie wbiłam w jego tyłek, uda, bo kołysał się nade mną i walczył o utrzymanie w pionie swoich stóp. W końcu na wpół usiadł, na wpół opadł na krawędź wanny, siedział tam wsparty na ramionach, z ciężkim oddechem, to, że w ogóle oddychał oznaczało, że nakarmił swój ardeur, a ja nakarmiłam swój na nim. Czasem była to tylko wymiana energii, czasem było to prawdziwe karmienie. Wyszłam z wanny, wystarczająco by usiąść obok niego, ale go nie dotknąć. Czasem rzeczywiście ardeur zostaje pobudzone, przez dotyk jakiegokolwiek rodzaju, szczególnie między ludźmi którzy oboje posiadają ardeur. Więc było tak między Jean-Claudem i Belle i było tak czasem między nami. Jego oczy były wciąż niebieskie jak niebo o północy kiedy gwiazdy zatoną. Jego głos był dyszący gdy powiedział: - Jesteś coraz lepsza w karmieniu ardeur bez prawdziwego orgazmu ma petite. - Mam dobrego nauczyciela. Uśmiechnął się uśmiechem, który mężczyzna posyła kobiecie, gdy skończą robić takie rzeczy i to nie jest pierwszy raz gdy je zrobili i nie będzie ostatni – Zdolny uczeń jak to mówią. Spojrzałam na niego, a on był blady jak alabaster z czarnymi, czarnymi włosami, i te

niebieskie oczy. Fałdy i zagłębienia ciała wyeksponowane przez lampę, były tak piękne i znane mi jak ulubione ścieżki, którymi mogłam chodzić zawsze i nigdy się nie męczyć. Wpatrywałam się w Jean-Claude i nie kochałam go przez to piękno, tylko dla niego samego. To była miłość składająca się z tysiąca dotyków, milionów rozmów, bilionów spojrzeń. Miłość składająca się z dzielonych niebezpieczeństw, pokonanych wrogów, determinacji by ludzie na których nam zależało byli bezpieczni niemal za każdą cenę i wiedzy, że żadne z nas nie zmieni drugiego nawet gdyby mógło. Kochałam Jean-Claude, całego jego, bo gdybym zabrała jego machiaweliczne knowania, labirynt jego umysłu to zmniejszyłabym go, uczyniło kimś innym. Usiadłam na brzegu wanny z jeansami i butami do biegania moczącymi się w wodzie, patrzałam na niego, śmiejącego się, przyglądając się jak jego oczy zmieniały się z powrotem w ludzkie, pragnęłam go nie dla seksu, chociaż dla niego też , ale sex nie był wszystkim. - O czym myślisz, ma petite z tak poważną twarzą? - O tobie. – powiedziałam delikatnym głosem. - Dlaczego to sprawia, że wyglądasz tak poważnie? – humor zaczął wyciekać z jego twarzy i wiedziałam na sto procent, że myślał, że zamierzam znów uciekać. Prawdopodobnie martwił się od momentu gdy byłam w jednym łóżku z nim i Asherem. Zawsze uciekałam gdy zrobiłam wielki przełom. A może raczej rozłam. - Zaskakująco mądry przyjaciel powiedział mi, że trzymam jakąś część siebie z dala od wszystkich ludzi. Powiedział, że robię to by poczuć się bezpiecznie, trzymać siebie z dala od bycia pożartym przez miłość. Twarz Jean-Claude stała się bardzo ostrożna jakby bał się co wyczytam z jej ekspresji. - Chciałbym się kłócić ale nie mogę. Ma racje. Jean-Claude patrzył na mnie z twarzą wciąż pustą, ale było naprężenie wokół oczu, ostrożność, której nie mógł całkiem ukryć. Czekał na cios, nauczyłam go oczekiwać ciosu. Wzięłam głęboki powolny oddech i zakończyłam – Dlaczego powstrzymuje nas od dzielenia krwi. Karmiliśmy ardeur od siebie, a nadal nie pozwalam ci brać krwi. Jean-Claude otworzył usta jakby chciał coś powiedzieć, ale następnie je zamknął. Usiadł

wyprostowany, ręce splecione na kolanach. To nie tylko jego twarz walczyła o utrzymanie neutralności, nawet język jego ciała był bardzo ostrożny. - Poprosiłam byś posinił się na mnie kilka minut temu i powiedziałeś nie, a ardeur przemawiało przeze mnie. Nie, kiedy byłam nietrzeźwa. – uśmiechnęłam się na dobór słów, bo bycie pijanym to rzeczywiście dobre słowo. Metafizyczny alkohol – Pożywiłam ardeur, oboje pożywiliśmy. Nie jestem dłużej nietrzeźwa. Przeszedł w całkowitą ciszę, którą potrafią osiągnąć tylko naprawdę stare wampiry. To było tak jakbym odwróciła wzrok i nie było go za mną – Oboje nakarmiliśmy ardeur to prawda. - Więc ja nadal oferuje krew. Wziął głęboki oddech – Chce tego ma petite wiesz, że tak. - Wiem. - Ale dlaczego teraz? - Mówiłam ci, rozmawiałam z przyjacielem. - Nie mogę dać ci tego co wczoraj dał ci Asher, dał nam. Z moimi znakami na tobie, ja nie mogę otoczyć wcale twojego umysłu. To będzie jedynie ból. - Zrób z tego w połowie przyjemność. Udowodniliśmy niejednokrotnie że moje receptory bólu/przyjemności, trochę się mylą gdy jestem wystarczająco podekscytowana. Sprawiło to, że się uśmiechnął – Ja to robię. Wtedy ja się uśmiechnęłam – Dalej, wygłupiaj się. - A potem? – spytał cicho. - Nadejdzie czas by wziąć krew, a potem będziemy się pieprzyć. Zaskoczony wybuchnął śmiechem – Ma petite tak słodko mówisz, jak mogę ci odmówić? Oparłam się o niego i powiedziałam – Jej usta ssą moją duszę7: patrz gdzie leci. Przyjdź Heleno, przyjdź, oddaj mi moją duszę ponownie. Tutaj będę mieszkać, niebo jest w tych ustach i wszystko jest niczym, tylko Helena.

Spojrzał mi w twarz z taką tęsknotą – Myślałem, że mówiłaś, że nie pamiętasz więcej tej sztuki. - Pamiętam więcej – wyszeptałam. – A ty? Potrząsnął swoją głową, i byliśmy tak blisko, że jego włosy otarły się o mnie, że nie mogłam powiedzieć gdzie jest jedna ciemność a gdzie druga zaczyna - Nie z tobą tak bliski do mnie, nie. - Dobrze – uśmiechnęłam się. – Ale obiecaj że pewnej nocy powiemy całą sztukę nawzajem czytając. Uśmiechnął się i był to uśmiech który miał wartość większą niż jakikolwiek inny, był rzeczywisty i wrażliwy i myślę że to mogła być jedna z nie wielu rzeczy która pozostała z człowieka którym mógł by się stać gdyby Belle Morte go nie znalazła – Przysięgam to z radością. - Więc pomóż mi ściągnąć ze mnie mokre jeansy a poezje pozostawmy na inną noc. Położył dłonie na mojej twarzy – Poezja jest zawsze między nami ma petite. Moje usta stały się nagle suche i trudno było mi przełknąć – Tak, ale czasami to brudny limeryk. 7 Her

lips suck forth my

soul: see, where it flies! Come, Helen, come, give me my soul again. Here will I dwell, for heaven is in these lips, and all is dross that is not Helena."

Śmiał się gdy mnie całował, wtedy pomógł mi wyjść z mokrych jeansów, mokrych skarpet, mokrych butów i całej mokrej pozostałości. Kiedy mój krzyż wyswobodził się z koszuli nie świecił. Po prostu leżał lśniąc w świetle lampy. Jean-Claude odwrócił wzrok jak zawsze gdy zobaczył święty obiekt, ale to była jedyna wskazówka, że krzyż mu przeszkadza. Zdałam sobie sprawę, że krzyż przestał świecić przy Jean-Claude a przedtem świecił. Co to oznaczało? Zazwyczaj jestem bardzo bezpośrednia w akceptowaniu obszarów emocjonalnych ale próbowałam być inna i się zmieniać – Rani cię patrzenie na mój krzyż?

Zdecydowanie patrzył na krawędź wanny – Nie. - Więc dlaczego patrzysz gdzieś indziej? - Bo zacznie świecić a tego nie chce. - Skąd wiesz, że zacznie świecić? - Bo jestem wampirem, a ty jesteś prawdziwie wierząca – wciąż wpatrywał się w wodę, marmurową wanne, wszędzie z wyjątkiem mojej klatki piersiowej z wiszącym na niej krzyżem. - Mój krzyż nigdy nie świecił gdy byłeś jedynym wampirem wokół mnie. Spojrzał w górę, a potem szybko w dół – To nie może być prawda. Myślałam o tym trochę więcej - Nie mogę sobie przypominać , by kiedykolwiek sie to zdarzyło. Patrzysz dalej, wtedy ja zdejmuje krzyż i ciągle mówimy o naszym biznesie ale on nie świeci. Przeniósł się w wodzie wystarczająco by trochę jej rozprysnąć – Czy to ważne? Jego głos pokazywał jak bardzo był niezadowolony z kierunku rozmowy. - Nie wiem. - Jeśli nie chcesz mnie nakarmić wtedy odejdę. - To nie to Jean-Claude, naprawdę. Położył rękę na krawędzi wanny i wyszedł. - Jean-Claude – powiedziałam. - Nie ma petite, nie chcesz tego, albo nie chcesz rozstać się ze swoim świętym przedmiotem – wziął ręcznik w kolorze żywo niebieskim, który pasował do prześcieradeł na łóżku i zaczął się wysuszać. - Chodzi mi o to… och cholera nie wiem o co mi chodzi, po prostu nie odchodź – położyłam ręce z powrotem na zapięciu łańcuszka, ale drzwi się otworzyły. Asher wszedł do środka cały pokryty wysuszoną krwią, cała była moja. To powinno przeszkadzać mi, ale nie przeszkadzało. Jego włosy wciąż spadały na ramiona jak złote nici i Asher nie był eufemizmem dla blondu. Jego włosy były jak złoto obrócone w grube, miękkie fale. Jego oczy

były niebieskie, tak blade jak niebo zimą, ale cieplejsze, bardziej… żyjące. Blizny nie czyniły go mniej doskonałym, one po prostu były częścią Ashera i nic nie szpeciło jego boskiej gracji gdy szedł przez pomieszczenie. Był tak piękny że wstrzymywał mi oddech w gardle, sprawiał ból w klatce piersiowej. Chciałam powiedzieć podejdź do nas, ale zniknął w czystym zdumieniu gdy sunął do nas na wąskich bosych stopach. Krzyż rozgorzał do życia. Nie do białości blasku jak w samochodzie, ale wystarczająco jasno. Wystarczająco jasno by sprawić, że zamrugałam. Wystarczająco jasno by pomóc mi myśleć. Asher wciąż był piękny, nic się w tym nie zmieniło, ale teraz mogłam oddychać, poruszać się, mówić. Chociaż nie miałam pojęcia co powiedzieć. Krzyż nigdy nie świecił przy nim, aż do teraz. Jean-Claude się odezwał – Co zrobiłeś mon ami, co zrobiłeś? – odwrócił się z powrotem od blasku krzyża, zasłaniając oczy ręcznikiem. Asher rzucił przez ramię dla ochrony swoich jasnoniebieskich oczu – Starałem się otoczyć jej umysł, na tyle by sprawić przyjemność, ale ardeur było za dużo. - Co ty zrobiłeś? – ponownie zapytał Jean-Claude. Patrzyłam na nich oboje w świetle krzyża, jeden chował się za niebieskim ręcznikiem, drugi za ręką - Opętał mnie, całkowicie i zupełnie. Nawet gdy to powiedziałam wiedziałam, że zrobił więcej. Byłam opętana wcześniej. Powiedziałabym nawet, że byłam w to wprowadzona przez Jean-Claude wcześniej, podczas pierwszego spotkania. Ale wampir potrafiący mącić mentalność jest jak tuzin dziesięciocentówek, większość z nich może robić to. Większość z młodych musi uwięzić cię spojrzeniem, ale stary można zrobić to po prostu myśląc o tobie. Byłam odporna na większość z nich, częściowo to naturalna zdolność nekromantki, a częściowo to znaki Jean-Claude. Ale nie byłam odporna na Ashera. Krzyż utrzymywał świecenie, wampiry kontynuowały zasłanianie oczu i nawet z nimi ukrywającymi oczy przed białym światłem, nadal ich chciałam, obu, ale musiałam się zastanowić ile to ja, a ile mentalne sztuczki Ashera. Cholera.

32, 33,34 Skończyliśmy w sypialni, ale nie dla jakiejkolwiek zabawy. Wysuszyłam się i narzuciłam dodatkowe ubrania trzymane w Cyrku. Musiałam z powrotem założyć mokre buty. Mój krzyżyk ponownie był bezpieczny pod koszulką. Gdy znalazł się pod koszulką, przestał świecić, ale wciąż było tam pulsujące ciepło. Jean-Claude miał zawiązany niebieski ręcznik wokół bioder, udrapowany prawie do kostek. Położył mniejszy ręcznik na swoje włosy, a niebieska tkanina, wydobyła błękit jego oczu. Widząc jego twarz wolną od włosów stał się dla mnie bardziej męski. To jego kości policzkowe chroniły go od bycia całkowicie kobiecym. Wciąż był piękny, ale bliżej przystojnego bez czarnej zasłony włosów. Asher nadal nie był w nic ubrany, ale wciąż był w suszonej krwi i jego własnej wydzielinie na całych jego włosach. Chodził po pokoju jak zwierzę w klatce. Jean-Claude po prostu usiadł na brzegu niebieskich prześcieradeł nadal zabarwionych krwią i innymi płynami. Wyglądał na zniechęconego. Stanęłam tak daleko od nich jak tylko mogłam, ramionami ścisnęłam mój brzuch. Zostawiłam swoją kaburę naramienną, aby nie mogła głaskać broni podczas gdy się sprzeczałam. Miałem nadzieję że tony wrogości będą maleć , nie piąć w górę. Jean-Claude schował twarz w dłoniach, całej bladej skórze i niebieskiej tkaninie, ręcznikach i prześcieradłach oblegających go. – Dlaczego to zrobiłaś mon ami! Gdybyś tylko dobrze się sprawował bylibyśmy nawet teraz razem, ponieważ mieliśmy być. Nie byłam pewna czy podoba mi się to, że Jean-Claude jest taki pewny mnie, ale nie mogłam się tak naprawdę sprzeczać, bez kłamstwa więc odpuściłam. Wyłączenie pieprzenia jest rzadko złym posunięciem z mojej strony. Asher zaprzestał marszu i powiedział – Anita odczuwała potrzebę karmienia mnie. Wiedziała, że mogę zawładnąć jej umysłem całkowicie. Nie powiedziała bym tego nie robił. Powiedziała, bym ją wziął, bym karmił się nią, więc to zrobiłem. Zrobiłem co powiedziała mi bym zrobił, ona była świadoma w jaki sposób mogę to zrobić, bo karmiła mnie już wcześniej. Jean-Claude podniósł twarz ukrytą w jego rękach, podchodząc do powietrza. – Wiem, że Anita żywiła cię, gdy leżałeś na łożu śmierci w Tennessee. - Uratowała mnie – Asher powiedział. Podszedł w końcu do wielkiego łoża z baldachimem. Spoglądałam na nich obramowanych w niebieskie prześcieradła, tam gdzie niedawno tak dobrze spędziliśmy czas. Stałam tam chcąc ich obu, rękoma trzymając siebie, jakby chcąc uchronić się od tego wydarzenia. - Oui ona cię ocaliła, ale nie otoczyłeś jej umysłu całkowicie, musiałbym poczuć twoje dotknięcie w jej umyśle i sercu i tak nie było. Zostałam tam gdzie byłam. – Zaufaj mi Asher, to nie działa w ten sposób i posiadają to jest poza moją kontrolą. Spojrzał na mnie tymi jasnymi bladymi oczami. – Ale jak dawno to było? Myślę, że twoje moce wzrosły od tego czasu.

Moje spojrzenie kontynuowało zjeżdżanie w dół jego ciała odnajdując wzór krwi na bladej nieznacznie zabarwionej złotem skórze. Zamknęłam oczy by powiedzieć coś co odwróci moją uwagę, musiałam przestać na nich patrzeć. – Czy masz ochotę zrobić to, co mówię? Zawahał się, a ja walczyłam z chęcią by na niego spojrzeć, popatrzeć jak myśli – Nie – jego głos był miękki. Wzięłam głęboki oddech, wypuściłam go powoli i walczyłam jak cholera by patrzeć na twarz Ashera i nic więcej. – Widzisz, nie jesteś w mojej mocy ani nic. Zmarszczył delikatnie brwi. – Byłaś wtedy w mojej mocy? - Nie mogę przestać patrzeć na was dwóch. Nie mogę przestać myśleć o tym co robiliśmy i o tym co moglibyśmy jeszcze zrobić. Zaśmiał się ostro i to bolało jak cios na skórze. – Jak można nie myśleć o nas, gdy stoimy tak przed tobą? - Och nie jesteś arogancki – powiedziałam, lgnąc ramionami do siebie, jakby były ostatnim bezpiecznym miejscem. - Anita, także o tobie myślę. Blady wytrysk na twoim tyłku, krągłość twojego biodra, pagórek twojej pupy pode mną. Uczucie mnie ocierającego się o twoją miękką ciepłą skórę. - Stop – powiedziałam i nagle chciałam się odwrócić zawstydzona i raptownie oddychanie stało się trudne. - Dlaczego stop? To jest to o czym wszyscy myślimy. - Ma petite nie lubi, gdy przypomina się jej o przyjemności. - Mon dieu, dlaczego? Popatrzyłam w odpowiednim czasie na Jean-Claude, który posłał to wieloznaczne francuskie wzruszenie ramion, co oznaczało wszystko i nic. Zwykle to wyglądało elegancko dziś wyglądał na zmęczonego. - Anita – powiedział Asher. Spojrzałam na niego i tym razem nawiązałam kontakt wzrokowy, z wyjątkiem tego, że patrzenie na te niesamowite oczy nie było dużo bezpieczniejsze od patrzenia na jego niesamowite ciało. – Mówiłaś mi, że chcesz mnie w sobie z tego, co pamiętam i kiedy obnażyłem twoją szyję powiedziałaś „Tak, Asher, tak”. - Pamiętam, co powiedziałam. - Więc jak możesz być na mnie zła o zrobienie tego, o co prosiłaś? - Podszedł trzy kroki bliżej mnie a ja się cofnęłam. Ruch zatrzymał go. – Jak możesz mnie za to winić? - Nie wiem, ale to robię. Może to jest sprawiedliwe, a może nie, nie wiem ,ale to robię.

Jean-Claude przemówił wtedy, a jego głos by westchnieniem wiatru zza samotnych drzwi. - Jeśli ty byś się wtedy pohamował, mon ami, nawet teraz moglibyśmy być razem w wannie. - Nic na ten temat nie wiem – powiedziałam. Mój głos brzmiał na zły, a ja byłam z tego zadowolona. Jean- Claude popatrzył na mnie niebiesko czarnymi oczami. – Czy chcesz powiedzieć, że mogłabyś odmówić takiej nagrody po jednym spróbowaniu? Nie zarumieniłam się, tym razem zbladłam. – Cóż to jest sprawa dyskusyjna, czyż nie, bo on oszukiwał – wskazałam na Ashera by zwiększyć dramatyczny nacisk. Patrzył na mnie z otwartymi ustami – jak ja oszukiwałem? Jean-Claude powrócił do trzymania głowy w ramionach. – Ma petite nie pozwala na wampirze sztuczki kiedy się z nim zabawia - jego głos nadszedł stłumiony ale dziwnie czysty. Asher przenosił wzrok z jednego na drugie. – Nigdy? Jean-Claude odpowiedział bez ruchu z głową w rękach. – Zazwyczaj, oui. - Więc ona nigdy nie smakowała cię tak jak powinieneś być kosztowany – powiedział Asher, a jego głos niósł miękkie zdziwienie. - To jest jej wybór – powiedział Jean-Claude, podniósł powoli twarz więc mogłam spotkać się z jego niebieskim spojrzeniem i było coś z gniewu w jego oczach. Nie zrozumiałam całej rozmowy i nie byłam pewna czy chciałam, więc zignorowałam ją. Zawsze byłam cholernie dobra w ignorowaniu tego, co sprawiało, że czułam się niekomfortowo. – Chodzi o to, że Asher użył na mnie wampirzych podstępów. Zrobił coś co rozproszyłoby sposób w jaki o nim myślę. Teraz już nigdy nie będzie wiadomo, czy to co do ciebie czuję jest prawdziwe czy to tylko sztuczka. - Teraz czułam pewien wysoki moralny grunt, co najmniej. Jean-Claude zrobił coś w rodzaju gestu Voila jakby chciał powiedzieć „zobacz, mówiłem ci”. Twarz Ashera zaczęła tracić swój gniew i zmierzać do zakłopotania, zrobili to tak dobrze – Więc to było kłamstwo. Spojrzałam na nich obu. – Co było kłamstwem? - To, że chciałaś bym był z tobą i Jean-Claudem. Zmarszczyłam się. – Nie, to nie było kłamstwo. Miałam to na myśli. - To faux pas niczego nie zmienia – powiedział. - Grzebałeś w moim umyśle, nie sądzę by to było po prostu faux pas. Sądzę, że to jest cholernie poważne. Moje ręce były na moich biodrach, lepiej niż przywiązane do siebie, aby nikogo nie dotknąć. Objęłam mój gniew, gdyż był on mniej piękny od nich. Oczywiście w moim wykonaniu wszystko było mniej piękne.

- Więc kłamałaś – powiedział Asher z twarzą bez ekspresji. Nienawidziłam oglądania jak zamykał się w sobie jak teraz, ale nie wiedziałam co zrobić by go zatrzymać. – Cholera nie, ja nie kłamię. To ty jesteś osobą która zmieniła zasady, nie ja. - Ja nic nie zmieniłem. Mówiłaś, że będziemy razem. Zaoferowałaś mi swoje łóżko. Błagałaś bym był w tobie. Jean-Claude powiedział, że twój słodki tyłek nigdy nie był dotykany, a głęboka przyjemność twojego ciała była pełna, gdzie miałem iść? Walczyłam by się nie zaczerwienić i nie powiodło mi się. – Ardeur mówiło przeze mnie, wiedziałeś o tym. Cofnął się aż doszedł do brzegu łóżka i wpół opadł na niebieskie prześcieradła, chwytając ich by nie zsunąć się z jedwabiu. Jego twarz była pusta, ale reszta jego drżała jakbym go uderzyła, a ja wiedziałam, że powiedziałam coś niewłaściwego. - Mówiłem, że gdy ardeur ochłodzi się znajdziesz sposób by odrzucić mnie, odrzucić to. – Wskazał na Jean-Claude na drugim końcu łóżka i na samo łóżko. – I zrobiłaś tak jak mówiłem, że zrobisz. Odsunął się od łóżka, trzymając się za drewnianej ramy przez moment, jakby nie był pewien, czy nogi go utrzymają. Zrobił niepewny krok od łóżka, niemal zachwiał się, potem kolejny, i kolejny. Każdy krok był stabilniejszy niż poprzedni. Zmierzał do drzwi. - Poczekaj minutę, nie możesz tak po prostu wyjść – powiedziałam. Przestał odchodzić, ale nie odwrócił się dając jasny obraz tylniej doskonałości jego ciała – Nie mogę odejść dopóki Musette nie odejdzie. Nie dam jej powodu by zabrała mnie z powrotem do rady. Jeśli nie będę należeć do kogoś, to nie będę miał podstawy by odmówić. – Zacierał ręce na ramionach jakby było mu zimno. – Kiedy Musette nie będzie, zwrócę się z petycją do innego Mistrza Miasta. Są tacy którzy mnie wezmą. Podeszłam do niego. – Nie, nie, musisz dać mi trochę czasu na przemyślenie tego co, zrobiłeś. To nie jest sprawiedliwe, by tak zwiewać. – Byłam prawie przy nim, gdy odwrócił się z wściekłością na twarzy, która zatrzymała mnie jakbym uderzyła w ścianę. - Sprawiedliwe! A co jest sprawiedliwego w oferowaniu wszystkiego czego kiedykolwiek chciałeś i myślałeś, że nigdy nie będziesz miał tylko po to by wyrwano ci to z rąk. Wyrwano ci z rąk, ponieważ zrobiłeś dokładnie to co ci powiedziano, że możesz zrobić, o co cię poproszono. – Nie krzyczał, ale gniew wypełniał jego głos, więc każde słowo było jak rozpalony poker rzucony w moją twarz. Nie wiedziałam, co powiedzieć w obliczu tej złości. - Nie mogę zostać i patrzeć na ciebie i Jean-Claude. Wolałbym być bez widoku któregoś z was tak bardzo blisko, ale oddanych z łóżka, twoje ramiona, swoje uczucia – zakrył twarz rękami i wydał niski krzyk. - Być z nami jako nasz kochanek ma być uwiedziony przez nasze moce - Rozdarł swoje ręce z dala od twarzy i pozwolił mi zobaczyć jego oczy niebieskie, gniew składający się z braku krwi. –

Nigdy nie śniłem, że Jean-Claude tego nie zrobi. – Patrzył na innego mężczyznę wciąż siedząc na skraju łóżka. – Jak mogłeś być z nią tak długo i opierać się pokusie? - Ona jest najbardziej stanowcza w takich rzeczach – powiedział Jean-Claude. – Przynajmniej miałeś ją chętną do oddania krwi, ja nigdy nie byłem tak pobłogosławiony. Asher zmarszczył brwi i zło usiadło na tej pięknej twarzy jak anioł marszczący brwi. – To mnie ciągle zadziwia, choć o tym wiedziałem. Ale obdarzyła cię swoimi czarami i teraz nie chcę ich znać. To wszystko dzieje się zbyt szybko dla mnie. – Jean-Claude rozumie reguły i oboje staramy się z nimi żyć. Potrząsnął głową, wysyłając piankę złotych włosów wokół ramion. – Nawet jeśli rozumiałbym zasady Anita, nie zmusiłbym się do ich przestrzegania. To mnie zmarszczyło – Co to znaczy? - Anita, nie jesteśmy ludźmi nie ważne jak niektórzy z nas ich udają. Ale nie wszystko czym jesteśmy jest złe. Weszłaś do naszego świata, ale odmawiasz sobie najlepszej części z nas, podczas gdy widzisz tylko najgorszą. Ale najstraszniejsze ze wszystkiego jest to, że zaprzeczasz iż Jean-Claude jest najlepszy w własnym. - Co to ma znaczyć? - On żyje w celibacie z wyjątkiem ciebie, ale nie osiąga pełni przyjemności z tobą, ani gdzieś indziej. - Uczynił gest którego nie zrozumiałam. – Widzę to patrząc na twoją twarz Anito, ten Amerykański wygląd. Seks to nie tylko stosunek płciowy, ani nie tylko orgazm, a to jest ważne dla nas. - Bo jesteście Francuzami? Posłał mi takie spojrzenie, że moja próba humoru zamarła mi w piersi jak zimny ciężar – Jesteśmy wampirami. Co więcej jesteśmy wampirami z linii Belle Morte. Możemy dać ci przyjemność której nikt inny nie może ci dać, możemy czerpać przyjemność, jakiej nikt inny nie może doświadczyć. Zgadzając się na ograniczenia Jean-Claude odmówił sobie dużo z tego, co czyni to istnienie znośne, a nawet przyjemne. Spojrzałam na Jean-Claude. – Ile się powstrzymujesz? Nie chciał spotkać mojego wzroku. - Ile, Jean-Claude? - Nie mogę uczynić mojego ugryzienia prawdziwą przyjemnością, jak Asher może, ale mogę tak jak on potrafi. – Wciąż nie patrzył na mnie. - To nie to, o co pytałam.

Westchnął. – Są rzeczy, które mogę zrobić, a o których nie wiedziałaś. Starałem przestrzegać wszystkich twoich życzeń. - A ja nie będę – powiedział Asher. Oboje spojrzeliśmy na niego. - Anita zawsze znajdzie jakiś powód by powstrzymać się przed otwarciem się na nas obu. Ona nawet nie może pozwolić by jeden kochanek był dobrze wampirem. Jak ona mogłaby znieść ewentualny dotyk ich dwóch? - Asher – powiedziałam, ale nie wiedziałam co jeszcze powiedzieć. Wiedziałem, że moja klatka piersiowa boli i przez to trudno mi było oddychać. - Nie, zawsze znajdziesz coś u swoich mężczyzn przez, co nie są wystarczająco dobrzy lub czyści. Możesz przyjść do nas z konieczności, a nawet miłości, ale zawsze jest to niewystarczające. Nie wystarczy nawet dla nas. - Potrząsnął głową ponownie z gradem jasności tego roztrzaskanego światła jak złote lustro. - Moje serce jest zbyt kruche, by grać w te gry, Anita. Kocham cię, ale nie mogę żyć, nie mówiąc już o takiej miłości, jak ta - Nawet nie dostałam godziny na strawienie, tego że użyłeś sztuczek wampira na mnie. Położył rękę na moich ramionach i waga jego rąk ogrzała mnie. – Jeśli nie to, to coś innego. Widziałem cię Richardem, Jean-Claudem i teraz Micahem. Micah wygrywa drogę przez twój labirynt zgadzając się na wszystko, o co prosisz. Jean-Claude zdobywa miejsce na krawędziach labiryntu poprzez wyrzeczenie się niewiarygodnej przyjemności. Richard nie będzie chodził przez twój labirynt, bo ma swój własny. I tylko jedna osoba może być tak kłopotliwa w tylu relacjach jednocześnie. Ktoś musi być gotów na kompromis, ani ty, ani Richard nie pójdziecie na wystarczający kompromis. Puścił mnie i brak jego rąk sprawił, że niemal się zatoczyłam, jakbym straciła schronienie i byłam zagubiona w czasie burzy. Zaczął się cofać w stronę drzwi. – Myślałem, że zrobię wszystko by być z Jean-Claudem i jego nowym sługom. Pomyślałem, że zrobię wszystko by być w bezpiecznych ramionach dwojga ludzi, którzy mnie kochają. Ale rozumiem teraz, że twoja miłość, zawsze będzie mieć jakieś warunki, nieważne jak dobre masz intencje, coś trzyma cię z daleka Anito. Coś powstrzymuje cię od oddania się tej błyszczącej rzeczy, którą nazywają miłością. Powstrzymujesz siebie, i powstrzymujesz tych, którzy cię kochają. Nie mogę żyć, gdy najpierw ofiarowujesz mi swoją miłość, a potem ją zabierasz. Nie mogę żyć będąc ukaranym za coś czego nie mogę zmienić. - To nie kara – powiedziałam i mój głos brzmiał dziwnie zduszony. Posłał mi smutny uśmiech, zarzucają włosy na blizny - Cytując ciebie, ma cherie, jak cholera, nie jest. – Odwrócił się i ruszył do drzwi. Wezwałam go – Asher proszę… - ale się nie zatrzymał. Drzwi zamknęły się za nim , a pokój wypełnił się ciszą. Jean-Claude przemówił w tej ciszy, a miękki głos sprawił, że podskoczyłam – Zabierz swoje rzeczy Anito i idź.

Spojrzałam na niego i moje tętno poczułam w gardle, bałam się naprawdę się bałam. – Czy ty mnie wykopujesz? – mój głos nie brzmiał jak ja. - Non, ale w tej chwili potrzebuje być sam. - Nie pożywiłeś się jeszcze. - Czy chcesz powiedzieć, że byłabyś chętna teraz mnie nakarmić? – Nie spojrzał na mnie, gdy o to pytał. Patrzył na podłogę. - Faktycznie, tak jakby nie jestem już w nastroju. – Mój głos walczył o powrót do normy. Jean-Claude nie wykopał mnie ze swojego życia, ale nie podobało mi się, że nie spojrzał na mnie. - Pożywię się, ale to będzie tylko jedzenie, a ty nie jesteś żywnością. Tak więc, proszę, idź. - Jean-Claude… - Po prostu wyjdź Anito. Potrzebuję by cię tu teraz nie było. Nie chcę teraz na ciebie patrzeć. – Pierwszy przebłysk gniewu ściskał się w jego głosie jak poruszenie bezpiecznika nowo zapalonego i uruchomionego ognia, ale naprawdę się nie rozpalił jeszcze nie. - Czy mówiąc, że mi przykro mogę pomóc? – Mój głos był szeptem gdy spytałam. - To, że rozumiesz, że masz za co przepraszać to początek, ale nie wystarczy, nie dzisiaj. – Spojrzał na mnie wtedy oczami błyszczącymi w świetle, nie z władzy, ale z nierozlanych łez. – Poza tym to nie mnie jesteś winna przeprosiny. Teraz idź zanim powiem coś czego będziemy żałować. Otworzyłam usta, wyciągnęłam oddech, aby odpowiedzieć, ale on podniósł rękę i powiedział po prostu – nie. Zebrałam moją broń i kaburę naramienną z łazienki. Mokre ubrania pozostawione na podłodze w łazience. Nie oglądając się za siebie, ani nie próbując pocałować go na pożegnanie. Myślę, że gdybym próbowała go dotknąć to on by mnie zranił. Nie miałam na myśli, że by mnie uderzył, ale istnieje tysiąc sposobów krzywdzenia kogoś, kogo kochasz, które nie mają nic wspólnego z przemocą fizyczną. Były słowa uwięzione w jego oczy, świat bólu tam świecił. Nie chciałam usłyszeć tych słów. Nie chciałam czuć tego bólu. Nie chciałam go widzieć, ani dotknąć, ani wcierać w rany w moim sercu w tym momencie. Wierzyłam, że miałam racje, a dziewczyna musi mieć pewne normy. Nie pozwól wampirowi pieprzyć swojego umysłu, wystarczy moje ciało. Wydawała się to dobra zasada godzinę temu. Zamykałam za sobą drzwi, oparł się do nie i walczyłam by odetchnąć, żeby nie drżeć. Mój świat był bardziej solidny godzinę temu.

33. Nadal opierałam się o drzwi drżąc, gdy podszedł do mnie Nathaniel. Nie widziałam go na początku, choć stał tuż przy mnie. Wpatrywałam się w podłogę, zobaczyłam jego buty do biegania,

jego szorty, zanim spojrzałam powoli w górę i znalazłam jego twarz. To było trochę jak patrzenie długi czas na jego ciało i odnajduję znajomą twarz z oczami z bzu. - Anita… – jego głos był miękki. Trzymałam wyciągniętą dłoń, ponieważ gdyby ktoś był dla mnie miły to bym się rozpadła. Nie mogłam sobie na to pozwolić właśnie teraz. Jeśli Asher wstał to prawdopodobnie Musette też. Normalnie ta myśl sprawiłaby, że sprawdziłabym wampira obok. Dzisiaj to było puste. Ja byłam pusta. To było to, co Marianne, moja paranormalna nauczycielka nazywała niewidomą głową. Zdarzało się to czasami gdy miałeś jakiś szok psychiczny, emocjonalny, cokolwiek. - Co jest Nathaniel? – Mój głos był nagim szeptem. Odchrząknęłam ostro by powtórzyć, ale słyszał. - Dwóch mężczyzn którzy nas śledzili niebieskim jeepem, obserwują tyły parkingu. Mają inny samochód, ale to wciąż oni. Skinęłam głową, a czarna dziura przy moich nogach zaczęła się zamykać. To nadal bolało, a moja głowa była niewidoma, ale to bez znaczenia. Pistoletów nie obchodzi czy jesteś psychicznie uzdolniony. Pistoletów nic nie obchodzi. Pistolety nie plotkują o zasadach, jakimi kierujesz w życiu, nigdy. Oczywiście, żaden nie był psem, ale nie musiałam używać szufelki do sprzątania psich odchodów po skorzystaniu z mojej broni. Czasem worek na ciało jest potrzebny, ale to zazwyczaj nie moja robota. Czułam się lepiej. Stabilniejsza. Mogę to zrobić. – Znajdź Bobby Lee. Chcę najlepszych ludzi, jakich on ma do pracy z samochodem. - Pracy z samochodem? – Nathaniel zrobił z tego pytanie. - Podchodzimy do ich okna by dowiedzieć się, dlaczego nas śledzą. - Co jeśli nie będą chcieli nam odpowiedzieć? – Zapytał. Patrzyłam na niego gdy wysunęłam się z kabury na ramię i poluźniłam mój pasek, więc mogłam ponownie założyć kaburę. Nie mówiłam nic, bo przygotowywałam pistolet by był dokładnie tam gdzie chciałam. Musiałam nosić kolbę pistoletu niżej niż mogłabym chcieć by wyjąć ją jak najszybciej, ale uderzenie swoją piersią w brzeg pistoletu jeszcze bardziej spowalniało. Więc trochę musiałam zachować mniejszy kąt by uniknąć klatki piersiowej. Legendy mówiły, że Amazonki odcinały sobie piersi by być lepszymi w łucznictwie. Nie wierzę w to. Myślę, że to kolejny przykład, że mężczyźni myślą, że kobieta nie może być wielką wojowniczką bez odcinania jej kobiecości w sposób symboliczny lub inny. Możemy być wielkimi wojowniczkami, po prostu musimy zapakować sprzęt trochę inaczej. Nathaniel wyglądał bardzo uroczyście. – Nie przyniosłem broni. - To świetnie, bo nie idziesz. - Anita…

- Nie Nathaniel. Uczyłam cię o broni dzięki temu nie skrzywdzisz siebie, a w razie nagłego wypadku będziesz umiał się obronić. To nie nagły wypadek. Chcę byś został w środku poza linią ognia. Coś przemknęło po jego twarzy, coś co mogło być uporem. To wyblakło, ale upór to coś czego nigdy u Nathaniela nie widziałam. Chciałam by był bardziej niezależny, a nie uparty. Był jedyną osobą w moim życiu, która robiła to o co poprosiłam gdy poprosiłam. W tym momencie doceniłam to. Przytuliłam go i myślę, że zaskoczyło to nas oboje. Szepnęłam mu do ucha przez słodki zapach wanilii na policzku. – Proszę, zrób co mówię. Był cichy jak bicie serca, jego ramiona owinięte wokół mnie i szepnął. – Dobrze. Cofnęłam się powoli szukając jego twarzy chcąc zapytać czy uznając ciężar moich zasad, gdybym wzięła pół przyjemności z jego życia także. Nie zapytałam, bo naprawdę nie chciałam wiedzieć. To nie było tak, że moja odwaga mnie opuściła, to tchórzostwo mnie obezwładniło. Miałam tyle prawdy, że wystarczy mi na cały dzień. Pocałowałam go w policzek i poszłam szukać Bobbego Lee. Ufałam mu, na linii ognia. To było więcej niż to, nie sypiałam z Bobbym Lee. Nie kochałam go. Czasem miłość sprawia, że jest się egoistą. Czasem sprawia, że jesteś głupi. Czasem przypomina, dlaczego kochasz swoje pistolety.

34. Patrzyłam przez lornetkę na zaparkowany na parkingu dla pracowników po drugiej stronie Cyrku samochód. Nathaniel miał rację to byli ci sami dwaj mężczyźni, ale teraz byli w dużej złotej Impala31 z lat 60 albo jakoś tak. Był wielki i stary, ale w dobrym stanie. Był także bardzo różny od błyszczącego nowego Jeepa w którym byli wcześniej. Zamienili się więc blondyn prowadził. Z lornetką mogłam zobaczyć, że był raczej młody, poniżej czterdziestu lat, powyżej dwudziestu pięciu. Był ogolony, ubrany w czarny sztuczny golf i srebrne oprawki okularów. Jego oczy były blade, szare lub szaro niebieskie. Ciemnowłosy mężczyzna założył czapkę i zmienił okulary przeciwsłoneczne na większe. Jego twarz była chuda, ogolona z pieprzykiem w jednym kąciku ust. Co oni nazywali znakiem urody. Patrzyłam jak oni siedzieli i zastanawiałam się dlaczego nie czytali przynajmniej gazety albo nie pili kawy, coś, cokolwiek. Zrobili wszystko, co powinni z założenia zrobić, zgodnie z Kasey Krime Stoppers 101. Zmienili pojazdy. Dokonali niewielkich zmian w wyglądzie. Wszystko to może nawet i by się sprawdziło gdyby nie siedzieli na zewnątrz Cyrku Potępieńców nic nie robiąc. Nieważne jak dobre było przebranie, niewiele osób siedziało w samochodzie w środku ranka i nie robi nic. Również parking pracowników był pusty przed południem. Gdy zapadały ciemności oni mogli zaparkować i nie zostać zauważonymi 31

http://www.eastohiocoolcars.com/Chevy/DayoftheImpala/1962Impala/1962ImpalaGOLD.jpg

tak szybko, ale rankiem nic się nie ukryje. Bobby Lee wyjaśniał wszystkim wskazówki Kasey Krime Stoppers, ale bardziej dla mnie – Gdyby nie zmienili samochodów, ani nie zrobiliby nic by zmienić swój wygląd oznaczałoby to, że nie obchodzi ich to, czy ich zauważyliśmy. Albo nawet chcieli byśmy ich dostrzegli. Ale zmienili się na tyle, że naprawdę starali się ciebie śledzić. Oddałam mu lornetkę. – Dlaczego mnie śledzą? - Zazwyczaj gdy ludzie śledzą cię, wiesz dlaczego. - Myślałam, że mogą oni być Ranfieldami pracującymi dla Musette, ale nie sądzę by Ranfieldzi podjęli by trud takiej zmiany swojego wyglądu. Większość Ranfieldów nie jest najzdolniejszymi z ludzi. Bobby Lee uśmiechnął się do mnie. – Jak możesz przyjaźnić się z tak wieloma krwiopijcami, a jednocześnie być tak pogardliwa dla nich. Wzruszyłam ramionami, a moje wzruszanie ramionami nie było wdzięczne. Nigdy nie Było. - Szczęście. Tak myślę. Uśmiech pozostał, ale oczy zaczęły być poważne. – Co chcesz zrobić z tymi dwoma? Przez sekundę myślałam, że ma na myśli, Ashera i Jean-Claude, a potem zdałam sobie sprawę, że chodziło mu o tych dwóch debili w Impala. Fakt, że nawet jeżeli tylko przez okamgnienie pomyślałam, że mówi coś innego niż w rzeczywistości, świadczy jak zła była moja koncentracja. Taka koncentracja zabije cię w walce ogniowej. Wzięłam głęboki wdech, kolejny, wypuszczałam je powoli, starając się wyciszyć umysł. Musiałam być, tu, teraz nie martwiąc się o moje coraz bardziej złożone życie osobiste. Tu i teraz, z mężczyznami i kobietami z karabinami ryzykującymi swoje życie, bo poprosiłam by to zrobili. Być może obaj mężczyźni w samochodzie nie byli wcale niebezpieczni, ale nie mogliśmy na to liczyć. Musieliśmy ich traktować jakby byli. Jeśli byśmy się mylili to nic złego nie zrobiliśmy. Jeśli mamy rację, no cóż, byliśmy przygotowani jak tylko się dało. Nie mogłam się oprzeć wrażeniu nadciągającej katastrofy. Spojrzałam na wysoki szkielet Bobbego Lee. – Nie chce by któregoś z was zabili. - Sami chcemy tego uniknąć. Potrząsnęłam głową. – Nie, nie o to mi chodzi. Spojrzał na mnie z twarzą nagle bardzo poważną. – Co się stało Anito? Westchnęłam. – Myślę, że tracę nerwy od tego gówna. Nie przez moje własne bezpieczeństwo, a bezpieczeństwo innych. Po raz ostatni jak kotołaki mi pomagały jeden z was został zabity, a drugi mocno pocięty. - I uzdrowił się całkiem nieźle. – Claudia podeszła do nas ze swoimi poważnymi mięśniami. Jej długie czarne włosy odsunęła w ciasny koński ogon, odsłaniając twarz. Nigdy nie widziałam jej używającej makijażu może dlatego, że wcale go nie potrzebowała.

Była ubrana w granatowy sportowy biustonosz i parę ciemnych jeansów. Ona zwykle nosiła sportowe biustonosze, myślę, że miała problem ze znalezieniem koszuli, które pasują na rozprzestrzeniającą się klatkę piersiową i ramiona. Była zawodnikiem poważnej wagi, ale nie do tego stopnia by pomylić ją z mężczyzną. Nie, Claudia była zdecydowanie dziewczyną. Ostatni raz widziałam ją, gdy jej ramię o mało co nie zostało odstrzelone. Był słaby maswerk32 blizn na jej prawym ramieniu, blady róż i biel. Strzał srebrem tworzy bliznę nawet zmiennokształtnym. Była nawet nikła możliwość, że może stracić władzę w ramieniu. Ale prawa ręka wyglądała jak całość i było umięśnione jak to z lewej strony. – Wyglądasz świetnie, jak tam ręka? – Zapytałam, uśmiechając się. Jedną z moich ulubionych rzeczy związanych z potworami to uzdrawianie. Prości ludzie zdawali się ginąć przeze mnie, potwory przeżywały. Słyszmy to że to dla potworów. Claudia zgięła ramię i mięśnie zafalowały pod jej skórą. To było wręcz imponujące. Podnosiłam ciężary, ale nie tak. – Nie wszystko wróciło z powrotem do sił. Wciąż nie mogę wziąć 140 funtów33. Wyciskałam na ławeczce moją własną masę ciała, plus kilka funtów, i dotychczas byłam całkiem zrobić wrażenie robieniem przedstawicieli z czterdziestoma funtami34. Nagle miałam poczucie niższości. Chciałam zapytać jak ustawiła sobie życie z jej imponującym ciałem, ale nie zapytałam. Niektórych pytań nie należy zadawać. Niegłośno. Stała tam oparta o czarne odbijające szkło tak, że z zewnątrz przypominała część ściany. Zawsze pilnowałam by nikt nie zastał mnie plecami do drzwi. Teraz mieliśmy czaty. Mogliśmy patrzeć na czarne charaktery cały dzień i oni nigdy nie zobaczyli by nas. Była to wąska część obszaru strychu nad Cyrkiem Potępieńców, ten jeden mały zakątek wyposażony został w lornetkę, wygodne krzesła i stolik i mały stolik. Reszta powierzchni strychu była głównie kablami, przewodami, przechowywanym sprzętem jak kulisy w teatrze. Większość sufitu było otwarte dla wsporników i belek jak magazyn którym pierwotnie był, ale teraz widziałam tutaj strych i poddasze. Zdałam sobie sprawę, że istniał tutaj wąski pas zamkniętej przestrzeni obiegający cały szczyt budynku. Zapytałam czy są tutaj inne ukryte punkty obserwacyjne i dostałam odpowiedź oczywiście. Zadaj oczywiste pytanie, dostaniesz oczywistą odpowiedź. - Claudia idzie prowadzić jeden z samochodów w naszym małym planie – powiedział Bobby Lee. - Myślałam, że to plan dla kogoś, kto wygląda nieszkodliwie i normalnie jeździ oboma samochodami. Claudia posłała mi płaskie nieprzyjazne spojrzenie. – Bez obrazy, ale o twoim wyglądzie można powiedzieć wszystko, ale nie zwyczajny.

32

2 Maswerk

33

63 kg

to zdobienia przy gotyckich oknach. Takie zawijaski http://www.sztukanamaturze.pl/Obrazki/maswerk.gif

18 kg

- Ona narzuci koszulę na mięśnie, rozpuści koński ogon i będzie wyglądać jak dziewczyna – powiedział Bobby Lee. Spojrzałam na niego i na nią. Była wyższa od niego, cholera była tak szeroka w ramionach jak on i miała je bardziej Masywne. – Wiesz Bobby –boy gdybym miała wybierać siłowanie się na rękę z tobą lub Claudią, chciałabym ciebie. On spojrzał na mnie zupełnie tego nie łapiąc. Claudia załapała. – Tracisz oddech Anita. Nie ważne jak wiele ćwiczę, wciąż jestem dziewczyną najlepszą z nich. Bobby Lee patrzył na jedną to drugą. – O czym wy dwie rozmawiacie? Próbowałam być jasna wykorzystując małe słowa. – Claudia jest wyższa i bardziej umięśniona niż inne szczurołaki które masz tu dzisiaj. Dlaczego wypuszczenie jej do samochodu jest normalne i nieszkodliwe? Można powiedzieć o niej wszystko, ale nie nieszkodliwa. Spojrzał na mnie, marszcząc brwi. – Nie zobaczysz mięśni pod koszulką. - Jej sześć szalonych stóp i sześć pieprzonych cali wysokości i ramiona takie jak twoje. Nie zamierzamy ukrywać ich pod koszulą. - Jestem tego świadom Anita. - Więc dlaczego mówisz że wyglądała nieszkodliwie? Bobby Lee próbował owinąć swój umysł wokół tego, ale w końcu to tylko mężczyzna, który spędził większość swojego życia jako muskuł, inteligentny muskuł, ale wciąż muskuł – Ona jest jedyną dziewczyną, którą tutaj mamy oprócz ciebie, a oni cię rozpoznają. - Czy naprawdę mówisz mi, że źli faceci czują się mniej zagrożeni przez Claudię niż przez krótko mówiąc mniej potężnie zbudowanego mężczyznę. To było jasne, że Bobby Lee w końcu załapał. Otworzył usta. Zamknął, ponownie otworzył, uśmiechnął się i posłał mi niewielki śmiech – Widzę twój punkt widzenia, ale zgodnie z prawdą tak, będą mniej onieśmieleni. Mężczyźni po prostu nie widzą kobiet jako zagrożenie, nieważne jak duże one są i wszyscy mężczyźni są podejrzani nieważne jak mali. Potrząsnęłam głową – Dlaczego? Bo my mamy piersi, a wy nie? - Odpuść Anita – powiedziała Claudia – Po prostu odpuść. To są mężczyźni, nie pomożesz im. Ponieważ nie była mężczyzną, wzięłam za słowo Bobbego Lee, że źli faceci będą mniej panikować jeśli jedna z osób zaangażowanych w nasz udawany wypadek będzie kobieta. Musiałam przyznać, że sama mniej fizycznie bałam się przebywać z jedną kobietą, ale wydawało się to takie złe. Claudia narzuciła na siebie męską bladą niebieską koszulę ponad jeansami i guzikami nawet na rękawach. Zostawiła tyle rozpiętych guzików z przodu by mignąć dekoltem, potem zdjęła gumkę z włosów. Potrząsnęła włosami i spadły jej wokół twarzy w śliskiej czarnej powodzi.

Włosy zmiękczyły mocne linie jej twarzy i nagle miałam wgląd jak bez żadnego wysiłku powstaje tradycyjna dziewczyna. Spektakularnie – to słowo przyszło mi do głowy. Bobby Lee obserwował kaskadę włosów z naciskiem i prawie otwartymi ustami. Myślę, że mogłabym zastrzelić go dwa razy zanim by zareagował. Myślałam o nim lepiej. Claudia spotkała moje spojrzenie i wykrzywiła jedną brew. To mówiło wszystko. Miałyśmy tę jedyną chwilę doskonałego zrozumienia między dziewczynami i myślę, że dla niej i dla mnie nie było ich wiele. Obie spędziłyśmy wiele czasu przebywając z mężczyznami. Nieważne jak wiele razy uratowałeś komuś życie, nieważne że ocaliłaś miasto, nieważne ile wyciskałaś na ławeczce, nieważne jak byłaś wysoka lub silna, wciąż byłyście dostatecznie dziewczynami. A fakt, że jesteśmy dziewczynami stawia w cieniu wszystko inne dla większości mężczyzn. To nie było dobre ani złe. Tak po prostu było. Kobieta zapomni, że mężczyzna jest mężczyzną jeśli jest wystarczająco dobrym przyjacielem, ale mężczyźni rzadko zapominają, że kobieta jest kobieca. Przez większość czasu uważałam to za bzdurę, ale dziś stosowałam to na złych facetach, kiedy zobaczą te włosy, te piersi, zlekceważą ją, bo jest dziewczyną.

35. O ile wiedziałam śledzili mnie przez jeden dzień. Dlaczego więc byłam taka zdeterminowana by dowiedzieć się dlaczego? Po pierwsze: zawsze lepiej wiedzieć niż nie wiedzieć z jakiego powodu cię śledzą, a po drugie: byłam w naprawdę paskudnym nastroju. Nie miałam pojęcia co z Asherem. Nie chciałam go stracić i teraz nie ufałam uczuciom. W rzeczywistości byłam całkiem pewna, że tak naprawdę to były wampirze triki. Być może nigdy naprawdę go nie kochałam. Może to zawsze było kłamstwo. Logiczna część mnie wiedziała, że oszukuję w tym samą siebie, ale strachliwa część była zadowolona z tej teorii. Rzecz która przeszkadzała mi najbardziej to to, że nie wiedziałam która z nich jest odważna. To było dzielne - rzucenie Ashera za jego zdradę? Czy on ma rację i zrobił, to o co go poprosiłam? Ja się myliłam? A jeśli myliłam się w tym w jak wielu innych rzeczach się pomyliłam, byłam niesprawiedliwa? Tracę poczucie słuszności w wielu sprawach. Bez mojego poczucia gniewu-świętszego-od-papieża czułam się niepewnie i nierealnie. Nie czułam się już jak ja. Co jeśli Claudia zostanie zabita, podobnie jak jej przyjaciel Igor kilka miesięcy temu? Co, jeśli Bobby Lee zostanie zabity jak jego przyjaciel Cris? Zabiłam prawie 50% szczurołaków, które pożyczył mi Raphael - ich król. Nikt na to nie narzekał, ale dziś myśl o większych stratach wydawała się nie do przyjęcia. Gdybym nie chciała by ludzie ryzykowali życie, to ten plan by nie zadziałał. Cztery pojazdy blokowały cztery drogi upewniając się, że źli goście nie mają jak zwiać. My odcięliśmy wszystkie drogi ucieczki i powód z nimi. To oznaczało minimum czterech ludzi w niebezpieczeństwie. Co więcej Bobby Lee chciał strzelców ukrytych wśród niewielu samochodów na parkingu. Strzelcy mogli wyjść z Cyrku, gdy źli goście byli zajęci jazdą wokół próbując zorientować się w drogach wyjścia z parkingu. Taki był plan. Dobry plan, chyba, że źli goście wyciągną broń i zaczną strzelać. Wtedy my też zaczęlibyśmy strzelać i oni mogliby zginąć i nie byłoby lepiej. Wciąż nie znałabym gówna i miałabym więcej zmarłych ludzi Raphaela na koncie. - W porządku Anita? – Zapytał Bobby Lee.

Pocierałam palcami skronie i potrząsnęłam głową. – Nie, nie jest. Jest naprawdę nie w porządku. - Z czym? - Z tym wszystkim. – Nawet jak to mówiłam, widziałam Claudie jadącą polną drogą, a Fredo zbliżającego się inną. Upewniłam się, że znam jego nazwisko. Nie powinno się prosić ludzi by umierali dla ciebie, jeśli nie znasz przynajmniej ich nazwiska. Bobby Lee powiedział, że zarówno Fredo jak i Claudia mogą sprawić, że wypadek będzie wyglądał na rzeczywisty. Byli oboma kierowcami. On powiedział ,,kierowcy” jakby to powinno być wielkimi literami. Zapytałam czy mogłabym być jednym z kierowców, ale zostałam poinformowana, że nie wiedziałam jak JECHAĆ, nie mogłam się z tym kłócić. Ale prawdą jest, że na ten moment oczekiwanie i oglądanie ludzi podejmujących ryzyko było dla mnie trudniejsze niż ryzykowanie siebie. Ufałam orzeczeniu Bobbego Lee. Naprawdę. To czemu nie ufałam to źli goście. Oni byli złymi gośćmi więc nie mogłam zaufać im w niczym oprócz tego, że byli nieprzewidywalni i niebezpieczni. Oglądałam dwa zbliżające się samochody i niemal krzyknęłam „Nie, nie rób tego”. Ale chciałam wiedzieć, kto mnie śledził, a co więcej chciałam ich powstrzymać. Jeśli moje nerwy zawodzą w czymś tak prozaicznym, w czym będę dobra? Problem w tym, że moje nerwy zawiodły. Moje usta ciągle były zamknięte ale czułem jak tylko jedna rzecz utrzymuje mój puls w moich ustach zaciśniętych w linię. Modliłam się „Dobry Boże nie pozwól by ktokolwiek został zraniony”. Ta myśl przyszła mi do głowy na sekundę przed wygięciem błotnika. Jeśli Bobby Lee i spółka mogli to wystawić, to prawdopodobnie mogli śledzić mężczyzn przyczepiając się gdziekolwiek. Po prostu przyszła mi do głowy tylko konfrontacja. Gówno. Samochody zderzyły się, wypadek wyglądał na prawdziwy i przypadkowy Claudia wyszła całkowicie wysoka i kobieca z daleka. Fredo wysiadł krzycząc i wymachując ramionami. Impla zatrzymała się na wcześniejszej drodze, co oznaczało, że zauważyli trzeci samochód schowany wokół Cyrku blokując uliczkę między Cyrkiem, a budynkiem obok. Bobby Lee prowadził aż do schodów, a my z brzękiem w dół, ufając, że czwarty pojazd; ciężarówka, zablokował daleką alejkę, gdzie były umieszczone rampy. Byliśmy gotowi poświęcić obydwa, by być jednymi z pierwszych spluw na parkingu. Tak mogliśmy przyglądać się, jak sytuacja się rozwija. Do czasu gdy trafiamy na los, uzbrojony bandyci zerwali się z miejsca wśród niewielu zaparkowanych samochodów jak grzyby po deszczu. Poczułam prawie głupi ciężar mojej broni i dołączyłam do półkola. Claudia, Fredo i dwóch innych kierowców byli inną połową koła, wchodzącą z różnych stron. To nie było perfekcyjne koło, doskonałe oznaczałoby, że strzelali do siebie, więc koło było swego rodzaju metaforyczne, ale efekt był doskonały. Impala zaparkowała w kręgu naszych karabinów, silniki wyłączone, bez broni w zasięgu wzroku. Blondyn miał ręce mocno przylegające do kierownicy, ciemnowłosy w czapce miał ręce poza zasięgiem wzroku. Było dużo krzyku po naszej stronie o rękach od góry, oraz ,, ani kroku kurewskiego dalej”. Nie poruszyli się, ale silniki dalej pracowały, a jeden facet wciąż miał ręce poza zasięgiem wzroku. Trzymałam swoją broń wycelowaną jedną ręką, ale podniosłam dłoń. Nie wiem, co jeśli nikt by tego nie zobaczył, albo nie zrozumiał czego chciałam, ale Bobby Lee zrobił to. Uniósł swoją rękę w prawie taki samym geście i krzyk uspokoił się. Nastało nagłe milczenie, oprócz brzdąkania silnika samochodowego. Przemówiłam w tej ciszy upewniając się, że mój głos się roznosi – Zgaś samochód.

Ten w czapce powiedział coś, czego nie mogłam usłyszeć przez okno. Blondyn bardzo powoli obniżał jedną z rąk, a silnik zamarł. Tykanie silnika było bardzo głośne w ciszy. Mężczyzna w czapce żółtodzioba był oczywiście zadowolony. Nawet w okularach obejmujących jego twarz; wskazywały na to jego usta. Jego ręce wciąż były ukryte. Blondwłosy położył ręce z powrotem na kierownicy. - Ręce wciąż tam gdzie je widzimy . Ręce blondyna zdawały się drgać jak gdyby chciał umieścić swoje tam gdzie mogłam je zobaczyć, ale nie byli na to gotowi. Powiedział coś do swojego towarzysza, czapka żółtodzioba pokręciła głową. Opuściłam moją broń, wzięłam głęboki oddech, wstrzymałam go, wypuściłam oddech; powolny i ostrożny i nacisnęłam spust. Strzał był głośny w ciszy i zajęło mi chwilę by usłyszeć syk powietrza z opony. Wycelowałam moją broń z powrotem w okno blondyna. Jego oczy szeroko się otwarły. Mówił szybko i gorączkowo do swego przyjaciela. - Bobby Lee – powiedziałam – miej kogoś po tej stronie samochodu, kto naciśnie spust pistoletu przed oknem od strony pasażera. - Chcesz ich zastrzelić? - Jeszcze nie, ale jeśli trzeba będzie strzelić nie chcę by przypadkiem blondyna uderzyła ta sama kula – spojrzałam na niego. – Wyceluj odpowiednio. Claudia była tym kto podszedł bliżej i ustawiła broń naprzeciw okna, pod kątem lekko w dół, tak by ominąć człowieka po drugiej stronie. Kule mają paskudną tendencje do podróżowania dalej niż chcesz. Zapytała bez patrzenia na mnie, nie odrywając oczu od mężczyzny którego miała na celu – Czy mam go zabić? - Potrzebujemy tylko jednego z nich do przepytania – powiedziałam. Uśmiechnęła się, błysnęła białymi zębami. Był to okrutny i przerażający uśmiech, obramowany w ciemne włosy, tą piękną twarz. – Wspaniale. -Nie powtórzę ponownie, połóż dłonie, tam gdzie możemy je zobaczyć, w przeciwnym wypadku… - powiedziałam. On nie wziął rąk do góry. Był albo głupi albo. . . - Bobby Lee, czy masz plecy? - To znaczy ludzi zabezpieczających tyły? - zapytał. - Tak, albo jest strasznie uparty, albo myśli, że pomoc nadchodzi. Powiedział coś szybkiego i ostrego, co brzmiało jak niemiecki, ale to nie było to, a jego południowy akcent zniknął, kiedy to powiedział. Niektóre szczurołaki zwróciły się na zewnątrz, patrząc dookoła. Byliśmy na otwartej przestrzeni, nikt nie zamierzał podkradać się do nas. Jedynym realnym niebezpieczeństwem byłoby, gdyby ktoś miał karabin maszynowy z dużym zasięgiem. To była prawda, że nic nie możemy zrobić saperom, a ponieważ nic nie mogłam zdziałać; musiałam odpuścić, udawać, że nic nie może się zdarzyć i dbać o to co się dzieje. Ale miejsce między łopatkami, do góry; do głowy, przebiegło gęsią skórką, jakbym czuła na plecach laser. Byłam pewna, że to moja wyobraźnia, ale moja wyobraźnia zawsze była problemem, gdy byłam podekscytowana. Starałam się myśleć o czymś innym. Dlaczego mężczyzna nie podnosił pieprzonych rąk do góry? Celowałam jedną ręką więc mogłam uwolnić lewą . Uniosłem jeden palec, potem następny, drugi. Blondyn mówił gorączkowo. Słyszałem urywki jego głosu, zrób to, Boże, zrób to. rzeczywiście zaczęłam ponosić trzeci palec, kiedy Czapka żółtodzioba uniósł ręce w górę,

powoli. Puste ręce, ale mogłam założyć się każdą kwotę pieniędzy, że miał jakiś paskudny kawałek sprzętu na kolanach. Oh, yeah. Claudia trzymała swoją broń opartą o swoje okno. Myślę, że dlatego, że jej nie kazano ruszyć się z powrotem. Szczerze, lubiłem ją tam, wystarczająco blisko ognia, gdyby mężczyzna udał się po to coś na jego kolanach. Opuścił okno, położył ręce z powrotem na kierownicy, nic nie powiedział. Nie próbował błagać, udawać niewinności czy przyznawać się do winy. On po prostu siedział. Dobrze. Byłam wystarczająco niska, z odrobiną garbienia się, mogłam zobaczyć, że kolana drugiego mężczyzny były puste: cokolwiek tam było, kołysało się na podłodze. Upuścił to tak byśmy tego nie zobaczyli. Co to do cholery było? Nieznacznie podniosłam głos - Ty w czapce, połóż dłonie powoli na desce rozdzielczej. Płasko i gdybyś chciał przenieść je stamtąd, będziesz zastrzelony. Czy to jasne? Nie spojrzał na mnie. - Czy to jasne? Zaczął poruszać rękami w kierunku deski rozdzielczej. – Jasne. - Dlaczego mnie śledziliście? – Zapytałam głównie blondyna, bo zaczęłam zdawać sobie sprawę, że ten inny mężczyzna nie zamierzał dużo dawać dobrowolnie. - Nie wiem o czym mówisz – miał słaby niemiecki akcent, a miałam zbyt wielu krewnych z tym samym akcentem by go nie rozpoznać. Oczywiście wszyscy byli po sześćdziesiątce i nie spotkali starego kraju przez kilka dziesięcioleci. Mogłam się założyć, że Blondie to nowszy import. -Gdzie ładny niebieski Jeep? - Spytałem. Jego twarz przebiegła wciąż spokojna. – Mówiłem ci – powiedział ten w czapce żółtodzioba. - Tak, zauważyliśmy cię - powiedziałem. - To nie było takie trudne. - Nie zobaczyłabyś nas, gdybyś gwałtownie nie skręciła na drodze – powiedział Blondynek. - Przepraszam za to, mieliśmy techniczne trudności. - Taa, jak jeden z was; przemieniony futerkowy - facet w czapce odpowiedział. Z pewnością był w połowie Amerykaninem, środkowym z nigdzie, bez akcentu. - Więc zastanawialiście się co było nie tak i zbliżyliście się wystarczająco by zobaczyć powiedziałam. Żaden nic o tym nie powiedział. - Oboje wysiądziecie bardzo powoli z tego samochodu. Jeśli któryś z was sięgnie po broń, oboje możecie umrzeć. Potrzebuje tylko jednego z was do przesłuchania, drugi to po prostu okrasa. Zrobię co w mojej mocy by zobaczyć jednego z was żywego, ale nie będę pocić się nad ochroną obojga, bo nie potrzebuje obu. Czy to jasne? Blondyn powiedział ‘tak” drugi powiedział „Krystalicznie kurwa jasne”, o tak, on był Amerykaninem. Tylko my mamy takie poetyckie wyrażenia. Wtedy usłyszałam syreny. Były blisko, bardzo blisko, jakby przy zamknięciu budynku. Chciałam myśleć, że byli tylko przejazdem, ale kiedy trzymasz broń na otwartej przestrzeni nie można było na to liczyć. - Nigdy nie ma policjantów gdy są potrzebni – powiedział Bobby Lee – Staraj się zrobić coś nielegalnego i oni już są przy tobie. Czapka żółtodzioba odezwała się – Jeśli umieścicie broń poza zasięgiem wzroku policjantów, my będziemy po prostu udawać, że nic się nie stało – uśmiechnął się kiedy się pochylił, więc byłam pewna, że zobaczyłam zadowoloną ekspresje.

Uśmiechnęłam się, a jego uśmiech przywiędł, bo wyglądałam na zbyt cholernie zadowoloną. Nie obyło się bez problemów z dokopaniem się do mojej odznaki w kieszeni, nie jedną ręką, ale mi się udało. I błysnęłam metaliczną gwiazdką w małym pokrowcu. - Za co nas aresztujesz? – Blondyn zapytał z niemieckim akcentem – Nic nie zrobiliśmy. - Oh nie wiem. Zaczniemy od posiadania ukrytej broni bez pozwolenia, a następnie, podejrzenie kradzieży samochodu – Klepnęłam bok Impala. – To nie twój samochód i cokolwiek twój przyjaciel rzucił na podłogę to będzie nielegalne. Możesz to nazwać przeczuciem. Bobby Lee nie potrzebujemy wielkiego tłumu. Chwycił sens i wyszczekał kolejny rozkaz dziwnym gardłowym, prawie niemieckim. Szczurołaki rozpłynęły się z rozmywającą prędkością zbyt szybkie by śledzić je oczami, widziałam to raz czy dwa. Claudia pozostała na stanowisku, a Bobby Lee odmówił odejścia, więc było trzech z nas, gdy policjant nas zobaczył. Cóż, pięciu, jeśli liczyć złych facetów. Dwóch umundurowanych funkcjonariuszy wpadło w uliczkę, piechotą, ponieważ samochód, który blokował drogę nie przeniósł się, ale szczurołaki, które go prowadziły szły po prostu przed nimi z rękoma splecionymi na czubku głowy. Z rękami do góry widać było, że jego futerał na ramię był pusty. Oni wzięli jego broń. Upewniłem się, że moja odznaka była tak wysoko, jak tylko mogłam sprawić. I krzyknęłam – Federal Marshall - gdy oni wyszli zza rogu. Policjanci wykorzystali kilka samochodów po tej stronie jako tarcze i krzyknęli – Broń w dół. Krzyknęłam – Federal Marshall Anita Blake, reszta tych osób to federalni zastępcy. Bobby Lee wyszeptał – zastępcy? Przemówiłam kącikiem ust – po prostu się ze mną zgadzaj. - Tak, proszę pani. Cofnęłam się od samochodu by odznaka lepiej mignęła i krzyknęłam – Federal Marshall Blake. Miło widzieć oficerów. Oficerowie stali wciąż za tyłem silnika samochodów, ale przestali na nas krzyczeć. Próbowali dowiedzieć się, w jakich kłopotach byli jeśli naprawdę byliśmy federalnymi, a oni zniszczyli to co robiliśmy, ale nie martwili się tak mocno o politykę jak o ryzyko dostania strzału. Zgadzałam się. Zniżyłam głos i przemówiłam do mężczyzn w samochodzie, zanim poszłam w kierunku policjantów – Przewożenie bez pozwolenia ukrytej broni, która jest nielegalna, nieważne jak. Skradziony samochód, a ja mogę się założyć , że wydruki z systemu będą świecić jak Bożonarodzeniowe drzewka – uśmiechnęłam się do dwóch policjantów, znak miał ich uspokoić, ale oni ciągle mieli broń i słyszałam syreny w oddali. Wezwali posiłki i nie mogłam ich za to winić. Nie mieli możliwości sprawdzenia, że każdy z nas zakwalifikowany jest jako policjant. Spojrzałam na blondyna – Poza tym policja tutaj niechętnie patrzy na przestępców śledzących szeryfów federalnych. - Nie wiedzieliśmy że jesteś policjantką – powiedział Blondyn. - Twoja inteligencja ssie – powiedziałam. Kiwnął głową, jego ręce wciąż były na kierownicy - Tak.

Położyłam broń i trzymałam odznakę bardzo wysoko, umieściłam obie ręce w górze, aby pokazać że byłem obecnie bez broni i ruszyłam ostrożnie w kierunku dwóch mundurowych, a pozostali pełzli, ostrożnie z bronią, aleją. Były dni, kiedy naprawdę kochałam posiadanie odznaki. To był jeden z tych dni. 36. Trzy godziny później siedziałam w zewnętrznym biurze policji, popijając naprawdę gorzką kawę i czekając na kogoś, kto pozwoli mi rozmawiać z moimi więźniami. Miałam odznakę i prawo wyznaczyć na delegata każdego, kto pasował w nagłych przypadkach. Policja wzięła Bobbego Lee, Claudię oraz jednego z kierowców na przesłuchanie. Zostali odesłani do domu godzinę temu. Bobby Lee nalegał na zostanie ze mną, ale jego adwokat powiedział mu, że powrót do domu po zaledwie dwóch godzinach jest darem i powinien go przyjąć. Przyjął go po tym jak nalegałam. Pomogło to, że na podłodze samochodu były MP5 Heckler i Koch 35karabin maszynowy, nie wspominając o pół tuzina mniejszej broni, czterech nożach, jedną z tych składanych pałek, ASP36. Aha i samochód, którym jechali nie był ich. Ciemnowłosy facet, który był taki ponury okazał się ex-wojskowym, więc pojawił się jego wydruk. O dziwo był niekarany. Ja bym postawiła prawie wszystko na to, że był złym gościem. Ale jeśli był złym gościem, to był wystarczająco dobry, by nie zostać złapanym. Blondyn nie istniał, jego wydruku nie było w naszym systemie. Ze względu na niemiecki akcent i mój upór, przekazali zestawy odbitek do Interpolu aby sprawdzić, czy nasi chłopcy byli poszukiwani poza granicami kraju, ale to wymaga czasu. Więc miałam schłodzić swoje pięty 37na bardzo niewygodnym krześle obok biurka z oficer Em śledczym , który nigdy nie wydawał się tam przebywać. Na tabliczce przeczytałam "P. O'Brien", a o ile widziałam przez trzy godziny, on był mitem. Tam nie było detektywa O'Briena, oni po prostu sadzali ludzi przy biurku i zapewniali, że on przyjdzie porozmawiać z nimi wkrótce. Nie byłam w areszcie, w rzeczywistości nie byłam w tarapatach w ogóle. Byłam wolna by wyjść, ale nie byłam na tyle wolna by rozmawiać z więźniami bez obecności kogoś. Dobrze dla mnie, rozmawiałam z nimi z miłym policjantem. Żaden z nas nie wiedział wszystkiego, ale obaj wiedzieli, że chcą prawników. Jak tylko przeczytali swoje prawa to wszystko, co powiedzieli. Było wystarczająco dużo wszystkiego, by zatrzymać ich, na co najmniej 72 godziny, ale potem bylibyśmy w gównie, chyba, że druki powrócą z aktywnym nakazem aresztowania. Wzięłam kolejny łyk kawy, skrzywiłam się i ustawiłam ją starannie na biurku niewidocznego detektywa. Myślałam, że nigdy nie spotkam kawy, której nie mogłabym wypić. Myliłam się. Ta smakowała jak stare skarpetki i była prawie jak ciało stałe. Wyprostowałam się i zastanawiałam czy po prostu nie wyjść. Moja odznaka trzymała mnie tu, bo szczurołaki wyszły z więzienia i to, by źli goście nie wyszli na wolność, ale to było wszystko. Lokalna policja nie była szczęśliwa z nikogo kto był federalnym na ich terytorium, jako, że część z nich eksperymentowała w tytułowym lokalnym przestępstwie. Przyszła kobieta i stanęła przede mną. Miała 5 i 8 stóp 38wzrostu, była ubrana w czarną spódnicę za długą, by ją nazwać stylową, oraz wygodne czarne buty o nieregularnych krawędziach. Jej bluzka była ciemno- złota, miała wygląd jedwabiu, ale prawdopodobnie było to coś łatwiejszego w czyszczeniu. Była ciemną brunetką, o włosach podszytych szarym, srebrnym i białym; wyglądało to jak celowe smugi. Naturalny punk. Głębokie linie warg prezentowały naprawdę ładny uśmiech. Wyciągnęła do mnie rękę, wstałam podając swoją, jej uścisk był mocny, silny. Spojrzałam na czarną

35 36

http://www.military-today.com/firearms/hk_mp5_l1.jpg http://world.guns.ru/userfiles/images/handguns/usa/1/1287739081.jpg

37

„cool my heels” angielski idiom oznaczający kazanie komuś na coś czekać, tak długo aż ktoś ten ktoś ochłonie z emocji i się uspokoi. Czyli kazali Anicie czekać, tak długo aż jej emocje opadną. 38

173 cm

marynarkę na krześle detektywa O'Briena i wiedziałam z kim rozmawiałam, jeszcze zanim się przedstawiła. - Przepraszam, że zajęło mi tak długo, by wrócić do ciebie. Mieliśmy zajęty dzień. – Skinęła na mnie bym usiadła. Usiadłam. – Zrozumiałe. Uśmiechnęłam się, ale oczy nie odpowiadały na mój uśmiech, jakby mi nie wierzyły. – Chcę być odpowiedzialna za ten przypadek, więc chcę dostać kilka jasnych rzeczy. – Położyła teczkę, którą przyniosła na biurku, otworzyła ją i zdawała się czytać jakieś notatki. - Pewnie – powiedziałam. - Ty nie wiesz dlaczego tych dwóch mężczyzn cię śledziło, prawda? - Nie, nie wiem. Posłała mi bardzo bezpośrednie spojrzenie ciemnych, szarych oczu – Jednak czułaś, że sprawa jest tak pilna, że wyznaczyłaś na delegatów. – Sprawdziła swoje notatki – dziesięciu cywilów, którzy pomogli ci schwytać tych dwóch mężczyzn. Wzruszyłam ramionami i dałam jej przyjemnie puste oczy. – Nie lubię być śledzona przez ludzi, których nie znam. - Powiedziałaś urzędnikom na pierwszy rzut oka, że podejrzewasz ludzi o nielegalne posiadanie broni. To było zanim, ktoś przeszukał ich lub samochód. Skąd wiedziałaś, że mieli nielegalną broń – było najmniejsze wahanie zanim powiedziała – Marshall Blake? - Instynkt, tak sądzę. Te ciepłe szare oczy nagle przeszły w zimne jak zimowe niebo. – Przestań wciskać bzdury i powiedz mi, co wiesz. Rozszerzyłam na to oczy – Powiedziałam wszystko co wiem twoim współpracownikom oficerze śledczy O'Brien. Dała mi spojrzenie tak miażdżącej pogardy, że powinnam zwiędnąć na fotelu i wyznać wszystko. Sęk w tym, że nie miałam nic do wyznania. Nic. Gówno, nie wiedziałam. Próbowałam być szczera – Oficerze O'Brien przysięgam ci, że ja po prostu zauważyłam, że mam ogon dzisiaj na autostradzie. Potem zauważyłam, że ci sami dwaj mężczyźni są na zewnątrz miejsca, gdzie ja byłam, tylko w innym samochodzie. Zamknęła teczkę z trzaskiem i uderzyła ostro o biurko jakby rozstrzygała dokumenty wewnątrz niego, albo to automatyczny gest, albo złość. – Nie próbuj mrugać do mnie tymi wielkimi, brązowymi oczami, panno Blake. Nie kupuję tego. Mruganie brązowymi oczami? Ja? – Czy oskarża mnie pani, o używanie na pani kobiecych podstępów detektywie? To sprawiło, że prawie się uśmiechnęła, ale walczyła z ochotą – nie do końca, ale widziałam wcześniej kobiety takie jak ty, taka słodka, taka drobna, dajesz te niewinną twarz i mężczyźni ci wierzą. Patrzyłam na nią przez chwilę by zobaczyć , czy żartuje – Jakąkolwiek siekierę szlifowałaś, by znaleźć czyjeś czoło by ją zatopić. Przybyłam tu i powiedziałam tylko prawdę. I pomogłam zatrzymać dwóch mężczyzn z ulicy, którzy opiekowali się siłami ognia, przeciwpancernymi, z amunicją na policjantów- ich zabijania. Nie wydajecie się bardzo cholernie wdzięczni. Rzuciła mi bardzo zimne spojrzenie. – Możesz swobodnie nas opuścić panno Blake. Wstałam, a potem się uśmiechnęłam do niej i wiedziałam, że moje oczy były zimne i nieprzyjazne jak jej. - Dziękuję bardzo, panno O'Brien – podkreśliłam Panno. - To detektyw O'Brien – jakby była pewna, że tak. - To wtedy Marshal Blake dla ciebie, detektyw O'Brien. - Zdobyłam prawo by być nazywana detektywem Blake, nie dostałem wejściówki za jakiś szczegół techniczny. Możesz mieć odznakę ale to nie robi z ciebie gliny. Jezu, była zazdrosna. Wzięłam głęboki wdech i wypuściłam wolno. To prowadziłoby donikąd gdybym złapała haczyk i kłóciła się z nią. Więc nie zrobiłam tego. Świetnie dla mnie.

- Może nie jestem takim rodzajem gliny jak ty, ale jestem należycie powołanym federal Marshallem. - Możesz wpływać na każdy przypadek z udziałem sił nadprzyrodzonych. Cóż to jedno nie pociąga za sobą nadprzyrodzoności. – Spojrzała na mnie ze spokojem na twarzy, ale wciąż wykazując oznaki gniewu – Tak więc miłego dnia. Spojrzałam na nią licząc powoli do dziesięciu. Kolejny detektyw wkroczył. Miał krótkie, kręcone , blond włosy, piegi i duży uśmiech. Gdyby był, którymś z nowszych agentów w cywilu piszczałby gdyby chodził – James powiedział mi, że złapałaś jakiegoś międzynarodowego Super-szpiega, to prawda? Spojrzenie przeszło przez twarz O'Brien, wyglądała jakby coś ją miało zacząć boleć. Można było prawie usłyszeć jak myśli cholera. Zwróciłam się do drugiego detektywa. – Interpol przysłał potwierdzenie, co nie? Skwapliwie skinął głową – Niemiec jest poszukiwany wszędzie za szpiegostwo przemysłowe i podejrzenie terroryzmu… O'Brien przerwała mu - odejdź Detektywie Webster, idź kurwa ode mnie. Jego uśmiech zawahał się – czy powiedziałem coś złego? Chodzi mi o to, że Marshall przyniosła ich tutaj, myślałem, że… - Odejdź ode mnie, teraz – powiedziała O'Brien, a ryk ostrzeżenia w głosie był taki, że wilkołak byłby z niego dumny. Detektyw Webster odszedł, nie mówiąc ani słowa. Spojrzał zmartwiony i powinien być. Mogłam się założyć, że O'Brien zabiera urazy do grobu i upewnia się, że każda zostanie odpłacona. Patrzyła na mnie, ale złość w jej oczach nie była tylko na mnie. Może to przez lata bycia jedyną kobietą na szczególe, może praca uczyniła ją gorzką, albo ona zawsze była zrzędliwa, marudna – dziewczyna. Nie wiedziałam i mnie to naprawdę nie obchodziło. - Złapanie międzynarodowego terrorysty w tych dniach i czasie mogłoby stworzyć karierę powiedziałam nawiązując rozmowę, nie bardzo patrząc na nią. Wyraz nienawiści w jej oczach sprawił, że chciałam się wzdrygnąć – Wiesz, że mogłoby. Potrząsnęłam głową - O'Brien nie mam kariery w policji. Nawet nie posiadam kariery w FBI. Jestem wampirzą egzekutorką i pomagam w przypadkach, gdy potwory są zaangażowane. Posiadam teraz odznakę i to jest nowe i tak bez precedensu, że są nadal ludzie argumentujący, czy w ogóle będziemy mieć rangę federal Marshallów lub czy będziemy w stanie w ogóle przesunąć się z rankingu. Nie jestem zagrożeniem dla twojej awansu. Mnie branie kredytu nie pomoże mojej karierze nawet cholernie trochę. Tak pomoże tobie. Jej oczy stonowały od nienawiści do nieufności .- Co w tym dla ciebie? Potrząsnęłam głową. – Nie łapiesz jeszcze O'Brien? Co Webster powiedział: szpiegostwo międzynarodowe, szpiegostwo przemysłowe, podejrzenie terroryzmu, a to dopiero początek listy. - Co z tego? - Powiedziała, ręce splotła nad teczką z aktami na biurku, jakby osłaniając je przede mnie, jakbym miała wyrwać je i biegać z nim. - Śledzili mnie O'Brien, dlaczego? Nigdy nie byłam za granicą. Czego ode mnie chce międzynarodowy dupek? Lekko zmarszczyła brwi. – Naprawdę nie wiesz dlaczego oni cię śledzili, nie? Potrząsnęłam głową. – Nie, i co, chcesz kogoś takiego w pobliżu śledzącego cię? - Nie – powiedziała i jej głos złagodniał, był niepewny - Nie, nie chciałabym. – spojrzała na mnie z twardymi oczami ale to nie było tak trudne jak przedtem. Ona nie przeprosiła, ale dała mi teczkę z aktami. – Jeśli naprawdę nie wiesz dlaczego oni przyszli po ciebie, musisz wiedzieć jak złego faceta odgrzebałaś… Marshal Blake. Uśmiechnęłam się – Dziękuje detektyw O'Brien. Nie uśmiechnęła się do mnie, ale wysłała Detektywa Webstera po świeżą kawę dla nas obu. Kazała mu również nabrać nowych fusów, przed nalaniem do naszych kubków. Lubiłam detektyw O'Brien coraz bardziej i bardziej.

37. Na imię miał Leopold Walther Heinrick. Był Niemcem. Ciążyły na nim podejrzenia o niemal każdą dużą zbrodnię, którą można wymyślić. I przez dużą nie miałam na myśli wcale, że jesteśmy małostkowi. Nie był złodziejaszkiem portmonetek czy kanciarzem. Był podejrzewany o pracę dla grup terrorystycznych na całym świecie, głównie z tymi Aryjskimi stronnictwami. To nie tak, że nigdy nie wziął pieniędzy od ludzi, którzy niekoniecznie chcieli stworzyć bezpieczne warunki na świecie dla dogmatyków, ale wydawał się woleć pracować z nimi. Był związany ze szpiegostwem, które specjalizowało się w pomaganiu bledszym ludziom, bądź utrzymaniu władzy lub jej zdobyciu nad ludźmi mniej białymi. Teczka zawierała listę znanych współpracowników ze zdjęciami niektórych. Kilka było odpowiednikiem ujęć kubkiem, ale większość z nich; ziarnistymi faksami z monitoringu. Twarze z profilu, ludzie zatrzaskujący samochód, wchodzący i wychodzący z budynków w odległych krajach. Prawie jakby wiedzieli, że są fotografowani, albo obawiali się, że mogą być. Były dwie twarze, które trzymałam, aby do nich wrócić – dwóch mężczyzn, jeden z profilu w kapeluszu, a drugi z rozmywającą się twarzą wpatrującą się w aparat. O'Brien podeszła, by stanąć obok mnie, patrzyła w dół na dwa zdjęcia, które położyłam z boku na krawędzi jej biurka. – Rozpoznajesz ich? - Nie jestem pewna. – Dotknęłam krawędzi zdjęć jak gdyby to sprawiało, że będą one bardziej realne i porzucą swoje tajemnice. - Wróciłaś do nich – powiedziała. - Wiem, ale to nie tak, że znam ich-znam ich. Bardziej jakbym ich gdzieś widziała. Gdzieś niedawno. Nie mogę ich umiejscowić, ale wiem, że widziałam ich lub innych, bardzo podobnych ludzi. – Spojrzałam w dół na ziarniste zdjęcia, szare, białe i czarne, składające się z drobnych czarnych kropek jak gdyby faks był kopią, kopii, kopii. Kto wie, skąd pochodził oryginał? O'Brien wydawała się odebrać ode mnie tę myśl. – Pracujesz na słabych zdjęciach z monitoringu. Będziesz mieć szczęście, jeśli rozpoznasz na nich własną matkę. Pokiwałam głową i podniosłam jedno z wielkim brunetem. Miał wsiąść do samochodu. Za nim znajdował się stary budynek, ale nie byłam studentką architektury, więc nic mi to nie mówiło. Człowiek patrzył w dół, jakby obserwując swoje zejście z krawężnika, więc nawet nie miałam pełnego widoku na jego przód. – Może moglibyśmy zobaczyć go w ujęciu z przodu. Czy wysłali nam wszystko, co mieli? - Wysłali nam wszystko, co mieli, albo powiedzieli, że mają. – Spojrzenie na jej twarz mówiło, że nie wierzyła w to, ale musiała działać jakby tak było.

– To trochę niepokojące, że więcej przyjaciół Heinrick’a może być w Stanach. Damy stosy zdjęć policjantom patrolującym z rozkazem śledzenia i raportowania, ale nie zatrzymania. - Sądzisz, że są tak niebezpieczni? – Zapytałam. Posłała mi spojrzenie – Musiałaś czytać CV Heinrick’a, co myślisz? Wzruszyłam ramionami. – Brzmi na niebezpiecznego. – Podeszłam do listy jego współpracowników ponownie. – Żaden dzwon mi nie dzwoni. – Zamknęłam teczkę i położyłam go za dwoma zdjęciami. Podniosłam tym razem drugie zdjęcie, te z mężczyzną o płowych włosach. Były białe na zdjęciu. Białe lub bardzo jasny blond. Nie było wystarczająco dużo tła by ocenić jego rozmiary. Było ujęcie całej twarzy z bliska, pokazano tylko górną część ciała. Był pochylony nad stołem rozmawiając. To było lepsze zdjęcie, bardziej szczegółowe, ale wciąż nie mogłam go umiejscowić. – Czy to było robione z jednej z tych ukrytych kamer szpiegowskich? - Dlaczego pytasz? Podniosłam zdjęcie, aby mogła spojrzeć prosto w dół na nie. –Po pierwsze: to dziwny kąt, w górę, jakby kamera była nisko, na poziomie bioder. Zazwyczaj nie robisz zdjęcia z biodra. Po drugie on rozmawia, ale nie patrzy w aparat, a to jest zbyt naturalne. Postawię ciężki grosz na to, że on nie wie, że jest fotografowany. - Możesz mieć rację. – Wzięła ode mnie zdjęcie i przechyliła je uzyskując lepszy kąt - Dlaczego to takie ważne; jak zdjęcie zostało zrobione? – Jej oczy przeszły z miłych i zimnych do zdrowych oczu gliny; podejrzliwych, które chcą wiedzieć to, co ja wiem. - Spójrz, pilnujesz tych facetów, a ja chciałam przepytać Heinrick’a i jego przyjaciela. Oni brzmią jakby pobijali jakiś pieprzony rekord. Możesz trzymać ich siedemdziesiąt dwie godziny, a oni spędzą każdą z nich nie mówiąc nic. - Yeah – powiedziała. - Mogliśmy iść na ryby. Powiedz Heinrick’owi, że jego przyjaciele naprawdę muszą lepiej się pilnować. Nie możesz mówić, gdzie te zdjęcia zostały zrobione. Blondyn właśnie jest w pokoju. O'Brien potrząsnęła głową. – Nie wiemy wystarczająco by pójść na ryby. - Jeśli przypomnę sobie gdzie zobaczyłam tych facetów to będziemy mogli - powiedziałam. Spojrzała na mnie jakbym w końcu zrobiła coś ciekawego – Moglibyśmy – jej głos był ostrożny. - Nawet, jeśli nie pamiętam gdzie ich widziałam to, skoro zbliżają się 72 godziny, czy nie moglibyśmy spróbować blefować? - Dlaczego?

Przycisnęłam ręce pod żebrami, walcząc z pragnieniem by się przytulić. – Bo chcę wiedzieć, dlaczego ten facet mnie śledzi. Szczerze, gdyby nie jechał specjalnie za mną, bardziej martwiłabym się o St. Louis w ogóle. Zmarszczyła brwi. – Dlaczego? - Jeśli Heinrick byłby w mieście ogólnie, to powiedziałabym, że musimy dodać do zmartwień terroryzm. Prawdopodobnie coś z rasowym zacięciem. – Dotknęłam teczki bez otwierania jej. – Pracował kilka razy dla kolorowych ludzi jak się mawia. Ciekawe jak on uzasadni to swoim Superbiałym znajomym? - Być może on jest tylko najemnikiem – powiedziała O'Brien. – Być może to, że pracował przeważnie dla Białych było przypadkowe. Byli ludźmi, którzy mieli pieniądze w czasie, w którym były potrzebne. Spojrzałam na nią. – Wierzysz w to? - Nie – powiedziała i się uśmiechnęła. – Myślisz bardziej jak glina niż myślałam, Blake. Oddaję honor. - Dzięki. – Wzięłam to za wysoką pochwałę, którą było. - Nie, jeśli chodzi jak kaczka, kwacze jak kaczka to jest kaczką, a w jego dokumentacji czyta się, że on jest za białą dominacją. Nie jest to nic ponad to, że bierze pieniądze od tych, których chce zniszczyć. On jest rasistą, nie fanatykiem. Przytaknęłam – myślę, że masz rację. Patrzyła na mnie przez sekundę lub dwie, a potem skinęła głową, jakby zdecydowała się na coś – Jeśli siedemdziesiąt dwie godziny się zbliżają, to możemy pójść i będziemy grać w łowienie ryb, ale myślę, że będziemy potrzebować lepszej przynęty, niż ziarniste zdjęcia. Skinęłam głową – Zgadzam się. Zrobię wszystko by postarać się o więcej, zanim stawimy czoła lwu w jego legowisku. - Stawić czoło lwu w jego legowisku – potrząsnęła głową. – Co ty czytasz? Potrząsnęłam głową – Mam przyjaciół, którzy mi czytają. Jeśli nie ma obrazków dużo tracę. Posłała mi spojrzenie na wpół niesmak, na wpół staranie się by się nie uśmiechnąć – Wątpię w to, wątpię Blake, że dużo. Faktycznie Micah, Nathaniel i ja zajmowaliśmy się czytaniem sobie na głos w nocy. Micah był zszokowany, że ani Nathaniel, ani ja nie czytaliśmy oryginalnego Piotrusia Pana, tak, więc zaczęliśmy od tego. Wtedy odkryłam, że Micah nie czytał Pajęczyny Charlotte. Nathaniel czytał sobie książki, gdy był mały, ale nikt nigdy nie czytał jemu.

Właściwie nie pamiętał, by ktokolwiek, kiedykolwiek czytał mu jak był dzieckiem. To wszystko, co powiedział; po prostu to, że nigdy nikt mu nie czytał głośno, gdy był mały; ale ta odrobina wiedzy wydawała się wiele mówić. Więc my zaczęliśmy sobie po kolei czytać na głos, rytuał pory spania, który był bardziej swojski i dziwnie bardziej intymny, niż seks czy karmienie ardeur. Nie czytasz swoich ulubionych historii z dzieciństwa ludziom, których pieprzysz, czytasz je osobom, które kochasz. Znów to słowo – miłość. Zaczynałam myśleć, że nie wiedziałem, co to oznacza. - Blake, Blake jesteś tu? Zamrugałam na O'Brien, i zorientowałam się, że mówiła do mnie, a ja jej nie słyszałam – Przykro mi, naprawdę, chyba myślę zbyt mocno. - O czymkolwiek myślałaś, nie wyglądałaś na szczęśliwą. Co miałam powiedzieć; trochę w tym było, trochę nie; jak zazwyczaj w moim życiu osobistym. To, co powiedziałam głośno to – zdenerwowało mnie posiadanie kogoś takiego jak Heinrick na dupie. - Nie wyglądałaś na przestraszoną Blake, wyglądałaś, jakbyś myślała o czymś cholernie mocno. - Mężczyźni uderzali we mnie wcześniej, ale nie terroryści, którzy specjalizują się w polityce. Nie ma nic politycznego w tym, co robię. – W chwili, gdy to opuściło moje usta, to zdałam sobie sprawę, że to było błędne. Były dwa rodzaje polityki w które byłam głęboko zaangażowana – zmiennokształtnych i wampirów. Cholera, Belle; zatrudniła go? Nie, nie czuję tego. Dotknęłam jej umysłu tak blisko, a ona wciąż myślała, że może mnie mieć. Nie chciała niszczyć tego, w co wierzyła, że może kontrolować lub użyć. Richard nadal wykopywał się z politycznego bałaganu, w który sam się wpakował, gdy wypróbowywał prawdziwą demokracje. Wiesz; jeden głos na osobę. To nie zadziałało, bo zapomniał zachować prezydenckie prawo veta. Był Ulfrickiem-wilczym królem, ale wypatroszył on urząd Ulfricka i nie odbudował od nowa szacunku, ani potrzebnej podstawy. Pomagałam mu to odbudować, ale niektórzy ze sfory widzieli moje zaangażowanie, jako kolejny znak słabości. Cholera, tak zrobił Richard. O ile wiedziałam, nikt nie próbował opanować sfory Richarda. Sąsiednie sfory omijają nas z daleka, aż opadnie kurz. Nie było nikogo godnego wyzwania lidera z wyjątkiem Sylvie, ale się powstrzymywała, bo lubiła Richarda i nie chciała go zabić. Gdyby Richard nie obawiał się tego, co Sylvia zrobiłaby jako Ulfrick, mógłby właśnie dla niej ustąpić, ale wiedział, że jej pierwszą porządkową pracą byłoby zabić każdego, kogo podejrzewała z nielojalność. To mógłby być tuzin lub dwa. Richard nie był chętny by do tego doszło. Ale Sylvie przyszłaby bezpośrednio do mojej twarzy gdyby miała problem. Więc… Spojrzałam na O'Brien. Ona patrzyła na mnie, próbując ze mnie czytać. Nie miałam pojęcia, jakie różne emocje zobaczyła na mojej twarzy. Nie byłam zdecydowanie na szczycie gry aktorskiej dzisiaj.

- Mów do mnie Blake – powiedziała. Zdecydowałam, że pół-prawda jest lepsza niż nic. – Myślałam, o tym, że jest jedna polityka, w której mam udział. - I to jest? - Wampiry. Mam bliskie więzi z Mistrzem Miasta St. Louis. Nie sądzę, żeby Heinrick świadomie działał dla wampirów, ale mógł nie wiedzieć. Większość ludzi w tej pracy kontaktuje się przez pośredników, więc nikt nie widzi twarzy. - Dlaczego niektóre wampiry chcą cię zabić, za to, że randkujesz z Mistrzem Miasta? Wzruszyłam ramionami. - Ostatnim razem, kiedy ktoś spróbował mnie zabić, to miał całkiem duży powód. Pomyśleli, że to osłabi... Mistrza… uczyni jego koncentracje słabą. Pochyliła się na krawędzi biurka, ramiona skrzyżowała na brzuchu. – Naprawdę myślisz, że tak jest? Zmarszczyłam się i potrząsnęłam głową. – Nie wiem, nie myślę tak, ale to jedyna polityka, którą mogę rozważać. - Włożę notatkę do teczki, przekażę go do linii – powiedziała. -Możemy zaoferować jakąś policyjną ochronę. - Macie ekstra budżet na to? Uśmiechnęła się, ale nie była szczęśliwa – Heinrick ma terroryzm w swojej dokumentacji. Zaufaj mi, teraz, ze słowem na T na obrazku, mogę zachybotać męską władzą. - A nie władzą jednostki? –Powiedziałam z poważną miną, patrząc na nią z uporem. Parsknęła – och proszę nie jestem komputerem i jak sądzę, ty również nie jesteś. - Przepraszam, nie mogłam się oprzeć. - Poza tym pracowałaś z policją wystarczająco długo, aby wiedzieć, że zazwyczaj to jest męska moc. - Zbyt prawdziwe – powiedziałam. - Jak z eskortą policji lub jakimś nadzorem? - Daj mi to przemyśleć – powiedziałam. Odsunęła się od swojego biurka. Nie była dokładnie jak wieża nade mną, ale była Wysoka. – Dlaczego nie pozwolisz nam się chronić, panno Blake? - Czy mogę dostać kopię raportu?

Uśmiechnęła się, ale to nie był przyjemny uśmiech – Zastosuj pośrednictwa kanałów, a na pewno będziesz miała dzień lub dwa. - Nie można po prostu skorzystać z kserokopiarki? - Nie – powiedziała. - Dlaczego nie? - Ponieważ nie bierzesz policyjnej ochrony, oznacza to, że coś ukrywasz. - Może, jeśli dasz mi kopię ich zdjęć, będę mogła ich zidentyfikować. - Jak? Wzruszyłam ramionami. – Mam parę kontaktów. - Myślisz, że twoje połączenia mają lepszy wywiad, niż rząd? - Powiedzmy, że znam motywy i priorytety, każdego z moich kontaktów. Nie mogę tego samego powiedzieć o każdej gałęzi mojego rządu. Patrzyliśmy na siebie przez kilka uderzeń serca. – Nie będę próbować z tobą dyskutować. - Dobrze, teraz mogę mieć kopię przynajmniej tych zdjęć? - Nie – i to miało ten pierścień ostateczności. - Jesteś dziecinna – powiedziałam. Uśmiechnęła się, ale to było bardziej obnażanie zębów, przyjazne warknięcie – Ukrywasz coś. Jeśli to wróci i ugryzie dochodzenie w dupę będę mieć za to twoją odznakę. Myślałam o powiedzeniu spróbuj i zobacz co dostaniesz, ale nie zrobiłam tego. Byłam na tyle nowa z odznaką, że nie wiedziałam, co mogłam zrobić ponad to, co zwykle, a czego nie mogłam. Prawdopodobnie powinnam zajrzeć do tego rodzaju szczegółów. - Wiem za mało o tym, dlaczego Heinrick wlekł się za mną, by cokolwiek ukryć O'Brien. - Tak mówisz. Westchnęłam i wstałam – Dobrze. - Miłego dnia Blake. Idź porozmawiać z kontaktami i zobacz, gdzie coś dostaniesz. Pozostanę z rządem i Interpolem. – Posłała mi przesadne wzruszenie ramion. – Zadzwoń do mnie po staromodnemu. - Jak chcesz – powiedziałam. - Po prostu idź – powiedziała. Poszłam.

38. Otworzyłam Jeepa i usłyszałam dzwonek telefonu. Ciągle zostawiałam go samochodzie, zapominając, że go mam. Przesunęłam się na ciepłe skórzane siedzenia, grzebiąc za telefonem pod siedzeniem, nawet, gdy zamknęłam za sobą drzwi. Byłoby chłodniej przy otwartych drzwiach, ale nie chciałam by moje nogi wystawał z nich, podczas gdy leżałam na całym siedzeniu. Nie dlatego, że źli goście byli za mną, to tylko normalna dziewczęca paranoja. I wreszcie wykopałam telefon przy czwartym i ostatnim dzwonku zanim przeszedłby na tryb komunikatu – Tak, to ja, co? – Brzmiałam na niegrzeczną i zdyszaną, ale przynajmniej odebrałam. - Ma petite? – Jean-Claude stworzy z tych słów niemal pytanie, jakby nie był pewien czy dostał mnie. Mimo dźwigni zmiany biegów u mojego boku i przegrzanej skóry pod ramieniem, poczułam się lepiej. Lepiej, bo usłyszałam jego głos, bo odezwał się do mnie pierwszy. Nie mógł być wściekły, jeśli odezwał się do mnie pierwszy. - To ja, Jean-Claude, zapomniałam telefonu z jeepa, przepraszam – chciałam powiedzieć inne rzeczy, ale nie mogłam sformułować właściwych słów. Częścią problemu było to, że nie miałam pewności, które słowa były dobre. - Policja pojmała Jasona – powiedział. - Co powiedziałeś? - Policja przyszła i wzięła Jasona – jego głos był rzeczowy, a nawet pusty. Co zazwyczaj oznaczało, że ukrywał wiele emocji, z których żadną z nich nie chciał się dzielić. Poruszyłam się cal nad dźwignią zmiany biegów, by nie przeszywała mnie i leżałam na siedzeniach przez moment. Pierwsza krztyna paniki trzepotała w moim brzuchu – Dlaczego go zabrali? – Mój głos brzmiał niemal normalnie i prawie tak praktycznie jak JeanClaude’a. - W celu przesłuchania na temat morderstwa – jego pusty, kulturalny głos powiedział to tak, jakby słowa na M nie było. - Jakiego morderstwa? – Zapytałam a mój głos był coraz bardziej pusty. - Sierżant Zebrowski powiedział, że zrozumiesz. Że wzięcie go na miejsce zbrodni było złym pomysłem. Nie byłem świadom, że wzięłaś, kogoś na wizytę na miejsce zbrodni. - Zabrzmiało to jakbym odwiedzała przyjaciół. - Nie miałem na myśli zniewagi, ale dlaczego Jason był z tobą? - Nie czułam się na tyle dobrze, by prowadzić, a policja nie chciała czekać, aż poczuję się lepiej. - Dlaczego nie czułaś się na tyle dobrze by jechać?

- Cóż, wydaje mi się, że dlatego, że Asher wziął ode mnie piekielnie dużo krwi. I źle reagowałam na owładnięcie mojego umysłu. To sprawiło, że czułam się trochę chora. - Jak chora? – Spytał i teraz tam była jakaś nuta w jego pustym głosie, coś czego nie mogłam umiejscowić. - Zemdlałam kilka razy i zwymiotowałam, okay? Teraz skoncentrujmy się na obecnym kryzysie. Czy oni rzeczywiście aresztowali Jasona? - Nie mam dobrego wyczucia w tym, ale nie sądzę. Chociaż go przymusili. - To standard ze wszystkimi znanymi lub podejrzanymi likantropami – powiedziałam. Podciągnęłam się w górę, wiec mogłam siedzieć na fotelu, a nie leżeć w poprzek – Wiesz, że jeśli go nie aresztowali, potem może wolno wyjść z przesłuchania w dowolnym momencie? - To jest ładna teoria ma petite – teraz brzmiał na zmęczonego. - To prawo – powiedziałam. - Być może dla ludzi – powiedział, łagodnym głosem. Nie mogłam zatrzymać oburzenia w moim głosie – prawo dotyczy wszystkich Jean-Claude, to sposób w jaki ten system działa. Wydał miękki śmiech i tym razem był to właśnie tylko śmiech, bez niczego bujającego się w jego obłokach – z reguły nie jesteś tak naiwna. - Jeśli ustawa nie działa równo dla wszystkich to nie działa w ogóle. - Nie będę kłócił się z tobą, ma petite. - Jeśli Zebrowski zabrał go, to wiem, gdzie wzięli Jasona. Nie jestem tak daleko od siedziby RIPT. - Co zamierzasz zrobić? – Zapytał głosem wciąż trzymającym na miękkiej granicy śmiechu. - Wyciągnąć Jasona – powiedziałam, przepasując mój pas bezpieczeństwa, próbując przytrzymać telefon ramieniem na tyle, by uruchomić Jeep. - Sądzisz, że to możliwe? – Zapytał. - Jasne – powiedziałam i prawie upuściłam telefon, ale uruchomiłam jeepa. - Brzmisz na tak pewną siebie ma petite. - Jestem pewna siebie. – Byłam. Trzepotania w brzuchu już nie było. - Muszę jechać. - Wszystkiego dobrego ma petite, mam nadzieje, że uratujesz naszego wilka. - Dam z siebie wszystko.

- Nie mam wątpliwości. Je t'aime, ma petite. - Też cię kocham. – Rozłączyliśmy się, przynajmniej zakończyliśmy słowami kocham cię. To było lepsze niż krzyczenie na siebie. Rzuciłam telefon na miejsce obok mnie i wrzuciłam bieg w jeepie. Jeden alarm na raz. Uratować Jasona, skontaktować się z kilkoma ludźmi, których znałam i dowiedzieć się, czy coś wiedzą o Heinrick’u, a następnie przygotować się do bankietu Musette i drużyny. Aha i dowiedzieć się jak utrzymać ten bałagan z wyjazdem Ashera, stały klin między JeanClaudem i mną. Tylko kolejny dzień w moim życiu. To był jeden z tych dni, gdy myślałam, że nowe życie, inne życie nie byłoby takie złe. Ale jak do cholery miałam napisać pokwitowanie i zwrócić coś, co miałam od ponad dwudziestu lat? Gdzie udasz się by zdobyć nowe życie, gdy twoje stare jest taką zagadką, że nie wiesz jak się z tym uporać? Chciałabym wiedzieć. Tłumaczenie: Scarlett http://chomikuj.pl/scarlettta Korekta: http://egzekutorka.pl 39. Nikt nie zatrzymał mnie przy drzwiach. Nikt nie zatrzymał mnie przy schodach. W rzeczywistości ludzie zatrzymywali się mówiąc „ Cześć Anita, jak się masz?” Nie byłam oficjalnym członkiem Regionalnego Zespołu Dochodzeniowego Paranormalnego, ale pracowałam z nimi wszystkimi tak długo, że byłam jak mebel biurowy, coś, co było akceptowane, a nawet spodziewane. To detektyw Jessica Arnet powiedziała do mnie coś więcej niż tylko cześć - gdzie ten śliczniutki chłopaczek, którego zawsze trzymasz w holu? - Który? – Zapytałam. Roześmiała się na to i zaczerwieniła trochę. To był rumieniec, który zwrócił moją uwagę. Zawsze flirtowała z Nathanielem, ale nigdy o tym wiele nie myślałam, dopóki nie zobaczyłam jej rumieńca. - Wydajesz się mieć więcej, niż tylko śliczniutkiego chłopaczka, ale miałam na myśli tego jednego z fiołkowymi oczami. Dałabym pieniądze na zakład, że dokładnie wiedziała, jakie było imię Nathaniela. – Został dziś w domu – powiedziałam. Położyła stos teczek na biurku, nie jej własnym i przesunęła do tyłu swoje włosy z twarzy. Wyglądało to jak stary gest z czasów, gdy miała dłuższe włosy. Krótko mówiąc poziom cięcia ledwo poniżej ucha naprawdę nie schlebiał jej twarzy. Ale twarz nadal była drobna, trójkątna, o delikatnych kościach oprawionych w jej ładny uśmiech. Nigdy wcześniej naprawdę tego nie zauważyłam, ale była dość ładna. Czy Nathaniel kiedykolwiek chciał randkować, tylko randkować? Nie dominacja i te rzeczy z uległością, ale kolacja i kino? Kiedyś będę mieć ardeur pod kontrolą i nie będę potrzebować pomne

de sang, prawda? Taki był plan. Więc Nathaniel, powinien randkować. Powinien? Jeśli nie zamierzałam go zatrzymać powinien randkować. Miałam ból głowy zapoczątkowany bezpośrednio między moimi oczami. Detektyw Arnet prawie dotknęła mojego ramienia, ale zatrzymała się w połowie gestu. – Czy wszystko w porządku? Zmusiłam się do uśmiechu – szukam Zerbrowskiego. Powiedziała mi, w którym pokoju był, ponieważ nie wiedziała, że nie powinna. Cholera, byłam prawie pewna, że nie powinna. Formalnie rzecz biorąc to była część śledztwa, w którym Dolph chciał mojego wkładu, więc miałam prawo być tam, gdy przesłuchiwali podejrzanych. W mojej głowie zabrzmiało to logicznie, ale trochę zdesperowanie. Jakbym próbowała znaleźć sposób by przekonać samą siebie. Podeszłam na palcach do drzwi, więc mogłam spojrzeć przez małe okienko. Telewizja sprawia, że myślisz, iż wszystkie policyjne pokoje przesłuchań mają ogromne lustra po jednej stronie, które zajmują niemal całą ścianę. Bardzo niewiele wydziałów ma budżet i miejsce na takie rzeczy. Telewizja go używa, bo jest bardziej dramatycznie i sprawia, że praca kamery jest łatwiejsza. Wydawało mi się, że prawdziwe życie jest wystarczająco dramatyczne bez dużych okien i nie ma żadnych dobrych punktów widzenia kamery, tylko ból. Albo może właśnie byłam w paskudnym humorze. Chciałam szybko zajrzeć do pokoju, aby na sto procent się upewnić, że to dobre miejsce. Jason siedział przy małym stole, Zerbrowski siedział naprzeciw niego, ale to, co było zaskakujące to Dolph, który opierał się o odległą ścianę. Zerbrowski powiedział, że był na kilkutygodniowym urlopie. Czyżby Zerbrowski mnie okłamał? Nie czułam się przez to dobrze. Ale co Dolph tutaj robił? Jednokrotnie ostro zapukałam do drzwi. Czekałam, zahartowywałam się by zachować spokój, a przynajmniej wyglądać spokojnie. Zerbrowski otworzył drzwi z ostrym dźwiękiem przeciągania. Jego oczy spojrzały zdziwione zza okularów. - To nie jest dobry moment – powiedział. Próbował oczami dać mi do zrozumienia, że Dolph jest w pokoju. - Wiem Zerbrowski, że Dolph jest tutaj. Myślałam, że ma być na urlopie przez jakiś tydzień. Zerbrowski westchnął, ale jego oczy były złe. Złe na mnie za to, że skradam się i czynię rzeczy gorszymi. Sprawianie, że rzeczy było gorsze, było jedną z moich specjalności: Zerbrowski powinien to wiedzieć do tej pory. - Porucznik Storr jest tutaj, bo wciąż jest szefem Regionalnego Paranormalnego Zespołu Dochodzeniowego i zwrócił naszą uwagę na podejrzanego. - Podejrzany? Dlaczego Jason jest podejrzany? - Nie chcesz tego robić w korytarzu Anita. -Nie, nie chcę. Chcę wejść do pokoju, tak byśmy wszyscy mogli porozmawiać jak cywilizowani ludzie. Jesteś jedynym trzymającym mnie w korytarzu.

Oblizał usta i niemal odwrócił się by spojrzeć na Dolpha, ale walczył z pragnieniem – Wejdź – zniżył głos do szeptu – ale pozostań po tej stronie pokoju. Weszłam za Zerbrowskim i udałam się tam gdzie wskazał mi gestem, abym zatrzymała się przy stole między mną, a Dolphem. To prawie tak jakby Zerbrowski nie ufał, co Dolph zrobi. - Nie pozwolisz jej tu siedzieć – powiedział Dolph. Zerbrowski wzruszył ramionami. – Poprosiliśmy ją o pomoc w tej sprawie. - Ja nie – powiedział Dolph. - Właściwie, tak ty – powiedziałam. Dolph otworzył usta, potem zamknął je w cienką linię. Zacisnął ręce tak mocno, że wyglądało jakby bolało, jakby nie ufał, co te ręce mogą zrobić, jeśli nie zostaną wokół czegoś owinięte. W jego oczach była wściekłość. Zwykle miał jedne z najlepszych oczu gliniarza, nigdy nic w nich nie widziałam, puste, nic niepokazujące. Dziś te oczy pokazywały wszystko, ale nie wiedziałam skąd ten gniew pochodzi. Jason siedział na końcu stołu starając się wyglądać na tak małego i nieszkodliwego jak to tylko było możliwe. Ponieważ nie był dużo wyższy ode mnie, odwalał dobrą robotę. Zerbrowski zamknął drzwi i usiadł na brzegu stołu blisko Dolpha, zostawiając mi krzesło. Nie usiadłam. – Dlaczego przesłuchujecie Jasona? - Ma na ciele rany obronne spójne z przestępstwem. - W rzeczywistości nie wierzycie, że Jason brał udział w tej… - szukałam słowa – rzezi, prawda? - On jest wilkołakiem i ma rany obronne – powiedział Dolph. – Jeśli nie zgwałcił naszej ofiary to zgwałcił kogoś innego. - Jesteś tu, aby obserwować poruczniku - Zerbrowski powiedział, ale jego twarz mówiła wyraźnie, że wolałby być gdziekolwiek indziej niż tu, mówić Dolphowi o pilnowaniu własnego interesu. Dolph zaczął coś mówić, ale potem powstrzymał się siłą woli. - Dobrze, dobrze sierżancie kontynuuj – te dwa ostatnie słowa miały więcej żaru niż pożar lasu. - Poczekaj – powiedziałam. – Powiedziałeś gwałt? - Odkryliśmy nasienie na pierwszym miejscu morderstwa – powiedział Zebrowski. - Ukrzyżowanie? – Spytałam. - Nie – powiedział Dolph szorstko. – Kobieta, która była rozerwana. - Niesienie na miejscu nie oznacza gwałtu, tylko to, że się cieszyła. To chore, ale to nie musi oznaczać stosunku seksualnego. Widziałam ciało, nie pozostało wystarczająco dużo by dowiedzieć się czy jej dotknął czy nie. – Miałam straszną myśl. – Proszę powiedz, że nie miałeś na myśli głowy.

Zerbrowski potrząsnął głową – Nie. Rozrzucone po miejscu zbrodni. To była prawie ulga. Prawie. – Więc dlaczego Dolph powiedział gwałt? - Trochę więcej zostało z drugiej żeńskiej ofiary – powiedział Zerbrowski. Spojrzałam na niego. – Nie pamiętam zawiadomienia o drugim ataku. - Nie musiałaś wiedzieć – powiedział Dolph. – Miałaś racje, wezwałem cię do pierwszego z nich, ale nie popełnię tego błędu ponownie. Zignorowałam Dolpha najlepiej jak mogłam i spojrzałam na Zerbrowskiego. Ustami wymówił „Później”. Dobrze, Zerbrowski poinformuje mnie, gdy będziemy mieć czas bez Dolpha. Dobrze. Super. Nic nie mogłam zrobić w sprawie psychicznego zmiennokształtnego biegającego po mieście, ale może będę mogła zrobić coś z obecną katastrofą. - Co powiedział Jason, gdy zapytaliście, kto go podrapał? - Powiedział, że mężczyzna nie całuje i nie mówi- Zerbrowski powiedział. – Nawet pomyślałem, że jest okaleczony. Spojrzałam na Jasona. Wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć, a co miałem powiedzieć. Znał mnie dobrze, wiedział, że nie chciałam by omawiał inne sprawy. Miał z tym racje. Dlatego, nie chciałam by Zerbrowski i Dolph wiedzieli. Cholera, nie chciałam by ktokolwiek wiedział. Ale moje zażenowanie nie warte było zamknięcia Jasona. Westchnęłam i powiedziałam prawdę – to nie są zadrapania obronne. - Jest pocięty Anita i na dowód tego mamy zdjęcia z polaroidu– powiedział Zerbrowski i Dolph zauważył kilka zadrapań na pierwszym miejscu zbrodni. Teraz ma świeże rany. - Ja go pocięłam – mój głos brzmiał nijako, ponieważ walczyłam, by tak brzmiał. Dolph wydał dźwięk, który był bardziej parsknięciem niż śmiechem. Żadne słowa nie były potrzebne by powiedzieć, że mi nie wierzy. Zerbrowski powiedział głośno – sprzedaj to gdzieś indziej, Anita. Nie kupujemy tego. Podniosłam rękawy koszuli by pokazać własne leczące się zadrapania – Kiedy bałam się go zranić bardziej, podrapałam sama siebie. Zerbrowski otworzył szeroko oczy. – Jezu Anita, zawsze jesteś taka ostra? - Nigdy się tego nie dowiesz, Zerbrowski. - Jeśli tak było to w porządku. – Prawie dotkną niektórych głębszych zadrapań na moim ramieniu, a potem zatrzymał się prawie dotknął zadrapań Jasona. – Mam nadzieje, że seks był dobry. Jason spojrzał na stół i sprawiał wrażenie skromnego i nieśmiałego. Udało mu się wyglądać jednocześnie skromnie i na zadowolonego z siebie, wszystko w tym samym czasie. - Ta odpowiedź jest wystarczająca – powiedziałam.

Jason rzucił uśmiechem, który wydobył z niego jasnoniebieską iskierkę – Cokolwiek powiesz pani. Posłałam mu bardzo wredne spojrzenie, które nie przyćmiło ani kawałeczka jego przyjemności. Dolph odepchnął się od ściany, aby zajrzeć ponad stołem na moje ramię – Nie kupuję tego Anito. Może podrapałaś własne ręce w drodze tutaj by dać mu alibi. - Zadrapania nie są świeże Dolph. Zaczął chwytać moją rękę, ale wyszłam poza jego zasięg – Nie chcę zostać znów sponiewierana, mimo wszystko dziękuje. Sięgnął przez stół do mnie i Jason zaczął odsuwać ostrożnie swoje krzesło, jakby nie chciał być pośrodku. - Kłamiesz – powiedział Dolph. – Zmiennokształtni bardzo szybko leczą wszystko, oprócz srebra i ran innych potworów. Nauczyłaś mnie tego Anita. On powinien już być wyleczony, jeśli ty byłaś tą, która zadała mu ból. - Czyż ta sama logika nie dyktuje, że jeśli szramy były żeńskich ofiar, to on już je uzdrowił? - Nie, jeśli pochodzą od drugiej ofiary. – Dolph cisnął tę informacje jakby była uderzeniem i w pewnym sensie tak było. Spojrzałam na Zerbrowskiego – Nie mogę debatować na temat zaleczonych zadrapań, jeśli nie nam przedziału czasu. Potrzebuję czasu. Otworzył usta, ale Dolph odpowiedział – Dlaczego więc dajesz mu perfekcyjne alibi? - Ojej Zerbrowski nie widzę twojej ręki na tyłku Dolpha, ale musi tam być, bo za każdym razem gdy zadaje ci pytanie, odpowiedz wychodzi z jego ust. – Teraz także byłam pochylona nad stołem. - Jego szramy są starsze niż twoje Anito – Dolph powiedział głosem przypominającym prawie ryk – bardziej uzdrowione. Nigdy nie udowodnisz w sądzie, że stało się to w tym samym czasie. - Jest zmiennokształtnym. Leczy się szybciej. Uczyłam cię. Pamiętasz? - Czy naprawdę przyznajesz się, że go pieprzyłaś? – Zapytał Dolph. Byłam tak zła, że drgnęłam przy doborze jego słów – Wolę określenie kochaliśmy się, ale tak pieprzyliśmy się, robiliśmy to paskudnie. - Jeśli to prawda, znaki byłyby teraz całkowicie wyleczone. Jeśli jesteś tylko człowiekiem jak twierdzisz. Czułam ból głowy pomiędzy moimi oczami, jakby ktoś próbował znaleźć drogę nożem do mojej czaszki. I naprawdę nie byłam w nastroju do tego. – Czym jestem czy nie jestem to nie twój cholerny interes. Ale mówię ci, że został oznaczony w ogniu namiętności. Co więcej są szansę na to, że był ze mną w czasie, w którym miało miejsce morderstwo. Możemy dać wam czas, jeśli chcesz.

- Czas będzie dobry – Zerbrowski szybko przysunął krzesło wzdłuż stołu, nie opuszczając swojego stanowiska. Pozostał bliżej całej tej drżącej wściekłości, niż zniosłaby to większość ludzi. Zaczęłam o tym myśleć, udało mi się podać przybliżony czas ostatnich dwóch dni. Prawdę mówiąc, nie byłam taka dobra na alibi Jasona na czas pierwszego morderstwa, ale byłam całkiem pewna, że miałam go krytego. Zerbrowski robił, co w jego mocy by posyłać pustą twarz policjanta, podczas gdy spisywał, to, co mówię. Cały wywiad był nagrany, ale Zerbrowski podobnie jak Dolph lubił pisać różne rzeczy. Tak naprawdę nie myślałam o tym wcześniej, ale Zerbrowski mógł uczyć się nawyków od Dolpha. Dolph wciąż stał obok stołu, wisząc nad każdym z nas, gdy mówiłam. Zerbrowski zapytał nieznaczącymi pytaniami nawracając, by podać czas tak wyraźnie jak to tylko możliwe. Jason pozostał spokojny i nieruchomy jak tylko mógł przez to przejść. Ręce splecione razem na stole, głowa w dół, oczy rzucające małe i szybkie spojrzenia na nas wszystkich, bez poruszania głowy czy ciała. Przypominał mi królika ukrytego w wysokiej trawie, mającego nadzieje, że jeśli tylko pozostanie wystarczająco spokojny, wystarczająco nieruchomy, psy go nie znajdą. Analogia powinna być śmieszna. To znaczy on był wilkołakiem. Ale to nie było śmieszne, było trafne. Bycie wilkołakiem nie chroniło go od praw ludzkich, a przez większość czasu go krzywdziły. Czasem nawet zabijały. Nie byliśmy w tego rodzaju niebezpieczeństwie, jeszcze, ale to może się zmienić. Zmiennokształtny oskarżony o zabicie człowieka miał szybki proces i egzekucje. Jeśli zmiennokształtny został uznany za łotrzyka, który aktywnie poluje na ludzi, a policja nie może go schwytać, wtedy można uzyskać nakaz sądowy egzekucji, podobnie jak na wampira. Działało to w prawie taki sam sposób. Na wampira, który był oskarżony o morderstwo, ale wciąż się wymykał i stanowił zagrożenie dla społeczeństwa można było uzyskać nakaz egzekucji, wydany przez sędziego. Gdy się miało nakaz egzekucji można było go zabić, gdy się go znalazło. Wystarczy w formułkę wstawić zmiennokształtny i mamy to samo. Nie było procesu, niczego, tylko wytropić go i zabić. Zrobiłam kilka zadań takich jak to. Niewiele, ale kilka. Był taki ruch kilka lat temu by człowieka używającego magii użyto by wydać wyrok egzekucji, ale zbyt wiele prawicowych organizacji wpadało w szał. Jako człowiek wykorzystujący magię, byłam szczęśliwa. Jako ktoś, kto by zabijał ludzi na zlecenie sądu, nie wiem jak bym się poczuła polując na człowieka i zabijając go. Nie byłam pewna jakbym się poczuła polując na człowieka i zabijając go. Zabijałam ludzi wcześniej, gdy zagrozili mojemu życiu lub życiu drogich mi osób. Ale samoobrona, nawet aktywna samoobrona to nie całkiem to samo. Ludzka czarownica lub czarodziej dostaliby proces, ale jeśli byłby podejrzany o morderstwo z użyciem magii, to był automatyczny wyrok śmierci. W dziewięćdziesięciu dziewięciu procent przypadków czarodziej lub czarownica zostałby skazany. Sędziom po prostu nie podoba się pomysł, że ktoś, kto mógł zabijać magią chodzi wolno. Jednym z moich celi w życiu było trzymać się z daleka w cholerę od sali sądowej. Wiedziałam, że Jason nie zrobił nic złego, ale również wiedziałam wystarczająco o sposobie pracy systemu by wiedzieć, że dla tych z nas, którzy nie są do końca ludźmi niewinność nie ma większego znaczenia. - Czy ktoś jeszcze może zweryfikować ten czas? – Zapytał Zerbrowski. - Kilku ludzi, taa – powiedziałam. - Kilku ludzi – powiedział Dolph. Spojrzał zdegustowany, a ja nie rozumiałam jego emocji. – Nie wiesz nawet, kto jest ojcem, prawda?

To mi nadało spojrzenie jelenia, który mruga na reflektory. – Nie wiem, co masz na myśli. Posłał mi spojrzenie jakbym go okłamała – Detektyw Reynolds zdradziła mi twój mały sekret. Spojrzałam na niego stojącego po drugiej stronie stołu. Wciąż był pochylony, a ja stałam więc byliśmy niemal oko w oko – Tak? Wydał dźwięk pomiędzy parsknięciem, a kaszlem. – Ona nie była jedyną osobą, która zemdlała na miejscu zbrodni i nie była jedyną osobą, która zwymiotowała. Wyglądał jakby zdobył wielki punkt, pędząc do bazy z precyzją chirurga. Zmarszczyłam brwi i spojrzałam na niego. – Przepraszam, o czym ty mówisz? – Pozwoliłam mu zobaczyć jak zdezorientowana się czułam. - Nie bądź nieśmiała Anito, nie jesteś w tym dobra. - Nie jestem nieśmiała, to co mówisz nie ma żadnego pieprzonego sensu. – Wtedy wpadła mi do głowy myśl. Ale to nie mogło być to. Dolph nie może myśleć… Spojrzałam na niego i pomyślałam, że może myślał właśnie to. – Sugerujesz, że jestem w ciąży? - Sugeruje, nie. Zrelaksowałam się trochę. Nie powinnam. - Pytam czy wiesz, kto jest ojcem, czy masz zbyt wiele opcji, by zgadywać? Zerbrowski wstał i był na tyle blisko Dolpha by zmusić go do odsunięcia się trochę od stołu. – Myślę, że powinnaś już iść Anito – powiedział Zerbrowski. Dolph wpatrywał się we mnie. Powinnam być zła, ale byłam zaskoczona. –Wymiotowałam już wcześniej na miejscach zbrodni. Zerbrowski odsunął się trochę od stołu. Miał zrezygnowany wyraz twarzy, jak ktoś, kto wie, że pociąg odjeżdża z toru i wie, że nikt nie wysiądzie na czas. Wciąż nie uważałam by sprawy miały się tak złe. - Nigdy nie zemdlałaś wcześniej – powiedział Dolph. - Byłam chora Dolph, tak chora, że nie mogłam sama prowadzić. - Teraz wyglądasz dobrze – powiedział głosem niskim i dudniącym, wypełnionym złością, która zdawała się ostatnio być cały czas pod powierzchnią. Wzruszyłam ramionami. – Zgaduję, że to był ten jednodniowy wirus. - I to nie miało nic wspólnego ze znakiem kłów na twojej szyi? Moja ręka zmierzała do niego, ale zmusiłam się by go nie dotykać Prawdę mówiąc już dawno o nim zapomniałam. Byłam chora Dolph. Nawet ja choruje. - Zrobiłaś test na syndrom Vlada?

Wzięłam głęboki oddech. Odpuść. A potem pomyślałam pieprzyć to. Dolph nie popuszczę ci. Chciał walczyć. Mogłam to zrobić. Cholera, miły nieskomplikowany mecz, krzyczał niemalże atrakcyjnie. - Powiem to jeszcze raz: nie jestem w ciąży. Nie obchodzi mnie czy mi uwierzysz, bo nie jesteś moim ojcem, nie jesteś moim wujkiem, bratem, ani nic. Byłeś moim przyjacielem, ale nawet to jest teraz do zdobycia. - Jesteś albo jednym z nas, albo jednym z nich Anita. - Jednym z których? – Spytałam. Byłam dość pewna odpowiedzi, ale chciałam usłyszeć je głośno. - Potworem – powiedział to i zrobił to niemal szeptem. - Nazywasz mnie potworem? – Nie szeptałam, ale mój głos był niski i ostrożny. - Mówię, że musisz wybrać czy jesteś jednym z nich czy jednym z nas. – Wskazał na Jasona, kiedy to powiedział. - Dołączysz do Ludzi Przeciwko Wampirom, czy innego odłamu tej grupy? - Nie, ale zaczynam się z nimi zgadzać. - Dobry wampir to martwy wampir, czyż nie? - Są martwe Anito – zrobił krok bliżej przesuwając Zerbrowskiego. - Są pieprzonymi trupami, które nie mają wystarczająco dużo mądrości, by pozostać w swoich zapadłych grobach. - Zgodnie z prawem są one istotami żyjącymi z prawami i ochroną prawną. - Może w tym prawo się myli. Część mnie chciała powiedzieć: wiesz, że to jest nagrywane? Część mnie ucieszyła się, kiedy to powiedział. Jeśli on wypadł na sfanatyzowanego i szalonego to pomoże mi utrzymać Jasona bezpiecznego. Fakt, że nie pomogłoby to w karierze Dolpha martwiło mnie, ale nie na tyle by poświęcić Jasona. Chciałam ratować wszystkich moich przyjaciół, jeśli jednak ktoś jest zdecydowany na samozniszczenie, to wszystko, co mogę zrobić. Nie możesz szafować gównem innych ludzi dla nich, nie, chyba że są oni gotowi, aby podnieść łopatę i pomoc. Dolph nie pomaga. Położył ręce płasko na stole i pchnął swoją twarz w Jasona. Jason odsunął się tak daleko jak tylko mógł na krześle. Zerbrowski spojrzał na mnie, posłałam mu dzikie spojrzenie. Oboje wiedzieliśmy, że jeśli Dolph dotknie podejrzanego w sposób, w jaki dotknął mnie wcześniej, jego kariera będzie na dobre i prawdziwie skończona. - To wygląda jak człowiek, ale nim nie jest – powiedział Dolph. Nie lubiłam, kiedy ktoś używał „to” w stosunku do moich przyjaciół. - Naprawdę pozwalasz, by on cię dotykał?

On. Widzisz nawet, jeśli nienawidzisz potworów, trudno utrzymać w głowie, co jest „to”, a co „on” .– Tak – powiedziałam. Zerbrowski poruszył się do Dolpha, by dostać się, do Jasona, aby stanąć miedzy nimi, tak myślę. Dolph spojrzał na mnie, nadal nisko pochylony, zbyt blisko Jasona, by ktokolwiek czuł się komfortowo – A ugryzienie na szyi świadczy o tym, że pieprzył cię krwiopijca? - Nie – powiedziałam. – On był nowy. Teraz pieprzyłam dwóch na raz. Zatoczył się jakby przyjął cios. Pochylił się mocno na stole. Przez sekundy myślałam, że upadł na kolana Jasona, ale odzyskał siły z widocznym wysiłkiem. Zerbrowski dotknął wielkiego męskiego ramienia. – Spokojnie poruczniku. Dolph pozwolił Zerbrowskiem się posadzić. Nie uczynił żadnego ruchu, gdy wyprosił Jasona z krzesła dalej od Dolpha. Jego wypełnione bólem oczy, skierował na mnie - Wiedziałem, że jesteś wabikiem na trumny, nie wiedziałem, że jesteś dziwką. Czułam jak moja twarz staje się twarda i zimna. Może gdybym nie była tak zmęczona, tak zestresowana nie byłoby żadnego usprawiedliwienia dla tego, co powiedziałam potem, jedynie to, że Dolph zranił mnie, a ja chciałam go skrzywdzić. - Jak tam z problemem nadchodzących wnucząt? Ty wciąż masz wampirzyce, która wkrótce stanie się twoją synową? Czułam jak Zerbrowski reaguje na tę wiadomość i wiedziałam, że tylko ja ją znałam. – Naprawdę nie powinieneś wkurzać ludzi, którym się zwierzasz – w chwili kiedy to powiedziałam chciałam się powstrzymać. Ale było za późno. Cholernie za późno. Wstał z krzesła, z rękami pod stołem, podrzucił go do góry nogami, to był wspaniały upadek na podłogę. Wszyscy się rozproszyliśmy. Zerbrowski stanął przed Jasonem przy przeciwległej ścianie. Ja wzięłam kąt obok drzwi. Dolph zdemolował pokój. Nie było żadnego innego słowa na to. Krzesła uderzyły w ściany, a potem stół. W końcu podniósł jedno krzesło i wydawał się wylewać na niego specjalnie swe żale. Uderzał metalowym krzesłem wciąż o podłogę.Drzwi do pokoju przesłuchań się otwarły. Policja wypełnia drzwi z karabinami. Myślę, że spodziewali się zobaczyć galopującego wilkołaka. Na widok galopującego Dolpha zamarli w drzwiach. Oni zapewne radośnie strzeliliby do wilkołaka, ale nie sądzę by chcieli strzelać do Dolpha. Oczywiście nikt nie zgłosił się do zmagania się z nim w zapasach, nikt. Krzesło metalowe złożyło się, i Dolph upadł na kolana. Jego charczący oddech wypełnił salę. Podeszłam do drzwi i wygnałam wszystkich. Powiedziałam cos stylu – w porządku. Będzie dobrze. Po prostu idźcie. – Nie byłam pewna, czy będzie w porządku, ale naprawdę nie chciałam by go zabrali. Nikt nie musi wiedzieć, że porucznik nad sobą nie panuje. To wstrząśnie ich wiarą w niego. Cholera, moja wiara nie miała się tak dobrze. Zamknęłam za nimi drzwi i rozejrzałam się po pokoju za Zerbrowskim. Po prostu patrzyliśmy na siebie. Nie sądzę by któreś z nas wiedziało, co powiedzieć, a nawet zrobić. Głos Dolpha nadszedł jak gdyby z głębi niego, jakby musiał wyciągać go na wierzch ręką niczym wiadro ze studni. – Mój syn ma zamiar zostać wampirem. – Spojrzał na mnie z mieszaniną bólu i złości, tak że nie wiedziałam, co z tym zrobić. - Jesteś teraz szczęśliwa? – Powiedział. Uświadomiłam

sobie, że tam były łzy, schnące na jego twarzy. Płakał i niszczył wszystko. – Moja synowa chce go zabrać na zawsze, gdy będzie miał dwadzieścia pięć lat – wydobył się z niego dźwięk, który był w połowie między jękiem, a krzykiem. Powiedzenie „przykro mi” wydawało się niewystarczające. Nie mogłam wymyślić czegokolwiek, co byłoby wystarczające. Ale przykro mi to wszystko, co miałam do zaoferowania – Przykro mi Dolph. - Dlaczego, dlaczego przykro, wampiry to też ludzie. – Łzy się wznowiły, cisza, nigdy bym nie wiedziała, że płacze gdybym nie patrzyła wprost na niego. - Tak, spotykam się z krwiopijcą i niektórzy z moich przyjaciół nie ma pulsu, ale nadal nie aprobuje wprowadzenia w to ludzi. Spojrzał na mnie i ból zalał gniew. To sprawiło, że jego oczy stały się trudniejsze i łatwiejsze do spotkania w tym samym czasie. – Dlaczego? Dlaczego? Nie sądziłam by naprawdę pytał mnie dlaczego. Wierzyłam w to, co wierzyłam o wampirach. Sądzę, że to było uniwersalne wołanie: dlaczego ja? Dlaczego mój syn, moja córka, moja matka, mój kraj, mój dom? Dlaczego ja? Dlaczego wszechświat jest niesprawiedliwy? Dlaczego nie każdy ma szczęśliwe zakończenie? Nie miałam odpowiedzi dlaczego. Chciałam je mieć. Odpowiedziałam pośrednio dlaczego, bo nie mogłam odpowiedzieć na inne, bardziej bolesne pytania. - Nie wiem nic więcej, ale wiem, że mam gęsią skórkę, gdy spotykam kogoś, kogo znałam najpierw, jako żywego człowieka, a następnie jako martwego wampira. To po prostu wydaje się, nie wiem, niepokojące. Wydał duży przypominający czkawkę szloch – niepokojące… - on wpół się zaśmiał, wpół płakał. A potem zakrył twarz rękoma i oddał się płaczowi. Zerbrowski i ja staliśmy tam. Nie wiem, które z nas czuło się bezradne. Przeszedł ostrożnie po pokoju przyprowadzając Jasona ze sobą. Dolph wyczuł ruch i powiedział – on nigdzie nie pójdzie. - On nie miał z tym nic wspólnego – powiedziałam. Dolph wytarł twarz ze złością. – Nie ma alibi do pierwszego morderstwa. - Szukasz seryjnego mordercy. Jeśli podejrzany jest oczyszczany z jednego z przestępstw, wtedy jest on zwykle niewinny we wszystkich innych. Potrząsnął głową z uporem. – Możemy trzymać go siedemdziesiąt dwie godziny i zamierzamy to zrobić. Obejrzałam zniszczony pokój, spotkałam spojrzenie Zerbrowskiego i nie byłam pewna, czy Dolph miał dość wpływu, by wydawać tego rodzaju oświadczenia. - Pełnia księżyca za kilka dni.

- Będziemy go trzymać w zabezpieczonym obiekcie – powiedział Dolph. Zabezpieczone obiekty zostały uruchomione przez rząd. Były to miejsca gdzie nowe likantropy mogły pójść i mieć pewność, że nie zranią nikogo przypadkowo. Chodziło o to by Zatrzymać się tam, dopóki nie zyskasz kontroli nad bestią, a następnie oni puszczają cię, byś wznowił swoje życie. To była teoria. W rzeczywistości było tak, że kiedy już podpisałeś, dobrowolnie lub nie, prawie nigdy nie wychodziłeś. ACLU39 zaczął lata bitew sądowych, aby dostać zakaz, czy stwierdzenie niezgodności z konstytucją. Spojrzałam na Zerbrowskiego. Patrzył na mnie z rosnącym przerażeniem i zmęczeniem. Nie byłam pewna czy był wystarczająco efektywny, by uratować Jasona od wsadzenia, gdy Dolph pchnie. To nie może się zdarzyć. Nie mogę do tego dopuścić. Spojrzałam powrotem na Dolpha. – Jason jest wilkołakiem od lat. Ma doskonałą kontrole nad bestią. Dlaczego wysyłasz go do zabezpieczonego obiektu? - Jest jednym z nich – powiedział Dolph, a nienawiść ścigała się znów z bólem. - On nie powinien być zamknięty i ty to wiesz. Dolph tylko na mnie spojrzał. – Jest niebezpieczny – powiedział Dolph. - Dlaczego? - Jest wilkołakiem Anita. - Wymaga zamknięcia, ponieważ jest wilkołakiem? – Powiedziałam. Chciałam usłyszeć, co on powie, nie zgodzić się, aby przywrócić mu zdrowe zmysły, ale tego nie zrobił. - Taa – powiedział. I powiedział to na taśmie, dowodzie. To może zostać i prawdopodobnie będzie wykorzystane przeciwko niemu. Nie było niczego, co mogłoby pomóc Dolphowi, ale wiedziałam, że w tym momencie Jason nie pójdzie do zabezpieczonego obiektu. W połowie mi ulżyło, w połowie byłam przerażona Dolphem, tak że mogłam poczuć smak metalu na moim języku. Zerbrowski wyszedł przez drzwi, popychając Jasona przed sobą – Damy ci kilka minut poruczniku. – Skinął na mnie głową. Dolph nie próbował nas zatrzymać. On po prostu klęczał tam z twarzą w szoku jak gdyby w końcu usłyszał swoje słowa, wreszcie zorientował się, co mogły zrobić. Wszyscy wyszliśmy przez drzwi, Zerbrowski zamknął je za nami mocno. Każdy z oddziału w pokoju patrzył na nas. Starali się tego nie robić, ale każdy znalazł coś pod ręką do roboty. Nigdy nie widziałam tak wielu detektywów chętnych do zrobienia dokumentacji przy biurkach, a nawet na czyichś biurkach, tak długo jak to

39

2 amerykańska

konstytucję

organizacja non-profit której celem jest ochrona praw obywatelskich gwarantowanych przez

biurko było w pobliżu korytarza. Zerbrowski spojrzał na ścianę ludzi i powiedział – Rozejść się, nie potrzebujemy tłumów. Wszyscy spojrzeli na siebie jakby pytając czy powinni się ruszyć, czy należy go słuchać? Ruszyliby się bez pytania na rozkaz Dolpha. Ale wreszcie się poszli, odpływając w pojedynkę lub w parach do innej części dużego pokoju. Ci, którzy byli przy swoich biurkach blisko akcji wydawali się, przypomnieć sobie o telefonicznych, które muszą wykonać. Zerbrowski pochylił się do mnie i przemówił nisko – weź ze sobą pana Schurleya i idź. - Co na to powie Dolph? – Spytałam. Potrząsnął głową. – Nie wiem, ale wiem, że Schurley nie zasługuje na przeniesienie do jednego z tych obiektów. -Dzięki sierżancie – powiedział Jason i się uśmiechnął. Zerbrowski nie uśmiechnął się w odpowiedzi, ale powiedział – Jesteś wrzodem na tyłku Schurley i jesteś włochaczem40, ale nie jesteś potworem. Mieli jeden z tych męskich momentów. Kobiety by się przytuliły, ale to byli mężczyźni, co oznaczało, że nie było nawet potrząśnięcia dłońmi. – Dzięki Zerbrowski. Zerbrowski posłał słaby uśmiech – dobrze wiedzieć, że uczyniłem dzisiaj kogoś szczęśliwym – Odwrócił się do mnie. Popatrzyliśmy na siebie. - Co zamierzasz zrobić z Dolphem? – Zapytałam. Wyglądał na jeszcze poważniejszego, kiedy to rozważał, wyglądał wręcz na przygnębionego, zanim się odezwał - nie wiem. Dolph powiedział wystarczająco na taśmie, by stracić pracę gdyby to wyciekło. Do diabła, jest szefem RPIT, bycie tak uprzedzonym mogło przenieść się na sprawy w trakcie śledztwa, wracając do początku. - Upewnij się, że dostanie dwa tygodnie urlopu. Zerbrowski utrzymaj go daleko stąd. - Wiem to – powiedział. – Teraz. Potrząsnęłam głową. – Przepraszam, oczywiście, że to zrobisz. - Po prostu teraz idź, Anita proszę idź. Dotknęłam ramienia Zerbrowskiego. – Nie wracaj tam bez jakiejś obstawy, w porządku. - Perry powiedział mi, co Dolph tobie kiedyś zrobił. Nie martw się, będę ostrożny. – spojrzał na zamknięte drzwi. – Proszę Anita, idź zanim wyjdzie. 40

Furball oprócz włochacza, oznacz także ludzi przebranych za zwierzęta i uprawiających orgie w tych

kostiumach.

Chciałam coś powiedzieć. Coś pocieszającego lub pomocnego, ale to byłoby nic. Jedyną pomocną rzeczą, jaką mogłam zrobić to odejść. Tak też zrobiliśmy. Czułam się dużo lepiej niszcząc rzeczy, niż je naprawiając. Odchodząc czułam się tchórzliwie. Zostanie byłoby głupie. Gdy jest wybór między byciem tchórzliwym lub głupim wybieram bycie głupim za każdym razem. Dziś wybrałam tę lepszą część męstwa. Ponadto nie miałam pewności, czy Dolph nie wyjdzie z pokoju jak szalejący byk i nie spróbuje zaatakować Jasona lub mnie. Możemy wyciszyć tę sprawę w pokoju przesłuchań, ale zdemolowanie całego pokoju oddziału oznaczałoby koniec jego kariery. Teraz możliwe, że strzelił swojej karierze w stopę. Nawet prawdopodobne. Może i prawdopodobne, ale to było lepsze niż zastrzelenie całkowite. Zostawiłam Zerbrowskiego, aby pozbierał fragmenty układanki, bo ja nie potrafiłam.

40. Jason odchylił głowę na siedzenie pasażera Jeepa. Jego oczy były zamknięte, wyglądał na zmęczonego. Miał worki pod oczami. Jason miał jasną skórę, nie bladą. Nie miał ciemnej opalenizny, tylko ładnie złotą. Dzisiaj wyglądał wampirze blado, jego skóra dawała złudzenie, jakby była zbyt cienka, jakby jakaś wielka ręka robiła mu masaż wokół oczu i całej twarzy rozcierając go, nie martwiąc się o trzymanym kamykiem w dłoni. - Wyglądasz jak gówno – powiedziałam. Uśmiechnął się nie otwierając oczu – jesteś słodki–gadułą. - Nie, mówię poważnie. Wyglądasz okropnie. Będziesz czuł się dobrze tej nocy z bankietem i ze wszystkim? Otworzył oczy wystarczająco by przesunąć wzrok w moim kierunku – Czy mam jakiś wybór? Czy któreś z nas ma jakiś wybór? Patrząc z tej strony… - Nie, nie sądzę – mój głos także pobrzmiewał zmęczeniem. Uśmiechnął się jeszcze raz, jego głowa wciąż na siedzeniu, oczy prawie zamknięte. – Jeśli sierżantowi nie puściłaby główna uszczelka, byłbym właśnie teraz w drodze do zabezpieczonego obiektu? Zgięłam się na siedzeniu kierowcy i uruchomiłam Jeepa. - Nie odpowiedziałaś mi – powiedział niskim głosem, ale natarczywym. Ustawiłam bieg w jeepie – Może, nie wiem. Jeśli Dolphowi nie puściłaby główna uszczelką, jak to określiłeś, to nigdy by nie pomyślałby o oddaniu cię do zabezpieczonego obiektu. – Powoli i ostrożnie opuściłam parking. – Ale może wezwać cię na przesłuchanie. Jesteś dość zadrapany i jesteś wilkołakiem – wzruszyłam ramionami. Wyciągnął ramiona nad głową, wyginając ciało na siedzeniu, rozciągając tym sposobem palce. Był to dziwnie elegancki gest. Ruch ten sprawił, że błysnęły cięcia na jego rękach, przez to, że rękawy

koszulki podjechały w górę. Dodał do tego wijący ruch, niczym dreszcz lub fala, która płynęła od czubków palców, w dół ramion, klatkę piersiową, łuk szyi, talię, bujność bioder, w dół mięśni ud, łydek, aż do palców. Głośne trąbienie i piski hamulców sprowadziły mnie z powrotem na drogę i na fakt, że prowadziłam. Udało mi się nie potrącić nikogo, ale byłam blisko. Pokonywałam drogę przez las z nieprzyzwoitymi gestami i śmiechem Jasona. - Teraz czuję się lepiej – śmiech wciąż dźwięczał w jego głosie. Spojrzałam na niego marszcząc brwi. Jego niebieskie oczy świeciły się, twarz nagle promieniała radością. Walczyłam, ale musiałam odpowiedzieć uśmiechem. Jason zawsze potrafił sprawić, że się uśmiechałam, nawet gdy nie chciałam. - Co jest tak cholernie zabawne? – Powiedziałam, ale była nuta śmiechu w moim głosie, której nie mogłam całkiem przełknąć. - Starałem się flirtować i zadziałało. Nigdy nie zwracałaś uwagi na moje ciało, nawet gdy byłem nagi. Skoncentrowałam się na drodze, bardzo mocno, a rumieniec spalił mi twarz. Zarechotał – zarumieniłaś się dla mnie. Boże tak! - Trzymaj się tego i mnie wkurzaj. – Zawróciłam na Clarka i skierowałam się do Cyrku. - Ty nie rozumiesz, prawda? – spojrzał na mnie, a ja nie potrafiłam odczytać wyrazu jego twarzy. Zaintrygowanie, zachwyt i coś innego. - Czego? – Zapytałam. - Nie jestem już niewidoczny na twoim męskim radarze. - Co? - Zauważałaś mężczyzn Anita, ale nigdy nie zauważałaś mnie. Zacząłem się czuć jak nadworny eunuch. Posłałam mu szybkie zmarszczenie brwi, przed ponownym skupieniem się z powrotem na drodze. Nie chciałam ryzykować kolejnego chybienia. Miałam dość adrenaliny na dzień. - No weź, wiesz, co mam na myśli. Wzruszyłam ramionami. – Może. Gdybym stała przeskakiwałabym z nogi na nogę. Musiałam zadowolić się naprawdę mocnym koncentrowaniem się na jeździe. – Jeśli masz argument by to poprzeć Jason, zrób to. - Nie rób się taka marudna Anita. Chodzi o to, że nawet jeśli nie zetkniemy się ze sobą ponownie, masz mnie na radarze. Widzisz mnie. Naprawdę mnie. – Wyglądał na głęboko zadowolonego.

Byłam zmieszana. Kiedy jestem zmieszana, zwykle próbuje skoncentrować się na pracy – Myślisz, że lykantrop, który zgwałcił i zabił te kobiety jest miejscowy? - Wiem, że nie jest – powiedział Jason. Spojrzałam na niego, bo brzmiał tak stanowczo - Jak możesz być tak pewien? - To był wilkołak, ale nie jeden z naszej sfory. Nie ma wilkołaka na obszarze St. Louis, który nie należałby do Thronnos Rokke Clan. - Skąd wiesz, że to wilkołak? Mógł to być dowolny z kilkunastu typów drapieżnych pół – ludzi. - Pachniał jak wilkołak – zmarszczył się. – Nie czułaś tego w domu? - Głównie czułam krew Jason. - Czasem zapominam, że nie jesteś jedną z nas, jeszcze. - To komplement czy skarga? Uśmiechnął się – Żadne. - Jak właściwie możesz być pewien, że to nie jeden z waszych? - Nie pachniał jak sfora. - Zapominasz, że jestem człowiekiem i mój nos nie jest czterysta razy bardziej czuły i nie rozróżnia zapachów, po prostu mi to prosto wyjaśnij. - Mój nos w ludzkiej formie nie jest tak dobry jak mój nos w formie wilka. Świat jest taki żywy. Zapach jest prawie jak widzenie. Jeśli nigdy nie doświadczyłaś tego, to trudno to wyjaśnić, ale w ludzkiej formie dotyk jest prawdopodobnie drugi po wzroku. U wilka zapach jest drugi po wzroku, albo w niektórych przypadkach przed nim. - Dobrze, ale jakie ma to znaczenie dla tego dochodzenia? - Takie, że wiemy, że zabójca jest wilkołakiem i wiemy, że nie jest jednym z naszych. - Twoja opinia nie przejdzie w sądzie – powiedziałam. - Nie myślałem, że mogłaby. Szczerze, prędzej wspomniałbym, że poczułem jego zapach w domu, gdybym nie przypuszczał, że również poczułaś tego zapach. – Teraz wyglądał na zmartwionego, młodszego z powodu tego całego uczniowskiego czaru. To co powiedział dało mi do myślenia.

- Większość ras psów gończych nie wytropi wilkołaka, albo żadnego zmiennokształtnego. Ryją pyskiem w gówno, wyją, skamlą i wariują. Zasadniczo mówią myśliwym idziesz na własną rękę – powiedziałam. - Wiem, psy nas nie lubią, ale nie wiedziałem, że aż tak bardzo. - Zależy od rasy psa, ale wolą z wami nie zadzierać. Nie mogę powiedzieć, że ich winię. - Więc zgaduję, że trzeba zejść do zagrody i wybrać psa do tego. - Można by nastawić się na jego słuch. - Dobra, masz pomysł? - Zapytał i ponownie się uśmiechnął. - Tak, może wilkołak w postaci wilka mógłby wyśledzić tego mordercę? Jason myślał o tym z poważną miną. – Prawdopodobnie tak, ale policja nie pójdzie na to. Obaj nas nie lubią. - Prawdopodobnie nie, ale wpłynę na Zerbrowskiego, gdy zadzwoni. - Jesteś pewna, że zadzwoni? - Tak. - Dlaczego? - Bo ma dwie martwe kobiety i prawdopodobnie to wszystko jest w mediach. - Jeśli oglądasz telewizje, sporadycznie poczytasz gazetę, a nawet posłuchasz radio, możesz dowiedzieć się wielu rzeczy – powiedział Jason. - Prawdopodobnie prawda, ale jest napalony by rozwiązać tę sprawę i uchronić niewinne życia od niebezpieczeństwa. Zerbrowski zadzwoni, bo chwytają się wszelkich sposobów inaczej, by cię nie wezwali. Jeśli Dolph dostałby wskazówkę bardziej rokującą nadzieje, nawet z jego głową, nie posunął by się do zapuszkowania twojej gęby albo mojej. - Jesteś tego pewna? - Jest gliną ponad wszystko. Gdyby miał cokolwiek innego do pościgu, to on nie goniłby za tobą tracąc czas. - Nie wiem Anita, nie widziałem dziś wiele z gliny. Wyglądał jak człowiek, któremu osobiste problemy zjadają wszystko inne. Chciałabym kłócić się z tym gdybym mogła, ale nie mogłam. – Wspomnę o pomyślę Zebrowskiemu, jeśli będą na tyle zdesperowani zrobią to. - Jak zdesperowani muszą być?

Odwróciłam Jeepa na parking Cyrku. - Może jeszcze dwa ciała, a może trzy. Korzystanie z wilkołaka, by wyśledzić wilkołaka może odwołać się do poczucia humoru Zerbrowskiego. Ale uzgodnienie z wyższymi urzędnikami mogłoby być problemem. Śmiał się, ale to był dobry śmiech, śmiech, który sunął w dół mojej skóry i szarpał ubraniami na moim ciele. To wyrwało westchnienie z moich warg – Teraz gdzie jest moje ubranie na tę małą dzisiejszą katastrofę? - Policjanci jak większość ludzi, Jason nie lubią myśleć nieszablonowo. Używanie wilkołaka w zwierzęcej formie, jako paranormalnego psa gończego, jest sposobem zwariowanym i niecodziennym. - Może – powiedział. – Ale poczułem to co było na górze, Anita. Tyle krwi, tyle mięsa. Istota ludzka nie powinna być zredukowana do krwi i mięsa. - Czy właśnie nie jesteśmy wszyscy jedzeniem na kopycie? - Spróbowałem zrobić z tego żart, ale Jason popatrzał urażony. - Ty z wszystkich ludzi powinni wiedzieć najlepiej. - Może – powiedziałam czując jak uśmiech zjeżdża z mojej twarzy. – Okay przepraszam, nie chciałam cię urazić, ale zbyt wielu zmiennokształtnych groziło mi aluzjami, gdzie jestem w łańcuchu pokarmowym. I strasznie wielu zmiennokształtnych wierzy, że jest na szczycie. - Nie kupuję tych radykalnych bzdur o nas na szczycie ewolucyjnej drabiny – powiedział Jason.Gdybyśmy naprawdę byli perfekcyjni ewolucyjnie, dlaczego istniejemy od tysięcy lat i wciąż jeszcze wy ubodzy ludzie przewyższacie nas liczebnie i często zabijacie? Zaparkowałam w pobliżu tylnich drzwi i wyłączyłam silnik. Jason otworzył drzwi, ale powiedział przez ramię, gdy wysiadał. - Nie oszukuj się, Anito, zwykle ludzie zabijają więcej nas niż kiedykolwiek my ich będziemy - uśmiechnął się, ale nie tak jakby było zabawnie. Oni nawet zabić więcej siebie nawzajem niż my ich zabijamy - potem poszedł w poprzek parkingu. Nigdy nie spojrzał wstecz. Obraziłam Jasona. Do tego momentu nie byłam pewna, że w ogóle można go obrazić. Albo dorósł, albo byłam coraz mniej dyplomatyczna. Ponieważ niemożliwe było bym była mniej dyplomatyczna, niż zwykle Jason musi dorastać. Po raz pierwszy przez chwilę zastanawiałam się, czy był zadowolony z bycia zawsze gotowym wilkiem przy kolanach Jean-Claude i przystawką. I striptizerem również. Ale nie możesz rozbierać się i żywić wampiry wiecznie, możesz?

41. Bobby Lee spotkał się ze mną w drzwiach. Wysoki, jasnowłosy, niemal lśniący w porównaniu z ciemnym magazynem za nim. Ale jego nastrój nie był błyszczący. – Policja powinna pozwolić mi zostać z tobą.

- Nie sądzę, by uwierzyli w moją historyjkę o was wszystkich jako zastępcach. - Trzeba było powiedzieć, że byliśmy twoimi ochroniarzami. - Zrobię tak następnym razem Bobby Lee. – wyłożyłam mu to czego dowiedziałam się w departamencie policji, podczas gdy szliśmy w dół nieskończenie długich schodów, które prowadziły z magazynu do dolnej części Cyrku Potępieńców. Schody były wystarczająco szerokie dla czterech osób idących ramię przy ramieniu, ale same schodki były dziwnie rozstawione, jakby były pierwotnie wyrzeźbione dla czegoś co nie było bardzo ludzkie. Zdecydowanie nie były przygotowane dla dwunożnych. - Nie znam imienia Henricka – powiedział. Spojrzałam na niego, tak nagle, że potknął się i złapał mnie za ramię. Zrozumiałam w tym momencie, że tak naprawdę niewiele wiem o Bobbym Lee. – Pracujesz dla Rafaela, nie możesz być białym rasistom. Puścił moją rękę gdy był pewien, że solidnie stoję na jednym z tych dziwnych szerokich schodów – Kochane dziecko znam białych rasistów, którzy specjalizują się w nienawiści do ludzi trochę ciemniejszych, niż Rafael. - Prawdziwi południowcy nie mówią „Kochane dziecko”. Uśmiechnął się do mnie – Robią to, jeśli wy północni łajdacy oczekujecie tego. - Jesteśmy w stanie Missouri, to nie dokładnie północ. - Jest, tam skąd pochodzę. - I to jest? Uśmiechnął się szerzej – Kiedy nie będziemy w samym środku zagrożenia możemy usiąść i wspólnie korzystać z wolnego czasu przy piwie albo kawie. Teraz skoncentruj się Kochane dziecko, bowiem jesteśmy zatopieni głęboko po szyję i toniemy. - Jeśli nie znasz Henricka, skąd wiesz, że toniemy? - Byłem najemnikiem zanim zrekrutowali mnie ludzie Rafaela. Znam ludzi takich jak Heinrick. - Czego tacy jak oni mogą ode mnie chcieć? - Anita, nie bez powodu cię obserwowali, i zapewne wiesz, co jest powodem, Ty. Po prostu musisz o tym pomyśleć. Potrząsnęłam głową – Brzmisz jak mój przyjaciel. On zawsze mówił mi, że kiedy gówno uderza w wentylator, powinnam wiedzieć, dlaczego źli ludzie są za mną. - Ma racje.

- Nie zawsze, Bobby Lee, nie zawsze. – Ta rozmowa skierowała moje myśli na Edwarda. Zaczął swoje zawodowe życie, jako płatny zabójca, jednakże zabijanie ludzi stało się zbyt łatwe, więc przeniósł się na potwory. Potwory zajmowały według Edwarda zbyt duży obszar. Nie wśród wampirów i zmiennokształtnych, uwzględniał seryjnych morderców, aktorów snuff filmów, wszystko i wszystkich, co przykuło jego wyobraźnie. Choć cena musiała mieć znaczenie. Edward nie pracował za darmo. Cóż, nie często. Czasem pracował dla dreszczyku pościgu, czegoś co resztę zwykłych śmiertelników wystraszyłoby na śmierć. - Czy ktoś w przedsięwzięciu Rafaela ma kontakty w kanałach pozarządowych? Nie chcę być nikomu winna przysługi za to. Nie chcę nikogo wpędzić w kłopoty. Po prostu chcę wiedzieć, co wiedzą regularne kanały rządowe, bądź nie wiedzą, lub czy nie dzielą się czymś z departamentem policji w St. Louis. - Mamy trochę ex-żołnierzy, służb specjalnych, takich rzeczy. Popytam. Skinęłam głową. – Dobrze. – I zadzwonię do Edwarda, sprawdzić, co wie na temat Heinricka. Ruszyłam w dół ponownie. Bobby Lee sunął obok, ale ponieważ miał sześć stóp, a ja nie, więc kroki były dla niego niezgrabne. Nie narzekał, a ja nie proponowałam przyśpieszenia. Nie mogłam akurat się doczekać zobaczenia ponownie Jean-Claude lub Ashera. I nadal nie wiedziałam, co powiedzieć. Byliśmy w zasięgu wzroku wielkich ciężkich drzwi, które prowadziły do podziemnych obszarów. Były częściowo uchylone, czekały na nas. – Przy okazji Jean-Cladue i Asher prosili o twoją obecność w pokoju Jean-Claude. Westchnęłam, a moje nieszczęście musiało być widoczne na mojej twarzy, bo dotknął mojego ramienia. – Nie patrz tak ponuro, kochanie, mówili coś, o należnych Ci przeprosinach. Moje brwi powędrowały w górę. Przeprosiny ich dla mnie. Podobało mi się brzmienie tego. Bardzo polubiłam dźwięk tego.

42. To nie były przeprosiny, jakich się spodziewałam, ale w tych okolicznościach, jakiekolwiek przeprosiny były lepsze niż żadne. Zwłaszcza, jeśli to nie ja musiałam przepraszać. Oczywiście, zabrało im niemal pięć minut namówienie mnie do usłyszenia przeprosin, ponieważ gdy raz dobrze się przyjrzałam im dwóm w ich odświętny strojach na bankiet, odebrało mi mowę, słuch i byłam cholernie blisko oślepnięcia na wszystko inne. Nie sądzę, że to była magia czy wampirze oszustwo. Oni po prostu wyglądali wspaniale. Asher włożył marynarkę w kolorze bladego złota z ciemniejszym złotym haftem i z krawędzią z prawdziwą złoto metaliczną nicią poprowadzoną przez sam haft. Większe domieszki złota znajdowały się na kołnierzu, klapach marynarki, szerokich mankietach. Po prostu dodatkowy blask mieszający się ze złotem jego włosów spadających kaskadowo na ramiona i dodający nacisk na gesty jego rąk. Jego koszula była pianą białych falban przy klatce piersiowej i nadgarstkach, niczym poskromiona chmura. Widziałam z grzebania w szafie wnękowej Jean-Claude, że nie jest tak miękka, na jaką wyglądała. Spodnie były tak samo blado złote jak marynarka z haftem z boku jego nogi. Buty w kolorze muszli

ostryg zdobiły jego nogi, ich szczyty zginały się powyżej kolana, związane jasnobrązowymi skórzanymi paskami i niewielkimi złotymi klamrami, które można było dostrzec, gdy się poruszył. Najpierw zauważyłam Ashera może z powodu jego mocy, a może, dlatego, że był cały błyszczący, złoty i efektowny. To było jak zauważanie słońca. Nie mogłaś pomóc, ale mogłaś zobaczyć, zwrócić twarz do ciepła, wygrzać się w jego chwale. Ale często, gdy słońce jest wysoko na niebie, księżyc jest tam także. Słabe wspomnienie tego, co będzie w nocy, ale mimo że słaby i mglisty to twardy i biały. W nocy jest tylko księżyc, słońca nigdzie nie widziałam. Brak rozrywki, gdy księżyc rządzi nocnym niebem. Płaszcz Jean-Claude był z czarnego aksamitu, tak delikatny i cienki jakby był futrzany. To była operowa długość, spływał, aż do kostek. Był tam haft na klapach i szerokich mankietach w kolorze głębokiego szafiru. Haft na płaszczu pasował do tego na czarnej kamizelce, ale koszula, która ukazywała się na tle tej całej czerni i szafiru, była w tym samym odcieniu błękitu, co jedwabne prześcieradła na łóżku. Błękitny [Cerulean] niebieski kolor nieba złapany między dniem i nocą. To wydobyło błękit jego oczu, tak, że były jak żywe klejnoty pośród czarnych włosów, blisko czystej bieli jego skóry. Jedwabna koszula tworzyła wybrzuszenie miękkich falbanek na piersi i chowała się w kamizelce. Złoto-szafirowa szpilka do krawata przebiła plisy na piersi. Kamień był prawie tak duży ja jedno jego niebieski oko. Spinki do mankietów mrugały przy gestach, złote z szafirami, prawie tak dużymi jak ten na klatce piersiowej. Szafiry były tak chabrowo niebieskie jak kropla Morza Karaibskiego. Jego włosy były masą czarnych loków. To było prawie tak, jakby robił z nimi mniej, niż normalnie, pozwalając im czochrać się wokół twarzy i ramion. Czerń jego włosów wkomponowała się w czerń jego płaszcza, tak że włosy wyglądały na żywe. Przez chwilę myślałam, że miał na sobie skórzane spodnie, ale zdałam sobie sprawę, że czarne buty biegły po całej długości nogi. Miał na sobie czarne spodnie, ale były ledwie widoczne. Dostałam właściwie błysk grzbietu jego butów, gdy się poruszył. Na całej długości butów od kostki do pupy, były związane niebieskim sznurem, który pasował do zdumiewającego błękitu jego koszuli. Byłam rozdarta między ochoczą zabawą z nimi i ucieczką w cholerę. Pamiętałam, że ich usta były w ruchu, gdy patrzyłam na ich męski splendor, ale w życiu nie powtórzyłabym ani słowa. Zarumieniłam się i przyznałam. – Nie bardzo. Wyglądał na zirytowanego. Ręce na biodrach, przełożył płaszcz do tyłu, migał bardziej niebieskim sznurem, gdy podchodził do mnie. – Tak jak się obawiałem Asher. Ona jest w tobie zadłużona. Jeśli nie możemy – zamachał rękami i po raz pierwszy widziałam szafirowy pierścień na palcu mrugający do mnie w blasku świec – wpłynąć na to działanie, będzie bezużyteczna dziś wieczorem. - Gdybym mi się śniło, że może być całkowicie pod wpływem, powstrzymałbym się. Odwrócił się i spojrzał na Ashera. Widziałam niebieski haft z tyłu jego płaszcza. Jak wzór lub obraz, ale nie mogłam zrozumieć go przez rozlane włosy. Skrzywiłam się i pokręciłam głową – Wstrzymajcie się chłopcy – odwrócili się i spojrzeli na mnie, obaj zdziwieni, myślę, że dlatego, że brzmiałam tak normalnie – To nie może być moc Ashera, chyba, że fascynacja rozciąga się na Jean-Claude, bo obaj wydajecie się mi równie ładni. Mam ochotę skakać mówiąc hurra, oraz bawić się z wami obydwoma – Zamrugałam i walczyłam by się nie zaczerwienić.

- Czy ja to wszystko powiedziałam na głos? Spojrzałam na nich i potrząsnęłam głową. - Dobrze, potrzebujecie przypomnienia, mogę to zrobić. - Przeszłam obok nich do długiego lustra, które znajdowało się po przeciwnej stronie sali. I skinęłam na nich obu - Chodźcie, chodźcie, nie mamy całej nocy. – Ostatecznie podryfowali ku mnie, patrząc zaskoczeni. Trochę się rozproszyłam oglądając ich szybujących ku mnie w tych wszystkich jedwabiach, skórach i błyszczących ubraniach. Ale w końcu, miałam ich stojących przed lustrem, choć nie patrzyli w lustro, a na mnie, wciąż zakłopotani. Puściłam rękę Jean-Claude, ponieważ dotyk jego skóry o moją utrudniał mi teraz koncentracje. - Mogę zrozumieć, że mogłeś wpaść na pomysł, iż zrozumiałam, co oznacza dzielenie się z wami krwią. Prosiłam cię byś mnie ugryzł, oferowałam ci karmienie się mną, miałeś racje, wiedziałam, że twoje ugryzienie może przytłoczyć moje naturalne mechanizmy obronne. – To była moja kolej na opuszczenie wzroku na ładną osłonę kominkową, która nigdy nie zazna dotknięcia ognia. – Po prostu było tak w mojej głowie – prawie nie mogłam tego powiedzieć. – Pragnienie, przez, które nie myślałam jasno. Ale to nie było twoją winą. Mogłeś tylko pójść za tym, co powiedziałam na głos. Spojrzałam w górę, spotkałam jego oczy. – Och do diabła Asher, nawet gdybyś mógł w tamtym momencie przeczytać mój umysł to w tamtej chwili chciałam, żebyś mnie wziął cokolwiek to znaczy. Nie było żadnych zasad i znaków stop w mojej głowie – wzięłam głęboki oddech i zadrżałam, bo bałam się tego, bałam się tego przyznać na głos, obawiając się tego wszystkiego. Bałam się być skonsumowana przez pożądanie czy miłość czy jakkolwiek to do choler nazwać.– Chciałam byś mnie wziął, podczas, gdy Jean-Claude kochał się ze mną. Chciałam byśmy byli razem tak jak dawnej. - To nie jest tak jak dawnej dla ciebie Anita – powiedział Asher. Spojrzał obok mnie na JeanClaude. – Patrz, to jest to, czego się obawialiśmy. Ona zadłużyła się we mnie poprzez twoje wspomnienia. Nie jest prawdziwe to, co czuje do mnie. Z moimi mocami fascynacji czy bez nich, to nie jest prawdziwe. - To brzmi jak to, co mówiłam Asher – powiedziałam. – Że ponieważ wypieprzyłeś mój umysł, nigdy nie będę wiedzieć co do ciebie rzeczywiście czuję. Ale mogę powiedzieć ci to, co czułam do ciebie wcześniej. Nie znałam cię przed wodą święconą, tylko teraz, takim, jakim jesteś. Potrzasnął głową i odwrócił wzrok, dzięki czemu włosy utworzyły barierę między nami, więc nie mogłam zobaczyć jego twarzy, – Ale wykorzystałem swoje moce do fascynowania ciebie jak wąż fascynuje ptaka. Złapałem twój umysł i chciałem to zrobić. Dotknęłam jego włosów i szarpnął się z dala ode mnie, przesuwając poza zasięg kominka. Nie próbowałam go śledzić. Wzięłam haust powietrza i wydmuchałam powoli na zewnątrz. Wolałam raczej stanąć w obliczu kilkunastu złych gości, niż z następną częścią rozmowy. - W swojej obronie powiem, że byliśmy nadzy i robiliśmy sprośne rzeczy, gdy otoczyłeś mój umysł. Spojrzał w górę, z twarzą ledwie wyraźną przez cienie i światła, niepewną, był zaskoczony - Sprośne? - Uprawiać seks – powiedział Jean-Claude. – Jest to oryginalne amerykańskie wyrażenie

slangowe na to, robić coś sprośnego. Zagłębiałam się bardziej. Jestem niczym, jeśli nie określimy, kiedy podjęłam decyzję Chodzi mi o to, że już uprawialiśmy seks. Nie otoczyłeś mojego umysłu, gdy godziłam się byśmy wszyscy zdjęli ubranie. Nie otoczyłeś mojego umysłu, gdy mieliśmy grę wstępną. Nie otoczyłeś mojego umysłu, gdy lizałam tył twoich kolan i inne rzeczy – zmusiłam się do spotkania jego wolno uspokajających się oczu. – Zgłosiłam się na ochotnika do wszystkiego. Jeśli mogłabym wymyśliłabym sposób byś był we mnie nie zatapiając kłów, ale chciałam was obu wewnątrz mnie. Musiałam zamknąć oczy, bo nagle wizja była tak silna, że prawie zgięła moje kolana. Z wizją przyszła fala sensacji. To nie sprawiło, że razem drapałam powietrze. Ale złapałam chwytem śmierci za kominek, a mój oddech wychodził w gwałtownych sapnięciach. Potrząsnęłam głową – W porównaniu z pierwszym błyskiem wspomnień orgazmu, tak jestem odjazdowa. - Ona doświadczała wcześniejszej przyjemności w ciągu dnia. Asher spojrzał na mnie nawet mniej szczęśliwy. – Ona ma wszelkie objawy. Nie sądziłem, że mogłaby. Sądziłem, że nekromancja ją chroni. - Powinnam również powiedzieć, że Belle Morte miała coś wspólnego z tym, jaka chora byłam. Przez was żywiła się na mnie i Richardzie. stanie, gdy przemożna siła spotka nieruchomy przedmiot. - Asher jest przemożną siłą, a ja nieruchomym przedmiotem? Jean-Claude przez chwilę pokazał coś na twarzy, a następnie przeszedł do najbardziej pustej z pustych twarzy. Asher był tym, który przemówił ponownie – Byłabyś w stanie zrobić to ponownie? Zaczęłam puszczać gzyms kominka, postanowiłam jednak nie puszczać go na wszelki wypadek i powiedziałam – Być może – popatrzyłam na Jean-Claude, na jego ostrożną piękną twarz. – Myślę, że Jean-Claude znalazł wreszcie coś w ostatecznym rozrachunku, że nie będzie kompromisu. - To znaczy, że jeśli będę kosztować cię, Ashera to wbije klin między nas. - Jestem, więc czymś, co można wziąć do łóżka z Jean-Claude! – Był nagle wściekły, oczy pełne ciekłego niebieskiego ognia. Jego człowieczeństwo go opuściło, był wciąż blady i piękny, ale było to piękno wyrzeźbionej skały i klejnotów, twarde, jasne piękne, bez życia w nim, ani miękkości, ani niczego człowieczego. Stał przede mną jego złote włosy w ruchu, wokół twarzy niczym aureola, dmuchane przez wiatr, jego własnej mocy. Był cudowny i straszy, pięknie straszny jak anioł śmierci, który przychodzi do ciebie by cię odnaleźć.

Nie bałam się go. Wiedziałam, że Asher nie skrzywdzi mnie, celowo. Wiedziałam więcej, że Jean-Claude nie pozwoli mu na to. Ale miałam dość. Dość Ashera i mnie. W jakiś przewrotny sposób Asher i ja dobraliśmy się jak w korcu maku w tej potrzebie złej terapii. Oboje mieliśmy tak wiele problemów dotyczących osobistej intymności, tak wiele obręczy, przez które ludzie musieli przejść, tak, że nawet ja byłam tym zmęczona. Odpięłam mój pas i zaczęłam przesuwać go przez szlufki, do czasu, gdy był wystarczająco daleko. Zsunęłam pasek ze szlufki mojej kabury naramiennej. Asher zapytał głosem, który odbijał się echem po pokoju, pełzł po plecach, – Co ty robisz? Skończyłam ściąganie mojego pasa. Wzruszyłam ramionami bez mojej kabury naramiennej. – Rozbieram się. Przypuszczam, że Jean-Claude ma gdzieś tutaj ubranie również dla mnie. Chociaż nie włożę stroju, który pasuję do Ciebie, jeśli ma halki, gorset i głupstwa. Nie możesz przynieść mi takiego gówna. Zaczęłam zdejmować moją koszulkę, ale zatrzymałam się. Nie chciałam przejść przez tę świecącą procedurę znowu. Nie chciałam z tym zadzierać. Więc podeszłam do łóżka, gdzie mogłam zdjąć buty w komfortowych warunkach. - Więc Jason powiedział ci, co Belle Morte zrobiła? - Ona wie Jean-Claude, wie, że Richard i ja nie mamy czwartego znaku. – Wskoczyłam na łóżko, kładąc mój pas i futerał na ramie obok mnie. Skupiłam się na rozwiązywaniu moich butów, ponieważ nie chciałam wejść na temat na jaki bałam się, że zejdzie dyskusja. - Wiem, że jeśli nadasz mi czwarty znak, ona nie będzie mogła oznaczyć mnie ponownie. Byłabym przed nią bezpieczna. Spojrzałam na niego, z jednym butem w dłoni. – Co to oznacza? - Na razie ona sądzi, że może ubiegać się o ciebie jako o ludzką służebnicę. Może być w stanie użyć cię w celu zwiększenia własnej mocy. Jeśli dowie się, że jesteś poza jej zasięgiem, może zdecydować, że jesteś lepsza martwa. - Jeśli ona nie może mnie mieć to nikt inny mnie nie dostanie, tak? Dał mi mały ukłon i niemal przepraszające wzruszenie ramion. – Jest bardzo praktyczną kobietą. -Nie, ona jest bardzo praktycznym wampirem. Zaufaj mi, Jean-Claude to zupełnie nowy poziom praktyczności. Asher podszedł do nas. Jego oczy były ciągle świecące, tonącym niebieskim, jakby zimowe niebo wypełniło jego czaszkę, ale reszta, wyglądał tak zwyczajnie jak nigdy dotąd. Co było nadzwyczajne.

Ale przynajmniej nie było unoszącego się małego wiatru nieziemskiej mocy lub lewitowania kilka centymetrów nad podłogą – Oboje jesteście osłabieni przez nie dzielenie czwartego znaku. Żadne z was nie jest tak potężne bez niego. Wiesz to Jean-Claude. - Wiem, ale znam też Belle. Ona zniszczy to, z czego nie będzie mogła korzystać. - Albo pozbywa się tego - powiedział Asher, głosem miękkim, zatrzymując smutek, tak, że moje gardło ścisnęło się. Ściągnęłam buty i ustawiłam je na podłodze, włożyłam w nie skarpety do joggingu. Pozbywając się ciebie, zniszczyła cię - powiedziałem. Chciałam by to zabrzmiało miękko, ale wyszło całkiem tak jak zazwyczaj brzmię. Spojrzał na mnie, jego źrenice pływały w górę i w dół po niebieskim ogniu niczym wyspa odrodzona z morza. - To oznacza Asher, że to, co wybrała, zraniło cię gorzej niż śmierć. Zostanie wyrzuconym z jej uczuć, z łóżka Jean-Claude, skoro jego łóżko było jej. - Nie zabiła mnie, ponieważ obiecała to Jean-Claudowi. Spojrzałam na Jean-Claude. - Wróciłem do niej na sto lat, by mogła uratować życie Ashera. Jeśli by umarł, byłbym od niej wolny. - Więc pracowałeś aby utrzymać mnie przy życiu – powiedział Asher, a jego głos był wystarczająco gorzki by zadławić. – Były noce, kiedy przeklinałem cię w moim życiu Jean-Claude. - Nie wiedziałem, że dała ci taki wybór. Jean-Claude odwrócił wzrok, nie spotykając oczu drugiego mężczyzny. – To było egoistyczne z mojej strony. Wołałem byś żył i mnie nienawidził niż martwy i przyszłością bez wszelkiej nadziei. – Spojrzał wtedy, a jego twarz była surowa z emocji, w przeciwieństwie do jego zwyczajnego uprzejmego zakłopotania. – Czy to źle Asher? Czy wolałbyś być martwy przez te wszystkie lata? Usiadłam na łóżku, oglądając ich, czekając na odpowiedź. W pewnym sensie byłam publicznością, w pewien sposób nie było mnie tam wcale. - Były momenty, kiedy pragnąłem śmierci. Jean-Claude odwrócił się. Asher dotknął jego ramienia opuszkami palców na aksamicie. Ten mały dotyk zdawał się zmrozić Jean-Claude. Jeśli oddychał, nie mogłam tego zobaczyć. – Ostatnia noc nie była jednym z tych momentów. Patrzyli na siebie. Palce Ashera ledwo dotykały ramienia Jean-Claude. Tyle było między nimi, wieki bólu, miłości i nienawiści. To było tak, jakby to wszystko gotowało się w powietrzu, prawie widoczne w migotliwym świetle świec. Chciałam powiedzieć pocałujcie się i dopełnijcie to, ale wiedziałam, że by tego nie zrobili. Nie wiem, jakie problemy mieli ze sobą nawzajem, ale wydawało się, że nie mogą zrobić takich rzeczy bez ich Julianny. Ona była pomostem między nimi. Rzeczą, która

pozwalała im kochać się wzajemnie. Bez niej stanęli na krawędzi przepaści i patrzyli na siebie, oddzieleni przepaścią, nie wiedząc jak przejść. Nigdy nie będę Julianną. Mam wiele wspomnień o niej. Na miłość boską ona haftowała. Była delikatna i miła i była wszystkim, czym ja nigdy nie będę. Ale jedno mogłam zrobić. Zsunęłam się z łóżka i podeszłam wpierw do Ashera by nie ustawiać go ponownie. Podeszłam do niego na czubkach palców i musiałam pochylić się trochę by go pocałować, ale nie walczył ze mną. Trzymałam jego twarz w dłoniach jak gdyby był kielichem rzeźbionym, z jakiegoś delikatnego kamienia, coś, co można roztrzaskać, gdy się go nadużywa. Pocałowałam go łagodnie pijąc jakby był świętym darem. Podeszłam do Jean-Claude ze smakiem Ashera wciąż na ustach. Chwyciłam jego twarz tak jak trzymałam Ashera i pocałowałam go. Ledwie ruszał się pod moimi ustami. Odsunęłam się z powrotem od ich dwóch. – Teraz pocałowaliśmy się i uwieńczyliśmy to. Musimy mnie ubrać i porozmawiać przed bankietem. - Matka Wszelkiej Ciemności. - Jason także o niej mówił, ale miałem nadzieje, że to nieporozumienie. - To nie mogła być Słodka Matka – powiedział Asher. – Nie obudziła się od tysiącleci. - Nie obudziła się Asher, ona poruszała się jak w niespokojnym śnie. Obaj mężczyźni patrzyli na siebie. To Asher powiedział – chciałbym odłożyć te drobne różnice do czasu, gdy nie rozwiążemy poważnych tajemnic. - Jakie drobne różnice? – Zapytałam. Potrząsnęłam głową – Uwielbiam cię Asher, ale nie mam siły by wyrzucać łopatą tak dużą ilość emocjonalnego gówna. Zdajesz sobie sprawę, że masz więcej zahamowań w osobistych zażyłościach niż ja? Otworzył usta. Zamknął je, a następnie dał mi galijskie wzruszenie ramion. - Jesteśmy faktycznie dobrze dopasowani w Ja-Nie-Pobiłam-Cię-Na-Śmierć-Jeszcze. Ale teraz oboje musimy odłożyć nasz osobisty bałagan na bok. Okay, proszę. Dał wdzięczny ukłon – Moja pani wydaje polecenie, więc będę posłuszny. - Tak długo jak ci to odpowiadać – powiedziałam. - Dwie kobiety więcej, może trzy, Jezu Anita, to dlaczego nie spróbować desperackich kroków, zanim zrobi się tak cholernie źle.

43.

Oczywiście narzekałam na ubranie. Czarny aksamit i jedwab wydawał się oferować moje piersi niczym blade dojrzałe owoce. Kolory podkreśliły moją skórę, bliską półprzeźroczystość mojej skóry z nutką niebieskich pasemek. Wiedziałam, że to niebieskie w gruncie rzeczy było krwią. Błękitna krew w moich żyłach, która wybuchłaby czerwienią, gdyby tlen w nią uderzył. Stephen zrobił mi włosy i makijaż. Robił je wcześniej na niewielkie spotkania towarzyskie. Regularnie robił je dla innych striptizerek w Grzesznych rozkoszach. Pozwoliłam mu ułożyć moje włosy w stos luźnych loków na głowie, tak że moja szyja była biała i naga. Znak Ashera wyróżniał się wyraźnie na moim ciele. Moja szyja i piersi wyglądały tak, że powinna być na nich tabliczka „przyjdź i weź to”. Stephen odsunął się po zastosowaniu ostatniego pociągnięcia eyelinera. – Wyglądasz pięknie, Anito. –Prawdopodobnie miał to na myśli, ale jego niebieskie oczy skierowane były na ten cały makijaż, na jego pracę. Widział we mnie płótno. Nieznacznie zmarszczył brwi, regulował coś kilka minut w pobliżu moich oczu zostawiając mnie mrugającą. Jeszcze raz przetarł chusteczką higieniczną, wtedy znów się cofnął. Przypatrzył mi się od górnej części mojej głowy, do końca mojej brody, potem skinął głową. – Jest dobrze. - To jest wręcz apetyczne – głos Micaha dochodził zza drzwi. Wszedł do pokoju, zamykając za sobą drzwi. W momencie gdy go zobaczyłam, straciłam wszystkie prawa do bycia sukowatą z powodu tego, co mam na sobie. Kolor był turkusowym niebieskim, dość zielonym, by jego oczy płonęły zielenią. Koszula miała dziury na szczycie jego ramienia, pośrodku ramienia i dwie pośrodku przedramienia. Czarny sznur został przełożony przez tkaninę i przywiązany wokół łokcia, wyżej i poniżej dziury powstrzymując tkaninę przed ześliźnięciem się w dół. Mankiety były szerokie i sztywne, z błyszczącym czarnymi guzikami, z wycięciami na spodzie, dzięki czemu skóra jego nadgarstków była naga, tak samo jakby otwory na łokciach pozostawiły te miejsca nagie. Jego skóra wyglądała na bardzo opaloną, bardzo gładką, bardzo ciepłą na tle turkusa. Spodnie pasowały do koszuli, ale nie tylko kolorystycznie. Znajdowały się w nich dziury po bokach, które ukazywały doskonałą gładkość biodra, aż do przebłysków uda. Otwory prawdopodobnie zmierzały dalej w dół, ale czarne buty odcinały widok tuż nad kolanem. Spodnie były tak napięte, że nie potrzebowały pasa, ale posiadały czarny sznurek, zaczepiony o niepotrzebne szlufki tak, że kołysał się gdy Micah chodził. Było właściwie przy mnie, kiedy zadałam sobie sprawę, że otwory były także po wewnętrznej stronie spodni. Potrząsnęłam głową. – Jest więcej dziur, niż materiału. Uśmiechnął się do mnie – jestem jedzeniem, więc musisz być w stanie dotrzeć do krwi. JeanClaude nie chce, by ktoś miał pretekst by mnie rozebrać. Spojrzałam na Jean-Claude. – On nie nakarmi żadnych z tych ludzi. - Non ma petite, jest nasz i tylko nasz, ale nie chcemy w żaden sposób go rozebrać. Jeśli wszyscy będziemy trzymać nasze ubrania stanowczo na miejscu, to oni także. To byłoby faux pax

gigantycznych rozmiarów, gdyby oni rozbierali swoje jedzenie, a my nie. To jest nasz dom i nasze zasady. Ukazując to w ten sposób trudno było z tym się kłócić, ale wciąż chciałam. Potem przyjrzałam się twarzy Micah z bliska. – Ma zrobiony makijaż oczu. – Wstałam z krzesła na którym usadził mnie Stephen i podeszłam bliżej Micaha. Miał na sobie coś więcej niż tylko makijaż oczu, ale to wszystko było tak zręcznie zrobione, że nie zauważyłam za pierwszym razem. - Nie mogłem się oprzeć tym oczom – powiedział Jean-Claude. – Zasługują na to by być udekorowane. Włosy Micha były całkowicie związane z dala od jego twarzy w kok, który był pełną wdzięku mieszanką warkocza francuskiego i samej sztuki – Gdzie się podziały te wszystkie - Loki? – Zapytałam. - Zostały wysuszone na prosto – powiedział Jean-Claude. Podszedł i prawie dotknął włosów Micaha, aby pokazać jak piękne to było. – Nie protestował niczemu, co uczyniło go tak pięknym – Jean-Claude rzucił mi spojrzenie, czarnymi-zmarszczonymi oczami. – To były odświeżające zmiany. Micah zamrugał tymi niesamowitymi oczami, które za pomocą czyjejś sztuki stały się jeszcze bardziej niesamowite. – Tobie się nie podoba? Potrząsnęłam głową – Nie, podoba mi się. To znaczy jesteś piękny.- Wzruszyłam ramionami – Nie wiem,to po prostu inny ty. – Zwróciłam się do Jean-Claude. – Nigdy nie widziałam cię w makijażu. - Belle Morte łamała mnie chcąc zobaczyć mnie w ten sposób. – Ochraniał się, gdy to mówił, jakby cokolwiek do czego jego pamięć powędrowała z tymi słowami, było czymś czym nie chciał się dzielić. - Więc dlaczego aż tak upiększałeś Micaha? - Nie podoba ci się – powtórzył Micah. Zmarszczyłam brwi – To nie to. Dlaczego to teraz zrobiłeś? Co zyskujemy przez taki wygląd, nie próbuj mi wmówić, że to nie ma celu? - Obróciłam się do Ashera znajdującego się w jego fotelu po drugiej stronie pokoju, posyłając mu spojrzenie, którym uraczyłam Jean-Clauda. - Żaden z was nie zadałby sobie, aż tyle kłopotu dziś wieczorem bez powodu. Słyszałam tylko jak obaj skarżyliście się, że nie mamy czasu wydać przyzwoitego bankietu – skinęłam na Micaha. – To zajęło dużo czasu, który mógł być wykorzystany gdzieś indziej. Więc pytam się, obu, co jest? Wymienili spojrzenia, a następnie Asher przypatrzył się pilnie podłodze. Udawał, że studiuje idealnie zadbane paznokcie, ale nie dałam się oszukać. Odwróciłam się do Jean-Claude. – Wyrzuć to z siebie – powiedziałam. Wzruszył ramionami. Nie było tam dużo wdzięku, prawie jakby był zawstydzony. – Musette ostatecznie została zmuszona podać pełną listę gości. Zastrzegała tylko trzy nazwiska, ponieważ są częścią daru Belle.

- Więc jest trzech tajemniczych gości, co to ma wspólnego z tym, że zrobiłeś z Micaha lalkę? - Jeden z wampirów, który dziś przychodzi ma oko na pięknych ludzi. Zarówno ja, jak i Asher popadaliśmy w konflikt z nim, więcej niż raz. - I – powiedziałam. - Afiszował się tak rozkosznym mięsem przy stole, mimo to nie pozwalając go smakować ani dotykać, zadowalać nas - Więc jesteś małostkowy – powiedziałam. Jean-Claude nagle był złym, co pokazało się na jego twarzy, wypełniając oczy niebieskim ogniem. – Nie rozumiesz ma petite. Belle wysłała Paolo, by nam dokuczyć. On przypomina nam czym byliśmy i jak bezsilni byliśmy. Udaliśmy się każdego, któremu Belle, dała nas, każdego. Nie zrobiła tego od niechcenia, ale jeśli nasze ciała zyskałby coś czego pragnęła, wtedy użyłaby nas, a z innymi zrobiłaby to samo. Odszedł z ciasnego kręgu, czarny płaszcz unosił się wokół niego niczym ciemne skrzydła – Myśl o posadzeniu naprzeciw mnie Paola wzbudza we mnie odrazę i Belle wiedziała, że tak będzie. Czuję do niego wstręt w sposób, którego nie da się opisać. Ale nie możemy go skrzywdzić ma petite. Belle wysłała go by nas dręczyć przez jego zwyczajną obecność. Będzie uśmiechał się z wyższością, patrzeć pożądliwie i przypominać każdym spojrzeniem, każdym dotknięciem jego rąk na kimś innym to, co kiedyś mógł zrobić z nami. Jean-Claude podszedłby stanąć koło mnie, jego gniew igrał w powietrzu niczym niewidzialne płomienie. – Ale możemy to zrobić ma petite, afiszować się w pobliżu naszą nagrodą. Możemy pokazać Paolo, czego jestem w stanie dotknąć i czego Asher może dotknąć, a Paolo nie może mieć. Paolo jest jednym z tych ludzi, którzy zawsze chcą tego co mają inni. To pożera jego duszę, jeśli nie może mieć, w każdy sposób, tego kogo chce. Dotknął opuszkami palców mojej szyi i pozostawił ślady ciepła na mojej skórze, sprawiło to, że ciężko oddychałam, prawie ból, niemal przyjemność – Chcę by Paolo cierpiał, bodaj tylko trochę, ponieważ nie mam możliwości, sprawić, by wiele cierpiał. Patrzyłam na złego Jean-Claude, wściekłą twarz i westchnęłam – to będzie właśnie taka noc, prawda? Belle wysłała takich ludzi przy których czujesz się niekomfortowo, albo ich nienawidzisz, albo oni nienawidzą ciebie. -Wreszcie ma petite. Boimy się Musette i Valentina. Wierzę, że Bartolomé przybył, ponieważ się nudził. Paolo jest imieniem, które naprawdę mnie rozdrażniło. Dotknęłam twarzy Jean-Claude, trzymając jego gniew na mojej dłoni. Jego oczy zbladły, wracając do normy, albo do normalności na tyle na ile, było to możliwe. Spojrzałam obok niego na Micaha – Jak się czujesz z tym, że jesteś drażnicielem-kła jakiegoś męskiego wampira? - Dopóki nie będę musiał się na niego natknąć, zagram. To sprawiło, że się uśmiechnęłam – Jeśli dla Micaha jest ok., to dla mnie też. –

Trzymałam twarz Jean-Claude w dłoniach, ale starałam się o kontakt wzrokowy, nie o pocałunek. – Ale trzymamy wzrok na piłce. Zemsta nie jest tym, do czego jesteśmy tu dzisiejszej nocy. Przyłożył ręce do moich rąk, trzymając je przy swojej twarzy – Jesteśmy tu ponieważ Belle Morte jest le sourdre de sang (źródłem krwi) naszej linii, a my nie możemy odmówić jej prawa do odwiedzania nas w ten sposób. Ale żadnego błędu, ma petite. Musette i jej kompani są tutaj, by na nas się zemścić. - Zemścić, za co? – Spytałam. Asher odpowiedział z drugiego końca pokoju – zemsta za zostawienie jej, oczywiście. Spojrzałam na niego. – Dlaczego oczywiście? Wymienili kolejne spojrzenie, którego nie zrozumiałam. Jean-Claude był tym, który powiedział – ponieważ Belle Morte uważa się za najbardziej pożądaną kobietę świata. Zmarszczyłam brwi – Jest piękna, zapewniam cię. Tylko najpiękniejsza kobietą świata, daj spokój! Mam na myśli, że to zależy, co uważasz za piękne. Niektórzy ludzie lubią brunetki, niektórzy ludzie lubią blondynki. - Powiedziałbym, że najbardziej pożądaną ma petite, nie piękną. - Nie łapię różnicy. Zmarszczył brwi. - Mężczyźni zabijali się, przez to, że byli wygnani z jej łóżka. Toczyły się wojny między władcami, którzy oszaleli na myśl o dzieleniu się łaskami Belle Morte z innym człowiekiem. To była moja kolej by się skrzywić – Mówisz, że jak raz miałeś Belle, to nie możesz nic innego zrobić? - Ona w to wierzy. Spojrzałam na niego - Ty i Asher odeszliście, dwukrotnie na osobę. - Exactement ma petite2, nie widzisz? - Niespecjalnie. - Jeśli zostawiliśmy jej łóżko, jeśli wolimy jakikolwiek inny dotyk od jej, to może ona nie jest najbardziej pożądaną kobietą na świecie. Myślałam o tym przez sekundę. – Tak więc ta cała wyprawa to karanie was dwóch? - Nie do końca. Wierzę, że Belle testuje grunt, zanim odwiedzi nas osobiście. - Dlaczego ona w ogóle chce nas odwiedzić? - To będzie coś politycznego, tego możemy być pewni – powiedział Jean-Claude.

- Więc karanie was dwóch w tym czasie, jest dodatkową przyjemnością? - Rzucił kolejne z tych spojrzeń, ale dotknęłam twarzy Jean-Claude, zmusiłam go do spojrzenia na mnie – Nie, nigdy więcej tajemniczego wyglądu, tylko odpowiedź. - Belle jest najbardziej pożądaną kobietą na świecie, cała jej podstawa mocy, cały jej obraz samej siebie jest na tym zbudowany. Musi znaleźć sposób, by zrozumieć dlaczego odeszliśmy i dlaczego nawet teraz chcemy się trzymać z daleka. - Więc – powiedziałam. - Jesteś zbyt subtelny – powiedział Asher, wstając na nogi i kroczył do nas. - Dobrze, ty mi powiedz. - Tak jak Belle Morte widziała Julianne jako zagrożenie, tak będzie widzieć ciebie. Ale mamy nadzieję przekonać ją, że to nie inna kobieta, zabawia nas w pojedynkę, ale mężczyzna. Belle nigdy nie widziała mężczyzn jako konkurencji, nie tak jak kobiet. - Więc dlatego masz pięknego Micaha? - I innych – powiedział Asher. Spojrzałam na Jean-Claude. – Innych? Z gracją wyglądał na speszonego, ale to nie działało całkowicie, jego oczy wyglądały na zadowolone. – Jeśli Musette poinformuje Belle, że mamy harem mężczyzn, w takim wypadku Belle zaprzestanie się martwić o ciebie. Potrząsnęłam głową – Nie sądzę Jean-Claude. Ona teraz mnie posmakowała. Ona albo będzie się mnie teraz bała, albo przyciągnie ja moja moc. - Wierzę, że ona nałożyła ci pierwszy znak, by mnie dręczyć. Tak naprawdę nie chce cię jako ludzkiej służebnicy, ale jest zła na mnie, zła na ciebie za posiadanie mnie. – Potrząsnął głową. – Myśli po damsku ma petite, nie współcześnie. Ty myślisz po męsku i trudno ci to wyjaśnić. - Nie, myślę, że łapię aluzję. Będziecie próbować przekonać ludzi Belle, że porzuciliście ją nie dla jednej kobiety, tylko dla wielu mężczyzn. - Oui. - A jeśli widok wielu wspaniałych mężczyzn męczy Paolo to tym lepiej. Uśmiechnął się, ale pozostawił oczy twarde i nieprzyjemne. – Oui, ma petite. Nie powiedziałam tego głośno, ale Belle Morte, nie była jedyną, która rzadko robiła coś bez posiadania więcej niż jednego motywu.

44. Bankiet odbywał się w jednym z zewnętrznych pomieszczeń Cyrku. Nigdy wcześniej go nie widziałam. Zdawałam sobie sprawę, iż to miejsce było ogromne i widziałam tylko jego fragment, ale nie zdawałam sobie sprawy, że mogłam przegapić pokój tego rozmiaru. Był dosłownie przepastny, ponieważ pierwotnie był jaskinią, ogromną, górującą, przestrzenną, wyrzeźbioną przez wodę w ciągu kilku milionów lat. Nie było teraz wody, tylko skały i chłodne powietrze. Ten sposób kosztowania powietrza, sposób dotykania skóry, informował z jakiegoś powodu, że cała ta ciemna wspaniałość, jest efektem ciężkiej pracy natury, nie człowieka. Nie wiem, jaka jest różnica między naturalnymi jaskiniami, a sztucznymi, ale wyczuwa się inne powietrze, tak po prostu jest. Oczekiwałam pochodni w nocy, jednakże zostałam zaskoczona gazem. Lampy gazowe, umieszczone wokół pokoju odganiały ciemność. Zapytałam Jean-Claude, kiedy zainstalował gaz, odpowiedział, że niektórzy przemytnicy zrobili to podczas prohibicji, i że pieczara była tajnym barem. Nikolaos, Mistrzyni Miasta przed JeanClaudem, pozwoliła przemytnikom płacić czynsz za przestrzeń. Jej wampiry były również karmione pijanymi biesiadnikami. To był dobry, łatwy sposób by się nakarmić bez dania się złapać. Ofiara łamała prawo, więc nie pójdzie na policję, by powiedzieć gdzie nastąpił atak wampira. Nigdy nie byłam w pokoju oświetlonym wyłącznie przez lampy gazowe. Miał miękkie krawędzie z blasku ognia, ale to był bardziej stały i czysty płomień. Na wpół oczekiwałam, że będzie tam zapach gazu, ale nie było. Jean-Claude poinformował mnie, że gdybym wyczuła zapach gazu to oznaczałoby to przeciek, a wtedy prawdopodobnie powinniśmy uciekać jak z piekła. Dobra, naprawdę powiedział, że powinniśmy odejść tak szybko jak to możliwe, ale wiedziałam, co miał na myśli. Stół bankietowy by zarówno piękny jak i dziwnie ułożony. Złote sztućce lśniły i złoty podniosły wzór na białej delikatnej porcelanie. Tam były złote kółka wokół białych lnianych serwetek. Obrus był trójwarstwowy, jeden długi, tak, że prawie przeciągnięty do podłogi, brzeg haftowany złotymi liśćmi i kwiatami. Środkowa warstwa była delikatną złotą koronką. Szczyt był inną złoto-białą warstwą, a złotą- tak jak gdyby ktoś wziął złotą farbę i musnął to gąbką na białym płótnie. Krzesła miały białe i złote poduszki na siedzeniach i bogato rzeźbione oparcia w ciemnym, czarnym drewnie. Stół stał jak błyszcząca wyspa pośród gazowej ciemności. Ale dwie rzeczy mnie zmyliły. Po pierwsze dziwne złote narzędzia przy każdym siedzeniu, nie wiedziałam, co z nimi zrobić. Do czego do cholery służył ten dwuząbkowy widelec? Został położony u szczytu talerza, więc nie był do żadnych owoców morza, sałatek, deserów, ani niczego, o czym pomyślałam. Miałam nadzieję, że był do owoców morza lub deseru, bo do tej pory wiedziałam, który jest do sałatki. Nigdy nie byłam na formalnym bankiecie wampira. Próbowałam nie spekulować na temat różnych innych możliwości użyć dla widelca z dwoma ząbkami. Po drugie, znajdował się szereg miejsc na podłodze. Każde siedzisko miało białą, płócienną serwetkę, niczym miniaturowe pikniki. Miejsca siedzące na podłodze ustawione były między krzesłami siedzącymi, tak, że nie było miejsca by odsunąć krzesło i wyjść. To było… dziwne. Stałam tam w swojej czarno – królewsko błękitnej sukni z jej nikłym ciemno niebieskim blaskiem, stukając palcem u nogi w moich czarnych skórzanych butach na wysokich obcasach, próbując dowiedzieć się, dlaczego talerze były na podłodze. Jean-Claude sunął przez długie czarne zasłony, które przykryły wejście między pokojem, a niewielką przyległą salą. Każdy brali udział w zabawie w innym pokoju. Nie cierpiałam bratania się z

innymi bez względu na okoliczności, nawet na normalnych uroczystych kolacjach. A dziś wieczorem były towarzyskie pogawędki w bojowym stylu. Wszystko miało podwójne lub potrójne znaczenie. Każdy próbował być nieznacznie obraźliwy. Wszystko tak uprzejme, tak kłujące w dupę, tak bolesne. Moje umiejętności rozmowy towarzyskiej były dość niewielkie, a wśród Musette i jej załogi, byłam nieuzbrojona. Potrzebowałam przerwy, zanim zaczęłam rozbijać rzeczy. Przynajmniej niepełnoletni pomme de sang Musette opuścił świętowanie dzisiejszego wieczoru. Dowiedzieliśmy się, że dziewczyna została odesłana do Europy, ponieważ jej obecność wydawała się mnie bardzo martwić. Przypuszczałam, że Musette nie chciała zgubić zabawki, gdyby sprawy poszły źle. Asher prześlizgiwał się przez całą tę ciemność niczym złota wizja, ale nie sunął za Jean-Claude, śpieszył się. Musette nie była gotowa wierzyć, że Asher jest naprawdę nasz. Także nie byłam na sto procent pewna, że był, trudno by jej było nie wyczuć kłamstwa, choć to nie było do końca kłamstwo. Nigdy bym nie opuściła Ashera na własną rękę, ale byłam zmęczona. Zmęczona kopaniem się z problemami, których nie spowodowałam i tak naprawdę nie rozumiałam. - Ma petite, nasi goście pytają o ciebie. - Mogę się założyć, że to robią. Jean-Claude zrobił to długie, powolne, pełne wdzięku mrugnięcie, które zazwyczaj oznaczało, że próbuje zrozumieć odrobinę slangu lub sarkazm. Kiedyś myślałam, że to mrugnięcie miało na celu pokazanie jego niemożliwie długich rzęs, ale ufałam, że zrobił coś kuszącego z czegoś, co dla innych, byłoby irytującym nawykiem. -Musette naprawdę prosi o ciebie – powiedział Asher i naśladował jej głos – Gdzie jest twoja nowa ukochana? Porzuciła cię tak szybko? – Jego jasnoniebieskie oczy błysnęły bielą pokazując krawędź paniki, która była pod powierzchnią. - To do ciebie niepodobne, by błądzić przy tak ważnych, potencjalnie niebezpiecznych okazjach. Co się stało ma petite? - Co? Międzynarodowy terrorysta mnie śledzi, rada wampirów z powrotem jest wmieście, jest wieczór jednych z bezwzględnie uprzejmej rozmowy towarzyskiej, o jakiej kiedykolwiek słyszałam, Asher będący w jego zwykłym kapryśnym ja, jeden z moich przyjaciół i ulubiony policjant ma załamanie nerwowe, wilkołak seryjny zabójca biega na wolności po moim mieście, o i fakt, że Richard i jego wilki nie przybyły jeszcze i nie odbierają telefonu. Wybierz jedno z tych. – Wiedziałam, że uśmiech na mojej twarzy, nie był przyjemny, gdy skończyłam. To był wyzywający uśmiech. To wyjaśniło, dlaczego nie byłam spięta? -Nie wierzę by coś się stało z Richardem, ma petite. - Nie, obawiasz się, że weźmie sobie przepustkę na cały wieczór. To spowodowałoby, że wyglądalibyśmy na cholernie słabych. - Damian lata prawie tak dobrze jak ja – powiedział Asher. –Znajdzie ich, jeśli będą blisko. - A jeśli nie? To znaczy, jeśli Richard osłania się tak bardzo, że ani Jean-Claude ani ja nie możemy do niego dotrzeć? Zwykle nie robi nic bez powodu, jest wkurzony na jedno. Asher westchnął

- nie wiem, co powiedzieć o twoim królu wilków, ale on nie jest jedynym naszym problemem. – Spojrzał na mnie i upór przyozdabiał tę upartą twarz. – Nie staję się kapryśny. Nie zawracałam sobie głowy dyskusją z nim. Asher był kapryśny, on po prostu taki był, – Dobrze, ale Musette czuje, że to kłamstwo. Pyta mnie czy jesteś mój, odpowiadam, że tak, a ona mi nie wierzy. Ona mi nie wierzy, bo ja nie mogę całkiem w to uwierzyć. Nie jesteś całkowicie mój. To zbyt świeże, aby poczuć, że jest to prawdziwe, co ona wyczuwa. Praktycznie uganiała się za mną po pokoju, by znaleźć nowe sposoby, by zapytać czy cię pieprzę i nawet to mnie złapało. Potrząsnęłam głową i brakowało mi dotyku włosów na mojej skórze. Dotknęłam tyłu mojej nagiej szyi i była wrażliwa. - To tylko dla ich wizyty jak rozumiem – powiedział Asher. - Nie, nie mieliśmy stosunku. Asher spojrzał na mnie, a potem podniósł wzrok na Jean-Claude – W tym jest bardzo amerykańska. Jeśli nie miałeś stosunku, nie miałeś seksu z ma petite. To jest bardzo amerykańskie nastawienie. - Pokryłem jej plecy swoim nasieniem i to się nie liczy? Zarumieniłam się nagle i poczułam zawroty głowy – Czy możemy proszę zmienić temat? Jean-Claude dotknął mojego ramienia, a ja szarpnęłam się. Chciałam pocieszenia, ale nie mogłam pozwolić mu by to zrobił. Wiem, że to nie miało sensu, ale wciąż było prawdziwe. Chciałam przestać próbować rozmawiać sama ze sobą, a zacząć starać się i pracować z tym, co mam. Byłam bałaganem sprzeczności. Czy każdy nie był? Jednak trzeba przyznać, że byłam troszeczkę nieco bardziej sprzeczna niż najbardziej. Odeszłam od niego. Od nich obu, ale także odeszłam od światła, bliżej basenów ciemności. Rozmawiałam na wpół odwrócona jakbym nie ufałaby być całkowicie plecami do ciemności – Dlaczego na podłodze są talerze? Jego głos zdawał się wypełniać jaskinię jak ciepły szept – Bądź spokojna ma petite. - Przestań – powiedziałam i uświadomiłam sobie, że odwróciłam się plecami do większej ciemności, odwróciłam się w jego kierunku, jak kwiat, który skręca ku słońcu, odwróciłam się, bo nie mogłam nie patrzeć na niego. To nie były wampirze moce, to był efekt, który prawie zawsze na mnie wywierał. - Przestać, co? – Zapytał głosem wciąż ciepłym i spokojnym, jak pocieszający koc. - Próbować na mnie używać głosu. Nie jestem jakąś turystką, która zostanie uspokojona kilkoma ładnymi słowami i dobrą dostawą. Uśmiechnął się i dał mały ukłon – Nie, ale jesteś nerwowa jak turystka. To niepodobne do ciebie by być taką… skoczną – uśmiech zniknął zastąpiony przez mała marszczenie brwi. Potarłam swoje ręce tam i z powrotem, chcąc by nie było tam jedwabiu i aksamitu. Potrzebowałam dotknąć własnej skóry, własnymi rękami. Jaskinia miała około pięćdziesiąt stopni, musiałam nosić długi rękaw, ale musiałam mieć więcej kontaktu ze skórą. Spojrzałam w górę na

gigantyczny sufit nad nami i ciemność, która zdawała się wciskać w niego, unosząc się nad gazowym światłem, naciskając na krawędzie blasku niczym ciemna ręka. Westchnęłam – Jest ciemno – powiedziałam w końcu. Jean-Claude podszedłby stanąć obok mnie, nie zrobił najmniejszego ruchu by mnie dotknąć, ponieważ wcześniej odsunęłam się. Nauczyłam go ostrożności. Popatrzył krótko w górę na sufit, wtedy z powrotem by studiować moją twarz. – Co z tego ma petite? Potrząsnęłam głową, próbując przełożyć to na słowa, podczas gdy skupiłam się na sobie, jakbym mogła ukryć ciepło. Nosiłam krzyż. Srebrny łańcuch podążający w dół mojej szyi, którą ujawnił hojny dekolt wydekoltowanej sukni. Miałam przylepiony kawałek czarnej taśmy maskującej nad srebrnym krzyżem, tak by nie wydostał się w nieodpowiednim momencie. Po wcześniejszych odwiedzinach Belle i Matki z Piekła Rodem, nie miałam zamiaru iść nigdzie bez świętego elementu przy sobie. Nie byłam pewna, co to oznacza dla seksu z Jean-Claudem lub któregoś wampira, ale nie byłam pewna, tego że jakiś seks był wart ryzyka. Jean-Claude dotknął mnie delikatnie ręką. Podskoczyłam, ale się nie odsunęłam. Wziął to za zaproszenie. Wszystko, co nie było jawną naganą, brał za zaproszenie. Poruszył się, by stanąć za mną, położył swoje ręce ponad moimi, którymi wciąż się obejmowałam. – Twoje ręce są chłodne. Przycisnął mnie do kręgu swojego ciała, ramiona prześlizgnęły się dookoła mnie, delikatnie obezwładnił przy sobie. Oparł policzek na czubku mojej głowy. – Zapytam jeszcze raz, ma petite, co się dzieje? Ulokowałam się w kręgu jego ramion, relaksując każdy cal ciała przy nim, jakby moje mięśnie same nie mogły znieść myśli ulegania czemuś miękkiemu, albo pocieszaniu. Zignorowałem pytanie i zapytany jeszcze raz - Dlaczego talerze są na podłodze? Westchnął i trzymał mnie blisko – nie bądź zła, bo nic nie można zrobić, aby to zmienić. Wiedziałem, że ci się to nie spodoba, ale Belle jest staromodna. Asher podszedł, by do nas dołączyć. – Jej początkową prośbą było umieszczenie ludzi na srebrnych tacach jak prosiaków, związanych i bezbronnych. Następnie każdy mógłby wybrać żyłę i cieszyć się. Odwróciłam głowę od płaszcza Jean-Claude, tak, że mogłam wpatrywać się w twarz Ashera. – Żartujesz prawda? - Spojrzenie na jego twarz było wystarczające – Cholera, nie żartujesz – przewróciłam głowę w górę bym mogła spojrzeć na Jean-Claude. On posłusznie spojrzał na mnie. Jego twarz była bardziej nieczytelna, ale byłam bardzo pewna, że Asher nie skłamał. - Oui ma petite, sugerowała, że trzech ludzi, będzie wystarczających dla nas wszystkich. - Nie można nakarmić tylu wampirów trzema osobami. - Nieprawda ma petite – powiedział cicho. Patrzyłam na niego aż wreszcie odwrócił wzrok- Masz namyśli spuścić ich do sucha z wielu ugryzień. - Tak, to jest to, co mam na myśli – powiedział zmęczony.

Zmusiłam się do usadowienia się w jego nagle napiętych ramionach i westchnęłam – Po prostu powiedz mi, wierzę, że Belle upierała się przy tym, cokolwiek to jest. Wierzę, że chciała zrobić gorsze rzeczy, tylko mi powiedz. Pochylił głowę tak, że szeptał pod moimi włosami, jego ciepły oddech dotykał mojego ucha – gdy jesz stek, czy zaprosisz krowę, by siedziała z tobą przy stole? - Nie – powiedziałam, po czym odwróciłam głowę na bok, bym mogła zobaczyć jego twarz. Jego spojrzenie było wystarczające. – Nie masz na myśli… - miał na myśli. – Więc kto siedzi na podłodze? - Wszyscy, którzy są jedzeniem – powiedział. Posłałam mu spojrzenie. Mówił szybko patrząc w moje oczy – będziesz siedzieć przy stole ma petite. - Co z Jasonem? - Pomme de sangs będą jeść z podłogi. - Więc Nathaniel też – powiedziałam. Dał mi małe kiwnięcie głową i pozwolił zobaczyć jak zmartwiony był tym, jak to przyjmę. - Jeśli tak martwisz się jak na to zareaguję, dlaczego nie ostrzegłeś mnie przed czasem? - W rzeczywistości tak dużo się działo, że zapomniałem. To było kiedyś dla mnie normalne ma petite, a Belle trzyma się starych zwyczajów. Istnieją jeszcze starsi od niej, którzy nie pozwoliliby jedzeniu siedzieć nawet na podłodze. – Potrząsnął głową wystarczająco mocno, tak że jego włosy dotknęły mojej twarzy, zapach jego wody kolońskiej i tego czegoś nieokreślonego, co było po prostu jego zapachem. – Istnieją bankiety ma, petite, których nie chciałabyś zobaczyć, ani nawet znać. One są naprawdę straszne. - Pomyślałeś, że są okropne, podczas gdy w nich uczestniczyłeś? - Niekiedy, oui. – Jego oczy napełniły się tęsknym wyglądem, to straciło niewinność, wieki bólu. Nie zdarzało się to często, ale czasem mogłam dostrzec to, co stracił. - Nie będę się sprzeczać, jeśli powiesz mi, że były same gorsze rozwiązania. Po prostu ci uwierzę. Spojrzał na mnie z niedowierzaniem – Żadnych kłótni? Potrząsnąłem swoją głową i odchyliłam się od jego klatki piersiowej, trzymając jego ramiona wokół mnie niczym płaszcz. – Nie dziś wieczorem. - Powinienem zostawiać ten cud w spokoju, ale ja nie mogę. Nauczyłeś mnie złych nawyków, ma petite. Myślę, że muszę spytać, jeszcze raz, co jest nie w porządku? - Mówiłam ci, jest ciemno. - Nigdy wcześniej nie bałaś się ciemności.

- Nigdy wcześniej nie spotkałam Matki Wszelkiej Ciemności – powiedziałam delikatnie, ale jej imię wydawało się być echem w ciemności, jakby ciemność sama wydawała się czekać na te słowa, jakbym mogła wyczarować ją dla nas. Wiedziałam, że to nie była prawda. Wszystko było w porządku, byłam pewna, że to nie była prawda, ale drżałam tak samo. Jean-Claude zacieśnił chwyt na moim ciele, przyciągając mnie ciaśniej do jego ciała – Ma petite, nie rozumiem. - Jak mogłeś? – Dobiegł nas głos. Jean-Claude odwrócił mnie w swoich ramionach, ponieważ poruszył się, by stanąć przodem do głosu, zrobił to tanecznym ruchem, kończąc tak, że moje lewa ręka była po jego prawej stronie. Jego płaszcz i moja spódnica wirowały i osiadły z szeptem tkaniny wokół nas. Nasze stroje były zaprojektowane by ruszać się i płynąć niczym gotycka wersja Fred Astaire i Ginger Rogers. Asher podszedł szybko do nas i nawet sposób, w jaki się poruszał był niewłaściwy. Jego postawa była wciąż doskonała, ale do tego garbił się jak pies, który spodziewa się ciosu. Podbiegł pośpiesznie w tych białych butach, i chociaż wciąż piękny, mało było gracji w jego ruchach. Za bardzo się bał, by pozwolić sobie na grację. Jean-Claude wyciągnął rękę i Asher ją wziął. Staliśmy tam, we troje, trzymając się za ręce jak dzieci. To powinno być absurdalne, biorąc pod uwagę wampira, naprzeciw którego staliśmy, ale to nie o Valentinę chodziło. Myślę, że dla nas trojga, chodziło ogólnie o tę noc. O wszystko, co było w pokoju obok i co sobą reprezentowało. Valentina stała przed zasłoną. Wyglądała jak maleńka lalka, ubrana na biało i złoto, tak by ona i Asher pasowali do wystroju stołu. Każdy w otoczeniu Musette pasował do stołu, co oznacza, że to było czymś, co także wynegocjowali. Jakoś ubranie nie byłoby na szczycie mojej listy, ale przecież to byłam ja. Valentina była ubrana w miniaturowy strój, XVII-wieczną suknię ze spódnicą rozkloszowaną, w kształcie owalu. Spódnica była bardzo obszerna i mieniła się, kiedy szła w złotych kapciach i licznych halkach. Miała nawet białą perukę, która zakrywała jej ciemne loki. Peruka wyglądała na zbyt ciężką na jej smukłej białej szyi, ale szła jakby klejnoty, pióra i włosy w pudrze nic nie ważyły. Miała absolutnie idealną postawę, ale wiedziałam, że miała gorset, który był pod sukienką. Te suknie nie pasują dobrze bez odpowiedniej bielizny. Nie potrzebowała pudru by jej skóra była biała, róż i czerwona szminka były wystarczające. Oh, i czarny znak kosmetyczny w kształcie maleńkiego serca koło tych różanych ust. Powinna wyglądać głupio, ale nie. Była jak złowieszcza lalka. Kiedy otworzyła swój złoty wachlarz z koronki podskoczyłam. Roześmiała się i tylko ten dziecinny śmiech był podpowiedzią jak mogła brzmieć dawno temu. - Ona stała na krawędzi przepaści, spojrzała na przepaść, a przepaść spojrzała na nią. Czyż nie? Musiałam przełknąć, bo trudno było mi odpowiedzieć, bo mój puls jeszcze walił, a ja wciąż miałam dreszcze. – Mówisz jakbyś wiedziała.

- Wiem. – Podeszła do nas, ślizgając się pełna wdzięku. Miała ciało dziecka, ale nie ruszała się jak jedno z nich. Chyba wieki praktyki mogą nauczyć każdego chodzenia. Zatrzymała się dalej niż osoba pełnoletnia, więc nie musiała się wysilać, aby popatrzeć na mnie. Zauważyłam, że to robi, podczas gdy wszyscy się przyłączali. - Kiedyś byłam naprawdę dzieckiem, które to ciało udaje. Przechadzałam się z dala od każdego, badając jako dzieci to robią.- Popatrzała na mnie w górę tymi ogromnymi brązowymi oczami. - Stwierdziłam, że drzwi, nie zamykają się na klucz. Pokój z wieloma oknami... - I żadne z nich nie wyglądało na zewnątrz – skończyłam za nią. Zamrugała na mnie. – Exactement [w rzeczy samej]. Dlaczego te okna wychodzą na zewnątrz? - Pokój – powiedziałam. - Olbrzymi pokój – popatrzyłam w górę w otchłań dachu. – Tak jak ten, ale większy, a okienny pokój jest ponad wszystkim. - Nie było cię w naszym sanktuarium, tego jestem pewna, ale mówisz, jakbyś stała tam gdzie ja stałam. - Nie fizycznie, ale stałam tam. – Spojrzałyśmy na siebie, to spojrzenie wspólnej wiedzy, wspólnego terroru, wspólnego strachu. - Jak bliska byłaś dostania się do łóżka? – Zapytała. - Bliżej, niż bym chciała – szepnęłam. - Dotknęłam czarnego prześcieradła, bo myślałam, że ona śpi. - Ona śpi. Valentina potrząsnęła uroczyście głową – Non, powiedzieć, że ona śpi, to tak jakby powiedzieć, że każdy wampir śpi. - Ona nie umarła, nie jest martwa w sposób, w jaki wy jesteście, gdy śpicie. - Prawda, ale ona nie śpi. Wzruszyłam ramionami. – Jakkolwiek by tego nie nazwać, nie jest przebudzona. - I za to jesteśmy wdzięczni, czyż nie? – Mówiła na tyle cicho, że pochyliłam się w kierunku. by usłyszeć słowa. - Tak – odszepnęłam. – Jesteśmy. Wyciągnęła rękę i dotknęła mojej szyi, a ja wzdrygnęłam się nie od dotyku, a napięcia naszych słów. Nie śmiała się tym razem. – Tylko ty i ja zostałyśmy dotknięte przez ciemność. - Belle Morte także. Valentina spojrzała na mnie z pytaniem. - Belle wezwała mnie do jakiegoś snu, gdzie ciemność wzrosła wokół nas.

- Nasza mistrzyni nie poinformowała nas o tym – powiedziała Valentina. - To stało się tylko dzisiaj, wcześnie dzisiaj – powiedziałam. - Hmm – powiedziała Valentina, mocno składając swój wachlarz, unieruchamiając go przez swoje drobne ręce, każdy drobny paznokieć wykonany w złocie. – Musette powinna o tym wiedzieć – wpatrywała się we mnie i było jej tam więcej niż powinno jej być. Zawsze będzie wydawać się być ośmiolatką, drobną ośmiolatką, ale jej oczy utrzymywały świadomość osoby dorosłej, a nawet więcej. - Jest kilku niespodziewanych gości, którzy za chwilę się pojawią. Nie mogę zepsuć niespodzianki, bo to zagniewało Musette, a przez nią, Belle, ale myślę, że ty i ja będziemy równie zadowolone z nich. Myślę, że ty i ja bardziej niż ktokolwiek inny uzna to za katastrofę. - Nie rozumiem – powiedziałam. - Jean-Claude wyjaśni ci ich obecność, gdy już się pojawiają, ale tylko ty i ja, naprawdę rozumiemy, dlaczego sam fakt, że oni tutaj są jest zły, bardzo zły. Zmarszczyłam brwi. – Przepraszam, ale pogubiłam się. Westchnęła i rozłożyła wachlarz wypracowanym ruchem – będziemy rozmawiać ponownie po niespodziance. – Odwróciła się z powrotem ku zasłonie. Zawołałam ją – Co ocaliło cię od ciemności? Odwróciła się, wachlarz otworzył się jeszcze raz, jakby bawienie się stało się jej nawykiem. – Co ciebie ocaliło? - Krzyż i przyjaciel. Posłała mi mały uśmiech, który pozostawił jej oczy puste i szare jak zimowa burza. - Moja ludzka pielęgniarka. - Czy widziała to, co było w łóżku? - Nie, ale widziała ją. Zaczęła krzyczeć. Wrzeszczała i wrzeszczała, aż padła martwa. Jej ciało leżało bardzo długi czas, ponieważ nikt nie chciał wejść do pokoju. Valentina otworzyła wachlarz z trzaskiem. Tym razem udało mi się nie podskoczyć – Zapach, który do mnie dotarł był okropny. – Uśmiechnęła się i zrobiła z tego kawał, okrutny żart, ale nie mogła zrobić wrażenia pasującego do humoru. Jej oczy były nawiedzone, nieważne jak okrutny był uśmiech. Opuściła jednym ruchem czarne zasłony. Wszyscy trzej wyraźnie się zrelaksowaliśmy, gdy zasłona opuściła się i zamknęła, wymieniliśmy spojrzenia – Dlaczego sądzę, że nie jestem jedyną zbyt napiętą dziś wieczorem? –Powiedziałam. Asher trzymał rękę Jean-Claude, ale przekręcił się tak, że był naprzeciw nas – Musette pachnie kłamstwem, a ona nie pozwoli mi odpocząć. - Valentina i ja właśnie skończyłyśmy rozmawiać o Matce wszystkich złych wampirów, a ty jesteś z powrotem przy nudzeniu o Musette.

Jean-Claude uścisnął moją rękę i westchnął. - Słodka Ciemność nie weźmie mnie dziś w nocy Anito. Nie przypnie mnie do stołu, nie rozerwie mojego ubrania i nie rzuci się na mnie. Musette to zrobi. - Jesteś teraz w naszym łóżku, zasady mówią, że nie może cię mieć. - Ale ona pachnie tak jakby to było kłamstwo. - Nie mogę pomóc na to, że skoro nie mieliśmy stosunku, to pojawia się to na wampirzym radarze jako kłamstwo o pieprzeniu. - Musette chce, by to była nieprawda ma petite. Ona szuka czegoś, co pozwoli jej na więcej miejsca do zabawy. Twoje wątpliwości, wątpliwości Ashera, dajecie jej to pomieszczenie. Zamknęłam oczy i policzyłam do dziesięciu. Kiedy je otworzyłam, obaj równocześnie przywdziali swoje najlepsze puste twarze, to było jak patrzenie na dwa wspaniałe obrazy, niespodziewanie wykonane trójwymiarowe, bardzo żywe, ale nieżyjące. Ścisnęłam rękę Jean-Claude, a on ją odcisnął. – Nie patrzcie na mnie tym dziwnym spojrzeniem chłopcy. Mam dość kłopotów dziś wieczorem. Obaj zamrugali, jedno pełne wdzięku mrugnięcie i byli znów „żywi”. Zadrżałam i wzięłam moją rękę z Jean-Claude. – To jest niepokojące – powiedziałam. - Pourquoi, ma petite? - Dlaczego. On musi się pytać, dlaczego. – Potrząsnęłam głową ze skrzyżowanymi rękami. Musiałam kołysać moje piersi, ponieważ dzięki stanikowi i dekoltowi, nie było żadnego sposobu, by przenieść ręce nad moją klatkę piersiową. Damian przeszedł przez czarne zasłony. Jego szkarłatne włosy świeciły na tle kremu i złota jego staromodnego ubrania. Mógł wyjść z siedemnastowiecznego obrazu, w komplecie z białymi pończochami pod spodniami do kolan i tymi dziwnymi butami z klamrami na wysokim obcasie, jakie nosili arystokraci. Tylko jego włosy luźne i płonące były nieoswojone i rozpoznawalne. Damian nie dołączył do ładnych mężczyzn Jean-Claude. Damian był homofobiczny. Chłopiec wpadł w złą bandę wampirów. Ruszył po dywanie i ukląkł na jedno kolano przede mną. Dziś byliśmy formalni, więc nie kłóciłam się i zaproponowałam mu lewą rękę. Wziął ją, kładąc pocałunek na moich palcach – Ulfrick i jego towarzysze są prawie tutaj. - Gdzie oni byli? – Zapytał Jean-Claude. Damian spojrzał w górę, pokazując nam całą siłę swoich zielonych oczu. Bez makijażu oczu wyglądał prawie jak bez ubrania,. Myślę, że prawie, co druga osoba w tej ekipie nosiła makijaż. Uniósł nieznacznie kącik ust i zdałam sobie sprawę, że próbował się nie śmiać - musieli znaleźć kogoś, kto naprawi włosy Ulfricka. Nikt w sforze nie jest fryzjerem. - Co oznacza naprawić jego włosy? – Zapytał, Jean-Claude. Westchnęłam – zapomniałeś mi powiedzieć o talerzach na podłodze?

- Oui. - Zapomniałam wspomnieć, że Richard ściął włosy. I nie mam na myśli idź – do-salonupięknościi-zrób-się-stylowy. Mam na myśli posiekanie nożyczkami siebie samego. Jean-Claude wyglądał na prawie tak przerażonego jak ja. – Jego piękne włosy. - Taa – powiedziałam. – Wiem. – Zrobiłam, co w mojej mocy by o tym nie myśleć. To znaczy, Richard powiedział, że my nie randkowaliśmy. Długość jego włosów nie była moim interesem. Moim głównym problemem był to, że rozsądni, szczęśliwi ludzie nie siekali sobie włosów w domu nożyczkami. Cięcie włosów jest zwykle substytutem, krzywdzenia siebie w inny, bardziej trwały sposób. Każdy psycholog ci to powie. Damian powiedział, wciąż na kolanie, wciąż trzymając lekko moją rękę – Znaleźli kogoś, kto ratował to, co się dało, ale to wszystko, jest ostrzyżony. Jean-Claude wyglądał na chorego, co dla wampira jest schludnym trikiem. – Czy on ma się wystarczająco dobrze, na to wszystko dziś wieczór? – Nie byłam pewna, kogo pytał, może wszystkich, może nikogo. Ale Jean-Claude pojął, że to zły znak, że Richard sam się okalecza. - Nie jestem pewna, co do żadnego z nas – powiedziałam. Posłał mi nieprzyjazne spojrzenie – Jesteśmy silniejsi od tego ma petite. - Silni tak, ale zmęczeni. Zgaduję, że mogę mówić tylko za siebie, ale jeśli Musette przyjdzie jeszcze do mnie i zapyta o Ashera elegancko ją spoliczkuje. - To jest sprzeczne z zasadami ma petite. - To, co uczynić by powstrzymać dokuczanie nam na temat Ashera? Czy ona musi widzieć nas pieprzących się przy niej by nam odpuściła? Damian gładził moją dłoń zamkniętą w jego. Odskoczyłam z dala od niego – Nie chcę się uspokoić. Jestem wkurzona i mam prawo być wkurzona. - Prawo, oui, ale nie luksus ma petite. - Co to do cholery znaczy? - Gniew bez celu jest dzisiaj luksusem ma petite, nie możemy sobie na niego pozwolić. Nie chcę dać Musette powodu do przekraczania granic, które mamy tak starannie wynegocjowane. Miał rację, a ja tego nienawidziłam. – Dobrze, dobrze masz pierdoloną rację, jak zawsze w tym politycznym gównie. Ale co mam zrobić, by Musette przestała pytać o Ashera? - Mam jedno możliwe rozwiązanie – powiedział Jean-Claude. Rozwiązanie musiało poczekać, bo wszedł Micah przez zasłonę z Nathanielem i w towarzystwie Merle.

Strój Nathaniela był przeważnie paskami kremowej skóry, która nie zakrywała prawie nic. Białe springi zakryły jego przód, ale pozostawiły pośladki nagie. Miał kremowe buty nad kolano, ale otwarte z tyłu, tak, że miałeś przebłyski nogi do połowy łydki, kiedy podszedł do ciebie. Trzy calowe obcasy butów, a Nathaniel wiedział jak zrobić tak, by obcasy pracowały dla niego. Wiedziałam, że nosił mniej niż którejkolwiek nocy w Grzesznych rozkoszach, ale entuzjastycznie zapewnił mnie, że był z tego zadowolony. Stephen wystylizował włosy Nathaniela, zrobił pętlę z tyłu tworząc największy francuski warkocz, jaki w życiu widziałam. Francuskie warkocze nie obijają się o kolana. Delikatny makijaż oczu był prawie przytłaczający przy jego fiolecie oczu, czyniąc z nich niemal bolesne, skandaliczne piękno. Szminka nadała kształt jego ustom, czyniąc je całuśnymi, nawet z daleka. Wyglądałby jak dziewczyna, gdyby nie strój, przykrywający bez wątpienia męskie ciało. Merle był ubrany w wariant tego, co nosili wszyscy ochroniarze – czarną skórę. Czarne skórzane spodnie nad czarnymi butami z punktami srebra, czarna koszulka pod czarną skórzana kurtką. Merle miał swój własny strój. Miał sześć stóp {180cm),włosy z szarymi pasmami, które spadały do ramion, wąsy i częściową brodę, która była w odcieniu ciemniejszej szarości niż włosy. Wyglądał jak wieloletni motocyklista i twarda sztuka. W tej chwili był wściekły, tak zły, że jego bestia krążyła w powietrzu wokół nieograniczona prawie widoczna obecność. - Co się stało? – Zapytałam. Merle warknął – Jeśli ten bękart dotknie mojego Nimir-Raj jeszcze raz, mam zamiar wyrwać jego ramię i wpakować mu je w dupę. Jean-Claude i Asher powiedzieli chórem – Paolo. - Tak – Merle warknął. Micah wyglądał na rozbawionego. Nie sądzę, żeby mu to przeszkadzało, ale niewiele przeszkadzało Micahowi. Był jednym z najbardziej niefrasobliwych ludzi, jakiego spotkałam. Chyba musiał przetrwać jako mój chłopak. - To mi nie przeszkadza Merle. - To nie jest argument – powiedział wielki człowiek. – To obraza. To pokazuje, że nie ma do nas szacunku. - To jest Paolo – powiedział Asher. – Nie ma szacunku do nikogo, prócz Belle. - Pozwól mi zgadnąć – powiedziałam. – Paolo obmacywał również Nathaniela. Merle wydał niski warczący dźwięk pełznący po skórze. Zasłony rozwarły się i Bobby Lee wychylił głowę i ramiona – Jeżeli, nie możemy po prostu zacząć rozrywać ludzi, lepiej tam wrócicie. Wymieniliśmy spojrzenia, westchnęliśmy niemal jako grupa i wróciliśmy tam.

ROZDZIAŁ 45.

Była tam ściana naszych ochroniarzy odzianych w czarną skórę szczurołaków, hienołaków i lampartołaków – tak, że nie mogliśmy zobaczyć, kto robił ten duży, bolejący hałas. - Zróbcie otwór – powiedziałam. Zostałam zignorowana. Merle krzyknął – Zróbcie otwór ludzie – a ochroniarze rozstąpili się jak ocean czarnej skóry. To Stephen robił hałas. Był wciśnięty w przeciwległą ścianę, jakby próbował przepchnąć się przez nią na drugą stronę. Valentina była przed nim. Ona nie robiła nic co mogłam bym zobaczyć, a nawet poczuć. Ale stała bardzo blisko, unosząc jedną malutką rękę przed nim. Gregory został wciśnięty w inną przestrzeń. Bartolomé stał tuż przed nim, patrząc z uczuciem bliskim zachwytu na jego młodą twarz. Skupiłam się na wampirze i czułam jak się karmi, karmi na przerażeniu Gregory’ego. Znałam wampira lub dwóch, którzy mogli powodować strach u innych, a potem się karmić. Nie wiedziałam, czy to moc zasilająca linię prowadzoną przez Belle. Stephen krzyczał, a dźwięk uderzył dookoła mnie, tak, że Valenita położyła maleńką rękę na gołym brzuchu. Ona nie żywiła się strachem. Nie bolało go w sposób, który mogłam zobaczyć. Stephen zasłonił twarz, jego długie blond loki, splątały się na jego umalowanej twarzy, jego naga górna część ciała wciskała się w kamień, jakby myślał, że robiąc to, mógł zniknąć. Valentina zsunęła małą dłoń w dół jego talii, na biodra w białych skórzanych spodniach, a to wyrwało krzyk z jego gardła. Nagle zdałam sobie sprawę z tego, dlaczego bliźnięta były przerażone jak dzieci. Bobby Lee utorował sobie drogę obok mnie – Ochroniarze mają iść pierwsi Anita, nie drudzy. Zignorowałam gniew, bo wiedziałam, że to frustracja. Chcieliśmy powiedzieć strażnikom, że nie moglibyśmy rozpocząć przemocy w żadnym wypadku, Musette i jej załoga musiała złamać rozejm jako pierwsi. Tak daleko, ponieważ obawiałam się, że zrobiliśmy sobie w rozejmie przerwę. Zaczęłam iść w kierunku Stephena i obcy wampir zastąpił mi drogę. Wiedziałam nagle, dlaczego nasi strażnicy po prostu stali tam z rękami w przysłowiowych kieszeniach. Wampir nie był zbyt wysoki, ale był zwalisty i to nie był tylko mięsień. Miałam przeczucie co do jego ramion. Forma jego głowy była jakaś nie taka. Nie było niczego określonego na czym

mogłam położyć palec, tyle tylko że trafił na radar jakby był nieludzki. Nieludzki w sposób zupełnie inny niż wampiry. Był także jednym z nielicznych czarnych wampirów jakie widziałam. Niektórzy uznali, że te same geny, które uodparniały osoby pochodzenia afrykańskiego na malarię sprawia, że mniej ich może zostać wampirami. Stał, patrząc na mnie, z jego ciemną skórą jakoś dziwnie bladą, jak czekoladowa kość słoniowa. Jego oczy były złoto-żółte, na chwilę w nie spojrzałam. Słowo nieczłowiek przyszło do mojej głowy. Inny krzyk rozdarł powietrze. Nie miało znaczenia czym było to co przede mną się znajdowało, czy czym nie było. Nie obchodziło mnie to. Próbowałam ominąć go, a wampir przeniósł się, nie grożąc, ale nie pozwalając mi przejść obok. Pokój był nagle cichy, tak cichy. Głos Gregory’ego był pierwszy, nienaturalnie głośny w napiętej ciszy – Nie każ mi tego robić. Boże, nie każ mi tego robić! Jean-Claude mruczał do Musette i usłyszałam jej głos, tylko słowo lub dwa po francusku. Po prostu mówiła, że nie złamała rozejmu, to była tylko rozrywka. Poczułam, że moje ramiona się relaksują, czułam jak decyzja osiedla się w centrum mojego ciała. Wpatrywałam się w wampira – Jesteś tchórzem, obrzydliwym, wykorzystującym dzieci tchórzem. Wampir nie zareagował, zignorował mnie, nie pomyślałam, że jest chłodnym ochroniarzem. Próbowałam jeszcze kilka wybranych obelg, dotyczących wszystkiego od jego przodków do jej fizycznego wygląd i dostałam szybkie mrugnięcia. On nie mówił po angielsku. Dobra. - Bobby Lee – powiedziałam. Pochylił się blisko mnie, próbując nawet teraz zasugerować, że jego ciało powinno być między mną, a złym wampirem – Tak, proszę pani. - Obezwładnijcie go liczebnie. - Możemy go zranić? - Nie. - Wtedy nie obezwładnimy go na długo. - Potrzebuję tylko minuty. Dał małe kiwnięcie głową – Mogę wycisnąć minutę z tego bałaganu. Spotkałam jego oczy – Zrób to. - Tak, proszę pani.

Dał sygnał ręką, a wszystkie szczurołaki przeniosły się na raz. Minęłam masę czarnej skóry i podeszłam szybko do Valentiny i Stephena. Mówiłam wcześniej, że naprawdę chciałam się do nich dostać. Nie miałam dużo czasu. Micah pojawił się przy mnie. Merle i Noe praktycznie naciskali go od tyłu. Upewniłam się, że wszyscy moi ochroniarze są zajęci wampirem. Gdyby rzeczy poszły nie tak, nie miałam pewności, że Merle albo Noe chroniliby mnie, gdyby to stanowiło zagrożenie dla Micah’a. Och, dobrze. - Stephen był wykorzystywany jako dziecko. Przywykł do seksu z ojcem i bycia sprzedawanym innym ludziom – powiedziałam, przesuwając się do przodu. Pamiętam co Jean-Claude powiedział, że Valentina nienawidzi pedofilów z powodu jej własnej przeszłości. Odwróciła małą twarzyczkę w kształcie serca do mnie, jej ręka pieściła ramię Stephena. On upadł na podłogę, skulony w pozycji prawie płodowej. Byłam teraz obok nich, a odgłosy za mną były eskalacją. Wkrótce będzie zła walka – Przysięgam, że to co mówię jest prawdą. Spójrz na niego, spójrz na strach jaki w nim budzi twój dotyk. Stephen nie patrzył na żadnego z nas. Zaciskał zamknięte oczy, a łzy rozmazały makijaż oczu, tworząc czarne trasy w dół twarzy. Objął mocno swoje ciało. Zrezygnował z siebie i z wpływu na to co się dzieję, jakby wciąż był dzieckiem. Valentina spojrzała na niego i coś jak przerażenie pojawiło się na jej twarzy. Wpatrywała się w swoje maleńkie ręce, jakby coś okropnego, pojawiło się na końcu ramienia. Potrząsnęła głową – Non, non – a więcej francuskiego nie mogłam śledzić. - Idzie – powiedział Merle i czułam jak on i Noah przygotowują się przed Micah’em i mną. Dotknęłam ramienia Valentiny, podniosła szkliste wstrząśnięte oczy i odwróciła się do mnie – Odwołaj Bartolomé, powiedz mu dlaczego Gregory się boi. Odczułam wpływ wampira trzaskający w Merle i Noah’a i rzucili się do przodu, podejmując walkę kilka metrów od nas. Micah stanął nade mną gotowy. Potrafił zmieniać kształt i używać pazurów, ale miał po prostu niewystarczającą masę ciała by utrzymać wampira. Głos Valentiny przebił się przez walkę echem po sali, a ja zdałam sobie sprawę, że użyła mocy wampirzych by być słyszalną – Zerwaliśmy rozejm pierwsi, pierwsza krew jest na naszej ręce. Musette krzyknęła – Valentina. Valentina powtarzała się w tym czasie po francusku. Na słowa Valentiny walka zwolniła i zaczęła umierać.

Valentina odwróciła twarz do Musette, która była cała w białej sukni, tak, że wyglądała jak panna młoda. – To prawda Musette. Ci dwaj mężczyźni zostali przez nas wystarczająco naruszeni. Nie pozwolę by to było kontynuowane. -On się mnie tak bardzo bał Valentina, taki strach pożywia – powiedział Bartolomé. – Teraz to zepsułaś – szczupła chłopięca figura była ubrana w solidne złoto, staromodne, bardzo XVII wieku, tkaniny tak bardzo błyszczały, gdy się ruszał. Valentina przemówiła nisko i miękko w szybkim języku francuskim. Twarz Bartolomé nie zbladła, ale spojrzał na Gregory’ego. Odwrócił spojrzenie na mnie – Czy to prawda? Ich własny ojciec? Pokiwałam głową. Gregory zaszlochał głośno w nagłej ciszy. - Zmusić do siebie dzieci jest złą rzeczą – powiedział Bartolomé. – Używać własnych synów – splunął na podłogę i powiedział coś co uznane mogło być za hiszpański, ale nie mogłam tego śledzić. - Przywiozłam ich dzisiaj tutaj, bo mieli być pod moją opieką. Ich ojciec wrócił niedawno i próbuje się z nimi spotkać ponownie. Są tu więc, by nie mógł ich znaleźć. Nie pomyślałam o was dwojgu. - Nie zrobilibyśmy tego, gdyby nam powiedziano – powiedział Bartolomé. - Musette mówiono – głos Jean-Claude zdawało się wypełniać napięcie jak woda w kubku. Wszyscy odwróciliśmy się do Jean-Claude, który nie stał zbyt daleko, blisko masy ochroniarzy, którzy przejęli drugiego wampira, takiego jednego, jak ten, który trzymał mnie z dala od Stephena – Powiedziałem jej o przeszłości Gregory’ego i Stephena, bo kiedy Stephen zobaczył Valentine i Bartolomé, powiedział, że nie może ich nakarmić, że wspomnienia mogłyby się obudzić i być nie do zniesienia. Powiedziałem to Musette. Gdybym jej nie ostrzegł nigdy bym nie opuścił Stephena i Gregory’ego zostawiając ich bez Anity albo samych bez mojego ochroniarza. Wszyscy wtedy odwrócili wzrok na Musette. Ona nie miała na sobie peruki, ale jej kręcone włosy zostały zakręcone w długie bananie loki [Bananie loki http://cdn.costumesupercenter.com/csc_inc/images/items/343x432/51210.jpg] tak, że wyglądała jak lalka z porcelany z jej czerwonymi ustami, staranie pomalowanymi oczami, bladą skórą i XVII wieczną białą suknią z dołączoną peleryną. Nikt nigdy nie mógł odebrać jej piękna, ale jej fizyczne piękno to za mało do zamalowania sadyzmu. - To prawda? – zapytała Valentina. - Teraz, ma poulet [Ma poulet – mój kurczaczku], mogłabym zrobić coś takiego?

- Tak – powiedziała Valentina. – Tak, mogłabyś. Dwoje wampirzych dzieci wpatrywało się w Musette, wpatrywali się w nią bez słowa, aż to ona odwróciła wzrok, zamrugała dużymi niebieskimi oczami. Przez chwilę widziałam, coś czego myślałam, że nigdy nie zobaczę. Musette była zakłopotana. - Bobby Lee, wyrzuć jej tyłek. - Ma petite, co robisz? - Znam zasady Jean-Claude. Oni zaprzepaścili bezpieczeństwo na naszym terytorium. To oznacza to, że mamy prawo umieścić ją w areszcie domowym dopóki jej mali kompani nie odejdą. - Ale nie możemy zaszkodzić jej, ona jest zbyt ważna dla Belle - powiedział. - Oczywiście - powiedziałem. Spojrzałam na Bobby’ego Lee. - Eskortuj ją z powrotem do jej pokoju i załóż krzyż z powrotem na drzwi. Spojrzał na mnie, potem na Jean-Claude. - To znaczy, tak po prostu, możemy im zaszkodzić, zaszkodzić więzieniem, tak? Skinęłam głową. Westchnął. – Chciałbym, żeby to działało w ten sposób ze zmiennokształtnymi. - Czasami to, że wampiry są tak cywilizowane się przydaje. Bobby Lee uśmiechnął się do mnie, on i Claudia i pół tuzina innych przeniosło się ku Musette. Angelito przeniósł się przed nią, blokując jej pole widzenia. Jej głos rozległ się jasny, choć ukryty – Nie bój się Angelito, szczurołaki mnie nie dotkną. Bobby Lee i Claudia skierowali się ku Angelito. Sprawił, że oboje wyglądali na małych – Możemy to zrobić pokojowo albo nie – powiedział Bobby Lee. – Rusz się, a my wszyscy pójdziemy cicho do pokoju. Stój tam, a my Cię zranimy, następnie przeciągniemy Twoją dupę do pokoju – w jego głosie był zapał, który powiedział, że liczy na walkę. Myślę, że wszyscy liczyli. Żaden nie lubił konieczności stania i patrzenia jak dręczyli Stephena i Gregorego. - Odsuń się Angelito – powiedziała Musette. – Teraz. Angelito poruszył się, ale jego twarz pokazywała jak niechętnie to zrobił. Byłam zaskoczona, że Musette była taka chętna do współpracy. Wydawała mi się kimś kogo trzeba będzie odprowadzić kopiącego i krzyczącego. Bobby Lee sięgnął po Musette. Powiedziała – Nie dotykaj mnie – zatrzymał się w połowie ruchu, jakby jego ręka była zamrożona w miejscu. - Bierz ja Bobby Lee – powiedziałam. - Nie mogę – powiedział i było coś w jego głosie czego nigdy nie słyszałam. Strach.

- Co rozumiesz przez „nie mogę”? – spytałam. Wziął rękę do tyłu, powoli i trzymał ją przy piersi jakby był ranny – Ona powiedziała, że nie mogę jej dotykać, więc nie mogę. - Claudia – powiedziałam. Duża kobieta potrząsnęła głową – Nie mogę. Pierwsza aluzja o tym jak te rzeczy były złe, przyszła wraz z prawdziwym szczurem dreptającym i węszącym po białych spódnicach Musette. Spojrzał w górę na nią czarnymi, święcącymi guzikami oczu. Patrzyłam na Musette i jej niebieskie oczy stały się blade, wyglądała jak ślepa blond lalka. Jej twarz była pełna radosnego triumfu. - Szczury są twoimi zwierzętami do wezwania – powiedziałam. - Jean-Claude Ci nie powiedział? – Był śmiech w jej głosie gdy to powiedziała, wyraźnie wiedziała, że nie powiedział. - Zapomniał o tym. - Nie wiedziałem – powiedział Jean-Claude. – Jej jedynym zwierzęciem, które mogła wezwać dwa wieki temu był nietoperz – jego głos był pusty, ukrywający to co czuł. - Zdobyła szczury jako swoje drugie zwierze pięćdziesiąt lat temu – powiedział Asher. Posłałam mu spojrzenie – Byłoby miło wiedzieć. Wzruszył ramionami – Nigdy nie przyszło mi do głowy, że ktoś rzeczywiście spróbuje umieścić Musette pod strażą. Odwróciłam się do wampirzycy z pytaniem – Dlaczego nie użyłaś swoich mocy wcześniej, aby pozbyć się szczurzołaczych strażników wcześniej? - Chciałam by była to niespodzianka. – powiedziała i uśmiechnęła się, uśmiechnęła się dostatecznie szeroko, aby błysnąć kłami. Ona była strasznie zadowolona z siebie. - Świetnie – powiedziałam. – Wszyscy zmiennokształtni ochroniarze, którzy nie są szczurołakami, brać ją. - Zabij ich – i wiedziałam, że mówiła do Bobby’iego Lee. Tego nie przewidziałam. Cholera. Ale Bobby Lee i Claudia pokręcili głowami, odchodząc od niej – Możesz nakazać nam Ci nie szkodzić, ale nie możesz krzywdzić innych. Nie masz tego rodzaju mocy, dziewczyno. Wszystkie szczurołaki zaczęły się wycofywać, patrząc zmieszane i zmartwione. Więcej prawdziwych szczurów przygnało z głębi jaskini. Jednym z problemów z wykorzystywaniem miejsc, naturalnie stworzonych przez przyrodę, jest to, że otrzymujesz także naturę. Natura nie zawsze jest ładna czy przyjazna.

Głównie hienołaki przesuwały się do przodu. Tylko dwóch z leopardołaków (lampartołaków) zakwalifikowało się jako ochroniarzy i tych dwóch trzymało się blisko Micah’a. Reszta naszych lampartów została wprowadzona jako jedzenie. Jedzenie nie walczy, jedzenie tylko krwawi. Uświadomiłam sobie, że nie było wilkołaków w jaskini prócz Stephena. Gdzie zniknęli strażnicy wilkołaki? Musette powiedziała coś i to nie w języku francuskim. W rzeczywistości nie był to język, którego mogłam się nawet domyślać. Dwa wampiry z ich skórą o barwie kości słoniowej i złotych oczach przenieśli się przed nią. Jean-Claude powiedział – Wezwij ich z powrotem, ma petite, nie chciałbym stracić ich przez to. - Jest tylko dwóch z nich, Jean-Claude. - Ale oni nie są tacy na jakich wyglądają. do Jean-Claude'a Co? Wezwałam wszystkich i zwróciłam się To Valentina, przyszła do przodu i odpowiedziała na moje pytanie – Jest pokój, gdzie słudzy Słodkiej Ciemności czekają gdy śpi. Członkowie rady wchodzą do tego pokoju od czasu do czasu i starają się wezwać ich do służby. Spojrzałam na dwa wampiry, a następnie z powrotem na Valentinę – Dwóch obudzonych – powiedziałam. - Więcej niż tych dwóch – powiedziała. – Nasza pani wezwała sześciu, obudziła ich. Wierzy, że to znak jej potęgi. Valentina i ja spojrzałyśmy na siebie – Matka Wszelkiej Ciemności budzi się, a jej słudzy budzą się przed nią – wyszeptałam, ale nawet szept zadrżał i napełnił pokój echami tańca. - Wierzę, że tak – powiedziała Valentina. - Nasza mistrzyni jest potężniejsza niż jakakolwiek inna. Słudzy naszej Słodkiej Matki są na rozkaz Belle Morte. Jest to znak wielkości naszej mistrzyni – Musette oświadczyła, że to prawda, z dzwoniącą dumą w głosie. - Jesteś głupia Musette, ciemność budzi się. Faktem jest, że stoją tu tego dowody. Będą słuchać Belle Morte, dopóki ich prawdziwa mistrzyni nie powstanie, wtedy Bóg ci pomoże. Musette dosłownie tupnęła na mnie nogą – Nie zepsujesz naszej zabawy. Nie możesz mnie dotykać, oni Ci nie pozwolą. Patrzyłam na nich i zmarszczyłam brwi – Oni nie są tylko wampirami, prawda? - Co masz na myśli ma petite?

Mogłam ich wyczuć, poczuć obecność, której nie powinno tam być – Czuję ich jak zmiennokształtnych. Wampiry nie mogą być zmiennokształtnymi – zdałam sobie sprawę, że to co powiedziałam nie było do końca prawdziwe. Matka Wszelkiej Ciemności była zmiennokształtnym wampirem. Czułam to. - Myślałam, że Matka z Piekła Rodem była pierwszym wampirem, który was stworzył. - Oui ma petite. - Czy są w Radzie jakieś wampiry, które są jej bezpośrednimi potomkami? Jean-Claude myślał o tym przez chwilę – Wszyscy pochodzą od niej. - Nie o to pytam. Asher odpowiedział – Nie ma nikogo, kto może twierdzić, że pochodzi bezpośrednio z jej linii, ale ona założyła Radę Wampirów. Rozpoczęła naszą cywilizację, dała nam zasady, abyśmy nie byli samotni jak zwierzęta, zabijając się wzajemnie spojrzeniem. - Więc jest waszą kulturalną matką, nie organizatorką linii. - Kto może wiedzieć na pewno, ma petite? Ona była początkiem tego co mamy dzisiaj. Ona była pierwszą Matką na wszystkie sposoby, które są ważne. Potrząsnęłam głową – Nie na wszystkie sposoby – stanęłam w niedostępnym miejscu i powiedziałam. – Ktoś kto umie mówić w języku jakimkolwiek ona mówi niech tłumaczy. Valentina powiedziała – Teraz rozumie francuski. - Dobrze, Jean-Claude. - Jestem tutaj ma petite. - Powiedz im, że Musette utraciła bezpieczne przebywanie na naszym terytorium, a my musimy umieścić ją w areszcie. Nie będzie ona skrzywdzona, ale nie będzie mogła zaszkodzić nikomu innemu. Jean-Claude przemówił powolnie po francusku, więc nie mogłam zrozumieć dużo. Uczyłam się więcej i więcej przez lata, ale z szybką mową miałam problemy. – Powiedziałem im. - To powiedz im to jeszcze raz. Jeśli nie przesuną się na bok, abyśmy ją aresztowali, to zmieszczą się w zasadach, które Matka Ciemności ustanowiła – zabijemy ich za nieposłuszeństwo zasadom. Jean-Claude spojrzał wątpliwie. - Po prostu to powtórz. – powiedziałam. Odeszłam by znaleźć Bobby’ego Lee. Był spocony i wyglądał źle.

- Przykro mi Anita, nie udało się. Potrząsnęłam głową – Nie, jeszcze nie. Spojrzał zdziwiony – Otwórz szeroko swoją skórzaną kurtkę. Zrobił to, o co prosiłam. Wzięłam broń z kabury naramiennej i dostałam błysk długiej broni przypiętej do pasa. Regulamin mówił, że tylko strażnicy mogą być uzbrojeni. Zwróciłam pistolet na ziemię, zabezpieczając go dla bezpieczeństwa. Jego oczy były szeroko otwarte. Nie byłam pewna czy rzeczywiście mógł mi dać broń, ale to zrobił. A ja przewlekłam się starannie przez drogę z powrotem przez tłum do linii frontu. Pistolet był niewidoczny, trzymałam go w fałdach mojej czarnej spódnicy – Co oni mówią Jean-Claude? - Oni nie wierzą, że ktoś tutaj może im zaszkodzić. Mówią, że są niezwyciężeni. - Jak długo oni byli we śnie? Jean-Claude zapytał. – Oni nie wiedzą na pewno. - Skąd oni wiedzą, że są niezwyciężeni? Zapytał, a oni wyciągnęli miecze spod swoich białych płaszczów. Krótkie miecze, kute z czegoś ciemniejszego i cięższego niż stal. Czy to był brąz? Nie byłam pewna. Po prostu wiedziałam, że to nie stal. Wszyscy cofnęli się od pociągnięcia ostrza, gdziekolwiek ktoś stał – Oni mówią, że żadna broń urodzona z człowieka nie może ich skrzywdzić – powiedział Jean-Claude. Musette roześmiała się – Oni są najlepszymi wojownikami jakich kiedykolwiek stworzono. Nie dotkniesz mnie, gdy mam ich za obrońców. Cofnęłam się, starając się stać tak, jak tylko mogłam zrobić by najbardziej zrównoważyć postawę w wysokich obcasach i podniosłam broń. Skierowałam ją w głowę i dostał w nią. Głowa wampira eksplodowała w powodzi krwi i mózgu. Odgłos strzału wydawał się być wiecznym echem i nie mogłam usłyszeć krzyku, ale widziałam i nie mogłam słyszeć ryku, który oglądałam w wargach drugiego wojownika, gdyż dostał ode mnie. Jego głowa wybuchła jak pierwsza. Wszystkie szkolenia bojowe na świecie są nieprzydatne jeśli twój wróg nie pozwala Ci zbliżyć się dostatecznie blisko by tego użyć. Musette stała mrugając, zbyt wstrząśnięta by się poruszyć, tak myślę. Była cała we krwi i tkankach. Jej blond włosy i blada twarz były czerwoną maską, z której jej niebieskie oczy mrugały. Jej biała sukienka była na wpół purpurowa.

Wymierzyłam broń w jej przestraszoną twarz. Myślałam o tym, bóg wie, że o tym myślałam, ale nie potrzebowałam zobaczyć przestraszenia Jean-Claude’a. – Ma petite, proszę, przez wzgląd na nas wszystkich, nie rób tego – to mną zawahało. Nie mogłam zabić Musette, bo co mogła zrobić Belle Morte w odwecie. Ale niech Musette zobaczy w moich oczach, mojej twarzy, moim ciele, że zabiłabym ją, że chciałam ją zabić i to daje mi prawo usprawiedliwienia się, że mogłam zapomnieć o zemście Belle na sekundę, w której pociągnęłabym za spust. Oczy Musette były pełne lśniących łez. Była głupia, ale nie tak głupia jak to wszystko. Ale musiałam być pewna, że nie mieliśmy ponownie nieporozumienia – Co widzisz w mojej twarzy Musette? – Mój głos był niski, prawie szept. Bałam się co moja ręka mogła zrobić gdybym krzyknęła. Przełknęła i to było głośne dźwięczenie dla moich uszu – Widzę moją śmierć na Twojej twarzy. - Tak – powiedziałam. – Tak widzisz. Nigdy nie zapomnij tej chwili Musette, bo jeśli stanie się to ponownie, to będzie Twoja ostatnia chwila. Wzięła drżący oddech – Rozumiem. - Mam nadzieję, mam szczerą nadzieję – opuściłam pistolet. – Teraz Merle może nadzorować Musette i Angelita w drodze do ich pokoju, teraz. Merle wystąpił naprzód, a mała armia hienołaków przeniosła się za nim – Moja Nimir – Ra mówi, a ja jestem posłuszny – słyszałam jak mówi takie rzeczy do Micah’a, ale nigdy do mnie, albo co najmniej nie to, co oznaczało. Merle przeszedł nad ciałami martwych wampirów i wziął ramię Musette. Hienołaki były blade, ale szczęśliwe. Chciałabym, aby wszystkie mięśnie w pokoju były zadowolone, bo rzeczy byłyby teraz proste. Mogliśmy ich zabić, jeśli zawiedliby nas ponownie. Złapałam wyraz twarzy Jean-Claude’a. Nie był zadowolony. Wykonałam pracę łatwiejszą dla żołnierzy, ale nie dla polityków. Nie, myślę, że cholernie skomplikowałam polityczną stronę tych rzeczy. Merle prowadził Musette niezbyt delikatnie nad ciałami. Potknęła się, a jedynie masa hienołaków trzymająca Angelito chwyciła ją. Musette odzyskała równowagę, a w pokoju nagle zapachniało różami. Myślę, że zadławiłam się moim własnym pulsem, gdy Musette podniosła głowę i oczy koloru ciemnego miodu.

ROZDZIAŁ 46.

Belle Morte spojrzała na mnie przez twarz Musette i myślę, że przestałam oddychać. Wszystko, co mogłam przez chwilę słyszeć usłyszeć w mojej głowie to uderzenia własnego serca. Fonia powróciła z pośpiechem, a głos Belle wyślizgnął się z ust Musette. - Jestem Tobą rozdrażniona Jean-Claude. Merle trzymał ją próbując przeciągnąć przez pokój. Albo nie wiedział, że gówno uderzyło w wentylator, albo było dla niego wszystko jedno, jeden wampir więcej. Musiał się tego nauczyć w inny sposób. - Uwolnij mnie – powiedziała spokojnym głosem. Merle puścił jej rękę, jakby go oparzyła. Wycofał się z jej drogi, tak jak Bobby Lee wycofał się od Musette, z wyrazem bólu, trzymając się za ramię jakby bolało. - Lamparty są jej zwierzętami do wezwania – powiedział Jean-Claude, a jego głos niósł się inaczej w ciężkim milczeniu. Ale nie miałam czasu myśleć o ciszy, ponieważ Belle przemówiła, mówiła straszne rzeczy. - Byłam łagodna, do teraz – Odwróciła się i spojrzała na dwa martwe wampiry. – Czy wiesz, jak długo Rada starała się obudzić pierwsze dzieci Matki? Myślę, że wszyscy pomyśleliśmy, że to pytanie retoryczne, każde z nas bało się odpowiedzieć. Odwróciła twarz z powrotem do nas, a coś przepływało po twarzy Musette, podobnie jak ryby przepychające się przez wodę. – Ale ja ich obudziłam. Ja, Belle Morte, obudziłam dzieci Matki. - Nie wszystkie z nich – powiedziałam i od razu chciałam zatrzymać język za zębami. Dała mi spojrzenie, które było tak wściekłe, że paliło i tak zimne, że miałam dreszcze. To było tak, jakby cała odwieczna wściekłość i nienawiść była w tym spojrzeniu. – Nie, nie wszystkich z nich. Ale teraz zabrałaś ode mnie dwóch. Co kiedykolwiek zrobię by Cię ukarać? Starałam się mówić przy całym moim pulsie w gardle, ale Jean-Claude odpowiedział – Musette złamała rozejm i nie przyznała się do tego. Mamy przestrzegać praw z listu. - To prawda – powiedziała Valentina. Tłum dorosłych odzianych w czarną skórę przeniósł się, więc wampir dziecko mogło przejść i stanąć w pobliżu Musette/Belle. Valentina trzymała się poza zasięgiem. Zauważyłam to. - Mów maleńka. Valentina opowiedziała historię, jak to Musette zatrzymała dla siebie informacje na temat molestowania dziecka i co się stało z tego powodu. Ciało Musette spojrzało

na Stephena i Gregory’ego. Gregory trzymał swojego brata, kołysał go. Stephen nie patrzył na nikogo, ani cokolwiek. Na cokolwiek jego oczy patrzyły, to nie było nic w tym pokoju. Belle odwróciła się do nas i znów było to uczucie nowego pływania twarzy, ale tym razem widziałam to jak ducha nałożonego na twarz Musette. Upiorne czarne włosy, rozlewały się na blond, twarz z bardziej zarysowanymi kościami policzkowymi, silniejsza od tej, pokazała się na chwilę i zatonęła z powrotem do miękkiego piękna Musette. - Musette złamała rozejm pierwsza, przyznaję to. Dlaczego moje tętno nie zwolniło, gdy to powiedziała? Jej kolejne słowa weszły w mruczący kontralt. Głos był jak futro, pieścił skórę i umysł z łatwością - Ty działałaś na granicy prawa, ale teraz niech tak będzie. Kiedy Musette i reszta wróci do mnie, Asher przyjedzie z nimi. - Tymczasowo – powiedział Jean-Claude, ale w jego głosie była wątpliwość. - Non Jean-Claude, będzie mój, tak jak dawniej. Jean-Claude wziął głęboki wdech i wypuścił wolno – Zgodnie z naszymi prawami, nie możesz zabrać kogoś na stałe z dala od tych, do których on lub ona należy. - Gdyby on do kogoś należał to byłaby prawda. Ale on nie jest niczyim pomme de sang, niczyim sługą, niczyim kochankiem. - To nie jest prawda – powiedział Jean-Claude. – On jest naszym kochankiem. - Musette komunikowała się ze mną, powiedziała mi, że poczuła wasze kłamstwa, Twój słaby wysiłek, by utrzymać Ashera w jej łóżku. Belle także była w stanie wyczuć zapach kłamstwa, jeśli pojęła kłamstwo. Żaden wampir może powiedzieć prawdziwie o fałszu czy nim był, jeśli było czymś, czego nie zrozumieli. Gdyby wampir nie miał żadnej lojalności, nie mogli rozpoznać tego w innych rzeczach. Zamierzałam spróbować dać jej coś, co mogła zrozumieć. - Nie sądzę, że to był słaby wysiłek – powiedziałam. Jean-Claude posłał mi spojrzenie, a ja pokręciłam na niego głową. Odstąpił z wdziękiem na bok, ponieważ wiedział, że miałam plan, ale jego głos szepnął mi przez głowę „Bądź ostrożna ma petite.” Taaaa, będę ostrożna. Belle odwróciła pożyczone ciało, by spojrzeć na mnie – Tak, więc przyznajesz, że próbowałaś okłamać Musette. - Nie, powiedziałam, że nie był słaby. Stwierdziłam, że cała sprawa była krępująca, ekscytująca, cudowna i przerażająca. Będąc w łóżku z Asherem to nie było dokładnie to, co myślałam, że będzie.

- Jeszcze nie skłamałaś – powiedziała, a jej głos był tak bogaty, jakby był w stanie zejść na ziemię i toczyć się po niej jak w jakimś miękkim, ciepłym, duszącym dywanie. Jej głos był kuszący tak jak Jean-Claude’a i Ashera mógł być, ale też przerażający. - Wzięliśmy Ashera do łóżka według standardów europejskich. - Standardów europejskich – wyglądała na skonfundowaną, a jej twarz wypchnęła się przed Musette. Tym razem była jak maska. Poczucie czegoś większego, bardziej niebezpiecznego przepychającego się przez twarz Musette. Wiedziałam, przez wspomnienia Jean-Claude’a, że Belle nie była fizycznie dużo większa, od Musette, ale fizyczny rozmiar to nie wszystko w Belle Morte – Nie wiem, co to znaczy „europejskie standardy”. Jean-Claude odpowiedział – Amerykanie mają najbardziej osobliwy pomysł na to, że tylko stosunek płciowy między kobietą, a mężczyzną oznacza prawdziwy seks. Cokolwiek innego, tak naprawdę się nie liczy. - Czuję prawdę, ale uważam, że to najbardziej dziwne ze wszystkiego. - Tak jak dla mnie, ale to wciąż prawda – dał francuskie wzruszenie ramion. Dodałam – To, co Musette przechwyciła w zapachu nie było kłamstwem, to było moje trzymanie się tego, że Asher i ja nie mieliśmy prawdziwego stosunku. Uwierz mi, wszyscy byliśmy nadzy i spoceni w łóżku. Odwróciła się do mnie z dziwnym profilem. Wyglądałoby to na bardziej przerażające, gdyby jej twarz nie została otoczona długimi blond-bananowymi lokami Musette. Wygląd Shirley Temple nie był przeznaczony dla Belle. - Wierzę Ci, ale jak sama przyznałaś nie jesteście kochankami, przy Twoich własnych standardach. Tak, więc, Asher jest mój. - Zapomniałam, że nie dbasz o prawdę – powiedziałam. Zmrużyła miodowo-złote oczy na mnie – Nic nie zapomniałaś maleńka. Ty mnie nie znasz. - Mam wspomnienia Jean-Claude’a tu i tam. To wystarczy. Powinny one nauczyć mnie, że lepiej nie używać prawdy. Podchodziła do mnie, jej ciało zdawało się rozkładać z Musette, nie była tylko twarzą, ale sukienką o kolorze ciemnego złota, dłuższym ramieniem, bladą ręką z miedzianymi paznokciami. Poruszała się, jak duch udrapowany wokół Musette, tak, że dostawaliśmy mignięcia innej kobiety pod spodem. Jean-Claude poruszył się, więc dotknął mnie w momencie, gdy Belle przybyła by stanąć przede mną. Oparłam się na nim, ponieważ naznaczyła mnie raz, bez fizycznego dotyku. Oparłam się o JeanClaude’a i walczyłam z pragnieniem, aby opleść się jego rękami wokół mnie jak tarczą. Belle stała tak blisko, że krawędź pełnej spódnicy Musette, muskała moje stopy. Upiorna sukienka Belle zdawała się wlewać przez moje buty wokół kostek. Nie mogłam oddychać. Jean-Claude przeniósł nas do tyłu z dala od pełznącej mocy. Pociągnęłam ramiona mocno do mnie. Pieprzyć to, bałam się.

- Jeśli prawda na mnie nie działa, to co będzie ma petite? – Zapytała Belle. Odnalazłam głos, lekko chropawy, wystraszony, ale nie było nic, co mogłam z tym zrobić. – Jestem ma petite Jean-Claude’a, nikogo innego. - Ale cokolwiek on posiada, jest moje, więc jesteś moim ma petite. Pozwoliłam odejść tej kłótni, teraz. Były inne ważniejsze sprawy, w których potrzebowałam wygrać – Pytałaś, skoro prawda z Tobą nie działa, to, co to robi? - Oui ma petite. Pytałam. - Seks albo moc - odpowiedziałam. – To z Tobą działa. Preferujesz oba na raz, jeśli możesz je dostać. - Oferujesz mi seks? – Wymruczała do mnie, a dźwięk wprawił mnie w dreszcz i wcisnął mnie mocniej w Jean-Claude’a. Nie chciałam grać z Belle, w żaden sposób. - Nie – powiedziałam niemal szeptem. Wyciągnęła do mnie, tą smukłą białą dłoń z jej ciemnymi miedzianymi paznokciami i ten powidok ręki Musette pod spodem, jakby pełna gracji ręka Belle była dziwną metafizyczną rękawiczką. Jean-Claude przeniósł nas do tyłu. O ułamek ułamka cala brakowało, aby te długie paznokcie i palce minęły o oddech mój policzek. Belle spojrzała na niego, jej długie czarne włosy zaczęły się poruszać w jej ciele, jakby tam był wiatr wiejący wokół niej. Nie było wiatru, tylko moc Belle. - Boisz się, że jeden dotyk i zabiorę ją od Ciebie? - Nie – powiedział Jean-Claude. – Ale ja wiem więcej o tym, co Twój dotyk może zrobić, a ja nie jestem pewien czy Anita będzie o to dbać. Użył mojego prawdziwego imienia, prawie nigdy tego nie robi. Prawdopodobnie, dlatego, że Belle użyła mojego nicku, on tego nie chciał. Jej gniew palił powietrze naprzeciw nas, jak prawdziwy pożar, kradnąc tlen z płuc uniemożliwiając oddychanie, chyba, że wziąć to ciepło do płuc. Mogłoby przypalić i można byłoby od tego umrzeć. Ciepło wypełniło jej słowa, tak, że na wpół oczekiwałam spalenia samego powietrza – Czy pytałam czy ona będzie się troszczyć o mój dotyk? - Nie – powiedział Jean-Claude, jego głos był bardzo spokojny, a ja czułam go zatapiającego się, nawet z ramionami owiniętymi wokół mnie, tonął dalej, składając się w tej ciszy, chowając się przed wszystkim. Miałam wgląd w to miejsce i było to cichsze miejsce, od tego, do którego się udawałam, gdy zabijałam. To nie było nawet statyczne, tylko zupełna cisza.

Pustka wypełniona zapachem róż, słodkie, takie słodkie, ckliwe, duszące. Dyszałam i wszystko, co mogłam poczuć to róże. Jean-Claude złapał mnie albo bym upadła. Perfumy z róż, wypełniły mi nos, usta i gardło. Nie mogłam tego przełknąć. Nie mogłam oddychać niczym prócz perfum. Krzyczałabym, ale nie miałam powietrza. Usłyszałam krzyczącego Jean-Claude – Przestań! Belle roześmiała się i nawet dusząc się na śmierć, dźwięk przejechał przez moje ciało tak jak mądra ręka. Ręka chwyciła moją, a oddech powietrza odzyskał swoją drogę w dół mojego gardła, wywalczając drogę przez moc Belle. Znów, gdybym miała wystarczająco dużo powietrza krzyczałabym. Twarz Micah’a unosiła się nad moją. Ręka Micaha w mojej. - Non mon chat·, jesteś mój tak samo jak ona. – Wyciągnęła się by dotknąć twarzy Micah’a. Jean-Claude przeniósł nas do tyłu, tak, że upadł na kolanach na podłogę, ale znów byliśmy daleko, ledwie. Ale ledwie było wtedy dobre. Oczy Belle płonęły miodowym ogniem, a z paznokci na dłoni wypływały płomienie miedzi na powietrze, gdy dotarła do Micah’a. Jean-Claude chciał nam pomóc, odczołgać się, ale wpadliśmy w stertę długich spódnic, długich płaszczy. Śmierć przez modę. Belle dotknęła twarzy Micah’a, przejeżdżając w dół tymi pazurami po policzku. Zapach róż zamknął się znów nad moją głową jak zatruta woda i tonęłam ponownie. Kolejna ręka na mnie i ten dotyk nie miał nic wspólnego z ciepłem w nim, nie nazwałabym tego ardeur, nie nazwałabym tego bestią, nazwałabym to czymś chłodniejszym i bardziej pewnym siebie. Moja nekromancja nadeszła wytryskując i wybuchła na mojej skórze, moim ciele i wpatrywałam się w płonące oczy Belle, a ja mogłam oddychać. Moje gardło było obolałe jak cholera, ale mogłam oddychać. Przeniosłam moje oczy wystarczająco by zobaczyć Damiana trzymającego mnie z drugiej strony. Jego oczy były rozszerzone, a ja czułam jego strach, on tam był, klęcząc obok mnie, w obliczu mocy, którą była Belle Morte. Belle zwróciła twarz Micah’a do siebie. Jej skóra wydawała się być wykonana z białego światła, czarne włosy z płomienia, ręka i oczy z lśniącego metalu. Jej usta świeciły jak błyski świeżej krwi. Ręka Micaha konwulsyjnie drżała w mojej, tak silnie, że bolało, ból pomógł i sprawił, że moje myśli były czystsze i miały ostrzejsze krawędzie. Wydobył mały dźwięk z gardła, gdy Belle przycisnęła swoje usta do jego. Wiedziałam, że nie chciał jej dotknąć, ale również wiedziałam, że nie mógł jej odmówić. Ale on był mój. Micah był mój, nie jej. Mój. Usiadłam z Micahem z jednej, a Damianem z drugiej strony, ciepłem i zimnem, pasją i logiką. Ręce Jean-Claude wciąż były na moich niemal nagich ramionach. Wzmocnił mnie, jak ja wzmacniałam jego, ale to była moja moc, nie jego. Lamparty nie były jego zwierzętami do wezwania. Były moje.

Wezwałam tę część mnie, którą dotykałam lamparty i zdałam sobie sprawę, że nie była związana z Richardem, ani nawet Jean-Claudem. Lamparty były moje, i Belle. Usiadłam z moją twarzą tak blisko do jej, że blask jej ognia pieścił moją twarz, a przyjemność z tego lekkiego dotyku wysłała falę dreszczy na moją skórę. To nie było tak, że jestem odporna na dotyk Belle. To było to, że miałam własny. Zwykle walczyłam z moją bestią, niezależnie, jaki smak tego był, ale nie dzisiaj. Dziś wieczorem powitałam ją, objęłam ją, a może to, dlatego, że przelewała się przeze mnie jak parząca powódź mocy. Gdybym była prawdziwym likantropem, moja bestia wybuchłaby z mojej skóry w powodzi ciepłych płynów, ale nie byłam likantropem. Ale bestia przemieszczała się pod moją skórą, krzyk wyszedł z moich ust i uderzył ciało Micaha jak pociąg, ogromny, ciekły, umięśniony pociąg. To oderwało jego usta od Belle Morte i przyniosło krzyk, echo mojego. Moja bestia ryczała przez jego ciało, a jego bestia odpowiedziała na moją. Jego bestia rzuciła się z głębin by mnie spotkać jak dwa lewiatany ścigające się po powierzchni. Belle muskała tymi świecącymi dłońmi tuż nad nami, pieszcząc tę energię - Très de bon gout41Dotknęła skóry Micaha, a energia wyskoczyła do niej, przynosząc westchnienie z jej gardła. Micah odwrócił się znowu i myślę, że odszedłby do niej, ale złapałam jego twarz w dłonie. Całowaliśmy się. Pocałunek rozpoczął się jako muśnięcie warg, eksploracja językami, gryzienie zębami, naciskanie ustami. Wtedy nasze zwierzęta wypełzły przez nasze usta, jak dwie dusze zamieniające się miejscami. Pośpiech energii zatrzasnął nasze ciała razem, cięłam paznokciami rękę Damiana, konwulsje rąk Jean-Claude'a na moich ramionach. Poczułam zarówno jego ciało jak i wygięcie Damiana w łuk, sekunda zanim moc ich rozdarła i wyrwała obydwóm dźwięki z ich gardła, w których było więcej przyjemności niż bólu. Micah i ja jeździliśmy po sobie nawzajem, usta zamknięte w nieskończonym pocałunku, jak gdyby nasze zwierzęta miały być połączone w jedno. Powoli ze splecioną energią, zaczęłam się odłączać i przesuwałam się tworząc dwa oddzielne domy z ciała. Doszłam całkowicie do siebie, Micah opadł na mnie. Damian leżał na podłodze z tylko moją ręką trzymającą go. Jean-Claude nadal siedział wyprostowany, ale kołysał się delikatnie w miejscu, prawie jakby tańczył do muzyki, której nie mogłam usłyszeć. Myślę, że po prostu walczył by nie upaść, ale nawet to wydawało się wdzięczne. Belle patrzyła na nas wzrokiem bliskim zachwytu na jej twarzy – Oh Jean-Claude, co Twoje zabawki uczyniły dla siebie. Jean-Claude odzyskał głos, a ja wciąż walczyłam o oddech nad moim pulsem. Puls w dłoni Damiana bił jak drugie serce naprzeciw mojej skóry. Żaden z reszty z nas nie znalazł głosu by mógł zastąpić puls w naszych ciałach. - Nie zabawki Belle, nigdy zabawki.

41

"Très de bon gout - Jakie gustowne

- Oni wszyscy są zabawkami Jean-Claude, niektóre są po prostu trudniejsze w obsłudze niż inne. Ale wszystkie są zabawkami. – Pogłaskała jej świecącą ręką w dół włosów Micah’a. Jej energia zaigrała wzdłuż jego ciała, przyniosło westchnienie od nas wszystkich, ale to była słaba, prawie odruchowa reakcja, że nie można jej było zupełnie zapobiec. Leżeliśmy cicho pod jej dotykiem. Belle spojrzała na nas i trudno było zobaczyć przez święcącą maskę, ale myślę, że zmarszczyła brwi. Jej ręka przebiegła wzdłuż boku twarzy Micah’a i nie było żadnej reakcji. Ona wezwała jego bestię, ale jego bestia była nakarmiona, senna i ukontentowana. Mój głos nadszedł pusty jakbym nie całkiem wypełniła się z powrotem. – Lamparty są moje Belle. - Lamparty były moimi pierwszymi zwierzętami do wezwania Anito i mogę. Leżałam na podłodze, czując się senna, zadowolona. Micah przetoczył moją twarzą, tak, że jego policzek oparł się o miękką poduszkę moich piersi. Patrzyliśmy na nią leniwymi oczami w sposób, w jaki jedynie koty mogą. Powinnam się obawiać, ale tego nie robiłam. Pęd mocy wydawało się, że porwał wszelki strach ze sobą. Miałam czysty umysł i byłam spokojna. Belle rozlała swoją mglistą władzę nad nami, ale, mimo że podniosła nam się gęsia skórka i przyniosło to westchnienie z naszych ust to nie było nic więcej. Nie mogła wezwać Micah’a jako bestii, bo był mój. Ona nie mogła wezwać mojej bestii, bo była Micah’a. Naprawdę byliśmy Nimir-Ra i Nimir-Raj, a razem byliśmy wystarczając mocni by utrzymać ją z daleka. Odwróciła te złote ogniste oczy na kogoś za nami, a ja czułam jak starała się dotrzeć do jednego z lampartów. W jakiś sposób wiedziałam, że to był Nathaniel. Gdyby próbowała tego zanim ja i Micah się połączyliśmy podszedłby do niej, ale teraz było za późno. Zamknęliśmy tę bramkę i zablokowaliśmy ją. Belle Morte nie mogła dotknąć naszych lampartów. Nie dziś wieczorem. - To niemożliwe – powiedziała, a jej głos stracił część swojego pieszczotliwego mruczenia. Jean-Claude odpowiedział na jej wątpliwość. – Możesz wzywać niemal wszystkie wielkie koty, ale nie możesz wzywać Kotów, które odpowiedziały na Władcę Bestii. - Padma siedzi w Radzie, jesteś jednym z moich dzieci. To, że nie mogę wziąć tego, co należy do innego członka Rady to po prostu prawda. Moje dzieci, powstrzymujące mnie od posiadania tego, co jest ich, jest niemożliwe. - Być może – powiedział Jean-Claude i powstał. Podał rękę zarówno Micah’owi jak i mnie. Normalnie nie pozwoliłabym ludziom sobie pomagać, ale dzisiaj miałam na sobie długą spódnicę, wysokie obcasy i właśnie przeżyłam coś w rodzaju metafizycznego seksu w miejscu publicznym. Wzięliśmy razem dłonie i pociągnął nas na nogi. Damian nadal trzymał w uścisku śmierci moją drugą dłoń, ale pozostał na kolanach, jego oczy na wpół skupione, jakby pęd siły wyrzucił go bardziej niż to miało miejsce z resztą z nas. Był jedynym z nas, który nie był Mistrzem, ani czymś w rodzaju alfy. Odwróciłam go tak by siedział przed moimi nogami, ale nie próbowałam sprawić by stanął; nie wyglądał, żeby był na to gotowy. - Według Amerykańskich standardów – powiedział Jean-Claude – to się nie liczy jako seks.

Belle roześmiała się, a dźwięk wciąż drżał na mojej skórze, ale to było odległe. Albo byliśmy zbyt zdrętwiali, albo zabezpieczeni przed jej dotykiem. - Amerykanie nie liczą tego jako seks, to jest absurd! - Być może, ale prawdziwe mimo wszystko. Ty i ja uznalibyśmy to za seks, a może nie? - Oh oui, seks wystarczająco dla mojej rozrywki. Prawie poczułam uśmiech Jean-Claude. Nie mogłam go zobaczyć – Czy naprawdę wierzysz, że nie zrobiliśmy tego i więcej z Asher’em? Spojrzała na niego, a jej gniew uderzył batem przez pokój jeszcze raz jak jęzor z piekła – Nie zostanę przesunięta na bok tak łatwo. – Wskazała na dwa martwe wampiry. – Ty nie masz pojęcia, co Twój ludzki sługa zabrał ode mnie. Nie były jedynie wampirami. - Oni byli likantropami – powiedziałam. Spojrzała na mnie i było więcej zainteresowania niż gniewu w niej. Belle zawsze była zainteresowana bardziej mocą niż byciem małostkową, ale jeśli mogła być obiema, wówczas byłaby najlepsza na świecie. - Skąd to wiesz? - Czułam ich bestię i dzisiaj czułam bestię Mamusi z Piekła Rodem. - Mamusi z Piekła Rodem? – Udało jej się wyglądać na zaskoczoną pod całą tą błyszczącą mocą. - Słodka Ciemność – powiedział Jean-Claude. - Poczułam to, gdy wmieszałam się w jej sen Belle. Matka Wszelkiej Ciemności budzi się, dlatego jej dzieci, jak to ujęłaś, w końcu przybyły na czyjeś wezwanie. - Wezwałam ich – powiedziała. - Możesz wezwać wszystkie wielkie koty, a oni są między innymi kotami. Założę się, że Mistrz Bestii może ich wezwać jeśliby spróbował – odpowiedziałam. Zastanawiałam się przez moment czy nie zamierzała tupnąć nogą, czy raczej nogą Musette – Przybyli na moje wezwanie, nikogo innego. - Nie martwi Cię to, że dzieci ciemności wzrastają? Nie przeraża cię to? - Pracowałam długo i ciężko, by zgromadzić wystarczającą ilość mocy, aby obudzić synów ciemności. Potrząsnęłam głową – Czułaś ją dzisiaj Belle, jak mogłaś stać tam i nie rozumieć, że to nie Twoja moc przeszła na nowy poziom, ale, że to ona się budzi. Belle Morte potrząsnęła głową – Non ma petite, starasz się powstrzymać mnie od zemsty. Nigdy nie zapominam zniewag i zawsze upewniam się, że ktoś płaci za to cenę.

– Podeszła do nas, a świecąca krawędź mocy wirowała w moich szerokich spódnicach, ale tym razem nie złapała mojego oddechu. To była moc i czołgała się po mojej skórze jak rząd maszerujących owadów, ale to nie było kuszące, nie było wyjątkowe. Wystarczająco dużo mocy przelało się przez nas tak, że nic nam nie zostało na więcej gier i zabaw dziś wieczorem. Przebiegła ręką w dół klatki piersiowej Micaha, a ja czułam jak jego ciała zacisnęło się, ale to nie był taki efekt, jak przedtem. Dotknęła twarzy Jean-Claude, a on jej pozwolił na to. - Cudowna jak zawsze, Belle. - Nie, nie zawsze – powiedziała i odwróciła się wtedy do mnie. Nie chciałam, żeby mnie dotykała, ale wiedziałam, że teraz mogę jej na to pozwolić. Nie była tu ciałem, a to ograniczało jej moc. Intelektualnie to wiedziałam, ale zimne, twarde uczucie w moim żołądku nie było tego takie pewne. Sprawiłam, że stałam spokojnie, a ona uniosła tę świecącą rękę przed moją twarz. Jej ręka niedokładnie paliła tam gdzie dotknęła, ale było to gorąco i rozprzestrzenianie się mocy w tym miejscu, maszerując w dół mojego ciała jak gorąca woda wylewająca się na moją twarz w dół po mojej skórze. To wywołało we mnie dreszcz i chciałam się szarpnąć, ale mogłam to tolerować. Nie odsunęłam się. Nie uciekałam. Przyciągnęła z powrotem swoją rękę i było to długotrwałe poczucie mocy między jej ręką i moją skórą. Wygładziła swoją spódnicę, spódnicę Musette. Zastanawiałam się czy Musette wciąż tam była. Widziała, co się zdarzyło? Albo poszła dalej i wróci, gdy tylko, Belle skończy? Odwróciła się do Damiana. On schował się naprzeciw mnie, jak pies, który bał się zranienia, ale nie uciekał. Belle dotknęła jego twarzy. On wzdrygnął się, ale nie chciał spotkać jej oczu, więc nadal klęczał przy moich nogach, ale nic gorszego się z nim nie stanie niż uczucie mocy na swojej skórze, spojrzał w górę, powoli. Było w jego oczach coś jak zdumienie/zachwyt i za tym triumf. Belle szarpnęła swoją rękę z powrotem jakby była tą, która została spalona – Damian jest z mojej linii, a nie z Twojej Jean-Claude. To nie Twoją mocą smakuje. – Spojrzała na mnie i było coś w tej pięknej, obcej twarzy, czego nie mogłam zrozumieć. – Dlaczego on smakuje Twoją mocą Anita? Nie jesteś jego, ale on jest Twój. Nie byłam pewna czy prawda pomoże, ale wiedziałam, że kłamstwo nie – Czy uwierzysz mi, jeśli powiem, że nie jestem całkiem pewna? - Oui i non. Mówisz prawdę, ale jakoś się od tego uchylasz. Przełknęłam ślinę i wzięłam głęboki oddech. Naprawdę nie chciałam by Belle poznała tę część. Naprawdę nie chciałam by to wróciło do Rady na wolności. Spojrzała na mnie, a jej oczy otwarły się szeroko, a niektóre z tej świecącej mocy zaczęły przenikać dalej, przesuwając się z powrotem do ciała Musette tak, że to była Musette z miodowo-brązowymi oczami, które spotkały moje spojrzenie – W jakiś sposób on jest Twoim sługą. Nasze legendy mówią o takiej możliwości. Jest to jedna z przyczyn, dlaczego zabiliśmy wszystkich nekromantów w zasięgu wzroku. - Cieszę się, że przenieśliśmy się ze starych, dobrych czasów - powiedziałam. - Nie zrobiliśmy tego, ale kiedy myślałam, że jesteś ludzką służebnicą Jean-Claude, to nie było w tym nic złego, bo Twoja moc jest jego. – Potrząsnęła głową ukazując powidok czarnych

włosów na blond, ciemny duch był na tym białym, jakby zakrwawiony. – Teraz nie jestem taka pewna. Smakujesz mocą Jean-Claude, oui, ale Damian smakuje tylko Tobą. I lamparty także smakują tylko Twoją mocą. Żaden nekromanta nigdy nie miał zwierzęcia do wezwania. Potrząsnęła głową – Jean-Claude ze swoją nową ludzką służebnicą i jej sługami, był w stanie utrzymać mnie w ryzach. Gdybym była tutaj w ciele zamiast duchem, to by Cię nie uratowało, tak myślę. - Oczywiście, że nie uratowałoby – powiedział Jean-Claude. – Twoje piękno by nas pokonało. - Bez fałszywych pochlebstw Jean-Claude, wiesz jak bardzo tego nienawidzę. - Nie wiedziałem, że to jest fałszywe. - Nie jestem taka pewna, że moja uroda przytłacza każdego z was. Jakoś ta – skinęła na mnie – odcięła mnie od lampartów i jakoś odcięłaś mnie od wampirów, którzy schodzą wprost do Ciebie. Mój puls przyspieszył trochę na to, bo ja nawet nie poczułam jak próbuje przejąć Meng Dei albo Fausta. Stali tak daleko od pokazu, jak mogli, ubrani w czarną skórę ochroniarzy. Choć oboje byli mali w porównaniu z resztą, wyglądali na miejscu. Meng Die patrzyła przerażona, Faust nie. Co mogło oznaczać wszystko i nic. - Ale nie każdy wampir w tym pokoju jest Twoim bezpośrednim potomkiem, Jean-Claude. Ponieważ nie jestem tutaj w ciele może uratować mnie od stada, które jest Twoje, ale nie, co najpierw było moje. Bałam się, wiedziałam, o co jej chodzi i miałam nadzieję, że się myliłam. Belle Morte przeszła obok nas z błyskiem bryzy straconej mocy, naprzeciw naszej skóry. Ona szła w kierunku Asher’a. Ponieważ ona go stworzyła i był starszy od Jean-Claude, Asher nie był winny nic Jean-Claude’owi, za wyjątkiem ślubów, które każdy wampir składa, że czyni go Mistrzem Miasta i miłości, być może miłości. Nie byłam pewna czy miłość wystarczy by wybawić go od Belle Morte. Wierzyłam w miłość, ale wierzyłam także w zło. Ani miłość, ani zło nie zwyciężało wszystkiego, ale zło częściej oszukiwało.

ROZDZIAŁ 47.

Wilki wybrały właśnie ten moment by wyjść zza kurtyny. Ich wejście zatrzymało wszystko na moment, bo to podwoiło liczbę naszych ochroniarzy. Nie musiałam widzieć twarzy Belle lub Musette by wiedzieć, że jej się to nie podoba. Ujawniło się to w nagłym zesztywnieniu karku, nieznacznym

zaciśnięciu pięści. Uświadomiłam sobie nagle, że widziałam jak Musette zaczyna się wznosić nad Belle, jak mucha złowiona w topniejący lód. Wtedy zobaczyłam Jasona w stroju, który był głównie granatowymi paskami, przykrywającymi jego ciało w takim stopniu jak strój Nathaniela, zdałam sobie sprawę, że wilki do tej pory się nie przedstawiły, z wyjątkiem Stephena, który wyjechał z mojego domu razem z Micah’em. Wiedziałam, że Richard był spóźniony, ale nie zauważyłam tutaj żadnego z wilków. Zawsze były tutaj jakieś wilki Jean-Claude’a. Jason wszedł uśmiechnięty w jego butach ponad kolano, ale było coś w jego oczach, jakieś małe ostrzeżenie, którego nie umiałam rozszyfrować. Spodziewałam się go zobaczyć w makijażu jak Micah’a i Nathaniela, ale nie był. Żaden z mężczyzn wilków nie był. Richard wszedł w zasięg wzroku, łatwy do zauważenia pośród morza czarnej skóry, w której była jego sfora. Wiedziałam, że zmasakrował swoje włosy, ale nie rozumiałam tego, do jakiego stopnia dopóki nie zobaczyłam. Jestem pewna, że stylista zrobił, co w jego lub jej mocy, ale to było tylko to, co mogli zrobić. Musieli ściąć jego włosy na wojskowego do mniej niż cala średniego brązu. Krótkie wydawały się ciemniejsze, brak złotych i czerwonych refleksów. Wyglądał zadziwiająco tak jak jego starszy braT Aaron i jego ojciec. Podobieństwo zawsze było silne, ale teraz byli jak klony. Miał na sobie czarny smoking z koszulą w kolorze bogatego, głębokiego szafiru i dopasowaną muszką. Nowa fryzura i bardziej konserwatywne ubrania wyglądały na miejscu. Jego oczy spotkały moje i szok, spowodowany tym jaki był przystojny wysłał dreszcz od stóp do głów. Bez odwracających uwagę włosów, nie można było udawać, że kości policzkowe nie były idealnie wyrzeźbione, ani tego, że dołek w brodzie nie zmiękczył jego silnie męskiej twarzy. Jego ramiona były szerokie, a jego pas nie szczupły, ale mały. Nic w Richardzie nie było szczupłe. Był zbudowany raczej jak piłkarz, nie jak tancerz. Jamil i Shang-Da jego Hati i Skoll, osobiści ochroniarze, otaczali go. Jamil miał na sobie czarne skórzane pasy jako koszulkę, uzupełniającą prawie zwykłe czarne, skórzane spodnie i krótkie kozaki. Jasnoczerwone koraliki w jego afrykańskich warkoczach, wyglądały jak szkarłatne krople krwi naprzeciw jego ciemnej cery i czarnej skóry. Spotkał moje oczy, a tam było ostrzeżenie, które już otrzymałam od Jasona. Coś było nie tak, coś poza tym, co już się dzieje. Ale co? Jason dumnie kroczył ku mnie, upewniając się, że jego ciało kołysało się uwodzicielsko. Był profesjonalnym striptizerem, więc był dobry w uwodzicielskim kołysaniu. Jego język ciała mówił „seks”, ale w jego oczach trzymał się cień czegoś innego, a kiedy dotarł do mnie wsunął rękę na moje ramiona, naciskając ciałem na moje, ale to, co szepnął mi do ucha nie było wcale słodkie, to było ostrzeżenie. - Richard znalazł swój kręgosłup, ale postanowił go najpierw wykorzystać przeciw Jean-Claude’owi – uśmiechnął się z twarzą pełną uwodzicielskiej obietnicy, którą wysłał jego chód. Przebiegł rękami po całym moim karku, igrał palcami w zagłębieniu obojczyka. Szepnęłam naprzeciw jego małżowiny usznej – Co to znaczy?

Odwrócił moją głowę w swoim kierunku, tak, że moja twarzy była ukryta przed Richardem i sforą. To wyglądało jak flirt – Richard ma zamiar spróbować zabrać wszystkie wilki od Jean-Claude’a. Byłam szczęśliwa, że moja twarz była skierowana tylko do Jasona, bo nie mogłabym ukryć szoku. Walczyłam by kontrolować moją twarz, a Jason śmiał się z niczego, co teoretycznie powiedziałam. Położył dłoń po obu stronach mojej twarzy, dając mi czas na odzyskanie kontroli nad sobą. Szepnęłam w jego skórę – Ciebie też? Wciąż się uśmiechał, ale pozwolił zobaczyć mi jego nieszczęśliwe oczy. – Nawet mnie – powiedział ledwie poruszając wargami, ciągle uśmiechnięty. Shang-Da nagle był obok nas. Próbował chwycić Jasona za rękę, lecz Jason przeniósł się poza jego zasięg. Gdybyś obserwował, mógłbyś nie zdać sobie sprawy, co się w ogóle stało. Niski warkot wyszedł z ust Shang-Da, dźwięk podniósł włosy na moim karku. Jason odwarknął, ale stał na tyle blisko, że ryk szepnął po mojej skórze. To wywołało dreszcz. Dreszcz widoczny z daleka. Richard powiedział – Shang-Da. – Jedno słowo, tylko jego nazwisko, ale duży mężczyzna nie próbował już chwycić Jasona ponownie. Schylił głowę i przemówił głosem, który przeszedł w warczenie – Człowiek nie może służyć dwóm panom. Próbował być dyskretny, więc spuścił głowę na mnie, nie na Jasona. Nie sądzę, by się bał, że wezmę kawał jego twarzy. Popatrzyłam w górę na twarz, która była blisko do pocałunku i zapytałam – Twoje polecenie ma przypomnieć, Jasonowi kim jest dowódca jego sfory? Jego wzrok przesunął się, z Jasona do mnie, a wzrok był równie nieprzyjazny - Rozkazy mojego Ulfricka nie są Twoim biznesem – wyszeptał, bo starał się nie pokazywać złym gościom podziału w szeregach. Zrozumiałam w tym momencie, że nie ważne jak Shang-Da mnie nienawidzi, on nie do końca akceptuje to, co robi Richard, nie z wrogami w mieście. Złapałam ruch kątem oka. Jean-Claude podszedł do Richarda, a mówił nisko i poważnie. Jean-Claude stał wystarczająco blisko by szeptać tak jak my to robiliśmy, ale Richard się odsunął. Nie chciał być tak blisko. Spojrzałam dalej, aby zobaczyć Musette wciąż stojącą blisko Asher’a. Ale nie był sam, lampartołaki z wahaniem zostały wokół niego, nie chroniąc go dokładnie, ale upewniając się, że trzeba by dotknąć najpierw ich zanim dotkną Asher’a. Micah spotkał mój wzrok, dając najmniejsze skinienie głową. To powiedziało wyraźnie „zajmę się tym, jesteś wolna”. Shang-Da także patrzył na Musette. To było prawie tak jakby mógł wyczuć niebezpieczeństwo ogromne, a nawet powalające. Odwróciliśmy wzrok nawzajem w tym samym czasie. Byliśmy fizycznie blisko wystarczająco by się całować, powinno być kameralnie, ale tak nie było, to było prawie przerażające. Ponieważ rozumieliśmy się nawzajem, a to się nigdy nie zdarzyło. Nie spierałam się, że byłam Bolverkiem tego klanu, więc rozkazy Ulfricka są moją sprawą. Shang-Da odrzucił to czymkolwiek dla nich byłam. Próbowałam logiki. Pochyliłam się blisko i szepnęłam – Cokolwiek Richard dzisiaj robi, to nie jest noc na to. Tutaj jesteśmy w tarapatach.

Coś śmignęło w jego oczach, a on spuścił na mnie wzrok, ale opuścił się w ułamku sekundy bliżej, tak, że jego czarne krótkie włosy, pomiziały (posmyrały) szczyt moich loków – Rozmawiałem z nim. Nie słucha nikogo dziś wieczorem. – Jego oczy zbliżyły się do moich i było w nich coś, co mogłam teraz przeczytać. Ból. – Sylvie już kłóciła się z nim o to by zaczekać, aż nasi wrogowie odjadą. - Nie widzę jej – szepnęłam, pochylając się niżej bez zastanowienia. - Nie ma jej z nami – tchnął to na mój policzek. Musiałam zareagować, bo dodał – Nie jest martwa. Odsunęłam się na tyle by zobaczyć jego oczy – Walczył z Sylvie. - Ona walczyła z nim. Rozszerzyłam oczy – Wygrał. Shang-Da skinął głową. - Jest ranna? Znów skinął głową. - Ciężko? - Wystarczająco ciężko – powiedział i po raz pierwszy zobaczyłam coś, co nie było zatwardziałością na jego twarzy. Jutro wróci z powrotem do nienawiści do mnie, ale dziś była niebezpieczna noc, a w Shang-Da było zbyt wiele z wojownika by tego nie zobaczyć, nawet, jeśli Richard nie potrafił. - Jason chodź ze mną – nie było błagania wprost w jego głosie, Shang-Da nie prosił, ale tam była miękkość, miejsce dla kompromisu. - Na razie – powiedziałam. Jason dodawał sobie odwagi za mną, używając mnie jako tarczy przeciw większemu mężczyźnie. Przebywanie tam Jasona wykorzystałam jako pretekst do oparcia się całym ciałem o jego prawie nagie ciało, moimi plecami odzianymi w aksamit i jedwab. Złożył delikatny pocałunek na moim karku i przeszedł mnie dreszcz – Nie mogę przejść do bycia kolejnym członkiem sfory. Nie mogę. - Co jest z tobą Anita? Czy wszyscy chcą Cię pieprzyć? – To był Richard. Kiedy był naprawdę zły, mógł być bardziej nienawistny niż ktokolwiek inny. Fakt, że wymówił słowo pieprzyć, powiedziało mi, jak przykry ma zamiar być dziś wieczorem. Boże nie chciałam tego robić. Wydobywać emocjonalne gówno, gdy Wielkie Złe Wampiry nas podgryzają. Byłam wystarczająco blisko by zobaczyć oczy Shang-Da, nie podobało mu się, co jego Ulfrick powiedział. Dotknęłam jego twarzy, co sprawiło, że podskoczył. Oparłam się na tyle, blisko, że z punktu widzenia Richarda wyglądało to na pocałunek, ale szepnęłam w usta Shang-Da – Jason jest Twój dziś wieczorem, ale to nie może być trwałe.

Shang-De utrzymywał się, blisko, aby tchnąć odpowiedź w moje usta – Będziemy dyskutować. Zaczął się odsuwać, złapałam moją ręką tył jego głowy – Nie będzie dyskusji. Jego twarz przeszło twardo w swoją zwykłą złość. Zdecydowanie poruszył się w tył, tak, że mogłam pozwolić mu się odsunąć lub wziąć garść jego włosów, aby utrzymać go przy mnie. Pozwoliłam mu odejść. Trzymał jego rękę i powiedział – Twój Ulfrick chce byś stanął z wilkami – jego głos trzymał jedno uczucie i był to gasnący gniew. Jason wysunął się zza mnie, ciągnął palcami przez każdy kawałek nagiej skóry, który mógł znaleźć, aż wycofał się z moim drżeniem. Shang-Da wyprowadził jedną ręką mniejsze męskie ramię. Jason trzymał wzrok na mnie jak dziecko zabierane przez przerażających obcych. Ale nie był naprawdę w bezpośrednim niebezpieczeństwie, a ja nie mogłam powiedzieć o tym przy wszystkich w pomieszczeniu. Niestety. - Może powinienem uczynić cię Erato, a nie Bolverkiem. – Erato była muzą poezji erotycznej między innymi obowiązkami. Teraz był to tytuł wśród większości wilkołaków dla kobiet pomagających nowym, młodym wilkołakom kontrolować bestię podczas seksu. Eros, bóg miłości i pożądania był męskim tytułem. Większość zmiennokształtnych podczas pierwszego razu traciło kontrolę i zabijało ludzi w trakcie stosunku, częściej niż w którymkolwiek innym pojedynczym momencie. Orgazm powoduje utratę kontroli po wszystkim. Spojrzałam przez pokój na Richarda i spotkałam jego gniewne brązowe oczy i nic nie czułam. Nie byłam zła. To było zbyt absurdalne, że walczył tak przed Musette i jej ludźmi. Poza tym, że było to śmieszne, było to głupie. - Przedyskutujemy to Richardzie, kiedy nasza grupa wróci do domu – powiedziałam i nie było złości w moim głosie. Brzmiałam rozsądnie, zwyczajnie. Coś przeszło przez twarz Richarda, coś, co wyciekło przez jego ciasne tarcze. Wściekłość. Był tak wściekły. Skierował ten gniew do wewnątrz, a depresja zjadała go do punktu, kiedy ściął włosy. Poddźwignął się z depresji, ale wciąż był zły. Skoro jego złość nie mogła iść do wewnątrz, to musiała iść na zewnątrz. Na zewnątrz wydawało się być skierowane na mnie. Świetnie, po prostu świetnie. - Jeśli jesteś Bolverkiem, wtedy chodź i stań ze swoją sforą – a jego głos wibrował ze wściekłości z trudem hamującej. Mrugałam na niego przez sekundę – Przepraszam, coś Ty powiedział? - Jeśli jesteś prawdziwym Bolverkiem dla naszego klanu, to powinnaś przy nim stanąć. –Spotkał mój wzrok i nie było w nim nic teraz z wycofania, bez miękkości. Czekałam bez mrugnięcia okiem. Nigdy wcześniej nie śniłam, że to może to oznaczać.

Jamil szedł po pokoju ze Stephenem, którego trzymał w ramionach. Gregory wciąż lgnął do ręki Stephena, więc szli jako grupa. Kiedy Jamil wrócił z wilkami, Richard powiedział – Gregory nie jest jednym z nas. Nie może stać z nami. Chwycił nadgarstek Gregory’ego i próbował szarpnąć go z dala od Stephena. Stephen krzyczał chowając się w ramionach Jamila, trzymając obie ręce na ramieniu brata. Miałam dosyć. Nie obchodziło mnie to czy Belle słyszy wszystko. Przesunęłam się po podłodze w stronę sfory. - Richard jesteś okrutny. Nie przestał próbować ich rozdzielić – Myślałem, że chciałaś bym był okrutny. - Chciałam byś był silny, nie okrutny. – Byłam prawie przy nich, ale nie wiedziałam, co miałam zrobić, gdy do nich dotrę. - Ty jesteś silna i okrutna. - Aktualnie jestem silna i praktyczna, nie okrutna – Byłam obok nich, ale nie miałam odwagi nikogo dotknąć. Gdybym dotknęła Richarda lub bliźniaków doprowadziłabym do większej przemocy. Czułam to. Stephen wydał z siebie wysoki żałosny dźwięk, jak królicze dziecko, zjadane żywcem. Drapał rękoma starając się trzymać Gregory’ego. Gregory płakał starając się trzymać brata. - Pragmatyzm mówi, że sprawiasz, że wyglądamy na słabych przed członkami rady. Okrucieństwo mówi, że jestem Bolverkiem, ponieważ nie masz odwagi nim być. Przestał ciągnąć bliźniaki, a Jamil po jednej chwili wahania przesunął się dalej. Oczywiście, zostawiali mnie z Richardem sami. I to był jeden z tych momentów, kiedy zdajesz sobie sprawę jak imponujący był. Richard był jednym z tych wielkich ludzi, którzy nie wydają się duzi, aż nagle się robią, gdy podejdziesz, o Boże, było zazwyczaj za późno. Staliśmy, patrząc na siebie. Nie byłam zła, dopóki nie próbował zranić Stephena i Gregory’ego. A kiedy zrobisz mnie wściekłą, zazwyczaj tam zostaję. Lubię mój gniew, to jedyne hobby, jakie mam. Kilkanaście okrutnych uwag krążyło po mojej głowie, ale ja trzymałam moje usta zamknięte. Bałam się tego, co miało z nich wypaść gdybym je otworzyła. Podeszłam do przodu, zmniejszając pozostałą odległość między nami. Udało mi się zobaczyć coś w jego oczach oprócz gniewu – panika. Nie chciał być blisko. Świetnie. Ciągle poruszałam się do przodu, a Richard w rzeczywistości się cofał, wtedy w rzeczywistości zauważył co sam robił. Gdy podjęłam kolejny krok w jego kierunku, wydawał się postawić na swoim. Podchodziłam do czasu, dopóki szeroka spódnica mojej sukienki nie ocierała się o jego nogi; spódnica wirowała na zewnątrz i przykryła palce u jego stóp w wyczyszczonych do połysku butach. Byłam wystarczająco blisko, że naturalniejsze byłoby się dotknąć, niż aby po prostu stać tam, jak my to robiliśmy.

Patrzyłam na długość jego ciała i spotkałam jego oczy, w których była świadomość, że wiedziałam, co jest pod tym konserwatywnym garniturem, znałam każdy cal pod nim. Richard nie patrzył na moją twarz, on patrzył na mój dekolt. Wzięłam głęboki oddech, dzięki któremu wzgórki moich piersi urosły i opadły, jak gdyby była tam ręka unosząca je od spodu. Spojrzał na moją klatkę piersiową i w moje oczy. Wściekłość na jego twarzy była prawie czystą sprawą. Złość bez celu, bez formy. To było jak te wielkie pożary rozpoczynające się od pochłaniania drzewa. Następnie gdzieś po drodze ogień nabiera własnego życia, jakby nie potrzebował już niczego do istnienia. Pali i rośnie, i niszczy, nie dlatego, że potrzebuje paliwa, ale dlatego, że robi to, do czego został stworzony. Stanęłam w obliczu wściekłości Richarda z moją własną. Jego była nowa, świeża, nie miała czasu by spalić drogę w dół jego duszy, by wydrążyć przestrzeń, w której nie będzie nic prócz gniewu. Moja była stara, prawie tak stara jak moja pamięć. Jeśli Richard chce walczyć, będziemy walczyć. Jeśli chce się pieprzyć, będziemy się pieprzyć. W tym momencie każde z nich było równie szkodliwe. Dla nas obu. Jego bestia powstała od jego gniewu, jak pies do głosu właściciela. Każda silna emocja mogła przynieść zmianę, a ta była tak silna jak uczucia Richarda. Energia jego bestii zapłonęła, jak ciepło na drodze w letni dzień, widoczną falą mocy. To tańczyło na nagiej skórze mojego ciała. Kiedyś przyszedł mi z pomocą, a jego bestia przepchnęła się przez moje ciało. Ale dziś chcieliśmy robić inne rzeczy. Wątpiłam czy będą one tak zabawne. Musette przesunęła się blisko nas w jej białej sukni opryskanej krwią. Jej oczy były ponownie niebieskie. Splotła ręce za energią bestii Richarda, grając między nami dwojgiem, nie dotykając, dosłownie bawiąc się energią – Och byłbyś bardzo dobrym jedzeniem très bon, très très bon.42 – Roześmiała się i był to ten rodzaj śmiechu, dzięki któremu spojrzysz dwa razy w barze, śmiejąc się zwrócisz na siebie uwagę. Dźwięk nie wysuszył krwi, jak maski na jej twarzy. Richard pozwolił wściekłości wypełnić oczy i skierował ją na nią. To było spojrzenie, którym myślę, że nie spojrzał na nikogo innego w tym pokoju. Musette zaśmiała się jeszcze raz. Richard odwrócił się do niej. Jego gniewu naprawdę nie obchodziło, kto był jego celem, byle byłby to ktokowiek. – To nie Twoja sprawa. Kiedy skończymy sprawy sfory, wtedy i tylko wtedy będziemy rozmawiać z wampirami. Musette odrzuciła głowę i zarechotała, nie było na to innego słowa. Śmiała się, aż łzy pociekły po twarzy żłobiąc tunele w schnącej krwi. Śmiech zamarł powoli, a kiedy otworzyła oczy były złotobrązowe. Oddech Richarda zamarł w gardle. Byłam wystarczająco blisko niego by wiedzieć, że zatrzymał oddech tylko na chwilę.

42

très bon, très très bon – bardzo dobry, bardzo, bardzo dobry

Zapach róż był wszędzie. – Pamiętasz mnie wilku, czuję Twój strach. Mruczący kontralt zadrżał na mojej skórze, a ja zobaczyłam, że Richard również zadrżał – Później będę z Tobą grać wilku, ale teraz – odwróciła się i spojrzała na Ashera – teraz będę grać z nim. Asher wciąż był wciśnięty w ścianę, w zupełnej ciszy, jaką potrafią robić tylko stare wampiry. On zatonął w ciszy wieczności, starając się nic nie robić, starając się ukryć na widoku. To nie zadziałało. Ciało Musette sunęło ku niemu, Belle zaczęła się z niej wylewać. Ciemnozłota suknia nakładała się na białą jak duch. Czarne włosy rozprzestrzeniały się jak widmowe płomiennie, noszone przez wiatr, poruszane przez wiatr, który powoli przetaczał się przez pokój, wiatr mocy Belle. - Co się dzieje? – Szepnął Richard i nawet nie wiedziałam, czy chciałbym odpowiedziała, ale i tak odpowiedziałam. - Musette jest zastępczynią Belle. Jego oczy cały czas wędrowały za upiorną postacią Belle, przesłaniającą inne ciało, kiedy powiedział – Co to dokładnie oznacza? - To oznacza, że jesteśmy obciążeni gównianymi kłopotami. Spojrzał na mnie wtedy – Jestem Ulfrickiem Anita, to się nie zmieni tylko dlatego, że wysoki rangą wampir przybywa do miasta. - Bądź Ulfrickiem Richard, świetnie, znokautuj sam siebie, ale nie zniszcz nas wszystkich, gdy to będziesz robił. – Jakiś gniew wyciekł po fali strachu. Nie można było być blisko i osobiście mocy Belle, i się nie bać. - Jestem albo Ulfrckiem, albo nie jestem Anito. Albo jestem mistrzem, albo niewolnikiem. Nie mogę być obojgiem jednocześnie. Uniosłam brew do niego – Tak faktycznie, to jest możliwe. – Podniosłam rękę – Nie mamy czasu na to dziś wieczorem Richardzie. Jutro, jeśli wszyscy przeżyjemy, będziemy o tym dyskutować, dobrze? Skrzywił się – Ona nie jest tutaj w ciele Anito, to jest metafizyczna gierka. Jak złe to może być? Uświadomiłam sobie w tym momencie, że Richard wciąż jeszcze mieszkał w innym świecie. Świecie, gdzie ludzie grali uczciwie i nic tak naprawdę strasznego się nie przydarzało. To musiało być spokojne miejsce do życia, planeta, gdzie ludzie tacy jak Richard nazywają domem. Ja zawsze podziwiałam widoki, ale nigdy tam nie mieszkałam. Sęk w tym, że Richard również tam nie mieszka. Pierwszy krzyk przeciął ciszę. Wszystkie lampartołaki cofnęły się, skulone u stóp Belle Morte. Tylko Micah pozostał na stojąco. Ustawił się przed Asherem, ale był tak mały, że nie mógł ukryć Ashera całkowicie. Spojrzałam na Richarda, a on patrzył z taką krzywdą w swoich oczach. Nigdy nie zamierzał się obudzić i wąchać krwi. Nie chciał naprawdę się zmieniać.

Odwróciłam się od niego i zaczęłam iść w kierunku Ashera i Micah’a. Jean-Claude podszedł do mnie, zaoferował mi swoją rękę, a ja ją wzięłam. Nikt inny nie ruszył z nami, szczurołaki nie mogły zaatakować Musette. Lampartołaki robiły, co w ich mocy, ale to mogło być za mało. Tylko wilkołaki mogły nam pomóc, ale Richard im nie pozwolił. W tym momencie zastanawiałam się jak dużo czasu minie zanim zacznę nienawidzić Richarda.

ROZDZIAŁ 48.

Nie mogłam zrozumieć, dlaczego Asher krzyczy. Nie było krwi, żadnego rozdzierania ciała, ale krzyczał jakby były. Następnie, gdy dotarliśmy bliżej zobaczyłam jak mięso jego twarzy zaczynało się przesączać. Tak jakby jego skóra złamała się w okolicach kości czaszki, jakby dotyk Belle osuszała go, nie z krwi, a z wszystkiego. Zaryzykowałam spojrzenia na Jean-Claude i patrzył na skazańca na sekundę zanim na jego twarzy pojawiła się pustka. Czułam oderwanie od tej pustki, gdzie się ukrywał – Tym sposobem ona może ususzyć go na śmierć. – Jego głos był zadziwiająco pusty. - Ale jesteś odporny na to, prawda? Nie stworzyła cię. - Ona jest naszą sourdre de sang, nikt z nas nie jest odporny na jej dotyk. Zatrzymałam się i pchnęłam go do tyłu – Więc zostań. Nie potrzebuje martwić się o was obu. Nie kłócił się, ale jego wzrok przeszedł obok mnie na Ashera. Nie byłam pewna czy on mnie w ogóle słyszał, ale nie było czasu sprawdzać. Na wpół biegłam, gdy Micah pchnął Belle w tył. Pchnął ją do tyłu, używając swojego ciała przerywając dotyk na twarzy Ashera. Asher opadł powoli na ścianę, a świecąca twarz Belle pocałowała Micah’a. W momencie, w którym ich usta się dotknęły, poczułam ardeur wypełniające pokój jak gorąca woda, piekące krople wylały się na moją skórę. To zmroziło mnie wpół kroku, sprawiło, że się potknęłam. Stałam tam w trudnym położeniu między Asherem przy ścianie, a Micah’em rozjarzonym w błyszczącym uścisku. Wiedziałam, że mogłabym osuszyć Micaha na śmierć, przy pomocy ardeur w ciągu kilku dni, ale część mnie wiedziała, że Belle mogła to zrobić szybciej. Ręka Ashera wyciągnęła się do mnie, szkieletowo cienka jak drewienko w papierze. Micah próbował odepchnąć od siebie ciało Musette/Belle, ale przejechała po nim, ręce na jego plecach, świecące karminowe usta jak czerwona mgła na jego twarzy. Miałam przez chwilę uczucie umierania Ashera, blaknięcia z braku lepszego słowa. Jean-Claude podszedł do niego, wiedziałam, że JeanClaude nie ma życia by się nim podzielić. Wtedy zaklejony taśmą krzyż na piersi zapłonął do życia.

Zapłonęło na moim ciele jakby czarna taśma ukryła całe gorąco. W połowie krzyknęłam, ponieważ zerwałam taśmę i krzyż wypadł, biały, gorący, jak gwiazda w niewoli na łańcuchu. Potknął się z dala od Belle Morte. Jean-Claude rozlał swój czarny płaszcz nad sobą i Asherem. Pozostałe wampiry ukryły swoje twarze i syknęły na światło. Widziałam ruch kątem oka, na sekundę nim Angelito uderzył we mnie. Nie było nikogo by go teraz powstrzymać. Krzyż był mieczem obosiecznym. Złapał mnie za jedno ramię, całkowicie daleko od ziemi, druga ręka zawijała się wokół krzyża. Szturchnęłam go w gardło trzema palcami usztywnionymi do punktu dzidy. Zamknął się i puścił mnie, ale trzymał krzyż, poczułam jak łańcuszek puszcza, odchodząc rozcina moją szyję. W momencie, gdy krzyż był jego, poświata zaczęła znikać. Ciało Musette zwróciło się do mnie, a jej oczy były jak baseny ciemnego ognistego złota i to nie było jak upiorny obraz nałożony na jej ciało, ale tym razem to było jak podwójne widzenie. Moje oczy zobaczyły Musette ze złym kolorem oczu. W mojej głowie była Belle. Belle w ciele była niewiele wyższa od Musette, długie czarne włosy upadały w falach do kolan, ciemne złoto jej szlafroku ukazywało trójkąt białego ciała, twarz jak wyrzeźbiona z perły, doskonałe wydęcie czerwonych warg. Owinęła białe ręce wokół moich ramion, długie ciemne paznokcie igrały wzdłuż aksamitnych rękawów. Przycisnęła mnie do swojego ciała, pochyliła się by złożyć pocałunek ustami na moich. Mały głos w mojej głowie wrzeszczał – Nie pozwól jej się dotknąć. – Ale nie mogłam się ruszyć, nie mogłam uciec, nie byłam pewna czy chciałam uciec. Te czerwone usta nosiły się nad moimi. Jej oddech pchnął się w moje usta. Świat pachniał różami. Potem nagle mogłam spróbować pocałunku Ashera na moich ustach. Skosztowałam, jakbym sekundę wcześniej go całowała. Ten jeden smak sprawił, że otworzyłam oczy, pomógł mi odwrócić się od ust Belle. Pomógł mi bym mogła zechcieć się odsunąć. Jej oczy patrzyły na mnie, kałuże złotego ognia jak brązowa woda w słońcu. Zdałam sobie sprawę, że niemal omdlałam, a ona trzymała mnie jakbyśmy były pogrążone w tańcu. Jej ręka była na mojej głowie, podnosząc mnie do spotkania jej ust. Poczułam ruch i odwróciłam moje oczy. Belle też go zobaczyła – Wtrąć się, a ja podniosę w was ponownie ardeur wilku. Nie przyprowadziłeś z wami żadnej kobiety. Czy uważasz, że to Cię uratuje? Nie. Ardeur chce tylko być karmione wilku, nie obchodzi go jak. Richard zawahał się. Mogłam spróbować smak strachu w moich ustach, ale pod spodem był jeszcze smak pocałunku Ashera. Jean-Claude był nagle obok Belle – To mnie chcesz. – Rozłożył ręce w dramatycznym geście, układając ciemność jego płaszcza i rozlewając ciemne włosy wokół siebie. – Jestem tutaj.

Nie wiem, co zrobiła, albo, co powiedziała, bo następną rzeczą, jaka mnie ogarnęła była pamięć kochania się z Asherem. To przyszło do mnie jak kiedyś, z Jasonem, ale to było więcej, co gorsza lepiej. To pochyliło moje plecy, dostałam konwulsji w ramionach Belle, ona upuściła mnie wtedy, widziałam mgliście, jak przez białe okno, że białe ręce chwyciły Jean-Claude. Richard złapał mnie nim uderzyłam o podłogę. Wyglądał na zmartwionego. Jego dłoń dotknęła mojej twarzy – Anita, jesteś ranna? Udało mi się potrząsnąć głową nawet z Richardem tak blisko mnie, jego twarz była miękka i martwił się o mnie, odwróciłam głowę w kierunku Ashera. Nie mogłam sobie pomóc. Asher był jak złote świecidełka na drzewku bożonarodzeniowym, bez życia, wiszące wokół twarzy, która była bardziej czaszką niż ciałem. Jego wargi były cienką linią wokół zębów, które były głównie kłami. Tylko oczy wciąż Ashera były bladymi basenami niebieskiego ognia, jakby niebo zimą mogło płonąć. W momencie, gdy zobaczyłam Ashera próbowałam się odczołgać z ramion Richarda, próbowałam doczołgać się do Ashera. - Anito, Anito, co jest nie tak? – Złapał mnie i odwrócił od patrzenia na Ashera. Odnalazłam głos, ale nie mogłam odpowiedzieć, co jest nie tak – Asher. Gapił się na upadłego wampira i zdegustowanie pojawiło się na jego twarzy – Wiem, przepraszam. Nie byłam pewna, za co przeprasza, ale nie obchodziło mnie to. Było coś jeszcze, o co powinnam martwić się bardziej, ale zapomniałam. Nie mogłam myśleć o niczym innym z wyjątkiem oczu Ashera i, że muszę iść do niego. Musiałam. Richard podniósł się nagle ze mną w ramionach. Usłyszałam przepychanie jakby tysiąc małych pazurów. Szczury, tysiące szczurów płynęły futrzaną, piszczącą falą po całej podłodze jaskini. Moc Ashera cofnęła się i wiedziałam, że kosztowało go to energię by pozwolić mi odejść. Wiedziałam, że w tej chwili byłam jedyną osobą, która mogła go wyżywić wystarczającą ilością energii, aby utrzymać go przy życiu. Richard wydał mały dźwięk konsternacji i odwrócił się, abym mogła zobaczyć to, co sprawiło, że zbladł. Dwa wampiry, które miały zdmuchnięte czubki głów powoli powstawały na stopy. Te dziwne twarze z kocimi oczami były całe. Nie było nawet blizny, aby zaznaczyć gdzie uderzyły kule. - Kurwa – powiedziałam. Jednemu z hienołaków puściły nerwy i strzelił do masy wijących się szczurów. W następnej sekundzie po odgłosie strzału padł z dziurą w plecach, wpadł w tłum szczurów. Wrzały nad nim, a jego ciało zniknęło z pola widzenia. Dźwięków, jednak nic nie maskowało. Nie byłam wystarczająco blisko by zostać ogłuszona i po raz pierwszy tego żałowałam. Dźwięk maleńkich zębów rozrywających ciało, piszczące odgłosy utarczek nad tym kiedyś człowiekiem, zdawało się zagłuszać nas wszystkich.

Niektóre hienołaki opuściły broń, ale tylko jeden ją odrzucił. Bobby Lee upadł na kolana i splótł ręce na czubku głowy. Claudia zrobiła to następna, a potem jedno po drugim wszystkie szczurołaki. Wiedziałam, że się bali, że Musette/Belle wykorzysta ich przeciwko nam. Ale ja nie chciałabym klęczeć na podłodze, gdy szczury mnie odnajdą. W końcu mogłam myśleć wystarczająco by pamiętać, że Jean-Claude może walczyć o życie. Ale nie. Belle trzymała piękną twarz w swoich dłoniach, ale wciąż stał. Jego własne ręce przykryły jej, przypierając je do jego twarzy. Jego twarz była wciąż doskonała, nienaruszona. Miękki uśmiech zaigrał wzdłuż jego ust. To oczy Belle były szeroko otwarte, jej twarz była nieszczęśliwa. On nie mógł jej zjeść, tak jak ona zjadła Ashera, ale dziwnie ona wydawała się mieć kłopoty ze zjedzeniem jego. Wiedziałam to, że Belle Morte / Musette wezwała szczury. Nie sądziłam, że miała coś wspólnego ze zwiększeniem mocy dwojga dzieci nocy. Oni na wpół przykucnęli, jeden drugiemu pomagał wstać, ale one nie patrzyły na Belle, ani na nikogo innego. Zastanawiałam się przez chwilę czy zamierzają trzymać urazę, gdy fala szczurów wskoczyła na pierwszego hienołaka, drobnymi zębami odrywając czarną skórę. Ludzie krzyczeli, a hienołaki zaczęły strzelać do małych szczurów, wysadzając ich ciała, tworząc czerwoną ruinę. Ale było ich tak wielu... Szczury rozdzieliły się wokół klęczących szczurołaków tak jakby byli dużymi kamieniami w potokach. - Możesz stać? – Richard zapytał. - Myślę, że tak. Opuścił mnie delikatnie na podłogę, a potem spojrzał na wilkołaki, które nadal stały w nieszczęśliwej grupie. Najwidoczniej Richard postawił sobie za cel by być wystarczająco gwałtowny dla Sylvie by żaden z nich się nie zbuntował. Cóż Jason walczył z blokadą Shang-Da na ramieniu, ale nikt nie próbował pomóc. Co do cholery Richard zrobił Sylvie? Świat nagle pachniał jak piżmo w wilczej sierści i wilgotne bogactwo liści w pleśni. Zapach zimowej zielonej choinki, jak gdyby moje pokryte futrem ramię właśnie pokropiła rosa, w spokoju, wciąż rano. Czułam jak bestia Richarda przelewała się całkowicie przez moje ciało i łagodziła moją skórę jak wiatr. Richard spojrzał na mnie bursztynowymi oczami wilka. Znaki były otwarte między nami, otworzył je szeroko. Odrzucił głowę i zawył, a tuzin gardeł odpowiedziało mu, a następnie wilkołaki przesuwały się do przodu jak czarna fala zniszczenia. Shang-Da i Jamil pozostali z tyłu Richarda i pokazali pazury, tak gdzie powinny być paznokcie. Połowiczna zmiana samej alfy. Co do reszty poczułam ślizganie się ich skóry, poczułam pęd energii jak małe eksplozje szarpiące moje jelita. Czułam teraz, że Jean-Claude zamknął swój koniec naszego triumwiratu tak mocno jak tylko mógł. Mogłam na niego patrzeć, ale tym razem nie mogłam poczuć go w ogóle. On spodziewał się śmierci, ale nie chciał nas zabrać ze sobą.

Znalazłam jeden z karabinów zużytych przez szczurołaka i poczułam się od razu lepiej. Jego waga w ręku była dobrą rzeczą. Niestety nie byłam jedynym człowiekiem sługą, który znalazł pistolet. Angelito strzelił w hienołaka, wysyłając go obracającego się szybko w masę gryzących szczurów. Krzyczał i wił się starając się je pokonać. Strzeliłam do szczurów blisko niego, ale było ich zbyt wiele. To było jak strzelanie w wodę, poruszasz nią, ale nie ranisz. Wiedziałam jak powstrzymać szczury. Wycelowałam lufę w głowę Musette/Belle. Gdybym ją zabiła szczury wróciłyby tam skąd przyszły. Wypuściłam oddech, uspokajając się przed strzałem, Jean-Claude był zbyt blisko bym czuła się komfortowo. Szczur wskoczył mi na rękę, zagłębił kły we mnie. Ich fala zaczęła skakać po moim ubraniu, ich pazury łapały się ciężkiej tkaniny. Krzyczałam i nagle Micah był na wpół kucając, sycząc na szczury. Te na podłodze rozproszyły się, piszcząc ze strachu. Te na moim ciele wydawały się odporne na strach. Pomógł mi je wybrać i wyrzucić w masę biegających. Szczury zalewały rannych towarzyszy i także je zjadały. Szczury wydawały się bardziej bać lampartołaków niż wilkołaków, a lampartołaki zaczęły rozprzestrzeniać się od ściany, sycząc, oddalając małe gryzonie, zyskując pogłębienie przestrzeni. Dwóm wampirom, które myślałam, że zabiłam wyrosły pazury i kły, jak żadnemu innemu wampirowi kiedykolwiek. Brnęli przez wilkołaki pokryci strumieniem krwi i białymi kośćmi. Zobaczyłam jedną wielką rękę wzniesioną za plecami Shang-Da i niewiele myśląc strzeliłam, zdolna do wycelowania, ponieważ stałam w kole stworzonym przez lamparty. Głowa wampira wybuchła ponownie. Wiedziałam, że gdybyśmy chcieli zatrzymać go martwym musielibyśmy wziąć jego serce i wszystko spalić. Rozrzucić prochy nad różnymi organami bieżącej wody, również by nie zaszkodziło.

Shang-Da miał czas by odwrócić się do mnie, ale był czegoś pozbawiony, wtedy inny wampir uruchomił się i posłał wszystkie trzy na podłogę dla szczurów by je pochłonęły. Głos Belle wzrósł w hałasie jak burza, grom, który zmroził wszystkich w połowie akcji. Nawet owłosione morze szczurów zamarło – Wystarczy! Odeszła od Jean-Claude’a i zaczęła się śmiać. To nie był jej magiczny śmiech, który prześlizgiwał się przez skórę i sprawiał, że myślisz o seksie, to był śmiech czysty, bez domieszek radości. - Nie będziemy więcej walczyć – choć jej głos był nadal głęboki, stracił seksowne mruczenie. Wydawała się nie być zła, ale zgaszona, jakby ona została zaskoczona. Szczury wycofały się jak odsączający się ocean. Piszczały i piszczały, ale wyszły. Większość wilkołaków były pokryte małymi, purpurowymi śladami ugryzień. Pozostałość po upadłym hienołaku wyglądało jakby zostało poszarpane przez coś większego.

Jean-Claude odnalazł głos, a był tak radosny jak był jego śmiech - Nie możesz karmić się ode mnie. Nie możesz mi tego odebrać, co mi dałaś, bo nie jestem już z Twojej linii. Jestem sourdre de sang swojej własnej linii. Belle wpatrywała się w niego, a jej twarz była pustą pustką, którą znałam tak dobrze. Ukrywała pod nią to co naprawdę czuje – Wiem co to znaczy Jean-Claude. - Nie możesz mnie traktować jako mniejszego członka swojej linii Belle. Istnieją różne subtelności, których muszą przestrzegać dwaj sourdres de sang. Ona dłońmi wygładziła swoją spódnicę i wiedziałam, że ten gest był jednym z Jean-Claude. Zdenerwowanie, Belle Morte była zdenerwowana – Miałam w zasięgu praw, bo nie wiedziałam, nie zrobiłabym tego. - To prawda, ale teraz wiemy, że trzeba podjąć wszystkich swoich ludzi i odejść. Dziś wyjedziesz z tych ziem, bo jeśli znajdą się na naszym terytorium jutro wieczorem, Twoje życia przepadną. - Nie zabiłbyś naprawdę mojej Musette? – Ale jej głos trzymał najlżejszą nić niepewności. - Byłbym w stanie zabić Musette, legalnie, bez żadnych politycznych reperkusji – zrobił mały tut-tut dźwięk – To byłoby najgłębszym życzeniem wielu Wampirzych Mistrzów i zrobię to Belle. Możesz spróbować prawdy moich słów. Zesztywniała, tylko trochę – Utrzymam kontrolę nad Musette dopóki jesteśmy na waszych ziemiach. Ona czasami ma niefortunny temperament. - Byłoby źle gdyby straciła nad sobą panowanie tutaj w St. Louis – powiedział Jean-Claude. Jego głos był pusty, radość sączyła się dalej. Cherry pojawiła się przy moim łokciu – Przepraszam, że przerywam, nie jestem ekspertem od wampirów, ale sądzę, że Asher umiera.

ROZDZIAŁ 49.

Asher leżał na przeciwległej ścianie. Był jak szkielet w wysuszonej skórze. Leżał na wspaniałych resztkach swoich włosów jak na łóżku z blichtru choinki. Jego ubrania zapadły się wokół jego zatopionego ciała jak przebity balon. Jego oczy były zamknięte, a tylko zaokrąglenie pod cienką skórą było mięsiste i solidne. Wszystko inne wydawało się uschnąć.

Upadłam na kolana obok niego, bo nie mogłam tego znieść. - On nie jest martwy – dziecięcy głos Valentiny nadszedł, ale pozostał poza zasięgiem. Oferowała pocieszenie, ale nie była głupia. Spojrzałam w dół na to, co zostało z całego tego piękna i nie uwierzyłam jej. - Spójrz czymś innym niż tylko oczy ma petite – powiedział Jean-Claude. Nie klęknął, ale stał naprzeciw Belle Morte jakby nie śmiał odwrócić się do niej plecami. Zrobiłam to, co Jean-Claude powiedział bym zrobiła, patrzyłam mocą, zamiast moich fizycznych oczu. Poczułam iskierkę wewnątrz Ashera, jakiś jego element jeszcze się palił. Nie był martwy, ale mógł być. Spojrzałam na Jean-Claude’a – On jest zbyt słaby by wziąć krew. - Nie ma ludzkiego sługi – powiedziała Belle Morte – Żadnych zwierząt do wezwania. On jest bez – zrobiła pauzę przed kolejnym słowem – zasobów. Zasoby, jakie to miłe słowo. Ale jakiegokolwiek słowa by nie użyła, miała rację. Asher nie miał nic do pożywienia, tylko krew, jeśli jest zbyt słaby by się nią żywić… Nie mogłam skończyć tej myśli nawet w mojej głowie. - Belle Morte może go ochronić – głos Jean-Claude był neutralny, pusty. Spojrzałam na niego, a następnie obok niego na nią – Co masz nam myśli? Stworzyła go, a ona jest sourdre de sang. Mogłaby mu po prostu oddać z powrotem trochę energii, którą mu ukradła. - Nic nie ukradłam – powiedziała Belle swoim neutralny głosem, który posiadał ślady złości.– Nie można ukraść czegoś, co jest Twoje przez prawo, a Asher jest mój, wszystko w nim Jean-Claude, każdy kawałek jego ciała, każda kropla jego krwi. On żyje tylko dzięki mojej łasce i nie umiera. Jean-Claude wykonał mały gest – Może ukradła nie jest prawidłowym określeniem, ale możesz przywrócić jakąś część jego siły życiowej. Możesz go sprowadzić z powrotem, na tyle, aby móc karmić go krwią. - Mogłabym, ale tego nie zrobię – jej złość była jak parzący wiatr gryzący moją skórę, tam gdzie dotknął. - Dlaczego nie? – zapytałam, bo nikt inny nie wydawał się skłonny, a ja musiałam to wiedzieć. - Nie muszę Ci się tłumaczyć Anito. Wciąż miałam broń w ręku. Nagle stała się ciężka, szok jej podnoszenia, spowodował, że mogłam się znów poczuć. Wstałam i skierowałam pistolet w klatkę piersiową Musette. – Jeśli Asher umrze, Musette także. - Nie miałaś dużo szczęścia w zabijaniu wampirów z małego pistoletu – powiedziała Belle i brzmiała pewnie. Oczywiście to nie jej ciało miałam zmienić w sito za pomocą kul.

- Myślę, że dzieci Matki to szczególne przypadki. Prawdopodobnie mogą przetrwać prawie wszystko bez ognia. Nie sądzę by to była prawda z Musette – musiałam wypuścić oddech z mojego ciała, ponieważ wciąż mogłam ją dostać. Moja wolna ręka spoczywała na dolnej części pleców, w pół kołysce, na moim pośladku. To była moja ulubiona pozycja do strzelectwa sportowego. - Angelito Cię powstrzyma – powiedziała po prostu. Popatrzyłam w tył by zobaczyć Angelita na kolanach mocującego się z trzema wilkołakami, ale hej… - Jeśli stworzy niedogodności także może umrzeć. On może nie dożyć tego, żeby powstrzymać mnie jeszcze kiedyś przed zabiciem Musette. Brązowe oczy rozszerzyły się trochę – Nie ośmieliłabyś się. - Oczywiście, że tak. – Uśmiechnęłam się, ale nie dotarło to do moich oczu, bo utrzymywałam je na ciele Musette. Ignorowałam kształt Belle nad Musette koncentrując się na widoku białej sukni z wyschniętą krwią. Im bardziej byłam skoncentrowana tym bardziej mogłam zobaczyć to jako podwójny obraz, klatka piersiowa Musette w moich oczach i upiornej przeźroczystej nakładce w mojej głowie. To sprawiło, że zaczęłam się zastanawiać ile Belle wszyscy inni widzieli i czy miałam lepszy widok z powodu mojej nekromancji. Zapytam kogoś później. - Jean-Claude na to nie pozwoli. - Ma petite ma swoje momenty pochopności, ale w tej chwili przypomniała mi, że zasady nie są teraz takie same. Według moim praw jestem sourdre de sang, mam prawo ukarać Twoich ludzi, za skrzywdzenie mojego drugiego dowódcy. Jest to doskonałe z naszych praw. - Nie wiedziałam, że Asher jest zastępcą sourdre de sang, kiedy piłam. Moja ręka wciąż była stabilna, ale to nie potrwa długo. Nie możesz trzymać jednoramiennej postawy strzelniczej zawsze. Do diabła, nie możesz trzymać żadnej postawy strzelniczej na zawsze. – Wiesz teraz – powiedziałam – nie jest jeszcze martwy, więc zabijasz w tej sekundzie drugiego dowódcę sourdre de sang z całą swoją wiedzą. -W ramach naszych praw do przejęcia życia Musette, jej życie jako zapłata za życie Ashera – powiedział Jean-Claude. – Powinnaś być ostrożniejsza Belle. Wysyłanie ludzi, których cenisz z dala od siebie sprawia, że trudniej ci zapewnić im bezpieczeństwo. Walczyłam by moje ramię nie drżało. W końcu to stracę – Pozwól był uczyniła to łatwym dla ciebie, pomóż Asherowi teraz, albo zabiję Musette. Jedyna rzecz, która była taka sama w obu wizjach w moich oczach i w mojej głowie to właśnie te miodowo-brązowe oczy. Te oczy spojrzały na mnie sondując mnie. Chciała bym opuściła broń, ramię mnie bolało, więc dlaczego tego nie zrobić? Moje ramię zaczęło się opuszczać i złapałam się na moment, zanim Jean-Claude dotknął mojego ramienia. Położyłam rękę tam, gdzie chciałam. Ale podnoszenie i opuszczanie pomogło kwasowi mlekowemu się zbudować. Teraz mogłam trzymać postawę znacznie dłużej.

- Jeśli chcesz grać w grę życiem Musette, to zależy od Ciebie – powiedział Jean-Claude, jego głos tańczył na mojej skórze, to sprawiło, że cała zadrżałam, drgnęła mi dłoń i tylko praktyka powstrzymała mój palec od naciśnięcia spustu. Nie powiedziałam by przestał, ponieważ Belle użyła znaku by zaciemnić mój umysł. To było tak dawno temu, gdy wampir dostał mnie tak od niechcenia. Seks Jean-Claude’a przebiegł po mojej skórze, podczas gdy strach przebiegł jak lód przez resztę mnie. Belle nie została pokonana, nie było nawet blisko tego. Arogancja mogła zabić najwięcej z nas. Więc nie arogancja, po prostu prawda. – Musisz zadać sobie pytanie Belle – powiedziałam głosem, który był bardzo spokojny, bo skupiłam się na moim oddechu, starając się być cicha, gdy wypaliłam – Czy Twoja miłość do Musette jest silniejsza, niż nienawiść do Ashera. - Nie nienawidzę mniejszych istot Anito, to tylko kara – jej głos brzmiał na tak pewny siebie. Jean-Claude powiedział jedno słowo – Kłamczucha. Te ciemne miodowe oczy śmignęły do niego, ale nie było utraconej miłości w tym spojrzeniu. Nienawidziła także Jean-Claude. Nienawidziła ich obu. Powiedzieli mi, dlaczego. Oni byli jedynymi dwoma mężczyznami, którzy kiedykolwiek opuścili jej łóżko dobrowolnie, o ile ona tego chciała. Porzucili ją, a nikt nie odchodzi od Belle Morte, bo nikt tego nie chce. O dziwo ich odejście zniszczyło jej poczucie własnej wartości. Nie podzieliłam się tą wiedzą, bo to zraniłoby dumę Belle, a to nam nie pomoże. Ocalenie jej dumy uratuje Ashera i zabije Musette. Byłam tego pewna. Połykałam słowa i starałam się kontrolować moją twarz, ale zapomniałam, że była sourdre de sang i raz mnie oznaczyła. To nie o moją twarz musiałam się martwić. Jej głos przybył do mnie jak sen, jeżdżący w zapachu róż – Moja duma nie jest tak delikatną sprawą Anito. Pocałunek Jean-Claude na policzku ścigał zapach róż i mruczenie głosu – Ma petite, ma petite, wszystko dobrze? Skinęłam głową. – Udowodnij – powiedziałam. – Uzdrów Ashera. Jean-Claude nie pytał, o czym mówiłam. Słyszał przeze mnie, czy zgadł, albo nie zawracał sobie głowy, ponieważ czas nam się kończył. - Będziecie rozmawiać aż do jego śmierci – powiedziała Valentina. Wszyscy oprócz mnie spojrzeli na wampirze dziecko. Wciąż walczyłam by utrzymać cel na ubranej na biało klatce piersiowej Musette. - Jeśli nie dasz mu wkrótce pocałunku życia, będzie on ponad Twoimi mocami Belle Morte – powiedziała Valentina. Belle walczyła by utrzymać spokojny wyraz twarzy, ale gniew wyciekł przez pokój. A może ja byłam po prostu bardziej na nią wrażliwa – Czy zmieniasz strony Petite Morte? - Non, ale nie chcę stracić Musette przez przypadek. Jeśli wybierasz śmierć Ashera, to jedna rzecz. Po prostu przegapisz okazję do uratowania go, inaczej.

Bardzo chciałam się włączyć i popatrzeć na Valentine, ale trzymałam mój wzrok na Musette, na Belle. Poza tym, twarz Valentiny był jak wszystkich innych starych, gdy ukrywali się, albo narażali, puste, piękne maski. Coś zaszło między nimi. Coś czego nie mogłam odczytać. Belle miała głęboki, niecierpliwy oddech, wygładzała spódnicę i zaczęła iść do przodu. To nie było całkiem zgrabne ślizganie, jakie zwykle Musette miała. Zastanawiałam się, czy wampiry miały problem ze ślizgiem, gdy Belle była zdenerwowana. Czułam to. Opuściłam broń, ponieważ poruszała się, by ochronić Ashera, Musette żyła. Taka była umowa. Poza tym moje ramię i ręka zaczęły boleć. Gdybym wiedziała, że będę musiała utrzymać stanowisko tak długo, poszłabym na stanowisko z dwoma rękami. Belle Morte wydawała się zbierać w sobie, jak szła przez pokój do czasu, gdy dosunęła do Ashera i biała sukienka Musette całkowicie zagubiła się w ciemnym złocie Belle, co najmniej w moich oczach. Uklękła przy ciele Ashera. Nie mogłam myśleć o tym inaczej niż ciało. Byłam już od niego zdystansowana. Zdałam sobie sprawę, z czegoś w rodzaju szoku, że nie wierzę, że ona go oszczędzi. Czułam go tak martwym, tak bardzo martwym. Ręce Jean-Claude’a ścisnęły moje ramiona i zdałam sobie sprawę, że chroni się twardo przede mną. Nie chciał się właśnie teraz dzielić uczuciami i nie obwiniałam go. Było to zbyt osobiste do dzielenia się, zbyt przerażające. Richarda także nie było. Naprawdę musiałam spojrzeć na niego i upewnić się, że jeszcze jest w pokoju, mocno się chroniąc. Nie byłam pewna, kiedy odszedł za swoje osłony, co wydawało się dziwne. Powinnam była zauważyć. Złapał moje spojrzenie, ale nie mógł powstrzymać współczucia i bólu z dala od twarzy. Nie sądzę, by był to ból dla Ashera. Jean-Claude napiął ręce i ruch ten przeniósł moją uwagę z powrotem na Belle. Jej włosy opadały wokół niej jak czarny płaszcz tak, że złota sukienka była tylko wskazówką przez całą tę czerń. Czułam jak Jean-Claude zbiera się w sobie, jakby to był wysiłek fizyczny zebrać swoją wolę razem, westchnął i otrząsnął się jak ptak wytrącający swoje pióra. Wyszedł zza mnie i zaoferował mi swoją rękę bardzo formalnie. Wahałam się przez uderzenie serca, a następnie przesunęłam moją rękę poprzez niego. On wciąż ochraniał mnie od swoich emocji, ale nie musiałam tego czuć, bo dobrze wiedziałam co miał na myśli. To zraniło moje serce, zobaczenie Ashera zredukowanego do „tego”. To sprawiło mi ból, a nie spędziłam wieków historii z tym mężczyzną. Podszedł ze mną do klęczącej wampirzycy i do tego, co zostało z osoby, którą kochaliśmy. Nigdy się nie dowiem, czy moja miłość do Ashera była spowodowana uczuciami Jean-Claude’a do niego. Prawdopodobnie była, ale nie mogłam oddzielić swoich uczuć od Jean-Claude’a. To powinno wprawić mnie w panikę, ale tak się nie stało. Byłam zmęczona byciem przestraszoną przez cały czas. Byłam gotowa, by spróbować i być tak odważną sercem, jak zwykle odważna była reszta mnie. Poza tym byłam taka ostrożna z Richardem, a na koniec złamaliśmy sobie

wzajemnie serca. Spojrzałam na niego, gdy szłam do przodu, przy ramieniu Jean-Claude’a. Moje serce nadal szarpało się na jego widok. Wcześniej w ciągu dnia, byłam gotowa na pojednanie. Zawsze byłam gotowa do pojednania się z Richardem, byle dał mi cokolwiek. Kłopot w tym, że zawsze chciał żeby mu to oddano. Złapał mnie patrzącą na niego i było coś w jego oczach, ból, strata, głębokie jak ocean, szerokie jak morze. Naprawdę go kochałam. Może zawsze będę. Miałam to straszne pragnienie by pobiec do niego, pozwolić mu zagarnąć mnie w ramiona, przegonić ból z jego oczu. Ale prawdopodobnie nie zagarnął by mnie w swoje ramiona. Prawdopodobnie spojrzałby tylko na mnie niezrozumiale. I to sprawiłoby, że bym go nienawidziła. Nie chciałam nienawidzić Richarda. Odwróciłam się od niego. Nie chciałam by widział pragnienia, straty, lub pierwsze podrygi nienawiści na mojej twarzy. Czułam Richarda obok mnie, zanim mnie dotknął. Miałam moment zaskoczenia, podczas gdy przyglądałam się jego twarzy. Jego twarz była tak blisko nieczytelności jak tylko mógł sprawić. Nie zagarnął mnie w ramiona, ale zaoferował rękę. Wahałam się tak jak z Jean-Claude’m, a następnie powoli zjechałam moim ramieniem na jego. Uścisnął moją rękę, tak ciepło, tak solidnie, naciskając mnie na solidny ciężar jego przedramienia. Spuściłam oczy by nie mógł zobaczyć jak to na mnie zadziałało. Wszyscy ochranialiśmy się jak skurwysyn, starając się zachować bezpieczeństwo w naszych myślach. Richard i Jean-Claude wymienili spojrzenia nad moją głową. Nie wiem co to spojrzenie miało znaczyć. To powinno wyglądać na głupie, wymieniać spojrzenia, kiedy wszystko co musieliśmy zrobić to otworzyć znaki, które uczyniły nas triumwiratem. W takim wypadku mogliśmy zmusić się niemal do czytania każdego z innych umysłów. Ale to był pierwszy raz od miesięcy, gdy Richard był po naszej stronie. Myślę, że wszyscy troje byliśmy tak ostrożni, jak tylko potrafiliśmy.

ROZDZIAŁ 50.

Belle uklękła przed Asherem z opuszczoną głową jakby go całowała. Ale trzymała się z dala od jego ciała, z jedną ręką na podłodze, drugą opartą o ścianę. Pocałunek wyglądał tak intymnie, a jednak podeszła do niego z wielkim cierpieniem, nie dotykając go bardziej niż musiała. Intymny akt został zniszczony. Powinnam być w stanie poczuć moc pchającą na niego, ale byłam zbyt mocno osłonięta. Nie byłam wystarczająco dobra w filtrowaniu tego, przed czym się osłaniałam. Kiedy osłaniałam się tak mocno, osłaniałam się od wszystkiego. Chciałam poczuć to, co ona robiła. Chciałam poczuć jak słaba iskra wewnątrz Ashera rosła.

Otworzyłam tylko dotknięciem, jak przesunięcie osłonki w aparacie, tylko trochę otwarłam, wystarczająco by wyciągnąć rękę i dotknąć tej iskry. Poczułam smak pocałunku Ashera na ustach, jakbym wypiła wino, które nim smakowało. Iskra stała się promieniem, zimnym promieniem, który wypełnił jego ciało, a Belle nadal wlewała energię w jego ciało. Asher krzyczał przez mój umysł, a cichy krzyk zachwiał mną. Zwaliłby mnie na kolana, gdyby Richard i Jean-Claude mnie nie złapali. - Anita, coś nie tak? – Zapytał Richard. - Ma petite wszystko dobrze? Nie było czasu na wyjaśnienia. Wyciągnęłam się wolno od nich obu, a oni nie walczyli ze mną. Chwyciłam Belle za ramię i włosy, i to niemal szokujące czuć Musette, jak jej staranne loki miażdżyły się pod moją ręką, szarpnęłam ją z daleka od Ashera. Spodziewałam się poczuć Belle pod moją ręką, ale Belle tu nie było, nie naprawdę. Nigdy jej tutaj nie było. Nie była iluzją, ani czymś dokładnie rzeczywistym. Rzuciłam nią z dala od Ashera, wysyłając ją ślizgającą się po podłodze na śliskim materiale białej sukni Musette. Ale to głos Belle grzmiał przez pokój. – Jak śmiesz położyć na mnie swoje dłonie? - Starałaś się związać go znowu, jak dawniej. On nie chce być związany. - On będzie znikać i wygaśnie bez mocy, którą ja mogę wetchnąć w niego. – Obejrzała się jakby oczekiwała, że ktoś pomoże jej wstać. Jedynie ludzie, którzy byli by skłonni jej pomóc byli pod strażą, a nikt inny się nie poruszył. W końcu stanęła na własną rękę, ale bez niczego w pobliżu do chwycenia i w staromodnym gorsecie to było pozbawione wdzięku. Dobrze wiedzieć, że niektóre fasony modowe, mogą unieruchomić nawet wampiry. Belle odwróciła na mnie oczy, które błyszczały brązowym ogniem. –Asher zginie beze mnie. Spójrz na niego, zobacz, co pozostało z niego, to nie wystarczy by przeżyć. Jej moc wlała się w ciało pod tą suchą skórą, ale niezbyt dużo. To było tak jakby dało się zobaczyć poszczególne mięśnie i więzadła pod skórą, jak schemat fizjologii, który pokazuje, gdzie są miejsca mocowania. Ale to nie było tak jak u człowieka. Włosy były nadal suchym gniazdem złotych świecidełek, a skóra jak wyblakły pergamin rozciągnięta obrzydliwie cienko. Ale oczy, oczy wyglądały na człowiecze, oprócz tego niezwykłego koloru niebieskiego lodu. Nawet wtedy, gdy był człowiekiem, jego oczy nie mogły wyglądać zupełnie zwyczajnie. Asher był tam, w tych oczach. Uwięziony w tej kruchej pół-martwej powłoce. Spojrzał w górę na mnie, a ja poczułam ciężar tego wszystkiego w jego oczach. - Krew mogłaby uratować jego życie – powiedziała Belle – ale nie odda mu z powrotem tego, co stracił. Tylko jego stwórca lub, ktoś, kto zajął jego istotę może mu to zwrócić. – Stała tam, za nią lśniła ciemność wychodząca z oczu na twarzy Musette. Nie dodała, że ponieważ była jednocześnie stwórcą Ashera i kimś, kto ukradł jego esencję, tylko ona mogła mu zwrócić jego dawną chwałę. Belle Morte miała za dużo klasy by wskazywać na rzeczy oczywiste. Ale wisiało to przemilczane w powietrzu.

- On potrzebuje jedynie mocy – powiedziałam – nie musi być Twój. - Gdyby miał ludzkiego sługę lub zwierzę do wezwania, ale nie ma nic – powiedziała Belle i tam był dźwięk satysfakcji w jej głosie, którego nie mogła lub nie chciała ukryć. – On jest sam i ponowne związanie się ze mną jest jedynym wyborem, jaki ma, chyba, że chcesz by spędził w taki sposób resztę wieczności. – Ton zadowolenia prześlizgnął się w okrucieństwo bez zmrużenia oka. - Nie można go tak zostawić – powiedział Richard i była litość w jego twarzy, albo więcej, tam był horror. – Bycie związanym z Belle Morte nie jest gorsze niż to. - Jeśli kiedykolwiek zaznałbyś jej objęć – powiedział Jean-Claude – może nie podjąłbyś tak szybko decyzji. Richard spojrzał na niego, potem na Ashera, następnie na Belle Morte. – Nie rozumiem. - Nie – powiedziała – nie rozumiesz. – Potem dotknęłam jego ramienia, bardzo lekko. – Pomyśl o sobie uwięzionym na zawsze z Rainą. Spojrzenie z obrzydzeniem i osobistym wstrętem podskoczyło na jego twarzy zanim mógł je ukryć. Ja wciąż nosiłam w sobie kawałek munina Raniy, jej pamięć ducha była we mnie. Była seksualną sadystką, ale także gwałtownie broniła ludzi, których torturowała. Kobieta, która potrzebowała poważniej terapii. W końcu, jedyną terapią, jaką dostała były srebrne kule. Nigdy nie czułam się źle z powodu zabicia Rainy. Zabawne. Richard skinął głową – Rozumiem to, ale… - Zrobił bezradny gest w kierunku Ashera – to nie jest… - wydawało się, że nie mógł znaleźć słów. Nie mogłam go winić. Nie miałam żadnych słów na myśli o losie Ashera w obecnym stanie przez następne kilka wieków. To nie było znośne. To po prostu było nie do przyjęcia. Ale nie mogłam sprawić by Belle dała mu energię bez skrępowania go. To była natura energii wampirów, która zawsze miała łańcuchy w załączeniu. Została ona zaprojektowana do związania wampira do jego Stwórcy, a jego Stwórcę do Rady. Cała struktura władzy ich świata. Wszystko upadnie, jeśli nie będą należeć do kogoś. Istnieje bezkrólewie wśród zmiennokształtnych, ale nie bezkrólewie wśród wampirów. Istnieją wampiry, które straciły swoich mistrzów, ale są zmuszeni do znalezienia nowego mistrza, obiecując przysięgę nowej krwi, polując na kogoś nowego do rządzenia nim. Naprawdę mniejszy wampir mógł nawet umrzeć bez mistrza wampira rządzącego nim. Kładą się spać o świcie i nigdy nie budzą się ponownie. Wiedziałam to wszystko. Wiedziałam to wszystko i nie obchodziło mnie to. Czułam myśli Ashera, ale nie chciałam. Wolał czystą śmierć od tego. Albo od bycia niewolnikiem Belle raz jeszcze. Upadłam na kolana obok niego. Mogłam dać mu czystą śmierć. Wiedziałam wszystko o śmierci. Zaczęłam go dotykać, moja ręka zawahała się. Nie chciałam go dotknąć. Nie chciałam tego czuć, kiedyś-żyjąca skóra zwróciła się do tego. Nie chciałam by ostatnie wspomnienie o nim było tym. Ale nienawidzę tchórzostwa, prawie gorsze od czegokolwiek innego, a jeśli Asher mógł być złapany w pułapkę wewnątrz tego ciała, to ja mogłam go dotknąć po raz ostatni.

Położyłam rękę na jego twarzy, delikatnie, och, tak delikatnie. Skórę poczułam cienką jak papier, suchą i kruchą. Bałam się, że gdybym pchnęła, moje palce przeszłyby przez jego skórę jak przez strony starożytnej księgi traktowanej zbyt brutalnie. Zapomniałam, że wszystkie wampirze moce są silniejsze z dotykiem. W jednej sekundzie trzymałam jego twarz tak delikatnie jak tylko mogłam, w następnej chwili upadłam na jego ciało wijąc się ze wspomnieniem Ashera we mnie. Ręce chwyciły mnie, ściągając z Ashera, walczyłam z tymi rękami, prowadząc moje kolano w tył w pachwinę. Ręce nie puściły mnie, ale słabo słyszałam jak ktoś wołał „Anita, Anita, Anita” w kółko. Mrugnęłam i to było jak przebudzenie, ale wiedziałam, że moje oczy nie były zamknięte. Ręce Richarda nadal były na mnie, ale stał, jakby go coś bolało. Otworzyłam usta by przeprosić, ale to co wyszło nie było przeprosinami – Dlaczego nas powstrzymałeś? - Myślałem, że zamierzasz go zmiażdżyć. Wpatrując się w jego tak szczerą twarz, wiedziałam, że miał to na myśli. Czy nie ja właśnie przed chwilą byłam wystraszona, że wepchnę palec przez łamliwą skórę Ashera? Ale jakoś wiedziałam, że to by się nie zdarzyło. Jakoś wiedziałam, że jest dużo wytrzymalszy niż wyglądał. JeanClaude przybył by stanąć obok mnie, a wyraz jego twarzy mówił, że on zorientował się w tym w czym nie zorientował się Richard. Ale Richard nie był dobry z martwych. To nie jest jego teren specjalności. Jean-Claude dotknął mojej twarzy, delikatnie, jakby bał się mnie złamać – On karmił się od ciebie. Z twoich wspomnień o nim. Pokiwałam głową – Tak. - Ilu wampirom służysz? – Zapytała Belle. Najwyraźniej nie tylko Jean-Claude to zauważył. Uświadomiłam sobie, że ona myślała, że Asher mnie naznaczył, ale to nie było dokładnie to. - On mnie nie oznaczył Belle, jeśli to jest to, o czym myślisz. - Więc jak może karmić się z Twojej siły? - Niespodzianka – powiedziałam. – Nie sądzę by Jean-Claude był jedynym wampirem, który zyskał nową moc. - To nie możliwe. - Ale to prawda – powiedziałam i nie próbowałam zachować z dala od mojego głosu triumfu. Nie potrzebujemy jej teraz. Nie potrzebujemy, kurwa, jej teraz. Richard wciąż trzymał moje ramiona. Spojrzałam na niego. – Puść mnie Richard. Zmarszczył się na mnie. On nadal nie rozumiał lub nie chciał zrozumieć. Powtórzyłam po sobie, bardziej łagodnie – Puść Richard, proszę.

Jego oczy śmignęły do Ashera leżącego pod ścianą, wciąż wyglądającego na w większości martwego – Gdy ostatni raz rozmawialiśmy miałaś tę samą zasadę, co ja. Nikt nie pożywia się na Tobie. Przeszukałam jego twarz, a on popatrzył na to co pozostało z piękna Ashera. Próbowałam zobaczyć coś w tym spojrzeniu, coś z czym mogę rozmawiać, wyjaśnić wiele rzeczy, ale nie byłam pewna, czy był tam ktoś, kto zrozumie. - Jeśli nie pozwolę mu się pożywić Richard on będzie uwięziony, jak teraz. On nie umrze. On nie będzie gnić. On po prostu będzie istniał, w ten sposób. Oderwał wzrok od Ashera i spojrzał na mnie – On nie wziął krwi. - To bardziej przypomina karmienie energią, jak ardeur. – Nagle przyszło mi do głowy, że Richard może nie wiedzieć, że Asher naprawdę, prawdziwie był w moim łóżku. W przeszłości udawałam, przed więcej niż jednym facetem lub kochankiem, że jest jednym pośród złych gości. Richard może wierzyć, że to ponownie gra. Teraz to nie był czas na wyjaśnianie wszystkich krwawych szczegółów. Będzie czas później by dowiedzieć się, czy Richard miał na myśli to co powiedział w moim umyśle w Jeepie, że nie obchodzi go z kim uprawiał seks, bo nie randkowaliśmy. Jeśli miał to na myśli, wkurzył mnie. Jeśli nie miał tego na myśli, wtedy wiedza o Asherze zdenerwuje go. Tak czy inaczej, to może poczekać. On nadal nie puścił mojego ramienia – Czy wcześniej pozwoliłaś Asherowi karmić się sobą? Nie wiem, co bym odpowiedziała, bo puścił jedno z moich ramion. Sięgnął jedną dłonią by dotknąć mojej brody. Wiedziałam, co zamierza zrobić, ale nie mogłam go powstrzymać. Odwrócił moją głowę na bok, eksponując ukąszenie wampira na boku szyi – Kiedy zaczęłaś dzielić się krwią? - Ostatniej nocy. Opuścił rękę, a ja zwróciłam się by spotkać jego oczy. On, tak jak ja, myślał, że seks jest mniejszym złem. Problem z czymś, co jest mniejszym złem, jest taki, że coś innego musi być większym złem. - Czy to tylko Jean-Claude, czy…? - Jego oczy śmignęły do Ashera. - Porozmawiamy o tym jutro Richard, obiecuję ci, ale teraz muszę pomóc Asherowi. Potrząsnął głową – Czy to Jean-Claude’a, jego ślady na szyi? Westchnęłam i spojrzałam w dół na podłogę. Spotkałam jego oczy, ale do cholery nie miałam czasu i energii na to, nie teraz. – Nie – powiedziałam. Jego wzrok znów śmignął do Ashera. – Jego? - Tak. - Jak mogłaś pozwolić mu pożywiać się na sobie?

- Gdybym nie pozwoliła Asherowi pożywiać się ostatniej nocy, to dziś on byłby martwy lub zniewolony przez Belle Morte na resztę wieczności. To jeden z powodów, dla którego to zrobiliśmy. - Wiedziałaś, że będzie się żywić? – Spojrzał na mnie z marsową miną. Potrząsnęłam głową. – Nie, ale Musette zgłosiła pretensje do niego dla Belle, ponieważ nie należał do nikogo. Upewniliśmy się, że należy do nas. - Nas? – Teraz spojrzał najpierw na Micah’a. Twarz Micaha była neutralna, tak jak tylko mógł ją zrobić. - Nie Micah, Jean-Claude. Spojrzał na wampira, a następnie z powrotem na Micah’a. – Jak możesz jej na to pozwolić? - Chciałbym nakarmić go sobą, gdyby to pomogło – powiedział Micah. Oczy Richarda rozszerzyły się i z jego twarzy wyglądało niezrozumienie – Nie rozumiem tego. Micah popatrzył na niego przez chwilę, po czym spojrzał na mnie i było coś w jego oczach, że rozumie niektóre, ile to wszystko kosztowało mnie i kosztowało nas oboje, kosztowało nas wszystkich. Richard puścił teraz moje ramię. W rzeczywistości to on podjął krok wstecz ode mnie, jakby nie chciał być blisko. Zachowywał się tak, jakbym zrobiła coś nieczystego. Gdyby tylko wiedział. A może seks wcale mu nie przeszkadzał, może to wszystko było z powodu karmienia go. Moje normy moralne po prostu nie były już tak precyzyjnie określone. Westchnęłam i odwróciłam się do Jean-Claude’a. – Czy kiedy byłeś obecny przy karmieniu Ashera, czy on może być w stanie wyżywić na Tobie przeze mnie? Jean-Claude kiwnął głową. – Być może. - Jeśli dotkniesz mnie, gdy ja dotknę Ashera i opuścimy tarcze, możemy spróbować. Pomiędzy nami dwojgiem myślę, że możemy zabrać go z powrotem do miejsca, gdzie karmienie krwią powinno wydostać go z powrotem do jego normalnej chwały. - Jestem gotów spróbować – powiedział. Walczyłam z ochotą by spojrzeć na Richarda. – Wiem, że jesteś. Odeszłam od nich obojga, ku Asherowi. Chciałam nakarmić Ashera, go do zdrowia, ale szczerze miałam wystarczająco mężczyzn w moim życiu na jedną noc.

przywrócić

ROZDZIAŁ 51.

Jean-Claude i ja przyklękliśmy przy Asherze. Zyskał wystarczająco z pierwszego małego posmakowania mocy by zdobyć się na uśmiech. Uśmiech był najlepszą zjawą tego, czym był, ale poczułam ulgę, gdy to zobaczyłam, że także się uśmiechnęłam. Chwyciłam rękę Jean-Claude’a w moją lewą dłoń i położyłam moją prawą na policzku Ashera, w chwili, kiedy go dotknęłam, doznałam najpiękniejszą rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam. Nic nie miało znaczenia oprócz tego by go dotykać. Nic nie miało znaczenia oprócz bycia z nim. Nic nie miało znaczenia oprócz Ashera. Wydawało się, że świat zawężał się do jego oczu, jego ciała. Słońce krążyło wokół niego, po prostu to wiedziałam. W przyćmionej części mojego umysłu uświadomiłam sobie, że nie używał na mnie mocy wampira. Tak czy owak to co poczułam wydawało się prawdziwe., ale było nierealne. Nigdy nie czułam czegoś takiego do nikogo, to nie była miłość, nawet nie pożądanie, to była obsesja. To była pewność, że jeżeli go nie dotknę umrę. Nawet, jeśli wiedziałam, że to nie była prawda, to czułam, że była to prawda. Boże pomóż, czułam, że to prawda. Walczyłam by uwolnić lewą rękę, coś ją trzymało, więc nie mogłam dotknąć Ashera obiema dłońmi. Musiałam go dotknąć obojgiem rąk. Położyłam ciało na Asherze i pieściłam moimi rękami w dół. Jego ręce uwięziły moją twarz między nimi, w któreś części mnie i jakaś część mnie wiedziała, że są stare i są patykowate, lecz po raz pierwszy, gdy miałam do czynienia z wampirzym oszustwem pozwoliłam na to. Pozwoliłam Asherowi się pożywiać, co powinno być horrorem, a było erotyczne i piękne. Otworzyłam się szeroko dla Ashera, który przetoczył się przeze mnie jak strumień, długo spiętrzony, płynący, zatapiający, wypełniający ziemię, która była zbyt długo bez wody. Nie jeździłam na jego mocy, jego moc ogarnęła mnie, przewróciła mnie masa tysiąca fal, przycisnął mnie do dna z piasku i trzymał na dnie oceanu. To nie było to, nie tonęłam, to było to, że nie obchodziło mnie, że tonęłam. Obudziłam się, jeśli obudzić to pojęcie z jego ciałem naciskającym na mnie do twardej kamiennej podłogi. Wpatrywałam się w chmurę falujących włosów, światło błyszczało przez ten złoty welon. Przebiegłam przez nie palcami i były miękkie, znów ożyły. Krawędź policzka była pełna i szorstka, ponownie z bliznami. Dotknęłam tych znanych znaków, a on odwrócił się do mnie całkowicie, a jego widok zaparł mi oddech w gardle. Od krzywej czoła, przez linię jego policzka, do pełni jego ust, był znów doskonały. Jego oczy usadowiły się w jego twarzy jak lodowe szafiry pośród pereł i złota. Zaśmiałam się, gdy go zobaczyłam, radosnym uderzeniem dźwięku. Ujął moją twarz w dłonie, a ja odwróciłam głowę by złożyć pocałunek na jego dłoni. Masa jego ciała na mnie była

najlepszym uczuciem, jakie kiedykolwiek jeszcze poczuję, bo to był dowód, że był z powrotem, że było z nim dobrze i że był w całości. W połowie przetoczył, a w połowie podniósł mnie do pozycji siedzącej na jego kolanach z jego plecami przy ścianie. Obrócił się ze mną w swoich ramionach by patrzeć w poprzek pokoju na Belle Morte. Nie musiałam widzieć jego spojrzenia by wiedzieć, że nie było całkowicie przyjazne. - Imponujące nieprawdaż? – Powiedział Jean-Claude. - Nie, nie jest. On może się żywić tylko energią tych, od których wziął krew i otoczył ich biedne umysły. Wiesz, równie dobrze jak ja Jean-Claude, że nie można pozwolić by Asher otaczał umysły każdej ofiary. Byłaby parada zamroczonych miłością głupców chodzących za nim wszędzie. Miałam pretensje, jeśli chodzi o część o zamroczonych miłością ale odpuściłam sobie. Wygrywaliśmy dzisiaj. Nigdy się nie kłóć, gdy jesteś zwycięzcą.

głupców,

- Tak czy owak Belle, Asher został przywrócony do swojego chwalebnego siebie. Nie potrzebujemy więcej dzisiejszej nocy, więc Ty i Twoi ludzie muszą zniknąć z naszego terytorium przed jutrzejszą nocą. - Naprawdę mógłbyś zabić nas wszystkich? – Zrobiła z tego pytanie. - Oui. - Moja zemsta będzie straszna. - Non Belle, prawem Rady nie możesz karać innego sourdre de sang, tak jak innych wampirów z linii. Twoja nienawiść może być straszna, ale Twoja zemsta musi poczekać. - Nie, jeśli Rada przychyli się do mojej zemsty – powiedziała. - Dotknęłam ją Belle, ona nie dba o Twoją zemstę. Nie obchodzisz jej nawet Ty, ja czy wielu innych – powiedziałam. - Matka spała bardzo długo Anito, kiedy sen się skończy ona może przejść na emeryturę z Rady. Roześmiałam się i to nie było teraz radosne - Emeryturę! Wampiry nie przechodzą na emeryturę. Umierają, ale nigdy nie przechodzą na emeryturę. To nie było coś, co pokazało się na jej twarzy, to był bardziej spokój na jej ramionach, ruch w ramieniu. Nie wiem, co sprawiło, że zobaczyłam. Moc Ashera czy coś innego. Ale wiedziałam i miałam wspaniały, straszny pomysł. - Planujesz ją zabić. Planujesz zabić Pierwszą Ciemność i uczynić się głową Rady. Jej twarz była perfekcyjnie pusta, gdy powiedziała – Nie bądź absurdalna. Nikt nie atakuje Łagodnej Matki. - Tak, wiem i to jest bardzo dobry powód. Ona Cię kurwa zabije, Belle. Ona przetoczy się nad Tobą i zniszczy wszystko, czym jesteś.

Walczyła, ale nie mogła utrzymać arogancji na twarzy. Myślę, że jeżeli żyjesz dłużej niż Jezus nie żyje, nic nie może pomóc, oprócz arogancji. - Jeśli wypowiesz wojnę z kimkolwiek Belle, jako sourdre de sang w moich prawach, ani ja, ani żaden z moich ludzi nie przybędzie, gdy ich wezwiesz. Nie znajdziesz tutaj pomocy – powiedział JeanClaude. - Pomoc od was, moi dwaj petite catamites? Znalazłam innych ludzi służącym moim celom. – Odwróciła się ze świstem spódnic Musette. – Chodźcie moje maleństwa, wyjeżdżamy i strząśniemy brud tego prowincjonalnego miasteczka z naszych butów. - Moment moja Pani. – To była Valentina. Dała bardzo głębokie dygnięcie w jej sztywnej biało złotej sukience. – Bartolomé i ja mieliśmy honor, na który podstęp Musette rzucił cień. - Co z tym dziecinko? Valentina została w głębokim ukłonie jakby mogła utrzymać – Błagam o wyrozumiałość by pozostać i zadośćuczynić zmiennokształtnym.

pozycję

wiecznie

- Non – powiedziała Belle. Valentina podniosła wzrok na kobietę. – Oni byli gwałceni jak ja byłam poniżana, a my uczyniliśmy to gorszym. Błagam o pozwolenie pozostania tu i zrobienia tego lepszym. - Bartolomé – powiedziała Belle. Bartolomé podszedł i opadł na jedno kolano z opuszczoną głową – Tak Pani. - To jest to, o co prosisz? - Nie, Pani, ale honor wymaga od nas naprawienia tego błędu. – Spojrzał wtedy w górę i było coś w jego twarzy z chłopca, którym kiedyś był. – Oni wyrośli na mężczyzn, ale blizny nałożone na chłopców są głębokie. Valentina i my zrobiliśmy je głębszymi. Żałuję i wiesz ponad wszystko, że nie żałuję często. Oczekiwałam, że Belle powie im „nie”, zbierze swoich ludzi i wyjdzie, ale nie zrobiła tego. Ona powiedziała – Zostań, póki Twój honor nie zostanie zaspokojony, a potem wróć do mnie. – Spojrzała na Jean-Claude’a. – Czy umożliwisz im pozostanie? Jean-Claude przytaknął – Dopóki ich honor nie zostanie zaspokojony, oui. Nie zgadzałam się z tym, ale coś w twarzy Belle, coś w twarzy Jean-Claude’a, coś w naprężeniu ciała Ashera, pozwoliło mi zrozumieć, że rzeczy, które się stały, prawdopodobnie nie zrozumiem. - Jeśli wilki byłyby tak miłe, będą eskortować naszych gości do ich pokoi, a następnie na lotnisko. Richarda wydawała się spłoszyć jawa, jakby był on pod jakimś zaklęciem. Myślę, że tak nie było. Patrzył na mnie na kolanach Ashera z Micahem opierającym się o ścianę obok nas. Nathaniel czołgał się do nas, podniosłam rękę by ułożył głowę i ramiona na moich kolanach.

- Będziemy eskortować ich do wyjścia – powiedział, a jego głos brzmiał na pusty. Otworzył usta jakby chciał powiedzieć coś więcej, a potem odwrócił się, a jego wilki przeniosły się za nim. Zgromadzili się za ludźmi Belle, zaczął eskortować ich do przodu, do pokojów głównych. Belle spojrzała raz na Valentinę i Bartolomé jak stali w ich lśniących biało-złotych ubraniach. To jedno spojrzenie wystarczyło by przemówiły światy. Nigdy nie będę pewna, ale Belle Morte miała poczucie winy nie tylko w sprawie Valentiny, ale także o Bartolomé. Valentine rozumiałam, bo tworząc ją Belle zrobiła rzecz odrażającą. Ale wprowadzenie Bartolomé jako dziecka miało być po prostu dobrym biznesem. Nie myślałam, że Belle traci sen przez jakiś dobry biznes. Ale ona nadal skazała go na wieczność w ciele dziecka. Ciele dziecka z męskimi apetytami na zawsze. Belle pozwoliła im zostać, chociaż usprawiedliwienie było niedostateczne. Belle pozwoliła im zostać, ponieważ poczucie winy było cudownym czynnikiem motywującym nawet wśród zmarłych.

ROZDZIAŁ 52.

Obudziłam się w ciemności z pocieszną masą ciała wokół mnie. Widziałam przez ciemność i w słabym świetle padającym z niedalekiej łazienki, że byłam w łóżku Jean-Claude’a. Pamiętałam Jean-Claude’a oddającego nam łóżko, bo było blisko świtu, a nie sądzę, żeby żadne z nas miało ochotę na powtórkę z poprzedniego poranka. Dziwne, po tym, co się stało z Asherem wydawałam się przesycona własnym ardeur. A może po prostu byłam zbyt zmęczona. Kiedyś bym założyła, że zyskuję większą kontrole, ale ja przestałam próbować zgadywać ardeur. Myliłam się zbyt często. Tak naprawdę to nie było wystarczająco światła by zobaczyć dokładnie, ale łaskotanie loków wzdłuż policzka pozwoliło mi wiedzieć, że twarz Micah’a wciśnięta była w zagłębienie mojej szyi. Jego ręka leżała ciepła i ciężka na górze mojego brzucha, jego noga spleciona z moim udem. Było inne ramię na moich biodrach, druga twarz wciśnięta w mój bok, drugie ciało zwinięte w kłębek przy mnie. Naprawdę nie potrzebowałam dotykać czubka głowy Nathaniela by wiedzieć, że to on. Smuga światła z łazienki pokazała blade smukłe ramie zarzucone niedbale w poprzek Micaha przez jedną wyciągniętą nogę. Ramię było wszystkim, co było widoczne zza przykrycia. Widziałam ramię i wiedziałam, że gdzieś pod kołdrą ukryty był Zane i reszta Cherry. Nie przeszkadzało mi spanie w dużym, ciepłym, stosie, ale przeszkadzało mi w umyśle dzielenie tak dużego łóżka ze świniami zabierającymi kołdrę [cover hogs - Oznacza osobę, która w nocy zabiera całą kołdrę. Dosłownie – kołdra świnia]. Cherry nie wzięła całej na własną stronę, ale umieściła ją na Zanie i musiałeś walczyć o każdy cal kołdry, co nie byłoby relaksujące, albo machnąć na to ręką. Znalazłam jedwabne prześcieradła, które były szczególnie trudne do trzymania podczas snu.

Nie byłam pewna, co mnie obudziło, ale wiedziałam, że lampartołaki miały lepszy słuch i węch niż ja. Jeśli ich to nie zaalarmowało oznacza, że to chyba sen. Wtedy usłyszałam to bardzo, bardzo słabo. To był mój telefon, brzmiący jakby dzwonił z dna głębokiej studni. Próbowałam usiąść i nie mogłam. Byłam przyduszona przez dwóch mężczyzn. Był jęk i smukłe ramię ułożone w poprzek nogi Micaha zniknęło pod ciemną masą prześcieradeł. W następnej chwili był dźwięk ślizgania, głuchy odgłos, przekleństwo i dźwięk skrobania łapą w ubranie. Głos Cherry był przemęczony gdy powiedziała – Tak? Cisza, a potem – Nie, to nie Anita, chwileczkę. – Jej druga ręka szturchnęła znaczną ciemną część prześcieradeł. Głos Zane – Co! - Telefon – jęknęła. Jego dłoń chwyciła telefon i zanim zdążyłam cokolwiek powiedzieć, powiedział – Halo. Zane milczał przez chwilę, a potem – Chwileczkę, ona tu jest, poczekaj. – Blada, bardziej męska dłoń wyjawiła się z mnóstwa prześcieradeł i podała telefon niejasno w moim kierunku, ale ja wciąż byłam przyduszona. Telefon wymachiwał poza zasięgiem. W końcu musiałam pchnąć rękę Micaha z dala ode mnie i spróbowałam usiąść – Micah odsuń się, muszę dotrzeć do telefonu. Zrobił mały niewyraźny hałas i odsunął się ode mnie dając mi widok długiej linii pleców. Nathaniel wziął słuchawkę z rąk Zane, zanim ja mogłam ją wziąć. Jego głos był jak najbardziej przebudzony – Kogo mogę zaanonsować, że dzwoni? W końcu usiadłam – Daj mi telefon. Nathaniel wręczył mi telefon – To Zerbrowski. Zawiesiłam głowę na sekundę, westchnęłam i przyłożyłam telefon do ucha. – Tak, Zerbrowski, co tam? - Ile osób jest z tobą w łóżku, Blake? - Nie twój interes. - Jeden z nich brzmiał jak dziewczyna. Nie znałem cię od tej strony. Nacisnęłam przycisk na moim zegarku, więc mogłam zobaczyć czas na tarczy świetlnej. – Zerbrowski mieliśmy około dwóch godzin snu. Jeśli dzwonisz, aby sprawdzić moje życie seksualne to idę spać. - Nie, nie przepraszam – zaśmiał się delikatnie. – Po prostu zbiłaś mnie z tropu. Będę starał się utrzymać dokuczanie przy minimum, ale cholera, zwykle nie dajesz mi tyle amunicji. Nie możesz mnie winić za rozproszenie. - Wspominałam już o dwóch godzinach snu?

- Wspomniałaś – powiedział, brzmiąc na przygnębiająco przebudzonego. Mogłam się założyć, że był już po kawie. – Liczę do trzech, a jeśli nie powiesz czegoś ciekawego do tego czasu rozłączam się. Odkładam słuchawkę i wyłączam telefon komórkowy. - Mamy nowe miejsce zbrodni. Przesunęłam się znów by oprzeć się o wezgłowie – Słucham. – Micah pozostał zwinięty na boku, plecami do mnie, ale Nathaniel wtulił się tak, blisko, że wciąż był we mnie wciśnięty. Cherry i Zane byli nieruchomi pod stosem prześcieradeł. Myślę, że poszli spać – To ponownie zmiennokształtny gwałciciel – humor wyciekł z jego głosu, a on brzmiał na bardzo zmęczonego. Zastanawiałam się jak wiele snu on dostał wczorajszej nocy. Byłam przytomna, mój puls czułam w gardle – Kiedy? - Została znaleziona zaraz po świcie. Nie byliśmy tu długo. - Będę tam bez względu na to, ale Dolph tam będzie? - Nie – powiedział Zerbrowski. – On jest na urlopie – zniżył głos. – Gruba ryba powiedziała mi, że albo pójdzie na dobrowolny płatny urlop, albo wymuszony nieodpłatny - Dobra, gdzie jesteś? Był ponownie w Chesterfield. – Mieszka w dość małym obszarze geograficznym – powiedziałam. - Tak – powiedział Zerbrowski i to jedno słowo miało tyle zmęczenia. Prawie zapytałam jak się trzyma, ale to było niezgodne z kodeksem faceta. Musisz udawać, że nie zauważasz, że coś jest nie tak. Udawaj i daj odejść. Czasami, bo jestem dziewczyną, łamałam męski kodeks, ale dziś zostawiłam to. Zerbrowski ma długie dni przed sobą i był człowiekiem odpowiedzialnym. Nie mógł sobie pozwolić na spojrzenie w uczucia w tym momencie. To było ważniejsze, że trzyma się w kupie, niż to czy rozumie to, co czuje. Zerbrowski zaczął dawać mi wskazówki, a ja musiałam mu powiedzieć, żeby zaczekał, aż będę miała długopis i papier. Nie było długopisu i papieru w żadnym miejscu w sypialni. Ostatecznie ograniczyłam się do pisania wskazówek szminką na lustrze w łazience. Zerbrowski obśmiewał mi tyłek do czasu, gdy znalazłam szminkę i zaczęłam rysować po lustrze. Jęknął trochę i wreszcie udało mu się powiedzieć – Dzięki Blake, to było mi potrzebne. - Cieszę się, że mogłam rozjaśnić twój dzień. – Wlazłam z powrotem na łóżko. Myślałam o tym, co powiedział Jason, że wilkołak byłby w stanie podążyć śladem zapachu i odbiłam pomysł do Zerbrowskiego. Była martwa cisza przez chwilę – Nie ma mowy, nie mogę dostać od nikogo zgody na pozwalanie przebywania innemu zmiennokształtnemu w pobliżu sceny. - jesteś człowiekiem dowodzącym – powiedziałam.

- Nie Anito, przyprowadzisz kolejnego zmiennokształtnego, a oni go w końcu przesłuchają tak jak to było z Schurleyem. Nie rób tego. Ta cała sprawa wkrótce okaże się polowaniem na czarownice. - Co masz na myśli? - To znaczy, na przesłuchanie.

że

zaczynamy

sprowadzać

wszystkich

znanych

zmiennokształtnych

- ACLU [American Civil Liberties Union (ACLU) – amerykańska organizacja non-profit, której celem jest ochrona praw obywatelskich gwarantowanych przez konstytucje. Założona w 1920] będzie wkurzone – powiedziałam. - Tak, ale dopiero wtedy, gdy zatrzymamy kilka osób i przesłuchamy ich. - On nie jest jednym z lokalnych likantropów Zerbrowski. - Nie mogę powiedzieć naszej grubej rybie, że sprawca nie pachnie jak lokalny likatrop ze sfory, Anita. Oni powiedzą, że lokalne wilki mogą to powiedzieć, bo nie chcą być obwiniane o to gówno. - Wierzę Jasonowi. - Może ja mu również wierzę, może nie, ale to nie ma znaczenia Anito. To naprawdę nie ma znaczenia. Ludzie są cholernie przerażeni. Jest pośpieszny projekt ustawy, który deklaruje przepisy hultaja legalne w Missouri. - Przepisy hultaja Jezus Zerbrowski, to nie znaczy, że będzie tak jak w książkach o stanach Westernowych? - Taa, zabij go, a jeśli badanie krwi wykaże, że jest likantropem to była to samoobrona, nie morderstwo i nie ma procesu. - To nigdy nie przedostanie się do prawodawstwa – powiedziałam byłam prawie pewna, kiedy to powiedziałam. - Prawdopodobnie nie teraz Anito, ale dostaniemy jeszcze kilka rozdartych kobiet i nie wiem. - Chciałabym powiedzieć, że ludzie nie są tak głupi – powiedziałam. - Ale wiesz lepiej – powiedział. - Taaaa. Westchnął – Jest coś innego. – Brzmiał naprawdę nieszczęśliwie. Usiadłam trochę prościej na wezgłowiu, zmuszając Nathaniela do nie przytulania się. - Mówisz jakby zamierzał przekazać mi naprawdę złe wieści. - Ja po prostu nie chcę walczyć z tobą i Dolphem i grubą rybą w tym samym czasie. - Co się stało Zerbrowski, dlaczego mam być na ciebie zła? -Pamiętaj Anito, Dolph był jeszcze wtedy dowodzącym.

- Po prostu powiedz. – Mój brzuch był dziwnie napięty jakbym bała się cokolwiek powie. - Tam była wiadomość na pierwszej scenie gwałtu. - Nie widziałam wiadomości. - To było na tylnich drzwiach, Dolph nigdy nie dał ci szansy zobaczyć tego. Nie wiedziałem o tym, później. - Jaka była wiadomość Zerbrowski? – Wiele myśli przeszło mi przez głowę. Czy to wiadomość dla mnie? O mnie? Czytam pierwszą wiadomość – My przybiliśmy także tego jednego. Zajęło mi parę chwil by to załapać, albo myśleć, że załapałam. Pierwsze morderstwo, człowiek przybity do ściany pokoju. Nie było nic, co połączyłoby te śmierć ze zmiennokształtnymi zabójstwami. Może z wyjątkiem dziwnej wiadomości. - Myślisz o pierwszym człowieku w Wildwood – powiedziałam. – Wiadomość mogła oznaczać cokolwiek, Zerbrowski. - To jest to, co myśleliśmy aż do drugiego gwałtu, tego, do którego Dolph nie pozwolił cię wezwać. - Była inna wiadomość – powiedziałam miękkim głosem. - Przybita kolejna – powiedział. - To może być nadal przypadek. Przybita to może być eufemizm seksu. - Dzisiejsza wiadomość była „Nie było wystarczająco by ukrzyżować”. - Maniak, który dokonał rzezi na tych kobietach nie jest wystarczająco metodyczny lub wystarczająco schludny, dla pierwszego morderstwa. - Wiem – powiedział – ale my nie ogłosiliśmy gwoździ i faktu, że nasza pierwsza ofiara została ukrzyżowana. Nikt oprócz zabójcy o tym nie wiedział. - Jeden z zabójców – powiedziałam. – Śmierć mężczyzny była wysiłkiem grupowym. – Myślałam o czymś. – Czy istnieje więcej niż jeden rodzaj plemników na miejscach zbrodni? - Nie. - Więc, po co gwałciciel stara nam się przekazać, że zbrodnie są połączone, dlaczego? - Dlaczego jeden z tych szalonych niegodziwych dewiantów chce byśmy wiedzieli cokolwiek? Bawi go to. - Co wykopałeś z tła pierwszej ofiary? - Był eks-wojskowym.

- Nie masz tego domu i krytego basenu w emerytalnych wojskowych korzyściach. - Był importerem. Jeździł dookoła świata i przywoził rzeczy. - Narkotyki? - Nie możemy znaleźć. Miałam inną myśl, rekord po zaledwie dwóch godzinach snu – Nazwij kraje odwiedzane. - Dlaczego? – Zapytał. Wyjaśniłam mu to, czego nie słyszał pocztą pantoflową o Heinricku. - Jeśli zmarły bywał w tych samych krajach może to coś znaczy. - Wskazówka – powiedział Zerbrowski. – Realna, żywa wskazówka, nie sądzę, że wiem, co z nią zrobić. - Masz dużo wskazówek, które po prostu nie pomagają. - Też to zauważyłaś – powiedział. - Jeśli Heinrick znał zmarłego, ja nadal nie wiem, co to znaczy. - Ja też nie. Po prostu bądź tu tak szybko jak to tylko możliwe. I nie przynoś, żadnych zmiennokształtnych ze sobą. - Rozumiem – powiedziałam. - Mam nadzieję, że tak – mówił z daleka od telefonu przez sekundę. – Będę tam. – Potem mówił bezpośrednio do mnie – Pośpiesz się – powiedział i odłożył słuchawkę. Myślę, że Dolph nauczył nas wszystkich by się nie żegnać.

ROZDZIAŁ 53.

Spodziewałam się, że scena będzie zła, bo ostatnia scena była zła. Ale nie spodziewałam się tego. Albo nasz morderca gwałciciel przeniósł się do łazienki na drugi atak, albo mamy zupełnie nowego zabójcę. Poczułam ten sam zapach hamburgerów, gdy weszłam do domu. Zerbrowski dał mi małe plastikowe buty bym umieściła je na moich Nike i wręczył mi pudełko rękawiczek. Powiedział coś o podłodze, gdzie był bałagan. Nigdy nie myślałam o Zerbrowskim jako o mistrzu niedomówień.

Pokój był czerwony. Czerwone jakby ktoś pomalował wszystkie ściany purpurą, ale to nie była żadna praca malarska. To nie był czerwony lub bordowy, ale szkarłat, rubin, czerwona cegła, tam gdzie zaczął wysychać kolor był prawie czarny, ale wywodził się z czerwonego jak ciemny granat. Próbowałam pozostać chłodna i teoretyczna i patrzeć na wszystkie te odcienie czerwieni, aż zobaczyłam coś długiego, cienkiego i mięsnego przyklejonego do ściany we krwi, jak odrzucony na bok kawałek odpadu przez niedbałego rzeźnika. Pokój był nagle gorący i musiałam się trzymać z dala od ścian, ale podłoga była gorsza. Podłoga była wyłożona płytkami i nie absorbowała cieczy. Była pokryta krwią, krwią wystarczająco głęboką żeby pokryć cieczą i świecić na prawie całej podłodze. Powierzchnia była mała, co prawda, ale to wciąż dużo krwi jak na jeden pokój. Przytuliłam framugę drzwi prowadzącą do pokoju. Moje stopy w małych butach wciąż były stosunkowo czyste od płytek w miejscu, gdzie był stołek w tym malutkim pomieszczeniu oraz toaletka w komplecie z dwoma zlewozmywakami. Sypialnia była nawet lepsza, a łóżko było starannie zaścielone, nietknięte. Był niewielki brzeg marmuru, który powstrzymał płytkie jezioro krwi wewnątrz ostatniego pokoju. Niewielka kamienna półka utrzymywała resztę pokojów w czystości. Byłam wdzięczna tej maleńkiej krawędzi. Spojrzałam na ściany ponownie, tam musiały być trzy osoby, głęboko w prysznicu w rogu. Szklane drzwi poplamione były krwią i to była wyschnięta ładna, skrystalizowana powłoka. Kabina prysznicowa nie została tym objęta całkowicie, nie byłam jeszcze pewna dlaczego. Większa część przestrzeni w łazience została zagospodarowana przez wannę. Nie była tak duża jak Jean-Claude’a, ale prawie tak duża, jaką ja miałam u siebie. Lubiłam swoją wannę, ale wiedziałam, że przez parę dni po tym nie będę mogła jej użyć znów. Ta scena zrujnowałaby chwilę przyjemności. Wanna była pełna bladej krwi. Krew miała kolor ciemnoczerwonych róż pozostawionych zbyt długo na słońcu, wyblakły odcień różu, tak, że nigdy nie wyglądał na całkiem różowy, ale zawsze tak jakby miał to być ciemniejszy kolor. Różowa krwawa woda wypełniała wannę po brzegi, jakby to był kubek wypełniony ponczem. Zła myśl. Zła myśl. Myślenie o jedzeniu i piciu czegokolwiek, było teraz złe, naprawdę złe. Musiałam odwrócić wzrok patrząc z powrotem do mniejszych pomieszczeń, dostrzegłam łóżko i policję wciąż kręcącą się w drugim pokoju. Żaden z nich nie zgłosił się na ochotnika by towarzyszyć mi na tarasie. Nie można ich za to winić, ale nagle poczułam się odizolowana. Byłam tylko trzy małe pokoje dalej, ale czułam jakby to było tysiąc mil. Tak jakby teraz bym krzyknęła i nikt by mnie nie usłyszał. Skorzystałam z najdalszej futryny by dostać się do toaletki ze zlewem. Oparłam się o chłodne płytki zlewu i przebiegłam zimną wodą po rękach. Kiedy była wystarczająco zimna spryskałam nią moją twarz. Nie było żadnego ręcznika, prawdopodobnie zostały zapakowane i wysłane do laboratorium, gdzie zostaną sprawdzone włosy, włókna i materiały. Wyciągnęłam moją koszulkę z jeansów i otarłam twarz do sucha, odsunęłam ją wraz z kilkoma ciemnymi plamami. Resztki wczorajszego makijażu. Spojrzałam w szerokie lśniące lustro,

rażące jasnymi światłami nad głowami. Miałam ciemne smugi tuszu do rzęs i eyeliner pod oczami. Wodoodporność naprawdę nie istnieje. To było bardziej jak nieustępliwość przed wodą, ale nie odporność. Użyłam rąbka mojej koszulki by zmazać czarne znaki i zmazałam większość. Też skończyły czarną materią na mojej koszuli, ale to nie miało znaczenia. Zerbrowski zajrzał przez drzwi. – Jak leci? Skinęłam głową, bo nie ufałam swojemu głosowi. Uśmiechnął się nagle, a jeśli czułabym się lepiej, bałabym się jego następnego komentarza, ale dziś byłam zbyt odrętwiała. To nie miało znaczenia. Nic nie miało znaczenia. Ze względu, że nic nie miało znaczenia muszę iść do tego pokoju, muszę iść do tego pokoju. Więc nic nie miało znaczenia, byłam pusta i cicha i nie było nic. - Kim była dziewczyna rano? Zrobiliśmy mały zakład. Niektórzy ludzie myślą, że to była Twoja najlepsza kumpela Ronnie Sims. Nie sądzę; ona wciąż jest gorąca dla tego faceta, profesora z Wash U. Zakładam, że to blond lampartołak, który zawsze jest u ciebie w domu. Która to jest? Myślę, że właśnie do niego mrugnęłam. Skrzywił się, a następnie wszedł do małego pokoju – Anita, wszystko w porządku? Pokręciłam głową – Nie, nie jest w porządku. Jego twarz była całym niepokojem, podszedł wystarczająco blisko, prawie dotknął mnie w rękę, wtedy sam się zatrzymał – Co jest? Zostałam pochylona nad zlewem, ale wskazałam do tyłu jedną ręką, nie patrząc, gdzie wskazuje, nie chcąc patrzeć. Spojrzał, gdzie wskazywałam, wtedy jego oczy bardzo szybko wróciły na mnie. - Co z tym? Po prostu spojrzałam na niego. Wzruszył ramionami. – Tak, to jest złe. Widziałaś zło wcześniej. Spuściłam głowę, więc patrzyłam na złoty kran. – Wzięłam miesiąc wakacji Zerbrowski, myślałam, że potrzeba mi wakacji i wzięłam, ale być może miesiąc nie wystarczy. - Co Ty mówisz? Spojrzałam w lustro, moja twarz była prawie tak blada jak ducha, dziurami w mojej twarzy, eyeliner pozostały na moich oczach uczynił atrakcyjnymi, bardziej zagubionymi niż powinny być. To co to „nie wiem co chcę zrobić”, ale to co powiedziałam na głos to. w sypialni była zła, ale to jest jeszcze gorsze. Przytaknął.

oczy stały się czarnymi je większymi, bardziej chciałam powiedzieć – Myślałam, że scena

Zaczęłam brać głęboki wdech, ale w porę przypomniałam sobie o zapachu i wzięłam płytki oddech, który nie był, aż tak kojący dla mojej psychiki, ale korzystniejszy dla żołądka – Będzie ze mną ok. Nie kłócił się ze mną, bo Zerbrowski traktował mnie zasadami facetów przez większość czasu. Jeśli facet mówi, że jest w porządku po prostu bierzesz go za słowo, nawet jeśli mu nie wierzysz. Jedynym wyjątkiem jest zagrożenie życia, wtedy kodeks facetów zostaje złamany, ale mężczyzna, co do którego złamałeś kodeks prawdopodobnie nigdy Ci tego nie wybaczy. Wyprostowałam się, ręce wciąż trzymały zlew śmiertelnym chwytem. Mrugnęłam do lustra kilka razy, a następnie poszłam do drugiego pokoju. Mogłam to zrobić. Musiałam to zrobić. Mogłam zobaczyć to, co tam było i myśleć logicznie. To była okropna rzecz, prosić samego siebie. W końcu to przyznałam. Przyznałam, że widząc tę rzecz leżącą w drugim pokoju to niszczyło mi duszę. Przyznałam to i szłam dalej. Byłam z powrotem w drzwiach łazienki. Zerbrowski szedł ze mną, jednak stał za mną. Tak naprawdę nie można było w futrynie drzwi stać razem, niekomfortowo. Spojrzałam po pokoju, po ścianach z ich powłoką z krwi i skrzepami. – Ilu ludzi tu zginęło? - Dlaczego? –zapytał. - Nie bądź nieśmiały Zerbrowski. Nie mam dzisiaj na to cierpliwości. - Dlaczego? – zapytał i tym razem była nuta obronna w jego głosie. Spojrzałam na niego – Jaki jest Twój problem? Nie wskazał na rzeź. W rzeczywistości myślałam, że powie, że ma na głowie własną problemy, ale nie zrobił tego. – Jeśli Dolph powiedziałby „dlaczego”, po prostu byś mu odpowiedziała, a nie spierała się z nim. Westchnęłam – Buty Dolpha są trudne do wypełnienia? – zapytałam. - Nie, ale jestem cholernie zmęczony powtarzaniem się, gdy wiem, że nikt nie sprawiał, że Dolph się kurwa powtarzał. Spojrzałam na niego i czułam uśmiech pełznący w rzeczywistości również sprawiam, że Dolph się także powtarza.

mi

po

twarzy

–

No

cóż,

Uśmiechnął się – Dobra, dobra, może Ty to robisz, ale jesteś takim pieprzonym bólem w tyłku Anito. - To jest talent – powiedziałam. Staliśmy w drzwiach i uśmiechaliśmy się do siebie. Nic się nie zmieniło w tej małej komorze horroru. Nie było mniej kropli krwi lub mniej cali krwawych kawałków otynkowanej ściany, ale oboje czuliśmy się lepiej. - Teraz – powiedziałam, wciąż uśmiechnięta – ilu ludzi zginęło w łazience?

Jego uśmiech przesunął się do pełnego wyszczerzania - Dlaczego pytasz? - Ty draniu – powiedziałam. Poruszył brwiami powyżej oprawek okularów. – Nie jest to, to, co moja mama mówi, ale nie Ty pierwsza spekulujesz. Na wpół się zaśmiałam i wiedziałam, że to straciłam – Ponieważ Zerbrowski są dwie całe ściany w tym pomieszczeniu, obie są pokryte grubą warstwą krwi i cięższymi kawałkami, więc to są dwa morderstwa, jedno przy jednej ścianie, drugie przy drugiej. - A co z wanną. – zapytał. - Woda jest blada. Nigdy nie widziałam nikogo, kto wykrwawił się w wannie, więc nie wiem czy woda będzie blada czy będzie ciemniejsza. Ale moje wnętrze mówi mi, że nikt nie wykrwawił się w wannie. Mógł być zabity w wannie, ale w większości wypadków jest krew na podłodze i ścianach. - Jesteś pewna? - Nie, jak już mówiłam, nie widziałam nikogo przedtem, kto wykrwawił się w wannie, ale zastanawiam się również, dlaczego wanna jest pełna prawie po brzegi. Nie możesz tak pełnie wypełnić wanny, one mają mały otwór, który powstrzymuje je od przepełnienia. Ta jest tak pełna, że nie możesz nawet do niej wejść nie rozlewając wody na podłogę. Patrzył na moją twarzy gdy mówiłam, a potem jego wzrok przesunął się dalej po pokoju, a następnie do czystej części na piętrze, gdzie staliśmy. - Jest tu co najmniej dwoje zabitych, prawda? Miał teraz kontrolę nad swoją ekspresją i spotkał mój wzrok – Być może. Westchnęłam i było teraz w tym więcej frustracji. – Słuchaj pracowałam z Dolph’em od lat i lubię go. Szanuję jego metody pracy, ale do cholery Zerbrowski, nie musisz grać w trzymanie wszystkiego tak blisko klatki piersiowej jak to możliwe, tak jak on to robi. Zawsze nienawidziłam grać w dwadzieścia pieprzonych pytań. Spróbujmy czegoś nowego i innego. Ja zadaję pytania, ty odpowiadasz. Prawie się uśmiechnął – Może. Walczyłam z chęcią krzyku. Mówiłam bardzo spokojnie, bardzo cicho - Przynajmniej dwie osoby były zaszlachtowane przy ścianie. – Zmusiłam się do odwrócenia i zajrzałam przez dwie ściany z pytaniem jeszcze raz. Ponieważ miałam innego człowieka do rozmowy i był na mnie trochę zły, mogłam pomyśleć jeszcze raz. Ściany nie były dosłownie pomalowane krwią. Tam było miejsce, gdzie płytki były średnio brązowe, tak, że w pierwszej chwili wyglądało to gorzej niż było i bóg jeden wie, że było wystarczająco źle. Odwróciłam się do Zerbrowskiego – Ok. Dwa zabójstwa na przeciwnych ścianach. Albo przynajmniej byli pokrojeni, cokolwiek przy każdej ścianie. – Popatrzyłam na wannę jeszcze raz. – Czy istnieją fragmenty ciał w wannie?

- Dolph kazałby ci iść na ryby. Wpatrywałam się w niego. – Być może, prawdopodobnie. Ale nie jesteś Dolph’em, a ja nie jestem w nastroju. - Zostawiliśmy kawałki tam specjalnie dla ciebie, Anito. To nie żart. – Uniósł swoje ręce. – Jesteś naszą specjalistką od potworów, a jeśli to nie potwór, to nie wiem, co to jest. Miał mnie. – To jest potwór Zerbrowski, ale to jest ludzki potwór, ale czy coś jeszcze? To pytanie za sześćdziesiąt – cztery - biliony dolarów. - Myślałem, że to było pytanie sześćdziesiąt cztery tysiące dolarów. - Inflacja – powiedziałam. – Masz przynajmniej jakieś długie rękawice czy coś? - Nie ma długich rękawic na mnie – powiedział. - Ja Cię kurwa nienawidzę – powiedziałam. - Nie pierwsza to powiedziałaś – powiedział i on ponownie wyglądał na zmęczonego. - Zamierzam tropić krew po piekle i z powrotem. Wyłowił coś spod zlewu i przewrócił worek na śmieci – Włóż buty, tu przed wyjściem z pokoju. - Czego można było się dowiedzieć przez grzebanie w tym bałaganie? - Prawdopodobnie żadnej cholernej rzeczy – powiedział. Pokręciłam głową – Więc dlaczego mam to robić? - Ponieważ trzymaliśmy dla Ciebie scenę. Nie ciągnęliśmy tej cholernej wanny, na wszelki wypadek, gdybyśmy popsuli niektóre tajemne gówno potwora, które zauważylibyśmy i wyrzucili. - Tajemne – powiedziałam – co, Katie czytała Ci wielkie dorosłe książki jeszcze raz? Uśmiechnął się – Im szybciej to zrobisz, tym szybciej będziemy mogli się stąd wynieść. - Nie gram na zwłokę. – Nawet nie wiedziałam, że to robiłam. - Tak grasz, i nie winię Cię. Spojrzałam w pokój obok, a potem na Zerbrowskiego – Jeśli nie znajdę kilku naprawdę ładnych wskazówek, zamierzam skopać ci tyłek. Uśmiechnął się – Tylko jeśli mnie złapiesz. Potrzasnęłam głową, miałam płytki oddech i przeszłam ostatni kawałek do drzwi.

ROZDZIAŁ 54.

Krew dookoła plastikowego bucika zamknęła się nie do samego szczytu, nie do całkiem powyżej bucika, ale blisko. Nawet przez plastik, nawet przez moje buty czułam chłód krwi. Nie zimno, ale chłód. Nie byłam pewna czy to moja wyobraźnia czy nie. Nie sądziłam, że powinnam być w stanie poczuć krew przez buciki i moje buty. Ale czułam jakbym mogła. Czasem wyobraźnia nie jest atutem na miejscach zbrodni. Wysunęłam nogę na przód z jedną ręką wciąż na framudze. Nie byłam pewna czy plastikowe buciki będą śliskie na tak dużej ilości płynu na posadzce, ale ja nie chciałam dowiedzieć się tego trudniejszą drogą. Były dwie rzeczy, których nie chciałam robić w tym pokoju. Jedną był upadek tyłkiem w kałużę krwi, drugą było włożenie ręki do wanny. Musiałam zrobić to drugie, ale będę przeklęta, jeśli zrobię to pierwsze. Przesunęłam moje stopy do przodu, powoli, ostrożnie i trzymałam palce na framudze tak długo jak to było możliwe. Właściwie pokój nie był tak duży i nie było dużego zasięgu między drzwiami, a wanną. Zacisnęłam chwyt śmierci na krawędzi wanny dłońmi w rękawiczkach, a kiedy obie nogi ułożyłam stabilnie, mogłam spojrzeć w dół na wodę. To był rodzaj jakiejś dziwnej czerwonej zupy. Wiedziałam, że to głównie woda, ale kolor… Ciągle myślałam o kubkach używanych do barwienia pisanek. To wyglądało jak wielki ogromny kubek do barwienia wielkanocnych jaj i tak się zdarzało, że jeśli nie zrobiłeś mieszanki dobrze to była dokładnie taka, czerwona lub różowa, albo oba kolory. Skupiłam się na myśli o pisankach, zapach octu, to było o wiele łatwiejsze od tego. Woda wydawała się wirować, cięższa niż była. Prawdopodobnie to iluzja, ale nagle pojawił się obraz pływającego czegoś tam pod powierzchnią. Coś, co wyskoczy i spróbuje mnie złapać. Wiedziałam, że to nie prawda. Wiedziałam, że to po prostu zbyt wiele obejrzanych horrorów, ale mój puls był w moim gardle, serce dudniło. Rzuciłam okiem z powrotem na Zerbrowskiego – Nie macie chłopaki, jakiś nowicjuszy do zrobienia tego? - A jak myślisz w jaki sposób wydostaliśmy pierwszy kawałek? – zapytał. - To by wyjaśniało mundurowego wyrzucającego bebechy w krzakach, kiedy przyszłam. - To jego pierwszy tydzień w pracy. - Ty łajdaku. - Może, ale nikt inny nie chciał włożyć tam ręki. Po zakończeniu oględzin technicy wypompują wodę i wyfiltrują ją do dowodów. Ale musisz zobaczyć ją w pierwszej kolejności. Powiedz mi, że to nie był likantrop, Anito, powiedz mi, a potem powiem mediom. To uspokoi polowanie na czarownice.

- Ale nie histeria Zerbrowski. Jeśli jest drugi zabójca to mamy dwóch najgorszych psycholi, jakich widziało St. Louis. Chciałabym udowodnić, że to nie jest zmiennokształtny, ale jeśli nie jest, wtedy mamy inne problemy. Mrugnął do mnie. – Naprawdę byłabyś szczęśliwsza, gdyby to był ten sam zmiennokształtny? - Tradycyjnie dwaj oddzielni zabójcy oddzielnie dokonają większej rzezi niż tylko jeden. - Wciąż jednak myślisz bardziej jak glina, niż jak ekspert od potworów Anito. - Dzięki. – Odwróciłam się do wanny i nagle wiedziałam, że to zrobię. Nie miałam zamiaru łowić głębiej niż rękawiczki. Zbyt cholernie niezdrowe, ale jeśli udałoby mi się znaleźć jakiś fragment z krótkimi rękawicami, zamierzałam to zrobić. Woda była zimna, nawet przez rękawiczki. Sięgnęłam w dół, linia zimna, krwawa woda pełzła przez moją skórę, moje ręce zanurzone do połowy. Solidnie w coś uderzyłam. Zamarłam na chwilę, wzięłam oddech i przebiegłam płytko ręką w dół, po czym tego dotknęłam. To było miękkie i stałe w tym samym czasie, mięsiste mięso. Doszłam do kości i było jej na tyle by wzmocnić uchwyt i podnieść swobodnie z wody. To było to, co zostało z kobiecej ręki. Kość wyglądała na różowo białą, woda lała się z niej strumieniami. Koniec dołączony do ramienia był skuszony. Były narzędzia stworzone przez człowieka, które mogły by zrobić taki rodzaj uszkodzeń, ale wątpię by ktoś zadał sobie tyle trudu. Ustawiłam ramię z boku i wróciłam do miejsca, gdzie je znalazłam. Moja ręka zatopiła się tym razem trochę dalej i wyciągnęłam prawie bezmięsną kość. To nie wyglądało na kawałek osoby, więc nie myślałam o tym w ten sposób. Po prostu spojrzałam na to jak na zwierzę w lesie i próbowałam się dowiedzieć, co go zjadło. Wielkie zęby, wielki miażdżący nacisk. Bardzo niewielu prawdziwych drapieżników ma taką siłę miażdżącą kości, ale większość likantropów miało. Wątpiłam, że jakieś hieny uciekły z zoo, aby poszaleć w podmiejskiej łazience. Powoli opuściłam kości z powrotem do wody, powoli, łagodnie, bo z jakiegoś powodu nie chciałam, żeby mnie zachlapała. Odwróciłam się od wanny, przeszłam ostrożnie do drzwi, zdjęłam rękawice, rzuciłam je do worka, który Zerbrowski otwarł dla mnie, oparłam się o framugę drzwi, zdjęłam buciki, wrzuciłam je do worka na śmieci, wyszłam z tego okropnego pokoju i szłam dopóki nie uderzyłam w sypialnię. Powietrze wydawało się tutaj czystsze, bardziej nadające się do oddychania. Zerbrowski szedł za mną, ale to Merlioni powiedział – Ona to zrobiła, prawda? - Taa. Merlioni wydał piejący rodzaj dźwięku – Wiedziałem to, wygrałem. Spojrzałam na niego, potem na Zerbrowskiego – Przepraszam, co powiedziałeś? Zerbrowski nie wyglądał na zakłopotanego, gdy powiedział – Mieliśmy zakład czy rzeczywiście będziesz łowić w wannie.

Westchnęłam i pokręciłam głową - Jesteście wszyscy totalnymi łajdakami. - Totalnymi, ohhh – powiedział Merlioni – jeśli używasz wielkich słów do znieważania nas Blake, my nigdy im nie sprostamy. Spojrzałam z powrotem na Zerbrowskiego. – To zmiennokształtny. Nie wiem czy to ten sam. Pierwsza ofiara została zabita w łóżku. A druga – Przytaknął. – To było w wannie, a tam, co najmniej dwa pokrojone ciała. - Dlaczego dwa – zapytał? - Ponieważ stos jest zbyt cholernie wysoki, żeby to było jedno ciało kobiece, zwłaszcza, że zjadł jego części. - Mówisz „on” jak wiesz. Pokręciłam głową. – Nie wiem, ale zakładam, że to mężczyzna, bo nie ma zbyt wielu kobiet pragnących robić ten rodzaj gówna. To się zdarza, ale rzadko. - Dostaliśmy dowód, że kobieta jest właścicielką domu i obserwowano inną dziewczynę wychodzącą z mieszkania w okolicach godziny drugiej. – Zerbrowski miał oczy zamknięte jakby cytował. – Przybyły pijane, ale był z nimi człowiek. - Masz świadka? – zapytałam. - Jeśli człowiek, który ich przywiózł nie jest zmiennokształtnym i nie jest częścią tego, to tak. Nie myślałam o tym – On może być w wannie. Przy okazji, dlaczego woda jest tak głęboka. Dlaczego zawór upustowy nie działa? - Nasz nowicjusz mówił, że kawałek ciała został nadziany na zawór. Zadrżałam. – Nic dziwnego, że przerażony zwymiotował. - Straciłem to jedno – powiedział Merlioni. - Co straciłeś? – Zapytałam. - Większość stawiało, że będziesz chora. - Kto postawił, że nie będę? Zerbrowski odchrząknął – Ja. - Co wygrałeś? - Kolację dla dwojga w Tony. - Co wygrałeś za mój połów w wannie? – Zapytałam, Merlioniego. - Pieniądze – odpowiedział. Pokręciłam głową – Nienawidzę Was wszystkich. – Ruszyłam do drzwi.

- Czekaj mamy jeszcze jeden zakład – powiedział Merlioni. – Kim była ta dziewczyna z telefonu, kiedy zadzwonił do ciebie Zerbrowski i Cię obudził? Miałam powiedzieć zjadliwy komentarz, kiedy głos zza drzwi zatrzymał mnie. – Nie widziałaś nic tak złego od Nowego Meksyku? Odwróciłam się by zobaczyć mojego ulubionego agenta FBI w drzwiach. Agent specjalny Bradley Bradford uśmiechał się i zaoferował mi rękę.

55. Bradley był ze Specjalnej Sekcji Badawczej; to był nowy wydział do zajmowania się nadnaturalnymi przestępstwami. Ostatnio pracowaliśmy razem w Nowym Meksyku nad niektórymi bardzo makabrycznymi morderstwami. Przyjęłam jego uścisk dłoni i dałam mu jeden własny. Uśmiechnął się i myślę, że oboje bardzo cieszyliśmy się, że widzimy siebie nawzajem. Ale jego wzrok ogarnął pokój i znalazł Zerbrowskiego – Sierżant Zerbrowski, musisz dobrze żyć. Zerbrowski przeniósł się do nas – Co masz na myśli Agencie Bradford? Podniósł szczupłe akta manili – Jest sklep po drugiej stronie ulicy klubu, gdzie dwie kobiety poszły wczoraj wieczorem. Sklep został obrabowany w zeszłym roku i wyposażony w bardzo ładny system monitoringu. Wszystkie żarty zniknęły; Zerbrowski był nagle bardzo poważny. – I? - Złapali obraz mężczyzny pasujący do sąsiada z opisu dwóch kobiet ostatniej nocy. Przeszli tuż obok okna sklepu. – Otworzył akta. – Pozwoliłem sobie na swobodę w robieniu tego. - I przekazałeś ją do wszystkich ludzi – powiedział Merlioni. - Nie detektywie, to jest jedyny egzemplarz i przyniosłem go tu najpierw. Merlioni wyglądał jakby chciał się kłócić, ale Zerbrowski mu przerwał – Nie obchodzi mnie to, kto to rozwiązuje dopóki mamy tego faceta. - Czuje to samo – powiedział Bradley. Nie do końca wierzyłam Bradleyowi. Ostatni raz, gdy rozmawialiśmy jego mały oddział był zagrożony rozwiązaniem, a ich sprawy oddane w ręce Wsparcia Śledczego czytaj Szeregowej Jednostki Zabójstw. Bradley był jednym z tych dobrych, naprawdę dbał bardziej o rozwiązanie przestępstw niż awans zawodowy, ale także dbał o swoją nową jednostkę. Czuł mocno, że federalni jej potrzebują. Więc dlaczego przekazał tylko jedną kopię obrazu? Dzielenie się było rozsądne, po prostu oddanie nie. - Co myślisz Anito? – Zapytał.

Spojrzałam na zdjęcie. Było czarno-białe, faktycznie dość dobrej jakości. Dwie kobiety śmiejące się, a wysoki mężczyzna między nimi. Brunetka po lewej odpowiadała niektórym zdjęciom poniżej. Nie pytałam o imię kobiety, która była właścicielką domu. Nie chciałam wiedzieć. Niewiedza uczyniła łatwiejszym pójście do łazienki i grzebanie łapą w pozostałościach. Druga kobieta wyglądała dziwnie znajomo. – Nie była to kobieta ze zdjęcia grupowego na dole? Wygląda na to, że zostało zrobione na imprezie. - Sprawdzimy – powiedział Zerbrowski. - Co z mężczyzną? – Zapytał Bradley. Patrzyłam na tego mężczyznę na zdjęciu. Mężczyzna, który może być naszym mordercą lub, który mógł być w stosie kości na dnie w wannie był wysoki, barczysty. Proste brązowe włosy pociągnął do tyłu w długi koński ogon, tak, że jedna z kobiet szarpała je bawiąc się. Twarz była przystojna z wysokimi kośćmi policzkowymi. Nie był tak przystojny jak Richard, ale dziwnie mi jego przypominał, zarówno wysokość jak i barczystość a także klasyczna uroda. Ale było coś w jego twarzy, co nawet przez folię przerażało mnie. To była prawdopodobnie wiedza, że za parę godzin dwie kobiety zostaną zmasakrowane. Może to była moja wyobraźnia, ale nie lubiłam patrzeć na twarz tego mężczyzny, kiedy on rzucał okiem na aparat. Zrozumiałam, co było dziwnego w jego spojrzeniu, dlaczego wyglądało na dziwne. – Zauważył aparat – powiedziałam. - Co masz na myśli? – Zapytał Zerbrowski. - Spójrz na jego twarz, on nie był jak w filmie. - On prawdopodobnie wiedział, co zamierza zrobić – powiedział Merlioni. – Nie chciał być zauważony przed morderstwem. - Możliwe, prawdopodobne. – Patrzyłam na jego twarz i myślałam, że jest znajoma. - Poznajesz go? – Bradley zapytał. Wpatrywałam się w niego. Jego twarz była pusta, szczera, ale nie wierzyłam w jego niewinne spojrzenie. – Dlaczego miałabym? - No cóż, jest zmiennokształtnym, jeżeli jest naszym człowiekiem może widziałaś go gdzieś wokół. Bradley kłamał, mogłam to poczuć. Nawet jeszcze nie byłam wystarczająco nietaktowna, żeby oskarżyć go o to w twarz, ale zostałam uratowana od wymyślania czegoś do powiedzenia przez dzwonek komórki. Trzymałam ją dzisiaj przy sobie, zaczepioną z tyłu mojego paska na wypadek, gdyby Musette i spółka nie wyjechali z miasta. Nazwijcie mnie głupią, ale nie ufałam im. - Halo. - Czy to Anita Blake? – To była kobieta. Nie rozpoznawałam głosu. - Tak.

- Tutaj detektyw O’Brien Dziwne, z wampirzą polityką i nowym morderstwem, nie poświęciłam dużo myśli na temat poszukiwanego międzynarodowego terrorysty Leopolda Heinricka. - Detektyw O’Brien dobrze cię słyszeć, co się dzieje? - Zidentyfikowaliśmy dwa wybrane przez ciebie zdjęcia. - Naprawdę jestem pod wrażeniem, zdjęcia nie były dobre. - Porucznik Nicolas, spotkałaś go raz, wziął je. Zajęło mi chwilę by umiejscowić nazwisko – Porucznik odpowiedzialny za Cmentarz Lindel. - Tak, to ten. Podniósł te same dwa zdjęcia, co ty i obu spotkałaś jednocześnie… Zanim zdążyła skończyć powiedziałam – Ochroniarze, szurnięci ochroniarze. Canducci i… Ona powiedziała – Balfour. - Tak, zgadza się. Nie mogę uwierzyć, że ich nie pamiętałam. - Widziałaś ich raz w nocy Blake i z tego co Nicolas mówił wdowa odwaliła całkiem spore przedstawienie. - Tak, ale jednak. Przyprowadziłaś ich na przesłuchanie? - Nikt nie wie, gdzie są. Oni zakończyli swoją pracę w agencji ochroniarskiej dwa dni po tym jak ich widziałaś. Oni tam pracowali przez około dwa tygodnie. Wszystkie odwołania, które dali prowadzą do ślepych zaułków. - Cholera – powiedziałam i spojrzałam na zdjęcie, które Bradley wciąż przytrzymywał tak, że mogłam je widzieć. Nagle wiedziałam, dlaczego obraz wydawał się znajomy. Był kolejnym z współpracowników Heinricka. Albo wyglądał tak niesamowicie jak jeden z nich. Ale ja po prostu nie wierzę, że przypadek może rozciągać się tak daleko. Spojrzałam na Bradleya. Cierpliwie trzymał zdjęcia tak bym mogła go zobaczyć, niżej niż pozostałych dwóch mężczyzn potrzebowało. Może on był grzeczny, a może nie. Spotkał mój wzrok i posłał mi pustą twarz. Twarz gliniarza. - Co jeśli powiem ci, że patrzę teraz na zdjęcie jednego z współpracowników Heinricka i on jest teraz także w mieście? Twarz Bradley nigdy się nie zmieniła. Zerbrowskiego i Merlioniego tak. Spojrzeli zaskoczeni. Bradley nie. – Skąd masz to zdjęcie? - Długa historia, ale jest poszukiwany w związku z morderstwami tutaj w mieście. - Który mężczyzna?

- Zgaduję, że jedyny z długimi włosami. Nie sądzę, żeby to był kucyk jak tutaj, ale na pewno były do ramion. Słyszałam przesuwanie papierów. – Mam go. – Słyszałam więcej przesuwania papierów i małe westchnienie. – Roy Van Anders. To jest bardzo zły gość Blake. - Jak zły? - O dziwo, mamy plik dzisiaj o panu Van Andersie. Zdjęcie miejsc zbrodni, które skręci brzuch. - Dużo krwi, nie za dużo ciała pozostawionego? – Zapytałam. Czułam jak Zerbrowski napina ciało obok mnie. - Tak, skąd wiesz? - Myślę, że mamy tu miejsce zbrodni zrobione przez pana Van Andersa. - Jesteś na tym morderstwie likantropów, tak? - Tak. - Nie ma nic w jego pliku, co mówiłoby, że jest on absolutnie nieludzki. On jest po prostu chorym skurwysynem, który lubi gwałcić i zabijać kobiety. - Nikt nie zapytał nigdy jak on rozczłonkował zwłoki lub gdzie jest reszta ciała? - Nie czytałam jeszcze wszystkiego, ale nie. Większość jego zbrodni była w krajach, gdzie mamy szczęście, jeśli będzie jakiekolwiek zdjęcie. Bardzo niska technologia, bardzo mało pieniędzy by zrobić wyrafinowanie prace ze zbrodnią. - Jak wyrafinowane muszą być by dostrzec różnicę między narzędziem, a zębami? - Wielu seryjnych morderców używa zębów Blake. – Brzmiała jakby musiała bronić honoru policji. - Wiem to O’Brien, ale och, do diabła, to nie ma znaczenia. Jakie ma znaczenie to, że jesteśmy tutaj w naszym mieście, właśnie teraz, gdy nie ma niskiej technologii i mamy trochę pieniędzy by wyśledzić złych gości. - Masz rację Blake. Skoncentruj się na tym tu i teraz. - Czy masz wystarczająco pytań o Heinricka i jego kumpli teraz? - Myślę, że możemy. Możemy zrobić sprawę, że wiemy o kumplach Henricka od jego hobby. Że zrobili go współpracownikiem przed faktem, jeśli nie więcej. - Będę tam tak szybko jak tylko mogę się stąd wydostać. - Blake, to nie twoja sprawa. Jesteś jedną z potencjalnych ofiar. Myślę, że to sprawia, że jesteś zbyt blisko tego i nie jesteś obiektywna.

- Nie rób tego O’Brien. Gram fair wobec ciebie. - To nie jest gra Blake, to jest praca. Czy chcesz uznania za to wszystko? - Pierdolę uznanie. Chcę tylko tam być, gdy będziesz przesłuchiwać Heinricka. - Jeśli będziesz tu na czas, ale nie zatrzymamy imprezy tylko dla ciebie. - Dobrze, O’Brien, dobrze, jesteś detektywem atakującym. - Dobrze, że o tym pamiętasz. – Odłożyła słuchawkę. Bardzo serdecznie powiedziałam – Suka. Zerbrowski i Merlioni mieli chętne, wyczekujące twarze, ale Bradley nie. Mógł zrobić twarz gliniarza, ale nie był aktorem. Zapoznałam ich, Zerbrowski był wkurzony na O’Brien, ale nie z wyłączenie mnie, ale za to, że nawet nie zadała sobie trudu rozważenia skontaktowania się z członkami RPIT. - Ona ich aresztowała, za co, za śledzenie ciebie? Mamy cztery morderstwa, może więcej. – Spojrzał na mnie. – Chcesz jechać samochodem syreną i światłami, tak, że się tam będziemy mogli kurwa dostać, zanim ona zniszczy naszą sprawę? Podobało mi się „naszą sprawę” i podobało mi się, że zaprosił mnie ze sobą. Dolph chybaby tego nie zrobił nawet, jeśli nie byłby na mnie wściekły. Skinęłam głową – Bardzo chciałabym jechać i machać flagą jurysdykcji prosto w jej twarz. Uśmiechnął się – daj mi dziesięć minut by wszystkim osobom wydać rozkazy, a następnie spotkaj się ze mną na dole. Pożyczymy oznakowany samochód. Ludzie zawsze ustępują z drogi szybciej oznaczonym samochodom. – Był za drzwiami i szedł w dół schodów nucąc. Merlioni poszedł za nim mówiąc – Kto chce zostać do oczyszczenia wanny? – Nie sądzę, żeby Merlioni chciał być uwzględniony przy czyszczeniu wanny, a nawet nadzorowaniu. Bradley i ja znaleźliśmy się sami. To było niesłychane, żeby był jeden federalny, dwóch federalnych zostali opuszczeni na takim miejscu zbrodni jak to. Większość lokalnych nienawidziło federalnych, a federalni nienawidzili ich również. Spojrzałam na Bradleya .- Teraz, kiedy zrobiłam już wszystkie połączenia, których ode mnie oczekiwałeś, powiedz, dlaczego tak naprawdę tutaj przyszedłeś. Zamknął kopertę i wręczył mi ją. – Aby rozwiązać przestępstwa. - Rozwiązać te przestępstwa by dodać twojej jednostce wpływów. Ostatnio, gdy rozmawialiśmy potrzebne ci były wpływy. Patrzył na mnie uważnie. - Jesteś tu oficjalnie Bradley? - Tak.

Wpatrywałam się w jego pustą twarz. – Jesteś tu oficjalnie jako agent FBI? - Nie wiem, co masz na myśli. - Powiedziałeś mi kiedyś, że zwróciłam na siebie uwagę niektórych mniej miłych oddziałów naszego rządu, zjawa, myślę, że tak go nazwałeś. Czy Van Anders jest zjawą? - Żaden rząd przy zdrowych zmysłach nie chciałby zwierzęcia takiego jak to w swoim kraju. - Mów do mnie Bradley, mów do mnie, następnym razem, gdy się spotkamy nie będę ci ufać tak jak to robię w tej chwili. Westchnął i wyglądał nagle na zmęczonego. Przetarł oczy kciukiem i palcem wskazującym. - Te miejsca zbrodni zostały doprowadzone do naszej uwagi. Ale widziałem zbrodnie takie jak te. W innym kraju, w innym miejscu, gdzie rząd był bardziej zaniepokojony o miejsce u władzy niż o ochronę bezbronnych kobiet. – W spojrzeniu jego oczu było coś dalekiego i były pełne bólu. - Mówiłeś, że wyszedłeś z tej branży. - Wyszedłem. – Spojrzał na mnie bardzo stabilnie, nie oczami gliniarza. – Ludzie tacy jak Van Anders byli jedną z przyczyn, dla których nie mogłem tego robić. Ale pewne osoby dowiedziały się, że Van Anders może zostać wpuszczony w granicę Stanów Zjednoczonych nie byli zadowoleni. Mam jednorazowe pozwolenie na pomoc tutaj. - Jaka jest cena za pomoc? - Heinrick zostanie odeskortowany z kraju. On nigdy nie poda nazwiska drugiego mężczyzny, który został zabrany. To wszystko zniknie. - Heinrick jest podejrzany o terroryzm. Myślisz, że oni po prostu pozwolą mu wyjść? - On jest poszukiwany w pięciu innych krajach, z którymi mamy mocne traktaty. Komu go oddamy, Anito? Lepiej po prostu pozwolić mu odejść. - Nie chcesz wiedzieć, co on robił w mieście? Ja chcę wiedzieć, dlaczego mnie śledził. - Mówiłem ci, dlaczego ten rodzaj ludzi chciałby cię. - Więc mogę podnieść dla nich umarlaków. Lidera politycznego tu, kilku ochroniarzy tam. – Starałam się obrócić to w żart, Bradley się nie śmiał. - Znasz człowieka przybitego do ściany w salonie? - Tak. - Znał Heinricka i Van Andersa i czuł się zbyt niezwykły. Wyszedł i ukrywał się, ale nie na tyle dobrze. - Gdyby to była egzekucja, dlaczego sprawiają, że wygląda to na mord rytualny? - Żeby nie wyglądało to na egzekucję?

- Dlaczego ich to obchodzi? – Zapytałam. Potrząsnął głową. – To była wiadomość Anito. Pragnęli jego śmierci i chcieli tego w taki sposób by było to sensacją na nagłówkach. Chcieli jego śmierci, tak jak pozostałych takich jak on, jak ja, tych, którzy odeszli. - Nie wiesz tego na pewno Bradley. - Nie wiem, ale wiem, że wszyscy zaangażowani w złapanie Van Andersa i Heinricka już nie ma. - Co z innymi? - Nie wiem. - Oni odeszli na dobre, czy mamy jeszcze się, czym martwić? - Mamy się, czym martwić, Anito, mamy się, czym martwić. Wspaniale. – Coś mi przyszło do głowy. Wiem, że to wszystko nieoficjalne dla ciebie. Cóż, mam jedno nieoficjalne pytanie. - Nie mogę obiecać, ale, o co chodzi? Dałam mu imię Leo Harlan i ogólny opis, bo imię nie trudno zmienić. – Powiedział, że jest zabójcą, a ja mu wierzę. On mówi, że jest na jakimś urlopie i w to także wierzę. Ale St. Louis ma pecha, że są w nim źli faceci z całego świata, ale chcę wiedzieć czy mój klient nie jest z nimi związany w jakiś sposób. - Sprawdzę dookoła. - Jeśli on stanie przed sądem z powodu jakiejkolwiek z twoich list przebojów, będę go unikać i odmówię wskrzeszenia jego przodka. Jeśli tego nie zrobi to wykonam swoją pracę. - Mimo że jest zabójcą? Wzruszyłam ramionami. – Kim jestem by rzucać kamieniem? Staram się nie osądzać ludzi bardziej niż muszę. - Albo czujesz się bardziej komfortowo z mordercami. - Tak, wszyscy moi przyjaciele są także kryminalistami, mordercami albo glinami. To wywołało jego uśmiech. Zerbrowski krzykną z dołu – Anito, joł, my już jesteśmy. Dałam Bradleyowi mój numer telefonu komórkowego. Popatrzyłam na dół. Pobiegłam w stronę schodów.

56.

O’Brien zaczęła przesłuchanie zanim tam dotarliśmy. Ludzie w St. Louis nie wydają się rozumieć, że syreny i światła na samochodzie policyjnym oznaczają wypierdalać z drogi. To było tak jakby samochód policyjny ze wszystkimi flagami powiewającymi stworzył blog gapiów wokół nas. Kierowcy byli tak zajęci próbą dowiedzenia się, dlaczego jedziemy w takim pośpiechu, że zapominali zjechać z drogi. Nigdy nie widziałam Zerbrowskiego tak wściekłego. Cholera, nigdy nie wiedziałam wściekłego Zerbrowskiego. Nie naprawdę. Podniósł dość zamieszania by wyciągnąć O’Brien z przesłuchania, ale otrzymał tylko odpowiedź – Możesz go mieć, kiedy my z nim skończymy sierżancie. Głos Zerbrowskiego pełzł tak nisko, że było prawie bolesne by tego słuchać. To przeciąganie i ostrożność w głosie miało wystarczająco dużo ciepła bym mnie zdenerwować. O’Brien nie wydawała się pod wrażeniem. - Nie uważasz detektywnie, że wypytywanie seryjnego mordercy, który już zmasakrował trzy, a może cztery osoby, mają pierwszeństwo przed wypytywaniem go, dlaczego śledził federal Marshalla? - Przesłuchuję go w sprawie seryjnych zabójstw. – Małe zmarszczki powstały między oczami. – Co masz na myśli mówiąc trzy może cztery? - Nie skończyliśmy liczenia sztuk na ostatnim miejscu zbrodni. Mogą być dwie ofiary. - Nie możesz mówić? – Zapytała. Wypuścił oddech w głośnym humph powietrza – nie wiesz nic o tych przestępstwach. Nie wiesz wystarczająco by przesłuchiwać go bez nas – jego głos trząsł się, ale nie zaczął na nią krzyczeć. - Być może możesz siedzieć w środku sierżancie, ale nie ona. – Ona wskazała kciukiem w moim kierunku. - Właściwie detektywnie technicznie nie możesz wykluczyć mnie z przesłuchania teraz, gdy Heinrick jest podejrzany o dokonanie paranormalnej zbrodni. O’Brien spojrzała na mnie pustym, nieprzyjaznym spojrzeniem. – Ja wyłączyłam cię na dobre przed tym Blake. - Ach – powiedziałam i czułam jak się uśmiecham, nie mogłam na to poradzić – ale to było wtedy, gdy Heinrick był podejrzany o terroryzm, a winny nic więcej ponad posiadanie nielegalnej broni. I nic, że mój status federal marshalla stawia to pod moją jurysdykcją. Jak wskazałaś wcześniej nie jestem regularnym federal Marshallem. Moja jurysdykcja jest bardzo wąska. Nie mam legalnego statusu do nieparanormalnych przestępstw, ale do nadnaturalnych przestępstw mam kontrolę w całym kraju. Ja nie muszę czekać by być zaproszonym do środka. – Wiem, że wyglądałam na zadowoloną z siebie, kiedy skończyłam, ale nie mogłam sobie pomóc O’Brien była antypatyczna, a antypatyczność musi zostać ukarana. O’Brien wyglądała jakby ugryzła coś gorzkiego – To moja sprawa.

- Właściwie O’Brien to każdy ma tę sprawę obecnie. Moja, ponieważ prawo federalne daje mi tu jurysdykcję. Zerbrowskiego, ponieważ to sprawa nadnaturalna, a to oznacza, że należy do Regionalnego Paranormalnego Zespołu Śledczego. Prawdę mówiąc, nie masz kompetencji w sprawie morderstw. Nie zdarzył się to na waszym boisku i nawet nie wiedzielibyście, że Heinrick został zaangażowany, gdybyśmy nie wymienili informacji tak swobodnie z tobą. Wskazała na mnie palcem dość dramatycznie. – Ale to jej imię będzie w papierach. - Jezu O’Brien to wszystko, o co ci chodzi? Chcesz swojego nazwiska w papierach? - Wiem, że złapanie seryjnego mordercy mogłoby zrobić mnie sierżantem. - Jeśli chcesz, żeby twoje nazwisko było w tej sprawie dobrze – powiedziałam – ale martwmy się teraz o rozwiązanie sprawy, a nie, kto zyska za to uznanie. - Łatwo ci powiedzieć Blake. Jak powiedziałaś, nie masz kariery w egzekwowaniu prawa. Pozyskanie uznania nic na to nie pomoże, ale można jeszcze dostać uznanie. Zerbrowski odsunął się od ściany, o którą był oparty. Dotknął teczek na krawędzi stołu. Otworzył jedną wystarczająco by wyciągnąć zdjęcie. On na wpół zsunął na wpół zrzucił zdjęcie przez stół do O’Brien. To był plusk kształtu i koloru. Większość miało barwę czerwoną. Widziałam prawdziwą sprawę, nie potrzebowałam przypomnienia. O’Brien spojrzała na zdjęcie, a potem spojrzała ponownie. Obserwowałam ją jak próbuje nadać sens temu, co widzi, patrzyłam na jej zbuntowany umysł usiłujący nadać temu sens. Ujrzałam moment, kiedy to zobaczyła, na jej twarzy, w nagłej bladości skóry. Usiadła powoli na krześle po jej stronie stołu. Wydawało się, że ma problemy z patrzeniem na zdjęcie. – Czy oni wszystkich w ten sposób? – Ona zapytała cienkim głosem. - Tak – powiedział Zerbrowski. Jego głos był miękki, zbyt, jak gdyby zdobył punkt i nie natarł. Spojrzała na mnie i wyglądało to jak wysiłek, aby odciągnąć wzrok od zdjęcia. – Będziesz ponownie ulubieńcem mediów – ale jej głos zmiękł jakby to nie miało znaczenia. - Prawdopodobnie – powiedziałam – ale to nie dlatego chcę tam być. - Jesteś po prostu tak cholernie fotogeniczna – jej głos posiadał odrobinę wcześniejszej pogardy, a następnie zmarszczyła brwi i spojrzała na zdjęcie ponownie. Wydawało się, że słyszę, co ona właśnie powiedziała z tym okropnym, ohydnym zdjęciem przed nią, wydawało się złe to, co ona powiedziała. - Nie miałam na myśli… - Ona zebrała się w sobie i umieściła z powrotem swoją gniewną twarz, ale wydawało się teraz to bardziej jak maskowanie niż ukrywanie. - Nie martw się O’Brien – powiedział Zerbrowski i jego dokuczający głos wrócił. Wiedziałam, co następnie wyjdzie z jego ust, ale ona nie wiedziała – Wiemy, co miałaś na myśli. Anita jest po prostu tak cholernie urocza. Posłała mi słaby uśmiech – coś w tym rodzaju, tak – powiedziała. Uśmiech zniknął jakby nigdy nie istniał. Cała była znów biznesem. – Widzę, że to, co dzieję się z inną kobietą jest ważniejsze od tego, kto dostaje uznanie.

- Cieszę się, że we wszystkim się zgadzamy – powiedział Zerbrowski. O’Brien wstała. Pchnęła zdjęcie w kierunku Zerbrowskiego, robiła, co w jej mocy by nie spojrzeć na nie w tym samym czasie. – Możesz przepytywać Heinricka, ale ten drugi nie mówi wiele. - Chcę mieć plan zanim tam pójdziemy – powiedziałam. Oboje spojrzeli na mnie. - Wiemy na pewno, że Van Anders jest naszym facetem, ale nie wiemy czy jest jedynym facetem. - Myślisz, że jeszcze jeden mężczyzna pomógł to zrobić Van Andersowi? – O’Brien skinęła do zdjęcia, które chował Zerbrowski. - Nie wiem. – Spojrzałam na Zerbrowskiego zastanawiałam się czy myślał to samo, co ja. Pierwszy komunikat brzmiał „My przybiliśmy także tego pierwszego.” My. Chciałam się upewnić, że Heinrick nie był częścią tego my. Naprawdę nie obchodzi mnie, kto będzie miał uznanie za tę sprawę. Chciałam ją rozwiązać. Chciałam tylko nigdy, kiedykolwiek zobaczyć czegoś tak złego jak wanna w łazience i jej…zawartość. Zazwyczaj myślałam, że pomagałam policji z poczucia sprawiedliwości, chęci ochrony niewinnych, a nawet kompleksu bohatera, ale teraz rozumiałam, że czasem chcę rozwiązać sprawę z powodów bardziej samolubnych. Tak więc, nie chciałam iść na inne miejsce zbrodni równie złe, jak to, które widziałam.

ROZDZIAŁ 57.

Heinrick siedział za małym stołem, osunął się w fotel, który jest aktualnie twardszy niż to wygląda w krzesłach z prostym siedzeniem. Jego starannie przycięte włosy nadal były schludne, ale położył okulary na stole. Bez nich wyglądał młodziej. Jego teczka powiedziała mi, że bliżej mu było do czterdziestu, niż trzydziestu, ale nie wyglądało na to. Miał niewinną twarz, a ja wiedziałam, że to kłamstwo. Każdy, kto wygląda na niewinnego po trzydziestce albo kłamię, albo jest dotknięty ręką boga. Jakoś nie sądzę, że Leopold Heinrick kiedykolwiek będzie świętym. Pozostawało tylko jedno wyjście – on kłamał. Kłamał, na jaki temat? To było pytanie. Styropianowy kubek z kawą stał przed nim. Był tam wystarczająco długo, by śmietana zaczęła oddzielać się od ciemniejszego płyny, tak, że kłęby bladości udekorowały szczyt kawy. Spojrzał w górę, gdy Zerbrowski i ja weszliśmy. Coś zamigotało w jego bladych oczach: zainteresowanie, ciekawość, zmartwienie? Spojrzenie zniknęło zanim mogłam je rozszyfrować. Podniósł swoje okulary, dał mi czystą niewinną twarz. Z okularami zbliżył się do swojego wieku. Zerwał łączność ze swoją twarzą, tak że widziałeś tylko obrazek, ramkę.

- Chcesz kubek świeżej kawy? – Zapytałam go, gdy usiadłam. Zerbrowski oparł się o ścianę w pobliżu drzwi. Chcieliśmy zacząć przesłuchanie. Zerbrowski jasno powiedział, że jestem podbijakiem. Śledził mnie, a my nadal nie wiedzieliśmy, dlaczego. Agent Bradford odgadł, że to część jakiegoś spisku by nie podnieść jakiegoś martwego, nikczemnego celu. Bradford nie wiedział, nie na pewno. Dopóki nie będziemy wiedzieli na pewno, lepiej zachować ostrożność. Do diabła, ostrożność była prawdopodobnie zawsze najlepsza. - Nie – powiedział Heinrick. – Nie chcę więcej kawy. Miałam kubek świeżej kawy w jednej ręce i stos teczek w drugiej. Umieściłam kawę na stole i zrobiłam pokaz ustawiając stos teczek obok niej. Jego spojrzenie śmignęło do folderów, a następnie osiadło spokojnie na mnie. - Mieliśmy za dużo kawy? – Zapytałam. - Nie. – Jego twarz była uprzejma, pusta z odrobiną nieufności. Coś musiało go martwić. Czy to te teczki? Zbyt duży stos. Chciałam je przeznaczyć by był tak duży stos. Były teczki na dnie, które nie miały nic wspólnego z Leopoldem Heinrickiem, Van Andersem czy człowiekiem, który bezimiennie siedział w pokoju na korytarzu. Nie można było mieć militarnego zapisu bez dołączonego imienia, ale jakoś ciemnowłosemu Amerykaninowi się to udało. Jego teczka była pełna zaciemnionych przestrzeni, które były prawie nieczytelne. Fakt, że nikt nie chciał nadać naszemu Johnowi Doe imienia, ale przyznają, że to, iż był kiedyś członkiem sił zbrojnych było niepokojące. Zaczęłam się zastanawiać, co mój rząd na to. - Czy chcesz jeszcze coś do picia? – Zapytałam. Potrząsnął głową. Możemy tu być jednocześnie. - Mówienie jest pracą powodującą pragnienie – powiedział Zerbrowski z tyłu. Oczy Heinricka śmignęły na niego, a następnie z powrotem na mnie. – Milczenie nie jest pracą powodującą pragnienie – jego usta się uniosły i to był prawie uśmiech. - Jeśli podczas przesłuchania zechcesz nam powiedzieć, dlaczego mnie śledziłeś to chciałabym to usłyszeć, ale to jest naprawdę drugorzędny powód, dla którego tu jesteśmy. Spojrzał wówczas zdziwiony. – Kiedy po raz pierwszy nas zatrzymano to wydawało się bardzo ważne dla Ciebie. - Tak było i wciąż chciałabym wiedzieć, ale priorytety się mieniły. Skrzywił się na mnie. – Grasz w gry panno Blake. Jestem zmęczony grą. Nie było w nim strachu. Wydawał się zmęczony, nieufny, nieszczęśliwy, ale nie bał się. On nie bał się policji, ani mnie, ani tego, że pójdzie do więzienia. Nie było nic z tego lęku, który większość ludzi ma podczas śledztwa policji. To było dziwne. Bradley powiedział, że nasz rząd zamierza puścić Heinricka wolno. Podejrzewał to – wiedział? Skoro tak – jak? Skąd wiedział? Dlaczego nie było w nim najmniejszego wystraszonego kawałka przebywaniem w więzieniu St. Louis?

Otworzyłam pierwszą teczkę. Trzymał ziarniste kopie starych zbrodni. Kobiety Van Andersa zamordowane daleko stąd. Położyłam zdjęcia przed nim w estetycznym rządku czarnobiałych masakr. W niektórych zdjęciach jakość była tak zła, że jeśli nie wiedziałeś, że szukasz ludzkich szczątków, nigdy byś się nie domyślił. Van Anders zmniejszał swoje ofiary do testów Roschera43. Heinrick spojrzał znudzony, niemal zdegustowany. – Twoja detektyw O'Brien już mi je pokazywała. Już wyszły jej kłamstwa. - Co te kłamstwa miałyby zapewnić? – Zapytałam. Sączyłam swoją kawę i to nie było złe. To było świeże przynajmniej. Ponieważ sączyłam, patrzyłam na jego twarz. Założył ręce na piersi. – Są świeże morderstwa w Twoim mieście, takie jak te stare. - Co sprawia, że sądzisz, że ona kłamie? Zaczął coś mówić, potem zamknął usta w cienką złą linię. On po prostu spojrzał na mnie, blade oczy jasne ze złości. Otworzyłam drugą teczkę i zaczęłam układać kolorowe zdjęcia tuż nad starymi czarnobiałymi. Ułożyłam je nad starymi w jasnej linii śmierci i obserwowałam jak kolor odpływa ze skóry Heinricka. Wyglądał prawie szaro do czasu, gdy usiadłam. Musiałam stanąć by dosięgnąć do krańca stołu, żeby położyć na nim zdjęcia. - Ta kobieta została zabita trzy dni temu. – Wzięłam inną teczkę ze stosu. Otworzyłam ją i utworzyłam wachlarz ze zdjęć na wierzchu, a nie te ze stosu. Nie byłam w stu procentach pewna, że będę potrafiła dopasować zdjęcia do odpowiedniego przestępstwa. Powinni zaznaczyć tył, ale nie zaznaczyłam ich osobiście, więc nie chciałam ryzykować. Jak tylko dostaniesz się do sądu prawnicy są bardzo wybredni, jeśli chodzi o dowody i rzeczy. Wskazałam na zdjęcia w teczce. – Ta kobieta została zabita dwa dni temu. Zerbrowski podszedł i podał mi plastikową torebkę z garścią polaroidów w niej. Rzuciłam torebkę na stół, tak że zsunęła się z niego, a on złapał ją automatycznie, zanim uderzyła o podłogę. Jego oczy były bardzo duże, gdy zobaczył wierzch druku. - Ta kobieta zmarła w nocy. Uważamy, że były dwie ofiary, ale szczerze nie zdążyliśmy jeszcze łączyć kawałków, więc nie jesteśmy w stu procentach pewni. To może być więcej lub jedna kobieta, ale to strasznie dużo krwi jak na jedną kobietę, nie uważasz? Położył torebkę z polaroidami ostrożnie na stole, tak, aby nie dotykać żadnego zdjęcia. Patrzył na wszystkie zdjęcia z białą twarzą śmierci. Jego głos był wyciśnięty jakby oddychanie było wysiłkiem, nie mówiąc już o rozmowie – Co chcesz wiedzieć? - Chcemy zapobiec by stało się to ponownie – powiedziałam.

43

Test psychoanalityczny. Znane pewnie nam z filmów tablicę i pytanie „co widzisz w tej plamie?” to jest właśnie test Rorschach.

Patrzył w dół na zdjęcia jakby nie mógł odwrócić od nich wzroku. – Obiecał, że nie zrobi tego tutaj. Przysięgał, że będzie nad sobą panował. - Kto? – Zapytał cicho. Tak, rząd dał mu imię, ale to był ten sam rząd, który nie dał imienia Johnowi Doe. - Van Anders – wyszeptał imię. Spojrzał w górę i nie było zaskoczenia pod szokiem. – Druga detektyw powiedziała, że wiecie o Van Andersie. Świetnie. Nie ma to jak dawanie więcej informacji, niż daje ci Twój podejrzany. Wzruszyłam ramionami. – Bez świadków trudno być pewnym. Coś w rodzaju nadziei przemknęło mu przez oczy i ich kolor zaczął się polepszać. – Sądzisz, że to może być ktoś inny? Nie Van Anders? Przerzuciłam akta jeszcze raz i Heinrick wzdrygnął się. Znalazłam wąską teczkę ze zdjęciami Van Andersa i dwiema kobietami. Machnęłam przed nim zdjęciami. – Van Anders z dwiema ofiarami morderstwa wczorajszej nocy. Skrzywił się na ostatnim słowie i kolor, który sączył się z powrotem do twarzy osuszony został raz jeszcze. Jego usta wyglądały na bezkrwawe. Przez chwilę myślałam, że mógł zemdleć. Nigdy nie poczułam, że mogłabym zemdleć. Jego głos był ochrypłym szeptem – Więc to on. – Położył czoło na stole. - Czy potrzebujesz trochę wody, coś mocniejszego? – Zapytałam. Choć prawdę mówiąc czarna kawa była tak silna jak tylko mogłam mu dać. Nie było zasad dotyczących trunków serwowanym podejrzanym. Podniósł głowę powoli i wyglądał okropnie. – Powiedziałem im, że jest szalony. Powiedziałem im by go nie obejmowali. - Powiedziałeś komu? – Zapytałam. Usiadł trochę silniejszy. – Zgodziłem się tu przybyć wbrew mojemu wyrokowi. Wiedziałem, że zespół został zmontowany zbyt szybko. Kiedy śpieszysz się przy takim zadaniu, kończy się to źle. - Jakie zadanie? – Zapytałam. - Rekrutacja do misji. - Jakiej misji? – Zapytałam. - To teraz bez znaczenia. Niektórzy z naszych ludzi na taśmie podnosili ludzi na miejscowym cmentarzu. Nie wyglądał wystarczająco żywo, tak jak moi pracodawcy chcieli. Wyglądał jak zombie i nie był wystarczająco dobry. - Wystarczająco dobre, do czego? - By oszukać ludzi pewnego kraju, że ich przywódca wciąż żyje. - Jakiego kraju? – Zapytałam.

Potrząsnął głową, a cień uśmiechu przeszył jego wargi – Nie będę tu długo panno Blake. Ci, którzy mnie zatrudniają będą czuwać. Będą albo pracować by szybko mnie uwolnić bez kosztów lub by mnie zabić. - Wydajesz się być spokojny – powiedziałam. - Wierzę, że odejdę wolno. - Ale nie jesteś pewien – powiedziałam. - Niewiele rzeczy w życiu jest pewne. - Wiem, że jedno jest pewne – powiedziałam. On tylko spojrzał na mnie. Myślę, że powiedział więcej niż planował powiedzieć. Więc miał zamiar nie powiedzieć nic. - Van Anders zabije kogoś dziś wieczorem. Jego oczy były posępne, gdy powiedział – Pracowałem z nim rok temu, zanim dowiedziałem się, kim jest naprawdę. Nie powinienem był mu wierzyć, że panuje nad swoim gniewem. Powinienem był wiedzieć. - Czy Twoi pracodawcy puścili Van Andersa, aby zarżnął więcej kobiet? Spojrzał na mnie wtedy. Znów nie mogłam odczytać wyrazu jego twarzy. Determinacja, poczucie winy, coś. - Wiem, gdzie Van Anders się zatrzymał. Dam Wam adres. Wiem, że moi pracodawcy życzą mu teraz śmierci. Stał się odpowiedzialnością. Wyciągnęliśmy z niego adres. Nie wyszłam po tym pośpiesznie, bo w przeciwieństwie do filmów wiedziałam, że nie zostałabym wypuszczona po jego zdobyciu. Ruchoma Komórka St. Louis, która jest odpowiedzią na SWAT będzie robić widowisko. Gdy masz ludzi, którzy mogą przyłączać się do kamizelki kuloodpornej i w pełni automatycznej broni reszta z nas jest po prostu zdeklasowana. Otworzyłam ostatnią teczkę i pokazałam mu człowieka ukrzyżowanego na ścianie. – Dlaczego Van Anders to zrobił? - Nie wiem, o czym mówisz. Chciał zaprzeczać, w porządku. Nawet, jeśli moglibyśmy przypiąć to do niego, wątpię byśmy zdołali przytrzymać go wystarczająco długo do rozprawy. – Wiemy, że Ty i Twój zespół to zrobiliście. Nie wiemy, dlaczego. - Nic nie wiesz – brzmiał na bardzo pewnego. - Kazano Ci go zabić, bo uciekł. Uciekł od takich jak Ty, jak ludzie Van Andersa. Spojrzał na mnie i był zmartwiony. Zastanawiał się, ile wiem. Niewiele. - Czyj to był pomysł by go ukrzyżować?

- Van Andersa – wyglądał jakby połknął coś kwaśnego. Potem dał mały uśmiech – To nie będzie miało znaczenia panno Blake, nigdy nie zobaczysz procesu. - Może nie, ale zawsze lubię wiedzieć, gdzie leży wina. Skinął głową i powiedział – Van Anders był wściekły i zastrzelił go w pierwszej kolejności. Powiedział, że ukrzyżowanie jest prostsze, jeśli osoba nie jest ciężka. – Spojrzał na mnie nawiedzonymi oczami. – Powinienem wiedzieć, co zamierza zrobić. - Kto wpadł na runy? – Zapytałam. Potrząsnął głową. – Musisz zdobyć ostatnią odpowiedź ode mnie. Będziesz przerażona odpowiedzią. - Jest jedna rzecz, której nie rozumiem. – Faktycznie było to wiele rzeczy, których nie rozumiałam, ale to nie był dobry pomysł przyznawanie się do błędu przed złymi facetami. - Nie będę się obciążał panno Blake. - Jeśli wiedziałeś, do czego Van Anders go ze sobą? Dlaczego w ogóle był częścią zespołu?

jest

zdolny,

dlaczego

przywieźliście

- Jest wilkołakiem, jak się dowiedzieliśmy z tego, co robi swoim ofiarom. Byli też Ci, którzy wierzyli, że również jesteś zmiennokształtnym. Chcieliśmy kogoś, kto może rządzić państwem bez ryzyka infekcji, jeśli walczyłby z nami. - Planowaliście mnie porwać? - W ostateczności – powiedział. - Ale ponieważ Balfour’owi i Canducci nie podobały się moje zombie, plan nie wypalił? - To imiona nadane im, ale tak. Mieliśmy pogłoski, że możesz wskrzesić zombie, o których mogłaś pomyśleć, że żyją i które mogą uchodzić za ludzi. Moi pracodawcy byli bardzo rozczarowani widząc taśmy. Próbowałam jeszcze kilku pytań, ale Leopold Heinrick dał mi wszystkie informacje, które zamierzał mi dać. W końcu poprosił o adwokata, a rozmowa była skończona. Weszłam do głównego pomieszczenia, a tam był chaos. Ludzie krzyczeli, biegali. Złapałam zwrot „funkcjonariusze w dół”. Złapałam detektywa Webster z blond włosami i złą kawą. – Co się stało? O’Brien odpowiedziała za niego – Komórka Drużyny Rezerwowej, która wyszła złapać Van Andersa, zajechał im on drogę. Przynajmniej jeden zmarły, może więcej. - Cholera- powiedziałam. - Gdzie jest Zerbrowski? - Poszedł już. - Czy mogę złapać się na przejażdżkę?

Spojrzała na mnie. – Dokąd? Idę do szpitala. - Zabiorę Cię – powiedział Webster. O’Brien spojrzała na niego. - Będę w szpitalu później, obiecuję. O’Brien pokręciła głową i pobiegła do drzwi. Każdy wychodził. Niektórzy pójdą do szpitala. Niektórzy chcieli iść na miejsce zbrodni i zobaczyć, czy mogą tam pomóc. Niektórzy chcieli iść posiedzieć z rodzinami oficerów zastrzelonych. Ale każdy pójdzie. Gdybyś naprawdę chciał popełniać przestępstwo w jakimkolwiek mieście, czekaj do czasu, gdy oficer przerwie rozmowy telefoniczne i każdy rzuca wszystko. Poszłabym na miejsce przestępstwa. Spróbowałbym pomóc dowiedzieć się, co poszło nie tak. Ponieważ coś poszło bardzo źle, jeśli Van Anders wymknął się całemu oddziałowi Mobilnej Jednostki Rezerwowej. Są przeszkoleni do obsługi terrorystów, sytuacji z zakładnikami, narkotykami, gangami, zagrożeniami biochemicznymi; odsuwając na bok złośliwość, jednostka Mobilna Rezerwowa mogła ich obsłużyć. Tak, coś poszło straszliwie źle. Pytanie brzmiało, co?

ROZDZIAŁ 58.

Widziałam dość robótek ręcznych Van Andersa by być przygotowanym na najgorsze. To, co zobaczyłam w korytarzu nie było to nawet bliskie, temu, co najgorsze. W porównaniu do innych miejsc zbrodni, to było prawie czyste. Umundurowany oficer stał obok okna na końcu korytarza. W oknie nie było szyby, jakby coś dużego zostało przez nie wyrzucone. Odrzuciłam myśl, że najwspanialsi w mieście zostają przez nie wytłoczeni. Nie było nic innego niż okno. Poza tym okno nie było dużo większe. Blado brązowy dywan w korytarzu był zroszony krwią. Dwie krople krwi rozmazane na ścianach wyglądały niemal sztucznie, zbyt dramatycznie na białawych ścianach. To było wszystko. Van Anders nie miał czasu by się cieszyć. Jeden oficer był martwy, może dwóch, ale on miał tylko czas by ich zabić. Nie miał czasu by ich pociąć. Zastanawiałam się czy czuł się wściekły. Czy czuł się oszukany? Nie było strużki policji w korytarzy, ale dźwięk głosów z otwartych drzwi mieszkania był jak szumy na morzu. Smutne, złe, natarczywe, zmieszane morze. Apartament był dziewiczy, nietknięty. Nie było w środku walki. Wszystkie kłopoty zaczęły się i skończyły na korytarzu.

Detektyw Webster przyjechał ze mną. Był jeszcze w drzwiach, bo nie było miejsca by wejść do pokoju. Przy każdym zabójstwie było więcej policjantów, niż było potrzebne, ale nigdy nie widziałam takiego tłumu. Zerbrowski zadzwonił na mój telefon komórkowy w samochodzie w drodze. Wszyscy chcą odpowiedzi, odpowiedzi na temat potworów, odpowiedzi, których nie mógł im dać, ponieważ do kurwy nędzy nie wiedział. Jego cytat, nie mój. Zastanawiałam się, czy krzyczeć na Zerbrowskiego czy dzwonić na jego telefon komórkowy. Zazwyczaj nie przeszkadzało mi bycie niską, ale tym razem nie mogłam nic zobaczyć przez tłum, a już za cholerę nie mogłam zobaczyć nic nad nim. Spojrzałam na Webstera. On miał pieprzone 6 stóp1. Czy możesz dostrzec sierżanta Zerbrowskiego? Weber nagle wyglądał na jeszcze wyższego. Zdałam sobie sprawę, że pomysłowo się załamywał, w sposób, jaki robią to niektórzy wysocy ludzie, zwłaszcza, jeśli byli wcześnie wysocy i nie lubili tego. Stał z ramionami z tyłu i starał się wypatrzeć przez tłum; miał, co najmniej 6 i 144, może cal więcej. Zazwyczaj jestem bardzo dobrym sędzią w wysokości. - Jest po drugiej stronie pokoju. – Nagle wydawało się, że się skurczył, zaokrąglił ramiona, prawie jakby jego kręgosłup kompresował się na moich oczach. Potrząsnęłam głową i powiedziałam – Czy możesz zdobyć jego uwagę? Dostałam figlarny uśmiech i spojrzenie, którym Zerbrowski albo Jason mógłby wzbudzić we mnie strach. - Mógłbym Cię umieścić na moich ramionach, wtedy Cię dostrzeże. Posłałam mu spojrzenie, przez które zwiędnął szeroki uśmiech do uśmiechu – Wybacz. – Ale to był ten rodzaj przepraszam, do którego przyzwyczajona jestem, jeden z tych, które zawsze daje Jason, gdy nie jest mu przykro. Albo Zerbrowski był bardziej paranormalny niż myślałam, albo próbował wyrwać się człowiekowi, który chodził za nim krok w krok. To był jeden z oficerów Mobilnej Rezerwy w czarnym bojowym stroju, pancerz nadal na swoim miejscu, ale zgubił swój kask, swoją maskę, a jego oczy były dzikie. Zerbrowski mnie zobaczył i ulga była tak widoczna na jego twarzy, była tak czysta i tak szczęśliwa, że prawie mnie to przeraziło. – Oficerze Elsworthy, to Anita Blake, Marshall Anita Blake. Jest naszym nadnaturalnym ekspertem. Elsworthy zmarszczył brwi, mrugając trochę za szybko. To było tak, jakby trwało trochę zbyt długo złapanie słów, przefiltrowanie ich i zrozumienie ich znaczenia. Widziałam wystarczająco dużo by dostrzec objawy szoku. Dlaczego on nie był w szpitalu z resztą swojej drużyny? Zerbrowski bezgłośnie powiedział – Przepraszam – do mnie. 44

1,85 metra

Elsworthy mrugnął na mnie, jego brązowe oczy nawet nie wyglądały na skupione, jakby coś widział w swojej głowie. Cholera. Chwilę temu krzyczał na Zerbrowskiego, teraz patrzył na rzeczy, których nie mogliśmy zobaczyć. Prawdopodobnie przeżywa katastrofę. Był blady, a na jego twarzy była rosa potu. Założę się, że byłaby wilgotna gdybym jej dotknęła. Przyłożyłam swoją twarz blisko do Zerbrowskiego i powiedziałam niskim głosem – Dlaczego on nie jest w szpitalu z innymi? - Nie chciał iść. Powiedział, że chce zapytać RPIT, jak do cholery wilkołakowi mogły wyrosnąć pazury, kiedy był jeszcze w ludzkiej postaci. Musiałam zareagować na to pytanie, ponieważ Zerbrowski spojrzał na mnie przez oprawki jego okularów. – Powiedziałem mu, że nie byłoby możliwe wydostać pazurów, gdy był jeszcze w ludzkiej postaci. Czy się mylę? Potwierdziłam. – Zmiennokształtny musi być naprawdę silny by być w stanie to zrobić. Jest tylko garstka, która może przejść częściową przemianę, podczas gdy reszta jest prawie ludzka. Zerbrowski zniżył głos jeszcze bardziej – Byłoby dobrze to wiedzieć przed obławą na Van Andersa. - Myślałam, że co najmniej jedna osoba z każdej drużyny poszła do Quantico do dużej paranormalnej klasy na wykład. - Poszli. Dałam mu oburzony wygląd. – Ja nie chodzę wkoło z założeniem, że wiem więcej o potworach niż bzikujący z FBI. - Może powinnaś – powiedział Zerbrowski cicho. Sposób, w jaki to powiedział z ciepła moich słów. Tak naprawdę nie mogłam być zła z Elsworthy’em niewinnie mrugającym idącym na rzeź. - Czy tu jest gorąco? – Elsworthy zapytał. Właściwie to było zbyt wiele osób na zbyt małej przestrzeni. - Detektywie Webster, weź Elsworthy’iego na korytarz by zaczerpnął powietrza, dobrze? Webster zrobił to, o co prosiłam, a Elsworthy poszedł bez jednej skargi. To tak jakby wykorzystał cały swój gniew przedtem, i teraz wszystko, co zostało to szok i horror tego wszystkiego. Zerbrowski i ja zatrzymaliśmy się w naszym małym kącie. – Co poszło źle? – Zapytałam. - Elsworthy krzyknął na mnie i jeszcze lepiej Kapitan Parker. On czekał na mnie w szpitalu by mieć moją dupę i wytłumaczyć mu, jak Van Anders mógł zrobić to, co zrobił. - Co dokładnie zrobił?

Zerbrowski wyjął stale obecny notes z kieszeni marynarki. Notes wyglądał jakby już był w błocie, a następnie został wykorzystany. Targał nim, dopóki nie doszedł do stron, które chciał. – Van Anders współpracował całkowicie, kiedy weszli. Wydawał się zaskoczony i nie wiedział, dlaczego chcieli go aresztować. Został zakuty w kajdanki, przeszukany, a dwóch oficerów taktycznych Bates i Meyer, wyprowadzili go na korytarz, podczas gdy reszta drużyny zmieniała i sprawdzała, czy reszta mieszkania była czysta. – Spojrzał na mnie. – Standardowa procedura. - Więc kiedy przestało to być standardem? - Potem robi się to trochę mylące. Meyer nigdy nie wrócił do radia, w ogóle. Bates zaczął wrzeszczeć, oficerowie się zbiegli i coś miało pazury. Elsworthy i inni oficerowie wyszli przez drzwi na czas, by zobaczyć Van Anders’a wystarczająco jasno, obaj przysięgają, że miał pazury, ale był w pełni ludzkiej postaci. – Zerbrowski spojrzał na mnie. – Prawdę mówiąc, byłem gotów pomyśleć, że Elsworthy i… - Odwrócił stronę notesu. – Tucker mieli przewidzenie. Potrząsnęłam głową. – Nie, to możliwe. – Potrząsnęłam głową jeszcze raz i powstrzymałam pragnienie potarcia moich skroni. Zaczynał mi się ból głowy. – Likantropy, których widziałam robiących to, pazury im po prostu wysuwały się na zewnątrz. To jak posiadanie pięciu noży sprężynowych nagle się pojawiających. Nie było niczego dla oficera Batesa co mógłby zobaczyć. - Najwyraźniej Kevlar nie zatrzymują pazurów likantropa – powiedział Zerbrowski. - Kevlar nie jest stworzony po to by zatrzymać atak przeszywający – powiedziałam. – Pazury działają jak ostrza. Skinął głową. – Van Anders używał oficera jak tarczy, trzymał go w swoich szponach, jak… co w końcu powiedział Elsworthy. - Powinien iść do szpitala jak inni – powiedziałam. - Wyglądał dobrze, kiedy tu przybył Anito, naprawdę. Nie winię ich za nie zmuszenie do wyjścia. - Cóż, nie wygląda dobrze. - Możemy zawieść go do szpitala, gdy pojedziemy. Spojrzałam na niego. – Dlaczego myślę, że jedziemy do szpitala nie tylko po to by dać moralne wsparcie? - Jesteś dzisiaj spostrzegawcza jak cholera. - Zerbrowski – powiedziałam. - Powiedziałem Parkerowi, że będę mieć rację, dopóki Marshall Blake się nie pokaże. - Ty łajdaku. - Zadawał pytania dotyczące potworów, na które nie mogłem odpowiedzieć. Może Dolph mógłby, ale nie było innej drogi, chciałem tu być. Udało mi się uspokoić najgorsze,

co się stało w śledztwie Twojego kudłatego przyjaciela. Ale jeśli Dolph traci opanowanie w miejscach publicznych… Tylko potrząsnął głową. Zgodziłam się z nim. – Dobrze, pojadę z Tobą do szpitala i zobaczę czy mogę odpowiedzieć na pytania kapitana Parkera. - Ale najpierw musisz to zobaczyć – Był rzeczywiście uśmiechnięty i to nie było miejsce na uśmiech. - Zobaczyć co? – Zapytałam podejrzliwie. Odwrócił się bez słowa i ruszył korytarzem w kierunku pustego okna. Weber miał Elsworthy po przeciwnym kierunku, tak daleko jak tylko korytarz pozwalał. Dobrze dla Webstera. Kiedy byliśmy wystarczająco blisko moje oczy zaczęły patrzeć na coś oprócz okna. Były tam dwie zgrabne dziury po kulach w ścianie przy oknie na końcu korytarza. Broń Mobilnej Rezerwy mogła przejść w automatyczną za pstryknięciem przełącznika, ale są szkoleni by wystrzelić jedną kulę w jednym czasie. Z dwoma oficerami martwymi i potworem na luzie pamiętali o szkoleniu. Zerbrowski skinął mundurowemu by się odsunął i mieliśmy trochę prywatności. - Czy Van Anders wyrzucił kogoś przez okno? - Sam się wyrzucił – powiedział Zerbrowski. Wpatrywałam się w niego. – Jesteśmy dwadzieścia pięter w górze, nawet wilkołak nie mógł odejść spacerkiem po takim rodzaju upadku Nie mogłoby to go zabić, ale by bolało. - Nie zleciał w dół, poszedł w górę. – Skinął, bym podeszła bliżej okna. Nie podobało mi się to okno. Miało bardzo niski parapet, prawie wystarczająco niski by zrobić na niego krok. Dawał lepszy widok, ale bez szkła w metalowej ramie, nie było nic pomiędzy pustym powietrzem, mną i bardzo dużym spadkiem. - Uważaj i nie patrz w dół. Ale zaufaj mi Anito, warto wychylić się tylko trochę i popatrzeć w górę. Zobacz po drugiej stronie okna. Położyłam rękę na ścianie i znalazłam miejsce w metalu wolne od szkła, więc mogłam się chwycić. Powietrze biło we mnie jak chętne ręce gotowe porwać mnie. Nie boję się wysokości, ale idea upadku z nich, dobrze, boję się. Walczyłam z prawie nieodpartą chęcią spojrzenia w dół, bo wiedziałam, że gdybym spojrzała w dół nie mogłabym spojrzeć przez okno w ogóle. Pochyliłam się bardzo ostrożnie i na początku nie rozumiałam, co widziałam. Był otwór w ścianie budynku, tak daleko jak tylko moje oczy mogły sięgnąć. Małe dziury w regularnych odstępach.

Pochyliłam się ponownie, uważnie obserwując szyby tak samo jak upadek. Skrzywiłam się do Zerbrowskiego – Widziałam otwory, ale czym one są? - Van Anders zrobił, to jak Spiderman. Snajper i obserwator zostali umieszczeni po przeciwnej stronie budynku. Nic nie mogli zrobić. Czułam jak moje oczy otworzyły się szeroko. – To znaczy te otwory są tam, gdzie włożył ręce w budowle? Zerbrowski przytaknął i się uśmiechał – Kapitan Parker krzyczał, że nie zna wilkołaków, które by to potrafiły. Spojrzałam przez okno. – Kapitan Parker nie jest jedynym, który takich nie zna. Znaczy, mają siłę by ciąć i skrobać, i łamać kości nawet. Mogą leczyć się szybko, ale to boli. – Spojrzałam w górę jak gdybym widziała marsz w górę przez otwory. – Będąc postrzelony to go bolało jak cholera. Zerbrowski przytaknął – Czy on musiał zobaczyć się z pogotowiem, lekarzem, czy czymś? Pokręciłam głową. – Wątpię. Jeśli on jest wystarczająco silny by zrobić częściową przemianę, wówczas muszę założyć, że jego zdolności lecznicze są na wysokim poziomie. Jeśli są, to wyleczy się w ciągu kilku godzin, może mniej. Jeśli zmieni formę i znów stanie się człowiekiem, będzie jak nowy. - Wysłali słowo na wszelki wypadek do wszystkich miejsc opieki nad nagłymi i pilnymi przypadkami. Skinęłam głową. – Nie może zranić, jak zgaduję, ale nie sądzę, że będziesz chciał go złapać w ten sposób. - Jak zamierzamy to złapać, Anito? Jak złapać coś takiego? Spojrzałam na niego. – Czy pytałeś bossów o śledzenie wilkołakami? - Oni zawetowali to. - Myślę, że możesz znaleźć ich teraz w bardziej otwartym nastroju. - Myślisz, że Twoi znajomi będą mili na smyczy dla mnie? - Naprawdę myślałam, że ja jestem tą trzymającą ich smycz. – Zadzwonił mój telefon, a dźwięk sprawił, że podskoczyłam. Otworzyłam go gwałtownie i to był głos, którego nie poznałam. Nie rozmawiałam z komendantem całej policji zbyt często. Powiedziałam dużo tak, proszę pana i nie, proszę pana. Następnie w telefonie był szum, a ja zostałam z Zerbrowskim, który się na mnie gapił. – Czy rozmawiałaś z tym, o którym myślę? -On wydał sądowy nakaz egzekucji Van Anders’a. Zerbrowski szeroko otworzył oczy. – Nie pójdziesz tam sama. Pokręciłam głową. – Nie planowałam tego.

Wyglądał jakby mi nie wierzył. Naprawdę mogłam dać mu moje słowo, że nie mam zamiaru wyskoczyć na Van Anders’a bez wsparcia. Miałabym wsparcie. Szef policji powiedział, że przystałby na pomysł śledzenia przez wilkołaki. Miałabym wsparcie, gdybym mogła przekonać Richarda by mi je dał. Poprosiłam o kilka plastikowych toreb na dowody i zrobiłam nalot na szufladę z ubraniami Van Andersa. Zamknęłam ubrania w torbie i miałam nadzieję, że to wystarczy wilkołakom by go śledzić. Wrócimy i zaczniemy u podnóża budynku. Van Anders mógł się wspinać, ale musiał, gdzieś zejść. Zerbrowski zawiózł mnie, oficera Elsworthy i siebie do szpitala, więc kapitan Parker mógł krzyczeć na nas oboje. Bates zmarł na stole operacyjnym. Zerbrowski musiał ugryźć się w język, ponieważ sierżant nie przewyższa stopniem kapitana. Ja także ugryzłam się w język, bo czułam zapach strachu Parkera. Nie winiłam go za obawianie się. Myślę, że byliśmy przestraszeni, wszyscy bez wyjątku w tym pokoju. Każda osoba w mieszkaniu. Każdy policjant i kobieta w tym mieście powinni się obawiać. Kiedy bowiem, zdarza się coś takiego, to wciąż policja musi uprzątnąć ten bałagan. Cóż, policja i przyjazny mieszkający po sąsiedzku egzekutor. Wszyscy byliśmy wystraszeni i powinniśmy być.

ROZDZIAŁ 59.

Spotkałam Richarda w jego domu. Siedzieliśmy przy stole, gdzie spędziliśmy wiele weekendowych poranków. On wypił herbatę. Ja popijałam kawę. Nie chciał spotkać moich oczu, a ja nie wiedziałam, co powiedzieć. Zbił mnie z tropu zaczynając – Gdybyś trzymała się moich zasad moralnych Asher byłby martwy, albo, co gorsza uwięziony w Europie z tą potworną suką. Byłam całkiem pewna, że „potworna suka” to Belle Morte. – To prawda. – Starałam się utrzymać mój głos neutralny. Chciałam wrócić do interesów i poprosić Richarda by pożyczył mi paru wilkołaków, ale podejście Richarda bezpośrednio do problemu zwykle nie działało dobrze. Nie potrzeba wiele by go obrazić. Potrzebowałam jego współpracy, a nie kolejnej walki. - Nie mogę zrozumieć jak mogłaś pozwolić im pożywiać się na sobie Anito. – W końcu spojrzał w górę i jego perfekcyjnie brązowe oczy były pełne bólu i dezorientacji, tak surowe, że aż bolało na nie patrzeć. - Jest to dla mnie trudniejsze niż jakbym próbowała uformować kamień, Richard. - Ardeur – powiedział.

Skinęłam głową. - Nie mogę pozwolić Ci żywić się na mnie także. - Rozumiem to – powiedziałam. Przeszukał moją twarz. – Więc dlaczego tu jesteś? On naprawdę myślał, że ma to być wzruszające spotkanie, na którym zaapeluję by doprowadzić go do mojego łóżka? Część mnie była wkurzona, część mnie była smutna, na żadną z nich nie miałam czasu. - Wilkołak, który gwałcił i zabijał kobiety uciekł dziś przed policją. - Nie widziałem nic w aktualnościach. - Staram się utrzymać to w tajemnicy. - Jesteś tu w interesach – jego głos był miękki. - Jestem tu by zachować inne kobiety od śmierci. Wstał od stołu i bałam się przez moment, że odejdzie, ale wziął ocieplacz na imbryk do herbaty i odświeżył swój kubek. – To nie jest jeden z moich wilków. - Wiem to. Odwrócił się i była pierwsza wzmianka gniewu. – Więc czego chcesz ode mnie. Westchnęłam – Richard kocham Cię, mogę zawsze Cię kochać, ale nie mam teraz czasu na walkę. - Dlaczego nie teraz? – Zapytał i był zły. Otworzyłam teczkę i wyjęłam pierwsze zdjęcie. Trzymałam je by mógł je zobaczyć. Skrzywił się, mrużąc oczy, wreszcie jego umysł złapał sens tego, a całkowity wstręt wypełnił jego twarz. Odwrócił się. - Dlaczego mi to pokazujesz? - Zabił trzy kobiety tu i ponad pół tuzina w innych krajach. To są tylko te, o których wiemy. On tam jest teraz, wybierając nową ofiarę. - Nie mogę nic z tym zrobić. - Ale może, jeśli dasz mi jakiego wilkołaka by pomóc mi go śledzić. – Spojrzał na mnie, wciąż z daleka, bo ciągle pokazywałam zdjęcie. - Tropić go, w sensie jak pies? - Nie, większość psów nie będzie tropić zmiennokształtnego, zbytnio się ich boją. - Nie jesteśmy zwierzętami, Anito.

- Nie, nie jesteście, ale w postaci zwierząt macie nos jednego z nich, ale wciąż macie mózg osoby. Możecie śledzić i myśleć. - Ja, oczekujesz tego ode mnie? Pokręciłam głową i położyłam fotografię na dole stosu. Starałam się rozłożyć stos na stole. – Nie, ale Jason będzie i Jamil, jeśli go poprosisz. Powiedziałabym też o Sylvie, ale z nią nie jest wystarczająco dobrze by to zrobić. - Ona wyzwała mnie i przegrała – powiedział Richard. Oczy utrzymywały się na przeglądniu zdjęć na stole. – Zabierz to z mojego stołu. - On tam jest teraz, przygotowując się do zmienienia innej kobiety w tyle mięsa. - Dobrze weź Jasona, weź Jamila, weź kogo chcesz do cholery. - Dziękuję – zabrałam się za zbieranie zdjęć. - Nie musisz robić tego w ten sposób Anito. - W jaki sposób? – Zapytałam zamykając teczkę z makabrycznymi zdjęciami. - Surowo. Mogłaś mnie poprosić. - Czy powiedziałbyś tak? - Nie wiem, ale te zdjęcia będą mnie prześladować. - Widziałam to w realu Richard. Twoje koszmary nie mogą być gorsze niż moje. Poruszył się tym ruchem zacierającym prędkość i chwycił mnie za ramię. – Część mnie myśli, że są one przerażające, ale część mnie lubi te zdjęcia. – Jego palce wbiły się w moją rękę. – Część mnie widzi tylko świeże mięso – pozwolił warkotowi wysączyć się z pomiędzy jeszcze białych zębów. - Przykro mi Richard, że nienawidzisz tego, czym jesteś. Puścił mnie tak szybko, że niemal upadłam. – Weź wilki, których potrzebujesz i wyjdź. - Gdybym mogła machnąć magiczną różdżką nad Tobą i zrobić z Ciebie człowieka, czysto ludzkiego, chciałabym to zrobić Richard. Spojrzał na mnie, jego oczy zmieniały się na bursztynowo wilcze. – Wierzę Ci, ale tam nie ma magicznej różdżki. Jestem, jaki jestem i nic tego nie zmieni. - Przykro mi Richard. - Zdecydowałem się żyć Anito. Spojrzałam na niego. – Przykro mi, ale nie rozumiem. - Próbowałem umrzeć. Już nie zamierzam umierać. Będę żyć, cokolwiek to oznacza. -Cieszę się, ale życzę Ci byś brzmiał na szczęśliwszego w sprawie tego wyboru.

- Idź Anito, masz złapać mordercę. Tak i czas nie był po naszej stronie. Ale nadal nienawidziłam zostawiać go w tym stanie. – Zrobię, co w mojej mocy by Ci pomóc Richard, wiesz to. - Tak jak pomagasz wszystkim swoim przyjaciołom. Potrząsnęłam głową, zabrałam teczkę i udałam się do drzwi. – Jeśli zechcesz porozmawiać, a nie walczyć zadzwoń do mnie Richard. - I jeśli zechcesz rozmawiać, a nie łapać morderców to zadzwoń do mnie. Skończyliśmy na tym. Ale ja nie miałam czasu trzymać go za rękę, nawet gdyby mi pozwolił. Van Anders był tam i nie było wielu ludzi, którzy mogliby go zranić. Czym była emocjonalna pustka między przyjaciółmi w porównaniu Van Anders’a na ulicach?

ROZDZIAŁ 60.

Jason i Jamil pozostali w ludzkiej formie, podczas gdy Norman i Patricia pozostali w wilczej. Widziałam Normana w ludzkiej postaci, ale nie mogłam umieścić twarzy Patricii. Była po prostu wielkim kudłatym wilkiem, bladym, prawie białym. Musieliśmy wziąć dwa wilki wielkości kucyków na smycz. Dzisiaj ze wszystkich dni, policja nie chciała widzieć olbrzymich wilków biegających luzem po ulicach. Stwierdziłam, że najpierw zaczną pytać, a potem dopiero myśleć. Rozpięłam dwa worki z rzeczami zabranymi z wynajętego mieszkania van Anders’a. Wilki obwąchały to, warknęły na końcu smyczy, tropiły go wokół chodnika jego budynku mieszkalnego, przez całe miasto, aż do centrum. Policja obserwowała lotniska, przystanki autobusowe, autostrady. Van Andres siedział na wkurzającym jedzeniowym dziedzińcu centrum handlowego w Eastfield. Włosy ułożył pod czapką bejsbolówką i dodał tanie okulary przeciwsłoneczne. Nienawidzę, kiedy źli goście kopiują. Miałam na sobie także luźny t-shirt, workowate jeansy z moimi najkami. Tak niska jak byłam, wyglądałam jak tysiąc innych nastolatków przechadzających się po jakimkolwiek innym centrum handlowym w Ameryce. Pozostawali poza zasięgiem wzroku, ale ostrzegli mnie, że on ich wyczuje prędzej czy później. Podjęłam decyzję by nie wzywać policji, ani nie starać się prowadzić ewakuacji. Miałam nakaz sądowy. Nie dawałam mu ostrzeżenia. Nic nie chciałam robić, tylko go zabić.

Było późne popołudnie, więc dziedziniec restauracyjny nie był zbyt zatłoczony. To było dobre. Była grupa nastolatków przy stole najbliżej Van Andres’a. Dlaczego nie byli w szkole? Przy drugim najbliższym stole była matka z dzieckiem w wózku i z dwójką małych dzieci. Dwoje maluchów, żaden z nich nie siedział, ale biegali wolno, podczas gdy ona próbowała pomóc dziecku jeść miękki przygotowany jogurt. Van Andres wciąż był więcej niż piętnaście stóp od szalejących maluchów. Nastolatki były przerażająco blisko, ale nie mogłam dowiedzieć się jak przenieść ich. Mój mózg ciężko pracował nad tym, jak ominąć drogę matki z dziećmi, kiedy nastolatki wstali, zostawili swoje śmieci na stole i odeszli. Van Anders był tak odizolowany jak mogłam tylko chcieć w centrum handlowym. I nie byłam skłonna pozwolić mu uciec ponownie. Był zbyt niebezpieczny. Podjęłam decyzję, że w tym momencie naraziłabym tych wszystkich miłych ludzi. Tę matkę z umazanym jogurtem dzieckiem i dwójkę małych krzyczących dzieci, będziemy musieli wziąć swoje szanse. Byłam prawie pewna, że mogę na tyle dobrze kontrolować sytuację, by utrzymać ich z dala od tego, ale nie byłam być do końca pewna. Wiedziałam na pewno to, że miałam zamiar zabrać go teraz, nie będę czekać. Miałam pistolet po mojej stronie, bezpiecznie daleko, naokoło pomieszczenia, na długo zanim dotarłam do stołu matki z dziećmi. Miałam odznakę federal Marshalla wiszącą na kieszeni dużej koszulki, na wypadek, gdyby jakiś dzielny cywil próbował ocalić Van Andres’a. Miałam pistolet i wycelowałam, gdy minęłam stolik kobiety. Myślę, że to miękkie westchnienie, które wydała, sprawiło, że się odwrócił. Zobaczył odznakę, uśmiechnął się biorąc kęs kanapki. Rozmawiał z pełnymi ustami – Idziesz mnie ostrzec bym się nie ruszał, powiedzieć mi, że mnie zatrzymujesz? – Brzmiał na Holendra. - Nie – powiedziałam i strzeliłam do niego. Kula obróciła go z krzesła i wypaliłam ponownie, zanim uderzył w ziemię. Pierwszy był pośpieszny, ale drugi był solidnym strzałem w ciało. Strzeliłam do jego ciała dwa razy, zanim do niego dotarłam na tyle, blisko, aby obejrzeć jego otwarte oczy i zamknięte usta. Krew rozkwitła z jego ust i zmieniła jego niebieską koszulę w purpurową. Zakreśliłam szerokie koło, więc mogłam dać czysty strzał w głowę. Leżał na plecach wykrwawiając się i udało mu się odkaszlnąć krew, oczyścić swoje gardło na tyle by powiedzieć – Policja musi dać ostrzeżenie. Nie może po prostu strzelać. Wypuściłam oddech z mojego ciała i wpatrując się w jego czoło tuż nad oczami. – Nie jestem policją Van Anders. Jestem egzekutorką. Jego oczy się rozszerzyły, a on powiedział – Nie. Nacisnęłam spust i patrzyłam jak większość jego twarzy w nierozpoznawalnym bałaganie. Jego oczy były bardziej niebieskie, niż na zdjęciach.

wybuchła

61. 62. Bradley zadzwonił do mnie do domu w nocy. O dziwo, po wysadzeniu mężczyźnie mózgu przed mnóstwem podmiejskich matek i dzieci, po prostu nie byłam w nastroju, aby pójść do pracy. Byłam już schowana w łóżku z moją ulubioną zabawką, pingwinem Zygmuntem i Micahem zwiniętym obok mnie. Zazwyczaj ciepło Micaha było bardziej pocieszające niż ciężarówka wypchana zabawkami, ale dziś potrzebowałam dławiącego uchwytu na mojej ulubionej zabawce. Ramiona Micaha były wspaniałe, ale Zygmunt nie powiedział mi, że jestem głupia, albo krwiożercza. Tak jak Micah, ale ciągle na to czekałam. - Udało ci się dostać do krajowych wiadomości i na pierwszej stronie Post – Dispatch jest zdjęcie ciebie wykonującej egzekucję na Van Andersie – powiedział Bradley. - Tak, okazuje się, że po drugiej stronie był sklep fotograficzny. Szczęściara ze mnie – nawet dla siebie brzmiałam na zmęczoną, albo coś więcej. Coś więcej niż zmęczoną? Martwą? - Będzie z tobą w porządku? – Zapytał. Przyciągnęłam ramiona Micaha bliżej wokół mnie, przytuliłam głowę do jego nagiej piersi. Wciąż byłam zimna. Jak mogłam być zimna pod tymi wszystkimi kocami? – Mam kilku przyjaciół przebywających ze mną, utrzymującą mnie z dala od bycia zbyt ponurą. - On musiał zostać zabity, Anito. - Wiem to. - Więc co to za ton w twoim głosie? - Nie masz tej części artykułu, gdzie trzyletni chłopiec krzyczał o mnie zabijającej go, po tym jak zobaczył, co zrobiłam złemu człowiekowi w centrum handlowym, czy dostałeś? - Gdyby on uciekł… - Po prostu przestań Bradley, po prostu przestań. Podjęłam decyzję, zanim poruszyłam „się do niego, by psychika świadków nie była tak ważna jak ich fizyczne bezpieczeństwo. Nie żałuję tej decyzji. Wcale. - Okej, więc ja po prostu będę rozmawiał o interesach. Myślimy, że Leo Harlan bardziej znany jako Harlan Knox. Pracował częściowo z tymi samymi osobami, które zatrudniały Heinricka i Van Andersa. - Dlaczego nie jestem zaskoczona? – Powiedziałam. - Próbujemy numeru, który ci dał. Automatyczna sekretarka mówi, że anulował swoje umowy z wyjątkiem jednej wiadomości. Czekałam na to. - Nie zamierzasz zapytać? - Po prostu mi to powiedz, Bradley.

-Okej, jedźmy z tym. Pani Blake przykro mi, że nie udało nam się podnieść mego przodka. W przypadku, gdy się zastanawiasz, on był prawdziwy. Ale w tych okolicznościach uznałem, że dyskrecja będzie lepsza niż częściowe męstwo. Zadanie zostało anulowane w chwili obecnej. Czy rozumiesz, co znaczy, że zadanie zostało anulowane? - Tak myślę, myślę, że to oznacza, że transakcja została anulowana. Zrobiło się to zbyt brudne. Dzięki za sprawdzenie Bradley. - Nie dziękuj mi, Anito, gdybym nie postarał się o ciebie na naszej liście płac jako agentki federalnej, być może nigdy nie zwróciliby na ciebie uwagi, ci, którzy zatrudnili Heinricka kimkolwiek oni są. - Nie możesz się za to obwiniać Bradley. To jak z rozlanym mlekiem, posprzątać bałagan, iść dalej. - To samo się tyczy Van Andersa. - Ja zawsze daję lepsze rady niż sama mogę je przyjąć Bradley, powinieneś to wiedzieć. Zaśmiał się, a potem powiedział – uważaj na siebie, dobrze? - Będę. Ty też. - Pa Anito, dbaj o siebie. Byłam w środku mówienia ty też, gdy odwiesił rozmowę. Co było w pracy organów ścigania, że dawały tak fatalne maniery telefoniczne? Nathaniel wszedł do pokoju z egzemplarzem „Pajęczyny Charlotty”. To było w kuchni i ma drugą zakładkę. Myślę, że Zane albo ktoś zaczął czytać. Przytuliłam się mocniej naprzeciw ciała Micaha, a on trzymał mnie, jego ręce ciepłe i silne, jakby mógł wycisnąć złe uczucia ze mnie. – Niech sobie znajdą własny egzemplarz. Nathaniel się uśmiechnął. Micah pocałował czubek mojej głowy. – Kto czyta dziś wieczorem? – Zapytał Nathaniel. - Ja – powiedział Micah. – Chyba, że Anita chce. Schowałam moją twarz w zgięciu jego ramienia. - No, zaczęcie czytanie brzmi właściwie dobrze dziś wieczorem. Nathaniel wręczył mu książkę i wszedł do łóżka. Nie byłam pewna, czy to ciepło ich obu pod kołdrą, czy głęboki dźwięk głosu, Micaha gdy czytał, ale powoli zaczęłam czuć ciepło ponownie. Nie czytałam „Pajęczyny Charlotte” od lat. Byłam opóźniona. Opóźniona w tak wielu rzeczach, które nie były związane z bronią i zabijaniem.

62. Dolph nadal był na urlopie, ale pracowałam nad zorganizowaniem spotkania między nim, jego żoną, synem i synową. Nie wiem, czy jest coś, o czym mogliby mówić, ale Lucille – pani Dolph chce mnie wypróbować. Spróbuję. Richard zdaje się mieć trochę spokoju. Nie wystarczająco spokoju dla nas, do tej pory. Ale hej, ja jestem po prostu zachwycona, że nie jest w samobójczej depresji. W tym momencie, chcę go zdrowym i szczęśliwym, bardziej niż chcę go ze mną. Asher, Jean- Claude i ja osiągnęliśmy porozumienie. Myślę, że możemy powiedzieć, że randkujemy. Nie powiedziałabym, że spotykanie się z dwoma mężczyznami jednocześnie było czymś nowym dla mnie, ale dwóch mężczyzn na dokładnie tej samej randce w dokładnie tym samym czasie było dla mnie czymś nowym. Ojciec Stephena i Gregorego wciąż był w mieście. Valentina i Bartolom zapytali, czy mogą go zabić. Jean-Claude powiedział okej, tak długo jak Stephen i Gregory się zgodzą. Terapeuta Stephena twierdzi, że zdrowsze będzie, jeśli będą sami radzić sobie sami. Komentarzem Gregorego było – Och, więc mamy go zabić sami. - To nie o to mi chodziło – powiedział Stephen. Obaj spierali się nadal jak mają radzić sobie z koszmarem z dzieciństwa, który przyjechał do miasta. Byłam z Valentiną i Bartolome tym razem. Zabić jego dupę. Ale nie zabiorę wyboru od Stephena i Gregorego, jeśli ich terapeuta mówi, że narobi to więcej szkód. Bóg jeden wie, że mieli już wystarczająco szkód w swoim życiu. Ale dlatego, że nie były w stanie zaspokoić swój długu honoru, dwa wampirze dzieci przebywały St. Louis. Oprócz długu honoru, myślę, że Valentina nie chce być nigdzie w pobliżu Belle Morte, kiedy idzie przeciwko Matki Wszelkiej Ciemności. Ja też nie. Są noce, kiedy śnie o żywej ciemności. Tak długo jak śpię z krzyżem wszystko jest w porządku, ale jeśli zapomnę, ona mnie prześladuje. Chciałabym mieć tatuaż krzyż, jeśli bym się nie bała, że wpadnie w płomienie. Mobilna Rezerwa ma mnie na liście swoich ekspertów cywilnych. Będą dzwonić, jeśli będą mnie potrzebować. Kapitan Parker był wkurzony na bezbożnych federalnych. Aktualizacja paranormalnych nie była aktualizowana. FBI nie miała wystarczającej liczby przyjaciół, którzy byli potworami. Gdyby tak było, oni wiedzieliby więcej. Larry wrócił do miasta, jako należycie wyszkolony Federal Marshall i łowca wampirów. Ślub jest w październiku. Tammy grozi posiadaniem mnie na swoim weselu. Jacyś przyjaciele są. Wciąż czytaliśmy „Pajęczynę Charlotte”. „Świerszcze śpiewały w trawach, śpiewały piosenki letniego zakończenia, smutny, monotonny śpiew. - Lato się skończyło i odchodzi… – śpiewali. „ Niektórzy ludzie uważają, że to smutny rozdział, ale był on zawsze moim ulubionym Lato się kończy i nie ma go, ale jesień jest tutaj, a następny miesiąc to październik, z najbardziej niebieskim niebem roku. Po raz pierwszy w roku, nie, skrobać, że w ogóle po raz pierwszy, chciałam by ktoś trzymał moją rękę i bym szła pod tym niebieskim niebem.

Richard i ja zawsze planowaliśmy to zrobić, ale on miał swoją pracę, a ja swoją i nigdy nie mieliśmy czasu. Ale teraz mam Micaha. I uczę się jak mieć czas na to, co ważne. Trzeba walczyć by wykroić małe kawałki szczęścia z twojego życia lub codzienne katastrofy zjedzą wszystko. Gdy skończymy „Pajęczynę Charlotte” Nathaniel chce przeczytać „Wyspę skarbów”. Brzmi dobrze dla mnie.

*** Tłumaczką jestem ja, czyli Scarlett. Nie życzę sobie przypisywania sobie autorstwa tego tłumaczenia. Przetłumaczyłam ja. Koniec. Bardzo dziękuję wszystkim, którzy dbali, by to tłumaczenie trzymało jakiś poziom, a szczególnie wielu moim betom. Nie wiem, co bym bez was zrobiła. Scarlett. Miłego czytania moi drodzy. Mam nadzieję, że dobrze się bawiliście z naszą niemądrą Anitą ☺